Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www(ดอต)nekopost(ดอต)net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]

>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]
>>>/webnovel/6040 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]
>>>/webnovel/6114 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยให้ท่านฮิมาต่อพร้อมกับการเปิดตัวพระเอกที่เหล่าโม่งกำลังสับสน [การย้ายเรือไปมารอบที่29จากการเมากาวของเหล่าโม่งฟิค]
>>>/webnovel/6627 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจิตวิญญาณแห่งการรอคอยที่โชติช่วงด้วยพลังเผาไหม้แห่งกาว [เช็กหน้าเว็บครั้งที่ 30xxxxxxxx ]

.
.
.
.
♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

กูลองเทสต์ลิงค์ดูในกระทู้ sandbox แล้ว ลิงค์ของแมวดุ้นคือลิงค์ที่มีปัญหาทำให้โพสต์ไม่ผ่าน อาจจะเพราะระบบกรองคำหรือแบนคีย์เวิร์ดของเว็บ มันถึงได้ตั้งกระทู้ตั้งแต่ทีแรกไม่ได้ ถ้าใครจะก็อปลิงค์แมวดุ้นข้างบนก็เปลี่ยนจากคำว่าดอท เป็น . เอาก็แล้วกัน

>>3 ย้ายกลางดึกเลยฟฟฟฟฟ

เจิมมู้ใหม่

สวัสดีครับมาเจิมเปิดมู้ใหม่

แม่เจ้า มู้ใหม่ เจิมม

ใครอ่านญี่ปุ่นออกมั่งอ่า ในนาโร่ยังมีคนเข้ามาคอมเม้นหาท่านฮิโยโกะบ้างปะ?

>>8 มี ;--;

อีกประมาณ 2 เดือนกว่าก็จะครบรอบ 2 ปีแล้ว

กูแวะมาบนว่าถ้าท่านฮิมาต่อก่อนครบ 2 ปี กูจะไปตามรอยทัวร์ทัศนศึกษาของเจ้าแม่และสาวๆ TT

>>10 สาธุเพื่อนโม่ง
-
จริง ๆ ตอนนี้กูมีฟิคเรื่องนี้ในหัว แต่กูลังเลว่าจะแต่งดีไหมวะ จะแต่งดีไหม เก็บไว้บนหรือแต่งเลยดีวะเพร่ะแบบ แห้งชิบหาย orz

>>11 แต่งสิ รออะไรอยู่ แต่งเบยยยยย

>>11 แต่งเลยยย เป็นเครื่องบูชา(?)ให้ท่านฮิกลับมาลงนิยายต่อไวๆ

นักเรียนชายม.4ไม่ระบุนาม ณ ซุยรัน

ในโรงเรียนซุยรันแห่งนี้ มีกลุ่มผู้มีอิทธิพลอยู่ครับ คนกลุ่มนั้นคือ Pivoine เป็นกลุ่มคนที่มีสิทธิ์เหนือคนอื่นในทุกด้าน ขนาดสภานักเรียนยังเอาไม่ค่อยจะอยู่ พวกนักเรียนที่เป็น Pivoine ส่วนใหญ่ยังเป็นพวกกร่างใช้อำนาจในทางที่ไม่ดีกันซะหมด น่าเหนื่อยใจจริง ๆ ครับ…

ผมเองก็เป็นนักเรียนนอกเลยมักจะถูกพวก Pivoine ชั้นปีเดียวกันจิกหัวใช้งานอยู่บ่อย ๆ อยากจะหนีไปให้พ้น ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของเจ้าพวกนี้ตลอด

จนวันหนึ่งเจ้าพวก Pivoine ในชั้นปีของผมก็ไปหาเรื่องสภานักเรียนเข้าจนได้ครับ

ผมเหลือบมองรอบตัว หวา- มีคนอยู่ขนาดนี้ยังจะกล้าทำแบบนี้อีกงั้นเหรอครับ ? คงคิดว่าตัวเองใหญ่โตมากสินะ มีปากเสียงกับประธานนักเรียน รุ่นพี่มิซึซากิด้วย จะกล้าเกินไปแล้ว ! ไหนจะใช้งานรุ่นพี่ทาคามิจิที่เป็นนักเรียนทุนอีก เป็นถึง Pivoine แถมเรียนซุยรันมาตั้งนาน แต่ไม่รู้รึไงว่าประธาน Pivoine ท่านจักพรรดิー รุ่นพี่คาบุรากิ ไม่สิ ท่านคาบุรากิ ? จะอะไรก็ช่างเถอะ ชอบรุ่นพี่ทาคามิจิอยู่นะ ขนาดผมที่เพิ่งเข้ามาเรียนไม่นานยังรู้เรื่องนี้เลย โง่เง่าจริง ๆ

...พอมองไปผมก็เห็นกับจักรพรรดินี คิโชวอิน เรย์กะ Pivoine ม.6 อีกคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนซุยรันแห่งนี้ยืนอยู่ด้วย ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่กำลังลังเลอยู่ไม่น้อย จะซ้ำเติม ? จะห้าม ? ไม่ทันไรเจ้าตัวก็ก้าวออกมาพร้อมพูดว่า “หยุดเดี๋ยว-” แต่กลับมีคนพูดแทรกขึ้นมาว่า “เอะอะอะไรกัน” ทำเอาสถานการณ์สงบลงทันตาเห็น คนที่พูดแทรกก็คือรุ่นพี่คาบุรากินั่นเองครับ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงเงียบไป จากนั้นรุ่นพี่คาบุรากิก็เริ่มพูดคุยกับรุ่นพี่มิซึซากิ

ในขณะนั้น เมื่อผมมองไปยังรุ่นพี่คิโชวอิน เธอเงียบไป มอง ๆ แล้วรุ่นพี่คิโชวอินเนี่นเรียกได้ว่าเป็นคนที่มีท่าทางสง่างาม ไม่ใช่แค่ท่าทาง หน้าตาเองก็งดงามราวกับตุ๊กตา ทำเอาผมเกือบใจเต้นเลยล่ะ-

"นักเรียนกลุ่มนอกที่ฐานะไม่ถึงขั้นมีสิทธิมาเข้าเรียนซุยรันแห่งนี้ได้ ก็เป็นเพราะพวกเรา Pivoine และนักเรียนกลุ่มใน ก็เป็นธรรมดาใช่ไหมล่ะ!"

อะไรของหมอนี่กัน !

"ถ้าแกรีบๆ เก็บกวาดซะ มันก็ไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่กันมาถึงขนาดนี้หรอกน่า ไอ้โง่นี่"

ชักจะเกินไปแล้วนะ แต่กลุ่มนักเรียนนอกอย่างพวกผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้ารับคำพูดนั้น ทำไมถึงเข้ามาเรียนในที่แบบนี้กันนะ ผมคิดในใจ แต่ดูเหมือนจะมีบางคนเผลอพูดออกไปว่า

“...ไม่มาเข้าโรงเรียนแบบนี้ซะก็ดีหรอก”

ทำเอารุ่นพี่คาบุรากิก้มหัวขอโทษ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ ทำเอาผมมอง Pivoine ด้วยความคิดที่เปลี่ยนไป...แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น เมื่อสถานการณ์สงบลง รุ่นพี่คาบุรากิเดินออกไปพร้อมเหล่า Pivoine ม.4 ผมก็เห็นรุ่นพี่เอ็นโจเข้าไปกระซิบกระซาบกับรุ่นพี่คิโชวอิน จากนั้นเธอก็วิ่งตามรุ่นพี่คาบุรากิไปเงียบ ๆ พลางหันกลับมามองรุ่นพี่เอ็นโจ

อะไรน่ะ ? รักสามเส้า ? แต่รุ่นพี่คาบุรากิชอบรุ่นพี่ทาคามิจินี่นา ?

ทันใดนั้นเอง ผมก็สงสัยว่ารุ่นพี่คิโชวอินน่ารักขนาดนั้นแท้ ๆ จะมีคนมาสารภาพรักบ้างไหมนะ แต่ทว่าผมสัมผัสได้ถึงรังสีแปลกประหลาด ! อะไรน่ะ โรงเรียนนี้มีผีด้วยเหรอครับ ท่าทางจะต้องปัดเป่าหน่อยนะซุยรัน

เมื่อผมหันไปก็พบกับรุ่นพี่เอ็นโจที่กำลังยิ้มให้กลางดงนักเรียนหญิงพลางมองมาทางผม ทั้งที่หน้ายิ้มแต่ดวงตากลับไม่ยิ้มไปด้วยเลยนะครับรุ่นพี่เอ็นโจ

ถึงกระนั้น ผมก็ได้รับคำตอบแล้วล่ะครับ เรื่องที่ว่าจะมีคนมาสารภาพรักรุ่นพี่คิโชวอินบ้างไหมน่ะ

แน่นอนว่าไม่มีครับ ถ้าพูดให้ถูกกว่าคือไม่มีใครกล้า

ขนาดผมแค่คิดรุ่นพี่เอ็นโจก็มองมารวมทั้งส่งรังสีอาฆาตมาให้ ถ้าจะสารภาพรักจริง ๆ ล่ะก็… อึ๋ย สยองครับ

….

แต่ผมเคยได้ยินว่ารุ่นพี่เอ็นโจมีคนที่คบหาด้วยนี่ครับ ! ตั้งใจจะกั๊กรุ่นพี่คิโชวอินหรือยังไงกันนะ ความสัมพันธ์ของคนเราเนี่ยยุ่งยากจริง ๆ

ผมคิดแบบนั้นนะครับ

จบ-
-
/ไหลมาแปะฟิค กูไม่ถนัดแต่งฟิคมาก กูไม่ได้เขียนมาเป็นปีละ กลับมาเขียนเพราะท่านฮิโยโกะเลยนะ!!! กาวเอาจากทล.ในช่วงตอนที่260-261อะ เอาเป็นขอฝากด้วยนะฮรืออออ

>>15 อุกรี๊ดดดดด ขอบคุณโม่งฟิก ดีต่อใจที่แห้งผากของกูมาก สงสารท่านเรย์กะจังวะ ใบไม้ผลิไม่เคยมาถึง 5555555

>>15 แง น่ารักอ่ะ //_ //

>>16 ถ้าดีต่อใจที่แห้งผากก็ดีแล้ว ฮืออออ จริง ๆ กูมีพล็อตอีกอันที่เป็นมีคนมาสารภาพรักกับท่านเรย์กะนะเว้ย แต่สุดท้ายด้วยอำนาจของจอมมาร ฤดูใบไม้ผลิก็มาไม่ถึง....

>>17 คิดว่าน่ารักก็ดีใจ ตอนลงกูกังวลมาก แง orz

>>18 กูอยากอ่านอีก มึงแต่งอีกได้ไหม กูชอบสำนวนมึงด้วยอ่ะ น่ารัก //-//

>>18 กูอยากเห็นหน่วยกล้าตาย ky ไม่รู้เหนือรู้ใต้ โผล่มาสารภาพกับเจ้าแม่จังว่ะ //เกาะขาโม่งฟิก

>>15 อุแงงง ฟิคคคคคค กี้ส UvU)<3
ชอบความแผ่ออร่าดำมืดของจอมมาร 55555555
กลับบ้านไปคุณรุ่นน้องนักเรียนนอกต้องอย่าลืมโปรยเกลือรอบบ้านด้วยนะ!

-
เมื่อกี้กูไปนั่งดูเรื่อง ani ni aisaresugite komattematsu มา บางทีการที่ฤดูใบไม้ผลิของเจ้าแม่มาไม่ถึงสักที อาจจะเป็นเพราะจอมมารขี้กั๊กกับท่านพี่คอยช่วยกันขัดขวางแบบลับๆก็เป็นไปได้..
/สรุปที่จอมมารไม่กล้าออกตัวจีบเจ้าแม่แบบเต็มตัว คอยใช้น้องชายอ้างนู่นอ้างนี่ชวนเขา อาจจะเป็นเพราะกลัวท่านพี่ก็ได้--- แค่ก

เอาอีกเอาอีกเอาอีก ได้อ่านฟิกก็ชื่นใจละ จัดมาเถิดเพื่อนโม่ง

จริง

เผลอกดส่ง กรี๊ด 5555555555 จริง ๆ เรื่องมีคนมาสารภาพรักกูพิมพ์ก่อนอันนี้อีกนะ แต่ตัน ๆ เลยเบนมาเรื่องนี้แทน

>>21 จอมมารจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็แพ้ท่านพี่สินะ ระวังยูกิโนะคุงโตมาแย่งท่านเรย์กะไปซะล่ะ---

[ถ้ามีคนกล้ามาสารภาพรักกับท่านเรย์กะ]

เวลาพักกลางวัน ขณะที่คิโชวอิน เรย์กะ จักรพรรดินีแห่งโรงเรียนซุยรันกำลังเดินอยู่บนทางเดินในอาคารเรียน ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งตะโกนออกมาว่า

“ผ ผม- ชอบท่านคิโชวอิน มาคบกับผมได้ไหมครับ!!”

จู่ ๆ ก็กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิก็โชยมาหาคิโชวอิน เรย์กะอย่างไม่คาดคิด

---
รุ่นน้องใจกล้าไม่ระบุนาม

ผมเป็นนักเรียนม.4ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ในโรงเรียนซุยรัน ซึ่งในโรงเรียนแห่งนี้เนี่ย มีกลุ่มอภิสิทธิ์ชนอยู่ กลุ่มนั้นถูกเรียกว่า Pivoine ผมเองก็ไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไรหรอกครับ

ผมรู้เพียงแค่ว่ามีบุคคลที่มีอำนาจซึ่งเป็นสมาชิก Pivoine อยู่ทั้งหมด 3 คน ได้แก่ ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ และท่านคิโชวอิน โดยพวกผู้หญิงมักจะเรียกทั้งสามว่า จักรพรรดิ องค์ชาย จักรพรรดินี จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้เรียกรุ่นพี่ทั้งสามคนว่าท่านตั้งแต่แรกหรอกนะครับ แต่พอได้ยินคนอื่น ๆ บ่อยเข้าก็ติดเรียกตามจนได้ ผมมักจะได้ยินมาว่าท่านคาบุรากิหล่ออย่างนั้นอย่างนี้ รวมทั้งเรื่องอิจฉาริษยาต่อรุ่นพี่ที่เป็นนักเรียนทุนด้วย ส่วนท่านเอ็นโจนั้น… แต่คนที่ผมให้ความสนใจที่สุดคือท่านคิโชวอินครับ

ท่านคิโชวอินเป็นบุคคลที่ถูกเรียกว่าจักรพรรดินี ด้วยท่าทางและบุคลิกอันสง่างาม ก็ไม่แปลกที่ทุกคนจะพูดว่าเธอเป็นจักรพรรดินี แต่นอกจากบุคลิกแล้ว รูปร่างหน้าตาของเธอก็งดงามราวกับตุ๊กตาเลยล่ะครับ พอเปรียบเทียบแบบนี้ก็อาจจะนึกภาพแล้วหวาดกลัว แต่ความจริงองค์ประกอบบนใบหน้าที่ถูกจัดวางอย่างลงตัวก็ทำให้ท่านคิโชวอินดูน่ารัก และดูเหมือนว่าท่านคิโชวอินจะยังไม่ได้คบหากับใครด้วย

คงเป็นเพราะภาพลักษณ์สง่างามจนเปรียบดั่งดอกฟ้าที่มิอาจเอื้อมถึงสินะ

ผมเก็บมาคิดอยู่หลายวันจนตัดสินใจได้ว่าผมจะบอกความรู้สึกที่มีต่อรุ่นพี่คิโชวอินครับ! ถ้าผมไม่พูดออกไป โอกาสก็จะเป็น0 แต่ถ้าผมพูดออกไป โอกาสที่จะถูกปฏิเสธกับโอกาสที่จะถูกตกลงจะอยู่ที่50/50 เพราะงั้นผมจะต้องพูดออกไปให้ได้!

แต่การจะเข้าไปหาท่านคิโชวอินจะต้องผ่านด่านผู้ติดตามประจำกายของท่านคิโชวอินให้ได้ก่อน แต่จริง ๆ แล้วไม่ต้องฝ่าก็ได้นี่ ขอแค่ท่านคิโชวอินรับรู้ความรู้สึกผม เท่านั้นก็พอใจแล้ว!

“ผ ผม- ชอบท่านคิโชวอิน มาคบกับผมได้ไหมครับ!!”

ในที่สุด… ผมก็บอกออกไปจนได้ครับ ตอนนั้นตื่นเต้นจนแทบจะกัดลิ้นตัวเองแล้วด้วยซ้ำ หลังจากพูดจบไม่ถึงนาที ผู้ติดตามทั้งสองของท่านคิโชวอินก็เดินมาหาพร้อมทั้งถามชื่อ ห้อง ฐานะครอบครัวจนผมรู้สึกอึดอัดใจที่จะตอบ แต่ถ้าหากถามไปเพื่อท่านคิโชวอินแล้ว ผมก็ยินดีตอบ

พอมองไปที่ท่านคิโชวอิน ก็เห็นว่าท่านคิโชวอินยืนนิ่งไปเลยครับ! ตกใจที่มีสามัญชนอย่างผมไปมาบอกชอบงั้นเหรอ?! แต่ใบหน้าของท่านคิโชวอินก็ค่อย ๆ ขึ้นสีจนผมเริ่มจะมีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่สุดท้ายความหวังของผมก็ดับลงทันตาเพราะมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาท่านคิโชวอิน

ท่านเอ็นโจนั่นเองครับ ท่านเอ็นโจเดินมาพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ในขณะเดียวกันก็แผ่รังสีดำมืดเดินเข้ามาหาท่านคิโชวอินที่ดูเหมือนจะเขินจนแทบสลบก่อนจะพูดว่า

“คุณคิโชวอิน ผมมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”

แล้วก็พาท่านคิโชวอินเดินออกไป ก่อนจะหายไปในที่ลับตาคน

เมื่อกลับไปยังห้องเรียนพวกเพื่อนร่วมห้องของผมก็เข้ามาตบไหล่ผมพลางบอกทำนองว่า พลาดแล้วนะ คงเป็นเพราะผมไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก จึงไม่ได้รับรู้ข่าวลือของท่านคิโชวอินกับท่านเอ็นโจหรือท่านคาบุรากิ

ถ้าท่านเอ็นโจไม่เข้ามาขัด ท่านคิโชวอินจะตอบมาว่ายังไงบ้าง ผมทำได้แค่คิดพลางปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยก็ได้บอกไปนะ

หลังจากนั้นเวลาที่เจอกับท่านคิโชวอินก็ดูเหมือนจะโดนกีดกันไม่ให้เห็น หรือเวลาเจอท่านเอ็นโจก็จะพบรังสีอันดำมืดแผ่กระจายมาทุกครั้งร่ำไป

จบ-
-
/ไหลมาหย่อนเงียบ ๆ
สุดท้ายก็ได้แค่กลิ่นไอโชยพัด ตราบใดที่ไม่ปัดเป่าจอมมารฤดูใบไม้ผลิก็ไม่มาเยือนง่าย ๆ หรอก
ก็นักเรียนนอกม.4อีกแล้ว คือกูคิดว่าคนที่มันจะไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็ต้องพวกนักเรียนนอกที่เพิ่งเข้าใหม่นี่แหละ! ถ้าเป็นพวกนักเรียนที่อยู่มาแต่เดิมก็คงไม่กล้ามาพูดหรอก คือถ้ากล้าพูดฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนท่านเรย์กะตั้งนานแล้ววววว

ตอนจบอาจจะแปลกประหลาดหน่อย ๆ จริง ๆ อยากเขียนต่อด้วยว่าจอมมารไปคุยอะไรกับเจ้าแม่ในมิติพิศวง แต่คิดไม่ออก+ผิดคอนเซปต์ว่าจะเขียนถึงการสารภาพของนักเรียนผู้ไม่รู้อะไร
แล้วก็กูอยากอ่านฟิคอีก อยากอ่านน ฮือออ กูอ่านฟิคจากในสารบัญฟิคครบล้าว อยากอ่านอีก แงงง

ปล. ถ้าจะให้มันโดกิโดกิก็คงต้องเขียนในมุมมองของนักเรียนหญิงซุยรันอะนะ เป็นม.6ก็น่าจะได้ฟิลเตอร์สไตล์ซุยรันดี คุณรุ่นน้องอาจจะได้ฉายามาก็ได้ แบบชาวบ้านใจกล้า(???) ไม่มีใครรู้ 5555555555 นั่นแหละ ขอบใจที่อ่านจนจบ เย้

เอ้อ กูจะมาถามอย่างนึง คือกูอยากเขียนฟิคเดทของวาคาบะกับบากะรากิอะ ถ้าแต่งจะมีใครอ่านไหม ฮือ5555555

>>27 อ่าน กูชอบคู่นี้

>>26 นับถือความกล้าของคุณรุ่นน้องนิรนาม เก่งมากลูกก แต่หลังจากนี้จะโดนเรียกไปปรับทัศนคติจากเหล่าองค์รักษ์ของเจ้าแม่ไหม

>>27 เอาเลยย

>>26 ในที่สุดฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนท่านเรย์กะแล้วนะ แต่พริบตาก็เกิดพายุนอกฤดูกาลเมฆทะมึนฟ้าร้องเปรี้ยงปร้างทันที... เอาเป็นว่า สู้ๆนะท่านเรย์กะ
>>27 กูอ่าน

กูอ่านแล้วอยากเขียนในมุมมองสาวน้อยบ้าง
———————————-
นักเรียนตัวประกอบ A
ฉันเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าชี้นม.ปลายของโรงเรียนซุยรันล่ะค่ะ ฐานะทางบ้านกลางถือว่าร่ำรวยแต่เมื่อมาอยู่ในโรงเรียนนี้กลายเป็นสามัญชนเลยล่ะค่ะ
แต่เรื่องที่น่าภูมิใจเมื่อเทียบกับตอนที่อยู่โรงเรียนหญิงล้วนล่ะก็คงเป็นเจ้าชายเอ็นโจกับจักรพรรดิคาบุรากิ แต่อย่าไปเรียกให้ท่านทั้งสองได้ยินนะคะ เห็นว่าจะโดนเกลียดไปเลยล่ะ นอกจากนี้ยังมีรุ่นน้องเทวดาอย่างคุณยูกิโนะอีกคน เวลามาโรงเรียนของฉันเหมือนมาท่องเที่ยวบนสวรรค์เลยล่ะค่า~ นอกจากผู้ชายแล้วผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ก็ต้องท่านคิโชวอินค่ะ แต่ฉันเห็นท่านคนสนิทเรียกว่าท่านเรย์กะ ฉันก็แอบเรียกท่านเรย์กะในใจตามเลยค่ะ แหม ฉันก็อยากใกล้ชิดมากขึ้นแม้ทางใจก็ตามนี่คะ ท่านเรย์กะน่ะ นอกจากหน้าตาสวยงามน่ารักแล้ว ฐานะก็ร่ำรวยไม่แพ้ท่านเอ็นโจและท่านคาบุรากิเลน แถมท่าทางสง่างามทั่วร่างเหมือนมีอำนาจที่บอกคนรอบๆว่าอย่าได้บังอาจมาเทียบชั้น แบบนี้เหมือนตัวละครราชินีในนิยาย การ์ตูนหรือภาพยนตร์เลยนี่คะ! เป็นผู้หญิงที่แค่มองก็รู้สึกว่า โห เธอเกิดมาเพื่อเป็นราชินีจริงๆสิน้า แบบนี้เลยล่ะค่ะ
พูดมาถึงตรงนี้จะไม่พูดเรื่องนี้ก็ไม่ได้ คนที่นับถือท่านเรย์กะมีมากกว่าคนที่ไม่ชอบหลายเท่าตัวเลยล่ะค่ะ จะบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ใช่ พวกนั้นก็แค่คนขี้อิจฉาน่ะค่ะ ท่านเรย์กะเนี่ยมีชื่อเสียงเรื่องความรักสุดๆเลย ว่ากันว่าใครพบว่าเกลียวผมท่านเรย์กะม้วนผิดด้านคนนั้นจะสมหวังในความรักค่ะ! ทำให้สาวๆชอบไปยืนตั้งแถวรอเวลาเปลี่ยนคาบหรือเวลาท่านเรย์กะเดินไปไหนมาไหน เหมือนรับเสด็จเทพีเลยล่ะน้า อุฮุ ฉันไม่เคยบอกใครสักคนว่าฉันเคยนับเกลียว แล้วเจอหนึ่งเกลียวที่ม้วนกลับด้านน่ะ!
เมื่อตอนที่ฉันอยู่ ม.4 มีผู้ชายใจกล้าคนหนึ่งเขาประกาศว่าจะสารภาพรักกับท่านเรย์กะ คนในห้องรีบบอกเขาว่าอย่าเสี่ยงเลยนะ แม้กระทั่งฉันก็เห็นด้วย ใครจะคิดว่าไม่ทันถึงตอนเย็นเพื่อนร่วมห้องคนนั้นก็ล้มเลิกความตั้งใจ เห็นว่าท่านเอ็นโจไปพูดเรื่องท่านยูกิโนะน้องชายที่รักกับท่านเรย์กะแถมนัดแนะวันเวลาไปเที่ยวที่บ้าน อื๋อ นี่มันเหมือนคนเป็นแฟนกันชวนไปพบครอบครัวเลยนี่นา แถมตอนเช้าเห็นท่านคาบุรากิทักทายท่านเรย์กะอย่างสนิทสนมด้วย แต่เขาตัดใจง่ายเกินไปหรือเปล่านะ เขาก็เป็นลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังแถมร่ำรวยอันดับต้นๆของเอเชียด้วย ฉันทนความอยากรู้อยากเห็นในใจไม่ได้เลยตัดสินใจไปรอเขาเมื่อเลิกเรียน!
“นี่ คุณตัวประกอบ C!” ฉันเรียกเขาก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้อง เขาชะงักแล้วมองหน้าฉันงงๆ “คือขอรบกวนสักครู่ได้ไหมคะ”
เขาพยักหน้าเดินตามฉันอย่างว่าง่าย เราเดินมาที่สวนด้านล่างบรรยากาศเลิกเรียนที่แสนคึกคักทำให้ฉันคลายความตื่นเต้น “อ๊ะ คุณอยู่ชมรมบาสงั้นหรอคะ”
ฉันอุทานเมื่อเห็นเขาหยิบถุงที่ถือมาตอนเช้าเปิดดู “อืม ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรงั้นหรอ”
“เอ่อ คือเรื่องนี้ออกจะเสียมารยาท แต่ทำไมคุณถึงล้มเลิกความคิดที่จะสารภาพงั้นหรอคะ!” ฉันเห็นความงุนงงในแววตาของเขาก่อนที่เขาจะตอบเสียงซื่อ
“อืม เพราะ ท่านเอ็นโจล่ะมั้ง”
เอ๋!!! นี่มันข่าวใหญ่เลยนะ สรุปเป็นท่านเอ็นโจงั้นหรอคะเนี่ยที่มีความรักกับท่านเรย์กะ
“ก็ท่านเอ็นโจเล่นพูดว่า อย่ายุ่งกับคุณเรย์กะเลยนะครับ คุณC ถือว่าผมแนะนำคุณก็ได้”เขาถอนหายใจก่อนจะยิ้มยอมแพ้ “ถ้าเป็นท่านคาบุรากิผมคงบอกว่าผมชื่นชมท่านเรย์กะได้อย่างมั่นใจ แต่พอเป็นท่านเอ็นโจเนี่ยผมรับมือไม่ไหวหรอกครับ”
เอ๋! ท่านเอ็นโจที่แสนอ่อนโยน คงทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ถ้าหักหาญน้ำใจสินะ
“ท่านเอ็นโจสำหรับผม ผู้ชายแบบนั้นถ้าเป็นศัตรูด้วยมันน่ากลัวนะครับ”
“นั้นมันคือท่านคาบุรากิไม่ใช่หรอคะ”อย่ามาว่า ท่านเอ็นโจของฉันนะยะ!
“นั้นก็ใช่ครับ แต่ถ้าพูดตามตรงยังไงท่านคาบุรากิก็รับมือง่ายกว่าเยอะเลย อืม สัญชาตญาณน่ะครับ”
“คุณนี่... เอาเถอะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ยอมตอบ วั้นฉันขอลานะคะ”ฉันก้มหัวให้เขาน้อยๆ คนขับรถของที่บ้านคงใกล้จะถึงแล้ว
“อ๊ะ คุณ ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ผมมีซ้อมบาส แต่บัตรสมาชิกคลับเทนนิสใกล้จะหมดอายุ ผมรบกวนคุณไปต่ออายุให้ได้ไหมครับ คุณก็อยู่คลับเทนนิสเดียวกัน”
“อ๊ะ จริงด้วยค่ะ ถ้าอย่างนั้นคือว่าแทนคำขอบคุณฉันจะช่วยดำเนินการให้นะคะ”ฉันรับบัตรสมาชิกคลับเทนนิสจากเขามา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะคืนให้คุณตอนเช้านะคะ”
“อืม ตอนเช้าผมมีธุระด้วย งั้นเดี๋ยวขอเมลติดต่อคุณได้ไหมครับ จะได้นัดแนะเวลากับสถานที่”
“อ๋อได้ค่ะ” ฉันแลกเมลกับเขาก่อนจะบอกคนขับรถว่าจะไปคลับเทนนิส ไปๆมาๆฉันกับเขาก็เจอกันบ่อยขึ้นจนเราคบกัน และแต่งงานกัน ฉันนึกย้อนดูก็คงเป็นเพราะพรของท่านเรย์กะชัดๆเลย แต่จะว่าไปท่านเรย์กะกับ’เขา’ คนนั้นก็แต่งงานกันอย่างมีความสุข ผ่านบททดสอบ’เรื่องนั้น’ มาจนได้ล่ะนะ เรื่องความรักของท่านเรย์กะเนี่ย น่าสนใจกว่าเห็นๆเลยล่ะค่ะ

>>31 อมก ผมท่านเรย์กะศักดิ์สิทธิ์ชะมัด!
เห็นมึงแต่งในมุมมองสาวน้อยละแบบ อย่าหลงกลจอมมารเซ่ลอยเข้ามาในหัวกูอะ เอาเป็นกูชอบบ ฮือออ เยียวยาในวันที่ใจกูร้าวรานมาก ๆ

ถ้ามีโม่งฟิคคนไหนผ่านมาอีกเอาเป็นว่ากูอยากอ่านฟิคนะ แงงงง

>>31 สมกับเป็นเทพเกศาบันดาลรักนะท่านเรย์กะ กูเดาว่าแต่งคู่สุดท้ายแน่ๆ 555
>>32 กูอยากอ่านเหมือนกัน โม่งฟิกกลับมาเถอะนะ

กอล์ฟมาร์กเกอร์
_______

อาทิตย์หนึ่งหลังจากพวกเรากลับมาจากทริปทัศนศึกษาที่ยุโรป มาซายะเข้ามาหาผมที่บ้านด้วยท่าทางร่าเริง พร้อมกับถุงกระดาษใบเล็กในมือ

" ชูสุเกะ! ทาคามิจิให้ของขวัญฉันด้วยล่ะ! "

ผมเหลือบมองไปในถุง และเห็นเป็นกล่องอะไรสักอย่างอยู่ในนั้น

" หืม.. คุณทาคามิจิให้เนื่องในโอกาสอะไรหรอ? "

" เห็นบอกว่าเป็นของที่ระลึกที่พาไปทานขนมตอนทัศนศึกษาล่ะ ดูนี่สิ กอล์ฟมาร์กเกอร์! ทาคามิจิรสนิยมดีใช่ไหมล่ะ "

มาซายะพูดแล้วหยิบกล่องนั่นออกมาเปิดให้ผมดูด้วยท่าทีดีใจสุดขีด ของขวัญชิ้นแรกจากทาคามิจิที่ไม่ใช่ของที่ให้แล้วหมดไปนี่นะ

แต่เห... กอล์ฟมาร์กเกอร์มันก็มีความหมายแฝงของมันอยู่นี่นะ ที่ผมแนะนำกอล์ฟมาร์กเกอร์ให้คุณคิโชวอินซื้อเป็นของฝากให้กับคุณโมโมโซโนะก็เพราะความหมายแฝงของมันนี่แหละ แต่คุณทาคามิจิอาจจะไม่รู้ก็ได้

" แต่ว่านะ ทาคามิจิบอกว่าไปเดินดูด้วยกันกับมิซึซากิ ประธานนักเรียนคนนั้นด้วย อะไรกันเล่า ฉันก็อยากเดินซื้อของกับทาคามิจิเหมือนกันนะ! แค่ไปทานขนมมันไม่พอหรอก!! "

เดี๋ยวสิ แย่แล้วไงมาซายะ

" ถ้าให้เดานะ คุณทาคามิจิได้คำแนะนำมาจากคุณประธานนักเรียนคนนั้นเรื่องกอล์ฟมาร์กเกอร์ใช่ไหม? "

" อะ..อืม แต่ทาคามิจิเป็นคนเลือกลายเองนะ "

นั่นไง.. มาซายะก็ใสซื่อเหลือเกิน
ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจในความคิดน้อยของเพื่อนสนิท และตะบบลงไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของมาซายะ

" ฟังให้ดีนะมาซายะ นายกำลังโดนมิซึซากิ อาริมะหยามอยู่ "

หลังจากนั้นผมก็บอกถึงความหมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์ให้มาซายะฟัง เจ้าตัวดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่กับคนที่ความรักบังตาแบบมาซายะ แปปเดียวก็ลืม แล้วประคองกล่องกอล์ฟมาร์กเกอร์ไว้ในมือพร้อมกับจ้องมองด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ทันใดนั้นมาซายะเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมเขม็งเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็มีท่าทีลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี

" อืม.. จะว่าไปนายแนะนำให้คิโชวอินซื้อกอล์ฟมาร์กเกอร์ไปฝากคุณโมโมโซโนะ อิมารินี่ "

" อ๊ะ มาซายะรู้ด้วยหรอ? "

ไม่คิดว่าคนที่ไม่สนใจใครนอกจากคุณทาคามิจิแบบมาซายะจะได้ยินข่าวลืออะไรแบบนี้เลยนะ ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

" ไม่จริงน่า ชูสุเกะ หรือว่านาย.. "

มาซายะถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง ผมจึงส่งรอยยิ้มขื่นๆแทนคำตอบให้มาซายะ

ก็ตามนั้นแหละครับ
_______

เฮลโหลเพื่อนโม่ง ภาษาเราอาจจะอ่านแล้วงงหน่อยนะ ช่วงนี้ใช้ภาษาไทยวิบัติมาก 55555

มีไอเดียอยู่ในหัวเยอะมาก แต่ไม่มีเวลามานั่งกวนกาวและเกลาคำ อย่างอันนี้ก็เกิดจากกำลังเขียนฟิคเรื่องนึงที่ไอเดียผุดมาสองสามวันแล้วแต่พึ่งมีเวลาว่างมานั่งพิมพ์ แต่ก็ดันตันใส่เนื้อเรื่องกับเรียงไทม์ไลน์ไม่ถูก แง ;;v;;)

ปล. โม่งฟิคข้างบน ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ *ถวายเครื่องดื่มชูกำลังให้หนึ่งลัง*

>>34 รักโม่งฟิคเช่นกัน อ่านของมึงแล้วไอเดียมันเด้งมาก!! ต่อไปกูอาจจะแต่ง มาซายะไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอก ผ่านมุมมองพี่น้องเอ็นโจ น่าจะฮาดี 555

>>34 ขอจุ๊บเหม่งหน่อยโม่งฟิค รักนะะะ ฮืออออ

>>35 /เกาะขาแล้วทำตาปิ๊ง ๆ อยากอ่านน จะรอวันที่มึงแต่งเลยยย

Ky คิดว่าถ้าสามหน่อและวาคาบะหลุดไปโลกแจ็คฟรอส ใครจะมีพลังแบบไหน
กูรู้สึกว่าเจ้าแม่คงแนว นางฟ้าฟันน้ำนม
วาคาบะ คงกระต่ายอีสเตอร์
คาบุคงซานต้า
ส่วนจอมมาร กูว่าคนนี้เหมาะกับบทตัวร้ายไม่ก็ เทพทรายที่สร้างภาพ เอ้ย สร้างฝัน

>>37 กูว่าจอมมารคงไฟ้ว์กับวาคาบะเอาตำแหน่งนุ้งต่ายอีสเตอร์มาให้เจ้าแม่ว่ะ คุณทาคามิจิไม่เหมาะกับกระต่ายหรอกนะ ไปรับบทเป็นนางฟ้าฟันน้ำนมไป๊ พอได้มาแล้วอาจจะเตรียมคอสตูมนุ้งต่ายที่ติดเรทนิดหน่อยไว้ให้ด้วย

>>37 กูก็คิดแบบมึงนะ แต่จอมมารนี่ควบสองบทเลยได้ป่ะวะ ไหน ๆ ก็สร้างฝัน(ดี)แล้วก็สร้างฝัน(ร้าย)ไปด้วยเลยงี้

>>34 กรี๊ดดดดด ชอบบบบบบบบบย

>>38 อห 555555555 กูว่าคอสตูมน่าจะไปแนวบันนี่เกิร์ลสีขาวมีขนนุ่มๆฟูๆอ่ะ 555555555555

>>41 พูดถึงคอสตูม ที่คาบุบอกให้เจ้าแม่เก็บ 12 นักษัตรให้ครบ เคยนิดไหมว่าเจ้าแม่จะแต่ตัวเป็นงู ม้ากับลิงได้ยังไง ...

>>42 *คิด พิมพ์ผิด

>>42 12 นักษัตรเจ้าแม่เก็บไรได้บ้างแล้วนะ หนู กับกระต่ายป่ะ

>>39 เป็นตัวร้ายที่ตัวดีบังหน้า แล้วสร้างเหตการณ์ให้เจ้าแม่ตกอยู่ในอันตรายแล้วไปช่วยเองงี้
>>42 ไม่ต้องคอสตูมก็ได้นะ อย่างกระต่ายก็เป็นลาเต้อาร์ต งูนี่คิดไม่ออกจริงๆ ม้านี่อาจจะตกจากหลังม้า ส่วนลิงโดนเตะตอนเดินทางไกลนี่นิกโกแล้ว 55

>>45 แบบนั้นแหละ คนร้ายก็คือผมเองแหละคุณคิโชวอิน

แต่ถ้าให้วาคาบะเป็นนางฟ้าฟันน้ำนมแล้วเจ้าแม่เป็นกระต่ายอีสเตอร์คงแบบ ถ้ามั่นใจว่างานจะทำเสร็จทันนี่ต้องแอบอู้ไปช่วยงานวาคาบะแบบลับ ๆ แหง ถึงจะลับ ๆ แต่ทุกคนก็รู้นั่นแหละ(ยกเว้นคาบุที่ง่วนกับของขวัญคริสต์มาส ไหน ๆ ก็ให้ของขวัญสมบูรณ์แบบไปซะ)
จอมมารก็เดินมาบอกว่ารู้นะว่าแอบทำอะไรไว้

อควอเรียม [มาซายะกับวาคาบะ]

“ทาคามิจิ ไปอควอเรียมกันเถอะ”

หลังกริ่งส่งเสียงบอกเวลาเลิกเรียน คาบุรากิ มาซายะรีบไปดักรอเพื่อชวนทาคามิจิ วาคาบะ เพื่อนร่วมชั้นที่ตนแอบชอบอยู่ทันที แม้จริง ๆ แล้วเจ้าตัวอยากจะชวนไปเที่ยวกันในวันหยุดและใช้เวลาร่วมกันแบบเต็มวัน แต่เพราะวาคาบะต้องอ่านหนังสือสอบในช่วงวันหยุด แผนการใช้เวลาด้วยกันทั้งวันจึงต้องพับเก็บไป

ถึงแบบนั้น มาซายะก็ไม่ยอมแพ้จึงได้ชวนไปหลังเลิกเรียนแทน

“เอ๋ ได้สิคะ”

วาคาบะตอบกลับมาพลางพยักหน้า แม้จะยังงงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร มาซายะจึงนัดแนะว่าจะแยกย้ายกันไปเจอที่สถานีรถไฟฟ้าใกล้อควอเรียมเพื่อกันไม่ให้คนอื่นพบจนวาคาบะต้องถูกกลั่นแกล้งด้วยความอิจฉาอีก

เมื่อมาถึงจุดนัดพบ ทั้งสองก็ซื้อตั๋วเข้าอควอเรียมโดยที่มาซายะเป็นคนจ่ายค่าตั๋วทั้งหมด แม้ในทีแรกวาคาบะจะปฏิเสธว่า ‘ไม่ต้องจ่ายให้หรอกค่ะท่านคาบุรากิ’ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมพร้อมยืนยันว่าจะจ่ายค่าตั๋วในส่วนของวาคาบะให้จนท้ายที่สุดแล้วนักเรียนสาวก็เป็นฝ่ายยอมให้จ่ายค่าตั๋วให้ในที่สุด

พอเข้าไปในอควอเรียมก็พบปลามากมายว่ายอยู่ในตู้ปลาทำเอาวาคาบะร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมค่อย ๆ เดินชมไปเรื่อย ๆ พร้อมกับมาซายะ

“แมวน้ำโบกมือให้ด้วยล่ะ!” วาคาบะยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นแมวน้ำโบกมือมาให้

“ปูแมงมุมจะอร่อยไหมนะ”

วาคาบะพูดแบบนั้นพลางหัวเราะออกมา ทำเอามาซายะแทบอยากจะสั่งปูแมงมุมมาให้ได้กินเลยทีเดียว เพื่อรอยยิ้มของวาคาบะ แต่ก็ไม่ได้สั่งมาเพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะแค่เปรย ๆ ว่าอร่อยไหมไม่ได้อยากกิน

“ปลานีออนมีหลายตัวเลย! ดูสิคุณคาบุรากิ 1 2 3 4…”

จากนั้นทั้งสองคนก็นับปลานีออนด้วยกันอย่างเพลิดเพลินแล้วเดินไปเรื่อย ๆ พบโซนที่มีปลาเขตร้อน ซึ่งดูเหมือนปลาเขตร้อนที่มีสีสันสดใสถูกใจวาคาบะจนเจ้าตัวพูดออกมาว่า “ปลาเขตร้อนนี่สวยจังเลยเนอะ” พร้อมหัวเราะอะฮะฮะอย่างร่าเริงจนมาซายะเผลอยิ้มตามไปด้วย

วาคาบะแสดงความสนใจต่อปลาน้ำลึกออกมาอย่างชัดเจน ทำให้มาซายะคิดว่าวาคาบะช่างเป็นคนลึกซึ้งอะไรเช่นนี้

ก่อนกลับเด็กสาวก็ได้ซื้อของฝากเป็นตุ๊กตาจากอควอเรียมไปให้เหล่าน้องสาวน้องชายที่บ้าน เมื่อจะแยกย้ายกันกลับบ้าน มาซายะกลับบอกว่าให้วาคาบะนั่งรถกลับบ้านด้วยกันโดดยให้เหตุผลว่า ‘เพื่อความปลอดภัยของทาคามิจิ’

เมื่อไปส่งถึงบ้านของวาคาบะก็ได้โบกมือลาพลางพูดว่า

“ขอบคุณนะคะท่านคาบุรากิ”

แล้วรถของบ้านคาบุรากิก็ได้ขับออกไปพร้อมกับมาซายะที่นั่งอยู่ในด้วยด้วยความดีใจจนต้องรัวข้อความไปหาเรย์กะ

จบ-
-
ขอมาคั่นด้วยฟิคหน่อย ไม่รู้จะเรียกฟิคดีไหมเพราะสั้นมากละสำนวนมันแปร่ง ๆ ฮือออออ ขอโทษด้วย
แล้วก็รักโม่งซุยรันทุกคนนะะะะะ

ปล.พยายามลงฟิคมาสองสามรอบละแต่โดนแบนมั้ง555555 คราวนี้ถ้าได้จะแต่งฟิคจอมมารเจ้าแม่แบบสมหวังมาเซ่น สาธุ

>>47 ฮือออ ฟิคอันนี้ทำให้กูรู้สึกผิดที่มองมาซายะเป็นเจ้าเด็กบ้าไปเลย 5555555 น่ารักกก~

/ฟิคจอมมารกับเจ้าแม่ต้องมาแล้วล่ะมึง อุฮุฮุ <3

ปล. ช่วงนี้มีฟิคให้อ่านเรื่อยๆ รู้สึกชุ่มช่ำใจมากเลยค่ะ //////////

>>46 กูว่าเจ้าแม่เหมาะกับนางฟ้าฟันน้ำนมเพราะลูกน้อง เอ้ย สมุน เอ้ย ผู้ติดตามเยอะนี่ล่ะ
ส่วนกระต่ายยกให้วาคาบะเพราะ บู๊เก่งน่าดู จากการหลบรถได้อ่ะนะ
>>47 รักโม่งฟิค กระโดดกอด เยียวยากูดีมาก

>>49 เออ ก็จริงแฮะ พวกลูกน้องนางฟ้าฟันน้ำนมก็พูดเก่งด้วย เหมือนผู้ติดตามของเจ้าแม่เลยนี่หว่า

บอร์ดโม่งรวนเหรอวะ กูไปย้อนอ่านฟิคเก่าๆในสารบัญแล้วมันไม่โหลดให้ มันขึ้นแบบนี้
https://imgur.com/ejux7m8

แต่กับอันไหนที่เป็นโพสต์เดี่ยวมันไม่เป็นนะ อย่างเช่นแบบนี้
https://imgur.com/OhagPs8

มีใครเป็นแบบนี้บ้างมั้ย

>>51 กูเปิดได้ปกตินะ

>>51 กูก็เปิดได้ปกตินะ ทั้งในคอมทั้งมือถือเลย

>>52 >>53 คงเป็นที่ chrome ของกูเองมั้ง มีปัญหามาหลายวันแล้ว ลองลบแล้วลงใหม่ก็ไม่หายว่ะ

>>54 ซะงั้น ขอให้หายมีปัญหาไว ๆ ละกัน

คิดถึงท่านเรย์กะจังเลยย

เห็นคนนี้ปุ๊ปแวบแรกกูนึกถึงเจ้าแม่เลย
https://imgur.com/wmoB6s5
https://imgur.com/QGTCBOV

