บอร์ดสำหรับพูดคุยเรื่องการใช้ชีวิต ดูแลสุขภาพ ปรึกษาปัญหา ฯลฯ
พี่สาวโม่งแนะนำกุที คือกุอยากแต่งหน้าแต่งตัวให้รู้สึกตัวเองดูโตบ้าง คือกูอยู่มหาลัยแล้วแต่รู้สึกยังเป็รเด็กกะโปโลอยู่เลย ในตู้มีแต่เสื้อยืดเกงโง่ ๆ หน้าไม่เคยแต่ง ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองด้วย เคยลองแต่งตัวแต่ชอบโดนที่บ้านแซวเลยหมดใจอะ แต่ตอนนี้ไม่อยากแคร์ละ ควรเริ่มจากอะไรดี ตอนนี้งบยังไม่เยอะมาก จะให้จัดมาตู้มเดียวไม่น่าไหว
>>13 ตามด้วย กูทำงานแล้ว แต่งตัวยังไงก็ยังเหมือนเด็กอยู่เลย ตัดภาพไปเพื่อนๆ ดูเป็นสาวกันหมดแล้ว เลยสงสัยว่ามันมีทริคอะไรหรือเปล่าที่ทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คือกูลองซื้อเสื้อผ้าตามช็อปที่เป็นแนวผู้ใหญ่ๆ มาใส่ ใส่เครื่องประดับ กระเป๋ารองเท้า แต่งหน้า ม้วนผมทำสี ก็ยังเหมือนเด็กมหาลัยอยู่ดี หรือเพราะกูแต่งตัวแต่แนวน่ารักเรียบร้อยเกินไป
กูแต่งแนวสวยๆ น่ารักไม่ขึ้นเลยดูผิดที่ผิดทางไปหมดทั้งที่ตัวเล็ก หลังๆเลยตัดผมสั้นแต่งตัวแบบสาวมั่นใส่กางเกงเสื้อเชิ้ตไรงี้ มีแต่คนชมว่าดูเป็นผู้ใหญ่แบบสมาร์ทๆ กูว่าบางทีอาจจะต้องหาแนวตัวเองให้เจอมากกว่า
>>15 ของกูรู้ว่ากูเหมาะกับแนวอะไร แต่ปัญหาคือไม่ได้ชอบแนวที่เหมาะเนี่ยดิ อย่างกูจะเหมาะกับการแต่งตัวสไตล์เรียบร้อยน่ารักหวานๆ ใสๆ makeup no makeup แต่ใจจริงอะกูอยากเป็นแนวเปรี้ยวเฉี่ยวคมเซ็กซี่ หัวทอง แต่งหน้าเข้มๆ จัดๆ บล็อคตาสโมกกี้อายไรงี้ ซึ่งเคยลองพยายามแล้ว ไม่ได้แบบไม่ได้มากๆ 55555 เบ้าหน้ามันไม่ได้เลยจริงๆ โดนพูดมาตั้งแต่เด็กยันโตว่าเป็นคนที่หน้าตาดูเรียบร้อยมากกก
คำว่ารีวิวกับหน้าม้ามีเส้นบางๆกั้นอยู่นะ ไม่เนียนนนอีห่า
https://www.dek-d.com/board/tcas/4048624/
กูอยากเรียนภาษาที่ 3 แต่แค่อยากฟังพูดได้ ไม่เน้นเขียนอ่าน ต้องลงคอร์สอะไรวะ แค่อยากคุยกับฝรั่งได้เฉยๆไม่เน้นใช้ทำงานเป็นทางการ
อาจารย์หมาลัยเป็นเหี้ยไรกับการกดเกรดแจกเอฟ หลายคนในคณะกูคือพราวมากกับการมีเด็กเอฟครึ่งเซค เด็กเอแค่ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์จากเซคร้อยคน มึงบ้าปะ แล้วก็ชอบพูดจาแดกดัน เป็นโรคอะไรทำไมไม่พูดดี ๆ สภาพแวดล้อมแบบนี้เครียดชิบหาย กว่าจะเรียนจบกูน่าจะเป็นคนไข้แผนกจิตเวช
อยากลาออกไปทำงานอาชีพอื่น แต่ปัจจุบันเหลืออีก2เดือนจะทำงานครบปีแล้ว กูควรออกเลยดีมั้ยวะ เพราะไหนๆก็จะเปลี่ยนสายอยู่แล้ว หรืออยู่ครบ1ปียังไงประวัติก็สวยกว่า?
