Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]
>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
.

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

ยะ....ยังหรอก กาวของเหล่าโม่งน่ะ ไม่มีวันแห้งหรอก!!

เปิดมาอีกทีขึ้นมู้ใหม่ซะแหละ555

>>2 เรือพรุน น้ำตานองขนาดนี้ จะแห้งได้อย่างไร :P

กูลงเรือปัสสาวะคุงแล้ว ใจกูสั่นจริงจัง ใครจะมากับกูบ้าง 55555555555555

>>5 อย่างน้อยก็ตั้งชื่อน้องดีๆหน่อยเหอะ พีคุงก็ได้...

>>6 นี่ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลยนะ ถถถถถถถถถถถ
เป็น pivoine ผู้เริ่ดหรูซะเปล่า ดันมีชื่อปัสสาวะห้อยคอเพราะอ.ฮิโยโกะไม่ตั้งชื่อให้....

>>5 //เอาตีนข้างนึงหย่อนลงเรือปสว.คุงด้วย ชอบการชวนให้ไปด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติแบบที่จอมมารทำไม่ได้-----

>>7 พวกมรึงนี่อย่าทำให้ความสง่าของเหล่า pivoine เสียของสิเฮ้ย!!

อ๊ะ พีคุงก็เข้าท่านะ โปรยเศษผมกับตัดเล็บทิ้งไว้บนเรือ

ป่านนี้ปัสสาวะคุงคงร้องไห้หนักมาก ชื่อก็ไม่มี แถมยังถูกเรียกว่าปัสสาวะอีกต่างหาก โถ โถ

Ky นะคะ ต่อจาก https://fanboi.ch/webnovel/4574/740-742/ ฟิคคู่หูทะลุมิติ (ลิงค์ของตอนพิเศษโลกคิมิดอล)

((ตอนพิเศษ : ถ้าไม่มีใครทะลุมิติ : ฝั่งโลก Kimidolce))

อาจจะแยกตอนพิเศษระหว่างฝั่งโลกคิมิดอลกับโลกนิยายออกจากกันนะคะ เพราะเนื้อหาไม่ได้ต่อเนื่องเชื่อมโยงกันแบบเนื้อเรื่องหลัก แยกกันได้ (จริงๆตอนพิเศษนี้ ไม่ต้องอ่านเรื่องหลักมาก่อนก็ได้นะคะ) วันนี้ลงฝั่งโลกคิมิดอลนะคะ

...............

(ฝั่งโลกคิมิดอล)

(มุมมองนักเรียนซุยรันคนหนึ่ง)

“แต่ก่อน” ที่โรงเรียนซุยรันมีคนคนหนึ่งที่ไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลยค่ะ คือ “เรย์กะ คิโชวอิน” เธอเป็นผู้หญิงที่อารมณ์ร้าย เอาแต่ใจตัวเอง กลั่นแกล้งคนที่ไม่ถูกใจอย่างไม่สนใจใคร ส่วนหนึ่งคงเพราะเธอเกิดในตระกูลคิโชวอินที่มีอำนาจสูง สามารถขยี้ครอบครัวของคนที่ไม่ชอบได้ตามที่ต้องการ

นอกจากนี้เธอยังชอบคาบุรากิ มาซายะ จักรพรรดิแห่งซุยรันด้วยค่ะ ท่านคาบุรากิเป็นคนที่มาจากตระกูลชั้นสูงเช่นเดียวกับท่านคิโชวอิน ทั้งเท่ทั้งเก่ง เป็นที่นิยมและมีแฟนคลับสาวๆเต็มไปหมดทุกที่เลยค่ะ แต่ว่าท่านคิโชวอินก็มักรังแกสาวๆที่มาขวางหูขวางตาอยู่ตลอด หลังๆพอเห็นท่านคิโชวอินมา สาวๆก็มักจะแหวกทางให้เสมอค่ะ

เห็นได้ชัดว่าท่านคาบุรากิไม่ได้ชอบกลับ เขามักจะทำเป็นไม่เห็นท่านคิโชวอินในสายตา และไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากท่านยูริเอะ จนกระทั่งมาพบกับ วาคาบะ ทาคามิจิ

ทุกคนรู้ดีแก่ใจว่าท่านคาบุรากิชอบคุณทาคามิจิ แค่ก็ไม่มีใครยอมรับ เพราะอีกฝ่ายเป็นแค่สามัญชนคนธรรมดา การที่อาจจะได้คู่กับจักรพรรดิผู้สูงส่งนั้นทำเอาสาวๆต่างอิจฉาตาร้อน โดยเฉพาะท่านคิโชวอิน เธอกลั่นแกล้งคุณทาคามิจิสารพัด แม้ฉันจะไม่ได้ไม่ชอบคุณทาคามิจิก็เถอะค่ะ แต่ก็หวาดกลัวที่จะเป็นเพื่อน ก็นะ...ท่านคิโชวอินมองเป็นศัตรูแล้ว อย่าไปยุ่งด้วยอาจจะปลอดภัยกับชีวิตของฉันมากกว่าล่ะนะคะ

ท่านคาบุรากิที่ไม่เคยสนใจใคร หลงรักคุณทาคามิจิขึ้นมา และถึงขั้นตวาดใส่ท่านคิโชวอิน หลายคนต่างสะใจกันทั้งนั้น มารร้ายแบบนั้นถูกลงโทษบ้างก็ดีแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าก็ไม่อยากให้ท่านคาบุรากิคู่กับสามัญชนอย่างคุณทาคามิจิอยู่ดีนะคะ

ท่านคาบุรากิมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อ ชูสุเกะ เอ็นโจ เป็นคนที่ชาติตระกูลดี มีรอยยิ้มประดับใบหน้าอยู่เสมอ ทำให้สาวๆต่างเคลิบเคลิ้มทุกครั้งที่ได้มอง งดงามดั่งเจ้าชายเลยค่ะ ท่านเอ็นโจมักสุภาพอ่อนโยน ราวกับชายในฝันเลยนะคะเนี้ย

ท่านคิโชวอินมักโดนท่านเอ็นโจเรียกเข้าไปคุยตัวต่อตัวกันบ่อยๆ และทั้งคู่ก็ออกมาโดยไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านคิโชวอินมักทำหน้าตาปกติเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น แต่ท่านเอ็นโจเหมือนจะยิ้มฝืนๆเล็กน้อย ว่ากันว่าท่านเอ็นโจหลงรักท่านคิโชวอิน แต่อย่างที่รู้กันว่าเธอชอบท่านคาบุรากิผู้เป็นเพื่อนสนิทของเขาเพียงเท่านั้น เป็นรักที่น่าเศร้ามากเลยค่ะ ไม่อยากให้คนดีๆแบบท่านเอ็นโจต้องไปชอบผู้หญิงแบบนั้นเลยนะคะ...

ความน่ากลัวในการแกล้งและคว่ำบาตรของท่านคิโชวอินหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความอิจฉาที่ได้เห็นความรักระหว่างท่านคาบุรากิและคุณทาคามิจิ

สุดท้ายแล้วท่านคิโชวอินผู้สูงส่งคนนั้นก็ไม่เหลืออะไรอีกเลย

ประธานคิโชวอินถูกจับได้ว่าฉ้อโกง โดนตัดสินโทษให้จำคุก ตระกูลคิโชวอินล้มละลาย หุ้นของบริษัทก็ถูกตระกูลคาบุรากิกว้านซื้อไปทั้งหมด คนที่เคยเป็นชนชั้นสูง หนึ่งในไม่กี่คนที่ได้รับเกียรติเป็นถึง Pivioine ที่มีอำนาจเหนือใครในซุยรัน วันหนึ่งต้องตกต่ำอยู่ในฐานะที่ด้อยยิ่งกว่าสามัญชนธรรมดาที่ผู้หญิงคนนั้นเคยดูถูก

หลายคนที่ได้รู้ข่าวต่างดีใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น นักเรียนนอกแทบทุกคนต้องเคยโดนคุณคิโชวอินรังแกสักครั้ง ส่วนผู้หญิงที่เคยไปเข้าหาท่านคาบุรากิยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอไม่เคยเว้นแม้จะเป็น pivioine ด้วยกันก็ตาม จะอย่างไรหากพูดถึงชาติตระกูล “ในอดีต” แล้ว ก็ไม่มีใครสูงอิทธิพลได้นอกจากตระกูลคาบุรากิ

ในซุยรันแล้ว เรียกได้ว่าคุณคิโชวอินเป็นคนที่มีศัตรูเยอะที่สุด แต่ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้

แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว

หลายคนรอคอยวันที่คุณคิโชวอินจะมาซุยรันในฐานะที่ไม่มีวันเหมือนเดิม ผ่านเกือบอาทิตย์กว่าคุณคิโชวอินจะกลับมาอีกครั้ง มีคนไม่น้อยที่คิดอยากจะแก้แค้น

สิ่งที่ทุกคนทำคือทำในสิ่งที่ผู้หญิงเคยทำมาก่อน ถึงฉันเองก็เคยโดยรังแกมาเหมือนกัน แต่พอได้เห็นสภาพนั้นก็อดสลดใจไม่ได้ เพราะรู้มาก่อนว่ามันทรมานแค่ไหน คุณคิโชวอินผู้ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนคงลำบากกว่าฉันซะอีก ถึงจะทำตัวเองก็เถอะ ฉันก็ไม่อยากไปทำร้ายอีกฝ่ายด้วยล่ะนะคะ

แต่การกลั่นแกล้งโจ่งแจ้งค่อนข้างน้อยกว่าที่คิด อาจเพราะท่านเอ็นโจเคยมาออกหน้าช่วยห้ามช่วยพูดให้ล่ะมั้งคะทุกคนเลยบรรเทาไปบ้าง ว่ากันว่ารอยยิ้มเยือกเย็นของท่านเอ็นโจในวันนั้นน่ากลัวจนไม่มีใครกล้าคัดค้านเลยล่ะนะคะ

ฉันไม่ได้เห็นกับตา เลยยังไม่สามารถปักใจเชื่อได้ว่าองค์ชายผู้แสนดีอ่อนโยนอย่างท่านเอ็นโจจะทำสายตาเย็นชาได้ จนกระทั่งเพื่อนสนิทของฉันผู้มีประสบการณ์ตรงมาเล่าให้ฟัง เพื่อนฉันเองแม้ไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนที่แกล้งคุณคิโชวอินในครั้งแรก แต่เคยจะแกล้งเอาชุดพละคุณคิโชวอินไปทิ้งขยะก็เจอท่านเอ็นโจ “โดยบังเอิญ”

ท่านเอ็นโจพูดอะไรกับเพื่อนฉันบ้างก็ไม่สามารถทราบได้ เพราะเล่าได้ไม่เคยจบซะที ทุกครั้งที่พูดถึงว่าท่านเอ็นโจจับไหล่จากด้านหลัง ก่อนจะบอกว่า “ผมรู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร” เพื่อนฉันจะชะงักงัน แล้วหน้าซีดตัวสั่น เล่าต่อไม่ไหวซะที แต่พอเดาได้ล่ะนะว่าน่ากลัวแค่ไหน...

แต่ถึงท่านเอ็นโจจะช่วยเหลือมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถช่วยได้ทั้งหมด คุณคิโชวอินก็ถูกแกล้งอยู่เรื่อยๆ ซึ่งน่าแปลกที่จากที่ฟังมาเธอไม่ค่อยสะทกสะท้านซะเท่าไหร่

เรื่องนี้จะอย่างไรก็ค่อนข้างไกลตัวฉันล่ะนะคะ จนกระทั่งวันหนึ่งฉันเจอคุณคิโชวอินเข้าที่ล็อกเกอร์ อีกฝ่ายเปิดตู้แล้วถูกใบมีดบาดจากคนที่มากลั่นแกล้งใส่เอาไว้

คุณคิโชวอินมองนิ้วที่เปื้อนเลือดก่อนแสยะยิ้ม “ช่างไร้ระดับจริงๆ ถ้าซ่อนเนียนกว่านี้ ฉันจะบาดเจ็บกว่านี้แท้ๆนะ ทำไมไม่ใส่เอาในรองเท้ากัน ปล่อยโอกาสแบบนี้พลาดไปง่ายๆเลยนะ”

เอ๋?

ฉันกระพริบตาปริบๆขณะแอบฟัง คุณคุณคิโชวอินมองนิ้วที่บาดเจ็บจนเลือดออกด้วยสายตาที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ฉันคงตาฝาดไปเองมั้งคะ...

อีกฝ่ายเดินไปสักพัก ก็เจอคนทำน้ำหกใส่อย่างจงใจพร้อมหัวเราะคิกคัก

“ขอโทษทีนะคะ พอดีไม่สังเกตว่ามีคนอยู่ตรงนี้ด้วย”

“เธอเป็นคนที่เอาเศษคัตเตอร์มาใส่ในล็อกเกอร์เองสินะ”

คุณคิโชวอินถามแล้วยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง สายตาเหมือนกำลังมองคนที่อยู่ต่ำกว่า คนที่ทำน้ำหกใส่เผลอทำหน้าตกใจ แม้จะรีบเปลี่ยนกลับมาปกติ แต่ก็กลบเกลื่อนไม่ทันแล้วล่ะนะ

ฉันอดเสียววูบไม่ได้ ทำไมคุณคิโชวอินมองออกง่ายดายขนาดนั้นนะคะ ดีนะที่ฉันไม่เคยแกล้งอะไรเธอตอนที่ผู้หญิงคนนั้นมีอำนาจ

ฉันแอบดูเหตุการณ์ต่อไป ถึงคุณคิโชวอินจะจับคนร้ายได้แล้วก็เถอะ แต่คนที่เป็นศัตรูกับคนแทบทั้งซุยรันแบบนั้นจะสามารถทำอะไรได้กันนะ

“ถึงพูดแบบนั้นแล้วมีหลักฐานหรือไงกันคะ” คนร้ายพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามสะใจ “ในตอนนี้ ไม่มีใครเชื่อหรือมาช่วยหรอกค่ะ คนที่ทำร้ายทุกคนอย่างไร้เหตุผลแบบคุณน่ะ”

ฉันมองคุณคิโชวอินอย่างอดไม่ได้เมื่อโดนต่อว่าทับถมถึงสถานะปัจจุบันไปแบบนั้น ก่อนจะรู้สึกแปลกใจ

ทำไมดูเหมือนมีความสุขกับการถูกต่อว่าเลยคะ?! แววตาเป็นประกายยินดีแบบนั้นมัน...

เรื่องจบลงที่มีอาจารย์เดินผ่านมาอีกที คุณคิโชวอินไม่ได้ฟ้องอะไรอาจารย์ แต่ฉันแอบได้ยินอีกฝ่ายพึมพำว่า “ถ้าใส่เกลือในน้ำด้วยคงแสบกว่านี้ ใช้ไม่ได้เลยเอามาแค่น้ำเปล่าธรรมดานี่นะ! แกล้งได้น่าเบื่อชะมัด”

ฉันคงหูฝาดจริงๆล่ะมั้งคะ...

รู้ตัวอีกทีฉันก็แอบตามดูคุณคิโชวอินบ่อยๆ อีกฝ่ายโดนแกล้งบ่อยๆก็จริง แต่ท่าทางดูเหมือนกำลังสนุกอยู่เหมือนกันนะคะ... วิจารณ์การแกล้งต่างๆว่าไร้ระดับแค่ไหนและสามารถปรับปรุงอะไรได้บ้าง บางครั้งวันไหนถ้ามีคนมารุมด่าหรือเหน็บแหนมเยอะๆก็จะยิ้มแย้มมีความสุขไปทั้งวัน

จะปฏิเสธยังไงก็คงไม่พ้นมาโซแล้วล่ะค่ะ...

ฉันไม่เคยเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเจ็บปวดเวลาถูกแกล้งเลยสักครั้ง รอยยิ้มก็ดูสดใสกว่าปกติด้วยซ้ำ ต่างจากรอยยิ้มหลอกลวงที่เคยมีแต่ก่อนโดยสิ้นเชิง ยิ้มด้วยแววตาเป็นประกายแบบนั้นแล้วก็อดคิดไม่ได้เลยนะคะว่าคุณคิโชวอินเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่ง หากไม่เคยรู้ประวัติกับนิสัยมาก่อนต้องหลงคิดว่าเป็นเทพธิดาแน่ๆเลยค่ะ

คุณคิโชวอินมีกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนกัน ซึ่งน่าแปลกที่ไม่มีใครในกลุ่มที่พยายามหนีออกห่างอีกฝ่ายเลย ในทางกลับกันพวกเขาคอยช่วยเหลือคุณคิโชวอินอยู่หลายครั้ง ฉันที่ต้องมาทำกิจกรรมชมรมตอนเช้าก็แอบได้เห็นคาซามิ เซริกะกับอิมามุระ คิคุโนะหลังๆผัดกันตื่นเช้ามาเช็คล็อกเกอร์ว่ามีใครเอาอะไรมาแกล้งหรือเปล่า และคอยทำความสะอาดโต๊ะที่ถูกขีดเขียนกลั่นแกล้งก่อนคุณคิโชวอินจะมาซุยรัน

ค่อนข้างผิดคาดจริงๆนะคะ ฉันนึกว่าทุกคนที่เข้าหาคุณคิโชวอินจะทำเพื่อผลประโยชน์ซะอีก การที่ทำแบบนี้ทำให้ตัวเองลำบากไปด้วยแท้ๆ แต่ก็มีคนเต็มใจยอมช่วยคนแบบนั้น ทำไมกันนะ...

ไม่นานฉันก็ได้คำตอบ

ถึงคุณคิโชวอินคนนั้นจะไม่เดือดร้อนอะไรเวลาถูกคนอื่นแกล้ง แต่ครั้งแรกที่เธอดูหวั่นไหว คือ ตอนที่เพื่อนๆของเธอโดนลูกหลงไปด้วย จนในที่สุดก็พยายามหนีจากเพื่อน (แหล่งข่าวจากเพื่อนของฉันที่เห็นเหตุการณ์ คุณคิโชวอินไล่ให้เพื่อนของเธอออกห่างจากตัวเอง แม้จะไม่บอกเหตุผลตรงๆ แต่ในสถานการณ์นั้น ใครๆก็เดาได้ว่าทำไปเพื่อปกป้องไม่ให้เพื่อนของตัวเองต้องมาเจอแบบเดียวกัน) ดูเหมือนว่าเธอจะรักเพื่อนมากๆเลยนะคะ

ฉันไม่น่าแอบตามดูเลย ไม่งั้นคงไม่รู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้ ทั้งๆที่ฉันเคยถูกแกล้งแท้ๆ...

ทั้งๆที่ปกติคุณคิโชวอินจะมีความสุขกับการถูกแกล้ง แต่หลังตัดขาดกับเพื่อนก็ดูซึมจ๋อยตลอดเวลาอย่างเห็นได้ชัด

ฉันลองลงมือแกล้งอีกฝ่ายเป็นกำลังใจให้ดีไหมนะ ฉันเองก็แอบฟังคำติของคุณคิโชวอินมาเยอะ ต้องทำการแกล้งที่สมบูรณ์ออกมาได้แน่ๆ! อยากเห็นรอยยิ้มสดใสของคุณคิโชวอินจังเลยนะ

ฉันแอบซุ่มดู เตรียมอุปกรณ์ในมือพร้อม แต่ยังไม่ทันที่จะเริ่มลงมือก็รู้สึกเสียวสันหลังวูบ ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงมือหนักๆที่จับไหล่เอาไว้ ฉันหันกลับมาด้วยความรู้สึกที่สยดสยอง

“คิดจะทำอะไรงั้นหรอครับ”

“ทะ...ท่านเอ็นโจ”

ฉันช็อกค้างพูดอะไรไม่ออก ทำไมคนตรงหน้ายิ้มอยู่แท้ๆ แต่ฉันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ เขาหยิบคัดเตอร์จากมือฉันมาทาบหน้าเอาไว้ ความเย็นจากใบมีดที่สัมผัสหน้าฉันทำให้รู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

“น่ากลัวจริงๆเลยนะ คิดจะใช้ไอนี้เลยงั้นหรอ”

ท่านเอ็นโจยิ้มอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมครั้งนี้สายตาของเขาเหมือนกำลังสะกดฉันให้จมดิน ฉันไม่กล้าขยับตัวหรือแม้แต่หายใจ

“ผมเห็นคุณแอบตามคุณคิโชวอินมาหายวันแล้ว ลงมือในตอนที่อีกฝ่ายอ่อนแอที่สุดนี่โหดเหี้ยมใช้ได้เลยนะ”

ตอนนี้คุณคิโชวอินตัดขาดกับเพื่อนไปแล้ว ก็เป็นช่วงที่อ่อนแอจริงๆล่ะนะคะ...

“ฉะ...ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายนะคะ” แค่อยากเห็นรอยยิ้มสดใสตอนถูกแกล้งของคุณคิโชวอินเท่านั้นเอง... แต่พูดไปใครจะเชื่อล่ะคะ

“ไม่ได้มีเจตนาร้ายงั้นหรอ”

ท่านเอ็นโจแค่นหัวเราะ ปล่อยออร่าดำมืดออกมาราวกับปีศาจ ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกอีก

เขากดมีดลงบนใบหน้าเล็กน้อย แม้ไม่ถึงกับเลือดออก แต่ก็รู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก

“หลักฐานมัดตัวแบบนี้ นักเรียนนอกที่ไม่มีใครหุนหลังแบบคุณน่าจะถูกพักการเรียน ไม่ก็ไล่ออกด้วยซ้ำล่ะนะ และถ้าผมเป็นคนออกหน้าเองล่ะก็ คงรู้ใช่ไหมครับว่าจะไม่จบแค่นั้น”

ท่านเอ็นโจกลับมายิ้มสดใสเหมือนปกติ แต่ในตอนนี้ดูน่ากลัวจนฉันรู้สึกหวาดผวาไม่กล้าทำอะไรต่อไปอีกแล้ว...

“ครั้งนี้จะยอมยกโทษให้ครั้งหนึ่ง แต่ว่าถ้ามีครั้งที่สองผมคงไม่ปล่อยไว้แน่ๆ และก็เลิกแอบตามคุณคุณคิโชวอินด้วยนะครับ”

ฉันมองท่านเอ็นโจ และขยับไม่ได้อยู่พักใหญ่...

………………(จบตอนพิเศษ Kimidolce ตอนที่ 2 )………………

ป.ล. เห็นบทรีไซเคลบ้างอะไรบ้าง แค่อยากเทียบฉากเฉยๆนะคะ 555 (ตอนพิเศษที่แล้วเองก็มีรีพอควร)
ป.ล.2 ถ้าสังเกต หลังบ้านเรย์กะคิมิล้มละลาย ก็เปลี่ยนวิธีการเรียกจากท่านคิโชวอินเป็นคุณคิโชวอินนะคะ ตอนแรกจะเปลี่ยนเป็นคิโชวอินธรรมดา แต่ดูห้วนๆยังไงไม่รู้ เลยใส่คุณแทน

>>12-14 ท่านเรย์กะคิมิเบิกเนตรเลยทีเดียว นี่สินะหนทางแห่งความสุข ลูกเอ้ยยยย กลับมาก๊อนนนน

>>12-14 โอยย รักฟิคนี้ รอท่านพี่ออกมาอีก

ขอบคุณโม่งแปลกับการเปิดตัว H pyroli ที่กล่าวขานกันมานาน อิอิ

ตอนนี้กุชอบบรรยากาศรุ่นพี่รุ่นน้อง. เหมือนท่านเรยกะโดนรุ่นน้องอ้อนๆปนจีบนิดๆ คงอารมณ์แบบอยากสนิทสนมแต่ไม่ถึงขั้นจริงจังมากนัก. มาดไม่เหลือแร้ว ท่านเรยกะ!

ตอนนี้เอ็นโจนี่จืดจางมาก. กุเรือเอ็นโจนะ แต่เทียบกับคาบุแล้วเหมือนพระจันทร์กับพระอาทิตย์อ่ะ. ความโดดเด่นมันต่างกันเจรงๆ. ตอนนี้คาบุน่าร้ากก มีเรียก ท่านเรยกะ ด้วย. อิอิ. ถึงแม้จะแค่อิจฉาเจ้าแม่ก็เหอะ. แต่กุว่าลึกๆ ก็อาจจะมีความรู้สึกหวงท่านเรยกะซ่อนอยู่บ้างล่ะว๊าาา. วัยรุ่นมันซับซ้อน 555. มีเขินท่ายเรยกด้วย อิอิ. เรือแล่นฉิววจริงๆ. อ่าวๆ กุเรือเอ็นโจนิ ตบเรียกสติตัวเอง

ตอนนี้กุอ่านละเอียดมากๆ เพราะรู้สึกกลิ่นไอของโชวโจอบอวลฟุ้งอยู่

ตั้งแต่รุ่นน้องมาออดอ้อน โดนต่อยท้องแบบถึงเนื้อถึงตัว

คาบุเดินเข้ามาแทรก เอ๊ะๆ มีใครแอบหึงแอบหวงรึเปล่าน้า. หรืออาจจะแค่อิจฉาอยากมีส่วนร่วม. อิจฉาใครกันน้าาา ท่านเรยกะหรือรุ่นน้องน้าาา

คาบุ เรียก "ท่านเรยกะ" ครั้งแรก. กรี๊ดๆๆๆ กร๊าวใจมากมาย. กลับไปลองเรียกที่บ้านให้คล่องด้วยนะ อิอิ (ถึงจะแค่ทวนก็เหอะ. ในใจคงคิดว่าอย่าเรียกแบบนั้นบ้าางละน้าาา. ก็คาบุคิดว่าตัวเองสนิทกะเรยกะนี่นา)

กุว่าๆๆๆๆ เอ็นโจของกุแอบดูอยู่อย่างรวดร้าวแน่นวลลล. และนี่คือจุดเปลี่ยนล่ะ + ตอนที่แล้วที่คุยกับเจ้าแม่สองต่อสองอย่างสบายใจ. ที่ผ่านมาเรยกะถูกมองเป็น pivoine ที่สูงส่ง+มีคนสนิทที่เป็นข่าวอย่างจักรพรรดิหรือองคชาย ไม่มีชายใดกล้ามองหรือจีบเด็ดขาด. แต่ๆๆ พออยู่ในสโมสร. ทุกคนถือเป็นชนชั้นใกล้ๆกัน แถมถ้าได้ใกล้ชิดก็คงรู้ว่าคาบุไม่ได้จีบเรยกะอยู่. พวกรุ่นน้องก็เริ่มเห็นตัวจริงของเรยกะ เริ่มเข้าหามากขึ้น. อิอิอิ. ร้อนรนเข้าไปพ่อคุณ. จะได้ทำอะไรๆให้ชัดเจนซะที

>>13 อิเชี่ยย ท่านเรย์กะเป็นมาโซไปล้าววว //เอามือทาบแก้มอย่างโหยหวนเหมือนภาพ the scream

Kyแปปนะ มีมู้เหมาๆแล้ว เชิญhttps://fanboi.ch/webnovel/4661/recent/

อารมณ์เหมือนคนที่มักตบมุกเสมอจนอดวิจารการตบมุกของคนอื่นไม่ได้รึเปล่านะ

>>12-14 สตอกเกอร์กับมาโซ สมกันจริงนะคู่นี้ ปลุกความSในตัวรุ่นน้องขึ้นมาแล้ว1คน

Ky พูดถึงกาวอยากอ่านกาวเกอิชาอะ นึกถึงท่านอิมาริและเรย์กะที่กำลังลับวาจากัน

>>23 กูก็คิดถึงฟิคนี้ อ่านแล้วมันแล่บแปล๊บๆ หัวใจ~

>>12 ขอบคุณสำหรับฟิค มึงมาสม่ำเสมอมากๆ นับถือๆ เรย์กะคิมิดอลแม่งเป็นสาย M ขาดนี้เมื่อไหร่วะเนี่ย ที่เอ็นโจเข้าสกัดกั้นการกลั่นแกล้งนางเพื่อจะได้เก็บไ้อกล้งคนเดียวใช่ไหมวะ ถถถถถ

>>25 เดี๋ยวนางไปโดกิโดกิ sm กับคนอื่นแล้วทำไงเล่า

>>14 โอ้ เล่นเอาคัตเตอร์แนบหน้าเลยเร้อ โหดดีแท้ วิธีขู่นี่สมเป็นจอมมารดีจุง เอาให้กลัวฝังรากลึกไปถึงกระดูกเลยข่ะ

>>12-14 โอ้ยยย กุลั่น ตอนที่แล้วเขียนมาอย่างดราม่าจนกุเครียดแทนเรย์กะคิมิ มาตอนนี้โคตรพลิก สนุกที่ถูกแกล้ง ชีวิตสุขสัน ตอนกุอ่านฟิคทะลุมิติที่ไม่ใช่ตอนพิเศษกุเดาได้คร่าวๆว่านางเอ็มนะ ดูแฮปปี้ที่ถูกด่า แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ 555+ ส่วนเอ็นโจแม่งสตอกเกอร์ผู้เหนือชั้น

>>23 ลับวาจา....ไม่หรอก มีแต่ความน้ำเน่าแบบละครหลังข่าวเท่านั้นล่ะ ถถถถถถถถถถถ
แต่เมื่อกี้กำลังจะลงฟิคแล้วแม่งขึ้นว่า ip กูโดนแบนเฉย งงมาก กูไม่เคยป่วน เกรียน โทรลอะไรนะ ห้องอื่นกูก็แทบไม่ได้ตอบอะไรเลยด้วย ไหงกูโดนแบนได้วะนั่น

>>29 เขาแบนแบบเหวี่ยง​แห แสดงว่าแถวบ้านมึงมีโทรลอาศัย​อยู่

>>30 โอเค เก็ทละ ขอบคุณมาก

>>29 ม่ายยยย เอาฟิคมานะ ปลดแบนๆๆๆ

จะว่าไป เจ้าแม่รักใครมักจะให้อาหาร(ทำเอง)นะ จะเป็นที่รักได้ต้องแข็งแกร่ง55

เปลี่ยนชื่อเรื่องดีกว่ามั้ง
นอบน้อม(บ้าง)และ(ตัว)หนัก(เกาะคาน)แน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ

>>34 //จงโดนคำสาปทานุกิซะ

>>34 กูชอบชื่อเรื่องมึง 555555

>>34 โหวต 555

>>34 ชื่อกระทู้หน้าเอาชื่อนี้สินะ ถถถถถถถถถถถถ

อย่าเอาเป็นชื่อกระทู้เลยยยยย​ ไม่มงคลสุดๆ​ อย่ายอมรับคานคุงไขมันคุงกันง่ายๆสิ!

>>39 ก็คานซังเขาเป็นพระเอกของเรื่องง่ะ ไขมันคุงก็ลูกของท่านเรย์กะ เราต้องยอมรับได้แล้วว่านี่คือความจริง

>>39 เอ้า ตื่นๆ//เขย่าหัวโยก

21ทู้ผ่านไป โม่งซุยรันก็สร่างกาวกันหมด แห่เชื่อว่าคุณคานเป็นพระเอก คุณอาหารเป็นพระรองกันถ้วนหน้า
ทั้งยังสืบรู้ว่าเจ้าแม่ท้องลูกนามไขมันคุง อืม สามพีสินะ!

ไม่ยอมรับคานหรอกเฟ้ย!!!! ทำอะไรเกรงใจแท็กโชโช(เลิฟ) บ้าง //ร้องไห้

>>43 ดูพิมพ์ผิด *โชโจ

>>43 ท่านฮิโยโกะสิต้องเขียนอะไรเกรงใจคนอ่านอย่างพวกกูบ้าง นี่มันเป็นแท็กโชโจ(เลิฟ) ที่อ่านมา 272 แล้วยังไม่มีพระเอกเป็นตัวเป็นตนนะเว่ย ฮือออออออออ
อาจมีสปอยล์นิดๆ หน่อยๆ เลยเว้นไว้ก่อน
.
.
.
.
เพิ่งเห็นว่าตอนล่าสุดนี่ยังอยู่ไม่เปิดเทอมใหม่เลยนี่หว่า แสดงว่าตั้งแต่ตอนที่ 270-299 ตอน เกือบ 30 ตอนนี่ยังวนๆ อยู่ในช่วงปิดเทอม กูว่าถ้าไปสปีดนี้เรื่อยๆ น่าจะได้อ่านกันไปอีกไม่ต่ำกว่า 200 ตอนแหงๆ...
.
.
.
.

ม่ายยย คานซังไม่ดีตรงไหนนน(คานซังคือท่านพี่นะ คืออาหาร คือไขมัน) กูเรือคานซัง คานซังงงงง

>>45 กูรองานซัมเมอร์ มันหนึ่งในอีเวนต์หลักที่วาคาบะไป กูว่ามันคงเป็นไปตามไทม์ไลน์เดิมด้วยมั้ง แต่วาคาบะจะเข้าไปได้ย้งไงนี่สิ pivoine อยู่กันเป็นดงขนาดนั้น

>>47 เจ้าแม่พาเข้า?

>>48 พาเมียเก็บไปเปิดตัว?

>>49 "เราสองคนคบกันอยู่นะ!" แบบรุ่นพี่โทโมเอะที่ใฝ่ฝัน?
กูละอยากรู้ปฏิกริยาคาบุจริงๆ เล้ยยยยยย

มึง บางทีกุก็คิดนะ ว่าท่านฟุยุโกะอาจจะกู่ไม่กลับแล้วก็เป็นได้.. วงวารความไสยศาสตร์ของท่านเหลือเกินล์ล์ล์ //กระดกลิ้นแตะเพดานปาก

>>51 นี่มึงยังหวังให้ท่านกลับมาเหรอ ท่านฟุยุโกะที่ไม่บ้าสิ่งลึกลับก็ไม่ใช่ท่านฟุยุโกะสิ นี่แหละความน่าเอ็นดูของนาง เหมือนบอกให้ท่านเรย์กะเลิกกินอ่ะ ดูความเปล่งประกายตอนหาของกินนั่นสิ ขนาดที่คาบุยังอึ้ง

>>51 แค่ไม่โดนพวกลัทธิปลิมๆหลอเอาเงินก็พอแล้วท่านฟุยุโกะน่ะ

แหม นี่ถ้าคุณยูกิโนะเกิดเร็วกว่านี้ ดิฉันจะจ้วงเรือคุณยูกิโนะทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ !! //ปีนเสากระโดงเรือ

คือมึงทำไมกุต้องอ่าน คาบุรากิ เป็น คาราบุกิ แล้ว ทาคามิจิ อห.อ่านเป็น ทาคาจิมิ ทุกทีเลยห่า โอ้ยสมองงงงงงง

>>50 กลายเป็นแบบฟิคเรือสวย.....

>>55 จิมิ.... โคตรเหี้ย 55555

>>55 กุกว่ากุอ่านนิยายจีนก็วงวารกับชื่อแต่ละคนแล้วนะ นี่มาอ่านของญี่ปุ่นอีก คือมึงของจีนสุดท้ายมันจะไม่เกิน 4 พยางค์ไง แต่ของญี่ปุ่นแม่งนามสกุลกุก็จำไม่ได้ล้ะ แม่งยังมีชื่อ ยิ่งตอนไหนที่เรียกนามสกุลแล้วพออีกตอนไปเรียกชื่อนี่แบบ อินี่ใครวะ ฮ่วย!

>>54 ยูกิโนะ เป็นกัปตันเรือพี่ชายตัวเองมานาน ถ้าผันมาตั้งเรือตัวเองนี่ หายนะของจอมมารเลยล่ะ ถถถถถถ

>>59 ถ้ายูกิโนะคุงตั้งเรือตัวเองจริงๆจังๆ ยังไงก็ชนะอ่ะ ชนะใสๆ

>>59 ต้องถามว่าถ้ายูกิโนะหายไป จอมมารจะเหลืออะไรบ้างมากกว่าว่ะ ถถถถถถ ไพ่ตายใบสุดท้ายและใบเดียวปลิวหาย

ถ้ากัปตันเรือยูกิโนะแตกสาขามาพายเรือตัวเอง เรือจอมมารแม่งไม่ล่มตายเหรอวะ นึกภาพเจ้าชายบนเรือไม้ผุๆพังๆเอาเชือกพ่วงตามเรือน้องชายตัวเองมาเลยอ่ะ

>>62 เทียบกับกระทู้แรกที่องค์ชายเรือยิ่งใหญ่ขนาดยานอวกาศ ปัจจุบันตกต่ำลงมาถึงไหนแล้ววะเนี่ย 5555555

นึกถึงกาวที่เป็นเอ็นโจ(ผมทอง)ในคิมิดอลมาเกิดเป็นยูกิโนะเลยแฮะถ้าเกิดมาลงเอยกับท่านเรย์กะจะนับเป็นเรือใครดี

>>62 ตะ แต่ว่าจอมมารอาจจะยิ้มๆ ยูกิโนะ ถ้าไม่มีพี่แล้วน้องจะเจอคุณคิโชวอินยังไง สโมสรมัธยมปลายน้องเข้าไม่ได้ ส่วนที่ไปสโมสรเปอติตตอนเย็น…เหมือนว่าช่วงนี้คุณคิโชวอินเตรียมสอบเข้ามหาลัยคงจะ…ไม่ว่าง*กดส่งเมสเสจหามาซายะ* //กอบกู้ภาพลักษณ์จอมมารเต็มที่ได้แค่นี้
>>63 เป็นเรือดำน้ำเว้ยย จมตัวเองได้ ผุดขึ้นเองได้555555

>>61 เหลือทำอาหารได้กับแบ่งอาหารให้ไงมึง 55555

>>65 เรือดำน้ำนี่มันมีระบบทำลายตัวเองได้ด้วยรึเปล่าวะ 55555555555555555

บางทีเรือเอ็นโจอาจเป็นบานาน่าโบ้ท พร้อมสลัดลูกเรือตกตลอดเวลา555555555

ถ้ายูกิโนะ vs ท่านพี่ ใครจะชนะวะ

>>69 กูให้ท่านพี่ว่ะ 555555555

ไอ้แมวดุ้น มึงชักจะล่มบ่อยไปแล้วนะ

อ่ะไอ่ห่า พอกุด่าแม่งเข้าได้เฉย โว้ยยยยยย

ไอ้แมวดุ้น ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! //ปาโทรศัพท์

>>73 ใจเย็นมึง ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งหัวร้อน

>>74 พอกุจะอ่านแล้วมันล่มทุกทีเลยอ่ะ ฮือ //ปาดน้ำตา

มันใช่เรื่องที่ต้องมาอาละวาดในกระทู้​เหรอวะ

>>75 ถ้าเข้าไม่ได้ก็ลองหาอย่างอื่นอ่านก่อนมึง พันทิป เด็กดี เว็บนั่นนี่มีให้เข้าเยอะแยะ ใจเย็นๆอย่าเพิ่งหัวร้อน กูเข้าไม่ได้กูก็ไปทำอย่างอื่นก่อนค่อยมาเข้าใหม่

เอ็นโจอ้างน้องอีกแล้วว้อยยยย

ลูกพีชคืออะไรวะ โมโมทาโร่เรอะ ใครก็ได้อธิบายกูหน่อย

เอ็นโจมีความพัฒนา แต่กูกลัวใจท่านฮิ นางจะทำเรือล่มอีกเมื่อไหร่

>>79 ลูกพีชขับไล่มารปัดรังควานไง 55555

จอมมารจับจุดเรย์กะได้สนิทเลย ทั้งเรื่องชอบของกิน ทั้งเอายูกิโนะมาล่อ แล้วบากะรากิมันหมั่นไส้เพื่อนรึไงถึงต้องขอไปด้วยน่ะหืม

ปล. Tag food จงเจริญ รองจากคานซังก็หวังได้แค่ฟู๊ดซังนี่แหละ มาประจำ มาเรื่อย ๆ มีโซ่ทองคล้องใจที่เรียกว่าพุงกับเรย์กะแล้วด้วย

เอ...... เชอร์รี่นี่ มันไว้เรียกผู้ชายไก่อ่อนรึเปล่านะ
ไม่พูดถึงชื่อพันธุ์นะ.

>>81 อ่อ อย่างงี้นี่เอง

โม่งแปลขอบใจน้าาาาาาา ม้วบบบบบ
ท่านเรยกะ ใช้ชีวิตสบายๆบ้างก็ได้น้าา อุตส่าหตั้งใจเรียนทั้งๆที่มีทุกอย่าวพร้อม น่านับถือเกินเหตุ

>>83 อย่างงี้นี่เอง แล้วชื่อพันธุ์มีความหมายแฝงไรป่าว

เอ็นโจเอ๊ยย. ไม่คืบหน้าเลยซักนิด. หัดดูเพื่อนบ้างงเซ่. เรือคาบุวาคาบะพุ่งไปถึงไหนแร้น

>>85 ชื่อพันธุ์นโปเลียนมันเป็นฉายาคาบุสมัยประถมป่ะ ฉายาที่มาก่อนจักรพรรดิอีก

>>83 บางทีก็เอาไว้เรียกไอ้หนุ่มโสดซิง ใสซื่อ บื้อเรื่องความรักได้ด้วยเช่นกัน

แบ่งผลไม้ที่ตัวเองชอบที่สุดไปให้....
ในฐานะที่กูเป็นคนที่รักการกินมากๆคนหนึ่งกูอยากบอกว่า If anything can prove that I really like you it might be the ‘I even shared my food with you’ นะ ยิ่งของโปรดกูยิ่งไม่อยากแบ่งให้ใครอ่ะ แต่ถ้ากูแบ่งให้นี่คือแบบ(....) ก็ต้องสำคัญ ต้องชอบระดับหนึ่ง ไม่สิ มากๆ ถึงจะแบ่งให้

แต่ก็นั่นแหละ เพราะเป็นท่านเรย์กะไง เลือกพีชไปนี่ไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรใช่มั้ยคะ

ถ้าการสนทนาติดขัดละก็ เพียงแค่กล่าวถึง"ยูกิโนะ" แค่นั้นก็สามารถ ต่อบทสนทนาได้อย่างง่ายดายย~
/ท่านจอมมารไม่ได้กล่าวไว้
//ถ้าไม่มียูกิโนะ จะชวนเจ้าแม่ได้มั้ยเนี่ย~

>>85 ชื่อพันธุ์ก็เป็นฉายาคาบุสมัยประถมไง นโปเลียน ส่วนเชอร์รี่นี่มันมีความหมายเป็นแสลงประมาณว่าบริสุทธิ์ผุดผ่อง เวอร์จิ้น เอามาเรียกไอ้หนุ่มไก่อ่อนไม่ประสีประสาเรื่องเพศหรือเรื่องรักๆใคร่ๆก็ได้

เอ็นโจไม่อ้างน้องนี่เขาคงไม่ไปด้วยแหงๆ แต่ได้พีชมานี่เหมือนประชดกันอีกละ อีคาบุมันได้แค่มาร์ชเมโลกลิ่นพีช แต่นายได้ลูกพีชสดๆเลยนะ หมายความถึงรังสีจอมมารมันแรงขนาดต้องใช้ลูกพีชปัดเป่าเลยรึเปล่านั่น 555555

ปูลู ตอนนี้คือตอนที่อ.ฮิโยโกะแกอัพในวันวาเลนไทน์ว่ะ

>>91 ตอนนี้คือเสริมด้วยพลังของวันแห่งความรักการตลาดทาสช๊อโกแล๊ตแล้วใช่ไหมมม ;_; tag food ที่รัก

>>92 ใช่ เป็นตอนที่แสดงความรักหวานแหววระหว่างเรย์กะกับฟู้ดซังยังไงล่ะ

เชอรี่ = เชอรี่บอย = ไอ้ไก่อ่อน, นโปเลียน => ล้อเลียนฉายาสมัยประถม
พีช = ท้อ = ขับไล่ปีศาจ? ก้น? หัวใจ?

>>79 นอกจากขับไล่มารปัดเป่าความชั่วร้ายแล้ว ลูกท้อมันยังเป็นสื่อแสดงถึงลักษณะทางเพศของผู้หญิงสำหรับคนญี่ปุ่นว่ะ เขาว่ามันดูเร้าอารมณ์ชวนให้คิดเรื่องใต้สะดือ อะไรประมาณนั้น

ทั้งพีชทั้งเชอร์รี่ กอฟ์มาคเกอร์มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆป่าวเนี่ย
ตะ-แต่บรรดาผู้ชายในเรื่องไม่มีปฎิกิริยาไรเลยนะ!

>>96 กูว่ารู้ว่ะ ทั้งคู่เลยด้วยถถถถ
ตอนนี้อย่างน้อยจอมมารก็รุกแล้วล่ะวะฟฟฟฟ//นี่ดักรอจังหวะเปิดนิตยสารเลยใช่มั้ยพ่อคุณถถถ

>>96 กูว่าไม่บังเอิญ กอล์ฟมาร์กเกอร์กูว่าคนเขียนแกจงใจมากๆเพราะอีเอ็นโจมันพูดดักทางเองเลยแล้วเลือกมาให้เสร็จสรรพ ที่อิมาริไม่มีปฏิกริยาอะไรคงเพราะเรย์กะให้เลยไม่ทันฉุกคิด หรือไม่ในใจอาจจะคิดอยู่ก็ได้ หรืออาจจะมัวแต่ส่งสายตาหวานๆใส่ท่านพี่เลยลืมเรื่องความหมายของขวัญนี้ไปก็เป็นได้ ถถถถถถถถถถถถถถถ

>>96 พีชกับเชอร์รี่อาจจะไม่บังเอิญ แต่กอล์ฟมาร์กเกอร์นี่กูว่าท่านเรย์กะไม่รู้ความหมายแฝง

ตะไมกูอ่านเจอแต่พีชของไอ้ไก่อ่อนกับคีชของคาบุรากี้อ่ะ ไม่เจอเชอร์รี่เลย ถถถ หรือทางนี้รีบอ่านเกิน???

ขอบคุณโม่งแปลสำหรับตอนใหม่ค่ะ ภาพคีชท้ายตอนไม่ได้แดกกูหรอก กูแดกชีสไบท์เซเว่นแล้ว ม....ไม่ได้อยากกินของหวานเล้ย......
ตอนนี้นี่อยากจะแหมมมมมมมมใส่เอ็นโจให้รอบจักรวาลจริงๆ ชวนแต่สาวไม่สนเพื่อนเลยน้าาาาาาาาา ชวนไม่ได้ก็อ้างน้องอีก ก็เป็นซะแบบนี้เมื่อไหร่จะจีบติดเล่า5555

กอล์ฟมาร์กเกอร์นี่ เรย์กะเป็นคนให้ น้องสาวมอบให้ คงไม่นึกไปถึงความหมายแฝงว่าอะไร เพราะไม่รู้ว่าจอมมารมาเอี่ยวกับการเลือกด้วย

>>100 กูก็ไม่เจอ อยู่ช่วงไหนวะ

>>103 ซากุรัมโบะไงมึง นั่นเชอร์รี่

>>91 เหมาะกับวันวาเลนไทอยู่นะเว้ย ท่านเรย์กะได้ไปเดตกับสามหนุ่มหล่อสามสไตล์เลยนะ ถึงแม้จะโดขิโดขิกับอาหารซังก็เหอะ555

>>102 ลองรู้สิมึง จอมมารอวตารปางเหยียบโลกแน่ถถถถ

>>105 ก็อาหารซังเขาเป็นสามีตัวจริงนี่หว่า มีลูกด้วยกันแล้ว แถมยังรักกันดีไม่เปลี่ยนแปลงด้วย

แต่ตอนนี้เป็นตอนแรกที่เรย์กะให้อะไรเอ็นโจด้วยตัวเองนะเว้ย ถึงจะบอกให้แบ่งยูกิโนะก็เหอะ แต่เป็นของที่ตัวเองชอบที่สุดแล้วเอามาให้นี่กูกร๊าวววว โง้ยยยย //มองเมินอาหารซังและคานซัง

แต่​พี่แกอ่านใจ​ได้จริงๆ​ใช่มั้ย​เนี่ย​ ถึงรู้​ว่า​ลูกพีชที้ผ่านมามีความหมาย​แฝงน่ะ

จะว่าไปก็ตอนนี้​เองนี่นะที่ทำให้เกิดฟิคมะหมาน่ะ 555555

ลูกพีชนี่โมโมะใช่ไหม โมโมโซโนะ อิมาริไง /กูแกทเชื่อมโยง

ให้cherryกับcherry boy
ให้ท้อปราบมารกับจอมมาร
ท่านเรย์กะเลือกได้ดีจริงๆ

แต่ที่เอ็นโจพูดเรื่องความหมายแฝงนี่พี่แกนับรวมเรื่องที่เรย์กะเอา guimauve ให้คาบุไปรึเปล่าวะ แปลว่าตอนนั้นน่าจะเห็นเหตุการณ์ด้วยใช่มั้ย กูว่าต้องเห็นแน่ๆ

กูเคยอ่านเจอนะมึงว่ามาชเมลโล่นะมีความหมายถึงรักที่ไม่สมหวังเพราะจะละลายหายไป เพาาะงั้นความหมายของมาชเลวโล่พีชในตอนนั้นก็......

>>95 แม่งใครเห็นลูกท้อแล้วเกิดอารมณ์นี่นับถือจินตนาการพี่แกเลยว่ะ เห็นท้อนึกถึงอะไรอ่ะ? หน้าอก? ก้น? แล้วจะมีกลอนชมหญิงเปรียบเทียบเหมือนลูกท้อไหมว่ะ? เหมือนที่ไทยชมหน้าอกหญิงเป็นดอกบัวอ่ะ

พูดถึงลูกท้อกูนึกถึงความทดท้อใจเวลาแม่ยกเห็นเอนโจระเบิดเรือตัวเองว่ะ..

>>113 ลูกท้อมันเหมือนก้น+สะโพกน่ะมึง คนชอบก้นน่ะไม่มีใครเป็นคนไม่ดีหรอกนะ//ผิดเรื่องแล้ว....

เรื่องกลอนกูไม่รู้นะว่ามีรึเปล่า แต่เคยไปหาข้อมูลตอนเขียนฟิคเกอิชา เขาจะมีทรงผมบ่งบอกว่าไมโกะคนนี้อยู่ในขั้นไหน ซึ่งหนึ่งในนั้นจะมีทรงโอฟุคุเรียกอีกชื่อว่าโมโมะวาเระ มีมวยผมด้านหลังลักษณะเหมือนลูกท้อ คนที่ทำทรงนี้จะเป็นการบอกว่าฉันอายุสิบแปดแล้ว ฉันเป็นซีเนียร์ไมโกะ กำลังจะเลื่อนขั้นเป็นเกโกะแล้ว ไม่ใช่ไมโกะฝึกหัดอีกต่อไป แถมในอดีตมันจะมีพิธีประมูลพรหมจรรย์ของไมโกะด้วย เรียกว่ามิทสึอาเกะ ซึ่งสาวนางไหนที่ผ่านพิธีมิทสึอาเกะแล้วก็จะทำผมทรงนี้ได้เหมือนกัน อีกนัยหนึ่งก็คือฉันเป็นสาวเต็มตัวแล้วย่ะ แถมมีหนุ่มมาจองตัวไว้แล้วนะเอ้อ ซึ่งผลท้อมันคงสื่อความหมายออกมาในแง่นั้นนั่นล่ะ

อยากเห็นรูปก็หาคำว่า momoware hairstyle ดูนะ สีแดงๆที่อยู่ตรงมวยผมนั่นล่ะที่เรียกว่าโมโมะวาเระ

>>115 ทำไมเรื่องนี้ความหมายแฝงมันเยอะจัง กอล์ฟมาร์คเกอร์ก็ทีนึงละนะ กูยังต้องมาระแวงลูกพีชอีกเหรอ 5555555

>>116 จงระแวงทุกอย่างในเรื่องแหล่ะ มีความหมายหมด

>>113 ถ้ากุจำไม่ผิด แอปเปิ้ล กับ ลูกสาลี่ เองก็เข้าข่ายนะ
เพราะที่ญี่ปุ่นเขาแบ่งแยกก้นผู้หญิงตามรูปทรงผลไม้ ที่จำได้คร่าวๆ มี ลูกท้อ (พีช) แอปเปิ้ล สาลี่ นี่ล่ะ

>>111 ความหมายแฝงนี่ คาบุ เป็นคนพูดนะ

>>119 อ้าว ไม่ใช่เอ็นโจพูดเรอะ กูนึกว่าฮีดักทางเรย์กะได้ว่ามีอะไรแอบแฝงซะอีก

>>119 คาบุรากิไม่รู้หรอกว่าของที่เจ้าแม่ให้แต่ละอย่างจิกกัดตัวเองทั้งนั้น อย่าง guimauve รสพีช ก็มโนว่าเป็นของที่เขาให้ในวันไวท์เดย์ ทั้งๆที่เขาให้เพราะสงสาร(ปนประชด)แท้ๆ และกูก็เชื่อว่าครั้งนี้คาบุรากิคนซื่อก็คงไม่เข้าใจความหมายเหมือนเคย//ลูบหัวไซซายะด้วยความเวทนา

>>120 กูก็เข้าใจว่าเอ็นโจเป็นคนพูดนะ คาบุนี่โดนน็อกตอนนโปเลียนไปแล้ว กูว่าฮีน่าจะระแคะระคาย ไม่งั้นคงไม่แดกจุดหรอกมั้ง 55555

>>119 เอ็นโจไม่ใช่เรอะ

>>115 กุเจอโม่งเกอิชาแล้วววว ได้โปรดมาต่อฟิคเถิดดด

//จากโม่งฟิคละครหลังข่าวที่ส่งฟิคเข้าไหหล่ำเหมือนกันOTZ

กอล์ฟมาคเกอร์มีความหมายแฝงอะไรวะ กูไม่เก็ทอันนี้ อธิบายที

>>125 >>>/webnovel/4018/398

เหมือน​กูแปะทุกกระทู้​เลย ยัดใส่สารบัญ​เหอะ 555555

>>126 กูขอเสนอหัวข้อในสารบัญ คนเหี้ย 2017 555555

>>126 ขอบใจๆ
กรี๊ดดด จอมมาร มึงมันร้าย//กำเดากระฉูด

>>126 คนเหี้ยนี่มันเหี้ยจริงๆ ถถถถถถถถถถถถ

>>126 ลึกล้ำ !!?! ถึงว่าตอนอ่าน อยู่ดีๆก็มีเรื่องพี่เล่นกอล์ฟโผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ปูบทมาให้จอมมารนี่เอง

>>126 ทำสารบัญเหตุการณ์เรือแตกเลยมึง กูเสนอตอนที่เรย์กะสาปแช่งฮีรัวๆด้วย 'ผมไม่เคยถูกทิ้งเลยนะ' ตอนที่238น่ะ555

>>131 ย้อนกลับไปอ่านแล้วเพิ่งเห็นว่านางบ้าเครื่องเขียนน่ารักทำโน้ตสวยๆ มาตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะ ปูเรื่องมาไกลโคตร

>>131 สารบัญเอ็นโจก็มีอยู่แล้วนี่มีง หรือต้องเน้นเหตุการณ์คนเหี้ย 2017 ไปด้วย 5555555555

ต้องทำเป็นคอลัมน์​สิ
เหตุการณ์​ตอนนั้นๆ ประกอบกับคอมเมนท์​ของเหล่าโม่งในช่วงเวลานั้น ว่าด่ากันอย่างไรบ้าง เป็นอนุสรณ์​ 5555555

>>134 พวกมึงนี่ทำร้ายชูสุมอยกันเกินไปละ 555555555555555555555

>>135 กูยังจำยุคสมัยที่โม่งกรี๊ดกร๊าดว่าดอกแมกโนเลียเป็นดอกไม้ที่ขาวสะอาด บริสุทธิ์ ดูเป็นผู้ดี๊ผู้ดีเหมาะกับฮีได้อยู่นะ 55555

อดีตคืออดีต~

>>136 ขาวสะอาด 555555555555555555555555555555555555

อะไรคือเต๊าะสาวผ่านน้องชายเหรอคะท่าน แหม เนียนเชียวนะ นี่ถ้าท่านเรย์กะไม่เอ๋ขึ้นมานี่ก็คงไม่พูดถึงคุณยูกิโนะสินะคะ..

พวกมึงว่าถ้าเจ้าแม่ไม่เอ๋ ยูกิโนะจะได้ไปมั๊ยวะ

>>140 กูว่าไม่ 555555555

>>140 ที่แน่ๆคาบุก็คงไปด้วยอยู่ดี ถถถ

>>142 เป็นเพื่อนสนิทตัวติดกันมาเป็นสิบปีได้ยังไงก็ไม่รู้ ถึงได้มองเพื่อนตัวเองไม่ออกเนี่ย กูละงงใจกับคาบุเรื่องสามัญสำนึกของมันจริงๆ...

>>143 สามัญสำนึก​เดียว​กะที่คิดว่าเจ้าแม่สะสมนักษัตร​อะนะ....

>>136 …คิดไปตอนนั้นเหมือนเราจะเด็กอยู่จริงๆ//วางมาดลูบคาง อห ตอนนั้นหลงผิดไปไกลละเกิน
>>143 สามัญสำนึกคนที่แจกหนังสือกลอนปลอบคนอกหักน่ะเรอะ…

ปล อันที่จริงคอมม่อนเซ้นส์เจ้าแม่เราก็…พกเกลือไปสาดในช่วงทัศนศึกษาเพราะกลัวผี…

จริงๆ คอมม่อนเซ้นส์เอ็นโจอาจจะดีสุดก็เป็นได้ แถมยังรู้รอบด้านความหมายแฝงความหมายโดยนัย

>>144 ตอนนักษัตรกูฮาจริงๆ น้ำตาไหลเลยแม่ง คือมึงต้องมีสมองประมวลผลได้แบบไหนถึงได้คิดไปทำนองนั้นอะ 5555555555555

>>143 เพราะสามัญสำนึกแบบนี้เนี่ยแหละ เอ็นโจถึงยอมคบนานขนาดนี้ถถถถถ

สมมตินะครับสมมติ (ทำเสียงน้องพลับ) สมมติว่าถ้าเอ็นโจบอกไซซายะไปตรงๆ ว่าชอบเรย์กะ นางจะเลิกทำตัวเป็นก้างแบบนี้ไหม หรือทำเชี่ยไรที่มันบ้าบอกว่าเดิม

>>148 "จริงเหรอ ชูสุ​เกะ! ทำไมไม่รีบบอกกันล่ะ! ช่วยไม่ได้​ล่ะนะ
ฉันจะช่วยนายเอง! ไม่ต้องเกรงใจหรอก มันจะต้องออกมาสมบูรณ์​แบบแน่นอน! เชื่อประสบการณ์​ที่สั่งสมมาของฉันสิ!"

>>148 มันจะชงจนล้นน่ะสิ กูเป็นเอ็นโจกูก็ไม่บอกหรอก

>>149 กรูขำ

>>149 แล้วคาบุก็สอนวิธีการสตอกเกอร์​ให้
เอ็นโจ: (อ่อนหัดจังน้า มาซายะ)​

เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสินะ

หลังจากฟังมาซายะวางแผนลงเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมฤดูร้อนกับคุณทาคามิจิในห้องประชุมเล็กแล้วก็อดจะรู้สึกใจหายไม่ได้

เรื่องที่บ้านเองก็ยังค้างคาอยู่อย่างนั้น คงหนีไม่ได้แล้วละมั้งตัวผม

จะว่าไปคุณทาคามิจินี่ยังไงกันนะ เรียกว่าผิดความคาดหมายหรืออะไรดี

เมื่อวานมาซายะส่งเมล์มาเล่าให้ฟังยาวเฟื้อยเลย พออ่านถึงคำตอบคุณทาคามิจิที่เมล์มาว่า มาอ่านหนังสือด้วยกันเถอะ แล้วก็รู้สึกอึ้งอยู่เหมือนกัน

เป็นคำตอบแบบขอไปทีหรือเปล่านะ แบบที่จริงๆ แล้วก็อยากปฏิเสธแต่ก็เกรงใจมาซายะ ถ้าเป็นมุมมองของนักเรียนนอกปกติน่าจะเป็นแบบนั้นนี่นะ

อืม หรือว่าเป็นแบ่งรับแบ่งสู้เพราะไม่มั่นใจความสัมพันธ์ระยะยาวหรืออะไรทำนองนั้น นี่ก็น่าคิดอยู่เหมือนกัน

แย่แล้วสิ ตอนยูริเอะเองก็ไม่เด็ดขาดแบบนี้สุดท้ายก็เลยออกมาไม่ดีเท่าไหร่

เพราะว่าไม่แน่ใจวงจรความคิดของคุณทาคามิจิเท่าไหร่เลยแนะนำมาซายะให้ส่งไปถามคุณคิโชวอิน บางทีถ้าเป็นคุณคิโชวอินล่ะก็อาจจะเข้าใจก็ได้ละมั้ง

"กรุณาอย่าไปรบกวนการอ่านหนังสือของคุณทาคามิจินะคะ"

คุณคิโชวอินพูดขึ้นมาระหว่างแผนการฤดูร้อนของมาซายะแต่คุณทาคามิจิเป็นนักเรียนนอกอีกฝ่ายเองก็คงตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะช่วงนี้ก็ใกล้แล้วด้วยสิ คุณคิโชวอินถึงได้ตักเตือน

จะว่าไปถ้าคุณทาคามิจิไม่ได้เรียนที่ซุยรันต่อจะเป็นยังไงกันนะ บางทีอาจจะไปเข้าโตไดก็ได้ ทางนั้นเองก็ดูไม่ค่อยปลื้มกับซุยรันเท่าไหร่ด้วยสิ

มาซายะจะรู้ตัวหรือเปล่านะ

ถ้ารู้ขึ้นมาแล้วมาซายะจะสอบเข้าที่โตไดตามไปหรือเปล่า หรือว่าจะพยายามรบกวนอีกฝ่ายให้เข้าเรียนต่อที่ซุยรัน

"ใครจะไปขัดกันเล่า"

ข้อหลังนั่นไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ด้วยสิ

"ก็ไม่รู้สินะ" ผมพูดขึ้นมา

"ท่านเอ็นโจจะไปลงเรียนภาคฤดูร้อนของโรงเรียนสอนพิเศษด้วยหรือเปล่าคะ"

"ผมเหรอ? ผมมีตารางเรียนที่อาจารย์สอนพิเศษประจำบ้านจัดไว้ให้อยู่แล้ว คงไม่ไปหรอกความจริงแล้วมาซายะก็เหมือนผมนี่แหละนะ"

ขนาดตารางเรียนกับงานที่อัดแน่นแบบนั้นแล้วมาซายะนี่ก็ยังหาทางไปลงเรียนพิเศษได้นี่ ผมมองไปทางมาซายะแวบหนึ่งก่อนจะหันไปหาคุณคิโชวอินด้วยรอยยิ้มประมาณว่า คงต้องปล่อยมาซายะไปนั่นแหละ

จากนั้นมาซายะก็ปรึกษาเรื่องวิธีการสร้างความสัมพันธ์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ไม่อยากพูดหรอกนะแต่บางทีอาจจะเป็นเพราะยูริเอะตอนนั้นเหมือนจะทำมาซายะหมดความมั่นใจเรื่องแบบนี้ไปพอดูเลย แต่ก็นะ ถึงจะรับฟังคนอื่นมากขึ้นแต่ความพยายามที่คล้ายกับกันดันทุรังก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่

จากนั้นคุณคิโชวอินก็หันไปหยิบเอานิตยสารมาอ่าน พลิกไปแปบเดียวก็กลายเป็นหน้าของร้านของกินที่กำลังดังแล้วก็หยุดตรงนั้น

เป็นคนที่ดูเข้าใจง่ายกว่าคุณทาคามิจิเยอะเลยแหละ

ใกล้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเวลาที่จะเห็นคุณคิโชวอินเองก็ใกล้หมดลงเหมือนกันสินะ คุณคิโชวอินเองก็จะเรียนต่อที่ซุยรันนี้หรือเปล่า

ปกติก็คงจะเรียนต่อละมั้ง

แต่ถ้าไม่ล่ะ

ความสัมพันธ์จะจบแค่ห้องประชุมเล็กๆ นี้หรือยังไงกันนะ

มาซายะน่ะถึงจะดันทุรังแต่ก็ยังคงพยายาม ผมเองจะทำได้หรือเปล่า

ถ้าดันทุรังนิดหน่อยแล้วทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ

"มีร้านไหนที่สนใจหรือเปล่า"

ขอบคุณกาวก่อนนอนวันนี้ ช่วยเพิ่มความสดใสให้ชีวิต

>>153 อิเหี้ย ทำไมกุได้ยินเสียงพากย์พระเอกซีรี่ย์เกาหลีช่องเจ็ดดังอยู่ในหัววะ 5555555

>>153 แวะมาสูบกาวก่อนนอน ทีแรกไม่กล้าเมนท์เพราะนึกว่ายังไม่จบ แต่ผ่านมาขนาดนี้แล้วน่าจะจบแค่นี้เนอะ ไม่มีต่อเหรอมึง กำลังเพลินเลย กูชอบ

>>155 มึงนี่.... พอมึงพูดกูก็ได้ยินเสียงพากย์แบบนั้นลอยมาเลยเหมือนกัน 555555555555555

>>155 ตอนแรกกุก็รู้สึกเหมือนมีเสียงแว่วแต่นึกไม่ออก พอมึงพูดนี่ ใช่เลย!!555555555

พอบอกเป็นเสียงพากย์พระเอกหนังเกาหลีช่องเจ็ด กูก็นึกเสียงนางเอกลอยติดมาด้วยเลยว่ะ บ้าจริง เรย์กะต้องทำเสียงสวยแบบนั้นด้วยมั้ย 5555555

ก็ว่าจะเขียนต่อนิดหน่อยนะ แต่ขี้เกียจสลับหน้าไปลอกบทสนทนาเลยพอเท่านี้ 555 รอแรงบันดาลใจครั้งหน้า

ตั้งแต่เรื่องกอล์ฟมาร์เกอร์ ของทุกชิ้นในวันๆของท่านเรย์กะก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดาอีกต่อไป อ่านในแมวปุ๊ป ดูนี่รีบวิ่งเข้าห้องโม่งอย่างเร็วไว

>>155 พวกมึงทำกูได้ยินตาม เสียงเจ้าแม่แม่งนางเอกมาเลย55555555

>>162 ถ้าสมมติเรื่องนี้สร้างเป็นซีรีย์แล้วช่องเจ็ดเอาเข้ามาฉาย คงได้ยินเสียงแบบนั้นกันแน่ๆอะ พูดแล้วเสียงพากย์ช่องเจ็ดแม่งก็ลอยมาในหัวเลยเว้ย ถถถถถถถถถถ

>>153 เอื้อ.... ละมุนว่ะ รักนะชูสุมอย

>>124 โทษทีนะ ip คอมบ้านกูโดนแบนอยู่ รอไปก่อนนะตะเอง

>>165 copy ส่งเข้าเมล์แล้วเปิดจากมือถือก็อบลงกระทู้เลยมึง กูลงแดงกาว แฮ่กๆ เมื่อวานได้มานิดนึงยังไม่สาสมใจเลย ฮืออออออออ

เรย์กะซามะละครหลังข่าวตอน 4 เอ็นโจ Side
---------------------------------------------------------------------------------------
ไหดองแตก! งวดหน้า?...ไม่รู้สิ
รายการซีรีย์เรย์กะซามะละครหลังข่าว
>>>/webnovel/3451/813 ตอน1
>>>/webnovel/3451/829 ตอน 2
>>>/webnovel/3507/505 ตอน 3

มันจะออกอารมณ์แปลกๆหน่อย ดองไว้นานเกินไปหน่อยจนเดี๋ยวนี้องค์ชายกลายเป็นไก่อ่อนไปแล้ววว
---------------------------------------------------------------------------------------

วันนั้นพอผมออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นเธออยู่ในห้องแล้ว อีกทั้งข้าวของของเธอก็ไม่อยู่มีเพียงของขวัญที่มาซายะฝากผมเอาไว้อยู่ที่โต๊ะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอยังนอนละเมอแถมยังกอดผมเสมือนหมอนข้างอยู่เลย… ดูเหมือนจะเป็นพวกชอบแนบชิดโดยไม่รู้ตัวซินะ

กระต่ายน้อยรีบหนีจากกับดักนายพรานไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าเหมือนคนบ้าแค่ไหน ถึงผมจะเคยว่ามาซายะว่าไอ้บ้าก็เถอะ แต่ผมคงเป็นไอ้บ้าของจริง

เมื่อคืนผมรีบตรงดิ่งมาที่งานปาร์ตี้ทันทีหลังจากที่ได้ยินว่าคุณคิโชวอิน ไม่สิเรย์กะกำลังเมาแอ๋อยู่ในงาน พอมาถึงเธอกำลังเกาะแขนอยู่โวยวายอยู่กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้

ปกติแล้วเธอการ์ดแข็งเพื่อจะตายเพื่อป้องกันตัวเองภายใต้ลูกแกะห่มหนังหมาป่า เป็นเพราะนายสินะ ผมจ้องไปยังชายคนนั้นซึ่งเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากไป

หึ~ อย่านึกว่าตัวเองจะรอดจากเรื่องนี้ไปง่ายสิ

“คุณคิโชวอิน ลุกไหวไหมครับ”

“อาร่า~ ท่านเอ็นโจหรือคะ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้คะ น่าแปลกจังเลย” เธอหัวเราะแล้วยิ้มตาหวานแบบที่ไม่เคยยิ้มให้ผมมาก่อนทำเอาผมใจกระตุก หรือจะยิ้มให้หมอนั่น?

ผมหันไปหาหมอนั่นแต่หมอนั่นหนีไปแล้วแย่จริงๆ พอผมหันไปหาเธออีกที เสื้อสูทที่ผมใส่มากลายเป็นผ้าเช็ดปากหลังอ้วกใส่ตัวเองไปแล้ว เธอยิ้มแล้วเอาตัวกอดแขนผม บางทีเธออาจนึกว่าตัวเองกลับเป็นเด็กแล้วกอดแขนพี่ชายตัวเองอยู่ก็ได้ น่าสนุกจริง

บางทีถ้าเธอเห็นสภาพตัวเองตอนนี้อาจจะร้องโวยวายอยู่ในใจก็ได้ ผมเลยกะพาเธอขึ้นไปห้องพักชั้นบนแล้วค่อยติดต่อคนที่บ้านให้มารับ หรือผมควรพาเธอไปส่งดี จะโจ่งแจ้งจนกระต่ายน้อยหนีไปมั้ยนะ ระหว่างนั้นเธอพูดขึ้นมาว่า

“ดิฉันเดินเองได้ค่ะ ดิฉันเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านคานทองไม่ต้องพึ่งพาผู้ชายหรอกค่ะ” เธอพูดอย่างมั่นใจเดินเหมือนปูได้สองก้าวแล้วพิงกำแพงทำท่าเหมือนจะหลับ

ผมจึงจัดการพยุงเธอไปที่ห้อง ถึงเธอจะบอกว่าไม่ต้องพึ่งพาผู้ชายแต่ก็เกาะผมมาถึงที่ห้องอยู่ดี แล้วหัวหน้าหมู่บ้านคานทองนั่นมันอะไรกัน ไม่รู้ตัวเลยหรือว่าผมเที่ยวไล่ตามคุณอยู่ กะว่าจะอยู่เป็นโสดตลอดไปเลยหรือไง?

“คุณคิโชวอินไม่อยากแต่งงานขนาดนั้นเลยหรือครับ?”

“ดิฉันเป็นคนไร้วาสนาดอกท้อค่ะ เมื่อไหร่ฉันจะถึงฤดูใบไม้ผลิบ้างน้า~ ว่าแต่ท่านเอ็นโจคงไม่ได้หลงเสน่ห์ฉันหรอกนะคะ~?” พูดจบก็หัวเราะคิกคักเหมือนไม่ถือจริงจัง

“ทำไมถึงคิดว่าผมชอบคุณคิโชวอินล่ะ?” ผมค่อยๆขยับเข้าไปหาเธอ นี่คุณไม่รู้ตัวจริงๆหรือ

“กะ-ก็ท่าทางหยอกล้อของท่านเอ็นโจแหละค่ะ”

หืม... ท่าทางที่ได้รับทำเอาผมยิ้มกระหึ่มในใจ คุณก็ไม่ได้ใจร้ายกับผมไปซักทีเดียวนี่

“แล้วคุณคิโชวอินชอบผมหรือป่าวล่ะ?”

“ไม่ค่ะ ถึงจะไร้วาสนามีคู่แต่ดิฉันไม่ใช่แมวขโมย” ดวงตาที่วิ้งวับไปมาก่อนหน้านี้มืดมนลงเมื่อพูดถึงหัวข้อที่ไม่อยากเอ่ย

“ไม่เลยซักนิด?”ผมขยับเข้าไปใกล้อีก

“ไม่ค่ะ” แต่สายตาเยื้องไปทางขวาแล้วนะ

“จริงหรอ?”

“ค่ะ”

ผมเข้าใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมและลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่จางๆ มองไปยังดวงตาฉ่ำเยิ้มที่เหมือนเชื้อเชิญ แล้วริมฝีปากเราก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา

ผมจูบเธอแบบที่เคยจินตนาการหลายต่อหลายครั้ง จูบกับที่ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจแตะต้องได้ เผชิญหน้ากับความขี้ขลาดตัวเอง

และแล้วกระต่ายก็ถูกหมาป่าขย้ำ…

หลังจากนั้นผมไม่เจอเธออีกเลย ปกติแล้วเธอพยายามหลีกเลี่ยงออกงานให้น้อยที่สุดจึงไม่แปลกที่ผมจะไม่ค่อยเจอเธอ

พอผมเจอเธอในงานปาร์ตี้ของบริษัท เธอก็ทำหน้าผวาไปเลย ยิ่งเห็นเธอทำท่าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราถูกเปิดเผยมากแค่ไหน ผมก็ยิ่งอยากแกล้งเธอเข้าไปอีก เธอไม่มีทางหลุดจากผมไปหรอกน่า~

แต่ถูกไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มอมจนเมาแอ๋ต้องลงโทษซะหน่อย...

พอผมจัดการแกล้งเธอสำหรับแผนขั้นถัดไป จะว่าไปเรื่องก่อนหน้านี้ก็ไม่อยู่ในแผน ไม่สิเรื่องราวของเธอไม่เคยอยู่ในแผนได้เลย

ใบหน้าในวันนั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่มีวันลืมเลย เธอทำหน้าเหมือนโลกจะล่มสลาย ผมรู้สึกเหมือนพื้นที่ยืนอยู่หล่นวูบได้แต่รอให้เธอปล่อยชายเสื้อที่จับเอาไว้ ผมมันสารเลวทำร้ายเธอจนทนไม่ได้แล้วสินะ แต่ผมไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอก...

>>167 ไหดองแตก!? กรี้สสสสสสส กรี้สสสสสสสส กรี้สสสสสสสส //กรีดร้องเสียงโซปราโน
วันนี้มีเรื่องให้กรี๊ดบ่อยจริง อ่าห์ สูดกาวๆ

>>167 กรี๊ดดดด เหมือนได้อ่านฟิคเรื่องยาวเลยว่ะ เพราะกูลืมของเก่าหมดต้องมารื้ออ่านใหม่ อ่านแล้วซาบซึ้งในความแบดบอยขององค์ชายที่พวกเรามโนกันขึ้นมาจังว่ะ 5555

>>167 อรั้ยยยย คิดถึงฟิคนี้จัง แต่กูอ่านไปขำไป ถ้าองค์ชายได้ซักครึ่งของฟิคที่เราแต่งๆกันนี่คงจีบติดไปไหนต่อไหนละ
>>169 ขะ เขาก็แบดอยู่นะ เป็นคนเลว 2017 ไปแล้วไง 55555

>>167>>169 ช่วงนั้นที่กุเขียนเริ่มฮิตแนวแบดบอย หลังจากที่ตาหวานครองมู้มา

ส่วนตอนนี้ไม่รู้สิว่ะ...

ย้อนไปอ่านตอนเก่าๆ แล้วใจหายยังไงไม่รู้ว่ะ นี่อยู่ด้วยกันมาตั้ง 270 กว่าตอน อีกสองเดือนกระทู้ก็จะครบปีแล้ว อีกเดือนสองเดือนก็คงไล่ทันดิบ จากนั้นเราจะอยู่กันยังไง รู้สึกโหวงเหวงเว้ย ฮืออออออ

กูเพิ่มลงไปในสารบัญให้แล้วนะ เรื่องคนเลว 2017 เผื่อใครอยากจะไปเปิดดูการอ้างอิงถึง 55555555555555

>>172 เราคงต้องผลิตกาวมาแก้กระหายกันเอง

แปปๆก็จะถึงตอนที่ 300 แล้ว เฝ้าภาวนาให้พระเอกที่แท้จริงและความรักตามหาเจ้าแม่ให้พบกันเถอะ//มอบอาวุธให้ tag love

>>175 แป๊ปๆ นี่คืออีกกี่วันอ่ะ อยากอ่านต่อแล้วววว... หนูไปรอท่านฮิโยโกะที่เว็บดิบทุกวันเลย//กอดขาอ้อนวอนท่านฮิโยโกะ

กูรอว่าตอนที่ 300 จะพีคมั้ย หรือเป็นตอนดักควายอีกรอบ

เปิดสารบัญแฟนฟิคไม่ได้อ่ะ มีใครเข้าได้มั้ย

>>178 ไปลองมาเมื่อกี้ ก็เข้าได้อยู่นะ

ลองเปลี่ยน browser แล้วก็ยังเข้าไม่ได้ มันขึ้นว่า We're sorry. You can't access this item because it is in violation of our Terms of Service. แต่ How to กับ รวมไฟล์สารบัญนี่เข้าได้อยู่ ถ้าคนอื่นเข้าได้แสดงว่าอาจจะเป็นที่เครื่องเรามั้ง

เข้าไม่ได้เหมือนกัน

อ้าว สารบัญฟิคเรย์กะหายไปจากลิสต์ในโฟลเดอร์ว่ะ

>>182 ไม่นะ กุอุตส่าห์เอาไว้อ่านเล่นฆ่าเวลา ไมล่ม TT

มันหายไปจริงๆนะ ตอนค่ำกูยังเข้าไปเขียนสารบัญคนเลวให้อยู่เลย มีใครเผลอลบไปป่ะวะ โม่งเจ้าของโฟลเดอร์กู้ไฟล์คืนมาได้มั้ย

หือ ตั้งค่า​ล็อคโฟลเดอร์​ไว้นี่นา หายได้ไง
แก้ได้ แต่กว่าจะสะดวกเปิดพีซีก็เสาร์-อาทิตย์​โน่นน่ะ

>>184 จอมมารลงทัณฑ์​เพราะมึงใส่สรบ.คนเลวแหงๆ

>>185 สงสัยกูจะทำให้จอมมารพิโรธแหงๆ ฮีเลยลบไฟล์ทิ้งทั้งยวงเลย ฮรือ หนูขอโทษ หนูผิดไปแย้วววววว จอมมารโปรดให้อภัยด้วย Orz

>>186 จงไถ่บาปด้วยการแต่งฟิค​ 1 หน้าเอสี่ขึ้นไป

>>187 หรือว่าฮีรู้ว่ากูแอบแต่งฟิควายให้ฮีอยู่วะ แถมทำสารบัญคนเลวให้ด้วยเลยกริ้ว ลบไฟล์ทิ้งแม่งเลย อาถรรพ์ชิบหาย 555555555

>>188 จอมมารกริ้วแต่ร่างกายกูต้องการฟิควายนั้นนะ 55555 มึงลงมาเลย กูยอมรับการลงทัณฑ์แทนเองคร่ะ

เย้ สารบัญฟิคกลับมาแล้วว้อยนยน

พวกมึง มีแฟนอาตใหม่มาลง ระวังด้วยนะมันจะสปอยล่วงหน้า แต่มันสวยดีเลยอยากแบ่งปัน

https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=65637284&ref=touch_manga_button_thumbnail

>>190 ยังไม่ได้​ทำอะไร​เลยนะ สงสัยกูเกิ้ล​เอ๋อเอง

>>191 ความโชโจนี่มันอะไร​กัน!!!

>>191 ฮึ้ยยยยยย ความโชโจนี้มัน..... คุณพี่ชายนี่เนียนเลยนะคะ 555555555555

>>191 นึกว่าแปะอาร์ตผิดเรื่อง

ทำไมพวกมึงพูดจากันแบบนี้ ให้เกียรติแท็กlove ในเรื่องด้วยค่ะ //สารภาพว่าตอนเปิดเข้าไปกูก็คิดว่าผิดเรื่องเหมือนกันจนเห็นผมหลอด 😂

>>191 ดีนะกุตามคนนี้อยู่ งานดี๊ดี อ่าห์ มีความอยากกาว....

>>191 ยูกิโนะน่ารักมากเลยยยยย งุ้ยยยยย

สปอยตอน 299 ให้กูที ฮืออออ

ไม่ได้ตามอ่านนาน สรุปทั่นเรกะเขามีคู่หรือยังอ่ะ

>>191 ความโชโจนี่มันคืออะร๊ายยยยยยยยยยย ถ้าเรื่องนี้เป็นการ์ตูนมันจะได้ใช้แบคกราวด์มุ้งมิ้งแบบนี้ซักกี่ตอนกันว่ะ กูนึกออกแต่แบบเส้นสปีด ฟ้าผ่า ผ่าง ตึง หน้ากากแก้วมาเต็ม 555555

>>200 คู่คานซังไง
>>199 ไปอ่านกระทู้ที่แล้วดิ อยู่ตอนต้นๆมั้ง เลื่อนหาอันไหนที่มีจุดเยอะๆตรงบรรทัดนั่นล่ะสปอย

>>199 เออ จำผิด มันกลางๆกระทู้นี่หว่า ไปดูมาให้ละ เมนท์ที่ 569 เป็นต้นไป....

>>191 เหยดดดดดดด ความโชโจนี้ กูนึกว่าแฟนอาร์ตผิดเรื่อง 555555555
>>200 เนื้อคู่ของเรย์กะก็คือคานซังน่ะ

>>167 มึง เสียงพระเอกซีรี่ย์ช่องสาม 555555555

https://touch.pixiv.net/member_illust.php?mode=manga&illust_id=62514437&ref=touch_manga_button

อันนี้คือ ตอนไหนวะมึ้งงงงงงงงงง

>>206 รู้สึกจะตอน 283 นะ

มึงๆ กุอยากรู้ว่าถ้าไม่ได้อ่านในเ็บแมวดุ้นนี่ จะหาอ่านได้ที่เว็บไหนอีกบ้าง

>>208 ภาษาไทยก็มีแค่แมวดุ้นแหละ ถึงเว็บล่มบ่อยๆก็ทำใจเถอะ

>>208 เว็บ novelupdate เป็นเวอร์ชั่น eng นะ แต่ว่าแปลไทยอะนำหน้าไปไกลโครตๆแล้ว มีเว็บจีนที่แปลทันดิบแบบตอนต่อตอนอีก แต่กูจำไม่ได้ว่าเว็บไหน แล้วถ้าดำน้ำได้ก็เชิญที่นาโร่เลย
>>206 กูไปเช็คมาให้ละ ที่จริงต้อง 284 โทษทีที่ตอนแรกบอกผิดไป

เช้านี้เวบแมวงงๆ อ่ะ เหมือนอัพแล้วไม่ขึ้น แต่ดูคอมเมนต์แล้วเหมือนมีคนได้อ่านแล้วนะ พวกตัวเองหาเจอกันไหมอ่ะ

กรี๊ดดดดดดด. โม่งแปล สุดยอดเบยยยย มว้วบบ
โชโจ! นี่มันโชโจแต่เช้าเบยยย
คาบุแกร้! เรือแล่นอีกแล้วว้อยยยยย. อิเรือเจ้าชายพายต้วมเตี้ยมอยู่ได้ ทำคะแนนเร๊วว

ใครจะบอกว่าคาบุไม่มีใจให้เรยกะซักนิ้ด? เจอฉากนี้กุโดกิๆรัวๆ. แต่ท่านเรยกะไม่มีใจเต้นบ้างเรยเรอะ

ทะ ทำไมมันโชโจงี้ล่ะ

>>210 ขอบคุณนะ กูจะรออ่านอย่างมีความหวัง

เดินตามทางเดินแล้วมีนักเรียนยืนเรียงแถวกล่าวทักทายนี่มัน.... ยากุซ่า??

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ท่านคาบุคะ จะแสดงความหึงออกมาแบบนี้ไม่ได้นะคะ

ตอนใหม่!! Tag โชโจได้ทำงานแล้ว! วู้วววว กูวิ่งไปร่าเริงบนเรือคาบุเลย ทำไมงานดีแบบนี้ ที่ลับตายังอุตส่าห์มองเห็นเรย์กะถูกข่มขู่(?)อีก คาบุนี่ดูเป็นประเภทเขินแล้วโมโหกลบเกลื่อนนะ ปกป้องคนในสังกัดตัวเองจริงๆนั่นแหละ สมกับเป็นพระเอกการ์ตูนโชโจ //me ขีดย้ำว่าพระเอกการ์ตูนอีกสิบครั้งก่อนจะโดนTag foodกลืนหายในตอนถัดๆไป เอ็นโจเอ้ย...ขยันหน่อย ขยันหน่อย

จะว่าไป ฉากในตำนานการ์ตูนโชโจโผล่มาหลายตอนแล้ว แต่ผลที่ได้รับจากเรื่องนี้คือ ไม่มีค่าอะไรเลย นี่ตัวหลักในเรื่องนี้ซื่อหรือทื่อฮะ!?

>>218 ปูทางจบลงที่บ้านพักคนชราซุนรัยไง

>>208 ใน ff.net แปลอิ้งถึงตอน 299 แล้ว

>>215 …รับเสด็จจักรพรรดิกับจักรพรรดินีต่างหากเฟ้ย!?!
แต่คาบุขายาวคร่าวๆกว่าท่านเรย์กะตั้งยี่สิบเซนเลยเรอะ แต่เจ้าแม่ตัวยาวนี่เนอะ แต่จริงๆเวลากูจินตนาการสามสหายกูคิดเป็นตัวจิบิกลมๆอ้วนๆตัวเท่าๆกันหมดเลยน่ะ…เวลาใครโกรธอะไรยังไงก็รู้สึกแบบแมวพองขนไรแบบนี้ ในขณะที่ตัวร้ายแบบซึรุฮานะ หรือคุณซากุระโกะ(ที่ไม่ใช่ตัวร้าย)จะเป็นสาวสวยหุ่นนางแบบ

>>221 กูอ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยนึกภาพสามสหายหน้าตาดีเลยเพราะโดนความตลกกลบหมด จนเห็นแฟนอาร์ตทีไรถึงเพิ่งนึกได้ว่า เอ้อ สามคนนี้มันหน้าตาโคตรหล่อโคตรสวยเลยนี่หว่า...

