Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www(ดอต)nekopost(ดอต)net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]

>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]
>>>/webnovel/6040 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]
>>>/webnovel/6114 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยให้ท่านฮิมาต่อพร้อมกับการเปิดตัวพระเอกที่เหล่าโม่งกำลังสับสน [การย้ายเรือไปมารอบที่29จากการเมากาวของเหล่าโม่งฟิค]
>>>/webnovel/6627 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจิตวิญญาณแห่งการรอคอยที่โชติช่วงด้วยพลังเผาไหม้แห่งกาว [เช็กหน้าเว็บครั้งที่ 30xxxxxxxx ]

.
.
.
.
♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

กูลองเทสต์ลิงค์ดูในกระทู้ sandbox แล้ว ลิงค์ของแมวดุ้นคือลิงค์ที่มีปัญหาทำให้โพสต์ไม่ผ่าน อาจจะเพราะระบบกรองคำหรือแบนคีย์เวิร์ดของเว็บ มันถึงได้ตั้งกระทู้ตั้งแต่ทีแรกไม่ได้ ถ้าใครจะก็อปลิงค์แมวดุ้นข้างบนก็เปลี่ยนจากคำว่าดอท เป็น . เอาก็แล้วกัน

>>3 ย้ายกลางดึกเลยฟฟฟฟฟ

เจิมมู้ใหม่

สวัสดีครับมาเจิมเปิดมู้ใหม่

แม่เจ้า มู้ใหม่ เจิมม

ใครอ่านญี่ปุ่นออกมั่งอ่า ในนาโร่ยังมีคนเข้ามาคอมเม้นหาท่านฮิโยโกะบ้างปะ?

>>8 มี ;--;

อีกประมาณ 2 เดือนกว่าก็จะครบรอบ 2 ปีแล้ว

กูแวะมาบนว่าถ้าท่านฮิมาต่อก่อนครบ 2 ปี กูจะไปตามรอยทัวร์ทัศนศึกษาของเจ้าแม่และสาวๆ TT

>>10 สาธุเพื่อนโม่ง
-
จริง ๆ ตอนนี้กูมีฟิคเรื่องนี้ในหัว แต่กูลังเลว่าจะแต่งดีไหมวะ จะแต่งดีไหม เก็บไว้บนหรือแต่งเลยดีวะเพร่ะแบบ แห้งชิบหาย orz

>>11 แต่งสิ รออะไรอยู่ แต่งเบยยยยย

>>11 แต่งเลยยย เป็นเครื่องบูชา(?)ให้ท่านฮิกลับมาลงนิยายต่อไวๆ

นักเรียนชายม.4ไม่ระบุนาม ณ ซุยรัน

ในโรงเรียนซุยรันแห่งนี้ มีกลุ่มผู้มีอิทธิพลอยู่ครับ คนกลุ่มนั้นคือ Pivoine เป็นกลุ่มคนที่มีสิทธิ์เหนือคนอื่นในทุกด้าน ขนาดสภานักเรียนยังเอาไม่ค่อยจะอยู่ พวกนักเรียนที่เป็น Pivoine ส่วนใหญ่ยังเป็นพวกกร่างใช้อำนาจในทางที่ไม่ดีกันซะหมด น่าเหนื่อยใจจริง ๆ ครับ…

ผมเองก็เป็นนักเรียนนอกเลยมักจะถูกพวก Pivoine ชั้นปีเดียวกันจิกหัวใช้งานอยู่บ่อย ๆ อยากจะหนีไปให้พ้น ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของเจ้าพวกนี้ตลอด

จนวันหนึ่งเจ้าพวก Pivoine ในชั้นปีของผมก็ไปหาเรื่องสภานักเรียนเข้าจนได้ครับ

ผมเหลือบมองรอบตัว หวา- มีคนอยู่ขนาดนี้ยังจะกล้าทำแบบนี้อีกงั้นเหรอครับ ? คงคิดว่าตัวเองใหญ่โตมากสินะ มีปากเสียงกับประธานนักเรียน รุ่นพี่มิซึซากิด้วย จะกล้าเกินไปแล้ว ! ไหนจะใช้งานรุ่นพี่ทาคามิจิที่เป็นนักเรียนทุนอีก เป็นถึง Pivoine แถมเรียนซุยรันมาตั้งนาน แต่ไม่รู้รึไงว่าประธาน Pivoine ท่านจักพรรดิー รุ่นพี่คาบุรากิ ไม่สิ ท่านคาบุรากิ ? จะอะไรก็ช่างเถอะ ชอบรุ่นพี่ทาคามิจิอยู่นะ ขนาดผมที่เพิ่งเข้ามาเรียนไม่นานยังรู้เรื่องนี้เลย โง่เง่าจริง ๆ

...พอมองไปผมก็เห็นกับจักรพรรดินี คิโชวอิน เรย์กะ Pivoine ม.6 อีกคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนซุยรันแห่งนี้ยืนอยู่ด้วย ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่กำลังลังเลอยู่ไม่น้อย จะซ้ำเติม ? จะห้าม ? ไม่ทันไรเจ้าตัวก็ก้าวออกมาพร้อมพูดว่า “หยุดเดี๋ยว-” แต่กลับมีคนพูดแทรกขึ้นมาว่า “เอะอะอะไรกัน” ทำเอาสถานการณ์สงบลงทันตาเห็น คนที่พูดแทรกก็คือรุ่นพี่คาบุรากินั่นเองครับ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงเงียบไป จากนั้นรุ่นพี่คาบุรากิก็เริ่มพูดคุยกับรุ่นพี่มิซึซากิ

ในขณะนั้น เมื่อผมมองไปยังรุ่นพี่คิโชวอิน เธอเงียบไป มอง ๆ แล้วรุ่นพี่คิโชวอินเนี่นเรียกได้ว่าเป็นคนที่มีท่าทางสง่างาม ไม่ใช่แค่ท่าทาง หน้าตาเองก็งดงามราวกับตุ๊กตา ทำเอาผมเกือบใจเต้นเลยล่ะ-

"นักเรียนกลุ่มนอกที่ฐานะไม่ถึงขั้นมีสิทธิมาเข้าเรียนซุยรันแห่งนี้ได้ ก็เป็นเพราะพวกเรา Pivoine และนักเรียนกลุ่มใน ก็เป็นธรรมดาใช่ไหมล่ะ!"

อะไรของหมอนี่กัน !

"ถ้าแกรีบๆ เก็บกวาดซะ มันก็ไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่กันมาถึงขนาดนี้หรอกน่า ไอ้โง่นี่"

ชักจะเกินไปแล้วนะ แต่กลุ่มนักเรียนนอกอย่างพวกผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้ารับคำพูดนั้น ทำไมถึงเข้ามาเรียนในที่แบบนี้กันนะ ผมคิดในใจ แต่ดูเหมือนจะมีบางคนเผลอพูดออกไปว่า

“...ไม่มาเข้าโรงเรียนแบบนี้ซะก็ดีหรอก”

ทำเอารุ่นพี่คาบุรากิก้มหัวขอโทษ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ ๆ ทำเอาผมมอง Pivoine ด้วยความคิดที่เปลี่ยนไป...แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น เมื่อสถานการณ์สงบลง รุ่นพี่คาบุรากิเดินออกไปพร้อมเหล่า Pivoine ม.4 ผมก็เห็นรุ่นพี่เอ็นโจเข้าไปกระซิบกระซาบกับรุ่นพี่คิโชวอิน จากนั้นเธอก็วิ่งตามรุ่นพี่คาบุรากิไปเงียบ ๆ พลางหันกลับมามองรุ่นพี่เอ็นโจ

อะไรน่ะ ? รักสามเส้า ? แต่รุ่นพี่คาบุรากิชอบรุ่นพี่ทาคามิจินี่นา ?

ทันใดนั้นเอง ผมก็สงสัยว่ารุ่นพี่คิโชวอินน่ารักขนาดนั้นแท้ ๆ จะมีคนมาสารภาพรักบ้างไหมนะ แต่ทว่าผมสัมผัสได้ถึงรังสีแปลกประหลาด ! อะไรน่ะ โรงเรียนนี้มีผีด้วยเหรอครับ ท่าทางจะต้องปัดเป่าหน่อยนะซุยรัน

เมื่อผมหันไปก็พบกับรุ่นพี่เอ็นโจที่กำลังยิ้มให้กลางดงนักเรียนหญิงพลางมองมาทางผม ทั้งที่หน้ายิ้มแต่ดวงตากลับไม่ยิ้มไปด้วยเลยนะครับรุ่นพี่เอ็นโจ

ถึงกระนั้น ผมก็ได้รับคำตอบแล้วล่ะครับ เรื่องที่ว่าจะมีคนมาสารภาพรักรุ่นพี่คิโชวอินบ้างไหมน่ะ

แน่นอนว่าไม่มีครับ ถ้าพูดให้ถูกกว่าคือไม่มีใครกล้า

ขนาดผมแค่คิดรุ่นพี่เอ็นโจก็มองมารวมทั้งส่งรังสีอาฆาตมาให้ ถ้าจะสารภาพรักจริง ๆ ล่ะก็… อึ๋ย สยองครับ

….

แต่ผมเคยได้ยินว่ารุ่นพี่เอ็นโจมีคนที่คบหาด้วยนี่ครับ ! ตั้งใจจะกั๊กรุ่นพี่คิโชวอินหรือยังไงกันนะ ความสัมพันธ์ของคนเราเนี่ยยุ่งยากจริง ๆ

ผมคิดแบบนั้นนะครับ

จบ-
-
/ไหลมาแปะฟิค กูไม่ถนัดแต่งฟิคมาก กูไม่ได้เขียนมาเป็นปีละ กลับมาเขียนเพราะท่านฮิโยโกะเลยนะ!!! กาวเอาจากทล.ในช่วงตอนที่260-261อะ เอาเป็นขอฝากด้วยนะฮรืออออ

>>15 อุกรี๊ดดดดด ขอบคุณโม่งฟิก ดีต่อใจที่แห้งผากของกูมาก สงสารท่านเรย์กะจังวะ ใบไม้ผลิไม่เคยมาถึง 5555555

>>15 แง น่ารักอ่ะ //_ //

>>16 ถ้าดีต่อใจที่แห้งผากก็ดีแล้ว ฮืออออ จริง ๆ กูมีพล็อตอีกอันที่เป็นมีคนมาสารภาพรักกับท่านเรย์กะนะเว้ย แต่สุดท้ายด้วยอำนาจของจอมมาร ฤดูใบไม้ผลิก็มาไม่ถึง....

>>17 คิดว่าน่ารักก็ดีใจ ตอนลงกูกังวลมาก แง orz

>>18 กูอยากอ่านอีก มึงแต่งอีกได้ไหม กูชอบสำนวนมึงด้วยอ่ะ น่ารัก //-//

>>18 กูอยากเห็นหน่วยกล้าตาย ky ไม่รู้เหนือรู้ใต้ โผล่มาสารภาพกับเจ้าแม่จังว่ะ //เกาะขาโม่งฟิก

>>15 อุแงงง ฟิคคคคคค กี้ส UvU)<3
ชอบความแผ่ออร่าดำมืดของจอมมาร 55555555
กลับบ้านไปคุณรุ่นน้องนักเรียนนอกต้องอย่าลืมโปรยเกลือรอบบ้านด้วยนะ!

-
เมื่อกี้กูไปนั่งดูเรื่อง ani ni aisaresugite komattematsu มา บางทีการที่ฤดูใบไม้ผลิของเจ้าแม่มาไม่ถึงสักที อาจจะเป็นเพราะจอมมารขี้กั๊กกับท่านพี่คอยช่วยกันขัดขวางแบบลับๆก็เป็นไปได้..
/สรุปที่จอมมารไม่กล้าออกตัวจีบเจ้าแม่แบบเต็มตัว คอยใช้น้องชายอ้างนู่นอ้างนี่ชวนเขา อาจจะเป็นเพราะกลัวท่านพี่ก็ได้--- แค่ก

เอาอีกเอาอีกเอาอีก ได้อ่านฟิกก็ชื่นใจละ จัดมาเถิดเพื่อนโม่ง

จริง

เผลอกดส่ง กรี๊ด 5555555555 จริง ๆ เรื่องมีคนมาสารภาพรักกูพิมพ์ก่อนอันนี้อีกนะ แต่ตัน ๆ เลยเบนมาเรื่องนี้แทน

>>21 จอมมารจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็แพ้ท่านพี่สินะ ระวังยูกิโนะคุงโตมาแย่งท่านเรย์กะไปซะล่ะ---

[ถ้ามีคนกล้ามาสารภาพรักกับท่านเรย์กะ]

เวลาพักกลางวัน ขณะที่คิโชวอิน เรย์กะ จักรพรรดินีแห่งโรงเรียนซุยรันกำลังเดินอยู่บนทางเดินในอาคารเรียน ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งตะโกนออกมาว่า

“ผ ผม- ชอบท่านคิโชวอิน มาคบกับผมได้ไหมครับ!!”

จู่ ๆ ก็กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิก็โชยมาหาคิโชวอิน เรย์กะอย่างไม่คาดคิด

---
รุ่นน้องใจกล้าไม่ระบุนาม

ผมเป็นนักเรียนม.4ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ในโรงเรียนซุยรัน ซึ่งในโรงเรียนแห่งนี้เนี่ย มีกลุ่มอภิสิทธิ์ชนอยู่ กลุ่มนั้นถูกเรียกว่า Pivoine ผมเองก็ไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไรหรอกครับ

ผมรู้เพียงแค่ว่ามีบุคคลที่มีอำนาจซึ่งเป็นสมาชิก Pivoine อยู่ทั้งหมด 3 คน ได้แก่ ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ และท่านคิโชวอิน โดยพวกผู้หญิงมักจะเรียกทั้งสามว่า จักรพรรดิ องค์ชาย จักรพรรดินี จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้เรียกรุ่นพี่ทั้งสามคนว่าท่านตั้งแต่แรกหรอกนะครับ แต่พอได้ยินคนอื่น ๆ บ่อยเข้าก็ติดเรียกตามจนได้ ผมมักจะได้ยินมาว่าท่านคาบุรากิหล่ออย่างนั้นอย่างนี้ รวมทั้งเรื่องอิจฉาริษยาต่อรุ่นพี่ที่เป็นนักเรียนทุนด้วย ส่วนท่านเอ็นโจนั้น… แต่คนที่ผมให้ความสนใจที่สุดคือท่านคิโชวอินครับ

ท่านคิโชวอินเป็นบุคคลที่ถูกเรียกว่าจักรพรรดินี ด้วยท่าทางและบุคลิกอันสง่างาม ก็ไม่แปลกที่ทุกคนจะพูดว่าเธอเป็นจักรพรรดินี แต่นอกจากบุคลิกแล้ว รูปร่างหน้าตาของเธอก็งดงามราวกับตุ๊กตาเลยล่ะครับ พอเปรียบเทียบแบบนี้ก็อาจจะนึกภาพแล้วหวาดกลัว แต่ความจริงองค์ประกอบบนใบหน้าที่ถูกจัดวางอย่างลงตัวก็ทำให้ท่านคิโชวอินดูน่ารัก และดูเหมือนว่าท่านคิโชวอินจะยังไม่ได้คบหากับใครด้วย

คงเป็นเพราะภาพลักษณ์สง่างามจนเปรียบดั่งดอกฟ้าที่มิอาจเอื้อมถึงสินะ

ผมเก็บมาคิดอยู่หลายวันจนตัดสินใจได้ว่าผมจะบอกความรู้สึกที่มีต่อรุ่นพี่คิโชวอินครับ! ถ้าผมไม่พูดออกไป โอกาสก็จะเป็น0 แต่ถ้าผมพูดออกไป โอกาสที่จะถูกปฏิเสธกับโอกาสที่จะถูกตกลงจะอยู่ที่50/50 เพราะงั้นผมจะต้องพูดออกไปให้ได้!

แต่การจะเข้าไปหาท่านคิโชวอินจะต้องผ่านด่านผู้ติดตามประจำกายของท่านคิโชวอินให้ได้ก่อน แต่จริง ๆ แล้วไม่ต้องฝ่าก็ได้นี่ ขอแค่ท่านคิโชวอินรับรู้ความรู้สึกผม เท่านั้นก็พอใจแล้ว!

“ผ ผม- ชอบท่านคิโชวอิน มาคบกับผมได้ไหมครับ!!”