จะไปทำงานที่ กทม ประมาณ 6 เดือน ที่พักแถวแบริ่ง-บางนา ห้องราคา 4000-5500 ถือว่าแพงป่ะวะ ห้องสภาพดูดี มีกล้อง แต่อยู่ในซอย ละที่นั่นมันเจริญมั้ย เข้าเมืองยากป่าว พอดีไม่เคยไป
โดนมอบงานให้กูทำเพิ่ม แลกกับการมีอำนาจสั่งการเพิ่มมากขึ้น ประโยคนี้ลอยมาเลย "พลังที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง"
ปกติเป็นคนไม่มั่นใจในรูปร่างของตัวเอง และไม่กล้าแต่งตัวเลย เพราะเป็นคนสูงรูปร่างใหญ่อวบๆ ไม่ได้ตัวเล็กร่างบางแบบที่ผู้ชายชอบ เสื้อผ้าก็หายาก เพราะเสื้อผ้าวัยรุ่นมีแต่แบบตัวเล็กๆ
พอดีเพิ่งเรียนจบ ทำงาน เลยมีปัญญาซื้อพวกแบรนด์ตามห้างใส่ ก็เลยมีไซส์ กลายเป็นว่าตอนนี้ใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมดแบบงงๆ ไปลองชุดเจอรีแอคชั่นของคนขายที่ก่อนลองก็ไม่ค่อยสนใจ พอลองเสร็จทำหน้าแบบตะลึงกันไปหมด ให้อารมณ์เป็นนางเอกซีรีส์เกาหลีฉากโดนจับเมคโอเวอร์สุดๆ เจอแบบนี้บ่อยมาก งงเซมเพราะกูก็อ้วนๆ ตัวใหญ่ๆ แต่ดันใส่เสื้อผ้าหลายๆ ชุดแล้วสวยดูดีซะงั้น พอลองแล้วใส่สวยก็อยากซื้อไปหมด จนแทบห้ามตัวเองซื้อเสื้อผ้าไม่ได้ละ
Post shortened. See full post.
ค้นพบช่องโหว่ของระบบ และกำลังจะได้ abuse มัน
วันนี้เก็บห้องสะอาดเลยหลังจากปล่อยรกเป็นรังหนูมานาน รู้สึกดีจริงเวลาห้องสะอาดเนี่ย อยากขยันให้ได้แบบนี้ตลอด
มาแชร์อาหารบำรุงสายตากันหน่อย ยิ่งช่วยเรื่องสายตาสั้นยิ่งดี
รู้สึกตลกดี ทั้งที่พวกตัวเองผิดทั้งที่ตัวผิดแต่กลับพยายามโยนความผิดให้คนอื่น เป็นความมั่นหน้าในความถูกต้องของตัวเองจนเข้าขั้นหน้าด้านเลยนะเนี่ย
กุขำค่านิยมคนแรงจริงใจคนเงียบตอแหลวะ กูอยากเจอหน้าคนคิดค่านิยมนี้เหมือนกันอะไรที่ทำให้มั่นถึงขั้นคิดค่านิยมเหมารวมขนาดนี้ออกมาได้วะ สร้างค่านิยมมาประหนึ่งจะแปะป้ายว่ามึงเงียบ=มึงตอแหล มึงแรง=มึงจริงใจ ถถถถถถถถถถต้องโลกแคบเบอร์ไหนวะ คนเรามันก็มีทุกประเภทนั้นแหละใช่ว่าคนแรงมันจะจริงใจและเงียบมันจะตอแหลเสมอไปเสียเมื่อไร กูเจอค่านิยมบ้งๆแบบนี้บ่อยเหลือเกิน
รำคาญอีพวกชอบเดินช้าๆ เอื่อยๆ มือเล่นมือถือ ขวางทางเข้ารถไฟฟ้าว่ะ โครตเกลียดพวกแม้งเลย
คือมันเป็นไรมากมั้ยวะ มึงไม่ได้อยากจะนั่งแต่คนอื่นเค้าอยากจะนั่งไง กูก็ทำตามกฎระเบียบของสังคม ยืนต่อแถว รถมาก็ไม่แซงคิวมึง รอให้มึงเดินเข้าก่อน แต่มึงก็เดินเอื่อยเฉื่อยเหมือนมาเดินเล่นอ่ะ ทั้งๆที่มันคือประตู มันคือทางเดิน จะนั่งก็ไม่นั่ง จะยืนก็ไม่หลบ เดินเหมือนกับรถมีมึงคนเดียวในขณะที่คนอื่นเค้าเดินพรวดๆเข้ารถกัน มึงทำชิล พอโดนเดินชนก็มาทำเป็นมองหน้า แม่งเป็นแบบนี้หลายคนด้วย ใครที่ทำสันดานส้นต้นแบบนี้ช่วยเลิกที คิดบ้างว่ามันคือทางสัญจร ไม่ใช่ห้องนั่งเล่นบ้านมึง
หนังสือยืมจากห้องสมุดเป็นของส่วนกลาง ต่อให้เสียงค่าเข้าเข้ามาก็ไม่มีสิทธิ์เขียนลงบนหนังสือของส่วนกลางนะ
