Fanboi Channel

ตำหนัก 1 >>>/webnovel/6404

ตำหนักนี้แตกไลน์มาจากตำหนักจีนห้องลิธ >>>/literature/6399 ไว้คุยเกี่ยวกับนิยายแปลจีนบนเว็บ แบบถูกลิขสิทธิ์โดยเฉพาะ คุยได้ไม่จำกัดแนว

ส่วนพวกนิยายแปลจากกลุ่มลับที่เก็บเงินโดเนทไปสนับสนุนปลิงปลวกเรื้อนไรให้ขโมยงานคนอื่นมาแปลแบบผิดกฏหมายไม่นับ ขออย่ามาฝอยในห้องนี้ ช่วยกันสนับสนุนนักเขียน อ่านนิยายบนเว็บถูกลิขสิทธิ์กันนาจา <3

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 33
.
.
.
.
.
ซินอวี่นั่งคิด อืมจะว่าไปแล้วอี้หยางก็ดีกับฉันตั้งแต่ซู่เว่ยอินกลับมา อีกทั้งตอนประมูล ตอนพาไปเดินพรมแดงดูปารีสแฟชั่นวีค ซู่เว่ยอินก็อยู่ด้วย ในโพสต์บอกว่าอี้หยางรู้สึกว่าซู่เว่ยอินทรยศเลยตอบโต้ต่อต้านเว่ยอินด้วยความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด นี่อี้หยางใช้ฉันกระตุ้นเว่ยอินจริงๆ เหรอเนี่ย แต่อี้หยางก็ไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้งแสดงอยู่นะ ที่งานประมูลใช้เงิน 90 ล้านซื้อสร้อย และระหว่างแฟชั่นวีคนั่นก็...
เอ หรืออี้หยางจะซ่อนความรู้สึกไว้ลึกมาก หลอกฉันจนเป็นคนโง่ เล่นละครทั้งที่งานประมูลและแฟชั่่นวีค ทั้งหมดนั่นก็แค่จะยั่วยุซู่เว่ยอิน?
นี่ฉันเป็นตัวแทนเหรอ เพื่อตอบโต้ซู่เว่ยอินให้สำนึกเสียใจ อี้หยางใช้ฉันเป็นตัวแทนจริงๆ เหรอ
ใช่แล้ว ใช่แน่ๆ ว่าแล้วทำไมอี้หยางหันมาทำดีกับฉัน แตกต่างไปจากท่าทีที่มีต่อซู่เว่ยอิน เพราะอย่างนี้นี่เอง พระเจ้า ฉันนี่น่าสงสารชะมัด ถูกกำหนดเรื่องความรักไว้ให้เป็นได้แค่ตัวแทน

อี้หยางได้แต่ถามซินอวี่ซ้ำๆ ว่ามีอะไรจะถามเขามั้ย แต่ซินอวี่ไม่ถามเพราะคิดว่า เดี๋ยวซู่เว่ยอินมาก็รู้ ถ้าอี้หยางใช้ซินอวี่เป็นตัวแทน เคลียร์ใจกับเว่ยอินแล้วคงหย่าแหงๆ แต่ถ้าอี้หยางไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเว่ยอินจริงๆ เว่ยอินโดนอี้หยางหยามเหยียดแน่นอน
อี้หยางขัดใจมากได้ตะโกนอยู่ในใจ ซูซินอวี่ เธอถามสิ เธอไม่ถามแล้วฉันจะอธิบายได้ยังไง

ไม่นานข้อความพวกนั้นถูกลบทิ้งทั้งหมด บัญชีคนโพสต์ถูกยกเลิกไม่เหลือร่องรอยให้สืบเสาะ แต่ข้อความถูกแคปส่งต่อแพร่หลายในเว่ยป๋อ อันหย่ายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันประหลาดเลยถามซินอวี่ว่าได้ไปถามอี้หยางเรื่องโพสต์นั้นรึยัง ซินอวี่บอก เชื่อใจอี้หยาง เขาไม่โกหกหรอก แต่ความจริงคือ ซินอวี่ไม่รู้จะทำยังไง ซู่เว่ยอินเป็นนางเอก อี้หยางถูกกำหนดให้ต้องอยู่รอบๆ เว่ยอิน จะให้ชนะใจได้อี้หยางมาง่ายๆ ก็หลอกตัวเองเกิน อีกอย่างวันๆ อี้หยางพูดแค่สองสามคำ ใครจะไปรู้ว่าคิดอะไรอยู่ อันหย่าเป็นห่วงจริงๆ บอกให้ซินอวี่ไปถามให้รู้เรื่อง ถ้ามันไม่เวิร์คจะได้ถอนตัวออกมาทัน ยังสาวยังสวย ทำไมจะหาผู้ชายดีๆ ไม่ได้ อย่าเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหา

ซินอวี่รับเล่นหนังเรื่องใหม่ มีนัดคุยกับผู้กำกับซู ปรากฏ​ว่าพอซินอวี่กับอันหย่าไปถึงเจอหานเสี้ยวกับลั่วเจี๋ยในห้องด้วย หานเสี้ยวมาพบผู้กำกับเพราะจะตกลงรับเล่นเรื่องนี้ ซินอวี่ถือโอกาสเสนอเด็กใหม่ในค่ายมารับบทนักแสดงสมทบ มีคนมาตามผู้กำกับออกไป เหลือแค่ 4 คนนั่งเงียบในห้อง ลั่วเจี๋ยขออันหย่าคุยส่วนตัวอันหย่าบอกไม่ ถ้ามีอะไรให้พูดที่นี่ ลั่วเจี๋ยเลยพูด ที่ได้ลองเขาไปตอนช่วงแฟชั่นวีคอะคิดยังไงบ้าง ซินอวี่ตะลึงหันไปมองทั้งสองคน อันหย่ารีบลั่วเจี๋ยลากออกไปคุยกันส่วนตัว เหลือแค่หานเสี้ยวกับซินอวี่
หานเสี้ยวทักบอกไม่เจอกันนานเลยนะ แล้วชวนคุยเรื่องบท สักพักหานเสี้ยวก็ถามซินอวี่ตรงๆ เรื่องโพสต์ข่าวในอินเตอร์เน็ตมันเกิดอะไรขึ้น รู้ว่าซินอวี่กับอี้หยางแต่งงานแล้ว แต่อยากรู้ว่าเรื่องในโพสต์นั้นมันจริงรึเปล่า ซินอวี่ก็ว่า หานเสี้ยวอยู่ในวงการมานาน ทำไมยังเชื่อข่าวลือแบบนี้อีก  หานเสี้ยวเลยบอก งั้นรู้รึเปล่าช่วง 2 ปีแรกที่ซินอวี่แต่งงานกับอี้หยางน่ะ อี้หยางอยู่เมืองเดียวกันกับเว่ยอินในอเมริกา ซินอวี่อึ้ง อะไรนะ เมือง A เหรอ พลางคิดว่าที่ผ่านมา 2 คนนั้นอยู่ด้วยกันมาตลอดเลยเหรอเนี่ย ซินอวี่ถามหานเสี้ยวรู้ได้ยังไง หานเสี้ยวบอก ถ้าอยากรู้รายละเอียดเดี๋ยวส่งให้ แล้วซินอวี่ล่ะไม่รู้เรื่องนี้หรอกเหรอ
หานเสี้ยวพูดอย่างจริงใจ ที่ซินอวี่บอกว่าข่าวอินเตอร์เน็ตไม่น่าเชื่อถือ แสดงว่าได้อ่านโพสต์นั่นแล้ว ถูกมั้ย เท่าที่หานเสี้ยวรู้คือส่วนใหญ่ที่โพสต์นั้นพูดถึงมันเป็นเรื่องจริง ไม่รู้ว่าอี้หยางพูดถึงซู่เว่ยอินกับซินอวี่บ้างรึเปล่า แต่ก็เหมือนที่โพสต์นั้นบอก อี้หยางเกี่ยวข้องกับซู่เว่ยอิน นี่เป็นเรื่องที่หานเสี้ยวเคยรู้เมื่อ 4 ปีก่อน
ซินอวี่เถียง เป็นไปไม่ได้อี้หยางไม่ใช่คนแบบนั้น ก่อนนี้เขายุ่งเรื่องงานตลอดอาจจะละเลยฉันไปบ้าง แต่ตอนนี้เขาดีกับฉันมากและไม่เคยติดต่อซู่เว่ยอินเลย ซินอวี่มั่นใจอี้หยางไม่เคยไปพบเว่ยอิน สองต่อสองแน่ หานเสี้ยวบอก รู้ว่าซินอวี่รักอี้หยาง ไม่ได้ตั้งใจจะแทรกแซงการแต่งงานของซินอวี่กับอี้หยาง แต่หานเสี้ยวไม่อยากเห็นซินอวี่ต้องเจ็บปวดเพราะผู้ชายแบบนี้ อี้หยางไม่สมควรได้รับความรักความเอาใจใส่​จากซินอวี่หรอก
.
.
.
.
.

ขอบคุณโม่งสปอยล์ ไปมาๆเริ่มรำทั้งซินอวี่ทั้งอี้หยางละ โอย ทำไมไม่เปิดอกคุยก๊านนนน
แล้วสรุปอีนังเว่ยอินมีซัมติงกับอี้หยางจริงมั้ย สงสัยเรื่องเดียวเลยตอนนี้ นางดูเหนือกว่ามีไพ่เป็นต่ออะไรแบบนี้มากๆเลยอ่ะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 34
.
.
.
.
.
ซินอวี่กับหานเสี้ยวมองกันอยู่อึดใจนึง ซินอวี่ก็ยิ้มออกมา พี่หาน ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่เตือนความจำให้ฉัน ว่าอี้หยางกับฉันเป็นสามีภรรยากัน ฉันจะหาคำตอบเรื่องนี้เอง ถ้าอี้หยางใช้ฉันเป็นตัวแทนใคร ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ แต่ก่อนที่ฉันจะได้คำตอบ ฉันไม่อยากได้ยินคำว่าร้ายเขา
สำหรับวันนี้ กรุณาบอกผู้กำกับซูด้วยนะคะว่าฉันขอตัวกลับก่อน ระหว่างเดินทางกลับ ซินอวี่ให้อันหย่าเช็คว่าอี้หยางอยู่เมืองเดียวกับซู่เว่ยอินตอนที่อยู่อเมริการึเปล่า

สองวันต่อมา อันหย่าได้คำตอบให้ซินอวี่ หานเสี้ยวพูดถูก ช่วงสองปีที่อี้หยางเดินทางติดต่อทำธุรกิจอยู่ที่อเมริกา เขาอยู่เขตเมืองเดียวกันกับซู่เว่ยอิน บังเอิญอะไรขนาดนั้น ซินอวี่กัดฟันแน่นขณะปอกเปลือกแอปเปิ้ลในมือ ประเมินความรู้สึกลึกซึ้งที่อี้หยางมีให้ซู่เว่ยอินต่ำไปจริงๆ เมืองเดียวกัน อเมริกากว้างใหญ่ปานนั้น มาอยู่เมืองเดียวกัน ไม่ใช่ว่าพวกเขาออกมาเดินเล่นด้วยกันหลังดินเนอร์ทุกคืนหรือ ชายโฉดหญิงชั่ว!

อี้หยางกลับถึงบ้าน 3 ทุ่ม มองแอปเปิ้ล 7-8 ลูกที่ปอกเปลือกแล้วบนโต๊ะข้างเตียง แล้วมองไปรอบๆ ห้อง ซินอวี่เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ายิ้มถาม สามีกลับมาแล้วเหรอ แล้วเข้ามาช่วยถอดเสื้อโค้ทจากข้างหลัง อี้หยางถาม ทำไมปอกแอปเปิ้ลเยอะจัง?  โอ๊ย อะไรเนี่ย อี้หยางรู้สึกเหมือนมีอะไรคมๆ ทิ่มอยู่ที่เอวเลยหันไปมอง ซินอวี่ที่ถือมีดอยู่ อี้หยางผวา เอามีดมาทำอะไร วางลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ซินอวี่มองมีดในมือแล้วเพิ่งรู้สึกตัวบอก เอามาปอกแอปเปิ้ลแล้วลืมน่ะ อี้หยางหน้ามุ่ยรู้ว่าสถานการณ์​วิกฤติขั้นสุดแล้ว
ซินอวี่นั่งโซฟาปอกแอปเปิ้ลไปก็พูดไป สามี วันนี้ฉันอ่านนิยายเรื่องนึงมามันน่าสนใจมากเลย
เรื่องตัวสำรองของท่านประธาน เป็นเรื่องของท่านประธานผู้ร่ำรวยและมีอำนาจ หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งแต่ไม่ได้ตัวเธอมา จึงหาตัวแทนเป็นผู้หญิงอีกคนที่คล้ายกันมาแต่งเป็นภรรยา ตอนจบนายรู้มั้ยว่าท่านประธานที่เล่นกับใจของผู้หญิงเป็นยังไง ภรรยาของท่านประธานรู้ว่าท่านประธานเห็นเธอเป็นตัวแทนของผู้หญิงอีกคน เลยจ้างคนไปซ้อม ท่านประธานเป็นอัมพาตจำใจให้ภรรยาแต่งดูแลเพราะขาทั้งสองข้างพิการ ผู้ชายแบบนี้ไม่น่าจะพิการแค่ขาทั้งสองข้างนะ ขาที่สามก็น่าจะพิการให้สมกับความน่ารังเกียจด้วย สามีว่ามั้ย พูดจบซินอวี่ก็ค่อยๆ สอดมีดเข้าไปในแอปเปิ้ล
อี้หยางเงียบไปสองวินาทีแล้วบอก ถ้าเธออยากจะถามอะไรก็ถามมาตรงๆ เลย
ซินอวี่พลันทำหน้าเย็นชาเอ่ย งั้นคำถามแรก ช่วงสองปีแรกของการแต่งงาน ทำไมนายอยู่เมืองเดียวกับที่ซู่เว่ยอินอยู่ในอเมริกา
อี้หยางงง ฉันอยู่เมืองเดียวกันกับซู่เว่ยอินเหรอ?
ซินอวี่เอากระดาษเช็ดมีดปอกผลไม้พลางถามอีก  4 ปีก่อน นายกับซู่เว่ยอินมีข่าวลือด้วยกัน
อี้หยางบอก ใช่ แต่..
ยังไม่ทันอธิบาย ซินอวี่อัดอีกหนึ่งดอก ทำไมนายไม่ต้องการหย่ากับฉันแล้วล่ะ
อี้หยาง...
ซินอวี่บ่นในใจยาวเหยียด ช่วง 2 ปีนั้นฉันในฐานะนักแสดงยังละอายใจไม่กล้าแม้แต่จะจับมือกับคนอื่นเลย เหมือนที่กระทู้บอกไง ภรรยาใหม่เป็นได้แค่ตัวแทน แค่นั้นแหละ น่าอนาถชะมัดถูกเก็บไว้ในเงามืดตั้งนาน ซื้อสร้อยคอ 90 ล้านให้งั้นเหรอ ซูซินอวี่ เธอฝันเฟื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะซู่เว่ยอินกับเจียงหวายอยู่ที่นั่น อี้หยางจะอิจฉาแล้วใช้ฉันบังหน้าเหรอ? แฟชั่นวีคซื้อเสื้อผ้าตั้งมากมาย คิดว่าเขาซื้อให้จริงๆ เหรอ เขาซื้อให้ซู่เว่ยอินต่างหาก ซูซินอวี่ ช่างไม่ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้างเลย นอกจากสวยกว่า รูปร่างดีกว่า ขาวกว่า สูงกว่า ผอมกว่า ยังต้องทำบุญมาดีด้วย เธอคู่ควรกับความรักของอี้หยางเหรอ ไม่ เธอไม่คู่ควร เส้นทางนี้มีแค่ซู่เว่ยอินเท่านั้นที่คู่ควร จากนั้นฉันก็จะตายอย่างเดียวดายกับอันหย่า บทสรุปของโชคชะตาอันยิ่งใหญ่

อี้หยางอารมณ์เสียมาก ซูซินอวี่ ทำไมเธอถึงคิดอะไรดราม่าเป็นฉากๆ ได้ทุกวันนะ
ซินอวี่ได้ยินก็น้ำตาร่วง พูดเสียงสั่น นายคิดว่าฉันดราม่าไปเองเหรอ ตกลง ฉันมองนายออกแล้ว อี้หยาง ฉันหลีกทางให้ ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ ฉันจะไม่ยื้อนายกับซู่เว่ยอิน ฉันจะไปเอง ส่วนคุณปู่ฉันจะอธิบายท่านเอง นายไม่ต้องกังวล
ซินอวี่ว้าวุ่นใจลุกขึ้นจะเดินออกไป
อี้หยางคว้าข้อมือไว้บอก เธอส่งมีดมาก่อน ซินอวี่ไม่ขยับ อี้หยางมือหนึ่งจับข้อมือซินอวี่ไว้ ใช้มืออีกข้างแย่งมีดจากซินอวี่ แล้วสั่ง นั่ง ซินอวี่ก็ยังไม่ขยับ อี้หยางเลยจับซินอวี่นั่งลงบนโซฟา
ฟังคำอธิบายของฉัน จนกว่าฉันจะอธิบายเสร็จ เธอห้ามพูดอะไรทั้งนั้น ฟังให้ดี
.
.
.
.

น้องเล่นมีดเลยหรอ ใจเย็นๆๆๆ555

สนุกๆๆ ต่อเลยจ้าเพื่อนโม่งๆๆ

กรี๊ด รอๆๆๆ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 35
.
.
.
.
.
เรื่องแรก เธอพูดว่าช่วงที่ฉันเดินทางติดต่อธุรกิจในอเมริกาฉันอยู่เมืองเดียวกับซู่เว่ยอิน ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอเลย
เรื่องที่สอง ฉันมีข่าวลือกับซู่เว่ยอินเมื่อ 4 ปีก่อน แต่ข่าวลือพวกนั้นมันไม่มีมูล กับเรื่องที่ผ่านมาหลายปีนั่น ไม่มีอะไรสำคัญให้ต้องพูดถึงสักนิด
สุดท้าย อย่าถือมีดแล้วยืนนิ่งๆ อีก
ซินอวี่คิด เชอะ แค่พูดใครๆ ก็พูดได้
อึ้หยางก็ว่า ไม่เชื่อเหรอ บ้านที่อเมริกานั่นคุณพ่อเป็นคนซื้อไว้สมัยยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเธอไม่เชื่อ ฉันเอาโฉนดให้ดูก็ได้ ซู่เว่ยอินเป็นแค่เพื่อนร่วมคลาสที่ไม่เคยติดต่อกันเลย ฉันหวังว่าเธอจะเชื่อมั่นในตัวฉันอย่างเต็มที่ในเรื่องนี้
ซินอวี่ยังเงียบอี้หยางเลยพูดต่อ ฉันเห็นโพสต์นั่นแล้ว เธอไม่เห็นว่าเรื่องถูกโพสต์โดยใครบางคนซึ่งลึกลับเหรอ เรื่องที่เขียนมันเป็นเรื่องส่วนบุคคลนะ ผู้ช่วยยังไม่รู้รายละเอียดเรื่องเก่าหลายปีก่อนของฉันขนาดนี้เลย เป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปจะสืบเรื่องในอดีตของฉันอย่างระมัดระวัง เมื่อไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปเธอคิดว่าจะเป็นใครได้บ้างล่ะ
ซินอวี่ถาม ใคร อี้หยางเฉลย ซู่เว่ยอิน เธอกำลังยุแยงความสัมพันธ์​ระหว่างพวกเราสามีภรรยา ฉันวิเคราะห์ให้เธอฟังที่งานประมูลแล้วว่าซู่เว่ยอินไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอเห็น วางแผนไตร่ตรองลึกซึ้งกว่าที่เธอคิด ที่ถามว่าทำไมฉันถึงไม่หย่ากับเธอแล้ว ก็เพราะเธอมันใสซื่อน่ะสิ
ซินอวี่ยังนิ่ง อี้หยางเลยพูดแก้เก้อไปเรื่อยบอก ซินอวี่สวยกว่า รูปร่างดีกว่า เรียบง่าย จิตใจดี ซู่เว่ยอินจะเอาอะไรมาเทียบกับเธอได้ ซินอวี่ก็ว่า ใช่ นายพูดถูก
อี้หยางให้โอวาทยาวเหยียด ข่าวลือก็คือข่าวลือ เราเป็นสามีภรรยากันนะ สิ่งสำคัญที่สุดระหว่างสามีภรรยาคือความเชื่อใจ จบเรื่องนี้แค่นี้ ไม่ต้องเอามาเป็นประเด็นอีก แล้วพรุ่งนี้เราต้องไปงานวันเกิดคุณเจียงกัน ถ้าเดาไม่ผิด ซู่เว่ยอินคงมาด้วย เค้าต้องมาหาเธอแน่ เตรียมตัวให้ดี รู้ทันเค้า อย่าให้เค้าแกล้งได้ล่ะ จำไว้ มีอะไรที่ต้องการให้อธิบาย​อีกรึเปล่า ถ้าไม่มีแล้วก็รีบนอน
อี้หยางเดินไปถึงประตูห้องน้ำแล้วเหมือนคิดอะไรได้หันมาถามซินอวี่ รู้มั้ยวันนี้เธอลืมอะไร ซินอวี่ว่าไม่รู้ อี้หยางยิ้มบางๆ บอก เธอลืมเอาเรื่องนี้มาหย่ากับฉันไง ซินอวี่นิ่งอยู่แป๊บนึงบ่นอุบอิบ ฉันก็ไม่ได้ไม่มีเหตุผลขนาดนั้นสักหน่อย

งานวันเกิดเจียงเฉินจัดที่บ้าน วิลล่าของตระกูลเจียงใหญ่กว่าตระกูลอี้สองเท่า อี้หยางบอกตระกูลเจียงแข็งแกร่งมากประมาทไม่ได้ ให้ซินอวี่ตามติดอยู่ข้างๆ เขาไว้ ทุกอย่างจะเรียบร้อย
เจียงหวายมองแขกที่ทยอยเข้างานมาพูดกับเว่ยอินว่า รู้นะว่าต้องทำยังไง อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ก่อนจะเดินออกไปทำธุระตามที่บอดี้การ์ดมากระซิบข้่างหู ซู่เว่ยอินมองตามเจียงหวาย ตอนกลับมาเว่ยอินทะนงตัวว่าเจียงหวายมีเยื่อใยมีใจให้ ตอนนี้ถูกใช้เป็นเบี้ยตัวหนึ่งผลักใสไปให้คนอื่น เว่ยอินรู้ว่าเจียงหวายกำลังจะทิ้งเธอแล้วจริงๆ เว่ยอินเองก็ไม่เข้าใจทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
.
.
.
.
.

>>8 กำลังสนุกเลย ขอบคุณค่า😍

เจียงหวายคือพระเอกในนิยายใช่มะ ไหงงี้

ทุ่งรวงทอง
เรือจ้าวหานกลับมาแล้ว

แต่ช้าเกินปายยยยยยยยยยยยยย

>>10 เรือนี้ไม่ปังหรอมึง กุดองไว้จนเค็ม ส-อา กำลังจะอ่านเลย

รอๆๆสวยรวยใสต่ออยู่นะค้า^^

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 36
.
.
.
.
.
อี้หยางให้ตามติดอยู่ข้างๆ ในงานซินอวี่เลยจับข้อมืออี้หยางไว้ตลอด พอมีใครมาคุยด้วยอี้หยางก็แนะนำว่านี่ภรรยา คุณหลี่บอกนึกว่าโสดกะจะแนะนำน้องสาวให้สักหน่อย ซินอวี่ที่รู้สึกหงุดหงิดกับสายตาคนในงานที่มองเธออย่างเห็นใจด้วยเรื่องข่าวลือในเน็ตเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหมดความอดทนเปิดปากเหน็บไม่ไว้หน้า ดีนะคะ ที่ยังไม่ได้แนะนำ น้องสาวเลยไม่ต้องมาเป็นมือที่สามทำลายครอบครัวคนอื่น อี้หยางให้ท้ายปกป้องบอก โทษที ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดีน่ะ
ซู่เว่ยอินเดินเข้ามาทักทายคุณหลี่แล้วเนียนยืนร่วมกลุ่มด้วย คุณหลี่เปรย ดูเหมือนคุณอี้กับคุณซู่เว่ยอินเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนกันนี่? ซินอวี่้เลยเปิดก่อน คุณซู่เป็นแฟนคุณเจียงทำไมไม่อยู่กับคุณเจียงล่ะ
เว่ยอินปฏิเสธบอก เข้าใจผิดแล้ว เป็นแค่เพื่อนกัน
จากนั้นมีคนเปิดประเด็นเรื่องเด็ก ได้ยินว่าคุณซู่มีลูกอายุ 3 ขวบแล้ว ตลอดหลายปีนี้ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวคงลำบากมาก ด้วยความเคารพเลยนะ คิดจะหาพ่อให้เค้าบ้างมั้ย เว่ยอินมองอี้หยาง
ซินอวี่พูดเสียงเย็น คุณหาพ่อให้ลูกแล้วมองสามีฉันทำไม เว่ยอินเก็บสายตากลับ คนรอบข้างรู้สึกเว่ยอินน่าสงสารน่าเห็นอกเห็นใจ  เลยหันมาต่อว่าซินอวี่ว่าพูดน่าเกลียดเกินไป เว่ยอินเลี้ยงลูกคนเดียวไม่เคยคิดจะรบกวนใคร อาจจะแค่อยากลองได้รับความสนใจจากคุณอี้บ้าง ทำไมตั้งป้อมโจมตีเธออย่างนั้น เว่ยอินเล่นบทคนดีไกล่เกลี่ย อย่าให้เรื่องของเธอทำให้งานวันนี้ไม่สนุกเลยแล้วขอตัวเดินออกไป
ซินอวี่กระซิบถามอี้หยาง ฉันไม่ได้สร้างปัญหาให้นายใช่มั้ย อี้หยางว่า ไม่ ซินอวี่บอก ดี ฉันแฮปปี้ที่ซู่เว่ยอินไม่แฮปปี้แหละ

เจียงหวายพาคุณโจวลงมาแนะนำให้รู้จักกับอี้หยาง คุณโจวชวนอี้หยางทำโปรเจ็คท์ใหญ่ร่วมกัน เจียงหวายเตรียมห้องให้ไปพูดคุยธุรกิจ คุณโจวบอกจะรอที่ห้องชั้นบน ซินอวี่หรี่ตาบอกอี้หยาง กับดักแหง จะไปเหรอ อี้หยางยิ้มสบายๆ บอกว่า ไปสิ ไม่มีอะไรต้องกลัว แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน ซินอวี่ยังอยู่ข้างล่างจับตาดูความเคลื่อนไหวเว่ยอินตลอด พอเห็นเว่ยอินขึ้นบันไดปุ๊บ ซินอวี่ก็หาจังหวะแอบตามขึ้นไปด้วย เห็นอี้หยางเดินเข้าห้องนึงไปก่อน ไม่นานเว่ยอินก็เดินตามเข้าไปแล้วปิดประตู
ซินอวี่คิดหนักจะบุกดีไม่บุกดี กลัวถ่านไฟเก่าคุ กลัวอี้หยางโดนวางยาเหมือนตอนงานวันเกิดฉินเหยียน  คิดว้าวุ่นใจแทบตาย สุดท้ายแค่เอาหูแนบประตูแอบฟัง เพราะตัดสินใจว่า ถ้าอี้หยางจะโง่มีอะไรกับเว่ยอินละก็ หย่า!

ในห้องอี้หยางขมวดคิ้วมองเว่ยอินที่บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยแล้วพูด เว่ยอินมาในนามของเจียงหวาย ไม่ใช่เรื่องดีแน่ อี้หยางมีเวลาไม่มาก มีอะไรก็พูดมาเถอะ
เว่ยอินบอกไม่เจอกันนาน นั่งลงคุยกันหน่อยมั้ย อี้หยางเย็นชา ทว่าดวงตาของซู่เว่ยอินเต็มไปความรักใคร่ คนนอกมองมาต้องคิดว่ามีสัมพันธ์​บางอย่างกับเขาแน่ ดูเหมือนเมื่อก่อนนั้นเขาจะเคยถูกหลอกลวงด้วยใบหน้าของซู่เว่ยอินอยู่บ้างจริงๆ แต่เสียดายที่เว่ยอินแสดงแย่กว่าซินอวี่มาก
เว่ยอินน่าจะไปเรียนกับซินอวี่ เวลาซินอวี่มองเขา มัน เหมือนเขาเป็นคนเดียวในสายตาเธอ ไม่เหมือนเว่ยอินที่แววตายังเผยความละอายกระวนกระวายไม่รู้ตัว
อี้หยางบอก จำได้ว่า สมัยเรียนเราไม่ได้สนิทกัน อย่างมากที่สุดก็อาจจะเรียกได้ว่าเพื่อน เธอกับฉันมีอะไรให้ต้องคุยกันเหรอ
เว่ยอินถาม นายจำคืนก่อนที่ฉันจะไปจากเมืองนี้ได้มั้ย ที่โรงแรมฮิลตัน เมื่อ 4 ปีก่อนน่ะ ถึงนายจะลืมก็ไม่เป็นไร นี่ผลตรวจ DNA
อี้หยางไม่ต้องอ่านก็รู้ว่าในกระดาษผลตรวจต้องเป็นชื่อเขาและชื่อลูกเว่ยอิน เห็นอี้หยางนิ่งไปนาน เว่ยอินยิ้มนิดๆ อะไร 4 ปีก่อนกล้าทำ ตอนนี้ก็ต้องกล้ารับสิว่าเป็นลูกของนาย ถึงนายไม่อยากยอมรับแต่เด็กคนนี้คือลูกของนาย ก่อนกลับจีน ฉันรู้ว่านายแต่งงานแล้ว คิดว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับนาย แต่มันช่วยไม่ได้ อี้หยาง ดูสิ ดูผลตรวจ DNA นี่ เขาเป็นลูกชายของนายจริงๆ!
เว่ยอินพูดไปร้องไห้ไปดูไม่เหมือนกำลังแสดงอยู่
อี้หยางคิดว่ามันแปลกมาก ทำไมเว่ยอินยึดติดว่าเป็นลูกเขานักบอก ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเชื่อว่าฉันค้างคืนกับเธอเมื่อ 4 ปีก่อน แต่ฉันบอกได้เลยว่าลูกชายเธอ ไม่ใช่ลูกฉัน
เว่ยอินถือผลตรวจมือสั่นไม่คิดว่าอี้หยางไร้ใจได้ขนาดนี้ยืนยัน นี่ลูกชายนาย ทำไมนายไม่เชื่อ ผลตรวจ DNA โกหกได้เหรอ 4 ปีก่อนนายเมา ฉันก็เมา นายจำไม่ได้แต่ฉันจำได้! ไปอเมริกาแล้วฉันถึงรู้ตัวว่าท้อง และฉันรู้ดีว่าฉันท้องกับใคร! ว่าแล้วก็เอาผลตรวจมาวางหน้าอี้หยาง ดูสิ! ผลตรวจมันบอกว่านายเป็นพ่อ-ลูก
อี้หยางจ้องผลตรวจบอก ผลตรวจปลอม เธอรู้ว่าเจียงหวายไม่ให้ค่าเธอแล้วก็เลยมาหาฉัน
เว่ยอินยังยืนยัน ไม่ เด็กเป็นลูกของนายจริงๆ อี้หยาง ดูให้ชัดๆ สิ ฉันไม่เข้าใจ ซูซินอวี่ทำอะไร ถึงเปลี่ยนนายเป็นแบบนี้ได้ ในความทรงจำของฉันนายไม่ใช่คนแบบนี้ และนายก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอด้วย
.
.
.
.
.

มาแล้วๆๆๆๆ

>>14 มาต่อไวๆนะ สนุกกกกก

>>14 ขอบคุณมากเลย กำลังสนุกเลยค่า รอต่อน้า^^

>>14เข้ามาดูสาวสวย 4 รอบ มาต่อหน้อยน้า

>>12 เรือท่านอ๋องแซงไปหลายร้อยลี้แล้ว พี่จ้าวหายไปนานเกิน

เพื่อนโม่ง..เราเพิ่งมาตามตำหนักนี้
ตามความเห็นไปอ่านสาวใช้กับหนี้รัก
แต่ล่าสุดไปอ่านกวนชะตารัก..บอกเลยว่าสนุกมาก..แต่เราพลาดว่ะ ต้องรออีกปีกว่าจะจบ..ค้างสุดๆ

>>20 กวนชะตารักคือเรื่องอะไรเหรอ เราจะได้ตามบ้าง

>>21 น่าจะหมายถึงหวนชะตารักในฟชล. ป่ะ

>>22 อ้อๆ ขอบคุณมาก น่าจะใช่เนอะ

>>21 หวนชะตารักจ้า
โทษทีเราโม่งมือใหม่ พิมพ์ผิดแล้วไม่รู้วิธีแก้

วาสนาบันดาลรักเป็นไงบ้าง สนุกไหม

รออ่านสาวรวยจ้า

คนสปอยสวยรวยใสหนีเที่ยวทะเลมา เดี๋ยวดึกๆจะรีบปั่นสปอยมาส่งให้นะ

>>27เย้มาแล้ววววววว ปูเสื่อรอ

>>27 ขอบคุณจ้า ดีใจมากๆๆ รอๆๆน้า เที่ยวให้สนุกนะค้า

>>25 สนุกก

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 37
.
.
.
.
.
อี้หยางถาม แล้วผู้หญิงที่ฉันชอบต้องเป็นแบบไหน
เว่ยอินบอก ซูซินอวี่เย่อหยิ่ง ชอบบงการ อารมณ์ร้าย หน้าตาไม่ดีเท่าฉัน รูปร่างก็ไม่ดีเท่าฉัน เมื่อ 4 ปีก่อน นายไม่มองฉัน ทำไมตอนนี้นายถึงชอบเธอ
อี้หยางเลยว่า ถ้าเธอไม่เข้าใจฉันจะบอกเธอก็ได้ การชอบใครสักคนน่ะมันไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ตาเห็นมันต้องรู้สึกด้วยหัวใจ จริงอยู่ที่เธอสวยกว่า หุ่นดีกว่า แต่ความโลภในดวงตาของเธอมันทำให้ฉันอึดอัดมาก
เว่ยอินทวนคำพูดอี้หยาง โลภ แค่ฉันที่โลภเหรอ ซูซินอวี่ไม่โลภรึไง นายชอบเธอมากจริงๆ แน่ใจเหรอว่าเธอชอบนายไม่ใช่เงินของนาย
อี้หยางบอก ก็กำลังพิสูจน์อยู่ มีคนบอกฉันว่า ถ้าจะดูว่าผู้หญิงชอบเรารึเปล่า ให้ดูตอนที่อยู่กับผู้หญิงอื่น เธอจะโมโหหึงหวงไม่รู้ตัว ฉันรู้ว่าตอนนี้ซูซินอวี่อยู่หน้าประตู
เว่ยอินถามแบบไม่อยากจะเชื่อ นี่นายใช้ฉันพิสูจน์ความรู้สึกแท้จริงที่ซูซินอวี่มีให้นายเหรอ
อี้หยางไม่ตอบแต่มองนาฬิกาข้อมือบอก หมดเวลาแล้ว อย่าเอาเรื่องลูกเธอมาลงที่ฉัน ฉันคิดว่าเธอรู้ดีที่สุดเรื่องผลตรวจนี้
เว่ยอินไม่ยอมแพ้บอก อี้หยาง ถ้าวันนี้นายไม่ยอมรับเด็กคนนี้ นายต้องสำนึกเสียใจในอนาคตแน่
อี้หยางบอก ฉันจะยอมรับสิ่งที่ฉันทำ ไม่ยอมรับในสิ่งที่ไม่ได้ทำ ฉันแนะนำให้เธอหาให้เจอว่าใครเป็นพ่อของเด็ก
อี้หยางเปิดประตู ซินอวี่ที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยล้มใส่อ้อมแขนอี้หยาง
ซินอวี่ถาม ไม่ได้คุยงานกับคุณโจวเหรอ ทำไมอยู่กับเว่ยอินได้ อี้หยางบอกโดนเจียงหวายจัดฉาก ซู่เว่ยอินบอกว่าเด็กเป็นลูกฉัน เธอเชื่อมั้ย ซินอวี่แอบตรวจ  DNA จนรู้ตั้งนานแล้วเลยบอก สามี ฉันเชื่อใจนาย ซินอวี่แอบสงสัยเว่ยอินต้องคู่กับเจียงหวายไม่ใช่รึไง อี้หยางเลยบอก เจียงหวายเท อาจเพราะรู้ว่าเด็กไม่ใช่ทั้งลูกของเจียงหวายและอี้หยาง เลยไม่จำเป็นต้องเก็บเว่ยอินไว้ข้างตัวแล้วก็ได้ ซินอวี่ถอดเสื้อสูทอี้หยางควานหาอะไรสักอย่าง อี้หยางถามทำอะไร ซินอวี่ว่า กลัวเว่ยอินตุกติกเลยแอบใส่ปากกาบันทึกเสียงไว้ อยากจะฟังนักว่าเว่ยอินวางแผนอะไร อี้หยางตัวแข็งทื่อบอก ซูซินอวี่เอามานะ! ใครสอนเธอเนี่ย! ซินอวี่จับความเลิกลั่กของอี้หยางได้ก็ยิ่งแปลกใจ อี้หยางปวดกบาล จัดการกับซินอวี่ยากกว่าเจรจาธุรกิจเสียอีก ตัดสินใจเล่นบทโกรธ เธอแอบบันทึกเสียงโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เชื่อใจกันใช่มั้ย ทำไมถึงไม่บอกกันก่อน​ ต่อให้อยากเปิดฟังก็ไม่ใช่ตอนนี้ เอาไว้กลับไปคุยกันต่อที่บ้าน แล้วอีกอย่างชุดเธอมันมีที่เก็บรึไง ซินอวี่ไปไม่เป็น เข้างานมาแต่ตัว ทิ้งกระเป๋าถือไว้ในรถ ชุดเดรสไม่มีที่เก็บจริงๆ ต้องยอมส่งปากกาให้อี้หยางแต่โดยดี
.
.
.
.
.

ปากกาบันทึกเสียงได้นี่มันหาซื้อกันที่ไหน อยากได้ 555

>>31 555 ตลก รอลุ้นว่าเค้าจะลงเอยกันยังไง

สปอยสวยรวยใสไร้รัก 38
.
.
.
.
.
เจียงเฉิงกับเจียงหวายออกมาเดินรับคำอวยพรวันเกิดจากแขก ซินอวี่แปลกใจที่ไม่เห็นเจียงเหนียน เจียงเฉิงเดินมาถึงอี้หยาง อี้หยางทักทายบอกคุณปู่ไม่ค่อยสบายเลยให้อี้หยางกับซินอวี่มาแทน เจียงเฉิงก็ว่าเพิ่งเจอคุณซูไปเมื่อสองสามวันก่อนเองเลยไม่ได้คิดว่าคุณซูจะมาด้วย จากนั้นก็ขอตัวไปต้อนรับแขกต่อ ซินอวี่ไม่ค่อยได้ออกงานแบบนี้จึงไม่มีเพื่อนผู้หญิงให้พูดคุยสักคนได้แต่เกาะแขนอยู่กับอี้หยาง ฟังอี้หยางกับพวกผู้ชายคุยกันแต่เรื่องธุรกิจ ยาวไปจนถึงการลงทุนในหุ้นและวิเคราะห์สถานการณ์เศรษฐกิจปัจจุบัน ซินอวี่เริ่มง่วงตาปรือ คนอื่นแซว ดูเหมือนคุณนายอี้จะง่วงแล้ว อี้หยางหันมาถาม ง่วงเหรอ ซินอวี่ขอตัวไปห้องน้ำ อี้หยางจะไปเป็นเพื่อน คนอื่นๆ ก็แซวอีก แหมคุณอี้กับคุณนายอี้รักกันดีจัง ซินอวี่ไม่ให้อี้หยางไปด้วย
ขากลับซินอวี่แวะสูดอากาศบริสุทธิ์​ที่สวนริมสระว่ายน้ำ เจอเว่ยอินตามมาปั่น บอกอี้หยางเป็นพ่อของลูกมีผลตรวจ DNA ยืนยัน รักเว่ยอินมากเลยเอาซินอวี่มาแทน ถ้าซินอวี่มีศักดิ์ศรีก็ทิ้งอี้หยางซะ ซินอวี่รำคาญเลยดราม่าเล่นใหญ่ใส่ ไม่! ชั้นรักอี้หยาง ชั้นจะอยู่ข้างๆ เขา อี้หยางจะเกลียดก็ช่าง ชั้นไม่สนใจ หรือเอางี้ เธอมาเป็นเมียน้อยมั้ย เธอมีลูกนี่ จะได้ช่วยกันดูแลอี้หยางไง เว่ยอินอึ้ง ซินอวี่ยิ้มตาแป๋วบอก ล้อเล่นน่า ทักษะการแสดงชั้นเป็นไงบ้าง คราวหน้ามาซ้อมกันใหม่นะ
เว่ยอินท้าซินอวี่ ถ้าตกน้ำพร้อมกันอี้หยางจะช่วยใคร ซินอวี่ไม่เล่นด้วยเพราะอากาศเย็นแบบนี้น้ำน่าจะเย็นมาก อยากเล่นก็เล่นไปคนเดียวเถอะ อี้หยางไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก
ขณะเดียวกันมีเด็กเสิร์ฟ​เข้าไปกระซิบบอกอี้หยาง คุณซูตกน้ำ พล็อตเดิมในนิยายคือ ซินอวี่ผลักเว่ยอินตกน้ำก่อนแล้วซินอวี่ค่อยโดดตามลงไป เจียงหวายช่วยเว่ยอิน ส่วนอี้หยางใช้สายตาต่อว่าซินอวี่ที่เปียกมะล่อกมะแล่กหนาวสั่นสภาพอนาถมาก
ดังนั้นพอเว่ยอินดึงมือซินอวี่แล้วท้า กล้ามั้ย ซินอวี่เข็ดขยาดสภาพนั้นเลยรีบบอกไม่กล้าๆ แล้วรีบพูดเอาใจเว่ยอิน อี้หยางรักเว่ยอิน ต้องช่วยเว่ยอินแน่ ปล่อยช้านนนนนนนนน ซินอวี่ยื้อยุดไม่สำเร็จสรุปตกน้ำทั้งคู่ เว่ยอินร้องขอความช่วยเหลือเหมือนว่ายน้ำไม่เป็น มีคนโดดน้ำตามลงมาช่วยเว่ยอิน ซินอวี่นึกว่าเป็นอี้หยาง โมโหมากคิด หย่า! ต้องหย่า! ปรากฎคนที่ช่วยคือการ์ดจ้า เพราะตอนที่มีคนมากระซิบบอกอี้หยาง อี้หยางเอะใจคิดทันว่าวันนี้ไม่มี ซูซินอวี่ มีแค่คุณนายอี้ กับซู่เว่ยอิน ถ้าซินอวี่ตกน้ำต้องบอกเขาว่าคุณนายอี้สิ นี่จงใจชักนำให้เข้าใจผิด อี้หยางมาถึงซินอวี่ที่อยู่ในน้ำกำลังโมโหอี้หยางมากด่ายับ อี้หยางรีบเข้าไปช่วยดึงขึ้นมาพลางถอดเสื้อคลุมคลุมให้ ซินอวี่โมโหเล่นเว่ยอินเป็นชุด อยากเป็นภรรยาอี้หยางแค่ไหนก็ไม่น่าจะต้องทำร้ายกันขนาดนี้ ใครไม่เชื่อไปเช็คกล้องวงจรปิดดูได้ อี้หยางกอดเอวซินอวี่ไว้กระซิบให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ซินอวี่อ้อนบอก พาไปหน่อย อี้หยางอุ้มซินอวี่เดินตามคนนำทางไปที่ห้องพักรับรองแขก

ซินอวี่อาบน้ำไปก็เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ฮึ่มๆๆๆ แค้นนี้ต้องชำระ อาบน้ำเสร็จ ชุดเดรสที่เปียกก็ได้รับการซักรีดส่งกลับมาพอดี แถมยังมีช่างมาแต่งหน้าให้ด้วย อีกห้องข้างๆ กัน เจียงหวายบอกเว่ยอินทำให้อี้หยางกับซินอวี่หย่ากันให้ได้ คนอื่นจะได้มีโอกาส [[[เจียงหวายทำเพื่อเจียงเหนียนจ้า]]]​
ซินอวี่แต่งหน้าเสร็จก็ขอให้ช่างเอาน้ำอุ่นมาให้ดื่ม พลางรับโทรศัพท์​ที่อันหย่าโทรมาถามว่ามันเกิดเรื่องราวขึ้นอะไรยังไง
.
.
.
.
.

>>34 ขอบคุณค่า อุปสรรคเค้าก็เยอะกันจริง แต่ฮาอ่ะ โม่งสปอยดีมากสนุกมากค่า

เจ๊เว่ยอินทุ่มเทมากก

❣️ประกาศลิขสิทธิ์❣️
Jamsai x Inkstone
.
นิยายมากกว่ารักในดวงใจของสหายกำลังจะกลับมาอีกครั้ง❗
ในรูปแบบของ eBook และ นิยายรายตอน
.
สหายคนไหนกำลังรออยู่ล่ะก็ เตรียมพบกันเร็วๆ นี้
ทาง OOKBEE, fictionlog และ ธัญวลัย เท่านั้น 📱😘

- นวลหยก
- หมอหญิง
- เซียนหอม
- สมุนไพร
- หงส์ขัง
- บุปผาสีชาด
- พราวพร่าง
- ฉู่หวังเฟย
- อริร้าย

ใครเคยใช้เครือข่ายนี้ มันเวิร์คไหมวะ

สปอยสวยรวยใสไร้รัก 39
.
.
.
.
.
อี้หยางเข้ามาเจอซินอวี่นั่งบนโซฟาเลยถามว่าไม่สบายหรือเปล่า ซินอวี่แค่รู้สึกร้อนแต่ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไม่สบายอะไร อี้หยางให้ซินอวี่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ซินอวี่ได้​ยินอย่างงั้นจึงขยับเข้าไปกอดเอว ฝังหน้าไว้กับอกอี้หยาง ร้องไห้พลางตัดพ้อ สามี~ฉันกลัวแทบตาย ซู่เว่ยอินบอกว่า นายเป็นพ่อของลูกเธอ ให้ฉันหย่ากับนายซะ ถ้าฉันไม่ยอม เค้าจะผลักฉันลงสระ ฉันเกือบตายแน่ะ
อี้หยางบ่น คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ฉันบอกเธอแล้วว่าซู่เว่ยอินไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น
ซินอวี่เถียง ก็รู้แหละว่าไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่คิดว่าจะเลวร้ายขนาดนี้ เอาแต่คุกคามฉันบอกว่านายมีสายสัมพันธ์​เก่าก่อนกับเธอ บอกว่านายรักเธอ เอาฉันมาแทนเธอเท่านั้น อี้หยาง~ที่เธอพูดมันจริงใช่มั้ย
อี้หยางบอก ไม่จริงแน่อยู่แล้ว และแน่นอนว่าเรื่องเด็กก็ด้วย ซินอวี่เลยว่าถ้าอย่างนั้นต่อไปจะไม่ห่วงเรื่องนี้ละนะ ซินอวี่ร้องไห้กอดอี้หยางแน่นพูดต่อ แต่ฉันกลัวมากจริงๆ นะอี้หยาง รู้มั้ยเว่ยอินเหมือนคนบ้าเลย แล้ววันนี้กล้าทำถึงขนาดนี้ ฉันกลัวว่าต่อไปเค้าก็จะยังพุ่งเป้ามาที่ฉันและทำอะไรบ้าๆ บอๆ ยิ่งกว่านี้อีก ฉันไม่สบายเพราะโดนผลักตกสระมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเค้าคิดจะทำอะไรกับนายล่ะ อี้หยางผงกศีรษะ​บอก วางใจเถอะ ฉันต้องมีคำอธิบายให้เธอแน่
ซินอวี่ปากก็ถามหยั่งเชิง จริงเหรอ นายจะทำยังไง  แต่ในใจนี่คิด เร็วสิ! บอกมาเลยว่าซู่เว่ยอินจะไม่ได้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในวงการอีกต่อไป ถ้าแค่เว่ยอินมาขอโทษฉันแล้วอี้หยางไม่พูดอะไรเลยนะ ต่อไปมีเธอไม่มีฉัน มีฉันไม่มีเธอ มีโอกาสเมื่อไหร่จะเอาให้ตายเลย
อี้หยางพูดนิ่งๆ  "แบน ต่อให้เป็นเทพเจ้าใหญ่มาจากไหนแต่ตั้งแต่วันนี้ไปซู่เว่ยอินจะไม่มีวันได้ออกสู่สายตาสาธารณชนอีก" อี้หยางพูดจบแล้วหันหลังเดินออกไปทันที ซินอวี่อึ้งไปสามวิ

อีกห้องเจียงหวายกับเว่ยอินเพิ่งคุยกันเสร็จ มีคนมาเคาะประตูแจ้งว่า คุณอี้ขอพบ เจียงหวายเลยใช้สายตาสั่งให้เว่ยอินไปหลบหลังฉากกั้น พออี้หยางเข้ามาเจียงหวายก็ถามด้วยน้ำเสียงกังวลว่า คุณนายอี้เป็นยังไงบ้าง อี้หยางตอบเสียงเย็น คุณเจียง ผมพาซินอวี่มาร่วมงานตามบัตรเชิญจากตระกูลเจียง แต่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในงานเลี้ยงของคุณ ผมหวังว่าคุณจะมีคำอธิบายในเรื่องนี้ เจียงหวายยิ้มบอก แน่นอน ต้องมีคำอธิบายให้แน่ อี้หยางไม่เห็นเว่ยอินเลยถาม ซู่เว่ยอินล่ะ ได้ยินมาว่าซู่เว่ยอินมีความสัมพันธ์​ที่ดีกับคุณเจียงจนถึงจุดที่ผมคิดว่าเป็นแฟนกันซะอีก เจียงหวายยังยิ้มใจเย็นบอก แค่ข่าวลือน่ะ คุณอี้เข้าใจผิดแล้ว อี้หยางหรี่ตาขยับเข้าไปใกล้เจียงหวายแล้วพูด เข้าใจผิดเหรอ คุณซู่อยู่กับคุณเจียงตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาแล้ว คุณเจียงไปหลอกคนอื่นเถอะ อย่ามาพูดอะไรไร้สาระกับผมเลย เจียงหวายเลิกคิ้วบอก เว่ยอินกับตนเคยใช้เวลาร่วมกันจริงแต่เพิ่งเลิกกันไปเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วจริงๆ  อี้หยางถามต่อ งั้นเพื่อนผู้หญิงคนไหนของซู่เว่ยอินชวนเธอมาร่วมงานนี้ไม่ทราบ เจียงหวายเงียบไปอึดใจก่อนจะยิ้มบอก คุณอี้ต้องการอะไรก็พูดมาเถอะ
.
.
.
.
.

>>39 รอต่อค่า กำลังสนุกเลย ขอบคุณมากค่า^^

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 40
.
.
.
.
.
อี้หยางเปิดปาก เรื่องที่เกิดกับภรรยาของผม คุณเจียงคงทราบดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องดูกล้องวงจรปิดกระมัง อย่างแรก ให้ซู่เว่ยอินขอโทษภรรยาผม อย่างที่สอง ผมไม่ต้องการเห็นซู่เว่ยอินบนจอใดๆ อีก คุณเจียงเข้าใจที่ผมพูดมั้ย?  เจียงหวายมองอี้หยางด้วยสายตาเย็นชาพลางบอก มีข่าวลือว่าคุณอี้ไม่รักชอบคุณนายอี้จนแทบจะเรียกว่าเป็นคู่แต่งงานที่น่าสงสาร แต่วันนี้ได้เห็นที่คุณอี้ปกป้องคุณนายอี้แล้ว ไม่เห็นจะใกล้เคียงข่าวลือนั่นสักนิด คุณสองคนมีความรู้สึกให้กันอย่างลึกซึ้ง ผมล่ะอิจฉาจริงๆ อี้หยางมองด้วยสายตาเย็นเยียบแบบเดียวกันถามกลับ "คุณเจียงหมายความว่ายังไง?" ถึงตอนนี้อี้หยางแน่ใจแล้วว่าที่ซู่เว่ยอินกล้ายั่วยุท้าทายเขากับซินอวี่ในงานก็เพราะมีเจียงหวายบงการอยู่เบื้องหลังนี่เอง
เจียงหวายบอก ให้คุณซู่ขอโทษสำหรับเหตุ​การณ์นี้ก็ถูกแล้วแต่เธอไม่ได้ตั้งใจ... อี้หยางเอ่ยขัด ภรรยาผมหวาดกลัวมาก ตอนนี้มีไข้สูงและเริ่มเพ้อแล้วปกติเธอชอบว่ายน้ำแต่อาจจะไม่กล้าว่ายน้ำอีกเลย คุณเจียงคิดว่ามันถูกต้องแล้วหรือ เจียงหวายขมวดคิ้วพลางถอนหายใจหนักหน่วง อี้หยางพูดกดดันต่อ หรือว่าคุณเจียงยังไม่ลืมรักเก่าไม่ลืมความรู้สึกที่มีให้ซู่เว่ยอิน ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน ผมคงขอตัวก่อน อี้หยางลุกขึ้นจะเดินออกไป เจียงหวายรีบรั้งไว้บอก เดี๋ยวก่อน ทั้งนี้เพราะว่าทั้งสองตระกูลเคยร่วมมือกันเมื่อนานมาแล้วแต่หลังจากคุณปู่ตระกูลเจียงเสียชีวิต ทั้งสองตระกูลก็ขาดการติดต่อกัน ครั้งนี้ที่ตระกูลเจียงเชิญตระกูลอี้มาเป็นพิเศษก็เพราะหวังจะฟื้นฟูความสัมพันธ์​ของสองตระกูลขึ้นมาใหม่ เจียงหวายบวกลบคูณหาร​คำนวณ​ข้อดีข้อเสียแล้วรีบเสนอ คุณนายอี้หวาดกลัวและมีไข้สูง ถ้ายังไงจะให้หมอประจำตัวของตนไปตรวจดูก่อน อี้หยางปฏิเสธบอก ไม่ จะพาภรรยาไปโรงพยาบาลเองดีกว่า
เจียงหวายไม่มีทางเลือกจำต้องตามน้ำบอก พาไปโรงพยาบาลดีที่สุด และซู่เว่ยอินก็ทำตัวไม่เหมาะสมจริงๆ ถ้าคุณอี้ไม่อยากเห็นซู่เว่ยอินอีก ต่อไปเธอก็จะไม่ปรากฎตัวออกจอออกสื่อใดๆ อีก อี้หยางผงกศีรษะ​ แบบนั้นดีที่สุด คืนนี้ขอตัวพาภรรยากลับก่อน ขอบคุณที่ให้การต้อนรับและดูแลอย่างดี

พออี้หยางออกไป ทันทีที่ประตูปิดเว่ยอินเดินหน้าซีดออกมาจากหลังฉากถามเจียงหวาย หมายความว่ายังไง เจียงหวายรินไวน์หน้ามืดครึ้มบอก เธอมีโอกาสครั้งสุดท้าย คุณปู่ตระกูลอี้และคุณแม่อี้หยางคงชอบลูกชายเธอ เว่ยอินถามเสียงสั่นสะท้าน คุณจะทิ้งฉันแบบนี้เหรอ เจียงหวายบอก เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเธอ เธอจะบอกว่าฉันทิ้งเธอได้ยังไง ถือว่ามันคือการร่วมมือกันชั่วคราว เว่นอินเถียง แต่คุณบอกว่า... เจียงหวายขัดเสียงเย็น ฉันพูดอะไร ซู่เว่ยอิน รู้สึกตัวหน่อย อย่าถามอะไรที่มันน่ารำคาญอีก

อี้หยางกลับไปที่ห้องซินอวี่ เห็นซินอวี่ยังนอนอยู่บนโซฟาเหมือนเดิมอี้หยางเลยเข้าไปปลุกบอก ตื่นเถอะ กลับบ้านกัน ซินอวี่สะลืมสะลือเสียหลักเซ อี้หยางตาไวเข้าไปประคองทันถาม เป็นอะไร ซินอวี่บอกรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนิดหน่อย อี้หยางเอามือจับหน้าผากซินอวี่ซึ่งร้อนมาก จากนั้นเอามือจับแก้วเปล่าที่วางไว้ แก้วค่อนข้างเย็น อี้หยางเลยถาม ซูซินอวี่ ไม่สบายตัวตรงไหน ซินอวี่เอาหัวถูตัวอี้หยางหลังมืออี้หยางโดนแก้มซินอวี่พอดีแล้วซินอวี่ก็บอกว่า เวียนหัว อี้หยางเลยลองแตะตรงคอ สัมผัสโดนตรงไหนก็ร้อนมาก อี้หยางหยิบเสื้อโค้ทของซินอวี่แล้วอุ้มซินอวี่เดินออกมาโดยไม่พูดอะไร ซินอวี่ถาม นายจะทำอะไรอะ อี้หยางบอก เธอมีไข้ ฉันจะพาไปโรงพยาบาล ซินอวี่เอาหัวซบไหล่อี้หยางเพราะเวียนหัวอึดอัดไม่สบายตัวมาก แต่รู้สึกว่าเสื้อเชิ้ตของอี้หยางเย็นสบายเหลือเกิน
ซู่เว่ยอินตามมาทันนอกตัวบ้าน อี้หยางบอก หลีกไป ซินอวี่บอก เดี๋ยวก่อน เค้ามาขอโทษฉันใช่มั้ย? อี้หยางดุบอก เธอไม่สบายอยู่นะซูซินอวี่ ซินอวี่เถียง ต่อให้ต้องตายตรงนี้ฉันก็จะฟัง คำขอโทษจากเค้า ปล่อยฉันลงนะ เร็วๆ เลย อี้หยางหมดคำจะพูดได้แต่ปล่อยซินอวี่ตามคำขอ ซินอวี่พิงอี้หยางมองเว่ยอินบอก พูดมาสิ ฉันฟังอยู่
เว่ยอินหน้าซีดเซียวสูดหายใจลึกๆ บอก ฉันขอโทษ ซินอวี่ถาม แค่นั้น? เว่ยอินเลยพูดต่อ เพราะฉันคุณนายอี้เลยตกน้ำ.. ซินอวี่แก้ เธอตั้งใจผลักฉัน เว่ยอินพูดใหม่ ฉันขอโทษ เป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้คุณนายอี้ตกน้ำ ฉันขอโทษ  ซินอวี่โบกมือบอก ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ได้ ลืมมันซะ อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ ไปเถอะ ซู่เว่ยอินมองอี้หยางที่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้หันมามองเว่ยอินเลยสักนิดก็จุกอก รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทันทีที่เว่ยอินเดินจากไป ซินอวี่หันไปเกาะอี้หยาง หายใจหอบสองสามครั้งบอก เร็วๆ สิ พาฉันไปส่งโรงพยาบาลให้ไวเลย ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันกำลังจะตาย...
.
.
.
.
.

>>41 เจียงหวายก็แย่เนาะ เว่ยอินทำไมคาร์พลิกจากนางเอกเป็นนางร้ายได้ขนาดนี้

ช่วยสปอยล์วาสนาบันดาลรักที
.
.
.
.
.
อยากรู้ว่าท่านอารองของนางเอกที่หล่อโคตรๆ กับอาสะใภ้หลี่ซื่อ สุดท้ายเป็นไง แล้วทำไมอารองถึงแต่งกะนางหลี่เหรอ
.
.
.
.
.

>>41 ขอบคุณค่า สมเป็นนางเอก ป่วยจะตายอยู่แล้วก็ขอให้ได้จัดการเว่ยอิน 555

>>41 ขอบคุณค่ะ รอมานะคะ

>>43 ติ่งอารองแบบกู เทพบุตรตกสวรรค์จิงๆ ไม่ใช่ท่านย่าจัดให้หลังเมียเอกตายหรอ

>>42 เจียงหวายก็พลิกจากพระเอกเป็นตัวร้ายเหมือนกัน...

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 41
.
.
.
.
.
ซินอวี่ใช้พลังงานสุดท้ายไปเผชิญหน้าซู่เว่ยอิน พออี้หยางอุ้มขึ้นรถซินอวี่ก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว ในรถซินอวี่นอนหนุนตักอี้หยาง อี้หยางก็ใช้หลังมือแตะหน้าผากแตะคอตรวจอุณหภูมิ​ร่างกายให้ซินอวี่ ซินอวี่รู้สึกร้อนก็ค่อยๆ หมุนตัวเข้าสู่อ้อมแขนอี้หยางที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายกว่า อี้หยางไม่ทันได้สนใจเพราะมัวแต่หาผ้าห่มมาคลุมให้ ซินอวี่ควบคุมตัวเองไม่ได้เปะปะไปจับกล้ามเนื้อหน้าท้องอี้หยางผ่านกระดุมเสื้อเชิ้ต จับไม่หนำใจเลยค่อยๆ แกะกระดุมออกทีละเม็ด กว่าอี้หยางจะรู้ตัวก็โดนแกะไปสองสามเม็ดแล้ว อี้หยางรีบรวบมือซินอวี่บอก ซูซินอวี่ ควบคุมตัวเองหน่อย ซินอวี่ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปยังคงพยายามแกะกระดุมแล้วเอาหน้าไปฝังตรงนั้นพลางพูด เย็น~ อี้หยางได้ยินก็เงียบไป สูดหายใจลึกๆ บอกคนขับรถให้ขับเร็วกว่านี้อีก ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ถึงโรงพยาบาล​
ซินอวี่เข้าห้องฉุกเฉิน ไข้สูง 39.7 องศา อี้หยางอยู่ด้วยตลอดทุกขั้นตอนการตรวจรักษา พยาบาลเข้ามาพูดกับอี้หยางบอก คุณคะ กรุณารอนอกห้อง อี้หยางถอนหายใจเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าอี้หยางอยากจะกีดขวางการรักษาแต่เป็นเพราะใต้้เสื้อแจ๊คเก็ต​ที่คลุมอยู่ ซินอวี่จับกล้ามเนื้อหน้าท้องอี้หยางในเสื้อเชิ้ตไม่ยอมปล่อย ทุกครั้งที่อี้หยางลองแกะมือออก ซินอวี่จะยิ่งจับแน่นแถมขมวดคิ้วบ่นพึมพำ อี้หยางคิดช่วยไม่ได้จริงๆ เลยตอบพยาบาลไปว่า จะอยู่กับซินอวี่ พยาบาลเลยแทงเข็มให้น้ำเกลือแล้วออกไป
พอพยาบาลออกไป อี้หยางถอนหายใจโล่งอกบอก ซูซินอวี่ ปล่อยฉันได้แล้ว หลังจากให้น้ำเกลือซินอวี่ก็หมดฤทธิ์​หลับไป อี้หยางลุกขึ้นสำรวจเสื้อเชิ้ต เห็นกระดุมหักใส่อีกไม่ได้แล้วก็คิดในใจ ซูซินอวี่นี่พระเจ้าส่งมาเป็นคู่อาฆาต​เขาจริงๆ อี้หยางถอนหายใจโทรหาคุณปู่บอกว่าเพิ่งถึงแมนชั่นในเมืองคืนนี้ไม่กลับบ้าน ไม่ได้บอกความจริงว่าอยู่โรงพยาบาล ปู่กับแม่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรแค่บอกให้อี้หยางดูแลซินอวี่ให้ดี อี้หยางมองซินอวี่ที่ดูจะหลับอย่างสงบอยู่บนเตียงโรงพยาบาลแก้มแดงผิดปกติ อี้หยางรับคำผู้ใหญ่บอก ผมจะดูแลเธอให้ดี วางโทรศัพท์​แล้วอี้หยางก็จับหน้าผากซินอวี่ซึ่งยังคงร้อนอยู่แล้วบ่น ฉันบอกเธอแล้วให้ระวังซู่เว่ยอินก็ ยังไปเล่นตามเกมเค้า พอแพ้เค้าก็ยังหน้าหนาวิ่งมาร้องไห้กับฉันอีก อี้หยางมองแก้มแดงๆ ของซินอวี่แล้วอดใจไม่ไหวหยิกเบาๆ ไปหนึ่งที อุณหภูมิ​ของซินอวี่ยังคงสูงกว่าปกติแก้มนุ่มๆ นี้น่าสนใจอยู่ไม่น้อย
"คนสารเลว"
มืออี้หยางยกแข็งค้าง อี้หยางมองซินอวี่ที่นอนหลับตาอยู่ น่าจะละเมอพูดไม่รู้สึกตัว
"ไอ้ลูกหมา นายทำร้ายฉัน ข่มขู่ฉัน รังแกฉันเพราะซู่เว่ยอิน ถ้านายไม่หย่า ฉันนี่แหละจะหย่านายเอง!"
"ตอนแรกก็ฉินเหยียน ต่อมาก็ซู่เว่ยอิน ฉันเป็นผู้หญิงที่เลวร้ายที่สุดในโลก" อี้หยางได้ยินก็หน้าบึ้งบอก ซูซินอวี่อย่าพูดอะไรไร้สาระ ทีฉันยังไม่เคยพูดอย่างนั้นกับเธอเลย ตอนแรกก็เจียงเหนียน แล้วยังหานเสี้ยวอีก สตูดิโอมีแต่ศิลปินชายเยอะแยะเธอซัพพอร์ต​ไหวเหรอ" ซินอวี่ละเมออีก "เฉยเมยใส่ฉันตั้งสองปี แล้วก็มาพูดว่าจะหย่า..." อี้หยางเงียบ
" ไปรักกับซู่เว่ยอินสุดที่รักของนายเลยไป๊! ฉันมีอันหย่ากับหนุ่มในสังกัดของเธออีกเป็นร้อย ฉันไม่ต้องการนายแล้ว... อี้หยางรอฟังอย่างอดทน ซินอวี่ไม่พูดต่ออี้หยางเลยเรียก"ซูซินอวี่?" ซินอวี่มึนงงหูได้ยินเสียงอี้หยางแว่วๆ ก็ตอบ" หืม? " อี้หยางถาม หนึ่งบวกหนึ่งได้เท่าไหร่ ซินอวี่บอก เท่ากับสอง อี้หยางถามอีก อันหย่ามีแฟนกี่คน? ซินอวี่ตอบ"... หนึ่งร้อยคน อันหย่ามีแฟนหนึ่งร้อยคน ฉันอิจฉาชะมัด" อี้หยางถาม "เธอมีคนที่เธอชอบมั้ย?"
" ..." ไม่มีสัญญาณ​ตอบรับ "เธอชอบอี้หยางมั้ย?" ซินอวี่สวดอวยพรทันที "คนเลว.." อี้หยางคิดในใจไม่น่าถามเล้ยยยยยย
.
.
.
.
.

>>46 ไม่รู้~ อารองเคยแต่งมาก่อนเหรอ

>>48 ยังไม่วายโดนด่า555

>>48 โอ้ย คู่นี้ 5555

สปอยสวยรวยใสไร้รัก 42
.
.
.
.
.
ซินอวี่รู้สึกร้อนเริ่มเอาผ้าห่มออก อี้หยางช่วยดึงผ้าห่มลงมานิดนึงพอเหน็บเก็บมุมให้แล้วเฝ้าซินอวี่เงียบๆ
โรงพยาบาลเงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา
"รู้ไหมทำไมฉันถึงไม่หย่ากับเธอ" อี้หยางถูแหวนแต่งงานบนนิ้วแล้วพูดต่อ "ตอนแรกก็แค่น่าสนใจเล็กน้อย แต่พอเวลาผ่านไปเธอยิ่งน่าสนใจมากจริงๆ"
ผู้ชายมีสัญชาตญาณ​ ยิ่งยากที่จะเอาชนะใจผู้หญิงก็ยิ่งกระตุ้นความปรารถนา​ของผู้ชายมากยิ่งขึ้น อี้หยางไม่เคยรู้สึกแบบนั้น อี้หยางแค่คิดว่าถ้าซินอวี่มีความรักลึกซึ้งหลงใหลทุ่มเทให้เขาจริง เขาคงไม่สามารถดำเนินชีวิตไปกับความรักแบบนั้นได้  แล้วเจียงเหนียนหรือหานเสี้ยวหรือคนอื่นๆ ก็จะเป็นแค่มือที่สามในชีวิตแต่งงานที่เขาไม่สนใจเลยสักนิด

เช้าวันต่อมา ซินอวี่ตื่นปุ๊บได้กลิ่นโรงพยาบาลชัดมาก พอได้สติก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง โรงพยาบาลเหรอ จำได้ว่าเมื่อคืนโดนซู่เว่ยอินผลักตกสระ หลังจากนั้นก็เวียนหัว แล้วซู่เว่ยอินก็มาขอโทษ แล้วก็.. ซินอวี่สมองว่างเปล่า มองชุดคนไข้ที่ใส่อยู่แล้วคิด อี้หยางพามาส่งโรงพยาบาลเหรอ
อี้หยางเปิดประตูเดินเข้ามาตามด้วยจ้าวปินผู้ช่วย อี้หยางถาม ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนรึเปล่า ซินอวี่จะตอบแต่คอแห้ง จ้าวปินรีบส่งแก้วน้ำอุ่นให้พลางอธิบาย คุณนายอี้ เมื่อคืนคุณมีไข้สูง ท่านประธานพาคุณมาส่งโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน
ซินอวี่จิบน้ำไปมองอี้หยางไปถาม นายพาฉันมาส่งโรงพยาบาลเหรอ อี้หยางตอบ อืม ในคอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซินอวี่ถามต่อ นายดูแลฉันทั้งคืนเลยเหรอ อี้หยางพยักหน้ารับ
ซินอวี่สะอื้น สามี~ ฉันซาบซึ้งใจจังที่นายดูแลฉันดีอย่างนี้ อี้หยางบอก กินอาหารเช้าก่อน ซินอวี่พยักหน้าแล้วถามระหว่างที่กินอาหารเช้าไปด้วยว่า สามี เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรใช่มั้ย?  อี้หยางเลิกคิ้วบอก ไม่นี่ ซินอวี่ถามอีก ฉันไม่ได้พูดอะไรใช่มั้ย อี้หยางมองซินอวี่ ซินอวี่ร้อนตัวรีบบอก ถ้าฉันพูดอะไรไปก็อย่าถือสาเลยนะ พร่ำเพ้อไร้สาระน่ะ เชื่อถือไม่ได้เนอะ
อี้หยางบอก เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระนะ เธอกอดฉันแล้วบอกว่า.. ซินอวี่ใจหายวูบ นายพูดเรื่องอะไร แต่ในใจคิด จบสิ้นแล้ว อันหย่าเคยบอกว่าซินอวี่เมาแล้วพล่าม ไม่ใช่เมื่อคืนพูดอะไรออกไปต่อหน้าอี้หยางแล้วหรอกนะ
อี้หยางทำหน้าจริงจังบอก เธอกอดฉันร้องไห้ตลอดทั้งคืน พูดว่าเธอรักฉัน เธอจะไม่หย่ากับฉัน แล้วเธอก็อยากจะมีลูกสาวกับฉันสองคน มีลูกชายอีกสามคน
ซินอวี่อึ้งพูดไม่ออกได้แต่คิด เห็นฉันเป็นหมูรึไงคลอดลูกเยอะขนาดนั้น นี่ฉันอินมากไปจนถึงขั้นมีไข้แล้วพูดเพ้อเจ้อไร้สาระขนาดนี้เลยเหรอ
ซินอวี่ยิ้มละอายใจบอก สามี~ อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังเลย ฉันไร้สาระไปเองน่ะ พูดจบก็รีบก้มหน้ากินโจ๊กในถ้วยต่อ
อี้หยางคิดตามแล้วเห็นด้วยกับคำพูดซินอวี่บอก ฉันก็คิดว่าลูกสาวสองคนลูกชายสามคนมันมากไป ลูกชายหนึ่งคนกับลูกสาวอีกหนึ่งคนก็พอแล้ว แต่เธอเอาแต่ร้องไห้แล้วบอกให้ฉันเห็นด้วย...
ซินอวี่แทบสำลักโจ๊กติดหลอดลมรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วเรื่องที่ซู่เว่ยอินทำกับฉันเมื่อคืน นายคุยกับเจียงหวายว่ายังไง
อี้หยางมองซินอวี่ ซินอวี่รีบออกตัว ที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลนะ  ถึงแม้ว่าซู่เว่ยอินจะมาขอโทษแต่...
อี้หยางบอก ไม่ต้องห่วง ซู่เว่ยอินจะไม่ได้ปรากฏ​ตัวบนจออีกต่อไป แบนเหรอ? อี้หยางบอก ใช่ ซินอวี่คิดในใจ ไอ้ลูกหมา เอ้ย อี้หยางครั้งนี้นายทำดีมาก งั้นฉันจะเชื่อว่านายกับเว่ยอินไม่เกี่ยวข้องกัน
ซินอวี่อ้อน สามี~ นายใจดีกับฉันจัง นายคือคนที่รักฉันที่สุดในโลกนี้ ฉันรักนายมากเลย! อี้หยางตอบ อืม

แม้ว่าเรื่องการแบนซู่เว่ยอินจะไม่ได้ประกาศเป็นทางการต่อสาธารณะ​แต่ไม่นานพวกแฟนๆ ก็รู้กันทั่ว หลักๆ คือโดนถอดพรีเซ็นเตอร์ ถอดบทละคร รวมถึงไม่ปรากฎชื่อในข่าวใดๆ อีกเลย แทบทุกคนในอุตสาหกรรมบันเทิงล้วนรู้ว่าเว่ยอินมีเรื่องกับใครสักคนจนถูกแบน แฟนคลับพยายามจะเป็นปากเป็นเสียงเรียกร้องความยุติธรรม​ให้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก ซู่เว่ยอินผู้กลับมาอย่างเปรี้ยงปร้างจึงถูกลบหายไปภายในเวลา 2-3 เดือน
.
.
.
.
.

>>52 ขอบคุณจ้า

>>52 ขอบคุณจ้า สนุกมากๆๆ

สปอยสวยรวยใสไรรัก 43
.
.
.
.
.
อันหย่ามาเยี่ยมซินอวี่ที่พักฟื้นอยู่ที่บ้านบอกไม่คิดว่าอี้หยางจะกล้าแบนเว่ยอินเด็ดขาดรวดเร็วอย่างนี้ ในวงการไม่มีใครหน้าไหนกล้าอุ้มชูเลี้ยงดูเผือกร้อนอย่างเว่ยอินหรอก ซินอวี่ก็ว่า เห็นมะฉันบอกเธอแล้วว่าระหว่างอี้หยางกับซู่เว่ยอินไม่ได้มีสัมพันธ์​อะไรกันทั้งนั้นแหละ อันหย่าที่อยากจะแหมไปถึงดาวอังคารบอก จ้าาาา ฉันมันไม่มีตาเองงง ผ่านประสบการณ์​รักๆ ใคร่ๆ มาหลายปี ฉันก็ยังมองไม่ออก บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าอะไรทำให้อี้หยางรักเธอขนาดนี้ ซินอวี่ทำหน้าจริงจังพูด อาจจะเป็นหน้าตางดงามล่มเมืองของฉันล่ะมั้ง
ซินอวี่คิดต่อในใจทำไมอี้หยางถึงหันมารักน่ะไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือในที่สุดอี้หยางก็มาอยู่ในกำมือแล้ว เมื่อก่อนอี้หยางเคยพูดว่ายังไงนะ ตลอดชีวิตนี้ไม่มีวันชอบฉันหรอก เฮอะ ตานั่นคิดว่าพูดใส่ใครกัน
จากนั้นอันหย่าก็ปรึกษาเรื่องการปรับเปลี่ยนตารางนัดหมายงานของซินอวี่ ซินอวี่นึกได้ถามเรื่องที่เจียงเหนียนไม่ไปงานวันเกิดพ่อตัวเอง อันหย่าบอกมีปัญหานิดหน่อยตอนเจียงเหนียนไปออกรายการวาไรตี้แล้วไม่รู้โดนใครถามอะไรยังไงถึงขั้นเดินหนีออกมากลางรายการ โปรดิวเซอร์ไม่พอใจมากให้ไปขอโทษไม่งั้นจะไม่ร่วมงานด้วยอีกต่อไป เจียงเหนียนไม่ขอโทษและให้อันหย่าหาครูหลายคนมาสอนเสริมทักษะทั้งฝึกฝนร่างกาย เรียนเต้น เรียนการแสดงโดยใช้เงินตัวเองทั้งหมด ซินอวี่ไปที่สตูดิโอถามเจียงเหนียนว่าเกิดอะไรขึ้น เจียงเหนียนเล่าว่า โจวข่ายชวนย้ายค่าย ซินอวี่อบรมแค่คำพูดสองสามคำแค่นี้ก็โมโหแล้วต่อไปจะอยู่วงการยังไง แล้วซินอวี่ก็ว่าไม่รบกวนเวลาแล้ว ฝึกต่อเถอะ เจียงเหนียนถาม พี่จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ ซินอวี่งง เจียงเหนียนพูดต่อ เมื่อ 2 ปีก่อนใต้สะพานจินซานไง
ซินอวี่ค่อยๆ นึก สองปีก่อนเป็นช่วงที่เพิ่งข้ามมาอยู่โลกนี้ตอนนั้นเพิ่งแต่งงานกับอี้หยางได้ไม่นานแล้วอี้หยางที่ไปอยู่อเมริกาได้สักพักก็กลับมา พอกลับมาถึงก็มารับไปหาคุณปู่ที่บ้านวิลล่า ตอนขากลับอี้หยางจะยังไม่กลับแมนชั่นเลยส่งลงแค่ครึ่งทางให้หาแท็กซี่กลับเอง ช่วงสองสามวันนั้นซินอวี่ต้องปวดหัวกับการรับมือกับอี้หยางมาก พอรถอี้หยางวิ่งจากไปซินอวี่ก็เลยเดินไปตามสะพานข้ามแม่น้ำเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์​ ตอนนั้นเองที่เจอเจียงเหนียนแล้วก็ทำอะไรโง่ๆ คือให้เงินเจียงเหนียนไปทั้งหมด แบดโทรศัพท์​ก็หมดโทรเรียกใครมารับก็ไม่ได้ ต้องเดินบนส้นสูงต่อไปอีกตั้งสองชั่วโมงซึ่งแน่นอนว่าก่นด่าอี้หยางไปตลอดสองชั่วโมงด้วย
ซินอวี่บอก จำได้แล้วแต่ตอนนั้นเจียงเหนียนผอมตัวเล็กแตกต่างจากตอนนี้มาก ทำไมเพิ่งมาบอก
เจียงเหนียนน้อยใจเลยว่า ไม่ใช่เรื่องสำคัญ​อะไรอีกต่อไปละ เรื่องโจวข่ายเดี๋ยวจะไปขอโทษเอง
ซินอวี่ให้อันหย่าสืบหาข้อมูลของโจวข่ายผู้มีสถานะไม่ชายไม่หญิงคนนี้จนรู้ว่าได้เข้ามาทำงานในสถานีเพราะมีลุงช่วย รายการได้รับความนิยมจนไม่มีใครกล้าขัดใจเขา ซินอวี่ขอนัดคุย โจวข่ายรู้ว่าต้องเป็นเรื่องเจียงเหนียนเลยเล่นตัวเลื่อนนัดไปสองรอบ โจวข่ายนัดเจอเจียงเหนียนที่คลับก่อนซินอวี่ 1 วัน เจียงเหนียนขอโทษ โจวข่ายบอกถ้าเจียงเหนียนลองเอาเรื่องย้ายค่ายไปคิดดูจะให้โอกาสทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน หรือถ้าไม่ตกลงพรุ่งนี้ตอนที่เจอซูซินอวี่จะลองถาม... พูดไม่ทันจบ เจียงเหนียนเอาขวดไวน์ฟาดกบาล ป๊าบเข้าให้แล้วเข้าไปตื้บซ้ำ โจวข่ายโวยวายจะแบนศิลปินในค่ายซินอวี่ทั้งหมด เจียงเหนียนโมโหบอกมีอะไรมาลงที่เขานี่ อย่าไปยุ่งกับซินอวี่ แล้วเดินออกมากดโทรศัพท์​ ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะต่อสายไปหาใครบางคน ที่คลับโจวข่ายโวยวายเสียงดังให้เรียกตำรวจมาจับเจียงเหนียน เขาถูกทำร้ายที่คลับนี่ คลับต้องรับผิดชอบ ไปเอาตัวเจียงเหนียนมาเดี๋ยวนี้ กล้าทำร้ายเขา เขาไม่ปล่อยเจียงเหนียนแน่
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 44
.
.
.
.
.
เจียงหวายกับอี้หยางที่วันนี้บังเอิญมีนัดสำคัญคุยธุรกิจกันที่คลับเดินผ่านมาได้ยินเต็มหู อี้หยางเลยบอกเจียงหวายให้ไปจัดการเรื่องส่วนตัวก่อน เรื่องธุรกิจค่อยมาคุยกันวันหลังก็ได้ ไม่ทันขาดคำได้ยินเสียงโจวข่ายตะโกนอีก จะเอาเจียงเหนียนเข้าคุกสัก 10 ปี และยัยซูซินอวี่อีก อยากจะรู้นักพรุ่งนี้จะทำหน้ายังไง! ศิลปินในสังกัดทำงามหน้าขนาดนี้ต้องแบนสตูดิโอ
เจียงหวายเลิกคิ้วพูดกับอี้หยาง ดูเหมือนว่าเราต้องจัดการสะสางเรื่องส่วนตัวนี่ด้วยกันแล้วล่ะ แล้วเปิดประตูเดินเข้าไป เจอสตาฟฟ์คลับกำลังทำแผลที่หัวให้โจวข่ายอยู่ โจวข่ายเห็นคนใส่สูทเดินเข้ามาก็ลุกขึ้นกระชากเสียงถาม พวกแกเป็นใคร เจียงหวายประทานฝ่าเท้าถีบโจวข่ายลงไปนั่งโซฟาอีกรอบแล้วใช้สายตาไล่สตาฟฟ์ให้ไสหัวออกไป
เจียงหวายขยับเข้าไปใกล้ๆ โจวข่ายจำได้เรียกอย่างงุนงงว่า คุณเจียง? เจียงหวายบอก ไม่ ฉันพี่ชายเจียงเหนียน ได้ยินว่าจะส่งเจียงเหนียนเข้าคุกสัก 10 หรือ 8 ปี ใช่มั้ย? โจวข่ายกลัวลนลานละล่ำละลักเสียงหลงบอก "คุณเจียง ฟะ ฟังผมก่อน!"
"ได้ยินว่าจะแบนสตูดิโอของซูซินอวี่?" อี้หยางยืนอยู่ตรงหน้าโจวข่ายมองด้วยสายตาเอาเรื่อง
โจวข่ายเสียงสั่นเรียก "คะ คุณอี้!"
อี้หยางบอก "ไม่ ผมสามีซูซินอวี่"
คืนนั้นโจวข่ายถูกส่งโรงพยาบาล​ด้วยรถพยาบาล ไม่มีใครแปลกใจที่เห็นรถพยาบาลมารับคนที่คลับ เพราะคลับนี้มีแต่คนรวยไฮโซมีอิทธิพล แค่ไม่รู้ว่าคืนนี้เป็นใคร เจียงเหนียนไม่รู้ ซินอวี่ยิ่งไม่รู้

เจียงเหนียนรู้ตัวว่าไม่มีความสามารถจัดการกับเรื่องนี้้ด้วยตัวเองได้เลยไปสารภาพกับซินอวี่และอันหย่าว่าทำอะไรลงไปเมื่อคืนนี้ ให้ส่งตัวเขาไปรับผิดคนเดียว เขาไม่อยากทำร้าย​บริษัท​และซินอวี่ ซินอวี่ไม่ห่วงเพราะรู้ว่าเจียงเฉิงกับเจียงหวายไม่ปล่อยให้ใครมารังแกเจียงเหนียนแน่ๆ
ผู้ช่วยมาเคาะประตูบอก โจวข่ายมาขอพบเจียงเหนียนกับซินอวี่ นั่งรออยู่ที่ห้องรับรองแล้ว
ซินอวี่ทำใจสักพักเปิดประตูเข้าไปเห็นโจวข่ายสะบักสะบอมสุดๆ ก็อึ้งไหนเจียงเหนียนว่าฟาดด้วยขวดไวน์กับเตะไปสองสามที ไหงสภาพหยั่งกะตกตึกได้ คนที่มากับโจวข่ายรีบลุกขึ้นแนะนำตัวอย่างสุภาพนอบน้อมว่าชื่อ หลี่เฉิน เป็นตัวแทนโจวข่าย พาโจวข่ายมาขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น โจวข่ายที่ปากบวมเจ่อพูดไม่ได้ทำเสียงอู้อี้ หลี่เฉินหยิบโทรศัพท์​มาให้โจวข่ายจิ้มข้อความให้ซินอวี่อ่าน ซินอวี่เลยให้คนไปตามเจียงเหนียนมา ระหว่างนั้นโจวข่ายก็พิมพ์ขอโทษที่วันนั้นบอกให้เจียงเหนียนเปลี่ยนอาชีพ ย้ายสตูดิโอ แล้วก็เมื่อวานที่บอกจะจับเจียงเหนียนเข้าคุกสัก 10 ปี และเรื่องที่จะแบนสตูดิโอของซินอวี่ด้วย ซินอวี่เริ่มเดาออกเลยถามว่าแผลนี่ได้มายังไง หลี่เฉินอธิบายแทน เมื่อวานคุณโจวมีนัดกับเจียงเหนียน แต่ไปเจอพี่ชายของเจียงเหนียนเข้าก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย
โจวข่ายจิ้มข้อความในโทรศัพท์​อีกว่า คุณอี้
ซินอวี่งง อี้หยาง? หลี่เฉินยิ้มอย่างสุภาพบอก ถึงแม้ว่าคุณซูกับคุณอี้จะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ​แต่เมื่อคืนคุณอี้บอกความสัมพันธ์​ระหว่างคุณกับเขาให้เราทราบแล้ว คุณวางใจได้พวกเราจะไม่พูดออกไปเด็ดขาด โจวข่ายรีบพยักหน้ารัวๆ ซินอวี่มองสภาพบาดเจ็บอเน็จอนาถของโจวข่ายแล้วคิด นี่ฝีมืออี้หยางด้วยเรอะ พอเจียงเหนียนกับอันหย่ามาถึง โจวข่ายก็ลุกขึ้นโค้งขออภัย​ 90 องศา เจียงเหนียนงงมองซินอวี่ ซินอวี่ว่า ไม่ต้องมามองฉัน นี่ฝีมือพี่ชายนาย แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่เจ็บขนาดนี้นี่เพราะเจียงหวายหรืออี้หยาง? โจวข่ายรีบจิ้มบอก คุณอี้กับคุณเจียงไม่ได้ตีเขา [[[ฝีมือบอดี้การ์ด​ของทั้งสองคนอีกทีต่างหาก]]]
เจียงเหนียนรีบขอตัวออกไปส่งข้อความขอบคุณเจียงหวาย เจียงหวายพิมพ์ตอบกลับมา จะขอบคุณคืนนี้ก็กลับไปกินมื้อเย็นที่บ้าน เจียงเหนียนตอบ OK
ซินอวี่ถามอันหย่า เธอว่าคืนนี้ชั้นต้องขอบคุณอี้หยางมั้ย อันหย่ายิ้มล้อเลียน ต้องขอบคุณที่ช่วยเหลือให้มากๆ สิ
.
.
.
.
.

คนนึงหวงน้อง อีกคนหวงเมีย โดนแค่นี้บุญเท่าไหร่แล้ว

ตอบแทนยังไงน้อ อิอิ

>>25 เราไปลองอ่านคำโปรยมา
พล็อตคล้ายๆ tranmigrator meets reincarnator เลย ต่างคนต่างย้อนมาเจอกัน

สปอยสวยรวยใสไร้รัก 45
.
.
.
.
.
ซินอวี่กลับถึงบ้าน พอลุงเฉินพ่อบ้านบอกว่าอี้หยางอยู่ในห้องหนังสือ ซินอวี่ก็รีบขึ้นไปข้างบนเจออี้หยางออกจากห้องมาพอดีเลยวิ่งไปกอดเอวแน่นบอก สามี ขอบคุณนะ! อี้หยางโดนซินอวี่จู่โจมก็สะดุ้งนิดนึงก่อนจะกอดเอวซินอวี่ไว้ถาม เรื่องอะไร
ซินอวี่ว่า ฉันรู้นะ นายซ้อมโจวข่ายที่คลับเมื่อวาน คนสารเลวโจวข่ายนั่นสมควรโดนแล้ว วันนี้เขามาขอพบฉันที่บริษัทเพื่อขอโทษและอธิบายว่าเมื่อคืนนายทำอะไรกับเขาบ้าง นายให้บอดี้การ์ด​ซ้อมเขาจริงๆ อะ?
ซินอวี่พูดรัวเร็วจนอี้หยางปิดปากเธอไม่ทัน อี้หยางหันไปมองห้องหนังสือแล้วบอก อย่าพูดอะไรไร้สาระ ซินอวี่ยังไม่รู้ตัวพูดต่อ ต่อไปถ้าเขากล้าแหยมกับฉัน นายหักขาเขาเลยนะ ก่อนนี้นายแบนเว่ยอินให้ฉัน ครั้งนี้นายยังจัดการโจวข่ายให้ฉันอีก ฉันไม่รู้จะ.. อี้หยางเอามือปิดปากซินอวี่มองข้ามไหล่ซินอวี่ไปแล้วบอก คุณปู่อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระ​ที่ซินอวี่พูดนะ ไม่มีอะไรหรอก ซินอวี่ค่อยๆ หันหลังกลับไปมองห้องหนังสือ คุณปู่กับแม่กำลังมองมาที่ทั้งคู่แบบไม่อยากจะเชื่อสายตา นิ่งกันไป 5 วิ ซินอวี่เรียก คุณปู่.. คุณแม่.. แล้วค่อยๆ ถอยไปหลบหลังอี้หยางคิดจะโยนทุกอย่างให้อี้หยางรับไปรีบบอก คุณปู่ หนูว่าอี้หยางทำเกินไป ทำอย่างนี้ได้ยังไง แบนคน ตีคน ถึงเราจะรวยและมีอิทธิพล แต่เราจะทำทุกอย่างที่เราอยากทำไม่ได้ คุณปู่ช่วยอบรมเขาที หนะ หนู หิวแล้ว จะไปดูว่าป้าเฉินเตรียมอาหารเย็นเสร็จรึยังนะคะ
พูดจบแล้วก็ลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว แต่จากชั้นสามลงมาถึงชั้นหนึ่งก็ยังได้ยินเสียงอี้หยาง คุณปู่ฟังผมอธิบายก่อน เรื่องมันไม่... ซู ซิน อวี่!!!
บนโต๊ะอาหารคุณปู่ยังไว้หน้าอี้หยาง ไม่ได้ต่อว่าอะไรยังคงอบอุ่นใจดีตักอาหารให้ซินอวี่เหมือนเดิม ซินอวี่กลั้นหัวเราะแทบตาย พยายามเอาอกเอาใจขอโทษอี้้หยางตักอาหารให้บอก สามีกินหมูตุ๋นซอสถั่วเหลืองนี่สิ นุ่มละลายในปาก อร่อยมากเลยนะ
อี้หยางบอก มันไปไม่กิน
ซินอวี่ไม่ยอมแพ้ งั้นสามีกินผักมากๆ หน่อย
อี้หยางก็ว่า ขม ไม่ชอบ
ซินอวี่ลองอีก งั้นฉันตักซุปนี่ให้นะ
อี้หยางเมินบอก เบื่อ ไม่กิน
ซินอวี่แทบอยากจะคว่ำชามข้าวใส่หัวอี้หยางคิดในใจไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน หิวให้ตายไปเลย แต่ปากบอก สามี อย่าเป็นแบบนี้สิ มื้อนี้ป้าเฉินตั้งใจมากเลยนะ นายจะไม่กินได้ยังไง ป้าเฉินเดินออกมาเสิร์ฟอาหารจานสุดท้ายพอดี ซินอวี่เลยฟ้อง อี้หยางบอกว่าหมูมันไป ผักก็ขม ซุปก็มันไม่ชอบ ป้าเฉินเป็นแม่ครัวเก่าแก่ให้ตระกูลอี้มานานไม่เคยมีปัญหาอะไรก็ตกอกตกใจรีบถาม ถ้านายน้อยคิดว่าสามจานนี้ไม่ดี เดี๋ยวดิฉันไปทำ..
อี้หยางต้องบอก ป้าเฉินไม่ต้องห่วงแค่วันนี้อี้หยางไม่เจริญอาหารเฉยๆ แต่อาหารสามจานนี้อร่อยเป็นปกติดีทุกอย่าง ว่าแล้วอี้หยางก็มองซินอวี่แบบดุๆ เห็นอี้หยางคีบหมูตุ๋น ซินอวี่เลยรีบตักใส่ชามให้อีกพลางคิด กินหมูตุ๋นที่ตักให้แล้วเรื่องวันนี้ก็จบนะ อี้หยางวางตะเกียบบอก คุณปู่คุณแม่ ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อน ค่อยๆ กินช้าๆ นะฮะ แล้วลุกจากโต๊ะไป ซินอวี่มองหมูตุ๋นของตัวเองในชามที่อี้หยางไม่แตะแล้วอยากจะจับหัวอี้หยางจุ่มชามข้าวค่อนแคะในใจ ใจแคบชะมัด แค่ให้รับหน้าหน่อยเดี๋ยวเอง ต้องคิดเล็กคิดน้อย​ขนาดนี้เลยเหรอ
คุณปู่กับแม่มองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างก็เห็นรอยยิ้มในดวงตาของกันและกันโดยไม่ต้องพูดอะไร รู้ดีว่าเป็นเรื่องปกติของคู่แต่งงานที่จะทะเลาะถกเถียงกัน ยิ่งทะเลาะกันก่อนนอนยิ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่
ทานมื้อเย็นเสร็จ ซินอวี่แอบเข้าไปดูในครัว ป้าเฉินกำลังเตรียมผลไม้อยู่ถามซินอวี่จะรับก่อนมั้ย ซินอวี่ปฏิเสธแล้วอ้อมแอ้มบอก เห็นอี้หยางยังไม่ได้กินอะไรเลย ป้าช่วยเตรียมให้จานนึงก่อนได้มั้ย จะเอาไปให้อี้หยาง
.
.
.
.
.

>>60 ปากแข็งทั้งคู่ อยากรู้จะลงเอยยังไง ขอบคุณนะค้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 46
.
.
.
.
.
ซินอวี่ไปเคาะประตูห้องหนังสือเรียก สามี ฉันเอาผลไม้มาให้ อี้หยางที่ตามองโน้ตบุ๊ก​ตอบโดยไม่มองซินอวี่ว่า อืม วางไว้ ซินอวี่วางผลไม้แล้วยืนข้างๆ อี้หยางบอก ไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้วเสียเวลาทำงาน
ซินอวี่ยิ้มสู้ สามี ไม่ใช่เมื่อวานทำเรื่องดีๆ ให้ฉันเหรอ
อี้หยางว่า ไม่มีอะไรนี่ ซินอวี่บอก อย่าใจแคบสิ ฉันรู้ตัวว่าทำให้คุณปู่เข้าใจหลานชายผิด
อี้หยางมอง ซินอวี่จิ้มแก้วมังกรป้อนอี้หยาง
อี้หยางถาม ขอโทษเหรอ? ซินอวี่ตอบ ใช่แล้ว
ซินอวี่ส่งเชอร์รี่ให้
อี้หยางถาม ขอบคุณฉันเหรอ? ซินอวี่ก็ว่า ใช่จ้ะ
อี้หยางมองเชอร์รี่​ถามอีก แค่ขอบคุณเหรอ?
ซินอวี่บอก ลูกใหญ่สุด หวานสุด คัดมาพิเศษให้นายเลยนะ แถมฉันยังล้างเองด้วย
อี้หยางว่า ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เอาเชอร์รี่​มาขอบคุณฉันแบบขอไปทีเนี่ยนะ?
ซินอวี่กะพริบตาปริบๆ ถาม แล้วสามีอยากจะให้ฉันขอบคุณยังไง อี้หยางถามกลับ เธอคิดว่ายังไงล่ะ
ซินอวี่ก็คิดฉันไม่ใช่พยาธิในท้องนายจะไปรู้ได้ยังไงเล่า เลยถามหว่านแห จะให้ฉันซื้อของขวัญขอบคุณเหรอ ชุดสูท? อี้หยางพูดนิ่งๆ มีสูทตั้งไม่รู้กี่ตัวในตู้เสื้อผ้า  เข็มขัดหนัง? อี้หยางก็บอก ฉันมีไม่ต่ำกว่า 500 เส้นแล้ว ซินอวี่มองแบบจนปัญญาถาม แล้วนายต้องการอะไร
อี้หยางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ค่อยๆ ปิดเปลือกตาบอก ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น
ซินอวี่บ่นในใจ นี่ไว้หน้านายมากละนะทำไมต้องท้าทายขีดจำกัดความอดทนของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
อี้หยางกระแอมแล้วพูด ช่วงนี้โรงอาหารที่บริษัทไม่ค่อยอร่อย ซินอวี่คิด อาหารแคนทีนแย่แล้วไง นายไม่ได้กินอาหารแคนทีนด้วยสักหน่อย
อี้หยางยอมเปิดปาก คืนนี้ทำอาหารให้หน่อย พรุ่งนี้จะเอาไปกินที่บริษัท ป้าเฉินก็อยู่นี่เป็นโอกาสดีให้ป้าเฉินสอนเธอด้วย
ซินอวี่คิดหนักแต่ก็บอก ได้ จะไปทำให้เดี๋ยวนี้แหละ พรุ่งนี้นายจะได้เอาไปกินที่บริษัท อี้หยางเอื้อมมือจะไปหยิบเชอร์​รี่จากจานผลไม้ในมือซินอวี่ แต่ซินอวี่หมุนตัวจากไปพร้อมจาน อี้หยางอดกินจ้า
ได้ป้าเฉินควบคุมใกล้ชิด รอบนี้ซินอวี่ทำอาหารออกมาหน้าตาไม่ดีแต่รสชาติ​พอไหว ซินอวี่ปิดกล่องเอาใส่ตู้เย็นแล้วขึ้นไปบอกอี้หยาง อี้หยางเห็นซินอวี่ยิ้มอย่างมั่นใจก็งง นี่ฝีฝือทำครัวของซินอวี่ดีขึ้นแล้วจริงเหรอ

เช้าวันต่อมาที่โต๊ะอาหาร ซินอวี่เอากล่องอาหารกลางวันให้อี้หยาง อี้หยางมองเห็นซุป กุ้ง มะเขือเทศ ที่หน้าตาปกติดูกินได้
แม่ก็ยิ้มชมดูเหมือนซินอวี่จะทำอาหารได้หลายอย่างแล้วนะเนี่ย ซินอวี่เลยบอกวันนี้หยุดตอนบ่ายจะทำให้แม่กิน แม่บอก ต้องพาคุณปู่ไปตรวจร่างกาย ซินอวี่ขอไปด้วย แม่ไม่ให้ไปบอกไม่เป็นไรให้ซินอวี่พักผ่อนอยู่บ้าน แล้วแม่ก็ขึ้นไปตามคุณปู่ข้างบน
ซินอวี่ส่งกล่องอาหารให้อี้หยางบอก บ๊ายบายสามี ในใจคิด ดีนะที่อี้หยางยังไม่เห็นเนื้อสเต็กในกล่อง อี้หยางรีบเปิดดู เห็นเนื้อดำครึ่งนึงแดงครึ่งนึงก็อดถามไม่ได้ ซูซินอวี่เธออยากเปลี่ยนสามีใช่มั้ย
ซินอวี่บอก พูดอะไรอย่างนั้นล่ะสามี นี่ทำด้วยใจเลยนะ ถึงจะหน้าตาน่าเกลียดไปสักนิดแต่รสชาติไม่แย่นะจ๊ะ ถ้าได้อุ่นร้อนแล้วมันต้องอร่อยมากเลยล่ะ!
ซินอวี่เก็บให้เหมือนเดิมก่อนจะส่งกล่องใส่มืออี้หยางอีกทีแล้วยิ้มกว้างบอก โอเค ไปทำงานเถอะสามี เดินดีๆ นะจ๊ะ
อี้หยางถือกล่องเดินไปถึงประตูพลางนึกอุตส่าห์​นอนคิดเรื่องเบนโตะที่ซินอวี่ทำให้แทนคำขอบคุณว่าจะออกมาเป็นยังไงทั้งคืน ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห หมุนตัวกลับเดินตามแตะไหล่ซินอวี่
ซินอวี่หันมาพร้อมรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า
อี้หยางยิ้มพลางเชยคางซินอวี่แล้วก้มลงไปจูบ
ตาประสานตา จมูกชนจมูก ริมฝีปากสัมผัสสนิทแนบแน่น สัมผัสอบอุ่นร้อนแรงจากริมฝีปากเริ่มลุกลาม ซินอวี่กลั้นหายใจไม่รู้ตัว ใบหน้าถูกย้อมด้วยสีแดงจากลำคอจรดใบหู จนกระทั่งอี้หยางถอนริมฝีปากออกไปซินอวี่ก็ยังยกยิ้มค้างอยู่
อี้หยางมองซินอวี่ที่ตะลึงงันอยู่ในภวังค์​ด้วยความพึงพอใจมากบอก โอเค ได้รับคำขอบคุณแล้ว ไปทำงานก่อนนะ พูดจบก็ถือกล่องเดินออกไป
ซินอวี่ยืนงงโง่งมอยู่ค่อยๆ หันกลับไป ที่ขั้นบนสุดของบันไดคุณปู่กับแม่ยืนมองอยู่เงียบๆ แม่บอก ซินอวี่อย่าเข้าใจผิดนะ พวกเราไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ นั่นไงรถมาแล้ว คุณพ่อคะเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวคุณหมอจะรอนาน
ซินอวี่กัดฟันแน่นกรีดร้องอยู่ในใจ ริมฝีปากอันบริสุทธิ์​ของช้านนนนนนนนน
.
.
.
.
.
[[[ อี้หยางของช้านนนนนนนนนนนนนน น่ารักไม่ไหวแล้ว ]]]

อร๊ายยย คู่นี้น่ารักไม่ไหวแล้ว อารมตอนนี้เหมือนคุณปู่ คุณแม่ที่แอบดูอยู่ที่บันได 555

>>62 โอ๊ยย น่ารักมากกก รอต่อๆๆนะคะ😍😍

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 47
.
.
.
.
.
ตอนบ่ายอี้หยางสั่งจ้าวปินให้เอาอาหารไปอุ่น เพื่อนร่วมงานมาแซวคิดว่าแฟนจ้าวปินทำให้เหมือนเคย พอรู้ว่าเป็นของท่านประธานทุกคนแปลกใจเพราะปกติท่านประธานกินแต่ร้านอาหารมีระดับแต่ก็พอเดาออกว่าคุณนายทำให้ ทุกคนรอดูใจจดใจจ่อคาดหวังสูง พอเปิดมาคือ กริบ วงเม้าท์แตกกระเจิงจ้า อุ่นเสร็จจ้าวปินก็ยกเข้าไปวางที่โต๊ะรับแขกในห้องทำงานอี้หยางก่อนปิดประตูให้
อี้หยางลองชิมซุปใช้ได้ กุ้งก็ดี พอถึงสเต็กสีดำแดงอี้หยางชั่งใจอยู่ว่าจะเททิ้งถังขยะหรือให้โอกาสซินอวี่ดี สุดท้ายอี้หยางตัดเนื้อคำเล็กๆ ส่งเข้าปากอย่างสิ้นหวังกับชีวิต เคี้ยวไปแบบพร้อมจะคายทิ้งทันทีแต่ดันพบว่ามันรสชาติดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทักษะการทำอาหารของซินอวี่ดีขึ้นจริงๆ
จ้าวปินกลับมาอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง มองกล่องอาหารที่ว่างเปล่าบนโต๊ะพลางคิดในใจ คุณอี้รักคุณนายอี้มากจริงๆ!

