"ถึงใครจะเป็นรัฐบาล ป้าก็คงตัดอ้อยเหมือนเดิมนั่นแหละ"
"ลุงก็ขายไก่ย่างแบบนี้แหละหนู ไม่รู้จะรวยเมื่อไหร่ ก็ใช้ชีวิตพอเพียงของเราไป"
"เราก็ทำงานที่เรารักไปนะพี่ คนทำงานศิลปะ พี่ก็รู้ว่ามันไม่เฟื่องฟูในประเทศนี้"
ฯลฯ
นี่คือสารพัดคำพูดสิ้นหวังที่เราได้ยินกันจนชินหู
มานั่งคิดดูดีๆ ประเทศแบบไหนกันที่ฝังรากความคิดว่า 'ต้องดิ้นรน' ไม่อย่างนั้นก็อยู่ไม่รอด
"ก็เพราะไม่พยายาม เลยไม่ประสบความสำเร็จ ดูคนอื่นสิ เขายังรวยกันได้"
แล้วใครไม่พยายาม? ใครไม่ทำมาหากิน? ทุกคนก็ดิ้นรนสุดแรงเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดกันทั้งนั้น แต่ท้ายที่สุด เมื่อคุณพยายามจะมีอยู่มีกิน อยากมีคุณภาพชีวิตที่ดี แต่เมื่อคุณมีไม่ได้ เมื่อโครงสร้างประเทศไม่เอื้ออำนวย คุณก็ต้องอยู่อย่างพอเพียง
มีปัญญาหาได้แค่นั้น ก็กินแค่นั้น ทั้งๆ ที่คนเราควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้มาก
ทำไมการเกิดเป็นคนต้องยากลำบากขนาดนั้น มันทำไมเหรอ
แล้วเราจะมีรัฐบาลไปทำไม เราจะจ่ายเงินเพื่อให้คนมาบริหารจัดการทรัพยากรให้เราทำไม ถ้าเขาไม่มีปัญญาทำอะไรได้ นอกจากใช้อำนาจหาผลประโยชน์ให้ตัวเอง
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมประชาธิปไตยจึงสำคัญ ทำไมรัฐบาลที่ตรวจสอบได้จึงสำคัญ เพราะกลุ่มคนที่จะขึ้นมาบริหารประเทศจำเป็นต้องมีความสามารถ มีเป้าหมายการทำงานคือการพัฒนาประเทศ ทำให้ความเป็นอยู่ของประชาชนดีขึ้น ไม่ใช่มาเพื่อทำให้ตัวเองรวยขึ้น หรือกอดเก้าอี้ไว้จนหยดสุดท้าย เพื่อให้คมยืนกุมเป้า ผงกหัวรับคำสั่งคุณ
.
เราเติบโตมาในยุคที่ประเทศไทยมีปัญหาการเมืองตลอด ในช่วงที่เด็กคนหนึ่งควรจะผลิดอกอย่างงดงาม เห็นอนาคตที่ไกลสุดลูกหูลูกตา กลับต้องมาเผชิญความจริงที่ว่า เศรษฐกิจเราไม่ไปไหน เพราะเรายังติดอยู่กับปัญหาการเมือง
ถ้าเด็กคนหนึ่งอยากจะวาดรูป เขาก็ควรได้วาดรูป และยึดเป็นอาชีพได้ โดยไม่ต้องพะวงว่าเดือนหน้าจะมีเงินจ่ายค่าห้องมั้ย ถ้าแก่ตัวไปเราจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ตอนเกษียณ หรือเราควรจะเข้าสู่ระบบเพื่อเป็นข้าราขการดี ?
ประเทศแบบไหนกันที่ทำลายความฝันของคนได้ตั้งแต่ยังไม่เร่ิม เพราะโครงสร้างที่บีบให้คนต้องเดินสู่ทิศทางเดียวกัน
ไอ้คนที่ยังทำตามฝันอยู่ได้ ก็อยู่กันแบบเป็นกังวลทั้งนั้น ไม่มีใครอยู่อย่างสบายอกสบายใจหรอก ให้ตาย
.
ในวันที่ไทยกำลังจะเป็นประชาธิปไตย ก็ยังมีคนหลงยุคเอื้อมมือมาโอบกอดวันเวลาไว้ หวงแหนอำนาจไม่ดูฟ้าดูฝน
ต่อรองผลประโยชน์กัน ทั้งที่ประชาชนหลายคนกำลังจะตาย
ในวันที่โลกจะเดิน ในวันที่เด็กจะฝัน ในวันที่คนจะมีชีวิตที่ดีขึ้น พวกเขาควรพอได้แล้ว