ในที่สุด… ผมก็บอกออกไปจนได้ครับ ตอนนั้นตื่นเต้นจนแทบจะกัดลิ้นตัวเองแล้วด้วยซ้ำ หลังจากพูดจบไม่ถึงนาที ผู้ติดตามทั้งสองของท่านคิโชวอินก็เดินมาหาพร้อมทั้งถามชื่อ ห้อง ฐานะครอบครัวจนผมรู้สึกอึดอัดใจที่จะตอบ แต่ถ้าหากถามไปเพื่อท่านคิโชวอินแล้ว ผมก็ยินดีตอบ

พอมองไปที่ท่านคิโชวอิน ก็เห็นว่าท่านคิโชวอินยืนนิ่งไปเลยครับ! ตกใจที่มีสามัญชนอย่างผมไปมาบอกชอบงั้นเหรอ?! แต่ใบหน้าของท่านคิโชวอินก็ค่อย ๆ ขึ้นสีจนผมเริ่มจะมีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่สุดท้ายความหวังของผมก็ดับลงทันตาเพราะมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาท่านคิโชวอิน

ท่านเอ็นโจนั่นเองครับ ท่านเอ็นโจเดินมาพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ในขณะเดียวกันก็แผ่รังสีดำมืดเดินเข้ามาหาท่านคิโชวอินที่ดูเหมือนจะเขินจนแทบสลบก่อนจะพูดว่า

“คุณคิโชวอิน ผมมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”

แล้วก็พาท่านคิโชวอินเดินออกไป ก่อนจะหายไปในที่ลับตาคน

เมื่อกลับไปยังห้องเรียนพวกเพื่อนร่วมห้องของผมก็เข้ามาตบไหล่ผมพลางบอกทำนองว่า พลาดแล้วนะ คงเป็นเพราะผมไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก จึงไม่ได้รับรู้ข่าวลือของท่านคิโชวอินกับท่านเอ็นโจหรือท่านคาบุรากิ

ถ้าท่านเอ็นโจไม่เข้ามาขัด ท่านคิโชวอินจะตอบมาว่ายังไงบ้าง ผมทำได้แค่คิดพลางปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยก็ได้บอกไปนะ

หลังจากนั้นเวลาที่เจอกับท่านคิโชวอินก็ดูเหมือนจะโดนกีดกันไม่ให้เห็น หรือเวลาเจอท่านเอ็นโจก็จะพบรังสีอันดำมืดแผ่กระจายมาทุกครั้งร่ำไป

จบ-
-
/ไหลมาหย่อนเงียบ ๆ
สุดท้ายก็ได้แค่กลิ่นไอโชยพัด ตราบใดที่ไม่ปัดเป่าจอมมารฤดูใบไม้ผลิก็ไม่มาเยือนง่าย ๆ หรอก
ก็นักเรียนนอกม.4อีกแล้ว คือกูคิดว่าคนที่มันจะไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็ต้องพวกนักเรียนนอกที่เพิ่งเข้าใหม่นี่แหละ! ถ้าเป็นพวกนักเรียนที่อยู่มาแต่เดิมก็คงไม่กล้ามาพูดหรอก คือถ้ากล้าพูดฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนท่านเรย์กะตั้งนานแล้ววววว

ตอนจบอาจจะแปลกประหลาดหน่อย ๆ จริง ๆ อยากเขียนต่อด้วยว่าจอมมารไปคุยอะไรกับเจ้าแม่ในมิติพิศวง แต่คิดไม่ออก+ผิดคอนเซปต์ว่าจะเขียนถึงการสารภาพของนักเรียนผู้ไม่รู้อะไร
แล้วก็กูอยากอ่านฟิคอีก อยากอ่านน ฮือออ กูอ่านฟิคจากในสารบัญฟิคครบล้าว อยากอ่านอีก แงงง

ปล. ถ้าจะให้มันโดกิโดกิก็คงต้องเขียนในมุมมองของนักเรียนหญิงซุยรันอะนะ เป็นม.6ก็น่าจะได้ฟิลเตอร์สไตล์ซุยรันดี คุณรุ่นน้องอาจจะได้ฉายามาก็ได้ แบบชาวบ้านใจกล้า(???) ไม่มีใครรู้ 5555555555 นั่นแหละ ขอบใจที่อ่านจนจบ เย้

เอ้อ กูจะมาถามอย่างนึง คือกูอยากเขียนฟิคเดทของวาคาบะกับบากะรากิอะ ถ้าแต่งจะมีใครอ่านไหม ฮือ5555555

>>27 อ่าน กูชอบคู่นี้

>>26 นับถือความกล้าของคุณรุ่นน้องนิรนาม เก่งมากลูกก แต่หลังจากนี้จะโดนเรียกไปปรับทัศนคติจากเหล่าองค์รักษ์ของเจ้าแม่ไหม

>>27 เอาเลยย

>>26 ในที่สุดฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนท่านเรย์กะแล้วนะ แต่พริบตาก็เกิดพายุนอกฤดูกาลเมฆทะมึนฟ้าร้องเปรี้ยงปร้างทันที... เอาเป็นว่า สู้ๆนะท่านเรย์กะ
>>27 กูอ่าน

กูอ่านแล้วอยากเขียนในมุมมองสาวน้อยบ้าง
———————————-
นักเรียนตัวประกอบ A
ฉันเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าชี้นม.ปลายของโรงเรียนซุยรันล่ะค่ะ ฐานะทางบ้านกลางถือว่าร่ำรวยแต่เมื่อมาอยู่ในโรงเรียนนี้กลายเป็นสามัญชนเลยล่ะค่ะ
แต่เรื่องที่น่าภูมิใจเมื่อเทียบกับตอนที่อยู่โรงเรียนหญิงล้วนล่ะก็คงเป็นเจ้าชายเอ็นโจกับจักรพรรดิคาบุรากิ แต่อย่าไปเรียกให้ท่านทั้งสองได้ยินนะคะ เห็นว่าจะโดนเกลียดไปเลยล่ะ นอกจากนี้ยังมีรุ่นน้องเทวดาอย่างคุณยูกิโนะอีกคน เวลามาโรงเรียนของฉันเหมือนมาท่องเที่ยวบนสวรรค์เลยล่ะค่า~ นอกจากผู้ชายแล้วผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ก็ต้องท่านคิโชวอินค่ะ แต่ฉันเห็นท่านคนสนิทเรียกว่าท่านเรย์กะ ฉันก็แอบเรียกท่านเรย์กะในใจตามเลยค่ะ แหม ฉันก็อยากใกล้ชิดมากขึ้นแม้ทางใจก็ตามนี่คะ ท่านเรย์กะน่ะ นอกจากหน้าตาสวยงามน่ารักแล้ว ฐานะก็ร่ำรวยไม่แพ้ท่านเอ็นโจและท่านคาบุรากิเลน แถมท่าทางสง่างามทั่วร่างเหมือนมีอำนาจที่บอกคนรอบๆว่าอย่าได้บังอาจมาเทียบชั้น แบบนี้เหมือนตัวละครราชินีในนิยาย การ์ตูนหรือภาพยนตร์เลยนี่คะ! เป็นผู้หญิงที่แค่มองก็รู้สึกว่า โห เธอเกิดมาเพื่อเป็นราชินีจริงๆสิน้า แบบนี้เลยล่ะค่ะ
พูดมาถึงตรงนี้จะไม่พูดเรื่องนี้ก็ไม่ได้ คนที่นับถือท่านเรย์กะมีมากกว่าคนที่ไม่ชอบหลายเท่าตัวเลยล่ะค่ะ จะบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ใช่ พวกนั้นก็แค่คนขี้อิจฉาน่ะค่ะ ท่านเรย์กะเนี่ยมีชื่อเสียงเรื่องความรักสุดๆเลย ว่ากันว่าใครพบว่าเกลียวผมท่านเรย์กะม้วนผิดด้านคนนั้นจะสมหวังในความรักค่ะ! ทำให้สาวๆชอบไปยืนตั้งแถวรอเวลาเปลี่ยนคาบหรือเวลาท่านเรย์กะเดินไปไหนมาไหน เหมือนรับเสด็จเทพีเลยล่ะน้า อุฮุ ฉันไม่เคยบอกใครสักคนว่าฉันเคยนับเกลียว แล้วเจอหนึ่งเกลียวที่ม้วนกลับด้านน่ะ!
เมื่อตอนที่ฉันอยู่ ม.4 มีผู้ชายใจกล้าคนหนึ่งเขาประกาศว่าจะสารภาพรักกับท่านเรย์กะ คนในห้องรีบบอกเขาว่าอย่าเสี่ยงเลยนะ แม้กระทั่งฉันก็เห็นด้วย ใครจะคิดว่าไม่ทันถึงตอนเย็นเพื่อนร่วมห้องคนนั้นก็ล้มเลิกความตั้งใจ เห็นว่าท่านเอ็นโจไปพูดเรื่องท่านยูกิโนะน้องชายที่รักกับท่านเรย์กะแถมนัดแนะวันเวลาไปเที่ยวที่บ้าน อื๋อ นี่มันเหมือนคนเป็นแฟนกันชวนไปพบครอบครัวเลยนี่นา แถมตอนเช้าเห็นท่านคาบุรากิทักทายท่านเรย์กะอย่างสนิทสนมด้วย แต่เขาตัดใจง่ายเกินไปหรือเปล่านะ เขาก็เป็นลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังแถมร่ำรวยอันดับต้นๆของเอเชียด้วย ฉันทนความอยากรู้อยากเห็นในใจไม่ได้เลยตัดสินใจไปรอเขาเมื่อเลิกเรียน!
“นี่ คุณตัวประกอบ C!” ฉันเรียกเขาก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้อง เขาชะงักแล้วมองหน้าฉันงงๆ “คือขอรบกวนสักครู่ได้ไหมคะ”
เขาพยักหน้าเดินตามฉันอย่างว่าง่าย เราเดินมาที่สวนด้านล่างบรรยากาศเลิกเรียนที่แสนคึกคักทำให้ฉันคลายความตื่นเต้น “อ๊ะ คุณอยู่ชมรมบาสงั้นหรอคะ”
ฉันอุทานเมื่อเห็นเขาหยิบถุงที่ถือมาตอนเช้าเปิดดู “อืม ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรงั้นหรอ”
“เอ่อ คือเรื่องนี้ออกจะเสียมารยาท แต่ทำไมคุณถึงล้มเลิกความคิดที่จะสารภาพงั้นหรอคะ!” ฉันเห็นความงุนงงในแววตาของเขาก่อนที่เขาจะตอบเสียงซื่อ
“อืม เพราะ ท่านเอ็นโจล่ะมั้ง”
เอ๋!!! นี่มันข่าวใหญ่เลยนะ สรุปเป็นท่านเอ็นโจงั้นหรอคะเนี่ยที่มีความรักกับท่านเรย์กะ
“ก็ท่านเอ็นโจเล่นพูดว่า อย่ายุ่งกับคุณเรย์กะเลยนะครับ คุณC ถือว่าผมแนะนำคุณก็ได้”เขาถอนหายใจก่อนจะยิ้มยอมแพ้ “ถ้าเป็นท่านคาบุรากิผมคงบอกว่าผมชื่นชมท่านเรย์กะได้อย่างมั่นใจ แต่พอเป็นท่านเอ็นโจเนี่ยผมรับมือไม่ไหวหรอกครับ”
เอ๋! ท่านเอ็นโจที่แสนอ่อนโยน คงทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ถ้าหักหาญน้ำใจสินะ
“ท่านเอ็นโจสำหรับผม ผู้ชายแบบนั้นถ้าเป็นศัตรูด้วยมันน่ากลัวนะครับ”
“นั้นมันคือท่านคาบุรากิไม่ใช่หรอคะ”อย่ามาว่า ท่านเอ็นโจของฉันนะยะ!
“นั้นก็ใช่ครับ แต่ถ้าพูดตามตรงยังไงท่านคาบุรากิก็รับมือง่ายกว่าเยอะเลย อืม สัญชาตญาณน่ะครับ”
“คุณนี่... เอาเถอะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ยอมตอบ วั้นฉันขอลานะคะ”ฉันก้มหัวให้เขาน้อยๆ คนขับรถของที่บ้านคงใกล้จะถึงแล้ว
“อ๊ะ คุณ ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ผมมีซ้อมบาส แต่บัตรสมาชิกคลับเทนนิสใกล้จะหมดอายุ ผมรบกวนคุณไปต่ออายุให้ได้ไหมครับ คุณก็อยู่คลับเทนนิสเดียวกัน”
“อ๊ะ จริงด้วยค่ะ ถ้าอย่างนั้นคือว่าแทนคำขอบคุณฉันจะช่วยดำเนินการให้นะคะ”ฉันรับบัตรสมาชิกคลับเทนนิสจากเขามา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะคืนให้คุณตอนเช้านะคะ”
“อืม ตอนเช้าผมมีธุระด้วย งั้นเดี๋ยวขอเมลติดต่อคุณได้ไหมครับ จะได้นัดแนะเวลากับสถานที่”
“อ๋อได้ค่ะ” ฉันแลกเมลกับเขาก่อนจะบอกคนขับรถว่าจะไปคลับเทนนิส ไปๆมาๆฉันกับเขาก็เจอกันบ่อยขึ้นจนเราคบกัน และแต่งงานกัน ฉันนึกย้อนดูก็คงเป็นเพราะพรของท่านเรย์กะชัดๆเลย แต่จะว่าไปท่านเรย์กะกับ’เขา’ คนนั้นก็แต่งงานกันอย่างมีความสุข ผ่านบททดสอบ’เรื่องนั้น’ มาจนได้ล่ะนะ เรื่องความรักของท่านเรย์กะเนี่ย น่าสนใจกว่าเห็นๆเลยล่ะค่ะ

>>31 อมก ผมท่านเรย์กะศักดิ์สิทธิ์ชะมัด!
เห็นมึงแต่งในมุมมองสาวน้อยละแบบ อย่าหลงกลจอมมารเซ่ลอยเข้ามาในหัวกูอะ เอาเป็นกูชอบบ ฮือออ เยียวยาในวันที่ใจกูร้าวรานมาก ๆ

ถ้ามีโม่งฟิคคนไหนผ่านมาอีกเอาเป็นว่ากูอยากอ่านฟิคนะ แงงงง

>>31 สมกับเป็นเทพเกศาบันดาลรักนะท่านเรย์กะ กูเดาว่าแต่งคู่สุดท้ายแน่ๆ 555
>>32 กูอยากอ่านเหมือนกัน โม่งฟิกกลับมาเถอะนะ

กอล์ฟมาร์กเกอร์
_______

อาทิตย์หนึ่งหลังจากพวกเรากลับมาจากทริปทัศนศึกษาที่ยุโรป มาซายะเข้ามาหาผมที่บ้านด้วยท่าทางร่าเริง พร้อมกับถุงกระดาษใบเล็กในมือ

" ชูสุเกะ! ทาคามิจิให้ของขวัญฉันด้วยล่ะ! "

ผมเหลือบมองไปในถุง และเห็นเป็นกล่องอะไรสักอย่างอยู่ในนั้น

" หืม.. คุณทาคามิจิให้เนื่องในโอกาสอะไรหรอ? "

" เห็นบอกว่าเป็นของที่ระลึกที่พาไปทานขนมตอนทัศนศึกษาล่ะ ดูนี่สิ กอล์ฟมาร์กเกอร์! ทาคามิจิรสนิยมดีใช่ไหมล่ะ "

มาซายะพูดแล้วหยิบกล่องนั่นออกมาเปิดให้ผมดูด้วยท่าทีดีใจสุดขีด ของขวัญชิ้นแรกจากทาคามิจิที่ไม่ใช่ของที่ให้แล้วหมดไปนี่นะ

แต่เห... กอล์ฟมาร์กเกอร์มันก็มีความหมายแฝงของมันอยู่นี่นะ ที่ผมแนะนำกอล์ฟมาร์กเกอร์ให้คุณคิโชวอินซื้อเป็นของฝากให้กับคุณโมโมโซโนะก็เพราะความหมายแฝงของมันนี่แหละ แต่คุณทาคามิจิอาจจะไม่รู้ก็ได้

" แต่ว่านะ ทาคามิจิบอกว่าไปเดินดูด้วยกันกับมิซึซากิ ประธานนักเรียนคนนั้นด้วย อะไรกันเล่า ฉันก็อยากเดินซื้อของกับทาคามิจิเหมือนกันนะ! แค่ไปทานขนมมันไม่พอหรอก!! "

เดี๋ยวสิ แย่แล้วไงมาซายะ

" ถ้าให้เดานะ คุณทาคามิจิได้คำแนะนำมาจากคุณประธานนักเรียนคนนั้นเรื่องกอล์ฟมาร์กเกอร์ใช่ไหม? "

" อะ..อืม แต่ทาคามิจิเป็นคนเลือกลายเองนะ "

นั่นไง.. มาซายะก็ใสซื่อเหลือเกิน
ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจในความคิดน้อยของเพื่อนสนิท และตะบบลงไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของมาซายะ

" ฟังให้ดีนะมาซายะ นายกำลังโดนมิซึซากิ อาริมะหยามอยู่ "

หลังจากนั้นผมก็บอกถึงความหมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์ให้มาซายะฟัง เจ้าตัวดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่กับคนที่ความรักบังตาแบบมาซายะ แปปเดียวก็ลืม แล้วประคองกล่องกอล์ฟมาร์กเกอร์ไว้ในมือพร้อมกับจ้องมองด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ทันใดนั้นมาซายะเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมเขม็งเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็มีท่าทีลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี

" อืม.. จะว่าไปนายแนะนำให้คิโชวอินซื้อกอล์ฟมาร์กเกอร์ไปฝากคุณโมโมโซโนะ อิมารินี่ "

" อ๊ะ มาซายะรู้ด้วยหรอ? "

ไม่คิดว่าคนที่ไม่สนใจใครนอกจากคุณทาคามิจิแบบมาซายะจะได้ยินข่าวลืออะไรแบบนี้เลยนะ ถึงจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

" ไม่จริงน่า ชูสุเกะ หรือว่านาย.. "

มาซายะถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง ผมจึงส่งรอยยิ้มขื่นๆแทนคำตอบให้มาซายะ

