Fanboi Channel

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 59
.
.
.
.
.
ห่างใจกลางเมืองออกไปไกล มีกลุ่มอาคารเก่าโทรมสูง 7 ชั้นตั้งอยู่ อาคารแห่งนี้ไม่มีลิฟท์ ตามทางเดินเต็มไปด้วยเศษขยะ สายไฟและหม้อแปลงมีสภาพผุพังราวกับใกล้ระเบิดเต็มที เจียงเหนียนเดินเข้าห้องไปพบว่ามีแขกมาเยี่ยม เจียงเฉิงนั่งบนโซฟามีเจียงหวายยืนอยู่ข้างๆ เพราะเรื่องที่โทรไปยืมเงินเมื่อวาน พ่อกับพี่เลยเป็นห่วง
เจียงเหนียนบอกไปถ่ายรายการ มันเป็นเกม มาก็ดีแล้วจะคืนเงินให้ เจียงหวายบอกให้เก็บไว้เป็นค่าขนม เจียงเหนียนวางการ์ดบนโต๊ะ ด้วยทิฐิแรงไม่ต้องการเกี่ยวข้องใดๆ ไม่รับอะไรจากตระกูลเจียงทั้งนั้น
เจียงหวายถาม ได้ยินว่าเปิดเผยตัวตนแล้ว จะให้พี่ชายคนนี้ช่วยอะไรมั้ย เจียงเหนียนปฏิเสธ เจียงหวายถามอีก เมื่อวานโดนโจมตีทางเน็ต แก้ปัญหาได้รึยัง พ่อตกใจหันไปถามเจียงหวาย  เจียงหวายอธิบายให้ฟังว่า คนในวงการอิจฉาที่เจียงเหนียนเปิดเผยสถานะทายาทรุ่นสองแล้วฮ็อตมากเลยขุดด้านเทาของเจียงเหนียนมาโจมตี เจียงเหนียนบอกเดี๋ยวบริษัทจัดการให้เอง ไม่รบกวนหรอก แล้วไล่ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ เหนื่อย อยากพัก
เจียงหวายตวาดเสียงดังเรียก เจีียงเหนียน!
เจียงเฉิงปรามเจียงหวายด้วยสายตา เจียงหวายว่า พ่อกับพี่มารอตั้ง 4 ชม.นะ ไม่คิดจะรินน้ำให้กินสักแก้วเหรอ
เจียนเหนียนตอบเสียงเย็น มาไม่ได้รับเชิญ อยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับละกัน เหนื่อย จะเข้าห้องไปพักผ่อนแล้ว
เจียงหวายไม่ไหวกับน้อง ตวาดบอกให้ หยุด! นั่งลงเดี๋ยวนี้!
พ่อพูดกับเจียงหวาย ปล่อยน้องไป อย่าตะโกนเสียงดังใส่น้อง เจียงเหนียนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง หันหลังให้พ่อกับพี่ กัดฟันพูดด้วยความแค้นเคืองว่า กรุณาออกไปซะ คุณอยู่ที่นี่ แม่คงไม่ชอบ
เจียงเหนียนเข้าห้องไป เหลือเจียงเฉิงกับเจียงหวายอยู่ในห้องนั่งเล่น
เจียงเฉิงมองไปรอบๆ เห็นภาพเงาร่างของผู้หญิงสวยอ่อนโยนคนหนึ่งลุกจากเก้าอี้หวายริมระเบียงโถมตัวเข้าสู่อ้อมแขนเขาพร้อมรอยยิ้ม
เจียงเฉิงพูดเสียงเครือ ที่นี่เป็นที่ที่แม่ของลูกใช้ชีวิตอยู่ ดูสิ เธอชอบลิลลี่สีขาว ชอบมัดวางไว้ตรงที่มองเห็นได้ง่ายๆ พ่อรู้สึกได้ว่าพ่อจะได้ไปเจอแม่ของลูกเร็วๆ นี้แล้ว เจียงเฉิงพูดต่อ พ่อช่วยเธอไม่ได้ ก็ดีที่พ่อจะได้เจอเธอเร็วขึ้น ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งที่สองที่พ่อมาที่นี่ ครั้งก่อนมันไม่ได้เป็นแบบนี้ ลูกปรับปรุงใหม่เหรอ
เจียงหวายพยักหน้ารับ
เจียงเฉิงไอหนัก เจียงหวายบอกพรุ่งนี้จะไปฟังผลที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อน เจียงเฉิงไม่ให้ไปสั่งให้เจียงหวายที่อีก 2 วันมีนัดสำคัญพูดคุยร่วมมือกับตระกูลอี้เตรียมตัวให้ดี

เพียงชั่วข้ามคืน ข่าวแย่ๆ ของเจียงเหนียนก็หายไป ซินอวี่รู้ว่าเป็นฝีมือเจียงหวาย ไม่มีแบ็ค เจียงเหนียนก็ไม่ได้เดินบนเส้นทางบันเทิงนี้หรอก คิดแล้วก็ทอดถอนใจ เป็นประธานเหมือนกัน ไหงอี้หยางไม่ออกหน้าทำแบบเจียงหวายบ้าง มีคนคุ้มครองจะได้ใช้ชีวิตในวงการได้ง่ายหน่อย อันหย่าบอกซินอวี่ว่า พรุ่งนี้ซินอวี่ต้องออกงานออกาไนเซอร์เชิญเจียงเหนียน ซินอวี่ต้องพาเจียงเหนียนไปด้วย
.
.
.
.
.
[[[ ซินอวี่ เธออย่าว่าอี้หยางชั้น ขนาดไม่เปิดเผยสถานะยังปกป้องเธอขนาดนี้ เดี๋ยวตีเลย ]]]

>>107 ขอบคุณค่า ชักสงสารพ่อลูกตระกูลเจียง>.<

พ่อเจียงเหนียนไปทำอะไรไว้ น้องแค้นมาก

สปอย สวยรวยใส 60
.
.
.
.
.
วันงานซินอวี่ใส่เดรสสีขาวประดับเลื่อมแวววาวเดินพรมแดง เจียงเหนียนใส่สูทพอดีตัว ดูเป็นผู้ใหญ่จนคล้ายจะเห็นเค้าของเจียงหวายลางๆ วันนี้เจียงเหนียนใจลอยไม่ทราบสาเหตุ ซินอวี่เข้าใจผิดคิดว่าเจียงเหนียนประหม่า เข้าไปในงานซินอวี่หาที่นั่งให้ตัวเองและเจียงเหนียนได้แล้ว แต่นักแสดงยังมาไม่ครบซินอวี่รอจนเบื่อแสนจะเบื่อ เลยเปิดมือถือส่ง Wechat หาอี้หยาง
ซูซินอวี่ : สามี วันนี้ฉันสวยมั้ย?
ซูซินอวี่ : [รูป]​[รูป]​[รูป]​[รูป]​
ซินอวี่ส่ง 4 รูปพรมแดงรัวๆ ไม่นานอี้หยางก็ตอบกลับมา
อี้หยาง : สวย, งาน TV Festival ?
ซูซินอวี่ : อื้อ
อี้หยาง : งานจบเมื่อไหร่? ไปกับใคร?
ซูซินอวี่ : งานยังไม่เริ่มเลย มาเร็วเกิน มีฉันและเจียงเหนียนก็มาด้วย
ซูซินอวี่ : ฉันได้นักแสดงยอดเยี่ยม คืนนี้คงได้รับการดูแลเอาใจใส่มากหน่อย ไม่ต้องรอนะ
อี้หยาง : ได้ ฉันยุ่งนิดหน่อย ไม่คุยแล้วนะ

