Fanboi Channel

Bliss never die --- https://fanboi.ch/literature/2333/
Bliss never die II ---https://fanboi.ch/literature/3731/
พื้นที่สำหรับนวนิยาย วรรณกรรม สารคดี non-fiction ญี่ปุ่นแปลไทย ยกเว้น Light novel และ Web novel ให้ไปใช้พื้นที่ห้องอื่น

เจิมให้ลุงมู ชาตินี้กูจะได้เห็นลุงคว้ารางวัลโนเบลมาครอบครองหรือไม่

>>2 ไม่

กูสงสารลุงมู 55555555555

กูหยิบยกมาจากห้องอื่น >>> กูว่าไม่นับไลท์โนเวล งานญี่ปุ่นอารมณ์เรื่องค่อนข้างเย็นชาว่ะ ต่อให้เป็นบุรุษที่1ที่คนเล่าบรรยายเองก็เหมือนคนเล่ามองเหตุการณ์ที่เกิดเป็นเรื่องของคนอื่น คิดว่าน่าจะมาจากสภาพสังคมเขาด้วย ขณะงานไทยงานจีนจะเรื่องตัวเองหรือคนอื่นก็ไปอินไปเสือกเต็มที่ อารมณ์แบบนี้มีไปถึงหนัง เคยเห็นมู้พันทิพถามว่าทำไมการ์ตูนญี่ปุ่นดีแต่หนังห่วยมีแต่แช่กล้องซูมหน้าคนแสดงหน้านิ่ง ซึ่งจริงๆญี่ปุ่นกวาดรางวัลหนังเยอะมาก และพวกนั้นเป็นเอกลักษณ์ของญี่ปุ่น พวกชอบก็ชอบไปเลยไม่ชอบก็เกลียดไปเลย

พวกมึงคิดว่าไงกันมั่ง อยากได้ความเห็นจากคนอ่านวรรณกรรมทั่วไป

>>5 ไม่รู้สึกว่าเย็นชา แต่กูว่าวรรณกรรมญปกับหนังญปจะคล้ายๆกันจริง คือนิ่ง เนือย เนิบ แต่บาดลึกถ้าเสพแล้วเข้าถึง

เออนิยายญปเนือยจริง ต่อให้เป็นเรื่องที่ชอบมากๆกูก็ไม่กล้าแนะนำใครซี้ซั้วอะ

ความลับใต้ทะเลสาบพิมพ์ใหม่แพงมาก
240 หน้า ราคาปก 289 บาท
กูวิ่งไปหยิบเล่มเก่ามาดู 175 บาทเอง แล้วบลิสสมัยนั้นซื้อในงานลด 30%

>>8 แหมมึง มันผ่านมาสิบกว่าปีแล้วมั้ย 555555

>>9 เทียบกับนิยายยุคนี้ก็ยังแพงกว่าอยู่ดี ราคาปกไม่ควรมากกว่าหน้าหนังสือ

สนพจะตายห่ากันหมดแล้ว ให้เขาขึ้นๆราคาหน่อยเถอะ รับไม่ได้มึงก็แค่ไม่ต้องซื้อ

>>10
ค่าลิขสิทธิ์ ค่ากระดาษ ค่าเพลท ค่าพิมพ์ ค่าสายส่ง ค่าแปล ค่าฯลฯ...
พิมพ์ใหม่คงพิมพ์จำนวนน้อยกว่าสมัยบลิสอยู่แล้ว ราคาต่อปกจะแพงก็ไม่แปลก มึงเอามาเทียบกันไม่ได้จ้ะ
แล้วนักเขียนดังมึงคิดว่าค่าลิขสิทธิ์เค้าจะถูกเหรอ (อันนี้กูไม่รู้ กูเดา)

>>8 กูเข้าใจว่า บิบลิ นี่คือทีม Maxx Publishing เก่าที่เพิ่งปิดไปนะ และ Maxx ขึ้นชื่อเรื่องราคาแรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วด้วย เล่มไหนกูมีแล้วกูไม่ซื้อซ้ำเด็ดขาดอ่ะ

>>11 คนอ่านก็จะตายเหมือนกัน ตั้งราคาแบบนี้แล้วไล่คนไม่ต้องซื้อ มึงคิดว่าสนพจะอยู่ได้เหรอ

>>12 สนพอื่นก็แบกภาระเหมือนกัน แต่เขาขายในราคาที่คนอ่านมีแรงซื้อ เขาถึงอยู่รอด อีพวกที่ตั้งราคาแรงๆคิดว่าจะไปต่อได้สักแค่ไหน

>>13 เนี่ย เปลี่ยนชื่อแล้วยังทำแบบเดิมก็รอดยาก ประสบการณ์เดิมก็มี เล่มนี้กูมีแล้วแต่เห็นปกสวยดี ถ้าราคาน่ารักก็จะซื้อมาสะสมคู่กับการบูร แต่ราคาแบบนี้ก็ติดดอยต่อไปเถอะ

>>16 เนื่องจากกูดองเคโงะไว้เยอะพอสมควร และสนพ.แป้งก็ออกเคโงะใหม่เยอะมาก มีแนวโน้มว่ากูอาจแปะโป้งการบูนไว้ก่อน

>>15 นิยายมันไม่ใช่ของจำเป็นในชีวิตอะ มึงรับราคาไม่ได้ก็แค่เท สนพ.จะอยู่ไม่ได้ก็เรื่องของสนพ. ถ้ามึงเป็นห่วงสนพ.ขนาดนั้นก็กัดฟันซื้อไป

ตอนนี้คือทุกสนพ.แห่ทำเคโงะ 5555555555

>>19 มันสะดวกไง ขายนักเขียนที่คนอ่านรู้จักชื่อและแนวงานอยู่แล้วอย่างเคโงะหรือมินาโตะ คานาเอะ แถมพวกนี้ผลงานเยอะ ทำหนังทำละครเยอะ มีจุดโฆษณา 5555555

>>15 ถ้าไม่มีคนซื้อเดี๋ยวเค้าก็อยู่ไม่ได้หรือต้องปรับเปลี่ยนราคาเองแหละ รับราคาไม่ได้ก็ไม่ต้องซื้อหรือเปล่าวะ

