Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www(ดอต)nekopost(ดอต)net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]

>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]
>>>/webnovel/6040 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]
>>>/webnovel/6114 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยให้ท่านฮิมาต่อพร้อมกับการเปิดตัวพระเอกที่เหล่าโม่งกำลังสับสน [การย้ายเรือไปมารอบที่29จากการเมากาวของเหล่าโม่งฟิค]
>>>/webnovel/6627 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจิตวิญญาณแห่งการรอคอยที่โชติช่วงด้วยพลังเผาไหม้แห่งกาว [เช็กหน้าเว็บครั้งที่ 30xxxxxxxx ]
>>>/webnovel/7425 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]

.
.
.
.
♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

กุมาเจิม รอฟิคเพื่อนๆอยู่นั

อ่านฟิค A-Z รอบที่ 5 แล้วจ้าาา
เป็นฟิคที่ทำเราย้ายเรือ

กูเพิ่งมาอ่านเรื่องนี้แล้วอยากหาคนเม้ามอย แต่ตลาดวายไปแล้วสินะ งึมๆๆ

>>5 มาคุยกันได้น้า มึงชิพคู่ไหนบ้าง

>>6 ไม่ได้ชิพเป็นพิเศษ อ่านเอาความฮากับอาหาร เรื่องนี้ทำกูหิวได้ตลอดเลย อ่านๆอยู่ก็อยากกินคีชมั่งกินสปาเกตตี้มั่ง แต่กูคิดไว้ว่าพระเอกคงไม่พ้นเอ็นโจ เพราะปูบทมาว่าชอบเรย์กะซะขนาดนั้น แล้วเรย์กะก็ดูมีใจให้ด้วยเหมือนกัน ส่วนคนอื่นๆกูคิดว่าอุเมวากะจีบอยู่แต่อ้างหมาบังหน้า แต่บทหายไปยาวๆเลย ส่วนคาบุรากิกูยังไม่เห็นความคิดที่มองเรย์กะแบบผู้ชายมองผู้หญิง มีแต่เรื่องวาคาบะจังเต็มไปหมดทุกครั้งที่คุยกัน อิมาริกูมองเป็นแฟนท่านพี่ไปแล้วเลยไม่ชิพ ที่ฮาสุดสำหรับกูคือตอนคาบุรากิมาทักเรื่องจะเก็บแต้มนักษัตรกับตอนที่สาวๆเอาครีมไปทาขนคิ้วแหว่งๆของเรย์กะ กูขำจนน้ำตาไหล ที่น่าสงสารก็เพื่อนเขามีแฟนหมดแล้วแต่เรย์กะนางยังเป็นผู้ใหญ่บ้านคานทองอยู่ ให้นางเข้าใจไปว่าเพื่อนๆจะเป็นสาวขึ้นคานพร้อมกับนางทั้งๆที่เขาย้ายหนีไปอยู่หมู่บ้านมีรักกันหมดแล้ว ทำไมถึงน่าสงสารขนาดนี้ 555555555

คนเขียนเรื่องนี้เขาหายไปกี่ปีแล้วไม่มาต่อเหรอ ทำไมกูมาเจอเรื่องนี้ช้าไปขนาดนี้ ถ้ากูพูดเยอะก็ขออภัยด้วย แบบว่าเพิ่งอ่านจบแล้วตื่นเต้นอยากเม้าไปหน่อย

>>7 หายไป 3 ปีแล้วละมั้ง

>>8 กูอยู่กระทู้เพื่อนบ้านน่ะ เห็นพวกมึงคุยกันเยอะๆเลยว่าจะอ่านแต่ยังไม่มีเวลาอ่านซักที แล้วกูเห็นมีเกือบๆสามร้อยตอนกูก็นึกว่าจบแล้วถึงได้อ่าน แต่พอมึงบอกคนเขียนหายไปสามปีกูก็ เอิ่มมมมม กูไม่ชอบอ่านนิยายที่ไม่มีตอนจบซะด้วยสิ ไม่ใช่นิยายไม่ดีนะ แต่กูไม่อยากค้างแล้วรอนานๆง่ะ

โอ๊ย ไม่ได้แวะมาตั้งนาน ลูกกูจะเข้าอนุบาลแล้วท่านเรย์กะก็ยังไม่มาจริงๆ ด้วย แต่แฟนๆ ก็ยังอยู่ยั้งยืนยงกันแท้ๆ กูแวะมาเยี่ยมด้วยความคิดถึงนะจ๊ะ จุ๊บๆ

ดีงาม
https://twitter.com/_kohiu/status/1352291835515817986?s=19

>>11 งามมมมม จอมมารนั่งแหกมาก(หยอกๆ แซวเพราะรักนะคะ 5555555555)
กูเองก็อยากจ้างคอมมิชชั่นจอมมารกับเจ้าแม่เหมือนกัน เล็งๆนักวาดไว้อยู่แต่ตอนนี้ยังไม่มีตัง แล้วคิวเขาก็เยอะด้วยล่ะ

กูเพิ่งย้อนอ่านตั้งแต่ต้นใหม่จบไปอีกรอบ อยากอ่านฟิคเพิ่มกาวในกระแสเลือดจัง รอเพื่อนโม่งมาต่อนะคะ จุ๊บๆ

ยังคิดถึงท่านเรย์กะอยู่เลย

>>11 ตอนแรกมองจอมมารเป็นบากะรากิ ดูแบดๆ (ภายนอก)​ 555555555​ แต่ใดๆ คือดีมาก ดีขนาดนี้ฟิคกาวต้องมาแล้วมั้ย แนวมาเฟีย บอสฉายาเจ้าแม่กาลีงี้

ไม่ได้เข้านาน ตอนใหม่ไม่มายังอุตส่าห์มาถึง30+ได้ ยอมใจเพื่อนโม่งเลย

สวัสดีเพื่อนโม่ง ตอนนี้กูกำลังตามอ่านมู้เก่าๆอยู่ อ่านถึงมู้ 22 แล้วและพอดีกูเผลอหลับไป
แล้วฝันว่ากูอ่านถึงมู้สุดท้ายไม่มีฟิคกาว... ไม่ค่อยมีโม่งมาคุย กูช็อคมาก ตื่นมาเลยเข้ามาดู
ค่อยสบายใจหน่อยที่พวกมึงยังอยู่

ชอบนิยายเรื่อง "วิถีเรย์โกะ ถูกหาว่าเป็นคุณหนูนางร้าย แต่จริง ๆ ยาจกนะคะ" แต่มีแปลแค่20ตอนน่าจะแปลตามอิ้ง อ่านไปแล้วก็ชอบจินตนาการไปว่าถ้าเป็นท่านเรย์กะจะทำยังไงหนอ เหมือนได้เจอท่านเรย์กะในโลกคู่ขนานพอจะเยียวยาหัวใจได้บ้าง

อ่อย คิดถึงเรื่องนี้มาก ไม่ได้เข้ามานานพอมาส่องแล้วก็ยังไม่มีตอนใหม่ เส้า TTTTT
(ชาตินี้เอ็นโจจะได้เดตกับเจ้าแม่มั้ยนะ ลุ้นแทนมาเป็นปี ๆ แล้วเนี่ย โอ๊ยย)
ตอนนี้มีฟิคเรื่องไหนแนะนำบ้างมั้ย นี่อ่านได้ทุกคู่เลย

>>19 กอดๆมึงนะ ต้องได้เดทสิวะ แต่หลังเดทจะมีระเบิดลงโครมมั้ยนี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องนี้แม่งชอบเซอร์ไพรส์กูอยู่เรื่อย อาจจะแบบเปิดเทอมมาจอมมารประกาศงานหมั้น(?) แบบที่คาบุไปสนิทกับวาคาบะตอนปิดเทอมก็ได้มั้ง

>>20 ช็อก 55555555555 แต่จะระเบิดลงก็ได้ อะไรก็ได้ อยากให้คนเขียนมาต่อซักที ฮืออ

ฟิควันวาเลนไทน์แบบเลทๆ

--------------------

ใกล้วันวาเลนไทน์ ในซุยรันก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความรัก รอบข้างก็มีแต่พวกปรึกษากันว่าจะซื้อของที่ไหน มอบให้ใคร หรือเจ้าพวกมีแฟนก็นัดกันพาไปทำช็อคโกแลตแบบทำมือให้ ท่าทางสนุกกันใหญ่เลยล่ะ

แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อยนี่นา เจ้าพวกหลงระเริงในความรักไม่รู้จักไปหาหนังสืออ่านในช่วงใกล้สอบ ระวังจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า

ฉันทำจมูกเชิดเดินหน้าไปยังแผนกประถมอันเป็นแซงทัวรี่ของฉัน วันนี้ก็นัดหมายกับมาโอะจังเอาไว้อะนะ เห็นว่าเจ้าตัวมีเรื่องจะปรึกษา ถ้าจะปรึกษาในเวลาแบบนี้คงหนีไม่พ้นอยากทำช็อคโกแลตให้ยูริคุงแหงๆ

พอเปิดประตูห้องเปอติต์เข้าไปก็เห็นมาโอะจังกำลังจิบชาอยู่คนเดียว พอหันมาเห็นฉัน มาโอะจังก็ยิ้มหวาน ลุกจากที่นั่งวิ่งตรงมาหาฉันแล้วจูงมือไปนั่งโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่

“ยูริคุงล่ะจ๊ะ”

“ยูริมีเรียนพิเศษน่ะค่ะ” มาโอะจังเลื่อนชุดน้ำชามาให้ฉัน ของว่างวันนี้เป็นมาการองกลิ่นเชอรี่ทำเป็นรูปหัวใจให้เข้ากับเทศกาลแห่งความรัก

“แล้วเรื่องที่จะปรึกษานี่คือ…”

“คือว่า….”

เมื่อฟังปัญหาจากสาวน้อยก็เป็นไปตามคาดหมาย มาโอะจังนั้นเตรียมทำช็อคโกแลตทำมือเพื่อจะให้ยูริคุงอยู่แล้ว เราสองคนเลยคุยกันอย่างเพลิดเพลินเรื่องการทำช็อคโกแลตทำมือ ฉันก็แบ่งปันประสบการณ์ที่เคยทำช็อคโกแลตมาในอดีตให้มาโอะจังฟัง ดวงตาสาวน้อยนี่เป็นประกายเลยล่ะ

ฉันยิ่งคึกเลยเล่าเรื่องการทำช็อคโกแลตกับท่านไอระให้ฟัง มาโอะจังก็ยิ่งปลื้มหนัก เอ่ยปากชวนฉันไปทำช็อคโกแลตด้วยกันที่บ้าน ...เอ่อ คือว่ามัน

“ไม่สะดวกเหรอคะ”

จะให้ฉันไปงกๆเงิ่นๆต่อหน้าคุณแม่มาโอะจังที่สกิลการทำอาหารเป็นเลิศมันก็เกร็งๆอะนะ ให้คุณแม่หรือคุณอาคิมิสอนจะดีกว่ามั้ง

แต่พอเห็นท่าทางหงอยๆของสาวน้อย ฉันก็ใจอ่อนตกปากรับคำไปจนได้ มาโอะจังเลยกลับมายิ้มร่าเริงตามเดิม

งั้นวาเลนไทน์ปีนี้สอนสูตรทำฟองดองต์ช็อคโกล่าให้มาโอะจังด้วยดีกว่า สูตรของวาคาบะจังน่ะไว้ใจได้ อร่อยมากๆด้วย ปีที่แล้วท่านพ่อกับท่านพี่ก็ชมกันยกใหญ่เลยนี่นะ

กำลังตกลงเรื่องสถานที่ว่าจะใช้บ้านใครดี ยูกิโนะคุงก็ถือถาดน้ำชาเดินเข้ามาหา แย้มรอยยิ้มที่แทบจะเห็นดอกไม้บานเป็นแบ็คกราวน์เบื้องหลัง

“คุณพี่เรย์กะฮะ ขอนั่งด้วยคนนะฮะ”

เล่นพูดด้วยเสียงน่ารักๆแบบนั้น ใครจะไปห้ามปรามได้ล่ะคะ เอ้า เชิญเลยจ๊ะ

“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอฮะ”

“เรื่องทำช็อคโกแลตน่ะ” มาโอะจังตอบไปว่างั้น ยูกิโนะคุงเลยหันมองฉันเหมือนจะขอคำอธิบายเพิ่ม

“ปีนี้พี่กับมาโอะจังจะไปทำช็อคโกแลตที่บ้านด้วยกันน่ะจ๊ะ”

“เห ทำขนมกันเหรอฮะ” ยูกิโนะคุงเลิกคิ้ว “ฟังดูน่าสนุกจัง”

“เน้อ”

มาโอะจังกับฉันคุยกันเรื่องพิมพ์ขนมน่ารักๆและเริ่มลิสต์ชื่อขนมที่อยากทำอย่างครึกครื้น จนมาโอะจังได้เวลาไปเรียนพิเศษ พวกเราก็เลยแยกย้าย

ฉันกับยูกิโนะคุงเดินไปด้วยกัน ยูกิโนะคุงมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”

“เรื่องทำขนมที่บ้านนี่ ผมขอไปด้วยได้มั้ยฮะ”

“เอ๋!”

“หรือว่าไม่ได้เหรอฮะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอจ๊ะ เพียงแต่พี่แค่คิดว่ายูกิโนะคุงเป็นผู้ชายจะรู้สึกเบื่อๆกับห้องครัวที่มีแต่เด็กผู้หญิงรึเปล่าน่ะ”

“ไม่เบื่อหรอกฮะ ผมเคยทำอาหารกับท่านพี่ ก็สนุกดีออกนะฮะ”

“ทำอาหาร...”

“ใช่ฮะ หลังจบค่ายฤดูร้อน ผมก็เอาสูตรอาหารที่ได้มาจากแคมป์มาลองทำให้ทุกคนที่บ้านทาน มีท่านพี่ช่วยก็ออกมาอร่อยมากๆเหมือนตอนกินที่แคมป์เลยเลยล่ะฮะ”

อ๋อ หมายถึงตอนนั้นที่เอ็นโจเล่าให้ฟังสินะ อีตาเจ้าเล่ห์นั่นก็ช่วยน้องชายทำอาหารแบบที่บอกไว้จริงๆด้วย ...รักน้องจังเลยน้า

เห็นสีหน้ายิ้มแย้มดีอกดีใจตอนอวดเรื่องทำอาหารกับพี่ชายให้ฟัง ฉันก็พลอยยิ้มตามไปด้วย นึกภาพเทวดาน้อยในชุดเชฟกำลังทำอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจก็รู้สึกน่ารักจนอยากจับมาฟัดๆเลยล่ะ

“....คุณพี่เรย์กะฮะ”

โอ๊ะ ไม่ได้การแล้วสิ เมื่อกี้เผลอแสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไปรึเปล่านะ จะทำตัวให้เป็นคนน่าสงสัยในสายตาของเทวดาน้อยไม่ได้เป็นอันขาด

ฉันรีบกลับมายิ้มแย้มสงวนท่าทีไว้ตามเดิม

จนมาถึงที่รถ ยูกิโนะคุงก็โบกมือแล้วขึ้นรถไปอย่างร่าเริง ฉันโบกมือตอบกลับไปจนรถที่ยูกิโนะคุงนั่งลับสายตา

เอาล่ะ รีบกลับบ้านไปซ้อมดีกว่า ยังไงก็จะให้ยูกิโนะคุงเห็นภาพของพี่สาวไม่เอาไหน ใช้เครื่องมือเครื่องไม้ไม่คล่องได้แต่เงอะงะอยู่หน้าเตาก็ไม่ได้ซะด้วยสิ

เรื่องทำขนมคงพอกล้อมแกล้มไปได้ล่ะมั้ง ก็ฉันมีตัวช่วยแสนวิเศษอยู่นี่นา
.
.
.
.
.