>>57 เจ้าแม่จะพุงใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ

>>58 เห็นนางบอกมาโอะจังว่าเป็นชมพู่ฝรั่งเศส+คนทักว่าท้อง ทั้งๆที่กูว่านางดูน่าจะไม่ได้บวมชัดอะไรงั้นอะ เลยนึกถึง แบบนี้ ตัวเล็กแต่มีพุง

มีนะ คนตัวเล็กแต่มีพุง พุงใหญ่ด้วย พวกชอบกินอ่ะ ทั้งของหวานของคาว แล้วไม่ชอบออกกำลังกายก็เป็นแบบนี้แหละ
ตัวอย่างก็คือกูเอง ขี้เกียจออกกำลังกาย แดกๆๆๆๆ อย่างเดียว อ้วนลงพุง ไม่ไปอ้วนออกอย่างอื่นเลย
ช่วงเจ้าแม่วิ่ง ออกกำลังกาย มีคาบุเป็นเทรนเนอร์ กูเลยเข้าใจเป็นอย่างดีเลย เหนื่อยจนหายใจเจ็บหน้าอกง่ะ Y.Y ทรมานชิบหาย

>>60 ฮือ สู้ๆนะเพื่อนโม่ง กูก็เคยโดนแบบนั้น TT
นอกจากวิ่งเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน วันถัดมาก็ปวดกล้ามเนื้ออย่างโหดร้าย ทำให้หลังจากนั้นกูไม่ไปฟิตเนสอีกเลย 555555

>>57 คาดว่าคงจะเป็นแบบนี้จริง แรกๆท่านพี่บอกว่าน้องผอมจะลดหุ่นทำไม
หลังๆท่านพี่บอก กินแบบนี้จะอ้วนเอานะ
คงจะสุดๆจริงๆ ท่านพี่ถึงมองผ่านฟิลเตอร์ซิสค่อนได้

ต้องการโม่งแปลก่ะ ตะไมถึงฉุดกระชากเจ้าแม่ขนาดนี้ คุยอะไรกันนะ555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1161923174260285440?s=19

>>63 ลากไปออกกำลังกายป่ะวะ 555555

>>63 กูถูๆไถๆด้วยเกิ้ลสเลดได้ใจความว่าสองคนนั้นห่วงว่าเจ้าแม่จะกินไรแปลกๆไป เลยพยายามลากไปโรงบาล แต่เจ้าแม่ไม่อยากไปเลยพยายามขัดขืน ถึงสุดท้ายจะโดนลากก็เถอะ 5555

>>65 ในที่สุดก็มาถึงฤดูใบไม้ผลิของเจ้าแม่(ที่มีฟู้ดซังเป็นพ่อสื่อ) แถมยังเป็นหนุ่มๆตัวท็อปทั้งสองคนของซุยรันที่มาฉุดกระชากลากตัวเจ้าแม่ไปอีกด้วย—- แค่ก

>>65 ถ้าเป็นงี้ งั้นกูว่าเดี๋ยวเด็กๆในซุยรันจะต้องลือแปลกๆอีกแหงๆเลย5555555555

>>67 เธอๆ วันก่อนฉันเห็นจักรพรรดินีอยู่กับองค์ชายและจักรพรรดิด้วยล่ะ ท่านคิโชวอินควงแขนท่านทั้งสองคนละข้างเลยด้วย แถมท่านทั้งสองยังดูเหมือนจะยื้อยุดกันอีกต่างหาก หรือว่านี่จะเป็นรักสามเส้ากันนะ อื้อ ต้องใช่แน่ๆ เลย

เห็นพวกมึงคุยกันแนวๆนี้ ตอนแรกดีใจนึกว่าตอนใหม่มาพอกดดู ฮือออ แม้จะเป็น fa แต่ใจกูก็ดรอปนิดนึง//เศร้า

คนแต่งฟิคpovเอ็นโจภาษาปะกิด ประกาศดรอปซะละ :(

>>70 ลางไม่ดีจริงๆ ท่านฮิกลับมาเถิดดดดด

>>70 โฮฮฮฮฮ TT

ว่าแต่ของเราโม่งแปลแปลไปถึงตอนที่เท่าไหร่แล้วอ่ะ

>>63
1
เอ็น : เอ้า ไปกันเถอะ คิโชวอินซัง
คาบุ : เร็วเข้า คิโชวอิน

2
เอ็น : ไปรถใครดี?
คาบุ : รถฉันก็ได้
ตัวอักษร : [ถูกบังคับไป]

ส่วนไปไหนไม่มีบอกไว้ ในเทรดคนวาดเขียนต่อว่า

เอ็น : เป็นอะไรไปหรอคิโชวอินซัง กินอะไรไม่ดีมาหรอ?
คาบุ : ไปหาหมอเถอะ แปบนะ ใกล้ๆ นี้มีโรงพยาบาลดีๆ...
เรย์ : ต้องไปอีกแล้วหรอ

>>73 ฮือ ขอบคุณค่าาา

เนี่ย พออ่านแล้วแบบน่ารักกันจังวะ

แด่โม่งฟิค
https://forum.novelupdates.com/posts/5122460/

>>75 กูขำอันนี้ "Reika casually stops curling her hair, her mom cries, enjou cries, yukino cries" 5555555

แต่เอาจริงๆ เรย์กะจะไว้ทรงไหน จอมมารคงโอเคหมด ยังไงก็เป็นนุ้งต่ายในสายตาฮีอยู่ดีล่ะน้า

>>75 ข้อ 4 นึกถึงฟิคบล็อคโรโคโค่เลยอ่ะ 555555555

>>76 กูนึกถึงแบบ พอเรกะเลิกม้วนผม ทุกคนก็แบบ "เรย์กะหายไปไหน!?" "ท่านเรย์กะหายตัวไป!??" จะพากันไปแจ้งความ
แต่จริงๆเจ้าตัวอยู่ข้างๆนั่นแหละ แต่ไม่มีใครมองเห็น
5555555

>>78 ผมม้วนคือตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแม่ เหมือนที่แว่นตาคือตัวตนจริงๆของชินปาจิใช่มั้ย ถถถถถถถถ

>>75 อิข้ออินสตราแกรมนี่เหมือนมีพวกเราแต่งไปแล้วมั้ย นางสาวเอโกะกับเงาท่านพี่บนขวดไวน์อ่ะ 555555555

กูว่าข้อ 1 ยูกิโนะก็ทำอยู่แล้วป่าวว้า 5555555

>>81 สมกับเป็นเทวดาน้อย 55555555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1163079096688996354?s=19

>>73 เพิ่มให้ส่วนข้างบน
ปกติท่านเรย์กะมักจะอิดออดไม่ยอมไปทัวร์กินกับสองหนุ่มนี้ แต่ก็ยังโดนบังคับไปอยู่ดี ตามคำแปล
คอมเมนท์ข้างล่างเลยบอกว่า กลับกันถ้าท่านเรย์กะยอมไปดีๆ สองหนุ่มจะสงสัยว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมา จะพาไปโรงพยาบาลแทน ท่านเรย์กะบอกว่า ไม่มีทางไปเป็นครั้งที่สองแน่

>>83 กุนึกว่าจะเอาหมอนอุดหน้าแบบคาบุซะอีก แต่กับจอมมาร เจ้าแม่คงไม่กล้าทำหรอกมั้ง 55555555

>>70 เซงอ่ะ

วันนี้กูไปนั่งเลื่อนๆ ดูสารบัญอาหาร โม่งเลือกรูปได้สวยกันจริงๆ น่ากินทุกอันเลย
เลื่อนอ่านยาวมาก จนกูปวดมือ แบบ ยังไม่จบอีกหรอวะ พอดูเลขหน้ามี 182 หน้า ส่วนกูยังอ่านไม่ถึงครึ่ง ....
ว่าแต่สารบัญหาอารส่วนแรกหายไปไหนอ่ะมึง มันมี 2 ไฟล์ไม่ใช่หรอ กูขุดดูที่กูเซฟไว้ก็มี 2 ... ใครลบวะ

มีใครไปลบอีกแล้วเหรอวะ สารบัญอาหารนี่เป็นไฟล์ที่ถูกลบออกโคตรจะบ่อยเลย

โอ๊ยยย เห็นไอ้นี่แล้วนึกถึงเจ้าแม่กับจอมมารขึ้นมาทันทีเลยว่ะ ลาเต้อาร์ตนุ้งต่ายยยยย
https://twitter.com/EchalRama/status/1163420541992095746?s=19

ฟู๊ดซังหายบ่อยแสดงว่าเจ้าแม่จะสลัดทิ้ง แล้วย้ายเข้าไปอยู่หมู่่่บ้านมีรักในอนาคตอันใกล้นี้ใช่มั้ย!!! สัญญาณที่ดี! สัญญาณที่ดี!

>>88 เท่าที่กูเห็น สารบัญอาหารไฟล์ 1-200 หายไปนานละนะ แต่กูจำไม่ได้ว่ามันแยกสองไฟล์ 1-200 กับ 200+ เพิ่งมานึกได้ตอนโม่งทักนี่แหละ

กูไปเพิ่มให้แล้ว วอนคนหิวจัดอย่าแดกไฟล์555555
ปล.กูว่ากูควรทำสำรองไว้เซ็ตนึงแล้วมั้ย หายบ่อยโคตรถถถถ

>>92 ปลล. How to use เมื่อกี้ก็หาย ใครจำได้ดูให้ทีว่ามีอะไรหายอีก

กูว่าที่มันหายบ่อยเพราะคนเข้าไปดูกดลบออกจากไดรฟ์ของตัวเองด้วยป่ะ กู๋ดอคเวลาเราเข้าไปดูอะไรมันก็จะแอดไปที่แชร์ร่วมกันกับฉันด้วย พอลบแล้วมันไม่ได้ลบแค่ไดรฟ์ตัวเอง ดันลบในโฟลเดอร์ไปด้วยอะดิ

>>89 เออ เจ้าแม่มีภาพลักษณ์เป็นกระต่ายใช่ป่ะ แล้วคนอื่นๆนี่จะเป็นอะไรวะ กูว่าท่านพี่เป็นแกะ ภาพลักษณ์ภายนอกคืออ่อนโยนแต่เนื้อในคือบาโฟเมต

>>95 กูว่าท่านพี่เป็นหมีขาว ดูนุ่มๆฟูๆใจดี แต่ตบทีหัวหลุด 5555555

>>95 ไซซายะ

>>95 ชูสุมอย

>>96 กูชอบอันนี้ ตบทีคือฆ่าแม่ง 5555

>>95 คาบุต้องแนวหมาๆ เท่านั้นว่ะ แบบหมาเท่ๆ อย่างหมาป่า แต่พอเอามาเลี้ยงก็จะเชื้องๆ ติดเจ้าของ รูปลักษณ์หมาป่า แต่นิสัยคอร์กี้งี้

>>95 คาบุก็มีอิมเมจเป็นเสือดำอยู่ไง ส่วนอาริมะก็หมาป่าสีเงิน ถึงแม้ว่าตอนนี้ภาพเสือดำจะหายไป มีไซซายะเข้ามาแทนที่ก็ตาม
ของเอ็นโจกูคิดว่าคงเป็นหมาจิ้งจอก ยูกิโนะก็จิ้งจอกหิมะ ท่านพี่ก็หมีขาว อิมาริกูนึกออกแต่พวกนกยูงว่ะ รูปหล่อ ดูสำอาง ลีลาแพรวพราว วาคาบะก็กระรอกมั้ง ตัวเล็กๆน่าเอ็นดูไรงี้

กุว่าเจ้าแม่คือหมีแพนด้า เป็นสมบัติของชาติ

>>101 อิมาริกูว่าเป็นจิ้งจอกเหมือนกันวะ หว่านสเน่ห์ไปทั่ว

กูว่ามาซายะเป็นไซบีเรียน ภายนอกดูเข้มขรึมแต่ไส้ในคือ.. ชูสุเกะเป็นแรคคูนไม่ก็หมาจิ้งจอก ยูกิโนะคุงเป็นจิ้งจอกเฟนเนก ส่วนวาคาบะจังเป็นตัวนากเคาะเปลือกหอยป๊อกๆ

>>104 เกลียดความเคาะป๊อกๆ 555555555555555555555555555555

ปล.ทำไมกุโดนแบนบ่อยจัง Y_Y

เห็นคอมเมนต์ในแมวดุ้นบอกอ.ฮิโยโกะอัพบล็อกตะลอนกินไปเรื่อยไม่กลับมาแต่งแล้ว มีคนรู้บล็อกแกด้วยเหรอวะ ไหนว่าไม่เคยเปิดเผยตัวตนไง

คิดถเจ้าแม่เหลือเกิน

>>106 อ้าว เขาไปรู้มาได้ไง แล้วมีเหตุผลอะไรไม่แต่งต่ออะ ดูเรื่องก็กำลังไปได้ดีนี่นา

>>106 เขาไปเอาบล็อกท่านฮิมาจากไหนเนี่ย อยากไปตามบ้าง

ถ้า >>106 ใช่บล็อคอ.จริงๆ นี่อาจเป็นการบอกใบ้พระเอกที่แท้จริงนะพวกมึง
สุดท้ายฟู้ดซังวินแน่นอน

มีใครไม่ชอบเว็บแมวุ้นแบบใหม่เหมือนกูมั่ง กูว่ากูชอบแบเก่ามากกว่า สบายตาดี แบบใหม่แม่งตัวหนังสือใหญ่เกิ๊น

>>106 กูว่าไม่น่าใช่เรื่องจริง คงเข้าใจผิดว่าเป็นบล็อกท่านฮิ แต่กูอยากเห็นบล็อกที่ว่าจัง
>>111 แบบใหม่กูว่าก็ดีนะ แค่ยังไม่ชินตาเฉยๆ จริงๆ กูอยากให้แมวมีปรับขนาดตัวอักษรมาก แบบใหม่ตัวใหญ่ขึ้นกูแอบดีใจนิดๆ

เออ ไม่รู้ก่อนหน้านั้นมีถามกันหรือยัง แต่กูสงสัยว่าคนอ่านเรื่องนี้ผู้หญิงหรือผู้ชายเยอะกว่า
กู ญ+1

กูลองเอาชื่ออ.ภาษาญี่ปุ่นไปเสิร์ช เจอร้านเค้กที่เห็นแล้วนึกถึงบ้านวาคาบะจังทันทีเลยอะ น่ากิน >q< http://www.hiyoko-cake.com/wp/?page_id=32

>>114 อาจจะเป็นร้านของอ.ก็ได้นะ แบบว่าขายเค้กแล้วมีคุณหนูผมม้วนมาซื้อเลยได้แรงบันดาลใจที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา 555555

>>114 น่ากินนนนน ฮือ อยากกินโรลเค้กขึ้นมาเลย~

>>113 ญ +1

>>113 ญ 3
>>115 ตัวจริงอาจารย์อาจเป็นคันตะคุง เขียนเรื่องพี่สาวผมม้วนนิสัยประหลาดที่มากินขนมที่ร้านบ่อยๆ
>>106 กาวเองรึเปล่ามึง

ทำไมกูรู้สึกว่าอ.ก็คือผู้หญิงผมม้วนที่มาเจอร้านเค้กนี้นั่นแหละ 5555

ดูจากความรู้หลายๆ เรื่องที่โชว์รสนิยมของอาจารย์แล้วกูคิดว่า อาจารย์เป็นคุณพ่อที่ทำงานการเมืองของคุณหนูผมม้วนที่เข้าไปซื้อเค้ก

"ข้อมูลมาจากเว็บนายท่านค่ะ เค้าพูดกันว่าอาจารย์แกแค่หยุดเขียนแต่ยังมารีวิวร้านเค้กร้านขนมอยู่บ้าง ส่วนเรื่องบล็อกนี่เราเติมเองเพราะส่วนมากคนญี่ปุ่นชอบเขียนบล็อกแต่จริงๆแล้วรีวิวที่ไหนก็ไม่แน่ใจค่ะ ขอโทษถ้าทำให้เข้าใจผิดนะคะ"

เขามาตอบว่างี้ มีใครเล่นเว็บนายท่านบ้างไหม?

>>120 รีวิวอาจรีวิวในทวีตก็ได้มึง คนญี่ปุ่นเล่นทวีตเยอะนะ
ส่วนเว็บนายท่านจำไอดีไม่ได้แล้ววะ กูขี้เกียจสมัครใหม่ด้วย รอโม่งๆ มาตอบ

อ.อาจจะเป็นปาติซิเย่ก็ได้นะ จากรสนิยมการกินนี่มันขนมล้วนๆ ช่วงนี้อาจจะขยายสาขาเลยหยุดแต่ง อีกแปบนึงจะมาแต่งต่อ!//กูมโน อย่าเชื่อกู

อ.แกอาจจะเป็นลุงหนวดกล้ามโตแต่หัวใจมุ้งมิ้งและชอบการครอสเดรสแบบอิวามุโระคุง มีคนใกล้ตัวที่เหมือนเจ้าแม่เลยเอามาเป็นต้นแบบในการแต่งนิยายก็ได้นะ 5555

นอกเรื่องแปบ หายจากวงการไปนาน หาห้องไม่เจอ พึ่งเจอ คิดถึงจุง

ทุกวันนี้กูอ่าน บันทึกสังเกตการณ์คู่หมั้นฯ แล้วมโนว่ามันคืออีกโลกของเจ้าแม่กับจอมมาร คิดถึงง่าาาาา

>>113 ช 1

>>125 กูก็มโนแบบนั้น กูเห็นเงาท่านเรย์กะในสาวผมม้วนเอ๋อๆ ช่างแดกทุกคน

ถ้าโม่งปิดเราจะไปรอท่านฮิต่อที่ไหนดี

>>128 ทางช้างเผือก

>>128 คงไม่มีแหล่งหวีดแล้ว นั่งรีหน้าเว็บแมววนไปมั้ง

>>128 line open chat?

>>131 ไม่เล่น line วะ.....

Ky สรุปจะปิดจริงหรอเนี่ย ถ้าปิดกูไม่มีที่จะสิงเลยนะ กูสิงหลายห้องมากในโม่ง

>>133 ไม่รู้ดิ แต่เสินก็ไม่กลับมาซักที ไม่รู้จะเอาไงต่อ จะปิดหรือจะทำต่อก็สุดแต่จะคาดเดา
กูสิงหลายห้องเหมือนกัน โม่งสะดวกสุดสำหรับกูแล้วในการพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็น ไม่ต้องสมัครสมาชิก ไม่กินทรัพยากร ใช้งานง่าย ถ้าปิดไปกูคงใจหายน่าดู

>>134 ใช่ที่สุด
Ky กูขำตลอดกับคำว่า ขอคำเดียวของเจ้าแม่ จนกระทั่งเจอกับตัวเอง กูเพิ่งไปซื้อโรตีมาบอกตัวเองว่ากัดคำนึงค่อยไปอาบน้ำ พอกูกัดแล้วเหมือนคนหน้ามืดรู้ตัวอีกทีก็เหลือคำสุดท้ายของห่อ แม่ง คำเดียวไม่เคยมีอยู่จริง

ได้ยินข่าวขากห้องอื่นว่า ปิดโม่งสิ้นปีจริงหรอ

อย่าปิดเลยนะมีคนมารอท่านฮิด้วยกันเยอะๆจะได้ไม่เหงานะ T^T

>>136 สัญญาเช่าโดเมนเว็บไรงี้มันปีต่อปีไง แล้วเสินก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรนานแล้ว ขนาดฟลัดสแปมข้อความหมิ่นหิ้งยังไม่มาจัดการเลย ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้น เลยมีคนสันนิษฐานว่าเสินอาจจะทิ้งบอร์ดแล้วก็ได้

>>138 ฮือ เศร้า ถ้าเสินกลับมาก็คงจะดี มันเหมือนบอร์ดเก่าๆที่ต้องช่วยกันโดเนทค่าเว็บไหมอ่ะ กูไม่รู้เบยไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถ้าโม่งปิดจริงกูเศร้าเลยเป็นบอร์ดที่กูรักสุดละเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นใครนี่ล่ะ

เออ ถ้าปิดจริงกูก็ไม่รู้จะไปสิงไหนแล้วอะ

ถ้าปิดจริงแล้วฟิคล่ะ(´;︵;`)

เห็นห้องวายไปเปิดopen chat ในไลน์ ถ้าโม่งปิดจริง เราไปเปิดกันมั่งมั้ย

เข้าด้วย

ถ้าปิด ฟิคเก่าก็หายหมดปะ

สำรองฟิคไว้ใน google doc ดีมั้ย

>>142 open chat กูก็ว่าน่าสน

เคยมีคนเอาอารยธรรมกระทู้ท่านเรย์กะมาปล่อยโหลดในคอมเม้นท์แมว ตอนที่โม่งปิดไปช่วงหนึ่งอยู่นะ เปิดอ่านได้แบบโม่งปกติเลย แต่ไม่รู้ทำไง

ปกติใครตั้งมู้อะ เปิดopen chat มะ เดี๋ยวตามไป ฟิคใครว่างๆ ขยันๆ ก็ก๊อปลง google doc ไม่ก็แปะในโน้ตของopen chat

กูลองสร้าง open chat ดูละนะ

https://line.me/ti/g2/WH807YTc3rA_GUSaiIw6VA

ย้อนกลับไปอ่านรอบที่อินฟินิตี้ ตอนชูสุเกะโผล่ไปช่วยเรย์กะที่ถูกเพื่อนๆในห้องรุมถามว่าท่านคาบุรากิเรียกไปทำไม กูรู้สึกว่าจริตการพูดจาหรือท่าทางเหมือนยูกิโนะชิบเป๋ง หรือพันธุกรรมแบบนี้มันถ่ายทอดจากพี่ไปสู่น้องได้วะ แต่เสียดายเจ้าแม่ไม่หวีดร้องแบบตอนยูกิโนะทำ 5555555

>>149 อยากเจอท่านพ่อเอ็นโจบ้าง จะแพทเทิร์นเดียวทั้งบ้านหรือเปล่า ใจกูคิดว่ายูกิโนะคงมีความใสกว่าพี่ชายบ้างล่ะ เพราะ มาซายะยังแกล้งเล่นด้วยความเอ็นดูได้อ่ะนะ กัปตันบันไซ!!!

สร้าง discord เลยดีมััยอะ กุว่ามันใช้สะดวกกว่าไลน์นะ...

>>151 กูว่า Discord +1

>>151 กูไม่เคยเล่นอ่ะ มันคือแอพเหมือนๆไลน์ใช่ไหม

ไม่เคยใช้เหมือนกันน

discord เวลาเข้ากลุ่มจะแสดงโปรไฟล์เราให้คนอื่นเห็นป่ะ แบบฟีลคล้ายๆกลุ่มในเฟสบุ๊คงี้ป่าว หรือว่าสามารถสร้างโปรไฟล์ใหม่(พวกชื่อ-รูป) แบบไลน์โอเพ่นแชทได้?

กูอยากให้มันมึฟังก์ชั่นคล้ายโม่งมากกว่าว่ะ แบบไม่ต้องสมัครอะไรทั้งนั้น มาถึงก็โพสต์ได้เลย ไม่เปิดเผยตัวตน ข้อความคงอยู่ถาวรลบหรือแก้ไขไม่ได้ เป็นแบบนี้มันสะดวกดี discord มันเป็นแบบนี้ป่ะวะ

เคยใช้แบบงูๆปลาๆ มันคือ irc เป็นเซิร์ฟเวอร์ห้องแชทอะ แล้วแบ่งเป็นห้องย่อยๆได้ สร้างบอท สร้างอิโมค่อนเองได้ จะตั้งค่า online หรือ appear-offline ก็ได้

>>155 ไม่ได้อ่ะมึง

Discord มันจะเป็นแบบสร้างเซิฟเวอร์ขึ้นมา แล้วในเซิฟสามารถสร้างห้องแชทแบบพิมพ์ หรือแบบเสียงก็ได้
มันจะคล้ายๆ @ชื่อในทวิต หลังจากสมัครแล้วถ้าจะแอดใครจะต้องหาด้วย ชื่อ#รหัส ซึ่งตรงชื่อสามารถเปลี่ยนได้ตลอด
ในห้องแชทเซิฟเวอร์ก็เปลี่ยนชื่อเล่นตัวเองให้ได้ตลอดเหมือนกัน โดยจะแยกไม่เกี่ยวกับชื่อไอดีจริง

Discord มันสะดวกตรงทำลิงค์ปักหมุดแบบเป็นห้องแยกออกมาได้เลย ไม่ต้องมีใครมากวน หาง่ายด้วย

ถ้าจะหาโปรแกรมที่ไม่แสดงตัวตนเหมือนโม่งกูว่ายากอ่ะ ไม่น่ามีวะ

open chat มันเปลี่ยนชื่อได้งะ และไลน์คนส่วนใหญ่ใช้ discord เคยใช้ตามพวกกลุ่มแปลอิ๊งแล้วรู้สึกใช้ยากมาก

กูไปเจิม openchat ละ แต่หวังว่า sirn จะไม่ทิ้งโม่งไปนะ

>>159 เห็นด้วย

>>159 ++ กูยังรอเด็จพ่อ sirn กลับมาดูแลบอร์ดเหมือนรอท่านฮิโยโกะกลับมาแต่งท่านเรย์กะต่อ

กูเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่ใช้ไลน์ openchat ต้องมีไลน์ใช่มะ กูจะได้บอกลา

กุแม่งไม่เล่นทั้งไลน์ทั้งดิสคอร์ด 5555555

ไม่ใช้ไลน์แล้วปกติติดต่อทางไหนกันอะ facebook messenger?

>>164 fb messanger + โทร

เอาจริงๆคือกุเคยใช้ไลน์ แล้วหัวหน้าชอบสั่งงานวันเสาร์อาทิตย์ กุก็เลย “มือถือพังค่า” แล้วเลิกใช้ไลน์ไปเลย ไม่รับแอดเฟสคนที่ออฟฟิศด้วย

กูก็ไม่เล่นไลน์ โบกมือลาเหมือนกัน เศร้า

>>164 ถ้าติดต่อกันจริงๆ ก็ FB วะ แต่ถ้าจะเปิดแชทคุย กูไม่อยากให้ FB นะ อยากได้แบบโม่งที่ไม่ต้องเปิดตัวตนมากกว่า

มึง ฟังกูระบายหน่อย คือกูฝันว่าเจ้าแม่รอจอมมารมาสารภาพรัก รอจนทำงานเขาไม่สารภาพซักที ตอนเลี้ยงรุ่นเลยชวนขึ้นไปบนตึกเรียนที่ไม่มีคนแล้วเป็นฝ่ายสารภาพ ก่อนจะรุกเอง พอจะเข้าจังหวะฮึบ ๆ ได้เสียนอกสถานที่ จู่ ๆ กลายเป็นหนังซอมบี้ ต้องวิ่งหนีผู้ติดเชื้อ กูสะดุ้งตื่นเลยเมื่อกี้ โฮฮฮ

>>168 แม้แต่ในฝันก็ยังไม่สำเร็จ สู้ต่อไปจอมมารชิ!!

พูดถึงฝัน กูฝันฮามากอะ
คือประมาณว่าซุยรันกลายเป็นโรงเรียนไฮโซที่มีดารานักร้องนักแสดงมาเรียน แต่มันมีการแบ่งชนชั้นแบบประหลาดๆ เว้ย
แบบ
ระดับฮอลลีวูด ระดับนี้คือพวกตัวท็อปๆ ในวงการ
ระดับดารา ก็คือดาราอะ ดังในประเทศ
ระดับเด็กฝึก ตามนั้น
ระดับคนทั่วไป ก็ตามนั้น
ที่ฮาคือ แม่งมี "ระดับไพร่" "ระดับทาส" แบบ มีทำไม๊??? ขำก็ขำ แต่ทำไมโคตรดาร์ค แล้วไพร่กับคนธรรมดามันก็อันเดียวกันอะอีเวน

เจ้าแม่อยู่ระดับฮอลลีวูดด้วยฤทธาและอำนาจมากมี นายตัวสำรองอยู่ระดับดาราเลยสนิทกัน แต่วาคาบะดันไปอยู่ระดับทาส ก็คือแบบ ก็ทาสอะ แต่ไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ย แค่แบบ...ว่าไงดี เหมือนชนชั้นล่างที่โรงเรียนไม่เหลียวแล

ทีนี้เจ้าแม่อยากสนิทกับวาคาบะ แต่ไม่รู้จะเข้าหายังไงดี เลยจิกเรียกวาคาบะมาเป็นทาสส่วนตัว แล้วหัวเราะอุฮุฮุ สั่งวาคาบะทำเค้กมาให้

พอไซซายะอยากจีบวาคาบะขึ้นมา เจ้าแม่เลยปรี๊ดมาก ประมาณว่า "ถ้าแกจีบวาคาบะ แล้วใครจะทำเค้กมาให้ชั้นยะ???" เกิดเป็นสงครามระหว่างสองฮอลลีวูดสตาร์สั่นสะเทือนไปทั่วแดนดิน เหล่าแฟนคลับแทบจะตีกันตายทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมทั้งสองท่านถึงทะเลาะกัน

เกิดเป็นข่าวลือว่าสองคนนี้คบกันแล้วไซซายะดันแอบนอกใจไปหาวาคาบะ

ส่วนชูสุมอยได้แต่ยิ้มขมหน้าขื่น ตอบสัมภาษณ์ "เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน คนนอกอย่างเราๆ อย่าไปยุ่งจะดีกว่านะครับ"

อะไรวะ ตลกตัวเอง เป็นเรื่องเป็นราวมาก 5555555555555555
คิดไปคิดมา นี่มันสายยูริเหรอเนี่ย...ปกติกูไม่ใช่สายนี้นี่หว่า

>>170 ไม่ใช่สายยูรินะ ดูดีๆคือ เจ้าแม่xเค้ก และ คาบุรากิxวาคาบะ 😂

>>170 ชอบบบบบบบบบบบบบ ต้องการฟิคค

>>149 เจ้าแม่อาจจะหวีด แต่ไม่ยอมบอกพวกเรา

>>173 คิดเหมือนกันเลย บางทีเจ้าแม่ก็ทำเหมือนเมินๆ คนอื่นนี่แซะเก่งจัง จอมมารอยากโดนแซะจะแย่ เจ้าแม่เมิน 555

ชาตินี้จะมีวันได้อ่านมุมมองของเอนโจมั้ยนะ เพราะแม้แต่ความหวังจะเห็นอัพเดทตอนต่อไปยังริบหรี่

>>175 ตอนนี้กูไม่ขออะไรมาก ขอแค่อ.มาอัพกูก็ดีใจแล้ว

>>176 ใช่ อยากอ่านอีเว้นดอกไม้ไฟ กูรู้สึกว่ามันจะมีเหตุการณ์สำคัญบางอย่างเกิดขึ้น เจ้าแม่อาจจะเริ่มโดขิๆ

>>177 ไม่มีคนตามตัวอาจารย์กลับมาเลยหรอ T_T

>>178 ถ้ามีช่องทางติดต่อจารย์แก คงมีการทักไปจนคอมค้างบ้างล่ะ 555

>>170 กาวแปบ กูยังจับคาร์ไม่ได้ OOC ขออภัย แต่กูอยากกาวมากเลยอ่ะ ฮือ

--------------------------------------------------
คาบุเรย์ : วันนี้ก็ต้องแสดงคู่กับคาบุรากิอีกแล้วล่ะค่ะ

ซุยรันเป็นโรงเรียนการแสดงชื่อดังของญี่ปุ่น มีประวัติความเป็นมาอันเก่าแก่ นักเรียนส่วนใหญ่มักมาจากตระกูลผู้รากมากดี แรกเริ่มซุยรันสอนเพียงศิลปะชนชั้นสูง เช่น การชงชา การเขียนผู่กัน การแต่งบทกลอกวี เป็นต้น ทว่า เมื่อกาลเวลาแปรเปลี่ยน ซุยรันย่อมมีการปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัยใหม่มากขึ้นเช่นกัน ศิลปะแขนงอื่นๆ ที่เคยถูกมองว่าเป็นงานของชนชั้นต่ำในสมัยก่อน อย่าง การแสดงละคร การร่ายรำ เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้น

จนในปัจจุบัน นอกจากซุยรันจะเป็นโรงเรียนสำหรับผู้รากมากดีแล้ว ยังเป็นแหล่งผลิตบุคลากรในวงการบันเทิงระดับแนวหน้าด้วย ตระกูลยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นต่างส่งลูกหลานเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ด้วยนานาเหตุผล เช่น ฝึกการเข้าสังคม หรือเพื่อเปิดตัวในวงการบันเทิง เป็นหน้าฉากอันสวยหรูแก่ตระกูล

อย่างไรก็ตาม ด้วยความเป็นมาเช่นนี้ ซุยรันจึงมีการแบ่งแยกชนชั้นในโรงเรียน เช่นเดียวกับระบบศักดินายุคก่อน

ระดับฮอลีวูด ตัวตนอันสูงสุดของซุยรัน เหนือจุดสูงสุดบนยอดพีระมิดนั้นยังมีอีกสองนั่นคือ 'จักพรรดิ' และ 'จักพรรดินี' จุดสูงสุดของผู้ชาย และหญิงสาวทั้งปวง

และนี่คือเรื่องราวของพวกเขา

.
.

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ฉัน คิโชวอิน เรย์กะ ก็อย่างที่ทุกท่านรู้กันนั่นแหละ ฉันเป็นจักรพรรดินีแห่งซุยรัน ผู้หญิงที่อยู่บนจุดสูงสุดของเหล่าหญิงสาวทั้งปวงที่ใครๆ ต่างพากันชื่นชมอิจฉา

แต่ว่านะ สำหรับฉันแล้ว ตำแหน่งจักพรรดินีนี่มันหายนะชัดๆ เลยค่ะ

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องถูกจับคู่เสมอ และคนที่ฉันถูกจับคู่ด้วยจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก 'จักพรรดิ' ชายที่อยู่บนจุดสูงสุดของเหล่าชายทั้งหลาย 'คาบุรากิ มาซายะ'

ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ฉันกับคาบุรากิจึงต้องมีการเข้าหากันในระดับหนึ่ง นานๆ เข้า ฉันกับเขาก็ดันสนิทกันเสียอย่างนั้น และทำให้ได้รู้ว่าจริงๆ แล้ว คาบุรากิ มาซายะ เป็นคนบ้าอย่างสุดกู้คนหนึ่ง ถ้ามีคนอื่นรู้เข้าภาพลักษณ์จักพรรดิจะต้องป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าตาคาบุรากิมีฝีมือการแสดงดีเลิศสมตำแหน่งจักพรรดิ หรือว่าคำว่าจักพรรดิมีอำนาจมาก จนรัศมีกลบความติ๊งต๊องของเขาไปหมดกันแน่ เลยไม่โป๊ะแตกสักที

สิ่งที่น่าแค้นใจที่สุดก็คือ เพราะการจับคู่แบบนี้ ฤดูใบไม้ผลิของฉันจึงยังไม่เคยมาเยือนเลยสักครั้งเดียว...

"เอาล่ะ จบการอธิบายเพียงเท่านี้ ครูจะขอให้นักเรียนชายหญิงอย่างละคนออกมาแสดงเป็นตัวอย่าง นั่นสินะ คุณคาบุรากิ คุณคิโชวอิน รบกวนด้วย"

ฉันกับคาบุรากิลุกขึ้นยืนหลังจากถูกเรียกชื่อ นับเป็นเรื่องปกติที่พวกเราต้องออกมาสาธิตตัวอย่างการแสดงหน้าชั้นแบบนี้

"สาม สอง หนึ่ง เริ่มได้!"

แพยะ!

"คุณมันคนสารเลว มาโคโตะ!" ฉันสบัดมือลงบนใบหน้าหล่อเหลาของคาบุรากิเต็มแรง สีหน้าของคาบุรากิในบทมาโคโตะดูอึ้งอย่างสมจริง อันที่จริงฉันรู้ว่าตานี้อึ้งจริงๆ ไม่ได้แอ๊คติ้งแม้แต่น้อย คงไม่คิดว่าฉันจะกล้าตบเขาจริงๆ ไม่เอาน่าท่านคาบุรากิ นี่ก็เพื่อการแสดงอย่างสมจริงยังไงล่ะคะ?

หลังจากพูดจบฉันก็หมุนตัวหนีตามบท ไม่ใช่เพราะไม่กล้าสบสายตาดุๆ ของคาบุรากิที่ส่งมาหรอกนะ

"เดี๋ยวก่อน ฮารุมิ"

คาบุรากิสวมกอดฉันจากด้านหลัง จงใจซุกหน้าเข้ากับใหล่ฉันด้านตรงข้ามกับคนดู ทำให้ไม่มีใครเห็นถึงสีหน้าของเขา รวมถึงริมฝีปากที่ขยับพูดอะไรบางอย่างที่มีเพียงฉันที่ได้ยิน

"ทำกันได้นะ คิโชวอิน"

แรงรัดจากวงแขนของคาบุรากิรัดคอฉันแรกขึ้นจนแทบจะไอค่อกแค่ก เพราะหายใจไม่ออก แถมยังใช้มืออีกข้างที่โอบเอวฉันไว้หยิบพุงฉัน

"ก็ว่าทำไมมือหนัก อ้วนขึ้นจริงๆ ด้วย"

มือหนักไม่ได้หมายความว่าต้องอ้วนสักหน่อย !

"เอ้า พอได้ ขอบคุณมากทั้งสองคน"

คาบุรากิคลายมือออกจากตัวฉัน ในที่สุดฉันก็สามารถหายใจได้อย่างโล่งคอ

เฮ้อ วันนี้ก็ต้องแสดงคู่กับคาบุรากิอีกแล้วล่ะค่ะ

สนุกดีต่อเลยยาวๆ

>>180 กุ >>170 เอง และกุอนุญาต

กาวต่ออออ 555555555555555555555555555555555555555555555
กุอยากอ่าน กาวอีกๆๆๆ เอามารัวๆ

>>180 กูนึกภาพเป็นพวกหน้ากากแก้วว่ะ ตาวิ้งๆเป็นประกาย เจ้าแม่เป็นคุณอายูมิ วาคาบะเป็นมายะ ต้องมาประชันกันเพื่อแย่งชิงบทนางฟ้าสีแดงอะไรเทือกๆนั้นอะ 5555

>>180 ชอบ 55555555555555

ป่านนี้อิตาจอมมารยิ้มขื่นๆแผ่รังสีอันตรายไปทั่วแล้วมั้ง 555555555

>>183 โอ้ย กุเกิดทัน มันใช่

กูดูซีรี่ย์เรื่องนึงมาแล้วเจอผู้ร่วมอุดมการณ์เอาเยลลี่หรืออะไรพวกนี้ใส่ในอาหารแบบเจ้าแม่เเล้วเว้ย 555555555 พระเอกก็นามสกุลคล้ายคาบุรากิมากเลย แค่เปลี่ยนจากบุเป็นกุ มีตัวละครที่ทำให้นึกถึงเอ็นโจ คิคุโนะจัง เซริกะจังด้วย ดูแล้วคิดถึงนอบน้อมอ่ะ ท่านฮิโยโก่ ;;0;;

//นางเอกให้ฟีลเจ้าแม่(เวอร์ชั่นนอบน้อม)ตอนบ้านล้มละลาย ส่วนพระเอกให้ฟีลคาบุรากิที่เพิ่มความบ้าๆบวมๆเข้าไปอีก

>>186 ใช่ที่เป็นภาคต่อของฮานะดันปะ?

>>187 ใช่ๆ ฮานะฮาเร

>>186 ชื่อเรื่องไรวะ กูว่าง ๆ อยู่จะตามไปดู

>>189 Hana Nochi Hare
มันเป็นภาคต่อของ Hana Yori Dango หรือF4 นั่นแหละ
ภาคนี้คือเป็นรุ่นนองของพวกF4แล้ว นางเอกบ้านเคยรวยมาก่อน แต่ก็เป็นเศรษฐีใหม่อะนะ รวย25ปีเองมั้ง แล้วพ่อก็ล้มละลาย แต่ต้องเรียนที่รร.เอโทคุต่อ เพราะหมั้นกับลูกชายเพื่อนแม่เอาไว้ ที่เป็นเศรษฐีใหม่เหมือนกัน แต่เพื่อนแม่ดันตายไปก่อน พ่อคู่หมั้นนางเอกแต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงเลยตั้งเงื่อนไขว่านางเอกต้องเรียนเอโทคุจนจบถึงจะได้แต่งงานกับคู่หมั้น

อันนี้กุอ่านแค่มังงะนะ แรกๆ ก็สนุกดี กุว่าท่านฮิก็น่าจะได้อินสะปายเรชั่นจากเรื่องนี้มาบ้างแหละ

สอบถามความเห็นเพื่อนๆ โม่งหน่อยงับ
คือตอนนี้กูได้เข้า open chat ท่านเรย์กะที่มีโม่งเปิดไว้แปะไว้ในกระทู้
แล้วกูอยากถามความเห็นว่าถ้าจะขอเอาลิงค์กลุ่มแปะไว้ในหัวทู้หน้าด้วยจะได้ไหม เป็นกลุ่มคุยกันถ้าโม่งจะปิด
เพื่อนโม่งว่าไง

>>191 ก็แปะไป ไม่เป็นไรหรอก เพิ่มไว้เป็นชอยส์สำหรับอนาคตถ้าโม่งปิด

ขอแปะ open chat อีกรอบ เผื่อใครอยากเข้า >
https://line.me/ti/g2/WH807YTc3rA_GUSaiIw6VA

ขอแปะๆ fa(งานดอง)เจ้าแม่กับจังค์ฟู้ด>
http://imgur.com/gallery/Ee8JPVN
ทีมเจ้าแม่×อาหาร

>>194 น่าร๊ากกกกกก คราวหน้า xเจ้าแม่กับบ้านขนมหวานสิ ท่าจะสมใจเจ้าแม่ 555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1174266856703758336?s=19

แฟนอาร์ตจากเจ้าเดิม อห น่ารักโว้ยย TuT

>>196 ในบรรดาแฟนอาร์ตเจ้าแม่คือชอบลายเส้นคนนี้สุด คาแรคเตอร์โดนมาก อยากให้เขาวาดการ์ตูนเต็มๆ เลยอะ

โอ๊ย ชอบการอ้อนขอค่าถ่ายรูป น่าร้ากกกกกก

>>196 อยากได้คนแปล

>>199 เอ็นโจที่เผลอหลับในห้องของเรกะ (คบกันอยู่)
ตุ๊กตาที่เอ็นโจคิดว่าเหมือนเรกะก็เลยซื้อมา (ของราคาแพง)
เรย์กะ : ดูสิๆ ฉันถ่ายได้น่รักมากมากเลย
เอ็นโจ : ขอค่าเป็นนายแบบหน่อย (ตัวเองก็มีรูปถ่ายตอนท่านเรย์กะนอนแท้ๆ แต่ก็ยังพูดแบบนี้)
เรย์กะ : เอ๊ะ?

มู้เงียบมาก...

มันไม่มีไรให้คุยมั้ง จนกว่าจะมีอะไรอัพเดท

เมื่อเรื่องนอบน้อมเป็นแนวระบบ

1.

‘ยินดีด้วย คุณทะลุมิติเข้ามาอยู่ในโลกคิมิดอล แต้มคะแนนเริ่มต้นของคุณอยู่ที่ 100 หากทำภารกิจสำเร็จจะได้คะแนนเพิ่มและจะปลดล็อคฟังก์ชั่นต่าง ๆ ได้ แต่ถ้าถูกตัดคะแนนจนเหลือ 0 คุณจะโดนทรัคซังส่งไปยังโลกแอคแทคออนไตตั้นทันที’

ทันทีที่ฉันเห็นคำว่า ‘โรงเรียนประถมซุยรัน’ ที่แขวนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า เสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นมาในหัว พร้อมกับความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามา

คิมิดอลคือการ์ตูนผู้หญิงที่แสนโด่งดังในชาติก่อนของฉัน ส่วนตัวฉันในตอนนี้คือคิโชวอิน เรย์กะ นางร้ายในการ์ตูนเรื่องนี้

ทั้ง ๆ ที่ธีมเรื่องเป็นการ์ตูนตาหวาน แล้วระบบที่ดังขึ้นมาในหัวมันคืออะไรกัน?!

‘สวัสดี โฮสต์ นับจากนี้คุณคือคิโชวอิน เรย์กะ คุณหนูแห่งบ้านคิโชวอิน หวังว่าผมจะได้รับใช้คุณนาน ๆ เนื่องจากผมคือระบบมือโปร ผมขอแนะนำการเก็บแต้ม—’

ในขณะที่ท่านแม่มองฉันอย่างเป็นห่วง ฉันก็ถามระบบอย่างตกใจ

‘เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่าถ้าคะแนนเหลือ 0 จะถูกส่งไปโลกไหนนะ?’

ในชาติก่อนนิยายระบบนับว่าเป็นแนวนิยายที่โด่งดังรองจากนิยายทะลุมิติ ดังนั้นฉันจึงได้อ่านผ่านตามาบ้าง เลยรู้ดีว่าระบบและคะแนนเหลือ 0 คืออะไร แต่เพิ่งเคยได้ยินบทลงโทษแบบนี้เป็นครั้งแรก

‘หากคะแนนเหลือ 0 คุณจะโดนรถบรรทุกพุ่งชนทันที จากนั้นคุณก็จะทะลุมิติเข้าไปในโลกแอคแทคออนไตตั้น ที่ ๆ คุณจะได้สนุกสนานกับโลกดิสโทเปีย ฝึกการต่อสู้ และเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังที่น่าตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กับการเอาตัวรอดท่ามกลางความสัมพันธ์ซับซ้อนที่ก่อตัวขึ้น’

แน่นอนว่าอนิเมะที่แสนดังอย่างแอคแทคออนไตตั้นนั้นถึงฉันจะไม่เคยดู แต่ก็เคยได้ยินผ่านหูมาไม่น้อย เป็นเรื่องแนว ๆ เอาตัวรอดที่โหดยิ่งกว่าซอมบี้ ดังน้ันฉันเลยตั้งใจฟังระบบทันที

‘เมื่อครู่นายบอกว่าทำยังไงถึงจะเก็บแต้มได้นะ?’

