"...โนบิตะ ในอีก 45 ปี ข้างหน้า..."
"........เด็กที่ไหนจะไปนึกออกกันครับ ว่าอีก 45 ปีข้างหน้า ตนเองจะเป็นยังไง มีแต่ผู้ใหญ่วัยใกล้ๆ 30 นั่นแหละครับ ถึงจะเริ่มนึกออก
อาจเพราะเหตุนี้ ผมจึงยิ่งนึกถึงโดเรมอน ตอนนี้มากขึ้น ยิ่งปีนี้ผมสอนวิชาโครงงานอิสระ โดยให้เด็กนักเรียนสวนอนันต์ ม.5/2 ห้องประจำชั้น ทำ”สมุดแห่งกาลเวลา” ที่พูดถึงอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของตนเองด้วยแล้ว ผมยิ่งนึกถึงโดเรมอนตอนนี้ (ปัจจุบันผมย้ายกลับมาประจำที่สวนกุหลาบวิทยาลัย โรงเรียนเก่าสมัยผมเรียนมัธยม ได้หลายปีแล้วครับ)
แม้จะเป็นตอนที่ไม่ค่อยดัง แต่ตอนเด็กๆผมเคยอ่านตอนนี้อยู่ และสิ่งที่สัมผัสได้ตั้งแต่ตอนนั้นก็คือความรู้สึกเศร้าแปลกๆ และยิ่งเติบโตขึ้น ความรู้สึกแบบนี้ก็ยิ่งมีมากขึ้น
โดเรมอน ตอนนี้ เล่าถึงวันที่แสนเซ็งของโนบิตะ ในวัย 10 ขวบ ที่ทั้งถูกเพื่อนไล่ต่อย , พ่อแม่ก็ดุ อะไรก็ดูเซ็งๆไปหมด แต่เมื่อกลับถึงบ้าน ก็พบว่าโดเรมอนพาชายวัยกลางคนมาด้วย และชายคนนี้ก็คือโนบิตะในอีก 45 ปีข้างหน้านั่นเอง (คือโนบิตะ ในวัย 55 ปี)
โดเรมอนบอกว่า เห็นเขาอยู่บ้านคนเดียวท่าทางเหงาๆ ก็เลยพากลับมาเยี่ยมโนบิตะในวัย 10 ขวบ แล้วก็ขอสลับร่างกันเพื่อสัมผัสชีวิตวัยเยาว์อีกครั้ง ซึ่งโนบิตะเด็กก็ยอม
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็คือ คนแก่ในร่างเด็กสมชื่อ เพราะโนบิตะวัยกลางคน ที่ได้กลับมาอยู่ในร่างเด็กอีกครั้งนั้น มองเห็นทุกๆอย่างสดใสไปหมด
- พอไปเจอชิซูกะ ก็พูดแต่ว่า ลูกเรามันโตแล้วนะ มันแต่งงานและไปฮันนีมูนแล้วนะ
- พอไปเจอไจแอนท์ กับ ซึเนโอะ มาไล่ต่อย ก็ไม่หนีไปไหน แถมยิ้มแย้มดีใจ เฝ้าบอกแต่ว่า ดีใจจัง พวกนายในตอนนี้ยังแข็งแรงดีอยู่เลย
- พอไปเจอคุณแม่เรียกไปดุ ก็ร้องไห้ดีใจ เฝ้าบอกแต่ว่า คุณแม่ยังสาวอยู่เลยในตอนนี้
- พอคุณพ่อกลับบ้านตอนเย็น ก็วิ่งไปต้อนรับอย่างดีใจสุดๆ ที่ได้เจอคุณพ่อในวัยที่ยังแข็งแรงอีกครั้ง
- ตอนกินข้าวเย็น ก็เอาแต่บอกทุกๆคนว่า "อาหารบ้านเราอร่อยที่สุดเลย" จนคุณแม่คุณพ่อยิ้มแย้มดีใจกันไปหมด
ฯลฯ
หลังจากสลับร่างกันจุใจแล้วก็คืนร่างกัน แต่ก่อนกลับไปสู่อนาคต โนบิตะวัยกลางคน ก็หันมาบอกกับโนบิตะเด็กว่า
"นับจากนี้ไปนายจะต้องล้มลุกคลุกคลานอีกหลายหน แต่ทุกครั้ง นายก็จะสามารถยืนหยัดขึ้นมาได้พร้อมความเข้มแข็ง แน่นอน"
ครับ อาจารย์ฟูจิโกะ เอฟ ฟูจิโอะ ก็คงเขียนโดเรมอนตอนนี้ ด้วยความรู้สึกของตนในยามชราเช่นกัน ถึงได้เข้าใจเหลือเกินว่า ถ้าได้ย้อนกลับไปยังวัย 10 ขวบอีกครั้ง โนบิตะวัยกลางคน คนนั้น จะดีใจมากขนาดไหน เมื่อได้เจอกับคนต่างๆ ที่อาจจะจากเขาไปแล้ว หรือร่างกายเสื่อมโทรมลงไปแล้ว ตามกาลเวลา
ผมกลับมานึกถึงโดเรมอนตอนนี้ แล้วหันไปดูรูปแม่ของผมตอนท่านยังสาวๆกว่านี้ ผมยังซึ้งตามไปด้วยเลยครับ นี่ถ้านึกถึงคุณตาคุณยายที่จากไปแล้ว ก็คงเศร้ากว่านี้อีก
เพราะคนรอบข้างเรา รวมทั้งตัวเรานั้น ล้วนเปลี่ยนแปลงไปอยู่เสมอ ดังนั้น ทำชีวิตของเราและดูแลคนรอบข้างให้ดีที่สุดเถอะครับ เพราะในชีวิตจริงๆนั้น เราไม่มีไทม์แมชชีนแบบโดเรมอน ที่จะย้อนกลับไปดูอดีตได้ เรามีแต่เพียงความทรงจำของเราเท่านั้น ที่จะบอกกับตัวของเราได้ว่า เราภาคภูมิใจแล้วหรือยัง กับความดีงามที่เราได้ทำไว้ ในทุกๆช่วงเวลาของชีวิต........"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง