สปอย สวยรวยใสไร้รัก 62
.
.
.
.
.
กว่าซินอวี่กับอี้หยางจะกลับถึงบ้านวิลล่า ก็เป็นเวลาที่ดึกจนล่วงเข้าเช้าของอีกวันแล้ว ทั้งสองคนเหนื่อยล้ามาก แต่คุณปู่ที่รู้เรื่องตั้งแต่ต้นก็รอฟังรายงานอยู่ คุณปู่ฟังเรื่องราวแล้วถอนหายใจ บอกรู้จักเจียงเฉิง วันฝังจะไปด้วยตัวเอง แล้วไล่ให้ทั้งสองคนไปพักผ่อน
ถึงซินอวี่จะเคยพูดคุยกับเจียงเฉิงแค่ครั้งเดียวที่สตูดิโอ แต่เห็นคนเผชิญกับความเป็นความตายต่อหน้าแบบนี้ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้
อี้หยางถาม คิดอะไรอยู่
ซินอวี่ส่ายหน้าบอกไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น แล้วถามอี้หยาง นายรู้เรื่องเจียงเหนียนรึเปล่า
อี้หยางว่า ทำไมถึงถามเรื่องนี้ ซินอวี่บอก แค่อยากรู้น่ะ
อี้หยางไล่ให้ไปนอน
ซินอวี่อาบน้ำจะเข้านอนแต่นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เจียงเหนียนพูด 'ที่จริงเจียงเหนียนพูดถูก ผู้หญิงมีอารมณ์อ่อนไหว รู้สึกมีชีวิตชีวาเมื่อได้ตกหลุมรัก แต่จะอยู่ด้วยรักอย่างเดียวไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชายทิ้งไปเมื่อไหร่ก็เหมือนฟ้าถล่ม แล้วความชอบของอี้หยางมันอธิบายไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอี้หยางจะไม่ชอบซู่เว่ยอินแต่ชอบฉัน ถ้าตอนนั้นอี้หยางหย่ากับฉัน อี้หยางจะไปชอบซู่เว่ยอินมั้ย คงจะเป็นอย่างงั้นแหละมั้ง ซู่เว่ยอินสวยแล้วก็รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ไม่มีฉันวอแวอยู่ใกล้ๆ อี้หยางต้องตกหลุมรักซู่เว่ยอินหนักจนกู่ไม่กลับแน่'
อี้หยางนอนฟังความคิดของซินอวี่จากอีกฝั่งของเตียงก็คิดตาม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ตั้งแต่ต้นเขาไม่มีความรู้สึกให้ซินอวี่สักนิดแถมค่อนข้างไม่พอใจกับพฤติกรรมของเธอด้วย เขารังเกียจเวลาได้ยินข่าวของซินอวี่ การหย่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของทุกคนในตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเกิดบังเอิญได้ยินเสียงที่แท้จริงในใจของซูซินอวี่ระหว่างหย่า เขาคงไม่มีวันรู้ว่าผู้หญิงที่เต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บคนนี้มีด้านที่ซื่อขนาดไหน
ส่วนเรื่องที่เขาจะชอบซู่เว่ยอินรึเปล่า...
อี้หยางคิดอยู่นาน
ถ้าไม่ใช่เพราะซินอวี่ เขาอาจจะมองคนพวกนั้นไม่ออก ไม่รู้แรงจูงใจของฉินเหยียน ไม่เห็นการคิดคำนวณอย่างรอบคอบและตั้งใจของซู่เว่ยอิน บางทีภายใต้การชักนำและวางแผนอย่างรอบคอบของซู่เว่ยอิน เขาอาจจะชอบซู่เว่ยอินเข้าจริงๆ ก็ได้
ซินอวี่ถาม "นายหลับหรือยัง?"
อี้หยางหลับตาและไม่ขยับตัว
ซินอวี่ยันตัวขึ้นใช้ศอกค้ำแขนข้างเดียวมองอี้หยางแล้วถอนหายใจเงียบๆ ถาม นายชอบฉันจริงๆ หรือนายว่านายแค่แกล้งทำเป็นชอบ ถ้าหลอกกัน ฉันก็หวังว่าเราจะเข้ากันได้ดีจนกว่าฉันจะหย่า ถ้าจริง ฉันก็ไม่รู้อีกว่าทำไมนายชอบฉัน หรือนายจะชอบฉันไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ยังไงนายก็ต้องให้ฉันรู้ว่านายชอบฉันมากแค่ไหน
ไม่มีคำตอบ
ซินอวี่นอนลงที่เดิม
อี้หยางลืมตามองรูปหน้าด้านข้างของซินอวี่
มีเสียงลมหายใจเบาๆ
อี้หยางจับมือซินอวี่บนเตียง
มุมปากซินอวี่ยกยิ้มร้ายกาจพลางคิด 'รู้หรอกว่านายยังไม่หลับ ไม่งั้นนายจะรีบบอกฉันเหรอว่านายชอบฉันมากแค่ไหนและรีบทำให้ฉันพอใจ งั้นตลอดชีวิตที่เหลือของฉันก็จะยกให้นายละกัน ถ้านายไม่พอใจนะ หย่า!'
อี้หยางสะดุ้ง มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างจนใจ
.
.
.
.
.