คุณปู่ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล คุณหมอชมว่าร่างกายฟื้นฟูดีเป็นที่น่าพอใจมากถ้าดูแลดีๆ แบบนี้ยังอยู่ได้อีกนาน ปู่คุยกับแม่หน้าลิฟท์บอก ไม่ได้หวังให้มีชีวิตอยู่นานๆ แค่อยากอยู่ดูอี้หยางกับซินอวี่ อยากอุ้มหลานชาย แม่ให้กำลังใจเดี๋ยวนี้ความสัมพันธ์​คู่หนุ่มสาวดีขึ้นเรื่อยๆ ปู่จะต้องได้อุ้มหลานชายเร็วๆ นี้แน่ ปู่ว่าก็หวังอย่างนั้นแหละ ปู่ขอบใจแม่กับซินอวี่ที่ดูแลปู่ดี สุขภาพร่างกายปู่เลยดีขึ้นเร็วมาก แล้วถามตอนแรกเธอไม่อยากให้อี้หยางแต่งกับซินอวี่แล้วตอนนี้ล่ะว่าไง แม่โอดครวญบอก ดูสิ ทำไมมาคิดบัญชีย้อนหลังกันดื้อๆ เล่า ซินอวี่เป็นเด็กดีมากจริงๆ ก่อนหน้านี้แม่ตาไม่ดีเอง ปู่อย่าห่วงเลย ต่อไปแม่จะดีกับซินอวี่ให้มาก มีแม่อยู่ใครก็รังแกซินอวี่ไม่ได้

เสียงลิฟท์เปิดออก ในลิฟท์มีเด็กอายุประมาณ 3-4 ขวบยืนอยู่ตรงมุม ปู่กับแม่เห็นเด็กน้อยก็เอ็นดูถามทำไมมาอยู่คนเดียว พ่อแม่ไปไหนจ๊ะหนูน้อย เด็กน้อยบอกแม่อยู่ข้างบนกำลังหาพ่ออยู่
แม่อี้หยางถาม คุณพ่อหนูไปไหน เด็กน้อยว่าพ่อทำงานบริษัท ผมกำลังตามหาเขาอยู่ จะให้เขามารับผิดชอบแม่ แม่มองหน้าคุณปู่แล้วพูดกับเด็กน้อย หนูยังเด็กมาก รู้หรือจ๊ะว่าอะไรคือความรับผิดชอบ? ไปหาคุณแม่เถอะ คุณแม่ต้องตามหาหนูวุ่นแล้วแน่ๆ เด็กน้อยบอก ไม่ไป จะไปตามหาพ่อ จะถามพ่อว่าทิ้งเราทำไม
ลิฟท์เปิดชั้น 1 แม่ช่วยประคองคุณปู่แล้วบอกผู้ช่วยให้พาเด็กไปเค้าท์เตอร์ให้พยาบาลช่วยตามหาแม่ ผู้ช่วยยื่นมือไปหาเด็กน้อยจะพาออกจากลิฟท์ แต่เด็กชายตัวน้อยเอามือจับราวในลิฟท์ร้องลั่น ปล่อยผมนะ ผมจะตามหาพ่อ! ผมจะหาอี้หยางแล้วถามเขาว่าทิ้งแม่ผมทำไม!
ปู่กับแม่ชะงัก ปู่หันไปถาม พ่อหนูชื่ออี้หยางเหรอ แม่บอกปู่ อาจจะชื่อแซ่ซ้ำกันก็ได้ เด็กน้อยตอบฉะฉาน ใช่ พ่อผมชื่ออี้หยางเจ้าของอี้กรุ๊ป
เด็กอายุ 3-4 ขวบ แต่พูดชัดเจนทุกคำ ผู้ช่วยสองคนที่มาด้วยมองปู่ ปู่หน้ามืดครึ้มถาม สหายตัวน้อย ใครบอกหนูว่าพ่อหนูชื่ออี้หยาง เด็กน้อยตอบ เพิ่งได้ยินเมื่อกี้ แม่พามาฟังผลตรวจ หมอพูดว่า พ่อผมชื่ออี้หยาง
ปู่หน้าบึ้งจับไม้เท้าแน่น แม่เห็นสีหน้าคุณปู่แล้วรีบบอก หนูลงมาจากชั้นไหนจ๊ะ ให้ขึ้นไปส่งมั้ย เด็กน้อยบอก ไม่ ผมจะไปตามหาพ่อ อย่าห้ามผม! ว่าละเด็กน้อยก็จะวิ่งออกไป ปู่บอกขึ้นไปหาแม่เธอก่อน แล้วจะพาไปหาพ่อ ปู่เดินนำเข้าลิฟท์ เห็นคุณปู่เอาจริง แม่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ลิฟท์ขึ้นไปชั้นบน พอลิฟท์เปิดออกก็เห็นหญิงสาวคนนึงท่าทีตระหนกตกใจร้องไห้น้ำตาพราวรีบเข้ามาดึงเด็กน้อยเข้าไปกอดถาม ตงตง หายไปไหนมาลูก แม่ตกใจแทบตายแล้ว ตงตงบอก ผมไปตามหาพ่อ จะถามว่าเขาทิ้งแม่ทำไม ผมได้ยินทุกอย่างแล้ว อย่าคิดว่าผมเป็นเด็กแล้วผมจะไม่เข้าใจ คุณหมอพูดว่าผลตรวจตรงกัน พ่อกับผม ผมก็ต้องเป็นลูกของพ่อใช่มั้ย
หญิงสาวเงียบไปอึดใจมือนึงจูงตงตงอีกมือนึงปาดน้ำตามองคนที่เดินออกมาจากลิฟท์แล้วพูด เขายังเด็กซุกซนไปหน่อย ขอบคุณที่พามาส่งนะคะ
คุณปู่ขมวดคิ้วถาม เธอคือซู่เว่ยอิน? ซู่เว่ยอินก้มศรีษะแล้วยิ้มตอบ ใช่ค่ะ ปู่ถามต่อ เด็กบอกว่าพ่อเขาชื่ออี้หยาง?
ซู่เว่ยอินทำอึ้ง มองตงตงด้วยสายตาคาดโทษก่อนหันมายิ้มบอก อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเด็กเลยค่ะ
เด็กน้อยได้ยินแม่พูดถึงตัวเองแบบนั้นก็ทนไม่ได้บอก แม่ ผมไม่ได้พูดอะไรไร้สาระสักหน่อย ผมไม่ใช่เด็ก 2 ขวบแล้วนะ ผมได้ยินชัดเลยว่า อี้หยางคือพ่อผม ผลตรวจก็อยู่ในกระเป๋าแม่ไง ผมเห็นนะ!
.
.
.
.
.
[[[ มาหัวร้อนกันเถิดพวกเราาาา]]]

คุณปู่ คุณแม่ อย่าไปเชื่อนางงง

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 48
.
.
.
.
.
ปู่กับแม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้าใจเรื่องราวอย่างรวดเร็ว ซู่เว่ยอินพาลูกมาโรงพยาบาลเพื่อรับผลตรวจ และชื่อในใบผลตรวจคืออี้หยาง คุณปู่ยื่นมือออกไปบอก ขอผลตรวจให้ฉันดูหน่อย ฉันเป็นปู่ของอี้หยาง ส่วนแม่ก็บอก ฉันเป็นแม่อี้หยาง
ซู่เว่ยอินตกตะลึงรีบเข้ามาขวางหน้าตงตงพลางพูด คุณอี้กับคุณนายอี้คะคำพูดของเด็กพวกคุณอย่าเอาไปคิดจริงจังเลยค่ะ
คุณปู่บอก ฉันยังไม่ได้แก่จนเลอะเลือนนะ ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าต้องจริงจัง​กับเรื่องนี้ ส่งผลตรวจมาให้ฉัน เธอก็รู้ ฉันต้องการผลตรวจในมือเธอ เธอไม่ให้ไม่ได้
ซู่เว่ยอินกัดริมฝีปากล่าง หยิบผลตรวจจากกระเป๋าส่งให้คุณอี้ก่อนจะพูด เมื่อ 4 ปีก่อนจะไปอเมริกา ดิฉันไปที่โรงแรมฮิลตัน คนที่ไปส่งดิฉัน อาจจะส่งดิฉันผิดห้องไปเข้าห้องของอี้หยาง ดิฉันเมามาก อี้หยางก็เมามากเหมือนกัน เช้่าวันถัดมา ดิฉันก็.. ซู่เว่ยอินไม่พูดต่อ เหมือนยากที่จะพูดออกมาได้ หลังจากไปอเมริกาได้่ไม่นาน ดิฉันถึงรู้ตัวว่าท้อง
คุณปู่จ้องแล้วบอก ฉันเข้าใจว่าเรื่องมันเป็นยังไง แต่จากการประเมิน​เบื้องต้น คุณหมอที่ให้ผลตรวจกับเธอและคนที่จัดการเรื่องนี้ ถ้ามันปลอม เธอกับหมอต้องรับผิดชอบ ปู่พูดจบก็หันหลังเตรียมจากไปทันที ซู่เว่ยอินเรียกไว้ถาม แล้วถ้าตงตงเป็นลูกของอี้หยางจริงๆ ล่ะ?
คุณปู่หันกลับมาใช้สายตาคมกริบมองเว่ยอินอย่างเตือนอยู่นัยๆ พลางบอก ฉันจะติดต่อเธออีกที แต่ระหว่างนี้เธอกับลูกห้ามไปปรากฎตัวให้อี้หยางกับซินอวี่เห็นเด็ดขาด ไม่งั้นอย่ามาโทษว่าฉันไม่ปรานี! แม่มองเว่ยอินตาขุ่นก่อนประคองคุณปู่เดินจากไป
พอลิฟท์ปิดแล้วตงตงถาม แม่ พวกเค้าเป็นญาติพ่อเหรอฮะ เว่ยอินบอก ใช่จ้ะ ยังมีผู้หญิงอีกคนนึงด้วย เราจะได้เข้าบ้านพ่อแล้วนะ ตงตงสงสัย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมไม่ให้ผมเจอพ่อ ทำไมใจร้ายจัง เว่ยอินคุกเข่าลูบหน้าลูกบอก ตงตง ไม่ต้องถามแล้ว แม่จะเล่าให้ฟังทีหลังนะ ตงตงพยักหน้า
ในลิฟท์ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งอยู่ในรถ ปู่ออกคำสั่งซีเรียสบอกให้ โทรเรียกอี้หยางกลับมา แม่จะช่วยพูด คุณพ่อคะเรื่องนี้.. ปู่ย้ำ ฉันบอกให้โทรเรียกอี้หยาง!!
อี้หยางรับโทรศัพท์​แม่รู้ว่าปู่สั่งให้กลับบ้านก็รู้ว่ามีเรื่องด่วน พอกลับมาถึงเจอบรรยากาศมาคุ ลุงเฉินพ่อบ้านบอกคุณท่านรอในห้องหนังสือก่อนจะขยิบตาแล้วเตือนให้อี้หยางระวังตัว อี้หยางเข้าไปในห้องเห็นปู่กับแม่นั่งรออยู่ที่โซฟาท่าทางเคร่งเครียด วางผลตรวจทดสอบหน้าอี้หยาง ปู่จับไม้เท้าแน่นบอกอี้หยาง ดูซะ อ่านแล้วอธิบายมาว่านี่มันเรื่องอะไร
คุณปู่ไม่ชอบเรื่องงี่เง่าของเหล่าเศรษฐี​มาแต่ไหนแต่ไร เพราะตั้งแต่แตกหนุ่มก็เห็นพฤติกรรม​ของบรรดาคุณชายลูกคนรวยทั้งหลายที่เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่เห็นจะมีใครมีจุดจบที่ดีสักคน มีแต่จะทำให้ตระกูลตกต่ำและนำไปสู่จุดจบ ถ้าอยากให้ตระกูลรุ่งเรืองสืบต่อไป ต้องไม่ทำตัวแบบนั้น ดังนั้นคุณปู่จึงเข้มงวดกับพ่ออี้หยางและอี้หยางมากมาตั้งแต่สมัยเด็ก
อี้หยางมองกระดาษในมือ สายตาไปหยุดอยู่ที่ตราสแตมป์สีแดง 'ยืนยันผลตรวจ'​
แม่เล่า วันนี้ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณปู่เจอเด็กคนนึงชื่อตงตง เขาบอกว่ามาโรงพยาบาลกับแม่เพื่อรับผล ตรวจหาพ่อ พวกเราได้เจอแม่ของเด็ก ซึ่งลูกก็รู้จัก ซู่เว่ยอิน เธอว่าเด็กเป็นของลูก เธอนอนกับลูกเมื่อ 4 ปีก่อน และผลตรวจนี้ก็ได้มาจากเธอ
อี้หยางวางผลตรวจถาม มันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอฮะ โรงพยาบาล​ใหญ่โต ทำไมเด็กบังเอิญมาโผล่ตรงหน้าแม่ได้ แม่ ผลตรวจนี่มันปลอม ซู่เว่ยอินจัดฉากทั้งหมด
ปู่กับแม่ถาม รู้ได้ยังไงว่ามันปลอม
อี้หยางอธิบาย ก่อนหน้านี้ที่งานเลี้ยงของคุณเจียง ซู่เว่ยอินเคยยื่นผลตรวจให้ผมดู ผมตรวจดูแล้วว่ามันปลอม แล้วที่งานเลี้ยงเธอยังผลักซินอวี่ตกสระน้ำด้วย ซู่เว่ยอินคนนี้จิตใจเลวร้ายไม่ใช่คนดีเลย
ผลักซินอวี่ตกน้ำที่งานเลี้ยงของเจียงเฉิงเหรอ
คุณปู่ตบโต๊ะด้วยความโกรธเกรี้ยว ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจมาก หลานทำถูกแล้วที่แบนเธอ
แม่ก็ว่า ทำไมเธอถึงสร้างเรื่องได้ขนาดนี้
อี้หยางบอก อาจเพราะเธอรู้ว่าแม่กับคุณปู่อยากอุ้มหลาน ก็เลยใช้วิธีเอาผลตรวจมาให้แม่กับปู่ดู..
ด้วยคำพูดอย่างมั่นใจของอี้หยางสองสามประโยค ปู่ก็ตัดสินได้ทันทีว่าใครผิดใครถูก รู้ว่าแบบไหนคือการโกหกหลอกลวง ปู่บอก ผลตรวจจริงหรือปลอมไม่สำคัญ หลานอย่าให้ซินอวี่รู้เด็ดขาด แม่รีบสำทับ ใช่ ใช่ อย่าให้ซินอวี่รู้เรื่องนี้นะ เด็กคนนั้นแข็งนอกอ่อนใน ถ้ารู้เรื่องนี้ต้องคิดมากแน่ๆ
คุณปู่ถอนหายใจยาว เอาตามนี้ อย่าให้ซินอวี่รู้ อี้หยางหลานงานยุ่ง เรื่องนี้ปล่อยปู่กับแม่จัดการ หลานไม่ต้องห่วงนะ แม่ก็ว่า ใช่ ลูกไม่ต้องสนใจ แม่เจอผู้หญิงอย่างซู่เว่ยอินมาเยอะ แม่จะช่วยแก้ปัญหาให้เอง ได้ยินคุณปู่กับแม่พูดแบบนั้นอี้หยางก็ตกลง
.
.
.
.
.
[[[ อี้หยางเอาไป 10 10 10 ]]​

บ้านอี้หยาง 10 10 10

สปอย สวยรวยใส 49
.
.
.
.
.
ปู่ไม่อยากให้เรื่องยืดเยื้อยาวนาน วันถัดไปจึงรีบเอาเลือดของอี้หยางไปทดสอบที่โรงพยาบาล​ที่ไว้ใจได้ทันที ซู่เว่ยอินแม่ลูกก็ถูกพาตัวไปตรวจใหม่ด้วย
คุณปู่บอก ต่อให้รู้แล้ว ฉันก็ต้องตรวจสอบก่อน เธอบอกเด็กคนนี้เป็นลูกอี้หยาง วันนี้ฉันก็เลยพามาตรวจในที่ที่ฉันมั่นใจ
ซู่เว่ยอินรู้ว่าเหตุการณ์​มาถึงจุดวิกฤติ​แต่ก็ไม่กลัวแม้แต่น้อย ตราบใดที่คุณอี้จะยอมรับเธอหลังผลตรวจออกมา ซู่เว่ยอินถาม งั้นถ้าตงตงเป็นหลานของท่านจริง จะยอมรับตงตงเข้าตระกูลอี้ใช่มั้ย
คุณปู่จ้องซินอวี่ตอบนิ่งๆ ต่อให้ฉันตาย หลานชายคนเดียวที่จะสืบทอดตระกูลอี้ต้องมาจากภรรยาของเขา ซูซินอวี่เท่านั้น แน่นอนว่าถ้าผลตรวจออกมาว่าเด็กเป็นลูกของอี้หยางจริงๆ ฉันก็จะดูแลพวกเธอไม่แย่จนเกินไปนักหรอก ตระกูลอี้มีอสังหาริมทรัพย์​ตั้งมากมายข้างนอกนั่น เธอเลือกเอาที่ใดที่หนึ่งสำหรับพวกเธอแม่ลูกได้เลย
นัยว่าไม่ว่าจะเป็นลูกของอี้หยางจริง ไม่จริง หรือเป็นลูกนอกสมรส ก็ไม่มีวันได้เข้าตระกูลอี้ แต่จะหาบ้านให้อยู่ข้างนอกแทน
ซู่เว่ยอินหน้าซีด มือสั่น ไม่คิดว่าผู้ชายผมเทามีอายุแล้วคนนี้จะหัวร้อนเป็นเด็กๆ ทำไมลูกหลานตระกูลอี้ถึงจะต้องเติบโตอยู่ข้างนอก ได้แค่บ้านหลังเดียว
ซู่เว่ยอินต่อรอง ท่านคะ ถ้านั่นเป็นเพราะฉันล่ะก็ ขอให้มั่นใจว่าตราบใดที่ตงตงอยู่ในบ้านตระกูลอี้ ฉันจะไม่ติดต่อเขาแน่ๆ ค่ะ
แม่ยกยิ้มมุมปากบอก ฉันได้ยินมาบ่อยๆ จากคู่ที่หย่าร้างกัน ฝ่ายหญิงมักจะไม่ต้องการทรัพย์สิน​แต่ต้องการลูก ผู้หญิงตั้งไม่รู้เท่าไหร่ต้องเสียน้ำตาเพื่อแย่งสิทธิ์​เลี้ยงดูลูก คุณซู่นี่แปลก แทนที่จะรักษาสายสัมพันธ์​กับลูกกลับเลือกส่งลูกเข้าตระกูลอี้ แล้วที่เลี้ยงดูมาตามลำพังสามสี่ปีนี่ คุณซู่ช่างมีใจอดทนนัก
ซู่เว่ยอินกัดริมฝีปากรู้สึกเหมือนถูกแล่เป็นชิ้นๆ เธอจะมีใจยอมทนถูกแยกออกจากลูกได้อย่างไร แถมยังต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าอีกด้วย แต่คุณอี้ทิฐิแรงมาก เว่ยอินได้แต่อาศัยเรื่องนี้มาโน้มน้าวหวังจะทำให้เขาใจอ่อน
ซู่เว่ยอินพูด ดิฉันก็ทนไม่ได้จริงๆ แต่ตั้งแต่เขารู้ความ เขาก็ถามถึงพ่อมาตลอด ที่โรงเรียนอนุบาลมีเด็กรุ่นราวคราาวเดียวกันมารังแกเขา ว่าเขาเป็นลูกไม่มีพ่อ ทุกครั้งที่ดิฉันไปรับเขา.. ซู่เว่ยอินเงียบไป พอปรับอารมณ์ได้ก็สูดหายใจลึกๆ พูดต่อ ดังนั้นไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ดิฉันจะไม่ปล่อยให้มันกระทบกับวัยเด็กของเขา ดิฉันต้องหาพ่อให้เขาค่ะ
แม่อี้หยางยิ้มไปไม่ถึงดวงตาพลางพูด เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันผิดเองคุณซู่
หลังจากเวลาผ่านไประยะนึง เว่ยอินก็พูดกับปู่บอก ท่านคะ ดิฉันอยากให้ตงตงมีบ้านจริงๆ ตราบใดที่ตงตงมีความสุขฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถ้าเป็นเพราะคุณนายอี้ ได้โปรดให้ดิฉันไปอธิบายกับเธอว่า อี้หยางหยางผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะเมามากจริงๆ ดิฉันจะยอมรับทุกคำขอของเธอค่ะ
ปู่ค่อยๆ ลืมตาและหลับตาอย่างช้าๆ บอก คุณซู่ ขอพูดให้ชัดว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซินอวี่ อย่าดึงเธอมาเกี่ยว ยิ่งกว่านั้น ฉันคือคนที่ไม่ให้ตงตงเข้าตระกูล เธอจะไปขอร้องซินอวี่ทำไม โอเค ฉันเข้าใจที่เธอพูด ถ้าเธอต้องการให้ตงตงเข้าบ้านตระกูลอี้ก็รอให้ผลตรวจออกมาซะก่อน ก่อนผลจะออกมาฉันหวังว่าเธอจะอยู่้เงียบๆ ไม่ไปรบกวนใครเขา
เจอคำขาดของหัวหน้าตระกูลอี้เข้าไปซู่เว่ยอินได้แต่หุบปากและนั่งรอผลตรวจอย่างเงียบๆ
โดยปกติแล้วผลตรวจจะใช้เวลา 7-10 วันทำการ แต่คุณอี้อยู่ที่นี่และต้องการผลตรวจใน 3 ชั่วโมง โรงพยาบาลก็จัดให้ 3 ชั่วโมงแห่งการรอคอย ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

3 ชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดผลตรวจก็ถูกส่งมาถึงมือคุณปู่อี้ บนใบหน้าของซู่เว่ยอินไม่มีความตื่นตระหนกใดใดทั้งสิ้น เธอตรวจซ้ำสองครั้ง ผลคือตงตงเป็นลูกของอี้หยาง ไม่ผิดแน่
.
.
.
.
.
[[[ ปรบมือให้ปู่กับแม่รัวๆ ]​]]

>>69 บราโว่~~ ปู่กับแม่คือดีมากกก // ว่าแต่เปลี่ยนรพ.แล้วทำไมผลตรวจยังเป็นลูกอี้หยางอีกอะ??? รอสปอยต่อค่าาาา

>>69 ขอบคุณค่า รอๆๆ ขออย่าให้เป็นลูกอี้หยางเลย ทำไมผลตรวจเป็นแบบนี้

สปอย สวยรวยใส 50
.
.
.
.
.
คุณปู่ดูผลตรวจแล้วโชว์ให้ซู่เว่ยอินเห็นแสตมป์สีแดง 'ยืนยันไม่สัมพันธ์​กัน'​
คุณปู่บอก คุณซู่ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเมื่อวานเธอถึงเอาผลตรวจปลอมมาให้ฉัน แต่ตอนนี้เธอคงรู้ชัดแล้วนะว่าอี้หยางไม่ใช่พ่อของลูกเธอ
'ไม่สัมพันธ์กัน' 4 คำที่ปรากฏในผลตรวจทำให้ซู่เว่ยอินรู้สึกเหมือนโดนมีด 4 เล่มพุ่งมาปักที่ใจ หัวใจบีบรัดแน่น เธอส่ายศรีษะอย่างไม่เชื่อ "เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปไม่ได้! ไม่จริง ดิฉันพาลูกไปทดสอบซ้ำสองครั้ง และทั้งสองครั้งผลบอกว่าเป็นลูกของอี้หยาง พอมาที่โรงพยาบาลนี้จะไม่ใช่ลูกของอี้หยางได้ยังไง
คุณปู่ยิ้มพูด คุณซู่ นี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะถามเธอเหมือนกัน ทำไมผลตรวจสองโรงพยาบาลถึงแตกต่างกัน แต่มันก็ไม่สำคัญหรอก ยังไงเราก็เก็บผลตรวจของโรงพยาบาลนั้นไว้แล้ว ถ้าเธอแจ้งตำรวจ ฉันคิดว่าตำรวจคงสืบหาได้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม
ซู่เว่ยอินไม่ได้ฟังที่ปู่พูด ยังคงมองผลตรวจในมือปู่เห็นแสตมป์สีแดง 'ยืนยันไม่สัมพันธ์กัน'​ บอก "เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นลูกอี้หยาง ตงตงเป็นลูกอี้หยาง! คืนนั้น พอฉันตื่นมาเช้าอีกวันนึงก็อยู่ในห้องของอี้หยาง ฉันถามพนักงานโรงแรมเรื่องห้องนั้น อี้หยางพักห้องนั้น นี่เป็นลูกของอี้หยาง ผลตรวจนี้มันปลอม!
เว่ยอินตาแดงก่ำมองคุณปู่ คุณโกหกฉัน คุณไม่ต้องการรับตงตงเข้าตระกูล คุณเลยให้คุณหมอปลอมผลตรวจเพื่อหลอกฉัน
ปู่ว่า ถ้าเธอจะเชื่อว่าผลตรวจนี่ปลอมก็ได้ แล้วคุณปู่ก็หันไปบอกแม่ให้โทรเรียกตำรวจมา
ตำรวจมาถึงฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็เอาตัวอย่างเลือดของอี้หยางและของสองแม่ลูกกลับไปสถานีตำรวจ
ปู่พูด คุณซู่ ผลจากตำรวจคงทำให้คุณพอใจนะ
เว่ยอินก็ว่า แน่นอน ดิฉันเชื่อผลจากตำรวจค่ะ

คืนนั้นซู่เว่ยอินไม่ได้นอนตลอดคืน คิดถึงแต่คำว่า 'ยืนยันไม่สัมพันธ์กัน'​ หลังจากออกมาจากโรงพยาบาลก็พยายามโทรหาเจียงหวาย​จะถามว่าเรื่องมันยังไง เพราะตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เว่ยอินไปก่อเรื่องที่บ้านตระกูลเจียง เจียงหวายก็ไม่ติดต่อมาและไม่รับโทรศัพท์​เธออีกเลย เรื่องมาถึงขั้นนี้เว่ยอินก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว คนที่สนับสนุนผลักดันเธอ คนที่เห็นเธออยู่ในกำมือ คนที่เห็นเธอเป็นของเล่น ตอนนี้เขาเบื่อและไม่อยากเล่นอีกต่อไปแล้ว พอเธอไม่มีประโยชน์​เขาก็เตะเธอออกไปจากชีวิต ใจแลกใจคือสิ่งที่ครั้งหนึ่งเธอเคยพูดกับเจียงหวาย เธอไม่ได้เป็นฝ่ายล่อหลอกเขาก่อนหรือ จะไปแลกใจเจียงหวายมาได้อย่างไร ถูกแล้ว สมควรโดนปั่นหัวเล่นแล้ว

เย็นวันถัดมาผลตรวจจากสถานีตำรวจก็ออก คุณตำรวจค่อยๆ พูด คุณอี้ผลตรวจพิสูจน์​ความเป็นพ่อลูกของหลานชายคุณ อี้หยาง กับลูกของคุณซู่เว่ยอิน ตงตง ไม่มีความเกี่ยวข้อง​สัมพันธ์​ฉันท์พ่อ-ลูก กัน
ปู้พยักหน้าบอก แต่คุณซู่บอกผมว่าผลตรวจสองครั้งก่อนหน้านี้จากที่อื่นผลออกมาเป็นพ่อลูกกัน ผมเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ผมหวังว่าคุณตำรวจจะช่วยไขปริศนานี้
ตำรวจยืนยันจะสืบสวนต่อให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
คุณปู่กับแม่ลุกขึ้นเตรียมจะกลับ เว่ยอินนั่งอยู่คนเดียวดวงตาแดงก่ำ มือที่ถือผลตรวจสั่น ดูเหมือนคนใกล้จะพังทลายแล้ว ปู่บอก คุณซู่ ในเมื่อไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับอี้หยางต่อไปก็อย่ามาให้อี้หยางกับซินอวี่เห็น อย่าพยายามทำร้ายซินอวี่หรือทำลายความสัมพันธ์​ของพวกเขาทั้งสองคนอีก ไม่อย่างงั้น ไม่ใช่ง่ายๆ อย่างการแบนออกจากวงการแน่!

ซู่เว่ยอินกลับบ้านไปแบบเหม่อๆ ไม่ค่อยได้สตินัก เธอไม่รู้ว่าทำไมผลตรวจจากตำรวจเป็นแบบนี้ แต่เจียงหวายเป็นคนตรวจให้ในครั้งแรก กันเจียงหวายหลอกเธอ เธอจึงไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกที แล้วทำไมผลมันถึงตรงกัน หรือเจียงหวายหลอกเธอทั้งหมด ถ้าตงตงไม่ใช่ลูกของอี้หยางแล้วคืนนั้นเมื่อ 4 ปีก่อน.. ซู่เว่ยอินรับความจริงไม่ได้ เจียงหวายไม่รับโทรศัพท์​ เว่ยอินเลยลองโทรเข้าเบอร์บ้าน

บ้านตระกูลเจียงครึกครื้นรื่นเริงกว่าทุกวัน เพราะวันนี้เจียงเหนียนกลับมาร่วมโต๊ะกินข้าวเย็นด้วย พ่อกับพี่เอาใจคีบโน่นคีบนี่ให้ เจียงเหนียนไม่มองหน้าและไม่พูดอะไร มีโทรศัพท์​มาหาเจียงหวาย เจียงหวายปฏิเสธไม่รับ เจียงเหนียนกินเสร็จก็บอกอิ่มแล้ว แล้วลุกขึ้นเดินออกจากบ้านทันที เจียงหวายตามไปต่อว่า เจียงเหนียนเถียงก็รับปากแค่ว่าจะมากินข้าวเย็นเฉยๆ ตอนนี้กินเสร็จก็กลับสิ เจียงเฉิงบอกให้เจียงหวายตามใจน้อง อย่าว่าน้อง แล้วกลับเข้าห้องหยิบกับรูปครอบครัวออกมาเอามือแตะผู้หญิงในรูปร้องห่มร้องไห้ ผ่านมาหลายปีแล้วลูกยังไม่ให้อภัยฉัน ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปหาเธอ เธอรอฉันนะ ฉันจะไปขอโทษเธอด้วยตัวเอง เจียงเฉินไอเป็นเลือดกอดรูปแล้วหลับตาลงช้าๆ
.
.
.
.
.

>>72 ขอบคุณค่า สะใจๆๆไม่ใช่ลูกอี้หยาง รอลุ้นต่อว่าตงตงเป็นลูกใคร ปู่ตอกกลับได้สะใจมากกปรบมือให้เลยค่ะ

คุณปู่ อยุ่ในแวดวงธุรกิจมานาน เฉียบมากก

สปอย สวยรวยใส 51
.
.
.
.
.
เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ซินอวี่ที่ยุ่งเรื่องงานไม่ได้รู้ข่าวคราวอะไรกับเขาเลย อันหย่าบอกข่าวดีซินอวี่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิง นักแสดงนำหญิง เรื่องที่แสดงกับหานเสี้ยวก็กำหนดวันออนแอร์แน่นอนแล้วคือวันที่ 3 เดือนหน้า ภาพยนตร์​ของผู้กำกับซูก็กำลังจะเริ่มถ่ายทำเช่นกัน รอคอนเฟิร์ม​วัน แต่คร่าวๆ คือประมาณ 3 เดือน แล้วอันหย่าก็บอกพุธนี้ ซินอวี่ต้องไปออกรายการวาไรตี้โปรโมทละครที่กำลังจะออนแอร์กับหานเสี้ยว อันหย่าบอกว่าเป็นโอกาสดีสำหรับสตูดิโอหน้าใหม่ของเราเลยไปคุยกับทีมงานขอให้เจียงเหนียนไปออกรายการด้วย ซินอวี่เลยถามตอนนี้เจียงเหนียนเป็นไงมั่ง อันหย่าว่า ไม่รู้้เหมือนกัน ให้พักร้อนก็หายหัวไปเลย แต่จะบอกให้นะ เจียงเหนียนฮ็อตมาก มีแฟนๆ ในเว่ยป๋อเป็นล้าน แถมยังมีแต่คนจ้องจะดึงตัวไปร่วมงานด้วย

สถานที่ถ่ายรายการวาไรตี้อยู่ในตึกสถานีของช่องที่ละครฉายซึ่งตั้งอยู่อีกเมืองนึง ซินอวี่และเจียงเหนียนนั่งเครื่องไปถึงแต่เช้า ที่สนามบินมีแฟนๆ มารอเจียงเหนียนเยอะมาก ร้องเรียกชื่อเจียงเหนียนจนหูซินอวี่แทบดับ ขึ้นรถบัสได้ซินอวี่ก็แซว รู้ว่าฮ็อตนะแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้ ชั่วโมงนึงต่อมาก็ถึงสถานี เทียบกับแฟนๆ เจียงเหนียนแล้ว แฟนๆ หานเสี้ยวยังมากกว่าเท่าตัวหนึ่ง เสียงตะโกนชื่อทั้งสองคนดังไม่หยุด ซินอวี่ไม่ได้ยินชื่อตัวเองเลยสักนิด
ไปถึงห้องถ่าย ผู้กำกับก็ส่งสคริปต์​ให้ซินอวี่กับเจียงเหนียนอ่าน ซินอวี่ดูแล้วก็ไม่แตกต่างจากอันที่อันหย่าส่งมาให้ก่อนหน้านี้ ซินอวี่ถาม ทำไมไม่เห็นหานเสี้ยวเลย สตาฟฟ์บอก คุณหานอยู่อีกห้อง ให้พาไปมั้ย ซินอวี่รีบปฏิเสธ พูดจบปุ๊บหานเสี้ยวกับพิธีกรเจ้าบ้านของวาไรตี้โชว์ครั้งนี้ก็เดินเข้าประตูมา
10 นาทีก่อนถ่ายรายการทุกคนเริ่มประจำจุด และเนื่องจากเป็นเทปโปรโมทละคร ดังนั้นหานเสี้ยวกับซินอวี่ก็จะได้ซีนมากหน่อย รองลงมาคือเจียงเหนียน
ผู้ดำเนินรายการถาม ได้ยินว่าจูบแรกของคุณซินอวี่บนจอเป็นของคุณหานเสี้ยวแล้วใช่มั้ย เสียงแฟนๆ หวีดกันระงม
ซินอวี่ถือไมค์ยิ้มตอบ ทำไมดูทุกคนตื่นเต้นกันนักนะ แน่นอนว่าไม่ใช่ค่ะ ทุกคนลืมข่าวร้อนที่เสิร์ช​กันอย่างเมามันส์ในตอนที่เรากำลังถ่ายทำกันอยู่เรื่องใช้ตัวแสดงแทนในฉากจูบแล้วเหรอคะ
หานเสี้ยวรับลูกต่อ นั่นเป็นคิสซีนแรกของผม ตอนนั้นผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย จึงขอให้ผู้กำกับใช้ตัวแสดงแทน
หารเสี้ยวช่วยปิดประเด็นไปแบบสวยๆ จากนั้นผู้ดำเนินรายการก็พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจของละครต่ออีกนิดหน่อย จนถึงช่วงเล่นเกม ซินอวี่กับเจียงเหนียนอยู่ร่วมกลุ่มกับพิธีกรอีก 2 คน หานเสี้ยวจับกลุ่มกับพิธีกรคนอื่นๆ ซินอวี่คิดว่าทีมตัวเองได้เปรียบเพราะมีแต่คนอายุน้อยฟังเพลงเยอะหลากหลาย ทีมหานเสี้ยวมีแต่ผู้ใหญ่โสดความว่องไวสู้เด็กๆ ไม่ได้หรอก แต่ปรากฏพอเพลงมาจริง ทีมซินอวี่ยืนนิ่งกันหมดไม่เคยได้ยินสักกะเพลง ทีมหานเสี้ยวตอบเอาตอบเอาชนะไปแบบไร้คู่ต่อสู้
บทลงโทษของผู้แพ้คือให้หยิบของออกมาจากกล่องดำ แต่กล่องดำไม่ออกมาสักที พิธีกรเจ้าบ้านรู้ละว่าหน้างานมีปัญหาเลยด้นสดเปลี่ยนเป็น ให้โทรหาเบอร์ที่เพิ่งโทรออกไปเร็วๆ นี้เพื่อขอยืมเงิน แล้วดูว่าคนนั้นจะมีท่าทีอย่างไร
ซินอวี่กำลังจะพูดขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น แต่ไม่ทันแล้วทีมงานเดินถือโทรศัพท์​มาให้
พิธีกรเจ้าบ้านบอก คนแรกซูซินอวี่ เปิดมือถือของคุณแล้วโทรไปหาเบอร์ล่าสุดที่คุณโทรออก ทุกคนคิดว่าจะยืมเงินเท่าไหร่ดี ผู้ชมก็ส่งเสียงเชียร์ไปเรื่อย หยวนนึง หมื่นนึง แสนนึง ล้านนึง ร้อยล้าน
ซินอวี่เปิดบันทึกการโทรออกมือสั่น เพราะจำได้ว่าโทรหาอันหย่าก่อนขึ้นเครื่อง จากนั้นก็โทรรายงานตัวกับอี้หยางว่ามาถึงเรียบร้อยปลอดภัยดี
ภายใต้สายตาจับจ้องซินอวี่ไม่มีทางเลือกจำต้องปลดล็อค​โทรศัพท์เปิดบันทึกการโทรออกแต่โดยดี
เกมการลงโทษแบบนี้เรียกว่า โทรยืมเงิน ซึ่งปกติแล้วจะให้โทรหาคนที่ถูกบันทึกรายชื่อในสมุดโทรศัพท์​เป็นคนที่ 10 หรือ โทรหาคนที่โทรออกล่าสุดเพื่อยืมเงิน
ซินอวี่กวาดตามองอย่างเร็วหารายชื่อที่ 10 เป็น เหลียงชวน ศิลปินในสังกัดสตูดิโอของเธอ ซินอวี่คิดถ้าได้โทรหาเหลียงชวนก็ดีนะ โปรโมทไปด้วยเลย
พิธีกรเจ้าบ้านหยอก สงสัยจริงๆ ว่าซูซินอวี่โทรหาใครคนล่าสุด สายตาหานเสี้ยวก็มองไปที่โทรศัพท์​ซินอวี่ คนอื่นๆ ก็เริ่มพูดบ้าง ผู้จัดการรึเปล่า? ผู้กำกับหรือศิลปินในสังกัดรึเปล่า?
ไม่ใช่เราขุดเจอความลับของซินอวี่วันนี้หรอกนะ เตรียมเสิร์ชกันเลย เรื่องราวที่ปิดมาหลายปีของซูซินอวี่ถูกเปิดเผย ฮ่าๆๆๆๆ โอเค เราเลิกก่อกวนกันดีกว่า ซูซินอวี่ บอกหน่อยได้มั้ยว่า ล่าสุดนี้คุณโทรคุยกับใคร
.
.
.
.
.

รายการนี้บันเทิงจัง อิอิ

รอฟัง อี้หยาง: เงินผมคือเงินคุณ อยากใช้เท่าไหร่ใช่ไปเลย ไม่ต้องยืม 555555

ละเจียงหวายไม่โดนอะไรเลยเรอะ ลอยตัว

สปอย สวยรวยใส 52
.
.
.
.
.
ซินอวี่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก จะบอกว่าเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะเป็นสามีภรรยากัน แต่จะบอกว่าสามีก็ยิ่งไม่ได้ เพราะยังไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ​ พูดยังไงก็ดูจะผิดไปหมดเลยแถไปว่า เดี๋ยวทุกคนก็รู้เองค่ะ พิธีกรก็บอกงั้นจะรอดู ตกลงพร้อมนะ
ซินอวี่คิดหนัก ตอนนี้ 16.30 น. อี้หยางน่าจะยังอยู่ที่บริษัท โทรไปทีไรก็ยุ่งอยู่ทุกที บางทียุ่งมากๆ ก็ไม่รับโทรศัพท์​ด้วย ถ้ารับก็อาจจะพูดแค่สองสามประโยคแล้ววางเลยก็ได้
โทรศัพท์​เปิดลำโพง ผู้ชมทุกคนสามารถได้ยินเสียงต่อสายชัดเจน พิธีกรและทุกคนในห้องส่งพร้อมใจกันเงียบกริบ ซินอวี่ยิ้มน้อยๆ แลดูสงบนิ่งมากแต่มือที่ถือโทรศัพท์​อยู่นี่หลั่งเหงื่อเย็นเยียบ ซินอวี่เริ่มสำนึกเสียใจไม่น่าโทรหาอี้หยางหลังลงจากเครื่องเลย หรือไม่ก็น่าจะโทรหาอี้หยางก่อนอันหย่า ถ้าเป็นอันหย่า แค่ซินอวี่เปิดปากพูด อันหย่าก็เดาออกแล้วว่าเรื่องเป็นยังไง ร่วมมือไปต่อได้สบายมาก
ผู้ชมเงียบ ทุกคนเงียบ ได้ยินแต่เสียงต่อสายดัง ตื๊ดดดดดดด ยาวเป็นจังหวะ อยู่ในห้องส่ง ซินอวี่อดภาวนาอยู่เงียบๆ ในใจไม่ได้ อย่ารับนะ  อย่ารับนะ...  คิดแล้วซินอวี่ก็เริ่มกลัว กะจะกดวางแล้วคุยกับทีมงานให้ตัดตอนซินอวี่โทรออกเพราะถึงไงก็ไม่ใช่รายการสดอยู่แล้ว
โทรศัพท์ดัง ตื๊ดดดดดด แล้วหยุด ต่อสายสำเร็จแล้ว
ซินอวี่ใจระทึก และแล้วก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นในโทรศัพท์ เป็นเสียงทุ้มนุ่มลึกชวนจินตนาการ​  มีเสียงอุทานเล็กน้อยดังขึ้นในห้องส่ง พิธีกรเจ้าบ้านรีบทำท่าทาง ชู่ววว ให้เงียบๆ
เงียบไปชั่วครู่เสียงในโทรศัพท์​ก็ดังขึ้น
"มีเรื่องอะไร ทำไมเสียงอึกทึกนัก?"
ซินอวี่รีบพูด ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอกน่ะ เสียงก็เลยดังนิดหน่อย
อี้หยางงง "อยู่ข้างนอก? เธอไม่ได้ถ่ายรายการวาไรตี้โชว์​อยู่เหรอ"
ซินอวี่เฉไฉ "ยังไม่ถึงเวลาถ่ายน่ะ นาย.. ยุ่งอยู่รึเปล่า?"
อี้หยางมองลูกน้องสองสามคนที่มารอจะรายงานแล้วโบกมือเป็นสัญญาณให้ออกไปก่อน แล้วอี้หยางก็ว่า ไม่เป็นไร เธอโทรหาฉันเพราะมีเรื่องอะไรใช่มั้ย
ซินอวี่มองหน้าพิธีกรเจ้าบ้านที่ทำปากพะงาบๆ ว่า 'ยืมเงิน'
ซินอวี่คิดในใจโทรหาอี้หยางเพื่อยืมเงิน โคตรจะเป็นคำแก้ตัวที่ไม่เข้าท่าเลย
แต่ซินอวี่ก็ต้องพูด "คือว่าตอนนี้ฉันมีปัญหานิดหน่อย อยากจะถามนายว่า ให้ฉันยืม.."
ซินอวี่ยังพูดไม่จบอี้หยางก็สวนขึ้นมาเป็นชุด
"มีปัญหา? เกิดอะไรขึ้น? เธอไปถ่ายรายการแล้วมีปัญหาได้ยังไง? คนอื่นรอบๆ เธอล่ะ ผู้ช่วยเธอล่ะ อันหย่าไม่ได้ไปด้วยเหรอ ตอนนี้เธออยู่ไหน?"
พิธีกรรายการดูตื่นเต้นมากราวกับค้นพบโลกใหม่ ไม่ต้องพูดถึงบรรดาผู้ชม
อี้หยางเค้นถาม "ซูซินอวี่ เธออยู่ไหน พูด!"
"ฉันสบายดี ฉันแค่อยากจะยืมเงินนายไปซื้ออะไรบางอย่างน่ะ" ซินอวี่รีบเข้าประเด็นหลังจากประหลาดใจกับสิ่งที่อี้หยางพูด
มีแต่ความเงียบจากโทรศัพท์
อี้หยางเอ่ยถาม "เธอโทรมาขอยืมเงินฉัน"
"อืม"
"เท่าไหร่"
พิธีกรทำปากบอก หนึ่งแสน
ซินอวี่บอก" หนึ่งแสน"
อี้หยางถาม" จะเอาหนึ่งแสนไปซื้ออะไร"
ซินอวี่ก็บอก "แค่ซื้อของน่ะ ให้ยืมได้มั้ย"
อี้หยางคิด ไม่ใช่ซินอวี่ถือบัตรเสริมของเขาอยู่หรอกเหรอ อยากได้อะไรก็แค่รูดการ์ดมั้ย มายืมเงินนี่เล่นอะไรอีกเนี่ย
อี้หยางบอก "ไม่ใช่บัตรฉันอยู่กับเธอรึไง อยากได้ก็รูดบัตรไป ฉันมีธุระ แค่นี้ก่อนนะ"
เสียงวางสายดังขึ้น ในหัวซินอวี่มีแค่ 2 คำ จบสิ้นแล้ว ถูกเปิดเผยแล้ว แทบจะนึกภาพผู้ชมในห้องส่งไปป่าวประกาศในเน็ตหลังจบโชว์ออกเลย
ผู้ชมในห้องส่งกรี๊ดกร๊าด แต่สองสามคนบนเวทีเงียบกริบ หานเสี้ยวหน้่ามุ่ย เขารู้ความสัมพันธ์​ของอี้หยางและซินอวี่ แต่บัตรเครดิตไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่าง ในความเห็นเขา อี้หยางไม่มีความรับผิดชอบในฐานะสามีของซินอวี่เลย
พิธีกรสองสามคนดูละอายใจเล็กน้อย ยังไงซะซูซินอวี่ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ผู้ชายในสายบอกให้ซูซินอวี่รูดการ์ดของเขา ถ้าไม่ใช่ผู้สนับสนุนแล้วจะเป็นอะไรได้อีก
ติ๊งงงงงงงงง
เสียงข้อความเข้า

[ Bank of China ]  คุณได้รับเงินโอนเข้าบัญชีผ่านระบบออนไลน์ จำนวน 1,000,000.00 หยวน
เวลา 16.42 น. วันที่ 20 มีนาคม
ยอดเงินคงเหลือ 1,280,460.00 หยวน

พิธีกรที่ยืนใกล้ซินอวี่จ้องข้อความเข้าแล้วอ้าปากหวอ มองซินอวี่ด้วยความรู้สึกแบบ แม่เจ้าโว้ยยยยยยยย แตกตื่นพูดออกมาว่า รู้มั้ยว่าข้อความที่เพิ่งแจ้งเตือนเข้ามาในมือถือของซินอวี่คืออะไร
ก่อนที่พิธีกรคนอื่นๆ จะถามกลับ โทรศัพท์มือถือของซินอวี่ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น เป็นอี้หยาง
ซินอวี่รับ อี้หยางพูด ฉันเพิ่งโอนให้เธอล้านนึง ใช้ไปก่อน ถ้าไม่พอก็โทรมา อย่าเป็นแบบเมื่อก่อนนะ คืนเดียวช้อปเกลี้ยง ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะ
ก่อนอี้หยางจะวางพิธีกรรีบพูดขึ้นมา เดี๋ยวๆๆ สวัสดีคุณสุภาพบุรุษ​ นี่คือรายการ Happy 100% กำลังบันทึกเทปรายการอยู่
.
.
.
.
.
[[[ เปย์ดีไม่มีตก อิจมากจ้ะ พูดเลอ ]]]

กรี๊ดดด ป๋ามาก แล้วก็ค้างมากกกก

>>80 5555 โทษๆ เดี๋ยวรีบปั่นมาต่อให้นะ
พักหลังนี่ติดลม ชอบลงรายละเอียดเกิ๊น

>>79 โอ๊ยย ชอบมากก ชอบอี้หยางมากก อิจแรงเลย ขอบคุณมากๆจ้าสปอยโดยละเอียดได้อรรถรสสุดๆ รอต่อๆๆน้า^^

>>81 ขอบคุณค่าา
ปล.แบบละเอียดก็ชอบนะ 55555

>>81 โอ๊ยย ลงเยอะๆเลย ชอบมากก ผชสายเปย์แถมซึนเนี่ยน่ารักเนอะ

>>81 ละเอียดก็ยอม ขอบคุณมากนะ เรื่องนี้สนุกมาก

สปอย สวยรวยใส 53
.
.
.
.
.
อี้หยางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดทวน บันทึกเทปรายการอยู่?
พิธีกรก็ว่า ใช่แล้ว ตอนนี้คุณอยู่ในรายการของเรา ซูซินอวี่แพ้ ถูกลงโทษด้วยการให้โทรหาใครสักคนเพื่อยืมเงิน
อี้หยางเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากคิดทบทวนถึงสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้ อี้หยางก็แอบยิ้ม ถ้าเขาเดาไม่ผิดตอนนี้ซินอวี่ต้องกังวลมากแน่ๆ เพราะสิ่งที่เขาพูดไปทั้งหมดอาจทำให้ความสัมพันธ์​ของทั้งสองถูกเปิดเผยได้ อี้หยางล่ะไม่เข้าใจซินอวี่จริงๆ โทรมาทำแบบนี้ทรมานตัวเองแท้ๆ
อี้หยางตอบพิธีกร "อย่างนั้นเหรอ ผมเป็นเพื่อนซูซินอวี่"
ได้ยินอี้หยางบอกว่าเป็นเพื่อน ดวงตาซินอวี่ทอแววสับสน
อี้หยางย้ำ "ใช่ เพื่อน เธอช่วยผมมามากและผมรู้สึกขอบคุณเธอมากๆ แต่เธอไม่ค่อยเต็มใจจะรับคำขอบคุณของผม ผมก็เลยให้เธอถือบัตรของผม ถ้าจำเป็นก็รูดได้เลย ก่อนหน้านี้ผมเคยขอให้เธอช่วยซื้อของขวัญให้คนในครอบครัวผมล้านหยวนในคืนเดียว"
พิธีกรบอก "อย่างนี้นี่เอง พวกเราเกือบจะเข้าใจผิดแล้วสิ"
ซินอวี่มุมปากกระตุก อยากจะพูดแต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปากก็ต้องเก็บกลับไปไว้ในใจ
อี้หยางโกหกต่อ"เธอเอาไปล้านนึงแล้วแต่อย่าเอาไปจริงๆ นะ คืนมาด้วย ฉันมีเรื่องต้องทำ ค่อยคุยกันใหม่ตอนฉันว่างนะ"
ซินอวี่กัดริมฝีปากตอบรับด้วยน้ำเสียงสลด
หานเสี้ยวกับเจียงเหนียนหน้าบึ้งทั้งคู่เพราะไม่คิดว่าอี้หยางจะพูดแบบนี้
ทันทีที่วางสายเสียงตอบรับจากทุกคนก็ดังเซ็งแซ่ลั่นห้องส่ง หนึ่งล้าน พระเจ้า ได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ซูซินอวี่ เธอช้อปคืนเดียวล้านนึงจริงๆ เหรอเนี่ย หยั่งกะใน  TV  เลย ซื้อไม่ต้องดูราคาเลยใช่มั้ยน่ะ แต่ซื้ออะไรทำไมถึงเป็นล้านเลยล่ะ ซินอวี่บอก มันเป็นโปรโมชั่นน่ะ แบบ.. ซื้อชิ้นนี้แถมของตรงนั้นทั้งหมด ไม่นานก็ล้านนึงแล้ว
พิธีกรร่วมบอกว่า คุณเป็นนักแสดงที่ใช้เงินมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นเลย
ซินอวี่ถูกลงโทษไปแล้วต่อไปถึงคราวเจียงเหนียนบ้าง สตาฟฟ์เอาโทรศัพท์​มาส่งให้เจียงเหนียนก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเพราะเบอร์ล่าสุดเกี่ยวกับเรื่องงานทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่อันหย่าก็ซินอวี่
พิธีกรยิ้มบอก จำกติกาผิดคิดว่าต้องโทรหาเบอร์โทรออกล่าสุด แต่มันต้องเป็นรายชื่อที่ 10 ในสมุดโทรศัพท์​ต่างหาก มาดูกันว่าจะเป็นใคร แน่นอนว่าถ้าเป็นชื่อซินอวี่ไม่นับนะ อ๊ะ หรือให้แฟนๆ ช่วยเลือกดีกว่า เอาเลขไหนดี แฟนๆ ในห้องส่งตะโกนตัวเลขต่างๆ สรุปพิธีกรเลือกเลข 7
เจียงเหนียนดูรายชื่อลำดับที่ 7 แล้วนิ่งไป ก่อนจะตัดสินใจโทรออกอย่างช่วยไม่ได้ ต่อสายได้ก็มีเสียงผู้ชายดังออกมา "หืม โทรหาฉัน มีเรื่องอะไร?"
เจียงเหนียนถาม 'นาย เอ่อ... ฉันขอยืมเงินนายหน่อย"
"ยืมเงิน มีเรื่องอะไร นายอยู่ไหน อยู่กับใคร"
"ฉันไม่เป็นไร แค่อยากจะยืมเงินนายแสนนึง
" ไม่เป็นไรจริงนะ"
" ไม่เป็นไรจริงๆ"
" ได้ จะโอนให้เดี๋ยวนี้แหละ มีอะไรอีกมั้ย"
"ไม่ละ ขอบคุณ" แล้วเจียงเหนียนก็วางสาย
พิธีกรก็พูด ดูเหมือนสนิทกันมากเลยนะเนี่ย ยืมแสนนึงในหนึ่งนาที
ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าในมือถือเจียงเหนียนดังขึ้น

[ Bank of China ]  คุณได้รับเงินโอนเข้าบัญชีผ่านระบบออนไลน์ จำนวน 1,000,000.00 หยวน

พิธีกรเอาข้อความโชว์ให้ทุกคนดูแล้วให้กล้องซูมเข้ามาใกล้ๆ ทุกคนในห้องส่งกรี๊ดแตกจ้า 1 ล้าน! ยืม 1 ล้านในนาทีเดียว! พิธีกรก็ร่วมด้วยช่วยกันแซวอยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างจัง แล้วเซ้าซี้ถามว่าโทรหาใคร แต่ถ้าไม่อยากตอบไม่ต้องตอบก็ได้
เจียงเหนียนมองซินอวี่ที่ดูเหมือนวิญญาณ​จะหลุดออกจากร่างแล้วเลยตัดสินใจบอก พี่ชาย เพื่อช่วยลดความกดดันและความสนใจของทุกคนที่พุ่งไปหาซินอวี่ ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆ ทุกคนฮือฮา เจียงเหนียนพอใจที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้ช่วยซินอวี่บ้าง
หลังจากนั้นก็มีการพูดคุยถึงละครอีกหนึ่งเบรคก่อนจะสรุปปิดรายการด้วยความตื่นตะลึงถึงคนที่ซินอวี่โทรหา ว่าเป็นคนที่เค้าลือกันว่าเป็นแบ็คในวงการให้ซินอวี่รึเปล่า แล้วไหนจะพี่ชายแสนรวยของเจียงเหนียนอีก เป็นทายาทรุ่นที่สองของตระกูลไหน ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน
.
.
.
.
.

เปย์เก่งทั้งคู่นะ

>>86 รวยๆเริ่ดๆ สนุกมากค่า รอติดตามต่อน้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 54
.
.
.
.
.
อัดรายการเสร็จเหล่าพิธีกรพากันมาขอโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้ซินอวี่ ซินอวี่ส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร แล้วหลบคนไปโทรหาอี้หยาง
อี้หยางรับทันทีถาม ว่าไง ฉันตอบไม่ดีเหรอ
ซินอวี่น้ำเสียงสลดบอก ไม่ นายพูดดี ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมนายปกปิดให้ฉัน ไม่ใช่ว่านายอยากจะเปิดเผยความสัมพันธ์​ของเรามาตลอดเหรอ
อี้หยางลุกขึ้นยืนมองไปที่ตึกตรงข้าม ไล่สายตาไปหยุดตรงชั้นที่มีสตูดิโอซินอวี่ตั้งอยู่พลางพูด เธอไม่ต้องอธิบายอะไร ฉันรู้เธอยังไม่อยากเปิดเผยตอนนี้ ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ฉันก็เคารพการตัดสินใจ ไม่อยากฝืนใจเธอ
ทุกคำของอี้หยางเพิ่มน้ำหนักในใจซินอวี่ ตอนอัดรายการก่อนที่อี้หยางจะรับโทรศัพท์​ ซินอวี่คาดว่าอี้หยางจะรีบวางหรือไม่ก็ไม่รับเลย แต่ทุกประโยคที่อี้หยางพูดเป็นสิ่งที่ซินอวี่ไม่คาดฝัน​ว่าจะได้ยินจากปากอี้หยาง ซินอวี่นึกเชื่อมโยงอี้หยางคนนี้ กับอี้หยางเมื่อสองปีก่อนไม่ได้เลย ราวกับเป็นคนละคนกันอย่างสิ้นเชิง
อี้หยางถาม ทำงานเสร็จแล้วเหรอ
ซินอวี่ตอบ อัดรายการเสร็จแล้ว
อี้หยางถามต่อ จะกลับเมื่อไหร่
ซินอวี่บอก เครื่องออก 3 ทุ่ม
อี้หยางเลยว่า ฉันจะรอที่บ้านนะ
ซินอวี่บอก อื้อ

"ซินอวี่" ซินอวี่ที่เพิ่งวางสายจากอี้หยางหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็นหานเสี้ยวเลยถาม อาจารย์หานเรียกฉันมีอะไรรึเปล่าคะ
หานเสี้ยวเห็นซินอวี่ตั้งการ์ดขนาดนั้นก็ยิ้มขบขันบอก เราก็รู้จักกันมานานแล้ว และก็มีหนังที่กำลังจะเล่นด้วยกันอีก เธอจะทำตัวเป็นคนแปลกหน้ากับฉันจริงๆ เหรอ?
ซินอวี่ยิ้มแต่ลอบก่นด่าตนเองอยู่ในใจที่ดันเข้าใจผิดคิดไปว่าหานเสี้ยวชอบผู้ชายเลยไม่ระวังตัวมากนัก ตอนนี้พอรู้ว่าชอบผู้หญิง แถมยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแบบตัวเองอีก จะไม่ให้ทำตัวห่างเหินสักหน่อยได้ไง
หานเสี้ยวถาม ที่โทรมาในรายการคืออี้หยางใช่มั้ย ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น
ซินอวี่บอก ฉันกับเขาตกลงกันว่าจะยังไม่เปิดเผย เรื่องเกิดไม่ทันตั้งตัว เขาคิดแทนฉันก็เลย...
หานเสี้ยวหน้าบอกบุญไม่รับ เธอชอบเขามากเลยสินะ
ซินอวี่บอก คุณหาน ฉันรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร แต่ฉันคิดว่าอี้หยางรับมืิอกับเรื่องนี้ได้ดีมาก เขานึกถึงฉัน
หานเสี้ยวก็ว่า ซินอวี่เธออาจจะไม่รู้จักผู้ชายแต่ฉันรู้ ขอเตือนว่าถ้าผู้ชายรักผู้หญิงคนนึงจะแสดงความเป็นเจ้าของอย่างรุนแรงจนเธอคิดไม่ถึงเชียวล่ะ อี้หยางน่ะไม่ได้รักเธออย่างที่เธอคิดหรอก
ซินอวี่มองหานเสี้ยว นักแสดงตัวท็อปของวงการบันเทิงที่เธอชอบแอบมองจากไกลๆ เหมือนแฟนๆ ที่บ้าดาราแค่ได้มองก็หัวใจกระชุ่มกระชวย ตั้งแต่ต้นเธอชื่นชอบหานเสี้ยวมากไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ใกล้ชิดหรือได้รู้จัก จากใจจริงเธอไม่เคยมีแผนกับหานเสี้ยว ต่อให้ก่อนหน้านี้มีแผนจะหย่าอี้หยาง เธอก็ไม่กล้าลากหานเสี้ยวมามีเอี่ยวด้วยหรอก ดังนั้นเมื่อไม่เคยคิดจะยุ่งกับเขา ก็อย่าให้ความหวัง ขีดเส้นให้ชัดเจนเลยดีกว่า
ซินอวี่บอก ขอบคุณคุณหานที่เตือน ฉันรู้ความรู้สึกที่อี้หยางมีให้ฉันและความรู้สึกของตัวเองดีค่ะ ดีใจมากที่ได้มาอยู่บนเวทีเดียวกับคุณหานวันนี้และรอที่จะได้ร่วมงานกันอีกในโอกาสต่อไปนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ ซินอวี่พูดจบก็เดินออกมา หานเสี้ยวมองตามหลังเธอด้วยสายตาเป็นห่วงลึกซึ้ง

ระหว่างนั่งรถไปสนามบิน อันหย่าวิดีโอคอลมาเรื่องที่ เจียงเหนียนเป็นประเด็นร้อนแรงในเน็ต ถ้าเจียงเหนียนเห็นด้วยจะใช้รายการนี้สร้างภาพลักษณ์​ทายาทมหาเศรษฐี​รุ่นที่สอง แต่ถ้าเจียงเหนียนไม่เห็นด้วยจะไปคุยกับรายการให้ตัดตอนยืมเงินออกแล้วไปหยุดข่าวลือในเน็ตที่ยังไม่ได้แพร่กระจาย​เป็นวงกว้างมากนัก
เจียงเหนียนเงียบไปครู่นึงก่อนจะบอก เห็นด้วย อันหย่าก็วางสายไป
ซินอวี่สงสัยใคร่รู้เรื่องครอบครัวเจียงเหนียนมากแต่ก็ไม่เคยเค้นคอให้เขาพูด ได้แต่สงสัยว่าทำไมเขามีท่าทางเศร้าโศกอยู่ตลอด
เจียงเหนียนหันมาเปิดประเด็น พี่ซินอวี่ ในรายการวันนี้
อี้หยางไม่ยอมรับพี่แต่โกหกว่าเป็นแค่เพื่อน พี่ชอบเขามาตั้งหลายปี ไม่เสียใจเหรอ?
ซินอวี่บอก เรื่องนี้โทษอี้หยางไม่ได้หรอก ซินอวี่อยู่ในวงการบันเทิง ไม่พร้อมเปิดเผยสู่สาธารณะ​ อี้หยางแค่ให้ความร่วมมือ​
เจียงเหนียนแค่นเสียง หึ พี่กับแม่ผมนี่เหมือนกันจริงๆ
แม่ผมเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความคิดเห็นไม่มีปากเสียงอะไร เธอผอม ตัวไม่สูง ผิวขาว ขี้ขลาด พูดเสียงเบาจนบางครั้งต้องเข้าไปใกล้ๆ ถึงจะได้ยินเธอพูด จะว่าไงดีล่ะ ความประทับใจที่ผมมีต่อเธอคือเธอเป็นคนอ่อนโยน เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนึงมีเขาเป็นหนึ่งเดียวในใจ ใช้ทั้งชีวิตหมุนรอบตัวเขา คลอดลูกชายให้เขาสองคน แต่ผู้ชายบอกว่าเธอไม่ใช่ เธอเริ่มไม่กินอะไรมากขึ้น มากยิ่งขึ้น เธอทุกข์ทรมาน​มากช่วง 3 ปีแรก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรักเขาขนาดนั้น รักถึงขั้นขาดเขาแล้วมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ผมถึงบอกว่า พี่ซินอวี่ พี่กับแม่ผมคล้ายกันเลย
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 55
.
.
.
.
.
ซินอวี่เริ่มเข้าใจเหตุผลที่เจียงเหนียนมีความสัมพันธ์​ไม่ดีกับตระกูลเจียงแล้ว พอคิดตามที่เจียงเหนียนพูด ... รักใครบางคนจนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา....เอาชีวิตตัวเองไปฝากไว้กับผู้ชายแบบนั้นมันงี่เง่าชะมัด

เครื่องบินที่เดิมมีกำหนดออก 3 ทุ่ม ต้องล่าช้าไปอีกสองชั่วโมง ดังนั้นกว่าจะมาถึงสนามบินก็ดึกมากแล้ว ซินอวี่ไม่คิดจะกลับบ้านวิลล่าแต่จะไปนอนที่แมนชั่นในเมืองแทน เลยบอกให้เจียงเหนียนไปด้วยกันจะแวะไปส่ง เจียงเหนียนไม่ปฏิเสธเดินเงียบๆ ข้างซินอวี่ไปยังที่จอดรถ ซินอวี่เดินไปถึงกำลังจะขึ้นรถ ก็มีเบนท์ลี่ย์เข้ามาจอดเทียบข้างๆ คนขับลงมาเปิดประตูให้พลางเชิญให้ขึ้นรถอย่างสุภาพ
ที่เบาะหลังอี้หยางนั่งอยู่ในชุดสูทรองเท้าหนัง แสงไฟสลัวจนเห็นแค่ด้านข้างของเขา อาจเพราะรอนานจนเหนื่อยล้า อี้หยางที่เอนตัวพิงเบาะหลังจึงหลับตาเพื่อพักสายตา หัวคิ้วยังคงผ่อนคลายไม่คล้ายคนหงุดหงิดจากการรอนาน
เห็นไม่มีคนขึ้นมาสักที อี้หยางเปิดเปลือกตาถาม ยังไม่ขึ้นมาอีก?
ซินอวี่ไม่คิดว่าอี้หยางจะมารับ ก้มมองนาฬิกาดูเวลา 01.45 น. อี้หยางมารับทั้งที่ดึกขนาดนี้? ซินอวี่อดตื่นเต้นและมีความสุข​จากก้นบึ้งหัวใจไม่ได้
ซินอวี่กระแอมก่อนพูดกับผู้ช่วยสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังซึ่งกำลังเลิ่กลั่กไม่รู้จะเก็บสายตาแสร้งไปมองทางไหนดี ให้เอารถซินอวี่กลับไปและสั่งให้ทั้งสองคนหยุดงานพรุ่งนี้ แล้วหันไปคุยกับเจียงเหนียนบอกว่าเดี๋ยวให้ผู้ช่วยไปส่งที่บ้าน แล้วถ้ามีอะไรก็โทรมา
เจียงเหนียนหน้าบึ้งมองผู้ชายในรถอย่างไม่เป็นมิตร
อี้หยางเห็นแต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะทั้งอายุ ความสามารถ​ ประสบการณ์ของเจียงเหนียน ในสายตาอี้หยางคือเจียงเหนียนไม่มีอะไรเลย
เจียงเหนียนเป็นลูกวัวน้อยไม่กลัวเสือเริ่มแหย่ก่อน "คุณอี้ การแสดงออกของคุณในรายการวันนี้ทำผมเซอร์ไพรส์​มากจริงๆ"
อี้หยางไม่เคยเห็นเด็กน้อยอยู่ในสายตาเลยไม่อยากพูดอะไรมาก อี้หยางมองซินอวี่บอก "ขึ้นมา" ซินอวี่กำลังจะก้าวขึ้น อี้หยางคว้าเอวเข้าไปข้างใน ซินอวี่เท้าไม่มั่นคง ตัวคนโถมลงใส่อ้อมแขนอี้หยาง ในอ้อมแขนของอี้หยาง ซินอวี่รู้สึกดีแต่ก็แอบสะดุ้งนิดนึง
เจียงเหนียนหน้ามืดครึ้มมองสบสายตาคลุมเครือไม่ชัดเจนของอี้หยาง ไม่ต้องพูดและไม่จำเป็นต้องมีคำพูด
รถเบนท์ลีย์เคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดินไปช้าๆ  ผู้ช่วยสองคนคุยกันอย่างตื่นเต้น นั่นคุณอี้จริงๆ ใช่มั้ย หล่อมากกกกกก มากของมากของมาก มากกว่าในรูปที่ลงในเว็บบริษัทอีก คุณอี้กับพี่ซินอวี่สมกันมาก ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ซินอวี่ถึงปิดมาได้นานขนาดนี้ สามีทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าเป็นฉันนะประกาศให้รู้กันทั่วตั้งนานแล้ว เจียงเหนียนฟังแล้วหน้าครึ้มบอกบุญไม่รับยิ่งกว่าเดิม

รถเบนท์ลีย์เก็บเสียงทั้งภายในภายนอกได้ดี บรรยากาศในรถจึงเงียบมากจนซินอวี่แทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ขณะที่กำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่างทำลายความเงียบ อี้หยางก็ถามขึ้นมาก่อนว่า ทำไมเธอออกมาช้าจัง ซินอวี่บอก เครื่องเลท 2 ชั่วโมงก็เลยช้าน่ะ ซินอวี่มองอี้หยางแล้วถามอย่างเงอะงะว่า นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รอนานมั้ย ทำไมไม่บอกล่วงหน้าล่ะ
อี้หยางบอก 5 ทุ่ม
ซินอวี่ถาม มารับฉันเนี่ยนะ
อี้หยางพยักหน้า ซินอวี่เลยว่า ขอบคุณสำหรับเรื่องในรายการนะ อี้หยางบอกไม่ต้องขอบคุณ ไม่ได้ลำบากอะไร ทั้งสองคนเงียบ
อี้หยางไม่ใช่คนชอบพูด เป็นคนที่เพียบพร้อมทั้ง EQ และ IQ แต่ด้วยตำแหน่งของเขา EQ ไม่สำคัญ ต่อให้เขาไม่พูดคนรอบข้างก็จะทำให้เขาเข้าใจเรื่องราวชัดเจนได้อยู่ดี
ซูซินอวี่เป็นคนช่างพูด และพูดไม่หยุดเมื่ออยู่ต่อหน้าอันหย่า
อี้หยางถาม เธอไปถ่ายรายการเมื่อวาน คงจะมีสคริปต์​ให้ซ้อมล่วงหน้าก่อน แล้วทำไมเกิดเรื่องแบบนั้นได้
ซินอวี่บอก รายการมีสคริปต์​แต่อุปกรณ์​ประกอบฉากพัง ฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ สามี เรื่องนี้ฉันต้องขอบคุณนายมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่นายก็ไม่รู้ว่าข่าวออนไลน์พรุ่งนี้จะเขียนว่าไงบ้าง
อี้หยางเตือน ครั้งหน้าระวังหน่อย ซินอวี่ผงกศีรษะ​รับ
อี้หยางถาม แล้วงานในเร็วๆ นี้ล่ะ
ซินอวี่บอก ดูเหมือนยังไม่มีอะไรนะ เดือนหน้ามีหนังกับละครทีวีซีรีย์
หนังกับทีวีซีรีย์เหรอ? อี้หยางหน้าบึ้งถาม จะถ่ายทำนานแค่ไหน? ซินอวี่แอบนับเงียบๆ พลางบอก ยังไม่รู้เลยกำลังถกเถียงกันอยู่ แต่อย่างเร็วที่สุดก็น่าจะสัก 5 หรือ 6 เดือน
อี้หยางนวดหว่างคิ้ว เขาได้ยินมาจากจ้าวปินว่าคู่สามีภรรยาไม่ควรอยู่ห่างกันเกินไป ด้วยระยะทางที่ห่าง ความรู้สึก​จะค่อยๆ ลดน้อยลงและสุดท้ายก็เลิกกัน แยกกันนานๆ ไม่ดีต่อความสัมพันธ์​สามีภรรยา อี้หยางคิดจริงจังตอนนี้บริษัทอยู่ตัว เขาไม่ต้องบินไปบินมาทั่วโลกแล้ว แต่ซินอวี่ยังต้องไปนู่นไปนี่แบบนี้... เอ่อ ช่างมันเถอะ เอาไว้พูดกันวันหลังละกัน
.
.
.
.
.

>>90 ขอบคุณค่า อี้หยางน่ารักอ่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ😍

อย่าบอกนะ ไปตามเฝ้าที่กองถ่าย555

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 56
.
.
.
.
.
ซินอวี่เห็นรถวิ่งไปในเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านวิลล่าก็ถาม ไม่กลับบ้านเหรอ
อี้หยางบอก กลับบ้าน
สรุปรถไปจอดที่แมนชั่น พอถึงแล้วซินอวี่ที่วันนี้ยืนมาทั้งวันขยับขาจะลงรถแต่ปรากฏเหน็บกินจ้าซินอวี่รู้สึกเหมือนถูกเข็มนับไม่ถ้วนจิ้มก็ทำหน้านิ่วร้องโอดโอยอยู่ในใจ โอ๊ยยย ขาชา เจ็บจัง
อี้หยางเดินมาอุ้มโดยไม่พูดอะไร
ซินอวี่อึ้งแต่ก็กอดคออี้้หยางไว้โดยอัตโนมัติ​ คิดในใจ เพ้ยยยย อี้หยางถึงขั้นอุ้มฉัน! พออี้หยางเดิน ซินอวี่ร้องลั่น ช้าหน่อย มันเจ็บ!
ซินอวี่ตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดอี้หยาง
อี้หยางอุ้มเข้าไปในลิฟท์​กดลิฟท์ขึ้นไปที่บ้าน
ซินอวี่นั่งที่โซฟาแล้วนวดน่องที่บวม อี้หยางถามยังเจ็บอยู่มั้ย ซินอวี่ถอดส้นสูงแล้วพยักหน้า
อี้หยางหยิบพลาสเตอร์ปิดแผล 2-3 แผ่นมาให้ซินอวี่แปะบริเวณที่โดนส้นสูงกัด มองน่องที่บวมของซินอวี่แล้วนั่งข้างๆ ยกขาซินอวี่มาวางบนตัวเขาแล้วนวดน่องให้อย่างระมัดระวัง ซินอวี่ชักเท้ากลับอัตโนมัติ​แต่อี้หยางกดข้อเท้าไว้บอก อย่าขยับ ฉันกดให้เธอน่าจะดีกว่า ซินอวี่ว่าไม่ต้อง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น แต่อี้หยางไม่ปล่อย
อี้หยางสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก มองข้างๆ แล้วดูไม่หยิ่งยโสเหมือนตอนใส่สูทเต็มตัวตลอดทั้งวัน แถมยังดูเด็กลงด้วย ความจริงที่อายุ 30 นี่เขายังดูหนุ่มมากๆ ว่ากันอย่างยุติธรรม​รูปร่างหน้าตาของอี้หยางนี่ซินอวี่ยกให้เลย สองคนอยู่ใกล้กันมากจนซินอวี่เห็นขนตาสีดำหนาของอี้หยาง

ซินอวี่คิด อี้หยางกำลังจะล่อลวงฉันแน่ๆ ไม่งั้นจะมานวดเท้าให้ฉันทำไมล่ะ ไม่! ซูซินอวี่ เธอต้องใจร่มๆ ไว้ มีสติหน่อย แค่นวดเท้าให้ก็หวั่นไหวแล้ว อย่าโดนเปลือกนอกของอี้หยางหลอกง่ายๆ สิ
นวดเสร็จน่องซินอวี่ยังแข็งทื่อ รู้สึกเหมือนโดนหนามแทงหนักกว่าเดิม แถมด้วยความร้อนราวกับประกายไฟไหม้ลามเลียจากน่องไปยังหัวใจ ในอกเต้นระรัวเร็วราวกลองศึก

ซินอวี่ลังเล จะถามอี้หยางดีมั้ยว่าที่เขาพูดในรายการเมื่อวานเพราะเคารพความเห็นของฉันจริงๆ หรือไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฉันกันแน่ ถามออกไปฉันจะดูแย่มากมั้ย อี้หยางเชื่อใจฉันขนาดนั้น อืม แต่ถามให้ชัดๆ ไปเลยดีกว่าว่าโกหกกันรึเปล่า?
อี้หยางได้ยินความในใจเลยชิงพูดเองซะเลยบอก "ด้วยความเคารพการแต่งงานของเรา การตัดสินใจเรื่องนี้ฉันยกให้เธอ เธอประกาศได้ทุกเมื่อที่เธอคิดว่ามันเหมาะสม ฉันตามใจเธอ"
ดวงตาของอี้หยางหลบอยู่ในเงาไม่อาจอธิบายสิ่งที่สะท้อนอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้นได้
ซินอวี่กะพริบตาด้วยความหวั่นไหวบอก "จริงๆ นะ สามี~นายเข้าอกเข้าใจฉันมากเลย ขอบคุณนะ!"
อี้หยางเงียบ ไม่ได้ยินซินอวี่พูดอะไรต่อเลยตอบกลับแค่ว่า "ไม่ต้องขอบคุณ"

ซินอวี่ที่อ่อนเพลียจากการเดินทางหลับสนิททั้งคืน มาตื่นเพราะโทรศัพท์​สั่นตอน 10 โมงเช้า เป็นข้อความจากอันหย่าเรื่องเจียงเหนียน ที่พอเปิดเผยว่าเป็นทายาทมหาเศรษฐี​รุ่นสองตระกูลเจียงก็ฮ็อตสุดๆ ได้รับความนิยมถล่มทลาย แต่เรื่องยุ่งยากที่ตามมาก็คือข่าวการปลอมอายุเข้ามาเดบิ้วท์เป็นกรุ๊ปไอดอลที่ตอนนั้นเจียงเหนียนอายุแค่ 16 ปี แต่ปลอมเป็น 18 ปี ซึ่งน่าจะเป็นวัยที่ยังเรียนอยู่ ไหนจะข่าวเรื่องที่ติดสอยห้อยตามบอสสมัยอยู่เอเจนซี่เดิมเข้าคลับทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึงอีก แถมออกจากวงไอดอลก็ไปเป็นผู้ช่วยซูซินอวี่อยู่ 2-3 เดือน ข่าวก็ว่าสงสัยจะเล่นเล่ห์ล่อลวงจนได้เซ็นสัญญา​เข้าสตูดิโอของซูซินอวี่ วิถีชีวิตของทายาทรุ่นสองตระกูลร่ำรวยเป็นแบบนี้เหรอ?
ซินอวี่อ่านข้อความที่อันหย่าส่งมาแล้วหลับต่อไม่ลง รีบแต่งตัวไปสตูดิโอ เจออี้หยางที่ห้องนั่งเล่น อี้หยางถาม ไปไหน ซินอวี่บอก สตูดิโอ อี้หยางถามว่า มีเรื่องด่วนอะไร ซินอวี่ใส่รองเท้าไปพูดไป เรื่องเจียงเหนียนน่ะ จะเข้าไปดูหน่อยว่าจะแก้ปัญหายังไงได้บ้าง
อี้หยางหน้ามุ่ยถาม บริษัทเธอไม่มีลูกน้องคนอื่นเหรอ ต้องให้บอสจัดการเองทุกอย่างเลยรึไง ซินอวี่ที่ใส่รองเท้าเสร็จแล้วเลยหันมาถาม ทำไมนายไม่ไปบริษัทอะ อี้หยางว่า นี่สุดสัปดาห์​ยังต้องเข้าบริษัทด้วยรึไง ซินอวี่หัวเราะ นายเคยทำงานแบบมีวันหยุดด้วยเหรอ แล้วคิดต่อในใจคนที่เอาแต่บินไปทำงานรอบโลกแล้วมาพูดกับฉันอย่างงี้เนี่ยนะ
ซินอวี่ไม่ต่อคำบอก นายพักผ่อนอยู่บ้านให้สบายละกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ
อี้หยางนั่งบนโซฟาภายใต้บรรยากาศเย็นเยียบ มองห้องนั่งเล่นใหญ่โตสวยงามมีแต่ความเงียบนึกถึง วัฏจักรที่ว่า กรรมตามสนอง​
.
.
.
.
.

>>93 ขำ2คนนี้อ่ะ พอเหมือนจะหวานก็มีความคิดตลกๆผุดขึ้นมา555

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 57
.
.
.
.
.
ซินอวี่คิดว่าเรื่องด้านมืดของเจียงเหนียนไม่น่าจะขุดมาได้ง่ายๆ อย่างนี้ อันหย่ากับทีมงานก็คิดเหมือนกันเร่งสืบเสาะหาข่าวกันทั้งคืนจนรู้ว่ามีบริษัทการตลาดเจ้าหนึ่งอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
ได้ชื่อบริษัทจากอันหย่ามาปุ๊บซินอวี่เป็นงงเพราะบริษัทนั้นรับแต่ละงานก็คิดราคาไม่น้อย ใครมันจงเกลียดจงชังเธอหรือเจียงเหนียนถึงขั้นยอมจ่ายเงินก้อนโตขนาดนั้นหนอ อันหย่ารายงานซินอวี่ว่า ยังหาตัวไม่เจอว่าใครทำแต่วางใจได้ข่าวพวกนั้นไม่มีผลอะไรแล้ว
อันหย่าย้ำเจียงเหนียนไปแปดร้อยรอบว่าช่วงนี้ห้ามเปิดข้อความห้ามอ่านข่าวห้ามเปิดโซเซียลอะไรทั้งนั้น เจียงเหนียนไม่ฟังเข้าไปตอบโต้ในเว่ยป๋อ อันหย่าโกรธแทบจะกินหัวเจียงเหนียน ซินอวี่เลยบอกเดี๋ยวจัดการเอง
เจียงเหนียนขอโทษที่สร้างปัญหาให้ซินอวี่อีกแล้ว
ซินอวี่ยิ้มบอกไม่เป็นไร วงการบันเทิงก็แบบนี้ เจอแทงข้างหลังจนชิน หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว ก่อนหน้านี้ซินอวี่ภาพลักษณ์​ไม่ค่อยดี คนก็ไม่ค่อยชอบ โดนส่งข้อความว่าร้ายข่มขู่คุกคามทุกวัน อย่างเจียงเหนียนเนี่ยเด็กๆ
เจียงเหนียนถามโกรธมั้ย ซินอวี่ว่าโกรธสิ ใครไม่รู้มาสาดโคลนว่าร้ายใส่ไม่มีเหตุผล แต่รู้มั้ยซินอวี่จัดการกับมันยังไง หาตัวคนที่โจมตีเราหนักที่สุดให้เจอ จับตามองใกล้ชิด หาแฟนพันธุ์​แท้ส่งข้อความส่วนตัวไปให้ เลือกดารานักแสดงคนที่เค้าชอบจากโพสต์ในเว่ยป๋อแล้วที่สำคัญโจมตีกลับ
ซินอวี่สั่งสอนเจียงเหนียนบอกมีชื่อเสียงแล้วต้องอดทน ไม่จำเป็นต้องแคร์ทุกคน แต่ขอให้ใส่ใจแฟนๆ ที่ชื่นชอบและสนับสนุนเรา ซินอวี่คืนโทรศัพท์​ให้เจียงเหนียนบอกเล่นเว่ยป๋อได้นะแต่อาจจะต้องเปิดแอคหลุมเพิ่ม
ซินอวี่เดินไปหาอันหย่าที่ห้องทำงาน เจอคนมาส่งกุหลาบช่อเบ้อเริ่มนับรวมได้ 99 ดอกยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่ประชาสัมพันธ์​ด้านหน้าเพราะอันหย่าไม่ยอมรับ ซินอวี่ถามใครส่ง อันหย่าบอกเอือมๆ ว่า ลั่วเจี๋ย แล้วหันไปสั่งเด็กที่โต๊ะประชาสัมพันธ์​ว่าครั้งหน้ามีมาอีกก็ส่งตรงลงถังขยะไปเลย ไม่ต้องมาแจ้งอันหย่า

ที่สตูดิโอยุ่งตลอดทั้งวัน อี้หยางโทรหาซินอวี่ 2 ครั้ง และส่งข้อความสั้นๆ มาอีก 10 รอบถามว่าเมื่อไหร่จะเลิกงาน ทั้งหมดซินอวี่ตอบกลับไปว่า ยุ่งอยู่ อี้หยางมองคำที่ปรากฏ​บนจอแล้วคิดมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับเจียงเหนียนรึไง ทำไมยุ่งทั้งวันขนาดนั้น อี้หยางไม่พอใจหนักมากที่ 'คุณนายอี้'​ มีธุระยุ่งวุ่นวายเพราะผู้ชายอื่น ไม่ใส่ใจครอบครัวตัวเอง
วันนี้อี้หยางเตรียมจะพัฒนาความสัมพันธ์​ดีๆ กับซินอวี่ ตามคำแนะนำ​ของจ้าวปิน แต่ไม่คิดว่าซินอวี่ต้องไปวุ่นวายช่วยคนอื่นแบบนี้ คิดแล้วก็ส่งข้อความไปอีกที
"รู้มั้ยวันนี้วันอะไร กลับบ้านเร็วหน่อย"
ซินอวี่อ่านข้อความแล้วเป็นงง วันอะไร? ทำไมอี้หยางดูจริงจังนัก ไม่ใช่วันสำคัญอะไรนี่นา วันเกิดคุณปู่? ไม่ นั่นเดือนกรกฎา​ อีกอย่างถ้าเป็นวันเกิดปู่กับแม่ต้องรู้ล่วงหน้าแล้ว
วันเกิดอี้หยาง? ตบอวี่ตบหน้าผากตัวเอง คิดอี้หยางเกิดเมื่อไหร่นะ เหมือนจะเป็นครึ่งแรกของปี ซินอวี่จำได้ว่าแม่บอกอี้หยางไม่ชอบคนเยอะๆ ในวันเกิด ไม่ชอบให้จัดงาน ปีก่อนๆ ก็แค่กินข้าวกับครอบครัว ช่วง 2 ปีที่ยุ่งเรื่องงานจนแทบไม่ได้กลับบ้านก็ใช้วิดีโอคอลแก้ปัญหา วันนี้วันเกิดอี้หยางจริงๆ เหรอ? ซินอวี่ไม่รู้จะไปถามใคร ภรรยาที่รักสามีมากจำวันเกิดสามีไม่ได้? ว่าละก็ส่งข้อความกลับไปให้อี้หยาง รู้แล้วจ้ะ สามี ฉันจะรีบกลับนะ พร้อมอิโมติคอน Kiss
.
.
.
.
.

>>95 ไม่รู้แล้วยังเนียนอีก5555

>>95 เรื่องนี้สนุกมาก ขอบคุณมากค่ะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 58
.
.
.
.
.
ซินอวี่รีบเก็บของกลับบ้าน แวะศูนย์การค้าซื้อของขวัญให้อี้หยาง วันเกิดอี้หยางรึเปล่าไม่รู้ เตรียมไว้ก่อน
กลับแมนชั่นเร็วไวปาน The fast 8 ประตูเปิดไว้ ห้องใหญ่โตโอ่อ่ามืดสลัว เชิงเทียนสีขาวสองสามเล่มถูกจุดอยู่บนโต๊ะดินเนอร์ แสงเทียนส่องเจิดจ้าล้อไปกับแสงไฟวิวเมืองนอกหน้าต่างสะท้อนสู่สายตาซินอวี่
ซินอวี่รู้สึกละอายใจเดินเข้าบ้านไปเรียก "สามี.."
อี้หยางถาม "กลับมาแล้วเหรอ กินข้าวรึยัง"
ซินอวี่ตอบ "ยัง"
เพราะไม่ได้เปิดไฟ ซินอวี่จึงไม่เห็นสีหน้าท่าทาง​ของอี้หยางชัดเจนนัก
อี้หยางบอก พอดีเลย เพิ่งเตรียมอาหารเย็นเสร็จ ซินอวี่นั่งที่โต๊ะดินเนอร์​พร้อมของขวัญ อดคิดในใจไม่ได้ ตกลงนี่ถึงขั้นจัดดินเนอร์ใต้แสงเทียน วันนี้มันวันสำคัญอะไรเนี่ย?
อี้หยางได้ยินความในใจก็หน้าบูด "เธอไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร?"
ซินอวี่ยิ้มแหย "รู้สิ ฉันรู้" พลางยื่นของขวัญออกไปบอก "ให้นาย"
อี้หยางก็หยิบของขวัญที่เตรียมไว้​ส่งให้
สองคนพูดพร้อมกัน
"สุขสันต์วันเกิด /วันนี้ครบรอบแต่งงาน.. "
กล่องจิวเวลรี่ในมืออี้หยางแข็งค้างอยู่กลางอากาศ ของขวัญในมือซินอวี่ก็เช่นกัน
ความเงียบงันพลันบังเกิด
อี้หยางเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน "ซูซินอวี่ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดฉัน! เธอลืมวันครบรอบแต่งงานของเรา?"
ซินอวี่เถียง "ครบรอบแต่งงานอะไร? วันครบรอบแต่งงานของเราไม่ใช่วันนี้!"
ทั้งสองคนเงียบ เปลวไฟยอดเทียนบนโต๊ะดินเนอร์ขยับไหวไปมา
อี้หยางกัดฟันพูด "เธอ..ไม่แม้แต่จะจำวันเกิดของฉัน!"
ซินอวี่เสียงสูง ขมวดคิ้วบอก" นายลืมวันครบรอบแต่งงาน!"
"วันเกิดฉัน! เธอไม่รู้?"​
"นายจำวันครบรอบแต่งงานไม่ได้?"
" งั้นเธอพูดมา วันไหนวันเกิดฉัน?"
" วันไหนวันครบรอบแต่งงาน นายบอกมาสิ!"
ความเงียบงันพลันมาเยือนอีกระลอก
... "วันเกิดฉัน 5 พฤษภา"
... "วันครบรอบแต่งงาน 27 มีนา"
สองคนเก็บของขวัญกลับ แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เริ่มกินข้าวต่อ

แมนชั่นหรูตั้งอยู่ใจกลางเมือง ตัวอาคารปลูกสร้างติดริมแม่น้ำ ในยามค่ำคืนจะเห็นวิวแม่น้ำทอดตัวยาวเป็นสาย ริมฝั่งทั้งสองด้านมีต้นไม้ดอกไม้นานาปลูกประดับประดามากมายตลอดแนว
ด้านหลังอี้หยางเป็นหน้าต่างบานใหญ่จากพื้นจรดเพดาน บรรยากาศยามค่ำคืนนอกหน้าต่างถูกตกแต่งด้วยแสงไฟจากอาคารบ้านเรือน ตรงหน้าซินอวี่มีเทียนสูงสามเล่มเทียนสั้นสี่เล่ม ตกแต่งจัดวางอย่างระมัดระวัง แก้วไวน์ สเต็ก สลัด โคตรจะโรแมนติก
ซินอวี่หั่นสเต็กไปพลางคิด นึกว่าเรื่องสำคัญอะไร จำวันครบรอบแต่งงานไม่ได้ยังจะมีหน้ามาบอกให้กลับบ้านเร็วอีก ค่อยๆ กินไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ เดี๋ยวต้องไปอ่านเรื่องสัญญาอีก
ซินอวี่ส่งสเต็กเข้าปากพลางมองอี้หยาง
อี้หยางไม่ต้องเงยหน้าก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองสำรวจขึ้นลงของซินอวี่ เลยจิบไวน์แดงแก้เขิน พลางคิด
วันครบรอบแต่งงานคือวันที่ 27 เหรอแต่เมื่อวานตอนอยู่บริษัทเขาจำได้ว่าดูวันที่แล้วมันวันเป็นวันนี้แน่ๆ
หรือซูซินอวี่จะจำสับสน คิดแล้วก็เป็นไปได้ ฉากหน้าทำเป็นรักเขามากแต่จำไม่ได้แม้แต่วันเกิดเขาด้วยซ้ำ
อี้หยางปลดล็อคโทรศัพท์​ เปิดตารางงาน วันครบรอบแต่งงาน 3.27 ดูวันที่ผิดจาก 27 เป็น 21 อี้หยางวางโทรศัพท์​ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองซินอวี่แล้วพูด โทษที ฉันจำวันผิด ครั้งต่อไปไม่มีอีกแน่
ซินอวี่ตะลึงคิดในใจ นี่กำลังขอโทษเหรอ? ฉันจำวันครบรอบแต่งงานผิดขอโทษนะ แค่นี้? ซินอวี่อ้าปากคิดจะพูด อี้หยางก็ส่งกล่องจิวเวลรี่​ให้บอก ฉันให้เธอแล้วไม่มีเหตุผลที่จะเอาคืน เธอเก็บมันไว้ แล้ววันครบรอบแต่งงานของเราฉันจะให้อันที่ดีกว่านี้อีก
ซินอวี่แซะในใจ 'ขอโทษด้วยของขวัญก็ถือว่าจริงใจอยู่บ้าง แต่จะรับไว้ง่ายๆ ได้ไงล่ะ ต้องเล่นตัวนิดนึง'​
ซินอวี่ทำเป็นไม่รับ อี้หยางบอก รับไป เข้าทางซินอวี่เลยจ้า ซินอวี่เลยบอก ได้ งั้นฉันรับนะ
ซินอวี่เปิดกล่อง ข้างในเป็นสร้อยคอประดับเพชรสองสามเม็ด ไม่มีโลโก้ ซินอวี่พอใจมากกกกก เพราะที่ไม่มีโลโก้จะ​ยิ่งแพงมาก บอก "นายจำวันครบรอบแต่งงานผิดไม่ใช่เรื่องใหญ่ ใจสามีสิสำคัญ นายเตรียมโต๊ะดินเนอร์ใต้แสงเทียนวันนี้มันโรแมนติกมาก ฉันประทับใจมากเลย"
อี้หยางถาม "จริงเหรอ งั้นกินเยอะๆ นะ"
ซินอวี่พยักหน้าตอบ "นายก็ด้วยนะสามี"
.
.
.
.
.
[[[ โว้ยยยยยยยยบ อิคู่นี้ 555555555 ]]]

>>98 เหมาะสมกันจริงๆ 55555

>>98 เหมาะกันมากก 5555

>> 98 น่ารักจัง .. ขอบคุณที่แปลให้อ่านอย่างละเอียดนะคะ แปลดีมากกกก จริงๆ เป็นนักแปลหรือเปล่าคะ แปลสนุกมากๆค่ะ

>>101 เป็นนักอ่านทั่วไปจ้ะ
ไม่ได้จบสายภาษา
ไม่ได้มีทักษะการแปลอะไรทั้งนั้น
ปกติแค่อ่านผ่านตาพอรู้เรื่องเฉยๆ
แต่เรื่องนี้คือ ชอบมากกกก
มันตลกจิกกัด
อ่านละคันยุบๆ ยิบๆ ในหัวใจ
ต้องการใครสักคนมาหวีดไปด้วยกัน 555555

>>102 หวีดตามจริงๆค่า ขอบคุณที่มาลงให้อ่านนะคะ รอติดตามตลอดค่า^^

>>102 หวีดกันทั้งโม่งแล้วจ้า 5555

>>64 >>103

น่าร้ากกกกกกกกก

ฮาตรงที่ต่างคนต่างลืม
555555

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 59
.
.
.
.
.
ห่างใจกลางเมืองออกไปไกล มีกลุ่มอาคารเก่าโทรมสูง 7 ชั้นตั้งอยู่ อาคารแห่งนี้ไม่มีลิฟท์ ตามทางเดินเต็มไปด้วยเศษขยะ สายไฟและหม้อแปลงมีสภาพผุพังราวกับใกล้ระเบิดเต็มที เจียงเหนียนเดินเข้าห้องไปพบว่ามีแขกมาเยี่ยม เจียงเฉิงนั่งบนโซฟามีเจียงหวายยืนอยู่ข้างๆ เพราะเรื่องที่โทรไปยืมเงินเมื่อวาน พ่อกับพี่เลยเป็นห่วง
เจียงเหนียนบอกไปถ่ายรายการ มันเป็นเกม มาก็ดีแล้วจะคืนเงินให้ เจียงหวายบอกให้เก็บไว้เป็นค่าขนม เจียงเหนียนวางการ์ดบนโต๊ะ ด้วยทิฐิแรงไม่ต้องการเกี่ยวข้องใดๆ ไม่รับอะไรจากตระกูลเจียงทั้งนั้น
เจียงหวายถาม ได้ยินว่าเปิดเผยตัวตนแล้ว จะให้พี่ชายคนนี้ช่วยอะไรมั้ย เจียงเหนียนปฏิเสธ เจียงหวายถามอีก เมื่อวานโดนโจมตีทางเน็ต แก้ปัญหาได้รึยัง พ่อตกใจหันไปถามเจียงหวาย  เจียงหวายอธิบายให้ฟังว่า คนในวงการอิจฉาที่เจียงเหนียนเปิดเผยสถานะทายาทรุ่นสองแล้วฮ็อตมากเลยขุดด้านเทาของเจียงเหนียนมาโจมตี เจียงเหนียนบอกเดี๋ยวบริษัทจัดการให้เอง ไม่รบกวนหรอก แล้วไล่ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ เหนื่อย อยากพัก
เจียงหวายตวาดเสียงดังเรียก เจีียงเหนียน!
เจียงเฉิงปรามเจียงหวายด้วยสายตา เจียงหวายว่า พ่อกับพี่มารอตั้ง 4 ชม.นะ ไม่คิดจะรินน้ำให้กินสักแก้วเหรอ
เจียนเหนียนตอบเสียงเย็น มาไม่ได้รับเชิญ อยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับละกัน เหนื่อย จะเข้าห้องไปพักผ่อนแล้ว
เจียงหวายไม่ไหวกับน้อง ตวาดบอกให้ หยุด! นั่งลงเดี๋ยวนี้!
พ่อพูดกับเจียงหวาย ปล่อยน้องไป อย่าตะโกนเสียงดังใส่น้อง เจียงเหนียนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง หันหลังให้พ่อกับพี่ กัดฟันพูดด้วยความแค้นเคืองว่า กรุณาออกไปซะ คุณอยู่ที่นี่ แม่คงไม่ชอบ
เจียงเหนียนเข้าห้องไป เหลือเจียงเฉิงกับเจียงหวายอยู่ในห้องนั่งเล่น
เจียงเฉิงมองไปรอบๆ เห็นภาพเงาร่างของผู้หญิงสวยอ่อนโยนคนหนึ่งลุกจากเก้าอี้หวายริมระเบียงโถมตัวเข้าสู่อ้อมแขนเขาพร้อมรอยยิ้ม
เจียงเฉิงพูดเสียงเครือ ที่นี่เป็นที่ที่แม่ของลูกใช้ชีวิตอยู่ ดูสิ เธอชอบลิลลี่สีขาว ชอบมัดวางไว้ตรงที่มองเห็นได้ง่ายๆ พ่อรู้สึกได้ว่าพ่อจะได้ไปเจอแม่ของลูกเร็วๆ นี้แล้ว เจียงเฉิงพูดต่อ พ่อช่วยเธอไม่ได้ ก็ดีที่พ่อจะได้เจอเธอเร็วขึ้น ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งที่สองที่พ่อมาที่นี่ ครั้งก่อนมันไม่ได้เป็นแบบนี้ ลูกปรับปรุงใหม่เหรอ
เจียงหวายพยักหน้ารับ
เจียงเฉิงไอหนัก เจียงหวายบอกพรุ่งนี้จะไปฟังผลที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อน เจียงเฉิงไม่ให้ไปสั่งให้เจียงหวายที่อีก 2 วันมีนัดสำคัญพูดคุยร่วมมือกับตระกูลอี้เตรียมตัวให้ดี

เพียงชั่วข้ามคืน ข่าวแย่ๆ ของเจียงเหนียนก็หายไป ซินอวี่รู้ว่าเป็นฝีมือเจียงหวาย ไม่มีแบ็ค เจียงเหนียนก็ไม่ได้เดินบนเส้นทางบันเทิงนี้หรอก คิดแล้วก็ทอดถอนใจ เป็นประธานเหมือนกัน ไหงอี้หยางไม่ออกหน้าทำแบบเจียงหวายบ้าง มีคนคุ้มครองจะได้ใช้ชีวิตในวงการได้ง่ายหน่อย อันหย่าบอกซินอวี่ว่า พรุ่งนี้ซินอวี่ต้องออกงานออกาไนเซอร์เชิญเจียงเหนียน ซินอวี่ต้องพาเจียงเหนียนไปด้วย
.
.
.
.
.
[[[ ซินอวี่ เธออย่าว่าอี้หยางชั้น ขนาดไม่เปิดเผยสถานะยังปกป้องเธอขนาดนี้ เดี๋ยวตีเลย ]]]

>>107 ขอบคุณค่า ชักสงสารพ่อลูกตระกูลเจียง>.<

พ่อเจียงเหนียนไปทำอะไรไว้ น้องแค้นมาก

สปอย สวยรวยใส 60
.
.
.
.
.
วันงานซินอวี่ใส่เดรสสีขาวประดับเลื่อมแวววาวเดินพรมแดง เจียงเหนียนใส่สูทพอดีตัว ดูเป็นผู้ใหญ่จนคล้ายจะเห็นเค้าของเจียงหวายลางๆ วันนี้เจียงเหนียนใจลอยไม่ทราบสาเหตุ ซินอวี่เข้าใจผิดคิดว่าเจียงเหนียนประหม่า เข้าไปในงานซินอวี่หาที่นั่งให้ตัวเองและเจียงเหนียนได้แล้ว แต่นักแสดงยังมาไม่ครบซินอวี่รอจนเบื่อแสนจะเบื่อ เลยเปิดมือถือส่ง Wechat หาอี้หยาง
ซูซินอวี่ : สามี วันนี้ฉันสวยมั้ย?
ซูซินอวี่ : [รูป]​[รูป]​[รูป]​[รูป]​
ซินอวี่ส่ง 4 รูปพรมแดงรัวๆ ไม่นานอี้หยางก็ตอบกลับมา
อี้หยาง : สวย, งาน TV Festival ?
ซูซินอวี่ : อื้อ
อี้หยาง : งานจบเมื่อไหร่? ไปกับใคร?
ซูซินอวี่ : งานยังไม่เริ่มเลย มาเร็วเกิน มีฉันและเจียงเหนียนก็มาด้วย
ซูซินอวี่ : ฉันได้นักแสดงยอดเยี่ยม คืนนี้คงได้รับการดูแลเอาใจใส่มากหน่อย ไม่ต้องรอนะ
อี้หยาง : ได้ ฉันยุ่งนิดหน่อย ไม่คุยแล้วนะ

อี้หยางวางมือถือ ผู้ช่วยก็แจ้งว่าคุณเจียงมาถึงแล้ว วันนี้เป็นวันเจรจาหาข้อตกลงร่วมกันครั้งสุดท้ายระหว่างตระกูลอี้และตระกูลเจียง
อี้หยางเข้าไปในห้องประชุม เจียงเฉิงมาด้วยตัวเอง เจรจาต่อรองผลประโยชน์​กันอย่างดุเดือด อี้หยางเรียกไป 5% เจียงเฉิงขอต่อรองเหลือ 3% อี้หยางไม่อ่อนข้อให้สักนิด สุดท้ายเจียงเฉิงต้องยอมแต่โดยดี
ระหว่างที่เจียงเฉิงพูดถึงเรื่องการจัดเตรียมเอกสารเซ็นสัญญา เจียงเฉิงมีอาการแน่นหน้าอกล้มฟุบไป เจียงหวายรีบเข้าไปประคองพ่อ อี้หยางสั่งโทรเรียกรถฉุกเฉินด่วน รถพยาบาลมาถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเจียงเฉิงหัวใจหยุดเต้น พอถึงโรงพยาบาลก็ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที
เจียงหวายโทรหาเจียงเหนียนไม่มีคนรับสายเลยเรียกบอดี้การ์ดมาสั่งตามหาตัวเจียงเหนียน
อี้หยางจำที่ซินอวี่บอกได้ โทรหาซินอวี่แต่ไม่มีคนรับสาย เลยโทรเข้าเบอร์อันหย่า แป๊บนึงอันหย่าก็รับสายถาม ใครคะ พอรู้ว่าเป็นอี้หยางก็ตกใจ อี้หยางบอกหาตัวซินอวี่อยู่ เจียงเหนียนอยู่นั่นด้วยมั้ย ส่งโทรศัพท์​ให้ซินอวี่หน่อย อันหย่าส่งมือถือ​ให้ซินอวี่บอก สามีเธอโทรมาน่าจะมีเรื่องด่วนมาก
ซินอวี่วางรางวัลในมือลง อี้หยางถามเจียงเหนียนอยู่มั้ย เธอพาเขามาโรงพยาบาลด่วน คุณเจียงโคม่า
หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล 1 ชม. ผ่านไป คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องบอก คุณเจียงฟื้นแล้ว ช่วยจากอาการหัวใจวายได้ชั่วคราว แต่ดูจากพื้นฐานสุขภาพของคุณเจียงแล้วเกรงว่าจะ....
เจียงหวายไม่ฟังต่อแล้ว รีบเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินเห็นเจียงเฉิงใส่เครื่องช่วยหายใจ มีจอมอนิเตอร์แสดงอัตราการเต้นของหัวใจอยู่ข้างเตียง เจียงเฉินหายใจระรวยถาม เขาอยู่ไหน เจียงหวายบอก กำลังมาจะถึงเร็วๆ นี้ เจียงเฉิงบอก มะ ไม่ไหวแล้ว ทะ โทรหาเขา
เจียงหวายโทรหาเจียงเหนียน พอเจียงเหนียนรับก็ส่งไปข้างหูเจียงเฉิง
"เหนียน เหนียน นี่พ่อนะ ฟังอยู่รึเปล่า"
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย
"วันนี้พ่อเหนื่อยนิดหน่อย อยากจะบอกอะไรบางอย่างกับลูก ฟังที่พ่อพูดให้ดีนะ ตกลงมั้ย พ่อทำสิ่งที่ผิดมาก พ่อรู้ว่าลูกไม่ยกโทษให้ แต่...ลูกจำตอนเล่นขี่ม้ากับพ่อตอนที่ลูกยังเด็กได้รึเปล่า ของเล่นที่พ่อทำให้ เค้กวันเกิดที่พ่อทำให้ ลูกจำเรื่องดีๆ ของพ่อ ลืมเรื่องเลวๆ ของพ่อซะ ตกลงมั้ย เหนียนเหนียน พ่อ.. พ่อขอโทษ ลูกอายุแค่ 18 ปี พ่อดูแลลูกไม่ได้แล้ว จากนี้ไปต้องเชื่อฟังพี่เค้านะ ไม่มีพ่ออยู่ที่บ้านแล้ว ลูกย้ายกลับ... กลับมาอยู่บ้าน ห้องของลูกยังอยู่"
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย แต่เจียงเฉิงรู้ว่าเวลาของเขาหมดแล้ว
"เจียงหวาย จำไว้ ร่วมมือกับตระกูลอี้ ด้วยกำลังของ 2 ตระกูล.. ความสามารถของตระกูลเจียง.. "
เจียงหวายบอก ผมเข้าใจ
เจียงเฉิงหายใจติดขัด จับมือเจียงหวายเอ่ยคำสั่งเสียอย่างยากลำบาก "ลูก.. ลูกต้องดูแลน้อง เป็นต้นแบบให้เขา อย่าควบคุมจนทำร้ายเขา ลูกอย่าเป็นเหมือนพ่อในชีวิตนี้.. จำได้มั้ย"
เจียงหวายตอบด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง" ผมจำได้"
"จะ จำ.. จำ.." เสียงมาถึงริมฝีปากแต่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ หยดน้ำตาหลั่งออกมาผ่านรอยยับย่นที่หางตาของเจียงเฉิง นัยน์ตาดำหม่นลง ท่ามกลางความว่างเปล่าในอากาศเขาเหมือนจะเห็นหญิงสาวสวยอ่อนโยนกำลังมารับเขา เขาเอื้อมมือออกไปหาหญิงสาวคนนั้น แล้วมือที่กำลังจับมือของเจียงหวายอยู่ก็ตกลง
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงจอมอนิเตอร์หัวใจดังเสียดแทงบาดแก้วหู
เจียงเหนียนถามผ่านโทรศัพท์​ เขาตายแล้ว?
"ใช่ เขาตายแล้ว นายอยากจะพูดกับเขาเหรอ?" เจียงหวายเหน็บ
เจียงเหนียนเงียบไปนาน เจียงหวายยืนรอข้างเตียงอย่างอดทนก่อนจะได้ยินเจียงเหนียนพูด
"ไม่ ผมบอกแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันพูดกับเขาอีก"
เจียงหวายพูดเสียงเครือสั่นสะท้าน "ไม่สำคัญหรอก เขาตายแล้ว เจียงเหนียน พวกเราไม่มีพ่อแล้ว "
.
.
.
.
.

