บอร์ดสำหรับพูดคุยเรื่องการใช้ชีวิต ดูแลสุขภาพ ปรึกษาปัญหา ฯลฯ
>>376 กูคิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริงมึงก็ไม่ควรเฮฮาเมคฟัน
หรือถ้าเค้าจะเล่นเป็นมุก มันก็เป็นมุกเชยๆที่สมัยนี้ไม่ควรจะฮาด้วยแล้ว มึงก็ไม่ควรเข้าไปร่วมเฮฮาด้วยอยู่ดี
คำตอบที่ดีที่สุดถ้าไม่อยากถามตรงไคืออยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปยุ่ง 555
แต่ถ้ามึงอยากรู้จริงๆกูว่าเขาน่าจะรับได้กับการถามตรงๆนะ ไม่ได้มีอะไรเสียหายนิ
เพื่อนกูจุกจิกเรื่องแฟนมาก ขี้งอน อะไรนิดๆหน่อยๆก็งอน พูดกับกูจนกูรำคาญ สงสารแฟนเพื่อนเลย ขนาดกูยังรำคาญขนาดนี้ แฟนจะรำคาญขนาดไหนวะ
เจอผู้ทีตอแหลสาวสุภาพเชียวนะมึง คะขาอิโมจินิยายแจ่มใสมาครบ กุขนลุก
Lookpla Palalee Worasiri
หรือ ลูกปลา ประลาลี วรศิริ
ถ้าคนชื่อนี้มายืมเงิน หรือชวนทำธุรกิจอะไร
ให้ตรวจสอบความให้ละเอียดมาก ๆ ครับ
ถ้าไม่มีรถราชการใช้หรือนั่งรถบริษัทไปทำงาน ก็เปลี่ยนไปขับมอเตอร์ไซไปทำงานแทน ถ้าไม่มีก็เดินไปทำงานแทน
>>49 ซื้อแล้วมันแดงไม่แดงไม่เกี่ยวนะ อยู่ที่ความคิด ความรู้หว่ะ ถ้ามึงเน้นดูพื้นฐานทางธุรกิจหุ้นแดงไปแต่พวกงบ พวกฝีมือผู้บริหารไม่ได้กากเดน ยังไปได้อยู่ ยังเห็นอนาคตมันเค้าก็ถือกัน หรือหุ้นติดลบแต่จ่ายปันผลดียังมีเลยมึงดูอิชิตันก็ได้นะ แม่งตัดคอสชิบหาย หุ้นราคาแกว่งลเว่าเล่นแต่ปันผลจ่ายเรื่อยๆ หนี้ไม่ก่อเพิ่ม ..... รายได้พอฟื้นตัว ถ้างบไม่มาก เล่นตัวนี้ก็ไม่ได้แย่แต่อยากได้หุ้นดีกว่านี้ก็ทำได้ แต่ถ้าอยากแบบเจอหุ้นสิบเด้งซื้อตั้งแต่หกเดือนก่อนตอนนี้ล่ำซำก็ต้องขยันศึกษาแนวทางเยอะๆเลย
สอบถามหน่อยว่ากูทำงานครบปีเเล้วกูจะลาออก ทีนี้ไอPVDนี่ต้องจัดการยังไงอะ มันสามารถจัดการได้ด้วยตัวเองหรือต้องผ่านHRหรือยังไง
ว่าจะออกมาทำฟรีเเลนซ์ดูซักปีสองปี เเต่PVDนี่ถ้าดองไว้จะเสียตังค์ด้วยใช่มะ ว่าจะถอนเงินสดไปเเล้วเอามาซื้อRMFเอง
อยากเป็นคนว่างงานที่ร่ำรวยจังโว้ยยยยยยย เพื่อนร่วมงานหัวควยยยยยยยย
เมื่อวานอากาศหนาว กุเลยไม่ทำไรนอกนากนอนซุกพุงแมว แล้วกุก็ได้ค้นพบว่าการได้นอนซุกแมวตัวอุ่นๆ นุ่มๆ ในวันที่อากาศเย็นแม่งโครตมีความสุข จริงๆแล้วความสุขแม่งคือเรื่องที่เรียบง่ายมากๆเลยว่ะ คือการได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองรัก โดยไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรมากมายแม่งดีว่ะ
เคยสนิทกับรุ่นพี่คนนึง จนอยู่มาวันนึงเขาก็ไปสนิทกับอีกคน เรากลายเป็นหมาหัวเน่า
ก็มานั่งคิดว่ามันเกิดอะไร หรือเราทำอะไรผิด
วันนี้ตัดใจได้แล้ว ว่ามันจะไม่ทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาจะเป็นอะไร จะยังไง ก็ปล่อยเขา ต่างคนต่างไปนะ ลาก่อน
ไปตัดผมมา ดีที่ช่างตัดตามที่กุรีเควส ตัดเสร็จมองกระจกละอยู่ๆก็ระลึกได้ว่าเออ กูก็สวยเหมือนกันนี่นา แค่ปกติไม่เซ็ตผม หวีๆ รวบๆ อย่างเดียว 5555555
กลั้นใจตัวเองที่ไม่ซื้อของฟุ่มเฟือยได้...ถึงที่ผ่านๆมาจะกินแพงไปเกือบ3วันติดก็เถอะ
ก่อนหน้านี้เสียความมั่นใจจากการสัมภาษณ์จนกลัวการสมัครงานไปพักนึง เมื่อวานส่งใบสมัครแล้วบอติดต่อกลับมากุดีใจมากถึงจะไม่ได้เพราะไม่ใช่คนในพื้นที่แต่อย่างน้อยก็เรียกความมั่นใจคืนมาได้นิดนึง บอกตัวเองอย่ากลัวการพูดคุยหว่านใบสมัครไปได้ไม่ได้ช่างมัน
แฟนกูแม่งเป็นพวกง้อไม่เป็น เวลาทะเลาะกันแล้วนางเป็นฝ่ายผิดก็จะเอาแต่พูดขอโทษๆๆๆ เป็นคนพูดไม่เป็น แสดงออกก็ไม่เก่ง เวลาง้อไม่เคยมีอะไรเลยนอกจากพูดขอโทษๆๆๆ กูเคยคบแฟนมาหลายคนเวลาง้อก็คือแสดงให้เห็นว่ายังรักกัน หรือชวนไปกินของอร่อยๆ หรือซื้อของที่เราชอบมาฝาก แต่แฟนคนนี้แม่งไม่มีอะไรเลย กูละปวดหัว แต่ถ้าแฟนคนก่อนๆมันดีก็คงไม่เลิกกันหรอกเนอะ แต่เรื่องทะเลาะแล้วง้อไม่เป็นนี่แม่งก็เป็นปัญหาอยู่ กูต้องทำไงดีวะ
กูกำลังจะเป็นบ้าและคนรอบข้างกูไม่มีใครสนใจเลย คงเป็นผลมาจากที่กูต้องทนอึดอัดอยู่บ้านเดียวกับคนที่กูไม่ได้รักมานานเป็นปีๆ ต้องอดทนไม่ทำอะไรที่มันไม่ชอบเพราะถ้าทำให้เห็นก็จะทะเลาะกันยันเช้าเช่น กินเหล้า สูบบุหรี่ ทีนี้คนที่กูไม่รักมันมาอยู่บ้านกูด้วยเพราะว่ามันหางานได้แถวนี้พอดีก็เคยคุยกันดีๆขอเลิกไปทีนึงมันก็บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าถ้าเลิกกันมันฆ่าตัวตายแน่ๆก็เลยยอมให้มันอยู่บ้านคอนโทรลกูทุกอย่างอยู่ยังงี้ ทีนี้มาดูที่อาการที่คาดว่าน่าจะป่วยของกูกัน ตอนนี้กูจับอารมณ์ตัวเองได้ว่าถ้าแฮปปี้ก็จะแฮปปี้สุดๆยิ้มแย้ม เดินไปคุยกับทุกคน เฮฮาร่าเริงมากๆ แต่แล้วอยู่ดีๆก็มานั่งซึม เก็บตัวเงียบๆคนเดียว คิดอะไรต่างๆไปเรื่อย จนบางทีกูคุยกับตัวเองคิดเองเออเองและตัดสินใจทำอะไรต่างๆเองโดยไม่สนใจใคร บ่อยครั้งที่กูลุกหนีออกจากบ้านไปเที่ยวมันกลางดึก ไปเมาแอ๋คนเดียว ตรงนั้นมันเหมือนกูได้เป็นอิสระนะ ได้เป็นตัวของตัวเอง เที่ยวหมดเป็นพันๆแล้วก็เมากลับมาบ้านไปทำงานไม่ไหว หรือบางทีกูไปเที่ยวไม่กลับบ้าน 3-4 วันเลย กูว่ามันเกิดจาก อีโก้ ภายในของกูที่เรียกร้องอิสระของตัวเองกลับคืนมา เพราะกูจะน๊อตหลุดแบบนี้เดือนละครั้งเลย คือเวลาปกติกูขยันทำงานมาก ทำโอกลับดึกดื่นตลอด และพอกลับไปบ้านกูก็ไม่สามารถพักผ่อน