ก็ตามนั้นแหละครับ
_______

เฮลโหลเพื่อนโม่ง ภาษาเราอาจจะอ่านแล้วงงหน่อยนะ ช่วงนี้ใช้ภาษาไทยวิบัติมาก 55555

มีไอเดียอยู่ในหัวเยอะมาก แต่ไม่มีเวลามานั่งกวนกาวและเกลาคำ อย่างอันนี้ก็เกิดจากกำลังเขียนฟิคเรื่องนึงที่ไอเดียผุดมาสองสามวันแล้วแต่พึ่งมีเวลาว่างมานั่งพิมพ์ แต่ก็ดันตันใส่เนื้อเรื่องกับเรียงไทม์ไลน์ไม่ถูก แง ;;v;;)

ปล. โม่งฟิคข้างบน ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ *ถวายเครื่องดื่มชูกำลังให้หนึ่งลัง*

>>34 รักโม่งฟิคเช่นกัน อ่านของมึงแล้วไอเดียมันเด้งมาก!! ต่อไปกูอาจจะแต่ง มาซายะไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอก ผ่านมุมมองพี่น้องเอ็นโจ น่าจะฮาดี 555

>>34 ขอจุ๊บเหม่งหน่อยโม่งฟิค รักนะะะ ฮืออออ

>>35 /เกาะขาแล้วทำตาปิ๊ง ๆ อยากอ่านน จะรอวันที่มึงแต่งเลยยย

Ky คิดว่าถ้าสามหน่อและวาคาบะหลุดไปโลกแจ็คฟรอส ใครจะมีพลังแบบไหน
กูรู้สึกว่าเจ้าแม่คงแนว นางฟ้าฟันน้ำนม
วาคาบะ คงกระต่ายอีสเตอร์
คาบุคงซานต้า
ส่วนจอมมาร กูว่าคนนี้เหมาะกับบทตัวร้ายไม่ก็ เทพทรายที่สร้างภาพ เอ้ย สร้างฝัน

>>37 กูว่าจอมมารคงไฟ้ว์กับวาคาบะเอาตำแหน่งนุ้งต่ายอีสเตอร์มาให้เจ้าแม่ว่ะ คุณทาคามิจิไม่เหมาะกับกระต่ายหรอกนะ ไปรับบทเป็นนางฟ้าฟันน้ำนมไป๊ พอได้มาแล้วอาจจะเตรียมคอสตูมนุ้งต่ายที่ติดเรทนิดหน่อยไว้ให้ด้วย

>>37 กูก็คิดแบบมึงนะ แต่จอมมารนี่ควบสองบทเลยได้ป่ะวะ ไหน ๆ ก็สร้างฝัน(ดี)แล้วก็สร้างฝัน(ร้าย)ไปด้วยเลยงี้

>>34 กรี๊ดดดดด ชอบบบบบบบบบย

>>38 อห 555555555 กูว่าคอสตูมน่าจะไปแนวบันนี่เกิร์ลสีขาวมีขนนุ่มๆฟูๆอ่ะ 555555555555

>>41 พูดถึงคอสตูม ที่คาบุบอกให้เจ้าแม่เก็บ 12 นักษัตรให้ครบ เคยนิดไหมว่าเจ้าแม่จะแต่ตัวเป็นงู ม้ากับลิงได้ยังไง ...

>>42 *คิด พิมพ์ผิด

>>42 12 นักษัตรเจ้าแม่เก็บไรได้บ้างแล้วนะ หนู กับกระต่ายป่ะ

>>39 เป็นตัวร้ายที่ตัวดีบังหน้า แล้วสร้างเหตการณ์ให้เจ้าแม่ตกอยู่ในอันตรายแล้วไปช่วยเองงี้
>>42 ไม่ต้องคอสตูมก็ได้นะ อย่างกระต่ายก็เป็นลาเต้อาร์ต งูนี่คิดไม่ออกจริงๆ ม้านี่อาจจะตกจากหลังม้า ส่วนลิงโดนเตะตอนเดินทางไกลนี่นิกโกแล้ว 55

>>45 แบบนั้นแหละ คนร้ายก็คือผมเองแหละคุณคิโชวอิน

แต่ถ้าให้วาคาบะเป็นนางฟ้าฟันน้ำนมแล้วเจ้าแม่เป็นกระต่ายอีสเตอร์คงแบบ ถ้ามั่นใจว่างานจะทำเสร็จทันนี่ต้องแอบอู้ไปช่วยงานวาคาบะแบบลับ ๆ แหง ถึงจะลับ ๆ แต่ทุกคนก็รู้นั่นแหละ(ยกเว้นคาบุที่ง่วนกับของขวัญคริสต์มาส ไหน ๆ ก็ให้ของขวัญสมบูรณ์แบบไปซะ)
จอมมารก็เดินมาบอกว่ารู้นะว่าแอบทำอะไรไว้

อควอเรียม [มาซายะกับวาคาบะ]

“ทาคามิจิ ไปอควอเรียมกันเถอะ”

หลังกริ่งส่งเสียงบอกเวลาเลิกเรียน คาบุรากิ มาซายะรีบไปดักรอเพื่อชวนทาคามิจิ วาคาบะ เพื่อนร่วมชั้นที่ตนแอบชอบอยู่ทันที แม้จริง ๆ แล้วเจ้าตัวอยากจะชวนไปเที่ยวกันในวันหยุดและใช้เวลาร่วมกันแบบเต็มวัน แต่เพราะวาคาบะต้องอ่านหนังสือสอบในช่วงวันหยุด แผนการใช้เวลาด้วยกันทั้งวันจึงต้องพับเก็บไป

ถึงแบบนั้น มาซายะก็ไม่ยอมแพ้จึงได้ชวนไปหลังเลิกเรียนแทน

“เอ๋ ได้สิคะ”

วาคาบะตอบกลับมาพลางพยักหน้า แม้จะยังงงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร มาซายะจึงนัดแนะว่าจะแยกย้ายกันไปเจอที่สถานีรถไฟฟ้าใกล้อควอเรียมเพื่อกันไม่ให้คนอื่นพบจนวาคาบะต้องถูกกลั่นแกล้งด้วยความอิจฉาอีก

เมื่อมาถึงจุดนัดพบ ทั้งสองก็ซื้อตั๋วเข้าอควอเรียมโดยที่มาซายะเป็นคนจ่ายค่าตั๋วทั้งหมด แม้ในทีแรกวาคาบะจะปฏิเสธว่า ‘ไม่ต้องจ่ายให้หรอกค่ะท่านคาบุรากิ’ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมพร้อมยืนยันว่าจะจ่ายค่าตั๋วในส่วนของวาคาบะให้จนท้ายที่สุดแล้วนักเรียนสาวก็เป็นฝ่ายยอมให้จ่ายค่าตั๋วให้ในที่สุด

พอเข้าไปในอควอเรียมก็พบปลามากมายว่ายอยู่ในตู้ปลาทำเอาวาคาบะร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมค่อย ๆ เดินชมไปเรื่อย ๆ พร้อมกับมาซายะ

“แมวน้ำโบกมือให้ด้วยล่ะ!” วาคาบะยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นแมวน้ำโบกมือมาให้

“ปูแมงมุมจะอร่อยไหมนะ”

วาคาบะพูดแบบนั้นพลางหัวเราะออกมา ทำเอามาซายะแทบอยากจะสั่งปูแมงมุมมาให้ได้กินเลยทีเดียว เพื่อรอยยิ้มของวาคาบะ แต่ก็ไม่ได้สั่งมาเพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะแค่เปรย ๆ ว่าอร่อยไหมไม่ได้อยากกิน

“ปลานีออนมีหลายตัวเลย! ดูสิคุณคาบุรากิ 1 2 3 4…”

จากนั้นทั้งสองคนก็นับปลานีออนด้วยกันอย่างเพลิดเพลินแล้วเดินไปเรื่อย ๆ พบโซนที่มีปลาเขตร้อน ซึ่งดูเหมือนปลาเขตร้อนที่มีสีสันสดใสถูกใจวาคาบะจนเจ้าตัวพูดออกมาว่า “ปลาเขตร้อนนี่สวยจังเลยเนอะ” พร้อมหัวเราะอะฮะฮะอย่างร่าเริงจนมาซายะเผลอยิ้มตามไปด้วย

วาคาบะแสดงความสนใจต่อปลาน้ำลึกออกมาอย่างชัดเจน ทำให้มาซายะคิดว่าวาคาบะช่างเป็นคนลึกซึ้งอะไรเช่นนี้

ก่อนกลับเด็กสาวก็ได้ซื้อของฝากเป็นตุ๊กตาจากอควอเรียมไปให้เหล่าน้องสาวน้องชายที่บ้าน เมื่อจะแยกย้ายกันกลับบ้าน มาซายะกลับบอกว่าให้วาคาบะนั่งรถกลับบ้านด้วยกันโดดยให้เหตุผลว่า ‘เพื่อความปลอดภัยของทาคามิจิ’

เมื่อไปส่งถึงบ้านของวาคาบะก็ได้โบกมือลาพลางพูดว่า

“ขอบคุณนะคะท่านคาบุรากิ”

แล้วรถของบ้านคาบุรากิก็ได้ขับออกไปพร้อมกับมาซายะที่นั่งอยู่ในด้วยด้วยความดีใจจนต้องรัวข้อความไปหาเรย์กะ

จบ-
-
ขอมาคั่นด้วยฟิคหน่อย ไม่รู้จะเรียกฟิคดีไหมเพราะสั้นมากละสำนวนมันแปร่ง ๆ ฮือออออ ขอโทษด้วย
แล้วก็รักโม่งซุยรันทุกคนนะะะะะ

ปล.พยายามลงฟิคมาสองสามรอบละแต่โดนแบนมั้ง555555 คราวนี้ถ้าได้จะแต่งฟิคจอมมารเจ้าแม่แบบสมหวังมาเซ่น สาธุ

>>47 ฮือออ ฟิคอันนี้ทำให้กูรู้สึกผิดที่มองมาซายะเป็นเจ้าเด็กบ้าไปเลย 5555555 น่ารักกก~

/ฟิคจอมมารกับเจ้าแม่ต้องมาแล้วล่ะมึง อุฮุฮุ <3

ปล. ช่วงนี้มีฟิคให้อ่านเรื่อยๆ รู้สึกชุ่มช่ำใจมากเลยค่ะ //////////

>>46 กูว่าเจ้าแม่เหมาะกับนางฟ้าฟันน้ำนมเพราะลูกน้อง เอ้ย สมุน เอ้ย ผู้ติดตามเยอะนี่ล่ะ
ส่วนกระต่ายยกให้วาคาบะเพราะ บู๊เก่งน่าดู จากการหลบรถได้อ่ะนะ
>>47 รักโม่งฟิค กระโดดกอด เยียวยากูดีมาก

>>49 เออ ก็จริงแฮะ พวกลูกน้องนางฟ้าฟันน้ำนมก็พูดเก่งด้วย เหมือนผู้ติดตามของเจ้าแม่เลยนี่หว่า

บอร์ดโม่งรวนเหรอวะ กูไปย้อนอ่านฟิคเก่าๆในสารบัญแล้วมันไม่โหลดให้ มันขึ้นแบบนี้
https://imgur.com/ejux7m8

แต่กับอันไหนที่เป็นโพสต์เดี่ยวมันไม่เป็นนะ อย่างเช่นแบบนี้
https://imgur.com/OhagPs8

มีใครเป็นแบบนี้บ้างมั้ย

>>51 กูเปิดได้ปกตินะ

>>51 กูก็เปิดได้ปกตินะ ทั้งในคอมทั้งมือถือเลย

>>52 >>53 คงเป็นที่ chrome ของกูเองมั้ง มีปัญหามาหลายวันแล้ว ลองลบแล้วลงใหม่ก็ไม่หายว่ะ

>>54 ซะงั้น ขอให้หายมีปัญหาไว ๆ ละกัน

คิดถึงท่านเรย์กะจังเลยย

เห็นคนนี้ปุ๊ปแวบแรกกูนึกถึงเจ้าแม่เลย
https://imgur.com/wmoB6s5
https://imgur.com/QGTCBOV

>>57 เจ้าแม่จะพุงใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ

>>58 เห็นนางบอกมาโอะจังว่าเป็นชมพู่ฝรั่งเศส+คนทักว่าท้อง ทั้งๆที่กูว่านางดูน่าจะไม่ได้บวมชัดอะไรงั้นอะ เลยนึกถึง แบบนี้ ตัวเล็กแต่มีพุง

มีนะ คนตัวเล็กแต่มีพุง พุงใหญ่ด้วย พวกชอบกินอ่ะ ทั้งของหวานของคาว แล้วไม่ชอบออกกำลังกายก็เป็นแบบนี้แหละ
ตัวอย่างก็คือกูเอง ขี้เกียจออกกำลังกาย แดกๆๆๆๆ อย่างเดียว อ้วนลงพุง ไม่ไปอ้วนออกอย่างอื่นเลย
ช่วงเจ้าแม่วิ่ง ออกกำลังกาย มีคาบุเป็นเทรนเนอร์ กูเลยเข้าใจเป็นอย่างดีเลย เหนื่อยจนหายใจเจ็บหน้าอกง่ะ Y.Y ทรมานชิบหาย

>>60 ฮือ สู้ๆนะเพื่อนโม่ง กูก็เคยโดนแบบนั้น TT
นอกจากวิ่งเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน วันถัดมาก็ปวดกล้ามเนื้ออย่างโหดร้าย ทำให้หลังจากนั้นกูไม่ไปฟิตเนสอีกเลย 555555

>>57 คาดว่าคงจะเป็นแบบนี้จริง แรกๆท่านพี่บอกว่าน้องผอมจะลดหุ่นทำไม
หลังๆท่านพี่บอก กินแบบนี้จะอ้วนเอานะ
คงจะสุดๆจริงๆ ท่านพี่ถึงมองผ่านฟิลเตอร์ซิสค่อนได้

ต้องการโม่งแปลก่ะ ตะไมถึงฉุดกระชากเจ้าแม่ขนาดนี้ คุยอะไรกันนะ555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1161923174260285440?s=19

>>63 ลากไปออกกำลังกายป่ะวะ 555555

>>63 กูถูๆไถๆด้วยเกิ้ลสเลดได้ใจความว่าสองคนนั้นห่วงว่าเจ้าแม่จะกินไรแปลกๆไป เลยพยายามลากไปโรงบาล แต่เจ้าแม่ไม่อยากไปเลยพยายามขัดขืน ถึงสุดท้ายจะโดนลากก็เถอะ 5555

>>65 ในที่สุดก็มาถึงฤดูใบไม้ผลิของเจ้าแม่(ที่มีฟู้ดซังเป็นพ่อสื่อ) แถมยังเป็นหนุ่มๆตัวท็อปทั้งสองคนของซุยรันที่มาฉุดกระชากลากตัวเจ้าแม่ไปอีกด้วย—- แค่ก

>>65 ถ้าเป็นงี้ งั้นกูว่าเดี๋ยวเด็กๆในซุยรันจะต้องลือแปลกๆอีกแหงๆเลย5555555555

>>67 เธอๆ วันก่อนฉันเห็นจักรพรรดินีอยู่กับองค์ชายและจักรพรรดิด้วยล่ะ ท่านคิโชวอินควงแขนท่านทั้งสองคนละข้างเลยด้วย แถมท่านทั้งสองยังดูเหมือนจะยื้อยุดกันอีกต่างหาก หรือว่านี่จะเป็นรักสามเส้ากันนะ อื้อ ต้องใช่แน่ๆ เลย

เห็นพวกมึงคุยกันแนวๆนี้ ตอนแรกดีใจนึกว่าตอนใหม่มาพอกดดู ฮือออ แม้จะเป็น fa แต่ใจกูก็ดรอปนิดนึง//เศร้า

คนแต่งฟิคpovเอ็นโจภาษาปะกิด ประกาศดรอปซะละ :(

>>70 ลางไม่ดีจริงๆ ท่านฮิกลับมาเถิดดดดด

>>70 โฮฮฮฮฮ TT

ว่าแต่ของเราโม่งแปลแปลไปถึงตอนที่เท่าไหร่แล้วอ่ะ

>>63
1
เอ็น : เอ้า ไปกันเถอะ คิโชวอินซัง
คาบุ : เร็วเข้า คิโชวอิน

2
เอ็น : ไปรถใครดี?
คาบุ : รถฉันก็ได้
ตัวอักษร : [ถูกบังคับไป]

ส่วนไปไหนไม่มีบอกไว้ ในเทรดคนวาดเขียนต่อว่า

เอ็น : เป็นอะไรไปหรอคิโชวอินซัง กินอะไรไม่ดีมาหรอ?
คาบุ : ไปหาหมอเถอะ แปบนะ ใกล้ๆ นี้มีโรงพยาบาลดีๆ...
เรย์ : ต้องไปอีกแล้วหรอ

>>73 ฮือ ขอบคุณค่าาา

เนี่ย พออ่านแล้วแบบน่ารักกันจังวะ

แด่โม่งฟิค
https://forum.novelupdates.com/posts/5122460/

>>75 กูขำอันนี้ "Reika casually stops curling her hair, her mom cries, enjou cries, yukino cries" 5555555

แต่เอาจริงๆ เรย์กะจะไว้ทรงไหน จอมมารคงโอเคหมด ยังไงก็เป็นนุ้งต่ายในสายตาฮีอยู่ดีล่ะน้า

>>75 ข้อ 4 นึกถึงฟิคบล็อคโรโคโค่เลยอ่ะ 555555555

>>76 กูนึกถึงแบบ พอเรกะเลิกม้วนผม ทุกคนก็แบบ "เรย์กะหายไปไหน!?" "ท่านเรย์กะหายตัวไป!??" จะพากันไปแจ้งความ
แต่จริงๆเจ้าตัวอยู่ข้างๆนั่นแหละ แต่ไม่มีใครมองเห็น
5555555

