ขอระบายหน่อยนะ กูรู้สึกแย่มากๆเลยว่ะ
คือกูเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ กูอยากคอสเพลย์มานานแล้ว แต่กูกลัว กูอาย กูเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง พูดไม่เก่ง แล้วก็มีเพื่อนคอสเพลย์ไม่เยอะ ในเฟซมีแต่มักเกิ้ลที่มอ กูเลยไม่ค่อยได้แต่งคอส มีแต่ใส่ถ่ายรูปคนเดียว
หลังๆกูเริ่มมีเพื่อนวงการคอสเยอะขึ้นเพราะลองเข้ากลุ่มปรึกษาคอสเพลย์ และกลุ่มคอสในจังหวัดตัวเอง
พอได้ข่าวว่าในจังหวัดกูมีงานคอส กูลังเลอยู่นานว่าจะไปออกงานดีมั้ย สุดท้ายก็ตัดสินใจจะไป เช่าชุดมาไม่ได้อลังมาก เป็นแนวชุดนักเรียน
วันนั้น กูแต่งหน้าแต่งตัวอย่างดี เพราะถึงงาน กูกลัวมาก กำลังจะเดินเข้างาน มีผู้ใหญ่แถวนั้นมองกู กูกลัวจนขาสั่น ร้องไห้ กูแพนิกมากจริงๆ
เดิมทีกูก็ไม่ค่อยได้ออกสังคมอยู่แล้ว กูเก็บตัวมาก ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ในตอนนั้นคือกูอยากจะหาเพื่อนกูเลยตัดสินใจไป พอไปก็แพนิกจนร้องไห้ เพื่อนที่มาด้วยคนนึงมาปลอบกู แล้วพาเข้างาน สุดท้ายก็จบลงด้วยดี กูรู้สึกดีใจที่กูเอาชนะความขี้ขลาดของตัวเองได้ในวันนั้น และได้เพื่อนใหม่กลับมา
หลังจากนั้นกูก็แพลนคอสเพลย์อย่างมุ่งมั่น กูรู้สึกดีใจมากที่ได้เพื่อนมา ถึงจะยังคงอายอยู่ แต่ก็พยายามเอาชนะความอายนั้นแล้วสั่งตัดชุด สั่งวิกมา สั่งทำพร็อพล่วงหน้าหลายเดือน ถือเป็นการลงทุนคอสเพลย์จริงจังครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ กูบอกเพื่อนว่าเจอกันที่งาน นัดคนนั้นคนนี้ คุยกับพี่ๆเพื่อนๆไว้อย่างดี
สุดท้ายร้านทำพร็อพส่งของให้ไม่ทัน แพลนเลยล่ม
กูรู้สึกเสียใจนะ ที่กูอุตส่าห์เตรียมตัวมา แต่สุดท้ายก็พัง การที่กูจะกล้าออกมาทำอะไรมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กูต้องใช้ความกล้ามากๆ และความหวัง
แต่ในตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเด็กที่วาดรูปไปอวดพ่อแม่ แต่ก็พ่อแม่ไม่สนใจ ความรู้สึกแบบที่ยิ้มร่าอยู่ดีๆแล้วยิ้มหุบลง
สมองกูเหมือนวูบลงไปเลยว่ะ เมื่อชั่วโมงที่แล้วแชทคุยกับร้านทำพร็อพขอความคืบหน้า สุดท้ายเขาบอกว่าไม่ทัน กูร้องไห้เลยตอนนั้น กูเสียใจว่าทำไมพอกูตั้งใจจะทำอะไรแล้วเป็นแบบนี้ กูไม่โทษช่างนะเพราะเขาดันมาป่วยคิวกูพอดี แต่กูแค่เสียใจ
ขอโทษที่มาระบายในนี้ด้วยนะ กูไม่รู้ว่าที่กูพิมพ์มาดูงี่เง่าหรือผิดกาลเทศะมู้นี้มั้ย ขอโทษจริงๆนะ