Fanboi Channel

นิทานเด็กดีบทที่ 40 (DDN XL) ภาคโม่งกำลังตายทั้งเป็น แต่พระครูบัวเตือนสติทันเวลาพอดี จึงกลับไปฝึกวิชานาฏยุทธ์ จึงกลายเป็นโม่งบาก 3

วิพากษ์วิจารณ์งานเขียนบนเว็บเด็กดีดอทคอม ทั้งจบแล้วและยังไม่จบ ตีพิมพ์แล้วและยังไม่มีใครเหลียวแล รวมไปถึงพูดคุยเกี่ยวกับวงการนิยายเว็บเด็กดี เพื่อความหวังของเว็บโนเวลไทยในอนาคต ทั้งนี้ ไม่สนับสนุนให้นำเรื่องส่วนตัวของนักเขียนแต่ละคนออกมาตีแผ่ ควรเน้นเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับงานเขียนเท่านั้น

<<คลังกระทู้เก่า>>

นิยายเด็กดี บทที่ 1 -- https://fanboi.ch/webnovel/2403/
นิยายเด็กดี บทที่ 2 -- https://fanboi.ch/webnovel/2703/
นิยายเด็กดี บทที่ 3 -- https://fanboi.ch/webnovel/2907/
นิยายเด็กดี บทที่ 4 -- https://fanboi.ch/webnovel/3066/
นิยายเด็กดี บทที่ 5 -- https://fanboi.ch/webnovel/3187/
นิยายเด็กดี บทที่ 6 -- https://fanboi.ch/webnovel/3229/
นิยายเด็กดี บทที่ 7 -- https://fanboi.ch/webnovel/3388/
นิยายเด็กดี บทที่ 8 -- https://fanboi.ch/webnovel/3594/
นิยายเด็กดี บทที่ 9 -- https://fanboi.ch/webnovel/3852/
นิยายเด็กดี บทที่ 10 -- https://fanboi.ch/webnovel/4106/
นิยายเด็กดี บทที่ 11 -- https://fanboi.ch/webnovel/4265/
นิยายเด็กดี บทที่ 12 -- https://fanboi.ch/webnovel/4393/
นิยายเด็กดี บทที่ 13 -- https://fanboi.ch/webnovel/4626/
นิยายเด็กดี บทที่ 14 -- https://fanboi.ch/webnovel/4810/
นิยายเด็กดี บทที่ 15 -- https://fanboi.ch/webnovel/5006/
นิยายเด็กดี บทที่ 16 -- https://fanboi.ch/webnovel/5346/
นิยายเด็กดี บทที่ 17 -- https://fanboi.ch/webnovel/5535/
นิยายเด็กดี บทที่ 18 -- https://fanboi.ch/webnovel/5769/
นิยายเด็กดี บทที่ 19 -- https://fanboi.ch/webnovel/6022/
นิยายเด็กดี บทที่ 20 -- https://fanboi.ch/webnovel/6295/
นิยายเด็กดี บทที่ 21 -- https://fanboi.ch/webnovel/6506/
นิยายเด็กดี บทที่ 22 -- https://fanboi.ch/webnovel/6868/
นิยายเด็กดี บทที่ 23 -- https://fanboi.ch/webnovel/7834/
นิยายเด็กดี บทที่ 24 -- https://fanboi.ch/webnovel/8477/
นิยายเด็กดี บทที่ 25 -- https://fanboi.ch/webnovel/8614/
นิยายเด็กดี บทที่ 26 -- https://fanboi.ch/webnovel/8685/
นิยายเด็กดี บทที่ 27 -- https://fanboi.ch/webnovel/8795/
นิยายเด็กดี บทที่ 28 -- https://fanboi.ch/webnovel/8876/
นิยายเด็กดี บทที่ 29 -- https://fanboi.ch/webnovel/9247/
นิยายเด็กดี บทที่ 30 -- https://fanboi.ch/webnovel/9744/
นิยายเด็กดี บทที่ 31 -- https://fanboi.ch/webnovel/10135/
นิยายเด็กดี บทที่ 32 -- https://fanboi.ch/webnovel/10275/
นิยายเด็กดี บทที่ 33 -- https://fanboi.ch/webnovel/10680/
นิยายเด็กดี บทที่ 34 -- https://fanboi.ch/webnovel/10887/
นิยายเด็กดี บทที่ 35 -- https://fanboi.ch/webnovel/11174/
นิยายเด็กดี บทที่ 36 -- https://fanboi.ch/webnovel/11834/
นิยายเด็กดี บทที่ 37 -- https://fanboi.ch/webnovel/12989/
นิยายเด็กดี บทที่ 38 -- https://fanboi.ch/webnovel/13803/
นิยายเด็กดี บทที่ 39 -- https://fanboi.ch/webnovel/15451/

รายชื่อนิยายโดนสับไปแล้ว https://docs.google.com/document/d/1ouFhwS9WeoBzEgYHVNYWkeUAbhQ2YkCg4ozpTpx1-94/edit

สร้างแล้ว ทำไฮไลท์ด้วยเฮ้ย

>>2 ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูทำให้เอง

ก่อนทำไฮไลท์เดี๋ยวขอลงอันนี้ก่อน

*** ระบบป้องกันการ spam ต่างๆ (เนื้อเพลง, อีโมท, พิมพ์ 1 ตัวอักษรลงไป 100 บรรทัด) ***

ถ้ามึงใช้ Chrome ก็ใช้ตัว Chrome Extension Script Runner Pro (ซึ่งจะทำงานเฉพาะบนโม่ง)

link โหลด : https://chrome.google.com/webstore/detail/block-mong-flood/denknahekobanhmcekkdglcogpecegbf
ใช้งานง่ายไม่ยุ่งยาก แค่โหลด+ติดตั้งตามปกติ แล้วค่อยเอา Script ไปใส่อีกต่อ

ใส่ที่ไหนยังไง กดดูในรูปนี้ >> https://imgur.com/a/ub4Nx6y ถ้าดูแล้วงง อ่านเป็นข้อๆ ด้านล่างประกอบไปด้วย

1.กดไอค่อนของ Script Runner Pro ถ้ามองไม่เห็นแปลว่ามึงมีส่วนขยายเยอะ ให้กดเข้าส่วนขยาย (รูปจิ๊กซอว์ขวาบน) ไปปักหมุดตัวนี้ก่อน มันจะเด้งโชว์ขึ้นมาจากนั้นก็กดเข้าส่วนขยาย

2.ในหน้าต่างส่วนขยาย ให้กดที่ Open Dashboard ตามด้วยเครื่องหมาย + แล้วกด Install from URL

3.ในช่อง Input URL ให้ก็อปอันนี้ไปวาง >> https://pastebin.com/raw/s3FgDJ59

4.กด CONFIRM INSTALLATION

*** กรณีมึงใช้ Firefox *** เปลี่ยนไปลงปลั๊กอิน Tampermonkey แทน SRP วิธีลงสคริปต์ก็คล้ายๆ กันกับข้างบน

## วิธีใช้งานอย่างง่าย >> https://imgur.com/a/2ZdAfDq ##

หลังติดตั้ง extension แล้วจะมีคำว่า BLOCK ต่อท้ายหมายเลขความเห็น แค่กดจิ๊กเดียวความเห็นนั้นก็จะหายไปเลย กรณีกดซ่อนความเห็นผิดอันแล้วอยากให้ความเห็นนั้นกลับคืนมา ให้เลื่อนลงล่างสุดข้างๆ Reload posts มองหากรอบสีแดงของ extension แล้วกดจนกว่าจะเป็น Show ต่อด้วยกลับไปกด Unblock ความเห็นนั้นจะกลับมาเหมือนเดิม

ตัวเลือกมี 4 อย่างคือ ซ่อน / จาง / เห็นเลขไม่เห็นเมนต์ (จะแสดงข้อความถ้าเอาเม้าส์ไปวาง) / แสดง

:: Topic Highlight ประจำมู้ที่ 39 ::

สับนิยาย: ข้าจะเป็นหมอ.ยา >>>/webnovel/15451/58-61/
โม่งเฮฮา: คำสาปห้องเว็บโนเวล >>>/webnovel/15451/80/
สับนิยาย: เด็กวัด สร้างตำนานลุยโลกแฟนตาซี >>>/webnovel/15451/104-107/
สับนิยาย: ฮัวเหมยสุดยอดตำนานเจ้าเมืองหญิง >>>/webnovel/15451/115-121/
สับนิยาย: The LinkSlayer : Cycle of Other-World >>>/webnovel/15451/235-246/ (มี Tier list ตัวร้ายด้วยด้านล่าง)
สับนิยาย: เกิดใหม่เป็นเเม่มดผู้มีพลังทำลายล้างเทียบเคียงพระเจ้า ภาค ปฐมบทเเม่มดทมิฬ >>>/webnovel/15451/389-391/
ตำนานใหม่ภาค "กลไกนิตยสาร" >>>/webnovel/15451/450-453/
สับนิยาย: ผู้สังหารความมืด (Thai Version) >>>/webnovel/15451/479-480/
สับนิยาย: ต่างโลกพร้อมพลังแห่งการกลืนกิน >>>/webnovel/15451/495-498/
โม่งพูดคุย: ความวน loop ของนิยายแนวเทพซ่าส์ >>>/webnovel/15451/588-589/
โม่งประวัติศาสตร์: มู้นินทาเด็กดวก+ตำนานดอกปอบ >>>/webnovel/15451/830/

มู้ 39 นี่ร้างจริงจัง เปิดมาตั้งแต่เดือนเมษาเพิ่งจะมาปิดตอนเดือนนี้

โทษที ลืมไฮไลท์สนิท โดนสั่งงาน

โม่ง ถ้าอยากจะหาแนว ขับยานรบ ยายอวกาศ ผจญภัย แนวๆstar treks พระเอก นางเอก เป็นกัปตัน ไรงี้ ในเด็กดีมันมีไหม แล้วต้องใช้คำค้นหาอะไร
ลองหาดูแล้วไม่ค่อยเจอแต่คิดว่าอาจใช้คำไม่ถูกมากกว่า
หาในหมวดไซไฟก็รู้สึกกว้างไป อยากได้tag

>>7 ใช้ Tag ในเด็กดีนี่ลำบากอยู่นะ มึงคงต้องวัดดวงค้นหาเอาเองแทน

>>7 ลองไปหาหมวดอื่นที่ดูใกล้เคียงดูปะ แบบสงครามไรงี้

จากมู้ก่อนนะ ช่วยแนะนำนิยายแนวปลูกผักให้หน่อย (เอาแบบเรื่องโรแมนซ์รักๆ ไม่มากเกินนะ กุไม่ชอบ NC)

กุเพิ่งกลับมาอ่านนิยายเว็บไม่ค่อยรู้เรื่องหรือแนวใหม่ๆ ที่นิยมกันเท่าไหร่ แนะนำแนวอื่นด้วยก็ได้แต่ของานที่โม่งคิดว่าดีๆ หน่อย จะเอาที่โม่งเขียนกันเองก็ได้ 555

>>10 ขอที่โม่งเขียนคงไม่ค่อยดีมั้ง ส่วนตัวกูแนะนำไม่ได้เหมือนกันเพราะไม่อ่านแล้วปลูกผัก ค้นหาเอาจากคำว่า ทำสวน, ฟาร์ม อะไรพวกนี้คงเจออยู่มั้ง (แต่คุณภาพดีหรือไม่นี่แล้วแต่ดวงนะ)

>>10 แนะนำของคนที่กุรุ้จักงานรู้จักฝีมือแล้วกัน
อ่าน "เกิดใหม่เป็นท่านอ๋องปลูกผักแห่งหนองน้ำ" ในนิยาย Dek-D หรือยัง

http://writer.dek-d.com/mormaew/writer/view.php?id=2220822

>>10 เคยอ่านเรื่องท่านคารันรึยัง มีอีบุ๊คในเมบด้วยนะ

คิดว่านิยายจีนโบควรเปลี่ยนพล็อตมั้ย เดาเรื่องง่ายไป

>>14 เดี๋ยวนี้อะไรขายได้ก็ทำซ้ำไปเรื่อยๆ อะ อย่าไปหวังให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในช่วงนี้เลย

>>14 อะไรที่มันยังขายได้ แปลว่ายังมีคนอ่าน เดี๋ยวต่อไปมีอะไรใหม่ๆ ว้าวๆ กว่าเข้ามา มันก็จะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเอง อย่างตอนนี้นิยายเกมออนไลน์ก็ซบเซาลงละ นิยายแนวโรงเรียนเวทมนตร์ก็ไม่ค่อยเห็น

พูดแล้วก็อยากอ่านนิยายแนวเกมออนไลน์กาวๆ สักเรื่องเหมือนกันนะ

>>16 เกมออนไลน์นี่ตอนนี้คือตามเรื่องเก่าที่ยังไม่จบอย่างเดียวเลย แทบไม่ได้เปิดเรื่องใหม่ แถมไอ้เรื่องเก่า ๆ ที่ว่านี่ก็โดนคนแต่งดองไปอีกซะเยอะ

>>17 ไฟมันมอดหมดแล้ว ลองถ้ามีแนวใหม่มา จีนโบ ปลูกผัก ระบบ ที่มีอยู่ตอนนี้ก็จะกลายเป็นแบบเดียวกัน อาจจะไม่ได้ตกวูบหายไปเลย แต่คนก็จะหันไปจับกระแสอื่นที่ใหม่กว่าเพราะมันขายดีกว่า

>>18 ขอถามแนวปลูกผัก ทำไมกูหาไม่เจอวะ ไปหลงหมวดไหนหว่า

ยุคนี้ใครเขาปลูกผักกันวะ ท็อป20 เขามีแต่ย้อนไปยุค 80

มีแนวโรงเรียนมัน ๆ ไหมวะอยากอ่าน

>>21 ไม่น่าเจอ มีแต่แฮรี่ช่างปั้นหม้อวอนนาบี

เบื่อพวกโฆษณาในบอร์ดว่ะ ทุกวันทุกสัปดาห์ดันกระทู้อื่นลงหมด

>>23 เอากระทู้โฆษณาออก ไม่ต้องให้มันแสดงได้

>>23 กดหมวดย่อยอื่นสิ

>>23 เพื่อนโม่งมึงหมายถึงพวกขาจรป่าววะ

กูเอะใจกับมนุษย์ต่างดาว หน้าตาเป็นไงวะ ในโลกนิยายจีน https://www.dek-d.com/board/writer/4072614/

>>27 รอบนี้กูเห็นด้วยอีตุ๋นกบ สะท้อนสังคมไทยชัดๆ

อยากจะตอบเขาจริงๆ แต่มู้ไม่เปิดให้นอนเมนตอบ
กูขอตอบว่า อย่าสักแต่ยอดวิวเพิ่ม มึงควรดูสถานที่ด้วยว่าแต่ละเว็บเน้นขายอะไรกัน นิยายดีแค่ไหน แต่ลงเว็บผิดที่ก็ได้ยอดไม่สู้ดีหรอก
https://www.dek-d.com/board/writer/4072959/

>>29 ลุงมิกกี้แม่งตกยุค นิยายเรื่องเก่าจะเรียกว่าเป็นนิยายยังไม่ได้เลย เขียนมาเป็น 10 ปี ยอดวิวก็มีอยู่แค่นั้น กูไม่ได้จะใจร้ายนะ แต่นิยายลุงไม่ไหวจริงๆ ขนาดคนรักการอ่านอย่างกูยังต้องยอมแพ้ กูจัดให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับนิยายเมกานิเตอร์ซาก้าของไอ้เวคเตอร์-เหรดเลยล่ะ

ไม่รู้ควรเชื่อใครดี https://www.dek-d.com/board/writer/4073431/

>>31 เชื่อกุ กุศึกษามา แต่กุขอนิยายที่ใช้บ่มเพาะไม่มีใครโยนมาให้นี่ ไม่มีน้ำใจกันเลย

อยากเขียนแนวโลลิ ลงเว็บไหนดีสุดโม่ง

ร้างเรอะ... ก็ดีเหมือนกัน

>>33 มีเย็กไหม ถ้ามีไป ธวล. ถ้าไม่มีลงเด็กดวกก็ได้ เห็นไอ้กวี (K.W.E) เขียนมาตั้งนานแล้วนี่เรื่องมีอา(พี่จ๋าๆ) น่ะ

กลับมาอีกครั้งหลังมีข้อความลับส่งเข้ามาในมายไอดี หัวเรื่องเขียนว่า "ผลักดันไก่ใหญ่" ตอนแรกกูพยายามมองโลกในแง่ดีว่าบางทีมันอาจเป็นการประชาสัมพันธ์โครงการทางการเกษตร พอเปิดเข้าไปอ่านประโยคแรกปุ๊บ "ฉันอยากจะดูดไก่" ทีนี้แม่งชัดเลย แล้วทางเว็บก็ไม่เคยคิดจะแก้ด้วยนะ เห็นแล้วก็ขำขึ้นมาเพราะเคยมีคุยกันในโม่งเรื่องแนวนี้มาหลายครั้งละ (เรื่องโฆษณาเว็บโป๊ที่ใช้ google แปลไทย) ก็เลยว่าแวะมาสับนิยายหน่อยดีกว่า

เปิดบัญชีหนังหมาขึ้นมาเรื่องล่าสุดที่จะโดนคือเรื่อง Tales Of New World จบ!!! สงสัยกลัวไม่รู้ว่าแต่งจบแล้ว คือกูเข้าใจนะว่าด้วยความที่มีระดับพลังและใช้ชื่อตัวละครเป็นชื่อจีน คงระแวงว่าคนจะไม่ตามอ่านเพราะเป็นแนวยืดตอนหลอกขาย อย่างไรก็ตามถึงจะจบลงได้ แต่เป็นการตัดจบแบบไม่เคลียร์ปมหลักของเรื่องจนโดนรีวิว 2 ดาวติดหน้าผากคนเขียนไว้ตรงหน้าแรก ถ้าถามความเห็นกูที่ไม่เป็นกลางอยู่แล้ว บอกได้เลยว่ามักง่าย แต่งมาได้ตั้ง 485 ตอนแล้วก็น่าจะมีความสามารถพอที่จะจบเรื่องได้สวยๆ แต่ดันไม่ยอมทำ

สาเหตุที่ติดมาในบัญชีหนังหมาเพราะพี่เว็บเอานิยายเรื่องนี้มาทำบทความเกี่ยวกับความสามารถโกงๆ ของพระเอกนิยาย มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าในบทความไม่เขียนว่า "สนุกพอๆ กับนิยายเรื่อง MSO" อ่านแล้วกูเลยต้องจดเอาไว้ก่อน ถ้าใครสงสัยว่าความสามารถนั้นคืออะไร เฉลยสั้นๆ ว่า พระเอกเห็นอนาคตในโลกเกมล่วงหน้าได้ 5 วินาที หรือก็คือมีหน้ากากอิพิธาปเล็กๆ ติดบนหน้าผากเหมือนบอสเรื่องโจโจ้ภาค 5 นั่นเอง ส่วน MSO นายศิลาของเราเป็น Healing factor แบบพี่วูฟเวอร์รีนจาก X-Men

ในยุคที่นิยายออนไลน์ยังเขียนด้วยพล็อตเวอร์วังอลังการ แม้ MSO ยุคหลังจะสเกลพลังเกินขีดจำกัดของความพอดีไปแล้ว แต่ช่วงแรกก็ถือว่าสนุกจริงๆ การเอา MSO มาเทียบกับนิยายระดับพลังแบบนี้เลยทำเอากู tilt เบาๆ จบช่วงบ่นแล้วก็เข้าเรื่องเลยดีกว่า

Tales Of New World จบ!!!
https://writer.dek-d.com/Dragonfly45/writer/view.php?id=2006873

ชื่อเรื่องธรรมดา แต่คำโปรยขายของว่าเป็นแนวกลับมาเกิดใหม่ เพื่อให้เข้าตาลูกค้าเฉพาะกลุ่มได้ทันที ภาพปกลงทุนจ้างวาดมาอย่างดี คุณภาพถือว่าโอเค ปกรองเป็นเรื่องย่อของพระเอกก่อนย้อนเวลามาตอนอายุ 18 เขียนระดับพลัง/ค่าชื่อเสียง/ความสามารถเฉพาะของจิตแบบต่างๆ กูว่ากูคงไม่พูดอะไรเยอะเพราะมันอาจกำลังเป็นที่นิยมในตอนนั้น

ตอนที่ 1 : เสียเวลา

เปิดฉากด้วยการถูกมือปืนรุมของพระเอก แถมโดนหนึ่งในนั้นเย้ยว่านอกจากมึงมันก็เป็นได้แค่ไอ้กระจอกคนหนึ่งนี่หว่า หลังจากหมดลมหายไปใจอยู่ดีๆ พระเอกของเราก็ฟื้นขึ้นมาในห้องนอนตอนอายุ 18 แล้วพูดคนเดียวว่าเราย้อนเวลามา 20 ปี (แปลว่าก่อนตายนี่มึง 38 แล้วสิ) มีการโอดครวญว่าชาติที่แล้วตอนเข้ามหาลัยกูติดเกมจนทิ้งทางบ้านไปอยู่กับเพื่อนในเกม ถึงจะรุ่งในโลกเกมแค่ไหน ชีวิตจริงกลับพังไม่เป็นท่า พ่อตาย แม่กับน้องสาวหมดตัว ธุรกิจที่บ้านก็ล้มละลาย เอาเป็นว่าชาตินี้เดี๋ยวเอาใหม่อีกที

ตอนที่ 2 : เหวิน เหวิน

ก่อนจะไปต่อ กูขอถอดสมองและความสมเหตุสมผลทิ้งไปชั่วคราว เพราะเราคุยกันเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วว่านิยายเกมมันไม่เคยมีสมดุลทั้งเรื่องเมคานิคของระบบและเทคโนโลยีเครื่องเล่นที่ล้ำสมัยเกินกว่าจะเกิดขึ้นในปีที่ตัวเอกย้อนเวลากลับมา ... ในห้องประชุมของห้างที่พ่อพระเอกเป็นเจ้าของ อยู่ดีๆ พี่เทพ (ในเรื่องมันชื่อนี้จริงๆ) ก็ขอเสือกเข้ามาประชุมด้วย ความจริงแล้วพระเอกตอน 18 พูดจีนได้แค่ มีน้างแลงจะกิงน้างส้วม แต่ความทรงจำจากยุคอนาคตทำให้พี่เทพเกิดเทพภาษาจีนขึ้นมาเพราะเพื่อนในเกมแม่งเป็นคนจีน ว่าแล้วก็เสนอว่าให้สั่งซื้อเครื่องเกมมาขายที่ห้างไปเลย 200 เครื่องรวด เพราะในอนาคตเกม tale of new world จะต้องฮิตระเบิดแน่นอน ประชุมเสร็จก็ติดต่อไปที่บริษัทแม่ของเกมในจีน ขอสายคนชื่อเหวิน เหวิน เพื่อนในเกมที่พระเอกเคยเล่นด้วย ใช้ความกวนตีนหลอกล่อนิดหน่อย นักเจรจาทางการค้าของฝั่งโน้นก็ถูกคอกับพระเอกและตกลงว่าจะมาเข้าไปเล่นเกมด้วยกันได้อย่างง่ายดาย

ตอนที่ 3 : ลูกชาย!?

เนื้อหาในตอนไม่เกี่ยวกับชื่อตอนแม้แต่นิดเดียว สรุปย่อๆ ได้ว่าพี่เทพไปฟิตเนสเพราะรู้สึกว่าต้องฟิตร่างกายให้แข็งแรงเท่ากับอีก 20 ปีข้างหน้า มีสาวๆ แอบมองแล้วบอกว่าพี่เทพเค้าหล่อจริง แล้วจบตอนตรงพี่เทพเล่นเครื่องต่างๆ จนครบใช้เวลารวม 5 ชั่วโมง จากใจคนที่พอรู้เรื่องกล้ามเนื้ออยู่บ้างแบบกู สำหรับคนที่ไม่เคยเล่นกีฬาอะไร แล้วจู่ๆ มาเล่นหนักต่อเนื่องกันแบบนี้ รับรองว่าวันรุ่งขึ้นขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะปวดกล้ามเนื้อเหี้ยๆ หนักหน่อยก็มวลกล้ามเนื้อสลาย ตับ-ไตมีปัญหา แต่ก็ช่างแม่ง กูถอดสมองไปแล้ว ถ้าจะให้แนะนำคงอยากบอกแค่ว่าช่วงแรก ให้เล่นเบาๆ และใช้เวลาสั้นๆ ก่อน พอปรับสมดุลได้แล้ว ก็ให้เพิ่มความหนักและระยะเวลาขึ้นทีละน้อยเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม (ปกติคือ 15-30 วัน) ไม่งั้นเดี๋ยวจะเกิดเรื่องเหมือนข่าว รด. เมื่อวาน

ตอนที่ 4 : ถงเวย

ชื่อตอนเป็นชื่อไอดอลสาวชาวจีน เนื้อเรื่องพูดถึงข่าวการโปรโมตเกม tale of new world และใช้ไอดอลชื่อถงเวย (ไม่ใช่ถงเหวยเหรอวะ) มาร่วมงาน ไม่รู้ทำไมพี่น้องชาวไทยพากันรู้จังน้องถงเวยกันหมด แล้วบอกว่าจะต้องไปร่วมงานนี้ให้ได้ (เพราะในงานมีแจกเครื่องเกมฟรีด้วย) พี่เทพที่รู้ว่าถงเวยจะมาก็ออกไปรับด้วยตัวเอง แกล้งบอกว่าตัวเองเป็นพนักงานกากๆ แล้วหลอกด่าแม่สาวไอดอลด้วยภาษาไทยทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเธอพูดไทยได้

ตอนที่ 5 : แสดงว่านายยังไม่เจอฉัน

ความคืบหน้าในตอนมีแค่ พี่เทพรู้ว่าน้องถงเวยเป็นแฟนไอ้เหวินอย่างลับๆ ก่อนจะเริ่มการประชุมระหว่างเจ้าหน้าที่จากจีนกับบริษัทพ่อ พี่เทพเลยแกล้งถามว่าแฟนเธอจะมาถึงหรือยัง ทำเอาไอดอลของเราสะดุ้งเล็กน้อย พอเฮียเหวินมาเทพก็เข้าไปทัก ทำเอาพวกตัวละครรองพากันมึนตึ๊บว่าพระเอกมันรู้ได้ไงวะ ประชุมเรื่องงานเกมจบ พี่เทพก็พาเหวินกับถงไปกระดกไวน์กันก่อนกลับ แลกไอดีแชทโปรแกรมคล้ายๆ ดิสคอร์ดกันเสร็จก็จบตอน

การบรรยาย : เนื้อหาต่อตอนค่อนข้างสั้น แต่ก็ไม่ได้สั้นมากจนน่าเกลียด จะว่าไงดี อาจเหมาะกับแนวยืดเรื่องขายแบบนี้แล้วก็ได้ บทสนทนาทำได้โอเค คำผิดไม่ค่อยมี อ่านแล้วรำคาญเล็กน้อยตรงที่ใส่พินอินในบทสนทนาโดยไม่จำเป็น มีการใส่ตัวหนาว่าตรงนี้กำลังจะคุยไทย ตรงนี้กำลังจะคุยจีน ตามด้วยคำว่า "จ้า" บทบรรยายมีการเทข้อมูลใส่บ้างแต่ไม่มากเท่าไหร่ เทได้ถูกที่และทำให้เนื้อเรื่องสมบูรณ์ขึ้น ถือว่าทำได้ดีในระดับนิยายแปลจีน โลกหมุนรอบตัวพระเอก ผู้ซึ่งถูกนักเขียนอวยว่าหล่อและฉลาดจากความรู้เก่าในชาติก่อน ตามแบบฉบับนิยายจีนตายแล้วย้อนเวลามาแก้ไขเรื่องที่พลาดไปในอดีต

ตัวละคร : กูรู้สึกเฉยๆ กับพระเอก แต่ดันชอบตัวละครรอบๆ แทน อย่างน้องสาวที่ชื่อฟ้า เพื่อนเหวินกับแฟนเพื่อนน้องไอดอล ตัวละครพวกนี้มีบทพูดที่น่าสนใจกว่าตัวพี่เทพ ส่วนพระเอกของเราเป็นพวกคุยเรื่อยเปื่อยและมีหน้าที่แค่โดนอวยว่าหล่อ

เนื้อเรื่อง : แนวย้อนเวลากลับมาแก้ไขอดีตผสมเกมออนไลน์ มีปมแค่จำทะเบียนรถพวกมือปืนได้ เนื้อหา 5 ตอนแรกยังไม่ได้เข้าเกม มันไม่ได้เดินเรื่องช้า แต่ด้วยความที่ตอนมันสั้นก็เลยไปไม่ถึงไหน แหกขนบนิยายเกมตรงที่ได้เครื่องเกมมาทันทีเพราะผมรวย ซึ่งปกติมักได้มาฟรีจากงานเปิดตัวเกมในนิยายเรื่องอื่น

จุดเด่น : ความหล่อของพระเอก

จุดด้อย : เปิดเรื่องได้กาก ฉากโดนฆ่าของพระเอกไม่เกิดอิมแพคเหี้ยอะไรเลย พอย้อนมาก็มีดึงดราม่านิดหน่อยว่าชาติก่อนหนีออกจากบ้านจนพ่อมึงตาย เดินเรื่องตามขนบอย่างมีสไตล์ (เพราะผมเป็นลูกเจ้าของบริษัท) 5 ตอนแล้วก็ยังไม่ได้เข้าเกม

คะแนน : ปวดกล้ามเนื้อหลังไปฟิตเนส/10

ความเห็นส่วนตัว : ยอดวิว 5 แสนจาก 485 ตอนถือว่าอยู่ในระดับพอใช้ ต่อไปนี้ถ้าเป็นนิยายเกมออนไลน์กูจะเลิกพูดถึงความเร็วของการเดินเรื่อง (เพราะแม่งชอบซอยตอน) แต่จะพูดถึงการเปิดฉากในตอนที่ 1 แทนว่าทำได้ดีแค่ไหน ตามขนบหรือแหวกได้อย่างน่าสนใจ สำหรับเรื่องนี้ถือว่าแหวกนิดๆ แต่ยังไม่สามารถทำให้ประทับใจได้ พระเอกใช้ข้อมูลที่รู้อยู่แล้วจากชาติก่อนมาสร้างความได้เปรียบให้ตัวเอง ส่วนเรื่องสมดุลเกมและฉากต่อสู้ยังให้ความเห็นไม่ได้เพราะเรื่องยังวนอยู่แค่ที่บ้าน ฟิตเนส และห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

>>35 ไม่ได้อ่านวิจารณ์มานานแล้ว เยี่ยมมากโม่ง

>>35 ยังไงก็ต้องขอบคุณในความเหนื่อยยากที่เขียนรีวิวมาให้อ่านกัน

เรื่องต่อไป...

Top Up Now 2 ภาคบุรุษหมื่นเหรียญ
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=2027568

เหยดดดด ภาคต่อของนิยายที่มี pacing ห่วยที่สุดในประวัติศาสตร์การสับ (ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/9744/26-33/ ) รอบก่อนคิดว่าจะไม่สับแล้วแต่ลองดูก็ได้วะ ภาพปกดูดีขึ้นมาจากภาคแรกแต่ก็มีจุดที่โดนติอยู่ตามความเห็นของเพื่อนโม่งในมู้ที่ 32 คำโปรยพยายามจะทำให้ดูขลังตามสไตล์แฟนตาซีแต่อ่านกูแล้วขนลุก และอาจมีเพียงคนที่ชอบภาคแรกแล้วตามมาอ่านต่อเท่านั้นถึงจะสามารถอินไปกับคำโปรย cringeๆ แบบนี้ ปกรองมีเรื่องย่อประมาณว่าภาคนี้พระเอกของเราเขาเทพแล้วนะ พวกมึงไม่ต้องมาคอยบ่นแล้วว่าเดินเรื่องช้าสัสเมื่อไหร่พระเอกจะเก่ง จากหนุ่มหน้ามนคนขุดเหมืองกลายเป็นชนวนสงครามระหว่างเหล่าเทพและทัพมาร สปอยนิยายตัวเองเรียบร้อยแล้ววกกลับมาบอกว่าตอนนี้อยู่เมืองหลวง เป็นศิษย์มีครูเต็มตัว ผัวยังไม่มีแต่เมียกำลังจะมา รูปแบบปกรองแม่งแทบจะเหมือนเดิม ส่วนท้ายมีคำชี้แจง 3 ข้อ กับ add-on เพจเฟซบุ๊กที่มีผู้ติดตามมหาศาลถึง 33 คน ถ้าอยากให้ข่มกูคงบอกว่านิยายที่แต่งด้วยไอดีรองโนเนมของกู เรื่องใหม่ลงไปแค่ 20 ตอนแรกก็มีคนตามหน้าเพจหลักร้อยแล้ว เดี๋ยวมาดูกันว่าเพราะอะไรนิยายที่มาถึงภาค 2 และกำลัง on going ไปที่ 769 ตอนถึงมีผู้ติดตามเท่าปลายxมอยแบบนี้

ตอนที่ 1 : บทนำ

ไอ้เหนือภพหมดสติลอยตามน้ำมาติดเบ็ดตาลุงท่าทางมอซอ ลุงช่วยไว้แล้วพระเอกก็ฟื้นมาถามทาง ลุงบอกไม่ต้องไปที่นั่นหรอกฝึกวิชากับอาจารย์ลุงเก่งเร็วกว่า เจ้าหนุ่มบอกโอเคก่อนจะสลบต่อ แล้วอยู่ดีๆ ก็ตัดฉากว่ามีแม่นางคนสวยชื่อจี๊นจีน (ประชด) ว่าอังกาบมาบ่นว่าลุงแม่งแดกเหล้าเก่ง ทำไว้ 100 ไห ไม่ถึงเดือนลุงล่อไปแล้ว 80 เกินโควต้าส่วนที่ต้องแบ่งเอาไปกำนัลให้จ้าวตึกคนอื่นๆ สรุปว่าลุงเองก็เป็นคนใหญ่คนโตพอตัว แต่เขียนหนังสือไม่ได้เลยขอให้อังกาบเขียนจดหมายแทนหน่อย แล้วก็ส่งไปให้อาจารย์ลุงด้วยนะ จบตอนไปแบบงงๆ ว่าพระเอกของเรามันไปนอนแดกฝุ่นอยู่ตรงไหนของตลิ่งละวะ

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 1 จดหมายของเหนือฟ้า

เออ... ทั้งตอนก็ตามชื่อตอนเลย คือเป็นจดหมายของน้องสาวพระเอกเขียนถึงเจ้าตัวที่หายไป 1 ปีเต็มแล้ว ไม่มีความคืบหน้าเหี้ยไรเกี่ยวกับเนื้อเรื่องแม้แต่น้อย ที่กูจำได้มีแค่บอกว่าน้องฟ้าเพิ่มพลังเทพีซ่าส์มากขึ้นอีกแล้วนะคะพี่ชาย ตอนนี้หนูเป็นฮันเตอร์แรงค์ D ขั้นที่ 40 นอกนั้นคือเล่าถึงตัวละครภาคแรกที่บางส่วนกูพอจำชื่อได้ ก็คงเป็นคนในก๊วนพระเอกนั่นแหล่ะ แล้วเล่าหมดจนครบทุกตัว (ราว 20 คน) จนผิดหลักเรื่องการเขียนข้อมูลลงในบทสนทนาด้วย คือมีแค่ไอ้ม้าศึกกับช้างศึกเท่านั้นที่หายไป แต่มีคนชื่อเฮงเฮงกับซวยซวยโผล่มาแทน (สาบานนะว่านั่นคือชื่อคน)

ตอนที่ 3 : ตอนที่ 2 เรื่องราวเมื่อสี่ปีที่แล้ว

เปิดตอนมาด้วยไอ้เหนือภพกำลังเคาะบักฮือสวดมนต์ (เขาเรียกบักฮื้อค่ะอีชิบผาย) พระอาจารย์ชื่อสิริซึ่งน่าจะเป็นคนที่ลุงในตอน 1 ส่งพระเอกมาหาบอกว่า มึงฝึกวิชามาครบ 4 ปีควรกลับออกไปสู่โลกภายนอกได้แล้ว ไม่ทันได้พูดอะไรหลวงพ่องก็จับไอ้ภพสึก พระเอกของเราได้แต่บอกลาแล้วโดดลงน้ำตกไป ทางเดินดีๆ ก็มีอยู่แถวนั้นทำไมมึงไม่เดินลงเขาไปวะ ขึ้นย่อหน้าใหม่ตัดฉากย้อนไปเมื่อ 4 ปีก่อน ไอ้ภพสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายตรงหน้าวัด เพราะในฝันน้องกลิ่นจันทร์ (น้องคนที่จะโดนจับไปขายซ่องในภาคแรก) โดดหน้าผาต่อหน้าพระเอก แล้วหลวงพ่องก็โผล่มารับตัวถูกเวลาตอนตื่นพอดี มีการเทข้อมูลที่ไม่จำเป็นในส่วนกลางและท้ายตอน เกี่ยวกับวัดในถ้ำใต้น้ำตกและการลดจำนวนลงของพระสงฆ์

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 3 บรรพชิตย่อมไม่เหงา

เนื้อหาเป็นบทบรรยายเสียส่วนใหญ่ เล่าว่าจารย์ให้เหนือภพออกบวชเพื่อสลายความแค้นในใจ วันๆ ก็ทำกิจของสงฆ์ สวดมนต์ นั่งสมาธิ กวาดลานวัด มีอยู่อย่างเดียวที่ดูคล้ายการฝึกฝนคือโดนใช้ให้ไปตักน้ำที่แหล่งน้ำห่างออกไป 10 กิโลเมตร ครั้งแรกที่ไปใช้เวลาตั้ง 3 วันกว่าจะกลับมาถึงเพราะทางทั้งไกลทั้งชัน ท้ายตอนไอ้ภพแซวจารย์ว่าที่ให้บวชเป็นเพราะไม่อยากให้ตัวเองหนีไปใช่ไหม จารย์บอกความรู้สึกแบบนั้นสำหรับผู้ละทางโลกไปแล้วมันไม่มีอยู่หรอก พระเอกก็คิดในใจว่าท่านอาจารย์อย่ามาซึนเดเระ

>>39

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 4 พหุยุทธ์

หลังฝึกมาได้ปีเศษจารย์ก็เริ่มสอนวิชามวยตามชื่อตอน แนวคิดคล้ายการออกอาวุธของมวยไทยมีทั้งหมด 147 ท่า ฝึกไป 1 ปี ก็จำ 30 ท่าแรกที่เป็นท่าพื้นฐานได้ พอครบ 2 ปีพระเอกของเราก็จำ 31-147 ได้ครบทั้งหมด แต่โดนจารย์สั่งไว้ว่าอย่าใช้ท่าพวกนี้ เพราะอาจเป็นอันตรายจากการเปิดช่องโหว่ให้ศัตรูสวนกลับได้ ฝึกใช้ 30 ท่าแรกให้ชำนาญมากๆ ส่วนท่าที่เหลือให้ใช้ก็ต่อเมื่อเห็นว่าสบโอกาสจริงๆ เท่านั้น มีพูดถึง มวยแข็ง-มวยอ่อย แต่เป็นคนละแบบกับที่กูเคยบอก เพราะอันนั้นหมายถึง มวยที่ทำให้แตกหักและฉีกขาดภายนอกกับมวยที่ทำลายอวัยวะภายในและการหายใจ สำหรับเรื่องนี้ผึ่งพุงบอกว่ามวยแข็งคือการโจมตีแบบตรงไปตรงมา ส่วนมวยอ่อนคือการโจมตีที่พลิ้วไหวและจับทางได้ยาก แล้วก็จบตอน

การบรรยาย : อยู่ในเกณฑ์ปกติและยังคงพบความขี้เล่นแฝงอยู่ในคำพูดของตัวละครหลายตัว เหมือนพยายามจะให้เนื้อเรื่องติดฮาบ้างซึ่งบางครั้งก็ไม่เหมาะกับความตึงเครียดในเหตุการณ์ บทบรรยายเป็นแบบเทข้อมูลที่ยังคงมีสัดส่วนของ show น้อยกว่า tell บทสนทนาเป็นธรรมชาติไม่ติดขัด voice และวิธีการพูดของแต่ละตัวละครทำให้สามารถแยกได้ว่าใครกำลังพูดอยู่ คำผิดมีน้อยลงจากภาคแรกและเขียนคำว่าเชี่ยวกรากได้ถูกแล้ว (จากที่เคยเขียนว่าเชี่ยกราด) สิ่งที่ยังคงมีอยู่อย่างเสมอต้นเสมอปลายคือปัญหาด้านลำดับการเล่าเรื่อง รวมไปถึงจังหวะการให้ข้อมูล เดาว่านักเขียนแม่งคงไม่เก่งด้านนี้จริงๆ เพราะการตัดฉากทำได้ค่อนข้างแย่ นึกจะตัดก็ตัด นึกจะข้ามก็ข้าม อะไรที่ควรให้ข้อมูลดันตัด สิ่งที่ควรลดหรือข้ามดันเล่ายืดยาว

ตัวละคร : เหนือภพทางกายภาพดูเหมือนว่าจะเก่งขึ้นกว่าภาคแรกและกำลังเดินหน้าฝึกวิชาเพิ่มเติม จากฝันร้ายในตอน 3 กูเดาว่าน้องกลิ่นจันทร์คงม่องเท่งไปเรียบร้อยจนกลายเป็นเหตุให้พระเอกของเราเกิดความแค้น อย่างไรก็ตามกูคงต้องบอกตรงๆ ว่า วิธีการพูดของไอ้ภพดูไม่เหมือนคนมีความแค้นเท่าไหร่ หลายจุดยังดูดี๊ด๊ากวนตีนเหมือนเคย น้องเหนือฟ้ายังดูจริงจังมากกว่าคนเป็นพี่ ตัวละครประกอบอื่นๆ ทำได้ดีทั้งนิสัยใจคอและวิธีการสนทนาที่มีความเฉพาะตัว สำหรับพระเอกของเรากูยังคงยืนยันว่าไม่เด่นพอจะเป็นตัวเอกได้ ทั้งด้านความเท่และนิสัย โดยเฉพาะเรื่องการชอบหนีปัญหาตามที่เรื่องย่อสปอยไว้ พัฒนาการของตัวละครควรเดินไปข้างหน้าไม่ใช่ย่ำอยู่กับที่ ไม่ต้องพูดถึงภาค 2 แต่มันควรดีขึ้นตั้งแต่ภาคแรกหลังจากต้องเผชิญปัญหาต่างๆ มาจนถึงท้ายเรื่อง อันนี้คือสิ่งสำคัญที่นักเขียนทุกคนต้องทำให้นักอ่านเชื่อหรือรู้สึกได้ว่าตัวละครเอกนั้นเปลี่ยนไปในทางบวก ทั้งเขาและพรรคพวกควรเติบโตทางความคิดจากประสบการณ์ที่ได้พบเจอ หรืออย่างน้อยที่สุดคือควรมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น

เนื้อเรื่อง : แฟนตาซีที่บทบรรยายและบทสนทนายังคงจี๊นจีน ภายใต้การตั้งชื่อที่ไท๊ยไทยทั้งตัวละครและวิชา ในภาคที่แล้วกูคิดว่าที่แต่ละตอนเดินเรื่องแบบไม่มีคลิฟแฮงเกอร์เป็นเพราะนักเขียนจงใจ แต่มาตอนนี้กูเดาว่าคงเป็นเพราะแต่ละตอนสั้นลงกว่าภาคที่แล้วเลยไม่รู้จะหาจังหวะไหนมาใส่ดี คลิฟแฮงเกอร์เป็นเครื่องมือช่วยให้เกิดความน่าติดตาม แต่พอตอนมันสั้นเลยเกิดปัญหาว่า ไอ้เหี้ย... กูจะทำยังไงให้มันน่าติดตามทุกตอนได้ ในเมื่อ 1 ตอนหลังลดตัวอักษรลงเหลือ 14 pt แล้วมันยาวแค่หน้านิดๆ นี่แหล่ะคือดาบ 2 คมของการซอยตอน เพราะต่อให้แยกเป็น 5 ตอนย่อยในชื่อตอนเดียวกัน การใส่คลิฟแฮงเกอร์ในตอนย่อยที่ 5 อาจไม่สามารถสร้างความรู้สึกใดๆ ได้ เพราะความสั้นของตอนที่นักอ่านเคยชิน

อีกอย่างที่กูต้องพูดถึงให้ได้คือกิมมิคของเรื่องมันหายไปไหนแล้ววะ 5 ตอนแรกของภาค 2 ไม่มีการพูดถึงทั้ง Tablet และการเติมเงินที่เป็นจุดขายของนิยายภาคหลักแม้แต่ที่เดียว หรือจงใจปูทางเรื่องไปยาวๆ แล้วค่อยใช้ plot device ตัวนี้ทีหลังเหมือนภาคที่แล้ว แม่ง... กูบอกได้เลยว่าพัง ภาคก่อนก็เคยโดนด่าไปแล้วเกี่ยวกับความช้าของการเดินเรื่อง มาภาคนี้ก็ยังจะทำเหมือนเดิมอีกเหรอ กูไม่รู้ว่ากูอคติเองหรือเปล่าเพราะกูไม่ได้อ่านช่วงท้ายของภาคแรก บางทีอาจมีเหตุการณ์ให้เหนือภพใช้ Tablet กับระบบเติมเงินไม่ได้ชั่วคราว แต่ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วล่ะก็ แปลว่านักเขียนล้มเหลวด้านการขยี้จุดขายของตัวเอง เป็นมีดมันต้องคม เป็นพริกมันต้องเผ็ด เป็นนิยายเติมเงินให้เทพแต่ไม่ abuse ความได้เปรียบจากระบบเติมเงิน แล้วมึงตั้งชื่อนั้นมาทำไม

>>40

จุดเด่น : การตัดฉากแบบ ไม่สนหิสนแต๊ด ใดๆ

จุดด้อย : เยอะแยะมากมายและความผิดพลาดนั้นยังคงเป็นเรื่องเดิมๆ

คะแนน : ผู้ติดตาม 33 คน จากนิยาย 2 เรื่อง จำนวนรวม 877 ตอน/10

ความเห็นส่วนตัว : Pacing เหี้ยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงไม่มีคลิฟแฮงเกอร์ซึ่งคาดว่าใส่ไม่ได้เพราะตอนๆ หนึ่งสั้นเท่าxมอยนก พยายามเร่งเนื้อเรื่องด้วยการเทข้อมูลและ tell เป็นช่วงๆ ในทางกลับกันเนื้อหาที่ควรเน้นกลับถูกข้าม เหมือนนักเขียนมีปัญหาเรื่องการจัดลำดับความสำคัญของเหตุการณ์ต่างๆ เช่น การสึกของไอ้ภพแล้วโดดลงน้ำตกหลังฝึกครบ 4 ปี ช่วงต้นของตอนที่ 3 ควรถูกตัดออกเพราะมันอยู่ผิดที่ผิดทาง ที่ถูกต้องคือเขียนบอกให้ชัดเจนไปเลยว่าย้อนไป 4 ปี แล้วเล่าการฝึกไปเรื่อยๆ พอฝึกเสร็จถึงค่อยใส่ฉากสึกออกจากวัดปิดท้าย ความไม่กลมกล่อมของตัวนิยายก็เป็นปัญหาอีกเหมือนกัน ภาพปกที่ดูคล้ายเรื่องยุคกลาง สำนวนการพูดจาและการใช้คำบรรยายกลิ่นออกจีน กับชื่อที่ไท๊ยไทยอย่างไม่มีเหตุผลรองรับ จะแถยังไงก็ฟังไม่ขึ้นสักนิด

ยุคกลางเหี้ยไรไม่มีบาทหลวงแต่ดันมีหลวงจีนชื่อสิริแทน (ยังมีเคาะบักฮื้อตอนสวดอยู่เลยอย่ามาเถียง) เวทมนตร์เป็นระบบลมปราณแต่ชื่อปราณพญาสุบรรณ แม่นางสวมชุดแขนบานปักลายใช้ปิ่นแต่ชื่ออังกาบ เซตติ้งแบบนีโอฟิวชั่นรึไง

เรื่องสำคัญอีกอย่างคือต่อให้มันเป็นนิยายภาคต่อ นักเขียนมีหน้าที่ต้องเปิดเรื่องให้น่าสนใจ การเปิดเรื่องด้วยบทนำที่เกี่ยวข้องกับตอนจบของภาคก่อนแค่เล็กน้อยแบบนี้ถือเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่า เพราะอะไร? เพราะไม่ใช่ว่านักอ่านทุกคนที่เข้ามาเป็นคนที่ตามมาจากการอ่านภาคแรกจบ ความสดใหม่ของนิยายในแต่ละภาคจึงต้องถูกสร้างขึ้นอย่างเหมาะสม ถ้าช่วงแรกของนิยายทำให้นักอ่านประทับใจไม่ได้ก็คือจบเห่ พวกมึงคิดว่ามีโอกาสมากน้อยแค่ไหนที่คนอ่านภาค 2 จะอยากรู้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นในภาคก่อน ในเมื่อนิยายตอน 2 ตอนแรกมีเหตุการณ์แค่พระเอกลอยตามน้ำมาติดเบ็ดกับน้องสาวพระเอกเขียนจดหมายทั้งตอนแบบนี้

ส่วนสถิติที่น่าสนใจสำหรับคนชอบเสพตัวเลขก็มีดังต่อไปนี้

ผู้ติดตามหน้าเพจ 33 คนจากนิยาย 877 ตอน [ 0.038 : 1]
นิยายภาคแรก 108 ตอน ยอดวิว 32,000 เมนต์ 400 ติดตาม 1,800 หรือ [ 1 : 297 : 4 : 17 ]
นิยายภาคสอง 769 ตอน ยอดวิว 31,000 เมนต์ 260 ติดตาม 1,000 หรือ [ 1 : 40 : 0.4 : 1.3 ]

หรือก็คือ... เจริญลงนั่นเอง

ต้องตรวจเยี่ยวตัวเองแล้วมั้งเนี่ย คึกเป็นม้าโดนไฟเลยกูวันนี้ เริ่มระแวงว่ากูหยิบขวดยาสลับหรือเปล่าเมื่อคืนเพิ่งออกจากแลปมาด้วยสิ

ถ้าพ่อค้าจะครองโลก(เสมือน)
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1847162

อะไรวะทำไม list ข้างเขียงมันถึงมีนิยายเกมออนไลน์ติดกันหลายเรื่องแบบนี้ จริงๆ ก่อนมาถึงเรื่องนี้ก็มีแนวเดียวกันคั่นอยู่แต่นักเขียนปิดตอนทั้งเรื่องเลยข้ามมา กูคิดว่าตัวเองไม่ค่อยชอบแนวเกมออนไลน์แท้ๆ แต่ดันมีเข้าคิวอยู่หลายเรื่องซะงั้น เห็นหน้าปกแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตอนแรกปกมันไม่ใช่ปกนี้ ตัวละครหรือฉากหลังอะไรดูคล้ายๆ กัน แต่เวอร์ชั่นนี้คงเป็นแบบจ้างวาดขึ้นใหม่ คาดว่าคงขายได้หลายตังค์อยู่ก็เลยมีทุนมาปรับปรุงปก