พอเห็นฉันสนใจ ระบบก็เหมือนติดไฟนีออนสว่างเจิดจ้าทันที

‘เนื่องจากโลกนี้มีความยากเพียงแต่ระดับ D การสะสมแต้มขอแค่เพียงทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย ไม่หลุดคาแรกเตอร์ ก็จะสามารถสะสมแต้มจนแลกไอเท็มในอนาคตได้ครับ’

เพราะคิมิดอลมีวาคาบะจังเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก คิโชวอิน เรย์กะ โผล่ออกมาแค่กลั่นแกล้งเธอ แล้วก็ไล่ตามคาบุรากิไปจนบริษัทคิโชวอินถูกกว้านซื้อหุ้นและท่านพ่อของเธอถูกเปิดโปงฐานฉ้อโกงเท่านั้น…

พอคิดไปถึงตรงนั้นฉันก็เหงื่อแตกมือเย็นเฉียบทันที จริงด้วย ล้มละลาย!

แม้ว่าฉันจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง แต่การอยู่อย่างล้มละลาย โดนถอนหมั้น โดนผู้คนเหยียดหยามนี่ไม่เอาด้วยหรอกนะ!!

‘ใจเย็น ๆ นะครับโฮสต์ แม้ว่าคุณจะต้องทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย แต่ถ้าคุณเก็บแต้มจนสามารถซื้อไอเท็มปลดล็อคฟังก์ชั่น OOC ได้แล้ว คุณก็สามารเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเองได้ อีกทั้งถ้าเก็บแต้มได้มากพอ ก็สามารถแลกเป็นเงินได้ครับ’

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อย แต่ถึงยังไงก็คิดไม่ออกว่าตัวร้ายแบบคิโชวอิน เรย์กะ จะมีวัยเด็กเป็นแบบไหน ถ้าให้เดา ก็คงเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ จ่ายเงินเป็นเบี้ย ใช้ชีวิตไม่เป็นโล้เป็นพาย…

พอคิดแบบนั้นชะตากรรมล้มละลายก็ลอยขึ้นมาบนหัวอีกรอบ ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องค่อย ๆ ออมเงินไว้ตั้งแต่ตอนนี้ดีไหมนะ แล้วก็ต้องตั้งใจเรียนด้วย เผื่อล้มละลายจะได้สอบเป็นข้าราชการ มีเงินมีงานมีชีวิตมั่นคง อย่างน้อยก็เป็นหลักประกันได้ดีกว่าทำเควสตั้งเยอะ

‘ถ้าทำอย่างนั้นก็จะ OOC ถูกหักแต้มนะครับ วางใจเถอะครับโฮสต์ ช่วงชีวิตในวัยเด็กของคิโชวอิน เรย์กะ น่ะง่ายมาก คุณก็แค่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนคุณครูตระกูลเศรษฐีก็เท่านั้นเอง’

…..

2.

‘โกหก’

ฉันพึมพำเป็นรอบที่ห้าสิบในขณะที่นั่งฟังเสียงท้องร้องจ๊อก ๆ ของตัวเอง

‘ถ้ากินขนมมากขนาดนั้นจะอ้วนเอาได้นะครับ’

‘ไหนบอกว่าคิโชวอิน เรย์กะ เป็นคุณหนูเอาแต่ใจไง แค่กินขนมตามใจปากยังกินไม่ได้เลย’

ฉันนึกถึงช็อคโกแล็ตที่ทานุกิซื้อมาฝากจากเบลเยี่ยม พอจะหยิบชิ้นที่สอง ระบบก็ดังเตือนขู่จะตัดคะแนนทันที ทำเอาทานูกิหดหู่ ส่วนท่านแม่ยิ้มอย่างพอใจ

‘คุณเป็นร่างมินิของมาดามคิโชวอิน ถึงจะยังเด็ก แต่ก็ห่วงเรื่องความสวยความงาม ไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองอ้วนหรอกนะครับ อีกอย่างคุณถูกห้ามไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกด้วย ในสภาวะที่โอกาสในการออกกำลังกายเป็นศูนย์แบบนี้ มีทางเดียวที่จะคงความผอมได้ก็ต้องกินอย่างเหมาะสมนั่นแหล่ะครับ’

ฉันรู้สึกเหมือนระบบเป็นพี่เลี้ยงสายเทรนเนอร์ที่วัน ๆ เอาแต่เล่นกล้าม กินอกไก่ปั่น หรือไม่ก็แฟชั่นนิสต้าสายคลั่งผอม

ท้องของฉันร้องขึ้นมาอีกรอบ ขณะที่จ้องมองกระจกอย่างเบื่อหน่าย

‘เอาล่ะครับ เลิกบ่นแล้วมาฝึกหัวเราะ โอะ โฮะ โฮะ โฮะ ให้ได้โทนเสียงและจังหวะที่เหมาะสมกับการเป็นคิโชวอิน เรย์กะ กันเถอะครับ’

ฉันมองกระจกอีกครั้ง ก่อนจะยกมือป้องปากแล้วฝึกหัวเราะเพื่อเก็บแต้มสำหรับซื้อไอเท็มปลดล็อค OOC

…..

3.

คาบุรากิอยู่ใน Petit Pivoine

นั่นหมายความว่าห้องสโมสรคือกราวน์ซีโร่สำหรับฉัน

อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เกลียดการไปสโมสรหรอกนะ เพราะที่นี่มีขนมหวานแสนอร่อยที่ระบบอนุญาตให้ฉันกินได้วันละหนึ่งชิ้น แต่ข้อเสียก็เป็นอย่างที่ฉันได้เอ่ยถึงไว้ในตอนแรก

คาบุรากิ มาซายะ อยู่ใน Petit Pivoine

และคิโชวอิน เรย์กะ ก็ตกหลุมรักออร่าจักรพรรดิและสถานะทางสังคมที่อยู่จุดสูงสุดของเขา

ฉันพยายามต่อรองกับระบบหลายครั้ง บอกว่าการทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์จ้องมองจากที่ห่าง ๆ เองก็สร้างความรำคาญให้กับคาบุรากิได้เช่นกัน ระบบยอมให้ฉันทำแบบนั้นสองอาทิตย์ แต่พอหมดช่วงโปรโมชั่น ก็ขู่ว่าจะหักแต้มที่ฉันเฝ้าฝึกหัวเราะจนคอแหบจนเกลี้ยงหากว่าฉันยังผลัดผ่อนอีก

ในขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวกับระบบ คาบุรากิก็หันมาทางฉันที่จ้องเขาเขม็ง ซ้ำยังขมวดคิ้วอีกต่างหาก

‘นี่ไง! รำคาญแล้ว!’

‘ถ้าทำได้แค่นี้ คุณก็แค่ลูกกระจ๊อกเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ เท่านั้นแหล่ะครับ ถ้าคิดจะเป็นนางร้าย ต้องโดดเด่นกว่าบรรดาตัวประกอบ ผมให้เวลา 5...4...3…’

ฉันรีบลุกทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาคาบุรากิผู้เต๊ะท่าจักรพรรดิ ทำตัวไม่สมเป็นเด็กอายุหกขวบ

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก ฉันกลัวว่าจะน่ารำคาญไม่พอ เลยถือวิสาสะนั่งข้าง ๆ แล้วหยิบพุดดิ้งชาเขียวที่ทำจำนวนจำกัดมากิน อันที่จริงฉันกินไปแล้วหนึ่งถ้วย แต่เพราะตอนนี้กำลังหาทางเข้าใกล้คาบุรากิอยู่ ระบบก็เลยไม่ส่งเสียงเตือนตอนฉันกินถ้วยที่สอง

อา...มัชชะพุดดิ้งแสนเข้มข้นที่ถ้วยเล็ก ๆ ขนาดเด็กกินไม่กี่คำนี่มีราคาถึง 12,500 เยน ถ้าเป็นในชาติก่อนฉันไม่กล้าซื้อมากินเด็ดขาด โรงเรียนซุยรันนี่ช่างใจป้ำจริง ๆ

“ท่านคาบุรากิ ถ้าไม่ทานดาร์คช็อคโกแล็ตชิ้นนั้น ฉันขอได้ไหมคะ?”

นอกจากพุดดิ้งชาเขียวแล้วยังมีเซ็ตช็อคโกแล็ต คาบุรากิกินไวท์ช็อคกับมิลค์ช็อคไป เหลือแต่ดาร์คช็อค อันที่จริงดาร์คช็อคของที่นี่อร่อยมาก แต่ลิ้นของเด็ก ๆ ถึงจะเลือกกินยังไง ก็ยังชอบขนมที่ออกรสหวานอยู่ดี

“ใครว่าฉันกินไม่ได้”

ตัวเองไม่ชอบแทนที่จะส่งให้ฉันกิน แต่คาบุรากิทำหน้าเหมือนโดนดูถูก แล้วหยิบช็อคโกแล็ตเข้าปากทันที พอปิดปากปุ๊บก็ทำหน้าฝืนทน ฉันเห็นแล้วสงสารแกมสมน้ำหน้า อยากวางท่าดีนัก

“แล้วอันนี้น่ะ เรียกว่าช็อคโกล่าต่างหาก”

ฉันยกมือป้องปาก ก่อนจะหัวเราะด้วยเสียงหัวเราะที่ฝึกกับระบบมานานจนผ่านมาตรฐานคุณหนูคิโชวอิน

“โอะ โฮะ โฮะ นั่นสินะคะ ช็อคโกล่าของยี่ห้อนี้อร่อยดีจริง ๆ ท่านคาบุรากิได้ทดลองชิมอันที่เป็นผลไม้รึยังคะ?”

“ตัวนั้นเพิ่งออกใหม่ เธอเคยลองชิมแล้วเหรอ?”

คาบุรากิถามด้วยสีหน้าอิจฉานิด ๆ ฉันเลยอวดเบ่งไป

“ท่านพ่อของฉันกลับมาจากสวิสเมื่อสองวันที่แล้วค่ะ ซื้อช็อคโกแล—ช็อคโกล่ามาฝากเยอะเชียว ท่านคาบุรากิอยากจะชิมบ้างไหมคะ พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้ชิม”

คาบุรากิคิดสะระตะซักพัก ก่อนจะตอบตกลง

ทั้ง ๆ ที่ฉันหาวิธีเกาะติดคาบุรากิได้ แต่ระบบกลับให้คะแนนแค่ 5 คะแนนซะงั้น ฉันพยายามเถียงขอคะแนนอีกรอบ แต่พอระบบขู่ว่าจะไม่ให้คะแนนเลยก็ใจมด พยักหน้าตกลงกับคะแนนที่ได้รับไป

แม้คาบุรากิจะเป็นตัวอันตราย แต่เพื่อหนทางแห่งไอเท็มปลดล็อค OOC ฉันจะต้องเก็บคะแนนให้มากที่สุด เพื่อที่พอปลดล็อคได้แล้ว จะได้เตรียมตัวเก็บเงินสอบราชการ หลบหนีจากชีวิตที่มีแต่ตัวอันตราย หลบหนีจากทรัคคุง หลบหนีจากการถูกส่งไปโลกแอคแทคออนไตตั้น

กะอีแค่เด็กหกขวบ ยังไงฉันก็รับมือไหวอยู่แล้ว!

…..

4.

คาบุรากิ...น่ารำคาญชะมัด

หลังจากที่ฉันสนิทกับคาบุรากิได้ตามเป้าหมายที่ระบบตั้งใจแล้ว การเจอหน้าคาบุรากิก็คือการเก็บแต้มรัว ๆ แม้ว่าฉันจะต้องทนฟังคำพร่ำเพ้อถึงพี่สาวที่คาบุรากิแอบชอบก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างตัวของคาบุรากิยังมีเอ็นโจ

เอ็นโจ ชูสุเกะ แม้ว่าภายนอกจากอ่อนโยนใจดี แต่ฉันจำได้ว่าตอนที่เขาเล่นงานคิโชวอิน เรย์กะ นี่โหดยิ่งกว่าคาบุรากิซะอีก ดังนั้นหากเป็นไปได้ ฉันเลยตั้งใจจะอยู่ห่าง ๆ เขา

แต่นั่นก็เป็นได้แค่เป้าหมายเท่านั้น เพราะอีตาคาบุรากิมีเพื่อนคนเดียว ดังนั้นถ้าฉันต้องเข้าหาคาบุรากิ ก็หมายความว่า 8 ใน 10 ครั้ง จะต้องเจอกับเอ็นโจ

“คุณคิโชวอินนี่ชอบกินขนมหวานเหมือนมาซายะเลยนะเนี่ย”

เอ็นโจเปรยขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบชีสเค้กทาร์ตเข้าปาก ทำเอาฉันเกือบวางลงเพราะติดนิสัยตอนระบบเตือนว่าห้ามกินขนมเกินชิ้นเดียว

“ท่านเอ็นโจไม่ชอบขนมหรือคะ?”

ฉันถามตามมารยาทพอเป็นพิธี พลางเหลือบตาไปยังขนมในจานของเอ็นโจที่ไม่ได้ถูกแตะเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“ชูสุเกะไม่ชอบกินขนม เธอจะกินส่วนของหมอนี่ก็ได้นะ”

ฉันยิ้มค้างเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองขนมของเอ็นโจ ส่วนเอ็นโจยิ้ม ๆ หันไปทำเสียงดุใส่คาบุรากิ

“มาซายะ เสียมารยาทต่อคุณคิโชวอินนะ”

คาบุรากิขมวดคิ้ว

“เสียมารยาทอะไร นายไม่กินก็ให้ยัยนี่ไปสิ เห็นจ้องอยู่นานสองนาน รำคาญลูกตาแทน”

แม้ว่าฉันควรจะได้รับแต้มเพิ่มเพราะถูกคาบุรากิบ่นว่ารำคาญ แต่ระบบกลับเงียบกริบ ฉันเลยตอบไปด้วยรอยยิ้มที่พยายามปั้นให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“ฉันอิ่มแล้วค่ะ ท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิเลิกคิ้วสูง

“แน่ใจนะว่าไม่อยากกินดักกัวซ์?”

ฉันมองขนมหน้าตาน่ารักที่ทำจากเมอแร็งก์ ครีม และผลไม้ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างกระมิดกระเมี้ยน ไม่ให้เสียน้ำใจคาบุรากิที่ฉันพยายาม ‘ตามตื้อ’ อยู่

“แค่คำเดียวนะคะ”

ฉันรับจานขนมที่เอ็นโจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วยื่นส่งมาให้ ในขณะที่ใช้ส้อมตักดักกัวซ์ชิ้นเล็ก ๆ เข้าปาก ก็ได้ยินเสียงระบบบ่นพึมพำ

‘ให้ตายเหอะ นี่กลายเป็นเคสคาตาริน่าไปอีกรายแล้วเหรอเนี่ย?’

ฉันไม่สนใจระบบที่บ่นงึมงำ ก่อนจะกินชีสเค้กเป็นลำดับถัดไป

…..

จบ
ไม่มีตอนต่อไป เอากาวมาลงเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะบอร์ดเงียบเกิน

>>203-206 เขียนซะกูอยากอ่านเวอร์ชั่นท่านเรย์กะถูกส่งไปปราบไททัน 55555 พอคิดแล้วภาพคาบุรากิเป็นรีไว เตะท่านเรย์กะโผล่วาบขึ้นมาเลย

>>207 คาบุจะเตะนางได้เรอะ โดนท่านพี่กับจอมมารเอาตายแหงๆ

แท้งกิ้วโม่งฟิก

ขอบคุณเด้อโม่งฟิค ฮือออ คิดถีงท่านเรย์กะ คิดถึงความมู้เวลาคึกครื้น ;-;

แค่คำเดียวนะคะ โฮะโฮะโฮะ

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1177584361153032193?s=19

ภาคต่อของแฟนอาร์ตจากเจ้าเดิมเมื่อวันก่อน

โอยยย น่ารักมากกก การหยอกล้อของคู่นี้

>>212 เห็นแล้วฝันอยากอ่านไปถึงตอนทั้งคู่แต่งงานกัน มีลูกกัน อยากเห็นโมเม้นผัวเมีย ฮือออ

>>203-206 สงสารระบบ 5555555555555555555555555555555555555

เพราะเลือกคนแบบนี้มา ก็จะได้บากะริน่ารัวๆ นั่นแหละ!

คิดถึงเจ้าแม่จัง

คิดถึงมาก~

เมื่อไหร่จะเปิดเทอม

สวัสดี ไม่ได้เข้ามานาน ร้างจุง

กาลครั้งหนึ่งกูเคยแต่งฟิคตอนเดียว(ไม่)จบ ที่เกี่ยวกะงานแข่งกีฬาโรงเรียน สามหน่อ คาบุ, อาริมะ และเอ็นโจลงแข่งวิ่งยืมของ แล้วทั้งสามก็เข้ามาแย่งชิงเจ้าแม่ให้ไปกับตัวเอง
ฟิคเรื่องนี้ไม่เคยคิดตอนต่อ ไม่คิดด้วยว่าโจทย์ยืมของมันคือะไร ค้างคาไว้แค่นั้้น
วันนี้จู่ๆก็นึกพล็อตต่อเลวๆได้ขึ้นมา แต่ก็ขี้เกียจแต่ง จึงขอพิมพ์เล่าก็พอ

-------------

ทั้งสามหน่อปะทะคารมกันจะให้เรย์กะไปกับตัวเอง เหล่ากองเชียร์ข้างสนามก็เลิกสนใจคนที่กำลังจะวิ่งเข้าเส้นชัยมากรี๊ดกร๊าดให้ความสนใจกะทางนี้แทน

คาบุหัวเสีย "อย่ามาทำให้ฉันแพ้เพราะหล่อนนะ คิโชวอิน!!" จับข้อมือฉุดเรย์กะกลับลงสนามวิ่ง อาริมะและเอ็นโจจะยั้งไว้ก็ไม่ทัน กองเชียร์เกรียวกราว เรย์กะก่นด่าในใจ บอกคาบุว่า "ฉันวิ่งไม่ไหวหรอกนะ!"

คาบุลากเรย์กะไปได้ห้าก้าวก็หยุดชะงัก หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เรย์กะ ก่อนจะหันไปเรียกอาริมะกะเอ็นโจให้มาด้วยกัน ทำฟอร์มว่ามีน้ำใจนักกีฬา อาริมะกะเอ็นโจมองหน้ากันงงๆ แต่ก็ตกลง กลับลงสนามไป

ภาพที่กองเชียร์เห็นคือสามหนุ่มหล่อยกสาวสวยขึ้นและวิ่งไปพร้อมกัน! วี้ดว้าย นี่มันภาพแห่งประวัติศาสตร์ สมกับเป็นคิโชวอินซามะ ช่างอิจฉาสุดๆ!

ขณะเดียวกัน คาบุวิ่งไปหามขาเรย์กะไปบ่นไป "หนักชะมัด! นี่กินอะไรลงไปเนี่ยยัยคิโชวอิน! ดูสิ หนักจนฉันลากแทบไม่ไหว ต้องให้สามคนแบกเชียวนะ! สามคนแบกเลยนะ! แข่งจบงานนี้ต้องจัดไดเอทหนักๆเลย! เสริมคอร์สวิ่งไปอีก10โล!!"
เอ็นโจหามแขนเรย์กะ สีหน้ากลัันขำเต็มที่ ไหล่สั่นไปหมด แม้แต่คำปลอบใจก็กล้าไม่หลุดออกมา
อาริมะแบกแขนอีกข้าง สีหน้าจริงจัง ครุ่นคิดสักพักก่อนจะหันไปเสนอแนะเครื่องออกกำลังกายรุ่นต่างๆในทีวีไดเร็กซ์ที่น่าจะมีประสิทธิภาพให้เรย์กะ
เรย์กะที่ถูกหามน้ำตาตกใน จะเถียงก็เถียงไม่ออกจริงๆ ;_;

(จบ)

>>219 อห 555555555 จะว่าน่ารักก็น่ารัก แต่ก็สงสารเจ้าแม่ 555555555555555 หลังจากงานนี้ยูกิโนะคุงต้องมาปลอบใจคุณพี่เรย์กะจากเจ้าวายรายนี่แล้วล่ะ อุฮุฮุ

>>219 ทำร้ายเจ้าแม่กู๊ววววววววววววววววว 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

เงียบเหงาเหลือเกิน คิดถึงนะโม่งฟิคทุกคนนน

>>222 นั่นสิ เดี๋ยวกูเอาฟิคมาลงดีกว่า ไหนๆก็เขียนใกล้เสร็จละ รอแพพ

โม่งเอ้ยยยย กลับอ่านย้อนมาใหม่ เจอฉากที่ไอระเอารูปตอนสั่นกระดิ่งท่านเรยกะกับท่านพี่ตอนเด้กมาให้ แล้วบอกว่าคนรุ้จักแถวนั้นถ่ายให้ คือแบบบบคิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนอกจากเอ็นโจ ฮรืออออโมเม้นเขามาาา รุ้สึกคนเขียนเค้าวางฮินท์ให้นานมากเลยแหะ ยิ่งแบบคาบุจำไม่ได้ว่าคนเต้นรำวันนั้นเป้นเรยกะแต่กลับเอ็นโจนี่จำได้ โว้ยๆๆๆ ชอบบบบอ่ะ กลับมาอีกก้ฟินน

>>219 กูว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นี้จริงคือ เจ้าแม่ใจสลายเลยอะ

>>224 อ่านทีแรกกูนึกว่าเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนที่ไอระรู้จักในงานเป็นคนถ่ายให้ซะอีก แต่ถ้าเฉลยมาว่าเอ็นโจถ่ายนี่เพิ่มความก๊าวไป 300% เลยนะนั่น

เอ็นโจชัวร์ เผ้ามองท่านเรย์กะในเงามืด หึหึ

ถ้าเรย์กะเป็นผู้ชายล่ะ เจ้าพ่อเรย์กะ เอ๊ะ หรือเรย์เฉยๆดี พล็อตคือเป็นตัวร้ายขัดขวางความรักระหว่างคาบุรากิและวาคาบะจัง แอบปลื้มคาราบุกิอยู่ห่างๆแล้วก็เทิดทูนคาบุรากิไว้บนหัว คำพูดติดปาก "สามัญชนอย่างเธอน่ะ ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่กันกับจักรพรรดิหรอก!" หลังจากนั้นก็กลายเป็นพล็อตBL..[(คาบุรากิxเรย์กะ)(เอ็นโจxเรย์กะ)(เรย์กะxวาคาบะ)]
ว่างๆกูจะแต่งฟิคแบบสลับขั่ว เรย์กะทะลุมิติ(ญ)-->เรย์กะทะลุมิติ(ช)
เอาตั้งแต่ตอนแรกถึงสุดท้ายเลยมรุง ถ้ากูว่างอ่ะนะ มีใครอยากเสนอชื่อท่านเรย์กะใหม่ไหมวะ ถ้าไม่มีกูจะเอาอันนี้แหละ(*´∇｀*)

กูทนไม่ไหวละ คุณชายเรย์กะนุ่มนิ่ม วันๆเอาแต่กิน มีพุงย้อยๆหน่อยๆตั๊ลล๊าค(づ￣ ³￣)づ

AU Hanahaki Verse [2/3]
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/6627/628-629
------------

เธอเองก็มีอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ด้วยอย่างนั้นเหรอ

คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหาย แม้จะผ่านมานานหลายวันแล้วก็ตาม

และคำถามที่ตามมาก็คือ ใครกันที่ทำให้เธอมีอาการแบบนั้นได้ มาซายะเหรอ หรือเป็นคนอื่นเหมือนตอนที่เธอแอบชอบเจ้าโทโมเอะคนนั้น

พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร ในอกก็จะเจ็บขึ้นมาทุกครั้ง และจะตามมาด้วยอาการไอเป็นดอกไม้ที่มันรุนแรงขึ้นทุกวัน จากเดิมที่มีแค่กลีบดอกไม้ ตอนนี้มันเริ่มจะมีกิ่งไม้เล็กๆติดออกมาด้วยแล้ว มันทำให้เขาทรมานมากขึ้นทุกครั้งที่ไอ

แล้วไหนจะยังเรื่องนี้อีก

ชูสุเกะถอนหายใจออกมาเมื่อเหลือบไปเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อนที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกตรงหน้า

หลังคืนทานาบาตะ พ่อเรียกเขาไปพบที่ห้องทำงาน และเมื่อไปถึงก็ได้รับมอบซองเอกสารที่ดูเป็นทางการมาให้

ของข้างในคือเอกสารที่ระบุอาการของโรคที่เขากำลังเป็น และแผ่นฟิล์ม X-Ray ครั้งล่าสุด

ชูสุเกะใช้แผ่นฟิล์มปิดบังรอยยิ้มขื่นๆ ในที่สุดพ่อก็รู้จนได้ว่าเขามีอาการของโรคบ้าๆนี่

เขาก้มลงมองเอกสารเพื่อปิดบังสีหน้า แผ่นฟิล์มแสดงให้เห็นสิ่งที่แปลกไปจากเดิม ดอกไม้ที่เจริญเติบโตอยู่แค่ในปอดและหัวใจ แต่ตอนนี้กิ่งก้านสาขาของดอกไม้เริ่มจะมีการเติบโตแผ่ขยายออกไปตามเส้นเลือดในร่างกาย และเป็นอันตรายต่อการใช้ชีวิตประจำวันแล้ว

คำวินิจฉัยจากแพทย์ท้ายเอกสารลงความเห็นไว้ว่าควรได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป นั่นหมายถึงความตายของเขาเอง

ในฐานะผู้สืบทอดตระกูล เรื่องนั้นพ่อของเขาคงไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่ๆ

ด้วยเส้นสาย เงินทองและอิทธิพลของตระกูลเอ็นโจ การจะหาแพทย์ผ่าตัดที่เชี่ยวชาญการผ่าตัดโรคนี้มาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แผ่นกระดาษหน้าถัดมาคือกำหนดการณ์ผ่าตัดมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ช่วงเวลาก่อนจะเปิดเทอมไม่กี่วัน

พ่อไม่สอบถามถึงต้นเหตุของการเกิดโรคของเขาแม้แต่คำเดียว บอกแค่ให้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการผ่าตัด แต่ชูสุเกะก็คิดว่าพ่อรู้ว่าใครคือสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

เขาได้แต่รับคำอย่างสงบเสงี่ยมไม่มีปากเสียงเมื่อถูกย้ำเตือนถึงหน้าที่ของผู้สืบทอดของตระกูลเอ็นโจคนต่อไป ทุกอย่างในชีวิตได้ถูกกำหนดไว้แล้ว การเรียน หน้าที่ หรือแม้แต่คู่ครอง เรื่องความรักหรือความต้องการไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องใส่ใจ

ชั่วแว้บหนึ่ง เขาคิดหนีออกจากบ้าน ทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเอ็นโจไปให้หมด ด้วยความหุนหันพลันแล่นและไม่ได้วางแผนอะไรไว้ เขาก็โบกแท็กซี่จากหน้าบ้าน บอกให้ขับไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายปลายทาง สุดท้ายก็มาจบที่โรงเรียนเพราะไม่รู้จะไปไหนดี

โชคดีที่ตอนนี้คือช่วงปิดเทอมเลยแทบจะไม่มีคน นั่นหมายถึงความวุ่นวายก็น้อยลงด้วย เหมาะแก่การเป็นที่ลี้ภัยชั่วคราว

สโมสร Pivoine ข้างในว่างเปล่าไร้ผู้คน มีแค่พนักงานที่ทำหน้าที่ดูแล ปกติพนักงานเหล่านั้นก็ทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนอยู่แล้ว จึงไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขาในการที่มีคนอื่นอยู่ด้วยในสโมสร

เขาเลือกที่นั่งให้ตัวเองตรงหน้าต่างข้างๆแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ แต่เปียโนตัวนี้ทำให้เขานึกถึงมาซายะ บางเวลาที่มาซายะอารมณ์ดีหรือเกิดนึกอยากเล่นเปียโนขึ้นมาก็มักจะมานั่งตรงนี้เสมอ

มาซายะอาจจะเป็นสิ่งดีที่สุดเท่าที่เขาจะนึกออกในเวลาแบบนี้ หมอนั่นเป็นเพื่อนที่ดี อยู่ด้วยแล้วก็รู้สึกสบายใจไม่ต้องระมัดระวังตัวหรือหยิบหน้ากากขึ้นมาสวม ซื่อตรงต่อความรู้สึกและความต้องการของตัวเองเสมอ

จุดนั้นทำให้เขาชื่นชมมาซายะ แต่ก็รู้สึกอิจฉาไปในเวลาเดียวกัน

ชูสุเกะกดนิ้วลงบนคีย์เปียโน เสียงกังวานใสดังก้องในความเงียบของห้อง เขาไม่ได้มีเพลงที่อยากเล่นอยู่ในใจก็ทำได้แค่กดนิ้วลงไปตามคีย์อย่างเชื่องช้า ไม่เป็นเพลง

แต่พอได้มาเล่นเปียโนแบบนี้ ใบหน้าของเรย์กะก็ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดแบบไม่ได้ตั้งใจ

ปลายนิ้วที่กดคีย์เปียโนไปมั่วๆแปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนองของเพลงสวนในหยาดพิรุณที่ได้ยินจากงานทานาบาตะเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เพลงนั้นถูกบรรเลงโดยฝีมือของมาซายะ และได้รับคำชมเชยอย่างมากจากแขกผู้เข้าร่วมงาน รวมไปถึงสายตาที่มองอย่างชื่นชมของเรย์กะด้วย

ชูสุเกะรู้มานานแล้วว่าเรย์กะดูจะชอบเวลาที่มาซายะเล่นเปียโนมากๆ เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมองเธอแทบทุกครั้งที่มีโอกาส คอยสังเกตกริยาท่าทางของเธอเวลาที่อยู่กับคนอื่นๆ

เขาเคยกึ่งๆบังคับให้มาซายะเล่นเปียโนให้เป็นการตอบแทนที่เธอช่วยดูแลยูกิโนะ แต่เหตุผลหลักคือเขาต้องการทดสอบสมมติฐานที่อยู่ในใจ และผลที่ได้ก็เป็นไปตามความคาดหมาย

เวลาที่เรย์กะมองมาซายะเล่นดนตรี เหมือนเธอตกอยู่ในภวังค์ที่ทั้งโลกมีแค่มาซายะและเธอ ใครก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกได้

เมื่อตระหนักถึงความจริงในข้อนี้ กลีบดอกไม้ก็ได้หลุดร่วงออกมาจากปากของเขาเป็นครั้งแรก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันยังเป็นแค่อาการไอเล็กๆน้อยๆอยู่เลย

ชูสุเกะยิ้มขื่นๆ ปิดฝาครอบเปียโนลงมาแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม ตั้งใจว่าจะรอให้ถึงช่วงเย็นแล้วค่อยกลับบ้าน ตอนนี้ก็นั่งเล่นฆ่าเวลาให้หมดไปก่อน การได้อยู่เงียบๆคนเดียวแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่จะได้คิดทบทวนว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตในตอนนี้

จะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อ ยอมเข้ารับการผ่าตัดไม่มีเงื่อนไข หรือจะดิ้นรนพยายามจนวินาทีสุดท้ายที่อาจจะหมายถึงอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ไม่สามารถแก้ไขได้แล้วจริงๆ

นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงประตูห้องสโมสรเปิดออก ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ ใครกันนะที่จะมาโรงเรียน

“ใครน่ะ”

เขาตะโกนออกไป นึกหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ความสงบถูกรบกวน และตามมาด้วยความคิดที่ว่าจะตัดบทสนทนาอย่างไรดีไม่ให้ดูเสียมารยาท

เรย์กะยืนอยู่ตรงนั้น เลิกคิ้วขึ้นมองมาอย่างสงสัย ส่วนชูสุเกะได้แต่จ้องมองเธออย่างพิศวง

“คุณคิโชวอิน” เขาพูดขึ้นมาราวกับจะถามตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอน เธอจะมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ได้ยังไงกัน

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

เป็นเสียงเธอแน่นอนไม่มีผิด ชั่วแว้บหนึ่งเขานึกอยากเอื้อมมือไปสัมผัสตัวเธอเพื่อเช็คให้แน่ใจ แต่ก็ทำได้แค่ถามในสิ่งที่สงสัย

“หยุดสอบซ่อมแท้ๆ มีอะไรเหรอ” ชูสุเกะเลิกคิ้วขึ้น คิดถึงความเป็นไปได้ “....เอ๋!...หรือว่ามีสอบซ่อม”

“ไม่ใช่นะคะ”

เรย์กะรีบตอบทันควันพร้อมกับท่าทีพองขนที่ดูแล้วเหมือนกระต่ายในความคิดเขา มันเป็นท่าทีที่เธอชอบใช้เวลาจะปฏิเสธอะไรสักอย่าง ...นี่ตัวจริงแน่นอน ไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอนหรอก

ชูสุเกะหยอกเธอไปเล็กน้อยเรื่องผลการสอบ เธอก็ทำหน้าตาบึ้งตึง แต่พอพูดถึงมาซายะที่ออกปากว่าคงไม่ต้องเป็นห่วง เรย์กะก็มีท่าทีที่ดูกระตือรือร้นขึ้นมา ดวงตาเปล่งประกายราวกับกำลังคาดหวัง

หนามแหลมจากกิ่งก้านของดอกไม้ทิ่มแทงหัวใจเขาอีกหน

เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ไอออกมาต่อหน้าเธอ ได้แต่ชวนคุยเรื่อยเปื่อยถามเรื่องที่มาโรงเรียนทำไม ก็เป็นเรื่องของกิจกรรมชมรมที่เธอทำอยู่

เรย์กะถามกลับว่าเขามาที่นี่ทำไม ชูสุเกะยิ้มขื่นๆตอบกลับไปว่าเป็นที่เดียวที่สามารถหลีกหนีจากความวุ่นวายที่บ้านได้ เธอก็ดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันควัน

ดูท่าทางเธอคงอยากจะหนีอีกแล้ว เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เวลาที่เรย์กะอยู่ใกล้ๆเขา เธอมักจะหาข้ออ้างมาปลีกตัวหนีไปได้เสมอ บางครั้งก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้

ชูสุเกะเลยประชดประชันด้วยการเชื้อเชิญเธอให้นั่งที่โต๊ะเดียวกัน ท่าทีนุ่มนวลของเขาคงทำให้เรย์กะปฏิเสธยากหน่อย ซึ่งนั่นก็เป็นไปตามคาด เธอยอมนั่งแต่โดยดีแม้จะดูอิดออดไปบ้างก็ตาม

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่มองดูเรย์กะที่กำลังทำสีหน้าอึดอัดใจเหมือนเป็นการลงทัณฑ์เธอทางอ้อม

“สอบปลายภาคของท่านเอ็นโจเป็นอย่างไรบ้างคะ”

เรย์กะโพล่งถามขึ้นมาในที่สุด ท่าทางคงอึดอัดกับความเงียบจนทนไม่ไหว

“ก็ไม่มีอะไรนี่ ตามปกติล่ะมั้ง”

คำตอบของเขาคงจะจืดชืดไปหน่อย แต่ก็นะ...จะให้เล่าเรื่องการทำข้อสอบที่ฟังดูน่าเบื่อก็คงไม่ดีเท่าไหร่ เรื่องทางบ้านก็พูดไม่ได้ ยิ่งเรื่องอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ก็ยิ่งไม่ใช่หัวข้อที่ควรเอามาสนทนากันเลยสักนิด

ชูสุเกะเลือกที่จะเล่าเรื่องของเด็กม.4ที่ก่อเรื่องจนมาซายะสั่งให้ทุกคนใน Pivoine ต้องสอบได้ไม่เกินลำดับที่ 50 เด็กพวกนั้นคงผ่านเกณฑ์กันฉิวเฉียดจากการตรวจคำตอบไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

พอมีชื่อของมาซายะเข้ามาเกี่ยวข้อง เรย์กะก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ท่าทางเหมือนอยากฟังต่อไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“มาซายะก็มุทะลุไม่คิดหน้าคิดหลังมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะนะ” ชูสุเกะข่มอาการไอลงคอ ปั้นสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไร

“เหตุการณ์ที่ลำบากที่สุดที่เคยเจอคืออะไรคะ”

เรย์กะอาจจะไม่รู้ตัว แต่ในตอนนี้ แววตาเธอเป็นประกายสดใสคล้ายกับมีความสุข ทั้งที่เวลาพูดกับเขาเธอไม่เคยมีท่าทีแบบนี้เลยสักครั้ง

ก็ได้...ถ้าเธออยากฟังนัก

เขาเล่าให้เธอฟังเรื่องที่ไล่ตามหามาซายะไปตามสถานที่ฆ่าตัวตายทั่วญี่ปุ่นเพราะอกหักตอนม.4 ตอนนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่ลำบากจริงๆ เรย์กะมีสีหน้าทึ่งหลังจากได้ฟัง แต่เขาต้องทุกข์ทรมานจากหนามที่กำลังบีบรัดทิ่มแทงหัวใจเพราะรู้ว่าเธอมีความสุขจากการฟังเรื่องราวของมาซายะผ่านปากเขา

“เจอเรื่องเดือดร้อนขนาดนั้น ทำไมท่านเอ็นโจถึงยังคบหาท่านคาบุรากิอยู่อีกล่ะคะ”

คำถามนั่นออกจะทำให้ชูสุเกะประหลาดใจพอสมควร นึกไม่ถึงว่าเธอก็อยากรู้เรื่องของเขาด้วยเหมือนกัน

แม้เขาพยายามจะบอกตัวเองว่ามันคือคำถามตามมารยาท เธออาจจะถามเพราะแค่อยากรู้เกี่ยวกับมาซายะ แต่หัวใจในอกกลับเต้นระรัวอย่างยินดีจนอาจเรียกได้ว่าบ้าคลั่ง

“แปลกเหรอ”

“อืม...ก็ไม่ถึงกับแปลกหรอกค่ะ”

“ที่เป็นเพื่อนกันนี่ก็ไม่ได้มีเหตุผลชัดเจนหรอกนะ”

คำถามนี้เขาเองก็ไม่เคยนึกเหตุผลแบบจริงๆจังๆมาก่อนเหมือนกัน ดังนั้น คำตอบที่พูดออกไปจึงเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับความในใจที่สุดในเวลานี้

“มาซายะน่ะ ดูเผินๆเหมือนจะสีหน้าไร้อารมณ์อ่านใจยาก แต่เนื้อในเป็นคนตรงไปตรงมาไม่มีหน้ามีหลัง อยู่ด้วยแล้วก็เลยสบายใจน่ะ แล้วก็ซื่อสัตย์กับคนอื่นๆด้วย ก็เลยรู้สึกอุ่นใจว่ามีแต่มาซายะเท่านั้นที่จะไม่หักหลังผมเด็ดขาดล่ะมั้ง ส่วนที่ทำอะไรโลดโผนนั่น ดูๆไปก็เพลินดีด้วยนะ”

ชูสุเกะหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต มันมีทั้งความสุขและความเศร้าปะปนกันไป เวลาที่มาซายะทำอะไรเหนือความคาดหมายก็ทำให้เขารู้สึกสนุกด้วยเสมอ

ในบรรดาคนมากมายที่เขารู้จัก คนที่เขานับว่าเป็นเพื่อนอาจจะมีแค่มาซายะคนเดียวก็ได้

พอเห็นรอยยิ้มของเรย์กะ เขาก็เลยเล่าเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับมาซายะให้ฟังอีกนิดหน่อย ชูสุเกะไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าอยากเห็นเธอยิ้มแบบนี้ไปอีกนานๆ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ทำให้เธอยิ้มได้จะไม่ใช่เรื่องของเขาก็ตาม

เธอเล่ากลับมาบ้าง เป็นเรื่องที่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกับเรื่องที่ไปร้านฟาสต์ฟู้ดกันก่อนหน้านั้น มาซายะไม่ได้ให้รายละเอียดในเรื่องพฤติกรรมตัวเองหรอก แต่ฟังจากที่เรย์กะเล่ามันก็ตลกไม่น้อยเลยทีเดียว

ใครจะไปนึกว่าคุณชายบ้านคาบุรากิผู้สง่างามจะแวะเที่ยวชิมของแจกทุกซุ้มเหมือนกับพวกแม่บ้านจ่ายตลาด หอบข้าวของที่ตัวเองเพิ่งจะเคยพบเจอมาถือไว้พะรุงพะรังเหมือนพวกบ้าหอบฟาง หรือสั่งอาหารไม่เป็น ได้แต่ทำหน้าเคร่งขรึมกลบเกลื่อนสถานการณ์ และเขาก็เล่าเรื่องของมาซายะที่ตลกยิ่งกว่านี้ให้เธอฟังอีก

เสียงหัวเราะของเรย์กะดังก้องไปทั่วห้องสโมสร เป็นเสียงที่ให้ความรู้สึกดีและไพเราะยิ่งกว่าเครื่องดนตรีชิ้นไหนๆบนโลก ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างเหมือนอาบด้วยแสงอาทิตย์อันอบอุ่น

เธอเคยหัวเราะแบบนี้รึเปล่านะ หัวเราะแบบสนุกสนานและรื่นเริง ไม่ใช่การหัวเราะแบบสงวนท่าทีของกุลสตรีแบบทุกครั้งที่ผ่านมา

เขาพยายามค้นดูความทรงจำของตัวเองแต่ไม่พบเลยแม้แต่ครั้งเดียว

และยิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ ความทุกข์ก็ตามมาเหมือนเป็นเงาตามตัวมากเท่านั้น เพราะชูสุเกะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ทำให้เธอหัวเราะได้ก็คือเรื่องของเพื่อนสนิทเขา

หาใช่ตัวเขาเองไม่
.
.
.
.
.

เมื่อเรย์กะกล่าวคำอำลาและขึ้นรถบ้านคิโชวอินจากไป ชูสุเกะก็ทรุดฮวบลงกับพื้น อาการไอที่พยายามปิดบังไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอก็สำแดงฤทธิ์เดช มันทำให้ลำคอเขาแสบร้อนเหมือนกับถูกเผาในขณะที่อาเจียนเอากลีบดอกไม้จำนวนมากออกมา

มันไม่ได้มีแค่กลีบดอกไม้ แต่มีกิ่งก้านที่เต็มไปด้วยหนามแหลมตามออกมาด้วย เลือดของเขาติดอยู่ตามหนามเหล่านั้น และมันก็หยดลงพื้นคอนกรีตเป็นด่างดวงสีเข้ม เปรอะเปื้อนกลีบดอกไม้ที่อยู่เบื้องล่าง สีแดงสดของเลือดตัดกับสีขาวของกลีบดอกไม้เป็นภาพที่สวยงามแต่ก็น่าสะอิดสะเอียนไปในเวลาเดียวกัน

ชูสุเกะใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ติดอยู่มุมปากแบบลวกๆ แหงนเงยหน้าพิงผนัง อ้าปากหอบหายใจเหมือนคนขาดอากาศ

อาการเขาหนักขึ้นทุกครั้งเมื่อได้พบเรย์กะ รู้ทั้งรู้ว่ามันทำให้ทรมาน แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ไปใกล้ชิดเธอได้ เหมือนที่เขาไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหยุดไอได้ในเวลานี้

การเข้ารับการผ่าตัดเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ถึงจะไม่การันตีความสำเร็จร้อยเปอร์เซนต์ แต่ก็จะทำให้เขาหายทรมานจากอาการเหล่านี้

ชูสุเกะไม่ชอบหนังรัก ไม่ชอบเรื่องราวรักๆใคร่ๆและมองว่ามันไร้สาระมาตลอด พอตระหนักได้ว่าตัวเองได้ตกหลุมรักก็แทบจะไม่เคยมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเลยสักครั้ง ทำให้เขาขมขื่นและทุกข์ทรมานเจ็บปวดอยู่แบบนี้

ใช่แล้ว เขาควรจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อ ยอมเข้ารับการผ่าตัด เขาควรจะต้องฆ่าความรักนี้ก่อนมันจะฆ่าตัวเขาเองในที่สุด ชีวิตเขาต่างหากที่สำคัญที่สุด ความรักอะไรพวกนั้นมันก็แค่เรื่องฮอร์โมนหรือสื่อประสาทที่สับสนเท่านั้นเอง

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่หัวใจเขากลับดิ้นรนขัดขืน หัวใจไม่รักดีที่ปล่อยตัวไปตามอารมณ์และความอ่อนไหวที่ไร้สาระ มันเรียกร้องให้เขาเลิกฟังเหตุผล ส่งเสียงกระซิบดังก้องในหัวว่าอย่ายอมเข้ารับการผ่าตัด อย่ายอมให้ใครเอาความทรงจำที่เกี่ยวกับเรย์กะไปจากเขา

ถึงแม้นั่นจะหมายถึงความตายของตัวเขาเองก็ตาม

-----------------------------------------------------------

Let's kill this love Yeah, yeah yeah, yeah yeah yeah
Gotta kill this love
Before it kills you too

ฟังเพลง kill this love แล้วได้มู้ดพอดีเลยรีบปั่นออกมา

โม่งฟิคเขียนเอ็นโจได้ระทมช้ำรักมาก รออ่านตอนต่อไปนะ

โม่งฟิคภาษาสวยมากก ชอบบบ แต่สงสารเอ็นโจมาก ฮื้ออออออออออ

>>229-232 โม่งฟิค ในที่สุดก็มาต่อ อ่านไว้นานมาก แต่ยังจำกลีบดอกไม้นี้ได้อยู่เลย ลุ้นๆๆๆ

แท้งกิ้วโม่งฟิก สงสารเอ็นโจ จะตายไหมวะ

อาจารย์แกจะไม่มาแต่งต่อจริงๆหรอวะ รอจนท้อแล้ว ไม่มีอะไรมาเยียวยาหัวใจกูเลย

กุยังมีหวังอยู่...

>>229-232 พนมมือไหว้ย่อ เลิิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

คุณชายเอ็นโจของบ่าว ;-;
อยากอ่านช่วงที่คุณชายได้แฮปปี้กับความรักเยอะๆบ้างจัง

โม่งฟิคคคค ชอบมาก กำลังแบบ อา อยากอ่านฮานะฮากิต่อจัง เลิฟฟฟ
ละก็สงสารเอ็นโจ ฮือ

อาทิตย์หน้าจะครบรอบสองปีแล้ว.. เราก็อยู่ด้วยกันมาได้ทั้งๆที่ดิบไม่ออกตอนใหม่มา TuT

>>242 สัมผัสถึงไฟที่แผ่วลงทุกวันๆ และผมหงอกที่กำลังจะเพิ่มขึ้น...

>>243 จงอดทน เหมือนที่เจ้าแม่รอฤดูใบไม้ผลิของตัวเองไงล่ะมึง 555555

>>244 ซึ่งมาไม่ถึงในเรื่องจริง เจ้าแม่ก็ดมหาวเหมือนโม่ง แอบคิดอยากมีแฟนนักร้องจะได้มีชีวิตรักน้ำเน่า แต่ความจริงโสดสนิท เพื่อนหนีไปมีแฟน พี่ชายก็เหมือนจะมีแฟน(หรือผัว) ผู้ชายที่คาร์ตัวเองส่องไว้ (คาบุ) ก็เหมือนจะไปได้ดีกับวาคาบะ คนที่ตัวเองจะแอบชอบก็มีแฟนหมด คนที่โม่งลุ้นให้ก็มีคู่หมั้นแล้ว (เอ็นโจ) คนที่เหมือนจะสนใจตัวเองก็เด็กจนเฉียดคุก (คันตะ)

ฤดูใบไม้ผลิน่ะ มันคือฤดูแห่งการกินข้าวกล่องในเทศกาลชมดอกไม้ต่างหาก!

>>245 ฤดูใบไม้ผลิกับฟู้ดซังไง เป็นฤดูแห่งการเจริญอาหาร....หรือฤดูไหนเจ้าแม่ก็เจริญอาหารได้ตลอดวะ

ไม่ได้แวะมาอ่านมู้นาน สรุปตอน300ยังไม่ออกอีกเหรอ5555555555555555

>>246 เจ้าแม่เจริญอาหารทุกฤดูอ่ะ 555555
อาหารกับขนมประจำฤดูกาลเทศกาลมันมีใหม่ๆมาตลอด ปีก่อนกับปีนี้รสชาติก็อาจจะไม่เหมือนกัน เพราะงั้นต้องขอลองทานคำนึงก่อนนะคะ..

>>247 ยังเลยมึง TT

>>243 กูยังคงจุดไฟต่อด้วยการอ่านซ้ำ รอบที่ล้าน

แวะมาดูมู้เล็กน้อย อยากจะบอกว่าวันนี้ครบรอบสองปีที่อ.ฮิโยโกะหายไป--

นี่สองปีแล้วหรอวะเนี่ย เมื่อไหร่ท่านฮิโยโกะจะกลับมา กูลงแดงจนหายแล้วเนี่ย

เหมือนกู แรกๆ ลงแดงแทบตาย ตอนนี้รอจนตายด้านสุดๆ ละ

กูลองวาดรูปโพสลงกลุ่มๆหนึ่ง เช็คดูว่าจะมีใครรู้จักท่านเรย์กะบ้างมั้ย ลงไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงมีแค่เพื่อนกูกดหัวใจให้คนเดียว//เส้าชิบ

ไม่มีใครรู้จักเรย์กะซามะรึว่าไม่มีใครเห็นโพสกูกันแน่วะ

>>253 น่าจะไม่เห็นโพสมากกว่าป่าว

>>254 เพื่อนกูมาบอกว่าที่กูลงไปอะ มันเปิดให้เห็นแค่เพื่อนพอกูแชร์ลงกลุ่มคนอื่นก็เลยไม่เห็น หน้าแตกเลยกู555555
แต่ตอนนี้กูแก้ใหม่เรียบร้อยละ

ครบสองปีแล้ว กูขอแปะฟิคที่ยังแต่งไม่เสร็จละกัน เป็นตอนที่ 300 เวอร์ชั่นมโนของกูเอง—- จริงๆคือเห็นโปรโมทงาน kochia light up ก็เลยได้พล็อตขึ้นมา แต่กูดองตั้งแต่เทศกาลดอกไม้ไฟยังไม่เริ่ม จนตอนนี้ต้นโคเชียเริ่มเป็นสีแดงกันหมดแล้ว...
_______

ในที่สุดวันเทศกาลดอกไม้ไฟกับสองพี่น้องเอ็นโจก็มาถึงค่าาา ดอกไม้ไฟฟ~ เรื่องชุดที่กังวลใจมากที่สุด ดูเหมือนจะเซฟล่ะ! เพราะเมื่อพบหน้ากันทั้งยูกิโนะคุงและเอ็นโจต่างก็ชมฉันกันทั้งคู่ ยูกิโนะคุงบอกว่า " วันนี้คุณพี่เรย์กะน่ารักมากๆเลยครับ! " ด้วยล่ะ เทวดาน้อยของพี่ ยูกิโนะคุง~~

ชุดที่ลังเลอยู่นานว่าจะแต่งอย่างไรดี สุดท้ายก็เลือกเสื้อแขนกุดสีขาว กับกระโปรงผ้าชีฟองสีเทาดำ เนื่องจากเช็คสภาพอากาศแล้วว่าอากาศกำลังสบาย ไม่จำเป็นต้องมีเสื้อคลุมเลยไม่ได้หยิบเผื่อมาด้วย นอกจากนี้ยังรวบผมขึ้นผูกเป็นหางม้า ติดริบบิ้นสีเดียวกับกระโปรง

ส่วนเอ็นโจแต่งตัวสบายๆอย่างเสื้อยืดสีขาว คลุมด้วยเสื้อเดนิมแขนยาวที่พับแขนเสื้อไว้ และกางเกงเดนิม ต่างจากยูกิโนะคุงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเบจ

ตอนที่ลงจากรถมาเห็นทั้งสองคนยืนรออยู่แอบใจเต้นไปนิดนึงเลยล่ะ คนหน้าตาดีจะแต่งตัวยังไงก็ดูดีล่ะน้า.. ออร่าที่เปล่งออกมาจากสองคนนี้คืออะไรอ่ะ ขอแว่นตาดำหน่อยค่า แสบตาไปหมดแล้ว

" คุณพี่เรย์กะ! "

ในตอนที่กำลังคิดอะไรแบบนั้นอยู่ ยูกิโนะคุงก็มองเห็นฉันเข้าและวิ่งเข้ามากอด ตามด้วยเอ็นโจที่เข้ามาทักทาย

" สวัสดีครับคุณคิโชวอิน "

" คุณพี่เรย์กะ วันนี้น่ารักมากๆเลยครับ! ท่านพี่ก็คิดว่าน่ารักใช่มั้ย? "

" อื้อ น่ารักมากเลย "

" เอ๋ ไม่หรอกค่ะ อุฮุฮุ สวัสดีจ้ะยูกิโนะคุง สวัสดีค่ะท่านเอ็นโจ รอนานหรือเปล่าคะ? "

" ไม่หรอกครับคุณพี่เรย์กะ ถ้างั้นเราไปที่ร้านกันเลยดีมั้ย ท่านพี่จองโต๊ะที่มุมดีสุดๆไว้ให้เราด้วยนะฮะ "

" อื้อ ไปกันเถอะ "

เอ็นโจนำพวกเราขึ้นลิฟท์ไปยังร้านอาหาร และให้บริกรพาไปยังโต๊ะที่จองไว้ ไม่ใช่โต๊ะริมระเบียงด้านนอกแบบที่คิดไว้ แต่เป็นโต๊ะติดกำแพงกระจกที่สามารถมองวิวดอกไม้ไฟได้สบายๆ แถมไม่ต้องกังวลเรื่องแมลงรบกวนหรือสภาพอากาศอีกด้วย

เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กันไปเรื่อย ถึงส่วนใหญ่จะมีแค่ฉันจะยูกิโนะคุงคุยกันสองคนก็เถอะ

" คุณคิโชวอินเอานี่คลุมไว้นะครับ "

ก่อนที่ฉันจะตอบปฎิเสธ เอ็นโจถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วนำมาพาดไว้บนไหล่ฉันเรียบร้อยแล้ว

" ถ้าไม่หาอะไรคลุมไว้เดี๋ยวจะหนาวนะ "

เอ็นโจพูดดักทำให้ฉันหมดหนทางปฎิเสธ จะว่าไปเสื้อของเอ็นโจมีกลิ่นหอมอ่อนๆติดอยู่ด้วยแฮะ กลิ่นคุ้นๆเหมือนเคยได้กลิ่นมาจากไหนแต่นึกไม่ออก เอาเป็นว่าช่างมันแล้วกัน

" ขอบคุณค่ะ ท่านเอ็นโจ "

" ไม่เป็นไรครับ จะได้กันพวกแมลงด้วย "

เอ็นโจตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม แต่สายตานี่ไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยนะ และในนี้ก็ไม่มีแมลงนะค๊าา จะมาเนียนสร้างบุญคุณกับฉันอีกหร๊อ!?

_______
ยังไม่ได้คิดชื่อแบบจริงๆจังๆเพราะยังแต่งค้างไว้อยู่ เพราะงั้นเป็นแฟนฟิคไร้ชื่อไปก่อนนะ
ปล. ใครจะเอาไปแต่งต่อก็ได้ เพราะตอนนี้ไฟกูค่อนข้างมอด แงง

>>256 พูดถึงตอนที่ 300 ก็ได้แต่น้ำตาตก เมื่อไหร่จะได้อ่านแว้ 555555555555555

เพื่อนๆ กูขอนอกเรื่องนะ คือกูอยากได้สปอยล์บากะริน่าอ่ะ กูควรไปสิงอยู่ไหนดี อยากไปอ่านภาคสามแล้วอ่าา (╯_╰)

>>258 ห้อง light novel ลองไปถามกระทู้สปอยดูสิ

AU Angel and Demon [1/2]
ไม่ได้เกี่ยวกับ Angel and Demon ของแดน บราวน์แต่อย่างใด
--------------------------
.
.
.
เรย์กะรู้สึกรุ่มร้อนด้วยความหงุดหงิดใจเมื่อได้รับการแจ้งข่าวจากทหารองครักษ์ประจำปราสาทที่โผล่มาคำนับให้อย่างนอบน้อม ราวกับรู้ว่าต้องปฏิบัติอย่างไรเมื่อนางมาถึง

“เจ้าชายออกไปข้างนอกขอรับ ไม่ได้แจ้งว่าจะไปไหน และตอนนี้ยังไม่กลับมา”

คำตอบยังคงเป็นแพทเทิร์นเดิมๆทุกครั้งที่ได้ฟังแค่เปลี่ยนผู้พูด แต่เรย์กะก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าฮึดฮัดแล้วล่าถอยกลับมา แม้ท่านราชินีจะโน้มน้าวให้นางอยู่พำนักในปราสาทได้ตามสบายเป็นการรอก็ตาม

นางเคยปักหลักรอจนกว่าท่านคาบุรากิกลับมา แต่เหมือนรู้ว่านางอยู่ที่ปราสาท เพราะเขาไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเลยสักนิด จนนางต้องยกธงขาวยอมแพ้ กลับบ้านตัวเองไปและค่อยมาใหม่ในภายหลัง

ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ในปราสาทที่ท่านคาบุรากิไม่อยู่ สู้ออกไปตามหาเขาจะยังดีซะกว่า

และเรย์กะพอจะเดาออกว่าเขาจะไปที่ไหน

ก่อนหน้านั้น นางเคยส่งปีศาจรับใช้ออกไปให้ช่วยตามหา กลับมารายงานว่าพบเห็นท่านคาบุรากิอยู่กับนางฟ้าตนหนึ่งที่พวกนางไม่รู้จักตรงบริเวณใกล้ๆสะพานเชื่อมต่อแดนสวรรค์

เมื่อได้ยินดังนั้น นางตรงดิ่งไปอาละวาดถึงที่ ตั้งใจจะสั่งสอนนางฟ้าที่ว่านั่นให้เข็ดหลาบว่าอย่ามายุ่งกับท่านคาบุรากิ เมื่อเห็นว่าเป็นจริงตามนั้น นางก็เริ่มการ “สั่งสอน” ทันที และก็ได้เห็นความกราดเกรี้ยวของท่านคาบุรากิที่รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แม้เขาจะแสดงทีท่ารำคาญหรือไม่อยากอยู่ใกล้ แต่ก็ไม่ได้โมโหโกรธาขนาดนี้

เขาเกือบจะเอาไฟสีฟ้าที่เป็นพลังประจำตัวแผดเผานางทั้งเป็น ถ้าไม่มีผู้ห้ามไว้ ท่านคาบุรากิอาจจะฆ่านางไปแล้วด้วยซ้ำ

เรย์กะทั้งโกรธทั้งน้อยใจ นางเป็นถึงปีศาจชั้นสูง ตระกูลคิโชวอินของนางเป็นรองแค่เพียงราชวงศ์คาบุรากิที่เป็นราชาปกครองแดนนรก แต่ท่านคาบุรากิกลับให้ความสำคัญแก่นางฟ้าตนหนึ่งที่แทบไม่มีค่าใดๆบนสวรรค์ หากทำร้ายนางก็อาจจะเป็นชนวนเกิดสงครามในนรกด้วยซ้ำ แต่ท่านคาบุรากิกลับไม่สนใจสิ่งนั้นด้วยซ้ำ

นางฟ้าตนนั้นต่ำศักดิ์กว่านางมาก อาจจะเป็นจิตวิญญาณที่เพิ่งจุติขึ้นมาบนสวรรค์ด้วยซ้ำ รูปร่างหน้าตารึก็ไม่ได้งดงามเท่า พลังอำนาจก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน พูดง่ายๆว่าไม่มีอะไรเทียบนางได้สักอย่าง แต่ทำไมท่านคาบุรากิถึงได้ไปสนใจแม่นั่นได้นะ ไม่เข้าใจจริงๆ

เมื่อมาถึงสะพานที่เป็นตัวกลางเชื่อมระหว่างแดนสวรรค์และแดนนรก เรย์กะก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะบินข้ามไป ถ้าไม่จำเป็นนางก็ไม่อยากมาที่นี่นักหรอก

แดนสวรรค์เหมือนเป็นของแสลงต้องห้ามสำหรับเหล่าปีศาจ สำหรับปีศาจชั้นต่ำเพียงแค่เหยียบย่างเข้ามาก็อาจจะถูกแสงศักดิ์สิทธิ์แผดเผาจนสิ้นชีวิตไปได้ ถึงเรย์กะจะเป็นปีศาจชั้นสูงไม่สลายหายไปง่ายๆเพียงเพราะเข้าแดนสวรรค์ แต่การบุกเข้าดงศัตรูด้วยตัวคนเดียวย่อมไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดแน่ๆ

แถมที่นั่นก็มี “ผู้เฝ้าเขตแดน” อยู่ด้วย

“สายัณห์สวัสดิ์”

พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงนุ่มทุ้มที่ไพเราะเหมือนเครื่องดนตรีชั้นเลิศก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร

เรย์กะทำหน้าเหม็นเบื่ออย่างไม่คิดจะปิดบังอารมณ์ แต่ก็จำเป็นต้องทักทายต่อผู้เฝ้าเขตแดนตามมารยาท

“สายัณห์สวัสดิ์เช่นกันเจ้าค่ะ ท่านเอ็นโจ” นางยกกระโปรงขึ้นถอนสายบัวทำความเคารพต่อเทวดาที่นั่งอยู่บนต้นไม้

ยังไม่ทันเอ่ยธุระของตนออกไป เทวดาก็พูดขึ้นมาราวกับอ่านใจออก

“มาหามาซายะหรือ...วันนี้ก็ไม่ได้มาที่นี่หรอก”

ถึงกับเอ่ยนามของท่านคาบุรากิห้วนๆเช่นนี้ ทั่วทั้งแดนนรกยังไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน แดนสวรรค์เองก็หาผู้ที่จะเอ่ยนามเจ้าชายได้ยากยิ่ง ท่านคาบุรากิเป็นเจ้าชายที่ทุกคนล้วนแต่ให้ความเคารพยำเกรง แต่เทวดาองค์นี้กลับพูดออกมาง่ายดายนัก ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย

“อย่างนั้นหรอกหรือคะ”

นางจ้องเขม็งอย่างคาดคั้น แต่เทวดากลับดูไม่ถือโทษโกรธเคือง แต่กลับหัวเราะออกมาราวกับกำลังขบขันกับทีท่าของนาง เป็นเสียงหัวเราะที่ทำให้นางโกรธขึ้นมาเสียเอง

“เทวดาไม่โกหกกันหรอกนะ”

เทวดาแย้มรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน สายตาที่มองมาดูเปี่ยมเมตตา แต่เรย์กะกลับรู้สึกว่ามันดูเสแสร้งเป็นที่สุด ถ้าไม่ติดว่าเขามีเส้นผมสีทองสว่างและปีกสีขาวพิสุทธิ์ เรย์กะต้องคิดว่าเทวดาองค์นี้คือหนึ่งในพวกปีศาจแน่ๆ

ในวันที่ท่านคาบุรากิเกือบจะเอาไฟเผานาง ก็เป็นเทวดาองค์นี้ที่ห้าม และท่านคาบุรากิก็ยอมสงบลงอย่างง่ายดาย

“ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ขอตัวก่อนล่ะค่ะ”

เรย์กะยกกระโปรงขึ้นถอนสายบัวอีกหน ปีกค้างคาวสีดำเหยียดสยายขึ้นในอากาศ ตั้งใจจะบินกลับไปทางเดิมที่มา

แต่ชั่วแว้บหนึ่งที่หันหลังกลับไปโดยไม่ตั้งใจ สายตาได้สบประสานกัน และนางก็ได้เห็น

ดวงตาที่ทอดมองมาอย่างเปี่ยมด้วยเมตตาต่อทุกสรรพสิ่ง ตอนนี้กลับวาวโรจน์เหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องขย้ำเหยื่อ เป็นสายตาที่ทำให้นางเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง แต่พริบตาต่อมาสายตานั้นก็ยังคงอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนเดิมจนนางไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็นนัก

แต่สิ่งเดียวที่แน่ใจคือสายตานั้นยังคงมองไล่หลังตามมาจนนางหายลับไปในทางเชื่อมต่อกับโลกปีศาจเลยทีเดียว

-----------------------

คิดถึงเรย์กะนางร้ายและเอ็นโจผมทองก็เลยจับมาเขียนเป็น AU ฉลองครบรอบสองปีที่นิยายไม่อัพซะเลย ;w; อยากอ่านต่อจังค่ะอ.ขา

>>256 ชอบง่ะมึงงงงง สำนวนนี่คล้ายของเดิมเลย

คิดถึงท่านเรย์กะ เป็นนางเอกที่ไม่เคยมีตอนหมั่นไส้เลย นางน่ารัก อ่านนิยายมากี่เรื่องๆก็ยังไม่เคยเจอนางเอกที่ถูกจริตขนาดนี้ อยากจะรู้ว่าตอนจบชีวิตนางจะเป็นยังไง ออกมาเป็นสรุปสั้นๆให้หายคิดถึงก็ได้นะ จะขึ้นคานก็ได้ //me โดนตบด้วยพัด

โคตรคิดถึงนิยายเรื่องนี้ อาจารย์แกหายสาบสูญไปเลย

คิดถึงท่านเรย์กะ
แนววาร์ปมาอยู่ในนิยาย โอโตเมะเกมส์ นี่เหมือนไม่ค่อย in trend แล้วป่าววะ รู้สึกแนวนี้เรื่องใหม่ๆไม่ค่อยมีเลย

>>265 มันก็คงมีแหละ แต่เอาตรงๆ มันจะมีสักกี่เรื่องที่อ่านแล้วเปรี้ยงปร้าง เรื่องนี้จริงๆ ถ้ามันได้ตีพิมพ์ นี่คนนึงเลยเชื่อว่ามันขายได้ แต่ก็คงไม่มีวันที่จะได้เห็นวันนั้น เอาแค่ทุกวันนี้อาจารย์แกยอมกลับมาแต่งก็พอใจแล้ว

>>265 พวกนิยายจีน มังงะโชโจก็ยังมีแนวนี้ให้เห็นอยู่ตลอดนะ อย่างนิยายแปลจีนของแจ่มใสตอนงานหนังสือที่ผ่านมาก็ยังเป็นแนวนางเอกทะลุมิติเข้าไปในนิยายที่ตัวเองเขียนเลย แนวหลุดมาอยู่ในนิยาย/การ์ตูน/เกม กูว่ายังไงมันก็ขายได้มันก็มีคนแต่งอยู่เรื่อยๆแหล่ะ แต่จะดังไม่ดังนี่อีกเรื่อง

https://youtu.be/4e3qSXt4X64

มีงงง คือกูไม่ได้จะทำลายฟามหวัง แต่ว่าคนในทวิตกูคุยกันว่ามีคนบอกว่าเขาเลิกแต่งต่อไปแล้วนี่จริงไหม หรือโคมลอยย ใครไปสืบบอร์ดยุ่นให้กูที ไม่ได้นะะะ จบลงที่เจ้าแม่พุงพลุ้ยอยู่บนคานทองยังดีซะกว่านะะ อมก นิยายที่ตามมาตตแปลอิ้งสิบกว่าตอนของชุ้นนน

ฮัลโลวีนเซ็ตมาแล้ว
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1189887587319570434?s=19

>>270 น่าร้ากกกกกก พยาบาลเรย์กะก็ต้องอยู่คู่กับนักวิทยาศาสตร์เอ็นโจอยู่แล้วเนอะ อิอิอิ

>>270 กูว่าจอมมารคงอยากให้นางใส่ชุดนุ้งต่ายมากกว่า บันนี่เกิร์ลนี่เป็นคอสตูมฮาโลวีนได้ป่ะวะ 55555

>>272 ชุดมันวับๆ แวมๆ ไปม้าง จอมมารคงไม่อยากให้แต่งไปอวดใครหรอก ถ้าแต่งจริงคงหวงตาย กร๊ากกก

>>272 ชุดบันนี่แค่จะก้าวออกจากบ้านก็โดนท่านพี่กับทานุกิกักตัวไว้แล้วม้างงง

>>274 ใส่ชุดบันนี่ไม่ติดพุงเหรอ กูว่าเจ้าตัวไม่กล้าใส่ออกจากห้องเลยเหอะ

>>273 ก็จะได้โมเม้นคุณนักวิทยาศาสตร์ถอดเสื้อกาวน์มาคลุมให้ไงล่ะๆๆๆๆ จริงๆกระโปรงสั้นชุดนางพยาบาลก็มีลุ้นนะ พอไปเจอใครก็พลิกฝ่ามือ "แต่งคู่กันเป็นคุณหมอกับพยาบาลต่างหาก"

เห็นรูปนี้ละนึกถึงเจ้าแม่ นุ้งต่ายขาวแต่งหน้านี่มันเจ้าแม่ชัดๆ
https://m.imgur.com/a/D0rX0kG

เข้าไปส่องดิบแล้วเห็นหน้าเว็บขึ้นว่าเรื่องนี้ไม่อัพมานานกว่าสองปีแล้วน้ำตาจะไหล เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน แต่กลับรู้สึกเหมือนกูพึ่งอ่านเจ้าแม่ตอนล่าสุดไปเมื่อสองสามเดือนก่อนเอง.. แง ท่านฮิโยโกะะะ

กุเส้าาาาา นี่ก็จะวันป๊อกกี้เดย์แล้ว ถ้าเป็นในนิยายป่านนี้ท่านเรย์ะของกุคงแอบไปซื้อป๊อกกี้ เอามานั่งกินในตู้เสื้อผ้าคนเดียวแหงมๆเลย

พวกมึ๊งงงงงงงงงง น่ารักมากๆๆๆๆๆ แต่กุอ่านไม่ออก รู้แค่น่ารักมาก https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1194586701106012161?s=19

>>280 ใช้อากู๋แปลได้ใจความว่าปฏิกริยาของแต่คนเมื่อเห็นเรย์กะกลายเป็นเด็ก

>>280 น่ารักมาก เด็กผชนั้นใครอ่ะยูกิโนะคุงเหรอ

>>280 ยูกิโนะสินะ!!! ยูกิโนะเข้าวินแล้วโว้ยยยยยยย

>>280 ยูกิโนะคุงงงงง โฮ เห็นแล้วรู้สึกว่าเจ้าแม่น่าจะอายุเท่าน้องจริงๆนะ เผื่อจะได้ลงจากคาน ;;-;;)

ส่องทวิตคนวาดเจอเขาลงอันนี้พอดี อมกก คุณพ่อ!--- 555555555555
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1196069893583466496?s=19

>>285 พ่อลูกอ่อน???

>>285 กุฮาาาาาา มีเขียนบอกเพิ่มด้วยนะว่าเอ็นโจถ่าย 55555555 เด่วโพสต่อไปคงเป็นคิวของจอมมารแล้วแหละ กรี้ดรอ

มีแต่คนวาดคนนี้แหละ ที่ยังคอยเยียวยาจิตใจอันบอบช้ำจากการเฝ้ารอเจ้าแม่ ; - ;)/

>>285 เอาจริงๆคือเหมือนมีแฟนอาร์ตคุณคนเนี้ย เป็นน้ำหล่อเลี้ยงต้นพืชที่แห้งเหี่ยว55555555555

>>288-289 จริงงง นับถือความสามารถคิดคอนเทนท์ออกมาได้เรื่อยๆโดยที่ต้นฉบับหายไปสองปีแล้ว

แวะมาส่อง ยังไม่อัพสินะ...

ไม่ได้เข้านาน เงียบเหงาเหลือเกิน กู >>>/webnovel/6627/961 เองนะ จะมาบอกว่าที่สัญญาไว้ว่าเจอกันมู้หน้ากูคงไม่ได้แต่งละ ขอโยนพล็อตค่ะ ใครได้เอาไปแต่งให้ที ถ้ามีใครรออยู่กูขอโทษด้วยจริงๆ สารภาพว่าพอรอตอนที่ 300 นานๆความหวังกับความสนุกมันก็เริ่มลดลง คงต้องกลับไปอ่านตอนแรกใหม่อีกแล้วสินะ

สวัสดีพวกมึง กูคนเขียนฟิคเรย์กะเกอิชาเอง จะมาบอกว่ากูยังไม่ได้เทฟิคนี้นะ ยังเขียนอยู่เรื่อยๆ แต่มันก็มีเนื้อหาที่กูลำบากใจที่จะเอาลงโม่งอยู่ เพราะโม่งห้ามลงอะไรสิบแปดบวก ซึ่งมันสวนทางกับสิ่งที่กูเขียนมาก 55555

จริงๆมันก็ไม่ได้เรทแบบ อ๊าาา เสียวจังค่ะ เอาแรงๆสิคะ ป้าบๆๆ อืมๆๆจ๊วบๆๆ หรอกนะ แต่จะใหักูลงฟิคที่มีเนื้อหาจอมมารเล่นว่าวแบบตรงๆในนี้ และมันจะ...ขึ้นเรื่อยๆกูก็ลำบากใจอยู่ไม่น้อย กูก็เขียนซอฟท์สุดแล้วนะ แต่ก็มีคนไม่ชอบอะไรแบบนี้ด้วยใช่ป่ะล่ะ จะไปเปิดบล็อคเอาลิงก์มาแปะก็กลัวผิดกฎห้ามลงลิงก์ไปสื่อลามกอีก กูยังไม่รู้จะทำไงดีเลยดองไว้ก่อน ถ้าอ.มาอัพเมื่อไหร่กูค่อยลงต่อ//ผิดๆ

>>293 อยากอ่านฟิกเกอิชา จอมมารเล่นว่าว ใช้ 5 จุดเหมือนสปอยล์ได้ไหมวะ โม่งโอเคก็อ่าน ไม่โอเคก็ข้ามไป แบบนี้พอไหวไหม ยังผิดกฏอยู่หรือเปล่า

>>293 มึงลงมาเหอะ เซิร์นตายห่าไปแล้ว โม่งเป็นแหล่งอนารยะไปแล้ว

>>293 มึง ฟิค A-Z ก็มีแบบหวิวๆ สยิวๆ เหมือนกัน ลงได้ไม่ปลิว

อีกอย่างเสิร์นไม่ได้มาตรวจเป็นชาติละม้าง

พูดถึงเสินหายไป กูสงสัยว่าโม่งจะปิดสิ้นปีป่ะวะ คือกูเห็นห้องเมต้าเขาคุยกันว่าถ้าเสินไม่มีแอคชั่นอะไร เว็บก็น่าจะปิดสิ้นปีนี้เพราะโดเมนมันปีต่อปีอะ ตกลงปิดจริงดิ

>>297 เห็นตอนนี้ใต้เว็ปมีอัพเดทเขียนว่าตั้งแต่ธันวาจะโชว์ไอพีบางห้อง คงจะไม่ปิดป่ะวะ?

ระหว่างโม่งปิดกับท่านฮิโยโกะอัพตอน300 อะไรจะมาก่อน......

หนาวแล้วว่ะ

>>300 อะไรก็ไม่หนาวเท่าความเหงาที่เฝ้ารอเจ้าแม่

>>301 เศร้าสึส

อยากได้ฟิกอุ่นๆจังค่ะ 🥺

>>299 ประเด็นคือวันนี้โม่งชัตดาว์นไปพักนึง 😂

>>304 จริง ตอนนั้นใจกูคือไปแร้ว 5555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1203657686576812033?s=19 แฟนอาร์ตเจ้าเดิมๆๆๆๆ น่ารักมาก ฮือออ

>>306 อหหห ;///////; น่ารักมาก งี้ดดดดดดดด

>>306 อ่าาาาาาาาาาาา น่ารักมากกกกกกกกกก ทำให้อากาศเย็น ๆ แม่งอุ่นวาบเลย กดเฟบกันเยอะ ๆ นะพกมึง เขาจะได้มีเรี่ยวแรงทำให้เราอิ่มไปเรื่อย ๆ

>>306 เจ้าแม่สติหลุดเพราะโดขิโดขิ หรือเพราะความกลัวเนี่ย 55555

>>309 เจ้าแม่อาจจะกลัวว่าเหงื่อออกที่มือ 5555555

พระเจ้าช่วย รูปไม่มีคำบรรยายใดๆ แต่ทำให้ใจเต้นไปด้วยได้ กรี๊ดดด เอาอีกๆๆ

>>306 น่ารักมากกกกกกก โฮ คิดถึงท่านเรย์กะจัง อ่านฟิกใหม่อีกรอบ

แกว่าวอลเลย์บอลหญิงไทยจะได้ไปโอลิมปิกมั้ย?

ตอนนี้กูอยู่ญี่ปุ่น ก็ไปทัวร์ของกินตามรอยเจ้าแม่ไว้หลายที่เหมือนกัน จริงๆก็อยากกินซะทุกอย่างที่ใส่ไว้ในสารบัญอาหารนะแต่บังเอิญไม่รวยเท่าเจ้าแม่ เลยได้แต่กินแบบเบี้ยน้อยหอยน้อยไป 5555555

>>314 หัวอกเดียวกัน 5555 ตอนอ่านก็อยากกินตามเลยไปหาดู ของที่เจ้าแม่กินในเรื่องราคาไม่ใช่เล่นๆทั้งนั้นเลย

>>314 ลองกินพวกขนมถูกๆที่เจ้าแม่ซุกในตู้เสื้อผ้าก็ได้นะมึง เพื่อให้ได้ฟีลมากขึ้นก็เข้าไปแอบกินในตู้ด้วยเลย

>>316 กูลองพวกมาร์ชเมโลยี่ห้อที่รุ่นพี่โทโมเอะเอามาให้ละ อร่อยว่ะ อีกอันก็คาราเมลที่อิมาริเอามาให้สาวๆตอนไปโยโกฮาม่า แต่กูไม่ค่อยชอบคาราเมลเท่าไหร่เลยเฉยๆ แน่นอนว่าแพง แต่เพื่อตามรอยเจ้าแม่กูยอมก็ได้ 5555555555555
นอกจากตามรอยเจ้าแม่แล้ว กูก็อยากสนองนี้ดส่วนตัว กินขนมญี่ปุ่นที่เห็นออกมาบ่อยๆในการ์ตูนอะ หลายอันก็อร่อยดี แต่หลายอันก็ wtf พรุ่งนี้กูตั้งเป้าว่าจะหาแอปเปิ้ลชุบน้ำตาลกินว่ะ มีขายที่ไหนในโตเกียวบ้าง จะลองไปกินดู

>>317 เมื่อกี้กูลองเสิร์ช มีร้านชื่อ candy apple อยู่ตรงชิบูย่า แต่มันเปิดแค่วันอาทิตย์วันเดียว

จำได้ว่ามีคนจะจัดทัวร์ญี่ปุ่นตามรอยของกินเจ้าแม่นี่หว่า ยังอยู่เปล่าวะ กูสนใจจะไปมากๆๆๆ โม่งทัวร์ 555555

>>317 มาชเมลโล่ยี่ห้อไรง่ะ อยากินบ้าง

>>320 ในสารบัญเห็นลงชื่อ boul mich ไว้ คุ้ยข้อมูลมีสาขาอยู่กินซ่ากับอิเคบุคุโระ (กูซื้อที่กินซ่า) กล่องใหญ่กล่องนึงมี 10-12 ชิ้นนี่ล่ะกูจำไม่ค่อยได้ ราคาราวๆ 1300 เยนมั้ง แต่กินมาร์ชเมโลรสผลไม้ก็ถือว่าแปลกสำหรับกูนิดหน่อย ปกติเคยกินแค่มาร์ชเมโลสีขาวหวานๆอย่างเดียว แต่นี่มีรสผลไม้ด้วย

ร้านเขาขนมเยอะดี ไม่ได้มีแค่มาร์ชเมโล่ แต่มีคาเนอเล่ มาการอง เค้กนั่นนี่โน่น ชีสเค้ก ทาร์ตชอคโกแลต มองบลังก์ ซอฟท์ครีมอะไรพวกนี้อยู่ด้วย ถ้ากูรวยเท่าเจ้าแม่กูจะเหมาหมดร้านเลย แต่จนก็เลยต้องซื้อแค่มาร์ชเมโลกลับโรงแรมอย่างเดียว ก็อยากกินเค้กนะ แต่ชีวิตในโตเกียวของกูยังมีอีกหลายวัน กูจะมาหมดตัวกับร้านนี้ร้านเดียวไม่ได้ 55555555

>>318 แต๊งกิ้วมึง ถ้าวันนี้มีโอกาสได้ไปชิบุย่าจะไปเดินหาดูนะ

ทำพิธีบูชาเทพีอาเธมิสรอท่านฮิโยโกะในห้องตามท่านเรย์กะแบบเหงาๆ เมื่อไหร่จะมากันนะค๊า เด…แค่กๆ ดูดอกไม้ไฟตอนที่สามร้อย ไม่ได้เข้ามาดูนานแล้วแต่รอเสมออออ

ฤดูดอกไม้ไฟปีหน้ากับตอนที่ 300 อะไรจะมาก่อน ; - ;

>>324 รอจนรากงอกก็อาจจะยังไม่มา t.t

ป่านนี้ลูกท่านฮิโยโกะคงโตแล้วสินะ จะเข้าเนอสเซอรี่รึยังน้า จะว่าไปก็วัยกำลังซนเลยด้วยสิ

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1209475686710136832

มึงงง เเฟนอาร์ตคนนี้คือน่ารักมาก เหมือนเป็นน้ำคอยหล่อเลี้ยงระหว่างรอท่านฮิโยโกะ แงงงงง เห็นฉากนี้ทีไรก็ยังตลกและวงวารจอมมารทุกที 55555555555555

>>327 ฉลองคริสต์มาสอีฟกับเพื่อนชายริมทะเลที่มีหิมะตก...กะ...ก็โรแมนติคอยู่นะ 5555555555555555

>>327 พอเห็นเป็นรูปแล้วสงสารเอ็นโจฉิบหาย 55555555555555555

กูพึ่งไปผาโทจินโบมาเมื่อสองสามวันก่อน เข้าใจฟีลเอ็นโจเลย..

>>330 ซื้อคุกกี้มากินด้วยป่ะ 555555
ตอนนั้นกูไปน้ำตกเคเก็นก็ลืมซื้อคุกกี้น้ำตกมากินอีก เสียดายว่ะ คราวหน้าเอาใหม่

น่าจัดทัวร์ตามรอยเจ้าแม่

>>331 ลืม 5555555 กูไปตอนเย็นอ่ะ ฝนตก แล้วตรงที่จอดรถก็ดูทึมๆร้างๆ ก็เลยไปส่องๆนิดหน่อยแล้วขับรถกลับโรงแรม กลัว 5555555555 ทะเลก็มืด บรรยากาศเหงาๆ ทึมๆ ยิ่งยืนมองคลื่นกระทบหินไปด้วย บรรยากาศโคตรหดหู่

>>333 กูเคยไปเมื่อหลายปีมาแล้วก่อนที่จะได้อ่านเจ้าแม่ เป็นสถานที่ที่กูเข้าใจมากว่าทำไมคนถึงนิยมไปฆ่าตัวตาย มันสวยนะ แต่ทุกอย่างแม่งหดหู่ ทึมทะมึนไปหมด หรือเพราะกูไปช่วงใบไม้ร่วงก็ไม่รู้ เลยไม่ค่อยมีแดด แล้วคลื่นแรงชิบหายชนิดที่ว่าตกไปก็ตายแน่นอน แต่เขาว่าหน้าร้อนคือไฮซีซั่นสำหรับที่นี่เลย

ตอนกูไปแทบไม่มีคน แต่มีผู้ชายคนนึงหน้าตาดูเศร้าๆยืนมองหน้าผากับทะเล กูอาจจะคิดไปเองมั้งว่าเขาเศร้า เขาอาจจะยืนมองเฉยๆก็ได้ แต่แม่งโคตรระแวงเลยว่าเขาจะโดดลงไปต่อหน้ากูป่ะวะ เที่ยวไปหลอนไปไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ พอพ้นจากตรงนั้นมาได้กูก็รู้สึกโล่งอยู่นะ 5555555555

เพิ่งรู้ว่ามี wikia ดั้วล่ะ
https://kenkyokenjitsu.fandom.com/wiki/Kenkyo,_Kenjitsu_Wiki

คิดถึงท่านเรย์ะ ;-;

มึง​ แฮปปี้ปีหนู​ คุณ​มารูโดริวาดท่านเรย์กะในชุดหนูล่ะ
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1212272915615342592?s=19

>>337 แรง​ใจกูเลยยย น่ารักกกกกก

https://twitter.com/akito_ENLEI/status/1212381478186676226?s=19 คนนี้เขาวาดเอ็นโจป่ะะะ

>>337 วรั้ยยย น่ารัก♥️

แต่เห็นภาพนี้แล้ว กูก็นึกขึ้นมาว่า หรือต้องรอให้เจ้าแม่แต่งชุดฉลองครบ 12ราศี12ปีก่อนนะ ถึงจะมีตอนที่300...

เมื่อคืนฝันว่าอ.แกมาลงตอนใหม่
แต่ก็ได้แค่ฝัน บ้าเอ้ย😭

พวกมึง เพื่อนกุคนนึงแม่ง ฝีมือทำอาหารยังกะเจ้าแม่ อีเหี้ยเอ้ยยย

คือปกติอะ เวลาไปกินขนมกันไรงี้ก็ไปกันได้นะ ร้านไหนอร่อยไม่อร่อยวิจารณ์ได้หมด

แต่พอแม่งทำขนมเองอะ คือมันอบบราวนี่ดารฺคช็อคมาให้กูชิม แล้วมึง อีเหี้ย มันไหม้! ไหม้แบบ คือไหม้สัสๆ ขมเหี้ยแถมมีกลิ่นไหม้ด้วย พอกุทักว่ามันไหม้นะ มันขมๆ เพื่อนกุเถียงว่าไม่ได้ไหม้ มันขมดาร์คช็อก มันชอบรสเข้มๆ เลยใส่เข้มๆ พอชิมเองก็ยืนยันว่าขมดาร์คช็อค ทั้งที่ขมช็อกกับขมไหม้มันไม่เหมือนกันโว้ยยย ปวดเฮดมาก คือมันต้องหลอกตัวเองแน่ๆ เจ้าแม่ก็แบบนี้แหงๆ

>>342 ทำไหม้ยังพอโอเคนะมึง แค่ปรับเวลาอีกนิดๆหน่อยๆก็ใช้ได้แล้ว แต่ทำของกินแบบใส่ของพิลึกๆลงไปผสมแล้วออกมาแดกไม่ได้นี่กูรับไม่ได้ 5555555

Ch.300

กูรอท่านฮิไม่ไหว ขอแต่งฟิคไปเลยละกันนะ

.....

ดูเหมือนว่าคาบุรากิจะแค้นที่ฉันแทงใจดำเรื่องไร้เพื่อนถึงขนาดต้องโทรหาตอนวาคาบะจังโดนเพื่อนบ้านชวนคุยแต่ตัวเองดันเข้าร่วมวงสนทนาด้วยไม่ได้ จึงหวดให้ฉันวิ่งด้วยสปีดระดับสิบติดต่อกันครึ่งชั่วโมง ตอนที่เครื่องหยุดกระทันหัน ฉันถึงกับขาแข้งอ่อนทรุดลงกระแทกพื้นจนเข่าช้ำเขียวไปหมด

ในตอนนั้นฉันไม่ได้กังวลเรื่องเข่าช้ำเลยด้วยซ้ำ เพราะคิดอย่างเดียวว่า อา ต้องตายแน่ ๆ ฉันไม่มีทางหายใจทันได้หรอก ปอดจะระเบิดอยู่แล้ว แถมยังท้องบิดมวนเหมือนจะอ๊อกได้ ถึงในฟิตเนสจะมีแต่คาบุรากิ แต่ถ้าอาเจียนในที่สาธารณะล่ะก็ จะต้องแต่งไม่ออกอย่างแน่นอน

เพราะเอ็นโจไม่ได้มาด้วย เลยไม่มีใครอาสาพยุงฉันไปยังห้องแต่งตัว พอขอร้องคาบุรากิ เจ้าตัวก็ทำท่าไม่เต็มใจนับ ซ้ำตอนที่ประคองยังจับเอวของฉัน ก่อนจะวิจารณ์ด้วยเสียงดังฟังชัด

“เธอนี่เอวหนาอย่างกับผู้ชาย”

พูดอย่างเดียวไม่พอ ยังบีบ ๆ ไขมันหน้าท้องของฉันอย่างเสียมารยาทที่สุด

“เอวใหญ่กว่าชูสุเกะอีก”

คำพูดคำจาอันแสนร้ายกาจนั่นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจของฉัน จะขาหมูก็ดี แขนใหญ่ก็ช่าง แต่การถูกเปรียบเทียบว่าเอวใหญ่กว่าผู้ชายนั้นถือเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตของผู้หญิง

ฉันตกใจเสียใจไร้เรี่ยวแรงยิ่งกว่าเดิม ปล่อยให้คาบุรากิด่าแล้วลอยนวลไปต่อหน้าต่อตาขณะที่ลากฉันยัดเข้าไปในห้องแต่งตัว พอพ้นจากแขนของคาบุรากิ ฉันก็นั่งแหมะบนพื้น ตั้งสติได้สักพักก็สาบานกับตัวเองว่าจะหาทางลดพุงให้ได้!

.....

ตอนที่กำลังเล่นฮูล่าฮูปอยู่ ทีวีไดเร็กต์ก็ฉายถึงเข็มขัดกระชับเอว ฉันเห็นแล้วก็ไฟลุกวาบ นั่นสินะ ทำไมถึงไม่ทันคิดตั้งแต่แรก ลำพังตัวฉันเล่นฮูล่าฮูปไม่กี่ทีก็เหนื่อยแล้ว ถ้าใส่เข็มขัดกระชับเอวแบบที่มีตัวสั่นและเปล่งคลื่นความร้อนได้ ก็หมายความว่าเวลาในการลดเอวจะเพิ่มจากสิบห้านาทีเป็นวันละหลายชั่วโมง

ดังนั้นฉันจึงเก็บห่วงฮูล่าฮูปกลับเข้าซอกหลืบอุปกรณ์ออกกำลังกาย ก่อนจะโทรสั่งอุปกรณ์ทันที โชคดีมาก ๆ ที่ปลายสายบอกว่าของจะมาถึงพรุ่งนี้ ซึ่งหมายความว่าก่อนที่จะไปดูดอกไม้ไฟ ฉันยังมีเวลาลดความอ้วนอีกสองวัน

ได้ทางออกแล้วฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา เลยไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนกลิ้งเกลือกอ่านนิตยสารแฟชั่นที่อ่านค้างไว้เพื่อหาชุดที่จะใส่ไปดูดอกไม้ไฟกับบ้านเอ็นโจ

อา ชุดครอปท๊อปน่ารัก ๆ นี่กำลังเป็นที่นิยมเลย แต่ต่อให้ใครเอามีดมาจ่อฉันก็จะไม่มีวันใส่เด็ดขาด ผ่าน ๆๆๆๆ

ใส่ชุดยูกาตะไปดีไหมนะ ยูกิโนะจังคงจะไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว แต่เอ็นโจจะเห็นว่าฉันจัดเต็มเกินไปไหมนะ ไม่รู้ว่าจะมีคนอื่นใส่ชุดยูกาตะไปภัตตาคารรึเปล่า ภัตตาคารนั้นค่อนข้างหรูหราด้วย ถ้ามีฉันใส่ไปคนเดียวต้องดูเสล่อแน่ ๆ แต่ถ้าใส่ชุดกิโมโนก็จะยิ่งดูจัดเต็มเข้าไปใหญ่ ดังนั้น ผ่าน ๆๆๆๆ

อ๊ะ ชุดกางเกงขาสั้นที่เด็กในนิตยสารใส่ดูน่ารักจังเลย คนผอม ๆ นี่น่าอิจฉาจังเลยนะ กางเกงขาสั้นสีเบจใส่แล้วดูขายาวมาก ๆ ยิ่งพอใส่กับรองเท้ากีฬาสีขาวยิ่งดูเท่เข้าไปใหญ่ แต่น่าเสียดายที่ไม่เหมาะกับฉันเลยสักนิด

หรือว่าจะเป็นชุดเดรสแบบที่เด็กคนนี้ใส่ดี แย่แล้ว ถ้าเดรสสั้นจะต้องเห็นรอยช้ำที่เข่าแน่ ๆ แต่ก็ไม่อยากใส่ถุงน่องหรือทารองพื้นกลบเลย ใส่เดรสยาวหน่อยดีกว่ามั๊ง

ฉันกระโจนออกจากเตียงไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วหาเดรสยาวคลุมเข่า แต่ดูยังไงก็ไม่มีตัวไหนเข้ากับการไปดูดอกไม้ไฟสักนิด เพราะเดรสยาวส่วนมากเป็นเดรสงานกลางคืนที่เป็นทางการจัด ๆ พอลองใส่เดรสสั้นแล้วรอยช้ำที่เข่าก็ชัดเจน

ยิ่งมองฉันก็ยิ่งรู้สึกขัดใจ เลยเสิร์จหายาทาแก้ฟกช้ำที่มีสรรพคุณที่ดีที่สุด เขาว่ากันว่าว่านหางจระเข้แก้อาการฟกช้ำได้ดี แถมยังดูออร์แกนิคดีด้วย แต่จะได้ดีที่สุดต้องใช้แบบสด ๆ จะหามาปลูกดีไหมนะ

ฉันเข้าเว็บไปดูว่านหางจระเข้ที่ขายในอินเตอร์เน็ต อืมม์ ดูจากรีวิวแล้วก็ท่าทางจะปลูกไม่ยากนะ ลองซื้อมาให้เป็นเพื่อนกับโฮย่าที่ได้มาตอนคริสต์มาสดีไหมนะ?