อยากอ่านมุมมองอาคิซาวะตอนนี้ขึ้นมาเลยถ้ามองจากคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าแม่นี่ดูยังไงก็หึงหวง55

ว่าแต่วาคาบะจังคุยทักทายแต่กับนายตัวสำรอง มองไม่เห็นคาบุเลยเหรอเนี่ย ก็ยืนอยู่แถวๆ นั้นแท้ๆ ไม่น่าจะไกลกันเท่าไหร่นะ จะว่าบังเอิญองศาการมองมันไม่เห็นพอดี / เห็นแต่ไม่อยากทักเพราะดึงความสนใจเดี๋ยวจะซวย / หรือที่จริงคาบุรากิเป็นแค่อากาศกันแน่เนี่ย... น่าสงสารชะมัด หะๆๆๆ

>>224 น่าจะไม่กล้าทำตัวสนิทสนมต่อหน้าคนอื่นๆมากกว่านะ ขนาดเรย์กะอยู่ด้วยยังไม่ทักเลย

>>224 คิดว่าองศามันไม่น่าจะเห็นป่าวหว่า แบบว่าทางคาบุเรย์กะคุยกันอยู่ริมทางเดิน นายตัวสำรองเดินหนีไปทางบันไดแล้ววาคาบะขึ้นมาเลี้ยวไปทางอื่นพอดีไรงี้ นี่พยายามช่วยสุดๆ ละนะ 5555

>>224 กูว่าเห็นแต่ไม่กล้าทัก คือสถานะวาคาบะก็ใช่ว่าจะเป็นฝ่ายทักคาบุหรือเรย์กะต่อหน้าใครๆได้อะ เดี๋ยวโดนเขม่นอีก

นึกว่าอ่านผิดเรื่องอีกแล้ว

นี่ก็เรือเอ็นโจนะ แต่หลังๆ มานี่รู้สึกว่าคาบุมันชักจะยังไงๆ ขึ้นทุกที ชอบโผล่มาเป็นกขค.ในทุกสถานการณ์ โอเค ครั้งนี้จะแก้ตัวว่าออกหน้าปกป้องคนของ Pivoine ก็ยังพอได้ เกาะไปร้านคีชกับเอ็นโจเพราะอยากดูร้านไปเดทก็หยวนๆ แล้วที่มาแทรกตอนรุ่นน้องรุมคุยกับท่านเรย์กะคือไร แอบชอบแม่สื่อไม่รู้ตัวป่ะเหอะ เอ็นโจนี่ก็มัวแต่เกาะน้องเอื่อยเฉื่อยอยู่ได้ ขัดใจแม่ยกว้อยยยยยยยยย

อ่านตอนนี้แล้วอยากกระโดดไปนอนกลิ้งบนเรือคาบุชั่วราวเลย (ปกติกูทิ้งชิ้นส่วนตัวเองไว้ทุกเรือรวมทั้งเรือคานซัง) หลังๆมานี้เหมือนจะมีโมเมนท์บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ถึงบางทีจะมีคิลมู้ดกันตบท้ายก็เถอะ

คาบุ!!!ที่เดินอาดๆไปนี่เขินใช่มั้ยล่ะ!!เขินใช่มั้ยล่าาา //ชี้นิ้วแซว

วาคาบะนี่คิดยังไงกับคาบุเนี่ย จะรู้มั้ยนะ ว่าเค้าตามสตอลคอยู่อะ

ท่านฮิโยโกะทำกรุเจ็บมาเยอะ กรุตั้งการ์ดไว้ก่อนเลยว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ นางแค่เป็นห่วงเพื่อน ฮือออออออ จงหึงซะสิ ท่านเรย์กะผู้เข้ากับคนได้ทุกเพศทุกวัยเลยนะ ไม่ใช่ของของนายคนเดียว ตอนก่อนก็เล่นกับรุ่นน้องนะ เรียกชื่อจริงด้วยนะ ตอนนี้ก็สุมหัวตบมุกกับมิสึซากิคุงเลยนะ แถมเพื่อนสนิทนายยังชวนไปเด---ไปเป็นเพื่อนน้องที่ร้านทาร์ตอีก

>>232 กูว่าระดับนางรู้อยู่ละ แค่ไม่พูดออกมาเฉยๆเท่านั้นล่ะ

>>233 คาบุ...นายอิจฉาเพราะตัวเองเป็นคนไม่มีเพื่อนสินะ ถถถถถ

เห็นมังงะบากะริน่าแล้วน้ำตาจะไหล จะมีวันที่ท่านเรย์กะได้เป็นมังงะบ้างไหมว่ะ
เอาแค่รวมเล่มนิยายให้กูได้เห็นตัวละครแบบออฟฟิเชียลก็ได้

>>236 กูเห็นมังกะน้องแมวแล้วน้ำตาไหล อยากให้ท่านเรย์กะเฉิดฉายได้แบบนั้นมั่ง
แต่พอกลับไปดูประวัติการอัพอาจารย์ฮิโยโกะ ตั้งแต่เข้าปี 2017 มา อัพไปได้ทั้งหมด 33 ตอน...
เลยคิดว่าอาจารย์แกคงอยากเขียนแบบเรื่อยๆ ไม่รีบ ให้สมกับเป็นท่านเรย์กะสโลว์ไลฟ์ เลยไม่อยากขาย LC ให้ใครมั้ง แม่งโคตรอินดี้

เรือคาบุแล่นฉิวอีกแล้วโว้ย หรือนี่นางจะรู้ตัวแบบ ทำไมไม่ว่าจะเป็นใครก็สนิทกับมิซึซากิไปหมด ทั้งทาคามาจิทั้งคิโชวอิน นายตัวสำรองหรือนายจะเป็นเคมีมาเร่งทุกคลลล //ท่านเอ็นโจรีบหน่อยค่า หวานเย็นเกินไปจะโดนแซงนะค้าา

ก็ถ้าขาย lc ให้สนพ.กูว่าคงมีเรื่องระยะเวลาหรือข้อบังคับโน่นนี่นั่นมั้ง แล้วกว่าแกจะมาอัพก็ยาวนานเหลือเกิน
แต่คิดเล่นๆว่าถ้าแกขาย lc แกจะให้สนพ.ไหนวะ ในนาโร่เขานิยมพิมพ์กันที่ไหนบ้างอะ

ถ้าอาจานตั้งใจให้เอ็นโจเป็นพระเอก. (เรยกะชอบหน้ามากกว่า. ใส่ตัวละครน้อง แอบมองแอบช่วยมาตลอด) แล้วจานจะสร้างโมเม้นคาบุเรยกะมาทำมายยยยย. จานต้องการอะราย แถมโมเม้นแรงๆตลอด ถึงจะไม่มีผล 555

กูนี่นึกภาพอาจารย์ฮิโยโกะที่ยิ้มชั่วร้ายมองดูคนอ่านที่น้ำตาตกกับความแห้งแล้งของเรื่อง โหยหวนด้วยความหิวของอาหาร อึ้งทึ่งด้วยความรู้แปลกๆ ก่อนจะส่งโมเม้นโชโจแบบสับขาหลอกมาให้พวกเรากรีดร้องดีดดิ้นทุรนทุราย ลงโมเม้นหลายๆเรือให้เดาทางไม่ถูกจนตีกันตายไปเองว่ะ

>>241 ไม่ตีกันตายหรอก ตาสว่างไปเชียร์คานซังกันหมดแล้วเนี่ย

ณ จุดนี้กูเริ่มรู้สึกว่าใครจะคู่ใครก็ได้ล่ะ เคมีแม่งดีไปหมด แต่ขอให้ตัวละครมีความสุขกันพร้อมหน้าได้ไหมวะ ถ้าให้องค์ชายกูไปยิ้มขื่นๆ เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวในงานแต่งคาบุเรย์กะ มียุยโกะตามพัวพันนี่กูจิตใจแหลกสลายแน่นอน แต่จะให้คาบุไปกับวาคาบะกูก็ยังรู้สึกว่าคู่นี้มันเกร็งๆ เหมือนคาบุยังไม่เป็นตัวของตัวเองร้อยเปอร์เซนต์แบบนี้เป็นอยู่กับท่านเรย์กะ เฮ้อออออออออ ฮาเร็มเอนด์เถอะ ว่าแต่ฮาเร็มเอนด์กับคานเอนด์นี่มันอันเดียวกันหรือเปล่าวะ...

>>243 คานเอนด์...เป็นฮาเร็มของคานซังสินะ กวาดทุกคนเข้าฮาเร็มตัวเองหมด

ทำไมพูดถึงคานซังกันได้แบบหน้าชื่นตาบานยังงี้ ชักจะโผล่มาบ่อยเกินไปแล้วโว้ย พวกมึงอย่ายอมแพ้ดิเฮ้ย! กำลังใจฮึกเหิมที่จะวิ่งสู้ฟัดพิชิตคานมันหายไปไหนกันหมดแล้ว แง๊~

คานซังคือเรือท่านพี่กับวาคาบะไง แค่นี้ก็ยกธงขาวแล้ว รอสัก 5 ปีให้คันตะกับยูกิโนะโตก่อนนะค่อยว่ากันใหม่

อาริมะพาวาคาบะไปทาง บากะรากิเลยพาเรย์กะไปอีกทาง ถ้าอนาคตจบลงแบบนี้คงสนุกน่าดู ฮุ ฮุ ฮุ

ปล. แล้วจอมมาร สตอลเกอร์ องค์ชาย ใครน่ะ ??? มีตัวละครนั้นด้วยเหรอ

ไปๆมาๆรู้สึกว่ามีสตอลเกอร์หลายคนเหมือนกันนะเนี่ย ซากุระ บากะรากิ เอ็นโจ ท่านพี่(?)

>>222 มันก็อารมณ์ประมาณว่า หล่อเสียของ กับ สวยเสียของอ่ะเมิง มโนแบบดีๆไม่ได้เลย 555555

ในดิบงานโรงเรียนผ่านไปยังอ่ะ
จะมีแบบท่านเรย์กะใส่ชุดเจ้าสาว แล้วเอ็นโจใส่ชุดเจ้าบ่าวแล้วคุณยุยโกะโผล่มามั่งไหม

มันจะมีตอน Gossip ของเด็กซุยรันมั้ยว่ะ อยากอ่านโคตร ถ้ากูเป็นโม่งในวงนั้น เรื่องนี้มันต้องขยายอ่ะ 5555555 //หรือมีใครใจดีแต่งฟิคมั้ยคะ จะกราบขอบพระคุณงามๆ

>>250 ยังไม่ถึงงานซัมเมอร์เลยมึง เรย์กะกำลังไดเอทกันอยู่เลย เป็นอีเวนท์ประจำปี

>>246 อยู่ๆกูก็มโนพล็อตแบบ5ปีต่อมา คันตะ กับ ยูกิโนะ แข่งกันจีบเจ้าแม่
สองคนนี้มีของที่เจ้าแม่แพ้ทั้งคู่ คนนึงก็เด็กน่ารัก อีกคนก็คอยเซ่นอาหารคาวหวานให้เจ้าแม่
แบคหนาทั้งคู่ด้วยนะ คนนึงก็มีเอ็นโจ(ที่หลังๆเริ่มดูสนิทกับเรย์กะขึ้น) อีกคนก็มีวาคาบะ(ที่เกือบๆจะเป็นเมียลับๆ)
คันตะกับยูกิโนะ ถ้าทะเลาะกันต้องเป็นโมเม้นที่ดีย์แน่ๆ แบบคนนึงก็ซาตานหุ้มหนังเทวดา อีกคนก็เท่ๆตรงๆอบอุ่นๆ(?)
//อุ้ยกาวหมด
ปล. ถ้าสุดท้ายยังจบคานซังสองหน่อนี้คงได้กันเอง5555555

>>253 เข้ารูทวายสินะ.... กูเชียร์ยูกิโนะเป็นเมะค่ะ

>>253 ฟังแล้วแม่งคือดี แต่อีก 5 ปีให้หลังน้องยูกิโนะยังเพิ่งจะ ป.6-ม.1อยู่เลยป่ะวะ ข้ามไปจีบสาวมหาลัยนี่ข้ามขั้นกว่าคาบุอีกนะ 5555

ตอนใหม่ คาบุรากิ๊ บันซายยยยยย แท็ปโชโจมาวินนะฮะตอนนี้ แล้วฉะกันตรงทางเดิน ป่านนี้เป็นขี้ปากไปแล้วทั้งโรงเรียนแน่ๆ โฮะ โฮะ โฮะ

เหมือนชื่อมู้จะแก้เคล็ดนะ55

>>255 กรุก็คิดนะว่าน้องเด็กไป แต่จะบอกว่า 10 ปีกรุก็สงสารเจ้าแม่เหลือเกิน ;_;

>>255 >>258 โชตะที่กรุบกรอบดีไงพวกมึง

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มรึงงงงง กูเพิ่งมีเวลาไปดำน้ำอ่านดิบจนถึงตอนล่าสุด
โอยยย คือดีย์ นึกว่าฟิคกาววว
เค้าแตะเนื้อต้องตัวกันแล่วค่ะ
กูจะเปนลมมมม~
เหยียบเรือแม่มทุกลำ หลังจากนี้โมเมนต์ทุกเรือคือดีย์~
ปล.ยังไงก็จะรอโม่งแปลด้วยใจจดจ่อนะ จุ้บุ

>>260 สปอยหน่อยจิ....

>>246 5ปีที่ว่าเนี่ย5ปีในเรื่อง หรือ5ปีของเรา 5555

>>262 กูว่าถ้าท่านฮิโยโกะเขียนด้วยสปีดแบบนี้ไปเรื่อยๆ 5 ปีของเราอาจไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...

>>263 5ปึในเรื่องน่าจะสักสิบปีของเรา..

>>258 มึง 10ปีนี่กำลังดีนะทั่นเรย์กะม.6จาก 18->28วัยแค่เกือบแก่เอ๊ง

>>264 มีทติ้งท่านเรย์กะทีนี่ไม่ไล่ไปตั้งแต่โสด แต่งงาน คลอด ยันลูกเข้าโรงเรียนกันเลยเหรอวะ 5555

>>266 มึงจะลงจากคานก่อนเจ้าแม่ไม่ได้//นัดมีตที่บ้านพักคนชราไปเลยดีกว่า แทนที่จะมาเมาท์มอยอาหารก็เปลี่ยนเป็นรีวิวร้านฟันปลอมแทนถถถถ

>>267 กูยังไม่แก่ มาบ้านพักคนชราอะไรห๊ะ

>>260 ไต่ยอดเขาไปเรื่อยๆใช่มะเมิงงง

กุลุ้นมากก ตอน 300 จะพีคแค่ไหนวะ

>>269 จะเจอยอดหรืเจอเหว ถถถ

>>270 ไม่ใช่โดนดักควาย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจ้า ส่วนอ.ฮิโยโกะทำหน้าโทรลใส่ อิอิออิ

นอกจากอยากจะให้ท่านเรยกะมีแฟน

กุอยากเจอท่านฮิโยโกะตัวจริงนี่แหล่ะ

>>241 แล้วกุชอบอ่านตอนกลางคืนไง แม่งโหยหวนทุกครั้งที่อ่านอ่ะ ถถถถถ เอ๊ะ แต่ตอน 274 นี่ไม่มีของกินเว่ยยยย แต่กุก็หิวอยู่ดีอ่ะ

>>271 กูก็ไม่กล้าคาดหวังว่าจะมีอะไรพีคๆเพราะกลัวหวังแล้วไม่มี 555

>>274 ตอน 300 อาจจะไม่พีคเป็นการอ่อยเหยื่อให้ตายใจก่อนก็ได้นะมึง คิดว่าโล่งใจไม่มีอะไรแล้วก็ย่องมาข้างหลังแล้วถีบลงเหวแบบ this is sparta ในตอนถัดไปไรงี้

ที่พีคอาจจะเป็นน้ำหนักของเจ้าแม่.........

' นอนหรือยัง'

เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กของผมส่งข้อความมาทางโทรศัพท์ก่อนที่ผมจะหันไปมองนาฬิกาในห้องนอนที่กำลังชี้ไปที่เวลาหนึ่งทุ่ม

'คงอีกสักพักใหญ่เลยล่ะ'

หลังจากตอบข้อความกลับไปจู่ๆ ก็นึกถึงเหตุการณ์ที่โรงเรียนวันนี้ขึ้นมาได้แล้วนึกสงสัยอะไรขึ้นมาบางอย่าง

'จักรพรรดิซุยรันกำลังคบหากับคุณคิโชวอินอยู่หรือเปล่านะ'

แทบจะทันทีที่ผมส่งข้อความกลับไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาแทน

"รบกวนหรือเปล่าทาคุมิ"

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เป็นการพูดตามมารยาทนั่นแหละ เพื่อนสมัยเด็กของผมสนิทกับคุณคิโชวอินมากพอดูแต่ยังไม่เข้าเรื่องในทันที

"ไม่หรอก ตอนนี้ว่างอยู่น่ะ"

"อื้อ แล้วที่ส่งข้อความมาน่ะ จริงหรือเปล่า"

"อา...ผมก็แค่รู้สึกสงสัยนิดหน่อยน่ะ นึกว่าซากุระจะรู้เสียอีก"

"หมู่นี้ไม่ค่อยได้คุยกับเรย์กะบ่อยน่ะ ล่าสุดก็ไปทานลันซ์ด้วยกันกับเพื่อนอีกคน ดูเหมือนหลงจากนั้นจะยุ่งอยู่กับการดูหนังสือเลยไม่ค่อยอยากรบกวนเท่าไหร่"

"นั่นสินะ จะว่าไปคุณคิโชวอินก็สอบได้คะแนนดีเสียด้วยสิ อืม นั่นก็ด้วย"

"หมายถึงอะไรหรือทาคุมิ"

"ก็ได้ยินมาว่าได้รับการติวเป็นพิเศษจากจักรพรรดิกับองค์ชายล่ะมั้ง"

"เอ๋ หรือที่ว่ายุ่งอยู่กับการดูหนังสือนี่ที่แท้ก็แบบนี้เองเหรอ"

"อืม น่าจะติวเป็นกลุ่มละมั้ง เห็นว่ากลุ่ม Pivoine คะแนนสูงขึ้นทั้งกลุ่มเลยน่ะ"

"อืม งั้นก็ไม่มีอะไรละมั้ง"

"แต่ว่านะ รู้สึกว่าหมูู่นี้คุณคิโชวอินแสดงความสนิทสนมกับจักรพรรดิเป็นพิเศษมาระยะหนึ่งน่ะ"

"แสดงความสนิทสนมงั้นเหรอ คุยกันล่าสุดเรย์กะก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยนะ เห็นบ่นตลอดว่าขายไม่ออกบ้างละ ที่โรงเรียนเรย์กะไม่เป็นนิยมเลยเหรอ อันที่จริงเรย์กะถึงจะแปลกๆ แต่ก็ถือว่าหน้าตาดีอยู่นะ"

"ก็ถ้าไม่รู้จักแล้วละก็คุณคิโชวอินก็มีอิมเมจแบบที่ทำให้เกรงกลัวนี่นะ" แต่พอมานึกดูแล้วเรื่องความนิยมนี่ก็

"แต่จะว่าไม่เป็นที่นิยมนี่น่าจะเรียกว่าเป็นที่นิยมในแบบลัทธิมากกว่า แบบเฉพาะทางน่ะ"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงซากุระที่ปลายสายหัวเราะเบาๆ

"แล้วทำไมทาคุมิจู่ๆ ก็สงสัยขึ้นมาล่ะ"

"หมู่นี้เห็นคุณคิโชวอินอยู่กับจักรพรรดิสองคนบ่อยๆ น่ะ ถึงบางครั้งจะมีองค์ชายอยู่ด้วยก็เถอะ แต่เห็นเดินอยู่กับจักรพรรดิมากกว่านะ"

"อืม ไม่ใช่ว่าเพราะเป็น Pivoine ที่ว่านี่ด้วยกันเหรอ จำได้ว่าทาคุมิเคยเล่าให้ฟังนี่ว่าเรย์กะเป็นผู้ทรงอิทธิพลของผู้หญิง อาจจะคุยกันเรื่องนี้ก็ได้นะ"

"อื้อ ก็อาจจะด้วยตำแหน่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่านั่นด้วยแหละนะ แต่ที่เพิ่งมาสงสัยก็คือคุณคิโชวอินพูดนินทาลับหลังจักรพรรดิแบบสนิทสนมได้ด้วยน่ะ"

"เอ๋ ยังไงน่ะ"

ผมก็เลยเล่าเรื่องที่คุณคิโชวอินคุยกับตัวเองแล้วก็มิซีซากิคุงให้ฟัง ก่อนหน้านี้ก็เหมือนเคยบ่นๆ ในเชิงล้อเล่นแบบนี้มาเหมือนกัน ในซุยรันถึงคุณคิโชวอินเนื้อแท้แล้วจะเป็นคนตลกๆ หน่อยก็เถอะ แต่จักรพรรดิคนนั้นน่าจะเป็นคนจริงจังนะ นอกจากคุณคิโชวอินแล้วคงไม่มีใครกล้าล้อเล่นแบบนี้แล้วละมั้ง

ต่อ

"ดะ ดึงเข้าหาเลยเหรอ" ผมเล่าถึงตอนที่เห็นจักรพรรดิคว้าแขนคุณคิโชวอิน

"อื้อ ตกใจหมดเลยล่ะ ตอนนั้นมิซึซากิคุงถูกมองด้วยสายตาที่เตรียมจะบดขยี้เลยด้วย อ๊ะ แต่คุณคิโชวอินก็แก้ความเข้าใจผิดให้นะ" พอมานึกดูแล้ว "จะว่าไปคุณคิโชวอินก็ไม่ได้แสดงทีท่าเขินอายเท่าไหร่ด้วย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะเป็นลมไปเลยก็ได้นะ"

"แล้วต่อจากนั้นล่ะ"

"ก็เป็นขบวนเสด็จกลับของจักรพรรดิกับจักรพรรดินีน่ะ ตอนนั้นเหมือนกับโมเสสแหวกทะเลเลย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งขบวนแท้ๆ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นเพราะตัวบุคคล"

พูดถึงตรงนี้ก็นึกขึ้นได้

"อะ ซากุระไปเล่าให้คุณคิโชวอินฟังเหรอเรื่องขบวนไดเมียวน่ะ"

"เอ๋ อะ ก็สถานการณ์พาไปน่ะ ตอนนั้นที่ไปกินลันซ์เรย์กะปรึกษาเรื่องอิมเมจอยู่ก็เลยวิเคราะห์สาเหตุกัน ที่ซื้อมาฝากทาคุมิวันนั้นน่ะ"

"งั้นเหรอ ช่วยไม่ได้นะ คุณคิโชวอินเองถึงจะทำท่าข่มขู่นิดหน่อยว่าอย่าไปทำให้คนอื่นเข้าใจผิด แต่จริงๆ คงเขินที่ซากุระรู้ละมั้ง แต่ตอนทะเลแหวกแล้วยิ้มแย้มตอบโต้กับรุ่นน้องนี่เป็นธรรมชาติมากเลยนะ"

"อื้อ เอ๋ แบบนี้ไม่ใช่ว่าเรย์กะไม่รู้ตัวหรอกเหรอ"

พอซากุระทักขึ้นมาผมก็นึกตาม

"...มีความเป็นไปได้นะ"

ได้ยินเสียงบ่นของซากุระว่าไม่นึกว่าเรย์กะก้าวหน้าไปขนาดนี้แล้ว จากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไปพักหนึ่ง

"เป็นอะไรไปหรือเปล่า ซากุระ"

"อื้อ เปล่าหรอกแค่รู้สึกว่าบางครั้งเป็นตัวเองที่เอื่อยเฉื่อยไปหรือเปล่านะ"

"เรื่องอะไรงั้นเหรอ"

"ไม่มีอะไรหรอก"

ซากุระที่จู่ๆ ก็เงียบไปทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา จากนั้นก็เลยนึกถึงลันซ์ที่อีกฝ่ายเอามาฝากเมื่อตอนนั้นได้

"จริงสิ ลันซ์วันนั้นอร่อยดีนะ วันหยุดคราวหน้าไปทานด้วยกันเป็นไง"

อันที่จริงผมก็ไม่เคยบอกซากุระหรอกนะว่าจริงๆ เธอคล้ายกับคุณคิโชวอินในบางเรื่อง เช่นเวลาทำท่าไม่สบายใจ ถ้าผมพาไปเลี้ยงอาหารหรือทานไอศครีมแล้วอีกฝ่ายก็เหมือนจะสดชื่นขึ้นมายังไงอย่างงั้น หรือว่าผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นกันนะ

"อื้อ! เอาสิ แล้วจะรอนะ"

แล้วน้ำเสียงของซากุระก็สดใสขึ้นมา ว่าแล้วเชียว ต้องเป็นเพราะของกินแน่ๆ เลย
.
.
.
ลองแต่งดู พอไหวไหมอันนี้

>>276 นั่นแน่นอนอยู่แล้ว อ่าว ไม่ใช่เหรอ /ดอกไม้ปักคอ

>>277-278 กูว่าได้อยู่นะ แต่อาคิซาวะควรคิดได้ว่าซากุระไม่เหมือนเรย์กะ นางดีใจเพราะนายชวนนั่นแหละ ฮึ่มม

>>280 พ้อยของจุดนี้คืออาคิสะวะเป็นพวกชอบปฏิเสธความจริงเรื่องความสัมพันธ์กับซากุระเวลาอยู่กับคนอื่นบ่อยๆ เช่น ตอน 226 ของซาโตมิ อาคิสะวะก็อ้างว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็ก กูเลยตั้งให้ความคิดของอาคิสะวะปฏิเสธความจริงเรื่องของตัวเองหน่อยๆ ดูจากตอนประถม(หรือมัธยมต้นนี่แหละ จำตอนไม่ได้) ก็ถูกเรย์กะซักมารอบหนึ่งแล้วยังไม่ยอมรับความสัมพันธ์แบบเปิดเผยอยู่ดี ตอนท้ายเลยให้คิดแบบหนีความจริงเรื่องนี้นิดๆ

ส่วนจุดของซากุระ จริงๆ แล้วซากุระวางแผนในหัวตั้งแต่เข้าใจ(ไปเองตามฟิคนี้ว่า)เรย์กะก้าวหน้าก็เลยร้อนรน จากนั้นเลยวางกับดักเพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าแสดงท่าทีแบบนี้อาคิสะวะต้องติดกับแน่ พูดง่ายๆ ก็คืออ่านอาคิสะวะออกเข้าใจได้ยิ่งกว่าลายมือตัวเอง เลยบ่นแฝงการรุกเข้าไปในประโยคสนทนาไม่ให้ไก่ตื่น ที่นางดีใจก็อาคิสะวะชวนนั่นแหละ แต่ก็ดีใจที่แผนสำเร็จด้วย จะดูถูกผู้หญิงที่ถูกเปรียบกับยามาโตะ นาเดชิโกะไม่ได้นะ!

>>272 กูก็อยากเจอ ไม่รู้ทำไมคิดว่าท่านฮิโยโกะต้องเหมือนเจ้าแม่ตัวจริงแหงๆ นิยายที่เขียนมาลงทุกวันนี้ก็เอาปสก.ตัวเองมาเขียนน่ะเอง ถึงได้ต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับ ไม่ยอมขาย LC ให้ตีพิมพ์เพราะกลัวคาบุมาอ่านเจอ 55555

>>282 อาจจะเป็นชายร่างยักษ์หัวใจมุ้งมิ้งแบบอิวามุโระก็ได้นะ ถถถถถถถ

>>283 มึงทำร้ายเจ้าแม่ได้ แต่อย่าทำร้าย​ฮิโยโกะ​ซา​มะ​นะ!!

>>283 โหดร้าย!!?! //ทำซะ กุนึกภาพตามเลย 555

>>277-278 มึงอยู่เรือจักรพรรดิใช่ป่าววะ 5555555

>>282 >>283 ที่ไม่ยอมเปิดเผยหรือ LC ก็เพราะปกป้องความฝันของสาวน้อยสินะ 555

>>287 ถ้าเปิดเผยตัวออกมาเป็นคุณหนูในผมหลอดนี่กุจะบินไปขอลายเซ็นต์ถึงที่ญี่ปุ่น ซื้อของกินไปบูชานางด้วย 5555

>>287 แบบเรื่องยอดชายใจแหววอะ อาจารย์นักเขียนการ์ตูนตาหวานเป็นชายล่ำครอสเดรสสร้างความฝันให้สาวน้อยโดยไม่ยอมเปิดเผยหน้าตา

>>289 แบบโนซากิสินะ....

>>289 หน้าที่ของนักวาดก็คือการปกป้องความฝันของสาวน้อยไงล่ะ!!

>>291 แต่นี่คือนักเขียน ที่ทำลายความฝันสาวน้อยได้เจ็บปวดมาก //โม่งที่โหยหา Tag Love

>>292 กูว่าท่านเรย์กะนี่ก็โดขิๆ ง่ายล่ะนะ แต่ง่ายกับคนที่ไม่ควร เช่น อิมาริ, อิชิโนะคุระ พวกนี้ป้อนคำหวานนิดๆ หน่อยๆ นางก็เคลิ้มล่ะ แต่กับคนใกล้ตัวนี่ตายด้านชิบ คาบุนี่โคตรมีโมเมนต์ แต่นางนิ่งสนิท เอ็นโจมีโดขิๆ บ้างแล้วก็ทำตลกกลบเกลื่อนหมด เฮ้ออออ แล้วยังจะมาบ่นว่าอยากย้ายออกจากหมู่บ้านคานทอง

>>293 อันนี้พอเก็ตฟิลนะมึง เทียบกันระหว่างเพื่อนสมัยเด็กที่เคยเห็นมันแดกขี้มูกต่อให้แม่งโตมาหล่อขนาดไหนใจก็ไม่สันปะวะถถถถ

>>294 ก็เห็นมันหล่อแหละ แต่ภาพตอนมันแดกขี้มูกยังติดตา..

ก็จริงนะ อยู่ด้วยกันจนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามันหล่อ ถ้าไม่มีคนมากรี้ดๆให้ฟัง
แล้ววีรกรรมคาบุน้อยเสียเมื่อไหร่ แต่ละอย่าง 5555

>>277 >>278 แท้งกิ้ว ฟินตอนคาบุเหวี่ยงใส่มิซึซากิเหมือนกัน
เรย์กะคุยกับใครคาบุหวงหมด

>>293 ท่านเรย์กะโดขิๆกับพวกที่ดูสุภาพใจดี มีความฮีล(สำหรับชี)เหมือนคุณพี่ ส่วนคาบุกะเอนโจสายสร้างปัญหา เจอหน้าทีมีแต่เรื่องปวดกระเพาะ

สงสัยว่าทำไมอิมาริจะพูดเรื่องโทโมเอะแล้วท่านพี่ชัดขึ้นมาอะ หรือจะมีอะไร

>>299 ถ้าจะพูดเนื้อหาสปอยล์ก็อย่าลืมใส่จุดนะฮ้า เดี๋ยวคนจะงงกันว่าตอนไหน

>>299 เรื่องนี้ใช้ตัวละครคุ้มดี ไม่ค่อยทิ้งขว้างตัวประกอบเท่าไหร่ด้วย เขียนหย่อนไว้ก่อนแล้วมีบทในภายหลัง แบบคุณโมชิดะ คุณอิโคมะ หรืออีไก่โง่ แต่กว่าจะถึงตอนสำคัญก็นานจริงๆ คิดว่าอีกนานคงมีคำตอบเรื่องนี้มั้ง

>>301 คุณโมชิดะ อิโคมะนี่ปล่อยทิ้งไว้นานจนลืมเลยนะเนี่ยกว่าจะมีบทอีกรอบ ทำให้กูสงสัยว่านารุคุงนี่จะลุ้นมีบทอีกรอบมั้ยวะ เงาจางชิบ เจ้าแม่ไปนั่งเฝ้าตั้งนาน บทพูดยังไม่มี

>>302 หรือจะมีบทในภาคมหาลัย บังเอิญอยู่คณะเดียวกัน เลิกกับแฟน เจ้าแม่เลยช่วยดามใจ~

ตอนล่าสุดที่นางบ่นๆ รถไฟแน่นๆ ในชาติก่อนแล้วตบท้ายว่าคงกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้แล้วละน้า~ นี่กูอ่านแล้วใจคอไม่ดียังไงไม่รู้ว่ะ มันจะเป็นลางบอกเหตุมั้ย...