ผ่อนคลายได้แท้จริง เพราะต้องฝืนอยู่กับคนที่ไม่รัก ฝืนทนทำอะไรไม่เป็นตัวเอง นอนยังจะไม่ค่อยหลับเลย กูไม่รู้ว่าจะคุยกับมันวิธีไหนแล้วเพราะมันบอกว่าต่อให้กูทำตัวเฮงซวยขนาดไหนทำไมมันก็ยังรักกูอยู่ แต่กูคิดว่าอาการกูแย่ลงเรื่อยๆแล้วว่ะ กูกลัวว่าสักวันที่กูทนไม่ไหวมากๆขึ้นมากูจะติดนิสัยหนีไปเที่ยวเพื่อปลดปล่อยตัวเองจนกู่ไม่กลับ ไม่เอางาน ไม่รับผิดชอบอะไรสักอย่าง
ถ้ามีคนสวยๆหล่อๆจู่ๆมาขอฆ่าตัวตายคู่ที่ต่างประเทศยุโรปวิวสวยๆ กูอยากตายเลยนะ แบบนี้การตายคงไม่น่ากลัว
กูแม่งโดนเพื่อนในห้องแซะทุกวันเพียงเพราะแค่กูชอบผชคนนึงแล้วไม่ได้คบ
เดี๋ยวนี้หวังให้คนสารพัดประโยชน์ไปไหมวะ กูต้องพูดอิ๊งเก่งเหมือนโตมาที่ตปท. แต่ก็ควรไปหาภาษาที่3เรียนเพิ่ม กูต้องเก่งเอ็กเซล กูวาดรูปได้เพราะงั้นต้องกราฟฟิกดีไซน์ได้ กูต้องพูดจาเก่งเหมือนเป็นเซลล์ ต้องเสนอหน้าเข้าสังคมได้ มีคอนเน็กชั่นเยอะๆ คือบางตัวแม่งไม่ได้จำเป็นกับสายงานกู ละอยู่ๆมาคาดหวังให้กูมีเนี่ยนะ
แม่แม่งเอาแต่พูดดีเข้าตัว เรื่องเล็กๆก็ตวาดกูลั่นบ้านเหมือนจะเรียกให้พ่อมาร่วมวงด่ากูด้วยตลอด คิดว่าวิธีแก้ปัญหาของตัวเองแม่งโคตรฉลาดทั้งที่มันเป็นแค่การโยนขี้ให้คนอื่น
>>535 มีอะไรคล้ายๆกันเเต่เป็นญาติกูตอนกูไม่ได้เผยนิสัยจริงออกมาคุยดีมากพอมีปัญหากันเห็นตัวตนจริงๆของกูก็พูดน้ำเสียงอีกอย่างเลยเเถมชอบบอกว่าไม่อยากทะเลาะให้ข้างร้านได้ยิน(ตอนนั้นกูไปช่วยร้านขายก๋วยเตี๊ยวเขา)เเต่เสือกพูดด่ากูเสียงดังเเถมยืนพูดเเถวๆหน้าร้านอีกถึงจะเก็บร้านเเล้วเเต่เสียงมันก็ออกไปไกลเเล้วอยู่ดีเกลียดเเม่งมากกูไม่ทําร้านเเม่งด้วยตอนนี้กูยอมอดตายดีกว่าอยู่กับพวกเเก่หัวโบราณเเบบมันอยู่เเล้วโดนห้ามนู่นห้ามนี่เเบบคนเเก่
อยู่ดีๆก็มานั่งคิดนอนคิดแล้วรู้สึกว่าที่ผ่านๆมาโดยเฉพาะช่วงเรียนมหาลัยกูโตขึ้น ได้เจอเพื่อนหลากหลายมากขึ้น
เริ่มคิดได้ว่าจริงๆแล้วพ่อแม่กูเป็นคนประสาทแดก โวยวายจะเป็นจะตายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถมชอบอยู่ดีๆก็ขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาบ่นไม่รู้จักหยุด
แล้วก็นึกถึงเหตุการณ์ๆนึงที่กูยืมมือถือแม่โทรหาเพื่อน เพราะจะคุยงานยาวแล้วเงินมือถือกูน้อย แต่โทรไปแล้วเพื่อนไม่รับ
กูก็เลยไปทำอย่างอื่น พอเพื่อนโทรกลับมาแล้วแม่กูรับ แตเรยกกูแล้วกูไม่ได้ยินก็ตะโกนว่ากู ไม่ได้หยาบอะไรหรอก แต่อารมณ์เหมือนคนโมโหมาก
พอกูมาคุยกับเพื่อน เพื่อนก็ทักว่ากูได้นิสัยขี้โมโหมาจากแม่รึเปล่าเนี่ย ตอนนั้นแบบกูอึ้งไปพอควร
Post shortened. See full post.