>>78 ผมม้วนคือตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแม่ เหมือนที่แว่นตาคือตัวตนจริงๆของชินปาจิใช่มั้ย ถถถถถถถถ

>>75 อิข้ออินสตราแกรมนี่เหมือนมีพวกเราแต่งไปแล้วมั้ย นางสาวเอโกะกับเงาท่านพี่บนขวดไวน์อ่ะ 555555555

กูว่าข้อ 1 ยูกิโนะก็ทำอยู่แล้วป่าวว้า 5555555

>>81 สมกับเป็นเทวดาน้อย 55555555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1163079096688996354?s=19

>>73 เพิ่มให้ส่วนข้างบน
ปกติท่านเรย์กะมักจะอิดออดไม่ยอมไปทัวร์กินกับสองหนุ่มนี้ แต่ก็ยังโดนบังคับไปอยู่ดี ตามคำแปล
คอมเมนท์ข้างล่างเลยบอกว่า กลับกันถ้าท่านเรย์กะยอมไปดีๆ สองหนุ่มจะสงสัยว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมา จะพาไปโรงพยาบาลแทน ท่านเรย์กะบอกว่า ไม่มีทางไปเป็นครั้งที่สองแน่

>>83 กุนึกว่าจะเอาหมอนอุดหน้าแบบคาบุซะอีก แต่กับจอมมาร เจ้าแม่คงไม่กล้าทำหรอกมั้ง 55555555

>>70 เซงอ่ะ

วันนี้กูไปนั่งเลื่อนๆ ดูสารบัญอาหาร โม่งเลือกรูปได้สวยกันจริงๆ น่ากินทุกอันเลย
เลื่อนอ่านยาวมาก จนกูปวดมือ แบบ ยังไม่จบอีกหรอวะ พอดูเลขหน้ามี 182 หน้า ส่วนกูยังอ่านไม่ถึงครึ่ง ....
ว่าแต่สารบัญหาอารส่วนแรกหายไปไหนอ่ะมึง มันมี 2 ไฟล์ไม่ใช่หรอ กูขุดดูที่กูเซฟไว้ก็มี 2 ... ใครลบวะ

มีใครไปลบอีกแล้วเหรอวะ สารบัญอาหารนี่เป็นไฟล์ที่ถูกลบออกโคตรจะบ่อยเลย

โอ๊ยยย เห็นไอ้นี่แล้วนึกถึงเจ้าแม่กับจอมมารขึ้นมาทันทีเลยว่ะ ลาเต้อาร์ตนุ้งต่ายยยยย
https://twitter.com/EchalRama/status/1163420541992095746?s=19

ฟู๊ดซังหายบ่อยแสดงว่าเจ้าแม่จะสลัดทิ้ง แล้วย้ายเข้าไปอยู่หมู่่่บ้านมีรักในอนาคตอันใกล้นี้ใช่มั้ย!!! สัญญาณที่ดี! สัญญาณที่ดี!

>>88 เท่าที่กูเห็น สารบัญอาหารไฟล์ 1-200 หายไปนานละนะ แต่กูจำไม่ได้ว่ามันแยกสองไฟล์ 1-200 กับ 200+ เพิ่งมานึกได้ตอนโม่งทักนี่แหละ

กูไปเพิ่มให้แล้ว วอนคนหิวจัดอย่าแดกไฟล์555555
ปล.กูว่ากูควรทำสำรองไว้เซ็ตนึงแล้วมั้ย หายบ่อยโคตรถถถถ

>>92 ปลล. How to use เมื่อกี้ก็หาย ใครจำได้ดูให้ทีว่ามีอะไรหายอีก

กูว่าที่มันหายบ่อยเพราะคนเข้าไปดูกดลบออกจากไดรฟ์ของตัวเองด้วยป่ะ กู๋ดอคเวลาเราเข้าไปดูอะไรมันก็จะแอดไปที่แชร์ร่วมกันกับฉันด้วย พอลบแล้วมันไม่ได้ลบแค่ไดรฟ์ตัวเอง ดันลบในโฟลเดอร์ไปด้วยอะดิ

>>89 เออ เจ้าแม่มีภาพลักษณ์เป็นกระต่ายใช่ป่ะ แล้วคนอื่นๆนี่จะเป็นอะไรวะ กูว่าท่านพี่เป็นแกะ ภาพลักษณ์ภายนอกคืออ่อนโยนแต่เนื้อในคือบาโฟเมต

>>95 กูว่าท่านพี่เป็นหมีขาว ดูนุ่มๆฟูๆใจดี แต่ตบทีหัวหลุด 5555555

>>95 ไซซายะ

>>95 ชูสุมอย

>>96 กูชอบอันนี้ ตบทีคือฆ่าแม่ง 5555

>>95 คาบุต้องแนวหมาๆ เท่านั้นว่ะ แบบหมาเท่ๆ อย่างหมาป่า แต่พอเอามาเลี้ยงก็จะเชื้องๆ ติดเจ้าของ รูปลักษณ์หมาป่า แต่นิสัยคอร์กี้งี้

>>95 คาบุก็มีอิมเมจเป็นเสือดำอยู่ไง ส่วนอาริมะก็หมาป่าสีเงิน ถึงแม้ว่าตอนนี้ภาพเสือดำจะหายไป มีไซซายะเข้ามาแทนที่ก็ตาม
ของเอ็นโจกูคิดว่าคงเป็นหมาจิ้งจอก ยูกิโนะก็จิ้งจอกหิมะ ท่านพี่ก็หมีขาว อิมาริกูนึกออกแต่พวกนกยูงว่ะ รูปหล่อ ดูสำอาง ลีลาแพรวพราว วาคาบะก็กระรอกมั้ง ตัวเล็กๆน่าเอ็นดูไรงี้

กุว่าเจ้าแม่คือหมีแพนด้า เป็นสมบัติของชาติ

>>101 อิมาริกูว่าเป็นจิ้งจอกเหมือนกันวะ หว่านสเน่ห์ไปทั่ว

กูว่ามาซายะเป็นไซบีเรียน ภายนอกดูเข้มขรึมแต่ไส้ในคือ.. ชูสุเกะเป็นแรคคูนไม่ก็หมาจิ้งจอก ยูกิโนะคุงเป็นจิ้งจอกเฟนเนก ส่วนวาคาบะจังเป็นตัวนากเคาะเปลือกหอยป๊อกๆ

>>104 เกลียดความเคาะป๊อกๆ 555555555555555555555555555555

ปล.ทำไมกุโดนแบนบ่อยจัง Y_Y

เห็นคอมเมนต์ในแมวดุ้นบอกอ.ฮิโยโกะอัพบล็อกตะลอนกินไปเรื่อยไม่กลับมาแต่งแล้ว มีคนรู้บล็อกแกด้วยเหรอวะ ไหนว่าไม่เคยเปิดเผยตัวตนไง

คิดถเจ้าแม่เหลือเกิน

>>106 อ้าว เขาไปรู้มาได้ไง แล้วมีเหตุผลอะไรไม่แต่งต่ออะ ดูเรื่องก็กำลังไปได้ดีนี่นา

>>106 เขาไปเอาบล็อกท่านฮิมาจากไหนเนี่ย อยากไปตามบ้าง

ถ้า >>106 ใช่บล็อคอ.จริงๆ นี่อาจเป็นการบอกใบ้พระเอกที่แท้จริงนะพวกมึง
สุดท้ายฟู้ดซังวินแน่นอน

มีใครไม่ชอบเว็บแมวุ้นแบบใหม่เหมือนกูมั่ง กูว่ากูชอบแบเก่ามากกว่า สบายตาดี แบบใหม่แม่งตัวหนังสือใหญ่เกิ๊น

>>106 กูว่าไม่น่าใช่เรื่องจริง คงเข้าใจผิดว่าเป็นบล็อกท่านฮิ แต่กูอยากเห็นบล็อกที่ว่าจัง
>>111 แบบใหม่กูว่าก็ดีนะ แค่ยังไม่ชินตาเฉยๆ จริงๆ กูอยากให้แมวมีปรับขนาดตัวอักษรมาก แบบใหม่ตัวใหญ่ขึ้นกูแอบดีใจนิดๆ

เออ ไม่รู้ก่อนหน้านั้นมีถามกันหรือยัง แต่กูสงสัยว่าคนอ่านเรื่องนี้ผู้หญิงหรือผู้ชายเยอะกว่า
กู ญ+1

กูลองเอาชื่ออ.ภาษาญี่ปุ่นไปเสิร์ช เจอร้านเค้กที่เห็นแล้วนึกถึงบ้านวาคาบะจังทันทีเลยอะ น่ากิน >q< http://www.hiyoko-cake.com/wp/?page_id=32

>>114 อาจจะเป็นร้านของอ.ก็ได้นะ แบบว่าขายเค้กแล้วมีคุณหนูผมม้วนมาซื้อเลยได้แรงบันดาลใจที่จะเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา 555555

>>114 น่ากินนนนน ฮือ อยากกินโรลเค้กขึ้นมาเลย~

>>113 ญ +1

>>113 ญ 3
>>115 ตัวจริงอาจารย์อาจเป็นคันตะคุง เขียนเรื่องพี่สาวผมม้วนนิสัยประหลาดที่มากินขนมที่ร้านบ่อยๆ
>>106 กาวเองรึเปล่ามึง

ทำไมกูรู้สึกว่าอ.ก็คือผู้หญิงผมม้วนที่มาเจอร้านเค้กนี้นั่นแหละ 5555

ดูจากความรู้หลายๆ เรื่องที่โชว์รสนิยมของอาจารย์แล้วกูคิดว่า อาจารย์เป็นคุณพ่อที่ทำงานการเมืองของคุณหนูผมม้วนที่เข้าไปซื้อเค้ก

"ข้อมูลมาจากเว็บนายท่านค่ะ เค้าพูดกันว่าอาจารย์แกแค่หยุดเขียนแต่ยังมารีวิวร้านเค้กร้านขนมอยู่บ้าง ส่วนเรื่องบล็อกนี่เราเติมเองเพราะส่วนมากคนญี่ปุ่นชอบเขียนบล็อกแต่จริงๆแล้วรีวิวที่ไหนก็ไม่แน่ใจค่ะ ขอโทษถ้าทำให้เข้าใจผิดนะคะ"

เขามาตอบว่างี้ มีใครเล่นเว็บนายท่านบ้างไหม?

>>120 รีวิวอาจรีวิวในทวีตก็ได้มึง คนญี่ปุ่นเล่นทวีตเยอะนะ
ส่วนเว็บนายท่านจำไอดีไม่ได้แล้ววะ กูขี้เกียจสมัครใหม่ด้วย รอโม่งๆ มาตอบ

อ.อาจจะเป็นปาติซิเย่ก็ได้นะ จากรสนิยมการกินนี่มันขนมล้วนๆ ช่วงนี้อาจจะขยายสาขาเลยหยุดแต่ง อีกแปบนึงจะมาแต่งต่อ!//กูมโน อย่าเชื่อกู

อ.แกอาจจะเป็นลุงหนวดกล้ามโตแต่หัวใจมุ้งมิ้งและชอบการครอสเดรสแบบอิวามุโระคุง มีคนใกล้ตัวที่เหมือนเจ้าแม่เลยเอามาเป็นต้นแบบในการแต่งนิยายก็ได้นะ 5555

นอกเรื่องแปบ หายจากวงการไปนาน หาห้องไม่เจอ พึ่งเจอ คิดถึงจุง

ทุกวันนี้กูอ่าน บันทึกสังเกตการณ์คู่หมั้นฯ แล้วมโนว่ามันคืออีกโลกของเจ้าแม่กับจอมมาร คิดถึงง่าาาาา

>>113 ช 1

>>125 กูก็มโนแบบนั้น กูเห็นเงาท่านเรย์กะในสาวผมม้วนเอ๋อๆ ช่างแดกทุกคน

ถ้าโม่งปิดเราจะไปรอท่านฮิต่อที่ไหนดี

>>128 ทางช้างเผือก

>>128 คงไม่มีแหล่งหวีดแล้ว นั่งรีหน้าเว็บแมววนไปมั้ง

>>128 line open chat?

>>131 ไม่เล่น line วะ.....

Ky สรุปจะปิดจริงหรอเนี่ย ถ้าปิดกูไม่มีที่จะสิงเลยนะ กูสิงหลายห้องมากในโม่ง

>>133 ไม่รู้ดิ แต่เสินก็ไม่กลับมาซักที ไม่รู้จะเอาไงต่อ จะปิดหรือจะทำต่อก็สุดแต่จะคาดเดา
กูสิงหลายห้องเหมือนกัน โม่งสะดวกสุดสำหรับกูแล้วในการพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็น ไม่ต้องสมัครสมาชิก ไม่กินทรัพยากร ใช้งานง่าย ถ้าปิดไปกูคงใจหายน่าดู

>>134 ใช่ที่สุด
Ky กูขำตลอดกับคำว่า ขอคำเดียวของเจ้าแม่ จนกระทั่งเจอกับตัวเอง กูเพิ่งไปซื้อโรตีมาบอกตัวเองว่ากัดคำนึงค่อยไปอาบน้ำ พอกูกัดแล้วเหมือนคนหน้ามืดรู้ตัวอีกทีก็เหลือคำสุดท้ายของห่อ แม่ง คำเดียวไม่เคยมีอยู่จริง

ได้ยินข่าวขากห้องอื่นว่า ปิดโม่งสิ้นปีจริงหรอ

อย่าปิดเลยนะมีคนมารอท่านฮิด้วยกันเยอะๆจะได้ไม่เหงานะ T^T

>>136 สัญญาเช่าโดเมนเว็บไรงี้มันปีต่อปีไง แล้วเสินก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรนานแล้ว ขนาดฟลัดสแปมข้อความหมิ่นหิ้งยังไม่มาจัดการเลย ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้น เลยมีคนสันนิษฐานว่าเสินอาจจะทิ้งบอร์ดแล้วก็ได้

>>138 ฮือ เศร้า ถ้าเสินกลับมาก็คงจะดี มันเหมือนบอร์ดเก่าๆที่ต้องช่วยกันโดเนทค่าเว็บไหมอ่ะ กูไม่รู้เบยไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถ้าโม่งปิดจริงกูเศร้าเลยเป็นบอร์ดที่กูรักสุดละเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นใครนี่ล่ะ

เออ ถ้าปิดจริงกูก็ไม่รู้จะไปสิงไหนแล้วอะ

ถ้าปิดจริงแล้วฟิคล่ะ(´;︵;`)

เห็นห้องวายไปเปิดopen chat ในไลน์ ถ้าโม่งปิดจริง เราไปเปิดกันมั่งมั้ย

เข้าด้วย

ถ้าปิด ฟิคเก่าก็หายหมดปะ

สำรองฟิคไว้ใน google doc ดีมั้ย

>>142 open chat กูก็ว่าน่าสน

เคยมีคนเอาอารยธรรมกระทู้ท่านเรย์กะมาปล่อยโหลดในคอมเม้นท์แมว ตอนที่โม่งปิดไปช่วงหนึ่งอยู่นะ เปิดอ่านได้แบบโม่งปกติเลย แต่ไม่รู้ทำไง

ปกติใครตั้งมู้อะ เปิดopen chat มะ เดี๋ยวตามไป ฟิคใครว่างๆ ขยันๆ ก็ก๊อปลง google doc ไม่ก็แปะในโน้ตของopen chat

กูลองสร้าง open chat ดูละนะ

https://line.me/ti/g2/WH807YTc3rA_GUSaiIw6VA

ย้อนกลับไปอ่านรอบที่อินฟินิตี้ ตอนชูสุเกะโผล่ไปช่วยเรย์กะที่ถูกเพื่อนๆในห้องรุมถามว่าท่านคาบุรากิเรียกไปทำไม กูรู้สึกว่าจริตการพูดจาหรือท่าทางเหมือนยูกิโนะชิบเป๋ง หรือพันธุกรรมแบบนี้มันถ่ายทอดจากพี่ไปสู่น้องได้วะ แต่เสียดายเจ้าแม่ไม่หวีดร้องแบบตอนยูกิโนะทำ 5555555

>>149 อยากเจอท่านพ่อเอ็นโจบ้าง จะแพทเทิร์นเดียวทั้งบ้านหรือเปล่า ใจกูคิดว่ายูกิโนะคงมีความใสกว่าพี่ชายบ้างล่ะ เพราะ มาซายะยังแกล้งเล่นด้วยความเอ็นดูได้อ่ะนะ กัปตันบันไซ!!!

สร้าง discord เลยดีมััยอะ กุว่ามันใช้สะดวกกว่าไลน์นะ...

>>151 กูว่า Discord +1

>>151 กูไม่เคยเล่นอ่ะ มันคือแอพเหมือนๆไลน์ใช่ไหม

ไม่เคยใช้เหมือนกันน

discord เวลาเข้ากลุ่มจะแสดงโปรไฟล์เราให้คนอื่นเห็นป่ะ แบบฟีลคล้ายๆกลุ่มในเฟสบุ๊คงี้ป่าว หรือว่าสามารถสร้างโปรไฟล์ใหม่(พวกชื่อ-รูป) แบบไลน์โอเพ่นแชทได้?

