Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www(ดอต)nekopost(ดอต)net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]

>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]
>>>/webnovel/6040 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]
>>>/webnovel/6114 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยให้ท่านฮิมาต่อพร้อมกับการเปิดตัวพระเอกที่เหล่าโม่งกำลังสับสน [การย้ายเรือไปมารอบที่29จากการเมากาวของเหล่าโม่งฟิค]
>>>/webnovel/6627 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับจิตวิญญาณแห่งการรอคอยที่โชติช่วงด้วยพลังเผาไหม้แห่งกาว [เช็กหน้าเว็บครั้งที่ 30xxxxxxxx ]
>>>/webnovel/7425 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเรารอท่านฮิโยโกะอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ! [ฤดูกาลผันผ่านครั้งที่31]

.
.
.
.
♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

กุมาเจิม รอฟิคเพื่อนๆอยู่นั

อ่านฟิค A-Z รอบที่ 5 แล้วจ้าาา
เป็นฟิคที่ทำเราย้ายเรือ

กูเพิ่งมาอ่านเรื่องนี้แล้วอยากหาคนเม้ามอย แต่ตลาดวายไปแล้วสินะ งึมๆๆ

>>5 มาคุยกันได้น้า มึงชิพคู่ไหนบ้าง

>>6 ไม่ได้ชิพเป็นพิเศษ อ่านเอาความฮากับอาหาร เรื่องนี้ทำกูหิวได้ตลอดเลย อ่านๆอยู่ก็อยากกินคีชมั่งกินสปาเกตตี้มั่ง แต่กูคิดไว้ว่าพระเอกคงไม่พ้นเอ็นโจ เพราะปูบทมาว่าชอบเรย์กะซะขนาดนั้น แล้วเรย์กะก็ดูมีใจให้ด้วยเหมือนกัน ส่วนคนอื่นๆกูคิดว่าอุเมวากะจีบอยู่แต่อ้างหมาบังหน้า แต่บทหายไปยาวๆเลย ส่วนคาบุรากิกูยังไม่เห็นความคิดที่มองเรย์กะแบบผู้ชายมองผู้หญิง มีแต่เรื่องวาคาบะจังเต็มไปหมดทุกครั้งที่คุยกัน อิมาริกูมองเป็นแฟนท่านพี่ไปแล้วเลยไม่ชิพ ที่ฮาสุดสำหรับกูคือตอนคาบุรากิมาทักเรื่องจะเก็บแต้มนักษัตรกับตอนที่สาวๆเอาครีมไปทาขนคิ้วแหว่งๆของเรย์กะ กูขำจนน้ำตาไหล ที่น่าสงสารก็เพื่อนเขามีแฟนหมดแล้วแต่เรย์กะนางยังเป็นผู้ใหญ่บ้านคานทองอยู่ ให้นางเข้าใจไปว่าเพื่อนๆจะเป็นสาวขึ้นคานพร้อมกับนางทั้งๆที่เขาย้ายหนีไปอยู่หมู่บ้านมีรักกันหมดแล้ว ทำไมถึงน่าสงสารขนาดนี้ 555555555

คนเขียนเรื่องนี้เขาหายไปกี่ปีแล้วไม่มาต่อเหรอ ทำไมกูมาเจอเรื่องนี้ช้าไปขนาดนี้ ถ้ากูพูดเยอะก็ขออภัยด้วย แบบว่าเพิ่งอ่านจบแล้วตื่นเต้นอยากเม้าไปหน่อย

>>7 หายไป 3 ปีแล้วละมั้ง

>>8 กูอยู่กระทู้เพื่อนบ้านน่ะ เห็นพวกมึงคุยกันเยอะๆเลยว่าจะอ่านแต่ยังไม่มีเวลาอ่านซักที แล้วกูเห็นมีเกือบๆสามร้อยตอนกูก็นึกว่าจบแล้วถึงได้อ่าน แต่พอมึงบอกคนเขียนหายไปสามปีกูก็ เอิ่มมมมม กูไม่ชอบอ่านนิยายที่ไม่มีตอนจบซะด้วยสิ ไม่ใช่นิยายไม่ดีนะ แต่กูไม่อยากค้างแล้วรอนานๆง่ะ

โอ๊ย ไม่ได้แวะมาตั้งนาน ลูกกูจะเข้าอนุบาลแล้วท่านเรย์กะก็ยังไม่มาจริงๆ ด้วย แต่แฟนๆ ก็ยังอยู่ยั้งยืนยงกันแท้ๆ กูแวะมาเยี่ยมด้วยความคิดถึงนะจ๊ะ จุ๊บๆ

ดีงาม
https://twitter.com/_kohiu/status/1352291835515817986?s=19

>>11 งามมมมม จอมมารนั่งแหกมาก(หยอกๆ แซวเพราะรักนะคะ 5555555555)
กูเองก็อยากจ้างคอมมิชชั่นจอมมารกับเจ้าแม่เหมือนกัน เล็งๆนักวาดไว้อยู่แต่ตอนนี้ยังไม่มีตัง แล้วคิวเขาก็เยอะด้วยล่ะ

กูเพิ่งย้อนอ่านตั้งแต่ต้นใหม่จบไปอีกรอบ อยากอ่านฟิคเพิ่มกาวในกระแสเลือดจัง รอเพื่อนโม่งมาต่อนะคะ จุ๊บๆ

ยังคิดถึงท่านเรย์กะอยู่เลย

>>11 ตอนแรกมองจอมมารเป็นบากะรากิ ดูแบดๆ (ภายนอก)​ 555555555​ แต่ใดๆ คือดีมาก ดีขนาดนี้ฟิคกาวต้องมาแล้วมั้ย แนวมาเฟีย บอสฉายาเจ้าแม่กาลีงี้

ไม่ได้เข้านาน ตอนใหม่ไม่มายังอุตส่าห์มาถึง30+ได้ ยอมใจเพื่อนโม่งเลย

สวัสดีเพื่อนโม่ง ตอนนี้กูกำลังตามอ่านมู้เก่าๆอยู่ อ่านถึงมู้ 22 แล้วและพอดีกูเผลอหลับไป
แล้วฝันว่ากูอ่านถึงมู้สุดท้ายไม่มีฟิคกาว... ไม่ค่อยมีโม่งมาคุย กูช็อคมาก ตื่นมาเลยเข้ามาดู
ค่อยสบายใจหน่อยที่พวกมึงยังอยู่

ชอบนิยายเรื่อง "วิถีเรย์โกะ ถูกหาว่าเป็นคุณหนูนางร้าย แต่จริง ๆ ยาจกนะคะ" แต่มีแปลแค่20ตอนน่าจะแปลตามอิ้ง อ่านไปแล้วก็ชอบจินตนาการไปว่าถ้าเป็นท่านเรย์กะจะทำยังไงหนอ เหมือนได้เจอท่านเรย์กะในโลกคู่ขนานพอจะเยียวยาหัวใจได้บ้าง

อ่อย คิดถึงเรื่องนี้มาก ไม่ได้เข้ามานานพอมาส่องแล้วก็ยังไม่มีตอนใหม่ เส้า TTTTT
(ชาตินี้เอ็นโจจะได้เดตกับเจ้าแม่มั้ยนะ ลุ้นแทนมาเป็นปี ๆ แล้วเนี่ย โอ๊ยย)
ตอนนี้มีฟิคเรื่องไหนแนะนำบ้างมั้ย นี่อ่านได้ทุกคู่เลย

>>19 กอดๆมึงนะ ต้องได้เดทสิวะ แต่หลังเดทจะมีระเบิดลงโครมมั้ยนี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องนี้แม่งชอบเซอร์ไพรส์กูอยู่เรื่อย อาจจะแบบเปิดเทอมมาจอมมารประกาศงานหมั้น(?) แบบที่คาบุไปสนิทกับวาคาบะตอนปิดเทอมก็ได้มั้ง

>>20 ช็อก 55555555555 แต่จะระเบิดลงก็ได้ อะไรก็ได้ อยากให้คนเขียนมาต่อซักที ฮืออ

ฟิควันวาเลนไทน์แบบเลทๆ

--------------------

ใกล้วันวาเลนไทน์ ในซุยรันก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความรัก รอบข้างก็มีแต่พวกปรึกษากันว่าจะซื้อของที่ไหน มอบให้ใคร หรือเจ้าพวกมีแฟนก็นัดกันพาไปทำช็อคโกแลตแบบทำมือให้ ท่าทางสนุกกันใหญ่เลยล่ะ

แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซักหน่อยนี่นา เจ้าพวกหลงระเริงในความรักไม่รู้จักไปหาหนังสืออ่านในช่วงใกล้สอบ ระวังจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า

ฉันทำจมูกเชิดเดินหน้าไปยังแผนกประถมอันเป็นแซงทัวรี่ของฉัน วันนี้ก็นัดหมายกับมาโอะจังเอาไว้อะนะ เห็นว่าเจ้าตัวมีเรื่องจะปรึกษา ถ้าจะปรึกษาในเวลาแบบนี้คงหนีไม่พ้นอยากทำช็อคโกแลตให้ยูริคุงแหงๆ

พอเปิดประตูห้องเปอติต์เข้าไปก็เห็นมาโอะจังกำลังจิบชาอยู่คนเดียว พอหันมาเห็นฉัน มาโอะจังก็ยิ้มหวาน ลุกจากที่นั่งวิ่งตรงมาหาฉันแล้วจูงมือไปนั่งโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่

“ยูริคุงล่ะจ๊ะ”

“ยูริมีเรียนพิเศษน่ะค่ะ” มาโอะจังเลื่อนชุดน้ำชามาให้ฉัน ของว่างวันนี้เป็นมาการองกลิ่นเชอรี่ทำเป็นรูปหัวใจให้เข้ากับเทศกาลแห่งความรัก

“แล้วเรื่องที่จะปรึกษานี่คือ…”

“คือว่า….”

เมื่อฟังปัญหาจากสาวน้อยก็เป็นไปตามคาดหมาย มาโอะจังนั้นเตรียมทำช็อคโกแลตทำมือเพื่อจะให้ยูริคุงอยู่แล้ว เราสองคนเลยคุยกันอย่างเพลิดเพลินเรื่องการทำช็อคโกแลตทำมือ ฉันก็แบ่งปันประสบการณ์ที่เคยทำช็อคโกแลตมาในอดีตให้มาโอะจังฟัง ดวงตาสาวน้อยนี่เป็นประกายเลยล่ะ

ฉันยิ่งคึกเลยเล่าเรื่องการทำช็อคโกแลตกับท่านไอระให้ฟัง มาโอะจังก็ยิ่งปลื้มหนัก เอ่ยปากชวนฉันไปทำช็อคโกแลตด้วยกันที่บ้าน ...เอ่อ คือว่ามัน

“ไม่สะดวกเหรอคะ”

จะให้ฉันไปงกๆเงิ่นๆต่อหน้าคุณแม่มาโอะจังที่สกิลการทำอาหารเป็นเลิศมันก็เกร็งๆอะนะ ให้คุณแม่หรือคุณอาคิมิสอนจะดีกว่ามั้ง

แต่พอเห็นท่าทางหงอยๆของสาวน้อย ฉันก็ใจอ่อนตกปากรับคำไปจนได้ มาโอะจังเลยกลับมายิ้มร่าเริงตามเดิม

งั้นวาเลนไทน์ปีนี้สอนสูตรทำฟองดองต์ช็อคโกล่าให้มาโอะจังด้วยดีกว่า สูตรของวาคาบะจังน่ะไว้ใจได้ อร่อยมากๆด้วย ปีที่แล้วท่านพ่อกับท่านพี่ก็ชมกันยกใหญ่เลยนี่นะ

กำลังตกลงเรื่องสถานที่ว่าจะใช้บ้านใครดี ยูกิโนะคุงก็ถือถาดน้ำชาเดินเข้ามาหา แย้มรอยยิ้มที่แทบจะเห็นดอกไม้บานเป็นแบ็คกราวน์เบื้องหลัง

“คุณพี่เรย์กะฮะ ขอนั่งด้วยคนนะฮะ”

เล่นพูดด้วยเสียงน่ารักๆแบบนั้น ใครจะไปห้ามปรามได้ล่ะคะ เอ้า เชิญเลยจ๊ะ

“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอฮะ”

“เรื่องทำช็อคโกแลตน่ะ” มาโอะจังตอบไปว่างั้น ยูกิโนะคุงเลยหันมองฉันเหมือนจะขอคำอธิบายเพิ่ม

“ปีนี้พี่กับมาโอะจังจะไปทำช็อคโกแลตที่บ้านด้วยกันน่ะจ๊ะ”

“เห ทำขนมกันเหรอฮะ” ยูกิโนะคุงเลิกคิ้ว “ฟังดูน่าสนุกจัง”

“เน้อ”

มาโอะจังกับฉันคุยกันเรื่องพิมพ์ขนมน่ารักๆและเริ่มลิสต์ชื่อขนมที่อยากทำอย่างครึกครื้น จนมาโอะจังได้เวลาไปเรียนพิเศษ พวกเราก็เลยแยกย้าย

ฉันกับยูกิโนะคุงเดินไปด้วยกัน ยูกิโนะคุงมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”

“เรื่องทำขนมที่บ้านนี่ ผมขอไปด้วยได้มั้ยฮะ”

“เอ๋!”

“หรือว่าไม่ได้เหรอฮะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอจ๊ะ เพียงแต่พี่แค่คิดว่ายูกิโนะคุงเป็นผู้ชายจะรู้สึกเบื่อๆกับห้องครัวที่มีแต่เด็กผู้หญิงรึเปล่าน่ะ”

“ไม่เบื่อหรอกฮะ ผมเคยทำอาหารกับท่านพี่ ก็สนุกดีออกนะฮะ”

“ทำอาหาร...”

“ใช่ฮะ หลังจบค่ายฤดูร้อน ผมก็เอาสูตรอาหารที่ได้มาจากแคมป์มาลองทำให้ทุกคนที่บ้านทาน มีท่านพี่ช่วยก็ออกมาอร่อยมากๆเหมือนตอนกินที่แคมป์เลยเลยล่ะฮะ”

อ๋อ หมายถึงตอนนั้นที่เอ็นโจเล่าให้ฟังสินะ อีตาเจ้าเล่ห์นั่นก็ช่วยน้องชายทำอาหารแบบที่บอกไว้จริงๆด้วย ...รักน้องจังเลยน้า

เห็นสีหน้ายิ้มแย้มดีอกดีใจตอนอวดเรื่องทำอาหารกับพี่ชายให้ฟัง ฉันก็พลอยยิ้มตามไปด้วย นึกภาพเทวดาน้อยในชุดเชฟกำลังทำอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจก็รู้สึกน่ารักจนอยากจับมาฟัดๆเลยล่ะ

“....คุณพี่เรย์กะฮะ”

โอ๊ะ ไม่ได้การแล้วสิ เมื่อกี้เผลอแสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกไปรึเปล่านะ จะทำตัวให้เป็นคนน่าสงสัยในสายตาของเทวดาน้อยไม่ได้เป็นอันขาด

ฉันรีบกลับมายิ้มแย้มสงวนท่าทีไว้ตามเดิม

จนมาถึงที่รถ ยูกิโนะคุงก็โบกมือแล้วขึ้นรถไปอย่างร่าเริง ฉันโบกมือตอบกลับไปจนรถที่ยูกิโนะคุงนั่งลับสายตา

เอาล่ะ รีบกลับบ้านไปซ้อมดีกว่า ยังไงก็จะให้ยูกิโนะคุงเห็นภาพของพี่สาวไม่เอาไหน ใช้เครื่องมือเครื่องไม้ไม่คล่องได้แต่เงอะงะอยู่หน้าเตาก็ไม่ได้ซะด้วยสิ

เรื่องทำขนมคงพอกล้อมแกล้มไปได้ล่ะมั้ง ก็ฉันมีตัวช่วยแสนวิเศษอยู่นี่นา
.
.
.
.
.

“ยินดีต้อนรับจ้า”

ฉันเดินออกไปรับยูกิโนะคุงที่หน้าบ้าน มาโอะจังเองก็มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน ก็เลยเดินเข้าไปพร้อมๆกันทั้งสามคน ระหว่างทางก็คุยเรื่องขนมที่จะทำกันในวันนี้อย่างครึกครื้น

ฉันพาเด็กๆไปกล่าวทักทายท่านแม่กับท่านพ่อที่กำลังจิบชาอยู่ในห้องรับแขก ท่านแม่นี่ดูปลื้มหนักหนาที่มีเด็กน่ารักๆมาเที่ยวบ้าน ทำท่าจะไม่ยอมปล่อยตัวเหล่าเทวดาน้อยๆของชั้นเปอติต์ให้ไปเข้าครัวกับฉันแต่จะพาไปชอปปิ้งแทนจนฉันต้องรีบตัดบท อื๋อ อะไรคะท่านพ่อ ทำหน้าแบบนั้นนี่หมายความว่ายังไงน่ะ

มาโอะจังอยากทำนามะช็อคโกแลต แต่ก็กลัวว่าจะละลายก่อนที่จะได้ให้ยูริคุง จะอบเค้กเต็มรูปแบบให้เหมือนท่านคาซึมิทำให้รุ่นพี่โทโมเอะก็ยากเกินความสามารถฉันในตอนนี้ ก็เลยตกลงทำเป็นพวกช็อคโกแลตทรัฟเฟิลหรืออะไรทำนองนั้นดีกว่า ใช้พิมพ์น่ารักๆแถมยังได้ตกแต่งตามใจชอบอีก

ในครัวมีวัตถุดิบที่คุณเมดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว มีทั้งดาร์กช็อคโกแลตและไวท์ช็อคโกแลตให้เลือกหลากหลาย ฉันเริ่มหยิบช็อคโกแลตมาหั่นให้เป็นชิ้นเล็กๆแล้วเอาไปใส่ในชามแก้ว เตรียมนำไปอังกับน้ำร้อนเพื่อให้ช็อคโกแลตละลาย อังน้ำร้อนนี่สำคัญมากเลยล่ะ

มาโอะจังเองก็ทำแบบเดียวกับฉัน ดูท่าจะได้รับการสอนจากคุณแม่มาก่อนหน้านี้แล้ว ฉันก็เลยไปดูยูกิโนะคุงแทน ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

“คุณพี่เรย์กะดูคล่องจังเลยนะฮะ” ยูกิโนะคุงเอ่ยชมแบบนั้น ฉันเลยรู้สึกจมูกยืดขึ้นมานิดๆ

“พี่มีงานอดิเรกทำอาหารอยู่แล้วน่ะจ๊ะ”

ที่จริงผ่านการเคี่ยวกรำอย่างหนักจากท่านอาจารย์คันตะต่างหากล่ะคะ

พอเล่าปัญหาให้วาคาบะจังฟังทางโทรศัพท์ ก็เลยได้นัดหมายกันไปที่บ้าน หารือเรื่องเมนูที่จะทำ แล้วก็เข้าหลักสูตรทำขนมวาเลนไทน์กับคันตะคุงอย่างเร่งด่วน แต่ถึงอย่างไรคันตะคุงก็ไม่อ่อนข้อให้ฉันแม้แต่นิด คำสอนอันเข้มงวดของท่านอาจารย์ยังมีให้ได้ยินเป็นระยะๆ เช่นว่า

“หั่นช็อคโกแลตให้เป็นชิ้นเล็กๆก่อนค่อยเอาไปอังน้ำร้อนนะ ดูอุณหภูมิด้วยล่ะ”

หรือ

“นี่ โคโรเน่ ห้ามเอาหม้อวัตถุดิบไปโดนไฟตรงๆนะ เดี๋ยวก็ไหม้หรอก อย่าขี้เกียจสิ”

และ

“เนยยังจับเป็นก้อนๆอยู่เลยนะ อย่าทำชุ่ยๆสิโคโรเน่ คนให้มันเข้าๆกันด้วย”

ก็อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ

กว่าจะผ่านมาตรฐานของคันตะคุงก็เล่นเอาเหงื่อตกไปทั้งคนเรียนและคนสอน แต่ก็ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นที่น่าพอใจอยู่นะ ช็อคโกแลตที่ทำวันนั้นก็อร่อยดีด้วย

พอละลายช็อคโกแลต ใส่เนยและน้ำตาล คนจนเข้ากันดีก็ได้เวลาเทใส่พิมพ์ มาโอะจังเตรียมพิมพ์ที่อยากใช้มาไว้ด้วย แน่นอนว่าต้องเป็นรูปหัวใจตามความนิยม ส่วนฉันกับยูกิโนะคุงเทใส่พิมพ์เล็กๆน่ารักๆ มีหลากหลายรูปแบบ ทั้งดวงดาว ดอกไม้ หัวใจ คุณหมีและคุณกระต่าย

อื้อๆ น่ารักมากๆเลยล่ะ

ระหว่างที่รอให้ช็อคโกแลตเซ็ตตัวในพิมพ์ ฉันเลยเอาพวกผลไม้กับช็อคโกแลตที่เหลือๆจากการทำเมื่อครู่นี้มาลองชุบทำเป็นฟองดูว์ไว้ทานเล่นฆ่าเวลา นี่ก็สูตรจากวาคาบะจังอีกเหมือนกัน

“ห้ามใส่เหล้าลงไปนะโคโรเน่”

เสียงของท่านอาจารย์คันตะยังตามมาหลอกหลอน อุก แค่เผลอชายตาไปมองพวกเหล้าหวานที่วางอยู่บนชั้นเองนะ

แต่มีเด็กๆทานด้วยให้ใส่เหล้าลงไปก็ไม่ได้สินะ งั้นเอาไว้ใส่ให้ทานุกิทานก็แล้วกัน รสชาติของผู้ใหญ่ก็ต้องให้ผู้ใหญ่ทาน

“หวา อร่อยจัง”

มาโอะจังกับยูกิโนะคุงดูจะเป็นปลื้มกับช็อคโกแลตฟองดูว์ที่ทานอยู่ ฉันเองก็ชอบเหมือนกัน ส้มกับช็อคโกแลตนี่หวานๆอมเปรี้ยวเข้ากันดีกับความขมของช็อคโกแลตที่ทานอยู่จังเลย

ยูกิโนะคุงเองก็ดูจะถูกใจกับมาร์ชเมลโล่ชุบช็อคโกแลตด้วย งั้นเอาไอศกรีมในตู้เย็นมาชุบด้วยดีกว่านะ

พอช็อคโกแลตเซ็ตตัวดีแล้วก็ได้เวลาแกะออกมาตกแต่ง มาโอะจังบีบครีมตกแต่งเขียนเป็นคำว่าให้ยูริคุงด้วยท่าทีมุ่งมั่นแฝงความรู้สึกอย่างเต็มที่ ส่วนฉันกับยูกิโนะคุงก็วาดอะไรตกแต่งเล่นตามเรื่องตามราวไปเรื่อย แต่ยูกิโนะคุงวาดรูปเก่งจัง หรือความเก่งมันจะถ่ายทอดกันตามสายเลือดนะ

ทั้งทำทั้งชิมไปจนรู้สึกอิ่มๆ ช็อคโกแลตที่ทำออกมาได้ก็มีหลากหลายแบบ ทั้งน่ารักแถมอร่อยด้วย สนุกจังเลย รู้ตัวอีกทีก็เกือบๆจะห้าโมงเย็นแล้ว เวลาผ่านไปไวขนาดนี้เลยเหรอ

ฉันกับเด็กๆช่วยกันจัดวางลงกล่อง พอมองแบบนี้แล้วก็ออกมาดูดีไม่แพ้ที่ทำขายในท้องตลาดเลยนะนี่ ไม่เสียแรงที่ไปหาซื้อแพคเกจน่ารักๆมาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ เท่านี้ก็เอาให้คนอื่นๆได้ไม่อายใครแล้ว

ยูกิโนะคุงห่อช็อคโกแลตก้อนเล็กๆพวกนั้นใส่ถุงแก้วใสๆแล้วผูกปากด้วยริบบิ้นหลากสีสัน แพคเกจดูน่ารักน่าชังสมกับเป็นเทวดาน้อย เห็นบอกว่าจะเอาให้คนที่บ้าน

พวกเราแบ่งช็อคโกแลตที่เหลือเอากลับไปทาน ก็ทำออกมาตั้งเยอะนี่นะ น่าจะทานได้หลายวันเลยล่ะ

มาโอะจังโบกมือลากลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ชำเลืองมองถุงใส่ช็อคโกแลตเป็นระยะๆด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข คงอยากรีบเอาให้ยูริคงไวๆจนอดใจแทบไม่ไหว

วาเลนไทน์ก็พรุ่งนี้แล้ว ยูริคุงเตรียมรับช็อคโกแลตที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของสาวน้อยได้เลยนะ

รถจากบ้านยูกิโนะคุงยังไม่มารับ ฉันเลยพายูกิโนะคุงมานั่งเล่นในห้องของตัวเอง เล่นเกมไพ่ง่ายๆ ดีนะที่บอกให้คุณเมดเก็บห้องเอาไว้ก่อน เลยไม่มีอะไรแปลกๆแบบพวกสเตปเปอร์หรือของจากทีวีไดเร็คที่ซื้อไว้โผล่มาให้เห็น

“คุณพี่เรย์กะจะให้ใครบ้างเหรอฮะ”

“ก็มีให้คนที่บ้านกับเพื่อนที่สนิทๆกันน่ะจ๊ะ แต่ไม่ได้เยอะแยะอะไรหรอกนะ”

“ปีนี้จะมีของผมบ้างมั้ยฮะ”

“แน่นอนว่าต้องมีสิจ๊ะ” ฉันยิ้มๆ วางมือบนหัวยูกิโนะคุง “พรุ่งนี้ก็รอรับได้เลยจ้า”

“พรุ่งนี้คงไม่ได้หรอกฮะ” ยูกิโนะคุงดูหงอยๆไปนิดหน่อย

“เอ๋!!”

“พรุ่งนี้ผมมีนัดตรวจสุขภาพกับคุณหมอที่มาจากต่างประเทศน่ะฮะ ช่วงบ่ายก็ลาโรงเรียนไว้เรียบร้อยแล้วด้วย”

“อุหวา”

จะว่าไปปีที่แล้ว ยูกิโนะคุงก็ต้องไปโรงพยาบาลในช่วงวาเลนไทน์นี่เนอะ

“จะได้แอดมิดรึเปล่าก็ไม่รู้นะฮะ ช่วงนี้ก็อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยด้วยสิ”

ยูกิโนะคุงบ่นงุ้งงิ้งเรื่องไม่อยากไปนอนโรงพยาบาล แล้วก็เรื่องต้องเจาะเลือดหรืออะไรที่มันเจ็บๆ คนใจเล็กอย่างฉันก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้ เด็กตัวแค่นี้ต้องเจออะไรหนักๆขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“ยูกิโนะคุง ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะ”

“เอ๋ จะดีเหรอฮะ”

“ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกจ๊ะ”

คุณเมดมาแจ้งว่ามีคนมารับยูกิโนะคุงแล้ว ฉันก็เลยช่วยหอบพวกถุงใส่ขนมที่ทำวันนี้ออกไปส่งด้านหน้า มีขนมของฝากที่อยากให้ยูกิโนะคุงได้ทานอยู่ด้วย เอาไปทานกับท่านพ่อท่านแม่นะจ๊ะ

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือเอ็นโจในชุดกึ่งทางการ เสยผมนิดๆทำให้เปลี่ยนลุคไปนิดหน่อย

เพราะมืดแล้ว ทั่วทั้งบริเวณบ้านก็เลยเปิดไฟให้ความสว่าง เอ็นโจดูส่องประกายใต้แสงไฟสีเหลืองอมส้มอ่อนๆจนเส้นผมสุกสว่างเป็นสีน้ำผึ้ง คล้ายกับเจ้าชายในการ์ตูน Kimi Dolce ที่ฉันจำได้

...ไม้แขวนเสื้อดีจะทำผมทรงไหนหรือใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมดเลยนะ

“สวัสดีครับ คุณคิโชวอิน”

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

แต่งหล่อซะขนาดนี้มีนัดจะไปที่ไหนต่อรึเปล่านะ อาจจะเป็นดินเนอร์ในภัตตาคารหรูๆหรือสถานที่ชิคๆยอดนิยมที่ลงไว้ในนิตยสาร

....มีนัดในช่วงวาเลนไทน์งั้นเรอะ เฮอะ!! น่าโมโห ใส่ชุดไม่เรียบร้อยทั้งที่อากาศหนาวแบบนี้ จงเป็นหวัดไปซะเถอะ

“ขอบคุณที่ช่วยดูแลยูกิโนะให้นะ คุณคิโชวอินคงเหนื่อยแย่”

“ไม่เลยค่ะ ยูกิโนะคุงเป็นเด็กดีออกขนาดนี้ ได้ทำขนมด้วยกันก็สนุกมากเลยล่ะค่ะ”

ฉันข่มอารมณ์ดำมืดในใจแล้วส่งถุงขนมของฝากให้กับเอ็นโจ ส่วนช็อคโกแลตที่ทำวันนี้ยูกิโนะคุงเป็นคนถือเอง

“ยูกิโนะ ขอบคุณคุณคิโชวอินรึยัง”

“ขอบคุณมากเลยนะฮะ คุณพี่เรย์กะ” ยูกิโนะคุงอ้าแขนกอดฉัน ฉันเลยลูบๆหัวไปอย่างเอ็นดู ยังไม่ต้องกลับไม่ได้เหรอจ๊ะ จะอยู่ค้างคืนก็ได้น้า

ฉันยังอาลัยอาวรณ์ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่กับเทวดาน้อย จู่ๆยูกิโนะคุงก็เงยหน้าขึ้นมา

“คุณพี่เรย์กะฮะ”

“อื๋อ ว่ายังไงจ๊ะ”

“พรุ่งนี้จะไปโรงพยาบาลกับผมได้รึเปล่าฮะ”

“เอ๋!!”

“ไม่ต้องไปทั้งวันก็ได้ฮะ แค่อยากให้คุณพี่เรย์กะไปเป็นกำลังใจให้ก็พอ”

“ยูกิโนะ เลิกพูดจาเอาแต่ใจได้แล้ว คุณคิโชวอินเขาก็ยุ่งนะ ไปรบกวนแบบนั้นได้ยังไง”

พอถูกปรามด้วยเสียงดุๆ ยูกิโนะคุงก็ก้มหน้าลงไป ท่าทางจ๋อยๆ

อ๋า!...นี่นายพูดแรงเกินไปรึเปล่าน่ะ น้องชายต้องเข้าโรงพยาบาลแท้ๆเลยนะ หัดถนอมน้ำใจให้มากกว่านี้หน่อยซี่

“ไม่ได้ยุ่งอะไรหรอกจ๊ะ” ฉันย่อตัวลงไปให้อยู่พอดีกับระดับสายตาของยูกิโนะคุง “เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่จะรีบไปหานะ”

“จริงเหรอฮะ”

พอฉันรับคำ ยูกิโนะคุงก็กลับมายิ้มแฉ่งหน้าตาเบิกบาน ส่วนเอ็นโจยิ้มแบบลำบากใจหน่อยๆให้ฉัน

“ต้องรบกวนคุณคิโชวอินอยู่เรื่อยเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ถูกยูกิโนะคุงรบกวนแบบน่ารักๆ ดีกว่าเจอพายุเมล์ของเพื่อนนายตั้งเยอะ ไม่รู้จะส่งมาพร่ำเพ้อเรื่องไม่ได้ช็อคโกแลตจากวาคาบะจังในวันพรุ่งนี้รึเปล่า หรือถ้าได้ก็คงบรรยายเรื่องรสชาติและความรู้สึกที่ได้รับ ….จะอย่างไหนก็รบกวนกันเห็นๆ

“ยูกิโนะ ขอบคุณรึยัง”

“ขอบคุณมากนะฮะ วันนี้สนุกมากเลย”

“พี่ต่างหากล่ะที่สนุกมาก เอาไว้มาทำขนมด้วยกันอีกนะจ๊ะ”

“ฮะ”

“คุณคิโชวอิน ขอบคุณมากเลย บุญคุณครั้งนี้จะตอบแทนให้ทีหลังนะ”

ฮุๆๆ ได้สร้างบุญคุณกับอีตาเจ้าเล่ห์ด้วย จะเก็บไว้ใช้แบบไหนดีน้า

ฉันโบกมืออำลา มองส่งสองพี่น้องเอ็นโจที่ขึ้นรถจนลับสายตาไปจากรั้วบ้านคิโชวอิน

เอาล่ะ ไปทำฟองดูว์ช็อคโกแลตให้ทานุกิดีกว่า เห็นว่าต้องลดน้ำตาล งั้นใส่เหล้าหวานลงไปแทนความหวานก็แล้วกัน เป็นสูตรลับพิเศษจากเรย์กะจังโดยเฉพาะ เตรียมใจรอไว้ได้เลย

-----------------------------
ไม่ได้เข้ามานานนึกว่าจะมีฟิควาเลนไทน์ให้อ่าน ดันไม่มีซะงั้น กูกวนกาวกินเองก็ได้ ฮือๆๆ
จบตอนหน้าจ้า

>>22-25 ขอบคุณมากโม่งฟิคคค ฮีลใจกูมากกกกกกกก รัก TT

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1363000272428044290?s=19

ช็อคโกแลตวาเลนไทน์ของเจ้าแม่ อ่านไม่ออก แต่ฟิน

ขอบคุณโม่งฟิก น่ารักมากเลย

ฟิควาเลนไทน์ (ตอนจบ)
>>>/webnovel/12292/22-25

------------------------------------

ทุกวันจันทร์ก็เป็นวันที่วุ่นวายอยู่แล้ว แต่วันนี้ยิ่งวุ่นวายหนักคูณสองเพราะมันเป็นวันวาเลนไทน์น่ะสิ เข้าโรงเรียนมาก็เห็นคนถือถุงกับกล่องใส่ช็อคโกแลตเตรียมมอบให้คนนั้นคนนี้เต็มไปหมด เอิกเริกกันสุดๆอะค่ะ

แต่ศูนย์กลางความวุ่นวายน่าจะอยู่ที่ห้องของเจ้าสองคนนั่นเหมือนอย่างทุกปีไม่ต้องสงสัย

ตอนที่เดินผ่านห้องของคาบุรากิกับเอ็นโจก็เห็นแถวยาวเหยียดของสาวๆที่รอต่อคิวมอบช็อคโกแลตให้ ฉันมองผ่านๆก็เห็นเด็กๆม.ต้นที่ไม่คุ้นหน้าอยู่เพียบ

คาบุรากิกับเอ็นโจจะจบการศึกษากันปีนี้แล้ว ก็คงต้องรีบมาให้กับมือตามประสาแฟนคลับที่จะไม่ได้เห็นกันในปีหน้า ก็นี่มันอีเวนท์ในฝันของสาวน้อยเลยนี่นา มอบช็อคโกแลตวาเลนไทน์ให้คนที่ชอบกับมือเนี่ย บางทีก็อาจจะได้สัมผัสมือกันด้วย ถ้าได้แตะสัมผัสกับคนที่ชอบคงใจเต้นตึกตักไม่หยุดเลยล่ะ~

พวกเซริกะจังก็ไปต่อแถวรอมอบช็อคโกแลตให้คาบุรากิเหมือนอย่างทุกปี อยู่แถวหน้าๆเลยล่ะ ต้องตื่นมาเช้าขนาดไหนกันเนี่ย

ยังไงก็สู้เขาน้า ฉันให้กำลังใจอยู่ในใจตอนที่เดินเข้าห้องเรียนไป

พอเข้ามาก็เห็นซาโตมิคุงนั่งหมิ่นๆอยู่บนโต๊ะเรียนคุยกับเพื่อนผู้ชายอยู่ ในมือถือช็อคโกแลตเอาไว้ด้วย อ๊ะ!! มาจากคุณแฟนสาวที่อยู่ชั้นม.5 รึเปล่านะ~

ฉันนั่งที่ของตัวเองรอพวกเซริกะจังมาหา วันนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนสอนพิเศษ เดี๋ยวค่อยให้พวกอุเมวากะคุงพรุ่งนี้แทนก็แล้วกัน

ข้างนอกนี่อึกทึกดีจังเลยน้า สงสัยพวกคาบุรากิกับเอ็นโจจะมาถึงโรงเรียนแล้ว เลยได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดังเข้ามาถึงห้องนี้เลยล่ะ

เฮ้อ~ วุ่นวายจริงจริ๊ง~~

ตอนพักกลางวันฉันก็เอาช็อคโกแลตให้หัวหน้าห้องกับอิวามุโระคุง สองคนนั้นรับของไปพร้อมคำขอบคุณด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขจนแก้มแทบแตก ฉันเลยลองเลียบๆเคียงๆถาม

“ผมได้ช็อคโกแลตทำมือจากคุณมาโฮะล่ะครับ” อิวามุโระคุงพูดด้วยท่าทีเขินอาย บิดม้วนไปมา หัวหน้าห้องเองก็ด้วย นี่แปลว่าได้ช็อคโกแลตทำมือกันทั้งคู่เลยเหรอ

“คุณฮนดะเองก็ให้ผมด้วยล่ะครับ เห็นว่าไปทำด้วยกันกับคุณโนโนเสะในช่วงวันหยุด ลองแอบชิมไปหน่อย รู้สึกจะขมขึ้นนิดๆกว่าปีก่อน แต่อร่อยมากเลยล่ะครับ”

สองคนนี้ดูมีความสุขจนแทบจะเห็นออร่าเลิฟๆสีชมพูแผ่กระจายออกมาจากตัวเชียวล่ะ ช่างไม่เกรงใจผู้ใหญ่บ้านคานทองอย่างฉันเลย มันแสบตามากๆนะรู้มั้ย

แต่จะไปคิดแบบนั้นไม่ได้ เห็นลูกศิษย์สุขสมหวัง ฉันก็พลอยยินดีไปด้วยเหมือนกัน

จริงสิ ถ้าเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็….

“หัวหน้าห้อง อิวามุโระคุง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วลองสารภาพรักดูมั้ยล่ะคะ” ฉันยื่นข้อเสนอไป สองคนนั้นดูท่าทางตกใจกันสุดๆ

“ท่านอาจารย์ เรื่องนั้นมัน…”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ หรือว่ากลัวจะผิดหวังอย่างนั้นเหรอ”

ทั้งคู่พยักหน้าให้ฉันแบบเงียบๆ

“กล้าๆหน่อยสิคะ เดทก็ไปมาตั้งหลายหนแล้ว ของขวัญของฝากก็เคยให้ แถมพวกคุณยังมีความสนิทสนมถึงขั้นเรียกชื่อต้น แล้วก็ให้ของทำมืออีก นี่เป็นสัญญาณที่ดีมากเลยนะคะรู้มั้ย”

“...อย่างนั้นเองเหรอครับ”

“ไม่แน่ว่าตอนนี้คุณมาโฮะกับคุณมิฮารุอาจจะกำลังรอให้ไปพูดอยู่ก็ได้น้า~”

“งะ..งั้นจะลองดูนะครับ”

ฉันพูดปลุกปลอบให้กำลังใจไปอีกหลายคำ จนในที่สุดอิวามุโระคุงและหัวหน้าห้องก็มาพนมมือไหว้ปะลกๆรอบตัวฉันเหมือนไหว้พระพุทธรูปจิโซ “ขอให้สมปรารถนา ขอให้สมปรารถนาด้วยเถอะ”

โชคดีนะคะ
.
.
.

ตอนที่เดินกลับห้องเรียนฉันก็ได้ครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ที่คุยกับพวกอิวามุโระคุง

ระหว่างที่ฉันวุ่นวายหัวปั่นกับเรื่องวุ่นวายที่คาบุรากิและเอ็นโจเอามาถาโถมใส่ให้ไม่หยุด ก็ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของสองคู่นี้ก็พัฒนาเร็วมากจนถึงขั้นมอบช็อคโกแลตตัวจริงได้แล้ว ท่าทางฤดูใบไม้ผลิของอิวามุโระคุงกับหัวหน้าห้องคงจะมาเยือนในไม่ช้านี้ล่ะ

พูดถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว….ฉันก็นึกถึงตัวหลักในเรื่องนี้ขึ้นมา

ทั้งๆที่เป็นคู่พระเอกนางเอกของเรื่องแท้ๆ ไหงก้าวหน้าน้อยกว่าคู่ตัวประกอบที่ไม่มีแม้กระทั่งชื่อโผล่มาในเรื่องได้ล่ะยะ

ในมังงะเนื้อเรื่องช่วงวาเลนไทน์น่ะ มีอีเวนท์หวานๆของวาคาบะจังที่รอมอบช็อคโกแลตให้กับท่านจักรพรรดิ ถึงจะโดนกลั่นแกล้งขัดขวางจากคิโชวอิน เรย์กะมากมายแค่ไหน แต่ช็อคโกแลตทำมือกล่องนั้นก็ถูกส่งถึงมือคาบุรากิจนได้

ฉากมอบช็อคโกแลตน่ะทำเอาฉันเขินม้วนไปหลายตลบเลยนะ ใจนี่เต้นตึกตักไปหมด อีกทั้งรอยยิ้มเท่ๆกระชากใจที่แทบไม่เคยให้ใครเห็น เอ่ยชมเชยเรื่องรสชาติของช็อคโกแลต ตอนพิเศษก็มีฉากจูบอันแสนหวานของสองคนนี้ อุเฮี้ยว~ ท่านจักรพรรดิขา มัน-เขิน-น้า~~

แต่ท่านจักรพรรดิในความเป็นจริงนั้น ...ถึงจะทานมื้อกลางวันอยู่ที่โต๊ะของ Pivoine ก็เหอะ แต่คองี้ยืดยาวชะเง้อมองไปทางวาคาบะจังในโรงอาหารอยู่เรื่อย คาบุรากิปั้นหน้าขรึมวางเฉยเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่สายตาดูล่อกแล่กมีพิรุธสุดๆอะ

คงรอให้วาคาบะจังเอาช็อคโกแลตมาให้อยู่ใช่มะ

ไม่รู้ว่าปีนี้วาคาบะจังจะให้ช็อคโกแลตกับคาบุรากิรึเปล่า แต่ได้สนิทกันมากขึ้นขนาดนั้น คาบุรากิก็คงคาดหวังอยู่ล่ะมั้งว่าจะได้รับ

ถ้าได้รับช็อคโกแลตนี่จะสารภาพรักไปเลยรึเปล่านะ แต่เนื้อเรื่องช่วงเวลาสารภาพรักก็เลยมาตั้งนานแล้วด้วยสิ จะพูดตอนไหนกันน้า คงไม่เล่นใหญ่ไปสารภาพรักกลางสี่แยกที่มีคนเดินขวักไขว่แบบในการ์ตูนหรอกใช่มั้ย

ถึงดูมีแนวโน้มว่าคาบุรากิจะทำได้ก็เหอะ แต่เอาพอดีๆดีกว่ามั้งนะ วาคาบะจังจะได้ไม่ลำบากใจด้วย

จะว่าไปแล้ว...ตอนนี้ยูกิโนะคุงกำลังเดินทางไปโรงพยาบาลสินะ ต้องตรวจสุขภาพเยอะแยะมากมาย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะ

ใจฉันนึกห่วงยูกิโนะคุงจนแทบไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังสือเรียนเลย เวลาเอ๋ย ผ่านไปไวๆหน่อยซี่ ยูกิโนะคุงคงคอยแย่แล้ว

กริ่งเลิกเรียนดังขึ้นจนได้ ฉันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบเพื่อจะได้ไปที่โรงพยาบาล บอกพวกเซริกะจังไว้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะว่าหลังเลิกเรียนมีธุระคงอยู่เอ้อระเหยด้วยไม่ได้

แต่ยังไม่ทันจะสะพายกระเป๋าขึ้นไหล่ เอ็นโจก็ปรากฎกายขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับรอยยิ้มเจิดจ้า เรียกเสียงวี้ดว้ายเบาๆดังมาจากสาวๆในห้องของฉัน

“คุณคิโชวอิน”

“อื๋อ มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ผมมารับน่ะ” เอ็นโจยื่นมือมาข้างหน้า “ไปกันเถอะ”

“เอ๋!”

“ก็ไปหายูกิโนะด้วยกันไง” พอเห็นสีหน้างุนงงของฉัน เอ็นโจก็เลยขยายความต่อ “ไหนๆผมก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว ก็เลยมารับคุณคิโชวอินไปด้วยกันดีกว่า”

“....”

ไม่เอาอะ ขืนไปกับนายเดี๋ยวก็มีข่าวแปลกๆอีก ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่เอ็นโจก็พูดขึ้นมาว่า

“ไปกันเถอะ ยูกิโนะคงรอแย่แล้ว”

“....นั่นสินะคะ”

เพราะเห็นแก่ยูกิโนะคุงหรอกนะ ให้เทวดาน้อยรอนานๆก็ไม่ดีซะด้วย ...ช่วยไม่ได้นะ

พอเอ็นโจเอ่ยปากทักเรื่องถุงที่หิ้วอยู่ ฉันก็เลยส่งให้ถือซะเลย ฮ้า~ ค่อยเบาขึ้นหน่อย

เราสองคนเดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน เอ็นโจเดินอยู่ข้างๆก็มีสีหน้าระรื่นจนดูน่าหมั่นไส้ ไม่เหมือนคนที่กำลังจะไปหาน้องชายที่ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยสักนิด

เมื่อขึ้นรถมากันเรียบร้อย คนขับก็พาเรามุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ยูกิโนะคุงอยู่ ...จริงๆก็นั่งรถบ้านเอ็นโจหลายหนแล้ว แต่ตอนนั้นมียูกิโนะคุงอยู่ด้วยก็ยังไม่รู้สึกเกร็งเท่านี้เลยอะ

“ป่านนี้ยูกิโนะคุงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะคะ”

“คงนั่งทานช็อคโกแลตร้อนกับคุณหมออยู่มั้ง ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”

ไหงคำตอบดูไร้เยื่อใยกับน้องชายจังเลยล่ะยะ เป็นห่วงให้มากกว่านี้หน่อยซี่ ยูกิโนะคุงอาจจะต้องแอดมิดโรงพยาบาลจากการตรวจสุขภาพครั้งนี้เลยนะ

ดูท่าเอ็นโจจะจับความรู้สึกฉันได้ก็หันมายิ้มให้ฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงจะบอกว่าเป็นการตรวจสุขภาพ แต่จริงๆก็แค่เช็คนั่นเช็คนี่นิดหน่อยเอง”

“...อย่างนั้นเหรอคะ”

“อื้อ พักนี้ยูกิโนะก็แข็งแรงดีขึ้นมาก ไม่ถึงขั้นต้องแอดมิดหรอกนะ คุณคิโชวอินทำใจให้สบายๆไม่ต้องกังวลไปหรอก”

ถึงจะว่าอย่างงั้นแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ

“จะว่าไปแล้ว เมื่อวานที่ไปทำช็อคโกแลตที่บ้านคุณคิโชวอิน ยูกิโนะไปคุยอวดพ่อกับแม่ใหญ่เลยล่ะเรื่องทำช็อคโกแลตเป็นครั้งแรก แล้วตอนเช้าก็เอาแจกคนนั้นคนนี้ไปทั่วเลย”

“แหม…”

ฉันนึกภาพที่ยูกิโนะคุงเดินมามอบช็อคโกแลตให้ก็รู้สึกน่ารักจนอยากลงไปนอนดิ้นซะเดี๋ยวนั้น ถ้าวันวาเลนไทน์เทวดาน้อยก็เหมือนคิวปิดที่แจกจ่ายความรักให้คนอื่นๆ เหมาะดีอยู่น้า~~

“คุณคิโชวอินก็ทำช็อคโกแลตทำมือมาตั้งแต่ประถมแล้วสินะ”

“เอ๊ะ เอ่อ ค่ะ...ทำให้แค่คนในครอบครัวน่ะค่ะ” รู้ได้ยังไงกันยะ

“อื้อ ไอระเล่าให้ฟังน่ะ เรื่องที่เคยทำช็อคโกแลตกับคุณคิโชวอินสมัยประถม”

เอ๋ ท่านไอระน่ะเหรอ….อืม ตอนนั้นฉันคงไม่ได้ทำอะไรขายหน้าให้ท่านไอระเก็บไปเล่าให้เอ็นโจฟังใช่มะ ไม่มีหรอกมั้ง

“ทำฟองดูว์ให้ยูกิโนะทานด้วย คุณคิโชวอินนี่ทำอาหารเก่งน่าดูเลยนะ”

“ก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมายหรอกค่ะ ยังต้องฝึกอีกเยอะ”

ฉันยังโดนคันตะคุงดุเอาทุกครั้งที่เข้าครัว แถมยังหั่นๆปอกๆอะไรไม่คล่องด้วย เป็นตายยังไงก็จะให้เอ็นโจรู้ถึงความเงอะงะแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

รถมาถึงโรงพยาบาลพอดีทำให้พอจะเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปได้ เอ็นโจเดินนำหน้าฉันไปยังชั้นผู้ป่วยที่ยูกิโนะคุงอยู่ พอเข้าไปในห้องก็เห็นยูกิโนะคุงกำลังนั่งขีดๆเขียนๆเหมือนทำการบ้าน มีขนมและของว่างทานเล่นรายล้อมให้เพียบ

“ยูกิโนะ ดูสิใครมา”

“ว้าว คุณพี่เรย์กะ” ยูกิโนะคุงแย้มรอยยิ้มกว้าง ทิ้งดินสอแล้วลุกจากเก้าอี้ตรงมาที่ฉัน “มาหาผมจริงๆด้วยสินะฮะ”

“พี่ก็ต้องมาแน่นอนอยู่แล้วล่ะจ๊ะ” ฉันลูบๆหัวยูกิโนะคุง อื้อ ผมนิ่มจังเลย~

ยูกิโนะคุงหัวเราะแล้วจับมือฉันเดินเข้าไปข้างใน

“คุณพี่เรย์กะนั่งตรงนี้นะฮะ” เทวดาน้อยตบปุๆลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ฉันเลยทำตามนั้น ส่วนเอ็นโจก็นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆน้องชาย

“ตรวจสุขภาพเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”

“คุณหมอเพิ่งจะมาเจาะเลือดเอาผลไปเทสต์ที่แลปอยู่ฮะ” ยูกิโนะคุงชูแขนที่มีสำลีแปะอยู่บนหลังมือให้ดู “ระหว่างนี้ก็นั่งรอไปซักพักก่อนจะเริ่มตรวจใหม่อีกหน”

“เจ็บมากมั้ยจ๊ะ”

“ก็เจ็บนะฮะ คุณหมอเอาเข็มเจาะเข้ามาแล้วดูดเลือดไปหลายซีซีเลยล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ~”

ฉันฟังแล้วจะเป็นลม แต่เห็นยูกิโนะคุงยังหัวเราะได้ก็โอเคแล้วมั้งนะ

“ถ้าเสียเลือดแล้วต้องทานของหวานเข้าไปชดเชยนะ นี่ช็อคโกแลตวาเลนไทน์จากพี่จ๊ะ” ฉันล้วงลงไปในถุง หยิบเอากล่องช็อคโกแลตขึ้นมาแล้วส่งให้

นี่เป็นครั้งที่สองที่ให้ช็อคโกแลตทำมือกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว ...แต่ก่อนหน้านั้นก็เคยให้ท่านอิมาริมาแล้ว แถมอันนี้ยังเป็นช็อคโกแลตที่ทำด้วยกันกับยูกิโนะคุงอีก รสชาติน่าจะพอผ่านล่ะมั้ง

“หวา ขอบคุณฮะ” ยูกิโนะคุงหัวเราะเขินๆ เก็บช็อคโกแลตกล่องนั้นลงกระเป๋า

“นี่ทำการบ้านอยู่เหรอจ๊ะ”

“ฮะ ทำฆ่าเวลาระหว่างรอคุณหมอน่ะ” ยูกิโนะคุงพยักหน้าหงึกหงัก “แต่อันนี้ยากนิดหน่อยเลยกะว่าจะเก็บไว้ถามท่านพี่ล่ะฮะ”

“ไหนดูซิ”

เอ็นโจว่าอย่างนั้นแล้วมองโจทย์ข้อที่น้องชายติดขัด จากนั้นก็อธิบายคำตอบพร้อมกับทำให้ดูแบบเข้าใจได้ง่าย ยูกิโนะคุงพยักหน้าแล้วไล่คำถามที่ค้างไว้ในแบบฝึกหัดไปทีละข้อ

ฮึ่ย ฉันก็อยากสอนการบ้านให้ยูกิโนะคุงเหมือนกันนะ อยากจะเป็นพี่สาวเท่ๆแสนเก่งกาจในสายตาของเทวดาน้อย แต่นั่งอยู่ต่อหน้าลำดับท็อปทรีของซุยรันแล้ว การสงบปากคำในเรื่องนี้เห็นทีจะเป็นการดีที่สุดแล้วอะนะ

ฉันที่ไม่มีบทบาทในตอนนี้ได้แต่นั่งมองยูกิโนะคุงขยับดินสอไปแบบเงียบๆ แต่เอ็นโจก็พูดขึ้นมา

“คุณคิโชวอินมีการบ้านที่ไม่เข้าใจตรงไหนรึเปล่า”

เอ๋!!

“คุณพี่เรย์กะ ทำการบ้านด้วยกันมั้ยฮะ ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ให้ท่านพี่สอนก็ได้นะฮะ ท่านพี่สอนเก่งมากเลยล่ะ”

ฉันก็รู้ถึงความเก่งกาจของเอ็นโจในการสอนการบ้านมาหลายหนแล้วอะนะ ได้ฟังคำอธิบายจากเอ็นโจก็รู้สึกแก้โจทย์ได้ง่ายๆลื่นปรื๊ดเลยล่ะ

พอหันไปมองหน้าเอ็นโจเป็นเชิงว่าจะดีเหรอ หมอนั่นก็พยักหน้ายิ้มๆแบบอนุญาต

“มาสิ”

งั้นไม่เกรงใจล่ะนะค้า~

พอเราเข้าสู่โหมดการเรียนแบบจริงจัง คุณพี่เลี้ยงของยูกิโนะคุงก็เลยช่วยเก็บข้าวของที่ไม่จำเป็นออกไปวางไว้ที่โต๊ะตัวอื่น รินน้ำชาให้ แล้วก็ออกไปรอด้านนอกเพื่อให้พวกเรามีสมาธิ

เอ็นโจรับโจทย์ของฉันไปดูแล้วขยับมานั่งข้างๆ เริ่มอธิบายทั้งวิธีทำและการยกตัวอย่างอ้างอิงจากหนังสือให้เข้าใจได้ง่ายๆ ระหว่างรอฉันเขียนคำตอบก็หันไปสอนการบ้านให้น้องชายต่อ

สุดยอด สมกับเป็นลำดับท็อป เท่านี้การบ้านเลขที่มีสมการแสนยุ่งยากติดขัดก็แก้ได้โดยง่ายไม่ต้องปวดเศียรเวียนเกล้าแล้ว~

นั่งทำการบ้านกันสามคนไปสักพัก ประตูห้องก็เปิดออก คุณพยาบาลมาตามยูกิโนะคุงไปเอ็กซเรย์ปอดและอะไรต่อมิอะไรที่ฟังดูแล้วน่าจะยุ่งยาก ยูกิโนะหันมาทำหน้ามู่ทู่ก่อนจะเดินตามคุณพยาบาลออกไปพร้อมกับคุณพี่เลี้ยง เหลือฉันกับเอ็นโจสองคนในห้อง

เอ็นโจยังคงอธิบายโจทย์ฉันต่อเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้โดนขัดจังหวะ แต่ฉันก็อดที่จะรู้สึกห่วงยูกิโนะคุงไม่ได้

โอ๊ะ! ตรงนี้สำคัญมากเลยนี่นา อยากแปะโพสท์อิทไว้จัง~~

ฉันหยิบโพสท์อิทรูปคนวิ่งขึ้นมาแปะเป็นบุ๊คมาร์คไว้ เดี๋ยวค่อยกลับไปทบทวนต่อ

“ไม่เข้าใจตรงนี้เหรอ” เอ็นโจมองโพสท์อิทของฉัน “เห็นทำเครื่องหมายไว้น่ะ”

“อืม คิดว่าจะเอากลับไปทบทวนน่ะค่ะ”

“ตรงนี้น่ะ ถ้าใช้การแทนค่าแบบนี้…”

อะไรที่ฉันเน้นย้ำเป็นไฮไลท์ไว้ เอ็นโจก็อธิบายให้จนแทบจะสิ้นความสงสัย ไม่มีบ่นเรื่องไฮไลท์สีฉูดฉาดอะไรสักคำ แถมยังถามด้วยว่าไม่เข้าใจตรงไหนอีกแล้วก็สอนต่อ

ฉันเลยหยิบหนังสือและชีทจากโรงเรียนกวดวิชาขึ้นมาด้วย วันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียน ให้เอ็นโจสอนชดเชยเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน

นั่งทำโจทย์จนเสร็จไปครึ่งทาง เอ็นโจเลยบอกให้พักเบรกสักครู่ อื้อๆ จะยัดเนื้อหาหนักๆเข้าหัวตลอดมันก็ไม่ดีต่อการเรียนใช่มะ

เฮ้อ หิวจังเลย~

พอคิดแบบนั้นแล้ว เอ็นโจก็หยิบเอาพวกของว่างทานเล่นในตะกร้าที่เห็นว่าเป็นของยูกิโนะคุงมาวางตรงหน้าอย่างกับอ่านใจออกแน่ะ

“ไม่รู้จะถูกปากคุณคิโชวอินรึเปล่านะ แต่ยังไงก็ทานรองท้องไปก่อนก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

อื้อ แซนด์วิซนี่อร่อยจัง ทูน่าและไข่นี่เข้ากันดีกับตัวสเปรดมาโยจริงๆเลย ครัวซองแฮมชีสแบบพอดีคำก็อร่อย เข้ากับผักสดกรอบๆมะเขือเทศหวานๆตัดเลี่ยนได้ดีสุดๆ

เอ็นโจก็ทานแซนด์วิซด้วย คงจะหิวเหมือนกัน ก็การเรียนนี่มันก็ใช้พลังงานสมองมากๆนี่เนอะ ถ้าได้กินอะไรหวานๆเพิ่มน้ำตาลในเลือดก็คงจะดีอะน้า~

...จริงสิ

ฉันล้วงลงไปในถุงกระดาษอีกหนแล้วหยิบเอากล่องช็อคโกแลตขึ้นมา เป็นช็อคโกแลตที่ทำกับพวกเด็กๆเมื่อวาน เพราะว่าวันนี้ต้องมาหายูกิโนะคุงแล้วไม่รู้จะเสร็จธุระตอนไหน ฉันก็เลยเอาติดตัวมาด้วยไว้เป็นของว่างรองท้องอะนะ

ถึงกล่องจะใหญ่กว่าอันที่ให้ยูกิโนะคุงไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็เอาไว้เผื่อๆฉุกเฉินนี่นา ช็อคโกแลตชิ้นเดียวก็ชี้เป็นชี้ตายระหว่างประสบภัยได้ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

อื้อ~ อร่อยจัง~~ ช็อคโกแลตหวานอมขมช่วยได้สุดๆ เท่านี้ก็มีแรงเรียนต่อแล้ว

“อื๋อ ช็อคโกแลตนั่น”

“ช่วยกันทำกับพวกเด็กๆเมื่อวานน่ะค่ะ”

ฉันหยิบช็อคโกแลตรูปวงรีเข้าปาก ชิ้นนี้ก็มีอัลมอนด์กรุบกรอบอยู่ข้างใน ถึงจะทำเองก็เถอะ แต่ได้มาหยิบทานทีละชิ้นแล้วเจอรสชาติหลากหลายแบบนี้ก็เหมือนเปิดกล่องสมบัติที่แสนน่าตื่นเต้นเลยล่ะ ชิ้นต่อไปจะมีรสชาติแบบไหนรออยู่กันน้า~

เห็นเอ็นโจมองแบบสนอกสนใจ ฉันเลยเลื่อนกล่องช็อคโกแลตไปหา

“จะลองทานดูหน่อยมั้ยล่ะคะ”

ที่จริงก็ไม่อยากแบ่งหรอกนะ แต่ทั้งสอนการบ้าน ทั้งให้แซนด์วิซ ถ้าขืนไม่ให้อะไรตอบแทนกลับไปบ้าง เดี๋ยวก็ถูกมองว่าเป็นคนขี้เหนียวใจแคบกันพอดี ...ช่วยไม่ได้นะ

เอ็นโจเลิกคิ้วขึ้น ดูประหลาดใจสุดๆ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงยะ! เดี๋ยวก็ไม่ให้ซะนี่!!

“ขอบคุณนะ”

เอ็นโจยิ้มกว้างจนตาหยี หยิบช็อคโกแลตขึ้นมาหนึ่งชิ้น อ๊ะ! พิมพ์รูปกระต่ายเป็นดาร์กช็อคที่ขมกว่าชิ้นอื่นๆเลยนะ จะทานได้รึเปล่า

แต่ดูเหมือนว่าเอ็นโจที่ไม่ค่อยชอบของหวานจะไม่สะทกสะท้านกับความขมนั้น แม้จะทำหน้าพิลึกๆไปบ้างตอนหยิบไวท์ช็อคขึ้นมาทาน แหม...ก็ชิ้นนั้นมันหวานสุดๆไปเลยนี่นะ

“มีชิ้นที่หวานน้อยกว่านี้มั้ยนะ”

“งั้นลองรูปดอกไม้นี่มั้ยล่ะคะ ฉันใช้มิลค์ช็อคกับดาร์คช็อคผสมกัน น่าจะอร่อยกลมกล่อมไม่หวานเกินไป”

“อื้อ~ ขอบคุณนะ คุณคิโชวอินนี่ทำขนมอร่อยจัง~”

“แหม ขอบคุณนะคะ~ อ๊ะ!...ถ้ารูปคุณหมีมีไส้ในเป็นเฮเซลนัทค่ะ”

ระหว่างที่ชิม เอ็นโจก็เยินยอฉันไปแบบเนียนๆด้วย คนบ้ายอแบบฉันงี้คึกคักสุดๆ แนะนำแต่ละชิ้นว่ามีอะไรบ้าง หรือสอดไส้ผลไม้อะไรไว้ ช่วยกันทำกับเด็กๆนี่ก็ได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์หลากหลายดีจัง ได้ช็อคโกแลตอร่อยๆมาตั้งเยอะ

หลังจากลองชิมหมดทุกรูปแบบในกล่อง ช็อคโกแลตรูปกระต่ายก็ดูท่าทางจะถูกปากเอ็นโจมากกว่าชิ้นอื่นๆ เห็นหมอนั่นหยิบกินเอาๆ เดี๋ยวเถอะ!! เหลือให้ฉันกินด้วยสิ อย่ากินหมดนะยะ!!!

มีคนมาหารแบ่งไปครึ่งหนึ่ง ช็อคโกแลตก็หมดกล่องจนได้ ...แต่ที่บ้านยังมีอยู่อีกเยอะไม่ต้องใจแคบไปกับเรื่องนี้หรอกนะ

ได้ทานของว่างและขนมจนรู้สึกผ่อนคลายแล้วก็ได้เวลาติวหนังสือกันต่อ ฉันทำโจทย์ตามที่เอ็นโจสอนไปเรื่อยๆจนหมด ฮ้า คืนนี้ก็มีเวลาอ่านนิยายเพิ่มแล้ว

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ท่านเอ็นโจ”

เอ็นโจยิ้มๆตอบกลับมา “ได้เป็นประโยชน์กับคุณคิโชวอินผมก็ยินดี”

อย่าเก็บเอามาเป็นบุญคุณทีหลังก็พอแล้วย่ะ

“อ้อ จริงสิ คุณคิโชวอินช่วยยื่นมือมานี่หน่อย”

ฉันทำตามแบบงงๆ นึกในใจว่าอะไรหว่า ก็รู้สึกถึงบางอย่างถูกวางลงมาบนฝ่ามือ เป็นลูกอมที่ถูกห่อด้วยกระดาษแก้วสีขาวขุ่นประมาณ 3-4 เม็ด

“อันนี้เป็นรางวัลให้นะ สำหรับคุณคิโชวอินที่ตั้งใจเรียน” พอเห็นฉันที่ทำหน้างุนงงไม่เลิก เอ็นโจก็ยิ้มและอธิบายต่อ “ปกติผมให้ยูกิโนะทุกครั้งที่สอนการบ้านเสร็จน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” ให้ลูกอมแบบนี้เห็นฉันเป็นเด็กรึไงยะ แต่ก็ขอบคุณไว้ก่อนละกัน

เอ็นโจตอบรับคำขอบคุณด้วยรอยยิ้ม แล้วก็เอาแต่เท้าคางจ้องฉันอยู่แบบนั้น ...อะไรยะ อยู่ๆมาจ้องแล้วก็ไม่พูดไม่จาเอาแต่ยิ้มนี่มันน่ากลัวนะ

บรรยากาศชักแหม่งๆ ฉันเลยรีบสอดส่ายสายตาหาตัวช่วยไปรอบๆห้อง อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้หลุดพ้นจากสถานการณ์แบบนี้

ทันใดนั้น มือถือของฉันก็ส่งเสียงดังระรัวอย่างกับถูกโจมตีด้วยพายุเมล์ ไม่ต้องไปดูชื่อก็รู้เลยว่าใครที่ทำแบบนี้

เอ็นโจหัวเราะดังพรืด

“จากมาซายะสินะ”

“คงงั้นมั้งคะ” แหงสิยะ คิดว่าคนที่จะทำแบบนี้ได้จะมีซักกี่คนกันเชียว

ฉันขออนุญาตเปิดโทรศัพท์เพื่อเช็ค ...มาจากคาบุรากิจริงๆด้วย

ข้อความก็ประมาณว่าได้รับช็อคโกแลตจากวาคาบะจังแล้ว มีคำบรรยายถึงเหตุการณ์ ทั้งความรู้สึกและรสชาติของช็อคโกแลตที่ได้ชิมไปหนึ่งคำ ช่างเป็นเมล์ที่ไร้ความเกรงอกเกรงใจในด้านการส่งและเนื้อหาจริงๆ รีบๆตอบไปก่อนที่จะถูกโทรมาตามให้ฟังเรื่องรักๆใคร่ๆดีกว่านะ

“เขียนมาว่าอะไรเหรอ”

“เรื่องที่ได้ช็อคโกแลตจากคุณทาคามิจิน่ะค่ะ”

ฉันยังไม่ทันจะกดแป้นพิมพ์ ประตูห้องก็เปิดออกอีกหน คาบุรากิปรากฎกายขึ้นจากหลังบานประตูนั่น

“ชูสุเกะ ยูกิโนะเป็นยังไงบ้าง ...อ้าว คิโชวอิน เธออยู่นี่เองเหรอ”

“ฉันมาให้กำลังใจยูกิโนะคุงน่ะค่ะ”

“งั้นเรอะ”

คาบุรากิเดินอาดๆเข้ามาข้างใน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม สีหน้าดูระรื่นสุดๆอะ

ฉันมองไปที่ถุงกระดาษข้างๆกระเป๋าที่เพิ่งถูกวาง ..ในนั้นมีช็อคโกแลตของวาคาบะจังอยู่ใช่มะ

ดูเหมือนคาบุรากิจะจับสายตาของฉันได้ จากที่ระรื่นอยู่แล้วก็หัวเราะหึๆ ทำหน้าแบบว่า..ช่วยไม่ได้นะ ก่อนจะหยิบเอากล่องของขวัญผูกริบบิ้นสีขาวขึ้นมาวางให้ฉันกับเอ็นโจเห็น

“ทาคามิจิให้มาน่ะ” ขี้อวดชะมัด จมูกงี้ยาวยื่นเลยอะ

“ไปได้มาตอนไหนเหรอ” เอ็นโจคงถามตามมารยาท แต่คาบุรากิงี้กระตือรือร้นที่จะพูดสุดๆ

“ก่อนจะกลับบ้าน ทาคามิจิมาเรียกฉันไว้ที่ทางเดินปลอดผู้คน บอกว่าหาจังหวะให้ไม่ค่อยได้เลย…”

จากนั้นพวกเราก็ถูกดึงให้เข้าฟังเรื่องรักหวานแหววเหมือนอีเวนท์ในการ์ตูนโชโจ วาคาบะจังเป็นฝ่ายเดินมามอบช็อคโกแลตให้ คาบุรากิเลยได้โอกาสขอไปส่งที่บ้าน แล้วก็นั่งเขินกันไปตลอดทาง แถมก่อนลงจากรถก็ยังบอกฝันดีแก่กันและกันด้วย

แต่ Kimi Dolce มันก็การ์ตูนรักๆนี่นะ นั่นล่ะคือบรรยากาศที่สมควรจะเป็น ยังถือว่าช้าไปด้วยซ้ำสำหรับคู่พระเอกนางเอกน่ะ~

“รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ”

“อร่อยมาก ทั้งหวานอมขมอย่างลงตัวอย่างสมดุล ไม่มากไปและไม่น้อยไป เป็นช็อคโกลาที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลยล่ะ”

คาบุรากิน่าจะได้ลิ้มลองช็อคโกแลตชั้นยอดจากฝีมือปาติซิเย่มากมายบนโลกนี้แล้ว แต่คงไม่มีอันไหนเทียบได้กับอันที่ได้จากวาคาบะจังล่ะมั้งน้า

ฟังคาบุรากิพร่ำเพ้อเรื่องช็อคโกแลตวาเลนไทน์และเหตุการณ์อันแสนหวานวนลูปไปอีกหนจนกระทั่งยูกิโนะคุงกลับมา คาบุรากิเลยหันไปสนใจยูกิโนะคุงแทน ซักถามเรื่องการตรวจแบบละเอียดยิบๆ

รู้สึกผลการตรวจจะออกมาดีพอสมควรจนไม่ต้องแอดมิดโรงพยาบาลแบบที่กังวลไว้ เท่านี้ก็เป็นอันว่าเสร็จธุระในวันนี้

ยูกิโนะคุงต้องอยู่ต่ออีกนิดหน่อยเพื่อรอคุยกับคุณหมอเรื่องแนวทางในการดูแลตัวเอง ฉันเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็เลยขอตัวกลับก่อน เอ็นโจเดินออกมาส่งฉันขึ้นรถ ให้คาบุรากิอยู่เป็นเพื่อนยูกิโนะคุงเล่นเกมไป

ก่อนออกจากห้องมา ฉันอดเหลียวหลังไปมองไม่ได้ก็เห็นคาบุรากิกำลังขยี้หัวยูกิโนะคุงอย่างเมามัน โดยมีมือของยูกิโนะคุงที่พยายามปัดๆออกท่าทางรำคาญแต่สู้แรงอีตาบ้าพลังนี่ไม่ได้ซักนิด

เดี๋ยวเถอะ!! ยูกิโนะคุงเพิ่งจะตรวจเสร็จนะยะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวคอเล็กๆของยูกิโนะคุงก็หักเอาหรอก

“มาซายะอย่าไปแกล้งยูกิโนะสิ” เอ็นโจปรามการกระทำนั้นได้อย่างทันท่วงที คาบุรากิเลยหัวเราะก่อนจะหันกลับไปจับจอยสติ๊กเล่นเกมต่อ

“เริ่มตาถัดไปได้แล้วล่ะฮะ ท่านพี่มาซายะ”

“ถ้าแพ้แล้วอย่ามางอแงขออีกตาล่ะ~”

เด็กเอ้ย….

ฉันกับเอ็นโจปล่อยให้เด็กและเด็กโข่งในห้องเล่นเกมไป แล้วเดินออกไปที่ด้านหน้าโรงพยาบาล รถของบ้านคิโชวอินมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

“วันนี้ต้องขอบคุณคุณคิโชวอินที่มาอยู่เป็นเพื่อนยูกิโนะนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ทำอะไรให้ยูกิโนะคุงได้บ้างฉันก็ยินดีค่ะ”

แต่ตอนที่ฉันกำลังเปิดประตูจะก้าวขึ้นรถ เอ็นโจก็เรียกฉันไว้ก่อน

“คุณคิโชวอิน”

“คะ”

“ฝันดีนะ”

ฉันกระพริบตาปริบๆกับคำพูดนั้น มาไม้ไหนอีกล่ะยะ

“อะ เอ่อ เช่นกันค่ะ”

มองผ่านกระจกส่องหลังก็ยังเห็นเอ็นโจยืนอยู่ที่เดิม จนกระทั่งรถของบ้านฉันแล่นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทิ้งโรงพยาบาลและเอ็นโจไว้เป็นจุดอยู่เบื้องหลัง

เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัด

ฉันพิงเบาะแล้วถอนหายใจ รู้สึกหมดเรี่ยวแรงอย่างไรพิกล ช็อคโกแลตที่เอามาก็หมดไปแล้ว ถ้าได้ทานอะไรหวานๆเพิ่มพลังงานอีกหน่อยก็น่าจะดีอะน้า~

จริงด้วย!

ฉันล้วงๆเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนักเรียน ลูกอมที่เอ็นโจให้มานอนสงบนิ่งอยู่ในนั้น ลองแกะมาชิมดูหนึ่งอัน รสชาติของน้ำผึ้งหวานกลมกล่อมก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งปากอย่างนุ่มนวล สมกับเป็นของที่ได้จากเอ็นโจจริงๆ

พอได้ทานลูกอมนี่แล้วรู้สึกเหมือนได้พลังงานกลับคืนมาอีกนิดหน่อย ของหวานนี่ดีจังเลย

กลับไปอยากแช่น้ำอุ่นๆจังเลยน้า~

มาถึงบ้านฉันก็ได้พบกับท่านพี่และท่านอิมาริเข้าให้พอดี อื๋อ!! ผิดคาดสุดๆ ผู้ใหญ่บ้านคาสโนว่าวันนี้ไม่ได้มีเดทที่ไหนเหรอคะ

“สวัสดีค่ะ ท่านพี่ ท่านอิมาริ”

“สวัสดีจ้า เรย์กะจัง กลับมาแล้วเหรอ~”

ท่านอิมาริทักทายตอบกลับมา อื้อ ยังแพรวพราวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ

ฉันที่ตั้งใจว่าจะไปแช่น้ำ แต่รู้ตัวอีกทีก็มานั่งที่โซฟาข้างๆกับท่านอิมาริจนได้ CLUB KISSHOUIN เปิดให้บริการอีกหน

“ไม่นึกว่าจะได้พบกับท่านอิมาริในวันนี้น่ะค่ะ ก็เลยส่งช็อคโกแลตไปให้ที่บ้านแล้ว”

“แหม เสียดายจัง ปีที่แล้วได้รับจากไปรษณีย์ ปีนี้ก็เลยคิดว่ามารับจากมือเรย์กะจังโดยตรงจะดีกว่า ก็เป็นของที่แสนสำคัญขนาดนี้”

“แหม...”

ท่านพี่ที่เหมือนจะเสร็จจากการคุยโทรศัพท์เรื่องงานก็กลับเข้ามานั่งที่โซฟา ฉันเลยได้โอกาสมอบช็อคโกแลตให้ถึงมือ

“อันนี้จากน้องค่ะ ท่านพี่”

“อื้อ ขอบใจนะเรย์กะ”

เมื่อท่านพี่เปิดกล่องดูก็เจอช็อคโกแลตมากหน้าหลายตาที่ทำเรียงรายไว้ กล่องของท่านพี่ น้องพิถีพิถันทำเป็นพิเศษตั้งแต่ขั้นตอนการทำไปยันเลือกแพคเกจเชียวนะคะ

“น่ารักจังเลย” ท่านอิมาริเอ่ยชมเชยถึงช็อคโกแลตที่อยู่ในกล่อง “สมเป็นเรย์กะจังที่น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนดอกไม้ ทำออกมาได้น่ารักมากๆเลยนะจ๊ะ”

“ขะ ขอบคุณมากค่ะ”

“นี่~ ทาคาเทรุ ขอฉันลองชิมช็อคโกแลตในกล่องของนายดูหน่อยได้มั้ย~”

“เรย์กะส่งไปให้ที่บ้านแล้วก็ไปกินที่นั่นสิ”

“อย่าขี้เหนียวหน่อยเลยน่า~”

สนิทกันดีจังเลยน้า ท่านพี่กับท่านอิมาริเนี่ย

ฉันเท้าคางนั่งมองทั้งคู่คุยกัน นอกจากครอบครัวและเพื่อนสนิท...สุดท้ายปีนี้ก็ไม่ได้ให้ช็อคโกแลตตัวจริงกับใครจนได้

เอ๊ะ! ให้ช็อคโกแลตเหรอ!!

ภาพเหตุการณ์ที่ฉันแบ่งช็อคโกแลตให้เอ็นโจในห้องรับรองของโรงพยาบาลไหลย้อนเข้ามาในหัว แถมหมอนั่นก็ทานซะเกือบหมดเลยด้วย

อุกี๊!!~ นี่ฉันทำอะไรลงไปน่ะ!

ท่านพี่เหลือบมาเห็นฉันก็เอ่ยทักขึ้น

“เป็นอะไรไปน่ะเรย์กะ ดูหน้าแดงๆนะ”

“มะ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะท่านพี่ น้องขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

ฉันรีบพูดแล้ววิ่งกลับห้องตัวเองไป ทิ้งตัวลงบนเตียง กลิ้งตัวไปมาและกรีดร้อง

นั่นน่ะช็อคโกแลตตามมารยาทต่างหาก ไม่ได้บอกกล่าวซักหน่อยว่านี่คือช็อคโกแลตจากฉันให้ท่านเอ็นโจนะคะ ไม่ใช่เลยสักนิด

ฉันก็เคยแบ่งของกินให้คาบุรากิ ยูกิโนะคุงและเอ็นโจมาตั้งหลายหน ที่ให้ไปก็เพราะตอบแทนเรื่องสอนการบ้านต่างหาก ดูยังไงมันก็คือช็อคโกแลตตามมารยาทชัดๆ

เป็นช็อคโกแลตตามมารยาท เพราะงั้นไม่นับว่ามอบให้ในวันวาเลนไทน์หรอกนะ

------------------
ยาวจัง แต่ก็สนุกมากที่ได้เขียน เป็นของขวัญวาเลนไทน์แบบเลทๆจากกูถึงเพื่อนโม่งค่ะ อ่านให้สนุกเน้อ

ขอบคุณโม่งฟิก น่ารักมากเลย

วึ้ย ขอบคุณสำหรับกาวค่ะ ท่านอิมารินี่ยังไงคะ มีเดทวาเลนไทน์กับท่านพี่รึเปล่า

*ฟิคจากในไลน์จ้า ขอบคุณโม่งฟิคทุกคนมากๆ*

กุโพสต์ลงโม่งไม่ได้ มันขึ้นว่าข้อความกุเปน spam..😭 กุขออนุญาตเขียนต่อจากฟิควาเลนไทน์ >>34 สั้นๆ เป็นของขวัญตอบแทนวันไวท์เดย์ ฮ่าาาา
-----------
เมื่อคืนเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา เช้านี้เลยกังวลใจว่าถ้าเจอเอ็นโจจะเผลอทำสีหน้าประหลาดออกไปหรือเปล่า ระหว่างนั่งรถไปโรงเรียนก็อดว้าวุ่นใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ นอกจากนี้... คนที่คิดเพ้อเจ้อคงจะมีแค่ฉันคนเดียว...

เพราะครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจนนอนดึกกว่าปกติ วันนี้เลยตื่นสายกว่าปกติ แหม การนอนนั้นสำคัญนะคะ ยังไงก็ต้องนอนให้เต็มอิ่มค่ะ กว่าจะถึงโรงเรียน ทางเดินซุยรันก็เนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่ทยอยมาถึง
ฉันนั่งประจำที่เตรียมพร้อมสำหรับบทเรียน แต่ไม่นึกว่าเอ็นโจจะเป็นคนแรกที่เข้ามาทักทาย เอ๋ อะไรกันนะ

"คุณคิโชวอิน" ยิ้มด้วย อะไรกันคะ นี่มันน่ากลัวสุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง!?
"คะ?"