ถามโม่งหน่อย อีก 20ปี ข้างหน้า สมมุติว่าถ้าพ่อแม่ยังไม่ตาย อายุเกินร้อยปี แล้วเราอายุ 70-80 ปี ถ้ากูไม่มีเลี้ยงพ่อแม่กูนี่มันจะน่าเกลียดป่ะวะ เพราะกูก็ใกล้ตายห่าแล้วเหมือนกัน
-การเลือกตั้งอเมริกา 2008 และเหตุการณ์สังหารบินลาเดนปี2011 กูหันมาสนใจเหตุการณ์ต่างประเทศมากขึ้น เป็นผลมาสู่การชอบรัฐศาสตร์IRในปัจจุบัน
-2010 กูไม่ได้รับเลือกให้เข้าพิธีศีลจุ่มที่รรคริสต์ เพราะไม่ได้จ่ายเงินค่าไบเบิล ตั้งคําถามเกี่ยวกับโลกนี้ อะไรคือความจริงระหว่างศาสนาคริสต์กับพุทธ ไปเกาหลีด้วยปี2011คนไม่มีศาสนาเยอะมาก เลยได้ไอเดียเริ่มเป็นเอทิสต์(แต่ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าเอทิตส์เลยอนนั้น)
-2014 เล่นเว็บโม่ง เลิกเอ๋อแบบพวกพันติ๊ป
-2015 ย้ายมารรกทม แม่งเจอไอดอลที่นินทาในเว็บโม่งด้วยสัส อยู่รรเดียวกัน รู้สึกว่าเอ่อกูได้มาอยู่จุดศูนย์กลางประเทศแล้วจริงๆสินะ พวกเลเยอร์ นักวาดอยู่รอบตัวหมด //อ่ากูเป็นคุอ่ะนะ สนแต่คอมมูนิตี้นี้แหละ
Post shortened. See full post.
Black pill. ทุกอย่างถูกกำหนดไว้ในDNAของนายหมดแล้ว. เกิดมารูปร่างหน้าตาขี่เหร่สังคมหรือผู้คนจะรังเกียจและกีดกัน,โตมาเป็นloserแบบลีกเลี่ยงไม่ได้. กลับกันถ้านายเกิดมาหน้าตาดีหลายๆอย่างในชีวิตนายก็จะดีสังคมจะรักชอบ,โตมาก็ประสบความสำเร็จในชีวิต ไม่ว่าจะการงานหรือชีวืตคู่
ยิ่งโตยิ่งขวา เลือกตั้งครั้งก่อนอนคใหม่ ครั้งหน้าคงเพื่อไทย ไรงี้
2014-2015: เจอคณิต อ.เอ๋ สอนฟรีช่วงนั้น แกสอนตั้งแต่ปรับพื้นฐาน ม.ปลายยันแคลคูลัส ม.6 แล้วสอนแบบคนโง่ๆควายๆก็รู้เรื่องได้ทำให้เข้าใจว่าคณิตศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่สงวนไว้กับอัจฉริยะเท่านั้น
2016-2018: เรียน ม.top 10 แล้วไม่มีเงินจ่าย มาเรียนรามเลยรู้ว่าเรียนที่ไหนก็ไม่เหมือนกัน คุณภาพครู เพื่อนร่วมชั้น สถาบัน สภาพแวดล้อม เลยรู้ว่าสถาบันชั้นนำไทยมีที่ยืนให้แต่ลูกคุณหนูกับพวกเรียนเก่งจัดๆเท่านั้น ที่ยืนกับพวกคนจนเมือง คนเรียนไปทำงานไปไม่มีให้ ไม่มีปัญญาเรียนก็ออกไปซะ ถ้าอยากเรียนนอกจากอ่านหนังสือจนสอบเข้าได้ก็ต้องมีปัญญาจ่ายค่าเทอมด้วย ทุนคือสิ่งเพ้อฝัน แย่งกันกัดก้อนเกลือ ได้ก้อนเกลือไปก็ไม่อิ่มท้อง เจอภาระทุนผูกตัวสารพัด แถมกิจกรรมก็ต้องทำทั้งๆที่ไม่มีช่วยให้ทำงานเป็นห่าไรเลย
Post shortened. See full post.