ชื่อนิยายเชยดีแต่พอมารวมกับคำโปรยเกี่ยวกับอดีตผู้เล่นแนวหน้าผันตัวมาเอาดีด้านการค้าก็เลยน่าสนใจขึ้นบ้าง ปกรองถูกเอาหน้าปกหลักมาขยายแปะคู่แผนที่ในเกม ด้านล่างเป็นข้อมูลเกมที่อธิบายไว้อย่างหลวมๆ กับ add-on ขายนิยายที่เชื่อมไปยังเมปมาร์เก็ต

ตอนที่ 1 : ข้อมูลเบื้องต้น 2021

ตอนแรกเป็นข้อมูลเซตติ้งที่เขียนไว้บนปกรองนั่นแหล่ะ (ละจะเอามาเขียนซ้ำเพื่อ?) มีการกำกับไว้ด้วยว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายตามชื่อเว็บ ไม่มีเนื้อหา 18+ เน้นฮาเป็นหลัก เนื้อหาส่วนใหญ่ถูกรีไรท์แล้ว ตามที่เห็นว่ามีการเขียนปี ค.ศ. ตามหลังตอนที่ถูกแก้ไข

ตอนที่ 2 : บทที่ 1 เส้นทางการค้า(2021)

เริ่มเรื่องในฉากที่เป็นโกดังสินค้าของชายหนุ่มชื่อภาร์หรือพระเอกของเรา ผู้ซึ่งกำลังขายของให้ลูกค้าที่มารับสินค้า ตรงหน้าร้านมีไอ้หนุ่มลูกครึ่งชื่อจอห์นกำลังชวนให้ภาร์ไปเล่นเกมใหม่ชื่อ "โซลเวิร์ล" แต่เจ้าตัวปฏิเสธเพราะคิดว่าคงจะตามผู้เล่นเก่าที่เล่นกันมาตั้ง 2 ปีแล้วไม่ทัน อีกอย่างคือโกดังเก่าเพิ่งเกิดเหตุไฟใหม้ทำให้พระเอกของเราเป็นหนี้ตั้ง 10 ล้าน ทำให้ต้องรีบหาเงินมาใช้หนี้ก่อนจะไม่มีแต่กระทั่งที่ซุกหัวนอน นายจอห์นจอมตื้อไม่ยอมละความพยายามง่ายๆ พยายามล่อพี่ชายคนสนิทว่าในเกมนี้หาเงินได้ด้วยนะ คนที่เคยเป็นถึงโปรเพลย์เยอร์จากเกมออนไลน์อันดับหนึ่ง ถ้าจะมาเปิดตลาดใหม่ในเกมออนไลน์อันดับสองที่ไต่อันดับขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว น่าจะทำกำไรจากระบบการค้าของเกมได้เยอะแน่ ตอนแรกไอ้ภาร์ลังเลแต่บักจอห์นพยายามยืนยัน นั่งยัน และนอนยันว่าพี่แกจะไม่เสียเวลาเปล่าแน่ สุดท้ายเลยตอบตกลงว่าจะลองไปเล่นดู แต่จะลองเล่นแค่เดือนเดียวเท่านั้น ถ้าไม่เวิร์คก็เลิกเลย

ตอนที่ 3 : บทที่ 2 ชัยชนะของผู้เริ่มต้น (2021)

ตกเย็นวันนั้นนายภาร์ของเราก็แวะไปซื้อเครื่องเล่นมาเตรียมตัว แล้วดัดแปลงคอมและโต๊ะทำงานในห้องพักเป็นเกมมิ่งเกียร์ชั่วคราว อุปกรณ์คล้ายหมวกกันน็อคถูกเชื่อมเข้ากับคอมแล้วล็อคอินเข้าสู่ตัวเกม มีการอธิบายอย่างโม้ๆ ว่า เจ้าภาร์อ่านข้อมูลเกมยาวเป็นพันหน้าเสร็จเรียบร้อยมาตั้งแต่ตอนบ่าย อันนี้คือความเก่งเวอร์อย่างแรกของพระเอก ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังนายจอห์นกลับไปก็จำทุกอย่างในเกมได้หมด (เทพเกิ๊น) พระเอกของเราตั้งชื่อตัวละครว่า "ฟูเหลา" มีการปรับแต่งเล็กน้อยแต่ปล่อยให้ตัวละครสูง 185 เหมือนตัวจริง (นี่คนหรือเปรต) โอเค หล่อ เข้ม สูง ฉลาด ยังขาดอะไรอีกไหมทีนี้ แต่งตัวเสร็จมี GM โผล่มาอธิบายระบบเบื้องต้นว่าต้องเก็บเวลให้ถึง 20 ในเกาะเริ่มต้นก่อนถึงจะซื้อตั๋วไปเปลี่ยนอาชีพในทวีปหลักได้ ซึ่งฟูเหลาพระเอกของเราก็ออกเดินทางหาเก็บเวลทันที

พอออกมาจากตึกเริ่มเกมได้สักพัก ก็มีผู้เล่นต่างเผ่าเข้ามาหาเรื่องแล้วเยาะเย้ยว่ามึงนี่บ้าหรือเปล่าวะ อาชีพเก่งๆ เท่ๆ มีตั้งเยอะไม่ยอมเลือก เสือกเลือกมนุษย์ธรรมดามาเล่น พี่เหลายิ้มแห้งแล้วกวนตีนกลับ พวกตัวร้ายเกรดบีทั้ง 5 ที่เลเวล 10 กันเรียบร้อยเลยพุ่งเข้ามาทำการเสิร์ฟยำตีน ถึงแม้จะเลเวล 1 แต่ด้วยสกิลพระเอกที่เคยเป็นผู้เล่นแนวหน้าของเกมเก่า พี่เหลาก็สามารถแย่งมีดแล้วเชือดพวกอันธพาลกลับจุดเซฟได้ยกแก๊งค์ ท่ามกลางสายตาของพวกไทยมุงที่พากันชื่นชมว่าพี่เหลาแม่งโคตรเท่เลยว่ะ

>>42

ตอนที่ 4 : บทที่ 3 มิตรสหายใหม่ (2021)

ตอนพี่เหลากำลัง loot ของจากเหยื่อทั้ง 5 มีการสื่อสารของแมวมองจากกิลด์ใหญ่ๆ หลายกิลด์ส่งข่าวว่าเจอผู้เล่นใหม่ที่น่าสนใจ เพราะสามารถตอบสนองและเคลื่อนไหวร่างกายได้ดีจนดูไม่เหมือนผู้เล่นเวล 1 ธรรมดา ก่อนที่พระเอกใช้แผนที่สำหรับผู้เล่นใหม่นำทางตัวเองไปที่ป่าหินอ่อน พอไปถึงก็พบกับผู้เล่น 3 คน คนนึงใส่ชุดกาวน์เหมือนนักวิทยาศาสตร์ ที่เหลือใช้ธนูกับดาบใหญ่กำลังสู้กันมอนแถวๆ นั้นอยู่ พระเอกสังเกตเห็นว่าอาวุธของคนพวกนี้เป็นอาวุธแบบคราฟขึ้นใหม่จากแกนเวทมนตร์ซึ่งวัตถุดิบไม่สามารถหาได้จากเกาะเริ่มต้น ก็เลยคุยกับนายเสื้อกาวน์ดู นักวิทย์บอกว่าของที่เห็นเป็นอาวุธที่เขาผลิตเองเอาไว้ให้เพื่อนๆ อีก 2 คนใช้เก็บเวลได้ง่าย พออีก 2 คนสู้จบก็เดินมาร่วมวงสนทนาก่อนทักว่าพี่เหลาเป็นคนดังนี่นา พร้อมโชว์คลิปตอนพี่เหลาโดนไทยมุงแอบถ่ายการต่อสู้ลงบอร์ดสนทนาของตัวเกม ไอ้คนใช้ธนูบอกว่าสักพักคงมีคนมาตามหาพระเอกชวนไปร่วมกิลด์แน่ พระเอกหัวเราะแล้วบอกว่าจะไม่เข้ากิลด์ไหนทั้งนั้น ที่เหลือเลยขำบ้างเพราะคิดว่าพระเอกคงล้อเล่น ตอนนั้นเองพระเอกคิดในใจว่า 3 คนนี้ก็เล่นเผ่ามนุษย์เหมือนกันแฮะ

ตอนที่ 5 : บทที่ 4 ทดสอบอาวุธ (2021)

นายนักประดิษฐ์ผมหยิกบอกว่าพระเอกมีพื้นฐานที่ดีอยู่แล้ว ขาดแต่อาวุธเหมาะๆ สักชิ้น ว่าจบก็ถามว่าพระเอกอยากเล่นสไตล์ไหน ฟูเหลาของเราตอบว่าน่าจะเป็นต่อสู้ด้วยมือเปล่าระยะประชิด คนผมหยิกที่เลเวล 50 เพียงคนเดียวในปาร์ตี้หยิบถุงมือแปลกๆ ออกมาคู่หนึ่งแล้วยื่นให้พระเองลอง ก่อนอธิบายว่าระบบของเกมโซลเวิลด์ ผู้เล่นต้องพยายามหาอุปกรณ์ที่มีสกิลดีๆ และเหมาะกับตัวเองมาใช้ บางครั้งของที่ดรอปจากมอนก็อาจมีสกิลที่ไม่ตรงกับที่เราต้องการเลยต้องขายทิ้งไปถูกๆ ส่วนของที่คราฟขึ้นสามารถใช้แกนเวทมนตร์เพิ่มแนวโน้มว่าสกิลติดอุปกรณ์ควรจะออกมาเป็นแบบไหน ทำให้คนอย่างนายผมหยิกเนี่ยเป็นที่ต้องการอย่างมากจากกิลด์ใหญ่หลายกิล เพราะสามารถทดลองสร้างได้เรื่อยๆ จนกว่าจะได้สกิลตามที่ต้องการ

แต่นอกจากเรื่องอาวุธกับชุดป้องกันเกรดสูง กับสกิลที่เหมาะสมแล้ว ตัวละครเองก็ต้องรีบเก็บเวลให้ค่าพลังต่างๆ สูงขึ้นด้วย เพราะถ้าตัวละครอ่อนแอถึงจะมีของดีไปก็รักษาไว้ไม่ได้ ทำนองเดียวกัน ถ้าตัวละครเลเวลสูงแต่อุปกรณ์กากก็ทำอะไรได้ไม่เต็มที่นัก พี่เหลาขอบคุณแล้วลองสวมถุงมือดู ค่าพลังที่ติดมาค่อนข้างสูงพอสมควรแม้จะเป็นแค่ของเกรด C ในคำอธิบายมีสกิลเขียนอยู่ว่าสามารถจ่ายมานา 300 เพื่อสั่งใช้งานสกิลคลื่นกระแทก เพิ่มความเสียหาย 2 เท่าเมื่อกระทบโลหะ พี่เหลาได้ของมาก็คิดอะไรเจ๋งๆ ได้ แล้วขอใส่เดียวกับโกเลมหินอ่อน

ช่วงแรกของการต่อสู้พระเอกใช้สกิลคลื่นกระแทกเพื่อให้โกเลมล้มลง แล้วจ่ายมานาซ้ำก่อนชกเข้าใส่ด้ามมีดเกรด F จากโรงฝึกที่โยนไว้กลางอากาศก่อนหน้านี้ แรงกระแทกบนด้ามมีดเพิ่มเป็น 2 เท่าตามเงื่อนไขสกิล เปลี่ยนมีดกากๆ เป็นอาวุธบินที่คิดพลังโจมตีจากถุงมือพุ่งทะลุหัวโกเลมตายหองทันที ไอ้คนใช้ดาบกับคนใช้ธนูเลเวล 9 และ 11 ได้แต่อึ้งเพราะโดนพี่เหลาเลเวล 4 โชว์เทพให้เห็นกันจะๆ ส่วนไอ้ผมหยิกคนผลิตอาวุธเวล 50 ลูบคางมองดูอย่างพอใจ แล้วคิดว่าปาร์ตี้เผ่ามนุษย์ 4 คนของเรานี่ต้องอนาคตไกลแน่นอน

การบรรยาย : ทำได้ดีหมดทั้งการบรรยายและบทสนทนา มันไม่ห้วนหรือล้นเกินไป แต่ความไม่สมดุลคือการเน้นไปที่ความเทพซ่าส์ของพระเอกอย่างออกหน้าออกตา ซึ่งกูพอเข้าใจได้ว่ามันเป็นจุดขายของเรื่อง นักเขียนรีไรท์ได้ดี เพราะจากที่กูเคยสกิมไว้คราวก่อน การเล่ายังติดขัดกว่านี้มาก คำผิดบานเบอะ สามารถใช้เซนส์ของความเป็นโปรเพลย์เยอร์ในตัวพระเอก สร้างการ show ฉากต่อสู้เท่ๆ ออกมาได้อย่างมีชั้นเชิง ใช้ตัวละครรองอธิบายเซตติ้งอย่างถูกจังหวะไม่ยัดเยียด ปริมาณ tell ก็ทำได้ดีไม่เยอะเกินไม่น้อยเกิน

ตัวละคร : ทุกตัวละครมีเอกลักษณ์ทำให้รู้สึกได้ว่าไม่แบนและมีบุคลิกเฉพาะตัว เสียอย่างเดียวตัวร้ายเกรดบีไปหน่อย แต่ให้อภัยได้เพราะช่วงแรกจำเป็นต้องมีพวกนี้มาให้พระเอกเหยียบขึ้นไปเจอกับพวกโหดๆ ที่น่าสนใจกว่าภายหลังเมื่อเดินเรื่องไปได้สักระยะ การออกแบบตัวละครเน้นความแกรี่เต็มสูบเพื่อให้ขายได้ในนิยายแนวพระเอกเก่งเทพ ตัวละครรองในตี้พระเอกแต่ละคนมีจุดเด่นต่างกัน ในบทสนทนาสามารถแยกได้ทันทีแม้ไม่เขียนตามหลังว่าใครกำลังพูดอยู่ สิ่งเดียวที่กูกังวลคือถ้าใส่ความเทพให้พระเอกมากเกินไป สุดท้ายเนื้อหาอาจดูจืดชืดเพราะคนอ่านจะไม่ต้องลุ้นอะไรมาก แต่กูเคยได้ยินมาว่านักอ่านเขาชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วก็คงไม่ไรมั้ง

>>43

เนื้อเรื่อง : เปิดฉากได้แปลกใหม่ แต่ยังขาดความสมเหตุสมผลในบางอย่าง (ซึ่งถ้าเป็นนิยายเกมออนไลน์กูจะมองข้ามข้อนี้) เพราะนักเขียนไม่สามารถทำให้กูเชื่อได้ว่าพระเอกมีความจำเป็นอะไร ถึงต้องเข้าไปเล่นในเกมนี้ให้ได้ คือมีแค่บักจอห์นมาชวนให้ไปลองหาเงินในนั้นสัก 1 เดือนดูเท่านั้นเอง พูดตามตรงถ้ากูกำลังเป็นหนี้สิบล้านเพราะโกดังสินค้าเพิ่งโดนไฟใหม้ไปหมาดๆ กูคงไม่มีกะใจจะเข้าไปเล่นเกมอะไรทั้งนั้น ยกเว้นเสียแต่ว่าบักจอห์นจะยื่นข้อเสนอว่าจะล้างหนี้ก้อนนี้ให้ก่อน ละให้พระเอกเข้าไปหาเงินในเกมมาคืน หรือเดินเรื่องด้วยเส้นเรื่องภาคบังคับและแรงจูงใจที่มีผลกระทบสูง อย่างเช่นการเข้าไปร่วมกิจกรรมเก็บเลเวลของผู้เล่นแบบ Speed runner ประเภทสร้างตัวเวล 1 แล้วแข่งกันว่าใครจะไปถึงเลเวล 40 ได้ในเลเวลที่น้อยที่สุดชิงรางวัลเงินจริงก้อนใหญ่ สามารถจ่ายหนี้ได้ทันทีแถมมีเงินเหลือไว้ทำทุนด้วย

ถ้าทำแบบนั้น ด้วยปัจจัยประกอบที่ว่าพระเอกเคยเทพอยู่แล้วจากการเป็นโปรเพลย์เยอร์มาก่อน มันสามารถทำให้กูยอมซื้อพล็อตนี้ว่าพระเอกจะทำสำเร็จ เป็นการเปิดตัวที่สวยงามและต่อยอดได้ไกลในเกม อีกข้อที่ขัดกับความเป็นไปได้คือการผูกขาดทางการค้าในเกมโซลเวิร์ล ถ้าพระเอกจะเข้าไปทำธุรกิจในเกมที่มีปัญหาใหญ่อย่างวัตถุดิบถูกผูกขาดและพ่อค้าถูกคนต่างเผ่าปล้นฆ่าได้ทันทีที่ออกนอกเมือง โอกาสที่พระเอกจะทำเงินได้จากเกมนี้แทบจะเป็น 0 ภายในเวลา 1 เดือนโลกจริงหรือ 4 เดือนในเกม ไม่ต้องพูดถึงการหากำไรแค่เก็บเวลเฉยๆ ก็อาจจะยังไม่พอด้วยซ้ำ แต่กูคิดว่านักเขียนมันคงหาทางทำให้พระเอกที่เทพซ่าส์สามารถใช้ความเก่งไปเป็นฝ่ายปล้นชาวบ้านเผ่าอื่นได้แทน แต่ก็นั่นแหล่ะ ถามหาความสมดุลและความสมเหตุสมผลในนิยายเกมออนไลน์มันเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะนักอ่านเขาอยากได้อะไรที่อ่านแล้วสนุกก็พอ

จุดเด่น : ความเทพซ่าส์ของพี่ภาร์อดีตโปรเพลย์เยอร์ (หรือฟูเหลาในเกม)

จุดด้อย : โดนกูจับพล็อตโฮลได้ตั้งแต่ขั้นตอนเปิดเรื่อง และชื่อเรื่องไม่มีคำว่าออนไลน์ (ล้อเล่น)

คะแนน : เป็นหนี้ 10 ล้านแต่งานไม่ทำ/10

ความเห็นส่วนตัว : ทำได้ดีในระดับที่อาจรุ่งได้ง่ายๆ เลยถ้าแต่งในยุคแนวออนไลน์เฟื่องฟู ขายความแกรี่ได้อร่อยถ้านักเขียนเป็นคนชอบอ่านแนวพระเอกเทพสุดติ่ง มี element ที่เหมาะสมครบตามขนบของนิยายเกมออนไลน์แท้ๆ ควรมี คือ ตัวเอกเทพจากความสามารถเฉพาะตัวและประสบการณ์จากเกมเดิม มีเพื่อนในเกมใหม่สังกัดอยู่ในกิลด์ที่มีอำนาจรอให้พระเอกไปเข้าร่วม เจอเพื่อนที่ดีระหว่างเดินทางเก็บเลเวล การได้อุปกรณ์เกรด C เป็นใบเบิกทางที่ดีให้การได้รับอุปกรณ์ที่เทพกว่าในอนาคต แนวโน้มที่เป็นโอกาสปลดล็อคความเทพเพิ่มเติมเช่น อาชีพลับ เงื่อนไขลับ เควสลับ ของลับ(หมายถึงอุปกรณ์ในเกมนะไม่ใช่อวัยวะ) สรุปว่านิยายคงขายดีพอดู เพราะแต่งออกมาได้ตามที่โม้ไว้บนปกคือเน้นสนุกและเฮฮา เป็นนิยายออนไลน์ที่ใช้ได้เรื่องหนึ่งหลังรีไรท์เรียบร้อย

>>44 กูไม่น่าไปค้นกูเกิ้ลคำว่าของลับเล้ย ความสงสัยพาซวยแท้ๆ

เมิงไปโดนตัวไหนมาวะ
ที่ถามกุจะได้ไปแหลกบ้าง
ยังไงก็ขอบคุณในความเหนื่อยยาก
ของแสดงความคารวะ m(_ _)m

"บทบาทผมมันเทพ"
ขอสั้นๆแล้วกัน ดึกแล้ว
ไปเจอมาเพราะไม่คิดว่ามันจะเอาเวลาการ คิดสตอรี่ Role Play จากเกมเกรียนเทพอัตโนมัติมานั่งพิมพ์นิยายแบบนี้ ในเมื่อกล้าทำกุก็กล้าสับแล้วกัน
https://writer.dek-d.com/December99/writer/view.php?id=2294464
เปิดมาด้วยหน้าปกสุดหล่อเหลาเร้าใจ จะไม่หล่อได้ไงเล่นเอามาจาก photo mode ในเกมทั้งดุ้น + พลัง Gshade หรือไม่ก็โฟโต้ชอปนี่ล่ะ ออกมาซะอย่างกับพรี่จีมึนวงรถไฟฟ้าเลย

ปกรองก็มาซะเป็นเชิงอรรถต้นเล่ม ตั้งแต่กุอ่านหนังสือมาจนเป็นวัยรุ่นปวดหลัง เพิ่งเคยเจอเชิงอรรถต้นเล่มนี้ล่ะ แปลกดี แถมมีจบแบบเข้าตำรา "ไปทำความเข้าใจนิยายกูด้วย101"
ตอนที่ 1
เริ่มเรื่องด้วยเด็กชายคนนึงเล่น GTAV น่าจะขับรถเสยNPCเรียกตำรวจแล้วโทรหาเลสเตอร์ให้ลดดาวอยู่แล้วเพื่อนก็โทรมาชวนเล่น FiveM แถมขายตรงว่าแม่งโคตรเหมือนชีวิตจริงเลย ทำให้รู้ว่าไอ้เด็กเชี่ยนี่กดข้ามเนื้อเรื่อง แถมไม่เคยเล่นโหมด online ไปอีก แล้วไอ้เด็กนี่ก็ติด FiveM ยาวๆไปเจ็ดปี (ใช่แล้ว ผ่านไปเจ็ดปี GTAVI ก็ยังไม่ออก) ครองเซิฟมาแล้วทุกเกือบทุกเซิฟ อ่อ ลืมบอก ไอ้เด็กนี่ชื่อโจ แต่ไม่ต้องห่วง สไตล์นิยายเกมเดี๋ยวมันต้องเปลี่ยนชื่อ โจก็เล่นมาเรื่อยๆจนอายุ 20 มันก็งัดกับพ่อด้วยปัญหาสามัญประจำบ้านอย่างโตแล้วไม่ทำงาน เล่นแต่เกม ทำให้รู้ว่ามีปมเรื่องแม่ทิ้ง เรื่องเด็กข้างบ้านที่น่าจะเป็นรักแรกแต่แหกโค้งตายไปซะก่อนเพราะมะเร็ง แล้วเป็นคนที่ชี้ทางสว่างให้มาสู่วิถีเด็กติดเกมจนกรอบ (เป็นกุ กุเปิดเซิฟ FiveM ขับแลมโบโชว์หญิงแล้วโจเอ๊ย) ก่อนจะจบการทะเลาะด้วยการปล่อยให้คนอ่าน cliff hanger ที่สุดในสามโลก

ตอนที่ 2
เปิดมาด้วยโจคุยกับเพื่อนเรื่องผู้เล่นทยอยหายไปเรื่อยๆ ประมาณว่าอาจมีการโดนสอยนอกเกม แล้วก็มีแชทปริศนาเด้งมาชวนโจไปเล่นเซิฟใหม่ที่โฆษณาเหมือนชวนไปเป็นแมงเม่าคริปโตมากกว่าไปเล่นเกม แต่โจผู้นี้มีความฝันที่จะพิชิตทุกเมืองที่เค้าเหยียบย่าง มีคนมาท้าทายแบบนี้ก็มาดิค้าบ ทันใดนั้น คอมของโจก็ระเบิดตู้มม (เชื่อกุมั้ยว่าโจมันไปต่างโลกด้วย Baidu PC destroyer เรียบร้อยแล้ว) โจก็ได้เข้าไปในเซิฟแบบเข้าไปจริงๆ เข้าไปเป็น overlord เลยไอเวร แล้วโจก็ได้รู้ตอนนี้เค้าติดอยู่ในเกม FiveM เซิฟ Dynalog City พร้อมกับระเบียบข้อบังคับที่ยาวเป็นหางอึ่ง โจก็เลยถือโอกาสที่จะเปลี่ยนเป็นใหม่โดยใช้ชื่อว่ากาย มีการอธิบายนิสัยใจคอเสร็จสรรพแบบที่คนอ่านไม่ต้องไปเดา แล้วก็เริ่มเกมด้วยความสปีดรันไม่สนคนอ่านว่า "มันทำเชี่ยอะไรอยู่" รู้ตัวอีกทีก็ไปแกว่งเท้าหาเสาเข็ม หาเรื่องกับแก๊งโอนิเจ้าถิ่นที่เป็น 1 ใน 4 จักรพรรดิ กายก็โชว์สเต็ปเดมซีย์โรล 1 v 5 แบบสปีดรัน จนแก๊งโอนิชวนเข้าแก๊ง กายก็ไม่ปฏิเสธไม่เล่นตัวเข้าแก๊งเฉย

ตอนที่ 3
เปิดมาด้วยการสนทนาภาษา FiveM ของหัวหน้าที่มีชื่อว่าเอก กายก็ไม่รู้ว่าไปหิวตีนมาจากไหนท้าซัดกัน 1 - 1 แบบ FiveM (มันต่อยกันแทบจะเป็นเกมเทิร์นเบสเลยนะเห้ย) แน่นอนว่ากายชนะแบบหืดจับ แล้วหัวหน้าก็รับเข้าแก๊ง (กายเอ๊ย รู้จักไอ้โจแถวบ้านกุมั้ย เข้าแก๊งไม่ทันไรมันตบหัวหน้าทีเดียวได้เป็นดอนเลยนะเว้ย) แล้วได้รู้จักเพื่อนใหม่ชื่อเรย์ และกิจกรรมที่กระชับความสัมพันธ์ที่ดีของลูกผู้ชายชาตรีคือ ไปจกปูนกัน จกไปคุยหยอกล้อไปชวน ใ จ เ ก เ ร จกไปจกมาได้ไม่นานตำรวจก็มา แล้วกายก็อาสาไปเคลียร์เอง

