"อู๊ง มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ" คุณครูปารีญาใช้น้ำเสียงเฉียบขาดกับพ่อผมที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพักครู
ไม่ต้องสงสัยว่าผมถูกเชิญผู้ปกครองมาพบ แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่าคุณครูกับพ่อเคยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยอยู่โรงเรียนหนองอีฮ้อย นั่นจึงเป็นสาเหตุที่คุณครูเรียกชื่อเล่นพ่อผมอย่างไม่มีพิธีรีตองนัก
ที่น่าแปลกใจคือพ่อผมที่ตามปกติจะโครตดุอย่างกับเสือ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณครูปารีญากลับหงออย่างกับลูกแมว
"............"
ผมอยากถามสาเหตุใจจะขาด แต่อ้าปากไม่ได้เพราะโดนสั่งให้คาบไข่สั่นเจ้าปัญหาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม
"ลูกฉันไปก่อเรื่องอะไรอีกเหรอครู'ญา"
พ่อผมถามด้วยเสียงสั่น พลางกระเเอม
ใช่ เสียงสั่นด้วยความกลัวหัวหดของพ่อทำให้ผมได้แต่แอบขำอยู่ในใจ ไม่ไหวแล้ว
แต่เพราะไข่สั่นยังคับปากจึงหัวเราะออกมาไม่ได้ นอกจากหลุดเสียงออกมาเบา ๆ ว่า
"อู๊ง............"
"เมื่อกี๊มึงเรียกพ่อเหรอไอ้ตัวเเสบ"
ผมเงียบ ตอบไม่ได้เพราคาบไข่สั่นอยู่
พอเห็นผมถามไม่ตอบ พ่อหงุดหงิดมาก คว้ารีโมทไข่สั่นบนโต๊ะคุณครูปารีญาขึ้นมา หมายจะสั่งสอนผมที่ดื้อกำแหง
ผมถึงกับตาเหลือกเมื่อเห็นพ่อกดปุ่มสั่นเต็มแม็กซ์
"อู๊ง........"
เสียงครางกระเส่าลั่นห้อง...... ดังขึ้นจากคุณครูปารีญา
"?"
พ่อผมทำตาเลิ่ก สับสนสถานการณ์ จากนั้นก็ชี้รีโมตบังคับไปทางครูญา
"อู๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ" (ใครมันครางอู๊งกันวะ?) ครูเสียวจนทำรีโมตของไข่สั่นในปากของเด็กชายหล่น
ปั่ก
"อู๊งงงงอ่อกๆๆ" ไข่สั่นไหลลงคอของเด็กชาย
มองหน้าพ่อแว๊บเดียวผมก็ดูออก พ่อกำลังสงสัยว่าใครมันครางอู๊งกันวะ?
ผมอยากบอกพ่อใจแทบขาด ว่านั่นคือผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เพื่อนหญิงซื้อมาให้คนในกลุ่มทดลองใช้
มันคือ เอ็กก์ เชค อู๊งอู๊ง พัฒนาขึ้นโดยได้แรงบันดาลใจจากเพลงของ BKK48
ผมไม่ทันได้อธิบายเพราะไข่เพิ่งลื่นลงคอ สองวันต่อมา ไข่เวรนั่นก็หลุดจากตัวผมในช่องทางที่มันควรออกและถูกชักโครกทิ้งในที่สุด
ส่วนครูปารีญาในวันนั้นถูกพ่ออุ้มไปดูอาการที่ห้องพยาบาลแล้วหายไปนานสองนาน คนที่เดินผ่านแถวนั้นเล่าว่าได้ยินเสียงเตียงเหล็กห้องพยาบาลลั่นเอี๊ยดอ๊าดอยู่เป็นชั่วโมง