อาริมะคุงยิ้มกว้างสุด ๆ ส่งมาให้ ความเงียบโรยตัวลงมาชั่วขณะ แต่ก็มีใครไม่รู้ตะโกนว่าโรมิโอกับจูเลียตขึ้นมา มุมปากที่ส่งยิ้มกลับไปของฉันแข็งทื่อทันที ในมุมมองของคนอื่นก็คงเหมือนจะใช่อยู่นะคะ แต่เบื้องหลังโศกนาฏกรรมความรักหว่างประธานนักเรียนกับ Pivoine ที่ทุกคนคิดน่ะความจริงมันคือการฮึดสู้ต่อโชคชะตาของนางร้ายกับตัวสำรองต่างหากเล่า
ใบหน้าของฉันของคงจะว่างเปล่าจนดูไม่ได้ นายตัวสำรองถึงได้หลุดหัวเราะขึ้นมาหนึ่งครั้งก่อนจะทำหน้าจริงจังขึ้นมา ทำเอาทุกคนพลอยเงียบตามไปด้วย
“แต่ว่าผมกำลังจะจบไปแล้ว พวกเราถึงจะติดมหาวิทยาลัยที่เดียวกันแต่ก็ต่างคณะ ผมถึงคิดได้ว่าบางทีต่อไปอาจจะไม่ได้เจอทุกคนในเกือบทุกวันอย่างนี้อีก ผมกับเรย์กะก็เหมือนกัน ผมกลัวจะไม่ได้เจอเธอในแบบตอนนี้”
อาริมะคุงนี่สมควรได้รางวัลตุ๊กตาทองจริง ๆ เลยนะ ตั้งแต่ต้นจนจบหมอนี่ยังคีพคาแรกเตอร์ไม่เปลี่ยนจริง ๆ
“เพราะงั้นเรย์กะ ผมไม่อยากให้คุณเป็นแค่เรย์กะของผมในโรงเรียนนี้”
...ฮะ ฉันได้ยินอะไรไปผิดรึเปล่า
“เรย์กะ ไม่ใช่แค่ในโรงเรียนนี้ แต่ได้โปรดเป็นเรย์กะของผมตลอดไปเลยได้หรือเปล่า” นายตัวสำรองที่สบตาฉันมาพลันตลอดหลุบสายตาลงแล้วเบือนไปมองที่อื่น
“ผมขอโทษที่ผมทำอะไรไร้มารยาทแบบนี้โดยไม่ได้บอกคุณก่อน ผมรู้ว่าการเค้นคำตอบของคุณในที่สาธารณะมันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัด เพราะงั้นผมจะรอเรย์กะที่เดิม ให้คำตอบกับผมในตอนนั้นก็แล้วกัน”
“เพื่อนนักเรียนทุกคน ผมขออภัยที่ใช้เวลาของทุกคนไป แต่ผมคงต้องใช้โอกาสนี้ก่อนจะไม่มีโอกาสอีก” อาริมะคุงยิ้มเศร้า ๆ “ทุกคนได้ให้ประสบการณ์อันมีค่ากับผม เปลี่ยนผมเป็นคนที่ดีขึ้น ใจกว้างยิ่งขึ้น ขอบคุณมากครับ”
อาริมะคุงยังคงพูดอะไรต่อท้ายอีกนิดหน่อย แต่สมองฉันขาวโพลนไปทั้งหมด ไม่รับรู้เสียงของหมอนั่นโดยสิ้นเชิง
“เมื่อกี้...คืออะไรน่ะ” แว่วเสียงนักเรียนผู้หญิงที่นั่งด้านหลังฉันดังขึ้น “ประธานนักเรียนขอท่านเรย์กะคบเหรอ ไม่ใช่สิ! พวกเขาคบกันอยู่แล้วนี่นา”
“ก็ขอหมั้นไว้ก่อนยังไงเล่า เธอไม่ได้ยินเหรอ เรย์กะของผมตลอดไปน่ะ”
“อ๊ะ นั่นสินะ นี่...”
แต่ยังไม่ทันจะได้ยินอะไรอีก คาบุรากิก็กระแอมออกมาเสียงดังลั่น แบบที่สองคนที่ซุบซิบกันอยู่นั่นคงจะสะดุ้งโหยง ขอบใจที่เป็นห่วงนะยะ แต่ฉันหวังว่าทีนี้นายก็จะรู้แล้วนะว่าเวลาทำอะไรโอเวอร์ไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องน่ะทำเอาอีกฝ่ายกระอักกระอ่วนได้ขนาดไหน
ทั้ง ๆ ที่ฉันด่านิสัยคาบุรากิแบบนั้นมาตลอดแท้ ๆ แต่หัวใจฉันดันมาโดขิโดขิกับละครที่อาริมะยังแสดงไม่เลิกอยู่บนเวทีนั่นจนได้ ฉันว่าถ้าจบไปแล้วนายนั่นเกิดทำธุรกิจล้มละลายหรือเกิดเบื่ออะไรขึ้นมา จะผันตัวไปเป็นนักแสดงก็น่าจะรุ่งแบบฉุดไม่อยู่แหง ๆ
คิโชวอินกรุ้ป (ถ้ายังไม่ล้มละลาย) จะเป็นนายทุนทำหนังทำละครให้เลยเอ้า
ไม่รู้ว่าสุดท้ายที่อาริมะคุงเรียกไปคุยจะมีเรื่องอะไรอีกก็เถอะ ในเมื่ออย่างที่หมอนั่นพูด Pivoine กับสภาก็ดีกันแล้ว พวกเรากำลังจะเรียนจบแล้ว จะยังมีเรื่องอะไรให้ปรึกษาอีกนะ หรืออยากจะฝากฝังให้ฉันอบรมยัยรินะอีกซักหน่อย?
แต่ความร้อนแรงของนักเรียนมอปลายเนี่ย…จั๊กจี้หัวใจผู้ใหญ่บ้านคานทองของฉันดีจริง ๆ
ฉันปล่อยสมองให้ล่องลอยไปถึงจุดเริ่มต้นที่ฉันไม่คิดว่ามันจะทำให้เหตุการณ์มันบานปลายมาถึงจุดนี้