วิธีการเอาตัวรอดจากเหล่าโนวิสผู้กระหายเลือด 101
“เด็ก ๆ จ๊ะ โตไปอยากเป็นอะไรกันเอ่ย?”
ชิบหายละ เปิดมาแบบนี้แม่งต้องแน่นอนว่าผมคงไม่ได้อยู่ในโลกพนักงานบริษัททำงาน 9 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น แต่ทำโอทีต่อถึง 5 ทุ่มแน่ ๆ ตะกี้ก็ไม่ได้ถูกทรัคซังส่งมาต่างโลก ยังมั่นใจว่ากำลังแก้ไฟนอลสุดท้ายของลูกค้าที่จะเอาภายในพรุ่งนี้เช้าอยู่เลย ถึงกรุงโรมจะไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่ถ้าบัดเจ็ทถึง จะเอาเวนิชกับปรารีสด้วยก็ได้
สงสัยกระทิงแดงผสมเอ็มร้อยและเอสเพรสโซ่สองเป๊กคงทำพิษกัน ผมคงตายห่าคาคอมพิวเตอร์และเมาส์ปากกาของบริษัทไปแล้วมั้ง ที่สำคัญกว่าคือตอนนี้ต้องมาอยู่ในสถานการณ์อะไรวะเนี่ย
“พุดิดินอยากเป็นคุณครูค่าา” ยัยเด็กน้อยตาแป๋วกระโดดจนเนื้อตัวสีชมพูใสเด้งดึ๋ง ๆ ด้วยความร่าเริงเบอร์สิบ ถึงเพื่อนจะบ่นว่าเชยแต่อย่างน้อยก็ยังได้รับคำชมจากคุณครูตัวสีม่วงพาสเทล
“ปิ๊วปิ๊วอยากสไลม์นักบวชสาวฮะครู” ไอ้เด็กตัวสีแดงกลมโตเกินไซส์เพื่อนหน้าตาหาเรื่องหาราวตอบแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สไลม์นี่มันคือ verb ประเภทไหนวะ ขอคำขยายความด้วยไอ้หนู
“อู้หูววว เท่จังเลย ปิ๊วปิ๊วอยากจะสไลม์นักบวชสาว! นี่ต้องเป็นตำนานแน่ ๆ ยังไม่เคยมีบรรพบุรุษคนไหนเคยสไลม์นักบวชสาวเลยนะ! มีแต่เคยสไลม์นักเวทย์หนุ่ม”
เดี๋ยว ๆ ไอ้สไลม์นี่คือหมายถึงทำเรื่องลามกติดเซ็นเซอร์ใช่ไหม! เอ็งมันสายบาปหรือยังไงถึงอยากไปปู้ยี่ปู้ยำนักบวชสาวน่ะ แล้วไอ้โคตรพ่อโคตรแม่ที่เคยไปปล้ำนักเวทย์ชายนี่มันยังไง? ยัยครูก็ห้ามหน่อยสิโว้ย ลูกเด็กเล็กแดงคิดเรื่องลามกจกเปรตพรรค์นี้ หล่อนจะปล่อยมันไปเฉย ๆ เรอะ
“ปาปาอยากเป็นเจลลี่รสมินต์ที่เสิร์ฟในหน้าร้อน~” สไลม์ตัวน้อยสีฟ้าน้ำทะเลพูดด้วยท่าทางเขินอาย ส่วนที่น่าจะเป็นแก้มแดงระเรื่อ
“ว้าวว ปาปาต้องอร่อยแน่ ๆ เลย”
หล่อนแม่งไร้อนาคตสุดแล้วปาปา แม่งอยากโตไปเป็นของกิน! แล้วไอ้การสนับสนุนของเพื่อนนั่นคือแม่งอะไร เอ็งเป็นฮันนิบาลลิซึ่มอยากรับประแดกเพื่อนในหน้าร้อนเหรอ?”
“ความฝันแต่ละคนน่ารักมากเลยจ๊ะ” น่าฮักกะผีอีป้ออีแม่คิงก๊า แต่ละตัวฝันห่าเหวอะไรบัดซบขนาดนั้นวะ ยัยครูเห็นผมเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้ตอบเลยมองลอดแว่นตาที่ไม่รู้ว่าแปะอยู่บนก้อนใส ๆ ได้ยังไง “ปุรินรินล่ะจ๊ะ อยากโตไปเป็นอะไร”
“เทพอย่างปุรินรินต้องอยากเป็นราชันสไลม์แน่เลย~” ยัยปาปาที่ฝันอยากเป็นขนมชิงตอบก่อนที่ผมจะคิดคำตอบออก
ราชันสไลม์บ้าบออะไร ตรูไม่เป็นด้วยหรอกเฟ้ย ฟังดูก็รู้ว่าเป็นแค่บอสกาก ๆ โนวิสเลเวลแปดยังไม่ทันได้เลือกอาชีพก็ตบตายในไม่กี่ทีแล้วมั้ง เกิดใหม่ทั้งทีเป็นอะไรเสือกไม่เป็น ดันเป็นสไลม์สีโง่ ๆ โคตรปัญญาอ่อน
“ครูฮะ!” ลูกคู่ของปิ๊วปิ๊วที่คอยช่วยชงตะโกนแทรกขึ้นมา ครูสาวสไลม์สีม่วงจุปากเบา ๆ ให้เขาเงียบปล่อยให้ผมได้พูดก่อน แต่เขาก็ยังไม่หยุด “ครูฮะ! ผู้กล้าฮะ~”
“อ๋อ ปุรินรินอยากเป็นผู้กล้าเหรอจ๊ะ เป็นความฝันที่—-โผล๊ะ!”
ครูพูดยังไม่ทันจบก็ถูกมีดสั้นจากด้านหลังปักเข้ากลางหัวจนแตกดังโผล๊ะกลายเป็นน้ำเหนียวสีม่วงที่สาดใส่เต็มหน้าเหล่าสไลม์อนุบาลที่ล้อมวงกันอยู่ ส่วนแว่นตาที่เคยอยู่บนหน้าก็ร่วงแกร๊งลงกับพื้น ระหว่างที่เด็ก ๆ มองหน้ากันแบบไม่รู้จะทำยังไงดี ก็มีเสียงประกาศขึ้นเสียก่อน
“ผู้เล่น วันนี้พี่มาคนเดียว กำจัดครูสาวสไลม์ม่วงเลเวล 4 ได้รับ 35 exp. และดรอปไอเทมเควสแว่นตาสไลม์”
ผมกระโดดขึ้นแล้วหันตัวไปมองด้านหลัง ทุ่งสไลม์ที่แสนสงบสุขเริ่มมีเหล่าชายหญิงในชุดผ้าฝ้ายโทรม ๆ ยังไม่ได้เลือกอาชีพเกาะกลุ่มฟาดฟันก้อนสไลม์หลายสีกันอยู่
“หนีสิเว้ย รอพ่อเอ็งมาตัดริบบิ้นเรอะ” พอผมพูดจบเหล่าสไลม์เด็กก็แยกย้ายหนีไปคนละทางทั้งที่ยังร้องไห้กันจ้าละหวั่น ส่วนผมกระโดดดึ๋ง ๆ เผ่นหนีไปทางที่คิดว่าจะมีผู้กล้าน้อยที่สุด
ส่วนคำตอบที่ว่าเกิดใหม่มาอยากเป็นอะไร ก็มีคำตอบเอาไว้ในใจแล้ว
ตูไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น ตูขอแค่มีชีวิตอยู่รอดไม่โดนโนวิสตบตายก็พอ!