>>255
"ลบสะอาดมากเลยล่ะบุ๋มบิ๋ม" ปนัดดากล่าวด้วยความดีใจ ยางลบก้อนนี้ลบสะอาดกว่าก้อนที่หายไปซะอีก
"มันทำอย่างอื่นได้อีกนะ" บุ๋มบิ๋มคลี่ยิ้มบาง ๆ
"เอ๋"
"ตามมาสิ เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้ดู"
บุ๋มบิ๋มหยิบยางลบสีขาวก้อนนั้นมากำไว้ในมือแล้วจูงมือปนัดดาเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปห้องเก็บไม้กวาดที่อยู่ใต้บันไดภายในตึก
"ทำไมต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ" ปนัดดาถามทันทีที่เข้ามาในห้องแคบ ๆ และเต็มไปด้วยฝุ่น เธอเริ่มคันจมูกเสียแล้ว
"ต้องเป็นที่นี่เท่านั้นแหละ" บุ๋มบิ๋มผลักร่างของปนัดดาให้ชิดกับผนังห้อง เข่าข้างหนึ่งคั่นระหว่างขาเรียวสวยของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยมีสีแดงเรื่อ ดวงตาเป็นประกายเหมือนรอช่วงเวลานี้มานาน "เธอดูนะ"
บุ๋มบิ๋มเริ่มสาธิตให้เห็นประโยชน์อย่างอื่นของยางลบก้อนเล็ก ๆ นั่น มือของเธอเลื่อนมือไปจับปลายนิ้วบอบบางของอีกฝ่ายแล้วยกขึ้นให้อยู่ตรงหน้า เธอบรรจงใช้ยางลบถูเบา ๆ บนปลายนิ้วนั้น ถูไม่กี่ทีปลายนิ้วที่เคยเป็นสีเนื้อก็เลือนลางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อน
"เห็นหรือยัง"
"ม มันเกิดอะไรขึ้น" เสียงปนัดดาสั่นราวกับลูกนกที่เพิ่งออกจากไข่เจอนักล่า นิ้วของเธอหายไป เล็บที่เธอดูแลมาอย่างดีก็หายไป "เธอจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ"
ร่างเล็กดิ้นเพื่อจะสะบัดให้หลุดจากกรงเล็บของนักล่า แต่มันไม่ง่ายดายขนาดนั้น ในเมื่ออีกฝ่ายใช้มือข้างนึงบีบคอเธอและดันให้ชิดผนัง เสียงที่ออกมาจากลำคอเป็นเสียงขลุกขลักเหมือนน้ำที่ค้างอยู่ในท่อเวลาเปิดก๊อก ดวงตของปนัดดาเบิกกว้าง
"เบา ๆ หน่อย ฉันต้องใช้สมาธินะ" ใจจริงบุ๋มบิ๋มอยากลบปากโสโครกนั่นออกเป็นอย่างแรก แต่สุดท้ายก็เก็บไว้เพราะอยากฟังเสียงน่าสมเพชของมันตอนร้องขอชีวิต เหอะ อีแพศยา นังเพื่อนสารเลว
"ฉันรู้นะว่าเธอแอบทำอะไรลับหลังฉันไว้บ้าง มือข้างนี้สินะที่เคยจับไอ้นั่นของแฟนฉัน ไม่เป็นไร ฉันจะลบมือเน่า ๆ ของเธอเอง เดี๋ยวมือเธอก็จะสะอาดแล้ว" แฟนของเธอเป็นผู้ชายน่ารังเกียจ เพื่อนของเธอเองก็สกปรกเพราะไปจับไอ้ผู้ชายขยะนั่น บุ๋มบิ๋มลบมือของเพื่อนรักอย่างพิถีพิถัน บัดนี้มือข้างขวาของปนัดดาไม่มีอยู่อีกแล้ว
มือที่จับ แขนที่กอด หน้าอกที่ถูกโลมเลีย ใบหน้าที่แฟนเธอหลงรัก บุ๋มบิ๋มจะลบให้หมด
ไม่-ให้-เหลือ