Fanboi Channel

ครั้งนี้ถือเป็นความดีความชอบของนิยาย Neo-จอยลดา หลังสมองกูถูกทำร้ายจนไม่สามารถนอนได้ พวกมึงเลยได้อ่านสับเพิ่มอีก 1 เรื่องทันที สำหรับคนที่รออ่านสับนิยายในกลุ่มของขาประจำบอร์ด หรือกลุ่มคนที่ชอบออกมาโชว์หล่อโชว์สวย ด้วยการแสดงความเห็นอันสวยหรูให้พวกเด็กๆ ในบอร์ดปลาบปลื้ม พวกมึงกำลังจะได้อ่านสมใจอยาก คนต้นเรื่องที่กูจะสับรอบนี้คือ "แอลลิเกเตอร์ผึ่งพุง & หงส์จีน" ถึงแม้ไอ้นี่จะโผล่มาไม่บ่อย แต่ถ้ามันมาอยู่ใน list ข้างเขียงของกูได้ แปลว่ามันต้องเคยมีประเด็นอะไรสักอย่าง ไม่งั้นกูคงไม่หยิบ link มาแล้ว Remark ไว้ว่าเป็นขาประจำ ได้เวลาแล้วพวก มาดูกันดีกว่าว่าฝีมือจะเจ๋งเหมือนตอนคอมเมนต์หรือเปล่า

เรื่อง : Top Up Now!! เติมเงินซะสิ แล้วเจ้าจะเก่งขึ้น (ภาค1) (จบแล้ว)
นามปากกา : แอลลิเกเตอร์ผึ่งพุง & หงส์จีน
ลิงก์ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=2005094
คำโปรย : ดังคำกล่าวที่ว่า เงินไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างต้องใช้เงิน เงินซื้อชีวิตใหม่ไม่ได้ แต่เงินใช้ซื้ออาหารมารักษาชีวิตได้
หมวด : ฟรีสไตล์ > แฟนตาซี
จำนวนตอน : 108 ตอน
สถานะตัวเรื่อง : จบแล้ว [ แก้ไขครั้งล่าสุด 30/12/62 ] ผลงานมีการติดเหรียญขายเรียบร้อย น่าจะผ่านการรีไรท์จนสมบูรณ์แล้ว

ゴゴゴゴ โฮ่... ตั้งชื่อแบบนี้เลยเหรอ แทนที่จะตั้งชื่อแบบธรรมดา แกกลับตั้งชื่อล่อลวงพวก Pay to Win ขนาดนี้เลยเหรอ ゴゴゴゴ

สำหรับชื่อเรื่องก็ตามที่บอก ถ้าเรื่องนี้อยู่ในหมวดเกมออนไลน์กูอาจไม่คิดอะไรมาก (มันจะให้อารมณ์คล้าย LN เรื่องพลังเงินตราผ่าโลกออนไลน์) แต่นี่มันอยู่ในหมวดแฟนตาซี กูถึงได้ตัดสินไปแล้วว่ามันอาจเป็นนิยายแนวระบบทั่วไป ด้วย Hint จากภาพประกอบ (ที่ไม่ค่อยดึงดูดใจนัก) กับ Tag ที่นักเขียนติดไว้ ดูทรงแล้วคงเป็นนิยายแฟนตาซีเซตติ้งยุคกลางมากกว่าเป็นนิยายระบบในโลกเดียวกับเรา พออ่านมาถึงส่วนที่เป็นปกรอง ไอ้นี่ใช้ปกรองได้กระชับมาก คือเขียนไว้สั้นๆ แค่ 3 อย่าง คือ

(1) คำแนะนำทางเลือกเพื่อข้ามไปอ่านบทที่ 30 ทันทีสำหรับสายบรรเทิง (บันเทิงเขียนงี้โว้ย ไปท่อง "บันดาลลงบันใด" มา 100 รอบซะ !)
(2) เรื่องย่อการเดินทางของ "เหนือภพ" พระเอกชื่อไท๊ไทยที่ชะตาชีวิตอ่านแล้วรู้สึก Solo Leveling มากๆ
(3) คำขอบคุณนักอ่านอย่างนอบน้อม

คราวนี้เป็นงานของกูที่เพิ่มขึ้นมาอีก (อยากนอนไม่ได้นอนง่ายๆ เลยสัส) ว่าคงต้องสับให้ทั้งสายเสพ Lore (5 ตอนแรก) และสายบรรเทิง (ตอนที่ 30-34) นิยายยาว 108 ตอนที่ความยาวต่อตอนระดับนี้มียอดวิวสะสมรวม 25.3 k ถือว่าไม่มากไม่น้อย สถิติหนึ่งที่กูนึกขึ้นได้คือเรื่องนี้มันขายไม่ค่อยดี แปลว่ากูไม่ได้หยิบมาจากรายชื่อแนะนำนำนิยายขายดีของเพจเด็กดีจริงๆ ด้วย สิ่งที่ต้องมาดูกันต่อไปคือ ทั้งๆ ที่ตั้งเจาะกลุ่มเป้าหมายแล้ว และมีความยาวต่อตอนเทียบเท่านิยายเว็บทั่วไป ทำไมถึงยังขายได้น้อยอยู่ดี ? แล้วอีกเรื่องก็คือภาพประกอบปก เอาจริงๆ กูไม่อยากคุยเรื่อง Drawing หรอกนะ แต่ภาพปกหลักแม่งสอบตกว่ะ ถ้าเทียบกับเรื่องย้อนแย้งแย่เม็ด อันนั้นคือใช้สีผิดจนกลืนกันไปหมดกับหน้าพระเอกชวนหมดอารมณ์ ทว่าเรื่องนี้ภาพปกมันเน้นผิดที่ ใครที่เป็นนักวาดจะรู้ได้ทันทีว่ากูอยากสื่ออะไร หรือต่อให้ไม่ใช่นักวาดก็คงเดาได้ไม่ยากนัก

>>26

[Lore Route]

ตอนที่ 1 : ตอนที่ 1 เหนือภพ

เปิดตอนมาก็เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมอบทางเลือกให้นักอ่าน เพราะหลังจากประเดิมด้วยการ tell ข้อมูลกึ่ง dump ใส่นักอ่าน 3 ย่อหน้า เนื้อหาของตอนก็ไม่มีอะไรมาก บรรยายความชีวิตรันทดของครอบครัวพระเอกที่โคตรยากจน บ้านเก่าจะพังแหล่มิพังแหล่ พ่อมึงตาย แม่มึงป่วย (ไม่ได้ด่าพวกมึงนะ) เพื่อให้มีเงินรักษาแม่ และจ่ายค่าเล่าเรียนให้น้องสาวนาม "เหนือฟ้า" ไอ้ภพเลยจงใจเสี่ยงชีวิตขุดแร่ในเหมืองออกมาขาย ก่อนจบตอนความยาวประมาณหมอยหมา มีขยี้ดราม่าแม่ไอ้ภพด้วยการเล่าว่าถึงขั้นเคยขายตัวเพื่อให้มีรายได้มาจุนเจือครอบครัว กับ Incest bait นิดหน่อยสำหรับนักอ่านสาย Siscon โอนิ๊จังได๊สึกิ

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 2 เหมืองศิลาร้อยชั้น

เหนือภพพระเอกของเราเดินทางไปเหมืองเพื่อแสวงโชคเหมือนเช่นทุกวัน ตอนจะจ่ายค่าผ่านทางดันนึกถึงแม่กับน้องจนไม่ยอมปล่อยมือจากเหรียญ ด้วยความสงสาร "หัวหน้าไท" คนคุมทางลงเหมืองเลยยอมเว้นค่าเข้าเหมืองให้ 1 วัน นอกจากจะไม่เอาเงิน แกยังให้ข้อมูลเกี่ยวกับแหล่งแร่พิเศษที่มีราคาสูงและชวนไอ้ภพลงไปขุดแร่ด้วยกัน ไอ้ภพลิงโลดดีใจเพราะพี่ไทแกเป็นฮันเตอร์เก่าแรงค์สูงกว่ามอนสเตอร์ในเหมือง ดังนั้นการทำงานวันนี้คงไม่มีปัญหาอะไร (ซึ่งพวกเราก็เดากันได้อยู่แล้วว่าบางอย่างจะต้อง Went wrong อย่างแน่นอน) ความยาวในตอนนี้ลดลงนิดหน่อยเหลือเท่าหมอยแมว ซึ่งถ้าสั้นลงไปกว่านี้ก็จะเริ่มน่าเกลียดแล้ว

ตอนที่ 3 : ตอนที่ 3 คนขุดแร่

ไอ้ภพที่เจอแหล่งแร่ชั้นดี ขุดแร่อย่างเอาเป็นเอาตายจนพี่ไทสงสาร เลยชวนให้เด็กชายมานั่งพักและเลี้ยงข้าวกลางวัน ระหว่างนั้นพี่ไทชวนให้ไอ้ภพสมัครเป็นฮันเตอร์หลังอายุครบ 12 และได้รับพรจาก "ผู้นำทาง" มาแล้ว ไอ้ภพตัดพ้อในความคิดอย่างคลิเช่ๆ ว่ากูแม่งเกิดมากาก พรสวรรค์ไม่มี ฝีมือต่อสู้ก็ห่วย ตอนพ่อยังไม่ตายเคยมีโอกาสได้ฝึกฝนในโรงเรียนอยู่บ้าง แต่พอพ่อกูตายกูเลยต้องมาขุดแร่แบบนี้ไง บทนี้ระดับภาษาของเรื่องเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด สำนวนการเล่าเอียงไปทางจีนชนิดกลบกลิ่นไม่ได้ ใช้สรรพนาม ข้า-เจ้า ในบทสนทนาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งๆ ที่บทก่อนหน้านี้ยังคุยกันด้วยผม ข้า เอ็ง อยู่เลย แล้วยังจะมีคลิเช่เรื่องความกากจนโดนดูถูกว่าเป็นสวะของสวะอีกที (แม่ง คุ้นๆ นะ) อ่านจบตอนแล้วรู้สึกจิ๊นจีน

