Fanboi Channel

เมื่อเรื่องนอบน้อมเป็นแนวระบบ

1.

‘ยินดีด้วย คุณทะลุมิติเข้ามาอยู่ในโลกคิมิดอล แต้มคะแนนเริ่มต้นของคุณอยู่ที่ 100 หากทำภารกิจสำเร็จจะได้คะแนนเพิ่มและจะปลดล็อคฟังก์ชั่นต่าง ๆ ได้ แต่ถ้าถูกตัดคะแนนจนเหลือ 0 คุณจะโดนทรัคซังส่งไปยังโลกแอคแทคออนไตตั้นทันที’

ทันทีที่ฉันเห็นคำว่า ‘โรงเรียนประถมซุยรัน’ ที่แขวนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า เสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นมาในหัว พร้อมกับความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามา

คิมิดอลคือการ์ตูนผู้หญิงที่แสนโด่งดังในชาติก่อนของฉัน ส่วนตัวฉันในตอนนี้คือคิโชวอิน เรย์กะ นางร้ายในการ์ตูนเรื่องนี้

ทั้ง ๆ ที่ธีมเรื่องเป็นการ์ตูนตาหวาน แล้วระบบที่ดังขึ้นมาในหัวมันคืออะไรกัน?!

‘สวัสดี โฮสต์ นับจากนี้คุณคือคิโชวอิน เรย์กะ คุณหนูแห่งบ้านคิโชวอิน หวังว่าผมจะได้รับใช้คุณนาน ๆ เนื่องจากผมคือระบบมือโปร ผมขอแนะนำการเก็บแต้ม—’

ในขณะที่ท่านแม่มองฉันอย่างเป็นห่วง ฉันก็ถามระบบอย่างตกใจ

‘เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่าถ้าคะแนนเหลือ 0 จะถูกส่งไปโลกไหนนะ?’

ในชาติก่อนนิยายระบบนับว่าเป็นแนวนิยายที่โด่งดังรองจากนิยายทะลุมิติ ดังนั้นฉันจึงได้อ่านผ่านตามาบ้าง เลยรู้ดีว่าระบบและคะแนนเหลือ 0 คืออะไร แต่เพิ่งเคยได้ยินบทลงโทษแบบนี้เป็นครั้งแรก

‘หากคะแนนเหลือ 0 คุณจะโดนรถบรรทุกพุ่งชนทันที จากนั้นคุณก็จะทะลุมิติเข้าไปในโลกแอคแทคออนไตตั้น ที่ ๆ คุณจะได้สนุกสนานกับโลกดิสโทเปีย ฝึกการต่อสู้ และเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังที่น่าตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กับการเอาตัวรอดท่ามกลางความสัมพันธ์ซับซ้อนที่ก่อตัวขึ้น’

แน่นอนว่าอนิเมะที่แสนดังอย่างแอคแทคออนไตตั้นนั้นถึงฉันจะไม่เคยดู แต่ก็เคยได้ยินผ่านหูมาไม่น้อย เป็นเรื่องแนว ๆ เอาตัวรอดที่โหดยิ่งกว่าซอมบี้ ดังน้ันฉันเลยตั้งใจฟังระบบทันที

‘เมื่อครู่นายบอกว่าทำยังไงถึงจะเก็บแต้มได้นะ?’

พอเห็นฉันสนใจ ระบบก็เหมือนติดไฟนีออนสว่างเจิดจ้าทันที

‘เนื่องจากโลกนี้มีความยากเพียงแต่ระดับ D การสะสมแต้มขอแค่เพียงทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย ไม่หลุดคาแรกเตอร์ ก็จะสามารถสะสมแต้มจนแลกไอเท็มในอนาคตได้ครับ’

เพราะคิมิดอลมีวาคาบะจังเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก คิโชวอิน เรย์กะ โผล่ออกมาแค่กลั่นแกล้งเธอ แล้วก็ไล่ตามคาบุรากิไปจนบริษัทคิโชวอินถูกกว้านซื้อหุ้นและท่านพ่อของเธอถูกเปิดโปงฐานฉ้อโกงเท่านั้น…

พอคิดไปถึงตรงนั้นฉันก็เหงื่อแตกมือเย็นเฉียบทันที จริงด้วย ล้มละลาย!

แม้ว่าฉันจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง แต่การอยู่อย่างล้มละลาย โดนถอนหมั้น โดนผู้คนเหยียดหยามนี่ไม่เอาด้วยหรอกนะ!!

