Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]
>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ใครจบด้วยคาน

กระทู้ที่ 25 ที่ระลึกถึงวันคริสมาสต์ดันปิดด้วยคานซามะ เป็นลางดีชิบหาย 55555

ใครเขียนจบมู้เนี้ย โครตโหดร้ายเลย

แหม่ คานซามะยังดีกว่าค้างซามะ โหดสุดคือท่านฮิไม่มาต่อ

ลางไม่ดี ลางไม่ดี เอาเกลือสาดมุมห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!

//ทำการโปรยเกลือแบบเทกระสอบ

กูเริ่มคิดว่าควรจะไปบนวัดไหนที่เฮี้ยนๆ ให้ท่านฮิเขียนตอนต่อไปบ้างว่ะ หรือไม่ก็ไปบนพระตรีมูรติหน้า ctw ให้ความรักท่านเรย์กะสมหวังซะที

>>9 คิดเหมือนกันเลย รอจนท้อแล้ว หวังว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะช่วยได้บ้าง มีวัดตรงไหนดังๆบ้างวะ

ดิบนิยายที่กูตามสามเรื่อง ดองพร้อมๆกันหมด โคตรเซ็งชีวิต
ตอนนี้หลุดดองไปสองเรื่องละเหลือแต่ท่านเรย์กะนี่แหล่ะไม่หลุดซักที

>>11 อันไหนว่ะที่หลุดดอง

>>12 น้องแมงมุมกะจันทราฯ ท่านเรย์กะดองก่อนชาวบ้านและยังไม่หลุดจากไหซักที

>>13 จันทราคือเรื่องไรอ่ะ?

น้องแมงมุมหลุดแล้วเหรอ!? เจ้าเดิมรึเปล่า!?

>>14 จันทรานำพาสู่ต่างโลกอ่ะ หลุดมาตอนนึงตอนนี้ดองต่อละ
>>15 เจ้าเดิมเปลี่ยนเว็บใหม่ เห็นว่าที่เก่าที่เต็ม ออกมาหลายตอนละ

จู่ๆก็นึกอะไรไม่รู้ ถ้าวาคาบะความจริงแล้วก็็เป็นคนที่กลับมาเกิดใหม่ล่ะ-----

>>17 เว็บไหนหรือท่าน แจกวาปที....

>>17 ถ้าสมมติทุกคนในเรื่องคือคนที่กลับมาเกิดใหม่นี่ฮาเลยนะ ต่างคนต่างก็มาเกิดใหม่แล้วพยายามบิดชะตากรรมกันสุดฤทธิ์ วาคาบะก็อาจจะไม่อยากโดนแกล้งเลยทำเป็นหมางเมินคาบุในช่วงแรกๆ เอ็นโจก็จับตามองนางร้ายแล้วหาทางรับมือแต่นางร้ายก็ดันเปลี่ยนไป ส่วนคาบุกูนึกไม่ออกว่ะ 5555555

>>19 คาบุเป็นบากะระกรี้รักคุด อกหักแล้ว อกหักอีก------

>>19 ชาติที่แล้วเป็นคนเท่ๆเลยโดนท่านเรย์กะตามตื้อชาตินี้เลยทำตัวตลกแดกใส่ตั้งแต่เด็ก

>>21 เฮ้ย เป็นไปได้55555 เป็นไปได้55555

>>21 พล็อตนี้กุซื้อ!!!

>>21 เห้ย ได้! 5555555555555 สามผ่าน มีใครสนใจนำกาวนี้ไปต่อยอดรึไม่คะ

>>24 ทำเป็นฟิคเวียนเลยมั้ยมึง

>>25 ดียยยย์ สนนนนนนนนนนน กุเขียนเอ็นโจจับผิดท่านเรย์กะได้แต่กุเขียนบากะรากิไม่ได้อ่ะ 55555

>>26 เดี๋ยวกูลองเขียนไซซายะดู

>>23 มึงจะเขียนใช่หรือไม่ *-* กุมีสองคำตอบให้ เขียน กับ เขียนอยู่แล้วจ้า

เลือกได้ตามสบาย^_^ /ปูเสื่อรออ่าน

>>27 กรี๊ดดด โอเคจ้าาาาา *นวดด*

>>17 เคยคิด แต่แบบจำไม่ค่อยได้ แล้วพอเจอเหตุการต่างๆก็พึ่งนึกออกอะไรอย่างงี้เหมือนบากะรินะ

ว่าไปบากะรินะตอนแรกก็ออกไล่ ๆ กัน บัดนี้นางออกไปหกเล่มล่ะเจ้าแม่กรูเพิ่ง 299 ตอนเอง...

/แต่อันนั้นออกก็เหมือนไม่ออก คนแปล eng ดรอปเล่มสี่เพราะเห็นว่าเบื่อ ตรงกะรีวิวในอเมซอนเจที่คะแนนเล่มสามสี่ดิ่งลงเหว แต่มันคะแนนดีดเล่มห้ากะหกไปพอๆกะตอนเล่ม1-2เลย กรูก็ไม่รู้ว่ามันจะดีใจดีไหมถ้าเป็นแบบบากะริน่า ออกแต่ไม่มีคนแปล...

ไม้ 9 ไม่มาซะที กุเลยแปลมาลงเองอย่างอัดอัน ;_;!

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 9 >>

เทอมนี้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ดูเหมือนว่าโคะโทจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อและยอมถอยทัพกลับไป น่ายินดีจริงๆ ที่ในที่สุดเธอก็คิดเรื่องของคนอื่นได้บ้างนะ

แน่นอนว่าเมื่อเทอมหนึ่งจบลง เทอมสองก็ต้องมา และเมื่อมีเทอมสอง ก็ต้องมีงานกีฬาสี

ตอนที่ผมลงชื่อแข่งวิ่งผลัด เรย์กะก็เข้ามาถามด้วยสีหน้าสงสัย "ทำไมท่านเอ็นโจถึงไม่ลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองล่ะคะ? ทุกท่านต้องตื่นเต้นมากแน่ หากได้เห็นท่านและท่านคาบุรากิแข่งกันในสนาม"

ผมหัวเราะ

"ผมไม่เร่าร้อนกับการแข่งขี่ม้าส่งเมืองเหมือนมาซายะหรอก เห็นหมอนั่นกระเหี้ยนกระหือรือขนาดนั้นก็ไม่นึกอยากลงด้วยแล้วล่ะ" อีกอย่าง ถูกมาซายะไล่ล่าแล้วกระชากลงพื้นเนี่ยเจ็บมากเลยนะรู้มั้ย? แล้วก็น่ากลัวด้วย ให้พูดตรงๆ ก็คือ หมอนั่นไม่รู้จักคำว่าใจเย็นเอาซะเลย ตอนที่เราเล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ ขนาดแค่เล่นซ่อนหาก็ยังสยองขวัญสุดๆ ไปเลย...

สุดท้าย ผู้ชายก็เป่ายิ้งฉุบเพื่อหาคนลงแข่งขี่ม้าส่งเมืองกับมาซายะ เหล่าตัวแทนผู้โชคร้ายคุยกันว่าน่าจะฝึกการทำตัวล่องหนในสนามเพื่อเพิ่มโอกาสเอาชีวิตรอด เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหย่อนระเบิดลงไป
"หมอนั่นเครียดน่าดูที่ตัวเองสูสีกับประธานสภานักเรียนปีที่แล้ว ตอนนี้เลยตะลุยอ่านตำราพิชัยยุทธ์อยู่" เหล่าผู้โชคร้ายหมดอาลัยหนักกว่าเก่า อาห์...โชคดีนะ

งานกีฬาสีปีนี้ซึมเซาน่าเบื่อสุดๆ เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว ถึงแม้ว่าเรย์กะจะพยายามให้กำลังใจทุกคนแทนที่จะทำตัวเป็นดอกไม้ประดับอย่างปีก่อนๆ แม้แต่ตอนที่เธอลงสนาม กองกำลังของเธอก็ยังเชียร์ได้เบากว่าปีที่มากทีเดียว

ยังไงก็เถอะ ตอนใกล้จบการแข่งขี่ม้าส่งเมือง ผมก็เห็นเรย์กะจ้องมองใครบางคนอีกครั้ง เมื่อเทียบกับการมองอย่างตื่นเต้นปีที่แล้ว ปีนี้เธอดูจะจ้องมองใครสักคนอย่างกระตือรือล้นกว่าเดิมเสียอีก

"นั่นใครน่ะ?"

"นั่น...มิสึซากิ อาริมะ อยู่ปีเดียวกันกับเราและเป็นนักเรียนนอกครับ แล้วก็เป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วย"

นักเรียนนอกแถมเป็นสภานักเรียน อีกแล้วเหรอเรย์กะ? คุณอยากให้มีสงครามกลางเมืองจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย...?

-

หลังจากงานกีฬาสีจบลง และหลังจากการสอบกลางภาค ก็ถึงเวลาของงานเทศกาลโรงเรียน

แม้การออกบูธในงานนี้จะไม่บังคับ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนคิดว่าการเข้าร่วมจะเป็นการดีที่สุด
ทว่าเมื่อไอเดียต่างๆถูกเสนอออกมาแล้ว อะไรก็ตามที่จะทำให้ผมกลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจมากกว่างานห้อง จะถูกสาวๆ ในห้องคัดค้านทันที เอาเถอะ พวกผู้ชายก็ไม่ได้กระตือรือล้นอยากจะแบ่งเรย์กะกับห้องอื่นเหมือนกัน ดังนั้นเราเลยล้มเลิกไปหลายไอเดีย กระทั่งสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่คือร้านขายเทียนแฮนด์เมด

ห้องเราร่วมกันทำเทียนออกมามากมาย ตั้งแต่เทียนเรียบๆ ไปจนถึงเทียนโมเสครูปดอกไม้ พวกที่หัวศิลป์หน่อยก็ทำสถาปัตยกรรมเล็กๆ บ้างก็ทำแบบหลากสี น่าตื่นตาจนผมต้องขอให้พวกนั้นแสดงวิธีทำให้ผมดูเลยล่ะ

ไม่มีใครคิดถึงกำไรเท่าไหร่นัก เราเลยใช้วัตถุดิบชั้นดี จนออกมาเป็นงานคุณภาพสูงทีเดียวสำหรับเด็กม.ต้น

มีคนคิดอยากจะทำเทียนหอม พวกสาวๆ เลยเริ่มผสมน้ำหอมเข้าไปในเทียนด้วย กลิ่นลอยตลบอบอวลไปทั้งห้องจนผมปวดหัว เลยต้องเปิดหน้าต่างระบายกลิ่นเป็นการใหญ่

ยังไงก็เถอะ ตอนที่ตกลงกันได้ว่าเราจะทำเทียน ผมก็ได้รับรายชื่อของเหล่าผู้ที่อยากจะพรีออเดอร์ ในนั้นมีมากกว่าร้อยรายชื่อ ผมเลยโยนมันทิ้งไปตอนที่กลับบ้าน แล้วสนใจแค่ทำในส่วนของผมให้ครบก็พอ
-

เมื่อทุกคนทำเทียนในส่วนของตัวเองจนครบ เราก็พร้อมสำหรับงานเทศกาลโรงเรียนพอดี ไม่แปลกเลยที่แขกผู้เยี่ยมชมจะถูกจำกัดไว้เพียงแค่ครอบครัวและกลุ่มบุคคลชั้นสูง หรือผู้ที่ได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ยิ่งเมื่อพ่อแม่ของมาซายะอยากจะมาดูห้องเรียนของหมอนั่น การรักษาความปลอดภัยเลยยิ่งเข้มงวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก อืมม์ การเป็นบุตรชายของตระกูลที่ร่ำรวยในญี่ปุ่นนี่ทำให้เห็นชัดๆ เลยนะว่าได้รับการปฏิบัติอย่างแตกต่างจากคนทั่วไปขนาดไหน

ในที่สุดเทียนของผมก็ถูกปล่อยประมูล แต่เมื่อราคาสูงทะลุเพดาน -ซึ่งงี่เง่าชะมัด มันเป็นแค่เทียนเองนะ- คณะกรรมการเลยหยุดประมูลแล้วจับฉลากแทน ผมไม่อยากเป็นตัวหลักในการจับฉลากอะไรนั่น เลยเดินไปทั่วห้องแล้วไล่ดูสินค้าของพวกเราแทน ทุกคนไปมุงงานของผมกันซะหมด เทียนของคนอื่นๆ เลยถูกเมินเฉย น่าแปลกใจที่เทียนของเรย์กะขายดีกว่าเทียนที่อลังการบางอันเสียอีก อ่า ถึงบางคนจะทำเทียนที่ดูดียิ่งกว่านี้ แต่เรย์กะทำเทียนรูปดอกไม้อันเล็กๆ สีแดงกับชมพู ดูแล้วค่อนข้างหรูหราและน่ารักจริงๆ แถมยังมีกลิ่นหอมสุภาพอีกด้วย เป็นกลิ่นที่นุ่มละมุน ที่เมื่อเทียบกับเทียนอันอื่นที่มีกลิ่นฉุนแล้ว ของเรย์กะดูน่าประทับใจกว่าจริงๆ

ผมเลือกซื้อมาสองสามอัน หลังจากที่จัดเก็บลงในกระเป๋าแล้ว ผมก็ออกไปเดินเที่ยวกับมาซายะ ซึ่งกำลังวุ่นวายกับการคุยกับยูริเอะ เมื่อผมเห็นว่าหมอนั่นดูท่าจะอยากรั้งยูริเอะไว้ด้วยมากๆ ผมก็เลยถอยออกมา การเป็นก้างขวางคอมันไม่ดีนี่นะ

-

ในที่สุดก็เดินสำรวจมาจนถึงชมรมศิลปะ ผมกวาดสายตาอ่านบทกลอนบางอัน กระทั่งเห็นของหัวหน้าห้อง...

สงสัยจังว่าหัวหน้าห้องจะสารภาพรักรึเปล่าน้า ก็เล่นเขียนกลอนซะขนาดนี้นี่ หืม ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ ช่วงนี้มาซายะอ่านพวกบทกลอนรักเพียบเลยนี่นา หรือหมอนั่นก็จะเขียนกลอนให้ยูริเอะเหมือนกันนะ

-

"เราติดแล้วล่ะ!"

ยูริเอะกับไอระยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

"ยินดีด้วยนะ" น้ำเสียงของมาซายะนั้นผสมปนเประหว่างมีความสุขให้กับยูริเอะ และความเศร้าที่ต้องแยกจากกัน สองสาวดูกระตือรือล้นกับการวางแผนชีวิตมหาวิทยาลัยไปจนแผนหางานทำที่อเมริกาเพื่อเป็นอิสระจากครอบครัว ยิ่งสาวๆ พูด เท่าไหร่ มาซายะก็ยิ่งเปล่งออร่าซึมเศร้าออกมาหนักขึ้นเท่านั้น

"เราจะคอยติดต่อหากันแน่นอนจ้ะ" ยูริเอะยิ้มให้มาซาละ ผมมองหมอนั่นเช่นกัน สายตาเขาดูดำมืด แต่ก็ยังพยักหน้าให้ยูริเอะ

"เอ๋? ยูริเอะ สร้อยนั่น...?" ผมถามเมื่อเห็นสร้อยคอที่มีจี้รูปดอกลิลลี่ที่เธอสวมอยู่ ผมจำได้แม่น มันเป็นผลงานจากดีไซเนอร์ชื่อดังที่มีราคากว่าสามสิบล้านเยน คุณแม่ของผมสนใจ ทว่าตอนที่สั่งซื้อ ปรากฏว่ามีคนอื่นซื้อตัดหน้าไปเรียบร้อยแล้ว

"เอ๊ะ อันนี้เหรอ? มาซายะให้ฉันตอนวันเกิดน่ะ"

ผมจ้องมาซายะนิ่งจนหมอนั่นหันหน้าหนี

"เข้าใจล่ะ เหมาะกับเธอดีนะ ดูสวยมากเลยล่ะ" ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ่ยชมเธอ ทำให้ยูริเอะยิ้มอย่างมีความสุข

ผมจิบชาและจ้องมองพวกเขาคุยกันอย่างเงียบงัน

---

เมื่อซากุระเริ่มผลิบาน พวกเราก็เลื่อนชั้นขึ้นมาปีสาม ซึ่งเป็นปีสุดท้ายของมัธยมต้น

ผมกับมาซายะตรวจสอบห้องเรียนด้วยกัน ผมเจอห้องที่มาซายะอยู่อย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ผมกำลังจะสะกิดบอก หมอนั่นก็ชี้อีกชื่อหนึ่งให้ผมดู

คิโชวอิน เรย์กะ

"มาซายะ อย่าสร้างปัญหาให้เธอล่ะ"

"ฉันไม่สร้างปัญหาแค่เพราะฉันนั่งเรียนเฉยๆ หรอกนะ" มาซายะเย้ย สองมือล้วงกระเป๋า ผมถอนใจ พยักหน้ารับ "ตามใจนาย แค่อย่าทำให้สถานการณ์มันแย่ลงก็พอ"

"กังวลมากไปแล้ว"

เออ เรย์กะจะได้เรียนห้องเดียวกับนายเป็นครั้งแรกในตอนที่ความนิยมของนายพุ่งสูงปรี๊ด ฉันล่ะเป็นกังวลขึ้นมาเลยว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง อันที่จริงแล้ว...

"ทำหน้าอะไรของนายน่ะ?"

"เปล่า ไม่มีอะไร ฉันต้องไปคุยกับคณะกรรมการหน่อยน่ะ นายไปเรียนเถอะ"

"เข้าใจล่ะ งั้นเจอกันตอนเที่ยง" มาซายะตอบแล้วเดินไปยังห้องเรียนของตัวเอง

--

"ผมว่าคุณคิโชวอินจะเป็นรองหัวหน้าห้องที่วิเศษมาก"

ผมดูโบดะที่ดูจะตัวแข็งไปแล้ว "อาจารย์ครับ คุณคิโชวอินมีประสบการณ์เป็นรองหัวหน้าห้องมายาวนาน ดังนั้นเธอเหมาะสมมาก"

"ปัญหาคือ เธอปฏิเสธไปเมื่อปีก่อนน่ะสิ..."

"ไม่มีปัญหาครับ ผมจะไปเกลี้ยกล่อมคุณคิโชวอินเอง" ผมยิ้มอย่างสุภาพ โน้มน้าวอาจารย์ไปด้วย

เมื่อผมก้าวออกจากห้องพักครู โบดะก็เข้ามาทักผม "ต้องการอะไรเหรอ?"
"ท่านเอ็นโจครับ เรื่องที่จะให้ท่านคิโชวอินเป็นรองหัวหน้าห้องน่ะครับ..." เขาเริ่มพูด "จะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอครับ ท่านคิโชวอินเป็นเช่นนั้น...จะไม่ปฏิเสธหรือครับ"

ผมมองหมอนี่ชั่วครู่ แล้วยิ้ม "ถ้าผมไม่รู้ล่ะก็...ฟังดูเหมือนคุณกำลังวิพากษ์วิจารณ์คุณคิโชวอินอยู่เลยนะ...แต่คุณไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นหรอกเนอะ ผมขอเตือนคุณไว้อย่าง คุณคิโชวอินน่ะ มีหูอยู่ทุกที่นะ"

สีหน้าสยดสยองปรากฏขึ้นพร้อมกับความซีดขาว "อ๋า! ไม่นะครับ ไม่ใช่การวิพากษ์วิจารณ์แน่นอนครับ! ผมเพียงแค่เป็นห่วงว่าท่านจะปฏิเสธเท่านั้นครับ"

"ไม่เป็นไร ผมจะเป็นคนเกลี้ยกล่อมเอง แค่อย่าโยนงานให้เธอก็พอ โอเคมั้ย?"

"ไม่ทำแน่นอนครับ...ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะครับ..." ผมเมินประโยคสุดท้ายของเขาแล้วกล่าวลา ดูจากที่เธอยอมทำตามคำสั่งของมาซายะแล้ว ผมค่อนข้างแน่ใจเลยล่ะว่าเธอออกจะขี้กลัวหน่อยๆ เดาว่างานนี้เธอน่าจะปฏิเสธแหง

--

ระหว่างที่โดนสาวๆ รุมล้อมอยู่นั้น ผมก็พยายามสแกนหาเป้าหมายไปด้วย ให้ตายสิ เธออยู่ไหนเนี่ย?

"ท่านเอ็นโจคะ ท่านเรย์กะอยู่ตรงนั้นค่ะ!" หนึ่งในเด็กผู้หญิงเรียก ผมหันไปมองทิศทางที่ว่าอย่างรวดเร็ว และเห็นเรย์กะกำลังถูกสาวๆ ที่ดูกระตือรือล้นในกองกำลังเธอกึ่งฉุดกึ่งลากอยู่

ผมปราดเข้าไปหา "คุณคิโชวอิน ดีจังเลย มีเรื่องจะคุยด้วย ขอเวลาหน่อยได้ไหม"

"หา?" สีหน้างุนงงผุดขึ้นเมื่อเธอเห็นผม

สาวๆ รอบตัวพวกเราเริ่มส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอีกแล้ว โอย...หูผม...

"ตรงนี้ไม่ค่อยสะดวก มาด้วยกันทางนี้หน่อยได้ไหม" ผมยิ้มอย่างใจดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความไม่เต็มใจก็ยังปรากฏขึ้นในแววตาของเรย์กะแม้ใบหน้าจะยังนิ่งสงบ ผมต้องยอมรับว่าความสามารถในการสวมหน้ากากของเธอนั้นดีพอๆ กับผมเลยทีเดียว

ในที่สุดเธอก็ยอมตกลง ผมนำเธอไปที่ปลายบันไดซึ่งอยู่ห่างจากบรรดาเด็กผู้หญิงที่มารุมล้อมเราก่อนหน้านี้

"คือว่านะ มีเรื่องจะขอร้องคุณคิโชวอินหน่อย
"ขอร้อง?"
"อื้อ คราวนี้อยู่ห้องเดียวกับมาซายะใช่ไหมล่ะ? คุณคิโชวอินช่วยเป็นกรรมการห้องหน่อยได้ไหม"
"หา?" เสียงนั้นตายสนิทพอๆ กับสีหน้าอันว่างเปล่าของเธอ
"รู้ใช่ไหมล่ะว่าทุกปีพวกสาวๆ ต้องตามกรี๊ดห้องที่มาซายะอยู่ ปีนี้ก็ปีสุดท้ายของม.ต้นแล้ว แถมยังมีท่องเที่ยวทัศนศึกษาอีก คงลำบากน่าดู ผู้หญิงธรรมดาคงเอาไว้ไม่อยู่หรอก แต่ถ้าเป็นคุณคิโชวอินน่าจะพอไหว"
"เอ๋...ทำไมต้องพูดขนาดนั้นด้วย"

ก็นอกจากเรื่องที่มาซายะเริ่มอารมณ์บูดเพราะยูริเอะกำลังจะเรียนจบ อะไรๆ ที่ทำให้หมอนั่นอารมณ์เสียอาจจะมีผลให้เกิดเขาระเบิดลงแล้วอาละวาดไปทั่วซุยรันก็ได้ นอกนั้นผมก็ไม่เกี่ยวแล้วอะนะ

แต่ผมก็ไม่ควรบอกเธอเรื่องนี้หรอก ใช่มะ?

"อืม~ ความจริงแล้วผมถูกขอร้องมาน่ะ จากคนที่จะเป็นกรรมการห้องร่วมกับคุณคิโชวอินในปีนี้ พอเขาเห็นรายชื่อห้องแล้วก็รู้เลยว่าตัวเองคนเดียวเอาไม่อยู่ ก็เลยอยากมาขอร้องคุณคิโชวอินอีกคน อาจารย์ประจำชั้นก็เหมือนกัน ปีที่แล้วเธอปฎิเสธไปใช่ไหมล่ะ เขาเลยอยากมาขอร้องให้ผมช่วยเกลี้ยกล่อมหน่อย"

อาจจะเพราะเราไม่ได้อยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน สีหน้าของเรย์กะเลยเริ่มสลับไปมาหลากหลายอารมณ์ สนุกจังเลย ถึงจะดูเหมือนว่าตอนนี้เธอไม่ได้สนใจผมเลยก็เถอะ นี่เธอคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย

มองเธอต่ออีกซักแป๊บ ผมก็เริ่มเบื่อสีหน้าแพนิคที่ค้างอยู่บนหน้าเธอมาได้สักพักแล้ว ก็เลยเรียกสติ "คุณคิโชวอิน? เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"เอ๋ อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ"

อืม พูดงี้แต่คุณยังดูเหม่อๆ อยู่เลยนะ "คุณคิโชวอิน?"

"ไม่มีอะไรค่ะ" เธอตอบเสียงดัง ก่อนจะนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดต่อ "แล้วก็เรื่องกรรมการห้องน่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันคิดว่าตัวเองมีความสามารถไม่พอ กรุณาไปขอร้องท่านอื่นเถอะนะคะ"

"งั้นเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้น้า" ผมถอนหายใจเบาๆกับคำปฎิเสธนั้น

คุณทำให้ผมไร้ทางเลือกนี่นา เพราะงั้น...

ผมส่งรอยยิ้มดำมืดไปให้เธอ

"คุณคิโชวอิน ยังมีหนี้อยู่กับผมใช่ไหม"

สีหน้าสงบนิ่งกลายเป็นซีดขาวในทันที "เรื่องริรินะ"

"ช่าย" ผมลากเสียง "จำได้แล้วเหรอ ช่วยชำระหนี้ในครั้งนั้นให้ด้วยนะ"

สีหน้าของเธอซีดขาวและนิ่งเงียบไป โอ้ววว ปฏิกริยาโต้ตอบโอเวอร์ไปมั้ยเนี่ย

"เข้าใจแล้วค่ะ คงไม่มีทางเลือกสินอกจากทำตามคำขอสินะคะ"

"ขอบคุณที่เข้าใจนะ คุณคิโชวอิน" ผมยิ้มใจดีก่อนจะจากมา อืมม์ ผมหยาบคายไปหน่อยมั้ยเนี่ย? เอาเถอะ ถึงเวลาที่เธอต้องดูแลลูกของเราบ้างแล้วนี่นา

จบไม้ 9 เชิญไม้ 10 รับช่วงต่อเจ้าค่ะ

>>32-36 กราบบบบบ ;////////;

เออ เอาจริงๆกุว่าง แปลตอนสิบต่อเลยแล้วกัน T_T!

＞＞35 บรรทัดสุดท้ายทำกูกริ๊ดฟินไปหมดเลย
'ลูกของเรา' อร้ายยยย

>>39 กุก็ฟิน โอย เล่ยพ่อแม่ลูกตั้งแต่เด็ก ซ้อมไว้เอาจริงตอนโตใช่ไหมคะ คิคิ

>>38 กรี๊ดดดด รักมึงงงงงง

>>39 กูก็ฟินประโยคนั้นน ////////////

>>31 อ่าวผมนึกว่าที่เขาเลิกแปลเพราะ WN หมดซะอีก

อู้งานแปลสองบท ฮือๆ

หาคนต่อไม้ 11 กับตอนพิเศษของไซซายะนะ กุกลับสู่โลกแห่งความจริงละ

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 10 >>

"อ๋า คุณโบดะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?" ผมยิ้มอย่างเป็นมิตรเมื่อโบดะปราดเข้ามาหา "ห้องคุณเป็นไงบ้าง?"

"เอ่อ...ไม่ครับ..." โบดะถอนใจ บิดมือไปมา สีหน้าหดหู่ปรากฏขึ้นเมื่อเขาร่ายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเรียน "...แล้วแม้แต่ประธานนักเรียนก็โผล่มาตำหนิที่เรารับมือกับพวกนั้นไม่ได้"

"เข้าใจล่ะ งานหนักหน่อยนะ คุณคิโชวอินไม่ได้ทำอะไรพวกนั้นเลยเหรอ?"

"ไม่ครับ เธอไม่ทำอะไรเลย ดูเหมือนจะปล่อยพวกนั้นไปก่อน บางครั้งเธอก็ไปตำหนิพวกนั้นบ้างตอนที่ผมขอร้อง แต่พอพวกนั้นบอกปัด เธอก็แค่กลับไปนั่นที่ กลุ่มของเธอก็เริ่มสู้กับกลุ่มของคุณซึรุฮานะบ้างแล้วเหมือนกัน เมื่อไม่นานมานี้คุณซึรุฮานะถึงกับกระแทกคุณคิโชวอินแล้วขอโทษอย่างแกนๆ ด้วย"

ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย "คุณคิโชวอินไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

"แน่นอนว่าไม่เป็นไรครับ หากคุณคิโชวอินเป็นอะไรไป จะต้องเกิดสงครามระหว่างกลุ่มขึ้นเป็นแน่" โบดะดูยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่

เธอไม่เป็นไร...โอเค ดีแล้ว แต่มาซายะล่ะ ทำไมไม่หยุดพวกนั้นซะที "ดูนายกังวลอยู่นะ มีอะไรผิดปกติเหรอ?"

"อ่า...คือ" โบดะเงียบลงอย่างกระทันหัน

"หรือซึรุฮานะยังทำอะไรอีก?" ถ้าทำล่ะก็...
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เพียงแต่หลังจากที่ประธานนักเรียนจากไปแล้ว..."

มิซึซากิ หืม หมอนั่นเพิ่งได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนปีนี้นี่นะถ้าผมจำไม่ผิด

"คุณคิโชวอินมีความสัมพันธ์อันดีกับเขารึเปล่าครับ?"

ผมสำลักน้ำลายตัวเอง ดวงตาของโบดะเบิกกว้าง เขารีบทุบหลังผมทันที "อั้ก!"

"ท-ท่านเอ็นโจครับ เป็นอะไรมั้ย?!"

ผมยกมือบอกให้เขาหยุดทุบหลังผมก่อน เขาเลยถอยออกไปแล้วมองผมอย่างเป็นห่วง
"ทำไมถามแบบนั้น?"

"คือ หลังจากที่เขาจากไปแล้ว พวกเด็กผู้หญิงก็เริ่มคุยกันว่าเขาเป็นใคร แล้วคุณคิโชวอินก็พูดชื่อเขา จากนั้นก็ยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยครับ...อืม ดูเหมือนจะมองเขาในแง่ดีนะ"

ผมเคาะนิ้วกับที่วางแขนบนเก้าอี้เมื่อได้ยินเช่นนั้น มองในแง่ดี? สองคนนั้นไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? นักเรียนนอกแถมเป็นพวกสภานักเรียนอีก เขาผ่านกองกำลังของเรย์กะไปได้ยังไง? ผมคิดว่ามีแค่ผมกับมาซายะเสียอีกที่เข้าไปคุยกับเธอได้ตามใจชอบ...จะว่าไป เธอก็ยังเป็นเพื่อนกับหัวหน้าห้องได้นี่นะ แต่ก็เหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมงานเสียมากกว่า เพราะงันไม่นับ หรือว่าจะเป็นตอนที่เธอไปห้องสภานักเรียนบ่อยๆ เมื่อปีที่แล้วช่วงเตรียมงานกีฬาสี? แต่สถานะ Pivoine น่าจะทำให้เธอแปลกแยกจากพวกสภานักเรียนนี่นา แถมผมยังไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรเลย...

"ท...ท่านเอ็นโจครับ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"

"ไม่มีอะไร ผมแค่นึกได้ว่าคุณมิซึซากิคือคนที่สอบได้ที่สามถัดจากมาซายะกับผม แถมยังเป็นประธานนักเรียนอีก คุณคิโชวอินน่าจะเพียงชื่นชมเขาตามปกติเท่านั้น"

ผมกล่อมโบดะด้วยแบบนั้น หลังจากที่คุยกันอีกเล็กน้อย ผมก็สัญญาว่าจะคุยกับมาซายะให้เรื่องสถานการณ์ในห้องเรียน ก่อนทุกอย่างจะเกินควบคุม

ผมถอนหายใจ เอนหลังลงบนเก้าอี้ เหม่อมองเพดานเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

-

ช่วงเที่ยงวันต่อมา เด็กผู้ชายในห้องกลุ่มหนึ่งก็เริ่มซุบซิบเรื่องที่ได้ยินมาจากห้องเรียนของมาซายะ

"เธอจะต้องลงโทษพวกนั้นแน่! ไม่มีทางอะ จะมาโรงเรียนแบบเพอร์เฟ็คท์ขนาดนั้นแล้วไม่ได้วางแผนอะไรไว้!"

"อาจจะแค่พยายามเรียกร้องความสนใจจากท่านคาบุรากิรึเปล่า? ถึงเขาจะชอบรุ่นพี่สุซุชิโนะ แต่คุณคิโชวอินก็ทั้งสวยทั้งฉลาด ครอบครัวก็สูงส่งอยู่ในระดับเดียวกัน ที่สำคัญยังอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีก เธอน่าจะเป็นผู้ที่มีโอกาสคบกับเขาที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"นายดูกังวลเรื่องนี้จังนะ"

"ที่จริงแม่ของฉันอยากให้ฉันกับน้องสาวสนิทสนมกับคุณคิโชวอินและท่านคาบุรากิล่ะนะ แต่เมื่อได้ยินว่าทั้งสองท่านสนิทสนมกันมากก็เลยยอมแพ้ น้องสาวฉันยังเป็นเพื่อนกับคุณคิโชวอินอีกด้วย แถมยังสนับสนุนเธออีก"

"แต่ก่อนจะได้รับความสนใจจากท่านคาบุรากิ เธอก็จำเป็นต้องจัดการคู่แข่งก่อนไม่ใช่รึไง?"

"แกเรียกซึรุฮานะว่าคู่แข่งของเธอได้เหรอ? เธอเป็น Pivoine ผู้สูงส่งจากตระกูลคิโชวอิน ฉันว่าซึรุฮานะนั่นแค่ขวางตาเธออยู่เท่านั้น"

"นั่นก็จริง..." พวกเขาพยักหน้าเห็นด้วย

"คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ?"

"แว้กกก! ท่านเอ็นโจ!"

ผมยิ้มอย่างใจดี มองพวกเขา "โทษทีนะ บังเอิญได้ยินชื่อมาซายะกับคุณคิโชวอิน ก็เลยสงสัยขึ้นมาน่ะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?"

"เอ่อ...ไม่..." "ไม่มีอะไรผิดปกติครับ" "ไม่ถึงขนาดนั้น..."

ได้ยินคำตอบประมาณนั้นแล้ว ผมก็ยิ้มเจิดจ้าเสียยิ่งกว่าเดิม "ผมรู้ว่าผมได้ยินอะไรนะ"

"วันนี้คุณคิโชวอินดูสวยกว่าทุกวันครับ แล้วเธอก็พกพัดมาด้วย ดูเหมือนจะหมดความอดทนกับอะไรบางอย่างแล้ว"

"เราแค่สงสัยว่าทำไมเธอดูหมดความอดทน"

ผมมองคนสุดท้ายซึ่งยังไม่ตอบคำถาม

"...เพื่อนของผมจากห้องเดียวกับเธอเล่าว่า วันนี้คุณคิโชวอินยิ้มอย่างมีความสุขมากตอนที่เล่นกับพัดอันนั้น แต่ว่ารอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตาสักนิด"

"เข้าใจล่ะ" ผมรับเสียงนุ่ม "ขอโทษที่รบกวนนะ แต่ถ้ามีอะไรสำคัญเกิดขึ้นในห้องนั้นล่ะก็ รบกวนมาแจ้งผมหน่อยได้ไหม?"

พวกเขาไม่ตอบ ผมเลยกวาดตามองอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างใจดีให้กับหนึ่งในนั้นที่ผมจำได้ว่าเป็นแฟนคลับของผมเช่นกัน "รบกวนหน่อยนะ?"
"แน่นอนครับท่านเอ็นโจ!" เขายิ้มและตกลง อีกสองคนที่เหลือมองหน้ากัน จากนั้นก็ตอบตกลงเช่นกัน

"อ๊ะ จริงด้วย ที่ฉันจะบอกก็คือ มาซายะไม่ได้มีความรักใคร่ฉันท์ชายหนุ่มหญิงสาวกับคุณคิโชวอินหรอกนะ"

"เข้าใจแล้วครับ" พวกเขารับพร้อมกัน ผมส่งเสียงอืมอีกครั้งแล้วจากมา

ในที่สุดก็จะเคลื่อนไหวแล้วสินะ

-

เมื่อผมนั่งลงในห้องสโมสร Pivoine พร้อมกับมาซายะ หมอนั่นก็เล่าเรื่องที่เจอให้ผมฟัง

"ยัยนั่นยังยิ้มน่าขยะแขยงแบบที่นายทำด้วยนะ!"

"ฉันไม่ได้ยิ้มน่าขยะแขยงนะ มาซายะ" ผมจ้องเขา หมอนั่นยิ้มยิงฟันกว้าง

"แล้ว มีอะไรเกิดขึ้นอีก"

"ฉันว่าพวกนั้นน่าจะกลับไปที่ห้องเรียน ส่วนผู้ติดตามของยัยนั่นก็จัดการเก็บกวาด" เขาหยุดไปชั่วขณะ "ไม่คิดเลยว่ายัยนั่นจะเป็นคนแบบนี้"

"บางทีนะ...เธออาจจะเหนื่อยกับการรับมือกับซึรุฮานะแล้ว ก็เลยตัดสินใจลงโทษเธอ" ผมโคลงหัว อาห์...อยากเห็นบ้างจังเลยน้า

ประตูห้องสโมสรเปิดออก พร้อมกับที่เด็กสาวผมลอนผู้เดือดเป็นฟืนเป็นไฟก้าวเข้ามา ผมหันกลับไปหามาซายะ

"นายไปทำอะไรคุณคิโชวอินไว้รึเปล่า?"
"ไม่นี่ ทำไม?"
"เพราะเธอกำลังมาทางนี้ แถมยังดูโมโหสุดๆ ด้วย" ผมชี้ไปทางเรย์กะที่บุกเข้ามาเหมือนพายุ

รอบกายเธอมีออร่าสีดำทะมึน สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าเกรี้ยวกราด เธอกำพัดไว้แน่นกระทั่งมือซีดขาว แม้ปกติเธอจะดูบอบบาง ทว่านาทีนี้ เธอช่างเหมาะสมกับคำนิยาม 'จักรพรรดินีพิโรธ' ที่เพื่อนร่วมห้องผมพูดถึงกันไม่ยอมหยุดเสียจริงๆ

เมื่อเธอมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเราทั้งคู่ ผมก็เงียบสนิท สีหน้าของเธอเย็นชาเสียจนรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในห้องสโมสรลดลงไปหลายองศา

"ท่านคาบุรากิ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยค่ะ"
"...อะไร" มาซายะถามด้วยสีหน้างุนงง
"ช่วยจัดการเรื่องของตัวเองด้วยตัวเองเสียทีจะได้ไหมคะ ช่วยคุมสาวๆ ที่มาห้อมล้อมท่านให้อยู่ในระเบียบด้วยนะคะ"

ผมจ้องมาซายะ ซึ่งดูเหมือนจะรำคาญเมื่อเธอพูดถึงเหล่าสาวๆที่รุมล้อม

"ฉันไม่ได้เป็นคนเรียกมาซักหน่อย พวกนั้นกรี๊ดกร๊าดกันเองต่างหาก แล้วฉันก็ไม่ได้เล่นด้วย ไม่ได้ยอมรับให้อยู่ในกลุ่มด้วยเสียหน่อย"

เรย์กะหน้ากระตุก สีหน้าดำทะมึนยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอกล่าว "เพราะเขามากันเองก็เลยไม่เกี่ยวกับตัวเองงั้นเหรอคะ กล้าพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นออกมาได้นะคะ แบบนี้ก็น่าสงสัยแล้วว่าจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นทายาทสืบทอดกลุ่มคาบุรากิต่อไปในอนาคตหรือเปล่า"

เข้าจุดตาย! มาซายะเปลี่ยนสีหน้า เขาคำรามตอบ"ว่าไงนะ!"

"ก็แล้วไม่จริงเหรอคะ แค่คนไม่กี่คนแค่นี้ก็คุมไม่อยู่เสียแล้ว ต่อไปในอนาคตคงน่าดูล่ะค่ะ"

ผมรีบเข้าขวางก่อนที่มาซายะจะพุ่งไปหาเธอ

"เอาน่าๆ คุณคิโชวอินก็ใจเย็นหน่อยเถอะ สงสัยจะเลือดขึ้นหน้าไปหน่อยล่ะมั้ง"

เธอหันมามองผมทันที ก่อนจะพูดเสียงเฉียบ "ท่านเอ็นโจก็เหมือนกัน ช่วยอย่าผลักภาระเพื่อนสนิทมาให้ฉันได้ไหมคะ ถ้าเป็นหนี้ล่ะก็น่าจะคืนไปหมดแล้วนะคะ ฉันเหลือจะทนที่ต้องมาตามเช็ดก้นให้แล้ว"

"เฮ้!"

"มาซายะ" ผมเรียกเขา ขยับอีกนิดเพื่อขวางระหว่างเขากับเรย์กะ "อื้อ ขอโทษนะ รบกวนคุณคิโชวอินจริงๆ นั่นแหละ"

สีหน้าของเธอเห็นชัดเลย เธอไม่เชื่อสักนิดว่าผมขอโทษจากใจ

"ฮึ่ม ถ้างั้นฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ ขออำลาค่ะ" เธอหมุนตัวจากไปทั้งอย่างนั้น เมื่อเธอหายไปจากประตูห้องสโมสรแล้ว ผมก็หันไปปลอบมาซายะให้ใจเย็นลงซึ่งใช้เวลาอีกชั่วโมงกว่า ในที่สุดเขาก็เย็นลงได้ ถึงขั้นดูจะสำนึกผิดด้วยซ้ำ

ผมจ้องมองประตูอย่างเงียบงันและเจ็บปวด

คราวนี้ผมทำเรื่องใหญ่ลงไปเสียแล้ว...

-

ผมถอนหายใจเมื่อกลับเข้ามาในห้องสโมสร "หาเธอเจอมั้ย"

"ไม่" มาซายะทำหน้าบึ้ง กอดอกแน่น

"เราต้องไปขอโทษจริงๆ"

"เธออาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้ นี่มันจะสี่โมงแล้วนะ"

"แต่-" มาซายะตัดบท "จะขอโทษวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ไม่ต่างกัน อีกอย่างยัยนั่นยังโกรธอยู่ ก็ต้องให้เย็นลงก่อนด้วย ทำไมนายต้องเหนื่อยกับเรื่องนี้้ด้วยฮะ ชูสุเกะ?"

ผมกัดริมฝีปาก ก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักหน่วง "ก็ได้ งั้นเราไปหาเธอพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน"

"ดีมาก"

"นายก็ต้องขอโทษด้วย"

"รู้แล้วน่า" มาซายะทำหน้าบูด

เราเดินกลับไปยังรถด้วยกัน เมื่อผมมองเข้าไปก็เห็นใครสักคนที่อยู่ภายในรถของผม ผมก็หน้าบูด "มาซายะ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"หืม อ่า" เขามองรถผม ก่อนจะพยักหน้า "เจอกัน"

ผมเดินไปที่รถ ยกรอยยิ้มขึ้นประดับบนใบหน้า

เมื่อโชเฟอร์เปิดประตูรถให้ ผมก็โค้งตัวลงเล็กน้อยและกล่าว "ขอโทษทีนะ ไม่รู้ว่าเธอจะมารับน่ะ"

บุคคลในรถหัวเราะแผ่ว "ไม่เป็นไรหรอกชู ติดธุระอยู่เหรอ?"

"แค่อยากจะคุยกับใครบางคนน่ะ แต่เหมือนเขาจะกลับบ้านไปแล้ว เธอทานข้าวเย็นรึยัง?"

"ยังเลย แต่ท่านพ่อที่เพิ่งกลับจากทริปธุรกิจเหมือนจะอยากทานข้าวเย็นร่วมกันทั้งครอบครัวนะ"

"อา...เข้าใจล่ะ ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นะ"

"ไม่เป็นไร~ ไม่เป็นไร~" เธอหัวเราะและขยับเข้าไป ผมเลยเข้าไปในรถแล้วนั่งลง

เงียบกันไปขณะหนึ่ง ผมจึงหันไปมองเธอแล้วถาม "คุณยุยโกะ ผมขอปรึกษาหน่อยได้มั้ย"

"เรื่องอะไรเหรอ?"

"ผมทำเรื่องบางอย่างไปจนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโกรธมาก ผมควรจะทำยังไงดีเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมสำนึกผิดจากใจน่ะ?"

"หา?" ดวงตาเธอเบิกกว้างและจ้องมองผม นั่น...หงุดหงิดสินะ

"จำเป็นต้องขอโทษจริงๆเหรอ? บางทีสิ่งที่เธอทำไป อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิดก็ได้นะ" ยุยโกะตอบพร้อมรอยยิ้มตึงบนริมฝีปาก

ขอคำปรึกษาจากเธอไม่ได้เลยสินะ หืม

-

ผมตามมาซายะไปยังห้องของเขา ทันทีที่เราเดินเข้าไป เสียงวี้ดว้ายของสาวๆ ก็ดังลั่น

"กรี๊ด จักรพรรดิกับท่านเอ็นโจล่ะ!"
ผมเมินพวกนั้น และมองหาเรย์กะฝ่าฝูงชน
อยู่นั่นเอง

"คุณคิโชวอิน" ผมกำลังจะพูด แต่มาซายะก็บุกเข้าไปก่อน จะทำอะไรของนายน่ะ?

หมอนั่นกอดอกยืนอยู่หน้าโต๊ะเธอ ก่อนจะคลายแขนลงแล้ว...

เขกหัวเธออย่างแรง

"อุเงี้ยว!" เรย์กะร้องอุทาน ผมเลิกคิ้ว เสียงนั่นสุดยอด~ไม่สมเป็นกุลสตรีเลยนะ
"เท่านี้ก็ถือว่าเมื่อวานหายกันแล้วนะ" หมอนั่นว่างั้น แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

ผมมองมาซายะอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะตรงไปหาเรย์กะที่ยังลูบหัวตัวเองป้อยๆ "อ๋า ขอโทษนะคุณคิโชวอิน มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย สะดวกหรือเปล่า?"

เธอดูไม่เต็มใจนัก แต่ก็ลุกจากที่นั่งแล้วตามมาจนได้ เราเดินอย่างเงียบเชียบไปจนถึงปลายบันไดอีกครั้ง โอ้ว นี่มันตรงที่ที่ผมขอให้เธอมาเป็นรองหัวหน้าห้องไม่ใช่เหรอเนี่ย

"หัวเป็นอะไรรึเปล่า? มาซายะก็ไม่น่าจู่ๆ เขกหัวเลยน้า แต่ยังไงนั่นก็เป็นการขอโทษในแบบของมาซายะแล้วนะ"
"ขอโทษ?" เธอทวน สีหน้าไม่ยอมรับ

"เมื่อวานหลังจากนั้นพวกเราก็คุยกัน ก็ต้องยอมรับผิดนะว่าเราสองคนขาดความรับผิดชอบนิดหน่อยจริงๆ แต่มาซายะน่ะเป็นคนมีทิฐิ ไม่ยอมมาขอโทษดีๆ หรอก เลยทำเป็นพูดว่าแค่นี้หายกันไปงั้นแหละ"

เธอยังดูไม่เชื่ออยู่ดี ผมเลยพูดต่อ "เมื่อวานผมอธิบายให้คนที่อยู่ในสโมสรฟังไปแล้วนะว่าพวกเราก่อเรื่องให้คุณคิโชวอินโมโห นับว่าโชคดีที่ไม่มีคนอยู่เยอะเท่าไหร่ ผมปิดปากไว้แล้ว ไม่ต้องกลัวข่าวลือจะแพร่กระจายนะ"

ถึงตรงนี้ ในที่สุดเธอก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยจนได้ "เรื่องนั้น ต้องขอบคุณมากค่ะ"

ผมมองเธอชั่วครู่ แล้วก้มหัวลงต่ำ "แล้วผมก็ต้องสำนึกผิดด้วยที่ทำเรื่องแย่ๆ กับคุณคิโชวอินไว้ ขอโทษนะ"

เธอเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูด "เอ่อ แปลว่าเรื่องเมื่อวานนี้ถือว่าหายกันใช่ไหมคะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมา แล้วพยักหน้า "แน่นอน"

เมื่อมองเข้าไปในดวงตา เธอก็ดูเหมือนจะยังไม่เชื่อผมสักนิด "ทำหน้าแบบนั้นยังระแวงอยู่ชัดๆ เลยนี่ ผมเชื่อใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ" เมื่อผมถาม เธอก็เมินคำถามนั้นแล้วฮึมฮัมในลำคอ ถือว่าใช่ก็แล้วกันนะ ถ้างัน...

"ผมสำนึกผิดจริงๆ นะ รวมกับมะเหงกมาซายะเมื่อกี๊ คุณคิโชวอินจะต่อยผมซักครั้งก็ไม่เป็นไรนะ"

ผมปลุกใจตัวเอง เธอยังดูเหมือนจะตัดสินใจไม่ถูก ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ดูท่าทางเธอก็เหมือนอยากจะเอาคืนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เหมือนกัน ผมยิ้มอ่อน "ถ้าไม่ทำแบบนี้ความรู้สึกผมก็ไม่เคลียร์น่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก เอาเลย แล้วก็ถือว่าหายกันก็แล้วกันนะ ถึงจะไม่ใช่มาซายะก็เถอะ"

"ไม่เก็บมาคิดบัญชีทีหลังแน่นะคะ คงไม่เอาเรื่องนี้มาขู่หรอกนะ"

"ไม่หรอก" ผมผ่อนลมหายใจเมื่อเธอถามแบบนั้น

ผมขยับเข้าไปหาเธอ ก้มลงเล็กน้อยให้เธอชกผมได้ถนัดขึ้น

"อุ่ก!" เจ็บ! เจ็บโคตร!!! นี่เธอเรียนเสริมเรื่องวิธีต่อยคนด้วยรึเปล่าเนี่ย?! ผมกุมท้อง ร้องคราง

"เท่านี้ถือว่าหายกันแน่นะคะ ท่านเอ็นโจ?" ผมได้ยินเธอถามจากด้านบน ทำได้แค่ผงกหัวตอบรับ

ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมา ผมเห็นเท้าเธอหมุนกลับไป คล้ายว่าจะกระโดดหนีไป

ให้ตายเถอะ! นี่เธอเป็นเอสเรอะ?!? เธอหัวเราะเพราะผมเจ็บเลยนะ! ตอนที่มาซายะเล่าว่าเธอตบหน้าซึรุฮานะด้วยพัด ผมยังคิดว่าหมอนั่นพูดเกินจริงซะอีก!

ผมครางและลูบๆ ท้อง จนในที่สุดความเจ็บก็จางลงไปบ้าง

เสียงกริ่งเตือนว่าผมเข้าห้องเรียนสายแล้ว โอ๊ยเว้ย...ผมเดินกลับไปที่ห้องเรียน

"ขอโทษที่มาช้าครับอาจารย์"

"อ่า คุณเอ็นโจ...ไม่เป็นไร คุณเพิ่งเข้าสายเป็นครั้งแรก ดังนั้นผมจะไม่ว่าคุณหรอก ไปนั่งเถอะ"

"ขอบคุณครับ"

ผมเดินกลับไปนั่งที่ ในที่สุดสายตาของคนในห้องก็กลับไปที่อาจารย์จนได้ ผมแอบลูบท้องตัวเอง รู้สึกได้เลย เดี๋ยวมันต้องช้ำแหงๆ

----

จบไม้ 10 จ้าาาา

ต่อไปมีตอนพิเศษของไซซายะนะ รับไม้ต่อทีย์ กุกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงละ อู้งานมาครึ่งวัน อีเหี้ย

>>43-47 มึงเอาใจกูไปปป โฮฮฮฮฮ

ตรงไหนแปลไม่โอ บอกได้นะ คราวหน้าจะได้ปรับปรุง

>>43-47 มึงฟิตมาก ดุจดั่งเจ้าแม่ตอนหาของแดก อาาาา กูฟินรัว ๆ

กรี๊ด เข้ามาทีได้อ่านสองบทเลย ขอบคุณมึงมาก กูว่าเอ็นโจอาจจะแอบซื้อเทียนของเจ้าแม่ไปจุดจริงๆ ก็ได้นะ พอยูกิโนะมาเห็นก็เข้าใจว่าเป็นเทียมหอมไฮโซซื้อไปเป็นของขวัญให้ท่านเรย์กะอีก ฮิฮิ้ว~
...กูเกือบลืมไปแล้วว่าท่านยูริเอะนามสกุลสุซุชิโนะ...

ขอบคุณสำหรับกาวนอก มึงฟิตมากที่แปลสองตอนรวด //กอดๆให้กำลังใจมึงน้าาาาา
ตอนที่ไปบอกเด็กคนอื่นๆว่าเรย์กะกับมาซายะไม่ได้คิดอะไรเชิงชู้สาวกันหรอกนะ มีความหึงหวงเกิดขึ้นค่าาาา ดูแผ่ออร่าดำมืดมาเชียว

>>51 กูว่าฮีซื้อว่ะ อาจจะมาแอบเหมาไปหมดตอนใกล้ๆเลิกแล้วเอาไว้ใกล้ๆหัวนอนเอาไว้บูชาไม่ยอมเอามาจุดใช้ แต่ให้กูกาวนะ กูว่าฮีชอบกลิ่นที่เรย์กะทำเลยซื้อตัวที่กลิ่นมันคล้ายๆกันมาใช้แทน เวลาจุดจะได้นึกถึงคุณคิโชวอินเหมือนมาอยู่ใกล้ๆ

>>52 ถ้าท่านฮิเฉลยมาตามนี้จริงนะกูจะฟินตัวแตกตายหน้าคอมพ์ กูจะรอวันนั้น ฮือออออออออออ

จะว่าไป พอนั่งแปลอันนี้เนี่ย กุก็รู้สึกถึงสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันของทั้งกาวไทยทั้งกาวนอก

คือทุกคนมองว่านังยุยโกะน่าหมั่นไส้ 5555555555555555555555

>>54 +1 น่ารำคาญมาาาก

>>54 ก็นะ เป็นตัวละคนที่จับทางไม่ถูกสุดๆ ออกมาทีไรก็ออกแนวล่องลอยไปมา สวยหวานน่าเคลิบเคลิ้ม หนุ่มๆ ก็ปกป้อง ขณะที่ท่านเรย์กะกูจะเป็นลมยังมีแต่เพื่อนสาวๆ ประคองไปเลย...

>>56 มึงพูดอย่างกะท่านเรย์กะเป็นคุณหญิงแม่ มีลูกเลี้ยงนางทาสรับใช้คอยถือยาดมยาหม่องให้ ส่วนยุยโกะเป็นนางเอกแสนบอบบางในนิยายแนว reverse harem กูร้องไห้หนักมาก

>>43-47 อ่านแล้วนึกภาพเอ็นโจนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ นั่งฟังโบดะรายงาน.....ได้ข่าวว่าพวกนายอยู่ในโรงเรียน ฮา
แอบคิดนิดๆว่าจริงๆแล้วยุยโกะอาจจะเป็นคนกลับชาติมาเกิดใหม่ ตอนรู้สึกตัวคือ อ่าว เป็นคนไม่มีบทกับเนื้อเรื่องค่ะ งั้นขอชมแบบระยะประชิดล่ะนะ เวลาเจอเรย์กะเลยทักแบบห่างๆ เพราะตามบทเรย์กะเป็นนางร้าย อะไรแบบนี้ //ดมกาวไปอีก

คือ กูนึกขึ้นมาได้ว่า เพราะชาตินี้ไม่มีนางร้ายขัดขวาง ความสัมพันธ์ของคาบุกับวาคาบะเลยไม่คืบหน้า

แต่นางร้ายที่โผล่ออกมาอย่างยุยโกะนี่ หมายความว่ายังไง ความสัมพันธ์ของเอ็นโจกับนางเอก(คนใหม่)จะก้าวหน้าเหรอ?!

โอย มึนเมาดั่งดมกาวหนักไป

>>59 แค่เรย์กะคนเดียวก็เป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงสำหรับคาบุรากิแล้ว
ส่วนอุปสรรคที่แท้จริงของเรย์กะกับเอ็นโจคือคานซังกับอาหารซังต่างหาก

>>60 บ้า เอ็นโจต่างหากที่เป็นอุปสรรคของเรย์กะและคานซัง สองคนนี้เขารักกันดีแท้ๆยังพยายามไปแยกคู่แท้แห่งโชคชะตาออกจากกัน แล้วเป็นไงล่ะ ไม่มีอะไรจะพรากความรักของเรย์กะกับคานซังได้หรอกนะ

>>43-47 เพิ่งเห็นนนนนฟฟฟฟฟ//กราบบบ
นี่นั่งอ่านด้วยอารมณ์แบบ จะตุ๊ยท้องแล้วๆ//ค่ดเลว5555 เอ็นโจดูน่าเอ็นดูขึ้นหลายระดับแถมฟิลเตอร์ยังมองเจ้าแม่ได้น่ารักชิบหาย555

กาวนอกคือดียยยย์ กูชอบ มึงแปลดีแล้ว แต่มีสะดุดนิดๆตรงสรรพนามที่เดี๋ยวผมเดี๋ยวฉัน แต่คงเป็นความชินมือในการพิมพ์ของมึงมั้ง เรื่องนี้ไม่ว่ากัน

กูก็คิดเหมือนโม่งอื่นๆที่จอมมารมันต้องแอบมาซื้อเทียนของเรย์กะเก็บไว้แน่ๆ ไม่รู้จุดใช้ไปมั่งยัง ได้กลิ่นแล้วก็นึกถึงคนทำสินะ ฮุๆๆๆๆๆ

สารภาพว่า ตอนนี้กุมโนว่าการที่จอมมารใกล้ชิดยุยโกะต่อหน้าเจ้าแม่คือหวังให้นางหึง แต่เจ้าแม่ดันไม่แสดงอาการ เลยหลบหลืบเข้ามุมจอมมารผู้ไม่ได้เข้ากระทั่งเฟรนด์โซนต่อไป

>>58 หรือว่าจริงๆ ยุยโกะจะเป็นคิโชวอิน เรย์กะ นางร้ายที่กลับชาติมาเกิด จำได้ว่าชาติก่อนความขี้แซะจองล้างจองผลาญของตัวเองทำให้ครอบครัวล่มสลาย ชาตินี้เลยเปลี่ยนกลยุทธ์เป็นแนวบอบบางอ่อนหวาน พอรู้ว่าตัวเองเป็นญาติเอ็นโจเลยขอหมั้นเพื่อแก้แค้น เอ็นโจก็น้ำท่วมปากปฏิเสธไม่ออก มีแต่ยูกิโนะที่เป็นเอ็นโจ ชูสุเกะในชาติก่อนกลับชาติมาเกิดเหมือนกันที่เดาทางออก เลยพยายามฝืนชะตากรรมทุกทาง โอ๊ยยยยย ขอกาวกุด้วยจ้า

>>65 ถ้าเป็นแบบนี้ก็เป็นไปได้นะ โอ๊ยยย ขอกาวอีกคนจ้าาา //เกาะขาโม่งฟิคแถวๆนี้

[กาวนอกตอนพิเศษ]

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ ตอนพิเศษ คาบุรากิ มาซายะ POV >>

ชูสุเกะทำตัวแปลกไปมาก

เมื่อวานนี้คือหลักฐานโคตรดีว่าหมอนั่นทำตัวพิลึกขนาดไหน หมายถึง เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าคิโชวอินกลับบ้านไปแล้วแหงๆ แต่หมอนั่นก็ยังวิ่งตามหายัยนั่นทั่วโรงเรียน ฉันเลยเห็นชัดๆ ว่าหมอนั่นต้องเป็นอะไรไปแน่ๆ

ถึงฉันจะบอกเขาไป หมอนั่นก็แค่ตอบว่า "ฉันทำผิดไป ยังไงฉันก็ต้องแก้ไขเรื่องนี้"

เจ้านี่ดูจะสำนึกผิดมากจริงๆ แถมหดหู่หน่อยๆ ด้วย ตอนที่เรากำลังตามหาอยู่ เราก็ไล่ถามคนที่อาจจะเห็น หรืออาจจะไม่เห็นยัยนั่นไปด้วย ซึ่งคนที่เราถามส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเพื่อนของเจ้าหล่อนน่ะนะ กระทั่งไปเจอผู้ชายคนนึง อารมณ์ของชูสุเกะก็ดิ่งลงจนถึงขีดสุด

"คิโชวอินเหรอ? เห็นขึ้นรถไปแล้วนะ เพราะงั้นฉันว่าเธอน่าจะกลับบ้านไปแล้วล่ะ พวกนายก็ควรกลับได้แล้วเหมือนกัน นี่ใกล้จะถึงเวลาปิดโรงเรียนแล้ว" สีหน้าของหมอนั่นดูใจเย็นมากตอนที่คุยกับเรา แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับชูสุเกะที่มีรอยยิ้มดำมืดก็ตาม แล้วหมอนั่นก็จากไป

"หมอนี่หน้าตาคุ้นๆ นะ"

"นั่นมิสึซากิ อาริมะ คนที่แข่งขี่ม้าส่งเมืองกับนายเมื่อปีที่แล้ว" ชูสุเกะตอบเสียงพร่าทันทีที่เราหันกลับทางเดิม

"อ้อ! ตอนนั้นเองสินะ ว่าแล้วว่าหมอนี่ดูคุ้นๆ" ฉันพยักหน้า และมองหน้าชูสุเกะ "นายก็ได้ยินแล้วนี่ ยัยนั่นกลับไปแล้วแน่ๆ"

"ฉันจะลองดูอีกที นายกลับก่อนได้เลย"

--

หลังจากนั้นอีกแค่แป๊บเดียว ชูสุเกะก็กลับมาที่ห้องสโมสรอย่างผู้แพ้ ฉันแค่นลมหายใจใส่ตอนที่เราเดินกลับไปที่รถด้วยกัน

ในตอนที่เราเดินกลับ ชูสุเกะก็มองไปที่รถของตัวเองแล้วนิ่วหน้าขนาดหนัก ถอนหายใจอย่างรำคาญ บอกว่าเจอกันวันพรุ่งนี้แล้วจากไป

ฉันมองไปที่รถของหมอนั่น เห็นเงาของเด็กผู้หญิง ไม่งั้นก็ต้องเป็นคนที่ผมยาวมากๆ รออยู่ข้างในรถ ชูสุเกะก้มหัวให้คนในรถก่อนจะจากไปพร้อมกัน หืม...ชูสุเกะบอกว่าวันนี้ต้องนัดเจอผู้หญิงคนนึงวันนี้ หรือจะเป็นคนนี้กันล่ะ?

ฉันคิดเรื่องนี้ไปตลอดทางกลับบ้าน สถานการณ์ของชูสุเกะตอนนี้ลำบากยิ่งกว่าครั้งก่อนที่คุยกันเสียอีก สุดท้าย ฉันก็ถามแม่เรื่องการดูตัว

"แปลกจังนะ ปกติลูกเลี่ยงจะคุยเรื่องนี้ตลอดเลยนี่นา" แม่ว่างั้น ดูงงๆ ตอนที่พูด ฉันแค่ยักไหล่ตอบ

"ก็...อย่างที่ลูกรู้นั่นล่ะจ้ะ การดูตัวเป็นเรื่องของการพูดคุยกันระหว่างสองตระกูล ว่าแล้วก็ ลูกมีคนที่ชอบแล้วรึยัง?"

"ยูริเอะ"

รอยยิ้มเจ็บปวดผุดขึ้นบนใบหน้าของแม่ "คุณยูริเอะเด็กสาวที่ดีจ้ะ แต่ว่า..." ฉันเลิกคิ้ว รอให้แม่พูดต่อ จะบอกว่าฉันไม่เหมาะกับยูริเอะงั้นเรอะ? ฉันพยายามหนักแทบตายเพื่อจะได้เป็นคนที่เหมาะสมกับเธอนะ แม่รู้มั้ยเนี่ย! ทำกระทั่งฝึกฝนเรื่องระเบียบวินัย ความรับผิดชอบ ทั้งนิสัย เพื่อที่จะได้เหมาะสมกับยูริเอะเชียวนะ!

"แล้ว เรย์กะจังล่ะจ๊ะ?" แม่ถาม

ฉันนิ่วหน้า จำได้แม่นว่ายัยนั่นว่าฉันยังไงบ้าง 'ไม่เหมาะสมกับการเป็นผู้สืบทอดเครือคาบุรากิ' งั้นเรอะ? ทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วยหา? "ผมว่าเราไม่มีทางเข้ากันได้หรอก"

"...มีปัญหาอะไรกับเรย์กะจังรึเปล่าจ๊ะ?"

"ไม่ ไม่มีอะไรครับ วันนี้เราแค่มีความเห็นไม่ตรงกันเท่านั้น" ฉันตอบ เมื่อเห็นดวงตาของแม่หรี่ลงฉันก็รีบเสริม "กะว่าวันพรุ่งนี้จะไปขอโทษยัยนั่นตอนเช้าทันทีที่ไปถึงโรงเรียนครับ"

"เข้าใจล่ะจ้ะ" แม่ถอนหายใจ "จำไว้ว่าต้องคืนดีกับเรย์กะจังด้วยนะจ๊ะ เธอเป็นเด็กดี เพราะงั้นต้องให้อภัยทันทีที่ลูกไปขอโทษเธอแน่นอนจ้ะ"

เด็กดีเรอะ? ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเถียงอยู่ในใจ แม้แต่ก่อนหน้านี้ ยัยนั่นก็มองฉันเป็นคนปัญญาอ่อนมาตลอด ไม่ก็มองฉันด้วยสีหน้าที่บอกชัดๆ ว่าไม่ชอบฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้ยัยนั่นแท้ๆ! คนแบบนั้นจะดีได้ไงฮะ?

ฉันกลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง รู้สึกเหนื่อยจากการวิ่งหาคิโชวอินที่กลับบ้านไปแล้วรอบโรงเรียนพร้อมกับชูสุเกะ

ฉันกระพริบตาทันทีที่สังเกตเห็นข้อความจากมือถือ

"ยูริเอะนี่นา!"

--

เช้าวันต่อมา ฉันก็ทำตามที่คิดไว้และไปขอโทษคิโชวอิน ถึงงั้นก็เหอะ ยัยนั่นพูดจาหยาบคายขนาดนั้นกับฉันเชียวนะ เพราะงั้นฉันเลยเขกหัวยัยนั่นให้เราเสมอกัน รีแอคชั่นหล่อนจะเว่อร์ไปหน่อยมั้ยหา! จริงๆ นี่มันแค่แตะๆ เองนะไม่ใช่ชก ถึงกับต้องร้องเลยเรอะ! เธอจะบอบบางไปถึงไหนเนี่ย?!

หลังจากยัยนั่นหายไปจากห้องพร้อมกับชูสุเกะ ฉันก็มองไปรอบห้องเรียน ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกซึรุฮานะมาคอยวอแวรอบๆ วันนี้พวกเด็กผู้หญิงดูค่อนข้างรักษาระยะห่างจากฉันอย่างให้เกียรติ ส่วนกลุ่มซึรุฮานะก็หลบอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบเชียบไม่พูดอะไร หืม ฉันเข้าใจๆ ก็เมื่อวานคิโชวอินน่ากลัวโคตรๆ เลยไม่ใช่รึไงล่ะ?

ในขณะที่ฉันกำลังเสพย์สุขกับความสงบสุขในห้องเรียนอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพวกเด็กผู้หญิงที่รุมล้อมคิโชวอินก่อนหน้านี้คุยกันเรื่องชูสุเกะ

"ท่านเรย์กะเนี่ย อยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยเนอะ..."
"เธอคิดว่าพวกเขาชอบกันรึเปล่า?"
"แต่ท่านเรย์กะชอบท่านคาบุรากินี่นา ใช่มั้ย!?"
"จะเป็นไปได้ไงเล่า? ท่านเรย์กะอยู่กับท่านเอ็นโจตลอดเลยนะ!"
"แต่เมื่อวัน ทั้งก่อนหน้านี้ ท่านก็พูดถึงแต่ท่านคาบุรากินะ ท่านเรย์กะใส่ใจท่านคาบุรากิจะตาย! ไม่แปลกเลยที่ท่านจะลงมือจัดการซึรุฮานะรุนแรงเช่นนั้น"

ฉันสำลักค่อกแค่กแล้วหันไปอีกทาง ยัยนั่นอะนะชอบฉัน? ฉันมั่นใจมากว่ายัยนั่นก็แค่อยากให้ซึรุฮานะหยุดทำตัวหยิ่งผยองเกินเหตุเท่านั้นล่ะ

พอยัยนั่นกลับมาก็ดูจะอารมณ์ดีสุดๆ ชูสุเกะพูดอะไรกับเธอล่ะเนี่ย?

--

ฉันจ้องชูสุเกะที่ผลักจากออกห่างจากตัวหลังจากที่พวกนั้นเสิร์ฟกลูเต็นให้เรา มาทัศนศึกษาที่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีแต่อาหารมังศวิรัติแท้ๆ จะเสิร์ฟสลัดแทนไม่ได้รึไงเนี่ย?

ฉันกินอย่างชืดชา เมื่อถึงเวลาของหวานก็สั่งเค้กแครอทไป ฉันกวาดตามองไปทั่วห้อง สังเกตว่าแทบทุกคนก็สั่งเค้กแครอทแทนที่จะเป็นเค้กมิ้นท์กันทั้งนั้น

ยกเว้นคิโชวอินที่มีเค้กสีฟ้าผิดปกติวางอยู่ตรงหน้า

ไอ้ของพิลึกนั่น...มันอะไรวะ...

ชูสุเกะก็เห็นเหมือนกัน เพราะเมื่อมองนั่นมองไป ก็ทำหน้าเหมือนแหยงๆ อาห์ ใช่ ชูสุเกะเกลียดมิ้นท์ ถึงยังงั้นก็เถอะ กระทั่งตอนที่เราทาน ชูสุเกะก็ยังไม่หยุดมองยัยนั่น

...หืมมม หมอนี่ดูน่าขยะแขยงชะมัด มองยัยนั่นแบบนั้นอะ

--

เมื่อการทัศนศึกษาจบลง ฉันก็ได้รู้เรื่องน่าเหวอบางอย่าง

คิโชวอินตกเป็นเหยื่อของปัญหาได้ง่ายมาก

แรกสุด แรกสุดก็น้ำจากสไลเดอร์ จากนั้นยัยนั่นก็ปวดท้อง เลยต้องนั่งพักตลอดทริป แล้วก็อย่างอื่นอีกสองสามอย่าง น่าสงสารเป็นบ้า...

"โอ้ มาซายะ เป็นไงบ้าง" ชูสุเกะร้องทันทีที่เข้ามาในห้อง
"...นายพูดถูกชูสุเกะ ยัยนั่นโคตรประหลาด"
"หา?" ชูสุเกะเลิกคิ้วมองฉัน จัดผมแล้วมองฉันอีกทีด้วยท่าทางสับสน "ใครน่ะ?"

"ไม่มีอะไร" ฉันบอกปัด แล้วหันไปเล่นเกมต่อ หมอนั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วออกไปซื้อเครื่องดื่ม

ฉันกดพอสเกมเมื่อรู้ว่าเขาเดินออกไปไกลพอแล้ว ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันต้องสงสัยอยู่แล้ว ทำไมชูสุเกะถึงมองยัยนั่นตลอดขนาดนั้นล่ะ?

"ทำตัวแปลกทุกทีที่พูดถึงยัยนั่นเลยนะ..."

---

จบ

ในมโนกู มาซายะไม่ใช่คนสุภาพ ก็ไซซายะนี่นา Y_Y!

ถ้าแปลไม่ถูกใจกุขออภัย

>>67-68 ทำไมตอนสุดท้ายมันดูวายแปลกๆวะ....

>>70 มึงอะคิดม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

>>70 วายยังไงเหรอ ไม่รู้จริงๆ

>>72 มันเหมือนไซซายะหึงจอมมารอ่ะมึ้งงงงง

>>67 ขอบคุณสำหรับการแปลค่า กูรักมึงนะ มาให้กอดหน่อย
แต่จริงๆกูก็แอบสงสัยนะ แม่มาซายะดูไม่ค่อยสนับสนุนยูริเอะเท่าไหร่เลย เห็นลูกชายไปตื๊อๆเขา แสดงออกโต้งๆว่าชอบ มาดามยังจะเลี้ยวมาหาเรย์กะที่นานๆครั้งจะได้เจอ แล้วก็คะยั้นคะยอให้ไปเล่นที่บ้านหรือไปร่วมงาน เป็นเพราะอายุที่ห่างกันหรือยูริเอะแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับมาซายะมากไปกว่าน้องหว่า คิดว่าลูกชายต้องถูกหักอกแน่ๆเลยไม่สนับสนุน??

>>70 ได้ฟีลประมาณแฟนหนุ่มของตัวเองกำลังมีกิ๊กแล้วจับพิรุธได้สินะ 5555555555

>>74 กูว่าท่านแม่ไม่น่าสนับสนุนนะ ความห่างของอายุก็เรื่องนึง ท่านแม่ก็อาบน้ำร้อนมาก่อน น่าจะรู้ว่ามันยากมากๆ ที่ปั๊บปี้เลิฟของเด็กอนุบาลจะเป็นจริงอะ

>>74 ท่านแม่อาจจะมองว่ามาซายะเป็นแค่น้องชายที่เป็นซิสค่อนก็ได้ แบบไม่ทันได้คิดว่าลูกตัวเองจะมีเฟิร์สเลิฟตอนอนุบาล 55555555

>>76 กุว่าท่านแม่รู้ แล้วรู้ด้วยว่ายูริเอะเห็นเป็นแค่น้องชาย เลยพยายามจับคู่ลูกชายกะเรย์กะ นี่ถ้าคนเขียนไม่ใช่ท่านฮิ เรย์กะคงป๊อปไปละ ตามสูตรสำเร็จนิยายย้อนมาเป็นนางร้าย มึงดูบากะริน่าสิ แต่แบบ ท่านฮิเขียน เลยถถถถถถ คานซังคาบไปแดกจ้า

>>74 กูเดาว่า ท่านแม่คิดว่ามาซายะเป็นแค่เด็กผช.ที่ติดพี่สาว(มากๆ)อะ ใครเข้าหาก็หวงมากเป็นเรื่องปกติของน้องชายงี้ แล้วมาซายะก็แนวพี่ค้าบๆ เดินตามยูริเอะต้อยๆ มาตั้งแต่เด็ก ท่านแม่ไม่น่าไม่คิดหรือเชื่อหรอกว่าเจ้าตัวชอบมากๆ จนจริงจังสุดๆ น่ะ
เป็นกูกูก็ไม่เชื่อ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

