ผมปลอบเรย์กะที่อยู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมาจนเธอหลับไป ดูเหมือนจะคิดมากกับอะไรไม่เข้าท่าอยู่จริง ๆ ด้วยสินะคุณกระต่ายน้อย ผมนั่งยอง ๆ อยู่ข้างโซฟามองใบหน้าของหญิงสาวที่ตัวเองรู้จักมาตั้งแต่สมัยเด็ก นี่เป็นครั้งแรกที่สามารถเข้าถึงตัวเธอได้มากขนาดนี้ ถือว่าเป็นการฉวยโอกาสกับคนเมาหรือเปล่านะ
ใบหน้าของเธอในยามหลับสงบนิ่ง ช่างน่ารักเหลือเกิน ถึงแม้ตาจะบวมแดงแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเธอน้อยลง ระหว่างที่ปาดคราบน้ำตาที่หางตาของเธอออกอย่างแผ่วเบา เรย์กะก็พึมพำชื่อผมออกมาเบา ๆ
“เอ็นโจ...”
ใจผมเต้นโครมคราม ตอนนี้เธอกำลังฝันถึงผมอยู่หรอ ความรู้สึกตื่นเต้นที่มาแบบไม่คาดคิดทำให้ผมผละมือออกจากใบหน้าของเธอ และหยุดนิ่ง เพื่อรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรออกมาอีก
“............แย่ที่สุด”
เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็หัวเราะออกมา น่ารักจริง ๆ เลยนะเรย์กะ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มจากใจจริง
“สุขสันต์วันเกิด เรย์กะ”
เมื่อฉันตื่นมาอีกทีก็พบว่างานเลี้ยงเลิกไปแล้วค่ะ ท่านพี่ที่นั่งเฝ้าฉันอยู่ในห้องบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็ดุเรื่องที่ฉันดื่มจนเมาไม่รู้เรื่อง ขอโทษค่า.. เมื่อท่านพี่เห็นว่าฉันมีสติครบสมบูรณ์ดีจึงขอตัวไปนอนพักที่อีกห้องนึง เพราะตอนนี้เป็นเวลากว่าตีสองแล้ว
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ฉันสงสัยคือเสื้อสูทที่คลุมตัวฉันอยู่มาจากไหน เพราะเสื้อตัวนี้ไม่ใช่ของท่านพี่ พอถามท่านพี่ไปก็ทำหน้ายักษ์บอกว่าให้รีบเอาไปทิ้งเลย แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด
หลังจากท่านพี่ออกไปฉันคลี่เสื้อสูทขึ้นมาดูอีกทีก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย และเรื่องราวก่อนที่ฉันจะหลับไปก็ลอยขึ้นมาเป็นฉาก ๆ.. เหมือนกับตอนระลึกชาติว่าตัวเองมาเกิดในโลกคิมิดอลเลยนะ ฉันใช้ชีวิตอย่างดีทำให้ตระกูลไม่ต้องล่มสลาย คาบุรากิก็เลิฟ ๆ กับวาคาบะจัง ถึงจะผิดแผนไปบ้างที่ฉันดันสนิทกับเจ้าชายและจักรพรรดิทั้งที่อยากหลีกเลี่ยงแท้ ๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น คิโชวอิน เรย์กะ เมาแล้วก่อเรื่องค่ะ!
ฉัน-ไป-กอด-เอ็นโจ! เพราะคิดว่าเป็นท่านพี่! แล้วไหนจะ.. อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!
น่าอับอายที่สุด! น่าอับอายที่สุด! น่าอับอายที่สุด!!