กูอยากให้มันมึฟังก์ชั่นคล้ายโม่งมากกว่าว่ะ แบบไม่ต้องสมัครอะไรทั้งนั้น มาถึงก็โพสต์ได้เลย ไม่เปิดเผยตัวตน ข้อความคงอยู่ถาวรลบหรือแก้ไขไม่ได้ เป็นแบบนี้มันสะดวกดี discord มันเป็นแบบนี้ป่ะวะ

เคยใช้แบบงูๆปลาๆ มันคือ irc เป็นเซิร์ฟเวอร์ห้องแชทอะ แล้วแบ่งเป็นห้องย่อยๆได้ สร้างบอท สร้างอิโมค่อนเองได้ จะตั้งค่า online หรือ appear-offline ก็ได้

>>155 ไม่ได้อ่ะมึง

Discord มันจะเป็นแบบสร้างเซิฟเวอร์ขึ้นมา แล้วในเซิฟสามารถสร้างห้องแชทแบบพิมพ์ หรือแบบเสียงก็ได้
มันจะคล้ายๆ @ชื่อในทวิต หลังจากสมัครแล้วถ้าจะแอดใครจะต้องหาด้วย ชื่อ#รหัส ซึ่งตรงชื่อสามารถเปลี่ยนได้ตลอด
ในห้องแชทเซิฟเวอร์ก็เปลี่ยนชื่อเล่นตัวเองให้ได้ตลอดเหมือนกัน โดยจะแยกไม่เกี่ยวกับชื่อไอดีจริง

Discord มันสะดวกตรงทำลิงค์ปักหมุดแบบเป็นห้องแยกออกมาได้เลย ไม่ต้องมีใครมากวน หาง่ายด้วย

ถ้าจะหาโปรแกรมที่ไม่แสดงตัวตนเหมือนโม่งกูว่ายากอ่ะ ไม่น่ามีวะ

open chat มันเปลี่ยนชื่อได้งะ และไลน์คนส่วนใหญ่ใช้ discord เคยใช้ตามพวกกลุ่มแปลอิ๊งแล้วรู้สึกใช้ยากมาก

กูไปเจิม openchat ละ แต่หวังว่า sirn จะไม่ทิ้งโม่งไปนะ

>>159 เห็นด้วย

>>159 ++ กูยังรอเด็จพ่อ sirn กลับมาดูแลบอร์ดเหมือนรอท่านฮิโยโกะกลับมาแต่งท่านเรย์กะต่อ

กูเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่ใช้ไลน์ openchat ต้องมีไลน์ใช่มะ กูจะได้บอกลา

กุแม่งไม่เล่นทั้งไลน์ทั้งดิสคอร์ด 5555555

ไม่ใช้ไลน์แล้วปกติติดต่อทางไหนกันอะ facebook messenger?

>>164 fb messanger + โทร

เอาจริงๆคือกุเคยใช้ไลน์ แล้วหัวหน้าชอบสั่งงานวันเสาร์อาทิตย์ กุก็เลย “มือถือพังค่า” แล้วเลิกใช้ไลน์ไปเลย ไม่รับแอดเฟสคนที่ออฟฟิศด้วย

กูก็ไม่เล่นไลน์ โบกมือลาเหมือนกัน เศร้า

>>164 ถ้าติดต่อกันจริงๆ ก็ FB วะ แต่ถ้าจะเปิดแชทคุย กูไม่อยากให้ FB นะ อยากได้แบบโม่งที่ไม่ต้องเปิดตัวตนมากกว่า

มึง ฟังกูระบายหน่อย คือกูฝันว่าเจ้าแม่รอจอมมารมาสารภาพรัก รอจนทำงานเขาไม่สารภาพซักที ตอนเลี้ยงรุ่นเลยชวนขึ้นไปบนตึกเรียนที่ไม่มีคนแล้วเป็นฝ่ายสารภาพ ก่อนจะรุกเอง พอจะเข้าจังหวะฮึบ ๆ ได้เสียนอกสถานที่ จู่ ๆ กลายเป็นหนังซอมบี้ ต้องวิ่งหนีผู้ติดเชื้อ กูสะดุ้งตื่นเลยเมื่อกี้ โฮฮฮ

>>168 แม้แต่ในฝันก็ยังไม่สำเร็จ สู้ต่อไปจอมมารชิ!!

พูดถึงฝัน กูฝันฮามากอะ
คือประมาณว่าซุยรันกลายเป็นโรงเรียนไฮโซที่มีดารานักร้องนักแสดงมาเรียน แต่มันมีการแบ่งชนชั้นแบบประหลาดๆ เว้ย
แบบ
ระดับฮอลลีวูด ระดับนี้คือพวกตัวท็อปๆ ในวงการ
ระดับดารา ก็คือดาราอะ ดังในประเทศ
ระดับเด็กฝึก ตามนั้น
ระดับคนทั่วไป ก็ตามนั้น
ที่ฮาคือ แม่งมี "ระดับไพร่" "ระดับทาส" แบบ มีทำไม๊??? ขำก็ขำ แต่ทำไมโคตรดาร์ค แล้วไพร่กับคนธรรมดามันก็อันเดียวกันอะอีเวน

เจ้าแม่อยู่ระดับฮอลลีวูดด้วยฤทธาและอำนาจมากมี นายตัวสำรองอยู่ระดับดาราเลยสนิทกัน แต่วาคาบะดันไปอยู่ระดับทาส ก็คือแบบ ก็ทาสอะ แต่ไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ย แค่แบบ...ว่าไงดี เหมือนชนชั้นล่างที่โรงเรียนไม่เหลียวแล

ทีนี้เจ้าแม่อยากสนิทกับวาคาบะ แต่ไม่รู้จะเข้าหายังไงดี เลยจิกเรียกวาคาบะมาเป็นทาสส่วนตัว แล้วหัวเราะอุฮุฮุ สั่งวาคาบะทำเค้กมาให้

พอไซซายะอยากจีบวาคาบะขึ้นมา เจ้าแม่เลยปรี๊ดมาก ประมาณว่า "ถ้าแกจีบวาคาบะ แล้วใครจะทำเค้กมาให้ชั้นยะ???" เกิดเป็นสงครามระหว่างสองฮอลลีวูดสตาร์สั่นสะเทือนไปทั่วแดนดิน เหล่าแฟนคลับแทบจะตีกันตายทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมทั้งสองท่านถึงทะเลาะกัน

เกิดเป็นข่าวลือว่าสองคนนี้คบกันแล้วไซซายะดันแอบนอกใจไปหาวาคาบะ

ส่วนชูสุมอยได้แต่ยิ้มขมหน้าขื่น ตอบสัมภาษณ์ "เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน คนนอกอย่างเราๆ อย่าไปยุ่งจะดีกว่านะครับ"

อะไรวะ ตลกตัวเอง เป็นเรื่องเป็นราวมาก 5555555555555555
คิดไปคิดมา นี่มันสายยูริเหรอเนี่ย...ปกติกูไม่ใช่สายนี้นี่หว่า

>>170 ไม่ใช่สายยูรินะ ดูดีๆคือ เจ้าแม่xเค้ก และ คาบุรากิxวาคาบะ 😂

>>170 ชอบบบบบบบบบบบบบ ต้องการฟิคค

>>149 เจ้าแม่อาจจะหวีด แต่ไม่ยอมบอกพวกเรา

>>173 คิดเหมือนกันเลย บางทีเจ้าแม่ก็ทำเหมือนเมินๆ คนอื่นนี่แซะเก่งจัง จอมมารอยากโดนแซะจะแย่ เจ้าแม่เมิน 555

ชาตินี้จะมีวันได้อ่านมุมมองของเอนโจมั้ยนะ เพราะแม้แต่ความหวังจะเห็นอัพเดทตอนต่อไปยังริบหรี่

>>175 ตอนนี้กูไม่ขออะไรมาก ขอแค่อ.มาอัพกูก็ดีใจแล้ว

>>176 ใช่ อยากอ่านอีเว้นดอกไม้ไฟ กูรู้สึกว่ามันจะมีเหตุการณ์สำคัญบางอย่างเกิดขึ้น เจ้าแม่อาจจะเริ่มโดขิๆ

>>177 ไม่มีคนตามตัวอาจารย์กลับมาเลยหรอ T_T

>>178 ถ้ามีช่องทางติดต่อจารย์แก คงมีการทักไปจนคอมค้างบ้างล่ะ 555

>>170 กาวแปบ กูยังจับคาร์ไม่ได้ OOC ขออภัย แต่กูอยากกาวมากเลยอ่ะ ฮือ

--------------------------------------------------
คาบุเรย์ : วันนี้ก็ต้องแสดงคู่กับคาบุรากิอีกแล้วล่ะค่ะ

ซุยรันเป็นโรงเรียนการแสดงชื่อดังของญี่ปุ่น มีประวัติความเป็นมาอันเก่าแก่ นักเรียนส่วนใหญ่มักมาจากตระกูลผู้รากมากดี แรกเริ่มซุยรันสอนเพียงศิลปะชนชั้นสูง เช่น การชงชา การเขียนผู่กัน การแต่งบทกลอกวี เป็นต้น ทว่า เมื่อกาลเวลาแปรเปลี่ยน ซุยรันย่อมมีการปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัยใหม่มากขึ้นเช่นกัน ศิลปะแขนงอื่นๆ ที่เคยถูกมองว่าเป็นงานของชนชั้นต่ำในสมัยก่อน อย่าง การแสดงละคร การร่ายรำ เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้น

จนในปัจจุบัน นอกจากซุยรันจะเป็นโรงเรียนสำหรับผู้รากมากดีแล้ว ยังเป็นแหล่งผลิตบุคลากรในวงการบันเทิงระดับแนวหน้าด้วย ตระกูลยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นต่างส่งลูกหลานเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ด้วยนานาเหตุผล เช่น ฝึกการเข้าสังคม หรือเพื่อเปิดตัวในวงการบันเทิง เป็นหน้าฉากอันสวยหรูแก่ตระกูล

อย่างไรก็ตาม ด้วยความเป็นมาเช่นนี้ ซุยรันจึงมีการแบ่งแยกชนชั้นในโรงเรียน เช่นเดียวกับระบบศักดินายุคก่อน

ระดับฮอลีวูด ตัวตนอันสูงสุดของซุยรัน เหนือจุดสูงสุดบนยอดพีระมิดนั้นยังมีอีกสองนั่นคือ 'จักพรรดิ' และ 'จักพรรดินี' จุดสูงสุดของผู้ชาย และหญิงสาวทั้งปวง

และนี่คือเรื่องราวของพวกเขา

.
.

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน ฉัน คิโชวอิน เรย์กะ ก็อย่างที่ทุกท่านรู้กันนั่นแหละ ฉันเป็นจักรพรรดินีแห่งซุยรัน ผู้หญิงที่อยู่บนจุดสูงสุดของเหล่าหญิงสาวทั้งปวงที่ใครๆ ต่างพากันชื่นชมอิจฉา

แต่ว่านะ สำหรับฉันแล้ว ตำแหน่งจักพรรดินีนี่มันหายนะชัดๆ เลยค่ะ

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องถูกจับคู่เสมอ และคนที่ฉันถูกจับคู่ด้วยจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก 'จักพรรดิ' ชายที่อยู่บนจุดสูงสุดของเหล่าชายทั้งหลาย 'คาบุรากิ มาซายะ'

ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ฉันกับคาบุรากิจึงต้องมีการเข้าหากันในระดับหนึ่ง นานๆ เข้า ฉันกับเขาก็ดันสนิทกันเสียอย่างนั้น และทำให้ได้รู้ว่าจริงๆ แล้ว คาบุรากิ มาซายะ เป็นคนบ้าอย่างสุดกู้คนหนึ่ง ถ้ามีคนอื่นรู้เข้าภาพลักษณ์จักพรรดิจะต้องป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าตาคาบุรากิมีฝีมือการแสดงดีเลิศสมตำแหน่งจักพรรดิ หรือว่าคำว่าจักพรรดิมีอำนาจมาก จนรัศมีกลบความติ๊งต๊องของเขาไปหมดกันแน่ เลยไม่โป๊ะแตกสักที

สิ่งที่น่าแค้นใจที่สุดก็คือ เพราะการจับคู่แบบนี้ ฤดูใบไม้ผลิของฉันจึงยังไม่เคยมาเยือนเลยสักครั้งเดียว...

"เอาล่ะ จบการอธิบายเพียงเท่านี้ ครูจะขอให้นักเรียนชายหญิงอย่างละคนออกมาแสดงเป็นตัวอย่าง นั่นสินะ คุณคาบุรากิ คุณคิโชวอิน รบกวนด้วย"

ฉันกับคาบุรากิลุกขึ้นยืนหลังจากถูกเรียกชื่อ นับเป็นเรื่องปกติที่พวกเราต้องออกมาสาธิตตัวอย่างการแสดงหน้าชั้นแบบนี้

"สาม สอง หนึ่ง เริ่มได้!"

แพยะ!

"คุณมันคนสารเลว มาโคโตะ!" ฉันสบัดมือลงบนใบหน้าหล่อเหลาของคาบุรากิเต็มแรง สีหน้าของคาบุรากิในบทมาโคโตะดูอึ้งอย่างสมจริง อันที่จริงฉันรู้ว่าตานี้อึ้งจริงๆ ไม่ได้แอ๊คติ้งแม้แต่น้อย คงไม่คิดว่าฉันจะกล้าตบเขาจริงๆ ไม่เอาน่าท่านคาบุรากิ นี่ก็เพื่อการแสดงอย่างสมจริงยังไงล่ะคะ?

หลังจากพูดจบฉันก็หมุนตัวหนีตามบท ไม่ใช่เพราะไม่กล้าสบสายตาดุๆ ของคาบุรากิที่ส่งมาหรอกนะ

"เดี๋ยวก่อน ฮารุมิ"

คาบุรากิสวมกอดฉันจากด้านหลัง จงใจซุกหน้าเข้ากับใหล่ฉันด้านตรงข้ามกับคนดู ทำให้ไม่มีใครเห็นถึงสีหน้าของเขา รวมถึงริมฝีปากที่ขยับพูดอะไรบางอย่างที่มีเพียงฉันที่ได้ยิน

"ทำกันได้นะ คิโชวอิน"

แรงรัดจากวงแขนของคาบุรากิรัดคอฉันแรกขึ้นจนแทบจะไอค่อกแค่ก เพราะหายใจไม่ออก แถมยังใช้มืออีกข้างที่โอบเอวฉันไว้หยิบพุงฉัน

"ก็ว่าทำไมมือหนัก อ้วนขึ้นจริงๆ ด้วย"

มือหนักไม่ได้หมายความว่าต้องอ้วนสักหน่อย !

"เอ้า พอได้ ขอบคุณมากทั้งสองคน"

คาบุรากิคลายมือออกจากตัวฉัน ในที่สุดฉันก็สามารถหายใจได้อย่างโล่งคอ

เฮ้อ วันนี้ก็ต้องแสดงคู่กับคาบุรากิอีกแล้วล่ะค่ะ

สนุกดีต่อเลยยาวๆ

>>180 กุ >>170 เอง และกุอนุญาต

กาวต่ออออ 555555555555555555555555555555555555555555555
กุอยากอ่าน กาวอีกๆๆๆ เอามารัวๆ

>>180 กูนึกภาพเป็นพวกหน้ากากแก้วว่ะ ตาวิ้งๆเป็นประกาย เจ้าแม่เป็นคุณอายูมิ วาคาบะเป็นมายะ ต้องมาประชันกันเพื่อแย่งชิงบทนางฟ้าสีแดงอะไรเทือกๆนั้นอะ 5555

>>180 ชอบ 55555555555555

ป่านนี้อิตาจอมมารยิ้มขื่นๆแผ่รังสีอันตรายไปทั่วแล้วมั้ง 555555555

>>183 โอ้ย กุเกิดทัน มันใช่

กูดูซีรี่ย์เรื่องนึงมาแล้วเจอผู้ร่วมอุดมการณ์เอาเยลลี่หรืออะไรพวกนี้ใส่ในอาหารแบบเจ้าแม่เเล้วเว้ย 555555555 พระเอกก็นามสกุลคล้ายคาบุรากิมากเลย แค่เปลี่ยนจากบุเป็นกุ มีตัวละครที่ทำให้นึกถึงเอ็นโจ คิคุโนะจัง เซริกะจังด้วย ดูแล้วคิดถึงนอบน้อมอ่ะ ท่านฮิโยโก่ ;;0;;

//นางเอกให้ฟีลเจ้าแม่(เวอร์ชั่นนอบน้อม)ตอนบ้านล้มละลาย ส่วนพระเอกให้ฟีลคาบุรากิที่เพิ่มความบ้าๆบวมๆเข้าไปอีก

>>186 ใช่ที่เป็นภาคต่อของฮานะดันปะ?

