เชี่ยยยยยยยย พวกมึ้งงงงงงง ท่านเค้กอัพตอนที่ 300 แล้วว้อยยยยยยย
กูขอตัวไปอ่านก่อนนะ แว่บมาบอกโม่งก่อนอ่านอะ คือกูดีใจตื่นเต้นไปหมดเลย
เชี่ยๆๆๆ น้ามตามา
เชี่ยยยยยยยย พวกมึ้งงงงงงง ท่านเค้กอัพตอนที่ 300 แล้วว้อยยยยยยย
กูขอตัวไปอ่านก่อนนะ แว่บมาบอกโม่งก่อนอ่านอะ คือกูดีใจตื่นเต้นไปหมดเลย
เชี่ยๆๆๆ น้ามตามา
ญป.ประกาศชื่อรัชศกใหม่คือเรวะ อย่างงี้เรือท่านเรย์กะกับวาคาบะจังต้องแล่นแล้วป่ะะะ
พวกมึง โม่งกลับมาเล่นได้แล้ว กลับมาคุยต่อมา กูเหงามาก ถึง April fool day จะไม่มีตอน 300 ลง กูก็ยังจะรอคอยต่อไป ฮือออออ
คิดถึงเจ้าแม่เหลือเกิน ท่านฮิก็ช่างลึกลับเหลือเกิน ไม่มีช่องทางให้สอดส่องเลย
โอ๊ยยย จอมมารรรรร
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1113046518884257794
เป็นเรื่องต่อจากตอนที่ดูหนังที่ท่ายเรย์กะอยากดูจบ
ท่านเอ็นโจบอก พอใจแล้วใช่ไหม ท่านเรย์กะบอก ค่ะ ท่านเอ็นโจเลยบอกว่า งั้นคงพอแล้วนะ ต่อไปถึงคราวที่เรย์กะมาทำเรื่องที่ผมอยากทำบ้างแล้ว
โอ๊ยยย ท่านเอ็นโจ ขาค่ะขาาาาา ขาขึ้นไปหนีบท่านเรย์กะแว้วววว
ว๊ายยยยยยยยย ต้องการฉากต่อจากนี้ยยยย์ /////> <///// ความขาเกี่ยวนั่นมันอะไรกัน เป็นแค่ไก่อ่อนแท้ๆ
>>418 กูว่าตอนเป็นแฟนกันต้องกิ๊วก๊าวมากแน่เลยอ่ะมึง แบบเวลาเดินผ่านกันที่ทางเดินแล้วเจ้าแม่อยู่กับสาวๆ ชูสุเกะก็แกล้งทำเป็นบังเอิญมือไปแตะโดนมืออีกฝ่ายเบาๆโดยที่ไม่ให้คนอื่นเห็น ไม่ก็ไปแตะต้นคอให้อีกคนใจเต้นตึกตักอะไรแบบนี้
แล้วพออยู่สองต่อสอง
.
.
" เมื่อกี้ตั้งใจทำอะไรหรอคะ? "
คิโชวอิน เรย์กะ ที่พึ่งแยกตัวจากกลุ่มเพื่อน เข้ามานั่งในซาลอนตรงโซฟาข้าง เอ็นโจ ชูสุเกะ และถามเขาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเล็กน้อย เนื่องจากสัมผัสของเขาเมื่อครู่สร้างความรู้สึกปั่นป่วนในใจให้กับเธอไม่น้อยเลยทีเดียว
" หืม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ? คุณเรย์กะพูดถึงอะไรหรอ "
ตัวการที่สร้างความรู้สึกปั่นป่วนให้กับเธอตีหน้าซื่อและยิ้มตอบอย่างสุขุม ยิ่งทำให้เธอโมโหเขามากขึ้น
" ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะคะท่านเอ็นโจ! "
เรย์กะใช้เสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากตอนนี้มีแค่เธอและชูสุเกะ จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีข่าวลือแปลกๆเล็ดลอดออกไป
" เรียกผมว่าชูสุเกะสิ เรย์กะ "
ชูสุเกะหุบยิ้มลง และขยับเข้ามาใกล้เธอด้วยสีหน้าจริงจัง
" .......... "
ถึงแม้ว่าเรย์กะจะคบกับเขามาสักพักแล้ว แต่เวลาเขาทำสีหน้าจริงจังใส่ทีไร เธอก็รู้สึกกลัวอยู่เสมอ
" เรย์กะ? "
เหมือนกับกระต่ายน้อยที่กำลังเผชิญหน้ากับหมาป่าเลย..
ชูสุเกะคิด เขาไม่ได้ต้องการให้เธอกลัว แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องที่เธอเรียกเขาว่า 'ท่านเอ็นโจ' ไปได้หรอก
" ช..ชูสุเกะ "
เรย์กะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ถึงแม้ว่าในชาติก่อนเธอเคยมีความฝันว่าอยากไปเดทกับใครสักคน และทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน แต่พอเจอเข้ากับตัวแล้ว แค่เรียกชื่อของอีกฝ่ายเธอยังไม่กล้าเลย
เมื่อได้ตามที่ตนพอใจแล้ว ชูสุเกะจึงยิ้มและค่อยๆไล่นิ้วไปกุมมืออีกฝ่าย
" เมื่อกี้เรย์กะถามว่าผมต้องการอะไรใช่มั้ย? ผมจะบอกให้ก็ได้นะ "
ชูสุเกะขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นเเละกระซิบที่หูของเธอ เรย์กะรู้สึกได้ว่าเสียงนุ่มๆ และลมหายใจอุ่นๆของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นรัว
" ผมน่ะ อยากที่จะ.... "
" เฮ้ ชูสุเกะ! อ่าว คิโชวอินก็อยู่ด้วยหรอ ดีเลย! ฉันกะว่าจะโทรไปตามเธอมาพอดี แล้วพวกนายไปนั่งเบียดกันทำไมน่ะ? ฉันขอนั่งด้วยคนสิ! "
ทันใดนั้นเอง คาบุรากิ มาซายะ ก็เปิดประตูซาลอนเข้ามาเป็นการขัดขวางทั้งคู่อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่..
รู้สึกมีความเอ็นดูบักบากิ 55
อ่านแล้วรู้สึกอยากอ่านซีนแบบท่านเอ็นโจแอบคบกับท่านเรย์กะ แล้วปิดไม่ให้คาบุรากิรู้ คงมีฉากตะลึงตึงโป๊ะจากเจ้าบ้าบากิเยอะเเน่ๆๆ
แล้วก็โดนคาบุสะกัดดาวรุ่งจนแต่งงานกันแล้วคืนเข้าหอยังโทรมาคุย(...)
ไซซายะนี่มันจริงๆ เลย!
>>424 แล้วตอนบอกว่าจะแต่งงานกันก็แบบ "เฮ้ย! พวกนายสองคน ตั้งแต่เมื่อไหร่.. อะไรนะ! มอปลายปี3? ทำไมไม่บอกกันเล่า อื้ม ชั้นจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ละกัน ชูสุเกะ คอร์สเจ้าบ่าวเอาเป็นที่ฉันเคยเข้านะ เธอด้วยคิโชอิน คอร์สเจ้าสาวหน่ะ..." สุดท้ายยูกิโนะได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแทน
เห็นถึงความเอ็นดูที่ทุกคนมีให้คาบุรากิแล้วค่ะะะ😂😂😂
โคตรคาบุราKY 555555
เกลียดดด เกลียดความบากะรากินี้ จินตนาการตอนหื่นไม่ออกจริงๆ ว่ะ คนอาร๊ายยย
กูว่าจริงๆบากะมันก็ไม่ได้ใสนะ ต้นฉบับเดิมก็บอกเร่าร้อนกับวาคาบะก็น่าจะหื่นใช่ย่อยนั่นล่ะ แต่พอมาเป็นมุมมองเจ้าแม่ดันกลายเป็นไซซายะน้อยๆเด็กเด๋อไปซะงั้น เพราะอะไรกันแว้
กูเป็นโม่งเงาที่แอบตามอ่านมู้มาเรื่อยๆอย่างระยะๆ แอบไปเช็คนิยายมาด้วยความหวังว่าอ.เขาจะมาอัพตอนใหม่ แต่ก็นั่นเเหละ (อาจาร์ยได้โปรดกลับมาาาาาาา) เห็นพวกมึงยังกาวกันอยู่ กูก็มีความรู้สึกดีใจตื้นตันแบบแปลกๆว่ะ แอบซึ้งจนต้องโพส
>>436 กูว่าพระเอกโชโจกับพระเอกแนววายนี่คุณสมบัติใกล้เคียงกันว่ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่ขายผู้หญิงก็ต้องรวมสิ่งที่ผู้หญิงอยากเห็นเอาไว้ อย่างหน้าตา ฐานะ รวมไปถึงเรื่องบนเตียงด้วย ซึ่งสองแนวนี้นานๆจะมีพวกขี้แพ้หรือหน้าตาไม่หล่อโผล่มา พระเอกแนววายถ้าจะมาแนวขาย nc ก็ต้องหล่อและเก่งเรื่องอย่างว่าเหมือนกัน
ส่วนพระเอกแนวฮาเร็มนี่เจาะกลุ่มเป้าหมายผู้ชาย ตัวละครหญิงต้องเด่นกว่า ต้องมีคุณสมบัตินางฟ้ามาเกิดแต่มาเลือกแย่งชิงผู้ชายธรรมดาบ้านๆไม่หล่อไม่รวย ส่วนพระเอกส่วนใหญ่ก็ใกล้เคียงกับผู้ชายทั่วไปไม่เพอร์เฟคเลิศล้ำแบบพวกพระเอกโชโจ เพื่อจะ self insert ได้ง่ายๆ แต่ฮาเร็มบางเรื่องพระเอกก็หล่อ เก่ง คู่ควรกับการมีฮาเร็มจริงๆว่ะ 555555
>>437 พระเอกวายบางทีจะมีแนวอ่อนหัดโผล่มา (แต่แรร์) แนวเด็กน้อยเวอร์จิ้นกินลุง แรก ๆ ต้องสอน ตอนหลังนี่หัดจนเชี่ยวมาก 555
ปล. กูว่าคาบุรากิน่าจะฝีมือดีแม้ไม่เคยทำ ดูอย่างถักลูกไม้ แค่เห็นเจ้าแม่ทำผิด ๆ ถูก ๆ ก็ทำได้เพอร์เฟค เรื่องอย่างว่าน่านี่จะดูแล้วทำได้เลย ตามพระสาพระเอกโคตร OP แต่ที่ดูเด็กน้อย เพราะไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าแม่เลยมากกว่า ถถถถ เรือผีกูนี่ทิ้งสมอมาก ไม่แล่นเลย
ชุดนักเรียนซุยรัน--- กูมโนไปเรื่อย
https://pin.it/5gtc5vytvtv3mg
>>441 มึงเอ๋ย กูเคยซื้อพวกการ์ตูนโชโจเก่าๆ (ไม่ได้เก่าขนาดลายเส้นหน้ากากแก้วนะ) ที่ขายเป็นเซ็ตมี 10 เล่มอัพ กูซื้อมาเยอะมากอะตอนนั้น เจอลดราคาขาย กูเพิ่งอยู่ช่วงเสพการ์ตูนตาหวาน พอกูเปิดมาเจอนางเอกเสียตัวปุ๊บ กูนี่ทิ้งเลย ยังเป็นวัยเรียนกันอยู่ด้วยนะ กู วดฟ มาก อย่างฮิโนมิยะ ตอนแรกกูก็ชอบนะ พอนางเองเสียตัวเท่านั้นแหละ ทิ้งเลย ไม่เก็บละ กูเจ็บปวดมาก
กูไม่ได้เหยียดอะไรนะ แต่แบบ กูอ่านโชโจ กูอยากอ่านอะไรใสๆ กุ๊งกิ๊งไงมึงง
>>444 เหมือนกูเลยว่ะตอนอ่านโฮริมิยะ กูไม่ได้แอนตี้ฉากเรทแล้วก็ไม่สนเรื่องตัวละครซิงไม่ซิงนะ แต่ด้วยโทนเรื่องที่มันเขียนมาแนวฟีลกู๊ดเลิฟคอมเมดี้ ไม่ได้เน้นเรื่องนั้นมาตั้งแต่ต้น แล้วมาเจอว่าพระเอกนางเอกเขาได้กัน มันไม่มีความรู้สึกฟินอะไรใดๆเลยอะ รู้สึกอิหยังวะ ไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยเหรอ แล้วก็มาเหวอมากขึ้นตอนน้องชายมาถามเพราะเห็นฉากเข้าด้ายเข้าเข็มนี่ล่ะ หลังจากนั้นพออ่านเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกไม่ค่อยดีจนต้องเลิกอ่านไปเลย
สังคมญี่ปุ่นกะสังคมสมัยนี้เด็ก ๆ ก็ได้กันเร็วนะ มึงต้องทำใจ ถ้าอยากอ่านแนวใส ๆ ต้องโชโจสิบยี่สิบปีก่อนว่ะ แค่จับมือก็เรื่องใหญ่ละ
กูไปตามอ่านโฮริ ไป ๆ มา ๆ กูเชียร์พระเอกกะเพื่อนมันแทน วายมาก แงงงง
เห็นประเด็นโฮริมิยะแล้วอยากเม้าหน่อย กูก็เป็นอีกคนที่ไม่ชอบตอนที่พระเอกนางเอกมีอะไรกันว่ะ ถึงมันจะวาดให้เห็นแค่ครั้งเดียวก็เหอะ แต่ฉากนั้นมันไม่ชวนให้รู้สึกฟินเลยซักนิด แถมอ่านแล้วรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้เด่ะ
ปกติพวกการ์ตูนโชโจถ้าเป็นครั้งแรกของพระเอกนางเอกมักบิลด์เรื่องมาจนรู้สึกโรแมนติคเหมือนได้เห็นความรักของคนสองคนดำเนินมาจนถึงจุดที่ทำให้คนอ่านรู้สึกโอเค ทำให้ดูเป็นฉากที่สำคัญทางใจ แต่โฮริมิยะฉากนั้นออกจะอึมครึมหดหู่ แถมมาเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้บิลด์อะไรเลยทำให้รู้สึกช็อค แถมทำเป็นฉากที่ดูไม่ได้มีความสำคัญใดๆอีกเหมือนเรากินข้าวแล้วก็จบไป ถึงเซ็กส์ในโลกจริงๆจะเป็นแบบนี้ก็เหอะ แต่จากมุมมองคนดูที่คาดหวังว่าอยากเห็นอะไรจากการ์ตูนรักหรือหนังรัก ก็อยากให้มันมีความโรแมนซ์หน่อยในแง่ของสิ่งที่ให้ความบันเทิงอะน้า
โฮริมิยะ กูเจอฉากได้กันฟาดหน้าเข้าไปนี่อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก แล้วน้องชายมาเห็นด้วยนะ คือแบบ อีเหี้ยยย อะไรของพวกมึงเนี่ย ความสัมพันธ์พึ่งเริ่มได้ไม่นาน แล้วกูไม่อินด้วยไง ที่สำคัญคือเรื่องน้องชายนี่แหละ แม่ง... แล้วกูได้สปอยล์จากคนอื่นที่ซื้อเล่มมาอ่านก่อนอีกที มันบอกว่าพระ-นาง เหมือนมีอะไรบิดเบี้ยวตั้งแต่เยกันแล้ว กูเป็นคนนึงที่คาดหวังความเป็นโชโจ รักใสๆ โรแมนติก ไม่ใช่นางเอกกัดคอพระเอกจนเป็นรอยฟันอย่างกับหมาหวงก้างแบบนี้ กูกลับมาซุกท่านเรย์กะดีกว่า ไม่หลอกกูด้วยความเป็นลูกกวาดแบบโฮริ
กูเฉย ๆ นะ คือในความสัมพันธ์ก็ต้องมีเรื่องไม่ตรงกันบ้าง โฮริก็ปูว่านางซาดิสต์ แต่พอกูอ่านหลังจากนี้ มันเหมือนไม่ค่อยมีอะไรพัฒนาว่ะ เป็นเหมือนเดิมเรื่อย ๆ เกิ๊นฆห เลยเทไปเหมือนกัน
โฮริมิยะคนช็อคฉากนั้นเยอะเหมือนกันนะ อ่านคอมเมนต์ในพันทิปดูมีแต่คนอึ้ง ไม่ค่อยมีใครฟิน คอมเมนต์นักอ่านชายก็ไม่ชอบฉากนี้กัน มันทำลายความกุ๊กกิ๊กสดใสน่ารักที่ดำเนินมาก่อนหน้านั้นไปหมดเลย ทุกคนก็รู้ล่ะว่าเรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีกันบ้างในมังงะโชโจ แต่ความที่มันมาเร็วเกินทำให้ตั้งตัวไม่ทัน ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้คล้อยตามหรือเกิดเป็นความฟินได้ มันเลยกระอักกระอ่วนรู้สึกไม่ดีน่ะ
>>450 กูว่าฉากหม่นที่แท้จริงของเรื่องไม่ใช่เรื่องพระเอกนางเอกได้กันหรอก แต่เป็นฉากที่เด็กเห็นเรื่องอย่างว่าต่างหาก ในความคิดกู กูว่ามันแรงมากว่ะ คนแต่งกล้าเขียนขนาดนี้เลยเหรอ
ส่วนตัวกรุว่าโฮริมิยะมันไม่ใช่แนวโชโจใสๆอ่ะ รึกรุวางไว้ผิดหมวดเอง
พอกูอ่านโฮริฯ แล้วก็นึกถึงสถานการณ์ในนอบน้อมฯ ถ้าเจ้าแม่กับจอมมารแอบไปทำอย่างว่ากัน แล้วยูกิโนะเกิดเห็นนี่ จะเป็นยังไงวะ?
อีกสถานการณ์นึงล่อแหลมกว่าโคตร ๆ คือ วาคาบะกับเรย์กะขึ้นห้องทำอย่างว่า แล้วคันตะเกิดมาเห็น กูว่าคงไม่จบที่น้องคันตะสะเทือนใจตามประสาเด็กน้อยปกติว่า เพราะน้องก็โตระดับนึงแล้ว พอกูจิ้นแล้วก็ได้รับพร +1ea ทันที
และที่ฮากว่าคือ ถ้าท่านพี่กับท่านอิมาริเยกัน แล้วเรย์กะเปิดประตูเข้าไปเจอพอดี....
>>455
อาทิตย์ก่อนยูกิโนะชวนคุณคิโชวอินมาเล่นที่บ้านวันพรุ่งนี้ แต่เมื่อวานยูกิโนะดันป่วยเสียได้ ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าไม่เป็นไร และคุณคิโชวอินดึงดันจะมาให้ได้ก็เถอะ ผมที่ไม่มีทางเลือกจึงต้องปล่อยเลยตามเลย.. แต่ก็ดีสำหรับตัวผมเหมือนกันนะ?
" อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคิโชวอิน "
ผมทักทายคุณคิโชวอินด้วยสีหน้าแจ่มใส การที่เธอมาบ้านผมทำให้ผมดีใจจริงๆนะ
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเอ็นโจ แล้วเอ่อ.. ยูกิโนะคุงเป็นยังไงบ้างคะ? "
คุณคิโชวอินถามถึงยูกิโนะคุง ก็เป็นเรื่องปกติล่ะนะ.. เพราะเวลาผมจะคุยอะไรกับเธอก็ต้องใช้เรื่องยูกิโนะตลอดนี่นา...
" ตอนนี้เหมือนจะดีขึ้นแล้วครับ อีกสักพักน่าจะลงมา พวกเราไปรอที่ห้องรับแขกกันก่อนดีกว่านะ "
ผมตอบคุณคิโชวอินไปตามตรง แต่ก็มีส่วนที่ไม่ได้บอกอย่าง 'ยูกิโนะตื่นเต้นมากที่จะได้เจอคุณคิโชวอิน จนอาการป่วยที่มีเมื่อวานหายไปปลิดทิ้ง เหมือนกับเป็นเรื่องโกหก' อะไรแบบนี้
เมื่อไปถึงห้องรับแขก ผมหันไปหาคุณคิโชวอินที่กำลังเดินตามมาเพื่อถามว่าเธออยากทานอะไรไหม จะได้ให้เมดจัดมาให้ แต่เธอดันสะดุ้งตกใจไปกระแทกโต๊ะวางแจกันจนทรงตัวไม่อยู่
ผมพยายามจะเข้าไปประคองตัวเธอ แต่โชคร้ายที่โดนเธอดึงเอาไว้จนล้มไปด้วยกันในสภาพที่ผมกำลังคร่อมตัวคุณคิโชวอินอยู่ และทันใดนั่น...
" ท่านพี่เรย์กะฮะ~ ขอโทษที่ทำให้รอ... "
ยูกิโนะที่รีบลงมาจากห้องของตนมาพบพวกผมในสภาพที่ล่อแหลมพอดี แต่ก่อนที่ผมจะแก้ตัว เจ้าน้องชายตัวดีก็ยิ้มออกมา ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับผมไม่มีผิด
.
.
.
ยูกิโนะคุงยิ้มขื่นๆ---
ยูกิโนะ vs วาคาบะ กินกันไม่ลงจริงๆ ว่ะ
โอ๊ย กูเกลียดการทิ้งท้ายว่ายูกิโนะยิ้มขื่นๆ แล้วกูก็คิดออกเลยว่าเจ้าแม่จะต้องรีบพยายามดันจอมมารออกแล้วอยากพุ่งไปหาแบบ ใบหน้าเทวดาน้อยนั่นต้องยิ้มสิ ไม่นะ อย่ายิ้มเหมือนตาจอมมารนี่ นายอย่าแพร่เชื้อแบบนี้ใส่ยูกิโนะคุงผู้ใสซื่อสิ
>>465 กูคิดเหมือน >>466 กินกันไม่ลงทั้งคู่เลย.. แต่ทั้งคู่ชนะจอมมารไปหลายขุม....
จะว่าไป กุอ่านโชโจมังงะสมัยก่อนที่นางเอกเป็นเด็กม.ต้นแท้ๆ แต่กระสันอยากเอากับพระเอกให้ได้เพราะเพื่แนๆก็เคยกันหมดแล้ว...
ตอนนั้นกุก็อยู่ม.ต้น กุกุมขมับไม่เข้าใจ...แบบ...ทำไมโลกของเรากับโลกของเขาต่างกันแบบนี้
>>468 กูเคยอ่านเรื่องสั้นจบในตอนเรื่องนึงของหมึกจีน นางเอกอยู่ม.3 โดนเพื่อนล้อว่าเวอร์จิ้นแล้วอายต้องหาทางเสียตัวใหัได้ เลยไปเสนอตัวให้พระเอกที่เป็นหนุ่มป๊อบของห้อง แต่พระเอกไม่เอา ซึ่งสุดท้ายมึงก็ได้กันอยู่ดี กูก็เหวอกับตรรกะในเรื่องเหมือนกัน เวอร์จิ้นแล้วไม่ดียังไงว้าาา ไม่ได้แปะหน้าผากว่าหนูยังจิ้นอยู่ค่าซักหน่อย ไม่เข้าใจอะไรแบบนี้เลยจริงๆ
>>466 กูให้ยูกิโนะชนะเพราะความเป็นโชตะที่เจ้าแม่แพ้ทาง อ้อนๆหน่อยว่าคุณพี่เรย์กะฮะ เจ้าแม่ก็ยอมศิโรราบแล้ว
>>471 ของหมึกจีนกูว่าเป็นแนวโรมานผู้ใหญ่เลย ตอนเด็กๆกูไม่ชอบอ่านนะลายเซ็นเห็นแล้วปวดตา แต่พอโตกลับชอบเรื่องมันดาร์กหลอนๆดี กูเคยอ่านของอ.ดังๆที่เขาเขียนแนวรักมัธยม แต่กูว่ามันอิโรติกเลยว่ะ ได้กันที่โรงเรียน สวนสาธารณะ สวนสนุก ห้าง สัสนี้การ์ตูนเด็กจริงๆเหรอว่ะ ตอนนั้นกูก็ชอบนะแต่พอกลับมาดูตอนนี้รู้สึกว่ามันน่ากลัวตรงมันจะสอนค่านิยมอะไรแบบนั้นให้เด็ก
>>472 เพราะการ์ตูนหมึกจีนนี่ทำเอากูเคยคิดว่าสาวญี่ปุ่นมีค่านิยมว่าต้องเสียซิงตอนอยู่ม.ต้น-ม.ปลายไม่งั้นจะโดนเพื่อนล้อไปพักหนึ่งเลยว่ะ แต่ก็มาคิดได้ทีหลังว่ามันคงไม่คันหูขนาดนั้นกันหรอก อย่างที่มึงว่านั่นล่ะว่าแม่งสอนค่านิยมอะไรให้เด็กที่อ่านวะ สื่อหรือสิ่งพิมพ์แม่งมีอิทธิพลโคตรๆเลย
สื่อกระตุ้นให้รับรู้เรื่องทางเพศโดยเร็ว เพื่อประชากรที่เกิดขึ้นใหม่
บางเรื่องถึงตัวเอกเป็นมัธยมก็เหมือนเขียนให้ผู้ใหญ่อ่านป่าววะ พวกมังงะตาหวานเก่าๆนี่ wtf หลายเล่มมาก กุเคยเอาของน้ามาอ่าน เจอแบบว่านางเอกเป็นสาวมัธยมต้องเอาตัวไปขัดดอกไรงี้
กูก็เคยอ่านนะเรื่องแบบนั้น อ่านไปสงสัยไปว่าสังคมที่นั้นมองว่าการที่ยังจิ้นอยู่นั้นเป็นเรื่องน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็นะ คงเป็นเพราะตอนเด็กๆ กูอ่านเรื่องแบบที่ว่ามาเยอะล่ะมั้ง พอมาเจอฉากเลิฟซีนในโฮริมิยะเลยรู้สึกเฉย ๆ อย่างน้อยก็ยังสมเหตุสมผลกว่าเรื่องที่เจอกันไม่กี่หน้าแล้วก็เข้าเลิฟซีนเลย
>>477 กูเคยไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นปีนึงสมัยม.ปลาย ลูกสาวโฮสต์ที่เป็นเด็กม.ปลายเหมือนกันก็มาคุยๆกับกูแล้วคุยเรื่องแฟน กูก็บอกเขาไปว่ากูมีแฟน เขาก็ถามว่าทำอะไรกันบ่อยมั้ย พอกูบอกว่าแค่จูบเฉยๆยังไม่ได้มีอะไรกัน นางก็ตะลึงตึงตึงไปเลย นางบอกว่าเด็กที่นี่มีแฟนแล้วก็ทำอย่างว่ากันทั้งนั้นล่ะ ถ้าหลุดไปมหาลัยแล้วยังซิงนี่ต้องมีอะไรไม่ปกติแน่ๆ กูก็ช็อคสิ ค่านิยมบ้านเขากับบ้านเรานี่ต่างกันสุดๆ แต่กูก็คุยเรื่องนี้กับลูกโฮสต์คนเดียว ไม่รู้ว่าสาวญี่ปุ่นคนอื่นนี่ยังไง ไม่กล้าถามด้วยล่ะ กูเขิน 555555
เมื่อคืนกูฝันว่ากูได้อ่านตอนต่อเป็นตอนที่เรย์กะไปเที่ยวบ้านวาคาบะส่งท้ายหน้าร้อน กินโซบะเย็นกับครอบครัวทาคามิจิกันกระหนุงกระหนิง แล้วพอออกมาก็ป๊ะกับคาบุที่มาซุ่มสตอล์กที่บ้านวาคาบะเพื่อดักจับโคโระจังพอดี จะคลิกอ่านตอนต่อไปก็ดันตื่นขึ้นมาซะก่อน ฮืออออออออออออ อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไงจัง
>>481 พอคาบุรู้ตัวจริงของโคโรเน่แล้ว ก็ถามเรย์กะว่าสนิทกันได้ไง เจ้าแม่ก็บอกไปคร่าวๆ ว่าเริ่มสนิทกันตอนคดีล็อคเกอร์ แต่ก็ไม่มากนัก แค่มาขอให้ช่วยติวหนังสือให้ ส่วนโคโรเน่ น้องๆ ของวาคาบะเรียกเอง ซึ่งตนก็ไม่ถือสา คาบุได้ฟังก็ได้โอกาสบอกว่างั้นจอตนเข้าติวด้วย จะได้ใกล้ชิดวาคาบะ และเช็คมื้ออาหารของเจ้าแม่ไปด้วย
แล้วคันตะก็ตั้งชื่อเล่นให้ว่า ไซซายะ 555+
เรย์กะกับไซซายะคล้ายกันขนาดนี้ เอ็นโจจะเคยคิดจิ้นในใจบ้างไหมเนี่ย 55
>>491 ระหว่างที่จอมมารหลอกถามคันตะคุง เจ้าแม่พยายามหยุดคันตะไม่ให้เล่าไปมากกว่านี้แต่ไม่ได้ผล จึงเฟดตัวออกจากบทสนทนาแล้วผสมโอโคโนมิยากิมิราเคิลให้จอมมารกิน
จอมมารหน้ามืดตามัวหลงดีใจว่าคุณกระต่ายน้อยอุส่าทำโอโคโนมิยากิให้จึงรีบกินเข้าไปโดยไม่ทันเอะใจจากเรื่องที่ฟังคันตะเล่าเมื่อครู่ ส่วนคันตะคุงก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะนี่เป็นบทลงโทษที่จอมมารมาขัดการสวีทของตนกับเจ้าแม่
รีบๆกินแล้วรีบกลับบ้านไปซะไป๊!
โชตะค่อนนี่มันดีต่อใจจริงๆ ! ถ้าไม่ติดว่าเรื่องนี้แท็กอาหาร(กับแท็กคานซัง) ไม่มีแท็กโชตะ กูคงโดดลงเรือยูกิโนะคุงกับคันตะคุงไปนานล้าวววว ว้อยยย~ ดีต่อใจชิบผายยย
>>494 ก็เลิฟกับฟู้ดซังและคานซังไง
ขนาดตอนมีโมเมนต์โชโจที่คาบุไปดึงนางจากอาริมะมาหลบข้างหลัง เจ้าแม่ยังไม่ใจเต้นซักแอะ มัวแต่ไปสติแตกกลัวเขารู้ว่านินทา แต่พอพูดถึงฟู้ดซังนางดูมีชีวิตชีวาแบบเห็นได้ชัดมาก พรรณาถึงความรักอันแน่นแฟ้นที่มีต่อฟู้ดซังไม่หยุด พระเอกไม่ใช่ฟู้ดซังแล้วจะใครกันล่ะ
ในสายตาเรย์กะ คาบุคงเป็นแค่เด็กตัวปัญหาอะ นี่คือสาเหตุที่เรือไม่แล่น ไม่แล่นไม่พอจ้า ทำท่าจะเข้าจอดท่าเฟรนโซนทุกทีสิน่า--- เอ... ส่วนจอมมารนี่เข้าท่าอะไรดีหว่า //รอยยิ้มขื่นๆ ลอยมาแต่ไกล
เมื่อกี้เปิดเฟสเจอคนในเฟสโพสต์ว่านักแต่งนิยายที่ตามอยู่ไม่อัพมานานจนสงสัยว่าเป็นอะไรไปหรือเปล่า กลับมาอีกทีมีลูกอายุห้าเดือนแล้วจ้าา
ท่านฮิเราจะเป็นแบบนั้นมั้ย.... ;—;)
ไม่ได้เข้ากระทู้นาน เจอบทวิเคราะห์แล้วรู้สึกปลื้มปริ่มจัง อ่านไปฟินไป อยากอ่านอีก
ถ้าโม่งคนนั้นยังอยู่อยากให้ช่วยวิเคราะห์หน่อยว่าคาบุชอบวาคาบะเพราะอะไรวะ มันต่างจากตอนยูริเอะมั้ย ยูริเอะนี่กูเข้าใจว่าเป็นปั๊บปี้เลิฟเด็กน้อยแอบชอบพี่สาวคนสวยที่ใจดีกับตัวเอง แต่กับวาคาบะนี่เหมือนจะเป็นโลกที่คาบุไม่เคยเจอแล้วเกิดสนใจขึ้นมา ถ้าชอบของแปลกไม่เหมือนใครกูว่าเรย์กะแปลกกว่าอีกทำไมไม่ชอบเรย์กะแทนวะ เจ้าแม่ก็สวยน่ารัก เห็นกันมาตั้งแต่ประถมก็น่าจะได้เห็นมุมน่ารักๆที่ทำให้รู้สึกโดขิๆบ้างล่ะว่ายัยนี่น่ารักจัง เจ้าแม่ยังใจเต้นกับการทำตัวหล่อๆของคาบุไปตั้งหลายรอบ แล้วคาบุจะไม่ใจเต้นกับเจ้าแม่ตอนทำตัวน่ารักๆบ้างเลยเหรอ แอบสงสัยตรงนี้นี่ล่ะ
เห็นหน้าทะมึนของจอมมารอยู่ข้างหลังแล้วใจเต้นไม่ลง จบเห่เลย...
>>500 กูว่ากับเจ้าแม่มันอารมณ์แบบเพื่อนสมัยเด็กอ่ะ เห็นกันมาแต่เล็ก เลยรักไม่ลง และจริงๆต่อหน้าคาบุเจ้าแม่ก็วางฟอร์มด้วย ทำเป็นนอบน้อมเชื่อฟัง(แม้จะมีหลุดบ้าง) เลยไม่ต่างกับผู้หญิงอื่นรอบๆตัวเท่าไหร่ แต่กับวาคาบะ มันคือความแปลกใหม่ มีความสามัญชน มีความไม่โลภ ไม่จ้องแต่สมบัติคาบุ มีความเป็นตัวของตัวเอง มันเลยเป็นความประทับใจ
>>502 กูว่าคาบุก็สนใจวาคาบะในระดับหนึ่งอยู่แล้วนะ แนวๆผู้หญิงที่ขึ้นมาทาบรัศมีได้แถมชนะด้วย แล้วก็ไม่ได้กรี๊ดกร๊าดฮีออกนอกหน้าแบบผู้หญิงอื่นๆรอบตัว วาคาบะก็แสดงออกว่าไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ นางก็อยู่ของนางไปไม่เกี่ยวกัน เจอกันก็แค่ตอนประกาศผลสอบ แล้วพอมีเรื่องให้ได้คุยกันก็ได้รู้นิสัยว่าวาคาบะก็น่ารักและตลกดีก็คงชอบ แถมคาบุชอบหนังรักแนวฝ่าฟันอุปสรรคยากเย็นกว่าจะได้สมหวัง คงมีความเพ้อฝันอะไรทำนองนั้นอยู่ พอมันเข้าล็อคก็คงเพ้อไปว่านี่ล่ะโชคชะตาที่พาเธอมาพบกับฉันประมาณนั้นมั้ง
>>500 อีกอย่างวาคาบะคงมีความน่ารักเด๋อด๋าแบบธรรมชาติ กระตือรือร้นสนใจนู่นนี่ จิตใจดี แถมเรียนเก่งอีก นะเว้ย นางเอกโชโจมาก
อีกอย่างกุมองว่าคาบุมีความต่อต้าน ต้องการเอาชนะว่ะ กับเจ้าแม่ที่ครอบครัวและคนรอบข้างชงหนัก ฮีอาจจะรู้สึกรำคาญปนเขินอายอยู่ลึกๆ ต่อต้านแบบวัยรุ่นจนปฏิเสธที่จะมองเจ้าแม่แบบคิดเป็นแฟน คือกุว่าสำหรับคาบุ ด้วยอะไรหลายๆอย่รางฮีมีความมั่นใจ(โดยที่ฮีเองอาจจะไม่รู้ตัว)ว่าฮีจะไม่ถูกปฏิเสธ
ในขณะที่กับวาคาบะ ฮีมองว่าฮีมีอุปสรรคเยอะ ไม่ว่าด้านฐานะที่แตกต่าง นายตัวสำรองที่ฮีมองว่าเป็นคู่แข่ง
เอาเข้าจริงๆทั้งคุณยูริเอะ ทั้งวาคาบะ เป็นอะไรที่ต่้องคาบุฟันฝ่าเพื่อให้ได้มาทั้งคู่ คุณยูริเอะคือวัยที่แตกต่างและความที่ที่คุณยูริเอะมองคาบุแค่น้องชาย วาคาบะคือสิ่งแปลกใหม่ ท้าทาย เช่น ไม่ได้แสดงออกว่าหลงไหลฮี สามารถเอาชนะฮีเรื่องเรียนได้ แถมมีหนุ่มเป็นคู่แข่งจีบ แล้วก็ก็มีเรื่องฐานะ ซึ่งถ้าสามารถคบกับวาคาบะตามที่คาบุต้องการได้จริงก็เป็นสัญลักษณ์ว่าคาบุหลุดจากกรอบความต้องการของครอบครัวได้
สิ่งนึงที่กูชอบในเรื่องนี้คือ นางเอกของเรื่องต้นฉบับไม่ได้กลายเป็นตัวร้ายไร้สมองนี่ล่ะ นิยายเลยสนุกขึ้นเยอะ!
พูดถึงนางเอกกลายเป็นตัวร้าย กูนึกถึงนิยาย "จะยอมให้มีนางเอกแบบเธออยู่ได้ไง" อะ...
สรุป โดนดองทั้งไทยทั้งอิ๊ง /กุมหัว
กุค่อนข้างสนใจเรื่องนี้ เพราะดูท่านางเอก(ในเกม) ก็จะทะลุมิติมาเหมือนกันนี่แหละ
ทำไมนิยายที่กุชอบถึงมีชะตากรรมโดนดองหมดเลยวะ...
ยู้วฮู โม่งฟิกจ๋า
สงสัยว่าโม่งแปลยังสิงมู้นึ้อยู่มะ?
กาวนอกมีคนแปลถึงตอนไหนแล้ววะ งงๆ
กุไปเทียบกับต้นฉบับมาละ จริงๆ CH22 ที่แปลไว้คือ 23 คนแปลแปลข้าม Winter Break ของยูกิโนะไป เดี๋ยวกุไปอัพเดทสารบัญแล้วแปล 24 ต่อเลยละกันนะ
<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 24 >>
อาการของมาซายาย่ำแย่มาก กระทั่งรักษาตัวอยู่ที่บ้านแล้วสองอาทิตย์ ผิวก็ยังคงซีดขาวไม่กลับมาเป็นปกติ ถุงใต้ตาดูสว่างขึ้นแค่ไม่กี่เฉด เพราะสภาพแบบนี้ไม่เหมาะสมกับฐานะผู้สืบทอดคาบุรากิ ทางบ้านจึงไม่ให้เขาปรากฏตัว พ่อแม่เขาให้เขาพักผ่อนอยู่ที่บ้านนานกว่าเดิม
พวกท่านกังวลว่ามาซายะจะล้มป่วย ดังนั้นจึงเพิ่มหมอประจำตระกูลและสาวใช้หลายคนคอยติดตาม แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้เขาฆ่าตัวตายอีกด้วย หน้าต่างห้องเขาปิดสนิท มีคนใช้คอยเข้ามาตรวจสอบทุกชั่วโมง ยังมีคนใช้ประจำอยู่หน้าห้อง ที่ประตู และรอบคฤหาสถ์คาบุรากิ พร้อมเข้าขวางหากมาซายะเกิดคลั่งขึ้นมา
ถ้าไม่ใช่ว่าอกหัก ผมก็คิดว่าหมอนี่คงแกล้งทำแล้ว...
ผมเดินออกจากห้องหลังคุยกับเขาสั้นๆ ผมแอบเอาช็อคโกแลตเข้าไปให้เขา แต่ก็เห็นอันที่ผมเอามาให้เมื่อวานยังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ไม่มีรอยกัด
ผมเอนหัวพิงกระจกหน้าต่างรถยนต์ที่นั่งไปโรงเรียน บางครั้งมาซายะก็เดาง่าย แต่หลายๆ ครั้ง เขาก็ทำอะไรเกินความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง อย่างทริปอกหักนั่น ก็เป็นสุดยอดของตัวอย่างที่เลวร้ายที่สุด
เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรโง่ๆ ผมเลยเติมตารางประจำวันของมาซายะให้เต็ม ตั้งแต่ทานข้าวเช้า กลางวัน เย็นด้วยกัน ลากเขาออกจากห้องไปเดินรอบคฤหาสน์ ลากเขาไปห้องสมุดให้อ่านหนังสือหลายเล่ม ผมวางแผนจะช่วยฟื้นฟูเขาช้าๆ ดึงเขากลับสู่นิสัยปกติ และหาทางทำให้เขาร่าเริงขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้พ่อแม่เขาเลิกจับต่อมาแถมห้ามเขาทำไปเสียทุกอย่าง การห้ามแบบสุดขั้วแถมยังขาดความเป็นส่วนตัวแบบนี้ไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด แถมยังทำให้ยิ่งย่ำแย่ลงไปอีกต่างหาก
พวกเขาไม่อยากให้มาซายะกลับเข้าสังคมรึไงนะ? ผมถอนใจเมื่อคิดแบบนั้น ถ้ายังคอยแต่ห้ามมาซายะอยู่แบบนั้น ก็ไม่ต่างจากจับหมอนั่นขังไว้ในหอคอยงาช้างในสถานที่ห่างไกลแล้วโยนกุญแจทิ้งไปหรอก
หมอนั่นไม่ดีขึ้นเลยสักนิด...ผมจะทำยังไงดี...
--
"สวัสดีปีใหม่ คุณคิโชวอิน"
ผมเข้าหาเรย์กันทันทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องสโมสร ในมือผมเป็นของฝากเล็กน้อยที่ได้มาจากสถานที่ฆ่าตัวตายทุกที่ที่ผมไปมาเมื่อเดือนก่อน
"สวัสดีปีใหม่ค่ะ ท่านเอ็นโจ" น้ำเสียงนุ่มนวลของเรย์กะทักทายกลับ ผมยิ้มอย่างสุภาพ รู้สึกได้ว่าแผ่นหลังถูกจับจ้องอยู่ จึงรีบพาเธอไปยังบริเวณแยกในสโมสร จากนั้นส่งของฝากไปให้ ผมมองเรย์กะอย่างจริงจังขณะคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไป
"เอ้านี่ ของฝากในนามของค่าปิดปากที่ได้มาตอนไปตามมาซายะที่โน่นที่นี่"
ผมดูเธอทำหน้าซีดสลดไปครู่หนึ่งก่อนจะรับของขวัญผมอย่างลังเล
"...แหม ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะคะ"
ผมครุ่นคิดว่าจะเข้าเรื่องยังไงดี แต่กลายเป็นเรย์กะถามถึงเขาก่อนผมจะได้พูดอะไรเสียอีก
"ท่านคาบุรากิเป็นหวัดเหรอคะ"
"ใช่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ก็ไปมาแต่ที่หนาวๆ น่ะนะ แต่ที่เขาว่าโรคเกิดจากใจเป็นพิษน่ะจริงด้วยนะ ซึมไปเลยล่ะ"
ซึมจนน้ำหนักหายไปมาก ถึงขั้นที่ผมสามารถแบกเขาขึ้นหลังแล้วพาไปที่รถได้น่ะ...
"งั้นเหรอคะ...."
เรย์กะดูจะหลุดไปในความคิดของตนเอง
"แต่ไม่มีไข้แล้วล่ะ เดี๋ยวก็คงอาการดีขึ้น ถ้ามาซายะมาโรงเรียนเมื่อไหร่ก็ฝากคุณคิโชวอินด้วยนะ"
"...หุหุ ?"
ผมขอโทษนะคุณเรย์กะ แต่ผมหมดหวังแล้วจริงๆ
ผมพยักหน้าให้เธออย่างจริงจัง สุดท้ายเรย์กะก็หัวเราะ
ผมไม่ได้ล้อเล่นนะเรย์กะ...
~~~~
หลายวันต่อมา มาซายะก็กลับมาเรียน
เขาดูซีดและโทรม ใต้ตายังมีรอยดำเป็นวง ทำตัวเหมือนปลาตาย ผมนั่งอยู่ข้างเขาในรถคาบุรากิ พยายามสนทนากับเขาแม้บรรยากาศจะหดหู่
สุดท้ายผมก็ค่อยๆ เงียบไป ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ไม่ตอบ แบบนี้หมอนี่น่าจะตัดลิ้นตัดหูตัวเองให้คนอื่นไปเลยนะ ไหนๆ ก็ไม่ใช่อยู่แล้วนี่
ทุกคนที่โรงเรียนความเปลี่ยนแปลงมหาศาลนี้ กระทั่งพวกสภานักเรียนก็ยังมองอย่างสงสัยตอนที่เห็นสภาพไร้ชีวิตชีวาของมาซายะ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มาซายะ แต่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายอะไร ทว่านอกจากความสับสนแล้วยังอาจจะมีความกลัวอยู่ด้วย เมื่อมาซายะเป็นอย่างนี้ เหมือนซุยรันกลายเป็นสุสาน ไร้ชีวิตชีวา เงียบงัน
"จักพรรดิเป็นอะไรรึเปล่านะ?"
มีหลายคนถามผม แม้ผมจะแก้ตัวว่าเพราะเขาป่วย ก็ยังมีหลายคนที่เชื่อว่ามาซายะอกหักอยู่ดี
เริ่มมีข่าวลือแพร่หลายว่าทำไมเขาถึงป่วย บ้างก็เดาถูกว่าเขาถูกปฏิเสธ บ้างก็เชื่อว่าเขาป่วยจริงๆ และยังไม่หายขาด บ้างก็เดาไปนู่น ว่าเขาทะเลาะกับเรย์กะ ตอนนี้เลยเสียใจเพราะเธอไม่สนใจเขาแล้ว
ข่าวลือสุดท้ายนั่น ทำให้มาซายามีปฏิกริยา
เขาดูมีอาการกับเรื่องเรย์กะ...ถ้าแบบนั้น...
ผมยกมือถือขึ้น กดโทรหาไอระ ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย ผมก็ว่า "เธอช่วยเกลี้ยกล่อมคุณคิโชวอินให้ปลอบมาซายะหน่อยได้ไหม?"
~~~~
"เห็นไหมว่ามาซายะไปที่ไหน?"
ผมถามเพื่อนร่วมห้องของเขาขณะที่มองไปรอบๆ ประตูโรงเรียน ผมบอกให้มาซายะรอที่นี่ แล้วตอนนี้ไปไหนแล้ว...?
"อ่า เด็กผู้หญิงใส่ชุดโรงเรียนยูริโนะมิยะโผล่มาหาแล้วพาเขาไปแล้วครับ"
"ยูริโนะมิยะ?" ผมหันไปมองรถที่จากไปไกล
ไมฮามะ เอมะ! เป็นแม่นั่นแน่! ไม่มีแฟนเกิร์ลคนไหนของมาซายะที่หน้าด้านได้เท่ายายนั่นอีกแล้ว!
"ท...ท่านเอ็นโจ ป...เป็นอะไรไปครับ?" คนเบื้องหน้าผมถาม
"อ๊ะ...อืม..." ผมฝืนยิ้ม กำมือถือแน่น "ฉันไม่เป็นไร...ต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อนนะ คุณคิชิโดะ"
"ค...ครับ" เขาพยักหน้ารัวๆ แล้ววิ่งจากไป
ผมนวดหน้าผากตัวเอง ปลดล็อคมือถือ โทรหาคุณป้า บอกว่ามาซายะถูกไมฮามะลากไปแล้ว
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เห็นมาซายะถูกลากตัวไป เด็กสาวน่ารักผมม้วนคนหนึ่งเดินตัดผ่านผู้คน ผมมองเธอกลับไปที่รถ ออกจากโรงเรียนไปเช่นกัน
"โอ๊ะ สวัสดีตอนบ่ายชูสุเกะคุง โทรมาหลังโรงเรียนเลิกแป๊บเดียวแบบนี้มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?"
"อ๊ะ คุณป้าครับ...มาซายะถูกคุณไมฮามะพาตัวไปแล้ว ให้เธอพาเขากลับมาได้ไหมครับ?"