ตอนที่ 4
เปิดมาด้วยกายและเรย์โดนตำรวจไล่ไม่ให้จกปูน (ด้วยความสัจจริงนะ แม่งสปีดรันแถมคิงคริมสันจนกุไม่รู้ว่าจกปูนไปขายมันผิดกฎหมายยังไง) กายรู้สึกหัวร้อนที่โดนตำรวจไล่ ไม่ให้จกปูน เลยทำสิ่งที่เย้ยกฎหมายละระบบความยุติธรรมที่สุดคือการขับรถหนี (ห้ะ?) แล้วตำรวจก็ขับรถไล่ล่ายิ่งกว่าฟาสห้า (ห้ะ??) กายเลยโชว์สกิลที่สั่งสมมาจากเซิฟก่อนๆแบบสปีดรันจนหนีตำรวจมาได้ กายกับเรย์ก็พูดถึงเรื่องตัวตนในเกมกับนอกเกมที่ดูยังไงก็ เ ก เ ร
แล้วคุยเรื่องที่มาที่ไปว่าทำไมเรย์มาอยู่แก๊งนี้ได้ และกายก็ตั้งใจแล้วว่าจะไม่กลับไปโลกความเป็นจริง เพราะกายผู้นี้มีความฝัน แล้วก็เข้าสู่ช่วง "ทำเชี่ยอะไรไม่บอกคนอ่าน" แล้วจบตอนด้วยความมีแววจะไปเสือกแก๊งอื่นที่ทะเลาะกันอยู่

ตอนที่ 5
เปิดมาด้วยการทะเลาะกันของแก๊งตัวประกอบสองแก๊ง โดยที่ดูท่าจะบานปลายไปถึงขั้นยุบแก๊งไม่ก็ตายกันไปข้าง (จากความเข้าใจกุนะ เพราะคนแต่งมันไล่กุไปทำการบ้านเอง) แล้วต่างฝ่ายก็เริ่มใส่นัวกันในระดับคิงคริมสัน (แม่งตัดจบให้กุในสองบรรทัด) สุดท้ายแก๊งนึงโดนบังคับตายห้าคนแบบไม่รู้ชื่อ (จะไปรู้ได้ไง แม่งใส่ไข่ปลาให้กุ) GM ก็ไล่จ้วงเรียงตัว แต่แทนที่มันจะตายในเกมแล้วเด้งไปโลกจริง GM เซิฟแม่งบอกว่าพวกเมิงต้องตายจริงว่ะ ในขณะที่กายได้แต่อึ้งว่ามันเอาตายเลยว่ะ เลยได้รู้ว่าตราบใดที่ GM ไม่เอามีดไล่จ้วงเพื่อจบเกม พวกเมิงจะ Git gud กี่รอบก็ได้เพื่อให้ได้ครองเซิฟนี้ กายจึงตั้งใจที่จะตบคนพาล อภิบาลคนดีที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าถ้า GM เอามีดไล่จ้วงใครก็ตายห่าสถานเดียว

ข้อดี : เออ FiveM มากๆ เ ก เ ร นิดๆ

ข้อเสีย : เมิงบอกกุมาเดี๋ยวนี้ว่าเมิงรับตังค์สตรีมเมอร์คนไหนมาเขียนนิยายโปรโมตเซิฟ นิยายเมิงไล่กุให้ไปนั่งดูคนเล่น FiveM สัสๆ ไล่แบบไล่เลยอะ "ทำเชี่ยอะไร" แม่งไม่บอกไม่อธิบายซักแอะ จกปูนงี้ กาชารถเริ่มเกมงี้ เมิงเล่าหน่อยซิว่ามันเป็นอะไรยังไง เมิงบอกกุว่าอะไรนะ อยากให้คนรู้จัก FiveM เลยต้องเอาประโยคสนทนาแบบ FiveM มาใช้ เอาจริงดิ เมิงเล่นเซิฟไหนทำไมแม่งมีแต่คำที่อ่านแล้วไม่ได้ลื่นไหลส้นตีนอะไรเลย เล่าเหตุการณ์โดดไปโดดมาชิบหาย โรลเพลย์อีท่าไหนมีแต่คำที่ทำให้คนเล่นโรลเพลย์ Trigger IC OOC งี้ คือมันทำให้ไปแนวนิยายเกมแก๊งสเตอร์ได้เว้ย โดยอาศัยโครงเรื่องกับบรรยากาศสังคม FiveM ก็พอ ไม่ใช่เอาสตอรี่ที่เมิงโรลเพลย์แบบไม่โรลเพลย์มาเขียนทั้งดุ้นแบบนี้ จกปูนผิดกฎหมายยังไงไม่บอก ขับรถหนีตำรวจทั้งที่ไม่ทำผิด จริงอยู่ที่มันน่าสงสัยแต่ถึงกับต้องไล่เป็นฟาสห้ามั้ย ไม่เลย
แล้วเรื่องตัวละคร แบน แบนเหี้ยๆ กระดาษA4 70แกรมยังหนากว่าเลย แล้วไม่มีเหี้ยอะไรให้จดจำด้วย นอกจากหัวหน้าแก๊งไข่ปลาคาเวียร์เนี่ย สะกิดใจกุชิบหาย
แล้ววิธีเล่าเรื่อง คือกุรู้ว่าเมิงรีบ แต่เมิงรีบแบบสปีดรันจนไม่สนคนอ่านว่าตามเมิงทันมั้ย เขียนนิยายสไตล์บอสโจโจ้มาเกือบหมด แช่ในจุดที่ไม่ควรแช่แบบเดอะเวิลด์ ย้อนหัวข้อไปย้อนมาเป็นไบท์เดอะดัสท์ ข้ามทุกเหตุการณ์ตัดจบทุกกรณีแบบคิงคริมสัน เร่งสปีดราวกับว่าจะเขียนจักรวาลใหม่ใน 20 ตอนแบบเมดอินเฮฟเว่น แต่นิสัยตัวละครเป็นคนละคนนี่ไม่มีเพราะแม่งอยู่ในโลกมิติเดียว ไม่ต้องไปตามหาตัวเองในจักรวาลอื่นแบบ D4C

"ผ่านไปเจ็ดปี GTA VI ก็ยังไม่ออก / 10"

>>47 ขอบใจที่เสียเวลา กูเพิ่งเคยได้ยินเนี่ย เอาโรลเพลย์มาลงเป็นนิยายเฉยเลย คือเคยได้ยินมาบ้างนะเรื่องมีคอมมูเปิดให้เขียนสวมบทบาทตอบโต้กันได้ผ่านคนคุมมู แต่แบบนี้เคยเจอครั้งแรกเลยวุ้ย

K-say หัวร้อนน่าดูเลย https://www.dek-d.com/board/writer/4073822/

>>52 วัยทองแล้วต้องเข้าใจ มนุษย์ป้าระยะแรกเริ่ม ดูจากคราวนี้คงพอเข้าใจว่าทำไมคนถึงเรียกมาเฟีย สมัยก่อนหนักกว่านี้อีก

>>49 จกปูนนี่คือศัพท์แทนกิจกรรมในเกมส์ป่าวน่ะ หรือมันขโมยปูนจริงๆ ถ้ารู้ก็ช่วยอธิบายหน่อย จากคนไม่ได้เล่นทั้ง GTA และ FiveM

>>54 จกปูนคือการหาโคเคนในถุงปูน

ขอบคุณในความยากลำบากอีกรอบ

>>52 มันกลับมาแล้วรึ เคย์เซย์

>>57 ก็วนเวียนอยู่แถวนั้นแหล่ะ แค่โผล่บ้างไม่โผล่บ้าง

โม่งคิดยังไงกับระบบเอไอที่เขียนนิยายได้ ในอนาคตอันใกล้เอไอจะแต่งเรื่องเก่งขึ้นและทำให้นักเขียนตกงานหรือไม่ ตอนนี้กำลังเป็นที่ถกเถียงในวงการนักเขียน

>>59 มีผลงานออกมาแล้วเหรอถึงได้ถกเถียงกัน โดยส่วนตัวกุเป็นพวกเลิกฝันเป็นนักเขียนนิยายเพราะตัวเองโง่ สู้คนเก่ง ๆ เขาไม่ได้ ก็เลยรู้สึกว่าถ้าเมิงเขียนนิยายสู้ AI ไม่ได้ ก็เลิกเขียนไปเถอะ เอาเวลาชีวิตไปพยายามอย่างอื่นดีกว่า

>>59 มันเขียนมาได้พักใหญ่แล้ว แต่อ่านไม่รู้เรื่องเหมือนใช้กุเกิ้ลแปล แล้วคนที่ใช้เอไอก็คือนักเขียนนั่นแหล่ะ เขาก็เอาอันที่ได้มาแก้ไขปรับใหม่ให้เป็นภาษาคนแล้วเอาออกมาอัพเดท ชีวิตก็ง่ายขึ้นแค่เปลี่ยนบทบาทจากเขียนเองมาเป็น บก.

>>59 มันมีมานานก่อนเอไอวาดรูปอีก ทำไมเพิ่งมากลัวกันวะ
>>61 เห็นพวกฝรั่งมันเอามาใช้เป็นไกด์ช่วยแต่งได้อยู่นะเว้ย แบบโยนไอเดียเป็นคำๆไปให้ทันแต่งเนื้อหามา แล้วค่อยมาปรับๆแต่งเองเพิ่ม ทำเอาคนต่อต้านกันเยอะเลย อย่างเว็บao3นี่ถึงขั้นล็อกแอคแบบไม่ใช่สมาชิกเว็บจะอ่านงานไม่ได้ เพราะกลัวโดนดูดงานไปทำเอไอนี่แหละ

>>59 พื้นฐาน AI มันก็เรียนมาจากนิยายที่เคยมีอยู่มาก่อน โดยเฉพาะเรื่องดังๆ ขายดี คนที่จะเหนื่อยก็พวกนิยายในกระแส ถ้ามึงสร้างอะไรใหม่ๆอยู่แล้วก็ไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ถ้าพล็อตมึงใครๆ ก็เขียนได้ ก็เตรียมหา AI มาช่วยได้เลยไม่งั้นมึงเองนั่นแหละที่จะโดนคนใช้ AI ปั้มนิยายแข่ง ของแบบนี้แม่งสูงสุดคืนสู่สามัญ สุดท้ายมึงก็แค่ต้องรักษาฐานแฟนคลับจริงๆจังๆ หาคนที่จะอ่านงานของมึงเท่านั้น และเขียนแนวที่มึงเท่านั้นที่จะเขียนได้น่าสนใจ

https://www.dek-d.com/board/writer/4074051/
กุล่ะชอบชื่อกระทู้ชิบหาย [พล็อตไม่ซ้ำแล้วนะ] 55555555

>>64 พันชั่งนี่มันขยันดีนะ ถึงนิยายคนอ่านน้อยมันก็ยังเขียนเรื่อยๆ

>>65 ประเด็นคือเดินเนื้อเรื่องเรียบไป ความจริงนิยายไม่ใช่แนวกระแส สามตอนแรกคือต้องว้าวอะ มันอาจต้องใช้ฉากเร้าอารมณ์ ฉากอลังการ หรือฉากเปิดประหลาดๆ ไม่ก็คำพูดโดนๆ ไม่งั้นดึงคนอ่านให้อยู่อ่านต่อยาก

>>66 กุเคยไปอ่านแล้วมันง่วงๆ เลยเลิก

https://www.dek-d.com/board/writer/4074141/
เดี๋ยวนี้มีนโยบายชวนคนลงโม่งแล้วเหรอวะ

https://twitter.com/elonmusk/status/1601862965384269825?t=CJYc-V-gQzpfi8cR-Ekt4A&s=19
เตียมตัวโพสนิยายรายในทวิตได้เลยพวกมึง 5555

>>68 ไม่หิวแสงก็เหงาอะ555 โม่งมันไม่ใช่ที่ดีขนาดเอาไปแนะนำโจ่งแจ้งได้ขนาดนั้น

>>69 แบบนั้นมันก็ไม่ใช่ทวิตแล้วดิวะ นึกภาพนกร้องจิ๊บๆๆๆ ติดกันยาวๆ สัก 5 นาที แม่งประหลาดเกิน

ถ้ามองในแง่ลงนิยายรายตอน 4000 ตัวอักษร ตัดเว้นวรรค ตัดเครื่องหมายคำพูด ตัดชื่อเรื่อง คงเหลือจริงๆสักแค่ 2500-3000 ตัวอักษร พวกเด็กดอกเขียนนิยายสั้นเท่าหม่อยหมาปรับตัวได้แน่นอน ที่เหลือคือการตลาดละมึง จากนี้แม่งจะไม่มีแค่โฆษณาขายของใต้โพส แต่จะมีไอ้งามไส้เอานิยายตัวอย่างไปแปะใต้โพสโปรโมทหนัง มังงะ อนิเมะ แค่คิดก็บันเทิงแล้วไอเหี้ย 555555555555

เดี่ยวคอยดูละกัน พวกเด็กดีอยากจะเขียนนิยายบน twitter จริงๆจังๆมั้ย

>>73 ลงแฟนฟิคบอยแบนด์แบบ NC ให้ติ่งเกาหลีแหกอกเล่น

สูตรสำเร็จแนวเกิดใหม่ที่เราเคยอ่านมานะคับ

1. การเกิดใหม่มี3 แพ๊คเกจ แพ๊คเกจย้อนเวลา, แพ๊คเกจร่างใหม่, แพ๊คเกจต่างโลก

2. ไม่ว่าชีวิตตัวเอกจะเคยระยำบัดซบเพียงใด พอเกิดใหม่ชีวิตจะมือขึ้นยิ่งกว่าถูกหวย(ต่อให้แทบไม่ทำอะไรก็ตาม)

3. ถ้าตัวเอกเกิดในนิยายแอ๊คชั่น Plot Armor จะหนาโคตร ๆ และได้ทักษะได้อาวุธมาอย่างรวดเร็ว

4. ถ้าตัวเอกเกิดเป็นท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ เธอจะหนีการแต่งงานและได้สามีโบ้ใหม่ตั้งแต่ยังไม่ถึงกลางเรื่อง

5. สามีคนนั้นต้องรวยล้นฟ้ามีเงินตราและอำนาจแถมน่ากลัวต่อหน้าคนข้างนอก แต่เป็นโบ้เมื่ออยู่กับเมีย

6. และทำข้อตกลงว่าถ้าได้สิ่งที่ต้องการเราจะหย่ากัน

7. ไม่เห็นมันจะหย่ากันจริง ๆ สักที แถมมีลูกด้วย

8. ถ้าตัวเอกเกิดในร่างเดิม สันนิษฐานไว้ก่อนเลยว่าต้องแก้แค้น

9. บางเรื่องคนอ่านไม่รู้จักชีวิตเก่าของตัวเอกด้วยซ้ำ อาจรู้แค่ว่าโดนรถบรรทุกชนตาย

10. ใครเคยตายในชาติที่แล้ว ชาตินี้มักรอด และเป็นเพื่อนตัวเอกที่ซื่อสัตย์ยันจบเรื่อง

11. ตัวร้ายชาติที่แล้วฉลาดแค่ไหนไม่สำคัญ แต่ชาตินี้ต้องโง่กว่าตัวเอก

12. และชาตินี้ห้ามเก่งกว่าตัวเอกด้วย

13. และกราฟชีวิตตัวร้ายจะดิ่งลงเหวสุดๆ

14. ตัวเอกบางคนไม่ได้เรียนรู้อะไรจากชาติที่แล้วด้วยซ้ำ งี่เง่ายังไงก็งี่เง่ายังงั้น

15. บางเรื่องไม่มีคำตอบให้คนอ่านว่าทำไมต้องเกิดใหม่

16. พล๊อตแก้แค้นมักจบโดยการให้อภัย ทั้งที่ทำกับตัวร้ายซะปางตายแล้ว

มาเพิ่มต่อ*

17. ทุกคนตกตะลึงการเปลี่ยนไปของตัวเอก แต่หาคำตอบไม่เคยได้

18. เพราะตัวเอกจะอ้างความทรงจำเสื่อมบ้าง ป่วยบ้าง(จากอุบัติเหตุเจ้าของร่างเดิม)

19. มีตัวประกอบโผล่มาเป็นกระสอบทรายเสมอ

20. เริ่มต้นด้วยการเหยียดหยามดูถูกเจ้าของร่างเดิมและจะจบด้วยการโดนตัวเอกตบเกรียนสวยๆ

21. ถ้าตัวเอกเป็นผญ. จะมีบ่าวหญิงที่จงรักภักดี แต่ชาติที่แล้วตุย ถ้าตัวเอกผช. มักใช้ความทรงจำชาติที่แล้วหาพรรคพวกดี ๆ

22. ตัวเอกจะกลายเป็นคนโปรดของคนมีอำนาจสักคน(ที่ไม่ใช่พระเอกนางเอก) และคนๆนั้นจะเป็นจะกลายเป็นแบ๊คสำคัญของตัวเอก

23. พอมีแบ๊ค ตัวร้ายจะกลายเป็นพลเมืองชั้นสองทันที และพลิกเกมไม่ได้เลย

24. ตัวร้ายมีแต่จะงงกับตัวเอก และไม่เคยตามเกมทัน

เล่าเป็น 1000 ข้อก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก เป้าหมายในการสร้างงานแบบนี้มันก็แค่ต้องการให้คนอ่านฟินไปกับโอกาสที่สอง มีอำนาจที่ไม่เคยมี จะพล็อตแบบไหนก็ไม่ห่างกันมากหรอก เหมือนพวกละครสั้นคุณธรรมอะ เน้นสะใจ Karma is real หาทางมาอะแดปใช้เอาดีกว่า

อนไม่หลับทำไงดีคะ สับนิยายเล่นจนกว่าจะง่วงก็แล้วกัน

พระเจ้าส่งผมไปรบ (INTO THE BATTLEFIELD)
https://writer.dek-d.com/totsos2009/writer/view.php?id=2025099

เรื่องนี้จำได้ว่าเจอในกระทู้รับสับนิยายแต่คิวมันเต็มไปแล้วกูเลยจดไว้เพราะสงสารนักเขียน อีกอย่างคือชื่อเรื่องกับพล็อตมันฟังดูเข้าท่า มาดูกันเลยว่าจะออกหัวหรือก้อย

หน้าปกไม่ค่อยดึงดูดเท่าไหร่ในสายตากู คือเข้าใจแหล่ะว่ามันเป็นหมวกทหารซึ่งเกี่ยวข้องกับชื่อเรื่องแน่ๆ แต่การใช้สีแม่งแย่ บางทีนักเขียนอาจชอบงานศิลป์สไตล์วินเทจๆ หน่อย ก็แล้วแต่รสนิยมไป คำโปรยใบ้ว่าเป็นแนวอิเซไคที่ไม่ได้ไปโผล่โลกแฟนตาซีทว่ากลับกลายเป็นสนามรบแทน ขายของกับคนชอบอ่านแนวสงครามที่ผสานความเป็นแฟนตาซีเข้าไป ปกรองเป็นข้อความแนวแจ้งธีมเรื่องก็ง่ายๆ ดี แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ ไม่ค่อยดึงดูดเหมือนกับภาพปก ในส่วนแรกกูเลยให้ผ่านแค่ชื่อเรื่อง เพราะมันขายของได้ถูกจุดดี

ตอนที่ 1 : INTO THE BATTLEFIELD

เล่าด้วย POV 3 เปิดฉากมาบนสมรภูมิต่างโลกแห่งหนึ่งในปี 1872 นายอิทธ พรางกูล อิเซไคมาสวมร่างเด็กหนุ่มอายุ 16 ชื่อชาร์ลหลังทดลองขับรถยนต์ที่ซื้อมาใหม่แล้วคันเร่งค้างจนรถชนตายห่า (วันแรกก็แหกเลยมึงซื้อรถ MG รึไง) เด็กชาร์ลนี่จริงๆ ตายไปแล้วเพราะถูกยิงแต่พอพี่อิทมาเสียบก็ฟื้นเฉย บริเวณนั้นมีแต่ศพทหารที่โดนเกณฑ์มาอย่างลวกๆ คนแก่บ้าง เด็กวัยรุ่นบ้าง เป็นแค่ชาวบ้านจำนวนหยิบมือโดนทางการบังคับให้รบทั้งๆ ที่ใช้ปืนไม่เป็นจนตายเรียบ ระหว่างทางหนีตัวเอกเจอทหารอีกฝ่าย ตอนแรกฟังภาษาไม่เข้าใจ แต่พอความจำของชาร์ลแล่นเข้ามาก็ปวดหัวแล้วฟังรู้เรื่องตามสไตล์นิยายทะลุมิติแบบเปลี่ยนคนสิง มีการยิงกันขึ้นเล็กน้อยก่อนจบตอน

ตรงนี้กูขอคุยเรื่องชื่อตัวเอกก่อน เพราะคิดว่านักเขียนคงเอาชื่อพี่อิท (อิทธิ พลางกูล) มาตั้งชื่อล้อตัวละคร โดยส่วนตัวแล้วกูโคตรจะหลีกเลี่ยงเลยตามหลักการพื้นฐานว่าด้วยการตั้งชื่อ การเอาชื่อคนจริงๆ มาตั้ง แถมตายไปแล้วอีกเป็นเรื่องไม่โอเค คนอื่นอาจเห็นต่างแต่กูคือโนๆ

ตอนที่ 2 : หลบหนีออกจากสงคราม

พี่อิทหรือนายชาร์ลของเราวิ่งหนีไปจนเจอข้าศึกอีก 2 คน คราวนี้ไม่รู้จะหนียังไงเลยยอมมอบตัวบอกพาไปเป็นเชลยก็ได้ (ดีกว่าตาย) ฝั่งศัตรูได้ยินก็ขำก๊าก บอกว่าพลทหารอย่างมึงเนี่ยนะ ไม่มีค่าพอให้จับตัวไปหรอกโว้ยเพราะยศมึงไม่ใหญ่พอ ว่าจบก็ตอกดินปืนเข้าปากกระบอกปืนคาบศิลา ทำเอากูเห็นภาพการรบในทุ่งหญ้ายุคนโปเลียนที่การรบยังพึ่งปืนแบบนี้และมีดปลายปืนกันเป็นส่วนใหญ่ ตัวเอกของเราที่รู้กลไกของปินเป็นอย่างดีว่าต้องใช้เวลาพอสมควรก่อนจะพร้อมยิง ก็แย่งปืนมาแล้วฟาดพานท้ายปืนเข้ากลางเบ้าหน้าคนตอก เพื่อนที่มาด้วยกันตั้งตัวไม่ทันเลยโดนด้ามปืนไปอีกราย พี่อิทเลยรอดมาได้อย่างหวุดหวิด หนีไปซักพักก็เจอคนอีกลุ่มแต่พวกนี้ไม่ใช่ทหาร เป็นชวาบ้านตาดำๆ ที่หมู่บ้านอยู่ใกล้เลยโดนลูกหลงไปด้วย ตัวเอกพูดคุยเก็บข้อมูลทั่วไปมาได้เพียบ ฝากการเทข้อมูลอย่างแนบเนียนผ่านบทสนทนาที่ไม่ได้ยัดเยียดมากนัก ก่อนจะจบตอนด้วยการที่พวกชาวบ้านเห็นว่าชาร์ลอยู่ในเครื่องแบบ เลยขอให้ชาร์ลรับตำแหน่งผู้นำทางการทหารในเขตนั้น

ตอนที่ 3 : สุนทรพจน์ขับไล่

นายอิทตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่หวังว่าจะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแล้วลุกไปทำงานตามปกติ แต่เรื่องเมื่อวานแม่งไม่ใช่ความฝันเพราะคนที่มาปลุกคือลุงอาเธอร์ผู้ใหญ่บ้านที่ตัวเอกหนีมาหลบอยู่ ไอ้หนุ่มไม่รู้จะทำยังไงเลยคิดว่าวันนี้จะเรียกรวมตัวคนในหมู่บ้านเพื่อมาพูดคุยแล้วหาทางล้มเลิกแผนรวบรวมคนเพื่อตั้งกองกำลังป้องกันตนเอง แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ แทนที่ชาวบ้านจะเริ่มหอบข้าวของหนีภัยสงคราม คำพูดของไอ้อิทดันไปปลุกใจประชาชนจนคึกขึ้นมาแทน สุดท้ายเลยต้องเรียกพวกหน่วยสอดแนมมาคุย ถามไปถามมาคนในหมู่บ้านมีแค่ 400 แต่พวกที่ยกมามี 5,000 ประสบการณ์ด้านการรบก็ต่างกันมาก เลยต้องหาทางใช้แผนซุ่มโจมตีบริเวณซอกเขาแคบๆ

>>77

ตอนที่ 4 : อาวุธลับ

เปิดตอนด้วยการบ่นของพี่อิท เพราะลุงผู้ใหญ่แม่งโยนงานมาให้กูทำหมดเลย สักพักมีเด็กหนุ่มคนนึงโผล่มาบอกว่าของที่สั่งได้แล้วครับ จำนวนมากพอที่ต้องการด้วย แต่เขาอยากรู้ว่าหัวหน้าของเราจะใช้มันทำอะไร ตัวเองในร่างชาร์ลเลยบอกว่า นี่คือระเบิดเพลิงรุ่นที่เก่าแก่ที่สุดในโลก "โมโลต๊อป คอกเทล" ถ้าข้าศึกบุกมาในที่แคบแค่โยนขวดพวกนี้ลงไป รับรองมีแต่แพ้กับแพ้ หมู่บ้านส่งคนมาประจำการตรงช่องเขาได้ไม่นาน พวกข้าศึกก็ยกทัพมา พี่อิทเลยสั่งให้ทุกคนซุ่มอยู่เงียบๆ เพื่อรอจังหวะโจมตี