กูแปลกใจที่การบูรใช้ปกเดียวกับญี่ปุ่น ปกติเห็นแปลญี่ปุ่นชอบทำปกใหม่

ขอถามหาชื่อนิยายญี่ปุ่นเรื่องนึงหน่อย กะจะลิสต์ไว้ซื้อที่งานหนังสือ
เหมือนว่ามันเป็นเกาะหรือพื้นที่ๆ นึง เอาตัวตัวผู้เคยกระทำความผิดมาใช้ชีวิตอยู่ ประมาณว่าทั้งหมู่บ้านนั้นเป็นคนมีคดีทั้งนั้น แต่ดูเหมือนเรื่องมันไม่ได้สืบสวนดราม่าเท่าไหร่นะ ออกแนวชีวิตประจำวันของคนแปลกๆที่นั่น อยากทำอะไรก็ทำประมาณเนี่ยะ พอจะมีใครคุ้นไหม

โม่งมีเรื่องไหนที่คิดว่าห้ามพลาดมาแนะนำกูซักสองสามเล่มไหม แนวไหนก็ได้ เอาแบบออกใหม่ช่วงสองปีหลัง

>>24 เอาแบบออกใหม่กูแนะนำ broadcast โปรดฟังให้จบของมินาโตะ คานาเอะ แนวชีวิตวัยรุ่น คนในชมรมร่วมกันทำกิจกรรม สำหรับกูกูว่าสนุกมาก ชอบกระบวนการทำละครวิทยุ ส่งประกวดอะไรพวกนี้ อ่านจบแล้วใจฟูมาก

>>25 ฟังดูเหมือนไลท์โนเวลชอบกล

>>26 เออใช่ อารมณ์ไลท์โนเวล แต่กูว่าตัวละครมันไม่ได้การ์ตูนจ๋าอะไรขนาดนั้น

แกงกะหรี่ของเมื่อวาน กับ คาเฟ่นกนางนวล ใครอ่านแล้วมั่ง อยากรู้ว่าเป็นแนวเดียวกับเรื่อง ขนมปัง ซุป และแมวมั้ย

ขอขุดมู้หน่อยนะ มีคนคิดถึง

>>28 เเนวเดียวกัน

เคโงะแปลไทยเล่มไหนสนุกบ้าง

>>31 กลลวงซ่อนตาย

>>30 กูอ่านแล้วเฉยๆ มากเลย โคตรไม่อิน แต่คนชอบดูเยอะ ก็ดีจะได้มีหนังสือหลายๆ แนว

แมวลายส้มผู้พิทักษ์หอสมุด

เหมือนอ่านวรรณกรรมเยาวชน เดินเรื่องเรียบๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น
แอบแขวะวงการหนังสือทั้งนักอ่านและสำนักพิมพ์
แขวะซื้อหนังสือไปสะสมเพื่อตกแต่งบ้านว่าเป็นคนรักการอ่าน แขวะคนอ่านที่เน้นทำจำนวนเล่มโดยไม่อ่านซ้ำ
แขวะคนอ่านที่สักแต่อ่านเร็ว แขวะสำนักพิมพ์ว่าทำแต่ยอดขาย

มีโมเม้นพระนางให้ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่รวมๆแล้วก็จืดอยู่ดี
แถมอดคิดไม่ได้ว่าเด็กมอปลายญี่ปุ่น(รุ่นพี่พระเอกกับนางเอก)จะสนใจวรรณกรรมคลาสสิคของโลกอะไรขนาดนั้น
ส่วนพระเอกนี่ข้อยกเว้นเพราะชอบหนังสือมาตั้งแต่เด็ก พวกวรรณกรรมในเรื่องถ้าเอาเฉพาะนักเขียนญี่ปุ่น
อย่างพวกดาไซ หรือโซเซกิ คงไม่รู้สึกขัดๆเท่าไร

>>34 เด็กม.ปลายสนใจวรรณกรรมคลาสสิกก็ไม่แปลกนะกูว่า ญี่ปุ่นมันมีแปลวรรณกรรมต่างชาติเยอะกว่าไทยมากๆ เดินเข้าห้องสมุดก็มีให้อ่านแล้ว ไม่ได้หาอ่านยากเหมือนที่ไทยอ่ะ

>>31 งานของเคโงะที่กูชอบที่สุดคือเรื่องความลับ เป็นเรื่องแรกสุดที่กูอ่าน และหลังจากนั้นตามอ่านกี่เล่มก็ไม่สตันเท่าเรื่องความลับอีกเลย

เพิ่งได้อ่านรวมเรื่องสั้นวิปลาส สำนวนแปลสวยถูกจริตมาก แต่เรื่องความหลอนเฉยๆเกินคาด

https://cont-reading.com/reading/keigo-fever/?fbclid=IwAR2mVexIGb62pxZ1X8P_okL8R8K2edrTNsK6cGfCQcQS0AU5ELfjA48H8fg

>>35 anne of green grables นี่ก็แปลญี่ปุ่นเป็นชาติแรกๆ เลย
ส่วนนิสัยคนญี่ปุ่น คลั่งอะไรก็คลั่งจริงจังอ่ะ
ชอบรถไฟก็ท่อง ตารางรถไฟ ขบวนได้เป็นหน้าๆ

ซื้อหนังสือ Bliss มือสองเรื่อง "รักนอกบท" มาอ่าน
เห็นหน้าปกแล้วคิดว่าน่าจะเป็นแนวรักสไตล์ญี่ปุ่น
ที่ไหนได้ เป็นนิยายแปลของ Bliss ที่เหี้ยที่สุดที่กูเคยอ่านเลย
คือเหมือนอ่านนิยายแจ่มใสที่ตัวละคร สถานที่ เป็นญี่ปุ่น
การเดินเรื่องไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แถมน้ำเน่ามาก
จนกูอดคิดไม่ได้ว่า กอง บก. นึกยังไงเอาเรื่องนี้มาแปลว่ะ
ถ้าให้เดาคือนิยายเรื่องนี้มันเก่ามากแล้ว เขียนช่วงปี 51
ที่ตอนนั้นกระแสรักเกาหลีกำลังฟีเว่อร์ แล้วนักเขียนคนนี้ก็เลย
เขียนออกมาสไตล์เกาหลีตามสมัยนิยม