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก

>>110 ขอบคุณค่ะ เศร้าเลย ติดตามๆต่อนะคะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 61
.
.
.
.
.
เจียงเหนียนปรับอารมณ์อยู่นาน นั่งตัวแข็ง มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสายวางไปหรือยัง คนสามคนในรถเงียบกริบ รถติดแหง็กอยู่เลียบแม่น้ำกำลังจะข้ามสะพานเกือบชั่วโมงแล้ว ทั้งๆ ที่แค่ข้ามสะพานไปก็จะถึงโรงพยาบาล ซินอวี่จึงตัดสินใจรับเอาหน้ากากกับหมวกจากผู้ช่วยแล้วดึงเจียงเหนียนลงจากรถเดินข้ามสะพานไปต่อแท็กซี่ ซินอวี่เดินหยั่งกับบินแถมลากเจียงเหนียนไปด้วย เจียงเหนียนบอก ไม่ต้องไปแล้ว เขาตายแล้ว
ซินอวี่ถาม ไม่ไปดูครั้งสุดท้ายหน่อยเหรอ
เจียงเหนียนว่า คนตายไปแล้ว ดูตอนนี้กับดูทีหลังจะแตกต่างกันยังไง
สองคนเดินขึ้นบันไดหินตรงคอสะพานเห็นวิวริมแม่น้ำ เจียงเหนียนมองซินอวี่บอก "บังเอิญจัง พี่จำที่นี่ได้มั้ย?"
เเล้วเริ่มเล่า "แม่ผมเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนมาก เธอรักเขามากมีเขาคนเดียวในใจ แต่วันนึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไล่ผมกับแม่ออกมา เขาบอกว่าผมกับแม่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา แม่ไม่รู้อะไรเลย แม่มีแค่ตัวผมและกระเป๋าเสื้อผ้าตอนออกมาจากบ้านนั้น แม่ทำงานหนัก เพื่อผม แม่กลับบ้านดึกทุกคืน ไปหาเขาที่บริษัททุกครั้งก็ไม่เคยได้พบหน้าเขา คนที่ดูถูกเหยียดหยามพวกเราหลายครั้งหลายหน หลายปีต่อมาแม่ก็ตายด้วยความคิดถึงเขา ผมขายทุกอย่างในบ้านเพื่อจัดงานศพแม่ คืนนั้นถ้าผมไม่ได้เจอพี่ ถ้าพี่ไม่ยื่นมือมาช่วยผม ผมอาจจะหิวตายไปแล้ว ดังนั้นผมจะไม่ยกโทษให้เขา ต่อให้เขาตายไปแล้วผมก็จะไม่ยกโทษให้"
ซินอวี่มองเจียงเหนียนเงียบๆ แล้วคิด ตอนนั้น ไม่นานหลังจากแต่งกับอี้หยาง อี้หยางพาซินอวี่ไปพบคุณปู่​ที่บ้านวิลล่า ตอนขากลับ อี้หยางที่จะไม่กลับแมนชั่นไล่ซินอวี่ลงจากรถ ซินอวี่รู้สึกอึดอัดใจหายใจไม่คล่องเลยเดินข้ามแม่น้ำเพื่อสูดอากาศ เจอเจียงเหนียน ไม่ใช่แค่ซื้อขนมปังให้ แต่ยังให้เงินที่ติดตัวมาทั้งหมดกับเขาด้วย ซึ่งกลายเป็นว่ามันช่วยชีวิตเขาไว้
เจียงเหนียนมองซินอวี่พลางพูด "ซูซินอวี่ รักที่สิ้นหวัง ไม่มีจุดจบที่ดีหรอก"

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองก็มาถึงโรงพยาบาล ที่โรงพยาบาลอี้หยางกับผู้บริหารระดับสูง​ยังคงอยู่ที่นั่น เพราะเจียงเฉินหัวใจวายขณะกำลังเจรจาธุรกิจกันอยู่ เขาจึงมีส่วนต้องรับผิดชอบ
ซินอวี่รีบเดินมาข้างอี้หยางถาม เป็นไงบ้าง
อี้หยางจับมือเย็นๆ ของซินอวี่แล้วสั่นศีรษะเงียบๆ
ผู้ช่วยเจียงหวายรีบพาเจียงเหนียนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เจียงหวายได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็เริ่มพูด
"เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนนายหายไป เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ นายอาจจะไม่เชื่อ ตั้งแต่ 2 ปีก่อน เขาก็เริ่มนับถือศาสนาพุทธ เขาสอนฉันให้เป็นผู้ชายและทำให้ฉันมายืนอยู่แถวหน้าของวงการ รอนายกลับมาอยู่กับเขา"
เจียงหวายถอนหายใจ "นายคงจำได้ 2 ปีก่อนเขาไม่เคยมีผมขาวสักเส้น แต่ดูตอนนี้สิ อย่างกับคนอายุ 70 ก่อนจากไป คนที่เขาห่วงที่สุดคือนาย เขาบอกฉันให้เป็นตัวอย่างให้นาย อย่าควบคุมนาย ตอนนี้เขาตายแล้ว ยังอภัยให้เขาไม่ได้ใช่มั้ย จำได้มั้ยตอนนายยังเด็ก เขางานยุ่งแต่ก็สัญญาจะเล่นกับนาย ทุกครั้งที่เขาต้องผิดสัญญาเพราะงานยุ่ง เขากลัวนายจะโกรธและไม่สนใจเขา เขานอนบนสนามหญ้ายอมเป็นม้าให้นายขี่ ทำให้นายมีความสุข"
เจียงเหนียนพูดนิ่งๆ "ก็เพราะฉันเป็นลูกเขา พอไม่ใช่ลูกเขา ฉันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
เจียงเหนียนมองปลายเท้าบนเตียงพูด "ผมจะจดจำวันที่คุณไล่ผมไปตลอดชีวิต และผมยังจำได้เสมอว่าตอนที่แม่ป่วยหนักกำลังจะตาย ผมไปขอร้องแล้วคุณเรียกผมว่ายังไง.. " ทันใดนั้นเจียงเหนียนก็หยุดพูดแล้วปาดน้ำตา
" ช่างมันเถอะ"
" พ่อ.. ผมยกโทษให้"
.
.
.
.
.

ฮืออออ

>>113 ตอนนี้น้ำตาซึมเลยค่ะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 62
.
.
.
.
.
กว่าซินอวี่กับอี้หยางจะกลับถึงบ้านวิลล่า ก็เป็นเวลาที่ดึกจนล่วงเข้าเช้าของอีกวันแล้ว ทั้งสองคนเหนื่อยล้ามาก แต่คุณปู่ที่รู้เรื่องตั้งแต่ต้นก็รอฟังรายงานอยู่ คุณปู่ฟังเรื่องราวแล้วถอนหายใจ บอกรู้จักเจียงเฉิง วันฝังจะไปด้วยตัวเอง แล้วไล่ให้ทั้งสองคนไปพักผ่อน
ถึงซินอวี่จะเคยพูดคุยกับเจียงเฉิงแค่ครั้งเดียวที่สตูดิโอ แต่เห็นคนเผชิญกับความเป็นความตายต่อหน้าแบบนี้ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้
อี้หยางถาม คิดอะไรอยู่
ซินอวี่ส่ายหน้าบอกไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น แล้วถามอี้หยาง นายรู้เรื่องเจียงเหนียนรึเปล่า
อี้หยางว่า ทำไมถึงถามเรื่องนี้ ซินอวี่บอก แค่อยากรู้น่ะ
อี้หยางไล่ให้ไปนอน
ซินอวี่อาบน้ำจะเข้านอนแต่นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เจียงเหนียนพูด 'ที่จริงเจียงเหนียนพูดถูก ผู้หญิงมีอารมณ์​อ่อนไหว รู้สึกมีชีวิตชีวาเมื่อได้ตกหลุมรัก แต่จะอยู่ด้วยรักอย่างเดียวไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชายทิ้งไปเมื่อไหร่ก็เหมือนฟ้าถล่ม แล้วความชอบของอี้หยางมันอธิบายไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอี้หยางจะไม่ชอบซู่เว่ยอินแต่ชอบฉัน ถ้าตอนนั้นอี้หยางหย่ากับฉัน อี้หยางจะไปชอบซู่เว่ยอินมั้ย คงจะเป็นอย่างงั้นแหละมั้ง ซู่เว่ยอินสวยแล้วก็รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ไม่มีฉันวอแวอยู่ใกล้ๆ อี้หยางต้องตกหลุมรักซู่เว่ยอินหนักจนกู่ไม่กลับแน่'

อี้หยางนอนฟังความคิดของซินอวี่จากอีกฝั่งของเตียงก็คิดตาม ปฏิเสธ​ไม่ได้เลยว่า ตั้งแต่ต้นเขาไม่มีความรู้สึกให้ซินอวี่สักนิดแถมค่อนข้างไม่พอใจกับพฤติกรรม​ของเธอด้วย เขารังเกียจเวลาได้ยินข่าวของซินอวี่ การหย่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของทุกคนในตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเกิดบังเอิญได้ยินเสียงที่แท้จริงในใจของซูซินอวี่ระหว่างหย่า เขาคงไม่มีวันรู้ว่าผู้หญิงที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บคนนี้มีด้านที่ซื่อขนาดไหน
ส่วนเรื่องที่เขาจะชอบซู่เว่ยอินรึเปล่า...
อี้หยางคิดอยู่นาน
ถ้าไม่ใช่เพราะซินอวี่ เขาอาจจะมองคนพวกนั้นไม่ออก ไม่รู้แรงจูงใจของฉินเหยียน ไม่เห็นการคิดคำนวณ​อย่างรอบคอบและตั้งใจของซู่เว่ยอิน  บางทีภายใต้การชักนำและวางแผนอย่างรอบคอบของซู่เว่ยอิน เขาอาจจะชอบซู่เว่ยอินเข้าจริงๆ ก็ได้
ซินอวี่ถาม "นายหลับหรือยัง?"
อี้หยางหลับตาและไม่ขยับตัว
ซินอวี่ยันตัวขึ้นใช้ศอกค้ำแขนข้างเดียวมองอี้หยางแล้วถอนหายใจเงียบๆ ถาม นายชอบฉันจริงๆ หรือนายว่านายแค่แกล้งทำเป็นชอบ ถ้าหลอกกัน ฉันก็หวังว่าเราจะเข้ากันได้ดีจนกว่าฉันจะหย่า ถ้าจริง ฉันก็ไม่รู้อีกว่าทำไมนายชอบฉัน หรือนายจะชอบฉันไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ยังไงนายก็ต้องให้ฉันรู้ว่านายชอบฉันมากแค่ไหน
ไม่มีคำตอบ
ซินอวี่นอนลงที่เดิม
อี้หยางลืมตามองรูปหน้าด้านข้างของซินอวี่
มีเสียงลมหายใจเบาๆ
อี้หยางจับมือซินอวี่บนเตียง
มุมปากซินอวี่ยกยิ้มร้ายกาจพลางคิด 'รู้หรอกว่านายยังไม่หลับ ไม่งั้นนายจะรีบบอกฉันเหรอว่านายชอบฉันมากแค่ไหนและรีบทำให้ฉันพอใจ งั้นตลอดชีวิตที่เหลือของฉันก็จะยกให้นายละกัน ถ้านายไม่พอใจนะ หย่า!'
อี้หยางสะดุ้ง มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างจนใจ
.
.
.
.
.

>>116 ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารัก ขอบคุณค่า^^

สนุกๆ รอตอนต่อไปค่า ^^

สองคนนี้ร้ายพอกัน

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 63
.
.
.
.
.
งานศพเจียงเฉิงจัดขึ้นหลังจากนั้น 2 วัน คุณปู่ไปแสดงความเสียใจด้วยตัวเอง ความสัมพันธ์​ของสองตระกูลเริ่มฟื้นฟูกลับมาดีดังเดิม ซินอวี่เห็นเจียงเหนียงตามเจียงหวาย และเจียงหวายก็แนะนำตัวเจียงเหนียนกับแขกที่มางาน
ตระกูลอี้ยุ่งกับการเตรียมตัวร่วมมือกับตระกูลเจียง หลังจบงาน เจียงหวายจึงหาเวลามาพบอี้หยางสานต่อข้อตกลงที่เจียงเฉิงคุยไว้ สองตระกูลจับมือร่วมงานกัน
อี้หยางเรียกจ้าวปินมาถามว่าผู้หญิงชอบเซอ​ไพรส์แบบไหน จ้าวปินบอก ดอกไม้กับจิวเวลรี่
อี้หยางคิด ซินอวี่น่าจะชอบจิวเวลรี่แต่ก็ไม่มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบดอกไม้หรอก

ช่วงนี้ซินอวี่งานยุ่ง เข้าบริษัทเจอคนมาส่งดอกกุหลาบ 999 ดอกพอดี ประชาสัมพันธ์​จะทำตามที่อันหย่าสั่งไว้คือโยนทิ้งไปเลยก็เสียดาย ซินอวี่บอกอันหย่าไม่อยู่เก็บไว้ก็ได้ คงเป็นลั่วเจี๋ยที่ส่งมาให้อันหย่าแน่ แล้วก็คิด อี้หยาง ไอ้ลูกหมา ไม่เคยซื้อดอกไม้ให้สักดอก ไม่เข้าใจความโรแมนติกเอาซะเลย ซื้อเองก็ได้
4 โมงเย็นอันหย่าโทรชวนไปดื่ม ซินอวี่เห็นน้ำเสียงอันหย่าไม่ค่อยดีก็เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องความรักเลยรีบไปหา ในห้องเล้าจ์ส่วนตัวที่คลับ ซินอวี่เจออันหย่าที่ไม่ได้ไปทำงาน 2 วันแล้วมานั่งร้องเพลงกับหนุ่มอีก 2 คน อันหย่าดื่มจนเมาไปก่อนแล้ว ซินอวี่ตะล่อมถามได้ความว่า วันก่อนอันหย่าไปดื่มที่บาร์แล้วดันไปจบที่เตียงกับลั่วเจี๋ย โดยอันหย่าเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ซินอวี่ปลอบใจว่าอาจจะเป็นแผนของลั่วเจี๋ยก็ได้ ระหว่างนั้นมีข้อความเข้าเป็นอี้หยางส่งมาถามว่าอยู่ไหน กลับเร็วหน่อยได้มั้ย อันหย่าจ้อง Wechat ถามซินอวี่ พี่น้องสำคัญกว่า หรือผู้ชายสำคัญกว่า ซินอวี่ตอบพี่น้องสำคัญกว่า! อันหย่าว่า งั้นคืนนี้เธออย่าทิ้งฉันนะ อยู่กับฉันทั้งคืนไปเลย ซินอวี่บอกได้ แล้วตอบอี้หยาง วันนี้มีเรื่อง ไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่  พักผ่อนเลยไม่ต้องรอ

แมนชั่นที่อี้หยางและซินอวี่อยู่วิวดีที่สุดของเมือง ยอดตึกมองเห็นแม่น้ำ พื้นที่ว่าง 100x100 ตารางเมตร ออกแบบเป็นห้องกระจกด้วยธีมภัตตาคารพร้อมวิว 360° ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ทัศนียภาพที่งดงามยามค่ำคืนของเมือง เป็นสถานที่สำหรับผู้อาศัยที่ตึกนี้เท่านั้น นักไวโอลินหลายคนกำลังรอ อี้หยางนั่งเงียบๆ ที่โต๊ะรอซินอวี่กลับมา
2 ทุ่ม
3 ทุ่ม
4 ทุ่ม
อี้หยางมองนาฬิกา สตาฟฟ์เข้ามาแจ้งว่า คุณอี้ เชฟหลักบอกว่า หากรออีกหน่อยอาหารทะเลที่ส่งด่วนทางอากาศมาอาจจะไม่สดแล้ว
อี้หยางบอก เปลี่ยนเป็นสเต็ก
อี้หยางหยิบโทรศัพท์​กดดูกล่องสนทนากับซินอวี่ ประโยคล่าสุดยังเป็นข้อความที่เขาส่งให้ ตลอด 3 ชั่วโมงมานี้ ซินอวี่ไม่ได้ส่งข้อความให้เขาเลย
หลายปีแล้ว ที่เขาไม่เคยต้องรอนานขนาดนี้ และไม่มีใครกล้าปล่อยให้เขารอนานด้วย
รอก่อน
อาจจะอยู่ระหว่างทาง

ที่ไนท์คลับอันหย่าเมามาก ซินอวี่เป็นห่วงต้องไปส่งที่บ้าน อันหย่าทั้งร้องไห้ทั้งอ้วก ซินอวี่ไม่มีทางเลือกต้องอยู่คอยดูแลจนอันหย่าหลับไป
หลังจากผู้ช่วยของอันหย่ามาถึงตอน 8 โมงเช้า ซินอวี่ที่เหนื่อยล้าก็ขับรถกลับแมนชั่น ทันทีที่ลงจากรถเดินเข้าไปในล็อบบี้ สตาฟฟ์ก็รีบเดินเข้ามาถามว่า คุณนายอี้ ทำไมถึงเพิ่งกลับมาครับ?
ซินอวี่บอก "เมื่อคืนมีเรื่องน่ะ มีอะไรรึเปล่า?"
"เกิดเรื่องกับคุณ? แล้วคุณไม่ได้บอกคุณอี้เหรอครับ?" สตาฟฟ์ที่อยู่กับอี้หยางจนดึกถาม ในฐานะลูกจ้างธรรมดาเขารอจนดึกไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่คุณอี้ต้องมีแผนในใจแน่เขาถึงได้รอจนดึกขนาดนั้น สตาฟฟ์ตัดสินใจพูด "คุณอี้รอคุณถึงตีสอง และตอนนี้น่าจะยังอยู่บนแมนชั่น"
ซินอวี่อึ้ง รอฉันถึงตีสอง?
เหมือนมีประกายแว่บผ่าน ซินอวี่ตีหน้าผากตัวเองเบาๆ นึกได้ว่าเมื่อวานมีข้อความ wechat จากอี้หยางถามว่าจะกลับเร็วหน่อยได้มั้ย แต่เธอก็ตอบไปชัดเจนแล้วว่า มีเรื่อง ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ ไม่ต้องรอ.
คิดแล้วซินอวี่ก็หยิบโทรศัพท์​ เปิด wechat ดูประวัติ​การสนทนากับอี้หยาง ข้อความสุดท้ายส่งโดยอี้หยางเวลา 2 ทุ่มของเมื่อคืนว่า
"ไม่เป็นไร เธอทำธุระให้เสร็จก่อน ฉันจะรอ"
เมื่อคืนนี้อันหย่าบ้ามาก จนซินอวี่ไม่ได้สังเกตุเห็น wechat อันนี้
" ใช่ครับ เมื่อคืน คุณอี้ ลงมาจัดการด้วยตัวเองตลอดทั้งวัน รอคุณกลับมา แต่รอจนถึงตีสอง ไม่เห็นคุณมาก็เลยยกเลิก"
ซินอวี่ขอบคุณสตาฟฟ์แล้วขึ้นข้างบนทันที
รอฉัน? จัดเตรียมด้วยตัวเอง?  เมื่อวานเป็นวันสำคัญอะไีรนะ?
ซินอวี่หยิบโทรศัพท์​มาเปิดดูวันที่แล้วกลั้นหายใจ
วันที่ 27
วันครบรอบแต่งงาน
.
.
.
.
.

ซินอวี่ เธอมันใจร้ายที่สุดดดดด
ใจดวงน้อยๆ ของอี้หยางของช้านนนนนนน

>>120 โอ๊ยยย ยัยซินอวี่ ลุ้นๆๆต่อเลยค่า สงสารอี้หยาง

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 64
.
.
.
.
.
ซินอวี่ตีหน้าผากตัวเอง เพิ่งว่าอี้หยางไปเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าอี้หยางจำวันครบรอบแต่งงานไม่ได้ ไม่กี่วันต่อมา เธอดันลืมซะเอง เมื่อวานเป็นวันครบรอบแต่งงานก็พูดให้ชัดเจนสิ ทำไมต้องบอกเป็นนัยๆ ว่าจะรอที่บ้านล่ะ?
นายไม่พูดมาตรงๆ เลยล่ะ ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา ฉันเตรียมจะเซอร์ไพรส์​เธอ กลับบ้านเร็วหน่อยนะ
ถ้าอี้หยางพูดแบบนั้นจริง เมื่อคืนเธอจะไม่กลับได้ยังไง

ประตูลิฟท์เปิด ซินอวี่เดินออกจากลิฟท์ช้าๆ รู้สึกสำนึกผิดที่พลาดนัดเมื่อคืนโดยไม่มีเหตุผล ซินอวี่ปลุกปลอบใจตัวเองคิดในใจ
'เข้มแข็งเข้าไว้ แต่จะเข้มแข็งได้ยังไงถ้าไม่มีเหตุผล ถ้าอี้หยางลืมวันครบรอบแต่งงาน ซินอวี่ต้องคิดบัญชีกับเขาแน่ ถ้าอี้หยางคิดบัญชีกับฉันจริง ฉันจะอธิบายยังไงดี
- ขอโทษ เมื่อคืนฉันไม่เห็นข้อความของนายก็เลย..
นี่หมายความว่าฉันลืมวันครบรอบแต่งงาน? ไม่ จะปล่อยให้อี้หยางจับได้ว่าลืมวันครบรอบแต่งงานไม่ได้
- สามี~นายไม่รู้ เมื่อคืนอันหย่าร้องไห้น่าสงสารมาก ฉันไม่สามารถเดินหนีออกมาได้จริงๆ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำให้นายรอตลอดทั้งคืน
จะเป็นการเติมเชื้อเพลิงเข้ากองไฟรึเปล่านะ อี้หยางอาจจะกลายเป็นโกรธ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ดี แล้วฉันจะอธิบายยังไง? '
ซินอวี่ยืนนอกประตู
ด้านในประตูอี้หยางที่กำลังจะออกไปทำงาน ปล่อยมือที่จับลูกบิดและหยุดยืนฟังเงียบๆ
'​อี้หยางคงไม่ใส่ใจขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย? มีวันครบรอบแต่งงานทุกปี ปีก่อนๆ ฉันก็อยู่คนเดียว ที่นายทำปีนี้มันไม่เสแสร้งไปหน่อยเหรอ' คิดมาถึงตรงนี้ซินอวี่ก็กัดฟัน 'ใช่ ทุกปีที่ผ่านมาอี้หยางไม่เคยอยู่ ฉันยังไม่ถามเลย ฉันไม่อยู่ครั้งเดียวอี้หยางมีสิทธิ์​พูดอะไรด้วยเหรอ? ถ้าเขาทะเลาะกับฉันเรื่องนี้จริงๆ แล้วบอกว่าไม่สนใจนะ ได้ งั้นหย่่า!'
ซินอวี่คิดอย่างดุร้ายแล้วเปิดประตู เจออี้หยางยืนอยู่อีกด้านของประตู ประสาทสัมผัสรับรู้ด้วยตา ไวกว่าการรับรู้ด้วยกลิ่น แค่วินาทีเดียวหลังจากเห็นอี้หยาง ซินอวี่ก็ได้กลิ่นหอมของกุหลาบและสีแดงเต็มห้อง
ซินอวี่มองไปรอบๆ
บ้านทั้งบ้านถูกเติมเต็มแต่งแต้มด้วยกุหลาบ ชั่วขณะนึงซินอวี่คิดว่าตัวเองเดินเข้าประตูผิด แต่เห็นรูปแต่งงานของเธอกับอี้หยางแขวนอยู่บนผนัง เธอก็รู้ว่าเข้าถูกบ้านละ
"นี่.." ซินอวี่นึกถึงคำพูดของสตาฟฟ์ที่บอกว่าอี้หยางจัดเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเองและรอเธอจนถึงตีสองเพื่อจะเซอร์ไพรส์​
'นี่คือเซอร์ไพรส์​ที่เมื่อวานอี้หยางเตรียมไว้ให้ฉัน ? '​
กลิ่นหอมรวยรินของดอกไม้ลอยเข้าสู่โพรงจมูก ภาพกุหลาบตูม กุหลาบบานละลานตาราวกับทะเลดอกไม้
ซินอวี่ยืนงงเหมือนหลงทิศ รู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นอยู่ในอก ดวงตาของซินอวี่ไม่รู้ว่ากุหลาบดอกไหนทำให้มันเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นบ้าง หรืออาจเพราะร้อนใจเร่งรีบกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นหัวใจจะเต้นรัวเร็วแบบนี้ได้ไง?
'ทำไมมันแอบเชยจัง'​
ซินอวี่หันไปมองอี้หยางบอก "เมื่อคืนฉันมีเรื่องติดพันล่าช้า ฉันลืมไม่ได้บอกนายทำให้นายต้องรอนาน ฉันขอโทษ"
ซินอวี่เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์​ของอี้หยางในกระเป๋า จัดการที่หน้าจอสองครั้ง เงยหน้าถาม "นายกำลังจะไปทำงานเหรอ?"
"ใช่" อี้หยางมองซินอวี่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
"แต่วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรานะ" ซินอวี่โชว์หน้าจอมือถือขึ้นมาตรงหน้าอี้หยาง
อี้หยางดูซินอวี่เปลี่ยนวันที่ในโทรศัพท์​ของเขาเป็นเมื่อวาน
"นายกำลังจะไปไหน" ซินอวี่ถาม
อี้หยางหัวเราะเบาๆ พลางตอบ"วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเราฉันจะไปที่ไหนได้ล่ะ?"
ซินอวี่เก็บโทรศัพท์​ใส่มืออี้หยางแล้วเดินไปตามทางเดินกุหลาบ กลีบกุหลาบสองสามกลีบพัดปลิวน้อยๆ ทุกย่างก้าว
ซินอวี่ถูกอี้หยางรวบตัวไปกอดแน่นจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นร้อนคลอเคลียอยู่ข้างใบหู
"ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ทำให้เธอรอนาน ยกโทษให้ฉันนะ" อี้หยางกระซิบ

.
.
.
.
.
[ งือออออออ เขิน อยากมีคนมาทุ่มเทให้มั่ง]

>>123 กรี๊ดด เค้ากอดกันแล้วๆๆ ตอนนี้ซึ้งมาก รอต่อนะค้า^^

ว้ายยยยย น่ารักกกก

อี้หยางนี่พออ่านความในใจของซินอวี่ได้แล้ว กลายเป็นผู้ที่น่าสงสารเลย

น่ารักอะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 65
.
.
.
.
.
ความอ่อนโยนของอี้หยางทำให้ซินอวี่ประหลาดใจ ลมหายใจอุ่นร้อนที่อ้อยอิ่งอยู่ในหู และเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยคำขอโทษ ใจของซินอวี่พลันสั่นสะท้านหวั่นไหวด้วยคำของอี้หยาง
ในความทรงจำของซินอวี่ อี้หยางไม่เคยอ่อนโยน ไม่ค่อยพูดหรือพูดก็น้อยคำมาก เรื่องโรแมนติกก็เพิกเฉย
ชายผู้ไม่พูดมากและไม่เข้าใจความโรแมนติก วันนี้เตรียมบ้านที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบรอเธออย่างอดทนจนถึงตีสองเพื่อจะเซอร์ไพรส์​ในวันครบรอบแต่งงาน แถมยังวางศักดิ์ศรี​ลูกผู้ชายลง ยอมรับว่าเขาผิดและขอให้เธออภัย
ความอึดอัดคับข้องใจที่เคยได้รับในอดีต ในที่สุดก็ดูเหมือนจะได้รับการชดเชยแล้ว
"นายว่าอะไรนะ"
"ฉันบอกว่าที่ผ่านมาฉันผิดเอง ฉันขอโทษที่อคติกับเธอทั้งคำพูดและการกระทำ ได้โปรดอภัยให้ฉันนะ"
ถึงแม้ซินอวี่จะหันหลัง มองไม่เห็นสีหน้าและแววตาของอี้หยาง แต่จากน้ำเสียงที่เขาพูดก็รู้สึกได้ว่าเขาจริงจังไม่ได้พูดแบบผ่านๆ
ซินอวี่เม้มริมฝีปาก​ รู้ว่าไม่ควรหันไปคิดบัญชีเก่าแต่ก็ยังปากไวขุดเรื่องเก่ามาพูด "ตอนแรกที่ฉันแต่งกับนาย นายเมินฉัน แม่ก็ไม่ชอบฉัน ตอนตรุษจีนนายพาฉันไปหาคุณปู่ ตอนขากลับนายไล่ฉันลงจากรถให้ฉันหาทางกลับเอง ฉันโกรธนายจนร้องไห้ นายมันน่ารังเกียจจริงๆ!"
พูดจบซินอวี่ก็เงียบไปแป๊บนึงก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาแดงก่ำบอก "แต่นายไม่ต้องขอโทษ ที่ผ่านมาไม่ใช่ความผิดของนาย"
ซินอวี่คิดในใจ 'ตอนนั้นฉันไม่ชอบนาย นายก็ไม่ชอบฉัน เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกัน'​
อี้หยางบอก "ไม่ นี่เรื่องสำคัญ ฉันไม่เอาใจใส่ภรรยาที่ชอบฉันมากว่า 2 ปี ฉันไม่เคยใจเย็นและพูดกับเธออย่างจริงจังเพื่ออยู่กันแบบดีๆ ไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยถามเรื่องชีวิตหน้าที่การงานของเธอ เธอคงเศร้าและเสียใจเพราะสามีอย่างฉันไม่ทำหน้าที่ให้ดี  ถ้าเธอให้อภัย ต่อไปฉันจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด จะดูแลเธออย่างดี จะเอาใจใส่เธอ รักเธอ จะไม่ทำผิดต่อเธออีกแม้แต่นิดเดียว เธอให้โอกาสฉันอีกครั้งได้มั้ย?"
นานมาแล้วที่ไม่มีใครพูดคำว่ารักแล้วทำให้ซินอวี่รู้สึกหวานล้ำและอบอุ่นได้อย่างนี้
แต่ซินอวี่ก็อดที่จะต่อต้านขัดขืนอยู่นิดๆ ไม่ได้ เลยถาม "งั้น.. นาย.. บอกได้มั้ยว่านายชอบฉันตรงไหน"
อี้หยางบอก "เพราะเธอทำให้ฉันรู้ว่า จงอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นและได้ยินน่ะสิ กับบางคนต้องใจเย็นๆ แล้วพิจารณามองภาพรวมทั้งหมดให้ดี"
ซินอวี่คิดตาม พอได้มาอยู่กับฉันแล้วอี้หยางก็พบว่าฉันเป็นคนยังไงน่ะเหรอ อืม ก็เป็นไปได้แหะ เหมือนที่ในนิยายชอบเขียนกันว่าพอฝ่ายหญิงทำอะไรประหลาดๆ ท่านประธานป่าเถื่อนก็ถูกใจ 'เธอดึงดูดความสนใจของฉันสำเร็จแล้ว'​ อะไรแบบนั้นสินะ
อี้หยางหัวเราะเสียงต่ำ
ซินอวี่ถาม "หัวเราะอะไร ฉันกำลังคิดว่าจะไม่ยกโทษให้นายนะ!"
อี้หยางบอก "ฉันรอเธอตัดสินใจอยู่ เธอจะให้โอกาสฉันให้อภัยฉันรึเปล่า"

ซินอวี่รู้สึกเหมือนมีปิศาจน้อยสองตัวตบตีกันอยู่ในใจ
ฝั่งนางฟ้าก็ ดูอี้หยางพูดเข้าสิ เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เร็วเข้ารีบให้สัญญากับเขาสิ โอ๊ย~ กระชากใจสุดๆ
ฝั่งนางมารก็ ไม่มีใครที่ไหนเค้าจะมารักและตามใจเธอง่ายๆ หรอกนะ กันตัวเองออกมา อย่าไปให้อภัยเขาง่ายๆ!
นางฟ้าว่า แต่ดูการเซอร์ไพรส์​ของอี้หยางสิ เตรียมทุกอย่างเอง รอจนถึงตีสอง ไม่เห็นความจริงใจของเขาเหรอ?
นางมารย้อน ผู้ชายฉลาดพูดไง อี้หยางร่ำรวยมีอิทธิพลจะตาย กุหลาบพวกนี้กระดิกนิ้วทีเดียวก็ได้มาแล้ว ซูซินอวี่ สงบใจไว้! จริงจังหน่อย อย่าถลำลึกเกินไปนัก
นางฟ้าบอก แต่อี้หยางเคยทำเรื่องพวกนี้ซะเมื่อไหร่ เขายอมรับความผิดและขอโทษ แถมสัญญาจะรักและปกป้อง ไม่หวั่นไหวซาบซึ้งใจบ้างเหรอ
นางมารโต้ ผู้ชายมีคนไหนพูดคำสวยหรูหวานหูไม่เป็นบ้าง อย่างเธอเองก็ไม่ใช่พูดว่า 'สามี~ฉันรักนาย'​จนติดปากหรอกเหรอ
.
.
.
.
.
[ โอยยยย ยัยนางมาร อิจฉาที่สามีเค้ารักเค้าหลงใช่มั้ยเนี่ย ]​

โทษนะโม่งสปอยล์ แต่พักหลังนี้เล่าละเอียดจนเนื้อเรื่องแทบไม่ขยับเลยอ่า 😂😂

>>129 ทนอีกนิดน๊า ผ่านตรงนี้ไปแล้วเเดี๋ยวเรื่องเดินหน้ารวดเร็วเลยจ้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 66
.
.
.
.
.
ซินอวี่หมุนตัวกลับ เธอต้องการเห็นสีหน้าและแววตาอี้หยาง แล้วเริ่มพูด "แม้ว่าฉันจะประทับใจกับสิ่งที่นายพูดมาก แต่ถ้าฉันบอกว่าไม่ยกโทษให้ นาย..."
อี้หยางชิงบอก "ไม่สำคัญหรอก เธอรู้ดีว่าที่ฉันพูดไปมันไม่ใช่แค่ลมปาก"
ตาประสานสบตา ซินอวี่มองเห็นสิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของอี้หยาง มันมีแต่เธอเท่านั้น  พอได้เห็นตัวเองในดวงตาอี้หยางซินอวี่ก็ตระหนักถึงความพ่ายแพ้และในวินาทีนั้น อี้หยางก็ถือโอกาสจูบที่ริมฝีปากซินอวี่ มันเป็นจูบที่อ่อนโยนมาก หัวใจดวงน้อยๆ ของซินอวี่สูบฉีดอย่างแรง ซินอวี่ค่อยๆ หายใจอย่างระมัดระวัง
ชั่วครู่ต่อมาซินอวี่ถูกปิดกั้นการมองสบตากับดวงตาของอี้หยาง ในความมืดซินอวี่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่อ่อนโยนของเขา มือที่สั่นนิดๆ ของอี้หยางกำลังปิดตาของเธอ  อี้หยางประหม่า!  รู้อย่างนี้แล้วหัวใจซินอวี่ก็เต้นเร็วขึ้นอีก
จูบครานี้ยังไม่ได้ไปต่อลึกซึ้งถึงไหนต่อไหน เพราะไม่นานทั้งสองก็แยกจากกัน
อี้หยางพยายามควบคุมลมหายใจ ทว่าหัวใจของเขายังคงเต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้ อี้หยางลอบมองซินอวี่ที่แข็งค้างไปชั่วครู่นึงก่อนจะจ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไร ซินอวี่ก้าวเข้ามายืนบนเท้าของอี้หยางก่อนจะเขย่งปลายเท้าจูบเขาอย่างหนักหน่วง
ผลของแรงปะทะทำให้อี้หยางต้องก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว อี้หยางเหลือบมองพื้นห้องกลัวจะไปเหยียบโดนกุหลาบที่ให้ซินอวี่จนยืนได้ไม่มั่นคงเสียหลักล้มลงไป ซินอวี่ช่วยดึงอี้หยางออกจากกุหลาบที่เรียงรายล้อมรอบพลางถามอย่างเป็นห่วง "นายโอเคมั้ย?" กุหลาบมีหนามไม่ใช่เรื่องตลกเลย
อี้หยางบอก ไม่เป็นไร ให้คนมาลิดหนามออกไปหมดแล้ว
ซินอวี่มองก้านกุหลาบเห็นว่าไม่มีหนามแล้วจริงๆ
อี้หยางพูดต่อ ดอกไม้พวกนี้จะได้ไม่ทำเธอเจ็บ
ซินอวี่กะพริบตาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์​อี้หยางดังขึ้นมาเสียก่อน เป็นคนขับรถที่รออยู่ข้างล่างโทรมา อี้หยางรับ ซินอวี่ตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์​ วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา เขาจะไม่เข้าบริษัทค่ะ
ซินอวี่มองอี้หยาง อี้หยางหัวเราะเบาๆ แล้วพูด "อืม วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท" อี้หยางวางสาย ซินอวี่ทวน
"วันนี้นายพูดว่า ต่อไปนายจะทำหน้าที่สามีที่ดี จะดูแลฉันอย่างดี จะใส่ใจฉัน รักฉัน และจะไม่ทำผิดต่อฉันอีก งั้นฉันจะเชื่อนายชั่วคราวและจะดูความตั้งใจของนาย ถ้านายทำไม่ได้...."
อี้หยางพูดต่อให้ "จะหย่ากับฉัน"
ซินอวี่พยักหน้า".... ใช่! ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของนาย"
อี้หยางบอก" ได้ รอดูความตั้งใจของฉันเลย"
ตกลงกันแล้วซินอวี่ยังสงสัย นี่ฝันไปรึเปล่า เมื่อผู้ชายเย็นชามีคนที่เขาชอบนี่มันต้องอ้อมไปอ้อมมาขนาดนี้เลยหรือ
ซินอวี่คันหัวใจยุบยิบ แต่ก็รู้สึกไม่ดีที่จะแสดงความเจ้าคิดเจ้าแค้นต่อหน้าอี้หยาง ทว่าอดจะยกยิ้มมุมปากเผยให้เห็นความรื่นเริงบันเทิงใจเล็กๆ ไม่ได้
ซินอวี่คิด ให้หย่าก็ไม่หย่า ตอนนี้ตกมาอยู่กำในมือฉันแล้ว แถมยังแสดงเจตนารมณ์​โต้งๆ งี้ด้วยต่อไปนายจะไหวมั้ยเนี่ย

วันครบรอบแต่งงานปีนี้ ซินอวี่ได้บ้านที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ตอนดินเนอร์ชมวิว 360° สุดหรูที่ชั้นดาดฟ้าสูงสุดของแมนชั่น ซินอวี่ได้แหวนเพชรก้นแก้วไวน์แดงที่ดื่ม เป็นแหวนแต่งงานที่ไม่เหมือนใครซึ่งอี้หยางสั่งปรับแก้ทำใหม่โดยเฉพาะ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เสียงไวโอลินดังขึ้น อี้หยางคุกเข่าสวมแหวนให้ซินอวี่

ซินอวี่นั่งเหม่อมองแหวนทั้งวันจนอันหย่าหมั่นไส้เพราะเรียกสามรอบสี่รอบก็ไม่ได้ยิน อันหย่าตัดพ้อ มานั่งมองแหวนทั้งวันต่อหน้าฉัน ทั้งๆ รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พี่น้องเค้าทำกันแบบนนี้เหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะซูซินอวี่! ซินอวี่ร้อนตัวเลิ่กลั่กบอก อะไรนะได้ยินไม่ชัด ทุกอย่างแล้วแต่อันหย่า เชื่อใจอันหย่า อันหย่าว่าได้ยินไม่ชัดหรือไม่ได้ฟังกันแน่ ถ้าตามใจเดี๋ยวแคนเซิลงานของผู้กำกับซูซะเลย ไม่ต้องไปกองถ่งกองถ่ายมันละ ซินอวี่บอกไม่ได้สิ ร่วมงานกันมานานแล้วนะ อันหย่าเข้าสู่โหมดจริงจังบอกซินอวี่ไปออกกองถ่ายหนังครั้งนี้ อันหย่าจะไม่ไปด้วย ให้ซินอวี่เอาผู้ช่วยไปแทน มีอะไรก็โทรมา เรื่องนี้ซินอวี่รับบทนางเอก หานเสี้ยวเป็นพระเอก ลั่วเจี๋ยต้องไปด้วยแน่ อันหย่าไม่อยากเจอ
ุผู้ช่วยเคาะประตูบอก พี่ซินอวี่มีคนมาส่งดอกไม้..
พูดยังไม่จบอันหย่าก็สั่งอย่างเกรี้ยวกราดบอก โยนทิ้งไปซะ! ผู้ช่วยอึ้งก่อนจะพยักหน้าจำใจส่งกุหลาบแสนสวยลงไปนอนในถังขยะ
.
.
.
.
.

>>129 ไม่เป็นไรจ้าา ชอบบบ

>>131 ขอบคุณนะคะ สนุกมาก อุตส่าห์สละเวลามาเล่าให้อย่างละเอียด ชอบค่า ติดตามต่อนะคะ🥰

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก เล่าละเอียดดี ชอบมากค่ะ

อี้หยางบทจะรักคือ....

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 67
.
.
.
.
.
ห้องทำงานอี้หยางที่ตึกอี้กรุ๊ป ผู้ช่วยที่ไปส่งดอกไม้เข้ามารายงานแบบกระอักกระอ่วน คุณอี้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอประชาสัมพันธ์​รับไปก็ทิ้งขยะทันที พอผมถาม เธอก็บอกว่าคุณนายอี้สั่ง แถมยังบอกอีกว่่าดอกไม้ที่ถูกส่งมาช่วงนี้จะโดนโยนทิ้งทั้งหมด
อี้หยางงง ซินอวี่ไม่พอใจอะไร เขาทำอะไรผิด
ตอนบ่ายจ้่าวปินมาขอกลับก่อนเวลาบอกจะรีบไปของซื้อขวัญง้อแฟน อี้หยางถามจะรู้ได้ไงว่าแฟนโกรธเรื่องอะไร จ้าวปินว่า ถามตรงๆ เลยสิ แต่ยังไงก็ต้องซื้อของขวัญไปง้อก่อนเสมอ พออีกฝ่ายใจเย็นลงแล้วค่อยถาม
วันนั้นอี้หยางกลับบ้านวิลล่าพร้อมของขวัญ เจอปู่ถามถืออะไรมาน่ะ พอรู้ว่าอี้หยางซื้อของขวัญให้ซินอวี่ ปู่กับแม่ก็ดีใจ ต้นไม้เหล็กออกดอกออกผล พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว พูดพร้อมกันว่า หลายชาย/ลูกชายที่งี่เง่ามีใจแล้วจริงๆ ความหวังอยากอุ้มหลานของคุณปู่คงจะเป็นจริงเร็วๆ นี้ล่ะ แล้วปู่กับแม่ก็คุยกันจริงจังจะให้เรียนประถม ม.ต้น ม.ปลาย วิทยาลัย ไปต่างประเทศที่ไหนเมื่อไหร่ต้องวางแผนให้ดี อี้หยางฟังแล้วก็คิดจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่พูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
ซินอวี่มาส์กหน้าไปพลางนั่งอ่านบทหนังหนาปึ้กฆ่าเวลาอยู่ในห้อง อี้หยางวางของขวัญไว้บนโต๊ะแบบที่ว่าถ้าซินอวี่เงยหน้าขึ้นมาปุ๊บเจอปั๊บ แต่ซินอวี่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านบทจริงจังพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด อี้หยางคิดตั้งแต่เข้าห้องมาซินอวี่ยังไม่ยิ้มให้สักครั้ง แถมยังไม่พูดอะไรกับเขาด้วย สงสัยจะโกรธมาก อี้หยางเลยหยิบของขวัญส่งให้บอก ให้เธอ ซินอวี่รับมาเปิดดูเป็นสร้อยคอแบรนด์ดังราคาเป็นล้าน ด้วยมีชนักปักหลังเรื่องลืมวันครบรอบแต่งงาน ซินอวี่ก็แอบกลัวคิดจนหัวหมุนว่า วันนี้เป็นวันสำคัญอะไรอีกถึงให้ของแพงขนาดนี้
อี้หยางถามตรงๆ ไม่โกรธแล้วเหรอ
ซินอวี่งงตาแตก โกรธอะไร ทำไมต้องโกรธ
อี้หยางก็ว่า ถ้าไม่โกรธทำไมถึงทิ้งกุหลาบที่ส่งไปให้ล่ะ
ซินอวี่งง ส่งมาให้?  กุหลาบ? หมายความว่าไง นายส่งกุหลาบมาที่สตูดิโอให้ฉันเหรอ
อี้หยางพยักหน้า
ซินอวี่ถาม 999 ดอก?
อี้หยางพยักหน้าอีก
ซินอวี่ดีใจมากแต่คิดในใจ ไม่ จะให้รู้ไม่ได้ว่านี่มันมีน้ำหนักในใจมากแค่ไหน แค่ได้กุหลาบก็ตื่นเต้นดีใจขนาดนี้ต่อไปมีหวังโดนข่มตายแน่
ซินอวี่ปั้นหน้าวางท่าถาม นั่น นายให้ฉันเหรอ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ
อี้หยางบอก ฉันแนบการ์ดไว้ในกุหลาบ
ซินอวี่ไม่ได้สนใจ คิดว่าหนึ่งในบรรดาพวกที่ตามจีบอยู่ส่งมา แต่ในใจคิด ฉันต้องพูดถึงคนมาตามจีบ นายจะได้รู้สึกร้อนใจและรู้ว่าฉันก็มีค่าไง
อี้หยางขมวดคิ้วถาม คนมาตามจีบ?
ซินอวี่เล่นใหญ่ไปเกินเบอร์มากกกกกกก
บอก "ใช่สิ ฉันเป็นดารานะ สวยด้วย ก็ต้องมีผึ้งมีผีเสื้อมากมายตามตื๊อตามจีบสิ" ซินอวี่นิ่งคิดแล้วเพิ่มอีกคำ "ทุกวันด้วย!"
อี้หยางได้ยินความในใจทุกอย่างเลยพูดเอออวยว่า "งั้น ฉันก็เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก" โดยสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด
ซินอวี่พยักหน้าบอก ถ้านายส่งดอกไม้ให้ฉันอีก ให้คนส่งบอกไป​เลยว่าส่งให้ฉัน และฉันก็จะสั่งไว้เหมือนกันว่าให้รับแล้วเอาเข้าไปวางในห้องทำงานได้เลย

หลังคุยกับอี้หยางคืนนั้น ห้องทำงานของซินอวี่ก็มีแต่กุหลาบที่ได้รับมา ทั้งดอกตูมบ้าง บานบ้างเต็มออฟฟิศ หลายวันเข้ากลิ่นกุหลาบหอมฟุ้งก็กระจายไปทั่วสตูดิโอ อันหย่าเหน็บอี้หยางว่าปิศาจทุนนิยม แล้วถามซินอวี่เรื่องเจียงเหนียน ซินอวี่บอกให้เจียงเหนียนพักงานไปก่อนแล้วปรึกษาอันหย่าว่าอยากให้เจียงเหนียนไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่ออนาคตของเจียงเหนียนเอง อันหย่าคิดตามว่าซินอวี่พูดถูก แต่มันก็แล้วแต่เจียงเหนียนจะตัดสินใจ ยังไงซะอันหย่าจะช่วยคุยให้ แล้วเตือนซินอวี่กองถ่ายหนังจะใกล้เปิดกล้องแล้วนะ เตรียมตัวพร้อมยัง อันหย่าล้อ ทำไม ทนสามีไม่ไหวแล้วเหรอ ซินอวี่ถลึงตาตอบ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแบบนี้มันดีหรือไม่ดี แล้วเปลี่ยนเรื่องถามถึงแฟนๆ อันหย่า อันหย่าบอกเลิกหมดแล้วตอนนี้โสด ส่วนลั่วเจี๋ย ตัดทิ้งไปได้เลย ไม่เจอกันอีกยิ่งดี ไม่ทันขาดคำ ผู้ช่วยมาเคาะประตูบอก พี่อันหย่ามีผู้ชายชื่อลั่วเจี๋ยมาขอพบ ซินอวี่กล่อมจนอันหย่ายอมไปเจอ โดยอันหย่าถือกีตาร์ ส่วนซินอวี่ถือไม้เบสบอลเข้าไปคุยที่ห้องรับรองแขก กะว่าถ้าคุยกันไม่รู้เรื่ิิองจะฟาดเลย ลั่วเจี๋ยขอรับผิดชอบ อันหย่าบอกไม่ต้อง ลั่วเจี๋ยไม่พอใจมาก ซินอวี่ขอตัวหลบฉากออกมาเพราะดูออกว่าลั่วเจี๋ยมีใจ ส่วนอันหย่าก็มีท่าทีแตกต่างไปจากตอนที่อยู่กับหนุ่มคนอื่นๆ ชัดเจน แต่ไม่รู้สองคนคุยกันยังไงเพราะลั่วเจี๋ยไม่ส่งดอกไม้มาอีกเลย
.
.
.
.
.

>>136 เกลียด อันหย่าเธอเอาน้ำใจอี้หยางฉันไปทิ้ง

>>135 อี้หยางเป็นผู้ชายที่แสดงความรู้สึกไม่เก่ง
ใจอี้หยางไม่ได้มีใคร สนใจแต่เรื่องงาน
ก่อนหน้านี้ที่จะหย่าคือ รำคาญความรักที่มากจนเกินไปเฉยๆ
แต่พอซินอวี่เปลี่ยนไป ไม่รักไม่สนใจ
อี้หยางเลยอารมณ์​แบบคนหวงของอะ
แต่งงานกับเขาแล้วต้องสนใจเขาสิ
ที่แอบยื่นมือเข้าช่วยหลายหนก็ไม่เคยบอก
พอเริ่มรู้จักที่จะแสดงความรู้สึกรักใคร่ออกมาจากใจมันก็เลยขาดๆ เกินๆ ไปมาก

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 68
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นไม่นานรายการวาไรตี้ที่ซินอวี่และเจียงเหนียนไปออกก็ได้รับออกอากาศ​ ชาวเน็ตสนใจการยืมเงินของเจียงเหนียนจนเป็นประเด็นทายาทรุ่นที่ 2 ส่วนเรื่องของซินอวี่ไม่ค่อยมีคนสนใจพูดถึงมากนัก
รายการวาไรตี้จบ ละครที่ซินอวี่เล่นคู่กับหานเสี้ยวก็ออนแอร์ต่อทันที แค่ตอนแรกก็ดังเปรี้ยงปร้างได้รับคำชมถล่มทลายทั้งพระ-นาง
วันเดียวกันนั้นเองผู้กำกับซูโทรมาหาซินอวี่ ขอพบเป็นการส่วนตัว ผู้กำกับบอกมีการเปลี่ยนตัว​นักแสดงบทพระรอง เพราะคนเดิมที่วางไว้ให้คิวไม่ได้ ซึ่งคนที่จะมารับบทพระรองแทนคือ เซี่ยชี ผู้กำกับรู้ว่าซินอวี่กับเซี่ยชีไม่ถูกกันเลยมาถามซินอวี่ก่อน
ซินอวี่ถาม หมายถึงถ้าฉันไม่เห็นด้วย คุณจะเปลี่ยนเซี่ยชีออก?
ผู้กำกับบอกว่า ใช่
ซินอวี่เงียบใช้ความคิด เซี่ยชี นี่ซินอวี่ก็เคยคิดจะดีด้วยอยู่แต่หลังจากกันซีนงานถ่ายปกนิตยสารกับซินอวี่ แล้วไปเลือกซู่เว่ยอินแทนครั้งนั้นก็เป็นอริกันมาตลอด ซินอวีีเห็นสีหน้าลำบากใจของผู้กำกับเลยตัดสินใจบอกแล้วแต่ผู้กำกับ ถ้าเห็นว่าเซี่ยชีเหมาะกับบทนี้ ดีกับหนัง ก็เซ็นสัญญาเลย ยังไงซะทักษะการแสดงของเซี่ยซีก็ดีมากจริงๆ
ผู้กำกับซูตบต้นขาบอก รู้อยู่แล้วว่าซินอวี่ไม่ใช่คนใจแคบ จากนั้นก็ว่าวันมะรืนจะมีงานเลี้ยงฉลองละครเรื่องที่ซินอวี่กับหานเสี้ยวเล่น ซินอวี่เป็นนางเอก ต้องไปนะ ซินอวี่ตอบ โอเคค่ะ ไปแน่ ไม่ต้องห่วง
พอซินอวี่กลับไป เซี่ยชีก็เดินออกมาจากห้องข้างๆ เซี่ยชีมาคุยเรื่องบทกับผู้กำกับตั้งแต่เช้าแล้วคิดว่าซินอวี่คงไม่ให้เขาเล่นแน่แต่ดันผิดคาด
ผู้กำกับบอกนอกจากจะให้เล่นแล้วยังชมว่าเซี่ยชีมีทักษะการแสดงที่ดีด้วยนะ เมื่อไหร่จะมองซินอวี่ในแง่ดีบ้าง
เซี่ยชีก็ว่า 2 ปีก่อนตอนเขาเป็นนักแสดงหน้าใหม่เพิ่งเข้าวงการ ซินอวี่เคยเปลี่ยนบทเขาจากนักแสดงสมทบตัวที่ 2 เป็นนักแสดงสมทบตัวที่ 3...
ผู้กำกับหัวเราะบอก เข้าใจผิดแล้ว นายจะโกรธก็ได้นะ แต่ลองนึกดูว่าคนที่เล่นบทรองในตอนนั้น ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว ตอนนั้นซินอวี่มาพูดให้เปลี่ยนบทนายจากตัว 2 เป็นตัว 3 ก็จริง แต่คิดว่าฉันจะเปลี่ยนบทง่ายๆ แค่เพราะฟังคนอื่นพูดเหรอ เธอวิจารณ์​ให้ฟังว่าทั้งอิมเมจและสายตาของนายเหมาะกับบทตัว 3 มากกว่า ฉันเลยตามดูนาย 2-3 วัน ให้ลองใส่ชุดและแสดงให้ดู แล้วมันก็เป็นแบบที่เธอบอกจริงๆ ฉันสงสัยมาตลอดว่าผิดใจกันเรื่องอะไร ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้
เซี่ยชีที่เพิ่งได้รู้ความจริงมองบทในมืออย่างบื้อใบ้ วิญญาณ​หลุดออกจากร่างไปแล้ว

ที่งานเลี้ยงฉลองละคร ซินอวี่เริ่มเมา ถือแก้วไวน์ขอบคุณทุกคนตัวต่อตัว ตอนแรกก็ยังพูดจารู้เรื่องอยู่ แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ซินอวี่พิงไหล่หานเสี้ยวบอก "พี่หาน ฉันขอบคุณพี่จริงๆ พี่รู้มั้ยก่อนหน้านี้ไม่มีนักแสดงชายคนไหนเต็มใจจะเล่นกับฉันเลย พวกเค้าคิดว่าถ้ามาเล่นกับฉัน พวกแฟนๆ จะน้อยลง พี่หานพี่เป็นนักแสดงชายคนแรกที่เต็มใจเล่นกับฉัน เป็นผู้ชายคนเดียวที่..."
ซินอวี่ดื่มจนแก้มแดง นัยน์ตาพร่ามัว ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอนิดๆ ได้กลิ่นน้ำหอมแนวดอกไม้และแอลกอฮอล์​จากระยะรอบตัว
ซินอวี่พูดจบก็ผลักหานเสี้ยวออกไปเกี่ยวแขนผู้กำกับซูแทนพลางพูด "ผู้กำกับซู ขอบคุณที่ครั้งนี้... เลือกให้ฉันเป็นนางเอกทั้งที่มีอุปสรรคยุ่งยากมากมาย สำหรับคนที่เชื่อในตัวฉันอย่างไม่มีเงื่อนไขอย่างคุณ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ไม่ต้องห่วงนะคะ เราร่วมงานกันครั้งหน้า คุณจะรุ่งพุ่งฉลุยแน่!"
คำพูดจาเปิดเผยเสียงดังและไม่จริงจังอะไร ทว่าซินอวี่เมาแล้ว พูดไม่ชัด เซไปเซมา แทบจะยืนไม่ไหว
ผู้กำกับบอก โอเค โอเค ฉันเข้าใจเธอดี ไม่ต้องดื่มแล้ว รีบกลับไปพักเถอะ แล้วผู้กำกับก็เรียกผู้ช่วยซินอวี่ให้มาประคองซินอวี่ไว้แล้วถามว่า อันหย่ายังไม่มาเหรอ?
ผู้ช่วยส่ายหน้าบอก อันหย่าติดธุระปลีกตัวมาไม่ได้
หานเสี้ยววางแก้วไวน์พูด "ผมพากลับเอง ผมอยู่ที่เดียวกับซินอวี่"
"ใช่ๆ พวกเธออยู่ตึกเดียวกันนี่นา งั้นก็ไปเถอะ"
ผู้กำกับซูไม่ได้คิดอะไร ซูซินอวี่ก็วางใจเห็นหานเสี้ยวเป็นเพื่อนที่ไว้เนื้อเชื่อใจ​ได้
ผู้ช่วยซินอวี่ตัวเล็กจึงประคองซินอวี่อย่างยากลำบาก ผู้ช่วยของหานเสี้ยวก็เป็นผู้ชายไม่สะดวกจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ หานเสี้ยวมองประตูแล้วตัดสินใจยื่นมือออกไป
.
.
.
.
.

>>139 ขอบคุณค่า มาต่อแล้วๆๆ หานเสี้ยวอย่าทำไรนางเอกน้าาา

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 69
.
.
.
.
.
ทันทีที่มือของหานเสี้ยวเพิ่งจะแตะแขนของซินอวี่ ก็มีใครบางคนยื่นมือมาจับแขนซินอวี่ออกไป ซินอวี่ที่ปวกเปียกป้อแป้ถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมกอดกว้าง เดิมก็มึนหัวอยากอ้วกอยู่แล้วพอมาถูกดึงไปมาสองรอบก็รู้สึกแย่ยิ่งขึ้นไปอีก ซินอวี่ลืมตาแล้วพยายามเงยหน้าขึ้นเห็นคางกับสันจมูกโด่งๆ ที่คุ้นเคย และริมฝีปากที่เม้มแน่นดูไม่ค่อยสบายใจนัก ซินอวี่มึนหัวมากแต่รู้สึกได้ว่าคนๆ นี้ดูคล้ายอี้หยาง

เอ่อ คนคนนี้ไม่ได้ดูคล้ายอี้หยาง เขาคือ อี้หยาง!

อี้หยางมี wine bureau ที่โรงแรมวันนี้ ก่อนงานจะเลิกเขาได้ยินว่าห้องจัดเลี้ยงข้างๆ กันมีสตาฟฟ์กองถ่ายละครเรื่องที่ซินอวี่เล่นมาจัดงานเลี้ยงฉลองกันอยู่ เขาเลยออกจากงานมา เห็นซินอวี่มีผู้ช่วยตัวน้อยพยุงออกมาพอดี ซินอวี่เดินเซและมีหานเสี้ยวอยู่ข้างๆ อี้หยางหน้ามืดครึ้มรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าดึงซินอวี่เข้าสู่อ้อมแขน แย่งตัวออกมาจากการดูแลของหานเสี้ยวด้วยสายตาเอาเรื่อง อี้หยางมองหานเสี้ยวอย่างไม่พอใจพลางพูดเสียงเย็น "ภรรยาของผม ไม่ต้องรบกวนคุณหานหรอก"
หานเสี้ยวอึ้ง ย้ายสายตาจากอี้หยางไปยังซินอวี่ที่อยู่ในอ้อมแขน
ซินอวี่มองอีกทีรู้แล้วว่าเป็นอี้หยางจริงๆ จึงยิ้มเอามือรั้งคออี้หยางราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้วถูจมูกอย่างรักใคร่ถาม "นาย....ทำไมมาอยู่นี่ได้?"
ความใกล้ชิดสนิทสนมที่เกิดขึ้นทำอี้หยางตะลึงไปครู่หนึ่ง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้า กลิ่นของน้ำหอมผสมกับไวน์อ่อนๆ บนร่างกายของซินอวี่ แก้มขึ้นสีกุหลาบ อุณหภูมิ​ที่พุ่งขึ้นสูงทำให้อี้หยางรู้สึกคันยุบยิบ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง พอรู้สึกตัวก็กอดเอวซินอวี่ไว้
อี้หยางถาม ทำไมดื่มขนาดนี้
ซินอวี่บอก มีความสุข...
อี้หยางพูด ดึกแล้ว กลับกันเถอะ
ซินอวี่พยักหน้า ทิ้งศีรษะลงบนไหล่อี้หยาง อี้หยางจับซินอวี่ด้วยมือข้างเดียวและกอดเธอไว้จากด้านข้าง ทว่ายังไม่จากไป
อี้หยางมองหานเสี้ยว ไม่ได้ต้องการข่มแต่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ผมเชื่อว่าคุณหานเป็นคนมีเหตุผลและมีวิจารณญาน​ เป็นผู้มีการศึกษารู้จักคำนึงถึงความถูกต้อง เหมาะสม ซื่อสัตย์ และความละอาย บางอย่างอาจจะทำแล้วไม่ผิดกฎหมาย แต่บางอย่างก็เกี่ยวกับศีลธรรมจรรยาซึ่งไม่พึงกระทำ ผมหวังว่าคุณหานจะยังคงรักษาตนอยู่ในขอบเขตของศีลธรรมจรรยาที่ดีงาม
หานเสี้ยวหน้าบึ้งไม่พูดอะไร ได้แต่มองอี้หยางเดินออกไปพร้อมซินอวี่ในอ้อมแขน
สตาฟฟ์โรงแรมเห็นหานเสี้ยวก็ตื่นเต้นมากก่อนจะกล้าๆ กลัวๆ เข้ามาขอลายเซ็น หานเสี้ยวเพิ่งเจอเรื่องขุ่นใจจึงตอบปฏิเสธอย่างสุภาพแล้วจากไป
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 70
.
.
.
.
.
ในรถเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำหอมและไวน์ซึ่งเมื่อผสมรวมกันแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ซินอวี่ที่เมามากก็ป่วนมาก เดี๋ยวบอกหนาวเดี๋ยวบอกร้อนจนต้องเปิดหน้าต่าง ร้องเพลง ขยับตัววุ่นวายย้ายไปย้ายมาอยู่บนตัวอี้หยาง
อี้หยางหน้าบึ้งถาม ซูซินอวี่ เธอดื่มไปมากขนาดไหนเนี่ย?
ซินอวี่มองอี้หยางแบบเบลอๆ เห็นรอยย่นตรงหว่างคิ้วและดวงตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตรก็พูดอย่างเสียใจ นายดุฉัน
อี้หยางถาม ทำไมฉันต้องดุเธอ
ซินอวี่ก็ว่า นายตะโกนใส่ฉัน
อี้หยางพูดเสียงต่ำบอก "...ฉันไม่ได้ตะโกนใส่เธอ ต่อไปดื่มให้น้อยหน่อย"
ซินอวี่พิงบนตัวอี้หยาง "แน่นอน ช่างเป็นวันที่มีความสุข ดื่มมากไป 2 แก้ว... อี้หยางนายชอบฉันมั้ย?"
"ฉันไม่ชอบเธอเมื่อไหร่?"
"งั้นทำไมนายต้องเรียกฉันทั้งชื่อทั้งแซ่เลยล่ะ"
อี้หยางประหลาดใจ
"ดูคู่อื่นเค้าสิ เค้าเรียกกัน เบ๊บ เบบี๋ ที่รัก แล้วดูนาย 'ซูซินอวี่! ซูซินอวี่!' ฉันเป็นภรรยานายหรือศัตรูนายกันแน่?"
"...ฉันเรียกเธอแบบนั้นเมื่อไหร่กัน"
"ยังไม่ยอมรับอีก นายเรียกฉันแบบนั้นแหละ 'ซูซินอวี่! เธอดื่มไปมากเท่าไหร่เนี่ย?'​ ทำฉันกลัวแทบตายแล้ว"
อี้หยางใบ้กิน "...แล้วเธออยากให้ฉันเรียกยังไง"
ซินอวี่บอก "ต่อไปนี้ห้ามเรียกฉันทั้งชื่อและแซ่อีก เรียกแค่ 'ซินอวี่'พอ มา ไหนลองเรียกให้ฟังหน่อย"
อี้หยางเรียก" ซินอวี่"
ซินอวี่ไม่พอใจบอก "ไม่ใช่แบบนั้น! เอาใหม่!"
อี้หยางบอก "เธอเมาแล้ว อย่าโยกตัวไปมา นั่งลงแล้วทำตัวดีๆ"
ซินอวี่งอแง "นายหมดความอดทนกับฉันแล้วใช่มั้ย?"
อี้หยางบอกเปล่า
ซินอวี่เลยว่า "งั้นลองเรียกอีกที"
อี้หยางรู้สึกไม่ควรต่อปากต่อคำกับคนเมาเลยตามใจเรียก "ซินอวี่"
"ไร้อารมณ์​!"
อี้หยางลดโทนเสียงลง "ซินอวี่"
"เสียงแข็งไป ไม่หวานเลยสักนิด ดูคู่อื่นๆ เค้าสิ สุดที่รักอย่างงี้"
"ซูซินอวี่!"
ซินอวี่จ้องอี้หยางแล้วดวงตาก็ฉายประกายวาบบอก "รู้แล้ว!"
ก่อนอี้หยางจะได้ถามซินอวี่ว่ารู้อะไร ซินอวี่ก็จับหน้าเขาแล้วขยับตัวเข้ามาจูบ ริมฝีปากสัมผัสกัน อี้หยางได้กลิ่นน้ำหอมผสมไวน์ หัวใจเต้นรัวเร็ว อี้หยางรู้สึกหวานล้ำ
ซินอวี่ถาม หวานมั้ย?
อี้หยางตอบอย่างโง่งม หวาน
ซินอวี่บอก นั่นชื่อฉัน  [[[ ตรงนี้เล่นคำว่า  Sweet =หวาน /ที่รัก  ]]]​
อี้หยางหัวเราะเสียงนุ่มเรียก "ซินอวี่"
ซินอวี่พึงพอใจเลยนั่งดีๆ พิงอกอี้หยางบอก "จากนี้ไป นายเรียกฉันแบบนี้ อย่าเรียกทั้งชื่อทั้งแซ่อีกนะ"
อี้หยางที่เพิ่งได้สติจากการจูบก็ยิ้มบอก "ได้"
รถถึงแมนชั่น อี้หยางอุ้มซินอวี่คนเมาจอมป่วนขึ้นข้างบน พออุ้มซินอวี่มานอนบนเตียงได้ ก็จะถอดชุดให้ ซินอวี่จะได้นอนสบายหน่อย
ซินอวี่กึ่งหลับกึ่งตื่นถาม "นายทำอะไรอะ"
อี้หยางบอก ถอดชุดให้เธอ
ซินอวี่สงสัย แล้วทำไมนายไม่ถอดชุดนายอะ
อี้หยางบอก นอนเถอะ เธอเมามาก พักให้ดี
ซินอวี่ที่นอนอยู่บนเตียงดึงไทด์อี้หยางถาม แล้วนายอะ?
อี้หยางมองแก้มแดงๆ ปากแดงระเรื่อของซินอวี่แล้วตอบ "ฉันจะดูแลเธอ"
"ดูแลฉัน"
"อืม ฉันจะเฝ้าเธอไว้"
ตาสบตา มืออยู่ใกล้กัน ซินอวี่หายใจรดใบหน้าอี้หยาง อี้หยางกลับไม่ได้กลิ่นไวน์ ประสาทสัมผัส​รับรู้ได้เพียงกลิ่นหวานล้ำเย้ายวนใจที่ปลุกอารมณ์ความปรารถนาวาบหวามตามธรรมชาติให้ตื่นขึ้นมาเท่านั้น
"อี้หยาง" ซินอวี่เรียก "นายชอบให้ฉันเรียกทั้งชื่อและนามสกุลแบบนี้มั้ย"
"เธอจะเรียกฉันยังไงก็ได้ที่เธออยากเรียก" อี้หยางบอก
ซินอวี่ยิ้ม  ปากแดงจิ้มลิ้ม ดวงตาทอแววนุ่มนวล ชวนให้คนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ "งั้น ฉันเรียก 'สามี'​ นายชอบมั้ย"
อี้หยางไม่ตอบ
ซินอวี่จับตรงเนคไทด์อี้หยางแล้วดึงเขาลงมากัดหยอกเย้าริมฝีปากล่าง อี้หยางแข็งค้างจ้องซินอวี่ แววตาพลันดำมืด
ครู่นึงผ่านไป ซินอวี่ก็เหนื่อย ผละออกจากอี้หยาง ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพลางพูดพึมพำ "น่าเบื่อ นอนดีกว่า"
อี้หยางยืนอยู่ข้างเตียง สายตามองจ้องซินอวี่ถาม "เมาแล้วเป็นแบบนี้เหรอ? "
ซินอวี่ไม่ตอบ แกล้งหลับ
"ไม่ไร้ความรับผิดชอบไปหน่อยเหรอ?" อี้หยางถาม
ซินอวี่ลืมตางงๆ บอก "มะ...."
ไม่มีคำอื่นหลุดออกมาจากปาก เพราะซินอวี่ไม่มีโอกาสได้พูดอีก
ที่นอนยุบตัวลง อี้หยางยื่นมือปิดไฟตรงหัวเตียง
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงครวญคราง​แผ่วเบา นิ้วมือทั้งสิบสอดประสานกันแน่นอยู่บนหมอน ฝ่ามือขาวนุ่มนิ่มถูกตรึงอยู่ใต้ฝ่ามือใหญ่แข็งแกร่งไม่อาจหนีรอดไปได้แม้แต่น้อย
.
.
.
.
.
[[[ ฉันมายินดีให้กับอี้หยาง //ปาดน้ำตา กระซิกๆ ]]]

>>142 กรี๊ด ในที่สุด 555

>>142 อี้หยางกินของหวานแล้วว

>>142 กรี๊ดด จุดพลุไฟๆๆ ในที่สุดๆๆ

กรี๊ดดดดด้วย

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 71
.
.
.
.
.
ซินอวี่ตื่นมา แฮ้งค์ เวียนหัว ปวดหัว คลื่นไส้ อาเจียน อ่อนเพลีย ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปทั่วร่างไล่ตั้งแต่ขากรรไกรลงไปถึงข้อเท้า ขยับตัวไม่ได้ แต่ก็พยายามไถตัวขึ้นมานั่งตรงหัวเตียง หลังจากรู้สึกอึดอัดไม่สบายกายกว่า 20 นาที ซินอวี่ถึงได้สติรู้ตัว
อี้หยางจับเธอกินไปแล้ว
แต่นั่นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเมื่อวานเธอเมา
เมาแล้วมีอะไรกับเขา
ซินอวี่ค่อยๆ นึกประโยคที่พูดกับอี้หยางเมื่อวานออกทีละประโยค
'ดูคู่อื่นเค้าสิ เค้าเรียกกัน เบ๊บ เบบี๋ ที่รัก แล้วดูนาย'​
'ต่อไปนี้ห้ามเรียกฉันทั้งชื่อและแซ่อีก เรียกแค่ 'ซินอวี่'... '​
'เสียงแข็งไป ไม่หวานเลยสักนิด ดูคู่อื่นๆ เค้าสิ สุดที่รักอย่างงี้'​
'ฉันเรียก 'สามี'​ นายชอบมั้ย'

ซินอวี่รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั้งร่างกาย อยากจะพุ่งลงทะเลมุดหัวไปอยู่ใต้น้ำเหลือเกิน
น้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อคืนมันเพราะไวน์พาไปแท้ๆ
งี่เง่าชะมัด ทำไมคนเราเมาแล้วต้องทำอะไรโง่ๆ ด้วย
ภาพเหตุการณ์​เมื่อคืนไหลผ่านเป็นฉากๆ
เบ๊บ? เบบี๋? ที่รัก? ซินอวี่สะบัดศีรษะ พูดอะไรแบบนั้นออกไปได้ไง

มีเสียงดังออกมาจากนอกห้อง ซินอวี่รีบมุดหัวลงไปใต้ผ้าห่ม ทำเป็นนอนหลับ
อี้หยางที่หน้าแดงกว่าปกติเล็กน้อยไม่รู้ว่าเป็นเพราะฮีทเตอร์หรือเพราะอะไรอย่างอื่นที่พูดออกมาไม่ได้ ถือยาเดินเข้าห้องมา ซึ่งยานี้ต้องทาทุกๆ 12 ชม. ประสิทธิภาพ​ดีเห็นผลเร็ว เพราะถ้าเห็นผลช้าแล้วซินอวี่ไม่หายใน 2-3 วันนี้ เขาต้องโดนซินอวี่โมโหใส่แทนแน่ๆ
อี้หยางค่อยๆ ยกผ้าห่มขึ้น ผ้าปูยุ่งเหยิง ​ร่องรอยช้ำที่ปรากฏ​ให้เห็นทั่วบริเวณกระดูกไหปลาร้าก็เพียงพอที่จะแสดงถึงความบ้าคลั่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้เป็นอย่างดี
'น่าอายชะมัด!!! ฉันจะเอาหน้่าไปไว้ที่ไหน?!  ไม่! ฉันจะไม่ตื่น! มันน่าอายเกินไป!!! เอามีดมาแทงกันดีกว่า!
ซินอวี่อ้ำอึ้งพูด "ฉ ฉันอยากนอนต่อ ไม่ต้องปลุกนะ"
อี้หยางเห็นซินอวี่ฝังหน้าอยู่ในหมอน กล้ามเนื้อเกร็งแน่น ก็แววตาไหวระริกด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ
อี้หยางเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่เขารู้ว่าภรรยาเป็นพวกมีความภาคภูมิใจ​ในตัวเองสูง ถ้าเขายังอยู่ เกรงว่าซินอวี่จะอึดอัดหายใจไม่ออกตาย
"งั้นเธอนอนต่อ ฉันเอายาทามาให้ วางไว้บนโต๊ะนะ ถ้าเธอตื่นแล้วอย่าลืมทายา อาหารก็พร้อมอยู่ในครัวแล้ว ตื่นแล้วก็กินได้เลย ฉันต้องไปบริษัทก่อน มีอะไรก็โทรมานะ"
มีเสียงฮึมฮำดังออกมาจากหมอน
อี้หยางหัวเราะเบาๆ แล้วออกจากห้องไป ให้พื้นที่ส่วนตัวกับซินอวี่
ได้ยินเสียงประตูปิด ซินอวี่ถึงลุกขึ้นมองประตูที่ปิดไปอย่างโล่งใจ
ซินอวี่เอื้อมมือไปหยิบยาทาที่อี้หยางวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง แล้วก้มลงมองร่องรอยบนร่างกายไปพลางก่นด่าอี้หยางที่ไม่รู้จักควบคุมแรงซะบ้างไปด้วย ทายาแล้วซินอวี่ก็ได้แต่หวังว่ายาจะได้ผลดี ร่องรอยสีกุหลาบจะได้หายไวๆ
กว่าจะทายาเสร็จก็ต้องใช้ขี้ผึ้งในตลับไปเกือบหมด ซินอวี่ด่าอี้หยางเป็นร้อยรอบ ทันทีที่หย่อนเท้าลงจากเตียง ความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นมาอีกระลอก อี้หยางงงงงงงงไปตายซะ
อาหารในครัวยังคงร้อนอยู่ แต่ซินอวี่รู้สึกไม่สบาย ทานอะไรไม่ลง ได้แต่ดื่มยาแก้แฮ้งค์ที่อี้หยางเตรียมให้ รสชาติหวานอร่อยอยู่ และแม้ว่าจะไม่ค่อยสบายท้องนักแต่สักพักซินอวี่ก็รู้สึกหิว มองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างพึงพอใจ ด้วยอาชีพดารานักแสดง ต้องดูแลร่างกายให้ดี ซินอวี่แทบจะไม่เคยกินอาหารอย่างมีความสุขเลย บางทีอาจเพราะการใช้ร่างกายอย่างหนักหน่วงเมื่อคืนนี้ วันนี้จึงต้องกินเพิ่มเติมพลังให้มาก

ซินอวี่คิดถูก
ผู้ชายเป็นอะไรที่งี่เง่าปัญญาอ่อนและเต็มไปด้วยสัญชาตญาณ​สัตว์ป่า
ทั้งสองคนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง
"อย่ากัดตรงคอ... ฉันต้องไปออกกองในอีก 2-3 วัน..."
ลมหายใจอุ่นร้อนเอ่อรดอยู่ตรงคางซินอวี่ แววตาอี้หยางปกคลุมด้วยแรงปรารถนา ถามอย่างโง่งม "อีก 2-3 วัน?"
ถามแบบนี้บนเตียง มีปัญหาเหรอ?
"... จะ จำไม่ได้"
"งั้น ฉันไม่สน"
"อืม..."
มีความสุขกับปัจจุบัน ใครเค้าสนใจอนาคตกันเล่า

วัดถัดมาซินอวี่นั่งมองรอยจูบที่กระจัดกระจายแต่งแต้มไปทั่วคอในกระจกแล้วหน้าก็ถูกย้อมเป็นสีแดงตั้งแต่ลำคอจรดใบหู
"ไอ้ลูกหมา คืนนี้ฉันจะไม่ให้นายได้ทำอย่างที่ต้องการหรอก!!"
ทว่าชายผู้ซึ่งบังคับใจตนเองได้มาหลายปี ไม่อาจใช้สมองคิดอะไรได้อีกต่อไป
ซินอวี่เข้าใจบทเรียนนี้ลึกซึ้งถึงกระดูก
.
.
.
.
.

>>147 โอ๊ยย อี้หยางง ชอบๆๆๆ555

>>147 อี้หยางๆๆๆๆ

>>147 อี้หยาง ทำไมเป็นคนแบบนี้555

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 72
.
.
.
.
.
วันต่อมา ซินอวี่สวมหมวก แว่น ผ้าพันคอปลอมตัวเต็มยศออกจากแมนชั่นไปสตูดิโอ ซินอวี่มักจะแต่งตัวแบบนี้เพื่อหลบปาปาราซซี่ ไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในออฟฟิศ อันหย่าก็ตามเข้า​มาถาม หายไปไหนมาตั้งหลายวันเนี่ย แล้วใส่ผ้าพันคอทำไม ไม่ร้อนรึไง
ซินอวี่บอก "ไม่ ไม่ร้อน ช่วงหลายวันนี้ไม่ค่อยสบายน่ะ"
อันหย่านั่งดูซินอวี่เซ็นเอกสาร ผ้าพันคอขยับเลื่อนลงเล็กน้อย อันหย่าตาไวถาม "บนคอเธอนั่น...อะไรน่ะ? "
ซินอวี่แถต่อ "เอ่อ... ภูมิแพ้น่ะ" อันหย่าขยับเข้ามาดูใกล้ๆ ก็รู้ว่ารอยอะไรเลยบอก "เห๊อะ อย่ามาแถหน่อยเลย" ซินอวี่ยิ้มแหย สองคนคุยเรื่องเจียงเหนียนต่อ อันหย่าบอกเจียงเหนียนขอคุยกับซินอวี่ โดยซ้อมเต้นรออยู่ที่ห้องฝึกซ้อม ซินอวี่เข้าไปกล่อม แนะนำให้เจียงเหนียนไปเรียนต่อ กลับมาแล้วถ้ายังอยากทำงานในวงการ ด้วยพื้นฐานครอบครัวแล้วก็ไม่ยาก เจียงเหนียนตัดพ้อบอก" พี่ซินอวี่ ดูแลผมเหมือนผมเป็นเด็กเสมอเลย" ซินอวี่บอก "ไม่ใช่นะ เหมือนน้องชายต่างหาก บอกมาเลยว่าคิดยังไง ไม่ต้องกดดัน ทำสิ่งที่นายอยากทำ" เจียงเหนียนบอกจะไปเรียน ให้พี่ชายจัดการทุกอย่างแล้ว บินอังคารหน้า ซินอวี่ก็เลยว่า อังคารหน้าจะไปส่ง

วันที่เจียงเหนียนบินไปเรียนต่อ ซินอวี่มาส่งบอกตั้งใจเรียนให้ดี ถ้ากลับมาแล้วยังอยากเซ็นสัญญา​ก็มาสตูดิโอพี่นะ ทุกคนรออยู่ เจียงเหนียนขอกอดลา ซินอวี่อ้าแขนกอดอย่างอบอุ่นตบหลังเจียงเหนียนบอก โอเค ไปขึ้นเครื่องได้แล้ว เจียงเหนียนบอก ผมจะตั้งใจเรียนให้หนัก เติบโตเป็นคนที่โดดเด่นและแข็งแกร่ง​ไวๆ ถึงตอนนั้น ถ้าอี้หยางไม่ดีกับพี่ หรือถ้าพี่ไม่ชอบอี้หยางแล้ว รับผมไว้พิจารณา​สักคนนะ?

เจียงเหนียนเดินจากไป เหลือเจียงหวายกับซินอวี่ เจียงหวายเรียก "คุณซู ขอบคุณที่มาส่งเจียงเหนียน ให้ผมไปส่งคุณมั้ย?"
ซินอวี่ยิ้มปฏิเสธ​บอก ไม่รบกวนคุณเจียง คนขับรถรออยู่ กลับเองได้
เจียงหวายพูด อย่าคิดมาก แค่ขอบคุณที่ดูแลเจียงเหนียนดีเฉยๆ ซินอวี่ก็บอก ไม่เลย เจียงเหนียนเป็นศิลปินในสตูดิโอ คุณเจียงไม่ต้องเกรงใจ
เจียงหวายก็ว่า คุณซูทำเหมือนผมเป็นอสูรร้ายไปได้ ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ผมร่วมมือกับตระกูลอี้ สุภาพบุรุษ​ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ยิ่งไปกว่านั้น คนอย่างเจียงหวายมีทั้งเงินและอิทธิพล ผมจะสนผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำไม แค่สงสัยใครรู้เกี่ยวกับตัวคุณนายอี้ อยากคุยกับคุณนายอี้ เรื่องเสน่ห์ของคุณนายอี้เท่านั้น?
ซินอวี่ก้าวถอยหลังเล็กน้อยบอก แหม จะไปเทียบกับเสน่ห์ของคุณเจียงที่ล่อทั้งผึ้งและผีเสื้อได้ยังไง คุณมีทั้งเงินและอิทธิพลจะมีคนรักลับๆ ก็ไม่แปลก ผู้หญิงที่ชอบสามีฉันก็มีไม่น้อยแต่เทียบกับคุณไม่ติดเลย อ้อ ฉันได้ยินเรื่องระหว่างคุณเจียงกับคุณซู่แต่ไม่ได้ยินข่าวใหม่ๆ เลย พูดถึงเรื่องนี้ ไม่ได้เจอคุณซู่เว่ยอินนานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง
เจียงหวายถาม คุณไม่รู้เหรอ?
ซินอวี่งงหนัก ฉัน? นี่มันเกี่ยวข้องกับฉันเหรอ?
เจียงหวายเห็นท่าทางซินอวี่ก็ว่า คุณไม่รู้จริงๆ นั่นแหละ เพราะคุณซูไม่รู้ก็เลยคิดว่าผมรักใคร่ผูกพันกับคุณซู่ใช่มั้ย ซู่เว่ยอินคิดเสมอว่าลูกชายเธอคือลูกของคุณอี้ ก็เลยไปโรงพยาบาลตรวจ DNA  หลังตรวจ เจอผู้อาวุโสอี้กับคุณนายอี้เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงสถานีตำรวจ ผลจากตำรวจบอกว่าไม่ใช่ลูกของอี้หยาง ซู่เว่ยอินยอมแพ้ อย่างไรก็ตามเกี่ยวกับความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น ผู้อาวุโส​อี้ไม่พอใจมาก แบนหลายช่องทาง จนตอนนี้ในวงการก็ยังไม่มีใครกล้าร่วมงานกับซู่เว่ยอิน
ซินอวี่ดัก ไม่ใช่เรื่องนี้คุณเจียงเป็นคนจัดเตรียมหรอกเหรอ ซู่เว่ยอินเป็นคนของคุณ คุณคงไม่บอกเรื่องนี้กับฉันโดยไม่มีเป้าหมายแน่
เจียงหวายบอก คุณซู่กับผมไม่ได้ใกล้ชิดกันอย่างที่คุณคิด เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ
ซินอวี่งง เพราะเดิมซู่เว่ยอินมีความหมายกับเจียงหวายมากและเจียงหวายก็ใจกว้างพอ เป็นพ่อที่ดีโดยไม่ถามว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของเด็กด้วยซ้ำ แต่ไหงกลับกลายเป็นว่าไร้ความปราณี​ได้ถึงเพียงนี้
เจียงหวายบอก ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวกลับก่อน เอาไว้เจอกันโอกาสหน้า
.
.
.
.
.

เจียงหวายร้ายอ่ะ

>>152 เจียงหวายนี่แบดบอยตัวจริงเสียงจริง
ให้อารมณ์เหมือนพวกมาเฟียฮ่องกงเลย

ส่วนอี้หยางนี่แบบโคตรจืด
วันๆ ทำแต่งาน แถมไม่ค่อยดื่มด้วย
จืดสมเป็นพระรองจริงๆ

ละตกลงเป็นลูกใครเหรอ มีเฉลยไหม

>>154 มีจ้ะ ในบทต่อไป

https://youtu.be/dyRsYk0LyA8

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 73
.
.
.
.
.
เจียงหวายกลับบริษัท ส่งเจียงเหนียนไปเรียนต่อแล้ว การร่วมมือทางธุรกิจกับตระกูลอี้ก็เป็นไปด้วยดี
ุ้ผู้ช่วยมากระซิบ คุณซู่เว่ยอินมาขอพบ คราวนี้เจียงหวายยอมให้พบ เว่ยอินถาม ไหนว่าจะหาตัวพ่อของลูกให้ เจียงหวายบอก หาให้แล้ว เป็นพนักงานโรงแรม เจอกล้องวงจรปิดตอนนั้นแล้ว ไปถามมาตัวต่อตัว ฝ่ายนั้นก็ยอมรับ เธออยากได้ข้อมูลติดต่อมั้ย พนักงานโรงแรม ระดับผู้จัดการ ฐานะปานกลาง ชื่ออะไรนะ คุณฮุย?
เว่ยอินรับไม่ได้บอก ไม่ เป็นไปไม่ได้
เจียงหวายก็ว่า ไม่สำคัญหรอก นี่เบอร์โทรและที่อยู่เขา แล้วเจียงหวายก็วางนามบัตรใบนึงบนโต๊ะ
เว่ยอินมองนามบัตรที่อยู่บนโต๊ะ แต่เธอรู้ตัวดีว่าเธอต้องการอะไร สิ่งที่เธอต้องการ ผู้จัดการโรงแรมเล็กๆ ไม่สามารถให้เธอได้
เว่ยอินตัดสินใจแล้วก็พูดกับเจียงหวายว่า คุณโกหก ฉันไม่เชื่อหรอก คุณไม่หาพ่อให้ลูกฉัน ฉันหาเองก็ได้

พอเว่ยอินเดินออกไป ผู้ช่วยก็เคาะประตูเอาเอกสารมายื่นส่งให้ เป็นผลการตรวจ  DNA
เจียงหวายไม่เปิดดู ผลตรวจไม่สำคัญอีกต่อไป
เจียงหวายหยิบนามบัตรบนโต๊ะขึ้นมา มันไม่ใช่นามบัตรของผู้จัดการโรงแรม
บนนามบัตรอ่านได้ว่า เจียงหวาย
เจียงหวายคิด ซู่เว่ยอินฉลาดเหมือนเคย พ่อที่แท้จริงเหรอ?
เจียงหวายแค่นเสียง เขายอมรับว่าเป็นลูกเขาแล้วยังไง ไม่ยอมรับว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขแล้วยังไง
เจียงหวายหยิบผลตรวจ DNA ออกมาแล้วจุดไฟเผา ลุกขึ้นปัดขี้เถ้าบนกางเกงแล้วเดินออกจากห้องรับรองแขกไป

สตูดิโอออกแถลงการณ์​เรื่องเจียงเหนียนไปเรียนต่อ ยังไม่มีกำหนดกลับแน่นอน เป็นข่าวร้อนกันอยู่สองสามวัน แฟนๆ ก็ทำใจได้สุดท้ายข่าวก็เงียบไป

ภาพยนตร์​กำลังจะเริ่มเปิดกล้องถ่ายทำ ซินอวี่ตื่นแต่เช้าบอกลาคุณปู่กับแม่ นั่งรถอี้หยางไปกอง ในรถมีอี้หยางที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว อี้หยางไม่พอใจที่ความสัมพันธ์​กับซินอวี่กำลังเป็นไปด้วยดีแต่ต้องมาแยกจากกันตั้ง 2 เดือน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่มี 'บุคคลอันตราย'​อยู่ในกอง อี้หยางอารมณ์​ดีก็แปลกแล้ว
ซินอวี่พูดปลอบใจ "อย่างมากที่สุดก็แค่สองเดือนเอง สองเดือนแล้วจะกลับมานะ"
อี้หยางบอก "รู้แล้ว"
ซินอวี่ก็ว่า "แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ"
อี้หยางทำหน้่่ามืดครึ้มบอก "ซูซินอวี่ ฉันรู้นะว่าพระเอกเรื่องนี้คือหานเสี้ยว อยู่ในกองทำตัวดีๆ  วิดีโอคอลมาทุกคืน แล้วฉันจะหาเวลามาอยู่ด้วยสักสัปดาห์นึง​ อย่าหว่านเสน่ห์ไปทั่วใส่คนที่สามที่สี่ ได้ยินมั้ย"
ซินอวี่กลอกตาคิดในใจ หว่านเสน่ห์​ใส่คนนู้นคนนี้ จำเป็นต้องพูดถึงขนาดนี้เลยเหรอ ฉันก็เลือกนะยะ แต่ปากบอก "ฉันสัญญา ไม่มีสาม ไม่มีสี่ นายเชื่อได้เลย! อย่าโกรธเลยนะ มา จุ๊บหน่อย" ซินอวี่้อ้อนแล้วจือปากยื่นใส่ อี้หยางแค่นเสียง หึ คิดในใจมาไม้นี้อีกแล้ว ไม่เบื่อรึไง แต่ก็อดใจไม่ไหว ก้มศีรษะลงไปจูบ

กองถ่ายอยู่ห่างจากตัวเมือง ใช้เวลาขับรถประมาณชั่วโมงครึ่ง อี้หยางตั้งใจมาส่งซินอวี่โดยเฉพาะ ความสัมพันธ์​ของอี้หยางกับซินอวี่กำลังจะค่อยๆ เป็นที่รับรู้กันในแวดวงอุตสาหกรรม​บันเทิง ถึงจะยังไม่ประกาศต่อสาธารณะ​ แต่ทุกคนก็จะเห็นได้อย่างชัดเจนเอง
เมื่อไปถึงสตาฟฟ์ก็พาซินอวี่กับอี้หยางไปยังโรงแรมที่พัก ซินอวี่สวมหน้ากากกับแว่นตา ถึงล็อบบี้ของโรงแรมเจอแฟนๆ มาดักรอ ใครเดินโผล่เข้ามาพวกแฟนๆ ก็ถ่ายรูปหมดแบบไม่สนว่ารู้จักไม่รู้จัก สตาฟฟ์จะเข้าไปห้ามแต่อี้หยางไม่สนใจปล่อยให้ถ่ายกันตามสบาย บางคนจำได้ว่าสาวที่สวมหน้ากากใส่แว่นคือซินอวี่ก็ตื่นเต้นใหญ่ สตาฟฟ์จัดห้องสวีทที่ดีที่สุดให้ซินอวี่พัก โรงแรมนี้ดีที่สุดใกล้กองถ่าย ทว่าด้วยความที่สร้างมานานแล้ว อุปกรณ์​ข้่าวของเครื่องใช้ก็มีตำหนิตามกาลเวลา ซินอวี่ไม่คิดอะไรมาก แต่ประธานอี้ไม่ใคร่จะพอใจนัก
"อืม ก็คิดว่าน่าจะโอเคนะ อย่าทำหน้ามุ่ยสิ ยังไงก็อยู่แค่ 2 เดือนเอง" ซินอวี่ว่าพลางใช้มือนวดหว่างคิ้วอี้หยาง "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับเถอะ นายงานยุ่ง ถ้ามีอะไรฉันจะโทรหานะ"
อี้หยางบอกซินอวี่ว่าวันนี้มีงานไม่เยอะ แล้วหันไปถามสตาฟฟ์ว่าผู้กำกับซูอยู่ไหน สตาฟฟ์บอก อยู่ที่กองถ่าย อี้หยางบอก ไม่ หมายถึงพักห้องไหน สตาฟฟ์ตอบแบบงงๆ ห้อง 1409 อี้หยางถามต่อ แล้วนักแสดงคนอื่นพักล่ะ สตาฟฟ์บอก ไม่รู้เพราะทุกชั้นก็มีคนพักทั้งหมด
ซินอวี่เขย่งปลายเท้าพูดเสียงเบาใส่หูอี้หยาง "ฉันเพิ่งถามมา หานเสี้ยวอยู่ชั้น 23 ไม่ต้องห่วง"
ห้องพักซินอวี่อยู่ชั้น 19
แต่ดูคล้ายว่าอี้หยางจะไม่ได้ใส่ใจคำว่า 'หานเสี้ยวอยู่ชั้น 23'  อี้หยางมองไล่เบี้ยกับซินอวี่อย่างเอาเรื่อง "ถามมาแล้ว? เธอถามว่าเขาอยู่ห้องไหนเหรอ"
ซินอวี่หมดคำจะพูด คิดในใจ หึงอีกละ หึงๆๆๆๆ หึงมันทั้งวัน เดี๋ยวนายไปแล้ว ฉันจะไปยืนหน้าห้องหานเสี้ยว แล้ววิดีโอคอลหา ดูสินายจะทำอะไรได้!
อี้หยางพูดไม่ออก "... ซูซินอวี่ เธอ..."
.
.
.
.
.

