เพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขทั้งผมที่เป็นผู้เขียนบทความและผู้อ่าน ผมคิดว่าเราควรจะชี้แจงอะไรกันบางอย่างก่อน
ครั้งหนึ่งผมเคยไปคุยกับ บก. คนหนึ่ง เขาถามว่าในจำนวนนักเขียนที่ผมเคยเจอ คิดว่าใครนิสัยแย่ที่สุด
ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบ แต่คำตอบจริงๆคือ "ผมเอง"
โลกนี้มีนักเขียนสองแบบ คือพวกเขียนไปเรื่อยๆทุกวัน กับพวกทำตามอารมณ์
ผมเป็นแบบทำตามอารมณ์ เป็นพวกระเบิดตูมเดียว
ถ้าหมดอารมณ์ ก็เลิก ไม่ทำแล้ว ผมมีบทความเขียนไปครึ่งๆ แล้วหมดอารมณ์ไม่ได้เผยแพร่อยู่หลายสิบ
มีสองสิ่งที่ผมเกลียดมาก
1. คือพวกที่บอกว่าให้ผมเขียนเรื่องนั้นเรื่องนี้ที
พวกที่ทำแบบนี้เหมือนคนที่ไปยืนบอกต้นมะม่วงเปรี้ยวว่าให้ออกผลหวานในเดือนพฤศจิกายน
มันเป็นไปไม่ได้
ผมพูดจริงๆ ถ้าคุณอยากก็เขียนเอง
2. พวกที่บอกผมว่าควรจะใช้คำไหน โดยเฉพาะการอ้างราชบัญฑิต
เวลาผมเลือกคำใด แสดงว่าผมเลือกคำนั้นแล้ว
ล่าสุดมีคนบอกให้ผมเขียนว่า
"เสียชีวิต 137 คน" แทน "เสียชีวิต 137 ศพ"
ผมเลือก 137 ศพ เพราะมันเห็นภาพซากนอนกันเกลื่อน มันสะเทือนขวัญ น่าหดหู่ มันได้กลิ่นเลือด แล้วผมชอบเสียง "เสีย", "สาม" กับ "ศพ" ที่คล้องกัน
แต่ เสียชีวิต 137 คน มันเหมือนกระดาษชำระแห้งๆ มันสาก ไม่มีความสะเทือนใจอะไรเลย
(แล้วผมจะเขียน ราชบัญฑิต เพราะคิดว่ามันกวนตีนดี เวลาคนชอบเอา ราชบัญฑิต มาอ้างผมว่าเขียนยังไงให้ถูก)
อารมณ์เสียที่เกิดขึ้นจากสองอย่างนี้ไม่ใช่ระดับธรรมดา แต่เป็นระดับเผาต้นฉบับทิ้งทั้งเรื่องได้
ผมไม่คิดว่าการเขียนเป็นงาน มันเป็นการเล่น ถ้ามันน่าขัดใจก็ไม่สนุกแล้ว ก็เลิกทำ เท่านั้นเอง
เวลาอารมณ์เสียที ผมเสียเวลาแทนที่จะเอาอารมณ์ไปทำอย่างอื่น
ดังนั้น ผมขอแจ้งเตือนแบบนี้ ใครทำสองอย่างนี้ผมจะบล็อก
คุณจะแสดงความเห็นยังไงก็ได้ แต่ใครมาบอกให้ผมเขียนนั่นเขียนนี่ หรือมาบอกว่าผมต้องใช้คำนั้นคำนี้ไม่งั้นมันจะผิด ผมจะบล็อก
#มิตรสหายท่านหนึ่ง