สวัสดี เรามีเรื่องอยากปรึกษาถ้าผิดกระทู้ขอโทษด้วยนะ เป็นเรื่องงานนี่ละ
คือว่าตอนนี้เราเรียนจบบัญชีมาแล้วทำงานอยู่สำนักงานบัญชี ตอนทำงานเราตั้งใจทำมากเลยจนเวลาผ่านไปไวมากๆ แต่งานเรากลับคืบหน้าน้อยมากๆ หรือก็คือเราทำงานช้านั่นแหละทั้งๆที่เราตั้งใจทำมากๆ ไม่อู้ ไม่แอบเล่นมือถือ มาทำแต่เช้าก่อนเวลางาน และพยายามทำตอนพักเที่ยงให้เยอะที่สุดก่อนกินข้าว แล้วรีบกินเร็วๆมาทำงานต่อ แต่เทียบกับคนอื่นแล้วก็ยังช้าอยู่ดี สุดท้ายเจ้านายเรียกเราไปแจ้งว่าเราไม่ผ่านโปรนะ เราก็โอเคถามเขาว่าเราถึงสิ้นเดือนนี้แล้วออกใช่ไหมหรือออกวันนี้ เขาถามว่าแล้วแต่เราเลย เราบอกว่างั้นขอทำถึงสิ้นเดือน เพราะ เรายังอยากทำต่อ เรายังไม่อยากหางานใหม่ตอนนี้ เขาก็โอเคให้ทำต่อเลยยังไม่ต้องออกสิ้นเดือนนี้ แต่ว่าจะลดเงินเดือนเราจากระดับปริญญาตรีเป็นปวช.แทน เพราะ ปริมาณงานที่เราทำมันได้น้อยมากๆ แต่คือลดจากเดิมมา 1000 นึงแค่นั้น เจ้านายถามเราว่าโกรธหัวหน้าที่ไม่ให้ผ่านไหม เราก็ไม่โกรธเพราะเข้าใจ เขาก็โอเคไม่ว่าไร
แต่เรื่องของเรากับหัวหน้าจริงๆไม่ค่อยโอเคกันเท่าไร เพราะ เราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แต่เจอปัญหาในงานเราถามเขาตลอดนะ ละก็พูดสุภาพตลอดแบบพูดคะค่ะไรงี้ แต่เหมือนคนอื่นจะไม่พูดกัน เราไม่กล้าพูดแบบนั้นเพราะกลัวมันดูลามปาม เพราะงั้นเลยน่าจะเหมือนทำให้มีระยะห่างกันระหว่างเรากับหัวหน้า หัวหน้าเองก็ดูไม่ถูกชะตาเราเท่าไร เหมือนจะรำคาญๆ พอถามอะไรไม่ค่อยอธิบายถ้าไม่จำเป็นแต่จะบอกให้เอาเอกสารมาแยกไว้เดี๋ยวเขาทำเอง เราก็โอเค อีกอย่างที่ทำเราน้อยใจมากๆคือเขาไว้ใจให้งานกับน้องที่มาทำงานก่อนเราไม่กี่อาทิตย์ที่จบปวช. เรามั่นใจเลยว่าความรู้บัญชีเราดีกว่าน้องแน่ๆ เพราะน้องยังไม่รู้เลยว่าธรรมชาติของบัญชีแต่ละหมวดมันควรอยู่ฝั่งไหน แต่น้องคุุยเก่ง ตลก เวลาทำอะไรพลาดทุกคนจะหัวเราะแล้วบอกวิธีอย่างเต็มใจเสมอ น่าอิจฉามากๆสำหรับเรา อย่างปิดภาษีซื้อขายรายเดือน หัวหน้าไม่เคยยอมให้เราทำเลย ทั้งๆที่เราทำได้ เรามั่นใจ มันโคตรง่ายและเบสิคมาก แต่เขากลับให้น้องคนนั้นทำทั้งที่น้องทำผิดและไม่เข้าใจ ในขณะที่ถ้าเราทำผิด(เรื่องอื่นนะไม่ใช่ปิดซื้อขายอันนั้นเราไม่เคยทำผิด)เขาจะเสียงเข้มกับเรา ดุเรา แบบรู้สึกเลยว่าเขาโกรธ หงุดหงิด แม้สุดท้ายแล้วเราจะไม่ได้ผิดเขาก็จะไม่พูดอะไรให้เรารู้สึกดีเลย(เขาบอกเอกสารอยู่ที่เราให้เราหาดีๆอย่าโทษเขา เราพยายามหาแล้วแต่เราจำได้ให้เขาไปแล้วสุดท้ายก็เจอที่เขาจริงๆ) เรารู้สึกถึงความสองมาตรฐานนี้มากๆ โดยเฉพาะมีครั้งนึงเรากับน้องปวช คีย์งานร่วมกัน น้องทำผิดมากระทบเดือนเราจนเราต้องตรวจหานาน เขากลับบ่นแค่เราทำนาน ส่วนของน้องแค่ให้ไปแก้ตามที่บอก ไม่ดุ ไม่โมโห ไม่หงุดหงิดเลย เราอิจฉาน้องมาก มากจริงๆ แต่เราไม่สามารถทำตัวตลหฃก เฟรนลี่แบบน้องได้ ตอนมาทำงานตั้งแต่วันแรกจนปัจจุบันเราทำได้แค่ยิ้มตลอด ใครให้ช่วยอะไรก็ช่วย หรือต่อให้ใครไม่ขอให้ช่วยถ้าเราช่วยได้ก็ช่วย จนล่าสุดหลังจากคุยกับเจ้านายเราพยายามพูดเยอะขึ้นจากเงียบๆ แต่กลับกลายเป็นว่าพอหัวหน้าได้ยินเราพูดเขาดูจะหงุดหงิดมากกว่าเดิม เราคงไม่ใช่สำหรับเขา เขาไม่ถูกชะตาเราจริงๆ นึกแล้วน้ำตาจะไหล เศร้ามากๆ ทำได้แค่อดทนจริงๆ
ที่เราอยากปรึกษาคือเราอยากถามว่าเราควรอดทนทำที่นี่ต่อไปนานแค่ไหนดี เราเหนื่อยใจมากกับปัญหานี้ที่ทำงานทั้งเรื่องที่เราทำช้าและหัวหน้าไม่ถูกชะตากับเรา เราอยากออกจากงานแต่ออกไปไม่รู้จะทำอะไรที่ได้หยุดเสาร์อาทิตย์และไม่ไกลบ้านมากนัก หมายถึงหลังข่าวโควิดซาลงไปนะยังไม่ออกตอนนี้
ลักษณะของเราคือเราเป็นคนทำอะไรช้า แบบที่เราไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงช้า แต่เรามั่นใจว่าเราเป็นคนขยัน ตั้งใจ อดทนได้ ชอบทำอะไรให้มันเรียบร้อยๆ เราถนัดงานปราณีตแบบงานฝีมือมาก แต่มันน่าจะใช้หางานไม่ได้โดยเฉพาะที่เราอยากหยุดเสาร์อาทิตย์
แล้วเราควรแก้ไขอะไรไหม ถ้าออกจากงานนี้ไปควรทำอะไรดี
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะ
