fic โอเมก้าเวิร์ส... ฉบับ No drama No ความรุนแรง+ เฮฮา เหมาะกับทุกเพศทุกวัย
หลังจากที่วาคาบะจังคุณนางเอกโอเมก้าได้เข้ามาในโรงเรียนซุยรันก็ผ่านมาได้พักใหญ่แล้ว ยังไม่เกิดอีเว้นท์ใดๆกับคาบุรากิเลย แปลกจังน้า...
แต่เพราะวาคาบะจังเป็นโอเมก้าซึ่งถือเป็นชนชั้นต่ำสุดเลยถูกดูถูกเหยียดหยาม ตัวฉันที่มากโลกที่ไม่มีการแบ่งเผ่าพันธุ์แบบนี้ก็แอบรับไม่ได้ ช่วยเหลือวาคาบะจังแบบเงียบๆไปหลายครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนถูกแกล้งเท่าไหร่วาคาบะจังก็ไม่สะทกสะท้าน ยิ้มระรื่นได้เสมอ สุดยอดไปเลยนะวาคาบะจัง
ระหว่างที่เดินสวนกับวาคาบะจังเนียนๆเหมือนจะได้ยินว่า แถวๆบ้านวาคาบะจังกำลังจะจัดงานวัดในตอนเย็นสัปดาห์หน้า
ของกินแสนอร่อย !
หลังจากตั้งมั่นอย่างดีเลยอดอาหารไดเอทล่วงหน้าเพื่อที่จะไปกินให้เต็มที่ ขนมในสโมสรก็อดใจไม่แตะต้อง ดูเหมือนท่านเอ็นโจวจะสังเกตเห็นเลยเดินยิ้มๆมาถามว่าลดความอ้วนเหรอ คาบุรากิที่อยู่ข้างๆเลิกคิ้วมองมาทางฉัน
เสียมารยาท ถามแบบนี้กับสุภาพสตรีได้ยังไงยะ
"อดได้ไม่นานเดี๋ยวก็กินอีก มันจะอ้วนไขมันทะลักกว่าเดิมนะยัยเบ๊อะ ไปออกกำลังกายไป"!!
หนอยเจ้าคาบุรากิ!
ด้วยความคับแค้นใจ กลับบ้านไปฉันจึงเล่นฮูลาฮูปอย่างบ้าคลั่ง พร้อมเสียงหัวเราะก้องกังวาลไปทั่วคฤหาสน์คิโชวอิน
สัปดาห์ต่อมาซุยรันกับตกอยู่ในสภาวะแตกตื่นตกตะลึง
วาคาบะจังกับคาบุรากิมาโรงเรียนด้วยกัน วาคาบะจังลงจากรถแล้วขอบคุณคาบุรากิ แล้วทำท่าว่าจะขอตัว คาบุรากิยื่นมือออกมาเหมือนจะจับวาคาบะจังไว้ แต่วาคาบะจังกลับเอาขนมออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือคาบุรากิแทน พร้อมทั้งลูบหัวคาบุรากิแปะๆเหมือนลูกสุนัข!!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ!! ฉันแวบหายไปไดเอทแปปเดียวความสัมพันธ์คืบหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
อยากรู้จังเลยค่ะ อยากรู้ แต่เข้าไปถามตรงๆก็ไม่ได้ วันนี้เลยทำความสะอาดหูเป็นพิเศษ เปิดรับข่าวสารรอบทิศ รู้สึกเหมือนหูกำลังจะกลายเป็นจานเรดาห์แล้วค่ะ
สุดท้ายก็ไม่มีข่าวอะไรเป็นพิเศษนอกจากเมื่อตอนเช้า ไปสืบจากเพื่อนของริรินะก็ไม่มีข้อมูล แอบเดินวนผ่านวาคาบะจัง ก็ได้ยินแค่ว่าบังเอิญเจอกันคาบุรากิเลยชวนติดรถมาด้วย
พอแอบๆฟังนานๆเข้า เอ็นโจวก็ไม่รู้โผล่มาจากตรงไหน ยืนหน้ายิ้มไม่น่าไว้วางใจ ถามฉันว่า "อยากรู้เหรอ"
นี่มันอ่านใจ!! จอมมารสำแดงฤทธิ์ น่ากลัวเกินไปแล้ว ขอถอยออกมาตั้งหลักก่อนค่ะ
สืบทั้งวันไม่ได้ความคืบหน้า แต่วันนี้งานวัดที่ฉันรอคอบก็มาถึง ยังเลิกเรียนเพื่อแก้เครียดแลยรีบไปงานทันที
อุหวา ยากิโซบะถูกๆ นั่นทาโกะยากิ อ๊ะปลาหมึกย่างล่ะ!!!!