ตลกซินอวี่ แต่เด็กเป็นลูกเจียงหวายหรอ OMG

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 74
.
.
.
.
.
มีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะการสนทนาดังเข้่ามาถึงในห้องนอน เป็นผู้กำกับซูมาทักทายถาม คุณอี้จะมาทำไมไม่บอกล่วงหน้าล่ะ ได้ยินจากเด็กข้างล่างว่าคุณอี้มาส่งซูซินอวี่ด้วยตัวเองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลย คุณอี้มีเวลาไปทานอาหารเย็นด้วยกันสักมื้อมั้ย
อี้หยางบอก บังเอิญที่บริษัทไม่ยุ่งแต่เดี๋ยวก็ต้องกลับไปอยู่ดี อี้หยางกอดซินอวี่แล้วมองผู้กำกับพลางพูด "ผู้กำกับซู ผมขอฝากภรรยาไว้กับคุณช่วง 2 เดือนนี้ กรุณาดูแลเธอให้ดีด้วย" ผู้กำกับบอก "มันแน่อยู่แล้ว" อี้หยางกำชับต่อ "สุขภาพเธอไม่ค่อยแข็งแรง ผมเลยจ้างผู้ช่วยอีก 2 คนไว้ดูแล ให้พักที่ห้องถัดไปนะ"
ว่าละอี้หยางก็หันมาก้มตัวลงพูดกับซินอวี่ "เธอไม่ค่อยแข็งแรง อย่าออกไปดื่มไปเที่ยวเล่นเตร็ดเตร่ตอนกลางคืนล่ะ" ซินอวี่กลอกตารอบที่ร้อยบ่นอุบในใจ จะนอนอยู่บนเตียง ไม่ต้องห่วงหรอก ระวังอะไรเบอร์นั้น ฉันอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังต้องให้คนอื่นมาดูแลอีกเหรอ

ผู้กำกับซูรับรอง ถึงตารางถ่ายจะแน่นมากแต่คุณอี้วางใจจะถ่ายทำอย่างระมัดระวังที่สุด แล้วผู้กำกับก็ขอตัว
อี้หยางเขกหัวซินอวี่บอก "ตอนกลางคืนถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปไหน เวลาออกไปข้างนอกก็เอาผู้ช่วยไปด้วย นี่มันนอกเมืองนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันมาไม่ทัน แล้วก็จำไว้ เรื่องวิดีโอคอล ถ้าไม่มีเวลาก็ให้ผู้ช่วย... ซูซินอวี่ ฟังอยู่รึเปล่า คิดอะไรของเธอทั้งวันกันนะ"
ซินอวี่เงยหน้ายิ้มให้อี้หยางบอก "คิดถึงนาย"
อี้หยางเจอหยอดหวานๆ เข้าไปถึงกับพูดไม่ออก
ซินอวี่พูดต่อ "โอเค ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเอง นายไม่ใช่ต้องกลับไปทำอะไรที่บริษัทหรอกเหรอ มาเห็นกอง เห็นโรงแรมแล้วนี่ ไม่มีอะไรแล้วก็ไปเถอะ ฉันยังมีหลายอย่างต้องทำ ไม่ส่งนะ"

อี้หยางลงลิฟท์กับผู้ช่วยมาถึงชั้นล็อบบี้ ลิฟท์เปิดเจอหานเสี้ยว อี้หยางไม่ออก หานเสี้ยวไม่เข้า นิ่งกันไปแป๊บหานเสี้ยวถาม คุณอี้จะไปชั้นจอดรถเหรอ อี้หยางไม่ตอบ หานเสี้ยวหลบให้บอกเชิญคุณอี้ไปก่อนเลย

หนังเรื่องนี้ซินอวี่ต้องพลิกบทบาทแบบที่ไม่มีใครเชื่อว่านี่คือซูซินอวี่ ซีนแรกที่ถ่ายจะเป็นฉาก ตัวละครที่ซินอวี่เล่นถูกหานเสี้ยวเอามือปิดปากลากจากข้างถนนเข้าไปในรถแล้วถามว่าเห็นเหตุการณ์​ในคืนนั้นมั้ย ซึ่งตามบทมีต้องฉุดกระชากลากถู มัดมือซินอวี่ด้วย พอผู้กำกับสั่งคัท ผู้ช่วยเข้่าไปแก้มัดปรากฏข้อมือซินอวี่เป็นรอยช้ำสีม่วง ซินอวี่บอกไม่เป็นไร 2 วันก็หายแล้ว สตาฟฟ์เอายามาให้ หานเสี้ยวเข้ามาดูรอยช้ำที่ข้อมือแล้วหน้ามุ่ย ขอโทษที่ทำซินอวี่เจ็บ ซินอวี่ก็ว่า โอ๊ย แผลนิดเดียวเอง ผู้ช่วยเปิดโปง พี่ซินอวี่ หัวเข่ากับขาพี่ก็เจ็บนะ ซินอวี่บอก ทายาก็หาย แล้วหันไปพูดกับหานเสี้ยว เล่นหนังแบบนี้มันก็ต้องมีเจ็บตัวกันบ้างใช่มั้ยคะ?
ซินอวี่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า หลังเสียงคัท สภาพเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ยุ่งเหยิงแค่ไหน คอเสื้้อร่นต่ำลงมา จนหานเสี้ยวที่อยู่ใกล้ๆ มองเห็นร่องรอยบางอย่างบริเวณใต้กระดูกไหปลาร้า
สีแดง รูปสตอเบอรี่​ ชัดเจนมาก
หานเสี้ยวดวงตามืดหม่น ผงะไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว

กองถ่ายถ่ายต่อจนถึงเที่ยงคืนจึงเลิกกองแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม ซินอวี่อาบน้ำ กินยาแก้อักเสบที่ผู้ช่วยเอามาให้ มองรอยช้ำแล้วคิด จะให้อี้หยางรู้ไม่ได้ ไม่งั้นโดนดุแน่
ซินอวี่จ่อกล้องแบบให้อี้หยางเห็นแค่ครึ่งหน้า อี้หยางถาม ถ่ายวันนี้เป็นไงบ้่าง ซินอวี่ว่า โอเค สบายมาก ไม่ต้องห่วง สตาฟฟ์ดูแลฉันอย่างกับเป็นบรรพบุรุษ​พวกเขาแน่ะ ไม่มีใครกล้ารังแกฉันหรอก แล้วเผลอร้องโอ๊ย เพราะกำลังทำแผลทายาตรงหัวเข่าอยู่ อี้หยางรีบถาม เป็นอะไร ซินอวี่แถ ไม่มีอะไร เผลอไปเตะบางอย่างน่ะ โอเค ดึกแล้ว เหนื่อย จะนอนแล้ว นายก็นอนไวๆ นะ
ก่อนจะวาง อี้หยางดันได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องซินอวี่เลยไม่วาง
ทางด้านซินอวี่ได้ยินคนเคาะประตูก็รีบวางสำลีและขวดยาบนโต๊ะ ส่วนโทรศัพท์​หงายไว้ อี้หยางได้เห็นแต่เพดาน ทว่ายังคงได้ยินเสียงสนทนาจากนอกห้อง
"อาจารย์​หาน"
อี้หยางหน้าบึ้ง หานเสี้ยว มาหาซินอวี่ดึกขนาดนี้? อี้หยางจะโทรหาผู้ช่วยที่พักข้างๆ ห้องซินอวี่แล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ คิดได้ละก็เงี่ยหูรอฟังความเคลื่อนไหวที่หน้าประตูอย่างอดทน แต่รอนานแล้วซินอวี่ก็ยังไม่กลับมา อี้หยางเลยต่อสายหาผู้ช่วยห้องข้างๆ
หน้าประตูลั่วเจี๋ยเอายามาส่งให้ ซินอวี่บอก ขอบคุณอาจารย์​หานมาก แต่แผลไม่เป็นไรจริงๆ ที่กองก็ให้ยามาแล้ว ลั่วเจี๋ยเอายากลับไปเถอะ ลั่วเจี๋ยตื๊อให้รับไป ซินอวี่เห็นว่ายืนอยู่หน้าประตูแบบนี้เกิดมีใครถ่ายรูปไว้ได้คงไม่ดีเลยตัดสินใจรับยามา ลั่วเจี๋ยยังอ้ำอึ้ง ซินอวี่เดาว่าเป็นเรื่องอันหย่าเลยเปิดใจพูดตรงๆ ว่าถ้าลั่วเจี๋ยทำให้อันหย่ารักไม่ได้ก็อย่าไปยุ่งกับอันหย่าเลย ลั่วเจี๋ยถามว่าตัวเองมีโอกาสไหม ซินอวี่บอก ถ้าชอบอันหย่าจริงๆ เส้นทางยังยาวไกลนัก ลุยเลย!
.
.
.
.
.

>>159 ขอบคุณค่า เกาะขอบเตียงรอต่อนะค้า🥰🥰

>>157 กำลังสงสัยว่า ถ้าซูเว่ยอินรับนามบัตรจริงๆ คือเจียงหวายคือยอมรับเป็นพ่อมั้ยคะ หรือว่าคิดแล้วว่าจังไงซูเว่ยอินก็ไม่รับ ตัวเองจะยอมรับหรือไม่รับลูกก็ไม่มีความหมาย / แอบสงสารซูเว่ยอิน จจรู้สึกว่าตลคก็เทาๆกันหมด นางจะคิดงี้ ก็ไม่แปลก😭

>>161 เดิมพันกับโอกาสอันน้อยนิดมั้งคะ แต่นิสัยเว่ยอินแล้วคงยาก
เจียงหวายนี่ร้ายสมกับเป็นนักธุรกิจ

>>161 เจียงหวายเคยใช้ผลตรวจ DNAปลอมมาหลอกซูเว่ยอินว่าเด็กเป็นลูกอี้หยางจริง มีหลักฐานให้อี้หยางรับเด็กเป็นลูก สร้างปัญหาระหว่างอี้หยางกับซินอวี้ เพื่อช่วยน้องชายโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเด็กเป็นลูกตัวเองหรือไม่ เราเลยคิดว่าการที่นักเขียนเติมเรื่องในส่วนนี้มาเหมือนเพื่อย้ำว่าซูเว่ยอินไม่ได้อยากหาพ่อที่แท้จริงให้ลูก แต่ใช้ลูกเป็นเครื่องมือจับเศรษฐี พอรู้ว่าพ่อเด็กเป็นมนุษย์เงินเดือน ก็ผิดหวังไม่ยอมรับ แล้วก็ทำให้ผู้อ่านมองว่าฝ่าบชายคือเจียงหวายมีความชอบธรรมที่จะไม่ยอมรับลูกที่เกิดกับซูเว่ยอิน เราว่านักเขียนใจร้ายกับผู้หญิงด้วยกันไปนิด ผู้ชายทำอะไรก็ไม่ผิดมีทางออกให้หมดเลย แอบเซ็ง

>>161 ถ้าเว่ยอินหยิบนามบัตร เจียงหวายรับแน่
แต่เจียงหวายก็โหดจริง
มีปมที่เฉลยในตอนพิเศษ
.
.
.
.
.
ที่เจียงเหนียนกับแม่โดนไล่ออกจากบ้าน เพราะตอนนั้นเจียงเหนียนเกิดอุบัติเหตุ​ ไป ร.พ. แล้วกรุ๊ปเลือดไม่ตรง พ่อเลยตรวจ DNA
พอไม่ตรงก็ไล่แม่กับน้องออกจากบ้านไม่ดูดำดูดี
สั่งห้ามเจียงหวายแอบติดต่อเด็ดขาด
เจียงหวายเลยมีคำถามในใจว่า DNA มันสำคัญมากซะจนความรักความผูกพันที่ผ่านมาทั้งหมด ระหว่างพ่อแม่ลูกไม่มีค่าเลยเหรอ

ตอนหลังแม่ตาย
เจียงหวายเจอข่าวที่ ร.พ. นั้นถูกฟ้องเรื่องผล DNA
เจียงหวายเลยแอบตรวจ พ่อ-เจียงเหนียน ใหม่ ผลคือเจียงเหนียนเป็นลูกพ่อจริงๆ
เห็นพ่อเป็นแบบนั้น เจียงหวายเลยคิด DNA ไม่สำคัญหรอก
ถ้าอยากให้เป็นก็เป็น ถ้าไม่อยากให้เป็นก็ไม่มีวันได้เป็น แค่นั้น

เจียงหวายจำได้ลางๆ ว่า 4 ปีก่อนตัวเองเมาแล้วมีอะไรกับผู้หญิงคนนึง ตื่นมาเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นดาราชื่อ ซู่เว่ยอิน
ตอนหลัง เจียงหวายไปจอดรถแอบดูลูกตอนเลิกเรียนที่ ร.ร. ประถม
เว่ยอินที่มารับ เหลือบไปเห็นรถเจียงหวายก็วิ่งตาม
คือ พอลูกโตขึ้นก็หน้าตาคลับคล้ายเจียงหวายมาก ยิ่งมาเห็นรถปุ๊บ เว่ยอินมั่นใจเลยว่า เจียงหวายเป็นพ่อแน่ๆ เลยวิ่งตามมาถาม รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้เป็นลูกตัวเองใช่มั้ย
เจียงหวายบอก เคยให้โอกาสแล้วนะ เธอไม่รับมันเอง
เด็กน้อยที่แอบวิ่งตามมาด้วยโพล่งถาม คถณเป็นพ่อผมเหรอ! ทำไมไม่รับผมเป็นลูก!
เจียงหวายว่า เอาไว้ตัวสูงเท่ากันแล้วค่อยมาถามคำถามนี้
เด็กน้อยตะโกนลั่น วันนึง ผมจะไปยืนหน้าคุณ ทำให้คุณสำนึกเสียใจให้จงได้!
.
.
.
.
.

>>164 โหดมากก สงสารเด็กมีปมนะนั่น

สนุกมาก ขอบคุณโม่งสปอยล์จ้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 75
.
.
.
.
.
ประตูห้องผู้ช่วยที่อยู่ติดกันเปิดออก ซินอวี่ขอบคุณลั่วเจี๋ยที่มาส่งยาอีกทีแล้วไล่กลับห้อง ซินอวี่หันมาถามผู้ช่วยมีอะไรรึเปล่า ผู้ช่วยบอก คุณอี้โทรมา ให้มาถามว่าจะดื่มนมก่อนนอนมั้ย
ซินอวี่บ่นพึมพำ แค่นั้นทำไมไม่บอกในวิดีโอคอลเลยล่ะ
แต่ซินอวี่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเซย์กู้ดไนท์แล้วเข้านอน

ลั่วเจี๋ยกลับห้องไปก็เตือนหานเสี้ยวในฐานะผู้จัดการส่วนตัวว่า ซูซินอวี่แต่งงานแล้วแถมคู่สมรสคืออี้หยางด้วย หานเสี้ยวบอกรู้แล้ว ลั่วเจี๋ยบ่น รู้แล้วก็อยู่ห่างๆ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วหน่อย ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ
หานเสี้ยวถามลั่วเจี๋ย เราทำงานร่วมกันมากี่ปีแล้วนะ ลั่วเจี๋ยบอก 7 ปี หานเสี้ยวทวนเบาๆ 7 ปี แล้วเงียบ ลั่วเจี๋ยถามมีอะไรเหรอ หานเสี้ยวบอก เปล่า แค่ถามดู รีบไปพักผ่อนเถอะ

วันต่อมา ในกองถ่ายซินอวี่แต่งหน้าเสร็จออกมาได้ยินทุกคนคุยกันเรื่องที่หานเสี้ยวเข้าไปคุยกับผู้กำกับซูนานเป็นชั่วโมงแล้ว ซินอวี่ตามไปพบ ผู้กำกับบอก มาพอดีเลย ฉากที่ถ่ายไปเมื่อสองวันก่อนต้องถ่ายใหม่นะ
ซินอวี่ถาม มีเรื่องอะไรเหรอคะ
ผู้กำกับบอก หานเสี้ยวขอถอนตัวจากบทนักแสดงนำด้วยเหตุผลส่วนตัวน่ะ
ซินอวี่ไม่เข้าใจทำไมหานเสี้ยวทำแบบนี้ เพราะเพิ่งเปิดกล้องแท้ๆ ถอนตัวกะทันหันผลกระทบเยอะมาก
หานเสี้ยวมองซินอวี่แล้วบอกว่า เหตุผลส่วนตัวน่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ปรึกษากับผู้กำกับซูและแนะนำนักแสดงชายคนอื่นให้แล้ว
ผู้กำกับถอนหายใจบอกให้สองคนคุยกันไปก่อน เพราะเปลี่ยนพระเอกแบบนี้มีหลายเรื่องให้ต้องออกไปจัดการ
ลั่วเจี๋ยเองก็ถอนหายใจ มีเรื่องหลังต้องจัดการอีกเยอะเหมือนกัน ขอตัวก่อน
เหลือหานเสี้ยวกับซินอวี่ ซินอวี่ถามตรงๆ เมื่อวานไม่ใช่เราแสดงเข้าขากันได้ดีเหรอคะ เหตุผลส่วนตัวอะไรที่ทำให้ตัดสินใจถอนตัวจากบทนำ ฉันไม่เข้าใจค่ะ

หานเสี้ยวบอก ในอุตสาหกรรม​บันเทิงนี้มีเซเลบที่ปกปิดเรื่องการแต่งงานเป็นความลับมากมาย ทั้งรักกันแบบลับๆ หย่าแบบลับๆ มันอาจจะเป็นความลับของแฟนๆ แต่ไม่ใช่กับคนในแวดวงเดียวกัน
ซินอวี่เงียบ หานเสี้ยวพูดต่อ รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงไม่เล่นบทที่ต้องใกล้ชิดนักแสดงหญิง
เรื่องสมัยเด็กน่ะ เป็นอดีตที่ไม่น่าพูดถึงเท่าไหร่ ทุกครั้งที่เข้าใกล้ผู้หญิงก็จะพาให้นึกถึงเรื่องนั้นอยู่เรื่อย หลังพบจิตแพทย์​ก็คิดว่าก้าวข้ามมันมาได้แล้วนะ เลยตอบตกลงกับผู้กำกับไป คิดว่าเล่นได้ แต่ก็ไม่
ซินอวี่ถาม "การถ่ายทำเมื่อวานทำให้รู้สึกอึดอัดใจเหรอคะ?"
"เปล่า"
"งั้นทำไม"
"ซูซินอวี่ เธอแต่งงานแล้ว"
ซินอวี่ขมวดคิ้ว
หานเสี้ยวมองแล้วหัวเราะบอก "ฉันอยู่วงการมาหลายปี ไม่มีใครจับจุดบอดเรื่องนี้ของฉันได้ ฉันก็คิดว่าฉันทำได้ดีตลอดหลายปีนะ มันจะถูกทำลายเพราะเธอได้ยังไงล่ะ"
ซินอวี่คล้ายเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ "งั้น ถ้าคุณตัดสินใจแล้วฉันก็เคารพการตัดสินใจของคุณ ถ้ามีโอกาส.."
หานเสี้ยวบอก "เราจะไม่ร่วมงานกันอีก"
"งั้น ขอให้คุณหานสดใสรุ่งโรจน์ต่อไปในอนาคตค่ะ" ซินอวี่เปิดประตูหนีออกไป เจอเซี่ยชีกับผู้ช่วยยืนอยู่หน้าประตู สามคนอึ้งกันแป๊บ ซินอวี่ก็ขอตัว ผู้ช่วยเซี่ยชีอุทานบอก "โอ้พระเจ้า นี่ข่าวใหญ่.."
แต่เซี่ยชีสั่ง ลืมซะ ไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

ข่าวหานเสี้ยวถอนตัวแพร่ในกองอย่างรวดเร็ว ซึ่งหานเสี้ยวให้เหตุผลว่ามีปัญหาสุขภาพ พอประกาศอย่างเป็นทางการแฟนๆ ก็เสียใจแต่บอกให้หานเสี้ยวพักรักษาตัวให้ดี

นักแสดงที่รับบทนำชายแทนหานเสี้ยวได้เข้ามาร่วมถ่ายทำในอาทิตย์ถัดมา เขามีความสามารถและประสบการณ์อย่างที่หานเสี้ยวบอก แต่ทว่าก็ต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่ไม่น้อย อย่างฉากที่ซินอวี่ถ่ายกับหานเสี้ยวเทคเดียวผ่านก็ต้องใช้ประมาณ 2-3 เทคทีเดียว
ไม่รู้เพราะตื่นตะลึงกับพลังในการแสดงของเขาหรือเหตุผลอื่น ช่วงสองสามวันมานี้ซินอวี่รู้สึกเบื่อๆ ไม่ตีกับพวกสตาฟฟ์ เอาแต่นั่งอ่านสคริปต์​เงียบๆ อยู่ในกอง จนผู้กำกับซูเข้ามาถามอย่างกังวลว่า ซินอวี่เป็นอะไรรึเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย ซินอวี่ยิ้มตอบบอก ไม่เป็นไร แค่ช่วงนี้ไม่ค่อยเจริญอาหารและนอนไม่ค่อยหลับ ไม่กระทบกับกองหรอก
ผู้กำกับก็ว่า ดูพูดเข้าสิ ผมห่วงว่าจะกระทบกับกองถ่ายที่ไหนเล่า โอเคพักผ่อนให้ดีเถอะ ถ้ายังไม่ดีขึ้นจะให้คุณหยุดครึ่งวันแล้วไปตรวจที่โรงพยาบาล
.
.
.
.
.

ท้องมั้ยๆๆ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 76
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นซินอวี่ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม โชคดีที่ทักษะการแสดงของซินอวี่ไม่ได้เป็นตัวถ่วงการทำงานของกองถ่าย
ซินอวี่ผู้ซึ่งแทบจะไม่ค่อยได้กินอะไร เห็นอาหารที่ผู้ช่วยเอามาให้ก็ทำท่าจะอาเจียนบอก "เอาออกไป ไม่กิน"
ผู้ช่วยเป็นห่วงถาม "พี่ซินอวี่พี่แทบไม่กินอะไรเลยนะ พี่ไม่สบายรึเปล่า"
ซินอวี่ดื้อบอก "สบายดี แค่ไม่อยากอาหารแล้วก็คลื่นไส้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่.."
สายตามองเห็นสตาฟ์ที่กำลังตั้งท้องเดินผ่าน ซินอวี่ใจกระตุกวูบ คำนวณวันนั้นของเดือนอย่างเงียบๆ
ซินอวี่ช็อค ช่วงนี้ซินอวี่ยุ่งจนไม่ได้สนใจอะไร ดูเหมือนว่าประจำเดือนจะไม่มาเดือนหรือสองเดือนแล้ว
ท้อง?
ซินอวี่เอามือจับหน้าท้องจากจิตใต้สำนึก
ไม่ จะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ซินอวี่คิดแล้วบอกผู้ช่วย "โอเค ขออยู่คนเดียว เดี๋ยวจะกินทีหลัง"
ซินอวี่เปิดมือถือเช็คอาการบ่งชี้ของคนท้องทันที คิดสักพักซินอวี่โทรหาอันหย่าบอก "ด่วนถึงด่วนที่สุด ทิ้งงานทุกอย่างแล้วมากองถ่ายเดี๋ยวนี้"
อันหย่างง ขอต่อรอง"มีเรื่องอะไรด่วนขนาดนั้น ไปพรุ่งนี้ได้มั้ย ฉันต้อง.."
ซินอวี่บอก" ซื้อที่ทดสอบการตั้งครรภ์​มาด้วย"
อันหย่าตะลึงบอก "กำลังไปด่วนๆ เดี๋ยวนี้เลยจ้ะ"
อันหย่าทิ้งงานทุกอย่างขับรถ 2 ชั่วโมงถึงกองถ่าย ซินอวี่หน้าตาซีเรียส รับที่ทดสอบการตั้งครรภ์​จากอันหย่าเข้าไปทดสอบในห้องน้ำ
ครึ่งชั่วโมงถัดมา อันหย่าเคาะเรียกซินอวี่เป็นรอบที่ 5 ประตูห้องน้ำเปิด ซินอวี่ยิ้มกว้างพูดอย่างมีความสุข "อันหย่า ฉันท้องงงงงง! "
ถึงจะเตรียมใจมาแล้วแต่อันหย่าก็ช็อคถาม "ท้อง? จริงอะ?"
"จริงสิ! 2 ขีด ฉันดูตั้งหลายรอบ ฉันตั้งท้องจริงๆ !"
อันหย่ายิ้มมองท้องแบนๆ ของซินอวี่พลางถาม "โอเค เธอ ซูซินอวี่ เธอท้องกี่เดือนแล้ว"
ซินอวี่บอก ก็นึกว่าที่เบื่ออาหาร คลื่นไส้ อาเจียน อารมณ์​ไม่ดี เป็นเพราะเหนื่อยจากการแสดง ไม่ได้คิดเรื่องท้องเลยจริงๆ
อันหย่าบอกให้รีบโทรหาอี้หยาง ซินอวี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา​กำลังจะกดโทรแต่คิดได้บอก ไม่ ตอนนี้ยังให้อี้หยางรู้ไม่ได้ ถ้าอี้หยางรู้ บทบาทการแสดงของฉันที่ถ่ายไปทั้งหมดก็ไม่มีประโยชน์​
อันหย่าถามจะไม่บอกอี้หยางจริงอะ
ซินอวี่คิดแล้วคิดอีก คิดแล้วคิดอีก เรื่องนี้ไม่มีบทบู๊นัก ไม่น่าจะกระทบกระเทือน​เบบี๋ในท้อง เหลืออีกเกือบเดือนจะถ่ายจบ จบกองแล้วค่อยบอกอี้หยางก็ยังไม่สาย
ซินอวี่ลูบท้องแล้วยิ้ม "ไม่บอก ฉันต้องการทั้งลูกแล้วก็หนังเรื่องนี้"
กับความฝันของซินอวี่อันหย่าจะทำอะไรได้ได้แต่บอก เอางี้ ระหว่างการถ่ายทำจะมาอยู่เป็นเพื่อน คอยดูแลเป็นพี่เลี้ยงให้อย่างใกล้ชิด อันหย่าไม่วางใจ ไม่กล้าปล่อยให้คลาดสายตา เกิดเด็กในท้องซินอวี่เป็นอะไรขึ้นมาอี้หยางต้องฆ่าอันหย่าแน่
หลังจากนั้นตลอดระยะเวลาการถ่ายทำเกือบ 1 เดือนที่เหลือ ซินอวี่ก็ประสาทเสียเล็กๆ กับการหวาดผวาแบบเว่อร์วังของอันหย่า ทั้งดื่มน้ำก็กลัวสำลัก กินข้าวก็กลัวสำลัก วิ่งวุ่นนู่นี่นั่นอยู่รอบกาย วุ่นวายแทบไม่ได้หลับสงบๆ เลยสักวัน

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย อันหย่าถอนหายใจอย่างโล่งอก ในรถระหว่างเดินทางกลับ อันหย่านั่งหมดแรงอยู่เบาะหลัง ขอบคุณเหล่าบรรพบุรุษ​ที่ถ่ายหนังเสร็จซะที ซินอวี่ถามจะกังวลอะไรขนาดนั้น อันหย่าแหวใส่ ไม่กังวลได้เหรอ ในท้องเธอนั่นมันองค์ชายตัวน้อยแห่งอี้กรุ๊ปนะยะ ซินอวี่หยอก เอ้า แล้วถ้าเป็นองค์หญิงล่ะ
อันหย่าบอก ไงก็เหอะ นี่ลูกคนแรกของอี้หยาง ถ้าผิดพลาดอะไรขึ้นมา ฉันไม่มี​ปัญญา​จะชดใช้ให้นะ
ซินอวี่ก็ว่า พูดอะไรขนาดนั้น แล้วนึกได้ถาม เออ ลั่วเจี๋ยล่ะ อันหย่าบอก ขอเถอะไม่พูดถึงได้มั้ย คนอย่างอันหย่าไม่เหมาะกับลั่วเจี๋ยหรอก ซินอวี่ว่า ไม่ลองจะรู้ได้ไง อันหย่าทำเป็นบอกเหนื่อยละ ขอพักสายตาก่อนนะ ซินอวี่อมยิ้มคิด ดูเหมือนลั่วเจี๋ยจะประสบความสำเร็จอยู่บ้าง "เธอทำงานหนักมาตลอดทั้งเดือนก็พักเถอะ"
ซินอวี่มองไปนอกหน้าต่างพลางพูด "ฉัน...แทบจะรอบอกอี้หยางไม่ไหวแล้ว"
.
.
.
.
.
[แอร๊ยยยยยยยยยส์  จุดพลุ 🎉🎉🎉🎉]

โอ๊ยย อยากให้อี้หยางรู้เร็วๆค่า ขอบคุณมากนะคะ^^

>>169 ใกล้จบแล้วสินะ สนุกมากค่ะ ตามมาตั้งแต่ต้นเลย ^___^

อยากเห็นรีแอคอี้หยางเลยจะหวงขนาดไหน อิอิ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 77
.
.
.
.
.
อี้หยางสะดุ้งเล็กน้อยราวกับไม่อยากจะเชื่อ เห็นปฏิกิริยาทึ่มทื่อของอี้หยาง ซินอวี่ล่ะสงสัยนักว่าเด็กในท้องเป็นลูกเขาหรือลูกคนป่าที่ไหนแน่
ซินอวี่ย้ำ "ฉันมีลูก ลูกของนาย"

"ท้องเหรอ?" มีเสียงอุทานดังขึ้นขัดความคิดของซินอวี่
คุณปู่คุณแม่ยืนอยู่ตรงบันไดด้วยใบหน้าที่แสดงความประหลาดใจสุดๆ
"จริงเหรอจ้ะ ซินอวี่"
"อื้ม! จริงค่ะ!"
"คุณพ่อคะ หนูบอกแล้ว ตาซ้ายหนูกระตุกถี่ๆ ดูสิคะ นี่ไม่ใช่ข่าวดีหรอกเหรอ?"
"ใช่ ใช่ อย่างที่บอกเลย ฉันเองก็รู้สึกว่าจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น... เรื่องนี้ยิ่งเตรียมตัวเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"
"ไม่ต้องห่วง หนูจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!" แม่มองซินอวี่อย่างมีความสุขแล้วบอก" อี้หยาง มัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ ยังไม่รีบพาซินอวี่เข้าไปข้างในอีก เด็กคนนี้ก็เหลือเกิน.. ทำไมไม่ใส่รองเท้าล่ะจ้ะ? "
สองเท้าซินอวี่ที่เกี่ยวเอวอี้หยางอยู่ค่อยๆ ตกลง
"สามี เท้าฉันเย็นมาก คลุมให้หน่อยสิ"
อี้หยางอุ้มซินอวี่เข้าไปในห้อง วางซินอวี่ลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม​ นั่งหน้าเตียงมองท้องแบนๆ ของซินอวี่
"ฉันกำลังจะมีลูก? "
ซินอวี่จับมืออี้หยางมาวางตรงท้องน้อยแล้วบอก
"คุณอี้คะ คุณกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วค่ะ"
ฝ่ามือของอี้หยางแข็งทื่อจนซินอวี่รู้สึกได้ ราวกับว่าเขากลัวจะทำบริเวณนั้นบาดเจ็บ
ลูก.. อี้หยางวางมือตรงหน้าท้องของซินอวี่เบาๆ ไม่กล้าใช้แรงแม้แต่นิด
ซินอวี่ยิ้มมองอี้หยางถาม "คุณอี้ คุณกระวนกระวาย​ใจเหรอ คุณไม่เคยกระวนกระวายใจกับฉันมาก่อนเลยนะ"
อี้หยางยิ้มเอามือเข้าไปใกล้ขึ้นอีกบอก "ไม่ใช่กระวนกระวาย​ใจ แต่ตื่นเต้นต่างหาก"
อี้หยางยืดตัวขึ้นจูบใบหูซินอวี่อย่างนุ่มนวลพลางกระซิบบอก "ขอบคุณนะ ฉันรักเธอ"
ซินอวี่ตอบ "ฉันก็เหมือนกัน"
"อะไรเหมือนกัน"
"ฉันก็รักนายเหมือนกัน"
แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์​ลับสู่ขอบฟ้า ภายในห้องอบอุ่นและเงียบสงบ หลังสามคำนั้นของซินอวี่ ก็ไม่อาจได้ยินเสียงใดๆ อีก

ไม่นานหลังจากนั้น ซินอวี่โพสต์รูปลงเว่ยป๋อ
รูปที่เธอถ่ายตอนไปปารีสแฟชั่นวีค
ในรูปเป็นจัตุรัส​ใหญ่ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน​ นกพิราบสีขาวกำลังกระพือปีกบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ท่ามกลางเหล่านกพิราบ มีผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งเอื้อมมือให้อาหารนกอยู่

ในเวลาเดียวกัน แอ็คเค้าท์ทางการของอี้หยางก็โพสต์รูปรูปหนึ่ง
ในรูป ซินอวี่ยิ้มกว้างกำลังยกมือถือถ่ายรูป มีแสงสีทองของพระอาทิตย์​ที่กำลังจะตกดินอาบไล้และมีนกพิราบบินล้อมอยู่รอบตัวพวกเขาทั้งสอง ทั่วภาพเปล่งประกายเจิดจ้า
รูปที่ซินอวี่ถ่าย แน่นอนว่าเป็นรูปที่ซินอวี่โพสต์ลงเว่ยป๋อ

"ทำไมมันไม่ขึ้นแจ้งเตือนของนายที่ฉันอะ"
"เพราะเธอบล็อคฉัน"
"..."
ซินอวี่รีบเอาอี้หยางออกจากแบล็คลิสต์​อย่างไว
อี้หยางมองซินอวี่ที่เขาจะไม่มีวันเบื่อไปตลอดชีวิต
แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก
โชคดีที่สุดท้ายสามารถลงเอยได้ด้วยรัก

"ซินอวี่"
"หืม?"
"ฉันรักเธอ"

[THE END]
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณทุกคนที่มาหวีดด้วยกันนะฮับบบบ

กรี๊ด ลืมลงงงงงงงงตอนบอก
อ่านอันนี้กันก่อนนะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 76.1
.
.
.
.
.
สองชั่วโมงต่อมาทั้งสองก็มาถึง ซินอวี่ไม่ได้บอกใครว่าจะกลับวันนี้ พอมาถึงคุณปู่กับคุณแม่ก็ไม่อยู่ ซินอวี่ก็รู้สึกเนือยๆ เบื่อหน่ายอยู่หน่อยๆ ปลดล็อคโทรศัพท์​ ดูเบอร์อี้หยาง ดูรูป Wechat อี้หยางขึ้นๆ ลงๆ อยู่อย่างนั้นแต่ก็ตัดสินใจไม่กวนอี้หยางที่กำลังทำงาน ซินอวี่ยืนข้างหน้าต่างด้วยจิตใจมุ่งมาดปรารถนาและคาดหวัง รอคอยการกลับบ้าน

ความมืดเริ่มโรยตัวลงมา แสงสีส้มส่องสว่างลับขอบฟ้า รถของอี้หยางวิ่งเข้าสู่บ้านวิลล่าตอนที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน​พอดี อี้หยางเดินก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องโถง ลุงเฉินพ่อบ้านบอกอี้หยางว่าซินอวี่กลับมาและรออยู่ข้างบนนานแล้ว ได้ยินว่าซินอวี่กลับมาแล้วอี้หยางรู้สึกเซอร์ไพรส์​มาก รีบขึ้นไปข้างบนทันที
ที่บันไดชั้น 3 อี้หยางเห็นซินอวี่ยิ้มให้
อี้หยางหยุดยืนนิ่ง ซินอวี่อ้าแขนมาแต่ไกล วิ่งเท้าเปล่ากระโดดใส่อี้หยาง สองมือกอดคอ สองขาเกี่ยวเอวอี้หยางไว้ ซินอวี่จูบอี้หยางด้วยรอยยิ้ม อี้หยางก็จับซินอวี่ไว้แน่น จูบที่ประทับลงบนริมฝีปากเป็นจูบที่อบอุ่นและเป็นอ้อมกอดที่คุ้นเคย เชื้อไฟที่สะสมมาตลอด 2 เดือนที่ห่างกันเริ่มปะทุ ด้วยเหตุนี้เองตอนที่คุณปู่และแม่เดินขึ้นบันไดมาทั้งซินอวี่และอี้หยางจึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
"เดี๋ยว... ฉันมีอะไรจะบอก"
"เรื่อง? "
ซินอวี่กอดคออี้หยาง แววตาพร่างพรายเป็นประกายระยิบระยับมองสบตาอี้หยาง ในสายตาคนเดียวมีอี้หยางคนเดียวเท่านั้น เอ่ยคำ

"ฉันท้อง"

.
.
.
.
.

เตือนผู้อ่านสปอย สวยรวยใสทุกท่าน
อ่านตอน 76.1 ข้างล่างก่อน ค่อยย้อนไปอ่านตอน 77 นะจ้ะ คนสปอยเบลอ ลงข้ามจ้า แงๆ

จบแล้วววว รักคู่นี้

ขอบคุณเพื่อนโม่งมากๆนะคะ มีเรื่องไหนสนุกๆมาแนะนำอีกนะ

กรี๊ดด จบแล้ว สนุกมากก ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านกันนะคะ มีเรื่องไหนสนุกอีกรอติดตามด้วยน้า^^

สนุกมาก ขอบคุณโม่งสปอยล์มากเลย เจอเรื่องหนุกๆมาเล่าเม้ามอยกันอีกนะ รออ่านจ้า

อ่านยอดหญิงสกุลเสิ่น กับวาสนาบันดาลรักอยู่ สนุกดี

>>180 อ่านวาสนาบันดาลรักอยู่ ตลกโบ๊ะบ๊ะมาก ชอบ 5555

ขอบคุณค่า สปอยล์ตอนพิเศษด้วยก็ดีนะคะ

จบแล้ววว ขอบคุณโม่งสปอยจ้าาา

ยอดหญิงสกุลเสิ่นสนุกดี ฮา เขียนบทสรุปของทุกคนได้หมด นางเอกซูจนไม่รู้จะซูยังไง ชีวิตดี ไม่มีใครทำอะไรนางได้

นี่อ่านเล่ห์ร้ายโฉมสะคราญอยู่ สนุกดี ชอบนางเอกมากกกก น่ารักอะ

ใครดำน้ำเก่งชวนอ่าน Greetings, Ninth Uncle/九叔万福 ชอบคาร์นางเอก พระเอกมากๆเลย

ขอบคุณมาก สวยรวยใสไร้รัก สปอยได้สนุกแล้วก็ละเอียดด้วย ตามอ่านเรื่องต่อไปค่ะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก ตอนพิเศษ 1
.
.
.
.
.
ซินอวี่ตั้งครรภ์​ครั้งแรก แพ้ท้องกินไม่ได้นอนไม่หลับ หน้าตาซีดเซียว ไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ส่องกระจกทีไรยิ่งรับไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียด ซินอวี่จิตตกเรื่องรูปร่างหน้าตามาก บอกอันหย่าหาเครื่องสำอางคนท้องให้หน่อย อันหย่าว่าเดี๋ยวก็คลอดแล้วทนหน่อย ซินอวี่โมโหพาลคิด ทำไมคนท้องห้ามสวยเหรอ
ซินอวี่ก็อารมณ์คนท้อง พออึดอัดไม่สบายกายก็พาลให้จิตหงุดหงิดง่ายตามไปด้วย
ซินอวี่เปิดเว่ยป๋อ คิดจะอ่านที่แฟนๆ มาเม้นท์ยินดีให้รู้สึกเบิกบานใจบ้าง
ข้อความยินดีก็มีอยู่ แต่ที่รู้ทันบอกแบบนี้ซูซินอวี่ท้องชัวร์ แล้วมีคนมาเม้นท์ต่อ ไม่รู้ว่าสวยๆ แบบซูซินอวี่ ท้องแล้วจะน่าเกลียด อ้วนขึ้น ผมแห้งเสีย ผิวหยาบกร้านเหมือนคนท้องทั่วไปไหม หรือ ท้องแล้วรูปร่างเปลี่ยนไปสามีคงไม่อยากอยู่ใกล้ๆ นอนอยู่ห่างๆ ทั้งคืน
ซินอวี่ที่จิตตกอยู่แล้วก็โมโหหนัก นั่งบนโซฟารออี้หยางกลับบ้านพลางลูบท้องคุยกับลูก "เด็กดี แม่ทำเพื่อหนูมากมาย อีกสองสามเดือนข้างหน้า เราต้องร่วมมือกันนะ หนูต้องช่วยให้แม่เจ็บน้อยที่สุด แล้วแม่จะรักหนูให้มากๆ เลย ตกลงมั้ย" ซินอวี่พูดจบก็ผล็อยหลับไป
หลับนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่ซินอวี่ลืมตาอีกทีก็เห็นสายตาอี้หยางที่มองมา อี้หยางถาม ตื่นแล้วเหรอ ซินอวี่ถึงค่อยรู้สึกตัวว่าตัวเองถูกอี้หยางอุ้มอยู่กลางอากาศ อี้หยางจะพาไปนอนที่เตียง
ซินอวี่เอื้อมสองมือไปกอดคออี้หยางพลางถาม "ฉันอ้วนมั้ย"
อี้หยางปากบอก "ไม่อ้วน" แต่ในใจคิด 'ดูเหมือนจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย รู้สึกต้องใช้แรงแขนเพิ่มนิดนึง'​
ซินอวี่ตะลึงถาม "นายพูดว่าอะไรนะ"
"ฉันบอกเธอไม่อ้วน"
"ไม่ นายพูดว่าฉันอ้วน"
"... ฉันไม่ได้พูด"
"นายพูด!"
ปู่สอนอี้หยางไว้ว่าอย่าทำให้ผู้หญิงท้องโกรธหรืออารมณ์​เสียเพราะจะส่งผลกับเด็กในท้อง อี้หยางจึงพร้อมเอ่ยคำขอโทษอย่างเต็มใจ "โอเค ฉันพูด ขอโทษนะ ฉันผิดเอง" แล้วอี้หยางก็วางซินอวี่ลงบนเตียง
ตั้งแต่ซินอวี่ท้อง ทุกคนในตระกูลอี้ยกซินอวี่เป็นที่หนึ่ง ทั้งอาหารการกิน เสื้อผ้า ห้องหับ การเดินทาง ความเป็นอยู่ทุกสิ่งทุกอย่าง แม่กำกับดูแลทุกอย่าง หนักสุดคือ กลัวเตียงนอนจะใหญ่ไม่พอ กลัวอี้หยางนอนดิ้นมาโดนท้องซินอวี่ ถ้าไม่ไปนอนห้องอื่นก็ต้องเอาเตียงเดี่ยวมาเสริม อี้หยางที่สูง 188 ผู้ถูกระเห็จไปนอนเตียงเล็กที่แสนจะไม่สบายกายก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง

ซินอวี่ถามอีก "ผิวฉันแย่ลงมั้ย"
"ไม่" อี้หยางตอบไปแต่ในใจคิด 'อืม ดูเหมือนจะมีจุดด่างดำ ผิวด้านขึ้นเล็กน้อยไม่นุ่มนวลสว่างกระจ่างใสเหมือนเมื่อก่อน...'
ซินอวี่มองอย่างงุนงง "นาย...มาดูใกล้ๆ นี่!"
อี้หยางมองใกล้ๆ แล้วคิด 'อืม ดูเหมือนจะมีจุดด่างดำ'​
ซินอวี่สูดหายใจลึกๆ พูด" มีจุดด่างดำ ผิวไม่นุ่มนวลสว่างกระจ่างใสเหมือนเมื่อก่อน แล้วอะไรอีก?"
อี้หยางผงะ
ซินอวี่แน่ใจแล้วว่านี่คือสิ่งที่อี้หยางพูดจริงๆ แต่ว่าพูดอยู่ในใจ! ซินอวี่แปลกใจแต่ก็คิดว่าดีแล้วที่ได้ยิน จะได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของอี้หยาง
อี้หยางรีบบอก "ไม่มีอะไร ยังสวยเหมือนเมื่อก่อน พักให้ดี ฉันมีงานเอกสารต้องทำ จะอยู่ในห้องหนังสือนะ มีอะไรก็เรียก"
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รักตอนพิเศษ 1.2
.
.
.
.
.
พออี้หยางออกไป ซินอวี่ก็ตามไปยืนหน้าห้องหนังสือฟังความในใจอี้หยาง
- สีหน้าของซินอวี่คืนนี้ไม่ค่อยดี ช่วงนี้หลับไม่สบายรึเปล่านะ?
- ต้องถามแม่ ระหว่างตั้งท้องนี่ใช้อะไรได้บ้าง เครื่องสำอางหรือจะซื้อของขวัญเล็กๆ ให้ซินอวี่ดีใจแฮปปี้มีความสุขดี อืม จิวเวลรี่​เหรอ จะซื้ออะไรดีนะ
- อีกไม่กี่วันต้องพาซินอวี่ไปตรวจที่โรงพยาบาล พรุ่งนี้มีประชุม มะรืนมีงานเลี้ยงค็อกเทล สัปดาห์หน้าอีก ต้องนอนพักสักหน่อย..
- แต่เดี๋ยวก็ต้องตื่นตอนตี 3 กับตี 5 ไม่รู้ซินอวี่หลับสบายมั้ย โภชนาการอาหารการกินยังดีอยู่รึเปล่าถามผู้ให้คำปรึกษาเรื่องอาหารสุขภาพพรุ่งนี้ดีกว่า
- รายงานนี้ใครทำเนี่ย??
- ได้ยินว่าคนท้องจะอารมณ์เสีย​ง่าย..
- ตารางทำงานแน่นเหลือเกินจะหาเวลา..
- อันนี้ไม่ได้
- ทำให้เสร็จๆ ซะจะได้กลับห้องไปนอนกับซินอวี่ไวๆ
- ฉันเน้นการรายงานแบบตัวต่อตัววันนี้มาก
- 2 โปรเจ็ค​ต์เลยเหรอ เกิดอะไรกับกรรมการผู้จัดการจ้าว ได้ยินว่าประธาน MK สนใจ ไม่ใช่จะมาดึงตัวไปหรอกนะ เห็นทีจะต้องป้องกันไว้หน่อยแล้ว..
- ช่วงนี้ไม่รู้ว่าซินอวี่คิดอะไรอยู่เลย
ซินอวี่ยืนฟังอี้หยางคิดเรื่องงานสลับกับเรื่องของเธอแล้วค่อยๆ เปิดประตูแอบมองเข้าไปดู เห็นอี้หยางเอนหลังพิงเก้าอี้นวดหว่างคิ้ว หลับตาพักสายตาอย่างเหนื่อยล้าอยู่
แต่งงานกับอี้หยางมาหลายปี ซินอวี่ไม่่เคยเห็นอี้หยางได้พักจริงๆ จังๆ เลย อี้หยางที่ยุ่งหัวหมุนขนาดนี้ยังมีใจจะ​นึกถึงเธอ ซินอวี่ใจบาง ความอบอุ่นแผ่ซ่านท่วมท้นรู้สึกเหมือนได้ครอบครองของล้ำค่าแบบที่ซินอวี่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ซินอวี่ย่องเงียบๆ เข้าไปหาอี้หยาง บางทีวันนี้อี้หยางอาจจะเหนื่อยมาก ซินอวี่เดินเข้ามาถึงโต๊ะ อี้หยางก็ยังไม่รู้ตัว กระทั่งมีมือนุ่มๆ เย็นๆ มานวดกดข้างขมับ อี้หยางจึงได้ลืมตาตื่น
อี้หยางจับมือเย็นๆ ของซินอวี่ถาม "ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ ไม่เหนื่อยเหรอ ไปนอนเถอะ ฉันทำงานใกล้เสร็จแล้ว"
"ไม่เป็นไร ฉันนอนไม่หลับ ฉันแค่อยากมาอยู่กับนาย"
ซินอวี่ดึงมือออกจากการเกาะกุมของอี้หยาง ไปยืนด้านหลังเก้าอี้แล้วนวดหว่างคิ้วให้พลางพูด "ฉันไม่หนาว เห็นนายเหนื่อยแบบนี้ฉันอยากช่วยนายผ่อนคลาย"
อี้หยางไม่ยอม ถ้าเธอเชื่อฟังก็กลับไปนอนก่อน
ซินอวี่ว่า "ฉันโอเคจริงๆ!  นายทำงานต่อเถอะ ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ถ้าฉันเหนื่อยฉันง่วงฉันก็ไปนอนเองแหละ"
อี้หยางคิด ไม่ใช่ซินอวี่อารมณ์ไม่ดีหรอกเหรอทำไมจู่ๆ..
"สามี ไม่ต้องห่วง ฉันหลับสบายดีทุกวัน นอนจนตะวันขึ้นเลยด้วย แม่ก็จัดเตรียมอาหารดีๆ ให้ทุกมื้อ ฉันชอบมากๆ อาการแพ้ท้องตอนเช้าก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้ว น้ำหนักฉันขึ้นด้วยนะ เมื่อสองวันก่อนแม่ก็ไป​เป็นเพื่อนฉันพาฉันไปตรวจที่โรงพยาบาล ทั้งลูกทั้งฉันสุขภาพแข็งแรงดีทั้งคู่ ไม่ต้องห่วง แม้ว่าบางทีฉันอาจจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง แต่พอคิดถึงลูกในท้องฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องหาเวลาอยู่กับฉัน นายทำงานหนักแล้วนายไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตหรอก"
" แต่.. "
ซินอวี่กอดคออี้หยางจากด้านหลัง ซบศีรษะ​ลงบนบ่าของเขาแล้วพูด "อี้หยาง ฉันแต่งกับนายก็เพื่อแบ่งปันภาระครอบครัวจากนาย ไม่ใช่มาเป็นปัญหาของนายนะ"
" ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นปัญหาของฉันสักหน่อย"
ซินอวี่มองอี้หยางแล้วพูดอย่างจริงจัง" แต่นายทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกลายเป็นตัวปัญหาของนาย ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีและจะพยายามปรับตัวควบคุมอารมณ์​ หลับให้ดีื กินให้อิ่ม ถ้ารู้สึกผิดปกตินิดเดียวจะไปหาหมอทันที ฉันจะบอกนาย ถ้าฉันรู้สึกว่าควบคุมอารมณ์​ไม่ได้จริงๆ แต่นายก็อย่าใช้เวลากับการเป็นห่วงฉันมากจนเกินไป ตกลงมั้ย ฉันสบายดีจริงๆ ปัญหานี้มันเรื่องเล็กมาก"
เห็นดวงตาซินอวี่ยืนยันหนักแน่น อี้หยางก็จูบแก้มซินอวี่แล้วบอก "ตกลง"
ซินอวี่ยิ้มดีใจพลางพูด" งั้นนายทำงานเถอะฉันกลับห้องไปนอนก่อนนะ"
สี่ทุ่มแล้ว ซินอวี่ที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนล้มตัวลงนอนข้างเธอ ไม่ต้องลืมตาดูก็รู้ว่าเป็นอี้หยาง ซินอวี่เอื้อมมือออกไปและถูกสวมกอดแบบงงงวย ความร้อนจากอุณหภูมิ​ร่างกายที่คุ้นเคยทำให้ซินอวี่รู้สึกสบาย
กลางดึกซินอวี่พลันรู้สึกตัวตื่นขึ้น อี้หยางนอนอยู่เตียงเล็กไม่ล้ำเข้ามาแม้แต่นิดเดียว ซินอวี่เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์​อี้หยางตรงหัวเตียงมาปลดล็อค ปิดการแจ้งเตือน ตี 1 ตี 3 ตี 5 ในโหมดนาฬิกาปลุก ก่อนจะวางคืนไว้เงียบๆ
อี้หยางขยับตัว ซินอวี่รีบนอนลงที่เดิมแล้วม้วนตัวเข้าสู่อ้อมแขนอี้หยาง
"อี้หยาง"
"หืม?" อี้หยางกึ่งหลับกึ่งตื่นสะลืมสะลือตอบรับซินอวี่
"ฉันหนาว"
อี้หยางกระชับอ้อมแขน กอดซินอวี่แน่น
.
.
.
.
.
[[[[ อี้หยาง น่ารักกกกกกกกกก สามีแห่งชาติจริงๆ ]]]​

เรื่องนี้ดีงามจริงๆ ของคุณเพื่อนโม่งที่แปลมาให้อ่านนะ <3

น่ารักมากกก ขอบคุณมากค่า😍😍

อ่านแล้วมาเล่าต่อ กันลืม เพราะพล็อตแนวนี้มันคล้ายๆ กันหมด อ่านหลายเรื่องนี่งงไปหมดแล้วจ้ะพี่จ๋า
เรื่อง 'Rebirth'​
.
.
.
.
.
ด้วยสัญญาแต่งงานที่บิดาทิ้งไว้ทำให้ ซางหว่าน หญิงสาวจากครอบครัวตระกูลบัณฑิตบ้านนอกยากจน ต้องนั่งเกี้ยวแต่งเข้าเป็นฮูหยินเอกของ สือเฟิงจู่ บุตรชายคนโตตระกูลสือ ตระกูลคหบดีผู้ร่ำรวยแห่งชิงโจว ทว่าแม่สามีก็ร้่ายเหลือ ซ้ำสามียังมีลูกพี่ลูกน้องสาวสวยนาม กู่ฟางซี หลานสาวที่แม่สามีเอามาเลี้ยงไว้ข้างกายจนผูกสมัครรักใคร่กลายเป็นคู่รักตั้งแต่วัยเยาว์ ซางหว่านผู้วาดหวังไว้ดิบดี ไหนเลยจะรู้ว่าชีวิตหลังแต่งงานจะต้องมาเจอกับสามีที่เกลียดนางเพราะคิดว่านางมาขวางทางรัก มาแย่งตำแหน่งฮูหยินเอกที่แสนจะมีเกียรติ​ซึ่งควรจะเป็นของคนรักที่แท้จริงของเขา เขาจึงไม่รักไม่สนใจซางหว่านแม้แต่น้อย ซ้ำร้าย หวังซื่อ ฮูหยินผู้เฒ่าแม่สามีก็ไม่ชอบนาง ซางหว่านใช้ชีวิตในจวนแต่ละวันอย่างยากลำบาก มีแค่กู่ฟางซีคนเดียวที่คอยเป็นเพื่อนพูดคุยแนะนำนู่นนี่ด้วยหวังดีประสงค์ร้าย กว่าจะรู้ว่าตกหลุมพรางยัยนี่ ก็ตอนที่หลังแต่งเข้าไปไม่นาน สามีกับแม่รีบแต่ง กู่ฟางซี มาเป็นอนุทันที
คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ซางหว่านใช้ชีวิตอย่างหวาดหวั่น ไร้เกียรติ​ไร้ศักดิ์ศรี​ สุดท้ายก็ตายอย่างเดียวดายอยู่มุมหนึ่งในจวน ได้หลุดพ้นจากชีวิตบัดซบนี่เสียที

ซางหว่าน ลืมตาขึ้นมาอีกที พบว่าตัวเองอยู่บนเกี้ยวหลังหนึ่ง
เกี้ยวแต่งงานเข้่าตระกูลสือ!
โธ่ ย้อนเวลามาเกิดใหม่ทั้งที ทำไมไม่ย้อนไปก่อนหน้านี้หนอ เสียใจไปก็เท่านั้น ซางหว่านคิดแต่ว่าคราวนี้ชั้นจะไม่โง่เป็นเหยื่ิออีกต่อไป ฉันจะต้องหาทางไปมีชีวิตดีๆ ให้ได้
ซางหว่านกำลังกลุ้มใจคิดว่า สือเฟิงจู่ ผู้เป็นสามีจะโดนฟางซีคนรักรั้งตัวไว้ไม่โผล่มาแม้กระทั่งคืนเข้าหอ ถ้าเป็นงั้นจริงแล้ววันพรุ่งนี้นางจะยังมีหน้าอยู่้ในจวนได้ยังไง แต่ทว่าเฟิงจู่ก็มา ซางหว่านจึงตัดสินใจพูดกับเฟิงจู่ตรงๆ บอกรู้ว่าสามีมีคนรักอยู่แล้ว การแต่งงานนี้ตนก็ไม่ได้เต็มใจเช่นกันแต่จนใจที่ขัดไม่ได้ และก็ไม่ได้อยากขวางทางรักใคร จะหลีกทางให้ แต่แต่งมาแล้วจะหย่าเลยก็ไม่ได้เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลหมด ดังนั้นขอเวลา 1 ปี  ขอให้สามีช่วยแสดงละครสมานฉันท์​อยู่แบบให้เกียรติกันไว้หน้ากันสักนิด นางจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้เคารพดูแลแม่สามีให้ดี แล้วอีก 1 ปีจะหย่าให้ สามีจะได้แต่งคนรักเข้ามาในฐานะภรรยาเอกอย่างมีเกียรติ​มีศักดิ์ศรี​ แล้วขอร้องว่าในระหว่าง 1 ปีนี้ อย่าเพิ่งรับกู่ฟางซีเป็นอนุ
เฟิงจู่คิดนิดนึง พอพิจารณาแล้ว​เห็นว่าดีต่อทั้งสองฝ่ายก็ตอบตกลง ตกลงกันได้แล้ว คืนนั้นเฟิงจู่ปูเสื่อนอนที่พื้น ส่วนซางหว่านนอนเตียง เช้ามาก็พากันไปเคารพฮูหยินผู้เฒ่าตามธรรมเนียม เจอกู้ฟางซีปรนนิบัติเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ ชีวิตซางหว่านก็เริ่มต้นมหากาพย์ ณ จุดๆ นี้
กู้ฟางซี เป็นลูกพี่ลูกน้องแม่ของกู้ฟางซีเป็นน้องสาวของฮูหยินผู้เฒ่าที่ไปได้กับสามีไม่เอาไหนชื่อ กู้จิ่น พอน้องสาวตาย ฮูหยินผู้เฒ่าสงสารหลานเลยไปเอาตัวมาเลี้ยงเหมือนลูกสาวแท้ๆ
ทั้งที่รู้ว่ามีสัญญาแต่งงานกับตระกูลซาง แต่เฟิงจู่กับฟางซีก็หาได้แคร์ไม่ โตมาด้วยกันเลยรักกันอะใครจะทำไม ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่ห้ามปรามเห็นดีเห็นงามซะอย่างนั้น
.
.
.
.
.

>>192 กุเคยอ่าน เรื่องนี้มีแปลอิง Rebirth of an Abandoned Woman ไม่ใช่แนวกู คือกุไม่พระเอกสุดท้ายก็มีอะไรกับนางเอก อ้างนู่นอ้างนี่ กุไม่ชอบ

>>193 ใช่ๆ หนำซ้ำตอนท้ายแม่งบ้งมาก แต่อีความเปลี่ยนใจของพระเอกนี่ว่าก็พอไหวอยู่นะ
เรื่องนี้แม่งสะท้อนชีวิตหลังแต่งงานของสาวจีนโบราณเกิน พระเอกลูกกตัญญู
นางเอกก็ยิ่งต้องเชื่อฟังแม่สามีชิบหาย เหนื่อยใจมาก

>>194 ใช่ๆกูก็อ่านแล้วเหนื่อย สงสัยว่าคนเขียนต้องการสื่ออะไร แค่ว่าสังคมสมัยก่อนกดขี่ผู้หญิงเหรอ กูอ่านไปยังไม่ถึงตอนท้าย กูอ่านตอนพระเอกพอเริ่มรักนางเอก ก็เริ่มเห็นข้อเสียของลูกพี่ลูกน้อง หาว่าไม่เชื่อใจ ทำไมยอมเป็นอนุ นางเอกเป็นคนนอกแท้ๆ กลับเชื่อใจเขา กูนี่มองบนเลย คือเมิงบอกเค้าไหมล่ะว่าตกลงกะนางเอกไว้ยังไง แถมทำตัวให้เกียรตินางเอก ดีกับนางเอก ไม่เห็นแววว่าจะหย่านี่หว่า

กูชวนทุกคนมาอ่านเรื่อง The Grand Princess/长公主

อันนี้คล้ายๆอริร้ายพ่ายรัก นางเอกเป็นจ่างกงจู คือเป็นพี่สาวฮ่องเต้ที่ต่างคนต่างอยู่กะผัวนาง ซึ่งผัวนางก็เป็นขุนนางสำคัญ เป็นพันธมิตรที่ต่างฝ่ายต่างคอยคุมเชิงกัน เปิดเรื่องมานางเอกตายโดนวางยา สงสัยเป็นฝีมือผัว เลยสั่งคนไปฆ่าผัว วิญญาณย้อนอดีตไปก่อนแต่ง แต่เรื่องนี้พอผัวตาวิญญาณก็ย้อนมาเหมือนกัน แล้วต่างฝ่ายก็รู้ว่าอีกฝ่ายย้อนมา ไปๆมาๆเลยตกลงเป็นพันธมิตร แต่งงานกันแล้วตกลงจะเลิกกันทีหลัง...

ใครชอบตัวละครหญิงแบบมีอำนาจ ไม่สนใจความรัก ตัวละครชายแบบขี้หึง ตอแหล แสดงออกว่ารักชัดเจน กูแนะนำ

>>195 พระเอกมันแนวว่ารักกันจริงต้องเชื่อใจกัน ไม่ต้องถามเยอะ พูดแล้วคำไหนคำนั้น
นางเอกที่ไม่ถามมาก เพราะไม่อยากใส่ใจ คือมั่นใจว่ายังไงสามีก็รักอนุมาก รักแม่มาก รักพี่สาวมาก ยังไงนางก็ทำอะไรไม่ได้ จำเป็นต้องอดทนให้ครบ 1 ปี เลยกลายเป็นเชื่อใจไปซะงั้น ตลกร้ายชิบหาย

เดี๋ยวสรุปสปอยย่อๆ ไว้ให้

>>196 เดี๋ยวจะลองอ่านดูนะ

>>197 แท้งกิ้ว รออ่านสปอยล์ กูอ่านไปบ้างแต่ขี้เกียจไปซะก่อน

>>198 น่าจะสปอยยาวอยู่นะ ทนๆ อ่านหน่อย 5555

>>199 กุได้หมด ยาวแค่ไหนก็มา ต้องขอบคุณที่แบ่งปันนะ ลดเวลาหาเรื่องใหม่อ่านไปเยอะ 555

หลังๆ กุเลยมองบน หลัวยุคโบราณ

1) โดนจับแต่ง -> ให้เมียหลวงตามสมควร (อาจมีหรือไม่มีอนุ)
2) โดนจับแต่ง -> ไม่สนเมียหลวง สนแต่อนุ
3) โดนจับแต่ง -> วางแผนฆ่าเมียหลวง ยกอนุขึ้นเป็นหลวง
4) โดนจับแต่ง แต่ไม่ยอม ->

แล้วผู้หญิงที่แต่งเข้าไปผิดตรงไหนหว่า

Rebirth 2
.
.
.
.
.
กู้ฟางซี มีวาทศิลป์ในการพูดมาก พูดแบบหวังดีมีน้ำใจแต่พูดไปพูดมาทำให้คนอื่นเข้าใจซางหว่านผิดทุกที โดยเฉพาะแม่สามีนี่ขาประจำ
ซางหว่านจำได้ว่าจุดเริ่มต้นชีวิตบัดซบของชาติที่แล้วมาจากการทำอาหารให้แม่สามีกินแล้วแม่สามีป่วยหนัก ชาตินี้จึงระวังสุดๆ แต่ก็โดนฟางซีส่งคนมาวางยาเหมือนเดิม เลยทำชามอาหารเจ้าปัญหานั้นแตกแล้วเอาอาหารอื่นที่ฟางซีเคยทำให้แม่สามีกินเมื่อชาติก่อน แล้วแม่สามีชอบมากๆ มาเสิร์ฟแทนซะเลย แม่สามีพอใจเพราะรู้สึกว่าลูกสะใภ้เอาใจใส่

ตระกูลสือ มี 3 บ้าน ได้แก่ บ้านใหญ่ผู้สืบทอดประจำตระกูลมี สือเฟิงจู่ ฮูหยินผู้เฒ่าผู้เป็นมารดา สืออี้เหมยพี่สาวที่แต่งงานออกไปหลายปี (สามีชื่อ เริ่นจื่อเซียน)​มีน้องชายคนเล็ก (จำชื่อไม่ได้)​ น้องคนนี้หัวดีมีแววจะสอบเข้ารับราชการได้ ที่บ้านจึงส่งไปเรียนอยู่สำนักศึกษาไม่ค่อยได้กลับบ้่านนัก และมีน้องสาวต่างมารดา (ลูกอนุ)​ อีกหนึ่งคน
บ้านรอง มีนายท่านรอง ฮูหยินรอง อนุ 2 คน ส่วนสาวอุ่นเตียงนับไม่ถ้วน บ้านรองมีบุตรชาย 1 คน ชื่อ สือเฟิงหมิง โดนที่บ้านจับแต่งงานกับคุณหนูสกุลดีนาม โจวจิงยี่ เฟิงหมิงไม่พอใจเพราะรักอยู่กับ ซูฉิงเออร์ นางคณิกา ซึ่งนายท่านรองกับฮูหยินรองไม่ยอมแม้แต่จะรับเข้าบ้านให้เป็นอนุด้วยซ้ำ เฟิงหมิงจึงขโมยเงินแล้วหนีออกจากบ้านไปกับซูฉิงเออร์ได้ 2 ปีแล้ว โจวจิงยี่น่าสงสารมาก โดนฮูหยินรองที่หงุดหงิดเพราะผัวมีอนุ ลูกก็หนีไปกับนางคณิกา ใส่อารมณ์มาลงกับนางตลอด หาว่านางไม่มีความสามารถ ทำให้ผัวรักไม่ได้ ผัวเลยหนีออกจากบ้าน
ส่วนบ้านสามรับราชการย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองอื่น

เฟิงจู่เห็นซางหว่านวางตัวดี มีมารยาท รู้อะไรควรไม่ควร ก็แอบละอายใจนิดๆ ที่ซางหว่านต้องมาเสียเวลา 1 ปี ไปเปล่่าๆ ก็เลยไปคุยกับฟางซีบอกให้เชื่อใจเขา เพราะในใจเขาคือต้องการจะให้ฟางซีนั่งเกี้ยวแต่งงานแปดคนหามเข้าประตูใหญ่เป็นฮูหยินเอกอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติ​ตามธรรมเนียม โดยไม่ได้บอกฟางซีถึงข้อตกลงปากเปล่าที่เขาทำไว้กับซางหว่าน ย้ำแต่ เชื่อใจข้าๆ รออีก 1 ปีเท่านั้น ฟางซีที่ไม่รู้เรื่องด้วยก็นอยด์สุดไรสุด เพราะซางหว่านสวยมาก แถมอ่อนโยนวางตัวดี กลัวเฟิงจู่เปลี่ยนใจ อดระแวงไม่ได้จริงๆ เริ่มหาเรื่องตัดพ้อทั้งน้ำตาเล็กๆ น้อยๆ ทุกวัน เฟิงจู่ก็ได้แต่กอดปลอบ เชื่อใจข้าๆ ซ้ำๆ ทุกวันเหมือนกัน
ซางหว่านต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมตามธรรมเนียม เฟิงจู่ที่ตัดสินใจว่าจะช่วยให้ซางหว่านใช้ชีวิตในจวน 1 ปี อย่างราบรื่นก่อนหย่า จึงกลับไปเยี่ยมบ้านภรรยาด้วยพร้อมเตรียมของกำนัลไปฝากญาติๆ ให้อย่างดี
ตระกูลซางเป็นตระกูลบัณฑิต​ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ พ่อซางหว่านเป็นบัณฑิตก็จริงแต่ไม่ได้มีตำแหน่งเป็นขุนน้ำขุนนางอะไร ดีที่เคยช่วยเหลือพ่อเฟิงจู่ไว้ พ่อเฟิ่งจู่เลยทำหนังสือสัญญาให้แต่งกับลูกชายตัวเอง พอพ่อแม่ซางหว่านตาย พ่อเฟิงจู่ก็ตาย ฮูหยินผู้เฒ่าอยากบิดพลิ้วไม่ทำตามสัญญาแทบตายแต่ก็ไม่กล้า เฟิงจู่เองก็เช่นกันสุดท้ายต้องแต่งซางหว่านเป็นฮูหยินน้อยตามสัญญา
ซางหว่านมีพี่ชาย 2 คน พี่คนโตชื่อ ซางหง เป็นคนใจอ่อนยอมคนและกตัญญูโคตรๆ พี่สะใภ้​ ฟางเซียน นิสัยพูดตรงๆ ปากร้ายใจดี มีลูก 2 สองคน ส่วนพี่ชายรอง ซางอวี้เฟย กำลังเตรียมตัวสอบระดับมณฑลอยู่
นอกจากนี้ยังมีอารองกับภรรยาและลูกสาว 2 คน อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ซึ่งครอบครัวอารองน่ารังเกียจเห็นแก่ตัวและเอาแต่ได้อย่างร้ายกาจมาก มาดักจะให้เอาเกวียนที่ขนของกำนัลทั้งหมดเข้าไปจอดบ้านตัวเองเฉย ซางหว่านต้องหาทางรับมืออย่างละมุนละม่อมสุดฤทธิ์​เพื่อไม่ให้ดูเป็นการล่วงเกิน​หรือไม่เคารพผู้อาวุโสตลอด ซึ่งซางหว่านอับอายเฟิงจู่มาก แต่เฟิงจู่ไม่ได้พูดอะไรเรื่องบ้านรอง ทั้งคู่ต้องแสร้งรักใคร่ปรองดองต่อหน้าพี่ชายและพี่สะใภ้ เฟิงจู่พูดคุยอย่างเป็นกันเองกับพี่ชายและพี่สะใภ้อย่างจริงใจ คืนนั้นทั้งสองต้องพักค้างคืนนอนห้องเดิมของซางหว่าน ซึ่งที่พื้นมันนอนไม่ได้ ซางหว่านจำใจให้ขึ้นมานอนเตียงเดียวกันครั้งแรก
กลับจวนไปเจอ หลี่มามา แม่นมของสือเฟิงจู่กลับมารับใช้ดูแลที่เรือนหนิงหยวนเรือนหอของทั้งคู่ แม่นมคนนี้มีบุญคุณกับตระกูลสือมาก สามีตายเพราะปกป้องนายท่านสือ(พ่อเฟิงจู่)​ ลูกแม่นมก็ถูกโจรฆ่าตายเพราะโดนแม่นมส่งไปวิ่งหลอกล่อโจรแทนเฟิงจู่ แม้แต่ตัวแม่นมเองตอนที่กอดเฟิงจู่หลบโจรอยู่ก็ต้องมาโดนงูกัดเพราะปกป้องเฟิงจู่ส่งผลให้แม่นมมีสุขภาพไม่ค่อยดีนัก ฮูหยินผู้เฒ่าเลยเกรงอกเกรงใจ​หลี่มามามาก เฟิงจู่ก็รักเคารพประหนึ่งเป็นแม่อีกคนเช่นกัน
.
.
.
.
.

Rebirth 3
.
.
.
.
.
ก่อนหน้านี้หลี่มามาโดนส่งออกนอกจวนไปเพราะดันไม่ถูกกับฟางซี (แม่นมคิดว่าฟางซีจ้องจะจับเฟิงจู่ ไม่ได้รักเฟิงจู่จริงๆ)​ ฟางซีกะดึงเอาแม่นมมาสร้างปัญหาให้ซางหว่าน แต่กลายเป็นว่าแม่นมดันชอบการวางตัวที่นอบน้อมและจริงใจ บวกกับความที่แต่งมาเป็นเมียเอกอย่างถูกต้องทุกอย่างเลยชื่นชอบสนับสนุนอยู่ทีมซางหว่านซะงั้น

ซางหว่านเหนื่อยใจทุกวัน ตื่นมามีแต่เรื่องให้ต้องเค้นความสามารถในการพูดการแสดงออกทางสีหน้าท่าทางต่างๆ มารับมือสถานการณ์​อย่างสุดชีวิต โดนท้าทายอำนาจฮูหยินเอกเรื่อยๆ ทั้งโดนแม่สามีมาพูดขอให้ฟางซีถืออำนาจจัดการในจวนเหมือนเดิมดื้อๆ แต่ดีที่ซางหว่านยังต่อรองขออำนาจสิทธิ์​ขาดเรือนหนิงหยวนที่ตัวเองอยู่มาได้ ไหนจะโดนวางแผนทำให้แม่สามีรู้สึกเสียหน้าต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าส่วงที่เป็นคู่อริของแม่สามีอีก ไหนจะเรื่องที่ ลิ่วหย่า สาวใช้คนสนิทที่ติดตามมาจากบ้านเดิมจะโดนนายท่านรองที่บ้าเลี้ยงสัตว์แปลกๆ จะเอาไปเป็นอนุเพราะลิ่วหย่ารู้เทคนิคฝึกสัตว์ (พ่อลิ่วหย่าเป็นพรานป่า)​ ซางหว่านรักเอ็นดูลิ่วหยาเหมือนน้องสาวแถมสนิทมากถึงขั้นบอกความลับตนตกลงกับเฟิงจู่เป็นคู่สามีภรรยาปลอมๆ ดังนั้นซางหว่านจึงร้อนใจมากกลัวฮูหยินรองมาขอตัวลิ่วหย่าไปวันนี้พรุ่งนี้แล้วซางหว่านจะปฏิเสธไม่ได้ เลยรีบไปขอให้เฟิงจู่ช่วยออกหน้ารับเป็นสาวใช้อุ่นเตียงด่วนๆ ให้หน่อย เฟิงจู่เห็นซางหว่านรักลิ่วหย่ามากเลยยอมช่วยโดยให้ลิ่วหย่าอยู่ในห้องหนังสือกับตน 1 คืน เช้ามาลิ่วหย่าออกจากห้องหนังสือก็รีบบอกซางหว่านว่าเฟิงจู่ไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งรอจนเช้าเฉยๆ ลิ่วหย่าที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นคนของเฟิงจู่แล้วจึงรอดจากนายท่านบ้านรองหวุดหวิด
ด้านฟางซีได้ยินข่าวเฟิงจู่รับคนสนิทของซางหว่านเป็นสาวใช้อุ่นเตียงก็เสียใจมาก เฟิงจู่ไม่ได้อธิบายเพราะเรื่องมันโยงไปถึงบ้านรองด้วยมันจะเสียชื่อกันหมด หลังจากนั้นฟางซีเจอเฟิงจู่ทีไรก็ตัดพ้อน้อยใจประชดประชันน้ำหูน้ำตาไหลใส่ตลอด เฟิงจู่เพียรพยายามบอกอย่างอดทนให้ไว้ใจเขา เชื่อมั่นในตัวเขา แต่บ่อยครั้งเข้าเฟิงจู่ก็คร้านจะพูดโน้มน้าวใจ รู้สึกว่าฟางซีเปลี่ยนไป จากที่เคยร่าเริง มั่นใจในตัวเอง มีเสน่ห์ กลายเป็นคนใจแคบ ขี้ระแวง หาเรื่องตลอด และที่สำคัญคือไม่เชื่อใจเขาเอาซะเลย
กลับกันเฟิงจู่ค่อยๆ รู้สึกสบายใจเวลาอยู่ใกล้ๆ ซางหว่าน เวลาเห็นซางหว่านโดนแม่กดดันก็จะรู้สึกอึดอัดไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าอยากช่วยให้ซางหว่านอยู่ในจวนอย่างไม่ลำบากมากนักจนกว่าจะหย่าเฉยๆ
ซางอวี้เฟย พี่ชายซางหว่านแวะมาหาระหว่่างจะเดินทางไปสอบ แต่เจอคนของฟางซีกันซีนให้เข้าใจซางหว่านผิดจนโมโหสะบัดหน้าจากไป ซางหว่านเพิ่งรู้ว่าพี่ชายมารีบให้ลิ่วหย่าไปตามหาจนเจอตัวพากลับมาได้ ฮูหยินผู้เฒ่าได้พบซางอวี้เฟยก็ค่อนข้างชื่นชมทีเดียว
เฟิงจู่ต้องเดินทางไปติดต่อการค้าใช้เวลาราว 3 เดือน ก่อนไปก็บอกให้ซางหว่านดูแลตัวเองให้ดี มีอะไรก็ให้ปรึกษาหลี่มามาและฝากดูแลแม่ด้วย
กู้จิ่น พ่อกู้ฟางซี รู้ว่าเฟิงจู่ไม่อยู่ ก็รีบบุกมาทวงสิทธิ์​ความเป็นพ่อจะพาตัวลูกกลับ บอกไม่รู้ลูกอยู่สกุลสือในฐานะอะไร บีบให้ฮูหยินผู้เฒ่ามอบฐานะให้ ฮูหยินผู้เฒ่าเลยบอกจะให้แต่งเป็นอนุทันทีที่เฟิงจู่กลับมาแน่นอน กู้จิ่นเลยบังคับพาตัวกลับบ้่านสกุลกู้ไปรอเวลาขึ้นเกี้ยวออกมาเป็นอนุ แถมหน้าด้านจะให้สกุลสือส่งของหมั้นไปให้ก่อนด้วย ฮูหยินผู้เฒ่าอึ้ง ธรรมเนียมส่งของหมั้นหมายให้อนุ มันมีซะที่ไหนกันเล่า เลยโบ้ยว่าเรื่องของหมั้นให้รอเฟิงจู่กลับมาจัดการเอง
ฮูหยินผู้เฒ่าออกหน้าคุยกับซางหว่านว่าจะให้เฟิงจู่รับฟางซีเป็นอนุ พร้อมกำหนดวันเสร็จสรรพเรียบร้อย แถมยังส่งจดหมายไปเร่งให้เฟิงจู่รีบกลับมาให้ทันวันแล้วด้วย ซางหว่านหน้าชาเพิ่งแต่งมาได้ไม่กี่เดือน สามีก็รับอนุแล้ว หักหน้าตนและตระกูลซางมาก ซางหว่านท้อใจพยายามหนักแค่ไหนก็ยังต้องก็เจอชะตาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นี้อยู่ดี แต่ก็ด้วยเหตุนี้ซางหว่านเลยได้อำนาจจัดการจวนทั้งหมดคืนกลับมาอยู่ในมือ ด้านเฟิงจู่ได้รับจดหมายก็ไม่สบายใจมากรีบกลับจะมาคุยกับแม่ให้รอไปก่อน ไม่อยากผิดคำสัญญากับซางหว่านที่ขอไม่ให้รับฟางซีเป็นอนุ
อยู่ๆ ดันมีข่าวส่งมาแจ้งฮูหยินผู้เฒ่าว่ากู้จิ่นตายกะทันหัน ซางหว่านแอบโล่งใจเพราะกู้จิ่นตาย ฟางซีในฐานะบุตรสาวต้องไว้ทุกข์​ 3 ปี หรืออย่างน้อยๆ  ก็ 1 ปี ถึงตอนนั้นตัวเองคงออกจากตระกูลสือไปแล้ว
.
.
.
.
.

ขอkyคั่นนิดดด >>196 กุเบรคตัวเองไว้รออ่านหลังจากแปลจบก่อน แต่กุชอบแนวนี้นะ มึงมีเรื่องแนะนำเพิ่มป่ะในNovelupdates

กูเคยแนะนำ Greetings, Ninth Uncle
อันนี้คือนางเอกฝันว่าชีวิตตัวเองเป็น ตปก. ในนิยายรักที่มีคู่หมั้นกับน้องสาวเป็นพระเอกนางเอก แล้วก็เห็นว่าแต่งไปชีวิตจบไม่ดี แล้วก็รู้สึกไม่เป็นธรรม พอคู่หมั้นมาถอนหมั้น นางเอกก็เลยรีบๆถอนหมั้นแล้วประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าผู้ชายเป็นฝ่ายผิด แล้วนางก็พยายามเดินหน้ามองหาผู้ชายที่ดีมาเป็นสามี นางเอกอยู่ในกฏระเบียบ วางตัวสมเป็นคุณหนูใหญ่ที่น่านับถือ นางเอกมีปมว่าตัวเองไม่ร่าเริงน่ารักเหมือนน้องสาว แต่นางก็มองว่าไม่ใช่ประเด็น การแต่งงานอยู่ที่ผู้ใหญ่จัดการ สำคัญคือว่าที่แม่สามีอยากได้นางเป็นลูกสะใภ้ต่างหาก ส่วนพระเอกคือท่านอาเก้าที่เป็นลูกอนุ ที่ท่านย่าและญาติๆคนอื่นไม่ชอบหน้า /แต่จริงๆเป็นฐานะปลอม

เรื่องนี้กูชอบตรงคนเขียนปูคาร์นางเอกมาได้ดี พระเอกก็ขี้หึง มีเล่ห์เหลี่ยม ทันคน แสดงออกว่ารัก

>>203 ขอบคุณเพื่อนโม่ง มาต่อเร็วๆ นะ กำลังสนุก

>>205 เดี๋ยวไปอ่าน กูชอบคาร์นิ่งๆ ไม่ชอบพวกร่าเริง ผู้ชายทั้งโลกมาหลงรัก

Rebirth 4
.
.
.
.
.
ฟางซีให้คนมาดักรอเฟิงจู่หน้าประตูเมือง เฟิงจู่จึงรีบไปตระกูลกู้ ช่วยจัดการงานศพจนเสร็จ ฟางซีคุยเรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะให้แต่งเป็นอนุ เฟิงจู่บอกให้ไว้ทุกข์ 3 ปีแล้วค่อยแต่ง โดยเล่าให้ฟังว่าตนมีสัญญากับซางหว่านว่าครบ 1 ปีแล้วจะหย่ากัน จากนั้นจึงจะแต่งฟางซีเข้ามาในฐานะฮูหยินเอกอย่างยิ่งใหญ่มีหน้่ามีตา ฟางซีบอกนานไปรอไม่ไหว (จริงๆ คือไม่เชืื่อที่เฟิงจู่พูด)​ ดื้อดึงจะแต่งเป็นอนุให้ได้ เพราะถ้ารีบแต่งภายใน 100 วันยังแต่งได้อยู่ บอกขอยอมเป็นแค่อนุ ไม่อยากเป็นฮูหยิน แค่ได้อยู่ข้างๆ เฟิงจู่ไปตลอดชีวิตก็พอใจแล้ว เฟิงจู่อึ้งและผิดหวังมากที่คนรักดันพอใจจะเป็นแค่อนุ ไม่ทะนุถนอม​โอกาสเชิดชูเกียรติ​และศักดิ์​ศรีที่เขาจะมอบให้เลย เฟิงจู่ถามย้ำอีกทีแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าต้องการแค่นั้น ฟางซีตอบใช่ พริบตานั้นเฟิงจู่ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะให้ฟางซีได้เป็นแค่อนุไปตลอดชีวิตตามนางที่ปรารถนา
เฟิงจู่กลับจวนมาคุยเกริ่น 'เรื่องฟางซี..'​ ซางหว่านรีบบอก รู้ว่าแม่เป็นคนจัดการไม่เกี่ยวกับเฟิงจู่ ไม่โทษเฟิงจู่ แค่อยากรู้ว่าเฟิงจู่จะทำยัังไง เฟิงจู่พูดไม่ออก เขาไม่อยากจะผิดคำพูดกับซางหว่านเลย ซางหว่านเห็นเฟิงจู่อึ้งยิ้มขันบอก ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเฟิงจู่สักหน่อย ซางหว่านเชื่อคำพูดของเฟิงจู่ เชื่อว่าเฟิงจู่จะไม่รับฟางซีเข้ามา แถมตอนนี้ฟางซีอยู่ระหว่างไว้ทุกข์ ถือว่าไม่มีใครทำผิดข้อตกลงระหว่างกัน ขอบคุณเหลือเกินที่ยังพอจะเก็บหน้าของตนและตระกูลไว้ได้
เฟิงจู่น้ำเสียงละอายแก่ใจบอก หว่านเหนียง วันที่ 6 ฟางซีจะเข้าประตูมา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ซางหว่านพลันแววตามืดหม่น หูอื้อ สติปลิวหาย ถามแต่งใน 100 วันเหรอ นี่เป็นการตัดสินใจของใคร มารดาหรือท่าน เฟิงจู่บอกของตัวเอง ซางหว่านกำมือแน่น ผิดหวังมากที่เฟิงจู่ผิดคำพูด ไม่ทำตามข้อตกลง แต่คิดไปคิดมาต่อให้เฟิงจูผิดข้อตกลงแล้วไง ซางหว่านจะไปทำอะไรได้ เฟิงจู่รีบบอก 'หว่านเหนียง ข้าขอโทษ'​ ซางหว่านหน้าซีดมาก ยังคงยิ้มอย่างสงบนิ่ง เฟิงจู่ก็รู้สึกแย่ ทั้งที่ซางหว่านเพิ่งจะบอกว่าเชื่อคำพูดเขาแต่ก็โดนเขาทรยศ เขาอยากให้ฟางซีเชื่อมั่นในตัวเขาแบบนี้บ้างแต่เขารู้ดีว่าเธอไม่เคยเชื่อในตัวเขาเลย แต่กับคนตรงหน้าที่เชื่อในตัวเขาโดยไม่มีข้อสงสัย เขากลับทำให้เธอเจ็บปวด '​ฟางซีอายุไม่น้อยแล้ว รออีกไม่ได้แล้ว แต่ไม่ต้องห่วง ถ้าใครกล้าเอาเรื่องนี้มารังแกตนจะจัดการให้ หว่านเหนียง ในจวนนี้จะไม่ให้ใครทำผิดต่อหว่านเหนียงเด็ดขาด!'
ซางหว่านรู้สึกเจ็บปวดใจ อับอาย และรู้สึกถูกเหยียดหยาม ซางหว่านคิดว่าเฟิงจู่ต่างจากคนอื่นแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเข้าใจผิด จะยังเชื่อใจเขาได้อีกเหรอ? ซางหว่านมีคำตอบเงียบๆ ในใจแล้ว
'ถ้าเป็นฟางซี ที่ทำผิดต่อข้่าล่ะ?'​ เฟิงจู่อึ้ง ก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า 'ฟางซีไม่ทำแน่ ต่อให้เป็นฟางซี ก็ไม่ได้!
ซางหว่านยิ้มบอก ขอแสดงความยินดี​กับนายท่านด้วย ได้เติมเต็มในสิ่งที่ปรารถนามาอย่างยาวนานเสียที น่ายินดียิ่ง!  เฟิงจู่จับน้ำเสียงซางหว่านไม่ออกได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น รู้สึกละอายและสำนึกเสียใจบอก ฟางซีแค่เข้าประตูมา ทุกอย่างยังคงเดิมเหมือนก่อนหน้า
ซางหว่านปิดใจแล้วไม่อยากรับฟังอะไรอีก ร่ายสิ่งที่ตัวเองกำลังจะไปทำยาวเหยียดเหมือนรายงานให้นายจ้างฟัง เฟิงจู่อึ้งอีกรอบ ฟางซีก็เปลี่ยนเป็นคนที่เขาไม่รู้จักไปแล้วหนึ่ง ตอนนี้ยังมาเจอซางหว่านอีก ซางหว่านแผ่ออร่าบางอย่างที่ทำให้เฟิงจู่ไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้ากลับมากินอาหารเยฺ็นด้วยอยู่แต่ในห้องหนังสือ ซางหว่านให้คนส่งอาหารเย็นมาให้ เขาส่งเซ็ตหนังสือแนวบันทึกการเดินทางที่เป็นของฝากจากการไปเมืองหลวงครั้งนี้ไปให้ ซางหว่านแค่รับแล้ววางไว้ ไม่มีอารมณ์​จะเปิดอ่าน เฟิงจู่หลับห้องตอนดึก ซางหว่านก็ทำเป็นหลับแล้ว
บรรยากาศในเรือนหนิงหย่วนเริ่มประหลาดขึ้นทุกที ทุกคนรับรู้ได้ แต่ซางหว่านยังคงยิ้มหัวเล่นกับหลี่มามาและสาวใช้คนสนิท หลี่มามาพยายามกล่อมบอกเลี้ยงเฟิงจู่มากับมือรู้จักนิสัยเฟิงจู่ดียิ่งกว่าตัวเขาเองอีก เฟิงจู่มีใจให้ซางหว่านจริงๆ ซางหว่านบอกหลี่มามาคิดมากไปแล้วช่วงนี้เหนื่อยและอารมณ์ไม่ดีเลยกลัวจะไปทำให้เฟิงจู่อารมณ์เสียเปล่าๆ
เฟิงจู่รับอนุ ซางหว่านเลยต้องไปดูเรือนเดิมที่ฟางซีอยู่เครื่องเรือนประดับตกแต่งหรูหราหมาเห่ามาก ซางหว่านมอบหมายให้หลี่มามาจัดการทุกอย่างอีกที เนื่องจากเป็นแค่อนุ หลี่มามาเลยเก็บของมีค่าทุกอย่างเรียบ เปลี่ยนทุกอย่างเป็นของธรรมดาที่เหมาะสมกับอนุทั้งหมด เหลือไว้แค่เตียงที่ยังหรูหราอยู่ หลี่มามาอ้างว่าฟางซีอยู่ในช่วงไว้ทุกข์เครื่องเรือนทุกอย่างจึงไม่มีสีสันสดใสสักนิด มองแล้วหดหู่ห่อเหี่ยวแห้งแล้งมาก  แถมยังจัดห้องข้างไว้ให้คุกเข่าไว้ทุกข์แสดงความกตัญญู​ด้วย
.
.
.
.
.

>>205 เติม Greetings, Ninth Uncle น้องนางเอกที่เป็น FL ในนิยายก็กลับมาเกิดใหม่ด้วย ในชาติที่แล้ว(ความฝันนางเอก) น้องสามมองนางเอกแต่งงานไป ในใจก็คิดว่านางเอกแย่งชายคนรักไป ถึงสุดท้ายจะได้แต่งกับคนรัก ก็รู้สึกเหมือนอยูใต้เงานางเอก ชาตินี้เลยหาโอกาสบอกผู้ชายไปว่าตัวเองต่างหากที่เป็นคนช่วยก่อนนางเอกจะแต่งงาน ผู้ชายเลยมาถอนหมั้นนางเอก

Rebirth 5
.
.
.
.
.
เย็นวันนั้นเฟิงจู่ให้คนมาบอกว่าจะกินข้าวเย็นกับเหล่าสหาย สุดท้ายเมากลับมา ซางหว่านประคองเฟิงจู่ไปนอนเตียงแล้วจะออกไปนอนห้องอื่น เฟิงจู่กึ่งหลับกึ่งตื่นจับกอดซางหว่านไว้แน่นพร่ำบอกแต่ว่า 'หว่านเหนียง... ข้าขอโทษ... อย่าโกรธ.. อย่าไป... '​ เฟิงจู่เมาหลับกอดซางหว่านไว้อย่างนั้น ลืมตาตื่นมาเห็นตัวเองกอดซางหว่านแน่นก็รีบขอโทษขอโพย ซางหว่านน้ำตาไหลบอกให้เขาออกไปก่อน แว่บแรกเฟิงจู่รู้สึกผิดคิดว่าตัวเองผิดข้อตกลงล่วงเกินเอาเปรียบซางหว่าน แต่ก็รู้สึกหวานล้ำลึกๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก เฟิงจู่อยากจะดูแลซางหว่านให้ดี ตอนจะให้ห้องครัวทำอาหารที่ซางหว่านชอบถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่รู้เลยว่าซางหว่านชอบไม่ชอบอะไร เฟิงจู่ตัดสินใจเข้าไปบอกซางหว่านที่ยังนอนอยู่ในห้องตรงๆ ว่า จะรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนเอง ไม่ต้องพูดถึงข้อตกลงก่อนหน้านั้นแล้ว หว่านเหนียงจะเป็นฮูหยินของข้าสือเฟิงจู่ตลอดไป ครั้งนี้จะไม่มีวันผิดคำพูดอีก!
ซางหว่านรีบบอกเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ เฟิงจู่แค่เมาหลับไปแค่นั้น เฟิงจู่ยังคงเข้าใจว่าซางหว่านโกรธ ซางหว่านบอกเฟิงจู่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้โกรธ แค่หวังว่าเฟิ่งจู่จะไม่ลืมข้อตกลงที่เคยพูดไว้ อย่าทำให้ซางหว่านต้องรู้สึกเหยียดหยามเขาเลย!
ได้ยินว่าซางหว่านยังตั้งใจจะจากไป เฟิงจู่อึดอัดใจและหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่พูดว่า ตามที่ซางหว่านต้องการ! แล้วสะบัดหน้าจากไป
เฟิงจู่ไปดื่มกับ ส่วงเว่ยเซียน (ลูกชายฮูหยินผู้เฒ่าส่วง คู่กัดมารดา)​ คุณชายส่วงแซว สภาพไม่เหมือนคนที่กำลังจะได้แต่งหญิงคนรักที่รอมานานเข้าบ้านเลยนะ เฟิงจู่ถาม ถ้าจู่ๆ ค้นพบว่าคนที่ชอบมาตลอดหลายปีไม่ใช่คนที่ชอบอีกต่อไปจะทำยังไง เว่ยเซียนว่าเอ้างั้นจะรับเข้ามาทำไม เฟิงจู่บอก ฟางซียึดติดว่าจะแต่งเข้ามาให้ได้ เว่ยเซียนว่าถ้่ายึดติดขนาดนั้นก็ทำไรไม่ได้
เฟิงจู่ร่ำสุราไปก็คิดถึงเรื่องซางหว่านคิดจะจากไป เฟิงจู่ตัดสินใจว่า จะไม่ปล่อยให้ซางหว่านจากไปอย่างง่ายดายแน่ เฟิงจู่กลับดึกแถมเมาเลยสั่งให้บ่าวพาไปนอนห้องหนังสือ ตอนเช้าฮูหยินผู้เฒ่ารู้เรื่องเรียกซางหว่านไปตำหนิ หาว่าไม่สนใจดูแลสามี มีเมียก็เหมือนไม่มี เป็นภรรยาแบบไหนถึงได้ไม่รู้สึกผิดกับสามีบ้างเลย หาว่าซางหว่านไม่พอใจเรื่องรับอนุเลยไปทำให้เฟิงจู่ลำบากใจ ซางหว่านคุกเข่าขอรับโทษบอก รู้ดีอยู่แล้วว่าต้องรับฟางซีเข้ามาแค่รอเวลาช้าเร็วเท่านั้น ถ้าจะโกรธก็คงจะโกรธเรื่องทำไมต้องรอจนเนิ่นนานปานนี้มากกว่า ซางหว่านได้แต่ปล่อยให้แม่สามีหาเรื่องดุด่าลูกสะใภ้จนพอใจ เฟิงจู่ได้ยินข่าวจากหลี่มามารีบมารับผิดกับแม่ จนแม่ยอมปล่อยตัวซางหว่านกลับ
ถึงวันรับอนุกู้ฟางซีเข้าบ้าน นางเรื่องเยอะบอกเกี้ยวเรียบไป งอแงไม่ยอมขึ้น ให้คนหามเกี้ยวเปล่ากลับไปให้ฮูหยินผู้เฒ่าดู จะเอาเกี้ยวหรูกว่านี้ หลี่มามาต้องมาชี้้แจงฮูหยินผู้เฒ่าว่าทำตามธรรมเนียมรับอนุทุกอย่าง ไม่พอใจก็ช่วยไม่ได้และไม่ยอมให้เอาเกี้ยวนี้กลับไปรับอีกรอบด้วย สุดท้ายฟางซีต้องนั่งเกี้ยวสภาพแย่กว่าเดิมเข้ามา ถึงเรือนเดิมตัวเองที่โดนเปลี่ยนเครื่องเรือนและการประดับตกแต่งใหม่หมดคือช็อคมาก ก่นด่าสาปส่งซางหว่านไม่หยุด ให้หลันเซียงสาวใช้คนสนิทไปเชิญเฟิงจู่ 2-3 รอบ เฟิงจู่ไม่มาฟางซีก็ยิ่งแสดงกิริยาและคำพูดไม่ดีมากขึ้นๆ ซางหว่านคิดว่าถ้่าเฟิงจู่ไม่ค้างที่เรือนโน้นอย่างน้อยๆ ก็คงไปกินข้าวเย็นกับฟางซีแน่ แต่เฟิงจู่ดันมากินข้าวเย็นด้วยซะงั้่น ซางหว่านไม่เข้าใจเลยถามว่าไม่ไปเจอน้องสาวหน่อยเหรอ เฟิงจู่บอกไปดูมาตอนกลางวันแล้ว ฟางซีเพลียต้องพักผ่อน เขาจะไม่ไปที่นั่นแล้วถามทำไมเรียกฟางซีว่าน้องสาว ซางหว่านบอกแม่สั่ง เฟิงจู่พูดไม่ออก บอกคืนนี้จะนอนห้องหนังสือ พรุ่งนี้ถึงจะกลับมานอนที่เรือน ยังไงซะฟางซีก็เป็นหลานสาวของมารดา ต้องไว้หน้ามารดาหน่อย
.
.
.
.
.

>>211 เง้อ เห็นถึงความห่วยของ พอ. สรุปคือก็เลิกชอบ"น้องสาว"แล้วแหละ คิดว่าแต่งเข้ามาแล้วก็จะทำเป็นเฉยชาให้นางเอกดีใจ แต่ปล่อยคนเคยรักให้แห้งตายไปเหรอ?

>>212 ถ้ามองในแง่นี้มันใจร้ายจริง แต่ฟางซีไว้ทุกข์อยู่ แต่งมาแล้วก็ยังเข้าหอไม่ได้
อิงตามพื้นฐานนิสัยอีพระเอก ยังไงก็ไม่ยอมเข้าหอก่อนครบเวลาไว้ทุกข์แน่นอน

Rebirth 6
.
.
.
.
.
เฟิงจู่เดินกลับไปในใจก็เรียกหาแต่ หว่านเหนียง หว่านเหนียง กับญาติผู้น้องกู้ฟางซีนั้นเฟิงจู่เห็นธาตุแท้แล้ว เขาเคยคิดว่าการแต่งฟางซีเข้ามาเป็นสิ่งที่เขารอคอยมาตลอดชีวิต วันนั้นจะเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด แต่วันนี้เขายืนมองฟางซีเข้าประตูมาจากที่ไกลๆ โดยไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนไม่ใช่เรื่องของเขาด้วยซ้ำ จากนั้นเขาก็ไปยืนเงียบๆ ในเรือน ดูฟางซีตะโกนก่นด่านานา ตอนนั้นเขาถึงได้เห็นตัวจริงของฟางซีที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เฟิงจู่ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือผู้หญิงที่เขาหลงรักมาหลายปี คิดแล้วก็สงสัยว่าหลงรักไปได้ยังไง ตอนที่เขาหันหลังจากมา ห่างไกลจากเสียงก่นด่า ภาพความทรงจำที่ค่อยๆ ปรากฏ​ในหัวเขา บ้างก็เป็นรอยยิ้ม บ้างเป็นใบหน้ายามเขินอาย ยามโกรธ  บ้างอ่อนโยน บ้างนุ่มนวล บ้างก็สง่างามและมีศักดิ์ศรี​ บ้างโศกเศร้าเสียใจและเจ็บปวด และทั้งหมดนั้นคือ หว่านเหนียง
เฟิงจู่ตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งประจักษ์​ ค่อยๆ คิดอย่างจริงจังทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ทั้งหัวใจเขาอ่อนยวบ เฟิงจู่ยอมรับความจริงว่าในใจเขามีเธอก่อนที่เขาจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
เฟิงจู่สำนึกเสียใจสุดซึ้งที่รู้ธาตุแท้ฟางซีช้าไป ถ้ารู้ก่อนนี้จะไม่รับเป็นอนุเด็ดขาด โชคยังดีฟางซีต้องไว้ทุกข์ 3 ปี มากเพียงพอที่จะเปลี่ยนอะไรหลายอย่าง
ฟางซีไม่ยอมแพ้ ทำเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า พอสงสารหลานฮูหยินผู้เฒ่าก็ไปพาลกับซางหว่านเหมือนเดิม
ไม่พอฟางซียังบุกไปเรือนหนิงหย่วนกะจะไปยั่วโมโหซางหว่าน พอได้ยินซางหว่านเรียกเฟิงจู่ว่า 'สามี'​ งี้ฉุนขาด บอกซางหว่านไม่มีสิทธิ์​เรียก เฟิงจู่ถูกบังคับให้แต่ง ไม่งั้นเค้าจะเลื่อนแล้วเลื่อนอีกขนาดนี้เหรอ ข้าต่างหากที่ควรจะได้เป็นฮูหยินน้อยตระกูลสือ ไม่ใช่เจ้า! เฟิงจู่กลับมาได้ยินโมโหมากไล่ตะเพิดฟางซีกลับเรือนไป ซางหว่านพูดนุ่มๆ ใส่เฟิงจู่ จริงๆ เรื่องนี้ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้วเนอะ ต่อไปถ้ามีใครพูดเรื่องนี้อีก ก็ขอให้ช่วยพูดแทนหว่านเหนียงสักคำสองคำ เฟิงจู่บอก หว่านเหนียงเป็นนายหญิงของบ้านมี​สิทธิ์​จัดการลงโทษตามกฎได้เลย
เฟิ่งจู่ไปหาฟางซีตั้งใจจะพูดอะไรสองสามคำแต่ยังไม่ทันได้พูด ฟางซีโวยวายไล่เฟิงจู่กลับ แล้วพอคิดได้ให้คนมาตามเท่าไหร่ก็ถูกบอกปัดไม่ว่างตลอด จนฟางซีทนไม่ไหวบุกเข้าไปหาเฟิงจู่ในห้องหนังสือ เฟิงจู่โมโหถามมาอยู่นี่ได้ไง ฟางซีบอก ทำไมคิดว่าเป็นซางหว่านเหรอ เฟิงจู่ถามเรียกชื่อซางหว่านเฉยๆ ได้เหรอ อย่าให้ต้องเตือนว่าอยู่ในสถานะอะไร ฟางซีงงก็เรียกมาตลอดไม่เห็นเคยว่าอะไร เฟิงจู่แค่คิดว่าเมื่อก่อนปล่อยให้ซางหว่านโดนอะไรแบบนี้ก็ปวดใจบอก ซางหว่านเป็นฮูหยินของข้า ตอนนี้เจ้าเป็นอนุ มีข้อแตกต่างระหว่างฮูหยินกับอนุ จำไว้ให้ดีฟางซี! ไหนว่าตราบใดที่ได้อยู่สกุลสือ ยินดีเป็นแค่อนุไม่ใช่เหรอ? ฟางซีดันเข้าใจไปว่าเฟิงจู่พูดเพราะรักจึงอยากให้ฟางซีวางตัวให้ดีไม่ให้มีใครว่าร้ายนินทาได้ซะงั้น
เฟิงจู่รู้ว่าซางหว่านยังคิดจะจากไปก็เพียรพยายามทุ่มเทดีกับซางหว่านมากๆ หวังให้ซางหว่านเห็นความจริงใจของเขาแล้วเปลี่ยนใจรั้งอยู่
คุณหนูสาม สือเหลียน น้องสาวต่างมารดาของเฟิงจู่ชอบซางหว่านมาก เจอซางหว่านทีไรดีใจสุดๆ
แต่สืออวี้้เหมย พี่สาวแท้ๆ ของเฟิงจู่ที่พาสามี เริ่นจื่อเซียนและสาวใช้ติดตามที่ยกให้เป็นอนุอีกคนของสามี กลับมาเยี่ยมบ้าน อวี้เหมยสนิทกับฟางซี พอรู้ว่าฟางซีเป็นอนุจึงเกลียดน้องสะใภ้แบบไม่ต้องคิด ยิ่งเห็นน้องชายดูรักและใส่ใจมากก็ยิ่งหาเรื่องซางหว่านตลอด
ซางหว่านคิดว่าทนไม่นานเดี๋ยวอวี้เหมยก็กลับ แต่ที่ไหนได้ขอกลับมาอยู่เลยจ้า จื่อเซียนเป็นพวกบัณฑิตกากๆ สอบราชการมาหลายปีก็สอบไม่ติดสักที ทั้งยังหน้าใหญ่หาเงินเองไม่ได้แต่ใช้จ่ายมือเติบ ติดหนี้สินมากมายขายบ้านขายที่ยังไม่พอชดใช้เลยหนีหนี้กลับมาเป็นปลิงอยู่บ้านภรรยาจ้า ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกผิดที่เป็นคนจัดการให้อวี้เหมยแต่งกับสามีห่วยๆ อย่างจื่อเซียน เลยรักและตามใจอวี้เหมยทุกเรื่อง จื่อเซียนทำตัวเหมือนคนตระกูลสือเป็นคนใช้ ชี้นิ้วสั่งอยากได้นู่นอยากได้นี่ มาอยู่บ้านเขาแต่จู้จี้เลือกของตกแต่งเรือนแพงๆ แถมสั่งให้สร้างห้องหนังสือหรูๆ เพื่ออ่านเตรียมสอบราชการปีหน้าอีก หน้าด้านหน้าทนไม่มีความเกรงอกเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น อวี้เหมยก็บุกมาถึงเรือนหนิงหย่วนวิสาสะเข้าไปหยิบข้าวของเครื่องประดับแพงๆ อย่างไม่เกรงใจ แม้กระทั่งปิ่นปักผมที่เฟิ่งจู่ตั้งอกตั้งใจซื้อให้เพราะเห็นว่าเหมาะกับซางหว่านก็ขอไป เฟิ่งจู่เห็นปิ่นไปอยู่กับพี่สาวตอนแรกก็นอยด์ พอถามแล้วรู้ว่าพี่สาวมาบังคับเอาไปก็ถอนใจ พูดไม่ออก ต่อว่าพี่สาวไม่ลงสงสารที่ได้สามีไม่เอาไหน ได้แต่บอกซางหว่านว่าจะหาอันใหม่ที่ดีกว่าเดิมมาให้
.
.
.
.
.

Rebirth 7
.
.
.
.
.
อวี้เหมยแอบมาทาบทามสาวใช้อีกคนของซางหว่านไปเป็นอนุสามีโดยไม่บอกซางหว่าน สาวใช้วิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือ เฟิงจู่รู้เรื่องโมโหความมักมากของพี่เขยและโมโหพี่สาวที่ตามใจสามีจนเหลิง บอกคนเรือนนี้ใครก็ไม่มีสิทธิ์​มาเอาตัวไปง่ายๆ  ให้นายหน้าจัดหาคนจากข้างนอกมาให้พี่เขยเลือกได้อนุใหม่สมใจ
เห็นซางหว่านโดนอภินิหารพี่สาวบ่อยๆ เฟิงจู่เลยหาเวลาพาซางหว่านไปพักผ่อนที่บ้านริมทะเลสาบซึ่งเป็นที่ดินส่วนตัวของเขา เดินทางโดยมีแค่เขากับซางหว่านไม่ให้สาวใช้ตามมาด้วยสักคนเดียว ซางหว่านไปถึงก็ชอบมาก ที่ดินส่วนตัวผืนนี้เฟิงจู่ซื้อไว้แล้วค่อยๆ พัฒนาให้คนขุดทำทางน้ำจนกลายเป็นทะเลสาบมีปูมีกุ้งมีสวนผลไม้มากมาย เด็กน้อยของครอบครัวคนงานที่ดูแลสวนให้ดันถามถึงคุณหนูกู้ ซางหว่านหน้าเจื่อนเฟิงจู่บอกเด็กว่ากู้ฟางซีจะไม่มีโอกาสได้มาที่นี่อีก เฟิงจู่พาซางหว่านเที่ยวเล่นกินของอร่อยๆ จนซางหว่านสบายใจ เตรียมจะค้างคืน แต่ดันมีคนจากจวนมาส่งข่าวด่วน ซางอวี้เฟยพี่ชายซางหว่านกลับจากการสอบแล้วตอนนี้อยู่ที่จวนเพื่อจะบอกข่าวดีน้องสาวว่า สอบผ่านด้วยคะแนนที่สูงเป็นลำดับที่ 1 ของมณฑล ซางหว่านดีใจมากรีบกลับไปเจอพี่ พี่แอบเล่าให้ฟังว่าที่เดินทางไปสอบและกลับได้รวดเร็วราบรื่นเแบบนี้เพราะเฟิงจู่ช่วยเหลือตลอดทาง ซางหว่านซาบซึ้งใจมากเพราะเฟิงจู่ไม่เคยพูดอะไรเลย พี่ชายของสะใภ้สอบได้ลำดับที่ื 1 ของมณฑล ฮูหยินผู้เฒ่าก็พลอยรู้สึกมีหน้ามีตาไปด้วย เรียก สือเฟิงหัว ลูกชายคนเล็กกลับมาจากสำนักศึกษามารู้จักกับซางอวี้เฟย เฟิงหัวนับถือและชื่นชมอวี้เฟยมาก จื่อเซียนพี่เขยที่ถือตัวว่าบัณฑิตเหมือนกันก็อิจฉาหนักอยากให้น้องภรรยาสนิทกับตัวบ้าง
อวี้เฟยเคยเจอคุณหนูสาม สือเหลียน ตอนอยู่ข้างนอก พอมาเจอกันอีกในจวนทั้งสองคนก็รู้สึกเหมือนพรหมลิขิต แอบรักแอบติดต่อกันอยู่เงียบๆ
เฟิงจู่พาซางหว่านไปร่วมฉลองแสดงความยินดีให้กับอวี้เฟยที่หมู่บ้าน สองคนเดินตลาดมีความทรงจำดีๆ ร่วมกัน
พอกลับไปที่จวนมีวันหนึ่ง เฟิงหัวพาอวี้เฟยไปเป็นแขกพบปะเพื่อนๆ ที่สำนักศึกษา จื่อเซียนอิจฉาไปตัดพ้อต่อว่ากับอวี้เหมย อวี้เหมยโกรธจัดบุกเข้าเรือนหนิงหย่วนมาพูดดูถูกเหยียดหยามทั้งอวี้เฟย ซางหว่านและครอบครัว แล้วเงื้อมือตบซางหว่าน แต่หลิวหย่าว่องไวเอาหน้ามารับแทนได้ทัน อวี้เหมยยังจะตบซางหว่านให้ได้ เฟิงจู่มาทันพอดีถามพี่ใหญ่จะทำอะไรทำไมไม่พูดจากันดีๆ ซางหว่านน้ำตาไหลพรากพูดกับเฟิงจู่ "นายท่าน ขอหนังสือหย่าให้ข้า! ข้าต้องการหนังสือหย่า!" ซางหว่านทนรับการดูถูกเหยียดหยามอยู่ในจวนนี้ต่อไม่ไหว ไม่ว่าจะชาติก่อนชาตินี้ ทั้งกู้ฟางซีทั้งสืออวี้เหมย ซางหว่านล้วนทำอะไรไม่ได้เลย ซางหว่านทนมีชีวิตอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว
อวี้เหมยก็ยุเฟิงจู่หย่าเลยแล้วค่อยแต่งฟางซีแทน
เฟิงจู่โมโหตวาดบอก พี่ใหญ่! หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! หว่านเหนียงเป็นฮูหยินของข้า! ข้าไม่ยอมให้หว่านเหนียงหย่าหรอก!
ซางหว่านได้ยินแล้วช็อค ร้องไห้ไม่หยุด อวี้เหมยตัดพ้อเฟิงจู่ หาว่าใช่สิพี่มันคนนอกนี่แล้วก็วิ่งหนีไป เฟิงจู่สั่งให้คนรีบตาม เฟิงจู่กอดซางหว่านแน่นบอกไม่หย่าเด็ดขาด ซางหว่านร้องไห้บอกจะให้อยู่หรือไปขึ้นอยู่กับท่าน ข้่าจะทำอะไรได้ แต่จะให้ข้าทนอยู่ในจวนนี้ไปทำไม มีความสุขเหรอเวลาเห็นข้าโดนพี่สาวท่าน โดนญาติผู้น้องท่านรังแก ท่านจะให้ข้าทำยังไง! มันเป็นแบบนี้กี่ครั้งแล้ว อย่าบอกนะว่าจะคอยระวังป้องกันให้ข้าทุกวัน ข้่าก็จะกลายเป็นผู้หญิงไม่ดี ท่านถามข้าว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านไปถามพี่สาวท่านเถอะ ข้าเองก็ไม่รู้ว่านางไปได้ยินข่าวลืออะไรมา
เฟิงจู่ปลอบซางหว่านไปก็ยังจะพยายามพูดไม่ให้โกรธพี่สาวไปด้วย แล้วชวนซางหว่านไปหาฮูหยินผู้เฒ่าด้วยกัน ซางหว่านยอมไปเพราะถ้าไม่ไปจะกลายว่าอวี้เหมยถูกโดยที่เธอไม่มีโอกาสชี้แจง ไปสืบสาวราวเรื่องกันต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า ทุกคนรู้แก่ใจว่าอวี้เหมยเป็นฝ่ายผิดที่ฟังข่าวลือแล้วไปหาเรื่องซางหว่าน อวี้เหมยพูดลอยๆ แค่ว่า ถ้่าเข้าใจใครผิดก็ขออภัย เฟิงจู่บอกถ้่าถามความจริงจากเฟิงหัวแล้วเข้าใจผิดจริงต้องขอโทษหว่านเหนียง อีกอย่างหว่านเหนียงเป็นฮูหยินของเขา ไม่พอใจอะไรก็มาบอกเขาอย่าไปหาเรื่องหว่านเหนียง เห็นแก่หน้่าเขาบ้าง ฮูหยินผู้เฒ่าก็บอกรู้ว่าซางหว่านใจกว้าง อย่าไปถือสาอวี้เหมยเลย แล้วก็เอาชุดสร้อยล้ำค่่าสมบัติสุดรักสุดหวงของตนมามอบชดเชยให้จบเรื่องไปแบบง่ายๆ
ออกจากเรือนมาปุ๊บ ซางหว่านเดินทิ้งระยะห่างกับเฟิงจู่ทันที เฟิงจู่รู้ว่าซางหว่านเสียใจ แต่เขารู้จักพี่สาวตัวเองดี ต่อหน้่าอวี้เหมยเฟิงจู่จึงพูดแทนซางหว่านมากไม่ได้ ไม่งั้นอวี้เหมยจะยิ่งหาเรื่องซางหว่านไม่จบไม่สิ้น ยังไงอวี้เหมยก็เป็นพี่สาวแถมแม่ก็รักและตามใจพี่สาวคนนี้มาก เขาจะทำอะไรนางได้
.
.
.
.
.

Rebirth 8
.
.
.
.
.
ซางหว่านยังคงทำหน้าที่ตามปกติ ไม่ว่าจะส่งอาหารไปให้ที่ห้องหนังสือ หรือช่วยเฟิงจู่ถอดเสื้อคลุม เฟิงจู่ชวนคุยแต่ซางหว่านก้มหน้่าไม่สบตา เฟิงจู่่ถาม โกรธจริงๆเหรอถึงขั้นส่งสมุดบัญชีกลับมา (เฟิงจู่เริ่มให้ซางหว่านมามีส่วนร่วมดูแลกิจการร้านค้า)​ ถ้าหว่านเหนียงไม่ช่วยเขาทำไม่เสร็จแน่เลย
ซางหว่านบอก ไม่กล้ายุ่งกับกิจการหรอก เดี๋ยวมีคนมาว่าหาประโยชน์อีก ไม่รู้จะมีบ่าวกล้ายื่นหน้ามารับฝ่ามือแทนอีกมั้ย เฟิงจู่พยายามโน้มน้าว เชื่อข้าสักครั้งเถอะ เรื่องครั้งนี้เข้าใจผิดกัน มารดาก็ดุพี่หญิงใหญ่ไปเยอะ ต่อไปพี่หญิงไม่กล้าแล้ว
ซางหว่านสวนเลยจ้า แล้วถ้ากล้าล่ะ? ถ้ามาหาเรื่องข้าอีก ข้าตอบโต้ได้มั้ย ถ้าข้าสู้กลับแล้วท่านกับท่านแม่จะว่ายังไงบอกมา
เฟิงจู่ว่า จะไม่ให้เกิดเรื่องอีก จะให้หลี่มามากับสาวใช้คอยกันให้ จะไม่ให้พี่ใหญ่มายุ่ง ถ้าเกิดเรื่องอีกจะส่งพวกเขากลับไปเมืองเดิม ตกลงมั้ย?
ซางหว่านตอบกลับเสียงเย็นชา เห๊ๆอะ ส่งพวกเขาออกไป มารดาท่านก็มาโทษข้าอีก
เฟิงจู่โอดครวญ นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ เจ้าบอกมาจะให้ข้าทำยังไง แล้วพยายามไกล่เกลี่ยบอก พี่หญิงใหญ่ไม่ใช่คนอารมณ์​ร้าย นางอคติกับเจ้าเพราะไม่รู้จักเจ้า ข้าจะไปพูดให้นางเข้าใจ ซางหว่านบอก ไม่จำเป็น แล้วถามน้องชายท่านกับพี่ชายข้ากลับมารึยัง สอบถามได้ความจริงยังไงบ้าง เฟิงจู่ยิ้มขื่นพูด หว่านเหนียง ไม่ใช่มารดาบอกว่าจบเรื่องแล้วหรือ
ซางหว่านบอก ข้าอยากจะถามนักว่าถ้าพี่ชายข้าเป็นฝ่ายผิด พี่สาวท่านจะปล่อยเรื่องนี้ไปหรือ?
เฟิงจู่ก็ว่า หว่านเหนียง เจ้าเป็นสะใภ้ตระกูลสือ บางเรื่องก็ต้องกล้ำกลืนความเสียใจบ้าง
"ท่านไม่ต้องพูดแล้ว!" ซางหว่านคิดย้อนไปถึงทุกเรื่องที่คุณหนูใหญ่ทำ เธอได้แต่ทนๆๆๆ จนมาชี้หน้าจะตบเธอนี่เกินทนแล้วจริงๆ ซางหว่านลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย เฟิงจู่เรียกก็ไม่หัน
อวี้เหมยเรียกเฟิงหัวมาถาม รู้ความจริงแล้วก็ยังไม่สำนึกผิด ลอยหน้าลอยตาเถียงมารดา เฟิงจู่บอกพี่แบบอ้อมๆ ว่าต่อไปถ้าเข้าใจอะไรผิดอีกให้มาถามเขาก่อน อวี้เหมยเจอซางหว่านในสวนก็จะหลบ แต่ซางหว่านปรี่มาเลยจ้า มาทวงคำขอโทษ รอบนี้ซางหว่านสวนทุกคำ อวี้เหมยจะฟ้องเฟิงจู่ ซางหว่านบอกเชิญ เจอคนจริงอวี้เหมยก็หวาดๆ ไม่กล้าหาเรื่องโจ่งแจ้งอีก
.
.
.
.
.

Rebirth 10
.
.
.
.
.
เฟิงจู่คิดว่าความโกรธของซางหว่านจะบรรเทาลงใน 2-3 วัน แต่ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ซางหว่านยังปรนนิบัติเขาอย่างเกรงอกเกรงใจมากมารยาท พูดจานุ่มนวลและให้ความเคารพอย่างสูงสุด ทว่าแววตาคือไม่ใจใส่และไม่สนใจ ไร้ใจสุดๆ เฟิงจู่สิ้นหวังมาก พยายามชวนไปเดินเล่นตลาด ซางหว่านก็บอกปัดแล้วรินชาให้อย่างมากมารยาท ด้วยความโกรธที่ซางหว่านไม่มีใจให้เขาบ้างเลย เฟิงจู่หงุดหงิดที่ซางหว่านวางตัวห่างเหินปัดมือบอกพอซะที โดยไม่ทันมอง ทำน้ำร้อนหกลวกมือซางหว่าน เฟิงจู่ตกใจมากไล่ทุกคนออกไปแล้ว ทำแผลให้ด้วยตัวเอง เฟิงจู่ทำแผลไปตัดพ้อไป อย่าเป็นแบบนี้เลย เจ้ายังโทษข้าอยู่ใช่มั้ย ข้าขอโทษแทนพี่หญิงใหญ่เจ้าพอใจแล้วหรือยัง เจ้าเป็นนายหญิงตระกูลสือย่อมเจอเรื่องที่ต้องอดทนบ้าง ทำไมถึงคับแค้นใจนัก พี่หญิงใหญ่ไม่ใช่คนเลวร้าย นางน่าสงสารมาก มารดาก็สั่งสอนไปเยอะแล้ว หลายวันนี้ก็ไม่ได้หาเรื่องเจ้า ทำไมยังจะทำอะไรแบบนี้อีก
ซางหว่านคิด แม่งพูดง่ายนี่หว่า อดทนขนาดนี้ยังไม่พออีก ผลเป็นไง โดนบุกมาตบหน้่างี้ บอกให้ทนๆ แล้วทำไมพี่ชายรองต้องมาโดนอะไรแบบนี้ด้วย แม่สอนแล้ว สอนกะผีน่ะสิ ตั้งใจสั่งสอนเหรอ ตั้งใจฟังซะมากกว่า! พูดสองสามคำพอเป็นพิธีจบ
ซางหว่านยังใจเย็นบอก "ข้าไม่โทษท่าน เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะโทษใคร แต่แค่ข้ารู้สึกอึดอัดอยู่บ้างจะไม่ได้เชียวหรือ ที่สำคัญท่านยังจำข้อตกลงของเราได้ใช่มั้ย อีกไม่นานหว่านเหนียงก็จะไปจากตระกูลสือแล้ว ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วย"
เฟิงจู่ปวดใจมากถาม "เจ้าพูดเรื่องอะไร!!! เจ้าคิดเรื่องนี้มาตลอดเลยหรือ? เพราะเหตุนี้เจ้าถึงคอยดูแลข้าอย่างดี?
ซางหว่านพูดนิ่งๆ "ข้าจากไป ทุกคนจะมีความสุข ไม่มีปัญหาใดอีก ไม่ใช่ว่าท่านก็รอคอยอยู่หรือ? หว่านเหนียงยอมรับว่าดูแลท่านด้วยความเอาใจใส่ ข้าทำหน้าที่ฮูหยินแล้ว คงไม่ยุติธรรมนักถ้าท่านจะตัดสินหว่านเหนียงแบบนี้!
"ซางหว่าน เจ้าช่างทิ่มแทงผู้คนได้ยอดเยี่ยมนัก ข้าไม่คิดเลย ไม่คิดเลยจริงๆ ซางหว่าน ข้าจะบอกเจ้า ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไป ดูสิเจ้าจะทำอย่างไร!"
"ไม่นะ ท่านพูดแล้วสัญญาแล้ว ท่านจะกลับคำพูดไม่ได้!"
"ข้าจะกลับ เจ้าจะทำอะไรได้ ฮึ่ม ตราบใดที่ข้าไม่ยอมรับ มันก็จะไม่เคยมี!
"ท่าน!" ซางหว่านโกรธจนพูดไม่ออก ถ้าเฟิงจู่ไม่ยินยอมซางหว่านทำอะไรไม่ได้จริงๆ
เฟิงจู่เสียใจมากจนกลายเป็นโกรธ "ข้าทำไม หน้าที่ของฮูหยินงั้นเหรอ ดูเหมือนเจ้ายังไม่ได้ทำอย่างครบถ้วนนะ!  ซางหว่าน เจ้าประเมิน​ข้าสือเฟิงจู่ต่ำไป! คลอดลูกชายให้ข้า คลอดแล้วจะจากไปข้าจะไม่ห้าม! ไม่งั้น เลิกคิดได้เลย"
เฟิงจูโกรธจนไม่มีเหตุผล ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง รุกคืบกอดจูบกดซางหว่านไว้บนเตียงด้วยกำลัง มือข้างที่โดนน้ำร้อนลวกของซางหว่านโดนจับอย่างแรง ซางหว่านทั้งโกรธทั้งอายทั้งเจ็บ ร้องไห้ไม่หยุดบอก" มือ! มือข้า!"
เฟิงจู่ได้สติรู้สึกผิดและเสียใจมาก ซางหว่านตบเพี๊ยะแล้วไล่เฟิงจู่ออกไปไม่อยากเห็นหน้าอีก
เฟิงจู่ย้ายไปนอนห้องหนังสือ ฟางซีรู้แค่ว่าสองคนผิดใจกันก็คอยหาโอกาสไปตกเฟิงจู่ที่ถึงห้อง แต่หลี่มามาขัดขวางตลอด เฟิงจู่ขอให้หลี่มามาช่วยโน้มน้าวซางหว่าน หลี่มามาว่าฮูหยินน้อยบอกไม่ได้โกรธ ฮูหยินน้อยเป็นภรรยาจะทำหน้าที่ดูแลสามีเหมือนเดิม
ฟางซีใช้ท่านป้ากับอวี้เหมยกดดันเฟิงจู่ แต่เฟิงจู่ปฏิเสธบอกให้แสดงความกตัญญูไปเถอะ ฟางซีไม่ยอมแพ้จะขอช่วยดูแลกิจการอีก เฟิงจู่บอกไม่ต้องยุ่ง แล้วพูดอ้อมๆ ว่าเมื่อก่อนกับตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ฟางซีตามมาถามว่าทำไมทำกับเธอแบบนี้ เฟิงจู่บอกไม่ชอบโดนคนมาเล่นเล่ห์วางแผนใส่ ฟางซีแก้ตัวพัลวันแค่อยากช่วยผิดตรงไหน (แต่อนุไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับกิจการนะเธอ)​
เฟิงจู่บอก เจ้าวางแผนใช้ท่านแม่มากดดันข้า ลืมแล้วเหรอว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร อย่าให้ต้องเตือน
อวี้เหมยให้ซางหว่านไปเป็นเพื่อนช้อปปิ้งที่ตลาด กะจะแกล้งซางหว่าน แต่ซางหว่านลากคุณหนูสามสือเหลียนไปด้วย ระหว่างเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อวี้เหมยหงุดหงิดฉุนเฉียวจนเกิดอุบัติเหตุรถม้าเหยียบเท้าคุณหนูสาม อวี้เหมยใจจืดใจดำไม่สนใจลงมาดูบอกคงไม่เป็นไรมาก กลับกันเองละกันนางจะช้อปต่อ สือเหลียนเจ็บมากเดินไม่ได้ ซางหว่านต้องประคองไว้แล้วให้ลิ่วหย่าไปหาที่นั่งมาให้สือเหลียนค่อยตามหมอมา ลิ่วหย่าเจอเฟิงจู่กับส่วงเว่ยเซียนพอดี ซางหว่านกับเฟิงจู่เลยได้กลับมาคุยกัน หมอมาตรวจพบว่ากระดูกข้อเท้าหักเกินไม่ได้ 3 เดือน เฟิงจู่โมโหอวี้เหมยมากกลับไปต่อว่าหนักอยู่ อวี้เหมยคล้ายจะสำนึกแต่พอฟางซีมาพูดไปอีกทางอวี้เหมยเลยโทษว่าเป็นเพราะซางหว่าน
เฟิงจู่ย้ายกลับมานอนที่เรือน ซางหว่านเริ่มจัดการหาทางมอบอนาคตดีๆ ให้สาวใช้คนอื่นๆ ข้างกายโดยจะให้แต่งงานออกไปกับคนดีๆ
.
.
.
.
.

ขอบคุณมาก รอตอนต่อไป ^____^

Rebirth 11
.
.
.
.
.
วันหนึ่งมีจดหมายจากบ้านสามแจ้งว่าจะย้ายกลับมา แต่จดหมายมาถึงปุ๊บอีกวันคนก็มาถึงเลย ซางหว่านจัดเตรียมเรือนพักรับรองไม่ทัน โดนบ้านสามต่อว่าหนักมาก ฮูหยินสามบอกส่งจดหมายมาตั้งหลายเดือนแล้ว ดีที่ฮูหยินผู้เฒ่ายืนยันว่าเพิ่งได้จดหมายจริงๆ (ฝีมือฟางซีเจ้าเก่า)​ ระหว่างจัดเตรียมเรือนรับรองก็มีปัญหาไม่หยุดหย่อน เฟิงจู่คอยอยู่ข้างๆ ให้ความช่วยเหลือตลอด ทั้งบอกว่าซางหว่านใจดีเกินไป ปกครองคนบางทีต้องใจแข็งบ้าง ซางหว่านเห็นเฟิงจู่ทุ่มเทช่วยเหลือเต็มที่ก็อดซาบซึ้งไม่ได้
เฟิงจู่บอก ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เจ้าเป็นภรรยาข้า เฟิงจู่เห็นซางหว่านเตรียมจะให้สาวใช้คนสนิท 2 คนแต่งงานออกไปก็กลัวว่าเดี๋ยวซางหว่านจะมีคนไม่พอใช้เลยกะจะหาคนเข้ามาแทนหลังปีใหม่ ซางหว่านบอกเรื่องคนไปคุยกับหลี่มามาเลย เฟิงจู่งงหมายความว่าไง ซางหว่านบอกหลังปีใหม่ไม่นาน ข้าก็คงต้องไปจากที่นี่แล้ว ท่านจะทำอะไรก็ไม่ต้องบอกข้าหรอก
เฟิงจู่สวมกอดซางหว่านแน่น เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่ให้เจ้าไป ข้าพูดจริงๆ หว่านเหนียง อย่าทิ้งข้า อยู่กับข้านะ ซางหว่านเองก็ปวดใจยิ้มขมขื่นถาม ท่านให้ข้าอยู่ ท่านจะเอาข้าไปไว้ตรงไหน แล้วญาติผู้น้องสกุลกู้จะทำยังไง ข้าไม่สะดวกใจ ท่านกับนางเป็นคู่รักกันแต่เยาว์วัย ที่ท่านเคยทำกับข้าก็ล้วนเพื่อนาง บอกอย่างอคติ ข้าอยากจะหายตัวไปชีวิตท่านซะเดี๋ยวนี้ ตอนนี้แค่ครึ่งปีท่านก็อยากจะให้ข้าอยู่ บอกว่าท่านจะดีกับข้า บอกว่าจะไม่มีใครข้ามหัวข้าไปได้รวมถึงนาง ท่านจะให้ข้าเชื่อท่านงั้นหรือ ต่อไปถ้ามีใครเข้ามาอีกล่ะ ท่านจะปฏิบัติกับข้าอย่างไร?
"มันไม่เหมือนกัน หว่านเหนียง ข้าไม่เคยกระจ่างใจเท่านี้มาก่อน ข้ารักเจ้า หว่านเหนียงข้ารักเจ้าจริงๆ กู้ฟางซีอาจเพราะเราโตมาด้วยกัน ก่อนจะเจอเจ้า ข้าบอกไม่ได้ว่าข้ารู้สึกกับนางยังไง แต่ข้ารู้ว่าข้ารู้สึกกับเจ้ายังไง เจ้าเป็นภรรยาที่ข้าอยากจะใช้เวลาชั่วชีวิตนี้ด้วย หว่านเหนียง อย่าทิ้งข้าไป ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ที่ผ่านมาเจ้าไม่รู้แจ้งถึงใจข้าเลยหรือ!"
"แต่.. นางเข้ามาแล้ว"
"ข้าก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นแบบนี้ หว่านเหนียง ข้าจะไม่ให้ใครมารังแกเจ้า จวนนี้เจ้าเป็นนาย! ข้าจะไม่ปล่อยเจ้า จนกว่าเจ้าจะยอมเห็นด้วยกับข้า"
"ท่านต้องการเก็บข้าไว้ ไม่ใช่ท่านมีสิทธิ์​อยู่แล้วหรือ ท่านยืนยันจะให้ข้าอยู่ ข้าก็ทำได้เพียงต้องอยู่ เป็นคู่ที่เคารพให้เกียรติ​กันกับท่าน ทำหน้าที่ภรรยา รับใช้ท่าน รับใช้มารดาท่าน และดูแลทั้งตระกูลเพื่อท่าน!"
"เคารพให้เกียรติ​ดุจแขกผู้หนึ่ง เหมือนที่เจ้ากระทำเมื่อช่วงก่อนหรือ?"
"ข้าไม่อยากแย่งชิงกับผู้อื่น ท่านบอกท่านรักข้าแล้วกู้ฟางซีเล่า นางรักท่านมากแค่ไหนใครๆ ก็รู้ ความรู้สึกที่นางมีให้ท่านชัดเจนยิ่ง ข้าไม่คิดว่าจวนของท่านจะสงบสุขหรอกนะ ต้องวุ่นวายไม่รู้จบแน่"
"เจ้่าจะให้ข้าทำยังไง"
"ส่งนางออกนอกจวน! ตราบใดที่นางยังอยู่ที่นี่เป็นหนามตำใจข้า ข้ารู้สึกไม่มั่นคง แค่นางที่ข้ายอมรับไม่ได้ ถ้าท่านเป็นข้า ข้าก็ไม่คิดว่าท่านจะยอมรับได้ เมื่อนางไม่ได้สลักสำคัญอะไรต่อท่านแล้ว ให้นางไปซะ! ถ้าท่านต้องการนาง ข้าจะช่วยเติมเต็มความปรารถนาให้ แต่จะให้ข้าอยู่ร่วมกับนาง​ ขออภัยที่ข้าไม่อาจจะกระทำ งั้นรอให้นางสิ้นสุดการไว้ทุกข์ปีหน้า ข้าจะยกอำนาจทุกอย่างให้นาง แล้วขออนุญาต​มารดาท่านย้ายไปอยู่ส่วงซี"
"เลิกคิดได้เลย ข้าไม่ให้เจ้าไป ไม่ให้เจ้าจากไป!"
"มารดาท่านพูดง่าย กู้ฟางซีก็อยากให้ข้าไปอยู่แล้วคงรีบเตรียมรถม้าเลยเชียวล่ะ ท่านเองก็ไม่ได้อยู่เฝ้าจวนทุกวันสักหน่อย ท่านอยู่ข้างนอกนั่นจะมาจัดการอะไรได้"
เฟิงจู่ถอนหายใจ "ถ้ายังไม่ได้รับนางเข้าประตูมา เรื่องคงง่ายกว่านี้มาก ตอนนี้นางเข้ามาแล้วจะส่งนางออกไปมารดาข้าไม่ยอมแน่"
ซางหว่านว่า" มารดารักท่านมาก ตราบใดที่ท่านจัดการอย่างเหมาะสม นางไม่ว่าอะไรแน่"
.
.
.
.
.

Rebirth 12
.
.
.
.
.
เฟิงจู่ถอนหายใจ "ถ้ายังไม่ได้รับนางเข้าประตูมา เรื่องคงง่ายกว่านี้มาก ตอนนี้นางเข้ามาแล้วจะส่งนางออกไปมารดาข้าไม่ยอมแน่"
ซางหว่านว่า "มารดารักท่านมาก ตราบใดที่ท่านจัดการอย่างเหมาะสม นางไม่ว่าอะไรแน่"
เฟิงจู่เงียบ ไม่ใช่ว่าอยากให้ฟางซีอยู่ แต่ฟางซีไม่ยินยอมจากไป และถ้าจะให้เขาส่งนางออกไป เขารู้จักมารดาดี ขนาดฟางซีก่อเรื่องมากมายมารดายังเก็บนางไว้ข้างกาย เขาไม่แน่ใจจริงๆ ว่ามารดาจะยอม
ซางหว่านเห็นเขาเงียบก็แอบผิดหวัง ขอตัวไปจัดการงานจิปาถะอื่นๆ
คืนนั้นเฟิงจู่กลับมาปลุกซางหว่านอย่างมีชีวิตชีวา บอกเขาคิดดีแล้ว เขาให้สัญญาจะส่งนางออกไป
ซางหว่านถาม แน่ใจนะ คิดดีแล้วจริงๆ นะ เฟิงจู่ว่า แล้วข้ามีทางเลือกอื่นรึไงล่ะ เจ้าดื้อรั้นเพียงนั้น ข้าจะรับมือได้อย่างไร นอกจากให้สัญญาแล้วข้าจะทำอะไรได้ แต่เจ้าต้องให้เวลาข้าบ้าง ข้าจะจัดการเรื่องนี้เมื่อนางเสร็จสิ้นการไว้ทุกข์ ตกลงมั้ย
ซางหว่านพยักหน้า "ได้"
เฟิงจู่ยิ้ม "ถือว่าตัดสินแล้วนะ สัญญาว่าจะส่งนางออกไป จริงๆ แล้วก็ถือว่าดีสำหรับข้า"
ซางหว่านอดถามไม่ได้ ท่านจะทำยังไง
เฟิ่งจู่ตอบ ข้าคิดหาหนทางไว้แล้วถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง แล้วเจ้าสัญญา​ว่าจะไม่จากไปแล้วใช่มั้ย
ซางหว่านคิดก่อนพยักหน้าน้อยๆ ตอบ "ใช่" โดยไม่กล้าสบตาเฟิงจู่ เฟิงจู่มีความสุขมาก จูบแก้มซางหว่านเบาๆ กระซิบข้างหู "หว่านเหนียง พวกเราเป็นคู่ครองจริงๆ กันเสียที.."
ซางหว่านไม่ปฏิเสธ
เฟิงจู่กับซางหว่านจึงได้ผสานทั้งร่างกายและจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน
หลังจากคืนนั้นทั้งสองคนก็ตัวติดกันตลอด เฟิงจู่แสดงความรักทะนุถนอมและปกป้องซางหว่านออกนอกหน้ามาก ทุกคนทั้งจวนรู้ คนที่ยังกล้าท้าทายอ้อมๆ คือ ฟางซี
สือเหลียนจะโดนจับแต่งงานมาขอให้ซางหว่านกับเฟิงจู่ช่วยกล่อมมารดาจนสำเร็จ แต่อวี้เหมยไปยุจนมารดากลับคำพูดยอมรับการหมั้นหมายซะงั้น สือเหลียนเผาเรือนยอมตายไม่ยอมแต่งงาน เฟิงจู่ให้คนปล่อยข่าวว่าสือเหลียนมีแผลเป็น งานแต่งจึงถูกยกเลิก โดยตั้งแต่ต้นจนจบสือเหลียนไม่กล้าบอกซางหว่านว่าตนรักอยู่กับซางอวี้เฟย
อวี้เหมยและสามีก็ยังก่อเรื่องอยู่เรื่อยๆ จนเฟิงจู่ไม่พอใจเพราะพี่เขยไม่ได้ดีกับพี่สาวเลยสักนิด ติดที่ว่าเห็นแก่หน้าพี่สาวล้วนๆ จนพี่เขยโดนอนุคนใหม่ยุให้ย้ายกลับเมืองเดิม เฟิงจู่ไม่รั้งบอกไปเถอะ
เฟิงจู่พาซางหว่านออกงานเจอเหล่าสหายสนิท มีความสุขมากอารมณ์ดี กลับถึงจวนตอนดึกนึกครึ้มอกครึ้มใจอุ้มซางหว่านลงจากรถม้าไปถึงเรือนไม่ยอมให้เดินเอง ปรากฏ​ฮูหยินผู้เฒ่ามาเห็น โมโหว่าไม่สำรวมกล่าวโทษซางหว่าน เฟิงจู่ออกรับแทน ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มรู้สึกว่าเฟิงจู่รักซางหว่านมากไป เริ่มเห็นซางหว่านขัดหูขัดตา
มีข่าวคนเจอคุณชายรองสือเฟิงหมิงที่อีกเมืองไกลออกไป บ้านรองมาขอให้เฟิงจู่ไปตามตัวมาให้หน่อยซึ่งต้องใช้เวลาราว 2 เดือน เฟิงจู่รู้สึกแปลกๆ ไม่อยากจากซางหว่านไปเลย สองคนร่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์​
ก่อนไปเฟิงจู่กำชับมารดาว่าห้ามให้ฟางซีมายุ่งกับกิจการของตระกูลเป็นอันขาด
ฟางซี ขอไปถือศีลสวดมนต์ที่วัด พอกลับมาก็เล่าให้ฮูหยินผู้เฒ่าฟังว่าฝันถึงบิดาที่ล่วงลับ บิดาบอกให้กตัญญูกับตระกูลสือด้วยการมีทายาทให้ตระกูลสือ ดังนั้นไว้ทุกข์แค่ครึ่งปีพอ
มีจดหมายส่งมาบอกว่า เฟิงจู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส​ ฟางซีรีบเสนอตัวไปดูแล ซางหว่านก็ขอไปเหมือนกันบอกตนเป็นภรรยาย่อมต้องไปดูแลสามี ฮูหยินสามและแม่นมช่วยพูดเข้าข้างซางหว่าน บอกฟางซีรู้ใจฮูหยินผู้เฒ่าให้อยู่ดูแลฮูหยินผู้เฒ่าไป ฟางซีแค้นใจสุดๆ
เฟิงจู่ที่เพิ่งฟื้นดีใจมากที่เห็นซางหว่านเดินทางไกลมาหาเพราะเป็นห่วงตน ซางหว่านคอยดูแลเช็ดตัวทำแผลป้อนยาให้ เฟิงจู่โอบกอดซางหว่านไม่ปล่อย พักฟื้นอยู่นาน พอหายดีแล้วก็ค่อยๆ เดินทางกลับพลางแวะเที่ยวที่นู่นที่นี่ เฟิงจู่พาซางหว่านไปไหว้พระขอพรที่วัดที่ตนเป็นผู้อุปถัมภ์​ ศิษย์วัดบอกเฟิงจู่ไม่เคยขอพรเลย ซางหว่านแปลกใจบอกให้ลองขอดู เฟิงจู่เขียนว่า ขอให้ได้ใช้ชีวิตครองคู่กับซางหว่านไปจนแก่เฒ่า
ซางอวี้เฟยสอบราชการได้ลำดับ 3 เป็น ทั่นฮวา มาสู่ขอสือเหลียน ฮูหยินผู้เฒ่าอนุญาต​โดยให้ฟางซีเป็นคนจัดการเตรียมงาน ฟางซีค่อยๆ กล่อมฮูหยินผู้เฒ่า กว่าเฟิงจู่กับซางหว่านจะกลับมาถึงจวน อำนาจปกครองทั้งหมดเปลี่ยนไปอยู่ในมือฟางซีเรียบร้อยรวมถึงกิจการร้านค้าต่างๆ ของตระกูลสือที่เฟิงจู่กำชับมารดานักหนาด้วย เฟิงจู่โมโหมากที่ฟางซีสอดมือมายุ่ง รีบตรวจสอบ ฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งสงสารเอ็นดูหลานสาวมากจนหาเรื่องตำหนิสะใภ้บ่อยๆ ซางหว่านอึดอัดใจแต่รักเฟิงจู่เลยอดทน
.
.
.
.
.

Rebirth 13
.
.
.
.
.
สือเหลียนรู้สึกผิดที่ไม่บอกเรื่องของตัวเองกับอวี้เฟยให้ซางหว่านรู้ก่อน มาร้องไห้ขอโทษซางหว่าน ซางหว่านไม่โกรธ สือเหลียนแต่งออกไปอย่างราบรื่นและเตรียมย้ายติดตามอวี้เฟยไปรับตำแหน่งที่เมืองหลวง
เฟิงจู่กับซางหว่านรักและเข้าใจกันดี สองคนคลอเคลียนัวเนียกันไม่ห่างแต่ลูกก็ยังไม่มาสักที ฮูหยินผู้เฒ่าพูดเลียบเคียงให้ยอมรับฟางซี เฟิงจู่บอกปัดตลอด
ความจริงแล้วฟางซีอาศัยช่วงที่ได้ดูแลกิจการจงใจรับ ซางผิงเหลียง ลุงรองของซางหว่านมาทำงานมอบหมายให้ดูแลร้านค้า แล้วรอคอยดูความพินาศที่จะพัวพันมาถึงซางหว่าน ซึ่งลุงรองไม่ทำให้ฟางซีผิดหวังยักยอกเงินสร้างความเสียหายมาก พอเรื่องแดงขึ้นมา ฟางซีบอกเห็นเป็นญาติซางหว่านเลยให้ทำงาน รอดตัวไปแบบสวยๆ ฮูหยินผู้เฒ่าพาลหาว่าซางหว่านรู้นิสัยญาติแล้วไม่บอก เฟิงจู่เห็นลูกไม้ของฟางซีว่าใช้มารดาตนเป็นเครื่องมืออย่างไรแล้ว ยิ่งเกลียดฟางซีมากขึ้นเรื่อยๆ
ซางหว่านเหนื่อยใจกับฮูหยินผู้เฒ่าและฟางซีเลยหนีไปบ้านริมทะเลสาบ ผ่านไปสองสามวันเฟิงจู่ยังไม่มารับก็เสียใจ แต่จริงๆ เฟิงจู่เตรียมจะไปเจรจาการค้าที่เมืองอื่นแล้วจะพาซางหว่านไปด้วย ตอนไปบอกแม่คือแม่โมโหจนพูดไม่ออก ส่วนฟางซีคับแค้นใจแทบตาย
เฟิงจู่แวะไปรับซางหว่านออกเดินทางไปด้วยกัน ซางหว่านดีใจมาก ไปถึงเมืองที่ต้องเจรจาการค้า ซางหว่านไปเดินเล่นเจอหญิงสาวสวยชื่อซูฉิงเออร์เลยมาบอกเฟิงจู่ เฟิงจู่ให้คนสืบดูเป็นสือเฟิงหมิงของบ้านรองกับคณิกาซูฉิงเออร์จริงๆ เฟิงจู่ดูออกว่าฉิงเออร์ไม่ดี ไม่ได้รักเฟิงหมิงจริง แค่อยากสบายเป็นอนุตระกูลสือ ฉิงเออร์ชวนเฟิงหมิงไปขอร้องให้เฟิงจู่ช่วยพูดกับบ้านรองยินยอมให้รับตนเข้าบ้านหน่อย เฟิงจู่จับตัวเฟิงหมิงไว้แล้วไล่ฉิงเออร์ออกไป ไม่นานฉิงเออร์ก็ไปเป็นอนุนอกเรือนของผู้อื่น เฟิงหมิงใจสลาย นึกรังเกียจและไม่เชื่อผู้หญิงง่ายๆ อีก
เฟิงจู่กับซางหว่านไปเจรจาการค้าแต่กลับมาพร้อมเฟิงหมิง ทุกคนในจวนยินดีปรีดามาก เฟิงหมิงไม่ชอบโจวจิงยี่ภรรยา อยากหย่าจึงแกล้งป่วยหนักเป็นโรคติดต่อใกล้ตาย จิงยี่ชอบเฟิงหมิงไม่ยอมหย่า ขอดูแลให้ถึงที่สุดมั่นใจว่าเฟิงหมิงจะหาย ถ้าไม่หายก็จะดูแลจนกว่าเฟิงหมิงจะตาย แรกๆ เฟิงหมิงอคติ รำคาญจิงยี่มาก เฟิงหมิงคิดว่าจิงยี่เป็นพวกคุณหนูเรียบร้อยไม่มีปากเสียง แต่จริงๆ จิงยี่เป็นพวกดื้อหัวรั้นพ่อแม่พี่ชายรักใคร่ตามใจแต่ไม่นิสัยเสีย จิงยี่เห็นเฟิงหมิงเกลียดตัวเองมากก็เสียใจแต่ยังดูแลเฟิงหมิงไม่ห่าง สองคนลับฝีปากกันตลอด พอเฟิงหมิงอาการดีขึ้นใกล้หาย พ่อแม่จิงยี่มาเจรจาเรื่องหย่าพอดีจิงยี่เลยตามพ่อแม่กลับบ้าน ยอมให้พวกผู้ใหญ่จัดการเรื่องหย่า เฟิงหมิงใจหาย หลายวันผ่านไปกว่าจะรู้ใจตัวเองขอให้เฟิงจู่ไปตระกูลโจวเป็นเพื่อน รับจิงยี่กลับมา สัญญากับจิงยี่ว่าจะดูแลจิงยี่ให้ดีกว่าที่เฟิงจู่ดูแลซางหว่านอีก สองคนกลับมาตัวติดอยู่ด้วยกันไม่นาน จิงยี่ก็ท้อง ซางหว่านเศร้าใจทำไมไม่ท้องสักที
เฟิงจู่ต้องไปเจรจาการค้าที่เมืองหลวง จะพาซางหว่านไปด้วยเหมือนเดิม แต่โดนฮูหยินผู้เฒ่าเล่นเล่ห์แกล้งป่วยแล้วต้องการลูกสะใภ้ดูแล ให้เฟิงจู่พาฟางซีไปแทน เฟิงจู่เซ็งที่แม่หงายการ์ดกตัญญู​ใส่ตลอด เลยบอกจะไปคนเดียวไม่เอาฟางซีไปด้วยหรอก ฟางซีรู้ใจแม่ดูแลแม่ได้ดีที่สุด
วันหนึ่งมีนักพรตมาที่จวนบอกให้ซางหว่านเดินทางไปไหว้พระนอกเมืองเสริมดวงให้ฮูหยินผู้เฒ่า ซางหว่านไปกับลิ่วหย่าเพราะนักพรตห้ามคนติดตามไปเยอะ ตอนลงเรือข้ามแม่น้ำ ปรากฎเรือล่ม ซางหว่านจมน้ำตื่นมาอยู่บนเรือหรู คนช่วยเป็นหญิงสูงศักดิ์มีอายุ ถามว่าซางหว่านจำอะไรได้บ้าง ซางหว่านไม่ไว้ใจเลยทำเป็นจำอะไรไม่ได้ จำได้แต่ชื่อ คนที่ช่วยโกหกซางหว่านบอกว่าครอบครัวซางหว่านตายหมดแล้ว เหลือซางหว่านรอดคนเดียว จะให้ซางหว่านไปอยู่ด้วย ด้วยความที่ป่วยหนักไปไหนไม่ได้ซางหว่านได้แต่จำยอมอย่างไม่มีทางเลือก
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้ข่าวซางหว่านเรือล่ม ตกใจแทบตาย กลัวลูกชายจะรู้ว่าสาเหตุมาจากตัวเองให้ไปไหว้พระ เฟิงจู่ต้องโกรธมากแน่เลยสั่งให้คนถือจดหมายไปบอกแค่ว่ากลับมาด่วน ไม่ให้พูดอะไรมากกว่านั้น แต่เฟิงจู่เห็นว่ามันแปลกเลยเค้นถามคนถือจดหมายจนรู้เรื่องก็ร้อนใจแทบคลั่ง กลับมาถึงเป็นพายุเลย ตัดพ้อแม่ขอให้ดูแลซางหว่านให้ดี ท่านดูแลแบบนี้เหรอ ถ้าซางหว่านเป็นอะไรอย่าว่าข้่าไม่กตัญญู​ ฟางซีกระหยิ่มใจว่าซางหว่านไม่รอดแน่
.
.
.
.
.

น้ำเน่าดีแท้ ส่วนยัยฟางซีนี่ร๊ายร้าย

Rebirth 14
.
.
.
.
.
เฟิงจู่ไปสืบหาเบาะแสเมืองที่ซางหว่านเรือล่ม เจอลิ่วหย่าที่ถูกส่วงเว่ยเซียนช่วยไว้ ถามเรื่องราวจากลิ่วหย่าแล้ว เมื่อไม่เห็นศพแปลว่าคนยังอยู่ เฟิงจู่รวบรวมเบาะแสเรือทุกลำที่เดินทางผ่าน เจอเรือมารดาท่านโหวน่าสงสัยที่สุด เฟิงจู่จึงมุ่งหน้าไปเมืองหลวง
เรือที่ช่วยซางหว่านไปถึงเมืองหลวง ซางหว่านถึงรู้ว่าคนช่วยเป็นมารดาของท่านโหวผู้หนึ่ง แม่ลูกมีเรื่องผิดใจกันหลายปี แม่เก็บซางหว่านมามอบให้ท่านโหวชื่นชอบซางหว่านมาก พยายามเข้ามาใกล้ชิดเอาอกเอาใจทุกอย่าง ซางหว่านอยู่แบบหวาดหวั่นใจ พูดคุยอย่างมีมารยาทแต่สมองต้องคิดหาวิธีหลบเลี่ยงบ่ายเบี่ยง ดีที่ท่านโหวเองก็อดทนพอตั้งใจที่จะไม่แตะต้องซางหว่านจนกว่าซางหว่านจะยินยอม ซางหว่านร้องไห้คิดถึงเฟิงจู่ทุกวัน ด้วยพรากจากถึงได้รู้ว่ารักเฟิงจู่มากแค่ไหน
ซางหว่านอาศัยตอนท่านโหวพามาเดินเล่นซื้อของ เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ มีร้านนึงเป็นของตระกูลสือจึงลอบส่งจดหมายขอความช่วยเหลือ พอที่จวนตระกูลสือได้จดหมายเฟิงหมิงรีบเดินทางตามเอาไปส่งให้เฟิงจู่ ดีใจที่ซางหว่านยังไม่ตัดใจพยายามหนีออกมา เฟิงจู่ขอความช่วยเหลือจากสหายที่เป็นท่านกั๋วกง จึงรู้ว่าท่านโหวเคยมีอนุสุดที่รักคนนึงจนไม่ยอมแต่งงาน มารดาท่านโหวไม่พอใจมากสั่งสังหารนางทิ้ง ท่านโหวกับมารดาจึงบาดหมางกัน และซางหว่านหน้าเหมือนอนุสุดที่รักของท่านโหว เฟิงจู่ขอให้กั๋วกงจัดงานเลี้ยงใหญ่เชิญคนอื่นๆ รวมถึงท่านโหวและซางหว่านมา ฮูหยินกั๋วกงให้คนทำน้ำหกใส่แยกสาวใช้ออกจากซางหว่านได้สำเร็จ เฟิงจู่ลอบเข้ามาพบซางหว่านในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า สองคนโหยหาคิดถึงกันมากซางหว่านบอกให้พาหนีไปเดี๋ยวนี้เลย กลัวแทบแย่แล้ว เฟิงจู่บอกตอนนี้ไม่ได้เดี๋ยวคนช่วยเดือดร้อน นัดแนะอีก 3 วันให้ไปเจอกันอีกที่นึง ซางหว่านใจจดใจจ่อรอ 3 วัน ขอให้ท่านโหวพาไป อาศัยช่วงท่านโหวนั่งจิบชารอ แล้วซางหว่านเข้าไปอีกห้อง เฟิงจู่ฟาดสันคอสาวใช้สลบแล้วลอบพาซางหว่านหนีออกนอกเมืองตอนนั้นเลย กว่าท่านโหวจะรู้ตัวว่าคนหายไปอย่างไร้ร่องรอยก็ไม่รู้จะไปตามที่ไหนแล้ว
เฟิงจู่พาซางหว่านหลบกบดานจนแน่ใจว่าท่านโหวไม่ติดตามค้นหาต่อแน่แล้วจึงพาซางหว่านมุ่งหน้ากลับจวน สองคนรักใคร่คลอเคลียกันไม่ห่างตลอดทาง
ฮูหยินผู้เฒ่าละอายใจไม่กล้าสู้หน้าซางหว่าน กลับมาไม่นานซางหว่านก็ท้อง ฟางซีปล่อยข่าวชี้นำให้ฮูหยินผู้เฒ่าและบ่าวไพร่ในบ้านเข้าใจว่าเป็นลูกคนอื่น เฟิงจู่โมโหมากบอกลูกเขา เมียเขาเขารู้ดีที่สุด ส่วงเว่ยเซียนให้คนสืบจนเจอว่าเรือล่มไม่ใช่อุบัติเหตุ นักพรตก็ลวงโลก ทั้งหมดเป็นฝีมือของฟางซี เฟิงจู่เปิดเผยเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ฟางซีทำแล้วยื่นคำขาดให้มารดาส่งฟางซีออกไปอยู่ที่อื่นทันที เอาไว้คิดตกเมื่อไหร่ให้บอกจะหาคนดีๆ แต่งงานด้วย
ก่อนไปเฟิงซีขอพบเฟิงจู่ เล่าเรื่องซางหว่านแอบซื้อที่ดินในนามของลิ่วหย่า เฟิงจู่เสียใจมากคิดว่าซางหว่านปกปิดเขา ไม่เชื่อใจเขายังคิดจะจากไป พอไปถามซางหว่าน ซางหว่านหน้าซีดบอกซื้อไว้นานจนลืมแล้ว ตอนนั้นท่านไม่ชอบข้า ข้าเลยต้องหาหนทางให้ตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจปิดบังแต่ข้าลืมไปแล้วจริงๆ เฟิงจู่ขอให้เปลี่ยนมาเป็นชื่อซางหว่านซะ จบดราม่าสามีภรรยาเท่านี้
ฮูหยินผู้เฒ่าพาซางหว่านไปไหว้พระ ฟางซีให้คนส่งจดหมายลายมือลูกพี่ลูกน้องซางหว่านนัดเจอในป่า ซางหว่านนึกห่วงญาติเลยไปตามนัดหมายเจอฟางซีเอามีดไล่แทง ซางหว่านสู้แทงฟางตาย แม่ชีมาเจอ ซางหว่านถูกจับเข้าคุก เฟิงจู่ไปหาในคุกแล้ววิ่งเต้นช่วยทุกทาง
.
.
.
.
.

Rebirth 15 (จบ)
.
.
.
.
.
คนมาหาซางหว่านในคุก ซางหว่านดีใจนึกว่าเป็นเฟิงจู่ เงยหน้ามาเห็นท่านโหวแทบช็อค ท่านโหวถามจากมารดาว่าเจอซางหว่านที่ไหนแล้วก็ค่อยๆ ตามสืบจนเจอตัว ซางหว่านอ้อนวอนบอกปล่อยข้าไปเถอะ ข้ามีสามีแล้ว ท้องลูกเขาอยู่ด้วย ท่านโหวบอกไม่สนเดี๋ยวคลอดแล้วจะรักเหมือนลูกแท้ๆ เลย
ท่านโหวเอาคดีฆ่าคนตายของซางหว่านและกิจการตระกูลสือไปขู่เฟิงจู่ ให้มอบหนังสือหย่าไม่งั้นจะทำลายกิจการตระกูลสือ เฟิงจู่ขอพบซางหว่านก่อน ซางหว่านร้องไห้โผกอดเฟิงจู่ เฟิงจู่แอบยื่นจดหมายให้
ท่านโหวพาซางหว่านขึ้นเรือกลับเมืองหลวง ซางหว่านยอมตายไม่ยอมไปกับเขา จริงๆ ยาเม็ดนี้เป็นแผนช่วยซางหว่านจากท่านโหวตั้งแต่ตอนอยู่เมืองหลวง แต่ไม่ได้ใช้เพราะเฟิงจู่ลอบพาซางหว่านหนีมาได้ วันนั้นเฟิงจู่มอบยาพร้อมจดหมาย ให้ใช้ตอนจวนตัว เฟิงจู่เป็นคนเดียวที่มียาแก้ ไม่คาดว่าบนเรือท่านโหวจะมีหมอฝีมือดีช่วยซางหว่านได้ แต่ท่านโหวเห็นซางหว่านยอมตายก็ไม่กล้าบังคับฝืนใจ สองคนท้าพนันกันครึ่งปี ถ้าเฟิงจู่แต่งคนใหม่เข้าบ้าน ท่านโหวชนะ ซางหว่านต้องอยู่กับท่านโหว แต่ถ้าไม่ ท่านโหวต้องปล่อยซางหว่านกลับไป โดยครึ่งปีนี้ซางหว่านต้องเปิดโอกาสให้ท่านโหวด้วย
ครึ่งปีผ่านไปซางหว่านท้องโต ปฏิบัติกับท่านโหวอย่างมากมารยาท ท่านโหวบอกซางหว่านชนะแล้ว ปล่อยให้กลับได้แต่ขอกอดหน่อย เฟิงจู่มาเห็นพอดี ซางหว่านถึงรู้ว่าท่านโหววางแผนไว้หมด ซางหว่านรีบอธิบาย เฟิงจู่รู้ว่าเป็นแผนไม่โทษซางหว่าน ช่วงที่ซางหว่านอยู่กับท่านโหว เฟิงจู่บอกทุกคนว่าซางหว่านอยู่บ้านพักตากอากาศเพื่อรอคลอดอดทนตามข้อตกลงแค่ 6 เดือนเท่านั้น พอครบกำหนดเลยรีบมา พอเจอหน้าปุ๊บก็จะพาตัวกลับไปเลย ท่านโหวฉุนบอกรับซางหว่านเป็นน้องบุญธรรม ถ้าเฟิงจู่ไม่ดีกับซางหว่านจะไปพาตัวกลับมา
เฟิงจู่พาซางหว่านกลับจวน ซางหว่านคลอดบุตรชายอ้วนท้วนสมบูรณ์ เฟิ่งจู่เห่อลูกมาก ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นหลานเหมือนเฟิงจู่เป๊ะค่อยคลายใจ
ส่วงเว่ยเซียนทะเลาะกับมารดาเรื่องลิ่วหย่า ซางหว่านเห็นความจริงใจของส่วงเว่ยเซียนที่ตั้งใจจะแต่งลิ่วหย่าเป็นฮูหยินเอกจึงรับลิ่วหย่าเป็นน้องบุญธรรม
พริบตาตระกูลสือก็จัดงานฉลองบุตรชายครบ 1 เดือน มีท่านโหวเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ท่านโหวอุ้มเด็กนานมากทำราวกับเป็นลูกตนจนเฟิงจู่ก่นด่าสาปแช่งอยู่ในใจ
.
.
.
.
.
ท่านโหวเอาคดีฆ่าคนตายของซางหว่านและกิจการตระกูลสือไปขู่เฟิงจู่ ให้มอบหนังสือหย่าไม่งั้นจะทำลายกิจการตระกูลสือ เฟิงจู่ขอพบซางหว่านก่อน ซางหว่านร้องไห้โผกอดเฟิงจู่ เฟิงจู่แอบยื่นจดหมายให้
ท่านโหวพาซางหว่านขึ้นเรือกลับเมืองหลวง ซางหว่านยอมตายไม่ยอมไปกับเขา จริงๆ ยาเม็ดนี้เป็นแผนช่วยซางหว่านจากท่านโหวตั้งแต่ตอนอยู่เมืองหลวง แต่ไม่ได้ใช้เพราะเฟิงจู่ลอบพาซางหว่านหนีมาได้ วันนั้นเฟิงจู่มอบยาพร้อมจดหมาย ให้ใช้ตอนจวนตัว เฟิงจู่เป็นคนเดียวที่มียาแก้ ไม่คาดว่าบนเรือท่านโหวจะมีหมอฝีมือดีช่วยซางหว่านได้ แต่ท่านโหวเห็นซางหว่านยอมตายก็ไม่กล้าบังคับฝืนใจ สองคนท้าพนันกันครึ่งปี ถ้าเฟิงจู่แต่งคนใหม่เข้าบ้าน ท่านโหวชนะ ซางหว่านต้องอยู่กับท่านโหว แต่ถ้าไม่ ท่านโหวต้องปล่อยซางหว่านกลับไป โดยครึ่งปีนี้ซางหว่านต้องเปิดโอกาสให้ท่านโหวด้วย
ครึ่งปีผ่านไปซางหว่านท้องโต ปฏิบัติกับท่านโหวอย่างมากมารยาท ท่านโหวบอกซางหว่านชนะแล้ว ปล่อยให้กลับได้แต่ขอกอดหน่อย เฟิงจู่มาเห็นพอดี ซางหว่านถึงรู้ว่าท่านโหววางแผนไว้หมด ซางหว่านรีบอธิบาย เฟิงจู่รู้ว่าเป็นแผนไม่โทษซางหว่าน ช่วงที่ซางหว่านไม่อยู่ เฟิงจู่บอกทุกคนว่าซางหว่านไปพักดูแลครรภ์ที่บ้านตากอากาศ เฟิงจู่คิดว่าอดทนแค่ 6 เดือนจะได้อยู่กับลูกเมียตลอดไปก็พอจะอดทนไหว พอครบกำหนดจึงรีบมาฟาเจอหน้าปุ๊บก็ๆจะขอรับตัวกลับไปเลย ท่านโหวฉุนบอกรับซางหว่านเป็นน้องบุญธรรม ถ้าเฟิงจู่ไม่ดีกับซางหว่านจะไปพาตัวกลับมา
เฟิงจู่พาซางหว่านกลับจวน ซางหว่านคลอดบุตรชายอ้วนท้วนสมบูรณ์ เฟิ่งจู่เห่อลูกมาก ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นหลานเหมือนเฟิงจู่เป๊ะค่อยคลายใจ
ส่วงเว่ยเซียนทะเลาะกับมารดาเรื่องลิ่วหย่า ซางหว่านเห็นความจริงใจของส่วงเว่ยเซียนที่ตั้งใจจะแต่งลิ่วหย่าเป็นฮูหยินเอกจึงรับลิ่วหย่าเป็นน้องบุญธรรม
พริบตาตระกูลสือก็จัดงานฉลองบุตรชายครบ 1 เดือน มีท่านโหวเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ท่านโหวอุ้มเด็กนานมากทำราวกับเป็นลูกตนจนเฟิงจู่ก่นด่าสาปแช่งอยู่ในใจ
.
.
.
.
.
[ในเว็บจบแบบงงๆ เท่านี้จ้า]​

ขอบคุณมากค่าเพื่อนโม่งที่สละเวลามาสปอยให้ละเอียดเลย

ขอบคุณค่ะโม่ง

ขอบคุณโม่ง

ขอบคุณสำหรับสปอยค่า

ขอบคุณสำหรับสปอยค่า

สวัสดีเพื่อนโม่ง กูเพิ่งเข้าสู่วงการนิยายออนไลน์ อยากขอคำแนะนำนิยายหน่อย กูลองอ่านๆดมๆแล้วยังไม่เจอเรื่องไหนที่กูจะอ่านได้ยาวๆเลย มีเรื่องไหนกูควรไปส่องบ้าง

ขอแบบ
-ตัวละครเอกเป็นผู้หญิง
-นางเอกไม่ถ่อยเกิน แบบไม่มีเหตุผล
-ตัวละครตรรกะไม่วิบัติ การกระทำมีเหตุมีผลบ้าง แบบกุอ่านแล้วไม่อุทาน อิหยังวะ

ถ้ามีเรื่องไหนเข้าข่ายกุควรไปดู ได้โปรดบอกกุที

^
^
ลืมบอกไป กูกำลังตามหาแนวฝึกพลัง สัตว์วิเศษไรงี้ แนวๆเงาเพลิงสะท้านปฐพี(บุปผาพรางใจ)

>>231 โทดทีไม่ได้ดำแนวนี้เลยว่ะ
ตอนนี้อ่าน Greetings Ninth Uncle ที่เพื่อนโม่งมาแนะนำอยู่

>>231 เรื่องแนวนี้ใหม่ๆที่โดนใจไม่ค่อยมี ที่เคยอ่านแล้วชอบก็ ศิษย์ข้าเจ้าตายอีกแล้ว

Greeting Ninth Uncle สนุกดี ใครชอบพระเอกสปอยล์นางเอกต้องเรื่องนี้เลย

มีใครอ่าน The Ceo’s Villainess Childhood Friend มั่ง เห็นมีคนแปลในเด็กดีแต่ไม่ได้มาต่อแล้ว นี่ไปตามอิ้งต่อ พ่อพระเอกตลกดี แข่งกันเป็นsuperfanคู่ชิป 555

>>235 อ่านอยู่ สนุกดี

Greeting Ninth Uncle
อ่านจบเดี๋ยวมาเหลา แต่ละตอนย๊าวยาว อ่านละเหนื่อย 5555

>>237 ดีๆ รอโม่งมาเหลานะ

อ่านจบละมาสปอย คารวะ ท่านอาเก้า 1
.
.
.
.
.
เฉิงอวี้จิน ดรุณีน้อยวัย14 มีน้องสาวฝาแฝดชื่อเฉิงอวี้โม่ อวี้จินกับอวี้โม่เป็นแฝดคล้ายไม่ใช่แฝดเหมือน ทั้งสองเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน เนื่องจากท่านหญิงชิงฝู ผู้เป็นสะใภ้ใหญ่แต่งเข้ามาตั้งนานก็ยังไม่มีลูก ดังนั้นพอหร่วนซื่อ สะใภ้รองคลอดฝาแฝด ฮูหยินผู้เฒ่าจึงสั่งให้ยกลูกคนโตไปให้บ้านใหญ่เลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ ขณะที่อวี้โม่น้องสาวฝาแฝดได้อยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริง แน่นอนว่าหร่วนซื่อย่อมรักใคร่ตามใจบุตรีแท้ๆ มาก ยิ่งเวลามาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าแล้วเห็นอวี้จินมีเสื้อผ้าเครื่องประดับสวยๆ ใส่ แลดูไม่ขาดตกบกพร่องอะไรหร่วนซื่อก็จะยิ่งรักและสงสารอวี้โม่ยิ่งขึ้นไปอีก
ทว่าใครเลยจะรู้ ท่านหญิงไม่ได้รักใคร่เอาใจใส่อะไรอวี้จินสักนิด ให้แม่นมดูแลตั้งแต่เด็ก ปัจจัยสี่ไม่ขาดก็จริง ทว่าไม่มีความรักความอบอุ่นมอบให้แม้แต่น้อย ยิ่งตอนหลังท่านหญิงตั้งครรภ์​คลอด เอินเป่า บุตรชายแท้ๆ ของตัวเองออกมา อวี้จินยิ่งรู้สึกว่างเปล่าเพราะไม่ว่าจะแม่แท้ๆ หรือแม่เลี้ยงก็ล้วนไม่มีใครสนใจใยดีเธอจริงๆ สักคน อวี้จินต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเรียนรู้ศาสตร์​ทั้ง 4 ให้สมเป็นกุลสตรี อีกทั้งต้องวางตัวให้ดี กิริยามารยาทเป๊ะ รู้จักจัดการดูแลเรื่องในเรือน ด้วยมีเป้าหมายว่าอยากจะแต่งงานออกไปที่นี่ ไปมีชีวิตดีๆ มีสามี มีลูก ใช้ชีวิตครึ่งหลังที่เหลืออย่างมีความสุข
ช่วงฤดูหนาวปีที่แล้วอวี้จินติดตามท่านหญิงมารดาไปพักผ่อนที่คฤหาสน์​นอกเมือง ซึ่งอวี้โม่ก็ไปด้วย ในคืนหิมะตกอวี้โม่ออกมาเดินเล่นแล้วหายไป อวี้จินพาคนขึ้นเขาไปตามหา ไม่เจออวี้โม่แต่เจอชายหนุ่มหล่อเหลาคนนึง หนุ่มสะลืมสะลือลืมตามาเห็นอวี้จินก็ประทับใจ ตอนหลังจึงรู้ว่าชื่อ ฮัวฉางหย่วน เป็นจ้งหย่งโหวหนุ่ม ท่านโหวให้แม่มาขอ อวี้จินดีใจมาก (เพราะใจก็หวังให้เค้่ามาขอนั่นล่ะ)
วันนึงอวี้จินหลับฝัน ว่าแต่งงานกับจ้งหย่งโหวคนนี้ไปแล้วรักใคร่กันดี มีแต่แม่ผัวที่ชอบมองนางแบบเหยียดหยามและหาเรื่องตำหนิตลอด ต้องไปยืนรอหน้าห้องแม่ผัวตั้งแต่เช้ารับการสั่งสอนยันค่ำ อีกอย่่างคือแทบจะไม่ยอมให้นางได้ใกล้ชิดผัว นางเลยต้องวางตัวแบบมีระยะห่างกับโหว พอนางท้องนางก็เหงาเรียกอวี้โม่มาอยู่เป็นเพื่อน อยู่ๆ ไปสาวใช้เม้าท์ว่าโหวกับอวี้โม่วางตัวไม่เหมาะสม นางเรียกอวี้โม่มาพูดดัก อวี้โม่อับอายหนีกลับจวน ท่านโหวรีบตามไป อวี้จินที่ท้องอยู่ใจสลาย โหวกลับมาด่าหาว่านางโกหกเรื่องช่วยชีวิตโหว นางก็งง โกหกอะไรเพราะตอนเช้าวันนั้นนางเป็นคนไปเจอโหวจริงๆ  สรุปว่าคืนที่อวี้โม่หายไป อวี้โม่เจอโหวก่อนเลยพาไปหลบหิมะในถ้้ำแล้วเปลือยกายกอดให้ความอบอุ่นโหว เช้ามาโม่รีบลงเขาจะตามคนมาช่วย อวี้จินที่พาคนขึ้นเขาตามหาโม่ดันไปเจอโหวซะงั้น พอโหวมาขออวี้จินแต่ง โม่ร้องไห้เสียใจคิดว่าอวี้จินแย่งวาสนาตัวเอง ตอนหลังได้ไปอยู่เป็นเพื่อนตอนอวี้จินท้อง เจอโหวบ่อยๆ ความรักมันแน่นอก เลยบอกความจริงไปว่าคืนนั้นโม่เป็นคนสละร่างกายให้ความอบอุ่นโหวนะ โหวหลบหน้าอวี้จินออกไปอยู่ที่ค่่ายทหาร อวี้จินคลอดลูกชายสำเร็จแต่ตัวเองตกเลือดตาย โหวขอโ่ม่แต่งงาน โม่ละอายใจหนีๆๆ โหวตามๆๆ ตื๊อๆๆ จนได้แต่งครองคู่กันหวานชื่น ส่วนลูกชายอวี้จินนั้นสุดท้ายพอโม่มีลูกชายก็ไม่มีใครสนใจ โหวถอดตำแหน่งซื่อจื่อไปให้ลูกโม่ ลูกอวี้จินเสียใจไปดื่มจนเมาตกน้ำตายอย่างเดียวดายเหมือนกัน
อวี้จินตื่นมา น้ำตาอาบหน้า ฝันเหมือนจริงเกินไปแล้วพอได้ยินว่าท่านโหวมาขอยกเลิกงานแต่ง อวี้จินเลยบุก​เข้าห้องรับรองแขกไปฉีกสัญญาแต่งงานเอง รักษาหน้าตระกูลเฉิงไว้ได้
โหวโดนฉีกหน้าเลยตามอวี้จินออกมา อวี้จินสวนไปว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะเหมือนโม่นะแล้วตบไป 1 ที เฉิงหยวนจิง ท่านอาเก้าที่อวี้จินไม่เคยเจอเลยสักครั้ง เห็นเหตุการณ์​ทั้งหมด อวี้จินเหวอที่มีคนมาเห็นนิสัยแท้จริงของนาง พยายามตามไปแก้ไขภาพลักษณ์​แต่ไม่ทันแล้ว
.
.
.
.
.

คารวะท่านอาเก้า 2
.
.
.
.
.
โหวผู้เฒ่า ท่านตาของอวี้จิน มีคนรักคู่หมั้นตั้งแต่วัยเยาว์อยู่คน แต่ครอบครัวคู่หมั้นเจอใส่ร้ายต้องโทษถอดยศ ครอบครัวโหวเลยถอนหมั้นบังคับโหวมาแต่งกับฮูหยินผู้เฒ่าแทน โหวผู้เฒ่าไม่เคยรักเมียแต่งแต่ก็ให้เกียรติ​ตามสมควร จนมีลูกชาย 2 คน เฉินหยวนเซียง กับเฉิงหยวนหาน และลูกสาว 1 คน เฉิงหมิ่น ที่แต่งให้ตระกูลซูที่มีศักดิ์ฐานะสูงกว่าชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่าเดิม ส่วนลูกชายสองคนไม่ได้โดดเด่นอะไร บ้านๆ เบๆ ทั้งคู่ คนโตโชคดีหน่อยได้แต่งท่านหญิงชิงฝู คนรองแต่งกับหร่วนซื่อ เห็นความไม่ได้เรื่องของลูกแล้วโหวผู้เฒ่ากังวลมาตลอดว่าตระกูลเฉิงจะจบสิ้นที่รุ่นลูกนี่ล่ะ
เมื่อ14 ปีที่แล้วอยู่ๆ โหวผู้เฒ่าพาเด็กชายอายุ 6 ปีกับอดีตคู่หมั้นเข้ามาที่จวน บอกว่าเป็นลูกอีกคนของตัวเอง เปิดศาลบรรพชนบันทึกชื่ออย่างถูกต้อง เมียเอกไม่ยอมให้อยู่ในจวน โหวเลยเลี้ยงดูไว้นอกจวน ค่าใช้จ่ายลงบัญชีส่วนตัวท่านโหว เด็กคนนั้น เฉิงหยวนจิง หรือท่านเก้า บุคลิกโดดเด่น สูงสง่ามีราศี มีสมองเป็นเลิศ สุขุม ควบคุมสีหน้าท่าทางเก่ง สอบจิ้นซื่อได้ตั้งแต่อายุ 14 พอมารดาตายก็รับราชการไปอยู่ที่อื่น เพิ่งจะได้ย้ายกลับมาอยู่ในจวนนี้ มาถึงปุ๊บก็ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้ทรูของอวี้จินเลย
อวี้จินตามเข้าไปคารวะโหวผู้เฒ่าด้วย แอบสงสัยว่าทำไมโหวผู้เฒ่าวางตัวแปลกๆ ดูเกรงอกเกรงใจลูกชายคนโปรดคนนี้เหลือเกิน โหวผู้เฒ่าสงสารที่อวี้จินถอนหมั้นเสียชื่อเสียง จึงให้อวี้จินปักคำอวยพรถวายฮ่องเต้โดยใช้ตัวอักษรของหยวนจิงเป็นต้นแบบ อวี้จินต้องมาฝึกอักษรกับอาเก้า ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ตีฝีปากกันทุกวัน อาเก้ารู้หมดว่าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เจ้าเล่ห์​ แสดงเก่ง สร้างภาพเก่ง สกิลปากเป็นที่ 1 พลิกลิ้นไวมาก อ่านสีหน้าคนเก่ง ช่างสังเกตุ​ รักตัวเองมากๆๆๆ อะไรไม่ได้ประโยชน์​ไม่ทำเด็ดขาด อาเก้าดูสีหน้าท่าทางอวี้จินแล้วก็รู้สึกสนุก และดูออกว่าสถานะในจวนของอวี้จินน่าสงสารมาก พ่อแม่ไม่่รักไม่สนใจ เวลามีเพื่อนบัณฑิตโปรไฟล์ดีๆ มาที่เรือนแล้วอวี้จินมักทำเป็นบังเอิญมาเจอจนได้รู้จักพูดคุย ทำให้หยวนจิงมองออกว่าอวี้จินพยายามจะหาทางแต่งงานออกไปกับคนดีๆ ซึ่งทุกครั้งที่อวี้จินพยายามจะสานสัมพันธ์​กับคนดีๆ ที่ว่านี่ก็โดนหยวนจิงมาเห็นตลอด
จ้งหย่งโหว ฮัวฉางหย่วน ให้แม่พาแม่สื่อมาสู่ขออวี้โม่ อวี้จินไม่ยอมโดนหยามเลยไปจิกกัดทำให้แม่สื่อรู้ว่าที่ต้องยกเลิกการหมั้นคราวก่อนคนผิดคือฉางหย่วน ให้ตระกูลโหวอับอายระบายแค้นเสียหน่อย แล้วบอกไม่ได้ขัดขวางนะ จะแต่งใครก็แต่งไปไม่สนใจหรอก
โหวผู้เฒ่าป่วยหนักทำท่าเหมือนมีเรื่องสำคัญจะพูดกับหยวนจิง อวี้จินที่สงสัยมานานแล้วเลยปีนหน้าต่างเข้าไปแอบฟังก่อนหยวนจิงจะเข้่ามา เลยได้รู้ว่า หยวนจิงคือลูกของฮ่องเต้หลี่หลวนกับฮองเฮาองค์ก่อน เป็นไท่จื่อที่หายตัวไปเมื่อ 14 ปีก่อน  ฮ่องเต้หลี่หลวนเดิมรับยศคังอ๋องเป็นลูกนางกำนัลชั้นต่ำ จับพลัดจับผลู​ได้ครองราชย์​เพราะหยางไทเฮาสนับสนุน ตระกูลหยางเรืองอำนาจในราชสำนัก นำทีมโดยไทเฮาและพี่ชายที่เป็นแม่ทัพใหญ่ ฮ่องเต้เคยรั้นตั้งหวางเฟยคนรักขึ้นเป็นฮองเฮา คลอดลูกชาย หลี่เฉิงจิง ไม่นานฮองเฮาก็ตาย หยางไทเฮาผลักดันให้หลานสาวตัวเองเป็นฮองเฮาสกุลหยางต่อมาตั้งครรภ์คลอดองค์ชายรอง จึงหาเหตุให้นักพรตมาทำนายกดดันไท่จื่อไปไหว้พระนอกเมือง อาศัยจังหวะทำน้ำป่่าไหลหลาก จนเขาถล่มท่วมวัดพร้อมส่งนักฆ่่าล่าสังหารเด็ก 6 ขวบ จะชิงตำแหน่งรัชทายาท ไท่จื่อหนีสุดชีวิตจนตกน้ำได้คนรักเก่าโหวช่วยไว้ดูแลจนรอดตายแล้วรักเอ็นดู ไท่จื่อบอกจำอะไรไม่ได้ คนรักเก่าโหวเห็นบุคลิกรู้ว่าไม่ธรรมดายิ่งได้ยินข่าวว่ามีคนแปลกหน้ามาค้นหาคนเลยตัดสินใจไปหาโหว โหวก็รักคนรักเก่ามากไม่ถามไม่ไถ่รับเป็นลูกตัวเองทันทีเหมือนกัน พอพาตัวกลับเมืองหลวง บันทึกชื่อในศาลบรรพชน เลี้ยงดูนอกจวนสักพัก คนของฮ่องเต้ตามเจอขอให้ดูแลให้ดีถึงเวลาจะตอบแทนอย่างดี แล้วฮ่องเต้ก็ส่งคนมาอารักขาอยู่ข้างกายลูกชายเงียบๆ หลบเร้นการจับตามองจากตระกูลหยาง
หยวนจิงรู้ว่าอวี้จินแอบฟัง แต่ดันปล่อยท่านโหวพูดเฉย ท่านโหวขอร้องให้ไท่จื่อปกป้องดูแลตระกูลเฉิงไม่ให้ล่มสลายในรุ่นนี้ หยวนจิงรับปาก พออวี้จินรู้ว่าอาเก้่าคือไท่จื่อนี่แบบยกเทิดทูนไว้เหนือหัวสุดชีวิต สูงศักดิ์​เกินจนไม่กล้าแตะต้อง แต่ยังไม่วายคำนวณ​ผลประโยชน์​ตัวเอง บอกต่อไปถ้าได้ตำแหน่งคืนแล้วจะตอบแทนอะไรให้นางก็ประทานมาในชื่อนางตรงๆ ไม่ต้องให้ผ่่านสามีในอนาคตนะ หยวนจิงหงุดหงิดกับคำว่าสามีในอนาคตมาก
.
.
.
.
.

คารวะท่านอาเก้า 3
.
.
.
.
.
โหวผู้เฒ่าแบ่งทรัพย์สิน​เสร็จแล้วก็ตาย รุ่นหลานต้องไว้ทุกข์ 1 ปี อวี้โม่กลัวไม่ได้แต่ง หร่วนซื่อจะให้แต่งในช่วงไว้ทุกข์ ให้น้องแต่งก่อนพี่ ไม่สนใจว่าคนจะมองอวี้จินว่ายังไงบ้างเลย อวี้จินลึกๆ เสียใจมากที่แม่ไม่ใยดีอวี้จินเลยดราม่าร้องไห้บ้าง ฮูหยินผู้เฒ่าเลยชดเชยเอากำไลคู่สมบัติสุดรักมาให้ แล้วบอกจะประกาศว่าเป็นคำสั่งเสียจากโหวให้อวี้จินไว้ทุกข์ 1 ปี ส่วนอวี้โม่ให้รีบแต่งงานมีลูก หร่วนซื่อตามมาทวงบุญคุณ​บอกนี่แม่แท้ๆ นะ คลอดออกมาใครๆ ก็รู้ อวี้จินปฏิเสธไม่ยอมรับเด็ดขาด
อวี้โม่จะแต่งงานแต่สินเดิมไม่พอ หร่วนซื่อจะมาเอาสินเดิมของอวี้จินไปใช้ก่อนซะงั้น อวี้จินไม่ให้แต่โดนบีบสุดๆ เลยแอบให้คนไปตามท่านหญิงแม่ในนามมา แม่ก็บอกยุ่งไม่สนใจจะช่วย สาวใช้ร้อนใจไม่รู้จะพึ่งใครตัดสินใจไปตามหยวนจิงมาเฉย ได้หยวนจิงออกหน้าให้ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับสินเดิมของอวี้จินอีก อวี้จินเกรงใจถามไท่จื่อมาช่วยทำไม หยวนจิงบอกจะไปแล้ว เลยอยากช่วยเท่าที่ช่วยได้ อวี้จินใจหายแต่รู้ว่ายังไงวันนี้ต้องมาถึง เลยยิ้มอวยพรจากใจ ขอให้ทุกอย่างลุล่วงด้วยดีสำเร็จดังใจหมาย ดีใจที่จะได้มีฮ่องเต้ดีๆ อย่างดีอย่างหยวนจิง
หยวนจิงนั่งพิจารณาความรู้สึกตัวเองทั้งคืนว่าทำไมถึงไปบอกลา ทำไมถึงอึดอัดไม่ชอบใจเวลาอวี้จินโปรยเสน่ห์ให้คนอื่น ทำไมไม่ชอบใจที่อวี้จินไม่เคยเห็นเขาเป็นแคนดิเดตสามีบ้าง หยวนจิงจึงรู้ใจตัวเองว่าเขาอยากปกป้องอวี้จินให้อวี้จินติดตามตัวเองไปตลอดชีวิต ตั้งแต่เกิดมาที่ผ่านมาเขามีแต่ทำตามหน้าที่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากได้อะไรสักอย่าง อวี้จินต้องเป็นของเขาเท่านั้น ใน 1 ปีนี้ที่อวี้จินต้องไว้ทุกข์ หยวนจิงไม่กลัวผู้ชายคนอื่นเลยสักนิด กลัวแต่ว่าอวี้จินจะหาทางแต่งตัวเองออกไปซะก่อนที่เขาจะได้ตำแหน่งรัชทายาทคืนน่ะสิ
ส่วนอวี้จินผู้ซึ่งไม่รู้อะไรเลย และยังคงตั้งหน้าตั้งตามองหาสามีดีๆ ซึ่งที่เข้าตาสุดคือ หลินชิงหยวน บัณฑิตข้าราชสำนักรุ่นเดียวกับหยวนจิง คนนี้อวี้จินหมายตาไว้อันดับ 1 เลย เพราะกฎตระกูล มีเมียได้แค่คนเดียวเท่านั้น เว้นเสียแต่อายุ 40 ปีแล้วยังไม่มีทายาทถึงจะรับอนุได้ ถูกใจอวี้จินยิ่งนัก
นอกจากนี้มีหลายคนเข้ามาติดพันทั้ง จ้ายเยียนหลิน ไฉ่กั๋วกงหนุ่มอายุ 24 เมียเอกตายไปหลายปี มีลูกชาย 6 ขวบ แต่งตั้งเป็นซื่อจื่อแล้ว(แต่อนุเพียบ)​ ถูกใจที่อวี้จินคุมลูกชายตัวเองได้ อยากแต่งไปเป็นเมียดูแลจัดการจวนให้ หยวนจินรู้ว่าจ้ายเยียนหลินชอบอวี้จินเลยเตือนบอกห้ามยุ่ง เยียนหลินก็ไม่ชอบใจเพราะเวลาอาหลานคู่นี้อยู่ด้วยกันมันให้บรรยากาศเหมือนสามีภรรยา โลกนี้มีกันแค่สองคนยังไงยังงั้น
หยวนจินถามอวี้จินคิดยังไงกับ ไฉ่กั๋วกง จ้ายเยียนหลินคนนี้ อวี้จินลังเลก่อนจะบอกตรงๆ ว่าไม่ชอบ ปล่อยปละละเลยไม่ดูแลเรื่องในบ้านจนลูกนิสัยไม่ดี ใครแต่งด้วยซวยชัดๆ ต้องเลี้ยงทายาทให้ ดูแลกำราบอนุ จัดการจวนให้ ต่อให้มีลูกด้วยกัน ยังไงทายาทได้ทุกอย่างอยู่ดี สุดท้ายตัวเองและลูกก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง หยวนจินฟังแล้วพอใจมาก
หยางไทเฮาออกมาไหว้พระที่วัดนอกเมือง ฮ่องเต้อ้างกตัญญู​ตามออกมาด้วยแต่จริงๆ จะหาโอกาสเจอหยวนจิง บรรดาฮูหยินบรรดาศักดิ์​ทั้งหลายก็ต้องตามไทเฮามาเหมือนกัน กั๋วกงจัดฉากเจออวี้จินบอกจะแต่งไปเป็นแม่ของลูก อวี้จินตอกหน้าหงายแต่งกับท่านข้าได้อะไรบ้าง ไม่เห็นมีดีสักอย่าง กั๋วกงหน้าชาไป หยวนจิงใช้จ้งหย่งโหวบังหน้าวางแผนไปเจอฮ่องเต้ในสวน แต่ดันเจออวี้โม่กับอวี้จินโดยบังเอิญ​ ฮ่องเต้เจอทั้ง 4 คนต้องทำเป็นเนียนทักทายจ้งหย่งโหวก่อน ฉางหย่วนกับอวี้โม่เลยได้หน้าไป หยวนจินยุ่งเตรียมการกลับสถานะเดิม
วันเกิดอวี้จินท่านหญิงแม่เรียกไปบอกจะให้แต่งเข้าจวนไฉ่กั๋วกง อวี้จินไปโน้มน้าวฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่าสนแต่ลาภยศสรรเสริญ​มีหน้ามีตาของตระกูลเฉิงแถมพูดเป็นนัยๆ ให้อวี้จินกำจัดซื่อจื่อทิ้งอีกต่างหาก อวี้จินเคว้งมาก สับสนวุ่นวายใจเพราะไม่อยากแต่งงานกับไฉ่กั๋วกง คิดหาหนทางสุดชีวิต หยวนจินก็ไม่อยู่ อวี้จินผ่านคืนข้ามปีอย่างหนาวเหน็บไปถึงหัวใจ แผ่นดินกว้างใหญ่แต่ไม่มีที่จะอยู่ วันปีใหม่อวี้โม่และจ้งหย่งโหวมาอวยพรปีใหม่ เฉิงหลิ่วพาเด็กๆ ตระกูลซูมาเช่นกัน ทุกคนสนุกสนานแต่ไม่มีใครสนใจอวี้จิน อวี้จินรู้สึกเป็นส่วนเกิน เลยหลบออกมาไปหยวนจิง ระหว่างทางเจอหลินชิงหยวนที่มาหาหยวนจิงแต่หยวนจิงไม่อยู่อวี้จินเห็นเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว เลยพูดรำพันถึงสถานการณ์​ตัวเองให้หลินชิงหยวนสงสาร
.
.
.
.
.

คารวะท่านอาเก้า 4
.
.
.
.
.
หยวนจิงกลับมาถึงจวนคิดถึงอวี้จินมาก นึกว่าอยู่ห้องโถงกับญาติๆ รีบไปหา พอไม่เห็นก็โมโหมากเพราะมีคนตั้งมากแต่อวี้จินหายไปไม่มีใครรู้สักคน แสดงว่าไม่มีใครคุยกับอวี้จินเลย ได้รู้จากอวี้โม่แฝดน้องว่าเพิ่งผ่านวันเกิดมายิ่งเสียใจที่ไม่ได้อยู่ด้วย หยวนจิงตามไปเจออวี้จินกำลังตกหลินชิงหยวนอยู่ก็ยืนฟังเงียบๆ หน้าประตูจนหลินชิงหยวนจะเอ่ยปากขอแต่งถึงทนไม่ไหวโผล่เข้าไปขัดจังหวะ หลินชิงหยวนยืมหนังสือแล้วขอตัวกลับ อวี้จินบ่นเสียใจไม่ได้สวัสดีปีใหม่หยวนจิงเป็นคนแรก หยวนจิงก็โกรธตัวเองที่พลาดวันเกิดและไม่ได้เฝ้าปีกับอวี้จินแต่คิดในใจเดี๋ยวเป็นคนข้างหมอนเมื่อไหร่ก็ได้อยู่ด้วยกันทุกปีเองแหละ ส่วนเรื่องไฉ่กั๋วกง หยวนจิงบอกอวี้จินว่าวางใจได้จะจัดการให้เอง
เทศกาลโคมไฟอวี้จินออกไปกับท่านหญิง​แม่ เจอฮูหยินจวนกั๋วกงมาดักขอคุย ปล่อยให้อวี้จินไปเดินเล่นกับสาวใช้จนบังเอิญเจอหลินชิงหยวน ด้วยความที่เครียดจัด พอเห็นเด็กวิ่งเล่นในแม่น้ำที่แผ่นน้ำแข็งยังไม่แข็งตัวดี เลยโดดลงไปช่วยเด็ก แต่ใจจริงคือจะใช้แผนเจ็บตัว กะว่าถ้าหลินชิงหยวนโดดตามลงมาช่วย มีแตะเนื้อต้องตัวชุดเปียกจะได้แต่งกับหลินชิงหยวน  ดีกว่าแต่งกับกั๋วกง หยวนจิงยืนอยู่อีกฝั่ง เห็นอวี้จินมากับชิงหยวนก็ยืนมอง ตอนกำลังจะจากไปเพราะวันนี้มีนัดไปหาฮ่องเต้ พอเห็นอวี้จินโดดลงน้ำ ก็รีบโดดตามไปช่วยทันที ชิงหยวนตัดใจรู้ว่าตัวเองช้าไปแล้ว ประตูเมืองปิดกลับจวนไม่ทัน หยวนจิงจึงพาอวี้จินไปคฤหาสน์​ส่วนตัว อวี้จินป่วยฟื้นมาไม่อยากจะเชื่อว่ารัชทายาทชอบตัวเองถึงขั้นโดดลงไปช่วยจากน้ำแข็งจริงๆ สถานะห่่างกันเกินไปฟ้ากับดิน อวี้จินใช้สมองนำหัวใจ รัชทายาทต้องมีเมียมีอนุมากมายต้องการกำลังสนับสนุนจากตระกูลเมียๆ ทั้งหลาย แต่อวี้จินไม่มีอะไรเลยช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เลยวางตัวห่างเหินมีมารยาทสุดๆ หยวนจิงโมโหที่อวี้จินใช้ไม้ตายโดดลงน้ำจะให้หลินชิงหยวนช่วย ถามไม่ต้องการชีวิตแล้วเหรอ อวี้จินน้อยใจน้ำตาไหลพรากบอกเป็นผู้หญิงพยายามแค่ไหนก็รับราชการไม่ได้ ก็เลยมีปัญญาคิดได้แค่พยายามจับสามีดีๆ นี่แหละ หยวนจินเอะใจถาม นี่ไม่รู้ว่ากั๋วกงล้มเลิกไม่กล้าขอแต่งแล้วใช่มั้ย (หยวนจิงให้ขันทีไปบอกกั๋วกงว่าอวี้จินเป็นของคนในวัง ห้ามแตะเด็ดขาด)​ อวี้จินยังก้มหน้าอย่างดื้อดึง หยวนจิงเลยทวงบุญคุณ​ช่วยชีวิตถามจะตอบแทนยังไง อวี้จินบอกกลายๆ ว่าเป็นเมียเอกของคนจนดีกว่าเป็นอนุ หยวนจิงบอกถ้าเจ้าไม่พูดข้าก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องอนุเลยสักนิด กำลังจะรุกไล่เคลียร์ใจกันแต่โดนองครักษ์​ขัดจังหวะตามตัวให้ไปพบฮ่องเต้เสียก่อน
หยวนจิงไปหาเต้ขอสมรสพระราชทานซะเลย เต้โมโหมากเพราะตระกูลเฉิงสถานะต่ำเกินไปมีศักดิ์ไม่มีศรีบารมีไม่พอไม่คู่ควรกับรัชทายาท เดิมวางแผนกันไว้ให้เฉิงหยวนจิงออกไปเยี่ยมเพื่อนแล้วไม่กลับมาอีก แกล้งตายทิ้งสถานะเฉิงหยวนจิงไปเลย กลับไปเป็นไท่จื่อหลี่เฉิงจิง ตระกูลหยางจะได้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่หยวนจิงตัดใจทิ้งให้อวี้จินเหงาอยู่คนเดียวไม่ได้เลยกลับมาหา ยิ่งอวี้จินโดดลงน้ำไข้ขึ้นเกือบตายเลยตัดสินใจเปลี่ยนแผนขอแต่งมันแบบนี้แหละ คนจะได้รู้ว่าไม่ใช่อาหลานกัน เปิดหน้าใช้สถานะหยวนจิงกลับคืนสู่ตำแหน่ง เต้ก็ว่าเลือกทางนี้มันจะเหนื่อยนะ ตระกูลหยางคงแค้นที่ตามฆ่าแทบตายดันอยู่ใต้จมูกแค่นี้เอง โดยหยามขนาดนี้ตามกัดไม่ปล่อยแน่ หยวนจิงบอกคิดดีแล้ว ภรรยาข้า เป็นหรือตายไม่แยกจาก อยู่หรือตายก็จะฝังร่วมหลุมเดียวกัน มีชีวิตยืนยาวแต่ถ้าคนข้างๆ ไม่ใช่คนที่เราอยากจะใช้ชีวิตด้วยมันจะมีประโยชน์อะไร เต้นึกถึงตัวเองกับฮองเฮาจ่งแล้วสะเทือนใจ
อวี้จินพักรักษาตัวที่คฤหาสน์ได้ 7-8 วัน ไม่เจอหยวนจิงเลย จนสาวใช้คนสนิทมาเล่าข่าวประกาศทางการว่าฮ่องเต้พบไท่จื่อที่หายไปแล้วซึ่งก็คือ เฉิงหยวนจิง โดยฮ่องเต้เจอตอนออกมาไหว้พระแล้วเอะใจเลยให้คนสืบดูจึงรู้ว่าเป็นไท่จื่อ ทว่าน่าเสียดายที่ไท่จื่อจำเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นไม่ได้ นอกจากนี้ฮ่องเต้ยังมอบสมรสพระราชทาน​ให้ไท่จื่อกับอวี้จินด้วย อวี้จินตะลึงไปพักหนี่งแต่ก็ทำใจได้อย่างรวดเร็ว เตรียมใจจะไปเจอศึกหนักในวัง
อวี้จินกลับจวนไปรอแต่ง สองแม่รุมทึ้งแสดงออกว่ารักห่วงใยหาประโยชน์​สุดฤทธิ์​ ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ไม่ต่างกันพยายามแอบถามว่าอวี้จินรู้ความจริงก่อนรึเปล่า แล้วที่ได้แต่งเพราะสัญญาหรือว่าไท่จื่อรักจริง อวี้จินปฏิเสธตาใสบอกไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฮ่องเต้ให้แต่งก็ต้องแต่ง รอบนี้อวี้จินไม่เกรงใจใครแสดงออกให้รู้ไปเลยว่า อย่าคิดจะมาเอาเปรียบกันง่ายๆ
.
.
.
.
.