>>141 คือด้วยความที่มึงเพื่อนน้อยอาจจะคิดว่าอรกฝ่ายสำคัญลําดับเพื่อนแบบมึง จริงๆเขาไม่ได้คิดอะไรเลยหว่ะมีแต่มึงที่คิดไปเอง เขาก็มองว่ามึงเป็นเพื่อน แถมไม่ได้มองว่าไม่สนิทกับมึงอะไรด้วย ถ้าคุยบ่อยขนาดนี้
กูก็เคยประสบปัญหาแบบเดียวกับมึง แต่โตๆขึ้นไปจะเข้าใจเองว่าฝ่ายมันไม่ได้คิดมากอะไรเลย มีแค่มึงที่คิดมากว่าเพื่อนไม่ใส่ใจเราแล้ว กูก็ไม่สบายใจกูก็ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว แต่แบบหลายๆปีผ่านมาพวกนั้นมันก็ยังติดต่อกูมานะ ก็คือมันก็มองว่ามึงเป็นเพื่อนแหละ
กุมีปัญหาเรื่องการมีเพื่อนมากตอนนี้ หลังๆมากุเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนแม่งมีแต่หลอกลวงฟิลเวลาพวกมึงมีความสุขหรือได้ดีก็ไม่เคยเห็นหัวกุเลย พอพวกแม่งมีปัญหาถึงค่อยมานึกถึงกุคือไม่เข้าใจว่าทำไม พอกุลองพยายามทักๆไปหลังจากไม่ได้คุยมานาน พยายามไม่คิดไรมากมาถึงก็ระบายเรื่องตัวเองจนพอใจแล้วก็หายไปหมดไม่แม้แต่ถามว่ากุเป็นไงบ้าง กุรู้สึกท้อกับการมีเพื่อนหว่ะ เหมือนเราให้เขาเต็มที่ตลอดแต่ไม่เคยมีใครเห็นค่ากุเลย โคตรเศร้าจนไม่รู้จะทำไงอยากมีเพื่อนแต่ก็รู้สึกไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครแล้วเพราะกลัวเจอแบบเดิมซ้ำๆ
เพื่อนกับคนรู้จักต่างกันแค่เส้นกัน
บางทีกูก็สงสัยว่าสิ่งที่เพื่อนกูทำมันคือสิ่งที่เพื่อนทำกันจริงๆรึปล่าว ตลอดเวลาที่กูอยู่ในกลุ่มเพื่อนนี้คือโดนกดหัวอยู่ตลอดทั้งดูถูกทั้งด่าเวลาอะไรไม่พอใจหงุดหงิดแม่ โมโหเพื่อนอีกคน อารมณ์เสียที่นอนน้อยก็เอามาลงกับกูตลอดเหมือนเห็นกูเป็นสนามอารมณ์อะ ชอบบอกว่ากูเลิกคบกับพวกแม่งไปคนแบบกูก็ไม่มีใครคบด้วยหรอก แต่ตอนกูเดินไปกับกลุ่มอื่นเดินไปกับเพื่อนคนอื่นชอบดึงกูกลับมางงไหมแต่พอถึงเวลามันจะไปกับเพื่อนคนไหนกูไม่เคยห้ามมันเลยนะ ตอนแรกกูก็ดีใจคิดว่ามันห่วงกูแต่พอกูออกห่างจากกลุ่มนั้นกลับมาอยู่กับพวกมันเหมือนเดิมแม่งก็ทำพฤติกรรมเหี้ยๆใส่กูเหมือนเดิม กูบอกว่ากูไม่ชอบให้ทำก็ไม่สนหรือแม้แต่กูจะเริ่มทำอะไรสักอย่างแม่งจะบอกก่อนเลยทุกครั้งว่าหน้าอย่างมึงทำไม่ได้หรอก ตอนนี้กูสงสัยจริงๆนะว่าเพื่อนแม่งทำกันอย่างงี้จริงๆหรอวะ
จริง ๆ แล้วกูคือเสี่ยโอ
จริงๆ แล้ว กุเป็นแมว
จริงๆแล้วชั้นเป็นกระหรี่
จุดหนึ่งที่กูหายเบียวตอนม3ได้เป็นเพราะกูรู้สึกว่าตัวเองcringe ชิบหาย เพื่อนก็แกล้งอีก ควาย5555 กูเลยรู้สึกโดน humiliateชิบ มองว่าตัวเองคือvictim พอโตขึ้นมาเข้าวัยทํางานถึงรู้ว่าไม่มีใครสามารถ humiliate มึงได้หรอก นอกจากตัวมึงเอง ถ้ามึงไม่อายมึงก็ไม่อาย แต่การกลับมาเบียวนั้นทําไม่ได้ง่ายๆแบบเก่าแล้ว ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ก็ยิ่งต้องทําตัวตามกฎจารีตสังคม ทั้งที่ทุกคนแม่งก็เป็นเด็กแหละ เห้อ อยากกลับไปเบียวแบบตอนมต้นจริงๆเบย หลังจากการเขียนessayนี้แล้วกูรู้สึกว่ากูนี่มันเบียวจริงๆ