อี้หยางวางมือถือ ผู้ช่วยก็แจ้งว่าคุณเจียงมาถึงแล้ว วันนี้เป็นวันเจรจาหาข้อตกลงร่วมกันครั้งสุดท้ายระหว่างตระกูลอี้และตระกูลเจียง
อี้หยางเข้าไปในห้องประชุม เจียงเฉิงมาด้วยตัวเอง เจรจาต่อรองผลประโยชน์​กันอย่างดุเดือด อี้หยางเรียกไป 5% เจียงเฉิงขอต่อรองเหลือ 3% อี้หยางไม่อ่อนข้อให้สักนิด สุดท้ายเจียงเฉิงต้องยอมแต่โดยดี
ระหว่างที่เจียงเฉิงพูดถึงเรื่องการจัดเตรียมเอกสารเซ็นสัญญา เจียงเฉิงมีอาการแน่นหน้าอกล้มฟุบไป เจียงหวายรีบเข้าไปประคองพ่อ อี้หยางสั่งโทรเรียกรถฉุกเฉินด่วน รถพยาบาลมาถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเจียงเฉิงหัวใจหยุดเต้น พอถึงโรงพยาบาลก็ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันที
เจียงหวายโทรหาเจียงเหนียนไม่มีคนรับสายเลยเรียกบอดี้การ์ดมาสั่งตามหาตัวเจียงเหนียน
อี้หยางจำที่ซินอวี่บอกได้ โทรหาซินอวี่แต่ไม่มีคนรับสาย เลยโทรเข้าเบอร์อันหย่า แป๊บนึงอันหย่าก็รับสายถาม ใครคะ พอรู้ว่าเป็นอี้หยางก็ตกใจ อี้หยางบอกหาตัวซินอวี่อยู่ เจียงเหนียนอยู่นั่นด้วยมั้ย ส่งโทรศัพท์​ให้ซินอวี่หน่อย อันหย่าส่งมือถือ​ให้ซินอวี่บอก สามีเธอโทรมาน่าจะมีเรื่องด่วนมาก
ซินอวี่วางรางวัลในมือลง อี้หยางถามเจียงเหนียนอยู่มั้ย เธอพาเขามาโรงพยาบาลด่วน คุณเจียงโคม่า
หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล 1 ชม. ผ่านไป คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องบอก คุณเจียงฟื้นแล้ว ช่วยจากอาการหัวใจวายได้ชั่วคราว แต่ดูจากพื้นฐานสุขภาพของคุณเจียงแล้วเกรงว่าจะ....
เจียงหวายไม่ฟังต่อแล้ว รีบเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินเห็นเจียงเฉิงใส่เครื่องช่วยหายใจ มีจอมอนิเตอร์แสดงอัตราการเต้นของหัวใจอยู่ข้างเตียง เจียงเฉินหายใจระรวยถาม เขาอยู่ไหน เจียงหวายบอก กำลังมาจะถึงเร็วๆ นี้ เจียงเฉิงบอก มะ ไม่ไหวแล้ว ทะ โทรหาเขา
เจียงหวายโทรหาเจียงเหนียน พอเจียงเหนียนรับก็ส่งไปข้างหูเจียงเฉิง
"เหนียน เหนียน นี่พ่อนะ ฟังอยู่รึเปล่า"
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย
"วันนี้พ่อเหนื่อยนิดหน่อย อยากจะบอกอะไรบางอย่างกับลูก ฟังที่พ่อพูดให้ดีนะ ตกลงมั้ย พ่อทำสิ่งที่ผิดมาก พ่อรู้ว่าลูกไม่ยกโทษให้ แต่...ลูกจำตอนเล่นขี่ม้ากับพ่อตอนที่ลูกยังเด็กได้รึเปล่า ของเล่นที่พ่อทำให้ เค้กวันเกิดที่พ่อทำให้ ลูกจำเรื่องดีๆ ของพ่อ ลืมเรื่องเลวๆ ของพ่อซะ ตกลงมั้ย เหนียนเหนียน พ่อ.. พ่อขอโทษ ลูกอายุแค่ 18 ปี พ่อดูแลลูกไม่ได้แล้ว จากนี้ไปต้องเชื่อฟังพี่เค้านะ ไม่มีพ่ออยู่ที่บ้านแล้ว ลูกย้ายกลับ... กลับมาอยู่บ้าน ห้องของลูกยังอยู่"
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย แต่เจียงเฉิงรู้ว่าเวลาของเขาหมดแล้ว
"เจียงหวาย จำไว้ ร่วมมือกับตระกูลอี้ ด้วยกำลังของ 2 ตระกูล.. ความสามารถของตระกูลเจียง.. "
เจียงหวายบอก ผมเข้าใจ
เจียงเฉิงหายใจติดขัด จับมือเจียงหวายเอ่ยคำสั่งเสียอย่างยากลำบาก "ลูก.. ลูกต้องดูแลน้อง เป็นต้นแบบให้เขา อย่าควบคุมจนทำร้ายเขา ลูกอย่าเป็นเหมือนพ่อในชีวิตนี้.. จำได้มั้ย"
เจียงหวายตอบด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง" ผมจำได้"
"จะ จำ.. จำ.." เสียงมาถึงริมฝีปากแต่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ หยดน้ำตาหลั่งออกมาผ่านรอยยับย่นที่หางตาของเจียงเฉิง นัยน์ตาดำหม่นลง ท่ามกลางความว่างเปล่าในอากาศเขาเหมือนจะเห็นหญิงสาวสวยอ่อนโยนกำลังมารับเขา เขาเอื้อมมือออกไปหาหญิงสาวคนนั้น แล้วมือที่กำลังจับมือของเจียงหวายอยู่ก็ตกลง
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงจอมอนิเตอร์หัวใจดังเสียดแทงบาดแก้วหู
เจียงเหนียนถามผ่านโทรศัพท์​ เขาตายแล้ว?
"ใช่ เขาตายแล้ว นายอยากจะพูดกับเขาเหรอ?" เจียงหวายเหน็บ
เจียงเหนียนเงียบไปนาน เจียงหวายยืนรอข้างเตียงอย่างอดทนก่อนจะได้ยินเจียงเหนียนพูด
"ไม่ ผมบอกแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันพูดกับเขาอีก"
เจียงหวายพูดเสียงเครือสั่นสะท้าน "ไม่สำคัญหรอก เขาตายแล้ว เจียงเหนียน พวกเราไม่มีพ่อแล้ว "
.
.
.
.
.

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก

>>110 ขอบคุณค่ะ เศร้าเลย ติดตามๆต่อนะคะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 61
.
.
.
.
.
เจียงเหนียนปรับอารมณ์อยู่นาน นั่งตัวแข็ง มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในสายวางไปหรือยัง คนสามคนในรถเงียบกริบ รถติดแหง็กอยู่เลียบแม่น้ำกำลังจะข้ามสะพานเกือบชั่วโมงแล้ว ทั้งๆ ที่แค่ข้ามสะพานไปก็จะถึงโรงพยาบาล ซินอวี่จึงตัดสินใจรับเอาหน้ากากกับหมวกจากผู้ช่วยแล้วดึงเจียงเหนียนลงจากรถเดินข้ามสะพานไปต่อแท็กซี่ ซินอวี่เดินหยั่งกับบินแถมลากเจียงเหนียนไปด้วย เจียงเหนียนบอก ไม่ต้องไปแล้ว เขาตายแล้ว
ซินอวี่ถาม ไม่ไปดูครั้งสุดท้ายหน่อยเหรอ
เจียงเหนียนว่า คนตายไปแล้ว ดูตอนนี้กับดูทีหลังจะแตกต่างกันยังไง
สองคนเดินขึ้นบันไดหินตรงคอสะพานเห็นวิวริมแม่น้ำ เจียงเหนียนมองซินอวี่บอก "บังเอิญจัง พี่จำที่นี่ได้มั้ย?"
เเล้วเริ่มเล่า "แม่ผมเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนมาก เธอรักเขามากมีเขาคนเดียวในใจ แต่วันนึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไล่ผมกับแม่ออกมา เขาบอกว่าผมกับแม่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา แม่ไม่รู้อะไรเลย แม่มีแค่ตัวผมและกระเป๋าเสื้อผ้าตอนออกมาจากบ้านนั้น แม่ทำงานหนัก เพื่อผม แม่กลับบ้านดึกทุกคืน ไปหาเขาที่บริษัททุกครั้งก็ไม่เคยได้พบหน้าเขา คนที่ดูถูกเหยียดหยามพวกเราหลายครั้งหลายหน หลายปีต่อมาแม่ก็ตายด้วยความคิดถึงเขา ผมขายทุกอย่างในบ้านเพื่อจัดงานศพแม่ คืนนั้นถ้าผมไม่ได้เจอพี่ ถ้าพี่ไม่ยื่นมือมาช่วยผม ผมอาจจะหิวตายไปแล้ว ดังนั้นผมจะไม่ยกโทษให้เขา ต่อให้เขาตายไปแล้วผมก็จะไม่ยกโทษให้"
ซินอวี่มองเจียงเหนียนเงียบๆ แล้วคิด ตอนนั้น ไม่นานหลังจากแต่งกับอี้หยาง อี้หยางพาซินอวี่ไปพบคุณปู่​ที่บ้านวิลล่า ตอนขากลับ อี้หยางที่จะไม่กลับแมนชั่นไล่ซินอวี่ลงจากรถ ซินอวี่รู้สึกอึดอัดใจหายใจไม่คล่องเลยเดินข้ามแม่น้ำเพื่อสูดอากาศ เจอเจียงเหนียน ไม่ใช่แค่ซื้อขนมปังให้ แต่ยังให้เงินที่ติดตัวมาทั้งหมดกับเขาด้วย ซึ่งกลายเป็นว่ามันช่วยชีวิตเขาไว้
เจียงเหนียนมองซินอวี่พลางพูด "ซูซินอวี่ รักที่สิ้นหวัง ไม่มีจุดจบที่ดีหรอก"