"ช็อคโกแลตเมื่อวานอร่อยมากเลย" พอเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา ตาคนเจ้าเล่ห์ก็ยกมือลูบท้ายทอยเหมือนคนอับจนหนทาง หา? สรุปจำใจเอ่ยตามมารยาทสินะคะ

"ชิ้นที่ขมๆ ทำเอาหยุดคิดถึงรสชาติไม่ได้เลยครับ ถ้าจะรบกวนให้คุณคิโชวอินทำมาให้บ่อยๆ ก็เกรงใจ คุณคิโชวอินพอจะแนะนำยี่ห้อช็อคโกแลตที่รสชาติแบบนั้นได้หรือเปล่านะ?"

อ๋า.. สมองฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะ รู้สึกเลือดลมสูบฉีด ปาติซิเยร์ชื่อดังที่คนชื่นชอบฝีมือทำขนมเวลาได้รับคำชมจะรู้สึกเหมือนฉันหรือเปล่านะ

"อ๋อ แน่นอนค่ะ" ขณะที่หัวสมองหมุนติ้วคิดชื่อแบรนด์ บทสนทนาก็ต้องหยุดชะงักเพราะถึงเวลาเรียน ก็เลยบอกเอ็นโจว่าเดี๋ยวตอนเที่ยงจะแนะนำให้ที่ห้องสโมสร ไว้ค่อยคุยกันอีกที เอ็นโจก็ส่งยิ้มเจิดจ้ามาให้ แหมๆ รู้แล้วค่ะว่าชอบขนม ดีใจอะไรขนาดนั้นคะ

คุณครูพูดเรื่องอะไรไปบ้างฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองรับรู้ เสียงลอยเข้าหูขวาทะลุหูซ้าย ก็แหม ถ้าฉันจะเป็นปาติซิเยร์ ความรู้ชั้นมัธยมคงไม่สำคัญเท่าไหร่มั้งคะ ฮุฮุ
อา~ ถ้าคุยกับท่านแม่ว่าอยากเป็นปาติซิเยร์จะได้ไปเรียนทำขนมที่ฝรั่งเศสมั้ยนะ อุหวา แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ

"คุณคิโชวอิน ทางนี้ครับ" ตัวยังไม่พ้นประตูดี ก็ได้ยินเสียงเรียก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร ใจจดจ่อกับขนมอะไรขนาดนั้นคะท่านเอ็นโจ

"ขออภัยที่ให้รอนะคะ"
"ไม่เลยครับ"

"เอ๋ ฉันนั่งตรงนี้จะดีหรือคะ" ด้วยความไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาคนทั้งสโมสร ฉันจึงรีบมานั่งจนลืมสังเกตว่าเอ็นโจยังนั่งอยู่ที่เดิม และตรงนี้เป็นที่ประจำของคาบุรากิ
"ไม่เป็นไรครับ มาซายะหาที่นั่งเองได้นะคุณคิโชวอิน" ปลายเสียงของเอ็นโจเจือความขบขัน ชิ ไม่อยู่ในสถานะที่ต้องหวาดระแวงว่าตระกูลจะล่มสลายเพราะหมอนั่นก็อย่ามาขำความกลัวของคนอื่นได้มั้ยคะ!

"แล้วเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้ คุณคิโชวอินมีคำแนะนำยังไงครับ?"
"สำหรับเรื่องนั้น.."

"นี่ คุยอะไรกันน่ะ?" ถูกขัดจังหวะอีกแล้ว! วันนี้ฉันจะได้แนะนำช็อคโกแลตอร่อยๆให้เอ็นโจมั้ย
คาบุรากิเดินเข้ามาหา ในมือถือถุงช็อคโกแลตถุงเล็กๆ คาดว่าจะแบ่งมาจากที่วาคาบะจังให้เมื่อวาน ตาคนขี้อวดเอ๊ย

"ฉันให้คุณคิโชวอินแนะนำช็อคโกแลตอร่อยๆให้น่ะ" คาบุรากิจัดแจงหาที่นั่งให้ตัวเองเสร็จสรรพ เนื่องจากฝั่งเอ็นโจไม่มีที่ว่าง คาบุรากิเลยนั่งข้างๆฉัน อุหวา นึกว่าจะโวยวายแล้วไล่ฉันไปนั่งที่อื่นซะอีก
"หา นายทานของหวานเหรอ งั้นทานนี่สิ เป็นช็อคโกลาที่อร่อยที่สุดในชีวิตฉันเลยนะ" เอ คิดไปเองหรือเปล่านะว่าประโยคหลังคาบุรากิพูดเสียงดังขึ้น
"ขอบคุณแต่ไม่ละ ฉันชอบช็อคโกแลตที่คุณคิโชวอินทำ" เอ็นโจปฏิเสธเสียงเรียบ "ผมชอบจริงๆนะ" อ๋า..
"รู้แล้วค่ะว่าชอบ" ไม่ต้องย้ำบ่อยขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ทางนี้เริ่มกดดันแล้วนะคะว่าลิสต์ที่อยู่ในใจจะอร่อยสู้ชิ้นเมื่อวานได้ไหม (ถึงแม้ขนมที่มืออาชีพทำย่อมอร่อยกว่ามือสมัครเล่นอย่างฉันก็เถอะ...)

"นี่ คิโชวอิน แล้วทำไมฉันไม่ได้ช็อคโกลาฝีมือเธอ" จู่ๆ ตาคาบุรากิก็หันมาคาดคั้นฉัน
"เอ๊ะ.. เอ่อ..." เอ่อๆๆ จะบอกยังไงดีล่ะคะ บรรยากาศพาไป ชิมไปชิมมาช็อคโกแลตหมดกล่องตอนไหนไม่รู้ โอ้ บอกแบบนี้ไม่ได้แน่นอนค่ะ เอ๊ะ หรือบอกได้กันนะ ในขณะที่ละล้าละลังไม่รู้จะตอบยังไง เอ็นโจก็ช่วยเซฟชีวิตฉันไว้
"มาซายะคิดมากน่า ก็แค่เศษช็อคโกแลตเหลือๆ จากที่คุณคิโชวอินสอนยูกิโนะทำ"
โอ้ เอ็นโจ ตอบได้ดีมาก ตอนนี้ในสโมสรคนอยู่เยอะพอสมควร ฉันก็อดกังวลไม่ได้ว่าจะเกิดข่าวลือแปลกๆมั้ย พอเอ็นโจยกยูกิโนะขึ้นมาก็เลยรู้สึกโล่งใจ ขอโทษนะจ๊ะเทวดาน้อยของพี่ คอยใช้ยูกิโนะเป็นเกราะกำบังอยู่เรื่อยเลย

"งั้นเรอะ" คาบุรากิทำสีหน้าไม่เชื่อ "แค่เศษจะอร่อยถึงขั้นที่ชูสุเกะชอบได้ไง"
"ฉันชอบอะไรเรียบง่าย ธรรมดา" เอ็นโจรีบตอบทันควัน อ๋า เชิญคุยกันตามสบายเลยนะคะ ฉันเป็นแค่อากาศ สายลม ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตรงนี้~ "อย่างมาซายะชอบรสชาติแบบมืออาชีพใช่มั้ยล่ะ แต่ฉันน่ะขอแค่ขนมชิ้นนั้นใส่ความตั้งใจของคนทำลงไปก็รู้สึกขอบคุณที่ได้รับมา แค่นั้นก็ทานได้อย่างเอร็ดอร่อยแล้ว" ตอบเลี่ยงได้ดีมากเอ็นโจ! แต่คาบุรากิก็ยังดูเหมือนจะไม่เชื่อ...

"แน่เรอะ"
"ก็ขึ้นอยู่กับคนทำด้วยอะนะ ฮ่ะๆ จะให้ฉันทานของทำมือไปทั่วก็ค่อนข้างน่ากลัวนะ ว่างั้นมั้ยครับคุณคิโชวอิน?" เฮือก จู่ๆ เอ็นโจก็โยนเผือกร้อนมาให้ฉันที่นั่งฟังเพลินๆ
"อ๊ะ ค่ะ" ต้องตอบยังไงเนี่ย หน็อย เอ็นโจ จะทำอะไรก็ปรึกษากันบ้างสิยะ
"ก็ต้องเลือกรับประทานฝีมือคนที่ไว้ใจอยู่แล้ว จะให้ทานอาหารหรือขนมจากคนไม่มักคุ้นก็คงไม่ดีมั้งคะ" ฉันหัวเราะปิดท้ายเพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวเองไม่ทันตั้งตัวจากการถูกส่งต่อบทสนทนาอย่างกะทันหัน

"อืม ที่คิโชวอินพูดก็มีเหตุผล" ฮู้ว โล่งไปที "นี่ ชูสุเกะ งั้นเย็นนี้ฉันจะพานายไปตระเวนชิมช็อคโกที่ฉันชอบ" แล้วคาบุรากิก็พล่ามต่อไปคนเดียวไม่สนใจใคร เอ็นโจมีสีหน้าเฝือนๆ พอสบตากันก็ส่งยิ้มอ่อนระโหยโรยแรงมาให้ เมื่อนึกถึงตอนถูกอีตาคาบุรากิลากและบังคับไปออกกำลังกายก็ชักจะเข้าใจเอ็นโจขึ้นมาเลยส่งยิ้มแห้งกลับไป

ตกเย็นวันนั้น พวกเซริกะก็มารุมล้อมน้ำตาคลอ พลางพร่ำบอกว่า "ความลับที่บอกใครไม่ได้.. คงเจ็บปวดมากเลยสินะคะ" ใจฉันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ความลับเรื่องอะไรที่หลุดออกไปคะ?! เรื่องทีวีไดเร็คหรือเปล่า!??? ฉันกลับบ้านด้วยความไม่สบายใจ พาลทานอะไรไม่ลง ตาทานุกิถึงกับหน้าซีดจะโทรเรียกคุณหมอประจำตัวมาตรวจโรคทำเอาฉันปวดหัว กลับกลายเป็นว่าท่านพ่อตกใจมากกว่าเดิม โอ๊ย.....

คืนนี้เห็นทีจะนอนไม่หลับซะแล้ว....
-----------

ปล. ใครโพสต์ได้ฝากโพสต์ทีนะจ๊ะ :3 ขอบคุณหลายๆ

>>37 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ แต่กินของทำมือของเจ้าแม่นี่กูว่าทั้งนายน้อยเอ็นโจและนายน้อยคาบุรากิโดนหามเข้าโรงบาลชัวร์

>>38 น่ารักกก

เพื่อนโม่ง มันอาจจะมโนเกินก็ได้ แต่มึงว่าคนแต่งไปแต่งวายแล้วปะวะ กุอ่านเรื่องผมไม่อยากตาย ขอเลี้ยงฮีโร่ แล้วเหมือนเห็นภาพเจ้าแม่เรยืกะยังไงบอกไม่ถูก..

>>41 มีแปลมั้ยวะ

>>41 กุกลับรู้สึกว่า ดีไม่ดีคือตายอะ ในเด็กดีก็มีคนนึงไง อันนั้นยังมีพี่น้องมาบอก ของเจ้าแม่มันออกอนู่ดีๆแล้วดับไปมันเลยชวนห้คิดยังงั้นเลย

>>43 กูพยายามไม่คิดว่าเขาตายนะ แต่อาจจะติดงาน หมดไฟ หรือเพิ่งเรียนต่อไรงี้ ขอแค่ออกมาบอกให้รู้หน่อยว่าจะไม่เขียนต่อแล้วนะก็ได้ กูยินดีกับเหตุผลแบบนั้นมากกว่าที่เขาจะเงียบหายไปเฉยๆแบบนี้

ทำไมเรื่องนี้มีกระทู้เป็นของนิยายเลย บอกที เราเป็นโม่งใหม่

>>45 ทีแรกเอาไว้เม้ามอยน่ะมึง แล้วก็ลากยาวมาจนบัดนี้เลย

คืิดถึงท่านเรย์กะว่ะ ท่านฮิได้โปรดโผล่มาให้กูรับรู้หน่อยย

กี่ปีแล้วนะที่หายไป

คิดถึงมากๆ

คิดถึง กลับมาได้ม้าย

เมื่อกี้ดูเซลล์ขยัน ภาค black ละมีตอนนึงพูดถึงเชื้อ เอช ไพโลไร หัวกูเติมคำว่าอินให้ต่อเลยอัตโนมัติ 55555555 ละดีไซน์มันเป็นเกลียวๆ แบบผมเจ้าแม่ด้วย 55555555

>>51 เหมือนกูอะ เวลาได้ยินชื่อ เอช ไพโลไรทีไร กูนึกถึงเจ้าแม่ก่อนทุกที 555555555555

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1377280955447005188?s=19

เทวดากับปีศาจว่ะ

>>53 เทวดาน่าจะยอมตกสวรรค์มาอยู่กับปีศาจนะ ว่าแต่เขาพูดอะไรกัน ใครใจดีรบกวนถ่ายทอดให้ฟังหน่อย

กูเห็นซามอยในทวิตทีไรนึกถึงชูสุมอยทุกที5555

>>55 ช่วงอีสเตอร์ที่ผ่านมา แอคซามอยด์ที่กูตามๆอยู่ใน IG เอาพวกหูกระต่ายใส่ให้นุ้งๆซามอยด์ทั้งหลาย แม่งโคตรน่ารัก กูนี่นึกภาพชูสุมอยใส่หูบันนี่ไปอ้อนเรย์ทันทุกที
https://www.instagram.com/reel/CNKdEQ0nsn-/?igshid=19du535t6bl44

เมษาแล้ว เมื่อไหร่จะมีตอนใหม่หนอ

>>55 https://twitter.com/kxxhxxhkkk/status/1380812235572879369?s=19
นี่มันชูสุมอยกับไซซายะชัดๆ 555555

ใครก็ได้ช่วยบอกกุที ตะไมตอนแปลไทยในเว็บแมวมันหายไปอ่ะ กุอ่านฟิคจนอยากไปอ่านซ้ำแต่ตอนมันหายไป!

>>59 ต้องเปลี่ยนเลขตอนที่ url มันว่ะ มันค้างอยู่ที่ 39 งี้ ถ้าจะอ่านตอนที่ 199 ก็เปลี่ยนเลขตอนจาก 39 เป็น 199 เอา

Rainverse -ไทม์ไลน์ในเรื่องนี้อยู่ตอนที่พวกเจ้าแม่อยู่ม.3 หลังฉากต่อยท้อง

--------------------------------

ชูสุเกะเท้าคางมองท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆดำมาตั้งแต่เมื่อครู่ผ่านหน้าต่าง หยดน้ำโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วงจนดูเหมือนเข็มเล่มเล็กๆที่พร้อมทิ่มแทงให้หน้าต่างที่เป็นกระจกนี้แตกละเอียดลงได้ทุกเมื่อ แต่น่าแปลกที่พายุโหมกระหน่ำเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาขนาดนี้ เขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่นิด

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ไม่ได้ยินเสียงหรอก แต่ทุกคนบนโลกนี้เมื่อถึงเวลาฝนตกก็จะเกิดอาการหูดับไปกระทันหัน ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างด้วยกันทั้งนั้น

วันไหนที่ฝนตก การเรียนการสอนก็จะเปลี่ยนไปในรูปแบบให้อ่านตัวหนังสือแทน หรือไม่ก็ยกเลิกคาบสอนไปโดยปริยาย ตอนนี้เขาก็นั่งว่างอยู่ในห้องสโมสร Pivoine เพราะคาบสอนถูกยกเลิกไป ยังดีที่เป็นวิชาที่สามารถอ่านทบทวนเองได้ไม่ต้องอธิบายเยอะแยะ และเขาก็อ่านมันจบไปตั้งนานแล้วด้วย

ชูสุเกะชอบเวลาที่ฝนตกแบบนี้ เมื่อสายฝนพร่างพรมก็ดูเหมือนโลกจะหยุดนิ่ง เมืองทั้งเมืองเงียบไร้ซึ่งสรรพเสียง ทุกคนจะอยู่ในโลกของตัวเอง และเขาก็จะได้รับความสงบสุข

แต่ก็มีเรื่องรบกวนใจอยู่เสมอในเรื่องหนึ่งและเป็นเรื่องที่คิดมาตลอดทุกครั้งเมื่อมองฝน

อย่างที่รู้กันว่าทุกคนจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยในตอนฝนตก แต่จะมีข้อยกเว้น นั่นคือคนที่เป็นคู่กันเท่านั้น ที่จะได้ยินเสียงของกันและกัน

เขาไม่ค่อยชอบเรื่องราวอย่างนี้เท่าไหร่นัก อาจจะเป็นเรื่องที่ดูโรแมนติคสำหรับใครหลายคน แต่ชูสุเกะว่ามันออกจะดูเป็นการบังคับจิตใจกันเกินไปหน่อย แม้แต่เรื่องคู่ครองก็ยังถูกคนเบื้องบนกำหนดชะตา ถ้าเกิดว่าคู่ของเขาเป็นคนแปลกๆ เป็นคนเลว เป็นอาชญากร หรือว่าอาจจะเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะทำใจให้รักชอบคู่ที่ถูกฟ้ากำหนดมาให้ได้งั้นหรือ

แล้วถ้าเกิดคนที่เขารัก แต่เธอคนนั้นไม่ใช่คนที่ถูกกำหนดมาให้เป็นคู่ของเขาล่ะ จะทนมองเธอคนนั้นไปกับคู่ที่แท้จริงของเธอได้รึเปล่า

ถึงจะคิดไปก็เท่านั้น เพราะเกิดมาสิบห้าปี ชูสุเกะก็ไม่เคยได้ยินเสียงของใครเลยสักคนตอนฝนตก หรือบางทีเขาอาจจะไม่มีวันได้ยินเสียงใครเลยก็เป็นได้

เขาไม่ใช่มาซายะที่ชอบเรื่องราวที่ดูโรแมนติคอย่างเรื่องมีแค่คู่กันเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงกันและกัน และมาซายะคงกำลังจะเสาะหาคนที่ว่านี้ สำหรับเขา เรื่องนี้มันก็แค่ความไม่สะดวกที่เพิ่มมาตอนฝนตก แต่ก็ไม่ได้ทำความเดือดร้อนอะไรมากนัก

เวลาล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็น ถึงฝนจะยังไม่หยุดตกแต่ก็เป็นเวลาที่ควรต้องไปได้แล้ว ชูสุเกะปิดหนังสือที่อ่านเก็บใส่กระเป๋า ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างอ้อยอิ่งเล็กน้อย

วันนี้มาซายะบอกว่าจะกลับไปก่อนไม่แวะเข้ามาที่ห้องสโมสร ส่วนเขามาที่นี่เพราะอยากได้ที่สงบๆเพื่อฆ่าเวลา มันเป็นสถานที่ที่ดีเพราะไม่มีคนรบกวนหรือพยายามจะมาชวนเขาคุยตอนที่ฝนตก ไม่ได้มาเพื่อจะมาพบใครหรอกนะ

….ว่าไป คุณคิโชวอินก็ไม่มาแฮะ

เพราะเหตุการณ์ในคราวนั้นที่เธออาละวาดใส่พวกเราสองคนไป รวมไปถึงที่มาซายะเขกหัวเธอ และเธอก็ต่อยท้องเขา รู้สึกว่าหลังจากนั้นคุณคิโชวอินจะหลบหน้าหลบตาไปเลยนี่นะ

พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเขาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

ชูสุเกะคิดว่าตัวเองหยิบยื่นความ “เป็นมิตร” ให้กับเธอมากกว่าคนอื่นๆแท้ๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำแบบนี้กับใคร ไม่เคยเลยจริงๆ

อย่างไอ้เรื่องยื่นข้อเสนอให้ต่อยเพื่อให้เธอหายโกรธนั่น ต่อให้เป็นมาซายะเขาก็ไม่ทำหรอก

ตัวตนของเธอค่อนข้างจะ “พิเศษ” กว่าคนอื่นๆอยู่มาก เธอเป็น Pivoine เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่น่าคบหา อีกทั้งก็เป็นที่ถูกอกถูกใจของมาดามคาบุรากิ ไม่แน่ว่าในอนาคตข้างหน้าเธออาจจะได้มาเป็นคู่หมั้นหมายของมาซายะก็เป็นได้

ถึงไม่เป็นแบบนั้นจะผูกมิตรไว้ก็ไม่เสียหาย ยังไงชื่อตระกูลคิโชวอินก็ดึงดูดให้เข้าหาอยู่แล้ว คบไว้ก็มีแต่ได้กับได้

คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็เดินมาจนเกือบถึงระเบียงทางเดินที่ต้องผ่านก่อนจะไปยังลานจอดรถ เงาร่างที่ดูคุ้นเคยปรากฎอยู่ในระยะสายตาที่มองเห็น

คุณคิโชวอิน

เธอหิ้วกระเป๋านักเรียนไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างแบมือออกไปแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกับดูว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก แล้วเธอยืนอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

แถวนี้ก็เป็นระเบียงที่นานๆจะมีคนเดินผ่านมาที ถึงจะมีคนผ่านมาก็คงไม่มีใครกล้าเสนอให้เธอติดร่มไปด้วย และดูจากนิสัยแล้วเธอคงไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ

เขาหุบร่มลงและสาวเท้าไปยืนอยู่ข้างๆเธอ คุณคิโชวอินแหงนหน้ามองท่าทางตกใจเล็กน้อย ส่วนเขาก็ได้แต่ยิ้ม หยิบมือถือออกมาพิมพ์เป็นข้อความให้อ่าน ฝนตกแบบนี้ถึงจะอ่านปากคู่สนทนาได้ แต่การเขียนก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการสื่อสาร

“ลืมร่มเหรอ”

คุณคิโชวอินพยักหน้าหงึกหงัก หยิบมือถือออกมาพิมพ์ตอบกลับ

“พอดีลืมเอาไว้ในล็อคเกอร์เลยว่าจะเดินกลับไปเอา แต่ฝนตกมาซะก่อนก็เลย...”

จากข้อความนี้ทำเอาเขาเกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว แต่ถ้าหัวเราะตอนนี้เขาน่าจะโดนโกรธอีกแหงๆ ทางที่ดีไม่ควรไปทำให้เธอต้องขัดใจดีกว่า

ชูสุเกะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

“งั้น...ให้ไปส่งมั้ย”

คุณคิโชวอินมีสีหน้าที่ดูเคลือบแคลง เขาก็ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนบางที่คิดว่าน่าจะดูจริงใจที่สุดไปให้ มันคงไม่ได้ผลเท่าไหร่เพราะเธอพิมพ์ข้อความตอบกลับมาแล้วยื่นให้เขาอ่าน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฝนก็คงหยุด”

นั่นไม่น่าจะใกล้เคียงความจริง เพราะฝนตกหนักลงมาเหมือนฟ้ารั่วขนาดนี้ คงไม่น่าจะหยุดในสิบหรือยี่สิบนาทีนี้หรอก นี่คงเป็นคำปฏิเสธเพื่อที่จะไม่อยากอยู่ใกล้ๆเขามากกว่า

ก็น่าน้อยใจเหมือนกันนะ

เขาจิ้มนิ้วไปตามแป้นพิมพ์ทัชสกรีน คุณคิโชวอินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับข้อความนั้น

“คุณคิโชวอินเคยได้ยินเรื่องระเบียงที่ว่างเปล่ามั้ย”

สีหน้าเธอดูสงสัย เขาเลยพิมพ์ต่อ

“เป็นเรื่องเจ็ดสิ่งลี้ลับของซุยรันน่ะ ว่ากันว่าในซุยรันจะมีสถานที่หนึ่งที่จะนำไปสู่ต่างมิติได้ ในอดีตเคยมีนักเรียนสามคนเดินผ่านระเบียงที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนในวันฝนตก สองคนออกเดินนำหน้าคุยกัน แต่พอหันกลับมาเพื่อนอีกคนก็หายไปแล้ว หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ”

คุณคิโชวอินตาเบิกโพลง เหลียวซ้ายแลขวาไปรอบๆตัวดูระแวดระวัง

“หลังจากนั้น คนที่เดินผ่านระเบียงตรงนั้นคนเดียวก็จะได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมาเดินด้วยข้างๆ แต่พอหันไปก็จะไม่เห็นใคร แล้วบางทีก็จะได้ยินเสียงร้อง ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”

ใบหน้าเธอซีดขาว สายตาดูล่อกแล่กกระสับกระส่าย ชูสุเกะอยากจะหัวเราะแต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ ตอนนี้ไหล่เขาสั่นอยู่รึเปล่านะ

“ไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ”

คุณคิโชวอินที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความอยู่พักใหญ่ๆตอบกลับมา มือดูสั่นๆเล็กน้อย

ชูสุเกะพยักหน้ายิ้มๆ กางร่มออกอีกหน เมื่อเธอเดินเข้ามาใต้ร่มก็เอียงร่มให้เอนไปทางเธอมากกว่าปกติเพื่อบังฝนไม่ให้เธอเปียก มองหน้าตาตอนนี้ของคุณคิโชวอินที่อย่างกับจะรีบบอกว่าให้รีบๆไปจากตรงนี้ได้แล้ว เขาก็ออกเดิน

เรื่องที่เล่าไปเมื่อครู่นี้โกหกล้วนๆ เขาเอามาจากอินเตอร์เน็ตต่างหาก

ถ้าพิจารณาให้ดีก็จะรู้ว่านี่เรื่องแต่ง ใครจะไปได้ยินเสียงตอนฝนตกกันล่ะ แต่คุณคิโชวอินที่ขี้กลัวเหมือนกระต่ายก็คงไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องนั้นล่ะมั้ง

ชูสุเกะรู้ว่าการใช้วิธีแบบนี้มันออกจะหน้าไม่อายอยู่หน่อยๆ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไรนักหนา เห็นเธอตั้งท่าพองขนป้องกันตัวเองขนาดนั้น มันก็ทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา

หลังจากเดินออกมาไกลจากระเบียงตรงนั้น คุณคิโชวอินก็มีสีหน้าที่โล่งใจแบบเห็นได้ชัด

การได้มองเธอเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างรวดเร็วและหลากหลายก็ถือเป็นความสนุกและเพลิดเพลินอีกอย่างในรั้วโรงเรียนของเขา ช่างเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อเลยจริงๆ แค่เดินอยู่ข้างๆและเงียบๆแบบนี้ก็รู้สึกสนุกแล้ว

เขาเหลือบมองสายฝนที่โปรยปรายลงมา ถึงจะไม่มีการพูดคุยหรือไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยก็ช่าง แต่เขาก็รู้สึกสนุกจนอยากให้ทางเดินนี้ทอดยาวออกไปไกลกว่านี้อีกสักหน่อย

เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งหยุดตกเลยนะ

.
.
.
.

ระยะทางจากระเบียงที่เพิ่งจากมาไปถึงลานจอดรถมันดูสั้นเป็นพิเศษในความคิดของเขาวันนี้ แต่ก็มาถึงรถบ้านคิโชวอินได้ในที่สุด คนขับรถของบ้านเธอกางร่มวิ่งออกมาเปิดประตูให้คุณหนูก้าวขึ้นไปนั่ง ส่วนเขากางร่มบังฝนให้และส่งเธอขึ้นรถ

“ขอบคุณนะคะ”

คุณคิโชวอินหันมาแย้มรอยยิ้มให้ แต่ชูสุเกะกลับตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

เพียงไม่กี่วินาที แต่เสียงของคุณคิโชวอินดังขึ้นในหู มันดังพร้อมๆกับเสียงหยดน้ำที่โปรยปรายลงมาเป็นสายและตกกระทบพื้นไปทั่วบริเวณที่ยืนอยู่ส่งเสียงที่ฟังดูเฉอะแฉะและเจิ่งนอง เสียงที่ดังก้องในโสตประสาทราวกับสายฟ้าฟาดลงมาในตัว

เขาแทบจะได้ยินเสียงหัวใจในอกเต้นระรัวด้วยความปีติเหมือนได้พบสิ่งที่เฝ้ารอมาแสนนาน รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปตามร่างกายจนพาให้ปลายนิ้วชาวาบและสั่นระริก

แล้วเสียงก็เงียบไปอีกหน เหมือนโลกนั้นได้หยุดไปและไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก

...เขาควรจะพูดอะไรตอบกลับไปบ้าง อะไรก็ได้ อะไรซักอย่าง

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

มันเป็นบทสนทนาโง่ๆ แต่คุณคิโชวอินก็ก้มหัวหงึกหงักรับคำพูดนั้น และคนขับรถของเธอก็ปิดประตู ค้อมหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปประจำที่นั่งคนขับและขับออกไปจากตรงนั้น

เขามองตามรถของบ้านคิโชวอินที่แล่นออกไปจากรั้วของซุยรันจนมันพ้นสายตา แล้วเดินไปยังรถของบ้านตัวเองที่จอดรออยู่ไม่ไกลกันนัก

ฝนเริ่มซาลงแล้วและคงจะหยุดตกในไม่ช้า แต่ชูสุเกะไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ในหัวครุ่นคิดถึงแต่เรื่องเมื่อครู่

...ได้ยินจริงๆหรือ เสียงน่ะ ไม่ใช่อาการคิดไปเองจากการที่อ่านปากของเธอใช่มั้ย

สมมติฐานนั้นตกไปด้วยเหตุผลว่าถ้าเขาคิดไปเองก็ไม่น่าจะได้ยินพร้อมกับเสียงฝน ถึงจะแค่ไม่กี่วินาทีแต่นั่นคือเสียงของฝนที่ตกลงมาพร้อมกับเสียงพูดไม่ผิดแน่

เธอคงพูดตามความเคยชินและมารยาทเวลามีใครทำอะไรให้ โดยลืมนึกไปว่าตอนฝนตกจะไม่ได้ยินเสียง แต่ทำไมเขาถึงได้ยินมันล่ะ….

ฝนหยุดตกไปแล้ว ทุกอย่างก็เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ เขาให้คนขับรถเปิดเพลงอะไรก็ได้ และเสียงไวโอลีนแหลมสูงคลอไปกับเชลโล่และเปียโนก็บรรเลงท่วงทำนองอย่างอ่อนหวานภายในห้องโดยสารของรถยนต์นี้

ชูสุเกะอยากจะลองถามเธอดู ถามว่าเธอได้ยินเสียงอะไรตอนฝนตกหรือไม่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ได้ยินเสียงเขาเมื่อครู่นี้ แต่เขาน่ะกล้าพอที่จะถามรึเปล่า

พอเป็นเรื่องนี้เขาก็ขี้ขลาดได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แล้วเธอจะคิดว่าเสียมารยาทรึเปล่านะ หรือเขาไม่ควรแหวกหญ้าให้กระต่ายตื่นตกใจด้วยคำถามนี้

อย่างไรก็ตาม ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ ท้องฟ้าก็กลับมาแจ่มใสไม่เหลือเค้าของเมฆดำทะมึนของพายุฝนเมื่อครู่นี้เลย

ชูสุเกะมองเงาตัวเองผ่านกระจกของรถ ใบหน้าเขากำลังแย้มรอยยิ้มกว้างอยู่

ในระหว่างรวบรวมความกล้า เขาก็ได้แต่อธิษฐานและภาวนาต่อสายรุ้งตรงหน้าไปพลางๆก่อน

ได้โปรด ขอให้เธอได้ยินเสียงของเขาด้วยเถอะ

---------

เนื่องจากวันสงกรานต์แล้วบ้านกูฝนตก+อ่านเจ้าแม่ตอนที่ 160 น้อง KGB บอกว่าเจ้าแม่กับจอมมารเดินกางร่มกลับบ้านด้วยกัน+ดูสวรรค์ประทานพร ฉากกางร่มเป็นแรงบันดาลใจให้กูเขียนฟิคนี้ออกมาค่ะ

น่ารักมากเลย
ขอบคุณโม่งฟิกมากๆจ้า

ท่านเรย์กะจะมีวันได้อ่านต่อไหมอะ ช่วงนี้กูดิ่ง พอมองตอนที่ยังไม่เพิ่มขึ้นจู่ ๆ ก็ร้องไห้

>>65 ใจเย็นนะมึง ไปหาอย่างอื่นอ่านรอเจ้าแม่ไปก่อน กูนี่ก็รอเรื่อยๆเขียนฟิคเรื่อยๆไปพลางๆ เขียนฟิคเรื่องไหนก็ไม่สนุกเท่าเขียนฟิคเจ้าแม่เลย

>>63 ขอบคุณสำหรับกาวค่า

สวรรค์ประทานพรนี่ดีจริงมึง ใครยังไม่ได้ดูแนะนำให้ไปตำ มีใน netflix กูโดขิโดขิฉากกางร่มมาก ฮวาเฉิงโผล่มาอย่างหล่อเท่ ชอบความเป็นไอ้ต้าวน้องของซานหลางด้วย

>>67 เออ ลืมบอกไปว่ามันวาย เผื่อคนไม่ชอบจะได้เลี่ยง แต่ในอนิเมะมันไม่ได้วายออกนอกหน้าขนาดนั้น แค่มีฉากพระเอกอ่อยนายเอกนิดหน่อยพอกรุบกริบ ถ้าไม่คิดอะไรก็ดูเพลินๆได้ เป็นแนวแฟนตาซีเทพเซียนผจญภัยปราบปีศาจ

กูอยู่กระทู้เพื่อนบ้าน เห็นกระทู้นี้นานละแต่เพิ่งเคยอ่าน อ่านมายี่สิบกว่าตอนแล้วเห็นมีแปลไว้แค่ 39 ตอน มันมีจบแค่นั้นเหรอวะ นางเอกยังไม่โตเลย แล้วใครพระเอกวะ

>>69 ต้องเปลี่ยนเลขตรง url ถ้าจะอ่านตอนที่ 199 ก็เปลี่ยนเลขตอนจาก 39 เป็น 199 เอา

>>70 ขอบใจ กูก็นึกว่าพวกมึงคุยอะไรกันยาวจังวะ มีแค่ 39 ตอน คุยกันมาเป็นสามสิบกว่ากระทู้ 5555555555555

>>71 มีถึงตอน299เลยนะ ค่อยๆอ่านแล้วมาเม้ากัน

>>72 อ่านถึงตอน 50 แล้ว เนื้อเรื่องพอยน์หลักมันอยู่ตรงไหนเหรอวะ เหมือนนั่งอ่านชีวิตประจำวัน วันนี้กินไรดี วันนี้ใครเอาปัญหามาให้ เรื่อยๆเปื่อยๆมากจนกูแอบง่วง อ่านได้เพลินๆอยู่นะแต่ก็เปื่อยมาก 55555555555555555

อ่านมา 50 ตอนยังเดาพระเอกไม่ออกเลย แต่คิดว่าน่าจะเป็นคาบุรากิตามขนบของเรื่องประมาณนี้มั้งนะ ที่ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายแล้วไปเปลี่ยนเนื้อเรื่อง จนคว้าพระเอกของเรื่องเดิมมาครอง แถมเรย์กะก็ดูใส่ใจคาบุรากิมากเป็นพิเศษด้วย แต่เอ็นโจก็ดูมีซัมติงแปลกๆ นี่ตัวร้ายป่ะวะ

>>73 ไม่ใช่ตัวร้าย แต่ถ้าเรย์กะไปลงเอยกับคนอื่นมีแนวโน้มจะยันแตกกลายเป็นตัวร้ายในภายภาคหน้า 555555555

>>73 สปอยล์
.
.
.
.
อ่านถึงตอน 299 ก็ยังไม่สรุปว่าพระเอกคือใครว่ะ
.
.

>>73 เวลคัมสู่กระทู้นะมึง ถ้าถามใครพระเอกกูตอบเลยว่าฟู้ดซัง เพราะเจ้าแม่ห่วงหาอาทรซะขนาดนั้น แต่มีผู้ชิงชัยอีกคนคือคานซัง คนนี้มาเงียบๆแต่อยู่กับเจ้าแม่ทุกช่วงวัย นี่คงเป็นคู่ชีวิตเจ้าแม่เป็นแน่แท้

ส่วนเอ็นโจตัวร้ายมั้ยไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่แกก็ยันแตกหลายหนอยู่ น่าจะได้เป็นตัวร้ายในสายตาเจ้าแม่ล่ะมั้งนะ

รอท่านเรย์กะมาสามปีจนเรียนจบ ทำงานทำการแล้ว และยังรอท่านแม่เรย์กะต่อไปย์

>>73 กุว่าในสายตาเจ้าแม่
เอ็นโจ = ตัวร้าย
คาบุรากิ = ตัวหายนะ

>>78 คาบุเหมือนหลักชัยของนางอะ ผ่านอีเวนท์งานหมั้นตามต้นฉบับเดิมไปได้คือรอด บ้านไม่ล้มละลาย ถ้าไม่อยากเข้ารูทล่มจมก็ต้องห้ามทำให้คาบุโกรธ ต้องระวังตัวตลอดเวลาไม่ให้เกิดเรื่องนั้นขึ้น

แต่กูก็แอบรำคาญนางอยู่เหมือนกันว่าอะไรจะกลัวเรื่องนี้ขนาดนั้น นางเปลี่ยนอีเวนท์ให้ไม่เหมือนต้นฉบับคิมิดอลมาตั้งเยอะแล้ว ไม่ต้องไปกลัวหรอกว่าบ้านคิโชวอินจะล่มจม คาบุกับเอ็นโจถึงนางซึนจะไม่ยอมรับแต่ก็กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว ความสัมพันธ์คนรอบข้างก็ดี ท่านพ่อก็ไม่ได้ทำอะไรทุจริต ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย ถึงจะมีคนคิดจะทำก็จริงแต่ท่านพี่ก็อยู่คงไม่ปล่อยให้บ้านล่มจมหรอก

>>79 หลังๆนางก็ไม่ได้นอยเรื่องบ้านล่มจมแล้วนะ เหมือนก็ใช้ชีวิตปกติ

>>80 ตอนคาบุคุยเรื่องมีรายได้เสริมจากการเล่นหุ้น นางยังคิดไปโน่นว่าจ้องจะช้อนซื้อหุ้นบ้านนางถึงกับต้องควักเอาสัญญามาขู่ จนคาบุต้องบอกว่าหุ้นบ้านนางไม่ได้จะช้อนซื้อกันได้ง่ายๆขนาดนั้น เหมือนความคิดแบบนี้มันก็ยังวนเวียนในหัวนางอยู่น่ะ แค่รอเวลาที่จะพูดถึงแค่นั้นเอง

>>54
มาช้าไปเปล่าวะ แปลแบบงูๆปลาๆนิดหน่อยนะ

(2)
อจ:นี่ เป็นปีศาจแท้ๆทำไมถึงช่วยมนุษย์ล่ะ? คุณทาคามิจิใช่มั้ยนะ เห็นสนิทกันน่าดูเลย จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ? จะไม่ถูกที่บ้านโกรธเอาเหรอ
รก:………

(3)
คบรก:ทำไมถึงไปสนใจยัยปีศาจนั่นล่ะ
อจ:ก็เปล่านี่ ดูน่าสนใจดีออกนี่นา
(คาบุรากิเจอกับวาคาบะ น่าจะชนอะไรซักอย่าง)
คบรก:เฮ้ย ยัยปีศาจตรงนั้นน่ะ!
คบรก:ดูเหมือนจะสนิทกับทาคามิจิวาคาบะสินะ
รก:หา?(เหมือนจะมีเรื่องน่ารำคาญมาซะแล้วสิ)

คบรก:…เพราะงั้นก็เลยสนิทกันงั้นเหรอ?
คบรก:ไม่ได้วางแผนอะไรไว้แน่นะ?
รก:ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย
รก:ฉันกำลังรีบอยู่เพราะงั้น—-
คบรก:เดี๋ยวก่อน!

(4)
คบรก:ช่วยทำให้ฉันกับทาคามิจิสนิทกันหน่อยได้หรือเปล่า!?
รก:หา?