แม้น้ำเสียงจะเบาสบาย แต่ผมก็เห็นว่าผู้คนรอบตัวผมเริ่มหน้าซีดเสียแล้ว โอ๋? อยากรู้จังนะว่าพวกเขาเห็นอะไรกัน?
จบ CH24 จ้า
แปลต่อ เหมือนว่าง แต่จริงๆ ไม่
<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 25 >>
ผมนั่งบนเก้าอี้เอนในอพาร์ทเม้นต์ที่ดูโบราณแต่หรูหรา ดื่มชามะลิในขณะที่คนที่นั่งตรงข้ามจดจ้องถ้วยในมือ
"ยูริเอะ ไม่ใช่ความผิดของเธอเสียหน่อย"
ผมพูดอย่างอ่อนโยนเพื่อเตือนเธอ ครั้งสุดท้ายที่เห็นคือก่อนจะออกไปตามหามาซายะ ตอนนั้นเธอหน้าซีดเซียวเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา ร้องขอให้ผมช่วยหามาซายะให้เจอโดยไว
---
"ได้โปรด ตามหาเขาด้วยเถอะ"
ยูริเอะสะอื้นขณะจับชายแขนเสื้อผม ใบหน้างดงามเปื้อนหยาดน้ำตา ดูเหน็ดเหนื่อยเต็มที
"แน่นอน ผมหาเขาแน่"
---
ยูริเอะเป็นคนสุภาพอ่อนโยน เอาใจใส่คนอื่นเสมอ แต่ก็เป็นคนที่หนักแน่น เป็นเหตุผลที่เมื่อเธอบอกมาซายะว่าจะไม่มีวันตอบแทนความรู้สึกเขาได้ เธอก็ไม่เปลี่ยนใจไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไม่ว่าจะจดหมายมากมาย ดอกไม้ช่อโต โทรศัพท์หา หรือไปเยี่ยมที่บ้าน ไม่มีอะไรทำให้เธอเปลี่ยนใจได้ทั้งนั้น
ผมหลับตาหลัง นึกถึงตอนมาซายะทำตัวรุนแรงใส่ผู้ชายที่เคยเป็นโฮสต์ของยูริเอะและไอระที่อเมริกาอยู่ปีหนึ่ง
เขาดุร้ายมากจริงๆ...
ผมจำได้ว่าต้องจับหลังคอเสื้อมาซายะเอาไว้ ดึงตัวกลับมาก่อนจะพุ่งเข้าไปต่อยผู้ชายคนนั้น คำพูดของเขาทั้งเย็นชาทำร้ายจิตใจ ทำตัวเหมือนหมาบ้าหลุดจากกรง พล่ามสิ่งไร้สาระออกจากปากใส่ชายน่าสงสารคนนั้น
---
"กล้าทำแบบนั้นได้ยังไงมาซายะ!"
มาซายะหันไปหายูริเอะ ดวงตาสะท้อนความโมโหจากการถูกหักหลัง แต่ยูริเอะโกรธกว่า โกรธกว่ามาก
"ฉันจะคบหากับใครก็ไม่เกี่ยวกับมาซายะ! ไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว !"
ผมรู้สึกได้ว่ามาซายะตัวอ่อนยวบเมื่อได้ยินคำนั้น ความโมโหร้ายกลายเป็นขี้ขลาดหวาดกลัว จากนั้น ผมได้ยินเขาแตกสลาย
"ย...ยูริเอะ..."
น้ำเสียงอ่อนแอเหลือเกิน หวาดกลัวเหลือเกิน ผมรู้ยามมองหน้าเขา เห็นเพียงแต่เด็กชายผู้อกหักคนหนึ่งเท่านั้น
"อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ!"
----
ถ้าให้พูด ผมว่ายูริเอะไม่ผิดหรอก จึงไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด คำพูดเธออาจรุนแรง แต่มาซายะนั่นแหละที่โง่เง่าไร้เหตุผล
"...เขาดีขึ้นบ้างรึยัง?"
"ไม่" ผมถอนใจเบา เอนกายพิงเบาะ ไม่อยากมองตาเธอ ผมรู้ว่าถ้าผมทำ เธอต้องรู้สภาพปัจจุบันของหมอนั่นแน่ แล้วหมอนั่นเป็นแบบนั้น...ผมไม่อยากให้ยูริเอะเศร้าไปมากกว่านี้แล้ว
"ฉันไม่น่าตะโกนใส่เขาเลย" เธอพึมพำ ห่อตัวบนเก้าอี้ สองมือกุมหัวตัวเอง และเงียบลง
"เธอไม่ผิดหรอก ตอนนั้นมาซายะทำตัวยังกะสัตว์แน่ะ" ผมหัวเราะเมื่อคิดถึงตอนนั้น ถ้าจะให้พูดว่าควรสงสารมาซายะล่ะก็ ผมคงโกหกแล้ว คิดยังไงสถานการณ์ตอนนั้นก็เป็นความผิดเขาทั้งหมด ผมใส่ใจมาซายะ แต่ไม่แก้ตัวให้นิสัยเขาแน่ โดยเฉพาะเวลาเป็นแบบนั้น...ให้ตาย ขนาดไม่ได้คบกันยังเป็นขนาดนั้น แล้วถ้าเขาคบกับใครสักคนจะเลวร้ายขนาดไหนกัน? เวลาหึงจะเป็นยังไงกัน? ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าสุดท้ายหมอนั่นเกิดติดตารางขึ้นมา
ยูริเอะยังคงเงียบ
ผมมองเธอ พูดเบา "ฉันขอให้ไอระช่วยกล่อมคุณคิโชวอินให้มาช่วยมาซายะแล้วล่ะ"
"หวังว่าจะได้ผลนะ..."
ผมถอนใจ "ฉันก็หวังแบบนั้น"
---
เย็นวันนั้น ผมโทรหาไอระ ถามเธอว่าคุยกับเรย์กะเป็นยังไงบ้าง
แม้จะดูลังเล แต่เรย์กะก็ตกลงช่วยเราให้กำลังใจมาซายะ ผมถอนใจโล่งอกและผ่อนคลายขึ้น
ถ้าเรย์กะเป็นคนช่วย เขาอาจจะดีขึ้นก็ได้...
"นายจะทำยังไง ถ้าเกิดสองคนนั้นเกิดมีอะไรกันขึ้นมา" อยู่ๆ ไอระก็ถามขึ้น
ผมยิ้มจริงจัง "นั่นความคิดเธอไม่ใช่รึไง...แต่ถ้าเกิดระหว่างสองคนนั้นมีอะไรขึ้นมาแล้ว..."
ผมคิดถึงสภาพมาซายะ ตอนนี้หมอนั่นเละเทะมาก และคิดถึงความอ่อนโยนของเรย์กะ สงสัยว่าเธอจะตกหลุมรักเขาไหม เมื่อรู้ว่าเขาจะเป็นยังไงกับคนที่ตัวเองตกหลุมรัก
แต่ถ้าระหว่างสองคนนั้นมีอะไรกันขึ้นมา...
ผมหลับตา จินตนาการถึงรอยยิ้มเรย์กะ--แต่ว่าคราวนี้ มันส่งมอบให้มาซายะ และหมอนั่นยิ้มตอบเธอ เรย์กะเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจคนอื่น ยังมีออร่าสุภาพอ่อนโยนแต่ว่าขี้ขลาด ส่วนมาซายะหัวแข็งเป็นผู้นำ แต่มักจะมีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ของตนเองเสมอ
ผมว่านิสัยของทั้งสองคนขัดกันมากเกินไป แต่ถ้ามาซายะทำตัวดีขึ้นกว่านี้ล่ะก็...
ผมคิดถึงสิ่งที่แทบทุกคนเห็นตรงกันเวลาเห็นทั้งสองคน
'ทั้งสองคนเหมาะสมกันมากเลย'
"ถ้าสองคนนั้นมีความสุข ฉันก็พร้อมจะสนับสนุนด้วยทุกสิ่งที่มี"
ผมรู้สึกได้ว่าไอระกำลังสงสารผม แต่ผมไม่สนใจความรู้สึกหดหู่ที่ผุดขึ้นมานั่น
ตราบใดที่ทั้งสองคนมีความสุข ผมก็ไม่เป็นไร
----
วันต่อมา ผมรอให้เรย์กะมาหาเราอย่างกังวล คิดถึงการเรื่องที่เกิดกับมาซายะในคราวก่อน ผมจำต้องคอยระวังเขาให้ดี ถ้าไม่ใช่คิชิโดะบอกผมว่ามาซายะหายไปใน ผมคงหัวใจวายตายไปหลายรอบแล้ว
ผมยังเด็กเกินกว่าจะมีปัญหาหัวใจแบบนี้นะ...
ในที่สุดเมื่อเรย์กะปรากฏตัว ผมก็กำลังนั่งอยู่กับมาซายะในห้องสโมสร
"เอ่อ ท่านคาบุรากิคะ"
เธอเรียกมาซายะเมื่อเข้ามาถึง ต่างจากปกติที่ดูจะลังเล ในคราวนี้เธอดูมั่นใจกว่าปกติเล็กน้อย ผมส่งยิ้มให้เธอ หวังว่าอีกฝ่ายจะนึกอะไรดีๆ ได้
"ลืมทุกข์โศกทางโลกไปเข้าร่วมนิกายฝึกตนตัดกิเลสจากสตรีที่ยุโรปดีไหมคะ ท่านคาบุรากิต้องเหมาะกับเสื้อคลุมยาวแน่ๆ เลยค่ะ เป็นโลกแบบในนิยาย "สมัญญาแห่งดอกกุหลาบ" เลยนะคะ"
เสื้อคลุมยาวกับนิกายฝึกตนในยุโรปเรอะ?! นั่นมันคำแนะนำอะไรกันน่ะเรย์กะ! แล้วยัง 'สมัญญาแห่งดอกกุหลาบ' นั่นอีก? เธอจะสอนให้ลูกของเราเป็นเกย์รึไง?!
ผมรีบลุกขึ้นจับแขนเรย์กะ "คุณคิโชวอิน ขอเวลาหน่อยสิ" ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อขณะลากเรย์กะออกจากมาซายะที่นิ่งงันไร้ปฏิกริยา
พอห่างมากพอ ผมก็ปล่อยแล้วถามเรย์กะ "ทำไมมาซายะต้องไปเข้าร่วมนิกายอะไรนั่นด้วยล่ะ แถมเป็นที่ยุโรปด้วย"
"ระดับท่านคาบุรากิต้องไปสถานที่ต้นตำรับเท่านั้นค่ะ"
"ขอปฎิเสธ" ผมสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มพิกลบนใบหน้าตัวเอง ผมไม่ได้ลากหมอนั่นกลับมาให้เธอส่งเขาออกจากบ้านไปไกลๆ นะ!
ผมเห็นเธอทำปากยื่น แต่ก็ไม่ยอมใจอ่อน รีบเข้าหน่อย พูดอะไรที่มันไม่อันตรายเซ่! ถ้าหมอนั่นทำจริงๆ ผมจะโทษเธอด้วย!
เรย์กะเดินกลับไปหามาซายะ ผมเดินตามหลังไป
"ท่านคาบุรากิคะ ที่ญี่ปุ่นยังมีวัดฝึกตนที่เขาฮิเอย์กับเขาโคยะอยู่ ว่าไงคะ ละทิ้งโลกียโลกปลงผมเข้ารับใช้พระพุทธศาสนาดีไหมคะ ท่านคาบุรากิต้องเหมาะกับหัวล้านเลี่ยนแน่เลยค่ะ อาจจะได้พบกับโฮมุนครูสที่ไซเกียวสร้างขึ้นด้วยก็ได้นะคะ"
".........."
มาซายะไปทำอะไรให้เธออยากกำจัดเขาขนาดนั้นหาาา?!
ผมรีบคว้าแขนเธอ "คุณคิโชวอิน ขอเวลาหน่อย"
ผมลากเธอออกมา ถามอีกครั้ง "ช่วยเอาความคิดจะจับมาซายะบวชไปห่างๆ ได้ไหม คุณคิโชวอิน นี่คิดจะเอาเรื่องวุ่นวายไปปิดผนึกไว้ไกลๆ ตัวใช่ไหมล่ะ"
"อะไรกันคะ ฉันแค่อยากแนะนำให้เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างเท่านั้นเอง หวังดีนะคะ"
"โกหก" เขียนอยู่เต็มหน้าแล้วเห้ย แค่อยากจะเอาหมอนั่นไปเก็บไว้ที่ไกลๆ ไม่ให้มาวุ่นวายชัดๆ
สีหน้าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย แก้มแดงๆ พองขึ้นยามจ้องมองผม
"เสื้อคลุมยาว...หัวล้าน...."
ได้ยินเจ้าลูกโง่พึมพำ ผมรีบหันไปมองเขา ไม่นะ!
"เห็นไหมคะ ท่านคาบุรากิเริ่มสนใจแล้วนะ ท่านคาบุรากิคะ ฉันแนะนำเสื้อคลุมยาวนะคะ !"
"คุณคิโชวอิน พอแล้วล่ะ"
หลังจากนั้น ผมรีบไล่เธอออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
มาซายะ ถ้านายโกนหัวเข้าลัทธิล่ะก็ ฉันจะฆ่านาย!
---
หลังจากนั้น พอผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ไอระฟังแล้ว ผมก็บอกให้เธอรีบยกเลิกบริการปลอบใจของเรย์กะให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
จบCh25
แปลไปขำไป อุแงงง 55555555555555
>>541 อุกรี๊ดดดดด เขาทำอะไรกันคะะะะะะะะะะะ /ปิดตา
ปล. กูไปเจออันนี้มา เห็นว่าน่ารักมากก็เลยไปส่องในดิบ แต่ดิบไม่ได้ใช้คันจิตัวนี้.. ไม่ก็อันนี้อาจจะเป็นภาษาจีนมั้ง
https://twitter.com/xiaoxiang_fei/status/1120723767502573571?s=19
ณ ห้องต้องกอดถึงจะออกไปได้
เอ็นโจ : คุณคิโชวอิน ทำแบบนั้นก็ออกกันไม่ได้สิ
เรย์กะ : เสียงกรีดร้อง อ๊าาาา ลูกบ้านคาสิโนว่า
โอ้ยยย ชอบบบ ท่านเรย์กะแบบว่า อย่ามายุ่กะช้านนนน
วันนี้ฉันมาที่บ้านทาคามิจิอีกแล้วค่ะ แต่วันนี้วาคาบะจังไปเดทกับคาบุรากิ คนอื่นๆก็มีงานที่ต้องทำ ยกเว้นคันตะคุงที่ว่างพอจะมานั่งคุยกับฉันได้
ฉันมาถึงบ้านทาคามิจิประมาณสิบโมงครึ่ง ส่วนตอนนี้ก็เกือบๆเที่ยงแล้ว ชักจะหิวแล้วสิ
" โคโรเน่ วันนี้อยากกินอะไร "
อุหวาหวา คันตะคุงถามได้ถูกเวลามากเลยล่ะ! เอาอะไรดีนะ ครั้งที่แล้วพึ่งทานโอโคโนมิยากิไป ครั้งก่อนนู้นก็แฮมเบิร์ก อืม.. อาหารสามัญชนที่อยากทาน พอมีโอกาสเลือกดันนึกไม่ออกแฮะ
" ..เอาเป็นข้าวห่อไข่แล้วกันค่ะ "
" อื้ม เดี๋ยวจะไปทำให้ รออยู่ตรงนี้ล่ะ เธอจะได้ไม่แอบใส่อะไรลงไปมั่วๆ "
ง่ะ.. โดนเด็กที่อายุน้อยกว่าดุอีกแล้วล่ะค่ะ อยากจะขอเถียงนิดนึงได้มั้ยอ่า ฉันไม่ได้ใส่อะไรลงไปมั่วๆ แต่ใส่สิ่งที่คิดว่าจะช่วยพัฒนาอาหารจานนั้นเข้าไปต่างหาก!
ถ้าเป็นข้าวห่อไข่ใส่แยมผิวส้มไปด้วยจะเป็นยังไงนะ...
หลังจากนั้นไม่นานคันตะคุงก็ยกจานข้าวห่อไข่มาให้พร้อมกับขวดซอสมะเขือเทศ เขาวางจานลงบนโต๊ะข้างหน้าฉันและบรรจงบีบซอสให้ เหมือนตอนที่ไปเมดคาเฟ่เมื่อชาติก่อนเลย ตื่นเต้นจัง คันตะคุงจะเขียนว่าอะไรกัน~
ス
キ
(ชอบ)
อ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะะะ!? ช..ชอบ!!? หวาหวา แย่แล้ว อย่าพึ่งคิดไปเองเรย์กะ อย่างพึ่งคิดไปเอง..
" อะ "
คันตะคุงดันจานข้าวห่อไข่มาทางฉันเป็นเชิงบอกว่าทานได้เลย ไม่จริงน่า ไม่มีต่อแล้วหรอ? นี่ฉันควรถามมั้ยอ่ะ ถามไม่ถามถามไม่ถามถ..ถาม!
" คือว่า.. "
" มีอะไรหรอโคโรเน่? "
" ที่เขียนอยู่นี่หมายความว่ายังไงหรอคะ? "
" ก็ 'ชอบ' ไง "
" ..โคโรเน่ชอบของกินนี่ เลิกถามแล้วกินไปเถอะน่า! "
คันตะคุงรีบเดินกลับเข้าไปในครัว โดยที่ไม่ได้หยิบขวดซอสมะเขือเทศไปด้วย คันตะคุงง เธอลืมไว้ตรงนี้นะ อ๊ะ เดินกลับมาแล้ว หน้าแดงเชียว เขินที่ลุกจะเอาไปเก็บแต่ลืมหยิบไปด้วยหรอ?
หลังจากทานข้าวห่อไข่เสร็จ ฉันก็ขอตัวกลับบ้าน ไม่ใช่ว่าท้องอิ่มแล้วชิ่งกลับบ้านนะ! คันตะคุงเขาบอกว่าต้องไปทำอย่างอื่นเลยไล่ฉันกลับต่างหาก!!
คืนวันนั้นฉันได้รับเมลล์ฉบับนึงจากวาคาบะจัง
' คุณคิโชวอิน วันนี้ตอนมาที่บ้านฉันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะ? คันตะเอาแต่พึมพำว่าโคโรเน่ๆอยู่ตลอดเลย '
เอ.. คันตะคุงอาจจะอยากกินโคโรเน่ที่เป็นขนมก็ได้นะวาคาบะจัง ฉันคิดและพิมพ์ตอบเธอไปตามนั้น
_______
ณ บ้านทาคามิจิ
คันตะค้นหาสูตรอาหารในเน็ตพลางบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
โคโรเน่ซื่อบื้อ
โคโรเน่ชอบทานอะไรนะ
คราวหน้าทำอะไรให้โคโรเน่ทานดี
ต้องทำยังไงโคโรเน่ถึงจะรู้สึกตัวสักที
อาทิตย์หน้าโคโรเน่จะมาอีกไหม
โคโรเน่
.
.
.
__________
ฮื่อ โคโระจังงงงงงงงงงงง!!
ปล. ปกติกูเรือจอมมารนะ ตอนแรกจะแต่งฟิคกาวๆของแก๊งสามช่า ไปๆมาๆกาวไม่มากพอ...
อ่านทวิตนี้แล้วกูนึกถึงเจ้าแม่ขึ้นมาทันทีเลยว่ะ ไม่มีใครตอบคำถามแรกเลยโว้ย 55555555555555555
https://twitter.com/Lazy_and_lame/status/1122690599163842562
ขนาดกูช่างกันคิ้วให้เยอะเกินไปนิดนึงยังเศร้าเลย ฮือ
ตอนกีฬาสี ช่างแม่งเกือบโกนคิ้วกูละ ปกติคิ้วกูจะหนา แม่งบางอย่างกะเส้นด้ายดำๆเย็บกะหน้า T_T กว่าจะกลับมาเหมือนเดิม.....กูแม่งจะร้องไห้
ในนี้มีเพื่อนโม่งที่เข้าอกเข้าใจประสบการณ์ของท่านเรย์กะเยอะจัง 5555555
ปล อยู่ๆกูก็คิดขึ้นมาว่า ถ้าเกิดว่าตัวละครอื่นในนอบน้อมกลับมาเกิดใหม่ในโลกคิมิแบบเรย์กะ จะเป็นยังไงบ้างนะ?
กราบขอร้องโม่งฟิคกวนกาวให้กูทีค่า ฮือ
ฉัน คาบุรากิ มาซายะ
หลังจากกำจัดยัยคู่หมั้นออกไปให้พ้นทางรักระหว่างฉันกับทาคามิจิ พวกเราก็มีกำหนดแต่งงานกันให้เร็วที่สุดในอีกสองเดือนข้างหน้า
แต่แล้วระหว่างกำลังเข้าพิธีแต่งงานแบบชินโต ที่เกิดขึ้นจากคำบ่นเปรยๆ ของทาคามิจิเคยพูดเอาไว้ว่า 'พิธีแต่งงานแบบชินโตหรอ~ อยากลองดูสักครั้งจังเลยน้า~' ถึงจะเป็นคำพูดลอยๆ หลังจากดูข่าวแต่งงานในโทรทัศน์ แต่ฉันก็จำได้ขึ้นใจ และหมายมาดว่าจะทำความฝันนั้นของทาคามิจิให้เป็นจริงให้จงได้
ทั้งๆ ที่เป็นช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าจะเป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุดในชีวิต
สายฟ้ากับผ่าลงมา
ไร้ลมฝน ไร้เมฆครึ้ม
ไม่มีสัญญาณบอกกล่าวใดๆ ถึงเหตุร้ายที่กำลังเกิดขึ้น
สายฟ้าผ่าลงมาที่ตัวฉัน กลิ่นเหม็นไหม้ของเนื้อโชยออกมาฟุ้งทั่วอากาศ คล้ายได้ยินเสียงกรีดร้องของทาคามิจิ และเสียงตะโกนวุ่นวายของเหล่าคนที่มาร่วมงาน อา... เธอยังปลอดภัยอยู่สินะ ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยเรียกเธอว่า 'วาคาบะ' เพราะตั้งใจจะเก็บไว้เรียกหลังจากเธอแต่งงานกลายเป็น 'คาบุรากิ' แล้วแท้ๆ
ต้องมาตายแบบนี้ คาบุรากิ มาซายะ นายช่างเป็นผู้ชายที่น่าสมเพชเสียจริง ที่ทำให้เจ้าสาวของนายต้องมาร้องไห้ในงานแต่ง
ขอโทษนะ วาคาบะ เหมือนว่าฉันจะไม่ไหวแล้วล่ะ...
เปลือกตาหนังอึ้งขึ้นเรื่อยๆ และสติของฉันหมดลง
...
"ท่านคาบุรากิ... คาบุรากิ มาซายะ... มาซายะ!"
"ห๊า?"
"มา 'ห๊า?' อะไรกันละคะ? แป้งแพนเค้กกำลังไหม้แล้วนะคะ! ดำเกรียมเลยค่ะ! แบบนี้กินไม่ได้แล้วแน่ๆ"
"...?"
อะไรล่ะนั่น?
เบื้องหน้าฉันคือยัยคู่หมั้นผมหลอดที่คิดว่าไม่น่าจะได้เจอกันอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิต กำลังจับแขนของฉันเขย่าไปมาจนแทบหลุด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายัยนี่กำลังพูดอะไรอยู่ แล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้
อีกอย่าง หล่อนเรียกฉันว่าอะไรนะ 'มาซายะ' ? งั้นหรอ ขนาดวาคาบะยังไม่เคยเรียกฉันอย่างสนิทสนมแบบนี้เลยนะ !