คฤหาสน์หลอน ดูจากหน้าปกนึกว่าจะเป็นนิยายสยองขวัญ
แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นนิยายแฟนตาซี+นิทานพื้นบ้าน+ประวัติศาสตร์ช่วงสงครามโลก

เหตุเกิดช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ตัวเอกที่เป็นเด็ก2คน หลงเข้าไปในบ้านรวมภูติผีที่มีของวิเศษในตำนานพื้นบ้านอยู่ด้วย
(ของวิเศษแต่ละอย่างได่อารมณ์โดเรม่อนมากเลย) นางเอกหลุดออกมาได้เพราะความบังเอิญแต่กลายเป็นปมในใจ
แล้วได้กลับไปตอนโตอีกรอบ(ครึ่งหลังของนิยาย) ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไร ออกแนวเล่าถึงความคลั่งชาติของญี่ปุ่นสมัยก่อน
ที่ปลูกฝังให้เด็กคลั่งชาติไปด้วย คฤหาสน์หลอนในเรื่องเหมือนสัญลักษณ์ของความคลั่งชาติความยึดติดที่ทำให้ไม่ยอมออกมาเจอโลกสมัยใหม่

ชิโกะกุ แรงรักจากปรภพ เรื่องนี้สนุกไหม

>>42 ดองจนเก่า 5555

>>42 นิยายมันเก่ามากเลยนะ เนื้อเรื่องเกิดสมัย ปี 90 ต้นๆ คนในเรื่องยังใช้ Word processor
สำหรับกูอ่านแล้วเฉยๆอ่ะ ในแง่นิยายสยองขวัญมันไม่ได้มีผีโผล่มาหลอกตัวเป็นๆ (โผล่มาช่วงท้ายนิดหน่อย) การเล่าเรื่องเหมือนเล่าตำนานพื้นบ้านให้คนอ่านฟังซึ่งชิโกกุมันไกลตัวคนไทย อ่านแล้วอาจจะไม่อินเท่าไร

Bibli จัดโปรลด 20 % มีนิยายญี่ปุ่นแปลคุณภาพดีหลายเล่ม เพื่อนโม่งลองไปเลือกกันดูนะ

https://www.facebook.com/100001705461683/posts/4585737844826352/

ค่ำคืน คนเหงา เราและแมว ปกสวยแต่เนื้อในจืดชืด
เล่าเรื่องเหมือนเขียนไดอารี่ให้อ่าน
บทโรแมนซ์ในเรื่องธรรมดามาก
.
.
.
.
.
สปอย
.
.
.
.
.
พระเอกมีปัญหาเรื่องการหางานเพราะมีภาวะตาพร่องสี ทำงานเป็นนักเขียนบทรายการโทรทัศน์ช่วงฟองสบู่ของญี่ปุ่น (ช่วงต้นยุค 90s)
นางเอกทำงานร้านเหล้า เป็นเด็กำพร้าโตมาในสถานสงเคราะห์ ชีวิตค่อนข้างลำบาก เลยเป็นสาเหตุไม่ค่อยเปิดใจให้คนรอบข้าง
ลูกค้าในร้านส่วนมากมีแต่พวกแปลกๆ พระเอกกับนางเอกพัฒนาความสัมพันธ์ช่วงกลางเล่ม คุยกันว่าจะเขียนกลอนด้วยกัน
นางเอกพาไปอาคารร้างที่เป็นจุดพักอาศัยของแมวจรจัด แต่ตึกร้างกำลังจะโดนทุบเพื่อสร้างอาคารใหม่
ตอนหลังเฉลยว่านางเอกอาศัยอยู่กับลูกค้าคนหนึ่งแต่ทะเลาะกันเรื่องแมว เพราะดันเอาลูกแมวเพิ่งเกิดใส่ถุงพลาสติก แมวตายห่า
นางเอกฟิวส์ขาดเอามีดแทงลูกค้าคนที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ติดคุกปีครึ่ง พระเอกพยายามติดต่อแต่นางเอกไม่เปิดใจแล้วพอออกจากคุกก็หายไปเลย

ตอนจบ Time skip มาช่วงปัจจุบัน (2016-2020) ทั้งพระเอกกับนางเอกแต่งงานมีครอบครัวแล้ว มาเจอกันที่ร้านเหล้าร้านเดิม พูดคุยกันเรื่องอดีต
พระเอกที่ปัจจุบันเป็นนักเขียนบทกวี เอาบทกลอนที่แต่งเกี่ยวกับนางเอกให้นางเอกอ่าน นางเอกบอกว่าครอบครัวจะย้ายไปอยู่ตุรกี
พอไปถึงแล้วก็ส่งจดหมายมาหา

>>47 สรุปจบแบบไม่ได้กันชะ ไม่เปิดใจให้พระเอก แต่ไปเปิดหอยให้คนอื่น

มีคนอ่านแด่เธอผู้เปล่งประกายใต้แสงจันทร์รึยังวะ รู้สึกสนใจนิดหน่อย แต่เห็นโปรโมตแบบมีแนบชื่อเรื่องตับอ่อน(ซึ่งกูไม่ชอบมากๆ)ติดมาด้วย พอไปดูรีวิวคนญี่ปุ่นก็บอกว่าเหมือนอ่านการ์ตูน/ไลท์โนเวล
กูก็สนใจพล็อตนะ แต่รู้สึกว่าเรื่องแนวที่เกี่ยวกับคุณค่าชีวิตแล้วมีกลิ่นพวกการ์ตูนไลท์โนเวลแม่งจะออกมาเบียว อยากได้รีวิวคนไทยที่อ่านเรื่องเต็มๆแล้วจัง