‘ใจเย็น ๆ นะครับโฮสต์ แม้ว่าคุณจะต้องทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย แต่ถ้าคุณเก็บแต้มจนสามารถซื้อไอเท็มปลดล็อคฟังก์ชั่น OOC ได้แล้ว คุณก็สามารเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเองได้ อีกทั้งถ้าเก็บแต้มได้มากพอ ก็สามารถแลกเป็นเงินได้ครับ’

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อย แต่ถึงยังไงก็คิดไม่ออกว่าตัวร้ายแบบคิโชวอิน เรย์กะ จะมีวัยเด็กเป็นแบบไหน ถ้าให้เดา ก็คงเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ จ่ายเงินเป็นเบี้ย ใช้ชีวิตไม่เป็นโล้เป็นพาย…

พอคิดแบบนั้นชะตากรรมล้มละลายก็ลอยขึ้นมาบนหัวอีกรอบ ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องค่อย ๆ ออมเงินไว้ตั้งแต่ตอนนี้ดีไหมนะ แล้วก็ต้องตั้งใจเรียนด้วย เผื่อล้มละลายจะได้สอบเป็นข้าราชการ มีเงินมีงานมีชีวิตมั่นคง อย่างน้อยก็เป็นหลักประกันได้ดีกว่าทำเควสตั้งเยอะ

‘ถ้าทำอย่างนั้นก็จะ OOC ถูกหักแต้มนะครับ วางใจเถอะครับโฮสต์ ช่วงชีวิตในวัยเด็กของคิโชวอิน เรย์กะ น่ะง่ายมาก คุณก็แค่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนคุณครูตระกูลเศรษฐีก็เท่านั้นเอง’

…..

2.

‘โกหก’

ฉันพึมพำเป็นรอบที่ห้าสิบในขณะที่นั่งฟังเสียงท้องร้องจ๊อก ๆ ของตัวเอง

‘ถ้ากินขนมมากขนาดนั้นจะอ้วนเอาได้นะครับ’

‘ไหนบอกว่าคิโชวอิน เรย์กะ เป็นคุณหนูเอาแต่ใจไง แค่กินขนมตามใจปากยังกินไม่ได้เลย’

ฉันนึกถึงช็อคโกแล็ตที่ทานุกิซื้อมาฝากจากเบลเยี่ยม พอจะหยิบชิ้นที่สอง ระบบก็ดังเตือนขู่จะตัดคะแนนทันที ทำเอาทานูกิหดหู่ ส่วนท่านแม่ยิ้มอย่างพอใจ

‘คุณเป็นร่างมินิของมาดามคิโชวอิน ถึงจะยังเด็ก แต่ก็ห่วงเรื่องความสวยความงาม ไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองอ้วนหรอกนะครับ อีกอย่างคุณถูกห้ามไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกด้วย ในสภาวะที่โอกาสในการออกกำลังกายเป็นศูนย์แบบนี้ มีทางเดียวที่จะคงความผอมได้ก็ต้องกินอย่างเหมาะสมนั่นแหล่ะครับ’

ฉันรู้สึกเหมือนระบบเป็นพี่เลี้ยงสายเทรนเนอร์ที่วัน ๆ เอาแต่เล่นกล้าม กินอกไก่ปั่น หรือไม่ก็แฟชั่นนิสต้าสายคลั่งผอม

ท้องของฉันร้องขึ้นมาอีกรอบ ขณะที่จ้องมองกระจกอย่างเบื่อหน่าย

‘เอาล่ะครับ เลิกบ่นแล้วมาฝึกหัวเราะ โอะ โฮะ โฮะ โฮะ ให้ได้โทนเสียงและจังหวะที่เหมาะสมกับการเป็นคิโชวอิน เรย์กะ กันเถอะครับ’

ฉันมองกระจกอีกครั้ง ก่อนจะยกมือป้องปากแล้วฝึกหัวเราะเพื่อเก็บแต้มสำหรับซื้อไอเท็มปลดล็อค OOC

…..

3.

คาบุรากิอยู่ใน Petit Pivoine

นั่นหมายความว่าห้องสโมสรคือกราวน์ซีโร่สำหรับฉัน

อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เกลียดการไปสโมสรหรอกนะ เพราะที่นี่มีขนมหวานแสนอร่อยที่ระบบอนุญาตให้ฉันกินได้วันละหนึ่งชิ้น แต่ข้อเสียก็เป็นอย่างที่ฉันได้เอ่ยถึงไว้ในตอนแรก

คาบุรากิ มาซายะ อยู่ใน Petit Pivoine

และคิโชวอิน เรย์กะ ก็ตกหลุมรักออร่าจักรพรรดิและสถานะทางสังคมที่อยู่จุดสูงสุดของเขา

ฉันพยายามต่อรองกับระบบหลายครั้ง บอกว่าการทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์จ้องมองจากที่ห่าง ๆ เองก็สร้างความรำคาญให้กับคาบุรากิได้เช่นกัน ระบบยอมให้ฉันทำแบบนั้นสองอาทิตย์ แต่พอหมดช่วงโปรโมชั่น ก็ขู่ว่าจะหักแต้มที่ฉันเฝ้าฝึกหัวเราะจนคอแหบจนเกลี้ยงหากว่าฉันยังผลัดผ่อนอีก

ในขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวกับระบบ คาบุรากิก็หันมาทางฉันที่จ้องเขาเขม็ง ซ้ำยังขมวดคิ้วอีกต่างหาก

‘นี่ไง! รำคาญแล้ว!’

‘ถ้าทำได้แค่นี้ คุณก็แค่ลูกกระจ๊อกเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ เท่านั้นแหล่ะครับ ถ้าคิดจะเป็นนางร้าย ต้องโดดเด่นกว่าบรรดาตัวประกอบ ผมให้เวลา 5...4...3…’

ฉันรีบลุกทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาคาบุรากิผู้เต๊ะท่าจักรพรรดิ ทำตัวไม่สมเป็นเด็กอายุหกขวบ

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก ฉันกลัวว่าจะน่ารำคาญไม่พอ เลยถือวิสาสะนั่งข้าง ๆ แล้วหยิบพุดดิ้งชาเขียวที่ทำจำนวนจำกัดมากิน อันที่จริงฉันกินไปแล้วหนึ่งถ้วย แต่เพราะตอนนี้กำลังหาทางเข้าใกล้คาบุรากิอยู่ ระบบก็เลยไม่ส่งเสียงเตือนตอนฉันกินถ้วยที่สอง

อา...มัชชะพุดดิ้งแสนเข้มข้นที่ถ้วยเล็ก ๆ ขนาดเด็กกินไม่กี่คำนี่มีราคาถึง 12,500 เยน ถ้าเป็นในชาติก่อนฉันไม่กล้าซื้อมากินเด็ดขาด โรงเรียนซุยรันนี่ช่างใจป้ำจริง ๆ

“ท่านคาบุรากิ ถ้าไม่ทานดาร์คช็อคโกแล็ตชิ้นนั้น ฉันขอได้ไหมคะ?”

นอกจากพุดดิ้งชาเขียวแล้วยังมีเซ็ตช็อคโกแล็ต คาบุรากิกินไวท์ช็อคกับมิลค์ช็อคไป เหลือแต่ดาร์คช็อค อันที่จริงดาร์คช็อคของที่นี่อร่อยมาก แต่ลิ้นของเด็ก ๆ ถึงจะเลือกกินยังไง ก็ยังชอบขนมที่ออกรสหวานอยู่ดี

“ใครว่าฉันกินไม่ได้”

ตัวเองไม่ชอบแทนที่จะส่งให้ฉันกิน แต่คาบุรากิทำหน้าเหมือนโดนดูถูก แล้วหยิบช็อคโกแล็ตเข้าปากทันที พอปิดปากปุ๊บก็ทำหน้าฝืนทน ฉันเห็นแล้วสงสารแกมสมน้ำหน้า อยากวางท่าดีนัก

“แล้วอันนี้น่ะ เรียกว่าช็อคโกล่าต่างหาก”

ฉันยกมือป้องปาก ก่อนจะหัวเราะด้วยเสียงหัวเราะที่ฝึกกับระบบมานานจนผ่านมาตรฐานคุณหนูคิโชวอิน

“โอะ โฮะ โฮะ นั่นสินะคะ ช็อคโกล่าของยี่ห้อนี้อร่อยดีจริง ๆ ท่านคาบุรากิได้ทดลองชิมอันที่เป็นผลไม้รึยังคะ?”

“ตัวนั้นเพิ่งออกใหม่ เธอเคยลองชิมแล้วเหรอ?”

คาบุรากิถามด้วยสีหน้าอิจฉานิด ๆ ฉันเลยอวดเบ่งไป

“ท่านพ่อของฉันกลับมาจากสวิสเมื่อสองวันที่แล้วค่ะ ซื้อช็อคโกแล—ช็อคโกล่ามาฝากเยอะเชียว ท่านคาบุรากิอยากจะชิมบ้างไหมคะ พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้ชิม”

คาบุรากิคิดสะระตะซักพัก ก่อนจะตอบตกลง

ทั้ง ๆ ที่ฉันหาวิธีเกาะติดคาบุรากิได้ แต่ระบบกลับให้คะแนนแค่ 5 คะแนนซะงั้น ฉันพยายามเถียงขอคะแนนอีกรอบ แต่พอระบบขู่ว่าจะไม่ให้คะแนนเลยก็ใจมด พยักหน้าตกลงกับคะแนนที่ได้รับไป