รก:ก็บอกว่า!แบบนั้นมันไม่ต่างอะไรกับสตอล์กเกอร์เลยไม่ใช่หรือยังไงคะ!?
รก:ถ้าทำเรื่องแบบนั้นมีแต่จะทำให้กลัวเท่านั้นล่ะค่ะ!
คบรก:ถ้างั้นต้องทำยังไงถึงจะได้เจอกันอีกเล่า!?
คบรก:จะให้รอเฉยๆโดยที่ไม่แม้แต่จะติดต่อกันได้ฉันทำไม่ได้หรอก!!

อจ:เอ้ะ…ทำไมล่ะ…<<น่าจะงงว่าเกิดหยังขึ้นถึงเป็นงี้

>>81 นางก็เล่นใหญ่เป็นพักๆแหละ สัญญาเลือดเลยนะ

>>82 ขอบคุณที่แปลค่า
>>83 แค่เอานิ้วปั๊มหมึกเฉยๆ ไม่ได้กรีดเลือด แต่ถึงตอนแรกเกือบจะบังคับให้กรีดก็เถอะ 555555

เหมือนเจ้าแม่ถ้าได้ช่องจะโหดๆใส่คาบุรากินิดนึงป่าววะ เอาผ้าเช็ดห้าชุบน้ำโปะหน้างี้ บังคับทำสัญญาเลือดงี้ ดีที่คาบุมีนไม่บ้าจี้ตาม

>>85 เวลานางโกรธนี่เป็นคาบุก็ไม่สนอะ กูเหนี่ยวแม่ง ต้องให้ได้สติก่อนค่อยมาจิตตกเรื่องกลัวบ้านล่มจม

อ่านมาถึงตอน 70 แล้ว เอ็นโจนี่ยังไงวะเนี่ย บทเหมือนตัวเสริมแต่ดูมีซัมติงมากๆ คนที่มองเรย์กะแล้วยิ้มตอนเห็นนกขี้ใส่หัวก็คือหมอนี่ใช่มั้ย

>>87 จนตอนนี้ก็ยังไม่เฉลย แต่อ่านๆไปก็เดาได้เองล่ะว่าใคร

อ่านถึงตอนคาบุรากิอกหักแล้วทุกคนเสนอให้เรย์กะไปช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่นางทำคือแนะนำให้ไปบวช 55555555555555555555555
กูชักชอบเรย์กะซะแล้วสิ นางแม่งฮาดีว่ะ ปกติแล้วที่พระเอกอกหักมันต้องได้สานสัมพันธ์กันสิ แต่นี่คืออะไรวะนั่น

อยากอ่านฟิก ท่านพี่-ยูริเอะ อิมาริ-ไอระ

กูคิดถึงเรื่องนี้จังมึงงง พอเห็นทู้นี้แล้วกูอยากจะเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก

ส่วนโม่งฟิกRainverse ถึงจะช้าไปมากแต่กูหอมหัวมึง1ที น่ารักชิบหายยย ตาจอมมารยังคงฉวยโอกาสได้ดีจริงๆถึงไปส่งท่านเรย์กะได้

>>91 แฮ่ๆ ขอบคุณมึงมากค่ะ ดีใจที่ชอบฟิคกูนะ
กูอยากเขียน rainverse ต่อ แบบว่าติดใจ แต่จะออกแนวกามๆหน่อยนะ เดี๋ยวเขียนเสร็จค่อยเอามาลง

https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1390990965133889536?s=19

อ่านไม่ออก แต่เหม็นความรักจังเลยค่ะ

>>93 รอโม่งแปล🥺 เอ็นโจทำอะไรใส่เจ้าแม่รึป่าว 55555

>>93 https://twitter.com/marudori_kenkyo/status/1391364947909648398
ลองกดไปดู มีตอนต่อนิดหน่อย

ขอสอบถามโม่งที่ผ่านๆเข้ามา จะอ่านเจ้าแม่เรย์กะตั้งแต่ตอนที่40ขึ้นไปยังไงนะ?
ปล.ลองแก้ลิงค์จากเลขตอนที่39เป็น40 แล้ว มันขึ้นตอน4อ่ะ
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าที่แผ่บุญแด่โม่งโง่ๆผู้นี้ //พนมมือก้มกราบบบบบ

>>96 โม่งผู้โง่เขลาคนเดิม : โอเค ตอนนี้รู้ละว่าอ่านไง
ก็ว่าทำไมเป็นเลข4....อ้อ เลขมันตกเฉยๆ
คิดถึงชุมชนโม่งพอๆกับเจ้าแม่เรย์กะเลย//ซับน้ำตา

เมื่อวานตะลุยอ่านอีกรอบ เพิ่งสังเกตว่าเจ้าแม่บ่นหงุงหงิงเรื่องคาบุไม่เหมือนการ์ตูนเยอะเหมือนกันนะ ไม่ได้ดูตัวเองเล้ย

>>98 มังงะโชโจเขาก็ต้องเขียนพระเอกหล่อเท่เติมเต็มความฝันของสาวน้อยนักอ่าน ก็เลยมีแต่ด้านเท่ๆให้เห็นอะเน้อ แต่พอมาสนิทกันจริงๆดันเป็นคนรั่วหลบใน ไอ้ที่เงียบขรึมดูเก๊กๆนี่น่าจะปิดบังความต๊องอยู่ แบบเจ้าแม่อะ คนไม่สนิทก็เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่ ดูน่ากลัวนิดๆ แต่พอสนิทกันจริงๆแบบซาโตมินี่แทบจะเล่นหัวได้

เจ้าแม่เดี๋ยวๆก็บ่นรำคาญคาบุรากิ แต่กับเอ็นโจนะ มีแค่พูดผ่านๆว่าตอนอ่านชอบตัวละครตัวนี้ที่สุด แหมยาวๆ

>>93 การ์ตูนหลังจากเรย์กะกับเอ็นโจคบกัน
ระหว่างทั้งสองคนจูบกัน เรย์กะทำท่าขัดขืนขึ้นมานิดนึง
เอ็นโจ : เป็นอะไรไปเหรอ
เรย์กะ : วันนี้พอ พอแค่นี้เถอะค่ะ
เอ็นโจ : ทำไมล่ะ
เรย์กะ: เพราะ..เพราะวันนี้จุ๊บไป..ไปเยอะแล้ว
เอ็นโจ: ถ้าหากว่าเราจุ๊บกันเยอะแล้ว ก็ห้ามทำต่อเหรอ ผมคิดว่า จูบเนี่ยทำกี่ครั้งก็ได้นะ
เรย์กะ : ไม่ได้นะ
เอ็นโจ: ทำไมล่ะ
เรย์กะ : ก็..ก็มันเยอะมากๆๆ แล้วนี่ (เขิน)
เอ็นโจ: (น่ารัก กอดๆ)

>>95
เอ็นโจ :(คิด) ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ยัง(จุ๊บ)อีกรอบไม่ได้ใช่ไหมนะ หรือวันนี้ไม่ควรทำอะไรดีกว่า แต่ยังรุ้สึกไม่พอเลยนะ
เรย์กะ : ท่านเอ็นโจ หุ่นยนต์ล่ะ หุ่นยนต์ (กำลังดูลาปูต้า)

>>101 งึ้ย อ่านแล้วเขินแทน แต่กูก็คิดไว้ว่าถ้าสองคนนี้คบกันจริง อีเอ็นโจมันต้องขอจูบบ่อยแน่ๆ ข่นบ๊ะ

พวกเรารอกันมากี่ปีแล้วเนี่ย

>>104 คิดว่า4ปีได้แล้ว

>>105 ลูกท่านฮิเข้าร.ร.ยังวะ หรือติดเรื่องโควิดอยู่

เป็นทาสเจ้าแม่มาตั้งแต่มัธยมจนตอนนี้กูจะจบปริญญาแล้วขอของขวัญจบปริญญาล่วงหน้าเป็นตอนที่300ไม่ได้หรือ//กัดผ้าเช็ดหน้า กระซิกๆ

กูไม่ได้ตามเรื่องนี้หลายปีเลย เพิ่งเห็นว่าคนเขียนยังไม่มาอัพต่อ เลยอ่านใหม่อีกรอบ ตอนนั้นที่อ่านก็รู้สึกว่ามันมิตรภาพดี แต่ตอนนี้ ทำไมมองว่าเอ็นโจมันดูมีพิรุธแปลกๆ ขอให้ชอบนางเอกจริงๆละกัน ไม่อยากให้ท่านเรย์กะเป็นพญานกเลย

>>108 กูว่าชอบจริงแหล่ะ ไม่งั้นไม่ลงทุนทำขนาดนั้นหรอก แต่มันดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเพราะพี่แกเองก็ดูมีลับลมคมในที่ไม่เปิดเผยน่ะ

>>108 ถ้าเกิดหักมุมว่าไม่ได้ชอบขึ้นมาทำไงวะเนี่ย เพราะเรื่องนี้แม่งชอบวนลูปที่เจ้าแม่ชอบใคร เขาจะมีเหตุให้ต้องมีแฟนแล้วหรือมีคนที่ชอบอยู่แล้วบ้าง กูหวังว่าจอมมารจะไม่เป็นแบบนั้นนะ ;w;

มีพิรุธก็เพราะมาจากมุมมองเจ้าแม่ด้วยแหละ มันต้องมีอะไรที่เจ้าแม่บอกไม่หมดแหงๆ

อันนี้กุเดานะ สาเหตุที่ท่านฮิโบยโกะไม่เขียนต่อ...

1.ลืมรหัสนักเขียน เลยกลับมาแต่งไม่ได้ เลยปล่อยเลยตามเลยไปแม่งเลย

2.ท่านฮิโยโกะช่วง200ตอนมานี้มีประเด็นโดขิโดขิ และTagโชโจเรืองอำนาจกลับมายาวๆ ทำให้ท่านฮิโยโกะรู้สึกไม่โอเคเลยหมดแพสชั่น....ว่าอาหารมันหายไป

3.โดนเอนโจ,คาบุรากิในชีวิตจริงจับได้(ดูจากเนื้อหานิยายในเรื่องก็คงเอามาจากคนจริงเรื่องเล็กๆน้อยๆบางอย่าง) ซึ้งถ้านิยายชุดนี้ถูกนำเรื่องจริงมาผสมด้วย อาจจะกลายเป็นว่าเอาเรื่องส่วนตัวกับเรื่องคนรอบข้างมาเขียน แถมนิยายก็ดังติดTop10แม้จะไม่มีLCในยุ่น พอตัวจริงที่เอาต้นแบบมาเจอเข้าเลยเกมไปเลย

4.พยายามเก็บข้อมูลมเขียนนิยายแต่ตันและไม่มีเวลามากพอ เลยล้มเลิกไป (...อันนี้ส่วนตัวกุเองเลย กุเขียนไม่จบก็เพราะงี้เหมือนกัน)

5.ดันไปทำอะไรอย่างอื่นนานๆพอกลับมาแต่งกลับรู้สึกไม่พอใจ หรือรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม อาการจากการลืมการแต่งนิยาย (ซึ้งก็ส่วนตัวกุเอง...ใช้เวลาเกือบ2ปี)

5.5. กลับมาเขียนแต่ลืมพล็อตตัวละครไปหมดแล้วจากการที่ไปทำอย่างอื่นนานๆ (ซึ้ง2ปีกุก็ลืมพล็อตนิยายตัวเองหมดแล้ว นี้ท่านฮิโยโกะหายไป4ปี กุว่าลืมชัวร์ๆ) แถมหลายช่วงเรย์กะ ให้อารมณ์นิสัยที่ต่างกัน ซึ้งถ้านี้มาจากการที่เอานิสัย(ไดอารี่)ช่วงนั้นของท่านฮิโยโกะ ก็อาจจะมองได้ว่าที่เขียนมาตอนนี้คงไม่เหมือนเดิมในระหว่างที่เรื่องอยู่ช่วงท้ายๆแล้ว ซึ้งเขียนฉากโดขิโดขิไม่ขึ้น หรือมันหวานเลี่ยนไปไม่เหมือนเนื้อเรื่องก่อนๆ เลยยอมทิ้ง(ก็เป็นบ่อย ถ้าเขียนต่อแล้วห่วย ยอมหายไปตอนที่มันยังดีอยู่ดีกว่า)

สูดดดดดดดดด~~~~

กุว่ามองได้หลายแบบเลยวะ แต่อันนี้กุเสพกาวเอง ไม่ต้องเครียดหรอก

ดีนะพวกมรึงแม่งกาวแถมบ้าพลังกันชิบหาย(ของต่างประเทศโคตรจืดติดอยู่กับความจริง) อย่างฟิคทะลุมิติ หรือฟิคเอ็นโจเรย์กะ ถึงจะไม่ตรงความจริง แต่อย่างน้อยพวกมรึงก็บรรเทาหัวใจอันคอยนานได้

ขอสวดภาวนาหากสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเจ้าแม่กาลีเมตตา โปรดบรรดา ให้ท่านฮิโยโกะกลับมาแต่งต่อด้วยเถอะ...

ขอปีนี้ก็ได้ อยากอ่านเรื่องนี้จบจริงๆ

>>112 มึงมองโลกในแง่ดีมาก กูท้อจนไม่รู้จะท้อยังไงแล้ว เหมือนรอด้วยความหวังลมๆแล้งๆ TT

กูรอด้วยความหวังลมๆแล้งๆเหมือนกัน… โควิดที่ติดอยู่กับบ้านมานานขนาดนี้ แต่ท่านฮิยังไม่มีโมเม้นกลับมาอัพให้ชื่นใจ กูก็…ค่อนข้างจะริบหรี่

กุ>>112 (อย่าโยง...นะเว้ย) กุรอมานมนาน จนรากงอกแล้ว แต่กุจะทนต่อไป...เพราะกุบังเอิญกลับมาอ่านแล้วหลงรักอีกครั้ง

แต่อันนี้อาจจะติดลบหน่อยนะ.... การทิ้งนิยายสำหรับกูเลยนะ ปีนี้ถ้าไม่เขียนจะครบได้4-5ปี ซึ้งอาจจะไม่สามารถเขียนนิยายได้อีกเลย(3-4ปีนี้ไม่ใช่แค่ลืมพล็อตแล้ว...จบสิ้นฐานะนักเขียนด้วย ท่านฮิโยโกะขอร้องอย่าถึงขั้นนั้นเลยนะ)

ซึ้งก็ต้องใช้เวลานานกว่าจะค้นพบตัวเองแล้วกลับมาเขียนใหม่....

ตอนนี้หวังแค่ว่าแกคงไม่โดนIsekaiไปหาเรย์กะ หรือเป็นอะไรไปเลย.... ตอนนี้มองแค่ว่าไม่ เรียนมหาลัยแล้วอยู่ช่วงทำงาน ก็ เลี้ยงลูกยาว เดาได้ไม่กี่อย่างเลยอ่ะ

เรือ ณ ปัจจุบัน(ในสายตากุเอง)

คำเตือน ⚠️ กุอ่านข้ามบางส่วนเพราะ พอกลับมาอ่านกุก็รู้สึกว่าหลายๆช่วงมันแอบน่าเบื่อไปหน่อย...คือก็ตลกแหละ แต่เรื่องไม่เดินเลย....เพราะงั้นหลายๆช่วงกุจะเลือนลางไปบ้าง (คิดว่าLCมาเมื่อไร่คงเอาช่วงม.6ยัดไปแทนม.5บางส่วนแล้วลบช่วงนั้นออก กับเร่งช่วงแรกให้เข้าตอน50-60ไวขึ้น..) ผิดพลาดไรโทษนะเพื่อนโม่ง แต่กุอ่านช่วง180-299แบบไม่ข้ามเลยอันนี้กุสาบานได้

______________________________________________

เรือเอ็นโจ... : เรือหลักของเหล่าโม่ง ฉายามือวางระเบิดเรือตัวเอง หลายต่อหลายครั้งมักโผล่มา แกล้งเรย์กะแล้วหัวเราะสนุกสนาน เรียกได้ว่าหมอนี้สร้างลูกเรือตัวเองตลอดช่วงของเรื่อง ...แม้หลายๆคนจะด่าเรื่องที่ไอนี้มันหักธงตัวเองหรือไม่จีบจริงจังซะที แต่ถ้ามองในแง่หนึ่ง เอ็นโจไม่เคยมีโมเมนต์อะไรมายืนยันว่าเฮียแกชอบเรย์กะเลย แม้จะแกล้งเจ้าแม่หลายครั้งแต่บางครั้งออกไปทางฉีกหน้ามากกว่า แต่ช่วงหลังก็จะสังเกตว่าเฮียแกก็แกล้งทั้งคาบุรากิกับเรย์กะทั้งคู่ด้วย.. หรือช่วงที่เวลายุยโกะโผล่มาแล้วเหล่าโม่งมักคิดว่าเจ้าแม่เอาแต่ว่าตัวเองดูเสียความมั่นใจตลอด.. กุว่าก็พอเป็นไปได้นะ แต่ไปทางไม่เท่าไหร่ เพราะอย่างช่วงตอนไปงานชมซากุระพอพาควงกันไปก็แสดงออกทางใจชัดเจนว่าอิจฉาพวกมีคู่พร้อมสาดสายตาไปยังพวกมีคู่ทั้งหลาย คือเจ้าแม่ไม่ได้เจาะจงว่าต้องเป็นเอ็นโจ หรือยุยโกะเลย.. นางบอกไม่ชอบดวงตาเวลาโดรแล้วรู้สึกเหมือนโดนจองล้างจองผลาญบอกให้อโหสิตัวเองในใจไม่ แถมยิ้มสวยแท้แต่แล้วนางบอกรู้สึกสยองจนกลัวด้วย... ตอนรู้เรื่องยุยโกะรถไปกันก็มองแค่ว่าอยากผลักภาระ(คาบุ)ให้นาง
.
.
ซึ้งถ้าจะมองเฮียในแง่ดีเฮียแก อาจจะไม่อยากแสดงออกว่าชอบเรย์กะ เพราะฮีเองก็มีคู่หมั่นอยู่แล้ว แต่ ณ ปัจจุบันที่นอกจากคะแนนสอบตกเรื่อยๆ เอนโจยังเลือกบอกหนีมาโรงเรียนเพราะปัญหาทางบ้าน(ครั้งแรกที่เฮียดูจริงใจและรู้สึกเหมือนเฮียเหนื่อยแล้ว) ไหนจะตอนที่ยุยโกะโผล่มาครั้งแรก(เรียกชื่อเอ็นโจ) เอ็นโจสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม ยูกิโนะกำมือเรย์กะแน่น..ตัวแข็งทื่อ

ถ้าเดากันง่ายๆจบเรือนี้เจ้าแม่ประกาศกับเอ็นโจแทน
- เอ็นโจที่เคยสงบเงียบมาตลอดเริ่มปล่อยโฮความรู้สึกถึงภาระที่ทนไม่ไหว.. กลางสายฝน(ไม่รู้ทำไมแต่ฟังดูเท่ดี)
- ยูกิโนะคุงที่อาจจะมาพูดอะไรบางอย่าง...ที่เศร้ามั๊กๆ
- เรย์กะได้รับรู้ถึงคำสารภาพจากเอ็นโจ ว่าฮีดีใจที่ได้เจอเรย์กะและคาบุแค่ไหน หรือไม่ก็บอกชอบเรย์กะ
- เรย์กะที่รับรู้เลยตัดสินใจแต่งงานกันขัดขายุยโกะ ที่อาจมีอะไรบางอย่าง..
- ตระกูลเอ็นโจที่เห็นว่าตระกูลคิโชอินจะมาดองเลยไม่มีทางเลือกยอมรับการตัดสินใจของเอ็นโจ
- และนางก็ได้รู้จักเอ็นโจตัวจริงโดยได้รับรอยยิ้มนั้นไว้ ว่าเป็นรอยยิ้มที่จริงใจ..
ถ้าจะมีแกรปอะไรให้ดราม่าหน่อยก็คงคาบุรากิที่พึ่งมารู้ใจตัวเองว่าตัวเองชอบเรย์กะไปแล้ว(อยู่ด้วยกันแป็ปเดียวสนิทกว่าเอ็นโจอีก...) และแอบได้ยินประโยคจากใจของเอ็นโจก็ได้แต่นั่งร้องไห้ ยอมให้เพื่อนสนิทได้ไป อกหักรอบที่3 สุดท้ายในงานแต่งงานคาบุนึกถึงตอนเด็กที่เห็น(มโนคิดเอาเอง)ว่าเรย์กะตอนเด็กที่ยิ้มแย้มอวยพรให้คนที่แอบชอบต่อหน้าอย่างมีความสุข ทว่ากลับไปยืนร้องไห้อยู่คนเดียวจนดูไม่ได้ ซึ้งเขาไม่เข้าใจ แล้วนึกขึ้นได้ถึงตอนที่ไปรับของจากรุ่นพี่ที่ชอบกับแฟน ว่าขนมรสพีชชิ้นนั้นได้มอบความกล้าที่จะตัดใจจากยูริเอะและกลายเป็นน้องชายดูเธอมีความสุข ในวันแต่งเขาได้มอบขนมชิ้นนั้นคืนให้แก่เรย์กะพร้อมยิ้มขอบคุณที่สว่างไสวว่า “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณมากนะที่คอยช่วยเหลือฉัน..” ส่วนวาคาบะแต่งกับนายตัวสำรองและวาคาบะจังมาหาบ่อยๆ คาบุรากิไปแต่งกับคนอื่นแทน...

แต่เรือนี้น่าจะยากเพราะอนึ่งเอ็นโจมีคู่หมั่นแล้ว เรย์กะถ้าอยู่ๆจะไปรับรักแล้วจะไปเป็นมือที่สามก็คงไม่ใช่ แถมถ้ามองในมุมยุยโกะ ถือก็ไม่ผิดเท่าไหร่ ณ ปัจจุบันที่เห็น อย่างการควงแขนหรือตอนไปหาเอ็นโจที่กำลังคุยกับเรย์กะ อย่างที่บอกข่าวเอ็นโจเรย์กะก็มีหนาหูมาตลอด การประกาศการเป็นเจ้าของก็ไม่ได้ผิดอะไร แถมไม่ได้ทำอะไรแบบเรย์กะคิมิ หรือตามแซะแบบไมฮามะ,ซึรุฮานะ ขนาดซากุระเพื่อนสมัยเด็กยังแรกขนาดนั้น นี้ว่าที่คู่หมั้นหนักกว่าคำว่าแฟนไปแล้ว เป็นคู่หมั้นกันแต่อยู่ๆมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาสนิทสนมแถมมีข่าวกับว่าที่คู่หมั้น ถึงจะร้ายใส่ก็เข้าใจได้ว่านางก็รักของนาง ไม่เคยไปเบียดเบียนเรย์กะ หรือทำร้ายใครเลยด้วยซ้ำ พอมองมุมปกติแล้วก็ยากมากที่เรย์กะจะรับรักเอ็นโจ

เรือคาบุรากิ : เรือนี้ค่อนข้างชัดมากจนแถบไม่ต้องลุ้น เรียกเว่าเรือมาทีหลังแต่แซงทะลุไปขับเคี่ยวกับเรือวาคาบะจังก่อนจะจะแซงหน้าไป ทันใดนั้นเองหน้าของกัปตันที่ดูคุ้นเคยเหมือนมาจากเรือที่แล้ว... กัปตันเรือลำนี้ก็คือ “เอ็นโจ ชูสึเกะ” ทรยศลูกเรือเอ็นโจหน้าด้านๆ..ไอจอมมารเอ๋ย!? ณ ปัจจุบัน เรือนี้ทะลวงแม่น้ำเฟรนด์โซนทั้ง7มาแล้ว แต่ติดปัญหาเรื่องที่ว่าดันชอบวาคาบะจัง แต่เหตุผลกับการชอบถือว่าตื้นเขินมาก... ถ้ามองแบบแฟร์ๆ ทุกครั้งที่วาคะคาบุเดิน1ก้าว คู่ของเรกะคาบุก็จะเดินไป3ก้าว.. คือความสัมพันธ์ของสองหน่อนี้คือไปไกลกว่าวาคาบะจังแล้ว คือ2คนนี้เข้ากันดีไวมากๆ ถ้าเรย์กะไม่ตีระยะห่างกับคาบุแต่แรกคงสนิทกันมากแหง่ๆ ขนาดเวลาแค่นี้ยังสนิทกันปานร่างแยก คู่นี้มันกาวดี

คือถ้ามองตามปกติความจริง การคบกันเป็นแฟนคือก้าวแรกของความรักเท่านั้น เพราะต้องคอยปรับตัวกันและกันว่าเข้ากันได้ไหม ไม่ใช่อยู่กันทั้งชาติ แต่สำหรับคาบุคงแบบสารภาพรักแบบทุ่มสุดตัวเลย.. อย่างที่เรย์กะบอกนั้นแหละว่าควรลองขอคบกันไปก่อนเลย ให้เขารู้ว่าเรามีใจให้ลองมาคบกันก่อนไหม อย่างน้อยเจ็บก็เจ็บเบาแถมถ้าไม่เข้าก็จบเป็นเพื่อนแท้กันได้

วาคาบะเองก็ไม่มั่นใจ คือพอรู้ว่าน่าจะสนใจตนแต่ไม่รู้ว่าคิดไปเองจริงๆไหม เพราะไอเรื่องคิดไปเองแล้วหน้าแตกก็บ่อยไป(ดูเจ้าแม่เป็นตัวอย่าง) จบแย่กันแบบมองหน้าไม่ติดแน่ แถมข่าวลือที่เรย์กะคาบุรากิก็รู้กันหนาหูทั้งในมุมมองของนักเรียนชาย/หญิงกับเพื่อนริรินะ วาคาบะจังคงกังวลว่าตัวเองจะกลายเป็นมือที่3ของเรย์กะจังที่เป็นเพื่อนรักของเธอที่ติดหนี้มาไม่รู้เท่าไหร่

ที่ว่าเรือวาคะคาบุจมแน่ๆ คือ โมเมนต์ทั้งหมดของคาบุรากิ เจ้าแม่เรย์กะเอาไปทั้งหมดแล้ว..การที่คอยช่วยเหลืออย่างลับๆต่อหน้าและลับหลัง(ขนาดวาคาบะจังยังแสดงอาการเป็นเมียเก็บที่ฟังข้อแก่ตัวของสามีนามเรย์กะจนชิน..) อีกทั้งไม่มีเรย์กะเป็นตัวโกงแล้ว ทำให้ทั้งคู่ไม่มีจังหวะได้พิสูจน์รักแท้แล้วสารภาพรัก โดยอุปสรรคอย่างเรย์กะมาให้ฝ่าฟัน ทำให้ยิ่งยวบยาบเข้าไปใหญ่ เหตุผลความรักก็บ๊องตื้น และจากตอน299..ที่ผมคาบุโทรหาเรย์กะตอนที่มาหานาง วาคาบะจงก็คงเริ่มระแคะระคายเรื่องนี้..(ในแหง่มโนเอง)

ซึ้งเรียกได้ว่าคาบุหันมาเลือกเรย์กะตอนไหนเรือเฮียชนะทันที.. กัปตันมันโหดไม่พอ ครอบครัวนี้ก็เต็มที่ทั้งฝ่ายหญิงและชายรวมทั้งเพื่อน แต่คงต้องรอให้คาบุอกหักจากวาคาบะจังก่อน คือเอ็นโจเหมือนเฮียพยายามจับคู่คู่นี้แล้วสนุกพอใจดี แถมฝ่ายชายครอบครัวนี้มาทีไรชอบ พยายามฝากฝั่งคาบุรากิให้เรย์กะไปแล้ว.. คือถ้ามองในมุมมองมาดามคาบุรากิ เรย์กะชาติตระกูลดี มารยาทงาม รักครอบครัว เป็นที่เคารพและสัมพันธ์กว้างขวางในหมู่คุณหนู ฉลาดเรียนเก่งถึงจะไม่เว่อเท่าพวกตัวละครเอก แต่ติดTop20นี้ก็ไม่ธรรมดา แถมยังสวยและโดดเด่น(จากมุมมองตัวประกอบ) คือขนาดชาติก่อนเรย์กะมังงะนิสัยแย่ขนาดนั้นยังรับได้

หากว่าตามจริงเรย์กะนิยายถือว่ามีสเปคสูงมาก ดีเลิศทุกด้าน คิดว่าวาคาบะต่อให้ชอบก็คงชนะยาก แถมนางสนิทกับคาบุจนมีข่าวลือ พาขึ้นรถแล้วแอบไปไหน2คนตลอด กุว่ามาดามใจแม่งคงอยู่ที่งานแต่งไปแล้ว

คู่นี้ไม่มีไรมากอยู่มาด้วยความกาว..อย่างที่บอก ถ้าคาบุอกหักดังเปรี๊ยะ แล้วมองคนรอบข้าง คิดว่าคงมองเห็นว่าตัวเองสนิทกับเรย์กะไกลคำว่าเพื่อนไปแล้ว

>>117 มึง กูคิดคล้าย ๆ มึง เลย
กูว่าเรือคาบุเรย์กะแม่งติดอยู่จุดเดียว (แต่เป็นจุดที่ใหญ่มาก) คือคาบุชอบวาคาบะ ถึงจะไม่รู้ความรูสึกของวาคาบะจัง แต่ก็ดูมี off scene ที่เราไม่เห็น (อย่างเช่น ซีนไปที่บ้านหลาย ๆ ครั้ง ) เป็นพระเอกนางเอกของเรื่อง ถึงแม้เหตุผลในการชอบจะดู…ตื้นมาก และเรย์กะก็ปักใจกับความคิดนี้พอสมควร (แต่มากพอที่จะหลอกคนอ่านว่าคาบุมันชอบมากกว่าที่คาบุแสดงออกรึเปล่าวะ อันนี้ยังไม่ได้อ่านใหม่55555)
ยังรู้สึกว่าที่วาคาบะจะไม่ชอบคาบุนี่ดูเป็นไปไม่ได้ (ยกเว้นว่านางจะชิปคาบุเรย์กะ ซึ่งดูแบบ unlikely)
กูว่าสามร้อยนี่ถ้าหวยออกไม่พีคคู่เอนโจก็ต้องพีคคู่นี้แหละ กูว่าตอนหน้า(หรือหน้าหน้าหน้า ให้มีซักตอนก่อนเถอะ) จบเทศกาลดอกไม้ไฟ มันจะชี้ชะตาว่าความจริงแล้วเรือคาบุวาคาบะนี่จะล่ม แล้วสร้างโมเม้นคาบุเรย์กะรึเปล่า แต่ว่ากูว่าถ้าอีเว้นไปได้ดี ก็เตรียมปิดอู่ ซ่อมเรือคาบุเรย์กะจากจินตนาการต่อได้เรย แต่กูชอบนะ คาบุเรย์กะนี่กินอร่อย กาวโบ๊ะบ๊ะกันชิบหาย แต่กูขอเผื่อใจ แหะ พระเอกนางเอกของคิมิดอลนี่เนาะ

ส่วนเรือเอนโจเรย์กะ อืม กูอยู่กะกาวที่กวนแล้วกวนอีกจนอิ่มนี่มาสามสิบมู้ กูเริ่มไม่รู้ว่านี่กูอ่านแล้วมันจริงหรือว่าโดนกล่อมจนศรัทธาไปแล้ว แต่ว่ากูว่าบรรยากาศดูหมองหม่นตอนที่พูดถึงคุณยุยโกะจริง ๆ แบบเปรียบเทียบตัวเองแบบเศร้า ๆ หม่น ๆ ลองนึกถึงเวลาเรย์กะชมพวกพี่ ๆ ท่านยูริเอะ อะไรพวกนี้ก็จะเป็นการชมแบบสดใสแบบบริ้ง ๆ แฟนเกิรล์ หรือถ้าเป็นอย่างตอนซากุราโกะ กูก็ว่าก็ยังชมว่าเหมือนผญญี่ปุ่นในอุดมคติออกมาได้แบบอิจฉาพลังงานบวกแต่ไม่ปนเศร้าน่ะ หรือเพราะบรรยากาศรอบตัวของคุณยุยโกะก็ออกมาเป็นสวยลอยจางๆอยู่ในควัน (แหะ เอฟเฟต์ประกอบการอ่านคุณยุยโกะของกูเอง แบบสวยลึกลับซ่อนเร้นใต้เงาม่าน เห็นราง ๆ แต่สวยแน่)ก็เลยชมออกมาแบบนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน
กูคิดว่าหลายอย่างเอ็นโจชอบจงใจทดสอบเรย์กะยังไงไม่รู้ เหมือนรู้แน่ว่าคุณคนนั้นคนนี้ชง แต่ก็ยังจะทำต่อ แบบไม่แคร์ข่าวลือและกูว่าปฏิกิริยาท่านเรย์กะคงจะน่ารักดี มันก็มีอยู่แหละคนที่เราแกล้งเรื่อย ๆ เพราะเอ็นดูแบบไม่ได้ชอบน่ะ ถ้าพูดว่าสนใจคงจะได้ แต่กูว่า(จากมุมมองท่านเรย์กะ)ก็ไม่ได้ดูชอบมากอะไร กูว่าเรือบ้าบอนี่ก็จะลอยค้างอยู่นี่แหละ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือตัวเอ็นโจที่เดาว่าถ้ายังไม่รู้ใจตัวเอง และก็ไม่ทำอะไรเพราะคู่หมั้นกับคลุมถุงชนคงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องแก้จนกว่าจะเข้าใจว่ารัก ท่านเรย์กะกูเจอผู้ชายหล่อคนใหม่ก่อนหน้านั้นเอ็นโจก็หมดสิทธิ์ละ

เรืออื่น ๆ เช่น เรือท่านอิมาริคือติดพี่ชายเพลย์บอยโซน ไม่มีทางคิดเป็นจริงเป็นจัง(และน่าจะโดนท่านพี่หวดไปตั้งแต่เริ่มอ้าปาก) ที่เหลือก็ดูมีคู่ตัวเองหมดเลย

>>61 ขอบคุณโม่งฟิคมาก กราบ
>>120 กูคิดเหมือนมึงเลยเพื่อน

>>120 คือไอ2หน่อนี้มันมีปัญหาคนละด้านด้วย
คือ คนหนึ่งสนิทกันจนเกือนเพื่อนแต่ยังไม่รู้ตัว
กับ อีกคนที่เหมือนจะรักแต่ก็ดูเหมือนจะไม่รักเหมือนกัน

คือคาบุเรือมันชัดเจนติดปัญหาแค่ไอคาบุมันเป็นคนทุ่มสุดตัวแบบเอาแน่ๆ เลยลืมมองข้างๆตัวที่สนิทกันกว่าไปแล้ว แค่โผล่มาแป๊ปเดียว นำยิ่งกว่าสาวที่แอบชอบอีก

ส่วนฝ่ายเอ็นโจมันไม่ชัดเจนว่ารักหรือไม่รัก เพราะหลายๆครั้งมันฉีกหน้า/แถมกลั่นขำแบบไม่มีเสียงจนบางทีก็สงสัยว่ายังไง ถึงจะมีโมเมนต์มาบ้าง แต่ดูเหมือนจะชอบหรือเปล่าก็ไม่รู้ อาจจะชอบหรือไม่ชอบก็เป็นไปได้หมด (.....บางทีเพราะกุไม่มีฟิลเตอร์เอ็นโจก็ได้.)

กุมองว่าเรือคาบุมันอยู่ที่เวลา เพราะอ่านเรื่องวาคาบะจังอาจจะชอบแต่กุว่าเจ้าแม่คาบไปแล้ว เอ็นโจมันต้องแข่งกับเวลารีบทะลวงเฟรนด์โซนระหว่างที่เรือคาบุมันยังติดปัญหาอยู่

แต่โอกาสที่คาบุจะไม่อกหักก็พอจะเป็นไปได้ แต่โอกาสที่เอ็นโจจะชอบไม่ชอบก็พอๆกัน...(เฮียไม่ชัดเจนเอง โทษผมไม่ได้..จนผมว่ายไปเรือคาบุแล้วครับ)

แถมพอกลับมาอ่านใหม่ คาบุสร้างโดขิๆได้เยอะไปล่ะ ส่วนเอ็นโจมาน้อยลงแต่คุณภาพสูงขึ้น

>>122 ประเด็นนี้ยาว เดี๋ยวกูกลับบ้านก่อนแล้วจะมาเม้าด้วย พิมพ์ในมือถือมันไม่สะใจ

>>120 ตอนเรย์กะชมคนสวยๆนี่คือชมแบบใสๆบริ้งๆจากใจจริงเลยนะ เหมือนตอนชมไอระกับยูริเอะที่โผล่มาครั้งแรกๆน่ะ เราแฮปปี้ที่ได้อยู่กับคนสวยๆ กับซากุระก็ชมแบบชื่นชมแบบจริงใจว่าเธอช่างดูสมเป็นกุลสตรีอะไรเช่นนี้ แต่พอเป็นยุยโกะคือนางเหม่อและดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปเลย ไม่อยู่ในฟีลชื่นชมแบบสามคนข้างบนน่ะ แถมเป็นคนบอกเองว่ารู้สึกเซ็งๆซังกะตายอีกต่างหาก เวลายุยโกะโผล่มาทีไร โทนหม่นหมองเข้าปกคลุมเจ้าแม่ทันทีเลยนะ ปกตินางชอบปิดตอนด้วยการบ่นไร้สาระหรือฮาๆทิ้งท้าย แต่พอยุยโกะมาปุ๊บนางปิดตอนห้วนสั้นและไร้อารมณ์สุดๆ

อีกอย่างเวลาเจอหน้ายุยโกะนางก็ชอบเอาตัวเองไปเทียบแล้วมารู้สึกด้อยกว่า ทั้งที่นางไม่เคยเปรียบเทียบตัวเองกับใครมาก่อนเลย ขนาดงานหิ่งห้อยที่ไมฮามะกับเรย์กะใส่ชุดสีเดียวกัน เรย์กะนางโนสนโนแคร์ แล้วไงอะ ไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แต่พอเป็นยุยโกะที่ใส่ชุดขาวเหมือนกันนางดันมานอยด์ว่ายุยโกะใส่สีขาวแล้วสวยกว่า ทั้งที่นางแทบไม่ได้เจอยุยโกะ ไม่มีอะไรต้องมาคุยหรือเกี่ยวข้องเลย จะไปกังวลทำไมก็ไม่รู้ ซากุระที่ให้บรรยากาศคล้ายๆกัน นางยังไม่ล่กเท่านี้มาก่อน

ส่วนเรื่องวาคาบะ เรย์กะกับคาบุนี่กูว่าคนเขียนชอบแกล้งกั๊กโมเมนต์ว่ะ เรย์กะเป็นนางเอกที่เดินเรื่อง พอมีตัวละครชายที่เป็นตัวหลักมาเกี่ยวพัน แล้วมีโมเมนต์ที่เดินไปในทางที่ดี เคมีเข้ากัน คนอ่านย่อมเชียร์นางเอกหลักมากกว่าตัวประกอบผลุบๆโผล่ๆแบบวาคาบะอยู่แล้ว แต่ก็ดันแกล้งคนอ่านด้วยการให้คาบุปักใจรักมั่นกับวาคาบะ โมเมนต์กับเรย์กะต่อให้ดีแค่ไหน คนเขียนก็จะเขียนให้คาบุคิดถึงแต่วาคาบะมาก่อนอยู่ดี แบบตอนชมดาวในงานทานาบาตะ ขนาดอยู่กับเรย์กะด้วยบรรยากาศโรแมนติคเป็นใจสุดๆ ยังเพ้อหาวาคาบะได้ ดูดาวไปก็คิดถึงแต่วาคาบะแทบไม่ได้สนใจเรย์กะที่เดินข้างๆกันเลย จะเชียร์คู่เรย์กะก็ตะขิดตะขวงใจเรื่องมันคลั่งรักวาคาบะขนาดนั้น จะให้หันมามองนี่คงต้องอกหักรอบสองแต่ตอนนี้มันยังไม่อกหัก แต่จะเชียร์คู่คาบุวาคาบะก็ไม่เขียนโมเมนต์แบบตรงๆชัดเจน มีแต่คำบอกเล่าจากปากเท่านั้นว่าไปโน่นมานี่หรือทำโน่นนี่ มันไม่ฟินเหมือนพบเจอเหตุการณ์เอง แค่ฟังเขามาเม้ามอยเฉยๆ ไม่ได้รู้ความรู้สึกหรือความในใจของตัวละคร แกล้งยื้อกันไปมาระหว่างคนเขียนกับคนอ่านนี่ล่ะ

>>123 หรือไม่ก็จบที่บ้านพักคนชราวะ(ไม่ก็หนุ่มมหาลัยไปเลยวะ เรื่องแม่งยิ่งเรียลๆอยู่) คือกรณียุยโกะกุว่ามันไม่ได้ขนาดนั้นแบบที่โม่งส่วนใหญ่พูด(หรือฟิลเตอร์กุน้อยไปจนมองไม่เห็นวะ...) หลังจากกลับมาอ่านใหม่

แม่นางยุยโกะเล่นจ้องยังกับร่ายคำสาป... เรย์กะเลยรู้สึกสยองก้าว กุว่าไม่ได้ล่กหรอก แต่อีกฝ่ายจ้องอาฆาตขนาดนั้น กุว่ามันก็เฉยๆอ่ะ(ก็เข้าใจได้อ่ะว่า_ว่าที่คู่หมั่นเจอไปคุยสาวอื่นบ่อยๆจะออกอาการก็ไม่แปลก) กุว่าอย่างน้อยเรย์กะคงไม่มีทางฝ่ายหึงเอ็นโจอ่ะ(แต่เฮียต้องหึงแทนดิ) เท่าที่อ่านมา เป็นใครกเจอก็หนี เรย์กะยังบ่นเลยว่าดูเป็นกขค. สรุปกุว่ายุยโกะคงอารมณ์เอ็นโยเวอร์ชั่นชัดเจนกว่า... ตอนใส่กิโมโนดันใส่ชุดเดียวกัน แล้วตัวเองพุงทานุกิกว่าจะรู้สึกแย่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น กุว่ามันผิดที่อีกฝ่ายมากกว่าเจ้าแม่ แถมแม่นางยิ่งทำอะไรดูออกยากแถมทำตัวแปลกๆ(เหมือนคนเสพยา พูดไรก็ไม่ตอบ แถมพอตอบก็ตอบอะไรมาก็ไม่รู้ บอกหนุ่มคอยช่วยตัวเองงั้นงี้.. คืออะไรวะ!?)

มันไม่ทีไรชัดเจนเลย ถ้าเรือเอ็นโจนี้ยังไงก็คิดว่าเอ็นโจต้องเป็นคนรุกอ่ะ... แต่ปูประเด็นยุยโกะมาขนาดนี้ ยังไงก็คิดว่าอาจจะไม่ดีอะไรบางอย่าง เช่นBlack mailตระกูลเอ็นโจ เช่นว่าถือหุ้นไว้ยังไงก็ต้องตามใจ หรือไม่ท่านฮิโยโกะก็สับขาหลอกให้คนอ่านคิดไปเอง สรุปยุยโกะเป็นคนดีก็ได้.... แค่ว่าเคยทำอาหารจนยูกิโนะคงอาหารเป็นพิษเลยกลัวฝังใจ..(อันนี้กุขำๆนะ ยังไงยุยโกะคงไม่ธรรมดา)

ส่วนวาคาบะมันไปยากอ่ะ ถ้าจะมองอาจจะมีมากกว่าที่เล่าคิดว่าเรย์กะกับคาบุรากิต้องมาเคลียร์ให้ชัดๆว่าข่าวลือไม่จริง ไม่ก็คาบุรากิขอคบเป็นแฟนกันก่อน(แต่ดูจากคาบุมันคิดว่าแฟน=แต่งงาน Absolute Loveรักกันนิรันดร์คงไม่ได้คิดจะลองคบดูนิสัยว่าเข้ากันได้รึเปล่าก่อนเลย..) วาคาบะจังก็ดูไม่ได้อะไรแถมเล่าให้เรย์กะฟังด้วย เช่น ตอนไปไดโนเสาร์ซื้อของคู่กัน คาบุรากิดีใจฟินตัวแตก แต่พอมาเล่ามุมวาคาบะนี้คนละโลกกันเลย ซื้อของมาหวังจะมาให้กับเจ้าแม่อีก..(ไม่ได้เพราะอยากซื้อคู่กับเอ๋งสักนิด)ไม่ได้คิดอะไรเลยจนเจ้าแม่ร้องไห้น้ำตาทิพย์ไหลอย่างอนาถใจกับคาบุ(กุก็ร้องไห้) ความต่างด้านฟิลเตอร์มันต่างกันเกินไป กุว่าเรือเรย์กะวาคาบะดูเป็นไปได้กว่า

เสียดายแม่งReal ไม่งั้นเรือยูริไปแล้ว แต่เอ็นโจมันยังปล่อยของไม่หมดกั๊กมา100กว่าตอน คงอาจจะเก็บไว้ใช้พลิกเกมเรือเอ็นโจตอนนี้

ส่วนตอนนี้นั่งเรือคาบุรู้สึกปลอดภัยกว่า...รอตอน300ยืนยันอีกที(มาเหอะท่าน)

กุว่าช่วงหลังมันเข้าเนื้อเรื่องกันเยอะมาก คิดว่าอีเวนท์ดูดอกไม่ไฟอาจจะช่วยทำให้อะไรมันชัดขึ้นว่า สรุปแล้วเอ็นโจจะเอายังไง(กุต้องว่ายกลับเรือไหม..) แล้วคาบุเมื่อไหร่จะชัดเจนลองขอคบกับวาคาบะจังให้มันชัดเจนซะที

แล้วสรุปแล้วคานคุงแห่งบ้านพักคนชราจะได้ครอบครองเจ้าแม่ไหม

>>124 ประเด็นยุยโกะนี่พูดยากตรงที่ไม่มีข้อมูลไรเกี่ยวกับนางมาก ไม่เคยมาสนิทหรือมาคุยแบบจริงๆจังๆ เลยตอบไม่ได้ว่านางมาดีหรือมาร้าย แต่ดูปฏิกริยาจากคนใกล้ชิดรอบตัวแบบมาซายะกับยูกิโนะก็รู้สึกว่านางไม่น่าจะดีซักเท่าไหร่ ยูกิโนะแสดงออกว่าไม่ชอบ โกรธจริงจัง มาซายะก็ดูเหินห่างไม่สนิทปนๆละเหี่ยใจ

คือกูคิดว่าอย่างน้อยถ้าเป็นว่าที่คู่หมั้นเพื่อน มาซายะที่เข้านอกออกในบ้านเอ็นโจได้สบายก็น่าจะต้องสนิทในระดับหนึ่ง ยุยโกะเป็นคนใกล้ชิดขนาดนี้(ระดับที่โดนวางให้เป็นคู่หมั้นกับเพื่อนสนิท) ความสนิทน่าจะต้องพอๆกับยูริเอะและไอระด้วยซ้ำ แต่พอเจอหน้ากัน มาซายะไม่คุยด้วยเลย ไม่มีแม้แต่บทสนทนาทักทายเป็นพิธีในฐานะเจ้าภาพ(หรือทักแล้วหลังไมค์ก็ไม่รู้นะ) ตอนชูสุเกะโดนโทรตามตัว มาซายะก็บอกเรย์กะว่าหมอนั่นมันมีหลายเรื่องที่หนักใจ ก็คงรู้ฤทธิ์แม่สาวนางพรายดี เวลานางไปงานกับชูด้วย มาซายะก็ต้องแยกมาเดินคนเดียวไม่ไปหาเพื่อน ทั้งที่นางดูมีมนุษยสัมพันธ์ดี ไม่งั้นหนุ่มไม่รายล้อมขนาดนั้นหรอก แล้วกับผู้หญิงนางก็คุยดีนี่ ริรินะยังคุยด้วยตั้งหลายหน แต่กับเรย์กะนางดูปิดกั้นการสนทนาถามคำตอบคำยังไงไม่รู้สิ

แต่พูดถึงเรื่องนี้กูว่ามันก็แปลกๆที่ยุยโกะนางควงชูไปด้วย ยังจะมีหนุ่มมาห้อมล้อมป้อยอคำหวานใส่อยู่ได้ ปกติเห็นสาวเขาควงใครมาด้วยก็ต้องคิดไว้ก่อนป่ะว่านั่นคือแฟน แล้วยังจะกล้าไปพูดจีบชมเขานั้นนี่ต่อหน้าแฟนเขาอีกเหรอ ไอ้หนุ่มพวกนั้นทำเหมือนชูสุเกะเป็นหนุ่มตัวประกอบหน้าบ้านๆไร้อำนาจต่อรองที่จะหยามหน้าแค่ไหนก็ได้ ไม่ใช่หนุ่มหล่อไฮโซตัวท็อปที่ใช้อำนาจที่บ้านขยี้แป๊บเดียวพวกแกก็ปลิวไปแล้ว ชูสุเกะเองก็ดูไม่สนใจอะไรเรื่องนั้น แถมทิ้งนางที่เป็นผู้หญิงไว้กลางกลุ่มผู้ชายฝูงเบ้อเร่ออีกต่างหาก อันนี้กูว่าไม่มีใครที่ไหนเขาทำกันนะ ถึงจะไม่ได้รักชอบแต่อย่างน้อยเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยหน่อยก็ยังดี แต่ชูดันไม่แคร์ซะงั้น ความสัมพันธ์ถือว่าแปลกมาก

เมื่อไหร่กูจะได้กลับบ้านว้า อยากเม้าในคอม

>>125 หรือที่หายไปเพราะเหตุผลนี้ป่ะวะ ว่าช่วงม.5เนื้อเรื่องไร้สาระไม่จำเป็นเยอะเกินไป แถมตอนนี้ก็จะจบม.6แล้ว

คิดว่าปมของทั้งเอ็นโจ ยุยโกะ เรารู้เรื่องพวกนี้น้อยมาก หรือเรื่องของคาบุรากิกับวาคาบะจัง ปมเรื่องราวหลายๆอย่างมันมาช้าเกินไป(จนช่วงหลังแถบจะวันต่อวัน บางตอนยังวันเดียวกันด้วยซ้ำ) ดันมาช่วงจะจบม.6แล้ว

แล้วมหาลัยเรียนหนักแหง่ๆ ยิ่งคณะของเรย์กะเลือกการแข่งขันสูงด้วย.. ไอเรื่องจะมาเที่ยวยุโรป หรือแม่นางยุยโกะคงเป็นไปไม่ได้. คาบุรากิกับเอ็นโจเองก็ด้วย แถมคิมิดอลเนื้อเรื่องคือช่วงม.ปลาย

ส่วนตัวมองว่าอาจจะเพราะเรื่อยเปื่อยเกินไปจนเวลาไม่พอแล้ว

มาค่ะ กูถึงบ้านแล้ว มาซะดึกเลย เกียมตัวเม้า
คำตอบจะยาวๆแล้วค่อนข้างเวิ่นเว้อหน่อยนะเพราะกูอยากเม้ามอย ขอไปทีละประเด็นเน้อ

เอาเรื่องวาคาบะกับคาบุก่อนละกัน เนื่องจากเรื่องคิมิดอลมีเบสเป็นการ์ตูนโชโจที่พระเอกนางเอกจะรักกัน กูเลยคิดว่ายังไงวาคาบะที่เป็นนางเอกก็จะได้คบกับคาบุเข้าในซักตอนในอนาคตข้างหน้าว่ะ เรื่องเดิมที่โดนเปลี่ยนไปด้วยฝีมือเจ้าแม่ ทำให้คาบุกับวาคาบะไม่มีอะไรให้เกี่ยวข้องกันเพราะไม่มีพระเอกมาปกป้องนางเอกจากนางร้าย ไม่มีอะไรให้รู้จักหรือคุยกัน เจอกันแค่ที่ป้ายประกาศคะแนน ดูเสร็จแล้วต่างคนต่างไปจบแค่นี้ วาคาบะนางก็อยู่เรียบๆสงบๆในโรงเรียนไป แต่ฟ้าก็ดันลิขิตให้ไปทำความรู้จักกันจนได้ รู้จักกันแบบเถื่อนชิบหายเลยด้วยคือขับรถทับแม่งเลย

เรื่องความชอบของคาบุที่มีให้วาคาบะกูก็ว่าไม่ใช่อะไรที่บางเบาหรือตื้นขนาดนั้นนะ วาคาบะไปมีตัวตนในสายตาคาบุมานานแล้ว ถามเรื่องคะแนนว่ายัยนี่มันใครถึงมาอยู่อันดับนี้ได้ แต่ไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเฉยๆ อย่างน้อยก็เป็นคนที่ขึ้นมาชิงเอาตำแหน่งที่หนึ่งไปจากฮีได้ละกัน คนอย่างคาบุเกิดมาก็มีแต่ได้ชัยชนะมาตลอดคงจำล่ะว่าคนที่ชนะตัวเองได้คือเด็กผู้หญิงนักเรียนใหม่คนนึง คงเป็นอะไรที่คันยุบยิบอยู่ในใจพอสมควร ครั้งต่อมาเอาชนะได้เลยอารมณ์ดีขนาดนั้น ถึงกับไปตบบ่าบอกให้พยายามเข้านะ อันนี้คือจำได้ สนใจ อยู่ในสายตา แล้วพอเกิดอุบัติเหตุขับรถชน ต้องมารับผิดชอบพาไปโรงพยาบาลหรือจัดการเอกสารนั่นนี่ ได้ใกล้ชิดวาคาบะทุกวัน ได้คุยกัน ค้นพบด้านที่หลากหลายและประทับใจ เก่งวิชาการเหมือนกันเลยจูนกันติดง่าย จะคุยโจทย์ยากๆหรือปัญหาการเรียนก็ผ่านฉลุย วาคาบะก็เป็นเนิร์ดขยันชอบหาความรู้ใส่ตัวอยู่แล้ว คงยิ่งชื่นชมหนัก ทำอาหารก็เก่งและอร่อย มีแต่ความถูกใจไปหมดทุกอย่างแบบนี้ก็ก่อเกิดเป็นความชอบได้ กูว่าคาบุชอบคนขยันและร่าเริงสดใสนะ กับเรย์กะที่ไปแสดงท่าทีขี้เกียจไม่เอาไหนให้เห็น เลยโดนฮีบ่นเอาเพราะนิสัยคือคนเข้มงวดไม่ชอบการผลัดวันประกันพรุ่งอยู่แล้ว

อีกอย่างกูว่าวาคาบะทำให้ฮีหัวเราะได้ เพราะเห็นเอาไปชมให้ยูริเอะฟังว่าเป็นคนตลกดี คงมีตบมุกกันโบ๊ะบ๊ะบ้างล่ะ เจอสาวน่ารักนิสัยดี คุยกันถูกคอ ตัวเองก็หัวใจยังว่างไม่ได้มีใคร คงจะลองอยากจีบดู แต่บังเอิญว่าคาบุมันเป็นคนนิสัยจริงจังหนักแน่นมากกกกกกก ทำอะไรก็ทำจริงจังไม่ลวกๆ ไม่คบเล่นๆเผื่อเลือก รักใครคือแน่วแน่กับคนคนนั้นไม่มองคนอื่นอีก แล้ววาคาบะคือเข้าแก๊ปพล็อตหนังโรแมนติคแนวฟันฝ่าอุปสรรคถึงจะรักกันได้แบบที่ฮีชอบเลย อาจจะคิดเพ้อเจ้อแนวๆว่านี่คือพรหมลิขิตฟ้าส่งเธอให้มาเจอฉันก็เป็นได้ เลยยิ่งปักใจเชื่อหนักเพิ่มพูนความชอบเข้าไปใหญ่

พูดถึงความก้าวหน้าบ้าง กับคู่นี้กูว่าก็ก้าวหน้าแบบพรวดๆอยู่นะ ไปเดทแบบปุบปับไม่ได้นัดอะไรล่วงหน้าก็เคย ถึงโดนปฏิเสธหลายหนเพราะติดธุระ แต่กูคิดว่าวาคาบะให้โอกาสว่ะ ทำไมนางจะไม่รู้ว่าไอ้นี่มันจีบอยู่ นางฉลาดจะตาย และคงตัดสินใจมาดีแล้วกับเรื่องนี้ ถ้าไม่ให้โอกาสผู้ชายคนนี้และปิดกั้นให้เป็นเพื่อนกันก็พอ นางจะไม่สานสัมพันธ์มาถึงขั้นที่ไปยามวิกาลสองต่อสองในที่ปิดแบบบนเรือ ถึงจะไว้ใจว่าคาบุจะเป็นสุภาพบุรุษไม่ทำอะไรก็เหอะ แต่ปกติของผู้หญิงแล้ว กับเพื่อนผู้ชายที่ไม่คิดอะไรคือต้องมีระยะห่างกันบ้างน่ะ หรือนี่คือสกิลนางเอกโชโจทำงานก็ไม่รู้ ความอยากไปเห็นโลกที่ไม่เคยเห็นน่ะ มีโอกาสได้นั่งเรือหรูๆเล่นก็ไปสิคะ 5555555555555

กูว่าเพราะเรื่องนี้ถูกเล่าด้วยมุมมองเจ้าแม่ที่มันจะแฝงความอคติ+การมองโลกในแง่ร้ายนิดๆหน่อยๆ+ความเอ๋ออันเป็นนิสัยพื้นฐาน ทำให้มองตัวละครผิดเพี้ยนไปก็เพราะถูกตีความตามการชี้นำนั่นล่ะ พอเป็นมุมมองคนอื่นที่พูดถึงวาคาบะนี่คือความเป็นนางเอกโชโจมาเต็มเลยนะ สาวน้อยผู้สดใสร่าเริงและเปี่ยมไปด้วยอยากรู้อยากเห็น วิ่งตามผีเสื้อข้ามเมือง อยากเข้าซุยรันเพราะเครื่องแบบน่ารัก คาบุจากมุมมองคันตะก็เป็นหนุ่มหล่อสุดเท่พึ่งพาได้ ไม่ใช่ไอ้บ้าหรือยัยเอ๋อหัวกระเซิงแบบที่มองผ่านฟิลเตอร์เจ้าแม่

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อประเด็นอื่น พอดีกูต้องนอนแล้ว
ขอโทษที่ซอยหลายเมนท์ พอดีมันขึ้น The message contained a forbidden keyword and therefore rejected. แล้วกูไม่รู้ว่าคำไหนมันคือคำต้องห้าม กูเลยแยกพาร์ทดู

>>126 กูว่าไม่นะ เพราะแก่นเรื่องมันคือการเล่าชีวิตประจำวันเจ้าแม่ที่เอาการ์ตูนโชโจมาเป็นแบ็คกราวน์เฉยๆ เรื่องการเรียนหนักหนาหรือการสอบเข้ามหาลัยไม่ใช่พอยน์ที่ต้องการเล่าเพราะไม่ใช่นิยายแข่งขันเตรียมสอบเข้าของเด็กม.ปลาย พอยน์เรื่องมีแค่ความเรื่อยเปื่อยวันนี้กินไรดี มีใครเอาปัญหามาสุมให้ ทานุกิจะซื้อไรกลับมาฝากที่บ้าน ท่านพี่ขาช่วยน้องด้วย ขนาดช่วงสอบที่ผ่านมามีติวนั่นนี่ก็ดูเหมือนเป็นอีเวนท์ให้เล่าเรื่องมากกว่า ที่คาบุจับเด็กรุ่นน้องติวเพราะไปดูหมิ่นวาคาบะกับเด็กนักเรียนคนอื่นน่ะ เผลอๆสคิปข้ามเรื่องสอบไปแบบหลายๆปีที่ทำด้วย ถ้าจะแทรกเนื้อเรื่องอะไรเข้ามามันก็ทำได้อยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับคนเขียนจะเลือกวิธีเล่ายังไง

ที่เนื้อเรื่องอะไรดูมาช้าเพราะสามหน่อตัวหลักมันมาสนิทกันแบบไปไหนไปนั่นเอาตอนจะเรียนจบอยู่แล้ว คือก่อนหน้านั้นเรย์กะนางก็อยู่เฉยๆไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้สองหล่อมาก ก็เลยไม่รู้เรื่องราวของอีกฝั่ง ขนาดน้องชายแบบยูกิโนะก็เพิ่งมารู้ว่าเอ็นโจมีน้อง แต่ถึงนางจะไม่ยอมไปยุ่งเกี่ยวแค่ไหน เส้นเรื่องมันก็เดินไปตามโครงเรื่องเดิมของคิมิดอลอยู่ดี คือพระเอก(คาบุ)อกหักจากรักแรก ได้พบนางเอก(วาคาบะ) รายละเอียดปลีกย่อยไม่เหมือนเดิมเพราะเจ้าแม่เป็นคนทำให้มันเปลี่ยนไป แต่เรื่องก็ยังดำเนินไปตามนี้ คงไปจบอีเวนท์ใหญ่หมั้นหมายตามเดิม แต่ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปขนาดไหน แล้วก็มีปมเรื่องบ้านเอ็นโจเพิ่มมาเพราะเพิ่งได้สนิทกันนี่ล่ะ กูว่ายังไงนางก็ต้องเข้าไปพัวพันกับปัญหานี้อยู่ดี ไม่งั้นจะเขียนแพลมๆออกมาทำไม แต่ด้วยการที่เรื่องมันค่อนข้างเรื่อยเปื่อยเลยไม่เข้าเนื้อหาซักที ได้อ่านแต่วันนี้กินไรดีน้า 555555555555555555555

ปล.กูรู้ละว่าคำไหนมันคือคำต้องห้าม คำว่าไบแอ.ส น่ะ กูเลยเปลี่ยนเป็นคำว่าอคติแทน

กูอ่านก็คิดว่าเรือคาบุวาคาบะ แล่นฉิวดีอยู่นะ วาคาบะก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร คาบุก็ดูคลั่งรัก อีกอย่างเจ้าแม่ก็เห็นอยู่ว่าคาบุคลั่งวาคาบะขนาดไหน เพราะงั้นถึงคู่นี้ไปไม่รอดโอกาสที่เจ้าอม่กับคาบุจะคบกันเองก็น้อยอยู่ดี ถ้าคาบุปฏิเสธวาคาบะเพราะรู้ใจตัวเองว่าจริงๆชอบเจ้าแม่ เจ้าแม่คงมองว่าไอ้นี่ผู้ชายโลเล จีบเพื่อนชั้นแล้วชิ่ง ถ้าวาคาบะปฏิเสธคาบุ เจ้าแม่คงไม่กินน้ำใต้ศอกเพื่อน คือพอเจ้าแม่เป็นเพื่อนกับวาคาบะแล้ว จะมาคบกับคาบุเป็นแฟนมันก็จะ awkward นิดนึงนะ

>>126 กูไม่รู้มึงเคยอ่านเรื่องเด็กใหม่ห้องคิงที่เป็นการ์ตูนเกาหลีรึเปล่า เรื่องนั้นเจาะจงเลยว่าเป็นนักเรียนเตรียมสอบที่ต้องฟาดฟันกันให้ได้คะแนนดีๆเข้ามหาลัย มันมีฉากให้เห็นว่าเรียนหนักมากและพร้อมเหยียบหัวบุลลี่คนอื่นกันตลอดเวลาก็จริง แต่มันก็ยัดอีเวนท์ต่างๆนานาเพื่อดำเนินเรื่องได้ ไม่ใช่ว่าต้องโฟกัสอยู่ที่การเรียนการสอบอย่างเดียว เช่นยัดปมเรื่องเพื่อนเก่าของนางเอก เหตุผลว่าทำไมนางเอกต้องย้ายโรงเรียน นางเอกไปงานวันเกิดเพื่อน ซึ่งในงานก็มีอีเวนท์ซ้อนอีเวนท์เพื่อให้เรื่องมันเดินไปอีก ไม่งั้นเรื่องมันก็จะอยู่แค่อ่านหนังสือ สอบ อ่านหนังสือ สอบ แบบนี้น่าเบื่อแย่ คือใจคอมึงอยากอ่านนิยายที่มีแต่อะไรแบบนี้เหรอ ไม่ใช่เรื่อง 365 วันตามติดชีวิตเด็กเอนท์นะ

เพราะงั้นต่อให้เตรียมสอบแค่ไหน อ.แกก็คงยัดอีเวนท์เข้ามาให้เป็นสีสันของเรื่องอยู่ดีนั่นล่ะ แต่จะมาตอนไหนคืออีกเรื่อง อย่าลืมว่ายังมีอีกหลายอีเวนท์ที่ยังไม่ได้เกิดขึ้นแบบงานดอกไม้ไฟ งานซัมเมอร์ งานโรงเรียน งานกีฬา พวกเทศกาลยิบย่อยอะไรทั้งหลายอีก ไหนจะเรื่องเดิมแบบงานหมั้นระหว่างคาบุกับเรย์กะที่เป็นตัวตัดสินชะตากรรมของนาง ดังนั้นอีเวนท์บ้านเอ็นโจก็คงยัดเข้ามาด้วยเหมือนกัน

>>129
>>131
ต้องเข้าใจว่ามันนิยายเว็ปอ่ะ แถมคนเขียนไม่ให้LCด้วย(กุเชื่อว่าไม่ให้เอง...เพราะแม่งเคยติดTop10แต่ทั้ง9เรื่องมีLNหมด ยกเว้นเรื่องนี้ กุเดาว่าเพราะแกคงไม่อยากทิ้งหลักฐานให้ใครตามตัวแกได้)

เพราะงั้นมันเลยไม่มีการวางแผนอะไรขนาดนั้น มีช่วงที่ไม่ต้องเล่าก็ได้เนอะพอควร...(ขนาดเรื่องมีLCอย่างOverlordกุก็รู้สึกว่าไม่ได้วางแผนอะไร บางอย่างเล่ามาไม่มีค่าไรเลย เอาว่ามาตามเสต็ปน้ำร้อนลวก มาเขียนเนื้อเรื่องยัดๆตอนท้ายๆ) มันเลยออกแนวจะเล่าอะไรเล่าตามที่อยากเล่า

คือนิยายมันไม่มีบก.อ่ะ แถมคนเขียนนิยายมันก็คล้ายๆDek dจะเป็นใครก็ได้ ขอแค่มีคนซื้อLCมา ส่วนไอเรื่องจะยัดไหมกุว่ามันก็ยัดได้แหละ แต่ดูจากสภาพเรื่องนี้กับนิสัยเรย์กะกุว่ายาก... ปกติก็แถบไม่ไปไหนอยู่ล่ะ

แถมวาคาบะจังไม่ใช่ลูกคุณหนูเข้ามหาลัยห่างกันยาวแน่นอน...

เดาว่าอาจารย์คงสอบมหาลัยทำงานแล้วมั่ง..ซึ้งน่าจะหนักหนา(เขียนเว็ปนิยายน่าจะไม่นะไม่ได้ตังค์..)

>>132 ที่กูจะสื่อคือ นิยายมันโฟกัสที่วันๆของเรย์กะก็แบบนี้ล่ะ ต่อให้เรย์กะจะจบม.6 มีสอบเข้ามหาลัย อ.แกก็ไม่เขียนให้นางเอาแต่คร่ำเคร่งอ่านหนังสือ สอบ อ่านหนังสือ สอบ โฟกัสแค่การสอบวนไปแบบนี้หรอก กูถึงได้ยกตัวอย่างเรื่องเด็กใหม่ห้องคิงมาไง ถึงอีพวกนี้จะคร่ำเคร่งกับการสอบเข้าขนาดไหน แต่ในเรื่องก็ยังมีอีเวนท์นั่นนี่ ไปเที่ยวเล่น ไปเป็นอาสาสมัคร ไปงานวันเกิด ทำนั่นทำนี่ตั้งเยอะ ดังนั้นจะใส่อีเวนท์อะไรลงมาก็ได้ อีเวนท์นี่กูก็ไม่ได้หมายถึงแค่เหตุการณ์ที่เกิดกับนางด้วยนะ อาจจะเป็นเรื่องย่อยๆของคนนั้นคนนี้รอบตัวนางผ่านเข้ามาให้รับรู้ เช่นตอนซากุระมาขอให้สืบเรื่องผู้หญิงที่เข้ามาจีบแฟนตัวเอง หรือชวนกันไปกินข้าวกลางวันกับพวกซากุระและอาโออิเป็นต้น

แล้วถึงจะบอกนางไม่ไปไหน แต่มีงานเลี้ยงหรือคำเชิญอะไรมานางก็ไปหมดทุกที บางทีก็ไปนั่นมานี่เองตามใจ ไปโรงเรียนสอนพิเศษ ไปบ้านวาคาบะ อ.แกก็โปรยทางไปบ้านเอ็นโจมาให้แล้วด้วยการให้ยูกิโนะชวนมาเล่นที่บ้านตอนปิดเทอม ยังไงกูว่าก็ต้องเข้าอีเวนท์บ้านเอ็นโจอยู่ดีเพราะทิ้ง hint มาแล้ว เหลือแค่เดินทางไปให้ถึงตรงนั้น แล้วอนาคตมันก็ไม่แน่นอนหรอก เผลอๆวาคาบะจะสอบเข้าม.ซุยรันเพราะได้ทุน บางทีอาจจะได้เงินด้วย ถ้าได้เงินกูว่านางสอบเข้าชัวร์ แค่เรียนก็ได้เงินนี่แม่งมีความสุขจะตาย จบไปก็เอาเงินไปตั้งตัวได้ด้วย 555555555

ส่วนเรื่องการเขียนที่จะวางแผนหรือไม่วางแผนกูไม่มีคอมเมนต์ เพราะกูคิดว่านักเขียนแต่ละคนก็มีสไตล์การเล่าเรื่องเป็นของตัวเอง อยากเล่าหรืออยากใส่อะไรก็เป็นเรื่องของเขา จะเขียนแต่วันๆจะกินอะไรอย่างเดียวไม่ขยับเนื้อเรื่องจนตอนนี้เรย์กะยังอยู่ประถมอยู่เลยก็ทำได้ อยู่แค่คนอ่านจะเบื่อแล้วเลิกตามไปก่อนรึเปล่าเพราะเรื่องไม่คืบ หรือจะเล่าฉับๆๆๆๆรวดเร็วทันใจแป๊บเดียวก็ปิด arc ได้ นั่นก็เป็นสไตล์หนึ่งเหมือนกัน

กูใกล้จะสอบแล้วเดี๋ยวมาเม้าด้วยใหม่ ตะ แต่ กูรู้สึกดีใจที่มู้มันครึกครื้นนะเพื่อนโม่ง เงียบเหงามาหลายปีละเกิน อย่าพึ่งตลาดวาย วิเคราะหฺความสัมพันธ์ตัวละครเยอะ ๆ เลยกูชอบ/ส่งหัวใจ
กูเชื่อมั่นในตัวโม่งฟิคที่จะเอาไปกวนกาวนะคะ

กลับไปอ่านอีกทีแอบน่าเบื่อนิดนึงจริงๆด้วย
ตอนนั้นอ่านไปเม้าไปกับเพื่อนโม่งคือสนุกดันมากจริงๆ

ตลาดวายยังวะ กูอยากเม้าประเด็นของ >>119 หน่อย

กูคิดว่าคาบุยังไม่ชอบเรย์กะในตอนนี้หรอก เพราะฮีเครซี่วาคาบะขนาดหนัก ทำอะไรก็มีแต่วาคาบะๆๆๆ ไปไหนมาไหนกับเรย์กะยังนึกถึงวาคาบะเลย โทรเม้ามอยก็ด้วยเรื่องของวาคาบะซะส่วนใหญ่ รายงานผลการเดทกับวาคาบะไปซะ 80% ที่เหลือคือเม้ามอยเรื่องของตัวเองบ้าง เรย์กะนี่เหมือนเพื่อนสาวคนสนิทเอาไว้โทรเม้าเรื่องกุ๊กกิ๊กผู้หญิงถึงผู้หญิงได้

แต่อนาคตก็ไม่แน่หรอกเพราะเรย์กะนี่ก็อยู่ในวงคนสนิท จะมาแนวรู้ตัวอีกทีก็ขาดเธอไม่ได้แล้วรึเปล่า จะหันมาเครซี่เธอแทนมั้ยก็ตอบยากว่ะ เพราะเรื่องนี้แม่งชอบหักหลังทุกคนน่ะ หวังอีเวนท์แสนกุ๊กกิ๊กในการติวสอบเหรอ เอาความรู้สึกปวดกะเพาะตอนเครียดไปหน่อยไป หวังการโอบประคองร่างนางเอกที่ซุ่มซ่ามตกบันไดเหรอ เอาคำด่าว่าอีอ้วนไปซะเถอะ หวังให้นางเอกใจเต้นตอนเห็นหนุ่มรูปงามหลับอยู่ตรงหน้าเหรอ เอา water boarding ไปเถอะนะ ถ้าเป็นโชโจทั่วไปเขาก็ไปหาผ้ามาห่มให้แล้วป่ะ แต่นี่เสือกได้อะไรที่มันแบบ..... เรื่องนี้เหมือนจะเดินตามขนบโชโจ แต่แม่งก็แหกขนบด้วยตรรกะและความคิดเพี้ยนๆของเจ้าแม่ตลอด

แต่พูดก็พูดนะ เรย์กะกับคาบุนี่เหมือนโดนเซ็ตให้อยู่คู่กันจริงๆ ถ้าเป็นเรื่องอื่นนี่คาบุก็เป็นพระเอกไปแล้ว เพราะบทเยอะมาก แทบจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เจ้าแม่คำนึงถึงอยู่ประจำ ถึงไม่ใช่แนวโรแมนติคแต่ก็จะวกไปคิดถึงคาบุได้ตลอดเวลาอย่างเช่นอีตานั่นเจอแบบนี้จะคิดยังไง หรือจินตนาการประหลาดๆไรงี้

แล้วทุกอย่างของสองคนนี้คือสอดคล้องกันมาก นิสัยตรงไปตรงมาคล้ายกัน ฉายาจักรพรรดิ-จักรพรรดินีคู่กัน รสนิยมความชอบเหมือนกันหมด เรย์กะชอบอะไร คาบุก็ชอบเหมือนกัน เช่นชอบกินของหวาน ชอบครีมทามือ ชอบพวกร้านฟาสต์ฟู้ด ระบบความคิดอะไรก็คล้ายๆกัน เซนส์ความโรแมนติคอะไรก็เว่อร์วังพอๆกัน อยู่ด้วยกันก็ตบมุกโบ๊ะบ๊ะดีมาก ถ้าคาบุหันมาจีบเรย์กะกูว่าสำเร็จเกิน 90% ด้วยซ้ำ ทุกอย่างง่ายดายสุดๆชนิดเรียกได้ว่าปูพรมโรยกลีบกุหลาบไปถึงเรือนหอหาฤกษ์แต่งงานได้เลย นางก็ใจเต้นกับท่านจักรพรรดิขามาตั้งแต่อ่านการ์ตูนในชาติก่อนแล้วด้วย เวลาคาบุมันทำอะไรหล่อๆนางก็โดขิโดขิมีปฏิกริยาอยู่ ไม่ใช่จะตายด้านไปซะหมด ยิ่งทางบ้านนี่แทบจะอุ้มใส่พานถวายอยู่แล้ว เซ็ตติ้งเดิมทางบ้านคาบุรากิก็มาจองไว้ด้วย แต่ถ้ามันง่ายขนาดนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องนี้สิวะ บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันหักหลังมึงได้ทุกเมื่อนั่นล่ะอย่าคิดเยอะ 555555555555555555555

อุปสรรคที่ใหญ่หลวงมากของคู่นี้คือคาบุยังชอบวาคาบะอยู่และไม่มีทีท่าจะลดลง ใส่ความหนักแน่นของประเด็นนี้ด้วยการให้คาบุเป็นคนนิสัยจริงจังและมั่นคงเอามากๆ คลั่งรักขนาดไม่เจอหน้าตอนปิดเทอมแค่เดือนเดียวก็ทนไม่ได้ ต้องหาข้ออ้างไปเรียนพิเศษเพื่อจะเจอ ตอนยูริเอะก็ต้องรอให้อกหักและตัดใจได้ก่อนถึงจะมองวาคาบะได้ ตอนนี้คู่คาบุวาคาบะก็ยังเรื่อยๆมาเรียงๆ แถมคืบหน้าด้วยไม่ใช่ไม่คืบ ขนาดเรย์กะยังตกใจเลยที่วาคาบะอาสาทำข้าวกล่องมาให้กิน ถ้าจะบอกว่าวาคาบะทำขนมมาให้พวกสภานักเรียนกินอยู่แล้ว แต่นี่คือข้าวกล่องอะ ใส่กระเป๋ามาแบบถุงขนมหรือคุกกี้ไม่ได้เดี๋ยวหกเลอะเทอะ ข้าวกล่องมันก็หนักอยู่พอตัวแถมตัวเองก็ต้องขึ้นรถไฟมีสัมภาระหลายอย่างนั่นนี่ลำบากไปอีก ถ้าไม่คิดอะไรผู้หญิงที่ไหนจะลงทุนแบกไปให้กินฝีมือตัวเอง แล้วก็พัฒนาไปเดทตอนกลางคืนได้แล้ว กูว่าคู่นี้รอแค่เอ่ยปากเท่านั้นล่ะว่ะ

ยังไงกูก็คิดว่าคาบุยังไม่มาชอบเรย์กะแบบผู้บ่าวมองผู้สาวหรอก ถ้าไม่ถูกวาคาบะปฏิเสธล่ะก็นะ คู่นี้ยังพัฒนาความสัมพันธ์กันได้อีกยาว มีอะไรให้เล่นได้เยอะอยู่ พระเอกนางเอกคิมิดอลยังไม่ได้คบกันเลย อีเวนท์หลายๆอันก็ยังไม่มา กูว่าถ้าวันไหนคบกันแล้วความแตก แม่งปูทางเข้าสู่รูทงานหมั้นแน่นอนเพราะมาดามจะจับลูกชายแยกจากสาวบ้านๆ ซึ่งอ.ฮิโยโกะจะให้คาบุมันสมหวังในปลายทางมั้ยก็ไม่รู้เหมือนกัน มาต่อซักทีเถอะอยากรู้

เดี๋ยวพรุ่งนี้กูค่อยมาต่อประเด็นเอ็นโจ ฮึ่ย นานๆทีจะได้เม้ามอย น่าจะยาวว่ะ 5555555555555555

>>133 มรึงดูถูกพลังความเรียลของท่านฮิโยโกะมากไปวะเพื่อนโม่ง เพราะตลอดที่กุกลับมาอ่าน มันคือเรื่องราวของสาวน้อยทีปัญหาเรื่องความอ้วนกับการเรียนแบบเอาเป็นเอาตายที่พอจะมีเวลาเขียดมาให้บางตอน จะช่วงใกล้จบม.6อ่ะ ถึงเริ่มมีเรื่อง เผลอๆยาวยันจบเรียนมหาลัยแล้ว

แต่ดูจากการขมวดปมเร็วชิบคงหวังจบสมบูรณ์ตอนม.6 ยิ่งงานเลี้ยงนางไปน้อยมาก... ยิ่งเป็นบ้านพวกคาบุเอ็น ยกเว้นกรณียูกิโนะอยากให้มาเยี่ยมเท่านั้น ..ถ้าไม่โดนเจาะจงว่าต้องมาจริงๆแบบมาดามคาบุ นางไม่มา แถมพยายามกินของเน่าเสียให้ตัวเองป่วยอีก..(เอาจริงเกิ้นนน..)

ท่านฮิโยโกะโหดร้ายแบบนี้แหละ..(ในฟิลเตอร์กุนะ..)

>>137 แก้ๆ เขียดเวลาคือ เวลาเข้าเนื้อเรื่องเดินน่ะ คือขนาดมัธยมยังแถบไม่เดิน

อย่าเพิ่งตลาดวายนะ กูเพิ่งเข้ามา อ๊ากก T—T กูลงเรือเอ็นโจเรย์กะ ไม่รู้ว่าตกลงชอบจริงหรืออยากแกล้งเฉยๆกันแน่ เห้อ แต่มีหลายครั้งที่อ่านดีเทลยิบย่อยแล้วคิดว่าเอ็นโจมันมีซัมติงอยู่นะ ขอแชร์โมเม้นบ้าง
-มุมมองหัวหน้าห้อง ที่บอกว่า ‘เขา’ ก็คอยสอดส่องเจ้าแม่อยู่ตลอด ตอนที่เจ้าแม่โดนนกขี้ใส่หัว ‘เขา’ เห็นแล้วยังยิ้มเลย —> กูคิดว่า’เขา’=เอ็นโจ เพราะคาบุมันไม่ค่อยแคร์เจ้าแม่อยู่แล้ว ช่วงนั้นก็มองแค่ยูริเอะคนเดียว กับสาวคนอื่นเป็นแค่ธาตุอากาศ เพราะงั้นเหลือแค่คนเดียวนี่แหละ
-เจ้าแม่ไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างกับคุณอาคิมิ เจอคาบุบ่นเรื่องเกลียดคนที่อ้างไดเอตแล้วไม่ยอมกินอาหารที่เชฟบรรจงทำให้ แล้วเอ็นโจช่วยเถียงแทนว่าเรย์กะไม่เคยกินเหลือนะ ที่ห้องสโมกับโรงอาหารก็กินหมดตลอด—> นี่เอ็งสังเกตขนาดนั้นเลยเรอะ... ไม่ได้นั่งด้วยกันแท้ๆ หรือว่าที่จริงแล้ว ตั้งแต่สมัยไปทริปUSA เอ็นโจเห็นเจ้าแม่กินเค้กสีฟ้าจนหมดเลยสะกิดใจ หลังจากนั้นก็แอบสอดส่องตลอด?
-งานหิ่งห้อย เจ้าแม่เดินไปทางไหนหิ่งห้อยก็บินหนี เอ็นโจก็แอบขำนะ แซวด้วยว่าเดี๋ยวจับให้ดูเอาไหม เจ้าแม่ก็บอกไม่เป็นไร แต่วันถัดมากลับจับหิ่งห้อยใส่กรง ส่งตรงถึงตระกูลคิโชวอิน—> เดี๋ยวเซ่ ตอนนั้นเจ้าแม่ก็บอกอยู่แท้ๆว่าขอแค่ความรู้สึกก็พอแล้ว นี่เอ็งลงทุนเกินเบอร์ปะเอ็นโจ...
-งานโรงเรียน ยุยโกะมาหา แค่เรียก’ชู’คำเดียว เอ็นโจยังสะดุ้งก่อนกลับมาเป็นปกติ ตอนที่เจอกันในงานเลี้ยงทานาบาตะ สังเกตว่าเจ้าแม่คุยกับจอมมารติดลมมาก แต่พอยุยโกะโผล่มาแล้วบรรยากาศชะงักเลย วงแตก เจ้าแม่ขอตัวลา เอ็นโจยังขมวดคิ้ว แล้วทำไมตอนยุยโกะถูกผู้ชายรุมถึงไม่เข้าไปดูแลใกล้ๆอะ ทางนั้นเป็นว่าที่คู่หมั้นเชียวนะ(หลังงานรร.ก็ปฏิเสธเรย์กะตั้งหลายรอบนี่นะ ว่าตัวเองไม่ได้เป็นแฟนกับยุยโกะ เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น)
-ตอนที่สามหน่อจะไปหาของกินกัน เอ็นโจโดนตาไก่โง่ตามตื๊อให้ไปกับคุณยุยโกะ ครั้งแรกเอ็นโจก็ขอตัวแยกแล้วไปตามนัด แต่ครั้งถัดมา(กิชหรือโอโคโนมิยากิ ลืมอะ)เอ็นโจก็บอกตาไก่โง่ตรงๆว่าจะไปกับเพื่อน เลิกตื๊อสักที—>กูว่าตาไก่โง่ต้องเอาไปฟ้องยุยโกะแน่ๆ นางเลยสนใจเจ้าแม่เป็นพิเศษ สังเกตว่าเวลาเจอกันทีไร จ้องเรย์กะตาเยิ้มตลอด 555555
-เรย์กะแอบชมยูกิโนะตอนเสิร์ฟชาให้ว่า ขนาดตัวพี่ชายยูกิโนะเองยังไม่เคยเห็นรินชาให้ใครเลย —>แต่ตอนที่เจอเอ็นโจนั่งหงอยในห้องสโมสรคนเดียว เฮียแกก็ลุกมาชงชาให้เรย์กะนะ เสิร์ฟเพิ่มให้อีกแก้วด้วย(แต่ถ้าตัดฟิลเตอร์ออก อาจจะทำให้ในฐานะสุภาพบุรุษที่อยู่ในห้องสโมสรคนเดียวเฉยๆ...)
-เอ็นโจชอบพูดลอยๆเรื่องสปายให้เจ้าแม่ฟัง ถ้าไม่นับเรื่องที่เคยเป็นสปายให้คาบุสมัยปีมะโว้ กูว่าพี่แกรู้เรื่องระหว่างเจ้าแม่กับวาคาบะว่ะ เผลอๆอาจเป็นคนบอกคาบุเอง เรื่องที่โคโระจังอาจจะเป็นคนเดียวกับเรย์กะ(ก็คาบุรากิมันทึ่มจะตาย) ตอนที่เจ้าแม่แวะเวียนไปห้องสภานักเรียนก็รู้ด้วย—> อันตรายมากกก กูอ่านแล้วยังงง รู้ได้ไง!?
-กูว่าอีกสาเหตุที่ยูกิโนะติดเรย์กะแจ เพราะน้องมันอาจรู้ว่าพี่ชายตัวเองมีความรู้สึกดีๆกับเรย์กะน่ะ เห็นชอบเล่านู่นนี่ให้ฟัง ตอนที่เจอกันครั้งแรก พอเจ้าแม่บอกว่าเคยได้ของฝากจากเอ็นโจ ก็เป็นมิตรด้วยทันที เออ ท่าทีของคาบุกับเอ็นโจ ตอนที่เจ้าแม่ชมว่ายูกิโนะเป็นเด็กดีอ่อนโยน มันดูแปลกๆทั้งคู่ กูแอบคิดว่าเด็กนี่ต้องร้ายเงียบแน่ๆ ต่อหน้าเรย์กะเป็นเด็กดี แต่ลับหลังดื้อมาก5555

(ต่อ)
-หลังเหตุการณ์จอมมารนั่งหงอยในห้องสโม เจ้าแม่เจอตาไก่โง่ แล้วตาไก่โง่บอกว่าวันนี้เอ็นโจกับยุยโกะออกไปเที่ยวกันสองต่อสอง—> ทำไมกูคิดว่าอาจจะออกไปเคลียร์ปัญหากันมากกว่า ทางด้านเอ็นโจดูไม่ได้ชอบอะไรยุยโกะเป็นพิเศษอยู่แล้ว เหมือนทำตามหน้าที่ คาบุเองก็ยังไม่เคยพูดถึงยุยโกะเลย ทั้งๆที่แวะไปเที่ยวบ้านเอ็นโจตั้งบ่อย ไม่แน่พอยุยโกะขึ้นมหาลัยแล้ว อาจทำให้เวลาไม่ตรงกัน เลยโดนตระกูลอุริวเร่งให้จัดงานหมั้น โดนกดดันทุกทางจนเครียดจัด ถึงขนาดการเรียนตก ต้องหนีจากบ้านมานั่งซมซานที่โรงเรียน
-บังเอิญเจอกันที่คาเฟ่ เอ็นโจทักว่าพรหมลิขิตรึเปล่า เจ้าแม่ปฏิเสธทันควัน(อย่าหักเรือตัวเองสิ!) พอนินทาเรื่องอาการคลั่งรักของคาบุ เอ็นโจกลับมาบอกว่าตัวเองไม่อยู่ในฐานะให้คำปรึกษา —> มีปัญหาอะไรกับยุยโกะจริงๆใช่มั้ยเนี่ย หรือจงใจปัดปัญหา ตอนเค้กมาเสิร์ฟก็ยิ้มแย้มนั่งจ้องเรย์กะกินตลอดจนเจ้าตัวอึดอัด ไอ้หมอนี่ ตกลงคิดอะไรกับเขารึเปล่าฟะ
-ไดเอตกับเทรนเนอร์คาบุรากิ เจ้าแม่วิ่งบนลู่จนล้มตึง คาบุยื่นมือมาช่วย ชมว่ายอดเยี่ยมหลังจากด่ามานาน เรย์กะซึ้งใจ แต่เอ็นโจดันเข้ามาขัดเงียบๆด้วยท่าทางเย็นชา(?) จบด้วยคาบุเดินหนี เอ็นโจเลยอาสาให้ยืมมือ พาเดินประคองไปถึงห้องเปลี่ยนชุดแทน—> ท่านจอมมาร... นี่ฉวยโอกาสจับมือเจ้าแม่แทนคาบุรากิรึเปล่าวะ
-ตอนล่าสุดที่ยูกิโนะชวนเจ้าแม่ไปดูดอกไม้ไฟ กูคิดว่าไหนๆเจ้าแม่ก็เคยพายูกิโนะมาเที่ยวบ้านแล้ว(ตอนนั้นอยู่บ้านคนเดียว) แค่ไปดูดอกไม้ไฟบนภัตตาคารหรู ไม่ได้เป็นสถานที่อันตรายหรือแปลกๆเช่น แผงลอย เอ็นโจจะตามมาด้วยทำไม อีกอย่าง อีเว้นท์ดอกไม้ไฟปกติมันต้องไปดูกับสาวซี่ แต่เอ็นโจกลับจะไปกับน้องชายและเรย์กะเนี่ยนะ แล้วคุณยุยโกะล่ะ? (ถ้าโผล่มาเซอร์ไพรส์บนภัตตาคารกูจะโกรธท่านฮิโยโกะมาก5555)
-มีหลายครั้งที่จอมมารชอบชมเจ้าแม่ว่าเหมือนกระต่าย คิดว่าน่าจะเริ่มมาจากทัศนศึกษาสมัยประถม ที่เจ้าแม่ไปอุ้มกระต่ายเล่น ตอนนั้นมีผู้หญิงกรี๊ดๆว่าเอ็นโจมองมาทางนี้ด้วย พี่แกอาจจะเห็นเจ้าแม่กับกระต่ายแล้วคิดว่าน่ารักดีก็ได้นะ
.
ยกมาเท่านี้ก่อน แค่นี้ก็ยาวมากแล้ว555 ถึงเอ็นโจมันจะชอบโยนปัญหาของเพื่อนสนิทให้เจ้าแม่เป็นคนจัดการจนน่ารำคาญ แต่กูว่ามันก็ดูซัมติงอะ กับคาบุเรย์กะกูมองฟีลมิตรภาพมากกว่า คาบุมันปากเสียด้วย ชอบด่าเรย์กะ ถ้าได้คู่กันกูคงรู้สึกแปลกๆ... แต่ถ้าได้คู่กับประธานนักเรียนกูก็ดีใจนะ ไหนๆก็คุยกับเรื่องทีวีไดเร็คถูกคอ รู้ธาตุแท้เจ้าแม่แล้วด้วย ถึงเปอร์เซ็นต์จะริบหรี่มากก็เถอะ จะว่าไปพ่อเอ็นโจแทบไม่มีบทเลยนี่หว่า ตัวละครลับรึเปล่า หรือทำเรื่องทุจริตไว้เยอะเลยต้องวิ่งเต้นตลอด บากหน้าให้ตระกูลอุริวเข้ามาช่วย โดยส่งลูกชายคนโตไปเป็นว่าที่คู่หมั้นกับสาวฝั่งนั้นเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลเอาไว้ ยูกิโนะรับรู้ถึงความกดดันของพี่ชายเลยพลอยไม่ชอบหน้ายุยโกะไปด้วย!? เริ่มไปไกลล่ะ
Btw ยังคงหวังให้ท่านฮิโยโกะกลับมาเขียนต่อ กูคิดว่าเรื่องนี้อ่านเพลินมากเลย โคตรเสียใจที่หยุดอัพ เพื่อนกูถึงขนาดร้องไห้...

>>139 กูเสริมให้เรื่องนึงคือหนังทุกเรื่องที่เอ็นโจเอามาพูดในตอนที่ 238 จะมีพล็อตประมาณว่าที่คนที่ยุ่งกับเมียพระเอกหรือคนที่พระเอกชอบ ล้วนแต่ไม่ตายดี โดยพระเอกคือคนลงมือฆ่า หรือไม่ไอ้หมอนั่นก็มีอันเป็นไปน่ะ

ไม่รู้ชอบดูจริงหรือแค่ขู่ ถ้าเอามาขู่มาซายะนี่คือแบบ...ถ้ามึงยังยุ่งกับผู้หญิงของกู กูจะฆ่ามึงกันเลยทีเดียว แถมเนื้อหาของหนังแม่งสุดตีน แถมมีฉากเซ็กส์โป๊เปลือยแบบโจ๋งครึ่มไปแล้ว 2 ใน 3 นายยังอายุไม่ถึง 18 เลยนะ 55555

>>140 กูว่าคงเป็นจุดเริ่มต้นให้ฮีเรียกเรย์กะเป็นกระต่ายมั้ง แถมเรย์กะนางมีนิสัยขี้กลัวแบบกระต่ายด้วย เวลามีภัยอะไรก็โดดหนีไปก่อน ถ้าไม่สนใจในด้านบวกไม่น่าจะตั้งฉายาน่ารักๆให้ แถมเอะอะก็เรียกนุ้งต่ายตลอด ชมน่ารักเหมือนนุ้งต่ายแบบนั้นแบบนี้

อันนี้กูกาวเองว่าที่จอมมารฝึกทำลาเต้อาร์ท เพราะมีตอนนึงที่ไอระไปเที่ยวกับเรย์กะ แล้วเรย์กะนางสั่งลาเต้อาร์ท ไม่รู้ไอระไปเล่าเรื่องนี้ให้ฟังรึเปล่า พองานโรงเรียนปีถัดไปห้องเอ็นโจทำคาเฟ่เลย ทั้งที่ปีก่อนหน้านั้นสาวๆไม่อยากทำคาเฟ่เพราะกลัว"ท่านเอ็นโจของห้องเรา"จะโดนสาวๆรุมล้อม กูว่าพี่แกอาจจะอยู่เบื้องหลังการทำคาเฟ่ก็ได้ แล้วก็เสนอตัวว่าจะเป็นบาริสต้าเพื่อจะได้เทลาเต้อาร์ทให้เจ้าแม่ แบบว่าอยากให้กินฝีมือตัวเองน่ะ ยังไงแกก็ชอบกาแฟและชอบนุ้งต่ายอยู่แล้ว ได้เทลาเต้อาร์ทให้เจ้าแม่กินนี่ก็ได้ผลประโยชน์สองเด้ง แม้ผลลัพธ์มันจะ......ก็เหอะ

รู้หรือไม่ กระต่ายนอกจาก เป็นสัญลักษณ์ของความน่ารักขี้กลัว

ยังสื่อถึงในแหง่ เรื่องฤดูเพศสัมพันธ์ุอีกด้วย....(ภาษาบ้านๆ บ้าXXXนั้นเอง...) เอ็นโจเอ๋ย ในสายตาเอ๋งท่านเรย์กะเป็นคนยังไงเนี่ย...

>>143 เรื่องนี้มันใสๆ(มั้ง) เรื่องกระต่ายคงเอามาแค่ความน่ารัก ขี้กลัว ขนฟู ตากลมแป๋วเฉยๆคงไม่ได้ตีความลึกลงไปถึงขั้นขี้เงี่ยนหรอก ต้องให้เป็นแฟนกันก่อนมั้งถึงจะรู้ว่าบ้าเซ็กส์มั้ย ถถถถถถถถถถถ

แต่กระต่ายมันเสร็จไวนะเว้ย กระต่ายที่กูเลี้ยงไว้สองตัว ทำหมันตัวเมียแล้ว ตัวผู้ขึ้นคร่อมแล้วกระดกตูดอยู่ประมาณยี่สิบวิ...เสร็จแล้วลงมานอนแผ่ ตัวเมียยังเคี้ยวหญ้าหยับๆอยู่เลย เหมือนไม่รู้เรื่องว่าโดนทำอะไร

>>139 เรื่องรู้เป็นสบาย ก็น่าจะตามที่เจาตัวบอกนั้นแหละว่าเรย์กะออกมาจากห้องไหนกันน้า~ คงเห็นแล้วพอทราบมั่ง (เอาจริงมันอาจจะโดขิโดขิกว่าที่คิดก็ได้ แต่บางทีเอ็นโจมันฉีกหน้าเจ้าแม่เรื่องพวกนี้แล้วไปยืนกลั่นขำ โอโฮ๋...เจาะเรือตัวเองเองน่ะ..เอ็นโจเอ๋ย แล้วฝ่ายสาวจะกล้าเข้าใกล้เองไหม..!?

คิดสิคิด..เอ็นโจ!? ว่าอีก500ตอนจากนี้จะเหลืออะไร!?)

เห็นด้วยหลายข้อเลยครับ เอาซะศรัทธาเรือเอ็นโจที่กระโดดทิ้งไปนั่งเรือคาบุตั้งแต่ตอนเกือบ200 คืนมา ไอหลายข้อต้องรอเอียพิสูจสถานเดียว

แต่ถ้ามองแบบตัดฟิลเตอร์ทิ้งเลยก็ยังมองยากอยู่ดี ทั้งประเด็นยูกิโนะอาจจะเป็นพ่อสื่อ..แต่หลายครั้งก็ไปแค่กับเรย์กะ ไอเรื่องพรมลิขิตตอนร้านคาเฟ่มันดูกวนตีนมากกว่า..

แต่ตอนไดเอท ผมว่า มันน่าคิดตรงที่ตอนคาบุด่าว่าเรย์กะขาใหญ่โน้นนี่ยังกับสัตว์สองกีบ แต่เอ็นโจออกตัวแย้งสุดฤทธิ์ว่าไม่จริง..น่ารักจะตาย! (ถ้ามองในโลกเมะและโลกจริงขาอิ่มๆนุ่มๆนิดหน่อย..ผมว่าถ้ามองภาพจริงๆเรย์กะขาสวยนะ มันค่อนข้างน่ารักจริงๆนั้นแหละขานิ้มๆสั่นๆที่อวบอิ่มนิดหน่อย เช่น sss.grid,Assault lily คาบุแม่งเด็กน้อย ...เถียงแทนให้เจ้าแม่ล่ะนะ)

แถมพอฝึกจบคาบุชม ประหนึ่งตบหัวแล้วลูบหลัง เอ็นโจก็ทำหน้านิ่ง..แล้วบอกคาบุมันไมล์ครอนโทล อย่าไปเชื่อมัน บางที่เฮียอาจจะไม่พอใจก็ได้

ว่ามันก็ดีอยู่แล้ว...คาดว่าน่าจะรสนิยมเฮีย พยายามดันเรย์กะว่าไม่ต้องหรอก ทั้งที่ถ้าอยากฉีกหน้าอยากล้อปกติก็คงช่วยยัวยุจนเจ้าแม่มากับคาบุไปแล้ว ไม่ก็ล้อว่านั้นนี้เจ้าแม่แล้วเหยียดยิ้ม หัวเราะหึๆเอา หรือถ้าอยากช่วยจริงๆหรือปล่อยไปเฉยๆ ทำเงียบให้เรย์ยอมคลานกลับไปหาคาบุก็ได้แท้ๆ

แต่เฮียคร่าวนี้ต้านแหะ..แบบว่าไม่รู้ว่าทำไม ถ้ามองในแหง่ตัดฟิตเตอร์คงเพราะสงสารเจ้าแม่ แต่ดูจากที่ดูไม่พอใจหน่อยๆ กุว่าเป็นไปได้ว่าอาจจะคิดงั้นจริงๆ

>>139 ทีแรกกูจะพิมพ์คล้ายๆมึงนี่ล่ะ แต่เห็นมึงพิมพ์แล้วกูจะเสริมๆให้ละกัน

จากที่หัวหน้าห้องบอกว่า "เขา" คอยสอดส่องอยู่เสมอ คีย์เวิร์ดมันอยู่ที่ "คอยสอดส่องอยู่เสมอ" นี่ล่ะ ใครจะรู้เรื่องเจ้าแม่ดีขนาดนั้น ทั้งเรื่องกินข้าวจนหมดก็รู้ ทั้งที่ไม่ได้นั่งกินด้วยกัน ที่สำคัญคือเจ้าแม่ไปทำอะไรก็รู้หมด เอามาพูดให้ร้อนๆหนาวๆเล่นว่ากูรู้นะมึงไปทำอะไรมา เผลอๆพี่แกเป็นเพื่อนกับวาคาบะก่อนเจ้าแม่อีกมั้ง เพราะตอนอยู่ห้องเดียวกันกับวาคาบะก็เห็นคุยกันดี เอ็นโจเป็นฝ่ายเดินไปหาก่อน มีพยักเพยิดหน้าให้กัน แนะนำของฝากนู่นนี่ให้อีก เซ็ตติ้งเดิมในคิมิดอล เอ็นโจก็คงสนิทกับวาคาบะมากนั่นล่ะ

เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันสามคน เอ็นโจจะเป็นคนที่อยู่ตรงกลาง เพราะมีฉากบรรยายประมาณว่าเรย์กะกับคาบุเถียงกันไปตลอดทางโดยมีเอ็นโจคั่นกลาง ไม่ให้เรย์กะไปเดินข้างๆคาบุ ซึ่งหลายๆทีคาบุจะเดินนำหน้าไปก่อน พี่แกกับเรย์กะเดินตามตลอด เวลานั่งเรียงกัน เอ็นโจก็นั่งคั่นกลางอีกเหมือนกัน ส่วนนึงก็คงเพราะคาบุมันไปนั่งหัวโต๊ะตลอดด้วย ตอนห้องสโมสรนี่ดูจงใจที่จะนั่งลงข้างๆเลย ที่เจ้าแม่ขอให้ตบหลังให้หน่อยน่ะ

ตอนเรย์กะกับคาบุไปนั่งข้างๆกันอ่านหนังสือ ตอนนั้นคือรู้สึกได้เลยว่าเอ็นโจดูอารมณ์เสียมาก เพราะพูดจาหาเรื่องและตีรวนตลอดการสนทนา คือปกติจะไม่เป็นแบบนี้ จะดูใจเย็นและอารมณ์ดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ดูจงใจพูดกวนตีนกันแบบนี้ ขู่คาบุ(?)ด้วยหนังแต่ละเรื่องที่มันมีพล็อตว่าพระเอกฆ่าคนที่มายุ่งกับเมียตัวเองตายแทบทั้งนั้น

ช่วงที่เรย์กะไปขลุกอยู่ตอนเช้ากับอาริมะ พี่แกก็พูดเป็นนัยๆว่ารู้ ช่วงนั้นพี่แกดูยันแตกมากเป็นพิเศษ แต่ก่อนหน้านั้นเรย์กะก็มีไปขัดโต๊ะให้วาคาบะคนเดียวก็ไม่เห็นมีปฏิกริยาอะไร พออาริมะมาร่วมวงนี่ดูอารมณ์ไม่ดีถึงกับมาพูดกดดันเลย อยากให้เลิกทำ??

ไปเที่ยวอควอเรี่ยม ไม่ชวนเพื่อนชายคนสนิทไป ต้องให้คาบุไปเจอเองถึงจะได้ไปด้วย และอีตานี่ก็ให้คาบุดูแลพวกเด็กๆ ส่วนตัวเองไปเดินปิดท้ายขบวนกับเจ้าแม่ ดูปลาในตู้กันสองคน

เอ็นโจมักจะชมเรย์กะเป็นประจำ ชมว่าน่ารักเหมือนกระต่ายตลอด แต่ที่ชัดมากคือชมต้นคอเรียวสวย แถมบอกว่าคิดเรื่องนี้มานานแล้ว แกไปดูต้นคอเขาแล้วคิดเรื่องนี้มานานแล้วนี่หมายความว่ายังไง แล้วไอ้ที่คิดนี่คือคิดอะไร.....

พอไปงานเลี้ยง ต่อให้คนในงานจะเยอะขนาดไหน พี่แกก็จะหาเรย์กะเจอเสมอ เดินมาหา มาคุยนิดๆหน่อยๆก็เอา ทิ้งเพื่อนแบบมาซายะ ทิ้งยุยโกะไว้ด้วย

โทรศัพท์มาคุย ให้น้องนำร่องมาก่อนแล้วตัวเองยึดมือถือคุยยิงยาว ไล่น้องหนี อะไรทั้งหลายทั้งแหล่ก็อ้างน้อง แล้วน้องก็รับลูกได้ดีมาก

เรื่องจับหิ่งห้อยนี่ กูว่าเอ็นโจจับให้ด้วยตัวเอง เพราะคนที่พี่แกแคร์ พี่แกก็จะลงแรงไปทุ่มเทให้เหมือนกัน แบบตอนที่ตามหามาซายะที่ผาโทจิมโบ หรือปั้นตุ๊กตาหิมะให้น้อง ตอนนั้นกูว่าฮีน่าจะเริ่มรู้ใจตัวเองว่าชอบเขาแล้ว เลยลงทุนไปจับให้เองแน่นอน

กูนึกออกเท่านี้ เดี๋ยวกลับบ้านค่อยต่อละกัน

>>146 อุเหย กูคิดเหมือนมึงเกือบทุกข้อเลย พูดถึงอาริมะ จะว่าไปมันมีตอนนึงที่อาริมะกับเรย์กะจับคนร้ายคดีล็อคเกอร์สำเร็จแล้วเคลียร์กันด้วยดี หลังเรย์กะออกจากห้องสภาฯก็โดนคาบุรากิลากไปร้านฟาสฟู้ด พอดีกับเอ็นโจที่เดินมาด้วย พอเจ้าแม่บ่ายเบี่ยงไม่อยากไป เอ็นโจที่คราวก่อนอดไปกินราเม็งด้วยกลับใช้ท่าไม้ตาย พูดเป็นนัยว่าตัวเองรู้เรื่องที่เรย์กะแอบคบค้าสมาคมกับสภานักเรียน สุดท้ายเรย์กะกลัวความแตกเลยยอมตามไป หลังจบมื้อเย็นที่ฟาสต์ฟู้ด เอ็นโจก็ชวนคาบุรากิไปต่อที่ร้านกาแฟ โดยการทิ้งเจ้าแม่ไว้ที่ร้านฟาสฟู้ดคนเดียวอย่างน่าสงสาร …หรือนี่จะเป็นการแก้แค้นของพี่แก ข้อหาแอบคบค้ากับประธานนักเรียนแบบลับๆ? ก็แหม แบบว่าหงุดหงิดอะนะ คราวก่อนจะไปกินราเม็งด้วยกันก็โดนขัดจนอดไป ครั้งนี้จะไปกินฟาสต์ฟู้ดด้วยกันก็โดนปฏิเสธอีก ครั้งหน้าตอนชวนไปร้านคีชเลยยกน้องชายตัวเองขึ้นมาอ้างซะเลย ทีนี้เรย์กะจะได้ปฏิเสธไม่ได้ เหอๆ

>>147 กูว่าช่วงนั้นพี่แกอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดเพราะน่าจะเจอหลายๆเรื่อง ยุยโกะกับไก่โง่ก็มาตื๊อๆจนรำคาญหน้าบึ้งแบบไม่คิดจะเก็บอารมณ์ แถมมาเจอเรย์กะอิดออดไม่ยอมไป แนะนำร้านกาแฟก็โดนบ่ายเบี่ยงแถมโยนเรื่องไปให้มาซายะด้วยคงปรี๊ดแตก ตอนท้ายถึงได้ดูไม่แคร์อะไรเพราะกำลังโกรธอยู่ กูรู้สึกว่าเวลาฮีคุยกับเจ้าแม่มันดูมีเยื่อใยกว่านี้ ดูมีลูกล่อลูกชนให้คุยแบบติดลมยาวๆได้น่ะ

ถ้าจะให้วิเคราะห์เนื้อเรื่องกับพวกการคิดนัยยะที่มันแฝงอยู่ระหว่างบรรทัด รวมไปถึงวิเคราะห์ตัวละครก็สนุกดี

คาบุกับเอ็นโจนี่ถึงดูภายนอกจะนิสัยต่างกัน แต่จริงๆแล้วเหมือนกันยิ่งกว่าที่เห็นนะ กูว่าสองคนนี้แม่งศีลเสมอกันทุกด้าน ไม่งั้นคบกันเป็นเพื่อนมายาวนานขนาดนี้ไม่ได้ ฟีลคล้ายๆท่านพี่กับอิมาริ (หรือคู่นี้เขาไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นเฟื่อน เป็นเพื่อนชุบแป้งทอด 55555555555)

เจ้าแม่มองว่าเอ็นโจเป็นจอมเจ้าเล่ห์ชอบวางแผน คาบุซื่อบื้อตรงไปตรงมา แต่จริงๆแล้วคาบุก็เป็นจอมวางแผนเหมือนกัน แบบตอนเอาเด็กรุ่นน้องมาลงโทษ นั่นคาบุก็วางแผนเองล้วนๆ เอ็นโจจะออกแนวจะเป็นคนซัพพอร์ต อุดรูรั่วในแผนคาบุซะมากกว่าวางแผนให้คาบุทำตาม อันนี้ก็ตามบทบาทเดิมตามประสาผู้ช่วยพระเอกในมังงะ แบบตอนเขียนจดหมายหายูริเอะที่เรย์กะประเมินไว้ว่าข้อความในจดหมาย เอ็นโจน่าจะช่วยเกลาหรือเสริมแต่งความน่าสงสารลงไป ดังนั้นเรื่องแผนที่ทำให้บ้านคิโชวอินล่มตามต้นฉบับ กูก็คิดว่าคาบุคงเป็นคนวางแผนทั้งหมด ขนาดรุ่นน้องดูหมิ่นวาคาบะแค่ไม่กี่ประโยคยังโดนจับติวรากเลือดจนไม่มีเวลาไปซ่าส์ แล้วเรย์กะนางร้ายที่ตามกลั่นแกล้งแฟนสาวมานานนี่จะเหลือเรอะ

แล้วสองคนนี้ชอบทำอะไรคล้ายๆกันด้วยนะ อย่างการทรีตสาวที่ชอบ มันจะมีความ Related กันอยู่ กูไม่รู้ว่าเขาจงใจเขียนให้เป็นงี้ป่ะนะ อย่างตอนคาบุพาวาคาบะไปกินของหวาน คาบุสั่งทีรามิสุให้วาคาบะ เอ็นโจก็สั่งทีรามิสุให้เรย์กะ คาบุพาวาคาบะไปอควอเรียม เอ็นโจก็พาเรย์กะไปอควอเรียมเหมือนกัน งานดอกไม้ไฟต่างคนก็พาสาวแยกกันไป คิดว่าในอนาคตถ้าเขามาเขียนต่อคงได้เห็นฉากที่มันคล้ายคลึงกันอีกเยอะ

แต่พูดถึงความ Related คิดว่าคนเขียนแกก็กลั่นแกล้งสองคู่นี้อยู่นะ ทั้งเรื่องจะเห็นคาบุวิ่งตามวาคาบะ ดูคลั่งรักจนไม่มองใคร แต่ก็สร้างโมเมนต์และเคมีที่เข้ากันมากๆให้เรย์กะ อยู่ด้วยกันแล้วตบมุกโบ๊ะบ๊ะ ดูมีความเข้าอกเข้าใจและห่วงใยกันพอประมาณ แต่ก็เขียนให้คาบุไม่มองเรย์กะเป็นผู้หญิงเลย เห็นเป็นเบ๊ คนสนิท ลูกน้อง เพื่อนสาวไรงี้มากกว่า ย้ำความหนักแน่นในเรื่องนี้ว่าคาบุคือคนนิสัยใจคอหนักแน่นไม่โลเล รักใครพุ่งตรงเข้าหาคนนั้นไปเลยไม่มีอะไรแอบแฝง ความรักมีไว้พุ่งชน

ส่วนเอ็นโจนี่มาแนวคลุมเครือตลอด หลายครั้งที่พี่แกเหมือนจะคลั่งรักกับเขา แต่ก็ผลักไสเขาไปให้เพื่อนสนิทตลอดจนกูไม่รู้จุดประสงค์ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ฝากฝังมาซายะไว้ด้วยนะ เอ็นโจนี่เข้าใจยาก ดูเศร้าๆหม่นๆเหมือนเพลงประจำตัวเลย

ปัญหาและปมของคาบุนี่ทุกคนจะรู้กันหมดละ แต่ของเอ็นโจนี่แง้มมาทีละหน่อยๆ เอาให้เห็นภาพว่าทางบ้านมีปัญหาหนักมากและใหญ่มาก แบบที่แก้คนเดียวไม่ได้ เพื่อนแบบมาซายะก็ช่วยไรไม่ได้ แต่ปัญหาคืออะไรก็ไม่รู้ล่ะ ต้องให้เจ้าแม่ไปทัวร์บ้านเอ็นโจดู แต่กูก็ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่านางจะไปแก้ปัญหาให้เอ็นโจได้ยังไง ถ้าเป็นเรื่องคู่หมั้นนางไม่ยอมไปเป็นมือที่สามใครแน่ๆ แต่ถ้าปมมันใหญ่กว่านั้นมันก็เรื่องภายในตระกูลอีก นางจะยื่นมือไปสอดได้เรอะ

แต่เนื่องจากเป็นเรื่องนี้ กูว่าชะตากรรมของเอ็นโจในตอนจบคงไม่หม่นขนาดนั้น ถึงหม่นก็คงแก้ปัญหาผ่านไปได้ด้วยดี ขนาดคาบุที่เพิ่งไปฆ่าตัวตายนั่งโทรมๆหมดอาลัยตายอยากในห้องพัก นางยังลากกลับมาเป็นคอมเมดี้ จะพาไปบวชอยู่เลย ดังนั้นคงไม่มีที่ว่างสำหรับความระทมให้เรื่องนี้นานหนักหรอก

ส่วนอิมาริท่านพี่นี่กูว่ามีความศีลเสมอกันสุดๆอะ อิมาริยังเคยพูดเลยว่าท่านพี่ก็ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องแบบที่สร้างภาพให้น้องเห็น ไม่แน่อาจจะเคยเที่ยวผู้หญิงด้วยกัน แต่กูก็นึกภาพท่านพี่เที่ยวผู้หญิงหรือจีบสาวไม่ออกเลย ลักษณะท่านพี่แม่งเหมือนเคะเมียหลวงราชินีผู้ยิ่งใหญ่ที่ผัวทูนหัวทูนเกล้าในมังงะวายสุดๆอะ

>>149 น่าคิดตริงๆด้วยวะ ว่าจะไปอีเวนท์บ้านเอ็นโจยังไง ปัญหาทางบ้านมันหนักขนาดไหนกันแน่ ถ้าขนาดคาบุรากิยังช่วยไม่ได้แล้วเจ้าแม่จะทำอะไรได้... อันนี้ความคิดชั่ววูบนะ..

หรือจะเล่นประเด็นยูกิโนะคุงว่ากำลังจะตายอยู่ได้อีกไม่นานอะไรแบบนี้ปะวะ ถึงจะให้เจ้าแม่เข้าอีเวนท์เอ็นโจได้ แต่อันนี้หนักไป กุว่าไม่ได้แหง่

หรือบางทีอาจจะกาวกว่าที่คิดแบบเดิมๆ คือสรุปไม่มีอะไร คนดูคิดไปเอง สรุปไม่มีอะไรเกิดขึ้น..แบบตอนอีเวนท์อื่นๆดัดหลังคนอ่าน

เพราะ บ้านเอ็นโจก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับนางเท่าไหร่ยกเว้นกรณียูกิโนะคุง.. แถมพ่อแม่ครอบครัวเอ็นโจไม่รู้อะไรเลย ถ้าเทียบกับบ้านคาบุ

>>149 ตรงประเด็นที่ว่าทั้งที่คาบุก็วางแผนได้เหมือนกัน แต่เจ้าแม่มองว่าคาบุซื่อบื้อตรงไปตรงมา เอ็นโจเจ้าแผนการ นี่ก็น่าคิด เป็นไปได้ว่าเกิดจากฟิลเตอร์ของเจ้าแม่ป่าววะ เหมือนว่าเราชอบใครก็อยากให้คนนั้นมีความสดใสตรงไปตรงมา อะไรที่ดาร์คก็โทษว่าเกิดจากคนรอบข้างเขา

>>150 คงไม่หรอก แค่หอบหืดเฉยๆไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก ตอนเด็กๆกูก็เป็นหอบหืดแต่ก็อยู่มาได้ยันปัจจุบันนะ แถมหายแล้วด้วย 55555555555

>>151 กูว่าเพราะเจ้าแม่เห็นคาบุมาตั้งแต่เด็กป่ะ อุปนิสัยตรงไปตรงมาแบบสุดๆ อ่านทางง่าย คิดอะไรอยู่ก็พอเดาออก แบบตอนเด็กที่ไปคลั่งรักแบบเด็กๆใส่ยูริเอะ ดูออกง่ายมาก โกรธก็โกรธให้รู้เลย เวลามีความสุขก็แสดงความแฮปปี้ออกนอกหน้า แต่เอ็นโจจะออกแนวคลุมเครือไม่เผยใจจริงเอาแต่ยิ้ม คิดอะไรอยู่คือเดาไม่ออกเลยว่าจะดีหรือจะร้าย เพราะเวลาร้ายพี่แกก็ร้ายทั้งที่ยังยิ้มอยู่นี่ล่ะ อย่างตอนไปทวงบุญคุณก็พูดแบบยิ้มๆ ทำร้ายจิตใจใครก็ทำตอนที่ยังยิ้ม เศร้าก็ยังยิ้ม พอเป็นงี้ก็เดาไม่ออกหรอกว่าไอ้ที่ยิ้มๆน่ะอยู่ในฟีลไหน ทำให้เจ้าแม่ต้องระวังตัวกับเอ็นโจมากเป็นพิเศษ

แต่กับคาบุเจ้าแม่จะรับมือได้ค่อนข้างดีเพราะเดาทางมาล่วงหน้าได้แล้วว่าต้องทำยังไง แบบตอนที่คาบุหลบหน้าแล้วเจ้าแม่สงสัยว่ามีไรปิดบังอยู่ป่ะ ปกติแกไม่เป็นงี้น่ะ แล้วลากไปสอบสวนจนได้ความว่าไปสตอล์กเมียเก็บนางอยู่นี่เอง

>>152 555 สงสารวาคาบะจัง โหมดเมียเก็บมาก ไปเจอผู้ชายมาก็รายงานเจ้าแม่อีก

ช่วงนี้กุจะมาบ่อยนะ เพราะกุว่าปีนี้คือปีสุดท้ายที่จะตัดสินว่าคนเขียนมาต่อรึเปล่า

เพราะถ้าหลังจากนี้คงยากแล้ววะ.... จริงๆเขียนเรือคาบุ-เอ็นโจเมื่อกี้แต่เว็บล้มเขียนมาอย่างยาวหายเรียบ ;w;)

>>154 กูว่าคาบุเคะ ถถถถถถถถถ

กูอยากลงวายอิมาริท่านพี่มาก ที่นี่ลงพอร์นได้แค่ไหน ได้มากสุดแบบจูบกันนิดหน่อยแล้วตัดเข้าโคมไฟแบบนี้ป่ะ

เรือคาบุ-เอ็นโจก็คงเลิกเขียนล่ะ เขียนอย่างยาวหายเรียบ... เอาซะเงิบแดกเลย

กุรักพวกมรึงทุกคนน่ะ ถึงจะอ่านฟิคเอ็นโจจนกุเอียนแล้วก็เถอะ...(ความลำเอียงนี่มันคืออะไรกัน!? ฟิคอาริมะยังมีเรื่องเยอะกว่าเลย!?{ติดอยู่ในมิติโม่ง20อยู่กว่าจะตามมาถึงพวกมรึงยังอีกยาวไกล})

คือถ้าคนเขียนแม่งอยู่ในโม่ง...ไม่ก็ยุ่น กุว่าคนเขียนฟิคเอ็นโจโคตรเยอะ ออกมาได้กี่ล้านแบบแล้ววะ กุว่าคนเขียนอาจจะเครียดที่ไม่ได้ดัดหลังพวกมรึงไรงี้

กุบอกตามตรงถ้าออกตอนจบคู่เอ็นโจแบบไหน กุว่าส่วนใหญ่ก็เฉยๆ เพราะมาหมดทุกแนวแล้ว..

รอกับกุอย่านี้ไปไหนเด็ดขาด....กุขอร้องล่ะ

รีเควสฟิกเรกะอาริมะ

>>158 กูว่าอาจจะจบแหวกแนวกว่านั้นคือทุกคนขึ้นคานตลอดกาล 55555555555555555555

>>160 อย่างพูดเป็นลาง! ตบปากเดี๋ยวนี้!?

อุตส่าห์แหง่มประเด็น2หนุ่มขนาดนี้ล่ะ อย่างคาบุก็ดึงเจ้าแม่ให้เข้ามาที่ตัวเองแล้วแซกกลางระหว่างพวกอาริมะ แล้วก้มถาม พอเห็นเจ้าแม่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมบอก(จินตนาการซากุระไปนานนม)ก็เอ๋ยกับการเจ้าแม่ด้วยเสียงทุ้มกว่าปกติว่า “ขอถามอีกครั้ง คิโชวอิน มีอะไรกันแน่” (เอ๊ะ อะไรล่ะนั้น เพราะเรย์กะไม่ได้มองหน้าเลยไม่รู้ แต่พอเรย์กะไม่ยอมบอกคาบุกับทำเสียงทุ้มลงก่อนจะหันไปทางอาริมะแทน...เฮ้ เดาได้ว่า คงทำหน้า ‘ทำไมล่ะ บอกฉันไม่ได้เหรอ..’ แหง่ๆ อาคิสาวะเลยทำตัวไม่สะทกสะท้านแถมตอนทั้งคู่ไปยังโบกมือลาด้วย..) แถมไปจ้องเขม็งใส่คนอื่น... พอเรย์กะบอกๆเหตุผลไปกับนายตัวสำรองก็ตอบประชดเขาอีก... ตอนก่อนจะไปพอเรย์กะส่งสายตาเป็นห่วงตอนคาบุรากิมองภาพวาคาบะจังกับนายตัวสำรองพูดอย่างสนิทชิดเชื้อ(จากสิ่งที่เอ๊งทำเมื่อกี้ไม่ควรไปมองเขาอย่างโกรธหรืออิจฉาได้หรอกน่ะ..) ที่สำคัญคือเจ้าแม่เอ๋ยขอบคุณคาบุรากิ เจ้าคาบุที่เรียกเจ้าแม่ให้เดินตามมาเอง อยู่ๆก็รีบเดินหนีไป.. ถ้าทองแบบไม่คิดไรก็มองว่ามันเขินเจ้าแม่นั้นแหละ (ตั้งแต่ชะงักรอยยิ้มเจ้าแม่ตอนซุปเปอร์ล่ะ เทพไอเทพแปะยิ้มมิริคุ เอ๊งพูดว่านึกถึงคำนี้ เพราะคือ เทพแห่งความสุขใช่ม่ะ..)

ส่วนเอ็นโจกุว่าตั้งแต่ตอนเปิดใจเรย์กะตอนนั่งอยู่ในโรงเรียน พร้อมกับท่าทางราวกับเหนื่อยล้า หนีปัญหาทางบ้านมาที่โรงเรียน.. กุว่าก็พอเห็นทางเข้ารูทเอ็นโจล่ะว่า ฮีเหนื่อยจริงๆ มีภาระ มีเรื่องราวที่ต้องแบกรับมากมายจริงๆ ที่ค่อยแกล้งเรย์กะเข้าหานางเพราะรู้สึกมีความสุขใช่ม่ะ..(ถึงมันจะแกล้งทั้งเรย์กะคาบุก็เถอะ)

กุว่ายังไงก็1ใน2คนนี้วะ แต่กุเชียร์คู่คาบุเรย์กะแหะ(แต่ก็ทิ้งชิ้นส่วนร่างกายไว้ทุกเรือ..เพราะโอกาสล่มก็สูง) คือกุพอเข้าใจแล้วว่าทำไมเอ็นโจมันสนุกนักสนุกหนา กับการแกล้งหรือผลัก2คนนี้เข้าหากัน ตลกแต่ก็ชวนอมยิ้มดูน่ารักและก็โป๊กฮาในบางครั้ง แม้คาบุจะแซว(ด่าแบบไม่คิดอะไร)แรงมากเกินไปบางเรื่องก็เถอะ

แต่กุจะอยู่เรือคาบุนะ ในเมื่อยังไม่เห็นวี่แววว่าจะเข้ารูปเอ็นโจหรือปัญหาทางบ้านของฮีได้เลย... (แถมคาบุมันตลกดี...ถึงจะติดวาคาบะจังก็เหอะ แต่ทั้งคู่ต่อให้เริ่มคบกันแล้วกุว่านางก็คงถอดใจตอนต้องเจออีเวนท์งานหมั่นกับเรย์กะ..กับปะทะแม่คาบุรากิ

กุว่ายากล่ะ เพราะคาบุรากิจะไปทำลายชีวิตเรย์กะทีช่วยตัวเองขนาดนี้ก็ไม่ใช่ แล้ววาคาบะจังก็ไม่ได้ผูกพันกับคาบุขนาดที่จะไปฟันฝ่าและชนะใจแม่คาบุด้วยกัน..(คือถึงพวกมรึงจะบอกคาบุรากิมันรัก ต่อให้ไม่มีเรย์กะเป็นอุปสรรค และมีความรักช่วยเหลือต่อกันจนผูกพันกัน) ก็คงจะSay Noแหละกุว่า.. โทษนะ กุซื่อสัตย์ต่อเมนหลักของตัวเองอ่ะ)

ไม่ได้เข้ามู้มาสองปีกว่าๆ แต่ทำไมมันมะมีอะไรคืบหน้าเลยย ;----;

>>162 พอไม่มีนางร้ายเรย์กะมาคอยรังควาน กูว่าคู่คาบุกับวาคาบะนี่ก็แนวคู่รักม.ปลายทั่วไปน่ะ คงได้คบกันแต่ผูกพันกันแนบแน่นเท่าเดิมมั้ยก็คงไม่เท่า เพราะไม่มีพระเอกมาคอยปกป้อง(แถมเป็นตัวต้นเหตุของปัญหา) แต่อะไรก็ไม่แน่นอน เพราะยังไม่รู้ความรู้สึกของวาคาบะเลย ใจนางอาจจะเป็นของคุณคิโชวอินไปนานแล้วก็ได้ ถถถถถถถถถถ

แต่แง้มเรื่องเอ็นโจมาขนาดนั้น ยังไงก็ต้องเข้าปัญหาของบ้านเอ็นโจอยู่ดีนั่นล่ะว่ะ มันเลี่ยงไม่ได้หรอก ยังไงก็ตัวละครหลัก เจ้าแม่ก็คงต้องไปมีบทบาทช่วยเหลือในสไตล์นางอยู่ดี อาจจะไม่ได้ช่วยทางตรงเปิดหน้าลุยแบบช่วยวาคาบะ เพราะมันเรื่องในบ้าน คนนอกคงยุ่งไม่ได้ คาบุยังช่วยอะไรไม่ได้เลย แต่กูว่าท้ายที่สุดเอ็นโจก็จะได้รับความช่วยเหลือนะ อยากรู้ปมตรงนี้มาก อยากให้มาต่อ เจ้าแม่จะขึ้นคานก็ไม่เป็นไร

>>163 ก็เรื่องหลักค้างเติ่งอยู่จุดเดิม จะเอาไรมาคืบล่ะ ;w;

>>164 กุว่าตั้งแต่วาคาบะนางแสดงตัวเป็นเจ้าของเรย์กะต่อหน้าอิโคมะ แถมทำซึมแล้วทำราวกับชินแล้วที่ต้องคอยปกปิดความสัมพันธ์เอาไว้(...น้อยใจสินะ สนิทขนาดนี้เป็นได้แค่เมียเก็บ ;-;)

ส่วนอีเวนท์เอ็นโจจะเข้ายังไงมากกว่าบางทีอาจจะเป็นอีเวนท์เอ็นโจชุดใหญ่ไฟกระพริบก็ได้ แล้วให้คาบุน้อยลงเพราะหมดอีเวนท์เอ๊งแล้ว

แต่อาจจะเพราะฟิคเอ็นโจแม่งเยอะเกิน ตั้งแต่คานยันรักปานโคอาร่ากับต้นไม้ เลยกำลังนวยอยู่ บางทีอาจจะมีลูกหรือไม่ก็โดน คาบุ&เอ็นโจหรือคนรอบตัวในชีวิตจริงมาต่อว่าก็ได้มั่ง..(อิงมาจากเรื่องจริงแหง่ๆอ่ะ หลายๆเรื่องเลยแหละ)

มู้ยังมีคนอีกหรอวะ กูนึกว่าร้างไปแล้ว... เจ้าแม่หายไปกี่ปีแล้วนะ

>>167 ก็ราวๆ3ปีแล้ววะ(เอาจริงๆอีก3เดือนกับ24วันก็จะครอบปีที่4ล่ะ)

กุก็ไม่ใช่ว่านึกออกจำได้หรอก กุพึ่งโดนเรียกสติไม่นานมานี้ ตอนไปหานิยายดีๆ(สมัยก่อนตอนปี2016-2017อ่านในDek dอ่านแล้วไปเจอเรื่องที่ได้แรงบันดาลใจเซตติ้งแบบเจ้าแม่อ่านพอดี เลยนึกขึ้นได้..)

พอกลับไปอ่านเจอตอน200กว่าขึ้นมาเลยกดอ่านดูเรื่อยๆ แล้วสนุกรู้ตัวอีกที299 ติดวังวนนรกรอเจ้าแม่อีกแล้ว

(แต่ถ้าเอาDek dไทยมาเทียบ กุว่าเจ้าแม่มีสิทธิ์โดนเท เพราะนิยายDek dที่กุอ่านคนเขียนเทบ่อยชิบหาย...ไม่จบสักเรื่อง น้อยเรื่องจะจบ)

>>168 ขนาดนิยายที่ได้แรงบันดาลใจจากเจ้าแม่
ยังไม่จบเลยสักเรื่อง กูนี่สูนแฮงงงงงง
ตอนนี้สูดกาวต่อด้วยฟิคในโม่งเนี่ย...ถ่ถ่ถ่ถ่ถ่

>>169 คาตารินะมีอนิเมะแล้วนะ เมื่อไหร่เจ้าแม่จะมี lc รูปเล่มฟระ

>>170 คิดว่ายากนะ เพราะกุพูดตรงๆแม่งไม่เหมาะตีเล่มเลย ถ้าจะตีรูปเล่มก็ต้องเอามาเขียนใหม่ทั้งหมดให้รวบรัดกว่าเดิม อย่างน้อยอาริมะต้องโผล่ตอน15-20แล้ว ใส่ฉากโดขิโดขิมากขึ้น รวบรัดเอาบางเหตุการณ์ออก(เช่น ช่วงภาคไมฮามะ โคตรน่ารำคาญไม่มีแก่นสารของเรื่อง..ต้องตอนเจอวาคาบะจังที่ กุรู้สึกความกระแนะกระแหนของเจ้าแม่หายไปกลายเป็นเจ้าแม่คนดีคนตลกคนเดิม) อย่างน้อยช่วง200ตอนอัพนี้โชโจซะที

ให้มันรู้สึกแค่ว่ามันยังมีเอกลักษณ์และความชอบของคนอ่านเหลืออยู่

คิดว่าถ้ามีLCจะเป็นคนละเวอร์ชั่นเลยวะ เอ็นโจจะข้องแวะเจ้าแม่มากขึ้น(และดูรุกหนักกว่าเดิมโคตรๆ..แต่คลุมเครือเช่นเดิม) กับอีตาคาบุจะปากหมาน้อยลง(แต่ช่วงเอานิ้วโป้งวัดเจ้าแม่ กับเผาเจ้าแม่คงอยู่ โคตรฮา..)และช่วงคาบุเรย์กะคิดว่าน่าจะเกิดขึ้นตั้งแต่เหตุการณ์ยูริเอะหักอกเลย..(แล้วคาบุเข้าใจว่าเจ้าแม่อกหักกับประธานนักเรียน) ซึ้งตอนนั้นคาบุเปิดใจกับเจ้าแม่แล้วถ้าเจ้าแม่ไม่หนี..(แต่คิดว่าถ้างั้นเรือคาบุจะติดยิ่งกว่าไนตัสอีกวะ เพราะแค่เวลาตอนกำลังจบม.6คาบุยังขนาดนี้ เวลาตั้งแต่อกหักแล้วไปไหนกับเจ้าแม่คงสุดๆไปเลย)

ซึ้งกุว่าจะดีมาก เพราะเรื่องนี้ขนาดกักชิบหายกุยังโดขิโดขิขนาดนี้แต่โชโจล้วนกุเฉยๆ(เพราะแม่งธรรมชาติมาก แถมคาแล็คเตอร์คาบุรากิกับเอ็นโจเขียนมาลึกมาก คาบุไม่เท่าไหร่ ขนาดที่ว่าตอนนี้มีคนหยิบคาแล็คเตอร์เอ็นโจแบบสำเร็จรูปมาใช้เกลื่อนกลาดไปแล้ว)

.
.
.
.
.
ส่วนคาตารินะ นิยายแม่งก็เร็วชิบหายล่ะนะ มังงะเร็วกว่านั้นอีก ไม่พอ อนิเมะแม่งสคิปเลย แถมแต่งเนื้อเรื่องใหม่เองด้วย..(น่าต่อยชิบหาย) อันนี้โคตรแค้น

>>169 นั้นดิ.. แต่เรื่องโคลนเจ้าแม่มันน้อยด้วยวะ..(แต่กาวไม่ต่างกัน)

กลับกันคาตารินะกับเกมรักดยุค นี้โดนหนักสุดๆ หลังๆนี้สงสัยว่านางเอก2เรื่องนี้มันจับกดกันจนออกลูกด้วยกันรึเปล่าวะ!? ถ้าจับกดกันคาตารินะเป็นรับสินะ...
โคลนMix2เรื่องนี้โคตรเยอะ โดยเฉพาะในไทย มาเรียจังนางเอกผมสั้นธาตุแสงนี้โดนหนักสุดๆ สงสัยรับJobหลายงาน โผล่แม่งทุกเรื่องในไทย

>>171 สมมติว่าถ้ามีรวมเล่มกูว่าไม่แก้เนื้อหาหรอก ดูจากความอินดี้ในการพิมพ์แล้ว ลงเว็บเป็นไง หนังสือก็คงเป็นงั้น เพราะจุดที่ต้องแก้มันแทบไม่มี มันคือเรื่องแนวๆวันๆของเรย์กะก็แบบนี้ล่ะ เจ้าแม่นางพบเจออะไร กินอะไร คิดอะไรเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยก็ยังอยู่ในคอนเซปต์เรื่อง จะให้มาตัดตอนเพิ่มฉากโดขิให้ตัวละครนั่นนี่กูว่าอ.ไม่ทำ นางไม่เอาใจใครหรอก เผลอๆดัดหลังแม่งทุกคนด้วย จากการเขียนที่ผ่านมาก็เป็นสไตล์นั้นมาตลอด แกชอบมาลูปนี้ล่ะ หลอกให้คาดหวังแต่ไม่มีอะไรในกอไผ่น่ะ

>>173 คือยังไงก็ต้องแก้แหละ นิยายเกือบ300ทำมาตีเล่ม เล่มหนึ่งก็ตั้งเกือบ200-300บาท บางเล่มไม่มีจุดพีคเนื้อเรื่องไม่มีก็ไม่ได้วะ ของซื้อของขาย

ต่อให้แฟนก็เหอะใครจะซื้อนิยายเป็น10เล่มโดยที่เนื้อหาวนในอ่างบ้าง ยังไงก็ต้องแก้ให้รวบรัดวะ

>>171 อาริมะจะมาโผล่ตอน 15-20 ได้ไง ฮีเข้ามาตอนม.ต้น แต่ตอน15 นี่คือยังอยู่ประถมกันอยู่เลย

อีกอย่างอาริมะโผล่มาตอนที่ 15 ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเรื่องว่ะ ช่วงประถมก็ยังเรื่อยๆเปื่อยๆกินขนมกันไปวันๆไม่มีเนื้อหาสาระอะไรอยู่เลย มีเรื่องใหญ่แค่นิดหน่อยคือคาบุทะเลาะกับยูริเอะ เพราะงั้นถึงอาริมะจะโผล่มาตอนประถมก็ไม่มีบทให้หรอก

เรื่องนี้ใส่ตัวละครมาไม่ค่อยเสียเปล่านะ ตัวที่โผล่ก็มีจังหวะที่เหมาะที่ควรโผล่มาพร้อมกับสตอรี่ กูคิดว่าเป็นเรื่องที่ใช้ตัวละครค่อนข้างคุ้ม อย่างอิโคมะนี่ก็เอามาหย่อนไว้เป็นชาติแล้วค่อยเขียนถึง ไมฮามะถึงบทบาทในเรื่องจะน่ารำคาญแต่มันก็ต้องมีไว้แสดงออกถึงคุณหนูโลกนอกรั้วโรงเรียนซุยรันบ้างว่าเขาเป็นยังไง มีตัวละครหลายๆแบบไม่ใช่เดินเรื่องไปด้วยตัวละครโทนเดียวกันหมด แบบเซริกะกับคิคุโนะที่กรี๊ดๆคาบุ แต่ก็กรี๊ดกันอยู่ห่างๆ แต่ไมฮามะคือไม่ได้เป็นเด็กซุยรัน นางเป็นคนนอกก็เข้ามาเกาะแกะคาบุแบบถึงเนื้อถึงตัวได้อยู่ละเพราะถือว่าใครดีใครได้ ไม่ต้องมีความเกรงใจว่าจะโดนรุ่นพี่นัดไปตบหลังโรงเรียนมั้ย ถึงคนอ่านจะรำคาญก็ช่วยไม่ได้อะเพราะเขาเขียนมาให้เป็นแบบนี้

ถ้าจะเอาให้มันเป็นไปตามใจมึงคิดขนาดนั้นคือต้องพึ่งแฟนฟิคชั่นแล้วล่ะ

>>175 ก็ไม่ได้แบบนั้น.. คือผู้กล้าโล่ตอนตีพิมพ์ก็เอามาเขียนใหม่นะเว้ย

คือกุหมายถึงว่า นิยายอ่ะ เล่มหนึ่งอ่ะมันแพง ถ้าจะขายนิยายเป็น10ๆเล่มโดยที่เนื้อหาไม่เดิน ใครจะตามซื้อไหวล่ะ แถมไม่มีจุดพีคอะไรด้วย

มันก็ต้องใส่มากขึ้นให้มันขายได้แหละ คืออาจจะเปลี่ยนนิดหน่อยแต่มีกลิ่นอายเดิมๆ มันตีพิมพ์เกือบ300ตอนเป็นเล่มไม่ไหวหรอก... ยังไงก็ต้องย่อวะ

ส่วนไมฮามะ กุว่าบทไม่ต้องเยอะก็ได้ไม่ใช่มาท้าแข่งโฮะๆ กับเรย์กะไปช่วงหนึ่งเลยแถมนิสัยเรย์กะเปลี่ยนไป แถมพอกลับเรื่องหลัก มุมมองชาวบ้านไมฮามะถูกลืมไปเลยเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ส่งผลอะไรเลย แถมเรย์กะช่วงนั้นนิสัยเปลี่ยนไปด้วย

กุไม่ได้จะให้เขาแก้อะไรตามใจกุ แต่กุหมายถึงถ้ามีLCมันก็ต้องรวบรัดขึ้นเฉยๆ

กูว่าเพราะอาจจะต้องรีไรท์หรือมีบก.เข้ามายุ่งเกี่ยวกับการแก้เนื้อหาที่วางไว้มั้ง เขาเลยไม่ขาย lc ให้เจ้าไหนซักที ก็จะแต่งตามใจฉันเรื่อยๆเปื่อยๆแบบนี้ล่ะใครจะทำไม อ่านได้ก็อ่าน อ่านไม่ได้ก็ไม่ต้องอ่าน

>>177 ถ้าเป็นจริง กูชอบคนเขียนตรงนี้

บอกตามตรงชักจะสิ้นหวังล่ะนะ แต่อีกไม่นานจะครบปีที่4ล่ะเพื่อนโม่ง

(ของฝรั่งก็ยังมีคนแวะเวียนมาบ่อยๆในเว็ปใจโคตรแข็งแกร่ง... นับถือความเหนี่ยวแน่นเลย //กระซิกๆ)

ถ้าหากวันที่20/เดือน10 ปีนี้(วันที่เจ้าแม่หายไป) ยังไม่กลับมา กุคงต้องอำลาแบบโม่งคนอื่นๆแล้ว...

เพราะงั้นกุจะเวียนมาบ่อยๆนะ... คิดถึงเจ้าแม่จริงๆ

มึง กูพึ่งกลับมาในรอบ 3 ปี เขาไม่มาต่อแล้วหรอวะ กูช้ำ

ปรากฏว่าตอนกุเริ่มแก่กลายเป็นป้า ลูกอาจารย์ได้อ่านเจ้าแม่เรย์กะ เลยกลับมาสานต่อ (?)

ฝรั่งว่าเหนี่ยวล่ะนะญี่ปุ่นโหดกว่าอีก บอกจะรอกันตลอดไป.. แต่ชอบที่เขาเปรียบเทียบดีว่า คนเขียนฮันเตอร์หายราวๆ3ปีทั้งที่นั้นคืออาชีพหลักๆของเขาน่ะ แต่ท่านฮิโยโกะไม่ได้ตังค์สักบาทด้วยซ้ำแค่เขียนเป็นงานอดิเรก...

ถ้าเขาจะไม่ได้กลับมาเขียนอีกเลยหรือหลายปีข้างหน้าเป็นเรื่องเข้าใจได้ แต่กุว่าถึงตอนนั้นท่านฮิคงลืมทั้งชื่อตัวละคร,มุมมองต่อเรื่องไปแล้ววะ

>>182 จริงหายหลายปีกถ้ากลับมาแต่งต่อมันก็ยากแล้วดูคนแต่งโนเกมโนไลฟ์ยังบอกในทวิตเลยว่าหายนานลืมวีธีเขียนแล้วขนาดนั้นยังหายไ่ม่กี่ปีเองนะ

พึ่งวนกลับเข้ามาดูหลังจากหลายปี ตอนใหม่ยังไม่มาสินะ นี่เริ่มจะลืมตอนเก่าละสิ รู้สึกดีใจที่กาวที่นี่ยังไม่แห้ง

แต่เดี๋ยวนะ ใครรู้บ้างว่าตอนหายไปไหนอะ

>>185 คุณริวโฮซ่อนตอนไว้น่ะ แก้เลขตอนก็อ่านได้ตามปกติ

>>186 แต๊งกิ้วมาก เดี๋ยวไปอ่านทวนแปป

ถึงคนเขียนจะไม่ต่อแต่กาวเราจะไม่หมดเว้ยเพื่อน ขอไปเก็บข้อมูลใหม่ก่อน ถ้าทุกท่านยังไม่หาย สัญญาจะกลับมาพร้อมแฟนอาร์ต ฮา

แต่เอาจริงๆเนื้อเรื่องมันสั้นอยู่นะ แต่กุเสียดายตรงที่อยากให้เขียนจบทั้ง2รูทเลยวะ

ทั้งคาบุ ทั้งเอ็นโจ กุชอบแม่งทั้งคู่เลยอ่ะเพื่อนโม่ง

เอ๋นโจก็กร๊าวใจ แต่คาบุรากิก็สนุกน่ารัก คือใจหนึ่งอยากให้จบกับเอ็นโจ แต่อีกใจก็อยากให้จบกับคาบุรากิ

ดูเจ้าชายแกล้งเจ้าแม่ ที่ตอนแรกๆดูเหมือนจะสนใจแต่ดูค่อยเปิดใจมากขึ้น..(กุว่าคงไม่ยันขนาดนั้นวะ มันระเบิดเรือตัวเองเป็นว่าเล่น กุว่าคงสนใจแล้วจีบตอนหิ่งห้อย แต่พอเห็นอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย เลยแกล้งเอาสนุก คือมันก็เด็กวัยรุ่น ที่ยังหาความรักการคบ ถ้าคบกันสนิทก็ดี ถ้าอีกฝ่ายไม่ก็ไม่ก้าวต่อ..ไม่ให้ความสัมพันธ์ร้าวฉานต่อกัน พยายามดันเพื่อนสนิท กุว่าเอ็นโจไม่ได้ไก่อ่อนวะมันก็แสดงให้เห็นโต้งๆว่ามันสนใจแหละแต่คงไม่ยันเว่อขนาดนั้น ....(มโน)แต่หลังแกล้งเขาไปเขามาเริ่มเกิดอาการแปลกๆ เช่นตอนฮีหนีออกจากบ้าน ถ้ามาแนวคุณชายที่ไม่เคยจริงใจกับใครเริ่มเปิดใจเริ่มหวั่นไหวให้กับเธอเป็นคนแรกกร๊าวใจวะ..สุดท้ายก็เริ่มเผยใจจริงไรงี้)

ดูจักรพรรดิสนิทชิดเชื้อกับเจ้าแม่แล้วเริ่มเข้าใกล้จนขาดไม่ได้โดยไม่รู้ตัว (ไม่เคยเห็นเธอเป็นผู้หญิง ไม่เคยรู้สึกไรเป็นพิเศษแต่อยู่แล้วอุ่นใจ เรือนี้คนในโม่งบรรยายน้อยกุจะช่วยหน่อย... รักเธออีกคนแต่ติดกับอีกคนโดยไม่รู้ตัว ขนาดเพื่อนสนิทอย่างเอ็นโจยังถามว่า ไปกินนู้นไปเที่ยวนี้กันสองคนกับเจ้าแม่..หลังๆไอพวกนี้ไม่เห็นเกี่ยวไรกับการเดทกับวาคาบะแล้วเจ้าตัวก็เงิบ... ไม่เคยสนใจเธอ แถมก็แถบไม่ได้คุยกัน มองเธอในแง่ร้ายใช้อำนาจ แต่พอเห็นอีกฝ่ายอีกฝ่ายชัดๆก็เริ่มเปลี่ยนไป ยอมหลีกทางให้คนที่รักมีความสุขเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียว(คาบุมโนเองทั้งนั้น) คอยเชื่อเหลือใครต่อใคร จนใครต่อใครก็รัก (มโน)ต่อจากตอน299 มีด้านที่ตนไม่ชอบทั้งโง่เบอะบะต้องคอยควบคุมชัดๆไม่งั้นเละ แต่ตัวเองก็ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ถ้าไม่พึ่งเธอ ก็คงรู้สึกดีที่กลายเป็นที่พึ่งพา ระบายอะไรให้ฟังก็ได้

เพราะอีกฝ่ายรู้ตัวตนกันและกันดี แค่ตอนกระชากแขนเจ้าเข้าหาตัวเอง แล้วก้มถามแล้วไปข่มขู่นายตัวสำรองก็เรือนี้ล่ะ.. แถมตอบประชดเขาอีก คิดจริงเหรอว่าเจ้าแม่จะโดนประธานนักเรียนคนนั้นทำร้าย??? มันไม่รู้ตัวแหละ...)

กุว่าคนเขียนวางเอ็นโจเป็นพระเอก แต่เขียนไปเขียนมาตัวละครนำเรื่องแทนพล็อต

ดันกลายเป็นว่ายิ่งเขียนไอคาบุก็ยิ่งเขียนเรือมาดี เลยเริ่มสันสน คือมันก็ระเบิดเรือพอๆกัน(เอ็นโจระเบิดมากกว่าแต่เข้าหาเจ้าแม่มากกว่า) นี้สินะรักพี่เสียดายน้อง

มึงพูดแล้วกูนึกถึงเรื่องอิิจิโกะ100%เลย เห็นเขาว่าตอนแรกวางให้นางเอกเป็นผมดำ แต่บทผมทองมันเขียนแล้วส่งดีกว่าเลยได้คู่พระเอกแทน

>>190 ใช่ๆ ผมดำทีแรกคือทรงนางเอกมาก กลายเป็นอีกคนเป็นนางเอกเฉย

>>191 ผมดำเป็น first girl ที่โผล่มาตอนแรก แต่ระหว่างทางไม่ค่อยมีอีเวนท์ให้ขยับความสัมพันธ์ พอมีโอกาสก็มัวแต่เหนียมไม่ยอมคว้าไว้ แถมมีเรื่องเข้าใจผิดนั่นนี่โน่นที่กว่าจะแก้ความเข้าใจผิดนั่นได้ก็สายไปละ ความรู้สึกมันเปลี่ยน สุดท้ายแพ้คนที่คว้าโอกาสได้พอเหมาะมากกว่า คือนิชิโนะตอนแรกโดนขอคบเพราะเข้าใจผิดเฉยๆ แต่พอคบกันแล้วนิสัยมันคลิกไปด้วยกันได้ ขนาดบอกเลิกไปรอบแรก ก็ยังรีเทิร์นกลับมาได้อีก

แต่จริงๆไม่ค่อยแปลกใจว่าทำไมพระเอกถึงรัก เพราะนิชิโนะอยู่ข้างๆตลอดเวลาที่มีปัญหา มีอะไรคุยกันตรงๆแบบเปิดอก พึ่งพากันและกันและเดินไปพร้อมๆกัน ส่วนโทโจนี่ออกแนวเขินไปเขินมา ไม่กล้าลุยไม่กล้าทำอะไรมากกว่า กูชอบบทของโทโจนะ ถึงรักไม่สมหวังแต่ก็เติบโตอย่างเข้มแข็งและก้าวเดินต่อไป และกูคิดว่าเรื่องนี้ใครสารภาพรักพระเอกก่อนก็มีสิทธิ์ได้หมดเพราะทุกคนน่ารักและจบกับพระเอกได้หมดเลย

บทของโทโจยังดีกว่าบทของโอโนเดระในนิเสะโค่ยมากกกกกกกกกกกก อันนั้นคนเขียนตั้งธงนางเอกไว้แล้ว สาวๆคนอื่นแค่ตัวหลอกให้กองอวยตีกันเล่นๆ เพราะการดำเนินเรื่องนี่คือ...ถึงหัวดำจะพยายามทำอะไรเพื่อขยับความสัมพันธ์ก็จะกลายเป็นผิดที่ผิดเวลาไปซะหมด หรือไม่ก็โดนกลั่นแกล้งให้ต้องมีเหตุที่พระเอกจะลืมเรื่องของหัวดำไปแล้วไปใส่ใจหัวทองมากกว่า ฟีลแบบคนที่ใช่ไม่ต้องพยายามทำอะไรเลยก็ใช่

>>192 นิเซโค่ย มันล็อกเรืออ่ะ เดาผลได้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้แข็งกันเลย แต่อันนี้กุส่วนตัวนะ มีแค่หัวดำหัวเหลืองพอล่ะ พอมันเยอะกลายเป็นกระจายบทไม่สุด หัวดำคือกุว่าชนะวะถ้าว่าตามจริง รักเขาเขารักตอบ แทนตอนอยู่กับหัวเหลืองมันก็น่ารักแหละแต่ความธรรมชาติมันไม่ได้ (ส่วนเรือที่เหลือมีไปงั้นแหละแถมไม่สำคัญไรกับเรื่อง)

กุชอบเรื่องนี้ตรงที่ขนาดไอคาบุมาตอนท้ายๆยังทำกุเคว้งได้ ทั้งๆที่คาแรคเตอร์ เป็นคาแรคเตอร์ที่กุไม่ชอบแท้ๆ แถมจะฟันธงเรือก็ทำไม่ได้ คนเขียนเขียนความสัมพันธ์มาทำให้คิดไปเองได้วะ คือจบกับใครกุก็โอเค

ขนาดจบกับคานSpinsterกุยังโอเคเลยอ่ะ..คิดดู

>>193 คือนิเสะโค่ยมันล็อคเรือไว้เลยทำให้ดูน่าเกลียดไปเลยในความพยายามที่จะให้จบกับคนที่ล็อคไว้ให้ได้ มันไม่ได้แข่งกันทำแต้มแบบแฟร์ๆ ทีมหัวดำจะเคืองๆเพราะเวลาหัวดำจะมีบทหรือสารภาพรักก็ไม่แปลก เพราะแม่งโดนขัดจังหวะทุกอย่าง ผิดที่ผิดเวลาไปหมดจนน่าสงสาร ถ้ามันแข่งกันจีบ แข่งกันทำอีเวนท์โดยที่ไม่มีอะไรมาแทรก ถึงแพ้แต่ทุกคนก็ยอมรับได้แบบอิจิโกะน่ะ

กูทีมซัตสึกินะเอาตรงๆ แต่กูก็ยอมรับได้ที่จะจบกับนิชิโนะ เพราะนิชิโนะคือความลงตัวที่พอดีจริงๆ ซัตสึกินี่เป็นสีสันมาทำให้พระเอกและคนอื่นๆรู้สึกถึงความรู้สึกจริงๆในใจมากกว่า ส่วนโทโจกูว่าแม่งปิ๋วเพราะทำตัวเองด้วยล่ะ มัวแต่ไปเหนียมอายไม่กล้าทำอะไรซักอย่าง โอกาสก็เลยหลุดลอยไป ไม่ใช่เพราะโดนคนเขียนกลั่นแกล้งขัดขวางไม่ให้มีอีเวนท์แบบหัวดำในนิเสะโค่ย อันนั้นพยายามรุกแล้วแต่โดนขัดทุกที แต่กูเกลียดพระเอกเรื่องนี้ กูว่าพระเอกมันไม่คู่ควรกับใครเลยซักคน กูไม่ชอบคนใจโลเลใกล้ใครก็ชอบคนนั้นเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเท่าไหร่น่ะ

>>194 +1 ไม่ชอบพระเอกเหมือนกัน กุชอบโทโจแต่อยากให้นางลงเอยกะคนอื่น

ทำไมคิดว่านิเสะโค่ยล็อคเรืองะ ขนาดกุทีมหัวเหลืองนะกุยังคิดว่ามันจะจบกับหัวดำเลย

>>196 ข้อแรกนะ นางเอกใน one shot คือหัวเหลือง

ข้อสองคือเวลาหัวดำจะทำอะไรเพื่อขยับความสัมพันธ์จะมีเหตุการณ์มาขัดขวางทุกครั้ง ซึ่งเหตุการณ์ที่ว่านั่นก็เป็นเรื่องของหัวเหลืองแทบทั้งนั้น หรือถ้าไม่ใช่เรื่องของหัวเหลืองก็จะเป็นอะไรโง่ๆงี่เง่าขัดจังหวะจนหมดมู้ดที่จะพูดต่อ จังหวะไม่เคยดีเลย ไม่มีอีเวนท์ที่เป็นใจเลยซักอย่าง แถมโดนขัดตลอดเวลา เล่นมุกนี้หลายรอบจนเฝือ ในขณะที่เวลาอยู่กับหัวเหลืองทุกอย่างผ่านฉลุย ไม่มีใครขวางหรือขัดจังหวะ หัวเหลืองได้ซีนเด่นๆดีๆในการขยับความสัมพันธ์ทั้งนั้น ทั้งเป็นแฟนปลอมๆเอย โรมิโอและจูเลียตเอย

ข้อสาม พระเอกดึงเช็งเรื่องสารภาพรักนานมาก ชอบเขามาตั้งนานก็จริง แต่เสือกไปวอแวกับหัวเหลือง เจอความน่ารักของหัวเหลืองก็หวั่นไหว แล้วมาย้ำคิดย้ำทำว่าชอบหัวดำนะ แต่เวลาหัวเหลืองมีเรื่องอะไรก็แจ้นไปหาทุกครั้ง ทิ้งหัวดำไว้ ถ้าหัวดำมันสำคัญกับพระเอก มันจะไม่ปล่อยเขาไว้แบบนี้ว่ะ

รวมๆแล้วกูเกลียดพระเอกเรื่องนี้ กูไม่ได้หวังว่ารักตั้งแต่เด็กๆ ปั๊บปี้เลิฟจะสมหวังอะไรหรอก แต่กูไม่ชอบพวกที่อยู่ใกล้ใครก็รักคนนั้น ไหลเลื้อยไปเรื่อย แม่งดูเป็นคนโลเลไม่หนักแน่น ถ้ามีคนใหม่ที่น่ารักกว่าเข้ามามันไม่มีอะไรรับประกันว่าไอ้นี่มันจะไม่เปลี่ยนใจ แต่นี่ก็นิสัยพื้นฐานของพวกพระเอกนางเอกฮาเร็มน่ะ กูเลยเลี่ยงจะอ่าน ขอแบบมีพระเอกนางเอกชัดเจนเลยดีกว่า

หลังจากกุกลับมาอ่านตอนประถมใหม่อีกรอบ....ปรากฏว่ามีเรื่องน่าตกใจหลายอย่างเลยวะ

- สรุปเรื่องน้องต่ายกับเอ็นโจสรุปสับสนกับฟิคPOV ตอนนั้นคาบุกับเอ็นโจแข่งม้ากันอยู่ ไม่ได้หันไปมองสบตาเจอกันกับเรย์กะแต่อย่างใด เอาจริงๆคือไร้บทเลย ความเชื่อกุพังไปล่ะ....
- คาบุรากิโดนด่าเป็นสโตกเกอร์แต่เด็ก และเรย์กะยังเคยบอกตั้งแต่สมัยวันเยาว์ว่าไอคนจำพวกนี้มันต้องส่งเมล์มารัวๆแล้วไร้ความเกรงใจ สรุปนิสัยสโตกเกอร์เกิดจากการที่ระแวงเรื่องยูริเอะ ตั้งแต่เด็กแล้วเพราะความกลัวเรื่องความห่างของอายุ
- แม่คาบุรากิเป็นฝ่ายไปหว่านล้อมพ่อแม่ของฝ่ายเรย์กะเองเรื่องการหมั่น ทั้งต่อว่าคาบุรากิอยู่หลายครั้งเรื่องการคบวาคาบะจัง เรย์กะไม่ได้ใช้อำนาจขอหมั่น แล้วพอคาบุรากิพิสูจน์ถึงความทุ่มเทของรักแท้แม่คาบุเลยยินดีแล้วยอมรับ โดยไม่ได้สนใจตระกูลคิโชอินที่ต้องมาซวยเพราะเจ้เลยแม้แต่น้อย
- แม่คาบุชงเรย์กะแต่เด็ก(เด็กเลยอ่ะ)แล้ว..แถมมีการแอบพูดเปรยๆให้มาที่บ้านด้วย คือถ้าไม่รู้มาก่อนว่าต้องล้มสลาย เด็กทั่วไปคงติดกับไปแล้ว
- แม่คาบุรากิคอยสนับสนุนสามีและมากความสามารถ สรุปไม่ใช่อีเจ้จัดปาตี้ธรรมดา... คิดว่าน่าจะประมาณเรย์กะคือแวดวงสังคมดีคุยกับใครก็ได้แต่ความสามารถหรือด้านการเรียนน่าจะเหนือ และเลี้ยงคาบุแบบโหดพอควร ไม่มีการปราณีแต่อย่างใดจากปากเรย์กะในมังงะ
- ท่านพี่เก่งแต่ไม่น่าจะเท่าพวกคาบุรากิและยังเคยเปรยๆว่าคงมีปัญหากับพ่อสักวันเรื่องการบริหาร แต่นิสัยผสมๆระหว่างเอ็นโจและคาบุรากิ
- ทานุกิไม่ได้อ้อนลูกสาวแต่เด็ก มากลายเป็นSimpลูกสาวตอนเข้าร่าง แถมพยายามยัดเยียดไถ่ถามเรื่องคาบุรากิเอาให้ได้ ไม่ใช่ปะป๊าอ้อนลูก(เพราะลูกไม่รัก)
- อาคิซาวะเคยเกือบเป็นพระเอก...เคมีดีชิบหาย กุเสียดายมีซากุราโกะ คนเขียนจงใจชัวร์ๆเรื่องนี้ คือกลัวคนอ่านลงเรือหมอนี้แล้วเป็นพระเอก เข้าใจว่าถ้าไอนี่เป็นพระเอกจะห่างไกลพล็อตหลักเกินไป