>>27

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4 ชีวิตของคนขุดแร่

ไอ้ภพเอาแร่ที่ขุดได้ออกมาขายให้พี่พล (แต่ละคนชื่อ So Thai แต่ทำไมพูดสำเนียง So Jeen) หลังจ่ายเงิน 100 เหรียญทองแดงให้ พี่พลก็ไล่ไอ้ภพกลับบ้านไปรักษามือ หลังจากนั้นหัวหน้าไทโผล่มาตอนไหนไม่รู้แล้วคุยกับพี่พล มีการผูกปมเบาๆ พูดถึงความผิดในอดีตที่ทั้งคู่เคยก่อร่วมกันไว้ จนรู้สึกว่าต้องเป็นธุระคอยช่วยไอ้ภพ คนแก่กว่าบอกว่ากูกำลังจะดันให้ภพมันกลายเป็นฮันเตอร์ ด้านพี่พลพอได้ยินก็ไม่เห็นด้วยเพราะรู้ว่าไอ้ภพมันกาก หัวหน้าไทเลยบอกว่าเดี๋ยวกูจะเติมทรูให้มันเอง ท้ายบทคือความคิดในหัวของพี่พลซึ่งมองว่าไอ้ภพมันมีดีแค่แรงเยอะแต่ไม่มีปราณ เด็กคนนี้เลยเหมาะกับการขายแรงงานมากกว่าเป็นนักล่า ซึ่งเป็นคลิเช่ประเภทตัวเอกไร้พรสวรรค์และถูกกำหนดบทบาททางสังคมมาตั้งแต่เกิด มองยังไงก็จีนจังเลยจ้ะพี่จ๋า ก่อนจะปิดตอนที่ยาวขึ้นมา 20 % กลายเป็นหมอยหมูด้วยการพูดถึงชื่อพ่อไอ้ภพนาม "เหนือปฐพี" (นี่หรือคือชื่อคน แล้วแม่มันจะชื่อเหนืออะไรวะนั่น)

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 5 โรงฝึกฮันเตอร์

วันนี้เป็นวันดีที่ไอ้ภพจะไปยังหมู่บ้านแร่ห้าสีเพื่อสอบเป็นฮันเตอร์ ก่อนออกเดินทางก็ไม่ลืมลวนลามน้องสาวเช่นทุกครั้งก่อนออกจากบ้าน ระหว่างทางมี infodumb(ass) ด้วยความคิดของไอ้ภพเกี่ยวกับหมู่บ้านระหว่างทางกับการตกปลาเพื่อกินและขาย ยาว 3 ย่อหน้าใหญ่ คั่นกลางด้วยความคิดว่า 'ถึงซะทีนะ' เพียงบรรทัดเดียว การ dump เกี่ยวกับโรงฝึกฮันเตอร์ก็ตามมาติดๆ อีก 3 ย่อหน้าเล็ก ท้ายตอนให้ข้อมูลว่าไอ้ภพไม่มีความมั่นใจเลย เพื่อนๆ ที่เคยเรียนด้วยสมัยพ่อยังไม่ตัวเย็นคงฝึกกันจนเก่งหมดแล้ว ส่วนไอ้กากอย่างกูมาสอบเพราะหัวหน้าไทจ้างมาเฉยๆ ในราคา 500 ทองแดง (ทำไมมันไม่แปลงเป็น 5 เหรียญเงินวะ หรืออัตราแลกเปลี่ยนไม่เหมือนเรื่องอื่น ?)

โอเคก่อนจะข้ามไปเขียนเรื่องย่อใน Hurry Route กูพบความคลิเช่นิยายจีนเทพซ่าหลายข้อจนสงสัยว่ามันจะคลิเช่ไปได้ถึงไหนอีก ก็เลยอ่านต่อตั้งแต่ตอนที่ 6 เป็นต้นไป (ซึ่งแต่ละตอนยาวเท่าหมอย แมว-หมา-หมู วนอยู่อย่างนั้น) ได้ความว่า มีการเปิดตัวตัวละครใหม่เพิ่มหลายตัวอันได้แก่ น้องมีนาที่โดนหมั้นหมายไว้เป็นภรรยาของพยัคฆ์คีรี ตัวละครคลิเช่จีนสไตล์สาวงามมีพรสวรรค์แข็งแกร่งแต่โดนจับคู่ไว้แบบคลุมถุงชน แล้วก็มี ช้าง+ม้าศึก ตัวประกอบที่สังเกตเห็นว่าพระเอกร่างกายใช้ได้แต่ไร้ลมปราณ เรื่องราวในโรงฝึกต่อจากนั้นคือไอ้ภพถามทางไปหอระฆัง แต่พอไปถึงกลับหาหอไม่เจอเพราะตัวเองไม่มีลมปราณจะใช้วิชาตาทิพย์เลยมองไม่เห็น ไอ้ภพเดินหาจนหัวไปโขกกำแพงหอระฆังโดยบังเอิญ คลำหาประตูทางเข้าอยู่นานกว่าจะเข้าไปได้ พอไปเจอหัวหน้าไทที่รออยู่ในนั้น พี่แกก็ให้เงินมา 200 ทองแดง (ไหนบอกว่าจ้าง 500 ไง) แล้วไล่ไอ้ภพกลับบ้าน

