กูเคยทำงานร้านเหล้าพบว่าร้านให้เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปีเข้าร้านด้วย (บางคนติ่งหูมาเลย) กูเลยไปคุยกับผู้จัดการว่ามีเด็กเข้ามาเยอะกว่าผู้ใหญ่อีกนะ แบบ 90% เป็นเด็กหมดเลยอ่ะ แต่ผู้จัดการกลับบอกให้ปล่อยไป และสุดท้ายกูก็มารู้ที่หลังว่าผู้จัดการติดสินบนให้ตำรวจด้วย เพื่อให้เด็กเข้ามากินเหล้าในร้านได้ ตอนนั้นกูไม่พอใจมากๆเลยไปคุยกับเขาตรงๆเลยว่าทำไมถึงไม่รับลูกค้าผู้ใหญ่แทน เขาบอกว่ากูยังเด็ก ยังไม่เข้าใจ ใครๆก็ทำกัน มันก็แบบนี้แหละ โตไปเดี๋ยวก็เข้าใจเอง ถ้าโลกสวยเดี๋ยวเอาตัวไม่รอดนะ
แล้วหลังจากนั้นกูก็ลาออก กูไม่เข้าใจ กูไม่อยากเข้าใจ ทำไมถึงต้องทำเรื่องผิดกฎหมาย ทั้งๆที่ทำให้มันถูกต้องก็ได้ เข้าใจว่ากลิ่นเงินมันหอม แต่มันผิดกฎหมายก็ยังจะหอมอยู่อีกเหรอ
แล้วกูเป็นเด็กนิติอ่ะ กูเรียนมาด้วยความภาคภูมิใจว่ากูจะต้องสู้เพื่อความยุติธรรม แต่กลายเป็นว่าตอนนี้กูอาย กูไม่กล้าบอกใครว่ากูเรียนนิติเพื่ออะไร กูกลัวกูโดนแซวโดนบอกว่าโลกสวยอีก กูเคยเป็นเด็กไฟแรงมาก่อน ตอนนี้ไฟกูมอดมาก ยิ่งเห็นข่าวศาลตัดสินคดีใดๆในไทยกูยิ่งมอด มองการเมืองตอนนี้เหมือนไฟมันดับไปแล้ว กูกำลังคิดว่าจะซิ่วเรียนอย่างอื่นแล้วยื่นขอทุนไปต่างประเทศ หรือไม่ก็เรียนกฎหมายต่อให้จบตรีแล้วขอทุนไปต่อโทเมืองนอกแทน
ถ้าประเทศนี้มันจะไม่พัฒนาแล้ว กูก็ขอไปทำตัวให้มีคุณค่าโดยการพัฒนาประเทศอื่นแทนดีกว่าว่ะ