>>49 เจอแต่รีวิวฉบับหนัง
https://m.facebook.com/Peenruadoo/posts/826656581096935

ตั้งแต่ออกสังหารจอมทัพอัศวิน (Killing Commendator) ไม่มีเรื่องอื่น ๆ ตามมาเลย

ไปตายด้วยกันไหม
ไอเดียดีนะ พล็อตคือรวมคนอยากฆ่าตัวตาย 12 คน มารวมตัวที่ รพ. แต่กลายเป็นว่าคนที่ 13 กลายเป็นศพ
ระหว่างลงมือเลยต้องหาตัวฆาตกร
.
.
.
.
แต่พออ่านจริงๆแล้วไม่เวิร์คว่ะ ตัวละครเยอะเกิน กูถึงกับต้องหากระดาษมา 1 แผ่น
เขียนชื่อตัวละคร เขียนรูปลักษณ์ภายนอก เขียนบุคคลิก พอถึงกลางเรื่องก็เขียนสาเหตุที่เข้าร่วมเพิ่ม
เวลาอ่านต้องคอยย้อนมามองกระดาษข้อมูลด้วย ตอนหาตัวฆาตกรก็ต้องมานั่งคิดตาม
แต่พอเฉลยสาเหตุแล้วแบบ ..... ฮะ แค่นี้เองเหรอ
.
.
.
.
สปอย
.
.
ศพที่ 13 เป็นพี่ชายของผู้เข้าร่วมหมายเลข 12 แต่ไม่ได้ลงทะเบียน
หมายเลข 12 อยากพามาร่วมชุมนุมด้วย พี่ชายกินยาตายไปก่อน
พอมาถึง รพ. มีผู้เข้าร่วมคนอื่นมาเห็น หมายเลข12 กลัวเป็นเรื่องยุ่งยากเลยทิ้งพี่ไว้บนรถเข็น
หมายเลข 5 6 มาเจอ คิดว่าเดี๋ยวจะเป็นเรื่องยุ่งเลยพาไปไว้ชั้นใต้ดินจุดชุมนุม กะว่าจะเนียนๆเป็นคนตายไปด้วย
แต่โดนคนอื่นสงสัยขึ้นมาซะก่อน
.
.
เรื่องจบด้วยที่อีอันริพล่ามเรื่องปริชญาให้คนมีชีวิตอยู่เลือกสิทธิที่จะตายได้เอง บลาๆๆๆๆ พล่ามไปหลายหน้า
แล้วกลายเป็นที่ชุมนุมพร้อมใจกันเลิกซะงั้น เดินกลับออกจาก รพ. แถมศพที่ 13 ก็ไม่ได้อธิบายชัดเจน(คนเขียนลืม?)

>>52 ขอบคุณสำหรับรีวิว กูเคยลังเลว่าจะซื้อเล่มนี้อยู่

คำให้การจากกระเป๋าสตางค์ สนุกไหม

รูปถ่าย จดหมาย และความรัก นิยายเก่าปี 2550 ของ SMM
โฆษณาว่านักเขียนอายุแค่ 16
พออ่านแล้วก็สมกับเป็นนักเขียนอายุน้อย บทบรรยายเรียบง่าย
มีแค่ ฉัน กับ เธอ เขียนในรูปแบบจดหมายที่บ่นให้คนอ่านฟัง
ในเรื่องไม่ได้บอกว่าเป็นสมัยไหน แต่เดาว่าเป็นยุคก่อนมีโทรศัพท์มือถือ
ฉัน กับ เธอ ในเรื่องแทบไม่มีปฎิสัมพันธ์กัน จนอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องทั้งหมด
อีนางเอกอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียว บางฉากก็เหมือนเป็นสโตกเกอร์

>>55 ในเรื่องอยู่ในยุคมีมือถือแล้วนะ แต่คนเขียนอยากใช้จดหมายเป็นสื่อเฉยๆ

ผู้พิทักษ์ต้นการบูร แนวเรื่องอบอุ่นหัวใจ มีแฟนตาซ๊นิดหน่อย เหมือนร้านชำนามิยะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พระเอกเป็นคนเฝ้าต้นการบูรศักดิ์สิทธิ ความสามารถคือสามารถใช้ถ่ายทอดความคิดที่อยู่ในหัวได้
ผู้ฝากความคิดเข้าไปอธิษฐานในคืนเดือนมืด ผู้รับฝากต้องมารับความคิดในคืนเดือนเพ็ญ
และต้องเป็นญาติทางสายเลือดเท่านั้น เนื้อเรื่องฟีลกู้ดเน้นความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว
พระเอกมีโมเม้นกับตัวละครยูมิที่ตอนแรกนึกว่าจะเป็นนางเอก แต่จบเรื่องแบบไม่มีอะไร
ซึ่งเป็นจุดที่กูชอบ เพราะมันดูสมจริงดี ถ้าเป็นเรื่องอื่นยูมิคงคบกับพระเอกตอนจบ
แต่เรื่องนี้ช่วงแรกพระเอกเป็นพวกล้มเหลวในชีวิต พอมีสาวสวยบ้านรวยการศึกษาดีมาขอให้ช่วย
เลยแอบชอบ แต่ยูมิเฉลยว่ามีแฟนตั้งแต่กลางเรื่อง แล้วหลังจากนั้นพระเอกก็แค่ช่วยไขปริศนาต้นการบูร
พอเคลียร์เรื่องของยูมิ ตัวละครนี้ก็หายไปเลย ตอนจบพระเอกที่ได้รับความคิดของป้า
จากต้นการบูรตัดสินใจจะใช้ชีวิตดูแลป้า

>>>/movie/4109/317 กูเคยดูฉบับหนังแล้ว เห็นใจพระเอกและเกลียดผัวเหี้ย
แต่พออ่านฉบับนิยาย รู้สึกว่าพระเอกมัน Looser กว่าที่คิดว่ะ
สมควรแล้วที่นางเอกจะเลิก แล้วพออ่านดีๆ เหมือนทั้ง3คน คงมีมุมเหี้ยๆของตัวเอง
พระเอก Looser อายุหลัก4 แต่ไม่เป้นโล้เป็นพาย ทำงานพิเศษเลี้ยงนกพิราบ
(ในหนังทำออกมาดีหน่อย เป็นครูสอนพิเศษโรงเรียนฝึกเขียนนิยาย)
ฝังใจกับนางเอกจนเขียนนิยายเล่มใหม่ไม่ได้ ต่อให้ได้แต่งกับนางเอก
ก็ไม่รู้ว่าชีวิตมันจะดีกว่าเดิมรึเปล่า คือดีในแง่ที่ไม่ใช่ความรุนแรงในครอบครัว
แต่เรื่องงานนี่ก็ไม่ได้มั่นคงอะไร
ผัวเหี้ยก็เหี้ยจริง แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองเหี้ย "เออก็กูเป็นของกูแบบนี้"
นางเอกเหมือนจะใสซื่อ แต่คงมีอะไรบางอย่างที่ยอมเลิกกับพระเอกแล้วหนีตามผัวเหี้ย
คงมีอะไรบางอย่างที่เข้ากันได้และ แค่ไม่ได้เขียนให้คนอ่านรู้
แล้วก็เหี้ยตรงทิ้งลูก ตายไปคนเดียว