>>187 ใช่ๆ ฮานะฮาเร

>>186 ชื่อเรื่องไรวะ กูว่าง ๆ อยู่จะตามไปดู

>>189 Hana Nochi Hare
มันเป็นภาคต่อของ Hana Yori Dango หรือF4 นั่นแหละ
ภาคนี้คือเป็นรุ่นนองของพวกF4แล้ว นางเอกบ้านเคยรวยมาก่อน แต่ก็เป็นเศรษฐีใหม่อะนะ รวย25ปีเองมั้ง แล้วพ่อก็ล้มละลาย แต่ต้องเรียนที่รร.เอโทคุต่อ เพราะหมั้นกับลูกชายเพื่อนแม่เอาไว้ ที่เป็นเศรษฐีใหม่เหมือนกัน แต่เพื่อนแม่ดันตายไปก่อน พ่อคู่หมั้นนางเอกแต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงเลยตั้งเงื่อนไขว่านางเอกต้องเรียนเอโทคุจนจบถึงจะได้แต่งงานกับคู่หมั้น

อันนี้กุอ่านแค่มังงะนะ แรกๆ ก็สนุกดี กุว่าท่านฮิก็น่าจะได้อินสะปายเรชั่นจากเรื่องนี้มาบ้างแหละ

สอบถามความเห็นเพื่อนๆ โม่งหน่อยงับ
คือตอนนี้กูได้เข้า open chat ท่านเรย์กะที่มีโม่งเปิดไว้แปะไว้ในกระทู้
แล้วกูอยากถามความเห็นว่าถ้าจะขอเอาลิงค์กลุ่มแปะไว้ในหัวทู้หน้าด้วยจะได้ไหม เป็นกลุ่มคุยกันถ้าโม่งจะปิด
เพื่อนโม่งว่าไง

>>191 ก็แปะไป ไม่เป็นไรหรอก เพิ่มไว้เป็นชอยส์สำหรับอนาคตถ้าโม่งปิด

ขอแปะ open chat อีกรอบ เผื่อใครอยากเข้า >
https://line.me/ti/g2/WH807YTc3rA_GUSaiIw6VA

ขอแปะๆ fa(งานดอง)เจ้าแม่กับจังค์ฟู้ด>
http://imgur.com/gallery/Ee8JPVN
ทีมเจ้าแม่×อาหาร

>>194 น่าร๊ากกกกกก คราวหน้า xเจ้าแม่กับบ้านขนมหวานสิ ท่าจะสมใจเจ้าแม่ 555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1174266856703758336?s=19

แฟนอาร์ตจากเจ้าเดิม อห น่ารักโว้ยย TuT

>>196 ในบรรดาแฟนอาร์ตเจ้าแม่คือชอบลายเส้นคนนี้สุด คาแรคเตอร์โดนมาก อยากให้เขาวาดการ์ตูนเต็มๆ เลยอะ

โอ๊ย ชอบการอ้อนขอค่าถ่ายรูป น่าร้ากกกกกก

>>196 อยากได้คนแปล

>>199 เอ็นโจที่เผลอหลับในห้องของเรกะ (คบกันอยู่)
ตุ๊กตาที่เอ็นโจคิดว่าเหมือนเรกะก็เลยซื้อมา (ของราคาแพง)
เรย์กะ : ดูสิๆ ฉันถ่ายได้น่รักมากมากเลย
เอ็นโจ : ขอค่าเป็นนายแบบหน่อย (ตัวเองก็มีรูปถ่ายตอนท่านเรย์กะนอนแท้ๆ แต่ก็ยังพูดแบบนี้)
เรย์กะ : เอ๊ะ?

มู้เงียบมาก...

มันไม่มีไรให้คุยมั้ง จนกว่าจะมีอะไรอัพเดท

เมื่อเรื่องนอบน้อมเป็นแนวระบบ

1.

‘ยินดีด้วย คุณทะลุมิติเข้ามาอยู่ในโลกคิมิดอล แต้มคะแนนเริ่มต้นของคุณอยู่ที่ 100 หากทำภารกิจสำเร็จจะได้คะแนนเพิ่มและจะปลดล็อคฟังก์ชั่นต่าง ๆ ได้ แต่ถ้าถูกตัดคะแนนจนเหลือ 0 คุณจะโดนทรัคซังส่งไปยังโลกแอคแทคออนไตตั้นทันที’

ทันทีที่ฉันเห็นคำว่า ‘โรงเรียนประถมซุยรัน’ ที่แขวนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า เสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นมาในหัว พร้อมกับความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามา

คิมิดอลคือการ์ตูนผู้หญิงที่แสนโด่งดังในชาติก่อนของฉัน ส่วนตัวฉันในตอนนี้คือคิโชวอิน เรย์กะ นางร้ายในการ์ตูนเรื่องนี้

ทั้ง ๆ ที่ธีมเรื่องเป็นการ์ตูนตาหวาน แล้วระบบที่ดังขึ้นมาในหัวมันคืออะไรกัน?!

‘สวัสดี โฮสต์ นับจากนี้คุณคือคิโชวอิน เรย์กะ คุณหนูแห่งบ้านคิโชวอิน หวังว่าผมจะได้รับใช้คุณนาน ๆ เนื่องจากผมคือระบบมือโปร ผมขอแนะนำการเก็บแต้ม—’

ในขณะที่ท่านแม่มองฉันอย่างเป็นห่วง ฉันก็ถามระบบอย่างตกใจ

‘เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่าถ้าคะแนนเหลือ 0 จะถูกส่งไปโลกไหนนะ?’

ในชาติก่อนนิยายระบบนับว่าเป็นแนวนิยายที่โด่งดังรองจากนิยายทะลุมิติ ดังนั้นฉันจึงได้อ่านผ่านตามาบ้าง เลยรู้ดีว่าระบบและคะแนนเหลือ 0 คืออะไร แต่เพิ่งเคยได้ยินบทลงโทษแบบนี้เป็นครั้งแรก

‘หากคะแนนเหลือ 0 คุณจะโดนรถบรรทุกพุ่งชนทันที จากนั้นคุณก็จะทะลุมิติเข้าไปในโลกแอคแทคออนไตตั้น ที่ ๆ คุณจะได้สนุกสนานกับโลกดิสโทเปีย ฝึกการต่อสู้ และเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังที่น่าตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กับการเอาตัวรอดท่ามกลางความสัมพันธ์ซับซ้อนที่ก่อตัวขึ้น’

แน่นอนว่าอนิเมะที่แสนดังอย่างแอคแทคออนไตตั้นนั้นถึงฉันจะไม่เคยดู แต่ก็เคยได้ยินผ่านหูมาไม่น้อย เป็นเรื่องแนว ๆ เอาตัวรอดที่โหดยิ่งกว่าซอมบี้ ดังน้ันฉันเลยตั้งใจฟังระบบทันที

‘เมื่อครู่นายบอกว่าทำยังไงถึงจะเก็บแต้มได้นะ?’

พอเห็นฉันสนใจ ระบบก็เหมือนติดไฟนีออนสว่างเจิดจ้าทันที

‘เนื่องจากโลกนี้มีความยากเพียงแต่ระดับ D การสะสมแต้มขอแค่เพียงทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย ไม่หลุดคาแรกเตอร์ ก็จะสามารถสะสมแต้มจนแลกไอเท็มในอนาคตได้ครับ’

เพราะคิมิดอลมีวาคาบะจังเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก คิโชวอิน เรย์กะ โผล่ออกมาแค่กลั่นแกล้งเธอ แล้วก็ไล่ตามคาบุรากิไปจนบริษัทคิโชวอินถูกกว้านซื้อหุ้นและท่านพ่อของเธอถูกเปิดโปงฐานฉ้อโกงเท่านั้น…

พอคิดไปถึงตรงนั้นฉันก็เหงื่อแตกมือเย็นเฉียบทันที จริงด้วย ล้มละลาย!

แม้ว่าฉันจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง แต่การอยู่อย่างล้มละลาย โดนถอนหมั้น โดนผู้คนเหยียดหยามนี่ไม่เอาด้วยหรอกนะ!!

‘ใจเย็น ๆ นะครับโฮสต์ แม้ว่าคุณจะต้องทำตามบทที่ได้รับมอบหมาย แต่ถ้าคุณเก็บแต้มจนสามารถซื้อไอเท็มปลดล็อคฟังก์ชั่น OOC ได้แล้ว คุณก็สามารเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเองได้ อีกทั้งถ้าเก็บแต้มได้มากพอ ก็สามารถแลกเป็นเงินได้ครับ’

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อย แต่ถึงยังไงก็คิดไม่ออกว่าตัวร้ายแบบคิโชวอิน เรย์กะ จะมีวัยเด็กเป็นแบบไหน ถ้าให้เดา ก็คงเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ จ่ายเงินเป็นเบี้ย ใช้ชีวิตไม่เป็นโล้เป็นพาย…

พอคิดแบบนั้นชะตากรรมล้มละลายก็ลอยขึ้นมาบนหัวอีกรอบ ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องค่อย ๆ ออมเงินไว้ตั้งแต่ตอนนี้ดีไหมนะ แล้วก็ต้องตั้งใจเรียนด้วย เผื่อล้มละลายจะได้สอบเป็นข้าราชการ มีเงินมีงานมีชีวิตมั่นคง อย่างน้อยก็เป็นหลักประกันได้ดีกว่าทำเควสตั้งเยอะ

‘ถ้าทำอย่างนั้นก็จะ OOC ถูกหักแต้มนะครับ วางใจเถอะครับโฮสต์ ช่วงชีวิตในวัยเด็กของคิโชวอิน เรย์กะ น่ะง่ายมาก คุณก็แค่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนคุณครูตระกูลเศรษฐีก็เท่านั้นเอง’

…..

2.

‘โกหก’

ฉันพึมพำเป็นรอบที่ห้าสิบในขณะที่นั่งฟังเสียงท้องร้องจ๊อก ๆ ของตัวเอง

‘ถ้ากินขนมมากขนาดนั้นจะอ้วนเอาได้นะครับ’

‘ไหนบอกว่าคิโชวอิน เรย์กะ เป็นคุณหนูเอาแต่ใจไง แค่กินขนมตามใจปากยังกินไม่ได้เลย’

ฉันนึกถึงช็อคโกแล็ตที่ทานุกิซื้อมาฝากจากเบลเยี่ยม พอจะหยิบชิ้นที่สอง ระบบก็ดังเตือนขู่จะตัดคะแนนทันที ทำเอาทานูกิหดหู่ ส่วนท่านแม่ยิ้มอย่างพอใจ

‘คุณเป็นร่างมินิของมาดามคิโชวอิน ถึงจะยังเด็ก แต่ก็ห่วงเรื่องความสวยความงาม ไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองอ้วนหรอกนะครับ อีกอย่างคุณถูกห้ามไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกด้วย ในสภาวะที่โอกาสในการออกกำลังกายเป็นศูนย์แบบนี้ มีทางเดียวที่จะคงความผอมได้ก็ต้องกินอย่างเหมาะสมนั่นแหล่ะครับ’

ฉันรู้สึกเหมือนระบบเป็นพี่เลี้ยงสายเทรนเนอร์ที่วัน ๆ เอาแต่เล่นกล้าม กินอกไก่ปั่น หรือไม่ก็แฟชั่นนิสต้าสายคลั่งผอม

ท้องของฉันร้องขึ้นมาอีกรอบ ขณะที่จ้องมองกระจกอย่างเบื่อหน่าย

‘เอาล่ะครับ เลิกบ่นแล้วมาฝึกหัวเราะ โอะ โฮะ โฮะ โฮะ ให้ได้โทนเสียงและจังหวะที่เหมาะสมกับการเป็นคิโชวอิน เรย์กะ กันเถอะครับ’

ฉันมองกระจกอีกครั้ง ก่อนจะยกมือป้องปากแล้วฝึกหัวเราะเพื่อเก็บแต้มสำหรับซื้อไอเท็มปลดล็อค OOC

…..

3.

คาบุรากิอยู่ใน Petit Pivoine

นั่นหมายความว่าห้องสโมสรคือกราวน์ซีโร่สำหรับฉัน

อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เกลียดการไปสโมสรหรอกนะ เพราะที่นี่มีขนมหวานแสนอร่อยที่ระบบอนุญาตให้ฉันกินได้วันละหนึ่งชิ้น แต่ข้อเสียก็เป็นอย่างที่ฉันได้เอ่ยถึงไว้ในตอนแรก

คาบุรากิ มาซายะ อยู่ใน Petit Pivoine

และคิโชวอิน เรย์กะ ก็ตกหลุมรักออร่าจักรพรรดิและสถานะทางสังคมที่อยู่จุดสูงสุดของเขา

ฉันพยายามต่อรองกับระบบหลายครั้ง บอกว่าการทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์จ้องมองจากที่ห่าง ๆ เองก็สร้างความรำคาญให้กับคาบุรากิได้เช่นกัน ระบบยอมให้ฉันทำแบบนั้นสองอาทิตย์ แต่พอหมดช่วงโปรโมชั่น ก็ขู่ว่าจะหักแต้มที่ฉันเฝ้าฝึกหัวเราะจนคอแหบจนเกลี้ยงหากว่าฉันยังผลัดผ่อนอีก

ในขณะที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวกับระบบ คาบุรากิก็หันมาทางฉันที่จ้องเขาเขม็ง ซ้ำยังขมวดคิ้วอีกต่างหาก

‘นี่ไง! รำคาญแล้ว!’

‘ถ้าทำได้แค่นี้ คุณก็แค่ลูกกระจ๊อกเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ เท่านั้นแหล่ะครับ ถ้าคิดจะเป็นนางร้าย ต้องโดดเด่นกว่าบรรดาตัวประกอบ ผมให้เวลา 5...4...3…’

ฉันรีบลุกทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาคาบุรากิผู้เต๊ะท่าจักรพรรดิ ทำตัวไม่สมเป็นเด็กอายุหกขวบ

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก ฉันกลัวว่าจะน่ารำคาญไม่พอ เลยถือวิสาสะนั่งข้าง ๆ แล้วหยิบพุดดิ้งชาเขียวที่ทำจำนวนจำกัดมากิน อันที่จริงฉันกินไปแล้วหนึ่งถ้วย แต่เพราะตอนนี้กำลังหาทางเข้าใกล้คาบุรากิอยู่ ระบบก็เลยไม่ส่งเสียงเตือนตอนฉันกินถ้วยที่สอง

อา...มัชชะพุดดิ้งแสนเข้มข้นที่ถ้วยเล็ก ๆ ขนาดเด็กกินไม่กี่คำนี่มีราคาถึง 12,500 เยน ถ้าเป็นในชาติก่อนฉันไม่กล้าซื้อมากินเด็ดขาด โรงเรียนซุยรันนี่ช่างใจป้ำจริง ๆ

“ท่านคาบุรากิ ถ้าไม่ทานดาร์คช็อคโกแล็ตชิ้นนั้น ฉันขอได้ไหมคะ?”

นอกจากพุดดิ้งชาเขียวแล้วยังมีเซ็ตช็อคโกแล็ต คาบุรากิกินไวท์ช็อคกับมิลค์ช็อคไป เหลือแต่ดาร์คช็อค อันที่จริงดาร์คช็อคของที่นี่อร่อยมาก แต่ลิ้นของเด็ก ๆ ถึงจะเลือกกินยังไง ก็ยังชอบขนมที่ออกรสหวานอยู่ดี

“ใครว่าฉันกินไม่ได้”

ตัวเองไม่ชอบแทนที่จะส่งให้ฉันกิน แต่คาบุรากิทำหน้าเหมือนโดนดูถูก แล้วหยิบช็อคโกแล็ตเข้าปากทันที พอปิดปากปุ๊บก็ทำหน้าฝืนทน ฉันเห็นแล้วสงสารแกมสมน้ำหน้า อยากวางท่าดีนัก

“แล้วอันนี้น่ะ เรียกว่าช็อคโกล่าต่างหาก”

ฉันยกมือป้องปาก ก่อนจะหัวเราะด้วยเสียงหัวเราะที่ฝึกกับระบบมานานจนผ่านมาตรฐานคุณหนูคิโชวอิน

“โอะ โฮะ โฮะ นั่นสินะคะ ช็อคโกล่าของยี่ห้อนี้อร่อยดีจริง ๆ ท่านคาบุรากิได้ทดลองชิมอันที่เป็นผลไม้รึยังคะ?”

“ตัวนั้นเพิ่งออกใหม่ เธอเคยลองชิมแล้วเหรอ?”

คาบุรากิถามด้วยสีหน้าอิจฉานิด ๆ ฉันเลยอวดเบ่งไป

“ท่านพ่อของฉันกลับมาจากสวิสเมื่อสองวันที่แล้วค่ะ ซื้อช็อคโกแล—ช็อคโกล่ามาฝากเยอะเชียว ท่านคาบุรากิอยากจะชิมบ้างไหมคะ พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้ชิม”

คาบุรากิคิดสะระตะซักพัก ก่อนจะตอบตกลง

ทั้ง ๆ ที่ฉันหาวิธีเกาะติดคาบุรากิได้ แต่ระบบกลับให้คะแนนแค่ 5 คะแนนซะงั้น ฉันพยายามเถียงขอคะแนนอีกรอบ แต่พอระบบขู่ว่าจะไม่ให้คะแนนเลยก็ใจมด พยักหน้าตกลงกับคะแนนที่ได้รับไป

แม้คาบุรากิจะเป็นตัวอันตราย แต่เพื่อหนทางแห่งไอเท็มปลดล็อค OOC ฉันจะต้องเก็บคะแนนให้มากที่สุด เพื่อที่พอปลดล็อคได้แล้ว จะได้เตรียมตัวเก็บเงินสอบราชการ หลบหนีจากชีวิตที่มีแต่ตัวอันตราย หลบหนีจากทรัคคุง หลบหนีจากการถูกส่งไปโลกแอคแทคออนไตตั้น

กะอีแค่เด็กหกขวบ ยังไงฉันก็รับมือไหวอยู่แล้ว!

…..

4.