เมื่อโวยวายกับตัวเองและหมอนภายในห้องพักเสร็จฉันก็ออกไปด้านนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ และม้วนเสื้อสูทกอดเอาไว้เพื่อจะได้นำไปส่งซักก่อนนำไปคืนเจ้าของอีกด้วย โรงแรมตอนกลางคืนค่อนข้างเงียบสงบ สวนที่ประดับไฟสวยงามชวนให้ผ่อนคลาย ฉันจึงเดินหามุมดี ๆ เพื่อนั่งรับลมก่อนนำเสื้อไปส่งซัก
สายลมเอื่อย ๆ และเย็นสบายพัดเข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้ฉันลืมเรื่องวุ่นวายที่ตัวเองก่อนไว้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น ขณะเงยหน้ามองหาดวงดาวที่ลอยอยู่บนฟ้าสายลมก็พัดแรงขึ้นจนผมปรกหน้าฉันไปหมด
“หนาวจัง..”
ฉันพูดแล้วจัดผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีคนเรียกชื่อฉันขึ้นมา
“เรย์กะ?”
แล้วดันเป็นคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้อีกด้วย เอ็นโจนั่นเอง
“มาอยู่ตรงนี้ไม่หนาวหรอ”
เอ็นโจพูดพลางมองไหล่ที่เปล่าเปลือยของฉัน และเข้ามาหยิบเสื้อของตัวเองขึ้นมาคลุมไหล่ให้ ทำเอาฉันเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่งเพราะระยะห่างที่สั้นมาก กลิ่นที่คุ้นเคยจากตัวเขายิ่งตอกย้ำภาพความทรงจำน่าอายว่าฉันพุ่งไปกอดเขาอย่างแนบแน่นแบบไหน
“อ..เอ่อ.. แล้วท่านเอ็นโจมาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอคะ”
เสียงฉันสั่นเครือเล็กน้อยจากความเขินอาย เขาไม่ตอบ แต่กลับยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เรย์กะไม่เรียกผมว่าชูสุเกะแล้วหรอครับ”
หา....? ฉันถึงขนาดเรียกเขาด้วยชื่อตัวเลยหรอ ไม่ใช่ว่า เอ๊ะ แล้วทำไมถึง เอ๊ะ..?
ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนอยู่ เอ็นโจก็นั่งลงข้าง ๆ และจ้องมองฉันอย่างรื่นเริง
“ยังไงกันนะ~”
ไอหมอนี่
“แล้วไม่ต้องไปคอยดูแลคุณยุยโกะหรอคะ”
ฉันเปลี่ยนประเด็น ปล่อยผู้หญิงบอบบางปลิวลมของนายไปไหนแล้วล่ะ ถึงได้เที่ยวมาเดินเล่นในโรงแรมดึก ๆ ดื่น ๆ คนเดียวแบบนี้
“เรย์กะตรงเข้าประเด็นเลยหรอ ยุยโกะกลับบ้านใหญ่ไปตั้งแต่สามทุ่มแล้ว”
เอ็นโจตอบกลับมาแบบสบาย ๆ แถมยังเรียกชื่อตัวฉันอย่างสบาย ๆ อีกด้วย
“ท่านเอ็นโจไม่กลับไปด้วยหรอคะ”
ฉันถามกลับไป
“ฟังดูห่างเหินจังเลยนะ ตอนนี้ผมไม่จำเป็นต้องคอยดูแลเขาแล้วครับ”
....นายต่างหากที่ทำตัวใกล้ชิดเกิน แต่หมายความว่ายังไงกันนะที่ว่าไม่ต้องคอยดูแลแล้ว ก็ไหนเป็นว่าที่คู่หมั้น..
“ออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว เรย์กะ”
เอ็นโจหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดไม่เบา แต่เพราะตอบกลับไม่ได้ฉันจึงได้แต่มองเขาหัวเราะอยู่แบบนั้น จนกระทั่งเขาหยุดหัวเราะไปเองและเงยหน้าเหม่อมองท้องฟ้า
“ก็แค่.. กระต่ายนำโชคล่ะมั้ง...”
เขาพึมพำออกมาเบา ๆ ตานี่พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ฉันขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเอ็นโจจึงเงยหน้ามองท้องฟ้าเช่นเดียวกันกับเขา