>>304 กูว่านางก็บ่นถึงชาติที่แล้วอะไรไปเรื่อยเปื่อยว่ะ คนเราพอใช้ชีวิตสุขสบายจนชิน ใครจะอยากกลับไปลำบากอีกรอบล่ะ เป็นกูก็ไม่เอาด้วยหรอก ถถถถถถถถ
เอาตอนนี้บ้านนางคงไม่ล้มละลายตามไทม์ไลน์เดิมแน่ๆ ท่านพี่ก็อยู่บริหาร ราคาหุ้นบ้านนางก็สูงลิบลิ่วจนซื้อไม่ไหว แถมใครๆก็รักนางกันทั้งนั้น ต้องยื่นมือมาช่วยไม่ให้ชีวิตตกต่ำแบบในคิมิดอลหรอก

>>301 ตอนแรกกูนึกว่าริรินะนี่ก็ใช้แล้วทิ้ง

>>306 กูว่าถ้าเป็นตัวมีชื่อสำหรับเรื่องนี้ส่วนใหญ่ก็เอามาใช้นะ ไม่งั้นไม่ตั้งชื่อให้หรอก อ.แกให้ความสำคัญกับเรื่องชื่อจะตาย ตั้งมาได้สมบุคลิกกันสุดๆ คงผ่านการคิดมาแล้วอะว่าจะเอามาใช้ยังไงถึงตั้งชื่อแบบนี้ให้ ก็เป็นอีกจุดที่กูชอบเรื่องนี้นะ

ขนาดหัวหน้าห้องมีบทตั้งเยอะยังไม่มีชื่อเลย

>>308 หัวหน้าห้องก็ชื่อหัวหน้าห้องยังไงล่ะ!

>>300 โอ้ยชิบหาย กูขอโทษ กูเบลอ นึกว่าตอนแปลไทยล่าสุด ดิบเหรอ กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ

>>305 เวลาที่ท่านเรย์กะได้ใจมักจะโดนฮิโยโกะซามะลงโทษนะ! ฮิโยโกะซามะตัวจริงแล้วต้องเป็นอาจารย์แน่ๆ ถึงได้เข้มงวดแบบนี้

>>309 ไม่แน่คนที่ได้ที่ 2 อาจจะเป็นหัวหน้าห้อง แต่เพราะประกาศชื่อคนเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร จำได้แค่หัวหน้าห้องชื่อหัวหน้าห้อง ลืมไปว่าหัวหน้าห้องชื่อจริงๆคือชื่อนี้ก็เป็นได้ 55555555555555555

>>312 ทฤษฎีของมึงน่ากลัวมาก หรือความจริงหัวหน้าห้องอาจจะเป็นพระเอกที่แท้จริงวะ ถอดแว่นพร้อมเผยชื่อที่แท้จริงแล้วหล่อเสร็จสรรพเลย 5555

>>313 บร้าาาาา หนุ่มแว่นใส่แว่นก็ดีอยู่แล้ว จะถอดออกกทำไม การใส่แว่นจะทำให้ดูดีขึ้นนะเว้ย แถมเหมาะกับการเป็นเคะอีกต่างหาก....//แค่กๆๆๆๆๆ

>>314 คู่กับท่านเรย์(เรย์กะสายซีไง)น่าจะดี

บอกตอนไหนเหรอว่าหัวหน้าห้องใส่แว่น จำไม่ได้

>>314 จะว่าไปท่านพี่ก็ใส่แว่นด้วยใช่มั้ยนะ

>>317 ท่านพี่เหมือนว่าเพิ่งมาใส่ตอนทำงานป่ะ ถ้าจำไม่ผิด

ท่านเรย์กะตอนใหม่แม่ง... กูอยากแดกเอแคลร์~~~~~~~ โม่งแปลก็ช่างหารูปมาได้น่ากินเหลือเกิน

อาาา. ตอนล่าสุดนี่มันบทเริ่มต้นของ
.
.
.
.
.
.
นกในตำนานนี่นา. คนอ่านถูกโทรลลเรียบ. 555
.
.
.
.
.
.
ขอบใจโม่งแปลน้าาา. หาเอแคลกินดีก่า

>>319 เห็นด้วย เห็นแล้วอยากไปร้านเบเกอรี่​เลย โม่งแปลลงรูปได้น่ากินมากกระซวกต่อมอยากอาหารมาก

>>321 เพราะกูจะไม่ยอมทรมานคนเดียวไงล่ะ! 555555
ตอนต่อไปลงพุธหน้าเลยนะพวกตัวเอง ติดงานนิดหน่อย เหลืออีก 25 ตอนก็จะชนดิบแล้ว ฮือออออออออ ดีใจแต่ก็เสียใจ สับสนว้อย

คร้ายยยยย ใครทักเจ้าแม่ตอนจบบบบ ค้างว้อยยบบบยยยย

ขะ ขะ แข็งแกร่ง! แท็กฟู้ดจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ววว!!?! ชวนท่านฟุยุโกะออกจากแท็กไสย์ แล้วไปทัวร์อาหารกันดีกว่า~
//กุนี่หิวข้าเลย เอแคลน่ากินจัง

ตอนล่าสุดนี่กูได้แต่ร้องห้ะ! นั่นมันเอแคลร์เรอะะะ ชั่วชีวิตนี้กูเคยเห็นแต่ไอ้ลูกกลมๆ ที่มีขายในเซเว่นนั่นล่ะ ของตอนอื่นๆ ที่เป็นชื่อหรูๆ ไม่เคยได้ยิน พอดูรูปที่โม่งแปลแปะละเปิดหูเปิดตาดี แต่พอเห็นเอแคลร์ที่คิดว่าคงจะเป็นเอเคลร์แต่ดันออกมาเป็นเอแคลร์ที่ไม่คุ้นเคยนี่ กูก็ได้แต่คิดว่าความรู้เรื่องของหวานของกูช่างอ่อนด้อยยิ่งนัก อยากเกิดเป็นท่านเรย์กะจังว้อยย ได้กินดีๆ ทั้งนั้นเลย 5555555

>>325 อันนั้นมันชูครีม หรือป่าว? รึกูเข้าใจผิด

>>325 เอแคลร์ต้นตำรับจากฝรั่งเศสก็ยาวแบบนี้ล่ะ ถ้าลูกกลมๆเขาเรียกชูครีม มาจากคำว่าชูอาลาเครม แปลว่าลูกกระหล่ำในภาษาฝรั่งเศส

>>326 ช่าย เรียกชูครีม คนไทยเรียกผิดกันเป็นส่วนใหญ่ (รู้สึกแม้แต่ชื่อสินค้าในเซเว่นก็ยังใช้ว่าเอแคลร์เลยป่ะ?)

....
"ย้อนไปเมื่อประมาณ พ.ศ. 2443 ได้มีชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาเมืองไทย และได้นำขนม 2 ชนิดซึ่งก็คือ เอแคลร์ (Éclair) และ ชู อา ลา เครม์ (Choux à la crème) มารับประทาน แล้วก็ได้ทดลองทำในเมืองไทย แต่ขณะที่ทำขนมทั้งสองชนิดอยู่นั้นมีสาวชาวไทย เข้าไปช่วยทำและถามชื่อขนมว่าคืออะไร ก็ได้รับคำตอบว่านี่คือ ชู อา ลา เครม์ กับ เอแคลร์ ซึ่งชื่อ ชู อา ลา เครม์ เรียกยากมาก จึงไม่นิยม คนไทยจึงเรียกชื่อขนมทั้ง 2 ชนิดรวมเป็นชื่อเดียวกันคือ ‘เอแคลร์’ จนมาถึงปัจจุบัน"
>> https://www.wongnai.com/news/macaron-eclair-belgianwaffle?ref=ct
(เตือนว่าในลิงก์มีแต่รูปขนมน่ากิน ถถถ)

>>328 เพิ่มเติม มีคนเขียนอธิบายเรื่องเอแคลร์กับชูครีมไว้ด้วยนะ มีแต่ขนมหน้าตาไฮโซเหมือนกัน กูว่าถ้าท่านเรย์กะจะเปิด Blog ของกินก็คงออกมาหน้าตาประมาณนี้แหละ 5555
http://www.adrenalinerushdiaries.com/my-tiny-kitchen/ชูครีมต่างจากเอแคลร์อย/

บุคคลที่มาในท้ายตอน.... อืมมมม อีตานั่นสินะ คนคนนั้นแน่ๆอะ จะใครกันล่ะ

>>330 คนที่ตามพัวพันแทบจะสิงร่างแบบนั้นมันจะมีซักกี่คนกั๊นนนนน

หวา....โม่งแปลบอกว่าจะอัพในช่วงนั้นใช่ไหม แล้วเราติดค่ายอ่านหนังสือยาวๆไปเกือบเดือนพอดีอีก กว่าจะได้กลับมาอ่านนี่ท่าจะลงแดงแย่ละ เราจะรอความโดขิๆจากอาหารต่อไปนะ ถถถ

>>331 นั่นสินะ ยอดนักเสือกเรื่องของนางคงหนีไม่พ้น...
แต่งานซัมเมอร์ปีนี้ท่านพี่จะไปเหรอ อยากเห็นท่านพี่เต้นรำกับอิมาริจังเลยข่ะ ต้องเป็นภาพที่งดงามมากแน่ๆ//กุมแก้มขวยเขิน

>>333 สาววายคงลุกกันพรึ่บพรั่บ ท่านซาราระนี่น่าจะตัวนำ ชัตเตอร์คงลั่นกราว 55555

>>330 พ่อหนุ่มล่มเรือ?

>>335 กูว่าใช่ ขี้เสือกขนาดนี้มีอยู่คนเดียว

>>336 เรียกว่าใส่ใจทุกการกระทำของเธอสิ ถถถถถ

>>337 โทษๆ กูก็เรียกแรงไปหน่อย ถถถถ

>>336 ทำไมกูคิดว่าเป็นคาบุวะ

โม่งแปลไปต่างแดนบ่อยจัง สู้ๆน้า รักษาสุขภาพด้วยค่ะ เห็นด้วยว่าพอใกล้ดิบแล้วรู้สึกโหวงๆเหวงๆไงไม่รู้อ่าาา ทั้งดีใจทั้งเศร้าใจ

>>339 มึงอินค้างมาจากตอน 274 รึเปล่า?

>>336 เขาเป็นยอดนักเสือกนี่นา ก็ต้องเสือก เอ้ย...ใส่ใจการกระทำของเธอสิ

>>339 สงสัยเพราะรูปคำมันดูห้วนๆด้วยหรือเปล่า
จริงๆกูก็ลังเลนะว่าเอ็นโจหรือคาบุ แต่ถ้าใส่ใจขนาดนี้ก็น่าจะเอ็นโจนะ 555

สรุปเป็นดิเท..........

>>344 อาจเป็นคนที่เคยเข้ามาบวกเจ้าแม่สมัยตอนม.ต้น..

>>344 เหตุเกิดที่ห้องสโมสรไม่ใช่เหรอ

แวะมากราบโม่งแปลที่ทำให้กูเข้าถึงงานดีๆอย่างเพลิดเพลินค่ะ ปกติกูสายจีน หลังจากมีคนแปะเหมาๆในโม่งจีน กูเข้าเลยคิดถึงงานญี่ปุ่นบ้าง เลยเข้ามาหาLNอ่านให้หัวใจโดคิโดคิ เห็นบอร์ดท่านเรกะดูไหลยาวๆ กูว่ามันต้องเด็ดแน่ พอกูอ่านเท่านั้นแหละ เด็ดจริงแต่!! อะไรคือความโดคิโดคิ นี่มันcomedy&food เรือแต่ละลำก็เป๋ไปเป๋มาไม่เห็นวี่แววเข้าเส้นชัยจนกูจะหลงย้ายเรือไปหลายรอบ แต่สุดท้ายกูก็มาลำท่านเอ็นโจเหมือนเดิมละ(หลังจากกับปิตันยูคิโนะมารับช่วงคุมเรือ) แต่กูก็แอบเอ็นดูพ่อคนซื่อคาบุนะ มีงานอดิเรกใกล้เคียงท่านเรกะมากกว่า แต่ท่านเอ็นโจรู้ใจสุด(กรุณาอย่าอ่านใจท่านเรกะสิคะ ท่านอุตส่าห์สร้างภาพ) ยังไงกูก็เป็นกำลังใจให้เพื่อนโม่งแปลต่อไปนะ กูรอโดคิโดคิอยู่ กูรอท่านพี่มาเยียวยาหัวใจกูด้วย ٩(♡ε♡ )۶

>>329 กูเปิดลิ้งค์ที่มึงให้มาดู ปรากฎหลงอยู่ในอาณาจักร​ขนมไฮโซเป็นชั่วโมงพร้อมด้วยลิสของกิน มึงทำร้ายพุงกับกระเป๋าตังค์​กูสุดๆ

>>347 ดีที่มึงอ่านแล้วโดขิโดขิ อย่าเป็นแบบกู อ่านไปก็โครกครากครืดๆ ไป //;-; ทำไมกุต้องอินกับโมเมนต์ขนมหวานมากกว่าโมเมนต์โชโจด้วย...

>>347 กอดต้อนรับโม่งใหม่//สวมกอดพร้อมเสื้อชูชีพ ห่วงยาง อาหารยังชีพ ชุดปฐมพยาบาล

>>350 รักจะอยู่เรือองค์ชายต้องสละเรือไว ว่ายน้ำแข็ง ซ่อมเรือเป็นนะเว้ย!

>>350 >>351 พวกมึงอย่าลืมเชื้อเพลิงถุงกัญชา กระปุกกาวให้สมาชิกใหม่ด้วยสิ เรือนี้อยู่ได้ด้วยเชื้อเพลิงเฟ้ย

เนื่องจากโม่งแปลติดธุระหลายวัน โม่งซุยรันเลือกโมเม้นต์ที่ต้องการมาตอนใดก็ได้ กูจะลองแต่งฟิคดูหรือใครอยากอ่านเรื่องราวของตรอกอูอีต่อก็แจ้งมาได้นะ

>>353 ตรอกอูอีคืออะไรวะ

>>352 ได้ข่าวว่าลุ้นวืดไปหลายรอบจนกาวแห้งเหือดกันหมดแล้วนิ

>>353 เอามาเถิดรา

>>322 พุธหน้านี่คือพุธที่จะถึงหรือพุธสัปดาห์หน้าง่ะ ตอนแรกเห็นบอกลงวันพุธนี่เข้าใจว่าเรทปกติซะอีก แต่ก็ตั้งใจทำงานน้าโม่งแปล//โบกผ้าเช็ดหน้า

>>353 ตรอกอูอีนี่คือเรื่องของคุณหนูจี้ใช่ไหมอ่ะ ถ้าใช่อยากอ่านต่อค่าาาา

>>355 กาวยังไม่แห้งซักหน่อย แค่ไม่ค่อยมีเวลาผลิตเท่านั้นล่ะ ที่ไม่มีเวลาผลิตเพราะไม่ได้ติดเกมจริงๆนะ//เสียงสูง

>>353 ตอนแรกกุอยากแต่งฟิคจีน แต่ยังคิดพล็อตไม่ได้ มึงมาก็ดีละ //โยนไม้

>>354 ฟิคจีนที่คุณหนูจี้(เจ้าแม่)อาศัยอยู่ อยู่มู้ 21 เลข 234 (กูก็อปมาไม่เป็น ขออภัย) รายชื่อตัวละครอยู่ 228 มู้เดียวกัน

>>356 รอให้แห้งเหี่ยวกว่านี้ก่อนแรงบันดาลใจค่อยมา

>>358 ใช่แล้ว รอก่อนนะ ตอนไหนเงียบๆ ค่อยย่องมาอีกที

>>360 อุ มีคนจะแต่งอยู่นี่นะ ยังไงกันน้า

>>361 ไม่ยังไงกันน้าหรอก กูบอกแล้วว่าคิดพล็อตไม่ออก 555 //หลบฉาก

กูโม่งที่ทำสารบัญนะ ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แถมถูกส่งไปทำงานในที่ที่ไม่ค่อยมีสัญญาณเน็ตอีก 4g มือถือกูก็จำกัดจำเขี่ยเหลือเกิน ถ้าใครอยากทำก็ทำไปได้เลยนะ ทั้งสารบัญเนื้อเรื่อง ตัวละคร หรืออาหาร สารบัญเป็นของทุกคน แก้ไขกันได้ตามใจชอบเลย

>>363 เป็นของทุกคน แต่จะรอมึงกลับมาเสมอนะ ; w ;

กูว่ากูพอเข้าใจละว่าเด็กที่หล่อจนสาวกรี๊ดตั้งแต่เด็กๆเป็นยังไง
https://twitter.com/ea_eran/status/925322901351309312

>>365 จากคลิปนี้ตอนนี้ กูว่ากูเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของเรย์กะตอนที่เจอยูคิโนะคุงแล้วว่ะ แม่งขนาดเด็กยังหล่อขนาดนี้

>>365 งานดีสัสสสส โฮกกกกกก

>>365 กูตามไปหาว่าเด็กสองคนนี้เป็นใคร กูชอบคนพี่ว่ะ โตแล้วแต่งงานกับพี่นะน้อง ถถถถถถถถถ

>>365 กูส่องอยู่เหมือนกัน คนพี่คือหล่อเท่ห์ คนน้องคือหล่อน่ารัก งานดีโคตรร แต่กูอ่านชื่อไม่เป็นว่ะ ชื่อไรกันอ่ะ ใครรู้วอนบอกกูที //ขออนุญาตนอกเรื่องแปป555555

>>369 จากที่ตามส่องมา น่าจะอ่านว่าเออา(ชื่อเหมือนอาวุธอีกิลในเฟทเลยวุ้ย) อีกคนชื่อเอรันมั้งนะ

>>369 กูมโนไปแล้วว่าคนพี่คือคาบุ คนน้องคือเอ็นโจ

>>365 ถ้าคาบุกับเอ็นโจได้ขนาดนี้ กูเริ่มเข้าใจความรู้สึกหล่อเรืองรองที่ว่าล่ะ จะทำมองไม่เห็นความรั่วให้ก็ได้วะ!

กูเห็นอายุแล้วกูรู้สึกหน้ามืด 13กับ12 เด็ก13จำเป็นต้องหล่อขนาดนี้มั้ยยย
ทำไมตอนกูเด็กๆไม่มีแบบนี้มั้งวะ ไม่ต้องถึงขนาดเป็นเพื่อนร่วมห้องแค่รร.เดียวกันก็ยังดี นี่ไม่มีเลย 555

>>373 กูว่ามันไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่ในทุกโรงเรียนนะ ของดีขนาดนี้ 5555 เจอหน้าแบบนี้จ้องมอง ฉุดกระชากลากถูแล้วไม่โดขิๆ เลยจริงดิ่ ท่านเรย์กะ...

>>371 กูมโนตรงข้ามกับมึงง่ะ กูมโนว่าคนพี่คือเอ็นโจ คนน้องคือคาบุ ถถถถถถถถถถถถถ

>>374 ความกลัวมันชนะความโดขิโดขิไงมึง แบบถ้ารู้ว่าโตมาจะทำลายครอบครัว ความโดขิๆก็แทบหายไปกว่าครึ่งแล้วว

>>375 คนน้องมันดูเรียบร้อยกว่านะ ทรงผมด้วย อะไรด้วย
คนพี่เสยผมแบบนั้น พระเอกโชโจชัดๆ!
//ว่าแล้วก็รีบฟอลทวิตโดยพลัน

>>377 กูว่าคนน้องดูซนๆกว่าอะ คนพี่ดูนิ่งๆยิ้มๆ กูเลยนึกถึงไซซายะกับชูสุมอยขึ้นมา ถถถถถถถถ

กูชอบคนพี่ <3

ส่วนกูเพิ่งรู้ว่ากูรักเด็ก<3

คนไหนคือคนพี่คนไหนคือคนน้องวะ.. แต่กูชอบคนที่ดูนิ่งๆสวยๆอะ คนที่ดูปากบางกว่า

*ขอแก้ไขตำแหน่งจากตอนที่แล้วให้คาบุรากิ มาซายะ เป็นไท่จื่อ(รัชทายาท)แทนจักรพรรดิ ไทเฮา(ท่านแม่คาบุรากิ) เป็นฮองเฮา ลดลำดับรุ่นลงคนละหนึ่งรุ่น

จะไม่ค่อยใช้คำราชาศัพท์นะ

ปัง

เสียงพัดตบไปยังโต๊ะซวนจือมู่ดังสะท้านขึ้นคราวหนึ่ง เรียกสายตาบุรุษผู้นั่งรออยู่ก่อนบนชั้นสามของเหลากรงไม้สานริมแม่น้ำไหวชิง ไม้ซวนจือมู่เป็นไม้ราคาสูงมักถูกใช้ทำเครื่องเรือนเพื่อแสดงออกถึงฐานะทำให้ผู้คนมีหน้ามีตา

เหลากรงไม้สานริมแม่น้ำไหวชิงเป็นเหลามีชื่อ ชั้นสามเป็นเขตหวงห้ามเฉพาะเจ้าของร้านผู้ลึกลับกับแขกสูงส่งเท่านั้นจึงสามารถขึ้นมาได้แม้มีคนยิมยอมจ่ายพันตำลึงทองผู้ดูแลยังสามารถปฏิเสธโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เมื่อกระทั่งโต๊ะของเหลายังทำจากไม้ซวนจือมู่แล้วย่อมแสดงให้เห็นว่าเหลาแห่งนี้มีหน้ามีตาเพียงใดเพียงใด

"จี้ลี่ฮวา(ชื่อเจ้าแม่) เจ้าคิดกบฎหรือ" มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เลิกคิ้วถาม

บุรุษสูงส่งที่นั่งรออยู่ย่อมเป็นไท่จื่อของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)

ผู้ถูกเรียกกลับคิ้วกระตุกขึ้นมาก่อนจะยกพัดกระซิบวิญญาณขึ้นแล้วชี้ไปยังหน้าไท่จื่อโดยไม่ยี่หระพร้อมทั้งกล่าว

"ไท่จื่อเจ้าคะ หรือท่านลืมไปแล้วว่าข้าเป็นสตรี"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)มองไปยังจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ครู่หนึ่งค่อยกล่าว

"ไม่ต้องห่วง เจ้ายังคงดูเหมือนสตรีทุกประการ"

ปัง

เสียงพัดกระซิบวิญญาณสะท้านเหลากรงไม้สานอีกครั้ง พร้อมกับน้ำเสียงปนโมโหจากคุณหนูจี้ "ท่านทราบดีแล้วไยต้องนัดพบข้าที่เหลาสุรา หากมีผู้ใดพบเห็นแล้วไปเล่าลือกันว่าคุณหนูบ้านสกุลจี้แอบพบปะบุรุษที่เหลาสุรา ข้าจักเอาหน้าไว้ที่ไหนได้อีก"

ระบายโทสะเสร็จสิ้น จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ค่อยนั่งลงอีกฟากของโต๊ะ จากนั้นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) ค่อยมองไปยังบุรุษอีกผู้หนึ่งที่ยืนพิงกำแพงข้างหน้าต่างก่อนจะตอบกลับมา

"เฉิงซิ่วเจี้ย(เอ็นโจ) สั่งปิดร้านแล้วไม่ใช่หรือไร ไม่มีใครเห็นเจ้าเข้ามาหรอก"

เฉิงซิ่วเจี้ย(เอ็นโจ) ย่อมเป็นบุตรชายผู้สืบทอดของสกุลเฉิง บิดาเป็นอัครเสนาบดีของประเทศตัวเขาเองก็เป็นเพื่อนเล่นกับไท่จื่อมู่หย่าไจมาตั้งแต่เด็ก เจ้าของเหลากรงไม้สานกลับเป็นคนผู้นี้เอง

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียด เห็นดังนั้นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) ค่อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ

"ร้านของซิ่วเจี๋ย(เอ็นโจ) ต้องปิดชั่วคราวเพื่อให้เจ้ามาต้องสูญเสียรายได้ไปเท่าไหร่แล้ว"

"ยังไม่ใช่เพราะท่านหรอกหรือเจ้าคะ ถึงจะเป็นไท่จื่อแต่ท่านอย่าสร้างความลำบากใจผู้อื่นให้มากนัก คราวหน้าก็เชิญข้าเข้าวังยังจะสะดวกเสียกว่า"

"ไม่ได้หรอก ในวังหูตาเยอะแยะเรื่องที่เราจะคุยกับเจ้าให้พวกนั้นรู้ไม่ได้" มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กล่าว

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)หันไปยังเฉิงซิ่วเจี๋ย(เอ็นโจ) ก่อนจะถามความคิดเห็น

"คุณชายเฉิงหากลำบากใจก็ควรบอกล่าวให้ไท่จื่อทราบนะเจ้าคะ ท่านไม่พูดเช่นนี้ไท่จื่อจะคอยรบกวนอยู่เรื่อย"

ยามนั้นเฉิงซิ่วเจี๋ย(เอ็นโจ) ที่กำลังชมแม่น้ำไหวชิงอยู่หันกลับมาก่อนจะยิ้มแล้วกล่าว "คุณหนูจี้ให้เกียรติมาทั้งที ให้ปิดร้านรวงทั้งหมดบนถนนแห่งนี้ข้าก็ยินดี"

ที่แท้ไม่เฉพาะเหลากรงไม้สานเท่านั้น แต่เฉิงซิ่วเจี๋ย(เอ็นโจ)ยังเป็นเจ้าของโดยไม่ออกหน้าของร้านรวงบริเวณใกล้เคียงบนถนนริมแม่น้ำไหวชิงแทบทั้งหมด

คุณหนูจี้ทำหน้ายู่ก่อนจะคิดในใจว่าเพียงปิดเหลากรงไม้สานก็ดึงความสนใจผู้คนพอแล้ว หากปิดทั้งถนนมิใช่จะเรียกความสงสัยต่อสายตาคนทั้งเมืองแทนหรอกหรือ

"เอาเถอะเจ้าค่ะ ว่าแต่ไท่จื่อท่านมีธุระอะไร" ทำใจได้แล้วคุณหนูจี้ค่อยยกถ้วยชาขึ้นก่อนกลิ่นชาชั้นเลิศจะแตะจมูกสร้างความพึงพอใจให้ก่อนจะจิบเข้าไปคำหนึ่ง

"เมื่อวานเราไปหาเการั่วเย่(วาคาบะ)มา"

เสียงตึงดังขึ้นคราวหนึ่ง เป็นถ้วยชาในมือคุณหนูจี้กระแทกโต๊ะไม้ซวนจือมู่ดังขึ้นแทนเสียงตบของพัดกระซิบวิญญาณ

จบครึ่งตอน มีเวลาจะมาต่อ

>>382 ชีวิตไหนๆก็โดนลากแฮะเจ้าแม่ถถถถถถ//นี่กูนึกสภาพข่าวเม้ามอยของชาวบ้านแถวนั้นได้เลยถถถถ

>>382 เจ้าแม่จะองค์ประทับอีกแล้วเจ้าค่าเอ้ยย!!! ใจร่มๆนะค่ะคุณหนูหากส่งเสียงตึงตังเกินงามระวัง ร้านค้าแถวนั้นจะเข้าใจผิดเอานะ 5555+

>>382 อื้อหือได้กลิ่นอายจีนดีงามมากอ่ะแกร ให้อีตาบากะรากิเป็นองค์ไท่จื่อนะดีแล้ว นึกภาพตอนท่านคาบุรากิเป็นองค์ไท่ซ่านหวางไม่ออกเลย

>>382 ดีมากที่มีวงเล็บไว้ กูจำไม่ได้ 5555 บรรยากาศดีงามมาก กูชอบเหลากรงไม้สาน มึงแต่งได้สำนวนจีนกว่าเสิ่นเจิ้นอีกหลายเรื่องเลยป่ะวะ รอตอนต่อนะ

>>386 ขอสนับสนุน ความคิดเห็นว่าสำนวน >>382 ดีกว่าเสิ่นเจิ้นอีกหลายที่จริง (แต่นายก็ช่างเปรียบเปยได้ฮาและเห็นภาพนะ555)

>>382 คุณชายเฉิงจะเปิดหอนางโลมบังหน้าแต่จริงๆเอาไว้ค้าข่าวด้วยป่ะคะ เรื่องซุบซิบทั้งหลายไม่รอดมือ โดยเฉพาะเรื่องเจ้าแม่

กูโม่งชื่อจีนเองนะ กลับไปอ่านชื่อแล้วตงิดๆ นิดนึง ขอแก้ชื่อยุยโกะจาก 唯衣子 เหวยอีจึ เป็น 唯衣 เหวยอี ไม่ก็ 唯衣儿 เหวยอีเอ๋อร์

>>389 เออ อยากถามเหมือนกันว่าตัว เอ๋อร์ ที่ลงท้ายชื่อนี่มันแปลว่าอะไรนะ เหมือนเห็นบ่อยๆ เรียกแล้วดูน่ารักขึ้นป่าวหว่า น้องเอ๋อร์~ อะไรทำนองนี้

>>390 เอ๋อร์เป็นหางเสียง สำเนียงปักกิ่งอะ ถ้าทางใต้จะไม่มีกัน

>>391 มันคือตัวเดียวกะที่ใช้ใน เสี่ยวเอ้อ ปะ

>>392 กูไม่รู้ว่าเสี่ยวเอ้อนี่จีนกลางไหมอะ

>>382 หรือว่าเการั่วเย่คือผู้ครอบครองตำราแห่งสำนักพิฆาตสวรรของเจ้าสำนักหนิงเสวี่ยโม่อัจฉริยะที่ปฐมจักรพรรดิยังให้ความสนใจ ในครั้งการสอบของสำนักศึกษาซุยรันเธอได้แสดงวรชุนที่เหนือกว่าอัจฉริยะภาพของไท่จือมู่หยาไจ่

เอ๊ะ มีชื่อคุ้นๆเหรอแหม่มัันก็มีบ้าง

ชื่อร.ร.ซุยรัน 瑞鸞 --> 瑞鸾 รุ่ยหลวน

>>395 สำนักศึกษารุ่ยหลวนที่บุตรธิดาขุนนางบู๊บุ๋นและราชนิกูลเข้าร่ำเรียนวิชาสินะ แต่คงต้องแบ่งแยกชายหญิงไม่นั่งร่วมปะปนกันหรือเปล่านะ