“ยินดีต้อนรับจ้า”

ฉันเดินออกไปรับยูกิโนะคุงที่หน้าบ้าน มาโอะจังเองก็มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน ก็เลยเดินเข้าไปพร้อมๆกันทั้งสามคน ระหว่างทางก็คุยเรื่องขนมที่จะทำกันในวันนี้อย่างครึกครื้น

ฉันพาเด็กๆไปกล่าวทักทายท่านแม่กับท่านพ่อที่กำลังจิบชาอยู่ในห้องรับแขก ท่านแม่นี่ดูปลื้มหนักหนาที่มีเด็กน่ารักๆมาเที่ยวบ้าน ทำท่าจะไม่ยอมปล่อยตัวเหล่าเทวดาน้อยๆของชั้นเปอติต์ให้ไปเข้าครัวกับฉันแต่จะพาไปชอปปิ้งแทนจนฉันต้องรีบตัดบท อื๋อ อะไรคะท่านพ่อ ทำหน้าแบบนั้นนี่หมายความว่ายังไงน่ะ

มาโอะจังอยากทำนามะช็อคโกแลต แต่ก็กลัวว่าจะละลายก่อนที่จะได้ให้ยูริคุง จะอบเค้กเต็มรูปแบบให้เหมือนท่านคาซึมิทำให้รุ่นพี่โทโมเอะก็ยากเกินความสามารถฉันในตอนนี้ ก็เลยตกลงทำเป็นพวกช็อคโกแลตทรัฟเฟิลหรืออะไรทำนองนั้นดีกว่า ใช้พิมพ์น่ารักๆแถมยังได้ตกแต่งตามใจชอบอีก

ในครัวมีวัตถุดิบที่คุณเมดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว มีทั้งดาร์กช็อคโกแลตและไวท์ช็อคโกแลตให้เลือกหลากหลาย ฉันเริ่มหยิบช็อคโกแลตมาหั่นให้เป็นชิ้นเล็กๆแล้วเอาไปใส่ในชามแก้ว เตรียมนำไปอังกับน้ำร้อนเพื่อให้ช็อคโกแลตละลาย อังน้ำร้อนนี่สำคัญมากเลยล่ะ

มาโอะจังเองก็ทำแบบเดียวกับฉัน ดูท่าจะได้รับการสอนจากคุณแม่มาก่อนหน้านี้แล้ว ฉันก็เลยไปดูยูกิโนะคุงแทน ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

“คุณพี่เรย์กะดูคล่องจังเลยนะฮะ” ยูกิโนะคุงเอ่ยชมแบบนั้น ฉันเลยรู้สึกจมูกยืดขึ้นมานิดๆ

“พี่มีงานอดิเรกทำอาหารอยู่แล้วน่ะจ๊ะ”

ที่จริงผ่านการเคี่ยวกรำอย่างหนักจากท่านอาจารย์คันตะต่างหากล่ะคะ

พอเล่าปัญหาให้วาคาบะจังฟังทางโทรศัพท์ ก็เลยได้นัดหมายกันไปที่บ้าน หารือเรื่องเมนูที่จะทำ แล้วก็เข้าหลักสูตรทำขนมวาเลนไทน์กับคันตะคุงอย่างเร่งด่วน แต่ถึงอย่างไรคันตะคุงก็ไม่อ่อนข้อให้ฉันแม้แต่นิด คำสอนอันเข้มงวดของท่านอาจารย์ยังมีให้ได้ยินเป็นระยะๆ เช่นว่า

“หั่นช็อคโกแลตให้เป็นชิ้นเล็กๆก่อนค่อยเอาไปอังน้ำร้อนนะ ดูอุณหภูมิด้วยล่ะ”

หรือ

“นี่ โคโรเน่ ห้ามเอาหม้อวัตถุดิบไปโดนไฟตรงๆนะ เดี๋ยวก็ไหม้หรอก อย่าขี้เกียจสิ”

และ

“เนยยังจับเป็นก้อนๆอยู่เลยนะ อย่าทำชุ่ยๆสิโคโรเน่ คนให้มันเข้าๆกันด้วย”

ก็อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ

กว่าจะผ่านมาตรฐานของคันตะคุงก็เล่นเอาเหงื่อตกไปทั้งคนเรียนและคนสอน แต่ก็ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นที่น่าพอใจอยู่นะ ช็อคโกแลตที่ทำวันนั้นก็อร่อยดีด้วย

พอละลายช็อคโกแลต ใส่เนยและน้ำตาล คนจนเข้ากันดีก็ได้เวลาเทใส่พิมพ์ มาโอะจังเตรียมพิมพ์ที่อยากใช้มาไว้ด้วย แน่นอนว่าต้องเป็นรูปหัวใจตามความนิยม ส่วนฉันกับยูกิโนะคุงเทใส่พิมพ์เล็กๆน่ารักๆ มีหลากหลายรูปแบบ ทั้งดวงดาว ดอกไม้ หัวใจ คุณหมีและคุณกระต่าย

อื้อๆ น่ารักมากๆเลยล่ะ

ระหว่างที่รอให้ช็อคโกแลตเซ็ตตัวในพิมพ์ ฉันเลยเอาพวกผลไม้กับช็อคโกแลตที่เหลือๆจากการทำเมื่อครู่นี้มาลองชุบทำเป็นฟองดูว์ไว้ทานเล่นฆ่าเวลา นี่ก็สูตรจากวาคาบะจังอีกเหมือนกัน

“ห้ามใส่เหล้าลงไปนะโคโรเน่”

เสียงของท่านอาจารย์คันตะยังตามมาหลอกหลอน อุก แค่เผลอชายตาไปมองพวกเหล้าหวานที่วางอยู่บนชั้นเองนะ

แต่มีเด็กๆทานด้วยให้ใส่เหล้าลงไปก็ไม่ได้สินะ งั้นเอาไว้ใส่ให้ทานุกิทานก็แล้วกัน รสชาติของผู้ใหญ่ก็ต้องให้ผู้ใหญ่ทาน

“หวา อร่อยจัง”

มาโอะจังกับยูกิโนะคุงดูจะเป็นปลื้มกับช็อคโกแลตฟองดูว์ที่ทานอยู่ ฉันเองก็ชอบเหมือนกัน ส้มกับช็อคโกแลตนี่หวานๆอมเปรี้ยวเข้ากันดีกับความขมของช็อคโกแลตที่ทานอยู่จังเลย

ยูกิโนะคุงเองก็ดูจะถูกใจกับมาร์ชเมลโล่ชุบช็อคโกแลตด้วย งั้นเอาไอศกรีมในตู้เย็นมาชุบด้วยดีกว่านะ

พอช็อคโกแลตเซ็ตตัวดีแล้วก็ได้เวลาแกะออกมาตกแต่ง มาโอะจังบีบครีมตกแต่งเขียนเป็นคำว่าให้ยูริคุงด้วยท่าทีมุ่งมั่นแฝงความรู้สึกอย่างเต็มที่ ส่วนฉันกับยูกิโนะคุงก็วาดอะไรตกแต่งเล่นตามเรื่องตามราวไปเรื่อย แต่ยูกิโนะคุงวาดรูปเก่งจัง หรือความเก่งมันจะถ่ายทอดกันตามสายเลือดนะ

ทั้งทำทั้งชิมไปจนรู้สึกอิ่มๆ ช็อคโกแลตที่ทำออกมาได้ก็มีหลากหลายแบบ ทั้งน่ารักแถมอร่อยด้วย สนุกจังเลย รู้ตัวอีกทีก็เกือบๆจะห้าโมงเย็นแล้ว เวลาผ่านไปไวขนาดนี้เลยเหรอ

ฉันกับเด็กๆช่วยกันจัดวางลงกล่อง พอมองแบบนี้แล้วก็ออกมาดูดีไม่แพ้ที่ทำขายในท้องตลาดเลยนะนี่ ไม่เสียแรงที่ไปหาซื้อแพคเกจน่ารักๆมาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ เท่านี้ก็เอาให้คนอื่นๆได้ไม่อายใครแล้ว

ยูกิโนะคุงห่อช็อคโกแลตก้อนเล็กๆพวกนั้นใส่ถุงแก้วใสๆแล้วผูกปากด้วยริบบิ้นหลากสีสัน แพคเกจดูน่ารักน่าชังสมกับเป็นเทวดาน้อย เห็นบอกว่าจะเอาให้คนที่บ้าน

พวกเราแบ่งช็อคโกแลตที่เหลือเอากลับไปทาน ก็ทำออกมาตั้งเยอะนี่นะ น่าจะทานได้หลายวันเลยล่ะ

มาโอะจังโบกมือลากลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ชำเลืองมองถุงใส่ช็อคโกแลตเป็นระยะๆด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข คงอยากรีบเอาให้ยูริคงไวๆจนอดใจแทบไม่ไหว

วาเลนไทน์ก็พรุ่งนี้แล้ว ยูริคุงเตรียมรับช็อคโกแลตที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของสาวน้อยได้เลยนะ

รถจากบ้านยูกิโนะคุงยังไม่มารับ ฉันเลยพายูกิโนะคุงมานั่งเล่นในห้องของตัวเอง เล่นเกมไพ่ง่ายๆ ดีนะที่บอกให้คุณเมดเก็บห้องเอาไว้ก่อน เลยไม่มีอะไรแปลกๆแบบพวกสเตปเปอร์หรือของจากทีวีไดเร็คที่ซื้อไว้โผล่มาให้เห็น

“คุณพี่เรย์กะจะให้ใครบ้างเหรอฮะ”

“ก็มีให้คนที่บ้านกับเพื่อนที่สนิทๆกันน่ะจ๊ะ แต่ไม่ได้เยอะแยะอะไรหรอกนะ”

“ปีนี้จะมีของผมบ้างมั้ยฮะ”

“แน่นอนว่าต้องมีสิจ๊ะ” ฉันยิ้มๆ วางมือบนหัวยูกิโนะคุง “พรุ่งนี้ก็รอรับได้เลยจ้า”

“พรุ่งนี้คงไม่ได้หรอกฮะ” ยูกิโนะคุงดูหงอยๆไปนิดหน่อย

“เอ๋!!”

“พรุ่งนี้ผมมีนัดตรวจสุขภาพกับคุณหมอที่มาจากต่างประเทศน่ะฮะ ช่วงบ่ายก็ลาโรงเรียนไว้เรียบร้อยแล้วด้วย”

“อุหวา”

จะว่าไปปีที่แล้ว ยูกิโนะคุงก็ต้องไปโรงพยาบาลในช่วงวาเลนไทน์นี่เนอะ

“จะได้แอดมิดรึเปล่าก็ไม่รู้นะฮะ ช่วงนี้ก็อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยด้วยสิ”

ยูกิโนะคุงบ่นงุ้งงิ้งเรื่องไม่อยากไปนอนโรงพยาบาล แล้วก็เรื่องต้องเจาะเลือดหรืออะไรที่มันเจ็บๆ คนใจเล็กอย่างฉันก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้ เด็กตัวแค่นี้ต้องเจออะไรหนักๆขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“ยูกิโนะคุง ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะ”

“เอ๋ จะดีเหรอฮะ”

“ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกจ๊ะ”

คุณเมดมาแจ้งว่ามีคนมารับยูกิโนะคุงแล้ว ฉันก็เลยช่วยหอบพวกถุงใส่ขนมที่ทำวันนี้ออกไปส่งด้านหน้า มีขนมของฝากที่อยากให้ยูกิโนะคุงได้ทานอยู่ด้วย เอาไปทานกับท่านพ่อท่านแม่นะจ๊ะ

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือเอ็นโจในชุดกึ่งทางการ เสยผมนิดๆทำให้เปลี่ยนลุคไปนิดหน่อย

เพราะมืดแล้ว ทั่วทั้งบริเวณบ้านก็เลยเปิดไฟให้ความสว่าง เอ็นโจดูส่องประกายใต้แสงไฟสีเหลืองอมส้มอ่อนๆจนเส้นผมสุกสว่างเป็นสีน้ำผึ้ง คล้ายกับเจ้าชายในการ์ตูน Kimi Dolce ที่ฉันจำได้

...ไม้แขวนเสื้อดีจะทำผมทรงไหนหรือใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมดเลยนะ

“สวัสดีครับ คุณคิโชวอิน”

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

แต่งหล่อซะขนาดนี้มีนัดจะไปที่ไหนต่อรึเปล่านะ อาจจะเป็นดินเนอร์ในภัตตาคารหรูๆหรือสถานที่ชิคๆยอดนิยมที่ลงไว้ในนิตยสาร

....มีนัดในช่วงวาเลนไทน์งั้นเรอะ เฮอะ!! น่าโมโห ใส่ชุดไม่เรียบร้อยทั้งที่อากาศหนาวแบบนี้ จงเป็นหวัดไปซะเถอะ

“ขอบคุณที่ช่วยดูแลยูกิโนะให้นะ คุณคิโชวอินคงเหนื่อยแย่”

“ไม่เลยค่ะ ยูกิโนะคุงเป็นเด็กดีออกขนาดนี้ ได้ทำขนมด้วยกันก็สนุกมากเลยล่ะค่ะ”

ฉันข่มอารมณ์ดำมืดในใจแล้วส่งถุงขนมของฝากให้กับเอ็นโจ ส่วนช็อคโกแลตที่ทำวันนี้ยูกิโนะคุงเป็นคนถือเอง

“ยูกิโนะ ขอบคุณคุณคิโชวอินรึยัง”

“ขอบคุณมากเลยนะฮะ คุณพี่เรย์กะ” ยูกิโนะคุงอ้าแขนกอดฉัน ฉันเลยลูบๆหัวไปอย่างเอ็นดู ยังไม่ต้องกลับไม่ได้เหรอจ๊ะ จะอยู่ค้างคืนก็ได้น้า

ฉันยังอาลัยอาวรณ์ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่กับเทวดาน้อย จู่ๆยูกิโนะคุงก็เงยหน้าขึ้นมา

“คุณพี่เรย์กะฮะ”

“อื๋อ ว่ายังไงจ๊ะ”

“พรุ่งนี้จะไปโรงพยาบาลกับผมได้รึเปล่าฮะ”

“เอ๋!!”

“ไม่ต้องไปทั้งวันก็ได้ฮะ แค่อยากให้คุณพี่เรย์กะไปเป็นกำลังใจให้ก็พอ”

“ยูกิโนะ เลิกพูดจาเอาแต่ใจได้แล้ว คุณคิโชวอินเขาก็ยุ่งนะ ไปรบกวนแบบนั้นได้ยังไง”

พอถูกปรามด้วยเสียงดุๆ ยูกิโนะคุงก็ก้มหน้าลงไป ท่าทางจ๋อยๆ

อ๋า!...นี่นายพูดแรงเกินไปรึเปล่าน่ะ น้องชายต้องเข้าโรงพยาบาลแท้ๆเลยนะ หัดถนอมน้ำใจให้มากกว่านี้หน่อยซี่

“ไม่ได้ยุ่งอะไรหรอกจ๊ะ” ฉันย่อตัวลงไปให้อยู่พอดีกับระดับสายตาของยูกิโนะคุง “เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่จะรีบไปหานะ”

“จริงเหรอฮะ”

พอฉันรับคำ ยูกิโนะคุงก็กลับมายิ้มแฉ่งหน้าตาเบิกบาน ส่วนเอ็นโจยิ้มแบบลำบากใจหน่อยๆให้ฉัน

“ต้องรบกวนคุณคิโชวอินอยู่เรื่อยเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ถูกยูกิโนะคุงรบกวนแบบน่ารักๆ ดีกว่าเจอพายุเมล์ของเพื่อนนายตั้งเยอะ ไม่รู้จะส่งมาพร่ำเพ้อเรื่องไม่ได้ช็อคโกแลตจากวาคาบะจังในวันพรุ่งนี้รึเปล่า หรือถ้าได้ก็คงบรรยายเรื่องรสชาติและความรู้สึกที่ได้รับ ….จะอย่างไหนก็รบกวนกันเห็นๆ

“ยูกิโนะ ขอบคุณรึยัง”

“ขอบคุณมากนะฮะ วันนี้สนุกมากเลย”

“พี่ต่างหากล่ะที่สนุกมาก เอาไว้มาทำขนมด้วยกันอีกนะจ๊ะ”

“ฮะ”

“คุณคิโชวอิน ขอบคุณมากเลย บุญคุณครั้งนี้จะตอบแทนให้ทีหลังนะ”

ฮุๆๆ ได้สร้างบุญคุณกับอีตาเจ้าเล่ห์ด้วย จะเก็บไว้ใช้แบบไหนดีน้า

ฉันโบกมืออำลา มองส่งสองพี่น้องเอ็นโจที่ขึ้นรถจนลับสายตาไปจากรั้วบ้านคิโชวอิน

เอาล่ะ ไปทำฟองดูว์ช็อคโกแลตให้ทานุกิดีกว่า เห็นว่าต้องลดน้ำตาล งั้นใส่เหล้าหวานลงไปแทนความหวานก็แล้วกัน เป็นสูตรลับพิเศษจากเรย์กะจังโดยเฉพาะ เตรียมใจรอไว้ได้เลย

-----------------------------
ไม่ได้เข้ามานานนึกว่าจะมีฟิควาเลนไทน์ให้อ่าน ดันไม่มีซะงั้น กูกวนกาวกินเองก็ได้ ฮือๆๆ
จบตอนหน้าจ้า

>>22-25 ขอบคุณมากโม่งฟิคคค ฮีลใจกูมากกกกกกกก รัก TT

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1363000272428044290?s=19

ช็อคโกแลตวาเลนไทน์ของเจ้าแม่ อ่านไม่ออก แต่ฟิน

ขอบคุณโม่งฟิก น่ารักมากเลย

ฟิควาเลนไทน์ (ตอนจบ)
>>>/webnovel/12292/22-25

------------------------------------

ทุกวันจันทร์ก็เป็นวันที่วุ่นวายอยู่แล้ว แต่วันนี้ยิ่งวุ่นวายหนักคูณสองเพราะมันเป็นวันวาเลนไทน์น่ะสิ เข้าโรงเรียนมาก็เห็นคนถือถุงกับกล่องใส่ช็อคโกแลตเตรียมมอบให้คนนั้นคนนี้เต็มไปหมด เอิกเริกกันสุดๆอะค่ะ

แต่ศูนย์กลางความวุ่นวายน่าจะอยู่ที่ห้องของเจ้าสองคนนั่นเหมือนอย่างทุกปีไม่ต้องสงสัย

ตอนที่เดินผ่านห้องของคาบุรากิกับเอ็นโจก็เห็นแถวยาวเหยียดของสาวๆที่รอต่อคิวมอบช็อคโกแลตให้ ฉันมองผ่านๆก็เห็นเด็กๆม.ต้นที่ไม่คุ้นหน้าอยู่เพียบ

คาบุรากิกับเอ็นโจจะจบการศึกษากันปีนี้แล้ว ก็คงต้องรีบมาให้กับมือตามประสาแฟนคลับที่จะไม่ได้เห็นกันในปีหน้า ก็นี่มันอีเวนท์ในฝันของสาวน้อยเลยนี่นา มอบช็อคโกแลตวาเลนไทน์ให้คนที่ชอบกับมือเนี่ย บางทีก็อาจจะได้สัมผัสมือกันด้วย ถ้าได้แตะสัมผัสกับคนที่ชอบคงใจเต้นตึกตักไม่หยุดเลยล่ะ~

พวกเซริกะจังก็ไปต่อแถวรอมอบช็อคโกแลตให้คาบุรากิเหมือนอย่างทุกปี อยู่แถวหน้าๆเลยล่ะ ต้องตื่นมาเช้าขนาดไหนกันเนี่ย

ยังไงก็สู้เขาน้า ฉันให้กำลังใจอยู่ในใจตอนที่เดินเข้าห้องเรียนไป

พอเข้ามาก็เห็นซาโตมิคุงนั่งหมิ่นๆอยู่บนโต๊ะเรียนคุยกับเพื่อนผู้ชายอยู่ ในมือถือช็อคโกแลตเอาไว้ด้วย อ๊ะ!! มาจากคุณแฟนสาวที่อยู่ชั้นม.5 รึเปล่านะ~

ฉันนั่งที่ของตัวเองรอพวกเซริกะจังมาหา วันนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนสอนพิเศษ เดี๋ยวค่อยให้พวกอุเมวากะคุงพรุ่งนี้แทนก็แล้วกัน

ข้างนอกนี่อึกทึกดีจังเลยน้า สงสัยพวกคาบุรากิกับเอ็นโจจะมาถึงโรงเรียนแล้ว เลยได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดังเข้ามาถึงห้องนี้เลยล่ะ

เฮ้อ~ วุ่นวายจริงจริ๊ง~~

ตอนพักกลางวันฉันก็เอาช็อคโกแลตให้หัวหน้าห้องกับอิวามุโระคุง สองคนนั้นรับของไปพร้อมคำขอบคุณด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขจนแก้มแทบแตก ฉันเลยลองเลียบๆเคียงๆถาม

“ผมได้ช็อคโกแลตทำมือจากคุณมาโฮะล่ะครับ” อิวามุโระคุงพูดด้วยท่าทีเขินอาย บิดม้วนไปมา หัวหน้าห้องเองก็ด้วย นี่แปลว่าได้ช็อคโกแลตทำมือกันทั้งคู่เลยเหรอ

“คุณฮนดะเองก็ให้ผมด้วยล่ะครับ เห็นว่าไปทำด้วยกันกับคุณโนโนเสะในช่วงวันหยุด ลองแอบชิมไปหน่อย รู้สึกจะขมขึ้นนิดๆกว่าปีก่อน แต่อร่อยมากเลยล่ะครับ”

สองคนนี้ดูมีความสุขจนแทบจะเห็นออร่าเลิฟๆสีชมพูแผ่กระจายออกมาจากตัวเชียวล่ะ ช่างไม่เกรงใจผู้ใหญ่บ้านคานทองอย่างฉันเลย มันแสบตามากๆนะรู้มั้ย

แต่จะไปคิดแบบนั้นไม่ได้ เห็นลูกศิษย์สุขสมหวัง ฉันก็พลอยยินดีไปด้วยเหมือนกัน

จริงสิ ถ้าเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็….

“หัวหน้าห้อง อิวามุโระคุง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วลองสารภาพรักดูมั้ยล่ะคะ” ฉันยื่นข้อเสนอไป สองคนนั้นดูท่าทางตกใจกันสุดๆ

“ท่านอาจารย์ เรื่องนั้นมัน…”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ หรือว่ากลัวจะผิดหวังอย่างนั้นเหรอ”

ทั้งคู่พยักหน้าให้ฉันแบบเงียบๆ

“กล้าๆหน่อยสิคะ เดทก็ไปมาตั้งหลายหนแล้ว ของขวัญของฝากก็เคยให้ แถมพวกคุณยังมีความสนิทสนมถึงขั้นเรียกชื่อต้น แล้วก็ให้ของทำมืออีก นี่เป็นสัญญาณที่ดีมากเลยนะคะรู้มั้ย”

“...อย่างนั้นเองเหรอครับ”

“ไม่แน่ว่าตอนนี้คุณมาโฮะกับคุณมิฮารุอาจจะกำลังรอให้ไปพูดอยู่ก็ได้น้า~”

“งะ..งั้นจะลองดูนะครับ”

ฉันพูดปลุกปลอบให้กำลังใจไปอีกหลายคำ จนในที่สุดอิวามุโระคุงและหัวหน้าห้องก็มาพนมมือไหว้ปะลกๆรอบตัวฉันเหมือนไหว้พระพุทธรูปจิโซ “ขอให้สมปรารถนา ขอให้สมปรารถนาด้วยเถอะ”

โชคดีนะคะ
.
.
.

ตอนที่เดินกลับห้องเรียนฉันก็ได้ครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ที่คุยกับพวกอิวามุโระคุง

ระหว่างที่ฉันวุ่นวายหัวปั่นกับเรื่องวุ่นวายที่คาบุรากิและเอ็นโจเอามาถาโถมใส่ให้ไม่หยุด ก็ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของสองคู่นี้ก็พัฒนาเร็วมากจนถึงขั้นมอบช็อคโกแลตตัวจริงได้แล้ว ท่าทางฤดูใบไม้ผลิของอิวามุโระคุงกับหัวหน้าห้องคงจะมาเยือนในไม่ช้านี้ล่ะ

พูดถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว….ฉันก็นึกถึงตัวหลักในเรื่องนี้ขึ้นมา

ทั้งๆที่เป็นคู่พระเอกนางเอกของเรื่องแท้ๆ ไหงก้าวหน้าน้อยกว่าคู่ตัวประกอบที่ไม่มีแม้กระทั่งชื่อโผล่มาในเรื่องได้ล่ะยะ

ในมังงะเนื้อเรื่องช่วงวาเลนไทน์น่ะ มีอีเวนท์หวานๆของวาคาบะจังที่รอมอบช็อคโกแลตให้กับท่านจักรพรรดิ ถึงจะโดนกลั่นแกล้งขัดขวางจากคิโชวอิน เรย์กะมากมายแค่ไหน แต่ช็อคโกแลตทำมือกล่องนั้นก็ถูกส่งถึงมือคาบุรากิจนได้

ฉากมอบช็อคโกแลตน่ะทำเอาฉันเขินม้วนไปหลายตลบเลยนะ ใจนี่เต้นตึกตักไปหมด อีกทั้งรอยยิ้มเท่ๆกระชากใจที่แทบไม่เคยให้ใครเห็น เอ่ยชมเชยเรื่องรสชาติของช็อคโกแลต ตอนพิเศษก็มีฉากจูบอันแสนหวานของสองคนนี้ อุเฮี้ยว~ ท่านจักรพรรดิขา มัน-เขิน-น้า~~

แต่ท่านจักรพรรดิในความเป็นจริงนั้น ...ถึงจะทานมื้อกลางวันอยู่ที่โต๊ะของ Pivoine ก็เหอะ แต่คองี้ยืดยาวชะเง้อมองไปทางวาคาบะจังในโรงอาหารอยู่เรื่อย คาบุรากิปั้นหน้าขรึมวางเฉยเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่สายตาดูล่อกแล่กมีพิรุธสุดๆอะ

คงรอให้วาคาบะจังเอาช็อคโกแลตมาให้อยู่ใช่มะ

ไม่รู้ว่าปีนี้วาคาบะจังจะให้ช็อคโกแลตกับคาบุรากิรึเปล่า แต่ได้สนิทกันมากขึ้นขนาดนั้น คาบุรากิก็คงคาดหวังอยู่ล่ะมั้งว่าจะได้รับ

ถ้าได้รับช็อคโกแลตนี่จะสารภาพรักไปเลยรึเปล่านะ แต่เนื้อเรื่องช่วงเวลาสารภาพรักก็เลยมาตั้งนานแล้วด้วยสิ จะพูดตอนไหนกันน้า คงไม่เล่นใหญ่ไปสารภาพรักกลางสี่แยกที่มีคนเดินขวักไขว่แบบในการ์ตูนหรอกใช่มั้ย

ถึงดูมีแนวโน้มว่าคาบุรากิจะทำได้ก็เหอะ แต่เอาพอดีๆดีกว่ามั้งนะ วาคาบะจังจะได้ไม่ลำบากใจด้วย

จะว่าไปแล้ว...ตอนนี้ยูกิโนะคุงกำลังเดินทางไปโรงพยาบาลสินะ ต้องตรวจสุขภาพเยอะแยะมากมาย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะ

ใจฉันนึกห่วงยูกิโนะคุงจนแทบไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังสือเรียนเลย เวลาเอ๋ย ผ่านไปไวๆหน่อยซี่ ยูกิโนะคุงคงคอยแย่แล้ว

กริ่งเลิกเรียนดังขึ้นจนได้ ฉันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบเพื่อจะได้ไปที่โรงพยาบาล บอกพวกเซริกะจังไว้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะว่าหลังเลิกเรียนมีธุระคงอยู่เอ้อระเหยด้วยไม่ได้

แต่ยังไม่ทันจะสะพายกระเป๋าขึ้นไหล่ เอ็นโจก็ปรากฎกายขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับรอยยิ้มเจิดจ้า เรียกเสียงวี้ดว้ายเบาๆดังมาจากสาวๆในห้องของฉัน

“คุณคิโชวอิน”

“อื๋อ มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ผมมารับน่ะ” เอ็นโจยื่นมือมาข้างหน้า “ไปกันเถอะ”

“เอ๋!”

“ก็ไปหายูกิโนะด้วยกันไง” พอเห็นสีหน้างุนงงของฉัน เอ็นโจก็เลยขยายความต่อ “ไหนๆผมก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว ก็เลยมารับคุณคิโชวอินไปด้วยกันดีกว่า”

“....”

