มาๆ มาบอกสักที รอฟัง 😝
Last posted
Total of 340 posts
มาๆ มาบอกสักที รอฟัง 😝
จริงก็น่าสงสารซื่อจื่อนะ โลกทั้งใบมีแต่แม่อ่ะ อ๋องก็ละเลยลูก แม่ตายตั้งแต่เด็กนะ ทำไมย่ากับพ่อไม่สั่งสอนอ่ะ ปล่อยให้โตมากะแม่นมได้ไง เด็กมันต้องเกิดมาจากการเอาใจใส่นะ แล้วแม่บอกก็เชื่อแม่เป็นธรรมดา ถ้าตัวเองไม่ชอบอาหารทะเลทำไมไม่บอกละ
กูรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนพยายามเบลมเมียเก่า เพื่อให้เมียใหม่เป็นนางเอกที่สมบูรณ์งามพร้อมยังไงไม่รู้สิ แบบเดียวกับที่นางเอกตอนเกิดเป็นเกาซีโดนน่ะ เกาหรานแต่งมาทีหลังก็ได้รับความรักจากผัวเยอะแยะมากมายมีชีวิตสมบูรณ์พูนสุข ส่วนเว่ยซีแต่งมาก็ได้รับความรักจากผัวมากมายเหมือนกัน ที่สำคัญคือโทษเมียเก่าหมดจ้าาาาาาาา เมียเก่ามันไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ กรณีนี้ท่านอ๋องแกก็น่าเห็นใจอยู่นะที่ได้ผู้หญิงปสด.แต่งงานด้วย แต่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอกเล่าเรื่องเมียเก่า กูจะคิดว่าแม่งตอแหลเอาใจเมียใหม่เฉยๆน่ะ
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 15
.
.
.
.
.
เว่ยซีตื่นมาไม่เจออ๋องที่สัญญาจะเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็น้อยใจพาลไม่ยอมกินข้าว อ๋องเข้ามาเจอพอดีเลยดุว่าโมโหเขาแค่ไหนก็ต้องกินข้าว ตอนนี้มีอีกหนึ่งชีวิต ไม่กินไม่ได้ เว่ยซีนึกถึงลูกก็พยายามกิน มีอ๋องดูแลอย่างใส่ใจ ถึงขั้นอุ้มกลับห้องนอนไม่ยอมให้เดินเอง
อ๋องตัดสินใจเล่าเรื่องราวให้เว่ยซีฟัง บอกนี่ต้องใช้ความกล้ามากเลยนะ เว่ยซีฟังอ๋องพูดเกริ่นถึงปีที่เกิดเรื่องละหัวเราะคิกคักบอกปีนั้นข้ายังไม่เกิดเลย อ๋องไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตอนนี้เว่ยซี 17 ตอนที่เขาอายุ 17 มีชื่อเสียงในกองทัพแล้วแต่เว่ยซียังไม่เกิด อ๋องจนใจบอกเลิกขำได้แล้ว ฟังดีๆ เว่ยซีบอก ข้าไม่หัวเราะแล้ว ท่านเล่าต่อเถอะ แล้วหมุนตัวเข้าสู่อ้อมแขนอ๋อง อ๋องเล่า "ปีนั้นข้าเพิ่งติดต่อเรื่องกิจการกองทัพเป็นปีแรก เยาว์วัยอาจหาญ รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ข้าเข้าร่วมสงครามและได้รับมอบหมายให้เป็นผู้นำ เกิดการสู้รบที่ไหนข้าก็ไปที่นั่น ครั้งหนึ่งข้าได้ยินข่าวว่ามีเหตุจราจล จึงรีบนำคนไปปราบจราจลบนเส้นทางสัญจรนั้น ตอนหลังข้าอยู่ในเมืองเพื่อจัดหาข้าวของให้กองทัพ ข้าก็พบคน ข้าไม่ทันได้คิด ผู้อื่นเป็นสตรี ชื่อเสียงของสตรีสำคัญเพียงใด ข้าควรส่งสตรีผู้นั้นกลับทันทีจะได้ไม่เกิดปัญหายุ่งยาก ข้ารีบไปร่วมศึกต่อสู้แล้วโยนเรื่องของนางให้ทหารใต้บังคับบัญชาจัดการต่อ ทว่าสถานการณ์ยังไม่สงบนัก นางเดินทางไม่ได้จำต้องพักในที่ที่ข้าเคยอยู่จนเกิดข่าวลือออกไปภายหลัง"
ที่จริงแล้วไม่ใช่อย่างที่อ๋องพูด แม้ตอนนั้นเส้นทางสัญจรจะไม่ปลอดภัยก็จริงแต่มีคนจวนอ๋องคุ้มกันโจรที่ไหนจะกล้าโจมตีรถม้าเล่า คุณหนูเสิ่นคลั่งไคล้หลงใหลในความรักที่นางคิดไปเองอยู่คนเดียวจนไม่ยอมกลับต่างหาก ต่อให้ตอนนั้นอ๋องส่งนางกลับไปทันทีก็ไม่แน่ว่านางจะเลิกเพ้อ ดีไม่ดีจะคิดว่าอ๋องส่งกลับโดยเฉพาะไปอีก พอคุณหนูเสิ่นกลับถึงจวนก็เที่ยวไปบอกเล่าเรื่องราวผจญภัยของตัวเองให้เพื่อนบ้านฟัง เช่นว่า เยียนอ๋องซื่อจื่อพบนางในกองทัพกบฎแล้วไม่อาจลืมนางได้จึงพาตัวนางกลับเรือน จากเพื่อนบ้านรอบๆ ก็เล่าต่อๆ กันปากต่อปากจนกลายเป็นข่าวลือแพร่ไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว เรื่องราวความรักของกู้หุยเยี่ยนและคุณหนูเสิ่นแพร่กระจายออกไปเช่นนี้ ต้นตอข่าวลือทั้งหมดมาจากสกุลเสิ่น หาใช่ตัวกู้หุยเยี่ยนไม่
เว่ยซีฟังเงียบๆ คิด มันช่างแตกต่างจากตำนานรักที่เคยได้ยินมาเหลือเกิน อ๋องก็พักเรื่องเล่าไปแป๊บนึงเพราะคิดว่าคงไม่เหมาะนักที่จะวิจารณ์คนที่ตายไปแล้ว อ๋องเลยข้ามเรื่องประหลาดๆ ของเสิ่นซื่อไปแล้วพูดรวมๆ ว่า "ต่อมาหลังแต่งงาน ด้วยยังมีสงครามต่อเนื่อง เวลาที่ข้าอยู่ที่จวนนานที่สุดคือ ช่วงสองสามวันแรกหลังแต่งเท่านั้น 10 เดือนต่อมา เฉิงเย่าก็เกิด ข้าเป็นบิดาที่ไม่ได้เรื่ิองสำหรับเขา ตอนเขาเกิดข้ากำลังฟื้นฟูเมืองเติงเซียงขึ้นใหม่ เมื่อเขาเริ่มโตขึ้น ข้าก็ยังสู้รบไปทั่วจากเหนือจรดใต้ ไม่เคยอยู่จวน ครั้นเฉิงเย่าอายุ 7 ปี พระมารดาข้าจากไปก่อนตอนต้นปีจากนั้นเสิ่นซื่อก็ล้มป่วยจากไปเช่นกัน"
ช่วงนั้นในเมืองหลวงฮองเฮาเฉียนกับกุ้ยเฟยเปิดศึกชิงตำแหน่งรัชทายาทกันดุเดือดมากจนท่านอ๋องไม่เหลือแรงพอจะมาใส่ใจจวนตนเอง "ช่วงหลายปีนั้นข้าละเลยครอบครัวไปมาก มารดาและเสิ่นซื่อทยอยจากไป เฉิงเย่าเติบโตอย่างโดดเดี่ยว ข้าละอายใจจึงมิได้แต่งงานใหม่นับแต่นั้น"
ละอายใจก็เรื่องนึง แท้จริงแล้วผู้ใดได้แต่งภรรยาอย่างเสิ่นซื่อย่อมสิ้นหวังกับชีวิตคู่เข็ดขยาดไม่อยากแต่งงานอีก
เว่ยซีกลั้นหายใจถามเสียงแผ่ว งั้น ทำไมท่านสัญญากับข้า อ๋องตอบ ตอนข้าเจอเจ้าครั้งแรก ข้ารู้สึกว่าเจ้าช่างมีชีวิตชีวาเหลือเกิน ไม่ใช่เพียงวาจาเฉียบคมทว่ายังกล้าหาญ หลายปีมานี้มีเจ้าคนเดียวที่กล้ามองสบตาข้าตรงๆ ปราศจากท่าทีขวยเขิน ต่อมาเจ้าเสแสร้งแกล้งร้องไห้ขอให้ข้าพาออกมาจากที่นั่น ข้าไม่ตกลงเพราะไม่อยากให้เจ้าเสียหาย แต่ป้ากับญาติผู้พี่ของเจ้าก็เหลือทน หากไม่พาเจ้าออกมา คงเป็นการทำลายเจ้าเสียมากกว่า
เว่ยซีว่า มิน่าเล่าท่านถึงจ้องจะหาสามีดีๆ ให้ข้าตลอด ถึงเมืองหลวงก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องนี้เลย เห็นข้าเป็นตัวปัญหานี่เอง
อ๋องคิดตาม ถ้าเขาไม่ได้แต่งกับนาง.. ถ้าตอนนี้นางอุ้มท้องให้ผู้อื่นอยู่.. แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้วจึงรีบบอก ข้าผิดเอง ขอบใจเจ้าที่ไม่ยินยอมแต่ง
.
.
.
.
.
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 16
.
.
.
.
.
เว่ยซีรำพึงรำพัน ตอนแรกท่านเหยียดหยามข้า ต่อมาข้ายังกดดันให้ท่านแต่งกับข้า ท่านคงเบื่อข้าแทบตายแล้วกระมัง ข้าดื้อรั้นไม่สำรวมเหมือนหญิงสาวในห้องหอ ที่จริงท่านคงไม่อยากแต่งกับข้าหรอก ว่าแล้วก็หันหน้าหนีไปร้องไห้
อ๋องอธิบาย ความจริงแล้วก่อนเจ้าจะเข้ามาหาข้าวันนั้น ข้าเพิ่งได้รับจดหมายท่านหญิง นางต้องการรับเจ้าไปอยู่ด้วย เจ้าเป็นสตรียังไม่ออกเรือนมาพำนักอยู่ในจวนเยียนอ๋องโดยไม่ได้เป็นญาติ มันไม่ดีกับชื่อเสียงของเจ้า ข้ารู้ว่าถ้าเจ้าจากไปแล้วจะไม่หวนกลับมาอีก ข้ายุ่งอยู่แต่กับกิจราชการไม่เคยสนใจเรื่องสตรีในเรือนหลัง หากข้าปล่อยเจ้าจากไปจริงๆ ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีก เว่ยซีสะอื้นถาม ตอนนั้นไม่ใช่ว่าอ่านจดหมายเสนาบดีซ่างอยู่เหรอ อ๋องบอก ได้ยินเสียงคนเดินมาเลยปกปิดไว้ ถ้าเว่ยซีสังเกตุสักนิดจะเห็นว่าจดหมายซ่างเสียวเหลี่ยนอยู่ข้างล่างจดหมายท่านหญิง ไม่เชื่อไปดูที่ห้องหนังสือได้
เว่ยซีเอามือปิดหน้าร้องไห้ไม่หยุด เรื่องเล่าความรักลึกซึ้งของอ๋องกับพระชายาเป็นหนามตำใจนางมาโดยตลอด คนนึงเป็นรักแรกพบ ส่วนอีกคนขอเขาแต่งงาน นางไม่กล้าเอาตัวเองไปเทียบ ท่านอ๋องอดทนและดีกับนางมาก จนอดคิดไม่ได้ว่่า หากเป็นสตรีอื่น อ๋องจะอ่อนโยนแบบนี้มั้ย ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้นางเป็นผู้เคราะห์ร้าย เป็นนางรองที่ต้องพ่ายแพ้คนรักของสามีทั้งเกาหรานและเสิ่นซื่อ ความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นเว่ยซีจึงระแวดระวังยิ่งเพราะกลัวจะซ้ำรอยเดิม เว่ยซีเดินออกมาจากออกจากเงาของกู้เฉิงเย่าได้ แต่กับอ๋องเว่ยซีผ่านไปไม่ได้เลย
อ๋องเห็นเว่ยซียังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนเขาจึงค่อยๆ พูด "ซีเอ๋อร์ ข้าแต่งกับเจ้าเพราะไม่ต้องการให้เจ้าคลาดไปจากสายตาข้า ไม่ต้องการให้บุรุษอื่นมายุ่งกับเจ้า ข้าเห็นแก่ตัวนัก การแต่งงานนี้เกิดขึ้นได้ไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นคนเริ่ม ข้าไม่ดีเองที่ไม่ยอมรับ" อ๋องเช็ดน้ำตาบนใบหน้านางพลางพูดต่อ "ไม่ต้องร้องแล้ว เจ้าร้องไห้อย่างนี้ข้าปวดใจนัก ข้่าสัญญาจะให้เจ้าทุกอย่าง ต่อไปเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน เราจะครองคู่อยู่ด้วยกันไปตราบชีวิตจะหาไม่ ยังมีลูกๆ ของพวกเราอีก ข้าเคยหยั่งเชิงเจ้าสองสามครั้งเรื่องลูก แต่เจ้าดูไม่ค่อยพอใจข้าจึงคิดว่าเจ้าไม่อยากมี ถ้าเจ้าคิดอย่างนั้นจริงก็ไม่เป็นไร วันนี้ตอนที่เจ้ารู้ตัวว่าตั้งครรภ์แล้วกังวลเรื่องที่ไปขี่ม้ามาเมื่อสองสามวันก่อนจะส่งผลกระทบกับเด็กในครรภ์ ข้าดีใจมากจริงๆ"