ตอนที่ 5 : สำแดงเดชโมโลตอฟ

เข้าสู่ฉากการรบแบบซุ่มโจมตี ปล่อยให้ข้าศึกเดินทัพเลยเข้าไปก่อนแล้วโยนระเบิดเพลิงขวางหน้า-หลัง พวกที่อยู่ตรงกลางก็ปาระเบิดแล้วใช้ปินยิงซ้ำ
มีการพูดถึงรูปแบบการจัดกระบวนทัพของทหารราบญี่ปุ่นยุคเก่าหลายแบบ การรบผ่านไปได้ด้วยดี มีคนเจ็บและตายค่อนข้างน้อย แต่ทัพของจักรวรรดิตายเพียบเจ็บอีกครึ่งต่อครึ่งจนต้องถอนกำลังกลับไป ลุงผู้ใหญ่เห็นผลงานของอิทแล้วก็ประทับใจ บอกว่าจะส่งเรื่องนี้ไปที่สำนักงานข่าวอีกหมู่บ้าน ให้พวกนั้นพานักข่าวมาดูสนามรบ แล้วให้หนังสือพิมพ์ในเมืองหลวงตีพิมพ์ข่าวนี้ พอวันรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ถูกวางขายพี่อิทหรือนายชาร์ลคนโนเนมแห่งหมู่บ้านชายแดน ก็กลายเป็นซุปตาร์ของเมืองหลวงแบบชั่วข้ามคืน

การบรรยาย : เล่าด้วย POV 3 ความยาวต่อตอนนับได้ว่ายาวเทียบกับค่าเฉลี่ยของนิยายปัจจุบัน บทพูดให้ความรู้สึกยุคเก่าแต่ความคิดในใจชาร์ลหรือตัวพี่อิทมาแนวโบ๊บ๊ะขายขำ อ่านมากๆ แล้วนึกถึงนิยายสายกาว เล่าเรื่องได้เห็นภาพ มีการเทข้อมูลเกี่ยวกับการจัดทัพบ้างซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นปกติสำหรับนิยายสายสงครามจนเนื้อหาแต่ละตอนอาจยาวยืดเพราะตัวข้อมูลและการอธิบาย

ตัวละคร : ออกแบบมาได้ดีแต่มีความขัดแย้งอยู่บ้าง เพราะตัวเอกอย่างพี่อิทเกิดการหลุดคาร์แบบไม่มีเหตุผลขึ้นในตอนที่ 4 เพราะตอนแรกพี่แกทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้หนีออกจากสนามรบ แล้วจู่ๆ กลับกลายเป็นหัวหอกของกองกำลังไปซะงั้น แถมจริงจังขนาดสร้างตารางฝึก การผลัดปลี่ยนเวรยาม และควบคุมทุกอย่างในส่วนของกิจการพลเรือนด้วย เหมือนกลายเป็นเจ้าของประเทศขนาดย่อมไปเลย ช่วงแรกขายขำจากความขัดแย้งกันของเบื้องหน้าและฉากหลัง ที่ต้องแสดงเป็นชาร์ลแต่มีพี่อิทบ่นอย่างฮาๆ ในความคิด แต่หลังจากเข้าสู่ตอนที่ 4 พี่แกก็กลายร่างเป็นสุพรีมคอมมานเดอร์เต็มขั้นจนทำให้กูแปลกใจนิดหน่อย เนื่องจากไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ส่งผลกระทบให้ตัวละครตัดสินใจทำแบบนี้ได้ อีกเรื่องนึงที่ถือว่าไม่เหมือนอิเซไคเรื่องอื่นคือ การตระหนักรู้ถึงสถานการณ์รอบตัวของพระเอก เพราะแม่งเข้าใจเซตติ้งโลกที่ตัวเองข้ามมาได้เร็วเกินไป ไม่มีอาการสับสนหรือตกใจ ผิดกับเรื่องอื่นๆ ที่ช่วยแรกต้องมีเสียอาการหรือหวาดกลัวกันบ้าง

เนื้อเรื่อง : แนววางแผนการรบ หลังจากอิเซไคมาเพราะซื้อรถ MG (ใครไม่รู้จักให้ไปอ่านได้ที่เพจ อวย MG) ตัวเอกไม่มีการอธิบายว่าเป็นโอตาคุสงครามแต่ดันรู้เรื่องแผนการรบต่างๆ เป็นอย่างดี คือมันบอกแค่ว่าเป็นพนักงานทำงานบริษัท แต่ไม่มีบอกว่าสนใจในด้านนี้เป็นพิเศษ ดังนั้นความรู้ที่อธิบายมาในระหว่างเดินเรื่องเลยทำให้กูอินบ้างไม่อินบ้าง ว่าทำไมมึงเชี่ยวเรื่องพวกนี้จังวะ ถ้าเล่าตอนแรกว่าเป็นพวกชอบสงครามยุคเก่าแล้วโดนส่งมาเพราะพระเจ้าเห็นว่าชอบแนวนี้อยู่แล้ว กูก็จะได้เออได้มารบสมใจแล้วศึกษามาเยอะจะได้โชว์ภูมิเต็มที่เสียที แต่นี่มันไม่มีเลยรู้สึกแปลกๆ อย่างนึงที่กูต้องชมเกี่ยวกับเนื้อหาคือคนเขียนไม่มีการแวะเยี่ยวใดๆ บอกว่าแนวสงครามโผล่มาก็แม่งนอนแดกดินอยู่กลางสนามรบจริงๆ เนื้อหาต่อจากนั้นก็ยังวนเวียนอยู่แต่กับการรบ จังหวะการเดินเรื่องก็สมดุลไม่เร่งหรือช้าเกิน ให้อรรถรสเกี่ยวกับการทหารเต็มเปี่ยม แต่น่าเสียดายที่แนวนี้ไม่นิยมในเด็กดวก

จุดเด่น : เป็นแนวสงครามที่โอเคและเล่าเรื่องได้ลื่นไหลไม่แวะเยี่ยว

จุดด้อย : ใช้ชื่อคนตายมาล้อเป็นตัวละครเอก ตัวละครหลุดคาร์แบบไม่มีแรงกระตุ้นที่น่าเชื่อถือ พิมพ์ผิดแบบพิมพ์สลับที่บ่อยเช่น ไปเอาขึ้นเงิน-เอาไปขึ้นเงิน

คะแนน : เก็บตะวันที่เคยส่องฟ้าาาา/10

ความเห็นส่วนตัว : ทำได้ค่อนข้างดีในแนวทางของตัวเอง มีวินัยและแต่งจบไปแล้ว น่าเสียดายที่ไม่มีสกิลเทพซ่าส์อะไรเลยขายไม่ออกในเด็กดวก เป็นอิเซไคแนวใช้ความรู้จากวิชาประวัติศาสตร์ด้านการรบ เอามาประยุคใช้ในโลกใหม่ที่ล้าหลังกว่า (ชวนให้นึกถึงเรื่องราชาอาชาไนย์หรือเรื่องสาว ม.ปลายเซ็นโกคุ ที่โดนอิเซไคไปใช้เทคนิคพวกนี้ทั้งคู่) อ่านได้เรื่อยๆ ถ้าชอบแนวรบพุ่ง ถ้าสร้าง conflict หรือเหตุการณ์อะไรหนักๆ สักอย่างให้ตัวเอกต้องตัดสินใจเด็ดขาดในการเข้าสู่โลกสงครามนี้ได้ กูจะโอเคกว่านี้มาก

ขอบคุณในความเหนื่อยยาก ตกลงเมิงจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ดีระดับเพลงเก็บตะวันใช่ไหมวะ

>>79 เปล่า กูล้อที่มันเอาชื่อพี่อิทมาใช้ ตอนแกเป็นมะเร็งเสียไปกูนี่เศร้าเลย ละในเรื่องที่นามสกุลไม่เหมือนกันซักที พรางกูลบ้าง พยางกูลบ้าง เห็นแล้วขำ

>>77 ขอบคุณโม่งมาก นี่ซิบอร์ดคุณภาพ

>>79 มันเป็นมีมการใส่คะแนน out of context / 10 อะ
อย่างนิยายที่สับแม่งมีจุดพีคอย่างเอาชื่ออิทธิที่เป็นนักร้องที่เสียไปแล้วมาใช้เป็นชื่อตัวเอก เวลาให้คะแนนก็เลยเอาเนื้อเพลงเก็บตะวัน / 10 เพราะมันคือการสับ ไม่ได้รีวิวอะไรให้เป็นเกณฑ์ขนาดนั้น

คห.4 มาเพื่อระบายอารมณ์ แต่กูไม่เถียงเลย แอบเห็นด้วยหลายอย่าง https://www.dek-d.com/board/writer/4074419/

>>83 เก็บกดมาจากไหนวะน่ะ ใส่เต็มคาราเบ้วอย่างกับผัวดอกขาว

มีคนรู้จักเป็นนักเขียนติด Top หมวดแฟนตาซีมาบ่นให้ฟังแล้วรู้สึกไม่อยากกลับไปเขียนเลยแฮะ
เห็นว่าทุกวันนี้ลงวันละ 3 ตอนคนอ่านยังบ่นว่าช้า พอขาดลงแค่วันเดียวยอดคนอ่านหายฮวบอีก ความสะดวกของผู้บริโภคนี่แลกมาด้วยความลำบากของผู้ผลิตจริงๆ วุ้ย

>>85 ตลาดไทยไม่เหมือนตลาดจีน ทำใจๆ

มีใครลงนิยายรักในเด็กดีไหม ทำไมรู้สึกยอดวิวมันห่างกับในรี้ดอย่างเห็นได้ชัด

>>87 กูไม่รู้ ไม่ได้ติดตามเป็นชาติ

KY เห็นมู้ถามถึงนิยายระทึกขวัญ ปกติจะต้องเป็นเรื่องคาดเดายากๆรึเปล่า หรือเพิ่มความยากตามคอมเม้นบอกมา

>>88 เมิงเขียนนิยายระทึกขวัญ (thriller) ก็ต้องมีฉากระทึกขวัญเท่านั้นเอง
ถ้าเมิงเขียนแนวลึกลับ (mystery) ก็ขายความลึกลับขายปริศนา
ถ้าเมิงเขียน mystery thriller ก็คือมีจุดขายที่ปริศนาความลึกลับของเรื่อง แล้วก็มีฉากระทึกขวัญ
มันเข้าใจยากหรือกูเข้าใจผิด กุอ่าน ๆ ที่คุยกันจะพากุงงไปด้วยแล้ว

เมอร์รี่คริสโม่งงง โฮ่ๆๆ

ช่วงปีใหม่นี้โม่งหายตัวพักนึงแหง

https://www.dek-d.com/board/writer/4075301/
คาบ้าน

สวัสดีปีโม่งงงง

มู้เด็กดวกไม่มีน่าสนใจเบน

นานๆถึงจะมีอะไรให้ดูที
https://www.dek-d.com/board/writer/4075814/13/14

กลายเป็นมู้นินทาบอร์ดเด็กดอยไปซะแล้ว วิวัฒนาการย้อนกลับเหรอวะ

มีอะไรให้นินทา เห็นวันๆ มีแต่คนมาขอกำลังใจ ทั้งกำลังใจกัน ทั้งคนขอคนให้ก็นะ… อีโก้สูงชิบ

>>96 ก็มันไม่มีเรื่องอะไรให้อ่านแล้วนิหว่า

กูอยากเขียนนิยาย แต่กูไม่มั่นใจเรื่องตารางเวลาลงให้โดนใจคนอ่านว่ะ
เห็นเพื่อนที่พยายามดันนิยายตัวเองติด top เขียนแบบตะบี้ตะบัน ลงวันละ 2-3 ตอน ยังโดนบ่นว่าลงช้า แล้วกูที่ทำงานประจำด้วย สปีดลงคงได้แค่อาทิตย์ละ 2-3 ตอน นี่จะโดนจวกยับขนาดไหนหนอ

>>99 ต้องถามก่อนจะเขียนแบบเปิดอ่านฟรี หรือเขียนหารายได้ แล้วมีฐานแฟนคลับหรือยัง ถ้าไม่มีต้องการสร้างฐานแฟนคลับไหม การเขียนนิยายมันมีจุดประสงค์อยู่ จุดประสงค์ต่าง แนวทางก็ต่างนะ

>>99 โดนใจนักอ่าน? คือลงถี่ๆเหรอ งั้นมึงก็เขียนสต๊อกไว้สิ อยากลง2-3ตอนต่อวันต่อเนื่องหนึ่งเดือน มึงก็ต้องมีเก็บในมือ60-90ตอนก่อนเริ่มลงครั้งแรก

>>100 กูอยากสร้างรายได้บ้างแฮะ แต่ไม่มั่นใจเลยว่าเขียนแล้วจะมีคนซื้อ

>>101 ถ้าเอาความยาวเฉลี่ยกู นิยายเล่มนึงมีราวๆ 30 ตอน ถ้าเอายาวแค่ 3 เล่มจบนี่หมายความว่ากูต้องเขียนให้จบก่อนเลยนะนั่นถึงเอามาลงได้

>>102 ลองลงแบบอ่านฟรีไปก่อน ถ้ามีคนอ่านนิยายระดับหนึ่งแล้วค่อยติดเหรียญตอนหลังๆ หรือไม่ก็เปิดอ่านฟรีในระยะเวลาที่กำหนดแล้วค่อยติดเหรียญ นักเขียนแต่ละคนมีเทคนิคการขายไม่เหมือนกัน ลองไปไล่ดูนิยายติดท๊อปอะว่าเขาขายกันยังไง แล้วลองเลือกมาสักวิธี

ปกติเตั้งราคาตอนละกี่เหรียญ อยากรู้จัง

>>104 ตามจำนวนตัวอักษร ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ 2-6 เหรียญ ราคานิยายไทยส่วนใหญ่จะถูกกว่านิยายแปล เพราะเสี่ยงไม่จบสูง แพงไปคนอ่านไม่อยากจ่าย ส่วนนิยายแปลคือมันจบแล้วเลยเอามาแปล ยกเว้นจะมีแฟนคลับ ถึงตั้งราคาสูงได้

>>97 คนแต่งนิยาย แถมยังเด็กวัยรุ่น เมิงให้อีโกมันต่ำเหรอ เมิงก็พูดเหมือนห้ามวัยรุ่นหงี่นั่นล่ะ

อยากแต่งนิยายหรืออยากมีเพื่อน
https://www.dek-d.com/board/writer/4076059/

>>107 น่าจะมาแค่ขอกำลังใจหรือหาแนวร่วมแหละ เห็นหลายเม้นท์แนะนำให้ปรับปรุงฝีมือเห็นไม่หือไม่อืออะไร ส่วนใหญ่คนในบอร์ดจะประมาณนี้ เพราะนักเขียนมีฝีมือจริงๆ เขาไม่ค่อยมาสนใจบอร์ดหรอก แค่ปั้นนิยายตัวเองก็เหนื่อยแล้ว ไหนจะเกลาแล้วเกลาอีกกว่าจะพอใจกับแต่ละตอน

ถามหน่อย ถ้าคิดพล็อตออกมาได้ละหลายเรื่อง แล้วคิดว่ามันน่าสนใจหมด และก็ชอบหมดเช่นกัน แต่มีเวลาเขียนในแค่เรื่องเดียว

ในฐานะมือใหม่ จะเลือกเรื่องที่เอามาเขียนยังไง เมื่อไม่มีบก.หรือคนอื่น ให้ปรึกษาเลย มีเกณฑ์เลือกเรื่องเขียนใหม่ อะไรงี้

อนึ่ง ไม่ได้คิดจะติดเหรียญหรือขาย และยังไม่มีแฟนคลับ เอาแค่ให้กลุ่มเป้าหมายมาอ่านสร้างฐาน ชื่อเสียงเปิดตัวพอ

>>109 มีแนวกระแสไหม ถ้ามีเอาแนวกระแสก่อน ถ้าไม่มี เอาเรื่องที่ชอบที่สุด ถ้าหัดเขียนใหม่เนื้อเรื่องไม่ต้องเอาถึงระดับมหากาพย์ เอาแค่เกิดขึ้นในพื้นที่หนึ่งก็พอ ปมไม่ต้องเยอะ สเกลพลังไม่ต้องสูง เนื้อเรื่องอย่าวนลูบ ความยาวไม่ต้องยาวมาก ไม่ควรเกิน 200 ตอน ตอนนึงประมาณ 1500-2000 คำ เน้นลงบ่อย ไม่ต้องไปตบตีกับคอมเม้นคนอ่าน เขาจะเม้นอะไรช่างมัน ถ้าเม้นกำลังใจก็ขอบคุณ เม้นด่ามองข้ามไปเลย คิดว่าตัวเองฝึกงานซะก็สิ้นเรื่อง (ตอนฝึกงานอาจโดนด่ามากกว่านี้อีก) (ปล. ตอนกูหัดเขียนเอาพล็อตขยะมาฝึกเขียนก่อน ส่วนพล็อตดีๆ ไว้เขียนตอนที่คิดว่าฝีมือถึง แต่มันก็เสี่ยงจะไม่มีคนอ่าน)

>>109 ลองเอาไอ้สิ่งที่ "น่าสนใจ" ในหัวมึงมากางดูก่อน ว่ามันน่าสนใจจริงขนาดนั้นเลยไหม ตอนเด็กๆแค่ดาบติดไอพ่นกูก็คิดว่ามันน่าสนใจแล้ว แต่พอเอามาเขียนจริงแม่งก็ไม่ได้มีอะไรต่อยอด เขียนปุ้บ ฟิน... หมดความสนใจ ดอง

ถ้าคิดว่ามันน่าสนใจจริงก็ขุดให้ลึกๆ เขียนออกมา อย่าขังไว้ในหัว เพราะมึงจะเริ่มโม้กับตัวเองว่า "ไอเดียนี้เจ๋งนะ มันดีจริงๆแค่ฝีมือการเขียนกุยังไม่ถึง" ถ้าเอามาเขียนแล้วมึงมีแต่เรื่องอยากเล่าเพิ่ม อันนี้คือมึงมีแพชชั่น มึงลากยาวจนจบเล่มได้แน่ๆ แล้วถ้ามันน่าสนใจสำหรับคนอื่นด้วยอันนี้ก็ Win-Win

>>110 ขอบใจมากโม่ง

>>111 อันที่จริงก็ระวังข้อนี่อยู่แหละ จริงโตแล้วยิ่งไม่มีเวลา ต้องเลือกเรื่องเขียนให้ดี ว่าแต่จะลองเขียนยังไงตามที่ว่ามาละ เขียนเป็นทรีตเม้นรึ?

ปอลิ่ง รู้เปล่าว่าไอ้ดาบติดไอพ่นของโม่งมีมังฮวา เอาไปเขียนขายได้โคตรดี 555 โม่งพลาดแล้ว

>>112 เยสเข้ มีคนเอาไปใช้จริงด้วยสัส 5555

ส่วนเรื่องลองเขียน มันก็แค่ลองเขียนอะ เขียนดราฟแรกโง่ๆ ออกมาสัก 1 ตอน ถ้ารู้สึกว่ามันน่าสนใจมึงก็จะเขียนต่อได้ แต่ถ้าฟินน้ำแตกแล้วไม่อยากแตะมันอีกก็ดองไว้ไม่ก็โยนทิ้ง

แปลกมั้ยที่กูชอบเขียน POV ตัวละครหญิงมากกว่าชาย ทั้งที่กูก็โม่งชาย
เขียน POV ชายทีไรออกมาเป็นตาลุงขี้บ่นทุกที ในขณะ POV หญิงจะเป็นอีกแบบเลย ถถถ

>>114 ไม่แปลก เวลาดูหนังโป๊กูก็ชอบดูหีดูนมมากกว่าดูกระดอเหมือนกัน

เออว่าแล้วอยากถามความเห็นไปประกอบการพิจารณาหน่อยแฮะ เหล่านักอ่านหญิงนี่คิดยังไงกับการที่ตัวเอกมีภรรยาหลายคนหว่า
ไม่เชิงฮาเร็มแบบเจอหน้าปุ๊บอยากจับกดเลยเลย แต่เป็นแนวผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะเลยยอมๆ กันไป คล้ายๆ กับรูดี้กับเมียทั้ง 3 อะ

>>116 กุไม่ใช่นักอ่านหญิงนะ แต่มันก็แค่เรื่องกลุ่มเป้าหมายไม่ใช่เหรอวะ กุตัวผู้ กุก็อยากอยู่ในดงสาวๆ เพราะเหม็นฆวย ส่วนผู้หญิงก็อยากอยู่ท่ามกลางผู้ชาย (หรืออยากเห็นผู้ชายได้กันเองกุก็ไม่รู้เหมือนกัน) มึงถามเหมือนกลัวโดนคนที่ไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายตัวเองด่างั้นแหละ

>>116 ถ้าแค่ 2-3 คนแล้วเนื้อเรื่องน่าติดตาม เขาจะไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าเยอะๆ คงไม่ไหวกัน

>>116 กุโอเคถ้าตัวละครมันมีเหตุผล มีเคมี ไม่ใช่เดินๆ แล้วหลงหำพระเอก แบบนั้นกุขยะแขยง

>>117 ใช่กูกลัวแหละ เพราะไม่ได้อยากเขียนแนวฮาเร็ม แต่ถ้าเขียนยาวแล้วดันมีคนเดียวเนี่ยกูมองว่ามันน่าเบื่อน่ะ อีกอย่างถ้าเขียนแบบไม่หามีเพิ่มเดี๋ยวโดนหาว่าโง่แดกผักอีก

>>120 ทำไมไม่ใส่แบบให้จิ้นล่ะ สุดท้ายจะลงเอยกับใครก็สุดแล้วแต่ แบบนี้ได้แฟนคลับหลายกลุ่มด้วย ยกเว้นมึงจะขาย nc

ถามหน่อย ถ้าเขียนให้นางเอกโดนเย้หรือเสียซิง โดนจัดแบบhard core โดยตัวละครอื่นที่ไม่ใช่พระเอกหรือคู่จิ้น ในฝัน คนอ่านมันจะดรอปไหม

รู้แหละ รี้ดชอบนางเอกซิง แต่บางทีไรท์ก็แอบเบื่อนะ 555

>>122 ทำไปเพื่อ? มันเป็นปมหรือสตอรี่จำเป็นเหรอ

>>122 จะใส่อะไรลงไป คิดแค่ว่ามันเป็นพล็อตโฮลหรือเปล่า บางอย่างมีหรือไม่มีก็ไม่ได้กระทบต่อเนื้อเรื่องไม่จำเป็นต้องใส่ ไม่งั้นนิยายมึงจะเกรดต่ำลงทันที

โม่งไม่ได้คิดไปเอง มีคนคิดเหมือนกันด้วย
https://www.dek-d.com/board/writer/4077181/

ไหนๆ เด็กดีก็อนุญาต nc แล้ว เลยอยากถามเพื่อนโม่งเป็นวิทยาทานหน่อย
ใครในนี้เคยเขียนแนวนี้บ้าง พอรู้ปะว่าคนอ่านส่วนใหญ่ชอบ nc เข้มข้นดุดัน หรือมีโมเมนต์หวานๆ ผสมโรง มากกว่ากัน?

Pwp เจอค่อนข้างบ่อย

>>126 ห้อง lit มีคุยเรื่องนี้อยู่ ลองไปอ่านดู

สมัยนี้สนใจปริมาณระดับ Forspoken ไม่สนใจคุณภาพระดับ Dead Space Remake แล้ว
https://www.dek-d.com/board/writer/4077279/

ที่ต้องการสื่อคือ Forspoken คือเล่นใหญ่แต่กลวงสัส Dead Space Remake น่าสำรวจมีอะไรให้ทำจริงๆ ไม่ใช่มีไว้ประดับแต่งบ้าน

>>128 แท้งกิ้วมากเพื่อนโม่ง

เชี่ยนี่เรียกว่ามือตกสินะ
เขียนนิยายครั้งสุดท้ายคือช่วงปี 61 พอกลับมาเขียนนี่ถึงกับไปไม่เป็น เขียนมา 2 วันละเพิ่งได้ 5000 คำเอง
มาส่องเรื่องเก่าๆ ที่เคยเขียนนี่คือความยาวตอนละ 2 หมื่นคำ (แบ่งลง) แล้วเล่มนึงมาตั้ง 8-10 ตอนแน่ะ
โอ้ยยย รู้สึกเฟลชะมัด ต้องมารื้อฟื้นความรู้สึกกันใหม่แต่ต้นเลยสิเนี่ย

>>131 ลงไปเขียนไป จั่วหัวว่าลงวันละ 4 ตอน แล้วมึงจะโดนคนอ่านทวงแทบร้องขอชีวิต ถ้าลงไม่ครบนี่มึงจะโดนด่ายับจนกัดฟันเขียนจนครบ

งบ 60000 บาท ค้องการเขียนนิยาย แหมมมม
https://www.dek-d.com/board/writer/4077661/

แนวระบบ นี่คือยังไง? ดูๆไปแอบคล้ายกับพวกแนวต่างโลกที่มีหน้าต่าง status แต่ค่ไม่ต้องต่าวโลกเกิดใหม่ก็ได้
สรุปแล้วมันคือแนวยังไงหว่า เอกลักษณ์ จุดเด่น ของแนวนี้คืออะไร ที่มันขายได้ในยุคนี้?

>>134 คือมันคุยกับตัวเอกได้ มอบภารกิจ มอบของรางวัล ที่มันขายได้เพราะคนอ่านชอบตรงที่มันมีภารกิจ มีรางวัลให้ เปย์ชนิดที่ตัวเอกกลายเป็นเทพซ่าไปตบเกรียน ไปทำให้คนอื่นอึ้ง แล้วระบบก็มอบภารกิจที่ตัวเอกลำบากนิดหน่อย (ย้ำว่านิดหน่อย) พระเอกก็โชว์เทพทำภารกิจสำเร็จ กับอีกแบบคือระบบแนวทะลุมิติไปในนิยายหรือในเกมจีบ… มันก็มีไว้สปอยเนื้อเรื่อง คุยกับตัวเอกแก้เหงา เป็น GPS ตามติดชีวิตคนที่เล็งไว้

>>134 แนวระบบไม่ต้องมีหน้าต่างก็ได้ เมิงนึกภาพมีเซียนมามอบภาระกิจ เมิงทำเสร็จ เซียนก็มาให้รางวัลเมิง นั้นคือเอเลเม้นท์ของแนวระบบ พอเป็นเซียนก็เรียกระบบเซียน พอเป็นปิศาจก็เรียกระบบปิศาจ พอเป็นโปลิ่งเมิงก็เรียกระบบโปลิ่ง ว่ากันไปตามที่ใครจะให้รางวัลเมิง
เอเลเม้นท์ย่อย ๆ คือ การเล่นหลายเซ็ทติ้งในเรื่องหนึ่ง มีหลายโลกในเรื่องหนึ่ง มีกฏการเอาชนะที่เปลี่ยนไป รวมถึงมีการแหกกฏเพื่อชนะด้วย

>>135 >>136 เชี่ยละ ถ้าแนวระบบเป็นแบบที่มึงว่ามากันนี่ เรื่องที่กูกำลังเขียนอยู่นี่แม่งก็เข้าข่ายแนวระบบไปเลยนะเนี่ย ถถถถถ

>>137 ไม่ผิดอะไร ใครๆ เขาก็แต่งกัน

มีไซไฟที่คนเขียนแม่งไป research จริงๆ อ่านแล้วไม่ cringe แนะนำสักเรื่องสองเรื่องมั้ยสัส ใครมีมึงขายมาดิ๊

>>139 DUNE คนเขียนแม่งหาข้อมูลเยอะมาก

Andromeda strain ดีจนทำหนังและทีวีซีรี่สั้น ๆ

เด็กดอย ี่เรารักกำลังจะมีระบบโดเนทแล้วว่ะมึง มีนาคมนี้เจอกัน
เออดี พอขายกิจการให้อมร.ละระบบเริ่มะัฒนาขึ้นทีละสเตป ต่อไปจะผูกอีบุ๊คกับนายอินปะวะ

>>142 กุว่ามีโอกาสที่นิยายที่ทำเงินได้ในเว็บจะออกเล่มมากกว่า พวกขายรายตอนไม่ออกอีบุ๊ค หรือออกอีบุ๊คแล้วปังๆ ยังไงกลุ่มลูกค้าสามกลุ่มก็คนละกลุ่มกัน

ระบบโดเนทมองในแง่ดีคือเป็นกำลังใจที่จับต้องได้สำหรับนักเขียนที่อยากแค่เขียนเอาสนุก ไม่ได้หวังผลกำไร
แต่มองในอีกแง่ คือแม่งเปิดช่องให้ไอ้พวกปลิงมิจฉาชีพหารายได้ด้วย เช่นพวกที่ไปขโมยงานคนอื่นมาแปลงี้

>>144 เออจริง คนไม่รู้ก็เปย์ให้แม่ง หาแดกง่ายๆ เลย

มือใหม่เคยแต่งนิยายนานมาหลายสิบปีละ วัยทำงาน กลับมาแต่ง ไม่เก็บเงิน ไม่nc เรื่องแรกควรแต่งแนวไหนดี คิดได้3เรื่อง
1. แนวเกิดใหม่ในเกม บริหารเมือง มีรบทัพจัดศึก การเมือง หักเหลี่ยมกลยุทธ์ (นึกถึงไอ้พวกเกมพิชิตสามก๊กในมือถือแบบนั้นอะ) แต่อาจแต่งให้ไม่เครียดมาก มีกาวๆ เบาสมองหน่อย แฟนตาซี

2. แนวนักฆ่า/นักจารกรรม/ก่อการร้าย/จอมยุทธพรรคมาร/sith lord มีมาสเตอร์กับลูกศิษย์ มาdarkนิดๆ ลอบเร้นแทรกซึม วางแผนแยบยลสังหารเป้าหมาย บ่อนทำลายแล้วยึดเมือง มีหักเหลี่ยม วางแผนเช่นกัน แต่ตัวเอกอาจแปลกๆ เช่น เนิดๆหน่อย (ลองจินตนาการว่าเอาเด็กเนิด introvert ติดนิยาย วิชาการ อนิเม มาฝึกเป็นนักฆ่า/จารกรรม/ sith lord ไรงี้ อาจมีแฟนตาซีหน่อยๆ

3. แนวตัวเอกสายintrovert ฟลุ๊คได้เป็นผบ.ทหาร อายุน้อย นำกองกำลัง(ไม่ถึงขั้นกองทัพ) ให้กับจักรวรรดิ มีสืบสวนนิดๆบ้าง การเมืองนิดๆ มีกลยุทธ สงคราม ตายบ้าง แต่เน้นกาวๆหน่อย

อยากรู้ว่าควรเลือกเรื่องไหนมาแต่งเรื่องแรกดี วัดความแต่งยากง่ายแล้วก็
เรื่องไหนมันเป็นแนวกระแส อันไหนนอกกระแสคนไม่น่าอ่าน เรียงลำดับมาเลยก็ได้
ขอบใจโม่งล่วงหน้าจ้า

>>146 กูเขียน 1. อยู่บอกเลยว่าไม่ใช่ง่าย พยายามเขียนให้กาวแต่สุดท้ายแม่งกาวไม่ออก เพราะเรื่องมันดึงไปทางนั้น

ถ้าอยากจะกาวมึงต้องเตะเหตุผลทิ้งไปให้หมด ประเคนพล็อตอาเมอร์กำหนดให้พวกตัวเอกเป็นแค่กลุ่มคนนิรนามแต่มีแบคระดับพระเจ้าหรือจอมมาร เอาให้การเคลื่อนไหวทีดันสะเทือนทั้งแผ่นดินอะไรทำนองนั้น ยกตัวอย่างเช่นพระเอกทำฟาร์มอยู่ดีๆ ครอบครัวดันมีแวมไพร์+นางฟ้า+เอลฟ์+มังกร บลาๆ มาเป็นเมีย ซึ่งแต่ละคนดันมีสเกลพลังระดับถล่มประเทศได้ พอลูกโดนรังแกก็ยกทัพไปถล่มงี้

2. เปลี่ยนเด็กเนิร์ด Introvert เป็น Alpha male ก็จะกลายเป็นแนวเทพซ่า ใส่สิ่งที่เรียกว่าระบบไปหน่อยก็กลายเป็นแนวที่นิยมเขียนกันในปัจจุบัน ใส่ความเบียวพูดเท่ๆ เข้าไปอีกนิดให้ตัวละครดูเอ็ดจี้นิดหน่อยเด็กๆ น่าจะชอบ ...อันนี้กูไม่ชัวร์เพราะไอ้แนวนี้มันเคยนิยมเมื่อ 4-5 ปีก่อน ไม่รู้ปัจจุบันยังนิยมกันอยู่รึเปล่า

3. แนวจูนิเบียวเข้าใจยาก นอกจากคนไม่ค่อยอยากอ่านแล้ว มึงได้โดนโม่งเอามาสับแหง เหมือนเคยมีเคสตัวอย่างอยู่แถวๆ นี้เมื่อนานมาแล้ว ถถถถถ

ว่าไปมีใครบริหารเวลาเขียนได้ลงตัวมั่งวะ
กูนี่คือต้องแอบเขียนระหว่างทำงาน บางวันต้องเขียนลงสมุดไม่ก็ไฟล์ notepad แล้วกลับบ้านมาพิมพ์ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ 2 ทุ่มละ ทำธุระนั่นโน้นนี่กว่าจะเสร็จ เหลือเวลาเขียนนิยายนิดเดียวเองก็ต้องเข้านอนละ

นี่เขียนมาได้อาทิตย์กว่าเพิ่งได้ 40 หน้า ตั้งใจจะเขียนซักร้อยตอนก่อนค่อยลง แต่ถ้าสปีดเท่านี้ร้อยตอนแม่งก็สต๊อกไม่พอแหง

>>148 ก่อนนอนหัวแล่นไหมล่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็เขียนในมือถือจนกว่าจะหลับ แต่ถ้าไม่ไหวก็เขียนตามที่สะดวก

>>147 ใจมากโม่ง เอาเรื่องเบอร์1 ของโม่งมาแชร์ทีซิ อยากเห็นตัวอย่าง

>>147 ไม่จำเป็นก็ได้มั้ง ให้ตัวเอกมึนๆ อึนๆ บริหารบ้านเมืองไป แต่ตัวประกอบดันไปทำให้เรื่องใหญ่โตเองโดยที่ตัวเอกไม่รู้ก็ได้นี่ มันก็กาวเหมือนกัน ประมาณ 'ที่แท้ข้าก็คือลูกพี่เซียน' มันมีกาวอยู่สองแบบ กาวจากตัวเอกกับกาวจากตัวประกอบ ส่วนใหญ่กาวจากตัวเอกจะควบคุมเนื้อเรื่องยาก แต่กาวจากตัวประกอบนี่ทำง่าย มึงสร้างตัวประกอบมากาวแค่ไม่กี่ตอนแล้วบทหายไปเลยก็ได้ ไม่ต้องกลัวคุมเนื้อเรื่องไม่ได้

เอากาวหรือไม่เอากาว เลือกสักอย่างเถอะ เล่นผสมแล้วได้ครึ่งๆกลางๆ ไปไม่สุดซะที

>>147 แล้วไอ้ข้อ 2 ก็พวกนักฆ่ามีรถแลนโบกินี่เป็นของตัวเอง ประกาศศักดาตนต่อทุกคนกับตำรวจว่า กูนี่แหละคือนักฆ่าเก่งที่สุดในกาแลคซี่ทางช้างเผือก เป็นแบบนี้หลายเรื่องเลย ไม่นับเรื่องมาเฟียคุณธรรมเอาใจนักอ่านสาวฝันเปียก

>>152 ยุคนี้มันต้องกาวรึเปล่าถึงขายได้ ไม่งั้นต้องมือถึง+มีแฟนคลับส่วนหนึ่งก่อนถึงขายได้แบบไม่กาว

>>153 ว่าแต่แนวพวกนักฆ่า อาชญากรนี่ สาวๆชอบอ่านหรอ นึกว่ามีแต่เด็กผู้ชายเอ็ดจี้ ถ้านางเอกเป็นนักฆ่าบ้าง มีอาจารย์เป็นผู้ชายเท่ๆไรงี้ ใครจะอ่านมากกว่ากันระหว่าง รี้ดญ หรือชาย

กูนี่พยายามเขียนกาว แต่คือกาวไม่ออกกลายเป็นมุกแป๊กแทนตลอดเลย เศร้าว่ะ

ดราม่าที่ยายละเมิดลิขสิทธิ์ใน DD กุเข้าไปอ่านคอมเม้นต์แฟนคลับของนิยาย พอเจอคำว่า ทำกลุ่มแปลต่อก็ได้ครับ ช่างหัวเด็กดีมัน กูช็อคแบบสุด คือนิยายเรื่องนี้มันไม่มีคำว่านิยายแปลเขียนไว้เลยนะ กะเคลมมาเป็นผลงานตัวเองชัดๆ ทำไมยังสนับสนุนกันวะ

>>155 ญ อ่านมากกว่า เพราะส่วนใหญ่ถ้า ญ เป็นตัวเอกจะไม่ค่อยฮาเร็ม ตัวละคร ญ จะไม่น่ารำคาญ (ส่วนใหญ่จะใส่มาฟิลตัวร้าย) ถ้า ช เป็นตัวเอก ต้องมาลุ้นว่าจะฮาเร็มไหม ตัวละคร ญ จะน่ารำคาญไหมอีก ผญ เขาค่อนข้างซีเรียสเรื่องพวกนี้
>>156 ถ้าพยายามเขียนกาวมันจะไม่กาวนะ เหมือนกับเราพยายามเฟคอะ มึงลองปรับใหม่ แบบเขียนไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องยัดมุกอะไรมากมาย แล้วกลับมาอ่านดู มันจะสนุกแบบแปลกๆ

>>157 แล้วแนวพวกนี้นี่ ระหว่างคู่ชาย ญ กับ คู่ยูริ แบบไหนนิยมกันมากกว่า ตอนนี้ ไม่รู้นะแต่เห็นแนวยูริเยอะมาก โดยเฉพาะถ้านางเอกน่ารักอายุน้อย(โลลิ)

>>158 ชญ ขายได้ดีกว่า ยูริเฉพาะกลุ่มเกิน

โม่งมีวิธีแก้นิสัยชอบรีไรท์ไหมวะ เหมือนกูติดความสมบูรณ์แบบเขียนตอนเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่พอใจสักที อยากแก้คำสาปนี้แล้วไปเขียนตอนใหม่หรือให้จบเรื่องสักที

>>160 กูเคยเป็นนะ ต้องหักดิบเอา แบบว่าเวลารู้สึกอยากรีไรท์ กูจะพิมพ์นิยายตอนเดิมซ้ำในตอนใหม่ พอพิมพ์ไปได้สักพักแล้วจะนึกได้เองว่า ไอ้เหี้ย เสียเวลาชีวิตไปอย่างเปล่าประโยชน์

เพราะมันมีค่าเท่ากันระหว่างรีไรท์บทเดิมรัวๆ กับขึ้นบนใหม่แต่เขียนเหมือนเดิม ดังนั้นเขียนเนื้อหาใหม่ดีกว่าวนในอ่างไปเรื่อยๆ แบบนี้

อีกผลพลอยได้ที่มึงจะพบคือ เวลาเขียนคำผิดเยอะๆ มันมีคนมาคอยแก้ไขให้จนได้คอมเมนต์ฟรี กับการรีไรท์ตอนจบเรื่องแล้ว มึงจะมองเห็นภาพรวมได้ชัดกว่าเขียนไปแก้ไป

เหมือนเวลามึงเห็นว่าบนสนามหญ้ามีหลุม มึงอยากถมหลุมนั้นเลยขุดดินจากพื้นข้างๆ มาถม แล้วเกิดอะไรขึ้น... ห่า หลุมแรกหายไปก็จริง แต่หลุมใหม่ที่เพิ่งขุดเอาดินมาเติมหลุมแรกกลายเป็นปัญหาแทน ถ้ามึงเขียนไปแก้ไปก็เหมือนมึงขุดหลุมใหม่มาถมหลุมเก่าวนลูป แต่ถ้ามึงปล่อยไปก่อน จนถึงตอนที่มึงมีดินจากแหล่งอื่น (ภาพรวมเรื่องต้นถึงจบ, เวลาว่างหลังแต่งจบแบบไม่ต้องรีบ ไม่มีแรงกดดัน, ทางแก้พล็อตโฮลที่นักอ่านชี้ให้เห็น) ถึงตอนนั้นมึงก็สามารถถมหลุมได้โดยไม่ทำให้สนามหญ้าเกิเความเสียหายเพิ่ม

มึงสามารถยืนข้างสนามแล้วไล่กวาดสายตาดูได้ทั่วเลยว่ามันมีหลุมตรงไหนและต้องใช้ดินเท่าไหร่ ทำได้แบบม้วนเดียวจบ กลบได้ทั้งหมด ดีกว่าขุดหลุมใหม่เติมหลุมเก่า หรือต่อให้ขนดินนอกมาถมรูนั้นได้ แต่ก็อาจมองไม่เห็นว่ามีหลุมอื่นๆ อยู่อีก เพราะทุ่มความสนใจมาแก้หลุมตรงหน้า

มันดีและง่ายกว่ากัน ไอ้โรคบ้าความเป๊ะเว่อร์เนี่ย มันไม่มีวันหายไปได้ แก้แล้วก็ไม่พอใจจะแก้ใหม่เรื่อยๆ ต้องฝืนใจตัวเองปล่อยผ่านไปก่อนแล้วจัดการทีเดียวตอนท้าย แรกๆ จะยากมาก ฝึกให้ชินแล้วทำได้เอง กูก็ฝืนอยู่เป็นปีๆ กว่าจะหายหงุดหงิดได้เอง

ถ้าเรื่องที่แต่งคาดว่าน่าจะมีรี้ดญอ่านด้วยเยอะ แล้วเรื่องที่แต่งโฟกัสที่นางเอกเป็นตัวหลัก เป็นแนวแอคชั่นหน่อยๆ นางเอกอายุน้อยแต่ออกแนวตัวร้ายหน่อยๆ จะให้นางเอกแต่งโป้หน่อยได้ไหม มันจะเหมาะไหม (ส่วนสาเหตุหลักคือเป็นเฟติสไรต์แค่นั้นแหละ555)

>>162 ได้หมดถ้ามึงกล้าพอ

>>160 เคยมีคนบอกว่า นักเขียนมืออาชีพต้องรีไรท์หลายรอบกว่าจะไม่มีอะไรแก้ไข (การตีพิมพ์ครั้งที่เท่าไร เสมือนการนับรีไรท์ทีละรอบ) วิธีรีไรท์ถูกต้องคือแต่งให้จบก่อน จบเฉพาะภาคก็ได้ถ้ามีภาคต่อ แล้วค่อยรีไรท์ใหม่ ให้คิดซะว่ามันคือการ Remaster หรือ Remake (Reboot เหมาะกับแต่งเรื่องใหม่มากกว่า) แต่สมัยนี้แต่งลงเว็บเผยแพร่ทันทีไม่รอ บ.ก. สิ่งที่ทำได้คือ Remaster อย่างเดียว เพราะทุกคนอ่านก่อนจะได้รีไรท์หมดแล้ว

อย่าง Dead Space Remake คือการขัดเกลาเนื้อเรื่อง ออกแบบด่าน และเสียง มันคือการรีไรท์ของ Dead Space 2008 ที่ทำเสร็จตอนนั้นแล้ว เราต้องเห็นภาพรวมชัดเจนถึงจะแก้ถูกจุด อย่างที่ >>160 บ่นน่ะแหละ

เพื่อนกูเขียนนิยายขายมันก็แนะนำมาตลอดว่าเขียนให้จบก่อน แล้วค่อยรีไรท์
แต่เคสมันคือเขียนเป็นเล่มขายในสมัยก่อนอะนะ ปัจจุบันก็เขียนแบบ 2-3 เล่มจบ ซึ่งมันทำได้อยู่ที่จะรีไรท์

แต่เคสกูนี่คือตั้งใจเขียนขายออนไลน์ วางไว้เป็นร้อยๆ ตอน แม่งคงรีไรท์ลำบากชิบหายเลย

โม่ง เราสามารถเขียนให้ตัวเอกมีความสัมพันธ์แบบทั้งคู่นอมอล และคู่ยูริ ในเรื่อวเดียวได้ไหม อารมณ์ มีทั้งเรือพระเอก และเรือยูริ ทีเดียว

>>167 ได้ แต่การเหยียบเรือสองแคม อาจทำให้มึงจับลูกค้าไม่ได้สักทาง

>>167 ลูกค้าคนละกลุ่มกันเลย มึงเลือกสักอย่างเถอะ หรือถ้ามึงอยากจับลูกค้าหลายกลุ่มมีวิธีเดียว ไม่ต้องมีพระเอก โสดจนจบ ให้คนอ่านไปจิ้นเอาเอง

>>169 คือ เขียนให้ความสัมพันมันไม่ชัดใช่ไหม ว่าจะชอบใคร แต่ใส่แค่โมเม้นชวนจิ้นให้รี้ดฟินก็พอ แบบงี้ได้ปะ คือที่เขียนไม่ใข่แนวรักอะนะ แค่เป็นซับพล็อต แต่อยากให้รี้ดมีสงครามอวยหน่อยๆให้กระชุ่มกระชวย

>>166 กูไม่รีอะ แค่เข้าไปแก้คำผิดกับปรับสำนวนในบางครั้ง ถ้าออกอีบุ๊คค่อยว่ากันใหม่

ขอบใจมากเพื่อนโม่งที่มาตอบเรื่องรีไรท์ ไว้กูเขียนเสร็จเมื่อไหร่จะให้พวกมึงสับ

>>170 ถ้าให้ชวนจิ้น ตัวเอกต้องไม่ได้ชอบใคร แค่ทำดีด้วยตามนิสัยหรือสถานการณ์ แต่คนที่จะให้จิ้นคือชอบตัวเอกไปแล้ว เพราะถ้าตัวเอกมีความรู้สึกชอบ มันจะไม่ใช่จิ้น

>>173 อย่างอิจิกาก Infinite Stratos เหรอ

กูสงสัยอย่างแฮะ ทำไมหลายๆ เรื่องเขียนเป็นนิยายแฟนตาซีไปต่างโลกแต่หรือหลุดไปในยุทธภพ แต่ตัวละครเป็นชื่อไทยซะงั้น

>>175 เพื่อให้คนอ่านรับรู้ว่าเรื่องนี้คนไทยแต่ง เพราะคนต่างชาติไม่ค่อยเรียนภาษาไทยกัน

รำคาญระบบบอทคอมเม้นต์เด็กดีชิบ จะเม้นต์อะไรกันนักหนาก็ไม่รู้

พอเริ่มเขียนมาได้ราวๆ 50 หน้า ก็ชักกังวลแฮะว่าจะเขียนต่อไปไหวรึเปล่า
คือสปีดการเขียนกูแม่งช้ามาก ต่อให้เขียนดองไว้เยอะๆ แล้วลงก็กลัวว่าจะลงไม่ทันจริงๆ

>>178 แนวไหน ถ้าแฟนตาซีไม่น่าพอ แต่ถ้าแนวอื่นค่อยๆ เขียนไปลงไปก็ได้ เพราะนักอ่านแฟนตาซีค่อนข้างมาไวไปไว แถมคนอ่านยังน้อยกว่าแนว bl หรือแนวรัก ส่วนใหญ่เท่าที่เห็นแฟนตาซีสิบยี่สิบตอนจับคนอ่านไม่ค่อยได้ ส่วนแนวอื่นแค่สิบยี่สิบตอนคนก็ติดตามกันเยอะมาก

>>179 ทำไมแฟนตาซีมันไม่พอหรอโม่ง

>>180 (ความเห็นส่วนตัวนะ) มันไม่พอจะดึงคนมาอ่าน โดยปกติแฟนตาซีจะสนุกช่วงกลางๆ เรื่อง เพราะช่วงแรกเน้นปูบท ปูโลก ปูเซ็ตติ้ง ปูตัวละคร แต่ถ้าแนว bl หรือแนวรักมันสนุกได้ตั้งแต่ต้นเรื่องเลย เพราะไม่จำเป็นต้องปูขนาดนั้น ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่ความรักระหว่างคนสองคน จะเรียกว่าระดับสเกลของเรื่องมันต่างกันก็ได้ ฉะนั้นแฟนตาซีแค่ 10 ตอนมันบอกอะไรมากไม่ได้ เผลอๆ ยังไม่ถึงช่วงสนุกด้วยซ้ำ คนเลยไม่ค่อยเข้ามาอ่านกันช่วงตอนน้อย แต่ bl หรือแนวรัก 10 ตอนมันดำเนินเรื่องมาไกลแล้ว ลองดูจำนวนตอนของทั้งสองแนวในท๊อปกับยอดเฟบก็ได้นะ จะเห็นว่ามันค่อนข้างต่างกัน (ปล. ถ้าตอนสั้นไม่นับนะ แบบตอนละหน้าสองหน้าอะ)

>>181 ขอบใจโม่ง แล้วถ้าใช้วิธีไม่ต้องสร้างโลกมาก แต่เน้นพล็อตกับฉากมันส์ๆไปก่อน แล้วค่อยอธิบายโลก ไประหว่างทาง แบบนี้พอแก้ไขได้ไหม

>>182 ได้ ตอนแรกแนะนำใส่ฉากที่ค่อนข้างเค้นอารมณ์คนอ่าน สะเทือนใจ ฮึกเหิม เศร้าเสียใจ ตลก พีคๆ หรืออะไรก็ได้ลงไป มันจะช่วยดึงคนอ่านให้อยู่ติดตามเนื้อเรื่องต่อ ตอนถัดไปค่อยให้ตัวเอกเป็นคนพาไปรู้จักโลก เน้นบรรยายแค่สภาพแวดล้อมบริเวณที่ตัวเอกกำลังอยู่ แล้วค่อยๆ ไต่ระดับไปตามเนื้อเรื่อง เช่นแค่บรรยาเมืองนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรอะไร สภาพแวดล้อมวัฒนธรรมยังไงพอ ไม่ต้องบรรยายเมืองอื่นที่ยังไปไม่ถึง หรือถ้าจะทำอย่ามากเกินไป ไม่งั้นจะเหมือนยัดข้อมูล

>>181 ก็ใช่แหละ แนวแฟนตาซีมันเครื่องติดช้า
แต่ถ้าติดแล้วมันไปได้ยาวไม่กลับกันแนวรักแนว BL ถ้าเอาด้านนั้นเพียวๆ เขียนได้ถึง 3 เล่มคือเก่งแล้ว ส่วนพวกที่ยาวได้มักเป็นแนวรักในโลกแฟนตาซี
แต่ข้อเสียอีกอย่างของแฟนตาซีคือนักอ่านแม่งใจร้อนด้วย บางคนอ่านไปแค่ 5 ตอนก็บ่นละว่าเดินเรื่องช้า ทั้งที่ยังเป็นแค่ต้นเรื่อง อย่างเรื่องเก่ากูเล่มนึงมี 50 ตอนงี้ คือยังอ่านไปไม่ถึง 10% เลยจะให้เดินไวไปไหนวะ?

>>179 เคยเห็นโม่งสับนิยายเรื่องดังชื่ออะไรจำไม่ได้ แม่งกว่าจะเข้าเรื่องจริงๆตอนที่ 28 มั้ง ไอ้ห่า เรตรีวิวแค่ 5 ตอน อย่าหวังจะมอบประสบการณ์ดีๆแก่โม่ง

>>185 เรื่องเติมเงินของจระเข้ผึ่งพุงป่าว

ไม่มีโม่งคนไหนสับนิยายเลยเหรอ หรือกูต้องสับเองวะ

>>187 เอาเลยยย
ทุกวันนี้กูทำงาน เข้ายิม กลับบ้านเล่นเกมนิดหน่อย แล้วเขียนนิยายตัวเองก่อนนอนก็หมดวันละ

มีเรื่องไหนต้องการให้สับเป็นพิเศษไหม แปะได้ เดี๋ยวกูมาไล่สับให้

>>189 https://writer.dek-d.com/PhinetLee/writer/view.php?id=2193240

กูขอโทษ อย่าหาสับนะมึง 555555

>>191 สรุปให้สับไหม

>>192 อย่าเลย แค่เห็น tag กูก็จะอ้วกแล้ว ถ้าจะสับจริงๆเอานิยายคนที่เพิ่งแปะในบอร์ดมาดีกว่า

https://writer.dek-d.com/naru00/writer/view.php?id=2447209

เหมือนนักวาดจะเป็นคนมาช่วยโปรโมทให้ด้วย นิยายแนวใจฟูมั้ง ปกติกุไม่ได้อ่านแนวนี้เลย

>>190 ไม่รู้ให้สับไหมนะ กูยังไม่สับละกัน แต่เท่าที่เข้าไปดู กูว่ามึงวัดใจคนอ่านมาก สามตอนแรกยัดข้อมูลขนาดนั้น เสี่ยงโดนปิดตั้งแต่สองสามตอนแรก ถ้าให้กูแนะนำ มีสามทาง อย่างแรกสร้างตัวละครที่คอยให้ข้อมูล จะเป็นคนเล่าเรื่องให้อีกคนฟัง อาจารย์สอนนักเรียน หรือคนกำลังอ่านหนังสือ อะไรก็ได้ มันจะทำให้น่าสนใจขึ้น สองค่อยๆ ใส่ข้อมูลไปตามเนื้อเรื่องทีละเล็กละน้อย สามสร้างเนื้อเรื่องหรือเหตุการณ์ที่ทำให้จำเป็นต้องรู้ข้อมูลพวกนี้ทันที

>>192 โม่งแม่ง ก่อการร้ายเหรอมึง 555

เกิดใหม่เป็นเสือสมิงตัวอ้วนกลมละ โฮกปิ๊บ!
สไตล์ : แฟนตาซี ไลท์โนเวล
เนื้อเรื่อง : ตอนที่หนึ่งเล่าถึงหนุ่มน้อยเลเซอร์ เด็กหนุ่มมัธยมปลายวัยขบเผาะที่พยายามตามใจแม่เพื่อให้แม่รัก แต่แม่เป็นคนเข้มงวด ไม่ได้แสดงความรักออกมาให้ลูกเห็นดังที่หวัง แถมยังชอบเอาคนบ้านอื่นมาเปรียบเทียบ เลเซอร์เลยน้อยใจแล้วไปนอน ตัดพ้อว่าทำไมชีวิตนี้ถึงได้แย่ขนาดนี้ ต่อมาพ่อตื่นขึ้นก็กลายเป็นเสือน้อยในเซอร์คัส ที่ต้องคอยจัดแสดงของบารอน ในชีวิตนี้มีแม่ที่คอยรักและดูแล (แม่เป็นเสือ) และเจ้าเสือน้อยเลเซอร์ก็ได้เห็นลูกช้างเอลิไฟเออร์ที่หนีไปถูกจับตัวกลับมา แม่เสือก็เล่าว่าสัตว์บนโลกนี้มีพลังวิเศษ เลเซอร์ก็ถามว่าเขามีไหม แม่เสือก็บอกว่ามีความน่ารักไง ต่อมาเจ้าเลเซอร์ก็ถูกบังคับไปเดาะบอลแต่เดาะไม่ได้ เลยถูกทำโทษเอาแส้ฟาด แม่เสือทนไม่ไหวเอาตัวมารับไว้ เจ้าเลเซอร์ก็โกรธและคับแค้นใจออกมาแล้วกลายร่างเป็นช้างเอลิไฟเออร์อาละวาด
ขอวิจารณ์ตอนนี้ก่อนแล้วกัน : ในตอนนี้แบ่งเป็นตอนย่อยด้านในอีก ไม่รู้ว่าเพราะเป็นไลท์โนเวลหรือเปล่าถึงทำ (อันนี้ไม่รู้ว่าคนอ่านคนอื่นจะคิดยังไงนะ แต่สำหรับกูอย่าหาทำ) คำผิดมีประปราย การบรรยายทำได้ดี แต่ยังไม่สามารถเข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร คือปมเรื่องชาติก่อนควรทำให้มันแน่นและมีอะไรกว่านี้ อย่างเช่นสร้างพี่หรือน้องขึ้นมาแล้วทำให้แม่ลำเอียง อันนี้เท่าที่อ่านเหมือนแม่ก็รักนะ แค่เป็นคนเข้มงวดเลยไม่แสดงออก แต่ลูกดันอยู่ในช่วงวัยต่อต้าน พอไม่ได้อย่างหวังก็เก็บกด หาว่าแม่ไม่รัก (ถ้าไม่ใช้ปมนี้เพื่อให้พลังพิเศษตื่นมามันก็ไม่อะไรหรอก แต่ดันใช้เรื่องนี้เป็นตัวกระตุ้นให้พลังวิเศษตื่นมันเลยดูไม่มีน้ำหนักพอ) ต่อมาคือเรื่องความสัมพันธ์กับแม่เสือ คือเท่าที่อ่านดูเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นในวันเดียว วันเดียวมันก็ดันผูกพันกับแม่เสือที่แค่ทำดีด้วยเล็กน้อย อาจจะไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ดันไม่พอใจแม่ตัวเองในชาติที่แล้วซึ่งเลี้ยงมาจนโต? (กูมองได้อย่างเดียวว่าเลเซอร์นี่คือเด็กขาดความรักอย่างแรง ใครดีเข้าหน่อยก็คล้อยตามละ แบบนี้โอกาสโดนหลอกใช้ 99.99%) ถ้าเป็นไปได้ทำไมไม่ไทม์สคลิปสักเดือนก่อนเกิดเรื่องระเบิดพลัง จะได้ดูเหมือนมีช่วงเวลาในการพัฒนาความสัมพันธ์บ้าง สรุปเลยตอนนี้คือปมดราม่ายังมีน้ำหนักไม่พอ
ตอนที่สองและสามไม่มีอะไรมาก หลังเลเซอร์อาละวาด ก็มีเจ้าหญิงที่คาดว่าจะเป็นนางเอกมาช่วย เจ้าหญิงก็จัดการกับบารอนที่เป็นเจ้าของเซอร์คัส ช่วยเหลือเสือน้อยแล้วเอาไปเลี้ยงดู
ที่บอกว่าไม่มีอะไรมากก็คือการบรรยายอะไรทำได้ดีหมดนั่นแหละ ยกเว้นที่แต่ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครที่มันยังรู้สึกผูกพันธ์ไม่พอ ทำให้ตัวเอกเหมือนเป็นคนขาดความรัก เรื่องนี้ถ้าเดาไม่ผิดหลังจากนี้คงจะเล่าถึงการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกที่เป็นเสือกับนางเอกแหละ อาจจะมีตัวละครหญิงโผล่มาอีกหลายคน (ถ้าเป็นไปตามกลไกตลาดไลท์โนเวล) จะว่ายังไงดีล่ะ เรื่องนี้ควรไปอยู่ในหมวดรักแฟนตาซีอาจจะปังมากกว่านี้
ความคาดหวังของคนสับ : กูเห็นว่าเป็นนิยายฟิลกู้ด มิตรภาพ กาว หมวดแฟนตาซี อย่างแรกเลยกูคาดหวังว่าเรื่องนี้ช่วงแรกจะเล่าถึงพวกลูกเสือหนีออกจากเซอร์คัสแล้วไปผจญภัยในป่า ได้เพื่อนสร้างกองกำลังสัตว์ป่า ค่อยมาเจอนางเอกที่หลงทางอะไรเทือกนี้ แล้วนางเอกก็เป็นมนุษย์คนเดียวในฝูงสัตว์ จากนั้นคือเทพซ่าป่วนเมืองต่อไป แต่แบบนี้คนอื่นอาจจะชอบกันล่ะมั้ง
สรุปเรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างโอเคด้านการบรรยาย อยู่ก้ำกึ้งระหว่างไลท์โนเวลกับนิยายแฟนตาซี คำผิดมีบ้างให้อภัยได้ เนื้อเรื่องพล็อตก็โอเคอยู่ระดับหนึ่ง เหมาะสำหรับคนชอบอ่านไลท์โนเวลสไตล์ญี่ปุ่น ขาดแค่ฉากกระตุ้นอารมณ์ที่ยังดีไม่พอ

>>194 ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้ว กูเห็นโม่งชอบบ่นเกี่ยวกับการอธิบายแบบใส่ข้อมูลในช่วงต้นเรื่องอยู่ตลอด แต่ในขณะเดียวกันพวกนิยายที่กูอ่านทั้งหลายก็มักจะใส่ข้อมูลอธิบายเซ็ตติ้งของเรื่องมาตั้งแต่ช่วงต้นเรื่องด้วยกันทั้งนั้น ส่วนใหญ่ก็ใส่มาช่วงตอน 2-3 นี่ล่ะ ที่ต่างกันคือความมากน้อย

ยกตัวอย่างเช่นแนวเกิดใหม่เป็นนางร้าย ตอนแรกก็จะออกมาทำนอกตกใจว่าที่นี่มาที่ไหน ก่อนจะตั้งสติได้ในตอนที่ 2 แล้วพล่ามว่าตัวในอดีตเป็นใครและมาอยู่ในร่างใคร ส่วนตอน 3 ก็จะพูดถึงตระกูลและความเป็นมา แล้วค่อยขยายไปสเกลใหญ่ๆ อย่างเช่นคนรอบข้างเป็นใคร อยู่ประเทศไหนมีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกิดขึ้นบ้างในตอนต่อๆ ไป ทั้งนั้น

คือเห็นเมื่อก่อนเหล่าโม่งก็บ่นทำนองนี้ พอมาปัจจุบันก็ยังเห็นบ่นกันอยู่ กูก็พาลนึกนะว่าการใส่ข้อมูลตอนต้นเรื่องมันใช่เรื่องผิดไล่คนจริงรึเปล่า หรือที่จริงแล้วเป็นที่ฝีมือคนเขียนไม่ถึงดึงความสนใจคนอ่านไม่ได้เองกันแน่

แอบกังวลอยู่เหมือนกันนะ เพราะเรื่องที่กูกำลังเขียนก็มาแนวที่ว่าเลย ไอ้การทยอยใส่ข้อมูลให้คนอ่านรับรู้เซ็ตติ้งช่วงต้นเรื่องเนี่ย

>>197 ใส่น่ะมันใส่ได้ แต่ใส่ยังไงให้อ่านแล้วชอบ หรือไม่รู้สึกว่าโดนยัดเยียดเกินไป ส่วนมากก็ไม่ได้ห้ามแต่จากที่เจอมามันเล่นเทหนักเหมือนรถบรรทุกยกดัมพ์ใส่คนอ่านไง

>>197 คือทะลุมิติมันใช้มุมมองตัวเอกนึกย้อนข้อมูล มันยังมีบรรยากาศว่าเป็นเนื้อเรื่องบ้าง ทำให้เหมือนเราอ่านความคิดตัวเอก กูก็ไม่ได้บอกว่าใส่ข้อมูลอธิบายมันผิด แต่ไม่ควรใส่เยอะเกินไป หรือใส่โต้งๆ มาเลย ควรใส่แบบหยาบไม่เจาะลึกมากหรือมีสตอรี่ให้มันสอดคล้องว่า เออ... ต้องรู้ข้อมูลนี้นะ เพื่อเนื้อหาบทถัดไปจะง่ายขึ้น ก็ยกตัวอย่างอยู่ว่าควรทำให้มันดูเหมือนเรื่องเล่า หรือทำให้มันดูมีอะไรหน่อย แล้วไม่ควรจะบรรยายอะไรที่มันไกลตัวเกินไป อย่างตัวเอกเกิดในหมู่บ้านเล็กๆ ของอาณาจักรเล็กๆ ถ้ามึงอธิบายอาณาจักรอื่นหรือเมืองที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยมันก็ดูจะมีแต่น้ำ สู้แทรกไประหว่างเนื้อเรื่องไม่ดีกว่าเหรอ อย่างมีการกล่าวถึงเมื่องนี้ อาณาจักรนี้ตอนบทสนทนา ก็อธิบายแบบหยาบไปรอบหนึ่ง พอตัวเอกต้องไปเกี่ยวข้องกับเมืองหรืออาณาจักรนั้น ค่อยบรรยายแบบละเอียดอีกที แบบนี้มันน่าสนใจกว่าไง

>>197 ใส่ข้อมูลในเรื่อง ทำไมบางคนใส่แล้วดีบ้างคนใส่แล้วบ้ง มันต่างกันว่าตอนที่มึงใส่คนอ่านเรียกร้องให้เมิงเล่าให้ฟังหรือเปล่า ถ้าเมิงวางการเล่าเรื่องไม่ดี พูดถึงเทพสิบองค์มาโดด ๆ โดยคนอ่านไม่ได้ถาม มันก็บ้ง
แต่ถ้าเมิงวางการเล่าเรื่องให้ดี ทำให้คนอยากรู้เรื่องเทพสิบองค์ก่อนค่อยเล่ามันก็จะไม่บ้ง

>>190 ถ้าคนแต่งเขียนในปี 1918 คงตั้งชื่อว่า Spy Girls III: ไข้หวัดสเปน V/S เครือข่าย AI จักรกลสังหาร เล่ม 1

>>201 ความจริงเรื่องนี้พล็อตน่าสนใจนะ ถ้าเซตติ้งโลกอนาคต เปลี่ยนชื่อโรคใหม่ ประมาณไวรัสทำให้คนมีพลังวิเศษและทำให้คนกลายพันธุ์เป็นปีศาจ (คล้ายกับ home sweet home ของเกาหลีอะ)

ทำไมมันไม่ค่อยมีเรื่องที่พระเอกที่เป็นลุงอ้วนntrเลย
ถ้ากูเขียนเอง พระเอกเป็นลุงอ้วนntr นางเอกเป็นโลลิ แนวต่อสู้ พลังพิเศษ แฟนตาซี กาว
มันจะมีคนอ่านเยอะไหมโม่ง โม่งอยากอ่านไหม

>>203 มีคนด่ามากกว่าคนอ่านอะ เชื่อเถอะ ชีวิตจริงคือมันมีแบบนี้เยอะแยะแล้วไง คนอ่านจะคิดกันว่าทำไมกูต้องมาเจอในนิยายอีก ผู้ชายหล่อ ดี เท่ห์ในชีวิตจริงมันมีน้อย คนก็ต้องมาตามหาเอาในนิยายสิ แต่มึงจะแต่งก็ได้นะ เผื่อดัง อย่างน้อยพวกผู้ชายชอบแนวโลลิก็น่าจะอ่านกันอยู่แหละ

>>203 กุเคยอ่าน ยอดชายนายทานากะ การผจญภัยของจอมเวทหน้าเหียกไร้สาวแล
แนวที่เมิงพูดกูก็ว่าน่ามีคนอ่าน
เมิงมีฝีมือหรือเปล่าต่างหากที่น่าห่วง ไม่ใช่ไปโทษคนอ่านไม่อ่าน สนุกเขาก็อ่าน

แนวองค์กรลับ พลังวิเศษ ที่ไม่ใช่มาเฟีย ยังขายได้อยู่ไหม เปิดๆดูเหมือนมีอยู่บ้างแต่ไม่เยอะ
ว่าแต่ทำไมแนวพลังวิเศษนี่มันต้องจัดranking กันแทบทุกเรื่องเลยแฮะ มันติดมาจากกาตูนโชเน็นรึเปล่า

>>206 Ranking ภายในเรื่องหรือ Ranking ติดท็อปนิยาย?

>>207 ranking ในเรื่อง

>>203 ถ้าให้กูลิสต์เรื่องที่พระเอกเป็น Ugly Bastard นี่ก็มีเยอะอยู่นะ
อย่างนายทานากะที่ >>205 ก็เข้าข่าย ไอ้เรื่องคุณน้าจากต่างโลก Isekai Ojisan ก็เข้าข่าย
ถ้าสมัยก่อนที่เข้าข่ายก็มี Accel world พระเอกอ้วนเตี้ยนิสัยเหี้ยแต่สาวตอม

>>208 ง่ายต่อการวัดความเมพของ ตลค. ไว้เป็นหินรองเท้าให้ตัวเอกไล่ตบตามลำดับ

>>210 ถ้าเป็นเด็กดี Ranking มีไว้ให้นักเขียนนิยายท่านหนึ่งถูกขนานนามว่าที่พระเอก จับนักเขียนคนอื่นๆเป็นบันไดรองตีนให้มันปีนตามลำดับ

>>209 มึงลืมเรืองพี่อ้วนหน้าเหี้ยที่ยอมลดค่าความหล่อเหลือ 0 จนสเตตัสอื่นขึ้นมาเป็นล้านได้ไงวะ เนื้อเรื่องโคตรดีเลยนะ โดยเฉพาะความเป็นมาก่อนแต่ละคนจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตใหม่น่ะ

>>212 +1 เรื่องแม่งดีจริง ตัวชั่วก็ชั่วแบบมีเหตุผลหน่อยไม่ใช่เลียวอยากเป็น ตัวดีก็ดีแบบไม่ได้โลกสวย พระเอกก็แบบเป็นคนที่ดูเทาๆ แต่ใจใฝ่ดีทั้งที่โลกรอบตัวโหดร้ายเหี้ยๆ คือเดอะเบสสัสๆ

>>211 ใครวะ

ถ้าตัวเอกหญิงมีโดนลุงอ้วนที่เป็นหัวหน้าลวนลาม แต๊ะอั๋ง พูดจาแทะโลม ใส่เป็นช่วงๆ เพราะพล็อตมันบังคับ แต่ไม่ได้โดนอึ๊บหรืออมนกเขา และไม่ใช่แนวรัก
แล้วกว่าลุงอ้วนจะโดนเอาคืนก็อีกนาน

แบบนี้นักอ่านรับได้แค่ไหน

>>215 ถ้ามึงเขียนดีมันก็ได้หมด แต่ถ้าเขียนไม่ดีก็เตรียมรับการโดนด่า อาจจะด่าตาลุง ด่าตัวเอก ถ้านักอ่านไม่แยกแยะก็ลามมาถึงคนเขียน อย่างในกรณีข่มขืนอะ กูเคยเห็นคนเขียนพลาดแบบเขียนเชิงมองว่าการข่มขืนเป็นเรื่องปกติ แล้วก็โดนคนอ่านด่าลามมาถึงคนเขียน นิยายที่ส่อไปเรื่องทางเพศถ้าไม่ใช่สไตล์ NC มันค่อนข้างอ่อนไหว เพราะคนอ่านบางคนอาจจะรับไม่ได้ ถ้าปิดไปเงียบๆ ก็แล้วไปเถอะ แต่บางคนไม่คิดจะเงียบนี่สิ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับแนวเขียนด้วยแหละ ถ้าดาร์คแฟนตาซี หรือดราม่าก็ไม่น่าจะเป้นอะไร เพราะคนอ่านแนวนี้คงเตรียมใจปวดตับมาในระดับหนึ่ง แต่ถ้าแนวอื่นก็ชั่งใจให้ดีละกัน คนอ่านเขาอาจจะไม่ได้เตรียมใจมา

พวกชอบยัดข้อมูลเนี่ย ควรใช้วิธี show, don’t tell บ้าง เพราะคนอ่านไม่มีทางจำหมดหรอก

เอาจริง Show don't tell มันก็แค่วิธียัดข้อมูลแบบมีสไตล์นั่นล่ะ

จากที่จะให้คนเขียนบรรยายไปตรงๆ ว่าในโลกมีอะไร ก็แค่เปลี่ยนมาเป็นให้ตัวละครไหนซักตัวเล่า ผ่านการพูดที่ข้อมูลมีโอกาสถูกผิด หรือผ่านสายตาที่ตัวละครเห็น

อย่างเช่นฉากแมวกินปลาทูแล้วบอกอร่อย ก็อาจจะบรรยายไปว่าทันทีที่กัดสัมผัสนุ่มชุ่มย้อยที่ละลายอยู่ในปากก็ทำให้รู้สึกเสียวซ่าน ความหอมมันทำให้น้ำลายสอจนเผลอครางครืดๆ ออกมา อะไรทำนอง

ในเด็กดี ไม่nc พระเอก พระรองนี่หื่น โรคจิต ได้ระดับไหนโม่ง เห็นแนวขายผู้ชายหื่นๆเหมือนจะโอเค แล้วแนวขายผู้หญิงละ
ถ้า หล่อ ฉลาด เก่ง หุ่นดี โคตรalpha จะให้เป็นพวกโลลิค่อนขี้เงี่ยน แอบโรคจิต ชอบลวนลามแกล้งนางเอกอายุน้อย smutๆหน่อย ไรงี้รี้ดเขาเกลียดป่าวหว่า

>>219 ย่อหน้าถัดไป NC แล้วมึง

แม่งรู้สึกลำบากใจจังว่ะ คือกูว่างงานมานานเลยเขียนนิยายแล้วกำลังไปได้สวยเลย
แต่จู่ๆ แม่งก็ได้งานซะงั้น แถมต้องไปอยู่เทรนก่อนตั้ง 3 เดือน พอเทรนเสร็จก็ไม่รู้จะมีเวลาเขียนรึเปล่าอีก
ได้งานใหม่แบบนี้ทั้งที่กูควรดีใจ แต่กูกลับรู้สึกลำบากใจที่ต้องหยุดเขียนอีกแล้วซะงั้น เฮ้อออ

>>221 ลองแบบกูมั้ย กูมีงานประจำทำ ก็ใช้วิธีเขียนเก็บไว้วันละหน้าสองฟน้าบังดี เจียดเวลาวันละสองชม.มาทำ ได้แค่ไหนแต่ไหน ไม่ต้องเรียบเรียงเขียนๆไปก่อนนึกๆรได้ก็เขียนใส่ไปก่อน พอเขียนจนได้ครบจำนวนบทนึงละ ค่อยมาเรียบเรียงเกลาเอาให้เป็นผลงานสำเร็จมากขึ้น กูทำงี้เขียนได้เดือนละ 1-2 ตอน ฟังดูน้อยนะแต่ดีกว่าปล่อยว่างไว้เฉยๆละค่อยมาเร่งปั่นตอนว่างๆ บอกเลยจ้าว่าไม่มีทาง555 จะกลายเป็นดองนานหมดไฟผัดสันเรื่อยไป ออกงานสม่ำเสมอแบบเดือนละครั้งสองครั้งให้พอมีเชื้อไฟอยู่เถอะ หมดไฟกว่าจะจุดติดคือเวลาผ่านไปเป็นปีๆก็มี กูผ่านมาละ กว่าจะฮึดกลับมสเขียนได้คือตันไปหมด เนื้อเรื่องมันวนในหัวแหละแต่มีลืมๆไปบ้าง จดไว้อ่านยังต่อไม่ติดเขียนไม่ออก

>>221 มันอยู่ที่มึงชอบงานไหนกว่ากัน งานเขียนก็เป็นอาชีพเหมือนกันนะ ของกูคือเขียนงานขายได้เงินพอๆ กับงานประจำ แถมบางเดือนได้เยอะกว่า แต่มีอิสระมากกว่า ไม่ต้องไปเป็นลูกจ้างหรือกดดันในที่ทำงาน แต่ก็อย่างว่าแหละ กูมองว่าเป็นงานก็ต้องขยันเขียนหน่อย ตั้งเป้าไว้วันละ 8000 คำ ไม่งั้นเงินไม่พอยาไส้ ทั้งนี้ทั้งนั้นอยู่ที่มึงอะ ลองชั่งน้ำหนักแล้วคิดให้ดี ถ้ามึงชอบงานที่ได้คิดจะทำไปยาวๆ อันนี้ก็แนะนำให้ลดการเขียนลง เอางานเขียนเป็นรายได้เสริม แต่ถ้ามึงไปทำแล้วไม่รอดหรือทำเพราะฝืนใจ มึงจะเสียทั้งขึ้นทั้งล่องนะ

ปัญหาของกูคือ กูรู้อยู่แล้วไงว่าเขียนนิยายแม่งไปได้ไม่ไกล กูเขียนมาเกิน 10 ปีละยังทำรายได้รวมทั้งหมดไม่เท่าไร ในทางกลับกันงานนี้ถ้าเทรนผ่านได้ก็คือมั่นคงเลยเพราะเป็นราชการ

ที่กูไม่พอใจคือแม่งทำไมจู่ๆ ก็มาตอนที่กูกำลังเริ่มไปได้สวยนี่ล่ะ ถ้ามาตอนกูดาวน์ ปลงๆ นี่จะไม่ว่าเลย

แนวเทพซ่า นี่มันเป็นยังไงหว่า

แล้วตัวละครหญิงเป็นเทพซ่าได้ไหม

>>225 เทพซ่าไม่จำกัดเพศ แค่เมิ่งใส่ตัวร้ายนิสัยน่ารังเกียจแต่เก่งและทำร้ายคนอื่น มาเปรี้ยวตีนตัวเอกเมิงที่เก่งกว่า เพื่อให้ตัวเอกเมิงโชวเทพ แค่นั้นก็เป็นเทพซ่าแล้ว

>>225 ตาม >>226 อีกอย่างคือ แนวเทพซ่าคือห้ามมีตัวละครใดก็ตามเก่งกว่าตัวเอก ถ้าจะให้เก่งกว่าก็ต้องมีจังหวะแพ้เพราะอะไรซักอย่างที่ตัวเอกแทบไม่ได้ออกแรง