"โถ่! ฉันจัดการเองค่ะ มาซายะน่ะถอยไปห่างๆ เลย"
ฉันถูกดันตัวจนเกือบเซล้ม ยัยหัวหลอดแย่งของบางอย่างออกไปจากมือของฉัน ตอนนี้เองฉันถึงได้เห็นเต็มตาว่ายัยนั่นกำลังพยายามจัดการกับแพนเค้กที่เหม็นไหม้บนเตา อาจเพราะทิ้งไว้นานเกินไป เนื้อแพนเค้กเลยไหม้ติดกระทะ ทำให้ยากต่อการงัดออก ต้องพยายามอยู่นานกว่าจะทำสำเร็จ
"ทั้งๆ ที่บอกว่าจะแสดงฝีมือให้ดู เพราะฉันทำพลาดไปแท้ๆ"
"คิโชวอิน?"
"คะ? ท่านคาบุรากิ"
ฉัน คาบุรากิ มาซายะ หลังจากโดนฟ้าผ่าระหว่างพิธีแต่งงาน ก็ได้เจอเรื่องแปลกที่สุดในชีวิต นั่นคือการกลับมาเจออดีตคู่หมั้นของตัวเอง
ตัวฉันในตอนนั้นยังไม่รู้ตัว ว่าในอนาคตตัวฉันจะถูกช่วงชิงบางสิ่งไปสิ่งที่เต้นอยู่ในหน้าอกข้างซ้าย ที่เรียกว่า 'หัวใจ'
...............
กูกาวไม่ออก ได้แค่นี้ พอลองเขียนละกูจับคาแร็คเตอร์ไม่ได้วะ เขียนไปแล้วแปลกๆ
ถึง 2ปียังวะ
ถ้าดอง2ปี แล้วลงตู้มเดียวจบเลย เรายอมนะ
https://twitter.com/aousagi_5221/status/1096722934553444353?s=21
ถ้ากุอ่านไม่ผิดนี่สถิติชอคโกวาเลนไทน์ใช่ไหม
เผื่อใครอยากเล่นนะมึง https://shindanmaker.com/695783
กูได้
(ชื่อ)さんのもらえるチョコレートは、
本命チョコ・・・0個
義理チョコ・・・0個
ホモチョコ・・・10個
呪いチョコ・・・1個
家族チョコ・・・5個
俺チョコ・・・638個
行動を改めよう。
ให้ช็อกโกแลตตัวเอง 638 .... กูตายก่อนกินหมดพอดีไหม 55555
โฮโมช็อกโก 10 ... ช็อกโก้คำสาป 1 ...
>>561 กริ๊ดดดด กูโดขิโดขิไปหมดแล้วววว
เรื่องช็อกโกแลต ตั้งแต่เกิดมาในประเทศไทย กูไม่เคยเห็นคนให้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ซักที อย่างน้อยก็มีแต่ช็อกโกแลตปลอมทำจากน้ำตาลใส่กลิ่นรูปหัวใจ ที่จริงถ้าไทยมีการให้ช็อกโกแลตเหมือนในมังงะกูจะรักวันวาเลนไทน์เป็นเดอะเบสเลย กูชอบกินช็อก555 แต่กูต้องกลายร่างเป็นหนุ่มหล่อสุดฮ็อตก่อน
น่าจะมีแนวหญิงชอบกินของหวานทะลุไปเป็นหนุ่มหล่อสายเย็นชา เกลียดของหวาน ไม่รับช็อกโกแลตทุกปี แต่มาปีนี้ดันเอากลับบ้านเป็นกระสอบ
>>584 กูกลับนึกว่าเจ้าแม่ทะลุมิติไปอยู่ในร่างคาบุ จากนั้นได้กับจอมมาร ส่วนวาคาบะเป็นมารหัวใจเบอร์ 1 ของจอมมาร (เพราะสนิทกับคาบุ/เรย์กะ เกิน) ส่วนเรย์กะตัวจริงเป็นมารหัวใจเบอร์ 2 เพราะตามตื้อคาบุ จะจับหมั้นให้ได้ นายตัวสำรองเป็นมารหัวใจเบอร์ 3 เพราะจากคู่แข่งมาเป็นเพื่อน แต่สนิทกันเกิน คุณยุยโกะเป็นมารหัวใจอันดับ 4 เพราะที่บ้านจะจับหมั้น
เจ้าแม่ผู้ต้องรักษาสกอร์อันดับการเรียนและกีฬาเพื่อคีปลุ๊คพระเอกถึงกับน้ำตาไหลพราก ภายนอกเป็นหนุ่มหล่อแสนเพอร์เฟค ผัวอันดับหนึ่งในใต้หล้า ความจริงเป็นผู้ชายที่มีจิตใจสาวน้อย บ้า ๆ เบลอ ๆ แบบแปลก ๆ ติดดินแบบที่ทายาทบ้านคาบุไม่ควรจะเป็น ชอบกินขนมมาก โชคดีที่เมตาบอลิซึ่มของหนุ่มน้อยวัยรุ่นดีเลยไม่อ้วน มีมุมนุ้งกระต่ายแบบแปลก ซึ่งจอมมารเท่านั้นที่จะได้เห็น
>>602 ตั้งแต่ >>592-600 ยกเว้น >>596 เลยมึง มาทีละกระหย่อมๆ มู้ก็เด้งเอาๆ ถ้าห้องอื่นมาด่ากูจะไม่แปลกใจเลย
ปล.ดูจากสภาพกูเดาว่าโม่งใหม่
>>601 คราวหลังจะพิมพ์อะไรก็ใช้รีพลายเดียวพอ ถ้าจะหวีดโม่งฟิคเก่าๆมึงก็บอกชื่อเรื่องไปก็ได้ ไม่ต้องแทคยังได้เลย ปกติไม่พิมพ์ยาวแต่ที่นี่ไม่ใช่ห้องแชทว่ะ กรุณาอ่านไกด์ข้างล่างก่อนก็ดี
ไหนๆเราก็มีฟิคมะหมาแล้ว อยากได้ฟิคที่เรย์กะเป็นกระต่ายจริงๆบ้างจังเลยค่ะ 555555
คิดถึงเจ้าแม่เหลือเกิน วนเวียนอ่านซ้ำไปมาจนน้ำตาแทบไหล ท่านฮิ หายไปไหนกันน้า ~
เมื่อไหร่ได้อ่านต่อ
ตอนนี้กูติดการ์ตูนเรื่องนึงมาก ชื่อเรื่อง jishou akuyaku reijo na konyakusha แนวๆเกิดใหม่เป็นนางร้ายในเกมที่เคยเล่น
ฟีลแม่งคล้ายๆเจ้าแม่กับจอมมารเลย นุ้งเบอร์เทียผมม้วนๆเห็นแก่กินเหมือนเจ้าแม่ แต่กูว่าความกาวเจ้าแม่ชนะขาด น้องเบอร์เทียดูซื่อจนเซ่อเหมือนหมาน้อย แต่เจ้าแม่ยังมีรัศมีของราชินีอยู่ ส่วนเจ้าชายกับจอมมาร กูให้เจ้าชายชนะไปเพราะดูมีความซาดิสม์สูงกว่า แต่พื้นฐานนิสัยแม่งน่าจะไม่ต่างกัน แถมชอบหลอกกินเต้าหู้นางเอกเนียนๆเหมือนกันอีก ใครสนใจไปหาอ่านได้ กูแนะนำ
กูเคยอยากแต่งฟิคเจ้าแม่ฟีลแบบ Alice in wonderland ให้วาคาบะเป็นกระต่ายขาว เจ้าแม่เป็นอลิซ เจ้าหมาบ้าเป็นคนเฝ้าทางกับม้าที่รัก(?) เอ็นโจเป็นมังกรบนหอคอย คาบุรากิเป็นราชาแดงใจร้าย ยูกิโนะคุงเป็นราชาขาว ปรากฏว่าเขียนไปได้สักพักมือไปเผลอลบ กู้คืนไม่ทันด้วย เลยไม่คิดจะต่ออีกเลย 55555
>>609 เจ้าชายชนะแน่นอนอยู่แล้ว ปักแล้วว่าเป็นพระเอก ทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น เป็นคู่หมั้นกันอีกต่างหาก เห็นกันชัดๆ เลยว่า S ใส่สุดๆ ตัดภาพมาที่เอ็นโจ... สาวยังไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยเลย ได้แต่มองห่างๆ ทำเนียนเข้าใกล้ เจ้าแม่ก็เอาแต่หลบ ชาตินี้คงไม่ได้เห็นจอมมารเป็นจอมมารแบบจริงๆ จังๆ แน่เลยอ่ะ แง
>>613 กูว่าสองคนนี้ซาดิสม์พอกัน แต่เอ็นโจดูจะยั้งๆมือมากกว่าเจ้าชาย อาจจะเพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกันแถมยังไม่แน่ใจกับท่าที
แต่ถ้าเจ้าแม่ได้จอมมารเป็นแฟนจริงๆล่ะก็ กูว่าใส่ไม่ยั้งอะ ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันยังชอบไปแตะเนื้อต้องตัวเขา หาเรื่องอยู่ใกล้ๆ แถมยันแตกตอนเขาไปสนิทกับชายอื่น ถ้าได้เป็นแฟนกันกูว่าอีตานี่มันต้องหาเรื่องคลุกวงในนุ้งต่ายตลอดแน่ๆ
ฮิโย่วกลับมายัง โย่ว โย่ว
ย้อนกลับไปอ่านช่วงท่านอิมาริมีแฟน ตอนไปเที่ยวก็พูดเรื่องแฟนให้ท่านไอระฟังด้วย คงรักประมาณนึงเลยป่ะ แล้วมันเกิดไรขึ้นหลังจากนั้นวะ? เป็นเหตุผลที่ท่านอิมาริกลายเป็นคาสโนว่าปะวะ?
หรือว่ามีเรื่องทำให้เจ็บใจจากแฟนเลยเป็นคาสโนว่า?
>>617 ไม่น่านะ ตอนที่ท่านพี่เล่าเรื่องสมัยไปทัศนศึกษาที่นอนห้องเดียวกับท่านอิมาริก็เล่าประมาณว่าตอนกลางคืนพวกผู้หญิงของท่านอิมาริก็วุ่นวาย ลำบากท่านพี่ อะไรทำนองนี้ไม่ใช่เรอะ (มั้ง กูจำไม่ได้แล้ว ไม่ได้อ่านย้อนนานมาก) ฮีน่าจะเป็นแบบนี้มาซักพักแล้วแหล่ะ
ปล.พวกนางน้อยๆท่านอิมาริก็ลำบากเมียหลวง?อย่างท่านพี่ที่ต้องมานั่งอบรม
>>625 ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ กูไปเปิดเช็คมา โควทตอน 237 มาให้ดูเลยละกัน เป็นตอนอิมาริมาบ้านคิโชวอินแล้วคุยเรื่องไปทัศนศึกษาเมืองนอก ท่านพี่นอนห้องเดียวกับอิมาริ
"จริงด้วย นึกออกแล้ว ระหว่างเดินทางฉันพักอยู่ห้องเดียวกับทาคาเทรุตลอด แต่ตอนกลางคืนพอแอบย่องออกไปแล้วกลับมาตอนเช้า ก็เจอทาคาเทรุที่ตื่นอยู่แล้วรอรับด้วยสายตาเย็นชาสุดๆเลยล่ะ"
"กลับเช้า ไม่ทราบว่าไปไหนมาทั้งคืนหรือคะ"
"อ๊ะ อยากฟังจริงๆเหรอ"
"อย่าฟังนะ เรย์กะ เดี๋ยวหูจะเน่า"
ท่านอิมาริไปทำอะไรบัดสีบัดเถลิงขนาดหูฉันจะเน่าเลยเหรอคะ
"จะว่าไปมีอยู่ครั้งหนึ่งโดนทาคาเทรุไล่ออกจากห้องมือเปล่ามีแต่เสื้อผ้าติดตัวด้วยนะ"
"เพราะนายเอาแต่พร่ำพูดว่าเฌอแตม มองอามัวร์ทางโทรศัพท์ตอนดึกดื่น แถมยังเพ้ออะไรเหมือนผีเข้าตลอดน่ะสิ"
ท่านอิมาริได้สานสัมพันธ์กับสตรีในท้องถิ่นด้วยหรือคะ
กูเข้าใจผิดตรงไหนบอกที แถมไม่เห็นมีบอกเรื่องผู้หญิงห้องอิมาริวุ่นวายอะไรเลย แต่เรื่องฟีลลิ่งอิมาริท่านพี่เหมือนผัวเมียกันคือการจิ้นของกูเอง ก็โมเมนต์มันให้อ่ะมึง กูก็จิ้นเล็กๆน้อยๆพอหอมปากหอมคอไง
เห็นกระทู้เหงาๆเลยมาแปะฟิคไว้
AU Hanahaki Verse (1/2)
------------------------------------------
คืนนี้เป็นคืนทานาบาตะ ตระกูลคาบุรากิที่ชอบจัดงานเลี้ยงรื่นเริงก็ไม่พลาดที่จะจัดงานเพื่อให้คนในแวดวงธุรกิจได้มาพบปะพูดคุยกัน แขกเหรื่อในสังคมชั้นสูงถูกเชิญมามากมายให้ร่วมงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ตระการตา รวมไปถึงตระกูลคิโชวอินด้วย
คนที่เขารอคอยมาถึง แม้จะเห็นจากระยะไกล แต่ชูสุเกะก็รู้ทันทีว่าคือเธอ
ดวงตาเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวใบหน้าสวยหวานเหมือนตุ๊กตาและผมม้วนอันเป็นเอกลักษณ์ วันนี้เธออยู่ในชุดเดรสสีขาวสลับฟ้าอ่อนดูเป็นลวดลายที่งดงามอ่อนช้อย เขาเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นของผู้หญิงนักหรอก รู้แต่ว่าเธอใส่แล้วดูดีเอามากๆ
ในสายตาเขา ไม่มีใครสวยเท่าเธอเลยแม้แต่คนเดียว
มีผู้ชายเข้ามาทักทายเธอหลายคน หนึ่งในนั้นคือรุ่นน้องใน Pivoine ที่หมู่นี้ดูจะสนิทสนมกับเธอขึ้นมา เพราะการติวสอบอย่างเคี่ยวเข็ญของมาซายะ และตอนนี้ก็พูดคุยกันดูท่าทางสนุกสนาน
เรย์กะอาจจะคิดว่าเหล่ารุ่นน้องนั่นคือเพื่อนร่วมชะตากรรม แต่เขามองเห็นสายตาโลมเลียอย่างเปิดเผยของผู้ชายพวกนั้นที่จับจ้องผิวขาวๆที่โผล่พ้นร่มผ้า ความไม่พอใจก็พุ่งวาบขึ้นมาจนเกือบจะควบคุมตัวไม่อยู่
ถ้าทำได้เขาก็อยากไปแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เดินตามติดไม่ห่าง โอบเอวเธอไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้กับผู้ที่คิดจะลองของว่าอย่าแม้แต่จะคิด
แต่เขาทำไม่ได้ ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันไปมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นปีที่โรงเรียน
และตอนนี้ยุยโกะยืนอยู่ข้างๆอีกต่างหาก
คงเป็นเพราะชูสุเกะเคยทิ้งยุยโกะไว้ให้อยู่กับกลุ่มผู้ชายในงานชมซากุระ วันนี้เธอก็เลยตามติดไม่ปล่อยและไม่ยอมให้คลาดสายตา
ชูสุเกะยอมรับว่ามันเป็นอะไรที่น่าเบื่อเอามากๆที่ต้องมายืนฟังผู้ชายที่พยายามจะพูดคุยกับยุยโกะด้วยถ้อยคำหวานเลี่ยน และเขาก็ไม่สามารถไปไหนได้ นี่มันถูกลงทัณฑ์ชัดๆ
ถึงอย่างนั้น สายตาเขาก็ยังจับจ้องที่เรย์กะ มองอย่างตั้งใจจนรู้ด้วยซ้ำว่าเธอหยิบเครื่องดื่มอะไรบ้าง แถมยังต้องเผลอห้ามไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมาตอนที่เห็นเธอทุ่มเถียงอะไรซักอย่างกับไมฮามะ แต่ดูเหมือนจะพ่ายแพ้กลับมา
ในหัวเขาคิดแต่จะหาวิธีปลีกตัวออกจากที่ตรงนี้แล้วไปอยู่กับเธอ จะใช้ข้ออ้างไหนดีนะ
ยังไม่ทันจะนึกอะไรออก หัวใจเขาก็พลันกระตุกวาบเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของเขาเดินไปทางนั้น ทั้งคู่คุยอะไรกันไม่ทราบ แต่มาซายะก็หันมาตบหลังเธอเบาๆ ดูคล้ายกับจะโอบไหล่และพาเดินเข้าไปในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง
น่าแปลกที่ภาพการคุยระหว่างเธอกับผู้ชายหลายๆคนไม่ทำให้บาดตาได้มากเท่ากับการที่เธอไปกับเพื่อนสนิทของเขาเอง ใจเขาทั้งร้อนรนและกระวนกระวายอยากจะตามไปขัดขวางให้รู้แล้วรู้รอด ความทรมานแผดเผาจนรู้สึกร้อนรุ่มไปหมดทั่วทั้งร่างกาย
“เป็นคู่ที่สมกันดีจังเลยนะ” เสียงยุยโกะพูดขึ้นข้างๆ เธอเองก็มองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ที่ค่อยๆหายลับไปในความมืดของสวนดอกไม้แล้วค่อยๆหันมามองเขา “คิดว่าอย่างนั้นมั้ย ชู”
ชูสุเกะยิ้มเฝื่อนๆกลับไปให้แทนคำตอบ
ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ เขารู้อยู่แล้วล่ะ
บุตรสาวจากตระกูลคิโชวอินที่เพียบพร้อมทุกด้านไม่ว่าจะเป็นคุณสมบัติ รูปสมบัติ หรือทรัพย์สมบัติ สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่ดึงดูดให้ผู้คนมากหน้าหลายตาเข้าหา แต่คนที่คู่ควรจะได้ยืนเคียงข้างเธอจริงๆ ชูสุเกะคิดว่ามีแค่มาซายะเพื่อนสนิทของเขา มันเป็นความจริงที่เขาเองก็ต้องยอมรับ
เขาเห็นสายตาชื่นมื่นจากมาดามคาบุรากิที่มองตามสองคนนั้นไปด้วยเหมือนกัน
มาดามเองก็ดูจะถูกใจเรย์กะมากเป็นพิเศษ อาจจะมากกว่าเด็กผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาใกล้ชิดกับมาซายะด้วยซ้ำ เธอมักจะเอ่ยปากให้มาซายะชวนคุณหนูจากตระกูลคิโชวอินมาเที่ยวเล่นที่บ้านเป็นประจำ แต่มาซายะปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใยทุกครั้ง
แต่ช่วงหลังมานี้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดีขึ้นมาก จากเดิมที่มาซายะไม่เคยแคร์ผู้หญิงคนไหนนอกจากยูริเอะและคุณทาคามิจิ ก็มีเรย์กะเพิ่มขึ้นมาอีกคน ถ้าหากมาซายะคิดจะหันมองเรย์กะซักนิด แทนที่จะไปไล่ตามคุณทาคามิจิก็คงจะลงเอยกันได้ไม่ยากเย็น
อาการแสบและคันเกิดขึ้นในลำคอกับช่วงอก ชูสุเกะยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะไอออกมา
เอาอีกแล้ว
กลีบดอกไม้สีขาวสามสี่กลีบหลุดร่วงออกจากปาก ชูสุเกะรีบซ่อนมันไว้อย่างมิดชิดในกระเป๋าเสื้อสูทก่อนที่ใครจะสังเกตเห็น โชคดีที่ยุยโกะหันไปคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามชวนเธอไปบ้านพักตากอากาศ และผู้ชายคนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจเขาเพราะมัวแต่จับจ้องยุยโกะอยู่
ชูสุเกะยิ้มขื่นๆตอนสัมผัสกับกลีบดอกไม้ในกระเป๋า
เขามีอาการนี้มาตั้งแต่ม.1 คราวแรกมันก็เป็นแค่อาการไอเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร และคิดว่ามันคงหายไปเองตามกาลเวลา แต่เขาก็คิดผิด
ยิ่งนานวัน มันก็ยิ่งฝังรากลึก เติบโตแผ่กิ่งก้านสาขาในตัว ชอนไชจากหัวใจเข้าไปในปอดคล้ายกับปรสิต แต่ก็เป็นปรสิตที่งดงามเหลือเกินเมื่อเขาได้เห็นภาพเอ็กซเรย์ของปอดตัวเองที่มีสิ่งที่คล้ายกับดอกไม้เติบโตอยู่ข้างใน
Hanahaki Disease คือชื่อของอาการที่เขาเป็นอยู่นี้
ที่มาของโรคนี้ก็ช่างประหลาดหาสาเหตุไม่ได้ มันจะเกิดขึ้นกับคนที่ตกหลุมรักอีกฝ่ายข้างเดียวเท่านั้น และใช่ว่าจะเกิดได้กับทุกคนที่มีรักข้างเดียว อย่างมาซายะที่แสดงออกว่ารักยูริเอะเป็นบ้าเป็นหลังจนถึงขนาดหนีไปฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังกับความรัก ยังไม่มีอาการของโรคเลยสักนิด
“ชู คอแห้งจังเลยล่ะ”
“งั้นกลับเข้าไปข้างในกันมั้ย จะได้หาอะไรดื่มด้วยไงล่ะ”
ทีแรกเขาก็คิดว่าจะเดินเข้าไปในสวนเพื่อตามหาสองคนนั้น แต่ยังไงมาซายะก็ต้องกลับมาที่โถงกลางเพื่อเล่นเปียโนให้แขกฟังตามกำหนดการณ์อยู่แล้ว
อีกอย่างเขากลัว...กลัวเหลือเกินว่าจะเข้าไปเห็นภาพที่อาจทำให้อาการไอเป็นดอกไม้ย่ำแย่มากไปกว่านี้อีก
รออยู่ในห้องโถงใหญ่ไม่นาน มาซายะกับเรย์กะก็กลับมา สีหน้าดูเหนื่อยๆพาให้สงสัยว่าไปทำอะไรกันมา
เมื่อเขาเข้าไปทัก เรย์กะก็ดูกระอักกระอ่วนแบบเห็นได้ชัด แสดงทีท่าว่าไม่อยากอยู่ใกล้เขาและมองตามมาซายะด้วยสายตาเว้าวอนเหมือนจะขอความช่วยเหลือ
“คิโชวอิน ไปกินโซเม็งทานาบาตะซะสิไป”
มาซายะหันกลับมาบอกว่าอย่างนั้น คราวนี้สีหน้าของเธอก็เลยดูดีขึ้นมาจากเดิมนิดหน่อย
“....เอ่อ ท่านคาบุรากิอุตส่าห์แนะนำมา ฉันเลยคิดว่าจะขอตัวไปรับประทานโซเม็งเสียหน่อยนะคะ”
เรย์กะกล่าวคำอำลาตามมารยาทก่อนจะเดินตัวตรงอย่างสง่างามไปหาพี่ชายของเธอ เขาเองก็ถูกยุยโกะควงแขนไปอวดคนนั้นคนนี้อีกเหมือนกัน เส้นทางของเราสองคนเหมือนค่อยๆไกลห่างกันออกไปทุกทีเหมือนสาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัวไม่มีผิด ต่างกันแค่สาวทอผ้าผมม้วนไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่ใดๆให้หนุ่มเลี้ยงวัวเลย
แต่เมื่อชูสุเกะหันไปมองเรย์กะเป็นหนสุดท้ายก่อนจะถูกยุยโกะลากไปอวดคนอื่น เขาก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น
ในมุมเล็กๆของงานที่ไม่ได้เป็นจุดสนใจมากมายนัก เรย์กะได้ยกมือขึ้นปิดปากและไอออกมา ดูเผินๆมันก็อาจจะเป็นแค่อาการไอธรรมดาทั่วไป แต่คนที่มองแต่เธออย่างเขาก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกตินั่น
แม้จะแค่ไม่กี่วินาที แต่กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนกลีบเล็กๆได้ร่วงออกจากปากของเธอ เรย์กะรีบซ่อนมันไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างมิดชิดก่อนจะหันไปยิ้มแย้มให้กับคนที่เดินเข้ามาทักทาย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
อาการที่ว่านั่นไม่ต่างอะไรจากเขาเลยแม้แต่นิด
----------------------------
TBC.
เวิร์สนี้เป็นเวิร์สที่มาจากมังงะเรื่อง Hanahaki Otome ฮานะฮากิมาจากคำว่า 花(Hana) แปลว่าดอกไม้ และ 吐きます(hakimasu) แปลว่าอาเจียน แปลรวมกันตรงตัวคืออาเจียนเป็นดอกไม้
ฮานะฮากิเป็นชื่อโรคในเวิร์สนี้ เกิดขึ้นกับคนที่รักเขาข้างเดียว ยิ่งมีความรู้สึกรุนแรงมากเท่าไหร่ดอกไม้ก็ยิ่งโตเร็วขึ้นแล้วคอยทำให้เจ็บปวดจนร่างกายต้องขับความรู้สึกนั้นออกมาด้วยการไอและอาเจียนเป็นดอกไม้ ถ้าปล่อยไว้ดอกไม้ก็จะกัดกินร่างกายผู้ป่วยไปจนกว่าจะตาย วิธีแก้คือต้องสารภาพรักแล้วสมหวัง อีกทางคือผ่าตัดเอาดอกไม้ออก แต่จะมีผลข้างเคียงคือไม่สามารถรักคนคนนั้นได้อีกต่อไป แต่หนักๆมากก็คือรักใครไม่ได้อีกเลย ส่วนใหญ่ผู้ป่วยเป็นโรคนี้เลยเลือกยอมตายดีกว่าจะลืมคนที่รัก
พอดีวันนี้กูอ่านเรนเวิร์สอีกรอบแล้วลองเปิดหาเวิร์สอื่นๆว่ามีอะไรมั่ง เห็นเวิร์สนี้ดู angst ดีเลยหยิบมาเขียน
ผิดมู้ปะเนี่ย
ฟิคมึงดีมาก อห ใจกูปวดร้าว ฮือออออออออ ขอบคุณมากๆๆๆๆ
คือหายไปแล้วเจอเเฟนแอาร์ตในพิกซี่คิดถึงเลยมาเปิดทู้อ่าน กลับมายังเห็นเพื่อนโม่งอยู่คดชื่นใจเลยว่ะ
เข้ามาส่องด้วยความหวังทุกวัน ก่อนจะจากไปอย่างสิ้นหวัง......
ใครได้ภาษาญี่ปุ่นช่วยส่องในนาโร่ให้หน่อยได้ป่าวว่ามีใครมาพูดถึงบ้างมั้ยอะ มันมีพวกคอมเม้นปะ?
วันก่อนกูเห็นในทวิตว่าคนแต่งที่ลาไปคลอดเค้ากลับมาอัพนิยายหลังจากผ่านไปเก้าปีว่ะมึง เรายังต้องมีความหวังต่อไปใช่มะะะ ท่านฮิโยโกะะะ
เพิ่งกลับไปอ่านใหม่อีกรอบจนถึงตอนล่าสุด นานๆทีกูจะเจอนิยายชายหญิงที่ถูกจริตกับนางเอกนะเนี่ย ฮืออออ
แบบนี้กุต้องรักษาตัวดีๆ เลยนะ กลัวเป็นอะไรไปก่อนได้อ่านตอนจบ
เง้อ 2 ปีผ่าไปไวมาก
ผ่านไม่ใช่ผ่า
ผ่าไปไวจริงๆ ด้วยเนอะ
รู้ตัวอีกทีก็แก่กว่าพวกท่านเรย์กะไปอีกปีซะแล้ว
ความชรานี่เป็นศัตรูของหญิงสาวจริงๆ
>>652 จ- ใจเย็นๆ ก่อนนะคะเพื่อนพ้องสาวโม่ง /จับบ่ามึง
คือบับ... ความหมายของกูก็คือ แก็ปอายุกูกับแก๊งท่านเรย์กะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งปีแล้ว พูดแบบง่ายๆ คือ กูแก่กว่าเดิมอีกหนึ่งปีแล้วนั่นเอง (ในขณะที่ตลค. ในเรื่องอายุเท่าเดิม)
มึงไม่ต้องห่วงนะโม่งเพื่อนรัก กูก็วัยทำงานเหมือนกันจ้ะ /กอดคอร้องไห้ไปกับมึง
เรื่องนี้คนวัยทำงานอ่านเยอะนะ กูเองก็เลย...วัย...ท่านพี่...ไปแล้ว...เหมือนกัน
กรี้ดดด กุเลยวัยท่านพี่ไปอี้กกกก~
กรี๊ดดดดดดดด กูวัยพอๆกับท่านพี่ แต่จิตใจยังเท่าท่านเรย์กะนะ หุหุ
ทางนี้ยังเอ๊าะๆ 5555 ขอฝากตัวด้วยนะคะ ผู้สูงวัยทุกท่าน โฮะๆๆๆๆ
กลับมาอีกทีก็ต่อจากฟิคบ้านพักคนชราเลยสินะ
กรุอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่มีแฟน ชีวิตรักเป็นเหมือนท่านเรย์กะ สาปแช่งคนหมู่บ้านมีรักไปวันๆ ตอนนี้กรุลงจากคานมาหลายเดือนแล้วท่านเรย์กะก็ยังไม่อัพ กรุท้อ
ส่วนกูโสดยังไงก็ยังงั้น
อา... ความรักคืออาหารที่กูแดกเข้าไปทุกวัน
ใครมาขิงแฟนในนี้ขอให้โดนแบงค์พันหนึ่งใบบาดนิ้ว
แห้งแล้งอะไรเช่นนี้
ยังมีความหวังว่าเขาจะกลับมาเขียนต่อมั้ยวะ
กูนอนแห้งละ
ถาหน่อย นิยายไม่ได้อัพตั้งนานพวกมืงเอาอะไรมาคุยกันอะ กูไม่ได้ตามนาน หรือนิยายอัพในเว็บอื่น
ส่วนกุกับแฟนรักกันดีมาตลอด หมดปัญหาค่ะ //ขิงบ้าง เผื่อจะมีแบงค์พันลอยมาบาดนิ้วให้ชื่นใจ เงินหมดตั้งแต่ต้นเดือนเลยโว้ยยย แง
ปล. เจอะมังงะ The Daughter of the Albert House Wishes for Ruin อันนี้มา นางเอกหัวสว่างเป็นช็อคโก้โคโรเน่เหมือนท่านเรย์กะด้วยมึง
แต่น่าสงสารกว่าตรงที่มันเป็นทรง Default แบบที่ไม่สามารถ edit ได้ด้วยนะ
ภาวนาให้ท่านเรย์กะขอท่านแม่เปลี่ยนทรงผมให้ได้ในสักวันนะคะ
ช่วงนี้แนวๆนางร้ายแม่งโคตรฟีเว่อในหมวดมังงะของแมวดุ้น เฟซกูนี่เต็มไปหมดเลย อย่างที่ชอบตัวประกอบมั่ง เจ้าหญิงหมาบ้ามั่ง
ไม่ก็เรื่องที่>>679 บอก กับอีกเรื่องนึงที่นางเอกชื่อว่าเบอร์เทีย เห็นแวบๆอยู่ นางเอกนี่นิสัยแบบท่านเรย์กะเลย แต่ไปทางบากะริน่ามากกว่า
อ่านแนวนี้ทีไรนึกถึงท่านเรย์กะ เศร้าว่ะ กูก็อ่านท่านเรย์กะวนๆไปจนกว่าจะมีตอนใหม่ ฮือ
จริง แนวนางร้ายเยอะมาก แต่ในใจกูก็ให้เจ้าแม่คือที่สุดอยู่ดี คิดถึงเจ้าแม่และผองเพื่อนจังวุ้ย
จริงมึง ถึงช่วงนี้กูจะชอบนุ้งเบอเทียกับเอริก้าจังม๊ากมาก
แต่ยังไงท่านเรย์กะก็ที่1อยู่ดี
กูก็ชอบน้องเบอร์เทีย นางดูซื่อๆเหมือนหมาน้อยดี แต่แอบสงสัยว่านิยายหรือการ์ตูนแนวๆนี้ทำไมชอบให้นางเอกเก่าเป็นนางร้ายของเรื่องจังวะ แบบอีเจ๊นกในเรื่องน้องเบอร์เทีย หรืออีนางเอกที่จะทำรูทฮาเร็มในเรื่องของไอรีนอะ พอมาดูแล้วรู้สึกจะมีไม่กี่เรื่องเลยมั้งที่อดีตนางร้ายกับนางเอกมาเป็นเพื่อนกันแบบท่านเรย์กะกับวาคาบะ
กุเห็นในนายท่านเรื่องคู่หมั้นเป็นตัวร้ายที่ม้อบได้กับตัวร้ายอะ อันนั้นนางเอกเดิมซวยโดนหลอกใช้ว่ะ แต่นางเอกไม่ใช่นางร้ายนะ // ขอโทษ เห็นพูดถึงเบอเทียเลยเผลอ เบอเทียกุก็ชอบ เจ้าหญิงหมาบ้ากุก็ชอบ บ้านอัลเบิร์ตนี่กุปลื้มนางเอกหัวหลอดมาก แม่งเท่ แต่จริงๆ กุแอบเชียร์ให้มันได้กับเจ้าชายนะ 5555
แนวนางร้ายกูให้ท่านเรย์กะยืนหนึ่ง รองมาคือบุตรีชะตาขาด จอมมาร เบอเทีย ตั้งแต่ท่านเรย์กะไม่อยู่กูก็ตามแนวทะลุมิติแทบจะทุกเรื่องแล้ว ของเกาก็ตาม หลายเรื่องก็ค้างพอๆกับท่านเรย์กะOrz
>>689 กูตอบแทน น่าจะใช่ แต่ตาสีฟ้านะ
ถ้าจะอ่านมังฮวา (การ์ตูนเกาหลี) แนวกลับมาเกิดกูแนะนำอยู่ 3 เรื่อง ที่กูตามมานานละ ซึ่งตอนนี้ LC แปลไทยไปหมดแล้ว
- เอลิเซ่ LC Comico กูว่าอันนี้เนื้อเรื่องดีสุด
- Who Made Me a Princess LC Web Toon ชอบลายเส้นสุดในสามเรื่องที่อ่าน >>689 เรื่องนี้แหละที่มึงน่าจะถาม
- The Abandoned Empress LC Comico มีแอบๆ สปอยมาว่าพระเอกคนเดิม... ให้ทำไตกันก่อนอ่าน ส่วนตัวกูว่าเรื่องนี้คอมมิคโคแปลไม่ค่อยดีวะ
ถ้าอ่านมังงะยุ่น
- Akuyaku Reijou Nanode Rasubosu wo Katte Mimashita มีแปลในแมวดุ้น โคตรน่ารัก โคตรชอบบบบบบบบบบบบบบบ
ถ้าอ่านนิยายยุ่น
- The Villainess Noble Girl Wants to Slim Down Her Husband มีเล่มเดียวจบ ทางยุ่นออกมาจบแล้ว ไม่ใช่กลับชาติมาเกิด แต่เนื้อเรื่องดีมากๆ ควรอ่าน กูแนะนำ อิงค์ออกมา 113 ตอนละตอนนี้ เหมือนกูเห็นแว็บๆ ว่ามีแปลไทยในเด็กดี แต่กูอ่านอิงค์เอาเลยไม่ได้ตาม
>>690 abandon empress ทำกูโกรธมาก กูเลิกอ่านทันทีที่รู้สปอยว่าใครพระเอก มันให้ฟีลแบบว่ามึงจะดิ้นรนเปลี่ยนชะตากรรมทำเตี่ยมึงเหรออีหอยหลอด
แต่ช่วงนี้เขาฮิตมาเกิดเป็นนางร้ายกันเหรอวะ กูเห็นมังงะแนวเกิดใหม่เป็นนางร้ายกันให้พรึ่บ แต่ยังไงกูว่าท่านเรย์กะก็ยืนหนึ่งในใจกูอยู่ดีอะ
ช่วงนี้กูก็ชอบอ่านเวบตูนเกาหลี ตัวอักษรไม่เยอะเหมือนมังงะยุ่น ภาพสีอีก ใช่เลย
Who made me Princess กูแนะนำด้วย สนุกมาก ลายเส้นสวยมากกกก ดูแค่งานอาร์ตก็คุ้มแล้ว เนื้อเรื่องก็ดี ลงเรือเรียบร้อยแล้ว ขอให้เรือที่ลงเข้าเส้นชัยด้วยเถอะ
แนวนางร้ายฮิต แนวเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิง พ่อไม่รัก ก็ฮิตอยู่นะ มี
Daughter of the emperor เรื่องนี้ในโคมิโค่ ภาพสู้เรื่องบนไม่ได้เลย ตอนแรกๆ ก็อ่านสนุก เพลินๆ แต่มากลางเรื่องแล้วเอื่อยมาก นางเอกเหมือนไม่ได้เกิดใหม่ การกระทำอะไรไม่ค่อยโตตามเลย
อีกเรื่อง They say i was born king's daughter โคมิโค่เหมือนกัน เนื้อเรื่องแน่นดี นางเอกเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิง ในโลกที่ผู้ชายเป็นใหญ่ อ่านแล้วเครียด ลุ้นแทนนางเอก
ฮิตอีก ก็มีเกิดเป็นตัวประกอบ มีสองเรื่องที่ชอบ
Raeliana เกิดมาเป็นตัวประกอบ ถูกคู่หมั้นฆ่า เลยไปหาพระเอกให้หมั้นกับตัวเอง จะได้ไม่ตาย เรื่องนี้ชอบภาพ นางเอกน่ารัก พระเอกเหมือนพี่เยี่ย 555555 หมายถึงหน้าตานะ ไม่ใช่นิสัย
Miss not so sidekick เรื่องนี้ตลกนางเอกมาก นางตั้งเป้าว่าอยากจะดูฉากของนางเอกจริงของเรื่อง กับ ตัวเอกชาย 3 คน เลยหาทางเข้าใกล้นางเอกของเรื่อง จะได้ดูแบบชิดขอบ อารมณ์คล้ายๆ กับท่านเรย์กะ ตรงที่มีจอมมารในเรื่องเหมือนกัน ชอบแกล้ง ชอบแอบมองนางเอก สนใจนางเอก แต่นางเอกไม่อยากอยู่ใกล้ อยากเลี่ยงมากกว่า เวลาคู่นี้อยู่ด้วยกัน กูโดขิโดขิ เหมือนจอมมารกับเจ้าแม่เลย อรั้ยยย
Abandoned empress กุกร๊าวกะท่านพ่อมากกว่าอีก ผู้ชายในฝันชัดๆ หล่อโฮก อบอุ่นโฮก ส่วนพระเอกชาติเก่าแม่มชั่วได้ใจ เกลียดมันค่อด แต่พอชาติใหม่ เรายังพอรับได้นะ ถ้าทำใจมองมันเป็นคนละคนกันก็พอไหวอยู่ คือมีแววงี่เง่าอยู่แหละ แต่มันยังมีความเป็นห่วงนางเอกบ้าง คิดว่ามันไม่ได้เลวโดยสันดาน แต่คงมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้มันเกลียดนางเอก รอเฉลยปมอยู่ แต่เอาจริงๆ อ่านเพราะชอบโมเมนต์เวลานางเอกอยู่กับเพื่อน/ครอบครัวมากกว่า อ่านละรู้สึก healing แบบนางได้รับความรักความอบอุ่นที่ชาติก่อนไม่ได้มาเติมเต็มอะไรแบบนั้น
Who made me princess กูไม่ชอบนิสัยพระเอกเลย แอบเสียดายคนที่กูเชียร์ไม่เข้าวิน
กูทีมหัวดำว่ะ อิอิ
ว่าแต่นอกเรื่องท่านเรย์กะไปยาวเลยจะดีเหรอวะ ผิดมู้แบบนี้
ไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นยังมีคุยกันเรื่องเจ้าแม่นอนกัดฟัน เลยคุยเรื่องนอนัดฟัน ปรึกษาเรื่องนอนกัดฟันกัน แล้วก็มีโม่งหมอฟันให้คำแนะนำอีกตะหาก ยังมีตอนนั้นอีก คุยเรื่องของกิน คุยเรื่องที่เที่ยว แต่มันก็เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเจ้าแม่อะนะ เคสนี้ไม่รู้ว่าคุยข้ามเรื่องได้ปล่าวหว่า
กูชอบนะ เวลามีใครโยงนิยาย มังงะ หรืออะไรก็ตามกับท่านเรย์กะ เพราะกูก็ชอบโยงทุกอย่างกับท่านเรย์กะเหมือนกัน อย่างตอนนี้กูบ้าน้ำหอม ก็คิดเล่นๆว่าตัวละครในเรื่องจะเหมาะกับน้ำหอมอะไรน้า?
ในความเห็นกู ท่านเรย์กะเหมาะกับ coco mademoiselle กลิ่นหรู คุณหนูผู้ดี มีความวินเทจเบาๆเข้ากับหน้าท่านเรย์กะ
วาคาบะเหมาะกับ d&g light blue มีความร่าเริงสดใส ทะมัดทะแมง แอบแมนนิดๆ
เอ็นโจมีคนเดาว่าใช้เทียนหอมของ jo malone ก็น่าจะชอบน้ำหอม jo malone ด้วยหรือป่าว กลิ่น english oak and hazelnut เหมาะกับนางดี กูดมแล้วเห็นภาพผู้ชายใส่เชิ้ตขาว ดูสบายๆและเป็นผู้ใหญ่
คาบุรากิต้องน้ำหอมที่ผลิตให้ราชวงศ์อย่าง creed รุ่นที่เด็กม.ปลายพอใช้ได้ก็ erolfa ให้ความรู้สึกเป็นคุณชายที่รวย และมีระดับ แต่ความจริงแล้วเข้าถึงง่าย
ท่านพี่ ท่านเรย์กะเคยบอกว่าชอบแบรนด์อังกฤษ แต่กูนึกน้ำหอมอังกฤษที่เหมาะกับท่านพี่ไม่ออกเลยว่ะ กูว่าท่านพี่เหมาะกับ bleu de chanel ได้กลิ่นละนึกถึงผู้ชายในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม สุภาพ เรียบหรู ดูดี แอบลึกลับ
ท่านอิมาริ เหมาะกับ tom ford noir de noir เซ็กซี่ มีเสน่ห์ น่าดึงดูด กลิ่นคาสโนว่ารวยๆ ยั่วยวนแบบมีชั้นเชิง
>>706 กูทีมหัวขาวอะ มึงงง
>>705 ภาค 2 ยังไม่มา แบบมังฮวานะ แต่นิยายน่าจะจบไปนานละ
>>712 กูว่าไม่น่าเป็นไรหรอก คือแนวโชโจมันมีหลายเรื่องที่อยากหวีดนะ แต่จะไปตั้งมู้มันทุกมู้เลยก็ไม่ไหว แวะๆ มาหวีดเรื่องอื่นในนี้บ้างเป็นสีสันให้มู้ แต่เรื่องหลักเราก็คือท่านเรย์กะอยู่ดี ติดที่ตอนนี้มันค้าง 299 เลยไม่มีเรื่องคุยไงมึง พูดเองเศร้าเองวะ
>>715 เออ กูก็คิดว่าถ้าเป็น chanel เจ้าแม่เหมาะกับ coco mademoiselle มันดูเป็นกลิ่นที่อยู่ตรงกลางระหว่างความเป็นผู้ใหญ่แบบพวก no.5 หรือพวกน้ำหอมสาววัยรุ่นที่ดูสดใสแบบพวกตระกูล chance แต่อีกตัวที่กูว่าเหมาะกับเจ้าแม่ก็ Gabrielle อะ อันนี้กลิ่นหอมนัวๆคล้ายๆ jadore ของดิออร์ แต่กูชอบของชาแนลมากกว่า กลิ่นมันคลาสสิคมากกกกกกกก เข้ากับผมหลอดโรโคโค่ของเจ้าแม่ฝุดๆ
แต่ท่านพี่กูนึกถึง Chanel Platinum Egoiste หอมเย็นๆ สะอาด หรู ผู้ดีมากๆ
กูว่าคาบุเหมาะกับ bleu de chanel มากกว่า เพราะกูว่ากลิ่นมันดูมีความทะมัดทะแมงกว่าตัวบนอะ อีกตัวก็ Dior Savage ตัวนี้ดูมีความป่าเถื่อนนิดๆ 555555 อาจจะด้วยป๋าเดปป์เป็นพรีเซนเตอร์มั้ง เข้ากับคาบุที่เจ้าแม่ชอบนินทาในใจว่าเหมือนพวกสัตว์ป่าอะไรแบบนั้นอะ
เอ็นโจ ถ้า jo malone กลิ่น woodsage and sea salt ก็เหมาะกับฮีนะ หอมสะอาดเบาๆ คุณชายๆหน่อย อีกตัวก็ oud and bergamot หอม สะอาด หรู ผู้ดีเหมือนกัน แต่กูว่า Tom Ford Grey Vetiver ก็เข้ากับฮีดีเหมือนกันนะ ตัวนี้กูว่ามันหอมแบบลึกลับหน่อยๆ
วาคาบะ กูนึกถึงพวก marc jacob ตระกูล daisy ว่ะ หอมสดใสร่าเริงเหมือนฤดูร้อน สีฟ้ากูว่าเหมาะกับนาง
อิมาริ น่าจะเหมาะกับ Armani Code หอมนุ่มๆ แต่ก็แอบเซ็กซี่
อาริมะ นึกถึง Bvlgari pour homme หอม เรียบง่าย ดูนิ่งๆและสุภาพ เข้ากับบุคลิกของฮีดี
>>712 ถ้าแค่แนะนำว่าเรื่องไหนคล้ายๆ กับท่านเรย์กะบ้าง กุว่ายังพอไหวอยู่ แต่ถ้ามาหวีดเนื้อเรื่องหรือตัวละครกุว่าควรไปมู้อื่นดีกว่า เพราะยังไงชื่อมู้พูดถึงเรื่องท่านเรย์กะอย่างเดียว
>>716 ก็ตั้งมู้โชโจรวมแบบไม่ต้องแยกเรื่องไง จริงๆ กุอยากให้มีมู้โชโจนะ เพราะหาที่ให้ไปหวีดไม่ได้เลย
ในความคิดกุว่าควรตั้งมู้ใหม่ไปเลย อาจจะไปตั้งในบอร์ดมังงะเพราะกุคิดว่าส่วนใหญ่พวกมึงอ่านจากการ์ตูนกัน
>>723 ต...แต่กูนึกภาพคาบุเท่ไม่ออกเลยนะ...
มองผ่านฟิลเตอร์เจ้าแม่จนคาบุกลายเป็นไซซายะไปแล้วเนี่ย!
ปล. เพิ่งไปเจอนิยายเรื่อง The Magnificent Battle Records of a Former Noble Lady มา จะบอกว่าสนุกดีเฉยๆ ...เพราะแปลไทยก็ดรอป แปลอิ๊งก็ดรอป อย่าหลงไปอ่านล่ะ เดี๋ยวค้าง Y_Y
>>717 คาบุนี่ตอนแรกกูนึกน้ำหอมที่เหมาะกับนางไม่ออกเลยว่ะ คนที่มีออร่าเป็นจักรพรรดิแต่ข้างในบ้าๆบวมๆเนี่ยต้องเหมาะกับอะไรวะ 555
ท่านอิมาริมีอีกตัวที่กูคิดว่าเหมาะคือ by killian bad boys are no good but good boy are no fun เจ้าของแบรนด์บุคลิคคล้ายๆพี่แกดี
>>724 โฮ มึงจะมาบอกว่าสนุกดี แต่อย่าไปอ่านไม่ด้ายยยยย
เอ้ย กุว่าคันตะนี่หล่อทุกตอนนะ ออร่าหนุ่มน้อยที่จีบพี่สาวด้วยของกินลอยมาเลย เชียร์เรือคันตะค่ะ❤️
ถ้าคบกับคันตะ เจ้าแม่ก็เหมือนได้คบทั้งคะนตะทั้งฟู้ดซังไปพร้อมๆกันเลยนะ
Ky แปป ใครไปลบสารบัญอาหารออกจากโฟลเดอร์ใน google doc อีกแล้ว ใครก็ได้เอากลับคืนไปให้ที
กูย้อนกลับไปอ่านรอบที่ n ก็รู้สึกว่าเจ้าแม่มีใจให้เอ็นโจว่ะ ไม่งั้นไม่หมดอาลัยตายอยากตอนเห็นยุยโกะมาควงแขนต่อหน้าหรอก แต่กูสงสัยนิดๆว่ามันเริ่มจากตอนไหนวะ ปกติอยู่กับเอ็นโจทีไรนางเผ่นทุกที เขาให้อะไรมาก็เอาไปทิ้งหรือดูเฉยๆไม่ยินดียินร้าย แถมก่อนหน้านั้นนางก็ไปปิ๊งรุ่นพี่ ไปกินข้าวกับคุณน้าของมาโอะ เอ็นโจก็ไม่ได้อยู่ในสารบบความคิดนางด้วยซ้ำ ไม่เหมือนคาบุที่นางคำนึงถึงแทบทุกตอน เพื่อนโม่งมีความเห็นว่าไงกันบ้างง่ะ อยากชวนคุยประเด็นนี้
กูก็ว่านางคิดแค่ไม่เล่าให้คนอ่านฟังเฉยๆ เพราะนางก็หลุดข้อมูลเล็กๆน้อยๆของเอ็นโจมาเรื่อยๆ แสดงว่ามองอยู่เหมือนกัน รู้ว่าเขาไม่เคยบริการรินเครื่องดื่มให้ใคร รู้ว่าไม่กินของหวาน ถ้าไม่สนใจก็ไม่รู้หรอกเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้
เดทในเทศกาลงานวัด
"เอ๋ เลี้ยงเหรอ ดีใจจัง"
โคโรเน่ยิ้มตาเป็นประกายเมื่อเราบอกว่าจะเลี้ยงทาโกะยากิตอบแทนที่โคโรเน่เลี้ยงขนมในครั้งก่อนที่ไปดูหนังด้วยกัน
แม้ว่าทาโกะยากิจะราคาแค่สามร้อยเยน ยังซื้อช็อกโกแล็ตที่โคโรเน่กินวันนั้นไม่ได้เลยซักชิ้น แต่เจ้าตัวท่าทางดีใจมาก เป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ ๆ แต่กลับเข้ามากอดแขนเราเหมือนนัตสึมิ น่าขายน่าชะมัด เราพยายามเอาศอกยัน ๆ โคเรเน่ออกไป แต่ยัยพุดดิ้งน้ำเต้าหู้อาศัยที่เรามือหนึ่งถือถาดทาโกะยากิ อีกมือหนึ่งถือยากิโซบะ ไม่มีปัญหาจะต่อสู้เข้ามากอดหนุบหนับเหมือนขนมโมจิ เราเลยได้แต่ยอมเพราะกลัวของกินที่ซื้อมาจะเทกระจาด
ระหว่างทางที่ไปนั่งกินโคโรเน่ยังซื้อสายไหมกับข้าวโพดปิ้ง บ่นเสียงงุ้งงิ้งว่างดข้าวเที่ยงเพื่อมากับเราโดยเฉพาะ เรารำคาญเสียงเพลงผิดโทนที่โคโรเน่ร้องเลยจิ้มทาโกะยากิยัดปาก โคเรเน่เคี้ยวหมุบหมับจนหมดแล้วก็ชมใหญ่ว่าปลาหมึกที่ใส่ชิ้นโตมาก ซอสก็เข้มข้น แน่ล่ะสิ ก็เป็นร้านที่เราชอบที่สุดนี่นา
ถึงยากิโซบะเจ้าใหม่จะไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ แต่โคโรเน่ก็กินอย่างปลื้มปริ่ม หัวเราะเหะ ๆ บอกกับเราว่ายากิโซบะถูก ๆ แบบนี้น่ะดีที่สุด เรามองโคโรเน่แล้วสงสัยว่าคุณหนูอย่างโคโรเน่เคยกินยากิโซบะสองร้อยเยนกับเขาด้วยงั้นเหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
พอแบ่งกันกินข้าวโพดปิ้งกับสายไหมเสร็จ เราก็อิ่มจนจุก ดูเหมือนจะกินเล่น ๆ แต่ความจริงก็เอาเรื่องเหมือนกัน กินอิ่มแล้วโคโรเน่ก็ร้องจะเล่นโน่นเล่นนี่ ทั้ง ๆ ที่ลากเราไปยิงปืนแท้ ๆ แต่ฝีมือกลับห่วยมาก ยิงไปสิบห้านัดไม่เข้าซักนัด บ่นว่าปืนไม่ตรงแล้วก็ขอเล่นอีกแต่เปลี่ยนเป็นปืนกระบอกใหม่ ต้องเล่นถึงสามตานั่นแหล่ะจึงจะยอมรับว่าตัวเองไม่มีฝีมือ
พอยิงไม่ได้ก็คอตก บ่นพึมพำว่าอยากได้โทโระโรนอิโมะทาโร่ เราสมเพชก็เลยจ่ายเงินเล่นไป โชคร้ายที่ตาแรกพลาดไปหกนัด แต่พอตาที่สองก็ยิงได้เข้าไปสิบสามนัด
"อยากได้ตัวไหนล่ะ"
เราหันไปถาม โคโรเน่ทำตาโต ราวกับได้ยินว่าเราจะแบ่งเงินที่ชนะลอตโต้ให้ แล้วก็เลือกตุ๊กตาที่น่าเกลียดที่สุดที่เราเคยเห็นมา นั่นอะไรน่ะ เผือกเหรอ ทำไมถึงไม่เลือกตุ๊กตาที่มันน่ารักกว่านี้นะ รสนิยมคนรวยนี่ประหลาดจริง ๆ
โคโรเน่พอได้ตุ๊กตาไปแล้วก็กลับมาคล้องแขนเราอีกรอบ ตอนนี้เราไม่ได้ถือของเต็มมืออีกแล้วแต่คิดว่าช่างเถอะ ดีกว่าปล่อยให้โคโรเน่หลงทางต้องตามหาให้วุ่นวาย หลังจากยิงปืนเสร็จก็ไปเล่นช้อนปลาทอง โคโรเน่ห่วยแตกตามเคย แต่พอเราช้อนให้ก็บอกว่าไม่เอา เราก็เลยยกให้เด็กที่นั่งเล่นข้าง ๆ ไป
ทั้ง ๆ ที่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเพิ่งกินไปยังไม่ทันย่อย แต่พอเห็นปลาหมึกย่างแล้วโคโรเน่ก็วิ่งเข้าหาอีกรอบ ตอนที่เจ้าของร้านเรียกตัวเองว่าคุณหนูสุดสวยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับเกิดมาไม่เคยมีคนชม เราไม่อยากจะดับฝันโคโรเน่ด้วยการบอกความจริงว่า 'จะหน้าตาแบบไหนพ่อค้าก็ชมทั้งนั้นแหล่ะถ้ามาซื้อของ' เลยเงียบ ๆ เอาไว้ ความจริงวันนี้โคโรเน่ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร ถึงจะใส่ชุดยูคาตะที่แสนไม่เข้ากับทรงผมสว่านก็เถอะ ผู้หญิงญี่ปุ่นคนไหนใส่ชุดยูคาตะก็ดูดีขึ้นทั้งนั้น วันนี้โคโรเน่เลยจัดว่าพอไปวัดไปวาได้ แต่ยังไงก็ไม่ใช่ 'คุณหนูสุดสวย' เด็ดขาด
โคโรเน่ซื้อปลาหมึกให้ตัวเองตัวหนึ่ง ให้เราอีกตัวหนึ่ง ยืนฉอเลาะเจ้าของร้านเสียงอ่อนเสียงหวานจนได้ปลาหมึกตัวเล็กแถมมาอีกตัว พอเราบอกว่ายังอิ่มอยู่กินไม่ลงก็พูดหน้าตาเฉยว่าเพื่อไม่ให้เสียของ จะกินตัวใหญ่สองตัว ให้เรากินตัวเล็กแทน
ตกลงเธอเอาของกินไปเก็บไว้ที่ไหนน่ะ ในโอบิเหรอ กินเยอะขนาดนั้นเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก
ได้ปลาหมึกไปสองตัวยังไม่พอใจ พอเดินผ่านร้านผลไม้เคลือบก็ซื้อแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลกับช็อกโกบานาน่ามาอีกอย่างละไม้ เราอ่อนอกอ่อนใจกับพฤติกรรมการกินแหลกของโคโรเน่ไปเลยไม่คิดออกปากห้ามอะไรอีกแล้ว
ไหน ๆ โคโรเน่ตั้งใจจะกินให้ตัวแตก เราเลยซื้อไทยากิกับเบบี้คาสเทล่าที่ยัยนั่นแอบเมียงมองมาด้วย ตอนไปนั่งกินอีกรอบโคโรเน่พยายามปฏิเสธไม่กินขนมที่เราแบ่งให้ แต่สุดท้ายก็ "คำเดียวนะคะ" เหมือนเดิม แล้วก็กินของเราไปครึ่งถุง
เที่ยวเสร็จเราก็ไปส่งโคโรเน่ที่สถานีรถไฟ ดูเหมือนว่าโคโรเน่จะแอบที่บ้านออกมาเที่ยว เรายังกังวลว่าโคโรเน่จะกลับบ้านถูกรึเปล่า แต่โคโรเน่บอกว่าสบายมากเพราะทำบ่อย
"วันนี้ขอบคุณคันตะคุงมากเลยนะคะ ไม่ได้รู้สึกสนุกอย่างนี้มานานมากแล้ว"
"ถ้าชอบปลาหมึกคราวหน้ามาที่บ้านจะทำปลาหมึกย่างเนยกับโชยุให้กิน" เราบอก ปลาหมึกของเทศกาลแห้งไปหน่อยเพราะอังไฟไว้นาน ถึงโคโรเน่จะไม่ได้บ่นอะไร แต่เราคิดว่าควรให้โคโรเน่ได้ลองกินแบบที่อร่อย ๆ จะได้ไม่ลิ้นเพี้ยนทำอาหารมั่วซั่วอีก
"ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคะ" โคโรเน่บอกก่อนจะลาขึ้นสถานีรถไฟอย่างคล่องแคล่ว ไม่เหมือนคุณหนูที่เอาแต่นั่งรถยาว ๆ เลยซักนิด
ในคืนนั้นกว่าเราจะได้นอนก็ดึกมาก เพราะท้องอืดจากการกินเยอะเกินไปหรอก ไม่ใช่ว่าพยายามหาที่ไปเที่ยวกับโคโรเน่ครั้งต่อไปเลยซักนิด
จบ
เพื่อนโม่งงงงงง เพื่อนกูบอกว่าเคยเห็นทวิตของท่านฮิโยโกะบอกว่าลาไปพักร้อน (เพื่อนกูบอกกดกูเกิ้ลทรานแปลแบบนั้น) ช่วงหลังแปลไทย 299 เสร็จได้ อันนี้ไม่รู้จริงไหมนะ เพื่อนกูบอกว่าทวิตโดนลบไปแล้ว ขอให้จริงเถอะ พวกเรายังมีความหวังง
มีคอมมิคใหม่จากคนที่ชอบวาดเรื่องนี้ออกมาละ คุยอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆมีคนกำลังหน้ามืดเพราะพิษรักแรงหึงแน่นวล
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1140227312304005120?s=19
เจอรูปนี้นึกถึงฉากที่เจ้าแม่ไปเที่ยวบ้านเอ็นโจ อารมณ์มันก็คงประมาณนี้สิน้า
https://i.pinimg.com/564x/04/52/7a/04527a9a916bc29f68e2060923ee2282.jpg
ว่าจะกลับมาอ่านอีกหลายรอบละ พอเห็นจำนวนตอนแล้วขี้เกียจตลอดเลยกู 55555
ทางฝั่งญี่ปุ่นไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยรึท่าน orz
ภาพเซ็ตนี้ใครใจบุญช่วยแปลให้กูที๊
https://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=74068870
อุ๊ก! เทอมหน้ากูจะลงวิชาภาษาญี่ปุ่น//กัดผ้าเช็ดหน้าแล้ววิ่งหนี
เหงามาก โม่งฟิกจ๋า~
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1144942199769051141?s=19
กูอยากเห็นฉากนี้ในอฟช.จังโว้ย
ว่าจอมมารป๊อด กูว่าเจ้าแม่ป๊อดกว่าว่ะ 5555555 เห้อ ก็ต้องรอลุ้นว่าใครจะเริ่มก่อน /จะมีวันนั้นมั้ยน้าาาาาาา
กูวางคานลอยลำสิบบาท ไม่คู่กะใครทั้งนั้น จบมิตรภาพจ่ะ จอมมารก็แดกแห้วไป
กูเอาข้าวเหนียวหมูทอดกูเป็นประกัน ท่านฮิโยโกะจะไม่มาลงตอนต่อไปภายในปีนี้ *กระซิก*
กูบน ถ้าท่านฮิโยโกะมาอัพในปีนี้
กูจะยอมปั่นจักรยานรอบมอ 10 รอบ//ร้องไห้
กูบนบ้าง ถ้าอ.มาเขียนต่อ กูจะอัพฟิคที่กูเขียนทุกเรื่องเลย
ถ้าอ.มาเขียนต่อในปีนี้ กูจะวิ่งสะสมให้ได้ครบ 100 กม. และมาแปลต่อ โฮววววว
นักเขียนหายไปนานๆกุใจคอไม่ค่อยดีเลย เป็นห่วง ไม่มาต่อไม่ว่าอะไร แต่มาบอกเล่าเก้าสิบซักนิด เช่น ขอหยุดไปนานๆน้คะ ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่นี่กูค่อยเบาใจว่าเค้ายังอยู่ดีอ่ะ
>>781 จริง อีกอย่างพอหายๆ ไปนานๆ แล้วกลับมาส่วนใหญ่นักเขียนจะต่อไม่ติดด้วย แบบกูเคยเจอนักเขียนหายไปเกือบ 4-5 ปีได้มั้ง แล้วจู่ๆ วันหนึ่งก็อัพว่า เขียนจนจบแน่นอนไม่ทิ้ง มาลงตอนต่อไปได้สักเกือบครึ่งหนึ่งของตอน ก็หายยาวไปอีกหลายปี กูก็เข้าใจนะ แต่กูก็อดเศร้าไม่ได้
มีใครจำวันที่อ.หายไปได้แบบแม่นๆบ้าง กุจะไปหาข่าว กลัวเกิดเรื่องไม่ดี
เห้อ แล้วอาจารย์แกต้องหายไปตอนที่บ้านเอ็นโจชวนท่านเรย์กะเดทด้วยนะ หรือมันคืออาถรรพ์
ถึงอฟช. จะไม่เป็นใจ แต่นายอย่าเพิ่งท้อถอยนะเอ็นโจ *ตบบ่า*
ใกล้มู้ที่ 31 แล้วหรอวะ มองจำนวนตอนท่านเรย์กะที่ไม่กระดิกเพิ่มแล้วเศร้า
แฟนๆเหนียวแน่นขนาดนี้ ทำไมท่านฮิไม่กลับมา T-T
ไอ้ เควนทิน เบ็ค (Mystertio) ที่ทำตัวเป็นคนดีตอนแรกๆ แม่งจริงๆแล้วเป็นตัวโกง อดีตลูกน้องโทนี่
ตอนมันตาย แม่งยังเฉลยออกทีวี อีกว่า สไปเดอร์แมน คือ Peter Parker โคตรเหี้ย
แถมนิค ฟิวรี่ ในเรื่อง ดันเป็น ทาลอส (สครัล ในเรื่องกัปตันมาร์เวล) ปลอมตัวมา ไม่ใช่นิคจริงๆ อึ้งสัสๆ โคตรเนียน
เพื่อนๆโม่งต้องไปดู Spiderman Far From Home ให้ได้นะครับ
กูล่ะรำคาญพวกเปิดหมอลำเสียงดังๆ แถวบ้านใครมีพวกไร้มารยาทแบบนี้ไหมวะ
>>793 มึงสปอยกูไม่ได้หรอก (ขำ) กูสายดูวันแรกทุกเรื่อง ถ้ามึงอยากสปอยมึงคงต้องนั่งไทม์แมชชีนไปอนาคตแล้วกลับมาสปอยกูแล้วล่ะ หรือไม่ก็ต้องดูรอบสื่อ ซึ่งน้ำหน้าอย่างมึง นิสัยแบบนี้เขาคงไม่เชิญไป (ฮา)
>>794 ขอบคุณที่บอกนะมึง เตรียมบินไปน๊ะจ๊ะ >>793
>>795 แถวบ้านกูใกล้อนามัย แล้วตอนสิ้นปีเขาจะจัดงานที่นั่น เปิดเพลงเสียงดังมากๆ จนกูไม่ได้นอน เป็นวันที่เศร้าที่สุดในการหลับของกูเลย แต่ทำไรไม่ได้ ถ้าเขารบกวนมึงสามารถไปฟ้องได้นะ
วันนี้วันทานาบาตะ เขียนขอให้อ.แกกลับมาได้มั้ยวะ 5555
ท่านเอลิซ่ามีตอนใหม่มา บอกว่าเป็นตอนใหม่ในรอบห้าเดือน...
*เหม่อมองดูวันอัพเดทล่าสุดของท่านฮิ*
>>804 กูเคยโดนบล็อคครั้งหนึ่ง ตอนนั้นแตกตื่นมาก คิดว่ากูทำไรผิด ไปเช็คห้องแบน + อ่านกฎ ถึงรู้ว่าบนวงไอพีใกล้ๆ กัน กูงี้แบบอยากไปตบตัวต้นเรื่องที่ทำให้กูโดนแบน
แวะไปดูวันดูท่านเรย์กะตอนล่าสุดมา
JP 299 > 2017/10/20 18:39
TH 299 > 22 JAN 2018
ใกล้ครบรอบ 2 ปีที่ท่านฮิหายไปแล้ว
ถ้าเน็ตบ้านกูโดนบล็อคก็ใช้เน็ตโทรศัพท์ ถ้าเน็ตโทรศัพท์โดนอีก กูก็เปิดปิดเน็ตใหม่เรื่อยๆ จนกว่าจะโพสได้ 5555555
เราจะเปิดโหวตหัวมู้กันตอนราวๆ 880 ใช่ป่ะ กูอยากให้มู้คึกคัก แต่ก็ไม่มีไรคุย บางทีตอนช่วยกันตั้งหัวมู้อาจคึกตักขึ้นมาบ้าง
ท่านเรย์กะเนี่ย ยังไม่ได้เห็นงานอีเว้นท์วันเกิดสักกะที ถถ
>>817 อาจจะไปงานวันเกิดพวกเซริกะหรือซากุระโกะแต่ไม่บรรยายถึงป่ะ เหมือนตอนที่เซริกะมาบ้านก็ไม่ได้มีฉากให้เห็น แค่ท่านแม่บอกว่าเคยมาบ้านเท่านั้นเอง
ส่วนคาบุกับเอ็นโจกูว่าถ้างานไม่ใหญ่จริงหรือสำคัญจริงๆคงไม่ไป คาบุออกงานบ้านตัวเองก็หมดเวลาไปงานบ้านคนอื่นแล้วมั้ง 55555555
เห็นนีดเดิลเฟลต์เฟลๆ ที่แชร์กันในเฟสแล้วคิดถึงเจ้าแม่เลยว่ะ 55555555 หลอนชิบ
สมควรอ่ะ เพราะแม่งทำยาก แค่กูแบ่งก้อนยังไม่เท่ากันเลย Y.Y
กูอ่านจนเมื่อปาร์ตี้บ้านคาบุรากิแล้ว เจ้าจัดงานเลี้ยงจริงๆ แล้วบ้านเอ็นโจอะเหรออออ ไหนงานฟร้าาา หรือเจ้าแม่แค่ไม่ยอมไปเฉยๆ
เหมือนบ้านเอ็นโจก็ไปงานบ้านคาบุนะ แสดงว่าในนิยายบ้านคาบุคงใหญ่สุดจริงๆ
แต่กูคาดว่าทุกเทศกาลมาดามคาบุก็น่าจะไม่ได้เหมาเป็นแม่งานหมด เพราะ เห็นเคยทักเจ้าแม่กับท่านพี่ว่าไม่ค่อยเจอตัวเจ้าแม่ น่าจะผลัดๆกันจัดมากกว่า แต่ช่วงที่จัดบ้านอื่นเขาคงส่งการ์ดเชิญทั้งครอบครัวเจ้าแม่อ้างว่าเด็กเลยไม่ไป พออีเว้นท์ม.ปลายเขาเจาะจงเชิญเลยปฏิเสธไม่ได้มากกว่า
>>826 ก็นิยายปูมาว่าบ้านคาบุเป็นอันดับหนึ่งแทบจะในทุกๆด้าน ก็คงเป็นตระกูลใหญ่สุดนั่นล่ะ เจ้าแม่เองก็ไม่ค่อยปฏิเสธเวลาบ้านคาบุมาเชิญไปงานนั่นนี่โน่นนะ แปลว่าสำคัญจริงๆถึงต้องไป
ว่าแต่บ้านเอ็นโจกับบ้านคิโชวอินนี่อยู่ระดับไหนหว่า แต่เป็นถึงสามผู้ยิ่งใหญ่ในซุยรันได้ก็แปลว่าตระกูลอื่นๆใน pivoine นี่เทียบไม่ติดเลยอะดิ หรือก็พอๆกับตระกูลอื่นๆ แต่ที่ได้เป็นสามผู้ยิ่งใหญ่เพราะบารมีเจ้าตัวกันวะ
>>827 น่าจะหมายถึงอำนาจบริษัททางเศรษฐกิจสามตระกูลพอๆกันล่ะมั้ง แต่คาบุอาจจะเป็นบริษัทที่ใหญ่กว่าอีกสองตระกูล เห็นมีช่วงนึงที่โม่งวิเคราะห์กันว่าบ้านสามหน่อน่าจะทำธุรกิจแนวไหนกันหนิ แต่ธุรกิจคงไม่ห่างกันมาก เพราะ ท่านพี่ก็ไม่ได้อะไรด้วย แถมบอกเรย์กะ ไม่ต้องเครียดด้วยนี่นะ กูพนันห้าบาท ท่านพี่รับช่วงต่อบริษัทคิโชวอินรุ่นเรืองแน่นวลลลล//ทาสรักท่านพรี่~
>>829 กูว่าที่พูดมาน่าจะเป็นความรู้เก่าเจ้าแม่ชาติที่แล้ว ส่วนเอ็นโจกับคิโชวอิน น่าจะเป็นเพราะเจ้าแม่ไม่ได้ไปสนใจมากกว่า เอ็นโจอันนั้นไม่ใช่พระรองบทซูกับอวดรวยเลยไม่มี ส่วนที่บ้านมีพ่อกับพี่ชายที่ไม่ได้เคี่ยวเข็ญ แถมเจ้าตัวก็หาข้อมูลแต่ข้าราชการอีก
เอ็นโจนี่ตำแหน่งคงเหมือน ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอิมาริกับท่านพี่ ที่พูดถึงแค่ตัวตน พื้นเพไม่มี 555
คนที่พื้นเพชัดก็มีแค่คาบุกับวาคาบะ ที่ครอบครัวทำการทำงาน
กูมีลางสังหรณ์ว่าโรงบาลที่เจ้าแม่ไปรักษาคิ้วร่วงนั่นคือโรงบาลในเครือตระกูลเอ็นโจว่ะ 5555555555555555
ไม่ใช่อะไร ขนาดเซริกะยังรู้ว่าเจ้าแม่คิ้วแหว่ง สุดยอดสตอล์กเกอร์ประจำเรื่องก็ต้องรู้ดิ
>>834 #เรย์กะโป๊ะแตก สนิทกับใครก็โป๊ะหมด ถ้าเข้ามหาลัยแล้วไม่ได้อยู่กับกับพวกเซริกะ คงเก็บไม่มิดแล้วล่ะ แต่คนอื่นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะไม่อยากให้เรย์กะเสียหน้า หรือไม่ก็ยัดตรรกะแปลกๆใส่หัวตัวเองว่า"อย่างท่านเรย์กะไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก ต้องเป็นเพราะ...แน่ๆ" ส่วนทางเจ้าแม่นั้นยังคงคิดว่าตัวเองแสดงเป็นคุณหนูได้อย่างแนบเนียน 555
>>836 นั้นมันประโยคที่พวกเซริกะท่องกันเลยล่ะ มีแค่ซากุระมั้งที่ด่าเจ้าแม่ตรงๆ เจ้าแม่บ่นว่าคนนั้นคนนี้แปลกประหลาด ตัวเองก็ไม่ได้ต่างกันเลย พวกเดียวกันทั้งนั้น อ่ะ ยกเว้น จอมมาร ท่านพี่ ยูกิโนะ กับท่านยูริเอะและเพื่อนสาวนะ ส่วนท่านอิมาริกูเห็นทักษะจีบสาวแล้วยกให้เข้ากลุ่มเจ้าแม่เลยละกัน
ถ้ามีท่านอิมาริในชีวิตจริงน่าจะบันเทิงดีนะ กูชอบ555
บทสนทนากูกับเพื่อน ตอนที่กูพูดถึงตลค.สายเพล์บอย จีบหญิงเก่ง พูดคำหวานงี้
เพื่อน : กูไม่ค่อยชอบ
กู : สายเพล์บอย?