"คุณลุงคะ ขอไม้นึงค่ะ เอาตัวใหญ่ที่สุด"
"ได้เลย สำหรับคุณหนูที่น่ารัก ลดให้เป็นพิเศษเลยนะ"
"จริงเหรอคะ รักคุณลุงที่สุดเลยยยย" นอกจากใจดีแล้วยังตาถึง ฉันเลยให้ทิปหมื่นเยนไปโดยไม่หวงอะไร คนดีย่อมต้องส่งเสริมค่ะ
อ้ำ อร่อยจังเลย แต่ปลาหมึกตัวใหญ่ๆกินยากจังนะ
"คุณคิโชวอิน" จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียก เสร็จกัน! ความลับแตกซะแล้ว ภาพพจ์คุณหนูของฉันบ่นปี้ไปกับปลาหมึกซะแล้วค่ะ
ตกใจจนตัวแข็ง ค่อยๆหันกลับไปจึงเห็นเป็นวาคาบะจังมองอยู่
"คุณคิโชวอินจริงๆด้วย"
"ส สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายอย่างประหม่า ไม่ได้เตรียมรับมือสถานการณ์แบบนี้เลยทำยังไงดีล่ะคะ
"อ๊ะ ขอโทษค่ะที่เผลอล้ำเส้นทักไป ได้โปรดอย่าถือสาเลยนะคะ"
"เอ๊ะ ไม่หรอกค่ะ ไม่ได้ถือสาอะไรขนาดนั้น"
"เอ๋ งั้นเหรอคะ"
วาคาบะจังยังคงพูโอย่างยิ้มแย้มมาให้ ฉันควรทำอะไรต่อดีล่ะคะ
"เอ่อ ขอตัวนะคะ เรื่องวันนี้รบกวนอย่าไปบอกใครนะคะ" จรลีด่วนค่า
"เดี๋ยวค่ะ คุณคิโชวอิน จะกลับทั้งแบบนั้นเหรอคะ"
"เอ๋" ฉันหันไปมองวาคาบะจังอย่างงงๆ วาคาบะจังก็ชี้มาที่เสื้อของฉัน ฉันเลยก้มลงมองตาม
แย่แล้ว ชุดพีชสีขาวเยอะน้ำซอสปลาหมึกเป็นดวงๆเลย ทำยังไงดีล่ะคะ กลับทั้งแบบนี้ท่านแม่บ่นไปสามวันแน่ๆ
"ถ้าไม่รังเกียจ เดี๋ยวฉันซักให้ได้นะคะ"
"เอ๊ะ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอ มาเถอะนะ"
วาคาบะจังพูดพร้อมรอยยิ้ม ยื่นมือมาถึงฉันไป ทำตัวไม่เหมือนตัวเองเป็นโอเมก้าสักนิดออร่าสดใสเจิดจรัส ถ้าใบตรวจสุขภาพของวาคาบะจังไม่ออกว่าเป็นโอเมก้าฉันต้องคิดว่าวาคาบะจังเป็นอัลฟ่าแน่ๆ
พอมาถึงบ้านวาคาบะจังก็เอาชุดมาให้เปลี่ยนและซักเสื้อให้ คุณแม่ของวาคาบะจังกับพวกน้องๆก็อยู่ด้วย ดูเหมือนคนอื่นในบ้านจะเป็นเบต้า ส่วนวาคบะจังเป็นโอเมก้าอยู่คนเดียว
"อัลฟ่าล่ะ อัลฟ่าตัวเป็นๆอีกคน" น้องชายวาคาบะเดินวนรอบตัวฉันแล้วจิ้มฉันเหมือนเห็นของแปลก ลำบากแม่ของวาคาบะจังต้องมาลากออกไปพร้อมขอโทษขอโพย ฉันบอกว่าไม่เป็นไร เด็กๆอยากเรียนรู้ไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะคะ