กำหนดการไปต่างประเทศของพ่อทำให้ไม่สามารถอยู่กับเขาและแม่ในวันผ่าตัดได้ เขาฟังแล้วก็พยักหน้าเนิบๆถือว่ารับทราบไปตามนั้น อันที่จริงพ่อจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการผ่าตัดของแพทย์นักหรอก
พ่อมาเยี่ยมเขาก่อนขึ้นเครื่องตอนบ่าย ครอบครัวอยู่กันชื่นมื่นพร้อมหน้า แต่สำหรับชูสุเกะแล้วเหมือนเวลากำลังนับถอยหลังในการขึ้นสู่ตะแลงแกงอย่างไรชอบกล
แม่กับยูกิโนะจะไปส่งพ่อที่สนามบินแล้วก็จะตรงกลับบ้านเลย ส่วนมาซายะก็มาไม่ได้ รู้สึกว่าจะติดธุระทางบ้าน เท่ากับว่าวันนี้เขาจะได้อยู่สงบๆคนเดียวเป็นระยะเวลานานๆ ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว
น้องชายของเขาอ้อนพ่ออย่างเคย ชูสุเกะชอบเวลาที่มียูกิโนะอยู่ด้วยในห้อง เขาเป็นเด็กดีและน่ารัก ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็ทำให้บรรยากาศดูสดใสขึ้นมาจากความช่างพูดช่างเจรจา
จนได้เวลาที่จะต้องไป ยูกิโนะเดินลงไปรอที่รถกับแม่ ส่วนพ่ออยู่คุยกับคณะแพทย์เกี่ยวกับเรื่องเอกสารผ่าตัดในห้องอีกสักหน่อยแล้วจะตามไปทีหลัง
พ่อเซ็นลายเซ็นลงบนเอกสารยินยอมให้ผ่าตัดเรียบร้อยก็คว้าเสื้อสูทขึ้นมาถือ วางมือลงบนหัวเขาเหมือนพ่อที่หยอกล้อกับลูกชายทั่วๆไป แต่ชูสุเกะกลับรู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกตรวนล่ามกดทับ
เขาอยากจะกรีดร้องหรือขัดขืนอาละวาด แต่ที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่พูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นเพื่อถามในสิ่งที่อัดอั้นตันใจ
“เพราะผมเป็นผู้สืบทอดตระกูลอย่างนั้นสินะ พ่อถึงบังคับให้ผมเข้ารับการผ่าตัดนัก”
พ่อหันหลังกลับมา ก่อนจะตอบคำถามเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นั่นก็มีส่วน”
ชูสุเกะยิ้มขื่นๆกับคำตอบที่ได้รับ
“แกคงคิดมาตลอดว่าฉันเป็นพ่อที่ใจร้ายใจดำ คอยบังคับให้แกทำแต่สิ่งที่ไม่อยากทำสินะ”
พ่อสบตากับเขา ในตอนนี้ รอยยิ้มบางเบาที่พ่อชอบทำได้หายไปจากใบหน้าแล้ว
“แต่ฉันจะบอกให้รู้ไว้ ที่ฉันบังคับให้แกเข้ารับการผ่าตัดนั่นเพราะแกคือลูกของฉัน”
“......”
“ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกฉันตายไปต่อหน้า ถ้ามีหนทางให้รอด ไม่ว่าวิธีไหนฉันก็จะทำ”
เมื่อเขานิ่งเงียบ พ่อก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเหมือนปกติ
“ตอนนี้แกอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ถ้าโตแล้วก็จะรู้เองว่าความรักไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต ไม่ต้องไปยึดติดกับมันให้มากนักหรอก”
พ่อมองเขาด้วยสายตาที่อ่านอารมณ์ไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งก็เป็นฝ่ายละสายตาออกไปเอง
“ทานยาแล้วก็พักผ่อนซะ”
เสียงปิดประตูตามหลังนั้นแผ่วเบาและเงียบสงบ แต่ดังก้องในหูของเขาเสียเหลือเกิน
ชูสุเกะวางมือก่ายหน้าผาก จ้องมองเพดานและหลอดไฟของห้องพัก ครุ่นคิดถึงเรื่องที่พ่อพูดเมื่อสักครู่
เพราะเขาเป็นลูก อย่างนั้นเหรอ
ชูสุเกะไม่เคยคาดคิดกับคำตอบอะไรแบบนี้เลย ยิ่งออกมาจากปากของพ่อด้วยแล้วก็ยิ่งดูเหลือเชื่อไปกันใหญ่
สิ่งที่พ่อพร่ำสอนมาตลอดก็คือหน้าที่และผลประโยชน์ของตระกูลเอ็นโจต้องมาก่อนความรู้สึกของตัวเองเสมอ บางเรื่องที่ไม่อยากทำแค่ไหนแต่ถ้าเพื่อผลประโยชน์ก็จำเป็นต้องทำ เขาคิดว่าถ้าตัวเองออกนอกลู่นอกรอยที่วางไว้ พ่อก็พร้อมจะตัดเขาทิ้งจากตระกูลเช่นกัน
พ่อที่เขาเห็นว่าเลือดเย็นมาตลอด ในตอนนี้กลับพูดว่าพร้อมจะรักษาชีวิตลูกทุกทาง ชูสุเกะไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งที่พูดนั้นออกมาจากใจจริงหรือไม่
เขาก็เหมือนพ่อ เก็บซ่อนใจจริงเอาไว้ด้วยรอยยิ้มบางเบาเหมือนไม่มีอะไร และเป็นสิ่งที่เรียนรู้มาตลอด
แต่จากคำพูดเมื่อครู่นี้ก็บ่งบอกว่าพ่อเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อคนหนึ่ง มีความเจ็บปวด มีความกลัวที่จะสูญเสีย ไม่ใช่ไร้หัวใจไปซะหมดทุกอย่างแบบที่เขาเข้าใจ
หรือบางที... พ่ออาจจะเคยเจอกับรักที่ไม่สมหวังแบบเขาในอดีต ก็เลยไม่อยากที่จะให้เจ็บปวดเหมือนตัวเอง อาจจะถึงขั้นต้องผ่าตัดแบบนี้ก็เป็นได้
ถ้าเขามีเวลาเขาอาจจะถามพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้ดู
นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาเขาจะปิดสนิทไปเพราะฤทธิ์ยาอีกหน