ซื้อเรื่องคำสาปเพื่อนตายของnationมาอ่าน เพราะทดลองอ่านแล้วสนุกดี อ่านเพลินเลยแหละ แต่จบห้วนจัง

https://www.facebook.com/photo/?fbid=482710239879901&set=a.202217691262492

https://www.facebook.com/briefbuke/photos/a.107501474290969/462687438772369/

นักสืบแห่งชมรมวรรณกรรมเอนเทอร์ ไม่มีเล่มใช่มะ

>>62 มีมุงหาเอาตามกลุ่มมือสอง ที่อัพราคาไปหลายเท่า

ทำไมเดี๋ยวนี้มีเเต่เเนวfeel good ออกมาบ่อยจังเลยนะเดี๋ยวนี้นิยายญี่ปุ่นช่วงนี้

>>62 Enter ขายหมดแล้ว ไม่พิมพ์เพิ่ม มือสองราคาดีดไปสองเท่า แต่มีแบบ E book หาซื้อได้ที่ MEB
>>64 ก็ดีแล้วตลาดคนอ่านสืบสวนกูว่าไม่กว้างเท่านิยายกลุ่มฟีลกู้ดนะ ยังไงก็ขายง่ายกว่าแนวสืบสวน

Kirakira เป็นประกาย หนังสือเก่าตั้งแต่สมัยสนพ. Image ก่อนจะเปลี่ยนเป็น Bliss
ต้นฉบับพิมพ์เมื่อปี 1991 ถือว่าทันสมัยมาก ขนาดเอามาอ่านตอนนี้ปี 2022 ยังทันสมัยอยู่เลย
เป็นเรื่องคู่แต่งงานที่ไม่เป็นไปตามธรรมเนียมของสังคม
ผัวเป็นเกย์ มีคู่ขา เมียติดเหล้า และมีภาวะอารมณ์แปรปรวน พ่อแม่ของทั้งสองฝั่งก็กดดันให้ทั้งคู่มีลูก
ตอนจบทั้งสามคนหลอก พ่อแม่ได้ว่า ผัวเลิกกับคู่ขาแล้วพร้อมจะมีลูก แต่ความจริงคือ
คู่ขาหนีไปพักหนึ่งเพื่อเปิดโอกาสให้คู่ผัวเมียเคลียร์ปัญหาทางฝั่งพ่อแม่
เมียขอให้ผัวไปบอกกับพ่อตาแม่ยายว่าเลิกกับคู่ขาแล้วจริงๆ
แลกกับการที่เมียจะเลิกคิดเรื่องผสมเทียม(คือจะอยู่ด้วยกันแบบไม่มีลูกต่อไปเรื่อยๆ)
ตอนจบคู่ขากลับมาหาคนผัวเพราะตังค์หมด หนีไปนานไม่ได้ 55555

อ่านจบแล้วก็คิดว่าขนาดผ่านมา 30 ปี สิ่งที่คนเขียนเล่าไว้ในเรื่องนี้มันยังมีอยู่เลยนะ
พ่อแม่ที่มีลูก ลูกโตมีการมีงานทำก็กดดันให้ลูกสร้างครอบครัวต่อ

นักสืบสื่อวิญญาณ [แพรว วรรณกรรม] [มีสปอย]
พระเอกเป็นนักเขียนนิยายสืบสวน นางเอกเป็นสาวน้อยที่มีความสามารถสื่อวิญญาณ
ตับคู่กันทำคดีฆาตกรรมด้วยความบังเอิญ
คดีแรก รุ่นน้องพระเอกถูกฆ่าตาย คดีที่สองนักเขียนนิยายสืบสวนรุ่นใหญ่ถูกฆ่าตาย
คดีที่สามนักเรียนสาว ม.ปลายถูกฆาตกรต่อเนื่องฆ่าตาย
สามคดีแรกคนแต่งเล่าเรื่องแบบให้คู่ตัวละครหลักพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ
คดีสุดท้ายเป็นการหักมุม นางเอกไม่ใช่สาวใสซื่อ แต่เหลี่ยมจัดมาก หลอกให้พระเอกที่ตัวจริงคือฆาตกรต่อเนื่องตกหลุมรัก
เรื่องการสื่อวิญญาณไม่มีจริง แต่ด้วยความที่นางเอกแมรี่ซูยิ่งกว่าเชอร์ล็อคโฮม พอเข้าไปเจอสถานที่เกิดเหตุ
ก็วิเคราะห์ได้หมด (มีการบอกด้วยนะว่าคิดออกใน 8วิ 10วิ) แล้วหลอกให้พระเอกเชื่อว่าเพราะมีวิญญาณมาบอกใบ้
ตอนจบนางเอกเอาตัวเองเป็นเหยื่อ หลอกให้พระเอกจับตัวไปฆ่า แต่พอจะฆ่า พระเอกให้นางเอกสื่อวิญญาณพี่สาว
พระเอกมีปมว่าพี่สาวโดนโจรข่มขืนแล้วแทง พระเอกเอามีดออก พี่เลยเสียเลือดตาย อยากให้นางเอก
เรียกวิญญาณพี่สาวมาถามว่าโกรธมั้ย แต่นางเอกก็เฉลยทุกอย่างว่าไม่มีเรื่องโลกวิญญาณ
แล้วตอกหน้าพระเอกว่าเป็นแค่ฆาตกรโรคจิต เห็นพี่สาวโดนถอดเสื้อผ้าแล้วโดนมีดแทงเลยเงี่ยน
เลยไปจับเหยื่อสาวๆมาแทงสนองความเงี่ยนตัวเอง