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองก็มาถึงโรงพยาบาล ที่โรงพยาบาลอี้หยางกับผู้บริหารระดับสูง​ยังคงอยู่ที่นั่น เพราะเจียงเฉินหัวใจวายขณะกำลังเจรจาธุรกิจกันอยู่ เขาจึงมีส่วนต้องรับผิดชอบ
ซินอวี่รีบเดินมาข้างอี้หยางถาม เป็นไงบ้าง
อี้หยางจับมือเย็นๆ ของซินอวี่แล้วสั่นศีรษะเงียบๆ
ผู้ช่วยเจียงหวายรีบพาเจียงเหนียนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เจียงหวายได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็เริ่มพูด
"เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนนายหายไป เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ นายอาจจะไม่เชื่อ ตั้งแต่ 2 ปีก่อน เขาก็เริ่มนับถือศาสนาพุทธ เขาสอนฉันให้เป็นผู้ชายและทำให้ฉันมายืนอยู่แถวหน้าของวงการ รอนายกลับมาอยู่กับเขา"
เจียงหวายถอนหายใจ "นายคงจำได้ 2 ปีก่อนเขาไม่เคยมีผมขาวสักเส้น แต่ดูตอนนี้สิ อย่างกับคนอายุ 70 ก่อนจากไป คนที่เขาห่วงที่สุดคือนาย เขาบอกฉันให้เป็นตัวอย่างให้นาย อย่าควบคุมนาย ตอนนี้เขาตายแล้ว ยังอภัยให้เขาไม่ได้ใช่มั้ย จำได้มั้ยตอนนายยังเด็ก เขางานยุ่งแต่ก็สัญญาจะเล่นกับนาย ทุกครั้งที่เขาต้องผิดสัญญาเพราะงานยุ่ง เขากลัวนายจะโกรธและไม่สนใจเขา เขานอนบนสนามหญ้ายอมเป็นม้าให้นายขี่ ทำให้นายมีความสุข"
เจียงเหนียนพูดนิ่งๆ "ก็เพราะฉันเป็นลูกเขา พอไม่ใช่ลูกเขา ฉันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
เจียงเหนียนมองปลายเท้าบนเตียงพูด "ผมจะจดจำวันที่คุณไล่ผมไปตลอดชีวิต และผมยังจำได้เสมอว่าตอนที่แม่ป่วยหนักกำลังจะตาย ผมไปขอร้องแล้วคุณเรียกผมว่ายังไง.. " ทันใดนั้นเจียงเหนียนก็หยุดพูดแล้วปาดน้ำตา
" ช่างมันเถอะ"
" พ่อ.. ผมยกโทษให้"
.
.
.
.
.

ฮืออออ

>>113 ตอนนี้น้ำตาซึมเลยค่ะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 62
.
.
.
.
.
กว่าซินอวี่กับอี้หยางจะกลับถึงบ้านวิลล่า ก็เป็นเวลาที่ดึกจนล่วงเข้าเช้าของอีกวันแล้ว ทั้งสองคนเหนื่อยล้ามาก แต่คุณปู่ที่รู้เรื่องตั้งแต่ต้นก็รอฟังรายงานอยู่ คุณปู่ฟังเรื่องราวแล้วถอนหายใจ บอกรู้จักเจียงเฉิง วันฝังจะไปด้วยตัวเอง แล้วไล่ให้ทั้งสองคนไปพักผ่อน
ถึงซินอวี่จะเคยพูดคุยกับเจียงเฉิงแค่ครั้งเดียวที่สตูดิโอ แต่เห็นคนเผชิญกับความเป็นความตายต่อหน้าแบบนี้ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้
อี้หยางถาม คิดอะไรอยู่
ซินอวี่ส่ายหน้าบอกไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น แล้วถามอี้หยาง นายรู้เรื่องเจียงเหนียนรึเปล่า
อี้หยางว่า ทำไมถึงถามเรื่องนี้ ซินอวี่บอก แค่อยากรู้น่ะ
อี้หยางไล่ให้ไปนอน
ซินอวี่อาบน้ำจะเข้านอนแต่นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เจียงเหนียนพูด 'ที่จริงเจียงเหนียนพูดถูก ผู้หญิงมีอารมณ์​อ่อนไหว รู้สึกมีชีวิตชีวาเมื่อได้ตกหลุมรัก แต่จะอยู่ด้วยรักอย่างเดียวไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชายทิ้งไปเมื่อไหร่ก็เหมือนฟ้าถล่ม แล้วความชอบของอี้หยางมันอธิบายไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอี้หยางจะไม่ชอบซู่เว่ยอินแต่ชอบฉัน ถ้าตอนนั้นอี้หยางหย่ากับฉัน อี้หยางจะไปชอบซู่เว่ยอินมั้ย คงจะเป็นอย่างงั้นแหละมั้ง ซู่เว่ยอินสวยแล้วก็รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ไม่มีฉันวอแวอยู่ใกล้ๆ อี้หยางต้องตกหลุมรักซู่เว่ยอินหนักจนกู่ไม่กลับแน่'

อี้หยางนอนฟังความคิดของซินอวี่จากอีกฝั่งของเตียงก็คิดตาม ปฏิเสธ​ไม่ได้เลยว่า ตั้งแต่ต้นเขาไม่มีความรู้สึกให้ซินอวี่สักนิดแถมค่อนข้างไม่พอใจกับพฤติกรรม​ของเธอด้วย เขารังเกียจเวลาได้ยินข่าวของซินอวี่ การหย่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของทุกคนในตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเกิดบังเอิญได้ยินเสียงที่แท้จริงในใจของซูซินอวี่ระหว่างหย่า เขาคงไม่มีวันรู้ว่าผู้หญิงที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บคนนี้มีด้านที่ซื่อขนาดไหน
ส่วนเรื่องที่เขาจะชอบซู่เว่ยอินรึเปล่า...
อี้หยางคิดอยู่นาน
ถ้าไม่ใช่เพราะซินอวี่ เขาอาจจะมองคนพวกนั้นไม่ออก ไม่รู้แรงจูงใจของฉินเหยียน ไม่เห็นการคิดคำนวณ​อย่างรอบคอบและตั้งใจของซู่เว่ยอิน  บางทีภายใต้การชักนำและวางแผนอย่างรอบคอบของซู่เว่ยอิน เขาอาจจะชอบซู่เว่ยอินเข้าจริงๆ ก็ได้
ซินอวี่ถาม "นายหลับหรือยัง?"
อี้หยางหลับตาและไม่ขยับตัว
ซินอวี่ยันตัวขึ้นใช้ศอกค้ำแขนข้างเดียวมองอี้หยางแล้วถอนหายใจเงียบๆ ถาม นายชอบฉันจริงๆ หรือนายว่านายแค่แกล้งทำเป็นชอบ ถ้าหลอกกัน ฉันก็หวังว่าเราจะเข้ากันได้ดีจนกว่าฉันจะหย่า ถ้าจริง ฉันก็ไม่รู้อีกว่าทำไมนายชอบฉัน หรือนายจะชอบฉันไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ยังไงนายก็ต้องให้ฉันรู้ว่านายชอบฉันมากแค่ไหน
ไม่มีคำตอบ
ซินอวี่นอนลงที่เดิม
อี้หยางลืมตามองรูปหน้าด้านข้างของซินอวี่
มีเสียงลมหายใจเบาๆ
อี้หยางจับมือซินอวี่บนเตียง
มุมปากซินอวี่ยกยิ้มร้ายกาจพลางคิด 'รู้หรอกว่านายยังไม่หลับ ไม่งั้นนายจะรีบบอกฉันเหรอว่านายชอบฉันมากแค่ไหนและรีบทำให้ฉันพอใจ งั้นตลอดชีวิตที่เหลือของฉันก็จะยกให้นายละกัน ถ้านายไม่พอใจนะ หย่า!'
อี้หยางสะดุ้ง มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างจนใจ
.
.
.
.
.

>>116 ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารัก ขอบคุณค่า^^

สนุกๆ รอตอนต่อไปค่า ^^

สองคนนี้ร้ายพอกัน

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 63
.
.
.
.
.
งานศพเจียงเฉิงจัดขึ้นหลังจากนั้น 2 วัน คุณปู่ไปแสดงความเสียใจด้วยตัวเอง ความสัมพันธ์​ของสองตระกูลเริ่มฟื้นฟูกลับมาดีดังเดิม ซินอวี่เห็นเจียงเหนียงตามเจียงหวาย และเจียงหวายก็แนะนำตัวเจียงเหนียนกับแขกที่มางาน
ตระกูลอี้ยุ่งกับการเตรียมตัวร่วมมือกับตระกูลเจียง หลังจบงาน เจียงหวายจึงหาเวลามาพบอี้หยางสานต่อข้อตกลงที่เจียงเฉิงคุยไว้ สองตระกูลจับมือร่วมงานกัน
อี้หยางเรียกจ้าวปินมาถามว่าผู้หญิงชอบเซอ​ไพรส์แบบไหน จ้าวปินบอก ดอกไม้กับจิวเวลรี่
อี้หยางคิด ซินอวี่น่าจะชอบจิวเวลรี่แต่ก็ไม่มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบดอกไม้หรอก

ช่วงนี้ซินอวี่งานยุ่ง เข้าบริษัทเจอคนมาส่งดอกกุหลาบ 999 ดอกพอดี ประชาสัมพันธ์​จะทำตามที่อันหย่าสั่งไว้คือโยนทิ้งไปเลยก็เสียดาย ซินอวี่บอกอันหย่าไม่อยู่เก็บไว้ก็ได้ คงเป็นลั่วเจี๋ยที่ส่งมาให้อันหย่าแน่ แล้วก็คิด อี้หยาง ไอ้ลูกหมา ไม่เคยซื้อดอกไม้ให้สักดอก ไม่เข้าใจความโรแมนติกเอาซะเลย ซื้อเองก็ได้
4 โมงเย็นอันหย่าโทรชวนไปดื่ม ซินอวี่เห็นน้ำเสียงอันหย่าไม่ค่อยดีก็เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องความรักเลยรีบไปหา ในห้องเล้าจ์ส่วนตัวที่คลับ ซินอวี่เจออันหย่าที่ไม่ได้ไปทำงาน 2 วันแล้วมานั่งร้องเพลงกับหนุ่มอีก 2 คน อันหย่าดื่มจนเมาไปก่อนแล้ว ซินอวี่ตะล่อมถามได้ความว่า วันก่อนอันหย่าไปดื่มที่บาร์แล้วดันไปจบที่เตียงกับลั่วเจี๋ย โดยอันหย่าเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ซินอวี่ปลอบใจว่าอาจจะเป็นแผนของลั่วเจี๋ยก็ได้ ระหว่างนั้นมีข้อความเข้าเป็นอี้หยางส่งมาถามว่าอยู่ไหน กลับเร็วหน่อยได้มั้ย อันหย่าจ้อง Wechat ถามซินอวี่ พี่น้องสำคัญกว่า หรือผู้ชายสำคัญกว่า ซินอวี่ตอบพี่น้องสำคัญกว่า! อันหย่าว่า งั้นคืนนี้เธออย่าทิ้งฉันนะ อยู่กับฉันทั้งคืนไปเลย ซินอวี่บอกได้ แล้วตอบอี้หยาง วันนี้มีเรื่อง ไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่  พักผ่อนเลยไม่ต้องรอ

แมนชั่นที่อี้หยางและซินอวี่อยู่วิวดีที่สุดของเมือง ยอดตึกมองเห็นแม่น้ำ พื้นที่ว่าง 100x100 ตารางเมตร ออกแบบเป็นห้องกระจกด้วยธีมภัตตาคารพร้อมวิว 360° ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ทัศนียภาพที่งดงามยามค่ำคืนของเมือง เป็นสถานที่สำหรับผู้อาศัยที่ตึกนี้เท่านั้น นักไวโอลินหลายคนกำลังรอ อี้หยางนั่งเงียบๆ ที่โต๊ะรอซินอวี่กลับมา
2 ทุ่ม
3 ทุ่ม
4 ทุ่ม
อี้หยางมองนาฬิกา สตาฟฟ์เข้ามาแจ้งว่า คุณอี้ เชฟหลักบอกว่า หากรออีกหน่อยอาหารทะเลที่ส่งด่วนทางอากาศมาอาจจะไม่สดแล้ว
อี้หยางบอก เปลี่ยนเป็นสเต็ก
อี้หยางหยิบโทรศัพท์​กดดูกล่องสนทนากับซินอวี่ ประโยคล่าสุดยังเป็นข้อความที่เขาส่งให้ ตลอด 3 ชั่วโมงมานี้ ซินอวี่ไม่ได้ส่งข้อความให้เขาเลย
หลายปีแล้ว ที่เขาไม่เคยต้องรอนานขนาดนี้ และไม่มีใครกล้าปล่อยให้เขารอนานด้วย
รอก่อน
อาจจะอยู่ระหว่างทาง

ที่ไนท์คลับอันหย่าเมามาก ซินอวี่เป็นห่วงต้องไปส่งที่บ้าน อันหย่าทั้งร้องไห้ทั้งอ้วก ซินอวี่ไม่มีทางเลือกต้องอยู่คอยดูแลจนอันหย่าหลับไป
หลังจากผู้ช่วยของอันหย่ามาถึงตอน 8 โมงเช้า ซินอวี่ที่เหนื่อยล้าก็ขับรถกลับแมนชั่น ทันทีที่ลงจากรถเดินเข้าไปในล็อบบี้ สตาฟฟ์ก็รีบเดินเข้ามาถามว่า คุณนายอี้ ทำไมถึงเพิ่งกลับมาครับ?
ซินอวี่บอก "เมื่อคืนมีเรื่องน่ะ มีอะไรรึเปล่า?"
"เกิดเรื่องกับคุณ? แล้วคุณไม่ได้บอกคุณอี้เหรอครับ?" สตาฟฟ์ที่อยู่กับอี้หยางจนดึกถาม ในฐานะลูกจ้างธรรมดาเขารอจนดึกไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่คุณอี้ต้องมีแผนในใจแน่เขาถึงได้รอจนดึกขนาดนั้น สตาฟฟ์ตัดสินใจพูด "คุณอี้รอคุณถึงตีสอง และตอนนี้น่าจะยังอยู่บนแมนชั่น"
ซินอวี่อึ้ง รอฉันถึงตีสอง?
เหมือนมีประกายแว่บผ่าน ซินอวี่ตีหน้าผากตัวเองเบาๆ นึกได้ว่าเมื่อวานมีข้อความ wechat จากอี้หยางถามว่าจะกลับเร็วหน่อยได้มั้ย แต่เธอก็ตอบไปชัดเจนแล้วว่า มีเรื่อง ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ ไม่ต้องรอ.
คิดแล้วซินอวี่ก็หยิบโทรศัพท์​ เปิด wechat ดูประวัติ​การสนทนากับอี้หยาง ข้อความสุดท้ายส่งโดยอี้หยางเวลา 2 ทุ่มของเมื่อคืนว่า
"ไม่เป็นไร เธอทำธุระให้เสร็จก่อน ฉันจะรอ"
เมื่อคืนนี้อันหย่าบ้ามาก จนซินอวี่ไม่ได้สังเกตุเห็น wechat อันนี้
" ใช่ครับ เมื่อคืน คุณอี้ ลงมาจัดการด้วยตัวเองตลอดทั้งวัน รอคุณกลับมา แต่รอจนถึงตีสอง ไม่เห็นคุณมาก็เลยยกเลิก"
ซินอวี่ขอบคุณสตาฟฟ์แล้วขึ้นข้างบนทันที
รอฉัน? จัดเตรียมด้วยตัวเอง?  เมื่อวานเป็นวันสำคัญอะไีรนะ?
ซินอวี่หยิบโทรศัพท์​มาเปิดดูวันที่แล้วกลั้นหายใจ
วันที่ 27
วันครบรอบแต่งงาน
.
.
.
.
.

ซินอวี่ เธอมันใจร้ายที่สุดดดดด
ใจดวงน้อยๆ ของอี้หยางของช้านนนนนนน

>>120 โอ๊ยยย ยัยซินอวี่ ลุ้นๆๆต่อเลยค่า สงสารอี้หยาง

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 64
.
.
.
.
.
ซินอวี่ตีหน้าผากตัวเอง เพิ่งว่าอี้หยางไปเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าอี้หยางจำวันครบรอบแต่งงานไม่ได้ ไม่กี่วันต่อมา เธอดันลืมซะเอง เมื่อวานเป็นวันครบรอบแต่งงานก็พูดให้ชัดเจนสิ ทำไมต้องบอกเป็นนัยๆ ว่าจะรอที่บ้านล่ะ?
นายไม่พูดมาตรงๆ เลยล่ะ ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา ฉันเตรียมจะเซอร์ไพรส์​เธอ กลับบ้านเร็วหน่อยนะ
ถ้าอี้หยางพูดแบบนั้นจริง เมื่อคืนเธอจะไม่กลับได้ยังไง

ประตูลิฟท์เปิด ซินอวี่เดินออกจากลิฟท์ช้าๆ รู้สึกสำนึกผิดที่พลาดนัดเมื่อคืนโดยไม่มีเหตุผล ซินอวี่ปลุกปลอบใจตัวเองคิดในใจ
'เข้มแข็งเข้าไว้ แต่จะเข้มแข็งได้ยังไงถ้าไม่มีเหตุผล ถ้าอี้หยางลืมวันครบรอบแต่งงาน ซินอวี่ต้องคิดบัญชีกับเขาแน่ ถ้าอี้หยางคิดบัญชีกับฉันจริง ฉันจะอธิบายยังไงดี
- ขอโทษ เมื่อคืนฉันไม่เห็นข้อความของนายก็เลย..
นี่หมายความว่าฉันลืมวันครบรอบแต่งงาน? ไม่ จะปล่อยให้อี้หยางจับได้ว่าลืมวันครบรอบแต่งงานไม่ได้
- สามี~นายไม่รู้ เมื่อคืนอันหย่าร้องไห้น่าสงสารมาก ฉันไม่สามารถเดินหนีออกมาได้จริงๆ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ทำให้นายรอตลอดทั้งคืน
จะเป็นการเติมเชื้อเพลิงเข้ากองไฟรึเปล่านะ อี้หยางอาจจะกลายเป็นโกรธ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ดี แล้วฉันจะอธิบายยังไง? '
ซินอวี่ยืนนอกประตู
ด้านในประตูอี้หยางที่กำลังจะออกไปทำงาน ปล่อยมือที่จับลูกบิดและหยุดยืนฟังเงียบๆ
'​อี้หยางคงไม่ใส่ใจขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย? มีวันครบรอบแต่งงานทุกปี ปีก่อนๆ ฉันก็อยู่คนเดียว ที่นายทำปีนี้มันไม่เสแสร้งไปหน่อยเหรอ' คิดมาถึงตรงนี้ซินอวี่ก็กัดฟัน 'ใช่ ทุกปีที่ผ่านมาอี้หยางไม่เคยอยู่ ฉันยังไม่ถามเลย ฉันไม่อยู่ครั้งเดียวอี้หยางมีสิทธิ์​พูดอะไรด้วยเหรอ? ถ้าเขาทะเลาะกับฉันเรื่องนี้จริงๆ แล้วบอกว่าไม่สนใจนะ ได้ งั้นหย่่า!'
ซินอวี่คิดอย่างดุร้ายแล้วเปิดประตู เจออี้หยางยืนอยู่อีกด้านของประตู ประสาทสัมผัสรับรู้ด้วยตา ไวกว่าการรับรู้ด้วยกลิ่น แค่วินาทีเดียวหลังจากเห็นอี้หยาง ซินอวี่ก็ได้กลิ่นหอมของกุหลาบและสีแดงเต็มห้อง
ซินอวี่มองไปรอบๆ
บ้านทั้งบ้านถูกเติมเต็มแต่งแต้มด้วยกุหลาบ ชั่วขณะนึงซินอวี่คิดว่าตัวเองเดินเข้าประตูผิด แต่เห็นรูปแต่งงานของเธอกับอี้หยางแขวนอยู่บนผนัง เธอก็รู้ว่าเข้าถูกบ้านละ
"นี่.." ซินอวี่นึกถึงคำพูดของสตาฟฟ์ที่บอกว่าอี้หยางจัดเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเองและรอเธอจนถึงตีสองเพื่อจะเซอร์ไพรส์​
'นี่คือเซอร์ไพรส์​ที่เมื่อวานอี้หยางเตรียมไว้ให้ฉัน ? '​
กลิ่นหอมรวยรินของดอกไม้ลอยเข้าสู่โพรงจมูก ภาพกุหลาบตูม กุหลาบบานละลานตาราวกับทะเลดอกไม้
ซินอวี่ยืนงงเหมือนหลงทิศ รู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นอยู่ในอก ดวงตาของซินอวี่ไม่รู้ว่ากุหลาบดอกไหนทำให้มันเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นบ้าง หรืออาจเพราะร้อนใจเร่งรีบกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นหัวใจจะเต้นรัวเร็วแบบนี้ได้ไง?
'ทำไมมันแอบเชยจัง'​
ซินอวี่หันไปมองอี้หยางบอก "เมื่อคืนฉันมีเรื่องติดพันล่าช้า ฉันลืมไม่ได้บอกนายทำให้นายต้องรอนาน ฉันขอโทษ"
ซินอวี่เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์​ของอี้หยางในกระเป๋า จัดการที่หน้าจอสองครั้ง เงยหน้าถาม "นายกำลังจะไปทำงานเหรอ?"
"ใช่" อี้หยางมองซินอวี่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
"แต่วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรานะ" ซินอวี่โชว์หน้าจอมือถือขึ้นมาตรงหน้าอี้หยาง
อี้หยางดูซินอวี่เปลี่ยนวันที่ในโทรศัพท์​ของเขาเป็นเมื่อวาน
"นายกำลังจะไปไหน" ซินอวี่ถาม
อี้หยางหัวเราะเบาๆ พลางตอบ"วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเราฉันจะไปที่ไหนได้ล่ะ?"
ซินอวี่เก็บโทรศัพท์​ใส่มืออี้หยางแล้วเดินไปตามทางเดินกุหลาบ กลีบกุหลาบสองสามกลีบพัดปลิวน้อยๆ ทุกย่างก้าว
ซินอวี่ถูกอี้หยางรวบตัวไปกอดแน่นจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นร้อนคลอเคลียอยู่ข้างใบหู
"ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่ทำให้เธอรอนาน ยกโทษให้ฉันนะ" อี้หยางกระซิบ

.
.
.
.
.
[ งือออออออ เขิน อยากมีคนมาทุ่มเทให้มั่ง]

>>123 กรี๊ดด เค้ากอดกันแล้วๆๆ ตอนนี้ซึ้งมาก รอต่อนะค้า^^

ว้ายยยยย น่ารักกกก

อี้หยางนี่พออ่านความในใจของซินอวี่ได้แล้ว กลายเป็นผู้ที่น่าสงสารเลย

น่ารักอะ

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 65
.
.
.
.
.
ความอ่อนโยนของอี้หยางทำให้ซินอวี่ประหลาดใจ ลมหายใจอุ่นร้อนที่อ้อยอิ่งอยู่ในหู และเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยคำขอโทษ ใจของซินอวี่พลันสั่นสะท้านหวั่นไหวด้วยคำของอี้หยาง
ในความทรงจำของซินอวี่ อี้หยางไม่เคยอ่อนโยน ไม่ค่อยพูดหรือพูดก็น้อยคำมาก เรื่องโรแมนติกก็เพิกเฉย
ชายผู้ไม่พูดมากและไม่เข้าใจความโรแมนติก วันนี้เตรียมบ้านที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบรอเธออย่างอดทนจนถึงตีสองเพื่อจะเซอร์ไพรส์​ในวันครบรอบแต่งงาน แถมยังวางศักดิ์ศรี​ลูกผู้ชายลง ยอมรับว่าเขาผิดและขอให้เธออภัย
ความอึดอัดคับข้องใจที่เคยได้รับในอดีต ในที่สุดก็ดูเหมือนจะได้รับการชดเชยแล้ว
"นายว่าอะไรนะ"
"ฉันบอกว่าที่ผ่านมาฉันผิดเอง ฉันขอโทษที่อคติกับเธอทั้งคำพูดและการกระทำ ได้โปรดอภัยให้ฉันนะ"
ถึงแม้ซินอวี่จะหันหลัง มองไม่เห็นสีหน้าและแววตาของอี้หยาง แต่จากน้ำเสียงที่เขาพูดก็รู้สึกได้ว่าเขาจริงจังไม่ได้พูดแบบผ่านๆ
ซินอวี่เม้มริมฝีปาก​ รู้ว่าไม่ควรหันไปคิดบัญชีเก่าแต่ก็ยังปากไวขุดเรื่องเก่ามาพูด "ตอนแรกที่ฉันแต่งกับนาย นายเมินฉัน แม่ก็ไม่ชอบฉัน ตอนตรุษจีนนายพาฉันไปหาคุณปู่ ตอนขากลับนายไล่ฉันลงจากรถให้ฉันหาทางกลับเอง ฉันโกรธนายจนร้องไห้ นายมันน่ารังเกียจจริงๆ!"
พูดจบซินอวี่ก็เงียบไปแป๊บนึงก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาแดงก่ำบอก "แต่นายไม่ต้องขอโทษ ที่ผ่านมาไม่ใช่ความผิดของนาย"
ซินอวี่คิดในใจ 'ตอนนั้นฉันไม่ชอบนาย นายก็ไม่ชอบฉัน เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกัน'​
อี้หยางบอก "ไม่ นี่เรื่องสำคัญ ฉันไม่เอาใจใส่ภรรยาที่ชอบฉันมากว่า 2 ปี ฉันไม่เคยใจเย็นและพูดกับเธออย่างจริงจังเพื่ออยู่กันแบบดีๆ ไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยถามเรื่องชีวิตหน้าที่การงานของเธอ เธอคงเศร้าและเสียใจเพราะสามีอย่างฉันไม่ทำหน้าที่ให้ดี  ถ้าเธอให้อภัย ต่อไปฉันจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด จะดูแลเธออย่างดี จะเอาใจใส่เธอ รักเธอ จะไม่ทำผิดต่อเธออีกแม้แต่นิดเดียว เธอให้โอกาสฉันอีกครั้งได้มั้ย?"
นานมาแล้วที่ไม่มีใครพูดคำว่ารักแล้วทำให้ซินอวี่รู้สึกหวานล้ำและอบอุ่นได้อย่างนี้
แต่ซินอวี่ก็อดที่จะต่อต้านขัดขืนอยู่นิดๆ ไม่ได้ เลยถาม "งั้น.. นาย.. บอกได้มั้ยว่านายชอบฉันตรงไหน"
อี้หยางบอก "เพราะเธอทำให้ฉันรู้ว่า จงอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นและได้ยินน่ะสิ กับบางคนต้องใจเย็นๆ แล้วพิจารณามองภาพรวมทั้งหมดให้ดี"
ซินอวี่คิดตาม พอได้มาอยู่กับฉันแล้วอี้หยางก็พบว่าฉันเป็นคนยังไงน่ะเหรอ อืม ก็เป็นไปได้แหะ เหมือนที่ในนิยายชอบเขียนกันว่าพอฝ่ายหญิงทำอะไรประหลาดๆ ท่านประธานป่าเถื่อนก็ถูกใจ 'เธอดึงดูดความสนใจของฉันสำเร็จแล้ว'​ อะไรแบบนั้นสินะ
อี้หยางหัวเราะเสียงต่ำ
ซินอวี่ถาม "หัวเราะอะไร ฉันกำลังคิดว่าจะไม่ยกโทษให้นายนะ!"
อี้หยางบอก "ฉันรอเธอตัดสินใจอยู่ เธอจะให้โอกาสฉันให้อภัยฉันรึเปล่า"

ซินอวี่รู้สึกเหมือนมีปิศาจน้อยสองตัวตบตีกันอยู่ในใจ
ฝั่งนางฟ้าก็ ดูอี้หยางพูดเข้าสิ เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เร็วเข้ารีบให้สัญญากับเขาสิ โอ๊ย~ กระชากใจสุดๆ
ฝั่งนางมารก็ ไม่มีใครที่ไหนเค้าจะมารักและตามใจเธอง่ายๆ หรอกนะ กันตัวเองออกมา อย่าไปให้อภัยเขาง่ายๆ!
นางฟ้าว่า แต่ดูการเซอร์ไพรส์​ของอี้หยางสิ เตรียมทุกอย่างเอง รอจนถึงตีสอง ไม่เห็นความจริงใจของเขาเหรอ?
นางมารย้อน ผู้ชายฉลาดพูดไง อี้หยางร่ำรวยมีอิทธิพลจะตาย กุหลาบพวกนี้กระดิกนิ้วทีเดียวก็ได้มาแล้ว ซูซินอวี่ สงบใจไว้! จริงจังหน่อย อย่าถลำลึกเกินไปนัก
นางฟ้าบอก แต่อี้หยางเคยทำเรื่องพวกนี้ซะเมื่อไหร่ เขายอมรับความผิดและขอโทษ แถมสัญญาจะรักและปกป้อง ไม่หวั่นไหวซาบซึ้งใจบ้างเหรอ
นางมารโต้ ผู้ชายมีคนไหนพูดคำสวยหรูหวานหูไม่เป็นบ้าง อย่างเธอเองก็ไม่ใช่พูดว่า 'สามี~ฉันรักนาย'​จนติดปากหรอกเหรอ
.
.
.
.
.
[ โอยยยย ยัยนางมาร อิจฉาที่สามีเค้ารักเค้าหลงใช่มั้ยเนี่ย ]​

