กูเคยเป็นนักกีฬาที่โค้ชวางแพลนวางตารางไว้ให้หมดแล้ว เตรียมตัดชุดจะไปแข่ง พ่อแม่คิดว่ากูกำลังจะไปได้ดี แต่ก่อนไปแข่งไม่นานเกิดความผิดพลาดระหว่างฝึกทำให้แขนกูเดี้ยงว่ะ รักษาอยู่สักพักกว่าจะหาย แล้วกูก็เลิกเล่นเลย กูป๊อด มันทำให้กูเสียดายทีหลังมากๆ หลายๆคนบอกกูว่ากูเก่งมากแล้ว แต่กูคิดว่าตัวเองเป็นไอ้ขี้แพ้ทุกครั้งเลยไม่รู้ทำไม สองปีต่อมากูเลยตัดสินใจกลับไปฝึกใหม่ กูใช้เวลานานมากกว่าจะกลับไปในจุดที่ตัวเองเคยเป็น กูต้องฝึกท่าต่างๆใหม่หมดเพราะเส้นยึด แล้วโค้ชก็ให้โอกาสกูไปแข่ง ตอนที่ได้ตัดชุด ซ้อมท่าแข่ง มีเพื่อนๆในทีม แม่งงงงงงโคตรดีเลยมึง ตอนแข่งจำได้ว่าขาโคตรสั่น แม่งต่างชาติหัวบลอนด์กันเต็มไปหมด สุดท้ายกูได้เหรียญทองแดงกลับมา ได้ประกาศนียบัตร แต่หลังจากนั้นกูก็ต้องเลิกเล่นไปอีกเพราะกูเดี้ยงอีกรอบ ทุกวันนี้กูยังตั้งเหรียญโชว์อยู่เลย ทุกครั้งที่เห็นหรือนึกถึงมันทำให้กูรู้สึกดีมากๆ ดีใจที่กูไปถึงจุดนั้นจนได้ ถ้าพยายามก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ สำหรับกูมันเป็นความทรงจำที่ล้ำค่ามาก ครั้งหนึ่งในชีวิตที่กูไปถึงจุดนั้น มันอาจจะเป็นจุดเล็กๆสำหรับนักกีฬาบางคนก็จริง แต่กูก็ไปแตะมาแล้วนะ เลิฟๆ ใครที่พยายามอะไรอยู่ก็สู้ๆนะมึงนะ
https://imgur.com/zDnAeAm
เผามัน เผามันเลย! ไอ้>>220 มันต้องโดนเผา!