เพื่อน : เออ กูไม่ค่อยชอบสายนี้
กู : แล้วท่านอิมาริ?
เพื่อน : (รีบตอบ)เว้นไว้คนหนึ่ง
ตอนนกไนติงเกลนี่กูก็อิหยังวะ
แต่ตอนคิโชวอิน โฮสต์ คลับ นี่กูอ่านละเขินม้วนเหมือนเจ้าแม่นะเห้ย แบบ ทรีทสาวเก่งจริงหว่ะ
โอะะโหหห เป็นสายกินจุชอบกินเยอะ แต่ไม่มีเพื่อนกินแต่ชอบสาวหุ่นสวยๆ เลยลากเจ้าแม่มากินด้วยแล้วบอกสาวอวบๆกำลังดี ทีนี้ดันโป๊ะแตก คุณแฟนสาวหุ่นเป๊ะเชะนางแบบคนงามปรากฏตัวขึ้น กุนี้อหหหหหนักมาก บาปหนาจริงเลยพ่อคุนเอ๊ยย เจ้าแม่ถึงกับพิโรจ
>>846 กูเคยเจอแบบนี้เหมือนกัน ฮีเป็นพี่รหัสสายกู กูก็แอบปลื้มเขานั่นล่ะ เพราะเขาเทคแคร์ดี ยิ้มน่ารัก นางโทรมาชวนกูกินบุฟเฟ่ต์บ่อยๆ เซ้าซี้ถามว่าว่างยัง กินบุฟเฟ่ต์กัน กูก็แบบ เอ๊ะๆๆ หรือเขาจะจีบกูวะ เลยตกลงไปกินข้าวด้วย แล้ววันนัดฮีก็พาแฟนสาวสวยอยู่คนละมหาลัยกับเพื่อนฮีอีกคนมากินบุฟเฟ่ต์ด้วย ที่ชวนกูเพราะจะหาคนหารโปรมา 4 จ่าย 3 เฉยๆ ฝันกูสลายจ้าา 5555555
เจ้าแม่: ขอสาปแช่ง! ขอสาปแช่งค่าาา! //เกรี้ยวกร้าด พ่นไฟ
>>852 ขอยุยโกะเป็นคู่แข่งเจ้าแม่สักคนเถอะ อยากเห็นดราม่า เราว่านางร้ายนะ ตั้งแต่ได้ยินข่าวเอนโจทำลาเต้อาร์ตให้เจ้าแม่ก็รีบมาประกาศความเป็นเจ้าของถึงรร. ตอนที่เอนโจจะขอตามไปเป็นกขค.ระหว่างคาบุกับเจ้าแม่ ก็โดนยุยโกะตามตัว ตอนงานชมซากุระเห็นเอนโจมาหาเจ้าแม่ก็รีบมาควงเย้ย คาซึรางิที่คอยส่งข่่วให้ไม่วายนางเองนั่นแหละขอร้อง
>>854 กูจินตนาการออกนะ คงประมาณแบบ
ยุยโกะ // "ทำไงดีล่ะ ได้ยินว่าชูเขามีเรื่องกับผู้คนคนนั้น แล้ว แล้ว..." (น้ำตาคลอ)
ตาไก่โง่ // "คุณยุยโกะไม่ต้องกังวลไปนะครับ ผมนี่แหละจะช่วยคุณเอง"
ยุยโกะ// "ขอบใจมากเลยนะ เธอนี่เป็นเด็กดีจริงๆ"
//กูอ่านที่กูเขยนแล้วเหมือนละครน้ำเน่าเลยว่ะ...
>>854 มองแบบลิลลี่หน่อยก็อาจจะหักมุมแบบ ตอนลาเต้อาร์ตก็มาดูหน้าเจ้าแม่เฉย ๆ อยากรู้ว่าคุณคิโชวอินนี่เป็นคนแบบไหนกันนะ แล้วก็รักแรกพบกับเจ้าแม่ พอมาตอนที่เอ็นโจเกือบจะได้ไปกับสองหน่อยุยโกะก็โทรมาพอดี พอรู้ว่าเอ็นโจจะไปตี้กันก็อยากตามไปด้วย(ไปหาเจ้าแม่) เอ็นโจเลยต้องรีบปฏิเสธเจ้าแม่กับคาบุเพราะไม่อยากให้ยุยโกะมาหาเจ้าแม่ ตอนงานชมซากุระก็เขิน อยากไปคุยกับเค้าแต่ไม่กล้า เลยลากเอ็นโจไปเป็นเพื่อน แต่สุดท้ายก้ยังเขินอยุ่ดีเลยไม่ได้คุยอะไรกับเจ้าแม่มาก กลายเป็นพล็อตแบบบากะรีน่าเฉยเลย ถถถ
เจ้าแม่กะใครวะ กดแปลแล้วแปลกๆ วอนโม่งที่เก่งญี่ปุ่นบอกกูที 555
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1151101968724529152?s=19
>>857 ทำไมกูรู้สึกว่ามันคือรอยยิ้มเจ้าพวกบื้อวะ 555//คาบุเกรี้ยวกราด
>>856 นั้นสิน้า ถ้าเป็แบบนั้นคงฟินน่าดู
ตาไก่โง่ : คุณยุยโกะครับ ท่านเอ็นโจนอกใจครับ!!!
ยุยโกะ:คนที่ชูสนใจงั้นหรอ น่าสนใจจังน้า//ตามดู~
เจ้าแม่ : เป็นคนที่สวยหลอนเหมือนผีเลย //หนี~
ลองพิมพ์แบบนี้ทำไมยุยโกะกับเอ็นโจและท่านพี่ดูเป็นประเภทเดียวกันล่ะเฮ้ย//พวกชอบกลิ้งคนที่สนใจบนฝ่ามือ
ซู (หรือแกรี่) ที่สุดในเรื่องนี้ก็คานซังกะอาหารซังนี่ละ ช่างไร้เทียมทานละเกิน /สั่ล
>>860 แหม แต่ตอนอ่านแรกๆก็คิดว่าเรือจอมมารมาวินแน่นอน ที่ไหนได้ทิ้งยุยโกะไว้เป็นปมสุดๆเลย ลึกลับซับซ้อนทำตัวไม่เคลียร์สุดๆเลย ตาไก่โง่กับจอมมารก็เหมือนมีเบื้องลึกเบื้องหลังกันอยู่ ลองถ้าเป็นเด็กคนอื่นมาทำแบบนี้จอมมารคงจัดการฉับเดียวจอดแล้ว ทำไมถึงปล่อยให้ตาไก่ทำแบบนี้อยู่เรื่อยๆ เรื่องทางครอบครัวซับซ้อนแหงม เฮ้อ ใจจริงกูก็แอบชอบรูทคันตะ คำพูดต้มยำการกระทำแกงจืด แต่คงดราม่ากับแม่แน่ๆถ้าคบกับคนธรรมดา
>>861 พูดแล้วขำเจ้าแม่ที่นึกว่าแก๊งตัวเองเอาแต่จับกลุ่มกับผู้หญิงด้วยกันเลยไม่มีโอกาสลงจากคานสักที จริงๆทุกคนก็สนิทกับเพื่อนผู้ชายทั้งนั้น ยกเว้นเจ้าแม่คนเดียว 555555
>>865 กูสังหรณ์ใจว่าคันตะอาจจะมีแฟนแล้ว 555555 เดาจากโมเมนต์ทั้งหลายทั้งแหล่ที่ผ่านมาของเจ้าแม่กับบรรดาหนุ่มๆที่เข้ามาในชีวิต รู้จักกับหนุ่มคนไหนหรือทำท่าจะมีโมเมนต์เลิฟๆ ก็กลายเป็นว่าเขาก็มีแฟนกันหมดแล้วทุกคน ทั้งหัวหน้าห้อง ซาโตมิ คุณน้าของมาโอะ รุ่นพี่ ยกเว้นไอ้สองหน่อนั่นที่ยังคลุมเครือ
>>866 จะมีแฟนแล้วหรอ คันตะเด็กกว่าเจ้าแม่ตั้งเยอะแล้วนะ หรือต้องจองตัวตั้งแต่ยังจิ๋วๆแบบยูกิโนะ ไม่ดิ ยูริกับมาโอะก็คู่กันแต่เด็กนี่หว่า 55555555 จบสิ้นแล้วค่า จมปลักกับฟาเธอร์ค่อน+บราค่อนไปตลอดชีวิตแหงมๆ อะ จะว่าอยู่เป็นโสดเหมือนท่านพี่ก็ไม่ได้ ขานั้นก็มีอิมาริ---- แค่ก
มึงคะ กูยังรอน้องชายอิมาริ(ด้วยความคาดหวัง)อยู่นะ...
กูรอหนุ่มธรรมดาสักคนก็ได้ ไม่ต้องเอาหรอกไอ้สองหน่อนั่น ลืมว่าไม่ใช่ประเด็นหลักนี่หว่า คนเขียนหายสาปสูญ
พวกมึงงงงง เพื่อนบ้านอย่างบากะรีน่าประกาศทำเมะแล้ว พอหันมามองเจ้าแม่.............
.
.
.
ท่านฮิช่วยกลับมาต่อทีเถอะ
ท่านฮิเนี่ยพอกันกับเจ้าแม่เลย เอื้อมแตะต้องมิได้ จะได้เป็นเมะกับเขาไหมน้อ
ทำไมพอมียุยโกะแล้วเรือจอมมารต้องล่มด้วยอะ เราว่าท่านฮิก็hintมาเรื่อยๆ นะว่าจอมมารมาวิน ชีวิตมันก็ต้องมีอุปสรรคสร้างสีสันบ้างสิ ไม่งั้นไม่กี่ตอนก็จบแล้ว ฐานะอะไรก็เท่าเทียมเหมาะสม มันไม่ได้มีอุปสรรคใหญ่เรื่องชาติกำเนิดแบบคาบุวาคาบะนี่
>>875 ตามความรู้สึกกูนะ กูอ่านมายังไม่รู้สึกว่าจะวินอะ เหมือนเจ้าแม่จะสนใจแต่คาบุ อะไรๆ ก็คาบุ เดินก็คาบุ ระวังคาบุไว้ก่อน ไหนจะยุยโกะ ไหนจะเรื่องที่มาดามคาบุรากิเล็งท่านเรย์กะเอาไว้อีก โอกาสโดนจับคู่สูงใช่เล่น บ้านเอ็นโจก็ลึกลับเหลือรอด ถ้าเป็นประเภทเข้มงวดมันก็ยากหน่อยอะ
**เหลือเกิน**
KY แพพ เห็นชื่อกระทู้แกรนด์บลูในห้อง BL แล้วกูฮา ชื่อกระทู้หน้าพวกเราเอาแบบนั้นบ้างมั้ย
"เมื่อไหร่กริมคุงจะมาดันโจขึ้นรารอท่าน้ำทุกวัน" เอามาดัดแปลงเป็น "เมื่อไหร่อ.ฮิโยโกะจะมา คนอ่านขึ้นรารอท่าน้ำทุกวัน"
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]
ขอร่วมด้วย!
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำตาของเหล่าโม่งที่ขึ้นรา เมื่อไหร่ท่านฮิโยโกะจะมา พวกเรารอที่ท่าน้ำทุกวัน [หางานให้โม่งแปล ครั้งที่ 31]
>>875 คิดเหมือนกันว่าคาบุอยู่เฟรนด์โซน แต่อยู่ในสถานะนี้เพราะมีวาคาบะหรอก เทียบกับเอ็นโจกูว่าเจ้าแม่เขินคาบุกว่าอีก 5555 ยิ่งเพราะยุยโกะด้วย เอ็นโจพาตัวเองมาวอแวเจ้าแม่จริงแต่ก็ไม่เคยทำตัวให้เคลียร์ อย่างว่า >>876 บ้านเอ็นโจลึกลับ
อยากถามเพื่อนโม่งอย่างนึง คิดว่าวาคาบะชอบคาบุปะ ทำไมกูอ่านแล้วเหมือนเกจความรักไม่ขึ้นเลย
>>884 กูว่าก็ขึ้นเรื่อยๆนะ จากเหตุการณ์ทั้งหลายทั้งแหล่ ที่ฟังผ่านปากวาคาบะกับคาบุ เพียงแต่มุมมองเจ้าแม่ชอบมองด้วยฟิลเตอร์เพี้ยนๆหรือคิดไปในแง่ร้ายไว้ก่อนก็เลยดูเหมือนวาคาบะไม่ได้คิดอะไรด้วย อย่างเรื่องอาสาทำอาหารมาให้กิน หรือยอมไปดูดอกไม้ไฟกันสองต่อสองในสถานที่ปิดตอนกลางค่ำกลางคืน ถ้าไม่มีใจให้คงไม่ยอมทำอะไรแบบนั้นหรอก
>>884 คิดว่ามีใจและอยู่ในระดับเปิดโอกาสให้จีบ ศึกษานิสัยกันก่อน แต่หลังจากนางอาสาจะทำอาหารมาให้กินทุกครั้งที่ไปเรียนพิเศษกูคิดว่าคงชอบแล้ว เพราะถ้าคิดแค่เพื่อนคงไม่ลงทุนทำขนาดนั้น บ้านคาบุรวยเว่อร์ๆ กะอีแค่ข้าวกล่องให้พ่อครัวทำให้ไม่ใช่เรื่องยากเย็น แต่นี่อาสาจะทำให้กินและต้องแบกขึ้นรถเมล์รถไฟบลาๆ ลำบากไปอีก ถ้าไม่ชอบก็ต้องใจดีแบบเว่อร์ๆแม่พระผู้อุทิศตัวมาเกิดเลยล่ะ
กูอยู่ทีมคาบุคาบะ สองคนนี้มันน่ารักดีอ่ะ คาบุเวลาพูดถึงวาคาบะดูออกเลยว่ามีความสุข ส่วนวาคาบะกูว่าต้องมีใจบ้างแหล่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำข้าวกล่องมาให้ ไปชมดอกไม้ไฟกันสองต่อสอง โชโจจังน้า~
//ส่วนเจ้าแม่นั้นกูว่าขึ้นคานตลอดชีวิตว่ะ
ถ้าดูจากสถานการณ์ตอนนี้คือ คาบุกับวาคาบะ สำหรับกูคือน่ารัก
คู่นี้มีความซื่อแบบของตัวเองพอมันรวมกันกูว่ากำลังดี
ส่วนเอ็นโจกับเจ้าแม่อันนี้กูเชียร์ เพราะ ตานี่วอแว แถมชอบส่งกัปตันกูคนถางทางเป็นคนทำถนนให้ฉิบหาย
ส่วนยุยโกะ อันนี้ตัวละครลับเหมือนท่านพี่ ไม่แสดงออกทางดีทางร้าย น่าจะได้ทั้งสองทางตามสถานการณ์
ความจริงถ้าเจ้าแม่โสดก็มีแค่ท่านแม่ที่กลุ้มใจ พ่อกับพี่ชายโคตรพร้อมเลี้ยง
กูเชียร์ใครแล้วไม่สมหวังอีกแล้ว ฮรือออ ทำไมว T_T
>>895 แต่ท่านพี่อาจจะไม่โสด(?)เพราะแอบซุกแฟนไว้
จริงๆท่านพี่ก็โดนสาวๆรุมล้อมหมายมั่นตำแหน่งภรรยาตั้งเยอะในงานเลี้ยง แต่ทำไมท่านแม่ดูไม่กระตือรือร้นหาคู่ให้ท่านพี่เลย มาไล่เบี้ยเอากับลูกสาว ตื๊อให้ไปบ้านคาบุอยู่ตลอดเวลาที่มีโอกาส ท่านแม่ไม่กลัวท่านพี่ไปคว้าเอาสาวบ้านๆไม่สมศักดิ์ศรีตระกูลมาเป็นคุณนายบ้านคิโชวอินเรอะ
>>898 น่าจะคุมยากมั้งมึง แล้วก็ไม่สนิท ในเรื่องพูดประมาณว่าเจ้าแม่สนิทกับท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่จัง ปกติสัมคมเขาคงไม่สนิทกันขนาดนี้มั้ง
ท่านพ่อท่านแม่คงไว้ใจท่านพี่มากกว่า ประมาณว่า นายคนนี้ยังไงก็รอด แต่ลูกสาวคนนี้น่าเป็นห่วงจัง ตอนต้นเรื่องเลยพยายามยัดคาบุให้ คงกะว่า แต่งไปเจ้าแม่คงไม่ลำบาก
เห็นโทนเรื่องเปลี่ยนไปแบบนี้ อีเวนท์จับหมั้นจะเกิดขึ้นมาด้วยเหตุผลไหนวะ ของเดิมคือบ้านเรย์กะเป็นตัวตั้งตัวตีในการขอหมั้น มาดามก็ไม่อยากให้ลูกชายไปคบกับสาวชาวบ้านเลยตกลง แต่ของใหม่นี่กูเดาว่าบรรดาแม่ๆคงไปคุยกันหลังไมค์แล้วคิดว่าลูกๆกิ๊กกันอยู่ งั้นทำให้ถูกต้องไปเลยละกัน จับหมั้นแม่มเรยยย
แต่ถ้าเจ้าแม่ไม่อยากหมั้น ท่านแม่กับทานุกิจะบังคับลงเหรอวะ กูเห็นความเพ้อเจ้อของนางที่จิ้นเรื่องแฟนเป็นดาราแล้วโดนจับหมั้นทางการเมือง มันจะออกมาในรูปแบบนั้นมั้ย หรือนางจะยอมสงบเสงี่ยมเข้าพิธีหมั้นแต่โดยดีกันวะ 55555
>>902 คาดว่า ท่านพี่คงเป็นจระเข้แม่น้ำไนล์ขวางคลอง 555
เอาจริง แม่กับพ่อคงไม่กล้าจับหมั้นหรอก ไม้ตายสุดท้ายเจ้าแม่ก็ไม่เคยใช้ ถ้าเจ้าแม่น้ำตาแตกปุ๊บ ทั้งบ้านคงยอมใจอ่อน แต่เจ้าแม่จะร้องไหม ที่เห็นร้องก็มีแค่ตอนหาบ้านไม่เจอ
อีกอย่างในการ์ตูนเหมือนเรย์กะรบเร้าอยากหมั้นด้วย ไม่ได้ถูกจับหมั้นโดยไม่เต็มใจ โอกาสถูกคลุมถุงชนน้อยมาก
เว็บดิบ ยังมีคนตามเหมือนฝั่งไทยอยู่ไหม
หรือเขาเทกันแล้ว?
เมื่อคืนกูฝันถึงน้อบน้อมด้วย พอเจอความเป็นจริงว่ายังไม่มีตอนใหม่ออกแล้วเศร้า TT
กุอยากอ่านต่อมาก
กุว่าวาคาบะน่าจะมีใจให้คาบุแหละ ไม่งั้นจะทำข้าวกล่องให้เรอะ
แต่...แต่....แต่ว่ากุยังลงเรือคาบุนะเว้ย กุชอบโมเม้นคาบุที่มาแบบไม่รู้ตัว อย่างตอนพร้อมบวกนายตัวสำรองทันทีที่เข้าใจผิดว่าเจ้าแม่โดนรุม กุคิดว่าจังหวะนั้นคาบุคือลืมตัว ละพอรู้ตัวก็หงุดหงิด อาจจะตะหงิดๆว่านี่ออกอาการเกินเบอร์เพื่อน เลยรีบเดินหนี แล้วก็ตอนหาวาคาบะจัง แต่โดนป้าแถวบ้านแย่งคุย เลยก็โทรหาเจ้าแม่อ่ะ แมร่งไม่มีเหตุผล โทรหาเอ็นโจก็ว่าไปอย่าง กุคิดว่าคาบุมีใจว่ะ แต่ฮีไม่รู้ตัว
ส่วนเอ็นโจ กุก็ว่าฮีมีใจ แต่ฮีเป็นแนววางแผนไม่ใช่นักปฏิบัติ ทำอะไรก็รอจังหวะ แถมมีคุณยุยโกะที่เหมือนเคลียไม่ออก ให้แสดงออกชัดเจนฮีก็ไม่กล้า เลยได้แต่ยิ้มเจือนๆต่อไป /ตบบ่า
เจ้าแม่ ตอนที่ค้างไว้ กุว่ามีใจให้เอ็นโจ ไม่งั้นจะรีบหาชุดใส่เรอะ แถมเจอคุณยุยโกะก็เขม่นๆปนนอยๆแปลกๆ แต่ก็เป็นไปได้ว่าพอเจ้าแม่รู้ว่าคาบุกับวาคาบะจังจะไปเดทบนเรือก็เซ็งเล็กน้อย พอมีคนชวนไปไหนก็ไปอ่ะ
กุว่างานหมั้นถ้าจะมีคือ ท่านแม่ทั้งสองบ้านคงคุยกันหลังไมค์ ไม่บอกท่านพ่อท่านพี่ มาดามคาบุรากิลึกๆก็ไม่ยอมรับวาคาบะ ส่วนบ้านเจ้าแม่ อาจจะเห็นแววไม่ดีที่เอ็นโจที่มีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้วมาวอแว แถมเจ้าแม่ก็ออกอาการสาวน้อย เลยยอมรับข้อเสนอของบ้านคาบุรากิ ซึ่งคาบุกับท่านเรย์กะคงร่วมมือกันล้มงานหมั้น โดยปิดวาคาบะ และเอ็นโจ เลยก็ทำให้สนิดกันมากขึ้น จนสุดท้ายรู้ใจตัวเอง
>>907 ช็อตโทรหาเจ้าแม่ไม่ใช่เอ็นโจเพราะเอ็นโจรับมือได้มากกว่าปะ เหมือนเวลาปรึกษาอะไรก็มาลงที่เจ้าแม่ เพราะเอ็นโจปฏิเสธได้ เจ้าแม่ปฏิเสธไม่ได้ 55555 แต่จริงๆนะ ถ้าวาคาบะยังไม่มากูว่าอาจจะพัฒนามาทางคาบุมากกว่าเอ็นโจอีก ดูคาบุเป็นพวก romanticist ยอมทำอะไรเพื่อความรัก แถมที่บ้านคงเข็ดจากคราวยูริเอะไม่กล้าขัดขวางอะไรแล้วปะ เอ็นโจดูเป็นพวกเพื่อนพระเอกอะ (แต่ตอนนี้อัพคลาสเป็นจอมมารแล้ว ไม่แน่ๆ)
มู้จะตันแล้วนะพวกมึงงง ไหนใครมีไอเดียหัวมู้ที่ 31 แปะมาได้เลย กูรอโหวต
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการกาวเพื่อความอยู่รอด [จะไม่หยุดแม้ถึง ศตวรรษที่ 31]
>>911 อันที่แหกโค้งอันนี้กูว่านิสัยส่วนตัวที่แก้ไม่ได้ว่ะ แค่กๆๆๆ อ่อนโยนทรีทสาวคือถูกสั่งสอนมา ไอ้ที่ปากร้ายคือความในใจอยากแกล้งเขา แต่โยนให้เอ็นโจหมดไม่ได้เพราะปัญหามันอยู่ที่เจ้าแม่ของเราด้วยข่า จุดtriggerความกลัวเรื่องพวกนี้ต่ำมาก ขนาดเรื่องช่วยวาคาบะจัง เจ้าแม่ก็ยินดีทำตัวอ้อมโลกไปสิบรอบดีกว่าให้เขารู้-พล็อตเสีย(แม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็รู้อยู่ดี)
แต่เอาจริงกูว่าจบมอปลายไป ถ้าเจ้าแม่ไม่ย้ายออกไปอยู่คนเดียวเพื่อตามหาของแดกละก็ กูว่าโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ น่าจะเพิ่มขึ้น
ตอนนี้กูไล่อ่่านตั้งแต่ตอนแรกใหม่ ไอการที่เอ็นโจมาทำเหมือนจะเพิ่มค่าความรักกับเจ้าแม่แต่สุดท้ายไปเพิ่มค่าความกลัวให้เขาแทนอันนี้กูมองว่าเอ็นโจอาจจะทำไปเพราะเขินป่ะวะ *ฟิลเตอร์ฟรุ้งฟริ้งบังตา*
แม่งเง้ย ทุกครั้งที่เห็นเรื่องไพโรไล กูก็ต้องคิดถึงเจ้าแม่ทุกที
https://www.facebook.com/141108613290/posts/10157688704208291?s=100008197772687&sfns=mo
>>881 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]
<<<โหวตอันนี้แล้วกัน
กุแบบ ฝันว่าเข้าโม่งแล้วเจอว่ามีคนเม้นตอนใหม่อัพแล้วหลายรอบมาก แต่ก็ตื่นมาพบกับความผิดหวังทุกที ; _ ; บางทียังอึนๆ ว่า สรุปฝันหรือความจริง
จริงมึงเรื่อง คิโชวอิน ไพโรไลคือกูเอาออกจากหัวไม่ได้ เวลาเรียนเชื้อ H.pylori มากูก็ อุ่ย สวัสดีค่ะท่านเรย์กะ//ตอนนี้คือจำได้อยู่เชื้อเดียวorz
อ่ะ แต่กูก็เรียกว่าช็อกโกล่าเป็นปกตินะ....