คาบุรากิ...น่ารำคาญชะมัด

หลังจากที่ฉันสนิทกับคาบุรากิได้ตามเป้าหมายที่ระบบตั้งใจแล้ว การเจอหน้าคาบุรากิก็คือการเก็บแต้มรัว ๆ แม้ว่าฉันจะต้องทนฟังคำพร่ำเพ้อถึงพี่สาวที่คาบุรากิแอบชอบก็ตาม

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างตัวของคาบุรากิยังมีเอ็นโจ

เอ็นโจ ชูสุเกะ แม้ว่าภายนอกจากอ่อนโยนใจดี แต่ฉันจำได้ว่าตอนที่เขาเล่นงานคิโชวอิน เรย์กะ นี่โหดยิ่งกว่าคาบุรากิซะอีก ดังนั้นหากเป็นไปได้ ฉันเลยตั้งใจจะอยู่ห่าง ๆ เขา

แต่นั่นก็เป็นได้แค่เป้าหมายเท่านั้น เพราะอีตาคาบุรากิมีเพื่อนคนเดียว ดังนั้นถ้าฉันต้องเข้าหาคาบุรากิ ก็หมายความว่า 8 ใน 10 ครั้ง จะต้องเจอกับเอ็นโจ

“คุณคิโชวอินนี่ชอบกินขนมหวานเหมือนมาซายะเลยนะเนี่ย”

เอ็นโจเปรยขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบชีสเค้กทาร์ตเข้าปาก ทำเอาฉันเกือบวางลงเพราะติดนิสัยตอนระบบเตือนว่าห้ามกินขนมเกินชิ้นเดียว

“ท่านเอ็นโจไม่ชอบขนมหรือคะ?”

ฉันถามตามมารยาทพอเป็นพิธี พลางเหลือบตาไปยังขนมในจานของเอ็นโจที่ไม่ได้ถูกแตะเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“ชูสุเกะไม่ชอบกินขนม เธอจะกินส่วนของหมอนี่ก็ได้นะ”

ฉันยิ้มค้างเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองขนมของเอ็นโจ ส่วนเอ็นโจยิ้ม ๆ หันไปทำเสียงดุใส่คาบุรากิ

“มาซายะ เสียมารยาทต่อคุณคิโชวอินนะ”

คาบุรากิขมวดคิ้ว

“เสียมารยาทอะไร นายไม่กินก็ให้ยัยนี่ไปสิ เห็นจ้องอยู่นานสองนาน รำคาญลูกตาแทน”

แม้ว่าฉันควรจะได้รับแต้มเพิ่มเพราะถูกคาบุรากิบ่นว่ารำคาญ แต่ระบบกลับเงียบกริบ ฉันเลยตอบไปด้วยรอยยิ้มที่พยายามปั้นให้เป็นธรรมชาติที่สุด

“ฉันอิ่มแล้วค่ะ ท่านคาบุรากิ”

คาบุรากิเลิกคิ้วสูง

“แน่ใจนะว่าไม่อยากกินดักกัวซ์?”

ฉันมองขนมหน้าตาน่ารักที่ทำจากเมอแร็งก์ ครีม และผลไม้ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างกระมิดกระเมี้ยน ไม่ให้เสียน้ำใจคาบุรากิที่ฉันพยายาม ‘ตามตื้อ’ อยู่

“แค่คำเดียวนะคะ”

ฉันรับจานขนมที่เอ็นโจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วยื่นส่งมาให้ ในขณะที่ใช้ส้อมตักดักกัวซ์ชิ้นเล็ก ๆ เข้าปาก ก็ได้ยินเสียงระบบบ่นพึมพำ

‘ให้ตายเหอะ นี่กลายเป็นเคสคาตาริน่าไปอีกรายแล้วเหรอเนี่ย?’

ฉันไม่สนใจระบบที่บ่นงึมงำ ก่อนจะกินชีสเค้กเป็นลำดับถัดไป

…..

จบ
ไม่มีตอนต่อไป เอากาวมาลงเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะบอร์ดเงียบเกิน

>>203-206 เขียนซะกูอยากอ่านเวอร์ชั่นท่านเรย์กะถูกส่งไปปราบไททัน 55555 พอคิดแล้วภาพคาบุรากิเป็นรีไว เตะท่านเรย์กะโผล่วาบขึ้นมาเลย

>>207 คาบุจะเตะนางได้เรอะ โดนท่านพี่กับจอมมารเอาตายแหงๆ

แท้งกิ้วโม่งฟิก

ขอบคุณเด้อโม่งฟิค ฮือออ คิดถีงท่านเรย์กะ คิดถึงความมู้เวลาคึกครื้น ;-;

แค่คำเดียวนะคะ โฮะโฮะโฮะ

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1177584361153032193?s=19

ภาคต่อของแฟนอาร์ตจากเจ้าเดิมเมื่อวันก่อน

โอยยย น่ารักมากกก การหยอกล้อของคู่นี้

>>212 เห็นแล้วฝันอยากอ่านไปถึงตอนทั้งคู่แต่งงานกัน มีลูกกัน อยากเห็นโมเม้นผัวเมีย ฮือออ

>>203-206 สงสารระบบ 5555555555555555555555555555555555555

เพราะเลือกคนแบบนี้มา ก็จะได้บากะริน่ารัวๆ นั่นแหละ!

คิดถึงเจ้าแม่จัง

คิดถึงมาก~

เมื่อไหร่จะเปิดเทอม

สวัสดี ไม่ได้เข้ามานาน ร้างจุง

กาลครั้งหนึ่งกูเคยแต่งฟิคตอนเดียว(ไม่)จบ ที่เกี่ยวกะงานแข่งกีฬาโรงเรียน สามหน่อ คาบุ, อาริมะ และเอ็นโจลงแข่งวิ่งยืมของ แล้วทั้งสามก็เข้ามาแย่งชิงเจ้าแม่ให้ไปกับตัวเอง
ฟิคเรื่องนี้ไม่เคยคิดตอนต่อ ไม่คิดด้วยว่าโจทย์ยืมของมันคือะไร ค้างคาไว้แค่นั้้น
วันนี้จู่ๆก็นึกพล็อตต่อเลวๆได้ขึ้นมา แต่ก็ขี้เกียจแต่ง จึงขอพิมพ์เล่าก็พอ

-------------

ทั้งสามหน่อปะทะคารมกันจะให้เรย์กะไปกับตัวเอง เหล่ากองเชียร์ข้างสนามก็เลิกสนใจคนที่กำลังจะวิ่งเข้าเส้นชัยมากรี๊ดกร๊าดให้ความสนใจกะทางนี้แทน

คาบุหัวเสีย "อย่ามาทำให้ฉันแพ้เพราะหล่อนนะ คิโชวอิน!!" จับข้อมือฉุดเรย์กะกลับลงสนามวิ่ง อาริมะและเอ็นโจจะยั้งไว้ก็ไม่ทัน กองเชียร์เกรียวกราว เรย์กะก่นด่าในใจ บอกคาบุว่า "ฉันวิ่งไม่ไหวหรอกนะ!"

คาบุลากเรย์กะไปได้ห้าก้าวก็หยุดชะงัก หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เรย์กะ ก่อนจะหันไปเรียกอาริมะกะเอ็นโจให้มาด้วยกัน ทำฟอร์มว่ามีน้ำใจนักกีฬา อาริมะกะเอ็นโจมองหน้ากันงงๆ แต่ก็ตกลง กลับลงสนามไป

ภาพที่กองเชียร์เห็นคือสามหนุ่มหล่อยกสาวสวยขึ้นและวิ่งไปพร้อมกัน! วี้ดว้าย นี่มันภาพแห่งประวัติศาสตร์ สมกับเป็นคิโชวอินซามะ ช่างอิจฉาสุดๆ!

ขณะเดียวกัน คาบุวิ่งไปหามขาเรย์กะไปบ่นไป "หนักชะมัด! นี่กินอะไรลงไปเนี่ยยัยคิโชวอิน! ดูสิ หนักจนฉันลากแทบไม่ไหว ต้องให้สามคนแบกเชียวนะ! สามคนแบกเลยนะ! แข่งจบงานนี้ต้องจัดไดเอทหนักๆเลย! เสริมคอร์สวิ่งไปอีก10โล!!"
เอ็นโจหามแขนเรย์กะ สีหน้ากลัันขำเต็มที่ ไหล่สั่นไปหมด แม้แต่คำปลอบใจก็กล้าไม่หลุดออกมา
อาริมะแบกแขนอีกข้าง สีหน้าจริงจัง ครุ่นคิดสักพักก่อนจะหันไปเสนอแนะเครื่องออกกำลังกายรุ่นต่างๆในทีวีไดเร็กซ์ที่น่าจะมีประสิทธิภาพให้เรย์กะ
เรย์กะที่ถูกหามน้ำตาตกใน จะเถียงก็เถียงไม่ออกจริงๆ ;_;

(จบ)

>>219 อห 555555555 จะว่าน่ารักก็น่ารัก แต่ก็สงสารเจ้าแม่ 555555555555555 หลังจากงานนี้ยูกิโนะคุงต้องมาปลอบใจคุณพี่เรย์กะจากเจ้าวายรายนี่แล้วล่ะ อุฮุฮุ

>>219 ทำร้ายเจ้าแม่กู๊ววววววววววววววววว 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

เงียบเหงาเหลือเกิน คิดถึงนะโม่งฟิคทุกคนนน

>>222 นั่นสิ เดี๋ยวกูเอาฟิคมาลงดีกว่า ไหนๆก็เขียนใกล้เสร็จละ รอแพพ

โม่งเอ้ยยยย กลับอ่านย้อนมาใหม่ เจอฉากที่ไอระเอารูปตอนสั่นกระดิ่งท่านเรยกะกับท่านพี่ตอนเด้กมาให้ แล้วบอกว่าคนรุ้จักแถวนั้นถ่ายให้ คือแบบบบคิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนอกจากเอ็นโจ ฮรืออออโมเม้นเขามาาา รุ้สึกคนเขียนเค้าวางฮินท์ให้นานมากเลยแหะ ยิ่งแบบคาบุจำไม่ได้ว่าคนเต้นรำวันนั้นเป้นเรยกะแต่กลับเอ็นโจนี่จำได้ โว้ยๆๆๆ ชอบบบบอ่ะ กลับมาอีกก้ฟินน

>>219 กูว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นี้จริงคือ เจ้าแม่ใจสลายเลยอะ

>>224 อ่านทีแรกกูนึกว่าเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนที่ไอระรู้จักในงานเป็นคนถ่ายให้ซะอีก แต่ถ้าเฉลยมาว่าเอ็นโจถ่ายนี่เพิ่มความก๊าวไป 300% เลยนะนั่น

เอ็นโจชัวร์ เผ้ามองท่านเรย์กะในเงามืด หึหึ

ถ้าเรย์กะเป็นผู้ชายล่ะ เจ้าพ่อเรย์กะ เอ๊ะ หรือเรย์เฉยๆดี พล็อตคือเป็นตัวร้ายขัดขวางความรักระหว่างคาบุรากิและวาคาบะจัง แอบปลื้มคาราบุกิอยู่ห่างๆแล้วก็เทิดทูนคาบุรากิไว้บนหัว คำพูดติดปาก "สามัญชนอย่างเธอน่ะ ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่กันกับจักรพรรดิหรอก!" หลังจากนั้นก็กลายเป็นพล็อตBL..[(คาบุรากิxเรย์กะ)(เอ็นโจxเรย์กะ)(เรย์กะxวาคาบะ)]
ว่างๆกูจะแต่งฟิคแบบสลับขั่ว เรย์กะทะลุมิติ(ญ)-->เรย์กะทะลุมิติ(ช)
เอาตั้งแต่ตอนแรกถึงสุดท้ายเลยมรุง ถ้ากูว่างอ่ะนะ มีใครอยากเสนอชื่อท่านเรย์กะใหม่ไหมวะ ถ้าไม่มีกูจะเอาอันนี้แหละ(*´∇｀*)

กูทนไม่ไหวละ คุณชายเรย์กะนุ่มนิ่ม วันๆเอาแต่กิน มีพุงย้อยๆหน่อยๆตั๊ลล๊าค(づ￣ ³￣)づ

AU Hanahaki Verse [2/3]
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/6627/628-629
------------

เธอเองก็มีอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ด้วยอย่างนั้นเหรอ

คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหาย แม้จะผ่านมานานหลายวันแล้วก็ตาม

และคำถามที่ตามมาก็คือ ใครกันที่ทำให้เธอมีอาการแบบนั้นได้ มาซายะเหรอ หรือเป็นคนอื่นเหมือนตอนที่เธอแอบชอบเจ้าโทโมเอะคนนั้น

พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร ในอกก็จะเจ็บขึ้นมาทุกครั้ง และจะตามมาด้วยอาการไอเป็นดอกไม้ที่มันรุนแรงขึ้นทุกวัน จากเดิมที่มีแค่กลีบดอกไม้ ตอนนี้มันเริ่มจะมีกิ่งไม้เล็กๆติดออกมาด้วยแล้ว มันทำให้เขาทรมานมากขึ้นทุกครั้งที่ไอ

แล้วไหนจะยังเรื่องนี้อีก

ชูสุเกะถอนหายใจออกมาเมื่อเหลือบไปเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อนที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกตรงหน้า

หลังคืนทานาบาตะ พ่อเรียกเขาไปพบที่ห้องทำงาน และเมื่อไปถึงก็ได้รับมอบซองเอกสารที่ดูเป็นทางการมาให้

ของข้างในคือเอกสารที่ระบุอาการของโรคที่เขากำลังเป็น และแผ่นฟิล์ม X-Ray ครั้งล่าสุด

ชูสุเกะใช้แผ่นฟิล์มปิดบังรอยยิ้มขื่นๆ ในที่สุดพ่อก็รู้จนได้ว่าเขามีอาการของโรคบ้าๆนี่

เขาก้มลงมองเอกสารเพื่อปิดบังสีหน้า แผ่นฟิล์มแสดงให้เห็นสิ่งที่แปลกไปจากเดิม ดอกไม้ที่เจริญเติบโตอยู่แค่ในปอดและหัวใจ แต่ตอนนี้กิ่งก้านสาขาของดอกไม้เริ่มจะมีการเติบโตแผ่ขยายออกไปตามเส้นเลือดในร่างกาย และเป็นอันตรายต่อการใช้ชีวิตประจำวันแล้ว

คำวินิจฉัยจากแพทย์ท้ายเอกสารลงความเห็นไว้ว่าควรได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป นั่นหมายถึงความตายของเขาเอง

ในฐานะผู้สืบทอดตระกูล เรื่องนั้นพ่อของเขาคงไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่ๆ

ด้วยเส้นสาย เงินทองและอิทธิพลของตระกูลเอ็นโจ การจะหาแพทย์ผ่าตัดที่เชี่ยวชาญการผ่าตัดโรคนี้มาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แผ่นกระดาษหน้าถัดมาคือกำหนดการณ์ผ่าตัดมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ช่วงเวลาก่อนจะเปิดเทอมไม่กี่วัน

พ่อไม่สอบถามถึงต้นเหตุของการเกิดโรคของเขาแม้แต่คำเดียว บอกแค่ให้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการผ่าตัด แต่ชูสุเกะก็คิดว่าพ่อรู้ว่าใครคือสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

เขาได้แต่รับคำอย่างสงบเสงี่ยมไม่มีปากเสียงเมื่อถูกย้ำเตือนถึงหน้าที่ของผู้สืบทอดของตระกูลเอ็นโจคนต่อไป ทุกอย่างในชีวิตได้ถูกกำหนดไว้แล้ว การเรียน หน้าที่ หรือแม้แต่คู่ครอง เรื่องความรักหรือความต้องการไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องใส่ใจ

ชั่วแว้บหนึ่ง เขาคิดหนีออกจากบ้าน ทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเอ็นโจไปให้หมด ด้วยความหุนหันพลันแล่นและไม่ได้วางแผนอะไรไว้ เขาก็โบกแท็กซี่จากหน้าบ้าน บอกให้ขับไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายปลายทาง สุดท้ายก็มาจบที่โรงเรียนเพราะไม่รู้จะไปไหนดี

โชคดีที่ตอนนี้คือช่วงปิดเทอมเลยแทบจะไม่มีคน นั่นหมายถึงความวุ่นวายก็น้อยลงด้วย เหมาะแก่การเป็นที่ลี้ภัยชั่วคราว

สโมสร Pivoine ข้างในว่างเปล่าไร้ผู้คน มีแค่พนักงานที่ทำหน้าที่ดูแล ปกติพนักงานเหล่านั้นก็ทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนอยู่แล้ว จึงไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขาในการที่มีคนอื่นอยู่ด้วยในสโมสร

เขาเลือกที่นั่งให้ตัวเองตรงหน้าต่างข้างๆแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ แต่เปียโนตัวนี้ทำให้เขานึกถึงมาซายะ บางเวลาที่มาซายะอารมณ์ดีหรือเกิดนึกอยากเล่นเปียโนขึ้นมาก็มักจะมานั่งตรงนี้เสมอ

มาซายะอาจจะเป็นสิ่งดีที่สุดเท่าที่เขาจะนึกออกในเวลาแบบนี้ หมอนั่นเป็นเพื่อนที่ดี อยู่ด้วยแล้วก็รู้สึกสบายใจไม่ต้องระมัดระวังตัวหรือหยิบหน้ากากขึ้นมาสวม ซื่อตรงต่อความรู้สึกและความต้องการของตัวเองเสมอ

จุดนั้นทำให้เขาชื่นชมมาซายะ แต่ก็รู้สึกอิจฉาไปในเวลาเดียวกัน

ชูสุเกะกดนิ้วลงบนคีย์เปียโน เสียงกังวานใสดังก้องในความเงียบของห้อง เขาไม่ได้มีเพลงที่อยากเล่นอยู่ในใจก็ทำได้แค่กดนิ้วลงไปตามคีย์อย่างเชื่องช้า ไม่เป็นเพลง

