- Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 16 -
มันก็ผ่านมาสักพักแล้วตั้งแต่ปาร์ตี้คราวนั้น
เพราะยุยโกะไปเล่าให้ท่านแม่ฟังว่าผมยกเลิดนัดกับเธอ ท่านแม่ถึงบังคับให้ผมเป็นเอสคอร์ทยุยโกะไปงานปาร์ตี้ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา สีหน้าของผมคงแสดงความเหน็ดเหนื่อยออกไป แขกบางคนที่สนทนากันถึงถามไถ่เรื่องสุขภาพของผม ทั้งแสดงความปรารถนาดี รวมถึงกล่าวเตือนไม่ให้ผมหักโหมจนเกินไป
น่าขำชะมัด ที่ไม่มีใครถามถึงสาเหตุสักคนเดียว แต่ถึงจะถามผมก็คงตอบไม่ได้หรอกว่าเป็นเพราะยุยโกะ ฉะนั้นยังไงผมก็คงพูดปัดไปอยู่ดี
ระหว่างไปเรียน เรียนพิเศษกับอาจารย์สอนพิเศษ ช่วยสอนบทเรียนให้ยูกิโนะ และคอยควบคุมความเสียหายเหมือนเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของมาซายะแล้ว ช่างยากเหลือเกินที่จะหาเวลาที่เป็นส่วนตัวได้ในทุกวันนี้ ว่าตามจริงแล้วการมาโรงเรียนเนี่ยกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขแทนการอยู่บ้านซะแล้ว ทุกครั้งที่ต้องใช้เวลาร่วมกับคนอื่นน่ะมันเสียสุขภาพจิตสิ้นดี แถมผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้วด้วย
บางทีคงเพราะแบบนี้ท่านแม่ถึงยอมให้ผมเลิกเอสคอร์ทยุยโกะไปงานปาร์ตี้สักที
อืม ถ้าลอง'พูดลอยๆ'ว่าปกติมีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลังจีบยุยโกะตลอด มันจะทำให้ท่านแม่ตัดสินใจอะไรได้สักทีมั้ยนะ ยังไงก็เถอะที่สำคัญตอนนี้น่ะคือผมเป็นอิสระจากยุยโกะสักที ยุยโกะดูจะพอใจไม่น้อยด้วย เพราะเธอยอมลดการโทรหาหรือมาที่บ้าน ก็ได้แต่หวังล่ะนะว่าเธอจะไม่มาอีกนานๆ ยูกิโนะดูจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ และเธอทำให้เขาเครียดทุกครั้งที่เจอกัน
เพราะวันๆมันผ่านไปแบบนี้ ผมถึงลืมไปเลย ถ้าไม่ใช่เพราะกรรมการห้องถามเรื่องกีฬาที่ผมอยากลง ผมคงไม่รู้หรอกว่าอีกไม่กี่วันจะมีงานที่เป็นอีเว้นต์ใหญ่ของเทอมนี้
งานกีฬาสี
ว้าว ความเครียดทำให้การรับรู้เวลาเพี้ยนแฮะ
ผมตอบไปอย่างไร้อารมณ์ว่าจะลงแข่งวิ่งเร็วระยะสั้น ทันทีที่พูดไปแบบนั้น กรรมการห้องรีบพยายามขอร้องแกมบังคับให้ผมลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองแทน ถึงขั้นว่ายกเหตุผลเรื่องการถอนตัวของมาซายะเป็นโอกาสดีในการ 'เดบิวต์' ของผมในสนามแข่ง ยังอ้างถึงเรื่องม้าที่เคยถูกมาซายะฝึกจะลงแข่งครั้งนี้ ผมเกือบจะถูกล่อลวงอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่ได้สติขึ้นมาตอนที่คิดว่าถ้าข่าวนี้ถึงหูมาซายะล่ะก็ หมอนั่นต้องจัดคอร์สฝึกโหดจนกว่าเราจะทำได้ถึงมาตรฐานของเจ้าตัวแหง ปีที่แล้วผมดื่มด่ำกับการดูบรรดาม้าฝึกหนักอยู่ใต้ร่มไม้ แต่ให้ไปโดนมาซายะฝึกโหดแบบนั้น?
ไม่อะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีทาง ขอบใจแต่ยังไงก็ไม่
คงเพราะผมปฏิเสธอย่างจริงจังมาก กรรมการห้องถึงยอมล่าถอยไป แต่ยังอุตส่าห์ถามว่าสนใจจะลงวิ่งผลัดแทนมั้ย ผมรีบตกลงทันที
กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น กรรมการห้องก็หนีไปแล้ว
บ้าเอ๊ย! โดนหลอกจนได้!
-
ผมกำลังดื่มน้ำจากกระบอกน้ำในตอนที่มาซายะโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง เราสองคนอยู่ที่สนามซ้อม โดยหนึ่งในสองคนคือเจ้าบ้าที่เร่าร้อนอย่างไร้สาระเพราะงานกีฬาสี
"มาแข่งกัน"
ถอนหายใจยอมรับชะตากรรม ผมเดินตามมาซายะไปที่ลู่วิ่ง เวลากระเหี้ยนกระหือรือจะแข่งขึ้นมาเนี่ยต่อให้บอกว่าไม่ก็แปลว่าได้ทุกทีสินะ