Fanboi Channel

กูมี Short fic กาวๆมาให้พวกมึงอ่านกัน คู่คาบุเรย์กะ ได้มาเพราะอยู่ดีๆกูก็อยากเห็นท่านเรย์กะยืนกลางสายฝนเหงาๆขึ้นมา ขอตั้งชื่อว่า "คิโชวอิน เรย์กะกลางสายฝน" แล้วกัน

มันเป็นฟิคแรกของกู อาจมีตอนต่อถ้าพวกมึงชอบ แต่กูหวังอย่างเดียวว่าพวกมึงจะอ่านแบบไม่ติดขัดนะ

----

Kaburagi's OPV

ระหว่างตอนที่ออกมาข้างนอก อยู่ดีๆก็เห็นคนคุ้นตาผ่านกระจกรถ

เดี๋ยว นั่นมัน…คิโชวอินนี่?

พอรู้สึกตัวอีกทีก็เผลอบอกให้คนขับรถหยุดแบบกะทันหันซะแล้ว ไว้จะขอโทษทีหลังละกัน แต่ตอนนี้ต้องไปจัดการยัยลูกคุณหนูตรงนั้นก่อน

นี่เธอยืนกลางพายุฝนไม่อายใครเลยเรอะ แอบคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงสายฝนรึยังไงหา ร่มก็ไม่มีอีกต่างหาก ช่างไม่เตรียมพร้อมเอาซะเลย

แล้วอีกอย่างไอ้เดรสบางๆนั่นแนบเนื้อหมดแล้ว เธอไม่รู้สึกหนาวบ้างรึไง

ให้ตายสิ ลำบากฉันอีกแล้วสินะ ระหว่างที่คิดแบบนั้นก็ดันเปิดประตูรถออกมาซะแล้ว ร่มที่มีในรถจะขนาดใหญ่พอให้สองคนยืนไม่เปียกไหมนะ เอาเหอะ ค่อยคิดอีกทีแล้วกัน

>>678

ช่วยสำนึกชื่อ คาบุรากิ มาซายะ ผู้นี้เข้ากะโหลกด้วยล่ะ แค่วันนี้เท่านั้นนะที่ฉันจะมีน้ำใจให้ยืมร่มไปใช้ก่อนอย่างสุภาพบุรุษน่ะ!

“จะยืนตากฝนก็ไม่อยากขัดหรอก แต่ถ้าเธอป่วยขึ้นมาเพราะทำแบบนั้นล่ะก็คงน่าเวทนาน่าดู”

ฉันยื่นร่มเข้าไปบังตัวคิโชวอิอย่างรวดเร็ว ร่มใหญ่ไม่พอเลยต้องแอบขยับเอนไปให้คิโชวอินมากกว่านิดหน่อย ท่าทีของเธอสับสนไม่ใช่น้อย เอาเถอะ ก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอก

“ท่านคาบุรากิ?” สายตาของคิโชอินไม่เหมือนเดิมจนตัวฉันถึงกับชะงักตอนมองเข้าไป มันทิ้งสิ้นหวัง หม่นหมอง เศร้าสร้อย น้ำที่ไหลผ่านแก้มซีดๆนั่นทำเอาฉันแยกไม่ออกเลยว่าเป็นน้ำตาหรือฝนกันแน่

อะไรน่ะ นี่ยัยคิโชอินเป็นอะไรไป
มีใครแย่งเธอเก็บนักษัตรหรอ?

“ท่านคาบุรากิมาทำอะไรที่นี่หรอคะ” เธอพยายามแค่นเสียงตอบให้ดูเหมือนปกติที่สุด แต่นั่นมันโง่มาก เสียงแหบๆแบบนั้นน่ะต่อให้เอาไปหลอกเด็กอนุบาลยังไม่น่าเชื่อเลย แล้วอีกอย่างนะ…..จากที่ดูแล้วคนที่ต้องถามมันควรเป็นฉันสิ

“แค่ผ่านทางมาเท่านั้นแหละ เธอต่างหากที่มาทำอะไร คนบ้านคิโชวอินหายไปไหนหมด” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงออกไปทันที ไม่ว่ายังไงสถานการณ์ตอนนี้มันก็จะน่าสงสัยเกินไปแล้ว

รอยยิ้มของคิโชวอินดูฝืดเคืองอย่างประหลาด และในท้ายที่สุดเธอก็ยอมรับเสียงแผ่วว่าออกมาลำพังโดยที่ไม่ได้บอกใคร

นี่เธอ ช่วยตระหนักความสำคัญของตัวเองในฐานะคุณหนูบ้านคิโชวอินให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมเนี่ย ทำเรื่องเสี่ยงๆแบบนี้ได้ไงกันน่ะ ฉันขอยอมรับในตัวเธอจริงๆ มีไม่กี่คนนะที่ทำฉันตกตะลึงได้ถึงขนาดนี้ คิโชวอิน เธอมันเกินความเข้าใจของฉันไปแล้วสินะ

>>679

“คิโชวอิน ผู้หญิงตัวคนเดียวมายืนท้าฝนกลางพายุแบบนี้มันอันตรายนะ” แถมตอนแรกยังแอบนึกอีกว่าเป็นผีแน่ะ ถ้าไม่เห็นผมม้วนหลอดของเธอฉันคงจะผ่านไปแล้ว

ขอบคุณทรงผมที่อย่างกับหลุดมาจากตุ๊กตาของตัวเองซะเถอะนะ ที่เด่นมากๆจนเห็นทะลุฟิล์มกระจกรถฉันได้น่ะ

“….นั่นสินะคะ” คิโชวอินยิ้มออกมาบางๆตอบกลับมาเป็นมารยาท เป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกฝืนทนสิ้นดี รอยยิ้มแบบที่ใครเห็นก็ต้องอยากจะร้องไห้ออกมา และนั่นทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย

คิโชวอินเหม่อมองออกไปไกล สายตาเธอหยุดลงที่ใดก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ เธอที่หลบซ่อนสายฝนใต้ร่มคันเดียวกับฉันชวนให้คิดถึงอะไรแปลกๆอยู่เหมือนกัน แต่จากที่ดู คิโชวอินคงยังไม่อยากจะกลับบ้านเร็วๆนี้แน่

ฉันถอนหายใจ จะปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียวในสภาพนี้ มันก็คงไม่ใช่ทีหรอกมั้ง?

