>>210 กูชอบ กูขอต่อ
โนบิตะเห็นชิซูกะวิ่งหนีไปก็ฉุกคิดได้ว่า ชิซูกะต้องไปแจ้งตำรวจแน่ ๆ ตัวเขาไม่มีอะไรดี ฐานะทางบ้านไม่รวย ไม่มีเส้นสาย หากเรื่องไปถึงตำรวจ อนาคตทุกอย่างของเขาก็ต้องจบสิ้น
โนบิตะวิ่งตามชิซูกะไป เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา ก็รีบวิ่ง ทำให้ก้าวพลาดจนตกบันได และโนบิตะวิ่งตามเธอได้ทัน
ชิซูกะที่ตกบันไดมองโนบิตะที่มีสีหน้าคร่ำเครียด เขาขึ้นคร่อมร่างของเธอ แล้วตบหน้าของเธอสุดแรง
“ทั้ง ๆ ที่ฉันรักเธอ แต่เธอกลับไปมีอะไรกับมัน แล้วยังจะไปแจ้งตำรวจอีก เธอคิดจะทำลายอนาคตของฉันใช่ไหม!?” เขาตะโกนเสียงดัง แล้วทั้งตบ ทั้งต่อยเธออย่างไม่ยั้งมือ
ตั้งแต่เกิดมา ชิซูกะไม่เคยโดนใครตบตีมาก่อน เธอรู้สึกมึนงงเมื่อกำปั้นกระแทกเข้ามาที่จมูก แม้โนบิตะจะแรงไม่เยอะ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เลือดกำเดาของเธอทะลักออกมา ภาพเบื้องหน้าของเธอนั้นลางเลือน เธอพยายามจะดิ้นหนีเมื่อเขาจิกเส้นผมแล้วลากเธอไปยังห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่สำเร็จ เท้าของโนบิตะระดมกระทืบลงมาบนร่างเปลือยของเธอ เธอได้แต่ขดงอร่างเพื่อเลี่ยงไม่ให้แรงกระแทกอัดลงมาบริเวณท้อง
“ขอโทษนะ เจ็บใช่ไหม ขอโทษ ขอโทษนะชิซูกะจัง” โนบิตะพูดซ้ำ ๆ เขาร้องไห้เหมือนทุกครั้งที่เจอเรื่องลำบากในขณะที่ใช้เชือกมัดร่างของเธอไว้ และเอาถุงเท้าของเขาอุดปากเธอ “ช่วยอยู่อย่างนี้ก่อนนะ ไม่นานหรอก” พูดจบ เขาก็ออกจากห้องไป
ชิซูกะนอนมึนงงอยู่กับพื้นห้องนั่งเล่นในบ้านของเธอ ครู่ใหญ่ เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรหนัก ๆ ถูกลากไปตามพื้น และเสียงอะไรซักอย่างหล่นลงมาจากขั้นบนสุดของบันได
เสียงฝีเท้าก้าวลงบันไดตามลงมา ก่อนที่เสียงลากจะดังขึ้นอีกครั้ง
ในที่สุดฟ้าก็มืด
ชิซูกะนอนฟังเสียงจอบขุดดินที่ดังอย่างต่อเนื่องมากว่าชั่วโมงท่ามกลางปัสสาวะที่เจิ่งนอง ในที่สุด เสียงขุดดินก็หยุดลง ความเงียบเข้าครอบงำจนกระทั่งเสียงประตูสวนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงฝีเท้า แล้วประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดออก
โนบิตะที่ทั่วตัวเปื้อนไปด้วยคราบดินมองเธออย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะจิกเส้นผมของเธอ แล้วลากเธอไปตามระเบียง ชิซูกะดิ้นรนสุดชีวิตอีกครั้ง เธอมั่นใจแน่แล้วว่าหากหนีไปพ้น ปลายทางของเธอมีแต่ความตาย
ความอดทนของโนบิตะหมดลงในที่สุด เขาจับหน้าของเธอกระแทกกับเสา รอยเลือดจากกำเดาลากเป็นทางบนผนังสีขาวที่เธอกับคุณแม่เธอเลือกวอลล์เปเปอร์ด้วยกัน โนบิตะลากเธอออกไปที่สวน แม้จะหยุดเป็นพัก ๆ เพื่อเอาแรง แต่ในที่สุด เธอก็ถูกลากมาจนถึงปากหลุม
เขาใช้เท้ายันร่างของเธอลงไป เธอกรีดร้องเมื่อหล่นลงบนพื้น หากทว่าพื้นด้านร่างไม่ใช่ดิน แต่เป็นร่างเปลือยของเดคิสุงิคุง
“ราตรีสวัสดิ์ ชิซูกะจัง”
ดินกองแล้วกองเล่าถูกตักลงมาทับร่าง ชิซูกะกรีดร้องด้วยเสียงที่ไปไม่ถึงใคร
มันไม่ควรเป็นอย่างงี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่ใจอ่อนช่วยเหลือเด็กอ่อนแออย่างเขา
เด็กที่สวมเปลือกร่างอ่อนแอภายนอก คลุมร่างสัตว์นรกที่แท้จริงอยู่ภายใน