เพื่อไม่ให้เป็นการขัดขวางเด็กน้อยสองคนที่ย้ายทะเบียนบ้านไปหมู่บ้านมีรักฉันชวนทั้งสองคนไปนั่งจิบชาที่โต๊ะที่ห่างออกมาหน่อย จากนั้นจึงถามเอ็นโจเกี่ยวกับยูกิโนะคุง ได้ความมาว่ายูกิโนะคุงพยายามจะทำเซอร์ไพรส์ให้ฉันแต่เพราะฝืนตัวเองมากเกินไปวันนี้เลยลาหยุด
“ น่าสงสารจังยูกิโนะคุง.. “
“ ยูกิโนะไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ก็แค่อ่อนเพลีย เขายังฝากให้ผมเอาสิ่งนี้ให้คุณคิโชวอินด้วยนะ แถมยังสั่งไว้ว่าต้องบอกว่าอันนี้ยูกิโนะเป็นคนทำเองด้วย “
เอ็นโจหัวเราะเบาๆและล้วงหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง
“ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคุณคิโชวอิน “
ฉันรับกล่องของขวัญมาจากเอ็นโจและขอบคุณเขา ถ้าไปพูดที่อื่นแล้วมีคนได้ยินเข้าต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆเลยค่ะ! คนจากหมู่บ้านคาสโนว่าอันตราย!!
เมื่อเปิดดูพบว่าเป็นช็อกโกแลตรูปสัตว์ชิ้นเล็กๆน่ารักไม่ซ้ำแบบกัน 12 ชิ้น.. เดี๋ยวนะ... ดูเหมือนความเข้าใจผิดแปลกๆยังไม่หายไปใช่ไหมเนี่ย แต่ก็ขอบคุณนะยูกิโนะคุง....
“ อ๊ะ จริงด้วยสิ “
“ อันนี้ของท่านคาบุรากิค่ะ “
ฉันส่งช็อกโกแลตกล่องเล็กๆที่เหลือจากการแจกให้เด็กๆกล่องหนึ่งให้คาบุรากิ ถึงจะกล่องเล็กแต่ก็เป็นร้านที่เขาชอบจึงไม่ได้ปริปากบ่นออกมา จากนั้นฉันก็ยื่นช็อกโกแลตกล่องใหญ่กล่องนึงให้เอ็นโจ
“ อันนี้... “
“ ทำไมขนาดของที่ฉันได้ต่างกับของชูสุเกะลิบลับเลยล่ะ! นี่คิโชวอิน เธอแอบชอบชูสุเกะอยู่งั้นหรอ? “
คาบุรากิเงยหน้าจากช็อกโกแลตขึ้นมาเห็นพอดีเลยโวยวายเรื่องขนาดที่ได้ไม่เท่ากันกับเอ็นโจ นายนี่มันเด็กจริงๆ แล้วก็หยุดโวยวายให้คนอื่นเข้าใจผิดได้เเล้วค่ะ!
“ ของ ‘ยูกิโนะคุง’ ค่ะ! “
ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง พูดจาไร้สาระที่สุดเลย! ใครจะไปชอบคนที่มีว่าที่คู่หมั้นที่สุดแสนจะสวยงามรูปร่างบอบบางน่าถะนุถนอมกันล่ะคะ!
“ ส่วนอันนี้ของ ‘ท่านเอ็นโจ’ ค่ะ “
ฉันยื่นอีกกล่องที่คล้ายๆกันกับอันที่ให้คาบุรากิไปให้กับเอ็นโจ เขาก็รับไปพร้อมรอยยิ้มขื่นๆบนใบหน้า
“ ท่านพี่เรย์กะเสร็จแล้วหรอคะ? “
มาโอะจังและยูริคุงเดินจูงมือมาหาพวกเราที่โต๊ะ ฉันเลยหยิบกล่องขนมให้พวกเขาคนละกล่อง
“ จ้า อันนี้ของมาโอะจังกับยูริคุงนะ “
“ ถ้างั้นวันนี้พวกพี่ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะทั้งสองคน “
“ ไว้เจอกันใหม่นะคะท่านพี่เรย์กะ ท่านพี่คาบุรากิ ท่านพี่เอ็นโจ “
“ ไว้เจอกันใหม่ครับ! “
หลังจากบอกลามาโอะจังกับยูริคุง ฉัน คาบุรากิ และเอ็นโจก็ออกจากห้องสโมสรไปยังลานจอดรถเพื่อกลับบ้านของแต่ละคน