แม้คาบุรากิจะเป็นตัวอันตราย แต่เพื่อหนทางแห่งไอเท็มปลดล็อค OOC ฉันจะต้องเก็บคะแนนให้มากที่สุด เพื่อที่พอปลดล็อคได้แล้ว จะได้เตรียมตัวเก็บเงินสอบราชการ หลบหนีจากชีวิตที่มีแต่ตัวอันตราย หลบหนีจากทรัคคุง หลบหนีจากการถูกส่งไปโลกแอคแทคออนไตตั้น

กะอีแค่เด็กหกขวบ ยังไงฉันก็รับมือไหวอยู่แล้ว!

…..

4.

คาบุรากิ...น่ารำคาญชะมัด

หลังจากที่ฉันสนิทกับคาบุรากิได้ตามเป้าหมายที่ระบบตั้งใจแล้ว การเจอหน้าคาบุรากิก็คือการเก็บแต้มรัว ๆ แม้ว่าฉันจะต้องทนฟังคำพร่ำเพ้อถึงพี่สาวที่คาบุรากิแอบชอบก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างตัวของคาบุรากิยังมีเอ็นโจ

เอ็นโจ ชูสุเกะ แม้ว่าภายนอกจากอ่อนโยนใจดี แต่ฉันจำได้ว่าตอนที่เขาเล่นงานคิโชวอิน เรย์กะ นี่โหดยิ่งกว่าคาบุรากิซะอีก ดังนั้นหากเป็นไปได้ ฉันเลยตั้งใจจะอยู่ห่าง ๆ เขา

แต่นั่นก็เป็นได้แค่เป้าหมายเท่านั้น เพราะอีตาคาบุรากิมีเพื่อนคนเดียว ดังนั้นถ้าฉันต้องเข้าหาคาบุรากิ ก็หมายความว่า 8 ใน 10 ครั้ง จะต้องเจอกับเอ็นโจ

“คุณคิโชวอินนี่ชอบกินขนมหวานเหมือนมาซายะเลยนะเนี่ย”

เอ็นโจเปรยขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบชีสเค้กทาร์ตเข้าปาก ทำเอาฉันเกือบวางลงเพราะติดนิสัยตอนระบบเตือนว่าห้ามกินขนมเกินชิ้นเดียว

“ท่านเอ็นโจไม่ชอบขนมหรือคะ?”

ฉันถามตามมารยาทพอเป็นพิธี พลางเหลือบตาไปยังขนมในจานของเอ็นโจที่ไม่ได้ถูกแตะเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“ชูสุเกะไม่ชอบกินขนม เธอจะกินส่วนของหมอนี่ก็ได้นะ”

ฉันยิ้มค้างเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองขนมของเอ็นโจ ส่วนเอ็นโจยิ้ม ๆ หันไปทำเสียงดุใส่คาบุรากิ

“มาซายะ เสียมารยาทต่อคุณคิโชวอินนะ”

คาบุรากิขมวดคิ้ว

“เสียมารยาทอะไร นายไม่กินก็ให้ยัยนี่ไปสิ เห็นจ้องอยู่นานสองนาน รำคาญลูกตาแทน”

แม้ว่าฉันควรจะได้รับแต้มเพิ่มเพราะถูกคาบุรากิบ่นว่ารำคาญ แต่ระบบกลับเงียบกริบ ฉันเลยตอบไปด้วยรอยยิ้มที่พยายามปั้นให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“ฉันอิ่มแล้วค่ะ ท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิเลิกคิ้วสูง

“แน่ใจนะว่าไม่อยากกินดักกัวซ์?”

ฉันมองขนมหน้าตาน่ารักที่ทำจากเมอแร็งก์ ครีม และผลไม้ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างกระมิดกระเมี้ยน ไม่ให้เสียน้ำใจคาบุรากิที่ฉันพยายาม ‘ตามตื้อ’ อยู่

“แค่คำเดียวนะคะ”

ฉันรับจานขนมที่เอ็นโจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วยื่นส่งมาให้ ในขณะที่ใช้ส้อมตักดักกัวซ์ชิ้นเล็ก ๆ เข้าปาก ก็ได้ยินเสียงระบบบ่นพึมพำ

‘ให้ตายเหอะ นี่กลายเป็นเคสคาตาริน่าไปอีกรายแล้วเหรอเนี่ย?’

ฉันไม่สนใจระบบที่บ่นงึมงำ ก่อนจะกินชีสเค้กเป็นลำดับถัดไป

…..

จบ
ไม่มีตอนต่อไป เอากาวมาลงเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะบอร์ดเงียบเกิน