ปนัดดาเป็นเด็กเรียน แต่ขาดความมั่นใจในตัวเอง บรรดาอาจารย์พูดเป็นเสียงเดียวกัน
เธอมีเพื่อนสนิทชื่อบุ๋มบิ๋ม เด็กสาวทั้งสองคนกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า ทั้งคู่ตั้งเป้าว่าจะสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ให้ได้ หลังเลิกเรียนจึงชักชวนกันไปเรียนพิเศษในสถาบันมีชื่อ ส่วนวันที่ไม่มีคอร์สเรียน ก็มักจะมารวมหัวกันติวหนังสือในร้านกาแฟ
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ปนัดดาถูกปลุกสายเรียกเข้าปลุกตั้งแต่เก้าโมงเช้า เด็กสาวถอนหายใจอย่างไม่ใคร่จะสบอารมณ์นักขณะที่เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหัวเตียง แต่พอเธอเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นเพื่อนสนิท สีหน้านั้นก็แช่มชื่นขึ้น จึงกดรับสายแล้วพูดว่า "ว่าไงบิ๋ม แก โทรมาแต่เช้ามีอะไรเหรอ"
"นี่เราโทรมากวนแกปะเนี่ย" เสียงใสของบุ๋มบิ๋มตอบกลับมา "เออ คือจะบอกว่าวันนี้เราไปติวหนังสือกับแกไม่ได้นะ พอดีพ่อกับแม่ออกไปธุระ แล้วเขาให้เราอยู่เฝ้าบ้านอะ"
"อ้าวเหรอ" น้ำเสียงของปนัดดาเจือกระแสผิดหวังเล็กน้อย "ไม่เป็นไรหรอกแก งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกันที่โรงเรียนเลย"
บุ๋มบิ๋มเงียบไป คล้ายกำลังนิ่งคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นว่า "งั้นเอางี้ไหม... นัดดา แกมาบ้านเราปะล่ะ กว่าพ่อกับแม่เราจะกลับก็คงดึกๆ แหละ ไม่มีใครรู้หรอก"
ปนัดดาตอบรับคำอย่างแทบไม่ต้องคิดตรึกตรองอะไรให้มากความ เธอคุยกับเพื่อนสนิทอยู่อีกสองสามประโยค ก่อนที่จะรีบวางสาย อาบน่้ำแปรงฟันจนสะอาด ก่อนที่จะสวมชุดตัวสวย แต่งหน้าบางๆ หอบหิ้วตำราขึ้นแท็กซี่ไปยังบ้านของบุ๋มบิ๋ม
เพียงแค่ชั่วโมงเศษหลังตื่นนอน ปนัดดาก็เดินทางมาถึงบ้านที่บุ๋มบิ๋มอาศัยอยู่ ที่แห่งนั้นเป็นบ้านเดี่ยวในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างเงียบสงบ และสิ่งที่ต้องแลกมากับความเงียบสงบนั้นก็คือการที่มีผู้คนบางตา สุ่มเสี่ยงต่อการที่จะเกิดเหตุร้ายโดยไม่มีใครทราบเรื่อง พ่อแม่ของเด็กสาวจึงไม่อยากให้เธอกลับบ้านเพียงลำพังในช่วงเย็นช่วงค่ำนั่นเอง
บุ๋มบิ๋มออกมารับเพื่อนสนิทถึงหน้าประตูรั้ว เธอเป็นเด็กสาวร่างผอมบาง ผิวขาวสะอาดได้มาจากเชื้อจีนฝั่งแม่ ถึงแม้จะไม่ได้ประทินโฉมแต่งตัวสวย ก็ยังนับว่าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาชวนมองผู้หนึ่ง
พอบุ๋มบิ๋มเห็นเพื่อนแต่งหน้าสวมชุดสวยก็ต้องอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ "จะแต่งไปอวดใครอะแก" เธอพูดหยอกขณะที่เดินนำปนัดดาเข้าบ้าน "นี่กินอะไรมารึยังเนี่ย ที่บ้านไม่มีอะไรกินนะ"
เมื่อประตูบ้านถูกปิดลง บรรยากาศก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ บุ๋มบิ๋มรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จึงหันกลับมาหาเพื่อนสนิทหมายจะไถ่ถามว่าทำไมถึงเงียบไป แต่เมื่อดวงตาทั้งสองคู่สบกัน แววตาประหลาดของปนัดดานั้นก็ทำให้เด็กสาวชะงักไป ต้องเอ่ยขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า "แก... นัดดา... เป็นอะไรอะ อย่ามองเราแบบ..."
เกิดเสียงดังตุ๊บเมื่อปนัดดาทิ้งกระเป๋าใส่หนังสือลงกับพื้น ก่อนที่จะสาวเท้ายาวๆ เข้าประชิดร่างของเพื่อนสนิทอย่างไม่ปล่อยให้ทันได้ตั้งตัว ดวงตาของบุ๋มบิ๋มเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากของเธอถูกริมฝีปากของอีกฝ่ายเกาะกุม ลิ้นของเธอสัมผัสได้ถึงความหยุ่นของลิ้นของอีกฝ่ายที่สอดแทรกเข้ามาหมายจะชำแรกให้ถึงดวงวิญญาณของเธอ