Rebirth 12
.
.
.
.
.
เฟิงจู่ถอนหายใจ "ถ้ายังไม่ได้รับนางเข้าประตูมา เรื่องคงง่ายกว่านี้มาก ตอนนี้นางเข้ามาแล้วจะส่งนางออกไปมารดาข้าไม่ยอมแน่"
ซางหว่านว่า "มารดารักท่านมาก ตราบใดที่ท่านจัดการอย่างเหมาะสม นางไม่ว่าอะไรแน่"
เฟิงจู่เงียบ ไม่ใช่ว่าอยากให้ฟางซีอยู่ แต่ฟางซีไม่ยินยอมจากไป และถ้าจะให้เขาส่งนางออกไป เขารู้จักมารดาดี ขนาดฟางซีก่อเรื่องมากมายมารดายังเก็บนางไว้ข้างกาย เขาไม่แน่ใจจริงๆ ว่ามารดาจะยอม
ซางหว่านเห็นเขาเงียบก็แอบผิดหวัง ขอตัวไปจัดการงานจิปาถะอื่นๆ
คืนนั้นเฟิงจู่กลับมาปลุกซางหว่านอย่างมีชีวิตชีวา บอกเขาคิดดีแล้ว เขาให้สัญญาจะส่งนางออกไป
ซางหว่านถาม แน่ใจนะ คิดดีแล้วจริงๆ นะ เฟิงจู่ว่า แล้วข้ามีทางเลือกอื่นรึไงล่ะ เจ้าดื้อรั้นเพียงนั้น ข้าจะรับมือได้อย่างไร นอกจากให้สัญญาแล้วข้าจะทำอะไรได้ แต่เจ้าต้องให้เวลาข้าบ้าง ข้าจะจัดการเรื่องนี้เมื่อนางเสร็จสิ้นการไว้ทุกข์ ตกลงมั้ย
ซางหว่านพยักหน้า "ได้"
เฟิงจู่ยิ้ม "ถือว่าตัดสินแล้วนะ สัญญาว่าจะส่งนางออกไป จริงๆ แล้วก็ถือว่าดีสำหรับข้า"
ซางหว่านอดถามไม่ได้ ท่านจะทำยังไง
เฟิ่งจู่ตอบ ข้าคิดหาหนทางไว้แล้วถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง แล้วเจ้าสัญญาว่าจะไม่จากไปแล้วใช่มั้ย
ซางหว่านคิดก่อนพยักหน้าน้อยๆ ตอบ "ใช่" โดยไม่กล้าสบตาเฟิงจู่ เฟิงจู่มีความสุขมาก จูบแก้มซางหว่านเบาๆ กระซิบข้างหู "หว่านเหนียง พวกเราเป็นคู่ครองจริงๆ กันเสียที.."
ซางหว่านไม่ปฏิเสธ
เฟิงจู่กับซางหว่านจึงได้ผสานทั้งร่างกายและจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน
หลังจากคืนนั้นทั้งสองคนก็ตัวติดกันตลอด เฟิงจู่แสดงความรักทะนุถนอมและปกป้องซางหว่านออกนอกหน้ามาก ทุกคนทั้งจวนรู้ คนที่ยังกล้าท้าทายอ้อมๆ คือ ฟางซี
สือเหลียนจะโดนจับแต่งงานมาขอให้ซางหว่านกับเฟิงจู่ช่วยกล่อมมารดาจนสำเร็จ แต่อวี้เหมยไปยุจนมารดากลับคำพูดยอมรับการหมั้นหมายซะงั้น สือเหลียนเผาเรือนยอมตายไม่ยอมแต่งงาน เฟิงจู่ให้คนปล่อยข่าวว่าสือเหลียนมีแผลเป็น งานแต่งจึงถูกยกเลิก โดยตั้งแต่ต้นจนจบสือเหลียนไม่กล้าบอกซางหว่านว่าตนรักอยู่กับซางอวี้เฟย
อวี้เหมยและสามีก็ยังก่อเรื่องอยู่เรื่อยๆ จนเฟิงจู่ไม่พอใจเพราะพี่เขยไม่ได้ดีกับพี่สาวเลยสักนิด ติดที่ว่าเห็นแก่หน้าพี่สาวล้วนๆ จนพี่เขยโดนอนุคนใหม่ยุให้ย้ายกลับเมืองเดิม เฟิงจู่ไม่รั้งบอกไปเถอะ
เฟิงจู่พาซางหว่านออกงานเจอเหล่าสหายสนิท มีความสุขมากอารมณ์ดี กลับถึงจวนตอนดึกนึกครึ้มอกครึ้มใจอุ้มซางหว่านลงจากรถม้าไปถึงเรือนไม่ยอมให้เดินเอง ปรากฏฮูหยินผู้เฒ่ามาเห็น โมโหว่าไม่สำรวมกล่าวโทษซางหว่าน เฟิงจู่ออกรับแทน ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มรู้สึกว่าเฟิงจู่รักซางหว่านมากไป เริ่มเห็นซางหว่านขัดหูขัดตา
มีข่าวคนเจอคุณชายรองสือเฟิงหมิงที่อีกเมืองไกลออกไป บ้านรองมาขอให้เฟิงจู่ไปตามตัวมาให้หน่อยซึ่งต้องใช้เวลาราว 2 เดือน เฟิงจู่รู้สึกแปลกๆ ไม่อยากจากซางหว่านไปเลย สองคนร่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์
ก่อนไปเฟิงจู่กำชับมารดาว่าห้ามให้ฟางซีมายุ่งกับกิจการของตระกูลเป็นอันขาด
ฟางซี ขอไปถือศีลสวดมนต์ที่วัด พอกลับมาก็เล่าให้ฮูหยินผู้เฒ่าฟังว่าฝันถึงบิดาที่ล่วงลับ บิดาบอกให้กตัญญูกับตระกูลสือด้วยการมีทายาทให้ตระกูลสือ ดังนั้นไว้ทุกข์แค่ครึ่งปีพอ
มีจดหมายส่งมาบอกว่า เฟิงจู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ฟางซีรีบเสนอตัวไปดูแล ซางหว่านก็ขอไปเหมือนกันบอกตนเป็นภรรยาย่อมต้องไปดูแลสามี ฮูหยินสามและแม่นมช่วยพูดเข้าข้างซางหว่าน บอกฟางซีรู้ใจฮูหยินผู้เฒ่าให้อยู่ดูแลฮูหยินผู้เฒ่าไป ฟางซีแค้นใจสุดๆ
เฟิงจู่ที่เพิ่งฟื้นดีใจมากที่เห็นซางหว่านเดินทางไกลมาหาเพราะเป็นห่วงตน ซางหว่านคอยดูแลเช็ดตัวทำแผลป้อนยาให้ เฟิงจู่โอบกอดซางหว่านไม่ปล่อย พักฟื้นอยู่นาน พอหายดีแล้วก็ค่อยๆ เดินทางกลับพลางแวะเที่ยวที่นู่นที่นี่ เฟิงจู่พาซางหว่านไปไหว้พระขอพรที่วัดที่ตนเป็นผู้อุปถัมภ์ ศิษย์วัดบอกเฟิงจู่ไม่เคยขอพรเลย ซางหว่านแปลกใจบอกให้ลองขอดู เฟิงจู่เขียนว่า ขอให้ได้ใช้ชีวิตครองคู่กับซางหว่านไปจนแก่เฒ่า
ซางอวี้เฟยสอบราชการได้ลำดับ 3 เป็น ทั่นฮวา มาสู่ขอสือเหลียน ฮูหยินผู้เฒ่าอนุญาตโดยให้ฟางซีเป็นคนจัดการเตรียมงาน ฟางซีค่อยๆ กล่อมฮูหยินผู้เฒ่า กว่าเฟิงจู่กับซางหว่านจะกลับมาถึงจวน อำนาจปกครองทั้งหมดเปลี่ยนไปอยู่ในมือฟางซีเรียบร้อยรวมถึงกิจการร้านค้าต่างๆ ของตระกูลสือที่เฟิงจู่กำชับมารดานักหนาด้วย เฟิงจู่โมโหมากที่ฟางซีสอดมือมายุ่ง รีบตรวจสอบ ฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งสงสารเอ็นดูหลานสาวมากจนหาเรื่องตำหนิสะใภ้บ่อยๆ ซางหว่านอึดอัดใจแต่รักเฟิงจู่เลยอดทน
.
.
.
.
.
