วายนะจ๊ะ แต่อ่านเอาฮาได้ เพราะกูก็เขียนเอาฮาในมือถืออ่ะ
คุณจะต้องไม่เชื่อเรื่องที่ผมกำลังจะเล่าตอนนี้ แน่ล่ะ ผมเองยังไม่เชื่อ...
มาร์โก้ตายแล้ว ตายเมื่อกี้ ตายหลังจากที่เขาได้ เอ่อ... ปลดปล่อย อย่างรุนแรงเข้ามาในร่างของผม
ให้ตายเถอะ ผมแทบไม่อยากเชื่อ คนเราจะตายเพราะถึงจุดออกัสซั่มนี่นะ... นี่เท่ากับว่าผมเป็นฆาตกรฆ่าเขาหรือเปล่า
ผมเหลือบมองดวงตาสีเขียวที่เบิกกว้างของมาร์โก้ พระเจ้า ไอ้จ้อนของเขายังเสียบคาตัวผมด้วยซ้ำ ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถอะว่าผมจะแงะศพหมอนี่ออกไปยังไงดีเนี่ย
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเสียดายหน้าตาหล่อเหลาของมาร์โก้ ถ้าเป็นคุณก็ต้องเสียดายเหมือนกับผมนี่แหละ เขาน่ะเป็นถึงนักกีฬาอเมริกันฟุตบอลตัวท็อปเชียวนะ อนาคตไกลถึงขั้นมีมหาลัยมาต่อคิวจ่อใบสมัคร
แต่...เขาตายห่าไปแล้ว ลาก่อนมาร์โก้
ผมอาจจะเด็ดดวงจนมาร์โก้หัวใจวายตายคาอก แต่ไม่ได้โหดร้ายขนาดจะกำจัดศพเขา อย่างน้อยเซ็กส์เมื่อครู่ก็ทำให้ผมสำราญอยู่มาก...สัก 2-3 สัปดาห์คงได้
ต้องใช้เรี่ยวแรงพอตัวกว่าจะเอาศพที่มีผิวสีแทนและกล้ามท้องล่ำบึ้กออกไปจากร่างผมได้ ผมตบหน้าตัวเอง 3-4 ครั้ง ใบหน้าเฉยชาค่อยเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก ดวงตาสั่นไหวและคลอด้วยหยาดน้ำตา เหมือนเสียงผมตอนนี้เป๊ะ
"มะ...ไม่นะ มาร์โก้ ไม่นะ" ผมร้องเรียกซ้ำๆ แต่มั่นใจว่าให้ตายยังไงมาร์โก้ก็ไม่กลับมา ต่อจะให้เอาดร.เฮ้าส์กี่คนมาช่วยปั๊มหัวใจ แต่คนตายห่าไปแล้วไม่มีวันฟื้นขึ้นได้หรอก
ผมคว้าโทรศัพท์ที่หัวเตียงแล้วกดหาตำรวจ กรอกเสียงที่ฟังดูแล้วร้อนรนที่สุดออกมา "ช่วยด้วยครับ แฟนผม..เขาตายแล้ว"
นั่นล่ะครับ เหตุการณ์ต่อจากนั้นคุณก็คงคิดได้ รถตำรวจ รถพยาบาลจอดเต็มหน้าบ้านผมไปหมด เขาหามมาร์โก้ออกไป ส่วนผมก็ทำตาแดงๆ แล้วก็ทำตัวอ่อนๆ เหมือนจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ...เชื่อเถอะว่าน่าสงสารสุดๆ
ก่อนที่ผมจะเป็นลมล้มตึงตรงบันไดหน้าบ้านด้วยความโศกเศร้าจากการตายของแฟนสุดที่รักที่คบกันมาได้ 2 เดือน ร่างของผมก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือแกร่งของใครคนหนึ่งเสียก่อน
"คุณโอเคมั้ย?" น้ำเสียงทุ้มแต่แตกพร่าที่หางเสียงเอ่ยถามขึ้น ผมจับท่อนแขนล่ำไว้ก่อนจะค่อยๆ ประคองตัวเองให้ลุกขึ้น
"ผม...ไม่เป็น..ไร" ผมเม้มปากช้าๆ เหมือนคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไรหนัก แต่ในสมองกลับร้อนรนไปหมด ความกระหายที่มาร์โก้เพิ่งเติมเต็มไปเมื่อกี้เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง
"คุณคงตกใจมาก นั่งพักก่อนเถอะ" ชายหนุ่มในเครื่องแบบตำรวจประคองผมไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ขณะที่ผมพยายามบังคับไม่ให้หัวใจเต้นสั่นสะรัวเกินไปจนผิดสังเกต
"ขอบคุณ---" พยางค์สุดท้ายแผ่วไปจนแทบไม่มีเสียงเมื่อผมเงยหน้าสบตากับดวงตาสีชาคู่นั้น เหมือนกับถูกหลุมดำขนาดยักษ์ดึงดูดเข้าไปภายใน....
เป็นเขา! ต้องเป็นเขาเท่านั้น!
ร่างกายของผมเรียกร้องเจียนคลั่ง มือทั้งสองข้างสั่นระริกอย่างคุมสติไม่ได้ อากัปกิริยาที่มากจนเกินไปทำให้ประสาทสัมผัสของผมลดน้อยลง นี่ผมกำลังจะเป็นลมไปจริงๆ....
ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายของใครหลายคน พยาบาลที่วิ่งเข้ามาและแสงริบหรี่ที่ผมเห็นไกลๆ ไม่มีอะไรเด่นชัดเท่าดวงตาสีชาจากชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้น
ตั้งแต่อยู่มา 147 ปี มีคู่มาแล้ว 58 คน นับมาร์โก้เป็นคนที่ 59 ...ไม่เคยมีใครทำให้ผมเป็นไปได้ขนาดนี้
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....ผม-ต้อง-ได้-เขา!