เพียงดินยังคงทำงานเหมือนเดิม...งานขุดรื้อซากตึกผุพังเหมือนเดิม ภายใต้แดดอันร้อนระอุที่ไม่มีวันลดลงของกรุงเทพมหานครเหมือนเดิม เขายังคงอยู่ในเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มเหมือนเดิม และหน้ากากป้องกันมลพิษมันก็คงยังคาดอยู่บนใบหน้าของเขาเหมือนเดิม มีบางสิ่งหรอกที่ไม่เหมือนเดิม...ใจเขาที่ไม่เหมือนเดิม และหนังสือเล่มนั้นที่ไม่ได้อยู่ที่เดิม
--มันหายไปแล้ว--
ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ดี มันหายไปพร้อมกับเพื่อนเขาที่จากไป จะมีใครล่ะที่หยิบฉวยมันไป..ก็มีแต่ชายคนนั้นที่รู้ว่าเขาเก็บสิ่งของต่างๆไว้ที่ไหน
ทุกสิ่งคือการเรียนรู้...และวันนี้เขาก็ได้รับรู้คำตอบที่เขาเคยค้นหามันมาก่อน ชีวิตของเขาไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนแต่ก่อน ใครบางคนสอนให้เขารู้จักเชื่อใจคนอื่นและสอนให้ไม่เชื่อใจคนอื่นไปพร้อมๆกัน บางทีเขาอาจจะกลับมามีชีวิต...ชีวิตที่ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนร่างตายซากรอลมหายใจสุดท้าย สิ่งที่เขาตามหายังคงเป็นอิสรภาพเหมือนเดิม และบวกเพิ่มความสงบสุขที่เขาได้เรียนรู้จากหนังสือเพียงเล่มเดียวของเขา--ที่มันไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้วก็ตาม
ตู้ม
เสียงระเบิดดังกึกก้องเข้าไปในโสตประสาทของชายหนุ่ม...แรงปะทะทำให้ร่างกายเขาปลิวกระเด็นจากจุดที่เขาเคยยืนอยู่ มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเกิดคาดคิด เพียงวินาทีที่เพียงดินนึกเสียดายชีวิต ก่อนที่มันจะเลือนหายไปในชั่ววินาทีต่อมา ภาพเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาในทุ่งนาสีเหลืองอร่าม แม้มันจะเป็นเพียงจินตนาการ...แต่น่าแปลกที่มันสวยงามเหลือเกิน
เขาปิดตาลง...หวนคิดถึงความสวยงามของอดีตที่จินตนาการได้ ปล่อยร่างให้ลอยละลิ่วไปตามลมเหมือนกับว่าเขาเป็นนกที่สยายปีก--โบยบินไปสู่อิสรภาพและความสงบที่แท้จริง
-จบ-