แต่ข้อนี้อนุโลมได้ถ้าเกิดคนที่เก่งกว่าเป็นคนใกล้ตัวเช่น ผัว/เมีย พ่อ/แม่ หรือ อาจารย์

เสริมให้ ถ้ามึงมี Netflix ลองไปหาอนิเมะเรื่อง Bastard ดู นั่นน่าจะเป็นต้นตำหรับแนวเทพซ่าที่มาก่อนกาล เพราะเขียนมาได้ราวๆ 30 กว่าปีละ แต่เพิ่งได้ทำอนิเมะ

>>228 นิยายเทพซ่าที่เจอทั่วไปก็แค่ขายโชว์เทพกับลดความเทพของตัวร้าย เหมือนเอาเด็กม.6 ไปตบเกรียนกับเด็กป.6 แต่ไอ้ Bastard มันมีอะไรมากกว่านั้นอีก

งั้น ถามอีกหน่อยมถ้าแต่งให้ตัวเอกค่อยๆกลายเป็นเทพซ่า ไม่ได้เทพซ่าเลยทีเดียว มีฝึกฝน ลองผิดถูกบ้างเล็กน้อย แล้วค่อยไล่ตบเกรียนไปเรื่อย เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อหน่อย

เป็นแนวกึ่งเทพซ่า แบบนี้ยังถือว่าเข้าข่ายเทพซ่าอีกไหม

>>230 ก็เทพซ่าอยู่ดี คอยไล่ตบเกรียนมันก็เทพซ่านั่นแหละ ปกติแนวเทพซ่าก็มาพร้อมกับการวนลูบ เกรดต่ำลงมาหน่อยก็เพิ่มความเบียว เน้นมันไม่เน้นตรรกะ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะมึง นิยายส่วนใหญ่ก็เทพซ่าทั้งนั้น แทนที่มึงจะมากลัวว่านิยายจะเทพซ่าไม่ซ่า มึงไปคิดดีกว่าว่าจะโฟกัสนักอ่านกลุ่มไหน เทพซ่าก็มีตลาดของเทพซ่าอยู่ แต่งไปไม่ได้เสียหายอะไร

มันมีอีกเคสที่ทำให้เทพซ่าดูน่าสนใจกว่าเทพซ่าเรื่องอื่น คือทำให้ตัวละครนั้นมีความเป็นมนุษย์จริงๆ มีความเป็นจิตวิทยาแต่ไม่ถึงกับเรียกตัวเองว่านิยายจิตวิทยาซะทีเดียว เช่น พระเอกเป็นเทพซ่าเพราะหลงตัวเอง เหลิงพลังอำนาจ กลายเป็นกับดักของคนหลงตัวเอง คนที่ไม่เคยลิ้นรสของความพ่ายแพ้มาก่อน แค่แพ้ครั้งเดียวแทบสติหลุดไปเลย ไม่เหมือนคนขี้แพ้ที่ไม่เคยลิ้นรสของชัยชนะ ที่ได้ชนะแล้วเหมือนรู้สึกหมดทุกข์ซะที หรือไม่ก็ใช้วิธีการสำรวจจิตใจว่า ความศรัทธาของพวกเทพซ่าจะใช้ได้ผลกับโลกได้แค่ไหน ถึงเก่งแค่ไหน แต่ถ้าศรัทธาของคนเทพซ่าขัดแย้งกับความจริง ตัวเทพซ่าจะยังยืนหยัดสู้เพื่อศรัทธาเดิมต่อไปหรือยอมรับความจริง

แต่ว่า การเขียนแบบนี้ทำให้เด็กเบียวไม่ชอบ เพราะชอบตัวละครมิติเดียวเท่านั้น ชนะกี่ครั้งก็ได้ แต่แพ้ครั้งเดียว คนอ่านทิ้งเมียหลวงไปหาเมียใหม่เลย

>>232 ปกติคนที่ชอบอ่านแนวเทพซ่า คือพวกloser ใช่มะ เลยอ่านเพื่อสนองนี้ดตัวเอง เลยรับไม่ได้ถ้าต้องแพ้ศัตรู แต่ เมีย น้องสาวในฮาเรมเท่านั้นที่ยอมได้ อยากมากก็เสมอ(หรือเสมอก็ไม่ได้ฟะ ไม่แน่ใจ)

>>233 ก็ไม่เชิง แต่ยอมรับว่านักอ่านสมัยนี้ใช้สมองน้อยกว่าปกติ จะเขียนแนวต่างโลกระดับเดียวกับ The Chronicles of Narnia หรือ The Neverending Story ก็ไม่ได้ คนอยากเสพแต่ความสนุกแบบผิวเผิน ไม่สนว่ามันให้ข้อคิดอะไรบ้าง เหมือนเห็นเพชรแค่สวย ไม่เข้าใจคุณค่าของเพชร

>>233 แนวเทพซ่าส่วนใหญ่จะเป็นเด็กวัยรุ่นวัยเบียว กับพวกที่ชอบอะไรแบบสะใจๆ หรือไม่ต้องใช้สมองมาก มึงลองหาแนวเทพซ่าสักเรื่องแล้วลองไล่อ่านคอมเม้นต์ดู แล้วจะรู้ว่าเป็นยังไง ถ้าตัวเอกกากปุ๊บ รุมด่ายังกะมึงไปฆ่าใครมา บอกตามตรงนะว่าเขียนนิยายแนวไหนก็จะได้นักอ่านแบบนั้นอะ ถ้านิยายมีตรรกะ มีเหตุผลก็จะได้นักอ่านอีกกลุ่มหนึ่งที่มีเหตุมีผล แนวเทพซ่าก็จะได้อีกกลุ่มหนึ่งที่เป็นวัยเบียววัยมันส์ แนวสโลไลฟ์ก็จะได้อีกกลุ่มหนึ่งค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน

>>233 ปัจจัยมีทั้งกลุ่มอายุ สภาพแวดล้อม และอะไรอีกหลายๆ อย่าง
บางคนอ่านก็เป็นเด็กน้อยที่โดนเลี้ยงมาแบบโลกหมุนรอบตัว บางก็เป็นคนวัยทำงานเจออะไรเหนื่อยๆ มาอยากจะหาอะไรเบาสมอง พวกหลวมชิสเทสที่ชอบแนวนั้นทั้งที่โตแล้วก็มี แต่ปริมาณจริงๆ คงไม่มาก(มั้ง)

กูเองก็ไม่ได้สำรวจตลาดมาหลายปีละ ไม่รู้แนวที่คนอ่านชอบมันเปลี่ยนไปขนาดไหน

เทพซ่าสาย int มีไหมโม่ง อารมณ์คล้ายๆบักแสงในเดทโนต บักลู่โค้ดกีอัส ไรงี้ วางแผน ควบคุมทุกคน กำจัดศัตรูแบบเนียนๆ พวกนี่เทพซ่าไหม

>>237 น่าจะโดนคนอ่านถล่ม ไม่ก็โดนืบก. ตัดจบไปแล้วล่ะ
ก่อนหน้านี้มีเรื่องที่ใช้คอนเซ็ปนี้อยู่รู้สึกชื่อเรื่อง Cheat slayer นะ แต่ออกมาได้ตอนเดียวโดนยิงทิ้ง เพราะดันไป parody ตัวละครเรื่องอื่นๆ มาให้เป็นตัวร้ายในเรื่องตัวเอง เลยจบที่โดนสาปส่งและยิงทิ้ง

ทำไมวันนี้สาระมาเต็มจังวะโม่ง ไม่ได้เจอตั้งนาน

>>237 จะสร้างเทพซ่างั้นได้คือต้องลดความเบียวเพิ่ทความฉลาด แม่งยากสัสๆ555 เหมือนที่เขาว่าตัวละครไม่มีทางฉลาดกว่าคนแต่งอะ ถ้ามึงจะยัดพระเอกอัจฉริยะไอคิว 200 แต่มึงไอคิว 180 นี่ก็เกินความสามารถไป แต่มีตัวช่วยได้คือมึงต้องรีเสิร์ชหนักๆให้ข้อมูลแม่น แล้วแต่งพลิกแพลงสถานการณ์ให้พระเอกส่งเรื่อง ไม่ใช่เรื่องส่งพระเอกแบบเนิฟสมองตลค.รอบข้างเพื่อยกให้พระเอกดูอัจฉริยะขึ้นมาทันตาเห็น แบบพวกต่างโลกไปผลิตมายองเนสอะ ให้ตลค.โลกนั้นกลายเป็นคนโง่เพราะโลกนั้นไม่เคยมีใครผลิตมายองเนส พระเอกเป็นคนคิดได้คือโคตรฉลาดเหี้ยๆ

เคยเจอนิยายบอกพระเอกมีไอคิวเกิน 300 แต่ปริศนาเสือกแพ้นักอ่านป.4 ในชีวิตจริง แสดงว่านักเขียนโง่เกิ๊น

>>241 ฝีมือไม่ถึง + ไม่หาข้อมูลมากกว่า นักเขียนแบบนี้มีเยอะในไทย กูเห็นมีนักเขียนบางคนไปให้ความรู้นักเขียนใหม่ประมาณว่าข้อมูลไม่สำคัญ เน้นกระแสและเนื้อเรื่อสนุกก็พอ อยากใส่อะไรก็ใส่ไป รับรองติดท๊อปชัวร์ด้วย

ต้องทำรายได้เท่าไหร่วะ เว็บมาสเตอร์ถึงจะขึ้นหน้าแนะนำให้ กูเห็นบางเรื่องแนะนำแล้วแนะนำอีกอยู่นั่นแหละ

>>242 ำ

>>243 กูว่ายอดวิวหรือคอมเม้นนี่แหละ แต่ถ้าเขียนเป็น NC น่าจะหมดสิทธิ์

กูปรึกษากระทู้นี้ได้ป่ะวะ กูอยากเขียนแนวกึ่งๆฮาเร็ม มีโมเมนต์กับทุกตัวละครแต่จะไม่ล็อคคู่ เป็นแนว slice of life ที่เขียนเรื่อยๆไม่เน้นรักมาก ทีนี้คนที่ตัวเอกจะมีโมเมนต์ด้วยจะมีทั้งชายและหญิง ซึ่งกูคิดว่าจะเขียนแบบปล่อยให้ไหลไป เคมีตัวไหนดีก็ให้จบกับตัวนั้น หรือจะจบแบบฮาเร็มก็ได้ แต่เพื่อนกูบอกว่ามันดูไม่มีเป้าหมายโฟกัสครึ่งๆกลางๆไปหมด ถ้าจบ nl คนเชียร์ยูริ เชียร์วายจะด่ากูเอา ถ้าจบยูริหรือวายคนเชียร์ชญก็จะด่ากูเหมือนกัน

ใจกูอยากให้มันเป็นนิยายที่อ่านได้เรื่อยๆทุกเพศทุกวัย ไม่ได้อยากให้มันเป็นนิยายเฉพาะทางอะไรแบบนั้น สมมติกูปักแท็กวาย คนก็จะโฟกัสแค่ความรักระหว่างตัวเอกกับผู้ชายแล้วรอดูว่ามันจะรักกันตอนไหน คนอ่านชญไม่อ่านวายก็จะข้ามนิยายกูไปเพราะเห็นแท็กคำว่าวายหรือยูริ หรือกูไม่ควรแท็กอะไรเลย ไม่บอกอะไรทั้งนั้นว่าจะไปชช ชญ ญญ ให้อ่านไปเรื่อยๆพอ เพราะยังไงก็ไม่เน้นรักอยู่แล้ว

>>246 มึงก็จบแบบปลายเปิดไปดิ ประมาณว่าตัวละครที่จะจิ้นมีความฝันที่อยากทำ แล้วตัวเอกก็พาไปทำความฝันทีละคนอะ แบบเรื่องมุมมองนักอ่านพระเจ้า ที่พระเอกไปทำกิจกรรมร่วมกับสมาชิกทีมทีละคน จบแบบนี้รับรองไม่โดนด่า

>>247 ไม่ได้กะจะให้ปลายเปิดขนาดนั้น คนที่จะให้จบด้วยกับตัวเอกน่ะเป็นไปได้ทั้งชายและหญิง แต่ตอนเขียนคือไม่ล็อคคู่ เคมีไหนเข้ากันดีกูก็ให้จบกับตัวนั้นน่ะ เผลอๆเลือกไม่ได้กูให้จบฮาเร็มด้วย แต่ไม่ได้อยากแท็กวายหรือยูริเพราะเหมือนจะเป็นการเจาะจงเกินไป

>>248 กุอ่านแล้วงงว่ามึงสับสนอะไร ในเมื่อมึงไม่เน้นเรื่องรักแล้วจะมาสนใจ #วาย ชช ชญ ญญ ทำไม? กลัวคนอ่านด่าเนี่ยนะ? มึงเอาเวลาคิดเรื่องพวกนี้ไปเขียนเนื้อเรื่องให้มันน่าสนใจเหอะ

มีเกมนึงชื่อ Omori เนื้อเรื่องแม่งดราม่าตับแตก แต่ตลอดทั้งเกมมีโมเม้นให้จิ้น ชช ชญ ญญ เต็มไปหมด กุเองก็จิ้นเพราะทุกตัวละครมันมีผลกระทบต่อกัน มันพลักดันตัวเอกให้ตัวเอกเติบโตจนถึงจุดนึงที่กูยอมอวยทุกอย่างที่เกิดขึ้น ขอให้แม่งรักกับใครก็ได้ จะจบกับใครก็ได้ แต่ขอให้มันมีความสุขสักทีเถอะ ตอนนั้นกูเองก็ไม่สนแล้วว่ามันจะจบกับชายหรือหญิง ทั้งที่กูไม่ชอบแนววายเลยแม้แต่นิดเดียว

15 วันเขียนมาได้ราว 100 หน้าแล้วแอบเกลียดตัวเองจังว่พ คือกูมีนิสัยชอบเขียนประโยคให้สมบูรณ์และไหลลื่น ซึ่งพอเขียนงั้นในนิยายแล้วก็รู้สึกว่าน้ำเยอะไป แต่พอลองตัดออกก็จะกลายเป็นว่ามันห้วนไปอีก

เป็นนิสัยเสียที่แก้ไม่ได้มาหลายปีล่ะ ไม่รู้จะทำไงดีว่ะ

>>250 ถ้านิยายมึงไม่ได้ขาย Speed run เทพซ่าที่ต้องเน้นไปเร็วอะไรขนาดนั้นมึงก็เขียนไปเถอะ กูอ่านนิยายกูก็ไม่ได้ต้องการเร็วอะไรขนาดนั้น

>>251 ทำไมเทพซ่าต้องเร็ว

>>252 หลักๆ คือกลุ่มคนอ่านใจร้อน เนื้อเรื่องมันเลยต้องเดินตลอด ไม่มีเวลามาลอยชาย
ในขณะที่นิยายทั่วไป จะมีช่วงบท filler ใส่เข้ามาเสริมให้เนื้อเรื่องสมบูรณ์ ซึ่งอาจจะไม่มีผลกระทบกับเนื้อเรื่องเลย แต่ใส่เข้ามาเพื่อให้รู้ว่ามันเป็นไงมายังไง

ถ้าเทียบก็คือแนวเทพซ่าจะต้อง ข้าเทพ > ตัวร้ายมาหาเรื่อง > ตบดิ้นกลับไป
แต่ถ้าใส่ Filler จะเป็นแบบนี้ ข้าเทพ > ประกาศตัวว่าข้าเทพ > คนเริ่มหมันไส้ > ตัวร้ายมาหาเรื่อง > คุยโม้ใส่คารมณ์กัน > โดนตบดิ้นกลับ > ย้อนอดีตตัวร้ายให้คนอ่านเห็นใจ

>>253 คุณภาพนักอ่านการดำเนินเรื่องนิยายซินะ

เออ แล้ว แนวไล่ออกจากปาร์ตี้ นี่ฮิตหรือมีกระแสบ้างไหมในเด็กดี

เคยได้ยินว่าแฟนฟิคแฟรี่เทลเมื่อก่อนชอบแนวไล่ลูซี่จากกิลมาก

>>255 มันดังมาพักนึงแล้วแต่เป็นแบบมังงะ เมะ ส่วนนิยายกูเคยเจอนะแต่มีน้อยมาก ไปหนักระบบหมดเพราะกระแส Solo leveling

>>253 format นี้กูโคตรเบื่อ แถมโคตรไร้สมอง มีอะไรที่มันฉีกแนวไปหน่อยบ้างไหม

แนวนิยายช่วงนี้ก็เริ่มเหมือนตันๆ กันละ พวกไล่ออกจากตี้ พวกแนวระบบ ครองตลาดมาหลายปีแต่ยังไม่มีแนวใหม่เข้ามาให้เห็นเลย

>>258 เดี๋ยวรอกุแต่งเรื่องเก่าจบ กุจะเปิดแนวใหม่ 5555 (อันที่จริงแนวนี้มีมานานแล้วล่ะ แต่กุคิดว่ามันน่าจะบูมเร็วๆ นี้)

โอ้ยยมีใครเป็นมั่งวะ นั่งเขียนนิยายที่บ้าน จ้องจออยู่ทั้งวันได้แค่ไม่กี่หน้า
กลับกันแอบเขียนในออฟฟิตตอนว่าง ไม่กี่ชั่วโมงแม่งได้เป็นตอนๆ

สงสัยกูต้องขนไปเขียนระหว่างทำงานบ่อยๆ แล้วล่ะ แม่ง

>>260 ที่บ้านมีอะไรให้ทำเยอะไง ดูหนัง ฟังเพลง มีอิสระในการทำหลายอย่าง เลยไม่มีสมาธิ แต่ที่ทำงานมันทำอะไรมากไม่ได้นอกจากงาน พอเบื่องานก็ต้องมานั่งปั่นนิยาย

>>260 แม่งเหมือนกูเลย อยู่ที่ๆ แต่งไม่ได้ ไม่สะดวกแล้วหัวโคตรลื่น มาเป็นฉากๆ ในหัวพร้อมเขียน พอกลับถึงบ้านเปิดคอมปุ๊บ ไอ่เหี้ยหน้าเวิร์ดเปล่า 3 ชั่วโมงเขียนไม่ออก จำที่นึกไว้ตอนกลางวันไม่ได้

คิดเหมือนกูมั้ย microsoft word กับ google docs ไม่เหมาะกับนักเขียนนิยายบางคน

>>263

กูที่เขียนบน notepad : อืม...

>>263 มึงถนัดอะไรก็ใช้อันนั้น จบ

ขอปรึกษาทีโม่ง นักแต่งมือใหม่ เคยอะไรสั้นๆมานิดหน่อย ชั่วโมงบินแทบไม่มี สายไลท์โนเวล

จะลองฝึกแต่งเรื่องดู ไม่เอาตัง คิดไว้ได้หลายพล็อต จะเอาอันดูง่ายสุดมาแต่ง แต่ไปๆมาๆ ลองเขียนพล็อตให้มันขยายขึ้น มันเริ่มซับซ้อน ขึ้นเรื่อยๆละ รู้สึกว่าอาจไม่ได้ฝึกเขียนซักทีถ้าเอาแต่ลงพล็อต กับ หาข้อมูล

เลยอยากถามว่าควรเปลี่ยนไปเขียนเรื่องที่ง่ายๆกว่านี้เลยรึเปล่า ไม่ซับซ้อนมาก setting ไม่ต้องแปลกใหม่มาก จะได้เขียนพล็อตกับทรีตเม้น ไม่นาน ไม่ต้องค้นคว้ามาก ได้ฝึกเขียนเร็วๆ

แบบนี้ดีไหม?

ลองเียนเรื่องสั้นแทนมั้ยล่ะ ตอนเดียวจบ

>>266 ถ้าเขียนแล้วพล็อตขยายไปเรื่อยๆ นั่นคือเรื่องปกติเลย

ส่วนใหญ่เกิดขึ้นกับแนวแฟนตาซี เพราะมันเหมือนสนามเด็กเล่นของเราที่อยากจะยัดอะไรมาใส่ตามที่ใจอยาก ที่จริงเขียนไปก็ไม่ผิดอะไร ยิ่งถ้าบอกเขียนไม่เอาตังก็หมายความว่าเขียนเอามัน ก็แทนที่จะมานั่งจำกัดความคิดตัวเองก็สู้ให้อิสระปลดปล่อยจินตนาการไปเลยดีกว่า

แต่ถ้าอยากเขียนเอาตังนี่คือจะใช้ความคิดแบบนี้ไม่ได้ละ เพราะมึงต้องเผื่อใจด้วยว่าเรื่องอาจจะไม่ได้รับความนิยม ต้องหาทางลงให้เร็วที่สุดเพื่อขึ้นเรื่องใหม่ ฉะนั้นพวกมืออาชีพจึงนิยมเขียนเรื่องที่ไม่ค่อยซับซ้อนก่อน เพื่อจัดสเกลเรื่องให้เล็กๆ แค่ให้จบภายในไม่กี่เล่ม ถ้าขายดีก็ค่อยขยายจักรวาลไปทีหลัง

เออ เราพอคิดหาทางออกให้พล็อตไม่ขยายได้ละแต่ไม่รู่เวิคไหม ฝากโม่งให้ความเห็นที

คือกะจะใข้วิธีกำหนดตอนจบไว้ก่อนเลยว่าเป็นยังไง หรือควรเป็นยังไง แล้วกำหนดเลยว่ากี่ตอนจบ อาจจะยืดหยุ่นได้เล็กน้อย ห้ามเขียนเกินกว่านั้น และ กำหนดเดดไลน์วันที่เริ่มและวันที่ลงตอนจบ เลย
อารมณ์เล่นบทเป็นนักเขียน เขียนลงนิตยสารแล้วมีโควตาจากบก. ชัดเจนไรงี้
คิดอยู่ว่าถ้ามีเดดไล กับกำหนดจำนวนตอน ที่เป็นรูปธรรมชัดเจน น่าจะทำให้คุมการฝึกเขียนได้ดีกว่า ไม่งั้นตูติดนิสัยperfectionist เอาแต่แก้พล๊อต แด้ทรีตเม้น หาข้อมูล ไม่ได้เขียนซะที

โม่งว่าแผนนี้เป็นไง

>>269 นั่นก็ปกติของการเขียน การเซ็ตตอนจบเอาไว้แล้วจะทำให้เขียนง่ายขึ้น เพราะนั่นหมายความว่าเรามีจุดหมายปลายทางแล้ว
แต่ปัญหาคือระหว่างทางนี่ล่ะจะคุมเรื่องอยู่มั้ย

ยกตัวอย่างเช่นเขียนแนวมาเฟีย เซ็ตตอนจบไว้แล้วว่า พระเอก-นางเอก จะไม่สมหวังและแยกจากกันเพราะเดินคนละทาง
แต่ระหว่างทางมึงอาจจะพาทั้งคู่หลุดไปต่างโลก หลุดไปยุคโบราณ หลุดไปนอกจักรวาล หรือสู้กับ ส.ส. นาโนแมทชีนก็ได้ อันนี้ไม่มีใครรู้และก็ไม่ใช่ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่ได้ต่อให้มีจุดหมายปลายทางอยู่แล้ว

ถ้าให้แนะนำตรงๆ ถ้าอยากเขียนก็ควรพยายามลดความเป็น Perfectionist ลง ไอ้วิธีกำหนดกี่ตอนๆ จบน่ะทำได้ แต่มึงจะเครียดเพราะต้องคอยระวังไม่ให้ขาดหรือเกิน ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่มึงอยากเขียนแต่ดันเขียนลงไปไม่ได้เพราะกำหนดเอาไว้แล้วมันจะพาลทำให้มึงเกลียดการเขียนไป ส่วนใหญ่คนที่ทำแบบนั้นคือพวกรับจ้างเขียนตามใบสั่ง ไม่ได้อยากเขียนอะไรตามที่ตัวเองต้องการหรอก

>>269 ลองแบ่งพาร์ทๆ ก่อนไหม แบ่งไปจนจบอะ ประมาณว่าพาร์ทนี้ตัวเอกไปเจออะไร กี่ตอนจบ เช่นพาร์ทแลกแนะนำตัวละคร กี่ตอนก็ว่าไป เจอเหตุการณ์เล็ก A กี่ตอน พักผ่อนกี่ตอน เจอเหตุการณ์ล็ก B กี่ตอน เจอเหตุการณ์ใหญ่ A กี่ตอน แบบนี้น่าจะทำหนดโครงเรื่องกับตอนจบง่ายขึ้น ส่วนจำนวนตอนที่กำหนดอาจจะไม่เป๊ะ แต่อย่างน้อยมึงก็สามารถนำแต่ละพาร์ทมาเป็นกรณีศึกษาว่า ทำไมมันถึงไม่พอหรือเกิน เดินเรื่องเร็วไปหรือเปล่า มีแต่น้ำหรือเปล่า น่าจะช่วยคุมเรื่องได้ด้วย

ระบบอีบุ๊คก็มาว่ะ มีใครลองลงแล้วบ้างดีไหม

คิดพล็อตได้หลายพล็อต ระหว่างเขียนเรื่องที่อยากเขียนมากแต่ไม่ค่อยมีความรู้เรื่อวที่เขียน
กับ
เขียนเรื่องที่อยากเขียนน้อยกว่า แต่มีความรู้พื้นฐานเรื่องที่จะเขียนแล้ว

ถ้าไม่ใช่แนวตลาดทั้งคู่ โม่งว่าเขียนแบบไหนดี

>>273 ถ้าเป็นกูเลือกอันที่อยากเขียน แล้วค่อยๆ มานั่งศึกษาเอา
ทุกวันนี้กูเขียนแนวปลูกผักสร้างบ้าน กูนี่เอาแต่ดูคลิปในยูทูปศึกษาเอาเองตลอด

สำหรับกูถ้าเขียนไอ้เรื่องที่รู้อยู่แล้ว เขียนไปเขียนมากูจะเริ่มใส่ข้อมูลเยอะจนรู้สึก Nerds เลย