โทษนะโม่งสปอยล์ แต่พักหลังนี้เล่าละเอียดจนเนื้อเรื่องแทบไม่ขยับเลยอ่า 😂😂

>>129 ทนอีกนิดน๊า ผ่านตรงนี้ไปแล้วเเดี๋ยวเรื่องเดินหน้ารวดเร็วเลยจ้า

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 66
.
.
.
.
.
ซินอวี่หมุนตัวกลับ เธอต้องการเห็นสีหน้าและแววตาอี้หยาง แล้วเริ่มพูด "แม้ว่าฉันจะประทับใจกับสิ่งที่นายพูดมาก แต่ถ้าฉันบอกว่าไม่ยกโทษให้ นาย..."
อี้หยางชิงบอก "ไม่สำคัญหรอก เธอรู้ดีว่าที่ฉันพูดไปมันไม่ใช่แค่ลมปาก"
ตาประสานสบตา ซินอวี่มองเห็นสิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของอี้หยาง มันมีแต่เธอเท่านั้น  พอได้เห็นตัวเองในดวงตาอี้หยางซินอวี่ก็ตระหนักถึงความพ่ายแพ้และในวินาทีนั้น อี้หยางก็ถือโอกาสจูบที่ริมฝีปากซินอวี่ มันเป็นจูบที่อ่อนโยนมาก หัวใจดวงน้อยๆ ของซินอวี่สูบฉีดอย่างแรง ซินอวี่ค่อยๆ หายใจอย่างระมัดระวัง
ชั่วครู่ต่อมาซินอวี่ถูกปิดกั้นการมองสบตากับดวงตาของอี้หยาง ในความมืดซินอวี่สัมผัสได้ถึงรสชาติที่อ่อนโยนของเขา มือที่สั่นนิดๆ ของอี้หยางกำลังปิดตาของเธอ  อี้หยางประหม่า!  รู้อย่างนี้แล้วหัวใจซินอวี่ก็เต้นเร็วขึ้นอีก
จูบครานี้ยังไม่ได้ไปต่อลึกซึ้งถึงไหนต่อไหน เพราะไม่นานทั้งสองก็แยกจากกัน
อี้หยางพยายามควบคุมลมหายใจ ทว่าหัวใจของเขายังคงเต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้ อี้หยางลอบมองซินอวี่ที่แข็งค้างไปชั่วครู่นึงก่อนจะจ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไร ซินอวี่ก้าวเข้ามายืนบนเท้าของอี้หยางก่อนจะเขย่งปลายเท้าจูบเขาอย่างหนักหน่วง
ผลของแรงปะทะทำให้อี้หยางต้องก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว อี้หยางเหลือบมองพื้นห้องกลัวจะไปเหยียบโดนกุหลาบที่ให้ซินอวี่จนยืนได้ไม่มั่นคงเสียหลักล้มลงไป ซินอวี่ช่วยดึงอี้หยางออกจากกุหลาบที่เรียงรายล้อมรอบพลางถามอย่างเป็นห่วง "นายโอเคมั้ย?" กุหลาบมีหนามไม่ใช่เรื่องตลกเลย
อี้หยางบอก ไม่เป็นไร ให้คนมาลิดหนามออกไปหมดแล้ว
ซินอวี่มองก้านกุหลาบเห็นว่าไม่มีหนามแล้วจริงๆ
อี้หยางพูดต่อ ดอกไม้พวกนี้จะได้ไม่ทำเธอเจ็บ
ซินอวี่กะพริบตาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์​อี้หยางดังขึ้นมาเสียก่อน เป็นคนขับรถที่รออยู่ข้างล่างโทรมา อี้หยางรับ ซินอวี่ตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์​ วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา เขาจะไม่เข้าบริษัทค่ะ
ซินอวี่มองอี้หยาง อี้หยางหัวเราะเบาๆ แล้วพูด "อืม วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท" อี้หยางวางสาย ซินอวี่ทวน
"วันนี้นายพูดว่า ต่อไปนายจะทำหน้าที่สามีที่ดี จะดูแลฉันอย่างดี จะใส่ใจฉัน รักฉัน และจะไม่ทำผิดต่อฉันอีก งั้นฉันจะเชื่อนายชั่วคราวและจะดูความตั้งใจของนาย ถ้านายทำไม่ได้...."
อี้หยางพูดต่อให้ "จะหย่ากับฉัน"
ซินอวี่พยักหน้า".... ใช่! ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของนาย"
อี้หยางบอก" ได้ รอดูความตั้งใจของฉันเลย"
ตกลงกันแล้วซินอวี่ยังสงสัย นี่ฝันไปรึเปล่า เมื่อผู้ชายเย็นชามีคนที่เขาชอบนี่มันต้องอ้อมไปอ้อมมาขนาดนี้เลยหรือ
ซินอวี่คันหัวใจยุบยิบ แต่ก็รู้สึกไม่ดีที่จะแสดงความเจ้าคิดเจ้าแค้นต่อหน้าอี้หยาง ทว่าอดจะยกยิ้มมุมปากเผยให้เห็นความรื่นเริงบันเทิงใจเล็กๆ ไม่ได้
ซินอวี่คิด ให้หย่าก็ไม่หย่า ตอนนี้ตกมาอยู่กำในมือฉันแล้ว แถมยังแสดงเจตนารมณ์​โต้งๆ งี้ด้วยต่อไปนายจะไหวมั้ยเนี่ย

วันครบรอบแต่งงานปีนี้ ซินอวี่ได้บ้านที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ตอนดินเนอร์ชมวิว 360° สุดหรูที่ชั้นดาดฟ้าสูงสุดของแมนชั่น ซินอวี่ได้แหวนเพชรก้นแก้วไวน์แดงที่ดื่ม เป็นแหวนแต่งงานที่ไม่เหมือนใครซึ่งอี้หยางสั่งปรับแก้ทำใหม่โดยเฉพาะ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เสียงไวโอลินดังขึ้น อี้หยางคุกเข่าสวมแหวนให้ซินอวี่

ซินอวี่นั่งเหม่อมองแหวนทั้งวันจนอันหย่าหมั่นไส้เพราะเรียกสามรอบสี่รอบก็ไม่ได้ยิน อันหย่าตัดพ้อ มานั่งมองแหวนทั้งวันต่อหน้าฉัน ทั้งๆ รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พี่น้องเค้าทำกันแบบนนี้เหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะซูซินอวี่! ซินอวี่ร้อนตัวเลิ่กลั่กบอก อะไรนะได้ยินไม่ชัด ทุกอย่างแล้วแต่อันหย่า เชื่อใจอันหย่า อันหย่าว่าได้ยินไม่ชัดหรือไม่ได้ฟังกันแน่ ถ้าตามใจเดี๋ยวแคนเซิลงานของผู้กำกับซูซะเลย ไม่ต้องไปกองถ่งกองถ่ายมันละ ซินอวี่บอกไม่ได้สิ ร่วมงานกันมานานแล้วนะ อันหย่าเข้าสู่โหมดจริงจังบอกซินอวี่ไปออกกองถ่ายหนังครั้งนี้ อันหย่าจะไม่ไปด้วย ให้ซินอวี่เอาผู้ช่วยไปแทน มีอะไรก็โทรมา เรื่องนี้ซินอวี่รับบทนางเอก หานเสี้ยวเป็นพระเอก ลั่วเจี๋ยต้องไปด้วยแน่ อันหย่าไม่อยากเจอ
ุผู้ช่วยเคาะประตูบอก พี่ซินอวี่มีคนมาส่งดอกไม้..
พูดยังไม่จบอันหย่าก็สั่งอย่างเกรี้ยวกราดบอก โยนทิ้งไปซะ! ผู้ช่วยอึ้งก่อนจะพยักหน้าจำใจส่งกุหลาบแสนสวยลงไปนอนในถังขยะ
.
.
.
.
.

>>129 ไม่เป็นไรจ้าา ชอบบบ

>>131 ขอบคุณนะคะ สนุกมาก อุตส่าห์สละเวลามาเล่าให้อย่างละเอียด ชอบค่า ติดตามต่อนะคะ🥰

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก เล่าละเอียดดี ชอบมากค่ะ

อี้หยางบทจะรักคือ....

สปอย สวยรวยใสไร้รัก 67
.
.
.
.
.
ห้องทำงานอี้หยางที่ตึกอี้กรุ๊ป ผู้ช่วยที่ไปส่งดอกไม้เข้ามารายงานแบบกระอักกระอ่วน คุณอี้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอประชาสัมพันธ์​รับไปก็ทิ้งขยะทันที พอผมถาม เธอก็บอกว่าคุณนายอี้สั่ง แถมยังบอกอีกว่่าดอกไม้ที่ถูกส่งมาช่วงนี้จะโดนโยนทิ้งทั้งหมด
อี้หยางงง ซินอวี่ไม่พอใจอะไร เขาทำอะไรผิด
ตอนบ่ายจ้่าวปินมาขอกลับก่อนเวลาบอกจะรีบไปของซื้อขวัญง้อแฟน อี้หยางถามจะรู้ได้ไงว่าแฟนโกรธเรื่องอะไร จ้าวปินว่า ถามตรงๆ เลยสิ แต่ยังไงก็ต้องซื้อของขวัญไปง้อก่อนเสมอ พออีกฝ่ายใจเย็นลงแล้วค่อยถาม
วันนั้นอี้หยางกลับบ้านวิลล่าพร้อมของขวัญ เจอปู่ถามถืออะไรมาน่ะ พอรู้ว่าอี้หยางซื้อของขวัญให้ซินอวี่ ปู่กับแม่ก็ดีใจ ต้นไม้เหล็กออกดอกออกผล พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว พูดพร้อมกันว่า หลายชาย/ลูกชายที่งี่เง่ามีใจแล้วจริงๆ ความหวังอยากอุ้มหลานของคุณปู่คงจะเป็นจริงเร็วๆ นี้ล่ะ แล้วปู่กับแม่ก็คุยกันจริงจังจะให้เรียนประถม ม.ต้น ม.ปลาย วิทยาลัย ไปต่างประเทศที่ไหนเมื่อไหร่ต้องวางแผนให้ดี อี้หยางฟังแล้วก็คิดจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่พูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
ซินอวี่มาส์กหน้าไปพลางนั่งอ่านบทหนังหนาปึ้กฆ่าเวลาอยู่ในห้อง อี้หยางวางของขวัญไว้บนโต๊ะแบบที่ว่าถ้าซินอวี่เงยหน้าขึ้นมาปุ๊บเจอปั๊บ แต่ซินอวี่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านบทจริงจังพลิกหน้าต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด อี้หยางคิดตั้งแต่เข้าห้องมาซินอวี่ยังไม่ยิ้มให้สักครั้ง แถมยังไม่พูดอะไรกับเขาด้วย สงสัยจะโกรธมาก อี้หยางเลยหยิบของขวัญส่งให้บอก ให้เธอ ซินอวี่รับมาเปิดดูเป็นสร้อยคอแบรนด์ดังราคาเป็นล้าน ด้วยมีชนักปักหลังเรื่องลืมวันครบรอบแต่งงาน ซินอวี่ก็แอบกลัวคิดจนหัวหมุนว่า วันนี้เป็นวันสำคัญอะไรอีกถึงให้ของแพงขนาดนี้
อี้หยางถามตรงๆ ไม่โกรธแล้วเหรอ
ซินอวี่งงตาแตก โกรธอะไร ทำไมต้องโกรธ
อี้หยางก็ว่า ถ้าไม่โกรธทำไมถึงทิ้งกุหลาบที่ส่งไปให้ล่ะ
ซินอวี่งง ส่งมาให้?  กุหลาบ? หมายความว่าไง นายส่งกุหลาบมาที่สตูดิโอให้ฉันเหรอ
อี้หยางพยักหน้า
ซินอวี่ถาม 999 ดอก?
อี้หยางพยักหน้าอีก
ซินอวี่ดีใจมากแต่คิดในใจ ไม่ จะให้รู้ไม่ได้ว่านี่มันมีน้ำหนักในใจมากแค่ไหน แค่ได้กุหลาบก็ตื่นเต้นดีใจขนาดนี้ต่อไปมีหวังโดนข่มตายแน่
ซินอวี่ปั้นหน้าวางท่าถาม นั่น นายให้ฉันเหรอ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ
อี้หยางบอก ฉันแนบการ์ดไว้ในกุหลาบ
ซินอวี่ไม่ได้สนใจ คิดว่าหนึ่งในบรรดาพวกที่ตามจีบอยู่ส่งมา แต่ในใจคิด ฉันต้องพูดถึงคนมาตามจีบ นายจะได้รู้สึกร้อนใจและรู้ว่าฉันก็มีค่าไง
อี้หยางขมวดคิ้วถาม คนมาตามจีบ?
ซินอวี่เล่นใหญ่ไปเกินเบอร์มากกกกกกก
บอก "ใช่สิ ฉันเป็นดารานะ สวยด้วย ก็ต้องมีผึ้งมีผีเสื้อมากมายตามตื๊อตามจีบสิ" ซินอวี่นิ่งคิดแล้วเพิ่มอีกคำ "ทุกวันด้วย!"
อี้หยางได้ยินความในใจทุกอย่างเลยพูดเอออวยว่า "งั้น ฉันก็เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก" โดยสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด
ซินอวี่พยักหน้าบอก ถ้านายส่งดอกไม้ให้ฉันอีก ให้คนส่งบอกไป​เลยว่าส่งให้ฉัน และฉันก็จะสั่งไว้เหมือนกันว่าให้รับแล้วเอาเข้าไปวางในห้องทำงานได้เลย

หลังคุยกับอี้หยางคืนนั้น ห้องทำงานของซินอวี่ก็มีแต่กุหลาบที่ได้รับมา ทั้งดอกตูมบ้าง บานบ้างเต็มออฟฟิศ หลายวันเข้ากลิ่นกุหลาบหอมฟุ้งก็กระจายไปทั่วสตูดิโอ อันหย่าเหน็บอี้หยางว่าปิศาจทุนนิยม แล้วถามซินอวี่เรื่องเจียงเหนียน ซินอวี่บอกให้เจียงเหนียนพักงานไปก่อนแล้วปรึกษาอันหย่าว่าอยากให้เจียงเหนียนไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่ออนาคตของเจียงเหนียนเอง อันหย่าคิดตามว่าซินอวี่พูดถูก แต่มันก็แล้วแต่เจียงเหนียนจะตัดสินใจ ยังไงซะอันหย่าจะช่วยคุยให้ แล้วเตือนซินอวี่กองถ่ายหนังจะใกล้เปิดกล้องแล้วนะ เตรียมตัวพร้อมยัง อันหย่าล้อ ทำไม ทนสามีไม่ไหวแล้วเหรอ ซินอวี่ถลึงตาตอบ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแบบนี้มันดีหรือไม่ดี แล้วเปลี่ยนเรื่องถามถึงแฟนๆ อันหย่า อันหย่าบอกเลิกหมดแล้วตอนนี้โสด ส่วนลั่วเจี๋ย ตัดทิ้งไปได้เลย ไม่เจอกันอีกยิ่งดี ไม่ทันขาดคำ ผู้ช่วยมาเคาะประตูบอก พี่อันหย่ามีผู้ชายชื่อลั่วเจี๋ยมาขอพบ ซินอวี่กล่อมจนอันหย่ายอมไปเจอ โดยอันหย่าถือกีตาร์ ส่วนซินอวี่ถือไม้เบสบอลเข้าไปคุยที่ห้องรับรองแขก กะว่าถ้าคุยกันไม่รู้เรื่ิิองจะฟาดเลย ลั่วเจี๋ยขอรับผิดชอบ อันหย่าบอกไม่ต้อง ลั่วเจี๋ยไม่พอใจมาก ซินอวี่ขอตัวหลบฉากออกมาเพราะดูออกว่าลั่วเจี๋ยมีใจ ส่วนอันหย่าก็มีท่าทีแตกต่างไปจากตอนที่อยู่กับหนุ่มคนอื่นๆ ชัดเจน แต่ไม่รู้สองคนคุยกันยังไงเพราะลั่วเจี๋ยไม่ส่งดอกไม้มาอีกเลย
.
.
.
.
.