ในป่าใหญ่อันแสนไกลโพ้นแห่งหนึ่ง ยังมีสัตว์ป่าสองสหายที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเล็ก นั่นคือนกและเสือ แม้เป็นมิตรภาพต่างสายพันธ์แต่ทั้งสองก็รักใคร่กันมาก ทุกเช้าเย็นนกจะร้องเพลงให้สหายฟัง ด้วยเสียงอันไพเราะเสนาะจับใจ ชาวบ้านที่เข้ามาหาของป่าต่างก็หลงใหลในเสียงนั้น แต่พวกเขาไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จักนกชนิดนี้มาก่อน จึงตั้งสมญานามให้ว่า "โพระดก มันร้อง โฮกป๊ก โฮกป๊ก" เสือได้ยินดังนั้นจึงกระหยิ่มยิ้มย่อง เพื่อนตัวน้อยของมันยังมีสมญานามอันน่าเกรงขาม ตัวมันเองเป็นรองเพียงเจ้าป่า สมญานามนั้นจะต้องแผ่ไปทั่วพนา สะเทือนเลื่อนลั่นไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า
แล้วจึงคำรามไปสุดหล้า
"โฮกกกกกกกกก!!!!!!! ปี๊บ!"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
โฮกปี๊บ ไม่เกี่ยวกับ กบว. แต่อย่างใด