คารวะท่านอาเก้า 5
.
.
.
.
.
ก่อนแต่งในวังส่งคนมาอบรมมารยาท ซึ่งอวี้จินทำได้ดีจนคนในวังหาเรื่องตำหนิไม่ได้เลยสักนิด ถึงวันแต่งอวี้จินรู้สึกเหมือนฝัน เห็นอวี้จินรักษากิริยามารยาทได้อย่างสมบูรณ์​แบบ ไท่จื่อหลี่เฉิงจิงยิ่งชอบพูดจาหยอกเย้าให้หลุดคาแรคเตอร์แสดงอารมณ์​ออกมา อวี้จินถามแต่งกับข้าทำไม ข้าไม่มีผลประโยชน์​อะไรให้ท่านสักอย่าง หลี่เฉิงจิงเปิดใจบอกตรงๆ ว่า เขารู้ว่าอวี้จินมองทุกอย่างแค่เรื่องผลประโยชน์​ อะไรไม่ได้ประโยชน์​ไม่ทำ อวี้จินมองเขาไม่แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ เป็นแค่อีกหนึ่งสเต็ปของชีวิต เขาเข้าใจทุกอย่าง ขอแค่อวี้จินอยู่ข้างๆ เขาตลอดไปเท่านั้นพอ เรื่องอื่นๆ เขาจะแบกรับไว้เอง
ทุกวันที่อวี้จินไปคารวะแสดงความกตัญญู​ต่อไทเฮา ฮองเฮา เป็นต้องได้ลับฝีปากกับทีมสกุลหยางเสมอ ซึ่งนอกจากหยางไทเฮากับฮองเฮาหยางเมี่ยวขาประจำแล้วยังมี หยางเหยียน  ลูกสาวคนโตของแม่ทัพหยางที่แต่งกับตระกูลโต้ว และโต้วซีอิน บุตรีของนางที่โตอยู่ในวังมากกว่าอยู่ตระกูลโต้วอีกคน ทั้งนี้ซีอินเองก็หมายมั่นจะให้แต่งกับองค์ชายรอง หลี่เฉิงจวิน แต่ไทเฮาอยากให้องค์ชายรองแต่งกับตระกูลอื่นที่จะช่วยสนับสนุนโอกาสชิงบัลลังก์​ได้มากกว่า
แต่งกันมาครึ่งปีอวี้จินยังไม่ท้อง สองสามีภรรยาไม่เดือนร้อน แต่ไทเฮาเดือดร้อนซะงั้น กดดันกลางงานเลี้ยงปีใหม่จะให้เฉิงจวินรับชายารองเฉย เฉิงจวินประกาศจะไม่รับใครทั้งสิ้นเพราะมีบรรพบุรุษ​ที่ไม่ยอมรับอนุเป็นไอดอล ถ้าไทเฮาว่างมากอยากอุ้มหลานก็ให้องค์ชายรองแต่งกับโต้วซีอินสิ ไทเฮาน้ำท่วมปากเพราะไม่อยากให้แต่ง ซีอินกับหยางเหยียนได้รู้ว่าไทเฮาหลอกให้มีความหวังลมๆ แล้งๆ มาหลายปีก็เสียใจ ซีอินแค้นเลยอาศัยตอนองค์ชายรองเมาเข้าหาถึงที่จนได้แต่งเป็นพระชายาสมใจ
อวี้จินท้อง เฉิงจิงดีใจมาก แต่พอรู้ว่าท้องแฝดแอบเครียด กลัวเป็นแฝดชายแล้วพี่น้องจะห้ำหั่นเข่นฆ่ากันเองเพื่อชิงบัลลังก์​
เกิดน้ำท่วมใหญ่ เต้ให้เฉิงจิงไปจัดการ ไท่จื่อห่วงเมียมากแต่ก็ต้องไป วันนึงไทเฮาเรียกอวี้จินไปที่ตำหนักจะบังคับให้ทำแท้ง อวี้จินหนีออกมาได้ฉิวเฉียดรีบแจ้นไปหลบตำหนักฮ่องเต้ เฉิงจิงกลับมาทันพอดีโมโหมาก เมียข้าใครอย่าแตะ เฝ้าจนคลอด อวี้จินคลอดยาก นึกถึงชาติที่แล้วตกเลือดตายเพราะสามีไม่อยู่ แต่ตอนนี้ชาตินี้มีสามีดีๆ ที่รักตัวเองมากคอยเฝ้าอยู่หน้าห้อง จะตายทิ้งเขาไปไม่ได้เด็ดขาด ฮึดสู้จนคลอดองค์ชาย หมิงเฉียนและองค์หญิงหมิงเยว่ได้สำเร็จ
.
.
.
.
.

คารวะ ท่านอาเก้า 6 (จบ)
.
.
.
.
.
ทายาทชายคนเดียวของตระกูลหยาง ก่อเรื่องทำคนตายกลางที่ชุมชน ข้าราชสำนักกดดันให้ตัดสินอย่างเป็นธรรม ไม่ทันทำอะไรก็โดนสตรีมีแค้นใช้แผนสาวงามสังหารคาเตียงแก้แค้นให้ครอบครัว หยางไทเฮารู้ข่าวตรอมใจ เต้ถือโอกาสลดขั้นแม่ทัพหยางเพื่อลิดรอนอำนาจตระกูลหยาง เต้ที่หลุดออกจากเงาของตระกูลหยางสักทีเหลิงอำนาจมาก เฉิงจิงจะจัดการฮองเฮาหยางใช้หนี้เลือดเซ่นสังเวยมารดาแต่เต้ไม่ยอมหาว่าเฉิงจิงไร้เมตตา เฉิงจิงถามแล้วทำไมเต้จัดการแม่ทัพหยางอย่างไร้เมตตาได้ เต้บอกไม่เหมือนกัน ฮองเฮาหยางเป็นเมียอยู่ด้วยกันมานาน เฉิงจิงถามแล้วฮองเฮาจ่งมารดาข้าล่ะ ผิดอะไร ทำไมต้องตาย ใครชดใช้ เต้ตอบไม่ได้ เฉิงจิงเลยพูดแทงใจดำ อ๋อ คนอื่นทำผิดใช้กฎเมือง ชีวิตแลกชีวิต ถ้ากับคนใกล้ชิดเต้ทำผิดไม่มีกฎยกเว้นโทษได้หมดสินะ
เฉิงจิงหมดใจ รู้อยู่แล้วว่าเต้เป็นคนขี้ขลาดถึงยอมอยู่ใต้อำนาจตระกูลหยาง แต่ก็เพิ่งจะรู้ว่าเต้ทำทุกอย่างเพื่อภาพลักษณ์​ของตัวเต้เอง ให้ทุกคนมองมาแล้วชื่นชมสรรเสริญ​ว่าเป็นฮ่องเต้ที่ดีมีคุณธรรมเท่านั้น
พ่อลูกไม่ลงรอยกัน เต้มีอาการปวดหัวเรื้อรัง ไม่ออกว่าราชการ ทุกเรื่องมาสุมอยู่ที่ไท่จื่อ ไท่จื่อทุ่มเททำงานหนักจึงได้ใจข้าราชสำนักทั้งหมด เฉิงจิงที่ผิดหวังกับเต้ประกอบกับโดนเต้กดดันหนักเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์​ ดีที่มีอวี้จินเตือนสติอยู่ข้างๆ จึงปล่อยวางกลับมาเป็นตัวเองได้ เต้หาเรื่องตำหนิเฉิงจิงทุกวัน องค์ชายรองเล่นบทบุตรกตัญญู​บิดาดึงนักพรตเข้ามามอบยาอายุวัฒนะ​ให้เต้กิน
สถานการณ์​ชิงบังลังก์​คุกรุ่น นางกำนัลมาส่งข่าวลับว่าเฉิงจิงจะรับบุตรีแม่ทัพมาเป็นชายารอง อวี้จินที่เคยมุ่งมั่นแต่จะทำหน้าที่ภรรยาที่สมบูรณ์​แบบเสียใจมาก เฉิงจิงบอกปฏิเสธไปแล้ว ถามอย่างน้อยใจว่าตั้งแต่แต่งกันมาสองปีไม่เคยเชื่อใจกันเลยใช่มั้ย เคยบอกแล้วไงว่าจะมีอวี้จินคนเดียว พอเฉิงจิงเห็นอวี้จินทั้งโกรธและเสียใจจนน้ำตาไหลพราก ถึงได้รู้ว่าอวี้จินที่ไม่เคยพูดว่ารักก็มีใจให้เขาเหมือนกัน
องค์ชายรองจัดฉากให้คนมาตามเฉิงจิงไปพบเต้ อวี้จินเอะใจรีบตามไปแล้วห้่ามไม่ให้เปิดม่านเตียง เฉิงจิงเปิดม่านเห็นเต้ตายแล้วก็ถอนใจคุกเข่าทำความเคารพเต็มรูปแบบเรียก 'ท่านพ่อ'​ เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายตั้งแต่เกิดเหตุ​เมื่อ 16 ปีก่อน องค์ชายรองพาคนบุกเข้าไปโวยวายว่าไท่จื่อเป็นกบฎ​ปลงพระชนม์​เต้สั่งให้ทหารจับไปขัง แต่ไม่มีใครฟัง ทุกคนพร้อมใจกันคุกเข่าขอให้ไท่จื่อขึ้นครองราชย์
หลี่เฉิงจิง ขึ้นครองราชย์​เป็นฮ่องเต้หมิง ตลอดชีวิตครองคู่กับฮองเฮาเพียงผู้เดียว ความรักของทั้งคู่เป็นเรื่องเล่าสืบขานต่อไปชั่วกาลนาน
.
.
.
.
.

>>244 ขอบคุณหลายสหายโม่ง สนุกดีนะเรื่องนี้

เสริมโม่งสปอยล์นิดนึง

ท่านโหวคู่หมั้นเก่า นอ. วันแต่งเหมือนจะจำได้รางๆว่าคนที่แต่งด้วยควรเป็น นอ. แล้วก็คุ้นเคยกะพ่อเลี้ยงนางเอกรู้สึกว่าคนนี้แหละพ่อตา เสียดายที่ถอนหมั้นนางเอก น้องสาวพอแต่งไปก็ไม่ได้มีความสุขชีวิตราบรื่นเหมือนชาติที่แล้ว รู้สึกว่าสามีไม่รักเท่าชาติที่แล้ว ชาตินี้น้องสาวยังคอยอิจฉานางเอกตลอด ตอนหลังถูกแม่สามีทำร้ายจนแท้ง ต้องให้นางเอกจัดการให้ นางเอกเรียกท่านโหวมาตำหนิ เป็นแบคให้น้อง บอกเป็นเพราะท่านโหวไร้ความสามารถ ไม่จัดการให้ดี

น้องสาวมีแบคก็ทะเลาะกับแม่สามีตลอด ท่านโหวมีบ้านที่ไม่สงบสุข ทำงานผิดพลาด ชีวิตราชการก็ไม่เจริญก้าวหน้า ตำแหน่งไม่สามารถสืบทอดให้ลูกหลาน

มีตอนพิเศษ ไทมไลน์เดิม เฉิงจิง ทิ้งฐานะเฉิงหยวนจิง ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ แต่ไม่ได้แต่งงาน เพราะทีแรกต้องไว้ทุข3ปี ต่อมาจะแต่งกับใครผู้หญิงก็ตาย คืนนึงฝันถึงชีวิตที่มี นอ. มีลูก ตื่นมาเลยพยายามหานางเอก แต่นางเอกในไทม์ไลน์นี้ตายไปแล้ว เฉิงจิงเลยสืบสาเหตุการตายจนรู้ว่าตายเพราะตอนท้องสะเทือนใจที่สามีเป็นชู้กับน้องสาว เลยรังเกียจ
มีนักพรตมาหาบอกเฉิงจิงชาตินี้ดวงไร้คู่ เพราะจังหวะผิดไป เลยถูกสั่งขัง แต่นัดพรตหนีไปได้ เฉิงจิ่งหลับไปตื่นมากลับมาอายุ 19 อีกครั้ง รีบกลับบ้านแต่ตรงทางเดินไม่พบ นอ. เพราะในไทมไลน์นี้ นอ. ไม่ถูกถอนหมั้น
เฉิงจิงเลยจัดการให้ จวนโหวมาถอนหมั้นนางเอก โดยยอมรับขอโทษแต่โดยดีว่าจำคนผิด แล้วส่วนตัวเองก็รอเจอนอ.

ขอบใจเพื่อนโม่งมากๆ ที่มาเสริมสปอยให้
ขาดตกตรงไหนเพิ่มอีกได้เลยนะ
ชอบเรื่องนี้ตรงที่ออกแบบคาแรคเตอร์นางเอกมาดีมาก ทั้งๆ ที่ชีวิตบัดซบ พ่อแม่พี่น้องปู่ย่าไม่มีใครรักใคร่สนใจนางสักคน แต่นางก็ยังนิ่งๆ วางตัวดี​ มีเหตุผล ไม่มีหลุด สตรองมากจริงๆ
แล้วก็ชอบสกิลปากพระเอกนางเอก แต่บอกเลยว่าขนาดสกิลปากฟาดเรียบขนาดนี้ยังอ่านละเหนื่อยใจแทน
นอกจากนี้คือบรรยายเก่งมาก บรรยายมันทุกสิ่งอย่างทั้งแผนผังจวน เสื้อผ้า ทรงผม ความคิดของคนนู้นคนนี้ สายตงสายตา ท่าทางการวางมือไม้อะไรต่างๆ พี่เขียนเก็บรายละเอียดหม๊ดดด
แต่พอถึงฉากเข้าหอดันตัดฉับให้คนอ่านล่องลอยปล่อยเบลอไปพร้อมนางเอกซะงั้น
ฮึ่ยยยยยยยย ขอหวานๆ สักหน่อยก็ไม่ได้ ขัดใจแท้

เดี๋ยวมาสปอยล์อีกเรื่องของนักเขียนที่เขียน คารวะ ท่านอาเก้า
ชื่อ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า

ชอบๆนางเอกสายสตรอง ชอบคำพูดของนางเอกที่เกิดเป็นผู้หญิงรับราชการไม่ได้ ถ้าอยากมีชีวิตที่ดีต้องหาสามีดีๆ
ขอบคุณเพื่อนโม่งมากๆ ทำไมเรื่องแบบนี้ไม่มีสนพซื้อไปน้อ

>>248 ชอบตรงที่อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าพระเอกไม่ได้ชอบนางเอกที่รูปร่างหน้าตาเป็นหลัก แต่ชอบพฤติกรรม ชื่นชมทักษะต่างๆที่นางเอกฝึกฝนมาด้วยความลำบาก แล้วก็ชอบความใส่ใจรายละเอียดต่างๆของนางเอก ฮีเอ็นดูที่นางเอกมีความเป๊ะเว่อร์ แอบขำว่านึกภาพนางเอกวิ่งไม่ออก แล้วพระเอกก็ไม่หื่น ไม่ใช่คิดแต่จะจับกดด้วย คือให้เกียรตินางเอกมากๆ แถมพระเอกชัดเจนว่าในสายตามีแต่นางเอกคนเดียวจริงๆ ไม่มีวอกแวกไปกับหญิงอื่นเลย
อีกอย่าง รู้สึกว่านางเอกจัดการกับครอบครัวได้อย่างเหมาะสม ตอนถูกถอนหมั้นก็ไม่เคยเอาเรื่องไม่งามของน้องสาวไปพูด ไม่ทำให้น้องเสียชื่อเสียง เทให้เป็นความผิดพลาดของฝ่ายชายอย่างเดียว คือถึงแม้น้องสาวจะไม่โอเคเท่าไหร่ แต่น้องแต่งงานไปเจอหน้ากันนางเอกก็สอบถามความเป็นอยู่ น้องบ่นถึงปัญหากับแม่สามี นางเอกก็รับฟัง แล้วก็พยายามให้คำแนะนำ น้องถูกแม่สามีจิกกัดต่อหน้าคนอื่น นางเอกก็ช่วยกู้หน้าถึงแม้จะเพราะเพื่อรักษาหน้าตาของที่บ้านด้วยก็เหอะ คือถึงแม้นางเอกจะไม่ค่อยชอบน้องสาว แต่ก็ไม่คิดจะแก้แค้นหรือทำร้ายน้องสาวเลย

>>249 รอเม้ากะโม่งเรื่อง ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า อ่านจบแล้วเหมือนกัน

>>250 จริง เรื่องนี้ greeting ninth uncle นี่ดีมากเลย อยากให้ สนพ ซื้อไปแปลบ้าง

Greeting Ninth uncle นี่รายละเอียดเยอะจนตอนอ่านนึกถึงหมิงหลัน แต่สั้นกระชับกว่า คาร์นางเอกเป็นคนจริงจัง มีความแข่งขันสูง

ขอบคุณเพื่อนโม่งมากๆจ้า สนุกดีเรื่องนี้ มีเรื่องสนุกๆรบกวนเอามาสปอยให้อ่านกันอีกน้า^^

รอตามอ่านเรื่องข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่าด้วยจ้า

รอด้วยคน

รอด้วยยย

เม้า greeting ninth uncle
ตามไปอ่านมาละ ตัวละครที่กุเกลียดที่สุดคือแม่แท้ๆนางเอกว่ะ เอาแต่ประโยชน์จากนางเอก ละก็หน้าด้านหน้าทน กุว่านางเอกโชคดีมากที่ถูกยกเป็นลูกบุญธรรมของบ้านสายหลัก แม่จริงโคตรแย่คือจิตใจที่เห็นนางเอกได้ดีมีสุขไม่ได้ พยายามจะให้ให้นางเอกยอมรับว่าเป็นแม่แท้ๆ แต่ตัวเองไม่เคยคิดจะปกป้องนางเอกในฐานะแม่เลย ถึงแม้ท่านหญิงแม่เลี้ยงจะไม่อินังขังขอบนางเอกเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยเรื่องวัตถุ เรื่องการศึกษาก็เต็มที่กะนางเอก แม้ว่าจะทำเพื่อเอาหน้าก็เหอะ

ตัวละครอีกตัวที่เกลียดคือแม่อดีตคู่หมั้นนางเอก คือหมั่นไส้มาก คิดว่าลูกชายตัวเองเลอเลิศ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 1
.
.
.
.
.
เกาซี สตรีอาภัพในเรื่องนี้เป็นบุตรีของเกากั๋วกงและมารดาที่สูงศักดิ์เป็นถึงลูกท่านหญิง เกากั๋วกงตาต่ำลุ่มหลงอนุคนรักสมัยแรกรุ่นจนละเลยภรรยาแต่ง แม่เกาซีด้วยความเป็นลูกท่านหญิงก็ค่อนข้างทะนง ไม่ออดอ้อนฉอเลาะสามีเหมือนอนุ อนุก็ชอบมาท้าทายเงียบๆ กั๋วกงมาเจอเมียเอกลงโทษอนุสุดที่รักที่กำลังตั้งครรภ์ ก็โมโหจนแม่เกาซีที่ท้องอยู่เหมือนกันแต่ไม่มีใครรู้ตกเลือดตาย ท่านหญิงยายโกรธมาก หลงอนุจนทำลูกและหลานชายตายนางเลยมาเอาตัวเกาซีหลานสาวไปเลี้ยง เกาซีเป็นคนนิ่งๆ ทะนงตนสมเป็นลูกหลานท่านหญิง แต่จิตใจดีทำดีไม่หวังผล อยากช่วยใครก็ช่วย อย่างมีคู่พ่อลูกมาของานทำที่จวนกั๋วกงแต่ถูกไล่ เกาซีผ่านมาเจอพอดีเห็นพ่อลูกกอดกันดูรักกันมาก คนที่ห่างเหินกับพ่ออย่างเกาซีเห็นแล้วสะท้อนใจให้เงินไปจำนวนหนึ่ง หรือกับเกาหรานน้องสาวต่างมารดา เกาซีก็ไม่ลดตัวลงไปแก่งแย่ง แม้จะพยายามฝึกฝนไม่ให้พ่ายแพ้แต่ก็ยังคอยแบ่งปันของดีๆ ให้ อย่างได้หยกพกมาคู่หนึ่งก็แบ่งให้เกาหรานไป 1 อัน พอถึงวัยเกาซีก็ได้แต่งกับ กู้เฉิงเย่า ทายาทอ๋องผู้มีอายุเพียง 16 ปี โดยเยียนอ๋องพ่อสามีเกาซีเป็นแม่ทัพใหญ่วัย 30 กว่าเท่านั้น ถือเป็นคนสำคัญสุดของแคว้นเพราะคอยประคับประคองค้ำจุนบัลลังก์​ให้ฮ่องเต้น้อยอยู่ เยียนอ๋องคอยตระเวนอยู่ตามชายแดนแทบไม่เคยกลับจวนในเมืองหลวงเลย แม้กระทั่งในวันแต่งก็ไม่มาร่วมงาน คืนเข้าหอกู้เฉิงเย่าพูดว่า ข้าหาเจ้าเจอแล้ว เกาซีฟังแล้วไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดนั้น เดือนแรกสองคนรักใคร่กันหวานแหวว แต่เดือนต่อมาอยู่ๆ เฉิงเย่่ามาต่อว่าเกาซีโกหกเขาแล้วก็หมางเมินไม่สนใจเกาซีอีก เกาซีงง เลยยิ่งพยายามพิสูจน์ตัวเอง ทั้งดูแลจัดการเรื่องในจวน จัดการกิจการร้านค้าที่ดินทรัพย์สินของจวน ไหนจะต้องรับมือกับ อวิ๋นฮุ่ย​ สาวใช้ห้องข้างที่อยู่กับซื่อจื่อมาสิบปีอีก สุดท้ายป่วยและตรอมใจตายตอนปลายปีนั้นเอง
ตายไปแล้ว นางถึงได้รู้ว่านางเป็นแค่ตัวประกอบในนิยาย นางเอกคือเกาหราน น้องสาวต่างมารดาที่ทะลุมิติมาจากโลกอื่น เกาซีถึงได้เข้าใจว่าทำไมตอนเด็กพอเกาหรานฟื้นจากอาการป่วยหนักมาถึงได้เก่งกล้าสามารถไปเสียหมด ก็เด็กจริงๆ อย่างเกาซีมันจะไปสู้ผู้ใหญ่ในร่างเด็กอย่างเกาหรานได้ยังไง โกงกันนี่หว่า เกาหรานบังเอิญช่วยเด็กหนุ่มคนนึงไว้ หนุ่มถามชื่อเกาหรานไม่ตอบเพราะกลัวซวยไปช่วยคนไม่ดี เลยทิ้งหยกพกไว้ตั้งใจปัดความรับผิดชอบ​ไปให้เกาซี หนุ่มนั่นคือ เฉิงเย่า เฉิงเย่าขอให้พ่อช่วยตามหาเจ้าของให้หน่อย เยียนอ๋องให้ความเคารพนับถือท่านหญิงยายเกาซีมากเลยส่งหยกไปให้ท่านหญิงช่วยอีกที จุดใต้ตำตอ ท่านหญิงเห็นปุ๊บบอกนี่หยกหลานข้า เลยผิดฝาผิดตัว​เฉิงเย่ามาขอแต่ง เกาซีก็แต่ง ไม่ได้รู้เรื่องช่วยชีวิตเรื่องหยกอะไรกับเขาเลย พอโดนฝาชีเมินก็ยิ่งพยายามพิสูจน์ตัวเอง จวนเยียนอ๋องไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่เพราะพ่อแม่เยียนอ๋องตายหมดแล้ว พระชายาเสิ่น แม่กู้เฉิงเย่าที่เค้าว่ากันว่าเยียนอ๋องรักมากจนมีตำนานวีรบุรุษ​ช่วยสาวงามเล่าขานรู้กันทั่วเมืองก็ป่วยตายไปตั้งแต่ 10 ปีก่อน ส่วนเยียนอ๋องแต่ไหนแต่ไรก็ตะลอนอยู่ข้างนอกทั้งปีทั้งชาติแทบไม่เคยอยู่จวน  แม่นมปู้ที่ติดตามพระชายาเสิ่นมาจึงเป็นคนเลี้ยงดูเฉิงเย่ารวมถึงเรื่องในจวนทั้งหมด  เกาซีพยายามพิสูจน์​ตัวเองด้วยการทำหน้าที่อย่างดีที่สุดทั้งดูแลจัดการเรื่องในจวน ทั้งกิจการร้านค้าที่ดินทรัพย์สินของจวน ไหนจะต้องรับมือกับ อวิ๋นฮุ่ย​ สาวใช้ห้องข้างที่อยู่กับซื่อจื่อมาสิบปีอีก หวังลมๆ แล้งๆ ว่าเฉิงเย่าจะเปลี่ยนอคติที่มีต่อตน แต่สุดท้ายก็ไม่ ได้แต่ตรอมใจตายไปแบบงงๆ เพิ่งตายไม่นานจวนกั๋วกงเสนอให้เกาหรานแต่งไปทำหน้าที่แทนซะงั้น ซื่อจื่อก็ไม่ขัดข้อง เกาหรานเลยได้แต่งหลังเกาซีตายไม่ถึง 3 เดือน สองคนเข้ากันได้ดีอย่างรวดเร็ว เฉิงเย่าแสดงความจริงใจด้วยการขับอนุออกไป หลายปีต่อมาก็ได้ขึ้นสืบทอดตำแหน่งเยียนอ๋อง โดยไม่เคยรับอนุอีก เกาหรานแต่งมาชีวิตดี๊ดี เฉิงเย่ารักใคร่ตามใจเห็นว่านางฉลาดรู้ความสง่างามวางตัวดี คนภายนอกก็ยกเกาหรานเปรียบเทียบข่มเกาซี เกาซีช้ำใจตายไปแล้วยังไม่วายโดนเอาชื่อเสียงมาเหยียบย่ำอีก เกาซีรู้ตัวว่าตนมีบุคลิกทะนงเกินไปเพราะไม่คุ้นเคยกับบุรุษเลย ขนาดกับกั๋วกงที่เป็นพ่อยังเหมือนคนแปลกหน้าก็ว่าได้ แล้วรู้อยู่ว่าพอตายไปยังไงเฉิงเย่าที่ยังหนุ่มก็ต้องแต่งงานใหม่แน่ แต่มูฟออนไวไม่ถึง 3 เดือนแต่งใหม่นี่มันเร็วเกินไปแล้ว แถมแต่งกับใครไม่แต่ง ดันแต่งเกาหราน แต่งปุ๊บก็รักใคร่เอาใจทันที ไม่มีสำนึกเสียใจอาลัยเกาซีบ้างเลย ยอมรักษาตนประดุจหยกไม่แตะต้องหญิงอื่นเพื่อเกาหรานอีก หยามกันมาก กู้ฉิงเย่าคนเลววววววว
.
.
.
.
.

สปอย ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 2
.
.
.
.
.
เกาซี ตื่นมาในร่างของ หลินเว่ยซี สาวน้อยเจ้าของร่างตัวจริงบอกยกร่่างให้พี่สาว ขอบคุณที่ตอน 6 ขวบให้เงินพ่อพาตนไปรักษาจนรอดตาย ตอนนี้ตนจะไปอยู่กับพ่อแล้ว เกาซีถึงได้รู้ว่าเป็นคู่พ่อลูกหน้าจวนกั๋วกงคู่นั้น หลินหย่ง ผู้เป็นพ่อพาลูกสาวไปรักษากับหมอดีๆ จนหายแล้วก็ส่งตัวลูกไปฝากให้พี่สาวภรรยาที่หมู่บ้านห่างไกลเมืองหลวงช่วยดูแล ส่วนตัวหลินหย่งไม่มีญาติมิตรที่ไหน เข้าร่วมกองทัพเพื่อหาเงินส่งไปให้ลูก ผลงานดีเข้าตาเยียนอ๋อง ออกรบติดตามปกป้องเยียนอ๋องจนตัวตายโดนข้าศึกตัดหัวเสียบประจาน เยียนอ๋องใช้เวลาแก้แค้นอยู่เป็นปี ฆ่่าล้างเผ่่่าเกลี้ยงเหลือไว้แค่คนแก่ ผู้หญิง​ เด็ก ก่อนจะเอากระดูกหลินกลับมาที่แคว้น เข้าวังไปขอยศโหวให้ ค่อยนำโถกระดูกไปส่งบ้านเดิม
หลินเว่ยซี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านอย่างไม่ใคร่สบายใจนัก เพราะป้าที่บิดาฝากฝังหวังจะให้ดูแลตนก็ฮุบสมบัติที่ฮ่องเต้ประทานให้เกือบหมด และเพราะมีรูปโฉมงดงามขนาดไว้ทุกข์ให้พ่ออยู่ยังโดนแม่สื่อมาข่มขู่ให้แต่งกับคนนู้นคนนี้ทุกวันถึงในบ้าน เว่ยซีหวั่นใจสุดๆ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เป็นชาวบ้านธรรมดา ลูกโหวก็แค่ชื่อเสียงจากบิดา ไม่ได้มีอำนาจต่อกรอะไรกับใครเลยจริงๆ แต่กระนั้นก็ยังทำใจกล้าใช้สกิลปากฟาดกลับ ไล่แม่สื่อกับป้าออกมาจากบ้่าน มีคนใหญ่คนโตในท้องถิ่นมาหาพอดี เลยรู้ว่าเยียนอ๋อง กู้หุยเยี่ยน ให้เกียรติ​เอากระดูกหลินหย่งมาส่งด้วยตนเอง เว่ยซีมองพ่ออดีตสามีไม่หลบสายตา เยียนอ๋องประหลาดใจเพราะไม่เคยมีใครกล้่าจ้องเขาแบบเปิดเผยมาก่อน เว่ยซีก็แปลกใจที่พ่ออดีตสามียังหนุ่มมากกกกกก มีสง่าราศีเจิดจ้า สามีเก่าที่ว่าหล่อเหลาสุดในเมืองหลวงยังเทียบพ่อไม่ได้เลยสักนิด เว่ยซีเห็นโอกาสออกจากหมู่บ้านนี้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อื่น วางแผนให้อ๋องมาเจอตอนร่ำไห้รำพันถึงบิดาจะได้สงสาร อ๋องรู้ทันแต่ก็ยังสงสารนิดๆ ให้คนสนิทตามดูแลห่างๆ คืนนั้นลูกป้าคิดจะข่มเหง เว่ยซีหนีไปให้อ๋องช่วย อ๋องดูถูกเว่ยซี จนคนสนิทมาบอกว่าเว่ยซีโดนอะไรบ้างรวมถึงพวกญาติทำยังไงกับนาง อ๋องเห็นแก่หลินหย่งจึงพาเว่ยซีออกจากหมู่บ้านด้วยและตามสมบัติที่ป้่าฮุบไปมาคืนให้ เว่ยซีขอแค่ให้อ๋องช่วยหาที่เหมาะๆ จะแยกไปอยู่เอง ระหว่างเดินทางอ๋องสังเกต​ุว่าเว่ยซีวางตัวดีมาก ปรับตัวว่องไวมีไหวพริบ ความรู้กิริยามารยาทไม่เหมือนคนที่โตในเมืองเล็กๆ ก็แอบสะกิดใจ มีจดหมายด่วนจากจวนแจ้งว่าเฉิงเย่าจะแต่งงานใหม่ อ๋องไม่พอใจสุดๆ เกาซีเป็นสะใภ้ที่เขาไม่เคยหน้าก็จริง แต่แค่เกาซีเป็นหลานสุดที่รักของท่านหญิงที่เขานับถือ เขาก็ยินดีที่ได้ลูกสะใภ้คนนี้แล้ว นี่เกาซีตายได้ไม่ทันไร ลูกชายไร้หัวคิดก็แต่งงานใหม่กับน้องสาวเมีย เขาจะมีหน้าไปพบท่านหญิงได้อย่างไร
เยียนอ๋องต้องรีบกลับเมืองหลวง เว่ยซีที่เตรียมใจจะใช้ชีวิตเองก็กลุ้มใจเพราะรู้ว่าหน้าตาโดดเด่นเกินไปเภทภัยจะมาเยือนเอาง่ายๆ  อ๋องก็คิดถึงจุดนี้ เว่ยซีเป็นลูกผู้มีพระคุณ หลินหย่งรักและห่วงเว่ยซีมาก เขาจะปล่อยให้ใช้ชีวิตตามยถากรรมคงไม่ได้ เลยเปลี่ยนใจพาเว่ยซีกลับเมืองหลวงไปด้วย กะว่าจะหาคนดีๆ ให้นางได้แต่งงานมีชีวิตที่สุขสงบก็ไม่ผิดต่อหลินหย่งแล้ว
.
.
.
.
.

แท้งกิ้วโม่งสปอยล์ เออจริง กุก็คิดว่านิยายประเภทนางเอกโตแล้วไปสิงร่างเด็กแล้วเก่ง หรือตกผู้ได้แต่เด็กนี่เหมือนเอาเปรียบเด็กอ่ะ

ปล. โม่งสปอยล์ได้กระชับดีมาก สนุกด้วย กราบ

สนุกมาก ขอบคุณโม่งสปอยมาก รอติดตามอ่านต่อนะ ลุ้น

แนะนำ Wake Up Male Lead, You Belong With The Female Lead! อีกเรื่อง อันนี้ setting เป็นแนวสำนักบำเพ็ญเพียร มีสัตว์อสูร มังกร เผ่าปีศาจ etc. เนื้อเรื่องคือนางเอกเข้าไปเป็นตัวร้ายในนิยายที่อ่าน เป็นเมียพระเอกที่บังคับพระเอกแต่งด้วย พระเอกไม่รัก ไม่ได้เข้าหอกัน คอยวางแผนกลั่นแกล้งลูกศิษย์หญิงของพระเอกซึ่งคือนางเอกตามเนื้อเรื่องในนิยาย จนทำให้เค้ารู้ใจได้รักกัน ตัวนางร้ายฆ่าคนบริสุทธิ ทำเรื่องเลวร้ายมีแต่คนรังเกียจ แต่สุดท้ายยอมเอาร่างรับอาวุธแทนพระเอกจนตัวตาย

ในเรื่องคือพระเอกสูงส่งเย็นชา นางมาถึงตอนกำลังเข้าหอ ถูกเปิดผ้าคลุมก็เจอหน้าพระเอก แต่สายตาพระเอกไม่เห็นจะมองนางอย่างเย็นชาตามที่ควรเป็นในเนื้อเรื่องนิยายเลย พระเอกดูมีความกระตือรือร้นที่จะเข้าหอมาก แถมอะไรๆในเรื่องก็ไม่ได้เป็นไปตามนิยาย ศิษย์คนโตของพระเอกที่ควรจะตายก็ไม่ตาย พระเอกก็ไม่ได้ดูจะชอบลูกศิษย์ในเรื่องซักเท่าไหร่...

นี่ยังอ่านไม่จบ อ่านมากลางๆเรื่อง นิยายสนุกตรงวางโครงเรื่องไว้ดี ค่อยๆเฉลยที่ละปม ชอบนางเอกจิตใจดี เรียบง่ายไม่มีทำตัวสนิดกับใคร พระเอกก็ชัดเจน และดีกับนางเอกมาก

อ่านแล้วฟิลประมาณ ปรมาจารย์ฯ ผสม 2ch

แต่กุยังอ่านไม่จบนะ

>>264 แค่โปรยก็ขำละ ดูตลกกาวๆ
มี 109 ตอนพอไหว
เดี๋ยวตามไปอ่านคิวต่อไป

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 3
.
.
.
.
.
เว่ยซีป่วยระหว่างทางทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า กว่าจะถึงเมืองหลวงก็ผ่านงานแต่งของเฉิงเย่ากับเกาหรานไปเกือบเดือนแล้ว
จวนเยียนอ๋องที่เยียนอ๋องไม่อยู่ก็ถือว่าไม่มีเบื้องบน ได้เฉิงเย่าหนุนหลังเกาหรานก็จัดการจวนสบายๆ แค่เดือนเดียวทุกคนในจวนเชื่อฟังเกาหรานแม่พระผู้มาโปรดมาก เฉิงเย่ากับเกาหรานตื่นเต้นจะได้เจอเยียนอ๋อง เฉิงเย่ารักและเทิดทูนบิดามาก ภาคภูมิใจที่บิดาเป็นวีรบุรุษ​ผู้กล้าของแคว้น แต่เนื่องจากเกิดมาไม่เคยอยู่ใกล้ชิดบิดาเลย โตมากับแม่และแม่นม เวลาเจอบิดาทีไรก็จะประหม่า ไม่ได้สนิทสนม​เหมือนพ่อลูกบ้านอื่น
เกาหรานเจอเยียนอ๋องถึงกับตะลึงในความหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวจนนึกเสียดายอยู่แว๊บนึง เว่ยซีมาเป็นแขกพิเศษที่จวน เกาหรานทำตัวเป็นเจ้าของจวนใส่เต็มที่ เว่ยซีหมั่นไส้บอกไม่รบกวน เยียนอ๋องจัดการเรื่องที่พักให้เองค่าใช้จ่ายเว่ยซีลงบัญชีส่วนตัวอ๋อง ไม่ยุ่งกับกองกลาง เกาหรานกับเฉิงเย่ารู้สึกว่าเว่ยซีมีอุปนิสัยบุคลิกลักษณะ​ท่าทางคำพูดจาคล้ายเกาซีมาก เกาหรานจึงชอบมาวอแวหาเรื่องแบบเนียนๆ บ้างก็เอาของใช้เครื่องประดับหรูหรามาอวด ซึ่งของพวกนี้เดิมเป็นของเกาซีทั้งนั้น หลังเกาซีตายท่านหญิงไปตามเอากลับมาแค่ทรัพย์สิน​หลักๆ ไม่ได้สนใจของเล็กน้อยพวกนี้ เฉิงเย่าก็คอยปกป้องออกหน้าออกตา เว่ยซียิ่งใช้วาจาเชือดเฉือนไม่ไว้หน้า เหน็บทั้งคู่กลับเจ็บๆ ตลอด เยียนอ๋องที่ไม่ชอบสะใภ้คนนี้อยู่แล้วเห็นเฉิงเย่าได้ใหม่ลืมเก่ายิ่งไม่ชอบใจ ประกอบกับเว่ยซีพูดจามีเหตุผลเลยปล่อยให้ปะทะฝีปากกันไปขำๆ
อ๋องพาเฉิงเย่าไปขอขมาท่านหญิงยายเกาซี เว่ยซีคิดถึงท่านยายขอตามไปด้วย ท่านหญิงเห็นการพูดการจาของเว่ยซีคล้ายเกาซีมากก็นึกถูกชะตาพอรู้ว่าวันเกิดคล้ายกัน ชื่อเล่นเหมือนกัน จึงขอรับเป็นลูกบุญธรรม อ๋องแอบบอกท่านหญิงให้ช่วยหาคู่ครองดีๆ ให้เว่ยซีที เว่ยซีก็คิดจะบอกอ๋องว่าตนจะย้ายไปอยู่กับท่านหญิงแต่เกรงว่าจะดูรีบร้อนเกินไป มีที่พึ่งปุ๊บก็จากไปทันทีอาจจะดูไม่ดีก็เลยยังไม่ได้พูด
เกาหรานเรียกเว่ยซีไปคุยส่วนตัวบอก มีข่าวดีหลานชายเฉียนไทเฮาชอบรูปโฉมเว่ยซีให้แม่มาทาบทามเลยตอบรับให้แล้ว ฮองเฮาจะมอบสมรสพระราชทานให้เลยนะ มาอยู่จวนอ๋องนานๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นญาติอะไรกันแบบนี้มันไม่ดี คนอื่นจะเข้าใจอ๋องผิด เว่ยซีโกรธมากกกกกกกกก เกาหรานมีสิทธิ์​อะไรมาจุ้นจ้านเรื่องแต่งงานของคนอื่นถึงขั้นจะให้ฮองเฮาสอดมือมายุ่ง ถ้าฮองเฮาประทานสมรสมาเมื่อไหร่เว่ยซีไม่มีทางหนีได้เลย เว่ยซีโมโหอึดอัดคับแค้นใจ วิ่งร้องไห้ตากฝนไปหาอ๋อง อ๋องกำลังอ่านจดหมายที่ท่านหญิงเขียนมาขอตัวเว่ยซีไปอยู่ด้วยอยู่ เห็นเว่ยซีที่จิตใจว้าวุ่นยืนตัวเปียกโชกก็ส่งผ้าไหมจะให้เช็ดผม เว่ยซีว่าผ้าไหมไม่ซับน้ำต้องผ้าฝ้ายสิ เว่ยซีซับผมเสร็จถาม ขอแต่งกับท่านอ๋องเป็นพระชายาท่านอ๋องได้ไหม บอกรู้นะว่าท่านอ๋องอยากให้ตนมีชีวิตดีๆ อยู่สุขสบายเลยจะหาคนดีๆ ให้แต่งด้วย แต่จะแน่ใจได้ไงว่าชีวิตนางจะดีจริง สู้แต่งให้กับท่านอ๋องเองไม่ดีกว่าหรือ แต่งแค่ในนามก็ได้ นางจะเชื่อฟังทำตัวดีๆ มีแค่อยู่ภายใต้การดูแลของท่านอ๋องถึงจะรับประกันได้ว่าชีวิตที่เหลือของนางจะมีคนปกป้องคุ้มครองหายห่วงแน่นอน อ๋องได้ฟังก็โมโห บอกเรื่องนี้จะทำเป็นไม่ได้ยินนะแล้วไล่เว่ยซีออกมา พอให้คนสืบถึงรู้ว่าเว่ยซีปรี๊ดแตกเพราะเกาหราน ที่มาขอเขาแต่งงานใจคงอยากใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นเกาหรานล้วนๆ คืนนั้นเว่ยซีไข้ขึ้นป่วยหนัก ตอนเช้าอ๋องไปเยี่ยม เว่ยซียังยืนยันบอกพูดจริงนะ คิดมาดีแล้ว อ๋องจึงคิดตามจริงจัง เว่ยซีเป็นลูกผู้มีพระคุณของเขาก็ไม่มีใครดูแลได้ดีกว่าเขาจริงๆ นั่นแหละ งั้นแค่แต่งในนามให้เว่ยซีมีที่พึ่งพิงละกัน ว่าละอ๋องก็ส่งตัวเว่ยซีไปจวนท่านหญิงพร้อมจดหมายขอแต่งเว่ยซีเป็นพระชายา ท่านหญิงงงแต่ยินดีเพราะรู้ว่าอ๋องดีมากๆ เฉิงเย่ากับเกาหรานเหวอเลยที่ต้องเรียกคนอายุน้อยกว่าตัวเองว่ามารดา
.
.
.
.
.

>>266 สนุกๆๆ ลุ้นเลย รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณมากค่า

>>264 เรื่องนี้กูดำน้ำจบแล้ว สนุกดี ที่กูชอบสุดคือตอนพิเศษ

ทำไมนางเอกนิยายจีนชิบทำตัวดอกบัวขาว พระเอกในนิยายก็งี่เง่า เกาซีสู้ๆๆ

>>266 นังเกาหรานสาระแนมาก มีสิทธิอะไรมายุ่มย่ามเรื่องแต่งงาน แถมเว่ยซีก็เป็นแขกในจวน ตัวเองก็ไม่ใช่ญาติเค้ามีสิทธิอะไรไปรับปากเรื่องแต่งงาน

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 4
.
.
.
.
.
เว่ยซีแต่งเข้าจวนเยียนอ๋องอย่างยิ่งใหญ่ ด้วยคิดว่าแต่งในนามก็ถอดมงกุฎ​หงส์เองอะไรเอง ล้างเครื่องสำอาง แถมไม่เตรียมยาแก้เมาให้เจ้าบ่าวอีก อ๋องถามกลัวข้าเหรอ เว่ยซีว่าคนทั้งโลกกลัวท่านทั้งนั้นแหละ อ๋องบอกไม่ต้องคิดมาก สัญญากับหลินหย่งแล้วว่าจะดูแลให้ดีก็จะทำตามสัญญา เว่ยซีถาม งี้ต่อไปถ้ามีผู้หญิงมาขอร้องให้แต่งด้วยอีกก็จะแต่งเหรอ คิดแล้วเว่ยซีเริ่มโมโหบอก ข้ารู้ว่าข้าไม่เหมาะกับตำแหน่งพระชายาแต่.. เยียนอ๋องขัดจังหวะบอก ไม่ จะมีใครอีก บนโลกนี้มีเพียง 2-3 ที่ดีต่อข้า เจ้าเป็นคนเดียวที่ทำให้ข้าตกลงสัญญาว่าจะให้เป็นชายา เจ้าไม่วางใจไม่อยากแต่งให้คนอื่น ก็อยู่ที่จวนอ๋องตลอดไปนี่แหละ แค่ใช้ชีวิตเป็นตัวของตัวเองและไม่ทำให้ตัวเองลำบากมากนักก็พอ เว่ยซีค่อยรู้สึกดี​ขึ้น อ๋องบอกเว่ยซีเจ้าอารมณ์ทำตัวเหมือนเด็กๆ ไปได้ เว่ยซีเถียง ข้าเป็นภรรยาท่าน ช่วยให้เกียรติ​กันด้วย ไม่ใช่เด็กแล้ว อย่าทำเหมือนข้าเป็นเด็กสิ อีกสองเดือนก็จะถึงวันเกิดอายุครบ 17 ปี ท่านควรจะปฎิบัติ​ต่อข้าเหมือนผู้หญิงคนนึงสิ ท่านอ๋องเลยอุ้มขึ้นเตียงทำอย่างที่ควรทำซะเลย
คืนนั้นสองคนหลับไม่สบายทั้งคู่ ท่านอ๋องใช้ชีวิตในสนามรบมาตลอด เฝ้าระวังยามค่ำคืนจนติดเป็นนิสัย มีอะไรนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว มาเจอเว่ยซีนอนไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย อีอ๋องเลยไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
ตอนเช้าอ๋องกับเว่ยซีรับน้ำชาคารวะจากเฉิงเย่าเกาหราน จังหวะกำลังจะรับน้ำชาร้อนๆ ดันหกลวกเกาหราน เฉิงเย่าหาว่าเว่ยซีกลั่นแกล้ง อ๋องเป็นพยานให้เว่ยซีบอกเห็นอยู่มองอยู่ว่าเป็นอุบัติเหตุ​ อ๋องเรียกเฉิงเย่าไปสั่งสอนบอก เว่ยซีเป็นมารดาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว อย่าอคติมองอะไรผิวเผินไม่งั้นจะเสียใจเหมือนตอนเกาซี เฉิงเย่ายังคงคิดว่าเรื่องเกาซี เขาไม่ผิดเกาซีหลอกลวงเขา อ๋องว่าตัดสินใจจะแต่งเองแล้วยังไม่รับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเองอีก ไปหาความจริงเอาละกัน รู้แล้วก็รับให้ได้ล่ะ
เว่ยซีเป็นพระชายาอ๋อง เป็นผู้มีสิทธิ์​เต็มที่ในการดูแลจวนอย่างแท้จริง เริ่มให้ฝ่ายต่างๆ มารายงานตัว พวกบ่าวไพร่สาวใช้อยู่กันแบบไม่มีคนคุมกฎจริงจังมานาน เว่ยซีจะปรับเปลี่ยนอะไรก็โดนคัดค้านเอากฎเก่าสมัยพระชายาเสิ่นเมียเก่าอ๋องยังอยู่มาอ้าง เว่ยซีแอบเคืองตั้งใจจะทำหน้าที่ให้ดี สมกับเป็นพระชายาเยียนอ๋อง ไม่ให้แพ้เมียเก่า อ๋องเดินเข้ามาได้ยินว่าพูดถึงเมียเก่ากันแต่เว่ยซีเปลี่ยนเรื่อง อ๋องเลยไม่สะดวกถาม เห็นเว่ยซีไม่ยอมกินข้าวก่อนจะรอเขามากินพร้อมกันก็ดุบอกเว่ยซีร่างกายไม่แข็งแรงให้กินข้าวให้ตรงเวลา ถ้าเขาไม่ว่างมาไม่ทันก็ไม่ต้องรอกินก่อนไปเลย เว่ยซีไม่ยอม อ๋องสงสัยทำไมยึดติดกับการทำหน้าที่ให้สมบูรณ์แบบขนาดนั้นแล้วลูบผมเว่ยซี เว่ยซีโวยไม่ใช่เด็กแล้วนะ แล้วถามอ๋องอย่างใส่ใจจริงจังว่าปกติชอบทำอะไรยังไงบ้าง เว่ยซีเกรงว่าจะไปจัดการปรับเปลี่ยนอะไรล้ำเส้นเขาโดยไม่รู้ตัว อ๋องไฟเขียวบอกทำตามใจเต็มที่เลยไม่ต้องห่วงเขา เว่ยซีว่า บอกมาตรงๆ ไม่ต้องไว้หน้านางแบบนี้หรอก สามีภรรยาย่อมต้องประนีประนอม​กันอยู่แล้ว ถึงนางจะใจแคบแต่เป็นคนมีเหตุผลนะ อ๋องขำบอก เอ้า ก็รู้ตัวเหมือนกันนะนี่ อ๋องบอกที่พูดไปหมายความตามนั้นจริงๆ ปกติอยู่แต่สนามรบไม่มีเวลาสำหรับเรื่องจุกจิกหรอก เว่ยซีจะทำไรทำเลย
อ๋องปรับเข้าหาเว่ยซี ให้คนย้ายของจากห้องหนังสือมาอยู่ข้างใน บอกได้หยุดแค่ 7 วัน หลังจากนี้จะไม่ว่างแล้ว เว่ยซีเพิ่งแต่งเข้ามายังไม่คุ้นเคย ไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียว เว่ยซีอ่านหนังสือสักพักก็เบื่อ ไปชวนอ๋องที่อ่านตำราพิชัยสงคราม​อยู่คุย พลางนึกถึงตอนเด็กท่านยายชอบเล่าวีรกรรมการรบของอ๋องให้ฟัง อ๋องให้มานั่งตรงข้ามกันบนโต๊ะยาวแล้วอธิบายเกี่ยวกับตำราที่อ่านอยู่ให้ฟัง พออ๋องถามเข้าใจมั้ย เว่ยซีคนจริงบอกไม่ค่อยเข้าใจ หรือข้าจะโง่เกินไป แต่ฟังวีรกรรมการรบของท่านตั้งแต่ท่าน 17 เลยนะ ต่อไปข้าจะพยายามศึกษาทำความเข้าใจกับมันซ้ำๆ ให้มาก อย่าเพิ่งคิดว่าข้าโง่ล่ะ อ๋องบอกไม่เข้าใจก็มาถามได้จะอธิบายซ้ำๆ จนกว่าเว่ยซีจะเข้าใจ พูดคุยกันไปตัวเว่ยซีก็แทบจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาอยู่แล้ว อิอ๋องรู้สึกถึงลมหายใจที่รดอยู่ตรงอกจนเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยบอกเว่ยซีให้นั่งดีๆ เว่ยซีเคืองบอกงั้นข้าไม่กวนละ แล้วออกไปจัดการดูบ่าวไพร่ส่วนต่างๆ ในจวนที่มารายงานตัวกับนายหญิงคนใหม่ ด้านอ๋องที่ไม่มีคนกวนใจ ดันไม่มีกระจิตกระใจจะอ่านตำราต่อซะงั้น แต่ก็รอจนเว่ยซีกลับมาถึงค่อยเดินมากินข้าวด้วย เว่ยซีถาม ที่พูดกับเฉิงเย่าไปวันนี้ อ๋องไม่ว่าอะไรใช่มั้ย อ๋องบอก ไม่ ถึงน้ำเสียงจะเหวี่ยงแต่เว่ยซีพูดมีเหตุผล ง่ายๆ ว่าตราบใดที่คนโดนไม่ใช่เขาก็จัดว่าดีมาก เว่ยซีฟังละเคือง อ๋องยิ่งขำ โอบไหล่เว่ยซีเดินไปกินข้าว
.
.
.
.
.

อ๋องน่าร้ากกอ่ะ อยากรู้เรื่องเมียเก่าอ๋องเลย

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 5
.
.
.
.
.
สองคนต่างลอบสังเกตุ​กันและกันว่าชอบหรือไม่ชอบกินอะไร ส่วนอ๋องที่กินข้าวคนเดียวมาตลอดพอมีเว่ยซีกินเป็นเพื่อนก็อดรู้สึกดีไม่ได้ เข้าใจแล้วว่าทำไมมีแต่คนยุให้แต่งงานใหม่ มีคนอยู่ข้างๆ คอยดูแลใส่ใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
เว่ยซีเห็นอ๋องไม่แตะจานปลา ปู กุ้ง และพวกอาหารทะเลเลยก็แปลกใจ เพราะทั้งเฉิงเย่าและแม่ครัวต่างก็บอกว่าท่านอ๋องชอบกินปลากินกุ้งมาก ทุกมื้อต้องมีอาหารพวกนี้ เว่ยซีลองหยั่งเชิงจนแน่ใจว่าอ๋องไม่ได้ชอบกินจริงๆ ก็ได้แต่งงและสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงเข้าใจว่าอ๋องชอบได้
อ๋องเห็นเว่ยซีเหนื่อยมาทั้งวัน อยากให้ได้พักจึงสั่งให้รีบนอน ส่วนอ๋องออกไปอ่านหนังสือห้องข้าง กลับมาเว่ยซีก็ยังไม่ยอมนอน ดื้อรอจะนอนพร้อมกัน แต่ถึงตอนจะนอนจริงๆ อ๋องถาม ซีเออร์ง่วงมากมั้ย เว่ยซีตอบไม่ อ๋องบอกดีเลย กว่าเว่ยซีจะเข้าใจความนัยก็โดนจับกินเสียแล้ว ที่จริงเว่ยซีกลัวอยู่นิดๆ เพราะชาติที่แล้วก็มีประสบการณ์​น้อย เมื่อวานคืนเข้าหอก็เจ็บมาก ไม่เข้าใจทำไมในหนังสือประโลมโลกชอบบรรยายว่าสุขสำราญสุดยอด ครั้นวันนี้ทุกอย่างผ่านไปอย่างสะดวกราบรื่น เว่ยซีสั่นสะท้านขนตาเปียกชื้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา อ๋องอุ้มไปอาบน้ำทำความสะอาด​แล้วอุ้มกลับมานอนเตียงห่มผ้าให้อย่างดี เว่ยซีนอนไม่เรียบร้อย อ๋องด้วยความเป็นทหารมีระเบียบเห็นละขัดตาเหลือเกิน อดไม่ได้จับแขนขาจัดท่านอนที่ถูกต้องให้ เว่ยซีทั้งง่วงทั้งโกรธแต่ไม่มีแรงแล้วเลยยื่นมือไปโอบรอบคอคนมาก่อกวนตามด้วยเอาหัวไปซุกไหล่บอก ไม่ จะนอนแบบนี้ อ๋องจนใจได้แต่นอนกอดเอวเว่ยซีไว้คิดในใจ ได้ แบบนี้ก็แบบนี้ ปรากฎอ๋องหลับลึกหลับสนิทได้พักผ่อนเต็มตา พอตื่นก่อนก็มองเว่ยซีอยู่นานเว่ยซีไม่ตื่นสักทีก็เลยปลุกเพราะวันนี้ต้องเข้าวัง เว่ยซีขี้เซางัวเงียไม่อยากลุก อ๋องกอดให้ความอบอุ่นไปก็กล่อมไปด้วยบอกตื่นเช้่าแค่วันนี้ วันต่อไปไม่ต้องแล้ว
สองคนแต่งตัวสวยสง่าสมกันจนเฉิงเย่ากับเกาหรานอิจฉา ถึงวังหลวง อ๋องก็พาเฉิงเย่่าไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เว่ยซีกับเกาหรานไปถวายพระพรไทเฮาและฮองเฮา แรกๆ ฮองเฮาก็เขม่นอยู่ที่บังอาจปฏิเสธสกุลเฉียนแล้วหนีไปแต่งกับเยียนอ๋อง เว่ยซีตีหน้าเซ่อว่าตนไม่รู้เรื่อง นะ แล้วก็ชมฮองเฮาหน้าเด็กมาก สวยมาก ผิวดีมาก จนฮองเฮาหันไปเขม่นเกาหรานแทน
เฉียนไทเฮาเองก็ได้ยินว่าหลานชายหมายตาหลินเว่ยซี ทว่าข่าวเยียนอ๋องจะแต่งชายาก็แพร่สะพัด ตระกูลเฉียนไม่กล้าแย่งคนกับเยียนอ๋องจึงเสียหน้าไม่น้อย แต่จะทำอะไรได้ เยียนอ๋อง-กู้หุยเยี่ยน เสนาบดีซ่าง-ซ่างเสียวเหลี่ยน และขันทีเฝิงกงกง สามคนนี้เป็นข้าราชสำนักคนสำคัญที่อดีตฮ่องเต้วางไว้ให้คอยช่วยสนับสนุนองค์ฮ่องเต้น้อยวัย 5 ขวบตอนนั้น ประคับประคองค้ำจุนบัลลังก์จนตอนนี้ฮ่องเต้มีอายุ 12 ปีแล้ว ไทเฮาอยากเห็นสตรีที่ทำให้เยียนอ๋องกับสกุลเฉียนแย่งตัวกันนัก พอได้เจอแล้วก็หายสงสัย ฮ่องเต้ก็มาตำหนักไทเฮาเพื่อดูหน้าป้าสะใภ้ด้วย เว่ยซีเห็นฮ่องเต้เรียกเยียนอ๋องอย่างสนิทสนมว่าท่านลุงก็นึกถึงเรื่องราวมรสุมในราชสำนักที่กำลังจะเกิด อดีตฮ่องเต้อุ้มชูเสนาบดีซ่างเพื่อคานอำนาจเยียนอ๋อง กลัวเยียนอ๋องที่มีเชื้อสายราชวงศ์และคุมกำลังทหารจะชิงบัลลังก์​ ผ่านมาหลายปี เยียนอ๋องจงรักภักดี​ แต่เสนาบดีซ่างกับเฟิงกงกงกลับร่วมมือกัน ฮ่องเต้เริ่มโตก็เริ่มต่อต้านซ่างเสียวเหลี่ยน ครานี้เยียนอ๋องกลับมาเมืองหลวง ฉากหน้าดูสมานฉันท์​แต่ลับหลังใครจะรู้
ทั้งที่เพิ่งจะแต่งกันมาได้แค่สองสามวัน แต่อ๋องกับเว่ยซีต่างคนต่างแสดงความห่วงใยใกล้ชิดสนิทสนมกันโดยไม่รู้ตัว เว่ยซีตำหนิเฉิงเย่ากับเกาหราน อ๋องบอกเรียบๆ คำพูดเว่ยซีถือเป็นคำพูดเขาให้ทุกคนเชื่อฟังด้วย เว่ยซีซาบซึ้งใจ​มาก อ๋องยืนยันคำเดิมวันแต่งงานว่าให้เว่ยซีเป็นตัวของตัวเองใช้ชีวิตให้มีความสุข เว่ยซีอดไม่ไหวบอก ข้านิยมชมชอบท่านตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าที่ชอบยังน้อยไป ท่านเป็นคนดีมากจริงๆ
เว่ยซีถามเรื่องเสนาบดีซ่างและฮ่องเต้ อ๋องบอกยังอีกนานอย่างน้อย 5 ปี กังวลไปทำไม ถึงเวลามีข้าอยู่ ไม่มีอะไรหรอก
อ๋องกลับไปเข้าประชุมเช้า เว่ยซีคนขี้เซาพยายามตื่นมาช่วยแต่งตัวและไปยืนส่งสามีทำหน้าที่ภรรยาที่ดี อ๋องลูบแก้มอย่างเอ็นดูแทบไม่อยากไปประชุม
.
.
.
.
.

สนุกมาก ขอบคุณโม่งที่สปอยล์นะ

รอสปอยต่อๆๆๆๆๆ อ๋องกับนางเอกนี่น่ารักอ่ะ ขนาดพึ่งแต่งงานกันนะเนี่ย

ท่านลุงน่ารักจังงงง

ท่านอ๋องน่ารักมากก ขอบคุณโม่งสปอยนะจ๊ะ รอติดตามๆๆจ้า

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 6
.
.
.
.
.
เว่ยซีเริ่มจัดการตรวจสอบกิจการต่างๆ ของจวน พบว่าที่ดินของจวนแห่งหนึ่งตกแต่งบัญชีรายได้ยักยอกเงิน เว่ยซีจึงไล่ครอบครัวที่ดูแลที่ดินนั้นออก นอกจากนี้เว่ยซียังสั่งปรับรายการอาหารฉลองปีใหม่โดยให้ตัดจานปลาหรืออาหารทะเลออกไปสองสามจานด้วย แม่ครัวไม่ยอม บอกรายการอาหารปีใหม่พระชายาเสิ่นจัดไว้ ทำแบบนี้มาทุกปี เว่ยซีพูดเสียงเย็น ตอนนี้ข้าเป็นพระชายา เกาหรานบอกแม่สามีจัดไว้ทำแบบนี้มาหลายปี อยู่ๆ จะเปลี่ยนคงไม่ได้ เว่ยซีเลยว่า อ๋อ ผู้เยาว์ต้องเคารพผู้อาวุโส งั้นไปเอารายการอาหารที่แม่ท่านอ๋องจัดไว้สมัยยังมีชีวิตอยู่มา ทุกคนเงียบกริบไม่กล้าแสดงความเห็นอีก
เกาหรานไม่ฟ้องเฉิงเย่า แต่ไปใส่ไฟผ่านแม่นมปู้คนสนิทติดตามพระชายาเสิ่นแทน แม่นมปู้เลี้ยงเฉิงเย่ามา แถมยังส่ง อวิ๋นฮุ่ย หลานสาวตัวเองมาเป็นสาวใช้ห้องข้างเฉิงเย่าอีก แม่นมปู้ปั่นเฉิงเย่ามาช่วยพูดแทนผู้ดูแลที่ดินว่าลงโทษแรงไป เว่ยซีเห็นเฉิงเย่าโง่ดักดานเลยเอาหลักฐานและพยานมาฟาด ถาม ซื่อจื่อ อะไรที่มารดาบังเกิดเกล้าท่านจัดไว้ ข้าไม่มีสิทธิ์​เปลี่ยนแปลงเลยหรืออย่างไร ท่านอ๋องกลับมาพอดีถามมีอะไรกัน เว่ยซีเล่าเสียงเรียบไม่กี่คำ แต่ท่านอ๋องฟังออกว่าเว่ยซีกำลังฟ้องอยู่ประมาณว่า ท่านอ๋องพวกเขารังแกข้า
อ๋องรู้ว่าตัวเองไม่เคยอยู่จวน บ่าวไพร่จึงเหิมเกริม ยิ่งแม่นมปู้เขารู้จักดี ประกาศต่อหน้าบ่าวไพร่ พระชายาสั่งให้ทำอะไรก็ทำไปไม่ต้องถาม เฉิงเย่าออกหน้าปกป้องแม่นม ขอให้บิดาอภัยด้วย อ๋องบอก ไม่ใช่ข้าที่เจ้าต้องขออภัย เรื่องในจวนพระชายาดููแล เฉิงเย่าต้องหันไปก้มหน้ารับผิดขออภัยเว่ยซี เว่ยซีถือโอกาสบอก ไม่กล้า ข้ามันคนนอก รู้ว่าซื่อจื่อรักมารดาแท้ๆ มาก ไม่กล้าแตะบ่าวไพร่คนเก่าแก่ของพระชายาเสิ่นหรอก กับอีแค่จะเปลี่ยนรายการอาหารของพระชายายังไม่ได้เลย
อ๋องโกรธพูดนิ่งๆ แค่ฟังคำบ่าวไพร่แล้วก็มาตำหนิเว่ยซีแล้วหรือ เฉิงเย่าสะท้านรู้ว่าบิดาโกรธจริง เกาหรานพยายามพูดช่วยสามีแต่โดนสามีตวาด อ๋องให้เว่ยซีตัดสินใจ เว่ยซีลงโทษเกาหรานคัดพระคัมภีร์ที่หอพระ ปลดแม่นมปู้จากหน้าที่ดูแลจวนให้ไปดูแลแค่เรือนซื่อจื่อ เกาหรานแทบจะกรี๊ด เกาหรานส่งคนของตัวเองไปดูแลซื่อจื่อ แต่แม่นมปู้กันซีนส่งอวิ๋นฮุ่ยไปแทน เกาหรานต้องรับมือกับแม่นมและอวิ๋นฮุ่ยจนไม่มีเวลามาหาเรื่องเว่ยซี
อ๋องกับเว่ยซีเข้ากันได้ดี เฉิงเย่ามาเจอสองคนยืนชมหิมะยิ้มหัวเราะลูบศรีษะชิดใกล้กันก็รู้สึกไม่พอใจไม่อยากเห็น เกาหรานส่งข่าวเรื่องอวิ๋นฮุ่ยให้ฮูหยินผู้เฒ่าเการู้ ฮูหยินผู้เฒ่ากับเกากั๋วกง จึงทำทีมาเยี่ยมเกาหราน โดนพาเกาเฉินน้องชายเกาหรานมาด้วย พอรู้ว่าเกาหรานคัดพระคัมภีร์​ก็ไม่พอใจ แต่ไม่ลืมจุดประสงค์​หลักขอให้ช่วยจัดการเรื่ืื่่องอวิ๋นฮุ่ย เว่ยซีบอกปัดว่าเรื่องในเรือนไม่สะดวกสอดมือเข้าไปยุ่ง จริงๆ เว่ยซีรู้อยู่แล้วว่าอวิ๋นฮุ่ยร้ายมาก ชาติก่อนเกาซีก็ตรอมใจเพราะอวิ๋นฮุ่ยนี่แหละแล้วเรื่องอะไรจะไปช่วยเฉิงเย่าสะสางปัญหาเล่า กั๋วกงไม่รู้ความคิดเว่ยซียังกล่อม ต่อไปท่านต้องพึ่งซื่อจื่อ อ๋องกลับมาได้ยินก็คิดเว่ยซีกับเฉิงเย่าอายุแทบไม่ห่างกัน ต่อไปเว่ยซีต้องให้เฉิงเย่าดูแลจริงๆ หรือ แค่คิดก็อารมณ์​ไม่ดีแล้ว แถมพาลไปอีกว่าทำไมเว่ยซีไม่อยากจัดการเรื่องอนุให้เฉิงเย่า เว่ยซีรู้ว่าอ๋องอารมณ์​ไม่ดีเลยตามไปอ้อนในห้องหนังสือ พูดคุยเรื่องนู้นนี้กันจนอ๋องเป็นปกติ
ครอบครัวสี่คนกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา​ เฉิงเย่าถามทำไมหลายวันมานี้ไม่มีเมนูปลาหรือกุ้งเลย เว่ยซีอธิบาย หน้าหนาวปลากุ้งหายาก บางทีมีก็ไม่สดเลยเอาออกจากรายการอาหาร​ไป เฉิงเย่าบอก ถึงหายาก ก็ยกเลิกไม่ได้เพราะบิดาชอบมาก ตอนมารดายังอยู่ ต้องมีจานปลา ปู กุ้ง ติดจวน เว่ยซีเซ็งวางตะเกียบบอก อิ่มแล้วขอตัว
แม่นมปู้กล้าพูดกับเกาหรานบอกให้ใจกว้างหน่อย คืนนี้อวิ๋นฮุ่ยจะรับใช้เฉิงเย่าเอง เกาหรานโกรธมาก เฉิงเย่าไม่เคยคิดอะไรกับอวิ๋นฮุ่ย เห็นอวิ๋นฮุ่ยเป็นพี่สาวคนนึงที่โตมาด้วยกัน อวิ๋นฮุ่ยเข้าหา ถูกเฉิงเย่าไล่กลับ แต่ประตูเรือนปิดแล้ว เฉิงเย่าเลยให้อยู่ห้องด้านนอกแทน
.
.
.
.
.

>>278 ขอบคุณค่า สนุกมาก รอต่อนะคะ^^

สนุกมากเลย รอสปอยล์ต่อน้า~

>>278 ขอบคุณโม่งสปอยค่า

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 7
.
.
.
.
.
ในค่ำคืนเงียบสงบกลางฤดูหนาวแบบนี้ เฉิงเย่าคิดถึงเกาซี เกาซีตายวันหิมะตกหนักของช่วงนี้เมื่อปีที่แล้ว เฉิงเย่ากลับมาจากข้างนอกบ่าวบอกว่าชายาจากไปแล้ว เฉิงเย่าช็อค แรกเริ่มเขาอคติเพราะเรื่องหยก ตอนหลังก็ไม่ชอบบุคลิกทะนงตนของเกาซีจึงไม่เคยมาหาอีก เขาคอยฟังข่าวจากแม่นมและอวิ๋นฮุ่ยได้ยินแต่เรื่องกลั่นแกล้งรังแกบ่าวไพร่ ต่อมาเขาไม่ได้ยินข่าวคราวเกาซีอีก เขาคิดว่าเกาซีเสแสร้งเรียกร้องความสนใจ เนิ่นนานกว่าเขาจะรู้ว่าเกาซีเป็นคนสั่งไม่ให้ทุกคนรายงาน ไม่คิดว่าได้ยินชื่อเกาซีอีกทีจะเป็นข่าวเกาซีตายแล้ว เฉิงเย่าไม่เคยลืม วันนั้นเขากำลังจะออกไปนอกจวน มีบ่าวมาเชิญเขาไปดูเกาซี เขาคิดว่าเป็นลูกเล่นเรียกร้องความสนใจเขาจึงไม่ไปและออกไปข้างนอก กลับมาพอได้ยินข่าวเขาคิดว่าเขาควรไปดูนางเป็นครั้งสุดท้าย เฉิงเย่าเดินเข้าไปในเรือนเกาซี เงียบสงัดเหมือนปกติไม่เห็นมีใคร เขาคิดว่าเกาซีเข้มงวดลงโทษบ่าวรุนแรงจนไม่มีใครอยู่รับใช้ แต่พอเดินเข้าไปในห้องที่เกาซีอยู่ก็แปลกใจที่บ่าวทั้งเรือนนั่งตาแดงไม่มีใครส่งเสียง ทุกคนหลีกทางให้เฉิงเย่า บ่าวคนสนิทเกาซีอดไม่ไหวถาม ชายาป่วยหนักไม่เคยได้พบหน้าท่าน ตอนนี้ชายาจากไปแล้ว ปัญหาใดๆ ล้วนมลาย ชายาเดินทางเดียวดายอย่างสงบ เหตุใดซื่อจื่อต้องมารบกวนการตายของนาง? เฉิงเย่ามองเกาซีที่คล้ายนอนหลับ เขาคลุมผ้าขาวให้แล้วหมุนตัวเดินออกไป
ความจริงการตายของเกาซีส่งผลต่อจิตใจของเฉิงเย่ามาก เฉิงเย่าหลีกเลี่ยงไม่ยอมรับไม่คิดถึงการตายของเกาซี พอเกากั๋วกงมาเสนอให้แต่งงานใหม่ เขาจึงตอบรับทันที เขาคิดว่าถ้ามีใครสักคนมาแทนที่ เค้าร่างของเกาซีจะหายไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนั้นน้องสาวเกาซีก็อยู่ ต่อมาถึงรู้ว่าเป็นน้องเกาซีชื่อเกาหราน
สมัยยังเด็ก เฉิงเย่าฟังมารดาเล่าเรื่องวีรบุรุษ​ช่วยสาวงาม ตำนานความรักของบิดามารดาซ้ำแล้วซ้ำเล่า​ จนเขายึดติดกับตำนานรักหวานซึ้งโดยไม่รู้ตัว เมื่อมีคนช่วยชีวิตเขาไว้บ้างเขาก็อยากแต่งกับนางทันที ยิ่งได้รู้ว่าเป็นคุณหนูตระกูลดีก็ยิ่งปลื้มที่จะได้มีตำนานเป็นของตัวเอง เดือนแรกหลังเกาซีตายเฉิงเย่ายังหูอื้อมึนงงอยู่ เดือนที่สองรีบร้อนลนลานจัดงานแต่งทั้งๆ ที่รู้ว่าบิดาจะต่อต้านไม่พอใจ พอแต่งเกาหรานเข้ามา ภาพของเกาซีจึงได้เลือนลาง​จางไป เฉิงเย่าค่อยรู้สึกดีขึ้น
วันนึงบิดากลับมาพร้อมสตรีเยาว์วัย เขาได้ยินคนเรียกชื่อ อาซี ไม่ใช่เกาซีแต่เป็นหลินเว่ยซี ผู้หญิงคนนี้ทำให้ชีวิตเขามีสีสันขึ้นทันใด สายตาเขามองตามนางไม่รู้ตัว จนนางกลายเป็นมารดา เป็นภรรยาของบิดาเขา กู้เฉิงเย่ารู้ว่าควรทำอย่างไรแต่เขาควบคุมความเหลวไหลของหัวใจไม่ได้
ท่านอ๋องกับเว่ยซีความสัมพันธ์​แน่นแฟ้นขึ้นทุกวัน สองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันหยอกล้อพูดคุยกันไม่ห่าง คนนึงเอาแต่ใจ อีกคนก็ตามใจ สลับกันอยู่อย่างนั้น
คืนข้ามปี ฮ่องเต้แวะมาที่จวนเยียนอ๋อง ทำเอาเว่ยซีกังวล อ๋องคาดว่าฮ่องเต้น่าจะไปจวนเสนาบดีซ่างต่อ
ช่วงที่นั่งรอเฝ้าปีกัน เว่ยซีง่วง อ๋องประคองให้มาหลับบนตักอ๋อง เฉิงเย่าไม่คิดว่าบิดาผู้เย็นชาจะทุ่มเทใส่ใจสตรีผู้หนึ่งถึงเพียงนี้ อ๋องไม่อนุญาต​ให้ใครมองเว่ยซีขณะหลับจนทุกคนต้องค่อยๆ ขอตัวหลบออกมา ไม่รบกวนเจ้านายทั้งสอง จนใกล้จะข้ามปีอ๋องจึงปลุกไปดูพลุที่สวน เว่ยซีกลัวเสียงพลุ อ๋องเอามือปิดหูเว่ยซีไว้ เว่ยซีจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเสียง เพียงแต่เงยหน้าดูแสงสวยงามที่พร่าพรายบนท้องฟ้า เว่ยซีพลันตระหนักว่าตนโชคดีเหลือเกินที่ชีวิตนี้ได้พบท่านอ๋อง คนที่มอบทุกสิ่งทุกอย่าง​ให้
หลังปีใหม่ ทุกคนเข้าไปถวายพระพรในวัง ผู้ชายแยกไปวังหน้า ผู้หญิงไปวังหลัง ตอนจะกลับอ๋องส่งคนมารอรับเว่ยซีที่หน้าตำหนัก ฮ่องเต้เอาใจอ๋องจึงประทานเกี้ยวมารับเว่ยซีไปส่งที่รถม้าด้วย เว่ยซีถามอ๋องว่าสถานการณ์​ระหว่างฮ่องเต้ อ๋อง และเสนาบดี ตอนนี้เป็นยังไง ข้าต้องทำตัวแบบไหน อ๋องที่นั่งรอเว่ยซีอาบน้ำเช็ดผมจนบำรุงผมเสร็จก็มานั่งตรงหน้าเขา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนึงจะได้มาใช้ชีวิต​อยู่ด้วยกันตัวติดกันกับผู้หญิงคนนึง แบ่งปันทุกข์สุข​ร่วมกัน เมื่อไหร่กันที่เขาออกไปนอกขอบเขตความตั้งใจเดิม คืนแรกทำตามหน้าที่ แต่คืนที่สอง สาม และถัดมาอีกนับไม่ถ้วน ล้วนเป็นความปรารถนาของเขาที่ต้องการเว่ยซีเป็นภรรยาอย่างแท้จริง อ๋องถาม จะถึงวันเกิดแล้วอยากได้อะไร เว่ยซีเคยพูดถึงวันเกิดแค่ครั้งเดียวตอนไปคารวะท่านหญิงยายจึงรู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่่าอ๋องจะจำได้ เว่ยซีบอกยังคิดไม่ออกแต่ให้อ๋องรับปากนางไว้ก่อน
.
.
.
.
.

>>282 ขอบคุณมากเลยจ้า โม่งสปอยล์ เว่ยซีได้แต่งกะท่านอ๋องค่อยโชคดีหน่อย เฉิงเย่านี่ไม่ไหว ตอนเกาซีอยู่ก็ไม่สนใจกันปล่อยให้ตาย แล้วพอตัวเองเสียใจก็เลยรีบแต่งเมียใหม่ให้ลืมความผิดตัวเอง นี่ก็เห็นแก่ตัวอ่ะ ที่แย่สุดคือตอนนี้มีเมียอยู่แล้วยังจะมาคิดเหลวไหลกับเว่ยซีที่เป็นเมียพ่ออีกอีก ไม่ได้เรื่องเลย

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 8
.
.
.
.
.
ถึงวันเกิดเว่ยซีขอออกไปเที่ยวชมงานเทศกาลโคมไฟ เว่ยซีเลือกโคมกระต่าย เฉิงเย่าเห็นก็ชะงักไปเพราะสัตว์ประจำปีเกิดเว่ยซีนับตามปีแล้วต้องเป็นมังกรน้อย แต่กระต่ายเป็นสัตว์ประจำปีเกิดของเกาซี เว่ยซีซื้อของกลับมากมาย อ๋องสงสัยทำไมเว่ยซีดีใจมากเหมือนไม่เคยไปเที่ยวงานเทศกาลโคมไฟมาก่อน ต่อให้ตอนเด็กร่างกายอ่อนแอแค่ไหน หลินหย่วนรักลูกมากต้องเคยพาไปแน่ๆ ไหนจะโคมรูปกระต่ายนั่นอีก
อากาศเริ่มร้อนขึ้น เว่ยซีให้คนเอาข้าวของมาตากแดดทำความสะอาด เจอกล่องหรูหรากล่องนึงกำลังจะเปิดดู อ๋องมาพอดีเลยเล่าอย่างไม่ปิดบังว่า นี่ไม่ใช่ของเขา เฉิงเย่าเอาหยกมาให้ช่วยตามหาเจ้าของ อ๋องอยู่ชายแดนเลยวานท่านหญิง​ช่วยตามหาให้ ไม่คาดว่าคนที่เฉิงเย่าตามหาคือ หลานท่านหญิง คุณหนูใหญ่จวนเกากั๋วกง ภรรยาคนแรกของเฉิงเย่า ภายหลังยังได้ส่งหยกอีกชิ้นกลับมาด้วย ต่อมาเฉิงเย่ากับคุณหนูเกาแต่งงานกันแต่หยกคู่นี้ยังอยู่ที่อ๋อง เว่ยซีคิดถึงเรื่องราวเก่าก่อนแล้วถอนหายใจ อ๋องโดนบ่าวตามตัวออกไปจัดการธุระ เฉิงเย่ามาคารวะเช้าพอดีเห็นเว่ยซีถือหยกอยู่ก็อึ้งถามหยกมาอยู่นี่ได้ไง เว่ยซีว่าทำความสะอาดบังเอิญเจอ ได้ยินว่าซื่อจื่อกับชายามีวาสนาต่อกัน เสียดายคลาดกันเพราะเจ้าของหยกนี่เสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงได้เจอคู่แท้เร็วกว่านี้ เฉิงเย่าคิดถึงเรื่องระหว่างเขา เกาซี และเกาหรานแล้วพลันรู้สึกว่าเว่ยซีเหมือนเกาซีเหลือเกิน เฉิงเย่ารู้สึกเหมือนมีเลือดไหลออกมาจากหัวใจ
เฉิงเย่าเดินกลับไปอย่างเหม่อลอย ทำไมเขาถึงลืมผู้หญิงคนเดียวไม่ได้ หรือว่ามีผู้หญิงรอบกายน้อยไป เฉิงเย่าตัดสินใจจะยกอวิ๋นฮุ่ยขึ้นเป็นอนุ แต่ให้อวิ๋นฮุ่ยไปขอเกาหรานพยักหน้าตกลงก่อน เกาหรานได้ยินแม่นมเถามาบอกก็เสียใจมาก อวิ๋นฮุ่ยไม่มาหาเกาหรานแต่แล่นไปหาเว่ยซีเฉย ไม่รอเกาหรานอนุญาต​ เกาหรานตามไปชี้แจงเว่ยซีว่าซื่อจื่อยังไม่ได้บอกอะไรนาง นางไม่รู้เรื่อง เว่ยซีบอกเรื่องของเรือนซื่อจื่อ เว่ยซีจะไม่ยุ่ง กลับถึงเรือนอวิ๋นฮุ่ยจะยกน้ำชามาคารวะ เกาหรานไม่รับ เล่นสงครามประสาทกันเกือบเดือน อวิ๋นฮุ่ยท้าทาย ไม่กลัวสักนิด
วันเกิดเกาหราน เกาหรานเลี้ยงสุราอาหารทุกคนในเรือน อวิ๋นฮุ่ยโดนวางยาในสุราหวานจนเมา ตื่นมาพบตัวเองนอนกับชายแปลกหน้า เว่ยซีไปสืบสวน อวิ๋นฮุ่ยโวยวายสุรามีปัญหา แต่แม่นมปู้ที่ดื่มจากพวยกาเดียวกันไม่เป็นอะไร เสี่ยวสือ ชายที่นอนกับอวิ๋นฮุ่ยเป็นคนวิ่งซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ในจวน สารภาพว่า เขาผิดเองเขาแอบชอบอวิ๋นฮุ่ย เว่ยซีที่เคยโดนอวิ๋นฮุ่ยกระทำมาก่อน แน่นอนเว่ยซีไม่ชอบอวิ๋นฮุ่ย ทำมาทำกลับไม่โกง แต่เว่ยซีก็ไม่ชอบวิธีใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ของเกาหราน เฉิงเย่ากลับมาพอดี เห็นเว่ยซีอยู่ที่นี่ก็โมโห เขาไม่ต้องการให้เว่ยซีมาเห็นอะไรแบบนี้ เกาหรานกับอวิ๋นฮุ่ยปะทะฝีปากกันไปมา อวิ๋นฮุ่ยไม่มีอะไรจะเสียแล้วเทหมดหน้่าตัก ถามเกาหรานละอายใจบ้างมั้ยที่มาชูคอบนกองกระดูกพี่สาวเนี่ย ข้าเคยได้ยินนางพูดกับแม่นมเถาว่า ที่ทิ้งหยกไว้เพราะถ้าเผื่อช่วยคนไม่ดีจะได้ปัดเรื่องให้พี่สาวนางรับไป แต่ถ้าเป็นคนมีชาติตระกูล​นางจะเอาเรื่องราวตอนนั้นไปบอกเขา ให้เขารู้ว่าใครคือคนที่ช่วยที่แท้จริง เพราะเหตุนี้ชายาคนก่อนถึงได้ถูกเข้าใจผิดมาตลอด! นางตั้งใจทำลายชื่อเสียงพี่สาว ต่อมารู้ว่าซื่อจื่อกับพี่สาวหมั้นกันก็ยังปกปิดความจริงไว้ จนวันที่ชายาซื่อจื่อคนก่อนกลับไปเยี่ยมบ้านหลังแต่งงาน ถึงจงใจเปิดเผยให้ดูเหมือนว่าชายากลั่นแกล้งแย่งชิงหยกของนางไปแอบอ้างรับความชอบของผู้อื่น เฉิงเย่าถามเกาหรานว่าจริงหรือ เกาหรานไม่ยอมรับ อวิ๋นฮุ่ยพุ่งไปทำร้ายเกาหราน บ่าวคนสนิทเกาหรานช่วยยื้อยุดกันชุลมุน​ เกาหรานได้จังหวะตบอวิ๋นฮุ่ยพร้อมเอาเล็บข่วนจนได้เลือด เว่ยซีโมโหมากกำลังจะอ้าปากตำหนิทุกคนแต่วูบล้มลงหมดสติไปซะก่อน
อ๋องกลับมาเจอเมียนอนหมดสติก็โมโห หลังฟังท่านหมอวินิจฉัยอาการเว่ยซี​แล้วจึงตำหนิเฉิงเย่าที่แต่งงานมาเป็นปียังจัดการเรื่องภายในไม่ได้ เกาหรานจะช่วยสามี อ๋องสั่งเสียงเด็ดขาดบอกให้ออกไป อ๋องร่ายยาว เจ้าให้สาวใช้ค้างคืนในห้องหนังสือ สถานที่ที่ควรดำรงไว้ซึ่งสติและปัญญา​ ตอนหลังยังจะยกฐานะนางเป็นอนุ ข้าไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้า แต่พวกนางเป็นผู้หญิงของเจ้า ทุกอย่างที่พวกนางทำล้วนมีสาเหตุจากเจ้า พวกนางสองคนกล้าทำผิดขนาดนี้ ไม่ใช่พวกนางไม่รู้ความแต่เป็นเพราะเจ้าปล่อยให้พวกนางมีความกล้านี้ต่างหาก เฉิงเย่าโตมาแบบมีแต่คนตามใจ เจอพ่อตำหนิแรงๆ ก็เคว้ง ยิ่งเรื่องเกาซีอีก เกาซีคือผู้บริสุทธิ์​ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย คนที่โกหกเขามาตลอดคือเกาหราน
.
.
.
.
.

โอ้ย กำลังสนุกเลย ขอบคุณมากค่า กาะขอบจอรอต่อๆๆ

ขอบคุณ​โม่งสปอยล์​ค่ะ​ สนุกมาก

ขอบคุณมากเลยโม่งสปอยล์

ขอบคุณมากเลยโม่ง มาอีกนะ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 9
.
.
.
.
.
เว่ยซีฟื้น อ๋องรีบเข้าไปหา ดูแลเมียไปบ่นไป ถามเว่ยซีวันๆ คิดอะไรนักหนา เดี๋ยวหายดีเมื่อไหร่ค่อยมาคิดบัญชีกัน เฉิงเย่ายืนอยู่หลังฉากกั้น เห็นบิดาเปลี่ยนอารมณ์ทันควันก็พูดไม่ออก เว่ยซีถามอ๋องอบรมซื่อจื่ออยู่ใช่มั้ย ขอคุยกับซื่อจื่อหน่อย เว่ยซีพูดกับเฉิงเย่า เรื่องในครอบครัวของซื่อจื่อไม่อยากยุ่งนะ แต่ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉะนั้นกับเรื่องที่ส่งผลไปทั้งชีวิตก็อยากจะให้มันชัดเจน ว่าแล้วเว่ยซีก็หยิบพวยกาออกมาอธิบายทริคว่าข้างในจะแบ่งเป็น 2 ฝั่ง บรรจุของเหลวได้ 2 อย่าง รินตามปกติก็ได้อย่างหนึ่งแต่ถ้ากดปุ่มลับจะเป็นการเทของเหลวอีกฝั่งออกมาแทน พวยกานี้ถูกโยนทิ้ง เว่ยซีให้คนเก็บกลับมา ที่เหลือซื่อจื่อจะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่
เฉิงเย่าตัดสินใจส่งอวิ๋นฮุ่ยไปอยู่ต่างเมืองให้ดูแลที่ดินเพาะปลูกและเป็นผู้จัดการร้านค้าแห่งหนึ่ง โดยให้แม่นมปู้ตามไปดูแลด้วย สาวใช้มาเล่าให้เว่ยซีฟังเรื่องเฉิงเย่ากับเกาหรานมีปากเสียงกัน เฉิงเย่าขนของย้ายไปนอนห้องหนังสือ เกาหรานร้องห่มร้องไห้เก็บของกลับจวนกั๋วกง เว่ยซีให้คนปล่อยข่าวว่าเกาหรานกลับไปเยี่ยมบ้าน ตอนแรกหานซื่อ อนุแม่เกาหรานเห็นลูกมาก็ดีใจ ครั้นหลายวันผ่านไปไม่มีใครมารับ แถมลูกไม่มีทีท่าจะกลับเริ่มกังวล เกาหรานเลยเล่าให้แม่ฟังจนบิดาและย่ารู้เรื่อง จวนกั๋วกงเลยส่งเทียบเชิญเว่ยซีมาที่จวน เว่ยซีไปตามคำเชิญพอใกล้ๆ จะถึงจวนเว่ยซีเจอ เกาเกอ เด็กหนุ่มมากความสามารถความจำดี คำนวณเลิศ จึงแอบคิดจะปั้นเด็กคนนี้ขึ้นเป็นทายาทแทนเกาเฉิน ไปถึงจวนกั๋วกงเว่ยซีฟาดหานซื่ออนุที่มาเสนอหน้ารับแขกก่อนเลย แล้วค่อยปรามเกาหรานอ้อมๆ ว่าผลุนผลัน​ออกจากจวนครั้งนี้จะไม่เอาเรื่อง ถ้ายังอยากครองคู่กับซื่อจื่อให้ดีก็ละวางความคิดบางอย่างและความยึดมั่นถือดีลงบ้าง กลับถึงจวนเกาหรานถึงได้รู้ว่า เฉิงเย่าโดนท่านอ๋องลงโทษจนได้แผลบาดเจ็บที่หลัง
เว่ยซีถามอ๋องรู้เรื่องพวยกาอยู่แล้วใช่มั้ย แต่ถามไปแล้วดันร้อนตัวรีบอธิบายว่าตนฟังเรื่องแล้วมันแปลกๆ นึกสงสัยใคร่รู้เลยให้สาวใช้ไปตามเก็บมาไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ อ๋องขำแต่ไม่เปิดโปงเมีย สะใภ้จิตใจเลวร้ายอย่างเกาหรานนี่อ๋องไม่ชอบ ทว่าเฉิงเย่าแต่งนางมาแล้วทำไงได้ ทุกอย่างที่เกาหรานทำจะย้อนคืนไปที่เฉิงเย่า คนเราต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจกระทำ แต่งมาเองรับผิดชอบเอง เว่ยซีถามจะให้จบไปแบบนี้เหรอ อ๋องบอก ไม่ต้องห่วงวางคนไว้แล้วแถมให้อำนาจลงมือได้เต็มที่ด้วย
เว่ยซีเล่าเรื่องเจอเด็กหนุ่มฉลาดเฉลียวชื่อ เกาเกอ อยากให้อ๋องช่วยสนับสนุนหน่อย อ๋องว่าตอนนี้ราชสำนักเริ่มตึงๆ หลังบ้านทั้งภรรยาและบุตร เคลื่อนไหวไม่ได้มากนัก ได้ยินคำว่า 'ลูก'​ เว่ยซีหน้่าเจื่อนนึกรู้ว่าอ๋องหยั่งเชิง คิดในใจทำไมต้องถามลองใจด้วย อยากได้ตำแหน่งซื่อจื่อรึเปล่างี้เหรอ เว่ยซีไม่อยากพูดเรื่องนี้ เห็นเว่ยซีสีหน้าเปลี่ยน อ๋องก็คิดว่าเว่ยซีไม่อยากมีลูก
ฮ่องเต้มีกำหนดการแปรพระราชฐานฤดูร้อน เสนาบดีซ่างคัดค้่าน ด้วยความที่เป็นพระอาจารย์​และผู้ช่วยมานานตัดสินใจแทนฮ่องเต้มาตลอด ทุกคนคิดว่าเต้ก็คงทำตามเหมือนเคย แต่ครั้งนี้เต้บันดาลโทสะ ยกเลิกการเรียนกับซ่างเสียวเหลี่ยน ทุกคนรู้ว่าเต้ไม่พอใจการสั่งสอนของเสนาบดีซ่าง เสนาบดีไม่คิดชิงบัลลังก์​ เขามีอุดมคติว่าฮ่องเต้ควรทำอะไร ราชสำนักมีหน้าที่อะไร เขาวางแนวทางไว้หมดแล้ว ขอให้ฮ่องเต้ทำตามนี้เท่านั้นเอง แต่ฮ่องเต้น้อยถูกเสนาบดีซ่างสั่งสอนอย่างเข้มงวดตั้งแต่เด็กทุกอย่างต้องฟังเสนาบดีื แล้วแต่เสนาบดีืทำให้ฮ่องเต้เกิดความรู้สึกต่อต้านมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนมองเขาเป็นเด็ก มีแค่เยียนอ๋องที่ให้เกียรติ​เขา ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง ทำให้เต้ภาคภูมิใจ​
เยียนอ๋องไปจวนเสนาบดีออกหน้าไกล่เกลี่ย เสนาบดียืนยันไม่เห็นด้วย อ้างป่วย ไม่เข้าวัง เต้ไม่แคร์บอกป่วยก็อยู่เมืองหลวงรักษาตัวไปเถอะ แล้วยกขบวนพาไทเฮาฮองเฮาและผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายไปพระราชวังฤดูร้อน​ เว่ยซีอ่อนเพลียจากการเดินทางมากกว่าคนอื่น เกากั๋วกงเสนอหน้ามาพูดกับเฉิงเย่าให้ลูก เฉิงเย่าโกรธทำสงครามเย็นกับเกาหรานอีกรอบ เกาหรานสุดแสนระทมใจ ไม่ได้ร้องขอพ่อมายุ่งทำไม กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว
.
.
.
.
.

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 10
.
.
.
.
.
อ๋องเรียกเฉิงเย่าไปหาที่ลานขี่ม้าสั่งว่าถ้าฮ่องเต้จะให้ไปล่าสัตว์ด้วยให้ปฏิเสธ อย่าอยู่ใกล้เต้เกินไปดีสุด เว่ยซีตามไปที่ลาน ขอหัดขี่ม้าด้วย อ๋องตามใจให้หัดขี่ลูกม้าโดยมีอ๋องยืนเฝ้าระวังความปลอดภัยอยู่ใกล้ๆ เว่ยซีเห็นอ๋องมองตามตัวเองไม่คลาดสายตาแม้แต่น้อยก็หวามหวานอยู่ในใจ บอกอ๋องว่าอยากขี่ม้าเร็วกว่านี้ อ๋องเลยเอาม้าคู่ใจตัวเองออกมาพาเว่ยซีขี่ไปด้วยกัน ขี่เสร็จเจอเฉิงเย่ากับเกาหราน เว่ยซีทักตามมารยาทบอกซื่อจื่อระวังบาดแผลด้วย เว่ยซีหมายถึงแผลที่หลังที่เพิ่งโดนอ๋องทำโทษ แต่ซื่อจื่อกับเกาหรานดันคิดไปเองว่าหมายถึงแผลเก่าที่ไหล่ซ้ายของซื่อจื่อ ซื่อจื่อคิดแผลนี้คนที่เคยเห็นมีแค่เกาซีกับเกาหราน เกาหรานก็คิดเว่ยซีรู้ได้ไง
เกากั๋วกงรู้เรื่องพวยกาจากซื่อจื่อก็นึกถึงอนุคนโปรดคนนึงที่โดนเหตุการณ์​เดียวกันเลยกลับไปเอาเรื่องหานซื่อ จนรู้ว่าหานซื่อรู้ทั้งรู้ว่าแม่เกาซีท้อง ยังวางแผนให้เขาทำร้ายนาง ภรรยาที่งดงามมีเกียรติ​ถูกเขาเย็นชาใส่มาตลอด เขาเป็นคนทำให้นางและลูกตาย เขาอยากบอกทุกคนว่าเขารู้สึกผิดและละอายใจมาตลอด หลายปีมานี้เขาแสดงออกให้คนคิดว่าเขาไม่สนใจ ลืมนางไปแล้ว แต่เขาหลอกตัวเองไม่ได้เขาไม่เคยลืมนางเลย เขาไม่ยอมแต่งงานใหม่เพราะอยากเก็บตำแหน่งของนางไว้ แม้จะมี เกาเฉิน ที่เกิดจากอนุหานเป็นทายาทคนเดียว หากเลื่อนอนุหานขึ้นเป็นภรรยา สถานะของเกาเฉินจะสูงขึ้น เขาก็ยังไม่ทำ เกากั๋วกงคิดถึงภรรยา ลูกที่แท้งไป และเกาซีที่ตายจากไปหมดแล้วยิ่งเสียใจเจ็บปวดอยู่ในอกยากจะทนไหว บอกกับหานซื่อก่อนเดินออกไปว่่า พรุ่งนี้จะบอกเรื่องทั้งหมดกับมารดาแล้วจะขายเจ้าทิ้ง เกากั๋วกงควบม้าออกไปในความมืดไม่รู้ทิศรู้ทาง ใจคิดแต่เรื่องแม่เกาซีและเกาซีที่เขาไม่เคยทำหน้าที่รักดูแลให้ดี จนพลัดตกเขาบาดเจ็บสาหัส หานซื่อก็ไม่ยอมบอกใครว่ามีปากเสียงกัน กว่าทุกคนจะรู้ว่ากั๋วกงควบม้าออกมากลางดึกแล้วออกตามหาจนมาเจอตัวก็ช่วยไม่ทันแล้ว กั๋วกงตาย เกาหรานถามหานซื่อพอรู้เรื่องเลยบอกให้เงียบๆ ไว้ ยังมีน้องชายอยู่ สองแม่ลูกคาดหวังว่าเกาเฉินจะได้เป็นทายาท แต่กั๋วกงผู้เฒ่าเห็นเกาเฉินไร้ความสามารถแถมยังเป็นลูกอนุ จึงคิดรับเด็กที่มีความสามารถมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม​ในนามแม่เกาซีแล้วตั้งให้เป็นทายาทแทน เพราะที่สุดแล้วความอยู่รอดของตระกูล​ต้องมาก่อน พวกผู้อาวุโสในตระกูลก็เห็นด้วย แต่ทั้งนี้ต้องไปขอคำปรึกษาเยียนอ๋องให้แนะนำคนมีความสามารถให้ ฮูหยินผู้เฒ่ามาถามเว่ยซี เว่ยซีจึงแนะนำเกากงไป
เกาหรานรู้เรื่องโมโหเว่ยซี มือยื่นมือยาวมายุ่งเรื่องบ้านเดิมตน จึงให้คนเตรียมเรื่องพระชายาเสิ่นที่เว่ยซีไม่รู้
เนื่องจากอากาศร้อนเว่ยซีจึงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง และถือโอกาสไว้ทุกข์ให้บิดาไปด้วย เนื่องจากวังฤดูร้อนกฎระเบียบไม่เข้มเท่าเมืองหลวง ห้องหนังสือของท่านอ๋องก็ไม่เข้มงวดนักเช่นกัน เว่ยซีพาบรรดาสาวใช้ไปช่วยจัดห้องหนังสือใหม่ สาวใช้คนนึงไม่ระวังทำแจกันแตกน้ำหกกระเซ็นไปทั่วเปื้อนกล่องไม้กล่องหนึ่งที่ล็อคอยู่ แม่นมเห็นแล้วโวยวายใหญ่บอกกล่องนี้เป็นตัวแทนความรักของอ๋องและพระชายา เป็นของล้ำค่าของท่านอ๋อง ท่านอ๋องไปไหนก็เอาไปด้วย ถ้าน้ำซึมเข้าไปเปื้อนจดหมายละแย่แน่ ซื่อจื่อมาเจอก็ถือกล่องไว้ถาม ใครทำน้ำหกใส่ขนาดนี้ นี่เป็นของสำคัญของมารดา บิดาเก็บรักษา​ไว้อย่างดีเลยนะ เกาหรานตามมาย้ำอีก จดหมายของมารดาเปียกหรือ นี่สำคัญมากนะ บิดาเก็บเป็นของล้ำค่ามาตั้งเกือบ 20 ปีต้องมาถูกทำลายวันนี้เอง ถ้่าบิดากลับมารู้เข้าจะตอบยังไง เว่ยซีพูด ตอนนี้เอารีบกระดาษออกมาทำให้แห้งก่อน จากนั้นค่อยว่ากัน เฉิงเย่าบอก กล่องนี้แม่ทิ้งไว้ บิดาเป็นคนทำตัวล็อคเอง ในโลกนี้มีบิดาคนเดียวที่มีกุญแจเปิด
ใจเว่ยซีวูบวาบราวกับถูกไฟเผาแทบจะคุมอารมณ์​ไม่อยู่พูดเสียงเย็น ถูกล็อคอยู่ก็งัดออกซะ ในโลกนี้ไม่มีตัวล็อคใดที่เปิดไม่ได้กระมัง สาวใช้กรีดร้องใหญ่ ไม่ได้ อย่าว่าแต่งัดเลยแค่เป็นรอยนิดเดียวท่านอ๋องกลับมาเห็นต้องโกรธมากแน่ๆ เว่ยซีหน้าตึง นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ หรือจะรอให้ของข้างในเสียหายก็เลือกเองละกัน เฉิงเย่าตัดสินใจใช้มีดสั้นงัด บอกถ้าบิดากลับมาต่อว่า เขาจะรับไว้เอง
.
.
.
.
.