กูว่าช่วงแรกๆอย่างอนุบาล ประถม มาดามอาจจะคิดว่ามาซายะติดยูริเอะแบบพี่สาวน้องชายเฉยๆ แต่พอโตขึ้นม.ต้นไรงี้มาดามน่าจะรู้แล้วล่ะว่าลูกชายจริงจังกับสาวคนนี้ แต่มาดามก็ไม่ได้สนใจ เอาแต่ชวนเรย์กะไปบ้าน ไปงานเลี้ยง ดูท่าทางอยากจับคู่เรย์กะมาซายะมากกว่า กูคิดว่าเพราะอายุเท่าๆกัน ดีกว่ายูริเอะที่อายุมากกว่า ยูริเอะคงแสดงชัดเจนว่าคิดกับมาซายะแค่น้อง แต่คนจริงจังมีแค่มาซายะคนเดียว แล้วก็ไม่รู้ว่ากูคิดไปเองรึเปล่าว่ามาดามดูไม่ค่อยชอบยูริเอะยังไงชอบกล แต่กูว่าถ้าไม่ชอบก็น่าจะมาจากตอนมาซายะไปฆ่าตัวตายมั้ง ไปทำลูกชายนางเฮิร์ต แล้วคงไม่ชวนเรย์กะไปนั่นนี่บ่อยๆ ถ้าสนับสนุนความรักของลูกนางคงไม่ชักนำเอาสาวอื่นเข้ามาในชีวิตลูกแหงๆ

ปล. IP กูโดนแบนอีกแหล่ว ฮ่วย

>>79 กูว่าคนขับรถนี่แหละเป็นหูเป็นตาให้เหล่าผปค.อย่างดี มาดามครับ วันนี้คุณชายพาคุณหนูคิโชวอินแวะไปที่สถานีสองต่อสองครับ มาดามครับ วันนี้คุณชายพาคุณหนูไปสถานที่ร้างตาคน (ซุปเปอร์แถวชานเมือง) ครับ มาดามฟังแล้วเลยออกไฟเขียวเป็นคามิโอชิให้ท่านเรย์กะอย่างแรง

>>80 อันนั้นมันพักหลังๆนี่ แต่ช่วงแรกๆประถมถึงม.ต้นที่เรย์กะไม่เฉียดใกล้สองหนุ่มคนนี้ มาดามก็ยังเป็นเจ๊ดันเรย์กะให้ลูกชายตั้งแต่ต้น มาชงให้เป็นทามะคัตสึระมั่ง ชวนกินมื้อค่ำมั่ง ชวนมาเล่นที่บ้านมั่ง ชวนเข้าคอร์สอดอาหารบ้าง//ขีดฆ่า ท่าทางนางอยากให้เรย์กะเป็นลูกสะใภ้จะแย่อยู่ละ หรือแปลกใจที่มาซายะตามไปที่โรงเรียนกวดวิชาตอนประถม ทั้งที่ไม่เคยตามใครนอกจากยูริเอะ มาดามเลยสนใจ แถมเห็นว่าฐานะ ชาติตระกูลอะไรก็พอๆกัน เลยอยากดันให้เด็กคนนี้มาเป็นสะใภ้

KY นิด วันนี้เจอคนแชร์เรื่องเชื้อ H. pyroli มาเต็ม feed เลย คิดถึงจริงๆ มาก่อนกาลตลอดเลย ท่านเรย์กะกู

>>82 เชื้อที่ปนเปื้อนมาจากการทานของดิบจากมือคนที่ไปสัมผัสอุจจาระมาแล้วเอามาจับของกินใช่มะ 5555555

>>83 นั่น E.coli หรือ Salmonella

Pyroli นี่เชื้อที่ทำให้เกิดโรคกระเพาะ

>>81 แล้วดูเหมือนผู้ปกครองที่กล้ามาคุยกับท่านเรย์กะบ่อยๆนี่ก็แค่บ้านคาบุรากินะ บ้านเอ็นโจที่ว่าดังเหมือนกัน เวลาไปงานสังคมไม่ค่อยเห็นบ้านเอ็นโจมาทักบ้านคิโชวอินเลย

หรือท่านเรย์กะแค่ไม่ยอมออกงาน เราเลยไม่รู้เรื่องส่วนนนี้....

กูชอบกาวนอกตรงเอ็นโจคิดว่า คนที่มีสิทธิ์คุยกับเรย์กะได้สบายๆนี่มีแค่ตัวเองกับคาบุ รู้สึกมันเกี่ยวกับฐานะทางบ้านไรงี้อีก เหมือนผชคนอื่นใน Pivoine ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าคุยกับท่านเรย์กะยกเว้นพวกรุ่นน้อง 5555 ถ้าในอฟช(กรณีเอ็นโจเป็นพระเอก) พระเอกคิดแบบนี้ก็ควรจะรุกแล้วป้ะ ช้ามากเดี๋ยวคนอื่นทำคะแนนนำ
แต่ในมุมมองกู กูว่าที่คนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าหาเพราะท่านเรย์กะอยู่แต่กับกลุ่มผู้หญิง แล้วดูเป็นคนเรียบร้อยอีก

>>85 กูว่าเรย์กะไม่ค่อยออกงานเลยไม่เห็นตรงส่วนนั้นมั้ง แต่ท่านแม่ที่ออกงานประจำก็คงจะพบมาดามเอ็นโจในงานเลี้ยงหลายครั้งอยู่ ถึงได้เอาเรื่องลูกสาวทำอาหารเก่งไปโม้ให้มาดามฟังได้

บ้านเอ็นโจกูว่าก็แปลกๆอยู่นะ เพราะไม่ค่อยจะเห็นบ้านนี้จัดงานอีเวนท์อะไรแบบบ้านคาบุเลย ยกเว้นวันเกิดยูกิโนะ มีแต่ไปร่วมงานเลี้ยงชาวบ้านตลอด บ้านคาบุจัดมันทุกเทศกาล คริสต์มาส ทานาบาตะ ชมหิ่งห้อย ชมซากุระ ชมจันทร์ งานไดเอทอดอาหาร หรือธุรกิจคนละแนวกัน บ้านคาบุทำกิจการโรงแรมเลยต้องกระตุ้นการขายด้วยการจัดอีเวนท์บ่อยๆ หรือจริงๆจัดงานแต่เจ้าแม่ปฏิเสธบัตรเชิญไปหมดทุกงานวะ ออกแค่งานสำคัญงานใหญ่ๆจริงๆ 555555

แต่เรื่องรุก กูว่าฮีก็รุกมากขึ้นหลังจากยูกิโนะเข้ามานะ ประมาณว่าได้ช่องทางในการคุย ส่งหิ่งห้อยมาให้ แล้วมามากขึ้นอีกตอนมาเป็นแก๊งค์สามช่า จากเมื่อก่อนพูดยังไม่ถึงสิบคำนุ้งต่ายก็วิ่งหนี ไปๆมาๆไปกินข้าวกันสามคนเฉย แอบดูมือถือเขามั่งล่ะ ตามติดไม่ปล่อยไปนั่งเป็นเพื่อนสาวอีกคนของเขา อยากรู้เขาจะไปไหนทำอะไร กูว่าฮีก็อยากเข้าหานะ แต่ติดตรงไม่ค่อยได้รับความร่วมมือเท่าไหร่เลยดูไม่คืบหน้าอะไรเลย ผ่านกันไปแบบแห้งๆอย่างนี้ล่ะ 555

>>86 อย่าว่าแต่บ้านเอ็นโจไม่ค่อยจัดงานอีเว้นท์เลย บ้านคิโชอินก็พอกันแหละเท่าที่อ่านมาจัดแค่ครั้งเดียว(ตอนที่ริรินะตบพุงเรกะอวดคาบุ)
หรือว่าจริงๆก็จัดแต่นางไม่ได้เข้าร่วมก็ไม่รู้ว่ะ

>>87 ถ้าที่บ้านจัดจะไม่เข้าร่วมก็คงไม่ได้นะ คิดว่ามาดามคงชอบเล่นใหญ่มากกว่า คาบุนี่ได้ความเล่นใหญ่มาจากแม่นี่เอง

>>88 กูว่าน่าจะเล่นใหญ่ทั้งพ่อทั้งแม่หรือเปล่านะ ท่านแม่ชอบออกงานสังคมแพรวพราวเป็นเจ้าภาพ ส่วนท่านพ่อ จะเก็บหนังสือเก่าทั้งทีก็ต้องไปตามหาด้วยตัวเอง สร้างคลังหนังสือหายาก ถึงขนาดมีหนังสือหนังมนุษย์....

>>87 ถ้าบ้านคิโชวอินจัดงาน นางก็ต้องเข้าร่วมอยู่แล้วเพราะเป็นลูกเจ้าภาพ แบบที่คาบุโดนแม่พาเข้าทุกงานที่แม่จัดขึ้น ขนาดงานลดความอ้วนยังพาลูกชายไปหาคุณหญิงคุณนายทั้งหลายเลย แต่กูคิดว่านานๆครั้งบ้านคิโชวอินจะจัดงานมากกว่า แบบงานสำคัญจริงๆอย่างงานบริษัทอะไรแบบนั้น

>>90 วันหยุดท่านพ่อก็ต้องรีบกลับบ้านไปเอาใจลูกสาวไง ลูกน้องคงมองด้วยสายตาอบอุ่นว่าประธานคิโชวอินเป็นคนรักครอบครัวจริงๆเลย

>>91 ในสายตาของคนอ่านอย่างกู ก็มองว่าครอบครัวคิโชวอินนี้รักกันนะ ปกติในการ์ตูนเรื่องอื่นๆ ไม่ค่อยจะมีฉากที่กินข้าวเย็นด้วยกัน ตามสไตล์บ้านคนรวยที่จะค่อนข้างยุ่ง แต่ครอบครัวนี้มีบ่อยจนเรย์กะค่อนขอดว่าท่านพ่อว่างงาน ยิ่งฉากที่ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ กลับจากท่องเที่ยวให้ตรงกับวันที่เรย์กะกลับจากทัศนศึกษานี่ ยิ่งเห็นชัดเลย

ท่านแม่ต้องคอยจับตามองลูกสาวเพราะกลัวลูกสาวจะทำอะไรบ้าๆ บอๆ
ท่านพ่อเป็นดอเธอร์ค่อน
ท่านพี่เป็นซิสค่อน

เดี๋ยวนะ นี่มันบากะรีน่าเวอร์ชั่นฮาเร็มอาหารซังและคานซังนี่นา!!!

>>92 รักกันสิ สนิทกันมากขนาดที่ถามลูกสาวที่คิ้วแหว่งว่าลูกละเมอขึ้นมาโกนเองรึเปล่า 5555555

ไม่ได้เข้านาน ตอนใหม่ยังไม่มาอีกหรอ เขาเทแล้วป่ะเนี่ย

>>95 บัดสี! ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้นะ!

ใจเหี่ยวไปหมดแล้ว ทำไมตอนไหนยังไม่มาซะที

>>95 ตบปากตัวเองตามอายุเลยนะ!

บางทีแกกลับมางวดนี้อาจจะลงมารวดเดียวสามสิบตอนเลยก็ได้นะ//สูดกาวกลิ่นดอกกุหลาบ

>>99 ลงหนึ่งตอนหายสามสิบวันต่อมากกว่า

ในเรื่องนี่ บ้านคิโชวอินลุ้นลูกสาวกับคาบุมาก กูสงสัยว่าทำไมเค้าไม่ลุ้นท่านเรย์กะกับเอ็นโจหว่า คือ ตอนเรย์กะไปบ้านก็ดีใจระดับหนึ่ง แต่ไม่ค่อยออกหน้าออกตาเท่าไหร่