มิลค์อายุ 21 ปี
เรื่องนี้ไม่ได้อ้อมค้อมอะไรมาก มันเป็นเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อ มิลค์ อายุ 21 ปี เราไม่จำเป็นต้องพร่ำพรรณนาอะไรถึงบรรยากาศรายล้อมอันจะกลายเป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า เพียงแต่โดยสังเขปของมิลค์นั้นเราจะเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นหญิงสาววัยกำลังจะพ้นมหาวิทยาลัย รูปพรรณสัณฐานของเธอสามารถบอกคุณได้อย่างไม่ต้องคิดว่าเธอเป็นคนไทยเชื้อสายจีนเป็นแน่แท้ ด้วยดวงตาลีบเล็ก ผิวขาวเหลืองออกสว่าง ผมเงาตรงเป็นธรรมชาติ แต่นั่นเป็นความเข้าใจที่ผิดมหันต์ เธอเป็นลูกครึ่งไทย-เวียดนาม แต่สิ่งหนึ่งที่คุณจะเดาไม่พลาดคือเธอเป็นลูกคนอันมีจะกินซึ่งก็ไม่น่าจะเกินจินตนาการนักจากระดับการศึกษาของเธอ มิลค์เป็นผู้มีใจใส่ในกิจการงานสังคมอย่างแม่นมั่นมาแต่ไหนแต่ไร เธอหวังว่าวันหนึ่งพลังของเธอจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้ อันเป็นแรงผลักดันแก่กล้าให้เธอดั้นด้นจากความเป็นลูกแกวย่านตลาดห้าแยกเมืองอุดรมาเป็นสาวสังคมมหาวิทยาลัยชื่อก้องในด้านรัฐศาสตร์ ซึ่งนับได้ถึงปัจจุบันก็นับเข้าปีที่สี่เสียแล้ว
มิลค์เป็นคนที่มีอุปนิสัยที่แน่วแน่ มุ่งมั่น กล้าหาญ และโอบอ้อมอย่างลึกซึ้ง วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอจะต้องใช้ชีวิตในโลกอันเธอเห็นว่าเลวร้ายเหลือคณา ในโลกที่ผู้คนล้วนแก่งแย่งชิงดี รบราฆ่าฟันกันเพื่อผลประโยชน์ของคนกลุ่มน้อยในโลก และมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายที่สุดเกินกว่าสปีชี่ส์ใดๆ ในโลกจะเสมอเหมือน เช้านี้ยังคงเป็นอีกวันที่โหดร้ายสำหรับเธอ โลกอันทุกข์ทรมานนี้เริ่มตั้งแต่เมื่อเธอเดินออกจากหอพักใกล้มหาวิทยาลัย สิ่งแรกที่เธอได้เห็นคือกลุ่มของวินมอเตอร์ไซค์ที่ดักรออยู่หน้าปากซอย พวกเขาต่างยกไม้ชูมือส่งสัญญาณมาทางเธอ และทันใดที่เธอหันไปสบตากลับเป็นเสี้ยววินาทีเดียวกันกับที่เธอต้องหลุบตาหนี สัญลักษณ์แปลกๆ ที่คนเหล่านั้นส่งมาทางเธอคือนิ้วชี้ขึ้นข้างบน “แม่งเอ๊ย ไอ้พวกชายเป็นใหญ่” เธอสบถก่อนจะเดินกอดกระเป๋ามุดหลบสายตาจากคนเหล่านั้นด้วยท่าทีกระวนกระวาย ครั้งหนึ่ง เธอเคยพยายามสร้างความตระหนักทางสังคมว่าด้วยการล่วงละเมิดทางเพศในที่สาธารณะแบบนี้ด้วยการเขียนที่มีชื่อว่า “การผลิตซ้ำวัฒนธรรมชายเป็นใหญ่ด้วยสัญลักษณ์มือของกลุ่มมอเตอร์ไซค์รับจ้างด้วยสัญลักษณ์มือและ cats call” ซึ่งผลออกมาไม่ดีนัก อาจารย์ที่รับหน้าที่บรรณาธิการบอกว่าบทความของเธอเต็มไปด้วยอคติต่อเพศตรงข้าม และในวันนั้น มันเป็นวันที่บทความนี้ถูกเสนอหน้าชั้น เสียงหัวเราะของเหล่าเพื่อนร่วมรุ่นที่มีต่อบทความของเธอมันทำให้รู้สึกราวโดนโลกทั้งใบถล่มใส่ เหตุใดการสร้างความตระหนักให้สังคมกลับถูกมองเป็นเรื่องตลก ยิ่งไปกว่านั้น เธอได้ตระหนักถึงความจริงของเธอข้อหนึ่งว่า มันไม่แปลกเลยที่อาจารย์คนนั้นจะปัดตกบทความของเธอ นั่นก็เพราะเขาเป็นผู้ชาย มันเรื่องอะไรที่เพศชายจะยอมรับว่าวัฒนธรรมชายเป็นใหญ่มีอยู่จริง ก็เห็นกันชัดๆ อยู่แล้วว่าการชี้นิ้วขึ้นบนของคนพวกนั้นมันหมายถึงอวัยวะเพศที่ชี้โด่ขึ้นบนฟ้า การแสดงท่าทีแบบนั้นมันมีแต่พวกดักดานเท่านั้นที่รับได้ แต่ก็ใช่ เพราะสังคมอันเลวร้ายด้วยชายเป็นใหญ่เธอจึงต้องยอมศิโรราบ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอผู้มีความมุ่งมั่นทำลายปิตาธิปไตยให้หมดไป ในครั้งต่อไปที่ต้องเข้าเรียนวิชานั้นอีกครั้ง เธอเลือกที่จะสวมหูฟังอันใหญ่แล้วนั่งในจุดที่คนเห็นเยอะที่สุด อาจารย์ถามกับเธอว่าทำไมถึงได้สวมหูฟังในขณะที่กำลังอยู่ระหว่างการสอน เธอทำท่าทางไม่ใส่ใจจนกระทั่งเพื่อนข้างๆ สะกิดตัวเธอ เธอจึงลุกพรวดขึ้นมาแล้วกล่าวคำปลุกใจเอาไว้ว่า