เว่ยซีบอก ก็ข้าเข้าใจว่าท่านคิดถึงเสิ่นซื่อและไม่อนุญาตให้ข้าตั้งครรภ์จะได้ไม่กระทบกับซื่อจื่อนี่ เดี๋ยวนะท่านหยั่งเชิงข้าเมื่อไหร่ อ่องขำกอดเว่ยซีบอก สองสามครั้งแล้ว นี่ไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือ เว่ยซีคิดแล้วยิ่งโมโหทุบอกอ๋องไปสองสามที อ๋องปลอบ ข้าผิดเอง วันเดียวทำเจ้าร้องไห้สองรอบแล้ว เจ้าตั้งครรภ์อยู่ รีบนอนพักผ่อนเร็วเข้า เว่ยซีจับชายเสื้ออ๋องแน่นบอก ท่านห้ามไปไหนนะ ต้องอยู่ข้างๆ ข้า อ๋องรับปาก ได้ ข้าจะอยู่่นี่ไม่ไปไหนแน่
สองคนเคลียร์ใจกันแล้วรักกันจี๋จ๋าสุดๆ อ๋องลาพักราชการด้วยเหตุ เมียท้องจะดูแลเมีย ข่าวพระชายาเยียนอ๋องตั้งครรภ์จึงรู้กันไปทั่ว
เสนาบดีซ่างส่งสารมาเร่งเต้กลับวังหลวง บวกกับเรื่องกั๋วงกงพลัดตกเขาตาย เต้เลยกลับก่อนกำหนด
ท่านหญิงที่ไม่ได้ไปด้วยแต่รู้ข่าวว่าเว่ยซีท้องเพราะอ๋องเขียนมาบอก ดีใจมากจนนอนไม่หลับรีบมาหาทันทีที่เว่ยซีกลับมาถึงเมืองหลวง ได้เห็นกับตาว่า เว่ยซีกับอ๋องรักกันดีก็วางใจ ท่านหญิงเตือนเว่ยซีว่าเด็กคนนี้อาจขวางหูขวางตาใครบางคน
เกาหรานร้อนใจรบเร้าเฉิงเย่าให้ไปคุยกับท่านอ๋องอย่างลับๆ กลัวเว่ยซีคลอดบุตรชายกระทบตำแหน่งซื่อจื่อ เฉิงเย่าไม่เห็นด้วยบอก เว่ยซีท้องลูกของบิดา ถ้าเป็นชายก็เป็นน้องชายเขา เราพี่น้องกัน ทำไมเกาหรานคิดอะไรแบบนี้ บิดาและเว่ยซีไม่ใช่คนแบบนั้น ตัวเขาก็เป็นทายาทที่ถูกต้องชอบธรรมตามกฎ อีกอย่างเขาอายุ 18 แล้ว ไม่จำเป็นต้องแอบทำอะไรเพื่อรักษาตำแหน่งซื่อจื่อไว้หรอก เกาหรานร้อนตัวเพราะรู้ว่าเฉิงเย่าพูดถึงเรื่องอวิ๋นฮุ่ยกับพวยกานั่น ผ่านมาครึ่งปีแล้วแต่รอยร้าวของสองคนยังคงอยู่ พยายามประสานกันแค่ไหนก็ไม่เหมือนเดิม ภาพลักษณ์ที่สร้างไว้พังป่นปี้ เฉิงเย่าไม่เชื่อเกาหรานอีก ความสัมพันธ์สามีภรรยาย่ำแย่ บิดาก็ตาย มารดาก็อาจจะถูกขาย น้องชายก็อาจไม่ได้เป็นซื่อจื่อ เกาหรานรู้สึกสูญเสียทุกอย่าง เหมือนตอนที่เกาซียังไม่ตาย เกาหรานทั้งเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ถาม ซื่อจื่อตอนเราพบกันมันงดงามมาก มันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
.
.
.
.
.
เกาหรานนางทำตัวเองทั้งนั้น สนุกมากค่า ขอบคุณนะคะ รอติดตามๆๆ
สนุกมากค่ะ
อยากให้ท่านอ๋องมาอุ้มข้าบ้าง คิคิ
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 17
.
.
.
.
.
เฉิงเย่าเห็นเกาหรานหลั่งน้ำตาก็ไม่เชื่อคิดว่านางเสแสร้ง ได้ยินนางเอ่ยถามจึงคิดตามก่อนตอบ ข้าตกหลุมรักสตรีใจดีที่ช่วยชีวิตผู้อื่นทั้งๆ ที่ไม่รู้ผู้ที่ตนช่วยเหลือนั้นเป็นใคร ไม่ใช่เจ้า เกาหรานยืนยัน ข้าไง ข้าช่วยท่าน ข้าบอกได้หมดว่าท่านใส่เสื้อผ้าสีอะไรยังไง เฉิงเย่าสวน แต่เจ้าบอกว่าหยกนั่นเป็นของเจ้า เจ้าบอกเกาซีรู้ว่าข้าตามหาผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตจึงแย่งหยกไปจากเจ้าแล้วส่งไปให้ท่านหญิงเพื่อแอบอ้างความดีความชอบ เจ้ายังบอกเจ้าอยู่ในจวนกั๋วกงอย่างยากลำบากเพราะเป็นลูกอนุจึงได้แต่อดทนกล้ำกลืนทุกอย่าง ถูกเกาซีกลั่นแกล้งรังแกเจ้าก็ไม่กล้าพูดอะไรแม้กระทั่งแย่งชิงงานแต่งของเจ้า เกาซีตายเพราะถูกข้าเข้าใจผิด เจ้าคิดว่านางตายแล้วใช่มั้ย เป็นข้าต่างหากที่ตาย เจ้าไม่ต้องแก้ต่างแล้ว เจ้าสาดน้ำสกปรกใส่นาง บอกว่านางรังแกเจ้า แอบอ้างความชอบของเจ้า หลังพวกเราแต่งกัน ที่สวนในจวนกั๋วกงเจ้าหยุดข้าไว้เพื่อทำลายงานแต่งของพี่สาวเจ้า
เกาหรานไม่ยอมรับบอก ท่านโทษข้าทำลายเกาซี แต่คนช่วยชีวิตท่านคือข้า ข้าพูดความจริงข้าผิดตรงไหน
เฉิงเย่าที่ฟังเรื่องเล่าการช่วยชีวิตของหญิงงามและวีรบุรุษของมารดาซ้ำๆ ตั้งแต่เด็ก จนยึดติดภาพฝันนี้โดยไม่รู้ตัว มารดาให้ความสำคัญกับเรื่องช่วยชีวิตมาก พอรู้ว่าคนที่ช่วยเขาไว้ไม่ใช่้เกาซีแต่เป็นเกาหราน เขาจึงรู้สึกว่าหากทำดีกับเกาซีจะผิดต่อมารดา เขาแต่งกับเกาหรานแต่ก็ยังไม่รู้ว่าตนรู้สึกอย่างไรกันแน่ พยายามจะพัฒนาความสัมพันธ์ เกาหรานก็ตั้งใจใส่ร้ายอวิ๋นฮุ่ยที่เขาถือเป็นญาติผู้พี่คนหนึ่งถึงตาย อวิ๋นฮุ่ยเปิดโปงเรื่องเกาซีเกาหราน กว่าเขาจะเข้่าใจความรู้สึกของตัวเองมันก็สายไปแล้ว
เฉิงเย่าเตือนเกาหรานให้อยู่อย่างสงบ เกาหรานจะยังคงเป็นชายา เฉิงเย่าการันตีตำแหน่งให้ เว่ยซีตั้งครรภ์ไม่ว่าคลอดเด็กชายหรือเด็กหญิงก็ล้วนเป็นพี่น้องเขา ถ้ากล้ายุ่งกับเว่ยซี ไม่ใช่แค่เขา แต่บิดาไม่เก็บเกาหรานไว้แน่
