“ฉันก็อยากที่จะเชื่อคำพูดของนายหรอกนะ” โอมหรี่ตามองคู่สนทนา “แต่จอมมาร ผู้ซึ่งเป็นปรปักษ์กับเผ่าพันธุ์มนุษย์ยังให้เกียรติมาพูดคุยกับฉันด้วยตัวเอง แต่ทำไมเจ้าสวรรค์ของพวกนายถึงได้ส่ง— ขอโทษทีนะ ถึงได้ส่งเทพชั้นล่างๆ อย่างนายมาแทน”
ใบหน้าของลูคัสขึ้นสี เทพชั้นต่ำอันใดจะมีรัศมีพลังสีทองอร่ามห่อหุ้มตัวอย่างที่เขาเป็นอยู่ “ท่านเจ้าสวรรค์มีภารกิจมากมาย” เทพบุตรตอบ “ข้ามาในนามของพระองค์ คำพูดทุกคำของท่านจะถูกบอกต่อแก่ท่านเจ้าสวรรค์โดยไม่ผิดเพี้ยน ท่านผู้กล้าโปรดวางใจ”
โอมถอนหายใจยาว “ตอนนี้พวกเราทุกคนก็ตกอยู่ในฐานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกันทั้งนั้น” ชายหนุ่มพูด “ฉันเองก็อยากกลับบ้านใจจะขาด แต่พวกมนุษย์ไม่มีวันส่งฉันกลับไปก่อนที่จะจัดการพวกปีศาจได้แน่ ฝ่ายจอมมารเองก็ต้องการให้ฉันชักจูงพวกมนุษย์ให้เข้าร่วมกับปีศาจเพื่อบุกสวรรค์ คงไม่ปล่อยให้ฉันกลับไปอีก พอมาตอนนี้พวกนายก็กลัวว่าถ้าฉันกลับไปก่อน พวกมนุษย์จะเสียขวัญจนยอมร่วมมือกับปีศาจ มันน่าตลกสิ้นดีที่ฉันต้องมาติดแหงกอยู่ที่นี่ทั้งๆ ที่คาถาย้ายมิติแค่บทเดียวก็จบเรื่องนี้ได้แล้วแท้ๆ”
“ข้าเข้าใจดีในความลำบากของท่าน” ลูคัสเอ่ยตอบด้วยเสียงทุ้ม “อันที่จริงก็เป็นความผิดของเราชาวสวรรค์เองที่ไม่คิดหน้าคิดหลังเสียก่อน ท่านเจ้าสวรรค์เองก็ทราบดีว่าท่านคงไม่ให้อภัยและคิดร่วมมือกับเราโดยง่าย จึงได้ประทานสิ่งนี้มาให้ท่าน”
เทพบุตรวาดมือขึ้นกลางอากาศ พลันปรากฏจี้ห้อยคอรูปดาวห้าแฉกประดับเพชรเส้นหนึ่งขึ้น “นี่คือจี้เพชรประกายดาว” ลูคัสอธิบาย “มันมีคุณสมบัติที่จะปกป้องผู้สวมใส่จากสิ่งชั่วร้าย หากแม้ปีศาจตนใดบังอาจแตะตัวท่าน ร่างกายของพวกมันจะปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกน้ำร้อนราดก็มิปาน”
ชายหนุ่มรับสร้อยมาถือไว้ในมือขณะที่อีกฝ่ายสะบัดปีกถอยหลังกลับไป “ข้าจะนำคำพูดของท่านกลับไปหารือกับท่านเจ้าสวรรค์อีกครั้ง” เขาพูด “ในเร็ววันนี้เราคงได้พบกันใหม่ ขอโชคดีจงนำทางท่าน”
แสงสีทองสว่างวาบขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่ร่างหล่อเหล่าจะกลายสภาพไปเป็นก้อนกลม พุ่งย้อนกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง