นังขี้ข้ากับเจ้าชายทั้ง 7
ข้าตื่นก่อนฟ้าสาง...ตื่นก่อนเวลาที่หมู่มวลนกน้อยและแม่ไก่ตัวอ้วนจะส่งเสียงร้องปลุกให้เหล่าคนงามตื่นจากนิทรา หน้าที่ของข้าคือต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่จะรับมือกับสงคราม "ของจริง"
.
...
"ใครก็ได้ ช่วยข้าหวีผมที!!" เสียงตะโกนโหวกเหวกจากยอดหอคอยทำให้ข้าต้องรีบปิดเตาอบขนมปังแล้ววิ่งไปตามต้นเสียง
ครั้งที่สามแล้วนะที่สัปดาห์นี้ราพันเซลหวีผมตัวเองไม่ได้ ข้าบอกให้เขาตัดผมไปไม่รู้จักกี่ครั้ง เขาก็ยังดื้อด้าน ไม่รู้จะเก็บผมไว้ให้ใครมาปีนขึ้นไปบนหอคอยหรือไง
ถ้าจะมีปัญญาไว้ผมยาว ก็ต้องมีปัญญาหวีเองด้วยสิ(วะ)
หวีผมสีทองยาวสลวยของเจ้าชายเสร็จ ข้าก็ได้ยินเสียงตึงตังปึงปังจากห้องสมุดด้านบน เจ้าชายอสูรอาละวาดอีกแล้วเรอะ!? ใครเอากระจกไปให้เขาส่องกันไม่ทราบ ก็รู้อยู่ว่าเขารับสภาพขนนุ่มฟูของตัวเองไม่ได้ ยังจะไปยั่วยุให้เขาโกรธอีก
เพล้ง
กระจกเจ้าปัญหาโดนทุบแตกไปเรียบร้อย ก็ดี อย่างน้อยเขาจะได้เลิกโวยวาย ไว้ข้าค่อยไปกวาดเศษกระจกทีเดียวก็ได้ ตอนนี้ข้าต้องรีบไปปลุกเจ้าชายนิทราเสียก่อน เหลือเขาคนเดียวในปราสาทนี้ที่ยังไม่ตื่น ปลุกก็ยาก ไม่รู้จะนอนกินปราสาทกินหอคอยหรือไง
หลังจากลากเจ้าชายนิทราออกจากเตียงได้ ข้าก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องครัว ทิ้งมานานขนาดนี้ขนมปังไหม้หมดไปแล้วมั้ง แต่พอเข้าครัวไปก็ได้กลิ่นขนมปังหอมฉุย ซินเดอร์จัดการเอาขนมปังออกจากเตาอบเรียบร้อย
ถึงจะขัดใจหน่อยที่เขาเป็นเจ้าชายแต่ดันชอบทำตัวเหมือนคนใช้ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเดียวที่ช่วยข้าทำงานบ้านล่ะนะ ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ
"สโนว์กินแอปเปิ้ลติดคออีกแล้ว" เด็กหนุ่มถอดถอนใจพร้อมกับข้าที่กระตุกคิ้วเข้าหากัน "แต่ไม่เป็นไร ข้าช่วยปฐมพยาบาลให้แล้ว ท่านนางฟ้าแม่ทูนหัว"
เฮ้อ บอกตั้งกี่รอบแล้วว่าข้าไม่ใช่นางฟ้าแม่ทูนหัว แล้วก็ไม่ใช่แม่มดด้วย...ข้าเป็นคนรับใช้ต่างหากเล่า