จำได้ว่าหลายปีที่แล้วเคยอ่านตำราบริหารจีนเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นตำราบริหารที่เก่าแก่
มีบทหนึ่งเขาสอนว่า ให้บริหารโดยการตรากฎให้ทุกคนในทีมสามารถเข้าข่ายมีความผิดได้ มีชนักปักหลัง
หนังสือเล่มนั้น เขายกตัวอย่างว่า มีพนักงานคนหนึ่ง คุณจิน คุณจินเป็นพนักงานที่ทำงานดีซื่อตรงมาตลอด วันหนึ่งคุณจินต้องทำติดต่อดีลกับลูกค้าซึ่งเป็นกรณีที่หมิ่นเหม่กับการผิดกฎของบริษัทที่ตราไว้ในสัญญาจ้าง คุณเฉินที่เป็น เจ้านายก็บอกว่า ไม่เป็นไร ที่คุณทำนะไม่ผิดหรอก เพราะกฎนี้ถ้าคุณอ่านดีๆ ที่คุณทำมันไม่เข้าข่ายนะ คุณจินก็สบายใจ การรันดีลนั้นไปตามที่คุณเฉินว่า บริษัทก็ได้ประโยชน์จากดีลนี้
หลายปีถัดมา คุณจินลาออก ไปทำงานให้บริษัทอื่น ตอนหลังผ่านไปอีก 2 ปี บริษัทนั้นได้เปิดแผนกใหม่ เป็นคู่แข่งกับบริษัทเก่า คุณเฉินจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ จึงได้ทำการส่งจดหมายไปหาคุณจิน ว่าดีลที่คุณเคยทำไว้ที่บริษัทเดิม มันผิดกฎสัญญา และถ้าคุณยังคิดจะช่วยเหลือบริษัทใหม่ในการสร้างแผนกที่เป็นคู่แข่งบริษัท ผมจะเอาเรื่อง
ผมว่าวิธีบริหารแบบนี้มันน่าเกลียด แล้วเราควรจะเลิกใช้กันได้แล้ว มันเป็นเทคนิคบริหารคนของผู้บริหารยุคก่อน ที่ผมขอกาทิ้งและไม่สืบต่อ ส่วนใครที่เจอก็ขอให้รู้เท่าทันมันไว้ละกัน เพราะอ่านข่าวบริหารบ้านเมืองทีไร ก็เห็นคนหลายคน เลือกใช้เทคนิคนี้เยอะเหลือเกิน เยอะเกินไป เยอะจนทุกคนขยับตัวอะไรไม่ได้
คุณลองเป็นคุณจิน หัวหน้าบอกว่าให้รันดีลให้บริษัท คุณไม่ผิดหรอก แต่ทำไปมีชนักปักหลัง ถามว่าถ้าคุณจินจริงใจกับบริษัทและมีความสามารถพอที่จะสร้างดีล เขาก็มีความผิดติดตัวไปทั้งชีวิต
แต่ถ้าเขาเสือสิงห์กระทิงแรดพอที่จะปักชนักใส่คุณเฉินคืนเพื่อให้ตัวเองรอด หรือเขาไร้ความสามารถที่จะย้ายบริษัทได้ เขาก็ไม่มีความผิดอะไรอยู่ได้เรื่อยๆ
การบริหารแบบนี้มันมีแต่จะขับไล่คนที่จริงใจและมีความสามารถ และเลี้ยงเสือสิงห์กระทิงแรดไว้ในองค์กร แล้วเราก็มานั่งงงว่าทำไมคนมีอำนาจถึงมีแต่พวกไร้ความสามารถไม่ก็พวกเก่งแต่ไม่ซื่อตรง... จริงๆ ก็ไม่น่างงเท่าไหร่