ราชสำนักเกิดเรื่องใหญ่ เรื่องมีอยู่ว่าบัณฑิตใหม่ผู้หนึ่งเขียนฎีกากล่าวโทษเสนาบดีซ่าง เสนาคุมราชสำนักมา 10 ปี ไม่มีใครกล้าร้องเรียน จึงปัดฎีกาตกไป ซ้ำยังลงโทษโบยบัณฑิตผู้นั้น 20 ไม้เป็นเยี่ยงอย่างไม่ให้มีใครกล้าลองดีกับเขาอีก บัณฑิตผู้นั้นเดิมร่างกายอ่อนแอจึงไข้ขึ้นล้มป่วยสิ้นใจในสองสามวัน การตายของบัณฑิตทำให้บรรดาข้าราชสำนักเขียนฎีกากล่าวโทษขึ้นมาเป็นจำนวนมาก เต้จึงรู้เรื่อง แต่เสนาบดีซ่างมีคนของตนอยู่ในราชสำนักกว่าครึ่ง คนที่ร้องเรียนเขาไม่มีใครมีจุดจบที่ดีเลยสักคน เสนาบดีซ่างแสดงอำนาจเต็มที่ว่าแม้คำเรียกขานคือเสนาบดีแต่เขาคือผู้กุมอำนาจที่แท้จริง
ฮ่องเต้ไม่พอใจมากพร้อมปะทะฝั่งเสนาบดี ตระกูลเกาไม่วางใจกับสถานการณ์ที่ไม่แน่ไม่นอนนี้อยากจะรีบรับ เกาเกอ ผู้เฉลียวฉลาดมาเป็นทายาทให้ไว เกาหรานไปกล่อมย่าใ้ห้สนับสนุนเกาเฉิน แต่ย่าไม่คล้อยตามเพราะเกาเกอนี่เว่ยซีแนะนำมา ย่าเลยจะอาศัยเกาเกอมาอิงบารมีฝั่งเยียนอ๋อง แม่ก็หวาดกลัวย่าจะรู้ความจริงเรื่องการตายของพ่อ เกาหรานคิดทำไมตั้งแต่เว่ยซีปรากฎตัว ทุกอย่างมันถึงผิดเพี้ยนไปหมด ทุกอย่างล้วนสืบเนื่องมาจากเว่ยซี เหมือนพุ่งเป้ามาที่เกาหรานโดยเฉพาะ
ส่วนเว่ยซีตั้งแต่ตั้งครรภ์ก็ไม่ค่อยได้รับรู้เรื่องอื่นๆ มากนัก อย่างข่าวตระกูลเการับเกาเกอเป็นลูกบุญธรรมไปแล้วก็เพิ่งมารู้ทีหลัง ผ่านช่วง 3 เดือนอันตรายจนครรภ์มั่นคง องค์หญิงรู่หนิงก็ชวนเว่ยซีออกไปไหว้พระ เกาหรานในฐานะสะใภ้ต้องติดตามปรนนิบัติแม่สามีด้วย เว่ยซีไปวัดจุดธูปไหว้พระรำลึกถึงมารดาและหลินหย่งกับครอบครัว เจอเกาเกอมาทำธุระให้ฮูหยินผู้เฒ่าเกาที่วัดเดียวกัน เฉิงเย่าเองก็โผล่มาโดยอ้างว่าบิดาติดธุระบางอย่างมาไม่ได้ให้เขามารับแทน อยู่ๆ ม้าของเกาเกอพยศวิ่งพุ่งเข้าใส่เว่ยซีแต่เฉิงเย่าดึงแขนเว่ยซีหลบทันแต่ม้ายังจะย่ำใส่เว่ยซีท่าเดียว ทันใดนั้นก็มีลูกศรพุ่งมาจากข้างหลังปักลึกเข้าไปที่คอม้า ม้าค่อยๆ ล้มลงขาดใจตายทันที อ๋องเห็นเว่ยซีเอามือจับท้องก็รีบมาประคอง เว่ยซีน้ำตาไหลบอกข้าปวดท้อง อ๋องรีบอุ้มพากลับจวน หมอหลวงตรวจแล้วว่าได้รับความตระหนกตกใจกะทันหัน ตอนจะออกไปสืบสวนเรื่องที่เกิดอ๋องทำหน้าแบบพร้อมจะฆ่าคน เว่ยซีต้องขอไว้ให้เพลาๆ หน่อย อ๋องถามเกาเกอม้าพยศเหรอ เกาเกอบอกเรื่องนี้มันแปลกมากจริงๆ แล้วขอคุยกับอ๋องเป็นการส่วนตัว
.
.
.
.
.
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 18
.
.
.
.
.
กั๋วกงผู้เฒ่ากับฮูหยินมาเยี่ยมเว่ยซี อ๋องเลยให้คนไปตามเฉิงเย่ากับเกาหรานมาด้วย อ๋องสะสางต่อหน้าทุกคนบอกเกาเกอเอาถุงหอมมาให้ ตรวจแล้วในนั้นเพิ่มกลิ่นที่ทำให้ม้าหงุดหงิด ส่วนเว่ยซีโดนอีกกลิ่นหนึ่งที่ดึงดูดใจม้่า ม้าจึงวิ่งตามแต่เว่ยซี ซึ่งคนที่สามารถเข้าใกล้เว่ยซีจนใช้ทริคนี้ได้มีเพียงเกาหรานเท่านั้น เฉิงเย่า กั๋วกงผู้เฒ่ากับฮูหยินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเกาหรานจะกล้ามุ่งร้ายเว่ยซีก่อเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ อ๋องให้จวนกั๋วกงเลือกจะพาเกาหรานกลับไปหรือจะทิ้งไว้ที่นี่ กั๋วกงผู้เฒ่าบอกแต่งออกมาแล้วตระกูลเกาไม่ยุ่ง อ๋องสั่งให้เกาหรานย้ายไปหอพระสวดมนต์ขอพรให้เว่ยซีกักบริเวณไม่มีกำหนด หานซื่อรู้ข่าวไปอ้อนวอนฮูหยินผู้เฒ่า เลยโดนเช็คบิลเรื่องที่ปิดบังความจริงจนกั๋วกงตายและวางยาอนุ
ช่วงนี้อ๋องยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาให้เว่ยซี ถามอ๋องเรื่องเต้กับเสนาบดีอ๋องก็ไม่ยอมเล่า เว่ยซีก็เย็บชุดลูกไปเรื่อย เว่ยซีรู้สึกคล้ายอ๋องหลบหน้่านางชอบกล ยิ่งพอคิดให้ดีแล้วอ๋องเริ่มแปลกไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องม้าพยศ เว่ยซีไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร อ๋องกลับห้องหนังสือแล้วเรียกหมิงต้าไปสืบเรื่องหนึ่งให้
เต้ใกล้จะอายุ 16 แล้ว เสนาบดีซ่างหวังดีเจ้ากี้เจ้าการสรรหาสตรีจากตระกูลดีๆ มาเป็นฮองเฮา เฉียนไทเฮาต้องการเลือกเด็กสาวสกุลเฉียนแต่เสนาบดีย่อมไม่เห็นด้วยง่ายๆ ส่วนเต้แค่เห็นรายชื่อที่ส่งมาก็หน้าบูดไม่ชอบใจแล้ว ฤดูหนาวปีนี้ทางเหนือหนาวจัดจนเกิดภัยพิบัติ เยียนอ๋องต้องเดินทางไปจัดการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เว่ยซีท้อง 7 เดือนอยู่ที่จวน มีหลิวซูเหนียงภรรยาของเสิ่นหมิงขุนนางมากสามารถผู้หนึ่งที่เมื่อก่อนตอนเว่ยซีเป็นแขกที่จวนอ๋องแรกๆ ได้มีโอกาสช่วยนางที่กำลังตั้งครรภ์ไว้จนกลายเป็นสหายกันแวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อน สองคนพูดคุยกันอยู่ในสวน ซูเหนียงกลัวว่าท่านอ๋องจะกลับมาไม่ทันเว่ยซีคลอด เว่ยซีไม่คาดหวังอะไรมาก อยู่ๆ มีสตรีแปลกหน้าเดินเข้ามา สาวใช้บอกซื่อจื่อพากลับมา เว่ยซีเห็นแล้วหน้าขรึมลงทันที สตรีผู้นี้คล้ายเกาซีมาก แถมยังเสนอหน้าพาตัวเองมาแนะนำว่าเป็นสตรีของซื่อจื่อทั้งๆ ที่เว่ยซีมีแขก หลิวซูเหนียงล่ะอายแทน ซูเหนียงกลับไปเว่ยซีถึงได้ถามเรื่องราวกับสาวใช้คนสนิทถึงรู้ว่า ลู่เหนียง คนนี้เฉิงเย่าพากลับมาแต่ไม่ให้สถานะว่าเป็นอนุหรือเป็นสาวใช้อุ่นเตียง ลู่เหนียงใฝ่สูงหวังเป็นอนุจึงพาตัวเองมาคารวะเว่ยซีปูทางไว้ก่อน เว่ยซีไม่ได้โมโหที่เฉิงเย่าตามใจอนุไม่สนกฎระเบียบแต่โมโหที่สตรีนางนั้นหน้าเหมือนเกาซี แต่เว่ยซีพูดไม่ได้เพราะเกาซีตายไปแล้วเว่ยซีจะรู้จักหน้าค่าตาของเกาซีได้ยังไง เว่ยซีจึงได้แต่สั่งให้คนไปบอกเฉิงเย่าให้ควบคุมดูแลสตรีของตัวเองให้ดี หากยังมาให้เห็น อย่าหาว่านางไม่รักหยกถนอมบุปผา
เว่ยซีท้องแก่ 8 เดือน ออกมาเดินเล่น เฉิงเย่าที่มาคารวะนางทุกวันเห็นเข้าพอดี ปกติเว่ยซีมักหลีกเลี่ยงโดยพูดคุยผ่านฉากบังตาเท่านั้น เฉิงเย่ามองตามท้องกลมนูนของเว่ยซี ปากก็ถามไถ่เรื่องสุขภาพอย่างห่วงใย เว่ยซีไม่สนใจฟังผ่านหูไปเฉยๆ เฉิงเย่าคิดถ้าเป็นบิดาเขาพูดเว่ยซีคงตั้งใจฟังอย่างดีแน่
เว่ยซีได้รับจดหมายอ๋องคาดว่าน่าจะกลับมาถึงต้นเดือนหน้า เว่ยซีเจ็บท้องตอนดึก สาวใช้เตรียมให้คนไปแจ้งท่านหญิงยายและหลิวซูเหนียง แต่เว่ยซีห้ามไว้เพราะใกล้ถึงเวลาห้ามออกจากเคหะสถานยามวิกาล อีกอย่างในจวนก็เตรีียมพร้อมไว้ก่อนแล้วให้ทำตามนั้น เฉิงเย่าได้ยินเสียงคนวิ่งไปวิ่งมาพอรู้ว่าเว่ยซีสั่งเตรียมห้องคลอด แม้จะรู้ว่าไม่เหมาะสมแต่เฉิงเย่ากลัวเว่ยซีเป็นอะไรไปจึงรีบไปเฝ้าหน้าห้องคลอดอย่างกระวนกระวาย เฉิงเย่าได้ยินเว่ยซีกรีดร้องอย่างเจ็บปวดอยู่นานจู่ๆ หูพลันได้ยินเสียงควบม้าพอหันกลับไปอย่างตื่นตระหนกก็เป็นอย่างที่คาด บิดากลับมาแล้ว
.
.
.
.
.
ค้างงงงงง แง่ง 555+
ค้างมากกกกก
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 19
.
.
.
.
.
เว่ยซีคลอดเร็วกว่ากำหนดเกือบ 3 สัปดาห์ อ๋องยืนรอหน้าห้องคลอดเห็นบ่าวยกอ่างที่มีแต่เลือดเดินผ่านไม่หยุด ท่านอ๋องผู้อาบเลือดในสมรภูมิมากมายเกิดวิงเวียนและสัมผัสถึงความกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต
วันนั้นที่อ๋องเร่งรีบออกจากเมืองไป จัดการภัยพิบัติเป็นข้ออ้าง แท้จริงแล้วเขาไม่กล้าเผชิญหน้าเว่ยซี เมื่อไปถึงมีเรื่องรอให้จัดการมากมายจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น แต่กลางดึกคืนหนึ่งอยู่ๆ อ๋องพลันคิดถึงเว่ยซีมากจนไม่อาจควบคุมได้ ตอนอ๋องจากมาเว่ยซียังแพ้ท้องอาเจียนทุกเช้า บางครั้งก็นอนไม่ค่อยหลับ อ๋องก็ยังหนีมา เว่ยซีไม่เคยเขียนจดหมายถึงอ๋องเลยแต่อ๋องรู้ทุกอย่าง รู้้ว่าไม่ค่อยเจริญอาหาร อ๋องจากมาแค่ไม่กี่วันเว่ยซีก็กินอะไรไม่ลงแล้ว กว่าอ๋องจะกลับไปเว่ยซีไม่ทรมานตัวเองยิ่งกว่านี้อีกหรือ อ๋องทนไม่ได้ตัดสินใจรีบจัดการรับมือภัยพิบัติให้จบๆ วางระบบเสร็จปุ๊บก็ทิ้งผู้ตรวจการ รีบกลับเมืองหลวงทันที แต่อ๋องก็พลาดวันเกิดเว่ยซีจนได้ เห็นอ่างเต็มไปด้วยเลือดอ๋องรู้สึกกลัวจับใจ อ๋องรู้ว่าสตรีคลอดบุตรต้องเสี่ยงอันตรายขนาดไหน บางคนคลอดแล้วก็ตกเลือดจากไป บางคนร่างกายอ่อนแอไม่เหมือนเดิมอีกเลย
อ๋องรู้สึกว่าอารมณ์โกรธและช็อคที่เกิดขึ้นตอนออกจากเมืองหลวงพลันหายไปสิ้น เขาทิ้งเว่ยซีไป ปล่อยให้นางอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้เพียงลำพัง ถ้าเขาไม่รีบกลับมาในคืนนี้ ถ้าเว่ยซีเป็นอะไร เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต
ในที่สุดเว่ยซีก็คลอดบุตรสาว แม่นมอุ้มออกมาให้อ๋องดู อ๋องจับแก้มลูกอย่างระมัดระวัง เด็กคนนี้เป็นลูกของเขากับเว่ยซี อ๋องที่ตรากตรำในกองทัพมาครึ่งชีวิต รู้สึกเหมือนได้รับของขวัญล้ำค่า อ๋องถามแม่นม พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลย แม่นมบอกพระชายาอ่อนเพลียจนหลับไปแล้ว ไม่ต้องห่วงไม่มีอาการตกเลือด อ๋องจะเข้าไปดูเว่ยซีทุกคนรีบห้ามเพราะห้องยังไม่ทำความสะอาด อ๋องไม่สนบอกไม่ถือจะเข้าไปหาเมีย กลิ่นคาวเลือดในห้องยังตลบอบอวลเห็นเว่ยซีนอนอ่อนแรงหน้าซีดปากซีด อ๋องดึงมือเว่ยซีมาแนบริมฝีปากกดจูบเบาๆ บอก ซีเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว
อ๋องออกมาจากห้องคลอดให้พวกบ่าวได้ทำความสะอาด เห็นเฉิงเย่าอุ้มลูกสาวเขาหยอกล้ออยู่หลังฉากแต่สายตามักจะมองไปทางห้องคลอดไม่รู้ตัว อ๋องมองเก็บรายละเอียดทุกอย่าง พอแม่นมเอาตัวลูกสาวเขาออกไป อ๋องจึงก้าวออกมาถามเฉิงเย่าว่า พอนางเข้าห้องคลอด เจ้าก็มาเลยหรือ เฉิงเย่าที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าพ่อมาแต่ไม่รู้ว่ามานานแค่ไหนและเห็นอะไรบ้างบอก เขามาเพราะกลัวไม่มีคนออกคำสั่ง อ๋องพูดยิ้มๆ ทำถูกแล้ว เพื่อความปลอดภัยของเว่ยซี เรื่องอื่นล้วนประนีประนอมได้ เฉิงเย่าก้มหน้าไม่รู้จะตอบดีหรือไม่ตอบดี อ๋องไล่บอก ดึกแล้ว อยู่ที่นี่นานแล้ว กลับไปเถอะ
เว่ยซีตื่นมาเห็นอ๋องก็งงๆ อ๋องบอก ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว เว่ยซีถามหาลูก อ๋องอุ้มมาให้บอกเป็นองค์หญิงน้อยเหมือนเว่ยซีมาก เว่ยซีอุ้มลูกแล้วตื้นตันใจจนร้องไห้
เกาหรานรู้ว่าเว่ยซีคลอดลูกสาวก็เย้ยหยันตัวเอง ว่าไม่รู้ทำไปทำไม วางแผนแทบตาย สุดท้ายเด็กเป็นเพศหญิงซะงั้น เกาหรานคิดทบทวนเรื่องที่เว่ยซีทำก่อนจะบอกให้บ่าวไปแจ้งเว่ยซีว่านางต้องการพบ ถ้าไม่มาจะเสียใจ เว่ยซีที่อยู่เดือนครบแล้วตัดสินใจไปเจ อเกาหราน เกาหรานบอกรู้นะว่าเป็นเกาซี กลับมาทำไม รู้ทั้งรู้ว่าเยียนอ๋องเป็นพ่อสามี ยังจะกล้าแต่งงานด้วยอีก ไม่ละอายใจบ้างเหรอ มาพัวพันกับซื่อจื่ออีกทำไม เว่ยซีไม่ยอมรับว่าตัวเองคือเกาซี เกาหรานเปรยถึงซื่อจื่อบอก น่าสงสารชะมัด ค่ำคืนท่านนอนไม่หลับ ไม่ให้อภัยตัวเอง แต่นางไม่รู้สักนิด นางยังคงเกลียดท่านและไม่ให้อภัยท่านไปตลอดชีวิต พอเว่ยซีกลับเรือนเจออ๋องรออยู่ถามไปไหนมา เว่ยซีหงุดหงิดสวน ต้องให้ท่านคุมทุกเรื่องเหรอแล้วเดินเข้าห้องไปเล่นกับรุ่ยหยางลูกสาว อ๋องบอกเว่ยซีไม่ให้ไปที่นั่นอีก อ๋องให้คนไปเก็บเกาหรานเงียบๆ
.
.
.
.
.
อ๋องให้คนไปเก็บเกาหรานเงียบๆ??????
คืออะไร มาสปอยล์ต่อเถิด 😭😭
ขอบคุณมากค่า รอร๊อรอๆๆ อยากให้ถึงตอนเช้าเร็วๆ^^
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า 20 (จบ)
.
.
.
.
.
กู้หมิงต้าใจกล้ามาขอพบเว่ยซีบอก ไม่รู้นะว่าพวกท่านสองคนผิดใจอะไรกัน แต่ถ้าเป็นเรื่องของพระชายาเสิ่น หมิงต้ายืนยันได้ว่าอ๋องเป็นผู้เคราะห์ร้ายไม่่รู้เรื่องอะไร เสิ่นซื่อคิดไปเองฝ่ายเดียว ขนาดแต่งเข้ามาแล้วก็ยังเอาแต่มโนเพ้อฝันไปเรื่อย ใส่ใจแต่ตัวเองไม่เคยดูแลอ๋องเลยจนอ๋องอยู่จวนไม่ได้ ได้แต่อยู่ในกองทัพสู้รบเพื่อความสงบสุขของชาวบ้าน จนมาเจอท่าน อ๋องใส่ใจท่านมาก เขาติดตามอ๋องมา 20 กว่าปี ไม่เคยเห็นอ๋องปฏิบัติกับสตรีเช่นนี้มาก่อน อ๋องจริงจังและจริงใจมาก ชีวิตอ๋องไม่ง่าย เข้าร่วมกองทัพแต่วัยรุ่น มีแต่สงครามและความตาย รังนอนที่อบอุ่นน่ะหรือ แต่งงานกับสตรีอย่างนั้นอย่าพูดถึงเลย ทหารทุกคนขอร้องท่านช่วยดูแลท่านอ๋อง ใช้ชีวิตกับท่านอ๋องให้ดี พวกเราจุดธูปขอพรทุกวัน ขอให้ท่านอ๋องกับท่านอายุยืนยาวสุขภาพแข็งแรง
อ๋องกลับมาเจอเว่ยซีร้องไห้อยู่มืดๆ ก็เข้าไปปลอบ เว่ยซีบอก โชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจออ๋อง ตอนเจอกันครั้งแรกรู้สึกอ๋องไม่เห็นจะแก่เลย ยังหนุ่มและดูดีกว่าที่คิดอีก ตอนหลังบังคับอ๋องแต่งก็กลัวอ๋องดุ คิดว่าหลังแต่งอ๋องต้องเย็นชาใส่แน่ๆ แต่ก็ไม่ อ๋องดีที่สุดเลย หมิงต้่ามาเล่าเรื่องพระชายาเสิ่น ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ความจริงเว่ยซีอิจฉานางมาตลอดที่ได้เจออ๋องตอนแรกรุ่นกำลังเติบโต เว่ยซีมาช้าไป ถ้่าเป็นไปได้ก็อยากเกิดเร็วกว่านี้สัก 10 ปี 20 ปี จะได้เจออ๋องตอนนั้น อ๋องบอก ไม่จำเป็นเลยซีเอ๋อร์ เป็นอย่างที่เป็นพอแล้ว เว่ยซีบอก ข้าเคยเดินทางเล็กมาก่อน ตอนแรกที่ข้าแต่งกับท่าน ข้่าน่ารำคาญมากจริงๆ แต่ต่อมาก็ไม่เป็นแล้ว ราคาที่ต้องจ่ายข้าจ่ายไปหมดแล้ว เรามาเริ่มใหม่กันเถอะ ใช้ชีวิตครองคู่อยู่ด้วยกันให้ดีกับรุ่ยหยางนะท่านอ๋อง
อ๋องคิดตาม เว่ยซีพูดถูกทุกคนมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ไม่ต้องพูดถึงว่าราคาที่เว่ยซีจ่ายไปแล้วก็คือชีวิตของเธอ ตอนนี้ไม่ใช่หญิงมีพันธะแต่งงานแล้วอีกต่อไป เว่ยซีเป็นอิสระแล้ว ความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในใจอ๋องละลายหายไป ที่เขาสนใจนางไม่ใช่เพราะนางเป็นใคร แต่เพราะความคิดทัศนคติตัวตนของนางต่างหาก เว่ยซีอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
เดือนต่อมาขณะที่ราชสำนักยังคงวุ่นวาย ข้าศึกเริ่มเข้ามารุกรานชายแดน เยียนอ๋องบอกเรื่องในราชสำนักตนไม่ยุ่ง อาสาไปเฝ้่าชายแดนเอง เต้รั้งไว้ถึง 3 ครั้งแต่รั้งไม่อยู่ อ๋องยืนกรานจะไปและพาเว่ยซีกับลูกสาวไปด้วย เกาซีเกิดและเติบโตในเมืองหลวงพอมาเป็นเว่ยซีก็อยู่แต่ในหมู่บ้าน เว่ยซีจึงตื่นเต้นมาก ซื่อจื่อไม่ย้ายไปด้วยให้เหตุผลว่า ถึงเต้จะไม่พูดแต่เต้ต้องระแวงแน่ซื่อจื่อเลยจะรั้งอยู่เข้าร่วมกิจในราชสำนักสั่งสมประสบการณ์ก่อน เว่ยซีนิ่งแป๊บก่อนจะบอก ดีแล้ว ยังมีพิธีฝังชายาอีก ซื่อจื่ออาจจะยังไม่อยากแต่งงานใหม่ตอนนี้ แต่ผ่านไปอีกสองสามปีย่อมต้องแต่งใหม่แน่นอน อ๋องยิ้มให้เว่ยซี
ขบวนรถม้าออกเดินทางมุ่งหน้าขึ้นเหนือไปเมืองเยียนตี้ เว่ยซีเล่นกับลูก ชี้ไปทางนู้นทางนี้พลางเล่าให้ลูกฟังว่า ทางใต้เป็นเมืองหลวง ลูกเกิดที่นั่น ไกลออกไปทางนั้นเป็น ชุนเต๋อ ที่พ่อกับแม่พบกันครั้งแรก ตอนนี้เราจะไปเยียนตี้ที่ดินศักดินาของพ่อ ต่อไปพื้นที่ส่วนหนึ่งตรงนั้นจะเป็นของเจ้า เกิดมาก็เป็นท่านหญิงกินที่ดินตั้งหลายพันครัวเรือน ดีใจมั้ย ดูสิ บุรุษที่อยู่ข้างหน้านั่นคือบิดาของลูก
ท่านอ๋องรู้ด้วยสัญชาตญาณพลันหันกลับมายิ้มให้
เว่ยซีนึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก นึกถึงคืนฝนตกนั่น สตรีเจ้าอารมณ์คนหนึ่งเอ่ยถามออกไปอย่างใจกล้า "ท่านอ๋อง ท่านยังขาดภรรยาใช่หรือไม่?"
จบ
.
.
.
.
.
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า (ตอนพิเศษ 1,2)
.
.
.
.
.
ตอนพิเศษ 1
ชีวิตครอบครัวสุขสันต์ที่ชายแดนของ 3 คนพ่อแม่ลูก รุ่ยหยาง วัย 3 ขวบ น่ารัก ช่างพูดช่างเจรจา ทว่าเจ้าเล่ห์นัก เว่ยซีเข้มงวดแต่อ๋องตามใจลูกตลอด อ๋องรักเมียมากไม่เปลี่ยนแถมขยันทำการบ้านเพราะอยากมีน้องๆ ให้รุ่ยหยาง
นอกจากนี้มีเล่าถึงเหตุการณ์ในเมืองหลวง เต้แต่งงาน เสนาบดีซ่างป่วยตาย สามคนสำคัญที่เต้คนก่อนวางไว้ มีแค่ เยียนอ๋อง ที่หลบมรสุมปลีกตัวออกไปใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข ส่วนเฉิงเย่าที่ยังรับราชการอยู่ในเมืองหลวงให้เต้วางใจนั้นแม้ราชสำนักจะมีึคลื่นลมหรือวุ่นวายเพียงใดก็ไม่มีใครกล้ายุ่งหรือมากระทบจวนเยียนอ๋อง เฉิงเย่าทำงานไปอย่างราบรื่น ไม่ค่อยออกไปร่วมงานเลี้ยงที่ไหน มีเพียงสหายสนิทไปมาหาสู่สองสามคน
ตอนพิเศษ 2
เฉิงเย่าอยู่เมืองหลวงคนเดียวมา 3 ปี ช่วงหลายปีมานี้คลื่นลมในราชสำนักรุนแรงและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประสบการณ์ที่ได้รับทำให้เฉิงเย่าเติบโตขึ้น เมื่อมีเวลาย้อนคิดพิจารณาจึงรู้ว่า ทั้งเรื่องเกาซี เกาหราน อวิ๋นฮุ่ย ลู่เหนียง ล้วนเป็นเขาที่คิดและตัดสินใจเลือกทางผิดมาโดยตลอด การตายของเกาหรานด้วยฝีมือคนของบิดาทำให้เขาแน่ใจว่า เกาซีกับเว่ยซีคือคนเดียวกัน เฉิงเย่านั่งคิดถึงชีวิตแต่งงานของเขากับเกาซีอย่างถี่ถ้วน ว่าเขาพูดกับนางอย่างไร ทำตัวกับนางอย่างไร และทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ความรู้สึกที่เกิดตอนนั้นมันคืออะไรกันแน่ ในที่สุดเฉิงเย่าก็เข้าใจ เขารักเกาซีมาตลอดแต่เขาโง่เขลาจนเสียนางไป พอนางกลับมา ทุกครั้งที่เขามองเว่ยซี ในสายตาเขาเห็นเพียงเกาซี แต่เขารู้ดีว่าเขาได้สูญเสียเกาซีไปแล้วตลอดกาล นางแต่งกับบิดา สายตาที่มองบิดาเต็มไปด้วยความรักใคร่ชื่นชมมีความสุข เวลาเห็นนางกับบิดา เขาอดรู้สึกทรมานใจไม่ได้ เขาไม่กล้าสบตาบิดา ครั้นตอนรุ่ยหยางเกิดบิดาจ้องเขา เขาจึงได้ก้มหน้าคุกเข่าขออภัยอยู่อย่างนั้น เขาตัดสินใจรั้งอยู่ที่นี่คนเดียว เรื่องในราชสำนักก็เหตุผลหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่อาจพบหน้าเว่ยซีและเผชิญหน้ากับบิดาได้ เมื่อเขาตัดสินใจ บิดาก็ผ่อนคลายความตึงเครียดลง เขารู้ว่านางจะมีชีวิตที่ดี มีลูกและสามีรักตามใจ เขาได้ยินข่าวจากชายแดนว่าบิดารักใคร่ตามใจนางมาก นางกับรุ่ยหยางใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
ทว่าทั้งหมดนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาไม่มีสิทธิ์อะไร เขาสูญเสียมันไปแล้ว นี่คือราคาที่เขาต้องจ่ายตลอดชีวิตที่เหลือ
.
.
.
.
.
สปอยล์ ข้ากลายเป็นมารดาเลี้ยงของสามีเก่า ตอนพิเศษ 3
.
.
.
.
.
เปิดตอนโดยการเล่าย้อนไปสมัยอ๋องสะกิดใจเรื่องวันเกิดและความดีอกดีใจที่ได้เดินเที่ยวงานเทศกาลโคมไฟของเว่ยซี จนสั่งให้กู้หมิงต้่าส่งคนไปสืบเรื่องเว่ยซีจากเมืองซุนเต๋อโดยละเอียด ทั้งวันเกิด นิสัยใจคอ บุคลิก งานอดิเรก ตลอดจนเรื่องราวยิบย่อยต่างๆ ในชีวิต
อ๋องนั่งอ่านรายงานในจดหมายแล้วหน้าเคร่งขรึมลงเรือยๆ เข้่าห้องไปมองเว่ยซีที่รอเขาไม่ไหวจนหลับไปก่อนแล้ว อ๋องอยากให้ตัวเองไม่รู้เรื่องนี้เหลือเกิน อ๋องคิดย้อนไปถึงวันแรกที่เจอนาง จนแต่งงานกัน ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ถึงวันนี้ที่เว่ยซีตั้งครรภ์ลูกของเขา
อ๋องไม่สนว่าก่อนหน้านี้เว่ยซีเป็นใคร ตอนนี้นางไม่ใช่ลูกสะใภ้เขาอีกต่อไปแล้ว อาจเพราะอ๋องมีประสบการณ์เห็นการพรากจากเป็นตายมามากมาย เขารู้ว่าเว่ยซีจ่ายไปแล้วด้วยชีวิตของเธอ ทว่าเขาก็ยังอยากรู้ว่าทำไมเว่ยซีถึงต้องการแต่งกับเขา แล้วที่กลับมาจวนอ๋องอีกเป็นพราะตัดใจจากอดีตสามีเก่าไม่ได้ ทั้งรักทั้งเกลียดเลยอยากมาอยู่ใกล้ๆ รึเปล่่า ยังไงซะเฉิงเย่ากับเว่ยซีก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
ความคิดที่ผุดขึ้นมาในใจทำให้อ๋องหลบหน้าเว่ยซีที่ท้องอยู่ หนีไปจัดการภัยหนาวต่างเมือง ทำตัวให้ยุ่งไว้ จะได้ไม่คิดเรื่องนี้ แต่ทันทีที่รู้ว่าเว่ยซีเบื่ออาหารอาการไม่ค่อยดี เขาก็ทนไม่ได้ วางเรื่องนี้ลงชั่วคราว เร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนกลับเมืองหลวงไปหานาง
มาถึงจวนไม่คิดว่าเว่ยซีจะกำลังคลอดรุ่ยหยาง ตอนเห็นอ่างเลือดและได้ยินเสียงร้องของนาง นาทีนั้นท่านอ๋องพลันสำนึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้าคืนนี้เขาไม่ได้กลับมา ถ้าคืนนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แค่คิดว่าจะต้องสูญเสียเว่ยซีไปตลอดกาล แค่คิดอ๋องก็รับไม่ได้แล้ว
ได้เห็นรุ่ยหยางและอย่างน้อยที่สุดตอนนี้ยังมีนางอยู่ข้างๆ แค่นั้นก็พอแล้ว ไม่ว่านางจะคิดยังไง เขาจะผูกมัดนางไว้ให้เป็นพระชายาของเขาไปตลอดชีวิตจนกว่าความตายจะพรากพวกเขาจากกัน นางจะมานึกเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว
ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง อ๋องฝังเก็บเรื่องนี้ไว้ แต่เว่ยซีไปพบเกาหรานตามคำขอ เรื่องเว่ยซีคือเกาซี เกาหรานก็รู้ วันนั้นเว่ยซีกลับมาหงุดหงิดใส่อารมณ์กับเขา เขานึกไปถึงตอนเจอเว่ยซีครั้งแรกที่ชุนเต๋อ เฉิงเย่าไม่ใช่สาเหตุที่นางตัดสินใจมาอยู่กับเขา ปมในใจอ๋องคลายออกง่ายดาย
ตอนนี้รุ่ยหยาง 6 ขวบ กู้ปัน ลูกชายคนเล็ก 3 ขวบ อ๋องมองเว่ยซีที่กำลังอุ้มกู้ปัน เขารู้จักนางมา 8 ปี แต่งกันมา 7 ปี เวลาผ่านไปรวดเร็วแต่ภรรยาของเขายังอ่อนเยาว์ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ดวงตากระจ่างใส อ๋องยิ้มให้เว่ยซีแล้วเดินไปอุ้มทั้งนางและลูกถาม ทำอะไรกัน เว่ยซียิ้มมองลูกชายพลางตอบ ข้าก็ไม่รู้ ท่านถามเขาเองสิ
.
.
.
.
.
สนุกมาก ขอบคุณโม่งสปอยมากค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ จบแล้วแฮปปี้มาก ชอบที่สุด ไร้กังวล ไร้ค้างคา สบายใจ กินข้าวหมดจานและเติมเพิ่มด้วยอีกหนึ่ง 555+
ขอบคุณเพื่อนโม่งมากๆค่ะ สนุกมากก ท่านอ๋องน่ารัก อบอุ่น
สนุกมาก ขอบคุณมากนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปน้า(เขียนไว้ก่อนเลย อิอิ) ^^
ขอบคุณโม่งสปอยมากๆจ้า
คนเขียนคนนี้ออกแบบคาแรคเตอร์หลักได้มีเสน่ห์มาก
เรื่องอาเก้า นี่ชอบนางเอก น้องพยายามจะมีชีวิตดีๆ แบบที่ไม่ต้องทำร้ายใคร
ส่วนเรื่องเป็นแม่เลี้ยงสามีเก่า นี่ชอบอ๋องพระเอกมาก นิ่งๆ สมเป็นแม่ทัพที่เคร่งขรึมคร่ำครึ ทำอะไรมีเหตุผล มีความรับผิดชอบ รอบคอบ โคตรผู้ใหญ่ อบอุ่นมาก (รักพระเอกจนเกลียดนางเอกละเนี่ย ไม่ใช่ไรนะ อิจฉา 5555)
ขอบคุณโม่งสปอยล์มากๆ