ไม่ต้องรดน้ำมาก วางไว้ในที่มีแสงแดดจัดงั้นเหรอ? ดูเป็นพืชที่ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แค่ไหนก็ไม่ตายสินะ แถมยังมีสรรพคุณช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นบำรุงผิวด้วย

ตอนนี้ผลิตภัณฑ์เสริมความงามที่มาจากธรรมชาติกำลังเป็นที่นิยม หรือว่า นี่จะเป็นหนทางแห่งการเป็นจุดเริ่มต้นของการเข้าสู่วงการธุรกิจเครื่องสำอางค์ชั้นสูงของฉัน!!?

พอคิดอย่างนั้นไฟก็ลุกพรึ่บ ฉันเสิร์จหาวิธีทำเครื่องสำอางค์จากว่านหางจระเข้แล้วก็พืชอื่น ๆ รู้ตัวอีกทีก็สลบเหมือด นาฬิกาปลุกดังลั่นแล้ว

.....

เนื่องจากวันนี้สายรัดกระชับเอวจะมาส่ง ฉันจึงทำสำออยแกล้งป่วยหลบการเรียนจัดดอกไม้แล้วให้คนขับรถส่งตรงถึงบ้านทันที

และก็ไม่ผิดหวัง บันไซทีวีไดเร็กต์และบริษัทขนส่ง!

พอได้พัสดุแล้วฉันก็รีบขึ้นห้องนอนทันที พอแกะห่อพัสดุแล้วก็อ่านคู่มือก่อนจะตัดสินใจรัดสายรัด เปิดเครื่องใช้งานทันที

ฉันเปิดเบอร์หนึ่งก่อนเพื่อทดลองดูประสิทธิภาพ เข็มขัดสั่นเบา ๆ แถมยังอุ่นนิด ๆ แม้จะทำให้รู้สึกอึดอัดไปนิด แถมยังเสียงดังหนวกหู แต่รวม ๆ แล้วสบายกว่าการเล่นฮูล่าฮูปตั้งเยอะ

พอได้เครื่องช่วยแล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนตั้งใจจะอ่านนิตยสารต่อ แต่อ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องพลิกตัวเพราะหายใจไม่ออก

อึดอัดเหมือนกันเนอะ

ฉันพลิกตัวอีกรอบ ก่อนจะสูดหายใจได้ครึ่งปอดแล้วอ่านนิตยสารต่อ แต่ทำยังไงก็ตั้งสมาธิไม่ได้ เลยปิดไฟเข้านอนมันเสียเลย

เสียงหงืด ๆ ของที่รัดเอวที่สั่นดังลั่นในความมืด ฉันพยายามข่มตาหลับแต่ก็หลับไม่ลง ตอนที่พลิกตัวลุกขึ้นลุกลง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“เรย์กะ เห็นคนขับรถบอกว่าน้องไม่สบาย เมดบอกว่าข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน ไปโรงพยาบาลหน่อยดีไหม?”

อะ เอ๋? ท่านพี่นี่นา อ๊ะ แย่แล้ว

“ม...ไม่เป็นไรค่ะ! แค่นอนพักก็พอแล้ว”

ฉันพยายามกดปุ่มปิด แต่ดูเหมือนมือพลาดไปโดนผิดปุ่ม เข็มขัดก็เลยสั่นแรงมาก เสียงหงืด ๆๆๆๆ ดังลั่น ฉันกลัวว่าท่านพี่จะได้ยินแล้วสงสัยเลยรีบกดปุ่มปิด ขืนให้ท่านพี่รู้ว่าฉันหมดสิ้นหนทางถึงขนาดต้องใช้สายรัดกระชับเอวเหมือนคุณแม่หลังคลอด มีหวังฉันคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแน่ ๆ

ฉันลนอยู่นานแต่ก็หาปุ่มปิดไม่ได้สักที ยิ่งนานเข้าสายรัดก็ร้อนจี๋จนแทบลวก

“เรย์กะ?”

ฉันได้ยินเสียงท่านพี่เคาะอีกครั้งเลยตะโกนออกไปอย่างตกใจ

“ท่านพี่ น้องไม่เป็นไร ตอนนี้ห้ามเข้ามาเด็ดขาดเลยนะคะ!”

เสียงหงืด ๆๆๆ ยิ่งดังลั่นเมื่อฉันยกตัวนั่งพิงขอบหัวเตียง คราวนี้ช่างหัวสายรัดแล้ว ฉันหาปุ่มปิดไม่เจอเลยถอดออกแล้วเขวี้ยงทิ้งลงบนพื้น

เสียงสายรัดดังลั่นท่ามกลางความเงียบยิ่งกว่าเสียงโทรศัพท์สั่นกระแทกโต๊ะ ฉันกลัวว่าท่านพี่จะเข้ามาโดยพละการเลยห้ามออกไปอีกครั้ง

“ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ตอนนี้น้องสบายดี ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ”

ท่านพี่เงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบกลับมา

“พี่...อยู่ห้องข้าง ๆ นะ มีอะไรก็... ทำอะไรก็... ช่างเถอะ พี่จะดูทีวีอยู่ข้างล่างก็แล้วกัน”

พอท่านพี่จากไปฉันก็ค่อยหายใจได้โล่งท้องหน่อย เลยคลำหาโทรศัพท์มือถือแล้วส่องไฟ ก่อนจะปิดเจ้าสายรัดน่ารำคาญนี้ทิ้ง แล้วรีวิวในเว็บว่ามันเสียงดังยิ่งกว่าฐานทัพอากาศเวลาปล่อยจรวด

....

ในที่สุดฉันก็ไม่มีโอกาสได้ปฏิบัติการลดพุง เลยเลือกใส่เดรส เดรสสีโรสโกลด์คลุมเข่าค่อนข้างดูเป็นผู้ใหญ่ ฉันเลยไม่ได้ใส่คาร์ดิแกนทับเพราะจะทำให้เหมือนคุณครูมากเกินไป ดังนั้นเลยเลือกผ้าพันคอผืนยาวเบาบางมาคลุมไหล่แทน

“สายัณห์สวัสดิ์ครับ วันนี้คุณพี่เรย์กะสวยจัง”

“สายัณห์สวัสดิ์จ้า ยูกิโนะคุงเองก็น่ารักเช่นกัน พี่คิดถึงยูกิโนะคุงที่สุดเลย ไปเข้าค่ายแล้วดูสุขภาพดีแข็งแรงขึ้นนะ”

ปกติแล้วผิวของยูกิโนะคุงจะขาวซีดเหมือนตุ๊กตาหิมะ แต่พอโดนแดดจนขาวปกติเลยทำให้ดูสดใสน่ารักขึ้น

ยูกิโนะคุงอมยิ้มภูมิใจ ทำเอาฉันใจละลายไปด้วย

“สายัณห์สวัสดิ์ คุณคิโชวอินดูผอมลงนะ เห็นมาซายะบอกว่าคราวก่อนตั้งใจวิ่งเต็มที่เลยนี่นา”

”อา ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ ท่านเอ็นโจ ขอบคุณที่พายูกิโนะมานะคะ”

บริกรเชิญพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ อุหวา แค่โต๊ะบนดาดฟ้าที่สูงที่สุดก็หรูหรามากพอแล้ว ยังเป็นโต๊ะในมุมส่วนตัวด้วย เป็นเศรษฐีนี่มันดีจริง ๆ

พวกเราถูกจัดให้นั่งหันหน้าออกไปยังท้องฟ้าฝั่งที่ปล่อยพลุ ฉันกับเอ็นโจนั่งขนาบข้างยูกิโนะคุง ก่อนจะเริ่มสั่งอาหาร

บริกรส่งเมนูมาให้สามเล่ม แต่ฉันกับยูกิโนะคุงดูเล่มเดียวกัน ดูไปก็ตัดสินใจไปว่าจะสั่งจานไหนดี อุ มันบดราดซอสทรัฟเฟิลนี่น่ากินจริง ๆ นะ แต่ก็อยากกินซุปทรัฟเฟิลด้วย ถ้าสั่งมาซ้ำซ้อนกันจะดีไหมนะ? อันที่จริงแล้วเมนูทรัฟเฟิลน่ากิน ๆ มีตั้งหลายเมนู อยากพาสต้าทรัฟเฟิลก็อยากลองกินเหมือนกันเพราะเป็นเมนูแนะนำ...

สุดท้ายแล้วพวกเราก็สั่งอาหารมาหลายอย่างแล้วตั้งใจว่าจะแบ่ง ๆ กับชิม ฉันกับยูกิโนะคุงสั่งเพลินไปหน่อย พอบริกรเก็บเมนูไปก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าเอ็นโจยังไม่ได้สั่ง

“ผมขอแบ่งของคุณคิโชวอินกับยูกิโนะชิมก็พอแล้วครับ”

อันที่จริงปริมาณอาหารที่สั่งไปก็ทานได้ถึงสี่คน ดังนั้นเอ็นโจว่ายังไงฉันก็เลยตามเลย

บนโต๊ะอาหารจัดกิมมิคขนมปังอบและเครื่องจิ้มให้หลากหลายละลานตามาก มีพาสตรี้รูปร่างน่ารัก ๆ กับเนยผสมเครื่องเทศและชีสหลากหลายชนิด อา ชีสที่ใส่เปลือกส้มนี่แปลกดี แต่ก็อร่อยกว่าที่คิด ส่วนเนยกระเทียมก็สุดยอดจนฉันลืมไปว่าไม่ควรกินกระเทียมเวลาเข้าสังคม

พวกเราชิมเครื่องจิ้มกันอย่างสนุกสนานและวิจารณ์อย่างออกรส ยูกิโนะชอบเครื่องจิ้มที่ออกแนวหวาน ๆ ส่วนเอ็นโจชอบเครื่องจิ้มพื้น ๆ อย่างเนยเปล่าที่ไม่ได้ผสมอะไร ส่วนฉันชอบทุกอย่าง

ตอนที่กำลังกินขนมปังอย่างสนุกสนาน เมนูอาหารก็ทยอยเสิร์ฟ บริกรกระซิบแจ้งพวกเราว่าดอกไม้ไฟกำลังจะยิงในอีกห้านาที

พวกเราได้ดูดอกไม้ไฟแบบใกล้และชัดเจนมาก ๆ การกินอาหารที่แสนอร่อยพร้อมทั้งดูวิวตระการตาทำให้เจริญอาหารเป็นพิเศษ แม้ว่าดอกไม้ไฟจะจบชุด แต่พวกเราก็ยังคุยอย่างตื่นเต้นต่อในระหว่างมื้ออาหาร

ในตอนที่ฉันขอเมนูของหวานแล้วหันมาถามยูกิโนะว่าจะเอาอะไรดี ก็พบว่ายูกิโนะหลับไปซะแล้ว

มิน่า ถึงได้ดูเงียบผิดปกติ

“ปกติยูกิโนะไม่ค่อยได้นอนดึก ขอโทษแทนน้องชายของผมด้วยนะคะ คุณคิโชวอิน”

“คงจะเหนื่อยน่ะค่ะ เพิ่งกลับมาจากค่ายแท้ ๆ แต่อุตส่าห์อดนอนเพื่อมาดูดอกไม้ไฟและทานมื้อค่ำกับฉัน”

เพราะยูกิโนะหลับไปแล้ว ฉันเลยลังเลในการสั่งของหวาน จึงตั้งใจจะคืนเมนูให้บริกร แต่เอ็นโจดึงไว้ก่อน

“สั่งมาเถอะครับ ผมจะช่วยทาน”

ฉันคิดว่าอาหารที่นี่อร่อยมาก ขนมก็น่าจะอร่อยด้วย เลยสั่งของหวานเบา ๆ ไปหนึ่งที่พร้อมจานแบ่ง พอของหวานมาฉันก็มองเอ็นโจที่กินส่วนของตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ชอบของหวาน

ดูท่าว่าขนมที่นี่จะอร่อยจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถึงได้ยอมกิน ขนมที่ทำให้คาบุรากิไม่วิจารณ์เสีย ๆ หาย ๆ นี่ถือว่าสุดยอด แต่ขนมที่ทำให้คนไม่ชอบของหวานอย่างเอ็นโจกินได้ต้องเรียกว่าที่สุดของที่สุดแล้ว

ฉันกินทีรามิสุแล้วรู้สึกตัวลอย อ่ะ อร่อยชะมัด อา รู้อย่างนี้น่าจะสั่งอย่างอื่นมาด้วยดีกว่า ถ้าสั่งรอบสองนี่น่าเกลียดแน่ ๆ แต่ถ้าซื้อกลับบ้านไปคงได้ล่ะมั๊ง

มื้ออาหารจบลงพร้อมกับที่ฉันสั่งเค้กหลายชิ้นกลับบ้าน เอ็นโจยืนยันว่าจะเป็นคนจ่ายบิลเพราะฉันอุตส่าห์ออกมาตามคำเชิญของยูกิโนะ ฉันลังเลเพราะตัวเองก็สั่งเค้กกลับบ้านไม่น้อยเช่นกัน

“ถ้าคุณคิโชวอินกลัวว่าจะติดค้าง ช่วยผมเลือกร้านอาหารที่จะทำอาหารในปาร์ตี้บ้านเอ็นโจเดือนหน้าสิครับ ช่วงนี้ท่านแม่ยุ่งมาก ผมไม่ใช่พวกนักชิมด้วย กำลังลำบากใจอยู่พอดี”

ฉันพยักหน้าตอบกลับไปเพราะตัวเองรู้สึกร้านอาหารอร่อย ๆ หลายที่ กะอีแค่แนะนำน่ะสบายมาก

“อา รับปากแล้วนะครับ อย่างนั้นสุดสัปดาห์หน้าพวกเราไปชิมอาหารร้านที่คุณแนะนำกัน ผมจะได้เลือกอาหารในงานได้ถูก”

ฉันชะงัก เอ๊ะ เดี๋ยวนะ? อะไรกันอ่ะ ยังไม่ได้รับปากว่าจะไปชิมด้วยสักหน่อย นายก็ไปชิมเองสิ

“ผมจะพายูกิโนะไปด้วย เขาน่าจะอยากเลือกอาหารเหมือนกัน”

พอบอกว่ายูกิโนะจะไปด้วย ฉันก็นึกภาพตัวเองชิมอาหารจุ๋งจิ๋งกับยูกิโนะแล้วพลอยพยักไปทันที จนกระทั่งถือกล่องเค้กขึ้นรถแล้วเรียบร้อยนั่นแหล่ะ ถึงรู้ตัวว่าอาทิตย์หน้ามีนัดกับพี่น้องเอ็นโจอีกแล้ว

แย่แล้ว จะใส่ชุดอะไรดีนะ?!

จบ

.....

>>348 เอ็นใจพูดต้องเป็นนะครับสิ กูเบลอ ขออภัย

>>349 *เอ็นโจสิวะ แหง่ว

>>348 แต๊งกิ้วสำหรับฟิคนะมึง มาให้กอดหน่อยมา //กอดๆ
อ่านถึงสายรัดลดพุงนี่ที่บ้านกูก็มีหนึ่งอันว่ะ แต่ประสิทธิภาพน่าจะไม่ได้ผลนะเพราะไม่เห็นแม่กูเอาออกมาใช้อีกเลย 55555555555
แต่แน่ใจเร้อว่าเขายอมกินเพราะอร่อยมากๆ ไม่ใช่เพราะตัวเองกินเหรอ จอมมารถึงได้กินตาม สมัยเด็กๆฮีก็กินขนมตามเรย์กะมาแล้วนี่นะ

เปิดมาเจอฟิค แงงงง หัวใจที่แห้งเหี่ยวของกูได้รับการฮีลลิ่งงงงงงงง ขอบคุณนะโม่งฟิค ที่แต่งมาให้อ่านแก้เหงา <3

//พนมมือ แงงงงงงงงงงงงง ขอบพระคุณสำหรับฟิคอร่อยกรุบค่ะ ฮืออออออออ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะโม่งฟิคคค ฮืออออออ

>>351-354 กอดทุกคน กูไม่อยากให้ด้อมนี้ตายเลยมาแวะเวียนเป็นระยะ ไม่เคยทิ้งเลยนะ ไม่อยากเข้ามาแล้วเห็นมู้ค้างแล้วตกลงไปล่าง ๆ เห็นแล้วมันเคว้งจริง ๆ

คนเขียนที่หายไปเนี่ยเพราะเขามีลูกหรอครับ

>>356 เขาแซวกันเฉยๆจ้า แต่จริงๆแล้วเป็นยังไงก็ไม่มีใครรู้อะ เพราะคนเขียนไม่เคยเปิดเผยตัวตน ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว

สวัสดีเพื่อนโม่ง กูกำลังไฮป์เพลงประกอบเรื่อง prince of legend ภาคใหม่ เพลง possible ที่เป็นเพลงโซโล่ครั้งแรกของ katayose ryota เจ้าชายจากภาคแรก
(https://open.spotify.com/album/6VtGVN3uNAOZc1WbhC4j7H?si=pa70qW_oSwmUJJ9nddSVYw)

และหลังจากที่ฟังวนไปวนมาทั้งวันทังคืนก็นึกถึงองค์ชายสตอล์กเกอร์แห่งนอบน้อมเลยออกมาเป็นฟิกนี้ (?)
_______

ผมยังจำความรู้สึกในวันนั้นได้เป็นอย่างดี

ภาพแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไปอย่างเริงร่าในความทรงจำของผมก็ยังคงแจ่มชัดเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ใครจะไปคิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนั้นจะแรงเยอะขนาดนี้..
_______

คิโชวอิน เรย์กะ เป็นผู้หญิงที่อยู่บนจุดสูงสุดของกลุ่มผู้หญิงในซุยรัน

ส่วนผู้ชายที่อยู่บนจุดสูงสุดของกลุ่มผู้ชายก็คงหนีไม่พ้น คาบุรากิ มาซายะ เพื่อนสนิทของผม เอ็นโจ ชูสุเกะ

พวกเราสามคนรู้จักกันตั้งแต่ชั้นประถมหนึ่ง เนื่องจากเราอยู่ในสโมสร Pivoine เหมือนกัน จึงมักพบเห็นกันในสโมสรเป็นเรื่องปกติ

แต่แล้ววันหนึ่งคุณคิโชวอินที่มีภาพลักษณ์สง่างามและสูงส่งเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศสเกิดปากเสียงกับมาซายะขึ้น ผมซึ่งอยู่ในเหตุการณ์พยายามเกลี่ยกล่อมให้เธอใจเย็นลง แต่กลับกลายเป็นว่าผมโดนลูกหลงไปด้วย

" ท่านเอ็นโจก็เหมือนกัน อย่าผลักภาระเอาใจเพื่อนสนิทมาให้ทางนี้สิคะ ถ้าเป็นหนี้ก็น่าจะคืนไปหมดแล้วนะคะ ฉันเหลือทนที่ต้องตามเช็ดก้นให้แล้ว "

มันก็จริงอย่างที่เธอว่ามา ผมพูดขอโทษไปอย่างจริงใจ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอไม่พอใจมากขึ้นและเดินออกจากห้องสโมสรไปเลย

วันถัดมาผมตามมาซายะไปขอโทษเธอที่ห้องเรียน แต่เจ้าเพื่อนตัวแสบดันเป็นคนปากหนัก เขกหัวฝ่ายตรงข้ามแทนที่จะพูดขอโทษ ผมจึงต้องเรียกคุณคิโชวอินออกมาเพื่อขอโทษอย่างจริงใจอีกครั้ง

" ผมสำนึกผิดจริงๆนะ รวมกับของมาซายะเมื่อกี้ คุณคิโชวอินจะต่อยผมสักครั้งก็ไม่เป็นไรนะ "

" ไม่ต้องเกรงใจหรอก เอาเลย "

ว่าแล้วผมก็ยื่นหน้าไปเพื่อให้เธอต่อยได้ถนัดขึ้น แรงของเด็กผู้หญิงคงจะไม่เท่าไหร่หรอก

" อุ่ก! "

ตำแหน่งที่เธอต่อยมาไม่ใช่ใบหน้า แต่เป็นท้องน้อย ในตอนนั้นความคิดของผมพร่ามัวไปชั่วขณะด้วยความจุกที่ถูกโจมตีในจุดอ่อน แต่ผมยังจำภาพที่เธอหมุนตัวเดินกลับห้องเรียนด้วยท่าทีที่ร่าเริงได้อยู่

คุณคิโชวอิน.. ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ ผมไม่เคยเจอใครที่เป็นแบบเธอมาก่อน ผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนนี้ไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับมาซายะ และแน่นอนว่าคงไม่มีใครกล้าต่อยผมเต็มแรงแบบนี้ด้วย
_______

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมมักจะมองหาคุณคิโชวอินอยู่เรื่อยโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งช่วงมัธยมต้นมีคนในสโมสรทักเรื่องที่ผมดูสนิทสนมกับเธอ

" พอดีมีเรื่องต่างๆก็เลยได้คุยกันบ่อยน่ะ "

ผมส่งรอยยิ้มตอบเขาไปด้วย ไม่ใช่ว่าผมคุยกับเธอแค่คนเดียว แต่เป็นเพราะเธอโดดเด่นกว่าคนอื่นทุกคนเลยสนใจแต่เรื่องที่ผมเรียกหาเธอต่างหาก

มันก็จริงที่ผมมีความรู้สึกอยากเข้าใกล้เธอให้มากขึ้น แต่อย่างผมคงเป็นไปไม่ได้หรอก

ถึงจะกระวนกระวายใจเมื่อเห็นท่าทีของเธอในช่วงเวลาที่ตกหลุมรัก แต่ผมก็ไม่มีสิทธิที่จะไปทำตามใจกีดขวางไม่ให้เธอไปตกหลุมรักคนอื่นได้

สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงเฝ้ามอง หวังว่าสักวันคนที่เธอสนใจจะเป็นผม

ในแต่ละคืนเมื่อหลับตาลงก็เห็นแต่ภาพรอยยิ้มอันแสนสดใสของเธอเมื่อนึกถึงผู้ชายคนอื่น มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ผมก็ต้องฝืนหลับให้ได้ เพื่อจะได้มาเจอเธออีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

หวังว่าสักวันหนึ่ง รอยยิ้มของคุณจะเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว...

พวกมึงงงงง อุกี้ดวี้ดว้าย แงงงง กุอยากถวายตัวเป็นทาสในเรือนเบี้ยคุณมารุโดริ ผู้ต่อลมหายใจที่แท้
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1215241206440923141?s=19

>>359 กรี๊ดดดดดดดดดด

>>359 ทำไมกูต้องโฟกัสช่วงล่างที่แนบกันด้วยวะ //ปิดหน้า

>>344 แต้งมึ้งงงงงง พอโชลมจิตใจ
แต่ถ้าจำไม่ผิดน้องโฮย่าเสียชีวิตไปแล้วนะ

>>359 อ้ากกกกกกกกกกกก เขินว้อย กูนี่ทิ้งตัวลงที่นอนเลย โดขิๆๆๆๆๆๆ มากกก ร้ายมาก จอมมาร มือเนี่ยแนบแน่นเชียวนะ

>>359 นึกถึงซักฟิคที่อ่านในนี้ ที่จอมมารจะจูบแล้วเจ้าแม่เอามือปิดปากไว้อะ 55555555555555555

ใครมีเมตตาช่วยแปลญป.อันนี้มีเถิดด

https://www.pixiv.net/en/artworks/78587698#big_14

>>359 รูปนี้มีภาคต่อว่ะ 55555555555
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1216334380542480384

>>366 กูเลวไหมที่โฟกัสแรกคือหูเจ้าแม่ โฟกัสสองคือเป้าจอมมาร

ถ้ากูจะลงฟิคติดเรทแต่เป็นลิงค์ให้กดเข้าไปอ่าน(อาจจะติดรหัส) จะเป็นอะไรป่ะวะ คือมีฉากเรทตรงๆเลยไม่ซูมโคมไฟ คือกูเขียนแล้วอยากให้อ่านแต่ก็ไม่อยากให้เข้าถึงง่ายเกินไปซะทีเดียว หรือเขียนแปะแม่งตรงๆแหล่ะไม่ต้องมีพาสเวิร์ดห่าเหวอะไรหรอก

>>368 อย่าลงตรงๆเลย ใส่เป็นลิ้งติดรหัสหรืออะไรก็ว่าไป

>>369 รี้ดอะไรท์นี่ติดรหัสได้ป่ะวะ กูพยายามลงใน WP แล้วงงๆกับการใช้งานพอสมควร คือกูใช้ไม่เป็นน่ะ แต่จำได้ว่าเคยอ่านฟิคที่ต้องเข้ารหัสจากที่นี่อยู่ เลยพยายามใช้งาน WP

>>358 ขอบคุณมากมึง ไม่รู้ทำไม pov เอ็นโจกูต้องอ่านด้วยมู้ดเจือเศร้าตลอด แง
>>359 กรี๊ดดด แรง! แรงมาก ว่าแต่ เอวท่านเรย์กะไม่น่าเล็กขนาดนั้นป่าววะ //โดนตบ
>>368 กูปักรอ

อะ กูลองใช้ WP ครั้งแรก ติดขัดยังไงก็ช่วยแนะนำกูด้วยนะ

Fiction Warning : มีเซอร์วิสสองคู่
https://namelessfiction.music.blog/2020/01/13/dirty-mind1-2/
Password Hint : คาบุรากิให้หนังสืออะไรกับเรย์กะ

>>372 เอาใหม่ ขอโทษที เมื่อกี้มันผิดพลาดทางเทคนิคนิดนึง คราวนี้น่าจะโอเคแล้ว

Fiction Warning : มีเซอร์วิสสองคู่
https://namelessfiction.food.blog/2020/01/13/dirty-mind-1-2/
Password Hint : คาบุรากิให้หนังสืออะไรกับเรย์กะ

>>373 จากการทดสอบลิงก์ ดูเหมือนว่าคนจะอ่านได้ต้องมี user ของ wp ว่ะ ใครมีวิธียุ่งยากซับซ้อนน้อยกว่านี้มั้ย คือกูอยากให้ได้อ่านแต่ไม่ได้อยากให้ต้องไปสมัครสมาชิกยุ่งยากอะไรขนาดนั้นอะ เอาแค่ติดพาสเวิร์ดได้ก็พอ กูดู RAW แล้วมันต้องติดเหรียญ ซึ่งกูไม่ได้ต้องการให้ติดเหรียญ หรือกูควรย้ายไป blogspot แทนดี

>>374 blogspotไหมมึง กูจะบอกว่าprivatterก็ต้องมีแอคทวิตอีก

>>375 มึงเข้าลิงค์ด้านบนได้ป่ะ ถ้าไม่ได้กูจะได้หาเว็บใหม่

>>376 กุมียูเซอร์WP และนี่คือสิ่งที่กุเจอ
https://imgur.com/a/n4csD9Y

>>377 โอเค เดี๋ยวเลิกงานกูกลับไปแก้ให้นะ

กูลองแก้ดู ไม่รู้ได้ยัง ถ้าไม่ได้เดี๋ยวกูคงย้ายเว็บให้แต่ต้องเป็นหลังเลิกงาน

พาสเวิร์ดเดียวกับข้างบนจ้า
https://namelessfiction.food.blog/dirty-mind-1-3/

>>379 ไม่ได้เลยว่ะ แง หรือเป็นที่กูเองวะ ขอเช็คก่อนนะ

>>379 ไม่ได้ว่ะมึง

กูตบตีกับ WP ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านจนกูยอมแพ้ว่ะ แม่งขึ้นแต่แบบที่ >>377 เจอ ;w; แก้ไขยังไงวะ กูจนปัญญาแล้ว
ไม่งั้นกูต้องพึ่งพาท่าไม้ตายลับอย่าง privatter แทนแล้ว 555555555555

>>379 กูแก้เสร็จแล้ว ตอนนี้น่าจะโอเคไม่มีปัญหา ลิงก์เดิมพาสเวิร์ดเดิมเลยจ้า

>>379 รหัสน่าจะง่ายแท้ๆ แต่ทำไมกูใส่เท่าไหร่ก็ไม่ถูกละเนี้ย ;-;

>>384 ไม่ได้เรอะ งั้นเดี๋ยวกูเปลี่ยนคำพูดในรหัสหน่อย แต่ก็ใช้คีย์เวิร์ดเดิมนะ

>>384 ใบ้อีกนิดนึงว่าตอบเล่มเดียวพอ

>>383 แท้งกิ้วโม่งฟิก มี 3 ตอนเหรอ อ่านได้ 1/3 อย่างเดียว

>>387 ตอนสองกำลังเขียน

เข้าไม่ได้ แงงง โม่งฟิคใบ้ให้ได้ไหมว่ากี่คำ กูว่าคำตอบกูถูกนะ แต่ใส่ยังไงก็เข้าไม่ได้สักที ;;-;;)/

>>389 4 คำจ้า

นี่กูเริ่มไม่สนแล้วว่าเรื่องนี้คนเขียนแกจะกลับมาเขียนรึเปล่า กูสนตรงที่คนเขียนแกยังมีชีวิตอยู่รึเปล่ามากกว่า
หายไปเฉยๆตั้ง 2 ปี โดยไร้การเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น ได้แต่ภาวนาให้คนเขียนแกอยู่รอดปลอดภัย (╥﹏╥)

นิยายท่านเรย์กะ ในแมว ค่อยๆหายไป คือไรวะเนี่ย
เมื่อวาน หาย ไปช่วง ร้อยกว่า
วันนี้เหลือ 39 ตอน เฮ้ย ไรวะเนี่ย เพิ่งเอามาอ่านย้อนอีกรอบเลยเห็นพอดี

นั่นดิ ว่าจะเข้าไปอ่านอีกรอบแต่เหลืออยู่ 39 ตอน เกิดอะไรขึ้น ใครรู้บอกทีตอนนี้งงมากกกกก

"มีใครรู้สึกเหมือนผมไหมว่า คลิปเสียงลับ มันเร็วขึ้น"
"เช้านี้ผมเปิดฟัง รู้สึกว่า คลิปเสียงลับมันเร็วกว่าเดิม"
https://youtu.be/N7gxXIQJLbI

นิยายท่านเรย์กะหายไปตอนกำลังจะหาว่าคาบุให้หนังสืออะไรกับเรย์กะพอดี… ลืมอ่ะ นี่โง่เรื่องไขปริศนามากบอกที อยากอ่านนนนน

>>395 ตรงสารบัญมีบอกไว้

หายจริงด้วย แต่กูลองใส่ลิ้งแบบแก้เลขตอนข้างหลังก็เข้าไปอ่านได้ปกตินะ จิ้มลิ้งจากใน docs ก็ยังเข้าได้เด้อ

แมวดุ้นน่าจะมีปัญหาเอง เพราะกูจิ้มลิงค์จากดอคก็เข้าได้ปกติ เดี๋ยวแอดมินก็แก้เองล่ะน้า

ขอบใจโม่งที่บอกนะ นี่ถ้าไม่เข้ามาอ่านนี่ต้องอ่านภาคญี่ปุ่นเอง เหนื่อยอะ ตอนแรกนึกว่าจะอ่านถึงตอนร้อยกว่าๆ จะกลับมาต่อของไทยได้ วันนี้เปิดอ้าว หายหมดเลย

เห็นมู้คึกคักนึกว่าตอนต่อมาแล้ว ยังเหรอ TTwTT

เรื่องตอนหายกูว่าไม่ใช่เออเรอร์ที่แมวนะ แต่คุณริวโฮเขาเป็นคนลบเองปะวะ เพราะตั้งแต่ตอน 40 เป็นต้นไป คุณริวโฮเป็นคนแปลหมดเลย

เพจโม่งแปลก็หายว่ะ เกิดไรขึ้นวะเนี่ย;__;

มีใครเคยดูดๆไว้หรือใครพอว่างอยู่ฝากเอาตอนไปแปะในโฟลเดอรด้วยได้ปะวะ กลัวต่อๆไปจะเปลี่ยนลิงค์ก็เข้าไม่ได้อะ;__;

หรือที่ยุ่นจะตีพิมพ์รวมเล่มแล้ว เลยมาบอกให้ลบ??!!

>>390 >>396 โม่งฟิค กุใส่ไม่ถูกเลย กุว่ากุใส่ตรงๆแล้วนะ... หรือกูโง่เอง ใส่เป็นภาษาไทยใช่ปะวะ

ตอน 2
https://namelessfiction.food.blog/dirty-mind2-3/
Password Hint : เรย์กะให้อะไรกับคาบุรากิเป็นของตอบแทนไวท์เดย์ (2 คำ)

>>405 ภาษาไทยจ้า

>>405 มางงด้วย ใส่ไม่ถูกเหมือนกัน55555

เฮ้ย ได้ละๆ ขอบคุณโม่งฟิคมากที่แต่งฟิคให้//กราบ

>>406 ยังไงกูก็ใส่รหัสตอนแรกไม่ได้ว่ะ555555 4คำ กี่พยางค์วะโม่ง ;-; อยากอ่าน

>>409 เชี่ย ได้ละ กูโง่เอง5555

>>406 เฮ้ย กุเดาไม่ถูกว่ะ ใบ้อีกนิด

>>406 กุว่ากุใส่ถูกนะ เข้าไม่เห็นได้เลย

>>411 ภาษาฝรั่งเศส

>>413 โหดสัส

>>406 ขอบคุณสำหรับฟิคค่า โฮฮฮฮ

กะ กว่าจะตามหาโมงเจอ ร้องไห้ดีใจมาก คิดถึงท่านเรย์กะเสมอ นิยายไม่ออกมาอ่านฟิคแทนก็ได้

โหยยยย ไม่ได้อ่านท่านเรย์กะนานรหัสที่บอกใบไว้เดาไม่ถูกเลย บอกหน่อยสิว่าอยู่ช่วงไหนของนิยายจะได้ไปหา

>>406 แท้งกิ้วโม่งฟิก
>>417 เปิดดูตรงสารบัญ

ตามมาตั้งแต่สองปีก่อน พึ่งรู้ว่า มันมีที่ซุ่มหัวกันอยู่ตรงนี้ จะว่าได้ ฟิกคู่หูทะลุมิติ นี้คือตัดหายตามนิยายไปเลยหรือ ไอ้เราไร้สมรรถภาพเองในการหาเอง

อยากได้คำแปลจังเพื่อนโม่ง5555
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1221067479461416960?s=19

>>419 เหมือนคุ้นๆว่าจะจบแบบไม่ได้กลับมาเจอกัน มั้งนะ ลองไปดูที่สารบัญสิ

>>420 ใช้อากู๋แปล จับใจความได้ว่าเอ็นโจฝันว่าอยู่ในงานหมั้นของคาบุกับเรย์กะ

>>406 กูก็อยากอ่านนะ แต่ใส่พาสเวิร์ด​ไม่​ถูกสักที ร้องไห้

>>422 จะตลกหรือสงสารก่อนดีวะ5555555555 โถ่จอมมาร

>>423 ข้างหน้าตัวพิมพ์ใหญ่

>>420 >>422 ไม่ใช่งานหมั้นคาบุกับเรย์กะนะ แต่เป็นใครไม่รู้
คาบุ : ในที่สุดยัยนั่นก็ได้แต่งงานสินะ...
เอ็น : ใครหรอ
คาบุ : ใครเนี้ย ก็คิโชวอินไง ตอนนี้ก็อยู่ในงานปาร์ตี้แต่งงานอยู่ไม่ใช่หรอ
เอ็น : ห๋า
เอ็น : (ตื่น) ใครวะไอ้หมอนั่น

>>426 โถ จอมมาร สาวเขาหนีไปแต่งกับใครก็ไม่รู้ซะแล้ว อย่าเสียใจไปเลยนะเพราะอย่างน้อยนายก็มีเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างน่ะ 55555.

มาสารภาพว่าจนถึงตอนนี้กุก็ยังอ่านเดอตี้มายตอน1ไม่ได้...

ทำไมอะ กุพิมพ์อะไรผิด 5555555

มีคนเอาลิงก์แชทกรุ๊ปไลน์ไปแปะที่ไหนบ้างป่ะ อยู่ๆมีสมาชิกที่ดูทรงแล้วไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับท่านเรย์กะโผล่มาในกรุ๊ปไลน์น่ะ

>>429 เราเอง

มึงงง นักวาดคนนี้วาดอุเมวากะ เหมือนได้ต่อชีวิตอีกหน่อย ลายเส้นโปรดกูเลย
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1223953465312854016?s=21

>>431 ดูเป็นคนดีมาก ไม่ค่อยเหมือนกุ๊ยแบบที่เจ้าแม่มองเลย นึกว่าจะเถื่อนๆกว่านี้หน่อย 55555555

>>431 งุ้ยยยย ดูน้อง ดูน่ารักอะะะะ

>>432 เราว่าที่เจ้าแม่นึกว่ากุ๊ยเพราะเจาะหูมั้ง วัฒนธรรมญป.เขาว่าเจาะหูมันดูแรงอะ แต่อุเมวากะนี่คนดีนะ หมาน้อยชัดๆ

>>428 เหมือนกัน 5555555

ที่อึ่งถามมา สรุปมีอะไรที่สอบผ่านบ้างวะ 5555
เนื้อเรื่อง ความน่าสนใจ การบรรยาย ความสมเหตุสมผล(ถ้าได้) ความตื่นเต้นในฉากต่อสู้ การสลับมุมมองบุคคลที่1กับ3.1 การตัดจบของแต่ละตอน

ท่ดค่ะ ผิดมู้ กร๊ากกกกก ขอโทษเจ้าแม่ด้วย

>>434 ยังไม่ได้เหรอ พาสเวิร์ดกูก็อปจากสารบัญได้เลยนะ แต่ก็อปให้ถูกเล่มล่ะ 555555555

>>437 กูถอดใจแระ กูก็ว่ากูตอบถูกนะ แต่ใส่พาสไม่ถูกสักที

หนังสือ..จุด

>>438 หนังสือ..จุด

ทุกคนกูเข้าได้แล้วขอบคุณมากกก ตอนแรกไปนึกถึงพวกหนังสือกลอน อ่านมานานแล้วจนลืมว่ามีให้ของแบบนี่ด้วย 555555555555555555555

จะวาเลนไทน์แล้วสินะเพื่อนโม่ง บ้าเอ้ย ท่านเรย์กะก็ยังคงคบกับฟู้ดซังคานซังอยู่เลย ;-;

>>442 แง้~ กุอยากอ่านต่อ

มึง กูจำได้ว่ามีคนเอาโอเพ่นแชทของไลน์มาแปะไว้ป่ะ ยังมีคนคุยกันอยู่ในนั้นป่ะ กูอยากเข้าด้วยอ่ะ กราบขอลิ้งหน่อยยย

>>444 ลองคุ้ยกระทู้เก่าๆย้อนไปซักสองสามกระทู้ดู กูก็จำไม่ได้ว่าลิงค์โอเพ่นแชทไลน์มันอยู่กระทู้ไหนว่ะ

กุแค่คิดอยากจะเขียนฉากไซซายะเข้าไปหาของในห้องเก็บของกับวาคาบะแล้วปรากฏว่าเจอเพื่อนสนิทตัวเองกับเจ้าแม่เข้ามาอี๋อ๋อกัน... แล้วเจ้าไซซายะก็อิจฉาบ้าบอตามประสาคนยังจีบสาวไม่ติด

ไปๆ มาๆ กลายเป็นติดเรท กุจะร้อง

>>446 แบมือขอฟิคค่ะ//ทำหน้าตาน่าสงสาร

>>447 มึง กุว่ามัน18+ กุควรลงในไหนดี? ไพรเวทเตอร์หรือเอาลิงค์ดอคมาแปะ?

>>448 ก็เอาลิงก์ติดรหัสมาแปะแบบข้างบนก็ได้นะ

>>449 กุไม่มีเวิร์ดเพรสน่ะ

>>450 เอาที่มึงสะดวกสุดอะ จะไพรเวทเตอร์หรือดอคก็ได้ รู้สึกดอคก็มีให้เข้ารหัสป่ะ

มาแล้วจ้าาา

ก่อนอื่นกุต้องขอปิดหน้าเขินก่อนนะ สารภาพว่าไอเดียมาจากDirty mind ของโม่งฟิค ที่จริงกุอยากเขียนแบบบันเทิง แต่มันไหลไปเองตามความถนั— *แค่ก*

อย่าลืมอ่านWarningก่อนนะ เผื่อมีใครไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่กระอักกระอ่วนใจ

อาจจะ OOC ไป ต้องขออภัยด้วย ใครไม่ชอบแนวนี้ กุต้องขอโทษล่วงหน้า

Hint: ตอนล่าสุดที่โดนดองไว้ (ตอบเป็นตัวเลข)

[shortfic] Sounds of Pleasure (EnjouxReika)
Warning: R-18, Kink, Consent, Voyeur, Dom/Sub, Humiliation, Dirty talk, slut shaming, Semi-public, Eavesdropping

https://privatter.net/p/5479364

>>452 กรี๊สสสสส ขอบคุณมากค่ะสำหรับฟิค เลิฟยูนะคะ

จะว่าไปกูลืมติด warning ให้ฟิค dirty mind ว่ะ พอดีกูรีบลงเลยนึกพวกชื่อแท็กไม่ค่อยออก แต่เห็นมึงติดเดี๋ยวตอนหน้ากูจะติดคำเตือนก็แล้วกัน เผื่อมีคนไม่ชอบแนวนี้

>>452 โอ้ย แท้งกิ้ว แม้ว่าจะ occ ไปนิด แต่ตอนเสร็จกิจแล้วทำห่างเหินนี่เร้าใจกุมาก

ขอบคุณสำหรับฟิคนะโม่ง!

เมื่อคืนฝันว่าเจ้าแม่ตอน 300 มาแล้ว แต่ลงใน privater กูพยายามจะเข้าไปอ่านแต่อ่านไม่ได้ เพราะคำใบ้เป็นภาษาญี่ปุ่น 😂😂😂

วาเลนไทน์แล้ว ครบรอบวันเกิดไซซายะ ชูสุมอย เรย์ทันอีกหนละ คิดถึงฟิคมะหมาจังว่ะ 555555

<< วาเลนไทน์ช็อกโกล่า 2020 >>

ปีนี้ฉันก็เตรียมช็อกโกแลตวาเลนไทน์สำหรับให้เด็กๆในสโมสรเปอติต์อีกแล้ว ระหว่างที่เดินออกจากห้องหลังเลิกเรียนก็เจอกับคาบุรากิและเอ็นโจที่กำลังถูกสาวๆจากชั้นปีต่างๆห้องล้อมเอาไว้

“ อันนี้เป็นช็อกโกแลตจากร้านที่ท่านคาบุรากิชอบค่ะ! “
“ ช่วยรับช็อกโกแลตจากฉันด้วยนะคะท่านเอ็นโจ! “

เรย์กะมองภาพความวุ่นวายนั้นพร้อมด้วยสีหน้าเหยเก ไม่ใช่ว่าอิจฉาที่สองคนนั้นมีสาวๆมารุมล้อมให้ช็อกโกแลตแต่ตัวเองได้แต่ช็อกโกแลตจากวาคาบะจังหรอกนะ!! แค่ตรงนั้นเขาหนวกหูกันต่างหากล่ะ ไม่ได้อิจฉาเลยสักนิดค่ะ! หนวกหูน่ะ หนวกหู!!

“ อ๊ะ คุณคิโชวอิน สวัสดีครับ “

ขณะที่กำลังเดินผ่านกลุ่มก้อนความวุ่นวายเอ็นโจก็ตะโกนเรียกทักฉัน ทำให้ผู้หญิงตรงนั้นเบนความสนใจมาที่ฉันแทนแล้วค่อยๆถอยห่างออกไป

“ ขอโทษที่ขวางทางนะคะ ท่านเรย์กะเชิญตามสบายเลยค่ะ! “

หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดแบบนี้กับฉันแล้วก็วิ่งหนีไป ขอโทษนะคะที่ขัดขวางการให้ช็อกโกแลตกับคนที่ชอบ แต่หัวหน้าหมู่บ้านคานทองยินดีต้อนรับลูกบ้านทุกคนเสมอนะ

“ มีอะไรงั้นหรอคะท่านเอ็นโจ? “

“ กำลังรออยู่เลย ไปที่ห้องสโมสรฝั่งเด็กประถมใช่ไหม “

กำลัง..รอ...? อิตาเอ็นโจคนเจ้าเล่ห์คิดจะใช้ฉันเป็นข้ออ้างปลีกตัวออกมานี่เอง คราวนี้ถือว่าคุณติดหนี้ดิฉันแล้วนะคะ โอะโฮะโฮะ

“ ค่ะ ขอโทษที่ให้รอนาน ไปกันเลยไหมคะท่านเอ็นโจ ท่านคาบุรากิ “

ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่เอ็นโจมักจะใช้ประจำ

“ อื้อ ถ้าอย่างนั้นผมกับมาซายะขอตัวก่อนนะครับ “

หลังจากบอกลาสาวๆรอบตัวเอ็นโจก็นำถุงช็อกโกแลตในมือฉันไปถือให้ พร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบของตัวเองมา

“ ใช้หนี้หมดแล้วนะครับ “

“ ขี้โกงค่ะ! ถุงขนมฉันถือเองได้เอาคืนมาเลยค่ะท่านเอ็นโจ! “

ฉันหันไปโวยใส่เขาที่เดินอยู่ด้านข้างและฉวยถุงขนมกลับมา แค่เอาถุงไปถือให้ก็ถือว่าใช้หนี้แล้วไม่คุ้มเหมือนกับเวลามาเอาคืนที่ฉันเลยสักนิด เจ้าเล่ห์สมกับเป็นจอมมารจริงๆเลยคนคนนี้

“ พวกนายนี่ทะเลาะอะไรกันไร้สาระชะมัด “
“ เอ้า คิโชวอินเอาถุงมานี่สิ ฉันถือให้ มันน่าจะหนักนะนั่นน่ะ “

คาบุรากิที่เดินอยู่อีกข้างของฉันพูดขึ้นแล้วยื่นมือมาเอาถุงขนมไปถือเองและเปิดดูข้างใน

“ ปีนี้ก็เอาขนมมาแจกเด็กๆเยอะแยะอีกแล้วนะ “

พวกเราเดินมาถึงห้องสโมสรก็เจอมาโอะจังที่กำลังยืนลังเลว่าจะเข้าไปดีไหมอยู่ เมื่อสังเกตดีๆก็เห็นกล่องของขวัญในมือมาโอะจัง เด็กๆนี่ดีจังเลยน้า..

“ สวัสดีจ้า มาโอะจัง “

“ สวัสดีค่ะท่านพี่เรย์กะ สวัสดีค่ะท่านพี่ของยูกิโนะคุงกับท่านพี่คาบุรากิ “

“ ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะมาโอะจัง? “

“ คือว่า... “

มาโอะจังมีท่าทีเขินอาย กำลังพยายามค่อยๆพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ แต่ก็โดนคาบุรากิขัดขึ้นมา

“ จะให้ช็อกโกแลตเด็กที่ชื่อว่ายูริใช่มั้ยล่ะ มานี่สิ เดี๋ยวฉันจะบอกเคล็ดลับการให้ของขวัญวันวาเลนไทน์แบบที่ผู้ชายคนไหนได้รับก็ต้องใจเต้นตึกตักให้เอง “

“ คิดจะทำอะไรน่ะมาซายะ “

เอ็นโจส่งยิ้มขื่นๆไปทางคาบุรากิ จัดการเลยค่ะคุณจอมมาร เจ้าคนบาปที่ไม่มีประสบการณ์ตรงนั้นต้องพยายามจะหลอกล่อมาโอะจังให้ทำแผนการโอเวอร์แบบการ์ตูนตาหวานแน่ๆ

“ ถ้างั้นเราเข้าไปพร้อมกันดีไหม? พี่เอาช็อกโกแลตมาให้มาโอะจังกับเพื่อนๆด้วยล่ะ “

“ ค่ะ! “

ดังนั้นพวกเราเลยเปิดประตูเข้าไปในสโมสร ยูริคุงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวที่มักจะนั่งประจำ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนฉันหาเทวดาน้อยยูกิโนะคุงไม่เจอ

“ สวัสดีครับท่านพี่เรย์กะ “

“ สวัสดีจ้ะ ยูริคุง “
“ เดี๋ยวพี่กับท่านคาบุรากิและท่านเอ็นโจเอาขนมไปแจกให้เด็กคนอื่นๆก่อนแล้วจะมาคุยด้วยนะจ๊ะ ตอนนี้นั่งคุยกับมาโอะจังไปก่อนแล้วกันนะ “

ฉันทำการลากเอ็นโจและคาบุรากิออกมาเพื่อเปิดทางให้มาโอะจังมอบช็อกโกแลตให้ยูริคุง เมื่อพวกเราแจกช็อกโกแลตให้เด็กคนอื่นเสร็จก็หันไปเจอออร่าสีชมพูน่าหมั่นไส้จากทั้งสองคน ดูท่าจะไปได้สวยสินะมาโอะจัง ยูริคุง ดีใจด้วยน้า ท่านพี่เรย์กะคนนี้จะพยายามรีบๆผ่านฤดูหนาวไปฤดูใบไม้ผลิแบบทั้งสองคนไวๆ..

เพื่อไม่ให้เป็นการขัดขวางเด็กน้อยสองคนที่ย้ายทะเบียนบ้านไปหมู่บ้านมีรักฉันชวนทั้งสองคนไปนั่งจิบชาที่โต๊ะที่ห่างออกมาหน่อย จากนั้นจึงถามเอ็นโจเกี่ยวกับยูกิโนะคุง ได้ความมาว่ายูกิโนะคุงพยายามจะทำเซอร์ไพรส์ให้ฉันแต่เพราะฝืนตัวเองมากเกินไปวันนี้เลยลาหยุด

“ น่าสงสารจังยูกิโนะคุง.. “

“ ยูกิโนะไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ก็แค่อ่อนเพลีย เขายังฝากให้ผมเอาสิ่งนี้ให้คุณคิโชวอินด้วยนะ แถมยังสั่งไว้ว่าต้องบอกว่าอันนี้ยูกิโนะเป็นคนทำเองด้วย “

เอ็นโจหัวเราะเบาๆและล้วงหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง

“ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคุณคิโชวอิน “

ฉันรับกล่องของขวัญมาจากเอ็นโจและขอบคุณเขา ถ้าไปพูดที่อื่นแล้วมีคนได้ยินเข้าต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆเลยค่ะ! คนจากหมู่บ้านคาสโนว่าอันตราย!!

เมื่อเปิดดูพบว่าเป็นช็อกโกแลตรูปสัตว์ชิ้นเล็กๆน่ารักไม่ซ้ำแบบกัน 12 ชิ้น.. เดี๋ยวนะ... ดูเหมือนความเข้าใจผิดแปลกๆยังไม่หายไปใช่ไหมเนี่ย แต่ก็ขอบคุณนะยูกิโนะคุง....

“ อ๊ะ จริงด้วยสิ “
“ อันนี้ของท่านคาบุรากิค่ะ “

ฉันส่งช็อกโกแลตกล่องเล็กๆที่เหลือจากการแจกให้เด็กๆกล่องหนึ่งให้คาบุรากิ ถึงจะกล่องเล็กแต่ก็เป็นร้านที่เขาชอบจึงไม่ได้ปริปากบ่นออกมา จากนั้นฉันก็ยื่นช็อกโกแลตกล่องใหญ่กล่องนึงให้เอ็นโจ

“ อันนี้... “

“ ทำไมขนาดของที่ฉันได้ต่างกับของชูสุเกะลิบลับเลยล่ะ! นี่คิโชวอิน เธอแอบชอบชูสุเกะอยู่งั้นหรอ? “

คาบุรากิเงยหน้าจากช็อกโกแลตขึ้นมาเห็นพอดีเลยโวยวายเรื่องขนาดที่ได้ไม่เท่ากันกับเอ็นโจ นายนี่มันเด็กจริงๆ แล้วก็หยุดโวยวายให้คนอื่นเข้าใจผิดได้เเล้วค่ะ!

“ ของ ‘ยูกิโนะคุง’ ค่ะ! “

ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง พูดจาไร้สาระที่สุดเลย! ใครจะไปชอบคนที่มีว่าที่คู่หมั้นที่สุดแสนจะสวยงามรูปร่างบอบบางน่าถะนุถนอมกันล่ะคะ!

“ ส่วนอันนี้ของ ‘ท่านเอ็นโจ’ ค่ะ “

ฉันยื่นอีกกล่องที่คล้ายๆกันกับอันที่ให้คาบุรากิไปให้กับเอ็นโจ เขาก็รับไปพร้อมรอยยิ้มขื่นๆบนใบหน้า

“ ท่านพี่เรย์กะเสร็จแล้วหรอคะ? “

มาโอะจังและยูริคุงเดินจูงมือมาหาพวกเราที่โต๊ะ ฉันเลยหยิบกล่องขนมให้พวกเขาคนละกล่อง

“ จ้า อันนี้ของมาโอะจังกับยูริคุงนะ “
“ ถ้างั้นวันนี้พวกพี่ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะทั้งสองคน “

“ ไว้เจอกันใหม่นะคะท่านพี่เรย์กะ ท่านพี่คาบุรากิ ท่านพี่เอ็นโจ “

“ ไว้เจอกันใหม่ครับ! “

หลังจากบอกลามาโอะจังกับยูริคุง ฉัน คาบุรากิ และเอ็นโจก็ออกจากห้องสโมสรไปยังลานจอดรถเพื่อกลับบ้านของแต่ละคน

“ ขอบคุณสำหรับช็อกโกแลตนะครับคุณคิโชวอิน ยูกิโนะต้องดีใจแน่ๆเลย แล้วก็ขอบคุณที่มีส่วนของผมด้วย “

เอ็นโจขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น อย่าลืมว่ากล่องนึงเป็นของยูกิโนะคุงนะ!

“ โอ้ ขอบคุณเหมือนกันนะคิโชวอิน เซนส์ด้านอาหารของเธอไม่เลวเลยจริงๆ “

คาบุรากิก็ชมฉันเป็นเหมือนกันนะเนี่ย~ เอะเฮะเฮะ เดี๋ยวเจ้าแม่เกศาบันดาลรักจะเเอบไปช่วยเพิ่มคะแนนความชอบจากวาคาบะจังให้แล้วกันนะ

“ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ “

ฉันบอกลาทั้งสองคนและขึ้นรถของที่บ้านที่จอดรออยู่ คิดดูอีกทีทำไมไม่เอาช็อกโกแลตสองกล่องนั้นเก็บไว้กินเองกันนะ พลาดไปแล้วเรย์กะ แต่ก็ช่างเถอะ จะรอของตอบแทนในวันไวท์เดย์ก็แล้วกัน

คืนนั้นฉันได้รับข้อความขอบคุณมาจากยูกิโนะคุง ยูกิโนะคุงบอกว่า

‘ ถึงท่านพี่เรย์กะ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ! ตอนที่ท่านพี่เอาช็อกโกแลตมาให้ในห้องผมดีใจมากๆเลยที่ได้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์จากท่านพี่เรย์กะ ขอบคุณนะครับ ท่านพี่เองก็ดีใจที่ท่านพี่เรย์กะมอบช็อกโกแลตให้เหมือนกัน แต่ว่าผมก็เสียใจที่ไม่ได้มอบช็อกโกแลตที่ตั้งใจทำให้ท่านพี่เรย์กะด้วยตัวเอง ยังไงก็ตามวันไวท์เดย์จะรอช็อกโกแลตทำมือของท่านพี่เรย์กะนะครับ!
ยูกิโนะ ‘

ยูกิโนะคุงน่ารักจริงๆเลยนะ ไม่เหมือนคุณพี่ชายเลยสักนิด วันไวท์เดย์ก็จะตอบแทนให้เต็มที่เลยจ้ะ! เอ๊ะ เมื่อกี้เหมือนในข้อความก็มีคำว่าไวท์เดย์อยู่

‘ ..วันไวท์เดย์จะรอช็อกโกแลตทำมือ.. ’

...ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาา—!!!

_______
แวบมาแปะฟิคสั้นๆก่อนหมดวันวาเลนไทน์ สารภาพว่าตอนนี้ลืมเนื้อเรื่องไปเยอะมากเลยไม่ได้เมนชั่นอะไรในเนื้อเรื่องออริจินอลลงไปในฟิคมากเท่าไหร่ แง คิดถึงท่านเรย์ก่าาาาา ;;w;;

>>457 ไซซายะได้ยินเจ้านายบอกว่า วันวาเลนไทน์ต้องให้ช็อกโกแลตคน(?)ที่ชอบ ไซซายะเลยลากชูสุมอยและเรย์ทันบุกป่าฝ่าดง แอบชิงช็อกโกแลตมาจากเจ้านาย และบุกป่าฝ่าดงอีกครั้งเพื่อแอบออกไปหาวาคาชิบะที่ต่างบ้าน

แต่สุดท้ายวาคาชิบะบอกว่า "หมากินช็อกโกแลตไม่ได้นะ ไซซายะคุง"
;w; เอวัง

>>458 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะมึง น้องยูกิโนะ....อย่าขออะไรที่เสี่ยงต่อชีวิตตัวเองแบบนั้นสิ ;w;
>>462 โถ....น่าวงวาร ถถถถถถถถถถถถถถ

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1228300530939621378?s=21

กรีดร้องงงงง น่าร้ากกก

เห็นในทวิตมีคนซื้อneedle feltจากไดโซะมาลองทำ นึกถึงเจ้าแม่เลยว่ะ แต่ถ้ากูทำเองน่าจะได้สภาพตามคลิปแหงถถถถ

เรื่องราวปัจจุบันนี่อยู่ม.6ใช่มะ อีเวนท์วาเลนไทน์ของม. 6 ผ่านไปหรือยังอะ ลืมละ

>>466 เมิงไปเช็กกะโพส timeline ได้

>>466 ยัง ตอนนี้ปิดเทอมฤดูร้อน ยังไม่เข้างานเลี้ยงซัมเมอร์เลย

ตั้งนะโมมันโก้จริงจริ๊ง

ย่องมาแปะฟิคค่ะ
https://namelessfiction.food.blog/dirty-mind-3/

Password hint : คาบุได้รับเชอร์รี่พันธุ์อะไรจากเรย์กะ

แท้งกิ้วจ้าโม่งฟิก

>>470 โจทย์ยากอีกละ กุต้องไปนั่งขุดอย่างตั้งอกตั้งใจ

>>470 เพิ่งได้อ่าน กว่ากูจะงมได้ 555555
ขอบคุณมากจ้าโม่งฟิค เจ้าไซซายะกลายเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ เปลี่ยวเหงาน่าสงสารเหลือเกิน /ปาดน้ำตา

>>470 ยังหาทางจบไม่ลงก็เขียน ไซซายะกะ2สาวจีนไปพลางๆก่อนก็ได้น้า อิอิ

>>470 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะมึง แต่มึงตัดจบได้ค้างมาก ;-;

มีคนบอกอาจารย์แกไปเอาดีด้านของกิน จริงรึเปล่าวะ อาจารย์ อย่าตามblack bulletไปเลยนะจารย์!

>>476 จารย์ไปเก็บข้อมูลเพิ่มเกี่ยวกับของกินป่าว บางทีกลับมาท่านเรย์กะอาจจะได้คู่กับแท็กฟู้ดจริงๆก็ได้ ว่าแต่เก็บข้อมูลนานไปมั้ยจารย์

มึง อยู่ๆกูก็เอ๊ะขึ้นมาว่า หรือจริงๆ เรื่องมันจะจบแค่ตอนที่ 299 แค่นี้วะ
แบบ จบแค่นี้ ให้ไปมโนต่อกันเองไรเงี้ย ;_;!

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1229747190161014785?s=09

มึ๊งงงงงง ทำไมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก

น่ารักว่ะะะ แต่ใครวะะะ ถามเพื่อความแน่ใจ5555555

>>480 อุเมวากะใช่ปะ

>>479 >>481 อิมเมจในหัวกูไม่ใช่แบบนี้เลย 5555555

>>482 ภาพในหัวกูเองก็กุ๊ยกว่านี้ว่ะ อันนี้น่ารักไม่สมนายหมาบ้าเลย!

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1228300530939621378

ยังไม่มีใครแปะอันนี้เลยหรอว้า 55555555
วันวาเลนไทน์ของเจ้าแม่ กรี้ดดดดดดดดดด

>>484 ช็อคโกแลตฝีมือเจ้าแม่ด้วยป่ะ แต่จอมมารกินคงไม่สนใจรสชาติมั้ง เพราะคุณอร่อยกว่า//ปิดตาขวยเขิน

อ่านครั้งแรกตอนขึ้นม.ปลาย จนตอนนี้กูเรียนจบมัธยมแล้ว นิยายก็ยังไม่จบ ...

>>486 เมิงช่าวเยาว์นัก

Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy
Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy

Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe
Any night, any day
Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe
In the morning or late
Say the word, on my way

Bonafide stallion
You ain't in no stable, no, you stay on the run
Ain't on the side, you're number one
Yeah, every time I come around, you get it done

Fifty-fifty, love the way you split it
Hunnid racks, help me spend it, babe
Light a match, get litty, babe
That jet set, watch the sunset kinda, yeah, yeah
Rollin' eyes back in my head, make my toes curl, yeah, yeah

Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy
Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy

Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe
Any night, any day
Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe
In the morning or late
Say the word, on my way

Standing up, keep me on the rise
Lost control of myself, I'm compromised
You're incriminated, no disguise
And you ain't never running low on supplies

Fifty-fifty, love the way you split it
Hunnid racks, help me spend it, babe
Light a match, get litty, babe
That jet set, watch the sunset kinda, yeah, yeah
Rollin' eyes back in my head, make my toes curl, yeah, yeah

Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy (and you stay flexing on me)
Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum (yeah)
That yummy, yummy

Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe (yeah babe)
Any night, any day
Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe (yeah babe)
In the morning or late
Say the word, on my way

Hop in the Lambo, I'm on my way
Drew House slippers on with a smile on my face
I'm elated that you are my lady
You got the yum, yum, yum, yum
You got the yum, yum, yum, whoa
Whoa-ooh

Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy
Yeah, you got that yummy, yum
That yummy, yum
That yummy, yummy

Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe (yeah babe)
Any night, any day
Say the word, on my way
Yeah babe, yeah babe, yeah babe (yeah babe)
In the morning or late
Say the word, on my way

>>470 ใบ้ให้หน่ิยได้ไหมค้นไม่เจอเลยอ่ะ

>>489 ไม่ใบ้แล้วจ้า ตรงตัวเลย คำตอบก็อยู่ในนิยายหรือไม่ก็หาเอาในสารบัญแถวๆนี้ พยายามเข้า

>>490 ชื่อมหาราชแถวๆจักรวรรดิโรมัน

>>491 ฝรั่งเศสว้อย!

>>479 น่ารักเกินไปว่ะ มันต้องก๊อยๆ เหมือนหมาจรขี้เล่น กว่านี้หน่อยนึงสิ อันนี้มาแนวหนุ่มน้อยสาดดาเมจจ้าเลยย 5555

>>490 ต้องพิมเป็นภาษาอะไรเหรอ

>>492 แม่งเอ๊ย นี่กุต้องรอวันนึงเต็มๆถึงมีคนมาตบมุก 😂😂😂

มึง กูขอเมาท์หน่อย นี่กูกลับไปอ่านฟิค A-Z แล้วแบบกร๊าวใจมาก
ขอคาราวะโม่งฟิคสามสิบหกที อ่านแล้วทั้งฟินทั้งซึ้ง ครบรสมากมึง

เพื่อนโม่ง ใครก็ได้ใบ้พาสเดอตี้ตอน 1 ให้ที กุงมมานานมากละมันไม่ใช่หนังสือรวมบทกวีเหรอวะ

>>497 มีคนตอบไปแล้วข้างบน

>>494 ภาษาไทย
>>491 มหาราชไงวะ ฮีเป็น the great ด้วยเหรอ
>>497 ไม่ใช่จ้า

พาสเวิร์ดมันก็ไม่ได้ยากอะไรนะออกจะตรงตัว แค่ต้องใช้ความจำนิดหน่อยเอง จำไม่ได้ก็หาในสารบัญ มีบอกไว้หมดเลย

>>497 ทุกคนได้พาสแล้วนะขอบคุณมาก พาสเวิร์ดตรงตัวจริงจังมากเป็นกุเองที่ดันไปวนอยู่กับหนังสือรวมบทกวี

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1235185858803716097?s=19

299...

>>502 คุณมารุโดริจะลอยแพตามไปอีกคนมั้ยวะมึง...

>>503 กูก็ยังเห็นเขาวาดเรื่อยๆนะ ไม่มีตอนต่อก็กาวเองได้ แต่ก็หวังว่าเขาจะไม่ลอยแพตามนะ กูยังอยากเห็นงานเขาอยู่

กูถามตรงๆเลยนะ คนแต่งเทไปแล้วใช่ไหม

>>505 ก็มีความเป็นไปได้สูงนะ แต่คนแต่งก็เคยหายไปเป็นปีกว่าจะกลับมาต่อ เราก็น่าจะมีหวังอยู่ว่าเขาจะกลับมา

มัวเเต่ซุ่มอ่านเเปลไทยเขาจะรู้ไหมว่าพวกมึงรออยู่

>>507 แล้วให้กูทำไงอ่า ให้เขียนไปบอกเขาว่ารอเขาอยู่เหรอ ถ้าส่งไปเป็นภาษาอังกฤษเขาจะอ่านรึเปล่าวะ กูเขียนภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น

>>507 คอมเม้นในนาโร่ยังมีมาเรื่อยๆ ถ้าคนแต่งเข้าไปดูก็เห็นแหละว่ามีคนรออยู่

กูจะยังไม่หมดความหวังหรอกนะ;_; นิยายที่อัพล่าสุดตอนปีห้าหกเพราะน้ำท่วมแล้วไฟล์หายหมดกูก็ยังรอ//ไปคอมเม้นสองปีครั้ง ม้างเอ้ย มีคนรอกะกูอีกหลายคนแหล่ะ แต่แบบท่านฮิโยโกะได้ป่ดดดด

เราแต่งฟิคเสร็จแล้วอ่ะโม่ง เราลงในนี้ได้เลยใช่มะ

พึ่งแต่งครั้งแรกอ่ะ ถ้ามันแปลกๆเราขอโทษเน้อ
ฟิค นอบน้อมและหนักแน่น ตอน คาบุอกหักรอบ2

อ่า… ทีแรกใครจะคิดว่าเป็นแบบนี้กันล่ะ ก่อนวันจบการศึกษาของพวกเรา ระหว่างที่คาบุรากิเรียกฉันและเอ็นโจเข้าไปคุยเกี่ยวกับแผนเดทของคาบุรากิกับทาคามิจิ ฉันคิดว่าไหนๆก็ไหนๆ พวกเราก็จะเรียนจบม.ปลายกันแล้ว ถึงแม้ว่าจะต่อมหาลัยก็เถอะ แต่โอกาสที่คาบุรากิกับทาคามิจิจะได้เจอกันคงน้อยลงกว่าปกติเป็นแน่ ฉันจึงเสนอไปว่าให้คาบุรากิสารภาพรักกับทาคามิจิซะ ทีแรกคาบุรากิก็ปฏิเสธหัวชนฝา ยังคงยืนยันคำเดิม 'คะนึงหาชั่วชีวีไม่เอื้อนเอ่ย…' โอ้ย ฟังจนเบื่อจะแย่ แล้วเมื่อไหร่จะสมหวังกับเขาสักทีถ้าไม่สารภาพออกไปน่ะ สุดท้ายกลายเป็นฉันที่ต้องรับฟังอยู่ดีกลายเป็นปัญหาหนักใจอีกแล้ว ถ้าไม่รีบกำจัดไปละก็ มีหวังได้ฟังจนแก่แหงๆ
"ท่านคาบุรากิคะ ดิฉันได้ยินมาว่า หากสารภาพรักในวันจบการศึกษาจะสมหวังนะคะ เห็นว่าคู่รักหลายๆคู่มักประสบความสำเร็จในการสารภาพรักและได้คบกันอย่างยืนยาวด้วยล่ะค่ะ ดิฉันคิดว่าท่านคาบุรากิน่าจะลองดูนะคะ"
"มันจะไม่เร็วเกินไปหน่อยรึไงคิโชวอิน ความรักมันต้องอาศัยคว…"
"แล้วชาติไหนจะได้สารภาพรักหรือคะท่านคาบุรากิ อีกอย่างหลังจบการศึกษาจะหาโอกาสเจอกันอีกก็ยากแล้วเพราะคุณทาคามิจิคงจะมีธุระส่วนตัวมากขึ้น ถ้าหากยังทำตัวเป็นสาวน้อยแบบนี้ มีหวังแอบรักข้างเดียวไปจนแก่เฒ่าแน่ๆเลยค่ะ"
"ว ว่าไงนะ!"
"… ผมเห็นด้วยกับคุณคิโชวอินนะ ถ้ามาซายะยังมัวรอแบบนี้ แล้วยิ่งไม่ได้เจอกันบ่อยอีกละก็ คุณทาคามิจิอาจจะเจอคนอื่นที่เหมาะกว่าก็ได้"
"……"
"ความสัมพันธ์ของท่านคาบุรากิกับคุณทาคามิจิเองก็ดีอยู่นี่นา บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้นะคะ สารภาพรักเลยค่ะ!"
ฉันกับเอ็นโจช่วยกันกล่อมคาบุรากิจนเจ้าตัวตอบตกลง หลังจากนั้นเราก็มาคุยแผนการสารภาพรักของคาบุรากิซึ่งแต่ละไอเดียที่คาบุรากิเสนอมาทำเอาฉันปวดหัวสุดๆ สุดท้ายแล้วฉันจึงเสนอไอเดียสารภาพรักที่คนปกติทั่วไปเขาทำกันพร้อมประกอบเหตุผลว่าทาคามิจิคงไม่ชอบอะไรที่มันเด่นสะดุดตามากนัก

แต่พอถึงวันจบการศึกษา
ฉันที่หลังจากรับดอกไม้และถ่ายรูปกับรุ่นน้องและเพื่อนๆเสร็จ ก็ขอปลีกตัวมาดูการสารภาพรักของเจ้าลูกศิษย์ไม่ได้เรื่องซักหน่อย เอ๊ะ? นั่นอะไรน่ะ ช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่!? ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องเอามาน่ะ โถ่ ไม่ได้เรื่องเลยเจ้าลูกศิษย์โง่นี่ ฉันแอบดูอยู่หลังพุ่มไม้ได้แต่กำหมัดแน่น แต่อยู่ๆซักพักก็มีมือมาแตะไหล่ ฉันสะดุ้งโหย่ง เมื่อหันไปพบว่าเอ็นโจนั่งยิ้มอยู่ข้างหลังฉันตอนไหนไม่รู้
"มาแอบดูหรอครับ คุณคิโชวอิน"
"ไม่หรอกค่ะ ดิฉันแค่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นเท่านั้น ก็เลยคิดว่าแวะมาดูหน่อยก็ดี เผื่อมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาฉันคงแย่"
"เป็นแบบนั้นหรอกหรอครับ"
เอ็นโจทำหน้ายิ้มเหมือนไม่เชื่อคำตอบที่ฉันพูดไป ชิ ช่างเถอะ ฉันสนใจแค่ตรงหน้าดีกว่า อ๊ะ!
"คุณทาคามิจิมาแล้ว…"
ทาคามิจิที่พึ่งมาถึงกล่าวทักทายคาบุรากิ ทั้งสองคุยกันเรื่องอะไรไม่รู้ฉันไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ แต่รู้สึกว่ามันจะเริ่มนานเกินไปแล้วนะ สรุปแล้วนายจะมาสารภาพรักหรือนัดคุยธุรกิจฮะ! แต่สักพัก คาบุรากิเริ่มเอาดอกไม้ที่ซ่อนไว้ข้างหลังแต่ทีแรกยืนให้ทาคามิจิพร้อมกับคุกเข่า! แล้วก็ยื่นกล่องเล็กๆ ออกไป
นั่นนายทำอะไรน่ะคาบุรากิ!!!!! ขอแต่งงานเรอะ!! ยังไม่ทันได้เป็นแฟนรึคู่หมั้นกันเลย มันไม่ข้ามขั้นไปหน่อยรึไงไอ้คนที่บอกว่ารีบเกินไปหน่อยน่ะ มันนายแล้วโว้ย!! ทาคามิจิที่มีสีหน้าตกใจกระวนกระวาย รีบดึงตัวคาบุรากิขึ้นมาหลังจากนั้นก็พูดอะไรสักอย่างแล้วก็ก้มหัวหลายๆรอบแล้วรีบวิ่งออกไป…
เอ... นี่มัน..หมายความว่าไงกัน? ฉันกับเอ็นโจมองหน้ากัน เอ็นโจเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกับฉัน เราเลยออกจากที่ซ่อนไปหาคาบุรากิที่ยังยืนนิ่งอยู่
"เอ่อ… ท่านคาบุรากิคะ ท่านคาบุรากิคะ"
ฮัลโลว ได้ยินมั้ย ฉันเอามือไปปัดๆแกว่งๆ หน้าคาบุรากิดูแต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบมา
"มาซายะ เฮ้ ได้ยินมั้ย เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับทาคามิจิน่ะ"
"เขา… ฉัน…"
ฮะ. "อะไรนะคะ คือฉันไม่ค่อยได้ยิน…"
"เขาปฏิเสธฉัน…"
อะไรนะ!! นางเอกปฏิเสธพระเอกเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ! ถึงคาบุรากิในโลกนี้จะดูบ้าๆบอๆ แต่ยังไงเขาก็คือพระเอกจากการ์ตูน ทีแรกฉันก็มั่นใจว่ายังไงซะ พระเอกกับนางเอกก็จะสมหวังกันอยู่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ฉันที่ได้ยินแบบนั้นได้แต่นิ่งอึ้ง ส่วนเอ็นโจนิ่งเงียบ นี่นายไม่คิดจะปลอบเพื่อนสนิทของนายหน่อยหรอ?
" ฉันขออยู่คนเดียวสักพักนะ"
คาบุรากิว่าอย่างนั้น แล้วก็ขึ้นรถที่ทางบ้านคาบุรากิมารับกลับบ้านไป…

และแล้วในคืนนั้นจู่ๆก็มีสายมาจากมาดามคาบุรากิโทรมาฟ้องว่าคาบุรากิโดนฉันหักอกจนหนีออกไปเดินทางอีกแล้ว
เดี๋ยวนะ ไอ้คนที่หักอกน่ะไม่ใช่ฉันซักหน่อย วาคาบะจังต่างหาก แล้วท่านแม่ก็รีบเรียกตัวฉันไปคุยการส่วนตัวด่วนฉันปฏิเสธไปว่าฉันไม่ใช่คนที่หักอกคาบุรากิ แต่ท่านแม่บอกว่ามาดามเป็นคนบอกเองว่าถ้าไม่ใช่ฉันใครจะเป็นคนหักอกคาบุรากิได้ …สงสัยว่ามาดามคาบุรากิคงจะรู้แค่ว่าลูกตัวเอกอกหัก แต่ไม่รู้สินะว่าคนที่หักอกลูกชายทูนหัวนั่นคือใคร… ฉันนั่งเถียงกับท่านแม่ซักพักก็มีสายจากบ้านเอ็นโจโทรเข้ามา
"สวัสดีครับคุณคิโชวอิน นี่ผมเองนะ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"
"ค่ะ ท่านเอ็นโจ เรื่องท่านคาบุรากิสินะคะ"
"อ่า คงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วสินะครับ คือผมมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย"
เอ๋~ อย่าบอกนะว่าจะให้ไปตามคาบุรากิกลับมาน่ะ ให้ตายก็ไม่เอาด้วยหรอกย่ะ
"ถ้าเป็นเรื่องไปตามท่านคาบุรากิกลับมาละก็ฉันคงต้องขอผ่านนะคะ เผอิญว่าติดธุระน่ะค่ะ"
"แต่คุณคิโชวเป็นต้นเหตุเรื่องนี้ไม่ใช่หรอ"
"เอ๊ะ ยังไงหรือคะ"
"เพราะคุณคิโชวอินกับผมเป็นคนยุยงให้มาซายะสารภาพรักกับคุณทาคามิจิ มาซายะเลยต้องเสียใจจนต้องออกเดินทางในครั้งนี้ เห็นแบบนี้แล้วคุณคิโชวอินยังจะปัดความรับผิดชอบอีกหรอครับ คุณคิโชวอิน…"
อึ๋ยย เอาแล้วไง ความรู้สึกผิดมาถาโถมมาเป็นชุด แล้วยิ่งน้ำเสียงที่ผ่านมาจากโทรศัพท์ยิ่งแสดงให้เห็นถึงน่ากลัวเยือกเย็นของเอ็นโจอีก แต่ที่เอ็นโจว่าก็จริง ฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ ก็ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนใจจืดใจดำทำจักรพรรดิแห่งซุยรันเสียใจแล้วหนีไปทำตัวลอยชายสบายใจได้หรอกนะ ฉันจึงตอบรับคำของเอ็นโจไป
"พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณที่คฤหาสน์นะครับ เตรียมเก็บกระเป๋าเดินทางด้วยนะครับ ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ"
หลังจากวางสายแล้ว ฉันก็ถอนหายใจเฮือก ให้ตายซิ นี่ก็ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้วยังจะต้องไปตามหาคาบุรากิที่ออกเดินทางอีก แล้วนายไม่อ่านหนังสือเตรียมเข้ามหาลัยเลยรึไงถึงได้ออกเดินทางช่วงนี้น่ะ ถึงจะรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุที่ทำให้คาบุรากิต้องออกเดินทางอีกครั้งก็เถอะ แต่ฉันเองก็เด็กสอบเข้าคนนึงเหมือนกัน รู้งี้แนะนำให้ไปบวชไม่ก็ทำสมาธิใต้น้ำตกซะก็ดี เฮ้อ… เอาเถอะ อย่างน้อยเขาก็มีบุญคุณกับฉันตั้งหลายอย่าง จะไม่ช่วยก็จะดูเป็นคนใจดำไปหน่อย อย่างน้อยครั้งนี้ก็คงต้องไปช่วยละกัน
หลังจากนั้นฉันก็ไปบอกท่านพ่อท่านแม่ว่าจะออกเดินทางไปตามตัวคาบุรากิท่านทั้งสองดูดีใจมากและต่อจากนั้นเตรียมกระเป๋าเดินทางสำหรับทริปนี้… เฮ้อ ขอให้เจอตัวไวๆด้วยเถอะ

ตอนที่ 2
เอ็นโจมารับฉันถึงบ้านอย่างที่เขาได้นัดไว้ เอ็นโจคุยกับท่านพ่อท่านพี่นิดหน่อยหลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางกันไปที่สนามบิน
"ครั้งก่อนที่ท่านคาบุรากิเดินทางเมื่ออกหักจากท่านยูริเอะเนี่ย ท่านเอ็นโจรู้ได้ยังไงคะว่าท่านคาบุรากิอยู่ที่ไหน?"
"อ่า… ก็เดาคร่าวๆน่ะ ว่าไปที่ไหนบ้าง แต่ละที่ก็เป็นแต่สถานที่สุ่มเสี่ยงทั้งนั้น กว่าจะเกลี้ยกล่อมได้ก็ลำบากเอาเรื่องเลยล่ะ ปัญหาหนักสุดก็สภาพอากาศนี่แหละ ดูถูกทะเลในฤดูหนาวไม่ได้เลยนะ…"
ปัญหามันอยู่ตรงนั้นรึไง…
"แล้วครั้งนี้คิดว่าท่านคาบุรากิจะไปที่ไหนต่อหรือคะ?"
"ครั้งนี้น่ะ จะไม่พลาดเหมือนครั้งที่แล้วหรอกนะ ตั้งแต่ที่คุณทาคามิจิปฏิเสธมาซายะไปก็เดาๆว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ไว้บ้าง เลยสั่งให้คนมาติดGPSไว้ที่กระเป๋าเดินทางของมาซายะที่ใช้ประจำแล้วล่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่เช็คตำแหน่ง…"
ฉันชะโงกหน้าไปดูหน้าจอที่แสดงตำแหน่งของคาบุรากิและในใจก็พลางคิดว่าไม่ควรไปมีเรื่องกับเอ็นโจเด็ดขาดไม่งั้นละก็ถูกตามล่าชนิดที่ว่าหนีไปไหนก็ไม่พ้นแน่นอน
ตำแหน่งที่คาบุรากิอยู่ตอนนี้คือแถวๆภูเขาไฟฟูจิ… รู้สึกว่าคงจะอยู่ที่โรงแรมในเครือคาบุรากิแถวๆนั้นล่ะมั้ง ถ้าเป็นคาบุรากิจะไปแถวภูเขาไฟฟูจิละก็ คงไม่พ้นป่าอาโอกิงาฮาระสินะ หวา น่ากลัวจัง
รู้สึกว่าความคิดเอ็นโจคงไม่ต่างกับฉัน เอ็นโจรีบร้อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเพื่อนสนิททันที
"ฮัลโหลมาซายะ … …ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนน่ะ… … …ใจเย็นๆก่อนนะ อย่าพึ่งทำอะไรวู่วาม… …อ่า อืม เป็นความผิดผมเองแหละ ขอโทษนะ… … ใจเย็นๆก่อนนะมาซายะ นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ นายยังมีผม ยูริเอะ ไอระอ้อ คุณคิโชวอินด้วยนะ… …อืม คุณคิโชวอินก็เป็นห่วงนายอยู่นะ นายอยู่ที่นั่นก่อนนะ พวกเรากำลังไป … แค่นี้ล่ะ"
"ท่านคาบุรากิว่ายังไงบ้างคะท่านเอ็นโจ"
"เป็นตามที่คิด ตอนนี้อยู่หน้าป่าอาโอกิงาฮาระแล้วล่ะ เราคงต้องรีบแล้ว"
จากนั้นเอ็นโจกับฉันก็รีบเดินทางโดยมีเป้าหมายคือภูเขาฟูจิ จังหวัดชิซุโอกะ
……………………………………………………………………

ตอนนี้เรามาถึงที่หน้าป่าบริเวณที่มีป้ายเตือนขนาดใหญ่พร้อมข้อความเตือนสติของผู้ที่จะมาสังเวยชีวิตแก่ป่านี้… บรรยากาศน่ากลัวจัง ทำไมคาบุรากิถึงกล้ามาที่แบบนี้นะ ฉันเดินตามหลังเอ็นโจมาติดๆ พร้อมกับเอามือกำหัวนิ้วโป้งไว้
"ถ้าคุณคิโชวอินกลัว จับมือผมไว้ก็ได้นะ" เอ็นโจพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันเล็กๆ หนอย ดูถูกกันนักนะ
ฉันหันหลังเมินเอ็นโจแต่ก็พบกับคนยืนไกลๆ หันหลังให้ เอ๊ะ นั่นคนใช่รึป่าว ฉันเข้าใจถูกใช่มั้ย ฉันสะกิดเอ็นโจให้หันมาดูสิ่งที่ฉันเห็นเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้เห็นคนเดียว
"หือ นั่นคนใช่รึป่าวนะ บางทีเราอาจเข้าไปถามได้นะว่าเขาเจอมาซายะมั้ย เดี๋ยวผมไปถามให้นะ"
เดี๋ยวสิ! นายจะเดินไปถามแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวหรอ!? ไม่เอาหรอก! ฉันจับแขนเสื้อเขาไว้แล้วเสนอให้ไปถามด้วยกัน
เราเดินเข้าไปใกล้ๆ ช้าๆ ก็แหงละ ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนจริงรึป่าวนี่นา ก็บรรยากาศรอบตัวเขามันมืดมนขนาดนั้นถ้าเกิดไม่ใช่คนขึ้นมาละก็ซวย
"ขอโทษนะครับ คุณ…"
พรึ่บ! ก่อนเอ็นโจจะพูดจบ ร่างนั้นหันมาให้เห็นใต้ขอบตาที่ดำ หน้าซีดๆดูมืดมน…
…ไม่ใช่ผีที่ไหนหรอก… คาบุรากิต่างหาก…
"ท่านคาบุรากิ!!/มาซายะ!!" เสียงของฉันกับเอ็นโจดังขึ้นพร้อมกัน อะไรกัน บทจะเจอก็เจอง่ายงี้เลยหรอ แต่สภาพนี่อะไรกัน แค่ออกจากบ้านวันเดียวซูบขนาดนี้แล้ว
"มาซายะ เป็นห่วงแทบแย่ นี่นายโอเครึป่าว"
"ไม่…". อุหวา สภาพแบบนี้เป็นใครก็ไม่โอเคทั้งนั้นแหละ ยังกับอดหลับอดนอนเพื่อโต้รุ่งอ่านหนังสือสอบยังไงอย่างงั้น
"ทาคามิจิ… ปฏิเสธฉัน… อ่า… ฉันนี่มันเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการจริงๆด้วยสินะ…"
"มาซายะ…"
"ไม่จริงหรอกค่ะท่านคาบุรากิ"
ฉันทนเห็นสภาพปางตายของคาบุรากิไม่ไหว เห็นทีต้องให้เทพเกศาบันดาลรักออกโรงสินะ
"รอบตัวท่านคาบุรากิยังมีผู้คนอีกมากนะคะ ที่ให้ความสำคัญกับท่านคาบุรากิ ทั้งคุณลุง ทั้งมาดามคาบุรากิ ท่านยูริเอะ ท่านไอระ ไหนจะเพื่อนสนิทของท่านคาบุรากิอีก นี่ยังเรียกว่าไม่มีใครต้องการจริงๆหรือคะ"
"…"
"ท่านคาบุรากิลองมองรอบตัวให้ดีๆนะคะ ยังมีผู้คนอีกมากมายค่ะที่ต้องการตัวท่านและพร้อมที่จะให้ความสำคัญกับท่าน สำหรับความรักครั้งนี้อาจจะไม่สำเร็จ ก็ถือเป็นบทเรียนในครั้งต่อๆไป บางทีคนนี้อาจจะไม่ใช่สำหรับเรา แต่เราก็สามารถลุกขึ้นมาใหม่เพื่อที่จะออกเดินทางตามหารักแท้ต่อไปได้ไม่ใช่หรือคะ"
"คิโชวอิน…"
"ผมเห็นด้วยกับคุณคิโชวอินนะมาซายะ เริ่มต้นใหม่แล้วลองพยายามดูอีกสักครั้งนะ"
"ชูสึเกะ… อึก ขอบใจพวกนายมากนะ…"
คาบุรากิพยายามซ่อนน้ำตาที่คลออยู่ขอบตา สุดท้ายแล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา…
บางครั้งคนเราก็ต้องมีด้านอ่อนแอละนะ ช่วยไม่ได้ ครั้งนี้จะเก็บเป็นความลับให้ละกัน..
.
.
.
.