หรือเพราะแถวบ้านคนฝรั่งเศสเยอะ /ครุ่นคิด
ปล.ขอบ่นหน่อย เวลาไอ้คนที่มันมาโพสต์ด่าคนนู้นคนนี้ล้มเจ้าโผล่มาทีไร กูแม่งโดนแบนทุกที
จะเป็นทหารไซเบอร์ก็ช่างมึงเถอะ แต่รบกวนเปลี่ยนเครือข่ายมือถือ(หรือเน็ตวะ?) ที่ใช้ด้วยค่ะ ได้โปรด กูลำบากมาก
ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับวันวานยังหวานอยู่ [ช็อกโกโคโรเน่ม้วนที่ 31]
อยู่ๆก็นึกเรื่องไร้สาระขึ้นมาได้เรื่องนึง ตอนเด็กซุยรันไปทัศนศึกษาที่เมืองนอก พวกนี้นั่งเครื่องบินชั้นไหนกันวะ จะเอา pivoine ไปยัดเฟิร์สคลาสให้หมดแล้วคนอื่นๆนั่งบิสิเนสกับอีโคไปตามลำดับความรวยป่ะวะ จะให้พวกคาบุหรือ pivoine คนอื่นๆไปนั่งอีโคแบบเด็กคนอื่นๆที่ไปทัศนศึกษาที่เมืองนอกเหมือนในหนังสไปเดอร์แมน FFH กูก็นึกภาพไม่ออกเลยว่ะ
>>935 กูว่าซื้อเครื่องบินพาณิชย์แบบส่วนตัวเพื่อมารับส่งเด็กไม่กี่ร้อยคนไปเมืองนอกปีละหนดูจะไม่คุ้มเท่าไหร่ว่ะ จ้างเชฟไว้ทำอาหารมันคนละเรื่องกับซื้อเครื่องบินส่วนตัวเลยนะ
ถ้าเป็นพวกเครื่องบินแอร์บัสหรือโบอิ้งลำนึงประมาณสองหมื่นล้านบาท พวกไพรเวทเจ็ทก็นั่งได้แค่ไม่กี่คน กูคิดว่าคงไปดีลกับทางสายการบินอะไรไว้มากกว่าซื้อเครื่องไว้เองว่ะ มันยุ่งยากน้อยกว่าด้วย
ถ้าเรียงลำดับ EQ ในเรื่อง คนที่ EQ สูงสุดคือ ท่านอิมาริไหมวะ?
939แล้ว ควรโหวตชื่อมู้มั้ย5555555
>>918 กูโหวตอันนี้
เมื่อกี้กูไปนั่งดู prince of legend มาตอนนึง แล้วพระเอกใช้คำว่าโกคิเก็งโย ก็เลยลองคิดดูว่าถ้าเหล่าคุณชายซุยรันใช้คำว่าโกคิเก็งโยเป็นคำทักทายจะเป็นยังไงน้าา~
อืม.. ไม่ไหวอ่ะ ถ้าเอ็นโจเดินมาทักโกคิเก็งโย~ พร้อมยิ้มให้กูคงวิ่งพร้อมสาดเกลือใส่อ่ะ
ซื้อเครื่องบินมันไม่ได้จบแค่ที่เครื่องนะ ค่าน้ำมัน ค่าที่เช่าจอด ค่าเทคออฟแลนดิ้ง ค่าบำรุงรักษา ค่านักบิน ค่าพนักงาน ค่าภาษี ถ้าไม่ได้ใช้งานบ่อยหรือรวยเงินเหลือขนาดนั้น เขาไม่ซื้อหรอก เช่าเหมาลำยังคุ้มกว่า
กูว่า pivoine นั่งเฟิส นอกนั้นบิส โรงแรมก็เหมือนกันนี่ ไม่ได้แยกอะไร
ถ้าเกิดคาบุรากิ มาซายะในนอบน้อมคือคนที่มาเกิดใหม่ทั้งๆที่ยังมีความทรงจำของคิมิดอลจากชาติก่อนอยู่?
_______
ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในรั้วของซุยรัน ฉันก็รู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้แม้จะไม่เคยมาเยือนมาก่อน หลังจากพิธีเปิดการศึกษาจบลง ฉัน 'คาบุรากิ มาซายะ' ก็เดินตามเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน 'เอ็นโจ ชูสุเกะ' ไปที่ห้องสโมสรแห่งหนึ่ง
ในโรงเรียนซุยรันมีสมาคมที่เรียกว่า 'Pivoine' อยู่ ซึ่งฉันและชูสุเกะ รวมทั้งเด็กๆในชั้นประถมหนึ่งอีกประมาณสิบคนเป็นสมาชิกอยู่ พวกเราที่ยังอยู่ชั้นประถมจะถูกเรียกว่า 'Petite Pivoine' สมาชิกทุกคนจะมีเข็มกลัดอัญมณีรูปดอกโบตั๋นเล็กๆประดับอยู่ ตอนแรกที่เห็นสิ่งนี้ก็ยิ่งรู้สึกสงสัยมากขึ้นว่านี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็น พอถามชูสุเกะก็ได้คำตอบมาว่า
" มาซายะอาจจะเห็นจากยูริเอะมาก็ได้ "
พอเขาว่ามาแบบนั้นเลยทำใจเออออไป แต่เมื่อพวกเราเข้าไปในห้องสโมสรที่ว่านั่น ฉันสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงผมม้วนคนนึงที่ค่อนข้างโดดเด่น แล้วหลังจากนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรหลายๆอย่างผุดเข้ามาในสมอง
" Kimi wa boku no Dolce.. "
นั่นเป็นชื่อการ์ตูนสาวน้อยที่ฉันเคยดูเพราะถูกน้องสาวยัดเยียดให้นั่งดูเป็นเพื่อนเมื่อชาติที่แล้ว.. เรื่องราวความรักของเด็กสาวสามัญชนกับจักรพรรดิผู้เลิศเลอทั้งในด้านหน้าตา ความรู้ ความสามารถ และฐานะ จักรพรรดิที่ว่านั่นก็คือฉันเอง คาบุรากิ มาซายะ
ในเรื่อง KimiDolce ก็เหมือนการ์ตูนทั่วไปที่กว่าพระนางจะครองรักกันได้ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการขัดขวางจากครอบครัว หรือคนรอบข้าง และยังมีอุปสรรคก้อนใหญ่ที่เรียกได้ว่านางร้าย 'คิโชวอิน เรย์กะ' ยัยคนนี้หลงรักคาบุรากิหัวปักหัวปำ นอกจากจะกลั่นแกล้ง 'ทาคามิจิ วาคาบะ' ที่เป็นนางเอกยังพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้หมั้นกับคาบุรากิ แต่สุดท้ายก็ถูกหักหน้ากลางงานหมั้น และถูกเปิดโปงการทุจริตของครอบครัวจนล่มสลาย น่าสมเพชชะมัด..
และคิโชวอิน เรย์กะที่ว่าก็กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าฉันนี่เอง นี่มันไม่ใช่เดจาวูแล้ว ฉันกลับมาเกิดใหม่ในการ์ตูนชัดๆ! อึ๋ย แค่นึกถึงการโดนผู้หญิงรุมห้อมล้อมก็ขนลุกแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนทั้งสิ้น ไม่คุย ไม่ฟัง ไม่มอง โดยเฉพาะยัยตัวปัญหาตรงนั้นอ่ะ เฮ้ อย่ามองมานะ!!
_______
กำลังเนือยๆกับเปิดเทอมเลยอยากลองกวนฟิคเล่น ใครอยากแต่งต่อก็ได้นะ กูลองเขียนไปสักพักก็ลังเลว่าจะเอาส่วนนี้ดีไหม จะตัดดี หรือจะเก็บไว้ดี สุดท้ายก็เลยจะหนีไปนอนเอื่อยต่อแล้ว---
อัพเดทข่าวสารท่านเรย์กะวันนี้ค่ะ
https://www.facebook.com/1815685978733033/posts/2111626555805639?s=100008197772687&sfns=mo
"#มะเร็งกระเพาะอาหาร มาจาก 2 สาเหตุ หนึ่งกรรมพันธุ์ สองเจอบ่อยสุด คือ จากการติดเชื้อแบคทีเรีย เฮลิโคแบคเตอร์ โพโลไร ( Helicobacter pylori) มันจะอยู่แถวๆ เยื่อบุกระเพาะอาหาร ที่น่ากลัวคือ แม่เจ้า!! เชื้อนี้มันสามารถติดต่อทางน้ำลายได้!"
จบการอัพเดทข่าวสาร
>>948 ให้ฟีลตอนที่กูเคยอ่านเรื่องแนวๆดับฝันการ์ตูนหรือนิยายโรแม้งเลยว่ะ บางเรื่องมันจะมีฉากพระเอกป้อนยานางเอกด้วยปากเพราะนางเอกหมดสติ แต่ความเป็นจริงนั้นทำไม่ได้ เพราะตอนคนหมดสติคือพวกหลอดอาหารจะปิดสนิทมั้ง จำไม่ได้ กูอ่านนานแล้ว ทำให้กลืนอาหารลงคอไม่ได้ ถ้ามันไหลลงคอนางเอกไปได้คือมันไม่ได้หลับ มันแอ๊บอยู่ แถมเข้าไปจูบใครสุ่มสี่สุ่มห้านี่ก็ไม่รู้มีเชื้อโรคอะไรอยู่มั้ย แบบพวกไวรัสตับอักเสบหรือพวกเชื้อที่ติดทางน้ำลายน่ะ ทำเอากูอ่านพวกนิยายบางเรื่องนี่ยังไม่รู้จักแต่พุ่งไปจูบแล้วไม่อินไปเลย กลัวแทน 555555555
>>948 ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป!!
แต่กูว่าถ้าจะจูบกับคาบุ เจ้าตัวอาจจะเบรกเองก็ได้นะ แบบ
วันนี้คาบุรากิพามาเดทที่สวนสนุกล่ะ หลังจากสนุกมาทั้งวันแล้วก็ถึงไฮไลท์ของการเดทที่สวนสนุก ชิงช้าสวรรค์!! พูดถึงชิงช้าสวรรค์ก็ต้องจูบใช่ม้า~ ที่พามาเพราะอยากจูบเค้าใช่มั้ยล่ะ เขินจัง คนบ้า อุฮุฮุ~
หลังจากพวกเราก้าวเข้ามาในชิงช้าสวรรค์ คาบุรากิก็เรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆเพื่อชมวิว ชี้อธิบายว่าตรงนั้นคืออะไร ตรงนี้คืออะไร วิวก็สวยแหละน้า แต่ไหนจูบอ่ะ ขึ้นมาสักพักแล้วนะ หรือว่าจะเขินจนไม่กล้าจูบ!? อุฮุฮุฮ่าฮ่า
" วิวตรงนั้นสวยจังเลยนะคะ "
ฉันชี้ไปข้างหลังคาบุรากิ เขาจึงเอี้ยวตัวไปมองวิวข้างหลังและพึมพำสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดเบาๆ
" แต่ก็สวยไม่เท่าเธอหรอกนะ.. "
อุหวาหวา ด..ดาเมจแรงมากเลยค่ะ! ค่าพลังกำลังลดฮวบๆเลยย แต่ต้องตั้งสติก่อนนะตัวฉัน เป้าหมายสำคัญก็คือสิ่งนี้แหละ ในเมื่อท่านสุภาพบุรุษตรงหน้าไม่ยอมรุกเข้าหา เราก็ต้องจัดการเอง หึหึ
" เอ๋~ จริงหรอคะ? ต้องให้รางวัลคนปากหวานสักหน่อยแล้ว "
ฉันแตะคางคาบุรากิให้หันกลับมาทางนี้ และค่อยๆโน้นเข้าไปใกล้หวังจะจุมพิต แต่แล้ว..
" นี่เธอ คิดจะทำอะไรน่ะ รู้มั้ยว่าเชื้อ h. pyroli สามารถติดทางจูบได้ ถ้าจะจูบกับฉันอย่างน้อยก็น่าจะยอมไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูว่ามีโรคไหมก่อน "
ใช่ค่ะ อีตาบ้าคนนี้ผลักหน้าผากฉันออกและพ่นคำพูดที่ไม่น่ารักออกมายาวเหยียด นี่นายเห็นฉันเป็นตัวเชื้อโรคหรอ!? หยาบคาย! เจ้าคนไม่มีความใส่ใจ สามัญสำนึก ความละเอียดอ่อน! กลับไปอยู่หมู่บ้านไม่มีคนคบไปเลยไป!!
...หลังจากวันนั้นคาบุรากิ มาซายะก็ต้องปฎิบัติภารกิจตามง้อคุณแฟนสาวเป็นเวลากว่าสามสัปดาห์
มีใครจะเสนอชื่อกระทู้อีกมั้ย กูจะเปิดโหวตแล้วนะ
มึง กูกลับไปอ่านท่านเรย์กะซ้ำๆแล้วก็คิดถึงอ่ะ ฮือ อ่านรอบแรกก็ไม่ได้คิดว่าเรือไหนจะเข้าวินเป็นพิเศษแต่พอเห็นโม่งวิเคราะห์เรือเอ็นโจแล้วอ่านเก็บรายละเอียดอีกรอบก็คือ เออ โมเม้นมันได้จริงด้วย! Hint แทรกก็เยอะมาก ท่าทางท่านเรย์กะเจอคุณยุยโกะ บางทีอ่านตอนแรกรู้สึกเหมือนไม่สนใจ แต่พอคิดในอีกมุม ท่านเรย์กะดูอึ้งๆตอนเปิดตัวยุยโกะด้วยนี่นา แถมตอนเอ็นโจแกล้งบอกว่าเป็นคู่หมั้น ก็ร้องเสียงหลงด้วย ฮือ คิดถึงค่าาา
แต่จริงๆกูอยู่ทุกเรือ ท่านเรย์กะกินกับอร่อยก็อร่อย โดยเฉพาะกินกับฟู้ดซัง
จะว่าไปทำไมทุกคนถึงเรียกเอ็นโจว่าจอมมารกันคะ...เพราะร้ายกาจเหรอ?5555555555555555555555
>>953 บุคลิกแบบนี้ในนิยายกับการ์ตูนคือพวกเจ้าแผนการ ร้ายลึก ชอบชักใยคนอื่น และมักจะอยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์หลายๆอย่าง แถมยังหน้ายิ้มเซ็ทไว้เป็น default ทำให้เดาทางไม่ออก ไม่รู้จะมาไม้ไหน คิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ คาบุที่ว่าแน่ๆเจออื๋อ มาซายะเข้าไปคำเดียวถึงกับยอมกลับลำไม่กล้าหือ ปกติพวกนายอยู่ด้วยกันแบบไหนวะ 55555555555
กูเรือเอ็นโอยืนหนึ่ง วิเคราะห์ไว้อย่างนี้ว่า ตอนเด็กๆ จอมมารก็คงสนใจระดับหนึ่ง ความที่ใครๆ ก็ชอบคาบุ และคิดว่าให้คาบุคู่กับเจ้าแม่ดีกว่ารักข้างเดียวกับยูริเอะ เลยพยายามเชียร์ แต่พอคาบุอกหักกับยูริเอะ แล้วแผนดันเจ้าแม่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เลยพับโครงการ (ฟิลเตอร์ดราม่าเรามองว่า ตอนหลังจอมมารคงเริ่มชอบเจ้าแม่ แต่พยายามตัดใจเพื่อเพื่อน) ตอนหลังคาบุมีวาคาบะเข้ามา จอมมารเห็นว่าทางสะดวกแล้ว เลยลุยจีบเจ้าแม่ แต่ก็นะ นางจีบใครไม่ค่อยเป็น เลยกลายเป็นสร้างความกลัวให้สาวเจ้ามากกว่า 5555
ประโยคที่จอมมารเคยพูดประมาณว่า เคยไหมที่คิดว่าจะได้ช็อคโกแลตจากใครแต่ดันไม่ได้นี่ นางหมายถึงตัวเองชัดๆ
>>959 หวีดมาก กูก็เรือจอมมาร คิดว่าซื้อ(บื้อ)ๆ แบบเจ้าแม่ต้องท่านพี่กับจอมมารอ่ะนะ คาบุก็ดีน้า แต่กูชอบตอนคาบุอยู่กับวาคาบะเหมือนกัน เป็นคู่ที่พยายามปรับตัวเข้าหากัน กูชอบฟีลลิงแนวๆนี้มาก คู่รักต่างฐานะที่พร้อมจับมือผ่านปัญหาไปด้วยกัน โรแมนติกสุดดด ส่วนเจ้าแม่กับจอมมารคงแนวโรแมนติกพาโรดี้ เอ้ย คอมเมดี้ไปเถอะ
ปกติคาบุกับเอ็นโจเรียกชื่อยูริเอะกับไอระกันห้วนๆเลยใช่ป่ะวะ คาบุกูไม่แปลกใจน่าจะติดมาสมัยเด็ก ส่วนเอ็นโจก็คงเรียกตามเพื่อนไป แค่ลองคิดเล่นๆว่าถ้าเจ้าแม่อายุเท่ายูริเอะแล้วเป็นเพื่อนสนิทกันสามคน(ยูริเอะ ไอระ เจ้าแม่)พวกคาบุก็คงเรียก "เรย์กะ" กันคล่องปากเหมือนกัน
อ้าว ได้พล็อตฟิคเฉย
ขอคั่นด้วยการตั้งโหวตกระทู้แปป
>>>881 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]
>>>882 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำตาของเหล่าโม่งที่ขึ้นรา เมื่อไหร่ท่านฮิโยโกะจะมา พวกเรารอที่ท่าน้ำทุกวัน [หางานให้โม่งแปล ครั้งที่ 31]
>>>913 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการกาวเพื่อความอยู่รอด [จะไม่หยุดแม้ถึง ศตวรรษที่ 31]
ตามธรรมเนียมปิดโหวตที่ 990 เหมือนเดิมละกัน ถ้าโหวตถึงรบกวนเพื่อนโม่งช่วยนับคะแนนกับตั้งกระทู้ใหม่ด้วยเน้อ
โหวต >>913 ด้วยยย
ใครช่วยแปลอันนี้ได้บ้างง่ะ จอมมารกับเจ้าคาบุคุยไรกัน ชอบแฟนอาร์ตคนนี้มากๆ แต่อ่านไม่เคยออก ;-;
https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1155807933831102465/photo/1
เมื่อกี้กลับไปอ่านซ้ำรอบที่เท้าไหร่แล้วก็ไม่รู้ และสะดุดใจกับบทแรกๆเลยที่เจ้าแม่บอกว่า รสนิยมนางคือเอ็นโจมากกว่า นี่มันhintอะไรหรือเปล่า
>>988 ตอนอ่านรอบแรกกูก็คิดว่าอาจจะเป็น hint แต่พออ่านมาถึงช่วงชูสุเกะทวงบุญคุณ กูคิดว่าเจ้าแม่อาจจะกลัวจนลบความรู้สึกชอบตอนชาติก่อนไปแล้ว 555555555
แต่กูชอบตอนที่สองคนนี้คุยกันสองต่อสองในห้องสโมสรมากเลยอ่ะ แบบ อ๊าา~ นี่มันโชโจ! แท็กเลิฟยังไม่หายไป!! ตอนอ่านตอนนั้นกำไม้พายแน่นมาก ยิ่งฉากที่จะป้อนเค้กนี่นะ ฮิย๊าาา โดขิๆจนคิดว่าเป็นโรคหัวใจไปแล้ว คุณชายยยย ;;/////;;
ส่วนตอนที่ยูกิโนะคุงโทรมาชวนไปดูดอกไม้ไฟนี่.. ดูจากบทสนทนาแล้วแอบคิดว่าน้องเป็นพ่อ(นกพิราบ)สื่อ(สาร)ใช่ไหม เหมือนคุณพี่ชายใช้ให้มาชวนเลย 555555
ปล. เทศกาลดอกไม้ไฟผ่านไปอีกปี แต่เค้ายังรอฮิโยโกะซามะมาเขียนพาร์ทเดทดูดอกไม้ไฟของทั้งสองคู่อยู่นะ ;w;
990 แล้ว ปิดโหวตแล้วน้าาาาาาา เดี๋ยวนับคะแนนแปป
>>>881 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]
คะแนนโหวต
>>918 >>940 >>967 >>969 >>974 >>975 >>981 >>983 = 8 คะแนน
>>>882 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำตาของเหล่าโม่งที่ขึ้นรา เมื่อไหร่ท่านฮิโยโกะจะมา พวกเรารอที่ท่าน้ำทุกวัน [หางานให้โม่งแปล ครั้งที่ 31]
คะแนนโหวต
>>968 >>966 >>971 >>973 >>976 >>978 >>986 >>987 =8 คะแนน
>>>913 ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการกาวเพื่อความอยู่รอด [จะไม่หยุดแม้ถึง ศตวรรษที่ 31]
คะแนนโหวต
>>980 >>982 >>984 = 3 คะแนน
กระทู้แรกกับกระทู้สองคะแนนเท่ากันว่ะ เอาไงดี กูตัดที่โหวตซ้ำออกไปแล้วนะ
สรุป 881 ชนะ เดี๋ยวตั้งกระทู้ก่อน
กระทู้ตั้งไม่ได้ว่ะ เหมือนจะโดนจำกัดคำซึ่งกูไม่รู้ว่ามันเป็นคำไหน ใครตั้งได้ก็เอามาแปะทิ้งไว้ในเมนท์ด้วย
ชื่อใน 881 มันขึ้นแบบนี้
It's a beautiful thing, the destruction of words.
There are hundreds of nouns that can be got rid of as well
Your post contained a forbidden keyword and therefore rejected.
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.