การมาของโควิดทำให้กูดูเป็นคนปกติมาก จากแต่ก่อนคนมักมองว่ากูเป็นคนรักสะอาดเว่อร์+รังเกียจคนอื่น (ก็รังเกียจจริงๆ) เพราะกูชอบใช้แอลกอฮอล์เช็ดสิ่งของ ล้างมือบ่อย ไม่กินของร่วมกับคนอื่นโดยไม่มีช้อนกลาง ฯลฯ มาแต่ไหนแต่ไร แต่เพิ่มเติมอีกอย่างนึงคือ ติดใจการใส่แมสก์มาก จากเมื่อก่อนต้องเป็นหวัดอย่างน้อยปีละครั้ง ตั้งแต่มีโควิดมาไม่เป็นหวัดเลย พอมาคิดดูว่าสมัยก่อนคุยกับใครก็พ่นน้ำลายใส่หน้ากันโดยที่มองไม่เห็นและไม่รู้ตัวมาตลอดนี่รู้สึกสยองชะมัด (ตั้งแต่ใส่แมสก์ กูแทบไม่เป็นสิวเลยด้วย) ตั้งใจไว้เลยว่าหมดโควิดก็อยากจะใส่แมสก์ตลอดไปทุกวัน แต่ก็กลัวจะโดนมองว่าผิดปกติ สองคือการที่เราใส่ฝ่ายเดียว ก็คงป้องกันไม่ได้มากเท่าไหร่
นอกจากกล้วยแล้วมีอะไรที่กินก่อนออกกำลังกายได้บ้างวะเพื่อนโม่ง เอาแบบที่พกพาง่าย ทิ้งง่าย แล้วก็กลิ่นไม่แรง อารมณ์แบบกินในห้องเรียนได้งี้
อยากลองวัดinbodyอ่ะ มีที่ไหนวัดได้บ้าง เพื่อนกูวัดกันที่virginอ่ะ แต่กูไม่อยากสมัครฟิตเนสที่นั่น แม่งแพงเกิ้น ลองเสิร์จหาเห็นว่ารพ พญาไทมีแต่ค่าวัดแม่ง1900เลย…
>>37 ใช่ อะไรแบบที่มึงว่ามาเลย แต่ของกูเล่นการ์ดด้วย อ่านการ์ตูนไปอีก พวกเว็บscanสิบปีก่อนมีเพียบนะ แต่อยากอ่านตอนที่ไม่มีภาษาไทยกูก็มุ่งแปลengไปเลย ซึ่งเมื่อก่อนภาพการ์ตูนที่วาดสวยสุดมีแต่พวกขาวดำมังงะ ยังไม่มีมังฮวาสี่สีออกมาแข่งขันกันจัดจ้านแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ พอรู้ว่าwebcomicสมัยนี้ก็ไม่พ้นการโดนscanก็อ่านengฝึกทักษะกันไปต่อ55555
>>39 เออ คงกลับไปแบบนั้นแหละ แต่คงอีกนานนนนนนนนนมากๆกว่ากูจะกลับไป คงต้องตอนเกษียณอายุเลย ไม่รู้สมัยนี้ไปถึงไหนละ สมัยกูถ้าไม่dueling networkก็ YugiProของจีนที่มีการ์ดให้เลือกจัดแบบไปเรื่อยแบบไม่ต้องเปิดกาชาเลย แถมเล่นออนไลน์ได้ด้วย แต่กูไม่ค่อยชอบmaster duelตรงที่ใส่เอฟเฟกต์เหี้ยไรมาอลังการจนปวดหัวหว่ะมึง ต้องมารอชมภาพสวยๆงามๆคือแบบกูรำเว่อร์
หลังเรียนจบกุก็เลิกกรีดแขนแล้ว เพราะสิ่งที่ทำมันมีคุณค่าจริงแล้วก็ได้เงิน ไม่ใช่ทำไปให้เปรียบเทียบกับเพื่อนเล่นว่ากูแม่งกากโง่คิดงานไม่ออก
สิ่งที่เมื่อก่อนทำบ่อยคือส.อ.ต้องออกบ้านอย่างน้อยวันใดวันนึง อยู่บ้านไม่ได้จะเบื่อ พอผ่านล็อกดาวน์มา เคยอยู่แต่บ้านนานสุดเป็นเดือนหรือหลายเดือน กลายเป็นเดี๋ยวนี้หยุด 3 วันยังไม่ออกบ้านเลย ขี้เกียจ ของหมดก็สั่งออนไลน์เอา กลายเป็นคนขี้เกียจออกบ้าน รู้สึกการออกไปข้างนอกเป็นเรื่องยุ่งยากน่ารำคาญ