ไม่เอาอะ ขืนไปกับนายเดี๋ยวก็มีข่าวแปลกๆอีก ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่เอ็นโจก็พูดขึ้นมาว่า

“ไปกันเถอะ ยูกิโนะคงรอแย่แล้ว”

“....นั่นสินะคะ”

เพราะเห็นแก่ยูกิโนะคุงหรอกนะ ให้เทวดาน้อยรอนานๆก็ไม่ดีซะด้วย ...ช่วยไม่ได้นะ

พอเอ็นโจเอ่ยปากทักเรื่องถุงที่หิ้วอยู่ ฉันก็เลยส่งให้ถือซะเลย ฮ้า~ ค่อยเบาขึ้นหน่อย

เราสองคนเดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน เอ็นโจเดินอยู่ข้างๆก็มีสีหน้าระรื่นจนดูน่าหมั่นไส้ ไม่เหมือนคนที่กำลังจะไปหาน้องชายที่ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยสักนิด

เมื่อขึ้นรถมากันเรียบร้อย คนขับก็พาเรามุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ยูกิโนะคุงอยู่ ...จริงๆก็นั่งรถบ้านเอ็นโจหลายหนแล้ว แต่ตอนนั้นมียูกิโนะคุงอยู่ด้วยก็ยังไม่รู้สึกเกร็งเท่านี้เลยอะ

“ป่านนี้ยูกิโนะคุงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะคะ”

“คงนั่งทานช็อคโกแลตร้อนกับคุณหมออยู่มั้ง ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”

ไหงคำตอบดูไร้เยื่อใยกับน้องชายจังเลยล่ะยะ เป็นห่วงให้มากกว่านี้หน่อยซี่ ยูกิโนะคุงอาจจะต้องแอดมิดโรงพยาบาลจากการตรวจสุขภาพครั้งนี้เลยนะ

ดูท่าเอ็นโจจะจับความรู้สึกฉันได้ก็หันมายิ้มให้ฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงจะบอกว่าเป็นการตรวจสุขภาพ แต่จริงๆก็แค่เช็คนั่นเช็คนี่นิดหน่อยเอง”

“...อย่างนั้นเหรอคะ”

“อื้อ พักนี้ยูกิโนะก็แข็งแรงดีขึ้นมาก ไม่ถึงขั้นต้องแอดมิดหรอกนะ คุณคิโชวอินทำใจให้สบายๆไม่ต้องกังวลไปหรอก”

ถึงจะว่าอย่างงั้นแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ

“จะว่าไปแล้ว เมื่อวานที่ไปทำช็อคโกแลตที่บ้านคุณคิโชวอิน ยูกิโนะไปคุยอวดพ่อกับแม่ใหญ่เลยล่ะเรื่องทำช็อคโกแลตเป็นครั้งแรก แล้วตอนเช้าก็เอาแจกคนนั้นคนนี้ไปทั่วเลย”

“แหม…”

ฉันนึกภาพที่ยูกิโนะคุงเดินมามอบช็อคโกแลตให้ก็รู้สึกน่ารักจนอยากลงไปนอนดิ้นซะเดี๋ยวนั้น ถ้าวันวาเลนไทน์เทวดาน้อยก็เหมือนคิวปิดที่แจกจ่ายความรักให้คนอื่นๆ เหมาะดีอยู่น้า~~

“คุณคิโชวอินก็ทำช็อคโกแลตทำมือมาตั้งแต่ประถมแล้วสินะ”

“เอ๊ะ เอ่อ ค่ะ...ทำให้แค่คนในครอบครัวน่ะค่ะ” รู้ได้ยังไงกันยะ

“อื้อ ไอระเล่าให้ฟังน่ะ เรื่องที่เคยทำช็อคโกแลตกับคุณคิโชวอินสมัยประถม”

เอ๋ ท่านไอระน่ะเหรอ….อืม ตอนนั้นฉันคงไม่ได้ทำอะไรขายหน้าให้ท่านไอระเก็บไปเล่าให้เอ็นโจฟังใช่มะ ไม่มีหรอกมั้ง

“ทำฟองดูว์ให้ยูกิโนะทานด้วย คุณคิโชวอินนี่ทำอาหารเก่งน่าดูเลยนะ”

“ก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมายหรอกค่ะ ยังต้องฝึกอีกเยอะ”

ฉันยังโดนคันตะคุงดุเอาทุกครั้งที่เข้าครัว แถมยังหั่นๆปอกๆอะไรไม่คล่องด้วย เป็นตายยังไงก็จะให้เอ็นโจรู้ถึงความเงอะงะแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

รถมาถึงโรงพยาบาลพอดีทำให้พอจะเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปได้ เอ็นโจเดินนำหน้าฉันไปยังชั้นผู้ป่วยที่ยูกิโนะคุงอยู่ พอเข้าไปในห้องก็เห็นยูกิโนะคุงกำลังนั่งขีดๆเขียนๆเหมือนทำการบ้าน มีขนมและของว่างทานเล่นรายล้อมให้เพียบ

“ยูกิโนะ ดูสิใครมา”

“ว้าว คุณพี่เรย์กะ” ยูกิโนะคุงแย้มรอยยิ้มกว้าง ทิ้งดินสอแล้วลุกจากเก้าอี้ตรงมาที่ฉัน “มาหาผมจริงๆด้วยสินะฮะ”

“พี่ก็ต้องมาแน่นอนอยู่แล้วล่ะจ๊ะ” ฉันลูบๆหัวยูกิโนะคุง อื้อ ผมนิ่มจังเลย~

ยูกิโนะคุงหัวเราะแล้วจับมือฉันเดินเข้าไปข้างใน

“คุณพี่เรย์กะนั่งตรงนี้นะฮะ” เทวดาน้อยตบปุๆลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ฉันเลยทำตามนั้น ส่วนเอ็นโจก็นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆน้องชาย

“ตรวจสุขภาพเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”

“คุณหมอเพิ่งจะมาเจาะเลือดเอาผลไปเทสต์ที่แลปอยู่ฮะ” ยูกิโนะคุงชูแขนที่มีสำลีแปะอยู่บนหลังมือให้ดู “ระหว่างนี้ก็นั่งรอไปซักพักก่อนจะเริ่มตรวจใหม่อีกหน”

“เจ็บมากมั้ยจ๊ะ”

“ก็เจ็บนะฮะ คุณหมอเอาเข็มเจาะเข้ามาแล้วดูดเลือดไปหลายซีซีเลยล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ~”

ฉันฟังแล้วจะเป็นลม แต่เห็นยูกิโนะคุงยังหัวเราะได้ก็โอเคแล้วมั้งนะ

“ถ้าเสียเลือดแล้วต้องทานของหวานเข้าไปชดเชยนะ นี่ช็อคโกแลตวาเลนไทน์จากพี่จ๊ะ” ฉันล้วงลงไปในถุง หยิบเอากล่องช็อคโกแลตขึ้นมาแล้วส่งให้

นี่เป็นครั้งที่สองที่ให้ช็อคโกแลตทำมือกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว ...แต่ก่อนหน้านั้นก็เคยให้ท่านอิมาริมาแล้ว แถมอันนี้ยังเป็นช็อคโกแลตที่ทำด้วยกันกับยูกิโนะคุงอีก รสชาติน่าจะพอผ่านล่ะมั้ง

“หวา ขอบคุณฮะ” ยูกิโนะคุงหัวเราะเขินๆ เก็บช็อคโกแลตกล่องนั้นลงกระเป๋า

“นี่ทำการบ้านอยู่เหรอจ๊ะ”

“ฮะ ทำฆ่าเวลาระหว่างรอคุณหมอน่ะ” ยูกิโนะคุงพยักหน้าหงึกหงัก “แต่อันนี้ยากนิดหน่อยเลยกะว่าจะเก็บไว้ถามท่านพี่ล่ะฮะ”

“ไหนดูซิ”

เอ็นโจว่าอย่างนั้นแล้วมองโจทย์ข้อที่น้องชายติดขัด จากนั้นก็อธิบายคำตอบพร้อมกับทำให้ดูแบบเข้าใจได้ง่าย ยูกิโนะคุงพยักหน้าแล้วไล่คำถามที่ค้างไว้ในแบบฝึกหัดไปทีละข้อ

ฮึ่ย ฉันก็อยากสอนการบ้านให้ยูกิโนะคุงเหมือนกันนะ อยากจะเป็นพี่สาวเท่ๆแสนเก่งกาจในสายตาของเทวดาน้อย แต่นั่งอยู่ต่อหน้าลำดับท็อปทรีของซุยรันแล้ว การสงบปากคำในเรื่องนี้เห็นทีจะเป็นการดีที่สุดแล้วอะนะ

ฉันที่ไม่มีบทบาทในตอนนี้ได้แต่นั่งมองยูกิโนะคุงขยับดินสอไปแบบเงียบๆ แต่เอ็นโจก็พูดขึ้นมา

“คุณคิโชวอินมีการบ้านที่ไม่เข้าใจตรงไหนรึเปล่า”

เอ๋!!

“คุณพี่เรย์กะ ทำการบ้านด้วยกันมั้ยฮะ ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ให้ท่านพี่สอนก็ได้นะฮะ ท่านพี่สอนเก่งมากเลยล่ะ”

ฉันก็รู้ถึงความเก่งกาจของเอ็นโจในการสอนการบ้านมาหลายหนแล้วอะนะ ได้ฟังคำอธิบายจากเอ็นโจก็รู้สึกแก้โจทย์ได้ง่ายๆลื่นปรื๊ดเลยล่ะ

พอหันไปมองหน้าเอ็นโจเป็นเชิงว่าจะดีเหรอ หมอนั่นก็พยักหน้ายิ้มๆแบบอนุญาต

“มาสิ”

งั้นไม่เกรงใจล่ะนะค้า~

พอเราเข้าสู่โหมดการเรียนแบบจริงจัง คุณพี่เลี้ยงของยูกิโนะคุงก็เลยช่วยเก็บข้าวของที่ไม่จำเป็นออกไปวางไว้ที่โต๊ะตัวอื่น รินน้ำชาให้ แล้วก็ออกไปรอด้านนอกเพื่อให้พวกเรามีสมาธิ

เอ็นโจรับโจทย์ของฉันไปดูแล้วขยับมานั่งข้างๆ เริ่มอธิบายทั้งวิธีทำและการยกตัวอย่างอ้างอิงจากหนังสือให้เข้าใจได้ง่ายๆ ระหว่างรอฉันเขียนคำตอบก็หันไปสอนการบ้านให้น้องชายต่อ

สุดยอด สมกับเป็นลำดับท็อป เท่านี้การบ้านเลขที่มีสมการแสนยุ่งยากติดขัดก็แก้ได้โดยง่ายไม่ต้องปวดเศียรเวียนเกล้าแล้ว~

นั่งทำการบ้านกันสามคนไปสักพัก ประตูห้องก็เปิดออก คุณพยาบาลมาตามยูกิโนะคุงไปเอ็กซเรย์ปอดและอะไรต่อมิอะไรที่ฟังดูแล้วน่าจะยุ่งยาก ยูกิโนะหันมาทำหน้ามู่ทู่ก่อนจะเดินตามคุณพยาบาลออกไปพร้อมกับคุณพี่เลี้ยง เหลือฉันกับเอ็นโจสองคนในห้อง

เอ็นโจยังคงอธิบายโจทย์ฉันต่อเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้โดนขัดจังหวะ แต่ฉันก็อดที่จะรู้สึกห่วงยูกิโนะคุงไม่ได้

โอ๊ะ! ตรงนี้สำคัญมากเลยนี่นา อยากแปะโพสท์อิทไว้จัง~~

ฉันหยิบโพสท์อิทรูปคนวิ่งขึ้นมาแปะเป็นบุ๊คมาร์คไว้ เดี๋ยวค่อยกลับไปทบทวนต่อ

“ไม่เข้าใจตรงนี้เหรอ” เอ็นโจมองโพสท์อิทของฉัน “เห็นทำเครื่องหมายไว้น่ะ”

“อืม คิดว่าจะเอากลับไปทบทวนน่ะค่ะ”

“ตรงนี้น่ะ ถ้าใช้การแทนค่าแบบนี้…”

อะไรที่ฉันเน้นย้ำเป็นไฮไลท์ไว้ เอ็นโจก็อธิบายให้จนแทบจะสิ้นความสงสัย ไม่มีบ่นเรื่องไฮไลท์สีฉูดฉาดอะไรสักคำ แถมยังถามด้วยว่าไม่เข้าใจตรงไหนอีกแล้วก็สอนต่อ

ฉันเลยหยิบหนังสือและชีทจากโรงเรียนกวดวิชาขึ้นมาด้วย วันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียน ให้เอ็นโจสอนชดเชยเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน

นั่งทำโจทย์จนเสร็จไปครึ่งทาง เอ็นโจเลยบอกให้พักเบรกสักครู่ อื้อๆ จะยัดเนื้อหาหนักๆเข้าหัวตลอดมันก็ไม่ดีต่อการเรียนใช่มะ

เฮ้อ หิวจังเลย~

พอคิดแบบนั้นแล้ว เอ็นโจก็หยิบเอาพวกของว่างทานเล่นในตะกร้าที่เห็นว่าเป็นของยูกิโนะคุงมาวางตรงหน้าอย่างกับอ่านใจออกแน่ะ

“ไม่รู้จะถูกปากคุณคิโชวอินรึเปล่านะ แต่ยังไงก็ทานรองท้องไปก่อนก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

อื้อ แซนด์วิซนี่อร่อยจัง ทูน่าและไข่นี่เข้ากันดีกับตัวสเปรดมาโยจริงๆเลย ครัวซองแฮมชีสแบบพอดีคำก็อร่อย เข้ากับผักสดกรอบๆมะเขือเทศหวานๆตัดเลี่ยนได้ดีสุดๆ

เอ็นโจก็ทานแซนด์วิซด้วย คงจะหิวเหมือนกัน ก็การเรียนนี่มันก็ใช้พลังงานสมองมากๆนี่เนอะ ถ้าได้กินอะไรหวานๆเพิ่มน้ำตาลในเลือดก็คงจะดีอะน้า~

...จริงสิ

ฉันล้วงลงไปในถุงกระดาษอีกหนแล้วหยิบเอากล่องช็อคโกแลตขึ้นมา เป็นช็อคโกแลตที่ทำกับพวกเด็กๆเมื่อวาน เพราะว่าวันนี้ต้องมาหายูกิโนะคุงแล้วไม่รู้จะเสร็จธุระตอนไหน ฉันก็เลยเอาติดตัวมาด้วยไว้เป็นของว่างรองท้องอะนะ

ถึงกล่องจะใหญ่กว่าอันที่ให้ยูกิโนะคุงไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็เอาไว้เผื่อๆฉุกเฉินนี่นา ช็อคโกแลตชิ้นเดียวก็ชี้เป็นชี้ตายระหว่างประสบภัยได้ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

อื้อ~ อร่อยจัง~~ ช็อคโกแลตหวานอมขมช่วยได้สุดๆ เท่านี้ก็มีแรงเรียนต่อแล้ว

“อื๋อ ช็อคโกแลตนั่น”

“ช่วยกันทำกับพวกเด็กๆเมื่อวานน่ะค่ะ”

ฉันหยิบช็อคโกแลตรูปวงรีเข้าปาก ชิ้นนี้ก็มีอัลมอนด์กรุบกรอบอยู่ข้างใน ถึงจะทำเองก็เถอะ แต่ได้มาหยิบทานทีละชิ้นแล้วเจอรสชาติหลากหลายแบบนี้ก็เหมือนเปิดกล่องสมบัติที่แสนน่าตื่นเต้นเลยล่ะ ชิ้นต่อไปจะมีรสชาติแบบไหนรออยู่กันน้า~

เห็นเอ็นโจมองแบบสนอกสนใจ ฉันเลยเลื่อนกล่องช็อคโกแลตไปหา

“จะลองทานดูหน่อยมั้ยล่ะคะ”

ที่จริงก็ไม่อยากแบ่งหรอกนะ แต่ทั้งสอนการบ้าน ทั้งให้แซนด์วิซ ถ้าขืนไม่ให้อะไรตอบแทนกลับไปบ้าง เดี๋ยวก็ถูกมองว่าเป็นคนขี้เหนียวใจแคบกันพอดี ...ช่วยไม่ได้นะ

เอ็นโจเลิกคิ้วขึ้น ดูประหลาดใจสุดๆ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงยะ! เดี๋ยวก็ไม่ให้ซะนี่!!