ต่อจาก >>382

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

"แล้วจากนั้นก็เลยเรียกนางขึ้นรถม้าด้วยกันสินะเจ้าคะ"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะถามขึ้นมา

"ไยเจ้าถึงได้..." จากนั้นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) ทำท่าคิดอันใดได้ก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นหวาดหวั่นพลางทำท่ากอดตัวเองไว้หลวมๆ แล้วพูดต่อ "หรือว่าเจ้าติดตามเรามาตลอด เช่นนี้ไม่ดีกระมัง อย่าให้เราไปร้องทุกข์กับเจ้าเมืองเลย"

คิ้วคุณหนูจี้กระตุกระรัว ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงอันดัง

"ไท่จื่อ! ที่นั่นคือตรอกอูอีนะเจ้าคะ ตรอกอูอีเป็นสถานที่อันใดหรือท่านไม่ทราบ บ้านขุนนางคุณูปการแรกตั้งประเทศผู้ใดไม่ตั้งอยู่ถนนแห่งนั้น เรือนรับรองผู้ทรงเกียรติสูงศักดิ์จากต่างแคว้นยังมีไม่น้อย ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงกว่าครึ่งแทบจะไปรวมตัวที่ตรอกแห่งนั้นทั้งหมด ไท่จื่อท่านไปปรากฏตัวที่นั่นมีผู้ใดไม่ทราบ"

"อ่อ นั่นก็จริง แต่เราคิดว่าเการั่วเย่(วาคาบะ) ไม่ทราบว่าเราเป็นไท่จื่อกระมัง"

"ปัญหาไม่ใช่เรื่องนั้นนะเจ้าคะ ท่านเรียกสตรีสามัญชนผู้หนึ่งนั่งรถม้าด้วยกัน ผู้อื่นจะมองเช่นไร"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เมินเฉยต่อคำตักเตือนทั้งสีหน้ายังแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังก่อนจะตอบกลับ

"รถม้าเราชนรถเข็นของนางเสียหาย นางบาดเจ็บสาเหตุล้วนเป็นเราทั้งสิ้น วันนั้นอากาศหนาวเย็นข้างนอกนั่นหิมะตกลงมาเล็กน้อยหากปล่อยคนเจ็บเช่นนางไว้หากนางฝืนร่างกายเข็นรถกลับแล้วล้มป่วยขึ้นมาจะทำเช่นไร หากว่าเราไม่ชนรถเข็นนางยังพอทำเนา แต่นางบาดเจ็บเป็นเพราะเรา เราย่อมปฏิเสธความรับผิดชอบนี้ไม่ได้"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กล่าวเหตุผลยืดยาวจบแล้วค่อยจิบชาให้ชุ่มชื่นรอบหนึ่งแล้วสำทับ

"เราไม่สนใจว่าผู้อื่นจะมองเช่นไร เรากระทำการไม่ละอายต่อฟ้าดินก็เพียงพอแล้ว อ่อ รถเข็นนั้นเราให้คนเข็นไปส่งที่บ้านนางแล้วเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) ใช้สายตาจ้องมองคล้ายมองต่อคนกระทำความผิดผู้หนึ่งจนมู่หย่าไจ(คาบุรากิ) เริ่มออกอาการลุกลี้ลุกลนก่อนจะกล่าว

"ที่แท้ไท่จื่อต้องการสืบทราบที่อยู่ของนางแล้วกระมัง"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ) พอได้ฟังเช่นนั้นแล้วสายตาแน่วแน่ที่จ้องตอบเมื่อครู่พลันเลื่อนไปยังแม่น้ำไหวชิงโดยไม่ตอบอะไร

"ไท่จื่อเจ้าคะท่านลองตรองดู หากว่าสตรีผู้หนึ่งจู่ๆ ถูกบุรุษบีบบังคับให้ขึ้นรถม้าต่อสายตาผู้คนที่ผ่านไปมา จากนั้นบุรุษผู้นั้นยังติดตามนางจนกระทั่งสืบทราบที่อยู่ของนาง หากว่าต่อจากนั้นแล้วบุรุษผู้นั้นพัวพันไม่เลิกรา เหตุการณ์เช่นนี้สมควรทำเช่นไร"

มู่หย่าไจแม้สายตายังมองอยู่แม่น้ำไหวชิงแต่ลำคอกับใบหูขยับเล็กน้อย จี้ลี่ฮวาจึงสำทับต่อ

"หากเป็นข้า ข้าคงต้องไปลั่นกลองร้องทุกข์ต่อเจ้าเมืองเป็นแน่"

จบตอนแรก

ขอบคุณสำหรับคำชม ความสามารถเพียงเล็กน้อยไม่กล้าอวดอ้าง

>>388 ฟิคเรท 13- ก็อ่านได้ เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีต่อเยาวชนเรื่องนี้จะไม่เขียนถึงหอนางโลม

>>389 >>395 ขอบคุณมาก หากถึงบทแล้วจะใช้ชื่อใหม่นะ // บางทีถ้าจะเขียนถึงตัวละครอื่นที่ยังไม่มีชื่อจีนจะมาถามนะ!

>>396 ตอนแรกว่าจะใช้ตรอกอูอีเป็นพื้นหลัง แต่เมื่อสถานศึกษารุ่ยหลวนปรากฏ อนาคตก็จะปรับเนื้อเรื่องอีกที แต่ไว้มีแรงบันดาลใจก่อนนะ!

ขอบคุณสำหรับกลิ่นที่คุ้นเคยจักคอยเฝ้ารอการมาอีกคราของฟิคตอนต่อไป

ถ้าไปร้องทุกข์ต่อเจ้าเมืองจริง จะกล้าประกาศไหมว่า"ไท่จื่อกระทำผิด โทษเท่าสามัญชน"

แต่ยังไงก็มีป้ายทองอภัยโทษฯลฯให้ใช้ได้อีกยู่ดี

>>397 กรี๊ดดดด ชอบ คาบุเอ๊ย เป็นถึงไท่จื่อก็ยังคงความเป็นสตอล์กเกอร์อยู่ครบ น่าเอ็นดูยิ่งนัก อาชาของไท่จื่อก็คงพ่วงพีล่ำสันน่าชมยิ่ง ไม่ทราบว่าแม่นางเการั่วเย่ได้โดยสารรถม้าร่วมกับไท่จื่อจะมีความรู้สึกเช่นไร

>>396 สำนักศึกษารุ่ยหลวน ที่มีเรือนโบตั๋นแดงแยกออกมาสินะ 555

>>382 >>397 ชอบๆ มาต่ออีกน้า~

>>403 ได้

สถานศึกษารุ่ยหลวน

ยามอรุณท้องนภาเป็นสีเทา ลมหนาวหอบเอาเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมเหนือเมืองหลวงจนกลายเป็นสีขาวแต่บุรุษสตรีเจริญวัยในเมืองหลวงที่มีฐานะหรือคาดหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีหน้ามีตากลับมีหน้าที่ต้องเข้าไปยังสถานศึกษาเนื่องเพราะจักรพรรดิองค์ปัจจุบันให้ความสำคัญกับการศึกษายิ่ง กล่าวกันว่าห้องหนังสือของพระองค์มีหนังสือหายากทั่วทั้งแผ่นดินวางอยู่ภายใน

สถานศึกษารุ่ยหลวนเป็นสถานศึกษาที่ชื่อเสียงโด่งดังขึ้นชื่อเนื่องจากองค์จักรพรรดิในอดีตเคยผ่านการศึกษาในที่แห่งนี้ ปัจจุบันพระองค์ยังเป็นผู้ให้การสนับสนุนอย่างเป็นทางการ นอกจากนี้บรรดาตระกูลใหญ่รวมไปถึงขุนนางตำแหน่งสูงยังเคยร่ำเรียนที่สถานศึกษารุ่ยหลวนแห่งนี้

สถานศึกษารุ่ยหลวนที่โด่งดังนั้นไม่ใช่การบ่มเพาะปัญญาชนออกมา แต่เป็นเพราะเส้นสายเบื้องหลังของบุคคลที่เข้าร่วมยิ่งใหญ่จนมีผู้กล่าวว่า หากต้องการเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานให้เลือกมายังสถานศึกษารุ่ยหลวน

แน่นอนว่าเมื่อผู้ให้การสนับสนุนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เข้าเล่าเรียนจึงไม่ต่ำทราม อันที่จริงแล้วเพราะลูกหลานล้างผลาญของตระกูลใหญ่ทั้งหลายที่ถูกตามใจตั้งแต่เด็กแห่กันเข้ามาเรียนเป็นจำนวนมาก ทั้งค่าเล่าเรียนที่ใช้คัดกรองชนชั้นที่เข้าร่วมยังสูงจนน่าตระหนก เช่นนั้นไหนเลยคาดหวังว่าจะเกินปัญญาชนอันใดออกมาได้

แต่สถานศึกษาที่จักรพรรดิหนุนหลังไหนเลยเป็นที่เสื่อมเสียได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ภายหลังสถานศึกษารุ่ยหลานจึงดำเนินแผนการเพื่อดึงเอาบุคคลที่มีความสามารถยอดเยี่ยมแท้จริงเข้ามาเพื่อให้เป็นที่เชิดหน้าชูตายามเมื่อคนเหล่านั้นจบออกไป แผนการดังกล่าวย่อมเป็นการยกเอาข้อดีที่ผู้เล่าเรียนเมื่อจบออกไปจะมีเส้นสายเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ผนวกกับการยกเว้นค่าเล่าเรียนอันสูงลิ่ว เปิดโอกาสให้ผู้มีความสามารถได้เข้าร่วม

อย่างไรก็ตามแผนการเช่นว่านี้ยากกล่าวออกจากปาก ดังนั้นผู้เข้าศึกษากลับแบ่งฝักแบ่งฝ่ายเป็นการภายใน มีทั้งคุณหนูคุณชายที่ถือดีในชาติตระกูลดูแคลนสามัญชนที่ตามเข้ามาภายหลังเกิดเป็นรอยร้าวยากสมานฉันท์

ดังนั้นวันที่หิมะตกเช่นนี้หน้าปากทางเข้าสถานศึกษาจึงมีทั้งรถม้าที่ทางบ้านของคุณหนูุคุณชายทั้งหลายขับมาส่งเป็นจำนวนมาก แต่ฐานะของสถานศึกษารุ่ยหลวนยิ่งใหญ่ปานใด ปัญหาเรื่องสถานที่แวะส่งผู้คนอันเป็นอนาคตของแว่นแคว้นนี้ถูกแก้ไขด้วยเนื้อที่ขนาดใหญ่อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตามยังคงมีผู้เล่าเรียนที่ไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่หรือทางบ้านไม่ได้มั่งมีเงินทองใช้สองเท้าฝ่าลมหนาวมายังสถานศึกษานี้อยู่บ้าง

คนเช่นว่านั้นคือเการั่วเย่(วาคาบะ)

ต่อจาก >>404

เการั่วเย่(วาคาบะ)ใช้รองเท้าสานจากเชือกฟางสวมใส่สองชั้นเพื่อหุ้มฝ่าเท้ามิให้หนาวเย็นจนเกินไป ตระกูลนางกล่าวไปแม้ไม่ถึงกับยากไร้แต่หากนำไปเทียบฐานะกับผู้อื่นในสถานศึกษารุ่ยหลวนยังห่างไกลอยู่มาก

รถม้าหลากหลายสีสันแล่นผ่านเการั่วเย่(วาคาบะ)ตรงไปยังอาคารภายในสถานศึกษา บ้างมีคุณหนูคุณชายนึกสนุกเปิดหน้าต่างฝ่าลมหนาวภายนอกเพื่อตั้งใจยิ้มเยาะให้นางโดยเฉพาะ แต่เการั่วเย่(วาคาบะ)หาได้สนใจไม่ นางยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังสถานศึกษาต่อไป

อย่างไรก็ตาม รถที่เทียมด้วยม้าพ่วงพีสีขาวถึงสี่ตัวกลับหยุดลงที่หน้าของนางตรงปากทางเข้าสถานศึกษาพอดี ตราประจำราชวงศ์ประทับอยู่แสดงออกถึงฐานะผู้อยู่ด้านใน ทันใดนั้นบุตรหลานล้างผลาญจำนวนมากที่อยู่ใกล้ต่างหันมามองเป็นทางเดียวกัน

เป็นบุรุษหล่อเหลารัศมีเรืองรองของผู้มีอำนาจ เปิดประตูเดินลงจากรถม้าอย่างสง่างาม

คนผู้นั้นย่อมเป็นไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)

บุรุษยังพอทำเนาแต่สตรีที่อยู่โดยรอบกลับส่งสายตาริษยาระคนเคียดขึงส่งไปยังสามัญชนนามเการั่วเย่(วาคาบะ) จนอากาศในฤดูเหมันต์เปลี่ยนเป็นอบอ้าวขึ้นบ้างแล้ว

ยามนั้นเห็นไท่จื่อ(คาบุรากิ)ถอดชุดคลุมเชือกฟางของเการั่วเย่(วาคาบะ)ออก ก่อนจะปลดเสื้อคลุมหนังเตียวที่ล้ำค่าของตัวคลุมตัวนางแทน

แม้ว่าเการั่วเย่(วาคาบะ)จะมีทีท่าตกอกตกใจแต่ไท่จื่อไม่ต้องการให้นางปฏิเสธ แม้เหลือระยะทางอีกเล็กน้อยยังคงชักชวนให้นางโดยสารรถม้าประจำตัวไท่จื่อตรงเข้าสู่สถานศึกษารุ่ยหลวนต่อไป

"นังจิ้กจอก!"

เสียงเคียดขึงไม่ธรรมดาถูกส่งออกมาจากกลุ่มสตรีกลุ่มใหญ่ที่มองเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล ผู้กล่าวอย่างเจ็บแค้นกลับเป็นเฟิงฉินเซียง(เซริกะ)ที่มีทีท่าเหลืออด

"ยอมไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ! ท่านหญิงจี้" คนถัดมาเป็นชุนจวี๋ไหน่(คิคุโนะ)ที่อดทนไม่ได้

ท่านหญิงจี้ที่ถูกพูดถึงย่อมเป็นจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่) ตัวตนอันอยู่จุดสูงสุดของสตรีแห่งสถานศึกษารุ่ยหลวนในยามนี้ถัดจากยุคของท่านหญิงเหลียงโยวหลี่(ยูริเอะ)และท่านหญิงสุ่ยอ้ายหลัว(ไอระ)

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เพียงปรายตามองไปทิศทางนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า

"ไปกันเถอะค่ะ อย่าได้ให้อาจารย์ท่านรอนาน"

"ตะ แต่ว่า" เฟิงฉินเซียง(เซริกะ)พยายามดึงดันเล็กน้อยแต่พอเหลือบมองไปเห็นแววตาเยียบเย็นจากจี่ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่ปรากฏออกมาไม่บ่อยครั้ง คำพูดทั้งหลายกลับกลืนลงท้องไปก่อนจะเดินตามจี่ลี่ฮวาไปแต่โดยดี

จบตอนสอง สถานศึกษารุ่ยหลวน

>>405 สงสารเการั่วเย่ยิ่งนัก ถ้าใส่รองเท้าฟางหุ้มถึงหัวเข่านี่จะโดนสถานศึกษารุ่ยหลานตำหนิด้วยไหมเนี่ย
ป.ล. มึงมาดึกมากกก รักษาสุขภาพด้วย

>>404 >>405 พอมองจากมุมมองบุคคลที่3 แล้วคุณหนูจี้ นี้ให้อารมณ์เจ้าแม่มากกก

>>405 เกรงว่าจะต้องปิดโรงน้ำชาประชุมกันบ่อยๆ

>>408 เกรงว่าน้ำชาอย่างเดียวไม่น่าพอ ต้องมีเกี๊ยวน้ำ ซาละเปาขนมเปี๊ยะเลี้ยงรับรองคุณหนูจี้ด้วยนะ ไม่งั้นนางหนีไปนั่งเหลาอื่นแหงๆ

>>409 นึกสภาพพ่อหนุ่มเจ้าของโรงน้ำชาเอาขนมฝรั่งมาล่อเลยถถถถ

>>410 กุนี้นึกภาพตามเลย "คุณหนูจี้ เสว่เหย่(ยูกิโนะ)ฝากขนมต้านเกา(ขนมเค้ก)สูตรพิเศษจากแดนโอวโจว(ยุโรป)มาให้ ไม่ทราบว่าจะรับเพิ่ม 'สักชิ้นนึง'ไหมครับ"

>>411 ....แค่คำเดียวนะคะ//ซัดม่ามมม

>>409 เจ้าของเหลาทำอาหารให้กินเองเลย เสน่ห์ปลายจวักมัดใจเจ้าแม่ เอาอาหารให้กินทุกวันเดี๋ยวก็หลงรักเอง ถถถถถถ

>>411 ขอแก้หน่อย ชื่อยูกิโนะคือเสว่เหย่ แต่วิธีอ่านแบบจีน ถ้าทั้งสองตัวใช้เสียงสาม ตัวหน้าจะต้องเปลี่ยนเป็นเสียงสอง ดังนั้นชื่อยูกิโนะจะอ่านว่า เสวเหย่

>>414 โอ้ รับทราบ ขอบคุณมากจ้า :)

>>413 'คุณหนูจี้ รับขนมเปี๊ยะเพิ่มอีกไหม'
'แค่ชิ้นเดียวนะเจ้าคะ คุณชายเฉิง'
'ข้าลงมือทำเองเลยนะ ไม่ทราบว่าถูกปากคุณหนูหรือไม่'
'....'

>>416 คุณหนูจี้ได้รับฟังพลันชะงัก ขนมเปี๊ยะที่นางลิ้มรสใช้น้ำค้างกุหลาบที่เก็บก่อนตะวันฉายเป็นส่วนผสม แป้งก็เป็นแป้งข้าวเจ้าใหม่บดอย่างละเอียด รสชาตินับว่าเลิศเลอยิ่งนัก หากเมื่อคำนึงว่าทั้งหมดนี้ผ่านการปรุงจากคุณชายเฉินแล้ว นางก็ให้แค้นยิ่งนัก คราก่อนนางฝึกปรือฝีมือทำขนม บิดาและท่านพี่นางกลับรับทานด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่ง นางไม่สบอารมณ์ยิ่ง!

>>406 บังเอิญหิวขึ้นมาพอดี
>>414 ขอบคุณมาก ไว้มีบทจะเขียนตามนี้นะ
พวกโม่งรุ่ยหลวนทั้งหลายพยายามจะ tag food ให้คุณหนูจี้อยู่สินะ ไม่นานฟิคคุณหนูจี้คงกลายเป็นฟิคเทพเซียนเพราะคนเอาแต่ถวายบรรณาการให้นางเป็นแน่
โม่งแปลกลับมาลงต่อเมื่อไหร่จะเก็บตัวกลับตรอกไปก่อนนะ ยึดพื้นที่มากๆ ก็เริ่มเขินอยู่

>>418 มึงไม่ต้องห่วงกูเลยค่ะ ตอนนี้งานที่มาทำนอกแดนของกูบัดซบชีวิตมากก็ได้ฟิคในนี้แหละเยียวยา ; w ; อยากกลับไปแปลท่านเรย์กะต่อเร็วๆ จังว้อยยยย

>>419 โธ่ ที่รัก กูปลอบใจอะไรมึงได้นอกจากบอกว่าสู้ๆ นะ ทุกวันนี้กูก็สูดกาวซ่อมเรือต่อไป รอโม่งแปลตะเหมอ ถ้ากลับมาเหนื่อยๆ จาพักก่อนก็ได้ ปล.กูไม่ใช่ 418

>>417 'ขนมเปี๊ยะของข้าคงไม่ถูกปากท่านกระมัง..' เฉิงซิ่วเจี๋ยพลันมีสีหน้าเศร้าหมอง
'ไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้าคะ' สิ้นคำพูด จากใบหน้าโศกเศร้าก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี
'ถ้าอย่างนั้นท่านก็ชอบขนมฝีมือข้า?'
'...' น่าแค้นใจยิ่งนัก! ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายแห่งตระกูลเฉิงจะอุตส่าห์ลงมือทำขนมด้วยตัวเอง หาไม่แล้วนางคงไม่แม้แต่จะรับประทาน
'แค่พูดว่าชอบออกมาจะยากอะไรกัน' องค์รัชทายาทพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหน่าย
'ชอบ! ชอบอะไรกันเจ้าคะ ข้าหาได้ชอบคุณชายเฉิงไม่' จี้ลี่ฮวาพูดอย่างลุกลี้ลุกลน
'ข้าหมายถึงชอบขนม..' มู่หย่าไจ่มองอากัปกิริยาของจี้ลี่ฮวาอย่างงุนงง 'ข้าเห็นเจ้าบอก 'แค่คำเดียวนะเจ้าคะ' แต่ก็หยิบเอาๆ'

>>421 ฮิ้ววววว คุณชายเฉิงคะ ทำขนมหรืออาหารหนึ่งวันหนึ่งอย่างไปเลยค่ะ ล่อให้คุณหนูจี้มาทานอาหารสูตรพิเศษที่เหลาทุกวัน จะได้เห็นหน้าทุกวันยังไงล่ะคะ

>>416 นึกว่าคุณหนูจี้จะชะงักก่อนจะบิดเป็นชิ้นๆ

>>423 เป็นขนมเปี๊ยะรูปกระต่าย​สินะ
*บี้แหลกคามือ* "อะ ขออภัย​ด้วย​เจ้าค่ะคุณชาย แป้งขนมคงจักมีอัตราส่วนไม่ถูกต้อง จึงกลายเป็น​เศษแป้งง่ายดายเช่นนี้"

>>423 ถึงจะบิดแหลกคามือแต่ก็น่าจะกินเข้าไปจนหมดนะ ถถถถถถถถถถถ

เพียงพริบตาเดียวกระแสเวลาก็ไหลผ่านจนกลายเป็นยามเย็นแล้ว

สถานศึกษาส่วนใหญ่ให้ความสำคัญคุณธรรมจริยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีทั้งหลายยิ่งต้องเข้าฝึกอบรบเกี่ยวกับการเย็บปักถักร้อยเพื่อแสดงออกถึงความขยันขันแข็งเอาใจใส่อันจะเป็นการประเมินความดีของสตรีผู้นั้น ตำหนักศึกษาซือซิ่วจึงเปิดให้ผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา

"ท่านหญิงจี้พอแล้วหรือเจ้าคะ" สตรีผู้มีอายุไล่เลี่ยกับจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ภายในตำหนักศึกษาซือซิ่วยังแบ่งออกเป็นหลายเรือนแต่ท่านหญิงจี้กลับเลือกเรือนที่อยู่ห่างไกลผู้คนที่สุด ในเรือนแห่งนี้ส่วนใหญ่ประกอบด้วสตรีอ่อนแอเกรงกลัวการมีเรื่องราวและรักการปักผ้าอย่างแท้จริงรวมตัวกันอยู่ ดังนั้นเมื่อครั้นท่านหญิงจี้เปิดประตูเรือนออกมาสตรีภายในได้แต่ตกตะลึงกระทั่งหวาดกลัวไปเลยก็มี

อย่างไรก็ตามท่านหญิงจี้กลับไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอันใด นางเพียงแต่นั่งลงปักผ้าอย่างเงียบงัน แรกเริ่มบรรยากาศในห้องยังกระอักกระอ่วนอยู่บ้างแต่นานไปยังปราศจากเค้าความวุ่นวายผู้อื่นค่อยกล้าเปิดปากสนทนากับท่านหญิงจี้

"มีนัดหมายที่เรือนโบตั๋นน่ะ" ท่านหญิงจี้(เจ้าแม่)ยิ้มตอบ "คงต้องขอตัวก่อน"

คล้อยหลังท่านหญิงจี้กลับออกไปแล้วสตรีทั้งหลายในเรือนเร้นลับแห่งนี้ค่อยกลับมาจับกลุ่มสนทนากันถึงเรือนโบตั๋น

ในบรรดาคุณหนูคุณชายที่เข้ามายังสถานศึกษาทั้งหลายที่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนสูงลิ่วนั้น ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ถือว่าเป็นบุตรหลานคนสำคัญของกลุ่มที่มีอิทธิพลต่อแว่นแคว้นขนาดชี้เป็นชี้ตายได้

เรือนดอกโบตั๋นย่อมเป็นเรือนรับรองสำหรับลูกหลานคนสำคัญของกลุ่มเช่นว่านั้นทั้งยังต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสนับสนุนเบื้องหลังสถานศึกษา กล่าวได้ว่ากลุ่มดอกโบตั๋นนี้เป็นจุดสูงสุดของผู้เข้ามาเล่าเรียนในสถานศึกษารุ่ยหลวนนี้เอง

สตรีทั้งหลายต่างกล่าวถึงด้วยความอิจฉาเลื่อมใส ฟังว่าครั้งหนึ่งในเรือนดอกโบตั๋นเพราะท่านหญิงจี้ต้องการ ไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)จึงได้บรรเลงเพลงพิณที่มีน้อยครั้งจะแตะต้อง ผู้คนในเหตุการณ์กล่าวขานว่าเป็นบทเพลงที่งดงามราวกับบทเพลงที่เล่นอยู่บนสรวงสวรรค์ นับเป็นวาสนาที่ชั่วชีวิตไม่แน่ว่าจะได้ยินอีก

ฟังว่าก่อนหน้านั้นคุณชายใหญ่สกุลเฉิง(เอ็นโจ)ของจวนอัครเสนาบดียังเคยนำขนมจากต่างแคว้นเมื่อยามออกท่องเที่ยวร่วมกับไท่จื่อมาฝากตั้งแต่วันแรกที่มาถึง

เรือนดอกโบตั๋นเป็นสถานที่ราวกับเทพนิยายที่ก่อเกิดตำนานให้สตรีแรกรุ่นวาดฝันเช่นนั้น

ขณะเดียวกันจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ที่เดินชดช้อยจวบกระทั่งเข้าสู่เรือนดอกโบตั๋นจากนั้นเป็นใบหน้าหล่อเหลาของไท่จื่อมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)กับคุณชายใหญ่จวนอัครเสนาบดีเฉิงซิ่วเจี้ย(เอ็นโจ)ประจำอยู่ที่โต๊ะในมุมอันเป็นส่วนตัว

จี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เลือกเก้าอี้มุมข้างหน้าต่างอันเป็นที่ประจำของตนบ้างจากนั้นหยิบเอาฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งอันเป็นขนมที่ถูกจัดทำขึ้นมาอย่างปราณีตที่คนรับใช้ประจำเรือนดอกโบตั๋นจัดวางไว้รับรองยามคุณหนูคุณชายทั้งหลายสนทนาจากนั้นชาลัวเจียอันเป็นชาบรรณาธิการที่รองเพียงชาหูเชียกับชาเทียนชิที่มีเพียงยามจักรพรรดิสนทนากับแขกบ้านเมืองจึงนำออกมารับรองเท่านั้น ยามนี้กลับถูกวางลงต่อหน้าของท่านหญิงจี้แล้ว

นับหญิงจี้กัดฝูลู่โซ่วสี่ปิ่งคำหนึ่งจากนั้นจิบชาอีกอึกโดยไม่สนใจทักทายบุรุษทั้งสอง เป็นมู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เอ่ยขึ้นมาก่อน

"เสด็จแม่บอกให้เจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง"

แค่ก...วันนี้ของปีหน้าเกือบเป็นวันครบรอบวันสิ้นชื่อของคุณหนูจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)เสียแล้ว คุณหนูจี้หันขวับกลับไปมองไท่จื่อก่อนจะบอก

"เหตุใดไท่จื่อท่านไม่ปฏิเสธให้ัเสียหน่อยเจ้าคะ"

มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)ทราบดีอยู่แล้วว่าจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ไม่ชอบงานพบปะผู้คนเช่นเดียวกับตน แต่เมื่อตนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เหตุใดยังต้องช่วยส่งเสริมผู้อื่น

คนโบราณเคยกล่าวไว้มีเพื่อนร่วมทุกข์ทุกข์จึงเบาบาง มู่หย่าไจ(คาบุรากิ)เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้

"เจ้าปฏิเสธมารดาเจ้าได้หรือ" มู่หย่าไจเลิกคิ้วถามกลับจากนั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะก้มหน้ากระซิบ

"เหลากรงไม้สาน มีเรื่องจะคุยด้วย"

"ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ"

พักก่อน มื้อดึกย่อยแล้ว ถถถ

>>426 จากนั้นคุณชายเฉิงก็จะเข้ามาทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "คุณหนูจี้ เมื่อวันก่อนข้าคล้ายเห็นท่านแถวๆ เรือนสภาสถานศึกษารุ่ยหลวนใช่หรือไม่นะ..." จนคุณหนูจี้สำลักน้ำชาไหมนะ
รอตอนต่อไปนะคะ <3

>>428 เรือนจอหงวน? ถถถถ

มีคำว่าสภาแบบคันจิมะ เดียวถอดเสียงให้

>>430 คำว่าสภานักเรียนเขียนงี้อ่ะ 生徒会 ถ้าเป็นประธานสภานักเรียนก็ 生徒会長

>>431 สภานักเรียน คือ เชิงถูฮุ่ย งั้นคงเป็นหอเชิงถู ไม่ก็ หอกำเนิดหนทาง (?) กูแปลตรงตัว 5555

>>431 生徒会 sheng1tu2hui4 เชิงถูฮุ่ย
生徒会长 sheng1tu2hui4zhang3 เชิงถูฮุ่ยจ่าง

ต่อไปจะมีคุณหนูจี้ vs น้องเหมาเหมามั้ยวะ กูแอบอยากเห็นน้องเหมามาเป็นนางกำนัลประจำตัวคุณหนูจี้คอยชิมทดสอบพิษอาหารนางจังว่ะ คงกินจนอ้วนทั้งนายบ่าว

>>434 กูว่าคงไม่มีใครอ้วนหรอก เพราะเหมาเหมาคงคิดค้นตำรับยาลดความอ้วนแล้วเผยแพร่ให้เจ้าแม่กิน สงสัยคงได้กินยาลดความอ้วน 2 ครั้ง/สัปดาห์ ทั้งนายทั้งบ่าวแน่ๆ

เจ้าแม่อาจถูกเหมาเหมามองอย่างเหยียดหยาม

ที่นี่ที่ไหนกันนะ

เสียงนกขับขานยามเช้าทำให้เหมาเหมาตื่นจากนิทราอันยาวนาน ก่อนจะรู้ตัวอีกทีว่าห้องที่นางอยู่กลายเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคย

แรกเริ่มเหมาเหมาคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งว่าใช่คนผู้นั้นหรือไม่ที่ลักพาตัวนางมาไว้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ แต่ตรองดูแล้วกลับไม่พบเหตุผลอันใด หากอีกฝ่ายจงใจสร้างความลำบากแก่นางสมควรกระทำต่อหน้าเสียมากกว่า

แม้ว่าจะไม่ตัดความเป็นไปได้ในทันทีแต่เหมาเหมายังคงลุกขึ้นมาสำรวจโดยรอบ แต่พอเปิดประตูเพื่อมองทิศทัศน์ภายนอกค่อยรู้สึกว่าเรื่องราวไม่เข้าทีนัก

"เหมาเหมา"

เสียงสตรีที่ไม่เคยผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง เหมเหมาหันหน้าไปยังอีกฝ่ายแล้วจะเรียกเอาความทรงจำส่วนลึกเพื่อค้นดูว่าคนผู้นี้เป็นใครกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจดจำได้

"เหมาเหมา อย่าลืมนะว่าวันนีในวังมีงานเลี้ยง เจ้าเตรียมตัวไว้ยกอาหารไว้ด้วย"

"อะ เอ๋" เหมาเหมายังคงงุนงงกับเรื่องราวข้างหน้า ก่อนจะถามออกไป "ทำไมเป็นข้า"

"ใบหน้าเจ้าไม่เลวนี่ ไม่ใช่เจ้าจึงแปลก" สตรีผู้นันหัวเราะคิกก่อนจะทำท่าแอบกระซิบที่ข้างหูของเหมาเหมา "อันที่จริงเพราะว่าส่วนบนของเจ้ามีไม่มากด้วย ผู้จัดงานเห็นว่าใบหน้าเจ้ามองดูแล้วสบายตาแต่ว่าร่างกายยังไม่เติบโตเต็มสาวยากที่จะโดดเด่นเกินหน้าเกินตาท่านหญิงทั้งหลายที่เข้าร่วม"

หลังอธิบายเหตุผลเสร็จสตรีผู้นั้นทำท่าจะจากไป เหมาเหมาค่อยกล่าวขึ้นมาว่า "พี่สาวท่านเห็นท่านจินชิหรือไม่"

สตรีผู้นั้นกลับมีใบหน้างุนงงโดยไม่เสแสร้งก่อนจะตอบกลับ "ท่านจินชิ? ผู้ใดกันหรือ"

ตอนส่วนที่ 1/3 โดยประมาณ ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

>>437 โอ้วววว อยากอ่านอะไรก็ได้อ่าน วิเศษแท้ๆ

>>437 ก่อนที่เหมาเหมาจะเครียดกับเจ้าแม่ จะกุมขมับกับไทจื่อก่อนมั้ยนี่สิถถถถ

เหมาเหมาไม่ได้ทำยาแก้พิษแต่ทำยาแก้ท้องอืดท้องเฟ้อ

>>440 อาจต้องทำยาโรคกระเพาะรักษาความเครียดที่ได้รับจากไท่จื่อ...

บางทีนางอาจจะกำลังฝันอยู่

เหมาเหมาทบทวนความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่าว่าก่อนที่ตัวเองจะหลับไปได้ลองใช้สมุนไพรตัวใดที่มีผลให้หลับลึกหรือไม่ หรือว่าอาหารเครื่องดื่มมื้อไหนมีปัญหา หรือจะเป็นตอนที่ทดสอบพิษแทนพระสนมเกียคุโยเจอปัญหาอันใด

ไม่แน่ว่ายามนี้แท้จริงนางอาจจะตายไปแล้วครั้งหนึ่งก็ได้

เหมาเหมาพบว่าพระราชวังยามนี้แตกต่างจากเดิมไปมาก ไม่มีผู้ใดรู้จักท่านจินชิ ไม่มีผู้ใดรู้จักพระสนมเกียคุโย จิตใจเบื้องลึกกลายเป็นเบาโหวง

แต่อย่างไรชีวิตก่อนหน้าไม่ถือว่าดีเท่าไหร่ ชีวิตยามนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมาก ออกจะดีกว่าด้วยซ้ำติดก็แต่นางไม่ได้มีโอกาสกลับไปทดลองสมุนไพรอย่างที่ชื่นชอบ

งานเลี้ยงเริ่มช่วงใกล้ยามเย็น เหมาเหมาถูกนำมาไว้ที่ใกล้โรงครัวเป็นการชั่วคราวก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มพอมีเวลา นางกำนัลหลายคนจึงเดินเล่นอยู่รอบๆ เหมาเหมาจึงเลียนแบบตาม

ยามนั้นสายตาอันเฉียบคมที่มีต่อสมุนไพรของนางนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก่อนจะพบว่าเป็นมันขึ้นอยู่ใกล้ต้นไม้ที่ไม่โดดเด่นนัก แต่สภาพโดยลอบเหมาะกับการเจริญเติบโต เหมาเหมาตาลุกวาวขึ้นมาก่อนจะลองเหลือบไปดูอีกทาง

เจออีกแล้ว เจออีกแล้ว

เหมาเหมาเดินตามร่องรอยสมุนไพรอย่างสนุกสนาน เด็ดดมลิ้มรสบ้างเป็นระยะก่อนจะคลอเพลงออกมาไม่รู้ตัว

บทเพลงจบแล้วเหมาเหมาเงยหน้าขึ้นค่อยพบว่ายามนี้อยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก

เหมาเหมาย่อมไม่รู้จักเส้นทางในพระราชวังแห่งนี้ พื้นที่กว้างขวางใหญ่โตจึงทำให้หลงทางโดยง่าย หลังสงบจิตใจสักพักกลิ่นหอมบางอย่างลอยแตะจมูก เหมาเหมาค่อยลองสูดดมกลิ่นนั้นเพื่อตามหาเส้นทางกลับ

"พอใช้ได้แล้วกระมัง"

หลังจากเดินมาระยะทางหนึ่งเหมาเหมาค่อยได้ยินเสียงเด็กสาวดังขึ้นมา สองเท้าค่อยเร่งขึ้นอีกนิดก่อนจะพบสตรีที่มีรอยยิ้มสดใสกำลังดูไฟในซึ้งที่ใช้นึ่งซาลาเปาอยู่

"เอ่อ คือว่า" เหมาเหมาบังเกิดความลังเลอันเนื่องมาจากชุดของอีกฝ่ายดูไม่คล้ายนางกำนัลภายในนัก เนื้อผ้าก็ด้อยเกินกว่าจะเป็นชุดของท่านหญิงผู้มาจากสกุลสูงส่ง นอกเสียจากว่าเป็นสามัญชนแล้วไม่น่าเป็นผู้อื่นได้อีก

สตรีตรงหน้าใบหน้างดงามไม่น้อย พอนางหันขวับมากลับกลายเป็นสตรีผู้นั้นทำท่าตกใจก่อนจะชิงกล่าวแทน

"ขะ ข้าไม่ใช่คนน่าสงสัยนะ"

เหมาเหมามึนงงยิ่งกว่าเดิม แต่พอได้ฟังแล้วกลับเริ่มระวังตัวมากขึ้น

"ข้าเป็นแม่ครัวภายนอก พอดีมีคนเรียกให้มาทำของว่างในวังวันนี้ก็เลยมีโอกาสเข้ามา แต่ว่าโรงครัวไม่มีพื้นที่เพียงพอข้าเลยต้องออกมานึ่งซาลาเปาที่นี่น่ะ" สตรีผู้นั้นรีบกล่าว เหมาเหมาค่อยคลายใจขึ้นมาก่อนกล่าวกับอีกฝ่าย

"ท่านสวยเกินกว่าแม่ครัวที่ข้าเคยเห็นไม่น้อย ท่านมีนามว่าอันใดหรือ"

สตรีผู้นั้นทำท่าเกาแก้มด้วยความขัดเขินก่อนจะตอบ "ข้าชื่อเการั่วเย่(วาคาบะ) เจ้าเล่า"

"เหมาเหมา"

ตอนที่ 2/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

กี้ดดดด ขอบคุณสำหรับกาวน้า /สูดฟืดฟาด แต่ต้องอาบกาวให้ออสโมซิสเข้าผิวหนังขนาดไหนถึงแต่งให้เข้ากันแบบนี้ได้ ผู้น้อยขอคารวะหนึ่งจอก

>>442 โอ้ ภรรยา(วาคาบะ)เข้าวังมาทำอาหารให้สามี(เรย์กะ)สินะ

>>444 มาขโมยผักในวังใช้ทำกับข้าวสินะ
ปล.เวอร์ชั่นปกติเจ้าหัวม้วนเกลียวแบบฝรั่ง ถ้าเวอร์ชั่นจีนจะทรงอะไรวะ//ประโคมปิ่นบนหัว?

"เการั่วเย่(วาคาบะ) หน้าเจ้า" เหมาเหมาสังเกตเห็นเมือครู่ที่เการั่วเย่(วาคาบะ)เกาแก้มคราบเขม่าที่ติดอยู่มือกลายเป็นติดที่ใบหน้าไปด้วย

"หน้าข้าทำไมหรือ" เการั่วเย่(วาคาบะ)พลางใช้ฝ่ามือลูบไปทั่วใบหน้าเพื่อค้นหาความผิดปกตินั่น แต่พอรู้ตัวว่าเกิดรอยสากจากคราบเขม่าควันจนนางถอนมือออกมามองดูค่อยร้องด้วยความตกใจขึ้น

"แย่แล้วสิ แบบนี้ยิ่งดูน่าสงสัยเข้าไปใหญ่" เการั่วเย่(วาคาบะ)อุทานก่อนจะเป็นใบหน้ามึนตึงของเหมาเหมาที่กำลังคิดว่านั่นใช่เรื่องที่ต้องกังวลหรือไร เจ้ายังเป็นสตรีอยู่หรือแต่คิดอีกทีก็คล้ายจะเข้าตัวเอง

"เหมาเหมา เจ้าดูไฟให้ข้าสักครู่ได้หรือไม่ข้าขอตัวไปล้างหน้าก่อน"

"ได้สิ" เหมาเหมาตอบกลับโดยไม่คิดอะไร

คล้อยหลังเการั่วเย่จากไปไม่นาน พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเหมาเหมาสนทนากับเปลวไฟอยู่ครู่หนึ่งค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง

พอหันกลับไปกลับเป็นสตรีที่เพียงมองดูก็รู้ว่าฐานะสูงส่ง เหมาเหมาไม่เคยพบท่านหญิงท่านใดที่มีรัศมีสูงศักดิ์เช่นนี้จากบุตรีขุนนางทั่วไปมาก่อนนอกเสียจากบรรดาท่านหญิงลำดับต้นๆ หรือองค์หญิงเชื้อพระวงศ์

ใบหน้างดงามอย่างสตรีในภาพวาดโบราณปรากฏคล้ายความฝัน เหมาเหมาเหม่อมองจนซึมเซาอยู่ครู่หนึ่งค่อยทราบว่าตัวเสียมารยาทแล้ว

"นี่...ซาลาเปางั้นหรือ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าวขึ้นเป็นคำแรกโดยไม่ตำหนิในความไร้มารยาทของตน เหมาเหมาค่อยรีบร้อนตอบกลับ

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

"กลิ่นหอมนัก คล้ายกลิ่นที่ข้าเคยพบมาก่อน" ท่านหญิงผู้นั้นพิจารณาซึ้งนึ่งซาลาเปาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาถามว่า "ข้าลองกินก่อนได้หรือไม่"

เหมาเหมารู้สึกว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธท่านหญิงตรงหน้า จากนั้นค่อยจัดหาถาดรองยกซาลาเปาขึ้นมาให้

กิริยาของท่านหญิงงดงามรัดตึงจนเหมาเหมารู้สึกว่าเวลาผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียว ซาลาเปาก้อนใหญ่เมื่อครู่ก็หายไปสิ้น เหมาเหมาค่อยตกใจว่าตนกลับเหม่อลอยได้ถึงเพียงนี้หรือ

เห็นท่านหญิงยังมองที่ซึ้งซาลาเปาไม่วางตา ในนั้นยังมีอีกจำนวนหนึ่งเหมาเหมาคิดว่าอย่างไรอาหารทำมาเพื่อรับรองอยู่แล้วจึงกล่าว

"ท่านหญิงรับอีกสักชิ้นไหมเจ้าคะ"

อีกฝ่ายไม่มีทีท่าปฏิเสธที่ถูกเรียกว่าท่านหญิง เหมาเหมาค่อยคลายใจว่าตัวเองเข้าใจถูกแล้ว หากเมื่อครู่เผลอนึกไปว่าหากอีกฝ่ายเป็นกงจู้แล้วตนเรียกผิดขึ้นมาเรื่องราวอาจจะบานปลายได้

"ไม่ดีกระมัง แต่เมื่อพูดถึงขนาดนั้นแล้วก็ขออีกสักคำแล้วกันนะ" ท่านหญิงยิ้มตอบก่อนจะหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดอีกคำ

เหมาเหมาเห็นท่าทางของท่านหญิงดูมีความสุขกับอาหารที่ดูสามัญชนเช่นนี้จึงเริ่มรู้สึกดีกับอีกฝ่าย จากนั้นท่านหญิงค่อยถามขึ้นมา

"เจ้ามีจิ๊กโฉ่ว(ซอสเปรี้ยว)สักนิดหรือไม่ ข้าว่ามันน่าจะเข้ากันดีนะ" ท่านหญิงผู้นั้นถามพลางกัดอีกคำ

เมื่อครู่เหมาเหมารู้สึกว่าเห็นขวดคล้ายเช่นว่านั้นมาก่อนค่อยเดินออกไปสำรวจก่อนจะกลับมา ซาลาเปาในมือท่านหญิงกลับคล้ายมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย

"จิ๊กโฉ่วเจ้าค่ะท่านหญิง"

"ขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มตอบก่อนจะเอาซาลาเปาจิ้มกับจิ๊กโฉ่ว

อาจเพราะจิ้มหนาเกินไปเหมาเหมาสังเกตว่ายามยกซาลาเปาขึ้นจิ๊กโฉ่วกลับกระฉอกใส่เสื้อผ้าอันงดงามของท่านหญิงจนอดจะกล่าวไม่ได้

"ท่านหญิงจี้!"

ผู้ชิงกล่าวกลับไม่ใช่เหมาเหมา

เการั่วเย่(วาคาบะ)ที่ไปล้างหน้าเมื่อครู่เดินกลับมาพอดีกับจิ๊กโฉ่วนั้นกระเซ็นใส่ชุดของท่านหญิง ใบหน้าตกอกตกใจปรากฏขึ้นมาจากท่านหญิงผู้นั้นก่อนนางจะหันไปหาแม่ครัวสามัญชนที่กำลังมีสีหน้าตกตะลึง

"เอ่อ...บังเอิญจังเลยนะ" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว

ตอนที่ 2.9/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

>>446 เกิดชาตินี้ต้องกู้ตระกูลให้รอดจากความพิโรธขององค์ไท่จื่อ สั่งประหาร 7 ชั่วโคตรสินะ

แวบนึงกูก็คิดขึ้นมาว่า ท่านอิมาริจะอาชีพไรวะ องค์ชายต่างชนเผ่าที่มีอาชีพเสริมเป็นโจรปล้นสวาทงี้อ่อ55555

>>448 พวกคุณชายเจ้าสำราญนี่แหละ555
เพียงแต่ไม่น่าใช่พวกขุนนาง น่าจะออกไปทางนักปราชญ์นักกวี เชี่ยวชาญพวกเพลงพิณ กาพย์กลอน คัดอักษร เดินหมาก เทือกๆนี้ล่ะมั้ง

>>448 ขุนนางไงมึง น่าจะประมาณพวก สุนทรภู่ ที่เป็นขุนนางเก่งแต่งกาพย์กลอนเป็นพิเศษ 555

>>448 กูว่าต้องเป็นบุตรขุนนางชั้นผู้ใหญ่ (แต่ก็เป็นคุณชายเจ้าสำราญ)ร่ำเรียนศาสตร์ศิลป์ทุกแขนงอย่างแตกฉาน แต่ไม่สอบจอหงวนกลับมาเปิดหอศิลป์เลื่องชื่อในตรอกอูอี ชั้นหนึ่งจัดแสดงต่างๆเช่น บรรเลงพิณ ร่ายรำ แสดงละคร ชั้นสองเปิดให้บัณฑิตกับคุณหนูได้ประชันฝีมือตามหัวข้อรายวัน ชั้นสามจัดแสดงภาพวาด กาพย์กลอนของศิลปินมีชื่อไรงี้

>>446 ยาวๆเลยได้มั้ยช้อบชอบ

>>448 เป็นลูกหลานล้างผลาญของตระกูลใหญ่ คำร่ำลือว่าเป็นคุณชายมากรัก โจรเด็ดบุปผา เพียงแต่สตรีที่เป็นผู้เสียหายทั้งหลายไม่มีผู้ใดยอมรับว่าตนถูกหลอกลวง อย่างไรก็ตามครั้งหนึ่งมีสามีของสตรีผู้หนึ่งไม่พอใจทั้งไม่ทราบฉากหลังของคุณชายท่านนี้จึงได้ลงไม้ลงมือไปจนคุณชายแทบเสียชีวิตไปรอบหนึ่ง แต่คุณชายยังคงยึดมั่นใจอุดมการณ์ต่อไป

เมื่อครั้งความนิยมของคุณชายหยวนว่านหลี่(อิมาริ)พุ่งไปสูงสุด เหล่าคุณหนูชาติตระกูลดีทั้งหลายถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเพียงเพื่อให้คุณชายหยวนปรายตามองพวกนางแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี เดือดร้อนถึงขุนนางประจำศาลยุติธรรมต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณชายจี้ บุรุษหนุ่มอนาคตไกล ทายาทขุนนางใหญ่ ผู้สอบเป็นจอหงวนรับราชการได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าพิธีสวมหมวก
เมื่อคุณชายจี้ไปพบกับคุณชายหยวนก็ไม่เสียเวลาเจรจาพาทีให้มากความ กำปั้นขวาพุ่งเข้าปะทะร่างของคุณชายหยวนในพริบตา ทั้งความเร็วและน้ำหนักของกำปั้นนั้นมิชวนให้เชื่อเลยว่าจะมาจากจอหงวนฝ่ายบุ๋นผู้สุภาพนุ่มนวล คุณชายหยวนที่บัดนี้ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ขัดขืนก็ถูกคุณชายจี้พาขึ้นรถม้าหายไป "สักพัก"

เหมาเหมาเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของท่านหญิงที่ถูกเรียกว่าท่านหญิงจี้ดูไปแล้วทั้งสองคล้ายรู้จักกันมาก่อน

เรื่องราวบางอย่างสมควรให้คนบางคนรับฟัง เหมาเหมาคิดว่าคนผู้นั้นไม่ใช่ตนทั้งไม่ต้องการชักนำความยุ่งยากค่อยหลบออกไป

สถานที่นึ่งซาลาเปาของเการั่วเย่(วาคาบะ) แม้ลับหูลับตาแต่ไม่ถือว่าไกลจากโรงครัวนัก เดินออกมาได้เพียงเล็กน้อยเหมาเหมาก็ได้ยินเสียงคนดังขึ้นมาเป็นระยะก่อนจะตามต้นเสียงนั้นไป

ต่อจากนั้นกลับเป็นเรื่องราวที่คุ้นเคย เหมาเหมาเป็นนางกำนัลที่มาจากระดับล่างบางโอกาสยังคงได้ช่วยเหลืองานเช่นนี้ อย่างไรการเมื่อก่อนเพียงยุ่งอยู่ในโรงครัวแต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นคนยกถาดอาหารเข้าสู่งานเลี้ยงภายในวัง

งานเลี้ยงแห่งนี้หลายอย่างเจริญหูเจริญตา โดยเฉพาะองค์จักรพรรดิที่มีสิริโฉมสง่างามสมวัย ฮองเฮาที่งดงามสูงส่ง เหมาเหมายังเจอคุณหนูจี้เดินชดช้อยมากับสตรีที่ดูอายุมากกว่าเล็กน้อยไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นพี่สาวของคุณหนูจี้ท่านนั้นหรือไม่เพราะใบหน้าคล้ายคลึงกัน

ภายในงานคล้ายดั่งภาพฝัน บุรุษล้วนหล่อเหลา สตรีล้วนงดงาม เหมาเหมาเริ่มกลับไปคิดว่าตนอาจจะฝันอยู่อีกครั้งหนึ่งเพราะสถานที่แห่งนี้ช่างเกินจริงจนเกินไป

โดยเฉพาะคุณชายผู้สง่างามสองท่านที่ยืนอยู่ท่ามกลางสาวแรกรุ่นที่ห้อมล้อมมากมาย คุณชายผู้หนึ่งมีใบหน้าเย็นชาไม่สนใจรอบข้างในขณะอีกท่านกลับยิ้มแย้มตอบคำถามด้วยความสุภาพเรียบร้อย

เห็นรอยยิ้มของคุณชายผู้นั้นแล้วเหมาเหมาอดที่จะนึกถึงท่านจินชิไม่ได้ บุรุษผู้นั้นยามที่ยิ้มแย้มเช่นนี้มักซ่อนแผนการไม่ดีเอาไว้ภายใน

ไม่แน่ใจว่าเพราะเป็นเช่นนี้เหมาเหมาเลยเริ่มไม่ค่อยถูกชะตากับบุรุษผู้ยิ้มแย้มท่านนั้น แต่นางไหนเลยมีโอกาสแม้แต่เศษเสี้ยวที่อีกฝ่ายจะชายตามอง

"เหมาเหมา"

ผู้ถูกเรียกสะดุ้งตื่นจนแทบจะทำถาดอาหารที่ยกมาตกกระจาย ยังดีว่าสตินางนับว่าแข็งแกร่งขึ้นตั้งแต่ตอนที่ตัวเองถูกก่อนกวนหลังจากเป็นนางกำนัลให้ท่านหญิงเกียคุโยจากบุรุษผู้ว่างงานคนหนึ่ง

หันหน้ากลับไปกลายเป็นใบหน้างดงามเฉิดฉายของท่านหญิงจี้ผู้นั้นเอง

"ท่านหญิง"

"เการั่วเย่(วาคาบะ)บอกชื่อเจ้าให้ข้าฟัง วันนี้ข้าขอบใจเจ้ามาก" ท่านหญิงผู้นั้นกล่าว

"มิเป็นไรเจ้าค่ะ เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้ว"

"จริงสิ เรื่องราวในวันนี้เก็บเป็นความลับให้ข้าด้วยนะ"

"เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"

"ทุกเรื่อง"

ท่านหญิงผู้นั้นยิ้มกล่าว แต่จู่ๆ เหมาเหมาก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา สมแล้วที่เป็นท่านหญิงรัศมีบางอย่างแตกต่างจากสามัญชนจริงเสียด้วย

ยามท่านหญิงจากไปเหมาเหมายังเห็นสตรีในกลุ่มคนที่ห้อมล้อมคุณชายทั้งสองหันมาทักทาย แต่สัญชาตญาณบางอย่างของนางกลับรู้สึกคล้ายกำลังก่อสงครามเสียมากกว่า

ได้ยินชื่อท่านหญิงอู่ฮุ่ยหมา(ไมฮามะ) ท่านหญิงจี้ลี่ฮวา(เจ้าแม่)ดูท่าจะเป็นชื่อของท่านหญิงจี้และอีกหลายท่าน จากนั้นสตรีทั้งหลายค่อยเรียกชื่อคุณชายทั้งสอง ผู้ที่ยิ้มแย้มคือคุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยทว่าอีกท่านกลับเป็นไท่จื่อ เหมาเหมาแม้ตกใจอยู่บ้างแต่รัศมีบางอย่างในตัวของไท่จื่อผู้นั้นกลับทำให้นางเชื่อจนหมดใจ

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นกระทั่งเลิกรา เหมาเหมาที่เริ่มปวดไหล่เริ่มยอมรับความจริงได้ว่ายามนี้สมควรเป็นเรื่องแท้จริง จากนั้นได้แต่ทำใจเดินกลับห้องนอนของตน

แต่นางหลงทางอีกแล้ว

เหมาเหมาหลงทางเป็นครั้งที่สองในรอบวันเกิดหวั่นวิตกไม่ได้ ยามนั้นคิดหาเหตุผลยามเจอเวรยามว่าสมควรกล่าวเช่นไร บุรุษที่นางไม่คิดว่ามีโอกาสได้พบเจอในเวลานี้กลับยืนอยู่ต่อหน้านาง

"คะ คุณชายเฉิง"

เหมาเหมาในใจร้องว่าแย่แล้ว

หากอีกฝ่ายสอบถามทางขึ้นมาตนเองสมควรบอกเช่นไรดี

คุณชายเฉิงผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้นก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มแล้วค่อยกล่าว

"ที่แท้เจ้าก็รู้จักข้า"

"พะ พอทราบมาบ้างเจ้าค่ะ คุณชายเฉิงชื่อเสียงโด่งดังนางกำนัลในวังล้วนรู้จักทั้งสิ้น" เหมาเหมาพิจารณาคุณชายตรงหน้าจากความสนิทสนมกับไท่จื่อแล้วคิดว่าอีกฝ่ายสมควรเป็นที่รู้จักดี

"งั้นหรือ แล้วเจ้ารู้จักคุณหนูจี้หรือไม่" คุณชายเฉิงผู้นั้นถามขึ้นมาแต่กลับไม่เปิดโอกาสให้เหมาเหมาปฏิเสธก็ชิงกล่าวต่อ "ข้าเห็นนางสนทนากับเจ้าในงานเลี้ยง"

เหมาเหมาไม่กล้าตอบ แต่คุณชายเฉิงผู้นั้นคล้ายเข้าใจอันใดได้จึงยกมือข้างหนึ่งขึ้นมา

"วานเจ้านำไปมอบให้คุณหนูจี้ได้หรือไม่"

เหมาเหมามองดูค่อยพบเห็นกรงไม้สานกรงหนึ่ง ภายในเป็นประกายสีเหลืองนวลลอยไปมา

เป็นกรงไม้สานที่มีหิ่งห้อยอยู่ภายใน

"บอกว่าจากข้าก็พอ"

ต่อจาก >>455

คล้อยหลังจากนั้นเหมาเหมาจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินมายังประตูตำหนักถูกได้อย่างไร บางทีอาจมีผู้ใดนำทางเพราะกลัวนางไม่ทราบรถม้าของคุณหนูจี้เป็นคันไหนก็ได้กระมัง ผู้คนผลัดเปลี่ยนมากหน้าหลายตาต่างบอกกล่าวนางคำหนึ่งจนนางหยุดยืนที่รถม้าที่มีเพียงสารถีคนหนึ่ง

สารถีผู้นั้นเพียงมองนางด้วยความสนใจก่อนเหมาเหมาจะเอ่ยปากถาม "ใช่รถม้าคุณหนูจี้หรือไม่เจ้าคะ"

สารถีคนนั้นพยักหน้าตอบก่อนเหมาเหมาจะยกกรงไม้ขึ้นมาแล้วกล่าวว่า "คุณชายเฉิงซิ่วเจี้ยฝากมาให้คุณหนูจี้เจ้าค่ะ"

กล่าวจบสารถีผู้นั้นทำตาโตครู่หนึ่งก่อนจะรีบเปิดประตูรถม้าออกแล้วบอกให้เหมาเหมานำกรงไม้สานนั้นวางไว้ภายในได้เลย

ธุระเสร็จสิ้นเด็กสาวค่อยเตรียมตัวกลับไปนอน สุดท้ายพบคุณหนูจี้ผู้นั้นกำลังเดินมาทางนี้พอดี

"เจอกันอีกแล้วนะ" คุณหนูจี้ยิ้มทักทาย

"โปรดรักษาตัวด้วยเจ้าค่ะ" เหมาเหมาคารวะตอบ

คล้อยหลังคุณหนูจี้เหมาเหมาเห็นชายเสื้อสีเหลืองนวลปลิวไสวแข่งกับแสงจันทร์ยามมืดมิด

แสงจันทร์จุดหนึ่งนั่นใช่หิ่งห้อยหรือไม่กันนะ

เหมาเหมายิ้มให้กับความงดงามของความสัมพันธ์ผู้คน หิ่งห้อยในกรงไม้สานกรงนั้นที่แท้คุณชายเฉินมอบให้คุณหนูจี้มีหมายความเช่นไร

เหมาเหมาหลับตาวาดฝันชั่วขณะก่อนจะหันหลังก้าวผ่านประตูตำหนัก

"วิกาลถึงยามนี้เจ้ายังคิดเดินเล่นอยู่งั้นหรือ"

น้ำเสียงบุรุษที่ขึ้นเคยดังขึ้นต่อหน้า เหมาเหมารีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่า

"ท่านจินชิ" จากนั้นรีบหันหลังกลับไป

รถม้าหายไปแล้ว งานเลี้ยงเมื่อครู่กลับกลายเป็นวังที่เงียบสงบทั้งคุ้นเคย เสียงของบุรุษสตรีที่งดงามทั้งหลายพลันสลายไป

"หายไปทั้งวันเลยนะ"

"อย่างงั้นหรือคะ"

เหมาเหมาเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่สุกสว่าง ดูท่ายามนี้ดึกมากแล้วจริงๆ

"ท่านจินชิเองก็มาเดินเล่นเช่นกันหรือเจ้าคะ"

อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะตอบ "ก็คงอย่างงั้น แต่เดินจนพอแล้ว"

เงียบงันครู่หนึ่งบุรุษผู้นั้นค่อยกล่าวว่า "กลับกันเถอะ ข้าจะเดินไปส่ง"

เหมาเหมาที่เหม่อลอยถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ค่อยได้สติก่อนจะตอบรับคำหนึ่ง

ที่แท้เมื่อครู่เป็นความฝันงั้นหรือ

ยามค่ำคืนลมหนาวเย็น เหมาเหมาเอามือซุกเข้าด้านในเสื้อ

มือสัมผัสกับวัตถุบางอย่าง ทั้งนุ่มทั้งอุ่นก่อนเหมาเหมาจะหยิบออกมาค่อยพบว่าเป็นซาลาเปาไส้หมูป่าลูกหนึ่ง

"ที่แท้เจ้าแอบมาหาอะไรกินหรอกหรือ" บุรุษด้านข้างแย่งซาลาเปานางแบ่งออกมาครึ่งหนึ่งก่อนจะนำเข้าปากก่อนจะกล่าว "อร่อยดีนี่"

ซาลาเปาครึ่งลูกถูกส่งกลับมาให้เหมาเหมา นางเหม่อมองอย่างเลื่อนลอยก่อนจะหันกลับไปที่ประตูอีกครั้ง ก่อนจะคิดในใจ

เรื่องราวเมื่อครู่ทั้งลึกลับทั้งพิศดารนัก

ตอนที่ 3/3 ตอนพิเศษ เหมาเหมากับท่านหญิงแห่งรุ่ยหลวน

โอ๊ยยยยย ดีงามมากมึง กราบร่องอก ขออีกหลายๆตอนเถอะ จ๊วบบบบบ

ไหนๆก็โคลาโบ(?)กันแล้ว กรุเผลอคิดไม่ได้ทุกทีว่าถ้ายูกิโนะโตมาน้องต้องเหมือนจินชิ

>>457 พักแล้วสำหรับวันนี้ ไว้มีแรงบันดาลใจใหม่ค่อยมา

กูชักมึนนึกว่าเข้า​ผิดกระทู้​ละ 555

สั้นๆเลยนะ....."กาวอร่อยมาก"!!!

