เช้าวันต่อมา ฉันก็ทำตามที่คิดไว้และไปขอโทษคิโชวอิน ถึงงั้นก็เหอะ ยัยนั่นพูดจาหยาบคายขนาดนั้นกับฉันเชียวนะ เพราะงั้นฉันเลยเขกหัวยัยนั่นให้เราเสมอกัน รีแอคชั่นหล่อนจะเว่อร์ไปหน่อยมั้ยหา! จริงๆ นี่มันแค่แตะๆ เองนะไม่ใช่ชก ถึงกับต้องร้องเลยเรอะ! เธอจะบอบบางไปถึงไหนเนี่ย?!
หลังจากยัยนั่นหายไปจากห้องพร้อมกับชูสุเกะ ฉันก็มองไปรอบห้องเรียน ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกซึรุฮานะมาคอยวอแวรอบๆ วันนี้พวกเด็กผู้หญิงดูค่อนข้างรักษาระยะห่างจากฉันอย่างให้เกียรติ ส่วนกลุ่มซึรุฮานะก็หลบอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบเชียบไม่พูดอะไร หืม ฉันเข้าใจๆ ก็เมื่อวานคิโชวอินน่ากลัวโคตรๆ เลยไม่ใช่รึไงล่ะ?
ในขณะที่ฉันกำลังเสพย์สุขกับความสงบสุขในห้องเรียนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพวกเด็กผู้หญิงที่รุมล้อมคิโชวอินก่อนหน้านี้คุยกันเรื่องชูสุเกะ
"ท่านเรย์กะเนี่ย อยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยเนอะ..."
"เธอคิดว่าพวกเขาชอบกันรึเปล่า?"
"แต่ท่านเรย์กะชอบท่านคาบุรากินี่นา ใช่มั้ย!?"
"จะเป็นไปได้ไงเล่า? ท่านเรย์กะอยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยนะ!"
"แต่เมื่อวัน ทั้งก่อนหน้านี้ ท่านก็พูดถึงแต่ท่านคาบุรากินะ ท่านเรย์กะใส่ใจท่านคาบุรากิจะตาย! ไม่แปลกเลยที่ท่านจะลงมือจัดการซึรุฮานะรุนแรงเช่นนั้น"
ฉันสำลักค่อกแค่กแล้วหันไปอีกทาง ยัยนั่นอะนะชอบฉัน? ฉันมั่นใจมากว่ายัยนั่นก็แค่อยากให้ซึรุฮานะหยุดทำตัวหยิ่งผยองเกินเหตุเท่านั้นล่ะ
พอยัยนั่นกลับมาก็ดูจะอารมณ์ดีสุดๆ ชูสุเกะพูดอะไรกับเธอล่ะเนี่ย?
--
ฉันจ้องชูสุเกะที่ผลักจากออกห่างจากตัวหลังจากที่พวกนั้นเสิร์ฟกลูเต็นให้เรา มาทัศนศึกษาที่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีแต่อาหารมังศวิรัติแท้ๆ จะเสิร์ฟสลัดแทนไม่ได้รึไงเนี่ย?
ฉันกินอย่างชืดชา เมื่อถึงเวลาของหวานก็สั่งเค้กแครอทไป ฉันกวาดตามองไปทั่วห้อง สังเกตว่าแทบทุกคนก็สั่งเค้กแครอทแทนที่จะเป็นเค้กมิ้นท์กันทั้งนั้น
ยกเว้นคิโชวอินที่มีเค้กสีฟ้าผิดปกติวางอยู่ตรงหน้า
ไอ้ของพิลึกนั่น...มันอะไรวะ...
ชูสุเกะก็เห็นเหมือนกัน เพราะเมื่อมองนั่นมองไป ก็ทำหน้าเหมือนแหยงๆ อาห์ ใช่ ชูสุเกะเกลียดมิ้นท์ ถึงยังงั้นก็เถอะ กระทั่งตอนที่เราทาน ชูสุเกะก็ยังไม่หยุดมองยัยนั่น
...หืมมม หมอนี่ดูน่าขยะแขยงชะมัด มองยัยนั่นแบบนั้นอะ
--
เมื่อการทัศนศึกษาจบลง ฉันก็ได้รู้เรื่องน่าเหวอบางอย่าง
คิโชวอินตกเป็นเหยื่อของปัญหาได้ง่ายมาก
แรกสุด แรกสุดก็น้ำจากสไลเดอร์ จากนั้นยัยนั่นก็ปวดท้อง เลยต้องนั่งพักตลอดทริป แล้วก็อย่างอื่นอีกสองสามอย่าง น่าสงสารเป็นบ้า...
"โอ้ มาซายะ เป็นไงบ้าง" ชูสุเกะร้องทันทีที่เข้ามาในห้อง
"...นายพูดถูกชูสุเกะ ยัยนั่นโคตรประหลาด"
"หา?" ชูสุเกะเลิกคิ้วมองฉัน จัดผมแล้วมองฉันอีกทีด้วยท่าทางสับสน "ใครน่ะ?"
"ไม่มีอะไร" ฉันบอกปัด แล้วหันไปเล่นเกมต่อ หมอนั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วออกไปซื้อเครื่องดื่ม
ฉันกดพอสเกมเมื่อรู้ว่าเขาเดินออกไปไกลพอแล้ว ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันต้องสงสัยอยู่แล้ว ทำไมชูสุเกะถึงมองยัยนั่นตลอดขนาดนั้นล่ะ?
"ทำตัวแปลกทุกทีที่พูดถึงยัยนั่นเลยนะ..."
---
จบ