“ขอบคุณนะ”

เอ็นโจยิ้มกว้างจนตาหยี หยิบช็อคโกแลตขึ้นมาหนึ่งชิ้น อ๊ะ! พิมพ์รูปกระต่ายเป็นดาร์กช็อคที่ขมกว่าชิ้นอื่นๆเลยนะ จะทานได้รึเปล่า

แต่ดูเหมือนว่าเอ็นโจที่ไม่ค่อยชอบของหวานจะไม่สะทกสะท้านกับความขมนั้น แม้จะทำหน้าพิลึกๆไปบ้างตอนหยิบไวท์ช็อคขึ้นมาทาน แหม...ก็ชิ้นนั้นมันหวานสุดๆไปเลยนี่นะ

“มีชิ้นที่หวานน้อยกว่านี้มั้ยนะ”

“งั้นลองรูปดอกไม้นี่มั้ยล่ะคะ ฉันใช้มิลค์ช็อคกับดาร์คช็อคผสมกัน น่าจะอร่อยกลมกล่อมไม่หวานเกินไป”

“อื้อ~ ขอบคุณนะ คุณคิโชวอินนี่ทำขนมอร่อยจัง~”

“แหม ขอบคุณนะคะ~ อ๊ะ!...ถ้ารูปคุณหมีมีไส้ในเป็นเฮเซลนัทค่ะ”

ระหว่างที่ชิม เอ็นโจก็เยินยอฉันไปแบบเนียนๆด้วย คนบ้ายอแบบฉันงี้คึกคักสุดๆ แนะนำแต่ละชิ้นว่ามีอะไรบ้าง หรือสอดไส้ผลไม้อะไรไว้ ช่วยกันทำกับเด็กๆนี่ก็ได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์หลากหลายดีจัง ได้ช็อคโกแลตอร่อยๆมาตั้งเยอะ

หลังจากลองชิมหมดทุกรูปแบบในกล่อง ช็อคโกแลตรูปกระต่ายก็ดูท่าทางจะถูกปากเอ็นโจมากกว่าชิ้นอื่นๆ เห็นหมอนั่นหยิบกินเอาๆ เดี๋ยวเถอะ!! เหลือให้ฉันกินด้วยสิ อย่ากินหมดนะยะ!!!

มีคนมาหารแบ่งไปครึ่งหนึ่ง ช็อคโกแลตก็หมดกล่องจนได้ ...แต่ที่บ้านยังมีอยู่อีกเยอะไม่ต้องใจแคบไปกับเรื่องนี้หรอกนะ

ได้ทานของว่างและขนมจนรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็ได้เวลาติวหนังสือกันต่อ ฉันทำโจทย์ตามที่เอ็นโจสอนไปเรื่อยๆจนหมด ฮ้า คืนนี้ก็มีเวลาอ่านนิยายเพิ่มแล้ว

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ท่านเอ็นโจ”

เอ็นโจยิ้มๆตอบกลับมา “ได้เป็นประโยชน์กับคุณคิโชวอินผมก็ยินดี”

อย่าเก็บเอามาเป็นบุญคุณทีหลังก็พอแล้วย่ะ

“อ้อ จริงสิ คุณคิโชวอินช่วยยื่นมือมานี่หน่อย”

ฉันทำตามแบบงงๆ นึกในใจว่าอะไรหว่า ก็รู้สึกถึงบางอย่างถูกวางลงมาบนฝ่ามือ เป็นลูกอมที่ถูกห่อด้วยกระดาษแก้วสีขาวขุ่นประมาณ 3-4 เม็ด

“อันนี้เป็นรางวัลให้นะ สำหรับคุณคิโชวอินที่ตั้งใจเรียน” พอเห็นฉันที่ทำหน้างุนงงไม่เลิก เอ็นโจก็ยิ้มและอธิบายต่อ “ปกติผมให้ยูกิโนะทุกครั้งที่สอนการบ้านเสร็จน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” ให้ลูกอมแบบนี้เห็นฉันเป็นเด็กรึไงยะ แต่ก็ขอบคุณไว้ก่อนละกัน

เอ็นโจตอบรับคำขอบคุณด้วยรอยยิ้ม แล้วก็เอาแต่เท้าคางจ้องฉันอยู่แบบนั้น ...อะไรยะ อยู่ๆมาจ้องแล้วก็ไม่พูดไม่จาเอาแต่ยิ้มนี่มันน่ากลัวนะ

บรรยากาศชักแหม่งๆ ฉันเลยรีบสอดส่ายสายตาหาตัวช่วยไปรอบๆห้อง อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้หลุดพ้นจากสถานการณ์แบบนี้

ทันใดนั้น มือถือของฉันก็ส่งเสียงดังระรัวอย่างกับถูกโจมตีด้วยพายุเมล์ ไม่ต้องไปดูชื่อก็รู้เลยว่าใครที่ทำแบบนี้

เอ็นโจหัวเราะดังพรืด

“จากมาซายะสินะ”

“คงงั้นมั้งคะ” แหงสิยะ คิดว่าคนที่จะทำแบบนี้ได้จะมีซักกี่คนกันเชียว

ฉันขออนุญาตเปิดโทรศัพท์เพื่อเช็ค ...มาจากคาบุรากิจริงๆด้วย

ข้อความก็ประมาณว่าได้รับช็อคโกแลตจากวาคาบะจังแล้ว มีคำบรรยายถึงเหตุการณ์ ทั้งความรู้สึกและรสชาติของช็อคโกแลตที่ได้ชิมไปหนึ่งคำ ช่างเป็นเมล์ที่ไร้ความเกรงอกเกรงใจในด้านการส่งและเนื้อหาจริงๆ รีบๆตอบไปก่อนที่จะถูกโทรมาตามให้ฟังเรื่องรักๆใคร่ๆดีกว่านะ

“เขียนมาว่าอะไรเหรอ”

“เรื่องที่ได้ช็อคโกแลตจากคุณทาคามิจิน่ะค่ะ”

ฉันยังไม่ทันจะกดแป้นพิมพ์ ประตูห้องก็เปิดออกอีกหน คาบุรากิปรากฎกายขึ้นจากหลังบานประตูนั่น

“ชูสุเกะ ยูกิโนะเป็นยังไงบ้าง ...อ้าว คิโชวอิน เธออยู่นี่เองเหรอ”

“ฉันมาให้กำลังใจยูกิโนะคุงน่ะค่ะ”

“งั้นเรอะ”

คาบุรากิเดินอาดๆเข้ามาข้างใน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม สีหน้าดูระรื่นสุดๆอะ

ฉันมองไปที่ถุงกระดาษข้างๆกระเป๋าที่เพิ่งถูกวาง ..ในนั้นมีช็อคโกแลตของวาคาบะจังอยู่ใช่มะ

ดูเหมือนคาบุรากิจะจับสายตาของฉันได้ จากที่ระรื่นอยู่แล้วก็หัวเราะหึๆ ทำหน้าแบบว่า..ช่วยไม่ได้นะ ก่อนจะหยิบเอากล่องของขวัญผูกริบบิ้นสีขาวขึ้นมาวางให้ฉันกับเอ็นโจเห็น

“ทาคามิจิให้มาน่ะ” ขี้อวดชะมัด จมูกงี้ยาวยื่นเลยอะ

“ไปได้มาตอนไหนเหรอ” เอ็นโจคงถามตามมารยาท แต่คาบุรากิงี้กระตือรือร้นที่จะพูดสุดๆ

“ก่อนจะกลับบ้าน ทาคามิจิมาเรียกฉันไว้ที่ทางเดินปลอดผู้คน บอกว่าหาจังหวะให้ไม่ค่อยได้เลย…”

จากนั้นพวกเราก็ถูกดึงให้เข้าฟังเรื่องรักหวานแหววเหมือนอีเวนท์ในการ์ตูนโชโจ วาคาบะจังเป็นฝ่ายเดินมามอบช็อคโกแลตให้ คาบุรากิเลยได้โอกาสขอไปส่งที่บ้าน แล้วก็นั่งเขินกันไปตลอดทาง แถมก่อนลงจากรถก็ยังบอกฝันดีแก่กันและกันด้วย

แต่ Kimi Dolce มันก็การ์ตูนรักๆนี่นะ นั่นล่ะคือบรรยากาศที่สมควรจะเป็น ยังถือว่าช้าไปด้วยซ้ำสำหรับคู่พระเอกนางเอกน่ะ~

“รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ”

“อร่อยมาก ทั้งหวานอมขมอย่างลงตัวอย่างสมดุล ไม่มากไปและไม่น้อยไป เป็นช็อคโกลาที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลยล่ะ”

คาบุรากิน่าจะได้ลิ้มลองช็อคโกแลตชั้นยอดจากฝีมือปาติซิเย่มากมายบนโลกนี้แล้ว แต่คงไม่มีอันไหนเทียบได้กับอันที่ได้จากวาคาบะจังล่ะมั้งน้า

ฟังคาบุรากิพร่ำเพ้อเรื่องช็อคโกแลตวาเลนไทน์และเหตุการณ์อันแสนหวานวนลูปไปอีกหนจนกระทั่งยูกิโนะคุงกลับมา คาบุรากิเลยหันไปสนใจยูกิโนะคุงแทน ซักถามเรื่องการตรวจแบบละเอียดยิบๆ

รู้สึกผลการตรวจจะออกมาดีพอสมควรจนไม่ต้องแอดมิดโรงพยาบาลแบบที่กังวลไว้ เท่านี้ก็เป็นอันว่าเสร็จธุระในวันนี้

ยูกิโนะคุงต้องอยู่ต่ออีกนิดหน่อยเพื่อรอคุยกับคุณหมอเรื่องแนวทางในการดูแลตัวเอง ฉันเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็เลยขอตัวกลับก่อน เอ็นโจเดินออกมาส่งฉันขึ้นรถ ให้คาบุรากิอยู่เป็นเพื่อนยูกิโนะคุงเล่นเกมไป

ก่อนออกจากห้องมา ฉันอดเหลียวหลังไปมองไม่ได้ก็เห็นคาบุรากิกำลังขยี้หัวยูกิโนะคุงอย่างเมามัน โดยมีมือของยูกิโนะคุงที่พยายามปัดๆออกท่าทางรำคาญแต่สู้แรงอีตาบ้าพลังนี่ไม่ได้ซักนิด

เดี๋ยวเถอะ!! ยูกิโนะคุงเพิ่งจะตรวจเสร็จนะยะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวคอเล็กๆของยูกิโนะคุงก็หักเอาหรอก

“มาซายะอย่าไปแกล้งยูกิโนะสิ” เอ็นโจปรามการกระทำนั้นได้อย่างทันท่วงที คาบุรากิเลยหัวเราะก่อนจะหันกลับไปจับจอยสติ๊กเล่นเกมต่อ

“เริ่มตาถัดไปได้แล้วล่ะฮะ ท่านพี่มาซายะ”

“ถ้าแพ้แล้วอย่ามางอแงขออีกตาล่ะ~”

เด็กเอ้ย….

ฉันกับเอ็นโจปล่อยให้เด็กและเด็กโข่งในห้องเล่นเกมไป แล้วเดินออกไปที่ด้านหน้าโรงพยาบาล รถของบ้านคิโชวอินมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

“วันนี้ต้องขอบคุณคุณคิโชวอินที่มาอยู่เป็นเพื่อนยูกิโนะนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ทำอะไรให้ยูกิโนะคุงได้บ้างฉันก็ยินดีค่ะ”

แต่ตอนที่ฉันกำลังเปิดประตูจะก้าวขึ้นรถ เอ็นโจก็เรียกฉันไว้ก่อน

“คุณคิโชวอิน”

“คะ”

“ฝันดีนะ”

ฉันกระพริบตาปริบๆกับคำพูดนั้น มาไม้ไหนอีกล่ะยะ

“อะ เอ่อ เช่นกันค่ะ”

มองผ่านกระจกส่องหลังก็ยังเห็นเอ็นโจยืนอยู่ที่เดิม จนกระทั่งรถของบ้านฉันแล่นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทิ้งโรงพยาบาลและเอ็นโจไว้เป็นจุดอยู่เบื้องหลัง

เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัด

ฉันพิงเบาะแล้วถอนหายใจ รู้สึกหมดเรี่ยวแรงอย่างไรพิกล ช็อคโกแลตที่เอามาก็หมดไปแล้ว ถ้าได้ทานอะไรหวานๆเพิ่มพลังงานอีกหน่อยก็น่าจะดีอะน้า~

จริงด้วย!

ฉันล้วงๆเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนักเรียน ลูกอมที่เอ็นโจให้มานอนสงบนิ่งอยู่ในนั้น ลองแกะมาชิมดูหนึ่งอัน รสชาติของน้ำผึ้งหวานกลมกล่อมก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งปากอย่างนุ่มนวล สมกับเป็นของที่ได้จากเอ็นโจจริงๆ

พอได้ทานลูกอมนี่แล้วรู้สึกเหมือนได้พลังงานกลับคืนมาอีกนิดหน่อย ของหวานนี่ดีจังเลย

กลับไปอยากแช่น้ำอุ่นๆจังเลยน้า~

มาถึงบ้านฉันก็ได้พบกับท่านพี่และท่านอิมาริเข้าให้พอดี อื๋อ!! ผิดคาดสุดๆ ผู้ใหญ่บ้านคาสโนว่าวันนี้ไม่ได้มีเดทที่ไหนเหรอคะ

“สวัสดีค่ะ ท่านพี่ ท่านอิมาริ”

“สวัสดีจ้า เรย์กะจัง กลับมาแล้วเหรอ~”

ท่านอิมาริทักทายตอบกลับมา อื้อ ยังแพรวพราวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ

ฉันที่ตั้งใจว่าจะไปแช่น้ำ แต่รู้ตัวอีกทีก็มานั่งที่โซฟาข้างๆกับท่านอิมาริจนได้ CLUB KISSHOUIN เปิดให้บริการอีกหน

“ไม่นึกว่าจะได้พบกับท่านอิมาริในวันนี้น่ะค่ะ ก็เลยส่งช็อคโกแลตไปให้ที่บ้านแล้ว”

“แหม เสียดายจัง ปีที่แล้วได้รับจากไปรษณีย์ ปีนี้ก็เลยคิดว่ามารับจากมือเรย์กะจังโดยตรงจะดีกว่า ก็เป็นของที่แสนสำคัญขนาดนี้”

“แหม...”

ท่านพี่ที่เหมือนจะเสร็จจากการคุยโทรศัพท์เรื่องงานก็กลับเข้ามานั่งที่โซฟา ฉันเลยได้โอกาสมอบช็อคโกแลตให้ถึงมือ

“อันนี้จากน้องค่ะ ท่านพี่”

“อื้อ ขอบใจนะเรย์กะ”

เมื่อท่านพี่เปิดกล่องดูก็เจอช็อคโกแลตมากหน้าหลายตาที่ทำเรียงรายไว้ กล่องของท่านพี่ น้องพิถีพิถันทำเป็นพิเศษตั้งแต่ขั้นตอนการทำไปยันเลือกแพคเกจเชียวนะคะ

“น่ารักจังเลย” ท่านอิมาริเอ่ยชมเชยถึงช็อคโกแลตที่อยู่ในกล่อง “สมเป็นเรย์กะจังที่น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนดอกไม้ ทำออกมาได้น่ารักมากๆเลยนะจ๊ะ”

“ขะ ขอบคุณมากค่ะ”

“นี่~ ทาคาเทรุ ขอฉันลองชิมช็อคโกแลตในกล่องของนายดูหน่อยได้มั้ย~”

“เรย์กะส่งไปให้ที่บ้านแล้วก็ไปกินที่นั่นสิ”

“อย่าขี้เหนียวหน่อยเลยน่า~”

สนิทกันดีจังเลยน้า ท่านพี่กับท่านอิมาริเนี่ย

ฉันเท้าคางนั่งมองทั้งคู่คุยกัน นอกจากครอบครัวและเพื่อนสนิท...สุดท้ายปีนี้ก็ไม่ได้ให้ช็อคโกแลตตัวจริงกับใครจนได้

เอ๊ะ! ให้ช็อคโกแลตเหรอ!!

ภาพเหตุการณ์ที่ฉันแบ่งช็อคโกแลตให้เอ็นโจในห้องรับรองของโรงพยาบาลไหลย้อนเข้ามาในหัว แถมหมอนั่นก็ทานซะเกือบหมดเลยด้วย

อุกี๊!!~ นี่ฉันทำอะไรลงไปน่ะ!

ท่านพี่เหลือบมาเห็นฉันก็เอ่ยทักขึ้น

“เป็นอะไรไปน่ะเรย์กะ ดูหน้าแดงๆนะ”

“มะ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะท่านพี่ น้องขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

ฉันรีบพูดแล้ววิ่งกลับห้องตัวเองไป ทิ้งตัวลงบนเตียง กลิ้งตัวไปมาและกรีดร้อง

นั่นน่ะช็อคโกแลตตามมารยาทต่างหาก ไม่ได้บอกกล่าวซักหน่อยว่านี่คือช็อคโกแลตจากฉันให้ท่านเอ็นโจนะคะ ไม่ใช่เลยสักนิด

ฉันก็เคยแบ่งของกินให้คาบุรากิ ยูกิโนะคุงและเอ็นโจมาตั้งหลายหน ที่ให้ไปก็เพราะตอบแทนเรื่องสอนการบ้านต่างหาก ดูยังไงมันก็คือช็อคโกแลตตามมารยาทชัดๆ

เป็นช็อคโกแลตตามมารยาท เพราะงั้นไม่นับว่ามอบให้ในวันวาเลนไทน์หรอกนะ

------------------
ยาวจัง แต่ก็สนุกมากที่ได้เขียน เป็นของขวัญวาเลนไทน์แบบเลทๆจากกูถึงเพื่อนโม่งค่ะ อ่านให้สนุกเน้อ

ขอบคุณโม่งฟิก น่ารักมากเลย

วึ้ย ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ ท่านอิมารินี่ยังไงคะ มีเดทวาเลนไทน์กับท่านพี่รึเปล่า

*ฟิคจากในไลน์จ้า ขอบคุณโม่งฟิคทุกคนมากๆ*

กุโพสต์ลงโม่งไม่ได้ มันขึ้นว่าข้อความกุเปน spam..😭 กุขออนุญาตเขียนต่อจากฟิควาเลนไทน์ >>34 สั้นๆ เป็นของขวัญตอบแทนวันไวท์เดย์ ฮ่าาาา
-----------
เมื่อคืนเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา เช้านี้เลยกังวลใจว่าถ้าเจอเอ็นโจจะเผลอทำสีหน้าประหลาดออกไปหรือเปล่า ระหว่างนั่งรถไปโรงเรียนก็อดว้าวุ่นใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ นอกจากนี้... คนที่คิดเพ้อเจ้อคงจะมีแค่ฉันคนเดียว...

เพราะครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจนนอนดึกกว่าปกติ วันนี้เลยตื่นสายกว่าปกติ แหม การนอนนั้นสำคัญนะคะ ยังไงก็ต้องนอนให้เต็มอิ่มค่ะ กว่าจะถึงโรงเรียน ทางเดินซุยรันก็เนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่ทยอยมาถึง
ฉันนั่งประจำที่เตรียมพร้อมสำหรับบทเรียน แต่ไม่นึกว่าเอ็นโจจะเป็นคนแรกที่เข้ามาทักทาย เอ๋ อะไรกันนะ

"คุณคิโชวอิน" ยิ้มด้วย อะไรกันคะ นี่มันน่ากลัวสุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง!?
"คะ?"

"ช็อคโกแลตเมื่อวานอร่อยมากเลย" พอเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา ตาคนเจ้าเล่ห์ก็ยกมือลูบท้ายทอยเหมือนคนอับจนหนทาง หา? สรุปจำใจเอ่ยตามมารยาทสินะคะ

"ชิ้นที่ขมๆ ทำเอาหยุดคิดถึงรสชาติไม่ได้เลยครับ ถ้าจะรบกวนให้คุณคิโชวอินทำมาให้บ่อยๆ ก็เกรงใจ คุณคิโชวอินพอจะแนะนำยี่ห้อช็อคโกแลตที่รสชาติแบบนั้นได้หรือเปล่านะ?"

อ๋า.. สมองฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะ รู้สึกเลือดลมสูบฉีด ปาติซิเยร์ชื่อดังที่คนชื่นชอบฝีมือทำขนมเวลาได้รับคำชมจะรู้สึกเหมือนฉันหรือเปล่านะ

"อ๋อ แน่นอนค่ะ" ขณะที่หัวสมองหมุนติ้วคิดชื่อแบรนด์ บทสนทนาก็ต้องหยุดชะงักเพราะถึงเวลาเรียน ก็เลยบอกเอ็นโจว่าเดี๋ยวตอนเที่ยงจะแนะนำให้ที่ห้องสโมสร ไว้ค่อยคุยกันอีกที เอ็นโจก็ส่งยิ้มเจิดจ้ามาให้ แหมๆ รู้แล้วค่ะว่าชอบขนม ดีใจอะไรขนาดนั้นคะ

คุณครูพูดเรื่องอะไรไปบ้างฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองรับรู้ เสียงลอยเข้าหูขวาทะลุหูซ้าย ก็แหม ถ้าฉันจะเป็นปาติซิเยร์ ความรู้ชั้นมัธยมคงไม่สำคัญเท่าไหร่มั้งคะ ฮุฮุ
อา~ ถ้าคุยกับท่านแม่ว่าอยากเป็นปาติซิเยร์จะได้ไปเรียนทำขนมที่ฝรั่งเศสมั้ยนะ อุหวา แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ

"คุณคิโชวอิน ทางนี้ครับ" ตัวยังไม่พ้นประตูดี ก็ได้ยินเสียงเรียก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร ใจจดจ่อกับขนมอะไรขนาดนั้นคะท่านเอ็นโจ

"ขออภัยที่ให้รอนะคะ"
"ไม่เลยครับ"

"เอ๋ ฉันนั่งตรงนี้จะดีหรือคะ" ด้วยความไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาคนทั้งสโมสร ฉันจึงรีบมานั่งจนลืมสังเกตว่าเอ็นโจยังนั่งอยู่ที่เดิม และตรงนี้เป็นที่ประจำของคาบุรากิ
"ไม่เป็นไรครับ มาซายะหาที่นั่งเองได้นะคุณคิโชวอิน" ปลายเสียงของเอ็นโจเจือความขบขัน ชิ ไม่อยู่ในสถานะที่ต้องหวาดระแวงว่าตระกูลจะล่มสลายเพราะหมอนั่นก็อย่ามาขำความกลัวของคนอื่นได้มั้ยคะ!

"แล้วเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้ คุณคิโชวอินมีคำแนะนำยังไงครับ?"
"สำหรับเรื่องนั้น.."

"นี่ คุยอะไรกันน่ะ?" ถูกขัดจังหวะอีกแล้ว! วันนี้ฉันจะได้แนะนำช็อคโกแลตอร่อยๆให้เอ็นโจมั้ย
คาบุรากิเดินเข้ามาหา ในมือถือถุงช็อคโกแลตถุงเล็กๆ คาดว่าจะแบ่งมาจากที่วาคาบะจังให้เมื่อวาน ตาคนขี้อวดเอ๊ย

"ฉันให้คุณคิโชวอินแนะนำช็อคโกแลตอร่อยๆให้น่ะ" คาบุรากิจัดแจงหาที่นั่งให้ตัวเองเสร็จสรรพ เนื่องจากฝั่งเอ็นโจไม่มีที่ว่าง คาบุรากิเลยนั่งข้างๆฉัน อุหวา นึกว่าจะโวยวายแล้วไล่ฉันไปนั่งที่อื่นซะอีก
"หา นายทานของหวานเหรอ งั้นทานนี่สิ เป็นช็อคโกลาที่อร่อยที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ" เอ คิดไปเองหรือเปล่านะว่าประโยคหลังคาบุรากิพูดเสียงดังขึ้น
"ขอบคุณแต่ไม่ละ ฉันชอบช็อคโกแลตที่คุณคิโชวอินทำ" เอ็นโจปฏิเสธเสียงเรียบ "ผมชอบจริงๆนะ" อ๋า..
"รู้แล้วค่ะว่าชอบ" ไม่ต้องย้ำบ่อยขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ทางนี้เริ่มกดดันแล้วนะคะว่าลิสต์ที่อยู่ในใจจะอร่อยสู้ชิ้นเมื่อวานได้ไหม (ถึงแม้ขนมที่มืออาชีพทำย่อมอร่อยกว่ามือสมัครเล่นอย่างฉันก็เถอะ...)

"นี่ คิโชวอิน แล้วทำไมฉันไม่ได้ช็อคโกลาฝีมือเธอ" จู่ๆ ตาคาบุรากิก็หันมาคาดคั้นฉัน
"เอ๊ะ.. เอ่อ..." เอ่อๆๆ จะบอกยังไงดีล่ะคะ บรรยากาศพาไป ชิมไปชิมมาช็อคโกแลตหมดกล่องตอนไหนไม่รู้ โอ้ บอกแบบนี้ไม่ได้แน่นอนค่ะ เอ๊ะ หรือบอกได้กันนะ ในขณะที่ละล้าละลังไม่รู้จะตอบยังไง เอ็นโจก็ช่วยเซฟชีวิตฉันไว้
"มาซายะคิดมากน่า ก็แค่เศษช็อคโกแลตเหลือๆ จากที่คุณคิโชวอินสอนยูกิโนะทำ"
โอ้ เอ็นโจ ตอบได้ดีมาก ตอนนี้ในสโมสรคนอยู่เยอะพอสมควร ฉันก็อดกังวลไม่ได้ว่าจะเกิดข่าวลือแปลกๆมั้ย พอเอ็นโจยกยูกิโนะขึ้นมาก็เลยรู้สึกโล่งใจ ขอโทษนะจ๊ะเทวดาน้อยของพี่ คอยใช้ยูกิโนะเป็นเกราะกำบังอยู่เรื่อยเลย

"งั้นเรอะ" คาบุรากิทำสีหน้าไม่เชื่อ "แค่เศษจะอร่อยถึงขั้นที่ชูสุเกะชอบได้ไง"
"ฉันชอบอะไรเรียบง่าย ธรรมดา" เอ็นโจรีบตอบทันควัน อ๋า เชิญคุยกันตามสบายเลยนะคะ ฉันเป็นแค่อากาศ สายลม ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตรงนี้~ "อย่างมาซายะชอบรสชาติแบบมืออาชีพใช่มั้ยล่ะ แต่ฉันน่ะขอแค่ขนมชิ้นนั้นใส่ความตั้งใจของคนทำลงไปก็รู้สึกขอบคุณที่ได้รับมา แค่นั้นก็ทานได้อย่างเอร็ดอร่อยแล้ว" ตอบเลี่ยงได้ดีมากเอ็นโจ! แต่คาบุรากิก็ยังดูเหมือนจะไม่เชื่อ...

"แน่เรอะ"
"ก็ขึ้นอยู่กับคนทำด้วยอะนะ ฮ่ะๆ จะให้ฉันทานของทำมือไปทั่วก็ค่อนข้างน่ากลัวนะ ว่างั้นมั้ยครับคุณคิโชวอิน?" เฮือก จู่ๆ เอ็นโจก็โยนเผือกร้อนมาให้ฉันที่นั่งฟังเพลินๆ
"อ๊ะ ค่ะ" ต้องตอบยังไงเนี่ย หน็อย เอ็นโจ จะทำอะไรก็ปรึกษากันบ้างสิยะ
"ก็ต้องเลือกรับประทานฝีมือคนที่ไว้ใจอยู่แล้ว จะให้ทานอาหารหรือขนมจากคนไม่มักคุ้นก็คงไม่ดีมั้งคะ" ฉันหัวเราะปิดท้ายเพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวเองไม่ทันตั้งตัวจากการถูกส่งต่อบทสนทนาอย่างกะทันหัน

"อืม ที่คิโชวอินพูดก็มีเหตุผล" ฮู้ว โล่งไปที "นี่ ชูสุเกะ งั้นเย็นนี้ฉันจะพานายไปตระเวนชิมช็อคโกที่ฉันชอบ" แล้วคาบุรากิก็พล่ามต่อไปคนเดียวไม่สนใจใคร เอ็นโจมีสีหน้าเฝือนๆ พอสบตากันก็ส่งยิ้มอ่อนระโหยโรยแรงมาให้ เมื่อนึกถึงตอนถูกอีตาคาบุรากิลากและบังคับไปออกกำลังกายก็ชักจะเข้าใจเอ็นโจขึ้นมาเลยส่งยิ้มแห้งกลับไป

ตกเย็นวันนั้น พวกเซริกะก็มารุมล้อมน้ำตาคลอ พลางพร่ำบอกว่า "ความลับที่บอกใครไม่ได้.. คงเจ็บปวดมากเลยสินะคะ" ใจฉันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ความลับเรื่องอะไรที่หลุดออกไปคะ?! เรื่องทีวีไดเร็คหรือเปล่า!??? ฉันกลับบ้านด้วยความไม่สบายใจ พาลทานอะไรไม่ลง ตาทานุกิถึงกับหน้าซีดจะโทรเรียกคุณหมอประจำตัวมาตรวจโรคทำเอาฉันปวดหัว กลับกลายเป็นว่าท่านพ่อตกใจมากกว่าเดิม โอ๊ย.....

คืนนี้เห็นทีจะนอนไม่หลับซะแล้ว....
-----------

ปล. ใครโพสต์ได้ฝากโพสต์ทีนะจ๊ะ :3 ขอบคุณหลายๆ

>>37 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ แต่กินของทำมือของเจ้าแม่นี่กูว่าทั้งนายน้อยเอ็นโจและนายน้อยคาบุรากิโดนหามเข้าโรงบาลชัวร์

>>38 น่ารักกก

เพื่อนโม่ง มันอาจจะมโนเกินก็ได้ แต่มึงว่าคนแต่งไปแต่งวายแล้วปะวะ กุอ่านเรื่องผมไม่อยากตาย ขอเลี้ยงฮีโร่ แล้วเหมือนเห็นภาพเจ้าแม่เรยืกะยังไงบอกไม่ถูก..

>>41 มีแปลมั้ยวะ

>>41 กุกลับรู้สึกว่า ดีไม่ดีคือตายอะ ในเด็กดีก็มีคนนึงไง อันนั้นยังมีพี่น้องมาบอก ของเจ้าแม่มันออกอนู่ดีๆแล้วดับไปมันเลยชวนห้คิดยังงั้นเลย

>>43 กูพยายามไม่คิดว่าเขาตายนะ แต่อาจจะติดงาน หมดไฟ หรือเพิ่งเรียนต่อไรงี้ ขอแค่ออกมาบอกให้รู้หน่อยว่าจะไม่เขียนต่อแล้วนะก็ได้ กูยินดีกับเหตุผลแบบนั้นมากกว่าที่เขาจะเงียบหายไปเฉยๆแบบนี้

ทำไมเรื่องนี้มีกระทู้เป็นของนิยายเลย บอกที เราเป็นโม่งใหม่

>>45 ทีแรกเอาไว้เม้ามอยน่ะมึง แล้วก็ลากยาวมาจนบัดนี้เลย

คืิดถึงท่านเรย์กะว่ะ ท่านฮิได้โปรดโผล่มาให้กูรับรู้หน่อยย

กี่ปีแล้วนะที่หายไป

คิดถึงมากๆ

คิดถึง กลับมาได้ม้าย

เมื่อกี้ดูเซลล์ขยัน ภาค black ละมีตอนนึงพูดถึงเชื้อ เอช ไพโลไร หัวกูเติมคำว่าอินให้ต่อเลยอัตโนมัติ 55555555 ละดีไซน์มันเป็นเกลียวๆ แบบผมเจ้าแม่ด้วย 55555555

>>51 เหมือนกูอะ เวลาได้ยินชื่อ เอช ไพโลไรทีไร กูนึกถึงเจ้าแม่ก่อนทุกที 555555555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1377280955447005188?s=19

เทวดากับปีศาจว่ะ

>>53 เทวดาน่าจะยอมตกสวรรค์มาอยู่กับปีศาจนะ ว่าแต่เขาพูดอะไรกัน ใครใจดีรบกวนถ่ายทอดให้ฟังหน่อย

กูเห็นซามอยในทวิตทีไรนึกถึงชูสุมอยทุกที5555

>>55 ช่วงอีสเตอร์ที่ผ่านมา แอคซามอยด์ที่กูตามๆอยู่ใน IG เอาพวกหูกระต่ายใส่ให้นุ้งๆซามอยด์ทั้งหลาย แม่งโคตรน่ารัก กูนี่นึกภาพชูสุมอยใส่หูบันนี่ไปอ้อนเรย์ทันทุกที
https://www.instagram.com/reel/CNKdEQ0nsn-/?igshid=19du535t6bl44

เมษาแล้ว เมื่อไหร่จะมีตอนใหม่หนอ

>>55 https://twitter.com/kxxhxxhkkk/status/1380812235572879369?s=19
นี่มันชูสุมอยกับไซซายะชัดๆ 555555

ใครก็ได้ช่วยบอกกุที ตะไมตอนแปลไทยในเว็บแมวมันหายไปอ่ะ กุอ่านฟิคจนอยากไปอ่านซ้ำแต่ตอนมันหายไป!

>>59 ต้องเปลี่ยนเลขตอนที่ url มันว่ะ มันค้างอยู่ที่ 39 งี้ ถ้าจะอ่านตอนที่ 199 ก็เปลี่ยนเลขตอนจาก 39 เป็น 199 เอา

Rainverse -ไทม์ไลน์ในเรื่องนี้อยู่ตอนที่พวกเจ้าแม่อยู่ม.3 หลังฉากต่อยท้อง

--------------------------------

ชูสุเกะเท้าคางมองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆดำมาตั้งแต่เมื่อครู่ผ่านหน้าต่าง หยดน้ำโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงจนดูเหมือนเข็มเล่มเล็กๆที่พร้อมทิ่มแทงให้หน้าต่างที่เป็นกระจกนี้แตกละเอียดลงได้ทุกเมื่อ แต่น่าแปลกที่พายุโหมกระหน่ำเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาขนาดนี้ เขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่นิด

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ไม่ได้ยินเสียงหรอก แต่ทุกคนบนโลกนี้เมื่อถึงเวลาฝนตกก็จะเกิดอาการหูดับไปกระทันหัน ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างด้วยกันทั้งนั้น

วันไหนที่ฝนตก การเรียนการสอนก็จะเปลี่ยนไปในรูปแบบให้อ่านตัวหนังสือแทน หรือไม่ก็ยกเลิกคาบสอนไปโดยปริยาย ตอนนี้เขาก็นั่งว่างอยู่ในห้องสโมสร Pivoine เพราะคาบสอนถูกยกเลิกไป ยังดีที่เป็นวิชาที่สามารถอ่านทบทวนเองได้ไม่ต้องอธิบายเยอะแยะ และเขาก็อ่านมันจบไปตั้งนานแล้วด้วย

ชูสุเกะชอบเวลาที่ฝนตกแบบนี้ เมื่อสายฝนพร่างพรมก็ดูเหมือนโลกจะหยุดนิ่ง เมืองทั้งเมืองเงียบไร้ซึ่งสรรพเสียง ทุกคนจะอยู่ในโลกของตัวเอง และเขาก็จะได้รับความสงบสุข

แต่ก็มีเรื่องรบกวนใจอยู่เสมอในเรื่องหนึ่งและเป็นเรื่องที่คิดมาตลอดทุกครั้งเมื่อมองฝน

อย่างที่รู้กันว่าทุกคนจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยในตอนฝนตก แต่จะมีข้อยกเว้น นั่นคือคนที่เป็นคู่กันเท่านั้น ที่จะได้ยินเสียงของกันและกัน

เขาไม่ค่อยชอบเรื่องราวอย่างนี้เท่าไหร่นัก อาจจะเป็นเรื่องที่ดูโรแมนติคสำหรับใครหลายคน แต่ชูสุเกะว่ามันออกจะดูเป็นการบังคับจิตใจกันเกินไปหน่อย แม้แต่เรื่องคู่ครองก็ยังถูกคนเบื้องบนกำหนดชะตา ถ้าเกิดว่าคู่ของเขาเป็นคนแปลกๆ เป็นคนเลว เป็นอาชญากร หรือว่าอาจจะเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะทำใจให้รักชอบคู่ที่ถูกฟ้ากำหนดมาให้ได้งั้นหรือ

แล้วถ้าเกิดคนที่เขารัก แต่เธอคนนั้นไม่ใช่คนที่ถูกกำหนดมาให้เป็นคู่ของเขาล่ะ จะทนมองเธอคนนั้นไปกับคู่ที่แท้จริงของเธอได้รึเปล่า

ถึงจะคิดไปก็เท่านั้น เพราะเกิดมาสิบห้าปี ชูสุเกะก็ไม่เคยได้ยินเสียงของใครเลยสักคนตอนฝนตก หรือบางทีเขาอาจจะไม่มีวันได้ยินเสียงใครเลยก็เป็นได้

เขาไม่ใช่มาซายะที่ชอบเรื่องราวที่ดูโรแมนติคอย่างเรื่องมีแค่คู่กันเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงกันและกัน และมาซายะคงกำลังจะเสาะหาคนที่ว่านี้ สำหรับเขา เรื่องนี้มันก็แค่ความไม่สะดวกที่เพิ่มมาตอนฝนตก แต่ก็ไม่ได้ทำความเดือดร้อนอะไรมากนัก

เวลาล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็น ถึงฝนจะยังไม่หยุดตกแต่ก็เป็นเวลาที่ควรต้องไปได้แล้ว ชูสุเกะปิดหนังสือที่อ่านเก็บใส่กระเป๋า ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างอ้อยอิ่งเล็กน้อย

วันนี้มาซายะบอกว่าจะกลับไปก่อนไม่แวะเข้ามาที่ห้องสโมสร ส่วนเขามาที่นี่เพราะอยากได้ที่สงบๆเพื่อฆ่าเวลา มันเป็นสถานที่ที่ดีเพราะไม่มีคนรบกวนหรือพยายามจะมาชวนเขาคุยตอนที่ฝนตก ไม่ได้มาเพื่อจะมาพบใครหรอกนะ

….ว่าไป คุณคิโชวอินก็ไม่มาแฮะ

เพราะเหตุการณ์ในคราวนั้นที่เธออาละวาดใส่พวกเราสองคนไป รวมไปถึงที่มาซายะเขกหัวเธอ และเธอก็ต่อยท้องเขา รู้สึกว่าหลังจากนั้นคุณคิโชวอินจะหลบหน้าหลบตาไปเลยนี่นะ

พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเขาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

ชูสุเกะคิดว่าตัวเองหยิบยื่นความ “เป็นมิตร” ให้กับเธอมากกว่าคนอื่นๆแท้ๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำแบบนี้กับใคร ไม่เคยเลยจริงๆ

อย่างไอ้เรื่องยื่นข้อเสนอให้ต่อยเพื่อให้เธอหายโกรธนั่น ต่อให้เป็นมาซายะเขาก็ไม่ทำหรอก

ตัวตนของเธอค่อนข้างจะ “พิเศษ” กว่าคนอื่นๆอยู่มาก เธอเป็น Pivoine เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่น่าคบหา อีกทั้งก็เป็นที่ถูกอกถูกใจของมาดามคาบุรากิ ไม่แน่ว่าในอนาคตข้างหน้าเธออาจจะได้มาเป็นคู่หมั้นหมายของมาซายะก็เป็นได้

ถึงไม่เป็นแบบนั้นจะผูกมิตรไว้ก็ไม่เสียหาย ยังไงชื่อตระกูลคิโชวอินก็ดึงดูดให้เข้าหาอยู่แล้ว คบไว้ก็มีแต่ได้กับได้

คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็เดินมาจนเกือบถึงระเบียงทางเดินที่ต้องผ่านก่อนจะไปยังลานจอดรถ เงาร่างที่ดูคุ้นเคยปรากฎอยู่ในระยะสายตาที่มองเห็น

คุณคิโชวอิน

เธอหิ้วกระเป๋านักเรียนไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างแบมือออกไปแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกับดูว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก แล้วเธอยืนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

แถวนี้ก็เป็นระเบียงที่นานๆจะมีคนเดินผ่านมาที ถึงจะมีคนผ่านมาก็คงไม่มีใครกล้าเสนอให้เธอติดร่มไปด้วย และดูจากนิสัยแล้วเธอคงไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ

เขาหุบร่มลงและสาวเท้าไปยืนอยู่ข้างๆเธอ คุณคิโชวอินแหงนหน้ามองท่าทางตกใจเล็กน้อย ส่วนเขาก็ได้แต่ยิ้ม หยิบมือถือออกมาพิมพ์เป็นข้อความให้อ่าน ฝนตกแบบนี้ถึงจะอ่านปากคู่สนทนาได้ แต่การเขียนก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการสื่อสาร

“ลืมร่มเหรอ”

คุณคิโชวอินพยักหน้าหงึกหงัก หยิบมือถือออกมาพิมพ์ตอบกลับ

“พอดีลืมเอาไว้ในล็อคเกอร์เลยว่าจะเดินกลับไปเอา แต่ฝนตกมาซะก่อนก็เลย...”

จากข้อความนี้ทำเอาเขาเกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว แต่ถ้าหัวเราะตอนนี้เขาน่าจะโดนโกรธอีกแหงๆ ทางที่ดีไม่ควรไปทำให้เธอต้องขัดใจดีกว่า

ชูสุเกะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

“งั้น...ให้ไปส่งมั้ย”

คุณคิโชวอินมีสีหน้าที่ดูเคลือบแคลง เขาก็ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนบางที่คิดว่าน่าจะดูจริงใจที่สุดไปให้ มันคงไม่ได้ผลเท่าไหร่เพราะเธอพิมพ์ข้อความตอบกลับมาแล้วยื่นให้เขาอ่าน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฝนก็คงหยุด”

นั่นไม่น่าจะใกล้เคียงความจริง เพราะฝนตกหนักลงมาเหมือนฟ้ารั่วขนาดนี้ คงไม่น่าจะหยุดในสิบหรือยี่สิบนาทีนี้หรอก นี่คงเป็นคำปฏิเสธเพื่อที่จะไม่อยากอยู่ใกล้ๆเขามากกว่า

ก็น่าน้อยใจเหมือนกันนะ

เขาจิ้มนิ้วไปตามแป้นพิมพ์ทัชสกรีน คุณคิโชวอินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับข้อความนั้น

“คุณคิโชวอินเคยได้ยินเรื่องระเบียงที่ว่างเปล่ามั้ย”

สีหน้าเธอดูสงสัย เขาเลยพิมพ์ต่อ

“เป็นเรื่องเจ็ดสิ่งลี้ลับของซุยรันน่ะ ว่ากันว่าในซุยรันจะมีสถานที่หนึ่งที่จะนำไปสู่ต่างมิติได้ ในอดีตเคยมีนักเรียนสามคนเดินผ่านระเบียงที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนในวันฝนตก สองคนออกเดินนำหน้าคุยกัน แต่พอหันกลับมาเพื่อนอีกคนก็หายไปแล้ว หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ”

คุณคิโชวอินตาเบิกโพลง เหลียวซ้ายแลขวาไปรอบๆตัวดูระแวดระวัง

“หลังจากนั้น คนที่เดินผ่านระเบียงตรงนั้นคนเดียวก็จะได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมาเดินด้วยข้างๆ แต่พอหันไปก็จะไม่เห็นใคร แล้วบางทีก็จะได้ยินเสียงร้อง ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”

ใบหน้าเธอซีดขาว สายตาดูล่อกแล่กกระสับกระส่าย ชูสุเกะอยากจะหัวเราะแต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ ตอนนี้ไหล่เขาสั่นอยู่รึเปล่านะ

“ไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ”

คุณคิโชวอินที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความอยู่พักใหญ่ๆตอบกลับมา มือดูสั่นๆเล็กน้อย

ชูสุเกะพยักหน้ายิ้มๆ กางร่มออกอีกหน เมื่อเธอเดินเข้ามาใต้ร่มก็เอียงร่มให้เอนไปทางเธอมากกว่าปกติเพื่อบังฝนไม่ให้เธอเปียก มองหน้าตาตอนนี้ของคุณคิโชวอินที่อย่างกับจะรีบบอกว่าให้รีบๆไปจากตรงนี้ได้แล้ว เขาก็ออกเดิน

เรื่องที่เล่าไปเมื่อครู่นี้โกหกล้วนๆ เขาเอามาจากอินเตอร์เน็ตต่างหาก

ถ้าพิจารณาให้ดีก็จะรู้ว่านี่เรื่องแต่ง ใครจะไปได้ยินเสียงตอนฝนตกกันล่ะ แต่คุณคิโชวอินที่ขี้กลัวเหมือนกระต่ายก็คงไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องนั้นล่ะมั้ง

ชูสุเกะรู้ว่าการใช้วิธีแบบนี้มันออกจะหน้าไม่อายอยู่หน่อยๆ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไรนักหนา เห็นเธอตั้งท่าพองขนป้องกันตัวเองขนาดนั้น มันก็ทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา

หลังจากเดินออกมาไกลจากระเบียงตรงนั้น คุณคิโชวอินก็มีสีหน้าที่โล่งใจแบบเห็นได้ชัด

การได้มองเธอเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างรวดเร็วและหลากหลายก็ถือเป็นความสนุกและเพลิดเพลินอีกอย่างในรั้วโรงเรียนของเขา ช่างเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อเลยจริงๆ แค่เดินอยู่ข้างๆและเงียบๆแบบนี้ก็รู้สึกสนุกแล้ว

เขาเหลือบมองสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถึงจะไม่มีการพูดคุยหรือไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยก็ช่าง แต่เขาก็รู้สึกสนุกจนอยากให้ทางเดินนี้ทอดยาวออกไปไกลกว่านี้อีกสักหน่อย

เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งหยุดตกเลยนะ

.
.
.
.

ระยะทางจากระเบียงที่เพิ่งจากมาไปถึงลานจอดรถมันดูสั้นเป็นพิเศษในความคิดของเขาวันนี้ แต่ก็มาถึงรถบ้านคิโชวอินได้ในที่สุด คนขับรถของบ้านเธอกางร่มวิ่งออกมาเปิดประตูให้คุณหนูก้าวขึ้นไปนั่ง ส่วนเขากางร่มบังฝนให้และส่งเธอขึ้นรถ

“ขอบคุณนะคะ”

คุณคิโชวอินหันมาแย้มรอยยิ้มให้ แต่ชูสุเกะกลับตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

เพียงไม่กี่วินาที แต่เสียงของคุณคิโชวอินดังขึ้นในหู มันดังพร้อมๆกับเสียงหยดน้ำที่โปรยปรายลงมาเป็นสายและตกกระทบพื้นไปทั่วบริเวณที่ยืนอยู่ส่งเสียงที่ฟังดูเฉอะแฉะและเจิ่งนอง เสียงที่ดังก้องในโสตประสาทราวกับสายฟ้าฟาดลงมาในตัว

เขาแทบจะได้ยินเสียงหัวใจในอกเต้นระรัวด้วยความปีติเหมือนได้พบสิ่งที่เฝ้ารอมาแสนนาน รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปตามร่างกายจนพาให้ปลายนิ้วชาวาบและสั่นระริก

แล้วเสียงก็เงียบไปอีกหน เหมือนโลกนั้นได้หยุดไปและไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก

...เขาควรจะพูดอะไรตอบกลับไปบ้าง อะไรก็ได้ อะไรซักอย่าง

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

มันเป็นบทสนทนาโง่ๆ แต่คุณคิโชวอินก็ก้มหัวหงึกหงักรับคำพูดนั้น และคนขับรถของเธอก็ปิดประตู ค้อมหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปประจำที่นั่งคนขับและขับออกไปจากตรงนั้น

เขามองตามรถของบ้านคิโชวอินที่แล่นออกไปจากรั้วของซุยรันจนมันพ้นสายตา แล้วเดินไปยังรถของบ้านตัวเองที่จอดรออยู่ไม่ไกลกันนัก

ฝนเริ่มซาลงแล้วและคงจะหยุดตกในไม่ช้า แต่ชูสุเกะไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ในหัวครุ่นคิดถึงแต่เรื่องเมื่อครู่

...ได้ยินจริงๆหรือ เสียงน่ะ ไม่ใช่อาการคิดไปเองจากการที่อ่านปากของเธอใช่มั้ย

สมมติฐานนั้นตกไปด้วยเหตุผลว่าถ้าเขาคิดไปเองก็ไม่น่าจะได้ยินพร้อมกับเสียงฝน ถึงจะแค่ไม่กี่วินาทีแต่นั่นคือเสียงของฝนที่ตกลงมาพร้อมกับเสียงพูดไม่ผิดแน่

เธอคงพูดตามความเคยชินและมารยาทเวลามีใครทำอะไรให้ โดยลืมนึกไปว่าตอนฝนตกจะไม่ได้ยินเสียง แต่ทำไมเขาถึงได้ยินมันล่ะ….

ฝนหยุดตกไปแล้ว ทุกอย่างก็เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ เขาให้คนขับรถเปิดเพลงอะไรก็ได้ และเสียงไวโอลีนแหลมสูงคลอไปกับเชลโล่และเปียโนก็บรรเลงท่วงทำนองอย่างอ่อนหวานภายในห้องโดยสารของรถยนต์นี้

ชูสุเกะอยากจะลองถามเธอดู ถามว่าเธอได้ยินเสียงอะไรตอนฝนตกหรือไม่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ได้ยินเสียงเขาเมื่อครู่นี้ แต่เขาน่ะกล้าพอที่จะถามรึเปล่า

พอเป็นเรื่องนี้เขาก็ขี้ขลาดได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แล้วเธอจะคิดว่าเสียมารยาทรึเปล่านะ หรือเขาไม่ควรแหวกหญ้าให้กระต่ายตื่นตกใจด้วยคำถามนี้

อย่างไรก็ตาม ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ ท้องฟ้าก็กลับมาแจ่มใสไม่เหลือเค้าของเมฆดำทะมึนของพายุฝนเมื่อครู่นี้เลย

ชูสุเกะมองเงาตัวเองผ่านกระจกของรถ ใบหน้าเขากำลังแย้มรอยยิ้มกว้างอยู่

ในระหว่างรวบรวมความกล้า เขาก็ได้แต่อธิษฐานและภาวนาต่อสายรุ้งตรงหน้าไปพลางๆก่อน

ได้โปรด ขอให้เธอได้ยินเสียงของเขาด้วยเถอะ

---------

เนื่องจากวันสงกรานต์แล้วบ้านกูฝนตก+อ่านเจ้าแม่ตอนที่ 160 น้อง KGB บอกว่าเจ้าแม่กับจอมมารเดินกางร่มกลับบ้านด้วยกัน+ดูสวรรค์ประทานพร ฉากกางร่มเป็นแรงบันดาลใจให้กูเขียนฟิคนี้ออกมาค่ะ

น่ารักมากเลย
ขอบคุณโม่งฟิกมากๆจ้า

ท่านเรย์กะจะมีวันได้อ่านต่อไหมอะ ช่วงนี้กูดิ่ง พอมองตอนที่ยังไม่เพิ่มขึ้นจู่ ๆ ก็ร้องไห้

>>65 ใจเย็นนะมึง ไปหาอย่างอื่นอ่านรอเจ้าแม่ไปก่อน กูนี่ก็รอเรื่อยๆเขียนฟิคเรื่อยๆไปพลางๆ เขียนฟิคเรื่องไหนก็ไม่สนุกเท่าเขียนฟิคเจ้าแม่เลย

>>63 ขอบคุณสำหรับกาวค่า

สวรรค์ประทานพรนี่ดีจริงมึง ใครยังไม่ได้ดูแนะนำให้ไปตำ มีใน netflix กูโดขิโดขิฉากกางร่มมาก ฮวาเฉิงโผล่มาอย่างหล่อเท่ ชอบความเป็นไอ้ต้าวน้องของซานหลางด้วย

>>67 เออ ลืมบอกไปว่ามันวาย เผื่อคนไม่ชอบจะได้เลี่ยง แต่ในอนิเมะมันไม่ได้วายออกนอกหน้าขนาดนั้น แค่มีฉากพระเอกอ่อยนายเอกนิดหน่อยพอกรุบกริบ ถ้าไม่คิดอะไรก็ดูเพลินๆได้ เป็นแนวแฟนตาซีเทพเซียนผจญภัยปราบปีศาจ

กูอยู่กระทู้เพื่อนบ้าน เห็นกระทู้นี้นานละแต่เพิ่งเคยอ่าน อ่านมายี่สิบกว่าตอนแล้วเห็นมีแปลไว้แค่ 39 ตอน มันมีจบแค่นั้นเหรอวะ นางเอกยังไม่โตเลย แล้วใครพระเอกวะ

>>69 ต้องเปลี่ยนเลขตรง url ถ้าจะอ่านตอนที่ 199 ก็เปลี่ยนเลขตอนจาก 39 เป็น 199 เอา

>>70 ขอบใจ กูก็นึกว่าพวกมึงคุยอะไรกันยาวจังวะ มีแค่ 39 ตอน คุยกันมาเป็นสามสิบกว่ากระทู้ 5555555555555

>>71 มีถึงตอน299เลยนะ ค่อยๆอ่านแล้วมาเม้ากัน

>>72 อ่านถึงตอน 50 แล้ว เนื้อเรื่องพอยน์หลักมันอยู่ตรงไหนเหรอวะ เหมือนนั่งอ่านชีวิตประจำวัน วันนี้กินไรดี วันนี้ใครเอาปัญหามาให้ เรื่อยๆเปื่อยๆมากจนกูแอบง่วง อ่านได้เพลินๆอยู่นะแต่ก็เปื่อยมาก 55555555555555555

อ่านมา 50 ตอนยังเดาพระเอกไม่ออกเลย แต่คิดว่าน่าจะเป็นคาบุรากิตามขนบของเรื่องประมาณนี้มั้งนะ ที่ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายแล้วไปเปลี่ยนเนื้อเรื่อง จนคว้าพระเอกของเรื่องเดิมมาครอง แถมเรย์กะก็ดูใส่ใจคาบุรากิมากเป็นพิเศษด้วย แต่เอ็นโจก็ดูมีซัมติงแปลกๆ นี่ตัวร้ายป่ะวะ

>>73 ไม่ใช่ตัวร้าย แต่ถ้าเรย์กะไปลงเอยกับคนอื่นมีแนวโน้มจะยันแตกกลายเป็นตัวร้ายในภายภาคหน้า 555555555

>>73 สปอยล์
.
.
.
.
อ่านถึงตอน 299 ก็ยังไม่สรุปว่าพระเอกคือใครว่ะ
.
.

>>73 เวลคัมสู่กระทู้นะมึง ถ้าถามใครพระเอกกูตอบเลยว่าฟู้ดซัง เพราะเจ้าแม่ห่วงหาอาทรซะขนาดนั้น แต่มีผู้ชิงชัยอีกคนคือคานซัง คนนี้มาเงียบๆแต่อยู่กับเจ้าแม่ทุกช่วงวัย นี่คงเป็นคู่ชีวิตเจ้าแม่เป็นแน่แท้

ส่วนเอ็นโจตัวร้ายมั้ยไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่แกก็ยันแตกหลายหนอยู่ น่าจะได้เป็นตัวร้ายในสายตาเจ้าแม่ล่ะมั้งนะ

รอท่านเรย์กะมาสามปีจนเรียนจบ ทำงานทำการแล้ว และยังรอท่านแม่เรย์กะต่อไปย์

>>73 กุว่าในสายตาเจ้าแม่
เอ็นโจ = ตัวร้าย
คาบุรากิ = ตัวหายนะ

>>78 คาบุเหมือนหลักชัยของนางอะ ผ่านอีเวนท์งานหมั้นตามต้นฉบับเดิมไปได้คือรอด บ้านไม่ล้มละลาย ถ้าไม่อยากเข้ารูทล่มจมก็ต้องห้ามทำให้คาบุโกรธ ต้องระวังตัวตลอดเวลาไม่ให้เกิดเรื่องนั้นขึ้น

แต่กูก็แอบรำคาญนางอยู่เหมือนกันว่าอะไรจะกลัวเรื่องนี้ขนาดนั้น นางเปลี่ยนอีเวนท์ให้ไม่เหมือนต้นฉบับคิมิดอลมาตั้งเยอะแล้ว ไม่ต้องไปกลัวหรอกว่าบ้านคิโชวอินจะล่มจม คาบุกับเอ็นโจถึงนางซึนจะไม่ยอมรับแต่ก็กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว ความสัมพันธ์คนรอบข้างก็ดี ท่านพ่อก็ไม่ได้ทำอะไรทุจริต ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย ถึงจะมีคนคิดจะทำก็จริงแต่ท่านพี่ก็อยู่คงไม่ปล่อยให้บ้านล่มจมหรอก

>>79 หลังๆนางก็ไม่ได้นอยเรื่องบ้านล่มจมแล้วนะ เหมือนก็ใช้ชีวิตปกติ

>>80 ตอนคาบุคุยเรื่องมีรายได้เสริมจากการเล่นหุ้น นางยังคิดไปโน่นว่าจ้องจะช้อนซื้อหุ้นบ้านนางถึงกับต้องควักเอาสัญญามาขู่ จนคาบุต้องบอกว่าหุ้นบ้านนางไม่ได้จะช้อนซื้อกันได้ง่ายๆขนาดนั้น เหมือนความคิดแบบนี้มันก็ยังวนเวียนในหัวนางอยู่น่ะ แค่รอเวลาที่จะพูดถึงแค่นั้นเอง

>>54
มาช้าไปเปล่าวะ แปลแบบงูๆปลาๆนิดหน่อยนะ

(2)
อจ:นี่ เป็นปีศาจแท้ๆทำไมถึงช่วยมนุษย์ล่ะ? คุณทาคามิจิใช่มั้ยนะ เห็นสนิทกันน่าดูเลย จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ? จะไม่ถูกที่บ้านโกรธเอาเหรอ
รก:………

(3)
คบรก:ทำไมถึงไปสนใจยัยปีศาจนั่นล่ะ
อจ:ก็เปล่านี่ ดูน่าสนใจดีออกนี่นา
(คาบุรากิเจอกับวาคาบะ น่าจะชนอะไรซักอย่าง)
คบรก:เฮ้ย ยัยปีศาจตรงนั้นน่ะ!
คบรก:ดูเหมือนจะสนิทกับทาคามิจิวาคาบะสินะ
รก:หา?(เหมือนจะมีเรื่องน่ารำคาญมาซะแล้วสิ)

คบรก:…เพราะงั้นก็เลยสนิทกันงั้นเหรอ?
คบรก:ไม่ได้วางแผนอะไรไว้แน่นะ?
รก:ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย
รก:ฉันกำลังรีบอยู่เพราะงั้น—-
คบรก:เดี๋ยวก่อน!

(4)
คบรก:ช่วยทำให้ฉันกับทาคามิจิสนิทกันหน่อยได้หรือเปล่า!?
รก:หา?

รก:ก็บอกว่า!แบบนั้นมันไม่ต่างอะไรกับสตอล์กเกอร์เลยไม่ใช่หรือยังไงคะ!?
รก:ถ้าทำเรื่องแบบนั้นมีแต่จะทำให้กลัวเท่านั้นล่ะค่ะ!
คบรก:ถ้างั้นต้องทำยังไงถึงจะได้เจอกันอีกเล่า!?
คบรก:จะให้รอเฉยๆโดยที่ไม่แม้แต่จะติดต่อกันได้ฉันทำไม่ได้หรอก!!

อจ:เอ้ะ…ทำไมล่ะ…<<น่าจะงงว่าเกิดหยังขึ้นถึงเป็นงี้

>>81 นางก็เล่นใหญ่เป็นพักๆแหละ สัญญาเลือดเลยนะ

>>82 ขอบคุณที่แปลค่า
>>83 แค่เอานิ้วปั๊มหมึกเฉยๆ ไม่ได้กรีดเลือด แต่ถึงตอนแรกเกือบจะบังคับให้กรีดก็เถอะ 555555

เหมือนเจ้าแม่ถ้าได้ช่องจะโหดๆใส่คาบุรากินิดนึงป่าววะ เอาผ้าเช็ดห้าชุบน้ำโปะหน้างี้ บังคับทำสัญญาเลือดงี้ ดีที่คาบุมีนไม่บ้าจี้ตาม

>>85 เวลานางโกรธนี่เป็นคาบุก็ไม่สนอะ กูเหนี่ยวแม่ง ต้องให้ได้สติก่อนค่อยมาจิตตกเรื่องกลัวบ้านล่มจม

อ่านมาถึงตอน 70 แล้ว เอ็นโจนี่ยังไงวะเนี่ย บทเหมือนตัวเสริมแต่ดูมีซัมติงมากๆ คนที่มองเรย์กะแล้วยิ้มตอนเห็นนกขี้ใส่หัวก็คือหมอนี่ใช่มั้ย

>>87 จนตอนนี้ก็ยังไม่เฉลย แต่อ่านๆไปก็เดาได้เองล่ะว่าใคร

อ่านถึงตอนคาบุรากิอกหักแล้วทุกคนเสนอให้เรย์กะไปช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่นางทำคือแนะนำให้ไปบวช 55555555555555555555555
กูชักชอบเรย์กะซะแล้วสิ นางแม่งฮาดีว่ะ ปกติแล้วที่พระเอกอกหักมันต้องได้สานสัมพันธ์กันสิ แต่นี่คืออะไรวะนั่น

อยากอ่านฟิก ท่านพี่-ยูริเอะ อิมาริ-ไอระ

กูคิดถึงเรื่องนี้จังมึงงง พอเห็นทู้นี้แล้วกูอยากจะเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก

ส่วนโม่งฟิกRainverse ถึงจะช้าไปมากแต่กูหอมหัวมึง1ที น่ารักชิบหายยย ตาจอมมารยังคงฉวยโอกาสได้ดีจริงๆถึงไปส่งท่านเรย์กะได้

>>91 แฮ่ๆ ขอบคุณมึงมากค่ะ ดีใจที่ชอบฟิคกูนะ
กูอยากเขียน rainverse ต่อ แบบว่าติดใจ แต่จะออกแนวกามๆหน่อยนะ เดี๋ยวเขียนเสร็จค่อยเอามาลง