กาวดี กาวดี ซู๊ดดดดดดดด //ทำหน้าขรึม

โคลาโบประเสริฐยิ่งแล้ว มึงแต่งได้ดีมาก ขอคารวะด้วยนารีแดงสามจอก อ่านแล้วคิดถึงฉากหิ่งห้อยในตำนานมากๆ

>>463 แล้วเจ้าแม่ก็ปล่อยหิ้งห้อยทิ้งไป....

>>464 กวนชาที่คุณชายเฉิงบรรจงปั้นแต่งจนก้านชากลายเป็นรูปกระต่ายน้อยจนย่อยยับด้วยสินะ...

>>456 อรั้ยยยยย รู้สึกละมุนมากๆเลยอ่ะ ฉากหิ่งห้อยนี่อ่านกี่ครั้งก็ฟินในจิตใจชะมัด

สักวันเการั่วเย่จะหลุดไปบ้างมั้ยนะ

อ่านตอนเก่าๆรักเพื่อนสาวของท่านเรย์กะจังเลย ตอนทัศนศึกษาที่ยอมเป็นแฟนธ่อมก็ดี ตอน270ที่ท่านเรย์กะสนนัดบอร์ดก็ประสานพลังว่างานนัดบอร์ด น่ารักกันจริงๆ

จะว่าไป ตอนเรย์​กะ​มาปล่อยหิ่งห้อย​ที่โรงเรียนตอนปิดเทอม​งี้​ เป็นไปได้​มั้ยนะว่าเอ็นโจจะเห็นด้วย แบบหนีออกจาก​บ้าน​มานั่งในสโมแล้วเจอะภาพ​บาดตา ถถถถ

>>469 ก็อาจจะเป็นไปได้นะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็แปลว่าพี่แกหนีออกจากบ้านบ่อยๆเพราะมีเรื่องกลุ้มใจตลอดอะดิ... โถ คุณชายของบ่าว

>>469 อย่าทำร้ายพี่แกมากกว่านี้เลย 555555555555555555

คนที่อ่านดิบมาช่วยสปอยล์หน่อยสิ เราชอบฟีลตอนที่คาบุกับเจ้าแม่อยู่ด้วยกันมาก เราเลยอยากรู้ว่าดิบตอนหลังมีโมเม้นต์ของคู่นี้ให้รู้สึกกร๊าวใจบ้างมั้ย เอาแบบที่ไม่ใช่ตบมุกกันน่ะนะ

>>472
.
.
.
มันก็มีโมเมนต์โดขิๆ อยู่ แต่ตบท้ายความ comedy อยู่ร่ำไปนะกูว่า...
.
.
.

>>472 โมเม้นโดขิๆกับการตบมุขคอมเมดี้มันคืออันเดียวกันเฟ้ยย ถ้าใจเรามองเป็นโมเม้นโดขิๆ มันก็คือโมเม้นโดขิๆ //พูดอีกแง่คือถ้าใจเรากาว อะไรก็กาวได้…

กูแวะไปดูว่าตอนที่ 300 อัพยัง ก็ยังไม่อัพแฮะ.... งึยย อยากรู้ตอนต่อจะแย่อยู่ละ จะมีอะไรพีคๆเกิดขึ้นมั้ย หรือจะเป็นตอนดักควายแบบที่ผ่านๆมาอีก

เหี้ยมากไปอ่านฟิค badend แล้วหาตอนสี่ต่อไม่ได้โคตรค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง

>>476 รอโม่งฟิคมาต่อ ไม่ก็แต่งต่อเองเลยเพื่อความฟินเผื่อกูด้วย

ky แป๊ปนะ กูกลัวโม่งแปลป่วย หายไปหลายวันแล้วเนี่ย
มีใครมีข่าวอะไรบ้างวะ

>>478 เขาแจ้งไว้แล้วว่าไปทำงาน วันที่ 15 16 ถึงจะมาลงต่อ

>>476 กูก็อยากอ่านต่อเหมือนกัน อยากอ่านหลายฟิคเลยอะ

>>476 อ่านฟิคองค์ชาย(จอมมาร)แล้ว ไปอ่าน อฟช แล้วเหมือนได้ยินเสียงองค์ชายออกมา ทั้งที่คนเขียนไม่ได้เขียน 5555

>>481 กูอ่านฟิคเอ็นโจคิมิดอลกลับชาติมาเกิดเป็นยูกิโนะกับยูกิโนะเถื่อนแล้วทำให้สายตามองน้องเปลี่ยนไป...

>>482 แต่เอ็นโจside story ก็ทำเราเอากาวไปปนกับความจริง5555

>> โม่งแปล เราคิดถึงนาย
>> โม่งกาว เราก็คิดถึงพวกนายเช่นกัน
คิดไปคิดมาก็สงสัยว่าเคยมีใครคิดแนวHogwarts มั้ยอะ

>>484 ฮอกวอตส์เคยคุยกันแล้ว มีฟิคแล้ว แต่ยังไม่มีคนสานต่อ ไปคุ้ยๆในสารบัญสิ

>>479 โอ้ ขอบใจมาก กูเมาเอง

>>485 ขอบคุณมาก เดียวไปคุ้ยสารบัญล่ะ

เหลือAUไหนยังไม่ได้เล่นบ้างวะเนี่ย5555 ไซไฟ?ความจริงเกลียวเจ้าแม่เป็นปืนกลถอดมายิงได้?

>>488 ทำเอานึกถึง​กุเรนลากัน......

ที่กูคิดได้นะ
-แนวญี่ปุ่นโบราณ แม่ทัพคาบุรากิ รองแม่ทัพเอ็นโจ คุณหญิงคิโชวอิน คนขายขนมวาคาบะ (AU นี้เล่นยากแหะ) ซามูไรนายตัวสำรอง
-แนวไทยเลย ชื่อไทยๆคงขำดี วาคาบะไปขายปาท่องโก๋ ขนมกล้วย ในตลาดยามเช้าตรู่ ส่งตัวเองเรียน
-อุจิวะ มาซายะ, นารา ชูสุเกะ , ยามานากะ เรย์กะ ไอ้เหี้ยพล็อตเรื่องมันแปลกๆ แต่คาบุรากิแม่งเหมาะสมกับอุจิวะ เหมือนมาดาระเวอร์ชั่นเด็ก

>>488 นึกถึง alien9 หรือว่าจริงๆแล้วทรงผมท่านเรย์กะเป็นมนุษย์ต่างดาว!!

กูคิดพล็อตเรื่องอุจิวะ มาซายะได้ลางๆแหะ ไม่กล้าแต่ง..กลัวมันไม่เหมาะกะเจ้าแม่

>>490 แนวไทยคุ้นๆว่าเหมือนเคยมีเป็น คุณหลวงกะแม่วาด (วาคาบะ) คุณหญิงเรไร(เรย์​กะ) สักอย่างอยู่นะ

>>493 คุณหลวงขี่ม้าชนหาบหม้อแกงแม่วาด เลยอุ้มขึ้นม้าพาไปส่งโรงหมอใช่มะ แล้วก็ชดใช้ด้วยการซื้อหม้อดินเผาใบใหม่มาให้หลายๆใบ เป็นฝีมือช่างสิบหมู่ในพระราชวัง ตัวหม้อปั้นลายกนกบ้าง ลงรักปิดทองบ้าง ทำจากวัสดุที่เลิศหรูเป็นของชาววัง แม้แม่วาดจะขอแค่หม้อดินเผาธรรมดาๆซื้อเอาข้างทางก็พอเลยโดนคุณหลวงขมวดคิ้วใส่แล้วยืนยันว่าต้องเป็นแบบนี้เท่านั้น ได้ของดีมาแม่วาดก็ไม่กล้าใช้ เอาไปเก็บใส่ตู้แล้วเอาหม้อดินเผาใบอื่นๆมาใช้แทน.... กูจำได้ว่าเนื้อเรื่องมันราวๆนี้ว่ะ ถถถถถ

>>494 เอ่อวะะ ที่กูคิดได้เป็นยุคปัจจุบันนะ

>>495 เคยมี au ที่คุยกันเล่นๆเป็นโรงเรียนซุยรันเวอร์ชั่นไทยว่ะ แบบว่าซื้อของแดกจากเซเว่น จกส้มตำร้านข้างๆโรงเรียน เลิกเรียนก็วิ่งเข้าร้านเกมไรงี้

au โอเมก้า
กูว่าเรย์กะต้องเป็นอัลฟ่า ตระกูลคิโชวอินนี่คงมีแต่อัลฟ่า
เอาจริงๆคาบุ เอ็นโจ ก็คงอัลฟ่าหมดแหละ
วาคาบะคงเป็นเบต้า

สรุปเรื่องนี้กูยังนึกใครเป็นโอเมก้าไม่ออก55555555

>>497 ในนี้เคยมีฟิคโอเมกาอยู่ คาบุแอนด์แกงค์โบตั๋นเป็นอัลฟา วาคาบะเป็นโอเมกา ส่วนนร.ทั่วไปเป็นเบตา แต่แทนที่จะออกมากาม เสือกกรามค้าง 5555

>>497 กูว่าเอ็นโจเป็นโอเมก้านี่แม่งโครตแหล่มเลยนะ 5555555

พูดถึงฮอกวอร์ตแล้วกูเพิ่งนึกได้ กูเคยแต่งเล่นๆไว้อยู่แต่มีตัวละครที่ไม่แน่ใจว่าจะให้ไปอยู่บ้านไหนดี กูอยากให้ได้ไปบ้านที่เหมาะกับนิสัยจริงๆอ่ะ 55 แบบบางทีมันมีบางคนที่ถ้ายึดตามซุยรันเป็นหลักคงได้อยู่สลิธแต่ถ้ายึดตามแฮร์รี่จะได้ไปอยู่บ้านอื่นงี้ แล้วก็กูไม่แน่ใจนิสัยองค์ชายเอ็นโจด้วย นิสัยโคตรคลุุมเครือ ถ้าจะบอกว่าเอ็นโจเจ้าเล่ห์เหมาะกับสลิธ กูก็รู้สีกแปลกๆ เพราะเด็กบ้านนี้นิสัยหลักๆคือตัวเองก่อนคนอื่น, ทะเยอทะยาน, ถ้าอยากได้ไรก็จะทำให้ได้
ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีแบบไหนก็ตาม ไรงี้ แต่เอ็นโจนี่ถ้าจะบอกว่าเอาตัวเองก่อนคนอื่นนี่ก็ไม่ใช่

ไหนๆก็ไหนๆละ กูขอเล่าที่กูคิดเกี่ยวกับตัวละครเลยละกัน
ท่านเรย์กะ - ตอนแรกกูว่านางเหมาะกับฮัฟ, แต่เวลาผ่านไป กูว่าท่านเรย์กะนี่โคตรเด็กสลิธ อยากได้ไร(ของกิน)ก็ต้องได้ถึงแม้จะต้องข่มขู่ 55 เอาตัวรอดเป็นยอดดี เงี้ย
คาบุ - ตอนแรกก็คิดว่าเหมาะกับกริฟแต่คนนี้ก็เป็นพวกถ้ามีเป้าหมายก็จะพุ่งไปแบบไม่สนคนไหนเลย ทะเยอทะยานด้วย ก็ดูเหมาะกับสลิธดี
ถึงจากมุมมองท่านเรย์กะและคนอื่นคาบุจะดูเป็นพวกรักความยุติธรรมแต่ถ้าเรื่องที่เกิดไม่กระทบตัวเองคาบุ/คนที่แคร์คาบุก็แทบจะไม่สนใจ ซึ้งตรงนี้กูว่าต่างกับพวกกริฟฟินดอร์ เด็กบ้านนี้เหมือนแบบถ้าเห็นไรไม่แฟร์ก็รับไม่ได้ละ ประมาณนี้ 55

ky แปป AU นี่คืออะไรเหรอ? Another Universe เหรอ

>>502 alternate universe

>>500 >>501 กุคิดว่าท่านเรย์กะ คาบุ เอ็นโจเป็นสลิธ คือ เป็นพวกมี leaderdhip ฉลาดแบบที่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งต่างๆรอบตัว เพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ นายตัวสำรอง กับ วาคาบะจัง เป็นกริฟ ใจกล้า กล้าพูดกล้าทำถ้าเห็นอะไรไม่ถูกต้อง แต่ถ้าตัวเองได้รับความไม่ยุติธรรมบางทีก็อดทนเฉยๆ หรือ วาคาบะอาจจะเป็นเรเวนคลอ ก็ได้ แต่นางทำงานกรรมการ/สภานักเรียน กรูเลยคิดว่านางน่าจะอยูกริฟ เรเวนคชอนี่ให้อิมเมจเด็กเรียนที่ไม่ค่อยทำกิจกรรม หรือทำกิจกรรมเฉพาะที่เกี่ยวกับวิชาการ

วาคาบะกูว่าเรเวนคลอว่ะ ฉลาด แต่ดูเอ๋อด้านอื่น โคตรเหมือนลูน่า
คาบุ กริฟ รักความยุติธรรม เถรตรง
ส่วนคนอื่น ๆ ไม่ค่อยแน่ใจ
เอ็นโจถ้าเล่นสกิลเพื่อนพระเอกก็น่าจะอยู่กริฟ แต่ตามนิสัยแล้ว...ดูเจ้าเล่ห์ น่าจะสลิมั้ง
ท่านเรย์กะ ฮัพเลยจ๊ะ กินอย่างเดียว ขี้กลัวด้วย (ถ้าจำไม่ผิดบ้านฮัพอยู่ติดครัวด้วยนะ...)
นายตัวสำรอง อยากให้อยู่ฮัพ อิมเมจซ้อนกับประธานนักเรียนที่ตายยังไงไม่รู้ แต่นิสัยน่าจะกริฟหรือเรเวนคลอได้นะ
เพิื่อนเรย์กะ สลิ

>>504 บ้านอื่นก็มีกรรมการนักเรียนนะ พรีเฟ็คมีทุกบ้าน ประธานก็ตามรุ่น ประธานฮัพก็มี เจ็ดปีในฮอกวอตประธานกริฟที่พูดถึงมีแค่ 2 เองนะ รุ่นอื่นน่าจะบ้านอื่นสลับ ๆ กันรึเปล่า

>>500 กูว่าเอ็นโจออกแนวใช้ทุกสิ่งรอบตัวเพื่อประโยชน์ที่ตัวเองต้องการว่ะ ไม่ค่อยเลือกวิธีการด้วย แต่ทำให้ดูนุ่มนวลที่สุดเพราะลักษณะนิสัยพี่แกก็ประนีประนอมทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว ทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายคู่เจรจาให้ได้ผลประโยชน์วินวินทั้งสองฝ่ายอะ แต่ถ้าเอาเปรียบได้พี่แกก็ทำนะ ไม่ค่อยแคร์ฝ่ายโดนเอาเปรียบด้วยสิ

>>505 กูก็ว่าวาคาบะเหมาะกับเรเวนคลอ ยิ่งตอนที่วิ่งตามผีเสื้อจนโผล่ไปเมืองข้างๆนี่ยิ่งชัด

บ้านแต่ละบ้านมีคนมากมายหลายแบบแต่การที่หมวกตัดสินว่าเด็กคนไหนเหมาะกับบ้านไหนคือการที่เด็กคนนั้นให้คุณค่ากับอะไรมากกว่า อย่างกริฟจะเป็นความกล้าหาญ(เฮอร์ไมนี่ก็ฉลาด หมวกลังเลระหว่างเรเวนกับกริฟแต่สุดท้ายส่งไปกริฟเพราะเฮอร์ให้ความกล้า>ความรู้) ฮัฟนี่กูเข้าใจว่าเป็นบ้านที่เด็กมีความพยายามอดทนซื่อสัตย์(เด็กบ้านนี้เลยไปทางศาสตร์มืดน้อยสุด) เรเวนก็ความรู้ การกระหายต่อการเรียนรู้เป็นคุณสมบัติหลักของบ้านนี้ สลิธีรินก็คงเป็นการที่เป็นคนที่ทำยังไงก็ได้ให้เป้าหมายสำเร็จโดยไม่สนวิธีการ ฉลาด(ในทางเจ้าเล่ห์)

พวก pivoine น่าจะอยู่ สลิธกันนะ
ถ้าเอานิสัยทั่นเรย์กะอาจจะอยู่ฮัฟนะ 555

ท่านเรย์กะสลิธแน่นอน ดูวีรกรรมแต่ละอย่าง เอาชื่อตระกูลตัวเองมาข่มคนอื่น เอาเรื่องซุบซิบมาแบล็กเมล์ชาวบ้าน แถมสะบัดพัดหัวเราะโฮะๆ ยังไงก็สลิธแน่นวลล ความจริงคือที่บ้านตั้งความหวังว่ายังไงก็ต้องสลิธ ท่านเรย์กะเลยบอกหมวกว่าไม่เอาฮัฟรัวๆ จนได้มาอยู่สลิธดังใจเลยต้องสร้างเป็นเจ้าแม่ ถถถถถถถถถ

>>508 (เมื่อหมวกคัดให้เข้ากับสิ่งที่คนคนนั้นให้ความสำคัญที่สุดก็คง...)
หมวก : คิโชอิน เรย์กะ ห้องอาหารรรรรร
ทุกคน : ...

>>511 ไปเป็นหัวหน้าเอลฟ์ประจำบ้านเร้อ

>>511 ก๊ากกกกกกกกกกก กูชอบๆ เอาไปเขียนฟิคท่าทางจะบันเทิงมากๆ

>>511 ไม่กลัวท่านเรย์กะทำคนทั้งปราสาทฮอกวอตอาหารเป็นพิษเหรอวะ

>>514 ต้องบอกว่าทำให้ยูกิโนะกิน แล้วอาหารจะออกมาดีเว้ยมึง ถถถถถถถ

>>514 แค่ใช้วัตถุดิบธรรมดา ก็ขนาดนี้แล้ว ถ้าใช้วัตถุดิบโลกเวทมนต์ จะออกมายังไงเนี่ย !!?!
อ๊ะ !!! หญ้าเหงือกปลานั่นไม่ใช่ขนมนะ ท่านเรย์กะ!!!!

แกงกะหรี่แมนแดรก?

อะ แต่ท่านเรย์​กะ​อาจะประสบความสำเร็จ​แบบพวกลูกอมขี้มูก
ลูกอมอ้วก ไรพวกนั้น​ก็ได้นะ ถถถถ

>>518 เทคโอเวอร์ร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์

>>519 พวกวีสลีย์คงถูกใจในไอเดียเจ้าแม่จนจับมาทำเป็นทายาท555555

ก็อกๆ แจ้งข่าวเล็กๆ โม่งแปลกลับมาแล้ว แต่ยังเมาหมัดอยู่ วันนี้ลงไม่ทัน ขอเป็นวันพรุ่งนะ คิดถึงท่านเรย์กะอิ๊บอ๋ายเลย ฮือออออออออออ

>>521 ต้อนรับกลับบ้าน xD

>>521 ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะโม่งแปล ฮือๆโม่งแปลไม่อยู่ ท่านฮิโยโกะก็ไม่ยอมเข็นดิบใหม่ กูเหงามากๆเลย

โม่งแปลล กอดดดดดด คิดถึงเมิงค่า

กลับมาแล้วเนอะโม่งแปล ขวัญเอยขวัญมา

>>523 โม่งแปลไม่อยู่ ไม่มีงานแปล เกิดพร้อมกับ ท่านฮิโยโกะไม่ลงตอนใหม่ หรือว่า โม่งแปล == ท่านฮิโยโกะ

ฮิโยโกะ​ซา​มะ​อาจจะรอให้ไทยแปลทันดิบก่อน ถถถถถ

>>527 บางทีกูก็คิดแบบนั้นจริงๆ นะ เหมือนเขียนรอฟิน (หรือเรือหัก) ไปพร้อมๆ กัน 555

ใครก็ได้แนะนำพิกัดร้านเอแคลร์ให้กูหน่อยสิ(ไม่เอาชูครีมนะ) กูเสิร์ชหาร้านน่าสนใจก็เจอ fauchon อ่ะ หาแทบตายสุดท้ายเค้าปิดตัวในไทยไปแล้ว กูก็เลยไม่รู้ว่าร้านอื่นที่มีหลายรสอยู่ที่ไหนอีก

>>529 สงสัยต้องขึ้นไปกินร้านดาราเทวีที่เชียงใหม่ป่ะวะ นอกเหนือจากนี่ก็หมดไอเดียล่ะ

>>529 paul เอแคลร์ที่มีถั่วแม่งโคตรดี

>>521 โม่งแปลลล โอ๊ยยย ดีใจ วันนี้พักก่อนเนอะ พวกกูคิดถึงมึงมากกก

>>529 paul อีกเสียง

เอแคลร์กูชอบของกัลปพฤกษ์ว่ะ วานิลา กาแฟ ชอคโก รสเรียบ ๆ เบสิค ๆ

โม่งแปลกลับมาก็กลายเป็น​แท็กฟู้ดเลยเหรอ 555555

>>535 Harbinger of the food tag 555555

ตอนใหม่มาแต่เช้าเชียว...... อร๊ายยย

อร๊าย มีขอให้ปัดเป่ากันด้วย อุเฮะๆ
ปล.รักโมง่แปลที่ซู้ดดดด ขอบคุณ​สำหรับตอนใหม่น้าาา

ขอบคุณโม่งแปล เยิฟๆ มามะเดี๋ยวกูบีบนวดแขนขาที่ปวดเมื่อยให้
ไอ้ช่วงต้นๆ เดี๋ยวอยากรู้อยากเห็น เดี๋ยวรู้เรื่องที่คนอื่นไม่รู้ พูดได้ไม่อายปากเลยนะจอมมารเอ๋ย ไม่สะดุ้งในใจบ้างเรอะ!!
ความช่วงตบหลังปัดเป่า ถ้ามองผ่านควันนี่มันเป็นการลูบหลังหรือโอบกอดเลยนะ!!!//แดดิ้น//

ไอ้การรุกแบบกัดไม่ปล่อยนี่มันอะไรกัน!!?!
แถม คาบุยังตามน้ำช่วยเพื่อนหาเรื่องคุยอีก!! //ซุสุเกะ ครั้งนี้ชั้นช่วยนายหนนึงละนะ
ครั้งหน้า นายต้องมาช่วยชั้นด้วย หึหึหึ

ยินดีกับมือข้างนั้นที่ได้ปัดเป่าหลังเรย์กะนะเอ็นโจ..... จะล้างมือมั้ย?

ฮึ้ยยย ท่านเอ็นโจ รุกแรงเหลือหลาย ไปยืนซ้อนด้านหลัง พอเขาบอกไม่ชอบก็เนียนมายืนข้างๆ มีอ้อนก่อนจะโดนโกรธ เอียงหน้าเข้าหาเขาอีก อีตาเทวดาตกสวรรค์นี่น้า เขาไปคุยกับเพื่อนสาวก็ตามเขาไปไม่ยอมปล่อย เนียนคุยด้วยในวงไม่ยอมให้โดนไล่ มองเขาตลอดถึงรู้ว่าดูแปลกๆ แถมมีลูบหลังอะไรอีก แต่ถ้าลูบหลังก็อาจจะได้สัมผัสแถบๆตะขอบรา....ไม่นะคะ ฉันไม่ได้คิดอะไรไม่ดีไม่งามเลยซักนิดเลยนะคะ ไม่คิดเลยจริงๆนะค๊า//เสียงสู๊งสูง

>>542 ชุดนักเรียนฤดูร้อนเนื้อผ้าบางด้วยนะคะคู๊ณณณณณณ //ไม่ได้คิดอกุศลเลยจริงๆ เหมือนกันนะ

เดี๋ยวนี้เรียกคาบุในใจว่ามันแล้วเรอะท่านเรย์กะ

>>544 ความเกรงใจต่อจักรพรรดินับวันเริ่มถดถอย 555

>>543 ถึงกูไม่คิด แต่ท่านเอ็นโจอาจจะเก็บไปคิดก็ได้น้า ถถถถถถถถถถ

ทั่นเรย์กะสยองซะขนาดนั้นยังจะกินลงอีกถึงจะบอกว่ากินแบบกร่อยๆก็เถอะ

แปลตอนล่าสุดนี่ ประโยคเด็ดอยู่ตอนท้ายสำหรับเรือเอ็นโจเลยเฟ้ย!! ได้เอ็นโจปัดเป่าตบหลังแล้วรู้สึกสบายใจ เรย์กะสบายใจ!!! แสดงว่ามีความไว้ใจระดับหนึ่งนะ!! หรือต้องขอบคุณพลังจอมมารที่ปัดเป่าความสยองขวัญดี?

>>548 ตะ แต่ปกติถ้ามีเพศตรงข้ามที่หล่อมากๆ มาแตะเนื้อต้องตัวลูบหลังนี่มันต้องโดขิๆ ไม่ใช่เหรอวะ เกิดความสบายใจนี่คือไร... แต่ตอนนี้เล่นเอากูอยากอ่านมุมมองท่านฟุยุโกะเลยว่ะ แม่งต้องฮามากแน่ๆ

>>548 ทำหน้าที่พระศิวะไงมึง พระศิวะเป็นเทพปัดเป่าความชั่วร้ายออกไป
แต่เทวดาตกสวรรค์นี่...กูล่ะนึกพล็อตประมาณว่าเมื่อก่อนเอ็นโจก็เป็นเทวดาผมทองอยู่ดีๆ แต่เห็นนางมารเรย์กะอยู่ในโลกของมารเลยยอมตกสวรรค์ลงมาหา ผมทองก็ค่อยๆกลายเป็นสีดำ แม่งเอ้ยยย กูรู้สึกก๊าว จั๊กจี้ในหัวใจชิบหาย

เพื่อนผู้หญิงก็นั่งด้วยนะคะท่านเรย์กะ ทำไมขอให้เอ็นโจช่วยปัดหลังให้น้าาาาาา

>>551 เราเดาว่าน่าจะนั่งฝั่งตรงกันข้าม แล้วเอ็นโจนั่งข้างเรย์กะ เลยให้คนใกล้ตัวช่วยปัดหลังให้มั้ง

>>552 แต่ในสายตาของโม่งซุยรันคือองค์ชายเห็นเจ้าแม่คุยแล้วสีหน้าไม่ดีเลยเอื้อมมือไปกอดปลอบเจ้าแม่เลยนะเว้ย

-สายตาคนอื่น
ท่านเรย์กะเป็นอะไรกัน สีหน้าพะอืดพะอม ไม่อยากอาหาร แถมให้ท่านเอ็นโจลูบหลัง
หรือว่า……!!!?!

>>549 กูว่าแม่งก้าวข้ามจากความโดขิเป็นความไว้เนื้อเชื่อใจแล้วว่ะ โดขิมันก็วูบวาบประเดี๋ยวประด๋าว ความไว้ใจกันนี่มันหวานแบบอวลๆติดตรึงอยู่ในอกดีจะตาย

ท่านเรย์กะนี่เคยสัมผัสเนื้อต้องตัวกับหนุ่มๆคนไหนไหมนอกจากท่านพี่

WAT พอเน็ตบ้านปลดแบนเน็ตมือถือกุโดนแบนแทนซะงั้น

ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเห็นคู่เรือผี คาบุ×ซาราระ ขึ้นมาได้~ ส่วนเอ็นโจ นายทำได้ดีมากในที่สุดระยะห่างก็ร่นมาอีกนิดแล้ว
ปล.ขอบคุณสำหรับตอนใหม่มากจ้า โม่งแปล

>>555 จริงๆ คนเราจะคบใครเป็นคนรักต้องเลือกคนที่อยู่ด้วยสบายใจ มีความเชื่ออกเชื่อใจนะแบบนี้มันจะอยู่กันยืด

>>556 ตอนชกท้องรุ่นน้องไงมึง #ผิดมาก