เราคือ >>268 และ>>275 แหล่ะ ส่งการบ้าน ตอนนี้ได้แค่นี้ ต้องเขียนต่ออีกซักพัก
ปล.นี่มันคือฟิคอุเมวากะxท่านเรย์กะ จริงๆนะ ถึงแม้ผ่านไปเกือบแปดร้อยคำท่านเรย์กะก็ยังไม่โผล่มา55555
------------------------------------------------------------------
อุเมวากะ อาสึกะ
แต่ไหนแต่ไรมา ผมไม่เคยชอบเรียนพิเศษตอนปิดเทอมเลยซักครั้ง
คิดดูสิว่าเวลาที่ผมต้องไปเรียนพิเศษน่ะ หมาที่น่ารักของผมก็ต้องเหงาอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้าน ไม่มีใครเล่นด้วย อ้ะ นี่ผมยังไม่บอกใช่มั้ยว่า หมาของผมเป็นพันธุ์ อเมริกันค็อกเกอร์สแปเนียล ชื่อ เบียทริซล่ะ!
อืม นี่ถ้าพูดแค่ชื่อพันธุ์อย่างเดียวคงไม่เห็นภาพใช่ม้า เบียทัน...ใช่แล้วล่ะ ผมสนิทกับมันถึงขนาดเรียกชื่อเล่นกันได้
คึๆๆ น่าอิจฉาล่ะซี้~
หมานี่เป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีมากๆเลยนะ ทั้งร่าเริง ใจดี ซื่อสัตย์กับเจ้าของ น่ารักมากด้วย!
แต่เบียทันของผมคือที่สุดของที่สุดแล้ว!
ถ้าถามว่าใครน่ารักที่สุดในโลกก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นเบียทัน!
ใครซื่อสัตย์กับผมมากที่สุดในโลกก็เป็นเบียทันอีกเหมือนกัน!!
หมาตัวอื่นน่ะจะน่ารักยังไง...
อ้าว
เบียทั้นนนน
อย่าพึ่งเดินหนีผมสิ!
เดี๋ยวน้า!
ผมไม่ได้นอกใจเธอนะ! ผมแค่ชมว่าหมาตัวอื่นน่ารักเฉยๆ แต่ที่สุดในใจผมคือเบียทันนะ
เดี๋ยวซี่...
“อุ! เม! วา! กะ! นายทำบ้าอะไรอยู่ ไหนบอกเอาของแป๊ปเดียวไงยะ” เสียงโมริยามะดังมาจากหน้าประตู ชิ ยัยนี่คงไม่เข้าใจหรอกว่าเวลาจากหมาที่รักน่ะเป็นยังไง แล้วนี่เบียทันก็งอนผมอยู่ด้วย ถ้าผมไม่ง้อตอนนี้แล้วจะได้ง้อตอนไหน
ถ้าตอนเย็นผมกลับมาแล้วเบียทันเกิดซึมเศร้าไม่กินอาหารจนขนร่วงล่ะ!
ไม่ได้การแล้วผมต้องง้อเธอให้เร็วที่สุด!!!
...แต่เอ ขนมรางวัลเนี่ยแม่เก็บไว้ตรงไหนนะ ใช่ตู้ตรงนั้นรึเปล่า...
“อุเมวากะ เพื่อนรอนายอยู่คนเดียวรู้มะ...” คราวนี้โมริยามะมาอยู่ที่ประตูครัวแล้ว เฮ้ย! ไม่ได้นะ ต้องรีบกันเธอออกไปให้เร็วที่สุด ยัยนี่น่ะชอบใส่น้ำหอมตลอด เบียทันยิ่งแพ้อะไรง่ายอยู่ๆ ถ้าเกิดเบียทันแพ้ยัยนี่จะเป็นยังไง ไม่ได้ๆ
ผมรีบดึงมือเธอออกไปทางประตูบ้าน
“รู้แล้วน่าๆ รีบไปกันเถอะ” ผมรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันที่ยัยนั่นไม่ได้บ่นอะไรต่อ แต่ช่างเถอะ ต้องรีบดึงยัยนี่ออกไปให้เร็วกว่านี้อีก ผมผูกเชือกรองเท้าอย่างลวกๆ กำลังจะออกจากบ้าน…
“บ๊อกๆๆ”
หวา น่ารักจังเลย~
เบียทันออกมาส่งผมที่หน้าประตูบ้านเหมือนเคยล่ะ เธอมักจะมาบอกว่า อาทัน~ รีบกลับบ้านมาเล่นกันเร็วๆนะ ด้วยดวงตากลมโตใสๆ
ฮื่ออ อย่างร้องไห้นะเบียทัน อาทันจะรีบๆกลับมาหาเบียทันนะ! รออาทันอีกหน่อยนะเบียทัน!
