Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]
>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ใครจบด้วยคาน

กระทู้ที่ 25 ที่ระลึกถึงวันคริสมาสต์ดันปิดด้วยคานซามะ เป็นลางดีชิบหาย 55555

ใครเขียนจบมู้เนี้ย โครตโหดร้ายเลย

แหม่ คานซามะยังดีกว่าค้างซามะ โหดสุดคือท่านฮิไม่มาต่อ

ลางไม่ดี ลางไม่ดี เอาเกลือสาดมุมห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!

//ทำการโปรยเกลือแบบเทกระสอบ

กูเริ่มคิดว่าควรจะไปบนวัดไหนที่เฮี้ยนๆ ให้ท่านฮิเขียนตอนต่อไปบ้างว่ะ หรือไม่ก็ไปบนพระตรีมูรติหน้า ctw ให้ความรักท่านเรย์กะสมหวังซะที

>>9 คิดเหมือนกันเลย รอจนท้อแล้ว หวังว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะช่วยได้บ้าง มีวัดตรงไหนดังๆบ้างวะ

ดิบนิยายที่กูตามสามเรื่อง ดองพร้อมๆกันหมด โคตรเซ็งชีวิต
ตอนนี้หลุดดองไปสองเรื่องละเหลือแต่ท่านเรย์กะนี่แหล่ะไม่หลุดซักที

>>11 อันไหนว่ะที่หลุดดอง

>>12 น้องแมงมุมกะจันทราฯ ท่านเรย์กะดองก่อนชาวบ้านและยังไม่หลุดจากไหซักที

>>13 จันทราคือเรื่องไรอ่ะ?

น้องแมงมุมหลุดแล้วเหรอ!? เจ้าเดิมรึเปล่า!?

>>14 จันทรานำพาสู่ต่างโลกอ่ะ หลุดมาตอนนึงตอนนี้ดองต่อละ
>>15 เจ้าเดิมเปลี่ยนเว็บใหม่ เห็นว่าที่เก่าที่เต็ม ออกมาหลายตอนละ

จู่ๆก็นึกอะไรไม่รู้ ถ้าวาคาบะความจริงแล้วก็็เป็นคนที่กลับมาเกิดใหม่ล่ะ-----

>>17 เว็บไหนหรือท่าน แจกวาปที....

>>17 ถ้าสมมติทุกคนในเรื่องคือคนที่กลับมาเกิดใหม่นี่ฮาเลยนะ ต่างคนต่างก็มาเกิดใหม่แล้วพยายามบิดชะตากรรมกันสุดฤทธิ์ วาคาบะก็อาจจะไม่อยากโดนแกล้งเลยทำเป็นหมางเมินคาบุในช่วงแรกๆ เอ็นโจก็จับตามองนางร้ายแล้วหาทางรับมือแต่นางร้ายก็ดันเปลี่ยนไป ส่วนคาบุกูนึกไม่ออกว่ะ 5555555

>>19 คาบุเป็นบากะระกรี้รักคุด อกหักแล้ว อกหักอีก------

>>19 ชาติที่แล้วเป็นคนเท่ๆเลยโดนท่านเรย์กะตามตื้อชาตินี้เลยทำตัวตลกแดกใส่ตั้งแต่เด็ก

>>21 เฮ้ย เป็นไปได้55555 เป็นไปได้55555

>>21 พล็อตนี้กุซื้อ!!!

>>21 เห้ย ได้! 5555555555555 สามผ่าน มีใครสนใจนำกาวนี้ไปต่อยอดรึไม่คะ

>>24 ทำเป็นฟิคเวียนเลยมั้ยมึง

>>25 ดียยยย์ สนนนนนนนนนนน กุเขียนเอ็นโจจับผิดท่านเรย์กะได้แต่กุเขียนบากะรากิไม่ได้อ่ะ 55555

>>26 เดี๋ยวกูลองเขียนไซซายะดู

>>23 มึงจะเขียนใช่หรือไม่ *-* กุมีสองคำตอบให้ เขียน กับ เขียนอยู่แล้วจ้า

เลือกได้ตามสบาย^_^ /ปูเสื่อรออ่าน

>>27 กรี๊ดดด โอเคจ้าาาาา *นวดด*

>>17 เคยคิด แต่แบบจำไม่ค่อยได้ แล้วพอเจอเหตุการต่างๆก็พึ่งนึกออกอะไรอย่างงี้เหมือนบากะรินะ

ว่าไปบากะรินะตอนแรกก็ออกไล่ ๆ กัน บัดนี้นางออกไปหกเล่มล่ะเจ้าแม่กรูเพิ่ง 299 ตอนเอง...

/แต่อันนั้นออกก็เหมือนไม่ออก คนแปล eng ดรอปเล่มสี่เพราะเห็นว่าเบื่อ ตรงกะรีวิวในอเมซอนเจที่คะแนนเล่มสามสี่ดิ่งลงเหว แต่มันคะแนนดีดเล่มห้ากะหกไปพอๆกะตอนเล่ม1-2เลย กรูก็ไม่รู้ว่ามันจะดีใจดีไหมถ้าเป็นแบบบากะริน่า ออกแต่ไม่มีคนแปล...

ไม้ 9 ไม่มาซะที กุเลยแปลมาลงเองอย่างอัดอัน ;_;!

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 9 >>

เทอมนี้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ดูเหมือนว่าโคะโทจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อและยอมถอยทัพกลับไป น่ายินดีจริงๆ ที่ในที่สุดเธอก็คิดเรื่องของคนอื่นได้บ้างนะ

แน่นอนว่าเมื่อเทอมหนึ่งจบลง เทอมสองก็ต้องมา และเมื่อมีเทอมสอง ก็ต้องมีงานกีฬาสี

ตอนที่ผมลงชื่อแข่งวิ่งผลัด เรย์กะก็เข้ามาถามด้วยสีหน้าสงสัย "ทำไมท่านเอ็นโจถึงไม่ลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองล่ะคะ? ทุกท่านต้องตื่นเต้นมากแน่ หากได้เห็นท่านและท่านคาบุรากิแข่งกันในสนาม"

ผมหัวเราะ

"ผมไม่เร่าร้อนกับการแข่งขี่ม้าส่งเมืองเหมือนมาซายะหรอก เห็นหมอนั่นกระเหี้ยนกระหือรือขนาดนั้นก็ไม่นึกอยากลงด้วยแล้วล่ะ" อีกอย่าง ถูกมาซายะไล่ล่าแล้วกระชากลงพื้นเนี่ยเจ็บมากเลยนะรู้มั้ย? แล้วก็น่ากลัวด้วย ให้พูดตรงๆ ก็คือ หมอนั่นไม่รู้จักคำว่าใจเย็นเอาซะเลย ตอนที่เราเล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ ขนาดแค่เล่นซ่อนหาก็ยังสยองขวัญสุดๆ ไปเลย...

สุดท้าย ผู้ชายก็เป่ายิ้งฉุบเพื่อหาคนลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองกับมาซายะ เหล่าตัวแทนผู้โชคร้ายคุยกันว่าน่าจะฝึกการทำตัวล่องหนในสนามเพื่อเพิ่มโอกาสเอาชีวิตรอด เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหย่อนระเบิดลงไป
"หมอนั่นเครียดน่าดูที่ตัวเองสูสีกับประธานสภานักเรียนปีที่แล้ว ตอนนี้เลยตะลุยอ่านตำราพิชัยยุทธ์อยู่" เหล่าผู้โชคร้ายหมดอาลัยหนักกว่าเก่า อาห์...โชคดีนะ

งานกีฬาสีปีนี้ซึมเซาน่าเบื่อสุดๆ เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว ถึงแม้ว่าเรย์กะจะพยายามให้กำลังใจทุกคนแทนที่จะทำตัวเป็นดอกไม้ประดับอย่างปีก่อนๆ แม้แต่ตอนที่เธอลงสนาม กองกำลังของเธอก็ยังเชียร์ได้เบากว่าปีที่มากทีเดียว

ยังไงก็เถอะ ตอนใกล้จบการแข่งขี่ม้าส่งเมือง ผมก็เห็นเรย์กะจ้องมองใครบางคนอีกครั้ง เมื่อเทียบกับการมองอย่างตื่นเต้นปีที่แล้ว ปีนี้เธอดูจะจ้องมองใครสักคนอย่างกระตือรือล้นกว่าเดิมเสียอีก

"นั่นใครน่ะ?"

"นั่น...มิสึซากิ อาริมะ อยู่ปีเดียวกันกับเราและเป็นนักเรียนนอกครับ แล้วก็เป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วย"

นักเรียนนอกแถมเป็นสภานักเรียน อีกแล้วเหรอเรย์กะ? คุณอยากให้มีสงครามกลางเมืองจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย...?

-

หลังจากงานกีฬาสีจบลง และหลังจากการสอบกลางภาค ก็ถึงเวลาของงานเทศกาลโรงเรียน

แม้การออกบูธในงานนี้จะไม่บังคับ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนคิดว่าการเข้าร่วมจะเป็นการดีที่สุด
ทว่าเมื่อไอเดียต่างๆถูกเสนอออกมาแล้ว อะไรก็ตามที่จะทำให้ผมกลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจมากกว่างานห้อง จะถูกสาวๆ ในห้องคัดค้านทันที เอาเถอะ พวกผู้ชายก็ไม่ได้กระตือรือล้นอยากจะแบ่งเรย์กะกับห้องอื่นเหมือนกัน ดังนั้นเราเลยล้มเลิกไปหลายไอเดีย กระทั่งสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่คือร้านขายเทียนแฮนด์เมด

ห้องเราร่วมกันทำเทียนออกมามากมาย ตั้งแต่เทียนเรียบๆ ไปจนถึงเทียนโมเสครูปดอกไม้ พวกที่หัวศิลป์หน่อยก็ทำสถาปัตยกรรมเล็กๆ บ้างก็ทำแบบหลากสี น่าตื่นตาจนผมต้องขอให้พวกนั้นแสดงวิธีทำให้ผมดูเลยล่ะ

ไม่มีใครคิดถึงกำไรเท่าไหร่นัก เราเลยใช้วัตถุดิบชั้นดี จนออกมาเป็นงานคุณภาพสูงทีเดียวสำหรับเด็กม.ต้น

มีคนคิดอยากจะทำเทียนหอม พวกสาวๆ เลยเริ่มผสมน้ำหอมเข้าไปในเทียนด้วย กลิ่นลอยตลบอบอวลไปทั้งห้องจนผมปวดหัว เลยต้องเปิดหน้าต่างระบายกลิ่นเป็นการใหญ่

ยังไงก็เถอะ ตอนที่ตกลงกันได้ว่าเราจะทำเทียน ผมก็ได้รับรายชื่อของเหล่าผู้ที่อยากจะพรีออเดอร์ ในนั้นมีมากกว่าร้อยรายชื่อ ผมเลยโยนมันทิ้งไปตอนที่กลับบ้าน แล้วสนใจแค่ทำในส่วนของผมให้ครบก็พอ
-

เมื่อทุกคนทำเทียนในส่วนของตัวเองจนครบ เราก็พร้อมสำหรับงานเทศกาลโรงเรียนพอดี ไม่แปลกเลยที่แขกผู้เยี่ยมชมจะถูกจำกัดไว้เพียงแค่ครอบครัวและกลุ่มบุคคลชั้นสูง หรือผู้ที่ได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ยิ่งเมื่อพ่อแม่ของมาซายะอยากจะมาดูห้องเรียนของหมอนั่น การรักษาความปลอดภัยเลยยิ่งเข้มงวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก อืมม์ การเป็นบุตรชายของตระกูลที่ร่ำรวยในญี่ปุ่นนี่ทำให้เห็นชัดๆ เลยนะว่าได้รับการปฏิบัติอย่างแตกต่างจากคนทั่วไปขนาดไหน

ในที่สุดเทียนของผมก็ถูกปล่อยประมูล แต่เมื่อราคาสูงทะลุเพดาน -ซึ่งงี่เง่าชะมัด มันเป็นแค่เทียนเองนะ- คณะกรรมการเลยหยุดประมูลแล้วจับฉลากแทน ผมไม่อยากเป็นตัวหลักในการจับฉลากอะไรนั่น เลยเดินไปทั่วห้องแล้วไล่ดูสินค้าของพวกเราแทน ทุกคนไปมุงงานของผมกันซะหมด เทียนของคนอื่นๆ เลยถูกเมินเฉย น่าแปลกใจที่เทียนของเรย์กะขายดีกว่าเทียนที่อลังการบางอันเสียอีก อ่า ถึงบางคนจะทำเทียนที่ดูดียิ่งกว่านี้ แต่เรย์กะทำเทียนรูปดอกไม้อันเล็กๆ สีแดงกับชมพู ดูแล้วค่อนข้างหรูหราและน่ารักจริงๆ แถมยังมีกลิ่นหอมสุภาพอีกด้วย เป็นกลิ่นที่นุ่มละมุน ที่เมื่อเทียบกับเทียนอันอื่นที่มีกลิ่นฉุนแล้ว ของเรย์กะดูน่าประทับใจกว่าจริงๆ

ผมเลือกซื้อมาสองสามอัน หลังจากที่จัดเก็บลงในกระเป๋าแล้ว ผมก็ออกไปเดินเที่ยวกับมาซายะ ซึ่งกำลังวุ่นวายกับการคุยกับยูริเอะ เมื่อผมเห็นว่าหมอนั่นดูท่าจะอยากรั้งยูริเอะไว้ด้วยมากๆ ผมก็เลยถอยออกมา การเป็นก้างขวางคอมันไม่ดีนี่นะ

-

ในที่สุดก็เดินสำรวจมาจนถึงชมรมศิลปะ ผมกวาดสายตาอ่านบทกลอนบางอัน กระทั่งเห็นของหัวหน้าห้อง...

สงสัยจังว่าหัวหน้าห้องจะสารภาพรักรึเปล่าน้า ก็เล่นเขียนกลอนซะขนาดนี้นี่ หืม ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ ช่วงนี้มาซายะอ่านพวกบทกลอนรักเพียบเลยนี่นา หรือหมอนั่นก็จะเขียนกลอนให้ยูริเอะเหมือนกันนะ

-

"เราติดแล้วล่ะ!"

ยูริเอะกับไอระยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"ยินดีด้วยนะ" น้ำเสียงของมาซายะนั้นผสมปนเประหว่างมีความสุขให้กับยูริเอะ และความเศร้าที่ต้องแยกจากกัน สองสาวดูกระตือรือล้นกับการวางแผนชีวิตมหาวิทยาลัยไปจนแผนหางานทำที่อเมริกาเพื่อเป็นอิสระจากครอบครัว ยิ่งสาวๆ พูด เท่าไหร่ มาซายะก็ยิ่งเปล่งออร่าซึมเศร้าออกมาหนักขึ้นเท่านั้น

"เราจะคอยติดต่อหากันแน่นอนจ้ะ" ยูริเอะยิ้มให้มาซาละ ผมมองหมอนั่นเช่นกัน สายตาเขาดูดำมืด แต่ก็ยังพยักหน้าให้ยูริเอะ

"เอ๋? ยูริเอะ สร้อยนั่น...?" ผมถามเมื่อเห็นสร้อยคอที่มีจี้รูปดอกลิลลี่ที่เธอสวมอยู่ ผมจำได้แม่น มันเป็นผลงานจากดีไซเนอร์ชื่อดังที่มีราคากว่าสามสิบล้านเยน คุณแม่ของผมสนใจ ทว่าตอนที่สั่งซื้อ ปรากฏว่ามีคนอื่นซื้อตัดหน้าไปเรียบร้อยแล้ว

"เอ๊ะ อันนี้เหรอ? มาซายะให้ฉันตอนวันเกิดน่ะ"

ผมจ้องมาซายะนิ่งจนหมอนั่นหันหน้าหนี

"เข้าใจล่ะ เหมาะกับเธอดีนะ ดูสวยมากเลยล่ะ" ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ่ยชมเธอ ทำให้ยูริเอะยิ้มอย่างมีความสุข

ผมจิบชาและจ้องมองพวกเขาคุยกันอย่างเงียบงัน

---

เมื่อซากุระเริ่มผลิบาน พวกเราก็เลื่อนชั้นขึ้นมาปีสาม ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของมัธยมต้น

ผมกับมาซายะตรวจสอบห้องเรียนด้วยกัน ผมเจอห้องที่มาซายะอยู่อย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ผมกำลังจะสะกิดบอก หมอนั่นก็ชี้อีกชื่อหนึ่งให้ผมดู

คิโชวอิน เรย์กะ

"มาซายะ อย่าสร้างปัญหาให้เธอล่ะ"

"ฉันไม่สร้างปัญหาแค่เพราะฉันนั่งเรียนเฉยๆ หรอกนะ" มาซายะเย้ย สองมือล้วงกระเป๋า ผมถอนใจ พยักหน้ารับ "ตามใจนาย แค่อย่าทำให้สถานการณ์มันแย่ลงก็พอ"

"กังวลมากไปแล้ว"

เออ เรย์กะจะได้เรียนห้องเดียวกับนายเป็นครั้งแรกในตอนที่ความนิยมของนายพุ่งสูงปรี๊ด ฉันล่ะเป็นกังวลขึ้นมาเลยว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง อันที่จริงแล้ว...

"ทำหน้าอะไรของนายน่ะ?"

"เปล่า ไม่มีอะไร ฉันต้องไปคุยกับคณะกรรมการหน่อยน่ะ นายไปเรียนเถอะ"

"เข้าใจล่ะ งั้นเจอกันตอนเที่ยง" มาซายะตอบแล้วเดินไปยังห้องเรียนของตัวเอง

--

"ผมว่าคุณคิโชวอินจะเป็นรองหัวหน้าห้องที่วิเศษมาก"

ผมดูโบดะที่ดูจะตัวแข็งไปแล้ว "อาจารย์ครับ คุณคิโชวอินมีประสบการณ์เป็นรองหัวหน้าห้องมายาวนาน ดังนั้นเธอเหมาะสมมาก"

"ปัญหาคือ เธอปฏิเสธไปเมื่อปีก่อนน่ะสิ..."

"ไม่มีปัญหาครับ ผมจะไปเกลี้ยกล่อมคุณคิโชวอินเอง" ผมยิ้มอย่างสุภาพ โน้มน้าวอาจารย์ไปด้วย

เมื่อผมก้าวออกจากห้องพักครู โบดะก็เข้ามาทักผม "ต้องการอะไรเหรอ?"
"ท่านเอ็นโจครับ เรื่องที่จะให้ท่านคิโชวอินเป็นรองหัวหน้าห้องน่ะครับ..." เขาเริ่มพูด "จะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอครับ ท่านคิโชวอินเป็นเช่นนั้น...จะไม่ปฏิเสธหรือครับ"

ผมมองหมอนี่ชั่วครู่ แล้วยิ้ม "ถ้าผมไม่รู้ล่ะก็...ฟังดูเหมือนคุณกำลังวิพากษ์วิจารณ์คุณคิโชวอินอยู่เลยนะ...แต่คุณไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นหรอกเนอะ ผมขอเตือนคุณไว้อย่าง คุณคิโชวอินน่ะ มีหูอยู่ทุกที่นะ"

สีหน้าสยดสยองปรากฏขึ้นพร้อมกับความซีดขาว "อ๋า! ไม่นะครับ ไม่ใช่การวิพากษ์วิจารณ์แน่นอนครับ! ผมเพียงแค่เป็นห่วงว่าท่านจะปฏิเสธเท่านั้นครับ"

"ไม่เป็นไร ผมจะเป็นคนเกลี้ยกล่อมเอง แค่อย่าโยนงานให้เธอก็พอ โอเคมั้ย?"

"ไม่ทำแน่นอนครับ...ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะครับ..." ผมเมินประโยคสุดท้ายของเขาแล้วกล่าวลา ดูจากที่เธอยอมทำตามคำสั่งของมาซายะแล้ว ผมค่อนข้างแน่ใจเลยล่ะว่าเธอออกจะขี้กลัวหน่อยๆ เดาว่างานนี้เธอน่าจะปฏิเสธแหง

--

ระหว่างที่โดนสาวๆ รุมล้อมอยู่นั้น ผมก็พยายามสแกนหาเป้าหมายไปด้วย ให้ตายสิ เธออยู่ไหนเนี่ย?

"ท่านเอ็นโจคะ ท่านเรย์กะอยู่ตรงนั้นค่ะ!" หนึ่งในเด็กผู้หญิงเรียก ผมหันไปมองทิศทางที่ว่าอย่างรวดเร็ว และเห็นเรย์กะกำลังถูกสาวๆ ที่ดูกระตือรือล้นในกองกำลังเธอกึ่งฉุดกึ่งลากอยู่

ผมปราดเข้าไปหา "คุณคิโชวอิน ดีจังเลย มีเรื่องจะคุยด้วย ขอเวลาหน่อยได้ไหม"

"หา?" สีหน้างุนงงผุดขึ้นเมื่อเธอเห็นผม

สาวๆ รอบตัวพวกเราเริ่มส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอีกแล้ว โอย...หูผม...

"ตรงนี้ไม่ค่อยสะดวก มาด้วยกันทางนี้หน่อยได้ไหม" ผมยิ้มอย่างใจดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความไม่เต็มใจก็ยังปรากฏขึ้นในแววตาของเรย์กะแม้ใบหน้าจะยังนิ่งสงบ ผมต้องยอมรับว่าความสามารถในการสวมหน้ากากของเธอนั้นดีพอๆ กับผมเลยทีเดียว

ในที่สุดเธอก็ยอมตกลง ผมนำเธอไปที่ปลายบันไดซึ่งอยู่ห่างจากบรรดาเด็กผู้หญิงที่มารุมล้อมเราก่อนหน้านี้

"คือว่านะ มีเรื่องจะขอร้องคุณคิโชวอินหน่อย
"ขอร้อง?"
"อื้อ คราวนี้อยู่ห้องเดียวกับมาซายะใช่ไหมล่ะ? คุณคิโชวอินช่วยเป็นกรรมการห้องหน่อยได้ไหม"
"หา?" เสียงนั้นตายสนิทพอๆ กับสีหน้าอันว่างเปล่าของเธอ
"รู้ใช่ไหมล่ะว่าทุกปีพวกสาวๆ ต้องตามกรี๊ดห้องที่มาซายะอยู่ ปีนี้ก็ปีสุดท้ายของม.ต้นแล้ว แถมยังมีท่องเที่ยวทัศนศึกษาอีก คงลำบากน่าดู ผู้หญิงธรรมดาคงเอาไว้ไม่อยู่หรอก แต่ถ้าเป็นคุณคิโชวอินน่าจะพอไหว"
"เอ๋...ทำไมต้องพูดขนาดนั้นด้วย"

ก็นอกจากเรื่องที่มาซายะเริ่มอารมณ์บูดเพราะยูริเอะกำลังจะเรียนจบ อะไรๆ ที่ทำให้หมอนั่นอารมณ์เสียอาจจะมีผลให้เกิดเขาระเบิดลงแล้วอาละวาดไปทั่วซุยรันก็ได้ นอกนั้นผมก็ไม่เกี่ยวแล้วอะนะ

แต่ผมก็ไม่ควรบอกเธอเรื่องนี้หรอก ใช่มะ?

"อืม~ ความจริงแล้วผมถูกขอร้องมาน่ะ จากคนที่จะเป็นกรรมการห้องร่วมกับคุณคิโชวอินในปีนี้ พอเขาเห็นรายชื่อห้องแล้วก็รู้เลยว่าตัวเองคนเดียวเอาไม่อยู่ ก็เลยอยากมาขอร้องคุณคิโชวอินอีกคน อาจารย์ประจำชั้นก็เหมือนกัน ปีที่แล้วเธอปฎิเสธไปใช่ไหมล่ะ เขาเลยอยากมาขอร้องให้ผมช่วยเกลี้ยกล่อมหน่อย"

อาจจะเพราะเราไม่ได้อยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน สีหน้าของเรย์กะเลยเริ่มสลับไปมาหลากหลายอารมณ์ สนุกจังเลย ถึงจะดูเหมือนว่าตอนนี้เธอไม่ได้สนใจผมเลยก็เถอะ นี่เธอคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย

มองเธอต่ออีกซักแป๊บ ผมก็เริ่มเบื่อสีหน้าแพนิคที่ค้างอยู่บนหน้าเธอมาได้สักพักแล้ว ก็เลยเรียกสติ "คุณคิโชวอิน? เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"เอ๋ อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ"

อืม พูดงี้แต่คุณยังดูเหม่อๆ อยู่เลยนะ "คุณคิโชวอิน?"

"ไม่มีอะไรค่ะ" เธอตอบเสียงดัง ก่อนจะนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดต่อ "แล้วก็เรื่องกรรมการห้องน่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันคิดว่าตัวเองมีความสามารถไม่พอ กรุณาไปขอร้องท่านอื่นเถอะนะคะ"

"งั้นเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้น้า" ผมถอนหายใจเบาๆกับคำปฎิเสธนั้น

คุณทำให้ผมไร้ทางเลือกนี่นา เพราะงั้น...

ผมส่งรอยยิ้มดำมืดไปให้เธอ

"คุณคิโชวอิน ยังมีหนี้อยู่กับผมใช่ไหม"

สีหน้าสงบนิ่งกลายเป็นซีดขาวในทันที "เรื่องริรินะ"

"ช่าย" ผมลากเสียง "จำได้แล้วเหรอ ช่วยชำระหนี้ในครั้งนั้นให้ด้วยนะ"

สีหน้าของเธอซีดขาวและนิ่งเงียบไป โอ้ววว ปฏิกริยาโต้ตอบโอเวอร์ไปมั้ยเนี่ย

"เข้าใจแล้วค่ะ คงไม่มีทางเลือกสินอกจากทำตามคำขอสินะคะ"

"ขอบคุณที่เข้าใจนะ คุณคิโชวอิน" ผมยิ้มใจดีก่อนจะจากมา อืมม์ ผมหยาบคายไปหน่อยมั้ยเนี่ย? เอาเถอะ ถึงเวลาที่เธอต้องดูแลลูกของเราบ้างแล้วนี่นา

จบไม้ 9 เชิญไม้ 10 รับช่วงต่อเจ้าค่ะ

>>32-36 กราบบบบบ ;////////;

เออ เอาจริงๆกุว่าง แปลตอนสิบต่อเลยแล้วกัน T_T!

＞＞35 บรรทัดสุดท้ายทำกูกริ๊ดฟินไปหมดเลย
'ลูกของเรา' อร้ายยยย

>>39 กุก็ฟิน โอย เล่ยพ่อแม่ลูกตั้งแต่เด็ก ซ้อมไว้เอาจริงตอนโตใช่ไหมคะ คิคิ

>>38 กรี๊ดดดด รักมึงงงงงง

>>39 กูก็ฟินประโยคนั้นน ////////////

>>31 อ่าวผมนึกว่าที่เขาเลิกแปลเพราะ WN หมดซะอีก

อู้งานแปลสองบท ฮือๆ

หาคนต่อไม้ 11 กับตอนพิเศษของไซซายะนะ กุกลับสู่โลกแห่งความจริงละ

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 10 >>

"อ๋า คุณโบดะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?" ผมยิ้มอย่างเป็นมิตรเมื่อโบดะปราดเข้ามาหา "ห้องคุณเป็นไงบ้าง?"

"เอ่อ...ไม่ครับ..." โบดะถอนใจ บิดมือไปมา สีหน้าหดหู่ปรากฏขึ้นเมื่อเขาร่ายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเรียน "...แล้วแม้แต่ประธานนักเรียนก็โผล่มาตำหนิที่เรารับมือกับพวกนั้นไม่ได้"

"เข้าใจล่ะ งานหนักหน่อยนะ คุณคิโชวอินไม่ได้ทำอะไรพวกนั้นเลยเหรอ?"

"ไม่ครับ เธอไม่ทำอะไรเลย ดูเหมือนจะปล่อยพวกนั้นไปก่อน บางครั้งเธอก็ไปตำหนิพวกนั้นบ้างตอนที่ผมขอร้อง แต่พอพวกนั้นบอกปัด เธอก็แค่กลับไปนั่นที่ กลุ่มของเธอก็เริ่มสู้กับกลุ่มของคุณซึรุฮานะบ้างแล้วเหมือนกัน เมื่อไม่นานมานี้คุณซึรุฮานะถึงกับกระแทกคุณคิโชวอินแล้วขอโทษอย่างแกนๆ ด้วย"

ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย "คุณคิโชวอินไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

"แน่นอนว่าไม่เป็นไรครับ หากคุณคิโชวอินเป็นอะไรไป จะต้องเกิดสงครามระหว่างกลุ่มขึ้นเป็นแน่" โบดะดูยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่

เธอไม่เป็นไร...โอเค ดีแล้ว แต่มาซายะล่ะ ทำไมไม่หยุดพวกนั้นซะที "ดูนายกังวลอยู่นะ มีอะไรผิดปกติเหรอ?"

"อ่า...คือ" โบดะเงียบลงอย่างกระทันหัน

"หรือซึรุฮานะยังทำอะไรอีก?" ถ้าทำล่ะก็...
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เพียงแต่หลังจากที่ประธานนักเรียนจากไปแล้ว..."

มิซึซากิ หืม หมอนั่นเพิ่งได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนปีนี้นี่นะถ้าผมจำไม่ผิด

"คุณคิโชวอินมีความสัมพันธ์อันดีกับเขารึเปล่าครับ?"

ผมสำลักน้ำลายตัวเอง ดวงตาของโบดะเบิกกว้าง เขารีบทุบหลังผมทันที "อั้ก!"

"ท-ท่านเอ็นโจครับ เป็นอะไรมั้ย?!"

ผมยกมือบอกให้เขาหยุดทุบหลังผมก่อน เขาเลยถอยออกไปแล้วมองผมอย่างเป็นห่วง
"ทำไมถามแบบนั้น?"

"คือ หลังจากที่เขาจากไปแล้ว พวกเด็กผู้หญิงก็เริ่มคุยกันว่าเขาเป็นใคร แล้วคุณคิโชวอินก็พูดชื่อเขา จากนั้นก็ยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยครับ...อืม ดูเหมือนจะมองเขาในแง่ดีนะ"

ผมเคาะนิ้วกับที่วางแขนบนเก้าอี้เมื่อได้ยินเช่นนั้น มองในแง่ดี? สองคนนั้นไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? นักเรียนนอกแถมเป็นพวกสภานักเรียนอีก เขาผ่านกองกำลังของเรย์กะไปได้ยังไง? ผมคิดว่ามีแค่ผมกับมาซายะเสียอีกที่เข้าไปคุยกับเธอได้ตามใจชอบ...จะว่าไป เธอก็ยังเป็นเพื่อนกับหัวหน้าห้องได้นี่นะ แต่ก็เหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมงานเสียมากกว่า เพราะงันไม่นับ หรือว่าจะเป็นตอนที่เธอไปห้องสภานักเรียนบ่อยๆ เมื่อปีที่แล้วช่วงเตรียมงานกีฬาสี? แต่สถานะ Pivoine น่าจะทำให้เธอแปลกแยกจากพวกสภานักเรียนนี่นา แถมผมยังไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรเลย...

"ท...ท่านเอ็นโจครับ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"

"ไม่มีอะไร ผมแค่นึกได้ว่าคุณมิซึซากิคือคนที่สอบได้ที่สามถัดจากมาซายะกับผม แถมยังเป็นประธานนักเรียนอีก คุณคิโชวอินน่าจะเพียงชื่นชมเขาตามปกติเท่านั้น"

ผมกล่อมโบดะด้วยแบบนั้น หลังจากที่คุยกันอีกเล็กน้อย ผมก็สัญญาว่าจะคุยกับมาซายะให้เรื่องสถานการณ์ในห้องเรียน ก่อนทุกอย่างจะเกินควบคุม

ผมถอนหายใจ เอนหลังลงบนเก้าอี้ เหม่อมองเพดานเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

-

ช่วงเที่ยงวันต่อมา เด็กผู้ชายในห้องกลุ่มหนึ่งก็เริ่มซุบซิบเรื่องที่ได้ยินมาจากห้องเรียนของมาซายะ

"เธอจะต้องลงโทษพวกนั้นแน่! ไม่มีทางอะ จะมาโรงเรียนแบบเพอร์เฟ็คท์ขนาดนั้นแล้วไม่ได้วางแผนอะไรไว้!"

"อาจจะแค่พยายามเรียกร้องความสนใจจากท่านคาบุรากิรึเปล่า? ถึงเขาจะชอบรุ่นพี่สุซุชิโนะ แต่คุณคิโชวอินก็ทั้งสวยทั้งฉลาด ครอบครัวก็สูงส่งอยู่ในระดับเดียวกัน ที่สำคัญยังอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีก เธอน่าจะเป็นผู้ที่มีโอกาสคบกับเขาที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"นายดูกังวลเรื่องนี้จังนะ"

"ที่จริงแม่ของฉันอยากให้ฉันกับน้องสาวสนิทสนมกับคุณคิโชวอินและท่านคาบุรากิล่ะนะ แต่เมื่อได้ยินว่าทั้งสองท่านสนิทสนมกันมากก็เลยยอมแพ้ น้องสาวฉันยังเป็นเพื่อนกับคุณคิโชวอินอีกด้วย แถมยังสนับสนุนเธออีก"

"แต่ก่อนจะได้รับความสนใจจากท่านคาบุรากิ เธอก็จำเป็นต้องจัดการคู่แข่งก่อนไม่ใช่รึไง?"

"แกเรียกซึรุฮานะว่าคู่แข่งของเธอได้เหรอ? เธอเป็น Pivoine ผู้สูงส่งจากตระกูลคิโชวอิน ฉันว่าซึรุฮานะนั่นแค่ขวางตาเธออยู่เท่านั้น"

"นั่นก็จริง..." พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย

"คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ?"

"แว้กกก! ท่านเอ็นโจ!"

ผมยิ้มอย่างใจดี มองพวกเขา "โทษทีนะ บังเอิญได้ยินชื่อมาซายะกับคุณคิโชวอิน ก็เลยสงสัยขึ้นมาน่ะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?"

"เอ่อ...ไม่..." "ไม่มีอะไรผิดปกติครับ" "ไม่ถึงขนาดนั้น..."

ได้ยินคำตอบประมาณนั้นแล้ว ผมก็ยิ้มเจิดจ้าเสียยิ่งกว่าเดิม "ผมรู้ว่าผมได้ยินอะไรนะ"

"วันนี้คุณคิโชวอินดูสวยกว่าทุกวันครับ แล้วเธอก็พกพัดมาด้วย ดูเหมือนจะหมดความอดทนกับอะไรบางอย่างแล้ว"

"เราแค่สงสัยว่าทำไมเธอดูหมดความอดทน"

ผมมองคนสุดท้ายซึ่งยังไม่ตอบคำถาม

"...เพื่อนของผมจากห้องเดียวกับเธอเล่าว่า วันนี้คุณคิโชวอินยิ้มอย่างมีความสุขมากตอนที่เล่นกับพัดอันนั้น แต่ว่ารอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตาสักนิด"

"เข้าใจล่ะ" ผมรับเสียงนุ่ม "ขอโทษที่รบกวนนะ แต่ถ้ามีอะไรสำคัญเกิดขึ้นในห้องนั้นล่ะก็ รบกวนมาแจ้งผมหน่อยได้ไหม?"

พวกเขาไม่ตอบ ผมเลยกวาดตามองอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างใจดีให้กับหนึ่งในนั้นที่ผมจำได้ว่าเป็นแฟนคลับของผมเช่นกัน "รบกวนหน่อยนะ?"
"แน่นอนครับท่านเอ็นโจ!" เขายิ้มและตกลง อีกสองคนที่เหลือมองหน้ากัน จากนั้นก็ตอบตกลงเช่นกัน

"อ๊ะ จริงด้วย ที่ฉันจะบอกก็คือ มาซายะไม่ได้มีความรักใคร่ฉันท์ชายหนุ่มหญิงสาวกับคุณคิโชวอินหรอกนะ"

"เข้าใจแล้วครับ" พวกเขารับพร้อมกัน ผมส่งเสียงอืมอีกครั้งแล้วจากมา

ในที่สุดก็จะเคลื่อนไหวแล้วสินะ

-

เมื่อผมนั่งลงในห้องสโมสร Pivoine พร้อมกับมาซายะ หมอนั่นก็เล่าเรื่องที่เจอให้ผมฟัง

"ยัยนั่นยังยิ้มน่าขยะแขยงแบบที่นายทำด้วยนะ!"

"ฉันไม่ได้ยิ้มน่าขยะแขยงนะ มาซายะ" ผมจ้องเขา หมอนั่นยิ้มยิงฟันกว้าง

"แล้ว มีอะไรเกิดขึ้นอีก"

"ฉันว่าพวกนั้นน่าจะกลับไปที่ห้องเรียน ส่วนผู้ติดตามของยัยนั่นก็จัดการเก็บกวาด" เขาหยุดไปชั่วขณะ "ไม่คิดเลยว่ายัยนั่นจะเป็นคนแบบนี้"

"บางทีนะ...เธออาจจะเหนื่อยกับการรับมือกับซึรุฮานะแล้ว ก็เลยตัดสินใจลงโทษเธอ" ผมโคลงหัว อาห์...อยากเห็นบ้างจังเลยน้า

ประตูห้องสโมสรเปิดออก พร้อมกับที่เด็กสาวผมลอนผู้เดือดเป็นฟืนเป็นไฟก้าวเข้ามา ผมหันกลับไปหามาซายะ

"นายไปทำอะไรคุณคิโชวอินไว้รึเปล่า?"
"ไม่นี่ ทำไม?"
"เพราะเธอกำลังมาทางนี้ แถมยังดูโมโหสุดๆ ด้วย" ผมชี้ไปทางเรย์กะที่บุกเข้ามาเหมือนพายุ

รอบกายเธอมีออร่าสีดำทะมึน สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าเกรี้ยวกราด เธอกำพัดไว้แน่นกระทั่งมือซีดขาว แม้ปกติเธอจะดูบอบบาง ทว่านาทีนี้ เธอช่างเหมาะสมกับคำนิยาม 'จักรพรรดินีพิโรธ' ที่เพื่อนร่วมห้องผมพูดถึงกันไม่ยอมหยุดเสียจริงๆ

เมื่อเธอมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเราทั้งคู่ ผมก็เงียบสนิท สีหน้าของเธอเย็นชาเสียจนรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในห้องสโมสรลดลงไปหลายองศา

"ท่านคาบุรากิ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยค่ะ"
"...อะไร" มาซายะถามด้วยสีหน้างุนงง
"ช่วยจัดการเรื่องของตัวเองด้วยตัวเองเสียทีจะได้ไหมคะ ช่วยคุมสาวๆ ที่มาห้อมล้อมท่านให้อยู่ในระเบียบด้วยนะคะ"

ผมจ้องมาซายะ ซึ่งดูเหมือนจะรำคาญเมื่อเธอพูดถึงเหล่าสาวๆที่รุมล้อม

"ฉันไม่ได้เป็นคนเรียกมาซักหน่อย พวกนั้นกรี๊ดกร๊าดกันเองต่างหาก แล้วฉันก็ไม่ได้เล่นด้วย ไม่ได้ยอมรับให้อยู่ในกลุ่มด้วยเสียหน่อย"

เรย์กะหน้ากระตุก สีหน้าดำทะมึนยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอกล่าว "เพราะเขามากันเองก็เลยไม่เกี่ยวกับตัวเองงั้นเหรอคะ กล้าพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นออกมาได้นะคะ แบบนี้ก็น่าสงสัยแล้วว่าจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นทายาทสืบทอดกลุ่มคาบุรากิต่อไปในอนาคตหรือเปล่า"

เข้าจุดตาย! มาซายะเปลี่ยนสีหน้า เขาคำรามตอบ"ว่าไงนะ!"

"ก็แล้วไม่จริงเหรอคะ แค่คนไม่กี่คนแค่นี้ก็คุมไม่อยู่เสียแล้ว ต่อไปในอนาคตคงน่าดูล่ะค่ะ"

ผมรีบเข้าขวางก่อนที่มาซายะจะพุ่งไปหาเธอ

"เอาน่าๆ คุณคิโชวอินก็ใจเย็นหน่อยเถอะ สงสัยจะเลือดขึ้นหน้าไปหน่อยล่ะมั้ง"

เธอหันมามองผมทันที ก่อนจะพูดเสียงเฉียบ "ท่านเอ็นโจก็เหมือนกัน ช่วยอย่าผลักภาระเพื่อนสนิทมาให้ฉันได้ไหมคะ ถ้าเป็นหนี้ล่ะก็น่าจะคืนไปหมดแล้วนะคะ ฉันเหลือจะทนที่ต้องมาตามเช็ดก้นให้แล้ว"

"เฮ้!"

"มาซายะ" ผมเรียกเขา ขยับอีกนิดเพื่อขวางระหว่างเขากับเรย์กะ "อื้อ ขอโทษนะ รบกวนคุณคิโชวอินจริงๆ นั่นแหละ"

สีหน้าของเธอเห็นชัดเลย เธอไม่เชื่อสักนิดว่าผมขอโทษจากใจ

"ฮึ่ม ถ้างั้นฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ ขออำลาค่ะ" เธอหมุนตัวจากไปทั้งอย่างนั้น เมื่อเธอหายไปจากประตูห้องสโมสรแล้ว ผมก็หันไปปลอบมาซายะให้ใจเย็นลงซึ่งใช้เวลาอีกชั่วโมงกว่า ในที่สุดเขาก็เย็นลงได้ ถึงขั้นดูจะสำนึกผิดด้วยซ้ำ

ผมจ้องมองประตูอย่างเงียบงันและเจ็บปวด

คราวนี้ผมทำเรื่องใหญ่ลงไปเสียแล้ว...

-

ผมถอนหายใจเมื่อกลับเข้ามาในห้องสโมสร "หาเธอเจอมั้ย"

"ไม่" มาซายะทำหน้าบึ้ง กอดอกแน่น

"เราต้องไปขอโทษจริงๆ"

"เธออาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้ นี่มันจะสี่โมงแล้วนะ"

"แต่-" มาซายะตัดบท "จะขอโทษวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ไม่ต่างกัน อีกอย่างยัยนั่นยังโกรธอยู่ ก็ต้องให้เย็นลงก่อนด้วย ทำไมนายต้องเหนื่อยกับเรื่องนี้้ด้วยฮะ ชูสุเกะ?"

ผมกัดริมฝีปาก ก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักหน่วง "ก็ได้ งั้นเราไปหาเธอพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน"

"ดีมาก"

"นายก็ต้องขอโทษด้วย"

"รู้แล้วน่า" มาซายะทำหน้าบูด

เราเดินกลับไปยังรถด้วยกัน เมื่อผมมองเข้าไปก็เห็นใครสักคนที่อยู่ภายในรถของผม ผมก็หน้าบูด "มาซายะ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"หืม อ่า" เขามองรถผม ก่อนจะพยักหน้า "เจอกัน"

ผมเดินไปที่รถ ยกรอยยิ้มขึ้นประดับบนใบหน้า

เมื่อโชเฟอร์เปิดประตูรถให้ ผมก็โค้งตัวลงเล็กน้อยและกล่าว "ขอโทษทีนะ ไม่รู้ว่าเธอจะมารับน่ะ"

บุคคลในรถหัวเราะแผ่ว "ไม่เป็นไรหรอกชู ติดธุระอยู่เหรอ?"

"แค่อยากจะคุยกับใครบางคนน่ะ แต่เหมือนเขาจะกลับบ้านไปแล้ว เธอทานข้าวเย็นรึยัง?"

"ยังเลย แต่ท่านพ่อที่เพิ่งกลับจากทริปธุรกิจเหมือนจะอยากทานข้าวเย็นร่วมกันทั้งครอบครัวนะ"

"อา...เข้าใจล่ะ ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นะ"

"ไม่เป็นไร~ ไม่เป็นไร~" เธอหัวเราะและขยับเข้าไป ผมเลยเข้าไปในรถแล้วนั่งลง

เงียบกันไปขณะหนึ่ง ผมจึงหันไปมองเธอแล้วถาม "คุณยุยโกะ ผมขอปรึกษาหน่อยได้มั้ย"

"เรื่องอะไรเหรอ?"

"ผมทำเรื่องบางอย่างไปจนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโกรธมาก ผมควรจะทำยังไงดีเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมสำนึกผิดจากใจน่ะ?"

"หา?" ดวงตาเธอเบิกกว้างและจ้องมองผม นั่น...หงุดหงิดสินะ

"จำเป็นต้องขอโทษจริงๆเหรอ? บางทีสิ่งที่เธอทำไป อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิดก็ได้นะ" ยุยโกะตอบพร้อมรอยยิ้มตึงบนริมฝีปาก

ขอคำปรึกษาจากเธอไม่ได้เลยสินะ หืม

-

ผมตามมาซายะไปยังห้องของเขา ทันทีที่เราเดินเข้าไป เสียงวี้ดว้ายของสาวๆ ก็ดังลั่น

"กรี๊ด จักรพรรดิกับท่านเอ็นโจล่ะ!"
ผมเมินพวกนั้น และมองหาเรย์กะฝ่าฝูงชน
อยู่นั่นเอง

"คุณคิโชวอิน" ผมกำลังจะพูด แต่มาซายะก็บุกเข้าไปก่อน จะทำอะไรของนายน่ะ?

หมอนั่นกอดอกยืนอยู่หน้าโต๊ะเธอ ก่อนจะคลายแขนลงแล้ว...

เขกหัวเธออย่างแรง

"อุเงี้ยว!" เรย์กะร้องอุทาน ผมเลิกคิ้ว เสียงนั่นสุดยอด~ไม่สมเป็นกุลสตรีเลยนะ
"เท่านี้ก็ถือว่าเมื่อวานหายกันแล้วนะ" หมอนั่นว่างั้น แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

ผมมองมาซายะอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะตรงไปหาเรย์กะที่ยังลูบหัวตัวเองป้อยๆ "อ๋า ขอโทษนะคุณคิโชวอิน มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย สะดวกหรือเปล่า?"

เธอดูไม่เต็มใจนัก แต่ก็ลุกจากที่นั่งแล้วตามมาจนได้ เราเดินอย่างเงียบเชียบไปจนถึงปลายบันไดอีกครั้ง โอ้ว นี่มันตรงที่ที่ผมขอให้เธอมาเป็นรองหัวหน้าห้องไม่ใช่เหรอเนี่ย

"หัวเป็นอะไรรึเปล่า? มาซายะก็ไม่น่าจู่ๆ เขกหัวเลยน้า แต่ยังไงนั่นก็เป็นการขอโทษในแบบของมาซายะแล้วนะ"
"ขอโทษ?" เธอทวน สีหน้าไม่ยอมรับ

"เมื่อวานหลังจากนั้นพวกเราก็คุยกัน ก็ต้องยอมรับผิดนะว่าเราสองคนขาดความรับผิดชอบนิดหน่อยจริงๆ แต่มาซายะน่ะเป็นคนมีทิฐิ ไม่ยอมมาขอโทษดีๆ หรอก เลยทำเป็นพูดว่าแค่นี้หายกันไปงั้นแหละ"

เธอยังดูไม่เชื่ออยู่ดี ผมเลยพูดต่อ "เมื่อวานผมอธิบายให้คนที่อยู่ในสโมสรฟังไปแล้วนะว่าพวกเราก่อเรื่องให้คุณคิโชวอินโมโห นับว่าโชคดีที่ไม่มีคนอยู่เยอะเท่าไหร่ ผมปิดปากไว้แล้ว ไม่ต้องกลัวข่าวลือจะแพร่กระจายนะ"

ถึงตรงนี้ ในที่สุดเธอก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยจนได้ "เรื่องนั้น ต้องขอบคุณมากค่ะ"

ผมมองเธอชั่วครู่ แล้วก้มหัวลงต่ำ "แล้วผมก็ต้องสำนึกผิดด้วยที่ทำเรื่องแย่ๆ กับคุณคิโชวอินไว้ ขอโทษนะ"

เธอเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูด "เอ่อ แปลว่าเรื่องเมื่อวานนี้ถือว่าหายกันใช่ไหมคะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมา แล้วพยักหน้า "แน่นอน"

เมื่อมองเข้าไปในดวงตา เธอก็ดูเหมือนจะยังไม่เชื่อผมสักนิด "ทำหน้าแบบนั้นยังระแวงอยู่ชัดๆ เลยนี่ ผมเชื่อใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ" เมื่อผมถาม เธอก็เมินคำถามนั้นแล้วฮึมฮัมในลำคอ ถือว่าใช่ก็แล้วกันนะ ถ้างัน...

"ผมสำนึกผิดจริงๆ นะ รวมกับมะเหงกมาซายะเมื่อกี๊ คุณคิโชวอินจะต่อยผมซักครั้งก็ไม่เป็นไรนะ"

ผมปลุกใจตัวเอง เธอยังดูเหมือนจะตัดสินใจไม่ถูก ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ดูท่าทางเธอก็เหมือนอยากจะเอาคืนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เหมือนกัน ผมยิ้มอ่อน "ถ้าไม่ทำแบบนี้ความรู้สึกผมก็ไม่เคลียร์น่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก เอาเลย แล้วก็ถือว่าหายกันก็แล้วกันนะ ถึงจะไม่ใช่มาซายะก็เถอะ"

"ไม่เก็บมาคิดบัญชีทีหลังแน่นะคะ คงไม่เอาเรื่องนี้มาขู่หรอกนะ"

"ไม่หรอก" ผมผ่อนลมหายใจเมื่อเธอถามแบบนั้น

ผมขยับเข้าไปหาเธอ ก้มลงเล็กน้อยให้เธอชกผมได้ถนัดขึ้น

"อุ่ก!" เจ็บ! เจ็บโคตร!!! นี่เธอเรียนเสริมเรื่องวิธีต่อยคนด้วยรึเปล่าเนี่ย?! ผมกุมท้อง ร้องคราง

"เท่านี้ถือว่าหายกันแน่นะคะ ท่านเอ็นโจ?" ผมได้ยินเธอถามจากด้านบน ทำได้แค่ผงกหัวตอบรับ

ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมา ผมเห็นเท้าเธอหมุนกลับไป คล้ายว่าจะกระโดดหนีไป

ให้ตายเถอะ! นี่เธอเป็นเอสเรอะ?!? เธอหัวเราะเพราะผมเจ็บเลยนะ! ตอนที่มาซายะเล่าว่าเธอตบหน้าซึรุฮานะด้วยพัด ผมยังคิดว่าหมอนั่นพูดเกินจริงซะอีก!

ผมครางและลูบๆ ท้อง จนในที่สุดความเจ็บก็จางลงไปบ้าง

เสียงกริ่งเตือนว่าผมเข้าห้องเรียนสายแล้ว โอ๊ยเว้ย...ผมเดินกลับไปที่ห้องเรียน

"ขอโทษที่มาช้าครับอาจารย์"

"อ่า คุณเอ็นโจ...ไม่เป็นไร คุณเพิ่งเข้าสายเป็นครั้งแรก ดังนั้นผมจะไม่ว่าคุณหรอก ไปนั่งเถอะ"

"ขอบคุณครับ"

ผมเดินกลับไปนั่งที่ ในที่สุดสายตาของคนในห้องก็กลับไปที่อาจารย์จนได้ ผมแอบลูบท้องตัวเอง รู้สึกได้เลย เดี๋ยวมันต้องช้ำแหงๆ

----

จบไม้ 10 จ้าาาา

ต่อไปมีตอนพิเศษของไซซายะนะ รับไม้ต่อทีย์ กุกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงละ อู้งานมาครึ่งวัน อีเหี้ย

>>43-47 มึงเอาใจกูไปปป โฮฮฮฮฮ

ตรงไหนแปลไม่โอ บอกได้นะ คราวหน้าจะได้ปรับปรุง

>>43-47 มึงฟิตมาก ดุจดั่งเจ้าแม่ตอนหาของแดก อาาาา กูฟินรัว ๆ

กรี๊ด เข้ามาทีได้อ่านสองบทเลย ขอบคุณมึงมาก กูว่าเอ็นโจอาจจะแอบซื้อเทียนของเจ้าแม่ไปจุดจริงๆ ก็ได้นะ พอยูกิโนะมาเห็นก็เข้าใจว่าเป็นเทียมหอมไฮโซซื้อไปเป็นของขวัญให้ท่านเรย์กะอีก ฮิฮิ้ว~
...กูเกือบลืมไปแล้วว่าท่านยูริเอะนามสกุลสุซุชิโนะ...

ขอบคุณสำหรับกาวนอก มึงฟิตมากที่แปลสองตอนรวด //กอดๆให้กำลังใจมึงน้าาาาา
ตอนที่ไปบอกเด็กคนอื่นๆว่าเรย์กะกับมาซายะไม่ได้คิดอะไรเชิงชู้สาวกันหรอกนะ มีความหึงหวงเกิดขึ้นค่าาาา ดูแผ่ออร่าดำมืดมาเชียว

>>51 กูว่าฮีซื้อว่ะ อาจจะมาแอบเหมาไปหมดตอนใกล้ๆเลิกแล้วเอาไว้ใกล้ๆหัวนอนเอาไว้บูชาไม่ยอมเอามาจุดใช้ แต่ให้กูกาวนะ กูว่าฮีชอบกลิ่นที่เรย์กะทำเลยซื้อตัวที่กลิ่นมันคล้ายๆกันมาใช้แทน เวลาจุดจะได้นึกถึงคุณคิโชวอินเหมือนมาอยู่ใกล้ๆ

>>52 ถ้าท่านฮิเฉลยมาตามนี้จริงนะกูจะฟินตัวแตกตายหน้าคอมพ์ กูจะรอวันนั้น ฮือออออออออออ

จะว่าไป พอนั่งแปลอันนี้เนี่ย กุก็รู้สึกถึงสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันของทั้งกาวไทยทั้งกาวนอก

คือทุกคนมองว่านังยุยโกะน่าหมั่นไส้ 5555555555555555555555

>>54 +1 น่ารำคาญมาาาก

>>54 ก็นะ เป็นตัวละคนที่จับทางไม่ถูกสุดๆ ออกมาทีไรก็ออกแนวล่องลอยไปมา สวยหวานน่าเคลิบเคลิ้ม หนุ่มๆ ก็ปกป้อง ขณะที่ท่านเรย์กะกูจะเป็นลมยังมีแต่เพื่อนสาวๆ ประคองไปเลย...

>>56 มึงพูดอย่างกะท่านเรย์กะเป็นคุณหญิงแม่ มีลูกเลี้ยงนางทาสรับใช้คอยถือยาดมยาหม่องให้ ส่วนยุยโกะเป็นนางเอกแสนบอบบางในนิยายแนว reverse harem กูร้องไห้หนักมาก

>>43-47 อ่านแล้วนึกภาพเอ็นโจนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ นั่งฟังโบดะรายงาน.....ได้ข่าวว่าพวกนายอยู่ในโรงเรียน ฮา
แอบคิดนิดๆว่าจริงๆแล้วยุยโกะอาจจะเป็นคนกลับชาติมาเกิดใหม่ ตอนรู้สึกตัวคือ อ่าว เป็นคนไม่มีบทกับเนื้อเรื่องค่ะ งั้นขอชมแบบระยะประชิดล่ะนะ เวลาเจอเรย์กะเลยทักแบบห่างๆ เพราะตามบทเรย์กะเป็นนางร้าย อะไรแบบนี้ //ดมกาวไปอีก

คือ กูนึกขึ้นมาได้ว่า เพราะชาตินี้ไม่มีนางร้ายขัดขวาง ความสัมพันธ์ของคาบุกับวาคาบะเลยไม่คืบหน้า

แต่นางร้ายที่โผล่ออกมาอย่างยุยโกะนี่ หมายความว่ายังไง ความสัมพันธ์ของเอ็นโจกับนางเอก(คนใหม่)จะก้าวหน้าเหรอ?!

โอย มึนเมาดั่งดมกาวหนักไป

>>59 แค่เรย์กะคนเดียวก็เป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงสำหรับคาบุรากิแล้ว
ส่วนอุปสรรคที่แท้จริงของเรย์กะกับเอ็นโจคือคานซังกับอาหารซังต่างหาก

>>60 บ้า เอ็นโจต่างหากที่เป็นอุปสรรคของเรย์กะและคานซัง สองคนนี้เขารักกันดีแท้ๆยังพยายามไปแยกคู่แท้แห่งโชคชะตาออกจากกัน แล้วเป็นไงล่ะ ไม่มีอะไรจะพรากความรักของเรย์กะกับคานซังได้หรอกนะ

>>43-47 เพิ่งเห็นนนนนฟฟฟฟฟ//กราบบบ
นี่นั่งอ่านด้วยอารมณ์แบบ จะตุ๊ยท้องแล้วๆ//ค่ดเลว5555 เอ็นโจดูน่าเอ็นดูขึ้นหลายระดับแถมฟิลเตอร์ยังมองเจ้าแม่ได้น่ารักชิบหาย555

กาวนอกคือดียยยย์ กูชอบ มึงแปลดีแล้ว แต่มีสะดุดนิดๆตรงสรรพนามที่เดี๋ยวผมเดี๋ยวฉัน แต่คงเป็นความชินมือในการพิมพ์ของมึงมั้ง เรื่องนี้ไม่ว่ากัน

กูก็คิดเหมือนโม่งอื่นๆที่จอมมารมันต้องแอบมาซื้อเทียนของเรย์กะเก็บไว้แน่ๆ ไม่รู้จุดใช้ไปมั่งยัง ได้กลิ่นแล้วก็นึกถึงคนทำสินะ ฮุๆๆๆๆๆ

สารภาพว่า ตอนนี้กุมโนว่าการที่จอมมารใกล้ชิดยุยโกะต่อหน้าเจ้าแม่คือหวังให้นางหึง แต่เจ้าแม่ดันไม่แสดงอาการ เลยหลบหลืบเข้ามุมจอมมารผู้ไม่ได้เข้ากระทั่งเฟรนด์โซนต่อไป

>>58 หรือว่าจริงๆ ยุยโกะจะเป็นคิโชวอิน เรย์กะ นางร้ายที่กลับชาติมาเกิด จำได้ว่าชาติก่อนความขี้แซะจองล้างจองผลาญของตัวเองทำให้ครอบครัวล่มสลาย ชาตินี้เลยเปลี่ยนกลยุทธ์เป็นแนวบอบบางอ่อนหวาน พอรู้ว่าตัวเองเป็นญาติเอ็นโจเลยขอหมั้นเพื่อแก้แค้น เอ็นโจก็น้ำท่วมปากปฏิเสธไม่ออก มีแต่ยูกิโนะที่เป็นเอ็นโจ ชูสุเกะในชาติก่อนกลับชาติมาเกิดเหมือนกันที่เดาทางออก เลยพยายามฝืนชะตากรรมทุกทาง โอ๊ยยยยย ขอกาวกุด้วยจ้า

>>65 ถ้าเป็นแบบนี้ก็เป็นไปได้นะ โอ๊ยยย ขอกาวอีกคนจ้าาา //เกาะขาโม่งฟิคแถวๆนี้

[กาวนอกตอนพิเศษ]

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ ตอนพิเศษ คาบุรากิ มาซายะ POV >>

ชูสุเกะทำตัวแปลกไปมาก

เมื่อวานนี้คือหลักฐานโคตรดีว่าหมอนั่นทำตัวพิลึกขนาดไหน หมายถึง เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าคิโชวอินกลับบ้านไปแล้วแหงๆ แต่หมอนั่นก็ยังวิ่งตามหายัยนั่นทั่วโรงเรียน ฉันเลยเห็นชัดๆ ว่าหมอนั่นต้องเป็นอะไรไปแน่ๆ

ถึงฉันจะบอกเขาไป หมอนั่นก็แค่ตอบว่า "ฉันทำผิดไป ยังไงฉันก็ต้องแก้ไขเรื่องนี้"

เจ้านี่ดูจะสำนึกผิดมากจริงๆ แถมหดหู่หน่อยๆ ด้วย ตอนที่เรากำลังตามหาอยู่ เราก็ไล่ถามคนที่อาจจะเห็น หรืออาจจะไม่เห็นยัยนั่นไปด้วย ซึ่งคนที่เราถามส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเพื่อนของเจ้าหล่อนน่ะนะ กระทั่งไปเจอผู้ชายคนนึง อารมณ์ของชูสุเกะก็ดิ่งลงจนถึงขีดสุด

"คิโชวอินเหรอ? เห็นขึ้นรถไปแล้วนะ เพราะงั้นฉันว่าเธอน่าจะกลับบ้านไปแล้วล่ะ พวกนายก็ควรกลับได้แล้วเหมือนกัน นี่ใกล้จะถึงเวลาปิดโรงเรียนแล้ว" สีหน้าของหมอนั่นดูใจเย็นมากตอนที่คุยกับเรา แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับชูสุเกะที่มีรอยยิ้มดำมืดก็ตาม แล้วหมอนั่นก็จากไป

"หมอนี่หน้าตาคุ้นๆ นะ"

"นั่นมิสึซากิ อาริมะ คนที่แข่งขี่ม้าส่งเมืองกับนายเมื่อปีที่แล้ว" ชูสุเกะตอบเสียงพร่าทันทีที่เราหันกลับทางเดิม

"อ้อ! ตอนนั้นเองสินะ ว่าแล้วว่าหมอนี่ดูคุ้นๆ" ฉันพยักหน้า และมองหน้าชูสุเกะ "นายก็ได้ยินแล้วนี่ ยัยนั่นกลับไปแล้วแน่ๆ"

"ฉันจะลองดูอีกที นายกลับก่อนได้เลย"

--

หลังจากนั้นอีกแค่แป๊บเดียว ชูสุเกะก็กลับมาที่ห้องสโมสรอย่างผู้แพ้ ฉันแค่นลมหายใจใส่ตอนที่เราเดินกลับไปที่รถด้วยกัน

ในตอนที่เราเดินกลับ ชูสุเกะก็มองไปที่รถของตัวเองแล้วนิ่วหน้าขนาดหนัก ถอนหายใจอย่างรำคาญ บอกว่าเจอกันวันพรุ่งนี้แล้วจากไป

ฉันมองไปที่รถของหมอนั่น เห็นเงาของเด็กผู้หญิง ไม่งั้นก็ต้องเป็นคนที่ผมยาวมากๆ รออยู่ข้างในรถ ชูสุเกะก้มหัวให้คนในรถก่อนจะจากไปพร้อมกัน หืม...ชูสุเกะบอกว่าวันนี้ต้องนัดเจอผู้หญิงคนนึงวันนี้ หรือจะเป็นคนนี้กันล่ะ?

ฉันคิดเรื่องนี้ไปตลอดทางกลับบ้าน สถานการณ์ของชูสุเกะตอนนี้ลำบากยิ่งกว่าครั้งก่อนที่คุยกันเสียอีก สุดท้าย ฉันก็ถามแม่เรื่องการดูตัว

"แปลกจังนะ ปกติลูกเลี่ยงจะคุยเรื่องนี้ตลอดเลยนี่นา" แม่ว่างั้น ดูงงๆ ตอนที่พูด ฉันแค่ยักไหล่ตอบ

"ก็...อย่างที่ลูกรู้นั่นล่ะจ้ะ การดูตัวเป็นเรื่องของการพูดคุยกันระหว่างสองตระกูล ว่าแล้วก็ ลูกมีคนที่ชอบแล้วรึยัง?"

"ยูริเอะ"

รอยยิ้มเจ็บปวดผุดขึ้นบนใบหน้าของแม่ "คุณยูริเอะเด็กสาวที่ดีจ้ะ แต่ว่า..." ฉันเลิกคิ้ว รอให้แม่พูดต่อ จะบอกว่าฉันไม่เหมาะกับยูริเอะงั้นเรอะ? ฉันพยายามหนักแทบตายเพื่อจะได้เป็นคนที่เหมาะสมกับเธอนะ แม่รู้มั้ยเนี่ย! ทำกระทั่งฝึกฝนเรื่องระเบียบวินัย ความรับผิดชอบ ทั้งนิสัย เพื่อที่จะได้เหมาะสมกับยูริเอะเชียวนะ!

"แล้ว เรย์กะจังล่ะจ๊ะ?" แม่ถาม

ฉันนิ่วหน้า จำได้แม่นว่ายัยนั่นว่าฉันยังไงบ้าง 'ไม่เหมาะสมกับการเป็นผู้สืบทอดเครือคาบุรากิ' งั้นเรอะ? ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วยหา? "ผมว่าเราไม่มีทางเข้ากันได้หรอก"

"...มีปัญหาอะไรกับเรย์กะจังรึเปล่าจ๊ะ?"

"ไม่ ไม่มีอะไรครับ วันนี้เราแค่มีความเห็นไม่ตรงกันเท่านั้น" ฉันตอบ เมื่อเห็นดวงตาของแม่หรี่ลงฉันก็รีบเสริม "กะว่าวันพรุ่งนี้จะไปขอโทษยัยนั่นตอนเช้าทันทีที่ไปถึงโรงเรียนครับ"

"เข้าใจล่ะจ้ะ" แม่ถอนหายใจ "จำไว้ว่าต้องคืนดีกับเรย์กะจังด้วยนะจ๊ะ เธอเป็นเด็กดี เพราะงั้นต้องให้อภัยทันทีที่ลูกไปขอโทษเธอแน่นอนจ้ะ"

เด็กดีเรอะ? ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเถียงอยู่ในใจ แม้แต่ก่อนหน้านี้ ยัยนั่นก็มองฉันเป็นคนปัญญาอ่อนมาตลอด ไม่ก็มองฉันด้วยสีหน้าที่บอกชัดๆ ว่าไม่ชอบฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้ยัยนั่นแท้ๆ! คนแบบนั้นจะดีได้ไงฮะ?

ฉันกลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง รู้สึกเหนื่อยจากการวิ่งหาคิโชวอินที่กลับบ้านไปแล้วรอบโรงเรียนพร้อมกับชูสุเกะ

ฉันกระพริบตาทันทีที่สังเกตเห็นข้อความจากมือถือ

"ยูริเอะนี่นา!"

--

เช้าวันต่อมา ฉันก็ทำตามที่คิดไว้และไปขอโทษคิโชวอิน ถึงงั้นก็เหอะ ยัยนั่นพูดจาหยาบคายขนาดนั้นกับฉันเชียวนะ เพราะงั้นฉันเลยเขกหัวยัยนั่นให้เราเสมอกัน รีแอคชั่นหล่อนจะเว่อร์ไปหน่อยมั้ยหา! จริงๆ นี่มันแค่แตะๆ เองนะไม่ใช่ชก ถึงกับต้องร้องเลยเรอะ! เธอจะบอบบางไปถึงไหนเนี่ย?!

หลังจากยัยนั่นหายไปจากห้องพร้อมกับชูสุเกะ ฉันก็มองไปรอบห้องเรียน ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกซึรุฮานะมาคอยวอแวรอบๆ วันนี้พวกเด็กผู้หญิงดูค่อนข้างรักษาระยะห่างจากฉันอย่างให้เกียรติ ส่วนกลุ่มซึรุฮานะก็หลบอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบเชียบไม่พูดอะไร หืม ฉันเข้าใจๆ ก็เมื่อวานคิโชวอินน่ากลัวโคตรๆ เลยไม่ใช่รึไงล่ะ?

ในขณะที่ฉันกำลังเสพย์สุขกับความสงบสุขในห้องเรียนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพวกเด็กผู้หญิงที่รุมล้อมคิโชวอินก่อนหน้านี้คุยกันเรื่องชูสุเกะ

"ท่านเรย์กะเนี่ย อยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยเนอะ..."
"เธอคิดว่าพวกเขาชอบกันรึเปล่า?"
"แต่ท่านเรย์กะชอบท่านคาบุรากินี่นา ใช่มั้ย!?"
"จะเป็นไปได้ไงเล่า? ท่านเรย์กะอยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยนะ!"
"แต่เมื่อวัน ทั้งก่อนหน้านี้ ท่านก็พูดถึงแต่ท่านคาบุรากินะ ท่านเรย์กะใส่ใจท่านคาบุรากิจะตาย! ไม่แปลกเลยที่ท่านจะลงมือจัดการซึรุฮานะรุนแรงเช่นนั้น"

ฉันสำลักค่อกแค่กแล้วหันไปอีกทาง ยัยนั่นอะนะชอบฉัน? ฉันมั่นใจมากว่ายัยนั่นก็แค่อยากให้ซึรุฮานะหยุดทำตัวหยิ่งผยองเกินเหตุเท่านั้นล่ะ

พอยัยนั่นกลับมาก็ดูจะอารมณ์ดีสุดๆ ชูสุเกะพูดอะไรกับเธอล่ะเนี่ย?

--

ฉันจ้องชูสุเกะที่ผลักจากออกห่างจากตัวหลังจากที่พวกนั้นเสิร์ฟกลูเต็นให้เรา มาทัศนศึกษาที่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีแต่อาหารมังศวิรัติแท้ๆ จะเสิร์ฟสลัดแทนไม่ได้รึไงเนี่ย?

ฉันกินอย่างชืดชา เมื่อถึงเวลาของหวานก็สั่งเค้กแครอทไป ฉันกวาดตามองไปทั่วห้อง สังเกตว่าแทบทุกคนก็สั่งเค้กแครอทแทนที่จะเป็นเค้กมิ้นท์กันทั้งนั้น

ยกเว้นคิโชวอินที่มีเค้กสีฟ้าผิดปกติวางอยู่ตรงหน้า

ไอ้ของพิลึกนั่น...มันอะไรวะ...

ชูสุเกะก็เห็นเหมือนกัน เพราะเมื่อมองนั่นมองไป ก็ทำหน้าเหมือนแหยงๆ อาห์ ใช่ ชูสุเกะเกลียดมิ้นท์ ถึงยังงั้นก็เถอะ กระทั่งตอนที่เราทาน ชูสุเกะก็ยังไม่หยุดมองยัยนั่น

...หืมมม หมอนี่ดูน่าขยะแขยงชะมัด มองยัยนั่นแบบนั้นอะ

--

เมื่อการทัศนศึกษาจบลง ฉันก็ได้รู้เรื่องน่าเหวอบางอย่าง

คิโชวอินตกเป็นเหยื่อของปัญหาได้ง่ายมาก

แรกสุด แรกสุดก็น้ำจากสไลเดอร์ จากนั้นยัยนั่นก็ปวดท้อง เลยต้องนั่งพักตลอดทริป แล้วก็อย่างอื่นอีกสองสามอย่าง น่าสงสารเป็นบ้า...

"โอ้ มาซายะ เป็นไงบ้าง" ชูสุเกะร้องทันทีที่เข้ามาในห้อง
"...นายพูดถูกชูสุเกะ ยัยนั่นโคตรประหลาด"
"หา?" ชูสุเกะเลิกคิ้วมองฉัน จัดผมแล้วมองฉันอีกทีด้วยท่าทางสับสน "ใครน่ะ?"

"ไม่มีอะไร" ฉันบอกปัด แล้วหันไปเล่นเกมต่อ หมอนั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วออกไปซื้อเครื่องดื่ม

ฉันกดพอสเกมเมื่อรู้ว่าเขาเดินออกไปไกลพอแล้ว ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันต้องสงสัยอยู่แล้ว ทำไมชูสุเกะถึงมองยัยนั่นตลอดขนาดนั้นล่ะ?

"ทำตัวแปลกทุกทีที่พูดถึงยัยนั่นเลยนะ..."

---

จบ

ในมโนกู มาซายะไม่ใช่คนสุภาพ ก็ไซซายะนี่นา Y_Y!

ถ้าแปลไม่ถูกใจกุขออภัย

>>67-68 ทำไมตอนสุดท้ายมันดูวายแปลกๆวะ....

>>70 มึงอะคิดม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

>>70 วายยังไงเหรอ ไม่รู้จริงๆ

>>72 มันเหมือนไซซายะหึงจอมมารอ่ะมึ้งงงงง

>>67 ขอบคุณสำหรับการแปลค่า กูรักมึงนะ มาให้กอดหน่อย
แต่จริงๆกูก็แอบสงสัยนะ แม่มาซายะดูไม่ค่อยสนับสนุนยูริเอะเท่าไหร่เลย เห็นลูกชายไปตื๊อๆเขา แสดงออกโต้งๆว่าชอบ มาดามยังจะเลี้ยวมาหาเรย์กะที่นานๆครั้งจะได้เจอ แล้วก็คะยั้นคะยอให้ไปเล่นที่บ้านหรือไปร่วมงาน เป็นเพราะอายุที่ห่างกันหรือยูริเอะแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับมาซายะมากไปกว่าน้องหว่า คิดว่าลูกชายต้องถูกหักอกแน่ๆเลยไม่สนับสนุน??

>>70 ได้ฟีลประมาณแฟนหนุ่มของตัวเองกำลังมีกิ๊กแล้วจับพิรุธได้สินะ 5555555555

>>74 กูว่าท่านแม่ไม่น่าสนับสนุนนะ ความห่างของอายุก็เรื่องนึง ท่านแม่ก็อาบน้ำร้อนมาก่อน น่าจะรู้ว่ามันยากมากๆ ที่ปั๊บปี้เลิฟของเด็กอนุบาลจะเป็นจริงอะ

>>74 ท่านแม่อาจจะมองว่ามาซายะเป็นแค่น้องชายที่เป็นซิสค่อนก็ได้ แบบไม่ทันได้คิดว่าลูกตัวเองจะมีเฟิร์สเลิฟตอนอนุบาล 55555555

>>76 กุว่าท่านแม่รู้ แล้วรู้ด้วยว่ายูริเอะเห็นเป็นแค่น้องชาย เลยพยายามจับคู่ลูกชายกะเรย์กะ นี่ถ้าคนเขียนไม่ใช่ท่านฮิ เรย์กะคงป๊อปไปละ ตามสูตรสำเร็จนิยายย้อนมาเป็นนางร้าย มึงดูบากะริน่าสิ แต่แบบ ท่านฮิเขียน เลยถถถถถถ คานซังคาบไปแดกจ้า

>>74 กูเดาว่า ท่านแม่คิดว่ามาซายะเป็นแค่เด็กผช.ที่ติดพี่สาว(มากๆ)อะ ใครเข้าหาก็หวงมากเป็นเรื่องปกติของน้องชายงี้ แล้วมาซายะก็แนวพี่ค้าบๆ เดินตามยูริเอะต้อยๆ มาตั้งแต่เด็ก ท่านแม่ไม่น่าไม่คิดหรือเชื่อหรอกว่าเจ้าตัวชอบมากๆ จนจริงจังสุดๆ น่ะ
เป็นกูกูก็ไม่เชื่อ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

กูว่าช่วงแรกๆอย่างอนุบาล ประถม มาดามอาจจะคิดว่ามาซายะติดยูริเอะแบบพี่สาวน้องชายเฉยๆ แต่พอโตขึ้นม.ต้นไรงี้มาดามน่าจะรู้แล้วล่ะว่าลูกชายจริงจังกับสาวคนนี้ แต่มาดามก็ไม่ได้สนใจ เอาแต่ชวนเรย์กะไปบ้าน ไปงานเลี้ยง ดูท่าทางอยากจับคู่เรย์กะมาซายะมากกว่า กูคิดว่าเพราะอายุเท่าๆกัน ดีกว่ายูริเอะที่อายุมากกว่า ยูริเอะคงแสดงชัดเจนว่าคิดกับมาซายะแค่น้อง แต่คนจริงจังมีแค่มาซายะคนเดียว แล้วก็ไม่รู้ว่ากูคิดไปเองรึเปล่าว่ามาดามดูไม่ค่อยชอบยูริเอะยังไงชอบกล แต่กูว่าถ้าไม่ชอบก็น่าจะมาจากตอนมาซายะไปฆ่าตัวตายมั้ง ไปทำลูกชายนางเฮิร์ต แล้วคงไม่ชวนเรย์กะไปนั่นนี่บ่อยๆ ถ้าสนับสนุนความรักของลูกนางคงไม่ชักนำเอาสาวอื่นเข้ามาในชีวิตลูกแหงๆ

ปล. IP กูโดนแบนอีกแหล่ว ฮ่วย

>>79 กูว่าคนขับรถนี่แหละเป็นหูเป็นตาให้เหล่าผปค.อย่างดี มาดามครับ วันนี้คุณชายพาคุณหนูคิโชวอินแวะไปที่สถานีสองต่อสองครับ มาดามครับ วันนี้คุณชายพาคุณหนูไปสถานที่ร้างตาคน (ซุปเปอร์แถวชานเมือง) ครับ มาดามฟังแล้วเลยออกไฟเขียวเป็นคามิโอชิให้ท่านเรย์กะอย่างแรง

>>80 อันนั้นมันพักหลังๆนี่ แต่ช่วงแรกๆประถมถึงม.ต้นที่เรย์กะไม่เฉียดใกล้สองหนุ่มคนนี้ มาดามก็ยังเป็นเจ๊ดันเรย์กะให้ลูกชายตั้งแต่ต้น มาชงให้เป็นทามะคัตสึระมั่ง ชวนกินมื้อค่ำมั่ง ชวนมาเล่นที่บ้านมั่ง ชวนเข้าคอร์สอดอาหารบ้าง//ขีดฆ่า ท่าทางนางอยากให้เรย์กะเป็นลูกสะใภ้จะแย่อยู่ละ หรือแปลกใจที่มาซายะตามไปที่โรงเรียนกวดวิชาตอนประถม ทั้งที่ไม่เคยตามใครนอกจากยูริเอะ มาดามเลยสนใจ แถมเห็นว่าฐานะ ชาติตระกูลอะไรก็พอๆกัน เลยอยากดันให้เด็กคนนี้มาเป็นสะใภ้

KY นิด วันนี้เจอคนแชร์เรื่องเชื้อ H. pyroli มาเต็ม feed เลย คิดถึงจริงๆ มาก่อนกาลตลอดเลย ท่านเรย์กะกู

>>82 เชื้อที่ปนเปื้อนมาจากการทานของดิบจากมือคนที่ไปสัมผัสอุจจาระมาแล้วเอามาจับของกินใช่มะ 5555555

>>83 นั่น E.coli หรือ Salmonella

Pyroli นี่เชื้อที่ทำให้เกิดโรคกระเพาะ

>>81 แล้วดูเหมือนผู้ปกครองที่กล้ามาคุยกับท่านเรย์กะบ่อยๆนี่ก็แค่บ้านคาบุรากินะ บ้านเอ็นโจที่ว่าดังเหมือนกัน เวลาไปงานสังคมไม่ค่อยเห็นบ้านเอ็นโจมาทักบ้านคิโชวอินเลย

หรือท่านเรย์กะแค่ไม่ยอมออกงาน เราเลยไม่รู้เรื่องส่วนนนี้....

กูชอบกาวนอกตรงเอ็นโจคิดว่า คนที่มีสิทธิ์คุยกับเรย์กะได้สบายๆนี่มีแค่ตัวเองกับคาบุ รู้สึกมันเกี่ยวกับฐานะทางบ้านไรงี้อีก เหมือนผชคนอื่นใน Pivoine ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าคุยกับท่านเรย์กะยกเว้นพวกรุ่นน้อง 5555 ถ้าในอฟช(กรณีเอ็นโจเป็นพระเอก) พระเอกคิดแบบนี้ก็ควรจะรุกแล้วป้ะ ช้ามากเดี๋ยวคนอื่นทำคะแนนนำ
แต่ในมุมมองกู กูว่าที่คนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าหาเพราะท่านเรย์กะอยู่แต่กับกลุ่มผู้หญิง แล้วดูเป็นคนเรียบร้อยอีก

>>85 กูว่าเรย์กะไม่ค่อยออกงานเลยไม่เห็นตรงส่วนนั้นมั้ง แต่ท่านแม่ที่ออกงานประจำก็คงจะพบมาดามเอ็นโจในงานเลี้ยงหลายครั้งอยู่ ถึงได้เอาเรื่องลูกสาวทำอาหารเก่งไปโม้ให้มาดามฟังได้

บ้านเอ็นโจกูว่าก็แปลกๆอยู่นะ เพราะไม่ค่อยจะเห็นบ้านนี้จัดงานอีเวนท์อะไรแบบบ้านคาบุเลย ยกเว้นวันเกิดยูกิโนะ มีแต่ไปร่วมงานเลี้ยงชาวบ้านตลอด บ้านคาบุจัดมันทุกเทศกาล คริสต์มาส ทานาบาตะ ชมหิ่งห้อย ชมซากุระ ชมจันทร์ งานไดเอทอดอาหาร หรือธุรกิจคนละแนวกัน บ้านคาบุทำกิจการโรงแรมเลยต้องกระตุ้นการขายด้วยการจัดอีเวนท์บ่อยๆ หรือจริงๆจัดงานแต่เจ้าแม่ปฏิเสธบัตรเชิญไปหมดทุกงานวะ ออกแค่งานสำคัญงานใหญ่ๆจริงๆ 555555

แต่เรื่องรุก กูว่าฮีก็รุกมากขึ้นหลังจากยูกิโนะเข้ามานะ ประมาณว่าได้ช่องทางในการคุย ส่งหิ่งห้อยมาให้ แล้วมามากขึ้นอีกตอนมาเป็นแก๊งค์สามช่า จากเมื่อก่อนพูดยังไม่ถึงสิบคำนุ้งต่ายก็วิ่งหนี ไปๆมาๆไปกินข้าวกันสามคนเฉย แอบดูมือถือเขามั่งล่ะ ตามติดไม่ปล่อยไปนั่งเป็นเพื่อนสาวอีกคนของเขา อยากรู้เขาจะไปไหนทำอะไร กูว่าฮีก็อยากเข้าหานะ แต่ติดตรงไม่ค่อยได้รับความร่วมมือเท่าไหร่เลยดูไม่คืบหน้าอะไรเลย ผ่านกันไปแบบแห้งๆอย่างนี้ล่ะ 555

>>86 อย่าว่าแต่บ้านเอ็นโจไม่ค่อยจัดงานอีเว้นท์เลย บ้านคิโชอินก็พอกันแหละเท่าที่อ่านมาจัดแค่ครั้งเดียว(ตอนที่ริรินะตบพุงเรกะอวดคาบุ)
หรือว่าจริงๆก็จัดแต่นางไม่ได้เข้าร่วมก็ไม่รู้ว่ะ

>>87 ถ้าที่บ้านจัดจะไม่เข้าร่วมก็คงไม่ได้นะ คิดว่ามาดามคงชอบเล่นใหญ่มากกว่า คาบุนี่ได้ความเล่นใหญ่มาจากแม่นี่เอง

>>88 กูว่าน่าจะเล่นใหญ่ทั้งพ่อทั้งแม่หรือเปล่านะ ท่านแม่ชอบออกงานสังคมแพรวพราวเป็นเจ้าภาพ ส่วนท่านพ่อ จะเก็บหนังสือเก่าทั้งทีก็ต้องไปตามหาด้วยตัวเอง สร้างคลังหนังสือหายาก ถึงขนาดมีหนังสือหนังมนุษย์....

>>87 ถ้าบ้านคิโชวอินจัดงาน นางก็ต้องเข้าร่วมอยู่แล้วเพราะเป็นลูกเจ้าภาพ แบบที่คาบุโดนแม่พาเข้าทุกงานที่แม่จัดขึ้น ขนาดงานลดความอ้วนยังพาลูกชายไปหาคุณหญิงคุณนายทั้งหลายเลย แต่กูคิดว่านานๆครั้งบ้านคิโชวอินจะจัดงานมากกว่า แบบงานสำคัญจริงๆอย่างงานบริษัทอะไรแบบนั้น

>>90 วันหยุดท่านพ่อก็ต้องรีบกลับบ้านไปเอาใจลูกสาวไง ลูกน้องคงมองด้วยสายตาอบอุ่นว่าประธานคิโชวอินเป็นคนรักครอบครัวจริงๆเลย

>>91 ในสายตาของคนอ่านอย่างกู ก็มองว่าครอบครัวคิโชวอินนี้รักกันนะ ปกติในการ์ตูนเรื่องอื่นๆ ไม่ค่อยจะมีฉากที่กินข้าวเย็นด้วยกัน ตามสไตล์บ้านคนรวยที่จะค่อนข้างยุ่ง แต่ครอบครัวนี้มีบ่อยจนเรย์กะค่อนขอดว่าท่านพ่อว่างงาน ยิ่งฉากที่ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ กลับจากท่องเที่ยวให้ตรงกับวันที่เรย์กะกลับจากทัศนศึกษานี่ ยิ่งเห็นชัดเลย

ท่านแม่ต้องคอยจับตามองลูกสาวเพราะกลัวลูกสาวจะทำอะไรบ้าๆ บอๆ
ท่านพ่อเป็นดอเธอร์ค่อน
ท่านพี่เป็นซิสค่อน

เดี๋ยวนะ นี่มันบากะรีน่าเวอร์ชั่นฮาเร็มอาหารซังและคานซังนี่นา!!!

>>92 รักกันสิ สนิทกันมากขนาดที่ถามลูกสาวที่คิ้วแหว่งว่าลูกละเมอขึ้นมาโกนเองรึเปล่า 5555555

ไม่ได้เข้านาน ตอนใหม่ยังไม่มาอีกหรอ เขาเทแล้วป่ะเนี่ย

>>95 บัดสี! ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้นะ!

ใจเหี่ยวไปหมดแล้ว ทำไมตอนไหนยังไม่มาซะที

>>95 ตบปากตัวเองตามอายุเลยนะ!

บางทีแกกลับมางวดนี้อาจจะลงมารวดเดียวสามสิบตอนเลยก็ได้นะ//สูดกาวกลิ่นดอกกุหลาบ

>>99 ลงหนึ่งตอนหายสามสิบวันต่อมากกว่า

ในเรื่องนี่ บ้านคิโชวอินลุ้นลูกสาวกับคาบุมาก กูสงสัยว่าทำไมเค้าไม่ลุ้นท่านเรย์กะกับเอ็นโจหว่า คือ ตอนเรย์กะไปบ้านก็ดีใจระดับหนึ่ง แต่ไม่ค่อยออกหน้าออกตาเท่าไหร่

>>101 อาจจะเพราะทางนั้นเล็งยุยโกะไว้อยู่แล้ว แถมฝั่งคาบุรากิเองก็แสดงออกชัดเจนว่าต้องการผูกสัมพันธ์กับบ้านคิโชวอิน เลยไม่อยากไปขัดป่ะ?

อีกแง่นึงคือ เพราะเซ็ตติ้งต้นฉบับมันเป็นอย่างนั้นไงล่ะ!

แก้เคล็ดด้วยการอู้งานมาแปล
<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 11 >>
พอเปิดเทอมอีกครั้ง ผมก็หมดเรี่ยวแรงจากการใช้เวลาตลอดช่วงปิดเทอมไปกับการเข้าร่วมงานสังสรรค์ที่ครอบครัวจัดขึ้น คอยดูแลน้องชาย พูดคุยกับเหล่าสตรีที่มาสมัครเป็นตัวเลือกเจ้าสาว และเรียนพิเศษเพื่อเตรียมสอบ สำคัญที่สุดคือยุ่งวุ่นวายกับงานกีฬาสีที่กำลังจะมาถึง
นั่นหมายความว่า ผมต้องคอยแนะนำเจ้าลูกชาย(ปลอมๆ) ไม่ให้เขาเผลอฆ่าใครไปโดยไม่ตั้งใจระหว่างค่ายฝึกโหดแบบสปาตั้น

ผมจิบน้ำผึ้งมะนาวเย็นระหว่างมองมาซาเยอะเพิ่มน้ำหนักตุ้มถ่วงขาเข้าไปอีกปอนด์สองปอนด์ของเหล่าม้าแล้วบังคับให้พวกนั้นวิ่งต่ออีกห้ารอบ รอบๆ คฤหาสน์คาบุรากิ ซึ่งคิดง่ายๆ ก็ใหญ่กว่าคฤหาสน์หลักของบ้านผมประมาณสองเท่า

"มาซายะ ไม่มากไปหน่อยเหรอ?" ผมถามพร้อมกับดึงหมวกลงมาบังแดด เดินออกมาจากใต้ร่มเงาไปหาพวกเขา โอ้ววว ร้อนชะมัด ผมว่าพวกม้าจะต้องผิวไหม้แหงๆ ออกจะแปลกใจด้วยว่าทำไมไม่มีใครเป็นลมแดดจนถึงตอนนี้

"อยากฝึกด้วยมั้ย?" มาซายะพ่นลมออกจากจมูกแล้วเช็ดเหงื่อออกจากหน้า พวกเขาฝึกกันมาตั้งแต่หัววันจนถึงป่านนี้ ทำให้เปียกเหงื่อเสียจนเสื้อกลายเป็นสีดำ แม้แต่มาซายะก็ยังซ้อมไม่หยุดจนเหงื่อแตกพอกัน "ไม่ล่ะขอบใจ ฉันมีความสุขดีกับการดื่มน้ำเย็นๆ ในร่มเงาน่ะนะ"

"ไอ้เวรเอ๊ย"

"เผด็จการ" ผมยิ้มให้เขาที่ไอค่อกแค่ก จากนั้นก็ส่งผ้าเช็ดน้ำและขวดน้ำไปให้ "ไม่คิดว่าควรจะพักแล้วรึไง?"

"อีกสองรอบค่อยพัก"

"มาซายะ เดี๋ยวพวกเขาจะเป็นลมเอานะ แถมบางคนก็ต้องกลับบ้านก่อนห้าโมงด้วย จำได้มั้ย?" ผมดุเมื่อเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งจากระยะไกล พวกนั้นแทบจะหมดแรงวิ่งต่อ หนึ่งในนั้นเหมือนจะถูกเพื่อนอีกคนลากมา น่าสงสารชะมัด...

"ก็ได้..." เขาถอนหายใจพร้อมกับเช็ดเหงื่อ ดื่มน้ำอีกเล็กน้อยแล้วส่งทั้งผ้าขนหนูและขวดน้ำคืนให้ผม แล้ววิ่งไปหาพวกม้า ที่ดูเหมือนจะหมดแรงวิ่งกันไปแล้ว

ผมมองพวกนั้นล้มแหมะลงบนพื้น ส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดทันทีที่มาซายะจากไปเพื่อเอาน้ำ ผมเดินไปหาพวกเขา มองอย่างใจเย็น

"ไม่ต้องห่วงนะ วันนี้พวกนายฝึกเกือบเสร็จแล้วล่ะ"
"เกือบ? ตอนนี้กี่โมงแล้ว?!"
"ประมาณบ่ายโมงน่ะ"
"อ๊ากกก...บ้าเอ๊ย...ฉันขยับขาไม่ได้แล้ว..."

ผมยิ้มอ่อน มาซายะ ทำอะไรลงไปน่ะ? พวกนี้ทุกคนมีกล้ามแล้วนะ...ผมยิ้มอย่างสงสารเมื่อเห็นมาซายะกลับมาพร้อมกับขวดน้ำหลายขวด เขาส่งมันให้พวกม้าที่ดื่มอย่างกระหาย

"ถ้าเป็นแบบนี้ เราต้องชนะการแข่งขี้ม้าส่งเมืองแน่" มาซายะพูดอย่างมั่นใจ ผมจ้องมองเหล่าม้าที่ดูฮึกเหิมดุดัน แต่เหนื่อยจนหมดสภาพ

"แน่นอนล่ะ...แต่จะโอเคจริงๆ เหรอที่นายไม่ได้ฝึกกลุ่มอื่นในห้องด้วยนะ"

"ไม่เป็นไร ฉันแค่ต้องชนะเกมนี้ แล้วห้องฉันก็จะชนะ"

มั่นใจจังนะ ดีจริงๆ

"เราจะเริ่มฝึกเทคนิคกันแล้ว เพราะงั้นนายกลับไปซะ" มาซายะเตือนพร้อมกับโยนขวดน้ำผึ้งมะนาวใส่ ให้ผมรับและถอนใจ "ฉันอุตส่าทำอะไรให้นายตั้งเยอะ แล้วนายก็ทำกับฉันแบบนี้น่ะเหรอ? ไล่ฉันออกจากบ้านอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนในวันที่ร้อนขนาดนี้เนี่ยนะ?"

"ไปตายซะ"

"ชิ เป็นเพื่อนที่ดีจริงนะ" ผมแค่นเสียงใส่พร้อมกับดื่มน้ำผึ้งมะนาวไปด้วย ก่อนจะยืนแล้วแล้วกล่าวลาทุกคน

ตอนที่ผมกำลังจะผ่านประตูเข้าไปในบ้านคาบุรากิ ก็รู้สึกว่ามีคนจับแขน พอหันไปก็เจอมาซายะที่รั้งผมไว้ "อะไร?"

"ฉันเพิ่งนึกได้ คิดว่ามีเรื่องที่นายควรจะรู้..."
"หา?" ผมมองมาซายะอย่างงุนงง "เรื่องอะไร?"
"คิโชวอิน"
ผมหรี่่ตาลง หันกลับไปเต็มตัว "เล่าสิ"
"ก็นะ ฉันได้ยินมาจากหัวหน้าห้องอีกที แต่ว่า..."

-

ในวันกีฬาสี ท้องฟ้าสว่างสดใสเหมาะกับการเข้าสู่สนามรบของจักรพรรดิกับเหล่าม้าศึกเป็นอย่างยิ่ง

เพราะว่ามาซายะลงแข่งวิ่งผลัดด้วย เขาก็เลยฝึกโหดด้วยเหมือนกัน ได้ยินจากแหล่งข้อมูลในห้องเรย์กะมาอย่างนั้นนะ การซ้อมนั้นโหดร้ายสุดๆ มาซายะแทบจะกลายเป็นนายพลที่ย้ำแล้วย้ำอีกให้ทุกคนได้เห็นถึงความสำคัญของการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลและไม่สูญเปล่าแม้แต่นิดเดียว

ช่าย เหมือนที่ผมคิดว่าหมอนั่นต้องพูดเป๊ะๆ

ผมนั่งอยู่ข้างสนาม ดูการของโยนบอลลงตระกร้ากับมาซายะ เรากำลังคุยกันอยู่ มาซายะดูจะมีความสุขกับความสำเร็จในการฝึกฝนเหล่านักกีฬาในห้องตัวเองมาก เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกบอลลอยฝ่าอากาศไปกระแทกใส่หลังหัวใครบางคนเข้า

"โอ๊ย!" ผมหันไปมองต้นเสียงทันที และพบว่าเรย์กะกำลังลูบหัวตัวเองป้อยๆ ที่เท้ามีบอลอยู่สองลูก ผมจ้องเพื่อนร่วมห้องที่กำลังขอโทษขอโพยเธอเป็นการใหญ่

"มาซายะ นั่นใครน่ะ"

"หืม?" เขามองตามปลายนิ้วที่ผมชี้ไป แล้วตอบ "คิดว่าน่าจะเป็นคิชิโดะ เคน อ๊ะ บ้าจริง พวกนั้นทำอะไรเนี่ย? เล่นผิดวิธีนี่!" มาซายะคำรามเมื่อเห็นทุกคนเริ่มปาบอลให้ห่างจากเรย์กะ คือนั่นเป็นโรคกลัวการก่อกวนไรงี้เหรอ? พวกนั้นกลัวโดนเรย์กะเชือดถ้าปาบอลไปโดนเธอใช่ปะ?

ผมมองพวกผู้เล่น เห็นบางคนมองมาทางมาซายะอย่างหวาดกลัว เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่า...

ผมชี้ให้มาซายะดูบอร์ดคะแนน "ดูนั่นสิ"

สีหน้าของมาซายะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าห้องเขาเสียคะแนนไปแค่ไหน ระหว่างที่เขาหมกมุ่นอยู่กับการดูคะแนน ผมก็หันไปสนใจพวกผู้เล่นจากห้องเขา ใช่แล้ว ผมคิดถูก เพราะมาซายะนั่นแหละ

"อย่างน้อยเกมต่อไปก็เป็นแข่งขี่ม้าส่งเมืองนา"

"...ถูกของนาย" เขาตอบเสียงฮึ่มฮั่ม ปีนลงจากที่นั่ง ผมมองไปยังนักเรียนในห้องเขาอีกครั้ง บางคนเล่นแย่ลงกว่าเดิมอีก เหมือนว่าพอมาซายะอารมณ์ไม่ดีจะส่งผลกระทับต่อฝีมือการเล่นนะ

สุดท้ายห้องมาซายะก็เล่นได้ไม่ดีเท่าไหร่ ตอนที่พวกเขากลับมา มาซายะก็นั่งรอพร้อมสีหน้าดำมืด โชคดีล่ะ

-

ผมเดินไปรอบๆ ก่อนจะบังเอิญพบกับคนที่คิดว่าน่าจะชื่อคุณคาซามิที่เป็นเพื่อนของเรย์กะ ก็เลยเล่าเรื่องอุบัติเหตุที่เรย์กะโดนปาบอลใส่หัวให้เธอฟังพร้อมชื่อตัวการ ดวงตาของคู่นั้นทอวาบเป็นประกายกระหายเลือด แล้วเธอก็ขอบคุณผม ก่อนจะวิ่งจากไป

แล้วผมก็รู้มาว่าหลังจากนั้นไม่นาน คุณคิชิโดะก็ถูกกลุ่มองครักษ์ปกป้องจักรพรรดินีรุมล้อม เมื่อเขากลับมาถึงห้องเรียน สีหน้าก็ซีดขาวราวกับกระดาษ ทว่าไม่ยอมเล่ารายละเอียดให้ใครฟังว่าเกิดอะไรขึ้น อืมมม หลังจากนี้ก็ระวังหน่อยล่ะ คุณคิชิโดะ

-

ในที่สุดการแข่งขี่ม้าส่งเมืองก็เริ่มขึ้น

มาซายะที่ปรากฏตัวพร้อมกับเหล่าม้าศึกดูใจเย็น เงาของพวกเขาทาบทับคนอื่นๆ จนมิด ทันทีที่เสียงสัญญาณศึกดังฝ่าอากาศ พวกมาซายะก็เข้าตะลุมบอนกับคู่แข่งทีมอื่นๆ

มาซายะไล่เก็บคู่แข่งไปทีละคน เขาคว่ำคู่แข่งโดยไร้ซึ่งความลังเล แววตาอันตรายปรากฏขึ้นทันทีที่เขาสั่งม้าให้พุ่งใส่นักแข่งคนอื่นในสนามรบ

ผมกวาดตามองทั่วสนาม พยายามมองหาคนที่มาซายะพูดถึง

-

"เหมือนคิโชวอินจะให้ความเป็นกันเองกับประธานนักเรียนอยู่ แม้ว่าจะเป็นดูเป็นศัตรูกันอยู่หน่อยๆ ก็เถอะ แต่หัวหน้าห้องเล่าว่าหมอนั่นเคยชื่นชมเธอตอนปีหนึ่ง"

-

ดวงตาผมหรี่ลง ในที่สุดก็เจอหมอนั่นจนได้ เขาอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของสนาม ล้มคู่แข่งคนอื่นๆ ได้อย่างรวดเร็วพอๆ กับมาซายะ ก่อนจะมองไปรอบตัวเพื่อหาศัตรู ดูเหมือนใครก็ตามที่ไม่ใช่มาซายะและมิสึซากิจะหวาดกลัวจนพยายามหลบเลี่ยงสองคนนั้น

เมื่อมองไปอีกทาง ก็เห็นเรย์กะกำลังดูการแข่งอย่างตั้งอกตั้งใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงตะโกนและเห็นใครบางคนร่วงพอดี โอ้ นั่นฮารุกิไม่ใช่เหรอ?

ผมเห็นเขาถูกมาซายะคว่ำจนร่วงลงพื้น อืมม ดูเละเทะจริงๆ มาซายะ นายนี่ไม่มีความเมตตาเลยใช่มั้ย...

ความสนใจของมาซายะกลับไปที่สนามรบอีกครั้ง เขาเผชิญหน้ากับประธานนักเรียนคนนั้นจนได้

ผมเห็นเรย์กะยิ้มให้หมอนั่นแล้วก็เริ่มหวังอยู่ในใจว่ามาซายะจะคว่ำหมอนั่นแบบเดียวกัน บังเอิญให้ม้าเหยียบหมอนั่นเลยก็ได้ แต่ดูจะไม่เหมาะสมสินะ

ท้ายที่สุด แม้ว่าจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าปีที่แล้ว แต่มิสึซากิก็ร่วงจากม้า พ่ายแพ้ให้กับมาซายะจนได้

-

>>101 ในเรื่องนี้บ้านคาบุเป็น no.1 ทั้งเรื่องฐานะ และอิทธิพล บ้านคิโชวอินจะลุ้นบ้านคาบุมากกว่าก็ไม่แปลก

แต่ที่สงสัยมากกว่าคือ ระหว่างบ้านเอ็นโจ กับบ้านคิโชวอิน บ้านไหนเป็น no.2 เพราะถ้าอ่านจากมุมมองเรย์กัเอง เหมือนบ้านตัวเองจะด้อยกว่า แต่ถ้ามองจากมุมคนอื่น เหมือนจะมองว่าบ้านคิโชวอินนั้นยิ่งใหญ่มากๆ

มาซายะขึ้นยืนที่โพเดียมหลังแข่งชนะ และประกาศว่าจะถอนตัวจากการแข่งขี่ม้าส่งเมืองอย่างเป็นทางการ ด้วยชัยชนะที่ได้รับมา กับความเสียใจที่หมอนั่นจะถอนตัว ทำให้เกิดเป็นเสียงเชียร์สนั่นหวั่นไหว ผมปรบมือเบาๆ เมื่อหมอนั่นก้าวลงจากโพเดียมพร้อมถ้วยรางวัลในมือ

"ชนะได้ดี"

"ขอบใจ" มาซายะยิ้มอย่างมีความสุข หนีบรางวัลไว้ใต้แขน นั่นแหละ เขาดีใจที่ชนะมากจริงๆ

ผมมองเขาอย่างเงียบงันขณะที่ครุ่นคิดถึงคำแถลงการณ์ของเขา

ไอ้การ 'ถอนตัว' ที่ว่าเนี่ย คือบ้าอะไรวะ?

-

หลังจบกีฬาสี วันนั้นผมกำลังเดินในโรงเรียน ก็บังเอิญเห็นฮารุกิที่ดูเหมือนกำลังตะโกนใส่เรย์กะอยู่ ผมอยู่ไกลไปหน่อยเลยไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้เรย์กะที่เดินจากไปอย่างใจเย็นใส่ใจนัก

"ฮารุกิ" ผมเรียกทันทีที่เข้าถึงตัว สีหน้าของเขาเปลี่ยนมาเป็นว่านอนสอนง่ายทันทีที่เห็นผมและตอบ "สวัสดีครับท่านเอ็นโจ!"

"นายทำอะไรน่ะ ตะโกนใส่รุ่นพี่ในห้องโถงแบบนี้?" ผมมองเขา นิ่วหน้าอย่างผิดหวัง เขามีสีหน้าย่ำแย่ทันที "ผมแค่ต้องการตักเตือนยัยนั่นเท่านั้นเองครับ"

"ตักเตือนเรื่องอะไรกัน? แล้วน้ำเสียงกับคำที่ใช้นั่นคืออะไร? ถ้าพ่อแม่นายรู้ พวกท่านต้องอับอายกับความหยาบคายไร้มารยาทของนายแน่"

"ฮึ่ย...แต่ว่ายัยนั่นพยายามเข้าหาคุณอยู่นะครับ! ไม่เห็นรึไง?!"

-ถ้าเป็นงั้นจริงนะ- "คุณคิโชวอินเป็นคนดีที่น่าเคารพ ฉันจะยินดีมากถ้านายปฏิบัติตัวกับเธออย่างเหมาะสม ไม่ใช่แค่ในฐานะรุ่นพี่ แต่ในฐานะนักเรียนตัวอย่างของซุยรันด้วย" ผมเสริม "และถ้าฉันต้องการเป็นเพื่อนกับเธอ นายควรอยู่ห่างๆ ซะ"

ฮารุกิทำหน้าไม่พอใจ "แล้วคุณยุยโกะล่ะครับ?!"
ผมนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะมองเขาอย่างใจเย็นพร้อมรอยยิ้มบิดเบี้ยว "คุณยุยโกะน่ะเหรอ? ทำไมล่ะ นั่นก็ไม่ใช่ธุระของเธอเหมือนกัน ฉันจะมองข้ามเรื่องคราวนี้ไปนะฮารุกิ แต่ถ้าฉันเห็นนายตะคอกใส่คุณคิโชวอินอีกล่ะก็ คิดว่าฉันคงจะต้องยกเลิกการสัมภาษณ์ดูตัวกับพวกอุริวแล้ว"

นั่นทำให้เขาหุบปากฉับ แม้ว่าสีหน้าจะเลวร้าย แต่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

"ฉันจะไม่บังคับให้นายไปขอโทษเธอ เพราะมั่นใจว่านายคงไม่ทำด้วยความจริงใจแน่นอน แต่อย่าทำแบบนั้นอีก" ผมถอนหายใจบางเบาและยักไหล่ "ฉันจะไม่พูดซ้ำเรื่องพวกนี้อีกแล้วนะ เข้าใจไหม?"

"...ครับ ท่านเอ็นโจ"

"ดี" ผมพยักหน้าและเดินจากมา

หลังจากนั้นไม่นานผมก็รู้ว่าฮารุกิโดนนักรบของจักรพรรดินีลากไปคุยด้วยเหมือนกันต่างจากคนอื่นตรงที่เขาดูจะสบายๆ ผมสงสัยนักว่าพวกนั้นเมตตาปราณีกว่าปกติเพราะเขาอายุน้อยกว่ารึเปล่า ไม่งั้นหมอนี่ก็กระโหลกหนาจนไม่รู้ตัวว่าตัวเองจะเจออันตรายได้ขนาดไหน ถ้าเรย์กะรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เขาพูดขึ้นมาจริงๆ

ผมค่อนข้างมั่นใจว่าโรงเรียนนี้แบ่งเป็นผู้ติดตามมาซายะ กับผู้ติดตามเรย์กะอย่างละครึ่ง ถ้าผมจะต้องปกป้องเขา น้ำหนักของฝั่งผมจะต้องแบ่งครึ่งกับมาซายะอีกที (ซึ่งผมก็รู้ว่ามาซายะจะไม่เข้ามายุ่งกับปัญหาแบบนี้แน่) ในขณะที่ทางฝั่งเรย์กะนั้นมีทั้งบรรดาอาจารย์ Pivoine และผู้สนับสนุนของเธอเอง รวมถึงญาติและกลุ่มของญาติเธอด้วย ดังนั้นฮารุกิไม่มีทางรอดแน่ถ้ามีแค่ผมช่วยเป็นแบ็คอัพให้เพียงคนเดียว

ผมถอนหายใจอย่างหนักหน่วงขณะที่ดื่มชา แล้วยังเป็นปัญหากับพวกอุริวอีกด้วย...

---

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของมัธยมต้น หลังจากนี้เราคงต้องละทิ้งความสบายๆ ในช่วงวัยเด็กไป แล้วเริ่มเตรียมตัวรับช่วงต่อดูแลครอบครัว เตรียมเข้าสู่โลกแห่งธุรกิจ

มาซายะขึ้นกล่าวคำอำลาในพิธีจบการศึกษา แม้ว่าจะเป็นคนเพี้ยนที่บ้าคลั่งการแข่งขี่ม้าส่งเมือง แต่ก็จัดเป็นนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่น เช่นเดียวกับที่เป็นหน้าเป็นตาของซุยรันและ Pivoine

เป็นเรื่องหายากพอสมควรที่ Pivoine จะมีใครสักคนที่โดดเด่นขนาดนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าโรงเรียนต้องลำเอียงโยนหน้าที่นี้มาให้เขา ผมเดาว่าตอนนี้ประธานนักเรียนนั่นต้องดือดปุดๆ ด้วยความอิจฉาอยู่แน่นอน ยังไงนี่ก็ครั้งที่สามแล้วที่มาซายะโดดเด่นเกินหน้า ต้องรู้สึกไม่ดีแน่ที่ต้องทนกับอะไรแบบนี้

ถึงยังไงมาซายะก็ยังจัดว่าเป็นคาบุรากิ เขาเกิดมาและได้รับการฝึกฝนจนถึงตอนนี้เพื่อรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ ในสังคมอย่างสมบูรณ์แบบ คำกล่าวสุนทรพจน์นั้นออกมาดีมากทีเดียว ผมสังเกตว่ามีสาวๆหลายคนมองเขาอย่างชื่นชม ดูเหมือนภาพลักษณ์ของจักรพรรดิแห่งซุยรันผู้แข็งแกร่งจะฝังอยู่ในใจทุกคนไปเสียแล้ว

-

แม้จะเป็นอย่างนั้น แต่มาซายะก็ไม่ได้พูดถึงการแข่งขี่ม้าส่งเมืองแม้แต่คำเดียว แม้ว่านั่นจะเป็นหนึ่งในความโดดเด่นในช่วงชีวิตมัธยมต้นของเขาก็ตาม ท่าทางเขาจะคิดว่ามันเป็นประวัติศาสตร์อันดำมืดและพยายามจะกลบฝังมันอยู่นะ -มาซายะ ไม่มีใครลืมได้หรอกนะ ก็มันมีเขียนอยู่ในหนังสือรุ่นนี่นา...-

-

เมื่อเขาก้าวลงจากโพเดียมก็ถูกรุมล้อมด้วยบรรดาเด็กผู้ชายที่อยากจะเรียนรู้เทคนิคการแข่งขี่ม้าส่งเมืองทันที แม้แต่ฮารุกิที่ถูกคว่ำก็ด้วย นี่พยายามจะสมัครเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งกันอยู่เหรอ? มาซายะจุดกระแสบ้าแข่งขี่ม้าส่งเมืองในซุยรันขึ้นมาใช่มั้ยเนี่ย?

แต่สุดท้ายเขาก็ปฏิเสธทุกคนไปด้วยการบอกว่า "เทคนิคไม่ใช่สิ่งที่จะสอนกันได้ แต่ต้องช่วงชิงมา!"

อะไรวะน่ะ ไอ้งี่เง่า ไม่สิ ไอ้พวกงั่งนี่เป็นโรคคลั่งขี่ม้าส่งเมืองกันทั้งหมดสินะ ผมขยับออกห่างจากพวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกมองว่าเป็นพวกเดียวกัน อย่าสนใจผมเลยครับ ผมไม่มีความเกี่ยวโยงใดๆ กับคนพวกนี้แม้แต่นิดเดียว

ใครจะรู้ บางทีอาจมีสักวันที่มาซายะยอมรับฉายาจักรพรรดิเข้าจริงๆ ก็ได้ถึงได้ทำตัวแบบนั้น ผมเคยคิดว่าถ้าเรื่องนี้แพร่ไปในเมืองก็คงน่าขายหน้า แต่ตอนนี้ในโรงเรียนนี้ ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่เฝ้ามอง แค่มีความเกี่ยวข้องกับเจ้าพวกนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกอายแล้ว...

-

พอออกจากหอประชุมเราก็ได้รับถ้อยคำแสดงความยินดีจากทุกคนที่รุมล้อม กระทั่งจากผู้ปกครองของเด็กที่เราไม่รู้จักด้วย อันที่จริงก็เดาได้อยู่แล้วว่าต้องเจออะไรแบบนี้ในฐานะผู้สืบทอดสายเลือดของครอบครัวที่มีอิทธิพล ยิ่งกว่านั้น พ่อแม่บางคนก็ยังมาพร้อมลูกสาวตัวเอง พยายามเชิญให้เราไปที่บ้านอีกด้วย แต่มาซายะก็ปฎิเสธแบบไม่ต้องคิด ส่วนผมก็อ้างว่าไม่มีเวลาว่างจะทำอะไรแบบนั้น พวกเขาก็ดูจะผิดหวังกัน แต่เด็กผู้หญิงเหล่านั้นก็ยังกรูเข้ามาขอจับมือด้วยอยู่ดี มีจุดนึงที่ผมถึงกับรู้สึกว่าอยากจะตัดมือตัวเองทิ้งเพื่อให้ความทรมาณนี้จบสิ้นลงเสียที...

ผมสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะได้ยินเสียงน่ารำคาญคุ้นหู แต่คราวนี้ดูจะน่ารักมากขึ้นกว่าเดิม เห็นโคะโทกำลังยืนคุยกับเรย์กะและพี่ชายของเธอ

"ยูริเป็นดอกไม้ของริรินะค่ะ!" เธออธิบายอย่างนั้นกับคิโชวอินคนผู้ชาย พอได้ยินคำว่า "ยูริ" มาซายะก็เลยหันไปมองทางเดียวกัน จากนั้นก็เมินเฉยโดยสิ้นเชิงและหันไปจับมือคนอื่นๆ ต่อ

ผมมัวแต่สนใจมองดูพวกเขานิดหน่อย ก็เลยจับมือและกล่าวแสดงความยินดีอย่างใจลอย แล้วพวกที่มาก็เริ่มถ่ายรูปเรากัน ชิ นี่ผมหรือมาซายะบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าให้ถ่ายรูปได้น่ะ?

"ท่านเอ็นโจคะ ขออนุญาตให้ดิฉันถ่ายรูปกับท่านได้ไหมคะ?" เด็กสาวคนหนึ่งเดินมาหา ผมเกือบจะปฎิเสธไปแล้ว แต่ว่าเห็นหัวหน้าห้องตามมาพร้อมกล้องถ่ายรูปเสียก่อน ใบหน้าของเขาขึ้นสีเล็กน้อย อ๋า เดี๋ยวนะ หรือว่า... "ฮนดะซังใช่มั้ย ของคุณที่ดูแลผมเมื่อสองปีก่อนนะ"

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ ขอบพระคุณที่เป็นเพื่อนร่วมห้องที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีนะคะ ท่านเอ็นโจ"

ผมมองหัวหน้าห้องแล้วพูด "คุณหัวหน้าห้อง มาถ่ายรูปด้วยกันสิ?"

เขาสะดุดเล็กน้อยก่อนจะหน้าแดงก่ำ ในที่สุด ด้วยความพยายามให้กำลังใจของผมและฮนดะ เราก็ถ่ายรูปด้วยกันจนได้ ฮนดะดูจะมีความสุข ในขณะที่หัวหน้าห้องส่งเสียงหึ่งๆ แบบตื่นเต้นสุดขีดที่ได้ถ่ายรูปกับคนที่ตัวเองชอบ ยังกับสาวน้อยเลยนะ ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ เห็นยูริเอะบอกว่าจะไปแสดงความยินดีที่บ้านมาซายะนี่นา

ผมหลบออกมาจากฝูงชนได้สำเร็จในอีกประมาณเกือบชั่วโมงหลังจากนั้น ยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่ยังอยู่ต่อเพื่อถ่ายรูป ผมเลยคว้ากล้องถ่ายรูปของตัวเองจากมือผู้ช่วยแล้วกลับ ถ่ายรูปกับคนอื่นอีกคนสองคน แล้วมาซายะกับผมก็บังเอิญเจอเข้ากับรุ่นพี่ที่สนิทเข้าจนได้ ดังนั้นเลยต้องถ่ายรูปกับพวกเขาเช่นกัน

ผมกวาดตามองผ่านทุกคน กระทั่งถึงทางออกโรงเรียนอย่างเงียบเชียบ ดูต่ออีกนิดหน่อยตอนที่เห็นรถของตระกูลคิโชวอินค่อยๆ จางหายไปตามระยะทาง

ผมถอนหายใจ ตัดสินใจกลับเข้าไปในหอประชุม จังหวะนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง

"ชู! ยินดีที่จบการศึกษานะ!"
"อาห์...คุณยุยโกะ ขอบคุณที่มานะ" ผมยิ้มขมเมื่อเธอเดินเข้ามาหา เธอถักเปียข้างเข้ากับชุดเดรสสีขาว เธอยื่นช่อดอกไม้มาให้ผมพร้อมรอยยิ้มสุภาพ ผมมองมันคร่าวๆ เห็นว่าเป็นดอกแอนนีโมเน่กับสเตฟาโนไทส์
ผมมองหน้าเธอ แล้วยิ้ม "ขอบใจนะ"

เธอยิ้มหวานตอบ "ไม่เป็นไร วันนี้ฉันไปส่งเธอเองนะ โอเคมั้ย"

พูดแบบนั้น แล้วเธอก็พาผมกลับบ้าน เธออยู่ทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้เนื่องจากมีแพลนไว้ก่อนแล้ว แต่ก็สัญญาว่าจะมาร่วมงานเลี้ยงฉลองที่พ่อแม่ผมจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้

ผมมองช่อดอกไม้แล้วโยนมันลงบนโต๊ะ คำรามเสียงหนัก แอนนีโมเน่กับสเตฟาโนไทส์เหรอ? นี่เธอคิดว่าเราหมั้นกันเรียบร้อยแล้วรึไง?

ผมถอนหายใจ นวดขมับตัวเอง

ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะเอายังไงกับช่อดอกไม้ที่ยุยโกะให้ โทรศัพท์ผมก็ร้องเตือนว่าผมได้รับข้อความ

เป็นข้อความจริงหัวหน้าห้อง เขาส่งรูปเรย์กะที่ถือดอกไม้แล้วโพสต์ให้กล้อง เธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

ถัดมาก็เป็นข้อความที่พิมพ์มาว่า "ขอบคุณสำหรับภาพคู่กับคุณมิฮารุ!"

ผมมองดูภาพสักพัก ก่อนจะเซฟลงเครื่อง

อืมม เหมือนว่าคำสาปโชคร้ายของผมจะบางเบาลงในวันนี้นะ กรรมดีมีอยู่จริง!

---
จบไม้ 11

stephanotise สเตฟาโนไทส์ มีชื่อภาษาไทยว่า ดอกชะลูดช้าง
อยากจะแปลแบบนี้เหลือเกินนนน แต่เดี๋ยวมันจะฮา บ้าเอ๊ย
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

>>105 ฐานะสามบ้านนี้น่าจะพอๆ กันหมดรึเปล่า อาจจะเทียบกันไม่ได้เพราะธุรกิจคนละทางกัน?

หรืออาจจะแบบ บ้านนี้รวย บ้านนี้เชื้อสายเก่าแก่ บ้านนี้ขุนนางเก่า ไรงี้ เพราะดูจากตอนของพวกนักเรียนคนอื่นๆ จะยกให้สามคนนี้พอๆ กันนะ

แต่คาบุรากิดูจะอยู่สูงสุด ส่วนคิโชวอินกับเอ็นโจอยู่เยื้องลงมานิดหน่อย เพราะไซซายะมีความดุเดือดเลือดพล่านให้ทุกคนเห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยในกรณีความหัวรุนแรงที่แสดงออกเวลาเจอเรื่องยูริเอะ บวกกับความชอบเล่นใหญ่ของบ้านคาบุรากิด้วย

>>103-108 แต๊งกิ้วมากโม่ง กู๊ดจ๊อบ!

เอ็นโจ ถ้าจะยิ้มขมหน้าขื่นทุกครั้งที่ยุยโกะออก เปลี่ยนคนไม่ดีกว่าเหรอ

โม่ง อย่าแปลชื่อดอกไม้เลย เห้มาก กุอ่านแล้วเกือบสำลัก จากที่ดราม่า ๆ แม่งฮาเลย

>>98 แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ ตบปาก5ที โอเคคร่ะ

กะ ก็ ข่าวคราวเงียบหายเกินครึ่งปีแล้วนี่นา TTvTT

เพิ่มเติมข้อมูลเรื่องภาษาดอกไม้ เพื่อเติมเชื้อไฟให้หมั่นไส้ยุยโกะ (กูหมั่นเอง)

Anemone เป็นชื่อทางฝรั่งเศส ส่วนทางอังกฤษเรียก Windflower
ภาษาดอกไม้แปลว่า "ความคาดหวัง" เลยถูกนำมาใช้เป็นสัญลักษณ์ของการมีอนาคตร่วมกัน นอกจากนั้นยังหมายถึงความโชคดี การปกป้องจากภยันตรายด้วย ส่วนในญี่ปุ่น ดอกอาเนโมเน่หมายถึงความจริงใจ ความรักที่ไม่จืดจาง

ความหมายอีกทางคือการถูกทอดทิ้งและสิ้นหวัง ก็เลยมักจะถูกนำมาใช้เพื่อแสดงถึงการให้กำลังใจ ให้มีความหวังด้วย

Stephanotis (ชะลูดช้าง หรือ ซ่อนกลิ่นเถา) มีความหมายว่าชีวิตคู่(แต่งงาน) ที่เต็มไปด้วยความสุข เลยมักเป็นตัวเลือกหลักของช่อดอกไม้แต่งงาน

>>103-108 ขอบคุณเพื่อนโม่งที่แปลค่ะ รักมึงนะ
กูขำชื่อดอกไม้ จากที่ดราม่านี่แม่ง.....สำลักน้ำเลยกู 5555555555555555

เห็นในตอนมียอมรับเรื่องฉายาจักรพรรดิ จะว่าไปเรย์กะกับเอ็นโจรู้ฉายาที่ตั้งให้ตัวเองกันใช่มั้ย จักรพรรดินีกับองค์ชายน่ะ

>>103-108 รักมึงงง มาจุ๊บโม่งที

ส่วนชื่อดอกไม้ดีแล้วที่ไม่แปล ขืนแปลมาด้วยมันจะโคตรคิลมู้ด 5555555555

กุเพิ่งสังเกต ฝั่งอิ๊งดูเมาๆป่ะวะ อย่างจริงๆแล้วพวกเด็กผู้ชายมันมาขอเป็นศิษย์หลังประกาศถอนตัว แต่ฝั่งอิ๊งบอกว่ามาขอเป็นศิษย์ในงานจบการศึกษา (แต่เหตุการณ์นี้ก็ถูกเมนชั่นตอนตอนจบการศึกษา-บทที่73)

อันนี้ฝั่งนู้นเมา หรือฝั่งไทยเมา กุสับสน

>>115 กูว่าคนเขียนอาจจะเบลอๆเขียนพลาดแล้วลืมเปิดเทียบ หรือไม่ฝั่งอิ๊งก็แปลผิดแบบดำน้ำมั่วๆเข้าใจผิดเลยไทม์ไลน์ไม่ตรงกันกับต้นฉบับรึเปล่า หรือไม่ก็เข้าใจว่าประกาศในวันจบการศึกษาเพราะตอนที่พูดถึงมันก็ตรงกับวันจบพอดี

กูกำลังสงสัยว่าที่ท่านฮิโยโกะไม่อัพต่อสักทีเพราะว่ากำลังเตรียมออกเล่มอยู่รึเปล่า

>>112 ดอกไม้นี่... หล่อนยังไม่ได้หมั้นกับเขาว้อยยยย
ว่าแต่นางไม่ใช่ว่าโตกว่าเอ็นโจเหรอ สาวม.ปลายที่มานั่งจริงจังกับหนุ่มม.ต้นนี่น่ากลัวแฮะ

>>117 ค่ายไหนก็ได้ที่ไม่ใช่คาโดคาว่า

>>118 แหมแก ห่างกันแค่ปีเดียวเอง ยังน้อยกว่าหนุ่มมอต้น กับสาวมหาลัยเยอะ

>>120 อย่าแซวไซซายะสิ!!!

ว่าแต่ รอนานขนาดนี้ อยากให้จอมมารมอบดอกชะลูดช้างให้เจ้าแม่ในตอนที่300จังเลย ฮือ

ดอกไม้ออกจะสวย ใครเป็นคนตั้งชื่อชะลูดช้างวะ 555555

>>122 คราวนี้อาจจะโดนเจ้าแม่แขยงหนักกว่าเดิม 555555

ตอนที่300

เอ็นโจยื่นช่อดอกไม้มาให้ฉีนท่ามกลางพลุที่โปรยปรายอยู่บนท้องฟ้า

“เอ๊ะ? ดอกไม้นี่สวยดีนะคะ ดอกอะไรเหรอ”

“ดอกชะลูดช้างน่ะครับ คุณคิโชวอินรู้ความหมายของมันมั้ย?”

“ห๊ะ?!?” ชะลูดช้าง?!? ดอกอะไรคะเนี่ย? หมายความว่าฉันอ้วนเหมือนช้างงั้นเหรอ?!? รับไม่ได้แล้วค่าาาา

“ยูกิโนะคุง เราไปเดินงานเทศกาลดีกว่าเนอะ”

“ฮะ ท่านพี่ล่ะฮะ?”

“ท่านพี่อยากจะทานอาหารต่ออีกหน่อยน่ะจ้ะ ยูกิโนะคุงไปกับพี่สองคนดีกว่าเนอะ”

ฉันจูงมือยูกิโนะคุงจากมาอย่างนุ่มนวล ส่งช่อดอกไม้ให้บริกรเอาไปประดับโต๊ะตามใจ

ฮึ่ม! ชะลูดช้างเนี่ยนะ!?! ฉันไม่อ้วนขนาดนั้นย่ะ!!!

ถึงจะว่าอย่างนั้น ก็อดลูบๆพุงไม่ได้เหมือนกันนะคะเนี่ย

>>125 อหห 555555555

กูขอเรียกร้อง ชูสุเกะ pov

>>125 โอ๊ยยยยยยยย สงสารรรรรรรร โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะ

>>125 โถ ชูสุมอย 55555555555

>>125 จอมมารกู โดนทุกดอกอ่ะ แต่ชื่อมันก็...แบบ ไม่ไหวจริง ๆ สมมติถ้ามีผู้มาให้ดอกหน้าวัวกู ก็คงแบบ เอิ่ม กุหลาบก็ได้นะ ลิลลี่ก็มี เลือกดอกไม้ชื่อแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ!

แต่กูว่าแล้วแต่คนนะ ถ้าเป็นยูกิโนะ กูว่าน้องเด็ดดอกหญ้าขึ้นมาให้ เจ้าแม่ก็คงฟินตัวแตกอ่ะ

>>129
ยูกิโนะ : คุณพี่เรย์กะฮะ ดอกไม้(ดอกหญ้า)อันนี้ผมให้คุณพี่เรย์กะฮะ

เรย์กะ : น่ารักมากเลยจ้ะยูกิโนะคุง พี่จะรักษาไว้อย่างดีเลย!
//หลังจากนั้นเจ้าแม่ก็เอาดอกหญ้าไปหล่อเรซิ่นเคลือบไว้ เพื่อเป็นที่ระลึก---

>>130 ถ้าเป็นชูสุมอยให้ เจ้าแม่คงประมาณ “ห๊ะ? จะบอกว่าฉันเป็นแค่ดอกหญ้ารองมือรองเท้าสินะคะ?!?” ไรงี้แหงๆ

เอาแค่ปฏิกิริยาหิ่งห้อยเหอะ ถ้ายูกิโนะให้ เจ้าแม่คงสร้างกรงเลี้ยงหิ่งห้อยละ หรือไม่ชวนกันไปปล่อยหิ่งห้อยสู่ธรรมชาติ

>>132 กูว่าเหตุการณ์หดหู่พอๆกับที่มาซายะเอาสร้อยทำเองไปให้วาคาบะแต่เขาดันเอาไปให้น้องสาว ส่วนชูสุเกะตั้งใจจับหิ่งห้อยใส่กรงแล้วส่งไปให้...นางก็เอาไปปล่อย สาวๆเรื่องนี้โครตใจร้ายเลย 5555555555555555555

เมื่อวานกูฝันเป็นลางว่ะ ฝันว่าท่านฮิอัพสเตตัสที่นาโร่บอกขอโทษที่หายไปนาน จะกลับมาอัพให้จบภายในปีนี้แน่นอน ตอนฝันหนิกูดีใจมากกกกกก ลุกขึ้นมากรี๊ดในโม่ง อัพเพจ กระจายข่าวทุกทาง และก็ตื่นมาพบกับความจริงอันแห้งแล้ง.... T-T

>>134 กูขอให้ฝันมึงเป็นจริง..

>>134 สาทุๆๆ

>>105 กูคิดว่าเอ็นโจรองลงไปหน่อย แต่ก็อยู่ระดับ top 3 ของ pivoine อยู่ดี ลำดับที่กูคิด no.1 ก็คาบุ no.2 ก็คิโชวอิน no.3 ก็เอ็นโจ ไม่งั้นเขาไม่เรียกแก๊งค์นี้ว่าสามผู้ยิ่งใหญ่หรอก 555555555555

แต่กูก็แอบสงสัยนะว่าไอ้สองหนุ่มนี่มันไม่โดนคนหมั่นไส้มั่งเหรอ แบบหล่อ รวย เก่ง ชาติตระกูลสูงส่ง ขนาดฝั่งผู้หญิงอย่างซึรุฮานะยังมีแขวะเรย์กะหรือเข้ามาหาเรื่องบ่อยๆ แต่ฝั่งคาบุหรือเอ็นโจดูไม่มีเรื่องเขม่นกันให้ได้ยินเลย ยกเว้นอาริมะที่คาบุดูไม่ค่อยกินเส้นด้วยเพราะเรื่องวาคาบะ เวลามุมมองคนอื่นแบบซาโตมิหรือเซริกะ สองคนนี้ก็ดูได้รับการเทิดทูนยอมศิโรราบจากฝั่งผู้ชายกันหมด ส่วนฝั่งผู้หญิงก็เป็นลัทธิอะไรซักอย่างไปแล้ว ดูคลั่งไคล้กันไม่ลืมหูลืมตามากๆ

หรือผู้หญิงในเรื่องมันสัตว์กินเนื้อ ดุร้าย ต้องออกไล่ล่า แต่ฝั่งผู้ชายเป็นพวกกินพืช รักสงบ นอนอาบแดดกันเอื่อยเฉื่อยในทุ่งหญ้าไม่สู้รบกับใคร 55555

>>137 น่าจะเป็นเพราะเจ้าแม่มีมุมเอ๋อๆ ด้วยมั้ง ไม่เหมือนสองคนนั่นที่ขรึมแทบจะตลอดเวลา

>>137 เหมือนว่าในตอนของซาโตมิมั้ง พูดถึงว่าสาวๆรร.นี้มีแต่พวกกระหายเลือด ดูฉายาแต่ละคน เจ้าแม่กาลี ฟูจิน ไรจิน วิญญาณแค้นอะไรนั่นของซึรุฮานะเงี้ย
ฝั่งผู้ชายอย่างพวกรุ่นน้องของเรย์กะก็แสบอยู่ แต่ที่ยอมสองคนนั้นคงเพราะเรื่องฐานะทางบ้านล้วนๆ
ส่วนฐานะทางบ้าน เอ็นโจไม่น่าด้อยกว่าคาบุหรอก แต่น่าจะเพราะนิสัยคาบุแหละที่ทำให้ดูเด่น ส่วนเรย์กะก็มีมาดนางพญา เลยกลายเป็นจักรพรรดิ-จักรพรรดินี เอ็นโจภาพลักษณ์นุ่มนวลเลยเป็นเจ้าชาย
ถ้าฐานะบ้านเอ็นโจด้อยกว่าคาบุชัดๆคงไม่เป็นเจ้าชายหรอก อาจเป็นเบ๊อันดับหนึ่งหรือเสนาบดีไปแล้ว

>>137 ให้เดานะ เรื่องที่พวกผู้ชายจะหมั่นไส้สองคนนี้ก็คงมีแหล่ะ ตามธรรมชาติของมนุษย์ แต่ที่ไม่มีใครมาหาเรื่องก็คงเป็นเพราะรู้ตัวดีว่าหาเรื่องไปก็เข้าตัวเปล่า ๆ เพราะว่าชาติตระกูล บุคลิกของทั้งสอง แถมกลุ่มแฟนคลับอีก

ส่วนเรย์กะ ที่มีคนแขวะ + จะพยายามยึคอำนาจก็คงเป็นเพราะเห็นว่าตัวคนเดียว เมื่อเทียบกับฝั่งผู้ชายแล้วมีสองคน กับรู้นิสัยที่แท้จริงของนางว่าป๊อดสุดๆ เลยกล้าล่ะมั้ง

>>137 เพราะเสน่ห์ผู้นำมั้ง เก่งจริง มีความสามารถ มีความกล้าและมั่นใจในตัวเอง แต่ไม่กร่างหรือโอ้อวด พูดจริงทำจริง ถึงจะหมั่นไส้แต่ก็ต้องยอมรับในความสามารถ แล้วกูว่าสองคนนี้ก็ทรีตคนได้ดีด้วย แบบที่จะพารุ่นน้องไปหาหมอ หรือแนะนำงานคณะกรรมการให้ แล้วอีกอย่างกูว่าสองคนนี้มีอะไรที่ทำให้รู้สึกแบบ...กูจะเอาอะไรไปชนะพวกมันวะ สู้ไปก็ไม่ชนะ ยอมจำนนดีกว่า

>>137 สองหน่อนั่นมันเพอร์เฟคเหมือนออกมาจากมังกะโชโจวครับ เลยไม่มีใครกล้าสู้ด้วย
รูปหล่อ บ้านรวย ผลการเรียนกับผลการแข่งกีฬาก็ติดอันดับtopตลอด

ท่านเรย์กะฐานะทางบ้านดีกับสวยมีออร่านางพญา แต่มีข้อด้อยเยอะ ทั้งอ่อนกีฬา สมรรถนะทางร่างก่ยต่ำเตี้ยติดดิน เรียนได้อันดับกลางๆ โดนสัตว์รุมประจำ ไม่นับความรั่วของเจ้าตัวที่เพื่อนสาวในแก๊งค์ช่วยกลบเกลื่อนเพื่อคงความน่าเกรงขามให้ท่านเรย์กะอยู่บนหิ้งต่อไป เลยมีคนกล้ามาหาเรื่อง

กูว่าเรย์กะผลการเรียนไม่กลางๆนะ มีชื่อติดบอร์ดแทบทุกครั้ง พวกมีชื่อขึ้นบอร์ดนี่ก็เรียนเก่งกันอยู่แล้ว และที่ซึรุฮานะยังแวะเวียนมาหาเรื่องได้ ไม่น่าจะเป็นเพราะความรั่วหรอก น่าจะเป็นเพราะเรย์กะนางไม่แยแสที่จะจัดการขั้นเด็ดขาดมากกว่า ลองเป็นเรย์กะในคิมิดอล ซึรุฮานะน่าจะถูกตบหายไปไม่กลับมาอีกเลย แบบตอนที่นางเอาพัดตบให้เจียมตัวนั่นล่ะ 555555

ส่วนคาบุกับเอ็นโจไม่มีใครกล้าหาเรื่องเพราะทางบ้านด้วย อิทธิพลด้วย แล้วก็แฟนคลับอีก หาเรื่องไปก็ซวยเองเปล่าๆ แล้วอีกอย่างกูว่าเพศหญิงมันดูมีความอิจฉาริษยาหรือต้องการชิงดีชิงเด่นมากกว่าชายมั้ง เลยแสดงออกมากกว่า หรือไม่ก็มีแหล่ะ แต่เรามองในมุมเรย์กะเลยไม่รู้ทางฝั่งผู้ชายว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นรึเปล่า

ลองหาเรื่องสองหน่อนั่นก็โดนแฟนคลับฝังดิ แค่นึกก็สยองแล้ว เหล่าสาวๆที่มีรักช่างน่ากลัว

>>144 นอกจากเเฟนเกิร์ลเกือบทั้งโรงเรียน ยังมีแฟนบอยอีกด้วยนะ

พูดถึงแฟนคลับแล้ว ถ้าเกิดเรย์กะ กับคาบุทะเลาะกัน แบบไม่มองหน้ากัน ในโรงเรียนจะเกิดอะไรขึ้น

>>146 เกิดข่าวลือ—จักรพรรดิกับจักรพรรดินีแตกหัก!!! หรือทั้งสองท่านจะเลิกรากันแล้ว?!?

>>146 กูคิดว่าถ้าเรย์กะแตกหักกับคาบุ คงไม่ค่อยกล้าไปเล่นกับยูกิโนะด้วย เพราะทะเลาะกับเพื่อนพี่ชาย แล้วก็ตาม >>147

>>146 กูว่าถ้าทะเลาะกันสมัยท่านประธานโยโกะยังอยู่ คนนี้ต้องรีบเข้ามาประสานความขัดแย้ง ในหมู่ Pivoine จะเกิดรอยร้าวขึ้นมาไม่ได้นะคะ! จะกลายเป็นการสร้างจุดอ่อนให้พวกสมาคมนักเรียน! ส่วนเอ็นโจคงยิ้มแห้งๆ รับหน้าที่ประสานงานไกล่เกลี่ยเหมือนเดิม

>>146 กูว่าจะทำลายฐานอำนาจเจ้าแม่เองด้วยว่ะ กลุ่มฝ่ายที่พร้อมจะตั้งตนใหม่จะมารุมง่ายขึ้นด้ว แถมฝ่ายนรหญิงจะถูกบังคับเลือกว่าจะไปขัดใครอีกถถถ

>>112 โง้ยยยยยย มีความน่ารำคาญมาก เมื่อไหร่ในเนื้อเรื่องหลักฮีจะปัดนางไปพ้นๆตัวได้ซักทีคะ!?

ว่าแต่ใครเป็นบ้าง รีเฟรชหน้าแล้วมันไม่เด้งคอมเม้นต์ใหม่ๆให้เลย แล้วมันมาเด้งตอนตอบกลับนี่แหละ

>>152 กูไม่เป็นนะ ไปเซ็ทติ้งอะไรไว้เปล่า ไม่ก็เปิดหลาย tab

>>153 ปกติเปิดหลายแทปก็ยังเด้งอยู่นะ แต่คราวนี้มาแปลกมาก

>>154 กุเป็นๆ กดReload postเอานะ

>>150 ซึรุฮานะคงใช้โอกาสนี้โจมตีท่านเรย์กะด้วยอ่ะ ชิบ ทำไมเกิดเป็นหญิงมันลำบากจังวะ เหม็นกันเองก็ง่าย ทะเลาะกันเพราะเรื่องผู้ชายก็ง่ายอีก มันมีดีอะไรให้แย่งนักว้าา ดีนะที่ท่านเรย์กะไม่ลงไปยุ่งด้วย 5555555

ท่านเรย์กะผู้คิดการใหญ่เช่นจะหนีไปร้านสะดวกซื้อยังไง แอบไปซุปเปอร์ยังไง ไปเดินตลาดยังไง แค่นี้ก็กลุ้มมากแล้ว

>>156 เออ ไม่ต้องดูไกล แค่กลุ่มญเหม็นหน้าในชีวิตประจำวัน กูยังกลัวถถถถ//แม่งตีกันเรื่องอะไรกุยังไม่รู้เลยซ๊าสสส

>>156 ผู้ชายก็ไม่ต่างกันน่า อย่างคาบุยังเขม่นอาริมะเพราะวาคาบะเลย แถมอาริมะยังอยู่ด้านสภานักเรียนที่ถือเป็นอริกับตัวเองอีก แค่อาริมะเป็นคนดีไม่หมั่นไส้ใครแล้วโจมตีหาเรื่องแบบซึรุฮานะก็เท่านั้นเอง

>>146 กูว่าเรื่องเดียวที่ทำให้เรย์กะทะเลาะกับคาบุได้ก็มีแค่เรื่องวาคาบะนี่ล่ะ แต่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโตที่จะแตกหักตัดขาดกันไปเลย นอกนั้นกูก็ไม่รู้ละว่าจะมีเรื่องไหนที่คาบุกับเรย์กะจะแตกหักกันได้ หรือจะเป็นเรื่องโดนด่าว่าอ้วนบ่อยๆเลยฟิวส์ขาด ตั้งตัวเป็นศัตรูแม่ม 55555555555555555555

>>160 แตกหักเพราะวาคาบะหลงรักเจ้าแม่ “ที่ผ่านมาคือแผนการของเธอสินะ คิโชวอิน”!

>>160 ถ้าทะเลาะเรื่องอ้วน ท่านชูสุเกะต้องเข้ามาช่วนเคลียร์แน่ๆ
" มาซายะ พูดเรื่องนี้กับหญิงสาวไม่ได้นะ *ยิ้มจอมมาร* "
" ถ้าคุณวาคาบะรู้ต้องไม่ชอบแน่ๆเลย ที่นายไปว่าหนึ่งในลูกค้าของบ้านวาคาบะน่ะ "

>>162 แล้วจอมมารผู้ปกป้องเจ้าแม่ ก็โดนเจ้าแม่เข้าใจผิดว่าไปเยาะเย้ยนาง

เลยโกรธจนแก้แค้นด้วยการเอามือเปื้อนน้ำมันไปจับจอมือถือของทั้งสองคน...

>>163 ตามด้วยเปิดกระปุกกาวค้างไว้ให้แห้งและเอาลูกปัดไปหย่อนใส่รองเท้า...

>>163
คุณคิโชวอินติดหนี้ผมอีกครั้งแล้วนะครับ---

>>165 ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป…

>>166 โอ้ย5555 หลอนโว้ย55555

>>166 ไม่แน่ นางอาจจะเอาผ้าเปียกไปปิดหน้าเอ็นโจอีกคนก็ได้นะ 5555555555

>>168 หรือไม่ก็ผ้าร้อน..

>>169 ผ้าเปียกร้อนๆ....

>>170 เลิฟเกจพุ่งพรวดยิ่งกว่าตอนโดนต่อยท้อง...

>>171 เอ็นโจเป็นมาโซเรอะ!----

เทียบกับกระทู้แรกแล้วความโชโจะโดขิๆ แม่งเกจลดฮวบเหลือประมาณ 0.01% ได้ป่ะวะ 55555 แท็ก Love ที่น่าสงสารเอ๊ยยย

>>173 ท่านฮิจะติดแท็ก food แต่พิมพ์ผิด---

>>174 ก็love กับfood มันสะกดคล้ายๆกันนี่นา *เสียงเจ้าแม่*

>>173 ความรักในเรื่องนี้ก็คือความรักที่เจ้าแม่มีต่อคานซังและอาหารซังไงล่ะ

ไม่รู้กูเมากาวรึเปล่านะ แต่กลับไปอ่านแล้วทำไมรู้สึกเหมือนเจ้าแม่ชอบจอมมาร แต่ซึนวะ

>>177 ถ้ามึงเมาก็ไม่ได้เมาคนเดียวละ กูก็รู้สึกงั้นเหมือนกัน ถ้าไม่ได้คิดอะไรจะรีบวิ่งแจ้นไปเลือกเสื้อผ้าหลังวางสายทำไมเนาะ ละไอ้ที่พูดประชดว่าแค่คนเคยเห็นหน้านั่นยิ่งชัด ถ้าไม่ได้คิดอะไรจริงๆบอกว่าเป็นเพื่อนเฉยๆก็ได้นี่ แต่นี่ตอบแบบพยายามผลักไสเขาออกจากตัวเกินไป แสดงออกว่าไม่ได้ชอบเกินไปเหมือนหลอกตัวเองว่าไม่ได้ชอบเขาอะ
//ซู้ด กลิ่นกาวมันหอมจัง

>>177 กูรู้สึกเอ๊ะ! ตอนที่นางจ้องวาคาบะกับเอ็นโจหัวเราะด้วยกันสองคนแบบสนิทๆ แล้วจ้องแบบไม่วางตาเลยนะ แต่ตอนนั้นกูพยายามคิดไปว่าเจ้าแม่แปลกใจที่จอมมารไม่รู้ไปคุยกับวาคาบะได้ไงมั้ง แต่กูมามั่นใจเอามากๆตอนยุยโกะโผล่มาแล้วนางหมดอาลัยตายอยากนี่ล่ะ ถึงกับยิ้มเลยกู มีความหวังสินะ แถมตอนถามวาคาบะเรื่องเรียก "เอ็นโจคุง" กูว่านางดูเย็นชาขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ว่ะ จากนั้นก็มาตอกหมุดด้วยการวิ่งไปเลือกชุดทันทีที่คุยเสร็จ เออ ชัดเลยว่าชอบเขาแต่ซึนนี่หว่า แต่อีกใจกูก็เผื่อใจไว้เหมือนกันว่ามันไม่มีอะไร กูสูดกาวมากไปเองเลยมโนไปแบบนั้น

ตอนนี้กูสับสนระหว่างเนื้อเรื่องจริงๆกับกาวแล้วอ่ะ...

ต..แต่กูกำไม้พายเรือเอ็นโจเรย์กะนะ!

>>178 >>179 มันใช่มาก กูไม่ได้กาวคนเดียวสินะ

......กำไม้พายเรือคันตะแน่นมาก เศษซากอวัยวะก็โปรยมันทุกลำเรือ

พอย้อนกลับไปอ่าน กูว่ากูลงเรือวาคาบะดีกว่าว่ะ ของฝากให้สองหนุ่มนี่เจ้าแม่ลืมสนิทชนิดไม่เห็นอยู่ในสายตา แต่สำหรับบ้านวาคาบะนี่ขนมาเพียบ ช่วยกันถือมาที่บ้านหนุงหนิง ชวนกันรำลึกความหลังปลาหมึกย่างเชื่อมสัมพันธ์ แถมยังมีอุปสรรคทางบ้านกีดกัน ทุกอย่างคือแม่งใช่มาก 55555

>>183 ถ้างั้นกูเปลี่ยนไปถือไม้พายอาหารซัง! เพราะอาหารซังมีโมเม้นกระหนุงกระหนิงกับเจ้าแม่เยอะมากๆ ไม่ว่าจะในห้อง pivione, ในห้องนอน, หรือข้างทาง อาหารซังก็อยู่กับเจ้าแม่เสมอค่ะ!

อ่าว.. กาวหมดกระป๋องละ

>>183 ก็นะ ถ้าเรื่องนี้เป็นแท็กยูริ คงไม่ต้องพายอะไรมันแล้ว โยนไม้พายทิ้งได้ แต่งกันตอนไหนอย่าลืมร่อนการ์ดล่ะ

>>185 มีคุณอิโคมะมาเป็นตัวอิจฉาลองใจความรักระหว่างสองเราด้วยนะ แต่แล้วก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความดี... หรือเปล่าวะ... ของวาคาบะจัง ยอมยกธงขาวไปในที่สุด

>>186 มีพ่อแม่กีดกันไม่ให้คบสามัญชนด้วยนะ และพ่อแม่มีคนที่หมายตาอยากให้แต่งงานด้วย แต่เจ้าตัวไม่อยากแต่งแล้วแอบไปมีความรักกับสาวน้อยแสนสดใสที่ฐานะแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เข้าสูตรละครน้ำเน่าหลังข่าวมากๆ

สรุป เรื่องนี้คาบุเป็นตัวร้ายที่มาแทรกกลางและคอยขัดขวางความรักระหว่างเรย์กะกับวาคาบะไม่ให้สมหวังได้ง่ายๆ แทนที่เรย์กะในคิมิดอลสินะ

>>188 ถ้าไซซายะภาคนี้เจอทรัคซังส่งไปกลับชาติมาเกิดเป็นคาบุรากิคิมิดอลเจอเรย์กะนางร้ายนี่คงมีเสียศูนย์กันบ้าง

>>189 ฟิคทะลุมิติไงมึง

กุกำไม้พายเรือเอ็นโจ แต่เป็นคนน้องนะ!

เห็นเจ้าแม่หลอกตัวเองตอนผ้าเช็ดหน้าแล้ว ไอ้ตอนที่แบบว่า เผลอจ้องจนสองคนนั้นเป็นเป้าสายตาจนได้ เนี่ย...เริ่มไม่ไว้ใจว่าจะไม่ได้เจตนาจริงๆ

>>192 แปลว่าต้องจ้องนานมากจนคนอื่นเขาต้องมองตามว่าจ้องอะไรเลยนะ

เพื่อนโม่ง อย่าด่ากุนะ กุแค่เข้ามาอ่านเรื่องนี้หาอะไรฆ่าเวลาเล่นๆ แล้วพออ่านไปอ่านมา กุก้อรู้สึกว่าทำไมลูกคุนหนูในเรื่องมันแลดู หน่อมแน้มคล้อยตามง่าย ประสบการณ์ชีวิตน้อยจังฟระ ในเรื่องนอกจากตัวหลัก แล้วพวกตัวประกอบที่เหลือดูไม่มีความเปนตัวของตัวเองเลยซักคน แบบสมมุติชอบมาซายะกับเอนโจ ก้อแห่กันชอบตามกันเกือบทั้งรร.อะไรแบบเนี้ย หรือคนที่อวยเรย์กะแม่งก้ออวยกันสุดฤทธิ์อะไรแบบเนี้ยอ่ะ หรือว่าถ้ากุจะอ่านเรื่องนี้ให้สนุกกุต้องโยนสามัญสำนึกความเปนจริงทิ้งไปอะไรแบบนี้ 5555

>>194 กูว่าการที่สาวๆ ชอบสองหน่อนั่นคือเพราะมันหล่อ เอาตามเซ็ตติ้งคิมิดอลเลยคือหล่อชนิดว่าทุกคนหลง เพราะงั้นมึงต้องตัดความสงสัยไปว่าทำไมในนิยายทุกคนดูชอบสองหน่อนี้จัง ส่วนเรื่องอวยเรย์กะกูว่ามันก็อค่กลุ่มสมุนเจ้าแม่นะ กลุ่มอื่นมันไม่ใช่อวยอ่ะ น่าจะกลัวมากกว่า555 ด้วยชื่อเสียงอำนาจทางสังคมที่สามารถทำพ่อแม่มึงตกงานหรือถูกขับไล่จากสังคมคนรวยได้ แบบนี้

>>194 คิดซะว่าเป็นสาวๆสไตล์อิโต้จุนจิเวลาคลั่งรักก็ได้นะ

>>194 ส่วนตัวกูว่าเรื่องอวยหลงกันทั้งโรงเรียนคือไม่เชิงมองมาซายะกับเอนโจวเป็นนักเรียนรุ่นเดียวกันแต่มองเป็นไอดอลที่มีไว้ให้ตามกรี๊ดแทะโลมทางสายตาเฉยๆอ่ะ อารมณ์ตอนอยู่มัธยมสาวๆจะรู้จัก80%รู้จักexoและส่วนใหญ่มองไปในทางที่ดี จะติ่งมากน้อยแค่ไหนแล้วแต่บุคคล

ส่วนเรย์กะส่วนใหญ่ที่อวยก็เพื่อนในกลุ่มนะแล้วคนในกลุ่มหลายคนก็เห็นความรั่วของเรย์กะแหละแต่เพราะเรย์กะรักเพื่อนดี เพื่อนเลยชอบโอ๋ๆปกป้องเรย์กะกัน ส่วนคนอื่นก็เกรงๆกันอารมณ์นัดเรัยนธรรมดามองเด็กกิจกรรมเฮดงานตัวแม่งี้ แบบไม่อยากมีปัญหาด้วยเท่าไหร่ พวกเพื่อนคนอื่นที่ไม่ใช่แก๊งเดียวกันก็ไม่ได้อวยอะไรเรย์กะออกแนวชอบแหย่ด้วยซ้ำ

>>195 โอเคกุเก็ตละ สรุปในเรื่อง ในรร.3หน่อเปนคนรวยค่ดพ่อค่ดแม่มีอิทธิพล เพราะฉะนั้นในเรื่องถ้าจะมีคนอินดี้ไม่เหนหัว3หน่อนั่นแม่งก้อจะยุรร.แบบมีความสุขไม่ได้ต้องย้ายรร. เพราะฉะนั้นในรร.มันก้อเลยมีแต่คนหัวอ่อนยอมสยบ3หน่อ กุเข้าใจถูกมะ 555

>>198 เอาจริงๆถ้าไม่ชอบใครก็อยู่นิ่งๆไม่สนใจก็ไม่มีใครหมั่นหรอก แบบสาวที่ชอบอ่านหนังสือในpivoineคนนั้นก็ไม่ได้สนใจใคร
คือคน

>>199 กูมือลั่น คือคนปกติต่อให้ไม่ได้กรี๊ดสามหน่อก็คงไม่แสดงตัวตนว่าฉันเกลียดสามหน่อนั่นอ่ะ ดูkyไปนะ เหมือนคนอื่นกำลังกรี๊ดอยู่ดีๆแล้วไปขัดความชอบเขาน่ะ

จะว่าไปคนที่แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรกับสามหน่อนั่นก็ประธานนักเรียนคนปัจจุบันไง ก็ยังอยู่อย่างปกติมีคนชอบไปตามเรื่องตามราว คนก็ไม่ได้ได้ตามอวยสามหน่อหน้ามืดตามัวขนาดนั้น

>>198 แต่สามหน่อนั่นก็มีดีพอที่จะมีคนเทิดทูนบูชาเป็นแฟนคลับนะ หน้าตาดี เรียนดี บ้านรวย อิทธิพลสูง pivoine ก็แบ่งแยกฐานะจากนักเรียนทั่วไปอยู่แล้ว เป็นตัวตนที่อยู่เหนือขึ้นไป และสามคนนี้ก็ดันอยู่ในระดับสูงสุดของ pivoine อีกต่างหาก จะมีคนกรี๊ดกร๊าดคลั่งไคล้ก็ไม่แปลกนะ ดูเป็นอะไรที่ไกลห่างจากตัวเหมือนพวกนิทานนิยายมากกว่าจะเป็นคนจริงๆที่จับต้องได้ เหมาะแก่การเอาไว้บูชาเป็นไอดอลน่ะ

เอาละ กุสรุปได้แล้วว่า 3หน่อนั่นคนมันชอบเยอะในเรื่อง แต่กุก้อคิดว่ามันต้องมีซักคนในเรื่องที่คิดในใจว่า แม่งจะอวยอะไรกันนักกันหนาวะ แต่มันก้อได้แค่คิด และในนิยายมันก้อไม่ได้โฟกัสที่คนๆนั้น เพราะนิยายมันดำเนินเรื่องโดยเน้นมุมมองของเรย์กะ และอีก 2หน่อเปนหลัก มึงจะบอกกุแบบนี้ใช่ป่ะ 555

>>202 คนที่ออกอาการชัดเจนก็อย่างซึรุฮานะไง

>>203 แต่ลิ่วล้อของเรย์กะก้อตบนางกลับไปไม่ใช่รึ สรุปในเรื่องกุว่าไม่มีใครสู้เรย์กะได้ยุดี ถ้าไม่นับอีก 2 หน่อ เพราะเหมือนเปนพวกเรย์กะไปกลายๆแล้ว มาซายะกะเอนโจอ่ะ

มึงอ่านกี่ตอนแล้ว ถามก่อน

ถ้ามึงอ่านถึงตอนพิเศษของพวกตัวประกอบ มันจะย้ำกันเสมอว่า “โรงเรียนนี้มีสามคน ที่ห้ามมีเรื่องด้วยโดยเด็ดขาด” เพราะฐานะอำนาจทางบ้านสูงมากจนกระทั่งรุ่นพี่ยังต้องยอมให้เกียรติ เอาเป็นว่าธุรกิจท็อปสามของญี่ปุ่น ท็อปเท่าไหร่ของโลกไม่รู้
ถ้ามีเรื่องด้วยก็เหมือนขุดหลุมฝังตัวเองอะ ดูอย่างตอนซึรุฮานะโดนตบกลับ เจ้าแม่แทบไม่ต้องทำอะไรมาก เอาอิทธิพลทางบ้านมาพูดแม่งก็ซีดแล้ว

เพราะงั้นต่อให้เกลียดก็ไม่กล้าแสดงออก ก็ทำเบลอๆไป ส่วนที่เรื่องมันมองจากมุมเจ้าแม่ มึงเลยไม่รู้ว่ามีคนเกลียดนางรึเปล่า นอกจากอีไก่โง่กับซึรุฮานะ คนอื่นเค้าก็รักชีวิตกันทั้งนั้นแหละ รอบตัวสามคนนี้ก็มีแต่คนอวยเป็นหลัก มันก็ธรรมดา

ทำไมมึงถามเหมือนอ่านข้ามตอนวะเนี่ย

เส้นใหญ่จนคนกลัวทั้งโรงเรียนของจริงไทยก็มี ไม่ต้องธุรกิจระดับโลก แค่ลูกคนใหญ่คนโตระดับจังหวัด กูเคยเรียนเจอแม่งหงอยหมดอ่ะ นินทาก็ต้องเฉพาะคนสนิทกัน ออกหน้าแซะไม่มีใครทำหรอก

>>206 กุเคยเจอหลานผอ. นั่งเรียนอยู่ดีๆแม่งต่อยเพื่อนอีกคนเฉย คาตาอาจารย์เลยจ้า

แต่อาจารย์เสือกด่าคนโดนต่อยว่าไปกวนตีนเค้าก่อนรึเปล่างี้

พอคนโดนต่อยไปฟ้องแม่ ทีแรกผอ.ก็ขู่ๆจะให้ออก(ร่ำลือกันมา)

แต่สุดท้ายฝ่ายผอ.เงิบแดกเอง เพราะอิคนโดนต่อยเป็นลูกอัยการ

>>207 อห อย่างพีค 555555555

>>202 มันก็มีไง แต่ไม่ได้โฟกัสมาก ตัวอย่างที่เห็นแบบชัดมากๆก็พวกสภานักเรียนที่หมั่นไส้กลุ่มอภิสิทธิ์ชนแบบ pivoine ไม่ได้ตามอวยตามเอาใจอะไร ออกจะมองว่าพวกนี้คือกลุ่มคนนิสัยแย่ที่เป็นต้นตอของปัญหาด้วยซ้ำ อาริมะช่วงแรกๆก็มีอคติกับเรย์กะหรือคาบุ แสดงออกถึงความไม่ชอบชัดเจน หรือซึรุฮานะที่เข้ามาหาเรื่องได้ไม่ว่างเว้น นักเรียนชายทุกคนก็ไม่ได้อวยเรย์กะ ออกจะกลัวๆหรือไม่ก็ล้อเลียนเอาลับหลังด้วยซ้ำ ลิ่วล้อเรย์กะตบแล้วไง พวกคนที่ไม่ได้ชอบหรืออะไรก็ยังล้อเลียนกันหรือพุ่งเข้ามาหาเรื่องอยู่ดี

แค่ที่มึงเห็นว่าคลั่งไคล้เว่อร์ๆก็พวกนักเรียนหญิงที่ต่อแถวเอาช็อกโกแลตให้คาบุกับเอ็นโจ เพราะกรี๊ดคนหล่อ อันนี้กูเข้าใจนะ กูก็เคยเป็น 55555 เอาของขวัญไปให้รุ่นพี่หนุ่มป๊อบในโรงเรียนเพราะเขาหล่อ วาเลนไทน์พี่เขาก็ได้ดอกกุหลาบกับสติ๊กเกอร์หัวใจแปะเต็มเสื้อไปหมด เวลาแข่งกีฬาสีเสียงกรี๊ดพี่เขาก็จะดังกว่าคนอื่นๆหน่อย แต่จะคลั่งไคล้ระดับที่สาวรุมกรี๊ดหน้ามืดตามัวทั้งโรงเรียนแบบสองคนนี้มั้ย ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เข้าใจว่าเซ็ตติ้งเดิมมันเป็นการ์ตูนตาหวาน มันก็มีอะไรเว่อร์ๆแบบนี้ออกมาน่ะ ไอ้เรื่องกลุ่มหนุ่มป็อบจนสาวคลั่งไคล้ไม่ลืมหูลืมตามันก็เป็นเรื่องที่เจอบ่อยๆในการ์ตูนเพื่อจะบอกว่าไอ้นี่หล่อจริงๆนะสาวถึงได้กรี๊ดขนาดนี้ เป็นการขายฝันให้คนอ่านไง

>>177 ใช่ กูคิดว่านางชอบเขาแต่ซึน แต่กูก็นึกไม่ออกว่าจุดเริ่มต้นของการชอบนี่มันตอนไหนวะ เห็นนางหนีตลอดแถมไม่สนใจเลย หรือจะชอบมาตั้งแต่ต้นสมัยที่นางย้อนอดีตมาแรกๆเลย ที่บอกชอบหน้าเอ็นโจมากกว่าคาบุ ในโลกเดิมเป็น fc เอ็นโจ ทุ่มโหวต ทุ่มซื้อกู๊ดส์มาก่อนไรเงี้ย

>>207 อันนี้กูชอบ อิเหี้ยยโคตรพีคค5555
แต่เอาจริงตอนที่กูเรียนคนที่กูรู้จักแม่แม่งเป็นคนบริจาคสร้างรร.แม่งก็ไม่มีใครกล้านินทาหรือหาเรื่องเหมือนกันนั่นแหละ

ย้อนกลับไปตอนที่ 162 เจ้าแม่พูดเรื่องยุยโกะมีบรรยากาศเฉพาะตัว แล้วบอกว่า "อย่างฉันคงไม่มีวันชนะได้หรอก"

ถ้าไม่ได้คิดอะไร จะไปแข่งเอาชนะทำไมล่ะว้าาาาา

แต่หาตอนที่เจ้าแม่ถามวาคาบะเรื่องเอ็นโจคุงไม่เจอแฮะ

>>212 ตอนที่ 191

วันนี้กูเพิ่งมีโอกาสได้มาญี่ปุ่นครั้งแรก กูไม่โทษเจ้าแม่เลยว่าทำไมหยุดตัวเองไม่ได้ ของกินแม่งเยอะมาก กูกินอิ่มแล้วอยากล้วงคออ้วกออกมาเพื่อให้แดกต่อได้ ลาก่อย โปรเจคลดน้ำหนักของกู

>>212 กูก็สงสัยเหมือนกันว่านางจะไปคิดเรื่องแพ้ชนะกับเขาทำไม ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นจะคิดงี้กับใครเลยด้วย แถมชอบไปเปรียบเทียบตัวเองกับเขาแล้วมาเฟลเองอีกต่างหาก

>>214 ยินดีด้วยมึง อย่าลืมตระเวณแดกตามสารบัญอาหารล่ะ 5555555

>>214 เรียนเชิญไปตรงrepแรก ตามรอยสารบัญของกินได้เลยจ้า555

>>216 >>217 แต๊งกิ้ว เดี๋ยวกูไปตาม

>>214 โดนเฉพาะขนมหวานนะมึงง ในมินิมาร์ทบางอันอร่อยชิบหาย ยิ่งร้านเบเกอร์รี่ดีๆนะ รู้ตัวอีกทีพุงกูก็ยื่นออกมาแล้วววววว

กูชอบผลไม้ที่นู่น มันอร่อยมากก ทั้งหอม ทั้งหวาน ดีงามมมม

นึกถึงแล้วอยากแดกราเม็งเลยอ่าา

>>219 แล้วยิ่งเจ้าแม่แดกอะไรก็อร่อยไปหมดตั้งแต่ขนมถุงๆ หลอกเด็กจนถึงขนมไฮโซวนะมึง ฮื้ออออออ

เวลากูไปญี่ปุ่น เข้ามินิมาร์ททีไรก็นึกถึงเจ้าแม่ทุกที 55555555 ไม่ใช่สิ กูเห็นอาหารอะไร กูก็นึกถึงเจ้าแม่ตลอด....

>>221 ตอนกูไปญี่ปุ่น ตอนเข้าที่พักแล้วกูกับเพื่อนชอบซื้อของจากมินิมาร์ทมาลองดู บางอันก็อร่อย บางอันก็รสชาติแปลกๆ แต่รวมๆแล้วกูชอบนะ บางอันกูซื้อกินทุกวันจนวันกลับยังแอบไปซื้อตุนใส่เป้กลับไทยไปด้วยเลย 5555

ของกินมินิมาร์ทญี่ปุ่นกูชอบชานมของ kirin ที่สุดละ ไม่หวานมาก รสชาติกำลังดี ส่วนนิชชินรสต้มยำกุ้งที่ขายที่ญี่ปุ่นเสือกอร่อยกว่าที่ขายที่ไทยอีก ไปญี่ปุ่นสามรอบกูยังกินของในเซเว่นญี่ปุ่นไม่ครบทุกตัวเลย เยอะจริงๆ

>>223 อหหห กูชอบมากกกกกก ไปทีไรกูซื้อ royal milk tea แบบขวดลิตรมาตุนในรถประจำ มันฟินมากกกกกกก

เมื่อก่อน kirin ที่ไทยก็มีนะ แต่หายไปนานแล้ว โคตรน่าเสียดาย (;_____;)

>>224 ชานม tea break ป่ะ

>>225 ใช่ๆ

>>225 ชอบมากทั้งชานมทั้งชาองุ่นเลย ฮืออออออออออ เสียดาย

อ๋อ ชานมทีเบรกกกกกก สมัยมันมีที่ไทยกูแดกบ่อยมาก โคตรอร่อย ทำไมไม่เอามาขายแล้ววะ ;__;

>>228 ขายไม่ดีมั้ง คนไทยชอบกินหวาน แต่ทีเบรกมันจืดๆไปหน่อยเมื่อเทียบกับผลิตภัณฑ์ชาแบรนด์อื่นๆในไทย

>>229 น่าเสียดายจัง กูว่ามันหวานพอดีเลยนะ ควรจะมีแคมเปญ #เอาชานมทีเบรกคืนมาเอาแฟนต้าองุ่นคืนไป

เดี๋ยวๆ มันมีชาแอปเปิ้ลกับมะนาวด้วยไม่ใช่เหรอ แต่กูชอบชานมที่สุด

กลายเป็นที่รีวิวน้ำเซเว่นไปแล้ว 555555 กูชอบชาแอปเปิ้ล

>>232 กูก็ชอบ หอมแอปเปิล มีรสขมฝาดของชาอ่อนๆ ติดปลายลิ้น อร่อยยยย

สมเป็นสาวกเจ้าแม่ พอพูดถึงของกินทุกคนคึกคักมาก ผิดกับตอนที่พูดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ (ของเจ้าแม่) เราจะกอดคออยู่ด้วยกันที่หมู่บ้านคานทองต่อไป

>>234 ก็เรื่องนี้มันติดแท็ก Love (the food) นี่นา

>>234 กูแต่งงานแล้ว คงอยู่หมู่บ้านคานทองไม่ได้ 555555555555555

ถ้าตอนที่ 300 ออก กูจะถวายสโคนและน้ำผึ้งชั้นดีแก่เจ้าแม่ สาธุ

>>234 กูจะเป็นลูกบ้านทรยศ หนีไปอยู่หมู่บ้านมีรัก

>>234 กูมีแฟนแล้ว //มองจากหมู่บ้านมีรัก

ยังเหลือโม่งฝั่งหมู่บ้านคานทองอยู่มั้ยเนี่ย 55555555

>>240 กู และกูคงลงหลักปักฐานอยู่นี่อีกนาน //ปาดน้ามตา

ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป
ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป
ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป ขอสาป
- by เจ้าแม่เรย์กะ

>>240 กรุสร้างบ้านอยู่นานแล้วเนี้ย ฮา

>>243 ทำไมกูอ่าน "ฮา" เป็น "ห่า" สงสัยเพราะกูงอกรากที่หมู่บ้านคานทองไว้นานแล้ว ถถถถถถถถถถถ

>>240 กูไม่เคยมีแฟนเลยตั้งแต่เกิดมา อยากทัวร์ชมหมู่บ้านบอกกูได้ กูว่ากูรู้จักทุกซอกทุกมุม /เหม่อมองจากยอดเขาหลังหมู่บ้าน

>>244 ทำไมอ่านแบบไม่อ่อนโยน😂😂😂

//โบกมือให้ชาวหมู่บ้านคานทองจากหมู่บ้านมีรักอย่างสง่างาม

*สาดเกลือใส่พวกหมู่บ้านมีรัก* …ที่แท้ก็เป็นแบบฟุจินไรจินที่ต่อหน้าทำให้เจ้าแม่คิดว่าเป็นสาวโสดทั้งกลุ่ม แต่ความจริงลับหลังเจ้าแม่คือมีอะไรโดขิ โดขิเกิดขึ้นตลอดสินะ!!! ท่านเรย์กะคะ พวกทรยศอยู่นี่ค—//โดนลากไปปรับความคิดในซอกตึกของซุยรัน

หรือจริงๆ แล้วท่านฮิโยโกะจะเป็นเศรษฐีนีชาวหมู่บ้านคานทองที่ช่วงนี้แอบหนีออกจากหมู่บ้านไปตามสามัญชนหนุ่ม ส่วนที่โม่งสันนิษฐานกันว่าเป็นแม่ลูกอ่อนจริงๆ ตอนนั้นอาจจะกำลังวางแผนหนีตามกันเลยไม่ว่างมาอัพ คิดจะใช้นิยายกับคิมิดอลเป็นตัวถ่ายทอดความรักที่มีกับหนุ่มคนนั้นสินะ! //กูกาวมากไปแล้ว

>>248 เอาจริงๆกูก็นึกว่าพวกเซริกะจะเป็นอีสาวใจโฉดที่ชายทั้งโรงเรียนขยาดไม่กล้าเข้าใกล้ซะอีก ที่ไหนได้ พอแยกจากเรย์กะปุ๊บมีหนุ่มเดินมาคุยด้วยทันที ชวนกินไอติม ชวนกินบาร์บีคิว....ถ้าเรย์กะไม่ได้เป็น pivoine ฐานะพอๆกับพวกเซริกะหรือนักเรียนทั่วไปในซุยรัน จะมีหนุ่มๆเข้ามาจีบบ้างมั้ยวะ

>>250 บุคลิกสูงส่งก็ยังยากที่จะเข้าหาอยู่ดีนา

>>250 ถึงไม่ติดด่านฟูจินไรจินก็คงโดนยิ้มอำมหิตของบางคนกันท่าไปอยู่ดีแหละมั้ง
//หรือนี่จะเป็นสาเหตุที่แท้จริง

>>250 >>251 >>252 ถ้าเรย์กะไม่ได้เป็น pivoine ก็ไม่ต้องวางมาดให้ดูสูงส่ง และคงไม่ได้สนิทหรือรู้จักสองหนุ่มนั่น ก็น่าจะมีคนจีบอยู่นะ เพราะหน้าตานางก็ถือว่าสวยอยู่ นิสัยก็ดี

>>250 กูว่ามีคนจีบแน่ๆ สวย นิสัยดี แล้วฐานะก็ไม่ได้สูงเกินเอื้อม หนุ่มๆทั่วไปในซุยรันคงคิดว่าตัวเองก็ระดับเดียวกัน จีบได้อยู่แล้ว แต่พวก pivoine ไม่น่าจะมาจีบเพราะคงคิดว่าคนละระดับกัน ถึงจีบคงจีบเล่นๆมากกว่าคบเป็นแฟนจริงจัง เพราะ pivoine ก็ดูหัวสูงถือตัวกันในระดับหนึ่ง โดยเฉพาะพวกที่อยู่ใกล้ๆกับประธานโยโกะแบบพวกรุ่นน้องที่ฉี่เป็นเลือดน่ะ พวกเอ็นโจกับคาบุรากิคงมองผ่านๆไม่ได้สนใจเท่าไหร่เหมือนนักเรียนทั่วไป ยกเว้นจะโดดเด่นขึ้นมาจริงๆแบบวาคาบะ

>>250 ความจริงตอนเก่าๆนางก็เคยมีรุ่นพี่จะมาจีบนะ......กูว่านางทำเป็นบ่นแต่จริงๆไม่สนใจมากกว่า

>>219 มึงนี่... พูดชมผลไม้ ลงท้ายจะแดกราเม็งเฉย

>>255 ตอนไหนวะ? นึกไม่ออกเลย ฟิลเต้อเอ็นโจกูหนาไปหรอกรึนี่

>>256 กรุก็คิดอยู่ว่าน่าจะเป็นราเม็งมิราเคิล ปล.กรุไม่ใช่ >>219

กูว่าหลักๆที่ท่านเรย์กะไม่โดนจีบเพราะเหมือนโดนคาบุกับเอนโจวจองไว้ว่ะ แบบถ้าไม่สูงส่งเท่าสองคนนี้ก็ไม่อาจเอื้อม แต่อ่าน >>255 ก็นึกได้ว่าที่จริงเจ้าแม่เห็นบ่นๆแต่จริงๆก็สเปคสูงนะ รุ่นเดียวกันไม่แลมาตรฐานคือท่านพี่ ต่อให้มีใครมาจีบเจ้าแม่ก็คงหาทางออกห่างอยู่ดี

>>257 กูจำเลขตอนไม่ได้แต่จำได้ว่านางอยู่ในงานเลี้ยงไม่ก็ในห้องpivoineเนี่ยแหละ ละก็มีรุ่นพี่มาชวนคุยแต่นางดันปฎิเสธไปเฉยเลย

กูว่าท่านเรย์กะอาจจะไม่ได้มีมาดสูงส่งอะไรมากหรอก//โดนเก็บ แต่ผมม้วนๆตอนอนุบาล/ประถมนางต้องดูยิ่งใหญ่กว่าทรงผมชาวบ้านเขาเลยทำให้มีคนชื่นชมศรัทธาในเกลียวสว่านนำโชค(?)ถวายตัวเป็นสาวกเป็นจำนวนมาก บวกกับการอยู่pivoineและไปรู้จักกับสองหนุ่มนั่น(เหมือนว่าจะสนิท) ก็เลยโดนยกขึ้นหิ้งเป็นเจ้าแม่ที่หนุ่มๆ กลัว นานๆเข้าก็ชิน ดูมีมาดมีบารมีโดยอัติโนมัติ

>>257 เหมือนมันมีตอนนึงนางนั่งอยู่ใน Pivoine แล้วก็มีรุ่นพี่ม.6 สามคนมานั่งด้วยชวนคุย เอาจริง ๆ คนเข้าจีบนางเยอะแหละ แต่เข้ามาแบบแอบแฝง เจ้าแม่ก็เลยไม่สนใจ

ถ้ามู้นี้เต็มแล้วตอน 300 ยังไม่มา จะตั้งชื่อว่าอะไรดี

ถวายอาหารร้านสะดวกซื้อให้เจ้าแม่ ขอตอนใหม่ครั้งที่27..

>>257 มีนะแต่ตอนไหนจำไมาได้ว่ะ น่าจะเป็นช่วงพึ่งขึ้น ม.ปลายใหม่ๆเลย
เจ้าแม่บอกผ่านๆประมาณว่าเข้าหาเพราะฐานะทางบ้านเจ้าแม่เลยไม่สนใจ

>>265 ตอนที่ 81

ก็มีรุ่นน้องมาจีบ(?)มาเข้าหาด้วยเรื่องโรคกระเพาะไง

>>267 จีบด้วยการชวนไปตรวจกะเพาะปัสสาวะ...........

>>267 น่าสงสัยนะว่านี่คือจีบจริงๆ รึเปล่า...

>>252 กูกำลังจะบอกว่าอ้าว ก็ไม่ใช่ว่ามีคนส่งยิ้มดำมืดเวลามีคนเข้าหาตลอดเลยไม่มีใครกล้ามาจีบไม่ใช่เรอะ แล้วก็นึกได้ว่ากูเมากาวนอก *ลูบหน้า*

>>265 กูว่าเจ้าแม่เป็นพวกชอบเรื่องรักโรแมนติกแน่ๆหว่ะ แซะคาบุงู้นงี้แต่ตัวเองก็อยากเจอรักดั่งเทพนิยาย รักฉันเพราะฉันเป็นฉัน ไม่ใช่เพราะฐานะหรือเพราะเป็นคิโชวอิน
นึกถึงบทในหนัง Notting hill; And don’t forget, I’m also just a girl standing in front of a boy asking him to love her.
อยากแต่งฟิคเลย… แต่กูเรือเอ็นโจชนิดที่ว่าถ้าทำได้จะหลอมร่างตัวเองให้เป็นเนื้อเดียวกับเรือไปซะ

>>269 รุ่นน้องทำเนียนตีซี้
>>270 กาวนอกแมร่งทรงพลังมาก กุก็อินไปด้วย ตอนนี้หยุดไปเลย กุอยากอ่านต่อมาก

ชาวเรือคาบุเรย์กะมาแต่งฟิก คาบุรากิ pov แข่งกับกาวนอกที กุพร้อมสูดกาว

>>270 ก็นะ นางก็ชอบจริงๆนั่นล่ะ ตอนแรกก็เพ้อหารุ่นพี่ว่าเป็นโรมิโอกับจูเลียต ที่ละเมอเพ้อเจ้อเรื่องได้แฟนเป็นดาราหนุ่มชื่อดังแล้วโดนทางบ้านกีดกัน แต่สุดท้ายก็ได้ครองรักกันแม่งอย่างฮา เอาพล็อตสุดแสนน้ำเน่ายอดนิยมมายำรวมกันได้ดีมาก 55555555

>>270 ตอนแรกกุก็คิดงั้น แต่พออ่านของมึง อ้าว กูก็เมากาวนอกเหมือนกัน

แต่ไม่แฟร์นะ ตัวเองก็มีคู่หมั้น แต่หวงก้างคนอื่น

วันนี้กุว่าง อาสาแปลกาวนอกต่อละกัน

เชี่ยยยย ไปอ่านตอนที่81มาเลยแบบว่า จริงด้วยยยยย

ตัวเองปฏิเสธซะหมด แต่มาบ่นว่าไม่มีคนจีบคืออะรายยยยยยย

คงเห็นเจ้าแม่ตั้งกำแพงสูงปรี๊ด สุดท้ายเลยไม่มีใครกล้าจีบป่ะวะ

>>274 กรี๊ดดดด *ปาใจ*

>>274 //พุ่งตัวเข้ากอด กรุรักมึงงงง

>>275 เจ้าแม่บอกถึงโสดแต่ก็เลือกนะจ๊ะ

เป็นช่วงไหนสักช่วง หลักจากที่ไซซายะเป็นประธาน Pivoine แล้ว

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ ตอนพิเศษ ทาคามิจิผู้ตกหลุมรัก : เอ็นโจ ชูสุเกะ POV; คั่นตอนที่ 11/12 >>

ระหว่างกำลังเดินไปที่สโมสร ผมก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ไปด้วย มาซายะตกหลุมรักทาคามิจิ, มาซายะยอมเป็นประธาน Pivoine เพื่อทาคามิจิ, มาซายะเริ่มเป็นสตอล์คเกอร์

ผมถอนใจ

การเป็นเพื่อนสนิทของคาบุรากิ มาซายะนั้นบันเทิงดี แต่ก็มีความเจ็บปวดปะปนอยู่ด้วย โดยเฉพาะเมื่อมาซายะผู้บูชาความรักคนนั้นเริ่มกลายเป็นไอ้งี่เง่าเวลาพูดถึงเรื่องความรัก เขาชัดเจนเสียจน 'ทุกคนรู้' ว่าเขาชอบทาคามิจิ แต่มีแค่แม่สาวคนนั้นคนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่รู้ตัว

พูดแล้วก็นะ ผมออกจะสงสัยอยู่ว่าทาคามิจิรู้สึกยังไงกับมาซายะกันแน่ เธอเป็นเด็กฉลาด เพราะงั้นผมว่าเธอน่าจะรู้ตัวแล้วนะ บางทีอาจจะแค่ไม่สนใจล่ะมั้ง?

แย่หน่อยที่ทาคามิจิไม่เหมือนคุณคิโชวอิน ผมยิ้มขณะคิดว่าคุณคิโชวอินคนนั้นเป็นคนชัดเจนขนาดไหน

(เสียง) "คุณทาคามิจิ คุณมีคนที่ชอบรึยังคะตอนนี้?"

หืมมม? ผมหยุดลงตรงมุมอับ เห็นคุณทาคามิจิกำลังพูดกับเพื่อนคนหนึ่ง คงเป็นเพื่อนร่วมชั้นล่ะมั้ง?

น่าสนใจแฮะ

ผมหลบเข้ามุม หวังว่าจะได้ข้อมูลมากกว่านี้

(ทาคามิจิ) "อะฮะฮะ คงงั้นล่ะน้า"

!!!

ทาคามิจิชอบใครสักคนอยู่? ใช่มาซายะป่ะ? ในที่สุดฤดูใบไม้ผลิอันสดใสก็มาเยือนเจ้าลูกชายตัวน้อยของผมแล้วใช่มั้ยเนี่ย? ผมแนบตัวชิดกำแพง ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อหาข้อมูล หัวใจเต้นถี่รัว

(เพื่อน) "มีเหรอ? ใครกัน? ใช่ท่านคาบุรากิรึเปล่า? ท่านคาบุรากิใช่มั้ยคะ? ท่านคาบุรากิชอบคุณอยู่ไม่ใช่เหรอคะ วิเศษไปเลย!"

(ทาคามิจิ) "อะฮะฮะ พูดอะไรน่ะ? คาบุรากิคุงไม่ได้ชอบฉันแบบนั้นซะหน่อย"

!!!

งี่เง่า! คุณทาคามิจิงี่เง่า! คุณคิโชวอินหมายเลขสอง!!!

(เพื่อน) "หา? พูดอะไรน่ะคะ? ท่านต้องชอบคุณแน่นอนค่ะ ชัดเจนเสียขนาดนี้"

(ทาคามิจิ) "หา เราพูดถึงคาบุรากิคุงคนเดียวกันรึเปล่าเนี่ย เขาไม่ได้ชอบฉันแบบนั้นแน่ๆ ค่ะ เขาเพียงเห็นฉันเป็นคู่แข่งและเพื่อนเท่านั้น"

พระเจ้า! คุณทาคามิจิ นี่คุณตาบอดขนาดไหนกัน? นี่น่ะคือมาซายะนะ รู้มั้ย! เจ้าคนเถรตรงงี่เง่ามาซายะไงล่ะ!! ทำไมถึงได้ทำตัวเหมือนคุณคิโชวอินซะงั้นเล่า?!!

ผมคร่ำครวญ นึกถึงตอนหมอนั่นติดหนึบชอบยูริเอะกับทุกอย่างที่หมอนั่นทำเพื่อแสดงออกว่าชอบเธอ แต่ก็โดนปฎิเสธอยู่ดี กลายเป็นงานหนักมาโถมใส่ผมเพราะต้องตามตัวหมอนั่นกลับบ้าน

(ทาคามิจิ) "อีกอย่าง ฉันชอบคนอื่นนะ"

!!! ทาคามิจิชอบคนอื่น!!! ใครกัน? ผมต้องโทรเรียกตำรวจให้คอยให้ความคุ้มครองหมอนั่นจากมาซายะมั้ย? อย่าทำอะไรโง่ๆ นะ มาซายะ!

RIP คาบุรากิ มาซายะ - ฆ่าตัวตายเพราะไม่สามารถทนรับความเจ็บปวดจากการอกหักครั้งที่สองได้

(เพื่อน) "คุณไม่ชอบท่านคาบุรากิรึคะ? หรือว่าจะเป็นคุณมิซึซากิ?"

RIP ประธานนักเรียน มิซึซากื - ตายเพราะความหึงหวงจากสาวน้อยผู้บูชาความรัก

(เพื่อน) "หรือจะเป็นท่านเอ็นโจคะ?"

!!! ผมยังเด็กเกินกว่าจะตายตอนนี้! ยิ่งตายเพราะเพื่อนสนิทด้วย!

RIP เอ็นโจ ชูสุเกะ - ตายเพราะแย่งความรักจากสาวที่เพื่อนชอบ

(ทาคามิจิ) "หืม เอ็นโจคุงกับมิซึซากิคุงเหรอคะ? เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น"

ขอบคุณพระเจ้า!

(เพื่อน) "งั้นคุณชอบใครคะ?"

(ทาคามิจิ) "อะฮะฮะ ความลับน่ะ"

(เพื่อน) "อย่างน้อยก็เล่าให้ฟังหน่อยซี่"

ใช่ครับ ได้โปรด ยิ่งข้อมูลเยอะ ผมยิ่งสามารถหาตัวคนๆ นั้นเพื่อช่วยให้เขาหนีออกนอกประเทศได้ไวขึ้นนะ

(ทาคามิจิ) "ก็นะ คนๆ นั้นเป็นคนแรกเลยที่ช่วยฉันที่นี่ ตอนที่ฉันเจอปัญหากับ Pivoine ครั้งแรก คนๆ นั้นก็เป็นคนช่วยฉันเอาไว้ หลังจากนั้นฉันก็ได้รับจดหมายบอกวิธีปฎิบัติตัวเมื่ออยู่ใกล้ Pivoine ฉันไม่รู้นะว่าคนๆ นั้นตั้งใจจะปกปิดรึเปล่า แต่ก็ชัดเจนมากสำหรับฉันล่ะน่ะ หลังจากนันก็ยังมีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่คนๆ นั้นทำอีก แม้ว่าจะไม่เปิดเผยตัว แต่คนๆ นั้นก็คอยช่วยเหลือฉันอยู่เสมอ เสื้อผ้าชุดนี้กับรองเท้าคู่นี้ก็ได้มาจากคนๆ นั้นตอนที่รองเท้ากับเสื้อฉันพังนะ ฉันได้ชุดใหม่เอี่ยมนี่ เพราะคนๆ นั้นย้ำแล้วย้ำอีกว่าจริงๆ แล้วชุดนี้้เปื้อนล่ะ"

(เพื่อน) "อุหวา ผู้สนับสนุนในมุมมืด โรแมนติกจังเลยค่ะ เขาเป็น Pivoine รึเปล่าคะ?"

(ทาคามิจิ) "ก็น้า ในสถานที่แห่งนี้ มีแค่คนๆ นั้นเท่านั้นแหละที่ฉันเชื่อใจได้ 100% ไปกินข้าวกันเถอะ ใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้วน้า เรายังต้องเข้าเรียนอีก"

(เพื่อน) "คุณทาคามิจิรอเดี๋ยวสิคะ เล่าให้ฉันฟังอีกหน่อยสิ ฉันอยากรู้เรื่องคนๆ นี้อีกนี่นา"

(ทาคามิจิ) "ฟุฟุฟุ บอกแล้วไง ความลับจ้า"

ผมยืนอยู่ตรงนั้นจนไม่ได้ยินเสียงเดินแล้วถึงเดินออกมาจากมุมอับ ระหว่างเดินไปห้องสโมสร ผมก็คิดถึงสิ่งที่ทาคามิจิพูด เธอต้องชอบคนๆ นั้นมากถึงขนาดยังใส่รองเท้ากับเสื้อของหมอนั่นอยู่ แต่คงมีแค่ไม่กี่คนหรอกที่มีขนาดตัวพอๆ กับทาคามิจิ หมอนั่นเป็นใครนะ?

เดี๋ยวสิ

ทาคามิจิได้พูดถึงเรื่องเพศรึเปล่านะ? เธอเอาแต่พูดว่า 'คนๆ นั้น' ไม่ใช่ 'เขา' บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ? ใครล่ะ? คนเดียวที่ผมรู้จักแล้วน่าจะช่วยเหลือเธอก็มีแค่คิโช---

เดี๋ยว. หยุด. เอาใหม่.

ไม่มีทาง ไม่ๆ ลืมมันไปซะ

ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

ทีนี้ เครื่องติดตามตัวนี่ราคาเท่าไหร่นะ

ผมต้องการสักเครื่องหนึ่งถ้ามาซายะออกเดินทางอีกรอบจากการอกหักครั้งใหม่

------------
จบตอนพิเศษ

ถถถถถถถ ถ้าจบแบบนี้จริงน่าสงสารไซซายะเกิ้น

>>279-280 กาวไทยกาวนอกล้วนกวนจากแหล่งเดียวกัน เลยเห็นตรงกันว่าสำหรับวาคาะแล้ว เรบ์กะ>คาบุรากิ

omg คาบุเอ๋ย เสนาธิการทำพังเองแล้วไหมล่ะ

>>279-280 โถ ไซซายะ ท่าทางนายจะได้ไปโดดผารอบสองแล้วล่ะ.......
ถ้าชอบผู้หญิงไม่รุ่ง ก็ลองๆมองผู้ชายข้างๆไว้ก็ได้นะ อยู่เคียงข้างในวันที่ลำบาก จะโดดผาก็ตามไปยับยั้ง คอยดูแลห่วงใยไม่ยอมไปไหน จะทำอะไรก็คอยซัพพอร์ต ดูแลดีขนาดนี้จะไปหาจากไหนได้อีกคะ นี่ล่ะคู่ชีวิตที่แท้ทรูของนาย

>>283 คนข้างๆมี(ว่าที่)คู่หมั้นอยู่แล้ว คราวนี้มาซายะอาจจะต้องไปโดดผารอบ 3 แบบไม่มีคนตามไปด้วย...

>>284 สงสัยต้องบวชอย่างเดียวแล้วล่ะ แนะนำเสื้อคลุมยาวกับโกนหัวให้ล้านเลี่ยนนะคะ

>>282 ท่านเรย์กะเล่นแย่งปักธงอีเวนท์ต่างๆที่ต้องเป็นคาบุรากิมาช่วยวาคาบะจังนิ แต้มความชอบต่อท่านเรย์กะแล้วพุ่งเอาๆ คาบุรากิที่ไม่มีอีเวนท์ปักธงเลยกลายเป็นสโตกเกอร์เอาแต่ใจไปแทน

แค่ก ไม่แน่นะ อาจจะเกิดคอมบิเนชั่นใหม่ซึ่งเรียกว่า สามพ-*ปี๊บ* คาบุรากิ -> วาคาบะ -> เรย์กะ …(->ฟู้ดซังจากบ้านวาคาบะ)

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 12 >>

การเฉลิมฉลองสอบเข้าของนักเรียนมัธยมปลายจัดขึ้นในวันที่เย็นสบายของเดือนเมษายน บรรยากาศงดงามด้วยอากาศสดชื่น และกลีบดอกซากุระที่พลิ้วไหวในสายลม

ผมนั่งอยู่แถวหลัง ล้อมรอบด้วยกลุ่มของผม และเมินเฉยสายตาเร่าร้อนที่จ้องมาจากนักเรียนคนอื่นๆ บนเวที ประธานนักเรียน โทโมเอะ เซ็นจุ กำลังกล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่ ต่อด้วยมาซายะ ที่เมื่อก้าวขึ้นเวทีปุ๊บ ผมก็ได้ยินเสียงผู้คนสูดหายใจเข้า ช่าย ลูกชายผมหล่อใช่มั้ยล่ะ?

ผมดูมาซายะขึ้นกล่าวสุนทรพจน์เป็นตัวแทนนักเรียนใหม่ คนบางส่วนดูเหมือนจะตกหลุมเสน่ห์ไปแล้ว ผมรู้ ความป๊อบของมาซายะน่าจะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว กลุ่มบางกลุ่มเริ่มส่งเสียงเอะอะทุกครั้งที่มาซายะกวาดตามองรอบเวที และผมก็คิดไอเดียสนุกๆ ออก ประมาณว่าน่าจะลองขว้างอะไรสักอย่างใส่คนพวกนั้นเพื่อบอกให้พวกเขาเงียบซะที

ในที่สุดพิธีต้อนรับก็จบลง มาซายะลงจากเวที แล้วเราก็เดินไปตรวจสอบห้องเรียนที่ถูกแปะไว้ด้านนอกหอประชุมด้วยกัน

พอเจอชื่อตัวเองแล้ว ผมก็ไล่ดูรายชื่อเพื่อนร่วมห้องของผม

เพื่อนร่วมห้องผมไม่มีทั้งมาซายะและเรย์กะ เฮ้อ...

-

"ผมเอ็นโจ ชูสุเกะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"

ผมยิ้มอย่างสุภาพและเมินเสียงปรบมือจากนักเรียนในไปเสีย เมื่ออาจารย์พยักหน้า ผมก็นั่งลง คนอื่นๆ ก็ทยอยแนะนำตัวต่อทีละคน

ผมเหม่อมองออกนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย ห้องนี้ไม่มีคนน่าสนใจเลยน้า

หลังจากที่อาจารย์เลือกตัวแทนห้องเสร็จแล้ว คนอื่นๆ ก็ต้องตัดสินใจเลือกตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ กันไป รวมไปถึงการทัวร์โรงเรียนที่จะจัดขึ้นพรุ่งนี้เช้าในชั่วโมงโฮมรูมด้วย ดังนั้น เราก็เลยยุ่งกับเรื่องพวกนี้จนหมดคาบ

-

เมื่อผมกลับถึงบ้าน ก็เห็นคุณแม่นั่งดื่มชาผ่อนคลายอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมทักทายคุณแม่ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนกลับเข้าห้อง

พอจะเข้าไป ก็ได้ยินเสียงคนขยับอยู่ด้านใน เมื่อเปิดประตูก็ได้เห็นน้องชายของผมถูกห้อมล้อมด้วยของที่ถูกรื้อออกมาจากในตู้เสื้อผ้า เท่าที่มองจากด้านหลัง เขากำลังถืออะไรสักอย่างอยู่

"ยูกิโนะ?" ผมเรียกเขา วางกระเป๋าลงบนเตียง น้องชายผู้มีผมบลอนด์สว่างก็หันกลับมาและยิ้มสว่างไสวให้ "ท่านพี่ ยินดีต้อนรับกลับบ้านฮะ"

"ไง...ทำอะไรอยู่น่ะ?" ผมถาม เดินไปหาเขา เลือกทางเดินอย่างระมัดระวังท่ามกลางห้องที่ยุ่งเหยิง "ผมจะหาผ้าพันคอสวยๆ ที่ท่านพี่มีฮะ แต่ผมเจอนี่แทน! สวยจังเลย! ยังกับเจ้าหญิงแน่ะ! คนนี้ใครเหรอฮะ?"

"เจ้าหญิงเหรอ?" ผมก้มมองมือของยูกิโนะ เห็นเขาถือรูปเรย์กะจบการศึกษาอยู่

"ยูกิโนะ อย่าค้นของของพี่!" เผลอขึ้นเสียงใส่ยูกิโนะจนได้ ยูกิโนะสะดุ้ง รูปร่วงจากมือ เขามองผมด้วยดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตา ก้มหัวพึมพำ "ขอโทษฮะท่านพี่" แล้วไม่พูดอะไรอีก

ถึงจะมารื้อของของผมก็เถอะ...แต่ก็ขอโทษแล้วนี่นะ...

ผมถอนหายใจ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ น้องชายและหยิบรูปขึ้นมา "โทษทีนะยูกิโนะ พี่ไม่ควรขึ้นเสียงใส่นายเลย" ผมลูบหัวเขาอย่างเบามือ "พี่ไม่ได้โกรธนะ ไม่ต้องกังวล"

"ขอโทษฮะ..."

ผมมองหน้า ก่อนจะเอารูปแตะหัวเขาเบาๆ "ถามพี่ว่าคนนี้ใครใช่มั้ย? เจ้าหญิงคนนี้น่ะ"

"...ฮะ"

ผมส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆขณะมองรูป

"เธอเป็นคนที่น่าสนใจและสนุกสนานมากที่พี่รู้จักที่โรงเรียน มีหลายคนไม่กล้าเข้าใกล้เธอเพราะลักษณะภายนอก แล้วเธอก็ไม่ได้ให้เวลากับคนพวกนั้นด้วย แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนชอบเข้าสังคมมาก แล้วก็สวยมากด้วย ดังนั้นเลยมีหลายๆ คนที่ชอบมาที่ห้องเราเพื่อแอบดูเธอ" ผมกัดริมฝีปาก จำได้ว่าหลายๆ ครั้งมีแฟนๆ ของเรย์กะมาที่ประตูห้องเรียนในตอนที่เราอยู่มัธยมต้นด้วยกันเพื่อแอบดูเรย์กะ หรือในชั้นปีสาม ที่พวกเด็กผู้ชายพูดถึงเธอมากมาย ไม่เหมือนมาซายะหรือผม เธออยู่ในกลุ่มที่ปกป้องเธออย่างดุดัน และไม่ยอมให้คนอื่นเข้าใกล้แม้แต่น้อย...

ผมพูดต่อ "จริงๆ แล้วเธอเป็นคนที่อ่อนโยนและเป็นคนดีมาก ถึงจะน่ากลัวสุดๆ เวลาโกรธก็เถอะ"

"โอ๋~" ยูกิโนะยิ้ม มองรูป "ท่านพี่ ชอบเธอรึเปล่าฮะ?"

ผมมองยูกิโนะ ยิ้มตอบ "เธอเป็นแค่เพื่อน"

สีหน้าของยูกิโนะดูสับสัน " แต่ท่านพี่พูดเหมือนชอบ---"

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะคำพูดของยูกิโนะ "นายน้อย มื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ โปรดลงไปรับประทานอาหารด้วยนะคะ"

ผมพ่นลมหายใจเฮือกหนึ่งและยืนขึ้น เก็บรูปกลับเข้าลิ้นชักขณะมองไปทั่วห้อง ต้องให้คุณเมดมาทำความสะอาดซะแล้ว...

"มาเถอะยูกิโนะ ถึงเวลามื้อเย็นแล้วนะ" ผมจูงมือ ดึงเขาไปทางประตู แม้จะขัดขืนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตามมาเงียบๆ

"เธอจะมาเป็นคุณพี่สาวของผมมั้ยฮะ?"

"อืมม~ เดี๋ยวก็รู้" ผมตอบขณะเดิน

เอ่อออ ดูจากที่เรย์กะหลบเลี่ยงผมแล้วเนี่ย ถ้าผมอยากให้เธอมาเป็นเจ้าสาว ผมคงต้องพยายามหนักสาหัสเชียวล่ะ...

-

เช้าวันต่อมา ตำแหน่งหน้าที่อื่นๆ ในห้องก็ถูกแจกจ่าย ผมมองในรายชื่อ นึกสงสัยว่าตัวเองต้องทำอะไร

พูดแล้วก็ ปีที่แล้วผมจ่ายงานหลายๆ อย่างให้นักเรียนนอกบางคนเหมือนกัน ผมมองไปรอบห้องเรียน คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์ "มีใครอยากอาสามั้ยนะ?"

สายธารแห่งอาสาสมัครถล่มพัดเข้ามา ผมยิ้มอย่างใจดีให้หัวหน้าห้อง ทิ้งที่เหลือให้เขาจัดการจ่ายหน้าที่ ส่วนผมก็นั่งลงมองกลุ่มสาวๆล้อมรอบเขา ระวังอย่าโดนเหยียบล่ะ หัวหน้าห้อง

หลังจากทุกอย่างเสร็จลง เราก็เริ่มเดินทัวร์โรงเรียนไปทีละตึก นักเรียนนอกที่เข้าใหม่ดูจะคัลเจอร์ช็อคอย่างแรง พอดูหอศิลป์ ห้องแล็บ และแนะนำห้องสมุดอย่างคร่าวๆ แล้ว ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าบางคนน่าจะเริ่มรู้สึกได้ถึงความรวยบ้าบอของโรงเรียนนี้แล้ว แบรนด์ซุยรันไม่ได้มีไว้แค่อวดเฉยๆ หรอกนะ

สำหรับผม เห็นได้ชัดเจนเลยว่าดวงตาของเหล่า Pivoine แห่งซุยรันนั้นเปล่งประกายอย่างภาคภูมิกับอุปกรณ์ทุกชิ้นและตึกทุกหลังในโรงเรียนของพวกเขา ผมรู้สึกได้ถึงชนชั้นที่เกิดขึ้นระหว่างนักเรียนทั่วไปและ Pivoine ที่เกิดขึ้นอย่างเงียบงัน...

-

พวกเรามาถึงห้องสภานักเรียนหลังจากที่ห้องก่อนหน้าเพิ่งจะจากไป เมื่อมองไปที่พวกนั้นก็สังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อ้าปากหวอ เอ่อ...ช่วยปิดปากหน่อยได้มั้ยครับ คุณดูออกจะ...โง่หน่อยๆ น่ะ

ทันทีที่ก้าวเข้าไป เราก็พบกับรุ่นพี่ประธานนักเรียนผู้ใจเย็นและจริงจัง โทโมเอะ เซ็นจุ

"โอ้ หวัดดี" รุ่นพี่โทโมเอะยิ้มอย่างสุภาพ เขาและสภานักเรียนคนอื่นเริ่มแนะนำตัว จากนั้นจึงอธิบายคร่าวๆ เรื่องกฏเกณฑ์ต่างๆ รวมถึงเตือนพวกนักเรียนนอกด้วย

" Pivoine เป็นกลุ่มที่ได้รับการอภิสิทธิ์พิเศษในซุยรันนะ ส่วนรายละเอียดพวกนายถามจากนักเรียนลูกหม้อได้ เข็มกลัดดอกโบตั๋นแบบที่อยู่บนเสื้อของคุณเอ็นโจคือสัญลักษณ์ของความเป็น Pivoine นะ ดังนั้นถ้าเจอใครใส่เข็มกลัดนี้ก็ให้ระวังหน่อยล่ะ"

...นี่คุณเพิ่งจะพูดว่าผมเป็นบุคคลอันตรายไม่ควรเข้าใกล้ใช่มั้ยครับ รุ่นพี่?

"ถ้ามีปัญหาอะไร มาบอกสภานักเรียนได้ทุกเมื่อเลยนะ แต่ฉันว่าคงไม่เป็นไรหรอก พวกนายมีคุณเอ็นโจอยู่แล้ว เขาเป็นคนที่รักษากฏระเบียบและช่วยเหลือทุกคนได้มากเลยล่ะ เพราะงั้นขอให้เขาช่วยเหลือก็ได้ถ้ามีปัญหา"

อย่าโยนผมใส่ใต้ท้องรถเพราะรุ่นพี่ขี้เกียจวุ่นวายกับปัญหาชาวบ้านสิวะครับ!

แม้จะประท้วงอยู่ในใจ แต่ผมก็ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า ก่อนจะจากออกมาพร้อมเพื่อนร่วมห้อง

ผมไม่ใช่เรย์กะนะ อย่ามาโยนงานแปลกๆ ให้ผมได้มั้ย!

-

เพิ่งจะพ้นปีใหม่มาไม่นาน ทุกสิ่งดูจะราบรื่นดี ไม่ก็ราบรื่นเท่าที่จะเป็นไปได้นั่นแหละ นักเรียนนอกเหล่านี้ยังคงต้องตะเกียกตะกายเหมือนปลาขาดน้ำ ก็อย่างที่คิดไว้แหละนะ ความแตกต่างระหว่างโรงเรียนทั่วไปกับซุยรันมันคนละโลก ดังนั้นพวกเขาน่าจะต้องเจอกับช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสกับโรงเรียนนี้ แต่ยังไงนั่นก็เป็นเรื่องของพวกหัวหน้ากับตัวแทนห้อง ไม่เกี่ยวกับผมอยู่ดี

ขณะที่ผมกำลังทานอาหารกลางวันกับมาซายะที่โต๊ะพิเศษของ Pivoine ก็สังเกตเห็นกลุ่มนักเรียนเกือบสี่สิบคน และมีคนหนึ่งลุกขึ้นยืนคล้ายจะเป็นแม่งาน คนๆ นั้นนั่งลงหลังจากพูดอะไรบางอย่างเสร็จ จากนั้นทุกคนก็เริ่มทานข้าว

โอ๊ะ เดี๋ยวสิ นั่นเรย์กะนี่นา!

ผมมองอย่างเงียบเชียบขณะทานอาหารไปด้วย ครู่เดียวหลังจากที่เริ่มทาน ทุกคนก็เริ่มส่งเสียงพุดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา

"ยัยนั่นเก่งเรื่องแบบนี้นะ"

หา? ผมหันไปมองด้านข้าง เห็นมาซายะกำลังมองดูอยู่เช่นกัน เขายักไหล่แล้วพูด "คิโชวอินไง ยัยนั่นเก่งพวกเรื่องการสื่อสารจัดการคนอื่นๆ มาแต่ไหนแต่ไร ตอนที่เป็นเรียนห้องเดียวกัน ยังกะยัยนั่นเป็นคนควบคุมการเคลื่อนไหวในห้องไม่ใช่ฉันซะอีก ออกจะ...ใหม่"

เขาดูสนอกสนใจเอามากๆ ดวงตาผมหรี่ลงเล็กน้อยขณะที่ถาม "นายเริ่มมองเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" น้ำเสียงผมเฉียบคมไปนิด ดังนั้นผมจึงรีบขยับรอยยิ้มขึ้นเพื่อให้คำพูดดูนุ่มนวลขึ้น

มาซายะมองผม คิดช้าๆ ก่อนจะตอบอย่างระมัดระวัง "ฉันเห็นว่านายเอาแต่มองยัยนั่นตลอด ฉันก็เลยสงสัย ก็เลยมองตามบ้าง ฉันไม่ได้สนใจยัยนั่นขนาดนั้นซะหน่อย"

เข้าใจล่ะ ผมยิ้มให้เขาและทานอาหารจนเสร็จ "เฮ้ มาซายะ แล้วคุณคิชิโดะล่ะเป็นไงบ้าง?"

"อ๋า? คิชิโดะเรอะ?" มาซายะคิดอยู่ชั่วครู่ "หมอนั่นเข้าชมรมบาสแน่ะ คิดว่านะ เป็นคนที่ระมัดระวังเวลาเล่นกีฬามากทีเดียว คอยเตือนคนอื่นๆ ให้ระวังคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหรือยืนอยู่ขอบสนามด้วย ฉันว่าหมอนั่นยังหลอนที่ปาบอลโดนหัวคิโชวอินเมื่อปีก่อนอยู่แหงๆ"

ผมก็ว่างั้นแหละ ก็หมอนั่นโดนกองกำลังลากไปนี่นะ "เข้าใจล่ะ"

มาซายะมองหน้าผม จากนั้นก็ยักไหล่แล้วทานอาหารจนเสร็จ

"คิโชวอินนั่นทำให้นึกถึงแม่ฉันอยู่เหมือนกัน จัดงานสังคมอะไรงั้น" เขากล่าว

เหมือนคุณน้าเหรอ? หืมมม...ผมเปรียบเทียบงานปาร์ตี้ของกลุ่มคาบุรากิครั้งล่าสุดกับอีเวนต์เล็กๆ ของเรย์กะ แล้วยักไหล่ "ก็คล้ายกันจริงๆ แต่ไม่อลังการเท่า"

"แต่ก็บอกไม่ได้ว่าเธอไม่เหมือนแม่ฉันใช่มั้ยล่ะ? ความคิดแบบ รวมตัวทุกคนมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันเนี่ย ถ้าเป็นแม่ฉันก็คงคิดแบบนี้เหมือนกัน"

นั่น... "ก็จริง แม่นายชอบจัดงานสังคมนี่นะ"

มาซายะพยักหน้า แล้วเราก็เดินออกจากโรงอาหาร

-

"มาซายะคุง คิดออกรึยังจ๊ะ ว่าจะเข้าชมรมไหนดี?"

คุณแม่ถามขึ้นขณะที่เราทานข้าวเย็น ยูกิโนะนั่งอยู่ข้างคุณแม่ ส่วนผมนั่งติดกับมาซายะ ที่นั่งของคุณพ่อนั้้นมักจะว่างเปล่าเสนอ ก็ต้องบินไปทริปธุรกิจอยู่ตลอดนี่นะ

"ผมไม่อยากเข้าชมรมครับ ไม่เห็นชมรมไหนน่าสนใจเลย"

"เข้าใจล่ะ" คุณแม่มองหน้าผม ส่วนผมก็ยักไหล่ตอบ เธอรู้อยู่แล้วว่าผมไม่อยากเข้าชมรม

ข้างๆกัน ยูกิโนะก็เสริม "ถ้าผมเข้าซุยรันเมื่อไหร่ ผมจะเข้าชมรมฮะ!"

"นายเข้าชมรมกีฬาไม่ได้แน่ๆ ยูกิโนะ" มาซายะตอบ ผมเตะหน้าแข้งเขาเข้าให้ แล้วพูด "ไร้สาระน่ะ ถ้าหายป่วยแล้ว อยากจะเข้าชมรมไหนก็เข้าได้หมดเลยนะ ยูกิโนะ" มาซายะลูบหน้าแข้ง ถลึงตามองผม ส่วนผมยิ้มให้ยูกิโนะ

คุณแม่ยิ้มมองเราเงียบๆอย่างสนุกสนาน

"อืมม ฮะ!" ยูกิโนะยิ้มน่าเอ็นดู ผมเห็นเขาเขี่ยผักออกไปไว้ด้านข้าง ก็เลยดุ "กินผักด้วยสิยูกิโนะ มันดีกับสุขภาพนะ"

"หวาา ท่านพี่อย่ามาสั่งผมนะ!" ยูกิโนะทำปากยื่น

"ฉันเป็นพี่นายนะ"

"แต่ก็ยังไม่ใช่เจ้านายผมอยู่ดี!"

คุณแม่หัวเราะ เอ่ยขัด "ไม่เอาน่า ยูกิโนะจ๊ะ ทานผักเถอะ วันนี้ทำออกมาหวานๆ จะได้ไม่รู้สึกขมนะ"

ยูกิโนะทำปากยื่นใส่คุณแม่ที่ตักผักป้อน มาซายะมองอย่างสนุกสนานไปด้วยทานไปด้วย

"อืมม..." ในที่สุดยูกิโนะก็ทานจนเสร็จ หันมาหาผมแล้วยิ้มสดใส อะ ทำไมผมรู้สึกไม่ดียังไงชอบกล...?

"ท่านพี่มาซายะฮะ รู้จักเด็กผุ้หญิงที่ทำผมม้วนๆ ทรงเจ้าหญิงมั้ยฮะ?"

เดี๋ยว อะไรนะ?

"ผมม้วนทรงเจ้าหญิง?" มาซายะมองหน้ายูกิโนะ สับสนไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดต่อ "เออ ใช่ ก็รู้จักยู่คนนึง ทำไมเรอะ?"

"ยูกิโนะ อย่า-"

"เพราะท่านพี่เก็บรูปเธอไว้ในห้องด้วยฮะ!" เขาตะโกนออกมาจนได้!

ผมกลืนอย่างยากลำบาก คว้าแก้วน้ำขึ้นดื่มอั้กๆ ไม่สนใจสายตาว่างเปล่าที่จ้องมาของมาซายะ ส่วนยูกิโนะก็เริ่มถามมาซายะเรื่องเธออย่างมีความสุข

"ที่ท่านพี่บอก เธอสวยมา~ก แล้วก็ป๊อบมากเลยฮะ แต่ท่านพี่ไม่ยอมบอกผมว่าเธอชื่ออะไร! พิลึกเนอะ! รูปเหมือนจะเป็นรูปวันจบการศึกษานะฮะ ถ้าชอบเธอทำไมถึงไม่ถ่ายรูปคู่ด้วยเนอะ?"

"ยูกิโนะ-" ผมพยายามหยุดเขา แต่เจ้าน้องชายก็ยังพูดต่อไม่หยุด ดูเหมือนจะมีความสุขเหลือแสนที่ได้แฉผมต่อหน้าทุกคน ขนาดคุณแม่ยังดูท่าทางสนใจเลย หยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

"ตอนที่ถามท่านพี่ว่า เธอคนนี้จะมาเป็นคุณพี่สาวของผมมั้ย ท่านพี่ตอบว่า 'เดี๋ยวก็รู้' ล่ะฮะ! คนนี้เป็นแฟนของท่านพี่ใช่มั้ยฮะ? ท่านพี่มาซายะ เธอเป็นคนดีเหมือนที่ท่านพี่พูดมั้ยฮะ? ท่านพี่มาซายะว่าคนๆ นี้จะเป็นเจ้าสาวที่ดีให้ท่านพี่ผมได้มั้ยฮะ?" ยูกิโนะยิ้มใสซื่อเมื่อแฉผมจบ อาห์ รู้สึกเหมือนกระเพาะปั่นป่วนเลยแฮะ ตอนที่คุณแม่จ้องมองผมเงียบๆ เนี่ย

มาซายะเงียบไปชั่วขณะ แล้วตอบ "คนๆ นั้นชื่อคิโชวอิน เรย์กะ ในสายตาฉัน ฉันว่าธรรมดามาก แต่ก่อนหน้านั้นยัยนั่นก็ช่วยฉันเอาไว้จริงๆ ดังนั้นอย่างน้อยยัยนั่นก็เป็นคนดีคนหนึ่งล่ะนะ ส่วนที่ยัยนั่นเป็นแฟนหรือจะเป็นเจ้าสาวของชูสุเกะรึเปล่าเนี่ย..." มาซายะจ้องมองผมโดยไร้คำพูด เลิกมองฉันด้วยสายตาผิดหวังเหมือนฉันเป็นพวกน่าขยะแขยงซะที! สามีมีรูปภรรยานี่เป็นเรื่องธรรมดานะ!

ผมกระแอม ดึงความสนใจกลับมาที่ตัวเอง และยิ้ม "คุณคิโชวอินเป็นเพื่อนของพี่ รูปที่อยู่ในห้องนั่นก็ไม่ใช่ว่าพี่มีรูปเธอแค่คนเดียวซะหน่อย พี่หารูปนั้นไม่เจอเลยไม่ได้เอาใส่อัลบั้ม จนกระทั่งยูกิโนะไปเจอเข้านั่นแหละ ว่าไปแล้วก็ ยูกิโนะ ค้นข้าวของของคนอื่นมันเสียมารยาทนะรู้มั้ย"

ทุกคนดูสงสัย แต่ผมเตรียมคำตอบเอาไว้ในกรณีที่ยูกิโนะคิดจะแฉให้คุณแม่ฟังแล้วน่า! ผมยิ้มกว้าง "เป็นความจริงนะครับ ผมยังมีอัลบั้มวันจบการศึกษาอยู่ แล้วก็ใส่รูปคุณคิโชวอินเข้าไปแล้วด้วย ถ้าอยากเห็นเดี๋ยวเอาออกมาให้ดูก็ได้"

ผมเมินมาซายะที่จ้องมองมา สนใจกับการพยายามซ่อมสถานการณ์มากกว่า อ๊ากกก ยูกิโนะ ทำไมนายต้องแฉพี่คาโต๊ะทานข้าวด้วย...

"อืม เป็นเรื่องปกตินะจ๊ะที่เรามักจะเก็บรูปภาพของคนที่เราสนิทสนมด้วยเอาไว้" คุณแม่พูดออกมาในที่สุด
ถึงจะโล่งที่เลิกคุยเรื่องนี้ได้ แต่แม่ครับ แม่ทำเสียงเหมือนผมชอบเธอเลยนะ!

"ฮะ..." ยูกิโนะรับอย่างเงียบเชียบ ผมไม่สนใจสีหน้าผิดหวังของเขา

"แต่แม่ออกจะแปลกใจนะจ๊ะ ทำไมลูกไม่ถ่ายรูปกับคุณคิโชวอินล่ะชูสุเกะ? ไหนๆ ก็ถ่ายรูปเธอแล้ว ทำไมไม่ถ่ายคู่กันไปเลยล่ะ?"

ผมยิ้มอย่างใจเย็น "ตอนนั้นผมอยู่กับคุณยุยโกะ เพิ่งจะรู้ว่าคุณคิโชวอินกลับบ้านไปแล้วตอนที่ผมกลับเข้าไปอีกรอบครับ เพื่อนผมก็เลยส่งรูปนั้นมาให้ผมแทน"

คุณแม่พยักหน้ารับคำตอบ อ่าฮะ ผมพลาดแล้ว ฟังยังไงก็โกหกชัดๆ ขนาดผมเองยังรู้สึกเลยว่าเหตุผลฟังไม่ขึ้น ก็ทำไมคนอื่นจะต้องส่งรูปเธอมาให้ผมด้วย ถ้าผมไม่ชอบเธอน่ะ? คุณแม่ต้องคิดว่าผมไม่อยากพูดว่าผมชอบเธอแน่ๆ อ่อก

แต่คุณแม่ก็รับแล้ว ยูกิโนะก็ได้คำตอบจากมาซายะแล้ว ผมก็แค่...ผมถอนใจหนักๆและทานข้าวเย็นจนเสร็จ

มาซายะ นายเลิกมองฉันด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้นซะที...

-

"สรุปว่า...เป็นคิโชวอินสินะ หืม?"

มาซายะเริ่มทันทีที่เราเข้ามาในห้อง หมอนี่กอดอก มองผมอย่างล้อเลียน "นานแค่ไหนแล้ว?"

"รู้มั้ย ฉันชวนนายมาเล่นเกม ไม่ใช่มาคุยเรื่องที่ได้ยินบนโต๊ะอาหารนะ" ผมตอบขณะคุกเข่าค้นหาคอลเล็กชั่นเกมหน้าลิ้นชัก มาซายะไม่ยอมช่วย เขาแค่นั่งอย่างขี้เกียจอยู่บนเก้าอี้ มีอัลบั้มรูปวางบนตัก ก็ในเมื่อเขาไม่ยอมเชื่อ สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อเข้ามาในห้องก็คือโยนอัลบั้มใส่หน้าเขาซะ แต่เจ้างั่งนี่ก็ยังดูไม่เชื่อผมอยู่ดี

"แหงสิ ก็นี่ครั้งแรกที่ได้ยินว่านายชอบใครนี่หว่า เป็นครั้งแรกที่ได้ยินด้วยว่านายมีรูปยัยนั่น เล่าหน่อยไม่ได้เรอะ?"

"ฉันไม่ได้ชอบเธอ" ผมตะคอกขณะค้นคอลเล็กชั่นเกม มาซายะแค่นเสียง "แน่น้อนนนนนนนนนนนน นายไม่ชอบเลย แบบว่า มองยัยนั่นตลอดเวลา ตามติดทุกฝีก้าวเวลาได้ยินว่าเกิดเรื่อง แถมยังตื๊อถามคนรอบตัวยัยนั่น ไม่มีอะไรบอกเลยว่านายชอบยัยนั่น ไม่มีเลยซักนิด"

ผมขว้างของชิ้นหนึ่งในลิ้นชักใส่เขา แต่เขารับไว้ได้ด้วยมือเดียว ไอ้งั่งน่ารำคาญเอ๊ย

"ยังกับนายไม่เคยทำ"

"ช่าย ฉันบอกยูริเอะอย่างเปิดเผยว่าฉันชอบเธอ แต่นายน่ะอีกเรื่อง ไม่แค่ปฎิเสธนะ แต่ยังตามสตอล์คยัยนั่นผ่านทางเพื่อนร่วมชั้นอีก"

ผมลุกขึ้น ถือเกมสองเกมไว้ในมือ เดินไปหามาซายะที่นั่งสบายใจเฉิบอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าสบายใจ "ว่าก็ว่าเหอะ นายสองคนไปสนิทกันขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าจำไม่ผิด ยัยนั่นหนีเรายังกะเห็นเราเป็นตัวเชื้อโรค"

ผมเตรียมเครื่องขณะที่เขายังพล่ามต่อไป ฟังเขาพูดต่อสักพัก ผมก็ตอบ "ชีวิตรักของพวกเราเป็นงี้ก็ตลกดีนะว่ามั้ย? แต่ข้อแตกต่างก็คือ ยูริเอะอาจจะชอบนาย คุยกับนาย แต่ก็แค่ในฐานะน้องชายที่เธอทิ้งไม่ลง ส่วนฉันน่ะคนละอย่างกัน ฉันยังมีโอกาสกับคุณคิโชวอินอยู่ ไม่ใช่แค่เราอายุเท่ากันนะ แต่ฉันยังไม่ต้องกลัวเรื่องที่ว่าเธอจะทิ้งไปเข้ามหาลัยก่อนด้วย ไม่เหมือนนาย"

มาซายะมองผมอย่างดุดัน แต่ผมเมินเขา หันไปโหลดเกมแรก

"เกมต่อสู้ เอาจริง?"

"ทำไมจะไม่จริง?" ผมยักไหล่

"ฉันจะขยี้แกให้เละเลย" มาซายะทิ้งตัวลงข้างๆ แล้วคว้าจอย ผมแค่นเสียงขณะเลือกตัวละคร

"เอ๊าะเหรอ? พนันมั้ยล่ะ?"

"เอาเซ่!"

-

ผมฮึมฮัมเบาๆ ขณะทานอาหารเที่ยงในที่นั่ง Pivoine เนื่องจากชนะเกมเมื่อวานเลยตัดสินใจลงโทษมาซายะด้วยการงดของหวานหนึ่งอาทิตย์

"แกมันปีศาจ" มาซายะด่าผมอย่างเจ็บแค้นพร้อมกับสวาปามข้าวเที่ยงลงไปด้วย อ่าฮะ นายมันคนแพ้ เพราะงั้นก็ยอมรับซะเถอะ

ระหว่างที่แข่งกันเมื่อวานนี้ เราทั้งคู่ก็ตัดสินใจจะไม่พูดถึงเรื่องเหตุการณ์บนโต๊ะอาหารอีก หนึ่ง เพราะเราทั้งคู่ต่างก็พูดถ้อยคำบาดหู (ที่จริงส่วนใหญ่เป็นผม) และสอง ไม่ว่าเราจะชอบใครก็เป็นเรื่องไม่ดีต่อสาวคนนั้นทั้งนั้น ถึงผมจะรู้สึกว่าทุกคนคงยอมรับก็เถอะ แต่ก็ยังรู้สึกว่าน่าจะเกิดการจลาจลย่อมๆ ขึ้นอยู่ดีถ้าเราคนใดคนหนึ่งบอกว่าเราชอบเรย์กะ...และไม่ใช่เพราะแฟนคลับยอมรับแฟนของผมไม่ได้ด้วย

ไม่ไกลจากเรานัก รุ่นพี่ Pivoine กับเรย์กะดูเหมือนกำลังไฟลุกโชน รู้สึกว่าจะเกี่ยวกับงานเลี้ยงอาหารกลางวันของเรย์กะเมื่อวานนะ เหมือนว่าเธอจะไปขออนุญาตจากประธานสภานักเรียนแทนที่จะทำๆ ไปเลย แล้วพวกรุ่นพี่ก็เลยรู้สึกรับไม่ได้ที่นั่นทำให้สภานักเรียนเสมือนมีอำนาจเหนือ Pivoine

แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเด็กใหม่ ดังนั้นก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เราต้องเลี่ยงไม่ทะเลาะกับรุ่นพี่ เรย์กะคงจะเข้าใจเรื่องนี้ดี เธอเลยใช้เรื่องนี้เป็นเหตุผลอธิบาย จากนั้นก็ทำหน้าเหมือนโดนดุและเศร้าสร้อย ซึ่งทำให้พวกรุ่นพี่ยอมรามืออย่างรวดเร็ว ใช่ คุมสถานการณ์ได้ดีมาก เรย์กะ

หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องชมรมแทน มาซายะกับผมก็เข้าร่วมด้วย มีรุ่นพี่สองคนพยายามแนะนำให้เราเข้าร่วมชมรม แต่เราปฎิเสธ

"ท่านเรย์กะมีชมรมไหนที่อยากเข้าหรือเปล่าคะ ได้ยินว่าไปดูๆ มาหลายชมรม"

"ค่ะ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้เลย..."

โอ้ ผมก็ได้ยินเรื่องนั้นมาบ้างเหมือนกัน ผมนั่งฟังขณะที่มาซายะดื่มชาของเขาไป

"ชมรมชงชาหรือจัดดอกไม้ล่ะเป็นไง" อ๋า ชมรมตามขนบของกุลสตรี
Pivoine เลยนะ...ผมจินตนาการภาพเรย์กะสวมกิโมโนหรือฟุริโซเดะ จัดดอกไม้และชงชา เหมาะกับภาพลักษณ์เธอดีจริงๆ

"มีอาจารย์ที่ให้การสอนอยู่ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ก็เลยคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องเข้าชมรม"

"เหรอ แล้วมีที่ไหนอยากเข้าอีกหรือเปล่า"

"ตอนแรกก็ตั้งใจจะเข้าชมรมกีฬาน่ะนะคะ..."

มาซายะกับผมหันขวับไปทันทีที่ได้ยิน เรย์กะเข้าชมรมกีฬาอะนะ? แค่ปีนเขาก็แทบไม่รอดแล้วนี่นา จะมีแรงพอเร้อ?

"ได้ยินว่าชมรมกีฬาของซุยรันซ้อมโหดอยู่นะคะ คงไม่เหมาะกับท่านเรย์กะหรอกค่ะ"

"ค่ะ พอไปดูก็เห็นว่าคงไม่ไหวน่ะค่ะ"

ผมหันไปอีกทาง ซ่อนเสียงหัวเราะเอาไว้และตีมาซายะที่พร้อมจะระเบิดเสียงหัวเราะได้ทุกวินาที หยุดเลยนะ เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก!

เราตลกกับการคิดภาพเรย์กะเข้าชมรมกีฬา ซึ่งดูเป็นความคิดที่แปลกประหลาดสำหรับเราเอามากๆ ก็เธอเป็นคนซุ่มซ่ามแถมพลังกายต่ำอีก ผมสงสัยว่านอกจากวิชาพละแล้วเธอจะเข้าชมรมกีฬาชมรมไหนได้ มาซายะก็คิดแบบเดียวกัน ตอนที่พวกเรียนห้องเดียวกัน เวลาที่เขาถามว่าใครเหมาะกับกีฬาอะไร ก็พบว่าเรย์กะนั้นอยู่แค่ในเกณฑ์มาตรฐานจากงานกีฬาสีที่เธอเข้าร่วมปีละครั้ง

เรายังได้เห็นเวลาไปปีนเขากันทุกปี แบบว่า ถึงเราจะเริ่มปีนหลังห้องเธอ แต่สุดท้ายก็ยังแซงเธอไปได้อยู่ดี น่าสงสารเกินไปแล้วนะ

ระหว่างที่กำลังคุยกัน เราก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้น "อ้าว ~ ที่นั่งตรงนี้ว่างอยู่ด้วยล่ะ ~"

ทันใดนั้น พวกรุ่นพี่ก็เปลี่ยนเป็นโหมดน่าเกลียดน่ากลัวทันที ทุกคนมองไปยังต้นเสียง เห็นว่ามีเด็กสาวที่ดูธรรมดามากๆ คนหนึ่งใกล้เข้ามาทุกทีและกำลังจะนั่งอยู่แล้ว ยัยนั่นทำอะไรเนี่ย?

ผมมองหาป้าย Pivoine และก็เห็นว่ามันไม่อยู่ หา? ใครเอาป้ายออกไปน่ะ?

บรรยากาศกดดันขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นว่ารุ่นพี่บางคนกำลังจะลุกขึ้นตะโกน

โอ้ยยย แย่แน่ๆ

"ตรงนี้เป็นที่นั่งเฉพาะสำหรับพวกเรา นักเรียนทั่วไปนั่งไม่ได้นะ"

เรย์กะลุกขึ้นเตือนเด็กผู้หญิงคนนั้น

เด็กคนนั้นกระพริบตาก่อนจะหันกลับไปและสังเกตกลุ่มคน น่าจะเป็นเพื่อนของเธอที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้านหลัง เฮ้ ถ้ารู้ว่าตรงนี้เป็นที่ของ Pivoine แล้วทำไมไม่เตือนเพื่อนล่ะ?

"ขอโทษค่ะ ไม่ได้สังเกตเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ" เธอขอโทษขอโพยไปด้วย ก้มหัวหงึกๆ ก่อนจะกลับไปหาเพื่อนอย่างเร่งรีบ

หลังจากที่เธอจากไป พวกรุ่นพี่ก็โวยวาย

"เมื่อกี้นี้อะไรน่ะ นักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเหรอ ไว้ค้นชื่อแล้วเตือนให้หนักๆ หน่อยนะ ไม่รู้อะไรไม่เหมาะไม่ควรเลย"

"เด็กคนนั้นดูไม่ค่อยเหมือนนักเรียนซุยรันเลยนะ สงสัยจะเป็นพวกนักเรียนพิเศษล่ะมั้ง"

"งั้นก็ยิ่งเป็นปัญหาเข้าไปใหญ่"

เหมือนเธอจะกลายเป็นเป้าหมายเล่นงานไปแล้วนะ...

"เอ่อ คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ คงแค่ยังไม่ชินนั่นแหละค่ะ ครั้งนี้ปล่อยผ่านไปก่อนก็ได้มั้งคะ"

ผมมองเรย์กะที่พยายามเกลี้ยกล่อมให้ทุกคนใจเย็น อืม พวกรุ่นพี่ดูจะไม่พอใจเท่าไหร่นะ

"แต่ว่า..."

"แน่นอนว่าจะปล่อยไปเฉยๆ ไมได้ ไว้ฉันจะฝากคำเตือนผ่านไปทางหัวหน้าห้องของเธอเองค่ะ แล้วคงต้องอบรมเรื่อง Pivoine กันด้วย นะคะ ขอร้องนะคะ"

เห็นเรย์กะต้องทำขนาดนั้น พวกรุ่นพี่ก็ยอมหยุด ยังไงสถานะทางสังคมของคิโชวอินก็ยังสูงกว่าพวกนั้น ก็ต้องยอมไว้หน้าเรย์กะบ้างอยู่แล้ว

"....งั้นครั้งนี้จะเห็นแก่หน้าคุณเรย์กะก็แล้วกัน"

"...นั่นสินะ ถ้าคุณเรย์กะพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็"

"แหม ขอบคุณนะคะ !" เธอยิ้มอย่างสดใสแล้วพยักหน้า

มาซายะกับผมกินไปฟังไป ไม่ได้ใส่ใจนัก จริงๆแล้วถ้าแฟนคลับของเราพยายามบุกเข้ามากวนเราในพื้นที่ของ Pivoine มาซายะต้องอาละวาดอย่างแรงจนกลายเป็นโศกนาฏกรรม ทำให้ Pivoine คนอื่นๆ อาละวาดตามแหงๆ

ผมทานข้าวจนเสร็จและมองไปทางเรย์กะอีกครั้ง หืม นี่ผมคิดไปเองรึเปล่านะ? เหมือนว่าเรย์กะจะปวดท้องอยู่รึเปล่านั่น?

---

จบตอนที่ 12 แร้ว

>>288-292 ทำไมอ่านตอนนี้ แล้วกูคิดว่าเอ็นโจมีความกาวพอ ๆ กับเรย์กะวะ เรย์กะคิดอยากมีแฟนเป็นดารานักร้อง จะได้มีความรักแบบน้ำเน่า ส่วนเอ็นโจเบ่นพ่อแม่ลูกในหัว ตอนเถียงว่าสามีมีรูปภรรยานี่เรื่องปกติ กูเกือบสำลักน้ำ

ส่วนคาบุ แกไม่มีสิทธิมองเขานะ คือมันปกติมากถ้าผู้ชายจะมีรูปผู้หญิงที่ตัวเองชอบ แต่มันโคตรน่ากลัวเลยถ้ามีผู้ชายให้สร้อยคอทำเอง กะลงเรียนซัมเมอร์ตามผู้หญิงที่เจอหน้ากันนับครั้งได้เนี่ย

แต๊งกิ้วมากโม่ง อะไรคือคนผบิตกาวนอกแปะฟิคใน ao3 แล้วหายเงียบวะนั่น สังหรณ์ใจไม่ดีฉิบหาย

โอ๊ะ มีถึง 295 นี่ กูอ่านต่อก่อน

>>293 วอมรับว่าเป็นชีวิตรักแล้วเหรอ ยังปฏิเสธเสียงแข็งปาว ๆ อยู่เลยนะ

ปล. พออ่านกาวแล้วรู้สึกว่า จริง ๆ เจ้าแม่ก็เป็นที่จับตามองเยอะกว่าที่คิดจากคาบุ แต่ในออริ เอ็นโจก็มองเรย์กะเยอะมาก ๆ รู้ว่ากินข้าวหมดทุกครั้งด้วย ไม่แปลกที่คาบุที่มีเพื่อนคนเดียวจะมิงตามไปด้วย

>>288-295 มาซายะรู้แล้วเรอะว่าเพื่อนมันชอบสาวคนนี้ กูนึกว่าจะไม่รู้ซะอีก แต่ชอบบทนี้นะ ดูเป็นเพื่อนผู้ชายวัยรุ่นคุยกันดี เล่นเกม พนันแข่งเกมไรงี้
ยูกิโนะมีความร้ายยยย ตลบหลังท่านพี่ซะไปไม่เป็น จะเอาคืนที่ถูกตวาดเรื่องค้นของสินะ แต่ชูสุเกะนี่พอเป็นเรื่องเรย์กะแล้วดูควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกทีเลย ใครสนใจนางก็รีบไปแผ่รังสีจอมมารใส่กันท่า มีซึนตอนถูกจี้ใจดำ ชอบตอนเถียงว่าสามีมีรูปภรรยามันก็ถูกต้องแล้ว หวายๆๆ เขายังไม่ได้เป็นอะไรกับตัวซักหน่อย ขี้ตู่เบ่เบ๋

KY นิด วันนี้กูไปบองกินมงจะยากิตามเจ้าแม่มาแล้วเว่ย ตอนเห็นคนผัดทำเครื่องเป็นวงๆ ก่อนเทน้ำแล้วรู้สึกฟิน มันก็อร่อยดีนะ แต่กูสงสัยว่าเจ้าแม่กินแผ่นเดียวไม่อิ่มเหรอวะ มีโอโคโนมิยากินำมาก่อนได้อีก กูยอมใจ แล้วนี่ถ้าคิดดีๆ คือเจ้าแม่แม่งกินเท่ากับเด็กม.ปลายผู้ชายเลยนะ มีอาหารอยู่ตรงหน้าทีไรนางลืมแอ๊บทุกที

>>300 กูกินแล้วไม่อิ่มอ่ะ.. คือมันอร่อยจนกินเพลิน 5555555

ฟิลเตอร์กาวนอกทำไมดูยูกิโนะกับเอ็นโจสว่างชิบหาย ฝั่งเรานี่คือดำมืดด้วยแรงแค้น?555555

>>302 ประเด็นมันอยู่ที่กาวนอกเขาเก็ทค.หมายแฝงของกอล์ฟมาร์กเกอร์รึยังนี่แหละ

>>302 กูว่า official ก็ไม่มองเอ็นโจใสๆ นะ ตอนบลัฟเรื่องสปายสองหน้ากับผมไม่เคยโดนทิ้งนะครับนี่โคตรดำมืด สมควรโดนแทงอย่างแรง

>>304 เรื่องรสนิยมหนังที่ชอบด้วย แต่ละเรื่องนี่แบบ ใครว่านางใสกูว่าไม่แน่ๆอะ....

>>304 ฮีดำมืดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่ะมึง แต่มาแสดงความยันเอาตอนผมไม่เคยโดนทิ้งที่บอกแต่ชื่อหนังที่พระเอกโดนแย่งคนรักแล้วไอ้คนแย่งไม่ตายดีซักคนนี่ล่ะ จากนั้นก็ดูควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่เรื่อยๆ ส่วนกอล์ฟมาร์กเกอร์กูไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าคนญี่ปุ่นเขาถือเรื่องแสลงอะไรพวกนี้มั้ย แต่กูว่าอ.แกใส่มาไม่ได้ใส่มางั้นๆแน่ๆอะ มีความหมายชัวร์ 55555555555555

รู้สึกว่าฮีแกคุมอารมณ์ไม่อยู่ ตั้งแต่มีคุณยูโกะโผล่มาเนี่ยแหละ ระเบิดเรือตัวเองเป็นว่าเล่น

>>306 เนอะ คือของมีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นกอล์ฟมาร์คเกอร์ที่ถ้าคนไม่ได้เล่นกอล์ฟก็ไม่น่ารู้จักด้วย
จะgxHoแสลงหรือไม่ ต้องรอตอนพิเศษท่านอิมาริไม่ก็ท่านพี่อ่ะ5555

>>308 กูตงิดคำว่าให้ได้อย่างสบายใจนี่ล่ะ แต่ตอนนั้นนึกแค่ว่ามันเป็นของที่ห่างไกลจากความโรแมนติคไง เลยรู้สึกสบายใจที่ได้แนะนำว่าอย่างน้อยคนรับคงไม่คิดลึกไปว่าคนให้พิศวาสตัวเองไรเงี้ย แต่พอโม่งกอล์ฟเอาความหมายมาแปะ กูนี่...อือฮือ จากเจ้าชายกลายเป็นคนเลว 2017 เลยมึง 5555555

>>309 กูว่าพี่แกเป็นจอมมารตั้งแต่ขู่ชาวบ้านแอบสตอเกอร์แล้ว ยิ่งกอล์ฟนี่ตอกตะปูตราหน้าได้อย่างไม่อายใครเลย

คิดอีกแง่ อิมาริพอได้รับของแล้วอาจจะสบายใจแล้วว่าเรย์กะจังมีคนมาจีบด้วย รอดพ้นจากการโดนคลุมถุงชนกับเรย์กะ จะได้ไปจีบคิโชวอินคนพี่อย่างสบายใจ

>>311 คนนั้นไม่ใช่ว่าจีบติดมานานแล้วเหรอคะ

>>311 คนนั้นไม่ได้อยู่ช่วงจีบ แต่อยู่ช่วงผัวเมียละเหี่ยใจไปละว่ะถถถถ

เห็นโม่งแปลจะไปคัดพระสูตรแล้ว เราควรช่วยไงดี.......สวดชินบัญชรวันละรอบให้ฮิโยโกะซะมะกลับมา?

>>313 สนใจมาช่วยกูเขียนมั้ย เดี๋ยวซื้อกลับไปฝาก นี่กูก็ตามรอยนางไปเยอะล่ะ ได้โปรดวอนขอให้ท่านฮิโยโกะเห็นใจด้วย ToT

>>314 สกิลการเขียนยอมแพ้จริงว่ะ อีกนิดนึงคืออ.จะเรียกกูไปอ่านแล้วว่าตอบเห้ไรในห้องสอบ เลคเชอร์นี่มีประหนึ่งถอดรหัสข้ามชาติถถถถ

>>292 อ่านกาวนอกแล้วกูก็แอบสงสัยหน่อยๆ กาวนอกให้มาซายะรู้แล้วว่าชูสุเกะชอบเรย์กะ แล้วพวกมึงว่าป่านนี้มาซายะรู้รึยังวะว่าเพื่อนมันชอบเขาน่ะ

>>316 ศัตรูหัวใจของตัวเองคือเรย์กะมันยังไม่รู้เลย

>>317 ก็เริ่มสงสัยแล้วนะ นางก็หลุดมาหลายรอบแล้ว ตั้งแต่ซื้อเมเปิ้ลไซรัปให้วาคาบะทั้งที่ไม่ได้เล่าให้ฟัง บอกว่าวาคาบะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้แบบรู้จักดี ล่าสุดก็ริงโทนมือถือซ้ำกันทั้งที่ไม่ได้พูดเรื่องเสียงริงโทนเลย กูว่าถ้าให้เวลาคิดซักนิดโดนจับได้ชัวร์ๆ

>>318 พอมาซายะถาม

"เธอรู้จักกับทาคามิจิมานานแล้วงั้นเหรอ"

"...ค่ะ"

"ทำได้ดีนี่! คิโชวอิน"

จากนั้นตบไหล่แปะๆ บอกว่าเธอเป็นคนดีกว่าที่คิดเสียอีก ไม่ได้สนใจเรื่องอื่น

>>319 กูว่า ถ้ารู้ว่าเป็นเพื่อนกัน จะต้องให้เป็นสปาย รายงานวันละสามเวลาชัวร์

>>320 โทรไปฟ้องวาคาบะว่าโดนรบกวน แล้วก็ส่งรูปตัวเองกำลังสวีทหวานที่บ้านวาคาบะไปให้ดูเป็นการเยาะเย้ยด้วย

>>318 กูว่าอาจกำลังหลอกตัวเองว่าไม่รู้จักว่ะถถถ

>>317 >>318 เกือบจับได้แล้วนะ แค่ยังหาจุดเชื่อมโยงนะหว่างโคโระจังกับคิโชวอิน เรย์กะไม่ได้เท่านั้น
ถ้าวันไหนเข้าร้านเบเกอรี่แล้วเห็นช็อกโกโคโคเนะวางขายอยู่ก็คงถึงบางอ้อเอง

>>323 คงเป็นวินาทีที่ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางหัวคาบุรากิ...

>>323 พรุ่งนี้คุณแม่อบขนมปังช๊อกโก้โคโรเนะหรือคะ แต่พรุ่งนี้คาบุรากิคุงจะมา หนูว่าไว้วันอื่นเถอะนะคะ ความลับของโคโรเน่เลยปิดมาถึงทุกวันนี้//วาคาบะไม่ได้กล่าว

>>325 เพื่อเป็นการขอบคุณ จะมอบพุดดิ้งเมลอนชั้นดีให้เป็นของขวัญนะคะ!

>>326 ฉันรับของราคาแพงแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ! เอ่อ.. แต่ถ้าไม่ว่าอะไร คุณคิโชวอินจะทานด้วยกันมั้ยคะ?

>>327 แค่คำเดียวพอนะคะ...

>>324 กูนึกเป็นฉากฟ้าผ่าเปรี้ยงแล้วตัวละครทำหน้าตกใจแบบหน้ากากแก้วหรือพวกการ์ตูนโชโจโบราณๆเลยว่ะ 555555

ท่านเรย์กะแอบไปตั้งกระทู้พันทิปรึเปล่าคะ “เมื่อเราติดเชื้อเฮลิโคแบคเตอร์ ไพโลไร หรือย่อว่า เอชไพโลไร “
https://pantip.com/topic/37790022
…//วิ่งหนียยยยยย

>>330 ไพโรไลอิน เรย์กะสินะครับ

ความหมายของกอล์ฟมาร์กเกอร์คืออะไรวะ....

>>332 หาในสารบัญด้วยคำว่าคนเลว 2017 โลดมึง

เอ็นโจ.....

กูเคยลอง​เซิร์จอังกฤษ​เรื่องความหมาย​ของกอล์ฟฯนี่ แต่ไม่เจอเลยนะ

>>335 กูก็ไม่เจอ

กูคิดว่าความหมายมันคือ เรย์กะโดนมาร์คอะ มาร์ค=จอง ตรงตัว

ทำอะไรอ้อมค้อมไม่ได้แด้กเจ้าแม่หรอกเอ็นโจคุงเอ่ย

>>338 แต่ชวนตรงๆอย่างตอนชวนกินคีชก็ดันโดนระแวงนะมึ้งงง ต้องอ้างน้องชายผู้แสนน่ารักเจ้าแม่ถึงยอมไป กูว่าตอนนั้นฮีน่าจะรวบรวมความกล้าและหน้าด้านพอๆกับตอนขอช็อกโกแลตจากเขาเลยล่ะ นั่งดูเขาว่าอยากไปร้านไหนแล้วชวนเอาดื้อๆเลย แผนเผินอะไรไม่มีทั้งสิ้น ด้นสดเอาหน้างาน ถ้าเจ้าแม่ไม่ระแวง ยูกิโนะไม่ได้ไป 100% ถถถถถ

>>339 พูดถึงความใจกล้าหน้าด้านด้นสดเอาหน้างาน กูว่าตอนจ้องมือถือเขาดื้อถามว่าจะไปที่นี่ๆ เหรอ แถมยังตามติดไปนั่งด้วยที่โต๊ะนี่คือสุดๆ แล้ว กูว่าตอนนั้นเอ็นโจคงตะล่อมเต็มที่ละ แต่ก็ยังพลาด เจ้าแม่เลยได้ฉายเดี่ยวไปงานเทศกาลคนเดียวแบบเหงาๆ โถ....

>>335 กูเจอนะ
ต้องพิมพ์ต่อท้ายว่า idiom
ถ้าเสิร์ชเดี่ยวๆ ก็เจอแค่ความหมายทั่วไป5555555555

>>340 ตอนนั้นก็ตกใจมาก ฮีรุกหนักมาก ถ้าไม่ผีพรายยุยโกะ กุว่าเข้าแม่คงคิดอ่ะ

>>340 กูว่าตอนนั้นฮีคงร้อนรนว่ะ เห็นเจ้าแม่จ้องมือถือนาน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แสดงความดีใจ(ในของกิน) เลยแบบ...คุยกับใคร ใครส่งอะไรมาให้ถึงทำให้คุณยิ้ม หรือใครนัดไปเที่ยวไหนทำไมดูมีความสุข อยากรู้จนต้องเดินไปเสือกถึงที่ แต่เรื่องไม่ชวนตรงๆกูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน หรือไม่มีจังหวะชวน พอจะชวนก็โดนขัดจังหวะแล้วนางก็เปิดแน่บหนีไปแล้วไรงี้

>>343 กุว่าฮีคงไม่ชวนตรง ๆ หรอก มีอะไรต้องอ้างน้อง ไม่งั้นดูไม่ดีว่ะ คนมีคู่หมั้นแล้วยังชวนสาวอื่นไปเที่ยว

>>343 ที่เจ้าแม่จดจ่อกับมือถือจนไม่รู้สึกตัวว่ามีใครมายืนแอบส่องข้างหลังนี่ จะว่าฮีมีวิชานินจาหรือเจ้าแม่เอาแต่สนใจฟู้ดซังจนไม่สนรอบข้างกันแน่วะ 555555

>>343 ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะจะได้ไปเดตกับฟู้ดซัง.....ฮีก็ต้องร้อนรนแน่ล่ะ คนนี้เขาทำคะแนนนำสุดเลยนี่..

>>346 ระหว่างคานซังกับฟู้ดซัง ใครคือที่หนึ่งในใจเจ้าแม่วะ 55555555

>>347 ฟู้ดซังคือคนที่อ่อนโยนและคอยเกื้อหนุนเจ้าแม่เสมอมา ไม่ว่าเวลาทุกข์ใจหรือดีใจเขาก็คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ส่วนคานซังคือคนที่คอยอยู่เบื้องหลังเจ้าแม่อย่างลับๆ แม้หล่อนจะผลักไสเขาไปไกลๆ แต่ความจริงก็โหยหาเขาโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

>>348 รวมความได้ว่าทานุกิคือร่างอวตารของฟู้ดซังกับคานซัง

>>348 กูจะร้องไห้ บุคลิกพระเองพระรองครบมาก

>>350 นี่ไง ได้นิยายโชโจหนึ่งเรื่องแล้ว คานซัง...พระเอกผู้เย็นชา ใจร้าย แต่นางเอกรักเขา ถึงจะบอกว่าเกลียดหรือไม่สนใจ แต่จริงๆก็โหยหาเขา อยากมีเขาอยู่เคียงข้าง ส่วนฟู้ดซัง...พระรองรูปหล่อผู้แสนดี ทำให้มีความสุข คอยอยู่เคียงข้างตลอด แม้นางเอกจะผลักไสบ้างบางที(ในช่วงลดน้ำหนัก) แต่ก็ยังอดทนไม่ย่อท้อหวังชนะใจนางเอกให้ได้ เรื่องนี้แม่งเป็นรักสามเส้าที่ดราม่าฝุดๆ ขอตัวไปซับน้ำตาแพพ

ตอนนี้กูซับน้ำตาที่ตอนใหม่หายไป 7 เดือนมากกว่า....

คิดไปคิดมาฟู๊ดซังอาจเป็นหนุ่มแบดบอยที่ถึงเค้าจะทำร้ายเราตลอดเวลาแต่ก็ยังคิดถึงอยู่เสมอทุกครั้งที่เห็นอะไรก็ได้นะมึงถถถถ

>>353 กลายเป็นฟู้ดซังพระเอกแบดบอยคอยทำร้ายจิตใจ(ด้วยน้ำหนัก) แต่นางเอกยังรักเขา ส่วนคานซังพระรองแสนดีคอยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา นางเอกกลับไม่เห็นความดีของเขา คอยแต่จะผลักไสไปไกลๆ พล็อตสูตรสำเร็จโครตๆ 5555555555

>>354 สุดท้ายก็จบแบบ harem end สินะ ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในหมู่บ้านแห่งคาน

>>352 กุกำลังฝึกคิดบวก อ.ฮิโยโกะหายไป7เดือนเพื่อปั่นไว้หลายๆตอน จะได้ลงมาเรื่อยๆไม่ขาดตอน ตอนนี้รอให้ญี่ปุ่นเข้าหน้าร้อนจะได้ใกล้กับสถานการณ์ในเรื่อง

กรูเข้าใจละว่าทำไมกระทู้เจ้าแม่เรย์กะมันถึงได้เยอะขนาดนี้

>>357 พี่กัญชากันเป็นสรนะ

>>356 สาธุ -/\- ขอให้ได้ยังงั้นจริงทีเทิ้ดดด

>>357 ตั้งกันมา 26 กระทู้นี่กาวล้วนๆจ้า มีสาระประปราย 5555555

กูมั่นใจว่าถ้าตอนที่ 300 มาเมื่อไหร่เราจะขึ้นมู้ใหม่อย่างว่องไว

ช่วงแรกๆเคยแบบ3-5วัน หนึ่งกระทู้ ผีมาก😂😂😂 เมากาวกันไปยาวๆ

คนเขียวกาวนอกบอกว่า เอางานไปลงao3 จะมีรีไรท์กลบช่องว่าง แน่นอนว่าจะไม่ขึ้นตอนใหม่จนกว่าจะรีไรท์ตอนเก่าเสร็จ

>>363 ผมไม่รู้จักงาน ao3 ครับมันคือ?

ขอkyแปป พึ่งไปอ่านเรื่องเกิดใหม่เป็นยัยหมูขาวลูกสาวเอิร์ล

รู้สึกว่าท่านพี่ช่างเหมือนเอ็นโจซะจริง พายเรือมาแล้วก็กดระเบิดเรือด้วยตัวเอง555

>>364 https://archiveofourown.org/works/14902706/chapters/34516499

เป็นเว็บคลังนิยาย

>>363 จริง ๆ มันก็ดีนะ รีไรท์เนี่ย แต่บางทีกูเบื่อตรง รีไรท์แล้วแม่งหายลงไหดอง forever

>>364 ao3 เป็นเว็บสำหรับลงแฟนฟิคภาษาอังกฤษน่ะ มีแทบทุกแฟนด้อมบนโลกเลยมั้ง 55555555555

>>365 แปลว่าเราไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียว ไอ้เดินมายิ้มๆออร่าทะมึนอยู่ข้างหลังเนี่ย 555555

>>348 ตะไมคิดว่าฟู้ดซังนั้นอ่อนโยนวะ ฟู้ดซังน่ะจริงๆแล้วหลอกเราด้วยใบหน้ายิ้มๆ ล่อลวงด้วยเสียงนุ่มๆหวานหู แล้วฆ่าเราอย่างโหดร้ายทารุณตอนเราชั่งน้ำหนักต่างหาก

>>368 จริงง เยอะมากชนิดที่ว่าถ้ามึงหาไม่เจอใน ao3 โดยเฉพาะฝั่งตต คือเตรียมใจไว้เลยว่าเรือจะอาหารน้อยสัสๆๆๆๆคูนล้าน //ซึ่งเราได้เจอมาแร้ว *ซับ

>>368 หลังจากที่กูอ่านฟิค ทรัมป์*ปูติน*คิมจองอิลไป กูก็รู้สึกทุกอย่างบนโลกแม่งเป็นไปได้แล้ว5555

เห้อ อยากมีโมเม้นเข้ามู้มาแล้วมีตอนอัพจัง

>>372 นี่ไปผ่านอะไรมา 555555

>>373 พูดแล้วเศร้า เมื่อไหร่ฮิโยโกะซามะจะประทานตอนใหม่มาให้ซักที ฮือออ~

>>372 เดี๋ยวๆ...ปูตินเป็นเคะงั้นเหรอ!!
จะว่าไปกูเคยเจอฟิคสตาลินกับเหมาเจ๋อตุงใน ao3ว่ะ กูนี่ถึงกับติดสตั๊นท์ไปเลย แต่เนื้อหาไม่รู้นะเว้ย ไม่ได้กดอ่าน กลัวกดอ่านไปแล้วจะมีคนมารวบตัวถึงห้อง 555555555

>>372 เออ ทำเอานึกได้ กูเคยเจอกอร์ดอน แรมซี่กับสตีฟ เออร์วิน กดอ่านเพราะความอยากรู้ แต่ไม่ไหวว่ะ ไม่ใช่อะไรนะ แต่สำนวนเพี้ยนเกิน เหมือนเขียนเอาฮามากกว่า 555

ปูตินควรเมะสิวะ ;_;! เห็นภาพคิมตอนข้ามชายแดนมาจับมืออาเบะเนี่ย มุมิมากเลยนะ

กูจำตำแหน่งไม่ได้ แต่จำได้แค่ทรัมป์โดนเสียบไปรอบนึง....
กับอีกอันคือเจอที่เป็นทรีมป์*จีซัสผิวสี //นี่กูอ่านบ้าบอไรวะเนี่ย55555

พวกคนมีคู่ออกปัยค่ะ นี่หมู่บ้านคานทองนิเวศน์นะคะ*สาดเกลือ*

ฟิคแต่ละคนนี่ช่าง…กูนับถือใจคนแต่งและคนอ่านเลย5555 ไม่อ่านไปแต่งไปขำไปเหรอวะ

แล้วมีท่านเรย์กะใน ao3 มั้ยวะ กูว่าจะลองเข้าไปหาอ่านดู แต่ยังไม่มีเวลาคุ้ยซักทีเลยมาถามไว้ก่อน

ขอkyหน่อยค่ะ มีใครแปลฟิคเอ็นโจตอนที่14หรือยังคะ
โม่งใหม่กะจะแปลมาถวายน่ะค่ะ

>>382 ยังไม่เห็นนะ ตอนที่ 13 ก็ยังไม่มี

เรา >>383 เอง
ว่าแล้ว เดี๋ยวแปลตอน 13 ให้ละกัน (ขออภัยสำหรับภาษาล่วงหน้า ปกติอ่านอย่างเดียว ไม่เคยแปล ภาษาก็จะงงๆ หน่อย)
เชิญ >>382 แปลตอน 14 เลยจ้า

>> 382 เองนะคะ
แปลเสร็จแล้ว...จะรออ่านตอน 13 นะคะ ดูพลาดไปหน่อย

แปลฟิคตอนที่ 13

เอ้อเหอ...ไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้ (น้ำตามา) งุนงงกะสรรพนามมาก แต่ใช้ท่านมาซายะ ท่านชูสุเกะ ตามที่ฟิคต้นฉบับเขียนไว้นะ
บางส่วนก็ปรับนิดหน่อย ไม่ได้แปลตรงตัวเน้อ
>> Link >> https://forum.novelupdates.com/threads/kenkyo-kenjitsu-enjou-pov-fanfiction.51311/page-5#post-3410600

<< Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 13 >>

เดือนพฤษภาคม จะมีทริปทัศนศึกษาที่คามาคุระ

กำหนดการประกาศถูกในชั่วโมงโฮมรูม หลังจากการปีนเขาในตอนเช้า พวกเราจะกลับไปรับประทานอาหารกลางวันร่วมกันในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมที่จองไว้ ถัดมาจะเป็นการแสดงของกลุ่มนักเรียนนอกจากแต่ละห้อง ว่าง่ายๆ ก็เหมือนกับการรับน้องใหม่อันน่าอับอายของซุยรันละนะ พอกลุ่มนักเรียนนอกได้ยินแล้วก็ออกอาการหน้าซีดเผือดไปตามๆ กัน

“อืม...ก็...เท่าที่ได้ยินมา นอกจากร้องเพลงเล่นดนตรี พวกเต้นรำหรือการแสดงละครสั้นก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวนะ” ตัวแทนห้องพูดกับนักเรียนกลุ่มนอกที่กำลังจิตตก

“ผมว่าหลังจากปีนเขา พวกเราหลายคนคงจะเหนื่อยกันพอดู ลืมเรื่องแสดงละครไป เปลี่ยนมาร้องเพลงแทนดีไหมครับ” ผมเสนอ

“ถ้าท่านเอ็นโจว่าอย่างนั้น...”

“อื้ม เอาอย่างนั่นก็แล้วกัน!”

“ท่านเอ็นโจชื่นชอบอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”

ผมนิ่งเงียบกับคำถามมากมายที่ประดังประเดเข้ามา นี่เป็นการรับน้องของนักเรียนกลุ่มนอก ไม่ใช่การแสดงเพื่อผมคนเดียวสักหน่อย จะมาถามอะไรผมนักหนานะ

“ไม่มีหรอกครับ ผมว่าเลือกสิ่งที่พวกคุณทุกคนจะสนุกสนานไปกับมันดีกว่านะ”

“นี่พวกคุณ หยุดวุ่นวายกับท่านเอ็นโจได้แล้ว!”

ผมชำเลืองมองตัวแทนห้องที่ยุติเรื่องทั้งหมด อา...เหมือนว่าปีนี้จะไม่หนวกหูเท่าปีก่อนๆ เพราะตัวแทนเป็นคนค่อนค่อนข้างเอาจริงเอาจังนะ

“นอกจากนั้น พวกเธอไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของท่านกับแม็กกี้เหรอ”

“แม็กกี้...ใครน่ะ?” นักเรียนนอกคนหนึ่งถามด้วยสีหน้างงงวย

นักเรียนเก่าอีกคนรีบถามทันควัน “แม็กกี้!? เดี๋ยวสิ เป็นความจริงเหรอ!? ฉันนึกว่าเธอคนนั้นคบกับจักรพรรดิซะอีก”

“ไม่ใช่ว่าจักรพรรดิตามจีบรุ่นพี่สุซุชิโนะหรอกเหรอ”

...อืม ฟังจากการสนทนาของพวกเธอ และผู้หญิงคนเดียวที่มาซายะสนิทสนมด้วยนอกจากยูริเอะแล้ว ‘แม็กกี้’ ที่ว่าน่าจะหมายถึงเรย์กะสินะ? แต่การตั้งฉายาเธอว่า ‘Makki’ (ม้วน) ที่มาจาก ‘Makkigami’ (ผมม้วน) นี่โหดร้ายไปหน่อยนะ...อ่า แต่นั่นก็คงจะดีกว่า ‘แม่สาวกวาง’ หลายเท่าเลยละมั้ง

การแลกเปลี่ยนข่าวสารหยุดชะงักด้วยการระเบิดอารมณ์ของตัวแทนห้อง แต่ก็นะ ขนาดมีผมอยู่ในห้องด้วย พวกเธอยังกล้าถกเถียงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับเรย์กะ ความสัมพันธ์ของเรย์กะกับมาซายะ และตีความแทนพวกเราสามคนอย่างน่ารำคาญ เหมือนผมจะได้ยินพวกเธอพูดคำว่า ‘รักสามเส้า’ ด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่นเป็นระยะๆ ด้วย

น่าปวดหัว...

ผมปรบมือเสียงดังเรียกความสนใจจากทุกคน ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ไม่ใช่ว่าพวกคุณต้องวางแผนเตรียมตัวสำหรับการแสดงหรือครับ?”

“ค่า/ครับ”

------------
(มีต่อ)

(ต่อนิ)

กำหนดการหลักของทริปคามาคุระผ่านพ้นไปแล้ว

หลังจากปีนเขาและงานเลี้ยง ก็เป็นเวลาการแสดงของนักเรียนกลุ่มนอก บางห้องร้องประสานเสียง บางห้องโชว์เต้น บางห้องจัดคอนเสิร์ตเล่นดนตรี บางห้องก็แสดงมายากล

อย่างไรก็ตาม ถ้าจะให้ผมเลือกการแสดงที่สนุกสนานน่าสนใจที่สุด เห็นจะเป็นการแสดง ‘เทพเบ็นไซเท็นกับมังกรห้าหัว’ เรื่องมีอยู่ว่า หมู่บ้านแห่งหนึ่งประสบเคราะห์ร้ายมากมายจากมังกรห้าหัวที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ชาวบ้านจึงรวมตัวกันอธิษฐานต่อเทพเบ็นไซเท็น และท่านเทพก็ลงมาจากสวรรค์จัดการเจ้ามังกรนั่น ครั้นมังกรห้าหัวเห็นความงามของเทพเบ็นไซเท็น มันก็ขอให้เธอมาเป็นชายา แต่เทพเบ็นไซเท็นปฏิเสธ บอกว่าจะไม่มีทางแต่งงานกับคนชั่วร้าย ด้วยความเสียใจและสำนึกอย่างสุดซึ้ง เจ้ามังกรก็หลับใหลกลายเป็นส่วนหนึ่งของเกาะเอ็นโนชิมะ

นักแสดงทุกคนแต่งกายจัดเต็มและสวมบทบาทได้เป็นอย่างดี แม้แต่คนที่เล่นเป็นคลื่นทะเล ยังส่งเสียง ‘ซ่า ซ่า’ ด้วยความกระตือรือร้นแม้ว่าความสนใจของทุกคนจะอยู่ที่ตัวละครหลักอย่างเทพเบ็นไซเท็นกับมังกรห้าหัว แต่ว่านั่นก็ยังดีกว่าต้องแสดงเป็นเกาะเอ็นโนชิมะละนะ

หลังการแสดงทั้งหมดจบลง การแสดง ‘เทพเบ็นไซเท็นกับมังกรห้าหัว’ ก็ได้รางวัลชนะเลิศ นักเรียนนอกแต่ละคนได้รับตั๋วรับประทานอาหารฟรีที่โรงอาหารโรงเรียนเป็นจำนวนไม่น้อย เมื่อคิดถึงว่าราคาอาหารโรงเรียนเราแพงแสนแพง ผมก็ไม่แปลกใจเลยที่เห็นรอยดีอกดีใจของพวกเขา

ระหว่างการแสดงที่ว่า ผมสังเกตเห็นเรย์กะดูจะสนอกสนใจและจับจ้องด้วยสายตาแน่วแน่ พอมองตามสายตาเธอแล้ว ผมก็คิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเท่าไรนัก...ทำไมเธอถึงให้ความสนใจคนที่แสดงเป็นคลื่นขนาดนั้นกันล่ะ?

----------------

หลังการสอบกลางภาค ดูเหมือนมาซายะจะเจอคนน่าสนใจ หรืออย่างน้อย ผมก็คิดว่าหมอนั่นสนใจ เพราะช่วงนี้ผมมักจะเห็นหมอนั่นตระหนักถึงตัวตนของเธอมากกว่าผู้หญิงคนอื่น

ใช่แล้ว เพื่อนผู้ ‘เกือบจะเป็นโรคขยาดหญิงสาว’ ของผม แสดงความสนใจต่อผู้หญิงคนอื่นนอกจากยูริเอะ ผมหมายถึง ไม่ใช่กรณีเดียวเรย์กะ เธอไม่ได้อยู่ในสายตาของหมอนั่นเท่าไร ผมเดาว่าเพราะหมอนั่นยังไม่ยอมรับเรื่องที่เรย์กะต่อว่าต่อขานในห้องสโมสรเปอติต์ตอนพวกเรายังเด็ก ประกาศลั่นว่าหมอนั่นไม่เหมาะจะเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูลคาบุรากิ

เด็กสาวคนนี้มีชื่อว่าทาคามิจิ วาคาบะ ทันทีที่มาซายะเห็นชื่อเธออยู่อันดับสามในบอร์ดผลการเรียน หมอนั่นก็ถามว่าใคร แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันชี้ไปที่เธอทันที

ผมคาดว่าคุณอันดับสามที่มีคะแนนไล่เลี่ยกับพวกเราจะเป็นคนเอาจริงเอาจัง ขยัน คงแก่เรียน ประมาณสาวแว่นคลาสสิคทั่วไป แต่ว่าคนตรงหน้าพวกเรากลับผิดจากที่คาดไว้อย่างสิ้นเชิง

มันค่อนข้าง...น่าผิดหวัง? ผมหมายถึง เธอก็น่ารักดีหากคุณชอบเด็กสาวสายมึนที่มีแนวโน้มจะเหม่อลอยฟุ้งฝัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนที่มีทรงผมยุ่งเหยิง ปากอ้าหน่อยๆ และแสดงสีหน้าประหลาดใจนั่น จะสอบได้อันดับสามของชั้นเรียน ทั้งคะแนนยังสูสีไล่ตามพวกเรามาติดๆ ต่างจากนักเรียนมาตรฐานของซุยรัน ผมหมายถึง ภาพลักษณ์ของเธอค่อนข้างแตกต่างจากภาพลักษณ์นักเรียนทั่วไปของซุยรันน่ะนะ

นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อเรย์กะกับผองเพื่อนของเธออยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน พอเทียบกับสาวๆ เหล่านั้นแล้ว ภาพลักษณ์ของคุณทาคามิจิก็ตกลงไปอีกหลายระดับ ถ้าหากเทียบเธอกับเรย์กะละก็ คงเปรียบได้กับ ‘เจ้าหญิงและกระยาจก’ เลยละมั้ง

พูดถึงเจ้าหญิง ตอนนี้เจ้าหญิงแห่งสโมสร Pivoine ยืนจ้องอีกฝ่ายมาสักพักแล้ว สายตาของเธอเปี่ยมด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นความกังวลหรืออะไรกันแน่ แต่ผมว่าเธอห่วงใยเด็กสาวคนนี้ ถ้าผมจำไม่ผิด คุณทาคามิจิน่าจะเป็นคนเดียวกับคนที่เกือบเผลอมานั่งในที่ของ Pivoine วันนั้นใช่ไหมนะ เรย์กะไปสนิทสนมกับเธอตั้งแต่เมื่อไรกัน...

หลังเป้าหมายถูกชี้ตัว มาซายะทำเพียงหันมองแล้วเดินผละไป ผมเองก็เช่นกัน

พอเดินห่างจากฝูงชนได้ระยะหนึ่ง จู่ๆ มาซายะก็พูดขึ้น

“คิโชวอินมองนายอยู่”

“เห็นละล่ะ”

มาซายะเงียบไปพักหนึ่งแล้วว่า “ไม่ทำตัวเป็นแฟนเกิร์ลหน่อยรึไง ทำหน้าแดงขวยเขิน วี้ดว้ายว่ายัยนั่นสนใจกันด้วยแหละ ช่วงปิดเรียนเห็นนายบ่นตลอดนี่ว่ายัยนั่นหลบหน้านายยังกะหนีเชื้อโรค”

“มาซายะ หุบปากไปซะ”

---------------------

*รอยยิ้มดีอกดีใจ* สิ orz
(มีต่อนะ)

ช่วงบ่ายวันนั้น ระหว่างที่ผมกำลังสนทนากับเพื่อนในห้อง หนึ่งในนั้นก็เล่าว่าพวกเขาเห็นเรย์กะคุยกับสาวๆ ในห้องของเธอเกี่ยวกับผลสอบกลางภาค เห็นว่าพวกเธอโวยวายเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์จนเรย์กะต้องปราม เขาเล่าว่าเรย์กะเอ่ยชมความสำเร็จของผมกับมาซายะที่ครอบสองอันดับแรกไว้ได้ ทั้งที่คราวนี้ต้องแข่งขันกับนักเรียนกลุ่มนอกที่เพิ่งสอบเข้ามา

เพื่อนอีกคนเสริม “ท่านคิโชวอินไม่ค่อยเอ่ยชมใครเท่าไร คราวนี้ท่านเอ็นโจคงทำให้เธอประทับใจจริงๆ นะคะ”

“ใช่แล้ว ท่านชูสุเกะเอาชนะนักเรียนกลุ่มนอกทั้งหมดได้ อัจฉริยะจริงๆ!”

ผมยิ้มตอบอย่างสุภาพ ตั้งใจให้เป็นการยุติการเยินยอของพวกเขา จนกระทั่งหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “แต่ท่านมาซายะได้อันดับสูงกว่า คงทำให้เธอประทับใจมากกว่าสินะ”

อ่า...ทำไมถึงเปลี่ยนประเด็นไปที่มาซายะกันล่ะ

“ท่านมาซายะได้ชื่อว่าเป็นจักรพรรดิในงานโรงเรียนตอนมัธยมต้นไม่ใช่เหรอ จำได้ว่าท่านคิโชวอินเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนม.ต้นปีสุดท้ายนี่ เธอคงดีใจมากที่ท่านมาซายะนำชัยชนะมาสู่ทุกคนในห้องได้”

“ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าเหตุผลที่ท่านเลือกเพียงฝึกฝนทหารม้าในปีนั้น ก็เพราะต้องการแสดงให้ท่านคิโชวอินเห็นถึงความแข็งแกร่งที่ไม่สามารถโค่นล้มได้”

“อื้อ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน! แล้วยังได้ยินมาอีกว่าท่านทั้งสองไปเดทฉลองชัยชนะด้วยกันอีกด้วยนะ”

เดทอะไร? เท่าที่จำได้ เรย์กะไม่ชอบความซื่อบื้อเถรตรงของมาซายะ คอยหลีกเลี่ยงตลอดเวลาต่างหาก

“พูดตามตรงนะ ฉันแปลกใจมากกว่าทำไมครอบครัวของท่านทั้งสองถึงไม่จับคู่ประกาศงานหมั้นสักที ออกจะเข้ากันดีขนาดนี้ ชื่อ ‘คาบุรากิ เรย์กะ’ ก็ฟังดูไพเราะเสนาะหูจะตาย”

“ตัวย่อของท่านเรย์กะก็เป็น KR อยู่แล้ว ฉันว่าให้เป็นสองตัวนี้ต่อไปดีที่สุด”

“ท่านทั้งสองเหมาะสมกันจริงๆ ฉันหมายถึง ท่านคิโชวอินเป็นคนน่ารักมาก ถ้าเธอยืนอยู่ข้างกายผู้เปี่ยมด้วยพลังอำนาจอย่างท่านมาซายะ ความน่ารักของเธอต้องเพิ่มขึ้นแน่ๆ”

ผมกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะอย่างแรง ทุกคนหันมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นร้อนรนในฉับพลัน

“ท่านชูสุเกะ พวกเราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ!”

ผมคลี่ยิ้มสว่างไสว “โอ้ เหรอครับ? ส่วนไหนล่ะที่คุณว่าไม่ใช่ ส่วน ‘คาบุรากิ เรย์กะ’ หรือส่วนที่บอกว่าพวกเขาสองคนเหมาะสมกัน”

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างค่ะ พวกเราแค่คุยเล่นเรื่อยเปื่อย...”

ผมยังคงรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

“...อืมมม ฉันได้ยินมาจากพี่ชาย เห็นว่าท่านคิโชวอินได้รับคำเชิญจากสภานักเรียนนะคะ”

ผมหุบรอยยิ้มในทันที “หือ? เธอน่ะเหรอ?”

“ค่ะ”

“คุณมิซึซากิก็ได้รับเชิญนะ เขาเคยเป็นประธานนักเรียนมาก่อน เดี๋ยวคงได้เป็นประธานอีกนั่นแหละ”

อารมณ์ของผมแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง

“ปีนี้คงตึงเครียดมากเลยสินะ”

ผมนิ่งเงียบประมวลข้อมูล

ถ้าเรย์กะเข้าร่วมสภานักเรียน เธอจะใช้เวลากับมิซึซากิมากขึ้น แต่คงไม่เป็นอะไรในเมื่อสองคนนั่นไม่ได้ชอบกันแบบนั้น...ใช่ไหม? แต่เรย์กะดูสังเกตหมอนั่นอยู่เหมือนกัน ถ้าหากว่า...

“โย่ ชูสุเกะ- เป็นอะไรน่ะ” ผมได้ยินเสียงเรียกของมาซายะ และเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา

“สวัสดีตอนบ่ายค่ะ ท่านมาซายะ”

“ไง” มาซายะตอบกลับ ผมรู้สึกถึงแรงเขย่าเล็กน้อยที่หัวไหล่ “เป็นอะไรของนายน่ะ”

“...ไม่มีอะไร” ผมตอบ

---------------
(จบแล้ววว) //ผายมือไปตอน 14

พิมพ์ตกเยอะจัง ฮือ ขออภัยกับภาษาด้วยจริงๆ TT^TT

>>386 - >>389 ฝากใส่สารบัญด้วยนะฮะ //ก้มกราบ

>>386-390 ขอบคุณที่ประทานเช้าอันสดใสค่ะ /กราบ

>>386-390 ขอบคุณสำหรับตอนที่ 13 จ้า ตอนนี้บอกให้รู้ว่ากาวไทยกาวนอกก็กลอสซิปซุยรันก็ยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็ง ไปทุบโต๊ะอย่างนั้นเดี๋ยวทุกคนก็เข้าใจผิดว่าหึงมาซายะหรอก //ผิด เอ๊ะ รึถูกแล้ว

ยินดีจ้า
>>392 อาจจะหึงมิซึซากิก็ได้- /ผิดยิ่งกว่า

>>392 หึงมาซายะน่ะถูกแล้วววววว เจ้าของตัวจริงทำได้แค่ฮึดฮัดๆ แต่แสดงความรักออกนอกหน้าไม่ได้ ต้องเอาเยี่ยงอย่างท่านพี่กับอิมาริไว้นะคะ อิมาริไปก่อปัญหาเรื่องสาวๆที่ไหน สภานักเรียนวิ่งโร่มาตามให้ไปจัดการทุกครั้ง ทุกคนเขารู้ค่ะว่าเจ้าของตัวจริงเขาเป็นใคร//แค่กๆๆๆๆ

ขอบพระคุณสำหรับกาวดีๆเจ้าค่ะ //กราบ

ตอน14 มีคนจองแล้ว งั้นกุจองตอน 15 ได้มะ

>>395 เอาเลยยยย

- Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 14 -

หัวหน้าห้องมาหาผมตอนพักเที่ยง มันก็สักพักแล้วละนะที่พวกเราได้คุยกัน ผมให้เขาเดินไปรอบโรงเรียนเป็นเพื่อนผม คุยกันด้วยหัวข้อทั่วไป แลกเปลี่ยนข่าวสารในสิ่งที่ทำ เรื่องที่เรียนและอื่นๆ จนหัวหน้าห้องพูดเข้าเรื่องที่เขาอยากพูดสุดๆ

"ร้องเพลงที่แต่งเองให้ผู้หญิงที่ชอบฟังเนี่ย มันจะดีหรือเปล่านะ?"

"ผมว่าไม่ควรจะทำอย่างนั้นหรอกนะ นอกจากพวกคุณทั้งสองสนิทกันมาก ยังไงก็เถอะ กลอนที่คุณแต่งเป็นยังไงบ้าง? คุณฮอนดะได้พูดอะไรหรือเปล่า?"

หัวหน้าห้องยิ้มพร้อมกับพูดด้วยท่าทางเพ้อฝัน "เธอบอกว่าดีด้วยล่ะ"

"แล้วคุณได้บอกหรือเปล่าว่าคุณเขียนให้เธอ?"

"อะ เอ๋! ไม่มีทางหรอกครับ!" หัวหน้าหน้าแดงแถมยังส่ายหน้าสุดแรง "มะ มันเร็วไปสำหรับเรื่องแบบนั้นนะครับ ที่สำคัญเราก็ยังไม่ได้สนิทกันมาก ขนาดคุณคิโชวอินยังบอกเลยว่าแต่งกลอนให้ผู้หญิงแบบนั้นเป็นความคิดที่แย่มาก"

"เพราะยังงั้นถึงไปขอให้คุณคิโชวอินส่งช็อคโกแลตให้สินะ จะว่าไป คุณคิโชวอินเป็นยังไงบ้าง?" ผมถามออกไปในตอนที่หัวหน้าห้องตั้งสติได้แล้ว

เขาตอบทันที "คุณคิโชวอินน่ะเป็นที่ปรึกษาความรักให้ผมก็จริง แต่เรื่องส่วนตัวอื่นๆน่ะ ผมไม่รู้เลย อ่า เมื่อไม่นานมานี้ตอนที่เราคุยกัน มิซึซากิคุงมาเจอพวกเราเข้า แถมยังถามด้วยว่าคุณคิโชวอินทำอะไรผมหรือเปล่า?"

เจ้าหมอนั่นอีกแล้ว... "คุณมิซึซากิเนี่ยดูท่าจะมองคุณคิโชวอินไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องที่ว่าหมอนั่นมองเรย์กะในทางที่เลวร้ายสุดกู่ ผมก็สงสัยนะว่าทำไม หรือเขาบังเอิญไปเห็นตอนเรย์กะใช้พัดจัดการซึรุฮานะเข้านะ? นอกเหนือจากเรื่องนั้นแล้ว เรย์กะก็มีภาพพจน์ที่ดีมากในซุยรัน โดยเฉพาะในฐานะสมาชิก Pivoine

"อืม แต่สุดท้ายคุณคิโชวอินก็ลากมิซึซากิคุงไปคุยล่ะนะ หลังจากที่เขาไปคุณคิโชวอินดูสลดลงไปนิกหน่อย ถึงเธอจะไม่บอกว่าเพราะอะไรก็เถอะ แต่ผมเดาว่ามิซึซากิคุงคงพูดอะไรทำร้ายจิตใจเธอน่ะ"

"อ่า..."

แหม ถ้าความสัมพันธ์ของพวกเขามันแย่ขนาดนั้น มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก

"ยังไงก็ตาม คุณคิโชวอินเป็นคนที่ฟื้นตัวเร็ว เธอคงไม่เป็นไรหรอกครับ"

"นั่นสินะครับ" หัวหน้าห้องยิ้ม "โอ้ ใช่ เกือบลืมเล่า ผมได้ยินจากเพื่อนของผม ซาโตมิน่ะว่าคุณคิโชวอินวันนี้หยุดเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย ผมค่อนข้างเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ถ้ายังไงท่านเอ็นโจช่วยดูให้หน่อยตอนไปพบเธอได้มั้ยครับ?"

"เธอป่วย?" ผมถามด้วยความประหลาด

"น่าจะนะครับ? เธอบอกว่าเพลียเพราะอากาศร้อน ดังนั้นมันน่าจะมีผลกับเธอไม่น้อย ขนาดที่ว่าไม่อยากอาหารด้วยซ้ำ"

...ฟังดูหลอกลวงยังไงไม่รู้

"ผมจะดูให้ถ้าผมทำได้นะครับ"

"ขอบคุณนะครับ!"

-

ผมนั่งอยู่ในห้องสโมสรก่อนที่จะกลับบ้าน ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นเรย์กะนั่งห่างออกไปในมุมที่ค่อนข้างส่วนตัว กำลังจิบเครื่องดื่มเงียบๆ

ผมเดินเข้าไปหาเธอ และเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงเอาแต่จิบเครื่องดื่มอย่างเดียว
อา เพราะว่าอ้วนขึ้นนิดนึงสินะ?
เรย์กะ ผมว่าคุณออกจะผอมไปสักหน่อยด้วยซ้ำ?
แล้วเธอยังดูเจ็บปวดที่จะต้องปฏิเสธขนมเหล่านั้นอีกด้วย

ผมยิ้มแล้วพูดออกไปว่า "พยายามเข้านะ" ก่อนเดินออกมา

อืม~ คิดไปเองหรือเปล่านะว่าเรย์กะถลึงตาใส่ผมน่ะ?
ทำไมล่ะ ผมแค่บอกว่าพยายามเข้านะเอง...

-

(ต่อ)

ผมกำลังดื่มด่ำกับชาอยู่ที่บ้านพร้อมกับดูแลยูกิโนะไปด้วย ตอนนั้นอยู่ๆมาซายะก็โทรมา

"มางานน้ำชาของแม่ฉันด้วยกันซะ"

"หะ? ไม่ ขอปฏิเสธ"

ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างหงุดหงิดจากอีกฝั่ง ด้วยความบันเทิงใจ ผมจึงลูบหัวยูกิโนะแล้วเดินออกมาคุยข้างนอกกับมาซายะ

"ทำไม? นายมีธุระ?"

"ตอนนี้ไม่ แต่ฉันก็อยากใช้เวลาส่วนตัวคนเดียวบ้าง นายก็รู้ ไปงานน้ำชาแม่นายนี่ยังกับโดนลงโทษในเกมลงทัณฑ์ประหลาดๆ ซึ่งจะว่าไปแล้ว นี่เป็นการลงโทษจากคุณน้าที่นายพยายามจะบินไปอังกฤษเพื่ออยู่กับยูริเอะหรือเปล่านะ?"

หมอนั่นไม่พูดอะไรกลับมา ผมถอนหายใจ สรุปนี่เป็นการลงโทษของคุณน้าสินะ "ฉันไม่คิดจะไปโดนทรมานกับนายหรอกนะ มาซายะ อีกอย่างนายก็คงไม่เป็นไรหรอก ตราบเท่าที่นายรักษามารยาทสักหน่อย"

"คิโชวอินมาด้วย"

"โอ้ งานเริ่มกี่โมงนะ? นายว่าฉันควรจะเอาอะไรไปฝากคุณน้ามั้ย หรือนายคิดว่าฉันควรหาอะไรให้นายดูอยู่ยุ่งๆระหว่างงานหรือเปล่า?" ผมพูดตอบไปในโทรศัพท์พร้อมกับเดินลงบันได แล้วหยุดที่ห้องนั่งเล่นที่ท่านแม่กำลังดื่มชาอยู่กับท่านพ่อ

"กำหนดงานเริ่มสิบเอ็ดโมง แต่จริงๆก็คงเริ่มเที่ยงนั่นแหละ เอาช็อกโกล่ามาให้ฉันด้วย"

"รู้แล้ว" ผมตัดสายแล้วตรงไปที่ท่านแม่

"ท่านแม่ คุณน้าจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่บ้าน มาซายะชวนผมด้วย ผมไปได้มั้ยครับ?"

แม่เงยหน้าจากน้ำชาแล้วถาม "คุณชูสุเกะทำการบ้านเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ?"

"ครับ"

"งั้นเชิญตามสบายค่ะ อย่าลืมว่าต้องกลับมาบ้านก่อนค่ำ แล้วก็ฝากทักทายมาดามคาบุรากิด้วยนะจ๊ะ" ท่านแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนในขณะที่บอกอนุญาต ผมบอกขอบคุณด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนจะออกจากห้องเพื่อไปเตรียมตัว

"โอ้ สั่งช็อกโกแลตจากปาติชิเย่คนนั้นที่เพิ่งมาเปิดร้านให้ผมด้วยนะ" ผมสั่งเมดคนหนึ่งในขณะที่จัดเสื้อผ้า

-

(ต่อ)

ผมนั่งลงข้างมาซายะ และเล่นโทรศัพท์ในขณะที่รอให้งานเริ่ม น่ารำคาญจริงๆ~ ถ้ารู้ว่าต้องมานั่งรอแบบนี้ผมไปเอาช็อกโกแลตด้วยตัวเองยังจะดีกว่า

"เฮ้ ชูสุเกะ ถึงฉันจะบอกนายว่ายัยนั่นจะมา แต่นายก็ไม่ต้องทำหน้าบูดขนาดนี้เพราะยัยนั่นยังไม่มาก็ได้มะ"

"ฉันไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นซะหน่อย ที่สำคัญไม่เพราะนายล่อให้ฉันมาไม่ใช่หรือไง?"

"ถ้าจะให้นายยอมทำอะไรสักอย่างแค่พูดชื่อยัยนั่นขึ้นมาก็พอ แล้วมันก็นายเองไม่ใช่เรอะที่ดูจะเต็มใจให้โดนหลอกซะเหลือเกิน"

"หืม? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายกล้าเถียงทั้งที่ตัวเองก็ทำแบบเดียวกัน เจ้าหม้อก้นดำ" ผมพูดเสียดสีใส่เจ้าบ้านี่ในขณะที่เก็บมือถือเข้ากระเป๋า มาซายะถลึงตาใส่กับยิ้มที่ผมส่งให้

เมื่อคุณน้ากลับมาที่โต๊ะของเรา เธอมีเรย์กะที่แต่งตัวน่ารักเดินตามมาด้วย เธอถือกล่องช็อกโกแลตมาด้วย หลังจากวางกล่องไว้ที่โต๊ะเธอก็ผละไปเดินรอบๆที่จัดงาน เมื่อแขกหลักๆของงานนี้เป็นเด็กสาว และด้วยทักษะการเข้าสังคมของเรย์กะที่ขัดกับบุคลิกสันโดษของเธอ ก็ต้องมีแขกที่เธอรู้จักกับคนที่อยากจะคุยด้วยก่อนที่เธอจะเดินกับมาที่โต๊ะของเราล่ะนะ

"นั่น คุณซาราระหรือเปล่า?"

"หืม?" มาซายะมองตามสายตาผมไปและพยักหน้า "อ่า ใช่ พ่อชอบเธอเพราะว่าเธอรักการอ่านมากสุดๆน่ะ แม่ก็เลยเชิญเธอมาด้วย"

"เธอเป็นหนึ่งในตัวเลือกหรือเปล่า?"

"เท่าที่ฉันรู้ ใช่" มาซายะทิ้งตัวลงกับเก้าอี้พร้อมกับโอดครวญ แหงล่ะ ถูกบังคับให้ทำตัวดีๆเกือบครึ่งวันคงเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับหมอนี่ ถึงจะเป็นมาซายะที่มีความอดทนกับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กก็เหอะ ยังทนความเบื่อหน่ายมหาศาลจากงานเลี้ยงแบบนี้ไม่ได้เลย

หลังจากที่พูดคุยกับแขกอื่นสักพัก เรย์กะก็กลับมาททีโต๊ะของเรา เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรในขณะที่พูดคุยกับคนอื่นและจิบชา เธอดูจะอารมณ์ดี และกินช็อกโกแลตอย่างมีความสุขใหญ่เลย เมื่อคุณน้ากลับมาที่โต๊ะของเราพร้อมกับเด็กสาวผมสั้นที่ม้วนปลายลอนด์อ่อนๆ

"นี่คุณไมฮามะ เอมะ จากยูริมิยะจ้ะ ฝากทุกคนดูแลด้วยนะ เอาล่ะ ทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว เริ่มปาร์ตี้กันเลยไหมจ๊ะ"

ด้วยเหตุนี้ปาร์ตี้ที่แสนจะน่าเบื่อจนทรมานสุดๆเท่าที่ผมมีชีวิตมาก็ได้เริ่มขึ้น สิ่งเยียวยาจิตใจสิ่งเดียวคือเรย์กะที่ทำให้วงสนทนาครึกครื่น ดังนั้นก็ไม่แปลกที่จะพบว่าสายตาของผมถูกดึงไปที่เธอ แม้ว่าผมจะพูดคุยกับคนอื่นหรือดื่มชาก็ตาม มาซายะใช้ศอกถองผมเป็นครั้งที่ห้า แล้วก็เริ่มคุยกับผมพร้อมกับกันไมฮาระจากการสนทนาของเรา

ครู่หนึ่งให้หลัง มาซายะที่ยังอารมณ์บูดก็หยิบช็อกโกแลตส่งเข้าปาก หน้าหมอนั่นถึงจะพยายามซ่อนก็เถอะดูประหลาดใจกับรสชาติที่กำลังลิ้มรส ผมปรายตาไปที่โต๊ะ และพบว่ามันคือช็อกโกแลตที่มาจากปาติซิเย่ชาวฝรั่งเศสที่หมอนี่ชื่นชอบ ทั้งยังเป็นช็อกโกแลตที่เรย์กะเอามาอีกด้วย

คุณน้าสังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว และมาซายะเริ่มออกปากถามเรย์กะเกี่ยวกับช็อกโกแลต บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนค่อนข้างจะเป็นมิตร และแน่นอนว่ามันดีกว่ามากเมื่อเทียบกับความปากหนักที่มีให้ไมฮาระก่อนหน้านี้ ผมมองผู้หญิงคนนั้นจ้องเรย์กะด้วยความอิจฉา เพราะมาซายะคุยกับเธอ

"ก่อนหน้านี้คุณเรย์กะมาพักที่โรงแรมในเครือของเรากับท่านแม่ด้วยใช่ไหมคะ? โรงแรมของเราเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ค่ะ พวกแชมพูที่เป็นของออริจินัลวิเศษมากจนไม่อยากใช้เลยละค่ะ แล้วในสวนตอนกลางคืนก็สวยรางกับภาพมายาไม่มีผิด"

"แหม ขอบใจนะจ๊ะ! ดีใจจริงที่ถูกใจ"

"คุณคิโชวอิน ไปพักที่โรงแรมในเครือคาบุรากิมาเหรอ" ผมถามแทรกเข้าไปในบทสนทนาด้วยความสงสัย เธอไปที่นั่นทำไม? ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดขี้หน้ามาซายะ จนทำให้หลีกเลี่ยงคนของคาบุรากิเหมือนเป็นเชื้อโรคหรอกหรอ?

"ก็ใช่ค่ะ...."

"ได้ยินว่าไปอดอาหารเพื่อไดเอ็ทน่ะ"

(ต่อ)

มาซายะหย่อนระเบิดลูกโตลงมาหน้าตาเฉย เมฆหมอกสีดำเริ่มปกคลุมเหนือหน้าเรย์กะ
ว้าว มาซายะ ความงี่เง่าของนายนี่มันสุดๆจริงๆ

ผมพยายามกลั้นยิ้มในขณะที่คนเริ่มมาอ่อรอบโต๊ะและถามเรย์กะ มันค่อนข้างน่าตกใจอยู่นะ แค่พูดถึงเรื่องอดอาหารก็ทำให้เรย์กะกลายเป็นจุดสนใจของปาร์ตี้ได้ เธอตอบคำถามซ้ายขวาและไหลไปกับสถานการณ์

น่าเศร้า แม้คุณน้าจะช่วยพูดแก้ตัวว่าเรย์กะแค่ไปเป็นเพื่อนท่านแม่ของเธอเท่านั้น แต่หลักฐานสำหรับมองเรย์กะ มันก็อยู่บนหน้าที่เริ่มจะกลมๆนิดหน่อยแล้ว ขนาดพวกรุ่นพี่จาก Pivonie ยังสังเกตเห็นเลย แต่พวกเขาก็ไม่กล้าจะเอ่ยปากขัดมาดามคาบุรากิ หรือเจ้าหญิงของบ้านคิโชวอินหรอกนะ

"เด็กผู้หญิงนี่ดีจริงๆ เด็กผู้ชายเนี่ยไม่น่ารักเลย" เพราะคำพูดของคุณน้า มาซายะถึงรู้สึกหดหู่ตอนที่ทิ้งตัวลงกับที่นั่ง อา มันคงจะหนักไปสำหรับเจ้าเด็กนี่ที่ครั้งหนึ่งเป็นแก้วตาดวงใจ แล้วต้องมาฟังแม่ตัวเองพูดว่าไม่เอ็นดูตัวเองแล้วนั้น ช่างบอบบางเสียจริงๆ~

แล้วไมฮามะก็แทรกเข้ามาในบทสนทนา

"ได้ยินว่าท่านคาบุรากิจะไม่รับช็อกโกแลตทำมือ แต่ฉันไปเรียนที่สถาบันสอนทำอาหารอยู่นะคะ ลองทานดูซักครั้งเถอะค่ะ!"

"ไม่เอา ฉันชอบสินค้าในท้องตลาดที่สมบูรณ์แบบจากฝีมือมืออาชีพมากกว่าของทำมือห่วยๆของมือสมัครเล่น"

ไมฮามะ ถูกปฏิเสธอย่างสมบูรณ์แบบ

ท้ายที่สุด ด้วยจำนวนคนที่มาที่โต๊ะของเราเพื่อสนทนากับเรย์กะ ทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเล่าเรื่องต่างๆให้กับคนที่มาคุยด้วยความเพลิดเพลิน เหมือนเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที่เผยแพร่ปรัญชา หรือในกรณีนี้คือครูอนุบาลใจดีที่อ่านนิทานให้เด็กฟัง เมื่อเรื่องที่เล่าเกี่ยวกับการไดเอ็ทเป็นส่วนใหญ่ หลายๆคนเลยให้ความสนใจเกี่ยวกับคอร์สอดอาหารและตัดสินใจเข้าร่วมด้วย ดังนั้นในท้ายที่สุดแล้ว เรย์กะก็กลายเป็นป้ายโฆษณามีชีวิตและเดินได้ของโรงแรมคาบุรากิไปซะแล้ว

ตอนขากลับ คุณน้าถึงกับออกปากทักกับเรย์กะว่า "คุณเรย์กะช่วยให้งานครึกครื้นแท้ๆ ไว้มาอีกนะจ๊ะ!"

ผมมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ทั้งยังคาดเดาความคิดของเธอไปด้วย ดูเหมือนว่าเรย์กะจะกลายเป็นตัวเลือกที่สำคัญที่สุดในการหมั้นกับมาซายะไปซะแล้ว

นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย! สองคนนี้ยังทนอีกฝ่ายไม่ได้ด้วยซ้ำ!

-
แปลเนี่ยมันยากจริงๆด้วย...
ส่งไม้ต่อch.15!

>>397-400
คิโชวอินมาด้วย"

"โอ้ งานเริ่มกี่โมงนะ? นายว่าฉันควรจะเอาอะไรไปฝากคุณน้ามั้ย หรือนายคิดว่าฉันควรหาอะไรให้นายดูอยู่ยุ่งๆระหว่างงานหรือเปล่า?"

ความเปลี่ยนใจทันทีนี่มัน 555555

>>397-400 หันหัวเรือกลับลำทันควันเลยวุ้ย แลดูคาบุทันเอ็นโจมาก 55555

>>397-400 แหมมมม พอได้ยินว่าเขามางานเลี้ยงด้วยก็กระตือรือร้นออกนอกหน้าเชียวนะชูสุเกะคลุงงงง ทั้งโรงเรียนเขารู้กันหมดแล้วรึยังว่านายชอบสาวผมม้วนคนนี้อะ

เกลียดการกลับลำทันควัน 55555555555555555555555555555555

>>398 ไม่ค่อยเลยนะอีตาคนนี้ ทีแรกปฏิเสธไม่ยอมไป พอได้ยินว่านุ้งต่ายจะมาเท่านั้นล่ะ เลี้ยวกลับแทบไม่ทัน

กูว่าถ้าอฟช.คาบุมันรู้ว่าเพื่อนมันชอบเรย์กะนะ มันต้องใช้เรย์กะเป็นเครื่องมือในการแกล้งเพื่อนชัวร์ๆ แบบตอนขอซอสมะเขือเทศที่กะจะให้ชูสุเกะเด๋อด๋าไปไม่เป็นแบบตัวเองน่ะ แต่จอมมารดันมาเหนือเมฆหลบไปแบบเนียนๆ ถ้าหาจุดอ่อนได้ กูว่าคาบุไม่พลาดที่จะใช้จุดนั้นมาแกล้งเอ็นโจหรอก 555555555

เราคนแปลตอน 14 จะมาบอกว่าเราจองตอน 16 น้าาาาา ถ้ามีตรงไหนให้แก้บอกได้นะ

ความแตกต่างของกาวไทยกับกาวนอกคือ กาวนอกไม่มีน้องเด๋อไซซายะผู้มีความสามารถในการหายตัวนี่แหล่ะะะ ขอบคุณโม่งแปลฟิคทั้งหลายจ้าาา

<< Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 15 >>
"ขอโทษนะ แต่งานเลี้ยงของ Pivoine นั้นเข้าได้เฉพาะเมมเบอร์ Pivoine เท่านั้นน่ะ" ผมพูดกรอกใส่ไมค์โทรศัพท์ให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะชัดได้ บางทีอาจเพราะช่วงเวลาไม่ดีนัก หรือเธออาจจะแค่ดื้อรั้นกว่าที่ผมเคยคิดไว้ในคราวแรก ทว่าเรื่องผมยกเลิกแผน "การนัดหมาย" ก่อนหน้านี้ไป เนื่องจากต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงของ Pivoine ดูเหมือนจะลอยไปเข้าหูเจ้าหล่อนจนได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง ผมกล้าลงเงินหมดตัวเลยว่าต้องเป็นเจ้าฮารุกิที่เอาไปเล่าให้เธอฟัง

"แต่ว่า ชู..." เสียงจากปลายสายนั้นดูเศร้าสร้อย "เราวางแผนไว้แล้วนะ"

ผมนวดขมับไปพลาง กลั้นเสียงคำรามไปพลาง พวกเราอะไรกัน? มีแต่เธอนั่นแหละที่วางแผนเอาเอง "บอกไปแล้วนี่นาว่าช่วงนั้นผมไม่ว่างน่ะ คุณยุยโกะไม่คิดว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้พบกับคุณไฮยามะหรอกเหรอ? เห็นคุณบอกว่าเคยถูกเชิญไปทานอาหารที่ร้านอันโด่งดังของครอบครัวนั้นนี่นา ผมว่าคุณไฮยามะต้องยินดีเอสคอร์ทคุณแน่นอน"

"ไฮยามะซังเหรอ...? แต่ฉันอยากไปที่นั่นกับชูนี่นา"

ผมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูภาพที่ผ่านตาพร้อมกับที่เราใกล้ถึงจุดหมายปลายทางมากขึ้นทุกที

"อืม ผมยุ่งตั้งแต่ตอนนี้ไปจนถึงเปิดเทอมเลยเนี่ยสิ ผมแน่ใจว่าต้องมีคนอื่นที่เต็มใจร่วมทางกับคุณด้วยเป็นแน่"

ผมได้ยินเสียงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนที่เธอจะโพล่งขึ้นอย่างกระทันหันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเร็วจี๋ "อ๋าาา ชู เธอหึงฉันเหรอ? อย่าหึงเลยนะ! ฉันสนใจคนพวกนั้นเลยจริงๆ คนที่ฉันชอบมีแค่-"

"ผมถึงที่หมายแล้ว ฝันดีนะครับคุณยุยโกะ ยินดีที่ได้คุยกับคุณอีกนะ" ผมพูดอย่างรวดเร็วแล้วตัดสายในทันที ผมถอนใจก่อนจะลงจากรถ โชเฟอร์มองผมอย่างเงียบงันก่อนจะกลับขึ้นรถแล้วจากไป

ผมยืนอยู่ด้านหน้าสถานที่จัดงานครู่หนึ่ง เหม่อมองท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง เมินแสงวิบวับที่สาดส่องจากในฮอลล์จัดงาน พร้อมกับปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำทั่วร่างอยู่ชั่วขณะ ผมถอนใจหนักหน่วงและหมุนตัว เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง แล้วเข้าไปในงาน ใช้เวลาไม่นานนักพวกผู้หญิงก็สังเกตเห็นว่าผมมาถึงแล้ว ก่อนจะเข้ามารุมล้อมจนเต็มไปหมด ดูเหมือนมาซายะยังมาไม่ถึง ดังนั้นความสนใจทั้งหมดจึงตกลงมาอยู่ที่ผม ทำไม่ได้กระทั่งจะก้าวเข้าฮอลล์โดยไม่มีฝูงผู้หญิงน่ารังเกียจพวกนี้รุมล้อม ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะยืนใกล้กำแพง ทำตัวเป็นไม้ประดับ หรืออย่างน้อยก็เป็นได้อยู่เกือบสิบห้านาทีก่อนที่คนทั้งงานจะเข้ามารุมล้อมรอบผม

ใช้เวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่ามาซายะจะปรากฏตัว ทันใดนั้นฝูงผู้หญิงครึ่งหนึ่งก็แยกตัวออกไปรุมตะครุบหมอนั่น ที่เดินมาทักผมอย่างสบายๆ เขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นพวกเด็กผู้หญิงเลยอยู่ห่างออกไปกว่าปกติ ซึ่ง...ก็ไม่ได้มากนัก ระวัง-- แต่นั่นก็ทำให้อาการกลัวฝูงชนของผมบรรเทาลงได้อย่างน่าแปลกใจ เราถูกพวกผู้หญิงรุมล้อมอยู่เกือบสองชั่วโมง กระทั่งผมยอมแพ้ที่จะคุยกับผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ในฮอลล์โดยไม่มีผู้หญิงพวกนี้มารุมรอฟังแล้ว ผมหันหลังและหนีออกมาเร็วเท่าที่จะทำได้ ทิ้งมาซายะให้รับมือกับพวกผู้หญิงที่เหลือ

ผมหนีออกมาด้านนอกและสูดเอาอากาศสดชื่นที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมเข้าปอดเฮือกใหญ่ กระทั่งมั่นใจว่าจะขาดอากาศหายใจตาย ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยพุ่งขึ้นจนแทบทะลุปรอทแล้ว ผมรีบมองไปรอบๆ เพื่อหาหนทางคลายความเหนื่อยล้านี้ลง ผมไม่ควรทำแสดงอาการเหน็ดเหนื่อยไร้อารมณ์ในงานทางการแบบนี้ ท่านพ่อต้องโกรธเป็นแน่หากผมก่อปัญหา

ผมได้ยินเสียงระฆังลอยมาและหันมองตามต้นเสียงแทบจะในทันที จึงได้เห็นซุ้มกุหลาบและเด็กสองคนที่น่าจะมาจากเปอร์ติต์กำลังสั่นระฆังเสียงดัง ในขณะที่เด็กอีกคน ที่อายุมากกว่าในชุดเดรสสีชมพูดูคล้ายกำลังเชียร์ให้ทั้งคู่สั่นกระดิ่งอีก เธอถือกล้องถ่ายรูปเล็กๆ ไว้ในมือ ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้พวกเขา

นาทีนั้นภาพความทรงจำในอดีตก็พุ่งพล่านขึ้น ผมจำภาพนั้นได้ เมื่อราวๆ หกปีก่อน ในตอนที่ผมยังเป็นเด็กและปัญหายังไม่เยอะถึงเพียงนี้ ภาพเด็กผู้หญิงในชุดเดรสสีเขียวผู้ยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เต้นรำกับพี่ชายของตน จากนั้นก็ไปสั่นกระดิ่งกับเขา ซึ่งในภายหลังกลายมาเป็นความเชื่อของเหล่าผู้หญิงใน Pivoine ว่าจะช่วยให้โชคดีด้านความรัก

ผมเดินไปหาเด็กหญิงในชุดเดรสชมพูคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว กระทั่งตัวผมเองยังห้ามตัวเองไม่ทัน

เด็กทั้งสองจากไป เด็กหญิงคนนั้นมองภาพจากกล้องด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า รอยยิ้มที่แท้จริง ไม่แข็งทื่อหรือฝืนตัวเองดังที่เธอมักยิ้มอยู่เสมอเมื่อมาซายะหรือผมเข้าพูดคุยกับเธอ

"สวัสดี คุณคิโชวอิน" ผมทักทายเธออย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมเห็นเธอกระตุกขณะหันมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาสู่ท่าทีใจเย็นภายในพริบตา เช่นเดียวกับรอยยิ้มฝืนที่เธอยกขึ้นประดับใบหน้า

"สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ"

เรย์กะมองผมคล้ายกำลังหาทางหนีจากสถานการณ์นี้ หรือพยายามคำนวนคำตอบอยู่ในหัว ทำให้ผมรู้สึกผิดพอๆ กับที่หงุดหงิดตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าเธอมีสิทธิจะสงสัยผมและตั้งกับถามกับทุกสิ่งที่ผมทำอย่างเต็มที่

"วันนี้ไม่สั่นระฆังเหรอ" ผมถาม มองดูซุ้มกุหลาบ ถ้าจำไม่ผิด เหมือนไอระจะเคยบอกว่านี่เป็นสิ่งที่เรย์กะตื่นเต้นที่สุดที่ได้ทำในงานเลี้ยง Pivoine ครั้งแรกของเธอนี่นะ?

"เอ๋" สีหน้าของเรย์กะดูงุนงง เธอมองผมอย่างสงสัย โอ๋ เหมือนเราเพิ่งจะเคยคุยกันจริงๆ จังๆ เมื่อไม่นานมานี้เองนี่นะ ดูเหมือนผมจะสูงกว่าเรย์กะด้วย เธอน่ารักขนาดนี้มาตลอดเลยรึเปล่าเนี่ย?

"เมื่อก่อนเคยสั่นระฆังไม่ใช่เหรอ กับท่านพี่น่ะ"

สีหน้าของเธอดูตกใจสุดๆ ในทันที ดวงตากำลังบอกอยู่ชัดๆ ว่า 'ทำไมหมอนี่ถึงรู้เรื่องนั้นได้ล่ะ!'

"มาซายะมองอย่างอิจฉาเชียวล่ะ"

ดูเหมือนเรย์กะจะดูไม่ค่อยพอใจนัก ปากเล็กๆ ของเธอเริ่มยื่นออกมานิดหน่อย ผมยิ้มกว้าง เธอตรงไปตรงมากว่าผู้หญิงคนอื่นตั้งเยอะ แสดงออกชัดเจนกว่ามากด้วย

ผมก้มมองชุดของเธอ เดรสผ้าชีฟองเป็นชั้นๆ สีชมพูอ่อนเหนือเข่านั้นอาจจะดูน่ารักเกินเหตุจนแปลกประหลาดบนร่างผู้หญิงคนอื่น แต่เมื่ออยู่บนตัวเรย์กะ มันกลับทำให้เธอดูบอบบางและอ่อนหวานกว่าเดิม คุณแม่ของเธอจะต้องตั้งใจแต่งให้ลูกสาวผู้น่ารักดูน่ารักยิ่งกว่าเดิมเป็นแน่ ผมต้องยอมรับจริงๆ ว่าออกมายิ่งกว่าสมบูรณ์แบบเสียอีก

"เดรสชุดนี้เหมาะมากเลยนะ ดีจังเลยนะที่อดอาหารประสบความสำเร็จ" ผมพูดจากใจ เหมือนเรย์กะจะกังวลเรื่องน้ำหนักตัวนี่นา บางทีอาจจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นก็ได้

สีหน้าของเธอกลับคืนสู่ลักษณะแบบเจ้าหญิงที่เธอมักทำ ก่อนจะพึมพำ "ขอบคุณ" กลับมาให้ผม

ผู้ชายหลายคนมองผมตั้งแต่ผมเริ่มเข้าหาเรย์กะ นี่ยิ่งกว่าตอนที่ผมถูกสาวๆ รุมล้อมเสียอีก ดูเหมือนเรย์กะจะป๊อบขึ้นกว่าเดิมอีกแล้ว

เมื่อคิดถึงว่าความนิยมของเรย์กะที่เพิ่มมากขึ้น ผมก็นึกถึงเรื่องไม่น่าพิศมัยเรื่องหนึ่งที่ชวนให้หงุดหงิดเสียจนโพล่งขึ้นอย่างกระทันหัน "คุณแม่ของมาซายะถูกอกถูกใจใหญ่เชียวนะ บอกว่าอยากจะเชิญมางานเลี้ยงอาหารค่ำด้วย"

สีหน้าว่างเปล่าปรากฏขึ้นบนหน้าของเธอ เช่นเดียวกับการตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ "เอ๋"

"ไม่ดีใจหรอกเหรอ"

"เอ๋ เปล่าค่ะ เป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ" เธอยิ้มอย่างสุภาพ ตอบด้วยคำตอบที่มักจะใช้เสมอสไตล์เรย์กะ ใจหนึ่งผมอยากถามเสียเหลือเกินว่าเธอจะไปร่วมงานไหม ทว่าเมื่อเห็นดวงตาที่มีร่องรอยของความไม่ชอบใจอย่างรุนแรงแล้วนั้น ผมก็รู้ได้ว่าเธอต้องปฏิเสธเป็นแน่

"หืม" ผมมองเธออย่างจริงจัง พยายามจะอ่านใจเธอให้ออก

ไม่ใช่แค่เรื่องคุณแม่ของมาซายะ แต่เป็นทุกเรื่อง เรย์กะมักจะมีความลับมากมายอยู่เสมอ และดูไม่คล้ายว่าจะยอมเผยมันออกมา เมื่อผมมองเข้าไปในดวงตาของเธอ ก็เหมือนกับว่าผมจะไม่สามารถทำความเข้าใจอะไรได้เลย ไม่ว่าผมจะอยากเข้าใจสักแค่ไหนก็ตามที

นั่นยังทำให้ผมรู้อีกสิ่งหนึ่ง

ผม ’ชอบ’ เรย์กะมากจริงๆ

ความคิดนี้ทำให้ผมตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ว่าจะเกิดความยุ่งยากตามมาอีกแค่ไหน ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือในฐานะเมมเบอร์ต่างเพศ ผมก็ไม่รู้ว่ายังไงหรือทำไม และผมก็ไม่คิด่าผมจะอยากรู้ด้วยเหมือนกัน

การปรากฏตัวของเรย์กะนั้นส่งผลกระทบต่อสภาพอารมณ์ของผมได้อย่างรุนแรง แล้วผมก็ไม่อยากจะเปลี่ยนสิ่งนี้ให้กลายเป็นต้นเหตุของอาการป่วยด้วยโรครัก หรือมานั่งเศร้าโสกจากการถูกปฏิเสธด้วย

"ลมเริ่มแรงแล้วนะคะ ฉันขอตัวกลับเข้าไปข้างในก่อนละค่ะ"

เสียงของเรย์กะกระทบโสต กระชากผมออกจากขบวนรถไฟฟแห่งความคิดสู่โลกแห่งความเป็นจริง ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร เธอก็หมุนตัวเดินจากไปเสียแล้ว

ท้ายที่สุดผมก็ทำได้แค่หัวเราะตัวเองขณะตัดสินใจกลบฝังความรู้สึกเหล่านั้นสู่ส่วนลึกภายใน ให้ลึกจนผมลืมเลือนมันไปเสีย หรืออย่างน้อยก็จางหายไปตามกาลเวลา

ผมมองตามเรย์กะที่จากไป ก่อนจะเหม่อมองฟ้าอีกครั้ง

ทุกสิ่งเคยง่ายดายกว่านี้นัก เมื่อครั้งที่เราทุกคนต่างยังเป็นเด็ก…
--
จบ
ตอนนี้รู้สึกหม่นๆ เหมือนจอมมารอารมณ์ไม่ดี กุเลยลองแปลให้อารมณ์หม่นๆหน่อย ไม่รู้จะโอเคมั้ยนะ

อีห่า ก่อนโพสต์หาคำผิดไม่เจอ โพสต์เสร็จแล้วเจอเพียบเลยอีเหี้ย! กุขอโทดดดดดดด

>>408-410 ขอบคุณสำหรับตอนที่ 15 จ้า ยุยโกะตอนนี้น่าจะเพิ่งเข้ามหาลัยไหมนะ แล้วทำไมต้องขำไอ้ระฆังแห่งรักนี่ทุกทีเลย พอมองไปที่เจ้าของตำนานผู้ยังขึ้นคานอยู่ 😂😂😂

>>412 คิดถึงตอนระฆังแห่งรักกับท่านพี่นี่มาก ถ้าเป็นโชโจะมังกะนี่คือพระเอกหวยล็อกแล้วนะเว้ย!

>>411 ไม่เป็นไร เข้าใจมากกกก (;w;) ขอบคุณที่แปลนะครัช

>>408-410 บทนี้จอมมารดูอารมณ์ไม่ดีจริงๆนั่นล่ะ ฮีหงุดหงิดมาตั้งแต่ต้น แถมยังเจอคนมารุมล้อมเยอะๆอีก อดทนไม่ให้ว้ากใส่คนได้ก็ดีแล้ว ตอนท้ายๆนี่มารู้ตัวว่ารักเขา แต่ต้องหักห้ามความรู้สึกยังไงก็ไม่รู้สิ ดูพยายามยกเหตุผลมาอ้างนั่นอ้างนี่เพื่อจะตัดใจ แต่เรื่องหัวใจมันใช้เหตุผลไม่ได้เสมอไปหรอกนะชูสุมอยยยย

ช่วยกูคิดหน่อยว่าทำไมจอมมารไม่สลัดยุยโกะแล้วมาจีบเจ้าแม่จริงจังวะ

>>416 เรื่อง​ธุรกิจ​และผลประโยชน์​ของตระกูล?

>>416 กูว่าเรื่องทางบ้านล้วนๆว่ะ สองตระกูลอาจจะทำธุรกิจด้วยกัน เป็นญาติกันก็น้ำท่วมปากอยู่ถ้าพูดอะไรแรงๆหรือไม่เอาเลยก็กระทบความสัมพันธ์อีก ผู้หลักผู้ใหญ่คุยๆกันไว้นานแล้วว่าอยากให้ลูกๆหลานๆมาหมั้นหมายกัน หรือจอมมารอาจจะติดหนี้อะไรไว้กับทางยุยโกะเพราะฮีดูพูดเรื่องบุญคุณบ่อยๆ ดูเป็นปมในชีวิต

>>416 น่าจะต้องถามคนขับรถ ดูรู้ทุกเรื่องของเจ้านายแต่เงียบไว้ /ยื่นใบสมัคร

>>416 เรื่องทางบ้านนั่นล่ะว่ะ อาจจะเป็นคำสัญญาของปู่ย่าแต่ละฝ่าย ที่มีลูกแล้วจะให้ลูกๆมาแต่งงานกัน พล็อตมาตรฐานของมังงะโชโจอีกแบบ เหมือนเรื่องเจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายเย็นชาของเกาหลีที่ปู่ของพวกพระเอกนางเอกสัญญาว่าจะให้ลูกๆมาแต่งงานกัน แต่ฝ่ายบ้านนางเอกดันเกิดมาเป็นผู้ชายซะก่อนเลยต้องข้ามมาให้แต่งในรุ่นหลาน แล้วก็ทำตามสัญญานั้น

>>419 น่าสน ยูโกะนี่ยิ่งชอบโผล่มาพร้อมคนขับรถอยู่ ดูมีความดักรอและความจิกเบาๆ ฮือออออ อยากอ่านตอนใหม่โว้ย

>>416 กูว่าคู่นี้น่าจะซี้กันมาตั้งแต่เด็กเหมือนเป็นพี่น้องกันไปแล้วอ่ะ เผลอๆต่างฝ่ายต่างไม่ได้คิดอะไรกันเลยด้วยซ้ำ
พอไม่ได้คิดอะไรกัน+คุ้นเคยกันอยู่แล้ว เลยไม่คิดว่าจะต้องสลัดยุโกะก่อนไง

- Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 16 -

มันก็ผ่านมาสักพักแล้วตั้งแต่ปาร์ตี้คราวนั้น

เพราะยุยโกะไปเล่าให้ท่านแม่ฟังว่าผมยกเลิดนัดกับเธอ ท่านแม่ถึงบังคับให้ผมเป็นเอสคอร์ทยุยโกะไปงานปาร์ตี้ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา สีหน้าของผมคงแสดงความเหน็ดเหนื่อยออกไป แขกบางคนที่สนทนากันถึงถามไถ่เรื่องสุขภาพของผม ทั้งแสดงความปรารถนาดี รวมถึงกล่าวเตือนไม่ให้ผมหักโหมจนเกินไป
น่าขำชะมัด ที่ไม่มีใครถามถึงสาเหตุสักคนเดียว แต่ถึงจะถามผมก็คงตอบไม่ได้หรอกว่าเป็นเพราะยุยโกะ ฉะนั้นยังไงผมก็คงพูดปัดไปอยู่ดี

ระหว่างไปเรียน เรียนพิเศษกับอาจารย์สอนพิเศษ ช่วยสอนบทเรียนให้ยูกิโนะ และคอยควบคุมความเสียหายเหมือนเป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของมาซายะแล้ว ช่างยากเหลือเกินที่จะหาเวลาที่เป็นส่วนตัวได้ในทุกวันนี้ ว่าตามจริงแล้วการมาโรงเรียนเนี่ยกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขแทนการอยู่บ้านซะแล้ว ทุกครั้งที่ต้องใช้เวลาร่วมกับคนอื่นน่ะมันเสียสุขภาพจิตสิ้นดี แถมผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้วด้วย

บางทีคงเพราะแบบนี้ท่านแม่ถึงยอมให้ผมเลิกเอสคอร์ทยุยโกะไปงานปาร์ตี้สักที
อืม ถ้าลอง'พูดลอยๆ'ว่าปกติมีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลังจีบยุยโกะตลอด มันจะทำให้ท่านแม่ตัดสินใจอะไรได้สักทีมั้ยนะ ยังไงก็เถอะที่สำคัญตอนนี้น่ะคือผมเป็นอิสระจากยุยโกะสักที ยุยโกะดูจะพอใจไม่น้อยด้วย เพราะเธอยอมลดการโทรหาหรือมาที่บ้าน ก็ได้แต่หวังล่ะนะว่าเธอจะไม่มาอีกนานๆ ยูกิโนะดูจะไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ และเธอทำให้เขาเครียดทุกครั้งที่เจอกัน

เพราะวันๆมันผ่านไปแบบนี้ ผมถึงลืมไปเลย ถ้าไม่ใช่เพราะกรรมการห้องถามเรื่องกีฬาที่ผมอยากลง ผมคงไม่รู้หรอกว่าอีกไม่กี่วันจะมีงานที่เป็นอีเว้นต์ใหญ่ของเทอมนี้

งานกีฬาสี

ว้าว ความเครียดทำให้การรับรู้เวลาเพี้ยนแฮะ

ผมตอบไปอย่างไร้อารมณ์ว่าจะลงแข่งวิ่งเร็วระยะสั้น ทันทีที่พูดไปแบบนั้น กรรมการห้องรีบพยายามขอร้องแกมบังคับให้ผมลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองแทน ถึงขั้นว่ายกเหตุผลเรื่องการถอนตัวของมาซายะเป็นโอกาสดีในการ 'เดบิวต์' ของผมในสนามแข่ง ยังอ้างถึงเรื่องม้าที่เคยถูกมาซายะฝึกจะลงแข่งครั้งนี้ ผมเกือบจะถูกล่อลวงอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ได้สติขึ้นมาตอนที่คิดว่าถ้าข่าวนี้ถึงหูมาซายะล่ะก็ หมอนั่นต้องจัดคอร์สฝึกโหดจนกว่าเราจะทำได้ถึงมาตรฐานของเจ้าตัวแหง ปีที่แล้วผมดื่มด่ำกับการดูบรรดาม้าฝึกหนักอยู่ใต้ร่มไม้ แต่ให้ไปโดนมาซายะฝึกโหดแบบนั้น?

ไม่อะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีทาง ขอบใจแต่ยังไงก็ไม่

คงเพราะผมปฏิเสธอย่างจริงจังมาก กรรมการห้องถึงยอมล่าถอยไป แต่ยังอุตส่าห์ถามว่าสนใจจะลงวิ่งผลัดแทนมั้ย ผมรีบตกลงทันที

กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น กรรมการห้องก็หนีไปแล้ว

บ้าเอ๊ย! โดนหลอกจนได้!

-

ผมกำลังดื่มน้ำจากกระบอกน้ำในตอนที่มาซายะโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง เราสองคนอยู่ที่สนามซ้อม โดยหนึ่งในสองคนคือเจ้าบ้าที่เร่าร้อนอย่างไร้สาระเพราะงานกีฬาสี

"มาแข่งกัน"

ถอนหายใจยอมรับชะตากรรม ผมเดินตามมาซายะไปที่ลู่วิ่ง เวลากระเหี้ยนกระหือรือจะแข่งขึ้นมาเนี่ยต่อให้บอกว่าไม่ก็แปลว่าได้ทุกทีสินะ

"เตรียมพร้อม...ตั้งท่า...ไป!"

วินาทีที่คำว่า 'ไป' ดัง ผมกับมาซายะก็วิ่งนำคนอื่นแบบไม่เห็นฝุ่น มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ เราวิ่งนำอื่นมาค่อนข้างไกล คงเป็นไปได้ยากที่พวกนั้นจะไล่เงาเราทัน นอกจากจะเกิดปาฏิหาริย์น่ะนะ

เสียงกรี๊ดเชียร์ของพวกผู้หญิงตอนเราวิ่งผ่าน สายตาผมกวาดไปรอบ จนเมื่อผมสังเกตเห็นหญิงสาวที่มีดวงตาคล้ายลูกกวางน้อยมองมาอย่างสนอกสนใจ

ตึก-ตัก

ผมรู้สึกมีกำลังมากขึ้นยิ่งกว่าที่เคยมีในช่วงหลายสัปดาห์ และสมาธิที่จดจ่อกับการวิ่ง เสียงหัวใจของผมมันเต้นดังและรุนแรงในหัว แต่ผมกลับวิ่งได้เร็วขึ้นกว่าที่เคยทำได้ และแซงมาซายะเข้าเส้นชัยไปก่อน

"ชูสุเกะ อีกรอบ!" มาซายะตะโกนเมื่อวิ่งเข้าเส้นชัย หมอนี่เลือดขึ้นหน้าเพราะจิตวิญญาณแห่งการแข่งขัน และพวกผู้หญิงก็วุ่นวายกับการกรี๊ดเชียร์เท่าที่ปอดมนุษย์จะทำได้

"เอ๋..."

"เร็วเข้า! อีกรอบ!" สหายผู้มีใจอันแน่วแน่ตะโกนออกมา ก่อนจะวิ่งเหยาะๆกลับไปที่จุดสตาร์ท หัวใจของผมยังคงเต้นอย่างรุนแรง และความตื่นตัวเพราะอะดรีนาร์ลีนที่ฉีดพล่าน ผมถึงเดินตามมาซายะไปที่จุดสตาร์ท เราแข่งกันโดยไม่หยุดพัก บางรอบมาซายะชนะ บางรอบผมชนะ

รอบสุดท้าย ผมแพ้ให้กับมาซายะเพราะเริ่มเหนื่อยล้าและวิ่งช้าลง ด้วยเหตุนี้มาซายะถึงยอมหยุดท้าแข่งได้สักที

เมื่ออะดรีนาร์ลีนลดลง ความเมื่อยล้าก็เข้าจู่โจมอย่างหนักหน่วง ทิ้งให้ผมปวดเมื่อยและเหนื่อยแทบขาดใจ
อ่าาาาาา~ ทำไมถึงเผลอทำตัวงี่เง่าตามมาซายะไปกันเนี่ย?

ขณะที่พักและดื่มน้ำ ก็พบว่าแค่น้ำไม่เพียงพอต่อความหิวกระหายในตอนนี้ ผมถึงยอมรับมะนาวแช่น้ำผึ้งที่พวกผู้หญิงพยายามยัดเยียดให้กิน

"หนึ่ง สอง! หนึ่ง สอง!" ผมได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนออกเสียง ปรายตาไปมองเห็นเด็กผู้หญิงสองคนกำลังฝึกซ้อมวิ่งสามขาด้วยการเดินไปมา และปรับจังหวะให้เข้ากัน

"โอ้ ปีนี้คุณคิโชวอินลงวิ่งสามขาหรอ?" ผมเผลอพึมพำออกมา พวกผู้หญิงได้ยินก็เริ่มวุ่นวายเรียกร้องความสนใจจากผม ยังไงก็เถอะ ผมสนใจแต่รายละเอียดจากเด็กผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกับเรย์กะ

"จริงๆแล้วพวกเราวางแผนให้ท่านเรย์กะลงเต้นคว็อดรีลค่ะ แต่เธอปฏิเสธเพื่อที่จะลงวิ่งสามขาแทน เด็กคนนั้นที่วิ่งกับท่านเรย์กะ คืออิโคมะจัง เด็กนอกน่ะค่ะ" เธออธิบายอย่างยินดีในตอนที่ผมมองเธอ "ท่านเรย์กะยังลงแข่งโยนบอลลงตะกร้าด้วยค่ะ"

"ใช่ค่ะ~"

เด็กผู้หญิงอีกคนที่ผมเดาว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องยืนยันอีกเสียง ผมพยักหน้าตอบรับพร้อมกับเก็บข้อมูล

"ใครเป็นกรรมการห้องคุณหรอครับ? นอกจากคุณคิโชวอินแล้ว"

"โอ้ เขาชื่อ ซาโตมิ ยูคินาริค่ะ เอิ่ม ทำไมหรอคะ?"

"ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณสำหรับมะนาวแช่น้ำผึ้งนะครับ" ผมยิ้มจางๆ ยื่นกล่องคืนให้เด็กผู้หญิงที่หน้าแดงจัดรับไป เธอพูดด้วยเสียงสั่นๆ "เพื่อท่านเอ็นโจแล้ว ไม่ว่าอะไรก็จะทำให้ค่ะ!" พวกสาวๆจ้องเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

หืม~ สักพักแล้วสินะที่ผมมีคนรู้จักในห้องเดียวกับเรย์กะ คุณซาโตมิดูน่าสนใจดี หวังว่าเขาจะยินดีเป็นเพื่อนกับผมนะ

-
ยิ้มอันดำมืดของจอมมาร นายโดนหมายหัวแล้ว ซาโตมิ

ยุยโกะอาจจะประมาณซากุระจังก็ได้

>>424 วี้ดดดดด อันนี้กาวไทยกาวนอกใจตรงกันมาก เอ็นโจที่ปรกติจะออมแรงยอมเป็นรองมาซายะตลอดอยู่ดีๆ ก็วิ่งฉิวแซงหน้าไปซะงั้น อยากให้เขาเห็นตอนเท่ๆ บ้างสินะคะ หุหุหุ

มีกูคนเดียวหรือเปล่าที่คิดว่ายุยโกะอาจเป็นประเภทสวยเสียของ นางดูมีความคู่ขนานกับเจ้าแม่หลายอย่าง
ป๊อปในหมู่หนุ่มๆ - เป็นที่หวาดเกรง
เทพธิดา - เจ้าแม่กาลี
บอบบาง - แข็งแกร่ง

ถ้าเจ้าแม่อ่านบรรยากาศเก่ง กูว่ายุยโกะน่าจะเป็นประเภทKYอ่ะ

ด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัว กุว่ายุยโกะเป็นประเภทที่โตมากับคำชมจนในหัวน่าจะประมาณว่า "ชั้นสวย~ ชั้นมีสิทธิเหนือชะนีทุกนางเพราะชั้นสวยน่ะค่ะ~~~~" อะไรงี้ ซึ่งตรงข้ามกับเจ้าแม่ที่เวลาโดนชมทีไรก็ "เอ๋? ชมตามมารยาทสินะ" "ประชดสินะ" ไรงี้ตลอด

>>427 กูว่าเป็นไปได้อยู่นะ คอนเซปต์เรื่องนี้ก็เหมือนเล่นกับความรู้หน้าไม่รู้ใจของตัวละครเด่นอยู่แล้ว อย่างจักรพรรดิที่โคตรเท่แต่ตัวจริงเป็นไซซายะเด็กเด๋อ ท่านเรย์กะที่สวยหรูดูดีมีบารมีแต่ความจริงโคตรป๊อด เจ้าชายจอมมาร ถ้าคุณยุยโกะออกมารั่วอีกคนกูจะไม่แปลกใจเลย... ความจริงนางอาจจะรั่วๆ มึนๆ มานานล่ะ แต่มีตาไก่โง่คอยโคเว่อร์ให้แบบแก๊งสาวๆ ของท่านเรย์กะ

>>429 ความจริงอาจจะอยากคุยกับเจ้าแม่แต่ไม่รู่จะพูดยังไงไม่ก็ที่เห็นยิ้มๆนั้นคือเอ๋อค้างอยู่ก็ได้นะมึงถถถ

>>427 เออกูว่านางอาจจะเป็นสายล่องลอย KY ไปทั่ว อะไรแบบนี้ก็ได้นะ

>>430 กูก็ว่างั้นอ่ะ ประมาณเข้าสังคมไม่เก่ง นึกอะไรไม่ออกก็โปรยยิ้มไปก่อน พอเจอจอมมารก็รีบเกาะเหมือนเป็นห่วงยางชูชีพ

>>424 มีสาวมองอยู่เลยอยากโชว์ให้เขาเห็นว่าตัวเองเท่บ้างสินะ บ๊ะ กาวไทยกับกาวนอกนี่มันใจตรงกันจริงวุ้ย 5555555555555

>>427 ยุยโกะนี่เป็นตรงข้ามกับเรย์กะหลายสิ่งเลยนะ เป็นทฤษฎีคู่ตรงข้ามได้เลย
เรย์กะผมยาว - ยุยโกะผมสั้น
เรย์กะหน้าตาคมเข้ม(และถึกทน) - ยุยโกะสวยหวานบอบบางชวนปกป้อง
เจ้าแม่กาลี - เทพธิดา
เจ้าแม่คานทอง - มิสป๊อบปูล่าร์
นางพญา - สาวงามผู้อ่อนหวานนุ่มนวล
ซึรุฮานะหมั่นไส้คอยหาเรื่อง - ยุยโกะไม่มีใครอิจฉาคอยหาเรื่อง
คนที่พี่น้องเอ็นโจชอบ - คนที่พี่น้องเอ็นโจพยายามหนี

ถ้าใช้ทฤษฎีคู่ตรงข้ามที่ว่ามานี่กูว่ายุยโกะไม่เอ๋อหรอก เพราะคนเอ๋อๆเด๋อๆนี่คือเรย์กะต่างหาก//โดนพัดตบ

นิสัยนางน่าจะตรงข้ามกับเรย์กะทุกอย่างด้วย เรย์กะนี่ตรงไปตรงมา คิดอะไรก็เปิดเผยออกทางสีหน้าหมด ไม่มีหน้ามีหลัง ทำให้รู้สึกสบายใจแบบเดียวกับคาบุ เอ็นโจก็เลยอยากอยู่ใกล้ๆ เรย์กะนี่ก็คาบุเวอร์ชั่นผู้หญิงดีๆนี่ล่ะ แค่ ky น้อยกว่า ส่วนยุยโกะกูว่านางคือเอ็นโจร่างผู้หญิงว่ะ ฟีลคล้ายๆกัน กูคิดว่าถ้าเอ็นโจเป็นผู้หญิงก็คงรูปลักษณ์หรือนิสัยประมาณนี้ล่ะ ตอนออดอ้อนชูก็ดูมีความมารยา มีความแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบจงใจหลายครั้งมาก โดยเฉพาะตอนเจอกันครั้งแรกในงานโรงเรียน จงใจมาหาถึงที่ มีการมองเรย์กะก่อนไปควงแขนชูด้วยนะ ประมาณว่าคนนี้ของชั้นนะยะ ไม่น่าจะใช่คนเอ๋อๆเด๋อๆอะไร หรือกูจะคิดผิดไปก็ไม่รู้นะ เฉลยมานางอาจไม่มีอะไรเลยก็ได้

ถ้าเป็นบากะริน่าคงปักธงเกลี้ยงไปแล้ว

แล้วที่ยุยโกะมางานโรงเรียนเกาะเอ็นโจ แล้วหันมายิ้มให้เจ้าแม่ หลังจากที่ขอให้ทำลาเต้อาร์ทนี่คือหมายความว่าไงวะ เยาะเย้ยหรือแค่ยิ้มเฉยๆ? ใครมาแปลความหมายให้กูที กูอยากรู้หลายๆมุม

ก็เป็นแค่โคโรเน่นี่นะ//ทำเสียงแบบคันตะ
เรย์กะเหมาะปักธงกับสาวๆเท่านั้นแหละ

>>435 คือนางโผล่มาทีก็ยิ้มทุกที จนตอนนี้ยังไม่มีสีหน้าอื่นของนางให้เห็นเลยอ่ะ ในความเห็นกูว่าไม่มีความหมายลึกซึ้งนะ
เรื่องยูกิโนะนี่ก็ต่างหาก คือในสายตาท่านเรย์กะยูกิโนะก็ดูใสๆ แต่ดูคุณแม่เอนโจกับจอมมารออกจะเห็นว่ายูกิโนะเอาแต่ใจอยู่นา มันคงจะมีประวัติกันยาวนานอยู่ เผลอๆยุยโกะจะเห็นยูกิโนะมาตั้งแต่เกิดอ่ะ

>>437 สุดท้ายยูกิโนะอาจจะได้คู่กับยุยโกะแทนพี่ชายที่คู่กับเรย์กะ…//ปรากฎเจ้าแม่ในชุดเจ้าสาวมองน้องยูกิโนะที่น้ำตาคลอตรงนั้นเลยบอกว่างานแต่งนี่ยกละ- (รอยยิ้มขมขื่นถูกส่งมาจากอีกทาง)
> เลือกแต่งงานกับเอ็นโจ ชูสุเกะ ( ความสัมพันธ์กับยูกิโนะคุงติดลบ )
> เลือกพายูกิโนะคุงหนีออกไปจากงาน ( ความสัมพันธ์คิโชวอินกรุ๊ปกับเอ็นโจกรุ๊ปและคาบุรากิกรุ๊ปลดลง หุ้นบริษัทตก ล้มละลาย? )
> กินอาหารฝีมือตัวเองเพื่อป่วยหนีงานแต่ง

>>438 ตัดข้อสุดท้ายทิ้ง กระเพาะเจ้าแม่แข็งแกร่งมาก กินข้าวเน่ายังไม่เป็นอะไร

>>437 ถึงภายนอกเรย์กะนางจะดูบ๊องๆ แต่เราคิดว่านางก็พอดูคนออกนะ เพียงแต่ไม่สนใจ ดังนั้นเลยคิดว่าเรย์กะก็พอรู้ ว่ายูกิโนะเป็นเด็กดื้อ เอาแต่ใจ เพียงแต่นางคงเข้าใจว่าเป็นอาการของเด็ก ๆ ที่เรียกร้องความสนใจจากผุ้ใหญ่มากกว่า

และส่วนตัวก้คิดว่า มีแต่ยุยโกะ กับเอ็นโจ ที่อ่านไม่ออก จึงไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้สักเท่าไร

>>437 กูว่านางน่าจะเป็นแบบเดียวกะเอ็นโจว่ะ ประเภทมีอะไรก็ยิ้มไว้ก่อน ดีใจ เสียใจ ไม่พอใจ โกรธ ยังไงก็ยิ้ม ยิ่งอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆยิ่งต้องยิ้มสร้างภาพ จากที่เอ็นโจบอกว่ายุยโกะคุยกับหนุ่มๆที่มารุมล้อมแบบเพลิดเพลินดี กูก็คิดว่านางบริหารเสน่ห์เป็นนะ สาวสวยที่หนุ่มมาติดพันเยอะก็ต้องรู้จักวางตัวยังไงถึงจะเป็นที่ชื่นชอบ จะมาหน้าบึ้งหน้างอแสดงอารมณ์ออกนอกหน้าเดี๋ยวเสียภาพพจน์สาวงามบอบบางน่าปกป้องในสายตาหนุ่มๆหมด

>>441 แต่ถ้าคิดแบบให้ข้างในภาพลักษณ์เปลี่ยนหน่อยอาจเป็นอยากหนีออกมาแต่ไม่รู้ทำไงเลยได้แต่ยิ้มแล้วก็ ชูสุเกะคุงช่วยด้วยยยยยยยย//เสียงโนบิตะ ก็ได้นะมึง

จริงๆ กูก็คิดนะว่ายุยโกะเป็นญาติสนิทกับเอ็นโจแต่เด็ก น่าจะสนิทสนมหรืออย่างน้อยก็เห็นหน้าคาบุมาแต่อ้อนแต่ออกเหมือนกัน เพราะทั้งสองฝ่ายเข้าๆ ออกๆ บ้านของกันไปมา อย่างน้อยน่าจะมีทักทายหรืออะไรบ้าง แต่นี่คาบุไม่เคยทัก ไม่เคยพูดกับยุยโกะเลย ต่อให้เจอหน้าจังๆ เรื่องนี้มันน่าจะมีอะไรบางอย่าง...

มีใครเอาตอน 17 ไปยัง? ถ้ายังจะขอนะ

น่าจะยังนะ เห็นจองล่าสุดคือ 16

>>443 ดูจากที่ยูกิโนะไม่ชอบ คาบุไม่ทัก นางน่าจะไม่เอาใครนอกจากชูรึเปล่า เลยมองว่าคนอื่นที่มายุ่งเกี่ยวกับชูคือตัวเกะกะของนาง //กูมองโลกในแง่ร้ายไปมั้ย

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 17 >>

งานกีฬาสีปีนี้สุดยอดมาก
อย่างแรกสุด ที่ไม่น่าแปลกใจ นั่นคือพวกผู้ชายในห้องเดียวกับมาซายะเอาชนะการแข่งวิ่งผลัดได้อย่างงดงาม การเคลื่อนไหวของพวกเขาลื่นไหลต่อเนื่องราวกับฟันเฟือง เพราะตั้งแต่มาซายะเลิกเข้าร่วมการแข่งขี่ม้าส่งเมือง เขาก็หันมาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับการแข่งวิ่งผลัดแทน

แล้วทำไมต้องบอกว่าถอนตัวด้วยเล่า? ถึงตอนนี้หมอนั่นก็ยังไม่ยอมบอกผม แต่ผมเดาว่าน่าจะเป็นเพราะเขาพยายามคุมไม่ให้ฉายาจักรพรรดิแพร่หลายไปกว่านี้ ผลก็ตรงกันข้ามล่ะน้า แต่ก็กลายเป็นว่ามีอีกหลายคนที่ปีนี้ยินดีร่วมลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองเพราะจักรพรรดิถอนตัวไปแล้ว ก็ถือว่าการถอนตัวของเขายังมีข้อดีอยู่บ้างแหละ

ห้องของผมออกจะเหนือกว่าห้องอื่นอยู่เล็กน้อย หลังจากที่ผมแข่งเสร็จ ผมก็ดิ่งไปยังสวนของ Pivoine ที่อยู่ติดห้องสโมสร นั่งอยู่ในที่ร่มๆ ตลอดการแข่งขันหลักๆ ของงาน

แต่ก็ยังมีเหตุการณ์สองอย่างเกิดขึ้น ซึ่งทั้งสองเหตุเกิดขึ้นเพราะทาคามิจิ

แรกสุดที่ผมได้ยินหลังจากมาถึงก็คือ ทาคามิจิขัดขาเรย์กะแล้วแย่งเอาอันดับหนึ่งในการแข่งไป เพราะว่าถูกขัดขา เรย์กะก็เลยสะดุดล้ม ในขณะที่ทาคามิจิยิ้มโอ้อวดชัยชนะต่อหน้าเธอ ตอนที่ผมได้ยินเรื่องนี้ ผมถึงกับตะลึงงัน

เอาจริงดิ?

แบบว่า ทาคามิจิดูไม่ใช่คนที่ดูจะตั้งใจทำอะไรแบบนั้นได้ ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะพูดแบบเดียวกัน แต่นั่นอาจเป็นเพราะเรย์กะเป็นที่รักของผู้คนในโรงเรียนนี้มากเกินไป ดังนั้นทุกคนเลยอาจเลือกเข้าข้างเธอมากกว่านักเรียนนอกก็ได้

อีกเรื่องหนึ่ง คือทาคามิจิปาบอลใส่มือของดิเท ซึ่งจัดว่าเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก เพราะดิเทเอาแต่โวยวายว่ามือเขาหักและชีวิตในฐานะนักไวโอลินต้องจบสิ้นลงแล้ว...อืม...จากประสบการณ์ของผม ผมว่าดิเทน่าจะโวยวายเกินเหตุมากกว่า แต่ก็เพราะแบบนั้น ห้องของทาคามิจิเลยได้ที่โหล่ในการแข่งขัน

หลังจากที่ได้ยินเรื่องพวกนี้แล้ว ผมก็ถามเพื่อนๆ เรื่องเวลา ก่อนจะรู้ว่าถึงเวลาแข่งวิ่งคอสตูมแล้ว เรานั่งหัวเราะกันเมื่อคุยถึงพวกผู้เข้าแข่งขัน โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าอิวามุโระตัวใหญ่ยักษ์คนนั้นจะแต่งชุดซินเดอร์เรลล่าร่วมวิ่งในงานนี้ มีคนบอกว่าวันนี้อิวามุโระดูจะผิวสวยใสกว่าปกติ ก็เลยเริ่มซุบซิบกันว่าจริงๆ แล้วอิวามุโระอาจจะเป็น 'แบบนั้น' รึเปล่านะ

เอาเถอะ ไม่ว่าอิวามุโระจะชอบหรือไม่ชอบคอสเดรสก็ไม่ใช่ปัญหาของผมนี่นา ที่จริงแล้วพวกเขายังเล่าอีกว่าเรย์กะสนุกสนานกับการแปลงร่างอิวามุโระให้กลายเป็น 'สาวงาม' เอามากๆ เลยลงท้ายด้วยการที่คนทั้งห้องมาร่วมด้วยช่วยกันแปลงโฉมเขาอีกแรง

ทว่า ผมไม่ได้คิดเลยจริงๆ ว่าจะได้เห็นสิ่งนั้นเมื่อการแข่งเริ่มต้นขึ้น

-

ก่อนหน้านั้น ผมพยายามตามหาเรย์กะเพื่อชวนเธอมานั่งด้วยกันกับผมและมาซายะ แต่ก็หาเธอไม่เจอกระทั่งการแข่งเริ่ม ผมก็เลยยอมแพ้

แปลกชะมัด

ซาโตมิ หัวหน้าห้องของเรย์กะบอกว่าเรย์กะกำลังยุ่งกับการเตรียมตัวสำหรับการแข่งของเธอ ผมออกจะแปลกใจ เพราะผมจำได้ว่าเรย์กะลงแข่งแค่โยนบอลลงตระกร้าและวิ่งสามขา แต่หมอนี่ก็ไม่ยอมบอกผมว่าเธอไปซ่อนอยู่ที่ไหน

ดังนั้นผมก็เลยนั่งอยู่กับมาซายะและเพื่อนๆ อีกไม่กี่คน สร้างบาเรียร์ขึ้นป้องกันตัวจากพวกแฟนเกิร์ลที่พยายามเข้ามาใกล้ เรายังนั่งวิจารณ์ชุดคอสตูมของผู้เข้าแข่งแต่ละคนและหัวเราะว่าใครแต่งได้ตลกที่สุด คือ...ผมน่ะพูดถึง แต่มาซายะน่ะวิจารณ์ชุดสัตว์ของนักแข่งทุกคนหนักมาก โธ่เอ๊ยมาซายะ ใจเย็นหน่อยไม่ได้รึไง?

และแล้วก็ถึงเวลาที่นักแข่งจากห้องเรย์กะจะเข้ามาร่วม

แรกสุดคือซินเดอเรลล่า จากนั้นเด็กสาวในชุดที่ดูแล้วไม่แน่ใจว่าคืออะไรก็ตามออกมา แล้วเสียงเชียร์ดังกระหึ่งก็กลายเป็นเสียงพูดคุยฮือฮา ผมตาเบิกกว้างเมื่อเห็นผมม้วนอันคุ้นเคยนั่น

ซาโตมิบอกว่าผมน่าจะพกมือถือมาถ่ายรูปด้วย แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะการกลับไปกลับมาจากล็อคเกอร์มันวุ่นวาย ตอนนี้ผมเสียใจขึ้นมาแล้ว

"นั่น...นั่นคุณคิโชวอินใช่มั้ย?" ผมพูดขึ้นอย่างแปลกใจ มาซายะนิ่งเงียบอย่างตกตะลึงอยู่ข้างๆ

"ท่านเรย์กะ ยอดเยี่ยมมากค่ะ!"

"พยายามเข้าน้า คุณคิโชวอิน!"

ผมหันไปตามเสียงเชียร์ เห็นกลุ่มผู้ติดตามของเรย์กะและหัวหน้าห้องเชียร์เรย์กะเสียงดัง นั่นเรย์กะจริงๆสินะ!

"ยัยนั่นแต่งเป็นตัวบ้าอะไรเนี่ย...?" มาซายะถามขึ้นขณะจ้องมอง ว้าว เธอวิ่งช้าจริงๆ

"ยังน่ารักเหมือนเคยเลยน้า" หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเราพูดขึ้น เมื่อผมหันไปมอง เขาก็พูดต่อทันที "ผมหมายถึง ชุดของเธอน่ารักน่ะครับ!"

"นายจะบอกว่าท่านคิโชวอินไม่น่ารักเหรอ?" เพื่อนอีกคนถามด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ

ผมยิ้มให้เขาและพูด "ผมว่าเธอน่ารักมากนะ ไม่คิดงั้นเหรอ?"

หมอนั่นตอบพร้อมรอยยิ้มตึง "ครับ ครับ ตามที่ท่านพูดครับ ท่านเอ็นโจ"

ผมหันความสนใจกลับไปที่การแข่งขันอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่คนอื่นๆหันไปแกล้งเจ้าคนสิ้นหวังนั่น และมาซายะก็กลับมาวิพากษ์วิจารณ์ชุดคอสตูมต่อ

ในที่สุด ห้องของเรย์กะก็ไม่ชนะ แต่แน่นอนว่าเป็นผู้เข้าแข่งขันที่เซอร์ไพรส์ที่สุดในวันนี้

อืม ผมรู้เลยว่าเรื่องนี้ต้องกลายเป็นหัวข้อสนทนาในวันพรุ่งนี้แน่ๆ

-

หลังจากการแข่งอีกหลายอย่างผ่านไป ในที่สุดก็ถึงเวลาขี่ม้าส่งเมือง

ปีนี้มีทีมป๊อบๆ เยอะแยะไปหมด ทุกครั้งที่แต่ละทีมเดินผ่านประตูเข้าสู่สนาม เสียงเชียร์ก็ยิ่งดังขึ้นทุกที ทีมที่นิยมที่สุดก็เป็นของม.ปลายปีหนึ่ง ทีมของมิซึซากิ อาริมะ สมาชิกสภานักเรียนคนล่าสุด เสียงเชียร์จากแฟนคลับของหมอนั่นทลายความตื่นเต้นเสียจนสิ้นซาก

แต่ทีมที่ได้รับเสียงเชียร์ดังที่สุดเป็นของรุ่นพี่โทโมเอะ เซ็นจุ อดีตประธานสภานักเรียน ถ้าคิดว่าเสียงเชียร์ของมิซึซากิดังเป็นบ้าแล้วล่ะก็ เสียงเชียร์ของแฟนๆ โทโมเอะนั้นก็ดังเสียจนเก้าอี้บนอัฒจันทร์ต้องสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง

ผมยังเห็นว่าเรย์กะปรบมืออย่างกระตือรือล้นจากที่นั่งของเธอ อีกแล้ว เธอมองเขาด้วยใบหน้าซับสีเลือด ใบหน้าของผมบิดเบี้ยวเมื่อหันไปอีกทาง ความรู้สึกไม่สบายใจและความขุ่นเคืองพลุ่งพล่าน เธอยังไม่ลืมเขาอีกเหรอ?

ผมหันไปสนใจการแข่งขันในสนามเบื้องหน้า การแข่งขันนั้นดุเดือดยิ่งกว่าสมัยมัธยมต้น จากความต่างของร่างกายและพละกำลังอันมหาศาล

แม้จะเป็นเช่นนั้น กลุ่มของมิซึซากิก็ยังเทียบเคียงกับรุ่นพี่ หมอนั่นฉกเอาผ้าคาดหัวของทุกคนที่ขวางทางมาได้

ทีมเริ่มหายไปทีละทีม นั่นหมายถึงสงครามเพื่อชิงตำแหน่งราชาใกล้เข้ามาทุกที ทีมมิซึซากิต้องปะทะกับทีมของโทโมเอะจนได้

ม้าของพวกเขาพุ่งเข้าหาฝ่ายตรงข้าม ขณะที่ผู้ขี่ก็พยายามคว้าผ้าคาดหัวมา พวกเขายืนคุมเชิงกันจนกระทั่งฝ่ายโทโมเอะเข้าหลอกล่อ และฝั่งมิซึซากิตกหลุมพราง

ช่องว่างนี้ทำให้โทโมเอะแย่งเอาผ้าคาดหัวของมิซึซากิมาจนได้

ผมได้ยินเสียงสบถ เมื่อหันไปก็เห็นว่าเป็นของมาซายะ สีหน้าของเขาดูทั้งอับอายและไม่พอใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ การที่หมอนี่ต้องมานั่งดูการแข่งดุเดือดขนาดนี้ ทำให้เขาต้องอยากถอนคำพูดที่บอกว่าถอนตัวไปก่อนหน้านี้แน่ๆ

ท้ายที่สุดแล้ว โทโมเอะก็มีชัยเหนือรุ่นพี่ปีสามทีมอื่นๆ และเป็นผู้ชนะในงาน กลายเป็นราชาของการแข่งในปีนี้

ผมเห็นเขามองไปทางกลุ่มแฟนของตัวเอง จากนั้น เขาก็เผยรอยยิ้ม ยกนิ้วโป้งให้ แล้วขยิบตาไปในทิศทางนั้น แฟนคลับของเขาถึงกับบ้าคลั่งไปเลย เขายังยิ้มกว้างขณะโบกมือไปให้กับใครบางคนในฝูงชน จากนั้นก็กอดคอเพื่อนจากไป

ผมมองตามทิศทางนั้น และเห็นเรย์กะที่หน้าแดงแจ๋

เธอมีความสัมพันธ์กับหมอนั่นแบบไหนกันแน่วะ!

จบไม้ 17 ชอบความเกรี้ยวกราดนี้ของเอ็นโจจัง...

วันนี้ว่าง เดี๋ยวต่อตอน18เลยละกันนะ

>>446 เป็นไปได้อ่ะ แต่ตอนวันเกิดยูกิโนะที่ยุยโกะไปทีหลัง แล้วจอมมารบอกว่ามีปาร์ตี้ซ้ำอีกรอบ คาบุก็ยังอยู่ต่อนะ

>>447-449 กรี๊ดดดด ขอบคุณมาก มาไวทันใจสุดๆ บทนี้เอ็นโจเกรี้ยวกราดจริงๆ น่ะแหละ ทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณคิโชวอินเป็นจุดสนใจของใครๆ ล่ะสิ
แถมยังหันไปสนชายอื่นจนเลือดกำเดามายาพุ่งด้วยนะ!

>>447-449 นายพลาดอ่ะเอ็นโจ นายลืมโทรศัพท์ ฮา จะตามสาวมานั่งด้วยก็หาไม่เจอ ได้แต่แก้วกาดมองเค้าส่งสายตาหาคนอื่น 555555

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 18 >>

อย่างที่คิดไว้ เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรย์กะและอดีตประธานนักเรียนกลายมาเป็นหัวข้อสนทนาทันทีหลังการแข่งขี่ม้าส่งเมืองจบลง

เรย์กะดูตกใจกับข่าวนี้และพยายามหาทางระงับมันตลอดวัน ทว่าก็ยากที่จะเชื่อว่าทั้งสองคนไม่มีอะไรต่อกัน หากเธอเป็นเพียงนักเรียนทั่วไปก็คงไม่สำคัญ แต่เธอคือ คิโชวอิน เรย์กะ ผู้นำกลุ่มนักเรียนหญิง นักเรียนตัวอย่างผู้เพียบพร้อมของซุยรัน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอมักจะมีสีหน้าใจเย็นอยู่เสมอ หายากยิ่งที่จะแสดงความรู้สึกชื่มชมอะไร รวมถึงเรื่องผู้ชายหรือเรื่องรักใคร่ แล้วทำไมอยู่ๆ เธอถึงได้เริ่มเชียร์ใครสักคนอย่างกระตือรือล้นขนาดนั้นล่ะ?

แค่นั้นก็มากพอให้โทโมเอะต้องกลายเป็นศัตรูกับกลุ่มคิโชวอินแฟนคลับแล้ว

หมอนั่นเลยถูกไล่ล่าเพื่อเค้นเอาคำตอบให้ได้

ซึ่งผมก็บังเอิญเดินผ่านเมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นพอดี

---

"นายมีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณคิโชวอิน?" นักเรียนปีสามคนหนึ่งถาม เบื้องหลังผู้พูดยังมีนักเรียนคนอื่นอีกหลายคน ผมเห็นว่าส่วนใหญ่ในนั้นยังเป็นสมาชิก Pivoine เสียด้วย บรรยากาศในโถงทางเดินนั้นราวกับทุ่งทุนดร้า เย็นยะเยือกและมีเพียงเสียงอันเงียบงันแห่งความตาย

คนมุงต่างยืนมองอดีตประธานนักเรียนที่ถูกสมาชิก Pivoine รุมล้อมด้วยสายตาเป็นกังวล

แม้จะถูกจับจ้อง โทโมเอะก็ยังตอบด้วยน้ำเสียงใจเย็น "ก็เป็นรุ่นน้องไง"

"แกจะล่อลวงเธอใช่ไหม?" เสียงคำรามของ Pivoine คนนั้นน่ากลัวยิ่ง ผมเห็นนักเรียนคนอื่นๆ ตัวสั่นสะท้านทว่าไม่กล้าละสายตาจากเหตุการณ์เลือดสาดที่กำลังจะมาถึง น่าแปลกใจจริงๆ ที่โทโมเอะยังใจเย็นอยู่ได้

"เปล่าซะหน่อย เธอก็เป็นคนที่ฉันรู้จักนี่ เธอเป็นเด็กดีออก รู้มั้ย" เขาตอบอย่างสบายๆ "แล้วก็ พวกนายไม่เว่อร์ไปหน่อยรึไง? รุมฉันแบบนี้ พวกนายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?"

ผมสะอึกกับคำพูดของเขา ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนตัดสินโทษประหารหรอก!

ถึงผมจะสนใจอยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเรย์กะเป็นยังไง แต่ก็ไม่เคยคิดจะจุดชนวนให้ Pivoine และสภานักเรียนต้องปะทะกันหรอกนะ

ผมชอบความคิดที่ว่าน่าจะปล่อยเรื่องให้เป็นไปทั้งแบบนี้ ไม่มีเหตุผลที่ต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองสักนิด การที่ Pivoine และสภานักเรียนปะทะกันก็ไม่ใช่เรื่องใหม่ ต่อให้เกิดการลงไม้ลงมือกัน แต่สุดท้าย Pivoine ก็จะเดินจากไปโดยไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย ส่วนกับโทโมเอะไม่ใช่แบบนั้น เขาจะต้องถูกบังคับให้รับผิดกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น และเมื่อคิดถึงความหยิ่งผยองของ Pivoine แล้ว พวกนั้นก็อาจจะลากครอบครัวเข้ามาเกี่ยวด้วยหากอยากจะทำ

และจะจบลงตรงที่หมอนั่นถูกไล่ออก

ผมตั้งใจจะเดินจากไป แต่ความรู้สึกผิดก็สะกิดผม เมื่อจำได้ว่าเรย์กะดูกระตือรือล้นขนาดไหนเมื่อเชียร์โทโมเอะในงานกีฬาสี ความไม่สบายใจเริ่มงอกเงย ผมรู้ ผมกำจัดเขาได้ แค่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปแบบนี้ แต่นั่นจะทำให้เรย์กะโศกเศร้าใช่ไหมนะ?

ผมก้าวเข้าไป "เกิดอะไรขึ้น?"

"ท่านเอ็นโจ?"

"โอ้ เอ็นโจคุง เป็นไงบ้าง"

เสียงตอบอันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเมื่อผมมาถึงนั้นชัดเจนมาก ผมมองทั้งสองฝ่ายอย่างจริงจังขณะคิดว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้ยังไงดี ผมสบถด่าตัวเองที่ทำตัวให้วุ่นวายแม้ภายนอกจะสวมหน้ากากใจเย็น ผมจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีวะเนี่ย?

"ทำไมถึงมายืนรุมรุ่นพี่โทโมเอะในโถงทางเดินแบบนี้ล่ะครับ?" ผมถาม พวกปีสามละสีหน้าขุ่นเคืองลงอย่างรวดเร็ว และเริ่มเล่าให้ฟังว่านักเรียนนอก(โทโมเอะ) นั้นทำตัวโอ้อวดเพียงเพราะชนะงานกีฬาสี โทโมเอะเงียบฟังเสียงก่นด่าอย่างอดทนและมองผมอย่างเงียบงัน เขารู้ว่าผมมองดูอยู่ก่อนหน้า แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่ม

ผมแอบถอนหายใจ "จากที่ผมเห็น ดูเหมือนเกือบจะมีการปะทะกันเล็กน้อยระหว่างพวกรุ่นพี่ใช่ไหมครับ รุ่นพี่ทาคาฮาชิ"

ผมมองตัวแทนปีสามซึ่งไม่ได้กล่าวโต้ตอบ จากนั้นจึงหันไปหาโทโมเอะ เขายังคงเงียบมองผม ผมเห็นร่องรอยชื่นชมในแววหาคู่นั้น หา? ผมไม่ได้เข้ามายุ่งกับเรื่องเพราะ 'คุณ' เพราะงั้นเลิกทำหน้าแบบนั้นเลยนะ

"อ่า ไม่มีอะไรหรอก เอ็นโจคุง" เขาพูดแบบนั้น แล้วหันมามองทุกคน ก่อนจะพูด "เอาล่ะ ฉันต้องกลับบ้านแล้ว ไปนะทุกคน บาย"

พวกรุ่นพี่บางคนยังคงจ้องตามร่างที่หายลับไป ทว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปขัด อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนที่ผมยังอยู่แถวนี้ อาจจะเพราะพวกเขาบางคนพยายามปูทางเข้าหาผมกับมาซายะอย่างยากลำบาก ก็เลยไม่อยากให้ความพยายามนั้นพังลงกระมัง

ทุกคนเริ่มแยกย้ายจากไป กระทั่งคนสุดท้ายที่เหลืออยู่คือผมและทาคาฮาชิ หนึ่งในสมาชิก Pivoine ชั้นปีสาม

"ขอโทษที่สร้างปัญหานะ ท่านเอ็นโจ" ในที่สุดทาคาฮาชิก็พูดออกมาเมื่อทุกคนจากไปแล้ว

"ทำไมครับ?" ผมกอดอกถาม ทาคาฮาชิเป็นรุ่นพี่จาก Pivoine ที่ผมเคารพ โดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเฉื่อยชาและใจเย็น แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เดือดนัก? ถึงขั้นตามล่าคนจากสภานักเรียนเนี่ยนะ?

"คือ...นายชอบคุณคิโชวอินอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

ผมแทบจะสำลัก

"...นั่นมันเกี่ยวอะไรด้วยครับ?"

"ฉันเห็นอยู่ว่านายเป็นยังไงเวลาเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ ก็ช่วยไม่ได้นะ แต่ก็คิดว่าถ้าความพยายามทั้งหมดที่นายทำมาด้วยความหวังดีต้องพังลงเพราะโทโมเอะก็คงแย่ ที่จริงฉันกะว่าจะคุยกับหมอนั่นเป็นการส่วนตัว แต่เพื่อนของฉันดันมารวมตัวกันเสียอย่างนั้น...สถานการณ์ก็เลยเลวร้ายลง" ทาคาฮาชิดูอับอายแทบตายเมื่ออธิบาย "อีกอย่าง ถ้าหมอนั่นจะล่อลวงเธอจริงๆ ก็คงเลวร้ายน่าดู เพราะเขามีแฟนอยู่แล้วด้วย ฉันว่านายก็ไม่อยากเห็นคุณคิโชวอินอกหักเหมือนกัน ใช่ไหมล่ะ?"

"หมอนั่นมีแฟนอยู่แล้ว?" ผมทวน

ทาคาฮาชิพยักหน้ารับ พูดเบา "เพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง ยัยคาซุมิ...สองคนนั้นคบกันจริงจังมาตั้งนานแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนคาซุมิจังเรื่องนี้ก็เลยจัดการเอง ถ้าสุดท้ายหมอนั่นทำทั้งสองคนเจ็บทั้งคู่ก็คงไม่ดี เลยอยากจะไปเตือนหมอนั่นไว้ก่อนว่าไม่ให้ก่อเรื่องยุ่งยาก" เขาถอนใจ "หมอนั่นน่ะสมองทึบ ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าจริงๆ แล้วเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าคุณคิโชวอินชอบตัวเองอยู่"

ทาคาฮาชิตบหลังผมเบาๆ "นายยังมีโอกาสนะเอ็นโจคุง! อย่ากังวลนักล่ะ!"

ผมปัดมือเขาออก "ผมไม่ได้ชอบเธอแบบนั้นนะ! เลิกทำเหมือนผมชอบเธอซะที!"

"แน่น้อน นาย 'ไม่ชอบแบบนั้น' จริงๆ"

-

ผมตรงไปยังห้องสโมสร Pivoine พร้อมกับมาซายะ

พอเข้าไปก็เห็นเรย์กะกำลังเก็บของพอดี เอ๊ะ ถึงเวลากลับบ้านของเธอแล้วเหรอ?

ผมกำลังจะบอกลาเธอ มาซายะก็โพล่งขึ้น "อ๊ะ ยัยหนูงี่เง่า"

ผมหันไปขมวดคิ้วใส่เขา "มาซายะ"

ห้องสโมสรเงียบกริบ

ผมหันไปมองเรย์กะ เธอมีสีหน้าแข็งทื่อ ก่อนจะกล่าวลาเสียงอ่อน "...สวัสดีค่ะ ท่านคาบุรากิ ท่านเอ็นโจ ขอตัวก่อนนะคะ"

เธอกำลังจะจากไปอีกครั้ง มาซายะก็พูดขึ้นอีก "นี่ เธอเป็นหนูแท้ๆ ทำไมถึงไม่ติดจมูกหนูล่ะ ปีหน้าพยายามให้มากกว่านี้หน่อยสิ"

"มาซายะ" ผมเรียกเขาเสียงดังกว่าเดิม เอาจริงดิไอ้บ้านี่? เนี่ยเหรอเรื่องที่นายสนใจ? จำเป็นต้องทักเธอกลางห้องสโมสรด้วยเหรอ?

เมื่อผมมองเรย์กะอีกครั้ง สีหน้าเธอดำมืด ผมตัวสั่นเมื่อนึกถึงตอนที่เธอเข้าสู่โหมดจักรพรรดินีเต็มขั้นแล้วฉีกกระชากมาซายะ

คิดว่าทั้งคู่จะปะทะกันซะแล้ว ทว่าเรย์กะกลับขยับกระเป๋าแล้วเดินผ่านเราไป

"ให้ตายสิ ยัยนั่นจะรับคำติเพื่อก่อไม่ได้เลยรึไง?"

"นั่นติเพื่อก่อเหรอ?" ผมถามอย่างเหลือเชื่อ แต่เสียงเหมือนเสียดสีมากกว่า

"อืม...ในฐานะสมาชิก Pivoine แล้ว การแต่งตัวเช่นนั้นออกจะ..."

ผมหันไปจ้องคนพูด รู้สึกหงุดหงิดขึ้นในใจ ก็แล้วยังไงล่ะ เรย์กะแค่ตัดสินใจจะช่วยห้องของเธอเท่านั้นเอง!

"ฉันได้ยินมาว่านักวิ่งคนเดิมได้รับบาดเจ็บจนวิ่งไม่ได้ พอไม่มีใครยอมมารับตำแหน่งนี้แทน คุณคิโชวอินเลยขันอาสาเพื่อช่วยห้องตัวเอง"

ผมนั่งลงบนโซฟะพร้อมกับมาซายะที่มุมห้อง ยังคงพูดต่อเสียงดัง "ฉันว่าคุณคิโชวอินเป็นคนดีมาก ถึงไม่อยากทำก็ยังช่วยห้องของเธอเต็มที่ แต่เธอก็ตัวเล็กมาก ชุดคอสตูมที่มีก็ไม่พอดีตัว เลยต้องหาอย่างอื่นมาใส่แทนเพราะมันนาทีสุดท้ายแล้ว"

"โอ...แบบนี้นี่เอง"

"อ๋าา คุณคิโชวอินใจดีเกินไปแล้ว"

"ถูกบังคับงั้นสินะ เฮ้อ คุณคิโชวอินน่าสงสารจัง"

ผมได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยกันหลังผมพูดจบ เหมือนข้อมูลที่ได้จากซาโตมิจะช่วยเปลี่ยนมุมมองของคนพวกนี้ได้มากทีเดียว ผมถอนใจอย่างโล่งอก เมื่อไม่มีใครอยากจะเชื่ออยู่แล้วว่าเรย์กะอยากทำอะไรแปลกๆ เอง พวกเขาก็ยอมรับกันได้ว่าเธอทำไปเพื่อช่วยห้อง

นี่คือเรย์กะเอ็ฟเฟ็คท์แน่นอน ไม่ว่าเธอจะทำอะไรพิลึกแค่ไหน แต่ผู้คนก็จะมองมันในแง่ดีเพื่อเธอ เฮ้อ

ผมถอนใจขณะดื่มชา

"อ้อ ใช่แล้ว มาซายะ นั่นน่ะไม่ใช่การติเพื่อก่อหรอกนะ ถ้านายอยากจะวิจารณ์การแต่งตัวของคุณคิโชวอินล่ะก็ คราวหน้าทำให้มันเหมาะสมด้วย"

-

จบตอน 18
กุชอบความปกป้องรุ่นพี่โทโมเอะตอนนี้มาก แอบจิ้นด้วย 55555555555555555555555555

ในกาวนอก เหมือนจะรู้กันทั้ง รร แล้วมั้ง ว่าเอ็นโจชอบเรย์กะ

>>457 ส่วนเจ้าแม่ก็ "ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น"

>>457 ในออริก็เหมือนจะรู้กันทั้งรร.นะ ว่ามีคนคอยมองเจ้าแม่พร้อมรอยยิ้มปริศนาตลอดเวลา...

>>459 มองด้วยสายตาอ่อนโยนเหลือเกินด้วยนะคะ!

มองดูอย่างอบอุ่นว่าเมื่อไหร่เขาจะลงเอยกันสักที

แต่ตราบใดที่ยังไม่เคลียร์เรื่องตัวเองให้เรียบร้อยก็ไม่เชียร์หรอกนะ!!

ว่าแล้วก็ประกาศตามหาอ.ฮิโยโกะ กลับมาต่อเถอะค่ะ เผื่อเฮียแกจะเคลียร์ตัวเอง TT^TT
/แต่ก่อนนี่เชียร์ทุกคนที่ไม่ใช่คาบุกะเอ็นโจอะ รำ แต่หลังจากนั้นก็พบว่าเรือทุกลำที่ลงทยอยโดนระเบิดเพราะมีแฟนแล้ว ตะเตือนไต
/ขอคันตะได้มะ ทำไมยูกิโนะไม่เกิดเร็วกว่านี้หน่อยล่ะลูก

นั่นสินะ มีท่านเรย์กะวาคาบะอยู่แล้วทั้งคน ยังจะต้องเชียร์ใครอีก

>>464 เหลือที่ให้น้องคันตะกูบ้าง ถึงเป็นเรือเล็ก แต่กร๊าวใจ

>>465 เข้าบ้านนั้นก็เหมือเหมาไปสองแล้วนะ😂😂😂

>>466 ผู้ปกครองบ้านนี้ยินดีต้อนรับด้วยนะคะ 55555555

อาจจะเป็นซีเคร็ตเอนด์ เจ้าแม่กาลีกับฮาเร็มในร้านขนมวาคาบะ

มีใครอัปเดตมู้ลงสารมัญยัง?

>>468 กาวนอกน่าจะยังไม่อัพเดทในสารบัญนะ

ขอ ky หน่อย คือวันนี้กูคุ้ยฟิคอ่านแบบสุ่มๆ ชอบฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝัน ฟิคเรย์กะความจำเสื่อม แล้วก็ฟิคเกอิชา โม่งคนเขียนอยู่แห่งใด ได้โปรดมาต่อที กูอยากอ่านต่อมากๆ

>>470 เออ อยากอ่านกาลครั้ง​หนึ่ง​ใน​ฝัน​ต่อ นี่จะคริสต์มาส​อีกรอบแล้วนะ โม่งฟิคยังอยู่​ไหม 😂

ฟิคเกอิชานี่กร๊าวใจมาก รอฉันรอเธออยู่นะ โม่งฟิคคค ;;w;;
เอ้อ ฟิคเรย์กะสามัญชนด้วย อันนั้นก็ดจีย์มากค่ะ

ชอบความจงใจพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยินด้วย 5555555 ทำไมกาวนอกแต่ละคนดูเป็นผู้เป็นคนจังวะ

>>473 กูว่าในกาวชาติไหนๆ แต่ละคนก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นหมดนะโดยรวมๆ ความบ้าบอเตลิดเปิดเปิงเดาใจไม่ถูกโดยเฉพาะกับไซซายะนี่ไม่มีใครแซงหน้าออริได้จริงๆ 5555

>>474 แต่กาวไทยมีมะหมานะ.....

>>475 เออ อันนี้กุยอมใจ... มีแฟนอาร์ตด้วย...

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 19 >>

"ได้ยินว่างานวัฒนธรรมปีนี้ ห้องของคุณคิโชวอินทำคาเฟ่ที่มีกิมมิคพิเศษด้วยนะ" ผมเริ่มบทสนทนา

ยูริเอะ ไอระ และมาซายะ รวมถึงผมกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องสโมสร Pivoine อีกทีนึง ลำดับการนั่งของพวกเราจะเป็น มาซายะ, ยูริเอะ, ไอระ แล้วก็ผมรอบโต๊ะ ไอระกับยูริเอะหูกระดิกทันทีที่ได้ยินคำว่า "กิมมิค" แล้วเริ่มให้ผมเล่ารายละเอียดมากกว่านี้ กระทั่งมาซายะก็ยังมีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

"ฉันยังไม่รู้รายละเอียดมากนัก แต่เหมือนว่าหัวหน้าห้อง คุณยูคินาริเล่าว่าห้องนั้นจะทำคาเฟ่ในธีม...โกธิคโลลิต้าคอสเดรสล่ะมั้งนะ?" อันที่จริง พอพูดแบบนี้ออกมาดังๆ ผมก็อดสงสัยเรื่องสุขภาพจิตของชาวห้องเรย์กะไม่ได้ ผมพูดต่อ "เหมือนวางแผนจะตั้งชื่อว่า คาเฟ่แกะดอลลี่"

"เรย์กะจังจะออกมาเสิร์ฟด้านนอกด้วยรึเปล่าน่ะ?"

"เท่าที่ได้ยิน เหมือนเธอจะเป็นมาสคอตล่ะนะ"

"อุ๊ย เรียกว่าแกะ(ฮิทสึจิ) เพราะเธอเป็นพ่อบ้าน(ชิทสึจิ) รึเปล่าน้า?"

"น่าจะใช่ล่ะมั้ง"

"ยัยนั่นน่าจะตั้งใจแต่งตัวมากกว่าเดิมนะคราวนี้ ไอ้ที่ใส่ตอนวันกีฬาสีนั่นน่าผิดหวังชะมัด" มาซายะวิจารณ์ขณะกินมาการอง ยูริเอะเลิกคิ้วถาม "น่าผิดหวังเหรอ?"

"ยัยนั่นไม่ได้พยายามเลยสักนิด" มาซายะแก้ตัวเมื่อเห็นยูริเอะเริ่มตั้งท่าจะดุอีกแล้ว

"ฉันว่าเธอน่ารักมากนะ นายว่าไง ชูสุเกะ"

"เธอดูดีนะ ผมว่า" ผมตอบอย่างใจเย็นและดื่มน้ำชา

"หา? นายยังข่มคนอื่นอยู่เลยตอนที่มีคนบอกว่าคิโชวอินไม่น่ารักไม่ใช่รึไง?"

ผมสำลักน้ำชา ลดแล้วลง และเช็ดหน้าก่อนจะตอบ "ไม่ได้มีเรื่องอย่างนั้นซะหน่อย..."

"ไม่อะ มันเกิดขึ้นแน่ๆ ฉันชัวร์มาก นายยังยิ้มดำมืดด้วย เพราะงั้นฉันมั่นใจสุดๆ"

"อู้ววว ชูสุเกะตกหลุมรักงั้นเหรอ?" ไอระล้อ

ยูริเอะก็มองผมเหมือนกัน ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง "เรย์กะจังเหรอจ๊ะ? ทั้งสองคนต้องเหมาะกันมากเลย!"

"ฉันไม่--" "งั้นวันงานเราไปคาเฟ่ของเรย์กะจังกันเถอะ!" ยูริเอะยิ้มสว่างไสว มาซายะตอบตกลงอย่างรวดเร็ว อนาคตผมถูกเจ้าพวกนี้ตัดสินไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

----

"หว - หวา" ไอระถึงกับอึ้งเมื่อเห็นแถวคนรอต่อเข้าคาเฟ่แกะดอลลี่ยาวเหยียด จำนวนคนรอเข้าคาเฟ่นั้นเยอะจนน่ากลัว ผมเห็นหลายคนหัวเราะกันอย่างตื่นเต้น ดูโทรศัพท์ของตัวเอง หรือกระทั่งหัวเราะคิกคักเมื่อถูกเมดเอสคอร์ทออกจากร้านและกล่าวอำลา

ผมมองแถวอันยาวเหยียดแล้วก็เริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมา เราน่าจะมาถึงเร็วกว่านี้ถ้าไม่ใช่เพราะยูริเอะชวนใครบางคนที่ไม่น่าชวนมาด้วย เอาเถอะ ยังไงยัยนั่นก็วุ่นวายอยู่กับมาซายะ ไม่ใช่ผมนี่นะ

ผมเตรียมใจจะรอแล้ว แต่คนที่อยู่แถวหน้าก็เห็นพวกเราเข้าเสียก่อน พวกนั้นเลยยกที่ของตัวเองให้เรา พวกเราเลยไม่ต้องต่อแถวรอยาวเหยียด ยูริเอะกับไอระพยายามปฏิเสธแล้ว แต่มาซายะรับไว้อย่าง อย่างน้อยนายก็มีดีอยู่บ้างนี่นา มาซายะ

แน่นอน ก็เหมือนปกติ ความวุ่นวายบังเกิดขึ้นในคาเฟ่ทันทีที่เรามาถึง ผมเห็นพวกผู้ชายหันมามองยูริเอะกับไอระ ส่วนพวกผู้หญิงก็พยายามเรียกร้องความสนใจจากผมกับมาซายะ

เรานั่งลง แล้วสาวน้อยบัทเลอร์ก็มาดูแลเราที่โต๊ะ

"เรย์กะจัง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน" ไอระร้องทักทันที

เรย์กะยิ้ม ทักทายพวกเราตอบ

"คุณคิโชวอิน" ผมยิ้ม "ต่อจากหนูก็เป็นแกะเหรอ ทุกคนฮือฮากันใหญ่เลยนะ"

"แล้วจมูกแกะล่ะไปไหน" มาซายะวิจารณ์ทันทีหลังจากที่มองเธอ

"เอามาติดจมูกแล้วมันหายใจไม่ออกค่ะ"

"หาทางพัฒนาหน่อยซี่"

ผมไม่สนใจการล้อกันของสองคนนี้ แต่เมื่อหันไปเห็นเด็กผู้หญิงที่ตัดสินใจทำตัวเป็นกาวติดหนึบอยู่ข้างตัวมาซายะคนนั้น เธอมีรอยยิ้มเยาะหยันอยู่บนหน้า ขณะที่เรียกเรย์กะ
"คุณเรย์กะเนี่ยเป็นถึงคุณหนูตระกูลคิโชวอินแท้ๆ แต่ช่างแต่งตัวประหลาดดีจังเลยนะคะ" เธอม้วนปลายผมของตัวเองด้วยนิ้วมือ พร้อมกับที่พยายามทำเสียงเหยียดหยัน หืม ต้องเป็นเพราะมาซายะสนใจเด็กผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอเป็นแน่ ยัยนี่พยายามโหยหวนเรียกร้องความสนใจมาสักพักแล้วนี่นะ

"เอมะ" ยูริเอะดุ "ขอโทษนะจ้ะ คุณเรย์กะ"
"แหม ~ท่านพี่ยูริเอะเนี่ยล่ะก็~" ไมฮามะทำเสียงง้องแง้ง ผมอยากคำรามเป็นบ้า ทำไมยูริเอะถึงได้เชิญคนน่ารำคาญแบบนี้มานะ?

ไมฮะมาเลิกทำเสียงโหยหวน ก่อนจะหันไปมองเรย์กะ แล้วยิ้มเย้ย "ทั้งแต่งแฟนซีทั้งอดอาหาร คุณเรย์กะเนี่ยทำอะไรแปลกๆ เรื่อยเลย" เธอหัวเราะ

ผมเห็นเรย์กะนิ่วหน้าเล็กน้อย ผมสูดลมหายใจเข้า รำคาญชะมัด ยัยผู้หญิงคนนี้...

"นี่เป็นการวิจารณ์คุณแม่มาซายะคนต้นคิดโปรเจคต์นี้หรือเปล่านะ ไว้ผมไปบอกคุณน้าให้เอาไหม" ผมยิ้มสดใสให้ไมฮามะ เธอเปลี่ยนสีหน้าและแก้ตัวทันที โง่เง่า

เรย์กะจากไปเมื่อรับออร์เดอร์เสร็จ ระหว่างรอ ยูริเอะและไอระก็เริ่มคุยกันว่าเมดคนไหนเป็นยังไงบ้าง ใครดูไม่สมหญิง ใครที่ดูออกจะ...กล้ามโตไปหน่อยสำหรับงานนี้ น่าประหลาดใจตรงที่อิวามุโระร่างใหญ่ยักษ์คนนั้นดูดีมากทีเดียว มาซายะและผมต้องตกใจอีกรอบเมื่ออิวามุโระเห็นเราจ้องอยู่ เขาถึงกับเข้ามาทักทายเราเลยทีเดียว

"ใครแต่งหน้าให้คุณคะเนี่ย?" ไมฮามะถามอย่างแปลกใจเมื่อมองเขา

"ท่านเรย์กะน่ะครับ ดูดีมากเลยใช่ไหม?" เขายิ้มและแตะหน้าตัวเอง ผมรู้สึกว่ามาซายะมองอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะโพล่งถาม "ทำไมยัยนั่นเป็นแกะอยู่คนเดียวล่ะ?"

"อ๋อ" อิวามุโระนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองรอบๆ "จริงๆ แล้วเป็นความคิดของซาโตมิน่ะครับ อ่า ผมต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันครับทุกท่าน" เขาจากไปอย่างรวดเร็ว

ไมฮามะทำหน้างงงันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าและพยายามเรียกร้องความสนใจจากมาซายะต่อ เพราะแบบนั้น ความสนใจมากมายเลยหันมาที่โต๊ะเรา ความสนใจในแง่ร้ายน่ะนะ

ผมถอนใจ มองกลับไปทางที่เรย์กะหายไป เร็วเข้า กลับมาเร้ว!

มาซายะคุยกับผม และไม่สนใจไมฮามะที่พยายามจะคุยด้วยโดยสิ้นเชิง

"รายการที่สั่งได้แล้วค่ะ" เรย์กะกลับมาพร้อมน้ำชาและคุกกี้ มาซายะมองอย่างสงสัย แต่เรย์กะบอกว่าคุกกี้เสิร์ฟเฉพาะลูกค้าผู้หญิงเท่านั้น เธอวางคุกกี้รูปแกะสีเหลืองทองลงตรงหน้ายูริเอะและไอระ ก่อนจะวางคุกกี้แกะดำลงตรงหน้าไมฮามะ

ผมดื่มชาเพื่อไม่ให้เผลอแค่นหายใจใส่เจ้าหล่อน คุกกี้นี่เหมาะกับยัยนี่สุดๆไปเลย

จากนั้นเราก็จากมา มาซายะวางแผนว่าจะเดินดูรอบๆ โรงเรียนด้วยกัน ไอระกับผมมองตามไมฮามะที่วิ่งตามสองคนนั้นไป

"ไปได้ไม่สวยเลยเนอะ ว่ามั้ย?" ไอระถามผมอย่างนุ่มนวลเมื่อเห็นทั้งสามจากไป

"ไม่เลยสักนิด" ผมถอนใจ ลั่นคอกร๊อบ เฮ้ๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยนะ

ไอระยังคงมองตาม แล้วถอนใจ "ก็นะ ถ้าสองคนนั้นใช้เวลาร่วมกันมากกว่านี้สักหน่อย..."

ผมล่ะเดาไม่ออกเลยจริงๆ

---

ผมกำลังเช็คเมล์ทางคอมพิวเตอร์อยู่ เมื่อเข้าไปดูในอินบ็อกซ์ก็เห็นเมล์เข้าสองฉบับ อันนึงจากยูริเอะ อีกอันจากมาซายะ

ผมเปิดเมล์มาซายะขึ้นมาอ่านก่อน มันเขียนไว้สั้นๆ 'ยัยปฏิเสธฉันแล้ว'

โอ๊ย เชี่ย

ผมรีบเปิดอ่านเมล์จากยูริเอะเพื่อยืนยันข้อสงสัยตัวเองทันที เชี่ย

ผมโทรหามาซายะอย่างเร่งร้อน หวังว่าเขาจะรับสาย แต่ก็ถูกส่งไปที่ว้อยซ์เมล์แทน ดังนั้นผมเลยโทรหาแม่ของมาซายะ

"คุณน้าครับ มาซายะอยู่ไหน?"
---

จบตอน 19

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 20 >>

ผมไม่ได้เจอหรือคุยกับมาซายะเลยตั้งแต่ที่หมอนั่นขังตัวเองอยู่ในห้อง ทุกครั้งที่ไปคฤหาสถ์คาบุรากิ หมอนั่นก็ปฏิเสธไม่ยอมเจอใครโดยสิ้นเชิง

แย่ถึงขนาดที่พ่อของหมอนั่นต้องยกเลิกทริปธุรกิจไปเพราะลูกชายกำลังหดหู่สิ้นหวัง กระทั่งคุณน้าก็ยังไม่จัดงานสังสรรค์ตามปกติเพราะเป็นห่วงมาซายะเอามากๆ

การสอบผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่มาซายะก็ไม่ยอมไปโรงเรียน

ผมจ้องมองบอร์ดประกาศผลคะแนนที่ดูยังไงก็ไม่น่ายินดี

1. ทาคามิจิ วาคาบะ
2. เอ็นโจ ชูสุเกะ
3. มิซุซากิ อาริมะ

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ว่าจะได้เห็นวันที่ไม่มีชื่อมาซายะอยู่บนบอร์ดนี้

ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองจนไม่สังเกตุเห็นใครบางคนที่มาดูคะแนน ก่อนคนๆ นั้นจะร้องออกมาเสียงดัง

"ที่หนึ่งล่ะ!"

ผมหันไปมองท่ามกลางฝูงชน พบว่าต้นเสียงคือทาคามิจินั่นเอง

เธอกำลังดีอกดีใจและกระโดดไปมาอย่างมีความสุข ผู้คนที่ตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อเริ่มกลับมารู้ตัวอีกครั้งและมองเธอด้วยสีหน้าอันตราย

เฮ้ๆ คุณทาคามิจิ จุดยืนของคุณในโรงเรียนนี้เริ่มอันตรายแล้วนะ

ผมมองไปรอบๆ สังเกตว่าสายตาเหล่านั้นกำลังเล็งเป้าทาคามิจิอยู่

"สวัสดีครับ คุณทาคามิจิ"

ผมยิ้มทักเธออย่างสุภาพ เธอกำลังฮึมฮัมอย่างตื่นเต้น แต่ก็ดูเหมือนจะเย็นลงบ้างเมื่อเห็นผม

"สวัสดีค่ะท่านเอ็นโจ! ยินดีด้วยที่ได้ที่สองนะคะ ท่านต้องอ่านหนังสือมาอย่างหนักแน่เลย" เธอตอบอย่างสุภาพ ใช้คำสุภาพ(โกะคิเก็งโย)เหรอ?

"ขอบคุณนะ ดูเหมือนผมต้องพยายามหนักกว่านี้ถ้าอยากจะแซงหน้าคุณ" ผมยิ้ม "ได้ที่หนึ่งแบบนี้ คราวนี้คุณคงอ่านหนังสือหนักเลยสินะ ยินดีด้วยนะ แต่ว่า--" ผมพยักเพยิดไปทางพวกที่กำลังซุบซิบนินทาอยู่ "ผมว่าไว้ฉลองทีหลังจะดีกว่า"

"อ๊ะ! จริงด้วย" เธอหันมองรอบตัว ดูเหมือนจะมีร่องรอยความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นว่าตัวเองกลายเป็นเป้าความสนใจไปแล้ว

ผมพยักหน้ากับตัวเอง แล้วเดินจากมา

ดูจากสีหน้าของทุกคนแล้ว...จุดยืนในโรงเรียนของเธอตอนนี้ร่วงลงเหวเลยล่ะ

-

ผมกำลังเดินกลับไปที่รถ ก็บังเอิญเจอกับเรย์กะเข้าพอดี

"สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ"

รู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองผมอย่างพิจารณา ดังนั้นผมเลยพยายามดึงรอยยิ้มที่ดีที่สุดมาประดับใบหน้า "ว่าไง คุณคิโชวอิน"

เมื่อเห็นดวงตาของเธอหรี่ลง และกำลังจะก้าวเท้าจากไป หน้าผมก็บิดไปนิดหน่อย ดูเหมือนรอยยิ้มของผมจะไม่มีผลในการปิดบังเรย์กะ "ดูเหนื่อยๆ นะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"อื๋อ ? ไม่เป็นไรหรอก แหม จริงๆ ก็มีหลายเรื่องน่ะนะ" ผมพยายามลืมๆ ปัญหาของผมไป แต่แล้วก็เห็นว่าเธอกำลังจะจากไปอีกแล้ว

เอ๋ เราเพิ่งจะได้คุยกันเองนะ! "คุณคิโชวอินก็สนใจหรือเปล่า เรื่องของมาซายะน่ะ"

"เอ๋ ?" เธอหันมามอง แม้ใบหน้าจะดูเยือกเย็น ทว่าดวงตานั้นหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากของเธอกระตุก

"ไม่หรอกค่ะ ก็เป็นห่วงว่าจะไม่สบายไปหรือเปล่าน่ะค่ะ"

"ไม่สบายนะ..." จะพูดเรื่องนี้ก็คงพูดได้แค่ทำนองนี้ล่ะนะ

"เอ่อ... สุขภาพทรุดโทรมลงหรือเปล่าคะ"
ผมมองเธอและโคลงหัวเล็กน้อยขณะตอบ
"สุขภาพ...ทรุดโทรมลงหรือเปล่านะ ยังไงกันน้า ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

"เอ๋ !"

"ไม่ได้เจอมาซายะเลยน่ะ"

"ไม่ไปเยี่ยมหน่อยเหรอคะ"

คำตอบของเธอทำให้ผมอึ้งไปเหมอืนกัน เริ่มสนใจเรื่องของมาซายะตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ? ปกติคุณวิ่งหนีพวกเราตลอดเลยไม่ใช่รึไง?

"ไปเยี่ยมเหรอ คุณคิโชวอิน จะไปด้วยกันไหมล่ะ ไปเยี่ยมมาซายะน่ะ" ผมเสนอ ครึ่งหนึ่งก็แอบหวังว่าจะดึงเธอมาช่วยผมกับหมอนั่นได้ ถึงจะเคยบอกว่าจะไม่สร้างปัญหาให้เธออีกแล้วก็เถอะ...

"ล้อเล่นน่า" ผมยิ้มเมื่อเห็นสีร่องรอยสยองขวัญที่ปิดไม่อยู่ในดวงตาเธอ "ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอมาซายะหรอก ตอนนี้เขาออกเดินทางน่ะ"

"ออกเดินทางเหรอคะ" เธอทำหน้าสงสัย ช่าย ผมรู้ ผมก็นึกว่าคุณน้าล้อเล่นตอนที่ได้ยินเหมือนกันแหละ แต่เดาจากนิสัยของมาซายะแล้วก็มีความเป็นไปได้สุดๆ เลย ปัญหาคือหมอนั่นไปที่ไหนเท่านั้นแหละ ที่ผมอยากจะรู้

"ใช่ นี่ความลับนะ ถ้าเล่าให้ใครฟังละก็เจออะไรน่ากลัวแน่"

"ไม่พูดหรอกค่ะ" เรย์กะตอบอย่างมั่นใจ

"ไม่นึกเลยว่าอยู่ดีๆ เพื่อนสนิทก็จะเปลี่ยนจ็อบเป็นนักเดินทางซะงั้นน่ะน้า~"

ผมถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวตุบๆ เรย์กะที่ยืนอยู่ด้วยก็ดูเหมือนกำลังประสบปัญหาเช่นกัน

"อ้อ...."

"แล้วท่านคาบุรากิจะกลับมาจากเดินทางเมื่อไหร่เหรอคะ"

"เพราะไม่รู้ถึงลำบากอยู่นี่ไง กำลังจะไปเกลี้ยกล่อมมาซายะอยู่นี่แหละ"

"อ้อ... คงลำบากนะคะ...."

"ยังไงก็เถอะ นี่เป็นความลับนะ โอเค้?" ผมย้ำเธออีกรอบ ยกนิ้วขึ้่นแตะริมฝีปากด้วยท่าทาง 'ชู่' พอมาคิดดูอีกทีมันดูโง่ๆ ยังไงไม่รู้ เรย์กะไม่ใช่คนที่ชอบโพนทะนาความลับให้ใครฟังอยู่แล้ว ดูไม่เหมือนคนที่ชอบนินทาคนอื่นลับหลังด้วย ความนิยมและความหนักแน่นของเธอไม่ใช่เรื่องโกหก มันเป็นของจริง...

หลังจากที่เธอยืนยันอีกครั้งว่ามั่นใจได้ ผมก็จากมา

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเว็บไซต์สองสามเว็บ เดาจากนิสัยของมาซายะแล้ว ผมควรจะหาสถานที่ฆ่าตัวตายยอดนิยมเป็นอันดับแรก อาห์...แต่เดี๋ยวก็จะหน้าหนาวแล้วนี่นา หวังว่าหมอนั่นจะเอาเสื้อโค้ทไปด้วยตอนเดินทางนะ...

--

จบตอนที่ 20

>>472 กูก็ชอบสามัญชนเรย์กะะ ;;w;;
โม่งฟิคขาา เค้าอยากอ่านต่ออ่ะ แงงง

>>477-481 กี้ดดด โม่งแปลลล เอาใจไปปปปปป ////////

อ่านมาถึงเอ็นโจสบถเชี่ยแล้วรู้สึกแปลกๆ คือกูนึกภาพเอ็นโจพูดจาหยาบคายไม่ออกเลยว่ะ 55555555555

>>484 ฝั่งอิ๊งมันใช้คำว่า Shit ว่ะ กุลังเลๆ ว่าจะใช้เชี่ย หรือแม่ง หรือบ้าเอ๊ย แต่บ้าเอ๊ยมันฟังดูไม่ Shit ไง

>>485 แต่กูก็เคยสงสัยนะ พวกมาซายะ ชูสุเกะ หรือเด็กผู้ชายในโรงเรียนนี้มันจะพูดคำหยาบกันบ้างมั้ย ไม่ใช่ระดับแบบวะโว้ยอะไรแบบนี้นะ อาจถึงขั้นระดับมึงกูเหี้ยห่าอะไรกันเลย ภาษาญี่ปุ่นมันมีคำหยาบประมาณนี้แบบของไทยมั้ย

>>486 มี แต้พวกคุณชายจะพูดกันไหมนี่ไม่แน่ใจ

ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ รักเหล่าโม่งแปลทั้งหลายนะยูววว

>>485 กูว่าไม่ต้องแปลก็ได้นะ ถ้าหาคำเทียบไม่ได้ Shit คือ คำสบถ แบบแอบสบถ Shit เบาๆงี้ คล้ายออกเสียง ชิ แบบไม่พอใจ ก็สมกับเป็นเอ็นโจดี

>>485 โอเคร Shit ก็หยาบอยู่ การแปลขึ้นกับบริบทด้วย เคยเห็นคนแปลหนังบางคนก็ ใช้คำว่า ฉิบหาย! แทนเวลาอุทาน

>>486 มีแหละ อย่าง บากะ ก็ ไอ่โง่ ไงล่ะ

>>491 …พูดถึงบากะ กูเผลองงไปแวบนึงว่าเจ้าแม่เคยเรียกว่าบากะรากิมั้ยวะหรือเราอ่านกาวมากไป

บัดซบ, พับผ่า, ให้ตายเถอะ ก็ได้มั้ง

กูว่าแปลคำหยาบก็ได้ กูเดาว่ากาวนอกไม่ได้มองเอ็นโจเหมือนกาวไทย ดูมีความเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆเยอะอยู่

>>492 ไม่เคยนะ มีแต่ด่าว่าโง่

สังหรณ์ว่าเวลาไซซายะแทนตัวกับจอมมารอาจจะใช้โอเระก็ได้นะ ฟีลกุรู้สึกว่ามาซายะมันพวกเด็กผู้ชายหลงตัวเองที่หยาบใส่คนอื่นน่ะ เอ็นโอก็น่าจะมีบ้าง กับคนที่สนิท คนเรามันต้องมีสบถบ้างแหละ สุภาพยันความคิดนี่ก็คงแปลกๆ

คั่นแปบ ขนาดยัยหมูขาวในแมวดุ้นยังเปลี่ยนตัวเองจากหน้ามือไปหลังมือได้ ทำไมเจ้าแม่กูยังสวยเสียของเหมือนเดิมวะ

>>497 เจ้าแม่นี่ก็เลเวลเดียวกับบากะรีน่าเวอร์ชั่นขึ้นคานที่มีความเป็นเลดี้ขึ้นมาเท่านั้นแหละ

>>498 ตะ... แต่บากะรีน่านางมีงานมีการทำเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ

>>498 ว่าไปบากะรีน่ามันจบยังไงนะ ไม่มีใครเข้าวิน อยู่กันไปแบบนั้นใช่มั้ย

>>500 เข้ารูทฮาเร็มไปแล้--- กูไม่ได้อ่าน LN ต่ออ่ะ

อาจไม่เหมาเพราะมีคนได้จูบแรกนางไปแล้ว

>>502 ห๊ะ ใคร! ใน LN เหรอ

>>503 เล่ม 4 คนที่โดนปักธงในเรื่องคนแรก เป็นการขโมยจูบแบบหน้าด้าน ๆ จนบากะจังยังงงใจว่านั้นเขาจูบเราใช่ไหม ?

บากะรีน่านี่เรื่องไรนะ

>>504 เฮ้ยในที่สุดก็ได้ทำหลังจากฝ่ากองฮาเร็มมานาน ปกติโดนขัดตลอด 555555

>>504 วุ้ย ขนาดบากะรีน่ายังมีจูบได้ แล้วจูบแรกของเจ้าแม่เมื่อไหร่จะมาวะ 55555555555555

>>505 destruction flag otome

>>508 อ๋อออออ ขบคุณค่าา

>>507 ทำไม​กูคิดว่าถ้ามี คงเป็นอาตัน.... (ชื่อนี้ป่ะ ลืม หมาของอุเมวากะอะ555)

>>510 ถ้าเป็นมนุษย์ ยูกิโนะก็มีลุ้นสุดละ lol

>>511 กูเชียร์ท่านพี่ละกันวะ ถ้าเป็นท่านอิมาริคงโดนจับไปถ่วงน้ำ

>>510 เบียทันนน//เกือบตอบเรย์ทันไปละ เกือบไปแล้วกู นั่นมันเจ้าแม่เวอร์มะหมา

>>512 พูดถึงท่านพี่แล้ว ทำไมถึงคิดว่าท่านพี่เป็นซิสคอนล่ะ คือ เทียบกับซิสคอนในเรื่องอื่นๆ แล้ว ท่าทางไม่เหมือนกันเลย

>>514 เพราะหวงน้องมั้ง แต่จริงๆแล้วเห็นหวงก็หวงกับอิมาริคนเดียว คนอื่นท่านพี่ปล่อยหมด อิชิโนะคุระยังปล่อยให้ไปกินข้าวกันสองต่อสองไม่ตามไปวุ่นวายเลย

>>515 เออ จะว่าไปคนที่บอกท่านพี่เป็นซิสคอนก็อิมาริคนเดียวเลยนี่หว่า จริงๆคือท่านพี่ไม่ได้ห่วงน้อง แต่หวงแฟน แค่กๆๆๆ

>>514 กูว่าน่าจะเป็นเพราะความใส่ใจของท่านพี่ที่เวลามีเรื่องอะไรก็จะรู้ คอยสังเกต (เอ๊ะ นี่เอ็นโจรึเปล่า) ตามใจ ยอมกระเดือกข้าวต้มรสเค็มของน้อง โดยเฉพาะใน pov ของท่านพี่นี่กูว่าความซิสค่อนกระจายมากนะ

>>514 ถ้าเอาตามอิมาริว่าปกติท่านพี่จะไม่สนไม่อะไรกับทุกสิ่ง ที่พอมีปฏิกิริยาก็เรื่องน้องสาวนี่แหละ .....แต่ว่านะ ตอนนี้ต้องเพิ่มเรื่องอิมาริไปอีกเรื่อง ฮา

>>514 กูว่าท่านพี่ก็ซิสค่อนนะ แต่อยู่ในระดับปกติของพี่ชายที่พึงกระทำ ไอ้เรื่องห่วงน้อง ปกป้องน้องจากคนไม่ดีที่จะมาหลอก แล้วเรย์กะก็เป็นน้องที่น่ารัก อ้อนพี่ ไม่งี่เง่าใส่ ท่านพี่เลยตามใจทุกอย่างเพราะยังไงก็รู้ว่าน้องสาวเป็นคนมีเหตุผลไม่เอาแต่ใจ ลองเรย์กะมีนิสัยแบบคิริโนะในน้องสาวไม่น่ารักแล้วไปวอแวแบบตอนนี้ดิ ท่านพี่คงอยากตีเข่าใส่วันละหลายรอบแหงๆ แล้วคงไม่อ่อนโยนด้วยเท่าไหร่

อยากได้ฟิกแบบท่านเรย์กะไปอยู่ในคิมิดอลมังงะจริงๆ อยากเจอคาบุหล่อสุขุมมั่ง

ถ้าอ่าน pov ของท่านพี่นี่ไอซิสค่อนกระจายอ่ะ แบบไม่ต้องมาทำตัวตามติด แต่ใส่ใจเรย์กะสุดๆ ปากบ่นนู่นนั่นนี่ แต่ก็ตามใจทุกอย่าง อาหารเรย์กะไม่อร่อยก็ฝืนแดร๊ก ชอกโกแลตไม่อร่อยก็จำใจกิน ไม่กล้าบอกว่ารสมันแย่ กลัวน้องเสียใจ วันสำคัญน้องก็ไปทุกอีเวนต์ แถมสังเกตทุกการกระทำอีก น้องไม่มาอ้อนก็บ่นถึง(ในใจ) แต่เรื่องหวงนี่ไม่เถียง แกดูไม่หวงเท่าไหร่ แต่ไม่แน่ อาจจะเพราะเรื่องยังเดินไปไม่ถึงตรงนั้น ไม่แน่ท่ายพี่อาจเปนลาสบอสของพระเอกเรื่องนร้ก็ได้

>>521 หรือว่าที่ไม่มีครมาจีบเป็นเพราะ...

>>520 ตอนนี้ก็อยู่ในมังงะคิมิดอลไม่ใช่เรอะ แค่เรย์กะนางไปเห็นโฉมหน้าจริงๆของเหล่าตัวละครหลักที่อยู่นอกเหนือจากที่ถูกวาดโชว์ในมังงะเท่านั้นเอง ตัวประกอบอื่นๆยังเห็นคาบุหล่อสุขุม เอ็นโจหล่ออ่อนโยนเป็นเจ้าชาย วาคาบะก็ตามมาตรฐานนางเอกมังงะโชโจที่มีมุมโก๊ะๆเปิ่นๆบ้าง อาริมะก็เป็นคนจริงจังเอาการเอางาน เรย์กะที่สนิทใกล้ชิดกับพวกนี้ก็ได้เห็นอีกมุมหนึ่งเท่านั้นเอง

กุว่าท่านพี่ดูมีความใส่ใจแบบสมจริงอ่ะ ทำงานบริษัทยุ่งๆ มาตามน้องสาวไม่ลืมหูลืมตามันก็ไม่ใช่เรื่องใช่ม้า แต่นี่นั่งทำตุ๊กตาให้น้อง กลับมาเหนื่อยๆ ก็ช่วยติวหนังสือ และที่เด็ดสุดคือได้กลิ่นดอกไม้ไฟจากตัวน้องนี่แหละ แถมบอกให้โทรเรียกพี่ไปรับได้อีกตะหากแม้จะมีคนขับรถแล้วก็ตาม มันช่างกร๊าวใจ

>>523 นางอยู่คนละโลกไม่ใช่หรอ สีมไม่แฟนตาซีนี่ อย่างเอ็นโจก็ผมสีดำไม่ใช่สีทอง อาริมะก็ไม่ใช่ผมเงิน

>>525 ก็มันผิดกฏโรงเรียน....

>>525 ไม่แน่เรย์กะอาจจะหลุดเข้าไปในซีรีย์แทนที่จะเป็นมังงะอยู่ก็ได้นะมึง พวกหนังหรือละครที่สร้างจากมังงะพอเอามาสร้างจริง ตัวละครในมังงะที่เห็นหัวทองมั่ง เขียวมั่ง กลายเป็นผมดำ ผมน้ำตาลดำกันแทบทั้งนั้น

>>527 ตำแหน่งกาวประจำวันกูยกให้มึง

>>527 แต่คุณกินยังผมหงอกเลยนะ---

>>529 ทานของหวานๆมากไป ผมก็กลายเป็นสีเงินแบบนี้ล่ะค่ะ!!! จะว่าไป จริงๆเจ้าแม่ไม่ได้ผมหงอกขึ้นหรอกนะคะ แค่ทานของหวานมากไปจนผมกลายเป็นสีเงินเท่านั้นเอง!

>>529 จริงๆแล้วที่อาริมะในมังงะผมเงินอาจจะไม่ได้ย้อมหรือเป็นมาตั้งแต่เกิด แต่เป็นผมหงอกมาจากความเครียดที่เรย์กะคิมิดอลแผลงฤทธิ์ไม่หยุดหย่อนก็ได้นะ พอไม่มีนางร้ายเรย์กะผมก็เป็นสีดำเหมือนเดิม ถถถถถถ

>>531 ไม่ก็นางทดลองของที่ซื้อมาจากทีวีไดเร็ก//เอาจริงๆนี่ก็อดคิดไม่ได้ว่าที่มันมีหัวหลายๆสีเพื่อให้แยกตัวเอกได้ง่ายเพราะเป็นมังงะขาวดำ--- อ่ะ แต่ยูกิโนะคุงหัวทอง ฮา

>>532 งั้นถ้าคาบุหัวดำ วาคาบะควรหัวสีอื่นนะ ตามสไตล์เวลาวาดมังกะ พระเอกกะนางเอกัวสีเดียวกันนี่ผิดผีมาก เพราะเวลาฉากอยู่ใกล้ ๆ ผมมันจะปนกันมั่ว

>>533 วาคาบะน่าจะผมสีน้ำตาลอ่อนสไตล์สาวเอ๋อนะ แต่ก็จะมาทับท่านเรย์กะหรือเปล่าคะ ปรกติผมทรงม้วนๆ นี่วาดสีอ่อนกันตลอด

>>532 ที่คนเขียนต้องติดสกรีนโทน ลงสีให้สีผมแตกต่างกันเพราะเดี๋ยวคนอ่านแยกหน้าตาไม่ออก ผมดำเดี๋ยวเหมาว่าเป็นคาบุหมดทุกคน ทั้งที่วาดอาริมะ สองคนนี้ยิ่งมาสไตล์คล้ายๆกันอยู่ 55555

>>533 ถ้าเป็นมังงะโชโจ นางเอกสไตล์สดใสร่าเริงแบบวาคาบะมักจะผมสีน้ำตาลหรือน้ำตาลอ่อนๆนะ นางเอกผมดำนี่ต้องแนวๆสาวที่ดูเรียบร้อยเป็นกุลสตรีหรือไม่ก็สวยลึกลับ

>>533 กูก็เจอพระนางผมสีเดียวกันเยอะนะ แต่ถ้าเป็นตัวละครหญิงเหมือนกันสีผมจะปนกันมั่วจริงๆ (พูดทีกูแยกไม่ออกว่าใครพูด) ส่วนที่ไม่ค่อยเจอจริงๆคือสีผมพระเอกกับพระรองสีเดียวกัน

แต่ที่นางเอกแนวสดใสร่าเริงจะผมน้ำตาล ส่วนนางเอกแนวเรียบร้อยจะผมดำนี่มันบ่งบอกว่าคนญี่ปุ่นชอบย้อมผมกันป่ะวะ นี่กูไม่รู้วัฒนธรรมเขานะ แต่พวกร่าเริงสดใสมักมั่นใจในตัวเองกันพอสมควร แล้วก็ลุกขึ้นมาย้อมผมเสริมความดูดีให้ตัวเองกันไรงี้ ส่วนพวกเรียบร้อยก็จะไม่กล้าแหกกฎห้ามย้อมผมของโรงเรียนเลยไว้ผมดำเรียบๆไม่ตกแต่งมากประมาณนี้รึเปล่า

>>537 เป็นไปได้ เผลอนึกถึงนางเอก skip beat เบาๆ

จริงโลกที่ท่านเรย์กะอยู่ในนิยายนี้อาจเหมือนคิมิดอลมังกะต้นฉบับก็ได้นา แต่เพราะคิโชวอิน เรย์กะเปลี่ยนไป เมื่อนางร้ายไม่ยอมเล่นบทนางร้าย เลยเกินบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟค ทำให้ตัวละครบิดไปจากเดิมกันหมด

แค่พวกอีเว้นหลักๆก็ยังอยู่ครบ อย่างคาบุโดนยูริเอะปฏิเสธจนช็อค หรือ การที่คาบุได้รู้จักกับวาคาบะจังแม้ไม่มีนางร้ายค่อยกลั่นแกล้งก็ได้รู้จักจากการรถชนอยู่ดี

งั้นความโสดคานทองของเจ้าแม่ก็คงตามต้นฉบับสินะ

รอดูเดธแฟลกเจ้าแม่เนี้ยว่าจะเกิดได้อย่างไร อีเว่นหลักของเรื่องเลยนะ

>>541 ถ้าจะเกิดคงต้องมาจากการที่คาบุรู้ว่านางจีบวาคาบะติดฮีเลยต้องกินแห้วแหงๆ 555555555555555

ตามคิมิฯ เนี่ย เจ้าแม่ต้องผมทองแน่ๆ ไม่รู้เป็นไร คาแร็คเตอร์คุณหนูผมม้วนเอาแต่ใจมันต้องผมทองกันรัวๆ

ยูริเอะน่าจะผมดำแบบเรียบร้อยๆ ส่วนไอระกุว่าผมสั้นสีแดงๆ

>>>540 ความโสดของเจ้าแม่นี่เกิดจากสกิลหักธงรัวๆของเจ้าแม่ที่โหดพอๆกับสกิลปักธงรัวๆของบากะรินะมากกว่านะครับ

>>544 ฉากที่ประทับใจกูลืมไม่ลงคือตอนหักธงเด็กประถมตอนคริสต์มาสกับ "บังเอิญจังเลย หรือว่าจะเป็นชะตากันนะ" "คิดว่าไม่ใช่หรอกค่ะ" ในร้านกาแฟนั่นแหละ ประโยคเดียวแต่คนฟังคงจุกแทบตาย

>>545 ก็นะ...นางมีอะไรก็ปฏิเสธไว้ก่อนถึงได้นกรัวๆแบบนี้ไง ทำตัวเองแท้ๆไม่ต้องโทษใครหรอก คนมาจีบคนเข้าหาตั้งเยอะก็ไม่เอา อยากไปร้านกาแฟด้วยแต่ก็ปฏิเสธแล้วก็บ่ายเบี่ยงอ้อมไปอ้อมมา ขนาดเด็กประถมชวนไปงานคริสต์มาสนางก็ยังปฏิเสธได้เลยต้องมานั่งเฉาๆอยู่กับเพื่อนในจินตนาการทุกปี ถ้านางเล่นด้วยกับจอมมารหน่อยนี่ป่านนี้จีบติดไปไหนต่อไหนละ อีตานี่จะได้ไม่มาถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้ไก่อ่อนอยู่จนปัจจุบันนี้หรอก 55555555555

>>546 นาบทำแบบนั้นเพื่อจะได้ครองรักกับคานซังแน่ๆเลย! ท่านเรย์กะนี่ซึนเดเระจริงๆนะ---

>>547 แต่กับอาหารซังนี่เดเระรัวๆเลยนะ รักแท้ตลอดชีวิต

>>548 นางก็พยายามซึนปฏิเสธออกบ่อยนะ สุดท้ายเดเระแตกตรง แค่คำเดียวนะคะ ทุกที

ไล่อ่านตอนเก่าจนจบแล้ว ก็ยังไม่มา เฮ้อออ อยากอ่านมากเลย

เคยรอนิยายนานสุดเท่าไหร่กันวะ แล้วสมหวังมั้ย พวกตำนานแบ่บ หน้ากากแก้ว Berserk คำสาปฟาโรห์ นี่ไม่นับนะ

>>551 เคยรอฟิคเรื่องนึง 10 ปี อ่านมาตั้งแต่มัธยม คนเขียนอัพเดือนละตอน บางเดือนก็ไม่อัพ หายยาวไปเป็นปีก็มี รอจนเลิกรอไปละ

>>551 เคยอ่านนิยายเรื่องนึง ตามตอนคนเขียนเขียนเล่มสองแล้ว ดองเล่มสามลากยาวอยู่นานกว่าจะออก และเกริ่นว่าจะเฉลยในเล่มสี่ รอจน บ.ที่พิมพ์ด้วยออกมาบอกว่าหมดสัญญาเรื่องนี้กับนักเขียนแล้ว ขอเท เลยเลิกรอ

>>553 เหมือนกุจะคุ้นเรื่องที่มึงบอก.....
>>552 ปีเดียวไม่นานหรอกมึงบางทีคนแต่งไม่มีอารมณ์เขียนก็มีมีถถถถ//กูรอเรื่องนึงเค้ากลับมาอัพหลังผ่านไป5ปี......และดองต่อ;___;

หย่งเยี่ยของกูกูในตำนานแห่งตำหนักนิยายจีนสิ

>>553 princess or prince รึเปล่า

>>556 นั่นแหละ;__;//เล่มสี่เค้าลงในดดอยู่พักนึงนะมึง แต่ตอนนี้หายไปละ
แต่ตอนสถาพรเทนักเขียนหมู่อันนั้นกูกูโดนไปหลายเรื่องเลย;__;

รอนิยายตัวเอง 10ปีแล้วยังห้าบทอยู่เลย ขี้เกียจเขียนต่อ

ฟิคบางเรื่องไม่อัพมา 13 ปีละ กูยังรอเลย ฮือ ถึงรู้ว่าเค้าน่าจะไม่มาเขียนละ แต่ก็รอ

>>554 >>556 นี่อุส่าห์ละชื่อเอาไว้ 555555555

กูหวังว่า ท่านฮิจะปล่อยตอนที่ 300 เดือนนี้...

มองชื่อกระทู้ เรายังมีประกายแสงแห่งความหวังกันอยู่ใช่มะ...

ยังไม่สิ้นเดือนเลยใจร่มๆ วันก่อนโม่งแปลแปะโปสเตอร์งานดอกไม้ไฟ วันที่ 28/7 แน่ะ รอไปก่อน

>>563 ถ้ามาวันนั้นนี้ ท่านฮิช่างมาได้แบบโหดร้ายมาก ฆ่าชาวหมู่บ้านคานทองชัด ๆ

>>563 ถ้ามาจริงกูร้องไห้ แง้

>>563 โฮฮ ถึงกูจะอยากให้มาตอนวันทานาบาตะก็เถอะ แต่แค่ตอนใหม่ออกก็ดีใจเเล้ว

>>563 อาจจะเป็นงานที่เจ้าแม่ไปกับยูกิโนะและจอมมารก็ได้นะ ลงในวันเดียวกันให้ได้รับรู้บรรยากาศงาน//สูดกาวแพพ

ไม่งั้นท่านฮิก็รองานดอกไม้ไฟ จะได้ไปดื่มด่ำบรรยากาศ แล้วค่อยกลับมาเขียน

เมื่อคืนนี้กูฝันว่าท่านเรย์กะติดlc....

>>569 ตื่นๆ สนพที่ญี่ปุ่นยังไม่ได้เลยไทยจะมายังไง

>>569 ถ้าติด LC ที่ญี่ปุ่นจริงก็ดีนะ จะได้รับประกันว่าได้อ่านจนจบ มีภาพประกอบแบบ official (ถึงกูจะโคตรชอบภาพประกอบของคนนึงที่อยู่ใน pixiv มากเลยก็เหอะ) อาจมีขยายผลไปเป็นดราม่า CD อนิเม ละคร ฯลฯ นางเอกที่มาเล่นเป็นท่านเรย์กะต้องเสียสละไว้พุงจริงๆ ด้วย วู้!

>>571 แล้วคนที่เล่นเป็นวาคาบะต้องโดนรถชนเเล้วกลิ้งๆด้วยใช่มั้ย 5555555

>>572 อย่าดูเบาไป ซีรีย์ญี่ปุ่นมันทำถึงจริงนะเว้ย บทจะบ้าก็บ้าสุด55555

ภาวนาให้เป็นจริง ลงเน็ตฟลิกด้วยจะเป็นพระคุณ

ว่าแต่ซีรีย์ญี่ปุ่นแบบคนแสดงจริง
มีเรื่องไหนที่มีตัวละครลูกคุณหนูทำผมม้วนแบบท่านเรย์กะบ้างไหมนิ

>>575 พวกคุณหนูผมม้วนในซีรีย์ญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะออกมาแนวๆตัวรองหรือตัวร้าย ถ้านางเอกจะผมสั้นประบ่าหรือผมยาวตรงกันซะมากกว่า แต่ถ้าเป็นนางเอกก็เรื่องชิราโทริ เรโกะ นางเป็นคุณหนูก็ป้องปากหัวเราะโอะโฮะโฮะ แต่เรื่องนี้นางเอกเนื้อหอม ชายหนุ่มหมายปองจะจีบแต่นางไม่เอา ไปชอบหนุ่มธรรมดาหน้าตาบ้านๆ แล้วนางก็ไม่ค่อยประสีประสาเรื่องความรัก เลยได้ข้อมูลมั่วๆเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆหรือเรื่องอย่างว่ามาผิดๆทุกที เป็นการ์ตูนตลก

>>576 เรื่องโบราณชิบหาย โคตรดักแก่... (แต่ในมังงะพระเอกหล่อนะ)

>>576 แต่ชิราโทริ เรโกะก็ผมยาวตรงนะ แถมแฟชั่นสมัยนั้นยังเป็นแบบบอดี้คอนใส่ฟองน้ำที่บ่าหนักๆ เห็นแล้วกลุ้มใจ ท่านเรย์กะนี่ต้องม้วนผมเป็นหลอดแน่นๆ แถมต้องเหมือนดำปี๋เหมือนช็อกโกโคโรเน่อีกตะหาก ม้วนลุ่ยๆ จะกลายเป็นคุณไมฮามะไปซะ

>>576 ดักแก่มาก กูจำได้ว่าดูหนังเรื่องนี้แล้วติดภาพ คุณหนูต้องแบบชิราโทริ เรย์โกะ โฮะ ๆๆๆ ไปเลย

>>578 นั่นแหละ ถึงอยากเห็นคนจริงๆทำผมทรงช็อกโกโคโรเนะ ว่าจะออกมาดูดีจริงรึเปล่า

ถ้าในมังกะหรือเมะ ผมทวินดริลนี่ต้องเป็นคุณหนูผมทอง
ทวินดริลผมดำนี่ยังไม่เคยเห็น

>>580 ประมาณนี้มั้ง https://imgur.com/a/UovJKCn

>>581 นี่มันผมหลอดแบบพระนางอังตัวเน็ทที่ชอบออกมาในโฆษณามาสคาร่าชัดๆ... ถ้ามีคนทำผมทรงนี้เดินไปมาในรร.กูก็กลัววะ...

>>576 กูมีมังงะเรื่องนี้
>>580 ทวินดรอลดำ คุณหนูอายาโกะกับท่านป้า จากพี่น้องปริศนาโรงเรียนมหาเวทย์

>>581 กูไม่แปลกใจละว่าทำไมตอนนางแอบกินบ๊วยชาวบ้านถึงหลอนว่าเป็นผี

>>584 ละคิดถึงความกระเซอะกระเซิงคนไดร์ผมไม่แห้งสนิทแล้วนอนนี่คือสุดมาก...

>>585 บางคนที่กูเคยเจอก็หัวไม่แห้งจริงนะมึงถถถถถ

>>581 แสดงว่าที่เจ้าแม่ยังโสดสนิทนี่นอกจากสกิลหักธงแล้ว ยังเป็นเพราะสายตานางร้ายและผมหลอดทรงช็อกโกโคโรเนะสินะที่เป็นด่านป้องกันคนเข้ามาจีบ

>>587 แต่...แต่ใครๆก็ว่านางสวยเหมือนตุ๊กตานะ

>>588 ก็เพราะสวยเหมือนตุ๊กตานั่นแหละเลยยิ่งทำให้น่ากลัว...

>>588 เค้าอาจจะวงเล็บไว้ว่าสวยเหมือนตุ๊กตา…(แอนนาเบล)ไงมึงง ถ้าพูดตรงๆเดี๋ยวก็โดนแบบไดนากงหรอก

>>588 หน้าตุ๊กตาโบราณๆแถมคุณหนูอีก นี่กูก็ไม่กล้าจีบนะ

มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ...

กูว่านางก็สวยน่ารักนั่นล่ะ หน้าตาเหมือนตุ๊กตาหรือไว้ผมหลอดไม่ใช่ปัญหาหรอก เพียงแต่ฐานะสูงส่งเกินไปเลยไม่มีใครกล้าเอื้อมไปถึงเท่านั้นเอง แถมยังมีหนุ่มตัวท็อปมารายล้อม มีลูกสมุนผู้ภักดีที่พร้อมลากไปสั่งสอนในมุมมืดอีก นางเลยสถิตบนคานตราบนานเท่านาน

>>592 เอาจริงๆก็ไม่น่าจะแย่ขนาดนั้นหรอก
พออยู่นอกโรงเรียนไม่มีหัวโขนเป็นpiovineกับจักรพรรดินีเจ้าแม่กาลี ก็มีหนุ่มๆมาทักได้ตามแบบคนทั่วไปอยู่นะ
น่าจะตามที่ >>593 ว่าไว้

ก็นะ ลองคิดดูว่าถ้าเซเลปสาวสวยบ้านรวยชาติตระกูลล้ำเลิศมาอยู่ใกล้ๆ ถึงจะชอบแต่ก็คงได้แต่มองว่ะ ไม่กล้าเข้าไปจีบหรอก ระดับมันต่างกันเกินไป แบบเจ้าแม่ที่ทุกคนในโรงเรียนรู้ว่านางเป็นใคร เลยไม่มีใครอยากยุ่ง แต่เด็กนอกโรงเรียนแบบพวกอุเมวากะหรือเด็กที่มาเล่นดอกไม้ไฟไม่ได้มารู้ฐานะด้วยเลยกล้าที่จะพูดแซวมากกว่า มันไม่ต้องมีความเกรงอกเกรงใจกันเพราะอยู่กันคนละโรงเรียน คนละสังคมด้วยล่ะ ให้พวกอุเมวากะมาอยู่ซุยรันก็คงเป็นแบบเด็กนักเรียนชายทั่วไปที่ไม่ค่อยอยากยุ่งกับเจ้าแม่หรือไม่กล้าแซวต่อหน้าแน่ๆ

ฟิคท่านเรย์กะที่โดนกูดองไป ไม่มีกาวแล้ว นึกไม่ออกแล้วว่าพล็อตยังไง เอามาแปะไว้ให้เพื่อนโม่ง เป็นอนุสรณ์ความกาวของกูเอง
ปล. กูดูวันที่ที่กูส่งไฟล์ให้ตัวเองในอีเมล์ 28 กรกฎา 2017
...
เชิญเอ็นจอย

สุดท้ายฉันก็พาคาบุรากิไปถึงฝั่งฝัน...แค่ก หมายถึง ในที่สุดนายนั่นก็ขอวาคาบะจังเป็นแฟนได้สำเร็จ! ในวันที่เดินกลับบ้านไปด้วยกัน แวะกินราเม็งร้านข้างทางอย่างเอร็ดอร่อย เมื่ออยู่ห่างจากบ้านฝ่ายหญิงไม่เกินสามหลังคา ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกอยากให้ทางกลับบ้านนั้นยืดยาวออกไป ฝ่ายชายจึงเอื้อมมืออกไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้แน่น ริมฝีปากพลันขยับพูดออกมาสามคำ "เป็นแฟนกันนะ"

ถือว่าเป็นอันปิดตำนานซินเดอเรลล่าแห่งซุยรัน จักรพรรดิผู้สูงส่งและเด็กสาวจากก้นครัวเบเกอรี่ งานของฉันก็ถือว่าเป็นอันจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ

ซะที่ไหนกันละคะ! หลังจากคาบุรากิส่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยรวมให้ฉันพร้อมกับแนบท้ายมาว่าเผลอหลุดปากขอวาคาบะจังเป็นแฟนไปตอนใกล้ถึงบ้านมาจบในหนึ่งข้อความ แต่ข้อความต่อมาต่อๆมา และต่อๆๆมาของหมอนั่นกลับเต็มไปด้วยคำบ่นไร้สาระ

"...ฉันน่ะลืมตัวไปหน่อย ทั้งที่กะจะขอเป็นตัวอักษรที่จะอ่านได้เฉพาะตอนมองลงมาจากเครื่องบินเจ็ทตรงที่ว่างในต่างประเทศซักที่แท้ๆ..."
"...แต่ทาคามิจิต้องไม่ยอมไปแน่ เลยคิดเผื่อปฏิเสธว่าอาจจะชวนไปบ้านพักตากอากาศต่างจังหวัดแทนแล้วก็เล่นมายากลไปเซอร์ไพรส์..."
"...หรือถ้าเล่นเปียโนพร้อมกับบอกความในใจ ระหว่างช่วงดนตรีสดตอนดินเนอร์ก็ฟังดูไม่เลว"
"...หรืออย่างน้อยฉันก็ควรมีดอกกุหลาบให้ยัยนั่นซะหน่อย..."
"เธอว่่าไง ยัยนั่นจะผิดหวังมากๆเลยรึเปล่านะ"
"เธอว่าพรุ่งนี้ฉันควรจะทำมันใหม่รึเปล่า ให้รถขนดอกไม้ไปส่งที่โรงเรียน แล้วประกาศว่าทาคามิจิน่ะเป็นของฉัน ไอ้ประธานนักเรียนนั่นจะได้รู้จักระยะห่างซะบ้าง"
"แต่อย่างนั้นฉันจะก็ต้องเลิกก่อนที่จะขอเป็นแฟนใหม่รึเปล่า?"
"อย่างนั้นน่ะไม่ได้นะ!"
"คิโชวอิน เธอคิดยังไง"
"นี่ๆ คิโชวอิน ตอบอะไรมาบ้างสิ!"
"เฮ้! นี่เป็นเรื่องสำคัญนะ ถ้าเธอไม่ตอบฉันจะโทรตอนนี้แล้วนะ!!"

ฉันมองไฟโทรศัพท์ที่กะพริบอย่างรวดเร็วซึ่งบ่งบอกว่ากล่องข้อความของฉันกำลังถูกถมด้วยอีเมลล์ขยะจากคาบุรากิ แต่พอเปิดเมลล์ล่าสุด สายตาก็เหลือบไปเห็นข้อความล่าสุดที่บอกว่าจะโทรมาเข้า
ฉันขยับนิ้วไปกดปุ่มปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว

เจ้าลูกบ้านหมู่บ้านมีรักนี่น่ารำคาญจริงๆ ไม่รู้จักเวล่ำเวลาซะบ้าง ตอนค่ำวันศุกร์น่ะไม่มีใครว่างงานตลอดแบบนายหรอกนะยะ

คำถามที่ถามมาก็ไม่ได้เรื่อง! ดูจากข้อความที่ส่งมาก็รู้แล้วว่าบทเรียนความรักภาคทฤษฎีของหมอนี่ไม่รุ่งเพราะทักษะการวางแผนต่ำถึงติดลบ แต่ละอันที่เสนอก็แทบจะเหมือนกับลอกออกมาจากคอลัมน์ ขอแต่งงานอย่างไรดี จากนิตยสารแม่บ้านรายสัปดาห์ที่เต็มไปด้วยยี่สิบเคล็ดลับเด็ดมัดใจสาว เก้าฮาวทูบีอะกู้ดไวฟุ ส่วนภาคปฏิบัติก็ห่วยแตกเพราะขาดความอดทนและไม่รู้จักการควบคุมตัวเอง

ยังไงก็เถอะ ถ้าวาคาบะจังตอบตกลงก็คงต้องถือว่าหมอนี่สอบผ่านล่ะนะ! คาบุรากิย้ายออกจากสำนักไปตั้งรกรากใหม่ ในที่สุดฉันก็จะได้เป็นไท!

ไม่มีการลากไปนู่นมานี่ตอนเย็น! ไม่มีการขัดจังหวะการปฏิบัติหน้าที่ของหัวหน้าชมรมของฉัน! ไม่มีอีเมลล์ขยะมารบกวนจิตใจ!

ไปต้มราเมงฉลองดีกว่า อุฮุฮุ

แต่ความรู้สึกยิบๆในอกนี่มันอะไรกันนะ... หรือว่า นี่คือสิ่งที่อาจารย์ประจำชั้นรู้สึกเวลาที่นักเรียนสำเร็จการศึกษาใช่มั้ยนะ?!? อยู่ดีๆ ฉันก็นึกถึงอนิเมะเรื่องหนึ่งในชาติที่แล้ว ฉากจบเป็นภาพแผ่นหลังของเด็กนักเรียนที่โตขึ้นมาเป็นครูซ้อนทับกับคุณครูที่เสียชีวิตไปแล้ว ในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่ากะอีแค่สอนแค่เทอมเดียวจะไปส่งผลต่ออนาคต จะไปผูกพันกันขนาดนั้นได้ยังไง

แต่ตอนนี้เหมือนจะเข้าใจเสี้ยวความรู้สึกพวกนั้นขึ้นมาอีกนิดหน่อยละมั้ง...?

ก๊อกๆ

"เรย์กะ ไหนว่ามาเอาของแปปเดียวไง พี่..." ท่านพี่เปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอเห็นฉันกลับขมวดคิ้วขึ้นมา ก่อนจะเดินมานั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้นกับฉันด้วย

"เปลี่ยนใจแล้วล่ะ พี่ว่าพี่ไม่ค่อยได้มาหาเรย์กะที่ห้องเท่าไหร่ วันนี้เราอยู่กันห้องนี้แล้วกัน"

"..."

ปกติฉันจะได้เห็นท่านพี่ที่ปกติจะนั่งมาดเนี้ยบอยู่บนโซฟาหรือเก้าอี้ทำงานตลอด พอได้เห็นท่านพี่มานั่งสบายๆที่พื้นก็ไม่รอช้าเอนตัวไปซบไหล่ท่านพี่อย่างผ่อนคลาย...ไม่สิ! นะ นี่มันไม่ถูกต้อง! ฉันไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้!

ความรู้สึกเดียวที่อยู่ในใจคือ แข็ง! แข็งมาก!

พยายามผ่อนคลายหัวอย่างเต็มที่แล้ว แต่ทำยังไงกระดูกหัวไหล่ของท่านพี่ก็ทิ่มจนเจ็บไปหมด ในใจน้ำตาฉันไหลพรากๆที่ไม่รู้จักคิดให้ดีก่อน แน่อยู่แล้วว่าท่านพี่ที่รูปร่างผอมกำลังดีมีกล้ามนิดๆ ย่อมไม่มีเนื้อนิ่มๆเหมือนหมอนหนุน

พวกมังงะโชโจหลอกลวง! ตอนนางเอกซบลงบนไหล่พระเอกถึงได้สบายจนหลับไปทั้งแบบนั้นนี่มันขี้โม้ทั้งเพ!

ฉันสาปแช่งคนแต่งมังงะเรื่องนั้นอย่างดุเดือด แต่กลับหนีความจริงที่ว่าฉันพึ่งเอนซบลงไปไม่นานไม่ได้ ต้องเวลานานเท่าไหนถึงจะขยับออกได้แบบไม่เสียมารยาทนะ ถ้าขยับออกเร็วเกินไป ท่านพี่ต้องไม่สบายใจแน่ แต่ไม่ขยับออกก็ไม่ได้เหมือนกัน...

"เรย์กะ..." ท่านพี่พูดแผ่วเบา จริงสิ! ขอแค่ท่านพี่เอ่ยปากบอกว่าหนัก ยังไงฉันก็ต้องลุกออกไป คิดได้ดังนี้ก็กดน้ำหนักหัวลงไปสุดแรง เจ็บมากแค่ซักพักนึงจะเป็นไร แต่รอแล้วรอเล่าท่านพี่ก็ไม่พูดต่อซักที แย่ล่ะสิ แรงกดหัวของฉันจะหมดแล้วนะ

ท่านพี่ขา ช่วยน้องหน่อยนะ!

"เรย์กะไม่ต้องผ่อนน้ำหนักหรอก...ทิ้งตัวลงมาได้เต็มที่เลย ไม่ต้องเกรงใจ" ท่านพี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

บางทีมีท่านพี่ที่อ่อนโยนขนาดนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าปวดใจ! ท่านพี่ทำเอาฉันรู้สึกผิดที่คิดจะขยับออก นานๆทีท่านพี่จะมีเวลามาอยู่กับฉันแท้ๆ...

บรรยากาศในห้องเงียบลงเมื่อท่านพี่ไม่พูดอะไรต่อ ส่วนฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ช่วยคาบุรากิให้รักกับวาคาบะจังเสร็จแล้ว ป้องกันท่านพ่อโกงธุรกิจก็ทำเท่าที่ทำได้แล้ว เงินก็เก็บสะสมเกือบจะพอจบมหาวิทยาลัยทั่วๆไปได้แล้ว ฉันที่วางแผนมาตลอดสิบกว่าปีนี้ก็อดรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาไม่ได้

หลังพิธีจบการศึกษานี้...ถ้าไม่นับสปินออฟหลังแต่งงานของทั้งสองคน ก็จะถือว่ามังงะเรื่องนี้จบลงแล้ว ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าฉันจะสามารถเป็นเด็กธรรมดาๆบ้างได้รึเปล่า

"หึ เด็กโง่" ท่านพี่เอื้อมมืออีกข้างมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะออกแรงดึงให้ฉันไปนอนพิงอกแทนที่จะเป็นหัวไหล่ แล้วใช้แขนทั้งสองข้างรวบกอดไว้...ท่านี้ ฉันอดนึกไปถึงคุณพ่อในชาติที่แล้วไม่ได้ ความอบอุ่นจากความทรงจำปนกับสัมผัสที่ได้รับทำเอาฉันน้ำตารื้น

"เมื่อกี้กังวลเรื่องอะไร...หรือว่าเรื่องใคร เรย์กะบอกพี่ได้นะ"น้ำเสียงท่านพี่อ่อนโยนมาก จนฉันนึกอยากจะพูดออกมาให้หมด เรื่องที่ฉันเข้ามาในโลกนี้ แต่ว่า...นั่นหมายถึงฉันจะต้องยอมรับกับท่านพี่...กับ คิโชวอิน ทาคาเทรุ ว่าฉันเป็นน้องสาวของเขาแต่ก็ไม่ใช่น้องสาวของเขา

"เรย์กะ มีคนมาหาแน่ะลูก ...อ้าว ทาคาเทรุก็อยู่นี่ด้วย พอดีเลย ลงไปทักทายเพื่อนของเรย์กะหน่อยสิจ้ะ" ท่านแม่พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอยู่หน้าประตูห้อง ท่าทางเหมือนดีใจจนกระทั่งประตูก็ลืมเคาะ

ผิดปกติ! ผิดปกติมากๆ! ไซเรนในหัวของฉันส่งเสียงดังลั่นพร้อมๆกับสัญญาณสีแดง นี่มันลางร้าย! คนที่จะกล้ามาหาฉันถึงบ้านในช่วงกลางคืนวันศุกร์ คนที่จะทำให้ท่านแม่แทบจะอุ้มฉันลงไปส่ง ในหัวผุดออกมาแค่คนเดียว แถมยังเป็นชื่อคนที่ฉันพึ่งปิดเครื่องหนีเขาไปเมื่อครู่

มะ ไม่จริงน่า กลางคืนวันศุกร์หมอนั่นยังจะมาอีกหรอ ฉันกล้าปิดเครื่องเพราะคิดว่าเวลานี้หมอนั่นคงไม่บ้าถึงขนาดมาหาที่บ้่าน แต่หลักฐานก็มีให้เห็นแล้วชัดๆ...ฉันจะหนีไปทางไหนได้บ้างนะ หน้าต่าง!?! ไม่ได้! รังนกพวกนั้นล็อตใหม่พึ่งจะเริ่มมา ยังไม่ได้กำจัดเลย

อ้อมกอดของท่านพี่รัดแน่นขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนท่านพี่จะกระซิบ "เรย์กะ ไปดูกันเถอะว่าใครมา"

หวาย~ ท่านพี่ไม่พอใจแล้ว น้ำเสียงเท่สุดๆไปเลยค่า ท่านพี่กำลังเล่นบทอัศวินพิทักษ์เจ้าหญิงอยู่สินะค้า ฉันตัวอ่อนยวบไปกับความรู้สึกได้รับการปกป้องจากท่านพี่ มีท่านพี่อยู่ อีตานั่นจะนับเป็นอะไรได้

เจ้าพ่อมดชั่วคาบุรากิ จงรับดาบเพลิงพิโรธนี้ไปซ้า~ โฮะๆๆ บังอาจมาขัดเวลาของฉันกับท่านพี่...

"เรย์กะ?"

"คะ? อ้อ ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ" ฉันลุกขึ้น พอท่านพี่ลุกขึ้นมา ฉันก็เดินนำไปที่ห้องรับแขก

แน่นอนว่าคนที่มาก็หนีไม่พ้นคาบุรากิอย่างที่คาดไว้

แค่ก ท่านเอ็นโจค่าตัวแพง ยังไม่ออกค่ะ...

เอ้า อิเลวววววว กาวมาแล้วก็ตัดฉับ เป็นท่านฮิเรอะ?!? เขียนแล้วก็ดองจนลืมเนี่ย!!!

แล้วความอยากรู้ท่อนต่อไปอันนี้จะไปทิ้งไว้ตรงไหนดี ฮา

โดนท่านฮิโยโกะดองตอน300แล้วยังมาเจอโม่งซุยรันด้วยกันดองฟิคอีก
ดูดู๊ดู ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้....

>>597 ไอ้ที่ไปซบไหล่อีกฝ่ายแล้วแข็งโป้กเจ็บหัวจนมู้ดหายนี่มึงเอามาจากปสก.จริงใช่ไหมวะ.... กูก็เคย ภาพความโรแมนซ์ในโชโจมังกะแม่งสูญสลายกลายเป็นฝุ่นทันที

อยู่ๆก็อยากได้ค้ำคอร์------- แค้กๆๆๆๆ

ค่าตัวท่านเอ็นโจขาดเหลือเท่าไหร่เหรอคะจะช่วยสมทบทุน *กำเหรียญบาทแน่น*

พอเป็นแฟนแล้วคาบุมันต้องไปวุ่นวายกับวาคาบะตลอดเวลาแน่ๆ กุนี่เตรียมยาพาราไว้ให้วาคาบะเลย

>>602 หนะ หน็อยยยยย พวกหมู่บ้านมีรักกกก!! *กัดผ้าเช็ดหน้า*

>>603 มันเป็นอดีตน่ะ... ตอนนี้กุเป็นลูกบ้านหมู่บ้านท่านเรย์กะอย่างเหนียวแน่นเว่ย

>>602 กูก็เคย พอเกร็งๆไม่ทิ้งน้ำหนักลงไปมากก็เมื่อยด้วย อห ความฟินอยู่ตรงไหน..

ความจริงคือกูเจอเพราะไปขุดอีเมลล์มาหาลิสต์หนังสือที่คิดว่าจะหามาอ่านตอนว่างๆ แล้วไปเจอ รู้แต่ตอนนั้นจงใจให้ท่านพี่แกล้งไม่รู้ว่าท่านเรย์กะอยากขยับหัวออกกับท่านพี่โมโหที่คาบุมาขัดจังหวะเรื่องที่สงสัยท่านเรย์กะ555555 ส่วนคาบุจะมาหามาพูดอะไรนั้น ลืมไปหมดแล้วจ้าา

>>602 ใช่555555 แต่ซบไหล่เพื่อนด้วยกันนี่แหละ จะนอนตอนนั่งรถซะหน่อย อมก วางแล้วอยากจะเด้งหัวออกแทบไม่ทัน กระดูกกระแทกหัว ยอมเมื่อยคอเพราะคอพับยังจะดีซะกว่า

ตอนนี้ผันตัวมาเป็นคนเสพงานเต็มตัวรอฟิคแปลจากโม่งซุยรันคนอื่นๆ❤️

>>602 กูก็เคยกับเพื่อนเซมถถถถถถถถ แต่เอาจริงถ้าพวกตัวแห้งๆหน่อยนอนตัก็เจ็บนะเว้ย ขนาดแม่งมานั่งตักก้นยังทิ่มขากูเลย

>>606 กูก็เคยมีประสบการณ์นั้น แต่ซบเพื่อนผู้ชายนี่ล่ะ ซบไปคิดว่าจะสบายเหมือนในซีรีย์ ที่ไหนได้กระดูกหัวไหล่ทิ่มแก้มทิ่มหัวจนเจ็บไปหมด ต้องเด้งหัวไปพิงกระจกแทนโอเคกว่าเยอะ แต่ซบผู้หญิงนี่โอเคนะ นิ่มๆไม่แข็งแบบผู้ชาย

ถ้าซบมันจะลำบากขนาดนี้ก็หนุนตักไปเหอะ... แค่อาจต้องใช้พื้นที่มากกว่านิดนึง แต่สบายกว่าเยอะปะ

>>609 ตักก็เจ็บมึง ยกเว้นจะเจอพวกมีเนื้อหน่อย อันนั้นซุกพุงไปด้วยยิ่งฟินนนน

........นั่งฟังเงียบๆ จากคนเรียนรร.สหศึกษาแผนกหญิงล้วน

>>611 ที่กุหนุนๆมาก็ญล้วนนี่แหละมึง //กูชอบการสกินชิปเฉยๆ

>>611 ที่กูหนุนมาก็หญิงล้วนๆเหมือนกันน

>>611 กูก็หญิงล้วน ;_____; กอดๆ น้วยๆ กันเองนี่แล...

ไปๆมาๆจากหมู่บ้านมีรักกลายเป็นเหลือแค่ป้ายทางเข้าแล้วที่เหลือเป็นหมู่บ้านคานทองหมดวะถถถถ

>>615 ในหมู่บ้านมีรักยังมีบ้านกูปลูกอยู่หลังหนึ่งค่ะมึง ยังไม่เหลือแต่ป้ายทางเข้า 55555555