อื่นๆ
- เอ็นโจเหมือนจะสนใจเจ้าแม่แต่ดูสภาพน่าจะแค่ชอบหรือสนใจไม่ได้เป็นสโตกเกอร์แต่อย่างใด หลายๆครั้งพูดกว้านแห้กับสังเกตเอา เช่นตอนทำความสะอาด เอ็นโจก็ดูไม่รู้เรื่องเรื่องนี้แค่ว่าน่าจะรู้เรื่องเรย์กะเข้าสภานักเรียนบ่อยๆเลยคิดว่าน่าจะร่วมมือกันสืบตัดหน้าคาบุมากกว่า เพราะทำความสะอาดนี่ดูไงก็ไม่เกี่ยวสปายสองหน้า แถมที่เจ้าแม่ทำก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร แต่ก็ยังมั่นใจเอามาขู่ สรุปได้ว่า "เหมือนจะรู้แต่ก็ไม่รู้" แค่แหย่ๆแล้วเจ้าแม่คิดเอง
- คาบุรากิมีนิสัยคงเส้นคงวาเอามากๆ มีแค่ลักษณะภายนอกและคาริสม่าที่โตตามขึ้น แต่อายุทางจิตไม่ได้โตขึ้นเลยจากตอนที่เจอเจ้าแม่ครั้งแรก เหมือนเดิมทุกอย่างจริงๆ.... แล้วสิ่งที่เจ้าแม่เคยเปรยกับไอบ้านี้ตอนประถมคือทุกสิ่งทุกอย่างงที่เกิดขึ้นในอนาคต!? ปร๊ะเจ้าแม่งๆไม่โตขึ้นเลย

สรุปมาดามคาบุรากิเป็นลาสบอสตัวจริงนะเนี่ย

>>198 เรื่องขี่ม้าสมัยประถม พวกเซริกะกรี๊ดบอกว่าเอ็นโจมองมาทางนี้ ซึ่งตอนนั้นคือตอนที่เรย์กะอุ้มกระต่ายเล่นอยู่พอดี ประเด็นนี้ก็เหมือนจะไม่มีอะไรแล้วหายไปยาวๆ แต่มันมาโผล่ช่วงม.ปลายที่เอ็นโจเริ่มชมเรย์กะว่าน่ารักเหมือนนุ้งต่ายขาว ทำโน่นทำนี่ให้แบบลาเต้อาร์ตลายกระต่าย แค่นี้มันก็อนุมานเอาได้ว่ามองมาเห็นเรย์กะอุ้มกระต่ายเล่นอยู่จริงๆ แต่จะเกี่ยวพันกับการชมว่าเขาน่ารักเหมือนกระต่ายด้วยมั้ยก็ต้องรอเฉลยมุมมองจริงๆของเอ็นโจ ฮีอาจจะมองว่าเจ้าแม่ขี้กลัวแบบกระต่าย เวลามีภัยก็ชอบโดดหนีไปไม่ได้เกี่ยวไรกับเรื่องนี้ก็ได้

ส่วนเรื่องงานหมั้น ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง เรย์กะนางร้ายก็ชอบคาบุอยู่แล้ว ตอนแรกเลยก็มีบอกไว้ว่าใช้อิทธิพลทางบ้านในการบังคับให้คาบุมาหมั้นด้วยเหมือนกัน ตัวมาดามเองก็ไม่ได้ปลื้มแฟนลูกอยู่แล้ว มีตัวเลือกที่ดีกว่าในสายตาก็ไปบังคับลูกชายอีกต่อ แล้วพอบ้านคิโชวอินโดนแฉก็ไม่อยากซวยไปด้วยเลยปล่อยลอยแพ

แต่เท่าที่ดูคาบุเองก็ไม่ได้เครียดอะไรเท่าไหร่กับทางบ้าน ดูเป็นแม่จอมเจ้ากี้เจ้าการให้ลูกออกงานโชว์ตัวนั่นนี่แค่นั้นล่ะ แต่ลึกๆภายในเป็นไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงถ้าวาคาบะได้คบกับคาบุแล้วเรื่องรู้ไปถึงหูมาดามคงได้เข้ารูทงานหมั้นแน่นอน

>>199 เอ็นโจกับขี่ม้าตอนนั้นเจ้าแม่ให้อาหารแพะและแกะอยู่นะ กระต่ายเล่นไปก่อนหน้านั้น...แต่ก็น่าจะมองว่าหันมามองได้แหละ ส่วนคาเฟ่มองแบบปกติก็คงเพราะล้อเรื่องนักษัตรด้วยเพราะหลังจากนั้นคาบุก็ถามว่าสักรอยสักมังกรไหมแล้วเอ็นโจมันก็นั่งขำ (สงสัยมุมมองความโรแมนติกของเราจะตายไปกับการเวลา... อ่านซ้ำแล้วยอมรับว่าแอบนอยๆบางช่วงแตเพลินกว่าอ่านครั้งแรก พอบากะรากิมาแล้วฮาเลยย้ายเรือไปแล้ว ใครแจกกาวฟิคหน่อย)

ส่วนเรื่องมาดามอันนี้น่าจะเพราะถ้าพ่อแม่เรย์กะเองก็หวังสูงด้วย(นิสัยช่วงแรกๆพอสังเขป..นับว่ามาไกล) แต่ ณ จุดนี้คือมาดามเป็นฝ่ายไปหว่านล้อมเองก่อนตามคำบอกเล่าของเจ้าแม่ แต่พอยอมรับก็ผลักไสทันที ไม่เหลียวแล แต่ก็น่าสงสัยอยู่ว่าถ้าไม่ล้มละลายจะเอาต่อไหม เพราะงั้นปัญหาน่าจะอยู่ฝ่ายมาดามด้วยว่าปลงใจบ่ อีเวนท์หมั่นนี้มาแน่ๆ แต่น่าจะหลังจากจบม.6บรรลุนิติภาวะ...(คิดถึงท่านฮิเหลือเกิน)

>>200 มาดามนี่อยากได้เรย์กะเป็นสะใภ้จะตาย ตอนเด็กๆก็มาทาบทามให้ไปเล่นที่บ้านบ่อยๆ โตมาก็ชวนไปงานเลี้ยงเป็นประจำ เรย์กะในคิมิดอลก็คงเจออะไรคล้ายๆกันนั่นล่ะ พ่อแม่สองฝั่งเต็มใจให้คบหา แถมโลกนี้เรย์กะนิสัยดี ความสัมพันธ์กับคาบุก็ดี เผลอๆไปตะลอนกินข้าวที่นั่นที่นี่นี่มีคนรายงานให้มาดามรู้อีกมั้งนั่น ต่อให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่ไหนแต่สายตาผู้ใหญ่คงมองว่าไปเดทกันนั่นล่ะ คู่นี้ถ้าจะลงเอยกัน สามารถปูพรมให้เดินไปถึงเรือนหอเลยก็ยังได้ เป็นคู่ที่ลงเอยกันง่ายๆอยู่แล้วถ้าคิดจะหันมารักกันอะนะ ไร้อุปสรรค พ่อแม่เปิดทางให้เดินสะดวก ฐานะหรือไลฟ์สไตล์พอๆกัน ไม่ต้องมาปรับจูนอะไรให้มากมาย นิสัยก็เหมือนกันด้วย แต่คงต้องปรับนิสัยปากหมาของอีคาบุมันให้ได้ก่อน

แต่เนื่องจากเป็นเรื่องนี้ กูว่าทุกอย่างไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เผลอๆคาบุกับเอ็นโจแต่งงานไปแล้ว เจ้าแม่ยังขึ้นคานอยู่เลยมั้งนั่น

>>201 เอาจริงให้เจ้าแม่ขึ้นคานยังเป็นไปได้กว่า2คนนี้เลย..(เล่นมีคู่หมั้นกับจีบอยู่ทั้งคู่)

แต่คิดว่ายังไงก็คงไม่พ้น2คนนี้หรอก ไม่งั้นก็หลุดพล็อตเรื่องไปล่ะ... ส่วนRouteคาบุก็คือกรณีที่สุดท้ายจนจบม.6ไม่มีใครจีบเจ้าแม่เลย... ก็น่าจะโดนจับหมั่นตามความเหมาะสมกับความใกล้ชิดที่สุด(เพราะถ้าวัดตามจำนวนผู้หญิงทุกคนในลิสท์จากแม่คาบุ ...2คนนี้ใกล้ชิดและไม่ได้แสดงท่าทีรำคาญแบบปกติสไตล์ของคาบุ อย่างน้อยสุดก็อาสาตามฝ่ายหญิงไปตามไอหนุ่มคาสิโนว่าในที่มืดๆลับตาคนแบบ2ต่อ2โดยไม่ติดปัญหาอะไรเลย อย่างน้อยแต่งไปก็ไม่บาดหมาง..ไม่เละล่มจ่ม

อันนี้มองว่าเอ็นโจไม่ได้ดันเพื่อนอะไรหรอก อันนี้มองว่าที่ชอบจับ2คู่นี้เพราะ ให้ดูนิสัยใจคอกันก่อน เพราะถ้าหากวันดีคืนดี2คนนี้ไปไม่รอดถึงฝั่งต้องเลิกลากันหรือกรณีที่เลิกการหมั่นต่อกันก็จะไม่มีเรื่องบาดหมางกัน
หรือถ้าหนีการหมั้นกันไปไม่รอดจริงๆก็จะพอสามารถปรับตัวเข้าหากันได้

คงกลัวว่าถ้าจีบวาคาบะจังไม่ติดหรือติดแต่ไม่ไปพิสูจน์รักด้วยกัน..เพราะคำนึงถึงอนาคตครอบครัวก่อน คาบุที่ปฏิเสธเรย์กะต้องไปแต่งกับพวกผู้หญิงไมฮามะสักคน นี้หนักกว่า

ถ้ามองมุมนี้เอ็นโจจะดูเป็นBest Manของเรื่องเลย... อาจจะอยากจีบเรย์กะแหละแต่มองว่าเพื่อกรณีไม่ทัน{เพราะสาวเจ้าหนีตลอดแถมเวลาเหลือไม่นานก่อนอายุ18ที่เกินนิติภาวะ}

แต่คิดแม้แต่เอ็นโจก็คงคิดไม่ถึงว่าอยู่กันไม่นานด้วยเวลาที่น้อยนิด ความสัมพันธ์ของสองหน่อจะสนิทกันไวขนาดนี้ ถ้าสนิทตั้งแต่ซื้อกระดาษจดหมายคงไปไกล ดันรสนิยมหรือแม้แต่อะไรหลายๆอย่างเข้ากัน คู่โดยธรรมชาติมันน่ากลัวจริงๆ)

แต่Routeนี้จะไม่เกิด ..ถ้าอนึ่งเรย์กะไปมีใจหรือแต่งกับใครก่อน ซึ้งกรณีนี้แหม่มาดามคาบุรากิจะเสียดายยังไงแต่ก็คงจะหว่านล้อมอะไรไม่ได้.. แต่ไอคนที่ว่านี้นอกจากจะโดนเปรียบกับคาบุสถานะก็ต้องดีด้วย ต่อให้ไม่ใช่พ่อแม่เหยียด(ถึง2ผัวเมียจะดูไม่อะไรแล้ว..ไปโฟกัสลูกสาวแทน)ก็คงถูกท่านพี่ขวางแน่นอน(ก็เสี่ยงเป็นแมงดาสูง ต่อให้เป็นคนดีแต่ถ้าไม่เก่งสุดท้ายตามบริษัทไม่ได้ เงินได้มาเอามาเลี้ยงถ้าไม่ดีพอก็เหมือนแมงดากลายๆ) เช่นว่า ถ้าเอ็นโจRouteก่อน เอ็นโยสามารถเคลียร์ประเด็นยุยโกะหรือชอบกันได้แล้วแล้วแต่งก่อนมีใจกันก่อนก็ตัดได้เลย

//เขียนยาวไม่มีไรมาก เหงา อยากคุยถกเถียง อ่านฟิคกันยาวๆ ไม่อยากให้มู้ตาย.....

กูไม่ชอบคาบุ มันปากหมามาก พูดจาไม่เห็นหัวเรย์กะเลย ขอให้ท่านเรย์กะคู่กับใครก็ได้ยกเว้นคาบุกับคานซัง แอบเชียร์มิซึซากิคุงด้วย ท่านประธ๊านน อยากให้มีอีเวนท์ที่ต้องป้วนเปี้ยนด้วยกันอีก เอาจริงสองคนนี้คุยกันสนุกดี ไม่ต้องเล่นแง่หรือด่ากันไปมา แซะนิดหน่อยยังพอได้55555

>>203 +1 คาบุปากเสียจริง
กูก็ชอบมิซึซากิคุง แต่ติดที่ฮีชอบวาคาบะ ไปไหว้พระไปนู่นนี่ด้วยกัน ในเรื่องถ้าอกหักแล้วเทิร์นมาหาเจ้าแม่กูก็ไม่โอเค เจ้าแม่กูต้องไม่กินน้ำใต้ศอกใคร

>>203 ประธานนางบทน้อยมาก แต่นิสัยดีสุดๆในพวกตัวเอกแหละ เหมือนคนเขียนจงใจอ่ะ เรืออื่นโดนคำสาปคู่รักกันหมด จะว่าไปนายตัวสำรองชอบวาคาบะจังแบบต้นฉบับไหมวะ เพราะตามสูตรก็อยู่ใกล้ชิดกันแถมยังเคยปิดทองหลังพระช่วยป้องกันการแกล้งแบบลับๆกับเจ้าแม่ด้วย แต่ดันไม่ได้ออกอาการอะไรกับวาคาบะเลย..(หรืออาจจะหลังไมค์เพราะเจอกันน้อย..)

>>205 อาริมะนี่เหมือนคาบุตรงที่เป็นคนตรงไปตรงมา รักความยุติธรรม แต่นิสัยดีกว่าเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ ky เท่า แล้วก็พยายามแก้ไขปัญหาแบบประณีประนอมกับทุกฝ่ายอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่เอะอะบุกตะลุยไปข้างหน้าอย่างเดียวเหมือนคาบุ แต่อันนั้นก็ว่ากันไม่ได้เพราะนิสัยคาบุมันก็ควรเป็นงั้นจริง เกิดมาในจุดสูงสุด ทำอะไรก็เก่งไปซะหมด ความมั่นใจต้องสูงอยู่แล้วเลยกล้าทำ แต่อาริมะนี่สถานะต่ำกว่า แถมโดนบีบนั่นนี่เยอะ เลยออกไปทางซอฟท์กว่านิดๆ

>>206 ตอนแรกๆก็ตัวตั้งตัวตี พอรู้ว่าทำไรตรงๆกับพวกอภิสิทธิ์ไม่ได้เลยค่อยๆประนีประนอมด้วยแหละ แต่ไม่แบ่งแยกไม่ถือตัวคาบุรากินเวอร์ชั่นมนุษย์ปกติสินะ แต่คาบุนิสัยมันเอกลักษณ์,เอาจริงๆไอความปากหมานี้ก็มองได้ว่าเป็นคนที่ไม่มีลับลมคมในใดๆเลย(หรือไร้หัวคิด) หรือไม่ก็เพราะเห็นว่าตัวเองสนิทกับเจ้าแม่เลยไร้ความเกรงใจมั่งสงสัยเพราะไม่เคยมีเพื่อนคนอื่นมาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงมั่ง...

รอเจ้าแม่กับกูเนี่ยแหละห้ามไปไหน

>>207 คาบุมันก็มีเพื่อนนะ แต่ส่วนใหญ่คือเพื่อนผู้ชาย เพื่อนผู้หญิงนี่มีแค่เรย์กะคนเดียวเลยมั้ง แต่ก็นับว่าสนิทใจก็เลยเปิดเผยตัวตนไปจนหมด จะคิดอะไรหรือพูดอะไรก็ไม่จำเป็นต้องระวัง กลายเป็นมารยาททรามไปเลย เพื่อนผู้หญิงนอกนั้นก็คงเป็นไอระกับยูริเอะสองคน ส่วนวาคาบะนี่หลุดเข้ามาในวงแบบงงๆ ไม่ได้เข้ามาแบบเพื่อนด้วย แต่เข้ามาในลักษณะของผู้หญิงแปลกๆที่น่าสนใจเลยจีบ ต้องมีการวางมาดรักษาหน้ากันบ้าง แต่ถ้าเป็นแฟนกันเดี๋ยวก็คงเห็นนิสัยนี้เองมั้ง ถ้ามันคิดจะเอานิสัยแบบนี้ไปทำกับวาคาบะล่ะก็นะ...

แต่กูว่าน่าจะโดนวาคาบะตบก่อน ขนาดน้องชายปากเสียใส่เจ้าแม่ วาคาบะยังตบกบาลผัวะทันควัน ถ้าคาบุมันมาปากเสียใส่คิดว่านางคงไม่น่าจะยอมให้โดนด่าฝ่ายเดียว 5555555

>>209 นั้นสินะ ตอนอยู่กับคุณอาคิมิก็ไม่ได้แซะเรื่องอ้วนที่เป็นปมฝังใจของนาง แถมพูดแบบอ่อนโยนแถมหัวเราะจนดีเกินขาด... แปลว่าไอที่หลอกคนทั้งโรงเรียนได้ไม่ใช่โชคช่วยสินะ

อยากรู้เหมือนกันถ้ารู้ว่าคาบุรากิมันเป็นสโตเกอร์ จักรพรรดิเซลล์เดียว ไซซายะสุดปากหมาไร้สามัญสำนึก อายุทางจิตน้อยกว่าคันตะ จะเป็นยังไง... เอาจริงๆรอมิสึซากิตบมุขเลยแหะว่าถ้าสนิทกันขึ้นมาคงปรับตัวกันไม่ยาก หมอนี้น่าจะต่อมุขดีเกินคาด..

ส่วนองค์ชายที่กุยอมรับว่าสกัดดาวรุ่งบ่อย ยอมรับว่าอ่านกระทู้ก่อนหน้าแล้วเห็นกาวเกินจริงแต่ห้ามเรืออื่นกาวเลยสกัดดาวรุ่งนิดๆเพื่อความเท่าเทียม...(ส่วนตัวล้วน =_=)

แต่เข้าใจได้ว่ากั๊กปมไว้เยอะ ทุกวันนี้ยังเป็นปริศนา แถมคนเขียนหายไปเป็นปริศนากว่า

บางทีเอ็นโจในชีวิต(ที่มีส่วนเป็นต้นแบบมาพบเข้า)อาจจะมาเจอแล้วโดนขู่ไปก็ได้ จะว่าไปญี่ปุ่นสโตกเกอร์กับยันเดเระ ก็เกิดขึ้นง่ายเพราะสภาพสังคมในโรงเรียนที่ค่อนข้างบิดเบี้ยว บางทีถ้าคิดแนวกาวๆกับจิตๆอาจจะจับท่านฮิไปแล้ว....

การเวลาทำให้คนเราเพ้อได้ โทษที

>>211 มึงกาวเกินไป คนเราจะเลิกเขียนนิยายมีได้ร้อยแปดเหตุผล หมดไฟ ติดงาน ติดเรียน มีลูก หรือแย่สุดๆคือตาย จะไปมโนว่าคนเขียนโดนจับตัวไปข่มขู่ก็ดูคิดมากไปหน่อย ถ้ากาวก็ไปกาวในเรื่องเจ้าแม่เหอะ

>>212 จริง เอาฮาด้วยแหละ แต่คิดว่าถ้าเอาส่วนของชีวิตจริงมาเขียน เพราะบางอย่างมันประสบการณ์ส่วนตัว เลยแอบคิดว่าเพื่อนๆหรือคนรู้จักในชีวิตจริงจับได้แล้วต่อว่าก็ได้ ว่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเขียน

>>197 ต้องพระเอกแฝดห้าว่ะ มีรักแรกปั๊บปี้เลิฟก็จริงแต่ไม่สนใจเพราะคืออดีต ไม่ยึดติดและมูฟออนไปข้างหน้า แต่มันก็อยู่ด้วยกันแค่แป๊บๆน่ะ จะให้มารักใคร่อะไรนักหนา ส่วนที่สัญญากันไว้ในเรื่องเรียนพระเอกมันก็ทำเพื่ออนาคตตัวเองล้วนๆ ไม่ใช่เพราะสาวในคำสัญญาที่มันก็เกือบจะลืมไปแล้ว แต่ที่กูคิดว่ามันโรแมนติคมากคือคนที่เป็นรักแรกกับคนที่ตกหลุมรักในปัจจุบันคือคนคนเดียวกัน เหมือนนี่คือคู่ที่ฟ้าส่งมาให้ ห่างกันไปไกลแค่ไหนก็กลับมาเจอกันอยู่ดี

ส่วนนิเสะโค่ยกูว่ามันห่วยตรงที่มันเอาเรื่องในอดีตมาเล่นและย้ำอยู่ตลอด แต่พอถึงเวลาต้องเลือกกลับเตะของพวกนี้ทิ้งแบบที่ผ่านมาคือไร้ค่าหมด ถ้ามันไม่ได้ยึดติดเรื่องสาวในความทรงจำหรือคำสัญญาขนาดนั้น กูอาจจะไม่สาปส่งหนักขนาดนี้ก็ได้

หายไปพักหนึ่งยังมีครอยู่อีกเหรอวะ....ยอมใจพวกนายจริงๆ

ย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบมา รอบนี้กูเรือคาบุวะ คาบุกับเจ้าแม่โครตโบ๊ะบ๊ะ

กูเลิกชิปเรื่องเรือไปละ ใครจะเข้าก็เข้าไป หรือไม่มีคนเข้าวินก็ได้แค่มาเขียนต่อกูก็พอใจแล้ว

เรือคาบุเหมือนกัน เอ็นโจออร่าพระรองกินแห้วมากๆ กับคาบุคือเจ้าแม่ดูเฮฮาดี

อยากอ่านฟิคเรือคาบุเรย์กะเลยว่ะ ฟิคเอนโจเยอะละ แต่เอาจีงฟิคคู่ใครก็ได้ กุคิดถึงเจ้าแม่ชห. อยากอ่านนนนนนนนน

กุหวังตลอดว่าท่านฮิจะกลับมาต่อ 555

ตอนแรกก็อวยเอ็นโจแต่พออ่านอีกรอบ เออ...คาบุมันแล่นแรงมากวะ ส่วนเอ็นโจน้อยนี่กว่าวาคาบะจังอีก

ตอนนี้กุก็อะไรก็ได้ล่ะ แต่ฟิคอ่ะเอ็นโจโคตรเยอะใครจะเขียนเอาอย่างอื่นบ้าง... รอคนเขียนForever

กุเรือคาบุมาตลอด ขอฟิกคาบุอีก ไม่ก็ฟิกท่านประธาน

มีใครพอจะแนะนำมังงะหรือนิยายที่พระนางนิสัยเหมือนคาบุเรย์กะบ้างไหม กุคิดถึงเรื่องนี้มาก แต่ท่านฮิก็ไม่มาต่อสักที อยากหาเรื่องอื่นมาเยียวยา ฮรุกๆ

>>223 หายากอ่ะ อย่างน้อยสุดถ้าเปิดตัวแบบคาบุรากิ คนเขียนส่วนใหญ่แม่งก็ส่งตัวรองออกมาส่อย ไม่ก็ทำให้ควายกระจอกไปเลยแล้วค่อยเขียนตัวใหม่มาแทนที่หล่อเท่ดีกว่า

ไม่ได้เข้ามานานนนนน ฉันถึงกับมึนเลยแหะ ที่อ่านมาทั้งหมดเนี่ย... เป็นคนละคนใช่ไหม ทำไมมันชื่อเหมือนกันหมดเลยล่ะ(@-@)? คงจะมึนแหละ ฉันแค่ไม่ได้เข้ามานานมากๆเอง

>>225 อืมมม มันไม่ใช่ชื่อแหละ( ；∀；)

คิดถึงมู้นี้

คิดถึงเว้ย หายไปนาน แต่กลับมาก็ยังเรือไซซายะเหมือนเดิมนะ 5555
กุมองว่าที่ไซซายะมันปากหมาขนาดนั้นเพราะคิดว่าสนิทกับเจ้าแม่แล้วและก็วางใจเจ้าแม่มาก //แปลกใจที่ตอนนี้โม่งเริ่มสนใจเรือไซซายะ เมื่อก่อนเห็นแต่โม่งลงเรือจอมมาร

สงสัยต้องกลับไปอ่านอีกรอบ ลืมหมดละ (￢ .￢)

ยกมือ กูนี่ กูนี่ โม่งเรือไซซายะ

>>225 นิยายไม่ได้อัพ3-4ปีอ่ะ ธรรมดา ดันจำชื่อท่านเรย์กะได้ คาบุรากิได้ วาคาบะได้ ยูกิโนะได้ ฟุยุโกะไสยศาสตร์ได้ แต่ดันลืมชื่อท่านจอมมารเอ็นโจอ่ะ

ขนาดอาริมะยังจำได้แต่ จอมมารเอ็นโจนี้คือไม่ได้เลย โคตรแกง เอาจริงๆบทจอมมารหลังๆนี้ยิ่งจางมาก

>>228 เหมือนกุอ่ะ มาอีกทีดันลงคาบุเฉย...

อีกไม่นานจะครบรอบปีที่4หลังการอัปเดต299แล้ว คือถ้าเลยกว่านี้กุก็ยอมแพ้ล่ะ

ตอนอ่านถึง 299 เมื่อปีก่อนๆ กูลงแดงจนเลิกลงแดงไปละ ทำใจ
อารมณ์กูเหมือน hxh เลยอะ TT เรื่องที่จบอื่นๆ กูก็ไม่ตาม แต่ดันมาชอบแต่เรื่องไม่จบแถมโดนดองอีก //สรุปเจ้าแม่อยู่กับคานจริงๆสินะ ไม่มีคู่...

กูตามจนขี้เกียจตามละ ก็ยังรออยู่เรื่อยๆนะไม่ได้ทิ้ง แต่ไม่ได้รู้สึกพีคเท่าเดิม ถ้าออกตอนใหม่มาก็อ่านแต่ก็ไม่ได้กระตือรือร้นจะมาอ่าน แบบ hxh หรือ d-grey man ว่ะ เมื่อก่อนกูติดมากกกกก แต่พอคนเขียนหายไปนาน อารมณ์ที่อ่านตอนนั้นมันต่อไม่ติดละ กลายเป็นว่าจะอ่านตอนไหนก็ได้ถ้าว่างแล้วไม่ลืมเดี๋ยวกูมาอ่านนะ

อีกอย่างเมื่อก่อนกูเชียร์จอมมาร ตอนนี้ก็ยังเชียร์อยู่นะ แต่มันเป็นฟีลว่าเออ จบกับใครก็ช่างแม่งเหอะ ช่วยมาต่อซักที อยากรู้ปมอื่นๆในเรื่องด้วย

ตอนนี้อีเวนท์หลักๆมีอยู่ประมาณนี้ป่ะวะ
-งานดอกไม้ไฟ (ไม่รู้มีอะไรในกอไผ่ป่าวนะ แต่ทุกครั้งที่ใกล้จบตอนที่ 100 มักมีเรื่องพีคตามมา 100 ตอนแรกก็มาซายะอกหักจนหนีไปฆ่าตัวตาย ตอน 200 เรย์กะโดนคดีล็อกเกอร์ เพราะงั้นตอนที่ 300 กูคิดว่าเป็นคิวของชูสุเกะว่ะ)
-งานซัมเมอร์ ตามบทเดิมวาคาบะจะได้ไปงานนี้กับเขาด้วย ปีสุดท้ายแล้ว แถมความสัมพันธ์คืบหน้าจัดๆ มาซายะน่าจะแอบพามา ส่วนเจ้าแม่กูว่าน่าจะได้เต้นกับพี่น้องเอ็นโจ
-งานแข่งกีฬา ไม่รู้จะมีไร แต่คิดว่าคงไม่น่าพีค เพราะจากการบรรยายก็ค่อนข้างตัดฉับไม่มีอะไรสำคัญมาก
-งานโรงเรียน ชุดเวดดิ้งดอลและตุ๊กตาแฮนด์เมดของเจ้าแม่ ต้องมีคนได้ไปชัวร์
-งานหมั้น ถ้ามาซายะคบวาคาบะ มาดามสั่งเลิกแล้วจับหมั้นกับเรย์กะตามบทเดิมแน่นอน เป็นปมใหญ่สุดในชีวิตเจ้าแม่ ถึงบ้านจะไม่ล้มละลายตามต้นฉบับ แต่เจ้าแม่จะยอมโดนจับหมั้นมั้ย

ส่วนบ้านเอ็นโจนี่น่าจะปมใหญ่ในเรื่องเลย แพลมๆมาว่ามีปัญหาแต่ยังไม่เห็นซักที ยังไงนี่ก็ตัวละครหลัก มันต้องมีฉากคลี่คลายปมล่ะวะ

กูรอดูเวดดิ้งดอลมากว่ะ กูอยากให้เจ้าแม่ได้ใส่ชุดแต่งงานเดินโชว์ด้วย กูว่าแม่งทำได้ถ้าให้เด็กในชมรมกดดัน+ยอเจ้าแม่มาก ๆ ยังไงทำมาไซซ์เจ้าแม่อยู่แล้วนิ

>>236 ไม่ได้ทำไซส์เจ้าแม่นี่ แค่บอกให้ทำชุดตุ๊กตาแบบเดียวกับตัวหุ่นโชว์ แต่ทำมาจริงนางจะกล้าใส่เร้อออออ 55555555

>>234 เอาตรงๆนะจบกับคานกุก็ไม่ว่าแช้วอ่ะตอนนี้..

>>236 เชื่อว่าก็ทำให้เจ้าแม่หน้าแตก แล้วแถๆรอดมาได้อย่างอเน็ดอนาถน่าสงสาร หรือไม่ก็ส่งไอคาบุลูกรักคนเขียนมาแกงเจ้าแม่แทน ว่าอ้วนจนฟิตหรือไม่ก็เผลอหลุดปากเจ้าสัตว์สองกีบออกมา

ยังไงคนเขียนก็คงแกงแหละ ไม่ต้องคาดหวังเจ้าบาวเจ้าสาวหรอก แล้วก็ตามสเต็ปท์เลยนะ เจ้าบากะรากิหรือผู้ท้าความตาย มาบอกว่า “รู้เปล่าใส่ชุดเจ้าบ่าวก่อนแต่งจะขึ้นคานหรือแต่งช้ากว่าคนอื่นนะ” ให้เจ้าแม่เครียดเล่น

ไม่คาบุโดนแซะกลับ ก็ผู้ท้าความตายโดนแก๊งผู้หญิงจับไปรุมซ้อมแหง่ๆ

โม่งฟิกมาแต่งต่อเหอะ อยากอ่านว่ะ

ปักกระทู้รอเสมอนะ

แฟนเรื่องนี้เดนตายกันจังวะ อัพเดทมั่งยังไม่ได้ดูทู้นี้มา4-5ปีละ555

>>242 อมตะ

แวะเข้ามาดูไปรอบปีสองปี พวกมึงยังอยู่กันอีกหรอวะ แม่งโคครพลังใจล้วนๆเลย555555555 กูเองก็แวะเข้ามาเพราะมีความหวังกับตอนใหม่เหมือนกัน แต่กูคงหวังมากไปสินะ เห้อ

กูรออยู่นะ แง ท่านฮิคะ

มึง กูกลับไปย้อนอ่านตั้งแต่ต้น แล้วเมื่อคืนกูฝันเป็นพล็อตฟิกเป็นฉากๆเลยว่ะ เอามาแปะแป๊บ

.

เตือน Yท่านพี่กะท่านอิมารินะมึง

.

“เรย์กะ พี่ขอโทษ”

ฉันกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องของท่านพี่ ตรงหน้ามีท่านพี่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ศีรษะก้มต่ำจนฉันมองไม่เห็นสีหน้า แต่แค่จากน้ำเสียงก็เกินพอที่จะรู้ว่าท่านพี่รู้สึกเสียใจแค่ไหน ใกล้ๆกัน มีท่านอิมาริที่เปลือยท่อนบนกำลังค้อมตัวลงจนหน้าผากจรดลงพื้นพรมนุ่ม จะว่าไป เสื้อผ้าของท่านพี่เองก็หลุดลุ่ย ไม่เนี้ยบเหมือนทุกที ทั้งชายเสื้อที่หลุดลุย กระดุมเสื้อก็ติดไม่ครบถึงคอ เน็คไทปมหลุดพาดอยู่ใต้ปกเสื้อที่ยับผิดรูป กระดุมกางเกงถูกปลด… ไม่นะ ทำไมฉันมองตรงนั้นล่ะ นี่มันท่านพี่นะคะ ท่านพี่ที่แสนสมบูรณ์แบบของน้อง น้องไม่ได้คิดอกุศลใดๆเลยนะคะ ที่หน้าแดงๆนี่มาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฉันดื่มจากอาฟเตอร์ปาร์ตี้งานแต่งงานวันนีเท่านั้นล่ะค่ะ

พอเลื่อนสายตาหนีจากจุดชวนอกุศลมโนกรรมไป ก็เห็นท่านอิมาริค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันพอดี สายตาของท่านอิมาริดูเสียใจไม่แพ้กับท่านพี่ ท่านอิมาริยังคงรูปร่างดีไม่เปลี่ยน กล้ามเนื้อยังคงดูดีเหมือนสมัยที่ยังทำกิจกรรมชมรมอยู่เลยนะคะเนี่ย ถึงจะผ่านมาสิบกว่าปีแล้วก็เถอะ ที่ตรงหัวไหล่ข้างซ้ายมีรอยฟัน? สังเกตดีๆ รอบๆคอก็มีทั้งรอยจุดแดงๆเต็มไปหมด ที่หลังมีรอยเส้นสีขาวจางๆด้วย รอยมีดรึเปล่านะ เสื้อเชิร์ตคาร์ลวิน ไคลน์ที่กองอยู่ใกล้ๆเตียงนั่นใช่ของท่านอิมาริรึเปล่านะ คงจะใช่แล้วล่ะ เพราะท่านพี่เองไม่ค่อยใช้เชิร์ตจากที่นี่ อีกอย่างขอบชั้นในสีขาวที่โผล่พ้นกางเกงแสล็คของท่านอิมาริของมีสัญลักษณ์ CKอยู่ด้วย คงจะเป็นของท่านอิมารินั่นแหละ พูดถึงCKแล้ว คอลเล็คชั่นฤดูร้อนที่กำลังจะวางจำนายของวาเลนติโนนี่ดีจังนะ วันหยุดหลังจากนี้ไปช็อปปิ้งดีกว่า อยากได้รองเท้าคู่ใหม่ด้วยสิ D&Gที่ท่านยูริเอะสวมในงานวันนี้สวยหรูมากๆเลย คอลเล็คชั่นล่าสุดของจิมมี่ ชูก็น่าสนดีนะคะ…

“เรย์กะจัง เป็นอะไรรึเปล่า ผมขอโทษนะ เรย์กะจังช่วยตอบอะไรได้มั้ย ได้โปรด”

เสียงท่านอิมาริขัดสติที่กำลังหลุดลอยของฉันให้กลับมาเหตุการณ์ตรงหน้า อ่า.. ขออภัยที่สติหลุดไปนะคะ ท่านพี่คะกรุณาเงยหน้าขึ้นมาเถอะค่ะ ส่วนท่านอิมาริช่วยสวมเสื้อด้วยค่ะ ผู้ใหญ่บ้านคานทองวัยกลางหลักสองอย่างฉันจะไม่ไหวแล้วค่ะ

“เอ่อ… ท่านพี่คะ ท่านอิมาริ รบกวนขึ้นมานั่งคุยกันดีๆเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องจะไปชงชามาให้นะคะ” ว่าแล้วฉันก็ลุกจากโซฟาไปยังห้องครัว ปล่อยให้ท่านพี่กับท่านอิมาริจัดการตัวเองไปก่อน ระหว่างที่กำลังชงชา ฉันก็รวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ฉันเพิ่งกลับมาจากอาฟเตอร์ปาร์ตี้งานแต่งงาน กำลังกรึ่มๆได้ที่ เห็นว่าไฟห้องของท่านพี่ติดอยู่ เลยกะว่าจะเข้าไปอ้อนให้ท่านพี่ปลอบใจสักหน่อย แต่พอไปถึงหน้าห้องท่านพี่ ฉันเห็นว่าประตูห้องท่านพี่แง้มอยู่นิดนึงเลยผลักเปิดเข้าไปเลย ถึงจะฟังดูเสียมารยาทก็เถอะ ก็แหม…การที่ประตูปิดไม่สนิทแสดงว่าไม่มีอะไรที่ต้องปกปิดเป็นส่วนตัวนี่นา แล้วปกติท่านพี่เองก็ไม่เคยเผลอปิดประตูไม่สนิทด้วย ฉันก็เลยส่งเสียงเรียกท่านพี่พร้อมๆกับผลักประตูเปิดเข้าไปเลย…

...การที่ประตูปิดไม่สนิท ไม่ได้แปลว่าไม่มีเรื่องส่วนตัวต้องการปกปิดสินะคะ สำนึกผิดแล้วค่ะ…

ท่านพี่กับท่านอิมาริหันมามองฉันทั้งคู่ ท่านพี่ถูกมือของท่านอิมาริกดบ่าทั้งสองข้างลงจนอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง เสื้อผ้าที่ปกติจะเนี๊ยบทุกระเบียดกลับรุ่งริ่งหลุดลุ่ยไปหมด ท่านอิมาริเองก็อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน แขนข้างหนึ่งถูกท่านที่จับยึดไว้ ดูจากสภาพกาเกงที่หลุดเอวลงมาเกือบครึ่งสะโพกจนโชว์บิกินีบรีฟสีดำขอบขาว ทั้งกระดุมและซิปคงถูกปลดออกไปแล้ว ทั้งคู่ที่ใบหน้าแดงก่ำ พอเห็นฉันเท่านั้นก็พลันซีดลงอย่างกับถูกน้ำเย็นสาดใส่ ตัวฉันเองที่เห็นภาพที่ดูยังไงเป็นภาพที่ท่านผู้ปกครองทั้งหลายต้องป้องกันมิให้เด็กวัยต่ำกว่า17เห็นเข้า ก็ถึงขั้นความร้อนในตัวพุ่งปรี๊ดขึ้นใบหน้าจนเผาฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปหมด สร่างเมาในทันที… แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อนะ

อ้อ… ดูเหมือนว่าเพราะเลือดจะสูบฉีดขึ้นหน้ามาเร็วไปหน่อย ฉันเลยรู้สึกวิงเสียนจนแข้งขาอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น พอท่านพี่เห็นเข้าก็เลยถีบท่านอิมาริออกจากตัวแล้วพุ่งเข้ามาพยุงฉันไปนั่งพักที่โซฟาในห้อง แล้วก็เป็นอย่างที่ว่ามาสินะ

เอาล่ะ… ชาเรียบร้อยแล้ว จะพูดกับท่านพี่กับท่านอิมาริว่ายังไงดีนะ

…

ที่เหลือมันมาเป็นช็อตสั้นๆ กูไม่รู้จะเอามาเล่ายังไง แต่มีฉากท่านอิมาริขอเรย์กะจังแต่งงานบังหน้าด้วย ใครต่อได้มาเอาไปต่อหน่อยเร้วววว

>>246 อ้าว เดี๋ยวนี้มีย่อโพสด้วยเหรอวะ ไม่ได้โพสนาน

>>246 ขอบคุณโม่งฟิก

รอมานานเหลือเกิน คนเขียนตอนนี้เขียนเรื่องใหม่ไปยังวะ