“อะไรกัน อุเมวากะ นายเลี้ยงหมา...” ไม่นะ! โมริยามะกำลังจะแตะเบียทันของผม แต่ที่เล็บเธอน่ะมีสีอยู่...ถ้าสารเคมีเป็นพิษต่อระบบประสาทของเบียทันล่ะ หมาประสาทจมูกดีกว่าคนหลายเท่าเลยนะ!
“โมริยามะ ไปกันเถอะน่า”ผมคว้ามือเธอที่กำลังจะเอื้อมไปแตะเบียทันไว้แล้วดึงออกจากบ้านไป
...อาทันขอโทษนะเบียทันที่ไม่ได้จูบลา
แต่อาทันทำแบบนี้ก็เพื่อเบียทันเองนะ! เบียทันเข้าใจอาทันด้วยเถอะ!!
ผมล็อกประตูบ้านด้วยใจที่แทบจะสลาย
เบียทันจะร้องไห้มั้ยนะ...
ที่ผมเลือกจะออกมาเรียนพิเศษแทนที่จะอยู่เล่นกับเบียทัน
มะ มันเป็นหน้าร้อนครั้งแรกเลยนะที่เบียทันจะไม่ได้อยู่กับผม
ถ้าเกิดว่าเบียทันเกิดไม่สบายขึ้นมาระหว่างวันล่ะ! ไม่ได้การแล้ว ผมว่าผมหยุดอยู่บ้า...
เผียะ!
“อุเมวากะ! ทำบ้าอะไรของนาย” โมริยามะสะบัดมือออก ก่อนจะตบหลังผมเต็มแรง แล้วยืนกุมมืออีกข้างด้วยใบหน้าแดงจัด
...อาเระ?
เมื่อกี้ผมทำอะไรเธองั้นเรอะ! เธอต่างหากที่จะทำร้ายเบียทันของผมน่ะ!
ซากากิหัวเราะหุหุ ส่วนคิตาซาวะก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “ไม่เบาเลยน้า อุเมวากะ”
อะไรของพวกนาย!
ไม่มีใครเห็นใจผมที่โดนยัยนี่ตบเลยรึไง แหงล่ะว่าโดนตบเมื่อกี้มันก็ไม่ได้เบาอยู่แล้ว เสียงดังขนาดนั้น
...ผมว่าหลังผมต้องเป็นรอยปื้นแดงแน่ๆ อย่างนี้เบียทันก็จะเห็นตอนอาบน้ำแล้วก็เป็นห่วงผมน่ะสิ
บ้าเอ้ย!
ถ้าอย่างนั้นวันหลังเบียทันคงจะร้องไห้หนักกว่าเดิมแน่ๆ ผมจะตัดใจจากเธอมาได้ยังไง...
ผมเดินตามพวกนั้นมาเรื่อยๆ คิดอะไรเพลินๆว่าจะซื้อของอะไรกลับไปง้อเบียทันดี แล้วก็ถึงที่เรียนพิเศษแล้ว
อืม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาเรียนตอนปิดเทอมหน้าร้อนล่ะ ปกติผมจะนอนอยู่กับบ้านแล้วก็เล่นกับเบียทันทั้งวัน พวกเราจะวิ่งไล่จับกัน เล่นน้ำ สายยาง ว่าแล้วก็อยากกลับไปที่บ้านจังเลยน้า...
แต่พอซากากิเลื่อนประตูเปิด
บะ เบียทัน!
-------------------------
เก้าสิบเก้าเปอร์เซนต์ของความคิดอุเมวากะเป็นเบียทันค่ะ*ทรุด* เปลืองอัศเจรีย์ชะมัด รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นี่แบบว่่า...55555