เกาหรานเป็น นอ. ในนิยายได้ไง พฤติกรรมชาเขียวเป็นที่สุด ทั้งเรื่องเอาหยกเกาซีให้เฉิงเย่า ทั้งเรื่องกาที่มีกลไก อ่านแล้วเหมือนตั้งใจสร้างคาร์แย่ๆน่าหมั่นไส้ขึ้นมาให้คนเกลียดเลย ในเรื่องเกาหรานมีความดีอะไรหรือเปล่า

>>291 สไตล์นางเอกเจ้าเล่ห์ไง แบบทิ้งหยกเกาซีไว้ให้ดูฉลาดรู้จักเอาตัวรอดงี้ พอรู้ว่าคนที่ช่วยเป็นซื่อจื่อก็แบบพยายามห้ามใจแล้วแต่ทำไม่ได้ พอซื่อจื่อพาเกาซีกลับมาเยี่ยมบ้าน เกาหรานก็แค่ห้่มใจไม่ไหวบอกความจริงไป พระเอกเป็นฝ่ายโกรธเกาซีจนเกาซีตรอมใจตายไปเอง คุณนางเอกเกาหรานไม่เกี่ยวไม่ได้ไปยุ่งอะไรนอกเหนือจากการบอกความจริงครั้งนั้น พอพี่ตายพ่อก็เป็นคนเสนอให้แต่งแทนพี่สาว พระเอกตกลง นางก็แต่งเข้าไปตามที่ผู้ใหญ่จัดการ พระเอกรักใคร่ดูแลนางอย่างดี สาวอุ่นเตียงอย่างอวิ๋นฮุ่ยพระเอกก็ไม่แล จัดการส่งออกไปเองไม่ต้องถึงมือนาง ท่านอ๋องพ่อพระเอกก็อยู่แต่ชายแดน พ่อพระเอกตาย พระเอกก็เป็นอ๋องสืบต่อจากพ่อ นางเอกมีลูกชายกับพระเอกเป็นทายาทสืบทอดจวนอ๋อง ชีวิตดีด้วยประการฉะนี้แล

>>291 คาแรคเตอร์แบบนี้ถ้าสร้างมาเป็นนางเอกตั้งแต่ต้น คนอ่านจะชอบไง แบบพวกนางเอกแมรี่ซูทั้งหลายที่ไปทำระยำตำบอนอะไรไว้คนก็พร้อมเข้าข้างและอวยได้เสมอเพราะแปะป้ายว่าเป็นนางเอก แต่พอดีเรื่องนี้นางไม่มีคำว่านางเอกห้อยคอแล้ว พฤติกรรมเชี่ยๆก็เลยเป็นความน่ารำคาญชวนสาปส่ง อะไรที่นางทำอย่างเช่นทิ้งขี้ไว้ให้พี่สาวรับผิดชอบ แต่ถ้าได้ดีก็จะเสนอหน้ามารับความดีความชอบเอง หรือแต่งผัวคนเดียวกับพี่สาวหลังพี่ตายไม่ถึงสามเดือนก็เป็นเรื่องน่าละอายไป แต่ถ้าเกาหรานนางเป็นนางเอก คนอ่านก็จะชอบและคิดว่าเป็นรักแท้ใช่ป่ะล่ะ ที่ส่งเว่ยซีไปแต่งงานนั่นโน่นนี่ก็จะคิดว่าฉลาดหลักแหลมดีจัง บลาๆ อันนี้เพราะพลังนางเอกไง แต่พอไม่ใช่นางเอกแล้วก็แบบ...อีนี่เสือกไรวะ แบบนี้น่ะ

โอ้ยกำลังสนุกเลย อยากรู้เรื่องอ๋องกับอดีตพระชายาเสิ่น กำลังมันส์ๆๆ รอต่อนะค้า

>>293 ถ้ากุอ่านเจอนางเอกแบบทิ้งหยกเกาซีไว้เพื่อเอาตัวรอดนี่กุว่าไม่โอเคตั้งแต่ต้น อย่างอื่นยังพอแถๆไปได้ ส่วนเรื่องให้เว่ยซีแต่งงานไปนี่กุเคยอ่านเจอนิยายในเนตโชว์ความซูนางเอกไว้คล้ายกัน ประมาณให้พระเอกจับญาติผู้น้องที่คอยให้ท่าพระเอกแต่งออกไป แต่นางเอกแนวซูนี่กูก็ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว

>>295 ก็มาแนวเดียวกะนางเอกทะลุมิติทั้งหลายอะ ที่อ่านสปอยมาล่วงหน้าแล้วเลยโยกเคราะห์ของตัวเองไปให้ตัวละครอื่นแทน แล้วตัวเองก็ไปขโมยบทดีๆของคนอื่นเขามาเล่น

>>296 จริงๆๆ พระเอกทะลุมิติทำแบบนั้นก็เยอะ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 11
.
.
.
.
.
เปิดกล่องมาจดหมายเปียกน้ำหมด เฉิงเย่าหน้ามืดครึ้มเกาหรานหยิบจดหมายออกมาพัดให้แห้งอย่างระมัดระวัง เว่ยซีเห็นกองจดหมายหนาเป็นปึกของพระชายากับอ๋อง กำไลหยกคู่นึง เส้นผมแรกเกิดของเฉิงเย่า สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอยู่รางๆ เว่ยซีพลันตระหนักว่านี่คือความทรงจำของท่านอ๋อง เฉิงเย่า และพระชายา เป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วเว่ยซีเป็นอะไร? ตำนานความรักของท่านอ๋องกับพระชายา เว่ยซีรู้มานานแล้วแต่เลือกจะไม่ฟังไม่มอง แต่ตอนนี้เรื่องราวมาเปิดเปลือยให้คนปวดใจอยู่ตรงหน้า กำไลหยกค่อนข้างเก่าทว่ามีจุดกลมมน นี่ไม่ใช่ท่านอ๋องหยิบมาลูบคลำในยามค่ำคืนบ่อยๆ หรอกหรือ เว่ยซีทนไม่ไหวหันหลังเดินออกไปทันที มาเจอเรื่องสะเทือนใจ เว่ยซีวิงเวียนหน้ามืดจนต้องจับกรอบประตู​ไว้แต่สุดท้ายล้มลงไป
อ๋องรู้ข่าวรีบกลับมา หมอบอกเว่ยซีร่างกายอ่อนแอเลือดลมเดินไม่สะดวก เวียนศีรษะ​เพราะสองสามวันนี้ได้รับเรื่องสะเทือนใจ ท่านอ๋องก็เหลือเกิน รู้ว่านางตั้งครรภ์​ยังปล่อยให้นางเจอเรื่องตระหนกตกใจ​ สตรีมีครรภ์​อารมณ์​อ่อนไหวง่าย พอโกรธก็มักจะเป็นลมเช่นนี้แหละ เห็นท่านอ๋องอึ้ง หมอถามท่านอ๋องไม่รู้ว่าพระชายาตั้งครรภ์​หรอกหรือ อ๋องไม่ตอบแต่ถามกลับ กี่เดือนแล้ว หมอว่าเดือนกว่า อ๋องคำนวณเวลาน่าจะท้องตั้งแต่ตอนอยู่เมืองหลวง แต่ตอนเขาถามหยั่งเชิงเรื่องลูก เขาเห็นว่าเว่ยซีไม่อยากมีเลยไม่พูดถึงอีก ยังไงเขาก็มีทายาทแล้วไม่มีลูกเพิ่มก็ไม่เป็นไร พอรู้ว่าเว่ยซีตั้งท้องเขาถึงเพิ่งรู้ว่าลึกๆ ในใจเขาเฝ้ารออยากมีลูกกับเว่ยซีมาก ถ้าเป็นบุตรชายเขาจะสอนทั้งบู๊บุ๋นด้วยตัวเอง หากเป็นบุตรสาวรูปหน้าดวงตาเหมือนเว่ยซีเขาจะประคบประหงมรักตามใจนางยิ่งกว่าใคร
ท่านอ๋องดีใจจนสติหลุดลอยอยู่ในภวังค์อยู่นานกว่าจะรู้ตัว พอนึกได้ว่าตอนนั้นเว่ยซีไม่อยากพูดเรื่องเด็ก เว่ยซีคงไม่อยากมีลูกหรืออาจแค่ไม่ต้องการมีลูกกับเขา ถ้าฟื้นมาแล้วรู้ว่ามีลูกโดยไม่คาดคิดจะเป็นยังไง อ๋องทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้คำตอบ
เฉิงเย่ากับเกาหรานรู้ว่าเว่ยซีท้องก็อึ้งไป เฉิงเย่าเหมือนถูกความจริงมาทุบสติแรงๆ ว่านี่เมียพ่อนะ ส่วนเกาหรานวางแผนแทบตาย ดันลืมคิดเผื่อเรื่องเว่ยซีอาจจะท้องไปซะได้
เว่ยซีฟื้น อ๋องเข้ามาหา เว่ยซีฝืนยิ้มถามท่านอ๋องรู้เรื่องแล้วใช่มั้ย อ๋องบอก ใช่ ข้าอยากรู้ว่าเจ้าคิดยังไง ได้ยินอ๋องถามเว่ยซีอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าคนที่แต่งกับเขาไม่ใช่นางแต่เป็นสตรีอื่น เขาจะยังตามใจ อธิบายเรื่องยากๆ ในหนังสือ หรือพาไปขี่ม้ามั้ย แล้วตอนที่เขาพบเสิ่นซื่อเขาเป็นยังไง เสิ่นซื่อจากไปแล้วเขายังคงใส่ใจถึงเพียงนี้ ดวงตาเว่ยซีทอแววเศร้าโศกขึ้นมาวูบหนึ่ง เว่ยซีรู้ว่านี่เป็นหลุมพรางของเกาหราน จะให้เว่ยซีหึงหวงหาเรื่องทะเลาะกับอ๋องจนอ๋องไม่พอใจ ทว่าเว่ยซีก็ห้ามใจไม่ได้ยังคงกระโดดลงหลุมพรางแห่งความหึงหวง​นั่นอยู่ดี เว่ยซีตอบ ข้าคิดยังไงน่ะหรือ ข้าคิดแล้วสำคัญยังไง พวกท่านเป็นครอบครัวกันจริงแท้ ท่านอ๋องแต่งกับข้าด้วยจิตเมตตา มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย
เห็นเว่ยซีร้องไห้อ๋องปวดใจอย่างอธิบายไม่ถูกได้แต่ถาม ครอบครัวอะไร? เว่ยซีน้ำตาไหลไม่หยุด ท่านยังจะมาหลอกข้า? ใช่สิ แรกเริ่มเดิมทีเป็นข้าที่ดื้อดึงไม่ยอมจากไปบังคับให้ท่านพาข้าออกมาจากหมู่บ้่าน เป็นข้าที่ดื้อรั้นขอให้ท่านแต่งด้วย คนอย่างข้าจะไปสู้พระชายาเสิ่นที่ท่านตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบได้อย่างไร
อ๋องงงตาแตกกว่าจะเข้าใจว่าเว่ยซีพูดถึงเรื่องอะไร พอรู้แล้วก็ออกแรงกดมือเว่ยซีไว้ เว่ยซีสะบัดออกอย่างฉุนเฉียว แต่อ๋องไม่ยอมปล่อยบอก นิ่งซะ เว่ยซีสะอื้นน้ำตาไหลพรากไม่หยุด อ๋องดึงเว่ยซีมาซบไหล่เขาพลางปลอบ ไม่ต้องร้อง เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด เว่ยซีผลักอ๋องออก อ๋องกอดไว้แน่นพลางพูด อย่าดื้อ ตอนนี้เจ้าเคลื่อนไหวเร็วๆ ไม่ได้ เว่ยซีซบหน้าลงกับไหล่เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น อ๋องคิดถ้าเว่ยซีไม่อยากเก็บเด็กไว้หรือจะฆ่าเขาตอนนี้ เขาคงยอมทุกอย่าง
.
.
.
.
.

สนุกมากก รอต่อนะคะ อยากรู้เรื่องเสิ่นซื่อจะมีอะไรพลิกโผมั้ย

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 12
.
.
.
.
.
ร้องไห้อยู่นานเว่ยซีถึงสงบสติอารมณ์​ได้ ปาดน้ำตา ผลักอ๋องออก อ๋องหยอก ร้องไห้เหรอ เจ้าเอาแต่ร้อง ร้องเสร็จแล้ว ฟังข้าได้หรือยัง เว่ยซีหันหน้าหนี อ๋องจับไหล่บอก ซีเออร์ เจ้ามองข้า เว่ยซียังไม่ยอมหัน อ๋องจ้องอย่างไม่ลดละจนเว่ยซีหันมาถาม มีอะไร อ๋องบอก เจ้าตั้งครรภ์​ เว่ยซีตะลึง ใครนะ? อ๋องย้ำอีกที ซีเออร์ เจ้าตั้งครรภ์​ เว่ยซีนิ่งอยู่นาน เอามือจับท้องน้อยโดยไม่รู้ตัวถาม ข้าท้องเหรอ ท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ อ๋องตอบ หมอหลวงบอกราวๆ เดือนครึ่ง
เว่ยซีนึกขึ้นได้ถาม แล้วที่ข้าไปขี่ม้าเมื่อสองสามวันก่อน เมื่อวานก็กินอิงเถาเย็นอีก ท่านหมอยังอยู่หรือไม่
อ๋องมองปฏิกิริยาเว่ยซีแล้วลอบถอนหายใจแบบโล่งใจ เว่ยซีไม่รู้จริงๆ ว่าตั้งครรภ์​ถึงได้ห่วงเรื่องขี่ม้าและกินของเย็น นางไม่ได้ไม่ต้องการลูกคนนี้
เมื่อกี้อ๋องมัวแต่ตะลึงไม่ได้ฟังที่หมอหลวงพูดเรื่องวิธีดูแลสตรีมีครรภ์​ อ๋องเลยลุกขึ้นจะไปตามหมอหลวงมาพูดใหม่ แต่จู่ๆ เว่ยซีก็จับมือเขาไว้บอก "ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้ แต่ไหนๆ ก็พูดแล้ว มาให้ต่อให้จบเถอะ ทำไมท่านถึงเอากล่องไม้นั่นติดตัวตลอด ทำไมตอนนั้นท่่านรับปากแต่งกับข้า ท่านอ๋อง ข้าเป็นอะไรในใจท่าน" อ๋องคิดอยู่ครู่นึง เขาทนเห็นนางร้องไห้ไม่ได้ ถูกเข้าใจผิดไม่ได้ ยิ้มให้คนอื่นยิ่งไม่ได้ หลินเว่ยซีเป็น 'ข้อยกเว้น'​ เดียวในชีวิตน่าเบื่อหลายปีมานี้ สำหรับเขาเว่ยซีเป็นอะไร
เว่ยซีพูด "ข้าเจอกล่องของพระชายาเสิ่นในห้องหนังสือ สาวใช้ทำแจกันแตกน้ำหกใส่จดหมายที่อยู่ข้างในเปียก" อ๋องบอกเปียกแล้วก็แห้งได้
เว่ยซีพูดต่อ "กล่องนั่นไม่เล็กเลย ทำไมท่านต้องพกไปด้วยตลอด" อ๋องอธิบายเรียบเรื่อย "นั่นเป็นของเสิ่นซื่อจริง จดหมายหลายปีมีหลายอย่างของเฉิงเย่าที่นางเก็บสะสมไว้ ไม่อนุญาต​ให้ใครเคลื่อนย้ายหรือเปิดดู ต่อมานางล้มป่วยจากไป ข้าไม่อยู่จวน มารดาก็สิ้นใจไปก่อนตั้งแต่ต้นปี ไม่มีใครในจวนกล้าเก็บไว้เลยเอามาไว้ในห้องหนังสือข้า เสื้อผ้าเส้นผมแรกเกิดของเฉิงเย่าไม่สะดวกจะให้ผู้อื่นเก็บรักษาจึงอยู่กับข้ามาตลอด"
จริงๆ กล่องนี่ขนาดตัวอ๋องเองยังลืมไปแล้วไม่รู้ใครอุตสาหะเอามาที่วังฤดูร้อนด้วย ยิ่งกว่านั้นคือเขาวางของเป็นที่ นี่ของไม่อยู่ในที่ของมัน ใครจงใจทำให้เว่ยซีเห็น?
เว่ยซียังหึง แต่มุมกล่องกลมมน หยกข้่างในก็เช่นกัน ท่านอ๋องนำออกมาเปิดดูบ่อยๆ หรือ อ๋องบอก ข้าไม่ว่างขนาดนั้น เว่ยซีคิดตาม อ๋องยุ่งมากเวลาว่างก็อยู่กับนางตลอด ไม่มีเวลาไปนั่งอาลัยเมียเก่าจริงๆ นั่นแหละ  ปมในใจเว่ยซียังรัดแน่น ตอนนี้ในท้องมีลูกเขาอยู่จึงกล้่าถาม "ข้าได้ยินว่าท่านกับพระชายาเป็นรักแรกพบ คราแรกที่ได้สบตามันคงสวยงามมาก ไม่เหมือนข้า ท่านยืนเงียบๆ อยู่กับใครสักคนในบ้านข้า ฟังคนอื่นเปรียบเทียบแล้วข้าไม่ชอบเลยจริงๆ อ๋องบอก ความจริงแล้วจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ข้่ายุ่งแต่กับการตามล่าศัตรูไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย ตรงกันข้ามเจ้าต่างหากที่ข้าประทับใจมากตั้งแต่แรกพบ อ๋องนึกภาพตามแล้วยิ้มกริ่ม เว่ยซีแหว ยังจะมายิ้มอีก ท่านคงเหยียดหยามข้าอยู่ในใจสินะ" อ๋องบอก" ไม่เลย เจ้าทั้งอ่อนหวานทั้งรวดเร็วยามข่มขู่ผู้อื่น แต่ฟังแล้วรู้สึกดีจริงๆ" เว่ยซีกัดฟันกรอด รู้สึกเหมือนเสียศักดิ์ศรี​ อะไรคือด่าได้ดี? อ๋องเลิกหยอกบอก" ไม่ต้องโมโหแล้ว เจ้าหนึ่งกายสองชีวิตนะ ห้ามตื่นเต้นหรือโมโห ข้าไม่สนว่าวันนี้ในห้องหนังสือเกิดเรื่องอะไร เจ้าอยากทำอะไรก็ทำเถิด เรื่องในอดีตมันจบไปแล้ว ข้าไม่ทำอะไรที่มันไม่เกิดประโยชน์หรอก"
เว่ยซีรู้ว่าไม่ง่ายเลยที่คนอย่างท่านอ๋องจะมานั่งอธิบายอย่างใจเย็นแต่ยังไม่อยากเชื่อง่ายๆ ถาม ต่อไปหากข้าตาย ท่านจะยังเห็นว่าการคิดถึงข้าเป็นการเสียเวลาด้วยหรือไม่ อ๋องหน้าเปลี่ยนสีทันควันบอก หลินเว่ยซี อย่าพูดอย่างนั้น เว่ยซีรั้น ข้าแช่งตัวเอง ท่านจะทำไม อ๋องอ่อนใจบอก ร้องไห้นานแล้ว นอนพักเถอะ หลับให้สบายข้าจะเฝ้าเจ้าอยู่ตรงนี้ล่ะ
อ๋องเฝ้าอยู่นานจนฟ้ามืดถึงลุกออกไปสั่งบ่าวเตรียมอาหารให้พระชายา ถ้าพระชายาตื่นแล้วมาให้คนมาตามอ๋องด้วย สั่งเสร็จอ๋องไปห้องหนังสืิอ กู้หมิงต้าคนสนิทที่ติดตามอ๋องมากว่า 20 ปี รู้เรื่องท่านอ๋องดีถาม ท่านอ๋อง ทำไมไม่บอกพระชายาเรื่องพระชายาเสิ่น อ๋องบอก คนตายไปแล้วจะพูดถึงอีกทำไม​ หมิงต้าโอดครวญ แต่ท่านไม่ได้สมัครใจจะแต่ง ก่อนพระมารดาท่านจะเขียนจดหมายมา ท่านไม่รู้จักคุณหนูเสิ่นด้วยซ้ำ ท่านอ๋อง สตรีหาง่าย คนที่ใช่ข้างกายหายาก คนที่ใช่มีเพียงหนึ่งในล้าน พระชายาใส่ใจเรื่องนี้ เหตุใดท่านต้องทำให้นางผิดหวัง สตรีหึงหวงเพราะใส่ใจท่าน รอจนพระชายาเสียใจและเย็นชากับท่าน ถึงตอนนั้นท่านจะอธิบายก็ไม่ทันแล้ว ความรู้สึกและความเชื่อใจเป็นสิ่งเปราะบาง ท่านอ๋องน่าจะทราบดี
.
.
.
.
.

ค้างคาใจ

>>301 5555 เดี๋ยวรีบมาต่อให้นะ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 13
.
.
.
.
.
ได้คนสนิทเตือนสติ อ๋องนั่งทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตอยู่นาน เขาเกิดมาก็เป็นซื่อจื่อ มีพรสวรรค์เรื่องขี่ม้าและการทหาร ช่วงนั้นมีแต่ศึกสงคราม เขารู้ตัวว่าอยากออกรบปกป้องแคว้น แน่นอนว่าพระมารดาไม่เห็นด้วย แต่เขาก็พาเหล่าผู้ติดตามออกจากบ้านมาเข้าร่วมแนวหน้าตั้งแต่อายุ 15 เริ่มได้คุมหน่วยย่อยทำภารกิจ ไปจนถึงบัญชาการบุกตะลุยไปทั่วทุกสมรภูมิ​น้อยใหญ่สั่งสมชื่อเสียงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งขณะเขานำทัพเดินทาง พบกลุ่มผู้อพยพก่อการจราจล จึงพากำลังพลส่วนหนึ่งแยกตัวออกมาจัดการ เสร็จแล้วก็กลับไปสมทบทัพหลักเดินทางต่อ ช่วงปักหลักที่เมืองถัดไปเพื่อประสานงานจัดหาข้าวของเครื่องใช้เสริมทัพ มีบ่าวมาแจ้งว่า มีสตรีมายืนอยู่หน้่าประตูต้องการขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัว นางออกไปข้างนอกแล้วหลุดเข้าไปในฝูงชน เพราะเขามาจัดการทัน นางจึงออกมาได้ นางซาบซึ้งใจมากจึงอยากจะมาขอบคุณกู้หุยเยี่ยน อ๋องฟังผ่านหูไม่ได้เก็บมาใส่ใจและไม่ได้ออกไปเจอสตรีนางนั้นด้วย อ๋องเดินทางระหว่างทางช่วยคนไว้ไม่รู้เท่าไหร่ คนที่ถูกช่วยมักจะมาขอพบเพื่อขอบคุณซึ่งอีอ๋องเบื่อมากกกกกกกกก แต่อีกฝ่ายเป็นสตรีอะนะ เลยส่งไปพักที่ๆ ควรอยู่ อีกวันก็จะให้ทหารพาไปส่งบ้าน แต่อีเมืองข้างๆ ดันโดนโจมตีพอดี เส้นทางไม่ปลอดภัยจำใจต้องให้มาพักในลานเรือนเขาก่อน รอให้เส้นทางสงบค่อยพาไปส่ง ถึงจะอยู่อาณาบริเวณเดียวกันแต่อ๋องไม่เคยเจอนางเลย เขาอยู่แค่สองสามวันก็ออกไป ปล่อยให้คนอื่นส่งนางกลับบ้่านอย่างปลอดภัย หลังจากนั้นก็วุ่นวายติดพันอยู่แต่กับกิจการทหาร อ๋องลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว สามเดือนต่อมาท่านอ๋องได้รับจดหมายจากพระมารดาฉบับนึง
มารดาท่านอ๋องไม่เห็นด้วยที่อ๋องเข้าร่วมรบ พออ๋องไปได้ดี ความโกรธก็กลับกลายเป็นความภาคภูมิใจ​ และคิดจะเลือกเฟ้นสตรีดีงามมาเป็นพระชายาอ๋อง  ไม่ทันไรก็ได้ยินข่าวว่าอ๋องมีคนรักอยู่ข้างนอก จึงให้บ่าวไปสืบข่าวที่ลือๆ กันได้ความว่า อ๋องช่วยสตรีผู้หนึ่งและเลี้ยงดูนางไว้ในเรือนนับแต่นั้น สตรีผู้เด็ดเดี่ยวไล่ตามสามีระหกระเหินเดินทางนับพันลี้ ตอนนั้นกู้หุยเยี่ยนเริ่มมีชื่อเสียงโด่งดัง ผู้คนก็ให้ความสนใจ อยู่ๆ มีเรื่องวีรบุรุษ​ช่วยงามและสตรีไล่ตามสามีพันลี้ จากเรื่องเล่าพื้นๆ แต่งเติมเป็นจริงเป็นจัง​ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นว่า อ๋องและสตรีในดวงใจตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ แต่เพราะสงครามทั้งสองจึงพลัดพรากจากกัน เมื่อสงครามสงบ อ๋องจะตบแต่งนางในดวงใจเป็นพระชายา
มารดาท่านอ๋องได้ยินข่าวที่ลือกันไปไกลสุดกู่นี้ก็อึ้ง คิดว่าอ๋องซุกใครไว้จริงๆ โมโหมากรีบเขียนจดหมายไปหา
อ๋องอ่านจดหมายมารดาถึงได้รู้ว่า สตรีที่ถูกเขาช่วยไว้คนที่เขาไม่แม้แต่จะถามชื่อนาง กลายเป็นเรื่องวีรบุรุษ​ช่วยสาวงามแล้วมีพันธะทางใจกันไปซะได้ อ๋องรีบกลับจวนบอกมารดาว่าเขาไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ตกหลุมรักใคร ไม่ได้จะแต่งกับใคร พระมารดาก็โล่งใจ ยังไงเสียเรื่องแบบนี้ไม่ส่งผลกระทบกับบุรุษ ส่วนสตรีในข่าวลือแน่นอนว่าชื่อเสียงถูกทำลาย ถ้าไม่ได้แต่งกับอ๋องก็มีแต่ทางตายพิสูจน์​ความบริสุทธิ์​เท่านั้น แล้วไง แม่อ๋องไม่สนเตรียมจะไปขอสตรีดีงามมาเป็นชายาให้ลูก อ๋องห้่ามไว้ ไม่อาจฆ่านางแบบนั้นได้ สำหรับเขาใครมาเป็นชายาก็เหมือนกัน เลือดเนื้อและสงครามทำให้อ๋องเติบโตเป็นผู้ใหญ่​อย่างรวดเร็ว การปกป้องดินแดนและผู้คนคือความรับผิดชอบ​ของเขา ต้องใช้ชีวิตคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตาย แต่อย่างไรซะเขาก็ต้องแต่งงาน ถ้างั้นก็แต่งเสิ่นซื่อไปก็ได้  ถึงตอนนี้เขายังไม่่รู้จักหน้าค่าตาสตรีสกุลเสิ่นผู้นี้เลยสักครั้ง มารดาไม่เห็นด้วยแต่ไม่โกรธ รู้จักบุตรชายตนดีว่ามีระเบียบวินัยและมีความรับผิดชอบ
และนี่คือความจริงของเรื่องราววีรบุรุษ​ช่วยสาวงาม
.
.
.
.
.

>>303 เรื่องนี้สนุกมาก มาต่อเร็วๆ นะ 555

เป็นท่านอ๋องที่นิสัยอะไรก็ได้จริงๆ555

สนุกกก รอต่อๆๆนะคะ

>>303 สนุก รอค่ะ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 14
.
.
.
.
.
แต่งเสิ่นซื่อมา อ๋องตั้งใจจะเคารพให้เกียรติ​ภรรยาเหมือนแขกผู้หนึ่งและจัดการชีวิตคู่ให้ดี แต่คุณหนูเสิ่นผู้นี้มารดาเสียตั้งแต่นางยังเด็ก โตมากับบิดาและพี่ชาย 3 คน ทุกคนรักตามใจนางมาก มีแม่เลี้ยงทุกคนก็ตั้งการ์ดกลัวแม่เลี้ยงจะใจร้ายกับนาง แม่เลี้ยงจึงปล่อยวาง เป็นผู้ชมอยู่ข้างๆ ว่านางจะเติบโตมาอย่างไร ซึ่งไม่ผิดจากที่คาดไว้ นางกลายเป็นคุณหนูไม่รู้ความ มักจะพูดจาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน คิดว่าตนเป็นจุดศูนย์กลาง​ของทุกอย่าง ทุกคนต้องรักและตามใจนาง อายุ 15 ปีแล้วยังไม่เคยล้างหน้าล้างมือเอง จะเดินยังต้องให้พี่ชายประคอง วันแต่งงานแม่เลี้ยงมองอ๋องด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ​ อ๋องรู้สึกแปลกใจคาใจและไม่เข้าใจสายตานั้นของแม่เลี้ยงมาตลอดทางกลับจวน อ๋องพยายามอยู่กับเสิ่นซื่อให้ดี แต่เสิ่นซื่อมีโลกของตัวเอง นางไล่ตามอ๋องพันลี้เพราะอ๋องรูปงามสง่าจนนางตะลึง คิดเอาว่านี่แหละวีรบุรุษ​ช่วยสาวงาม ต่อมาทหารยามจะส่งนางกลับบ้าน นางไม่ยอมกลับดื้อจะรอจนกว่าอ๋องจะกลับมา เมื่อมีคนถาม นางก็ไม่ลังเลที่จะบอกว่าเป็นสาวงามที่อ๋องพบ ด้วยเหตุนี้จึงเกิดข่าวลือในขณะที่อ๋องนำทัพออกไปสู้รบ กว่าทางจวนอ๋องและตัวท่านอ๋องจะรู้ข่าวก็สายไปเสียแล้ว
ที่น่ากลัวคือหลังแต่งเสิ่นซื่อยังฝันหวานต่อ นางคิดว่าอ๋องหลงรักนางอย่างลึกซึ้ง มารดาอ๋องเฉยเมยกับนางเพราะเป็นแม่สามีใจร้่าย นางคิดไปเองว่าอ๋องรักนาง คิดไปเองว่าอ๋องชอบกินอาหารทะเล แม่สามีจะแยกพวกเขาสองคนออกจากกัน แต่นางไม่เคยเปิดตามองเลยว่าอ๋องเป็นคนแบบไหน
หลังแต่งงานอ๋องอยู่แค่ 7 วัน แล้วกลับเข้ากองทัพไปรบต่อ ต่อมาเวลากลับจวนเขาก็พยายามจะอยู่กับเสิ่นซื่อดีๆ แต่เสิ่นซื่อไม่เคยรับฟังไม่เคยใส่ใจเขาเลย ท่านอ๋องอยู่จวนไม่ได้จริงๆ ใช้ชีวิตแต่งงานมาระยะสั้นๆ ไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวเลย เสิ่นซื่อไม่ใส่ใจเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้าของเขา ร้อน หนาว หรือแม้แต่จะสอบถามอาการบาดเจ็บของเขา เวลาผ่านไปอ๋องยิ่งใช้ชีวิตอยู่แต่ในกองทัพ ต่อให้ว่างก็ไม่กลับจวน
นี่คือสาเหตุที่แม่นมปู้และคนอื่นๆ ที่เอาแต่พูดเรื่องพรหมลิขิต​ของเสิ่นซื่อ ไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าเขา จนกลายเป็นข่าวลือว่าอ๋องชอบกินอาหารทะเล อ๋องและพระชายากับตำนานรัักแรกพบ
สหายสนิทอ๋องถึงคอยกล่อมให้อ๋องแต่งงานใหม่ กู้หมิงต้าถึงกล่อมให้อ๋องพูดความจริงกับเว่ยซี คนนอกมองเห็นชัดเจนกว่า ตั้งแต่หลินเว่ยซีปรา​กฎตัวเข้ามา ท่านอ๋องก็ละเว้นกฎบ่อยครั้งจนตอนนี้เขาแทบไม่มีกฎและขีดจำกัด​ ตราบใดที่พระชายาดูแลท่านอ๋องอย่างจริงใจ พระชายาจะเป็นนายหญิงที่เขาจะภักดีด้วยไปตลอดชีวิต
หมิงต้าเข้าใจท่านอ๋องดีื ชายาเก่าตายไปหลายปี จะให้อ๋องบอกกล่าวเรื่องแย่ๆ ของนางได้อย่างไร ไม่ใช่สิ่งที่บุรุษพึงกระทำ ไหนจะต้องเห็นแก่หน้าของกู้เฉิงเย่า บุตรชายอีก แต่หมิงต้าทนเห็นคนอื่นใช้ ตำนานความรักที่ไม่เคยมีอยู่จริงนั่น มาทำลายความสัมพันธ์​ระหว่างพระชายากับท่านอ๋องไม่ได้จริงๆ แต่คิดถึงเฉิงเย่าแล้วหมิงต้าก็ ซื่อจื่อโตมากับเสิ่นซื่อ มารดาท่านอ๋องพยายามเอาตัวมาเลี้ยงหลายทีแล้วแต่เสิ่นซื่อร้องไห้จะเป็นจะตาย ซื่อจื่อถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ มองอะไรไม่รอบด้าน เสิ่นซื่อบอกว่าท่านอ๋องชอบอาหารทะเล ซื่อจื่อก็เชื่อ ตลอด 18 ปี ของบิดาและบุตรชาย ร่วมโต๊ะอาหารกันมาไม่รู้เท่าไหร่ แต่ซื่อจื่อไม่เคยรู้เลยว่าท่านอ๋องชอบกินอะไร
อ๋องนั่งอยู่ในความมืดจมอยู่ในห้วงคิดคำนึงอยู่นาน กว่าจะรู้้ตัวเขาก็ยืนอยู่หน้าตู้ในมืิอถือวัตถุสีขาวชิ้นนึงไว้ เมื่อครั้งฝนตกหนักที่เว่ยซีวิ่งฝ่าฝนมาห้องหนังสือแล้วผมเปียก เขาส่งผ้าไหมให้นางเช็ดผม นางบอกว่าผ้่าไหมไม่ซับน้ำ ผ้าฝ้ายสิใช้การได้ดีกว่า นับแต่นั้นมาผ้าฝ้ายผืนหนึ่งจึงถูกเก็บไว้ในห้องนี้ สัมผัสจากผ้าไหมในมืิอส่งให้เขารู้สึกถึงเส้นผมเปียกหมาดในวันนั้นของเว่ยซี วันนี้เว่ยซีถามเขา เขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าตนสัญญาแต่งกับนางเพราะสงสารเท่านั้นหรือ
อ๋องวางผ้าไหมลงในกล่องไม้ที่เดิมที่มันควรอยู่ กล่องไม้ที่ท่านอ๋องเก็บรักษาด้วยตนเองอย่างแท้จริง โชคดีที่วันนี้กล่องที่โดนน้ำจนเปียกไม่ใช่ใบนี้ อ๋องตัดสินใจว่าเขามีเรื่องต้องบอกเว่ยซี
.
.
.
.
.

โอ๊ยย น่ารัก โรแมนติกมาก สนุกมาก ขอบคุณค่ะ

ท่านอ๋อง​ น่ารักมาก​ สามีในอุดมคติ​ 555

มาๆ มาบอกสักที รอฟัง 😝

จริงก็น่าสงสารซื่อจื่อนะ โลกทั้งใบมีแต่แม่อ่ะ อ๋องก็ละเลยลูก แม่ตายตั้งแต่เด็กนะ ทำไมย่ากับพ่อไม่สั่งสอนอ่ะ ปล่อยให้โตมากะแม่นมได้ไง เด็กมันต้องเกิดมาจากการเอาใจใส่นะ แล้วแม่บอกก็เชื่อแม่เป็นธรรมดา ถ้าตัวเองไม่ชอบอาหารทะเลทำไมไม่บอกละ

>>312 จริง รู้สึกอ๋องลำเอียงมาก อะไรๆเมียใหม่ก็ดี 555

กูรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนพยายามเบลมเมียเก่า เพื่อให้เมียใหม่เป็นนางเอกที่สมบูรณ์งามพร้อมยังไงไม่รู้สิ แบบเดียวกับที่นางเอกตอนเกิดเป็นเกาซีโดนน่ะ เกาหรานแต่งมาทีหลังก็ได้รับความรักจากผัวเยอะแยะมากมายมีชีวิตสมบูรณ์พูนสุข ส่วนเว่ยซีแต่งมาก็ได้รับความรักจากผัวมากมายเหมือนกัน ที่สำคัญคือโทษเมียเก่าหมดจ้าาาาาาาา เมียเก่ามันไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ กรณีนี้ท่านอ๋องแกก็น่าเห็นใจอยู่นะที่ได้ผู้หญิงปสด.แต่งงานด้วย แต่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอกเล่าเรื่องเมียเก่า กูจะคิดว่าแม่งตอแหลเอาใจเมียใหม่เฉยๆน่ะ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 15
.
.
.
.
.
เว่ยซีตื่นมาไม่เจออ๋องที่สัญญาจะเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็น้อยใจพาลไม่ยอมกินข้าว อ๋องเข้ามาเจอพอดีเลยดุว่าโมโหเขาแค่ไหนก็ต้องกินข้าว ตอนนี้มีอีกหนึ่งชีวิต ไม่กินไม่ได้ เว่ยซีนึกถึงลูกก็พยายามกิน มีอ๋องดูแลอย่างใส่ใจ ถึงขั้นอุ้มกลับห้องนอนไม่ยอมให้เดินเอง
อ๋องตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้เว่ยซีฟัง บอกนี่ต้องใช้ความกล้ามากเลยนะ เว่ยซีฟังอ๋องพูดเกริ่นถึงปีที่เกิดเรื่องละหัวเราะคิกคักบอกปีนั้นข้ายังไม่เกิดเลย อ๋องไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตอนนี้เว่ยซี 17 ตอนที่เขาอายุ 17 มีชื่อเสียงในกองทัพแล้วแต่เว่ยซียังไม่เกิด อ๋องจนใจบอกเลิกขำได้แล้ว ฟังดีๆ เว่ยซีบอก ข้าไม่หัวเราะแล้ว ท่านเล่าต่อเถอะ แล้วหมุนตัวเข้าสู่อ้อมแขนอ๋อง อ๋องเล่า "ปีนั้นข้าเพิ่งติดต่อเรื่องกิจการกองทัพเป็นปีแรก เยาว์วัยอาจหาญ รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ข้าเข้าร่วมสงครามและได้รับมอบหมายให้เป็นผู้นำ เกิดการสู้รบที่ไหนข้าก็ไปที่นั่น ครั้งหนึ่งข้าได้ยินข่าวว่ามีเหตุจราจล จึงรีบนำคนไปปราบจราจลบนเส้นทาง​สัญจรนั้น ตอนหลังข้าอยู่ในเมืองเพื่อจัดหาข้าวของให้กองทัพ ข้าก็พบคน ข้าไม่ทันได้คิด ผู้อื่นเป็นสตรี ชื่อเสียงของสตรีสำคัญเพียงใด ข้าควรส่งสตรีผู้นั้นกลับทันทีจะได้ไม่เกิดปัญหายุ่งยาก ข้ารีบไปร่วมศึกต่อสู้แล้วโยนเรื่องของนางให้ทหารใต้บังคับบัญชาจัดการต่อ ทว่าสถานการณ์​ยังไม่สงบนัก นางเดินทางไม่ได้จำต้องพักในที่ที่ข้าเคยอยู่จนเกิดข่าวลือออกไปภายหลัง"
ที่จริงแล้วไม่ใช่อย่างที่อ๋องพูด แม้ตอนนั้นเส้นทางสัญจรจะไม่ปลอดภัยก็จริงแต่มีคนจวนอ๋องคุ้มกันโจรที่ไหนจะกล้าโจมตีรถม้าเล่า คุณหนูเสิ่นคลั่งไคล้หลงใหลในความรักที่นางคิดไปเองอยู่คนเดียวจนไม่ยอมกลับต่างหาก ต่อให้ตอนนั้นอ๋องส่งนางกลับไปทันทีก็ไม่แน่ว่านางจะเลิกเพ้อ ดีไม่ดีจะคิดว่าอ๋องส่งกลับโดยเฉพาะไปอีก พอคุณหนูเสิ่นกลับถึงจวนก็เที่ยวไปบอกเล่าเรื่องราวผจญภัยของตัวเองให้เพื่อนบ้านฟัง เช่นว่า เยียนอ๋องซื่อจื่อพบนางในกองทัพกบฎแล้วไม่อาจลืมนางได้จึงพาตัวนางกลับเรือน จากเพื่อนบ้านรอบๆ ก็เล่าต่อๆ กันปากต่อปากจนกลายเป็นข่าวลือแพร่ไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว เรื่องราวความรักของกู้หุยเยี่ยนและคุณหนูเสิ่นแพร่กระจายออกไปเช่นนี้ ต้นตอข่าวลือทั้งหมดมาจากสกุลเสิ่น หาใช่ตัวกู้หุยเยี่ยนไม่
เว่ยซีฟังเงียบๆ คิด มันช่างแตกต่างจากตำนานรักที่เคยได้ยินมาเหลือเกิน อ๋องก็พักเรื่องเล่าไปแป๊บนึงเพราะคิดว่าคงไม่เหมาะนักที่จะวิจารณ์​คนที่ตายไปแล้ว อ๋องเลยข้ามเรื่องประหลาดๆ ของเสิ่นซื่อไปแล้วพูดรวมๆ ว่า "ต่อมาหลังแต่งงาน ด้วยยังมีสงครามต่อเนื่อง เวลาที่ข้าอยู่ที่จวนนานที่สุดคือ ช่วงสองสามวันแรกหลังแต่งเท่านั้น 10 เดือนต่อมา เฉิงเย่าก็เกิด ข้าเป็นบิดาที่ไม่ได้เรื่ิองสำหรับเขา ตอนเขาเกิดข้ากำลังฟื้นฟูเมืองเติงเซียงขึ้นใหม่ เมื่อเขาเริ่มโตขึ้น ข้าก็ยังสู้รบไปทั่วจากเหนือจรดใต้ ไม่เคยอยู่จวน ครั้นเฉิงเย่าอายุ 7 ปี พระมารดาข้าจากไปก่อนตอนต้นปีจากนั้นเสิ่นซื่อก็ล้มป่วยจากไปเช่นกัน"
ช่วงนั้นในเมืองหลวงฮองเฮาเฉียนกับกุ้ยเฟยเปิดศึกชิงตำแหน่งรัชทายาทกันดุเดือดมากจนท่านอ๋องไม่เหลือแรงพอจะมาใส่ใจจวนตนเอง "ช่วงหลายปีนั้นข้าละเลยครอบครัวไปมาก มารดาและเสิ่นซื่อทยอยจากไป เฉิงเย่าเติบโตอย่างโดดเดี่ยว ข้าละอายใจจึงมิได้แต่งงานใหม่นับแต่นั้น"
ละอายใจก็เรื่องนึง แท้จริงแล้วผู้ใดได้แต่งภรรยาอย่างเสิ่นซื่อย่อมสิ้นหวังกับชีวิตคู่เข็ดขยาดไม่อยากแต่งงานอีก
เว่ยซีกลั้นหายใจถามเสียงแผ่ว งั้น ทำไมท่านสัญญากับข้า อ๋องตอบ ตอนข้าเจอเจ้าครั้งแรก ข้ารู้สึกว่าเจ้าช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกิน ไม่ใช่เพียงวาจาเฉียบคมทว่ายังกล้าหาญ หลายปีมานี้มีเจ้าคนเดียวที่กล้ามองสบตาข้าตรงๆ ปราศจากท่าทีขวยเขิน ต่อมาเจ้าเสแสร้งแกล้งร้องไห้ขอให้ข้าพาออกมาจากที่นั่น ข้าไม่ตกลงเพราะไม่อยากให้เจ้าเสียหาย แต่ป้ากับญาติผู้พี่ของเจ้าก็เหลือทน หากไม่พาเจ้าออกมา คงเป็นการทำลายเจ้าเสียมากกว่า
เว่ยซีว่า มิน่าเล่าท่านถึงจ้องจะหาสามีดีๆ ให้ข้าตลอด ถึงเมืองหลวงก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องนี้เลย เห็นข้าเป็นตัวปัญหานี่เอง
อ๋องคิดตาม ถ้าเขาไม่ได้แต่งกับนาง.. ถ้าตอนนี้นางอุ้มท้องให้ผู้อื่นอยู่.. แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้วจึงรีบบอก ข้าผิดเอง ขอบใจเจ้าที่ไม่ยินยอมแต่ง
.
.
.
.
.

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 16
.
.
.
.
.
เว่ยซีรำพึงรำพัน​ ตอนแรกท่านเหยียดหยามข้า ต่อมาข้ายังกดดันให้ท่านแต่งกับข้า ท่านคงเบื่อข้าแทบตายแล้วกระมัง ข้าดื้อรั้นไม่สำรวมเหมือนหญิงสาวในห้องหอ ที่จริงท่านคงไม่อยากแต่งกับข้าหรอก ว่าแล้วก็หันหน้าหนีไปร้องไห้
อ๋องอธิบาย ความจริงแล้วก่อนเจ้าจะเข้ามาหาข้าวันนั้น ข้าเพิ่งได้รับจดหมายท่านหญิง นางต้องการรับเจ้าไปอยู่ด้วย เจ้าเป็นสตรียังไม่ออกเรือนมาพำนักอยู่ในจวนเยียนอ๋องโดยไม่ได้เป็นญาติ มันไม่ดีกับชื่อเสียงของเจ้า ข้ารู้ว่าถ้าเจ้าจากไปแล้วจะไม่หวนกลับมาอีก ข้ายุ่งอยู่แต่กับกิจราชการไม่เคยสนใจเรื่องสตรีในเรือนหลัง หากข้าปล่อยเจ้าจากไปจริงๆ ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีก เว่ยซีสะอื้นถาม ตอนนั้นไม่ใช่ว่าอ่านจดหมายเสนาบดีซ่างอยู่เหรอ อ๋องบอก ได้ยินเสียงคนเดินมาเลยปกปิดไว้ ถ้าเว่ยซีสังเกตุ​สักนิดจะเห็นว่าจดหมายซ่างเสียวเหลี่ยนอยู่ข้างล่างจดหมายท่านหญิง ไม่เชื่อไปดูที่ห้องหนังสือได้
เว่ยซีเอามือปิดหน้าร้องไห้ไม่หยุด เรื่องเล่าความรักลึกซึ้งของอ๋องกับพระชายาเป็นหนามตำใจนางมาโดยตลอด คนนึงเป็นรักแรกพบ ส่วนอีกคนขอเขาแต่งงาน  นางไม่กล้าเอาตัวเองไปเทียบ ท่านอ๋องอดทนและดีกับนางมาก จนอดคิดไม่ได้ว่่า หากเป็นสตรีอื่น อ๋องจะอ่อนโยนแบบนี้มั้ย ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้นางเป็นผู้เคราะห์ร้าย​ เป็นนางรองที่ต้องพ่ายแพ้คนรักของสามีทั้งเกาหรานและเสิ่นซื่อ ความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นเว่ยซีจึงระแวดระวัง​ยิ่งเพราะกลัวจะซ้ำรอยเดิม เว่ยซีเดินออกมาจากออกจากเงาของกู้เฉิงเย่าได้ แต่กับอ๋องเว่ยซีผ่านไปไม่ได้เลย
อ๋องเห็นเว่ยซียังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนเขาจึงค่อยๆ พูด "ซีเอ๋อร์​ ข้าแต่งกับเจ้าเพราะไม่ต้องการให้เจ้าคลาดไปจากสายตาข้า ไม่ต้องการให้บุรุษอื่นมายุ่งกับเจ้า ข้าเห็นแก่ตัวนัก การแต่งงานนี้เกิดขึ้นได้ไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นคนเริ่ม ข้าไม่ดีเองที่ไม่ยอมรับ" อ๋องเช็ดน้ำตาบนใบหน้านางพลางพูดต่อ "ไม่ต้องร้องแล้ว เจ้าร้องไห้อย่างนี้ข้าปวดใจนัก ข้่าสัญญาจะให้เจ้าทุกอย่าง ต่อไปเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน เราจะครองคู่อยู่ด้วยกันไปตราบชีวิตจะหาไม่ ยังมีลูกๆ ของพวกเราอีก ข้าเคยหยั่งเชิงเจ้าสองสามครั้งเรื่องลูก แต่เจ้าดูไม่ค่อยพอใจข้าจึงคิดว่าเจ้าไม่อยากมี ถ้าเจ้าคิดอย่างนั้นจริงก็ไม่เป็นไร วันนี้ตอนที่เจ้ารู้ตัวว่าตั้งครรภ์​แล้วกังวลเรื่องที่ไปขี่ม้ามาเมื่อสองสามวันก่อนจะส่งผลกระทบกับเด็กในครรภ์ ข้าดีใจมากจริงๆ"

เว่ยซีบอก ก็ข้าเข้าใจว่าท่านคิดถึงเสิ่นซื่อและไม่อนุญาต​ให้ข้าตั้งครรภ์​จะได้ไม่กระทบกับซื่อจื่อนี่ เดี๋ยวนะท่านหยั่งเชิงข้าเมื่อไหร่ อ่องขำกอดเว่ยซีบอก สองสามครั้งแล้ว นี่ไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือ เว่ยซีคิดแล้วยิ่งโมโหทุบอกอ๋องไปสองสามที อ๋องปลอบ ข้าผิดเอง วันเดียวทำเจ้าร้องไห้สองรอบแล้ว เจ้าตั้งครรภ์​อยู่ รีบนอนพักผ่อนเร็วเข้า เว่ยซีจับชายเสื้ออ๋องแน่นบอก ท่านห้ามไปไหนนะ ต้องอยู่ข้างๆ ข้า อ๋องรับปาก ได้ ข้าจะอยู่่นี่ไม่ไปไหนแน่
สองคนเคลียร์ใจกันแล้วรักกันจี๋จ๋าสุดๆ อ๋องลาพักราชการด้วยเหตุ เมียท้องจะดูแลเมีย ข่าวพระชายาเยียนอ๋องตั้งครรภ์จึงรู้กันไปทั่ว
เสนาบดีซ่างส่งสารมาเร่งเต้กลับวังหลวง บวกกับเรื่องกั๋วงกงพลัดตกเขาตาย เต้เลยกลับก่อนกำหนด
ท่านหญิงที่ไม่ได้ไปด้วยแต่รู้ข่าวว่าเว่ยซีท้องเพราะอ๋องเขียนมาบอก ดีใจมากจนนอนไม่หลับรีบมาหาทันทีที่เว่ยซีกลับมาถึงเมืองหลวง ได้เห็นกับตาว่า เว่ยซีกับอ๋องรักกันดีก็วางใจ ท่านหญิงเตือนเว่ยซีว่าเด็กคนนี้อาจขวางหูขวางตาใครบางคน
เกาหรานร้อนใจรบเร้าเฉิงเย่าให้ไปคุยกับท่านอ๋องอย่างลับๆ กลัวเว่ยซีคลอดบุตรชายกระทบตำแหน่งซื่อจื่อ เฉิงเย่าไม่เห็นด้วยบอก เว่ยซีท้องลูกของบิดา ถ้าเป็นชายก็เป็นน้องชายเขา เราพี่น้องกัน ทำไมเกาหรานคิดอะไรแบบนี้ บิดาและเว่ยซีไม่ใช่คนแบบนั้น ตัวเขาก็เป็นทายาทที่ถูกต้อง​ชอบธรรม​ตามกฎ อีกอย่างเขาอายุ 18 แล้ว ไม่จำเป็นต้องแอบทำอะไรเพื่อรักษาตำแหน่งซื่อจื่อไว้หรอก เกาหรานร้อนตัวเพราะรู้ว่าเฉิงเย่าพูดถึงเรื่องอวิ๋นฮุ่ยกับพวยกานั่น ผ่านมาครึ่งปีแล้วแต่รอยร้าวของสองคนยังคงอยู่ พยายาม​ประสานกันแค่ไหนก็ไม่เหมือนเดิม ภาพลักษณ์​ที่สร้างไว้พังป่นปี้ เฉิงเย่าไม่เชื่อเกาหรานอีก ความสัมพันธ์​สามีภรรยาย่ำแย่ บิดาก็ตาย มารดาก็อาจจะถูกขาย น้องชายก็อาจไม่ได้เป็นซื่อจื่อ เกาหรานรู้สึกสูญเสียทุกอย่าง เหมือนตอนที่เกาซียังไม่ตาย เกาหรานทั้งเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ถาม ซื่อจื่อตอนเราพบกันมันงดงามมาก มันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
.
.
.
.
.

เกาหรานนางทำตัวเองทั้งนั้น สนุกมากค่า ขอบคุณนะคะ รอติดตามๆๆ

สนุกมากค่ะ
อยากให้ท่านอ๋องมาอุ้มข้าบ้าง คิคิ

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 17
.
.
.
.
.
เฉิงเย่าเห็นเกาหรานหลั่งน้ำตาก็ไม่เชื่อคิดว่านางเสแสร้ง ได้ยินนางเอ่ยถามจึงคิดตามก่อนตอบ ข้าตกหลุมรักสตรีใจดีที่ช่วยชีวิตผู้อื่นทั้งๆ ที่ไม่รู้ผู้ที่ตนช่วยเหลือนั้นเป็นใคร ไม่ใช่เจ้า เกาหรานยืนยัน ข้าไง ข้าช่วยท่าน ข้าบอกได้หมดว่าท่านใส่เสื้อผ้าสีอะไรยังไง เฉิงเย่าสวน แต่เจ้าบอกว่าหยกนั่นเป็นของเจ้า เจ้าบอกเกาซีรู้ว่าข้าตามหาผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตจึงแย่งหยกไปจากเจ้าแล้วส่งไปให้ท่านหญิงเพื่อแอบอ้างความดีความชอบ เจ้ายังบอกเจ้าอยู่ในจวนกั๋วกงอย่างยากลำบาก​เพราะเป็นลูกอนุจึงได้แต่อดทนกล้ำกลืนทุกอย่าง ถูกเกาซีกลั่นแกล้ง​รังแกเจ้าก็ไม่กล้าพูดอะไรแม้กระทั่งแย่งชิงงานแต่งของเจ้า เกาซีตายเพราะถูกข้าเข้าใจผิด เจ้าคิดว่านางตายแล้วใช่มั้ย เป็นข้าต่างหากที่ตาย เจ้าไม่ต้องแก้ต่างแล้ว เจ้าสาดน้ำสกปรกใส่นาง บอกว่านางรังแกเจ้า แอบอ้างความชอบของเจ้า หลังพวกเราแต่งกัน ที่สวนในจวนกั๋วกงเจ้าหยุดข้าไว้เพื่อทำลายงานแต่งของพี่สาวเจ้า
เกาหรานไม่ยอมรับบอก ท่านโทษข้าทำลายเกาซี แต่คนช่วยชีวิต​ท่านคือข้า ข้าพูดความจริงข้าผิดตรงไหน
เฉิงเย่าที่ฟังเรื่องเล่าการช่วยชีวิตของหญิงงามและวีรบุรุษ​ของมารดาซ้ำๆ ตั้งแต่เด็ก จนยึดติดภาพฝันนี้โดยไม่รู้ตัว มารดาให้ความสำคัญกับเรื่องช่วยชีวิตมาก พอรู้ว่าคนที่ช่วยเขาไว้ไม่ใช่้เกาซีแต่เป็นเกาหราน เขาจึงรู้สึกว่าหากทำดีกับเกาซีจะผิดต่อมารดา เขาแต่งกับเกาหรานแต่ก็ยังไม่รู้ว่าตนรู้สึกอย่างไรกันแน่ พยายามจะพัฒนาความสัมพันธ์​ เกาหรานก็ตั้งใจใส่ร้ายอวิ๋นฮุ่ยที่เขาถือเป็นญาติผู้พี่คนหนึ่งถึงตาย อวิ๋นฮุ่ยเปิดโปงเรื่องเกาซีเกาหราน กว่าเขาจะเข้่าใจความรู้สึกของตัวเองมันก็สายไปแล้ว
เฉิงเย่าเตือนเกาหรานให้อยู่อย่างสงบ เกาหรานจะยังคงเป็นชายา เฉิงเย่าการันตีตำแหน่งให้ เว่ยซีตั้งครรภ์​ไม่ว่าคลอดเด็กชายหรือเด็กหญิงก็ล้วนเป็นพี่น้องเขา ถ้ากล้ายุ่งกับเว่ยซี ไม่ใช่แค่เขา แต่บิดาไม่เก็บเกาหรานไว้แน่
ราชสำนักเกิดเรื่องใหญ่ เรื่องมีอยู่ว่าบัณฑิตใหม่ผู้หนึ่งเขียนฎีกากล่าวโทษเสนาบดีซ่าง เสนาคุมราชสำนักมา 10 ปี ไม่มีใครกล้าร้องเรียน จึงปัดฎีกาตกไป ซ้ำยังลงโทษโบยบัณฑิตผู้นั้น 20 ไม้เป็นเยี่ยงอย่างไม่ให้มีใครกล้าลองดีกับเขาอีก บัณฑิตผู้นั้นเดิมร่างกายอ่อนแอจึงไข้ขึ้นล้มป่วยสิ้นใจในสองสามวัน การตายของบัณฑิตทำให้บรรดาข้าราชสำนักเขียนฎีกากล่าวโทษขึ้นมาเป็นจำนวนมาก เต้จึงรู้เรื่อง แต่เสนาบดีซ่างมีคนของตนอยู่ในราชสำนักกว่าครึ่ง คนที่ร้องเรียนเขาไม่มีใครมีจุดจบที่ดีเลยสักคน เสนาบดีซ่างแสดงอำนาจเต็มที่ว่าแม้คำเรียกขานคือเสนาบดีแต่เขาคือผู้กุมอำนาจที่แท้จริง
ฮ่องเต้ไม่พอใจมากพร้อมปะทะฝั่งเสนาบดี ตระกูลเกาไม่วางใจกับสถานการณ์​ที่ไม่แน่ไม่นอนนี้อยากจะรีบรับ เกาเกอ ผู้เฉลียวฉลาดมาเป็นทายาทให้ไว เกาหรานไปกล่อมย่าใ้ห้สนับสนุนเกาเฉิน แต่ย่าไม่คล้อยตามเพราะเกาเกอนี่เว่ยซีแนะนำมา ย่าเลยจะอาศัยเกาเกอมาอิงบารมีฝั่งเยียนอ๋อง แม่ก็หวาดกลัวย่าจะรู้ความจริงเรื่องการตายของพ่อ เกาหรานคิดทำไมตั้งแต่เว่ยซีปรากฎตัว ทุกอย่างมันถึงผิดเพี้ยนไปหมด ทุกอย่างล้วนสืบเนื่องมาจากเว่ยซี เหมือนพุ่งเป้ามาที่เกาหรานโดยเฉพาะ
ส่วนเว่ยซีตั้งแต่ตั้งครรภ์​ก็ไม่ค่อยได้รับรู้เรื่องอื่นๆ มากนัก อย่างข่าวตระกูลเการับเกาเกอเป็นลูกบุญธรรมไปแล้วก็เพิ่งมารู้ทีหลัง ผ่านช่วง 3 เดือนอันตรายจนครรภ์​มั่นคง องค์หญิงรู่หนิงก็ชวนเว่ยซีออกไปไหว้พระ เกาหรานในฐานะสะใภ้ต้องติดตามปรนนิบัติ​แม่สามีด้วย เว่ยซีไปวัดจุดธูปไหว้พระรำลึกถึงมารดาและหลินหย่งกับครอบครัว เจอเกาเกอมาทำธุระให้ฮูหยินผู้เฒ่าเกาที่วัดเดียวกัน เฉิงเย่าเองก็โผล่มาโดยอ้างว่าบิดาติดธุระบางอย่างมาไม​่ได้ให้เขามารับแทน อยู่ๆ ม้าของเกาเกอพยศวิ่งพุ่งเข้าใส่เว่ยซีแต่เฉิงเย่าดึงแขนเว่ยซีหลบทันแต่ม้ายังจะย่ำใส่เว่ยซีท่าเดียว ทันใดนั้นก็มีลูกศรพุ่งมาจากข้างหลังปักลึกเข้าไปที่คอม้า ม้าค่อยๆ ล้มลงขาดใจตายทันที อ๋องเห็นเว่ยซีเอามือจับท้องก็รีบมาประคอง เว่ยซีน้ำตาไหลบอกข้าปวดท้อง อ๋องรีบอุ้มพากลับจวน หมอหลวงตรวจแล้วว่าได้รับความตระหนกตกใจกะทันหัน ตอนจะออกไปสืบสวนเรื่องที่เกิดอ๋องทำหน้าแบบพร้อมจะฆ่าคน เว่ยซีต้องขอไว้ให้เพลาๆ หน่อย อ๋องถามเกาเกอม้าพยศเหรอ เกาเกอบอกเรื่องนี้มันแปลกมากจริงๆ แล้วขอคุยกับอ๋องเป็นการส่วนตัว
.
.
.
.
.

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 18
.
.
.
.
.
กั๋วกงผู้เฒ่ากับฮูหยินมาเยี่ยมเว่ยซี อ๋องเลยให้คนไปตามเฉิงเย่ากับเกาหรานมาด้วย อ๋องสะสางต่อหน้าทุกคนบอกเกาเกอเอาถุงหอมมาให้ ตรวจแล้วในนั้นเพิ่มกลิ่นที่ทำให้ม้าหงุดหงิด ส่วนเว่ยซีโดนอีกกลิ่นหนึ่งที่ดึงดูดใจม้่า ม้าจึงวิ่งตามแต่เว่ยซี ซึ่งคนที่สามารถเข้าใกล้เว่ยซีจนใช้ทริคนี้ได้มีเพียงเกาหรานเท่านั้น เฉิงเย่า กั๋วกงผู้เฒ่ากับฮูหยินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเกาหรานจะกล้ามุ่งร้ายเว่ยซีก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ อ๋องให้จวนกั๋วกงเลือกจะพาเกาหรานกลับไปหรือจะทิ้งไว้ที่นี่ กั๋วกงผู้เฒ่าบอกแต่งออกมาแล้วตระกูลเกาไม่ยุ่ง อ๋องสั่งให้เกาหรานย้ายไปหอพระสวดมนต์​ขอพรให้เว่ยซีกักบริเวณไม่มีกำหนด หานซื่อรู้ข่าวไปอ้อนวอนฮูหยินผู้เฒ่า เลยโดนเช็คบิลเรื่องที่ปิดบังความจริงจนกั๋วกงตายและวางยาอนุ
ช่วงนี้อ๋องยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาให้เว่ยซี ถามอ๋องเรื่องเต้กับเสนาบดีอ๋องก็ไม่ยอมเล่า เว่ยซีก็เย็บชุดลูกไปเรื่อย เว่ยซีรู้สึกคล้ายอ๋องหลบหน้่านางชอบกล ยิ่งพอคิดให้ดีแล้วอ๋องเริ่มแปลกไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องม้าพยศ เว่ยซีไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร อ๋องกลับห้องหนังสือแล้วเรียกหมิงต้าไปสืบเรื่องหนึ่งให้
เต้ใกล้จะอายุ 16 แล้ว เสนาบดีซ่างหวังดีเจ้ากี้เจ้าการสรรหาสตรีจากตระกูลดีๆ มาเป็นฮองเฮา​ เฉียนไทเฮาต้องการเลือกเด็กสาวสกุลเฉียนแต่เสนาบดีย่อมไม่เห็นด้วยง่ายๆ ส่วนเต้แค่เห็นรายชื่อที่ส่งมาก็หน้าบูดไม่ชอบใจแล้ว ฤดูหนาวปีนี้ทางเหนือหนาวจัดจนเกิดภัยพิบัติ​ เยียนอ๋องต้องเดินทางไปจัดการแก้ปัญหา​ด้วยตัวเอง เว่ยซีท้อง 7 เดือนอยู่ที่จวน มีหลิวซูเหนียงภรรยาของเสิ่นหมิงขุนนางมากสามารถผู้หนึ่งที่เมื่อก่อนตอนเว่ยซีเป็นแขกที่จวนอ๋องแรกๆ ได้มีโอกาสช่วยนางที่กำลังตั้งครรภ์​ไว้จนกลายเป็นสหายกันแวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อน สองคนพูดคุยกันอยู่ในสวน ซูเหนียงกลัวว่าท่านอ๋องจะกลับมาไม่ทันเว่ยซีคลอด เว่ยซีไม่คาดหวังอะไรมาก อยู่ๆ มีสตรีแปลกหน้าเดินเข้ามา สาวใช้บอกซื่อจื่อพากลับมา เว่ยซีเห็นแล้วหน้าขรึมลงทันที สตรีผู้นี้คล้ายเกาซีมาก แถมยังเสนอหน้าพาตัวเองมาแนะนำว่าเป็นสตรีของซื่อจื่อทั้งๆ ที่เว่ยซีมีแขก หลิวซูเหนียงล่ะอายแทน ซูเหนียงกลับไปเว่ยซีถึงได้ถามเรื่องราวกับสาวใช้คนสนิทถึงรู้ว่า ลู่เหนียง คนนี้เฉิงเย่าพากลับมาแต่ไม่ให้สถานะว่าเป็นอนุหรือเป็นสาวใช้อุ่นเตียง ลู่เหนียงใฝ่สูงหวังเป็นอนุจึงพาตัวเองมาคารวะเว่ยซีปูทางไว้ก่อน เว่ยซีไม่ได้โมโหที่เฉิงเย่าตามใจอนุไม่สนกฎระเบียบแต่โมโหที่สตรีนางนั้นหน้าเหมือนเกาซี แต่เว่ยซีพูดไม่ได้เพราะเกาซีตายไปแล้วเว่ยซีจะรู้จักหน้าค่าตาของเกาซีได้ยังไง เว่ยซีจึงได้แต่สั่งให้คนไปบอกเฉิงเย่าให้ควบคุมดูแลสตรีของตัวเองให้ดี หากยังมาให้เห็น อย่าหาว่านางไม่รักหยกถนอมบุปผา
เว่ยซีท้องแก่ 8 เดือน ออกมาเดินเล่น เฉิงเย่าที่มาคารวะนางทุกวันเห็นเข้าพอดี ปกติเว่ยซีมักหลีกเลี่ยงโดยพูดคุยผ่านฉากบังตาเท่านั้น เฉิงเย่ามองตามท้องกลมนูนของเว่ยซี ปากก็ถามไถ่เรื่องสุขภาพอย่างห่วงใย เว่ยซีไม่สนใจฟังผ่านหูไปเฉยๆ เฉิงเย่าคิดถ้าเป็นบิดาเขาพูดเว่ยซีคงตั้งใจฟังอย่างดีแน่
เว่ยซีได้รับจดหมายอ๋องคาดว่าน่าจะกลับมาถึงต้นเดือนหน้า เว่ยซีเจ็บท้องตอนดึก สาวใช้เตรียมให้คนไปแจ้งท่านหญิงยายและหลิวซูเหนียง แต่เว่ยซีห้ามไว้เพราะใกล้ถึงเวลาห้ามออกจากเคหะสถานยามวิกาล อีกอย่างในจวนก็เตรีียมพร้อมไว้ก่อนแล้วให้ทำตามนั้น เฉิงเย่าได้ยินเสียงคนวิ่งไปวิ่งมาพอรู้ว่าเว่ยซีสั่งเตรียมห้องคลอด แม้จะรู้ว่าไม่เหมาะสมแต่เฉิงเย่ากลัวเว่ยซีเป็นอะไรไปจึงรีบไปเฝ้าหน้าห้องคลอดอย่างกระวนกระวาย เฉิงเย่าได้ยินเว่ยซีกรีดร้องอย่างเจ็บปวดอยู่นานจู่ๆ หูพลันได้ยินเสียงควบม้าพอหันกลับไปอย่างตื่นตระหนกก็เป็นอย่างที่คาด บิดากลับมาแล้ว
.
.
.
.
.

ค้างงงงงง แง่ง 555+

ค้างมากกกกก

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 19
.
.
.
.
.
เว่ยซีคลอดเร็วกว่ากำหนดเกือบ 3 สัปดาห์ อ๋องยืนรอหน้าห้องคลอดเห็นบ่าวยกอ่างที่มีแต่เลือดเดินผ่านไม่หยุด ท่านอ๋องผู้อาบเลือดในสมรภูมิมากมายเกิดวิงเวียนและสัมผัสถึงความกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต
วันนั้นที่อ๋องเร่งรีบออกจากเมืองไป จัดการภัยพิบัติ​เป็นข้ออ้าง แท้จริงแล้วเขาไม่กล้าเผชิญหน้าเว่ยซี เมื่อไปถึงมีเรื่องรอให้จัดการมากมายจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น แต่กลางดึกคืนหนึ่งอยู่ๆ อ๋องพลันคิดถึงเว่ยซีมากจนไม่อาจควบคุมได้ ตอนอ๋องจากมาเว่ยซียังแพ้ท้องอาเจียนทุกเช้า บางครั้งก็นอนไม่ค่อยหลับ อ๋องก็ยังหนีมา เว่ยซีไม่เคยเขียนจดหมายถึงอ๋องเลยแต่อ๋องรู้ทุกอย่าง รู้้ว่าไม่ค่อยเจริญอาหาร อ๋องจากมาแค่ไม่กี่วันเว่ยซีก็กินอะไรไม่ลงแล้ว กว่าอ๋องจะกลับไปเว่ยซีไม่ทรมานตัวเองยิ่งกว่านี้อีกหรือ อ๋องทนไม่ได้ตัดสินใจรีบจัดการรับมือภัยพิบัติ​ให้จบๆ วางระบบเสร็จปุ๊บก็ทิ้งผู้ตรวจการ รีบกลับเมืองหลวงทันที แต่อ๋องก็พลาดวันเกิดเว่ยซีจนได้ เห็นอ่างเต็มไปด้วยเลือดอ๋องรู้สึกกลัวจับใจ อ๋องรู้ว่าสตรีคลอดบุตรต้องเสี่ยงอันตรายขนาดไหน บางคนคลอดแล้วก็ตกเลือดจากไป บางคนร่างกายอ่อนแอไม่เหมือนเดิมอีกเลย
อ๋องรู้สึกว่าอารมณ์​โกรธและช็อคที่เกิดขึ้นตอนออกจากเมืองหลวงพลันหายไปสิ้น เขาทิ้งเว่ยซีไป ปล่อยให้นางอยู่ในสถานการณ์​อันตราย​แบบนี้เพียงลำพัง ถ้าเขาไม่รีบกลับมาในคืนนี้ ถ้าเว่ยซีเป็นอะไร เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต
ในที่สุดเว่ยซีก็คลอดบุตรสาว แม่นมอุ้มออกมาให้อ๋องดู อ๋องจับแก้มลูกอย่างระมัดระวัง เด็กคนนี้เป็นลูกของเขากับเว่ยซี อ๋องที่ตรากตรำในกองทัพมาครึ่งชีวิต รู้สึกเหมือนได้รับของขวัญล้ำค่า อ๋องถามแม่นม พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลย แม่นมบอกพระชายาอ่อนเพลียจนหลับไปแล้ว ไม่ต้องห่วงไม่มีอาการตกเลือด อ๋องจะเข้าไปดูเว่ยซีทุกคนรีบห้ามเพราะห้องยังไม่ทำความสะอาด​ อ๋องไม่สนบอกไม่ถือจะเข้าไปหาเมีย กลิ่นคาวเลือดในห้องยังตลบอบอวลเห็นเว่ยซีนอนอ่อนแรงหน้าซีดปากซีด อ๋องดึงมือเว่ยซีมาแนบริมฝีปากกดจูบเบาๆ บอก ซีเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว
อ๋องออกมาจากห้องคลอดให้พวกบ่าวได้ทำความสะอาด เห็นเฉิงเย่าอุ้มลูกสาวเขาหยอกล้ออยู่หลังฉากแต่สายตามักจะมองไปทางห้องคลอดไม่รู้ตัว อ๋องมองเก็บรายละเอียด​ทุกอย่าง พอแม่นมเอาตัวลูกสาวเขาออกไป อ๋องจึงก้าวออกมาถามเฉิงเย่าว่า พอนางเข้าห้องคลอด เจ้าก็มาเลยหรือ เฉิงเย่าที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าพ่อมาแต่ไม่รู้ว่ามานานแค่ไหนและเห็นอะไรบ้างบอก เขามาเพราะกลัวไม่มีคนออกคำสั่ง อ๋องพูดยิ้มๆ ทำถูกแล้ว เพื่อความปลอดภัยของเว่ยซี เรื่องอื่น​ล้วนประนีประนอมได้ เฉิงเย่าก้มหน้าไม่รู้จะตอบดีหรือไม่ตอบดี อ๋องไล่บอก ดึกแล้ว อยู่ที่นี่นานแล้ว กลับไปเถอะ
เว่ยซีตื่นมาเห็นอ๋องก็งงๆ อ๋องบอก ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว เว่ยซีถามหาลูก อ๋องอุ้มมาให้บอกเป็นองค์หญิงน้อยเหมือนเว่ยซีมาก เว่ยซีอุ้มลูกแล้วตื้นตันใจจนร้องไห้
เกาหรานรู้ว่าเว่ยซีคลอดลูกสาวก็เย้ยหยันตัวเอง ว่าไม่รู้ทำไปทำไม วางแผนแทบตาย สุดท้ายเด็กเป็นเพศหญิงซะงั้น เกาหรานคิดทบทวนเรื่องที่เว่ยซีทำก่อนจะบอกให้บ่าวไปแจ้งเว่ยซีว่านางต้องการพบ ถ้าไม่มาจะเสียใจ เว่ยซีที่อยู่เดือนครบแล้วตัดสินใจไปเจ อเกาหราน เกาหรานบอกรู้นะว่าเป็นเกาซี กลับมาทำไม รู้ทั้งรู้ว่าเยียนอ๋องเป็นพ่อสามี ยังจะกล้าแต่งงานด้วยอีก ไม่ละอายใจบ้างเหรอ มาพัวพันกับซื่อจื่ออีกทำไม เว่ยซีไม่ยอมรับว่าตัวเองคือเกาซี เกาหรานเปรยถึงซื่อจื่อบอก น่าสงสารชะมัด ค่ำคืนท่านนอนไม่หลับ ไม่ให้อภัยตัวเอง แต่นางไม่รู้สักนิด นางยังคงเกลียดท่านและไม่ให้อภัยท่านไปตลอดชีวิต พอเว่ยซีกลับเรือนเจออ๋องรออยู่ถามไปไหนมา เว่ยซีหงุดหงิดสวน ต้องให้ท่านคุมทุกเรื่องเหรอแล้วเดินเข้าห้องไปเล่นกับรุ่ยหยางลูกสาว อ๋องบอกเว่ยซีไม่ให้ไปที่นั่นอีก อ๋องให้คนไปเก็บเกาหรานเงียบๆ
.
.
.
.
.

อ๋องให้คนไปเก็บเกาหรานเงียบๆ??????
คืออะไร มาสปอยล์ต่อเถิด 😭😭

>>324 ปั่นอยู่น๊าาา เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาจบ+ตอนพิเศษ ด้วยเลยจ้า

>>325 ตั้งหน้าตั้งตารอเลย555 ขอบคุณมากค่า

ขอบคุณมากค่า รอร๊อรอๆๆ อยากให้ถึงตอนเช้าเร็วๆ^^

https://discord.gg/qX7JZMPk

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 20 (จบ)
.
.
.
.
.
กู้หมิงต้าใจกล้ามาขอพบเว่ยซีบอก ไม่รู้นะว่าพวกท่านสองคนผิดใจอะไรกัน แต่ถ้าเป็นเรื่องของพระชายาเสิ่น หมิงต้ายืนยันได้ว่าอ๋องเป็นผู้เคราะห์ร้ายไม่่รู้เรื่องอะไร เสิ่นซื่อคิดไปเองฝ่ายเดียว ขนาดแต่งเข้ามาแล้วก็ยังเอาแต่มโนเพ้อฝันไปเรื่อย ใส่ใจแต่ตัวเองไม่เคยดูแลอ๋องเลยจนอ๋องอยู่จวนไม่ได้ ได้แต่อยู่ในกองทัพสู้รบเพื่อความสงบสุขของชาวบ้าน จนมาเจอท่าน อ๋องใส่ใจท่านมาก เขาติดตามอ๋องมา 20 กว่าปี ไม่เคยเห็นอ๋องปฏิบัติ​กับสตรีเช่นนี้มาก่อน อ๋องจริงจังและจริงใจมาก ชีวิตอ๋องไม่ง่าย เข้าร่วมกองทัพแต่วัยรุ่น มีแต่สงครามและความตาย รังนอนที่อบอุ่นน่ะหรือ แต่งงานกับสตรีอย่างนั้นอย่าพูดถึงเลย ทหารทุกคนขอร้องท่านช่วยดูแลท่านอ๋อง ใช้ชีวิตกับท่านอ๋องให้ดี พวกเราจุดธูปขอพรทุกวัน ขอให้ท่านอ๋องกับท่านอายุยืนยาวสุขภาพแข็งแรง
อ๋องกลับมาเจอเว่ยซีร้องไห้อยู่มืดๆ ก็เข้าไปปลอบ เว่ยซีบอก โชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจออ๋อง ตอนเจอกันครั้งแรกรู้สึกอ๋องไม่เห็นจะแก่เลย ยังหนุ่มและดูดีกว่าที่คิดอีก ตอนหลังบังคับอ๋องแต่งก็กลัวอ๋องดุ คิดว่าหลังแต่งอ๋องต้องเย็นชาใส่แน่ๆ แต่ก็ไม่ อ๋องดีที่สุดเลย หมิงต้่ามาเล่าเรื่องพระชายาเสิ่น ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ความจริงเว่ยซีอิจฉานางมาตลอดที่ได้เจออ๋องตอนแรกรุ่นกำลังเติบโต​ เว่ยซีมาช้าไป ถ้่าเป็นไปได้ก็อยากเกิดเร็วกว่านี้สัก 10 ปี 20 ปี จะได้เจออ๋องตอนนั้น อ๋องบอก ไม่จำเป็นเลยซีเอ๋อร์ เป็นอย่างที่เป็นพอแล้ว เว่ยซีบอก ข้าเคยเดินทางเล็กมาก่อน ตอนแรกที่ข้าแต่งกับท่าน ข้่าน่ารำคาญมากจริงๆ แต่ต่อมาก็ไม่เป็นแล้ว ราคาที่ต้องจ่ายข้าจ่ายไปหมดแล้ว เรามาเริ่มใหม่กันเถอะ ใช้ชีวิตครองคู่อยู่ด้วยกันให้ดีกับรุ่ยหยางนะท่านอ๋อง
อ๋องคิดตาม เว่ยซีพูดถูกทุกคนมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ไม่ต้องพูดถึงว่าราคาที่เว่ยซีจ่ายไปแล้วก็คือชีวิตของเธอ ตอนนี้ไม่ใช่หญิงมีพันธะแต่งงานแล้วอีกต่อไป เว่ยซีเป็นอิสระแล้ว ความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในใจอ๋องละลายหายไป ที่เขาสนใจนางไม่ใช่เพราะนางเป็นใคร แต่เพราะความคิดทัศนคติตัวตนของนางต่างหาก เว่ยซีอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
เดือนต่อมาขณะที่ราชสำนักยังคงวุ่นวาย ข้าศึกเริ่มเข้ามารุกรานชายแดน เยียนอ๋องบอกเรื่องในราชสำนักตนไม่ยุ่ง อาสาไปเฝ้่าชายแดนเอง เต้รั้งไว้ถึง 3 ครั้งแต่รั้งไม่อยู่ อ๋องยืนกรานจะไปและพาเว่ยซีกับลูกสาวไปด้วย เกาซีเกิดและเติบโตในเมืองหลวงพอมาเป็นเว่ยซีก็อยู่แต่ในหมู่บ้าน เว่ยซีจึงตื่นเต้นมาก  ซื่อจื่อไม่ย้ายไปด้วยให้เหตุผลว่า ถึงเต้จะไม่พูดแต่เต้ต้องระแวงแน่ซื่อจื่อเลยจะรั้งอยู่เข้าร่วมกิจในราชสำนักสั่งสมประสบการณ์​ก่อน เว่ยซีนิ่งแป๊บก่อนจะบอก ดีแล้ว ยังมีพิธีฝังชายาอีก ซื่อจื่ออาจจะยังไม่อยากแต่งงานใหม่ตอนนี้ แต่ผ่านไปอีกสองสามปีย่อมต้องแต่งใหม่แน่นอน อ๋องยิ้มให้เว่ยซี
ขบวนรถม้าออกเดินทางมุ่งหน้าขึ้นเหนือไปเมืองเยียนตี้ เว่ยซีเล่นกับลูก ชี้ไปทางนู้นทางนี้พลางเล่าให้ลูกฟังว่า ทางใต้เป็นเมืองหลวง ลูกเกิดที่นั่น ไกลออกไปทางนั้นเป็น ชุนเต๋อ ที่พ่อกับแม่พบกันครั้งแรก ตอนนี้เราจะไปเยียนตี้ที่ดินศักดินาของพ่อ ต่อไปพื้นที่ส่วนหนึ่งตรงนั้นจะเป็นของเจ้า เกิดมาก็เป็นท่านหญิงกินที่ดินตั้งหลายพันครัวเรือน ดีใจมั้ย ดูสิ บุรุษที่อยู่ข้างหน้านั่นคือบิดาของลูก
ท่านอ๋องรู้ด้วยสัญชาตญาณ​พลันหันกลับมายิ้มให้
เว่ยซีนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก นึกถึงคืนฝนตกนั่น สตรีเจ้าอารมณ์คนหนึ่งเอ่ยถามออกไปอย่างใจกล้า "ท่านอ๋อง ท่านยังขาดภรรยาใช่หรือไม่?"

จบ
.
.
.
.
.

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า (ตอนพิเศษ 1,2)
.
.
.
.
.
ตอนพิเศษ 1
ชีวิตครอบครัวสุขสันต์ที่ชายแดนของ 3 คนพ่อแม่ลูก รุ่ยหยาง วัย 3 ขวบ น่ารัก ช่างพูดช่างเจรจา ทว่าเจ้าเล่ห์นัก เว่ยซีเข้มงวดแต่อ๋องตามใจลูกตลอด อ๋องรักเมียมากไม่เปลี่ยนแถมขยันทำการบ้านเพราะอยากมีน้องๆ ให้รุ่ยหยาง
นอกจากนี้มีเล่าถึงเหตุการณ์​ในเมืองหลวง เต้แต่งงาน เสนาบดี​ซ่างป่วยตาย สามคนสำคัญที่เต้คนก่อนวางไว้ มีแค่ เยียนอ๋อง ที่หลบมรสุมปลีกตัวออกไปใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข ส่วนเฉิงเย่าที่ยังรับราชการอยู่ในเมืองหลวงให้เต้วางใจนั้นแม้ราชสำนักจะมีึคลื่นลมหรือวุ่นวายเพียงใดก็ไม่มีใครกล้ายุ่งหรือมากระทบจวนเยียนอ๋อง เฉิงเย่าทำงานไปอย่างราบรื่น ไม่ค่อยออกไปร่วมงานเลี้ยงที่ไหน มีเพียงสหายสนิทไปมาหาสู่สองสามคน

ตอนพิเศษ 2
เฉิงเย่าอยู่เมืองหลวงคนเดียวมา 3 ปี ช่วงหลายปีมานี้คลื่นลมในราชสำนักรุนแรงและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประสบการณ์​ที่ได้รับทำให้เฉิงเย่าเติบโตขึ้น เมื่อมีเวลาย้อนคิดพิจารณา​จึงรู้ว่า ทั้งเรื่องเกาซี เกาหราน อวิ๋นฮุ่ย ลู่เหนียง ล้วนเป็นเขาที่คิดและตัดสินใจเลือกทางผิดมาโดยตลอด การตายของเกาหรานด้วยฝีมือคนของบิดาทำให้เขาแน่ใจว่า เกาซีกับเว่ยซีคือคนเดียวกัน เฉิงเย่านั่งคิดถึงชีวิตแต่งงานของเขากับเกาซีอย่างถี่ถ้วน ว่าเขาพูดกับนางอย่างไร ทำตัวกับนางอย่างไร และทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ความรู้สึกที่เกิดตอนนั้นมันคืออะไรกันแน่ ในที่สุดเฉิงเย่าก็เข้าใจ เขารักเกาซีมาตลอดแต่เขาโง่เขลาจนเสียนางไป พอนางกลับมา ทุกครั้งที่เขามองเว่ยซี ในสายตาเขาเห็นเพียงเกาซี แต่เขารู้ดีว่าเขาได้สูญเสีย​เกาซีไปแล้วตลอดกาล นางแต่งกับบิดา สายตาที่มองบิดาเต็มไปด้วยความรักใคร่ชื่นชมมีความสุข เวลาเห็นนางกับบิดา เขาอดรู้สึกทรมานใจไม่ได้ เขาไม่กล้าสบตาบิดา ครั้นตอนรุ่ยหยางเกิดบิดาจ้องเขา เขาจึงได้ก้มหน้าคุกเข่าขออภัยอยู่อย่างนั้น เขาตัดสินใจรั้งอยู่ที่นี่คนเดียว เรื่องในราชสำนักก็เหตุผลหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่อาจพบหน้าเว่ยซีและเผชิญหน้า​กับบิดาได้ เมื่อเขาตัดสินใจ บิดาก็ผ่อนคลายความตึงเครียด​ลง เขารู้ว่านางจะมีชีวิตที่ดี มีลูกและสามีรักตามใจ เขาได้ยินข่าวจากชายแดนว่าบิดารักใคร่ตามใจนางมาก นางกับรุ่ยหยางใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ทว่าทั้งหมดนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาไม่มีสิทธิ์​อะไร เขาสูญเสียมันไปแล้ว นี่คือราคาที่เขาต้องจ่ายตลอดชีวิตที่เหลือ
.
.
.
.
.

สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า ตอนพิเศษ 3
.
.
.
.
.
เปิดตอนโดยการเล่าย้อนไปสมัยอ๋องสะกิดใจเรื่องวันเกิดและความดีอกดีใจที่ได้เดินเที่ยวงานเทศกาลโคมไฟของเว่ยซี จนสั่งให้กู้หมิงต้่าส่งคนไปสืบเรื่องเว่ยซีจากเมืองซุนเต๋อโดยละเอียด ทั้งวันเกิด นิสัยใจคอ บุคลิก งานอดิเรก ตลอดจนเรื่องราวยิบย่อยต่างๆ ในชีวิต
อ๋องนั่งอ่านรายงานในจดหมายแล้วหน้าเคร่งขรึมลงเรือยๆ เข้่าห้องไปมองเว่ยซีที่รอเขาไม่ไหวจนหลับไปก่อนแล้ว อ๋องอยากให้ตัวเองไม่รู้เรื่องนี้เหลือเกิน อ๋องคิดย้อนไปถึงวันแรกที่เจอนาง จนแต่งงานกัน ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ถึงวันนี้ที่เว่ยซีตั้งครรภ์​ลูกของเขา
อ๋องไม่สนว่าก่อนหน้านี้เว่ยซีเป็นใคร ตอนนี้นางไม่ใช่ลูกสะใภ้​เขาอีกต่อไปแล้ว อาจเพราะอ๋องมีประสบการณ์​เห็นการพรากจากเป็นตายมามากมาย เขารู้ว่าเว่ยซีจ่ายไปแล้วด้วยชีวิตของเธอ ทว่าเขาก็ยังอยากรู้ว่าทำไมเว่ยซีถึงต้องการแต่งกับเขา แล้วที่กลับมาจวนอ๋องอีกเป็นพราะตัดใจจากอดีตสามีเก่าไม่ได้ ทั้งรักทั้งเกลียดเลยอยากมาอยู่ใกล้ๆ รึเปล่่า ยังไงซะเฉิงเย่ากับเว่ยซีก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
ความคิดที่ผุดขึ้นมาในใจทำให้อ๋องหลบหน้าเว่ยซีที่ท้องอยู่ หนีไปจัดการภัยหนาวต่างเมือง ทำตัวให้ยุ่งไว้ จะได้ไม่คิดเรื่องนี้ แต่ทันทีที่รู้ว่าเว่ยซีเบื่ออาหารอาการไม่ค่อยดี เขาก็ทนไม่ได้ วางเรื่องนี้ลงชั่วคราว เร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนกลับเมืองหลวงไปหานาง
มาถึงจวนไม่คิดว่าเว่ยซีจะกำลังคลอดรุ่ยหยาง ตอนเห็นอ่างเลือดและได้ยินเสียงร้องของนาง นาทีนั้นท่านอ๋องพลันสำนึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้าคืนนี้เขาไม่ได้กลับมา ถ้าคืนนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แค่คิดว่าจะต้องสูญเสียเว่ยซีไปตลอดกาล แค่คิดอ๋องก็รับไม่ได้แล้ว
ได้เห็นรุ่ยหยางและอย่างน้อยที่สุดตอนนี้ยังมีนางอยู่ข้างๆ แค่นั้นก็พอแล้ว ไม่ว่านางจะคิดยังไง เขาจะผูกมัดนางไว้ให้เป็นพระชายาของเขาไปตลอดชีวิต​จนกว่าความตายจะพรากพวกเขาจากกัน นางจะมานึกเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว​
ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง อ๋องฝังเก็บเรื่องนี้ไว้ แต่เว่ยซีไปพบเกาหรานตามคำขอ เรื่องเว่ยซีคือเกาซี เกาหรานก็รู้ วันนั้นเว่ยซีกลับมาหงุดหงิดใส่อารมณ์กับเขา เขานึกไปถึงตอนเจอเว่ยซีครั้งแรกที่ชุนเต๋อ เฉิงเย่าไม่ใช่สาเหตุที่นางตัดสินใจมาอยู่กับเขา ปมในใจอ๋องคลายออกง่ายดาย
ตอนนี้รุ่ยหยาง 6 ขวบ กู้ปัน ลูกชายคนเล็ก 3 ขวบ อ๋องมองเว่ยซีที่กำลังอุ้มกู้ปัน เขารู้จักนางมา 8 ปี แต่งกันมา 7 ปี เวลาผ่านไปรวดเร็วแต่ภรรยาของเขายังอ่อนเยาว์ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ดวงตากระจ่างใส อ๋องยิ้มให้เว่ยซีแล้วเดินไปอุ้มทั้งนางและลูกถาม ทำอะไรกัน เว่ยซียิ้มมองลูกชายพลางตอบ ข้าก็ไม่รู้ ท่านถามเขาเองสิ
.
.
.
.
.

สนุกมาก​ ขอบคุณโม่งสปอยมากค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ จบแล้วแฮปปี้มาก ชอบที่สุด ไร้กังวล ไร้ค้างคา สบายใจ กินข้าวหมดจานและเติมเพิ่มด้วยอีกหนึ่ง 555+

ขอบคุณเพื่อนโม่งมากๆค่ะ สนุกมากก ท่านอ๋องน่ารัก อบอุ่น

สนุกมาก ขอบคุณมากนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปน้า(เขียนไว้ก่อนเลย อิอิ) ^^

ขอบคุณโม่งสปอยมากๆจ้า

คนเขียนคนนี้ออกแบบคาแรคเตอร์หลักได้มีเสน่ห์มาก
เรื่องอาเก้า นี่ชอบนางเอก​ น้องพยายามจะมีชีวิตดีๆ แบบที่ไม่ต้องทำร้ายใคร
ส่วนเรื่องเป็นแม่เลี้ยงสามีเก่า นี่ชอบอ๋องพระเอกมาก นิ่งๆ สมเป็นแม่ทัพที่เคร่งขรึมคร่ำครึ ทำอะไรมีเหตุผล มีความรับผิดชอบ รอบคอบ โคตรผู้ใหญ่ อบอุ่นมาก (รักพระเอกจนเกลียดนางเอกละเนี่ย ไม่ใช่ไรนะ อิจฉา 5555)​

https://discord.gg/qX7JZMPk

ขอบคุณโม่งสปอยล์มากๆ

https://discord.gg/BggXwVNd

https://discord.gg/EQkyjcqK

รอโม่งสปอยล์อยู่น้า~
ถ้าชอบแนว ตปก. เอาคืนพระเอก-นางเอกนิยาย แนำนำเรื่องนี้อีกเรื่อง

After Transmigrating into a Short-lived White Moonlight, had a HE with the Villain

คาร์พระเอก-นางเอก ที่โดนเอาคืนคือสมควรมาก รวมความอิหยังวะขอบพระเอกนางเอกที่ไม่เข้าท่าในนิยายจีนไว้

มีใครอ่าน Reborn to Love Lord Qiansui แล้วบ้าง
เพิ่งอ่าน วังเดียวดาย อยากหาแบบพระเอกเป็นขันทีจริงๆอ่าน เรื่องนี้ตรงสปอยล์บอกพระเอกเป็นขันทีจริง อยากได้คนคอนเฟิร์มว่ากุไม่ถูกหลอก

เดี๋ยวนี้เจอแนวระบบเยอะชิบเป้ง กุอ่านไม่รอดสักเรื่องเลยว่ะ 55555

https://discord.gg/cArG9zTx

>>344 แนวระบบนี่อ่านไม่รอดเพราะรำคาญระบบ

https://discord.gg/XxRhghpu

เพื่อนโม่งมีใครไปดำเรื่อง ลวงรักขุนนางกังฉิน บ้างอ่ะ ขอสปอยส์บ้างเด้ออออ

ขอบคุณโม่งสปอยล์จ้า

https://discord.gg/JugwK48Q

หลายวันแล้ว เงียบจังเลย

https://discord.gg/HguweWZx

อ่านเรื่อง Trapped in a Typical Idol Drama อยู่ แรกๆก็สนุกดี นางเอกวาร์ปไปในนิยายแนว F4 เป็นนางร้าย แต่นางเป็นสาววัยทำงานแล้วไง เลยมองตัวละครวัยไฮสคูลในเรื่องเป็นพวกละอ่อน นินทาต่างๆนาๆในใจ แต่พระเอกคือสามารถอ่านใจคนได้ เลยได้ยินนางเอกพร่ำบ่นนู่นนี่ ทีแรกก็คิดว่านางเอกเป็นคนแปลกๆ เป็นพวกหนีความจริง จินตนาการว่าตัวเองอยู่ในโลกนิยายไงงี้ จบดี แต่หลังๆเรื่องมันออกทะเลไปเลย

รอโม่งใจดีมาสปอยนิยายสนุกๆอีกน้า ช่วงนี้เบื่อมากอ่านอะไรก็ไม่สนุกเลย

รออ่านสปอยล์เหมือนกัน

>>330

ขอบคุณมาก รอสปอยเรื่องต่อไป

ช่วงนี้ยังไม่ได้อ่านอะไรน๊า เหมือนจะเป็นรีดเดอร์บล็อคง่ะ แง

แต่เดี๋ยวเอาสปอยสวยรวยใสฯ ซินอวี่-อี้หยาง ตอนพิเศษมาให้อ่านกันเล่นๆ อีก

>>358 รออ่านจ้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก ตอนพิเศษ 2.1
.
.
.
.
.
ซินอวี่ท้องเริ่มใหญ่ขึ้นทุกวันๆ หลังประกาศความสัมพันธ์​กับอี้หยาง ในช่วง 5 เดือนมานี้ ซินอวี่ก็หยุดกิจกรรมทุกอย่าง แฟนๆ เดากันว่าซินอวี่ท้อง แล้วมีเม้นท์นึงบอกว่าตัวเองก็ท้องไปฝากท้องที่โรงพยาบาลเอกชนหนึ่งที่เพื่อนทำงานอยู่เจออี้หยางมากับซินอวี่ไม่เชื่อก็ตามไปดูรูปที่เพจได้
รูปนึงเป็นรูปในโรงพยาบาลเอกชน มีการ์ด 6-7 คนยืนกระจายล้อมรอบอี้หยางที่โอบประคองซินอวี่อยู่ตรงกลาง อีกภาพเห็นซินอวี่สวมชุดหลวมๆ แต่หน้่าท้องนูนเด่นชัดเจน เงยหน้าขึ้นกำลังคุยกับอี้หยาง อี้้หยางก็ก้มมองด้วยสายตานุ่มนวลต่างกับรูปแรกมาก
ชาวเน็ตกรีดร้องอิจฉาตาร้อนกันสุดฤทธิ์​ ซินอวี่ไม่ได้ปิดบังเรื่องท้อง แต่ก็ไม่ได้ประกาศเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ซินอวี่ไม่ได้เอามาใส่ใจ จนวันเวลาผ่านไป กลางดึกคืนนึงซินอวี่รู้สึกเจ็บท้องผิดปกติ ปลุกอี้หยางไปโรงพยาบาล ซินอวี่ไม่ต้องทรมานมากนัก เข้าห้องคลอดแป๊บเดียว พยาบาลก็อุ้มเด็กชายออกมาให้อี้หยางอุ้ม พ่ออุ้มปุ๊บ ลูกร้องคอแทบแตกปั๊บ ปู่หัวเราะร่าบอก พ่อลูกคู่นี้ต่อไปลำบากแน่
ซินอวี่ฟื้นมา เจออี้หยางนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงเป็นคนแรก อี้หยางถามยังเจ็บอยู่มั้ย ซินอวี่บอกไม่เจ็บ คุณหมอยังบอกเลยว่า เด็กคนนี้คลอดง่ายเชื่อฟังมาก ซินอวี่จับมืออี้หยางที่ยังคงสั่นเล็กน้อย ได้ยินเสียงในใจอี้หยางพูด
'ขอบคุณพระเจ้า'
'จะไม่ให้คลอดอีกแล้ว'​

ปู่ตั้งชื่อให้หลานว่า อี้เฉียน ตระกูลอี้จ้างพี่เลี้ยงผู้เชี่ยวชาญ 3 คน ปู่เห่อหลานมากซื้อของนู่นนี่นั่นให้จนต้องเปิดห้องอีกหลายห้องไว้ใส่ของหลานโดยเฉพาะ อี้หยางก็ห้ามไม่ได้ด้วย เพราะปู่บอกฉันจะซื้อของให้หลานแล้วมันทำไมเหรอ ตอนนี้ยังไม่ได้ใช้ เดี๋ยวโตขึ้นอีกหน่อยก็ได้ใช้เองแหละ
เด็กน้อยค่อยๆ เติบโตขึ้นทีละนิด หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ผิวนุ่มละมุนและมีดวงตาเหมือนอี้หยางมาก ซินอวี่สุดแสนจะภูมิใจ นี่ลูกช้านนนนนนนน
อี้หยางพยายามจะเป็นพ่อที่ดี ถ้ามีเวลาว่างแล้วลูกต้องป้อนน้ำป้อนนมเปลี่ยนผ้าอ้อมพอดี อี้หยางจะขอทำเอง ทว่าพอพ่อกับลูกอยู่ด้วยกันทีไรก็เป็นแบบที่คุณปู่พูดไว้ ลูกร้องไห้จ้าทุกที พอถึงครั้งที่สาม คุณพ่อตัวอย่างจึงยอมแพ้บอกต่อไปจะเป็นพ่อที่เข้มงวด จะสอนลูกให้ดี รับภาระหนักสืบทอดตระกูลอี้ให้ได้
ซินอวี่มองลูกน้อยในอ้อมแขนอย่างสงสารบอก "ทำไมไม่รู้จักเอาใจพ่อเค้าตั้งแต่เด็กล่ะลูก ทำไมปฏิเสธพ่อเค้านัก จบกัน รอดูกันว่าโตขึ้นพ่อเค้าจะทรมานลูกยังไงบ้าง" เด็กชายตัวน้อยเป่าน้ำลายชูไม้ชูมือหัวเราะคิกคักมองซินอวี่อย่างไม่กลัวเลยสักนิด
พอเด็กน้อยเริ่มคลานก็เริ่มหัดพูด คำแรกคือ 'แม่'​ ตามด้วย 'ย่า'​ และ 'ปู่'​ แต่ไม่ยอมเรียก พ่อ  อี้หยางหน้ามืดครึ้มลงเรื่อยๆ ทุกวัน ซินอวี่ไม่กลัวอี้หยางจะไม่รักลูก เพราะซินอวี่ตื่นมากลางดึกไม่เจออี้หยางนอนอยู่ข้างๆ พอไปห้องลูกถึงเห็นอี้หยางไปกระซิบกล่อมอยู่ข้างหูลูก บอก เรียกพ่อสิ พ่อๆ เรียกพ่อแล้วพ่อจะให้ของเล่นนะ เป็นเด็กดี เชื่อฟังนะ เรียกพ่อสิ พ่ออออ พ่อออออ
สุดท้ายการเผชิญหน้าระหว่างพ่อกับลูกชายก็จบลงด้วยคำว่า "ปาปะ"
พอลูก 1 ขวบ หนังที่ซินอวี่เล่นก็มีกำหนดลงโรงฉายเดือนหน้า ทีมงานขอให้ซินอวี่กลับไปออกรายการโปรโมท ซินอวี่เลยโพสต์รูปลูกลงเว่ยป๋อ มีแต่คนมาแสดงความยินดีล้นหลาม
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รัก ตอนพิเศษ 2.2
.
.
.
.
.
หนังประสบความสำเร็จ​กวาดเงินถล่มทลาย ลงโรงวันแรกได้ไป 50 ล้าน จบโปรแกรมฉายได้ไป 1.4 ล้านล้าน ทั้งผู้กำกับซูและนักแสดงอย่างซินอวี่ได้รับคำชื่นชมมาก ทีมงานจึงจัดเลี้ยงฉลองความสำเร็จ​ของภาพยนตร์​ ระหว่างทางไปงาน ซินอวี่ที่เพิ่งกล่อมลูกเข้านอนเสร็จ ขับรถออกจากบ้านวิลล่าได้ไม่นานก็ตัดสินใจเหยียบคันเร่งไม่ทันเห็นว่ามีรถโผล่มาจากแยกทางขวา ซินอวี่หักหลบซ้ายพุ่งใส่หินริมถนน โชคดีไม่มีรถตามมา ซินอวี่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแต่กระโปรงหน้ารถพังขับต่อไม่ได้ ซินอวี่โทรหาอี้หยางคนแรกบอก "สามี ฉันขับรถชน"
อี้หยางที่อยู่ในสายพอได้ยินว่าซินอวี่รถชน อี้หยางหัวใจหยุดเต้น ก่อนจะถาม "ได้รับบาดเจ็บมั้ย" ซินอวี่บอก "ไม่" ได้ยินเสียงในสายถอนหายใจโล่งอก ซินอวี่ก็รายงานพิกัดไปว่าอยู่ตรงไหนยังไง อี้หยางขับรถมาหาใน 10 นาที พร้อมรถติดตามอีกคันนึง พออี้หยางสำรวจว่าซินอวี่ไม่บาดเจ็บจริงๆ สีหน้าก็คลายความเคร่งเครียด​ลงนิดนึง อี้หยางไล่ซินอวี่ขึ้นไปนั่งในรถแล้วถาม "เกิดอะไรขึ้น" ซินอวี่บอก "ไม่ทันระวัง เห็นรถตัดหน้าเลยตกใจเหยียบคันเร่งแค่นั้น" อี้หยางถาม "แค่นั้นเหรอ ซูซินอวี่ คิดว่ารถชนวันนี้เป็นเรื่องธรรมดาเหรอ เธอเห็นหน้ารถเธอมั้ยว่าเป็นยังไง เธอโชคดีที่ไม่บาดเจ็บ แต่ถ้าไม่ล่ะ ถ้าเธอบาดเจ็บล่ะ"
ซินอวี่บอก "ขอโทษ ฉันพูดผิดไป วันนี้ฉันประมาทเอง"
อี้หยางบอก" ไม่มีครั้งหน้า ฉันจะให้เธอใช้คนขับรถ"
ซินอวี่โวย" หมายความว่าไง ไม่ให้ฉันขับเหรอ ฉันขับเองมาตั้งหลายปี เพิ่งเกิดเรื่องก็ครั้งนี้ ทักษะการขับฉันดีมากไม่ต้องใช้คนขับรถ!"
"ต้องใช้"
"ไม่ใช้"
'กล้าพูดว่าทักษะดี แล้วที่ขับชนนี่มันอะไร ไม่ ยังไง 6 เดือนนี้ฉันจะไม่ให้เธอขับรถอีก'​ อี้หยางคิดแล้วนั่งนิ่งไม่พูดกับซินอวี่อีก จุดที่เกิดอุบัติเหตุ​อยู่ไม่ไกลบ้านวิลล่ามากนัก พอกลับมาก็เจอปู่กับแม่รออยู่ด้วยความเป็นห่วง ปู่แม่ถามซินอวี่ตอบ แต่อี้หยางเดินดุ่มๆ เข้าบ้านขึ้นชั้นบนไป ซินอวี่เรียกอี้หยางก็ไม่ตอบ
ปู่กับแม่เลยบอก ซินอวี่ไม่เห็นว่าอี้หยางทำหน้าน่ากลัวแค่ไหนตอนที่ได้รับโทรศัพท์​ แล้วรีบวิ่งออกไปทั้งๆ ที่ไม่ได้เปลี่ยนรองเท้าด้วยซ้ำ
ซินอวี่เลยนึกได้ว่าอี้หยางยังใส่รองเท้าลำลองในบ้านอยู่จริงๆ ก็รีบตามไปง้อที่ห้องหนังสือยิ้มเรียก "สามี.."
อี้หยางบอก "ฉันจะพูดแค่สองเรื่อง เรื่องแรก ใช้คนขับรถเวลาจะออกไปข้างนอก ไม่ให้ขับเอง สอง กลับไปนอนที่ห้องซะ ตอนนี้ฉันโมโหมาก"
ซินอวี่เม้มปากแล้วกลับไปนอน
ตีหนึ่งบริเวณที่นอนข้างๆ ซินอวี่ยุบตัวลง ซินอวี่เอื้อมมือไปกอดเอวอี้หยางไว้พลางกระซิบข้างหูถาม ยังโกรธอยู่เหรอ อย่าโกรธเลยนะ ต่อไปจะขับระวังๆ
อี้หยางถาม" ต่อไป?"
ซินอวี่รีบตอบ"ไม่มีต่อไปจ้ะ ไปไหนใช้คนขับรถจ้ะ"
หลังจากนั้นซินอวี่ไปไหนก็ต้องใช้คนขับรถ ด้วยความที่เคยขับรถเอง ซินอวี่ก็อึดอัดใจเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอด บางทีก็ไม่ค่อยสะดวกใจ แต่ซินอวี่รู้ว่าอี้หยางหวังดีและเป็นห่วง
จนกระทั่งซินอวี่เห็นอันหย่าถอยสปอร์ต​คาร์สีเทาเงินมาขับ อันหย่าบอกจองไว้ตั้ง 1 ปีแน่ะกว่าจะได้มา ว่าละก็พาซินอวี่นั่งรถเล่น
ซินอวี่กรี๊ดมาก ชอบมาก อยากได้มาก
ในโรงรถที่บ้านวิลล่าและที่แมนชั่นมีรถหรูหราแพงระยับจับจิตมากมาย แต่ไม่มีสปอร์ต​คาร์
ซินอวี่หาข้อมูลแล้วอยากได้เฟอร์รารี่สีแดง เงินซินอวี่มีพอซื้อได้ไม่เดือดร้อน แต่ประเด็นคือเงินอย่างเดียวซื้อไม่ได้มันต้องมีเส้นสายด้วยเพราะเป็นรุ่นลิมิเต็ด และมีเงื่อนไขในการซื้อว่าต้องเป็นสมาชิกเฟอร์รารี่คลับเท่านั้น อันหย่าบอกว่าอี้หยางน่าจะมี ซินอวี่รีบซื้อของแพงๆ ไปประเคนอี้หยาง อี้หยางถาม มีอะไร ซินอวี่เกริ่นบอกว่า เนี่ยใช้คนขับรถมาครึ่งปีแล้วนะ..
อี้หยางบอก ถ้าอยากจะขับก็ขับ แต่ขอให้ขับช้าลงหน่อย ซินอวี่บอก สามี นายใจดีที่สุดเลย
.
.
.
.
.