... กูขอยุติการอ่านต่อลงเพียงเท่านี้ เพราะหลังจากตามอ่านไปถึงตอนที่ 22 พบว่าเนื้อเรื่องแม่งเดินช้ามาก ประเด็นสำคัญมีแค่ Flashback การตายของพ่อไอ้ภพหลังไอ้ภพทำคีรีเสียหน้า กับการตื่นขึ้นของพลังอาคม (ลมปราณ) ในตัวน้องเหนือฟ้า ตอนนี้กูคิดว่ากูพบปัญหาใหญ่ของไอ้นักเขียนคนนี้อีกข้อหนึ่งแล้ว

>>28

[Hurry Route]

ตอนที่ 30 : พรสวรรค์ล้ำเลิศ

แม่ไอ้ภพที่ตอนนี้รู้แล้วว่าชื่อ "ฟ้ารดา" วางแผนจะไปสู่ขอกลิ่นจันทร์มาเป็นเมียให้ลูกชาย แต่พอไปถึงที่กลิ่นจันทร์แม่งหายตัวไปแล้วเพราะโดนพ่อจับไปขายซ่อง (อ้าวสัส) ตรงนี้ Pacing เรื่องเหี้ยมาก ระหว่างที่แม่ของกลิ่นจันทร์ขอร้องให้หัวหน้าไทไปช่วยตามตัวลูกสาวกลับมา ก็มีแสงสีทองพวยพุ่งขึ้นกลางหมู่บ้านแร่ห้าสี เพราะเหนือฟ้าน้องไอ้ภพดันไปแตะแท่นวัดพลังเข้า สรุปว่าเหนือฟ้าก็ได้อัพเกรดลมปราณเรียบร้อย แถมอยู่ในระดับสูงมากด้วย น่าเสียดายที่ตอนนี้น้องฟ้าแค่ 6 ขวบ ถ้ารอให้ 12 ก่อนแล้วค่อยแตะ น้องจะปลดล็อคพลังปราณได้โหดสัสกว่านี้อีก ก่อนจบตอนด้วยการพูดคุยไร้สาระของแม่กับลูกๆ ทั้งสอง โดยที่ลืมไปว่ากลิ่นจันทร์แม่งโดนจับไปขายซ่อง

ตอนที่ 31 : ร้านอรอาวุธ (ชื่อร้านพิลึกชิบ)

วันต่อมาไอ้ภพจะลงไปขุดแร่ แต่เพื่อนใหม่ชื่อสมุทรบอกว่าไปส่งกูซื้ออาวุธหน่อย ไปร้านใหญ่ใจกลางตลาดเจอธนูถูกใจ ไอ้สมุทรก็บอกว่าจะเอาอันนี้ค้าบ แต่เจ้าของร้านบอกธนูนี้ถูกจองไว้แล้ว ขายให้ไม่ได้หรอก ไอ้ภพพยายามติดสินบนเจ้าของร้าน หวังว่าเขาจะขายของให้เพื่อน เลยโดนด่าให้หน้าชาเล่น 1 ดอก สุดท้ายเลยต้องไปตลาดมืดหาซื้อของจากร้านอาวุธมือสองที่เจ้าของเก่าตายหอง เจ๊อรเจ้าของร้านเอาธนูท่าทางประหลาดมาให้ไอ้สมุทรลองยิงดู ปรากฎว่าของโคตรดีแต่ราคาแพงมากตั้ง 1 เหรียญทอง ไอ้สมุทรบอกเจ๊ๆ ไว้มาเอาวันหลังได้ไหม พร้อมกับวางคันธนูลงบนเคาน์เตอร์ แต่คันธนูเสือกติดแน่นกับฝ่ามือแกะยังไงก็ไม่ออก เจ๊เลยบอกธนูชอบมึง มันเลือกมึงเป็นเจ้าของใหม่แล้ว ดังนั้นจ่ายมาซะดีๆ 1 ทอง (เดี๋ยวนะ แล้วน้องกลิ่นจันทร์ที่โดนจับตัวไปล่ะ)

ตอนที่ 32 : เหล็กไหลเชียวนะ

เจ๊เล่าต่อว่าธนูนี้ทำจากเหล็กไหล 500 ปี ราคาแค่ทองเดียวมึงยังว่าแพงอีกเหรอ พอรู้ว่าทำมาจากอะไร สมุทรแม่งเลยตัดสินใจซื้อทันที ไอ้ภพถามเจ๊ว่าไม่มีของสำหรับผมบ้างเหรอ เจ๊แกเลยสแกนกรรมไอ้ภพดูปรากฏว่าไม่มีของผีตายหองชิ้นไหนเข้ากันได้กับไอ้ภพเลย ไอ้ภพเลยถามหาของที่น้องสาวอาจใช้ได้ เจ๊เลยตอบว่าต้องให้น้องมึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่งั้นกูสแกนไม่ได้ ระหว่างที่สมุทรจ่ายเงิน พอไอ้ภพเห็นเหรียญทองก็กระอักเลือดสลบไปทันที หมอที่รักษาไอ้ภพบ่นรัวๆ มึงป่วยแบบเดิมมาอีกแล้วเหรอ ยาร้านกูจะหมดเพราะมึงเนี่ย ตรงนี้กูไม่เข้าใจว่าไอ้ภพเป็นเหี้ยอะไรเพราะไม่ได้อ่านช่วงตอน 23-29 รู้แต่ว่าน้องกลิ่นจันทร์อยู่ระหว่างโดนลากตัวไปขายซ่อง

>>29

ตอนที่ 33 : คัดสรรตัวเลือก

หัวหน้าไทกำลังปวดหัวเพราะมีจดหมายมาจากแคว้นต่างๆ ถูกส่งมาเป็นกอง แต่ละฉบับเชิญชวนให้น้องเหนือฟ้าไปเรียนในโรงเรียนของตัวเอง ตอนแรกไอ้ภพไม่อยากให้น้องไปเลยบอกหัวหน้าไทว่าให้ทิ้งจดหมาดทั้งหมด แต่หัวหน้าไทที่ตอนนี้กิ๊กกับแม่ไอ้ภพบอกว่า กูก็ไม่อยากส่งน้องมึงไปเป็นเบี้ยล่างใครเหมือนกัน เลยเรียกมึงมาร่วมกันตัดสินใจเนี่ย อ่านไปอ่านมาเจออยู่ที่นึงชื่อ "โรงเรียนฮันเตอร์เซนต์อมตะ" (ชื่ออะไรของมึงวะ ?) ยื่นข้อเสนอว่าอยากสอนให้เหนือฟ้าฟรีๆ ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ ในจดหมายก็เขียนโคตรเป็นทางการเหมือนจดหมายจากพวกบริษัทใหญ่ๆ อ่านแล้วรู้สึกผิดเซตติ้งสุดขีด ไอ้ภพบอกว่า เฮียๆ เอาโรงเรียนนี้เลยเดี๋ยวผมจะไปส่งน้องสาวพร้อมเฮียด้วย หัวหน้าไทตอบกลับว่าถึงแม้มึงจะกลายเป็นฮันเตอร์แล้วก็จริง แต่มึงไม่มีพลังอาคม/ลมปราณสักนิด มึงจะผ่านป่าโคตรอันตรายรอบๆ โรงเรียน เข้าไปส่งน้องมึงได้ยังไง ไอ้ภพเลยบอกว่าถ้าผมเก่งขึ้นจนลุยไหวก็ไม่มีปัญหาใช่มั้ย หัวหน้าไทเลยพยักหน้า แน่นอนว่ายังคงไม่ทราบชะตากรรมของน้องกลิ่นจันทร์

ตอนที่ 34 : เนื้อแกะเขายาว

หลังจากนั้นไอ้ภพก็ไปกล่อมน้องว่าถึงเวลามึงต้องไปเรียนได้แล้ว ตอนแรกเหนือฟ้าไม่อยากไป แต่พอโดนไซโคมากๆ เข้าจากทั้งพี่และแม่เลยยอมไปเรียนจนได้ ด้านไอ้ภพที่รู้ว่าตัวเองยังไม่แกร่งพอ แอบไปอยู่ในที่ลับตาคนแล้วเรียก Tablet ออกมา (ห๊ะ อะไรนะ ?) ก่อนพิมพ์แชทไปหาผู้ชี้นำถามว่าทำยังไงกูถึงจะเก่ง ตรงนี้มีการเว้นบรรทัดและจัดหน้าแบบช่องแชทของเกมพิมพ์ตอบโต้กันระหว่างไอ้ภพกับผู้ชี้นำ รายละเอียดประมาณว่าให้ไอ้ภพใช้พลังเงินเข้าสู้ ด้วยการเอาพ้อยท์ระบบใน Tablet ซื้อไอเท็มอาหารออกมาแดกเอาสเตตัส ครึ่งตอนหลังอวยไอ้ภพว่าทำอาหารอร่อยเหี้ยๆ ด้วยการไม่ยอมใช้ครัวในบ้านตัวเอง แต่ไปขอใช้ครัวบ้านพี่พลแทน (เหมือนว่าครัวพี่พลจะมีความพร้อมมากกว่า) พี่พลก็ยอมแต่มีข้อแม้ว่าขอกูกินกับข้าวของมึงด้วย ไอ้ภพปฏิเสธทันควันว่านี่มันของผมส่วนของพี่อยู่บนบ้านนู่นแล้ว พอไอ้ภพกลับบ้านพี่พลเดินไปดูก็พบว่ามีซอสเหลือจากผัดเนื้อแบบไม่มีเนื้อสักชิ้นคลุกข้าวเปล่าวางไว้ให้ (มารยาททรามโคตรๆ) แทนที่จะโกรธ พี่พลดันดีใจว่าอย่างน้อยแค่ซอสคลุกข้าวก็ยังดี (เอาจริงดิวะ) ไอ้ภพกลับบ้านพร้อมอาหาร Boost Status โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ากลิ่นจันทร์จะโดนกระทุ้งไปแล้วกี่ดอก

