Ky เพื่อนโม่ง กูเพิ่งอ่านหงส์ขังรักจบ กูขอสครีมหน่อยเหอะ ขอโทษเพื่อนโม่งบางคนที่เคยมาบ่นว่าโดนยาป้าย ตอนนั้นกูยังไม่โดน แต่อ่านไปนิดหน่อยแล้วชอบอยู่นะ แต่พอจบเล่ม 2 แล้วกูหยุดไปเฉยเลยว่ะ นี่เพิ่งมาอ่านเล่ม 3 ก็ดันเปิดข้ามๆ รู้สึกสงสารตัวละครหลายๆ ตัว
สปอยล์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เล่ม 3 นี่เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่อง จริงๆ อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นไงต่อไปเลยเปิดข้ามๆ พอไปอ่านเล่ม 4 ก็เออ เรื่องมันเข้มข้นขึ้นมากกกกกก กูรักตัวละครหลายๆ ตัวเลยนะ แม้ว่าตอนจบจะอย่างที่พวกมึงบ่นๆ ว่าทำไมน้องชายนางเอกโผล่มาด่านางเอกจิ๊ดนึงแล้วก็หายไป แม่ง ทำกูงงมาก แต่กูก็โอเคนะ ก็ยังคงสงสารน้องชายองค์หญิงอยู่ดีว่ะ คือมันรักพี่สาวมันม้ากมาก แต่มันก็จิตไม่ปกติอ่ะว่ะ พอออกมาเผชิญชีวิตด้วยตัวเองแล้วเหมือนจะเป็นผู้เป็นคนขึ้น อยากรู้ว่าชีวิตมันจะเป็นไงต่อไปเหมือนกัน แต่ขนาดตัวละครเด่นๆ อย่างหวนหย่วนหรือหลิวซางหรืออาหมานที่ออกมาแต่แรก พอจะจบคนเขียนยังไม่ใยดีเลย โฟกัสแต่พระเอกนางเอก แต่ยอมรับว่าเรื่องนี้ผู้ดีทุกคน แม้แต่เทียนหรูจิ้งที่น่าถีบขนาดนั้น มันก็น่าถีบแบบมีหนทางของตัวเอง แล้วคุณชายหวังของกูทำไมคนเขียนหั่นทิ้งไปวะ กูเสียใจ กูอ่านตอนหวังอี้จือออกมาแล้วแบบ กูรักเค้า เห็นคาแรคเตอร์หวังอี้จือแล้วกูนึกถึงพระเอกเรื่องลมพัดผ่านดาวว่ะ เป็นผู้ชายแบบที่ใครก็จับไว้ไม่ได้อ่ะ ถ้าหยุดนิ่งอยู่กับที่ก็คงจะไม่เปล่งประกายเหมือนเวลาที่ปล่อยเค้าไปตามทาง
ส่วนหรงจื่อ กูชอบผู้ชายฉลาดๆ นะ แต่หรงจื่อนี่คือฉลาดมากและน่ากลัวมาก กูชอบที่มันบอกว่าไม่โกรธไม่แค้น ชนะได้ก็แพ้ได้ เป็นนักวางแผนแถมโหดเหี้ยมด้วย กูว่าคาแรคเตอร์แบบหรงจื่อน่าเป็นฮ่องเต้ อยากรู้ด้วยว่าต่อไปทั่วป๋าหง(ทั่วป๋าน้อย)ที่เป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดจะเป็นไง แต่เทียนหรูจิ้งบอกอีก 20 ปีจะไปตั้งเมืองหลวงที่ลั่วหยาง เห็นตอนยังเด็กแล้วน่ารักน่าสงสารว่ะ เหมือนมันไม่ได้บอกป่าววะว่าทั่วป๋าหง(คนพ่อ)นั่นเป็นยังไง? คือก็โดนน้องสาวหรงจื่อกำจัดอ่ะเหรอ? ทำไมกูจำตอนนี้ไม่ได้
ส่วนฮวาชั่ว มึงวายไปมั้ยวะ? แล้วตอนใกล้จบตัดแขนข้างนึงแล้วก็หายจ้อยไปเลยเนี่ยนะ? หายไปแบบงงๆ อีกคน หวนหย่วนหลังจากมีบทมาตลอดแม่งพอจะจบก็หายไปเลย กูก็ยังอยากรู้ว่ามันจะเป็นไงต่อ ถ้าได้อยู่ด้วยกันแบบเดิมอีกก็ดี ยังไงตอนจะจบหวนหย่วนก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่านางเอกเป็นครอบครัว ดูปลงๆ ได้ น่าจะกลับมาใช้ชีวิตในหลังคาเดียวกันกับนางเอกได้อีก จริงๆ อาหมานก็น่าสงสารนะ กูว่าน่าสงสารสุดเลย เหมือนทั้งเรื่องแม่งมีแต่ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ความสามารถอะไรก็ไม่สุดซักอย่าง
เพ้อพอและ กูขอเป็นโม่งอีกรายหนึ่งที่มาชาบูหงส์ขังรัก ขอโทษเพื่อนโม่งที่ไม่แนวด้วย กูอ่านจบแล้ว กูรักเรื่องนี้ ดีใจที่มีบ๊อกซ์ด้วย ปกก็สวย บ๊อกซ์ก็งาม กูนั้มตาหลัยข่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.