หมู่บ้านหมาหอน
นิยายสยองตามสูตรญี่ปุ่น เหมือนจะมีผี แต่จริงๆแล้วคนเหี้ยกว่าผี
ตอนจบ อีหยังวะ เล่นกับพล็อต Time paradox นางเอกเข้าไปในหมู่บ้านแล้วช่วยทารกออกมา
แล้วทารกนั้นกลายเป็นยายของตัวเอง

ยุ่งนักลักลูกสาวยากูซ่า
นิยายสืบสวนเน้นฮา แนวๆอาคากาวะ จิโร่ พระเอกช่วยนางเอกที่เป็นสาวม.ปลาย เรียกค่าไถ่ตัวเอง
เพื่อจะเอาเงินไปรักษาน้องสาวต่างแม่วัย 6 ขวบที่ต้องผ่าตัดโรคไต อ่านได้เพลินๆ
แต่โมเม้นหวานๆก็ไม่มี ตอนจบก็จบแบบตัดจบ เรื่องน้องสาว6ขวบก็ไม่พูดถึง

ฝันร้ายในลิฟ 1-2
เล่มแรกยังพอสนุกอยู่ นิยายลึกลับระทึกขวัญ 4คนที่ติดในลิฟ ตัวเอกไปหาชู้ที่แมนชั่นแล้วกลับมา
หาเมียที่จะคลอด แต่ติดในลิฟกับพวกย่องเบา หนุ่มมีพลังจิต กับสาวมืดมน เรื่องหักมุมว่า
ทั้ง3คนเตรียมกันมาก่อน เพราะเมียตัวเอกจับได้เรื่องชู้เลยจ้าง 3คนที่ว่าสร้างสถานการณ์บังคับให้ผัวตัวเอง
บอกมาว่ารักเมียจริงรึเปล่า ตอนจบหักมุมต่อว่าสาวมืดมนโรคจิตของจริงไม่ใช่แค่เล่นตามบท
เพราะสาวโรคจิตเป็นน้องสาวแท้ๆของผู้ว่าจ้าง แค้นพี่เขยที่นอกใจเลยวางแผนซ้อนแผนฆ่าพี่เขย

เล่มแรกยังอ่านสนุกอยู่ แต่เล่มสองเหี้ยมาก ความฉิบหายวายป่วงเข้ามาเรื่อยๆ
ทั้งตำรวจ ทั้งยากูซ่า ตำรวจขายยาซะเอง แก๊งเด็กนักเรียน คนตายเป็นใบไม้ร่วง
แล้วตลกมากกว่าตื่นเต้น (คนเขียนตั้งใจเห็นเป็นแบบนี้ด้วยมั้ง) ช่วงหลังๆหงุดหงิดมาก
เพราะพล็อตเรื่องเละเทะ เหมือนคนแต่งนึกอะไรออกก็ใส่ๆมา อ่านแล้วอิหยังวะ เหี้ยไรนี่
แต่กลับไปอ่านคำนำแล้วก็เข้าใจ เพราะคำนำบอกว่าเล่มสอง คนแต่ง
เขียนเป็นตอนสั้นๆลงเน็ต แล้วพอครบก็เอามารวบเล่มขาย
สรุปคือเป็นนิยายตามใจฉัน แต่งแบบนึกอะไรออกก็ใส่ๆมา ไม่มี บก. มาตรวจแก้งาน

ฆาตกรบ้านพักคนตาย-ฆาตกรกล่องดวงตาปีศาจ
นิยายสืบสวนสอบสวนที่แหวกแนวด้วยการผสมความแฟนตาซีเข้ามาด้วย
เรื่องแรกมีซอมบี้ เรื่องที่สองเกี่ยวกับผู้มีพลังจิต ถือว่าแปลกใหม่ดี แต่โดยรวมแล้วกูไม่ชอบเท่าไร
เพราะโทนเรื่องมันไปไม่สุดซักทาง เล่มแรกนี่จะจริงจังก็ดูขัดๆกับการที่มีซอมบี้มาล้อมบ้านพัก แถมมีบทตลกๆอย่างนางเอกขอให้พระเอกช่วยงาน ถ้างานเสร็จจะให้จูบ?
เล่มสองเป็นเรื่องผู้มีพลังจิต ทำนายอนาคตได้ พวกพระเอกไปตามสืบแล้วดันซวยที่คำทำนายออกมาว่าจะมีคน ตาย4 ชาย2 หญิง2 แต่เฉลยออกมาว่า ศพแรกเป็นอุบัติเหตุ แต่อีก3ศพ เกิดจากการที่คนที่ติดในกล่องดวงตาปีศาจ(บ้านหลังใหญ่คล้ายๆสำนักเจ้าลัทธิ)ฆ่ากันเองเพราะไม่อยากเป็น 3 ศพที่เหลือ

https://twitter.com/freeclub/status/1530349382968967168?t=afN4Vmh9fBmO9SEKQ8iJ_A&s=19

Rental Children ลูกไม่ใช่ลูก ไดฟุกุ
งานเขียนแนวไลท์โนเวล เดินเรื่องเร็ว บทพูดเยอะ บทบรรยายน้อย แป้กตอนจบ
(คนแต่งไม่ชอบอ่านหนังสือ เข้าใจว่าอาจจะเขียนบทบรรยายไมเก่งเลยใช้วิธีเดินเรื่องแบบเน้นให้พระเอกพูดกับ Monologue)
ครอบครัวหนึ่งมีลูก แล้วลูกตาย เมียเลยซึมเศร้า ผัวได้ยินเรื่องบริษัทลูกเช่า เลยพาเมียไปดู
ระหว่างเลือกเด็กเจอเด็กหน้าตาเหมือนลูกตัวเอง พฤติกรรมก็เหมือนลูกตัวเองก่อนตาย
เลยตกลงซื้อเด็ก (เช่า2อาทิตย์ถ้าถูกใจซื้อขาดได้)
แต่พอซื้อมาแล้วเด็กผิวลอกแล้วสภาพร่างกายเสื่อมลงเรื่อยๆ หมอก็หาสาเหตุไม่ได้ คนผัวกลัวเด็กเลยเอาไปคืน
(เด็กคนนี้หูหนวกเลยสื่อสารไม่ได้) แต่เด็กกลับมาบ้านได้ (สภาพเหมือนซอมบี้)
คนผัวสติแตกเอาเด็กไปปล่อยที่สถานสงเคราะห์แล้วย้ายบ้านหนี
หลังจากนั้น ไปๆมาๆคนผัวตามสืบเรื่องนี้กับเพื่อนที่เป็นหมอจนเจอว่า
บริษัทลูกเช่าโคลนนิ่งเด็ก ตอนลูกป่วยตาย บริษัทแอบติดต่อเพื่อนหมอ ขอเก็บตัวอย่างอวัยวะ
คนผัวกับเพื่อนหมอบุกบริษัทลูกเช่า เจอความลับของบริษัท แล้วหนีออกมา
คนผัวรู้สึกว่าเด็กที่เช่ามาอย่างน้อยก็เป็นลูกตัวเอง(เพราะโคลนนิ่งจากเซลลูก) เลยเสียใจที่เอาเด็กไปทิ้ง
จากนั้นก็ตามหาเด็ก และกลับไปที่บ้านเก่า เจอเด็กอยู่ในบ้าน คนผัวเข้าไปกอดเด็ก แล้วเด็กก็ตายเพราะเสื่อมสภาพ
จากนั้นก็ย้ายกลับบ้านเดิม เมียก็อาการเหมือนจะดีขึ้น คนผัวขอร้องให้เพื่อนหมอเอาเซลเด็กไปให้บริษัทลูกเช่า
(เนื้อเรื่องไม่ได้บอกตรงๆว่าทำไม แต่อ่านแล้วจะสื่อว่าอยากให้บริษัทโคลนเด็กอีกรอบ จะได้เจอลูกอีกครั้ง)

บทส่งท้ายคนแต่งพยายามหักมุม แต่กลายเป็นว่าพังพล็อตหลักของเรื่อง คือเฉลยว่าทั้งหมดไม่ใช่เรื่องโคลนนิ่ง
บริษัทลูกเช่าทำหุ่นขี้ผึ้ง มีบทพูดของนักวิจัยว่าเพื่อนหมอที่ส่งตัวอย่างอวัยวะมาคงอยากให้โคลนนิ่ง แต่ถ้าคิดแบบนั้น
ก็โง่เต็มที่ (เพราะบริษัทไม่ได้ทำโคลนนิ่ง?) ซึ่งกูไม่เข้าใจว่าจะหักมุมแบบนี้ทำไม ทั้งเรื่องมันสื่อมาทางโคลนนิ่งตลอด
แถมไม่มีคำอธิบายด้วยว่าถ้าไม่ใช่โคลนนิ่ง เด็กที่เป็นตัวเอกของเรื่องคืออะไร หุ่นยนต์? เอาอวัยวะไปดึงความทรงจำ
จากร่างต้นแบบมาใส่หุ่นยนต์ขี้ผึ้ง อ้าวแล้วแบบนี้มันจะต่างจากโคลนนิ่งตรงไหนวะ เพราะมันก็สื่อพฤติกรรมเจ้าของร่าง
จนพ่อแม่เด็กคิดว่าเหมือนลูกตัวเองจริง และเข้าใจผิดว่าโคลนมาจากลูกตัวเอง เหมือนคนแต่งอยากฉีกเรื่องให้มันแตกต่าง
แต่กูว่าแป้กอ่ะ แทนที่จะจบแบบสวยๆ ครอบครัวตัวเอกยอมรับความจริงว่าลูกจากไปแล้ว ต่อให้โคลนก็อยู่ได้ไม่นานและตัดใจได้
หรือจบแบบดาร์กๆหน่อย ครอบครัวตัวเอกอยากอยู่กับเด็กโคลนต่อ เอาเรื่องความลับบริษัทไปแบล็คเมล์ให้โคลนเด็กให้ตัวเอง
อะไรก็ว่าไป แบบนี้น่าจะดีกว่า

🏩
💌
💑
💓
💔
💕
💖
💗
💘
💙
💚
💛
💜
💝
💞
💟

Heaven ของ mieko kawakami เมื่อไรจะมี LC นะ

>>73 อยากอ่านเหมือนกัน

บ้านพิกลคนประหลาด สนุกดี นิยายสืบสวนที่เอาผังบ้านมาเป็นจุดขาย
แค่ผังบ้านที่ดูเหมือนธรรมดา แต่ใช้วิธีการเล่าเรื่องที่ค่อยๆเปิดเผยความประหลาดของบ้าน
ทำให้คนอ่านอยากติดตาม อ่านไปครึ่งเล่มก็สนุกดีนะ ตอนนั้นคิดว่า
คงเป็นเรื่องการทารุณกรรมเด็กหรือการค้ามนุษย์ไรงี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่อ่านไปถึงตอนจบกลายเป็นเรื่องภายในตระกูลเก่าแก่ตั้งแต่สมัยสงครามโลก ที่เจ้าตระกูลเชื่อพิธีกรรมประหลาด
แล้วเฉลยว่าไม่มีการฆาตกรรม ไม่มีเหยื่อ แต่เป็นปัญหาประหลาดภายในตระกูล จริงๆก็ไม่ได้แย่นะ
ให้อารมณ์เหมือนอ่านคินดะอิจิ แต่พอเขียนแบบนี้จากตอนแรกที่คิดว่าเนื้อเรื่องมันจะอิงกับยุคปัจจุบัน
สาเหตุในเรื่องมาจากการค้ามนุษย์ เด็กหนีออกจากบ้าน ที่ยังพอมีความสมจริง
พอกลายเป็นเรื่องตระกูลโบราณเลยดูเว่อร์วังกลายเป็นนิยายเกินไป

>>75 เออ เกือบลืม พออ่านประวัติคนเขียนเสร็จกูไปตามยูทูบต่อ
เลยรู้ว่านิยายเล่มนี้มันมาจากคลิปยูทูบที่คนเขียนออกมาเล่าผังบ้านประหลาดที่ตัวเองเจอ
กูเลยคิดไปว่า คนเขียนน่าจะทำงานเกี่ยวกับซื้อขายบ้านในญี่ปุ่น แล้วเจอผังบ้านแปลกๆ
(ซึ่งไม่จำเป็นว่าเกิดคดีขึ้น) ในญี่ปุ่นแล้วเอามาเล่าลงยูทูบ

แต่พอไปเจอบทความนี้แล้ว https://cont-reading.com/context/home-bibli/
กลายเป็นว่าผังบ้านในเรื่องน่าจะจำลองมาเพื่อใช้เขียนนิยาย

ใครช่วยสปอยตอนจบเรื่อง คำขอสุดท้ายของผู้ตายถึงผม ให้ทีสิเพื่อนโม่ง /กราบ

ช่วงนี้นิยายเเนวbliss กลับมาบูมว่าไหม

>>78 ดีแล้ว กุกำลังเบื่ออีจีนพอดี แม่งบ้าทับศัพท์จนจะอ้วก กุโหยหานิยายแนวนี้

อย่าให้วัฒนธรรมบ้าทับศัพท์มันมากินทางยุ่นนะ

>>80 พูดแบบนี้แสดงว่าไม่เคยอ่านร้านขนมแห่งความลับ

>>81 โหอีสนพ.นี้นิยายจีนก็เป็น ไม่ค่อยแปลกใจเลย

>>79 เคยเจอนิยายจีนที่ไม่ทับศัพท์ กวาดตาอ่านวิบเดียวรู้เรื่องหมด ปรากฏว่านักแปลโดนด่าว่ะ 55555555555

>>83 อันนั้นน่าจะฝั่งวายว่ะ ฝั่งไทยมีเรื่องหนึ่ง นักแปลโดนด่า ของส้มอะ ทับเยอะ ทับคำว่าพ่อแม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ โดนด่าแบบครึ่งๆ ฝั่งที่บอกชอบก้มี บอกได้เรียนรู้ภาษาจีน ครวยเหอะ มึงจะมีผัวเป็นจีนเหรอ55555 สรุปเรื่องนั้นของส้ม ยอดขายไม่ดีจ้า ทั้งที่ตอนแรกกระแสแรกจัด เจอทับศัพท์เข้าไป ถอยทัพไปครึ่งเลยมั้ง

พวกมังงะ อีพวกแปลเถื่อน เริ่มมีแบบโอเน่ โอนี่ หวังว่า สนพ.มึงจะไม่บ้าจี้นะเห้ย กุแบบเบื่ออะ มึงไปเรียนญี่ปุ่นแล้วอ่านแบบญี่ปุ่นเลยเหอะ ถ้าจะเบียดเบียนคนอื่น

กูซื้อรถไฟสายทางเผือกมาอ่าน เพราะเป็นหนังสือที่เป็น theme เรื่องของสาวแดกหนังสือเล่ม 5 แล้วรู้สึกว่าน่าสนใจมาก
พออ่านจริงๆแล้วกูไม่ชอบแฮะ นึกภาพตามแล้วรู้สึกเหมือนดูหนังติสต์ที่ภาพสวยๆ แต่ไม่ค่อยอธิบายอะไร ปล่อยคนดูตีความเอง
ซึ่งการเล่าเรื่องสไตล์นี้กูว่ามันไม่เหมาะกับเป็นหนังสือนิทานเท่าไหร่ เหมาะกับเป็นหนังไม่ก็พวกหนังสือภาพมากกว่า
แถมส่วนสำคัญของต้นฉบับขาดไปจนไม่รู้เรื่องอีก ทำเอากูอึ้งนิดนึงว่าเอามาเป็นหนังสือเด็กได้จริงๆหรอวะเนี่ย
อ่านที่พูดถึงในเรื่องสาวแดกหนังสือนี่คือคนอ่านตีความเกินกว่าสิ่งที่อยู่ในเรื่องไปเองเยอะมาก
ก็ไม่รู้กูไปโฟกัสผิดจุดเองเลยไม่เข้าใจสิ่งที่เรื่องจะสื่อทั้งที่จริงๆชาวบ้านเค้าเข้าใจกันหมดรึเปล่านะ

งานมิยาซาวะก็ฟีลประมาณนี้แหละ

รถไฟสายทางเผือก 🙄

>>86 มันน่าจะเป็นแนวที่เด็กอ่านแล้วจะเข้าถึงได้จุดหนึ่ง ไม่ได้คิดอะไร แต่ระดับสมองคนโตกว่ามีความซับซ้อนกว่าไงมึง

>>88 ความหมายเปลี่ยนเลยว่ะ กุนึกถึงเรื่องทำนองสไตล์รถไฟแฟนตาซี ขึ้นแล้วแล่นผ่านบ้านชาวบ้านอีกมิติหนึ่งจนสามารถเผือกปัญหาชีวิตชาวบ้านได้ อะไรงี้

ถือว่าเป็นรหัสลับโม่งก็แล้วกัน 555

vMzBOJiC

fQnPAcrT

-1 OR 2+770-770-1=0+0+0+1

ขอถาม ถ้าผิดมู้บอกที พอดีว่าพึ่งได้อ่านนิยายเกาหลีเรื่องบ้านข้ามเวลามา แล้วรู้สึกคุ้นมากกกก นึกถึงหมาป่าโดดเดี่ยวที่เป็นนิยายญป เนื้อหาโครงเรื่องมันคล้ายกันแบบสุดๆ เลยอยากรู้ว่าโครงเรื่องแบบนี้ซ้ำกันเป็นปกติป้ะ หรือแค่บังเอิญเฉยๆ

>>94 ไม่เคยอ่านทั้งสองเรื่องแต่ไปอ่านเรื่องย่อแล้วรู้สึกว่ามันมีโอกาสซ้ำกันได้นะ แนวเยียวยาคนบอบช้ำแตกสลายมันก็ฮิตอยู่ หรือต่อให้ก๊อปโครงเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ ตราบใดที่ไม่ได้ลอกเป๊ะๆแบบคำต่อคำก็ทำไรไม่ได้ว่ะ