[กาวนอกตอนพิเศษ]
<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ ตอนพิเศษ คาบุรากิ มาซายะ POV >>
ชูสุเกะทำตัวแปลกไปมาก
เมื่อวานนี้คือหลักฐานโคตรดีว่าหมอนั่นทำตัวพิลึกขนาดไหน หมายถึง เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าคิโชวอินกลับบ้านไปแล้วแหงๆ แต่หมอนั่นก็ยังวิ่งตามหายัยนั่นทั่วโรงเรียน ฉันเลยเห็นชัดๆ ว่าหมอนั่นต้องเป็นอะไรไปแน่ๆ
ถึงฉันจะบอกเขาไป หมอนั่นก็แค่ตอบว่า "ฉันทำผิดไป ยังไงฉันก็ต้องแก้ไขเรื่องนี้"
เจ้านี่ดูจะสำนึกผิดมากจริงๆ แถมหดหู่หน่อยๆ ด้วย ตอนที่เรากำลังตามหาอยู่ เราก็ไล่ถามคนที่อาจจะเห็น หรืออาจจะไม่เห็นยัยนั่นไปด้วย ซึ่งคนที่เราถามส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเพื่อนของเจ้าหล่อนน่ะนะ กระทั่งไปเจอผู้ชายคนนึง อารมณ์ของชูสุเกะก็ดิ่งลงจนถึงขีดสุด
"คิโชวอินเหรอ? เห็นขึ้นรถไปแล้วนะ เพราะงั้นฉันว่าเธอน่าจะกลับบ้านไปแล้วล่ะ พวกนายก็ควรกลับได้แล้วเหมือนกัน นี่ใกล้จะถึงเวลาปิดโรงเรียนแล้ว" สีหน้าของหมอนั่นดูใจเย็นมากตอนที่คุยกับเรา แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับชูสุเกะที่มีรอยยิ้มดำมืดก็ตาม แล้วหมอนั่นก็จากไป
"หมอนี่หน้าตาคุ้นๆ นะ"
"นั่นมิสึซากิ อาริมะ คนที่แข่งขี่ม้าส่งเมืองกับนายเมื่อปีที่แล้ว" ชูสุเกะตอบเสียงพร่าทันทีที่เราหันกลับทางเดิม
"อ้อ! ตอนนั้นเองสินะ ว่าแล้วว่าหมอนี่ดูคุ้นๆ" ฉันพยักหน้า และมองหน้าชูสุเกะ "นายก็ได้ยินแล้วนี่ ยัยนั่นกลับไปแล้วแน่ๆ"
"ฉันจะลองดูอีกที นายกลับก่อนได้เลย"
--
หลังจากนั้นอีกแค่แป๊บเดียว ชูสุเกะก็กลับมาที่ห้องสโมสรอย่างผู้แพ้ ฉันแค่นลมหายใจใส่ตอนที่เราเดินกลับไปที่รถด้วยกัน
ในตอนที่เราเดินกลับ ชูสุเกะก็มองไปที่รถของตัวเองแล้วนิ่วหน้าขนาดหนัก ถอนหายใจอย่างรำคาญ บอกว่าเจอกันวันพรุ่งนี้แล้วจากไป
ฉันมองไปที่รถของหมอนั่น เห็นเงาของเด็กผู้หญิง ไม่งั้นก็ต้องเป็นคนที่ผมยาวมากๆ รออยู่ข้างในรถ ชูสุเกะก้มหัวให้คนในรถก่อนจะจากไปพร้อมกัน หืม...ชูสุเกะบอกว่าวันนี้ต้องนัดเจอผู้หญิงคนนึงวันนี้ หรือจะเป็นคนนี้กันล่ะ?
ฉันคิดเรื่องนี้ไปตลอดทางกลับบ้าน สถานการณ์ของชูสุเกะตอนนี้ลำบากยิ่งกว่าครั้งก่อนที่คุยกันเสียอีก สุดท้าย ฉันก็ถามแม่เรื่องการดูตัว
"แปลกจังนะ ปกติลูกเลี่ยงจะคุยเรื่องนี้ตลอดเลยนี่นา" แม่ว่างั้น ดูงงๆ ตอนที่พูด ฉันแค่ยักไหล่ตอบ
"ก็...อย่างที่ลูกรู้นั่นล่ะจ้ะ การดูตัวเป็นเรื่องของการพูดคุยกันระหว่างสองตระกูล ว่าแล้วก็ ลูกมีคนที่ชอบแล้วรึยัง?"
"ยูริเอะ"
รอยยิ้มเจ็บปวดผุดขึ้นบนใบหน้าของแม่ "คุณยูริเอะเด็กสาวที่ดีจ้ะ แต่ว่า..." ฉันเลิกคิ้ว รอให้แม่พูดต่อ จะบอกว่าฉันไม่เหมาะกับยูริเอะงั้นเรอะ? ฉันพยายามหนักแทบตายเพื่อจะได้เป็นคนที่เหมาะสมกับเธอนะ แม่รู้มั้ยเนี่ย! ทำกระทั่งฝึกฝนเรื่องระเบียบวินัย ความรับผิดชอบ ทั้งนิสัย เพื่อที่จะได้เหมาะสมกับยูริเอะเชียวนะ!
"แล้ว เรย์กะจังล่ะจ๊ะ?" แม่ถาม
ฉันนิ่วหน้า จำได้แม่นว่ายัยนั่นว่าฉันยังไงบ้าง 'ไม่เหมาะสมกับการเป็นผู้สืบทอดเครือคาบุรากิ' งั้นเรอะ? ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วยหา? "ผมว่าเราไม่มีทางเข้ากันได้หรอก"
"...มีปัญหาอะไรกับเรย์กะจังรึเปล่าจ๊ะ?"
"ไม่ ไม่มีอะไรครับ วันนี้เราแค่มีความเห็นไม่ตรงกันเท่านั้น" ฉันตอบ เมื่อเห็นดวงตาของแม่หรี่ลงฉันก็รีบเสริม "กะว่าวันพรุ่งนี้จะไปขอโทษยัยนั่นตอนเช้าทันทีที่ไปถึงโรงเรียนครับ"
"เข้าใจล่ะจ้ะ" แม่ถอนหายใจ "จำไว้ว่าต้องคืนดีกับเรย์กะจังด้วยนะจ๊ะ เธอเป็นเด็กดี เพราะงั้นต้องให้อภัยทันทีที่ลูกไปขอโทษเธอแน่นอนจ้ะ"
เด็กดีเรอะ? ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเถียงอยู่ในใจ แม้แต่ก่อนหน้านี้ ยัยนั่นก็มองฉันเป็นคนปัญญาอ่อนมาตลอด ไม่ก็มองฉันด้วยสีหน้าที่บอกชัดๆ ว่าไม่ชอบฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้ยัยนั่นแท้ๆ! คนแบบนั้นจะดีได้ไงฮะ?
ฉันกลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง รู้สึกเหนื่อยจากการวิ่งหาคิโชวอินที่กลับบ้านไปแล้วรอบโรงเรียนพร้อมกับชูสุเกะ
ฉันกระพริบตาทันทีที่สังเกตเห็นข้อความจากมือถือ
"ยูริเอะนี่นา!"
--