“คิโชวอิน ขึ้นรถ!” ฉันออกคำสั่ง กึ่งลากกึ่งจูงเธอออกมาจากลานกว้างตรงนั้นในระหว่างที่ยัดเยียดให้เธอถือร่มไปด้วย

“ เอ๋! คะ?? ท่านคาบุรากิ! จะทำอะไรน่ะคะ!!!”

คิโชวอินที่เพิ่งหลุดออกมาจากภวังค์โลกส่วนตัวหวีดร้องเบาๆเมื่อฉันใช้แขนโอบร่างเปียกๆของเธอให้เข้ามาด้านในของร่ม และเสียสละตัวเองยืนด้านนอกของร่มเพื่อกันละอองฝน ให้ตาย ยัยนี้ตัวเย็นเฉียบเลย ยิ่งกว่าน้ำแข็งซะอีก ถ้าปล่อยให้ยืนอย่างนั้นต่อไปคงไม่พ้นเป็นลมสลบเพราะอากาศหนาวแน่

เอาเถอะ ไว้ค่อยคิดก็แล้วกัน ฉันก้าวเท้า พยามกระชับคิโชวอินให้แนบติดกับตัวฉันเองให้ได้มากที่สุด ถึงจะเปียกก็ช่างมันปะไร อย่างน้อยถ้ามันช่วยให้เธออุ่นขึ้นได้สักหน่อยก็คงดี

เมื่อมาถึงรถ ฉันก็ดันร่างเธอเข้าไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

>>680

“ท่านมายาซะ เธอคนนี้….” คนขับรถทำหน้าแปลกใจและออกจะผวาไม่น้อยยามที่ฉันขึ้นรถมาได้สำเร็จ อะไรกัน คนที่บ้านน่าจะคุ้นเคยกับคิโชวอินในระดับนึงแล้วไม่ใช่เรอะ

“กลับคฤหาสน์” เพราะขี้เกียจอธิบายเลยสั่งไปเรียบๆ และยังดีที่คนขับรถไม่คิดจะถามอะไรอีก ระหว่างที่เอื้อมมือไปเพิ่มอุณหภูมิในรถก็บังเอิญเหลือบไปเห็นเบลเซอร์ที่ถอดทิ้งไว้วางข้างๆผ้าขนหนูสะอาดที่ยังไม่ได้ใช้อยู่ด้วย โชคดีจริงๆ ให้คิโชวอินเปียกโชกเหมือนลูกหมาแบบนี้ไม่ได้ด้วย เลยถือโอกาสใส่คลุมให้เสียเลย แน่นอนว่าผ้าขนหนูนั่นก็ต้องเช็ดตัวเธอให้ด้วย ท่าทีเงอะงะแบบนั้นกว่าจะจัดการเองเสร็จก็คงถึงบ้านก่อนแน่

รีบทำให้ร่างกายอบอุ่นซะ อ่อนแอแบบนี้ถ้าป่วยขึ้นมาคงหายยากน่าดู

คิโชวอินบ่นอุบอิบพึมพำอะไรบางอย่างออกมาเบาๆในระหว่างที่ฉันใช้ผ้าขนหนูซับน้ำออกไปจากผมเกลียวที่คลายแล้วของเธออย่างเบามือ พอแอบเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงสะอื้นคลอมากับศัพท์ที่จับใจความไม่ค่อยได้ ‘ใจดี’บ้างล่ะ ‘ใกล้ไป’บ้างล่ะ ‘ไม่เห็นต้องมาช่วยเลย’บ้างล่ะ อะไรกันล่ะนั่น ไม่เห็นเข้าใจเลย

“……..ขอบคุณนะคะ”

แต่อย่างน้อยเสียงกระซิบอ้อมแอ้มนั่นน่ะได้ยินชัดเจนนะ

ฉันผุดยิ้มออกมา วินาทีนึงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่มันคงเป็นเพราะแววตาสิ้นหวังแบบนั้นของคิโชวอินไม่มีอีกแล้ว อื้ม อื้ม ถึงตาจะคลอด้วยน้ำตาแถมทำหน้าน่าเกลียดไปบ้าง แต่ในที่สุดยัยนี่ก็กลับมาเป็นคิโชวอินแบบปกติสักที

เธอไม่เหมาะกับหน้าว่างเปล่าเหมือนไม่มีชีวิตหรอก ไม่ว่าใครก็ต้องยืนยันเป็นเสียงเดียวกับฉันอย่างแน่นอน!

แต่ตอนนี้เริ่มเครียดซะแล้วสิ….ถ้าท่านแม่รู้ว่าพาคิโชวอินสภาพนี้เข้าบ้าน จะโดนพูดว่าอะไรบ้างล่ะเนี่ย…..

-----------------

จบละมึง ทำไมแลดูไม่เหมือนคาบุรากิเลยวะ กุเผลอใส่ฟิลเต้อให้นางหล่อขึ้นรึเปล่าวะเนี่ย 55555555555555555