ทดลองเขียนแนวยุโรปเสิ่นเจิ้น
‘เคล็ดลับของการรมควันอยู่ที่การเลือกไม้’
เอลิกซ์รู้สึกเหมือนตอนนี้เขาเป็นขาหมูที่กำลังถูกรมควัน...ถ้าปล่อยทิ้งไว้อีกนิดเขาก็คงจะสุกจนกลายเป็นแฮม...
เด็กหนุ่มเคยช่วยป้าเมย์รมควันสารพัดสัตว์อยู่หลายครั้ง ทั้งปลาเทราต์ ไก่งวง เป็ด และส่วนต่าง ๆ ของหมูตัวอ้วน แต่ไม่มีครั้งไหนที่เขาต้องเอาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางควันไฟแบบนี้เลยสักครั้ง...ถึงมันจะไม่ใช่ควันจากเนื้อไม้ แต่กลิ่นหอมเอียนจากกำยานผสานกับเสียงสวดแหลมสูงที่เกือบจะเป็นเสียงโหยหวนของเหล่านักบวชในชุดขาวก็ทำให้เขาประสาทเสียจนอยากจะกลายเป็นแฮมอบน้ำผึ้งขึ้นมาจริง ๆ
แค่สวดเฉย ๆ ไม่พอเหรอ...ทำไมต้องจุดกำยานรมควันกันด้วย...
สามวันแล้วที่เอลิกซ์ถูกรมควันในพิธีอวยพรจากศาสนจักรแห่งแสง ดวงตาของเขาแดงก่ำเพราะควันหนาทึบ แสบตาเสียจนน้ำตาจะไหลเอ่อออกมาอยู่รอมร่อ แสบจมูกเสียจนไม่รู้สึกว่าเคยมีจมูกไว้หายใจ อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะเข้าร่วมเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่ามีใครดันบ้าจี้ตั้งกฎให้ทุกคนที่เข้าร่วมขบวนตามหาตัวเจ้าชายเกเบรียลต้องผ่านการอวยพรจากเหล่านักบวชในทุกเช้า และใครที่ว่านั่นดันเป็นเจ้าชายรัชทายาทอันดับสองแห่งอาณาจักรอาริไพน์
ส่วนอันที่จริงกว่าเมื่อกี้...เอลิกซ์ไม่ได้อยากเข้าร่วมตามหาเจ้าชายเกเบรียลตั้งแต่แรก เด็กเลี้ยงม้าอย่างเขาไม่ได้อยากช่วยชาติเพราะจงรักภักดีขนาดนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าชายที่ว่าหน้าตาเป็นแบบไหน เพราะเจ้าชายเกเบรียลหายสาบสูญไปตั้งแต่สิบห้าปีก่อน เขาจำได้แค่ราง ๆ ว่าเป็นเจ้าชายร่างกายสูงกำยำที่มีเส้นผมสีน้ำเงินเข้มและนัยน์ตาสีทองสุกใส...เหมือนกับเจ้าชายอีกหกพันกว่าคนที่เหลือ
จำนวนเจ้าชายที่มากมายขนาดนั้น ดูแล้วก็ไม่น่ามีปัญหาเรื่องขาดแคลนรัชทายาท แต่เมื่อสองสัปดาห์กลับเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในราชสำนัก หลังจากพระราชากิลเบิร์ตฟ้องหย่าพระราชินีและปลดเจ้าชายริชาร์ดออกจากตำแหน่งรัชทายาท เพราะจับได้ว่าเจ้าชายเป็นบุตรที่เกิดขึ้นกับชายชู้
เอลิกซ์ได้ยินข่าวแว่วมาว่ามีเจ้าชายหลายคนทะเลาะเบาะแว้งกันเรื่องแย่งบัลลังก์ แต่ร้ายแรงที่สุดคือเจ้าชายคนหนึ่งถูกหลอกไปปล่อยทิ้งไว้กลางทะเลทราย...สุดท้ายพระราชาจึงต้องประกาศให้หาตัวเจ้าชายเกเบรียลบุตรชายคนโตให้เจอภายในสองปี ก่อนที่พรมปูพื้นในพระราชวังจะอาบด้วยเลือดจนกลายเป็นโศกนาฏกรรมแสนเศร้าของอาณาจักร
เด็กหนุ่มตัดสินใจเข้าร่วมขบวนตามหาเจ้าชายเกเบรียลก่อนออกเดินทางเพียงแค่คืนเดียว เพราะเขาเพิ่งจะได้อ่านประกาศอย่างละเอียด เขาไม่ได้คาดหวังรางวัลอันเป็นทรัพย์สินเงินทองจำนวนมหาศาล ยศถาบรรดาศักดิ์ หรืออะไรต่อมิอะไรที่พระราชายินดีจะมอบให้ โธ่...เด็กเลี้ยงม้าอย่างเอลิกซ์จะตามหาเจ้าชายเจอได้ยังไง เขาก็แค่เห็นว่าพระราชาทุ่มไม่อั้น คนที่ออกเดินทางไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรสักอย่าง ไหนจะเบี้ยเลี้ยงที่ให้รายสัปดาห์อีกล่ะ...ออกมาเปิดหูเปิดตาสักปีสองปีคงจะไม่เดือดร้อนอะไร
ใช่...เขาไม่เดือดร้อน แต่คนที่เดือนร้อนกลับกลายเป็นป้าเมย์ แม่ครัวผู้ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ที่คิดไปเองอย่างผิด ๆ ว่าเขายังเป็นเอลิกซ์วัยแปดขวบที่วิ่งซนไปทั่ว ไม่ใช่เอลิกซ์วัยสิบแปดที่โตเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสขวัญใจคนครัว...
“อย่ามาหลอกข้าเสียให้ยากเจ้าหนู เจ้าก็แค่อยากออกไปเที่ยว ไม่ได้อยากไปตามหาเจ้าชายเหมือนคนอื่นเขาหรอก!” เสียงของป้าเมย์ยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำเหมือนกับใบหน้าบึ้งตึงจนเกือบจะแข็งกระด้างและดวงตาสีเหลืองอำพันที่มองเขาอย่างรู้ทัน
“โธ่...ใครจะกล้าหลอกป้าเมย์ของข้ากัน” น้ำเสียงทุ้มลากยาวเหมือนค่อนไปทางออดอ้อนมากกว่าตัดพ้อ ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มขยับยิ้มออกเป็นรอยยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับเหมือนกับทุกครั้งที่เขากำลังคิดทำอะไรแผลง ๆ “ข้าแค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง...ท่านก็รู้ว่าข้าไม่เคยออกนอกเมืองหลวงเลยสักครั้ง”
อย่าว่าแต่เมืองหลวงเลย แค่ออกนอกเขตรั้ววังแอเรียสยังนับครั้งได้...
เอลิกซ์เติบโตขึ้นในพระราชวังแห่งราชวงศ์ดาริสโดยไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงคือใคร อดีตของเขาช่างว่างเปล่า...แค่เหมือนกับว่าวันหนึ่งจู่ ๆ เขาก็เข้ามาอยู่ในที่นี่ และมีป้าเมย์ หนึ่งในหัวหน้าคนครัวเป็นคนเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็ทำงานสักอย่างในวังเหมือนกับเด็กกำพร้าคนอื่นที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน
เขามีความสุขดีภายใต้การดูแลของป้าเมย์...มีความสุขกับการเลี้ยงม้าของเหล่าเชื้อพระวงศ์ แต่หลายครั้งที่จิตใจร่ำร้องหาอิสรภาพ...ราวกับว่าเขาเป็นนกสีฟ้าตัวจ้อยซึ่งโดนกักขังไว้ในกรง เฝ้ารอคอยวันที่จะออกโผบินไปยังท้องฟ้ากว้างเพื่อตามหาความสุข