ก่อนหน้านั้น ผมพยายามตามหาเรย์กะเพื่อชวนเธอมานั่งด้วยกันกับผมและมาซายะ แต่ก็หาเธอไม่เจอกระทั่งการแข่งเริ่ม ผมก็เลยยอมแพ้
แปลกชะมัด
ซาโตมิ หัวหน้าห้องของเรย์กะบอกว่าเรย์กะกำลังยุ่งกับการเตรียมตัวสำหรับการแข่งของเธอ ผมออกจะแปลกใจ เพราะผมจำได้ว่าเรย์กะลงแข่งแค่โยนบอลลงตระกร้าและวิ่งสามขา แต่หมอนี่ก็ไม่ยอมบอกผมว่าเธอไปซ่อนอยู่ที่ไหน
ดังนั้นผมก็เลยนั่งอยู่กับมาซายะและเพื่อนๆ อีกไม่กี่คน สร้างบาเรียร์ขึ้นป้องกันตัวจากพวกแฟนเกิร์ลที่พยายามเข้ามาใกล้ เรายังนั่งวิจารณ์ชุดคอสตูมของผู้เข้าแข่งแต่ละคนและหัวเราะว่าใครแต่งได้ตลกที่สุด คือ...ผมน่ะพูดถึง แต่มาซายะน่ะวิจารณ์ชุดสัตว์ของนักแข่งทุกคนหนักมาก โธ่เอ๊ยมาซายะ ใจเย็นหน่อยไม่ได้รึไง?
และแล้วก็ถึงเวลาที่นักแข่งจากห้องเรย์กะจะเข้ามาร่วม
แรกสุดคือซินเดอเรลล่า จากนั้นเด็กสาวในชุดที่ดูแล้วไม่แน่ใจว่าคืออะไรก็ตามออกมา แล้วเสียงเชียร์ดังกระหึ่งก็กลายเป็นเสียงพูดคุยฮือฮา ผมตาเบิกกว้างเมื่อเห็นผมม้วนอันคุ้นเคยนั่น
ซาโตมิบอกว่าผมน่าจะพกมือถือมาถ่ายรูปด้วย แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะการกลับไปกลับมาจากล็อคเกอร์มันวุ่นวาย ตอนนี้ผมเสียใจขึ้นมาแล้ว
"นั่น...นั่นคุณคิโชวอินใช่มั้ย?" ผมพูดขึ้นอย่างแปลกใจ มาซายะนิ่งเงียบอย่างตกตะลึงอยู่ข้างๆ
"ท่านเรย์กะ ยอดเยี่ยมมากค่ะ!"
"พยายามเข้าน้า คุณคิโชวอิน!"
ผมหันไปตามเสียงเชียร์ เห็นกลุ่มผู้ติดตามของเรย์กะและหัวหน้าห้องเชียร์เรย์กะเสียงดัง นั่นเรย์กะจริงๆสินะ!
"ยัยนั่นแต่งเป็นตัวบ้าอะไรเนี่ย...?" มาซายะถามขึ้นขณะจ้องมอง ว้าว เธอวิ่งช้าจริงๆ
"ยังน่ารักเหมือนเคยเลยน้า" หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเราพูดขึ้น เมื่อผมหันไปมอง เขาก็พูดต่อทันที "ผมหมายถึง ชุดของเธอน่ารักน่ะครับ!"
"นายจะบอกว่าท่านคิโชวอินไม่น่ารักเหรอ?" เพื่อนอีกคนถามด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ
ผมยิ้มให้เขาและพูด "ผมว่าเธอน่ารักมากนะ ไม่คิดงั้นเหรอ?"
หมอนั่นตอบพร้อมรอยยิ้มตึง "ครับ ครับ ตามที่ท่านพูดครับ ท่านเอ็นโจ"
ผมหันความสนใจกลับไปที่การแข่งขันอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่คนอื่นๆหันไปแกล้งเจ้าคนสิ้นหวังนั่น และมาซายะก็กลับมาวิพากษ์วิจารณ์ชุดคอสตูมต่อ
ในที่สุด ห้องของเรย์กะก็ไม่ชนะ แต่แน่นอนว่าเป็นผู้เข้าแข่งขันที่เซอร์ไพรส์ที่สุดในวันนี้
อืม ผมรู้เลยว่าเรื่องนี้ต้องกลายเป็นหัวข้อสนทนาในวันพรุ่งนี้แน่ๆ
-