การบรรยาย : อยู่ในระดับทั่วไปสื่อสารกับนักอ่านได้โอเคเล่าแล้วอ่านรู้เรื่องแต่ขาดเสน่ห์เพราะทุกอย่างโคตร Plain เล่าเรื่องได้อย่างเอื่อยเฉื่อย ไร้การเปลี่ยนแปลงของกราฟ คำผิดไม่ค่อยมี คำซ้ำไม่ค่อยเจอ แต่ระดับภาษาแกว่งไกวเหมือนไข่สัตว์สี่ขาที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากบทที่ 4 เป็นต้นมา มีการใช้ "ข้า" กับ "ครับ" ในประโยคเดียวกันของไอ้ภพบ่อยมาก มึงจะจีนก็จีนไม่สุด สำนวนบทบรรยายมันเอียงไปจีนมากแล้ว แต่ชื่อคน ฉาก สถานที่ โลกพื้นหลัง รวมไปถึงบทสนทนาในเรื่องมันไม่ค่อยจีนเลยให้ตายเหอะ โดยรวมแล้วการบรรยายถือว่าผ่าน แต่ด้านการพรรณาอันนี้บอกยาก เพราะแม่งไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ จะไปเน้นใช้ Tell แทนเสียมากกว่า (ซึ่งเป็นอีกลักษณะหนึ่งของนิยายจีนแปลไทย) คือไม่ค่อยเจอการเปรียบเปรย อุปมา อุปไมย แต่เจอการสรุปข้อมูลให้ฟังไปเลยแทน ซึ่งอาจดีต่อนักอ่านเลเวลน้อย แต่กับคนที่อ่านหนังสือมาเยอะ จะรู้สึกงั้นๆ กับนิยายเรื่องนี้มาก

>>30

ตัวละคร : ไอ้เหี้ยภพ บุคคล 120% Cliche' พระเอกนิยายจีนสูตรสำเร็จ (เฉพาะช่วงแรก) ที่ออกแบบตัวละครมาได้ล้มเหลวขั้นหนัก เพราะระดับสติปัญญาของตัวละครนี้ทำให้ความน่าหลงไหลอย่างที่พระเอกควรเป็นหายเหี้ยน ตอนแรกก็ดูมีความน่าเอาใจช่วย เหมือนจะทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวและแม่ แต่พอมาเห็นนิสัยจริงๆ ระหว่างการสอบฮันเตอร์และวัดพลังอาคม กูก็เกลียดตัวละครนี้ทันที เพราะมันไม่มีความเป็นพระเอกในตัวแม้แต่น้อย ไม่มีความมั่นใจ ดูถูกตัวเอง ถึงจะ Tell เรื่อยๆ ว่าเป็นคนมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ แต่การกระทำสวนทางกับคำพูด นอกจากจะไม่อยากเจอคู่ปรับเก่าแล้ว เรื่องที่สนใจของแม่งมีแค่ค่าจ้างเดินทางมาโรงฝึก หลังจากนั้นก็อยากกลับบ้านไปหาแม่ ไม่ได้สนใจว่าอยากจะไปยังจุดที่ดีกว่า และจมอยู่กับความคิดดูถูกตัวเองว่าเป็นของเหลือเดนไม่เป็นที่ต้องการ คิดว่าในเมื่อไม่มีพลังอาคมเราก็ใช้แรงกายที่มีขุดเหมืองหาเงินมาดูแลคนในบ้านก็พอแล้ว

เป็นตัวละครที่ไร้ ทั้ง Passion และ Motivation โดยสิ้นเชิง ตัวละครที่ดีควรมีความเป็น Optimist อยู่บ้าง แต่ไอ้เหี้ยนี่ไม่มี ไม่มีเลยจริงๆ การตัดสินใจแต่ละครั้งระหว่างการดำเนินเรื่องก็ดูไม่สมเหตุสมผลไปในทางที่ไม่ฉลาดนัก ถึงอยากจะอ้างว่าเพราะมันเป็นเด็ก 12 แต่กูว่าไอ้นี่แม่งโง่หลายควายเรียกพี่เอามากๆ (ขนาดนักอ่านประจำยังด่าเป็นเสียงเดียวกันเลย) คือกูไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี เหมือนมันพยายามดันน้องเหนือฟ้าให้ดูเด่นกว่าพี่ชาย แต่กลายเป็นว่าน้องเหนือฟ้าอยู่ในระดับตัวละครคุณภาพปกติ ส่วนไอ้ภพยิ่งนานก็ยิ่งแย่ ความเป็นตัวเอกลดลงเรื่อยๆ จนถึงขั้นติดลบ ด้านมารยาทก็ดูแย่ๆ หลังๆ มาทำอะไรโดยพลการบ่อย ไม่สนใจคนอื่น และงกสัสๆ (ดูเอาแค่เรื่องทำอาหารบ้านพี่พลก็พอ) พูดง่ายๆ เลยว่ามันไม่เท่ ไม่มีความน่า self insert ไม่มีความน่าหลงไหลในฐานะพระเอก ดูซื่อบื้อ โง่ ทึ่ม ให้ความรู้สึกเหมือนกับคนโง่แต่ขยันสมควรถูกกำจัดก่อนจะสร้างความเสียหายให้คนรอบข้าง เป็นการออกแบบตัวละครที่โคตรจะ Broken ในทุกๆ ด้าน