กว่าคาบุรากิจะหยุดร้องไห้ได้ ก็เริ่มค่ำแล้ว ฉันเห็นว่ามันเริ่มน่ากลัวกว่าเดิมจึงเร่งให้พวกเรากลับที่พัก ก่อนกลับคาบุรากิกำชับว่าห้ามนำเรื่องที่เขาร้องไห้ไปเล่าให้คนอื่นฟัง แน่นอนฉันไม่เล่าหรอก เก็บไว้เป็นไพ่ตายตอนมีเหตุจำเป็นดีกว่าอุเคะเคะเคะ

______________________________________________________________
ตอนที่ 3
ห้องที่พวกเราจองนั้นเป็นห้องสวีท 2 ห้องนอน คาบุรากิกับเอ็นโจนอนด้วยด้วยกันส่วนฉันนอนห้องข้างๆ เมื่อเรามาถึงห้องฉันรีบเอาเกลือมาโรยไว้สี่มุมห้องนอนของฉันก่อนเป็นอันดับแรก ก็พึ่งออกมาจากสถานที่น่ากลัวนี่นา ถ้าสมมติว่ามีอะไรตามมาละก็ แค่คิดก็นอนไม่หลับแล้ว
เมื่อโรยเกลือตามมุมห้องเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำให้สบายตัว วันนี้ขี้เกียจม้วนผมจัง ไว้ตอนเช้าค่อยม้วนก็ได้มั้ง พอแต่งตัวออกจากห้องน้ำเสร็จก็พบเอ็นโจมานั่งรออยู่บนเตียง… เอ๊ะ!?
"ท่านเอ็นโจมีธุระอะไรถึงมาเข้าห้องของหญิงสาวโดยไม่ได้รับอนุญาตคะ!?"
รู้มั้ยว่ามันเสียมารยาทต่อสาวน้อยน่ะ สมมติฉันออกมาเอาของแบบโป๊อยู่จะทำไง?
"น่าๆ ผมขอโทษที่เสียมารยาทนะ แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณคิโชวอินหน่อย"
"เรื่องอะไรหรือคะ"
"…พรุ่งนี้จะเอายังไงต่อครับ…"
นั่นสิน้า… จะกลับเลยงั้นหรอ สภาพจิตใจของคาบุรากิก็ยังไม่ดีเท่าไหร่…
"งั้น… ไปเที่ยวที่ไหนซักที่ดีมั้ยคะ"
"เที่ยว? เป็นความคิดที่ดีนะ ว่าแต่จะไปที่ไหนหรอ คุณคิโชวอินคิดว่าไง"
ฉันนั่งลงข้างๆเอ็นโจแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาลองค้นดูว่าแถวๆนี้มีอีเว้นอะไรบ้าง อืม…ไหนๆช่วงนี้ก็เป็นช่วงซากุระผลิบานนี่นะ แต่จะไปดูที่หรูๆมันก็ดูจะทางการไปหน่อย แล้วก็อยากกินอาหารแผงลอยด้วย…
"… ไปชมซากุระที่สวนสาธารณะแถวๆนี้มั้ยคะ…"
ก็อยากกินอาหารแผงลอยนี่นะ ถึงจะมีอยู่ไม่มากเท่างานเทศกาลดอกไม้ไฟ แต่อย่างน้อยก็คงจะมีทาโกยากิ ไม่ก็ยากิโซบะอยู่ล่ะมั้ง
"หืม… ชมซากุระที่สวนสาธารณะแถวๆนี้นะ"
"ใช่ค่ะ ใกล้ๆ ไม่ต้องไปไหนไกล ไม่ต้องมากพิธี"
"มันจัดอยู่ที่ไหนบ้างล่ะ" เอ็นโจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะดูโทรศัพท์ได้ชัดขึ้น
"กะ ก็ถัดจากโรงแรมที่เราพักประมาณ 600 เมตรค่ะ เดินไปน่าจะไหว"
"งั้นพรุ่งนี้ไปชมซากุระแถวนี้ละกันนะ"
โอเค ขณะที่ฉันกำลังจะลุก เอ็นโจคว้าแขนฉันแล้วยื่นหน้ามาข้างหู
"ตัวคุณคิโชวอินนี่หอมจังนะครับ…"
เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูทำให้ฉันตัวขนลุกตัวสั่น การกระทำจากต่างเพศทำให้ใจของผู้ใหญ่บ้านคานทองสั่นไหว! เจ้าคนหมู่บ้านคาสโนว่านี่น่ากลัวจริงๆ ฉันผลักเอ็นโจออก
"คราวหน้าอย่าให้ผู้ชายมานั่งใกล้ๆ แล้วก็อย่าให้ผู้ชายเข้าห้องนอนง่ายๆนะครับ คุณคิโชวอิน…"
"…"
"ผมเป็นห่วงว่าคุณจะโดนคนไม่ดีหลอกเอาจริงๆนะครับ"เอ็นโจพูดเสร็จก็ยิ้มอย่างมีเลิศนัย
"อะ ออกไปได้แล้วค่ะ ฉันจะพักผ่อน"
"ครับผม… ฝันดีนะคุณคิโชวอิน"
เอ็นโจออกจากห้องไปฉันก็ทรุดลงบนเตียง
…ก็มีแต่นายนั่นแหละที่หลอกฉันอยู่คนเดียว…

ก่อนฉันจะนอนมีเหตุการณ์สุดวุ่นวายเกิดขึ้นฉันค่อนข้างเหนื่อยเมื่อหัวถึงหมอนจึงหลับไปในทันที
.
.
.
.
.
.
.
เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหนกัน บนท้องฟ้างั้นหรอ เอ๋ อย่าบอกนะว่าฉันตายแล้ว!? นี่ฉันกลายเป็นนางฟ้างั้นหรอ? นี่แหละนะ ผลของการพยายามทำดีมาตลอดโฮะโฮะโฮะ เอ๋ แต่ก่อนตายฉันยังไม่มีแฟนเลย อะไรกันชาตินี้ฉันก็โสดจนตายอีกแล้วหรอว่าแต่ปีกนางฟ้ามันแปลกๆไปรึป่าว มันเหมือน… ปีกนกพิราบ? เอ๊ะ!? นกพิราบงั้นหรอ!? ทันใดนั้นจู่ๆก็มีกระจกโผล่ขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุ! ฉันกลายเป็นนกพิราบ!! กรี้ดดดดด ไม่เอานะ ฉันบินไปที่ใดที่หนึ่ง ที่เต็มไปด้วยคู่รักมากมายมองไปทางไหนก็เจอแต่คู่รัก นี่มันหมู่บ้านมีรักชัดๆ แล้วจู่ๆก็มีนายพรานคนนึง ถือหน้าไม้เล็งมาที่ฉัน…
…ฉันว่าหน้าตาคุ้นๆเหมือนเอ็นโจเลยไม่ใช่รึไง…
ทันใดนั้นเขาก็ยิงปีกฉันจนร่วงลงพื้น!
เอ๋ เอ๋ เอ๋!? จะตกแล้ว!! จะตกแล้ว!!!
โครมมมม!!
.
.
คิกคิกคิก…
.
โอ้ย เจ็บๆ ทำไมมันเจ็บจริงล่ะ ฉันพยายามยันตัวขึ้นและพยายามลืมตาแต่ลืมไม่ไหวเพราะแสงแดดมันแยงตา
แชะๆ! คิกคิก…
ฉันได้ยินเสียงชัตเตอร์กับเสียงหัวเราะมาจากที่ไหนซักที่ในห้อง พอฉันลืมตาได้ก็พบชายสองคนที่
คุ้นเคยอยู่ในห้อง…
คาบุรากิกำลังถือโทรศัพท์เอามือข้างนึงปิดปากกลั้นขำไว้แล้วกำลังถ่ายรูปฉันอย่างเมามัน ส่วนเอ็นโจหันไปข้างหลังกุมท้องไหล่สั่น…
"คิ คิ คิโชว อุ้ป ฮ่าๆๆๆ มะ ไม่ไหวแล้วฮ่าๆๆ"
"คะ คุณ คุณคิโชวอิน อุ้ป ตอนคุณนอน คิกคิก น่ารักดีนะครับ อื้อ"
พวกนาย…
"คิโชวอิน ดูนี่สิ สภาพเธองี้ดูไม่ได้เลยอ่ะฮ่าๆๆ ผมกระเซิงไปหมดฮ่าๆๆ"
เตรียมตัว…
"มาซายะ คิก อย่าพูดแบบนั้นสิ มันเสียมารยาทนะ"
ตาย!!!

ฉันหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ตัวมาวิ่งไล่ฟาดคาบุรากิกับเอ็นโจไปรอบห้องแต่สองคนนั้นยังไม่หยุดขำ
ฉันวิ่งไล่สองคนนั้นจนเหนื่อยหมดแรงจะพูด เลยเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำถึงรู้ว่าสภาพฉันตอนนี้มันน่าขำขนาดไหน…
ทำไมผมฉันเป็นแบบนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับทรงผมอันสูงส่งของฉัน ฉันแค่ไม่ได้ม้วนเมื่อคืนเองนะ หรือนี่จะเป็นสัญญาณแห่งความโชคร้ายกันนะ!? ฉันรีบจัดการตัวเองทันที กว่าจะเสร็จก็ปาไป 1 ชม.
"ช้าจริงนะ”
“...”
“รีบไปก่อนอาหารเช้าจะหมดกันเถอะ”
“...”
ฉันเดินนำสองคนนั้นไปห้องอาหารทันที
อาหารเช้าของโรงแรมที่พักเป็นแบบบุฟเฟ่ ฉันรีบเลือกไปหยิบอาหารเช้าที่ตัวเองอยากทานมา อื้อ ที่พักสไตล์ญี่ปุ่น ก็ต้องอาหารเช้าสไตล์ญี่ปุ่นสินะ ข้างหลังเป็นวิวภูเขาไฟฟูจิ เข้ากันสุดๆ
สองคนนั้นไปหยิบอาหารเช้าแล้วตามมานั่งโต๊ะเดียวกับฉัน ไม่ทราบใครเชิญมาหรือคะ
“คุณคิโชวอิน.. โกรธเรื่องเมื่อเช้าหรอ ขอโทษนะ”
“อ่าว คิโชวอินยังโกรธเรื่องนั้นอยู่หรอ”
“...” ฉันกินข้าวต่อไปเงียบๆ อื้ม อาหารโรงแรมนี่อร่อยดีจัง
“งั้นผมยกของหวานนี่ให้นะ ยกโทษให้ผมได้มั้ย?”
ของแบบนั้นฉันเดินไปหยิบเองได้ย่ะ!
“.... งั้นอันนี้ฉันยกให้”
คาบุรากิเลื่อนของหวานอีกชิ้นมาให้ ฉันบอกแล้วไงว่าของแบบนี้ฉันเดินไปหยิบเองได้
ฉันยังกินต่อไปเงียบๆ เอ็นโจเห็นอย่างนั้น เลือกหยิบของชิ้นเล็กที่อยู่ในกระเป๋าออกมา
“ถ้าผมให้อันนี้ล่ะ”
ห๊ะ! นี่มันช็อกโกแลตรสเฉพาะฤดูกาลนี่นา เอ็นโจไปหาของแบบนี้มาจากไหนเนี่ย!
“..ถ้างั้นครั้งนี้จะยอมยกโทษให้ล่ะกันค่ะ คราวหลังกรุณาอย่าทำแบบนั้นอีกนะคะ”
ฉันรับขนมแล้วยกโทษให้ ไม่ใช่ว่าเพราะสีหน้ารู้สึกผิดของเอ็นโจ กับขนมที่คาบุรากิยกให้หรอกนะ
“ขอบใจนะ”
เรากินข้าวต่อไปอย่างเงียบๆ เก็บขนมไว้กินที่หลังดีกว่า เพราะต้องเก็บท้องไว้เดี๋ยวต้องไปกินอาหารแผงลอยแถวนั้นด้วย ระหว่างทางข้าว ฉันก็จ้องสีหน้าคาบุรากิไปพลางๆ ถึงตอนเช้าจะหัวเราะได้เพราะฉันก็เถอะ แต่พออยู่เงียบๆก็คงคิดเรื่องนั้นอยู่ สีหน้าเลยไม่ค่อยดี ฉันจึงหาเรื่องมาคุยให้อาหารเช้ามื้อนี้ไม่ต้องเสียรสชาติ

พอแค่นี้ก่อน ง่วง

>>521 แต๊งกิ้วสำหรับฟิคมึง ฉากเจ้าแม่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาเจอเอ็นโจนั่งรอบนเตียงนี่กูแอบคิดลึกว่ะ 5555

มาต่อละ
special story
เป็นตอนก่อนเรย์กะเข้านอนนะคะ..
เอ็นโจ talk
วันนี้ผมกับคุณคิโชวอินมาตามหามาซายะด้วยกันที่ป่าอาโอกิงาฮาระ หลังจากเกิดเรื่องราวต่างๆวุ่นวาย ผมก็เจอตัวเขาแล้วก็กลับที่พักกัน
ผมกับมาซายะนอนห้องเดียวกัน ผมก็รู้สึกแปลกๆ ที่ต้องนอนเตียงเดียวกันกับเพื่อนสนิทชาย แต่ก็ไม่อยากให้เขาอยู่ตัวคนเดียว เดี๋ยวเกิดทำอะไรแปลกๆขึ้นมาจะยุ่ง ระหว่างที่ผมรอมาซายะอาบน้ำ ผมก็ไปหาคิโชวอินที่ห้องข้างๆ ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล๊อก เมื่อเปิดประตูมาก็พบว่าเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอค่อนข้างตกใจที่ผมมาหาตอนกลางคืนแบบนี้ เมื่อผมถามธุระของผม เธอก็นั่งลงข้างๆผมพร้อมเสิร์ชหากิจกรรมที่จะไปทำพรุ่งนี้
ตัวเธอที่พึ่งอาบน้ำใหม่ค่อนข้างหอม ผมอยากจะดมมากกว่านี้จึงทำเป็นเข้าไปดูหน้าจอใกล้ๆ กลิ่นของเธอเหมือนกลิ่นของวานิลลาผสมนมสด ผมเองก็อยากลองลิ้มรสสัมผัสนั่น ถ้าลองเลียต้นคอขาวๆ ผิวนุ่มๆนั่น รสชาติจะเป็นยังไงนะ เมื่อเธอบอกถึงกิจกรรมที่เธออยากทำในวันพรุ่งนี้เสร็จ เธอก็ลุกขึ้นแต่ผมคว้าแขนเธอไว้แล้วเข้าไปกระซิบใกล้ๆ
"ตัวคุณคิโชวอินนี่หอมจังนะครับ…"
ผมพูดสิ่งที่ผมคิดออกมาเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ หน้าขาวๆ แดงระรื่อออกมาพร้อมผลักผมออก
"คราวหน้าอย่าให้ผู้ชายมานั่งใกล้ๆ แล้วก็อย่าให้ผู้ชายเข้าห้องนอนง่ายๆนะครับ คุณคิโชวอิน…"
เพราะถ้าเกิดมีแมลงตัวไหนมาดอมดมล่ะก็ คงไม่อดใจที่จะไม่สัมผัสไม่ไหวหรอก
"…"
"ผมเป็นห่วงว่าคุณจะโดนคนไม่ดีหลอกเอาจริงๆนะครับ"
ถ้าเกิดมีแมลงตัวไหนมาดมดอมคุณล่ะก็ ผมเองก็อดใจที่จะทำลายมันไม่ได้เหมือนกัน
"อะ ออกไปได้แล้วค่ะ ฉันจะพักผ่อน"
"ครับผม… ฝันดีนะคุณคิโชวอิน"
ผมที่ถูกคุณคิโชวอินไล่ออกมา มองมือที่จับแขนคุณคิโชวอินจนถึงเมื่อกี้ แขนนุ่มจริงๆ..
.
.

.
หลังจากที่ผมเข้านอนได้สักพัก ผมได้ยินเสียงกุกกักๆ ออกมาตรงห้องนั่งเล่นรวม ผมหันไปข้างๆก็เจอเพื่อนสนิทผมนอนอยู่ที่เดิม อะไรกัน คนร้ายงั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ โรงแรมในเครือคาบุรากิไม่น่าจะมีระบบรักษาความปลอดภัยหละหลวมขนาดนี้ หรือจะเป็นวิญญาณรึป่าว.. ไม่หรอกมั้ง อย่างไรก็ตาม ถ้าเกิดมันทำร้ายคุณคิโชวอินที่อยู่ห้องข้างๆล่ะ! ไม่ได้การ ผมลงจากเตียงเงียบๆ แล้วค่อยๆย่องออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์แล้วเปิดไฟฉาย
ผมเดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอเจ้าของที่มาของเสียงปริศนาเมื่อกี้กำลังค้นของในกระเป๋าของคุณคิโชวอินที่วางไว้ของนอก
“นั่นใครน่ะ!” ผมรีบส่องไฟฉายไปที่หัวขโมยที่กำลังรื้อของในกระเป๋าคุณคิโชวอินอยู่ แต่เมื่อเขาหันมาทำให้ผมต้องตกใจจนหงายหลัง
หน้าที่ขาวซีดราวกับกระดาษ รอบปากที่ทีคราบสีแดง ผมที่ยุ่งและกระเซิง มีสีหน้าตกใจไม่ต่างจากผมในตอนนี้
“ว๊ากกกกก!!//กรี้ดดดดดด!!”
“เกิดอะไรขึ้นชูสุเกะ!”
พรึ่บ! คาบุรากิรีบวิ่งมาเปิดไฟห้องนั่งเล่นทันทีหลังจากได้ยินเสียงร้องของพวกเรา เมื่อไฟสว่างทำให้ผมเห็นหน้าของคนร้ายได้ชัดขึ้น เอ๋..
“คิโชวอิน?//คุณคิโชวอิน?”
ผมกับมาซายะพูดขึ้นพร้อมกัน ตอนนี้ใบหน้าของคุณคิโชวอินถูกปิดด้วยแผ่นมาร์กหน้าสีขาว ส่วนในมือถือขนมที่ผมไม่รู้จักอยู่ ทั้งมือและปากเปื้อนซอสสีแดง…
“อุ้ป!” ผมพยายามกลั้นขำจนตัวสั่น ไม่คิดเลยว่าคุณหนูอย่างเธอจะลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ตอนกลางคืน ตลกเกินไปแล้วนะคุณคิโชวอิน
“นี่เธอ เวลากลางค่ำกลางคืนยังลุกขึ้นมาหาของกินอีกเรอะ ไม่รู้รึไงว่ากินของตอนกลางคืนมันยิ่งอ้วนน่ะ เดี๋ยวก็ได้เดินเข้าสู่หนทางสัตว์เท้ากีบหรอก ตอนนี้เองก็ใกล้เคียงแล้วนะ”
มาซายะบ่นคุณคิโชวอินเรื่องที่เธอมาหาของกินตอนกลางคืน ก็ตอนกลางวันเราแทบไม่ได้แวะซื้อของว่างหรือขนมระหว่างทางเพราะต้องรีบหาตัวมาซายะนี่นา แก้มของคุณคิโชวอินค่อยๆป่องขึ้นอย่างงอนๆ
“เอาน่ามาซายะ หยวนๆหน่อยน่า วันนี้คุณคิโชวอินคงหิวนิดหน่อย ส่วนคุณคิโชวอินเองตอนนี้ก็ผอมขาวน่ารักอยู่แล้ว กินนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกมั้งนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันทานแค่นี้แหละค่ะ ขอตัว!”
หลังจากนั้นคุณคิโชวอินก็เก็บซองขนมไปทิ้งแล้วก็เข้าห้องนอนของตัวเองไป
.
.

วันรุ่งขึ้น ผมตื่นมาล้างหน้าแต่งตัวพร้อมกับบอกกำหนดการวันนี้กับมาซายะ ระหว่างรอมาซายะล้างหน้าแต่งตัว ผมไปเคาะประตูห้องคุณคิโชวอินแต่ไม่มีเสียงตอบรับ.. เมื่อผมลองบิดลูกบิดประตูดูก็พบว่าไม่ได้ล๊อกไว้.. ไม่ระวังตัวเลยนะคุณคิโชวอิน ผมก้าวเข้าห้องไปอย่างถือวิสาสะ ก็พบกับคุณคิโชวอินที่กำลังนอนหลับสนิท
ผมจ้องมองใบหน้ายามหลับของคุณคิโชวอินอย่างเงียบงัน ใบหน้ายามหลับสนิทของเธอนั้นดูน่ารักไร้พิษภัย ราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศสที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างปราณีต จะดีแค่ไหนนะถ้าได้ตื่นขึ้นมาดูใบหน้านั้นในเช้าของทุกๆวัน..
“ชูสึเกะ นายอยู่ไหนน่ะ..”
“ชู่วว..”
ผมรีบเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากเพื่อส่งสัญญาณให้มาซายะว่าอย่าส่งเสียงดัง
“อะไรกัน ยัยนี่ยังไม่ตื่นอีกเรอะ”
มาซายะเดินมาแล้วพูดกับผมเสียงเบาๆ
“งืม.. ไม่เอาน้า… ไม่เอา…”
คุณคิโชวอินเริ่มขยับไปมา แล้วเอามือขยุ้มหัว.. เอามือขยุ้มหัว?
คุณคิโชวอินเริ่มเอามือขยุ้มหัวจนผมยุ่ง ทันใดนั้นมาซายะล้วงเอามือถือของเขาออกมาแล้วถ่ายคลิป
“มาซายะ ไม่เอาน่า เสียมารยาทน่ะ”
“มันน่าขำดีนี่นา คิกคิก” มาซายะเริ่มหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหัวเราะหลังจากที่เราไปป่านั่น เอาเถอะ งั้นผมจะให้เขาทำตามใจซักวันละกัน
“อย่ายิงน้า…”
คุณคิโชวอินเริ่มดิ้นแรงขึ้นจนตกเตียงดังโครม
ผมรีบหันไปข้างหลังพยายามกลั้นขำสุดชีวิต ไม่ไหวแล้ว ปวดท้อง
"คิ คิ คิโชว อุ้ป ฮ่าๆๆๆ มะ ไม่ไหวแล้วฮ่าๆๆ"
"คะ คุณ คุณคิโชวอิน อุ้ป ตอนคุณนอน คิกคิก น่ารักดีนะครับ อื้อ"
คุณคิโชวอินตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่ดูไม่จืดเลย
"คิโชวอิน ดูนี่สิ สภาพเธองี้ดูไม่ได้เลยอ่ะฮ่าๆๆ ผมกระเซิงไปหมดฮ่าๆๆ"
เตรียมตัว…
"มาซายะ คิก อย่าพูดแบบนั้นสิ มันเสียมารยาทนะ"
ผมพยายามห้ามมาซายะไม่ให้ขำไปมากกว่านี้เพราะดูจากสีหน้าของคุณคิโชวอินเริ่มโมโหแล้ว
“พวกนาย ตาย!!”
คุณคิโชวอินหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ตัวมาวิ่งไล่ฟาดพวกเราไปรอบห้อง เช้านี้ทั้งผมและมาซายะได้หัวเราะวิ่งหนีคุณคิโชวอินอย่างสนุกสนาน เช้านี้จึงเป็นเช้าที่สดใสที่สุดสำหรับผมเลยล่ะ

ตอนที่ 4
หลังจากเราทานมื้อเช้าเสร็จ เราก็เดินทางไปชมซากุระบานที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ระหว่างทางก็มีซากุระบานอยู่ข้างทางประปราย
“ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจดูซากุระสิคะ ดูแล้วชวนให้ใจดูสงบยังไงก็ไม่รู้นะคะ”
“นั่นสินะ ซากุระตอนกลางวันเนี่ยสวยงามน่ามองไปตลอดก็จริง แต่ถ้าเป็นตอนกลางคืน..”
“พอเลยค่ะท่านเอ็นโจ หยุดพูดแค่นั้นแหละ ท่านคาบุรากิคิดว่ายังไงบ้างคะ”
“... ซากุระบานเหมือนตอนที่..สารภาพรักกับทาคามิจิเลย..”
อุหวา ดันไปกระตุ้นต่อมเศร้าของคาบุรากิเข้าแล้วไง
“ร รีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวคนจะเยอะหาที่นั่งดูซากุระดีๆไม่ได้น้า ฮะๆๆ”
ฉันรีบดันหลังคาบุรากิให้ถึงที่หมายไวๆ

ถึงสวนสาธารณะที่เราจะมาดูซากุระกันแล้ว โชคดีที่มาเร็วจึงมีที่ว่างดีๆให้ชมซากุระอยู่เต็มเลย เราเลือกที่นั่งตรงที่จะดูซากุระได้ชัดๆที่นึงแล้วจัดการปูผ้าและนั่งดูซากุระ
อ่าา..ซากุระตอนกลางวันเนี่ยยังไงก็ดูดีกว่าจริงๆด้วย แต่รู้สึกเหมือนขาดอะไรซักอย่างไป
“เดี๋ยวฉันขอตัวไปซื้อชาซักครู่นะคะ ท่านทั้งสองอยากฝากซื้ออะไรมั้ยคะ”
“อ๊ะ ให้ผมไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านเอ็นโจนั่งรอกับท่านคาบุรากินี่แหละ”
อย่าตามมาเลยเหอะ คือฉันจะไปซื้อแผงลอยอ่ะ ไม่อยากให้สองคนนั้นเห็นเลยว่าจะไปซื้อแล้วแอบกินที่ไหนซักที่แล้วค่อยกลับมา
“ไม่ได้หรอก ให้ผู้หญิงไปซื้อคนเดียวในที่ต่างถิ่น ถ้าเกิดอันตรายผมจะได้ช่วยทันไง นะ”
“ไม่ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเองก็โตแล้ว”
“ฉันจะไปด้วย…”
จู่ๆคาบุรากิก็โผล่งขึ้นมา แล้วลุกขึ้น
“ไหนๆก็ไปแล้วไปด้วยกันสามคนเลยละกัน”
ใครขอให้ตามมาหรอคะ..

หลังจากตกลงกันได้ เราสามคนก็เดินไปตู้ขายน้ำ ระหว่างทางก็มีร้านแผงลอยตั้งบ้างประปราย กลิ่นหอมของอาหารต่างๆโชยเข้าจมูกมา.. น่ากินจัง ฉันอดทนมองไปที่ร้านทาโกะยากิบ้าง ยากิโซบะบ้าง ปลาหมึกย่างก็น่าอร่อย อุ๊ นั่นยากิโทรินี่นา
ฉันมองที่ร้านแผงลอยที่ตั้งขายอยู่ด้วยตาเป็นประกาย เอ็นโจจู่ๆก็พูดขึ้นมา
“หืม.. มีร้านแผงลอยตั้งอยู่ด้วยหรอเนี่ย”
“ใช่แล้วค่ะปกติแล้วเวลามีจัดงานเทศกาลอะไรมักจะมีร้านแผงลอยตั้งขายบ้างน่ะค่ะ”
“คุณคิโชวอินนี่รู้อะไรเยอะจัง เคยมางานอะไรแบบนี้หรอ”
คิดว่าฉันเป็นใครล่ะ ถ้าเป็นชาติที่แล้วก็มาบ่อยนะ แต่คิโชวอินเรย์กะน่ะ..
“ไม่เคยหรอกค่ะ แต่ก็พอรู้มาจากในเน็ตบ้าง..”
“ผมอยากลองกินร้านแผงลอยบ้างจัง คุณคิโชวอินมีอะไรแนะนำบ้างมั้ยนะ”
โอ้ เอ็นโจอยากลองทานอาหารแผงลอยหรอเนี่ย
“งั้นฉันแนะนำเป็นร้านนี้เลยค่ะ!”
ฉันพาเอ็นโจกับคาบุรากิไปร้านนู้นร้านนี้ รู้ตัวอีกทีเราก็มีของกินเต็มทั้งสองมือ เมื่อเรากลับมาที่เดิมก็พบว่ามีคนแย่งที่นั่งเราไปซะแล้ว
“ฉันไม่นั่งเบียดกับคนอื่น”
นิสัยคุณชายของคาบุรากิออกมาอีกแล้ว อืม ทำไงดีที่นั่งแถวนี้ก็เต็มหมดแล้ว
“งั้นไปนั่งตรงม้านั่งตรงนั้นมั้ย”
เอ็นโจเสนอพร้อมกับชี้ไปที่ม้านั่งที่ว่างตัวนึง พวกเราจึงไปนั่งแล้วทานอาหารอย่าง เอร็ดอร่อยพร้อมกันชมซากุระไปด้วย ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ทานกันอย่างสงบเท่าไหร่ เพราะมีหลายสายตาจับจ้องมาทางเรา เป็นเพราะเอ็นโจกับคาบุรากิเจิดจ้าเกินไปไงล่ะ ทีฉันหันไปมองผู้ชายคนอื่นหันหน้าหนีกันเป็นแถว ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหนหรอคะพระเจ้า ทำไมต้องส่งความเพอร์เฟ็คไปอยู่กับสองคนนี้ด้วย แบ่งให้หนูบ้างไม่ได้หรอคะ
พวกเรานั่งทานอาหารจนหมดก็กลับที่พักพร้อมเช็คอินและเตรียมเดินทางกลับ คงต้องบอกลาทริปเดินทางสั้นๆแล้วล่ะ ถึงตอนขามาออกจะทุลักทุเลไปบ้าง แต่โดยรวมก็สนุกดีได้กินอาหารอร่อยๆด้วย หลังจากนั้นก็มีรถทางบ้านคาบุรากิมารับพวกเรา
ได้กินทั้งข้าวเช้าและอาหารแผงลอยไปเยอะ พอหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อนแถมเดินจากโรงแรมไปสวนสาธารณะก็เหนื่อยนิดหน่อย ฉันทนความง่วงไม่ไหวก็ผลอยหลับไป…

คาบุรากิ talk
หลังจากที่ผมถูกทาคามิจิปฏิเสธ ผมก็ได้ออกเดินทางแล้วก็เกิดเรื่องอะไรหลายๆอย่าง บางทีผมคงจะทำเพื่อนสนิทผมเดือดร้อนอีกแล้วล่ะ แต่ครั้งนี้ค่อนข้างต่างจากครั้งที่แล้วที่ผมเดินทางเพราะยูริเอะอยู่บ้าง ตรงที่มีคิโชวอินมาด้วย เพราะคิโชวอิน ทำให้ผมฟื้นตัวเร็วกว่าตอนที่อยู่กับชูสุเกะ ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ แต่ตอนนั้นเราเงียบมากๆเลยล่ะ เวลาผ่านไปแต่ละนาทีก็น่าอึดอัด แต่พอคิโชวอินมาก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ถึงผมจะเศร้าอยู่ แต่เธอก็ยังทำให้ผมสามารถหัวเราะได้ ผมถูกเธอช่วยไว้ครั้งที่สองแล้วสินะ ผมคิดขณะที่นั่งรถกลับบ้าน คิโชวอินนั่งข้างๆผมและกำลังหลับอยู่ คงจะเหนื่อยหน่อยสินะ ที่ต้องมาตามฉันกลับบ้าน ขอบคุณนะ ทั้งชูสึเกะ ทั้งเธอด้วย พวกนายเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันจริงๆ.. เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ผมหลับตาลงและหลับตามคิโชวอินไปอีกคน

ทิ้งท้าย!
เอ็นโจ talk
ผมมองวิวข้างกระจกไปเรื่อยๆ พอรู้ตัวอีกทีก็เจอภาพที่น่าตกใจขึ้นมา..
มาซายะกำลังนอนซบหัวคุณคิโชวอินอยู่
เอ๋ อะไรกันมาซายะ ผมไม่ยอมให้คุณแย่งคุณคิโชวอินไปหรอกนะ หลังจากนั้นผมก็เอนหัวลงบนหัวคุณคิโชวอินที่นั่งตรงกลางแล้วหลับตาลง..

จบล่ะนะ เดี๋ยวจะวาดแฟนอาร์ตมาฝาก แล้วก็มีพลอตสำหรับฟิคอันต่อไปด้วย ช่วงนี้ไฟมันลุกพรึ่บมาก

https://twitter.com/beam_ren/status/1239959535466369025?s=21

https://www.pixiv.net/en/artworks/79959204 แฟนอาร์ตในพิกซีฟงานดีมากเลยเพื่อนโม่งงงง ่าดกหซกหส

แท้งกิ้วโม่งฟิก เป็นฟิกที่น่ารักมากเลย

,งงว่ะ

คุณบาริสต้ากับเด็กเสิร์ฟในร้านของเขา ถ้าหลีเด็กเสิร์ฟจะโดนเอากาแฟผสมสลอดให้กินป่ะวะ 5555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1240618589486374912?s=19

>>528 แต้งกิ้วโม่งฟิคค น่ารักมาก

>>200

เอาฟิคสั้นมาฝากค่า ได้ไอเดียตอนกินแฮชบราวน์
_______

<<มุมมองของตัวประกอบในร้านแมคโดนัลด์>>

ผมเป็นนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆคนหนึ่ง ชื่อว่า A ผมกับเพื่อนอีกสองคน B และ C เป็นสมาชิกชมรมฟุตบอล เนื่องจากวันนี้พวกผมไม่มีชมรมหลังเลิกเรียนเพราะสมาชิกในทีมสองคนอาหารเป็นพิษ พวกเราเลยพากันไปร้านแมคโดนัลด์ก่อนกลับบ้าน

ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยสัพเพเหระ C ก็สะกิดผมกับ B ให้มองคนหนึ่ง ผมมองข้ามไหล่ของ B ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามไป เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูไม่เข้ากับร้านฟาสต์ฟู๊ดแบบนี้เป็นอย่างมาก เธอคนนั้นมีผมม้วนที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนตาหวานที่น้องสาวของผมชอบอ่านไม่มีผิด ถ้าไปเล่าให้ฟังเธอต้องบอกว่า “นี่พี่คิดว่ายุคนี้จะมีนักเรียนม.ปลายที่ไหนเขาทำผมทรงนั้นอยู่หรอ” แน่ๆเลย

“ ชุดนักเรียนสีขาว..อืมมม “

B ที่หันหลังไปมองพึมพำออกมาและหันหน้ากลับมาคุยกับพวกผมต่อ

“ ถ้าจำไม่ผิดชุดนักเรียนแบบนั้นมีแต่ซุยรันโรงเรียนเดียวเท่านั้นแหละ “

“ โรงเรียนไฮโซนั่นน่ะนะ? “

ผมตอบกลับไป

“ แปลกใช่มั้ยล่ะ ฉันเลยสะกิดให้พวกนายดูเนี่ยแหละ “

C พูดพลางหยิบเฟรนช์ฟรายด์จิ้มซอสมะเขือเทศ

“ ไม่น่าเชื่อเลยนะ แถมยังมากันตั้งสามคน พวกนายดูผู้ชายอีกสองคนนั่นสิ โอโห ผู้หญิงมองกันแทบทั้งร้านแล้วมั้ง “

B พูดตอบ เมื่อผมมองไปที่โต๊ะอื่นๆก็เห็นด้วยตามนั้น สาวๆหลายคนในร้านพากันเหลือบมองไปที่โต๊ะของเด็กซุยรันสามคน ผู้หญิงสองคนโต๊ะข้างๆผมก็เหมือนจะเลือกกันอยู่ว่าคนไหนดีกว่ากัน

“ ฉันว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็น่ารักไม่เบาเลยนะ น่าแปลกใจที่ไม่มีผู้ชายคนไหนเหล่มองเธอเลย “

ผมบอกกับเพื่อนทั้งสองออกไปตามความคิดของตัวเอง น่าแปลกใจจริงๆ เพราะเธอคนนั้นทั้งผิวขาว รูปร่าง ท่าทางดูดี แต่กลับไม่ดึงดูดสายตาผู้ชายในร้านสักคน

“ ผมสว่านแบบนั้นน่ะนะ ให้ความรู้สึกโบราณยังไงก็ไม่รู้ นึกถึงรูปของคุณยายสมัยสาวๆเลย “

C พูดออกมาแล้วก็หัวเราะ ในขณะที่ B ก็หัวเราะตามไปด้วย

“ ผมว่าน่ารักดีออก “

เพื่อนของผมได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอีกชุดใหญ่ พลางเเซวว่าผมรสนิยมแปลก ชอบอะไรที่ดูเก่าแก่แบบนั้นหรอ

หนวกหูน่าพวกนาย

หลังจากนั้นพวกเราก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นต่อจนทานอาหารเสร็จ แต่จู่ๆ B ก็พูดขึ้นมา

“ A ลองไปขอเบอร์เด็กผมม้วนคนนั้นดูสิ “

“ บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นกัน เด็กซุยรันมีแต่พวกคุณหนูใช่มั้ย ถ้าเกิดฉันไปจอเบอร์จริงๆ อาจจะเจอบอดี้การ์ดที่แอบเฝ้าคุ้มครองอยู่นอกร้านหิ้วไปซ้อมก็ได้ “

ผมปฏิเสธความคิดบ้าๆของเพื่อน ใครจะไปกล้ากันเล่า อีกแย่าง ถึงผมจะอยู่ชมรมฟุตบอลแต่ก็ไม่ได้ป๊อปแบบในการ์ตูนหรือในหนังสักหน่อย เมื่อเดือนก่อนก็พึ่งถูกหักอกจากเด็กผู้หญิงในห้องมาเอง

“ เพ้อเจ้อน่า คุณหนูตระกูลไฮโซนะ ไม่ใช่ยากูซ่า “

“ ใช่ ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ อาจจะโชคดีมีแฟนเป็นสาวซุยรันก็ได้นะ “

B พูดเสริมและเอื้อมมือมาตีไหล่ผมเป็นการกระตุ้น

ด้วยความที่ทนแรงกดดันจากเพื่อนไม่ไหว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เข้าไปที่หน้าเพิ่มรายชื่อใหม่เตรียมนำไปยื่นให้เธอกดเบอร์โทรศัพท์ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะของเธอพร้อมเพื่อนทั้งสองคนที่เดินอยู่ด้านหลัง แต่ในระหว่างที่ผมเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังมาทางผมเหลียวหลังมาพร้อมกับรอยยิ้มอันเยือกเย็นและรังสีที่ดูอันตราย ราวกับจะบอกว่า “อย่ามายุ่งกับเธอ”

เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงหยุดเดินและหันไปหาเพื่อนทั้งสองคน ซึ่งทั้งสองก็มองมาทางผมด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก พลางพยักเพยิดไปทางทางออก

พวกเราจึงเปลี่ยนทิศทาง เดินออกจากร้านไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้ไปขอเบอร์โทรเธอ
_______

“ มีอะไรหรอชูสุเกะ เมื่อกี้ฉันเห็นนายหันไปหากลุ่มคนพวกนั้น “

มาซายะถามชูสุเกะด้วยความสงสัยที่เมื่อครู่เพื่อนของเขาหันไปหากลุ่มคนที่เขาไม่รู้จัก

“ เปล่า ไม่มีอะไร “

ชูสุเกะตอบกลับแบบไม่ใส่ใจอะไร และหันหน้าไปยิ้มให้เรย์กะด้วยรอยยิ้มเลียนแบบน้องชาย

“ คุณคิโชวอินทานเฟรนช์ฟรายด์ส่วนของผมด้วยมั้ยครับ “
_______

“ เมื่อกี้พวกนายเห็นใช่มั้ย “

ผมถามเพื่อนและได้การพยักหน้าเป็นคำตอบว่าพวกเขาก็เห็นรอยยิ้มนั่นเหมือนกัน

“ น่ากลัวชะมัด ดูท่าบอดี้การ์ดของเด็กผมม้วนนั่นจะเป็นคนนั้นนะ “

B ตอบ

“ เฮ้อ โชคดีชะมัดที่รอดมาได้ เมื่อกี้ฉันเกร็งสุดๆเลยล่ะ “

C พูดเสริมขึ้นมา

“ ดูท่าฉันจะไม่มีดวงกับผู้หญิงล่ะนะ “

ผมบอกเพื่อนทั้งสองออกไปแบบนั้น

“ จะว่าไป ตอนมองไกลๆยังไม่เห็น แต่เมื่อกี้มีจังหวะที่เธอหันเลยเห็นพอดี ดูเหมือนว่าผมม้วนของเธอจะมีช่อนึงที่ม้วนกลับข้างด้วยแหละ “

เมื่อนึกไปถึงจังหวะเมื่อกี้ ผมเธอม้วนผิดด้านอยู่ช่อนึงจริงๆนะ ทั้งๆที่คิดว่าเป็นคุณหนูที่ทุกอย่างเพอร์เฟคตั้งแต่หัวจรดเท้าแท้ๆ

“ พูดเพ้อเจ้ออะไรของนาย ไป กลับบ้านกัน “

ผมหัวเราะออกมา บางทีอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระที่คิดไปเองตามที่ C พูดก็ได้ ว่าแล้วก็เดินกลับบ้านไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน

หลังจากนั้นไม่กี่สัปดาห์ ผู้จัดการหญิงของชมรมฟุตบอลของผมก็เรียกผมไปคุยที่ห้องแต่งตัวหลังซ้อมเสร็จ

“ A คุง ฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว กรุณาคบกับฉันด้วยค่ะ! “

ดูท่าผมก็มีดวงด้านผู้หญิงเหมือนกันเเฮะ

>>536 แท้งกิ้วนะโม่งฟิก ทีานเรย์กะแม่รงเฮี้ยนจริงๆ ท่านเทพผมม้วนประทานรัก555

>>537 ทรงผมเจ้าแม่โครตศักดิ์สิทธิ ฟิคสนุกมากโม่ง ขอบคุณมาก

>>536 กูอยากเจอเกลียวกลับด้านของเจ้าแม่บ้าง อยากย้ายไปอยู่หมู่บ้านมีรัก

กระทู้นี้จะเต็มตอนไหนวะ...

อยากอ่านฟิกคาบุเรย์กะอีก

จู่ในหัวกูก็มีเรือผี เรย์กะxทาคากิ วะ จากความกลัวสู่ความรัก ฟฟฟฟฟฟฟ

>>543 มาเลย รออ่าน

>>543 เชรดด อยากอ่านน ถ้าทาคากิรู้ถึงความเด๋อเจ้าแม่จะเป็นไงวะ5555

ฟิคชั่นหลายเรื่อง ก็ดีกว่านิยายบางเรื่องอีกหนาาาา ขอบคุณที่แต่งฟิคสนุกๆมาให้อ่านโม่งฟิค

ตามอ่านเรื่องนี้สมัยตอนม.2ถึงม.4 คาดว่าจะรอท่านฮิโยโกะมาอัปเรื่อยๆ จนถึงมหาลัยหรือรอไปเรื่อยๆจนกว่าจะมาอัป เป็นเรื่องนิยายญี่ปุ่นที่ชอบที่สุด และเป็นนิยายที่รออ่านนานมากไม่ว่าจะรออีกกี่ปี เป็นแรงบันดาลให้เราแต่งนิยายเรื่องอื่น มีความสุขจริงๆ //สารภาพความในใจเนื่องจากว่างไม่มีอะไรทำจริงๆแล้ววว

ขอบคุณโม่งฟิก ตามไปอ่านหลายๆเรื่องสนุกมากเลย

อ่านแล้วอ่านอีกเป็นรอบที่ N เฮ้ออออ

อยากเรียนภาษาญี่ปุ่น

บากะรีน่ามีอนิเมะแล้ว คิดถึงท่านเรย์กะจังเลย

คิดถึงฟิคจัง แต่งฟิคเวียนเล่นกันอีกไหมเพื่อนโม่ง ;-;)/

dirty mind ตอน 4 มาแล้วจ้า
https://namelessfiction.food.blog/2020/04/11/dirty-mind4/

hint : วาคาบะเจอเรย์กะตอนกินอะไรอยู่

>>553 กี้ดดดดดซซซ ขอบคุณโม่งมาก

>>553 เจ้าสองคนนั้นเมากันทั้งคู่ใช่มั้ย ถามจริง 555555555

ปล. มึงง เจอเรื่องใหม่ในเว็บแมว อ่านเเล้วนึกถึงเจ้าแม่มากเลย ตัวเอกชื่อก็คล้ายกันอีก ชื่อว่าคุโจอิน เรย์โกะ มายด์เซ็ต เซ็ตติ้งต่างๆคือแบบ ฮือออออ

>>553 โม่งฟิก แต่งต่อๆ

>>555 ลองไปอ่านแล้ว ตอนแรกยังไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ กูเลยว่าจะรอให้มีหลายๆตอนก่อนค่อยอ่านทีเดียว
แต่ตัวละครชื่อคล้ายๆกันจังวุ้ย คุโจอิน เรย์โกะ คัทสึรางิ อิจิโจ อะไรแบบนี้ มันคือพาโรดี้ของเจ้าแม่เรอะ

อ่านเรื่องเรย์โกะซัง แล้วแวบแรกเห็นนิสัยวาคาบะกับเรย์กะซามะฟิวชั่นกันกลายเป็นเรย์โกะ ถ้าเรย์โกะทำขนมได้กับนกขี้ใส่คือใช่แล้วละ 555

>>553 กูรอดูตอนต่อนะ 555555555555555

สรุปเจ้าสองคนนี้มันเมา หรือเจ้าไซซายะเมาจนมโนเพ้อเจ้อเนี่ยย

>>559 ไซซายะ เมามโนแหงๆ

>>553 สนุกกกก รอตอนต่อไปนะ

ตอนนี้กลับมาอัพต่อยังวะไม่ได้ตามนานเกิน

>>562 ยังจ้า

เพิ่งค้นพบกระทู้เหล่านี้ครั้งแรกเมื่อวานเสพยาวๆเลย555
Quarantine time ปิดทงปิดเทอมนี่ทำให้ไปไล่อ่านใหม่ ก่อนหน้านี้อ่านไปรอบเดียวและไม่เคยจิ้นอะไรได้เลย จนไปเห็นพวกคอมเม้นท์ในช่องนิยายเลยต้องอ่านใหม่ใส่ฟิลต์เตอร์สาวน้อยนี่แหละ จนพอจะเห็นอะไรบ้าง ยาวมาถึงนี่เลย

คือเพิ่งเคยเข้ามาเยือนโลกใบนี้แล้วตื่นเต้นแล้วก็สนุกมากๆ เห็นทุกท่านปล่อยฟิกด้วยความตั้งใจเลยอยากลองทำดูบ้างน่ะค่ะ คือภาษาเรายังไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไรแต่ก็ลองพิมพ์จากฟิกที่อ่านแล้วอยากอ่านต่อดูนะคะ //ฟิคเยอะมากๆ จนยังอ่านไม่หมดเลย
ต่อจาก AU Hanahaki Verse
https://fanboi.ch/webnovel/7425/229-232
……………………………………………
Reika’s POV
หลังจากหนีบทสนทนาอันน่าอึดอัดด้วยความช่วยเหลือจากท่านพี่จากคาบุรากิและเอ็นโจวผู้มีสาวงามในอ้อมกอดมาได้ ฉันก็ไปรวมตัวกับท่านไอระและท่านยูริเอะเพื่อเขียนคำอธิษฐานในค่ำคืนวันทานาบาตะ

อืม ว่าแต่จะขออะไรดีน้าาาา

ขอให้บ้านคิโชวอินไม่ล่มสลาย
กรี้ดดด ถ้าเขียนแบบนั้นไปคนอื่นที่มาอ่านต้องนึกรู้แน่ว่าใครเขียน แล้วบางทีก็อาจจะเป็นเหมือนการร้อนตัวก็ได้นะ ว่าไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่าทำให้คิดแบบนั้น ไม่ได้ๆ คำขอนี้ต้องเอาไว้ไปเขียนในบ้านตัวเองเท่านั้นคนอื่นจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด
กินเท่าไรก็ไม่อ้วน สุดยอดความปรารถนสบองลูกผู้หญิง
เจ้าบ้าคาบุรากิเป็นลูกเจ้าของงานนี้ด้วย ถ้าเจ้าตัวเห็นขึ้นมามีหวังถูกล้อเลียนเรื่องสัตว์เท้ากีบแหงมๆ
ขอให้ฤดูใบไม้ผลิมาเยือนฉันซะที~~
อย่างนี้มันก็จะเป็นการยอมรับถึงโชคชะตาอันเหี่ยวแห้งของตัวเองใช่ไหมมมม ท่านไอระกับท่านยูริเอะต้องเห็นแหงๆ น่าอาย น่าอายไปแล้ว

สุดท้ายไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรก็จบท้ายด้วย
ขอให้ครอบครัวคิโชวอินมีแต่ความสุข

เฮ้อออ คำขอนี้แหละเซฟสุดแล้ว
ก่อนที่จะแขวนคำอธิษฐานท่านไอระกับท่านยูริเอะก็มาขอดูจริงๆ แล้วก็หัวเราะคิกคักแซวฉันใหญ่
“เรย์กะจัง นี่รักครอบครัวจริงๆ เลยน้า~”
หันหลังไปก็เหมือนเห็นท่านพี่ยิ้มที่มุมปากด้วยล่ะค่ะ
ก็เลยหันไปกอดแขนท่านพี่ ขอออดอ้อนท่านพี่สักหน่อย
แหม แน่นอนล่ะค่ะ น้องรักท่านพี่ที่สุดอยู่แล้ววว

ระหว่างนั้นก็มีบริกรยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ท่านพี่ก็เลยเรียกเอาไว้ให้ ก็เลยรับเป็นเครื่องดื่มโนแอลกอฮอล์อะไรสักอย่างสีออกขาวๆ ตรงกับธีมสีเสื้อผ้าตัวเองในวันนี้ ด้านบนก็โรยด้วยกลีบดอกไม้เล็กๆน่ารักน่าประทับใจ พอชิมๆไปก็อร่อยดีเหมือนกันนะ เลยเผลอกระดกเอื้อกคำใหญ่ไปเล็กน้อย

แค่กๆ
อะไรไม่รู้ติดคอฉันค่ะ เลยรีบหยิบผ้าเช่นน่ามาแอบคายวัตถุปริศนาก็พบว่าเป็น...
...กลีบดอกไม้ในเครื่องดื่มนั่นเอง

ฉันรีบซุกผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอย่างว่องไวโชคดีนะที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

…………………………………………………………
คือตอนที่อ่านฉากเรย์กะซามะไอเป็นกลับดอกไม้นี่คือตอนแรกเห็นภาพเป็นอ้าปากหาวแล้วเผลอสำลักกลีบดอกไม้ในงานไม่ก็เผลอกินอะไรเข้าไปแน่ๆ พอไปอ่านย้อน อฟช ซีนนั้นเห็นมีคุณยุยโกะดื่มเครื่องดื่มในอิมเมจตัวเองเลยลองเขียนอันนี้ออกมาค่ะ //เราบ่นมากแต่งเรื่องได้น้อยขอโทษด้วยนะคะ อาจจะอ่านน้อยรอบเลยยังเข้าไม่ถึงตัวละครมาก บทเลยไม่ค่อยไหล

เอาๆๆๆๆ อยากอ่านฟิกเวียนนนน

ห้องนี้สุภาพจังเลย เหมือนกับกลุ่มผู้ดีในดงกุ๊ยอะ ชอบ

อยากลงฟิคด้วยอะ ช่วงโควิดนี่ว่างมาก กลับมาอ่านเจ้าแม่ซ้ำอีกรอบแล้วอยากงอกฟิค 55555 ทุกคนลงกันยังไงง
นี่ลงกี่รอบ ๆ มันก็ขึ้นเตือนว่า must between 5-4000 characters ตลอดเลยอะ ไม่ผ่านซักที ;;;;

>>568 รออ่านนนนน เห็นฟิกก่อนๆหน้าก็ใช้วิธีตัดซอยเป็น part ย่อยๆลงเอานะ

>>565 สรุปก่อนหน้านั้นเอ็นโจคิดไปเองถูกมะ ความจริงคือเจ้าแม่สำลักดอกไม้ในเครื่องดื่ม5555

>>569 ตัดจนเหี้ยนไปหมดแล้วอะ 5555555 ก็ยังขึ้นแบบเดิมอยู่ แต่พอคอมเม้นต์สั้น ๆ ดันส่งผ่านซะงั้น งง
เดี๋ยวลองหั่นใหม่ให้สั้นกว่าเดิม

ช่วงโควิคก฿ก็อยากแต่งฟิคเหมือนกัน นี่ว่างจนไม่รู้ทำอะไรแล้ว
อยากขายพล๊อตกาวๆ มิซึซากิอยากให้อำนาจ Pivoine กับสภานักเรียนสมดุลกันเลยเป็นแฟนหลอกๆกับเจ้าแม่ที่กำลังหาแฟนปลอมๆอยู่ พอผ่านไปผ่านมาจนครบกำหนดที่จะต้องเรียนจบต้องเลิกกันจริงๆ ท่านประธานดันรู้สึกรักไปแล้วแต่ก็สำนึกได้ว่าตัวเองกำลังหลอกใช้เจ้าแม่อยู่นะ เจ้าแม่ก็เห็นว่าเป็นแค่เพื่อยร่วมคานทองเท่านั้นเอง ชีวิตในช่วงมหาลัยนางเลยขอเลิกแล้วประกาศกับทุกคนว่าจะจีบเจ้าแม่ แบบเดียวกับรุ่นพี่โทโมเอะประกาศคบ นี่ประกาศจีบแทน

ขายกาว ไม่แต่งนะ

>>572 รอท่านนักเขียนมือทองทั้งหลายมาแต่ง เป็นหัวเชื้อกาวที่ดี

ใครจำฟิคที่เจ้าแม่มีลูกแฝดกับจอมมารได้ปะ
AUนั่นโคตรน่ากาวต่อเลย ยูกะมีคนตามจีบเยอะ แต่ยูตะ(แฝดชาย)คิดว่าลูกใครจะมาตามจีบ

>>574 จบแบบวาย เสร็จบอดี้การ์ดสองหน่อที่ตามติดมาตั้งแต่ประถม//โดนต่อย

>>574 ใช่ที่ความจำเสื่อมมั้ย

>>575 ไม่ก็ลูกชายของจักรพรรดิกับวาคาบะที่อกหักมาจากยูกะ พอมาสังเกตดีๆแล้วยูตะก็น่ารักเหมือนกัน แต่เพราะกรรมเก่าที่ไปทั้งขู่ทั้งแกล้งเขาเอาไว้เยอะก็น่าสนุก ไม่งั้นก็แอบเปิดฮาเร็มให้ยูตะไปเลย 5555

>>576 ใช่ กำลังคิดอยู่ คาร์น่ารักดีอยากจะยืมมากาวเลย

พลอตใหม่ช่วงนี้ น่าจะมีเรื่อง COVID แบบจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแม่และท่านๆทั้งหลาย55
แต่กาวต่ออันเก่าจะดีมากกก ค้างหลายเรื่อง

>>578 กาวต่อเลยๆ รอ

>>572 กูซื้ออออ ว่างจัด5555555^ ขอเวลา(นานๆ)ไปแต่ง+รื้อท่านเรย์กะมาอ่านใหม่ก่อนนะมึงงง แต่กูก็มือใหม่จาพยายาม

กูเคยคิดจะแต่งฟิคกาวๆช่วงโควิด ที่ซุยรันจัดโครงการการกุศลบริจาคเงินสู้โควิดให้โรงบาลบลาๆไรงี้ แต่บริจาคอย่างเดียวก็น่าเบื่อ เลยจัดอีเวนท์ประมูล ใครบริจาคเงินสูงสุดจะได้ไปเดทกับหนุ่มป๊อบของโรงเรียน มือวางอันดับหนึ่งก็คือคาบุ ส่วนอันดับสองก็อาริมะอะไรแบบนี้ มีท่านพี่กับอิมาริมาเป็นแขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ ส่วนเอ็นโจไหวตัวทันชิ่งหนีไปเป็นพิธีกรแทนเลยไม่มีใครสามารถประมูลไปเดทด้วยได้ แต่เจ้าตัวพร้อมแหกกฎให้เจ้าแม่ไปเดทด้วยได้ตลอดเวลา แต่พอนึกขึันได้ว่าโควิดเขาไม่ให้มาชุมนุมกัน พล็อตก็เลยต้องพับเก็บไปแบบขี้เกียจแต่ง ใครเอาไปแต่งต่อก็ตามสบาย กูขายพล็อตให้ 555555555555555

I'm just a bachelor
I'm looking for a partner
Someone who knows how to ride
Without even falling off
Gotta be compatible
Takes me to my limits
Girl when I break you off
I promise that you won't want to get off

If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it
If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it

Sitting here flossing
Peepin' your steelo
Just once if I have the chance
The things I would do to you
You and your body
Every single portion
Send chills up and down your spine
Juice flowing down your thigh

If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it
If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it

If we're gonna get nasty baby
First we'll show and tell
Till' I reach your pony tail, oh
Lurk all over and through you baby
Until we reach the stream
You'll be on my jockey team, oh

If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it
If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it

If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it
If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it

If you're horny lets do it, ride it, my pony
My saddle's waiting, come and jump on it

Ride it, saddles

Dc (they throw the best damn party)
New York (they throw the best damn party)
Va (they throw the best damn party)
I'm 'bout to wreck your body and say turn the party out
La (they throw the best damn party)
Detroit (they throw the best damn party)
Chi-town (they throw the best damn party)
I'm 'bout to wreck your body and say turn the party out
Get it started, it's the Irvin up in here, a.K.a Magoo
Yo G! Yo, whassup Rob
Whassup Ginuwine? Chillin' dawg
Buncha honeys up in this place
Nah, not like it man. Yo man, whassup witchu boy?
I'on know man, I'm just chillin man, I'on know about all this shit
Ah, I know whassup, boy, you lookin' for that one girl, right
Yup, tryna get that one
Yo man, I just want one, tired of all this, man, I just want one girl, man
Ayo, what's up baby? Yo lemme have, uh, two, two of those
Two of those Heinekens, yeah like that
Alright yo, thanks my man (hi Ginuwine)
So anyways man, waht I'm saying is, man
All these honeys and you can't find you one (hi Ginuwine)
You know what we gon' do, this what we gon' do, we gon' slam these right here
And then I'ma go talk to Tisha Campbell
Where she at? And you gon' go find your wife
I'm finding my wife
Bye dawg, I'm out (they throw the best damn party)
(They throw the best) Damn, I'm sick of being alone

https://youtu.be/lbnoG2dsUk0

>>583 วัททททท มาอารมณ์ไหนเนี่ย

>>565 มือใหม่หัดแต่ง ต่อสั้นๆนะ AU Hanahaki Verse

Enjou’s POV

ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังจะตาย...

ท่านพ่อท่านแม่ต่างสั่งให้ผมรีบไปผ่าตัดเอาดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานในใจผมออกไปให้เร็วที่สุด
อย่างช้าที่สุดที่ผมจะรอดตายได้ คือต้องผ่าตัดภายในอีก 1 เดือนหรืออาจจะสั้นกว่านั้นถ้ามีเหตุการณ์อะไรไปกระตุ้นให้ดอกไม้งอกงามเร็วขึ้น แพทย์เลยสั่งให้ผมหลีกเลี่ยงการพบปะกับเจ้าของดอกไม้ของผมเพื่อไม่ให้อาการกำเริบ
แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าหากไม่ได้พบเธอคนนั้น มันก็ไม่ต่างจากความตายอยู่ดี…

“แค่กๆ” กลีบดอกไม้ที่ออกมา ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องนอนของผม ช่างหอมหวาน ทำให้ผมนึกถึงเธอคนนั้น

ก๊อกๆ
“ท่านพี่ครับ เข้าไปได้ไหมครับ” ยูกิโนะยื่นศีรษะเล็กๆ ผ่านประตูห้องเข้ามา ใบหน้าเล็กๆ แสดงถึงความกังวล จนทำให้ผมต้องระบายรอยยิ้มอ่อนๆ ออกมา

“เข้ามาสิ” ผมเอาทิชชูห่อเศษดอกไม้ที่ปนไปด้วยกิ่งเล็กๆ และดอกอ่อน ลงในถังขยะข้างเตียงที่เต็มไปด้วยดอกไม้เช่นกัน ก่อนที่ยูกิโนะในชุดนอนจะมานั่งจุ่มปุ๊กอยู่เตียงเดียวกับผม

“ท่านพี่ทำไมไม่รีบรับการผ่าตัดให้เร็วที่สุดล่ะครับ” คิ้วเล็กย่นเข้าหากันอย่างน่าเอ็นดู ให้ตายเถอะนี่ผมทำให้เด็กประถมต้องมากังวลเรื่องของตัวเองนี่ไม่ได้เรื่องซะเลยนะ…

“นั่นสิน้า เรื่องบางเรื่องทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ตัดใจง่ายๆ มันก็ทำไม่ได้หรอก”
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอคนนั้นมีคนที่รักอยู่แล้ว รักมาก…จนเป็นโรคเดียวกันกับผม รู้ทั้งรู้ว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผม แต่ถ้าจะให้ตัดใจ ละทิ้งความรู้สึกและความทรงจำทั้งหมดนี้ไป มันก็เท่ากับผมตายไปจริงๆ ตายไปโลกที่สวยงามที่มีเธอคนนั้น

“งั้นท่านพี่จะเอายังไงต่อหรอครับ” ใบหน้ายู่ยี่เหมือนจะร้องไห้ เมื่อเหลือบสายตาไปยังซากดอกไม้ที่เต็มถัง เฮ้อ เจ้าเด็กนี่ ถึงจะแสบยังไง แต่ก็รักผมมากแหละนะ

“พี่ไม่ยอมตายง่ายๆ หรอกน่า แต่ขอเวลาหน่อยแล้วกัน” ใช่ ในเมื่อเธอรักคนอื่น ผมก็แค่ต้องทำให้เธอรักผมเท่านั้น

ขอโทษนะ คุณคิโชวอิน… ต้นอ่อนของดอกไม้ต้นนั้นในใจเธอ เหมือนว่ามันจะต้องตายแล้วล่ะ…

…………………………………
อุกรี้ดดด ขอโทษนะทุกคน ooc สุดๆ แต่เห็นความดราม่าก่อนหน้าแล้วมากกร๊าวใจมากค่ะ ขอโทษด้วยที่อิฉันไร้ความโชโจว แต่งฉากหวานแหววไม่เป็นด้วยโฮฮฮฮ

>>570 ไม่รู้ว่ากาวเดิมคิดยังไงนะ แต่คนกาวต่อคิดว่าท่านเรย์กะไม่น่าจะมีโมเม้นทรมานด้วยรักหรอกกก //ถ้าจะทรมานก็คงด้วยการอดอาหารออกกำลังกาย555

>>584 ผิดกระทู้ โทษที

>>571 มันมีเว็บช่วยนับตัวอักษรอยู่อ่ะ ถ้าไม่ได้ใช้โปรแกรมที่มันมีนับตัวอักษรในตัวก็ลองก็อปไปวางในเว็บนี้ดูให้ไม่เกิน 4000 ตัว

>>572 อยากอ่านพล๊อตนี้ โม่งฟิกช่วยที กุว่าเจ้าแม่กับนายตัวสำรองนี้มีเคมีอยู่นา

>>588 ในโปรแกรมนับมันขึ้นว่าไม่เกิน 4000 นะ ทั้งแบบนับ/ไม่นับ space เลย แต่ตอนลงคือเด้งเตือน between 5-4000 รัว ๆ ตลอด
เดี๋ยววันนี้จะลองใหม่ ;;;

>>590 ก็ลงหลายๆเมนท์ แค่นั้นล่ะ เมนท์ไหนเกิน 4000 ก็ตัดมาเมนท์ใหม่

กูขอถาม พวกมึงอ่านนิยายท่านเรย์กะกันจากไหนวะะะ อยากจิอ่านใหม่ซักหน่อย เว็บแมวมันมีถึงตอนสามเก้าเอง

>>592 เปลี่ยน url แก้เลข chapter เอาอ่ะ

>>592 มีคนลงฉบับเต็มอยู่ในกลุ่มไลน์อ่ะ

>>590 ลองตัดแล้วไม่ได้จริงๆหรอ แบบซัก20-30 บรรทัดแล้วค่อยขึ้นเม้นใหม่อ่ะ ถ้าไม่ได้จริงๆลองลงลิ้งไว้ดูมะ

>>593 >>594 ขอบคุณพวกมึงมากนะะะ จุ้บบบบ

https://twitter.com/Pn7VrZtboc9BoGC/status/1251805140174004224?s=19

>>597 นี่บอทเหรอ??

>>598 ใช่ ๆ จะอัพตอน 229 และต่อจากนั้น เข้าไปส่องดูแก้เบื่อได้

มาอัพฟิคจ้า
AU Hanahaki Verse [3]
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/7425/229-232

-----------------------------

สิ่งแรกที่รับรู้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นคือเพดานสีขาวสะอาด แสงไฟที่นุ่มละมุนไม่บาดตา และกลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆอวลอยู่ในบรรยากาศ แทรกมาด้วยเสียงเครื่องมืออะไรบางอย่างดังขึ้นเป็นระยะๆในความเงียบงัน

ชูสุเกะนอนจ้องเพดานนั่น พยายามทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ ดูจากเครื่องมือและสายระโยงระยางที่โยงมาหาตัวเขา ท่าทางจะเป็นโรงพยาบาลที่ไหนซักแห่ง

ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือความรู้สึกวิงเวียนและอาการแสบร้อนที่ลำคอ เลือดสดๆที่ไหลออกจากปากพร้อมๆกับกลีบดอกไม้ มันหยดลงกับพื้นเมื่อเขาล้มลง ใบหน้ารับรู้ได้ถึงผิวสัมผัสที่เย็นชืดของพื้นกระเบื้องและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในโพรงจมูกและปาก

อาการอาเจียนเป็นดอกไม้ครั้งนี้คงจะรุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆถึงได้ต้องนำมาส่งที่โรงพยาบาลแบบนี้

ชูสุเกะกลอกตามองไปรอบๆ นิ่งไปเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งกอดอกหลับตาอยู่บนเก้าอี้อาร์มแชร์ที่อยู่ข้างๆเตียงคนป่วย

ผู้ที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือพ่อ

เหมือนพ่อรับรู้ว่าเขาตื่นแล้ว เพราะจากที่นั่งหลับตาอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา สายตาสบประสานกันชั่วครู่หนึ่งก่อนที่พ่อจะลุกขึ้นและเดินมาข้างๆเตียง

“เป็นไงบ้าง”

มือของพ่อวางลงบนหน้าผากเขาเหมือนจะวัดไข้

“...พ่อ”

“ยังไหวรึเปล่า”

เขาผงกหัวเล็กน้อย ซึ่งพ่อเองก็พยักหน้ารับทราบ เดินออกไปสั่งงานกับเลขาที่ยืนรออยู่นอกห้องแล้วกลับเข้ามาข้างใน

“ต้องขอบคุณยูกิโนะที่แอบลุกออกจากเตียงตอนดึกไปหาแกที่ห้อง เราถึงได้พาส่งโรงพยาบาลทัน” พ่อพูดยิ้มๆ แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม “แกหลับไปสองวันเต็มๆเลยนะ ยูกิโนะงอแงใหญ่ กลัวพี่ชายจะเป็นอะไรไป”

“งั้นเหรอครับ”

เลขาของพ่อกลับมาพร้อมกับแพทย์กลุ่มใหญ่ที่มาถึงก็เช็คนั่นเช็คนี่ดูวุ่นวายเล็กน้อย นายแพทย์ที่ดูอาวุโสที่สุดในกลุ่มรายงานอาการของเขาให้พ่อฟังที่ตรงมุมห้องไม่ให้เกะกะการทำงานของแพทย์คนอื่นๆ

ชูสุเกะได้ยินถ้อยคำแว่วๆที่ฟังไม่ได้ศัพท์อย่างเช่น “ผลเอ็กซเรย์” “...เรื่องอันตราย” “ผ่าตัด” แต่แค่นี้ก็เข้าใจได้ง่ายๆว่ากำลังจะเกิดอะไรกับตัวเขาในภายภาคหน้า

พ่อเหลือบมองเขาก่อนจะออกจากห้องไปกับคณะแพทย์พวกนั้น ทิ้งท้ายคำพูดเอาไว้

“พักผ่อนซะ”

ความเงียบสงบกลับมาสู่ห้องผู้ป่วยอีกหน

ชูสุเกะนอนเหม่อมองเพดาน พยายามทบทวนความทรงจำของตัวเองก่อนหน้า

มันเป็นค่ำคืนของงานปาร์ตี้ซัมเมอร์ที่มีมาซายะเป็นคนกำกับและควบคุมงาน ทุกอย่างออกมายิ่งใหญ่และงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย สมกับเป็นลูกชายของมาดามคาบุรากิผู้ที่นิยมการจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ แขกที่มางานล้วนแล้วแต่ออกปากว่างานปาร์ตี้ซัมเมอร์นั้นหรูหราและอลังการยิ่งกว่าทุกครั้ง เอ่ยชมประธานที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการจัดงานกันไม่ขาดปาก

และเขาก็ได้เต้นรำกับเรย์กะ ชูสุเกะขอเธอมาตั้งแต่ครั้งที่ไปดูดอกไม้ไฟบนตึกระฟ้าด้วยกันแล้ว อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากซะทีเดียวหรอก แต่เป็นยูกิโนะต่างหากที่เอ่ยปากขอให้ “คุณพี่เรย์กะ” เต้นรำกับพวกเขาสองพี่น้อง และเธอก็ยอมตกลงง่ายๆ

ถ้าเป็นยูกิโนะขอร้องแล้วล่ะก็ เธอไม่เคยปฏิเสธเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ก็ควรจะเป็นค่ำคืนที่มีความสุข ทั้งสถานที่สุดพิเศษ บรรยากาศแสนหวานเต็มไปด้วยความโรแมนติคชวนฝัน งานเต้นรำหน้ากากในคืนพระจันทร์เต็มดวงก็ฟังดูดีมากเกินพอที่จะให้เคลิบเคลิ้มแล้ว

มันคือค่ำคืนของคู่รัก แต่ใจเขาเจ็บปวด หนามจากกิ่งก้านของดอกไม้บีบรัดหัวใจจนเป็นแผลเหวอะหวะเมื่อเห็นภาพที่เรย์กะเอาแต่มองเหม่อไปทางคู่เต้นรำอีกคู่ที่อยู่ในฟลอร์

นั่นคือคู่ของมาซายะและคุณทาคามิจิ

แม้จะมีหน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เกือบครึ่ง แต่เขาก็รู้ว่าเพื่อนเขามีความสุขขนาดไหนที่ได้เต้นรำกับผู้หญิงในดวงใจ

มาซายะได้เซ็ตทุกอย่างนี้ขึ้นเพื่อคนพิเศษเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือคุณทาคามิจิ

ตอนที่มาซายะเอาเรื่องนี้มาปรึกษา เขาคิดว่ามันค่อนข้างบ้าระห่ำและงี่เง่า ยอมจัดงานเต้นรำหน้ากากปิดบังใบหน้าเพียงเพื่อจะให้คุณทาคามิจิได้เข้าร่วมงานได้สะดวก แต่เห็นความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ของเพื่อนสนิทเขาก็ไม่มีอะไรจะไปทัดทาน เพราะอันที่จริงเขาก็กำลังทำเรื่องงี่เง่าอยู่เหมือนกัน

ชูสุเกะรู้มาว่ามีวิธีรักษาอีกวิธีหนึ่งที่จะทำให้หายขาดจากโรคบ้านี่ นั่นคือการที่คนที่เรารัก ต้องรักตอบ

ถึงตอนนี้เรย์กะอาจจะยังไม่รู้ตัว แต่เขาก็รู้ดีว่าเธอชอบใคร เพราะเขามองเธอมาตลอด

มันเป็นแค่ความต้องการฉวยโอกาสในระหว่างที่เธอยังไม่รู้ตัวถึงความรู้สึกของตัวเอง ถ้าเขาแทรกตัวเข้าไปในความสับสนนั่น เธออาจจะเปลี่ยนใจ ถึงเปอร์เซนต์ความเป็นไปได้จะต่ำกว่า 1 แต่เขาก็อยากจะลองดู

เหมือนกรรมจะตามสนองไวยิ่งกว่าที่คิด เพราะชูสุเกะก็ได้เรียนรู้ว่าใจคนไม่ใช่สิ่งที่จะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ

เรย์กะดูจะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เอาแต่มองมาซายะเต้นรำกับคุณทาคามิจิ ไม่สนใจใยดีเขาที่เป็นคู่เต้นอยู่ตรงหน้า และรีบจากไปอย่างเร่งร้อนเหมือนกับไม่อยากมองเห็นภาพบาดตานั้น

ชูสุเกะรู้สึกว่ากิ่งก้านหนามแหลมได้แผ่ขยายไปทั่วร่าง ทิ่มแทงทุกส่วนจนเจ็บปวด แต่เจ็บที่สุดก็ตรงที่หัวใจ

เขาต้องข่มอาการไอจนกลับมาถึงบ้าน ยูกิโนะเองก็คงจะดูออกว่าเขากำลังแย่ ถึงได้แอบลุกหนีออกจากเตียงมาหาเขากลางดึก ก็ต้องขอบคุณยูกิโนะเพราะไม่อย่างนั้นเขาคงตายในห้องน้ำไปแล้ว

เช้าวันถัดมา ยูกิโนะก็มาถึง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ยืนกรานว่าจะอยู่กับเขาจนกว่าจะหมดเวลาเยี่ยม มาซายะเองก็ยกเลิกกำหนดการหรืองานเลี้ยงทั้งหมดเพื่อจะมาอยู่กับเขา จะกลับไปในช่วงดึกของทุกวันและจะมาใหม่ในรุ่งเช้าเสมอ

อาการป่วยที่พยายามปิดบังมาเนิ่นนานก็ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป แม้มาซายะจะถามว่าใครคือสาเหตุแต่เขาหลีกเลี่ยงไม่ตอบคำถามนั่น

“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” ชูสุเกะยิ้มขื่นๆ “อีกเดี๋ยวก็ต้องผ่าตัดแล้ว...มันจะจบแล้วล่ะ”

มาซายะนั่งกอดอกและขมวดคิ้วใส่แบบไม่ชอบใจ

“จะยอมแพ้แค่นี้รึไง” เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบ มาซายะก็เดาะลิ้น “ทั้งที่ยังไม่เคยพูดออกไปเลยเนี่ยนะ”

ก็เพราะไม่ยอมแพ้แล้วยังไงล่ะ ถึงได้มานอนโรงพยาบาลแบบนี้

ชูสุเกะค่อนขอดอยู่ในใจ แต่เลือกตอบในสิ่งที่คิดว่าเหมาะสมที่จะพูดที่สุด

“มันถึงจุดที่รู้ว่าต้องพอแล้ว ฝืนไปกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ มาซายะก็รู้นี่ว่าตอนยูริเอะเป็นยังไง”

“นั่น...มันไม่เหมือนกัน” มาซายะดูฮึดฮัดขึ้นมา “อย่างน้อยฉันก็ยังได้พูดความรู้สึกจริงๆ ถึงผลลัพท์มันจะแย่ แต่ก็ได้พูด ดีกว่ามาเสียใจทีหลังว่าตอนนั้นทำไมถึงไม่ทำแบบนั้น”

“อ้อเหรอ” เขาลากเสียงยานคาง “แล้วตอนนี้ได้ไปพูดกับคุณทาคามิจิรึยังล่ะ”

มาซายะสะดุ้งหน่อยๆ แต่แววตาเริ่มปรากฎรอยขุ่นเคืองเพราะโดนจี้ใจดำ

“ที่ยังดึงเวลามาจนป่านนี้เพราะกลัวซ้ำรอยเดิมกับยูริเอะไม่ใช่รึไง โอกาสก็มีตั้งมากมายแท้ๆแต่ไม่ยอมทำ...รออะไรอยู่ล่ะ”

“ชูสุเกะ แก…”

พอเห็นมาซายะอับจนถ้อยคำได้ ชูสุเกะก็ยิ้มเยาะ

“เรื่องตัวเองไปเอาให้รอดก่อนแล้วค่อยมาสอนคนอื่นเถอะ มาซายะ”

เขาคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วนอนหันหลังให้เป็นเชิงว่าไม่อยากจะพูดอะไรอีกต่อไป มาซายะก็ทำได้แค่เดินออกจากห้องไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

ชูสุเกะรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไปหน่อย เพื่อนเขาแค่หวังดีและอยากให้เขาซื่อสัตย์ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้ มันคือการให้กำลังใจในแบบของมาซายะ แต่เขาก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น มาซายะก็ยังเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขามาลงเอยในที่แบบนี้อีกต่างหาก

ชูสุเกะไม่อยากนับมาซายะเป็นศัตรูหัวใจเลยสักนิด แต่มันก็ทำได้ยากยิ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่กรีดแทงหัวใจเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ภาพเรย์กะที่เอาแต่มองมาซายะทำให้เขารู้สึกโกรธแล้วก็เศร้าในเวลาเดียวกัน มันทำให้รู้สึกหงุดหงิดจนต้องหาที่ระบายออก ซึ่งเป้าหมายนั่นก็คือมาซายะที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

ความกรุ่นโกรธยังสุมอยู่ในใจไปจนถึงเวลาค่ำ ชูสุเกะต้องแกล้งทำเป็นยิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่และน้อง อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้แม่เป็นกังวลมากนัก

พ่อมาถึงในเวลาค่ำเกือบจะดึกอย่างเคย เป็นเวลาที่ทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว พ่อจะมาเพื่อฟังรายงานประจำวันจากแพทย์ อยู่เงียบๆในห้องกับเขา ดูเขาทานยาจากพยาบาล และกลับไปในเวลาที่ต้องปิดไฟเข้านอนทุกครั้ง

หลายคนคงคิดว่าเป็นความรักที่พ่อแสดงออกต่อลูก นักธุรกิจที่งานยุ่งแสนยุ่งก็ยังเจียดเวลามาเยี่ยมลูกชายที่ป่วยอยู่ แต่ชูสุเกะคิดว่าเหมือนเป็นการคุมขังและจับตามอง เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆอย่างเช่นหนีการผ่าตัดมากกว่า

ตอนนี้อาการเขาคงที่แล้ว คงเพราะไม่มีอะไรมากระตุ้นให้เกิดการไอขึ้นมาอีก พ่อก็ดูจะพอใจเป็นอย่างยิ่ง

การผ่าตัดของเขาถูกเลื่อนให้เร็วขึ้นมาอีกหนึ่งอาทิตย์ พ่อทุ่มเทเงินทองไม่อั้นเพื่อซื้อตัวนายแพทย์ที่เชี่ยวชาญด้านผ่าตัดโรคนี้ มีผลงานการันตีความสำเร็จมานับครั้งไม่ถ้วน และรับประกันว่าเขาจะหายดีก่อนจะเปิดเทอมแน่นอน

เวลาถูกนับถอยหลังไปเรื่อยๆ อีกไม่กี่วันก็จะถึงเวลาที่ต้องผ่าตัด ชูสุเกะนึกอยากอาละวาดกรีดร้องทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าเป็นการขัดขืน แต่ที่ทำจริงๆก็แค่นอนเซื่องซึมอยู่บนเตียงผู้ป่วยและไม่รู้สึกอยากอาหาร เวลาแม่กับน้องมาเยี่ยมก็ต้องฝืนทานเพราะไม่อยากให้ทั้งคู่เป็นห่วง

มาซายะเองถึงจะทะเลาะกันไปเมื่อหลายวันก่อน แต่ก็ยังมาอยู่กับเขาทั้งวัน พวกเขานั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยในเรื่องกีฬา หรือสถานที่เที่ยวหลังจากนี้ ระมัดระวังที่จะไม่ไปแตะต้องประเด็นที่จะทำให้ขุ่นเคืองกันอีก

การที่มาซายะกับยูกิโนะมาขลุกอยู่กับเขาทั้งวันก็มีข้อดีอยู่อย่างคือเขาจะได้ไม่ต้องอยู่ตามลำพังกับยุยโกะที่บางทีก็พ่วงคาซึรางิมาด้วย ถ้าเวลานั้นเขาก็จะหลับหรือไม่ก็แกล้งหลับเพื่อจะหนีความน่ารำคาญใจให้พ้นๆ

ทั้งมาซายะและยูกิโนะก็ให้ความร่วมมือเต็มที่เพราะรู้ว่าเขาไม่อยากคุยกับสองคนนั้น หรือไม่มาซายะก็จะพาเขาไปเดินเล่นตามที่ต่างๆในโรงพยาบาล ออกจากห้องสี่เหลี่ยมของห้องพักผู้ป่วย ดูวิวบนสวนดาดฟ้าของโรงพยาบาลอะไรไปเรื่อย

“จะว่าไป ยัยคิโชวอินไม่เห็นมาเยี่ยมเลย”

ชื่อของเรย์กะที่หลุดออกมาจากปากของมาซายะทำเอาเขาหัวใจกระตุกไปเล็กน้อย หนามจากกิ่งก้านดอกไม้กระทุ้งไม่ให้เขาลืมว่าเธอมีอิทธิพลต่อเขาแค่ไหน

“เพื่อนเข้าโรงบาลแบบนี้ไม่มาเยี่ยม ใช้ได้ซะที่ไหน” มาซายะควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดหน้าจอเมล์เหมือนกำลังจะพิมพ์ส่งไปหาใครซักคน

“จะพิมพ์เมล์ไปหาคุณคิโชวอินเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ” เพื่อนของเขาพยักหน้าหงึกหงัก นิ้วก็ขยับจิ้มแป้นพิมพ์ไม่หยุด “จะให้ส่งเมนูอาหารประจำวัน แล้วก็จะบอกให้มาเยี่ยมนายพรุ่งนี้ด้วย ….เฮ้ย!”

มาซายะโวยวายเสียงดังเมื่อถูกดึงโทรศัพท์ออกจากมือ ชูสุเกะกดลบข้อความที่บอกให้มาเยี่ยมเขาด้วย ให้เหลือแต่ข้อความที่ทวงถึงเมนูอาหารที่ทานตอนไดเอทแล้วกดส่งไปทั้งอย่างนั้น

“ทำบ้าอะไรของนายห๊ะ”

“ไม่ต้องหรอก” เขาส่งมือถือคืนเจ้าของ “บอกไปก็รบกวนกันเปล่าๆ”

“มันจะไปรบกวนอะไร ก็แค่มาเยี่ยมเพื่อน” มาซายะนิ่วหน้าใส่ข้อความป็อบอัพที่ขึ้นมาบนหน้าจอว่าเมล์ถูกส่งออกไปเรียบร้อย กดดูข้อความที่ถูกส่งให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ส่งอะไรแปลกๆออกไปให้ต้องมาแก้ตัวในภายหลัง

“ขอร้องล่ะ”

มาซายะละสายตาออกจากโทรศัพท์แล้วหันมามองเขา ท่าทางอึ้งๆ

“ชูสุเกะ …..หรือว่านาย”

เมื่อเขาไม่ตอบอะไรอีก มาซายะก็พ่นลมหายใจออกมา ดูท่าทางสับสนแบบเห็นได้ชัด

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ”

“ไม่รู้สิ” ชูสุเกะส่ายหน้า “อาจจะตั้งแต่ประถมเลยก็ได้มั้ง”

พวกเขานั่งคุยกันบนสวนดาดฟ้าจนถึงตอนค่ำ มาซายะถามเขาละเอียดยิบในเรื่องนี้ คุยกันถึงสาเหตุว่าทำไมเขาถึงได้ชอบเรย์กะ มันเหมือนได้ฉายภาพย้อนวันคืนเก่าๆเกี่ยวกับคิโชวอิน เรย์กะที่เขาจำได้

เขายังจำเด็กผู้หญิงผมม้วนในชุดนักเรียนประถมซุยรันได้ดี มันกระจ่างชัดเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้ เธอเหมือนตุ๊กตาเจ้าหญิงที่เขาเคยเห็นในร้านขายของเล่น จำเด็กผู้หญิงผมม้วนที่เต้นรำกับพี่ชายในงานปาร์ตี้ซัมเมอร์ จำเรื่องที่มาซายะบังคับให้เธอช่วยง้อยูริเอะ จะเป็นยังไงนะถ้าวันนั้นเธอตามพวกเรามาซื้อกระดาษเขียนจดหมายด้วยกัน เราอาจจะสนิทกันเร็วกว่านั้นรึเปล่า จำภาพที่เธออุ้มกระต่ายเล่นตอนไปทัศนศึกษาได้ หลังจากนั้นเขาก็เรียกเธออยู่ในใจว่ากระต่ายขาวตลอด จำเรื่องที่เธอเป็นคณะกรรมการจัดงานกีฬาสีคู่กันกับเขา ภาพที่เธอทำงานธุรการจิปาถะอย่างขยันขันแข็งช่างน่าเอ็นดูในสายตาเขาเหลือเกิน จำภาพที่เธอเหยียบอึกวางที่นารา มาซายะขำก๊ากเลยล่ะเรื่องนี้ จำเหตุการณ์ที่เขาทวงบุญคุณกับเธอและจบลงด้วยการที่เธอต่อยท้องเขา หมัดนั่นหนักน่าดู ไม่สมกับเป็นมือเล็กๆของกระต่ายเลย จำได้ว่าซื้อเทียนที่เธอทำมาเก็บไว้ในตู้ด้วย มันเหมือนเป็นสมบัติอีกชิ้นของเขาเลยก็ว่าได้

ยิ่งไปกว่านั้นชูสุเกะก็ยังจำได้ว่าเขาโกรธแค่ไหนที่ได้รู้ว่าเธอชอบโทโมเอะคนนั้น เขายังไม่ยอมรับกับตัวเองด้วยซ้ำว่าชอบเธอ แต่เขาก็โกรธ จำได้ว่าเขาพยายามวิ่งแซงมาซายะตอนที่รู้ว่าสายตาเธอจับจ้องพวกเขาอยู่ ถึงจะเป็นแค่การซ้อมวิ่งแข่งแต่เขาก็อยากให้เธอได้เห็นภาพเท่ๆที่ได้รับชัยชนะไม่ใช่แค่คนที่ได้อันดับสองตลอดเวลา จำได้ว่าตอนเห็นเธอใส่ชุดหนูครั้งแรกเขาตะลึงแค่ไหน พอมาตอนพ่อบ้านแกะก็เกือบจะท้วงออกไปว่าเธอต้องใส่ชุดกระต่ายสิ และเขาก็หายใจไม่ทั่วท้องที่ได้เห็นเธอใส่ชุดกิโมโนที่รวบผมให้เห็นต้นคอขาวๆ ชูสุเกะต้องห้ามตัวเองอย่างยิ่งยวดในการไม่ให้คิดว่าอยากทำรอยจูบลงบนนั้น พอรู้ว่าเธออยากดูหิ่งห้อยใกล้ๆเขาก็ลงทุนไปจับให้ด้วยตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้เพื่อใครมาก่อน เรย์กะคงไม่รู้หรอกว่าเขามีความสุขขนาดไหนที่ได้เห็นว่าเธอใช้ผ้าขนหนูแบบเดียวกับเขาเป็นของเข้าคู่กัน มันเหมือนเป็นไอเท็มคู่รัก แม้ว่าความสุขนั้นจะไม่ยั่งยืนเพราะมาซายะซื้อมาใช้ตาม แถมเธอก็ไม่ยอมเอาผ้าผืนนั้นออกมาใช้อีกเลย

ชูสุเกะจำเรื่องที่ตัวเองยืนหลังขดหลังแข็งในครัวเพื่อฝึกซ้อมเทลาเต้อาร์ตรูปกระต่ายเพราะอยากให้เธอได้ทานฝีมือเขาเองในงานโรงเรียน และช็อคไปเลยตอนเห็นเธอคนลาเต้อาร์ตทิ้งแบบไม่ไยดีเลยสักนิด เมื่อได้ทานอาหารฝีมือเธอครั้งแรกในงานวันเกิดยูกิโนะ เขาแอบจินตนาการไปไกลถึงเธอใส่ชุดผ้ากันเปื้อนอยู่หน้าเตา เป็นภรรยาที่ทำอาหารให้เขาทาน ตอนที่เธอเอาช็อคโกแลตมาให้ยูกิโนะ เขาก็ตั้งความหวังว่าซักวันเขาอาจจะได้จากมือเธอบ้าง เรย์กะคงจินตนาการความโกรธของเขาไม่ออกตอนที่เธอถูกใส่ร้ายในคดีล็อกเกอร์ และเขาสาบานกับตัวเองว่าจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเธอ อย่างเช่นการกำจัดซึรุฮานะที่คอยพูดจาให้ร้ายเธอไม่หยุดหย่อน

ความรักทำให้เขาดูเหมือนไอ้โง่ที่ใช้แต่อารมณ์นำหน้าเหตุผล ชูสุเกะไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้โกรธได้เวลาที่เธอไปใกล้ชิดผู้ชายคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นมาซายะ คุณอิมาริ หรือมิซึซากิ ในหัวเขามีแต่คำถามว่าทำไม ทำไมเธอต้องซื้อของฝากให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายด้วยล่ะ ทำไมเธอกับมาซายะต้องนั่งใกล้ชิดกันขนาดนั้นในการอ่านนิตยสารหนึ่งเล่ม ทำไมเธอจะต้องไปอยู่กับเจ้าประธานนักเรียนนั่นในทุกๆเช้าเพื่อจะหาคนร้ายที่กลั่นแกล้งคุณทาคามิจิ และเขาก็เกลียดตัวเองมากด้วยที่ทำแต่เรื่องงี่เง่า พูดจาโหดร้ายประชดประชันที่น่าจะทำให้เธอเกลียดขี้หน้าเขาเพิ่มขึ้นอีก เธอคงไม่รู้ว่าหลังจากเขาพูดจางี่เง่ากับเธอ เขาไอเป็นกลีบดอกไม้หนักแค่ไหน

ถึงจะต้องเจ็บปวดแต่เขาก็ยังเอาตัวเองไปใกล้ชิดเธออยู่ดี เขาชอบที่จะเห็นเธอทานอาหารอย่างมีความสุข มาการองกลิ่นเชอร์รี่ที่เขาไม่ค่อยชอบ แต่พอเห็นเธอทานดูน่าเอร็ดอร่อยในห้องสโมสรแล้วเขาก็อยากจะทานมันบ้าง เขามองเธอทานอย่างตั้งใจจนรู้ว่าเธอไม่เคยทิ้งขว้างอาหารแม้แต่ครั้งเดียว ก็เลยต้องแก้ต่างให้มาซายะที่กล่าวหาเธออย่างไม่เป็นธรรมสักหน่อย โอโคโนมิยากิที่ไปทานด้วยกันสามคนก็อร่อยเป็นพิเศษ ชูสุเกะชอบเวลาที่เธอมองมาอย่างชื่นชมตอนที่เขาสอนการบ้านให้ ทั้งในสโมสรและในร้านกาแฟ มันทำให้เขารู้สึกภูมิใจในตัวเองว่าเป็นที่พึ่งให้เธอได้ อยากให้เธอพึ่งพาเขามากกว่านี้ อยากให้มีปัญหาอะไรก็บอกกล่าวเพราะเขายินดีจะช่วยจนสุดความสามารถ

เพราะเขาชอบเธอ ทั้งเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ความสุขกับความเศร้าที่เกิดขึ้นและอยู่ในความทรงจำล้วนแต่มีความหมาย เป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเขา

แต่ทั้งหมดนี้กำลังจะหายไปในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หลังการผ่าตัดเขาคงจะจำอะไรพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว และเรย์กะก็จะเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นปี เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความหมายใดๆกับเขาอีกต่อไป และเขาก็สามารถที่จะมองดูเธอแต่งงานไปกับคนที่เธอรักโดยที่ไม่ต้องมีอาการไออย่างเจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้

เขาอาจจะไปงานแต่งของเธอเป็นมารยาททางสังคมแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญกับเขานัก อีกทั้งเขาคงแต่งกับยุยโกะตามที่ทางบ้านกำหนดให้ ตอนแรกชูสุเกะอาจจะไม่ได้รักเธอ แต่อยู่ๆกันไปเขาก็คงรักขึ้นมาเอง

ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่สิ่งที่ควรจะเป็นโดยที่ไม่ต้องมีใครเจ็บปวดและได้ผลประโยชน์กันทุกฝ่าย

“นายไม่คิดจะบอกยัยนั่น...”

“ไม่มีประโยชน์หรอก”

ชูสุเกะยิ้มอย่างเคย พอเห็นเพื่อนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่อย่างไม่เห็นด้วยก็อธิบายต่อ

“คุณคิโชวอินน่ะ เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผมพูดไปก็มีแต่จะสร้างความอึดอัดให้เปล่าๆ พอผ่าตัดเสร็จผมก็จะลืมเรื่องนี้ แต่เธอต้องอยู่กับคำสารภาพรักจากคนที่เธอไม่ได้ชอบ มันคงกระอักกระอ่วนน่าดู”

เขาไม่ได้บอกว่าคนที่เรย์กะชอบคือใคร แต่อีกไม่นานมาซายะก็คงจะรู้เอง

“...ปล่อยไปแบบนี้จะดีเหรอ”

“ดีสิ” เขาพยักหน้า เมื่อไอออกมาอีกหน กลีบดอกไม้สีขาวก็พรั่งพรูออกจากปาก “แบบนี้ล่ะ ดีที่สุดแล้ว”

ใช่แล้ว นั่นคือทางที่ดีที่สุด เป็นทางเดียวที่จะแก้ปัญหาเรื่องทั้งหมดนี่ได้ เขาต้องยุติเรื่องบ้าๆนี่ได้แล้ว

มาซายะเงียบอยู่ครู่หนึ่งก็เรียกชื่อเขาด้วยเสียงแผ่วเบา

“นายร้องไห้...”

“มาซายะ”

เขาตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบายิ่งกว่า

“บอกหน่อยสิ ผมควรจะทำยังไงดี”

มาซายะเองก็ไม่มีคำตอบ ได้แต่มองเขาด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึกและนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น

ชูสุเกะพร่ำบอกกับตัวเองว่านี่คือทางที่ดีที่สุด ถ้าเขาเป็นฝ่ายลืมเรื่องนี้เองมันก็จะจบที่ไม่มีใครต้องเจ็บทั้งนั้น แต่ดอกไม้ที่เบ่งบานในร่างกายกลับคอยทิ่มแทงหนามใส่ ราวกับจะสั่งให้เขาจดจำความเจ็บนี้ให้ฝังลึกลงไปถึงกระดูก และบังคับไม่ให้ลืมความทรงจำพวกนั้นไปได้ง่ายๆ

เขาไม่อยากลืมเรย์กะ ไม่อยากเข้ารับการผ่าตัด แต่ก็ไม่เห็นหนทางอื่นที่จะแก้ไขสิ่งที่เป็นอยู่ได้เลยสักนิด

-------------------------
ทีแรกว่าจะให้จบพาร์ทนี้ แต่กูติดนิสัยบรรยายยืดๆยาวๆเลยจบไม่ลงซักที ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง
แต่ตอนหน้าก็จบแล้วจริงๆจ้า

ฟิคดีมากกก เเต่ก็เศร้ามากก ฮือออออออ สู้ๆค่ะโม่งฟิค ;;-;;)<3

กูขอโทษโม่งฟิคไว้ก่อนเลย แต่กูซึ่งถึงตอนที่เอ็นโจนึกถึงเจ้าแม่ใส่ผ้ากันเปื้อนทำอาหาร กูแบบหลุดขำ ไม่ไหวว่ะ แน่ใจแล้วเหรอนาย55555555 คนที่จะทำอาหารจริง ๆ น่าจะเป็นเอ็นโจ ฟฟฟ
แตความจริงมันเศร้ามาก ;_; ท่านเอ็นโจจจ เป็นกำลังใจให้นะคะ หวังว่าจะจบดี

ขอนุญาตลงกาวช่วงเก็บตัวนะคะ ;---; เพิ่งแต่งฟิคเรื่องนี้ครั้งแรก น่าจะOOC แน่นอน555555555555
เมื่อคิมิดอลเป็นการ์ตูนติดเรท

-----------------