ฝ่ามือหนาลอดผ่านซี่ลูกกรงไปฟาดเข้าที่ขมับของนักโทษเต็มรัก ตะไคร้ร้องโอดโอยยกมือขึ้นกุมหัว แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยถามอะไร โอมก็เอ่ยตอบออกมาก่อนแล้ว “ได้สติกลับมารึยัง” เขาขู่ฟ่อ “เรื่องบ้าบอแบบนั้นเคยมีที่ไหนกัน”
“อะไร” นักเขียนหนุ่มส่งสายตาค้อนขณะที่มือยังคงกุมขมับของตัวเองอยู่ “ผิดตรงไหน ฉันเขียนตอนพิเศษพวกนั้นขึ้นมากับมือ”
ตะไคร้รีบไถลบั้นท้ายหนีเมื่อเห็นว่าฝ่ามือพิฆาตกำลังลอดผ่านลูกกรงมาอีกครั้ง “ถ้ายังเหลวไหลไม่เลิกพ่อจะฟาดให้สมองกลับไปเลย” โอมขู่ “เรื่องนี้ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ”
“ก็ไม่ตลกนี่โว้ย” นักเขียนจากต่างมิติตะโกนตอบเมื่อเห็นว่าตัวเองถอยพ้นระยะมือของอีกฝ่ายแล้ว “ฉันพูดจริงทุกอย่างนะ ทั้งโลกนี้ ทั้งตัวนาย ฉันเป็นคนเขียนมันขึ้นมาเองกับมือ”
“กะอีแค่เรื่องของฉันยังต้องกุอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ทำเพื่อสนองตัณหาของตัวเองรึไง” โอมตะโกนตอบ “เอาเถอะพ่อนักเขียน ถ้าเก่งจริงก็หาทางออกไปจากที่นี่เองแล้วกัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ” ตะไคร้ร้องลั่น รีบคลานมายังลูกกรงเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะเดินจากไป “นายต้องปล่อยฉันไปนะ ฉัน— ฉันช่วยนายได้ นายต้องประลองยุทธ์ไม่ใช่เหรอ”
โอมหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยตอบโดยไม่หันหลังกลับ “เรื่องนั้นฉันคิดไว้แล้ว ไม่ต้องถึงมือนายหรอก”