นักอ่านที่หลงกลเพราะชื่อเรื่องต้องอ่านไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจว่า ในเมื่อมึงจะขายความแกรี่เทพซ่าส์ เมื่อไหร่พระเอกจะเทพเสียทีวะ ขนาดกูไม่ใช่แฟนตัวยงของแนวนี้ ยังรู้สึกหงุดหงิดแทน มึงเดินเรื่องช้าไม่พอ ยังทำตัวพระเอกให้กากอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้สึกถึงความสุดเจ๋ง ล้มเหลวในการ Show ความเป็นพระเอก พยายามใช้ Tell จากตัวละครลูกน้อง 2 คนที่เคยเห็นตอนเหนือภพเอาชนะพยัคฆ์คีรีได้เมื่อ 4 ปีก่อน มาชงว่าพระเอกโคตรเมพ ไอดอลหนึ่เดียวในใจ แต่พระเอกก็ยังกากไม่มีพลังอาคม เดาไม่ออกว่าจะใช้ประโยชน์จาก Tablet ได้เต็มที่ในตอนที่เท่าไหร่ มีกรรมวิธีแบบไหนที่จะแสดงให้เห็นถึงความเหนือชั้นจากการใช้งาน Tablet ของไอ้ภพได้บ้าง บ่องตงว่าความอดทนกูไม่มากพอจะไปถึงจุดนั้นได้จริงๆ Drop ทันทีหลังจบตอน 34 ที่สับอย่างจำใจ

ตัวละครอื่นๆ กูไม่ขอพูดอะไรมาก ให้เกรดว่าอยู่ในระดับพอรับได้ ยกเว้นแค่อย่างเดียวคือชื่อตัวละครที่พยายามไทยจนเกิดเหตุ พอเอามาใส่ไว้ในการดำเนินเรื่องแบบจีนเลยรู้สึกว่ามัน "ไม่เข้าท่า"

>>31

เนื้อเรื่อง : ต้นเรื่องคลิเช่โคตรพ่อ เปิดเรื่องได้จืดชืดไร้ความตื่นเต้น ไม่มีความน่าติดตาม ความแตกต่างจากนิยายจีนมีเพียงไอ้ภพไม่ได้เทพซ่าส์ในระยะกลางและท้ายของเนื้อเรื่อง แต่กลายเป็นน้องสาวของมันที่เทพซ่าส์แทน แล้วการที่ผู้ชี้นำมอบพลังเป็น Tablet ที่สามารถเติมเงินเข้าไปในนั้นเพื่อซื้อของมาสร้างความโกงให้ตัวเองเนี่ย กูว่ามันเป็นไอเดียที่ควรต่อยอดได้ดีกว่านี้ แนวคิดก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไรเลย มันคือนิยายแนวระบบที่ค่อนข้างล้มเหลวใน Way ของตัวเอง (ถ้าเอาเรื่องนี้ไปเทียบกับการ์ตูน Manuke na FPS Player ga Isekai e Ochita Baai คือแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง) เท่าที่อ่านมาทั้งหมดตัวละครอื่นๆ ในเรื่องยังดูมีมิติมากกว่าไอ้ภพ เพราะความเป็นเหนือภพถูกย้ำคิดย้ำทำว่ากาก ไม่มีใครเอา ไร้ค่า ได้เป็นฮันเตอร์เพราะคำแนะนำจากผู้ชี้นำที่อยู่ใน Tablet เฉยๆ พัฒนาการของตัวละครแทบไม่มี เดินเรื่องช้า วกวน และทำตัวเหมือนพังพอร์นฮับในเรื่องการเล่าถึงตัวละครอื่นที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอกมากเกินไป โควต้าของแต่ละตอนถูกใช้ไปกับข้อมูลไร้สาระ ทำให้ต่อให้เขียนได้ถี่ และลงได้ถี่แค่ไหน เนื้อเรื่องก็แทบจะไม่คืบหน้า ขนาดน้องเกรียนยังบ่นว่าเดินเรื่องช้าจังมึง แต่ละตอนสั้นจนเกือบทุเรศ ไม่สามารถกระตุ้นให้นักอ่านเกิดความกระหายอยากอ่านบทต่อไปได้เลย Pattern แต่ละตอนซ้ำซากด้วยการ Dumb(ass) ข้อมูลคร่าวๆ ตามด้วยบทสนทนาที่ไม่ได้แย่ แต่ดูงั้นๆ เฉยๆ อืมๆ แล้วปิดตอนด้วยข้อมูลบางอย่างที่ไม่สร้างความว้าว ไม่ชวนติดตาม ไม่พบ Cliff Hanger ในนิยายของท่านค่ะ

จุดเด่น : ชื่อตัวละครที่ทำให้ประหลาดใจว่าใช้อะไรคิดตอนตั้ง กับความกวนตีนพยายามเล่นมุกล้อการเมืองที่สอบตก

จุดด้อย : เยอะเหี้ยๆ โดยเฉพาะความเป็นตัวของตัวเอง อยากเขียนแนวระบบด้วยการ Top Up เหมือนเปย์เงินจริงซื้อ Cash Item ในเกมออกมาใช้อำนวยความสะดวก แต่ไม่สามารถใช้จุดแข็งนี้สร้างความสนุกให้เนื้อเรื่องได้ทันเวลา เซตติ้งโลกไม่แข็งแรง ไม่สามารถนึกถึงบรรยากาศใดได้เลยทั้ง ย้อนยุคจีน ไทยโบราณ แฟนตาซี Medieval เพราะใช้ element ต่างๆ ปนกันมั่วไปหมด พยายามตั้งชื่อสิ่งต่างๆ ให้ดูไทย เดินเรื่องแบบคลิเช่จีน สิ่งแวดล้อมแบบยุคกลาง มีเหมืองเป็นทั้งดันเจี้ยนและฟาร์มมิ่งแอเรียคล้ายเกมออนไลน์ หน่วยวัดระยะ, ปริมาณ, น้ำหนัก ที่ถูกใช้ส่งเดชโดยไม่สน 4 8 ใดๆ และ Tablet ที่ควรเป็น Plot device ทรงประสิทธิภาพ กลับออกมาห่วยพอๆ กับมือถือในเรื่องสมาร์ทโฟนต่างโลก ไม่ได้ว่าในเรื่องการประยุกต์ใช้นะ แต่เป็นเรื่องความล่าช้า ทุกอย่างมันพังเพราะเดินเรื่องโคตรช้า ข้อเสียนี้เพียงข้อเดียวทำทุกอย่างพังครืนล้มเป็นโดมิโน่ไปเป็นทอดๆ Service ในแบบต่างๆ ก็แทบจะไม่มี โชว์เหนือ... ไม่มี แข็งแกร่ง... ไม่มี ปีกธง... ไม่มี ความฉลาด... อย่าหวังเลยว่าจะมี

คะแนน : 95 คาเงโร่ (มีความล้มเหลวหลายด้านเกินไป แม้พื้นฐานจะมีสูงกว่าพวกมือใหม่ แต่ไม่สามารถนำมาชดเชยกันได้)

ความเห็นส่วนตัว : ตัวอย่างที่ดีของวลี "ขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างเหี้ย" เชี่ย... นิยายเรื่องนี้โคตร Lit แต่เป็น Literally Shit นะ บนหน้าปกทุกอย่างดูดีหมด (ยกเว้นภาพประกอบ) ส่วนอื่นๆ ป้ายยาใช้ได้ ปกรองสไตล์ Minimal อ่าน 3 บทแรกอย่างมีความหวังแต่ต่อจากนั้นเหมือนถูกหักหลัง ถึงขั้นสบถในใจว่า "มิน่ามันถึงบอกว่าข้ามไปอ่านตอน 30 ได้เลย น้ำเยอะสัสๆ อีม้าล้ม" เดินเรื่องช้าเหมือนสล็อตเหน็บกิน ช้าจนกูหมดความเป็นกลาง หมดความ PC ขนาดบทที่ 9 แล้วเนื้อหายังคงวนเวียนอยู่แค่ระหว่างบ้านกับเหมือง พอลองข้ามไปอ่านบทที่ 30 ก็พบว่ามีข้อมูลหลายส่วนที่ไม่ปะติดปะต่อ งงว่ามันมีที่มาที่ไปยังไง (แล้วมึงบอกให้ข้ามมาอ่านบทที่ 30 ได้เลย ทำไมวะ) เช่น อยู่ดีๆ น้องเหนือฟ้าก็แม่งเปล่งแสงออร่าเทพี ชื่อโรงเรียนเซนต์อมตะนี่ก็ด้วย ตั้งชื่ออย่างมั่ว มึงเคยเรียนอยู่เซนต์หลุยส์รึไง Sense ในการตั้งชื่อเหี้ยมาก แล้วเรื่องที่ไอ้ภพป่วยเพราะเห็นเหรียญทองก็ด้วย กูคงไม่รู้ว่ามันป่วยได้ไงถ้าไม่ย้อนกลับไปอ่าน แล้วจู่ๆ ไอ้ภพก็มี Tablet ใช้ในตอนที่ 34 แล้วกูอ่านมาได้แค่ 4 ตอน ไม่รู้ข้อมูลที่มึงบอกไว้ในตอนที่ 1 กูจะตามทันไหมว่า Tablet มันมาอยู่ผิดเซตตี้งที่นี่ได้ไง ณ จุดๆ นี้ คือกูไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมขายไม่ดี เพราะขนาดพวกอ่านฟรียังบ่นรัวๆ พวกมึงลองไปอ่านเทสดูได้เลยว่ามันเดินเรื่องช้าขนาดไหน น่าเบื่อยังไง เพราะเรื่องนี้คือตัวอย่างที่ชัดเจนมากจริงๆ นิยายจีนหั่นตอนขายตอนละ 2 หน้ายังสนุกน่าติดตามมากกว่าอีก

>>32 (เสริมอีกนิด) ว่าแต่... ตอนนี้น้องกลิ่นจันทร์เป็นไงบ้างแล้ววะ 555555 Pacing เหี้ยจนลืมว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวละคร หรือมันแต่งแต่ละตอนสั้นเกินจนลงรายละเอียดไมได้กันแน่เนี่ย

ตอนแรกเห็นว่าเรื่องนี้มันมี 2 ภาค กะจะสับ 2 ภาครวดแบบเซนทอร่า แต่ไปๆ มาๆ กูว่ากูพอแล้วดีกว่า ภาคเดียวจะอ้วกแล้ว ถ้าใครสนใจเดี๋ยวกูแปะลิงก์ไว้ให้ ลองดูนะ เผื่อจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้น ตอนนึงไม่ยาวหรอก รับรองไม่เสียเวลา (แต่เสียสุขภาพจิต) อ่ะเอาไปเลย https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=2027568