แต่พอได้มาเล่นเปียโนแบบนี้ ใบหน้าของเรย์กะก็ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดแบบไม่ได้ตั้งใจ

ปลายนิ้วที่กดคีย์เปียโนไปมั่วๆแปรเปลี่ยนเป็นท่วงทำนองของเพลงสวนในหยาดพิรุณที่ได้ยินจากงานทานาบาตะเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เพลงนั้นถูกบรรเลงโดยฝีมือของมาซายะ และได้รับคำชมเชยอย่างมากจากแขกผู้เข้าร่วมงาน รวมไปถึงสายตาที่มองอย่างชื่นชมของเรย์กะด้วย

ชูสุเกะรู้มานานแล้วว่าเรย์กะดูจะชอบเวลาที่มาซายะเล่นเปียโนมากๆ เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมองเธอแทบทุกครั้งที่มีโอกาส คอยสังเกตกริยาท่าทางของเธอเวลาที่อยู่กับคนอื่นๆ

เขาเคยกึ่งๆบังคับให้มาซายะเล่นเปียโนให้เป็นการตอบแทนที่เธอช่วยดูแลยูกิโนะ แต่เหตุผลหลักคือเขาต้องการทดสอบสมมติฐานที่อยู่ในใจ และผลที่ได้ก็เป็นไปตามความคาดหมาย

เวลาที่เรย์กะมองมาซายะเล่นดนตรี เหมือนเธอตกอยู่ในภวังค์ที่ทั้งโลกมีแค่มาซายะและเธอ ใครก็ไม่สามารถเข้าไปแทรกได้

เมื่อตระหนักถึงความจริงในข้อนี้ กลีบดอกไม้ก็ได้หลุดร่วงออกมาจากปากของเขาเป็นครั้งแรก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันยังเป็นแค่อาการไอเล็กๆน้อยๆอยู่เลย

ชูสุเกะยิ้มขื่นๆ ปิดฝาครอบเปียโนลงมาแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม ตั้งใจว่าจะรอให้ถึงช่วงเย็นแล้วค่อยกลับบ้าน ตอนนี้ก็นั่งเล่นฆ่าเวลาให้หมดไปก่อน การได้อยู่เงียบๆคนเดียวแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่จะได้คิดทบทวนว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตในตอนนี้

จะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อ ยอมเข้ารับการผ่าตัดไม่มีเงื่อนไข หรือจะดิ้นรนพยายามจนวินาทีสุดท้ายที่อาจจะหมายถึงอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ไม่สามารถแก้ไขได้แล้วจริงๆ

นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงประตูห้องสโมสรเปิดออก ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ ใครกันนะที่จะมาโรงเรียน

“ใครน่ะ”

เขาตะโกนออกไป นึกหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ความสงบถูกรบกวน และตามมาด้วยความคิดที่ว่าจะตัดบทสนทนาอย่างไรดีไม่ให้ดูเสียมารยาท

เรย์กะยืนอยู่ตรงนั้น เลิกคิ้วขึ้นมองมาอย่างสงสัย ส่วนชูสุเกะได้แต่จ้องมองเธออย่างพิศวง

“คุณคิโชวอิน” เขาพูดขึ้นมาราวกับจะถามตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอน เธอจะมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ได้ยังไงกัน

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

เป็นเสียงเธอแน่นอนไม่มีผิด ชั่วแว้บหนึ่งเขานึกอยากเอื้อมมือไปสัมผัสตัวเธอเพื่อเช็คให้แน่ใจ แต่ก็ทำได้แค่ถามในสิ่งที่สงสัย

“หยุดสอบซ่อมแท้ๆ มีอะไรเหรอ” ชูสุเกะเลิกคิ้วขึ้น คิดถึงความเป็นไปได้ “....เอ๋!...หรือว่ามีสอบซ่อม”

“ไม่ใช่นะคะ”

เรย์กะรีบตอบทันควันพร้อมกับท่าทีพองขนที่ดูแล้วเหมือนกระต่ายในความคิดเขา มันเป็นท่าทีที่เธอชอบใช้เวลาจะปฏิเสธอะไรสักอย่าง ...นี่ตัวจริงแน่นอน ไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอนหรอก

ชูสุเกะหยอกเธอไปเล็กน้อยเรื่องผลการสอบ เธอก็ทำหน้าตาบึ้งตึง แต่พอพูดถึงมาซายะที่ออกปากว่าคงไม่ต้องเป็นห่วง เรย์กะก็มีท่าทีที่ดูกระตือรือร้นขึ้นมา ดวงตาเปล่งประกายราวกับกำลังคาดหวัง

หนามแหลมจากกิ่งก้านของดอกไม้ทิ่มแทงหัวใจเขาอีกหน

เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ไอออกมาต่อหน้าเธอ ได้แต่ชวนคุยเรื่อยเปื่อยถามเรื่องที่มาโรงเรียนทำไม ก็เป็นเรื่องของกิจกรรมชมรมที่เธอทำอยู่

เรย์กะถามกลับว่าเขามาที่นี่ทำไม ชูสุเกะยิ้มขื่นๆตอบกลับไปว่าเป็นที่เดียวที่สามารถหลีกหนีจากความวุ่นวายที่บ้านได้ เธอก็ดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันควัน

ดูท่าทางเธอคงอยากจะหนีอีกแล้ว เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เวลาที่เรย์กะอยู่ใกล้ๆเขา เธอมักจะหาข้ออ้างมาปลีกตัวหนีไปได้เสมอ บางครั้งก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้

ชูสุเกะเลยประชดประชันด้วยการเชื้อเชิญเธอให้นั่งที่โต๊ะเดียวกัน ท่าทีนุ่มนวลของเขาคงทำให้เรย์กะปฏิเสธยากหน่อย ซึ่งนั่นก็เป็นไปตามคาด เธอยอมนั่งแต่โดยดีแม้จะดูอิดออดไปบ้างก็ตาม

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่มองดูเรย์กะที่กำลังทำสีหน้าอึดอัดใจเหมือนเป็นการลงทัณฑ์เธอทางอ้อม

“สอบปลายภาคของท่านเอ็นโจเป็นอย่างไรบ้างคะ”

เรย์กะโพล่งถามขึ้นมาในที่สุด ท่าทางคงอึดอัดกับความเงียบจนทนไม่ไหว

“ก็ไม่มีอะไรนี่ ตามปกติล่ะมั้ง”

คำตอบของเขาคงจะจืดชืดไปหน่อย แต่ก็นะ...จะให้เล่าเรื่องการทำข้อสอบที่ฟังดูน่าเบื่อก็คงไม่ดีเท่าไหร่ เรื่องทางบ้านก็พูดไม่ได้ ยิ่งเรื่องอาการไอเป็นกลีบดอกไม้ก็ยิ่งไม่ใช่หัวข้อที่ควรเอามาสนทนากันเลยสักนิด

ชูสุเกะเลือกที่จะเล่าเรื่องของเด็กม.4ที่ก่อเรื่องจนมาซายะสั่งให้ทุกคนใน Pivoine ต้องสอบได้ไม่เกินลำดับที่ 50 เด็กพวกนั้นคงผ่านเกณฑ์กันฉิวเฉียดจากการตรวจคำตอบไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

พอมีชื่อของมาซายะเข้ามาเกี่ยวข้อง เรย์กะก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ท่าทางเหมือนอยากฟังต่อไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“มาซายะก็มุทะลุไม่คิดหน้าคิดหลังมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะนะ” ชูสุเกะข่มอาการไอลงคอ ปั้นสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไร

“เหตุการณ์ที่ลำบากที่สุดที่เคยเจอคืออะไรคะ”

เรย์กะอาจจะไม่รู้ตัว แต่ในตอนนี้ แววตาเธอเป็นประกายสดใสคล้ายกับมีความสุข ทั้งที่เวลาพูดกับเขาเธอไม่เคยมีท่าทีแบบนี้เลยสักครั้ง

ก็ได้...ถ้าเธออยากฟังนัก

เขาเล่าให้เธอฟังเรื่องที่ไล่ตามหามาซายะไปตามสถานที่ฆ่าตัวตายทั่วญี่ปุ่นเพราะอกหักตอนม.4 ตอนนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่ลำบากจริงๆ เรย์กะมีสีหน้าทึ่งหลังจากได้ฟัง แต่เขาต้องทุกข์ทรมานจากหนามที่กำลังบีบรัดทิ่มแทงหัวใจเพราะรู้ว่าเธอมีความสุขจากการฟังเรื่องราวของมาซายะผ่านปากเขา

“เจอเรื่องเดือดร้อนขนาดนั้น ทำไมท่านเอ็นโจถึงยังคบหาท่านคาบุรากิอยู่อีกล่ะคะ”

คำถามนั่นออกจะทำให้ชูสุเกะประหลาดใจพอสมควร นึกไม่ถึงว่าเธอก็อยากรู้เรื่องของเขาด้วยเหมือนกัน

แม้เขาพยายามจะบอกตัวเองว่ามันคือคำถามตามมารยาท เธออาจจะถามเพราะแค่อยากรู้เกี่ยวกับมาซายะ แต่หัวใจในอกกลับเต้นระรัวอย่างยินดีจนอาจเรียกได้ว่าบ้าคลั่ง

“แปลกเหรอ”

“อืม...ก็ไม่ถึงกับแปลกหรอกค่ะ”

“ที่เป็นเพื่อนกันนี่ก็ไม่ได้มีเหตุผลชัดเจนหรอกนะ”

คำถามนี้เขาเองก็ไม่เคยนึกเหตุผลแบบจริงๆจังๆมาก่อนเหมือนกัน ดังนั้น คำตอบที่พูดออกไปจึงเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับความในใจที่สุดในเวลานี้

“มาซายะน่ะ ดูเผินๆเหมือนจะสีหน้าไร้อารมณ์อ่านใจยาก แต่เนื้อในเป็นคนตรงไปตรงมาไม่มีหน้ามีหลัง อยู่ด้วยแล้วก็เลยสบายใจน่ะ แล้วก็ซื่อสัตย์กับคนอื่นๆด้วย ก็เลยรู้สึกอุ่นใจว่ามีแต่มาซายะเท่านั้นที่จะไม่หักหลังผมเด็ดขาดล่ะมั้ง ส่วนที่ทำอะไรโลดโผนนั่น ดูๆไปก็เพลินดีด้วยนะ”

ชูสุเกะหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต มันมีทั้งความสุขและความเศร้าปะปนกันไป เวลาที่มาซายะทำอะไรเหนือความคาดหมายก็ทำให้เขารู้สึกสนุกด้วยเสมอ

ในบรรดาคนมากมายที่เขารู้จัก คนที่เขานับว่าเป็นเพื่อนอาจจะมีแค่มาซายะคนเดียวก็ได้

พอเห็นรอยยิ้มของเรย์กะ เขาก็เลยเล่าเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับมาซายะให้ฟังอีกนิดหน่อย ชูสุเกะไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าอยากเห็นเธอยิ้มแบบนี้ไปอีกนานๆ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ทำให้เธอยิ้มได้จะไม่ใช่เรื่องของเขาก็ตาม

เธอเล่ากลับมาบ้าง เป็นเรื่องที่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกับเรื่องที่ไปร้านฟาสต์ฟู้ดกันก่อนหน้านั้น มาซายะไม่ได้ให้รายละเอียดในเรื่องพฤติกรรมตัวเองหรอก แต่ฟังจากที่เรย์กะเล่ามันก็ตลกไม่น้อยเลยทีเดียว

ใครจะไปนึกว่าคุณชายบ้านคาบุรากิผู้สง่างามจะแวะเที่ยวชิมของแจกทุกซุ้มเหมือนกับพวกแม่บ้านจ่ายตลาด หอบข้าวของที่ตัวเองเพิ่งจะเคยพบเจอมาถือไว้พะรุงพะรังเหมือนพวกบ้าหอบฟาง หรือสั่งอาหารไม่เป็น ได้แต่ทำหน้าเคร่งขรึมกลบเกลื่อนสถานการณ์ และเขาก็เล่าเรื่องของมาซายะที่ตลกยิ่งกว่านี้ให้เธอฟังอีก

เสียงหัวเราะของเรย์กะดังก้องไปทั่วห้องสโมสร เป็นเสียงที่ให้ความรู้สึกดีและไพเราะยิ่งกว่าเครื่องดนตรีชิ้นไหนๆบนโลก ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างเหมือนอาบด้วยแสงอาทิตย์อันอบอุ่น

เธอเคยหัวเราะแบบนี้รึเปล่านะ หัวเราะแบบสนุกสนานและรื่นเริง ไม่ใช่การหัวเราะแบบสงวนท่าทีของกุลสตรีแบบทุกครั้งที่ผ่านมา

เขาพยายามค้นดูความทรงจำของตัวเองแต่ไม่พบเลยแม้แต่ครั้งเดียว

และยิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ ความทุกข์ก็ตามมาเหมือนเป็นเงาตามตัวมากเท่านั้น เพราะชูสุเกะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ทำให้เธอหัวเราะได้ก็คือเรื่องของเพื่อนสนิทเขา

หาใช่ตัวเขาเองไม่
.
.
.
.
.

เมื่อเรย์กะกล่าวคำอำลาและขึ้นรถบ้านคิโชวอินจากไป ชูสุเกะก็ทรุดฮวบลงกับพื้น อาการไอที่พยายามปิดบังไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอก็สำแดงฤทธิ์เดช มันทำให้ลำคอเขาแสบร้อนเหมือนกับถูกเผาในขณะที่อาเจียนเอากลีบดอกไม้จำนวนมากออกมา

มันไม่ได้มีแค่กลีบดอกไม้ แต่มีกิ่งก้านที่เต็มไปด้วยหนามแหลมตามออกมาด้วย เลือดของเขาติดอยู่ตามหนามเหล่านั้น และมันก็หยดลงพื้นคอนกรีตเป็นด่างดวงสีเข้ม เปรอะเปื้อนกลีบดอกไม้ที่อยู่เบื้องล่าง สีแดงสดของเลือดตัดกับสีขาวของกลีบดอกไม้เป็นภาพที่สวยงามแต่ก็น่าสะอิดสะเอียนไปในเวลาเดียวกัน

ชูสุเกะใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ติดอยู่มุมปากแบบลวกๆ แหงนเงยหน้าพิงผนัง อ้าปากหอบหายใจเหมือนคนขาดอากาศ

อาการเขาหนักขึ้นทุกครั้งเมื่อได้พบเรย์กะ รู้ทั้งรู้ว่ามันทำให้ทรมาน แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ไปใกล้ชิดเธอได้ เหมือนที่เขาไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหยุดไอได้ในเวลานี้

การเข้ารับการผ่าตัดเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ถึงจะไม่การันตีความสำเร็จร้อยเปอร์เซนต์ แต่ก็จะทำให้เขาหายทรมานจากอาการเหล่านี้

ชูสุเกะไม่ชอบหนังรัก ไม่ชอบเรื่องราวรักๆใคร่ๆและมองว่ามันไร้สาระมาตลอด พอตระหนักได้ว่าตัวเองได้ตกหลุมรักก็แทบจะไม่เคยมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเลยสักครั้ง ทำให้เขาขมขื่นและทุกข์ทรมานเจ็บปวดอยู่แบบนี้

ใช่แล้ว เขาควรจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อ ยอมเข้ารับการผ่าตัด เขาควรจะต้องฆ่าความรักนี้ก่อนมันจะฆ่าตัวเขาเองในที่สุด ชีวิตเขาต่างหากที่สำคัญที่สุด ความรักอะไรพวกนั้นมันก็แค่เรื่องฮอร์โมนหรือสื่อประสาทที่สับสนเท่านั้นเอง

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่หัวใจเขากลับดิ้นรนขัดขืน หัวใจไม่รักดีที่ปล่อยตัวไปตามอารมณ์และความอ่อนไหวที่ไร้สาระ มันเรียกร้องให้เขาเลิกฟังเหตุผล ส่งเสียงกระซิบดังก้องในหัวว่าอย่ายอมเข้ารับการผ่าตัด อย่ายอมให้ใครเอาความทรงจำที่เกี่ยวกับเรย์กะไปจากเขา

ถึงแม้นั่นจะหมายถึงความตายของตัวเขาเองก็ตาม

-----------------------------------------------------------

Let's kill this love Yeah, yeah yeah, yeah yeah yeah
Gotta kill this love
Before it kills you too

ฟังเพลง kill this love แล้วได้มู้ดพอดีเลยรีบปั่นออกมา

โม่งฟิคเขียนเอ็นโจได้ระทมช้ำรักมาก รออ่านตอนต่อไปนะ

โม่งฟิคภาษาสวยมากก ชอบบบ แต่สงสารเอ็นโจมาก ฮื้ออออออออออ

>>229-232 โม่งฟิค ในที่สุดก็มาต่อ อ่านไว้นานมาก แต่ยังจำกลีบดอกไม้นี้ได้อยู่เลย ลุ้นๆๆๆ

แท้งกิ้วโม่งฟิก สงสารเอ็นโจ จะตายไหมวะ

อาจารย์แกจะไม่มาแต่งต่อจริงๆหรอวะ รอจนท้อแล้ว ไม่มีอะไรมาเยียวยาหัวใจกูเลย