สปอย สวยรวยใสไร้รัก ตอนพิเศษ 2.3
.
.
.
.
.
อี้หยางถาม "มีอะไรอีก"
ซินอวี่บอก "อยากซื้อรถ แต่มันมีเงื่อนไขในการซื้อ สามีฉันรู้ว่านายมีเส้นสายเยอะ ช่วยหน่อยน๊าาาาา"
พอปล่อยให้ขับก็จะซื้อรถใหม่ อี้หยางปวดกบาล แต่ยังถามต่อ "รถอะไร"
ซินอวี่ยิ้มร่าบอก "เฟอร์​รารี่"
อี้หยางสวด "ซูซินอวี่ เธอจะขับสปอร์ต​คาร์ทันทีหลังเกิดอุบัติเหตุ​เนี่ยนะ อย่าได้ฝัน!"
ซินอวี่ว่า "ไหนสัญญาแล้วไง"
"ไม่ได้สัญญาจะซื้อสปอร์ต​คาร์ให้!"
"ก็ไม่ได้จะให้นายซื้อให้ ฉันซื้อเอง! ฉันจะจ่ายเอง"
"งั้นก็ไปซื้อเอง ไม่ต้องมาหาฉัน!"
ซินอวี่กัดฟัน" นายจะซื้อไม่ซื้อ"
"ไม่ซื้อ"
"จะช่วยไม่ช่วย"
"ไม่ช่วย" อี้หยางตอบแล้วคิดในใจ 'กล้าขับรถแข่งที่อันตรายขนาดนั้นฉันล่ะโมโหสุดๆ จริงๆ'​
ซินอวี่ได้ยินรู้ว่าอี้หยางห่วงเลยอ่อนลง "สามี ฉันชอบสปอร์ต​คาร์จริงๆ ฉันสัญญา​ จะขับให้ดี ไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ​อีก จริงๆ นะ นายดูสิ ฉันยุ่งจะตาย จะขับรถไปกองก็ไม่มีเวลา ถนนก็จำกัดความเร็ว แทบไม่มีโอกาสขับเลย"
"ถ้างั้นจะซื้อมาทำไม"
ซินอวี่ใบ้กินบอก "ซื้อมาเก็บในโรงรถไว้ดูเล่น ขอแค่ได้เป็นเจ้าของ ฉันก็มีความสุขแล้ว!"
อี้หยางคิด 'พูดได้ดี ถ้าซื้อมาแล้วจะไม่แตะต้องเหรอ เชื่อถือไม่ได้หรอก'​
ซินอวี่ได้ยินก็ว่า "ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อสิ!"
ซินอวี่พยายามใช้เส้นสายในวงการของตัวเอง มีสองสามคนที่พอจะมีคอนแทค​อยู่บ้างแต่ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
ซินอวี่หาคนช่วยไม่ได้ก็นั่งซึมเซาอยู่ตรงโซฟา พออี้หยางกลับมา ซินอวี่ก็ถาม "อี้หยาง~ นายไม่รักฉันแล้วเหรอ สามี~ฉันรู้สึกอึดอัด ฉันอยากร้องไห้"
ซินอวี่หวังให้อี้หยางเข้ามากอด มาบอกรัก จะได้โน้มน้าวใจให้อี้หยางอนุมัติ​
ปรากฏ​อี้หยางรู้ทันบอก "อยากร้องก็ร้องเลย"
"...แต่ฉันอยากร้องในเฟอร์​รารี่นี่"
"..."

ซินอวี่หันมาสนใจเลี้ยงลูกแทน เด็กชายอี้เฉียนตัวน้อยขวบครึ่งแล้วกำลังอ้วนท้วนสมบูรณ์​ ดวงตาสีดำคู่นี้ โตขึ้นไม่รู้จะมีสาวๆ อีกเท่าไหร่มาตกหลุมรัก
อาจเพราะได้พันธุกรรมของอี้หยาง อี้เฉียนเลยมีพัฒนาเร็วกว่าเด็กวัยเดียวกัน ซินอวี่เลี้ยงไปก็ทั้งจูบทั้งกอดทั้งฟัด พี่เลี้ยงบอกว่าอยู่กับนายหญิงทีไร นายน้อยดีใจยิ้มหัวเราะไม่หยุดทุกที
อี้เฉียนกำลังหัดพูด ซินอวี่ก็สอนไปเรื่อย นั่นดอกไม้ นี่น้ำหอม ที่แสบคือ เอาโมเดลรถสปอร์ตมาวางสอนลูกว่านี่รถ ช่วงนี้พวกพี่เลี้ยงก็จะได้ยินซินอวี่สอนคำศัพท์อี้เฉียนบ่อยๆ ทว่าที่ได้ยินบ่อยสุดคือคำว่า รถ และ ดอกไม้

ที่ตึกอี้กรุ๊ป อี้หยางกำลังประชุมเครียด เหลือบเห็นซินอวี่ส่งข้อความเสียงมาใน wechat รัวๆ 3 ข้อความ อี้หยางก็คิดว่าน่าจะมีเรื่องด่วน เลยขอตัวสักครู่ ผู้ช่วยเปิดประตูให้ ห้องประชุมที่กำลังตึงเครียดก็เริ่มมีบรรยากาศผ่อนคลาย อี้หยางเปิดฟังข้อความระหว่างกำลังจะก้าวพ้นประตูออกไปพอดี
"ปาปะ!"
"ฟาลาลา! "
"ซื้อมามะ! "
ได้ยินกันทั้งห้องประชุม
อี้หยางอดหัวเราะเสียงต่ำไม่ได้ ก่อนจะทำเป็นกระแอม 2-3 ทีถาม "ซูซินอวี่ วันๆ เธอสอนอะไรลูกเนี่ย"
ซินอวี่วาง​โทรศัพท์​อย่างเสียใจ หลายวันมานี้ซินอวี่สอนลูกหลายอย่างทั้งการมอง การดมกลิ่น การฟังเสียง ซินอวี่น้อยใจเล่นกับลูกไปก็ตัดพ้อพ่อไปพลางถามอี้เฉียน "ป๊าบอกแม่ดูแลหนูไม่ดี แม่ดูแลหนูไม่ดีเหรอลูก เดี๋ยวป๊ากลับมา เราเมินเขากันเถอะ แล้วคืนนี้แม่จะนอนกับหนูด้วย!!"
.
.
.
.
.

สปอย สวยรสยใสไร้รัก ตอนพิเศษ 2.4 (จบ)
.
.
.
.
.
มื้อเย็นที่โต๊ะอาหาร ซินอวี่กับอี้หยางทำตัวปกติ แต่ปู่ดูออกว่าซินอวี่เงียบไปไม่พูดอะไรเลย จึงทักอี้หยางให้ไปดูภรรยาหน่อย
อี้หยางตามไปห้องลูก เห็นซินอวี่กำลังกอดจูบฟัดอี้เฉียน ซินอวี่ได้ยินเสียงคนเดินเข้าห้องมาก็หันไปมอง อี้หยางเห็นสายตาก็รู้แล้วว่าซินอวี่โกรธ
อี้หยางคิด 'โกรธอะไร เรื่องเสียงนั่นเหรอ แต่ฉันไม่ผิดนะ ช่างเถอะ ขอโทษละกัน'​
อี้หยางเกริ่น "ซินอวี่ วันนี้.."
ซินอวี่ชิงบอก "คืนนี้ฉันจะนอนกับลูก นายกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ"
อี้หยางคิด 'โกรธจริง? ถ้าง้อด้วยเฟอรารี่ จะหายโกรธมั้ย?'​
ซินอวี่ได้ยินรีบรั้งไว้บอก "เดี๋ยวก่อน!!"
ซินอวี่คิดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดวันนี้อย่างจริงจังแล้วรู้ว่าสามีภรรยาควรใส่ใจและยอมรับความคิดเห็นของกันและกัน เรื่องเฟอรารี่ไม่สำคัญ สำคัญคือความสัมพันธ์​ที่เลวร้ายระหว่างสามีภรรยาส่งผลกับการเติบโตของลูก ยิ่งไปกว่านั้นการที่ซินอวี่อยากให้อี้หยางซื้อรถให้จนใช้วิธีการพูดผ่านลูก ความจริงซินอวี่รู้ตัวว่ามันผิด มันไม่ถูกต้องจริงๆ
ซินอวี่ทำใจกล้าถามอี้หยาง "นะ นายมาที่นี่ทำไม ม มีอะไรจะพูดรึเปล่า"
อี้เฉียนในอ้อมแขนซินอวี่ที่หันไปเห็นอี้หยางก็พูดโพล่งออกมา "รถ! ปาปะ ซื้อรถ"
ซินอวี่จับศีรษะอี้เฉียนพลางพูด "เรื่องวันนี้ฉันผิดเอง และต่อไปจะไม่สอนเขาผิดๆ แบบนี้อีก โอเค๊?"
อี้หยางก็บอก "เรื่องวันนี้ฉันก็ผิด ไม่โทษเธอหรอก ฉันขอโทษ" ซินอวี่เม้มปาก "งั้น จะยกโทษให้ละกัน"
อี้หยางถาม "ไม่โกรธแล้ว?" ซินอวี่ส่ายหน้า อี้หยางเลยว่า "งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ"

ซินอวี่กลับห้องไปไม่เห็นใคร เกือบจะเคาะประตูห้องน้ำแล้ว แต่เหลือบไปเห็นกล่องที่ไม่คุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะ ซินอวี่แน่ใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อน อี้หยางน่าจะเพิ่งเอามาวางไว้วันนี้ ของขวัญเหรอ? กล่องหรูหรามาก ซินอวี่ลองยกคะเนน้ำหนักดู คิดว่าน่าจะเป็นพวกสร้อยคอหรือจิวเวลรี่ อี้หยางซื้อแต่ของพวกนี้เป็นของขวัญให้เท่านั้น ซินอวี่ถอนหายใจ ก่อนตัดสินใจเปิดกล่องดังคลิ๊ก
กล่องเปิดอ้าออก
กุญแจเฟอรารี่นอนเงียบๆ อยู่ในกล่อง
ซินอวี่รู้สึกหัวใจหยุดเต้นไปวูบนึงก่อนจะเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ สมองมึนงงไปหมด มองกุญแจตรงหน้าแล้วรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่ สิ่งที่อยากได้ ได้มาแล้ว อี้หยางจัดการให้ งั้นอี้หยางก็เตรียมจะซื้อให้แล้ว แต่ไม่เคยพูด กะจะเซอร์ไพรส์?
จริงเหรอเนี่ย
คงไม่ใช่แค่โมเดลกุญแจรถเหมือนที่เค้าชอบแกล้งๆ กันนะ อี้หยางไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย
ซินอวี่เซอร์ไพรส์​มากจริงๆ ช็อคจนหยุดยิ้มไม่ได้ และไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของอี้หยางที่อยู่ข้างหลังด้วย กว่าจะรู้ตัวอี้หยางก็สวมกอดจากด้านหลังพลางกระซิบถามข้างหู "ชอบมั้ย?" ซินอวี่หันไปจุ๊บแก้มอี้หยาง "นายเตรียมให้ฉันเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตั้งแต่วันที่สองที่เธอพูดถึง"
ซินอวี่มองอี้หยางลึกซึ้ง อี้หยางเห็นสายตาซินอวี่ก็บอก "ฉันคิดดีแล้ว เธอเป็นภรรยาฉัน เธอต้องการอะไรแล้วฉันให้เธอได้ ฉันก็จะให้ ดังนั้นถ้าเธอมีอะไรที่อยากทำก็บอกฉันตรงๆ อย่าเก็บซ่อนไว้ในใจ ฉันเป็นสามีเธอ ตราบใดที่เธอพูดมา ฉันจะแก้ปัญหาทุกอย่างให้เอง"
"แล้วนายไม่กลัวว่า.."
"เธออยู่ข้างนอก จำไว้ว่ายังมีฉันอยู่ที่บ้าน อี้เฉียน คุณปู่ และแม่ กำลังรอเธอกลับบ้าน พอแล้ว ฉันเชื่อเธอ"
ซินอวี่เขย่งเท้าจูบอี้หยาง
"ไม่ไปดูรถเหรอ?" อี้หยางถาม
ซินอวี่ยิ้มพลางใช้มือโอบรอบคออี้หยาง "นายบอกว่า ถ้าฉันต้องการอะไรให้บอกนายตรงๆ ใช่มะ?"
ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นรดริมฝีปากอี้หยาง นัยน์ตาซินอวี่ทอดมองลงจ้องที่คออี้หยางพลางขบเบาๆ ตรงลูกกระเดือก
"ฉันต้องการนายเดี๋ยวนี้"
ลูกกระเดือกอี้หยางขยับขึ้นลง พริบตาเดียวซินอวี่ก็ถูกอุ้มตัวลอยอยู่กลางอากาศ​ เตียงเล็กถูกย้ายออกไปหลังจากคลอด มีอี้หยางนอนร่วมเตียง ซินอวี่พูดเสมอว่าอี้หยางกินพื้นที่มากใช้เป็นข้ออ้างมุดเข้าอ้อมแขนอี้หยางทุกคืน
"...ใหญ่จัง"
"หืมม์?"
"เตียงน่ะ"
ซินอวี่ถูกเคี่ยวกรำถึงกระดูก

ทันใดนั้นพระจันทร์​พลันเขินอายเคลื่อนตัวหลบลี้หนีหายในหมู่เมฆ แสงไฟจากอาคารบ้านเรือนทำให้ทั่วทั้งเมืองยังส่องสว่างเรื่อเรืองยามราตรี และหนึ่งในบรรดาแสงนับหมื่นพันเป็นของเธอ
.
.
.
.
.

หวานมากกก ขอบคุณมากค่ะสำหรับตอนพิเศษ ซินอวี่โชคดีจริงๆที่ได้เจออี้หยาง😍😍

ตามอ่านเม่ยกงชิงอยู่
จริงๆ เคยอ่านละจำได้ว่าช่วงหลังลำไยนางเอกไม่น้อย
พอจะออกเล่ม เลยขอไประลึกชาติอีกสักทีว่าจะซื้อดีมั้ย

สปอยล์หวนชะตารักให้ที กุลงเรือน้องชายไปซะแล้ว แต่เหมือนว่านางเอกแค่มองเป็นน้อง

ตอนนี้กูอ่านแม่ครัวยอดเซียนอยู่ วันละตอนเซ็งชิบ

นิยายออนไลน์นี่ตอนเยอะ แต่เนื้อน้อยจังวะ น้ำท่วมทุก อ่านทะลุมิติเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม มึงจะต้องอธิบายการจ่ายลฃตลาดจนละเอียดยิบๆๆๆๆๆ ขนาดนั้นทำไม หรือให้ตอนมันเยอะๆ

❄️ https://youtu.be/UH-99ICQIKA

เพิ่งอ่านจางเย่จบ คือมึงเจอตัดจบกูเข้าใจแต่เหตุผลที่แม่งใช้เต๋าเพิ่มความยากมันจะใช้ทำเหี้ยอะไรงง เพิ่มความยากแล้วดวงจะดีขึ้นเหรอก็ไม่นี่หว่ากูลืมช่วงเครื่องบินตกไปละจำได้แค่คร่าวๆว่าซวยอย่างเดียวไม่ได้มีบัพอะไรเพิ่มสักหน่อย

>>370 มันเพิ่มความยากง่ายสองแบบ ถ้าได้ง่ายแม่งก็ง่ายแบบชิบหาย ถ้าได้ยากก็ยากแบบชิบหายอ่ะ ตามแต้มที่มันทอย เพราะมีครั้งที่สองที่มันใช้แล้วได้ระดับง่ายมาจากการผสมไอเท็มแสงแห่งโชคมั้ง อ่านนานละลืม จางเย่นี่กูชอบช่วงแรกมากกว่าเลยไปห้าหกร้อยตอนละกุเฉยๆ ตั้งแต่ช่วงไปช่วยปรมาจารย์ไทเก็กไรนั่นน่ะ

>>368 ออนไลน์มันได้เงินตามจำนวนตอนป่าววะ เกี่ยวไหม บางเรื่องนี่เห็นแต่ละตอนสั้นจนน่าเกลียด แบบว่าต้นฉบับตอนนึงเอามาหั่นเป็นออนไลน์ 3 ตอนงี้

ออนไลน์นี่สั้นจริงนี่ตาม ลวงรักขุนนางกังฉินมา จะลงแดง

รู้แต่ต้นฉบับจีนน่ะ ได้เงินตามจำนวนคำ น้ำเยอะก็ไม่แปลก

Spam คำว้าว ทึ่งรัวๆ แบบในจางเย่ที่ประมาณครึ่งตอนเต็มไปด้วยคำอุทานรัวๆ

>>373 สนุกปะ กูเล็งเรื่องนี้อยู่

>>375 สำหรับเราว่าสนุกนะ

>>372 จริง แบบนี้เกลียดสุด แล้วตอนเอามาลงแรกๆ ก็จะไม่บอกว่ามีกี่ตอน อ่านจนติด แม่มมี 1500+ตอน กุเทหลายเรื่องแล้ว ไม่จริงใจแต่แรก ถ้าบอกก่อนแล้วเราอ่านจนติดก็จะตามต่ออยู่หรอก

>>377 ถ้า LC นิยายที่จบแล้วมาแปล ก็น่าจะบอกก่อนว่ากี่ตอน นี่เกิน 500 ตอนก็ไม่คิดจะกดอ่านแล้ว
แต่นิยายออนไลน์นักเขียนก็เขียนไปเรื่อยๆ คนอ่านไม่รู้หรอกว่าจะจบในกี่ตอน ถ้า LC มาตอนนิยายไม่จบคนแปลก็ไม่รู้หรอกว่าจบเมื่อไหร่

กุมีนิยายมาแนะนำ ชื่อเรื่อง The Good Mother System ระบบแม่ที่ดีย์ยยยยย แปลอิ้งมีนิดเดียวกุอ่านใน MTL

ตัวเอกมาตอนแรกตายเลย โดนระบบแม่ที่ดี008บังคับให้ทำเควสแม่ที่ดีเพื่อทำให้ตัวเองไม่ตาย แต่ละโลกไม่มีคู่ สายสตรอง ออกแนวฮาๆหน่อย

คือแต่ละโลกจะมีบรรดาแม่ๆ ที่ตายไปแล้วยังมีห่วงเคยทำชีวิตลูกพังเพราะการตัดสินใจของตัวเอง/เข้าใจผิดกับลูก ตายตาไม่หลับแล้วจะมามอบเควสให้นางเอก แต่ละโลกไม่ค่อยมีการแก้แค้นยกเว้นแต่วิญญาณขอไว้แล้วเลวจริงนางเอกถึงจัดให้ ออกแนวฮาๆ ไม่เครียด มีมุกตลกมาบ่อยพอสมควร
โดยเฉพาะโลกที่นางมีลูกชาย บางจังหวะที่นางไปเข้าร่างนี่โบ๊ะบ๊ะมาก บางโลกนี่เข้าไปกำลังเอาเช็คฟาดหัวนางเอกของโลกนั้นให้ไปจากลูกชาย (นางกลับลำรีบเอาเช็คใส่มือนางเอกแล้วบอกว่านี่เป็นเงินซื้อลูกสะใภ้ เห็นนางเอกแล้วถูกใจมาก เธอนี่แหละลูกสะใภ้ที่ฉันตามหา) ระบบจะไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่ มีระบบให้ซื้อความสามารถแต่กล่าวถึงแค่แวบๆ ความสามารถที่ซื้อจะเอาไปใช้ในโลกอื่นได้ กุชอบที่เรื่องนี้ตัวเอกเอาทักษะไปใช้แต่ละโลกเรื่อยๆ โลกลูกซุปเปอรสตาก็ฮานางเอาความสามารถด้านคอมมาส้รางแฟนคลับทางเน็ตให้ลูกชาย เอารูปลูกชายมาสร้างมีมกับอีโมติค่อน ทำตัวเป็นแฟนคลับทางเน็ต(ที่ช่วงแรกนางแยกร่างมาอวยลูกชาย) ช่วงหลังนี่จังหวะที่ดาราคนอื่นกำลังป้ายโคลนใส่กัน พวกนางประกวดทำอิโมติค่อนกัน แฟนคลับดาราคนอื่นมาเห็นนี่แดกจุด ลูกชายนางเป็นดาราที่มีชีวิตเรียบง่ายมากจนปาปารัสซี่ตามหาข่าวไม่ดีไม่ได้ พอช่วงนึงนางออกไปซื้อของกับลูกปาปารัสซี่ถ่ายรูปเห็นแค่ข้างหลังนางแล้วเอาไปทำข่าวประมาณ ดาราดังแอบคบกับหญิงสาวไรเทือกนี้ พอลูกดาราออกไปชี้แจงว่านั่นคือแม่ แฟนคลันจริง+แฟนคลับแม่ ด่าปาปารัสซี่ยับเลย แบบเอ็งเอาข่าวนี้มาลงให้พวกชั้นดีใจเก้อได้ยังไง สุดท้ายดาราของชั้นก็ยังเป็นสุนัขโสด(แปลไงวะ หมาเดียว คนไม่มีคู่?)

สรุป นิยายแนวข้ามมิติไปเป็นแม่ สายสโลไลฟ์ ไม่มีอุปสรรคมาก อ่านสบายๆแก้เครียด ไม่มีพระเอก(พึ่งอ่านถึงตอนที่100)

>>378 พวกเวปแปลไทยไม่ค่อยบอกน่ะ ยกเว้นรู้ชื่อภาษาอังกฤษไปส่องเอาใน novelupdate

ที่กุหงุดหงิดคือ ของในเวปพวกฉีเตี้ยนอินเตอร์มันก็สั้นอยู่แล้ว แต่ไทยชอบหั่นเป็นสองสามตอน เลยไปอ่านแปลอิงค์ตลอด
ซึ่งเท่าที่ดู ส่วนใหญ่จะ 500 ตอน+ กันทั้งนั้น สั้นๆ ไม่ค่อยมีนะ ไปๆ มาๆ กดตอนละ สามบาท ห้าบาท แพงกว่าเป็นเล่มอีก

อย่างแผนรักลวงใจที่ฮิตๆกัน ก็น้ำเน่ายุงชุม สองพันกว่าตอนจ้ะ ถ้ารวมเล่มจริงๆ ก็ยี่สิบเล่มได้มั้ง น้อยกว่าเซ็ตเพชรพระอุมาหน่อยนึง

เพิ่งอ่านเล่มแรก อิทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม หงุดหงิคความละเอียดยิบๆ ในการซื้อของ เลิฟซีนให้มันละเอียดแบยนี้บ้างละกันอิเวงเอ้ย พระเอกอยากแดกนางเอกจะตายห่า มึงทะลุมิติมาเป็นเมียเขาเล่นตัวทำไม กูถาม555555

>>381 ตะ.....แต่จังหวะได้กินก็จัดหนักนะถึงจะบรรยายนิดเดียวก็เถอะ เล่นเอานางเอกหมดสภาพได้เลย แถมคืนต่อมายังสะกิดจะเอาอีกรอบตะหาก อดอยากมาจากไหนวะพระเอกเรา

>>382 ตอนที่เท่าไหร คือรออีบุ๊กขี้เกียจปาเหรียญ

>>382 ฮีก็อดอยากไง ไปเป็นทหารมาไงมึง5555

>>382 ไม่ละเอียดเหมือนซื้อของสินะ

นางเอกเอาเรื่องตลาดมืดมาตกลงตอนจิได้กันด้วย พระเอกก็แบบจังหวะนั้นแม่งไรก็ได้หมดแล้ว55555

>>386 ว้อย อิแม่ช่างร้ายกาจ!!!

หลังจากได้กินเมียตัวเอง อิพ่อก็กินทุกวันแม้ว่าจะทำงานเหน็ดเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด อิแม่ก็พยายามโด๊บอิพ่อจังให้อิพ่อไปจับปลาไหลมาทำอาหารกินบ่อย ๆ แบบนี้เจ้าสี่ต้องมาล่ะ

ช่วงนี้เบื่อๆอยากหาอะไรอ่าน มีเรื่องไหนแนะนำบ้างมั้ย

นิยายมีแต่ย้อนอดีต ไม่ก็สิงร่าง รู้สึกซ้ำซาก

กุอ่านแนวทำอาหาร

หลัวนางเอกมีอนุเยอะมาก สวยเริ่ด เกรด AAA ทุกคน ชีมาเข้าร่างเมียเอกที่ฆ่าตัวตายหลังโดนย้ายมากักในเรือนโทรมๆ เพราะไล่จัดการอนุหลัวรัวๆ +บ้านฝ่ายตระกูลตัวเองตกต่ำ

นางเอกเป็นสายกิน เลยตั้งตาทำกับข้าวกินเอง
ปรากฎว่าหลัวนางแบบเบื่ออาหารไฮโซ ติดใจฝีมือนาง มาเกาะแดกเกือบทุกมื้อ จนแม่หลัวแบบเกิดไรขึ้น เหล่าอนุตกกระป๋องไปรัวๆ

อ่านแล้วหิวดี

>>391 เรื่องอะไรหรอ

>>389 ระบบแม่ที่ดีที่กุแนะนำข้างบนลองดูได้นะ ออกแนวแก็กตลก ไม่มีพระเอก ตัวเอกทำเควสที่แม่แต่ละโลกให้ไว้

>>392
เดอะ f-e-a-s-t

หรืออีกเรื่องก็ The Struggles of Being A Mother of Villains นางเอกตายไปเข้าร่างแม่ตัวร้าย นางหย่ากับพระเอกลูกสาวทิ้งไว้กับพระเอกแล้วนางมีลูกติดท้องมาคลอดมาเป็นผู้ชาย นางเข้าร่างตอนนางเอกเป็นอัมพาตหลังโดนรถชน ลูกชายนางน่ารักดีมีความกวนตีนแบบไม่ได้ตั้งใจบ่อยมาก อย่้างตอนที่ย่าแนะนำผู้หญิงให้พระเอกแล้วเค้ามาแนะนำตัวกับนางเอกว่าฝากตัวนะคะรุ่นพี่ ลูกชายเลยถามว่าทำไมต้องเป็นรุ่นพี่ เธอเลยว่านางเอกเป็นผู้มีประสบการณ์(เมีย)มาก่อนเลยเรียกรุ่นพี่ อิลูกเลยว่ามีประสบการณ์การหย่ากับพ่อเค้าน่ะเรอะ(คร่าวๆนะกุจำไม่แม่น) แนวไม่ซีเรียส นางเอกตลก ลูกชายน่ารัก ลูกสาวก็ค่อยๆดัดนิสัยไป มาตลกคู่กับลูกชายเลย

>>395 เดี๋ยวไปตามอ่าน เพิ่งอ่านเรื่อง My son might be a villain จบ ลูกชายนางเอกน่ารักดี มีการหวงแม่ แต่พอใกล้ๆจบเรื่อง เคลียร์หมดแล้ว กุชอบเทมากเลย ทั้งๆที่มีตอนต่อหลายเรื่องแระ

>>391 กูเกลียดพระเอกแนวนี้อะ อิเหี้ยแล้วเมียอื่นของมึงทำไงอะ ชีวิตที่เหลือคืนเวรกรรมสัสๆ

>>397 ถ้าอนุฯตกกระป๋องด้วยความร้ายของตัวเองก็โอเค แต่ถ้าตกเพราะพระเอกหันมาชอบนางเอกเลยเมินนี่คือไม่ค่อยชอบแนวแบบนี้ กุพยายามเลี่ยงนิยายพระเอกที่พระเอกเมียเยอะ จะไม่ให้รักเดียวใจเดียวกูก

ไม่รักเดียวใจเดียวกูก็ไม่ชอบ แต่ทิ้งเมียทั้งหมดพอหมดรักนี่ก็ไม่โอเค

>>394 ใบ้อีกหน่อย กุเดาไม่ถูก กุไม่ใช่392

>>398 กูเหมือนมึงเลย แบบบางทีคือเมียอื่นไม่ได้ร้าย แต่พอมึงหลงแต่นางเอก จนไม่สนใจเขา มันก็เหมือนบีบให้ต้องร้าย สุดท้ายเมียอื่นเหี้ย ทั้งๆ ที่รากเง้าความเหี้ยมาจากพระเอกแนวๆ นี้ สัสขึ้น เพราะสุดท้ายพระเอกแม่งก็เลิศเลอมีสุข ไม่ได้รับกรรมอะไร

401 +1

อีกอันที่เกลียดคือ พวกย้อนไปละเอาแนวผัวเมียเดียวไปบังคับให้เลิกกับเมียอื่นให้หมด อีเลว สันดานเสีย

กุอ่านเอาฮาเฉยๆ ยังไม่จบเลย
คืออยู่กะเมียอื่น นี่วางมาด อ๋องน้อย เย็นชา สุขุมนุ่มลึก เจ้าเล่ห์ ฯลฯ

พอเข้าเรือนเมียเอก กลายเป็น หนูยักษ์ จอมจิ๊กของกิน คือมาแบบแอบๆ ส่งขันทีมาก่อน ส่วนตัวเองย่องเข้าห้องครัวไปจิ๊กของกิน
ที่กุฮาคือ แม่ผัวมาตอนนางเอกเอาไม้กวาดไล่ตีหลัวที่แอบเข้ามาขโมยของกิน

ฮีวิ่งหนีทั้งๆ ที่ปากคาบน่องกิน สองมือถือขนมปัง พอเห็นแม่ปุ๊บ อ้าปากค้าง น่องไก่ที่กัดไปได้ครึ่งนึงร่วงจากปาก

แบบไม่เหลือมาดอะไรอีกแล้ว

แม่ผัวก็แบบ เฮ้ย มรึงทำไรลูกตู ทำไมลูกตูกลายร่างเป็นแบบนี้ แล้วเลยเกลียดขี้หน้านางกว่าเดิม จากที่โดนอนุใส่ไฟมา

>>400 กุดำแปลอิงค์นะ ตรงตัวเลยจ้ะ

>>404 ถ้าตอนจบน่องไก่ติดคอพระเอกตายห่า ก็ถือว่านิยายจบได้แฮปปี้ดี ขำๆ555555

>>405 คงไม่หรอก ดูแล้วน่าจะอยู่กะเมียไปตลอดแหละ
แต่กุว่าอนาคตถ้าไม่อ้วน เบาหวาน ความดันก็แปลก

>>406 นิยายจีนต้องมีหมอเทวดา แบบคนทะลุมิติมาให้เกลื่อน มีทางรักษา5555

ไม่งั้นก็ตายแล้วย้อนเวลามาแก้ไขอดีต

ใครอ่าน บันทึกในห้องหอ บ้าง สปอยให้หน่อยได้ไหม มันมีอีบุ๊คครบแล้วละ 10 เล่ม 1591 บาท ราคาแรงมากอยากรู้คร่าว

ใครอ่านพลิกชะตาหมอเทวดาของจีนแล้วบ้าง มาสปอยที

>>398
กุอ่านต่อแล้ว

มันก็ไม่ได้ทิ้งเมียอื่นนะ บอกตัวเองว่าตอนจะรับมานี่ก็สัญญาไว้เสียดิบดี ว่าจะเอาใจใส่เลี้ยงดู จู่ๆพอตกหลุมรักจริงจังแล้วจะเตะคนอื่นๆ ทิ้งไปก็ผิดต่อสามัญสำนึก
ส่วนความรักให้กับเมียเอกนี่เป็นความรู้สึกที่สลักลงในใจ ลงลึกไปถึงกระดูกจนไม่อาจลืม

เน่ามากมายยยย

>>409 กูอ่านไปสองเล่ม กูชอบนางเอกนะไม่ซูดี แต่อีแม่คือไม่ได้เลยภาระสังคม มึงลองไปอ่านเมนต์ในรีด น่าจะได้คำตอบเร็วกว่า บันเทิงสัสๆ

>>411 อิเรื่องที่นางเอกทำอาหารเก่งละ กูจะจำไว้ ถ้าแม่งมีใครเอามาแปลจะได้เลี่ยง เกลียดพระเอกส้นตีนแบบนี้ ฟาย

>>412 เมนต์มันมีตั้ง 66 หน้า กุจะบ้าตาย

>>409 ไปอ่านเมนต์ของรวมเล่มเล่ม 10 เล่มจบใน meb แล้วเปลี่ยนใจไม่เปย์ต่อแล้ว เสียดายที่เปย์ไว้ในรีดร้อยกว่าตอนมาก แต่ก็ดีที่ไม่จ่ายไปมากกว่านี้ ไม่ชอบจบไม่เคลียร์อ่ะ

ที่นี่ก็มีนิยายจีนด้วย

ขอประกาศข่าวดีค่ะ!
ผลงานเรื่อง 堕落天使
ในชื่อภาษาไทย : #เล่ห์จารชน
ถือเป็นลิขสิทธิ์ของ Peony Publishing
ในการเผยแพร่และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว
โปรย
ชีวิตที่เรียบง่ายของนักวิทยาศาสตร์สาวอย่างฉิวเจียหนิงต้องพลิกผัน เมื่อเธอพบกับโจวเสี่ยวซ
าน
ชายหนุ่มที่พยายามเข้าใกล้เธอด้วยเจตนาบางอย่าง
เขาทำให้จิตใจของเธอเหมือนตกอยู่ท่ามกลางปริศนาที่ไม่สามารถหาคำตอบได้
ฉิวเจียหนิงไม่รู้เลยว่า โจวเสี่ยวซานคือจารชนมือหนึ่งที่แฝงตัวเข้ามาใกล้ชิดเพื่อขโมยข้อมูลวิจัยสำคัญของเธอ
ต่อให้พยายามหลีกหนีจากเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งถลำลึกตกอยู่ในแผนที่เขาวางไว้
ท้ายที่สุดแล้วความจริงที่ซ่อนไว้ด้วยเล่ห์กลกลับทำให้หัวใจของเธอและเขาต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล
วางจำหน่ายในรูปแบบ E-book วันที่ 1 ก.พ. 64 นี้!
ทดลองอ่านเจอกันวันนี้ 21.00 ห้ามพลาด!

>>412 ตามไปอ่านเม้นในรีดมาละ ขอบคุณโม่งที่แนะนำ เทอย่างสบายใจ ไม่ชอบแบบเอาเปรียบ ลงตอนละนิดละหน่อยงี้

>>416 ชื่อเรื่องโหลจัด

>>413 กูยังไม่พบทางสว่าง ยังไม่รู้เลยเรื่องอะไร แต่ไม่ชอบพระเอกแบบนี้เหมือนกัน

>>419 งั้นก็ไม่ต้องพยายามหาหรอก แค่อ่านสปอย พระเอกก็ทุเรศชิบหายวายป่วงเลย

https://www.readawrite.com/a/479f65d0cc66d3c61f0eb371be8d3ccd

เรื่องใหม่คนเขียนมุกพรางประกาย มึงย้อนกันอีกแหละ แต่ถ้าไม่ย้อน พล็อตก็น่าสนใจสัสๆ เลยอะ นางเอกปลอมเป็นหญิง เป็นรัชทายาท ฟาดกับเสด็จอาที่เป็นพระเอก? ก็ดีนี่ มึงจะย้อนให่มันกิ๊บเก๋แค่นั้นใช่มั้ย เข้าเทรนด์ๆ

>>421 กูขัดที่แปลคำว่าขันทีเป็นมหาดเล็ก ความจริงไม่ควรแปลออกมาเป็นคำนี้ ตำแหน่งมหาดเล็กในไทยเป็นข้ารับใช้กษัตริย์เหมือนกันก็จริงแต่ไม่ได้เป็นขันที คือเป็นชายแท้ไม่ได้ถูกตอน ทำไมแปลไม่ใช้ทับเป็นขันทีไปวะ ที่หลี่เฟยยังทับหลี่เฟยได้เลย

>>422 มึงลองไปสะกิดที่คอมเม้นดิ

เพื่อนโม่งง มีใครเคยอ่านเรื่องปกรณัมรักข้ามภพบ้างไหม ขอรีวิวหน่อยจ้า

>>420
ถ้ามรึงข้ามเรื่องหลังบ้านไปได้
มันคือนิยายตลก
พระเอกเก็กแตกกลายเป็นไทป์ลูกหมา
นี่ไปยืนเฝ้านางเอกทำอาหารรับปีใหม่ถึงในครัว บ่นไท่จื่อไปด้วยกินขนมไปด้วยรัวๆ

>>425 ถ้ามันตลกขนาดนั้น ก็น่าจะเป็นแบบแม่ทัพอยู่บน นางเอกก็รักกับพวกอนุดี จะใส่ดราม่านางร้ายยุบยับมาทำไม แบบบางคนดี บางคนไม่ดีก็ไม่ได้ ตลกกลับความทุเรศของพระเอกมันก็ไม่น่าได้นะมึง แบบขำๆ ว่ะงี้ แต่มองลึกลงไปพระเอกก็เหี้ยไม่รับผิดชอบ ชีวิตเขา สัสกูอินพวกนิยายแบบนี้ แอบคิดว่าทำไม ผู้หญิงจะมีผัวสักคน ต้องมาเจอคนแบบนี้ เมื่อวานยังสัญญาจะดูแลกูอยู่เลย วันนี้มึงไปเกาะกระโปรงคนอื่นละ

>>424 ดีมึง คุ้ม แปลโอเค แม้จะมีบางคำหลุดๆ มาบ้างก็เถอะ นับว่าแปลดีกว่ามาตรฐานของกาวีเลยนะเมิง แต่ช่วงแรกพระเอกมันยังงี่เง่าอยู่ มันหลอนนางเอกเมืื่อชาติก่อนที่ทำร้ายมันไว้ มันเลยพยายามจะแก้ไขอดีตในส่วนของตัวเอง เลยหายไปพัดใหญ่เลย ช่วงเล่มแรกๆ แต่ไม่ต้องห่วง มึงจะอิ่มไปกับนางเอก บรรยายอาหารน่ากินดี ดูไม่ใช้น้ำๆ แบบ แม่ชาวสวนที่บอกส่วนผสม อะไรกี่ถ้วย นางเอกมองโลกในแง่ดี ไม่กร่าง วางตัวดี คือนางเอกน่ารักจริงๆ มึง ส่วนพระเอกก็ยังไม่เกิดความรู้สึกอะไร นางยังไม่มีโมเม้นเท่ๆ เลย มีแต่ขายขำอยู่นะ นางเอกทำของอร่อยก็กินจนท้องอืดงี้ 5555

>>426 งั้นก็ไม่ค่อยแนะนำนิยายพีเรียดแล้วล่ะ พีเรียดยังไงก็เยอะเมีย
เธอเพียงคนเดียวเป็นของแรร์มาก

>>427 กูไม่ได้จะหาเธอคนเดียวเว้ย แต่แบบว่าถ้ามึงมีหลายเมีย ควรทำให้ดี ไม่ใช่เหี้ยกับเมียที่มึงอื่น แล้วดีกับนางเอกคนเดียว จนเกิดเรื่องเหี้ยตามมาอย่างการอิจฉากัน

>>427 แล้วแบบบางเรื่องคือ อิห่ายัดให้เหี้ยๆ เพื่อจะเหลือแค่นางเอคนเดียว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน อีพระเอกมันไม่สนใจนางเอก เอาเมียอื่น แล้ววันหนึ่งก็รักถึงกระดูก แบบนี้ที่กูไม่ชอบ

ขอนอกเรื่อง อย่างแม่ทัพอยู่บนน่ะ ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่างยอดหมอหญิงแจ่ม เออนั่นอนุแม่งเป้นสายลับแทบหมด แต่มีคนหนึ่งบ้าไปแล้วไรงี้ พระเอกก็ดูแลต่อ ไม่ใช่ทิ้งขว้างอย่างกับหมา

กูไปดำน้ำชาวสวนลูกสามมาละ ตอนแรกสงสัยทำไมยาวชิบหาย อ๋อ ตัวละครออกมาเพียบ ออกมาทั้งตระกูลนั่นแหละ เหมือนบันทึกสร้างเนื้อสร้างตัวของคนจีน เรียนๆๆ ทำงานๆๆ ซื้อร้าน ซื้อบ้าน เปิดกิจการ หาเขย หาสะใภ้ นางเอกซื้อสังหารัวๆๆๆๆ

>>426 ขอบคุณมากจ้า เปย์ได้อย่างสบายใจละ 5555

>>431 แต่เพลินดีนะ เคมีพระเอก นางเอกดี มุ้งมิ้งๆ ถ้าเล่มทำปกใหม่สวยๆ จะซื้อเล่ม แต่ห่าเอ๊ยปกเดียวกะอีบุ๊ก ไม่ซื้อละ

>>433 ก็เรื่อยมากจริงๆ สรุปนางเอกทั้งเรื่องไม่ได้ทำสวนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เก็งกำไรอสังหาเป็นหลัก พ่อค้าคนกลางเป็นรอง อาจารย์เป็นงานอดิเรก

เหมือนจะเห็นเรื่องย้อนไปยุค 90 มาใหม่ในฟิกล็อคเมื่อวาน ช่วงนี้น่าจะฮิตเรื่องย้อนไปยุคนี้

>>434 นั่นดิ กูยังสงสัยแล้วตั้งชื่อทำสวนทำไรวะ

>>435 ก็คงมาแบบแแนวตั้งตัว สุดท้ายก็รวยเหมือนกันอีกแน่ๆ

>>421 เห็นรีวิวในไลน์ เขาว่าเรื่องนี้ดีนะ และก็มีเหตุให้ย้อนมาละมันกุ๊กกิ๊ก แถมไม่ยาวมากเท่าไหร่ด้วย

เพิ่งอ่าน CEO's Childhood Villainess​ จบ
ไว้ว่างๆ จะมาลงสรุปสปอยล์​ให้เน้อ

>>439 รอ spoiled จ้า

>>438 ไปอ่านฟรีใน raw มา สนุกจริงด้วย ขอบคุณที่แนะนำนะสหาย

สนพ peony
.
ทดลองอ่าน 人间欢喜 รักของฉันคือเธอ เล่ม 1 มาแล้วจ้า!

ใครจะรู้ว่าโลกใบนี้อาจมีพรหมลิขิตที่ชอบเล่นตลกกับหัวใจคน ถึงได้นำพาให้คนสองคนกลับมาพบกันอีกครั้ง
จากความรัก และความทรงจำในอดีตที่ซุกซ่อนไว้ จะหวนเปลี่ยนเป็นความรักที่แสนหวานได้หรือไม่

ไปติดตามเรื่องราวของพวกเขาทั้งสองคนกันได้เลยค่ะ

สำหรับทดลองอ่านทางเว็บนิยายออนไลน์ ติดตามอ่านกันได้ในวันถัดไปนะคะ

>>439 รอด้วยจ้า

อยากได้สปอยส์ ลวงรักขุนนางกังฉิน

ชวนอ่าน A Beauty A Fatale Concubine
การ์ตูนแนวจีนโบราณอ่านออนไลน์ที่ภาพสวยชิบหาย ทั้งฉากต่างๆ พวกต้นไม้ ดอกไม้ ลายเสื้อผ้า คือสวยมาก ดีมากจริงๆ
ตอนนี้ออกมา 256 ตอนละ ไม่รู้ว่าวาดจากนิยายรึเปล่า เพราะหา ref ไม่เจอ

มาจ้ะ สปอยล์ CEO's Childhood Villainess 1
อ่านจบหลายวันแล้วเพิ่งมารื้อฟื้นเรียบเรียงความจำ
เพราะฉะนั้นถ้าขาดตกบกพร่องหรือสปอยล์ผิดตรงไหน เพื่อนๆ ที่อ่านจบแล้วช่วยแก้ให้ด้วยน๊า
.
.
.
.
.
เฉียวโม่อวี้ ตื่นมาในร่างนางร้ายชื่อเดียวกันที่กำลังนอนอยู่ห้องของ CEO เพื่อนสมัยเด็ก นางร้ายเจ้าของร่างวางยาจะจับเขา แต่ CEO เกลียดนางร้ายมาก เป็นตายก็ไม่ยอมเสียท่าให้นาง เลยเอาตัวไปแช่น้ำลดความร้อนรุ่มซะ
โม่อวี้รู้ตัวทันทีว่าอยู่ในนิยายเรื่อง "CEO แสนดีของจักรพรรดินี​จอเงิน" ที่ตัวเองเคยอ่าน โดยเรื่องนี้มี CEO เพื่อนสมัยเด็กของนางร้ายเป็นพระเอก ส่วนนางเอกในนิยายก็คนใกล้ตัว ลูกสาวตัวจริงของพ่อแม่เธอที่ถูกลักพาตัวพลัดพรากจากไปตั้งแต่เด็กนี่เอง
โม่อวี้จำได้ว่าฉากนี้ที่เจ้าของร่างเดิมพยายามจะพลีกายให้ CEO เนี่ย มันจะมีภาพหลุดออกไป จึงรีบโทรให้เลขา CEO ที่สนิทกันเอาเสื้อผ้ามาให้ จนสุดท้ายก็รอดออกจากสถานการณ์​ทำลายชื่อเสียงนี้ได้
โม่อวี้กลับไปบ้านเจอ ลั่วลั่ว ลูกชายตัวน้อยของนางร้าย โมอวี้มาอยู่ในร่างนางร้ายแต่ไม่มีความทรงจำเก่าๆ ของนางร้ายเลย โม่อวี้ต้องมาปะติดปะต่อเรื่องเอาเอง ซึ่งกับลั่วลั่วนี้ในนิยายนางร้ายปักใจว่าเป็นลูก CEO แน่ แต่โม่อวี้ไม่คิดแบบนั้น จากปฏิกิริยา​ของลั่วลั่ว โม่อวี้จึงรู้ว่านางร้ายไม่ค่อยสนใจลูก ต่างกับโม่อวี้ที่รักเด็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงพยายามฟื้นฟูสายสัมพันธ์แม่ลูก ​ใส่ใจ กอดจูบ อ่านนิทาน ให้เวลาและความสนิทสนมกับลั่วลั่ว จนแม่ลูกกลับมารักกันมาก
โม่อวี้มีอาชีพเป็นนักแสดง เรื่องลูกจึงเป็นความลับมีแค่ผู้จัดการส่วนตัวเท่านั้นที่รู้
โม่อวี้ได้งานแสดงละครย้อนยุคจีนโบราณรับบทเป็นนางรองที่เป็นคนรักเก่าของพระเอกในเรื่อง คือมีบทช่วงต้นๆ เรื่อง รักกับพระเอกแล้วก็มีเหตุให้ตายจากไป
คนที่มารับบทพระเอกเรื่องนี้คือ เย่เพ่ยเฉิง นักแสดงชายเบอร์ต้นของวงการ ฉายา "จักรพรรดิ​จอเงิน" หล่อขั้นเทพแสดงดีมีแฟนคลับเพียบ เล่นเรื่องไหนทำเงินถล่มทลาย ส่วนคนที่มารับบทนางเอกในเรื่องคือ น้องสาว CEO ที่เข้าวงการบันเทิงเป็นนักแสดงเหมือนกัน
โม่อวี้กับเพ่ยเฉิง เคมีเข้ากันดีมาก ยิ่งเวลาแสดงฉากแตะเนื้อต้องตัวเพ่ยเฉิงรู้สึกคุ้นเคยกับการสัมผัสเนื้อตัวโม่อวี้เหลือเกิน (เพ่ยเฉิงเคยโดนยาจนมีความสัมพันธ์​ชั่วข้ามคืนกับผู้หญิงคนนึงครั้งนึง แต่ตื่นมาผู้หญิงคนนั้นจากไปแล้ว เพ่ยเฉิงจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร จำได้แต่กำไลที่ข้อมือผู้หญิงคนนั้น)​ เพ่ยเฉิงจึงเริ่มสนใจโม่อวี้ เพราะโม่อวี้คนนี้นิสัยดี มีอารมณ์ขัน ร่าเริง มีเสน่ห์เป็นธรรมชาติ น่ารักมากๆ
เพ่ยเฉิงได้เจอลั่วลั่วโดยบังเอิญขนาดว่าตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเป็นลูกโม่อวี้ก็รู้สึกถูกชะตา ตอนหลังเจอโม่อวี้พาลั่วลั่วใส่ชุดนักบวชไปทำพิธีฉลองฤกษ์เปิดสตูดิโอให้เพื่อนสนิทนักแต่งเพลง​ของตัวเอง โม่อวี้จนมุมเลยบอกว่าตัวเองกับลั่วลั่วเป็นผู้สืบทอดสำนักพรตแห่งหนึ่ง มีหน้าที่ทำพิธีเสริมสิริมงคล เพ่ยเฉิงเลยขอเข้าสำนักด้วย ตามติดจนไปๆ มาๆ รู้ว่าเป็นลูกโม่อวี้ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเป็นเด็กที่โม่อวี้รับมาเลี้ยงเป็นลูกเฉยๆ แม้ตอนหลังโม่อวี้จะเล่าให้ฟังว่าเป็น ลั่วลั่วเป็นลูกแท้ๆ ของโม่อวี้จริงๆ แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเพราะเธอเมาจำอะไรไม่ได้เลย เพ่ยเฉิงก็ไม่รังเกียจ รักและเอ็นดูทั้งแม่ทั้งลูกเหมือนเดิม
โม่อวี้หาทางเอาเส้นผมของ CEO ไปตรวจจนรู้ว่า ตา  CEO นี่ไม่ใช่พ่อลั่วลั่ว โม่อวี้จึงไม่สนใจไม่ยุ่งเกี่ยวกับ CEO และพยายามจะตามหาพ่อตัวจริงของลูกให้เจอ CEO ก็งงเล็กน้อย เพราะโม่อวี้เปลี่ยนไปไม่มาตามตื๊ือ ไม่ชายตาแลเขาเลย แต่ก็ไม่ได้อะไรมากเพราะคิดว่าตัวเองรักนางเอกในนิยายที่เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขาไว้ตอนไฟไหม้ต่างหาก
.
.
.
.
.

CEO's Childhood Villainess 2
.
.
.
.
.
พ่อเพ่ยเฉิงกับเพื่อนสนิทพ่อที่เป็นซินแสประจำตระกูลเย่ เคยเจอโม่อวี้ด้วยกันครั้งนึง ซินแสเพื่อนพ่อฟันธงบอก คนนี้แหละที่เหมาะกับเพ่ยเฉิง พ่อเลยจะจับคู่ให้ พอละครออนแอร์ พ่อกับซินแสนี่แฟนคลับตัวยง เป็นตัวเอ้ สายเปย์คอยปั่นกระแสในเน็ตเลย
โม่อวี้ไปออกรายการเอ้าท์ติ้งเทปแรกประเดิมรายการใหม่แคมป์ปิ้งกลางป่า ดาราที่เข้าร่วมในรายการมีน้องสาว CEO และนางเอกตัวจริงในนิยายผู้เป็นคู่หมั้นของ CEO ด้วย เพ่ยเฉิงได้รับการทาบทามให้ไปเป็น 1 ในแขกรับเชิญ (อีกคนคือ CEO)​ ตอนแรกเพ่ยเฉิงก็จะไม่ไปแต่พอรู้ว่าโม่อวี้ถ่ายรายการด้วยล่ะเปลี่ยนใจทันที
โม่อวี้จับคู่กับนักแสดงสาวรุ่นน้องที่อ่อนประสบการณ์​ โม่อวี้ลุยมาก ทำทุกอย่างแมนๆ ทั้งแบกน้องที่ขาพลิกขึ้นเขา ทั้งตกปลามาทำอาหาร โดย 2 หนุ่มแขกรับเชิญมาถึงกองถ่ายตอนเย็น เพ่ยเฉิงเลือกเข้าทีมโม่อวี้แบบไม่ต้องคิด และแน่นอนว่า CEO ไปอยู่ทีมนางเอกคู่หมั้นตัวเอง โม่อวี้กับเพ่ยเฉิงก็มีโมเม้นท์น่ารักๆ ช่วยถือของหนัก ช่วยกันทำอาหารเย็น แกะปลาให้ไรงี้ ส่วนทีม CEO เหมือนจะมีแค่ผลไม้ที่นางเอกหาได้กินรองท้องแค่นั้น อีกวัน CEO เลยขอเข้าทีมนางเอกด้วย แต่ยิ่งเข้ามาเจอความสนิทสนมของโม่อวี้กับเพ่ยเฉิง CEO ยิ่งหงุดหงิด รายการนี้ทำให้กระแสโม่อวี้ดีมากๆ จนแฟนๆ เรียกโม่อวี้ว่า เกอเกอ แนวๆ พี่ชาย~ พี่ช่างแมนเหลือเกิน พี่เท่มาก ชั้นรักพี่ค่ะ ประมาณนั้น

โม่อวี้ปะติดปะต่อเรื่องจนรู้ว่า นางร้ายเป็นลูกเลี้ยงของครอบครัวคนรวย ซึ่งนางเอกในนิยายเป็นลูกสาวตัวจริงของครอบครัวนี้ที่พลัดพรากจากพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก โม่อวี้ที่ได้รู้จัก CEO ตั้งแต่เด็กก็หลงรักเขามาโดยตลอด วันนึงเกิดเหตุการณ์​เพลิงไหม้ โม่อวี้ฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปช่วย CEO ออกมาจนตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัส พ่อแม่โม่อวี้ส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศจนอาการดีขึ้นเข้ารับการผ่าตัดทำศัลยกรรมปลูกผิวหนังใหม่ แต่บอกคนนอกว่าโม่อวี้ไปเรียนต่อ ทางด้าน CEO สำลักควันจนไม่เห็นหน้าผู้มีพระคุณคนที่ช่วยตัวเองออกมาก็ไม่รู้ไปไงมาไงดันเข้าใจว่านางเอกในนิยายเป็นคนช่วยซะงั้น จากนั้น CEO จึงช่วยนางเอกในนิยายตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง ก็มาเจอว่าเป็นลูกที่แท้จริงของพ่อแม่โม่อวี้ นางหงส์กลับคืนสู่อ้อมกอดพ่อแม่ อีกาอย่างโม่อวี้เลยตกกระป๋อง ออกจากบ้านมาอยู่ด้วยตัวเอง หาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักแสดง
นอกจากนี้โม่อวี้ยังนึกออกอีกว่า สมัยโม่อวี้เด็กๆ เคยจะถูกรถชน แต่มีสาวสวยคนนึงมาช่วยไว้ ซึ่งสาวสวยคนนั้นคือนางร้ายนี่เอง โม่อวี้เลยเดาว่าที่ตัวเองมาอยู่ในร่างนางร้ายได้น่าจะเพราะสายสัมพันธ์​ตรงจุดนี้ และน่าจะเกี่ยวกับกำไลปริศนาที่มักจะปรากฎอยู่บนข้อมือให้เห็นเป็นพักๆ ด้วย
โม่อวี้ยังคงออกกองไปถ่ายละครตามปกติ ทว่ามีวันนึงเกิดไฟไหม้ฉากในกองถ่ายอีกกองที่อยู่ใกล้ๆ กัน มีนักแสดงเด็กติดอยู่ข้างใน โม่อวี้ที่ผ่านไปพอดีจึงรีบเข้าไปช่วย บังเอิญมีึคนถ่ายติดภาพเหตุการณ์​ทั้งหมดเอาไว้ได้ กระแสโม่อวี้เกอเกอคนแมนยิ่งโด่งดังเข้าไปอีก CEO เห็นแล้วรู้สึกภาพมันคุ้นมาก จึงสั่งให้ผู้ช่วยตรวจสอบเรื่องทั้งหมดของนางเอกคู่หมั้นว่าก่อนจะมาช่วยชีวิตเขามันเป็นยังไง และสืบเรื่องของโม่อวี้ว่าหลังเกิดเหตุเพลิงไหม้ตอนนั้นแล้วโม่อวี้ไปเรียนต่อต่างประเทศ จริงไหมอะไรยังไง
กระแสตอบรับรายการเอ้าท์ติ้งดีมากๆ ทางรายการจึงจัดตอนพิเศษ รอบนี้ให้ไปอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขา ตัดสินโดยการให้คนในหมู่บ้านเป็นผู้ลงคะแนนเสียงเลือกทีมที่ชนะ แขกรับเชิญคือ เพ่ยเฉิง และเนื่องจาก CEO ไม่มา รายการจึงเอาแฟนคลับที่มียอดบริจาคสูงสุดมาร่วมรายการแทน ซึ่งก็คือ ซินแสเพื่อนพ่อเพ่ยเฉิงนี่เอง (ความจริงต้องเป็น พ่อนั่นแหละ แต่พ่อจะมาออกรายการได้ไงล่ะ เดี๋ยวลูกรู้ อายลูกตายเลย)​ เพ่ยเฉิงเห็นอาซินแสเพื่อนพ่อก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก
ไปถึงหมู่บ้านโม่อวี้มีน้ำใจช่วยทำทุกอย่าง ชาวบ้านชอบ และด้วยข้อจำกัดด้านสถานที่ ทีมงานจึงจัดที่พักแบบให้นอนรวมแยกหญิงชาย คืนนั้นโม่อวี้นอนไม่หลับ ออกไปเดินเล่นรับลมเรื่อยเปื่อยจนเลยไปนั่งแช่เท้าที่ลำธารนอกหมู่บ้าน เพ่ยเฉิงตามมาเจอก็นั่งพูดคุยหนุงหนิงกัน พอง่วงก็ขี้เกียจเดินกลับเพราะไกล สองคนเลยไปนอนดูดาวที่บ้านร้างแถวๆ นั้น สองคน kiss กันกำลังเคลิ้มได้ที่เพ่ยเฉิงเหลือบเห็นกำไลปรากฎขึ้นมาบนข้อมือโม่อวี้แป๊บเดียวก็หายไป เพ่ยเฉิงบอกจะไม่ทำอะไรถ้าโม่อวี้ไม่ยินยอม โม่อวี้จึงนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดเพ่ยเฉิง ส่วนเพ่ยเฉิงที่ต้องกดข่มอารมณ์​อย่างยากลำบากจนไม่ได้นอนทั้งคืน พอตื่นก็รีบกลับที่พักเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าไม่ได้กลับมานอน
ผลโหวต โม่อวี้กวาดเรียบทั้งหมู่บ้าน ชนะขาดลอย แถมซินแสยังแอบช่วยให้คำแนะนำแก้เฟิงสุ่ยของหมู่บ้านด้วย จบรายการกลับมาความสัมพันธ์​ของเพ่ยเฉิงกับโม่อวี้และลั่วลั่วก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
.
.
.
.
.

CEO's Childhood Villainess 3
.
.
.
.
.
CEO ไปดักรอหน้าที่พัก เจอโม่อวี้กลับมากับเพ่ยเฉิง CEO ขอคุยส่วนตัวแล้วขอโอกาสกลับมาดูแลโม่อวี้ โม่อวี้ปฏิเสธหนักแน่น เพ่ยเฉิงเลยบอกว่าเขาคบกับโม่อวี้อยู่ พอ CEO กลับไป เพ่ยเฉิงที่รู้ใจตัวเองมานานแล้วจึงสารภาพรักและขอโอกาสจากโม่อวี้ซะเลย โม่อวี้เห็นเพ่ยเฉิงแสดงความจริงใจอย่าง​คงเส้นคงวาทั้งยังรักและเอ็นดูลั่วลั่วมากก็ใจอ่อนตอบตกลง
สองคนรักกันดี เพ่ยเฉิงพาโม่อวี้กับลั่วลั่วเข้าบ้านไปพบพ่อ พ่อเห็นลั่วลั่วปุ๊บตกใจ ถามไปแอบมีลูกมาเรอะ เพ่ยเฉิงบอกไม่ใช่ พ่อก็ว่าทำไมเหมือนเพ่ยเฉิงตอนเด็กๆ เปี๊ยบขนาดนี้ แถมชอบกินทุเรียนเหมือนกันอีกตะหาก พ่อเลยแอบเอาเส้นผมไปตรวจ DNA พอผลตรวจออกก็โทรไปบอกเพ่ยเฉิง ว่าลั่วลั่วอะลูกเอ็ง เพ่ยเฉิงดีใจมากกกกกกกก แต่ตัดสินใจยังไม่บอกโม่อวี้ เพราะเขาอยากให้โม่อวี้รู้ว่าเขารักที่ตัวของโม่อวี้จริงๆ ไม่ว่าลั่วลั่วจะเป็นลูกของใครก็ตาม เพ่ยเฉิงไม่อยากให้โม่อวี้คิดว่าเขาไม่ได้รักเธอจริงแต่แค่รับผิดชอบลูกเฉยๆ เท่านั้น
เพ่ยเฉิงเตรียมถอนตัวออกจากวงการเข้าไปมีส่วนร่วมในการบริหารเย่กรุ๊ป ให้คนสืบเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนว่าใครวางยาเขาจนรู้ว่าตัวการคือ พี่ชายคนละแม่ของเขา
ตระกูลเย่ของเพ่ยเฉิง เป็นตระกูลนักธุรกิจ​เก่าแก่ที่แสนจะร่ำรวยผู้ก่อตั้งเย่กรุ๊ป สมาชิกในตระกูลนอกจากพ่อแล้ว ยังมีพี่ชายคนละแม่ของเพ่ยเฉิงอีกคน พี่ชายคนนี้เกิดจากเมียแต่งที่ถูกต้องของพ่อ พ่อไม่รักเมียแต่งคนนั้นแต่รักแม่เพ่ยเฉิงมาก แอบเลี้ยงดูไว้นอกบ้าน จนแม่เพ่ยเฉิงตาย พ่อพาเพ่ยเฉิงเข้าบ้านหน้าตาเฉย เมียแต่งกับลูกชายคนโตเลยเสียใจมากจนพาลเกลียดเพ่ยเฉิงมากๆ ตามไปด้วย พี่ชายวางแผนทำร้ายเพ่ยเฉิงมาตลอดเพราะกลัวพ่อที่ลำเอียงจะยกทุกอย่างให้เพ่ยเฉิงหมด เคยวางยาเพ่ยเฉิงให้เมาแล้วเตรียมผู้หญิงที่ติดเชื้อ HIV ไว้ให้ แต่คืนนั้นเพ่ยเฉิงดันไปได้กับโม่อวี้ซะนี่ ทำลายแผนพี่ชายเขายับเยิน
เพ่ยเฉิงเป็นห่วงลูกเมียจึงตัดสินใจบอกความจริงโม่อวี้เรื่องที่เขาเป็นพ่อที่แท้จริงของลั่วลั่ว และขอให้โม่อวี้กับลั่วลั่วย้ายไปอยู่กับเขาที่บ้าน ส่วนเรื่องงานแต่งขอเวลาให้เขาจัดการอะไรให้เรียบร้อยอีกนิด
จากนั้นสองคนที่ยังต้องถ่ายละครด้วยกันอยู่ก็ต้องแอบสวีทไม่ให้ใครเห็น แบบไปไหนก็จะเดินช้าๆ ล้าหลังทีมงานเพื่อจับมือกันงี้ ยิ่งตอนถ่ายฉากเลิฟซีน เพ่ยเฉิงอารมณ์​เตลิดเปิดเปิงต้องข่มความพุ่งพล่าน​เอาไว้สุดฤทธิ์โม่อวี้ทั้งขำทั้งสงสาร
พ่อเพ่ยเฉิงรู้เรื่องว่าสะใภ้กับหลานจะย้ายมาอยู่ด้วยก็ดีใจมากเตรียมห้องและของเล่นไว้ให้ลั่วลั่วเพียบ ถ่ายละครจบเพ่ยเฉิงประกาศลาวงการ โม่อวี้กับลั่วลั่วย้ายเข้าบ้าน ในที่สุดโม่อวี้กับเพ่ยเฉิงก็ใช้ชีวิตเป็นคู่สามีภรรยากันอย่างแท้จริง โม่อวี้เห็นเพ่ยเฉิงเข้านอนพร้อมเธอแต่พอเธอหลับก็ออกไปห้องหนังสือเพื่อศึกษาเรียนรู้งานในเย่กรุ๊ปอย่างหนัก โม่อวี้ยิ่งเคารพนับถือสามีมาก เพ่ยเฉิงเองก็มีภรรยาและลูกเป็นกำลังใจ
ตอนนี้เพ่ยเฉิงออกจากวงการมามีส่วนร่วมในเย่กรุ๊ปเต็มตัว พี่ชายยิ่งรู้สึกถูกคุกคามตำแหน่ง ในที่สุดจึงวางแผนลักพาตัวโม่อวี้ที่ไปถ่ายละครต่างเมืองกะจะทำร้ายโม่อวี้ระบายแค้น แต่เพ่ยเฉิงที่เฝ้าระวังป้องกันเมียสุดฤทธิ์​ได้ให้คนติดตามโม่อวี้ตลอดเวลาอยู่แล้วก็ตามตำรวจไปช่วยโม่อวี้ทัน พี่ชายเพ่ยเฉิงโดนจับตามระเบียบ ส่วนเพ่ยเฉิงที่ติดพันงานสำคัญอยู่รีบเดินทางไปหาโม่อวี้ทันทีแม้จะได้อยู่กับเมียแค่แป๊บเดียวก็ต้องกลับมาเจรจาธุรกิจต่อก็ตาม โม่อวี้เห็นเพ่ยเฉิงที่ไม่มีเวลาแต่ก็ัยังอุตส่าห์​เป็นห่วงและรีบมาหาจนตัวเพ่ยเฉิงเองไม่ได้พักผ่อนเลยก็ซึ้งใจมาก รักเพ่ยเฉิงมากยิ่งขึ้นไปอีก
หลังจบเรื่องเพ่ยเฉิงพาโม่อวี้กับลั่วลั่วไปพักผ่อนที่วิลล่า วันนึงโม่อวี้ตื่นมาไม่เจอใคร เจอแต่โน้ตเขียนไว้ว่าให้เปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดที่เตรียมไว้แล้วตามดอกกุหลาบมา โม่อวี้เดินตามดอกกุหลาบไปเจอลั่วลั่วกับเพ่ยเฉิงแต่งตัวอย่างหล่อ เพ่ยเฉิงพูดความในใจทั้งหมดแล้วขอโม่อวี้แต่งงาน โม่อวี้น้ำตาไหลพยักหน้าตอบรับ ลั่วลั่วถือแหวน 2 วงให้เพ่ยเฉิงกับโม่อวี้สวมแหวนให้กันและกัน มีลั่วลั่วเป็นพยานบอกให้เพ่ยเฉิงจูบเจ้าสาว หลังจากนั้นหลายวัน เพ่ยเฉิงก็ให้ช่างภาพมาถ่ายรูปแต่งงานอีกที
.
.
.
.
.

CEO's Childhood Villainess 4 (จบ)
.
.
.
.
.
ด้านนางเอกนิยายที่โดน CEO ทิ้ง แถมโดนแฉว่าเป็นนังชาเขียวนอกใจ CEO แค้นโม่อวี้ที่มีชีวิตดีกว่านาง ตัดสินใจเอาเงินมาจ้างคนปล่อยข่าวโจมตีทางเน็ต ไพ่เด็ดคือวางแผนร้ายในงานประกาศรางวัลใหญ่งานหนึ่ง ซึ่งโม่อวี้มีชื่อได้เข้าชิงรางวัลด้วย งานนี้เพ่ยเฉิงก็ได้รับเชิญไปด้วยแต่ที่นั่งห่างกับโมอวี้ ในงานโม่อวี้รู้สึกว่ามีแต่คนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่ก็พยายามจะไม่สนใจ พอถึงจังหวะจะประกาศรางวัลนักแสดงนำหญิงจู่ๆ บนจอก็ขึ้นรูป 2 รูป เป็นรูปตอนโม่อวี้ไปรับลั่วลั่วที่โรงเรียนกับอีกรูปโม่อวี้เดินจูงมือเพ่ยเฉิง ขึ้นจอใหญ่หรากลางเวที พร้อมข้อความ โม่อวี้มีลูกแล้ว! คนโกหกหลอกลวง! เพ่ยเฉิง คุณรู้เรื่องนี้รึเปล่า!? ทุกคนหันมามอง โม่อวี้หน้าชา พิธีกรได้สติปุ๊บก็ดำเนินรายการต่อ ประกาศรางวัลว่าโม่อวี้ได้ โม่อวี้ขึ้นเวทีไปขอบคุณ เพ่ยเฉิงเดินตามขึ้นไปมอบดอกไม้แสดงความยินดี พิธีกรถามว่ามาในฐานะเพื่อนหรือแฟน เพ่ยเฉิงประกาศต่อหน้าทุกคนว่า เขามาวันนี้ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนหรือแฟน แต่มาแสดงความยินดีในฐานะสามี และในฐานะที่เป็นพ่อของลูกโม่อวี้ เขาย่อมต้องมามอบดอกไม้ให้แม่ของลูกชายอยู่แล้ว เขาเคยอยู่กับโม่อวี้เมื่อ 4 ปีก่อน และแยกจากกันด้วยเหตุผลบางอย่าง ขอบคุณเหลือเกินที่โม่อวี้แอบเลี้ยงลูกชายของเราไว้ โชคดีที่ในที่สุดเขาก็ได้เธอกลับมา ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว
แล้วจอใหญ่บนเวทีก็ฉายภาพถ่ายงานแต่ง ในนั้นมีลั่วลั่วด้วย
โม่อวี้ใช้ชีวิตที่นี่อย่างมีความสุขมากๆ จนอดนึกถึงพี่ชายแท้ๆ สุดที่รักที่เลี้ยงตัวเองมาในอีกโลกไม่ได้ พี่ชายคนนี้มีกล้ามใหญ่ วันนึงกำไลส่งโม่อวี้กลับไปเจอพี่ชายสมใจ โม่อวี้ดีใจมากบอกพี่ชายว่าตอนนี้ชีวิตดีมีความสุขมาก พี่ต้องห่วงนะ แล้วกำไลก็ส่งโม่อวี้กลับมา โม่อวี้กะว่าจะเก็บรูปลั่วลั่วติดตัวไว้ เกิดคราวหน้าวาร์ปไปอีกจะได้เอาให้พี่ดู หรือไม่คราวหน้่าก็พาเพ่ยเฉิงไปด้วยกันเลยดีกว่า
โม่อวี้รีบกลับบ้่านเจอเพ่ยเฉิงก็วิ่งเข้าไปกอดแน่น ละบ่นทำไมกล้ามเล็กจัง (นางเอาไปเทียบกับพี่ชายกล้ามใหญ่ของตัวเองไง)​ เพ่ยเฉิงบอก ได้ แล้วแบกขึ้นบ่าจะพาเข้าห้องนอน ลั่วลั่วเล่นของเล่นอยู่หันมาเห็นก็ถาม ป๊ะป๋าทำไมแบกหม่าม๊ายังงั้นล่ะ เพ่ยเฉิงว่า จะสั่งสอนแม่น่ะ ลั่วลั่วร้องบอกสอนลั่วลั่วด้วย ลั่วลั่วชอบเรียน
เพ่ยเฉิงถาม ลั่วลั่วอยากได้น้องชายหรือน้องสาวใช่มั้ย ลั่วลั่วรีบตอบ ใช่ เพ่ยเฉิงเลยบอก งั้นเชื่อฟังพ่อ เล่นคนเดียวไปก่อน พ่อจะสั่งสอนแม่ ไม่แน่อาจได้น้องชายหรือน้องสาว
ลั่วลั่วที่นั่งเล่นอยู่คนเดียวได้แต่เก็บความสงสัยไว้ 'พ่อสอนแม่ยังไงถึงมีน้องได้นะ พรุ่งนี้ต้องลองถามคุณปู่ดู'

จบ
.
.
.
.
.
ขาดตกตรงไหนช่วยสปอยล์เพิ่มเติมได้เลยนะ
แล้วเจอกันใหม่เรื่องต่อไปจ้า

เพิ่มเติม
.
.
.
.
.
CEO ไปดักรอโม่อวี้หน้าที่พัก เพราะรู้ความจริงทั้งหมดแล้วว่าตนเข้าใจโม่อวี้ผิดมาตลอด คนที่เสี่ยงชีวิตช่วยเขาไว้คือโม่อวี้ แถมโม่อวี้ยังโคม่าบาดเจ็บสาหัสต้องไปรักษาตัวอยู่นานเป็นปีด้วย
จริงๆ ก่อนหน้านั้น CEO ก็มีใจอยู่ แต่พอโม่อวี้หายตัวไป เขาเสียใจคิดว่าโม่อวี้ไม่สนใจไยดีเขาและไปเรียนต่อจริงๆ เลยปิดใจกับโม่อวี้มาตลอด
.
.
.
.
.

ขอบใจมากกกกกกก อ่านเองไม่ไหวจริงๆ เรื่องนี้น่ารักดี

ขอบคุณมากก เรื่องนี้อ่านไม่จบ พอพระเอกนางเอกเริ่มสวีทกัน เบื่อนิดๆเลยเทไปเลย555

ช่วยหานิยายหน่อยย นางเอกเป็นดาราที่ไม่ค่อยดังแล้วเล่นเกมแนวopen worldนางเล่นเป็นตัวละครชาย แล้วในเกมคือชอบเกรียนกับจีบสาวไปทั่ว เป็นนักเลงคีย์บอร์ดประจำเกม ว่านางเอกนมใหญ่ สวยแต่ขี้เกียจ เป็นfcพระเอกด้วย
จำได้ว่ามีตอนหนื่งมีตัวละครในเกมชื่อ ‘อาอ่อนนุ่ม’ แล้วนางเอกพูดประมาณว่า อยากให้แข็งแรงกว่านั้นมั้ง เลยเปลี่ยนให้เป็น ’ อาแข็งปั๋ง’ นิยายแปลในเว็บแมวดุ้นนี่ละ

>>453 Why Not Soar Your Majesty แปลอังกฤษจบแล้ว

มาแนะนำเรื่อง Original Flavor and 30% Sweet

นางเอกเป็นนักวาดเว็บตูน introvert แบบรุนแรง หวาดกลัวคนมาก และเสพติดชานมร้านนึง ทุกวันจะสั่งชานมดั้งเดิม หวาน 30%(ชื่อเรื่อง) ส่วนพระเอกเป็นเจ้าของร้าน

แนวน่ารัก ฟัฟฟี่ ไม่มีอะไรตัวร้ายและดราม่า แค่ 22 ตอนจบ (แปลอิ้งเพิ่งมีแค่ 6 ตอน)

มีใครสปอยพลิกชะตาหมอเทวดาไว้บ้างยัง ชี้ทางที

[รับสมัคร] บรรณาธิการนิยาย 💗
ผู้ที่ชื่นชอบการอ่านนิยายหลากหลายประเภทห้ามพลาดเด็ดขาด
.
🟠 คุณสมบัติ 🟠
- ไม่จำกัดเพศ
- จบการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า
- มีใจรักในการอ่านนิยาย (ทุกประเภท)
- มีความรู้ความเข้าใจในภาษาไทยและภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี
- หากมีความรู้ภาษา จีน/ เกาหลี / ญี่ปุ่น หรือภาษาที่ 3 จะพิจารณาเป็นพิเศษ
.
📍 สถานที่ทำงาน
บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน) ซอยวัดชัยพฤกษ์ ตลิ่งชัน กรุงเทพฯ
.
🔴 สำหรับผู้ที่สนใจ
ส่งประวัติและผลงาน มาที่ chollada_ga@amarin.co.th ได้เลยค่ะ

ขอบคุณมาก CEO's Childhood Villainess

ไปดำน้ำเรื่อง The Cannon Fodder and Villain’s Happy Ending/穿成炮灰女配后和反派HE了 จนจบแล้ว
เนื่อเรื่องคือนางเอกมาสิงตัวละครในนิยาย โดยในเรื่องนางเอกมาติงร่าง ตปก.ที่เป็นคุณหนูจวนโหวตัวจริงซึ่งถูกแม่นมสลับตัวเอาลูกสาวเข้าสวมรอย ในนิยายตามนิยายลูกสาวแม่นมคือตายแล้วกลับชาติมาเกิดเปลี่ยนชะตาได้แต่งกับองชายสุดท้ายได้เป็นฮองเฮา ส่วนตัวละครลูกสาวตัวจริงที่ถูกเปลี่ยนตัวก็เป็นตัวประกอบคอยอิจฉานางเอกตามเรื่องสุดท้ายก็ตายไป ทีนี้นางเอกมาสิงตัวละครก็เลยพลอยทำให้เนื้อเรื่องนิยายเปลี่ยนด้วย พล๊อตโหลๆแหละ แต่ก็สนุกดีนะ ตอนจบเคลียทุกปม

>>459 ซับซ้อนตรง นางเอกนิยายคือเป็นนางเอกที่ทะลุมิติไปเกิด ส่วนนางเอกคือทะลุเข้าไปในนิยายอีกทีชะ 5555555555555555555555
แล้วนางเอกนิยายที่กลับชาติมาเกิด ทำเหี้ยๆ บ้งๆ เหมือนในนิยายบางเรื่องมั้ย มันแบบจิกกัดนิยายทะลุมิติหรือเปล่่า?

ขันทีคือหนึ่งในความเจ็บปวด ตัวอย่างสนุกมาก รีวิวที่เจอตอนนั้นก็ดันไม่ได้พูดถึงตอนจบ
พอซื้อมาเปิดอ่านถึงกลางเล่มสองก็เห็นแววเสียดายตังค์ กัดฟันอ่านจนจบรีบขายทิ้งพร้อมการ์ตูนแถมไปเลย
เรื่องขันทีเป็นหนึ่งในตัวอย่างที่ทำให้นึกถึงทุกครั้งที่เจอคนอ้างว่านิยายวายไทยต้องได้อ่านจนจบก่อนจะได้รู้ว่าจบดีหรือเปล่า ไม่งั้นไม่กล้าอุดหนุน
คือถ้าได้รู้ตอนจบหรือเจอสปอยก่อนก็คงไม่ซื้อราคาเต็มมาเหมือนกันจ้า 555

>>460 นางเอกนิยายเดิมบ้งมาก ชีวิตชาติแรกคือครอบครัวนางเอกถูกเนรเทศเลยเอาลูกสาวไปฝากกับแม่นมเลี้ยง พ่อแม่นางเอกตาย ตอนหบังครอยครัวได้คืนฐานะปู่ย่าก็มารับหลานกลับ แต่แม่นมเอาลูกสาวตัวเองซึ่งคือนางเอกนิยายเปลี่ยนกับหลานสาวท่านโหว นางเอกนิยายถูกเลี้ยงเป็นคุณหนูถึงอายุ5ขวบ ระหว่างเดินทางกับครอบครัว ปู่สืบรู้ว่าหลานสาวถูกสลับตัว เลยไปรับหลานตัวจริงมา เนรเทศแม่นมที่สลับเอาลูกสาวตัวเองมาสวมรอย นางเอกนิยายถูกเนรเทศพร้อมกับครอบครัว ใช้ชีวิตอย่างลำบากจนตาย พอได้กลับมาเข้าร่างตัวเองตอนเด็กก็เลยทำทุกอย่างไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นตัวปลอม

ตอนนางเอกมาสิงร่างคุณหนูตัวจริง (aka ตปก.) แม่นมกำลังบังคับให้ไปแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนที่บ้านรวย นางเอกเลยเอาทรัพย์สินที่ครอบครัวนี้ซ่อนไว้หนีออกมา ระหว่างทางเจอพระเอกที่กำลังหลบหนี ก็พากันปลอมตัวเป็นพี่น้องเข้าเมืองหลวง ตอนหลังเจอฮองเฮาซึ่งคือป้า ฮองเฮาดูหน้าแล้วก็รู้ว่านางเอกคือหลานเพราะนางเอกหน้าตาเหมือนแม่มาก เลยให้อยู่วังในฐานะหลานสาว ตอนอยู่กับครอบครัวนางเอกนิยาย นางเอกถูกใช้แรงงาน ถูกทารุณ มีบาดแผลเต็มตัว ตรงที่มีปานก็ถูกทำให้เป็นแผลเป็น ฮองเฮาและพี่ชายโกรธมากบ้านนางเอกนิยายมากสงคนไปจัดการแต่ครอบครัวนั้นฆ่าแม่สื่อแล้วหลบหนีไปก่อน พี่ชายอยากอัปเปหินางเอกนิยายจากสกุล แต่ย่าคือรักหลานที่เลี้ยงมา และครอบครัวสายรองซึ่งสืบทอดตำแหน่งท่านโหวจากปู่ไม่ยอม เพราะนางเอกนิยายตอนนั้นได้ถูกหมั้นหมายกับองชายรอง(พระเอกในนิยาย)ไว้แล้ว และองค์ชายก็ยืนยันจะแต่งด้วย
สุดท้ายครอบครัวก็รับนางเอกเข้าสกุล ส่วนนางเอกนิยายยกให้เป็นลูกสายรอง

นางเอกนิยายก็เกลียดนางเอกมากแค้นว่าชาติแรกนางเอก(คุณหนูตัวจริง) มาแย่งทุกอย่างไปจากตัวเอง ก็เลยวางแผนร้ายกลั่นแกล้งนางเอก

>>462 โอ้น่าอ่าน คือดูนางเอกนิยาย คือมีเหตุผลให้ร้ายอยู่

นางเอกนิยายก็วางแผนร้ายต่างๆ หวังให้นางเอกเสียชื่อเสีย ตัวเองจะได้เป็นที่ยอมรับ แต่ทุกแผนร้ายโดนนางเอกเอาคืนทุกอัน ทรัพย์สินที่ได้รับมอบมาในฐานะหลานสาวก็ต้องคืนให้นางเอก ของที่ยักยอกไปก็ต้องชดใช้คืน จากที่ได้หมั้นหมายแต่งเป็นชายา พอแผนแตกเลยถูกลดชั้นใด้แต่งแค่เป็นอนุ เดิมวางแผนให้พ่อแม่ตัวเองมาสร้างเรื่องอื้อฉาว แต่ก็โดนนางเอกเอาคืนจนถูเอาชื่อออกจากตระกูล กลายเป็นลูกสาวฆาตกร

ส่วนพระเอกนิยาย เดิมชาติแรกก็มีชีวิตผาสุขดี แต่งกับคุณหนูตัวจริงที่เป็นคู่หมั้น เป็นองชายสบายๆ พอนางร้ายเอ้ยนางเอกนิยายย้อนกลับมาได้หมั้นกับองค์ชายรองด้วยฐานะคุณหนูจวนท่านโหวหลานฮองเฮา นางก็ยุให้องชายรองคิดเป็นฮ่องเต้ เอาข้อมูลจากชาติที่แล้วมาช่วยวางแผนสนับสนุน ซึ่งในนิยายสุดท้ายก็เป็นฮ่องเต้ได้จริง แต่ชาตินี้มีนางเอกมาป่วน ช่วยชีวิตองชายหกลูกฮองเฮาไว้ได้ (เหตุการณ์ตรงนี้ทำให้นางเอกเจอฮองเฮาที่เป็นน้าด้วย) ช่วยพรางตัวพระเอกเข้าเมืองหลวงได้ ทำให้เหตุการณ์ไม่ได้เป็นไปตามนิยาย พระเอกนิยายโดนพระเอกกลบรัศมี ถูกโดนทำร้ายตัดxxx แผนการโกงกินถูกเปิดโปง ครอบครัวฝั่งมารดาถูกรอบทรัพย์เนรเทศ ตัวเองถูกขังในจวนตลอดชีวิต

พระเอกเป็นลูกชายสายตรงของท่านอ๋องที่เป็นเจ้าเมือง พระเอกนี่คือถ้าเทียบรุ่นแล้วคือเป็นลูกพี่ลูกร้องของฮ่องเต้ แต่แม่ของฮีมีลูกช้ามากมีหลังแต่ง 17ปีเลย ตอนพระเอกเกิดมา พ่อแต่งตั้งลูกชายคนโต ซึ่งเป็นลูกอนุเป็นทายาทไปแล้ว ก็เลยพยายามกดพระเอกที่เป็นลูกชายสายตรง กลัวพระเอกคิดแย่งตำแหน่งกับพี่ชาย พระเอกถูกส่งไปอยู่ค่ายทหาร พระเอกรบเก่งกำลังรบจะชนะ พ่อก็เปลี่ยนให้พี่ชายมาดูแลกองทัพ เพื่อให้เครดิตเป็นของพี่ชาย พี่ชายก็เห็นพระเอกเห็นเสี้ยนหนาม ส่งคนมาลอบฆ่า จนพระเอกเจอนางเอกเลยหลบมาได้ ใครๆบอกพ่อว่าพี่ชายคิดฆ่าพระเอกพ่อก็ไม่เชื่อ คิดว่าลูกชานคนโตเป็นคนดี ถูกพระเอกใส่ร้ายเพราะพระเอกอยากเป็นทายาท แม่พระเอกถูกวางยาโดยอนุแม่พี่ชาย มีพยานหลักฐาน พ่อก็ไม่เชื่อ จนแม่หมดใจขอหย่า พ่อก็คิดว่าแม่แค่โมโหอยากให้ง้อ แต่แม่เอาจริง ร้องเรียนฮ่องเต้จนได้หย่า พระเอกทำความดีได้รับแต่งตั้งเป็นจวิ้นหวาง แยกจวนออกมาเป็นของตัวเอง ไม่คิดสืบทอดบรรดาศักดิ์พ่อ แม่ก็ได้รับแต่งตั้งบรรดาศักดิ์เป็นฟู่เหรินชั้นสอง แม่จวิ้นหวาง ฐานะไม่ได้ด้อยกว่าเดิม

พี่ชายพระเอกร่วมมือกับอ๋องที่เป็นน้องชายฮ่องเต้คิดกบฏ ตอนที่ยกทัพไปปราบกบฏก็หักหลังจะฆ่าพ่อ เพราะเข้าใจผิดว่าถูกพ่อวางยา (จริงๆเป็นพระเอกวางยา โดยใช้ยาพิษแบบเดียวกับที่อนุแม่พี่ชายใช้กับแม่พระเอก) แม่ทัพฝ่ายพระเอกมาช่วยทัน พี่ชายถูกลงโทษตัดศีรษะตามกฏกองทัพ ปราบกบฏเสร็จพระเอกกลับเมืองหลวง ไม่คิดจะมาเหยียบแคว้นของพ่ออีก

นางเอกก็ชีวิตดี มีพระเอกคอยช่วยเหลือ เจอแผนพวกแนวหลังบ้านต่างๆนาๆก็รอดมาได้ เอาคืนได้หมด ไม่เคยแพ้ใคร แต่พล๊อตเรื่องแก่งแย่งของผู้หญิงมันก็โหลๆแหละ ไม่มีอะไรแปลกใหม่

>>465 โอเคเลย นางเอกไม่ได้ไปแย่งผัวในอนาคตใครด้วย ถ้ามีแปลไทย ส่งข่าวทีนะ เผื่อเราไม่เห็น

เทียบกันกับเรื่อง ค่ำคืนฯ เรื่องนี้ควรเอามาแปลไทยมากกว่าอีก คล้ายกันมาก นางเอกซู ไม่ยอมเสียเปรียบใคร นางเอกนิยายร้ายทั้งสองเรื่อง แต่คาร์นางเอกเรื่องนี้น่ารักกว่าตลกกว่า

>>467 เรื่องนั้นก็แค่ขายเฟิงหลิวอะ
>>464 มึงลองเอาไปเสนอ inktreebook ดิ

>>466 ใช่ๆ นางเอกไม่ได้แย่งผัวใคร
พระเอกอายุยี่สิบแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานหรือมีคู่หมั้น เพราะพ่อไม่อยากให้พระเอกได้เมียที่เชิดหน้าชูตาได้ กลัวข่มพี่สะใภ้เมียพี่ชายลูกอนุ ฮ่องเต้กับฮองเฮาให้แต่งกับนางเอก พ่อพระเอกก็ไม่ยินดีเพราะเป็นหลานสาวสายตรงของสกุลใหญ่ ต้องบอกว่านางเอกถูกสลับตัวไปเพิ่งได้กลับบ้านไม่นาน พ่อพระเอกคิดว่านางเอกน่าจะไม่ได้รับการอบรมมาแบบผู้ดี น่าจะไม่มีความมั่นใจ สะใภ้ใหญ่น่าจะข่มได้เลยยอมให้แต่ง ส่วนแม่พระเอกคือลูกชั้นได้แต่งเมียซะทีก็ดีใจ คนที่ลูกชอบแม่ก็ชอบ

พี่สะใภ้ก็มีพยายามข่มนางเอก แต่นางเอกไม่ยอมให้ข่ม พี่ชายตอนจะฆ่าพ่อก็ยอมรับกับพ่อว่าวางยาฆ่าแม่พระเอก พอพี่ชายถูกประหาร พ่อก็เอาชื่ออนุแม่พี่ชาย เมียพี่ชาย ลูกชายพี่ชายออกจากสายสกุล ไล่ออกจากจวน

ปกรณัมloveข้ามภพเขาว่าแปลจากอิงค์ โห แบบนี้ก็ได้เหรอวะ ถ้าแปลจากจีน นักแปลเจ๋งๆ น่าจะสนุกและได้อารมณ์กว่านี้อะ

พ่อพระเอกชั่วจัง รักลูกไม่เท่ากันไม่ว่า ลำเอียงเกิ๊น

>>471 นิยายจีนเป็นงี้เยอะ แต่คนจะมองว่าชั่วถ้าลำเอียงไปฝั่งตัวร้าย และก็ไม่น้อยเลยที่ลำเอียงฝ่ายพระเอกนางเอก อันนั้นกูว่าชั่ว เช่นกัน ขอยกตัวอย่างหน่อยละกันจากฝั่งเล่ม แบบพ่อแท้ๆ ชิงชิง ยอดรักเจ้าชะตา หรือพ่อแท้ๆ พี่ใหญ่เผย ข้าผู้นี้วาสนาดี ลำเอียงมาทางฝั่งพระเอกนางเอก ส่วนลูกที่ไม่รักก็เทิร์นดาร์กส่วนหนึ่งมาจากพ่อไม่รักผลักดัน

>>472 เออจริงถ้ามองกลับกันก็ชั่วได้ทั้ง2ทาง

>>472 เห็นด้วยมาก

ละพ่อขี้ลำเอียงอยู่ฝั่งพระเอกนางเอก ชีวิตจะจบแฮปปี้ ได้แต่มองบน 🙄

>>475 จริงถ้าพ่อลำเอียงเข้าข้างนางเอกพระเอก โดยมากไม่สำนึกหรอกว่าตัวเองลำเอียงใดๆ ชีวิตดี

>>476 มีสักเรื่องมั้ยที่จะมานั่งเสียใจตอนหลังว่ามึงเลี้ยงลูกไม่ดี กูรังเกียจพวกตัวละครพ่อแม่หลายเรื่อง ยิ่งเรื่องไหนอนุอิพ่อรังแกเมียหลวง ก็มีแต่จะให้นางเอกแย่งชิงพ่อกับมา กูละเหม็น พ่อแบบนี้มึงไม่ต้องเอาไว้หรอก

>>330 ตามมาจากไลน์โม่ง กูว่าลูกชายพระเอกจบค่อนข้างโอเคเลยนะ ไม่ร้ายกับฮีเกินไป

>>477 หลังๆที่เจอถ้าพ่อลำเอียงมากๆ นางเอกเทพ่อไปเลยนะ ยิ่งถ้าตามนิยายนางเอกเป็นวิญญาณอื่นมาสิงร่าง ไม่ได้ย้อนอดีตก็ยิ่งไม่มีความผูกพันกับครอบครัวเท่าไหร่อยู่แล้ว

มึงกูเรื่องสวยรวยใสไร้รัก มีชื่ออิ้งป่ะกูอยากอ่านแบบเต็มๆ

>>480 Noble Wife Wants No Love

>>478 พล็อตแย่ เคยแต่งกับลูก พอมีโอกาสอีกครั้งเสือกมาเอาพ่อ ไปเอาคนอื่นไกลๆ ไม่ได้เหรอ แต่ก็เข้าใจแหละว่าอยากให้มันมี conflict ไม่อยากให้ดาดๆ ทั่วไปเหมือนเรื่องอื่น ประกอบกับเขียนลักษณะนิสัยคนพ่อออกมาดีมาก นิ่งสมเป็นแม่ทัพจริงๆ

>>482 เกิดร่างใหม่ไปแล้วไง เหมือนเป็นคนใหม่ไปเลย กูว่ามันก็ไม่แย่ ถ้ามึงว่านี่เห้ เรื่องที่แต่งกับพี่ชาย ยังอยู่ในตระกูล ยั่วเย่น้องผัวจนท้อง แล้วค่อยออกจากตระกูลมาแต่งกัน อันนั้นต่างห่างที่แย่จริง

>>483 อิเรื่องนั้นพล็อตเสื่อมสุดๆ ที่สุดของพฤติกรรม​ต่ำตมไร้จิตสำนึกแล้ว

>>481 ใจมากมึง
กูอ่านไปแล้วน่ารักสัส อยากได้เป็นเล่มมาก น่าจะ2 เล่มจบ 84+ตอนพิเศษ8 กูชอบไม่ได้นิยายฮาๆแบบนี้นานแล้ว

ชอบอาเก้า อยากให้มีคน LC สาธุๆ

>>483 เรื่องไรอ่ะ ขอลายแทงที

>>487 มึงจะเอาพล็อตได้น้องผัวเหรอ?

>>487 ของจงหยวนไปหาเอานะ

>>483 จะว่าไปแล้วพล็อตนี้นางเอกได้ย้อนไปอดีต นางเลยไปเลือกผัวใหม่แบบเลิศๆ อะ แบบรู้อยู่แล้วว่าต่อไปน้องผัวจะได้ดี กูล่ะอยากให้อาหยูไปตบนาง แบบข้ามเรื่องเลย 555555

>>488 เปล่า ได้ลายแทงเอาไว้หลบ555 บางทีกูซื้อนิยายโดยไม่ได้อ่านสปอยล์
มาค้นกองดองเจอทีหลังกลัวเสียไต

>>490 กรีดร้องกูแฟนพันธฺแท้อาหยู กูชอบเรื่องนั้นที่เป็นแม่ม่ายลูกสองมาก แบบขโมยลูกไปเริ่มต้นใหม่
ตอนด่าแฟนใหม่ของสามีคือเจ็บจนหน้าชา

>>491 ภูผาอิงน้องผัว

>>492 ชอบตอนนี้เหมือนกัน อาหยูเริศมาก สมัยนั้นคือแย่จริง เคยอ่านชีวประวัติพวกผู้นำ นักปฏิวัติต่างๆ สมัยนั้นคือทิ้งเมียมาแต่งกับสาวๆการศึกษาดีกันเยอะเลย บอกเป็นการต่อต้านค่านิยมเก่า แล้วคนซวยคือเมียที่ถูกแต่งมาแล้ว หลายคนก็มีลูกด้วยกันแล้วด้วย แต่เสียดายสำนวนแปลจงหยวนคือกลิ่นกะปิน้ำปลาคลุ้งมาก

>>486 อาเก้าน่า LC จริงๆ นิยายน่ารัก
กุชอบนางเอกตรงที่นางไม่ขอยน้องสาวยังไง แต่พอน้องมีปัญหากะแม่ผัวนางก็พยายามแนะนำในฐานะผู้มีประสพการณเจอกะอิแม่ผัวนี่มาก่อนนะ ถึงในใจสะใจที่อดีตแม่ผัวกะน้องสาวตีกันก็เหอะ

>>495 ส่วนแม่เลี้ยงผัวเก่า กูชอบตรงที่นางเอกมันชนะอีผู้หญิงที่ทะลุมิติมา กูอยากอ่านพล็อตประมาณนี้มานานแล้ว ถึงจะเอ๊ะตรงได้กับอดีตพ่อผัว แต่ยังดีที่เออนางกับพ่อผัวไม่เคยเจอกันมาก่อนเลยและเป็นร่างใหม่ ชีวิตใหม่

ปกรณัมรักข้ามภพก็ดี กูชอบความที่ทะลุมิติไปเป็นนางเอกของเรื่องเลย ไม่ใช่ไปเป็นตัวประกอบนางร้ายแล้วชิงผัวคนอื่น